Για σένα

Καθώς το αυτοκίνητο άφηνε πίσω του χιλιόμετρα δρόμου και μίκραινε την απόσταση που τη χώριζε από την Αθήνα, περνούσαν απ’ το νου της χίλιες σκέψεις. Αναμνήσεις. Άλλες όμορφες, άλλες πικρές. Τα ατελείωτα χρόνια μοναξιάς μακριά του. Οι λίγες στιγμές που μοιράζονταν, σε οικογενειακές κυρίως εκδηλώσεις, και οι αναρίθμητες ώρες και μέρες χωρίς αυτόν. Η απελπισία της, η στενοχώρια της, η ανημπόρια της να βγει από την κατάσταση αυτή. Η καταδίκη της να τον βλέπει να έχει μια ζωή, ξέχωρα από τη δική της. Η Νατάσσα. Η Νατάσσα που ερχόταν κι έφευγε, καταστρέφοντας κάθε μικροσκοπική ελπίδα της.

«Φαίνεται πως τσακώθηκαν γερά χθες το βράδυ.» της είχε πει στο τηλέφωνο η Δήμητρα εκείνο το Σάββατο, που ο Πέτρος την είχε γυρίσει σπίτι. «Αλλά ο αδελφός μου δε λέει τίποτα. Μμμ, μην του τη θίξουμε την αντιπαθητικιά.»

«Τσακώθηκαν; Γι’ αυτό γύρισαν πίσω;»

«Δεν είμαι σίγουρη, αλλά νομίζω πως τον άκουσα να της μιλάει στο τηλέφωνο και της λέει ¨Τελειώσαμε¨. Ή μάλλον καλύτερα, να της το φωνάζει. Πολύ άγρια. Δε μου φάνηκε σαν καβγαδάκι ερωτευμένων που θα τα ξαναβρούν.»

«Μάλλον, η συμπάθειά σου για τη Νατάσσα δε σ’ αφήνει να δεις καθαρά.» γέλασε ανόρεχτα η Ελευθερία. Όχι ότι τα νέα δεν της άρεσαν. Μόνο που αυτή δεν ήταν απόλυτα σίγουρη ότι θα ξέμπλεκαν έτσι εύκολα από τη Νατάσσα. Υπήρχε κάτι απροσδιόριστο στο βλέμμα της, σχεδόν απειλητικό, που σε έκανε να ανατριχιάζεις. Σαν να τους έλεγε με το ύφος της πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσει το δικό της.

«Ναι, ξέρω τι εννοείς. Ότι είναι τόσο αδίστακτη, που μπορεί να τηλεφωνήσει κλαίγοντας για να του πει ότι είναι έγκυος, ή να του στήσει καμιά άλλη εξίσου τιποτένια παγίδα. Η σιχαμένη!»

«Εντάξει, έχει ένα υφάκι κάπως…απωθητικό, αλλά, στα σοβαρά τώρα, σου έχει δώσει στοιχεία να την κατηγορείς έτσι; Προσωπικά, από τη μία και μοναδική φορά που την συνάντησα, εκείνο που κατάλαβα είναι ότι απλά βαριόταν μαζί μας, που είναι και λογικό. Είμαστε ένα τσούρμο φοιτητές που χαζογελάμε, ενώ εκείνη είναι σε …άλλη φάση.»

«Δεν ξέρω τι λες εσύ, ούτε γιατί ανέλαβες την υπεράσπισή της.» Η Δήμητρα ήταν σχεδόν θιγμένη. Το μέτωπο κατά της Νατάσσας δεν μπορούσε να διασπαστεί. «Εγώ βλέπω με τι τρόπο μιλάει σε όλους γύρω της, με τι τρόπο απευθύνεται στη μάνα μου: είτε την περιφρονεί και την ειρωνεύεται κατά πρόσωπο, θεωρώντας πώς είμαστε όλοι πολύ ανόητοι για να το καταλάβουμε, είτε της μιλάει γλυκερά και, κυριολεκτικά, τη γλύφει, όταν βλέπει ότι δεν της περνάει. Η μάνα μου βγάζει μπιμπίκια όποτε τη βλέπει. Δε μπορώ να σου πω πόσο χάρηκε που τσακωθήκανε με τον Πέτρο.»

