Νταντά για όλες τις δουλειές

Αγαπητοί συνφορουμίτες και συμφορουμίτισες(χα χα χα)

Λοιπόν αποφάσισα να γράψω κι εγώ μια ιστορία με τους αγαπημένους μας ήρωες, Μπέλλα και Έντουαρντ, αλλά και όλους τους άλλους. Αλλά και με κάποιους που απλά δε μπορούσα να τους αφήσω έξω από την ιστορία μου.

Η ιστορία δεν έχει να κάνει με βρικόλακες...

Η Μπέλλα αποφάσισε να πάει να εργαστεί στην Νέα Υόρκη ως νταντά. Αλλά ο άντρας που νόμιζε για πατέρα της Ρένεσμι δεν ήταν σε καμιά περίπτωση ένας μεσήλικας εργασιομανής και φυσικά δεν ήταν ο πατέρας μικρής αλλά ο θείος της που είχε αναλάβει την κηδεμονία της. Η Μπέλλα γρήγορα θα ανακάλυπτε ότι η έλξη που ένιωθε για αυτόν τον άντρα ήταν μεγάλη και πολύ επικίνδυνη. Όμως θα έκανε τα πάντα για να του αντισταθεί…

Ο Έντουαρντ Κάλλεν ήταν ένας άντρας που έπαιρνε πάντα αυτό που ήθελε. Χρειαζόταν μια ικανή κοπέλα να προσέχει την ανιψιά του. Ποτέ όμως δε φαντάστηκε ότι προσλαμβάνοντας την δεσποινίς Ιζαμπέλλα Σουαν θα έβαζε στο σπίτι του τον προσωπικό του βασανιστή! Η Μπέλλα του είχε γίνει έμμονη ιδέα. Και όσο πιο πολύ του αντιστεκόταν τόσο πιο πολύ την ήθελε. Και όταν ο Έντουρντ Κάλλεν ήθελε κάτι το έπαιρνε. Τελεία και παύλα!

Νταντά για όλες τις δουλειές Robert-pattinson-300x400

Νταντά για όλες τις δουλειές Robert-pattinson-300x400

Ο Έντουαρντ

Νταντά για όλες τις δουλειές Kristen_stewart300

Η Μπέλλα

Νταντά για όλες τις δουλειές Renesmee_carlie_cullen_by_cuzenu

Η Ρένεσμι

Νταντά για όλες τις δουλειές Rosalie-Hale-twilight-series-4126463-212-269

Η Ρόζαλι,γραμματέας του Έντουαρντ!

Νταντά για όλες τις δουλειές Ashley-greene31

Η Άλις

Νταντά για όλες τις δουλειές 3236972889_c09c55280c

Ο Τζάσπερ!

Νταντά για όλες τις δουλειές 3142364745_d2aec0d97e

Ο Έμμετ, κηπουρός του Έντουρντ!

Νταντά για όλες τις δουλειές Josh%20Hartnett-2

Αυτός είναι ο Τζος. Καλύτερος φίλος και συνεργάτης του Έντουαρντ.

Κεφάλαιο 1

Να πάρει! Δε το πιστεύω ότι θα αργήσω την πρώτη μου μέρα στην δουλειά! Ίσως θα πρέπει να σβήσω την λέξη υπεύθυνη από το βιογραφικό μου. Ή να αλλάξω καλύτερη φίλη σκέφτηκα καθώς κοίταζα το ρολόι μου. Η Άλις είχε αργήσει πάρα πολύ... Ήθελα να της δώσω τα κλειδιά του διαμερίσματός μου τώρα που έφευγα. Έφευγα.... Ακόμα δεν κατάλαβα πως δέχτηκα να φύγω από την Αριζόνα. Θέλω να πω ότι ποτέ δεν είχα πάει πιο μακριά από το Φοίνιξ όπου επισκεπτόμουν τον Τσάρλι, τον πατέρα μου, τα καλοκαίρια.... Έστειλα το βιογραφικό μου χωρίς να έχω καμία ελπίδα ότι τελικά θα με έπαιρναν για τη δουλειά. Πριν δύο μέρες με πήρε τηλέφωνο η ιδιαιτέρα του εργοδότη μου και με ενημέρωσε ότι με προσέλαβαν και πως έπρεπε να πάω στην Νέα Υόρκη αμέσως....Η αλήθεια είναι ότι θέλω να πάω πολύ στην Νέα Υόρκη. Δεν ήταν το όνειρο του κοριτσιού από την επαρχία που ήθελε να ξεφύγει και να ζήσει μια καλύτερη ζωή στη πόλη ή κάτι τέτοιο. Απλά πίστευα πως για να ζήσω επιτέλους την ζωή μου και να ανεξαρτητοποιηθώ έπρεπε να φύγω μακριά από τους γονείς μου και να τα καταφέρω μόνη μου... Τι στο καλό; Ήμουν είδη είκοσι χρονών. Έτσι δέχτηκα να πάω στη Νέα Υόρκη και να ξεκινήσω.
Δουλειά μου λοιπόν ήταν να προσέχω την μικρή Ρένεσμι Κάλλεν. Ένα κοριτσάκι τριών χρονών. Αυτό όμως που με παραξένεψε ήταν ότι η ιδιαιτέρα του εργοδότη μου είπε πως δεν θα χρειαζόταν να ψάξω για κάποιο διαμέρισμα για τι θα έμενα στην βίλα του κύριου Κάλλεν όσο καιρό θα εργαζόμουν για αυτόν. Το έλεγε λες και ''ο κύριος Κάλλεν'' μου έκανε χάρη. Δηλαδή ήθελε να προσέχω την κόρη του εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο! Μα τι άνθρωπος ήταν αυτός που άφηνε το παιδί του συνέχεια στα χέρια άλλων ανθρώπων; Ήξερα για τον πατέρα της μικρής.. Ήταν ο Έντουαρντ Κάλλεν... Ένας πολύ σπουδαίος επιχειρηματίας και πολύ πλούσιος. Επίσης ήξερα πως η προσωπική του ζωή απασχολούσε πολύ τον Τύπο και τα ΜΜΕ. Δεν είχα ακούσει ότι είχε κόρη. Όμως δεν τον είχα δει ποτέ μου. Ούτε καν όταν έδινα συνεντεύξεις για την δουλειά... Συναντήθηκα με πολλούς υπαλλήλους του που εξέτασαν πολύ προσεχτικά το βιογραφικό αλλά ποτέ με τον ίδιο τον κύριο Κάλλεν. Δεν τον ενδιέφερε να γνωρίσει και ο ίδιος τον άνθρωπο στον οποίο θα εμπιστευόταν την ανατροφή της κόρης του;
Η Ρόζαλι, η γραμματέας του κύριου Κάλλεν με ενημέρωσε για την πτήση μου και είπε ότι το εισιτήριο ήταν είδη πληρωμένο από αυτόν. Αυτό ήταν πολύ γενναιόδωρο. Όμως αυτό που είπε η Ρόζαλι με σόκαρε πραγματικά. Μου είπε πως ο κύριος Κάλλεν είχε πολλές απαιτήσεις από την δουλειά μου. Εντάξει αυτό το καταλάβαινα. Στο κάτω κάτω για την κόρη του μιλούσαμε. Αλλά αυτό που είπε στη συνέχεια δε το περίμενα με τίποτα! Είπε πως η συμπεριφορά μου απέναντι στον κύριο Κάλλεν έπρεπε να είναι τελείως επαγγελματική και να είμαι σοβαρή και...Με λίγα λόγια μου είπε να μην την πέσω στο αφεντικό μου! Λες και υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο.
Λες και θα μπορούσα ποτέ να κάνω κάτι με έναν μεσήλικα, εργασιομανή με παιδί!!!Γέλασα καθώς τα θυμόμουν...
Ο ήχος από τα τακούνια στα σκαλιά με επανέφερε στο παρόν. <<Αχ Μπέλλα λυπάμαι. Λυπάμαι τόσο πολύ! Το ξέρω ότι άρχισα αλλά δε θα πιστέψεις τι μου συνέβη!>> άκουσα την λαχανιασμένη φωνή της Άλις πριν ακόμα δω την ίδια.
Ήμουν σίγουρη πως ότι κι αν ήταν αυτό το τρομερό που της είχε συμβεί είχε να κάτι με τον Τζάσπερ. Ο Τζάσπερ είναι ο κιθαρίστας και ιδρυτής μιας μπάντας που έπαιζε σε μπαρ της περιοχής. Η Άλις είχε σχέση μαζί του τους τελευταίους τρις μήνες .Μεγάλο χρονικό διάστημα για τα δεδομένα της ελαφρόμυαλης και τρελής φίλης μου. Έμοιαζε κάτι περισσότερο από ξετρελαμένη μαζί του. Και ο Τζάσπερ όμως την φρόντιζε και την νοιαζόταν πολύ. Ξαφνικά ένιωσα πολύ πιο ήσυχη ξέροντας ότι η Άλις είχε τον Τζάσπερ. Θεέ μου θα μου έλειπαν τόσο πολύ.
<<Ορίστε>> είπα στην Άλις δίνοντάς της το κλειδί του διαμερίσματος. Την αγκάλιασα σφιχτά. <<Να προσέχεις>> της είπα. Μόλις άνοιξε το στόμα της ήξερα ότι ετοιμαζόταν να μου πει πως η φωτιά στην κουζίνα της προάλλες δεν ήταν δικό της φταίξιμο, αλλά την σταμάτησα. <<Θα σε πάρω μόλις φτάσω. Αντίο>> είπα και πήρα τις αποσκευές μου. <<Να με πάρεις. Μην το ξεχάσεις!>> μου φώναξε. <<Το υπόσχομαι>> είπα. Κοίταξα το ρολόι μου. Τώρα είχα πραγματικά αργήσει .Βασικά υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να έχανα την πτήση μου. Ευτυχώς είχα καλέσει ταξί. Ο ταξιτζής μόλις με είδε κατέβηκε να με βοηθήσει. Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο με ρώτησε που πηγαίναμε .<<Στο αεροδρόμιο και σε παρακαλώ βιάσου>> του είπα και ευτυχώς το έκανε. Έπρεπε να προλάβω αυτή τη πτήση. Έπρεπε να αρχίσω την ζωή μου. Ότι κι αν σήμαινε αυτό....

Κεφάλαιο 2ο

Λίγες ώρες αργότερα το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης. Πήρα τις αποσκευές μου και προχώρησα προς την έξοδο του αεροδρομίου. Από τα μεγάφωνα ακούγονταν συνεχώς αφίξεις και αναχωρήσεις πτήσεων. Σε λίγο βγήκα από το αεροδρόμιο κι περίμενα τον οδηγό του κύριου Κάλλεν να με πάρει. Έτσι είχε πει η Ρόζαλι. Αυτό καταντούσε γελοίο. Θα μπορούσα να πάρω ένα ταξί... Ένας ψηλός άντρας με κοστούμι άρχισε να με πλησιάζει...<< Με συγχωρείτε, μήπως είστε η δεσποινίς Σουαν;>> με ρώτησε ευγενικά ο άντρας.<<Μάλιστα εγώ είμαι>> του απάντησα...<<Χάρηκα δεσποινίς. Είμαι ο Τόμας, ο σοφέρ του κύριου Κάλλεν.>>είπε παίρνοντάς μου τις βαλίτσες. <<Χάρηκα>>είπα. Τις έβαλε στο πορτμπαγκάζ ενός πολυτελούς μαύρου αυτοκινήτου που από τις λίγες γνώσεις μου πρέπει να ήταν μια BΜW και πολύ ακριβή μάλιστα. Όλος ο κόσμος που βρισκόταν εκείνη την στιγμή στην έξοδο του αεροδρομίου χάζευε το αυτοκίνητο και ένιωσα πολύ άβολα όταν ο Τόμας μου άνοιξε την πίσω πόρτα για να μπω. Πρέπει να κατάλαβε πόσο περίεργα ένιωθα και μου χαμογέλασε. Για μια στιγμή σάστισα. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα πραγματικά από την ώρα που γνωριστήκαμε. Ήταν πολύ γοητευτικός όφειλα να ομολογήσω. Ήταν μελαχρινός με όμορφα πράσινα μάτια και ένα χαμόγελο που σίγουρα σε έκανε να μην νιώθεις τόσο αμήχανα. Δε πρέπει να ήταν μεγαλύτερος από τριάντα χρονών. Μπήκα στο αυτοκίνητο και αυτό που είδα δε με παραξένεψε καθόλου. Είχε δερμάτινα και αναπαυτικά καθίσματα, GPS ακόμα και τηλεόραση... Σίγουρα ήταν πολυτελές!
Από την ώρα που μπήκαμε στο αυτοκίνητο δεν είπαμε τίποτα περισσότερο με τον Τόμας. Δε με πείραξε όμως γιατί έτσι είχα την ευκαιρία να δω την Νέα Υόρκη. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο που έτρεχε στις δουλειές του. Παντού υπήρχαν μαγαζιά, πάρκα και ουρανοξύστες που οι κορυφές τους άγγιζαν τα σύννεφα. Η πόλη έσφυζε από ζωή και ανυπομονούσα να γίνω μέρος της. Σιγά σιγά αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από το κέντρο της πόλης και να πηγαίνουμε προς τα προάστια. Αυτό ήταν κάτι που με ξάφνιασε και έτσι ρώτησα τον Τόμας.<<Τόμας, που πηγαίνουμε;>>Με κοίταξε μέσα από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου και μου χαμογέλασε.<<Η βίλα του κύριου Κάλλεν βρίσκεται στα προάστια της πόλης. Ο κύριος Κάλλεν περνάει πολλές ώρες στο γραφείο του στο κέντρο και θέλει να ξεκουράζεται όταν επιστρέφει σπίτι. Για αυτό επέλεξε το σπίτι του να είναι όσο πιο μακριά γίνεται από το κέντρο της πόλης. Θα σας αρέσει πολύ δεσποινίς>>είπε και μου χαμογέλασε πάλι.<<Σε παρακαλώ μη μου μιλάς στον πληθυντικό Τόμας και λέγε με Μπέλλα>>του είπα ανταποδίδοντας του το χαμόγελο. <<Όπως προτιμάς>>μου είπε. Σε λίγο εμφανίστηκε μπροστά μου η βίλα. Ένας άντρας με στολή άνοιξε την μεγάλη μαύρη σιδερένια πόρτα και ο Τόμας οδήγησε το αυτοκίνητο μέσα. Έκανε τον γύρω ενός υπέροχου σιντριβανιού και πάρκαρε το αυτοκίνητο μπροστά από μία μεγάλη σκαλιστή ξύλινη πόρτα. Ο Τόμας κατέβηκε και μου άνοιξε την πόρτα. Κατέβηκα και κοίταξα γύρω μου. Κάτω υπήρχαν χαλίκια και το σπίτι ήταν περικυκλωμένο από έναν υπέροχο και πολύ φροντισμένο κήπο. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα το σπίτι. Ευτυχώς που δεν είχε κρεμάσει το σαγόνι μου. Ήμουν εντυπωσιασμένη! Το σπίτι ήταν τεράστιο! Τα παράθυρα και τα μπαλκόνια ήταν ξύλινα και η σκεπή ήταν καλυμμένη από μπορντό κεραμίδια. Ήταν πραγματικά πανέμορφο. Τελικά χαιρόμουν που δε θα χρειαζόταν να μένω σε ένα μικρό διαμέρισμα στην πόλη. Έπρεπε να ευχαριστήσω τον κύριο Κάλλεν για αυτό μόλις θα είχα την ευκαιρία. Στην πόρτα του σπιτιού στεκόταν μια ξανθιά μικροκαμωμένη κοπέλα με γαλάζια μάτια, η οποία φορούσε την στολή του υπηρετικού προσωπικού. Ο Τόμας με πλησίασε κρατώντας τις βαλίτσες μου και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Ανέβηκα τα σκαλοπάτια και στάθηκα μπροστά από την ξανθιά κοπέλα που μου χαμογελούσε.<<Γεια, είμαι η Τζέιν>>είπε η κοπέλα και μου έτεινε το χέρι της.<<Είμαι η Μπέλλα. Χάρηκα>>της είπα δίνοντάς της το χέρι μου.<<Χαίρομαι που ήρθες επιτέλους. Έλα, θα σου δείξω το δωμάτιό σου>>είπε και με τράβηξε από το χέρι. Την ακολούθησα μέσα στην τεράστια είσοδο. << Ο διάδρομος στα αριστερά οδηγεί στο καθιστικό,την βιβλιοθήκη,το γραφείο του κύριου Κάλλεν,την κουζίνα και το δωμάτιο με το πιάνο.>>είπε γρήγορα η Τζέιν δείχνοντας τον διάδρομο αριστερά μας. Αυτό που συγκράτησα εγώ ήταν ότι στο σπίτι υπήρχε βιβλιοθήκη, μιας και λάτρευα το διάβασμα,και ότι ο κύριος Κάλλεν είχε γραφείο και στο σπίτι. Αυτό σήμαινε πως ακόμα και όταν ήταν εδώ δούλευε και δεν ασχολιόταν με την κόρη του. Είχα να κάνω πολύ δουλειά εδώ. Σκέφτηκα να ρωτήσω την Τζέιν αλλά κατέληξα πως θα ήταν καλύτερα να δω μόνη μου αν οι υποψίες μου ήταν αληθινές.<< Η σκάλα οδηγεί στον δεύτερο όροφο όπου βρίσκονται τα υπνοδωμάτια>>είπε δείχνοντας την μεγάλη ξύλινη σκαλιστή σκάλα που ήταν καλυμμένη από ένα μπορντό χαλί.<<Και από δω είναι η τραπεζαρία>>είπε και μου έδειξε την λευκή πόρτα δεξιά μας. <<Έλα πάμε πάνω>>είπε και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την σκάλα. Φτάσαμε στον πάνω όροφο όπου ήταν τα υπνοδωμάτια. <<Λοιπόν εδώ είναι το δωμάτιό μου>>είπε η Τζέιν δείχνοντάς μου το πρώτο δωμάτιο δεξιά.<<Σε περίπτωση που χρειαστείς κάτι.>>συνέχισε. Μμμ το δωμάτιό της....<<Τζέιν να σε ρωτήσω κάτι;>> Με κοίταξε χαμογελώντας.<<Φυσικά>>είπε.<<Όλο το προσωπικό του κύριου Κάλλεν μένει στη βίλα;>>την ρώτησα με περιέργεια.<<Ναι όλοι εκτός από τον κηπουρό που έρχεται δύο φορές την βδομάδα>>είπε και συνέχισε να προχωρά στον διάδρομο. Όταν έφτασε στο τέλος του διαδρόμου σταμάτησε και γύρισε να με κοιτάξει.<<Αυτό είναι το δωμάτιο της δεσποινίς Ρένεσμι>>είπε δείχνοντάς μου το τελευταίο δωμάτιο αριστερά.<<Αυτό είναι το δικό σου>>συνέχισε και μου έδειξε την πόρτα δίπλα από το δωμάτιο της Ρένεσμι.<<Και αυτή είναι η κρεβατοκάμαρα του κύριου Κάλλεν>>είπε δείχνοντάς μου το δωμάτιο απέναντι από το δικό μου. Στο τέλος του διαδρόμου υπήρχε ένα παράθυρο. Πλησίασα και κοίταξα έξω. Το παράθυρο έβλεπε στη πίσω μεριά της βίλας. Στο κέντρο της μεγάλης αυλής υπήρχε μία ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα και μερικά ψηλά δέντρα που έριχναν την σκιά τους και έκαναν το μέρος δροσερό. Υπήρχε μία μεγάλη λευκή ομπρέλα και από κάτω της βρίσκονταν δύο άνετες μεγάλες ξαπλώστρες με λευκά μαξιλάρια. Επίσης ο κήπος σε αυτή τη μεριά της βίλας ήταν πολύ περιποιημένος. Οι θάμνοι ήταν κλαδεμένοι ομοιόμορφα και τα μόνα λουλούδια που έβλεπες ήταν τα τριαντάφυλλα. Παντού λευκά τριαντάφυλλα. Αμέσως όμως σταμάτησα να σκέφτομαι γιατί υπήρχαν μόνο λευκά τριαντάφυλλα σε αυτή τη μεριά του κήπου και πρόσεξα ότι η πισίνα δεν ήταν καθόλου ασφαλείς για την Ρένεσμι. Θα μιλούσα για αυτό με τον κύριο Κάλλεν το συντομότερο.
Η Τζέιν άνοιξε την πόρτα του δωματίου μου και μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω. Μπήκα στο δωμάτιο και αμέσως ξέχασα την ερώτηση που ήμουν έτοιμη να κάνω στην Τζέιν. Είχα μείνει άφωνη! Το δωμάτιο ήταν υπέροχο. Ήταν μεγαλύτερο από το παλιό μου διαμέρισμα. Στο κέντρο ακριβώς του δωματίου ήταν τοποθετημένο ένα υπέρ διπλό κρεβάτι, το οποίο ήταν σκεπασμένο με μοβ σατέν σεντόνια,με τεράστια μαλακά πουπουλένια μαξιλάρια! Οι τοίχοι του δωματίου μου ήταν βαμμένοι σε μία απόχρωση του μοβ και του μπλε που πραγματικά με γαλήνευσε. Ήμουν πολύ χαρούμενη που θα έμενα σε ένα τέτοιο δωμάτιο. Στην αριστερή μεριά του δωματίου υπήρχε μια μπαλκονόπορτα. Το μπαλκόνι ήταν μεγάλο και είχε γλάστρες με μαργαρίτες. Είχε δύο ψάθινες καρέκλες και ένα χαμηλό ξύλινο τραπεζάκι ανάμεσά τους. Το μπαλκόνι μου έβλεπε στο πίσω μέρος του σπιτιού όπως και το παράθυρο έξω στον διάδρομο.<<Εδώ είναι το μπάνιο>>είπε η Τζέιν και άνοιξε μια ξύλινη πόρτα στα δεξιά του δωματίου. Το μπάνιο ήταν πολύ όμορφο. Γύρω από την μπανιέρα, που ήταν από λευκό μάρμαρο, υπήρχαν μοβ κεριά και αρωματικά έλαια. Στον χώρο υπήρχε ένα άρωμα λεβάντας. Πάνω από τον νιπτήρα βρισκόταν ένας καθρέφτης και μερικά ντουλαπάκια όπου θα έβαζα τα πράγματά μου. Κάτω από τον νιπτήρα υπήρχαν τρία λευκά ράφια που μέσα είχαν άσπρες χνουδωτές πετσέτες και ένα μπουρνούζι. Γύρισα στην Τζέιν και της είπα<<Είναι πραγματικά υπέροχο Τζέιν. Δε ξέρω τι να πω.>>Μου χαμογέλασε και είπε<<Χαίρομαι που σου αρέσει Μπέλλα. Λοιπόν τώρα θα σε αφήσω να τακτοποιηθείς και να ξεκουραστείς, άλλωστε έχω πολλές δουλειές να κάνω>> Λίγο πριν βγει από το δωμάτιο την σταμάτησα και την ρώτησα<<Τζέιν, που είναι η Ρένεσμι;Θα ήθελα να την δω.>>Με κοίταξε κρατώντας την πόρτα ανοιχτή,έτοιμη να φύγει.<<Η δεσποινίς Ρένεσμι παίρνει τον μεσημεριανό της ύπνο. Αλλά μην ανησυχείς μόλις ξυπνήσει θα σε ενημερώσω. Είμαι σίγουρη ότι θα την λατρέψεις Μπέλλα. Είναι υπέροχο πλάσμα.>>είπε γεμάτη ενθουσιασμό και έφυγε από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω της.
Άρχισα να τακτοποιώ τα πράγματά μου στις ντουλάπες και το μπάνιο. Όταν επιτέλους τελείωσα αποφάσισα να κάνω ένα μπάνιο. Και ήταν τέλειο. Το ζεστό νερό και το άρωμα της λεβάντας με χαλάρωσαν απίστευτα. Τελείωσα το μπάνιο μου και φόρεσα τα ρούχα μου. Ένα κοντομάνικο μπλε βαμβακερό μπλουζάκι και ένα τζιν παντελόνι. Πήρα το Ανεμοδαρμένα Ύψη και βγήκα στο μπαλκόνι. Ήταν η χιλιοστή φορά που το διάβαζα και το είχα μάθει απέξω, αλλά ποτέ δεν ήταν αρκετό.
Σε λίγο θα ξύπναγε η Ρένεσμι σκέφτηκα και πραγματικά ανυπομονούσα να την γνωρίσω...

Κεφάλαιο 3ο

Τρία γρήγορα χτυπήματα ακούστηκαν στην πόρτα, αλλά δε χρειαζόταν να ρωτήσω ποιος είναι. Ήξερα ότι ήταν εκείνη...

Η πανέμορφη, ξανθιά ιδιαιτέρα μου. Με τα χρυσά μάτια και τα ατελείωτα πόδια.
Η Ρόζαλι Χέιλ... Από την πρώτη στιγμή που την είδα ήξερα ότι την ήθελα. Είχε έρθει για την θέση της γραμματέως και όταν την είδα έχασα τα λόγια μου. Δεν είναι ότι δεν ήμουν συνηθισμένος στις ωραίες γυναίκες. Ίσα ίσα... Όποτε είχα την ανάγκη συντροφιάς μου ήταν πολύ εύκολο να βρω μια όμορφη γυναίκα.

Υπερβολικά εύκολο μπορώ να πω. Ήξερα ότι άρεσα πολύ στις γυναίκες. Επίσης ήξερα ότι τους άρεσαν ακόμα περισσότερο τα εκατομμύρια στον τραπεζικό μου λογαριασμό. Ήξερα τις γυναίκες. Δε μπορούσα να τις εμπιστεύομαι. Όλες τους έψαχνα για την μεγάλη ζωή. Και έκαναν τα πάντα για να τα καταφέρουν. Παντρεύονταν ηλικιωμένους άντρες με μόνο σκοπό να βάλουν το χέρι τους στην περιουσία τους.

Το κίνητρο ήταν η αλαζονεία και η φιλοδοξία. Όχι η αγάπη. Και το γνώριζα πολύ καλά. Δεν ήμουν μισογύνης. Μου άρεσε το ωραίο φύλλο αλλά δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να το ερωτευτεί ή να δεθεί συναισθηματικά μαζί του.

Όμως η Ρόζαλι εκτός από εκτυφλωτικά όμορφη ήταν και ευγενική, χαμογελαστή και από ότι έλεγε το βιογραφικό της κατάλληλη για την δουλειά της γραμματέας. Έτσι την προσέλαβα αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη. Όλη η εταιρία μιλούσε για την καινούρια μου γραμματέα. Η Ρόζαλι όμως δεν επηρεαζόταν από αυτά. Ήταν πάντα προσγειωμένη και σοβαρή. Κάτι που εκτιμούσα αφάνταστα. Η εικόνα μιας χαζοχαρούμενης ξανθιάς και ελαφρόμυαλης γραμματέως δε θα μου άρεσε καθόλου.

Τον πρώτο καιρό ήμουν συνέχεια δίπλα της και την βοηθούσα να προσαρμοστεί, όμως η Ρόζαλι ήταν πολύ έξυπνη και σε λιγότερο από μια βδομάδα δε χρειαζόταν την καθοδήγησή μου. Έτσι έβρισκα συνέχεια δικαιολογίες να την καλώ στο γραφείο μου μόνο και μόνο για να την βλέπω. Τρελαινόμουν στην σκέψη ότι μόνο μια πόρτα μας χώριζε. Με βασάνιζε ακόμα και στον ύπνο μου. Το επόμενο πρωί δε τολμούσα να την κοιτάξω στα μάτια από φόβο μήπως και την ξαπλώσω στο γραφείο μου και κάνω πραγματικότητα κάποια από τις πολλές φαντασιώσεις μου.

Δεν άντεχα άλλο. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να την απολύσω αλλά αυτό θα ήταν πολύ άδικο. Από τότε που η Ρόζαλι είχε έρθει στο γραφείο όλα είχαν μπει σε μια τάξη και με είχε βοηθήσει πάρα πολύ. Το πρόβλημα ήμουν εγώ και όχι η Ρόζαλι. Με το καιρό σταμάτησα να την σκέφτομαι έτσι και τότε ήταν που την εκτίμησα πραγματικά. Η Ρόζαλι αποδείχτηκε μια πολύτιμη συνεργάτης και πραγματική φίλη. Άλλωστε όσο κι αν την ήθελα δε μπορούσα να το κάνω. Πάνω απ' όλα όμως και οι δύο βάζαμε την δουλειά και την επαγγελματική μας σχέση. Γιατί ήξερα πως και η Ρόζαλι ένιωθε έλξη για εμένα. Όμως ήταν σαν κι εμένα. Δεν ήθελε να διακινδυνέψει την μεταξύ μας σχέση. Ευτυχώς γιατί αν με προκαλούσε και η ίδια δε θα μπορούσα με τίποτα να αντισταθώ.

Ποτέ δε συνέβη τίποτα μεταξύ μας, με μοναδική εξαίρεση εκείνο το βράδυ μετά την κηδεία του Φεντερίκο, του αδερφού μου και της Κλερ, της γυναίκας του. Θα πήγαιναν ένα ταξίδι στην Καλιφόρνια να επισκεφτούν τους γονείς της Κλερ που έμεναν εκεί.

Αλλά δεν έφτασαν ποτέ...

Ένας μεθυσμένος οδηγός φορτηγού έπεσε πάνω τους. Πέθαναν και οι δύο πριν πάει το ασθενοφόρο. Όταν το έμαθα χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου. Όλα τα συναισθήματα που μπορούσα να νιώσω πριν χάθηκαν και αντικαταστάθηκαν από τον πόνο, την απόγνωση και το κενό. Δε μπορούσα να αναπνεύσω και ο ψυχικός πόνος που ένιωθα γινόταν και σωματικός.

Ο Φεντερίκο ήταν ο καλύτερος αδερφός και φίλος που μπορούσε να ζητήσει ένα μικρό αγόρι. Όταν ήμασταν παιδιά ο Φεντερίκο με πρόσεχε, με προστάτευε, με βοηθούσε και με στήριζε. Ότι ήξερα μου το είχε μάθει ο Φεντερίκο. Όποιο πρόβλημα και να είχα πήγαινα σε αυτόν. Ήταν πάντα εκεί για μένα.

Η Κλερ ήταν απλά υπέροχη. Θυμάμαι όταν μου την γνώρισε ο αδερφός μου είχα ξετρελαθεί μαζί της. Νόμιζα ότι την είχα ερωτευτεί και αυτό με έκανε να έχω πολλές ενοχές. Με είχε εντυπωσιάσει ο χαρακτήρας της, η φωνή της, τα κατακόκκινα μακριά μαλλιά της, το γέλιο της, ο τρόπος που μου μιλούσε...
Φυσικά όμως δεν ήμουν ερωτευμένος μαζί της. Την αγαπούσα και την έβλεπα σαν την αδερφή που ποτέ δεν είχα.

Λίγο καιρό αργότερα γεννήθηκε η Ρένεσμι και ο αδερφός μου και η Κλερ ήταν απόλυτα ευτυχισμένοι. Ένα υπέροχο πλασματάκι με τα κόκκινα μαλλιά της μητέρας της και τα μάτια του Φεντερίκο.

Ένιωθα τόσο μόνος. Μετά την κηδεία η Ρόζαλι με πήγε στο ξενοδοχείο. Κάθισε μαζί μου στο μπαρ. Έπινα... Έπινα πολύ... Μετά από δύο ώρες στο μπαρ και αφού είχα πιει δύο μπουκάλια ουίσκι η Ρόζαλι με βοήθησε να ανέβω στο δωμάτιο μιας και δε μπορούσα ούτε να περπατήσω. Μου έβγαλε το σακάκι και τότε την φίλησα. Στην αρχή παραξενεύτηκε αλλά μετά μου ανταπέδωσε το φιλί. Πριν καλά καλά το καταλάβουμε βρισκόμασταν στο κρεβάτι μου.

Όταν τελειώσαμε καθόμασταν στο κρεβάτι. Με είχε αγκαλιά και εγώ έκλαιγα. Τις έλεγα πόσο πολύ πονούσα που έχασα ον αδερφό μου. Πόσο μόνος ένιωθα. Πόσο πολύ φοβόμουν που θα είχα την κηδεμονία της Ρένεσμι μιας και μπορούσα να της προσφέρω μια άνετη και πλούσια ζωή αλλά όχι και την αγάπη που χρειαζόταν. Ήμουν απελπισμένος. Όμως ότι έγινε με την Ρόζαλι με βοήθησε. Με ανακούφισε και επιτέλους άφησα τον πόνο που ένιωθα μέσα μου να βγει προς τα έξω. Η Ρόζαλι έκλαιγε σιωπηλά μαζί μου και ήξερα ότι ήταν η μόνη που μπορούσε να με καταλάβει. Κάποια στιγμή μας πήρε και τους δυο ο ύπνος...

Κεφάλαιο 4ο

Η Ρόζαλι μπήκε στο γραφείο μου, κρατώντας τους φακέλους που της είχα ζητήσει νωρίτερα, βγάζοντας με από τις ονειροπολήσεις μου. Την Ρόζαλι την έβλεπα πια σαν φίλη. Την καλύτερη φίλη που θα μπορούσα να έχω. Όμως υπήρχαν μέρες που απλά μου ήταν αδύνατον να μην την σκέφτομαι διαφορετικά.

Όπως σήμερα για παράδειγμα. Τα ξανθά μαλλιά της έπεφταν ελεύθερα στους ώμους της, η φούστα της ήταν εφαρμοστή και έφτανε μέχρι τα γόνατά της αποκαλύπτοντας τις υπέροχες γάμπες της και τα κουμπιά του πουκαμίσου της με βασάνιζαν όλη μέρα!

<< Ορίστε>> είπε και ακούμπησε τους φακέλους πάνω στο γραφείο μου ενώ εγώ έκανα μεγάλη προσπάθεια να την κοιτάω στα μάτια για να μην φέρω και τους δύο σε πολύ δύσκολη θέση.<< Είναι σε αλφαβητική σειρά για να μην δυσκολευτείς>>συνέχισε.

<<Εεε, σε ευχαριστώ πολύ Ρόουζ αλλά φτάνει για σήμερα. Λέω να πάω σπίτι και να συνεχίσουμε αύριο τι λες;>> Η αλήθεια είναι ότι από το πρωί που την είδα δε μπορούσα να συγκεντρωθώ και δεν έκανα σχεδόν τίποτα! Αλλά αυτό ήταν κάτι που φυσικά δε μπορούσα να της πω.

<<Ναι, βέβαια Έντουαρντ. Συνεχίζουμε αύριο.>> είπε και μου γύρισε την πλάτη να βγει από το γραφείο. Ε τότε δε μπόρεσα να ελέγξω τα μάτια μου! Άνθρωπος ήμουν και εγώ σκέφτηκα τραβώντας την γραβάτα μου που ξαφνικά με έπνιγε.

*****
Φόρεσα το σακάκι μου και έκλεισα τον υπολογιστή. Ήξερα ότι αν δε το έκανα η Ρόουζ θα θύμωνε πολύ. Πήρα τον χαρτοφύλακά μου και βγήκα από το γραφείο. Βρήκα την Ρόζαλι μπροστά από τον υπολογιστή της. << Φεύγεις;>> με ρώτησε.
<<Ναι και έκλεισα τον υπολογιστή>> της είπα χαμογελώντας ξέροντας πολύ καλά ότι αυτή θα ήταν η επόμενη ερώτησή της.
<<Χαίρομαι>> είπε γελώντας. <<Α Έντουαρντ παραλίγο να το ξεχάσω! Σήμερα ήρθε η Ιζαμπέλλα Σουαν>> είπε. <<Η ποια;>> ρώτησα καθώς το όνομα δε μου έλεγε κάτι. <<Η Ιζαμπέλλα Σουαν, η νταντά της Ρένεσμι, Έντουαρντ! Ήρθε σήμερα>> Να πάρει! Την είχα ξεχάσει τελείως.

Η Ιζαμπέλλα Σουαν, σύμφωνα με τους συμβούλους μου, ήταν η καταλληλότερη για να προσέχει την ανιψιά μου και να της προσφέρει την αγάπη που εγώ ήμουν ανίκανος να της δώσω έστω κι αν πληρωνόταν για να το κάνει.

