Για σένα

Αλήθεια, τι μέρα ήταν;
Η Ελευθερία μισανοιξε τα μάτια, αλλά το αχνό φως στο δωμάτιο της ήταν ανυπόφορο και τα έκλεισε ξανά σφιχτά. Δε θυμόταν τίποτα. Ένιωθε λες και στο εσωτερικό του κρανίου της είχαν φυτρώσει ένα εκατομμύριο αγκάθια και τρυπούσαν μανιασμένα τον ταλαίπωρο εγκέφαλό της. Η χθεσινοβραδυνή έξοδος δεν ήταν πια και τίποτα σπουδαίο. Η Βιβή επέμενε να πάνε σε κείνο το κλαμπ, γεμάτο με δήθεν φλώρους που σε κοιτάνε υποτιμητικά...ναι, αυτό το θυμόταν. Όμως, δεν ήπιε τίποτα, μόνο ένα αναψυκτικό. Η Βιβή φλέρταρε με έναν τύπο που της είχε φανεί αντιπαθής. Κι εκείνη...δε μπορούσε να θυμηθεί τι ακριβώς είχε κάνει για να περάσει αυτή η ανόητη βραδιά. Το κεφάλι της ήταν βαρύ, θολό.
Τράβηξε τα σκεπάσματα της που κρέμονταν στο πλάι του κρεββατιού και σκέπασε το πρόσωπό της.
Κάτι είχε συμβεί. Το ένιωθε, ότι το κενό μνήμης έκρυβε κάτι σημαντικό, κάτι διαφορετικό. Η ψυχρή ατμόσφαιρα του κλαμπ ήρθε ξανά στο μυαλό της. Λευκά και γαλάζια φωτορρυθμικά, άψυχη , παγερή μουσική, κενές φυσιογνωμίες και τρέντι ρούχα. Ανατρίχιασε στην ανάμνηση του χώρου και πάσχισε να ανασύρει πιο πολλές λεπτομέρειες για τα πρόσωπα. Η Βιβή, ντυμένη εξεζητημένα, να κρέμεται στο πλευρό εκείνου του βλάκα...πώς τον είπε; Αλέξη; Ο Αλέξης, σούπερ ευχαριστημένος από τον γελοίο εαυτούλη του, να στρώνει νωχελικά τη χωρίστρα του και να κοιτά γύρω του με ύφος αηδιασμένο και σνομπ. Εκείνη να θέλει απλώς να φύγει. Μια ξανθούλα με ένρινη, διαπεραστική φωνή να χορεύει άτσαλα κι αναίσθητα δίπλα της, σπρώχνοντας την κάθε τόσο, δίχως να μπαίνει στον κόπο να ζητήσει συγνώμη.

Ο Πέτρος στο πλευρό της...ο Πέτρος!
Η Ελευθερία αναπήδησε σχεδόν, αφήνωντας ένα επιφώνημα πανικού. Η ίδια της η φωνή την τρόμαξε. Ο Πέτρος; Η καρδιά της αγωνιούσε στο στήθος της, χτυπούσε άρρυθμα, βροντερά. Τι είχε συμβεί;
Αναζήτησε με τα δαχτυλά της το ανοικείο μούδιασμα στα χείλη της, που ξάφνου φούντωσε στη θύμηση του φιλιού. Του φιλιού;Οι εικόνες τρύπωσαν ένοχα στο μυαλό της, και πάσχισε να ενώσει τα κομμάτια του παζλ, να τις βάλει σε σειρά, να βρει την άκρη. Ο Πέτρος που την φιλούσε μπροστά σε όλους, κι εκείνη να λιώνει στην αγκαλιά του, να πεθαίνει να ανταποδώσει το φιλί με το ίδιο πάθος, κι όμως να μην το κάνει, από ντροπή και φόβο. Ο Πέτρος να την κρατάει πάνω του και να την κοιτάει με κείνα τα μάτια του, που μόνο να την βασανίζουν ήξεραν. Πώς είναι δυνατόν;
Δε μπορεί να συνέβη, δεν είναι δυνατόν. Δεν ήταν δυνατόν; Μαλλον είναι όνειρο.Ναι, ονειρευτηκα. Ένα κουτό όνειρο. Ευσεβείς πόθοι...
Μιλούσε δυνατά τόση ώρα; Ή μήπως οι σκέψεις της ήταν δυνατές σαν ουρλιαχτά;Παραληρούσε; Καθόλου απίθανο. Γέλασε με την ανοησία της. Ο Πέτρος; Ο Πέτρος να γυρίσει να της ρίξει δεύτερη ματιά; Φυσικά και δεν ήταν δυνατόν...

Κι όμως, τα χείλη της πυρπολούσε μια άγρια λαχταρα για αυτο το φιλί, και για τα άλλα που ακολούθησαν. Το σώμα της αντέδρασε απρόσμενα στην ανάμνηση, που ακόμα δεν ήξερε αν ήταν αληθινή ή πλάσμα της φαντασίας της, αναζητώντας τον υπαίτιο...πού; Τότε μόνο συνειδητοποίησε ότι στο πάτωμα βρίσκονταν πεταμένα τα ρούχα της, κι όχι μόναχα αυτά. Ένα τζιν, ένα πουκάμισο...Χριστέ μου! Το μυαλό της λες και έμεινε βουβό από σκέψεις, καθώς ένα κύμα πανικού τη σάρωνε. Τι έκανα χθες το βράδυ;
Κοίταξε δίπλα της για πρώτη φορά από την ώρα που ξύπνησε. Μια γνώριμη φιγούρα σκεπασμένη με τα μπερδεμένα σεντόνια, εκεί, στο κρεβάτι της. Η ανάσα της κόπηκε από το σοκ.
"Πέτρο;"
Η ερώτηση ακούστηκε ήρεμη,τρυφερή, λες κι εκείνη τη στιγμή δεν είχε περάσει τη μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής της. Εκείνος κοιμόταν ακόμη βαθιά. Δεν τόλμησε να μιλήσει ξανά. Απλά έμεινε να τον κοιτάζει, πελαγωμένη. Σιγά σιγά, η περασμένη νύχτα άρχισε να ξεδιπλώνεται ξεκάθαρη μπροστά στα μάτια της. Ο Πέτρος που τον συνάντησε τυχαία σε κείνο το κλαμπ, να πλήττει κι εκείνος με μια εξίσου βαρετή παρέα. Η κουβέντα τους, τα αστεία τους. Η δική της ευφορία, που απρόσμενα εκείνος έδειχνε να τη βρίσκει ενδιαφέρουσα. Η δική του ανταπόκριση σε κάθε της κίνηση. Η προσπάθεια να μείνουν κόσμιοι, να τηρήσουν τα προσχήματα, να φερθούν σα δυο ευγενικοί γνωστοί. Η αποτυχία τους να τα καταφέρουν...

Τελικά, δεν είχε πιει μόνο ένα αναψυκτικό...Θυμήθηκε το γλυκερη βότκα στο χέρι της, την αγωνία της να φανεί άνετη, και τον Πέτρο, όμορφο σαν άγγελο να γεμίζει το οπτικό της πεδίο και να σβήνει τα πάντα γύρω τους. Και τώρα, ήταν εκεί. Στ' αλήθεια είχαν κοιμηθεί μαζί εκείνο το βράδυ; Ενας κατακλυσμός από νέες αναμνήσεις την έκανε να ντραπεί όσο ποτέ άλλοτε. Πώς είχε φερθεί έτσι; Πώς μπόρεσε να το κάνει αυτο; Όσο κι αν όλη της η ύπαρξη παλλόταν συγχρονισμένη με κείνον, πώς μπόρεσε να παρασυρθεί; Δεν είχε μυαλό στο κεφάλι της; Δεν είχε...δεν είχε στάλα αυτοσεβασμού;Και τώρα; Τι θα σκεφτόταν για κείνη; Θα ήταν μια ακόμη στο σωρό με τις απανταχού κατακτήσεις του; Καυτά δάκρυας μετάνοιας ανέβηκαν στα μάτια της, μα δεν τόλμησε να τα σκουπίσει, από φόβο μήπως η παραμικρή κίνηση τον ξυπνήσει.
Εκείνος αναστέναξε στον ύπνο του και γύρισε προς το μέρος της.
Θεε μου, είναι τόσο όμορφος.
Τον κοίταξε με ανάμικτα συναισθήματα. Η απόρριψη που θα ερχόταν όταν εκείνος θα άνοιγε τα μάτια και την αντίκρυζε θα ήταν πικρή, το ήξερε. Έπρεπε να προετοιμάσει τον εαυτό της, να είναι δυνατή. Να μην του δείξει πόσο θα πονούσε. Πόσο πονούσε ήδη.

Το πρόσωπο του ήταν ήρεμο πάνω στο μαξιλάρι. Τα μαυρα του μαλλιά ανακατεμένα, τα όμορφα μάτια του κλειστά. Η Ελευθερία ήθελε να σηκωθεί, να φύγει μακριά του αλλά δεν ήθελε να χάσει ούτε δευτερόλεπτο από τη μοναδική ευκαιρία να τον βλέπει χωρίς καμιά αναστολή, χωρίς κανένα εμπόδιο. Ήταν εκεί, για λίγες ακόμη στιγμές δικός της. Ήθελε να φιλήσει τις πυκνές βλεφαρίδες του, να γευτεί για μια φορά ακόμη τη γλυκιά μυρωδιά του. Αλλά έμεινε ακίνητη, ελέγχοντας με κόπο ακόμα κι αυτή την αναπνοή της, μήπως τη νιώσει και ξυπνήσει. Και κράτησε τα χέρια της σφιχτά πάνω στα σεντόνια, να μην παρασυρθούν. Τι θα έκανε;
Πέρασαν λίγα λεπτά ακόμη, που έμοιαζαν ώρες και δευτερόλεπτα ταυτόχρονα. Τον ένιωσε να κινείται, να ανασαλεύει τον αέρα γύρω της στέλνοντας κύματα από τη θέρμη του προς το μέρος της. Ξυπνούσε.
"Ελευθερία;" μουρμούρισε πριν ακόμη ανοίξει τα μάτια "Ελευθερία;"

Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της, ο Πέτρος ήταν εκεί. Ο μεγάλος αδελφός της κολλητής της, ο μεγάλος αδελφός που ποτέ δεν είχε. Μια φιγούρα γνώριμη, οικεία, ένα αναπόσπαστο κομμάτι του παρελθόντος και του παρόντος της, του ίδιου του εαυτού της. Ο φίλος στα παιχνίδια, ο μέντορας στις ζαβολιές, ο αρχηγός της ομάδας, ο σωτήρας στις κακοτοπιές, ο τύραννος ,αργότερα, στα χρόνια της εφηβείας του, ο αδιάφορος φοιτητής, στα χρόνια της δικής της εφηβείας. Η Ελευθερία τον έβλεπε πάντα με τον ίδιο τρόπο, σαν ένα ακόμη πρόσωπο του άμεσου οικογενειακού της περιβάλλοντος, δεδομένο κι αγαπητό.

Ποτέ δεν είχε προσέξει αν είναι όμορφος, ή έστω ελκυστικός. Κανενός είδους γοητεία δεν ασκούσε πάνω της, και το μόνο του χαρακτηριστικό που την έκανε να την ξεχωρίζει από όλους τους άλλους ήταν η έμφυτη καλοσύνη του, η οποία δεν ήταν πάντα αντιληπτή και κατανοητή κατά τον πιο συνήθη τρόπο. Του άρεσε να σου βγάζει την ψυχή πρώτα, να σε κάνει ράκος, μόνο και μόνο για να διαπιστώσεις τελικά ότι υπήρχε σχέδιο πίσω από όλα αυτά, και το σχέδιο εξυπηρετούσε μόνο το να σε βοηθήσει ή να σε προστατέψει. Της Ελευθερίας της φαίνονταν εξαιρετικά κουραστικά όλα αυτά αλλά του τα συγχωρούσε μόνο και μόνο γιατί ήξερε ότι είχε καλή πρόθεση.

Δε θυμόταν πότε άρχισε να νιώθει διαφορετικά απέναντί του. Ήταν κάτι που ξεκίνησε ύπουλα, και ποτέ δεν μπόρεσε να προσδιορίσει την ακριβή στιγμή που τα αισθήματά της άλλαξαν. Ωστόσο, το συνειδητοποίησε μόνο όταν εκείνος τους γνώρισε την κοπέλα του, τη Νατάσσα. Η Ελευθερία ήταν τότε στο δεύτερο έτος της Ιατρικής, κι εκείνος είχε μόλις τελειώσει το στρατιωτικό του και είχε ανοίξει ένα μικρό τεχνικό γραφείο. Ήταν αρκετά ξιπασμένος σχετικά με τη δουλειά του, αλλά και τον εαυτό του, εν γένει, ή τουλάχιστον, έτσι της φαινόταν της Ελευθερίας. Οι γονείς του τον καμάρωναν, η αδελφή του και επιστήθια φίλη της, η Δήμητρα του έπλεκε το εγκώμιο πρωί βράδυ, κι η Ελευθερία αναρωτιόταν αν πάντα ο Πέτρος ήταν τόσο μοναδικός όσο όλοι ισχυρίζονταν κι εκείνη δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Αλλά δεν την πολυένοιαζε να το μάθει, κιόλας. Τουλάχιστον όχι μέχρι εκείνη την αποφράδα μέρα, που βγήκαν όλοι μαζί για καφέ και εκείνος έφερε μαζί του την κοπέλα του. Τη Νατάσσα. Ακόμα και το όνομα της έφερνε ανατριχίλα να το σκέφτεται από κείνη τη μέρα και μετά.