«Μπορώ να το φανταστώ.»

«Ακόμη κι εκείνος δε μοιάζει και πολύ στενοχωρημένος.»

«Αυτό είναι άλλη υπόθεση.» Το ηθικό της Ελευθερίας αναπτερώθηκε. Ίσως τελικά το προηγούμενο βράδυ να σήμαινε και για εκείνον κάτι. Ίσως…ίσως οι διακοπές των Χριστουγέννων να ήταν πιο ενδιαφέρουσες απ’ όσο περίμενε. Ίσως να τολμούσε να ελπίσει σε κάτι.

Και πράγματι, το δεκαπενθήμερο που ακολούθησε ήταν ήρεμο, γεμάτο από μια αναπάντεχη, γλυκιά προσμονή, γιατί πια δεν ήταν υποχρεωμένη να τον αποφεύγει , όπως ο διάολος το λιβάνι. Φυσικά, έπρεπε να συνεχίσει να προσποιείται την άνετη, αλλά δεν ήταν και τόσο πολύ δύσκολο. Ήταν, τουλάχιστον με βάση τα λεγόμενα της Δήμητρας, διαθέσιμος, και αυτό, περιέργως την έκανε να νιώθει στ’ αλήθεια άνετα, κι όχι να το προσποιείται.

Ούτε κι όταν, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, στο ρεβεγιόν που οργάνωναν απαρέγκλιτα οι γονείς της, χρειάστηκε να καθίσει δίπλα του στο τραπέζι, της φάνηκε αφόρητο. Ο Πέτρος ήταν όπως πάντα, ευχάριστος και ευγενικός.

Ένιωθε καλά μαζί του, σχεδόν όπως και πριν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σήμαιναν τα αισθήματά της. Η βραδιά, που τα τελευταία χρόνια, ήταν λίγο ως πολύ κλισέ, αποδείχτηκε πιο διασκεδαστική απ’ ότι περίμενε.

«Είσαι πολύ χαρούμενη απόψε» παρατήρησε ανάλαφρα η Δήμητρα. «Καιρό είχα να σε ακούσω να γελάς. Και χαίρομαι γι’ αυτό.»

Η Ελευθερία προσπάθησε να προσπεράσει το θέμα, σπρώχνοντας μπροστά στο πρόσωπο της Δήμητρας ένα μπολάκι τζατζίκι.

«Πάρε λίγο.» την προέτρεψε.

« Α, όχι. Σήμερα όχι.» Τα μάτια της έλαμπαν πονηρά.

«Σήμερα όχι; Γιατί ειδικά σήμερα όχι;»

«Ε, δε θα βγούμε μετά;» υπαινίχθηκε η Δήμητρα. «Δε θα πάμε σε κανένα μπαράκι;»

«Πρόκειται να φιλήσεις κάποιον εκεί που θα πάμε, Δήμητρα;» Η Ελευθερία την κοίταξε με ξεδιάντροπη περιέργεια.

«Απλά, παίρνω τα μέτρα μου. Ξέρεις, προσπαθώ να μην αποθαρρύνω κάποιον που ίσως θα ήθελε να με φιλήσει εκείνος.» Τώρα γελούσε ολόκληρη.

«Σωστή σκέψη.» συμπέρανε πρακτικά η Ελευθερία. «Ωστόσο δε μας εξήγησες ακόμη ποιος μπορεί να το ήθελε.»

Η Δήμητρα κούνησε τους ώμους, αρνούμενη να δώσει μια πιο διαφωτιστική απάντηση.

«Πέτρο» φώναξε στον αδελφό της «τι ώρα θα φύγουμε για έξω;»

«Δεν πάτε πουθενά αν δεν αλλάξει ο χρόνος.» απείλησε η κυρία Τασία από την άλλη άκρη του τραπεζιού.