<< Ρόουζ το είχα ξεχάσει. Θα ήρθε και δεν θα βρήκε κανέναν να την πάρει... Μπορεί να χάθηκε ή...>>είπα τις σκέψεις μου δυνατά.
<<Έντουαρντ, μην ανησυχείς. Το κανόνισα είδη. Έστειλα τον Τόμας στο αεροδρόμιο να την πάρει.>> Μόλις άκουσα τα λόγια της Ρόζαλι ηρέμησα.
<<Αχ Ρόουζ, τι θα έκανα χωρίς εσένα;>> την ρώτησα χαμογελώντας. Σηκώθηκε από το γραφείο της και στάθηκε μπροστά μου.<<Μμμ αυτό είναι κάτι που δε θέλω να το σκέφτομαι.>>είπε και μου ίσιωσε την γραβάτα. <<Ε Ρόουζ θέλεις να σε πάω σπίτι;>> μπήκα στον πειρασμό και την ρώτησα. Είχα καλέσει τον Τόμας, αλλά αν δεχόταν θα την πήγαινα με το δικό μου αυτοκίνητο.
<<Σε ευχαριστώ πολύ Έντουαρντ>> είπε και με φίλησε στο μάγουλο. Κάτι που δε με παραξένεψε καθόλου μιας και η Ρόζαλι παρά την σωματική έλξη που ένιωθα για αυτή ήταν η καλύτερή μου φίλη.<<Έχω λίγη δουλειά ακόμα και λέω να τελειώσω για να μην τα έχω για αύριο. Ευχαριστώ πάντως.>>
<<Εντάξει αλλά μην κάτσεις πολύ Ρόουζ. Αν τα κάνεις αύριο δεν έγινε και τίποτα. Θα τα πούμε αύριο. Γεια.>>
<<Καλό μεσημέρι Έντουαρντ>> είπε και συνέχισε να γράφει στον υπολογιστή.

Κάτω στην είσοδο της εταιρίας με περίμενε ο Τόμας. <<Γεια σας κύριε Κάλλεν. Είστε έτοιμος να φύγουμε;>>με ρώτησε καθώς έμπαινα στο αυτοκίνητο.<< Ναι Τόμας πάμε σπίτι>>του είπα. Ευτυχώς δεν είχε κίνηση στους δρόμους και θα φτάναμε γρήγορα.<< Τόμας, πως σου φάνηκε η δεσποινίς Ιζαμπέλλα Σουαν; Η γραμματέας μου μου είπε πως πήγες να την πάρεις από το αεροδρόμιο.>>τον ρώτησα.<<Μάλιστα κύριε,σήμερα το πρωί. Είναι πολύ συμπαθητική και ευγενική. Είναι πολύ όμορφη επίσης. Είμαι σίγουρος πως η ανιψιά σας θα την συμπαθήσει.>>είπε χαμογελώντας. Φαίνεται πως του έκανε καλή εντύπωση. Μακάρι να την συμπαθούσε. Είχα την ανάγκη της δεσποινίς Σουαν.

Σε λίγο είχαμε φτάσει και η Τζέιν μου άνοιγε την πόρτα.<<Καλώς ήρθατε κύριε Κάλλεν>> είπε και μου πήρε το σακάκι και τον χαρτοφύλακα. <<Γεια σου Τζέιν. Που είναι η δεσποινίς Σουαν;>> τη ρώτησα. <<Είναι πάνω στο δωμάτιο της ανιψιά σας με την Ρένεσμι.>> Τέλεια είχαν κιόλας γνωριστεί σκέφτηκα. << Έπρεπε να την βλέπατε πως κατάφερε την ανιψιά σας να φάει τα φρούτα της. Είναι πολύ καλή>>συνέχισε η Τζέιν. Μάλλον ήταν πάρα πολύ καλή αφού κατάφερε την Ρένεσμι να φάει. Η Ρένεσμι ήταν πολύ πεισματάρα και ξεροκέφαλη σαν τους γονείς της. Μόλις τους σκέφτηκα ένιωσα το στομάχι μου να δένετε κόμπος.

Κούνησα το κεφάλι και πίεσα τον εαυτό μου να χαμογελάσει στη Τζέιν. <<Χαίρομαι που το ακούω αυτό Τζέιν. Μπορείς να φύγεις>> της είπα. Κούνησε το κεφάλι και εξαφανίστηκε.

Εγώ ανέβηκα τα σκαλιά τρέχοντας για να γνωρίσω επιτέλους την Ιζαμπέλλα Σουαν που όπως φαινόταν είχε μαγέψει τους πάντες σε αυτό το σπίτι...[/size]

Κεφάλαιο 5ο

Πήρα μια ανάσα και πέρασα την πόρτα που κράταγε ανοικτή η Τζέιν για μένα. Ήταν το δωμάτιο της Ρένεσμι. Η Τζέιν πριν ένα λεπτό με ενημέρωσε πως η δεσποινίς Ρένεσμι είχε ξυπνήσει και ζητούσε-ή μάλλον απαιτούσε- να με γνωρίσει. Είχα λίγο άγχος, όπως κάθε φορά που γνώριζα ένα καινούριο παιδί.

Λάτρευα τα παιδιά και για μένα δεν ήταν δουλειά. Με έκανε ευτυχισμένη το να
βρίσκομαι ανάμεσα τους. Ήταν αθώα και δεν μπορούσαν να σε πληγώσουν όπως έκαναν οι ενήλικες.

Μπήκα στο πιο όμορφο, μεγάλο, ακριβό παιδικό δωμάτιο που είχα δει ποτέ μου.
Στο κρεβάτι στο κέντρο του δωματίου καθόταν η Ρένεσμι, που χωρίς αμφιβολία ήταν το πιο όμορφο και χαριτωμένο πλασματάκι που είχα δει ποτέ μου.

Τα μαλλιά της ήταν χάλκινα και σχημάτιζαν μικρές μπουκλίτσες που κατέληγαν στους ώμους της. Τα μάτια της είχαν το χρώμα της σοκολάτας και το δέρμα της ήταν λευκό, έκτος από τα μάγουλά της που ήταν ροζ, και έμοιαζε πολύ εύθραυστη. Ήταν υπέροχη!

Μπροστά στο κρεβάτι στεκόταν γονατιστή μια άλλη κοπέλα με την στολή του υπηρετικού προσωπικού η οποία προσπαθούσε να φορέσει ένα φόρεμα στην Ρένεσμι. Κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο μιας και το παιδί μόλις είχε ξυπνήσει και δεν ήταν συνεργάσιμο.

Μόλις η κοπέλα κατάφερε να την ντύσει η Ρένεσμι αντιλήφτηκε την παρουσία μου και της Τζέιν. Πήδηξε από το κρεβάτι της και με πλησίασε γεμάτη περιέργεια. Έκατσα στα γόνατα και της άπλωσα τα χέρια. Έβαλε το άσπρο της χεράκι στην παλάμη μου και μου χαμογέλασε λέγοντας με την κελαρυστή φωνή της<< Είμαι η Ρένεσμι. Εσύ είσαι η καινούρια μου νταντά;>> Της χαμογέλασα κι εγώ μη μπορώντας να της αντισταθώ. Αυτό το παιδί είχε κάτι που σε ανάγκαζε να το λατρέψεις. Δε μπορούσα να φανταστώ γιατί ο πατέρας της ζητούσε νταντά για την αξιολάτρευτη κόρη του. Εγώ στη θέση του δε θα την άφηνα στιγμή μακριά μου. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για να διώξω αυτές τις σκέψεις. Δουλειά μου ήταν να προσέχω την μικρή και όχι να κατακρίνω τον πατέρα της.<<Ναι εγώ είμαι η νταντά σου. Με λένε Μπέλλα και έτσι θα ήθελα να με φωνάζεις. Εντάξει γλυκιά μου;>>απάντησα στην Ρένεσμι που συνέχισε να με κοιτάει. <<Εντάξει>> μου απάντησε κουνώντας καταφατικά το κεφαλάκι της. <<Πάμε να παίξουμε Μπέλλα>>είπε και με τράβηξε από το χέρι. Ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα να κάνω. Αυτό το παιδί μου έβγαζε πολύ αγάπη. Αντιπροσώπευε όλα αυτά που με έκαναν να ασχοληθώ με τα παιδιά και την φροντίδα τους. Ήμουν έτοιμη να δεχτώ αλλά εκείνη την στιγμή η κοπέλα που πριν από λίγο προσπαθούσε να ντύσει την Ρένεσμι είπε<< Με συγχωρείτε, αλλά πρώτα η δεσποινίς Ρένεσμι πρέπει να φάει τα φρούτα της>>. Ήταν μια μελαχρινή κοπέλα με άσπρο δέρμα, καστανά μάτια και ήταν αρκετά ψήλη. Όπως πληροφορήθηκα αργότερα το όνομά της ήταν Άντζελα και είχε αναλάβει την φροντίδα της Ρένεσμι μέχρι να πάω εγώ.

Η Ρένεσμι μούτρωσε. Προφανώς δεν είχε καμία όρεξη να φάει.
<<Δε θέλω!>>είπε και χτύπησε πεισματάρικα το πόδι της κάτω. Μμμ μάλιστα σκέφτηκα αρχίσαμε. Όμως ήταν πολύ χαριτωμένη, ήταν σαν ένα γατάκι που νόμιζε ότι ήταν τίγρης. <<Μμμ τι λες να πάμε στην κουζίνα να σου δείξω ένα κολπάκι που ξέρω για τα φρούτα;>> τη ρώτησα ξέροντας πως τέτοια πράγματα τραβούσαν την προσοχή των παιδιών. Με κοίταξε και κατάλαβα ότι το σκεφτόταν.<<Εντάξει, αλλά μετά θα παίξουμε>>είπε βάζοντας τους δικούς της όρους. Σηκώθηκα και ετοιμάστηκα να ακολουθήσω την Ρένεσμι στην κουζίνα. Εκείνη όμως σταμάτησε και για λίγα δευτερόλεπτα με κοίταξε στα μάτια. Μετά άπλωσε το χεράκι της προς εμένα. Αυτή η μικρή κίνηση του παιδιού με έκανε πολύ ευτυχισμένη. Έπιασα το χέρι της χωρίς κανέναν δισταγμό. Και ήξερα ότι την αγαπούσα. Έτσι απλά.

Κοίταξα την Τζέιν και φαινόταν πολύ ευχαριστημένη. Όλες μαζί κατεβήκαμε στην κουζίνα όπου μας περίμενε μια παχουλή γυναίκα που είχε τα μαλλιά της μαζεμένα σε κότσο. Ήταν πολύ γλυκιά και ευγενική. Μόλις με είδε σταμάτησε να πλένει τα πιάτα και σκούπισε τα χέρια της. Ήρθε κοντά μου με ένα μεγάλο και ζεστό χαμόγελο στα χείλη. <<Ω εσύ πρέπει να είσαι η Μπέλλα>> είπε και με αγκάλιασε. Μια κίνηση που με ξάφνιασε αλλά μου άρεσε πολύ. Με έκανε να νιώθω άνετα και οικία σαν να την γνώριζα χρόνια. << Με λένε Μπρέντα, είμαι μαγείρισσα. Αχ Μπέλλα είσαι πολύ όμορφη κορίτσι μου>>είπε και μου χάιδεψε τα μαλλιά. Ήμουν σίγουρη ότι είχα γίνει κατακόκκινη αλλά της απάντησα<<Ευχαριστώ, είστε πολύ ευγενική.>> Με κοίταξε κουνώντας το κεφάλι. << Γλυκιά μου λέω την αλήθεια και σε παρακαλώ λέγε με Μπρέντα>> μου είπε χαμογελώντας.

Μου γύρισε την πλάτη και μετά ακούμπησε μια πιατέλα με φρούτα πάνω στον τεράστιο άσπρο πάγκο που βρισκόταν στη μέση της κουζίνας. Κοίταζε με νόημα μία τα φρούτα και μία την Ρένεσμι και κούνησε απελπισμένη το κεφάλι της. Γύρισα προς την Ρένεσμι που με κοίταζε με ένα χαμόγελο σαν να σχεδίαζε κάτι.<< Θα μου δείξεις το κόλπο αλλά δε θα φάω τα φρούτα της Μπρέντα>> είπε και με κοίταξε. << Δεσποινίς τα φρούτα είναι υγιεινά...>> είπε η Μπρέντα όμως την σταμάτησα. Πήρα την Ρένεσμι στα χέρια μου και ήταν σαν πούπουλο. Την ανέβασα στον πάγκο και της χαμογέλασα.
<< Εντάξει>> της είπα. <<Μπρέντα φέρε μου μέλι και κανέλα αν μπορείς>> Η Μπρέντα έφερε αυτά που της ζήτησα και με κοίταξε με περιέργεια. << Λοιπόν αυτό το έκανε η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρή γιατί ούτε εγώ έτρωγα τα φρούτα.>> είπα στη Ρένεσμι που με παρακολουθούσε να ρίχνω μέλι στα φρούτα και μετά κανέλα. Πήρα δύο πιρούνια και έδωσα το ένα στην Ρένεσμι. Εγώ πήρα ένα κομματάκι μήλο και το έφαγα περιμένοντας από την Ρένεσμι να κάνει το ίδιο. <<Θέλω να τα φάμε με το χέρι>> είπε και άφησε το πιρούνι της δίπλα στην πιατέλα. Ξεφύσησα και άφησα το πιρούνι μου δίπλα στο δικό της.
<<Εντάξει>>είπα και πήρα ένα κομμάτι ροδάκινο και της το έδωσα. Το έφαγε και χαμογέλασε. Ήταν τόσο όμορφη!

<<Και εγώ>>είπε και πήρε ένα φρούτο και το έβαλε στο στόμα μου πριν προλάβω να αντιδράσω. Μετά έβαλε τα δάκτυλα της στο μέλι και άρχισε να με πασαλείβει. Γελούσε και ο ήχος ήταν υπέροχος. Έκανα πως θύμωσα και έβαλα τον δείκτη μου στην πιατέλα και μετά το ακούμπησα στην άκρη της μύτης της.<< Για να μάθεις!>> της είπε γελώντας.

Τελικά καταλήξαμε και δυο μας γεμάτες μέλι και κανέλα να κατευθυνόμαστε στο μπάνιο για να πληθούμε. Τουλάχιστον είχε φάει όλα της τα φρούτα σκέφτηκα χαμογελώντας. Στο μπάνιο όμως αρχίσαμε νέο γύρο. Αυτή τη φορά παίξαμε νερό πόλεμο!Είχε τόση πλάκα.

Τελικά αποφασίσαμε να ζωγραφίσουμε...
Κάτσαμε γύρω από ένα μικρό πλαστικό τραπεζάκι και αρχίσαμε να ζωγραφίζουμε με τους μαρκαδόρους. Κάθε λίγο σήκωνα το κεφάλι μου και την παρατηρούσα. Ήταν πολύ συγκεντρωμένη στο χαρτί της. Ζωγράφιζε λουλούδια. Πολλά, όλων των χρωμάτων λουλούδια. Όποτε με έπιανε να την κοιτώ μου χαμογελούσε και ένιωθα... Δε μπορώ να το περιγράψω. Την λάτρεψα μόλις την είδα. Και ένιωθα μία πληρότητα όποτε τα σοκολατί ματάκια της με κοίταγαν.

Άπλωσα το χέρι μου να χαϊδέψω τα μαλλιά της αλλά εκείνη την στιγμή άνοιξε η πόρτα και κατέβασα το χέρι μου. Μέσα στο δωμάτιο μπήκε ένας άντρας και παραξενεύτηκα πολύ. Δε μπορούσα να φανταστώ ποιος μπορεί να ήταν ή τι ήθελε εδώ. Όμως δε μπορούσα να το σκεφτώ άλλο. Ήταν ψηλός και φορούσε ένα κοστούμι. Ήταν γύρω στα 25. Τα μαλλιά του ήταν καστανόξανθα, τελείως ατημέλητα και ατίθασα. Και τα μάτια μου ήταν γαλάζια και μπορούσα να χαθώ και να τα κοιτάζω με τις ώρες. Το βλέμμα μου δε μπορούσε να ξεκολλήσει από πάνω του.

<<Γεια σας. Πρέπει να είστε η δεσποινίς Σουαν>>είπε και μου χαμογέλασε αποκαλύπτοντας μια σειρά τέλεια κατάλευκα δόντια. Ένα χαμόγελο που μου έκοψε τόσο πολύ την ανάσα που δε μπορούσα καν να του πω πως εγώ ήμουν η δεσποινίς Σουαν. Αλλά δεν ήταν μόνο το χαμόγελο αλλά και η φωνή του. Ήταν βελούδινη, βαθιά και προκλητική, ή ίσως έτσι ήθελα να πιστεύω σκέφτηκα.
<<Είμαι ο Έντουαρντ Κάλλεν, θείος της Ρένεσμι>> είπε και της έκλεισε το μάτι.

Ποιος;;;;;;;;;

Κεφάλαιο 6ο

Δε το πιστεύω! Δεν είναι δυνατόν αυτός ο άντρας να είναι ο Έντουαρντ Κάλλεν! Δεν ήταν ο πατέρας της Ρένεσμι και προφανώς δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο μεσήλικας που περίμενα. Να πάρει! Δεν είχα προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο. Πως θα συγκεντρωνόμουν με αυτόν τον πανέμορφο άντρα,που παρεμπίπτοντος ήταν ο νέος εργοδότης μου, μες τα πόδια μου;

Ήταν δικό μου λάθος φυσικά. Όταν με ενημέρωσαν για την νέα μου δουλειά δε σκέφτηκα ούτε μία στιγμή ότι ο Έντουαρντ Κάλλεν δεν ήταν πατέρας της Ρένεσμι. Από ότι φαίνεται όμως έκανα μεγάλο λάθος. Λοιπόν σκέφτηκα, ότι έγινε έγινε και δε μπορούσα να κάνω κάτι τώρα. Απλά έπρεπε να χωνέψω πως εργοδότης μου ήταν ένας απίστευτα ωραίος νεαρός άντρας. Σιγά!

Θεέ μου ακόμα περίμενε στην πόρτα να του απαντήσω.
<<Ε ναι εγώ είμαι η Μπέλλα Σουαν. Χάρηκα>> Πάρα πολύ σκέφτηκα. Σηκώθηκα και του έδωσα το χέρι μου. Με κοίταξε και ένα σκανταλιάρικο στραβό χαμόγελο, που θα έπρεπε να θεωρείται παράνομο, σχηματίστηκε στα χείλη του. Έπιασε το χέρι μου και με τράβηξε ελάχιστα κοντά του. Ήταν όμως αρκετό για να με κάνει να παραπατήσω.

<<Και εγώ χάρηκα. Ελπίζω να τα πάμε καλά Μπέλλα. Ελπίζω να μην σε πειράζει να σε λέω έτσι.>>είπε με πολύ ευγένεια αλλά ένιωθα περίεργα. Σαν να έπαιζε μαζί μου κάτι που με ενοχλούσε αφάνταστα. Φαινόταν υπερόπτης, κυνικός και με προκαλούσε φέρνοντάς με σε δύσκολη θέση. Μμμ μάλιστα. Λοιπόν δε θα έπαιζα το παιχνίδι του σκέφτηκα κι έβαλα όση αποφασιστικότητα μου είχε μείνει στη φωνή μου.

<<Προτιμώ να με λέτε δεσποινίς Σουαν και να κρατήσουμε τον πληθυντικό κύριε Κάλλεν. Έτσι θα υπάρχουν κάποια όρια και η συνεργασία μας θα είναι πολύ καλύτερη .>> Σίγουρα εγώ χρειαζόμουν όρια. Αυτός ο άντρας είχε κάτι που έκανε το σώμα μου να τον θέλει αλλά με εκνεύριζε αφόρητα!

<<Φυσικά δεσποινίς Σουαν>>είπε χωρίς να φεύγει αυτό το γοητευτικό συν εκνευριστικό χαμόγελο από το πρόσωπό του.<<Τώρα με συγχωρείτε δεσποινίς>>είπε δίνοντας επίτηδες έμφαση στη λέξη δεσποινίς<<πρέπει να φύγω,έχω πολύ δουλειά να κάνω. Γεια σου Ρένεσμι>>είπε και βγήκε από το δωμάτιο αφήνοντάς με άναυδη!

Δε μπορούσα να το πιστέψω ότι έπαιζε μαζί μου έτσι! Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο που με πείραξε πολύ περισσότερο. ''Γεια σου Ρένεσμι;'' Εντάξει κατάλαβα ότι δεν ήταν πατέρας της Ρένεσμι αλλά της όφειλε κάποια τρυφερότητα! Ήταν τόσο ψυχρός και απόμακρος. Το σώμα μου είχε μουδιάσει και από την ώρα που είχε φύγει από το δωμάτιο δεν είχα κουνηθεί καθόλου από την θέση μου.

<<Μπέλλα, κοίτα>>είπε η Ρένεσμι βγάζοντας με από τις σκέψεις μου. Γύρισα και την κοίταξα. Μου έδειχνε την ζωγραφιά της. Την είχε τελειώσει όση ώρα εγώ και ο θείος της μιλάγαμε. Προσπάθησα να της χαμογελάσω.<< Μπράβο γλυκιά μου, είναι πολύ ωραίο.>>Μου χαμογέλασε και ήρθε κοντά μου. <<Ευχαριστώ, την έκανα για σένα Μπέλλα>>Έσκυψα και την αγκάλιασα. << Σε ευχαριστώ πολύ Ρένεσμι. Είσαι πολύ καλό κορίτσι, το ξέρεις;>> είπα και άρχισα να την γαργαλάω. Τα γέλια της με έκαναν να ξεχάσω αμέσως τον ωραίο,αλλά ψυχρό θείο της.

Αργότερα παίξαμε με τα πολλά, πολλά παιχνίδια της. Της έκανα επίσης κάποιες ερωτήσεις για τον θείο της. Όχι πολλές όμως γιατί είχα την εντύπωση ότι κάθε φορά που τον ανέφερα το όμορφο προσωπάκι της μελαγχολούσε. Όμως μίλαγε για αυτόν με πολύ αγάπη. Μου είπε ότι δεν τον έβλεπε συχνά γιατί δούλευε πολύ και πήγαινέ πολλά ταξίδια. Της έπαιρνε πάντα πολλά δώρα και πολλά παιχνίδια. Όμως δεν ήταν ποτέ μαζί της συνειδητοποίησα. Δε της έδινε αυτό που πραγματικά είχε ανάγκη. Αγάπη και στοργή. Ήξερα ότι κάτι είχε συμβεί στους γονείς της αλλά δεν ήθελα με τίποτα να την στεναχωρήσω.

Κατά τις εννιά το βράδυ ήρθε στο δωμάτιο η Τζέιν και μας ζήτησε να κατέβουμε στην τραπεζαρία να φάμε. Συμμαζέψαμε το δωμάτιο και κατεβήκαμε. Σκεφτόμουν συνέχεια ότι θα ξανά έβλεπα τον Έντουαρντ και είχα αγχωθεί πολύ. Το στομάχι μου με ενοχλούσε και μου είχαν κοπεί τα γόνατα. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τον αντιμετωπίσω. Μάλλον ήμουν πολύ αγενής πριν αλλά με προκάλεσε. Όπως και να χει θα πρέπει να του μιλήσω. Θέλω να μάθω για τους γονείς της Ρένεσμι και είναι ο μόνος που μπορώ να ρωτήσω.

Όταν έφτασα στην τραπεζαρία και δεν τον βρήκα πρέπει να παραδεχτώ ότι απογοητεύτηκα πολύ. Προσπάθησα να μην το δείχνω και να πείσω τον εαυτό μου ότι ένιωθα έτσι γιατί θα έπρεπε να περιμένω για να τον ρωτήσω αυτά που ήθελα, όχι γιατί ήθελα να δω το πρόσωπό του ή να ακούσω την φωνή του. Σε καμία περίπτωση.

Έκατσα με την Ρένεσμι στην τεράστια τραπεζαρία και αρχίσαμε να τρώμε. Το τραπέζι ήταν γεμάτο φαγητό. Σαλάτες, κρέας, πατάτες, ρύζι, κέικ, φρούτα...
Τα πάντα. Τάισα την Ρένεσμι αλλά εγώ δεν έφαγα σχεδόν τίποτα όσο κι αν με πίεζε η Μπρέντα. Δεν πεινούσα παρότι δεν είχα φάει τίποτα εκτός από λίγα φρούτα.

******

<<Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα>>είπα κλείνοντας το βιβλίο. Γύρισα και κοίταξα την Ρένεσμι. Κοιμόταν βαθιά ακουμπώντας το κεφάλι της πάνω στο στήθος μου ενώ το χέρι της έσφιγγε την μπλούζα μου. Τα χειλάκια της ήταν μισάνοιχτα και σχημάτιζαν ένα γαλήνιο και ευτυχισμένο χαμόγελο. Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκε αγκαλιά με κάποιον.
Έπρεπε να μιλήσω με τον Έντουαρντ σκέφτηκα.

Εκείνη την στιγμή η πόρτα του δωματίου άνοιξε και ο Έντουαρντ μπήκε μέσα. Στο δωμάτιο το μόνο φως που υπήρχε ερχόταν από την λάμπα που βρισκόταν πάνω στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι της Ρένεσμι.

Τον είδα να μου χαμογελάει και ένιωσα την καρδιά μου να χάνει μερικούς χτύπους. Βρισκόταν ακόμα στην πόρτα και τον έκρυβαν οι σκιές κάτι που με έκανε να φοβάμαι μιας και εγώ ήμουν ακινητοποιημένη στο κρεβάτι.

Πλησίασε και τότε συνειδητοποίησα τι φορούσε. Ή μάλλον τι δε φορούσε.
Φορούσε μια μαύρη φόρμα αλλά μάλλον είχε ξεχάσει να βάλει το πάνω μέρος!
Το σώμα του ήταν υπέροχο! Ήταν λεπτός και γυμνασμένος. Τόσο όσο έπρεπε έτσι ώστε να μην φαίνεται ότι πλακώνεται στα αναβολικά. Το δέρμα του ήταν λευκό και και οι κοιλιακοί του ήταν σαν να τους είχε σμιλέψει ο καλύτερος γλύπτης αγαλμάτων.

Ένιωσα τα δάκτυλά μου να καίνε από την επιθυμία να τον αγγίξω. Να νιώσω το δέρμα μου πάνω στο δικό του. Ανοιγόκλεισα μια φορά τα μάτια μου. Ωραίες σκέψεις κάνω για το αφεντικό μου σκέφτηκα και ξεκόλλησα ντροπιασμένη τα μάτια μου από το γυμνό του σώμα. Τον κοίταξα στα μάτια αλλά ένιωσα αμέσως το πρόσωπό μου να κοκκινίζει μόλις αντιλήφθηκα ότι ούτε αυτός με κοίταζε στα μάτια. Το βλέμμα του φαινόταν να με αξιολογεί, κάτι που με έκανε να νιώθω εξαιρετικά άβολα, και εκείνη την στιγμή είχε σταματήσει πάνω στα γυμνά πόδια μου. Θα πήγαινα για ύπνο μόλις κοιμόταν η Ρένεσμι και έτσι είχα φορέσει ένα σορτσάκι και ένα μακό μπλουζάκι. Έκανα μια προσπάθεια να καλύψω τα πόδια μου με το σεντόνι της Ρένεσμι. Ο Έντουαρντ σήκωσε το βλέμμα του και μου χαμογέλασε.
<<Με συγχωρείς. Δεν ήξερα ότι είσαι εδώ. Ήρθα να δω αν κοιμήθηκε η Ρένεσμι.>> είπε και κοίταξε την Ρένεσμι που εκείνη την στιγμή αναδεύτηκε. Δε μου μίλησε στον πληθυντικό όπως του είχα ζητήσει το απόγευμα αλλά δε με πείραξε. Δεν ήθελα να μου μιλάει στον πληθυντικό ή να με λέει δεσποινίς Σουαν. Ήθελα να με λέει Μπέλλα. Μμμ και αν έλεγε Μπέλλα μου θα σου άρεσε περισσότερο έτσι δεν είναι; άκουσα να λέει μια φωνή στο κεφάλι μου. Ααα πάψε επιτέλους!

<<Δε πειράζει κύριε Κάλλεν.>>του είπα. Ήθελα να ακούω την φωνή μου γιατί αυτά που σκεφτόμουν με ενοχλούσαν πολύ!
<<Μπέλλα>> είπε. Ναι σκέφτηκα! <<ξέρω ότι μου ζήτησες να μιλάμε στον πληθυντικό αλλά πραγματικά πιστεύω πως ο ενικός είναι καλύτερος. Τι λες;>>με ρώτησε και μου έριξε ένα χαμόγελο που μου έκοψε την ανάσα.
<<Φυσικά κύριε Κάλλεν>>του είπα.
<<Μπέλλα, δεν εννοούσα να σου μιλάω μόνο εγώ στον ενικό, αλλά κι εσύ.>> Θέλω να με λες Έντουαρντ αν δε σε πειράζει.>> Ναι και εγώ έτσι θέλω να σε λέω!
<<Εντάξει>>απάντησα και χάρηκα πολύ που δε του είπα αυτό που σκεφτόμουν.

<<Ήθελα να έρθω στο δείπνο αλλά η Μπρέντα μου έφερε κάτι να φάω στο γραφείο γιατί είχα πολύ δουλειά. Γνώρισες την Μπρέντα φαντάζομαι.>>
Μάλιστα όπως το είχα φανταστεί. Δούλευε συνέχεια και στο σπίτι και δεν είχε καθόλου χρόνο για τη Ρένεσμι. <<Ναι την γνώρισα. Είναι πάρα πολύ καλή>> του είπα.

Πλησίασε στο κρεβάτι και ακούμπησε το ένα του χέρι στην κορυφή του κρεβατιού και το άλλο πάνω στα μαλλιά της Ρένεσμι που βρισκόταν στην αγκαλιά μου, παγιδεύοντας με έτσι ανάμεσα στα χέρια του. Προσπάθησα να μείνω όσο πιο ακίνητη μπορούσα όταν άρχισε να σκύβει από πάνω μου. Η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή και πολύ φοβόμουν ότι θα ήταν ικανός να την ακούσει. Το άρωμά του με είχε πλημμυρίσει και λίγο έλειψε από το να κλείσω τα μάτια αναστενάζοντας και απολαμβάνοντας τη μυρωδιά.

Έσκυψε και ακούμπησε τα χείλη του πάνω στο μέτωπό της με τα μάτια του πάντα καρφωμένα στο πρόσωπό μου. Τα μαλλιά του ακούμπησαν το στήθος μου και αυτή τη φορά ήμουν σίγουρη ότι άκουσε τους χτύπους της καρδιάς μου.

Σηκώθηκε και έκανε ένα βήμα πίσω. Ήταν η στιγμή που μπόρεσα να αναπνεύσω φυσιολογικά ξανά.<< Λοιπόν εγώ πάω να συνεχίσω την δουλειά μου. Ελπίζω να τα πας καλά με την ανιψιά μου Μπέλλα. Σε έχει ανάγκη.>>είπε και στο βλέμμα του υπήρχε κάτι που δεν είχα ξανά δει στα μάτια του. Αγάπη και ενδιαφέρον ίσως για την Ρένεσμι.
<< Καληνύχτα Μπέλλα και καλώς ήρθες>>είπε και μου χαμογέλασε.
<<Καληνύχτα>>είπα και τον είδα να βγαίνει από το δωμάτιο και να κλείνει την πόρτα πίσω του.

Εντάξει μπορεί και να έκανα λάθος για αυτόν. Ήταν πολύ γλυκός τώρα. Ναι και πιο γυμνός σκέφτηκα. Σηκώθηκα προσεχτικά από το κρεβάτι για να μην ξυπνήσω την Ρένεσμι. Την φίλησα,την σκέπασα και έκλεισα το φως.

Πήγα στο δωμάτιό μου αλλά δε μπορούσα να κοιμηθώ. Έκοβα βόλτες στο μπαλκόνι και στο δωμάτιο. Σταμάτησα και πήρα μια ανάσα. Βγήκα έξω και προχώρησα στον διάδρομο. Το σπίτι ήταν πολύ ήσυχο. Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες και έστριψα αριστερά.. Ήταν πολύ σκοτεινά και φοβόμουν μη πέσω αλλά κάπου από το βάθος του διαδρόμου ερχόταν φως. Πήγα προς τα κει και χάρηκα όταν κατάλαβα ότι είχα βρει την κουζίνα. Κάποιος ήταν μέσα. Μακάρι να ήταν η Μπρέντα, είχα ανάγκη λίγη παρέα. Μπήκα μέσα και βρήκα τον Έντουαρντ να ακουμπά πάνω στο πάγκο της κουζίνας και να κρατά ένα ποτήρι γάλα στα χέρια.

Και φυσικά ήταν γυμνός από την μέση και πάνω. Και εγώ όμως κατέβηκα έτσι όπως ήμουν. Με κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια και μου χαμογέλασε.
<< Γεια>> μου είπε και το χαμόγελό του μεγάλωσε ακόμα περισσότερο.
<<Δε μπορείς να κοιμηθείς;>>με ρώτησε και ήπιε κοιτώντας με πάνω από το ποτήρι του.
<<Όχι. Μου συμβαίνει όταν πάω κάπου πρώτη φορά>>του απάντησα αλλά δε κουνήθηκα καθόλου από την θέση μου.
<<Ούτε εγώ μπορώ να κοιμηθώ, αν και πρέπει μιας και αύριο έχω μια πολύ σημαντική συνάντηση. Θες να μου κάνεις παρέα;>>ρώτησε. Φυσικά και ήθελα. Ήθελα να του μιλήσω αλλά δεν είχα αυτό ακριβώς στο μυαλό μου.
<<Έλα κάτσε μαζί μου>>είπε και μου έδειξε το σκαμπό δίπλα του. Έκανα αυτό που μου ζήτησε τραβώντας όσο πιο διακριτικά μπορούσα το σκαμπό μου μακριά του. Τον είδα να χαμογελάει και ήξερα ότι το πρόσεξε αλλά δεν είπε τίποτα.
<<Θες να σου βάλω γάλα ή χυμό. Έχει και παγωμένη σοκολάτα αν θέλεις.>>είπε και πήγε προς το ψυγείο.
<<Θα πιω κι εγώ γάλα. Ευχαριστώ>>του είπα. Γέμισε ένα ποτήρι και μου το έδωσε.

<<Λοιπόν πως αποφάσισες να γίνεις νταντά;>>με ρώτησε και έγλειψε το γάλα που υπήρχε στα χείλη του. Κοίταξα γρήγορα αλλού και καθάρισα τον λαιμό μου πριν μιλήσω.
<<Είναι μεγάλη ιστορία>>είπα κοιτώντας το ποτήρι μου.
<<Έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας>>είπε και ήπιε άλλη μια γουλιά.

Είχε δίκιο σκέφτηκα. Είχαμε πολύ χρόνο μπροστά μας...

Κεφάλαιο 7ο

Αυτό δε το περίμενα! Όταν μπήκα και την είδα να κάθεται κάτω με την Ρένεσμι έχασα τα λόγια μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι ο Τόμας είχες δίκιο.
Η Ιζαμπέλλα Σουαν ήταν πράγματι όμορφη. Πολύ όμορφη για την ακρίβεια.

Τα καστανά μαλλιά της ήταν μακριά και χύνονταν σαν μετάξι στους ώμους της.
Το σώμα της,αν και καθόταν,μπορούσα να διακρίνω ότι ήταν ωραίο με απαλές καμπύλες. Τίποτα το υπερβολικό.

Γύρισε και με κοίταξε παραξενεμένη. Φαινόταν έτοιμη να μου βάλει τις φωνές για τον τρόπο που είχα εισβάλει στο δωμάτιο. Μου άρεσε η έκφρασή της σκέφτηκα. Και τότε είδα τα μάτια της. Αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια που μπορούσες να δεις μέσα τους ειλικρίνεια και αθωότητα.

Συστήθηκα και όταν άκουσε ποιος είμαι για κάποιο λόγο φάνηκε να παραξενεύεται αν και προσπάθησε να το κρύψει. Μου έδωσε το χέρι της αλλά στεκόταν μακριά μου. Κάτι που με ενόχλησε έτσι ενστικτωδώς τη τράβηξα κοντά μου. Μάλλον δεν έπρεπε μιας και παραπάτησε. Ήθελα να γελάσω με το ήθος που είχε αλλά δε θα ήταν σωστό.

<<Ε ναι εγώ είμαι η Μπέλλα Σουαν. Χάρηκα>> μου απάντησε όταν την ρώτησα.
<<Και εγώ χάρηκα. Ελπίζω να τα πάμε καλά Μπέλλα. Ελπίζω να μην σε πειράζει να σε λέω έτσι.>>της είπα και της χαμογέλασα όπως χαμογελούσα σε κάθε όμορφη γυναίκα όταν την γνώριζα πρώτη φορά.