Η παρέα ήταν όλη μαζεμένη στο στέκι τους, τη μικρή καφετέρια της γειτονιάς. Ο Πέτρος είχε αργήσει, και η Δήμητρα γκρίνιαζε γιατί θα αργούσαν για το σινεμά.

«Ώχου, μωρέ, πάλι άργησε! Καλά δεν τον πιστεύω! Του είπα ότι το έργο αρχίζει στις εννιά, και είναι ήδη οχτώ και είκοσι!»

«Εντάξει, δεν χάλασε ο κόσμος. Θα προλάβουμε.»

«Ναι, ναι, θα προλάβουμε…»είπε η Δήμητρα με κοροϊδευτική φωνή. Φαίνεται πως το αμόρε του άργησε να καλλωπιστεί.»

«Το αμόρε;» Η Ελευθερία την κοίταξε περίεργα. «Ποιο αμόρε;»

«Α, δε στο είπα. Ο Πέτρος μας θα φέρει και το έτερον ήμισυ μαζί.» Η Δήμητρα έκανε έναν μορφασμό αποδοκιμασίας.

«Έχω χάσει πολλά επεισόδια, μάλλον. Ποιο αμόρε;» Γιατί δεν της άρεσε καθόλου αυτή η συζήτηση; Κι όμως έπρεπε πάσει θυσία να την κάνει.

«Την ωραίαν του πέραν. Μια ηλίθια που βρήκε ο αδερφός μου στο σακουλάκι με τα γαριδάκια. Άστα μωρέ, δεν τρώγεται με τίποτα.»

«Μπα, καινούργιο αίσθημα;»ειρωνεύτηκε κι η Ελευθερία για να εκμαιεύσει κι άλλες πληροφορίες. Επειγόντως.

«Μμμμμ, ναι» είπε κακιασμένα η Δήμητρα. «Μια ξινή ξανθιά ξυλόκοτα. Τα τρία ξι που σκοτώνουν.»

Η Δήμητρα δεν έλεγε ποτέ καλό λόγο για τις κοπέλες του Πέτρου. Άρα τα πράγματα ήταν δύσκολα. Δύσκολα; Η σκέψη πέρασε αυτόματα απ’ το μυαλό της Ελευθερίας, κι ένιωσε μια απροσδόκητη αγωνία να της σφίγγει την καρδιά. Και τι την ένοιαζε αυτήν αν η κοπέλα του Πέτρου ήταν όμορφη και καλή; Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά.

Το κατάλαβε κι αυτή ότι το ύφος της δεν ήταν σωστό, όταν η Δήμητρα την κοίταξε ερωτηματικά.

«Τι έπαθες; Φαίνεσαι λες κι έχεις στομαχόπονο.»

«Ναι…ναι, δεν έπρεπε να παραγγείλω καπουτσίνο, τελικά. Πάντα με πειράζει.» Τι γελοιότητες έλεγε;

«Και, που λες, θα μας την κουβαλήσει σήμερα. Δεν έχω δίκιο που γκρινιάζω;»

«Όχι» πετάχτηκαν με μια φωνή ο Φίλιππος κι η Ζωή από την άλλη πλευρά του τραπεζιού.

«Δεν κατάλαβα το πνεύμα σας! Θέλετε να μου πείτε κάτι;» είπε δήθεν θιγμένη εκείνη.

«Ότι γκρινιάζεις όλη την ώρα!» της πέταξε πειραχτικά ο Φίλιππος κι εξεσφενδόνισε μια αυτοσχέδια σαΐτα φτιαγμένη από μια χαρτοπετσέτα στην Ελευθερία. «Όχι σαν το κορίτσι μας, που στόμα έχει και μιλιά δεν έχει!»

Η Δήμητρα τον κοίταξε με ένα ύφος που, λίαν επιεικώς, σήμαινε κάτι ανάμεσα στο «άντε πνίξου» και «παράτα μας».

«Ελευθερία» συνέχισε εκείνος απτόητος «θα μου κρατάς το χέρι; Το ξέρεις ότι δεν τα μπορώ τα θρίλερ. Φοβάμαι.»

« Ευτυχώς, πάμε να δούμε κωμωδία.» είπε τσαντισμένα η Δήμητρα. Δεν της άρεσε που ο τρόπος που ο Φίλιππος έδειχνε ανοιχτά την προτίμησή του στην Ελευθερία.

«Ναι, αλλά και πάλι…φοβάμαι στο σκοτάδι…» επέμεινε πονηρά εκείνος.

Η Ζωή τον σκούντησε ανυπόμονα.

«Εντάξει, μωρό μου, αν είναι να κλαις, θα σου πάρω καραμέλα. Α, ορίστε» συμπλήρωσε «ήρθαν οι άνθρωποι.» Τράβηξε το δίδυμο αδερφό της από το μανίκι. «Έλα, κάνε λίγο χώρο στον καναπέ, που απλώθηκες!»

Ο Φίλιππος επιδεικτικά μετακινήθηκε προς το μέρος της Ελευθερίας, αφήνοντας τη θέση δίπλα στη Ζωή αδειανή.

«Εντάξει, εντάξει, θα είμαι καλό παιδί.» υποσχέθηκε όταν η Ελευθερία του έριξε ένα προειδοποιητικό βλέμμα. «Αν είσαι δίπλα μου…» Η φωνή του έσβησε, γεμάτη υπονοούμενα.

Η Ελευθερία ήταν διχασμένη ανάμεσα στην επιθυμία της να ρίξει μια σφαλιάρα στο Φίλιππο, μήπως και τον κάνει να συμμαζευτεί, και στην αιφνίδια απόγνωση που προσπαθούσε να καταπνίξει, πριν γυρίσει να αντικρύσει το ζευγάρι που κατέφτανε. Δεν ήξερε, δεν είχε μάθει τίποτα! Ο Πέτρος είχε κοπέλα! Για σύνελθε, είπε αυστηρά στον εαυτό της. Ο Πέτρος είχε πολλές κοπέλες μέχρι τώρα! Αυτή είναι ακόμη μία! Όμως δεν υπήρχαν λόγια να την κάνουν να νιώσει καλύτερα, ή μάλλον, σωστά. Κάτι δεν της άρεσε, κάτι δεν της πήγαινε καλά, ξαφνικά, όλα ήταν λάθος.

Ο Πέτρος πλησίασε την παρέα τους, τραβώντας από το χέρι μια κοπέλα. Η Ελευθερία την κοίταξε με δυσκολία. Ήταν ομορφούλα, και περίπου όπως την είχε περιγράψει η Δήμητρα. Ξανθιά, λεπτή, καλοντυμένη. Μια στεντόρεια φωνή μες στο κεφάλι της ούρλιαζε «Αντιπαθητική!». Και όντως, ήταν. Ή, εν πάσει περιπτώσει, έδειχνε φανερά ενοχλημένη από κάτι, λες και δυσανασχετούσε που βρισκόταν εκεί. Τι της έβρισκε; Η σκέψη ήρθε απρόσκλητη, κι η Ελευθερία για πρώτη φορά είδε τον Πέτρο με άλλα μάτια.

Ξαφνικά, διαπίστωσε ότι ο Πέτρος ήταν όμορφος. Τα μάτια του, που ποτέ δεν είχε ασχοληθεί να παρατηρήσει, δεν είχαν το συνηθισμένο καστανό χρώμα που νόμιζε. Ήταν γλυκά και μεγάλα, πλαισιωμένα από μακριές, σκούρες βλεφαρίδες, και γελούσαν ακόμη κι όταν τα χείλη του ήταν σοβαρά. Το πρόσωπό του ήταν ευγενικό και καλοσχηματισμένο, λες και δεν υπήρχε τίποτα λάθος πάνω του. Η μύτη του, τα χείλη του, η αχνή σκιά από γένια στα μάγουλά του, όλα, όλα, έμοιαζαν τέλεια. Η Ελευθερία ήξερε ότι είχε καρφωθεί πάνω του, αλλά αδυνατούσε να τραβήξει το βλέμμα. Ο Πέτρος! Το όνομά του αντήχησε μυστηριακά μες στις σκέψεις τις, και με όλες τις τις δυνάμεις έσπρωξε μακριά τη μαγεία που απείλησε να την ζαλίσει.

«Καλησπέρα σε όλους!» ανακοίνωσε ο Πέτρος χαρούμενα μόλις έφτασε κοντά τους. «Δεν αργήσαμε πολύ ελπίζω!»

«Εντάξει» παραδέχτηκε πικρόχολα η Δήμητρα « Δεν εξαντλήσατε όλα τα περιθώρια. Δεν προλάβαμε να πεθάνουμε περιμένοντας.»

Ο Πέτρος της τσίμπησε χαϊδευτικά το μάγουλο.

«Παιδιά, από δω η Νατάσσα, η κοπέλα μου.» Ο Πέτρος έκανε μια ευγενική χειρονομία προς την υπόλοιπη παρέα. «Νατάσσα, την Δήμητρα την ξέρεις. Η Ελευθερία, ο Φίλιππος και η Ζωή» συνέχισε δείχνοντας τον καθέναν ξεχωριστά. Όλοι έσπευσαν να καλώς ορίσουν την Νατάσσα, που απλά ένευσε, χαμογελώντας με λίγο περισσότερη συγκατάβαση απ’ όση θα έπρεπε. Η Δήμητρα έδωσε μια διακριτική αγκωνιά στην Ελευθερία και της έριξε ένα βλέμμα του τύπου «είδες τι σου έλεγα;».

Ο Πέτρος έκλεισε το μάτι στην Ελευθερία.

«Καιρό έχω να σε δω, μικρή. Πού χάθηκες;»

«Εεε, ξέρεις τώρα.» τραύλισε η Ελευθερία. «Διάβασμα, εργαστήρια. Η φετινή χρονιά είναι ζόρικη.»

Τον είδε να αγκαλιάζει την άλλη.

«Καλό κουράγιο» της ευχήθηκε εκείνος. « Αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν έχεις ανάγκη εσύ από τέτοιες ευχές. Σίγουρα θα σκίσεις.»

Ο έπαινός του για πρώτη φορά την έκανε να κοκκινίσει.

«Τι σχολή πας;» ρώτησε η Νατάσσα με κάποιο ίχνος ενδιαφέροντος.

«Ιατρική.»

«Α. Μάλιστα.» «Η Νατάσσα έχει τελειώσει το Οικονομικό της Νομικής.» φρόντισε να τους πληροφορήσει ο Πέτρος.

«Λοιπόν, τι λέτε; Δεν ξεκινάμε σιγά σιγά;» Η Δήμητρα ήταν κιόλας όρθια. «Τα λέμε στο δρόμο τα υπόλοιπα.»
«Ρε συ Δήμητρα, τι έχεις πάθει μ’ αυτή την ταινία;» διαμαρτυρήθηκε ο Φίλιππος.

«Θέλω να τη δω» μούτρωσε εκείνη. «Και μου υποσχεθήκατε ότι θα πάμε σήμερα.»

«Θα πάμε.» συμφώνησε εκείνος. «Αλλά μην κάνεις έτσι. Δίπλα είναι το σινεμά. Σε μισό λεπτό φτάσαμε.»

«Κι αν δε βρούμε καλές θέσεις;»

«Σιγά την κοσμοπλημμύρα που θα ‘χει. Απ’ ότι διάβασα στην εφημερίδα, είναι μάπα.»

«Αν δε θες, μην έρχεσαι!»

Η Δήμητρα ήταν ήδη πολύ τσαντισμένη με το Φίλιππο, έχοντας εξαντλήσει τα έτσι κι αλλιώς περιορισμένα αποθέματα υπομονής που διέθετε, τουλάχιστον ως προς το πρόσωπό του. Η Ελευθερία δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ο Φίλιππος μπορούσε να είναι ταυτόχρονα τόσο τυφλός κι αναίσθητος, ώστε όχι μόνο να απορρίπτει τη Δήμητρα με την άχαρη συμπεριφορά του αλλά και να την κοντράρει κιόλας από πάνω. Οι άντρες είναι τόσο ανώριμοι.

«Ελάτε, ελάτε τώρα εσείς οι δύο, ειρήνη υμίν» είπε προσπαθώντας να κατευνάσει την εξαγριωμένη Δήμητρα που έμοιαζε έτοιμη να ξεσπάσει σε κλάμματα.

Ο Πέτρος έκανε ένα παιχνιδιάρικο κεφαλοκλείδωμα στην αδερφή του.

«Άντε, πάμε, παραπονιάρα.»

Ο Φίλιππος έδειχνε να κάνει τη μεγαλύτερη αγγαρεία της ζωής του.

«Για σένα έρχομαι» ψιθύρισε στην Ελευθερία πεισματάρικα. «Να το ξέρεις.»

«Φίλιππε…δεν είναι καλή ώρα τώρα.» Ακούστηκε λιγάκι πιο απότομη απ’ όσο ήθελε. Εκείνος την κοίταξε προσβεβλημένος.