«Όχι βέβαια, μαμά» τη διαβεβαίωσε εκείνη πειθήνια. «Μετά όμως…»

Η Ελευθερία ήταν στριμωγμένη ανάμεσα στα δυο αδέλφια, και μάταια τραβιόταν όσο το δυνατό πιο κοντά στη Δήμητρα. Ο Πέτρος καταλάμβανε υπερβολικά πολύ χώρο δίπλα της, ή έστω έτσι της φαινόταν. Κάθε κίνησή του σχεδόν αντανακλούσε πάνω της, μεταδίδοντάς της τη ζεστασιά του. Εκείνος είχε άνετα απλωθεί στην καρέκλα του, ακουμπώντας ξένοιαστα το χέρι του στην πλάτη της δικής της καρέκλας, και ταρακουνώντας τη παιχνιδιάρικα, όποτε νόμιζε ότι δεν του έδιναν σημασία.

«Πάλι δεν ασχολείστε μαζί μου; Πάλι κουτσομπολεύετε οι δυο σας;» διαμαρτυρήθηκε κωμικά, δίνοντας ένα γερό τράνταγμα στην καρέκλα της Ελευθερίας, που λίγο έλειψε να τη ρίξει κάτω.

«Είσαι καλά, παιδάκι μου;» του φώναξε η Δήμητρα μισονευριασμένη. «Γιατί κάνεις έτσι;»

«Θέλω την προσοχή σας.» απαίτησε εκείνος δεσποτικά. «Θα είμαι ο συνοδός σας απόψε. Πρέπει να με καλοπιάνετε. Να μου κάνετε όλα τα χατίρια.»

«Μάλιστα, αφέντη.» τον ειρωνεύτηκε η Ελευθερία με δήθεν σοβαρή φωνή.

«Μπράβο, Ελευθερία, εσύ είσαι στο πνεύμα.» Της τράβηξε τα μαλλιά ως επιβράβευση.

«Έχει πιει τίποτα;» ρώτησε η Ελευθερία τη Δήμητρα συνωμοτικά.

«Δεν ξέρω!» αγανάκτησε η Δήμητρα και συνέχισε με πολύ χαμηλή φωνή, ώστε να μόνο η Ελευθερία να την ακούσει. «Αλλά χίλιες φορές να κάνει έτσι, παρά…»

Το επόμενο τράνταγμα ήταν ακόμη δυνατότερο.

«Καλά, καλά!» η Ελευθερία γελούσε ξαφνιασμένη.

«Ελευθερία, ελπίζω να έχεις πολλή υπομονή απόψε.» την προειδοποίησε ψιθυριστά η Δήμητρα. «Εσύ θα τον νταντέψεις όλο το βράδυ.»

«Γιατί, εσύ πού θα είσαι;» Τι εννοεί θα τον νταντέψω;

«Ε, να, είπα και στη Ζωή και …στον Φίλιππο να έρθουν.» Η Δήμητρα κοκκίνισε μέχρι τις ρίζες των μαλλιών της. «Η Ζωή όμως έχει πυρετό… δε θα ‘ρθει.»

«Α, έτσι πες μου» θριάμβευσε η Ελευθερία και συνέχισε με χαμηλή φωνή «Δηλαδή, τι περιμένεις από εμάς; Να σου κρατάμε το φανάρι;»

«Έλα, μην είσαι τόσο κατηγορηματική. Βρες ένα πιο κομψό τρόπο να το πεις.»

«Ελπίζω να είναι καλή ιδέα.» Η Ελευθερία δεν ήταν και τόσο σίγουρη ότι η βραδιά θα πήγαινε καλά, για οποιαδήποτε από τις δυο τους. Δεν ήταν απολύτως βέβαιη ότι ο Φίλιππος είχε παραιτηθεί από την μάταιη προσπάθειά του να την κατακτήσει. Αλλά, ακόμη χειρότερα, δεν ήξερε τι ακριβώς θα έκανε με τον Πέτρο, αφού υποτίθεται ότι αυτή θα του κρατούσε παρέα.