<<Προτιμώ να με λέτε δεσποινίς Σουαν και να κρατήσουμε τον πληθυντικό κύριε Κάλλεν. Έτσι θα υπάρχουν κάποια όρια και η συνεργασία μας θα είναι πολύ καλύτερη >> είπε και ήταν θυμωμένη. Η φωνή της ήταν σταθερή αλλά τα μάγουλά της φλέγονταν, κάτι που παρεμπιπτόντως έκανε και εμένα να παίρνω φωτιά και να κάνω όχι και τόσο ευπρεπείς σκέψεις για την δεσποινίς Σουαν, και το σαγόνι της ήταν σφιγμένο. Μμμ αφού ήθελε όρια....

<<Φυσικά δεσποινίς Σουαν>της απάντησα με αποτέλεσμα να γίνει έξαλλη. Την είχα τσαντίσει πολύ αλλά μου άρεσε. Μπορεί να την βοηθούσα να ηρεμήσει εγώ με κάποιο τρόπο. Και ήξερα πολλούς!

Της είπα πως είχα δουλειά και πως έπρεπε να φύγω, φροντίζοντας πάντα να της μιλάω στον πληθυντικό. Χαιρέτησα την Ρένεσμι που ζωγράφιζε και έφυγα.
Πήγα στο δωμάτιό μου και έβγαλα το κοστούμι μου. Φόρεσα μια φόρμα και μια μπλούζα και κατέβηκα στην κουζίνα.

Βρήκα την Μπρέντα όπως πάντα να μαγειρεύει. Μόλις με είδε ένα γνωστό και ζεστό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό της.
<<Μου είπε η Τζέιν ότι ήρθες αγόρι μου. Σου έχω ετοιμάσει να φας.>> είπε και μου χάιδεψε το μάγουλο. Η Μπρέντα δούλευε για την οικογένειά μου από μικρή κοπέλα. Ήταν η γυναίκα μου με μεγάλωσε και όταν αποφάσισα να μείνω σε ένα δικό μου σπίτι της ζήτησα να έρθει μαζί μου. Χάρηκα πολύ όταν δέχτηκε.

<<Ευχαριστώ Μπρέντα, αλλά έχω πολύ δουλειά. Μπορείς να μου φέρεις κάτι στο γραφείο;>>τη ρώτησα.
Την είδα να παίρνει το γνωστό επικριτικό της ύφος.<<Έντουαρντ αγόρι μου, δουλεύεις πάρα πολύ καλέ μου. Γιατί δε κάθεσαι να φας σαν άνθρωπος και να ξεκουραστείς; Μετά συνεχίζεις αφού σου είναι τόσο δύσκολο να μην δουλέψεις για ένα απόγευμα!>>

<<Μπρέντα,αλήθεια έχω πολύ δουλειά. Έχω μια πολύ σημαντική συνάντηση αύριο και πρέπει να προετοιμαστώ.>>
Με κοίταξε στα μάτια και ήξερα τι είχε σειρά. Δεν ήθελα να ακούσω.
<<Έντουαρντ, εδώ και τρία χρόνια, μετά το θάνατο του Φεντερίκο και της Κλερ, δεν είσαι καλά παιδί μου.>>

Ναι δεν ήμουν καλά. Ήμουν μόνος...

<<Ξέρω ότι πονάς αλλά πρέπει να συνεχίσεις τη ζωή σου. Είσαι χάλια, δουλεύεις ασταμάτητα, πίνεις και ξενυχτάς με γυναίκες που δε το αξίζουν ενώ θα έπρεπε να ασχοληθείς με την Ρένεσμι, Έντουαρντ. Αυτό το παιδί σε έχει ανάγκη!>>

<<Μπρέντα σε παρακαλώ. Ξέρεις πως έχουν τα πράγματα με την Ρένεσμι. Είναι ότι μου έχει απομείνει. Είναι η κόρη του Φεντερίκο και της Κλερ, ξέρεις ότι θέλω το καλύτερο για αυτή. Δε θέλω να την πληγώσω... Δε θέλω να κάνω κάποιο λάθος μαζί της.>>

Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν. Φοβόμουν μην με μισήσει. Ήθελα να της προσφέρω τα πάντα αλλά από ''μακριά'' χωρίς να ρισκάρω να την πληγώσω. Κάποιες από τις γυναίκες που υπήρχα μαζί, μου είπαν ότι δε ξέρω να αγαπώ. Μπορεί να είχαν δίκιο.

<<Έντουαρντ το μόνο λάθος που κάνεις μαζί της είναι ότι δε την πλησιάζεις, δε προσπαθείς να την γνωρίσεις. Και καθώς θα μεγαλώνει θα καταλάβεις ότι δεν είσαι μέρος του κόσμου της. Αλλά δεν είναι αργά παιδί μου.>> είπε και μου χαμογέλασε ζεστά.

<<Μπρέντα σε παρακαλώ, μπορούμε να πούμε κάτι άλλο;>>τη ρώτησα απελπισμένος.

<<Φυσικά>> είπε και άλλαξε αμέσως συζήτηση.
<<Πώς σου φάνηκε η Μπέλλα; Τη γνώρισες, έτσι δεν είναι;>> Μόλις άκουσα το όνομα της Μπέλλα δε μπόρεσα να συγκρατήσω το χαμόγελο που σχηματίστηκε στα χείλη μου.
<<Ναι γνώρισα την δεσποινίς Σουαν>>είπα προσφωνώντας την όπως είχε ζητήσει η ίδια αν και δε με άκουγε. <<Φαίνεται αρκετά καλή και νομίζω ότι η Ρένεσμι την συμπαθεί.>> Μμμ το αρκετά καλή δε ταίριαζε απόλυτα στο πως μου φαινόταν η Μπέλλα σκέφτηκα. << Είναι πολύ καλό κορίτσι Έντουαρντ>> είπε και με κοίταξε με νόημα. Η Μπρέντα εκτός από το να μου λέει συνέχεια πως έπρεπε να συνεχίσω την ζωή μου, ήθελε διακαώς να μου βρει ένα ''καλό κορίτσι''... Πίστευε ότι το να ερωτευόμουν κάποια θα με βοηθούσε, κάτι για το οποίο αμφέβαλα πολύ!

<<Μπρέντα ξέρω που το πας. Σου το λέω από τώρα για να μην απογοητευτείς. Δε πρόκειται να συμβεί!>>
<<Αλήθεια; Τότε προς τι αυτό το τεράστιο χαμόγελο όταν ανέφερα το όνομά της;>> είπε και χαμογέλασε απόλυτα ικανοποιημένη με τον εαυτό της.

Δεν ήξερα ότι το πρόσεξε. Και δεν ήξερα ότι το χαμόγελό μου ήταν τεράστιο...
<<Απλά χάρηκα που αλλάξαμε θέμα Μπρέντα. Μην απατάσαι. Άλλωστε είναι υπάλληλός μου και γνωρίζεις τη γνώμη μου για αυτές τις σχέσεις. Είναι θέμα αρχών>>

Σήκωσε περιπαιχτικά τα φρύδια της και είπε<< Μάλλον ξέχασες τις αρχές σου με την δεσποινίς Χέιλ>> είπε και γέλασε. Να πάρει με είχε στριμώξει για τα καλά.
<<Ω έλα τώρα. Έγινε μόνο μία φορά και άλλωστε η Ρόζαλι είναι φίλη μου>> δεν ήξερα τι άλλο να πω.

<<Καλά καλά εντάξει! Ότι πεις. Θα σου φέρω να φας κάτι στο γραφείο>> είπε και μου γύρισε την πλάτη. Πήγα πίσω της και την φίλησα στο μάγουλο. <<Ευχαριστώ>> είπα και έφυγα.

Πήγα στο γραφείο και άρχισα αμέσως δουλειά. Μετά από λίγο η Άντζελα μου έφερε ένα δίσκο γεμάτο φαγητό. Έφαγα και συνέχισα να δουλεύω. Οι ώρες περνούσαν δεν είχα βγει καθόλου από το γραφείο όλο το απόγευμα. Αν και είχε βραδιάσει η θερμοκρασία δεν είχε πέσει στο ελάχιστο. Έκανε πολύ ζέστη! Έβγαλα την μπλούζα μου και άνοιξα το παράθυρο.
*****

Είχα τελειώσει εδώ και μία ώρα όσα είχα να κάνω, αλλά παρόλα αυτά δεν είχα βγει από το γραφείο μου. Άλλωστε δεν είχα κάτι άλλο να κάνω και βαριόμουν να βγω. Έλεγξα τα mail μου και είχα ένα πολύ μεγάλο από τον Τζος. Είχε πάει στην Ιταλία για επαγγελματικούς λόγους αλλά όπως διάβαζα τους είχε συνδυάσει με την διασκέδαση!!! Είχε ξετρελαθεί με τις Ιταλίδες και αυτές μαζί του! Ήταν απίστευτος... Θα μου τα έλεγε όλα με λεπτομέρειες αύριο που γύριζε από το ταξίδι του.

Του απάντησα λέγοντας του πως ανυπομονούσα να ακούσω για την Φραντσέσκα, την Καρολίνα και όλες τις άλλες. Του είπα πως θα πήγαινα να τον πάρω από το αεροδρόμιο. Έκλεισα τον υπολογιστή και βγήκα από το γραφείο.

Ανέβηκα την σκάλα και σταμάτησα έξω από την πόρτα της Ρένεσμι. Αφουγκράστηκα για λίγο μέσα στο σκοτάδι. Ήθελα να δω αν κοιμόταν. Πάντα το έκανα αυτό. Όταν κοιμόταν καθόμουν για λίγο στο δωμάτιό της και της ζητούσα σιωπηλά συγνώμη που δεν ήμουν μαζί της. Ήλπιζα πως με κάποιο τρόπο με άκουγε και με συγχωρούσε.

Άνοιξα σιγά την πόρτα και μπήκα μέσα. Πάνω στο κρεβάτι βρισκόταν η Μπέλλα κρατώντας στην αγκαλιά της την κοιμισμένη Ρένεσμι.

Με κοίταξε και κατάλαβα ότι ένιωθε άβολα. Μάλλον έφταιγε η αμφίεση μου σκέφτηκα. Ή ίσως να ήταν ακόμα θυμωμένη. Και τα δύο μου άρεσαν! Πλησίασα το κρεβάτι και την κοίταξα. Φορούσε ένα μακό μπλουζάκι και ένα σορτς το οποίο αποκάλυπτε τα πόδια της. Ήταν λευκά και ήθελα πολύ να τα αγγίξω. Να νιώσω την υφή τους πάνω στα δάχτυλά μου. Τι παράλογο! Ξαφνικά άρχισε να κουνάει τα πόδια της και προσπαθούσε να τα καλύψει με το σεντόνι. Πρέπει να είδε τον τρόπο που την κοίταγα και ένιωσα πολύ άσχημα. Δε συνήθιζα να φέρνω σε τόσο δύσκολη θέση τους άλλους αλλά η Μπέλλα είχε κάτι που με έκανε να μην σκέφτομαι τις πράξεις μου. Σήκωσα τα μάτια μου από τα πόδια της και της χαμογέλασα. Απολογητικά θα έλεγα αλλά μάλλον δε το κατάλαβε.

<<Με συγχωρείς>> που κοίταγα έτσι τα πόδια σου σκέφτηκα <<Δεν ήξερα ότι είσαι εδώ. Ήρθα να δω αν κοιμήθηκε η Ρένεσμι.>> της είπα και πλησίασα κι άλλο.

<<Δε πειράζει κύριε Κάλλεν>> είπε και με κοίταξε στα μάτια. Δε μου άρεσε που με είπε έτσι. Ήθελα να με λέει με το όνομά μου.

<<Μπέλλα ξέρω ότι μου ζήτησες να μιλάμε στον πληθυντικό αλλά πραγματικά πιστεύω πως ο ενικός είναι καλύτερος. Τι λες;>>την ρώτησε και της χαμογέλασα. Μακάρι να το δεχόταν! Πριν είχε πλάκα αλλά δεν ήθελα να συνεχίσω αυτό το παιχνίδι.

<<Φυσικά κύριε Κάλλεν>>μου είπε. Δε το πιστεύω! Θα με τρελάνει αυτό το κορίτσι!
<<Μπέλλα, δεν εννοούσα να σου μιλάω μόνο εγώ στον ενικό, αλλά κι εσύ.>> Θέλω να με λες Έντουαρντ αν δε σε πειράζει.>> της είπα. Ναι έτσι ήθελα να με λέει.
<<Εντάξει>>είπε απλά και παραξενεύτηκα που δεν έφερε αντιρρήσεις. Δεν ήταν αυτό που περίμενα από αυτή.

<<Ήθελα να έρθω στο δείπνο αλλά η Μπρέντα μου έφερε κάτι να φάω στο γραφείο γιατί είχα πολύ δουλειά. Γνώρισες την Μπρέντα φαντάζομαι>>της είπα ψάχνοντας κάτι να συζητήσω μαζί της.
Δε μου απάντησε αμέσως. Κάτι σκεφτόταν. Μακάρι να ήξερα τι. Τελικά είπε <<Ναι την γνώρισα. Είναι πάρα πολύ καλή>>

Πλησίασα το κρεβάτι και έβαλα το ένα μου χέρι πάνω στο κρεβάτι και το άλλο πάνω στα μαλλιά της Ρένεσμι. Ήταν τόσο όμορφη και γλυκιά καθώς κοιμόταν. Ένιωθα την ένταση που εξέπεμπε η Μπέλλα . Καθόταν εντελώς ακίνητη και μου φαινόταν ότι δεν ανέπνεε. Μου ήρθε να γελάσω με την αντίδρασή της και θα το έκανα αν και εγώ ο ίδιος δεν ένιωθα την ίδια ένταση που βρισκόμουν τόσο κοντά της. Μύριζα το άρωμά της, ήταν κάτι σε λεβάντα. Ήταν διακριτικό και αθώο. Μου άρεσε! Φίλησα το κεφάλι της Ρένεσμι αλλά τα μάτια μου δε μπορούσαν για κάποιο λόγο να φύγουν από το πρόσωπό της .
Απομακρύνθηκα και προσπάθησα να ηρεμήσω. Μα τι μου συνέβαινε;
<< Λοιπόν εγώ πάω να συνεχίσω την δουλειά μου>> είπα αν και δεν ήταν αλήθεια... <<Ελπίζω να τα πας καλά με την ανιψιά μου Μπέλλα. Σε έχει ανάγκη>>είπα και πραγματικά ευχόμουν αυτό να συνέβαινε. Ενδιαφερόμουν για την Ρένεσμι και εφόσον εγώ δε μπορούσα να της προσφέρω την στοργή που είχε ανάγκη ευχόμουν να μπορούσε να το κάνει η Μπέλλα.
<< Καληνύχτα Μπέλλα και καλώς ήρθες>>της είπα χαμογελώντας.
<<Καληνύχτα>> είπε και τα μάτια της με ακολούθησαν μέχρι που βγήκα από το δωμάτιο.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και για λίγο στάθηκα αναποφάσιστος στο διάδρομο. Δεν νύσταζα και δεν ήθελα να κλειστώ από τώρα στο δωμάτιο. Τελικά το αποφάσισα. Κατέβηκα την σκάλα και πήγα στην κουζίνα. Άνοιξα το φως και πήγα στο ψυγείο. Το άνοιξα και κοίταξα μέσα χωρίς να βλέπω στην πραγματικότητα. Αναστέναξα και έβγαλα έξω το χάρτινο κουτί του γάλακτος. Γέμισα ένα ποτήρι και έκατσα σε ένα σκαμπό δίπλα στον πάγκο της κουζίνας. Ένιωθα λίγο παράξενα.

Δε καταλάβαινα γιατί αλλά το πρόσωπο της Μπέλλα, το σώμα της, το άρωμά της γέμιζαν το κεφάλι μου. Δε την ήξερα καλά αλλά είχα μια πολύ συγκεκριμένη άποψη για αυτή. Ήταν γλυκιά και -αν και κρυφά- απολάμβανα τον τρόπο που μου μίλαγε. Με θράσος και με θάρρος κάτι που ακόμα και οι πιο μεγάλοι επιχειρηματίες με τους οποίους συνεργαζόμουν δε το έκαναν ποτέ. Και ήταν στοργική. Αυτό που χρειαζόταν η Ρένεσμι. Ή αυτό που χρειάζεσαι εσύ, άκουσα μια φωνή στο κεφάλι μου να λέει.
Κούνησα το κεφάλι μου να διώξω αυτή την ανόητη σκέψη.

Και τότε έτσι ξαφνικά την είδα να στέκεται στην πόρτα. Σαν να την είχε καλέσει η φωνή στο κεφάλι μου. Την κοίταξα από την κορυφή ως τα νύχια και συνειδητοποίησα ότι νωρίτερα στο σκοτεινό δωμάτιο της Ρένεσμι δεν είχα δει τίποτα! Ήταν πανέμορφη! Ήταν σαν νεράιδα με τα μαλλιά της λυτά και τα γαλάζια μάτια της λαμπερά. Το δέρμα της έμοιαζε να είναι μεταξένιο. Από το κοκκίνισμα στα μαγουλά της κατάλαβα ότι πάλι έπρεπε να νιώθει άβολα.

Της χαμογέλασα χωρίς να μπορώ να αντισταθώ.
<< Γεια>> της είπα και το χαμόγελό μου μεγάλωσε ακόμα περισσότερο.
<<Δε μπορείς να κοιμηθείς;>>τη ρώτησα κοιτώντας τη πάνω από το ποτήρι μου.
<<Όχι. Μου συμβαίνει όταν πάω κάπου πρώτη φορά>>μου απάντησε. Δε μου διέφευγε το γεγονός ότι δε κουνήθηκε καθόλου από την θέση της.

Μπορεί να την είχα τρομάξει ή μπορεί να με αντιπαθούσε. Δε μπορούσα να ξέρω στα σίγουρα. Αυτό που ήξερα ήταν ότι ήθελα να με συμπαθεί.
<<Ούτε εγώ μπορώ να κοιμηθώ, αν και πρέπει μιας και αύριο έχω μια πολύ σημαντική συνάντηση. Θες να μου κάνεις παρέα;>>ρώτησα προσπαθώντας να κάνω την φωνή μου φιλική.
<<Έλα κάτσε μαζί μου>>είπα. Έδειξε να το σκέφτεται για λίγο και μετά έκανε αυτό που της ζήτησα. Έκατσε τραβώντας όσο πιο διακριτικά μπορούσε το σκαμπό της μακριά μου. Μου ήταν αδύνατο να εμποδίσω το χαμόγελο που σχηματίστηκε αυτή τη φορά στα χείλη μου βλέποντας την να τραβιέται μακριά μου αλλά δεν είπα τίποτα.
<<Θες να σου βάλω γάλα ή χυμό. Έχει και παγωμένη σοκολάτα αν θέλεις>>είπα και πήγα προς το ψυγείο. Ήθελα να την κάνω να νιώσει άνετα.
<<Θα πιω κι εγώ γάλα. Ευχαριστώ>>μου είπε. Γέμισα ένα ποτήρι και της το έδωσα.

<<Λοιπόν πως αποφάσισες να γίνεις νταντά;>>τη ρώτησα προσπαθώντας να την κάνω να μιλήσει. Κοίταξε γρήγορα αλλού και καθάρισε τον λαιμό της πριν μιλήσει. Δε κατάλαβα τον λόγο.
<<Είναι μεγάλη ιστορία>>είπε κοιτώντας το ποτήρι της. Εντάξει σκέφτηκα, το να την κάνω να μιλήσει θα ήταν πιο δύσκολο απ' ότι είχα φανταστεί.
<<Έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας>>είπα πιέζοντας την να μου μιλήσει.

*****

Σπόιλερ:

*****

<<Λοιπόν πως αποφάσισες να γίνεις νταντά;>>τη ρώτησα προσπαθώντας να την κάνω να μιλήσει. Κοίταξε γρήγορα αλλού και καθάρισε τον λαιμό της πριν μιλήσει. Δε κατάλαβα τον λόγο.
<<Είναι μεγάλη ιστορία>>είπε κοιτώντας το ποτήρι της. Εντάξει σκέφτηκα, το να την κάνω να μιλήσει θα ήταν πιο δύσκολο απ' ότι είχα φανταστεί.
<<Έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας>>είπα πιέζοντας την να μου μιλήσει.

<<Εεε, λοιπόν πάντα μου άρεσαν τα παιδιά, υποθέτω>> άρχισε να λέει δισταχτικά. Μόνο που δε την ευχαρίστησα που επιτέλους άρχισε να μου μιλάει. << Έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά>>είπε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της.

<<Τι;>> τη ρώτησα γεμάτος περιέργεια.
Σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε. <<Να θυμήθηκα ένα αστείο περιστατικό
αυτό είναι όλο>> είπε βιαστικά.
Μου είχε εξάψει την περιέργεια...
<<Δε θα μου πεις;>>την ρώτησα χαμογελώντας και παριστάνοντας τον χαλαρό. Στην πραγματικότητα κρεμόμουν από τα χείλη της. Είχα μια παράφορη ανάγκη να μάθω για αυτή.

<<Λοιπόν στην αρχή δούλεψα σε ένα νηπιαγωγείο. Μου άρεσε και τα παιδιά μου ήταν όλα γνωστά μιας και γνώριζα τις οικογένειές τους>> είπε και ήπιε μια γουλιά από το γάλα της. <<Αργότερα αποφάσισα να αφήσω το νηπιαγωγείο και να γίνω νταντά. Έτσι λοιπόν έβαλα αγγελία>> είπε και αυτή τη φορά γέλασε δυνατά.

<<Και τι έγινε; Πες μου Μπέλλα!>>είπα ανυπομονώντας. Με κοίταξε λίγο σαστισμένη. Μάλλον ακουγόμουν πολύ αδιάκριτος.
<<Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα. Μου ζητούσαν να προσέχω ένα μικρό αγοράκι. Φυσικά δεν υπήρχε κανένα μικρό παιδί. Μόνο ένας στερημένος πενηντάρης που είχε δικές του παιδαγωγικές μεθόδους>> με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα χωρίς να λέει τίποτα και μετά ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό της και τα μάτια της φωτίστηκαν.

<<Δε το πιστεύω. Σοβαρά μιλάς;>>ρώτησα και μισό χαμογέλασα.
<<Ναι! Ούτε εγώ το πίστευα για να πω την αλήθεια>>είπε και με κοίταξε.
Αρχίσαμε να γελάμε ταυτόχρονα όσο πιο σιγά μπορούσαμε για να μην ξυπνήσουμε κανέναν.
<<Μπέλλα μόνο εσύ θα μπορούσες να το πάθεις αυτό>>είπα και συνέχισα να γελάω. Κούνησε το κεφάλι της σαν να συμφωνούσε. <<Τι έκανες μετά από αυτό;>> τη ρώτησα με περιέργεια.
Μου χαμογέλασε και για εκείνο το σύντομο δευτερόλεπτο δε με ένοιαζε. Ήθελα μόνο να κάτσω όσο πιο κοντά της γινόταν. Ήθελα να αγγίξω τα μαλλιά της, το πρόσωπό της.
<<Λοιπόν μετά από αυτό φυσικά έβγαλα όλες τις αγγελίες!>> είπε και η φωνή της κατά ένα περίεργο τρόπο με έβγαλε από τις σκέψεις μου ενώ παράλληλα με μάγεψε ακόμα περισσότερο.

<<Ευτυχώς που το έκανες Μπέλλα. Είναι αρκετά αστείο αλλά μπορεί να σου συνέβαινε κάτι>> είπα σοβαρός τώρα. Είδα να την διαπερνά ένα ρίγος και αμέσως μετάνιωσα για αυτό που είχα πει.

Συνήλθε αμέσως και συνέχισε<< Πήγα σε γραφείο ευρέσεως εργασίας και άφησα εκεί τα στοιχεία μου>>
<<Αυτό έπρεπε να κάνεις από την αρχή>> της είπα και περίμενα να συνεχίσει την ιστορία της.
<<Μάλλον. Μετά δούλεψα σε μερικά σπίτια. Στο Φορκς, στο Σιάτλ , στο Πορτ Άντζελες. Μέχρι που τελικά με προσλάβατε εσείς>> είπε και με κοίταξε.
<<Μπέλλα, νομίζω πως συμφωνήσαμε πως θα ήταν καλύτερα να μιλάμε στον ενικό>> της θύμισα.
<<Α ναι, βέβαια. Απλά μου βγαίνει αυθόρμητα>> είπα απολογητικά.

Αυθόρμητα...
Αυτό δε με ενθουσίασε.

Για λίγο υπήρχε μια σιωπή που κανένας δε φαινόταν πρόθυμος να αλλάξει. Εκείνη τότε μίλησε και είπε κάτι που ούτε κατάλαβα ούτε περίμενα.
<<Είναι ψυχοφθόρο ξέρεις>>είπε και με κοίταξε στα μάτια.
<<Για πιο πράγμα μιλάς;>> τη ρώτησα τελείως αποπροσανατολισμένος.
<<Κάθε φορά που γνωρίζω ένα παιδί δένομαι μαζί του. Το αγαπάω σαν δικό μου, κάνω ότι μπορώ για αυτό. Όταν φεύγω πονάω αφήνοντάς το, αλλά ξέρω ότι έκανα ότι καλύτερο μπορούσα για αυτό>>

Τη ζήλευα. Αυτή αγαπούσε και δενόταν με όλα αυτά τα ξένα παιδιά και ήμουν σίγουρος πως και τα παιδιά την λάτρευαν. Εγώ δε μπορούσα να δεθώ ούτε με την ανιψιά μου!
<<Τότε γιατί κάνεις αυτή τη δουλειά;>> τη ρώτησα και ο θυμός που ένιωθα πότισε την φωνή μου.

Σάστισε από τον τόνο της φωνής μου αλλά μετά με κοίταξε και μισό χαμογέλασε <<Για μένα δεν είναι δουλειά, Έντουαρντ>>
Ήταν η πρώτη φορά που έλεγε το όνομά μου. Μου άρεσε πολύ έτσι πως ακουγόταν από το στόμα της.
<<Αγαπάω τα παιδιά οπότε μόνο σαν δουλειά δε το βλέπω. Νιώθω ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη. Ο πόνος του αποχωρισμού δε συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με όλη την ευτυχία που νιώθω>>

<<Μάλλον εσύ ξέρεις καλύτερα>>είπα. Όταν άκουσε τα λόγια μου το σαγόνι της σφίχτηκε. Δε κατάλαβα γιατί αλλά δεν ήθελα να μάθω. Ένιωθα εκνευρισμένος.

<< Η Ρένεσμι είναι αξιαγάπητη. Είναι τόσο όμορφη, γλυκιά και έξυπνη. Είναι ένα υπέροχο πλάσμα>> είπε με πάθος να χρωματίζει τη φωνή της.
Χαμογέλασα λίγο μόλις άκουσα το όνομά της<<Το ξέρω είναι απίστευτη>>είπα.

Με κοίταξε στα μάτια και είπε << Είσαι τυχερός που την έχεις>> είπε και συνέχισε να με κοιτάει έντονα σαν να προσπαθούσε να περάσει ένα μήνυμα στον εγκέφαλό μου.
Το βλέμμα της με σόκαρε όσο τα λόγια της.

<< Τυχερός; Για να την έχω εδώ μαζί μου πέθαναν ο αδερφός μου και η γυναίκα του! Πόσο τυχερός μπορεί να είμαι;>>είπα και χαμογέλασα θλιμμένα καθώς τα λόγια μου ήταν γεμάτα ειρωνεία και κυνισμό.

Ανοιγόκλεισε τα μάτια της και πήρε μια κοφτή ανάσα πριν απαντήσει.
<< Δεν εννοούσα αυτό. Το ότι πέθαναν οι γονείς της είναι τρομερό και δε μπορώ ούτε να φανταστώ τον πόνο που νιώθεις. Αλλά είσαι τυχερός που η Ρένεσμι, η οποία είναι κομμάτι του αδερφού σου και της γυναίκας του, είναι εδώ μαζί σου>> εξήγησε.

<<Μάλλον έχεις δίκιο>> της είπα τελικά.
Με κοίταξε και μου φάνηκε ότι δυσκολευόταν να πει κάτι.
<<Έντουαρντ, πες μου για τους γονείς της Ρένεσμι. Δε ρώτησα την ίδια φυσικά>> είπε και κοίταξε το ποτήρι της.

Δε μου άρεσε να μιλάω για το συγκεκριμένο θέμα αλλά αυτή νωρίτερα είχε απαντήσει στις ερωτήσεις μου!

<<Ο Φεντερίκο, ο αδερφός μου και η γυναίκα του η Κλερ πέθαναν πριν τρία χρόνια σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η Ρένεσμι ήταν μόλις ενός έτους τότε και δε καταλάβαινε πολλά. Ζήταγε όμως τους γονείς της. Δεν ήξερα τι να της πω, πως να συμπεριφερθώ. Ευτυχώς που είχα την Μπρέντα!>> είπα νιώθοντας για άλλη μια φορά ευγνωμοσύνη για την Μπρέντα.

<<Εσύ τι έκανες;>> με ρώτησε η Μπέλλα
<<Με πιο θέμα;>>τη ρώτησα καθώς είχα χαθεί στις σκέψεις μου.
<<Με τη Ρένεσμι>>μου είπε και με κοίταξε δαγκώνοντας το κάτω χείλος της.

<<Δε μπορούσα να κάνω κάτι για αυτή. Δεν είμαι ειδικός στα παιδιά. Είχα τόσα πολλά να κάνω>> είπα γρήγορα δικαιολογώντας τον εαυτό μου σε αυτό το κορίτσι.

Με κοίταξε και έσμιξε τα φρύδια της. <<Δε σου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι η Ρένεσμι είναι το νούμερο ένα των προτεραιοτήτων σου;>> με ρώτησε σοβαρά.

<<Πώς μπορείς να το λες αυτό; Δεν έχεις ιδέα τι πέρασα και τι ακόμα περνάω. Η Ρένεσμι είναι η ανιψιά μου και θα κάνω τα πάντα για αυτή. Αλλά δε ξέρω πως να υπάρχω στην ζωή της>>είπα και ήμουν έξαλλος. Αυτή η κοπέλα δεν ήξερε τίποτα απ' όσα είχα περάσει και συνεπώς δεν είχε κανένα δικαίωμα να με κρίνει. Την κοίταξα και συνέχισα << Δεν έχεις το δικαίωμα να με κρίνεις. Δε ξέρεις τίποτα για μένα>>είπα και τελείωσα εκεί τη συζήτηση. Σηκώθηκα με απότομες κινήσεις και άφησα το ποτήρι στο νεροχύτη. Ήμουν έτοιμος να βγω από την κουζίνα όταν την άκουσα να μου λέει

<<Δε σας κρίνω κύριε Κάλλεν>> είπε χρησιμοποιώντας και πάλι τον πληθυντικό προσπαθώντας να δείξει κάποιο σεβασμό που όμως σπιλωνόταν από τον θυμό που υπήρχε στη φωνή της.<< Προσπαθούσα με πλάγιο τρόπο να σας μιλήσω για την Ρένεσμι αλλά απ' ότι βλέπω δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, όποτε θα το πω κατευθείαν>>πήρε μια βαθιά ανάσα και τα μάγουλά της ήταν κατακόκκινα. <<Δεν είμαι παρά λίγες ώρες εδώ αλλά δε μου ήταν καθόλου δύσκολο να καταλάβω ότι δουλεύεται συνέχεια, θέλω να πω δουλεύεται ακόμα και εδώ για όνομα του Θεού, και δεν ασχολείστε καθόλου με την Ρένεσμι. Τα δώρα που της παίρνεται είμαι σίγουρη ότι της αρέσουν πάρα πολύ αλλά στοιχηματίζω ότι θα της άρεσε πολύ περισσότερο να περάσει λίγο χρόνο μαζί σας>>είπε και ήξερα ότι είχε δίκιο. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι τώρα πια. Είπα τα επόμενα λόγια χωρίς να τα σκεφτώ.

<<Ξέρεις τίποτα από όλα αυτά δε ήταν δική μου επιλογή. Δεν επέλεξα εγώ να χάσει η Ρένεσμι τους γονείς της ούτε επέλεξα να έχω την κηδεμονία και την ανατροφή της. Αλλά δε μπορώ να αλλάξω αυτά που συνέβησαν. Κάνω ότι καλύτερο μπορώ αν λάβεις υπόψη σου ότι δε ξέρω τίποτα από παιδιά και ότι ποτέ δεν ήθελα ένα>>

Άνοιξε το στόμα της σοκαρισμένη από τα λόγια μου.
Αλλά ήταν αλήθεια. Ποτέ δεν ήθελα παιδιά γιατί δεν έβλεπα τίποτα το ιδιαίτερο σε αυτά. Φυσικά όταν γεννήθηκε η Ρένεσμι συμμεριζόμουν την χαρά και την ευτυχία του Φεντερίκο και της Κλερ, αλλά εγώ ήμουν απλά ο θείος της και δε θα είχα τόσες πολλές ευθύνες. Αυτό ήταν που φοβόμουν, τις ευθύνες. Δε το έβρισκα περίεργο. Όλοι οι άντρες είχαν ένα θέμα με τα παιδιά και τις ευθύνες που επέφεραν.

Η Μπέλλα έκανε τον γύρω του πάγκου και στάθηκε μπροστά μου βάζοντας τα χέρια της στη μέση της.

<<Λοιπόν καταλαβαίνω πως νιώθεται αλλά θα έπρεπε να σκεφτείτε πως νιώθει το παιδί. Έχασε τους γονείς της και είστε ότι της έχετε απομείνει. Πρέπει να είστε κοντά της>>με κοίταξε και το βλέμμα της μαλάκωσε. Ξεφύσηξε και χαμήλωσε τα χέρια της κάνοντας ένα βήμα πιο κοντά μου.

<<Πρέπει να καταλάβετε ότι αυτή είναι η δουλειά μου. Θέλω να σας βοηθήσω, εσάς και την Ρένεσμι. Αλλά πρέπει να το θέλετε κύριε Κάλλεν αλλιώς όσο και να προσπαθώ δε θα καταφέρουμε τίποτα>> είπε και ήταν τόσο γλυκιά και σίγουρη η φωνή της που για λίγα δευτερόλεπτα με έκανε να ελπίζω.

Η ατμόσφαιρα είχε γίνει πολύ βαριά. Πήρα μια ανάσα και της χαμογέλασα.
<<Εντάξει Μπέλλα, φαίνεται ότι είπες όλα αυτά για τα οποία με κατηγορείς>> Άνοιξε το στόμα της για να διαμαρτυρηθεί αλλά τη σταμάτησα.
<<Πλάκα κάνω Μπέλλα. Ξέρω ότι τα λες από ενδιαφέρον και ότι θες να βοηθήσεις και το εκτιμώ πάρα πολύ. Αλλά μήπως θα μπορούσες να σταματήσεις επιτέλους να μου μιλάς στον πληθυντικό και να με λες “κύριο Κάλλεν”; Δε μου αρέσει>>της είπα και της χαμογέλασα νοιώθοντας πως ο εκνευρισμός και η ένταση της προηγούμενη συζήτησης άρχισε να υποχωρεί.

<<Δε καταλαβαίνω. Υποθέτω πως πολλοί άνθρωποι σου μιλάνε στον πληθυντικό>>είπε και με χαρά διαπίστωσα ότι πέρασε αμέσως στον ενικό.
<<Γιατί σε ενοχλεί;>>ρώτησε
<<Δεν έχω πρόβλημα να μου μιλάνε στον πληθυντικό. Όπως είπες το κάνει πολύς κόσμος. Είπα ότι δε μου αρέσει εσύ να μου μιλάς στον πληθυντικό>> την διόρθωσα και ασυναίσθητα την πλησίασα. Τώρα θα μπορούσα να την αγγίξω αν το ήθελα. Και το ήθελα περισσότερο απ' ότι έπρεπε.

Την είδα να κοκκινίζει και αυτή τη φορά όχι από θυμό. Το είχα παρατραβήξει και έσπευσα να διορθώσω την κατάσταση.

<<Δε μου αρέσει να μου μιλάνε στον πληθυντικό οι άνθρωποι του στενού μου περιβάλλοντος. Η Μπρέντα, η γραμματέας μου, οι φίλοι μου. Και τώρα και εσύ>>είπα και την είδα να σηκώνει το κεφάλι της.
<<Μάλλον έχεις δίκιο>>είπε και χαμογέλασε.
Ω Θεέ μου, ήταν τόσο όμορφη! Χωρίς να το σκεφτώ, κάτι που συνειδητοποίησα ότι γινόταν συνέχεια όταν βρισκόμουν κοντά της, άπλωσα το χέρι μου να αγγίξω το μάγουλό της.