Η Ελευθερία βρισκόταν εν μέσω πυρών, ή έστω έτσι της φαινότανε. Από τη μια η ανεπιθύμητη εμπλοκή της στο θέμα της Δήμητρας και του Φιλίππου, από την άλλη, αυτή η αλλοπρόσαλλη αντίδρασή της απέναντι στον Πέτρο και τη Νατάσσα του, το έβλεπε ότι η αποψινή βραδιά θα ήταν εκ προοιμίου αποτυχημένη. Έπρεπε να διαχωρίσει τη θέση της από αυτή την ανόητη διένεξη του Φίλιππου και της Δήμητρας, στην πρώτη ευκαιρία. Αλλά, το ζήτημα που δεν μπορούσε να κατανοήσει κι η ίδια, καλά καλά, ήταν τι ακριβώς της συνέβαινε με τον Πέτρο. Του έριξε μια διστακτική ματιά, ελπίζοντας να μην την τσακώσει ούτε αυτός, ούτε κι η Νατάσσα. Να μην την πιάσει να τον κοιτάζει. Στεκόταν εκεί, κρατώντας αγκαλιά την άλλη, αμέριμνος, χαρούμενος. Ευτυχισμένος.

Δεν ήταν σίγουρη γιατί πονούσε, μόνο ότι ο πόνος ήταν πρωτόγνωρος και ότι δεν άντεχε να τους βλέπει μαζί. Να φύγω, σκέφτηκε με απόγνωση. Αλλά ούτε κι αυτό μπορούσε να κάνει. Έπρεπε να δει περισσότερα. Έπρεπε να ξέρει αν…

Αν τι; Ανίκανη να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις, έσυρε τα πόδια της απρόθυμα πίσω από την υπόλοιπη παρέα, που είχε ξεκινήσει ήδη, κρατώντας τις αποστάσεις της από το ευτυχές ζεύγος κι από τον Φίλιππο, ταυτόχρονα. Έτσι όπως βάδιζε τελευταία πίσω από όλους, ξαφνικά ένιωσε λες και δεν είχε θέση ανάμεσά τους κι ένα ανεξέλεγκτο παράπονο ανέβηκε στα μάτια της.

«Ελευθερία;»

Η φωνή του την επανέφερε στην πραγματικότητα, αλλά καμιά δύναμη στον κόσμο δεν θα μπορούσε να στεγνώσει τα δάκρυα που απειλούσαν να την ρεζιλέψουν. Κατέβασε το βλέμμα ακόμα πιο χαμηλά, και βιάστηκε για να τους προφτάσει.

«Έλα, γιατί έμεινες πίσω;» τη ρώτησε, κι η φωνή του ήταν η ίδια, γνώριμη δική του φωνή.

«Έρχομαι» του πέταξε ανέμελα, και προχώρησε δίπλα στην Δήμητρα. Αυτή θα ήταν μια πολύ δύσκολη βραδιά.

Τελικά, πήγαν στο σινεμά, αλλά η Ελευθερία δεν έδωσε καμιά σημασία στο έργο. Όταν τέθηκε το ζήτημα ποιον έπρεπε να αποφύγει, το Φίλιππο ή τον Πέτρο, κατέληξε να καθίσει ανάμεσα στη Ζωή και τη Δήμητρα, ώστε τελικά μόνο ο Φίλιππος να κατεβάσει μούτρα. Μες στο σκοτάδι της αίθουσας, προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις της σε σειρά. Να συζητήσει ψύχραιμα με τον εαυτό της. Ήξερε τι σήμαιναν όλα αυτά. Απλά δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Ποτέ μέχρι τότε δεν είχε καν σκεφτεί τον Πέτρο με αυτό τον τρόπο. Ποτέ. Τι άλλαξε; Γιατί εκείνο το βράδυ, γιατί τώρα; Με την άκρη του ματιού της αντιλαμβανόταν τις κινήσεις του ζευγαριού που βρισκόταν λίγες θέσεις στα αριστερά της και πάσχισε να τις αγνοήσει. Δεν συμπάθησε τη Νατάσσα, αλλά ίσως απλά να ήταν προκατειλημμένη. Αν ήταν μιαν άλλη; Θα τη συμπαθούσα περισσότερο; Η απάντηση ήταν όχι.

«Δε σου άρεσε το έργο, ε;» Η Ζωή ήταν καμιά φορά ανησυχητικά παρατηρητική.

«Εμ, εντάξει μωρέ, καλούτσικο ήτανε». Μα τι να της πει τώρα; Ότι δεν είχε ιδέα τι είδε;

«Σας το είπα, ήτανε μάπα.» Ο Φίλιππος δεν έλεγε να το βουλώσει, πια.

«Μάπα είσαι και φαίνεσαι.»

«Δήμητρα, καταστρατηγείς το δικαίωμά μου στην ελευθερία της γνώμης.»

«Μη μας το λες.»

«Σας το λέω.»

«Νατάσσα, εσύ τι λες; Σου άρεσε;»

Η Νατάσσα σήκωσε τους ώμους βαριεστημένα.

«Συμπαθητική ήταν.» καταδέχτηκε να απαντήσει.

«Παιδιά, εμείς λέμε να πάμε για κανένα ποτό.» είπε ο Πέτρος ήρεμα. Α, μάλιστα. «Θα έρθετε μαζί μας;»

Η Ελευθερία ζούληξε νευρικά το χέρι της Δήμητρας για να προλάβει μια πιθανή έκρηξη ενθουσιασμού. Εκείνη δε φάνηκε να το κατάλαβε.

«Ναι, αμέ! Ωραία ιδέα! Ειδικά, σήμερα, που είναι κι η Ελευθερία εδώ!»

Η Ελευθερία πανικοβλήθηκε, αλλά έπρεπε να αποφύγει την επερχόμενη συμφορά με κάθε τρόπο.

«Εμένα θα με συγχωρήσετε, όμως δεν θα έρθω. Είμαι από ταξίδι σήμερα και είμαι πολύ κουρασμένη.»

«Έλα, ρε συ Ελευθερία, μη χαλάς την παρέα…» άρχισε να κλαψουρίζει η Δήμητρα.

«Είναι νωρίς ακόμη.» Ο Πέτρος την κοίταξε γελαστός. «Μη μου πεις ότι δεν αντέχεις μια μικρή βόλτα;»

Η Ελευθερία δίστασε, αλλά δεν υποχώρησε. Η Νατάσσα την παρατηρούσε, και διαισθάνθηκε ότι αν και έμοιαζε αδιάφορη, ήταν πιο οξυδερκής απ’ όσο έδειχνε.

«Στ’ αλήθεια, είμαι πτώμα. Πρέπει να γυρίσω σπίτι. Μια άλλη φορά…»

Ο Φίλιππος έκανε μια κίνηση προς το μέρος της.

«Να σε πάω μέχρι το σπίτι σου;»

Ουφ, δεν υποφέρεται πια!

«Όχι, εξάλλου εδώ δίπλα μένω. Λοιπόν, παιδιά, καληνύχτα. Νατάσσα, χάρηκα που σε γνώρισα». Η Νατάσσα συνέχισε να την περιεργάζεται καχύποπτα.

«Να περάσετε καλά.» Φόρεσε τα γάντια της και τους κούνησε ζωηρά το χέρι. Δεν τόλμησε να αντικρύσει τον Πέτρο, φοβόταν τον εαυτό της εκείνη τη στιγμή. Κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα ήταν επικίνδυνο. Κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει τίποτα.

Τους χαμογέλασε διστακτικά και έφυγε με γρήγορα βήματα. Δεν υπήρχε περιθώριο να μείνει μαζί τους ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω. Ο παγωμένος αέρας ήρθε ευπρόσδεκτος στο φλογισμένο της πρόσωπο, όταν επιτέλους έστριψε στο επόμενο στενό, και πλέον ήταν αρκετά μακριά τους. Ήθελε να μείνει μόνη, να σκεφτεί. Τι ακριβώς να σκεφτώ; Δεν ήξερε ούτε κι εκείνη καλά καλά.

Όταν έφτασε σπίτι της, οι γονείς της κοιμούνταν, κι αυτό την έβγαλε από τη διαδικασία της νυχτερινής ψιλοκουβέντας με τη μάνα της που ήταν επίσης μια επίφοβη διαδικασία. Η μάνα της καταλάβαινε τα πάντα. Τώρα, τι θα καταλάβαινε; Δεν τολμούσε να το διατυπώσει με λέξεις, λες κι αυτό θα το έκανε οριστικό, αμετάβλητο. Ο Πέτρος...ο Πέτρος…Θα το ξεπερνούσε. Ήταν μια παροδική τρέλα. Μια χαζή ιδέα. Θα το ξεχνούσε.

Κι όμως, εκείνο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι. Η εικόνα του είχε καταλάβει κάθε γωνιά του μυαλού της, και δεν μπορούσε να τη διώξει. Και λες κι αιμορραγούσε, η καρδιά της έσταζε πόνο και αγωνία, και δηλητηρίαζε κάθε ανάσα της και κάθε κύτταρο του κορμιού της. Το ένιωθε, κάπως έτσι θα ήταν κι η εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Επώδυνη, αλλά ακαταμάχητη. Ανίκητη.

Θα το πολεμούσε. Θα έκανε τα πάντα. Θα απομακρυνόταν. Κανείς δεν έπρεπε να ξέρει. Κανένας δεν έπρεπε να υποψιαστεί. Θα έμενε μακριά του. Έτσι κι αλλιώς, είχαν περάσει οι εποχές που, σαν παιδιά, περνούσαν πολύ χρόνο μαζί. Είχαν περάσει…είχαν χαθεί όλα…

Η φυσιογνωμία της άλλης τρύπωσε βίαια στο μυαλό της, η χαριστική βολή. Ένας μικρός, βασανιστικός θάνατος. Η άλλη…τι ήξερε στ’ αλήθεια για τον Πέτρο; Τον νοιαζόταν, πραγματικά; Τον αγαπούσε; Κι εκείνος; τι σκεφτόταν εκείνος;

Η Ελευθερία ήταν σίγουρη ότι δεν είχε νόημα να ελπίζει σε τίποτα πια. Γιατί να τη σκεφτεί διαφορετικά εκείνος; Ποτέ δεν είχε δείξει καμιά τέτοια διάθεση… Θα τον ξεχνούσε. Έπρεπε να τον ξεχάσει.

Η ζωή συνεχίστηκε κι η Ελευθερία έμαθε ότι τελικά το να αποφύγει τον Πέτρο δεν ήταν δύσκολο στην πράξη, έτσι όπως ακριβώς το είχε φανταστεί. Δεν είχε σημασία αν η ίδια, που του κρυβόταν, την ίδια ώρα λαχταρούσε σαν τρελή να βρεθεί δίπλα του, να τον δει έστω κι από μακριά, ν’ ακούσει τη φωνή του και να μάθει την κάθε μια, επουσιώδη λεπτομέρεια της καθημερινότητας του. Δεν είχε σημασία αν, στα καλά καθούμενα, βρέθηκε ερωτευμένη μαζί του. Μες στην απελπισία της, αισθανόταν περήφανη που μπόρεσε να αντισταθεί και να φερθεί έτσι όπως έπρεπε. Ευτυχώς, η Δήμητρα ήταν πάντα διατεθειμένη να προσφέρει οικιοθελώς μια πληθώρα πληροφοριών για τον αδελφό της και , παρεμπιπτόντως, να εκφράσει την απέχθειά της προς τη Νατάσσα, αρκεί να της δινόταν μια μικρή ώθηση. Φαίνεται πως η Νατάσσα είχε καταφέρει , στο μεταξύ, να γίνει ακόμη αντιπαθέστερη.

«Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω τι της βρίσκει.» Η Δήμητρα επανέλαβε την αγαπημένη της ατάκα σχετικά με τη Νατάσσα, για μια ακόμη φορά. «Δε λέω, είναι εμφανίσιμη. Όμως, δε μου το βγάζεις από το μυαλό ότι είναι παλιοχαρακτήρας.»

Η Ελευθερία γέλασε με την αφέλεια της Δήμητρας, όχι δίχως κόπο.

«Γιατί δεν το παίρνεις απόφαση; Αφού του αρέσει, δικός του λογαριασμός.» Έπρεπε να ακούγεται πειστική, ανιδιοτελής.

«Ναι, καλά, τα ξέρω αυτά περί προσωπικού γούστου και λοιπά, και λοιπά. Όμως, ο Πέτρος είναι πολύ καλός για τα μούτρα της. Κι αυτό είναι το πρόβλημα: είναι τόσο αγαθιάρης, που τον κάνει ό,τι θέλει.»

«Υπερβάλλεις.»

«Μπορεί, λίγο. Αλλά, κατά βάθος, δεν αλλάζω γνώμη.»

«Το ξέρω.» Η Ελευθερία έφερε το ακουστικό του τηλεφώνου πιο κοντά στο αυτί της και προσπάθησε να αλλάξει θέμα. «Κανένα νέο από το Φίλιππο;»

«Εγώ να σου πω νέα;» Η φωνή της Δήμητρας έγινε ξάφνου καυστική. «Μάλλον εσύ του μιλάς καθημερινά. Εσύ θα ’πρεπε να μου πεις τα νέα του.»

«Καμία σχέση. Έχω να του μιλήσω πάνω από μήνα.»