«Ελευθερία;»

Ο Πέτρος βρέθηκε απροειδοποίητα πολύ κοντά της, πράγμα που συνειδητοποίησε όταν γύρισε να του απαντήσει και τα πρόσωπά τους σχεδόν άγγιξαν.

«Ναι;» Γιατί έπρεπε να ακούγεται ξέπνοη;

Το ύφος του δεν προμήνυε τίποτα καλό.

«Είδες το δώρο που έφεραν οι γονείς μου φέτος;»

«Όχι.»

«Η μάνα μου το κρέμασε κιόλας πάνω από την πόρτα.»

Η Ελευθερία κοίταξε περίεργη προς την κατεύθυνση που της έδειξε. Ένα διακοσμητικό κλωνάρι γκυ κρεμόταν απειλητικά πάνω από το άνοιγμα της πόρτας της εξόδου.

«Εγώ σε προειδοποίησα.» Τα μάτια του ήταν ανεξιχνίαστα.

Εκείνη έμεινε να τον κοιτάζει έντρομη.

«Τι εννοείς;» τραύλισε συγχυσμένη.

«Α…τίποτα» είπε εκείνος με προσποιητή αδιαφορία. «Απλώς, πρόσεχε με ποιον θα σταθείς από κάτω.»

Και τότε πλησίασε ακόμη πιο κοντά, κι η Ελευθερία μπορούσε να πια να ανασάνει το άρωμα της επιδερμίδας του, να δει κάθε μικρή χρυσή απόχρωση στα καστανά του μάτια. Αστειεύεται, ανόητη! Η καρδιά της επιτάχυνε, και ένιωσε το πρόσωπό της να γίνεται κατακόκκινο.

«Κοκκίνισες, Ελευθερία.» μουρμούρισε πονηρά.

«Όχι, δεν κοκκίνισα.» αρπάχτηκε εκείνη και γύρισε από την άλλη, για να κρύψει τη ντροπή της.

«Κοκκίνισες.» σιγοτραγούδησε εκείνος.

«Φυσικά και κοκκίνισε. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι δω το σωστό άτομο για να th φιλήσει κάτω από το γκυ, ε, Ελευθερία;» Η Δήμητρα το είχε βρει πολύ αστείο.

«Τι βλακείες λες;» Η Ελευθερία της έδωσε μια δυνατή κλωτσιά κάτω από το τραπέζι.

«Ουπς, συγνώμη!»

Η Δήμητρα δαγκώθηκε. «Δεν έπρεπε να το πω, ε;»

«Κι εγώ δε φανταζόμουν ότι μπορούσες να κοκκινίσεις ακόμη περισσότερο.» Ο Πέτρος συνέχισε να την κοιτάζει κατάματα και να χαμογελάει, αλλά το χαμόγελό του ήταν πια παγωμένο.

«Σταματήστε!» τους πέταξε η Ελευθερία θυμωμένη, και σηκώθηκε από το τραπέζι.

«Πού πας, Ελευθερία;»

«Να φέρω ποτήρια από την κουζίνα, μαμά.»

Έτρεξε σχεδόν στην κουζίνα, και ευχήθηκε να μπορούσε να μείνει μόνη. Αλλά τα βήματα της Δήμητρας την διαβεβαίωσαν για το αντίθετο.

«Συγνώμη, συγνώμη, χίλια συγνώμη. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και το ξεφούρνισα!»

«Ναι, αλήθεια, πώς σου ήρθε;» Η Ελευθερία ήταν εκτός εαυτού.

«Λυπάμαι, είμαι ασυγχώρητη, αλλά εσύ… δε θα με συγχωρήσεις; Στο κάτω κάτω δεν είπα και τίποτα κακό. Ε; είπα;» Η Δήμητρα στεκόταν δίπλα της και την κοιτούσε παρακλητικά.

«Ξέρεις ότι δε θέλω να το συζητάω.» Τι θα σκεφτόταν τώρα ο Πέτρος;

«Εντάξει, μωρέ, δεν είπα και τίποτα. Απλά ότι δεν είναι δω ο σωστός. Που μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε.»

Η Ελευθερία δεν είχε την ψυχραιμία να της απαντήσει, ούτε να αστειευτεί.