Η Μπέλλα πάγωσε στη θέση και έσφιξε τα χείλη της βλέποντας το χέρι μου να την πλησιάζει. Αυτή της η αντίδραση με συνέφερε. Τελευταία στιγμή άλλαξα πορεία στο χέρι μου και ακούμπησα τον ώμο της.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και μου χαμογέλασε. Φαινόταν ανακουφισμένη σκέφτηκα.

<<Μπέλλα σε ευχαριστώ. Ευχαριστώ που νοιάζεσαι τόσο πολύ για την Ρένεσμι ενώ δε τη ξέρεις ούτε μισή μέρα. Ευχαριστώ που θέλεις να βοηθήσεις>> είπα νιώθοντας το χέρι μου να καίει πάνω στον ώμο της.

Μου χαμογέλασε και είπε <<Για αυτό είναι οι νταντάδες!>>
Της χαμογέλασα και τράβηξα το χέρι μου από πάνω πριν χάσω τον έλεγχο και απομακρύνθηκα από κοντά της. Από την ζέστη του κορμιού της.

Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν μεσάνυχτα.
<<Πήγε αργά και αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς>>είπα αλλά δεν είχα καμία όρεξη να κοιμηθώ. Δε θα έλεγα όχι όμως να πήγαινα στο δωμάτιό μου με την Μπέλλα...

<<Ναι έχεις δίκιο είναι αργά>>συμφώνησε
<<Καληνύχτα Μπέλλα>> της είπα και γύρισα να φύγω.
<<Έντουαρντ;>>είπε και γύρισα αμέσως προς το μέρος της.
<<Πρόσεξα πως η πισίνα δεν είναι ασφαλής για την Ρένεσμι και αναρωτιόμουν αν μπορούσες να κάνεις κάτι για αυτό>> είπε ντροπαλά.
<<Ναι φυσικά,θα το τακτοποιήσω>>είπα και ένιωσα άσχημα που δε το είχα σκεφτεί νωρίτερα.
<<Ευχαριστώ. Καληνύχτα>> είπε και έκατσε ξανά στον πάγκο παίρνοντας το ποτήρι με το γάλα στα χέρια της.
<<Καληνύχτα>> είπα και επιτέλους έκανα τον εαυτό μου να φύγει από την κουζίνα. Ανέβηκα τις σκάλες και το μυαλό μου έπαιζε ξανά την συζήτηση στην κουζίνα. Τα λόγια, το πρόσωπό της...

Ξάπλωσα στο κρεβάτι και σκεφτόμουν ότι η Μπέλλα είχε δίκιο για τη Ρένεσμι. Τα σκεφτόμουν όλα ξανά και ξανά μέχρι που βυθίστηκα σε ένα ανήσυχο και γεμάτο όνειρα ύπνο...

Κεφάλαιο 8

Στριφογύρισα στο κρεβάτι καθώς σιγά σιγά άρχισα να συνέρχομαι από τον ύπνο. Το κρεβάτι ήταν τόσο μαλακό και άνετο που μου ήταν πολύ δύσκολο να πάρω την απόφαση να σηκωθώ. Ήθελα όμως να δω την Ρένεσμι.

Και να ξεφύγω από τα όνειρα.

Έβλεπα στον ύπνο μου την Ρένεσμι. Εμάς τις δύο να παίζουμε, να γελάμε, να αγκαλιαζόμαστε. Μου άρεσε αυτό το όνειρο και ήξερα ότι μόλις ξυπνήσω θα μπορούσα να το πραγματοποιήσω. Μετά όμως όλα άλλαζαν. Η Ρένεσμι εξαφανιζόταν και την θέση της έπαιρνε ο Έντουαρντ.
Την μια τον έβλεπα με το πουκάμισό του, την άλλη στιγμή χωρίς αυτό να με πλησιάζει επικίνδυνα και εγώ να είμαι ανίκανη να ξεφύγω.

Ήμουν το θήραμα και αυτός ήταν ο θύτης. Δεν υπήρχε διαφυγή. Όμως όσο πλησίαζε, όσο περισσότερο μειωνόταν η απόσταση μεταξύ μας, τόσο περισσότερο ανυπομονούσα. Και όταν επιτέλους με έπιανε...

Άνοιξα τα μάτια μου ξέπνοη. Αυτό ήταν τόσο λάθος! Για τόσους πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Κάτι τέτοιο δε μπορούσε να συμβεί. Δεν ήθελα να συμβεί! Ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν. Δεν ήθελα να βλέπω τον Έντουαρντ με αυτό τον τρόπο.

Φυσικά το ότι είναι σαν άγγελος με διαβολικό χαμόγελο δε βοηθάει καθόλου.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Το δωμάτιο ήταν πολύ φωτεινό και έκανε πολύ ζέστη. Κοίταξα το ρολόι που είχα βάλει στο κομοδίνο το προηγούμενο βράδυ. Ήταν οκτώ. Πιθανότατα η Ρένεσμι θα αργούσε να ξυπνήσει, οπότε σκέφτηκα να το εκμεταλλευτώ.

Διάλεξα καθαρά ρούχα από την ντουλάπα και μπήκα να κάνω ένα μπάνιο.
Το ζεστό νερό και το άρωμα της λεβάντας του σαμπουάν μου με χαλάρωσαν για ακόμα μία φορά. Έβαλα ένα τζιν μέχρι το γόνατο και ένα κίτρινο μπλουζάκι με πολύ λεπτές τιράντες και μια λεπτή γραμμή δαντέλας στο μπούστο. Μου άρεσε αυτή η μπλούζα. Ήταν δώρο της Άλις.

Να πάρει! Η Άλις! Την είχα ξεχάσει τελείως. Έπρεπε να την πάρω τηλέφωνο... Έβγαλα το κινητό από την τσάντα μου και κάλεσα τον αριθμό της.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα άκουσα την φωνή της από την άλλη μεριά της γραμμής.

<< Μπέλλα! Γιατί δε με πήρες τηλέφωνο; Το υποσχέθηκες! Πώς είναι η μικρή; Είναι μπελάς; >> άρχισε τον βομβαρδισμό η Άλις.
Ήθελα να γελάσω αλλά και να κλάψω. Μου έλειπε είδη τρομερά! Ένιωθα έναν κόμπο στο λαιμό.
<<Μπέλλα; Είσαι καλά;>>άκουσα τώρα ανήσυχη την Άλις.
<<Ναι,Άλις είμαι μια χαρά. Συγνώμη που δε σε πήρα νωρίτερα αλλά δε πρόλαβα. Τι κάνεις;>>
<< Μια χαρά αλλά μου λείπεις! Τίποτα δεν είναι το ίδιο χωρίς εσένα!>>είπε και το χέρι μου αυτόματα άγγιξε την μπλούζα μου.
<<Και εμένα μου λείπεις Άλις. Τι κάνει ο Τζάσπερ;>>την ρώτησα αλλάζοντας θέμα.
Την άκουσα να γελάει.
<<Μμμ εμένα μια χαρά μου φαίνεται!>>είπε και γέλασε ξανά. Μάλιστα σκέφτηκα.
<<Φαίνεται ότι κάποιος το γλέντησε που έφυγα ε;>> είπα και γέλασα μαζί της.
<<Μπέλλα το κρεβάτι σου είναι τόσο άνετο!>> είπε ψιθυριστά.
<<Έλεος Άλις σταμάτα! Αμάν πια! Εσείς οι δύο είστε απίστευτοι>>είπα χαμογελώντας.
Τότε το θυμήθηκα. <<Γιατί άργησες χθες; Κόντεψα να πάθω ανακοπή μέχρι να έρθεις!>>
Σχεδόν μπορούσα να δω το χαμόγελό της καθώς μου απαντούσε.
<<Λοιπόν αυτό είναι κάτι που ήθελα να σου πω. Προχτές είχα πάει στο κλαμπ να ακούσω τον Τζαζ. Λοιπόν εκεί ήταν και ένας τύπος που άκουσε την μπάντα και ενθουσιάστηκε! Ζήτησε από τον Τζάσπερ και τα παιδιά του γκρουπ να παίξουν στο κλαμπ του! Τους προσφέρει πάρα πολλά λεφτά Μπέλλα! Ο Τζαζ ενθουσιάστηκε και όπως καταλαβαίνεις βγήκαμε όλοι μαζί και το γιορτάσαμε μέχρι αργά. Θα σε είχα καλέσει αλλά ήταν αργά και ήξερα ότι κοιμόσουν. Τέλος πάντων εγώ και ο Τζάσπερ συνεχίσαμε το πάρτι σπίτι του και το πρωί κοιμόμουν τόσο βαθιά που δεν άκουσα καν το ξυπνητήρι. Ευτυχώς που ήρθε ο Μαξ και χτύπαγε επίμονα το κουδούνι αλλιώς θα ξύπναγα το απόγευμα!>>
Ο Μαξ ήταν ο ντράμερ της μπάντας. Η Άλις πάντα μου έλεγε ότι του άρεσα. Προσωπικά δεν έβλεπα κάτι τέτοιο.
<<Άλις αυτό είναι υπέροχο! Ο Τζάσπερ και τα παιδιά το αξίζουν πραγματικά. Πρέπει να είναι πολύ χαρούμενος. Να του δώσεις τα συγχαρητήριά μου>>είπα και χαιρόμουν που τα πράγματα πήγαιναν τόσο καλά για αυτούς.
<<Λοιπόν θα σε αφήσω να τον συγχαρείς από κοντά σε δύο βδομάδες! Το κλαμπ που θα τραγουδήσουν είναι στην Νέα Υόρκη! Σε δύο βδομάδες θα είμαστε εκεί και θα κάτσουμε πέντε μέρες!>> είπε και παραλίγο να μου πέσει το ακουστικό από το χέρι.
<<Δε το πιστεύω! Άλις είναι ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί!>> είπα τελείως ευτυχισμένη.
<<Ναι είναι τέλειο! Αλλά αυτά θα τα πούμε από κοντά. Τώρα πες μου για την μικρή>>είπε και μόλις σκέφτηκα την Ρένεσμι δε μπορούσα να μη χαμογελάσω.
<<Άλις, είναι το πιο υπέροχο πλάσμα που έχω δει ποτέ μου. Είναι πανέμορφη, έξυπνη, γλυκιά και αξιαγάπητη>>είπα αν και αυτά ήταν λίγα για να την περιγράψω.
<<Μμμ φαίνεται ότι αυτή η μικρή σε έχει γοητεύσει για τα καλά>>είπε και είχε απόλυτο δίκιο!
<<Ναι είναι απίστευτη. Έχω όμως ένα θέμα με τον θείο της>>είπα και στο μυαλό μου ήρθε η χτεσινή συζήτηση με τον Έντουαρντ.
<<Τι πρόβλημα υπάρχει;>>ρώτησε η Άλις.
<<Είχα κάνει λάθος Άλις. Ο Έντουαρντ Κάλλεν δεν είναι ο πατέρας της Ρένεσμι, αλλά ο θείος της. Οι γονείς της έχουν πεθάνει εδώ και τρία χρόνια>>είπα βλαστημώντας τον εαυτό μου που δεν ενημερώθηκα σωστά για την κατάσταση.
<<Την καημενούλα! Και αυτός ο Έντουαρντ πώς είναι εμφανισιακά;>>ρώτησε γεμάτη περιέργεια.
Λοιπόν η ερώτηση ήταν πολύ εύκολη να απαντηθεί.
<<Ε,πρέπει να είναι γύρω στα εικοσιπέντε και είναι πολύ γοητευτικός>>είπα και το άφησα εκεί. Η απογοήτευση της Άλις ήταν αναμενόμενη πριν ακόμα μιλήσει.
<<Ω έλα τώρα Μπέλλα! Πες μου λεπτομέρειες!>>είπε και ήξερα πως αν δε της έδινα αυτό που ήθελε δε θα με άφηνε ήσυχη.
<<Εντάξει είναι απίστευτα όμορφος! Έχει γαλάζια μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Είναι πολύ ψηλός και έχει πολύ ωραίο σώμα. Ευχαριστημένη;>>ρώτησα και ένιωθα άβολα που μιλούσα για αυτόν.
<<Μπέλλα πρέπει να τον έχεις δε γυμνό για να είσαι σίγουρη για το σώμα>>είπε και γέλασε.
Εγώ δεν απάντησα καθώς τον θυμόμουν να σκύβει χωρίς την μπλούζα του πάνω μου, να μου χαμογελάει στη κουζίνα, να αγγίζει τον ώμο μου...
<<Ω Θεέ μου, τον είδες γυμνό, έτσι;>>είπε και κόντεψε να πνιγεί.
<<Χωρίς την μπλούζα του μόνο, μην υπερβάλλεις!>>είπα και ένιωθα να κοκκινίζω και μόνο στην σκέψη να συνέβαινε κάτι τέτοιο.
<<Μμμ μάλιστα και γιατί κυκλοφορεί ημίγυμνος μπροστά σου;>>ρώτησε πονηρά. Ήξερα που το πήγαινε.
<<Άλις σοβαρέψου! Στο σπίτι του είναι και κάνει ότι θέλει! Άλλωστε δε μπορεί να γίνει κάτι μεταξύ μας. Είναι εργοδότης μου και θείος της Ρένεσμι>>είπα αναστατωμένη. Η Άλις από την άλλη μεριά του τηλεφώνου γελούσε.
<<Μπορώ να μάθω γιατί γελάς;>>τι ρώτησα θυμωμένη.
<<Μπέλλα εγώ δεν είπα ότι θα γίνει κάτι μεταξύ σας. Εσύ το ανέφερες γεγονός που σημαίνει ότι το σκεφτόσουν. Επίσης είπες πως δε γίνεται επειδή είναι το αφεντικό σου και πως η Ρένεσμι είναι ανιψιά του, όχι ότι δε θέλεις!>>είπε και άρχισε πάλι να γελάει. Αναστέναξα. Αυτή η κουβέντα δεν έβγαζε πουθενά.
<<Άλις δε μου αρέσει αυτός ο άντρας>>είπα και ήξερα ότι ήταν αλήθεια παρά τα αλλόκοτα όνειρα.
<< Είναι ψυχρός και κυνικός και κολλημένος με την δουλειά του!>>είπα και έβραζα από θυμό. Έπρεπε να κάνω κάτι. Έπρεπε να βοηθήσω την Ρένεσμι. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο Έντουαρντ νοιαζόταν για αυτή αλλά έπρεπε να κάνω κάτι για να τον κάνω να έρθει πιο κοντά με την μικρή του ανιψιά. Ήταν καθήκον μου.
<<Εντάξει εντάξει, το κατάλαβα δε σου αρέσει>>είπε η Άλις και χαλάρωσα.
<<Άλις πρέπει να κλείσω. Σε λίγο θα ξυπνήσει η Ρένεσμι και πρέπει να πάω>> είπα και κοίταξα το ρολόι.
<<Εντάξει, αλλά θα τα ξανά πούμε. Ανυπομονώ να σε δω από κοντά φιλενάδα. Λείπεις μόνο μια μέρα και μου φαίνεται αιώνας!>>είπε και ήμουν πάλι έτοιμη να βάλω τα κλάματα.
<<Και εμένα μου λείπεις Άλις. Και εσύ και ο Τζαζ. Ανυπομονώ να σας δω>>
<<Θα περάσουν γρήγορα οι μέρες. Μέχρι τότε να προσέχεις. Τα λέμε>>
<<Γεια σου Άλις. Χαιρετίσματα στον Τζάσπερ>>
Έκλεισα το τηλέφωνο και βγήκα από το δωμάτιο.
******

<<Δε μπορώ άλλο!>>είπα και άφησα το πινέλο κάτω. Ο ήχος ήταν απίστευτα ενοχλητικός. Κάπου πολύ κοντά κάποιος έκοβε, τρύπαγε και γενικά έκανε πολύ θόρυβο. Ήταν δύο το μεσημέρι για όνομα του Θεού! Ώρα κοινής ησυχίας! Σε λίγο η Ρένεσμι έπρεπε να κοιμηθεί και δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρει με τέτοιο θόρυβο.
<<Τι έχεις; Δε θέλεις να ζωγραφίσουμε άλλο;>>είπε η Ρένεσμι και παράτησε το πινέλο της και χώθηκε στην αγκαλιά μου. Χώραγε τόσο απόλυτα στα χέρια μου. Λες και αυτό το παιδί είχε φτιαχτεί για να βρίσκεται εκεί. Τι παράλογο...
Αναστέναξα και την έσφιξα στην αγκαλιά μου.
<<Όχι μωρό μου, δεν είναι αυτό. Απλά με ενοχλεί ο θόρυβος απ' έξω>>είπα και της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο. Έβαλε τις παλάμες της πάνω στα μάγουλά μου και με έκανε να την κοιτάξω στα μάτια. Με κοίταξε σοβαρά και είπε<<Δηλαδή δε βαριέσαι μαζί μου;>> Έμεινα άναυδη!
<<Φυσικά και όχι γλυκιά μου! Περνάω τέλεια μαζί σου. Για την ακρίβεια δε μπορώ να φανταστώ ούτε ένα άτομο που θα βαριόταν με ένα πλασματάκι τόσο υπέροχο όσο είσαι εσύ!>>είπα και άγγιξα την μύτη της με τον δείκτη μου.
Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της, που εξαφανίστηκε αμέσως μετά. Μελαγχόλησε ξανά.
<<Εγώ ξέρω κάποιον που δε θέλει να κάνει παρέα μαζί μου. Ο θείος Έντουαρντ>> είπε και χαμήλωσε το κεφαλάκι της.
Αυτό πήγαινε πολύ! Ο Έντουαρντ στεναχωρούσε την Ρένεσμι με την συμπεριφορά του και της έδινε λάθος εντυπώσεις. Και δε μπορούσα να του το επιτρέψω αυτό!Έπιασα το πιγούνι της και σήκωσα το κεφάλι της για να την κάνω να με κοιτάξει.
<<Ρένεσμι, ο θείος σου σε αγαπάει πολύ και θέλει να κάνει παρέα μαζί σου>> της είπα.
<<Αλήθεια;>>αναφώνησε.
<< Φυσικά! Απλά δε προλαβαίνει γιατί έχει πολύ δουλειά. Αλλά σου υπόσχομαι ότι θα κάνω ότι μπορώ για να το αλλάξω αυτό!>>είπα και ευχήθηκα να μπορούσα πράγματι να βοηθήσω. Δεν ήθελα να είναι στεναχωρημένη.
<<Μήπως πεινάς;>>τη ρώτησα αλλάζοντας θέμα.
<<Ναι>> είπε και χαμογέλασε.
<<Εντάξει, θα πάω να δω τι ετοίμασε η Μπρέντα. Θα έρθεις;>> τη ρώτησα καθώς σηκωνόμουν.
<<Όχι θα κάτσω εδώ>> είπε και άρχισε πάλι να ζωγραφίζει.
Βγήκα από το δωμάτιο.
Η Ρένεσμι ξύπνησε κατά τις εννιά το πρωί. Ήταν η ώρα που ξύπναγε συνήθως όπως έμαθα από την Άντζελα. Περιττό να πω ότι πέταξα από την χαρά μου όταν η Ρένεσμι ξύπνησε και ζητούσε δει εμένα. Φάγαμε μαζί το εξαίσιο πρωινό που μας είχε ετοιμάσει η Μπρέντα και δε μπορώ να αρνηθώ την λύπη που ένιωσα όταν μου είπαν ότι ο Έντουαρντ είχε φύγει από νωρίς για το γραφείο του. Όμως στεναχωριόμουν για την Ρένεσμι έλεγα στον εαυτό μου. Ναι για την Ρένεσμι για τι άλλο;
Κούνησα το κεφάλι μου.
Άρχισα να κατεβαίνω την σκάλα. Από δω ο θόρυβος ήταν πιο δυνατός. Έπρεπε να μάθω ποιος ηλίθιος έκανε όλον αυτό το θόρυβο τέτοια ώρα. Την ώρα που το σκεφτόμουν κάποιος άνοιξε την εξώπορτα. Σταμάτησα στην μέση της σκάλας για να δω ποιος ήταν. Πίσω από την πόρτα εμφανίστηκε ο Έντουαρντ κρατώντας στο χέρι του το σακάκι του και τον χαρτοφύλακα. Φαινόταν χαρούμενος και μίλαγε σε κάποιον πίσω του. Έμεινα καρφωμένη στην σκάλα παρακολουθώντας τον. Φορούσε ένα ανοιχτό γαλάζιο πουκάμισο και σκούρο μπλε κοστούμι. Τα μαλλιά του ήταν επιμελώς ατημέλητα και το χαμόγελό του τόσο αστραφτερό. Ήταν απίστευτος! Μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μου σταμάτησε να γελάει και μου χαμογέλασε.
<<Γεια σου Μπέλλα. Έλα, θέλω να σου γνωρίσω κάποιον>>είπε και μου έκανε νόημα να τον πλησιάσω. Χωρίς καν να το σκεφτώ το σώμα μου ήδη πήγαινε κοντά του. Δίπλα στον Έντουαρντ εμφανίστηκε ένας άλλος άντρας που φαινόταν να έχουν την ίδια ηλικία. Ήταν πολύ ψηλός, με φαρδιές πλάτες, μαύρα μαλλιά, όμορφο πρόσωπο και δύο κατάμαυρα μάτια που είχαν καρφωθεί πάνω μου. Ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του καθώς μιλούσε.
<<Ο Έντουαρντ μου είχε πει ότι είσαι όμορφη>>είπε και με πλησίασε<<Αλλά μάλλον δε κατάλαβα πόσο!>>είπε και μου έπιασε το χέρι. Αργά το έφερε στα χείλη του χωρίς να πάψει να με κοιτά. Χωρίς καμιά αμφιβολία ήμουν κατακόκκινη!
Άκουσα τον Έντουαρντ να χτυπά το πόδι του ανυπόμονα κάτω αλλά δε μπορούσα να δω τι τον ενοχλούσε. Τα μάτια του άντρα μπροστά μου δε με άφηναν.
<<Είμαι ο Τζος>>είπε και χαμογέλασε.
******

Η συνέχεια του κεφαλαίου θα είναι από τον Έντουαρντ... Θα την γράψω όσο πιο σύντομα μπορώ!!! Καλή ανάγνωση!!! study

*****

<<Γεια σου Τζος, είμαι η Μπέλλα>>του είπε και του χαμογέλασε. Είχε γίνει κατακόκκινη από τα σχόλια και τις χειρονομίες του ανόητου φίλου μου.
Να πάρει! Σε εμένα δεν είχε χαμογελάσει ούτε μια φορά έτσι. Ήταν εμφανές ότι ο Τζος την είχε γοητεύσει, όπως έκανε φυσικά με όλες τις γυναίκες.

Ο Τζος ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Οι πατεράδες μας ήταν παιδικοί φίλοι και έτσι μεγαλώσαμε μαζί. Ήταν αδερφός μου. Πήγαμε μαζί στο σχολείο, στο κολέγιο και τώρα ήταν συνεργάτης μου και μέτοχος της εταιρίας μου. Μοιάζαμε πολύ μεταξύ μας. Μας άρεσε η δουλειά μας, ήμασταν ανεξάρτητοι, μας άρεσαν οι γυναίκες και ήμασταν ορκισμένοι εργένηδες! Και οι δύο είχαμε μεγάλη επιτυχία με τις γυναίκες αν και ο Τζος το παράκανε μερικές φορές. Εγώ είχα κάποια όρια ας πούμε. Δε μου άρεσαν οι σχέσεις μεταξύ εργοδοτών και υπαλλήλων, ενώ ο Τζος δεν είχε κανένα τέτοιο θέμα.

“Η Μπέλλα δεν είναι δική του υπάλληλος αλλά δίκη σου, άρα δε ξεπερνά τα όρια”άκουσα μια φωνή στο κεφάλι μου. “Γιατί σε ενοχλεί λοιπόν που ο Τζος προσπαθεί να την γοητεύσει;”ρώτησε η φωνή.

Γιατί τον είχα προειδοποιήσει!
Η μνήμη μου έτρεξε λίγες ώρες πριν όταν είχα τελειώσει από την εταιρία και πήγα και τον πήρα από το αεροδρόμιο. Χάρηκα πολύ που τον είδα. Πήγαμε στην αγαπημένη μας καφετέρια στο κέντρο για να τα πούμε. Μου είπε για την συμφωνία που κατάφερε να κλείσει με τους Ιταλούς επιχειρηματίες. Του άρεσε πολύ η Ιταλία και πολύ περισσότερο οι Ιταλίδες! Μιλήσαμε για όλες τις γυναίκες που γνώρισε, τα μέρη που πήγε και γελάσαμε πολύ. Μιλήσαμε λίγο για τα επαγγελματικά και μετά ξεκινήσαμε για το σπίτι μου. Ο Τζος ήθελε να δει την Ρένεσμι και την Μπρέντα. Στο αυτοκίνητο του είπα για την Μπέλλα. Ότι ήταν τέλεια για την Ρένεσμι και ότι φαινόταν καλή κοπέλα. Ο Τζος δε με ξάφνιασε καθόλου όταν άρχισε να με ρωτάει για την εξωτερική εμφάνιση της Μπέλλα. Του είπα απλά ότι ήταν όμορφη. Δεν ήθελα να του πω κάτι παραπάνω για να μην ενδιαφερθεί. Φυσικά μόλις την έβλεπε δεν θα είχε καμία σημασία τι έλεγα εγώ. Η Μπέλλα ήταν πολύ όμορφη και ήταν αδύνατο να μην την προσέξει.
Όταν του μίλησα λοιπόν για αυτήν του ζήτησα να μην κάνει τα γνωστά του κόλπα. Με κοίταξε και χαμογέλασε.
<<Μήπως την θες για σένα Έντουαρντ;>>με ρώτησε και μου έκλεισε το μάτι.
<<Γιατί αν είναι έτσι ξέρεις ότι δε θα κάνω κάτι>> είπε και με σκούντηξε. Χαμήλωσα ταχύτητα. Ένιωσα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου.
<<Κόφτο Τζος! Δεν είναι αυτό, απλά η κοπέλα είναι πολύ αθώα>>είπα και ήξερα ότι ακουγόμουν σαν χαζός.
Με κοίταξε με το φρύδι σηκωμένο.
<<Και στο κάτω κάτω είναι η νταντά της Ρένεσμι. Δε σου το επιτρέπω, εντάξει;>> είπα. Πήρα μια βαθιά ανάσα περιμένοντας να αρχίσει να γελάει. Όταν δε το έκανε γύρισα και τον κοίταξα παραξενεμένος. Κοίταγε ίσια μπροστά και φαινόταν προβληματισμένος.
<<Τι;>>τον ρώτησα. Ανοιγόκλεισε τα μάτια και γύρισε να με κοιτάξει. Χαμογέλασε.
<<Τίποτα. Υπόσχομαι ότι δε θα πειράξω την φίλη σου εντάξει; Ας αλλάξουμε θέμα>>είπε αλλά μου έκρυβε αυτό που πραγματικά σκεφτόταν. Το ήξερα. Μάλλον θα τον φρίκαρα με την συμπεριφορά μου. Και εγώ είχα φρικάρει με αυτά που έλεγα και με τα συναισθήματα που ένιωθα. Νευρίασα και μόνο στην σκέψη ο Τζος... Κούνησα το κεφάλι μου.

Και να 'μαστε τώρα εδώ, στην είσοδο του σπιτιού μου, με τον Τζος να αθετεί την υπόσχεσή του, την Μπέλλα εμφανώς γοητευμένη μαζί του και εμένα έξαλλο και με τους δύο, αλλά περισσότερο με τον Τζος. Ήθελα τόσο πολύ να τον χτυπήσω!
Αυτό ήταν τρελό! Τι με ένοιαζε εμένα;

<<Ενδιαφέρον μακιγιάζ! >> της είπε ο Τζος και γέλασε. Η Μπέλλα τον κοίταξε παραξενεμένη. Ούτε και εγώ κατάλαβα μέχρι που κοίταξα την Μπέλλα. Τα μάγουλα και το πιγούνι της ήταν βαμμένα με νερομπογιές. Ήταν πολύ χαριτωμένη. Μάλλον το είχε κάνει η Ρένεσμι. Χαμογέλασα.
<<Τι εννοείς;>>τον ρώτησε και μετά γύρισε και με κοίταξε κι εμένα. Επιτέλους!
Τότε ο Τζος σήκωσε το χέρι του και ακούμπησε το μαγουλά της. Η Μπέλλα γύρισε ξανά σε εκείνον και δεν έδειχνε να την ενοχλεί το χέρι του.
Ένιωσα σαν ταύρος που του κούναγαν το κόκκινο πανί μπροστά στο πρόσωπο. Ποτέ δεν ήθελα να χτυπήσω κάποιον περισσότερο απ' ότι αυτή τη στιγμή.
Ο Τζος έδειξε το χέρι του στην Μπέλλα.
<<Δε το πιστεύω!>>είπε και γέλασε. <<Πρέπει να το έκανε Ρένεσμι>> είπε και προσπάθησε να καθαριστεί.
<<Αχ θέλω να την δω. Να έρθω μαζί σου πάνω;>>ρώτησε ο Τζος και της χαμογέλασε. Μου ακουγόταν σαν αποπλάνηση.
<<Όχι θα φέρω την Ρένεσμι κάτω. Άλλωστε πρέπει να φάει>> είπε και γύρισε να φύγει.<<Σε ένα λεπτό θα είμαστε στη κουζίνα>>είπε και ανέβηκε τρέχοντας την σκάλα.
Ο Τζος γύρισε και με κοίταξε με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Πόσο πολύ ήθελα να το σβήσω από τα χείλη του.
<<Έντουαρντ, αδερφέ μου, αν δεν ήξερα ότι την θες τόσο πολύ τώρα αμέσως θα της ζήταγα να βγει μαζί μου>> είπε και χαλάρωσε τον κόμπο της γραβάτας του.
<<Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο Τζος!>>του είπα έξαλλος.
<<Δεν είναι ανάγκη να πεις κάτι φίλε. Πάμε στην κουζίνα. Νομίζω μου άνοιξε η όρεξη!>>είπε πονηρά και μου γύρισε την πλάτη. Δεν είπε τίποτα παραπάνω. Ούτε θα έλεγε και αυτό ήταν πολύ βολικό. Δεν ήθελα να κάνω αυτή τη συζήτηση, φοβόμουν για το που μπορεί να έβγαζε...

Οκ ξέρω ότι είναι λίγο αλλά είναι η συνέχεια του 8ου κεφαλαίου.... kiss

Κεφάλαιο 9

Έτρεξα στο δωμάτιο της Ρένεσμι σκουπίζιντας τα μαγουλά μου.
Ο φίλος του Έντουαρντ, ο Τζος ήταν... Λοιπόν δεν ήμουν σίγουρη αλλά μου άρεσε! Ήταν συμπαθητικός και χαρούμενος. Καμία σχέση με τον Έντουαρντ.
Και ήθελε να δει την Ρένεσμι! Άνοιξα την πόρτα και βρήκα την ρένεσμι να κάθετε εκεί που την είχα αφήσει.
<<Τι θα φάμε;>>με ρώτησεκαι άφησε το πινέλο της. Τη σήκωσα στην αγκαλιά μου και την φίλησα στο μάγουλο.
<<Δε ξέρω. Ύπάρχει κάποιος που θέλει να σε δει>> της είπα και την είδα να χαμογελάει ενθουσιασμένη.
<<Πάμε, πάμε>> είπε και άρχισε να κουνιέται ανυπόμονα στα χέρια μου.
<<Θα πάμε αλλά πρώτα πρέπει να σε καθαρίσω>> της είπα και άγγιξα το μάγουλό της που είχε μπλε χρώμα. Χαμογέλασε πονηρά και είπε.
<<Και εσύ πρέπει να καθαριστείς>> Γέλασε και ακούμπησε τα χεράκια της στα μάγουλά μου.
<<Τι εννοείς;>>τη ρώτησε παριστάνοντας ότι δεν ήξερα. Γέλασε ξανά χωρίς να απαντήσει. Πήγαμε στο μπάνιο και πλυθήκαμε. Την σκούπισα με μια μαλακή πετσέτα και την πήρα ξανά στα χέρια μου.
Κατεβήκαμε την σκάλα και πήγαμε στην κουζίνα. Εκεί μας περίμεναν ο Έντουαρντ, ο Τζος και η Μπρέντα.
Μόλις η ρένεσμι είδδε τον Τζος παραλίγο να μου φύγει από τα χέρια. ¨Αρχισε να χοροπηδά και να τραντάζεται στην αγκαλιά μου φωνάζοντας το όνομά του και τεντόνοντας τα χεράκια της προς το μέρος του. Ήταν κάτι παραπάνω από χαρούμενη που τον έβλεπε!
Ο Τζος έκανε γρήγορα τον γύρο του πάγκου και ήρθε κοντά μας. Η Ρένεσμι σταμάτησε να κουνιέται και χαμογέλασε.
<<Τι κάνει το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου;>>ρώτησε δυνατά και της χαμογέλασε τρυφερά.
<<Καλά είμαι>>απάντησε η Ρένεσμι και συνέχισε να του χαμογελά. Ήταν τόσο όμορφη!
Ο Τζος πήρε την Ρένεσμι από την αγκαλιά μου. Έμοιαζε τόσο μικροσκοπική και εύθραυστη στην αγκαλιά του.
Έκατσα σε ένα σκαμπό και χαμογέλασα στην Μπρέντα που καθώς περνούσε δίπλα μου, μου χάιδεψε τα μαλλιά. Ο Τζος μίλαγε και γελούσε με την Ρένεσμι στην άλλη άκρη της κουζίνας και η Μπρέντα μαγείρευε. Έψαξα τον Έντουαρντ και τον βρήκα να κάθεται στην άλλη άκρη του πάγκου και να κοιτά αφηρημένος έξω στον κήπο. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου κατάλαβα πως αυτό ο ενοχλητικός θόρυβος συνεχιζόταν. Συγκεντρώθηκα στον Έντουαρντ. ΦΑινόταν τόσο απόμακρος, σαν να μην βρισκόταν εδώ.
Ξαφνικά σαν να ένιωσε ότι τον κοίταγα, γύρισε προς το μέρος μου και τα μάτια του εχμαλώτισαν τα δικά μου. Όχι μόνο τα μάτια μου. Ολοκληρο το σώμα μου είχε παραλύσει! Πως στο καλό το έκανε αυτό;
Του χαμογέλασα του έγνεψα. 'Ενα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του και μετά κοίταξε πάλι έξω. Όλη η ζέστη που είχα νιώσει νωρίτερα να με διαπερνάει είχε χαθεί. Ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι και κοίταξα τον Τζος και την Ρένεσμι.
Γιατί έπρεπε να είναι τόσο ψυχρός και απόμακρος; Δεν είχε πει ούτε μια λέξη στην ανιψιά του! "Ούτε σε σένα" άκουσα μια χαρέκακη φωνή στο κεφάλι μου.
<<Σου πήρα ένα δώρο από την Ιταλία>> είπε ο Τζος στη Ρένεσμι καθώς της μύριζε τα μαλλιά. Ήταν τόσο στοργικός και εκφυλωτικός μαζί της!
<<Τι μου πήρες;>>ρώτησε η Ρένεσμι ενθουσιασμένη.
<<Σου πήρα ένα όμορφο φορεματάκι να το φοράς όταν θα βγαίνεις βόλτα με την όμορφη νταντά σου>> είπε και μου έκλεισε το μάτι. Χαμογέλασα με το σχόλιό του και ήμουν σίγουρη ότι είχα κοκκινίσει. Δεν ένιωθα άβολα όμως. Ο Τζος ήταν ευχάριστος και τον είχα συμπαθήσει. Πρόσεξα ότι ο Τζος δε κοίταγε ούτε την ρένεσμι ούτε εμένα τώρα. Είχε γυρίσει προς τον Έντουαρντ και τον κοίταζε αυτάρεσκα. Ο Έντουαρντ από την άλλη ήταν βλοσυρός. Δε κατάλαβα τι συνέβαινε.
<<Το φαγητό είναι έτοιμο>>είπε η Μπρέντα και γυρίσαμε όλοι προς το μέρος της.
<<Έχω φτιάξει μακαρόνια με κιμά. Θέλετε να φάτε εδώ ή να ετοιμάσψ την τραπεζαρία;>>ρώτησε κοιτώντας τον Έντουαρντ.
<<Όχι Μπρέντα μια χαρά ήμαστε εδώ. Μην κουράζεσαι>>είπε και της χαμογέλασε.
Βοήθησα την Μπρέντα να σερβίρει αν και μου έλεγε συνέχεια ότι δεν ήταν ανάγκη.
<<Πάω να αλλάξω>>είπε ο Έντουαρντ και κατευθύνθηκε πρρος την πόρτα της κουζίνας με τα μάτια μου να τον ακολουθούν. Είχε τόση χάρη και δυναμισμό η κίνησή του. Στην πόρτα σταμάτησεδίπλα στον Τζος και την Ρένεσμι. Φίλησε την Ρένεσμι στο μάγουλ και εκείνη τον αγκάλιασε και του ανταπέδωδε το φιλί. Μετά εξαφανίστηκε.
Παραλίγο να μου πέσει το πιάτο που κρατούσα περιμένοντας να το γεμίσει η Μπρέντα. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και αναρωτήθηκα αν τα φαντάστηκα.
Εντάξει, μάλλον ήμουν υπερβολική. Ο Έντουαρντ αγαπούσε την Ρένεσμι απλά δε το έδειχνε όπως έπρεπε. Μάλλον επηρεάστηκε από τον Τζος σκέφτηκα. Έβαλα τα πιάτα στο πάγκο και πλησίασα τον Τζος που κρατούσε ακόμα την Ρένεσμι.
<<Πρέπει να την ταΪσω>>είπα και ο Τζος ετοιμάστηκε να μου την δώσει αλλά τον σταμάτησε η φωνή της Μπρέντα.
<<Θα την ταϊσω εγώ γλυκιά μου. Κάτσε να φας>>είπε και πήρε την Ρένεσμι.
<<Πάμε;>>μου είπε ο Τζος και μου έδειξε τον πάγκο. Κάτσαμε στα σκαμπό και απέναντί μας έκατσαν η Μπρέντα και η Ρένεσμι, η οποία καταβρόχθιζε το φαγητό της με πολύ όρεξη! Εγώ και ο Τζος γελάσαμε αλλά δε μας έδωσε σημασία και συνέχισε να τρώει.
<<Την αγαπάς>>είπα στο Τζος και δεν ήταν ερώτηση. Ήταν φανερό ότι την αγαπούσε.
<<Ναι. Ξέρεις μεγάλωσα με τον Έντουαρντ και με τον Φεντερίκο, αλλά ακόμα κι αν ο Φεντερίκο δεν ήταν σαν αδερφός μου και πάλι θα την λάτρευα! Είναι απίθανη!>> είπε και την κοίταξε με αγάπη. Είχε απόλυτο δίκιο. Πώς θα μπορούσε κάποιος να μην αγαπάει αυτό το πλάσμα;
<<Και εσύ την αγσπάς>>είπε και αυτός τόσο σίγουρος όσο ήμουν και εγώ.
Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.
Μείναμε για λίγο να κοιτάμε ο ένας τον άλλο και αναρωτιώμουν τι να σκεφτόταν. Τότε μπήκε στην κουζίνα ο Έντουαρντ φορώντας μια γκρι φόρμα και ένα μαύρο μπλουζάκι. Τόσο απλός και τόσο τέλειος ταυτόχρονα.
Μας κοίταξε και τον είδα να σφίγγει το σαγόνι του. Έκανε τον γύρο του πάγκου και έκατσε δίπλα μου. Ένιωθα στριμωγμένη ανάμεσά τους παρόλο τον χώρο που είχα.Τώρα ο Εντουαρντ μου χαμογελούσε και έδειχνε να διασκεδάζει.
<<Λοιπόν πως ήταν η μέρα σου;>> με ρώτησε ξαφνιαζοντάς με.
<<Καλή ήταν>>είπα διστακτικά.
<<Τιποτα άλλο;>>συνέχισε. Άκουσα τον Τζος δίπλα μου να ξεφυσά.
<<Όλα εντάξει, εκτός από κάποιον ανόητο που κάνει θόρυβο όλο το πρωί>>είπα και τον είδα να χαμογελάει και μετά να σοβαρέβει ξανά.
<<Δεν ήξερα ότι με θεωρείς ανόητο>>είπε και έμεινα κόκολο. Ο Τζος δίπλα μου γέλασε πνιχτά.
Μα τι στο καλό γινόταν;

Ξέρω ότι είναι λίγο αλλά το κεφάλαιο έχει συνέχεια.....