«Θες να μου πεις ότι δε σου τηλεφωνεί κάθε μέρα;»

«Φυσικά κι όχι.»

«Πώς κι έτσι;»

«Του εξήγησα ότι πληρώνε φουσκωμένο λογαριασμό τηλεφώνου για το τίποτα.»

«Εξκιούζ μι, δεν το κατάλαβα αυτό; Μου το εξηγείς λιγάκι καλύτερα;»

Μπορούσε να φανταστεί τη Δήμητρα να χοροπηδά επί τόπου στην άλλη άκρη της γραμμής.

«Ε, να, πριν από κανένα μήνα, μου ζήτησε να βγούμε για καφέ, και επειδή έγινε πολύ φορτικός όταν αρνήθηκα, θεώρησα καλό να του δώσω να καταλάβει ότι δεν ενδιαφέρομαι. Και απορώ, πραγματικά, που δεν το είχε καταλάβει κι από μόνος του. Κι επίσης, απορώ τι του βρίσκεις.»

«Τι…τι του βρίσκω; Τι είναι αυτά που λες;» Θεωρητικά, η Δήμητρα δεν είχε παραδεχτεί ποτέ ότι της άρεσε ο Φίλιππος.

«Α, να, βλέπεις; Έχετε ήδη πολλά κοινά. Κάνετε κι οι δύο τον ανήξερο.»

«Μη λες βλακείες.» Το κοκκίνισμα της Δήμητρας ήταν αισθητό στα λόγια της, και η Ελευθερία γέλασε.

«Εντάξει, αλλά μην κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια. Ο Φίλιππος θέλει λιγάκι σπρώξιμο.»

«Σταμάτα» επέμεινε η άλλη.

«Καλά, καλά.»

«Λοιπόν; Θα βγούμε απόψε;»

«Μπα…βαριέμαι.»

«Τέλεια!» Η Δήμητρα κολυμπούσε σε ωκεανούς ευδαιμονίας, και ήταν έτοιμη για τα πάντα. «Έλα σπίτι, να κάνουμε πιτζάμα πάρτι για δύο. Ξέρεις, να δούμε καμιά αισθηματική ταινία και να φάμε πίτσες. Θα περάσουμε σούπερ.»

«Εεεε, τι θα έλεγες να ερχόσουν εσύ εδώ;»

«Γιατί, ρε συ, αφού το ξέρεις ότι εδώ θα είμαστε καλύτερα. Εκεί η μαμά σου θα θέλει να συμμετάσχει κι αυτή στο πάρτι και θα μας χαλάσει την ατμόσφαιρα!»

Ήταν μια σοβαρή ένσταση.

«Πού να ξεσηκώνομαι τώρα…σου είπα, βαριέμαι…»

«Έλα, ρε Ελευθερία….κάνε μου το χατήρι. Έχουμε τόσο καιρό να ιδωθούμε. Έλα, έλα, έλα, έλα…»

Δεν της πήγαινε καρδιά να της χαλάσει το χατήρι. Όμως…

«Καλά, ας πούμε ότι έρχομαι. Μήπως όμως εκεί θα είμαστε μόνες;»

«Εννοείται. Οι γονείς μου θα βγουν και ο Πέτρος έχει πάει εκδρομή την ξινιάρα του στην Αράχωβα. Έχει αρκούδες ο Παρνασσός;»

Έλειπε; Τότε τα πράγματα άλλαζαν.

«Αν έχει, αυτή την εποχή κοιμούνται.»

«Κρίμα. Εν πάσει περιπτώσει, θα είμαστε ολομόναχες. Θα γίνει τρελό σκηνικό. Έρχεσαι, εντάξει;»

«Εντάξει.» Η Ελευθερία συμφώνησε, αλλά με μισή καρδιά. Ο Πέτρος μπορεί να έλειπε, αλλά το σπίτι εξακολουθούσε να είναι γεμάτο από πράγματα που τον θύμιζαν, που τον έκαναν να είναι τόσο παρών. Αλλά, η συμπεριφορά της έπρεπε να είναι φυσιολογική, κι αυτή η ευκαιρία ήταν ιδανική. «Παρήγγειλε τις πίτσες κι έρχομαι. Σε μισή ώρα το πολύ θα έχω φτάσει.»

Η προσδοκία μιας βραδιάς μονο για κορίτσια βοήθησε την Ελευθερία να νιώσει καλύτερα. Είχε πολύ καιρό να διασκεδάσει, να ξεκουραστεί. Έβαλε βιαστικά σε μια τσάντα το νεσεσέρ της και τις πιτζάμες της, και ξεκίνησε για το σπίτι της Δήμητρας, που ευτυχώς δεν ήταν και πολύ μακριά. Φτάνοντας, μετά από λίγα λεπτά, παρατήρησε με προσοχή το γκαράζ και είδε ότι το αυτοκίνητο του Πέτρου έλειπε. Ένιωσε ασφάλεια και χαλάρωσε.

Η Δήμητρα την υποδέχτηκε φορώντας ένα ζευγάρι τεράστιες παντόφλες-κουνελάκια και κραδαίνοντας απειλητικά το «Έρωτας δίχως παρόν» στο ένα χέρι της.

«Είσαι έτοιμη να πλαντάξουμε;» τη ρώτησε μελοδραματικά.

Η Ελευθερία άνοιξε την τσάντα της και ξετρύπωσε την «Περηφάνια και Προκατάληψη».

«Εσύ είσαι έτοιμη για τον κύριο Ντάρσι; Έχουμε πολύ καιρό να τον απολαύσουμε.»

«Είναι το διπλό dvd; Πέντε ώρες Τζεην Όστιν; Από τα σιρόπια, θα πάθουμε ζάχαρο απόψε, αλλά χαλάλι του.»

«Πόσες πίτσες παρήγγειλες;» Η Ελευθερία προχώρησε προς το καθιστικό και άφησε το μικρό της σακίδιο πάνω σε μια καρέκλα.

«Δύο οικογενειακές απ’ όλα, μία σαλάτα του σεφ, τρεις κρέπες σοκολάτα-φουντούκι-μπισκότο και τα σχετικά αναψυκτικά.»

«Μήπως περιμένουμε κόσμο και δεν μου το είπες; Ποιος θα τα φάει όλα αυτά;»

«Ο κύριος Ντάρσι. Δυο μέτρα παλικάρι, και κοκαλιάρικο κιόλας.» Σούφρωσε περιπαικτικά τη μύτη της και έριξε μια φαντασμαγορική βουτιά στον καναπέ. «Άντε, βάλε τα νυχτικά σου. Ελπίζω να έφερες τα πιο σέξι.»

Η Ελευθερία έβγαλε από το σακίδιο την κίτρινη πιτζάμα με τα αρκουδάκια και την ξεδίπλωσε επιδεικτικά.

«Α, μπράβο! Μου αρέσει που είσαι στο πνεύμα!»

Πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο και αγκάλιασε την Ελευθερία σφιχτά.

«Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που είμαστε απόψε παρέα! Μου έχεις λείψει πολύ. Ήταν μεγάλη ατυχία να περάσεις εσύ Αθήνα κι εγώ Πάτρα. Θα περνούσαμε τέλεια φοιτητική ζωή!» Η Δήμητρα ρούφηξε τη μύτη της με παράπονο. «Και το χειρότερο είναι ότι έρχεσαι ολοένα και πιο σπάνια. Δεν είναι δίκαιο να παραμελείς την κολλητή σου.»

Η Ελευθερία της τράβηξε παιχνιδιάρικα το κοτσίδι που πεταγόταν λοξά από το πλάι του κοκκινόμαλλου κεφαλιού της.

«Κι εσύ μου έλειψες, παλαβιάρα!»

«Δε θέλω να γίνομαι γκρινιάρα, αλλά είσαι ελαφρώς αδικαιολόγητη. Χάθηκες.»

«Ναι, μωρέ, μιλάμε μόνο δυο φορές τη μέρα στο τηλέφωνο. Είμαι ασυγχώρητη.»

«Είσαι, πράγματι. Και μη νομίζεις πως θα γλιτώσεις έτσι εύκολα. Μόλις βάλεις τις πιτζάμες σου, θα είσαι και επισήμως στο έλεος μου.»

«Οι γονείς σου; Έφυγαν;»

«Ναι, πριν από κανένα δεκάλεπτο. Έχεις πολλά χαιρετίσματα. Είπανε να μην είμαστε καθόλου φρόνιμες και να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Κι ό,τι θα αργήσουν να έρθουν. Ξέρεις, τους έχουμε δώσει το ελεύθερο να γυρνάνε από δω κι από κει. Αυτοί ξενυχτάνε περισσότερο από μένα κι από σένα.» Οι γονείς της Δήμητρας ήταν αιωνίως ερωτευμένοι και ανισόρροπα ρομαντικοί. Η Ελευθερία τους συμπαθούσε πάρα πολύ, για την απρόβλεπτη διάθεσή τους και το μυστήριο χιούμορ τους.

«Οι γονείς σου, απλώς δεν παίζονται.»

«Και πού να δεις που σκέπτονται να κάνουν δεύτερο ταξίδι του μέλιτος. Μας είπανε ότι τώρα που μεγαλώσαμε και γαϊδουρέψαμε, δεν τους έχουμε ανάγκη να μας νταντεύουν και σκοπεύουν να ξαναζήσουν τη νιότη τους.»

«Είναι μοναδικοί.»

Η Δήμητρα κούνησε καταφατικά το κεφάλι και έβαλε το dvd να παίξει.

«Άντε, πήγαινε να αλλάξεις.»

Η Ελευθερία ανέβηκε τη σκάλα, και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της Δήμητρας. Το σπίτι της ήταν γνωστό, καθώς είχε περάσει εκεί μέσα πάρα πολύ χρόνο από την παιδική της ηλικία. Φτάνοντας στην πόρτα, κοίταξε απέναντι, εκεί όπου ήταν το δωμάτιο του Πέτρου. Ένιωσε τον πειρασμό να ρίξει μια ματιά, να μπει για λίγα δευτερόλεπτα στο μικρό του βασίλειο, γεμάτο από μικρά και μεγάλα πράγματα, που το ένιωθε, θα τα λάτρευε σαν εικονίσματα. Αλλά, δεν το έκανε. Μπήκε στο δωμάτιο της Δήμητρας, που ήταν γεμάτο από κουκλιά και μαξιλάρια σε όλες τις παστέλ αποχρώσεις και με αποφασιστικότητα, γύρισε την πλάτη στον πειρασμό. Δε θα υποχωρούσε.

Η βραδιά κύλισε ήρεμα, εν μέσω γενικού και ανηλεούς κουτσομπολιού προς πάσα κατεύθυνση. Η Δήμητρα με κάποιο μαγικό τρόπο κατόρθωνε να μαθαίνει όλα τα νέα, και φρόντιζε να τα σερβίρει με πολλά πιπεράτα σχόλια και λεπτομέρειες.

«Για πες τώρα κι εσύ» την παρότρυνε στο τέλος.

«Τι να σου πω; Εγώ δυστυχώς φοιτώ σε ένα περιβάλλον γεμάτο σπαστικούς και κομπλεξικούς ανθρώπους. Ούτε ένα κουτσομπολιό της προκοπής δεν είναι άξιοι να εμπνεύσουν.»

«Τόσο χάλια;»

«Ναι, δυστυχώς. Κάνω παρέα με μερικά παιδιά που είμαστε μαζί στα εργαστήρια και που δεν είναι ψωνισμένα, ξέρεις. Μου τη δίνουν οι φαντασμένοι, κι εμείς έχουμε πολλούς εκεί μέσα.»

«Ώστε λοιπόν πάει το όνειρο της μαμάς σου να σε δει παντρεμένη με γιατρό;»

«Δεν ξέρω» γέλασε η Ελευθερία. «Πάντως οι ελπίδες της διαρκώς ξεθωριάζουν.»

«Δηλαδή, δεν υπάρχει τίποτα καλό σε κείνη τη παλιο-Ιατρική; Ξεραΐλα;»«Κοίταξε, για να είμαι ειλικρινής υπάρχουν και ορισμένοι ενδιαφέροντες τύποι. Απλά, ξέρεις πώς γίνεται. Αυτούς τους κυνηγάει ένας λόχος γυναίκες. Είναι απλησίαστοι. Και δεν είναι του τύπου μου να κυνηγάω εγώ τους άντρες. Είμαι ρομαντική. Προτιμώ να κάνει ο άντρας την πρώτη κίνηση.»

«Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν βρέθηκε ακόμη κανένας να σε πλησιάσει.» Η Δήμητρα την κοίταξε με περιέργεια, παρατηρώντας το συμπαθητικό πρόσωπο απέναντί της, τα μεγάλα, μαύρα μάτια και τον καταρράκτη από καστανές μπούκλες στους ώμους της φίλης της. Η Ελευθερία ήταν ξεχωριστή. Σίγουρα είχε κατακτήσεις. Και πρώτα πρωτα ο Φίλιππος… «Ο Φίλιππος δε μετράει;»

Η Ελευθερία κούνησε το κεφάλι της με αποδοκιμασία.

«Ο Φίλιππος…δεν μπορεί να καταλάβει ορισμένα πράγματα.»