«Γιατί κάνεις έτσι; Ήταν τόσο κακό;»

«Ναι, ήταν.»

«Σιγά, βρε Ελευθερία. Αν το καλοσκεφτείς δεν είπα απολύτως τίποτα- που στο κάτω κάτω δε θα μπορούσα, ακόμη κι αν ήθελα. Αφού δεν τον ξέρω, τον σκασμένο!» Η Ελευθερία σήκωσε τα μάτια και της έριξε ένα αγανακτισμένο βλέμμα.

«Τον ξέρω;» Η Δήμητρα την αιφνιδίασε με την απρόσμενη κρίση οξυδέρκειας, και δεν μπόρεσε να το αρνηθεί τόσο γρήγορα, όσο θα ήταν καλό και πιστευτό.

«Τον ξέρω;» Η φωνή της αλλοιώθηκε από την έξαψη της επερχόμενης αποκάλυψης. «Και…ποιος είναι; Γιατί δε μου είπες τίποτα;» Η Ελευθερία προσπάθησε να κινηθεί προς την πόρτα, αλλά η Δήμητρα την πρόλαβε, έκλεισε την πόρτα με βία και στάθηκε μπροστά της.

«Αν δε μου πεις, δε βγαίνουμε από εδώ μέσα.» την απείλησε.

«Δεν έχω τίποτα να σου πω.»

«Αν δε μου πεις, δε βγαίνουμε από εδώ μέσα.» επέμεινε η άλλη, ανυποχώρητη.

«Δεν είναι ο Φίλιππος, αν αυτό περίμενες να ακούσεις. Μπορείς να είσαι ήσυχη γι’ αυτό.» είπε η Ελευθερία κουρασμένα.

«Το ξέρω πως δεν είναι ο Φίλιππος. Αν ήθελες τον Φίλιππο, μπορούσες να τον έχεις, κι αυτό το λέω εγώ, κι ας με πονάει πιο πολύ απ’ όσο φαντάζεσαι.» Η Δήμητρα ακουγόταν πικραμένη, αλλά ήταν βέβαιο ότι δεν είχε εκτροχιαστεί από το βασικό θέμα. «Λέγε.»

«Τι σημασία έχει;» Η Ελευθερία γύρισε προς το παράθυρο.

«Έχει. Μεγάλη σημασία.»

«Δε θέλω να σου πω.»

«Γιατί;» απαίτησε να μάθει η άλλη. «Θα πάω να του το μαρτυρήσω;»

«Σε έχω ικανή.» παραδέχτηκε η Ελευθερία.

«Για μένα το λες αυτό; Πότε μαρτύρησα εγώ μυστικά σου;» θίχτηκε η Δήμητρα.

«Μόλις πριν από πέντε λεπτά!»

«Δεν είπα τίποτα απολύτως! Τι φαντάστηκες ότι θα μπορούσε να καταλάβει ο Πέτρος από αυτή την κουβέντα που μου ξέφυγε;» Η Δήμητρα την αγριοκοίταξε περιμένοντας μια λογική απάντηση. Η Ελευθερία της ανταπέδωσε το βλέμμα, αλλά ένιωθε πώς οι αντιστάσεις της βρίσκονταν στο χείλος της κατάρρευσης. Και τότε, είδε το ύφος της Δήμητρας να αλλάζει, λες και μια καινούρια, άνευ προηγουμένου ιδέα είχε περάσει από το μυαλό της.

«Είναι αυτό που νομίζω;» ρώτησε χαμηλόφωνα. «Πες μου.»

«Εξαρτάται.»

«Ω, Θεέ μου, είναι αυτό που νομίζω!»

Η Ελευθερία ένιωσε να κοκκινίζει, για μια ακόμη φορά εκείνο το βράδυ.

«Τι νομίζεις;» ρώτησε ξεψυχισμένα.

«Αυτό που πίστευα πάντα.» της αντιγύρισε η άλλη, ελαφρώς θυμωμένα. «Ότι είσαι πολύ καλή για τα μούτρα του. Του βλάκα!»