συνέχεια.....

Με κοίταξε στα μάτια και είπε σοβαρός.
<<Μου ζήτησες να κάνω την πισίνα πιο ασφαλή για την Ρένεσμι και το έκανα. Έχω φέρει εργάτες Μην ανησυχείς. Σε λίγο θα τελειώσουν>>είπε και γύρισε στο πιάτο του.
Εντάξει! Είχα εντυπωσιαστεί! Είχε συμφωνήσει να κάνει κάτι με την πισίνα αλλά δε περίμενα να το κάνει τόσο γρήγορα.
<<Δε σε θεωρώ ανόητο>>είπα σχεδόν ψιθυριστά. Γύρισε και με κοίταξε. Με την άκρη του ματιού μου είδα τον Τζος να γυρίζει διακριτικά από την άλλη. Ο Έντουαρντ έγειρε ελάχιστα προς το μέρος μου.
<<Χαίρομαι. Τι με θεωρείς;>>είπε ψιθυριστά και ένιωσα την δροσερή ανάσα του να μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Ένιωσα την αναπνοή μου να κόβετε. Ίσως έφταιγε η βελούδινη και σαγηνευτική φωνή του. Ή ίσως τα γαλάζια μάτια του που με υπνώτιζαν. Ή η ζέστη που εξέπεμπε το κορμί του που ήταν τόσο κοντά στο δικό μου! Μάλλον ήταν όλα αυτά!
<<Ε, δεν είμαι σίγουρη>>είπα τραυλίζοντας. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα να συνέλθω. Κανένα αποτέλεσμα!
<<Μη μου πεις ότι είναι νωρίς ακόμα! Εγώ ήδη έχω σχηματίσει μια εικόνα για σένα>>είπε με βαθιά φωνή και ήρθε λίγο πιο κοντά μου. Τώρα οι ώμοι μας ακουμπούσαν. Ένιωσα το δέρμα μου να καίγεται και να ανατριχιάζει!!! Μα γιατί μου το έκανε αυτό;
<<Είσαι ξεροκέφαλη>>είπε και τράβηξε μια τούφα που είχε πέσει μπροστά στο πρόσωπό μου και το τοποθέτησε πίσω από το αυτί μου. Πήρα μια κοφτή ανάσα η οποία όμως δεν ήταν αρκετή για να γεμίσει τα πνευμόνια μου με οξυγόνο!
<<Και ισχυρογνώμων>> είπε και ένα στραβό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Αναρωτήθηκα αν οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν αυτή τη συζήτηση. Ήθελα να δω αλλά δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Τον είδα να γυρνάει στο πιάτο του και σαν να έκλεισε κάποιον διακόπτη πάτησα στην γη. Έβαλε μια μπουκιά στο στόμα του και τον μιμήθηκα.
Τον είδα με την άκρη του ματιού μου να γυρνά προς το μέρος μου ξανά.
<<Και πάρα πολύ όμορφη, φυσικά!>> ολοκλήρωσε την σκέψη του και τότε πνίγηκα. Όχι μεταφορικά αλλά στην κυριολεξία!
Στραβοκατάπεια και άρχισα να βήχω προσπαθώντας να πάρω ανάσα. Ο Τζος γέμισε γρήγορα ένα ποτήρι με νερό και μου το έδωσε. Ο Έντουαρντ είχε περάσει τα χέρια του γύρω μου και με χτυπούσε απαλά στην πλάτη. Όταν επιτέλους συνήλθα τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα.
<<Είσαι καλά Μπέλλα; Τι έπαθες παιδί μου;>>ρώτησε ανήσυχη η Μπρέντα. Ούτε να καταπιώ δεν ήμουν ικανή. Τους ανησύχησα όλους.
<<Μια χαρά είμαι. Πνίγηκα λίγο, αυτό είναι όλο!>>είπα και κοίταξα τον Έντουαρντ οποίος ήταν ανήσυχος αλλά ένα γελάκι έπαιζε στα χείλη του. Το απολάμβανε! Δε το πιστεύω!
Άρχισα να βράζω από θυμό. Αυτός έφταιγε!
<<Με συγχωρείτε, πάω στο δωμάτιό μου>> είπα ψάχνοντας έναν τρόπο να φύγω μακριά του.
<<Μα Μπέλλα δεν έφαγες τίποτα!>>είπε η Μπρέντα θλιμμένη.
<<Δε πεινάω πολύ>>είπα ψέματα. <<Θα φάω αργότερα>>
Στάθηκα μπροστά από τον Τζος και του έδωσα το χέρι.
<<Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα>>του είπα και χαλάρωσα λίγο.
<<Και εγώ Μπέλλα. Θα τα ξαναπούμε>>είπε και μου έκλεισε το μάτι.
<<Ρένεσμι, όταν τελειώσεις έλα πάνω>>είπα στην Ρένεσμι καθώς την φιλούσα και βγήκα από την κουζίνα χωρίς να ξανά κοιτάξω τον Έντουαρντ. Ανέβηκα στο δωμάτιό μου και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Στάθηκα για λίγο χωρίς να κάνω τίποτα προσπαθώντας να ηρεμήσω. Έφερα στο μυαλό μου αυτά που είχε πει ο Έντουαρντ πιο ήρεμη τώρα και μακριά του.
Είχε πει ότι με βρίσκει όμορφη. Πάρα πολύ όμορφη. Αυτά ήταν τα λόγια του!
Μου άρεσε που με έβρισκε όμορφη. Αλλά δεν ήταν σωστό! "Έλα τώρα! Ξέχνα για λίγο το σωστό και το λάθος" είπε μια φωνή μέσα μου. Σίγουρα όχι η φωνή της λογικής! Έπρεπε να το βγάλω από το μυαλό μου. Αυτό ήθελα!

<<Μπέλλα, είσαι καλά;>>άκουσα την φωνή του Έντουαρντ πίσω μου. Γύρισα και τον είδα να στέκεται στην πόρτα.
<<Έκανα κάτι που σε ενόχλησε;>>ρώτησε και μπήκε στο δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

συνεχίζεται....

συνέχεια.....

Μα τι στο καλό με έπιασε; Τι σκετόμουν όταν τις έλεγα αυτά τα λόγια; σίγουρα ότι τα εννοούσα, αλλά δεν ήταν ούτε ο σωστός τόπος ούτε ο σωστός χρόνος για να τα πω!

Να πάρει! Ο Τζος έφταιγε! Αυτός τα άρχισε όλα!!!

Αυτά σκεφτόμουν καθώς ήμουν στο δωμάτιο της μπέλλα και περίμενα μία απάντηση.

"Μήπως έκανα κάτι που σε πείραξε;" την ρώτησα. Τι γελοία ερώτηση! Η απάντηση ήταν προφανής! Της είπα ότι την έβρισκα πολύ όμορφη και την έκανα να πνιγεί και μετά να φείγει από το τραπέζι χωρίς να έχει φάει τίποτα! Και τώρα ρωτούσα αν έφταιγα εγώ!

Ήταν φανερό ότι το λιγότερο με αντιπαθούσε. Παρόλα αυτά δε μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι ίσως η αντίδρασή της να ήταν διαφορετική αν της το έλεγα κάποια άλλη στιγμη. Κάποια στιγμή που θα ήμασταν οι δυό μας.

<<Είμαι εντάξει. Δε χρειιαζόταν να έρθεις μέχρι εδώ>> είπε η Μπέλλα και με κοίταξε ανέκφραστη. Όλη η προηγούμενη ένταση είχε χαθεί.

<<Είσαι σίγουρη; νομίζω ότι αυτά που είπα σε αναστάτωσαν για κάποιο λόγο>>είπα μη μπορώντας να κρατηθώ. Ίσως και να ήθελα να ακούσω ξεκάφαρα ότι δεν της άρεσα. Όχι, για κάποιο λόγο δεν ήθελα να ακούσω κάτι τέτοιο.

<<Δε με πείραξαν τα λόγια σου. Απλά με παραξένεψαν. Νόμιζα ότι με κορόιδευες ή κάτι τέτοιο>>είπε αφήνοντάς με άναυδο! Μα τι στο καλό; Χωρίς να το καταλάβω έκανα μερικά βήματα προς το μέρος της,μιας και τόση ώρα καθόμουν στη πόρτα. Δε μπορούσα να φανταστώ πώς μια κοπέλα όπως η Μπέλλα θα είχε χαμηλή αυτοπεποίθηση!

<<Τι εννοείς σε παραξένεψαν; Και για ποιό λόγο να σε κοροϊδεύω Μπέλλα;>>ρώτησα προσπαθώντας να καταλάβω τι την οδήγησε σε αυτές τις σκέψεις.

Τα μάγουλά της άρχισαν να κοκκινίζουν αλλά αυτή τη φορά όχι από θυμό. Μπορούσα να το καταλάβω και ένιωσα μέσα μου έναν μεγάλο ενθουσιασμό που άρχισα σιγά σιγά να την διαβάζω. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα συνειδητοποίησα.

<<Να απλά δε περίμενα ότι εσύ θα μπορούσες να βρίσκεις όμορφη εμένα>>είπε σηκώνοντας το φρύδι της. Ακόμα νόμιζε ότι της έκανα πλάκα! Μα πόσο πιο ξεκάθαρα έπρεπε να της το πω;

"Ίσως πρέπει να της το δείξεις" άκουσα μια φωνή να μου λέει. Το σώμα μου και μόνο στην ιδέα έκανε αυτόματα ένα βήμα πιο κοντά της με αποτέλεσμα να μας χωρίζουν μόνο μερικά ασήμαντα εκατοστά τα οποία μπορούσα να τα εξαφανίσω άνετα αν έκανα άλλο ένα βήμα ή την τράβαγα κοντά μου. Η δεύτερη ιδέα φαινόταν τόσο δελεαστική που χρειάστηκε να βάλω όλη μου την δύναμη για να μην κάνω τίποτα απερίσκεπτο.

<<Μπέλλα>>είπα με φωνή σταθερή παρόλη την έντασή μου. <<Μη υποτιμάς τόσο τον εαυτό σου. Φυσικά και είσαι όμορφη. Πάρα πολύ όμορφη. Αυτό ακόμα και ένας τυφλός θα μπορούσε να το δει, γιατί εκός από την εξωτερική ομορφιά έχεις και πάρα πολύ καλή καρδιά!>> της είπα και εννούσα κάθε λέξη!

Μου χαμογέλασε και μου φάνηκε λες και φωτήστηκε ο κόσμος μου. Μα τι μου συνέβαινε; Μήπως ήμουν.... Όχι δε μπορεί! Αλλά από την άλλη... Έπρεπε να μιλήσω με τον Τζος επειγόντως!

<<Σε ευχαριστώ>>είπε ντροπαλά η Μπέλλα.Έπρεπε να φυγω αμέσως από το δωμάτιο.

<<Λοιπόν θα έρθεις κάτω;>> την ρώτησα και μάλλον ήμουν κάπως απότομος. Δεν το ήθελα απλά έπρεπε να φύγω από το δωμάτιό της.

<<Ε όχι δε πεινάω και πολύ. Θα περιμένω την Ρένεσμι>> είπε κάπως μπερδεμένη από την αλλαγή στη συμπεριφορά μου.

<<Όπως θέλεις. Έγω θα πάω κάτω. Με περιμένει ο Τζος>> είπα και κούνησε το κεφάλι της χωρίς να πει τίποτα. Βγήκα από το δωμάτιο χωρίς να την ξανάκοιτάξω και με γρήγορα βήματα έφτασα στην κουζίνα.

<<Είναι καλά η Μπέλλα, αγόρι μου;>>ρώησε ανήσυχη η Μπρέντα μόλις με είδε. Αυτή καλά φαινόταν, για μένα δεν ήξερα και αυτό με προβλημάτιζε.

<<Ναι είναι εντάξει. απλά δε πεινάει>>επανέλαβα τα λόγια της. Στράφηκα προς τον Τζος ο οποίος με κοιτούσε παραξενεμένος.

<<Τελείωσες το φαγητό;>>τον ρώτησα.

<<Ναι, γιατί ρωτάς;>>με ρώτησε σμίγοντας τα φρύδια του.

<<Πάμε>>του είπα και τον είδα να σηκώνεται αμέσως.

<<Έντουαρντ, ούτε εσύ θα φας;>>ρώτησε η Μπρέντα εμφανώς απογοητευμένη.

<<Αργότερα>>της είπα απλά και κατευθύνθηκα προς το γραφείο με τον Τζος να με ακολουθεί χωρίς να λέει τίποτα.

Μπήκαμε στο γραφείο και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Ο Τζος έκανε το γύρω του γραφείου μου και έκατσε αναπαυτικά στην θέση μου παίρνωντας από το δεξί συρτάρι το μπαλάκι για το στρες. Μου χαμογέλασε και μου το πέταξε.

<<Λοιπόν;>>ρώτησε σταυρώνοντας τα χέρια του στο στήθος και χαμογελώντας αυτάρεσκα.

Τον κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα προβληματισμένος ενώ σκεφτόμουν από πουνα ξεκινήσω. αποφάσισα ότι έπρεπε να είμαι ειλικρινής. Ο Τζος ήταν αδερφός μου.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα.

<<Έχεις δίκιο. Την θέλω!>>

συνεχίζεται.....

Κεφάλαιο 10

Είχαν περάσει περίπου τρία λεπτά. Κοίταξα το ρολόι μου. Πέντε λεπτά!
Ακουμπούσα την πλάτη μου στην πόρτα του γραφείου μου και περίμενα υπομονετικά τον Τζος να σταματήσει να γελά. Από την στιγμή που του είπα ότι μου άρεσε η Μπέλλα δεν μπορούσε να σταματήσει. Ήξερα ότι δε μπορούσα να αποφύγω αυτή την αντίδραση του Τζος. Έπρεπε όμως να περιμένω να συνέλθει για να μιλήσουμε σοβαρά. Δεν είχα σε ποιον άλλον να τα πω.
Όμως φαινόταν ότι θα το τράβαγε για πολύ ακόμα και είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου.

<<Θα σκάσεις επιτέλους να μιλήσουμε;>>τον ρώτησα θυμωμένος.

Πήρε μερικές ανάσες και προσπάθησε να σοβαρευτεί. Ακούμπησε πίσω στην πλάτη της πολυθρόνας και χαμογέλασε ήρεμα. Αυτό με εννοχλησε περισσότερο από τον παροξισμό που τον είχε πιάσει νωρίτερα.

<<Και λοιπόν;>>είπε και με κοίταξε σοβαρός. Μα καλά δεν είχε ακούσει τι του είχα πει;
<<Τζος, έχεις δίκιο. Σου είπα ότι μου αρέσει η Μπέλλα>>είπα χαμηλώνοντας τη φωνή μου. Μα τι έπαθε;

<<Συνήθως έχω δίκιο. Τι περιμένεις να πω; Ότι με ξάφνιασες;>>είπε ατάραχος. Άρχισε να μου τη δίνει στα νεύρα.
<<Αφού λοιπόν το περίμενες γιατί όλα αυτά τα γέλια;>>απαίτησα να μάθω. Ένα χαμόγελο τρεμόπαιζε στα χείλη του αλλά κρατήθηκε.

<<Γέλαγα με την έκφρασή σου. Ήσουν λες και ομολογούσες κάποιο έγκλημα. Θα ήθελα να μου πεις γιατί>>είπε και αυτό με έβαζε σε σκέψεις.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να μου αρέσει η Μπέλλα. Ήταν υπάλληλός μου και δεν ήταν σωστό. Αυτό βέβαια δε θα το καταλάβαινε ο Τζος. Πάντα έβρισκε αυτούς τους ηθικούς κανόνες γελοίους και πίστευε πως κανένας δε τους τηρούσε. Όμως ήταν και κάτι άλλο.

<<Τζος, η Μπέλλα είναι... Δεν την ξέρεις! Είναι απίθανη!>>είπα προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε λέξεις.
<<Μου αρέσει και αυτό είναι το πρόβλημα. Η Μπέλλα πρέπει να είναι με κάποιον που θα την αγαπάει αληθινά>>είπα και ένιωσα μίσος για αυτόν τον άγνωστο άντρα που θα ερωτευόταν η Μπέλλα κάποια στιγμή.

Αν δεν τον είχε είδη βρει...

Ξαφνικά σαν να ξύπνησα, σαν να ξεκόλλησαν τα γρανάζια του μυαλού μου συνειδητοποίησα ότι δεν είχα σκεφτεί ούτε για μια στιγμή την πιθανότα η Μπέλλα να έχει βρει είδη κατάλληλο. Έναν άντρα που να την αγαπάει πάνω κι απο την ζωή του. Πόσο ανόητος ήμουν. Η Μπέλλα σίγουρα ήταν με κάποιον άντρα. Και δεν υπήρχε τρόπος για να το μάθω.

<<Τι σκέφτεσαι;>>με ρώτησε ο Τζος με περιέργεια.
Δε του απάντησα. Προσπαθούσα ακόμα να ξεπεράσω το γεγονός ότι είχα πάψει να σκέφτομαι λογικά. Έπρεπε να μου είχε περάσει από το μυαλό η σκέψη ότι η Μπέλλα μπορεί να είχε σύντροφο. Ίσως αυτό να με εμπόδιζε από το να την βλέπω με αυτόν τον τρόπο. Τότε κατάλαβα ότι ποτέ δεν ήθελα να σκεφτώ αυτή την εκδοχή. Δε μου άρεσε και απλά δε το σκέφτηκα.

Δεν είπα τις σκέψεις μου στον Τζος αλλά αντ'αυτού του είπα
<<Ξέρεις ότι δε μου αρέσουν οι δεσμεύσεις και ότι δε μπορώ να είμαι για πολύ καιρό με μια γυναίκα, πόσο μάλλον με κάποια που μένει στο ίδιο σπίτι με μένα>>του είπα και ήταν κάτι που το γνώριζε καλά. Σε αυτό όπως και σε πολλά άλλα μοιάζαμε.

<<Ίσως η Μπέλλα να μην ψάχνει για μία σοβαρή σχέση. Μπορεί να θέλει και αυτή κάτι εφήμερο>>είπε ο Τζος και με κοίταξε με περιέργεια. Σίγουρα νόμιζε πως τα είχα χάσει τελείως μιας και δεν το είχα σκεφτεί και εγώ ο ίδιος. Όμως δε μου άρεσε αυτό. Η Μπέλλα δεν ήταν έτσι. Φυσικά κάτι τέτοιο θα με βόλευε αλλά δεν ήταν αυτό που περίμενα από την Μπέλλα και για κάποιο λόγο με εννοχλούσε.

<<Δε νομίζω Τζος>>είπα και πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου. Πήγα και έκατσα απέναντί του νιώθοντας πολύ κουρασμένος.

<<Λοιπόν δε μπορείς να είσαι σίγουρος...Πρέπει να δοκιμάσεις>>είπε ο Τζος και σηκώθηκε.
<<Που πας;>>τον ρώτησα παραξενεμένος.
<<Έχω και ένα σπίτι ξέρεις και πολλά κορίτσια στα όποία έχω λείψει πολύ! Δε τις λυπάσε;>> με ρώτησε χαμογελώντας καθώς φορούσε το σακάκι του.
<<Ναι αλλά εγώ τι να κάνω;>>ρώτησα με αγωνία και τον ακολούθησα καθώς έβγαινε από το γραφείο. Σταμάτησε απότομα και γύρισε προς το μέρος μου.

<<Δε σε καταλαβαίνω Έντουαρντ. Πάντα ήσουν πολύ χαλαρός και άνετος με τις γυναίκες! Τι σε έπιασε τώρα;>>ρώτησε χαμηλόφωνα.

<<Μάλλον φταίει το ότι αυτές έρχονταν πάντα σε μένα. Κάτι που αυτή τη φορά δε συμβαίνει>>είπα και αναστέναξα...

συνεχίζεται..... kiss

Συνέχεια....

Κοίταξα έξω. Ο καιρός ήταν καλός και φύσαγε ένα δροσερό αεράκι. Ο Έντουαρντ καθόταν άνετα σε μια ξαπλώστρα στην πισίνα και δούλευε στο λάπτοπ του. Στο μυαλό μου έπαιζε ξανά και ξανά η σκηνή στο δωμάτιό μου. Τα λόγια του είχαν χαραχθεί στο μυαλό μου και με βασάνιζαν! Ήταν τρυφερός και καθώς με πλησίαζε τρελές ιδέες έμπαιναν στο μυαλό μου. Πράγματα που απλά δε μπορούσαν να συμβούν. Όμως εγώ παρόλα αυτά ήμουν ευχαριστημένη με την συμπεριφορά του. Μου ήταν αρκετό...
Ξαφνικά χωρίς κανέναν προφανή λόγο η συμπεριφορά του άλλαξε και έγινε απόμακρος, ψυχρός και πολύ βιαστικός... Σαν να τον έπνιγε το δωμάτιο και προσπαθούσε να ξεφύγει. Στο τέλος τα λόγια του είχαν μόνο μια στοιχειώδη ευγένεια.

Αναστέναξα και άφησα την κουρτίνα να πέσει. Γύρισα στην Ρένεσμι. Παίζαμε πολλές ώρες και είχε βαρεθεί.

<<Λοιπόν τι θα κάνουμε;>> με ρώτησε και ήρθε στην αγκαλιά μου.
<<Μμμ, τι λες να πάμε μια μικρή βόλτα;>> την ρώτησα καθώς ένα σχέδιο άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό μου.
<<Ναι ναι! Που θα πάμε;>>ρώτησε ενθουσιασμένη.
<<Όχι πολύ μακριά γιατί σε λίγο θα σκοτεινιάσει. Θες να πάμε μια βόλτα στο κήπο;>>την ρώτησα.
<<Ε, δε ξέρω. Ο κήπος του θείου Έντουαρντ είναι πολύ μεγάλος. Θα χαθούμε>>είπε και το βλέμμα της ήταν ανήσυχο.

Χαμογέλασα καθώς τα λόγια της Ρένεσμι ολοκλήρωσαν το σχέδιό μου.
<<Μην ανησυχείς, δε πρόκειται να χαθούμε>> είπα και άρχισα να ψάχνω μια ζακέτα για την Ρένεσμι.
*******

<<Γεια>> είπα τραβώντας την Προσοχή του Έντουαρντ. Σήκωσε το κεφάλι του και μας κοίταξε ξαφνιασμένος.
<<Γεια σας>>είπε και έβαλε το λάπτοπ στην άκρη. <<Τι κάνετε εσείς εδώ;>>ρώτησε χαμογελώντας.

Η Ρένεσμι έφυγε από το χέρι μου και πήγε στην αγκαλιά του. Ο Έντουαρντ συνοφρυώθηκε αλλά αγκάλιασε την ανιψιά του.

<<Ε να σκεφτόμασταν μήπως θα μπορούσες να μας δείξεις τον κήπο>>είπα και κρεμόμουν από τα χείλη του. Ευχόμουν να ήταν θετική. Δεν ήθελα να απογοητευτεί η Ρένεσμι, και όχι μόνο σκέφτηκα...
<<Έχω πολύ δουλειά>> είπε και κοίταξε το λάπτοπ του. Η Ρένεσμι σηκώθηκε από τα πόδια του Έντουαρντ και ήρθε και στάθηκε δίπλα μου εμφανώς στεναχωρημένη.
<<Αλλά δε πειράζει. Πάμε>> είπε τελικά και σηκώθηκε. Κοίταξα την Ρένεσμι της οποίας τα μάτια έλαμπαν και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της.
Κρατώντας την Ρένεσμι και οι δύο από το χέρι μπήκαμε στον κήπο. Ο Έντουαρντ μιλούσε ακατάπαυστα με την ανιψιά του και της έλεγε τα ονόματα των λουλουδιών που βλέπαμε. Εγώ δεν έλεγα τίποτα απλά το απολάμβανα. Φαίνονταν να έχουν ξεχάσει την παρουσία μου και ο Έντουαρντ ήταν ξέγνοιαστος.

<<Πάω μέσα>>είπα τραβώντας την προσοχή τους. Ο Έντουαρντ με κοίταξε καχύποπτα.
<<Θα πάω να πάρω μια ζακέτα>> είπα ψέματα και έφυγα βιαστικά πριν προλάβει ο Έντουαρντ να φέρει αντίρρηση. Τον είδα σε μια σύγχηση καθώς είχε μείνει μόνος με την Ρένεσμι.
Ήλπιζα να τα πήγαινε καλά.

Πήγα στην κουζίνα όπου η Μπρέντα μου έβαλε να φάω ενώ εγώ της έλεγα τη είχα κάνει.
<<Μπράβο κορίτσι μου! Πολύ καλή ιδέα. Σπάνια μένει μόνος του με την Ρένεσμι. Το αποφεύγει γιατί δε ξέρει πως να της φερθεί>>είπε η Μπρέντα.
<<Ελπίζω να έκανα το σωστό>>είπα.

Έξω είχε νυχτώσει όταν ακούσαμε την εξώπορτα να ανοίγει. Η αγωνία μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Μακάρι να είχαν πάει όλα καλά.

Ο Έντουαρντ μπήκε στην κουζίνα κρατώντας την Ρένεσμι στην αγκαλιά του. Και οι δύο γελούσαν και ο Έντουαρντ γαργάλαγε την μικρή.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασα. Όλα ήταν εντάξει. Είχα καταφέρει κάτι...

Είναι λίγο αλλά μόνο αυτό πρόλαβα να γράψω.... Συγνώμη

συνέχεια...

Έξω είχε νυχτώσει για τα καλά. Ήμουν στο δωμάτιο με την Ρένεσμι. Μόλις την είχα κάνει μπάνιο και τώρα χτένιζα τα μαλλάκια της πριν την βάλω για ύπνο. Το μπάνιο πριν τον ύπνο ήταν πολύ χαλαρωτικό. Ήθελα το αγγελούδι μου να έχει ένα βαθύ και γαλήνιο ύπνο με γλυκά και όμορφα όνειρα. Από τα λίγα που μου είχε πει στο δείπνο ήταν πολύ χαρούμενη.
Πέθαινα να μάθω πως τα είχε πάει με τον Έντουαρντ.

<<Λοιπόν πως πέρασες; Σου άρεσε η βόλτα στο κήπο;>>είπα καθώς χτένιζα τα μαλλιά της. Το χρώμα φαινόταν πιο σκούρο από το νερό. Ήταν τόσο όμορφο παιδί. Ίσως και το πιο όμορφο που είχα δει ποτέ μου. Μπορεί να την έβλεπα έτσι γιατί την αγαπούσα πάρα πολύ. Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα ότι όταν θα ερχόταν η στιγμή να την αποχωριστώ θα μου στοίχιζε πολύ. Η σκέψη με έκανε να μελαγχολήσω αλλά δεν το έδειξα. Η Ρένεσμι ήταν πολύ χαρούμενη και δεν ήθελα να της το χαλάσω. Χαμογέλασα και περίμενα την απάντησή της.

<<Ναι ήταν πολύ ωραία. Μου άρεσε πολύ>>έλεγε η Ρένεσμι πάρα πολύ γρήγορα χωρίς να παίρνει ανάσα. Χαμογέλασα και χάιδεψα τα μαλλιά της.
<<Ο θείος είναι πολύ καλός! Μου έδειξε πολλά λουλούδια. Θα σου τα ζωγραφίσω όλα αύριο>>είπε και γύρισε προς το μέρος μου. Μου πήρε την βούρτσα και άρχισε να χτενίζει τα δικά μου μαλλιά. Την άφησα να το κάνει και την ρώτησα <<Τι άλλο κάνατε;>>
<<Παίξαμε κυνηγητό και κρυφτό. Ο θείος δε κρύβετε καλά>>είπε και άρχισε να γελά.
Η εικόνα σχηματίστηκε στο μυαλό μου και ένιωσα πολύ ευχαριστημένη. Ήλπιζα ο Έντουαρντ να είχε περάσει το ίδιο καλά με την Ρένεσμι. ήθελα τόσο πολύ να μάθω, να τον ρωτήσω...
Έπιασα τα χεράκια της Ρένεσμι κάνοντάς την να σταματήσει.
<<Ευχαριστώ αγάπη μου. Έλα όμως τώρα είναι αργά. Πρέπει να κοιμηθείς>>της είπα και την είδα να χασμουριέται και να γνέφει καταφατικά. Είχε κουραστεί σήμερα. Την πήρα στην αγκαλιά μου και την έβαλα κάτω από τα σκεπάσματα.
<<Θες να σου διαβάσω ένα παραμύθι;>>την ρώτησα.
<<Ναι>>είπε και μου έκανε χώρο για να ξαπλώσω μαζί της. Έψαξα στην μικρή βιβλιοθήκη και βρήκα ένα άγνωστο παραμύθι. Το πήρα και ξάπλωσα δίπλα της. Μόλις άρχισα να διαβάζω τα μάτια της άρχισαν να κλείνουν. Λίγα λεπτά αργότερα είχε κοιμηθεί. Ήταν ευτυχισμένη. Φαινόταν στο πρόσωπό της, στο γαλήνιο χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στα χείλη της.

Σηκώθηκα προσεχτικά από το κρεβάτι και την σκέπασα καλά. Την φίλησα στο μέτωπο και έκλεισα το φως από το πορτατίφ. Βγήκα ήσυχα από το δωμάτιό της και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

<<Κοιμήθηκε;>> άκουσα την φωνή του Έντουαρντ πίσω μου. Αναπήδησα από τον φόβο μου και γύρισα προς το μέρος του. Δεν τον είχα ακούσει να έρχεται.
Ήμουν έτοιμη να του απαντήσω αλλά είχα χάσει τα λόγια μου. Φορούσε μια σκούρα μπλε κοντομάνικη μπλούζα η οποία ταίριαζε υπέροχα με το λευκό του δέρμα. Τα μαλλιά του όπως πάντα ήταν ατημέλητα. Ήταν πολύ όμορφος. Όχι ήταν κάτι παραπάνω από όμορφος απλά δε μπορούσα να βρω τις λέξεις.

<<Λοιπόν;>>με ρώτησε ο Έντουαρντ αφού εγώ δεν φαινόμουν διατεθειμένη να απαντήσω.
<<Ε ναι, ναι κοιμήθηκε. Ήταν πολύ κουρασμένη>>είπα και χαμογέλασα. Καθώς θυμόμουν αυτά που μου είχε πει η Ρένεσμι.

Ο Έντουαρντ με κοίταξε πονηρά κάνοντας τα γόνατά μου να τρέμουν και το στόμα μου να στεγνώνει. Επίσης όμως μου δημιουργούσε μια τρελή και ακατανίκητη επιθυμία να περάσω τα χέρια μου στα μαλλιά του και να σβήσω αυτό το άτακτο χαμόγελο με ένα φιλί.
Ένιωσα πολύ αμήχανα. Λες και ο Έντουαρντ ήξερε τι σκεφτόμουν. Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω και να σκεφτώ καθαρά.

<<Δεν γύρισες>>είπε αποσυντονίζοντάς με τελείως. Κατάλαβα μετά από λίγο τη εννοούσε.
<<Ε έκατσα με την Μπρέντα>>είπα αμήχανα.
Ο Έντουαρντ χαμογέλασε με εκείνο το στραβό χαμόγελο που λάτρευα.
<<Σε ευχαριστώ>>είπε απλά κάνοντάς με να καταλάβω ότι δεν τον είχα ξεγελάσει ούτε για μια στιγμή. Χαμογέλασα και είπα <<Παρακαλώ>>

<<Πάντως δεν είδες τελικά τον κήπο. Θέλεις να πάμε μια βόλτα τώρα;>>ρώτησε πιάνοντας με τελείως απροετοίμαστη. Δεν ήταν αργά και δεν νύσταζα. Ήθελα πάρα πολύ να πάω μαζί του.
Όμως φοβόμουν μην γίνει πάλι απόμακρος και ψυχρός όπως το μεσημέρι. Δεν θα άντεχα ξανά αυτές τις αλλαγές στη διάθεσή του.

Ο Έντουαρντ είδε ότι δίσταζα και είπε <<Έλα Μπέλλα, σε παρακαλώ. Θα σου αρέσει στο υπόσχομαι. Πληρώνω πολύ καλά τον κηπουρό μου>> Με κοίταξε και χαμογέλασε.

<<Εντάξει πάμε>> είπα στο τέλος.

Δεν μπορούσα να του αρνηθώ. Δεν ήθελα να αρνηθώ!