«Δε σου άρεσε;»

«Ο Φίλιππος ήταν-και λέω ήταν γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι σκέφτεται πλέον-φίλος μου και μόνο ως φίλο τον σκέφτομαι. Νόμιζα ότι το ήξερες.»

«Ναι, πάντα τον έφτυνες, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Όμως…δεν καταλαβαίνω… Είναι ωραίο παιδί. Και καλός χαρακτήρας…»

«Συμφωνώ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να μου αρέσει κιόλας. Φτάνει που αρέσει σε σένα.»

«Έλα, σταμάτα.»

«Γιατί δεν το παραδέχεσαι; Αφού…» η Ελευθερία την κοίταξε πονηρά «ακόμα κι οι πέτρες το ξέρουν. Οι πάντες εκτός από αυτόν. Αλλά, βέβαια, δε νομίζω ότι έχει περισσότερο μυαλό από τα κοτρόνια.»

«Τι…; Έλα, σταμάτα την πλάκα.»

«Γιατί το αρνείσαι; Σε μένα; Στην κολλητή σου; Αφού το βλέπω. Το ξέρω.»

Η Δήμητρα έχωσε το πρόσωπό της μέσα σε ένα μαξιλάρι.

«Νόμιζα ότι θα τα κατάφερνε. Ότι θα είσαστε μαζί τελικά.» Η Δήμητρα την κρυφοκοίταξε.

«Δεν υπήρχε περίπτωση. Ποτέ.» Η Ελευθερία της πέταξε το δικό της μαξιλάρι στοχεύοντας το κεφάλι της. «Χαζούλα.»

«Υπάρχει κάποιος άλλος, ε;»

Η Ελευθερία για μια στιγμή πάγωσε, ελπίζοντας να μην την προδώσει το πρόσωπό της.

«Όχι, βέβαια.» Στ’ αυτιά της η φωνή της ακούστηκε λιγάκι ψεύτικη.

«Υπάρχει κάποιος άλλος. Και δε μου το λες.» Η βεβαιότητα της Δήμητρας ήταν ενοχλητική.

«Επειδή δεν θέλω τον Φίλιππο, πρέπει να θέλω κάποιον άλλον; Δηλαδή, δεν υπάρχει ζωή πέρα από τους άντρες;»

«Έχεις αλλάξει.»

Η Ελευθερία κατάπιε με δυσκολία.

«Τι εννοείς, έχω αλλάξει;»

«Σε βλέπω, είσαι κάπως αλλιώς. Έχεις κλειστεί στον εαυτό σου τελευταία. Στενοχωριέσαι.»

«Έχω πολύ διάβασμα και κουράζομαι. Δεν συμβαίνει τίποτα.»

Η Δήμητρα την κοίταξε κατάματα με το ύφος «δεν τα τρώω εγώ αυτά.»

«Δε μου λες την αλήθεια, αλλά κι εγώ...δε σου είπα για το Φίλιππο από την αρχή. Οπότε δεν μπορώ να απαιτήσω να μου πεις κι εσύ τα δικά σου. Τουλάχιστον αμέσως.»

«Δε. Συμβαίνει. Τίποτα.»

«Τον ξέρω;»

«Λες να τον ξέρεις; Καλά θα ήταν, για να μου τον γνώριζες κι εμένα!»

«Καλά…Εγώ θα μάθω τελικά ποιος είναι. Και γιατί σε στενοχωρεί έτσι. Κι αλίμονό του.»

Η εικόνα της Δήμητρας να παίζει ξύλο με τον Πέτρο έκανε την Ελευθερία να χαμογελάσει με κέφι. Τελικά, αυτό ήταν το μόνο πιθανό να συμβεί.

«Τι θα κάνεις με τον Φίλιππο;»

«Τι θα κάνω με τον Φίλιππο; Ξέρω κι εγώ τι θα κάνω με τον Φίλιππο;»

«Θα του μιλήσεις;»

«Τι, έτσι, στην ψύχρα;»

«Ε, πώς αλλιώς; Αφού από υπονοούμενα δεν πιάνει.»

«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δε θα έχω μούτρα να τον κοιτάξω μετά, αν με φτύσει.»

«Ναι, ίσως να χρειάζεται κάποιο χρόνο. Κι εννοώ κάποιο χρόνο που θα τον περάσετε μαζί.»

Η Δήμητρα γύρισε προς την τηλεόραση.

«Είναι βλάκας.»

«Όντως.»

«Δεν ξέρω…αν μπορώ να τον κάνω να με δει αλλιώς.»

«Δε βλάπτει να προσπαθήσεις.»

«Όχι…δε βλάπτει.»

«Μόνο μην τον κοντράρεις κι εσύ συνέχεια. Τσακώνεστε σα νήπια.»

«Μου βγαίνει χωρίς να το θέλω. Λέει μια βλακεία, κι εγώ αρπάζομαι.»

«Δες τον σαν ένα μεγάλο παιδί. Και φέρσου ανάλογα.»

«Δηλαδή πόσο μεγάλο; Και πόσο παιδί;»

«Ε, τώρα, ξέρεις τι θέλω να πω!»

«Εσύ;» ρώτησε η Δήμητρα πονηρά. «Τσακώνεσαι κι εσύ με…το πρόσωπο;»

«Α, καλά.» Η Ελευθερία την περίμενε ότι όπου και να ήταν θα ξεκινούσε. «Καθημερινά.»

«Έλα, ρε. Πεεεεεες.»

«Μα τι να σου πω;»

«Έλα, πες μου. Είναι ωραίος τουλάχιστον, ή μήπως είναι σαν εκείνον τον σπυριάρη κουλτουριάρη που σε έβγαζε για καφέ πέρυσι;»

«Ο Μανώλης δεν ήταν κουλτουριάρης. Ήταν σκέτος σπυριάρης.» Η Ελευθερία άρχισε να γελάει, μέχρι που τα μάτια της δάκρυσαν.

«Ε, πώς» γέλασε κι η Δήμητρα μαζί της «Δε θυμάσαι που φορούσε εκείνο το κακομοιριασμένο ριγέ κασκόλ και ήθελε να βλέπει όλο ψαγμένα έργα στο σινεμά;»

«Πάντως, ήτανε καλό παιδί.»

«Γιατί έβγαινες μαζί του; Εξήγησέ το μου, σε παρακαλώ.»

«Δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο μεταξύ μας. Μόνο παρέα κάναμε.»

«Ναι, σιγά. Τον έβλεπα πώς σε κοιτούσε.»

«Εμένα; Αμφιβάλλω. Ξέρεις, δεν του πολυάρεσαν οι γυναίκες. Ίσως μάλιστα θα έπρεπε να πω, δεν τον ενδιέφεραν καθόλου.»

«Α στο καλό! Και δε του φαινότανε! Βέβαια, με τα μούτρα που είχε ο καημένος, χάρη έκανε στο γυναικείο φύλο.»

«Μην γίνεσαι κακιά! Τι φταίει ο καημένος που έχει ακμή;»

«Ο άλλος; Να υποθέσω ότι μάλλον δεν έχει…» Η φωνή της τραβήχτηκε σκόπιμα. « Είναι ωραίος, ε;»

Η Ελευθερία κράτησε τη γλώσσα της, πριν ξεστομίσει κάτι που θα την έβαζε σε μπελάδες.

«Είναι;»

Έριξε ένα αμφιλεγόμενο βλέμμα στην Δήμητρα, κι αναρωτήθηκε αν ήταν καλή ιδέα να της πει ότι υπάρχει κάποιος, για να ικανοποιήσει την περιέργειά της. Φυσικά, μετά θα λύσσαγε να μάθει ποιος είναι, και τότε θα έπρεπε να σκαρφιστεί χίλια ψέμματα για να μην την αφήσει έστω να πλησιάσει την αλήθεια. Για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, προσπάθησε να φανταστεί το πρόσωπο της Δήμητρας, αν της έλεγε την αλήθεια, αλλά δεν μπόρεσε. ¨Ξέρεις, Δήμητρα, είναι λίγος καιρός που ανακάλυψα ότι είμαι τρελή για τον αδελφό σου. Δε συμβαίνει τίποτα φοβερό, μόνο που πεθαίνω μακριά του.¨

«Είναι.» Η λέξη ακούστηκε απόλυτη, τελεσίδικη. Αληθινή.

«Το ‘ξερα! Το ‘ξερα!» Η Δήμητρα πετάχτηκε όρθια κι άρχισε να χοροπηδά πάνω στον καναπέ. «Και;»

«Δεν υπάρχει και.»

«Ούτε κι αυτός υπήρχε αλλά να που υπάρχει.» Έκανε μια ανυπόμονη κίνηση, περιμένοντας τη συνέχεια.

«Δεν έχω τίποτα να σου πω. Δε συμβαίνει τίποτα. Εκείνος δεν ενδιαφέρεται.»

«Πώς το ξέρεις;»

«Δεν έχει σημασία. Το ξέρω.»

«Είναι συμφοιτητής σου;»

«Είναι κάποιος γνωστός.»

«Πώς το ξέρεις ότι δεν ενδιαφέρεται; Σου το είπε;»

«Λέω να μη φτάσω μέχρι εκεί. Το ξέρω. Απλά το ξέρω.»

Η Δήμητρα όμως είχε πάρει φόρα.

«Πες μου τα πάντα.»

«Ξέρεις, προσπαθώ να ξεκολλήσω. Δε με βοηθάει να μιλάω γι’ αυτόν.»

«Γιατί; Γιατί να ξεκολλήσεις; Παντρεμένος είναι;»

Όχι, όχι ακόμη.

«Όχι.»

«Έχει σχέση με άλλη;»

«Ναι.» Ας τελειώνουμε.

«Ουπς, την πατήσαμε!»Η Δήμητρα βόγκηξε.

«Γι’ αυτό σου λέω, άστο.»

«Υπόσχεσαι να μου τα πεις όλα;»

Η Ελευθερία αναστέναξε βαθιά.

«Ίσως, κάποτε. Τώρα δεν μπορώ.»

«Εντάξει, εντάξει. Μήνυμα ελήφθη. Αλλά να ξέρεις ότι είσαι πολύ καλή για τα μούτρα του.»

Δεν μπόρεσε να μη γελάσει.

«Μην το λες αυτό.»

«Το λέω και το πιστεύω.»

«Τέλος πάντων. Ας το αφήσουμε για την ώρα. Είπαμε θα δούμε το έργο και εμείς πιάσαμε την κουβέντα.»

«Ας το έργο, το έχουμε ξαναδεί.» Η Δήμητρα δεν έλεγε να τα παρατήσει. «Γι’ αυτό είσαι χάλια τον τελευταίο καιρό;»

«Δεν είμαι χάλια.»

«Είσαι λες και πενθείς.»

«Τι λες; Ακούς τι λες;»

«Ελευθερία, είμαστε φίλες πόσα χρόνια; Σχεδόν είκοσι, σωστά;»

«Δέκα οκτώ, για την ακρίβεια.»

«Λες να μην σε ξέρω καθόλου; Έχουμε μεγαλώσει μαζί, είσαι σαν αδερφή μου. Σε βλέπω να κλείνεσαι, να απομονώνεσαι. Δεν έχεις το κέφι που είχες, έχεις αποτραβηχτεί από τα πάντα. Ακριβώς σα να πενθείς.»

«Συγνώμη.» μουρμούρισε η Ελευθερία «Συγνώμη. Δεν ήθελα να είμαι τόσο δυσάρεστη.»

«Μη μου ζητάς συγνώμη, επειδή υποφέρεις. Πες μου μόνο αν αυτός το αξίζει.»

«Εσύ δεν έλεγες πάντα ότι κανένας άντρας δεν αξίζει να ασχολούμαστε μαζί του;»

«Ναι, και δεν αλλάζω γνώμη. Απλά ορισμένοι είναι λιγάκι λιγότερο άχρηστοι από τον υπόλοιπο συρφετό. Το αξίζει;»

«Μπορείς να το πεις κι έτσι.»

Η Δήμητρα ήρθε δίπλα της και την αγκάλιασε από τους ώμους.

«Εγώ είμαι εδώ. Θα είμαι πλάι σου, όπως πάντα.»

«Το ξέρω. Σ’ ευχαριστώ. Και με συγχωρείς, αν ήμουν … κάπως τελευταία.»

«Μπορείς να μου λες τα πάντα, το ξέρεις.» Όχι, όχι τα πάντα πια. «Ας δούμε αυτόν τον δύστυχο τον Ντάρσι! Νομίζω είμαστε στο σημείο που τρώει τη χυλόπιτα.»

«Ναι, εδώ αρχίζει το καλύτερο.»

Βολεύτηκαν κι οι δύο στους αντικρινούς καναπέδες. Η Δήμητρα αφοσιώθηκε στο έργο, ενώ η Ελευθερία απλά κοιτούσε προς την οθόνη, χωρίς να παρακολουθεί. Ώστε δεν ήταν καθόλου καλή ηθοποιός! Τουλάχιστον τη Δήμητρα δεν την ξεγέλασε. Έπρεπε να προσέξει περισσότερο…

Όταν η Ελευθερία άνοιξε τα μάτια της, ήταν ακόμη απόλυτο σκοτάδι. Κοίταξε γύρω της, προσπαθώντας να θυμηθεί γιατί δεν βρισκόταν στο δωμάτιο της, στο κρεββάτι της, αλλά κάπου άλλου. Με δυσκολία, ξεχώρισε τα λούτρινα κουκλιά έστεκαν παραταγμένα πάνω από το κεφάλι της, σε ένα μεγάλο ράφι. Α, ναι. Το πιτζάμα πάρτυ. Η Δήμητρα κοιμόταν ήσυχα στο κρεβάτι της κι εκείνη ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ απέναντι.