Η Ελευθερία έκανε ένα μορφασμό αστείας έκπληξης. «Τι;» ρώτησε γελώντας άθελά της.

«Εντάξει, δεν το εννοούσα ακριβώς έτσι. Όμως, αδελφός μου είναι και αν θέλω μπορώ να τον βρίζω, πότε πότε. Και θα ήταν υπέροχο! Ωω, θα ήταν καταπληκτικό!» Η Δήμητρα την αγκάλιασε γεμάτη ενθουσιασμό.

«Θα μου τα πεις όλα, όλα! Και πρώτα απ’ όλα…αλλά, για στάσου! Τι ήταν αυτά που σου έλεγε εκεί έξω;»

«Νομίζω, τα έχεις μπλέξει.» προσπάθησε να ξεφύγει η Ελευθερία.

«Ναι, τόσο πολύ που θα κρεμάσω γκυ σ’ όλο το σπίτι. Δεν μπορεί, κάπου θα σε πετύχει!»

«Λες βλακείες!»

«Κι εσύ είσαι κατακόκκινη!»

«Δήμητρα, δε συμβαίνει τίποτα τέτοιο! Δε…»

«Είμαι πολύ ευτυχισμένη!» συνέχισε η άλλη συνεπαρμένη από τις προοπτικές που ξεδιπλώνονταν μπρός της. «Το καλύτερο πρωτοχρονιάτικο δώρο! Δε θέλω τίποτα άλλο για φέτος. Κι αυτός πια…είναι πολύ, πάρα πολύ τυχερός.»

«Δήμητρα!»

«Ω, σταμάτα πια! Τι νομίζεις; Δεν υποκρίνεσαι και τόσο πετυχημένα ξέρεις! Ή μάλλον, το αντίθετο. Τα πήγαινες μια χαρά, μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό είχες χαθεί, λοιπόν; Γι’ αυτό δεν ερχόσουν ποτέ; Μας απέφευγες; Απέφευγες τον Πέτρο;»

«Μην λες αυτό το όνομα!» ψιθύρισε υστερικά η Ελευθερία «Μπορεί…»

«Τι; Να μας ακούσει;»

«Σε παρακαλώ, μη φωνάζεις.» ξεκίνησε αγχωμένη η Ελευθερία. «Σε παρακαλώ…σε παρακαλώ.»

«Γιατί;»

«Δήμητρα…σε παρακαλώ.» Η Ελευθερία κόντευε να λιποθυμήσει, και έπεσε βαριά σε μια καρέκλα δίπλα της. «Τι θέλεις να κάνω; Τι έπρεπε να κάνω; Πες μου εσύ.»

«Από πότε…συμβαίνει αυτό;»

«Δεν ξέρω, δεν ξέρω. Ειλικρινά, δεν ξέρω. Απλά, το κατάλαβα κάποια…όχι και τόσο κατάλληλη στιγμή.»

«Α. Κατάλαβα.» Δόξα σοι ο Θεός. «Αλλά τώρα; Τώρα; Γιατί δεν κάνεις κάτι;» πρότεινε η Δήμητρα.

«Σαν τι δηλαδή;» εκνευρίστηκε η Ελευθερία.

«Ε, ξέρω γω; Κάτι! Αφού…αφού κι αυτός...σήμερα…δεν τον άκουσες;»

«Αστειεύεται. Όπως πάντα.» μουρμούρισε απογοητευμένα η Ελευθερία.

«Κι αν δεν αστειεύεται;»

«Ναι, πώς θα το μάθουμε άραγε; Α, περίμενε, ξέρω! Θα πάω να στηθώ κάτω από το γκυ, και θα περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει! Δήμητρα, σύνελθε. Δεν είναι σωστό. Τίποτα δεν είναι σωστό. Ούτε κι εκείνος νιώθει κάτι για μένα. Δε συμβαίνει τίποτα. Δεν το βλέπεις; Σε χιλιοπαρακαλώ. Είστε σαν οικογένεια για μένα. Δεν μπορώ να σας χάσω. Αν κάνω, ή πω μια βλακεία, θα τα χαλάσω όλα. Και δεν το θέλω. Κατάλαβε με, σε παρακαλώ.» Τα τελευταία λόγια σχεδόν δεν ακούγονταν.