συνέχεια....

Έξω φύσαγε ένα δροσερό αεράκι και το μόνο φως που υπήρχε προερχόταν από το φεγγάρι. Είχε πανσέληνο απόψε. Το φεγγάρι πλαισίωναν μερικά σύννεφα κάνοντας τον ουρανό να είναι μαγευτικός. Το φως του φεγγαριού έλουζε τα πάντα γύρω μας δίνοντάς τους μια ασημένια απόχρωση.

Κοίταξα τον Έντουαρντ. Τον δέρμα του ήταν τόσο λευκό, έμοιαζε με μετάξι. Πόσο ήθελα να αγγίξω το πρόσωπό του. Τη ανόητη που ήμουν! Όλη αυτή η ατμόσφαιρα που δημιουργούσε η νύχτα και το γεγονός ότι περπατούσα τόσο κοντά του, που σχεδόν το μπράτσο μου άγγιζε το δικό του, με έκαναν να σκέφτομαι τρελά πράγματα.

<<Μμμ μάλλον δε μπορώ να σου δείξω πολλά. Αυτή τη βόλτα πρέπει να την κάνουμε κάποιο απόγευμα για να βλέπεις>>είπε ο Έντουαρντ βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.

<<Μάλλον,αλλά και τώρα είναι πολύ ωραία>>του είπα καθώς κοιτούσα γύρω μου. Το νυχτερινό αεράκι μετέφερε το εξαιρετικό άρωμα από τις τριανταφυλλιές προκαλώντας μου μέθη. Πράγματι ο κήπος ήταν πολύ προσεγμένος. Δεν εξείχε ούτε ένα φύλλο!
<<Σου αρέσουν τα τριαντάφυλλα;>>με ρώτησε ο Έντουαρντ και στάθηκε απέναντί μου.
<<Ναι πολύ>>του απάντησα και ένιωθα τα γόνατά μου να τρέμουν. Ήταν τόσο κοντά μου και το βλέμμα του με έκαιγε. Ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω.

<<Ποιο χρώμα συγκεκριμένα;>>με ρώτησε χαμογελώντας κάνοντας το στομάχι μου να δένετε.
<<Ε,δεν είμαι σίγουρη... Νομίζω το άσπρο>>είπα και ήξερα ότι το είχα συνδέσει με το χρώμα του δέρματος του. Πριν προλάβω να το καταλάβω το χέρι μου ήταν μέσα στο δικό του και με οδηγούσε γεμάτος ενθουσιασμό βαθιά στον κήπο. Δεν καταλάβαινα τη συνέβαινε, αλλά δεν με ένοιαζε. Το μόνο που είχε σημασία εκείνη την στιγμή ήταν ότι κράταγε το χέρι μου. Ήταν ζεστό και απαλό. Είχα μια ασυγκράτητη επιθυμία να σφίξω κι άλλο το χέρι του αλλά δεν ήθελα να με περάσει για τρελή.

Δεν έβλεπα που πηγαίναμε. Έβλεπα μόνο εκείνον. Ο ενθουσιασμός του ήταν απτός.
Ξαφνικά σταμάτησε. Είχαμε απομακρυνθεί αρκετά από το σπίτι τώρα. Αν δεν είχα τον Έντουαρντ δύσκολα θα έβρισκα τον δρόμο για τον γυρισμό.

<<Σου αρέσει;>>ρώτησε. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε μέχρι που ξεκόλλησα τα μάτια μου από πάνω του και κοίταξα γύρω μου.
Παντού υπήρχαν λευκά τριαντάφυλλα τα οποία κάτω από το φως του φεγγαριού έμοιαζαν φτιαγμένα από ασήμι. Άφησα το χέρι του Έντουαρντ και άρχισα να περιφέρομαι γύρω γύρω βλέποντας, αγγίζοντας και μυρίζοντας τα τριαντάφυλλα.

<<Είναι και τα δικά μου αγαπημένα>> ψιθύρισε ο Έντουαρντ στο αυτί μου που χωρίς να το καταλάβω είχε βρεθεί πίσω μου. Το χέρι πέρασε πάνω από τον ώμο μου και ακούμπησε το τριαντάφυλλο που θαύμαζα προηγουμένως. Ήμουν παγιδευμένη ανάμεσα στο χέρι και στο σώμα του. Ένιωθα μια ζέστη χαμηλά στην κοιλιά μου η οποία εξαπλωνόταν στο υπόλοιπο σώμα μου λεπτό το λεπτό. Οι παλάμες μου τις οποία είχα σφίξει δυνατά σε γροθιές άρχισαν να ιδρώνουν και το στόμα μου ήταν στεγνό.

Ένιωθα την ζεστή ανάσα του στο λαιμό μου η οποία με έκανε να ανατριχιάζω.
Το χέρι του έκοψε το τριαντάφυλλο και το πέρασε πάνω από το μάγουλό μου. Έκλεισα τα μάτια μου και απόλαυσα την αίσθηση.

Το χέρι του έπιασε την μέση μου και με γύρισε προς το μέρος του κολλώντας σχεδόν το σώμα μου πάνω στο δικό του.
Το αίμα παλλόταν σαν τρελό στις φλέβες μου και οι σφυγμοί μου άρχισαν να ανεβαίνουν επικίνδυνα. Η καρδιά μου χτύπαγε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα πεταγόταν έξω από το στήθος μου για να απαλλαγεί από αυτό το γλυκό βασανιστήριο.

Τα μάτια του Έντουαρντ σιγόκαιγαν και στα χείλη του είχε σχηματιστεί το πιο γοητευτικό χαμόγελο που είχα δει ποτέ μου. Επίσης μέσα στην ζάλη μου δεν μου διέφευγε το γεγονός ότι το χέρι του ήταν ακόμα στην μέση μου.

<<Αυτό είναι για σένα>> είπε και μου πρόσφερε το τριαντάφυλλο. Με χέρι που έτρεμε πήγα να το πάρω αλλά ο Έντουαρντ δε με άφησε. Κράτησε το χέρι μου στο δικό του και χαμογέλασε. Μα τι έκανε;

<<Θες να χορέψουμε;>>με ρώτησε χαμογελώντας κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.
<<Μα δεν έχουμε μουσική>>του είπα γελώντας.
<<Δεν έχει σημασία. Δεν τη χρειαζόμαστε>> είπε και κόλλησε το σώμα μου πάνω στο δικό του πριν προλάβω να φέρω αντίσταση. Όχι ότι ήμουν σε θέση να κάνω κάτι τέτοιο.

Αρχίσαμε να χορεύουμε λοιπόν. Σε άλλη περίπτωση θα είχα τρελαθεί από τον φόβο μου μιας και δεν είμαι πολύ καλή σε αυτά αλλά τώρα είχα αφεθεί στον Έντουαρντ. Εκείνος με οδηγούσε. Στροβιλιζόμασταν στο στρογγυλό χώρο που έφτιαχναν οι τριανταφυλλιές. Ο Έντουαρντ είχε δίκιο. Δεν χρειαζόμασταν μουσική. Αν και εγώ εκείνη την στιγμή άκουγα ολόκληρες συμφωνίες στο κεφάλι μου!

<<Σε ευχαρίστησα για αυτό που έκανες έτσι δεν είναι;>>ρώτησε πονηρά. Κατάλαβα αμέσως σε τι αναφερόταν.
<<Ναι>>του είπα και χαμογέλασα. <<Ελπίζω να μην σε πείραξε που πήρα τέτοια πρωτοβουλία>>είπα και περίμενα με αγωνία την απάντησή του.

Έκανε ότι το σκεφτόταν για λίγο και μετά είπε
<<Δε με πείραξε ακριβώς. Πιο πολύ με εξέπληξε.Δεν το περίμενα. Πες μου κάτι>> είπα και με κοίταξε με περιέργεια.
<<Τι;>>τον ρώτησα.
<<Το είχες σχεδιάσει από την αρχή;>>είπε καθώς με έκανε μία στροφή και με έφερε πάλι στην αγκαλιά του. Χαμογέλασα.

<<Μμμ δεν είμαι σίγουρη. Νομίζω πως ναι>>είπα και του χαμογέλασα. Χωρίς να ξέρω ποια ήταν η πηγή της τόλμης και του θάρρους μου σήκωσα το χέρι μου από τον ώμο του και το πήγα στον σβέρκο του χαϊδεύοντας με τα ακροδάκτυλά μου τα μαλλιά του.
Δεν φάνηκε να τον ενοχλεί. Αντιθέτως με έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά του. Ήξερα ότι έπαιζα επικίνδυνο παιχνίδι και πως δεν ήταν σωστό να τον προκαλώ έτσι αλλά ήταν πλέον πολύ αργά! Είχα χάσει τον έλεγχο και δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω. Αποφάσισα να σταματήσω τις φωνές στο κεφάλι μου που μου έλεγαν πόσο λάθος ήταν αυτό και να αφεθώ. Θα αφηνόμουν στον Έντουαρντ. Άλλωστε αυτός τα είχε αρχίσει όλα. Ας το σταματούσε αυτός!

<<Οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν καλή η ιδέα σου να με αφήσεις μόνο με την Ρένεσμι. Στην αρχή ένιωθα λίγο άβολα η αλήθεια είναι αλλά με παρέσειρε ο ενθουσιασμός της και το γέλιο της. Μοιάζει τόσο πολύ στην μητέρα της>>είπε ο Έντουαρντ και για μια στιγμή φοβήθηκα ότι θα μελαγχολούσε. Όμως αυτός χαμογελούσε. Αυτό με ανακούφισε πολύ.

<<Δεν έχω ποτέ πολύ χρόνο για την Ρένεσμι, αλλά ακόμα κι όταν έχω αποφεύγω να είμαι μαζί της. Δεν ξέρω τι να πω. Επιπλέον μοιάζει τόσο πολύ με τους γονείς της και αυτό με πληγώνει. Κάθε φορά που την βλέπω είναι σαν να βλέπω τον Φεντερίκο και την Κλερ>>είπε και χαμογέλασε θλιμμένα. Δεν ήθελα να τον βλέπω έτσι...

<<Πρέπει να προσπαθήσεις να την πλησιάσεις Έντουαρντ. Σε έχει ανάγκη>>του είπα καθώς μου έκανε άλλη μία στροφή.
<<Σου το υπόσχομαι>>είπε. <<Δεν θέλω να την απογοητεύσω>>συνέχισε.
<<Χαίρομαι>> είπα και τον κοίταξα στα μάτια.

<<Ούτε εσένα θέλω να απογοητεύσω. Ξέρω ότι περιμένεις πολλά από μένα>>είπε και μου χάιδεψε τα μαλλιά. Κατάπια με δυσκολία και δεν είπα τίποτα. Τα μάτια μου είχα κολλήσει στα δικά του και δεν μπορούσα να σκεφτώ μια απάντηση.

Το χέρι του έφυγε από τα μαλλιά μου και άγγιξε το μάγουλό μου και ύστερα τον λαιμό μου. Η καρδιά μου άρχισε πάλι να χτυπά σαν τρελή αλλά όχι από φόβο, αλλά από ανυπομονησία!

Άρχισε να σκύβει προς το μέρος μου και εγώ είχα παγώσει. Τα αυτιά μου βούιζαν και ζαλιζόμουν. Τα βλέφαρά μου έκλειναν χωρίς την θέλησή μου καθώς το πρόσωπό του πλησίαζε το δικό μου. Ξαφνικά τα λεία και απαλά χείλη του άγγιξαν τα δικά μου. Τόσο απαλά που δεν ήμουν καν σίγουρη ότι συνέβη.
<<Σε ευχαριστώ>>ψιθύρισε πάνω στα χείλη μου <<Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα>> είπε και τα χείλη του χάιδεψαν το μάγουλό μου. Η ανάσα μου ήταν κοφτή και άρρυθμη. Κρατήθηκα σφιχτά από τους ώμους του για να μην πέσω. Όλα αυτά ήταν πολλά για μία νύχτα για να τα αντέξω!

<<Πάμε μέσα;>>τον ρώτησα ξεψυχισμένα.
<<Πάμε>>είπε απλά και με κράτησε από το χέρι καθώς με οδηγούσε προς το σπίτι.

Μέσα ήταν σκοτεινά και ήσυχα. Όλοι πρέπει να κοιμόντουσαν. Ανεβήκαμε σιγά την σκάλα και φτάσαμε έξω από το δωμάτιό μου. Τον είδα να μου χαμογελά και η καρδιά μου έχασε μερικούς χτύπους.

<<Πέρασα πολύ ωραία απόψε. Ελπίζω κι εσύ το ίδιο>>είπε χωρίς να αφήνει το χέρι μου.
<<Ναι ήταν πολύ όμορφα>>του είπα. Ήταν κάτι παραπάνω από όμορφα σκέφτηκα. δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ καθόλου απόψε!

<<Χαίρομαι>>είπε και έφερε το χέρι μου στα χείλη του αφήνοντας εκεί ένα φιλί κάνοντας το χέρι μου να μουδιάσει.
<<Καληνύχτα Μπέλλα>>είπε και άφησε το χέρι μου κάνοντας ένα βήμα πίσω.
<<Καληνύχτα Έντουαρντ>>είπα και μπήκα στο δωμάτιό μου κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.

Έκανα ένα ζεστό μπάνιο για να διώξω την ένταση που ένιωθα. Σκεφτόμουν συνέχεια την βόλτα μας. Τα λόγια του,τις κινήσεις του, τα μάτια του.

Στέγνωσα τα μαλλιά μου και μπήκα κάτω από τα σκεπάσματα. Το μπάνιο πράγματι με είχε χαλαρώσει και ένιωθα τα βλέφαρά μου βαριά. Τελικά ήμουν πολύ κουρασμένη.

Τελευταία μου σκέψη πριν βυθιστώ σε έναν βαθύ και γαλήνιο ύπνο ήταν το φιλί που μου έδωσε ο Έντουαρντ.

Ευχόμουν να ήταν αληθινό και όχι κατασκεύασμα της φαντασίας μου.
Ή του πόθου και της έλξης που ένιωθα για αυτόν....

Κεφάλαιο 11

Αναστέναξα και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. Κύματα χαράς με διαπερνούσαν και το πρόσωπό του γέμισε κάθε σπιθαμή του μυαλού μου. Ήταν τόσο κοντά μου που η ομορφιά του με πλήγωνε. Αναστέναξα ξανά και σηκώθηκα γρήγορα από το κρεβάτι μου. Ανυπομονούσα τόσο πολύ να τον δω. Πήγα στο μπάνιο, πλύθηκα και χτένισα τα μαλλιά μου. Σκέφτηκα ακόμα και να βαφτώ λίγο αλλά απέρριψα αμέσως την ιδέα. Ήταν πολύ υπερβολικό και το ήξερα. Έκατσα μερικά παραπάνω λεπτά απ' ότι συνήθως μπροστά από τον καθρέφτη μου προσπαθώντας να βρω κάτι να φορέσω. Τελικά κατέληξα σε ένα μπλε φόρεμα με λεπτές τιράντες και ωραίο ντεκολτέ. Ήταν ανάλαφρο και καθόλου υπερβολικό. Σκέφτηκα να μαζέψω τα μαλλιά μου αλλά ήταν καλύτερα ελεύθερα.
Βγήκα από το δωμάτιο και πήγα έξω από αυτό της Ρένεσμι. Πριν μπω κοίταξα προς το δωμάτιο του Έντουαρντ. Αναρωτιόμουν αν ήταν μέσα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα στο δωμάτιο της Ρένεσμι. Σταμάτησα αμέσως μόλις είδα ότι η Ρένεσμι δεν ήταν εκεί. Μάλλον ήταν ήδη στην κουζίνα. Ίσως να ήταν και ο Έντουαρντ εκεί.
Κατέβηκα γρήγορα την σκάλα και πήγα στην κουζίνα.

Το θέαμα που αντίκρισα με έκανε να σταματήσω απότομα πριν καλά καλά μπω μέσα. Τα γόνατά μου είχαν κοπεί και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα.

<<Καλημέρα Μπέλλα>>είπε η Τζέιν και συνέχισε να τακτοποιεί τα τριαντάφυλλα στο βάζο. Μπήκα διστακτικά μέσα και κοίταξα γύρω μου. Στα βάζα της κουζίνας υπήρχαν μόνο λευκά τριαντάφυλλα. Πήρα ένα και πλησίασα την Τζέιν.

<<Πως σου ήρθε να τα βάλεις αυτά;>>την ρώτησα δήθεν βαριεστημένα δείχνοντας της τα τριαντάφυλλα. Περίμενα με αγωνία την απάντησή της. Μια ιδέα σχηματιζόταν στο μυαλό μου αλλά ήταν πολύ καλή για να είναι αληθινή.

<<Α δεν ήταν δική μου πρωτοβουλία. Τα έφερε ο Έμμετ το πρωί. Ο κύριος Έντουαρντ του το ζήτησε πριν φύγει για τη δουλειά>> είπε και συνέχισε να τακτοποιεί.

Γύρισα από την άλλη μεριά και χαμογέλασα. Ήξερα πως το είχε κάνει για μένα. Και ήταν και μια απόδειξη πως η χτεσινή βραδιά δεν ήταν της φαντασίας μου. Ήμουν τόσο χαρούμενη.

Προσπάθησα να φαίνομαι όσο πιο φυσιολογική μπορούσα και πήγα να κάτσω στον πάγκο όπου υπήρχε ήδη το πρωινό. Η Τζέιν είπε ότι ο Έντουαρντ είχε φύγει. Αυτό με έκανε να μελαγχολήσω λίγο γιατί τελικά όλο αυτό το άγχος το πρωί ήταν περιττό. Τι ανόητη που ήμουν.
Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να είχε φύγει.
Όμως μου είχε αφήσει τα λουλούδια σκέφτηκα και το χαμόγελο επέστρεψε πάλι στα χείλη μου.

<<Τι έχεις εσύ;>>με ρώτησε η Τζέιν με ένα πονηρό χαμόγελο και με πλησίασε. Αμέσως σταμάτησα να χαμογελώ και ίσιωσα την πλάτη μου.
<<Τι εννοείς;>>τη ρώτησα σοβαρά αλλά ήξερα ότι το κοκκίνισμα στα μάγουλά μου θα με πρόδιδε.
<<Είσαι πολύ χαρούμενη>>είπε απλά και έκατσε δίπλα μου.
Ξεροκατάπια...
<<Συμβαίνει κάτι;>>ρώτησε και με κοίταξε στα μάτια.

Τι θα της έλεγα; Θα καταλάβαινε ότι έλεγα ψέματα. Ήμουν σε τόσο άβολη θέση! Ξαφνικά θυμήθηκα!

<<Το σαββατοκύριακο θα έρθει η καλύτερή μου φίλη και ο φίλος της και θα τους δω>>είπα και ένιωσα ακόμα πιο ενθουσιασμένη! Το είχα ξεχάσει τελείως αυτό και τώρα που θα έβλεπα ξανά την Άλις δεν έβλεπα την ώρα.
Η Τζέιν φάνηκε να πείθετε και συνέχισε να δουλεύει.

<<Που είναι η Ρένεσμι;>>την ρώτησα.
<<Είναι έξω με την Μπρέντα και τον Έμμετ>>είπε και βγήκε από την κουζίνα να συνεχίσει τις δουλειές της.

Ήπια λίγο γάλα και βγήκα στον κήπο. Αμέσως εντόπισα την Ρένεσμι στην αγκαλιά ενός ξανθού, ψηλού άντρα με τεράστιες πλάτες. Φόραγε γαλότσες και από τα ρούχα του κατάλαβα ότι ήταν ο κηπουρός. Πλησίασα και είδα τον άντρα να μου χαμογελά.

<<Μπέλλα σωστά;>>ρώτησε ο άντρας και μου έτεινε το χέρι του. Το έπιασα και χαμογέλασα.
<<Ναι εγώ είμαι αυτή. Έμμετ αν δε κάνω λάθος;>>είπα
<<Ναι είμαι ο κηπουρός του κύριου Έντουαρντ>>είπε <<Η Ρένεσμι από δω μιλάει συνέχεια για σένα>> συνέχισε και κοίταξα την Ρένεσμι η οποία χαμογελούσε. Την πήρα στην αγκαλιά μου και την φίλησα.
<<Καλημέρα αγάπη μου>>της είπα και την έσφιξα πάνω μου.
<<Καλημέρα! Τι θα κάνουμε σήμερα;>>
Μμμ το σκέφτηκα για λίγο και μου ήρθε μια ιδέα. Στην πόλη υπήρχε ένας τέλειος ζωολογικός κήπος!
<<Θέλεις να πάμε να δούμε μερικά άγρια ζώα;>>την ρώτησα και τα μάτια της έλαμψαν από ενθουσιασμό.
<<Ναι ναι θέλω!>>είπε και με αγκάλιασε. Έβαλα τα γέλια και την φίλησα.
<<Εντάξει πάμε να σε ντύσω>>Είπα και την άφησα κάτω.
Γύρισα προς τον Έμμετ.
<<Έμμετ όπως βλέπεις πρέπει να φύγω. Χάρηκα πολύ για την γνωριμία >>
<<Και εγώ Μπέλλα. Θα τα ξανά πούμε>>είπε και έφυγε.

Πήγα με την Ρένεσμι στο δωμάτιό της και έψαχνα κάτι να της φορέσω. Είχε τόσα πολλά ρούχα. Πολύ όμορφα και σίγουρα πολύ ακριβά. Η Ρένεσμι καθόταν πάνω στο κρεβάτι και περίμενε.
<<Ρένεσμι μήπως μπορείς να προτείνεις τίποτα;>>την ρώτησα. Την είδα να χαμογελά. Κατέβηκε από το κρεβάτι και ήρθε μπροστά από την ντουλάπα. Έβγαλε από μέσα μία μεγάλη χαρτοσακούλα και μετά ένα κουτί.
<<Τι είναι αυτά;>>ρώτησα και την πλησίασα.
<<Μου τα έφερε ο Τζος>>είπε <<Αυτά θέλω να φορέσω>>συνέχισε και έβγαλε ένα κόκκινο φορεματάκι με τιράντες και μια λευκή ζώνη στην μέση. Μέσα στο κουτί υπήρχαν ασορτί πέδιλα. Ήταν όλα πολύ ακριβά και σίγουρα πήγαιναν απίστευτα στη Ρένεσμι!
Την έντυσα και η Μπρέντα μου έφερε μερικές κόκκινες κορδέλες για τα μαλλιά της. Όταν τελειώσαμε το αποτέλεσμα σου έκοβε την ανάσα. Ήταν τόσο όμορφη και χαριτωμένη καθώς στριφογύριζε γύρω από τον εαυτό της.

<<Είσαι πανέμορφη γλυκιά μου>>της είπα και την φίλησα στο μέτωπο. <<Περίμενε λίγο μέχρι να ετοιμαστώ κι εγώ>>της είπα και πήγα να φύγω αλλά με σταμάτησε.
<<Μην αλλάξεις Μπέλλα. Μου αρέσει πολύ αυτό το φόρεμα>>είπε και μου κράτησε το χέρι.

Χαμογέλασα και βγήκαμε από το δωμάτιο.

Κατεβήκαμε στην κουζίνα για να χαιρετήσουμε την Μπρέντα.
Την βρήκαμε να ετοιμάζει το μεσημεριανό. Μόλις μας είδε χαμογέλασε και ήρθε κοντά μας.
<<Είστε και οι δύο υπέροχες>> είπε και μας φίλησε.
<<Μπρέντα είσαι σίγουρη ότι δεν μπορείς να έρθεις μαζί μας;>>την ρώτησα αν και ήξερα ήδη την απάντησή της.
<<Αχ γλυκιά μου λυπάμαι έχω δουλειά. Καλά να περάσετε οι δυο σας>>

Βγήκαμε έξω και βρήκαμε τον Τόμας να μας περιμένει.
<<Γεια σας κορίτσια>>είπε και χαμογέλασε. Χάρηκα που τον είδα, συμπαθούσα τον Τόμας.
<<Καλημέρα Τόμας. Θα μας πας στο ζωολογικό κήπο;>>τον ρώτησα.
<<Φυσικά. Περάστε>>είπε και μας άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου.

Ο Τόμας μίλαγε συνέχεια με την Ρένεσμι η οποία ανυπομονούσε να δει τα λιοντάρια.
Εγώ καθόμουν αμίλητη. Σκεφτόμουν τον Έντουαρντ.

Μα τι έκανα; Ο Έντουαρντ δεν ήταν για μένα. Ήταν το αφεντικό μου και εγώ ήμουν απλά η νταντά... ήξερα ότι τίποτα δεν μπορούσε να συμβεί μεταξύ μας. Σίγουρα υπήρχε κάποια έλξη αλλά για αυτόν ήμουν απλά μία ακόμα γυναίκα. Ήμουν αναλώσιμη και το ήξερα.
Ήθελα να φύγω. Να τρέξω μακριά του όσο ακόμα είχα την δύναμη. Αλλά δεν μπορούσα.
Υπήρχε η Ρένεσμι. Έπρεπε να την βοηθήσω ακόμα και αν ήμουν στο έλεος των συναισθημάτων που ένιωθα για τον θείο της. Το χτεσινό βράδυ ήταν ένα λάθος. Ο ενθουσιασμός μου το πρωί και οι ελπίδες, που δεν μπορώ να αρνηθώ, ότι ένιωσα όταν είδα τα λουλούδια ήταν ακόμα μεγαλύτερο λάθος.

Δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να τον ερωτευτεί. Δεν θα το έκανα!
<<Μπέλλα>>φώναξε η Ρένεσμι ενθουσιασμένη.
<<Φτάσαμε>>είπε και ο Τόμας της έβγαλε την ζώνη.
Αναστέναξα και χαμογέλασα. Η Ρένεσμι έπρεπε να είναι το μόνο που έπρεπε να σκέφτομαι. Αυτή ήταν η δουλειά μου.

<<Πάμε γλυκιά μου>> είπα και βγήκαμε από το αυτοκίνητο.

συνεχίζεται....

Σπόιλερ:

[/b]

Κεφάλαιο 11
(συνέχεια)

Κοίταξα τα χαρτιά μπροστά μου. Έπρεπε να τα διαβάσω και να τα υπογράψω όλα. Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν δώδεκα και θα έπρεπε να τα τελειώσω μέχρι τις τρις το μεσημέρι, αλλά δεν μπορούσα. Τα τελευταία δέκα λεπτά τα είχα περάσει διαβάζοντας μια και μόνο πρόταση χωρίς να βγάζω κανένα νόημα. Το μυαλό μου γύρναγε ξανά και ξανά σε εκείνη. Το σώμα μου θυμόταν το δικό της, το δέρμα μου το άγγιγμα της. Αναρωτιόμουν αν αυτό με τα τριαντάφυλλα ήταν υπερβολικό. Δεν μπόρεσα όμως να αντισταθώ. Το πρωί πριν φύγω είδα τον Έμμετ ο οποίος ήταν έτοιμος να πιάσει δουλεία. Μόλις είδα τα λευκά τριαντάφυλλα του ζήτησα να κόψει μερικά και να τα πάει στην κουζίνα. Ήθελα να ξεκινήσει ωραία η μέρα της σκέφτηκα. Όμως εκτός από αυτό ήθελα να υπάρχει και κάτι που να της θυμίζει το χτεσινό βράδυ. Που να της θυμίζει εμένα. Φοβόμουν ότι η Μπέλα θα χρειαζόταν κάτι για να με σκέφτεται. Σε αντίθεση με μένα. Δεν μπορούσα να σταματήσω να την σκέφτομαι και ανυπομονούσα να γυρίσω στο σπίτι για να την δω.

Αναστέναξα και ακούμπησα πίσω στην δερμάτινη πολυθρόνα κλείνοντας τα μάτια μου.

"Τι κάνεις ομορφιά μου; Ο Έντουαρντ είναι μέσα;''άκουσα τον Τζος να φωνάζει χαρούμενος. Μα τι έκανε εδώ;
Μακάρι να μου είχε πει ότι θα ερχόταν σκέφτηκα. Θα είχα στείλει την Ρόζαλι σε κάποια εξωτερική δουλεία. Ο Τζος είχε ιδιαίτερη αδυναμία στην γραμματέα μου και ήταν πάντα πολύ διαχυτικός. Κάτι που με ενοχλούσε αφάνταστα.

Ίσιωσα την πλάτη μου και περίμενα να εμφανιστεί.
Άνοιξε την πόρτα διάπλατα και έκανε έφοδο στο γραφείο μου με ανοιχτά τα χέρια.
<<Έντουαρντ φίλε μου>> είπε καθώς με πλησίαζε <<είναι υπέροχη! Αυτό το πλάσμα το θέλω!>> είπε και έκατσε στην πολυθρόνα απέναντί μου χτυπώντας το χέρι του στο γραφείο. Έκατσε αναπαυτικά με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη του.

Στριφογύρισα τα μάτια μου και αναστέναξα. <<Τζος, άσε ήσυχη την Ρόζαλι>> του είπα και κοίταξα προς το γραφείο της.
Ο Τζος χαμογέλασε πονηρά. <<Αδερφέ μου η Ρόζαλι είναι θεά και ώρες ώρες σε ζηλεύω απίστευτα, αλλά αυτή την φορά δεν αναφέρομαι σε εκείνη>> είπε και με κοίταξε με νόημα.

Πετάχτηκα από την θέση μου σαν ελατήριο και έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές. Δεν μπορεί να μιλούσε για την Μπέλα! Δε μπορούσε να συμβαίνει αυτό!
Ο Τζος συνέχισε να χαμογελά σαν να μην είχε προσέξει την αντίδρασή μου.
Αν συνέβαινε αυτό που υποπτευόμουν δεν ήξερα τι ήμουν ικανός να κάνω. Ο Τζος πήρε ένα στυλό από το γραφείο μου και άρχισε να παίζει ανέμελος κάνοντάς με τρελό.

<<Ποια είναι;>> ρώτησα με σφιγμένα τα δόντια. Από την απάντησή του εξαρτιόταν η πνευματική μου υγειά. Μήπως και η φιλία μας σκέφτηκα τρομαγμένος.

<<Η Τζοάννα>> είπε και τα μάτια του έλαμψαν. Το σώμα μου χαλάρωσε και έκατσα πάλι κάτω. Τον κοίταξα παραξενεμένος. Κούνησα το κεφάλι μου και πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου.

<<Ποια είναι η Τζοάννα;>> ρώτησα τελικά καθώς σταδιακά ένιωθα τους σφυγμούς μου να ηρεμούν. Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό με τις ανοησίες του.

<<Ω Έντουαρντ πρέπει να την δεις. Αν και σε προειδοποιώ να μείνεις μακριά της>>συμπλήρωσε πιο σοβαρός απ' ότι συνήθως.
<<Ναι μην ανησυχείς. Δεν είμαι σαν και σένα>>είπα και το μετάνιωσα αμέσως. Ο Τζος με κοίταξε με περιέργεια και φαινόταν έτοιμος να πει κάτι αλλά τον σταμάτησα.

<<Λοιπόν θα μου πεις για την Τζοάννα;>>τον ρώτησα καθώς φαινόταν ότι και μόνο το όνομα αυτής της γυναίκας ήταν ικανό να του αποσπάσει την προσοχή.

Το ηλίθιο χαμόγελο επέστρεψε και πάλι στα χείλη του.
<<Είναι πανέμορφη! Έχει τα πιο όμορφα πράσινα μάτια που έχω δει ποτέ. Το σώμα της μπορεί...>>
<<Εντάξει Τζος κατάλαβα!>>είπα σταματώντας τον. Ήξερα ότι μπορούσε να γίνει πολύ περιγραφικός!

<<Τίποτα άλλο;>>ρώτησα καθώς επιτέλους άρχισα να συγκεντρώνομαι και να υπογράφω κάποια χαρτιά.
<<Έχει κόκκινα μαλλιά!>>είπε με νόημα κάνοντάς με να σηκώσω το κεφάλι μου και να τον κοιτάξω.
Άφησα το στυλό μου και έγειρα προς το μέρος του.
<<Μην μου πεις ότι πιστεύεις...>> είπα και τον είδα να γνέφει καταφατικά.

Στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες από το πανεπιστήμιο. Ένα βράδυ πριν την αποφοίτηση είχαμε μαζευτεί στο κοιτώνα ενός φίλου μας για ένα τελευταίο ξέφρενο πάρτι. Μια από τις ωραιότερες και πιο ξέγνοιαστες νύχτες τις ζωής μας λέγαμε πάντα με τον Τζος. Εκτός από τα ποτά, την μουσική και τα ελαφρά ναρκωτικά, μια τελευταία ''παρανομία'' σκεφτόμασταν, εκείνο το βράδυ στο πάρτι υπήρχε και ένα μέντιουμ. Πηγαίναμε όλοι με την σειρά και η κοπέλα προέβλεπε διάφορα για το μέλλον μας. Όλοι θέλαμε να μάθουμε για την καριέρα που θέλαμε να κάνουμε και παίρναμε τις αντίστοιχες απαντήσεις.
Ο Τζος το μόνο που ήθελε να μάθει ήταν πως θα αναγνώριζε την γυναίκα της ζωής του. Όλοι αρχίσαμε να γελάμε αλλά ο Τζος επέμενε.
Το μέντιουμ κράτησε για λίγο το χέρι του μέσα στο δικό της και μετά χαμογέλασε.
''Τα πύρινα μαλλιά της θα την αποκαλύψουν'' είπε απλά και μετά έφυγε.
Ο Τζος το είχε πιστέψει και για κάποιο χρονικό διάστημα αναζητούσε αυτή τη κοπέλα, αλλά μετά τα παράτησε και αποφάσισε ότι είναι καλύτερα να αφοσιωθεί σε όλες τις γυναίκες!

Τον είδα σοβαρό και ήμουν σίγουρος ότι σκεφτόταν κι αυτός τα ίδια πράγματα.
<<Έλα τώρα Τζος. Δε μπορεί να το πιστεύεις αυτό το πράγμα>>είπα αλλά δεν μου έδωσε σημασία.
<<Τζος ήταν τα λόγια μιας μεθυσμένης!>>είπα τώρα νευριασμένος. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως πίστευε αυτές τις βλακείες.

<<Εντάξει, δεν το πιστεύω. Δεν πρόκειται να την παντρευτώ κιόλας. Απλά αν τη δεις θα καταλάβεις. Είναι πολύ όμορφη γυναίκα και με ελκύει πάρα πολύ>>είπε και ένιωσα ότι άρχισε να συνέρχεται.

<<Που την γνώρισες;>>ρώτησα και του έριξα μια τελευταία ματιά πριν συνεχίσω με τις υπογραφές.
<<Πριν φύγω για την Ιταλία ζήτησα να μου φέρουν βιογραφικά για να διαλέξω την καινούρια μου γραμματέα. Και την γνώρισα όταν ήρθε για την συνέντευξη. Φυσικά την προσέλαβα αμέσως>> είπε και τον κοίταξα αηδιασμένος.
<<Έλα Έντουαρντ, κόφτο. Και εσύ τα ίδια έκανες με την Ρόζαλι. Ή μήπως το ξέχασες;>>

<<Όχι βλάκα δεν το ξέχασα. Μήπως εσύ ξέχασες ότι είναι εδώ και μπορεί να σε ακούσει;>>ρώτησα χαμηλόφωνα.
Ο Τζος συνειδητοποίησε τη γκάφα του και έκανε μια γκριμάτσα.
<<Και η Ρόζαλι είναι καταπληκτική στη δουλειά της>> είπα καθώς προσπαθούσα να υπερασπίσω τον εαυτό μου.
<<Ναι αλλά αυτό το κατάλαβες μετά>>μου είπε. <<Είμαι σίγουρος πως η Τζοάννα έχει όλα τα προσόντα για την δουλειά>>συνέχισε και χαμογέλασε.
<<Σε ποια ακριβώς δουλειά αναφέρεσαι;>> τον ρώτησα χαμογελώντας.

<<Της γραμματέως φυσικά>> είπε και μου έκλεισε το μάτι. Κούνησα το κεφάλι μου απελπισμένος. Ο Τζος ήταν αδιόρθωτος!
Για λίγο επικράτησε ησυχία καθώς συνέχιζα αυτό που είχα να κάνω.
<<Τι κάνει η σέξι νταντά σου;>> ρώτησε και ακόμα κι αν δεν τον έβλεπα μπορούσα να φανταστώ το τεράστιο ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη του.