Η Ελευθερία σηκώθηκε ακροπατώντας και βγήκε από το δωμάτιο. Με αθόρυβα βήματα κατευθύνθηκε προς την κουζίνα, για να πιει λίγο νερό. Το σπίτι ήταν πολύ ήσυχο, και η Ελευθερία υπέθεσε ότι οι γονείς της Δήμητρας δεν είχαν επιστρέψει ακόμη. Η Ελευθερία γέμισε ένα ποτήρι με λίγο νερό από τη βρύση και γύρισε για να φύγει.

«Ελευθερία; Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;» Ο Πέτρος στεκόταν στην πόρτα της κουζίνας μοιάζοντας έκπληκτος.

Κατάλαβε ότι το ποτήρι με το νερό είχε πέσει και σπάσει μόνο όταν ένιωσε τα γυμνά πέλματά της να βρέχονται.

«Ωχ, συγνώμη.» μουρμούρισε εκείνος «Δεν ήθελα να σε τρομάξω. Μην κουνιέσαι, το πάτωμα είναι γεμάτο γυαλιά.»

Η Ελευθερία δεν μπορούσε να μιλήσει, ούτε για να εξηγήσει τι ακριβώς έκανε τρεις η ώρα τη νύχτα στην κουζίνα του σπιτιού του, ούτε και για να πει τίποτα άλλο, γενικά. Όσο εκείνος προσπαθούσε να μαζέψει τα μεγαλύτερα κομμάτια του ποτηριού, εκείνη κατάφερε να βάλει το μυαλό της να δουλέψει και πάλι λογικά.

«Η Δήμητρα… με κάλεσε να κάνουμε πιτζάμα πάρτι.» Δεν ήταν σίγουρη ότι τα λόγια της ακούστηκαν καθαρά, αν ο τόνος της φωνής της ήταν φυσιολογικός.

Ο Πέτρος σήκωσε το κεφάλι από το πάτωμα και της έκλεισε το μάτι παιχνιδιάρικα.

«Α, μάλιστα. Έτσι εξηγούνται τα αρκουδάκια.»

«Η Δήμητρα είπε ότι είχες πάει εκδρομή. Ότι θα έλειπες.»

«Ναι, πράγματι.» Ο Πέτρος σηκώθηκε και πέταξε τα γυαλιά στο σκουπιδοτενεκέ, κάτω από το νεροχύτη. «Και είχα πάει. Απλά, έτυχε κάτι στη Νατάσσα, και …αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε.» Η Ελευθερία του έριξε μια δειλή ματιά. Έμοιαζε κουρασμένος, ίσως και λίγο στενοχωρημένος.

«Κάτι σοβαρό;»

«Κάτι οικογενειακό.» Δεν έδειχνε διατεθειμένος να το αναλύσει.

«Κρίμα.»

«Εσείς; Περάσατε καλά;»

«Ναι, ωραία. Ξέρεις τώρα, κλασσικά. Φαΐ και τηλεόραση.»

«Τυπική βραδιά για κορίτσια.»

Του χαμογέλασε, προσπαθώντας να μη δείχνει ηλίθια κι έκανε μια κίνηση να φύγει, νιώθοντας αβέβαιη για το αν τα πόδια της θα την κρατούσαν ή αν θα σωριαζόταν στο επόμενο βήμα.

«Μην πατάς εκεί, μπορεί να έχει και μικρότερα κομμάτια. Καλά, γιατί κυκλοφορείς ξυπόλητη;»

«Και τι να κάνω; Να στέκομαι εδώ σαν το άγαλμα της Ελευθερίας;»

«Μέσα είσαι.»

Δεν πρόλαβε να καταλάβει πότε ήρθε δίπλα της, ούτε πότε πέρασε το χέρι του γύρω από τη μέση της, ούτε πότε την έσφιξε δυνατά πάνω του και τη σήκωσε για να τη μεταφέρει μακριά από τον τόπο του ατυχήματος. Το μόνο που είδε, ήταν το πρόσωπό του, λίγα χιλιοστά από το δικό της, τα γλυκά του μάτια να ζευγαρώνουν με τα μάτια της και τα χείλη του να τα χωρίζουν, μόλις δυο ανάσες από τα δικά της. Και στα λίγα δευτερόλεπτα που κράτησε η επαφή τους, νόμισε πως άγγιξε την τρέλα.

Εκείνος, την άφησε πολύ απαλά κάτω, αλλά συνέχισε να την κρατάει στη ζεστή του αγκαλιά. Πέρασαν μια δυο ατελείωτες στιγμές, που η καρδιά της είχε πάψει να χτυπάει και σπαρταρούσε κάτω από το πύρινο βλέμμα του. Εκείνος τράβηξε αργά το χέρι του και χάιδεψε τα μακριά μαλλιά της που έπεφταν λυτά μέχρι τη μέση της.

«Πήγαινε να κοιμηθείς» της ψιθύρισε με κόπο. «Είναι αργά και θα κρυώσεις.»

«Εντάξει» ήταν η συγχυσμένη της απάντηση. «Όμως τα γυαλιά…;»

«Άστα, θα τα μαζέψω εγώ.» Επιτέλους, εκείνος έκανε ένα μικρό βήμα πίσω και έβαλε ανάμεσα τους μια απόσταση. «Εξάλλου, εγώ σε τρόμαξα.» Της έσκασε ένα χαμόγελο κι η καρδιά της άρχισε πάλι να χτυπά, στέλνοντας παλιρροϊκά κύματα αγωνίας σ’ όλο της το σώμα.

«Συγνώμη.»

«Δεν έγινε τίποτα.»

Δεν έγινε τίποτα; Η τελευταία του κουβέντα αντηχούσε ειρωνική μες στο μυαλό της, καθώς ανέβαινε με τρεμάμενα βήματα τις σκάλες. Ε, βέβαια, τι να έγινε; Τι τον νοιάζει αυτόν; Δεν ήξερε τι της έκανε, ούτε και τον ενδιέφερε… Η Ελευθερία επέστρεψε με ευγνωμοσύνη στο κρεβάτι της και κρύφτηκε κάτω από το αφράτο πάπλωμα. Προσπάθησε να ηρεμήσει, να ξεπεράσει το σοκ. Γιατί είχε γυρίσει απρόοπτα, μέσα στη νύχτα; Τι να έτυχε στη Νατάσσα, που τους έκανε να επιστρέψουν άρον άρον; Γιατί να της συμβεί αυτό, μετά από τόσο καιρό που έκανε σκληρές προσπάθειες να μείνει μακριά του και να πείσει τον εαυτό της ότι τελικά, θα το ξεπερνούσε χωρίς παράπλευρες απώλειες; Γιατί να τον δει ξανά, έτσι ξαφνικά, χωρίς καμιά προειδοποίηση; Λες κι ήταν εχθρός που βρήκε μια καλά κρυμμένη κερκόπορτα, η Ελευθερία για μια στιγμή τον μίσησε. Γιατί να την αγκαλιάσει, γιατί να την αγγίξει; Η ανάμνηση του βλέμματος του την έκανε να ανατριχιάσει σύγκορμη. Την έπιασε ταραχή, ότι εκείνα τα δευτερόλεπτα μπόρεσε να διαβάσει στο πρόσωπό της όλες της τις σκέψεις και τα μυστικά. Άραγε είδε στην έκφρασή της τα αληθινά της αισθήματα;

Όλη της η ύπαρξη φλεγόταν με την αίσθηση του δικού του σώματος τόσο κοντά της, από την επαφή που την δελέαζε να σκεφτεί πώς θα ήταν αν αντί να την αφήσει κάτω, την κρατούσε ακόμα πιο σφιχτά και τη φιλούσε. Δεν την ήθελε αυτή τη σκέψη, όμως δεν μπορούσε να την διώξει. Ο πειρασμός ήταν μερικά χιλιοστά μακριά, πριν από λίγα λεπτά, ο πειρασμός βρισκόταν μέσα στο ίδιο σπίτι, λίγα μέτρα πιο πέρα. Ο πειρασμός δεν θα τη νικούσε, μόνο θα την πέθαινε. Δεν είχε πλέον συνείδηση της πραγματικότητας, κανένα εμπόδιο δε μπορούσε να σταθεί στο δρόμο που είχε πάρει το μυαλό της πια. Καμιά αναστολή δε μπορούσε να την αναγκάσει να κατευνάσει την ανάγκη της γι’ αυτόν, που ξανάβγαινε στην επιφάνεια, ισχυρή και αδηφάγα όπως και στην αρχή. Τουλάχιστον, για λίγο ακόμη, όσο μπορούσε να μείνει κρυμμένη κάτω από τα σκεπάσματα, μακριά από τα βλέμματα των άλλων.

Αφέθηκε για λίγο να πλανηθεί στην ψευδαίσθηση ότι ίσως να μην του ήταν κι αυτή εντελώς αδιάφορη, αλλά μετά από λίγο, σιχάθηκε τον εαυτό της για την αδυναμία του. Σύνελθε, τον πρόσταξε νοερά. Σύνελθε.

Τι θα γινόταν το άλλο πρωί; Θα τον συναντούσε άραγε; Πώς θα γινόταν να τον αποφύγει; Αν σηκωνόταν νωρίς; Η Δήμητρα θα την κρατούσε δεμένη χειροπόδαρα για το πρωινό, αλλά έπρεπε πάσει θυσία να φύγει. Αλλά πώς; Ανέσυρε με κινήσεις ταχυδακτυλουργού το κινητό της από το σακίδιο της, ευχόμενη για πρώτη φορά να βρει μήνυμα από τη μαμά της. Η μαμά της ήταν σχεδόν φορτική προς τη μοναχοκόρη της όλο τον άλλο καιρό, αλλά σήμερα η Ελευθερία θα δεχόταν με ανακούφιση την οποιαδήποτε υστερία της, προκειμένου να βρει μια καλή δικαιολογία. Και πράγματι, η μάνα της δε την διέψευσε. Είχε ήδη αφήσει τρία μηνύματα στο κινητό, ζητώντας της να γυρίσει το άλλο πρωί νωρίς, για να πάει την Ελευθερία στο γιατρό για τσεκ-απ. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η Ελευθερία θα είχε αγνοήσει το μήνυμα και θα απολάμβανε έναν ακόμη αστείο καυγά με τη μάνα της αργότερα, αλλά αυτή τη φορά θα πήγαινε και για μεταμόσχευση νεφρού, αρκεί να γλίτωνε από τη δεινή θέση στην οποία θα βρισκόταν το πρωί, απέναντι από τον Πέτρο.

Κι όμως, ήθελε τόσο πολύ να μπορούσε να του ομολογήσει όλα όσα αισθανόταν, να του δείξει πόσο πολύ, πόσο ανυπόφορα τον λάτρευε, να του μαρτυρήσει κάθε τρελή επιθυμία, κάθε ανείπωτη τρέλα που περνούσε από το μυαλό της. Για πρώτη φορά στη ζωή της, ένιωσε πόθο για κάποιον άντρα. Μέχρι τότε, τα αγόρια που είχε γνωρίσει της ήταν αδιάφορα, και στις ελάχιστες περιπτώσεις που κάποιος είχε τραβήξει το ενδιαφέρον της, δεν είχε κατορθώσει ούτε να το διατηρήσει, ούτε και να εξάψει άλλου είδους έλξη από μέρους της. Αλλά εκείνος…Τα χέρια του έκαιγαν πάνω από το λεπτό βαμβακερό ύφασμα, αφήνοντας το ίχνος τους στο δέρμα της, να τη βασανίζει ώρες μετά, το άρωμά του πλανιόταν ακόμη πάνω της, γύρω της.

Τρελαίνομαι, φώναξε μέσα στο κεφάλι της, τρελαίνομαι. Δε θα συνεχιστεί αυτό, δεν μπορώ να το αντέξω.

Έκλεισε τα μάτια της σφιχτά και έμεινε στη θέση της ακίνητη, μετρώντας κάθε αναπνοή, μέχρι το ξημέρωμα. Όταν οι πρώτες ηλιαχτίδες έσκισαν το σκοτάδι, εκείνη σηκώθηκε ξανά και ντύθηκε. Κατέβηκε κάτω, ελπίζοντας ότι η μαμά της Δήμητρας θα ήταν κάπου γύρω, για να της δώσει εξηγήσεις γιατί φεύγει τόσο πρωί. Πέρασε βιαστικά από την κουζίνα, και την είδε να φτιάχνει καφέ.

«Καλημέρα κυρία Τασία, τι κάνετε;»

«Μπα, Ελευθερία!» αναφώνησε εκείνη με έκπληξη. «Γιατί σηκώθηκες τόσο νωρίς; Να σου φτιάξω γάλα;»

«Είχα βάλει ξυπνητήρι» είπε εκείνη ψέμματα. «Με περιμένει η μαμά μου και δεν πρέπει να αργήσω.»

«Μην φύγεις χωρίς να φας τίποτα.» Η κυρία Τασία αγχώθηκε και κινήθηκε προς το μέρος της.

«Ευχαριστώ, αλλά είναι πολύ πρωί ακόμη. Εξάλλου φάγαμε τα πάντα χθες το βράδυ με τη Δήμητρα.»

«Περάσατε καλά;»

«Ναι, πολύ ωραία. Α, κυρία Τασία, σας έσπασα κατά λάθος ένα ποτήρι. Με συγχωρείτε.»

«Ελπίζω να μην κόπηκες;» είπε εκείνη ανήσυχα.

«Όχι, όχι, ευτυχώς» Δεν κοβόμουνα καλύτερα;

«Ναι, αλλά γιατί δεν κόπηκε;» Η Ελευθερία ένιωσε το αίμα να στραγγίζει από το πρόσωπό της. Πάλι; «Ποιος την έσωσε από βέβαιο θάνατο;»

Ο Πέτρος ήρθε και στάθηκε δίπλα της, πιάνοντας την δυνατά από τους ώμους. Η Ελευθερία έκανε μια θεατρική κίνηση για να κρύψει την ταραχή της.

«Ιδού ο σωτήρας μου.»

«Φεύγεις;» τη ρώτησε εκείνος κοφτά, και το βλέμμα του ήταν αυστηρό κι αστείο ταυτόχρονα.

«Οικογενειακές υποχρεώσεις.» Άφησέ με να φύγω.

«Εντάξει, μπορώ να σε πάω εγώ με το αυτοκίνητο. Κάνει ψοφόκρυο έξω.»

«Δεν υπάρχει περίπτωση. Είμαι μόλις δυο βήματα.» Μα καλά, ήταν σοβαρός;

«Ελευθερία» είπε η κυρία Τασία γλυκά – με το ύφος ¨αφού θα μου το κάνεις το χατήρι, γιατί επιμένεις να αντιστέκεσαι;¨-«δεν φεύγεις αν δεν φας κάτι, και οπωσδήποτε θα σε πάει ο Πέτρος. Δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρείσαι.»

«Δεν…δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Δεν υπάρχει λόγος να σας αναστατώνω όλους μες στο άγριο ξημέρωμα.»

«Μην ανησυχείς, κι εγώ έφευγα.» της είπε εκείνος ήρεμα. «Κι αφού το σπίτι σου είναι στο δρόμο μου, γιατί να βγαίνεις έξω με τόσο κρύο;»

«Έλα, μην είσαι πεισματάρα. Να σου φτιάξω τοστ;» Η κυρία Τασία κούνησε ένα μεγάλο μαχαίρι με νόημα. «Ή μήπως ένα κρουασάν; Τι προτιμάς;»

Ο Πέτρος την έσπρωξε απαλά προς το τραπέζι. Η γνωστή αίσθηση σαν πολλές, μίνι ηλεκτροπληξίες κέντρισε προειδοποιητικά την πλάτη της, καθώς εκείνος τράβηξε ιπποτικά μια καρέκλα και την έβαλε να καθίσει.

«Μήπως έχετε λίγο καφέ;» Με παραθείο, αν είναι εύκολο…

«Φυσικά.» Η κυρία Τασία έβαλε μπροστά της ένα φλιτζάνι και το γέμισε με καυτό καφέ φίλτρου. «Βάλε μόνη σου ζάχαρη και γάλα.»

«Λοιπόν, Ελευθερία; Πώς τα πας με τη σχολή;» Ο Πέτρος κάθισε απέναντί της, και σταύρωσε τα χέρια πάνω στο τραπέζι. Πώς μπορούσε να είναι τόσο υπέροχος αξύριστος, φορώντας αυτή την ανεκδιήγητη, γκρίζα φόρμα;

«Συμπαθητικά. Πλησιάζει η εξεταστική και έχω πάρα πολύ διάβασμα. Υπερβολικά πολύ, θα έλεγα.» Ο καφές ήταν ευχάριστα καυτός.

«Πώς τα πήγες με το πτώμα; Λιποθύμησες;»

«Α, όχι. Δεν είχαμε και πολλές λιποθυμίες φέτος. Μόνο κάνα δυο αγόρια. Τα κορίτσια αποδείχτηκαν πιο ψύχραιμα.»

«Πάντα είχα μια περιέργεια για το πτώμα. Αλήθεια, πώς είναι;»

«Κατ’ αρχάς, πεθαμένο.»

Της πέταξε ένα κομμάτι από το κέικ που βρήκε σε ένα διπλανό πιάτο.

«Και κάπως καφετί, ύστερα από μια διετή παραμονή στη φορμόλη.» συνέχισε εκείνη γελώντας.

«Και, παρ’ όλα αυτά δεν έχεις φρικάρει.»

«Το αντίθετο, η ανατομία είναι το αγαπημένο μου μάθημα.»

«Με εντυπωσιάζεις.» Το φρύδι του ανασηκώθηκε περιπαικτικά. «Κατά τ’ άλλα; Πώς είναι η ζωή στην Αθήνα;»

«Θορυβώδης και γεμάτη καυσαέριο.»

«Η κοινωνική σου ζωή, εννοώ.»

«Συγκλονιστική.»

«Το φαντάζομαι.»

Τι φαντάστηκε, πάλι;

«Τι φαντάζεσαι;» δεν μπόρεσε να κρατήσει τη γλώσσα της.

«Το λογικό κι αυτονόητο. Και μη μου πεις ότι δεν το ρίχνεις και λιγάκι έξω. Δεν θα σε πιστέψω.»

Του χαμογέλασε, ελπίζοντας να εκλάβει το χαμόγελο ως απάντηση, την οποιαδήποτε απάντηση τον ικανοποιούσε. Δεν μπορούσε να μιλήσει, όταν τον έβλεπε τόσο κοντά της, τόσο απλό και καθημερινό και υπέροχο. Το υποσυνείδητό της επαναστάτησε και με ένα μικρό τίναγμα, η Ελευθερία απομακρύνθηκε μερικά εκατοστά, λες κι αυτή η ελάχιστη απόσταση θα τη βοηθούσε να αλλάξει διάθεση. Αντίθετα, όμως, το μόνο που μπόρεσε να σκεφτεί, ήταν ότι ήθελε να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει. Τώρα.

Εκείνος συνέχιζε να την κοιτάζει, με τα μεγάλα καστανά του μάτια γεμάτα ενδιαφέρον, κι ίσως και μια δόση εύθυμης καχυποψίας.

«Μάλιστα. Κατάλαβα.» είπε τελικά.

«Τι κατάλαβες;» Κατάλαβες ότι θέλω να μ’ αγκαλιάσεις; Ότι σε χρειάζομαι;

«Πέτρο, μην πειράζεις την Ελευθερία. Είναι σοβαρό κορίτσι, όχι σαν κάτι άλλες.»

Το καρφί της μαμάς Τασίας ακούστηκε λιγάκι παράταιρο, και η ατμόσφαιρα κρύωσε λιγάκι.

«Και δε μου λες, Ελευθερία» συνέχισε εκείνος με μια υποψία χαμόγελου στην άκρη των χειλιών του « ήρθες για τις διακοπές των Χριστουγέννων, φαντάζομαι, ε;»

«Ναι, ακριβώς.»

«Δηλαδή, θα μείνεις για κανένα δεκαπενθήμερο;»

«Μέχρι τις 10 Ιανουαρίου. Μετά γυρίζω, γιατί ξεκινάει λιγάκι η νωρίς η εξεταστική.»

«Μέσα στο Γενάρη;»

«Ναι, δίνουμε πρώτα πτώμα προφορικά και μετά σπλάγχνα, γραπτά.»

«Τι να σου πω, μιλάς λες κι είμαστε σε χασάπικο!» κάγχασε εκείνος πειρακτικά.

«Μέσες-άκρες κάπως έτσι έχουν τα πράγματα.»

«Πιες τον καφέ σου. Θα κρυώσει.» Η κυρία Τασία της έβαλε μπροστά της ένα τεράστιο κομμάτι κέικ, αλλά η Ελευθερία είχε ήδη σηκωθεί.

«Κυρία Τασία, σας ευχαριστώ πολύ. Πρέπει να φύγω όμως, γιατί η μαμά μου θα έχει φρικάρει ήδη.»

«Περίμενε να βάλω ένα μπουφάν και φύγαμε.» Ο Πέτρος σηκώθηκε κι αυτός, βιαστικός, πίνοντας μια τελευταία γουλιά καφέ.

«Μη σηκώνεσαι, σε παρακαλώ. Με κάνεις κι αισθάνομαι άσχημα, να σε βγάζω τέτοια ώρα, σαββατιάτικα από το σπίτι.»

«Δεν υπάρχει περίπτωση.» Ήταν ήδη στο διάδρομο και φορούσε το μπουφάν του.

«Ελευθερία, χάρηκα πολύ που ήρθες χθες το βράδυ. Είχαμε πολύ καιρό να σε δούμε, και ελπίζω από τώρα και στο εξής να σε βλέπουμε συχνότερα.»

Η Ελευθερία χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι, για να αποφύγει να δεσμευτεί.

«Καλή σας μέρα κυρία Τασία. Ευχαριστώ για τον καφέ και συγνώμη για το ποτήρι.»

« Μας χάλασες το σετ, ξέρεις.» αστειεύτηκε ο Πέτρος από το βάθος του διαδρόμου. «Πρέπει να επανορθώσεις.»

Απρόθυμα, η Ελευθερία τράβηξε για την εξώπορτα, με το βλέμμα χαμηλωμένο. Δεν ήθελε να τον κοιτάζει, κι όμως δεν μπορούσε και να τον αποφεύγει κιόλας λες κι ήταν λεπρός.

«Τώρα με στενοχωρείς.» του είπε σφιγμένα. «Γιατί δεν κάθεσαι παιδάκι μου σπιτάκι σου να ξεκουραστείς; Γιατί σηκώθηκες αξημέρωτα, Σάββατο πρωί;»

«Δεν είχα ύπνο απόψε.» της είπε αινιγματικά.

Γιατί δεν είχε ύπνο; Είχε αναστατωθεί που έφυγαν από την Αράχωβα εκτάκτως; Τι να είχε συμβεί; Αποκλείεται πάντως να είχε μείνει ξάγρυπνος για τους ίδιους λόγους που κι εκείνη δεν είχε κλείσει μάτι εκείνη τη βραδιά. Αποκλείεται…

Της άνοιξε την πόρτα ιπποτικά και την άφησε να περάσει μπροστά του. Η Ελευθερία προχώρησε βιαστικά, φοβούμενη πώς κάποια της κίνηση θα αποκάλυπτε πώς δεν ήταν όσο άνετη όφειλε να είναι και κατέβηκε τα λίγα σκαλοπάτια της εξωτερικής σκάλας σχεδόν τρέχοντας.

«Τελευταία ευκαιρία να γυρίσεις πίσω.»

«Θα ορκιζόμουν ότι θες να με ξεφορτωθείς.»

Η Ελευθερία σήκωσε τους ώμους, ευχόμενη να δείχνει αναιδής.

«Τι με νοιάζει; Πήγαινέ με. Έλα να ξεπαγιάσεις κι εσύ μαζί μου.»

Εκείνος δεν το συνέχισε.

«Και γιατί εσύ ξύπνησες τόσο νωρίς;» τη ρώτησε χωρίς περιστροφές.

«Η μάνα μου» βόγγηξε η Ελευθερία «έχει βάλει στόχο της ζωής της να με πηγαίνει κάθε τόσο για τσεκ-απ. Συνήθως ξεφεύγω, και ήλπιζα κι αυτή τη φορά, αλλά πήγε και ξεσήκωσε τον παθολόγο, τον Αναστασόπουλο, σαββατιάτικα, να πάει στο ιατρείο του για χάρη μας. Τον λυπήθηκα τον άνθρωπο.»

«Μάλιστα.» Της άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού πεισματάρικα. «Μπες μέσα.» πρόσταξε αυστηρά.

«Καλά ντε. Μη βαράς.» Η Ελευθερία μπήκε υπάκουα και σωριάστηκε στο κάθισμα του συνοδηγού.
Εκείνη τη στιγμή μίσησε τη Νατάσσα που μπορούσε να βρίσκεται εκεί μέσα, μαζί του. Στον παγωμένο αέρα του αυτοκινήτου πλανιόταν η πιπεράτη μυρωδιά από το άρωμά του, αλλά και μόνη η αίσθηση ότι όλα γύρω ήταν δικά του, τα έκανε να αποκτούν άλλη αξία γι’ αυτήν. Πρέπει να βρω κάποιον, κι εγώ, σκέφτηκε απεγνωσμένα. Να ξεκολλήσω.

«Έχεις κάποια δουλειά, είπες;» Εκείνος μόλις είχε πάρει τη θέση του στο τιμόνι και έβαζε μπροστά τη μηχανή.

«Ναι, πρέπει να πάω στο γραφείο. Τα βάσανα του ελευθέρου επαγγέλματος.»
«Τόσο νωρίς;»

«Μετά πρέπει να πάω και στην οικοδομή.»

«Μα, σήμερα δεν υποτίθεται ότι θα έλειπες; Πώς κι έχεις ξαφνικά τόση δουλειά;»

Ο Πέτρος έδειξε να το σκέφτεται για ένα λεπτό.