Έσφιξα το στυλό μου και δεν σήκωσα το κεφάλι μου από τα χαρτιά.
<<Μην την λες έτσι>>είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Ο Τζος έβηξε πνίγοντας το γέλιο του. Φυσικά κατάλαβε πόσο πολύ με ενοχλούσε να αναφέρεται με αυτόν τον τρόπο στην Μπέλα. Δεν μπορούσα να τον κοροϊδέψω.

Δεν μίλησε. Προφανώς περίμενε να του απαντήσω.
Συνέχισα να μην τον κοιτά και είπα. << Την φίλησα>>

Ο Τζος χτύπησε το χέρι του στο γραφείο, κάνοντάς με να μουτζουρώσω αυτό που έγραφα, και άρχισε να γέλα.
Πέταξα το στυλό στο κεφάλι του και του έκανα νόημα να σταματήσει.
<<Θα σκάσεις επιτέλους;>>τον ρώτησα νευριασμένος. Τον είδα να παίρνει μερικές ανάσες και μετά να ηρεμεί.
<<Με συγχωρείς ρε φίλε, αλλά πρέπει να δεις πως κάνεις>>είπε και ένα χαμόγελο τρεμόπαιξε στην άκρη των χειλιών του.
<<Και μετά;>> ρώτησε σοβαρός τώρα καθώς μου επέστρεφε το στυλό.
Το πήρα και συνέχισα προσπαθώντας να διορθώσω το λάθος που έκανα νωρίτερα.
<<Και μετά τίποτα>>είπα ξέροντας τι θα ακολουθούσε.
<<Τι; Σοβαρά μιλάς;>>ρώτησε μην μπορώντας να το πιστέψει.
<<Ναι. Δηλαδή τι ήθελες να κάνω ακριβώς στο σπίτι με την Μπρέντα και την Ρένεσμι εκεί. Και ότι έγινε, έγινε στον κήπο. Με έχεις δει πολλές φορές να πηγαίνω κάποια γυναίκα στο σπίτι;>>
<<Κατάλαβα>>είπε <<Αυτή πως αντέδρασε;>>συνέχισε.

Αυτό ήταν κάτι για το οποίο ούτε εγώ ήμουν σίγουρος. Δεν με είχε σπρώξει μακριά της αλλά ούτε είχε ενδώσει όσο θα ήθελα. Αντίθετα είπε πως θα ήταν καλύτερα αν γυρνούσαμε πίσω. Αυτά σκεφτόμουν όλη μέρα σήμερα προσπαθώντας να καταλάβω τι ήταν αυτό το φιλί για εκείνη.
Είπα στον Τζος τι συνέβη και κατέληξε πως το ότι δε με χαστούκισε ήταν καλό σημάδι.
Δε περίμενα τίποτα καλύτερο.

Δύο χτυπήματα ακούστηκαν στη πόρτα και η Ρόζαλι μπήκε στο γραφείο. Ο Τζος τελείως αδιάκριτος, όπως πάντα γύρισε όλο του το σώμα προς το μέρος της και την παρακολούθησε μέχρι που ήρθε και έκατσε δίπλα του.
<<Τζος πήρε τηλέφωνο η Νταίζη. Θέλει το βράδυ να βγούμε όλοι μαζί. Θα έρθει και ο Άνταμ>>
είπε και κοίταξε εμένα.
Η Νταίζη ήταν για τον Τζος όπως ήταν για μένα η Ρόζαλι. Η καλύτερή του φίλη. Η μόνη γυναίκα την οποία ο Τζος δεν έβλεπε όπως όλες τις άλλες. Όχι γιατί δεν άξιζε την προσοχή του, το αντίθετο θα έλεγα, ήταν ψηλή με μελιά μάτια και μακριά καστανά μαλλιά. Ήταν πολύ όμορφη.
Με την Νταίζη γνωριζόμασταν από τα παιδικά μας χρόνια. Την έβλεπα μερικά καλοκαίρια όταν ερχόταν με τους γονείς της στο εξοχικό μας, αλλά ο Τζος έκανε περισσότερη παρέα μαζί της.
Ο Άνταμ από την άλλη ήταν συνεργάτης μας που εργαζόταν στην Ευρώπη και ερχόταν στη Νέα Υόρκη για να μας βλέπει και φυσικά για να διασκεδάζει.

Ο Τζος κοίταξε κι αυτός εμένα. Ήξερα ότι ήθελε να πάει.
<<Εντάξει. Ρόζαλι πάρε την Νταίζη και πες της να κλείσει ένα τραπέζι για έξι>>είπα χωρίς να την κοιτάω.
<<Ποιος άλλος θα έρθει;>>ρώτησε ο Τζος.
<<Θα καλέσω την Μπέλα, αν δεν σας πειράζει>> είπα και τους κοίταξα.
Ο Τζος ένευσε καταφατικά εμφανώς ευχαριστημένος με την κίνηση μου. Η Ρόζαλι από την άλλη δεν είπε τίποτα. Απλά ένευσε και βγήκε από το γραφείο να κάνει το τηλεφώνημα. Ο Τζος δεν έδωσε σημασία αλλά εγώ την έβλεπα μέχρι που εξαφανίστηκε.

<<Λοιπόν πάρτη. Τι περιμένεις;>>ρώτησε ο Τζος και μου έτεινε το τηλέφωνο.
<<Μήπως να περιμένω λίγο;>> ρώτησα.
<<Μην λες βλακείες! Πάρε!>>είπε και μου έδωσε το τηλέφωνο.

Το πήρα και άρχισα να σχηματίζω τον αριθμό.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα άκουσα την φωνή της Άντζελα από την άλλη μεριά της γραμμής.
Ζήτησα να μου δώσει την Μπέλα και περίμενα. Οι χτύποι της καρδιάς μου είχαν αυξηθεί και η αγωνία μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Μήπως τελικά έκανα ένα μεγάλο λάθος;

“Ναι;”άκουσα την φωνή της να απαντά.
Ένιωσα το στόμα μου στεγνό. Ξεροκατάπια. Όλες αυτές οι αντιδράσεις ήταν γελοίες. Έκανα λες και ήμουν κάνα μαθητούδι. Δεν πίστευα τον εαυτό μου!

“Γεια σου Μπέλα. Ο Έντουαρντ είμαι” είπα και είδα τον Τζος ο οποίος μου έκανε νόημα να μπω στο θέμα.
“Γεια σου Έντουαρντ. Τι συμβαίνει;” ρώτησε ανήσυχη.
“Το βράδυ θα βγω με τον Τζος και κάποιους φίλους μου για φαγητό. Θα ήθελα να έρθεις και εσύ” είπα επιτέλους και κράτησα την ανάσα μου περιμένοντας την απάντησή της.
Πέρασαν λίγα βασανιστικά δευτερόλεπτα και μετά την άκουσα να μου λέει
“Δεν ξέρω. Έχω την Ρένεσμι” Είχα την εντύπωση ότι ήθελε να το αποφύγει.
“Θα στείλω τον Τόμας να σε πάρει στις δέκα και μισή. Η Ρένεσμι θα κοιμάται εκείνη την ώρα” είπα και χαμογέλασα ικανοποιημένος. Τώρα δεν είχε άλλη δικαιολογία.
“Λοιπόν;”ρώτησα καθώς έκλεινα το μάτι στον Τζος ο οποίος μου έδινε συγχαρητήρια.
“Εντάξει” είπε τελικά. “Τι πρέπει να φοράω:” ρώτησε ξεφυσώντας και κάνοντάς με να θέλω να γελάσω.
“Θα πάμε σε ένα καλό εστιατόριο στο κέντρο, οπότε καταλαβαίνεις” της είπα και άρχισα να φαντάζομαι πως θα ήταν το βράδυ.
“Εντάξει. Θα σε δω το βράδυ λοιπόν” είπε. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.
“Γεια σου Μπέλα” είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.

Κοίταξα τον Τζος. <<Λοιπόν;>>ρώτησε αν και ήξερε είδη την απάντηση.

<<Θα έρθει Τζος. Θα έρθει!>>

Κεφάλαιο 12

Κοίταξα μια τελευταία φορά στον καθρέφτη. Χαμογέλασα. Ήμουν αρκετά ευχαριστημένη!
Το φόρεμα ήταν απλό και άνετο. Γύρισα μια φορά γύρω από τον εαυτό μου προσέχοντας μην πέσω. Είχα κάνει μπάνιο και σκεφτόμουν πώς να φτιάξω τα μαλλιά μου όταν κοίταξα την ώρα.
Ήταν κιόλας δέκα! Στις δέκα και μισή έπρεπε να είμαι στο εστιατόριο όπου θα δειπνούσα με τον Έντουαρντ και τους φίλους του. Δεν ξέρω πως είπα ναι. Συνήθως είμαι πολύ ντροπαλή και δε μου αρέσει να βγαίνω με ανθρώπους που δε γνωρίζω. Έλεγα στον εαυτό μου πως είχα δεχτεί μόνο επειδή ήταν μια ευκαιρία να βγω έξω και να δω την πόλη.
Τελικά αποφάσισα να ισιώσω τα μαλλιά μου και να τα αφήσω ελεύθερα. Πήρα την τσάντα φάκελο που μου είχε χαρίσει η Άλις και βγήκα από το δωμάτιο. Πριν κατέβω πήγα να κοιτάξω για τελευταία φορά τη Ρένεσμι. Άνοιξα ήσυχα την πόρτα και κρυφοκοίταξα μέσα. Κοιμόταν γαλήνια με τα χειλάκια της μισάνοιχτα. Χαμογέλασα και έκλεισα την πόρτα.

Κατέβηκα προσεκτικά τη σκάλα και βρήκα την Μπρέντα να με περιμένει. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της.
<<Κορίτσι μου, είσαι πανέμορφη. Σαν νεράιδα!>> είπε δίνοντάς μου το χέρι της. Το έπιασα και την αγκάλιασα. Μέσα λίγες μέρες είχα δεθεί πάρα πολύ με αυτή τη γυναίκα. Ένιωθα τόσο άνετα και οικεία μαζί της.
<<Θα βγεις με τον Έντουαρντ, έτσι δεν είναι;>> ρώτησε με ένα συνωμοτικό χαμόγελο στα χείλη.
<<Ναι με τον Έντουαρντ και κάποιους συνεργάτες του>> τη διόρθωσα αμήχανα.
<<Ναι ναι, φυσικά καλή μου. Πήγαινε τώρα γιατί θα αργήσεις. Ο Τόμας θα σε πάει Σε περιμένει έξω. Να περάσεις καλά κορίτσι μου!>> είπε και μου χάιδεψε το μάγουλο.
<<Καληνύχτα Μπρέντα>> είπα και βγήκα απ' το σπίτι. Ο Τόμας ήταν ακουμπισμένος στο αυτοκίνητο και μόλις με είδε ίσιωσε την πλάτη του. Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινε εκεί κοιτάζοντάς με. Μετά με πλησίασε διστακτικά.
<<Δεσποινίς Μπέλα, επιτρέψτε μου να σας πω ότι είστε πανέμορφη>> είπε και μου χαμογέλασε ντροπαλά. Ένιωθα να κοκκινίζω, αλλά δε χαμήλωσα το βλέμμα μου.
<<Σε ευχαριστώ πολύ Τόμας. Σε παρακαλώ να με λες Μπέλα>> του είπα και τον προσπέρασα.
Πριν προλάβω να μπω στο αυτοκίνητο ο Τόμας ήταν δίπλα μου και μου άνοιγε την πόρτα.
<<Σε ευχαριστώ>> του είπα χαμογελώντας και μπήκα μέσα.

Ο Τόμας μπήκε μέσα και ξεκινήσαμε. Για λίγα λεπτά κανείς μας δεν έλεγε τίποτα. Η σιωπή είχε αρχίσει να γίνεται άβολη.
Ο Τόμας ήταν πάντα πολύ τυπικός. Τον έπιασα να με κοιτάει μερικές φορές στον καθρέφτη, όμως ήταν σκοτεινά στο αυτοκίνητο και μπορεί να έκανα λάθος.
Λίγη ώρα αργότερα ο Τόμας πάρκαρε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του εστιατορίου. Βγήκε και ήρθε να μου ανοίξει την πόρτα.
Πήρα μια βαθιά ανάσα όταν βρέθηκα έξω από το αυτοκίνητο και κοίταξα προς το εστιατόριο.
Ένιωσα τα πόδια μου να τρέμουν.
Κοίταξα ξανά τον εαυτό μου. Ίσιωσα το φόρεμα και χτένισα τα μαλλιά μου με τα χέρια.
<<Ευχαριστώ Τόμας>>είπα και τον καληνύχτισα.
<<Καληνύχτα δεσποινίς>> είπε μπαίνοντας στο αυτοκίνητο. Έβαλε μπρος και έφυγε. Έμεινα εκεί μερικές στιγμές. Είχα πολύ άγχος. Ίσως τελικά να μην ήταν τόσο καλή ιδέα να βγω απόψε.
Κοίταξα το ρολόι μου. Ήμουν στην ώρα μου. Διέσχισα το δρόμο και βρέθηκα στην είσοδο του εστιατορίου. Ένας νεαρός μου άνοιξε ευγενικά την πόρτα για να περάσω.
<<Καλώς ήρθατε>> είπε και με κοίταξε από την κορυφή μέχρι τα νύχια, με κάποιο θαυμασμό θα μπορούσα να πω. Αυτό μου έδωσε λίγο κουράγιο. Τουλάχιστον ήμουν καλή, σκέφτηκα.
<<Έχετε κλείσει τραπέζι δεσποινίς;>>με ρώτησε. <<Με περιμένουν>> αποκρίθηκα. <<Ο κύριος Κάλλεν και η παρέα του>> είπα και είδα την αναγνώριση στα μάτια του.
<<Μάλιστα. Ακολουθήστε με, παρακαλώ>> είπε. Περάσαμε μέσα στο πολυτελέστατο εστιατόριο, αλλά ο νεαρός δε με πήγε σε κανένα τραπέζι. Με οδήγησε σε μια μεγάλη γυάλινη πόρτα η οποία έβγαζε σε ένα παραδεισένιο κήπο όπου βρίσκονταν μερικά ακόμα τραπέζια γεμάτα κόσμο, τα οποία ήταν τοποθετημένα γύρω από μια πίστα χορού. Μια μπάντα έπαιζε ζωντανή μουσική. Κοίταξα ψηλά. Ο ουρανός ήταν καθαρός και γεμάτος αστέρια.
<<Εκεί>> είπε ο νεαρός και μου έδειξε ένα τραπέζι κοντά στην πίστα. Κατευθύνθηκα προς το τραπέζι. Μπορούσα να διακρίνω τον Έντουαρντ. Έβλεπα μόνο εκείνον. Ξαφνικά, σαν να το κατάλαβε, γύρισε και με κοίταξε κι εκείνος. Τον είδα να σηκώνεται και να με πλησιάζει.
Στάθηκε μπροστά μου και μου χαμογέλασε. <<Ήρθες>> είπε κοιτώντας με όπως ο νεαρός πριν.
<<Δε με περίμενες;>> ρώτησα χαμογελώντας. <<Είσαι πολύ όμορφη>> είπε και με έπιασε από το χέρι για να με οδηγήσει στο τραπέζι όπου καθόταν νωρίτερα. Αναγνώρισα τον Τζος, ο οποίος έδειχνε υπέροχος μέσα στο μαύρο του κοστούμι. Σηκώθηκε και έπιασε το ελεύθερό μου χέρι φέρνοντάς το στα χείλη του, αφήνοντας ένα απαλό φιλί. <<Είσαι κούκλα>> ψιθύρισε και μου έκλεισε το μάτι. Προσπάθησα να κρατήσω το γέλιο μου.
<<Μπέλα να σου συστήσω τον Άνταμ, συνεργάτης μας στην Ευρώπη, και την Νταίζη, οικογενειακή μας φίλη>>είπε δείχνοντάς μου τον άλλον άντρα της παρέας και την κοπέλα με τα καστανά μαλλιά. Ήταν πολύ όμορφη και τα καστανά της μάτια πολύ ζεστά.
Ο άντρας ήταν πολύ γοητευτικός. Είχε ξανθά μαλλιά και υπέροχα πράσινα μάτια. Μου χαμογελούσε πονηρά καθώς σηκωνόταν να μου δώσει το χέρι.
<<Τι τυχερή που είναι η μικρή Ρένεσμι>> είπε και έφερε το χέρι μου στα χείλη του. <<Αλήθεια, δουλεύεται και με παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας;>> είπε με νόημα.
<<Λυπάμαι πως όχι>> είπα και του χαμογέλασα.
<<Μπέλα>> είπε σοβαρός ο Έντουαρντ, που τόση ώρα παρακολουθούσε αμίλητος τη στιχομυθία ανάμεσα στον Άνταμ και εμένα.
<<Από δω η Ρόζαλι. Γραμματέας και πολύ καλή μου φίλη>> είπε και μου έδειξε την ξανθιά γυναίκα στο τραπέζι. Αν είχα νιώσει έστω και για λίγες στιγμές όμορφη, τώρα αυτό το αίσθημα είχε εξαφανιστεί. Είχε ξανθά, πλούσια μαλλιά, που έπεφταν ελεύθερα στους ώμους της. Τα χείλη της ήταν σαρκώδη και κατακόκκινα, όπως και τα νύχια της. Ήταν ακαταμάχητα όμορφη!
<<Γεια σου Μπέλα>> είπε με μια μελωδική και αυστηρή παράλληλα φωνή. <<έχουμε μιλήσει και στο τηλέφωνο. Θυμάσαι;>>
<<Ναι φυσικά>> είπα.
Έκατσα δίπλα στον Έντουαρντ, ο οποίος είχε δίπλα του τη Ρόζαλι.
Η Νταίζη ήταν η χαρά της ζωής. Μου απηύθυνε συνέχεια το λόγο και με έκανε να νιώθω άνετα. Όπως και ο Άνταμ. Μου έκανε συνέχεια κοπλιμέντα και μου γέμιζε συνέχεια το ποτήρι με κρασί. Ο Έντουαρντ σπάνια μου μιλούσε. Την περισσότερη ώρα είχε γυρισμένη την πλάτη του και μιλούσε στη Ρόζαλι. Κάποιες στιγμές γυρνούσε και με κοιτούσε. Εμένα ή τον Άνταμ, ο οποίος είχε αλλάξει θέση με τον Τζος και τώρα πια καθόταν δίπλα μου.
Έπινα πάρα πολύ. Η μουσική ήταν υπέροχη! Πολλά ζευγάρια χόρευαν στην πίστα.
<<Έλα Τζος, έφαγες αρκετά! Θέλω να χορέψουμε!>> είπε η Νταίζη χαριτωμένα και τον τράβηξε απ'το χέρι.
<<Δεν μπορώ να της χαλάσω χατήρι>> είπε ο Τζος γελώντας και κατευθύνθηκαν προς την πίστα.
<<Έλα Άνταμ. Ας χορέψουμε>> είπε η Ρόζαλι και σηκώθηκε φανερώνοντας το τέλειο σώμα της.
<<Ευχαρίστως>> είπε ο Άνταμ. <<Γλυκιά μου, θα είμαι πίσω πριν καν το καταλάβεις>> είπε και μου έκλεισε το μάτι κάνοντάς με να γελάσω. Ήταν τόσο γόης!
Έμεινα μόνη με τον Έντουαρντ ο οποίος με παρατηρούσε.
<<Σου αρέσει το εστιατόριο;>> ρώτησε. <<Ναι, είναι υπέροχο>> είπα και κοίταξα προς την πίστα.
<<Θες να χορέψουμε;>>ρώτησε χωρίς προειδοποίηση ο Έντουαρντ.
Γύρισα και τον κοίταξα. Ήταν τόσο όμορφος. Τα γαλάζια μάτια του κοίταζαν κατευθείαν μέσα στα δικά μου και ένιωθα πως καιγόμουν.
<<Όχι>> ξεστόμισα αν και κάθε κύτταρο μου επιθυμούσε να βρεθεί στην αγκαλιά του. Παραλίγο να σηκώσω τα χέρια μου για να καλύψω το στόμα μου. Δεν ήξερα πως βγήκαν οι λέξεις.
Με κοίταξε εμβρόντητος. Τι αλαζόνας, σκέφτηκα. Μάλλον καμία γυναίκα δεν του είχε πει όχι στο παρελθόν!
<<Και γιατί όχι;>> ρώτησε αυθάδικα.
<<Γιατί δεν έχω διάθεση>> απάντησα ήπια. Τον είδα να κατεβάζει μια γερή γουλιά από το ποτό του και να κοιτάει μακριά.
Τον είχα νευριάσει. Ένα χαμόγελο τρεμόπαιζε στα χείλη μου, αλλά το συγκράτησα! Ήπια ακόμα ένα ποτό το οποίο με ζέστανε και μεγάλωσε ακόμα περισσότερο την ευφορία που ένιωθα.
Σίγουρα είχα μεθύσει!
Ο Άνταμ ήρθε προς το μέρος μας κρατώντας την Νταίζη από το χέρι. Ο Τζος και η Ρόζαλι συνέχισαν να χορεύουν, μαζί αυτή τη φορά. Ήταν πολύ ταιριαστό ζευγάρι σκέφτηκα.
Η Νταίζη δεν έκατσε στην καρέκλα της. Στάθηκε πάνω από τον Έντουαρντ και μου χαμογέλασε.
<<Παιδιά γιατί δε χορεύετε;>>ρώτησε πιάνοντας τον ώμο του Έντουαρντ.
<<Μπέλα σήκω>>είπε με τη σειρά του ο Άνταμ. Δεν περίμενε να του απαντήσω. Έπιασε το χέρι μου και με τράβηξε από τη θέση μου. Τον ακολούθησα λοιπόν μπροστά στα έκπληκτα μάτι του Έντουαρντ. Χαμογέλασα

Χόρεψα αρκετά με τον Άνταμ. Αργά μπλουζ αλλά και κάποια πιο γρήγορα κομμάτια. Γελούσα απίστευτα πολύ. Δεν ήξερα αν αυτός ήταν πολύ αστείος ή εγώ πολύ μεθυσμένη.
Ο Έντουαρντ δε σηκώθηκε απ' το τραπέζι. Καθόταν εκεί, κοιτάζοντάς μας βλοσυρός, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο τραπέζι. Δεν άντεχα άλλο. Πονούσαν τα πόδια μου.
Η βραδιά κύλησε ευχάριστα. Ο Τζος και η Νταίζη μας έκαναν όλους να γελάμε καθώς διηγούνταν ιστορίες απ' το πανεπιστήμιο.
Την ώρα λοιπόν που όλοι γελούσαμε μια γυναίκα πλησίασε στο τραπέζι μας. Ήταν ψηλή και φορούσε ένα προκλητικό φόρεμα το οποίο κολάκευε το υπέροχο σώμα της. Ήταν ξανθιά με μεγάλα πράσινα μάτια. Σίγουρα ήταν μοντέλο, σκέφτηκα.
<<Γεια σου Έντουαρντ>> είπε την ώρα που αυτός σηκώθηκε χαμογελώντας.
<<Λίζι>> είπε και την φίλησε στο μάγουλο κρατώντας την κοντά του. Ήθελα να κάνω εμετό.
<<Αχ Έντουαρντ, χάθηκες. Πόσο καιρό έχουμε να βγούμε και να διασκεδάσουμε όπως μόνο εμείς ξέρουμε;>> είπε τρίβοντας ξεδιάντροπα το κορμί της πάνω του, παίζοντας με τη γραβάτα του.
Δεν το πίστευα ότι ο Έντουαρντ ανεχόταν κάτι τέτοιο! Ήμουν σίγουρη πως θα αντιδρούσε. Ή τουλάχιστον το ήλπιζα.
Αυτός όμως είχε ένα πονηρό χαμόγελο και δεν έκανε καμία κίνηση για να την απομακρύνει από κοντά του. Σίγουρα ήταν μία από τις πολλές γυναίκες που είχαν μοιραστεί το κρεβάτι μαζί του.
Ήπια άλλη μια γερή γουλιά κρασί.
<<Έχεις δίκιο αγαπητή μου, αλλά βλέπεις οι δουλειές δε μου το επιτρέπουν. Θέλω όμως να επανορθώσω. Τι θα έλεγες να φεύγαμε μαζί απόψε;>> είπε και παραλίγο να μου πέσει το ποτήρι από τα χέρια. Πήρα τα μάτια μου από πάνω τους και συνειδητοποίησα πως ήμουν η μόνη που τους παρακολουθούσε. Οι υπόλοιποι μιλούσαν μεταξύ τους.
Άκουσα τη γυναίκα να δέχεται την πρόσκληση, να χαιρετά και να φεύγει. Ο Έντουαρντ επέστρεψε στο τραπέζι με ένα χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό του. Ήθελα να βάλω τα κλάματα. Τι ανόητη που ήμουν. Τι σκεφτόμουν! Φυσικά και θα έβγαινε με μια τέτοια γυναίκα. Εγώ ήμουν απλώς η νταντά.

Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Είχα πιει πάρα πολύ. Ο Άνταμ προσφέρθηκε να με πάει σπίτι, άλλα κάτι του είπε ο Έντουαρντ, το οποίο δεν κατάλαβα, και έτσι περιορίστηκε στο να με καληνυχτίσει.
Εγώ και ο Έντουαρντ ήμασταν οι τελευταίοι που έφυγαν από το τραπέζι. Δεν μπορούσα να περπατήσω και παραλίγο να πέσω. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή ο Έντουαρντ βρέθηκε στο πλάι μου και περνώντας το χέρι του γύρω από τη μέση μου με κράτησε. Διαμαρτυρήθηκα για την κίνησή του αυτή, αλλά δε με άκουσε. Πηγαίναμε προς το αυτοκίνητο του όταν ξαφνικά εμφανίστηκε η Λίζι.

<<Για που το έβαλες ,γλυκέ μου;>> είπε με μια μάλλον θυμωμένη φωνή.
<<Λίζι, δε θα μπορέσω να βγω μαζί σου. Πρέπει να πάω την Μπέλα σπίτι>>είπε.
<<Και γιατί δεν καλείς τον σοφέρ σου;>> είπε ακολουθώντας μας έξω στο πάρκινγκ.
Ο ήχος από τα τακούνια της έκανε τα αφτιά μου να βουίζουν.
<<Έχει δίκιο>> είπα ξεφεύγοντας από την αγκαλιά του. <<Κάλεσε τον Τόμας. Δε θέλω να χαλάσω τη βραδιά σου>> είπα με όση αξιοπρέπεια μου είχε απομείνει.
<<Ο Τόμας θα ξεκουράζεται>> είπε. <<Δε θέλω να τον ενοχλήσω>> συνέχισε σφίγγοντας το σαγόνι του.
<<Ε τότε θα πάρω ταξί>> είπα πεισματάρικα.
<<Ορίστε, τακτοποιήθηκε>>είπε η Λίζι πιάνοντας τον από το μπράτσο.
<<Δεν πρόκειται να την αφήσω μόνη της σε αυτή την κατάσταση. Η συζήτηση τελειώνει εδώ!>> είπε απευθυνόμενος και στις δυο μας.
<<Όπως θες! Καλή σου νύχτα Έντουαρντ!>> είπε η γυναίκα ρίχνοντάς μου ένα σκληρό βλέμμα.
<<Μπορώ να πάρω ένα ταξί>> του είπα όταν μείναμε μόνοι μας.
<<Σε παρακαλώ σταμάτα. Πώς σου πέρασε από το μυαλό ότι θα σε άφηνα μόνη. Είσαι δική μου ευθύνη>> είπε καθώς με έβαζε στο αυτοκίνητο, δένοντας τη ζώνη μου. Ευθύνη; Μα καλά, νόμιζε πως ήμουν κάνα μωρό;
<<Μπορώ να φροντίζω τον εαυτό μου>>του είπα όταν μπήκε και αυτός στο αυτοκίνητο.
<<Ναι, το βλέπω>> είπε δεικτικά. Δεν ξανά μίλησα. Τι να έλεγα άλλωστε; Είχε δίκιο.
Ακούμπησα στο κάθισμα και έκλεισα εξαντλημένη τα μάτια μου.

ΈΝΤΟΥΑΡΝΤ

Ήταν πανέμορφη. Όταν την είδα στο εστιατόριο έμεινα άναυδος! Ήμουν τόσο χαρούμενος που είχε έρθει. Όμως τίποτα δεν πήγε όπως το είχα σχεδιάσει. Αυτός ο άτιμος ο Άνταμ, εμφανώς γοητευμένος από την Μπέλα δεν την άφησε στιγμή. Έπιασε ακόμα και το χέρι της. Ήθελα να του ξεριζώσω το κεφάλι! Την κοίταζε λαίμαργα και της έδινε συνέχεια να πιει. Όμως τι μπορούσα να πω; Δε μου έπεφτε λόγος.

Βρήκα την ευκαιρία να της μιλήσω μόνο όταν όλοι χόρευαν. Της ζήτησα να χορέψουμε και αρνήθηκε. Δεν το πίστευα. Αυτό ήταν βαρύ πλήγμα για τον εγωισμό μου. Και λίγο αργότερα αφότου είχε πει όχι σε μένα, χόρευε στην πίστα στην αγκαλιά του Άνταμ! Είχα τα μάτια μου καρφωμένα πάνω τους και κυρίως στα χέρια του φίλου μου, που καμιά φορά κατέβαιναν επικίνδυνα στη μέση της. Κάθε φορά που γινόταν αυτό έσφιγγα τα χέρια μου και ήμουν έτοιμος να πεταχτώ από το τραπέζι και να τον αρπάξω από το γιακά.

Ήμουν απίστευτα θυμωμένος. Ο Τζος μου έκανε νοήματα για να ηρεμήσω.
Μετά εμφανίστηκε η Λίζι. Ήταν η μόνη στιγμή της βραδιάς που η Μπέλα έδειξε κάποιο ενδιαφέρον για μένα. Έτσι το εκμεταλλεύτηκα. Δεν έσπρωξα τη Λίζι μακριά όπως θα είχα κάνει κανονικά και κανόνισα ένα ραντεβού μπροστά της.
Η Λίζι ήταν ένα μοντέλο που είχα γνωρίσει πριν μερικά χρόνια σε ένα πάρτι. Ήταν εκπληκτικά όμορφη και πολύ καλή στο κρεβάτι. Και πάνω απ' όλα δεν ήταν φαν των δεσμών. Συναντιόμασταν κατά καιρούς και περνούσαμε καλά.

Η Μπέλα όμως είχε μεθύσει και δεν μπορούσα να την αφήσω. Ο Άνταμ φυσικά προσφέρθηκε να την πάει αυτός σπίτι. Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω την Μπέλα μόνη της με αυτόν.

Και να λοιπόν που τώρα, παρά τις έντονες αντιρρήσεις της, είμαστε στο αυτοκίνητό μου.
Η Μπέλα, στο πίσω κάθισμα, έχει αποκοιμηθεί. Την κοίταζα συχνά από τον καθρέφτη. Ήταν κούκλα.

Πάρκαρα το αυτοκίνητο και βγήκα έξω. Έβγαλα προσεχτικά την Μπέλα από το αυτοκίνητο. Δεν ξύπνησε. Την μετέφερα στην αγκαλιά μου μέχρι το δωμάτιό της. Ήταν ελαφριά σαν πούπουλο. Μύρισα τα μαλλιά της. Ανέδιδαν ένα υπέροχο άρωμα λεβάντας. Στο σπίτι υπήρχε απόλυτη ησυχία αφού όλοι κοιμόντουσαν εδώ και ώρες.

Άνοιξα την πόρτα του δωματίου της και την έκλεισα πίσω μου με το πόδι. Όταν έκλεισε έκανε θόρυβο. Η Μπέλα αναδεύτηκε στην αγκαλιά μου, αλλά δεν άνοιξε τα μάτια της.
Προχώρησα στο δωμάτιο και την άφησα απαλά στο κρεβάτι της. Κοίταξα το υπέροχο πρόσωπό της και απομάκρυνα τα μαλλιά από το λαιμό της.

Χάιδεψα με το δάχτυλό μου το λαιμό της και το στέρνο της. Ήθελα τόσο πολύ να την φιλήσω.
Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι της και άρχισα να περπατάω πάνω κάτω στο δωμάτιο. Μα τι έκανα; Ήταν μεθυσμένη και κοιμόταν βαθιά και εγώ σκεφτόμουν να την φιλήσω! Η Μπέλα μάλλον από μένα κινδύνευε και όχι από τον Άνταμ!

Πήρα μερικές ανάσες και την πλησίασα ξανά. Έπρεπε να συγκεντρωθώ. Έσκυψα πάνω της και απομάκρυνα τις τιράντες του φορέματος από τους ώμους της. Έπιασα το ύφασμα πάνω από τα πόδια της και το τράβηξα προς τα κάτω αργά. Είχε κολλήσει. Πέρασα το χέρι μου κάτω από τη μέση της και την ανασήκωσα προσεχτικά. Ύστερα τράβηξα το φόρεμα αφήνοντά την με τα εσώρουχα. Δεν την κοίταξα καθόλου. Απομακρύνθηκα από κοντά της. Δίπλωσα το φόρεμα και το άφησα στην άκρη του κρεβατιού. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Γύρισα κοντά της και αυτή τη φορά επέτρεψα στον εαυτό μου μια γρήγορη ματιά. Το σώμα της ήταν υπέροχο. Το λευκό της δέρμα ερχόταν σε αντίθεση με τα μαύρα εσώρουχα που φορούσε.

Κατάπια με δυσκολία και ένιωσα να κοκκινίζω σαν μαθητούδι. Μα τι μου συνέβαινε; Ήταν θαυμάσια, σκέφτηκα καθώς την κοίταζα! Κούνησα το κεφάλι μου για να συνέλθω και την πήρα στην αγκαλιά μου. Την κράτησα με το ένα χέρι και με το άλλο ξεσκέπασα το κρεβάτι. Την ακούμπησα ξανά και την σκέπασα. Έκανα ένα βήμα πίσω και την παρατήρησα. Κοιμόταν τόσο βαθιά που δεν είχε καταλάβει τίποτα. Αναρωτιόμουν τι θα γινόταν αν ξύπναγε!

Χαμογέλασα και πήγα προς την πόρτα.

<<Έντουαρντ>>ψιθύρισε η Μπέλα και κοκάλωσα στη θέση μου.
Είχε ξυπνήσει. Γύρισα αργά προς το μέρος της και την είδα να αλλάζει πλευρό. Κοιμόταν και ονειρευόταν. Ονειρευόταν εμένα, σκέφτηκα και η καρδιά μου άρχισε να ανεβάζει παλμούς.

Βγήκα από το δωμάτιο κοιτώντας την για μια τελευταία φορά.

Έκανα ένα κρύο ντους για να συνέλθω και ξάπλωσα. Ένιωθα υπέροχα! Αποκοιμήθηκα με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Όλα μου τα όνειρα περιελάμβαναν την Μπέλα!

Αυτό είναι το φόρεμα της Μπέλα!

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 13

Αναδεύτηκα στο κρεβάτι μου και χαμογέλασα. Ο ήλιος έμπαινε ζεστός μέσα από το παράθυρο και έκαιγε το δέρμα μου. Άνοιξα αργά τα μάτια και κοίταξα γύρω μου. Τεντώθηκα και σηκώθηκα από τα σκεπάσματα.

Έπαθα σοκ. Μόλις εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι φορούσα μόνο τα εσώρουχα. Αμέσως τράβηξα τα σκεπάσματα πάνω μου, λες και υπήρχε περίπτωση να με δει κανείς.
Έψαξα τριγύρω για το φόρεμα και το είδα διπλωμένο πάνω στο κρεβάτι μου. Μόλις το είδα οι μνήμες άρχισαν να επανέρχονται. Το εστιατόριο, ο Έντουαρντ, το ποτό...

Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι και παραλίγο να σωριαστώ. Το κεφάλι μου πονούσε και από την απότομη κίνηση ανακατεύτηκε το στομάχι μου. Δεν έπρεπε να πιω τόσο πολύ!
Είχα μεθύσει και σίγουρα είχα φέρει τον Έντουαρντ σε πολύ δύσκολη θέση. Μπορεί να με απέλυε, σκέφτηκα έντρομη και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου.

Δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Το στήθος μου πονούσε. Δεν ήθελα να αποχωριστώ την Ρένεσμι τόσο σύντομα. Πόσο επιπόλαια είχα συμπεριφερθεί!

Πήρα μερικές ανάσες και κοίταξα πάλι τον εαυτό μου. Δεν είχα ιδέα πως είχα βρεθεί εδώ. Το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν ήταν πως ο Έντουαρντ επέμενε να με γυρίσει στο σπίτι. Τελικά υπέκυψα και κοιμήθηκα στο αυτοκίνητο καθώς γυρνούσαμε.
Μάλλον η Μπρέντα μου είχε βγάλει τα ρούχα. Ένιωσα να κοκκινίζω. Ντρεπόμουν τόσο πολύ που με είδαν σε αυτή την κατάσταση!

Κούνησα το κεφάλι μου για να συνέλθω. Ό,τι έγινε έγινε, σκέφτηκα. Έπρεπε να πάω στην Ρένεσμι. Ίσως ο χρόνος που μου απέμενε μαζί της να ήταν ελάχιστος!

Κοίταξα το ρολόι πάνω στο κομοδίνο και έμεινα εμβρόντητη! Η ώρα κόντευε δώδεκα που σήμαινε πως η Ρένεσμι είχε ξυπνήσει εδώ και τρεις ώρες περίπου. Μα γιατί δε με ξύπνησαν;

Μπήκα γρήγορα στο μπάνιο και έκανα ένα κρύο ντους. Αυτό με ξύπνησε για τα καλά!

Φόρεσα ένα άνετο γαλάζιο φόρεμα και στέγνωσα όπως μπορούσα τα μαλλιά μου με την πετσέτα. Σίγουρα αργότερα θα μπλέκονταν αλλά δεν είχα χρόνο για καλλωπισμούς.

Βγήκα από το δωμάτιο και πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο της Ρένεσμι. Όμως δεν την βγήκα εκεί. Έτρεξα στον διάδρομο και κατέβηκα γρήγορα τα σκαλιά. Κοίταξα γύρω μου και αποφάσισα να ψάξω στην κουζίνα. Δεν ήθελα να χάσω καθόλου χρόνο.
Μπήκα μέσα και βρήκα την Μπρέντα να πίνει καφέ.

<<Καλημέρα κορίτσι μου>> είπε ευγενικά και σηκώθηκε αμέσως για να μου βάλει καφέ.
<<Καλημέρα Μπρέντα>> είπα και πήρα στα χέρια μου την κούπα που μου προσέφερε.
<<Η Ρένεσμι;>>ρώτησα διστακτικά.
<<Α είναι έξω και παίζει>> είπε κοιτώντας προς τον κήπο. <<Μην ανησυχείς, την προσέχει η Άντζελα>> είπε βλέποντάς με να την ψάχνω με το βλέμμα μου.
<<Κάτσε να μου κάνεις παρέα>> είπε και μου έπιασε στοργικά το χέρι.
Δεν μπόρεσα παρά να της χαμογελάσω. Όμως δεν το έβρισκα σωστό να κάθομαι εδώ και να μην κάνω τη δουλειά μου.

<<Πως πέρασες χτες;>> με ρώτησε η Μπρέντα και ένιωσα να χλομιάζω.
<<Ήταν πολύ ωραία. Αλλά είδες πως ήμουν όταν γύρισα>> είπα και χαμογέλασα θλιμμένα.
<<Καλή μου, δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάς. Χτες κοιμήθηκα με το που έφυγες και κοιμόμουν ακόμα όταν γύρισες>> είπε και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της.
Είχα μείνει άναυδη! Αν δεν ήταν η Μπρέντα αυτή που μου έβγαλε τα ρούχα, τότε ποιος;
Σίγουρα ο Έντουαρντ θα ζήτησε τη βοήθεια της Τζέιν ή της Άντζελα. Θα προτιμούσα να ήταν η Μπρέντα πάντως. Ένιωθα πιο οικεία μαζί της.

Ήθελα όμως να σιγουρευτώ.
<<Που είναι η Τζέιν;>>ρώτησα δήθεν αδιάφορα.
<<Έφυγε χτες το βράδυ μετά από σένα. Είχε ρεπό. Θα επιστρέψει αύριο>> είπε η Μπρέντα και σηκώθηκε να πλύνει την κούπα της. Η δική μου παραλίγο να μου πέσει από τα χέρια. Άρα δεν ήταν ούτε η Τζέιν. Μόνο η Άντζελα έμενε. Εκτός κι αν.... Όχι! Δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι!

<<Καλύτερα να πάω στην μικρή>> είπα και σηκώθηκα αργά από τη θέση μου.
<<Εντάξει, γλυκιά μου. Άλλωστε κι εγώ πρέπει να μαγειρέψω>>

Βγήκα από την κουζίνα και κατευθύνθηκα προς τον κήπο. Βρήκα την Ρένεσμι να τρέχει γύρω γύρω κρατώντας μερικά λουλούδια και την Άντζελα να καθισμένη σε ένα από τα παγκάκια του κήπου.

<<Καλημέρα>> είπα τραβώντας την προσοχή τους. Η Ρένεσμι φώναξε ενθουσιασμένη και έτρεξε στην αγκαλιά μου. Την αγκάλιασα σφιχτά και εκείνη μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Χωρίς να πει τίποτα έβαλε τα λουλούδια κάτω από τη μύτη μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα.

<<Μυρίζουν υπέροχα, μικρή μου. Σαν εσένα>> είπα και μύρισα τα μαλλάκια της.
<<Έλα να μαζέψουμε λουλούδια>> είπε και με τράβηξε από το χέρι.
<<Αχ δεν ξέρω αν μπορούμε>> είπα κοιτώντας τον φροντισμένο κήπο γύρω μας.
<<Μην ανησυχείς>> είπε η Άντζελα και μας πλησίασε. <<Ο κύριος Έντουαρντ είπε πως η δεσποινίς μπορεί να έχει όποιο λουλούδι θέλει>> συνέχισε.

<<Τον πήρατε τηλέφωνο;>>ρώτησα έκπληκτη.
<<Όχι. Είναι εδώ. Δεν πήγε στην εταιρεία σήμερα>> είπε και ένιωσα να ανατριχιάζω. Ήταν εδώ!
Κούνησα απλώς το κεφάλι μου.
<<Ο κύριος Έντουαρντ μας ζήτησε να μη σε ξυπνήσουμε. Η δεσποινίς σε ζητούσε, αλλά ο κύριος επέμενε>> είπε η Άντζελα και χάιδεψε το κεφαλάκι της Ρένεσμι.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Τους ζήτησε να μη με ξυπνήσουν! Μάλλον ήμουν πολύ άσχημα χτες και πίστευε πως μου χρειαζόταν ξεκούραση. Είχα γίνει ρεζίλι!

<<Τώρα που είσαι εδώ μπορώ κι εγώ να συνεχίσω τις δουλειές μου>> είπε η Άντζελα και μας χαιρέτησε.

<<Πάμε;>> ρώτησε η μικρή τραβώντας το χέρι μου.
Της χαμογέλασα. <<Ναι αγάπη μου, πάμε>> είπα και αρχίσαμε να περπατάμε στον κήπο.

Δεν ήταν η Άντζελα αυτή που με είχε γδύσει. Ήμουν σίγουρη. Ο Έντουαρντ το είχε κάνει. Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Ντρεπόμουν τόσο πολύ αλλά παράλληλα έπιασα τον εαυτό μου να φαντάζεται τη σκηνή. Άραγε τι να σκέφτηκε όταν με είδε;
Θεέ μου! Τι μου συνέβαινε; Είχα χάσει το μυαλό μου;

<<Σου αρέσουν τα λουλούδια μου;>> ρώτησε η Ρένεσμι χαμογελώντας, βγάζοντας με από τις σκέψεις μου. Ήταν τόσο γλυκιά! Ήθελα να την πάρω στην αγκαλιά μου και να την κρατήσω εκεί.
<<Είναι πολύ όμορφα>> είπε και τσίμπησα τη μυτούλα της.
<<Θα τα δώσω στον θείο>> είπε και άρχισε να χοροπηδάει γύρω μου ενθουσιασμένη.
<<Θα σε βοηθήσω να διαλέξεις τα πιο όμορφα>>της είπα.

Ο κήπος ήταν υπέροχος! Στο φως της ημέρας μπορούσες να αναγνωρίσεις πραγματικά την αξία του.
Με την Ρένεσμι επικεντρωθήκαμε στα τριαντάφυλλα. Ήθελε όμως να τα κρατάει εκείνη. Έβγαζα τα αγκάθια αλλά τρυπήθηκα πολλές φορές.
Το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό. Το μπουκέτο με τα λουλούδια ήταν πραγματικά πολύ όμορφο!

<<Πάμε να του το δώσουμε;>> ρώτησε η Ρένεσμι και τα μάτια της έλαμπαν. Ήταν φανερό ότι τον αγαπούσε πάρα πολύ.
<<Ναι γλυκιά μου>> είπα και της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο. Μύριζε πιο ωραία και από τα λουλούδια αυτό το παιδί.

Μπήκαμε στο σπίτι και κατευθυνθήκαμε προς το γραφείο του Έντουαρντ. Αναρωτιόμουν πως να ήταν. Ένιωθα έναν κόμπο στο στομάχι καθώς πλησιάζαμε προς την πόρτα του γραφείου. Φοβόμουν τόσο πολύ το βλέμμα του. Σίγουρα θα ήταν επικριτικό.

Χτύπησα ελαφρά την πόρτα και η βελούδινη φωνή του μας επέτρεψε να περάσουμε.
Άνοιξα την πόρτα και η Ρένεσμι εξαφανίστηκε από το πλευρό μου και έτρεξε στον Έντουαρντ που καθόταν πίσω από ένα μεγάλο γραφείο. Σίγουρα ήταν πανάκριβο!

Ο Έντουαρντ φόραγε ένα γαλάζιο πουκάμισο με κοντά μανίκια και ανοιχτά τα πρώτα κουμπιά. Τα μαλλιά του όπως πάντα ήταν ένα χάος που με προκαλούσε να τα αγγίξω. Ξεροκατάπια και τράβηξα τα μάτια μου από πάνω του.

Σηκώθηκε κάνοντας το γύρο του γραφείου και έσκυψε μπροστά στην Ρένεσμι χαϊδεύοντας τα μαλλιά της. <<Τι κάνεις εδώ, μικρή μου;>> ρώτησε χαμογελώντας .
<<Κοίτα>> είπε η Ρένεσμι δείχνοντάς του τα λουλούδια. <<Είναι για σένα>> συνέχισε χαρίζοντας του ένα γοητευτικό χαμόγελο. Αυτό το παιδί μπορούσε να κερδίσει τον καθένα, σκέφτηκα βλέποντάς και τους δύο να μυρίζουν τα λουλούδια.

<<Είναι πολύ όμορφα Ρένεσμι. Σε ευχαριστώ πολύ>> είπε παίρνοντας το μπουκέτο από τα χέρια της.
<<Η Μπέλα με βοήθησε>> είπε και έτρεξε δίπλα μου. Και πιάνοντας με από το χέρι με τράβηξε προς τον Έντουαρντ. Τα μάγουλά μου είχαν πάρει φωτιά. Δεν τολμούσα να τον κοιτάξω.

<<Καλημέρα Μπέλα>> είπε αδιάφορα και μου γύρισε την πλάτη κατευθυνόμενος πάλι στο γραφείο του.
Η αδιαφορία του αυτή ήταν χειρότερη απ' όσο μπορούσα να φανταστώ.
Ένα χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα. Ο Έντουαρντ είπε περάστε και η Άντζελα μπήκε στο γραφείο.
<<Είναι ώρα να φάει η δεσποινίς>> ανακοίνωσε. <<Ερχόμαστε>> είπα πιάνοντας το χέρι της Ρένεσμι.
<<Μια στιγμή>> είπε ο Έντουαρντ. <<Άντζελα, συνόδευσε εσύ την Ρένεσμι. Μπέλα, μείνε λίγο. Θέλω να σου μιλήσω>> είπε κάνοντάς με να παγώσω. Σίγουρα θα με επίπληττε για τη χτεσινή μου συμπεριφορά! Τα χέρια μου έτρεμαν...

Η Άντζελα πήρε την μικρή και έφυγε από το γραφείο. Έκατσα απέναντι του αρκετά μακριά από το γραφείο και από αυτόν. Ένιωθα ότι πλησίαζε το τέλος.

<<Κάθισε σε παρακαλώ>> είπε κοιτώντας την οθόνη του υπολογιστή του. Με βαριά βήματα πλησίασα και έκατσα στην αναπαυτική πολυθρόνα απέναντί του.

Για μερικά βασανιστικά δευτερόλεπτα δεν έλεγε τίποτα. Ούτε καν με κοιτούσε!
Μετά από λίγο σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε. Ετοιμάστηκε να μιλήσει αλλά σταμάτησε κοιτώντας τα χέρια μου. <<Τι έπαθες;>> ρώτησε ανήσυχος.
Κοίταξα τα χέρια μου και κατάλαβα.

<<Δεν είναι τίποτα. Τρυπήθηκα όταν μάζευα τα τριαντάφυλλα για τη Ρενεσμι>> είπα και σκούπισα το αίμα.
<<Περίμενε>> είπε και τον είδα να ψάχνει κάτι σε κάποιο συρτάρι.

<<Ορίστε>> είπε δίνοντάς μου ένα μαντίλι.
<<Ευχαριστώ>> είπα παίρνοντας το. Έσκυψα το κεφάλι μου και περιποιήθηκα τα χέρια μου.

<<Πως είσαι;>>. Αυτή του η ερώτηση με ξάφνιασε.
<<Εεε, καλά είμαι>> είπα περνώντας αμήχανα τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί.
<<Νομίζω ήταν καλή ιδέα που ζήτησα να μη σε ξυπνήσουν. Χρειαζόσουν ξεκούραση. Δεν ήσουν πολύ καλά χτες>> είπε μπαίνοντας επιτέλους στο θέμα.
Ξεροκατάπια. Δεν ήξερα από που να αρχίσω.
<<Συγγνώμη>>άρχισα. <<Ήπια πολύ χτες και φοβάμαι ότι μπορεί να σε έφερα σε δύσκολη θέση. Πραγματικά δεν το ήθελα. Λυπάμαι πάρα πολύ>>είπα χωρίς να τολμώ να τον κοιτάξω.

Δεν απάντησε και έτσι συνέχισα.
<<Σίγουρα δε θα με θεωρείς πλέον κατάλληλη για να φροντίζω τη Ρένεσμι!>> είπα και ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν. Τα χέρια μου είχαν ιδρώσει και τα πόδια μου έτρεμαν.
Για πρώτη φορά από τη στιγμή που είχα μπει στο γραφείο το πρόσωπο του Έντουαρντ φανέρωνε κάποιο συναίσθημα. Έκπληξη!

<<Μπέλα, μη μου πεις πως σου πέρασε από το μυαλό ότι θα σε απολύσω επειδή μέθυσες; Καταλαβαίνω πως δεν είσαι συνηθισμένη. Είσαι πολύ νέα και δεν ξέρεις πως να προσέχεις τον εαυτό σου>> είπε υπεροπτικά.

Μα τι νόμιζε πως ήμουν; Κανένα μωρό; Και τι εννοούσε λέγοντας ότι δεν μπορούσα να φροντίσω τον εαυτό μου; Και όλα αυτά τα παιδιά που είχαν φροντίσει τι ήταν;
Όμως δεν μπορούσα να του τα πω αυτά! Γιατί ήξερα ότι είχε δίκιο! Είχα απογοητεύσει τον εαυτό μου..

<<Και δε νομίζω ότι υπάρχει κάποια πιο κατάλληλη από σένα για τη Ρένεσμι>> είπε σοβαρός.
Αυτό ήταν μεγάλη ανακούφιση. Δε θα έχανα τη Ρένεσμι!

<<Και όχι μόνο>> ψιθύρισε πονηρά και με έκανε να τον κοιτάξω. Τα μάτια του έκαιγαν και εγώ ανακάθισα αμήχανα στην πολυθρόνα. Τι στο καλό εννοούσε πάλι;

<<Θέλω όμως να σου πω κάτι σοβαρό>> είπε και η ανησυχία μου επανήλθε.
Κούνησα απλώς το κεφάλι μου και περίμενα με αγωνία.

<<Μου τηλεφώνησε ο Άνταμ και με ρώτησε πως είσαι>> είπε αργά κοιτώντας με διερευνητικά.
<<Αυτό ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους του>> είπα επιφυλακτικά. Πραγματικά δεν καταλάβαινα που μας οδηγούσε αυτή η συζήτηση.

<<Μου ζήτησε το τηλέφωνό σου>> συνέχισε και το πρόσωπό του είχε μετατραπεί σε μία ψυχρή μάσκα.

Είχα μείνει άναυδη. Ο Άνταμ είχε μεγάλο θάρρος. Δεν ήξερα τι να πω. Ήμουν μάλλον κολακευμένη από το ενδιαφέρον του. Όμως δεν είπα τίποτα. Κάτι στο ύφος του Έντουαρντ με έκανε να νιώθω πως ήταν καλύτερα να μη μιλήσω.

<<Δεν του το έδωσα φυσικά>> είπε τελικά και ακούμπησε πίσω στην πλάτη της πολυθρόνας.
Τον κοίταξα ερωτηματικά.

<<Δεν είναι για σένα Μπέλα>>μου εξήγησε. Είχα αρχίσει να ενοχλούμε. Δεν μπορούσε να αποφασίζει αυτός για μένα.

<<Λοιπόν είμαι αρκετά μεγάλη για να....>> ξεκίνησα να λέω, αλλά με σταμάτησε σηκώνοντας το χέρι του.
<<Μπέλα, ο Άνταμ το μόνο που θέλει είναι να διασκεδάσει μαζί σου. Είναι επιπόλαιος και ποτέ δεν κάνει σταθερές σχέσεις. Οι γυναίκες είναι ένα παιχνίδι για αυτόν. Δε θα ήταν φρόνιμο να μπλέξεις μαζί του>> είπε κάνοντας το αίμα να ανέβει στο κεφάλι μου! Μα καλά νόμιζε ότι θα έκανα αυτό που ήθελε αυτός; Δεν ήμουν παιδί και δεν είχε κανένα δικαίωμα να μου λέει τι θα κάνω και με ποιόν!

<<Νόμιζα ότι ο Άνταμ είναι φίλος σου>> είπα σηκώνοντας το φρύδι μου.
<<Είναι>>είπε απλά.
<<Είστε φίλοι και εσύ είσαι όπως κι αυτός. Δε θα έκανες παρέα μαζί του αν σε ενοχλούσε ο χαρακτήρας του>> είπα και περίμενα να θυμώσει. Αλλά δε με ένοιαζε!

<<Είμαι σαν αυτόν. Αλλά τώρα δε μιλάμε για μένα>> είπε με απάθεια και ομολογώ ότι απογοητεύτηκα. Περίμενα να μου πει πως έκανα λάθος. Πως δεν ήταν σαν τον Άνταμ. Ένιωσα τόσο ηλίθια. Ο Έντουαρντ ήταν ειλικρινής. Οι γυναίκες όντως ήταν ένα παιχνίδι για αυτόν και δεν το αρνούνταν.

Γιατί όμως με ενοχλούσε τόσο πολύ; Γιατί πονούσα; Μήπως ήθελε να μου πει πως ότι συνέβη μεταξύ μας ήταν απλώς ένα παιχνίδι;
Ε λοιπόν δε με ένοιαζε, είπα στον εαυτό μου.

<<Εντάξει Έντουαρντ. Μην ανησυχείς. Βρίσκομαι εδώ για δουλειά και είναι επαγγελματίας>> είπα τονίζοντας ιδιαίτερα τα τελευταία λόγια.
Τον είδα να συνοφρυώνεται αλλά δε μίλησε. Η κουβέντα μας είχε τελειώσει. Σηκώθηκα από τη θέση μου.
<<Και τώρα, αν μου επιτρέπεις, πάω στη Ρένεσμι>>είπα και περίμενα να μου απαντήσει.
<<Ναι φυσικά. Θα σας δω σε λίγο>> είπε και γύρισε στη δουλειά του.
Γύρισα την πλάτη, αλλά σταμάτησα μόλις θυμήθηκα κάτι.

<<Θα ήθελα να ζητήσω κάτι>> είπα και σήκωσε το κεφάλι του από την οθόνη.
<<Σε ακούω>> είπε και με κοίταξε σοβαρός.
<<Θα ήθελα να πάρω μια άδεια για το βράδυ του Σαββάτου. Έρχονται κάποιοι φίλοι μου και θα ήθελα να τους δω>> είπα και περίμενα με αγωνία την απάντησή του.
Η Άλις και ο Τζάσπερ με την μπάντα θα ήταν εδώ το Σάββατο και ήθελα τόσο πολύ να τους δω!

<<Θα συναντήσεις τον αγαπημένο σου;>> ρώτησε με θράσος σηκώνοντας περιπαιχτικά το φρύδι του, κάνοντάς με έξαλλη!!

Ήταν απίστευτος!

Κεφάλαιο 14

Είχα μείνει άναυδη! Τι θράσος! Μα ποιος νόμιζε ότι ήταν; Περίμενα να μου πει πως έκανε πλάκα ή κάτι τέτοιο. Η στάση του όμως δεν άλλαζε. Με κοιτούσε με αυτό το υπεροπτικό χαμόγελο στα χείλη και περίμενε μια απάντηση στην εντελώς αδιάκριτη ερώτησή του.

<<Δε νομίζω πως σας αφορά αυτό το θέμα>> είπα ήρεμα χρησιμοποιώντας τον πληθυντικό. Προσπαθούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Ήλπιζα να μη φαινόταν πόσο ενοχλημένη ήμουν.

Χαμογέλασε και κοίταξε την οθόνη του υπολογιστή του. Μετά γύρισε σε μένα και σοβαρός πια είπε <<Φυσικά. Δε με ενδιαφέρει>>. Συνέχισε να κοιτά τον υπολογιστή του. Είχαν περάσει μόλις λίγα δευτερόλεπτα, αλλά μου φάνηκαν αιώνες. Έδειχνε να με έχει ξεχάσει. Τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να βήξω για να του τραβήξω την προσοχή μου μίλησε.

<<Είσαι ελεύθερη το Σάββατο. Αφού τελειώσεις με τη Ρένεσμι φυσικά>> είπε αυστηρά. Ήμουν έτοιμη να τον διαβεβαιώσω ότι δεν σκόπευα να αφήσω τη Ρένεσμι. Θα έφευγα όταν αυτή θα κοιμόταν.

Αλλά δεν πρόλαβα να του τα πω αυτά γιατί συνέχισε. <<Μπορείς να πας όπου θες και με όποιον θες>> είπε ψυχρά υπογράφοντας τα χαρτιά μπροστά του.

Πως γινόταν τη μία στιγμή να είναι θρασύς και είρων και την αμέσως επόμενη ψυχρός και απόμακρος; Οι ψυχολογικές του μεταπτώσεις θα με τρέλαιναν!

Προφανώς η συζήτηση είχε τελειώσει αλλά εγώ στεκόμουν εκεί, καθηλωμένη, ανίκανη να κουνηθώ.
Σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε κάνοντας το στομάχι μου να δεθεί κόμπος.

<<Μπορείς να πηγαίνεις τώρα>> είπε αργά, τονίζοντας την κάθε λέξη σαν να μιλούσε σε άτομο διανοητικά καθυστερημένο. Αυτό με έκανε να θυμώσω και να συνέλθω.

<<Φυσικά>> είπα και έκανα μεταβολή βγαίνοντας γρήγορα από το γραφείο του. Απομακρύνθηκα βιαστικά από κει και όταν βρέθηκα αρκετά μακριά ακούμπησα στον τοίχο να πάρω μια ανάσα. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να ηρεμήσω.

Τι θα έκανα με τον Έντουαρντ; Ήταν τόσο περίεργος. Από τη μία με καλούσε για φαγητό και από την άλλη έκανε σαν να μην υπήρχα. Για να μη σχολιάσω το φιλί στον κήπο!
“Σίγουρα είναι διχασμένη προσωπικότητα” σκέφτηκα και χαμογέλασα. Το λάθος ήταν δικό μου. Είχα αφήσει τα πράγματα να πάρουν μια τροπή που δε μου άρεσε καθόλου. Οι σχέσεις μου με τον Έντουαρντ έπρεπε να είναι καθαρά επαγγελματικές. Όπως με όλους τους προηγούμενους εργοδότες μου. “Φυσικά κανένας από αυτούς δεν είχε την εμφάνιση του Έντουαρντ” σκέφτηκα αλλά έδιωξα αυτή τη σκέψη. Το ότι ήταν τόσο απίστευτα όμορφος και μου ασκούσε μια ακαταμάχητη έλξη δεν άλλαζε το γεγονός ότι δούλευα γι' αυτόν. Μια σκέψη πέρασε σαν αστραπή από το μυαλό μου. Αν ήθελα να γλιτώσω από αυτόν τον άντρα έπρεπε να σηκωθώ και να φύγω. Να μην τον ξαναδώ ποτέ!

Όμως υπήρχε και η Ρένεσμι, η οποία με χρειαζόταν. Και οι δύο τους χρειάζονταν βοήθεια για να πετύχει η σχέση μεταξύ τους. Ειδικά ο Έντουαρντ, που δυσκολευόταν τόσο να ανοιχτεί και να δείξει στην ανιψιά του αγάπη και στοργή. Θα έμενα λοιπόν και θα βοηθούσα την μικρή και ας ήμουν όμηρος των συναισθημάτων μου για τον θείο της.

Από δω και πέρα θα αφοσιωνόμουν στη Ρένεσμι. Αυτό ήταν το σωστό. Ίσιωσα το κορμί μου και κατευθύνθηκα προς την τραπεζαρία όπου θα έβρισκα τη μικρή.

ΈΝΤΟΥΑΡΝΤ

Ήμουν έξαλλος! Ήμουν έξαλλος με τον άτιμο τον Άνταμ που τόλμησε να ζητήσει το τηλέφωνο της Μπέλλα. Ήθελε να τη βγάλει έξω στο πρώτο της ρεπό. Πάνω από το πτώμα μου!

Ήμουν έξαλλος με τον καλύτερό μου φίλο, τον Τζος, ο οποίος, χωρίς καμία αμφιβολία, παρενοχλούσε την καινούρια του γραμματέα, και δε σήκωνε το τηλέφωνό του για να του μιλήσω!

Και τέλος ήμουν έξαλλος με την Μπέλλα, η οποία.... με είχε βάλει στη θέση μου! Πως στο καλό μου ήρθε να την ρωτήσω για το ποιον θα συναντούσε; Είχε δίκιο. Δε με αφορούσε! Δεν είχα κανένα δικαίωμα να συμπεριφέρομαι σαν άξεστος και αδιάκριτος. Δεν ήμουν έτσι. Όμως όταν ήμουν μαζί της εύκολα έχανα τον έλεγχο και έλεγα πράγματα που δεν έπρεπε.

“Πρέπει να την αφήσω ήσυχη” σκέφτηκα. Όχι ότι θα είναι εύκολο. Η Μπέλλα έχει κάτι που με τραβάει κοντά της. Που με κάνει να τη θέλω. Αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Η Μπέλλα δεν είναι για μένα. Ή μάλλον εγώ δεν είμαι γι' αυτήν.
Δε μου είχε δώσει την εντύπωση πως ήταν μια γυναίκα που έψαχνε για απλό και χωρίς δεσμεύσεις σεξ. Αντιθέτως εγώ δεν ήμουν διατεθειμένος να δεσμευτώ με καμία γυναίκα. Δεν ήταν στα άμεσα σχέδιά μου.

Οπότε η καλύτερη λύση ήταν να αφήσω την Μπέλλα στην ησυχία της. Πολλές γυναίκες είναι πρόθυμες να μου προσφέρουν αυτό, που πιθανώς οι αρχές της δεσποινίς Σουάν δεν της το επιτρέπουν.

Αυτή ήταν η απόφασή μου. Δε θα την ενοχλούσα με κανέναν τρόπο από δω και πέρα.
Κοίταξα τα χαρτιά μπροστά μου και σκέφτηκα τη Ρόζαλι. Τα ήθελε αύριο υπογεγραμμένα στο γραφείο της για να τα ταχυδρομήσει. Άρχισα λοιπόν να δουλεύω και έβγαλα την νταντά από το μυαλό μου.

Μερικές μέρες μετά....

<<Δηλαδή θα φύγεις;>> ρώτησε παραπονιάρικα η Ρένεσμι, ενώ εγώ χτένιζα τα μαλλιά της.
<<Όχι προτού κοιμηθείς>> της είπα χαμογελώντας. Δε φάνηκε όμως να ικανοποιείται.
<<Ναι, αλλά θα φύγεις!>> επέμεινε. <<Κι αν ξυπνήσω το βράδυ; Ποιος θα είναι μαζί μου;>> ρώτησε κοιτώντας με σοβαρά. Ώρες ώρες, όταν με κοίταγε έτσι, ξεχνούσα πόσο μικρή ήταν.

<<Η Μπρέντα>> είπα με σιγουριά και της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο.
<<Η Μπρέντα δε χωράει να ξαπλώσει μαζί μου στο κρεβάτι>> είπε κάνοντάς με να ξεσπάσω σε γέλια.
<<Γιατί γελάς;>> με ρώτησε εκνευρισμένη. Ήταν αξιολάτρευτη.
<<Τίποτα>> της είπα και συνέχιζα να την χτενίζω. Για λίγα λεπτά δεν έλεγε τίποτα. Δεν ήθελα να τη στεναχωρήσω. Ήξερα πως αν με παρακαλούσε λίγο ακόμα να μείνω μαζί της θα υπέκυπτα. Αλλά ήθελα τόσο πολύ να δω την Άλις και τον Τζαζ. Μου έλειπαν τόσο πολύ!

<<Καλά>> είπε ξαφνικά βγάζοντας με από τις σκέψεις μου. Σταμάτησα να την χτενίζω και την κοίταξα. <<Πήγαινε>> είπε και μου χαμογέλασε. <<Θέλω όμως να μου διαβάσεις ένα παραμύθι πριν φύγεις. Μπορείς;>> ρώτησε παρακλητικά.
<<Φυσικά! Άλλωστε σου είπα πως δε θα φύγω πριν κοιμηθείς>> τη διαβεβαίωσα και τη σήκωσα στην αγκαλιά μου για να την βάλω κάτω από τα σκεπάσματα.

Έψαξα στη βιβλιοθήκη να βρω ένα παραμύθι που δεν της είχα διαβάσει. Δεν της άρεσε να ακούει την ίδια ιστορία δύο φορές. Την επόμενη φορά που θα πήγαινα στο κέντρο θα της έπαιρνα οπωσδήποτε μερικά βιβλία. Τελικά βρήκα ένα και πήγα να ξαπλώσω δίπλα της. Αμέσως, όπως έκανε κάθε βράδυ από τότε που είχα έρθει εδώ, χώθηκε στην αγκαλιά μου. Άρχισα λοιπόν να της διαβάζω ενώ κατά διαστήματα με διέκοπτε για να της εξηγώ κάτι που μπορεί να μην κατάλαβε.

<<Σου άρεσε;>> τη ρώτησα όταν έκλεισα το βιβλίο. <<Ναι>> είπε σιγανά και κατάλαβα ότι από στιγμή σε στιγμή θα την έπαιρνε ο ύπνος.

<<Μπέλλα;>> είπε ξαφνικά. <<Τι είναι, καρδιά μου;>> ρώτησα φιλώντας την κορυφή του κεφαλιού της. <<Θα είσαι εδώ το πρωί;>> ρώτησε ανήσυχη.
<<Μα φυσικά. Δε θα πάω πουθενά>> της απάντησα.
<<Ωραία>> ψιθύρισε και έκλεισε τα μάτια παραδομένη σε έναν, όπως ευχόμουν, γλυκό ύπνο.

Σηκώθηκα προσεχτικά από το κρεβάτι και τη σκέπασα. Τη φίλησα στο μέτωπο και βγήκα από το δωμάτιο. Στο διάδρομο δεν άφησα τον εαυτό μου να κοιτάξει μέσα στο δωμάτιο του Έντουαρντ όπου η πόρτα ήταν ανοιχτή. Τις τελευταίες μέρες τον είχα δει ελάχιστα, αν και μέναμε στο ίδιο σπίτι. Όποτε έτυχε να συναντηθούμε περιοριστήκαμε στα τυπικά. Κανένα είδος οικειότητας.
Ήμουν ευχαριστημένη. Ή τουλάχιστον αυτό έλεγα στον εαυτό μου.

Όταν μπήκα στο δωμάτιό μου κοίταξα την ώρα. Ήταν κιόλας δέκα. Έπρεπε να βιαστώ. Ξέχασα τον Έντουαρντ και επικεντρώθηκα στο να βρω τα κατάλληλα ρούχα. Η Άλις θα με κατσάδιαζε αν δε ντυνόμουν σωστά. Στη σκέψη αυτή χαμογέλασα. Λάτρευα την Άλις και ήμουν κάτι παραπάνω από ευτυχισμένη που θα την ξανά έβλεπα.

Έπιασα τα μαλλιά μου σε μια ψηλή και προσεγμένη αλογοουρά και έβαλα στα αφτιά μου τα μαύρα σκουλαρίκια που μου είχε κάνει δώρο ο Τζάσπερ στα γενέθλιά μου. Φόρεσα ένα εφαρμοστό μαύρο τζιν, το οποίο συνδύασα με μαύρες γόβες και ένα απλό άσπρο φανελάκι με στάμπα. Έβαλα μερικά βραχιόλια, το αγαπημένο μου δαχτυλίδι και έμενε το μακιγιάζ.

Έβαψα έντονα τα μάτια μου και απέφυγα το μέικ απ. Φόρεσα το δερμάτινο τζάκετ μου, που λάτρευα και βγήκα από το δωμάτιο. Είχα καλέσει είδη ένα ταξί. Κοίταξα το μήνυμα που μου είχε στείλει η Άλις με τη διεύθυνση του κλαμπ που θα έπαιζε ο Τζάσπερ και η μπάντα του.

Κοίταζα το κινητό όταν παραλίγο να πέσω πάνω στον Έντουαρντ, ο οποίος τώρα μάλλον γύριζε από τη δουλειά.

<<Με συγχωρείς>> του είπα και ένιωσα να κοκκινίζω από ντροπή.
<<Δεν πειράζει. Θα βγεις>> είπε. Δεν ήταν ερώτηση. Ήταν προφανές.
<<Ναι>> απάντησα παρόλα αυτά. <<Η μπάντα των φίλων μου που σου έλεγα>>του είπα νιώθοντας λίγο περίεργα. Είχαν περάσει αρκετές μέρες από την τελευταία φορά που μείναμε μόνοι. Ειδικά σε τέτοια απόσταση ο ένας από τον άλλον.
<<Ναι, ναι θυμάμαι>> είπε αν και αμφέβαλλα. Με κοίταξε μια φορά από την κορυφή ως τα νύχια και ένιωσα να παραλύω. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι κρατούσα την ανάσα μου. Τι παράλογο!

<<Είσαι πολύ όμορφη>> είπε ξαφνικά κοιτώντας με στα μάτια. Ένιωσα όλο μου το σώμα να παίρνει φωτιά και η επιθυμία να βρεθώ στην αγκαλιά μου ήταν τόσο επιτακτική που έκανε τα μέλη μου να μουδιάζουν.
Και αυτός ήταν υπέροχος! Όπως πάντα άλλωστε. Φορούσε ένα γκρι κοστούμι και από μέσα μαύρο πουκάμισο. Ακόμα δεν είχα συνηθίσει το πόσο εκπληκτικά όμορφος ήταν.

<<Σε ποιο κλαμπ θα εμφανιστεί η μπάντα;>> ρώτησε αδιάφορα. Προσπαθούσε μάλλον να είναι ευγενικός και να ανοίξει μια συζήτηση.
Κοίταξα τη διεύθυνση από το κινητό μου και του την είπα. Αμέσως είδα την αναγνώριση στα μάτια του.
<<Ξέρω τον ιδιοκτήτη. Οι φίλοι σου πρέπει να είναι πολύ καλοί για να τους διάλεξε>> είπε και συνέχισε να με κοιτάει. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σκεφτόταν.

<<Πράγματι, είναι υπέροχοι>> είπα και χαμογέλασα. Χαιρόμουν τόσο για τον Τζαζ και τα παιδιά της μπάντας.

<<Θες να σε πάω εγώ;>> ρώτησε ξαφνιάζοντας με. Πριν προλάβω να απαντήσω απ' έξω ακούστηκε η κόρνα του ταξί.
<<Κάλεσα ταξί. Ευχαριστώ>> είπα και πέρασα από δίπλα του πηγαίνοντας στην πόρτα.

<<Καλά να περάσεις>> είπε και ανέβηκε τη σκάλα χωρίς να με ξανά κοιτάξει.
<<Καληνύχτα>> είπα ψιθυριστά και βγήκα από το σπίτι.