«Ξέρεις, στο δικό μας επάγγελμα, ο ελεύθερος χρόνος είναι κάτι καθαρά θεωρητικό. Ποτέ δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.»

Η Ελευθερία έγνεψε με κατανόηση.

«Γι’ αυτό εσύ που έχεις ακόμη αρκετό, να τον εκμεταλλεύεσαι όσο καλύτερα μπορείς.»

Έστω και με το ζόρι.

« Κοίτα, δεν έχω τα άγχη του επαγγέλματος ακόμη, αλλά έχω παρ’ όλα αυτά τα άγχη των μαθημάτων.»

«Σιγά. Πάντα υπάρχει χρόνος.»

«Είμαι ψάρι ακόμη. Πού θα πάει; Θα ξεψαρώσω και θα γυρνάω κι εγώ στα μπαράκια και στα κλαμπ.»

Ξαφνικά είχαν βρεθεί έξω από το σπίτι της.

«Φτάσαμε.» ανακοίνωσε εκείνος επίσημα.

«Σ’ ευχαριστώ. Που έκανες τόσο κόπο, εννοώ.»

Εκείνος την κοίταξε με ένα ύφος ανεξιχνίαστο, καθώς έσκυβε στο παράθυρο για να τον αποχαιρετίσει.

«Ευχαρίστησή μου.»

Η Ελευθερία περπάτησε με κοφτά βήματα ως την πόρτα του σπιτιού της, χωρίς να κοιτάξει πίσω. Δεν ήθελε να την πιάσει να τον κοιτάζει σαν ξελιγωμένη. Ήταν αλήθεια, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να τον αποφύγει. Ήταν επίσης αλήθεια ότι τα αισθήματά της ήταν βασανιστικά, ότι η κατάσταση στην οποία βρισκόταν δεν ήταν εύκολη. Όμως, υπήρχε ένα τόσο δα μικρό κομμάτι του εαυτού της που πνιγόταν από χαρά κι ικανοποίηση, απλά και μόνο γιατί τον είδε, γιατί της μίλησε, γιατί υπήρξαν μερικές στιγμές χθες το βράδυ που τον ένιωσε κοντά της, τον άγγιξε, γιατί κι εκείνος δεν είχε χάσει την ικανότητα να την κάνει να τον αγαπάει το ίδιο τρελά όπως πάντα. Δεν ήταν κάτι που το είχε επιδιώξει, αλλά ένιωθε παρ’ όλα αυτά ευγνωμοσύνη, επειδή στάθηκε, έστω και κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες τυχερή, και μπόρεσε να αγαπήσει τόσο δυνατά κάποιον. Τώρα αν αυτός δε μπορούσε να της το ανταποδώσει, ε, δυστυχώς γι’ αυτό δεν υπήρχε καμιά λύση.

Μέσα στο σπίτι, η μάνα της την περίμενε καρτερικά, καθισμένη στον καναπέ του καθιστικού. Η Ελευθερία αναστέναξε, άθελά της, και παραδόθηκε στο έλεός της. Τουλάχιστον, μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να ξεχαστεί, τουλάχιστον για μερικές ώρες ακόμη.

«Ελευθερία; Στ’ αλήθεια εσύ είσαι;»

Μια ανησυχητικά γνωστή φωνή ακούστηκε πάνω από τον εκκωφαντικό θόρυβο των μπάσων, και η Ελευθερία γύρισε να δει ποιος της μιλούσε, και μόνο που δε λιποθύμησε. Τι δουλειά είχε o Πέτρος εκεί, σε κείνο το κλαμπ, εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ;

«Πέτρο;»

Η έκπληξη της ήταν μεγαλύτερη απ’ όσο μπορούσε να δείξει, κι έτσι το μόνο που έκανε ήταν να του χαμογελάσει, αληθινά αυτή τη φορά, μέσα από την καρδιά της.

«Δεν το περίμενα να σε βρω εδώ!» Έμοιαζε στ’ αλήθεια χαρούμενος που την έβλεπε. Εκείνη άπλωσε το χέρι της προς το μέρος του, αλλά δεν προέβλεψε σωστά την επόμενη κίνησή του και πριν καλά καλά το καταλάβει, βρέθηκε στην αγκαλιά του. «Έχω τόσο καιρό να σε δω. Πού χάθηκες;»

«Ε, δεν τα ξέρεις; Τρέχω και δε φτάνω.»

Εκείνος χαλάρωσε το κράτημά του, αλλά δεν την άφησε.

«Οι αιώνιες δικαιολογίες σου. Αλλά κάποτε θα σου τελειώσουν. Και τότε…» Ο Πέτρος άφησε την φράση του μισοτελειωμένη, δείχνοντας κατά κάποιο τρόπο αναποφάσιστος.

«Είσαι με παρέα εδώ;»

«Ναι, κάτι φίλοι από το πολυτεχνείο. Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε μετά από χρόνια, πήγαμε για φαγητό και τελικά, με κουβάλησαν σ’ αυτό το ξενέρωτο μέρος για ποτά. Εσύ;»
Κοίταξε γύρω του ερωτηματικά.

«Είμαι με μια φίλη που, εν πάσει περιπτώσει, καιγόταν να έρθει. Αλλά το μέρος είναι πραγματικά απελπισία.»

«Δε σου αρέσει;» έσκυψε πιο κοντά της για να της μιλήσει, κι η Ελευθερία αισθάνθηκε το απαλό άγγιγμα των χειλιών του στο μάγουλό της.

«Εντάξει, μωρέ. Υποφερτό είναι. Αλλά όχι για πολλή ώρα.»

«Θα έλεγα ότι είναι χάλια, αλλά θα ήμουν άδικος. Ή, τέλος πάντων ήταν χάλια, μέχρι που σε βρήκα.» Της χαμογέλασε τόσο ζεστά, και την τράβηξε πιο κοντά του. Η Ελευθερία δεν περίμενε τίποτα απ’ όλα αυτά, αλλά δεν ένιωθε πια ανησυχία, ούτε φόβο, μήπως η συμπεριφορά της την προδώσει. Ήθελε όλη του την τρυφερότητα, έστω κι αν ήταν απλά η στοργή που πήγαζε από τη μακρόχρονη γνωριμία τους. Σε λίγο καιρό, θα έφευγε για το εξωτερικό, κι ίσως να μην τον ξαναέβλεπε ποτέ. Είχε ανάγκη να κρατήσει κάθε διαθέσιμη ανάμνηση. Απόψε δε θα αποτραβιόταν μακριά του.

«Τι πίνεις;» τη ρώτησε εκείνος.

«Ένα χυμό.»

«Χυμό; Α, όχι. Δε γίνεται.» Σήκωσε το χέρι και έκανε νόημα στη σερβιτόρα που ήταν λίγο πιο πέρα. «Απόψε θα το τσούξουμε.»

«Μα δεν πίνω…»

«Ούτε ένα ποτάκι; Για το χατήρι μου;»

Δεν της έδωσε το χρόνο να συμφωνήσει, απλά παρήγγειλε δυο ποτά.

«Χάρηκα πάρα πολύ που σε βρήκα απόψε, Ελευθερία. Πάρα πολύ.»

«Κι εγώ.» του ομολόγησε κι εκείνη λακωνικά, και προσπάθησε να βρει ένα ακίνδυνο θέμα να συνεχίσει. «Η Δήμητρα; Ο Φίλιππος; Επικοινώνησαν καθόλου;»

« Ναι, μας πήραν τηλέφωνο από τις Μαλβίδες. Έφτασαν χθες το πρωί, και είναι ενθουσιασμένοι.»

« Ε, αυτό έλειπε. Να μην τους αρέσουν οι Μαλβίδες.»

«Ξέρεις, θα προτιμούσαμε όλοι να είχαν πάει ταξίδι του μέλιτος, κι όχι απλά μια εκδρομή οι δυο τους, αλλά δεν μπορούμε και να πούμε τίποτα. Η Δήμητρα θα μας φάει ζωντανούς.»

«Καλά, είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι κι αυτό θα συμβεί. Απλά, θα πρέπει να ψάξουν για άλλο ταξιδιωτικό προορισμό μετά.»

Ο Πέτρος κούνησε το κεφάλι του συγκαταβατικά.

«Εσύ; Τα νέα σου;» Η σερβιτόρα έφτασε, κουβαλώντας δυο ποτήρια με κάποιο κόκκινο ποτό. Η Ελευθερία πήρε το ένα, και το έφερε στα χείλη της, πίνοντας μια μικρή γουλιά.

« Δεν έχω και πολλά νέα. Πάνω κάτω τα ίδια. Αν εξαιρέσεις ότι φεύγω για Αγγλία σε λίγες βδομάδες…η ζωή μου δεν έχει τίποτα το αξιοπερίεργο.»

Η Ελευθερία του έριξε ένα πειρακτικό βλέμμα και περίμενε ότι κι εκείνος θα γελούσε, ή θα την πείραζε, ή κάτι παρόμοιο. Όμως, η αλλαγή στο πρόσωπό του την ξάφνιασε.

«Φεύγεις;» Η φωνή του ακούστηκε αλλόκοτη. Τα μάτια του είχαν ξαφνικά χάσει όλη τους τη χαρά, το πρόσωπό του συννέφιασε.

«Ναι, σκέφτομαι να πάω στην Αγγλία για ειδικότητα. Εδώ, οι αναμονές είναι ατελείωτες.»

«Φεύγεις;» επανέλαβε εκείνος μηχανικά «Γιατί εμένα δε μου είπε κανένας τίποτα;» Έμοιαζε δυσαρεστημένος.

«Μα τι να σου πουν; Δεν είμαι πια και το κέντρο του κόσμου.» γέλασε η Ελευθερία άκεφα.

«Κι εγώ σου λέω πως έχεις άδικο.»

Τον κοίταξε απορημένη. Προσπαθούσε να της πει κάτι;

Το χέρι του πέρασε σφιχτά γύρω από τη μέση της, και την τράβηξε στο πλευρό του.

«Η φίλη σου; Πού είναι;» Η φωνή του ακούστηκε σκληρή.

Η Ελευθερία έριξε μια ματιά και εντόπισε τη Βιβή να λικνίζεται στο πλάι του Αλέξη. Δε φαίνεται να τους λείπω, σκέφτηκε ανακουφισμένη.

«Εκεί» απάντησε, δείχνοντας με το κεφάλι της.

«Με κείνον το ψηλό φλώρο;»

«Ακριβώς.»

«Δε νομίζω να σε αναζητήσουν, αν λείψεις, ε;»

«Μπα, με έχουν ξεχάσει ήδη.»

«Ε, τότε, δε θα τους πειράξει αν σε απαγάγω.»

«Να με…τι;»

Αντί για άλλη απάντηση, την παρέσυρε προς την έξοδο.

«Πέτρο…πού πάμε;»

Εκείνος εξακολουθούσε να μην της μιλάει, απλά την τραβούσε πίσω του, καθώς κάλυπτε την απόσταση ως την έξοδο με μεγάλες, νευρικές δρασκελιές. Η Ελευθερία προσπάθησε να τον συγκρατήσει, και τότε εκείνος γύρισε προς το μέρος της και την τράβηξε πάνω του.

«Δεν μπορείς να φύγεις.» γρύλισε, σχεδόν έξαλλος. «Δεν θα φύγεις.» συμπλήρωσε απειλητικά. Η Ελευθερία σχεδόν άκουγε το βροντερό καρδιοχτύπι του να τραντάζει το στήθος του, καθώς έγερνε πάνω του, το ίδιο δυνατό με το δικό της. Η ανάσα του χάιδεψε απαλή το πρόσωπό της και ζέστανε τα τρεμάμενα χείλη της.

Και τότε τη φίλησε. Κι ο κόσμος όλος χάθηκε, έγινε μια πολύχρωμη καταιγίδα γύρω τους, κι άφησε μόνο αυτόν, δοσμένο στην αγκαλιά τους με μια πρωτόγνωρη απελπισία. Η Ελευθερία δεν ήξερε πια τίποτα, μόνο ότι τα χείλη του είχαν συναντήσει τα δικά της σ’ ένα ζεστό, τρυφερό φιλί που κάθε στιγμή γινόταν αβάσταχτα αναγκαίο. Τον αγαπούσε, τον αγαπούσε τόσο πολύ, που δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα πια πέρα από αυτόν. Τόλμησε να αγγίξει το πρόσωπό του, και λες και ήταν το άγγιγμά της η αφορμή, εκείνος απομακρύνθηκε, τόσο όμως όσο ήταν αρκετό για να την κοιτάξει κατάματα.

«Δε θα μου φύγεις.» ξανάπε με φωνή σπασμένη πάνω στα χείλη της. «Δε θα σ’ αφήσω.»

«Πέτρο…» δοκίμασε να διαμαρτυρηθεί κι εκείνη, μα οι σκέψεις της δεν ήταν πια συγκεκριμένες, δεν είχα σχήμα. Οι σκέψεις της όλες ήταν αυτός. Αυτός, ο λατρεμένος της, ο άγγελός της.

«Πες το μου.» την παρακάλεσε και τα μάτια του έκαιγαν. «Πες το μου, πως δε θα μ’ αφήσεις.»

Η Ελευθερία απλά κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Δεν ήθελε, δεν μπορούσε. Δε θα τον άφηνε, αρκεί να της το ζητούσε. Και της το ζητούσε.