«Κουταμάρες!»

«Κορίτσια! Τι κάνετε κλεισμένες στην κουζίνα;» Η μαμά της Ελευθερίας χτυπούσε ανήσυχα την πόρτα. «Είστε καλά;»

«Ναι, κυρία Πηνελόπη, είμαστε μια χαρά! Απλά, μάγκωσε λίγο η πόρτα!» απάντησε μεγαλόφωνα η Δήμητρα, και άφησε το χερούλι που το κρατούσε πεισματικά ακίνητο. «Ωπ! Τα κατάφερα!» Η πόρτα άνοιξε διάπλατα, και η Ελευθερία άρπαξε δυο ποτήρια από το ντουλάπι και ένα μπουκάλι αναψυκτικό.

«Κάποιος μου έριξε κατά λάθος κρασί στο ποτήρι μου.» είπε βιαστικά.

«Ελάτε γρήγορα! Σε λίγα λεπτά, αλλάζει ο χρόνος!»

Η Ελευθερία έδωσε μια γερή σκουντιά στην Δήμητρα, αγριοκοιτάζοντας την με νόημα.

«Πρόσεξε!» την απείλησε ψιθυριστά. «Πρόσεξε, γιατί…»

Μπήκαν στο σαλόνι, η Ελευθερία με αργά, διστακτικά βήματα, η Δήμητρα με τον αέρα του ανθρώπου που κέρδισε το λόττο. Ξαφνικά, η Ελευθερία έβρισκε πολύ δύσκολο να αντικρύσει ξανά τον Πέτρο, πιο δύσκολο απ’ ότι της είχε ποτέ φανεί τους τελευταίους δυο τρεις μήνες. Το ότι η Δήμητρα ήξερε την έκανε να νιώθει φοβερά εκτεθειμένη. Πώς στο καλό θα διόρθωνε αυτό το χάλι;

Η Δήμητρα της έδωσε μια διόλου διακριτική σπρωξιά για να την στείλει να καθίσει στην καρέκλα της, και εκείνη προτίμησε να το αφήσει να περάσει ασχολίαστο. Ο σκοπός της πλέον ήταν να αποφύγει πάσει θυσία να τραβήξει την προσοχή. Προς ανακούφισή της, ο Πέτρος μιλούσε στο κινητό του και έδειχνε αρκετά απορροφημένος. Όταν τις είδε να πλησιάζουν, σηκώθηκε βιαστικά και πήγε στην άλλη άκρη του δωματίου. Το ύφος του ήταν δύσκολο να ερμηνευτεί. Έμοιαζε ενοχλημένος.

«Πρόσεξε» επανέλαβε την προειδοποίηση της προς τη φίλη της. « Μην κάνεις ή μην πεις καμιά ανοησία. Ούτε εδώ ούτε και μετά. Συνεννοηθήκαμε;»

«Δεν θα αποκαλύψω τίποτα που δεν πρέπει.» είπε η Δήμητρα αδιάφορα, αλλά τα μάτια της γελούσαν σκανταλιάρικα. «Όμως» συνέχισε αδιάντροπα «δεν υπόσχομαι να μην κάνω προπαγάνδα, αν κρίνω ότι είναι αναγκαίο.»

«Δε θα κάνεις τίποτα!» ψιθύρισε αγανακτισμένα. «Υποσχέσου μου!»

«Χα!» γέλασε η Δήμητρα.»Δεν υπόσχομαι τίποτα!»

Εκείνη τη στιγμή, ο μπαμπάς της Ελευθερίας, ο κύριος Ανδρέας έβαζε στην τηλεόραση την αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του χρόνου. Όλοι άρχισαν να μετράνε τα δευτερόλεπτα μεγαλόφωνα, και κάποιος έκλεισε τα φώτα. Ο Πέτρος δεν είχε επιστρέψει στη θέση του ακόμη.

«Τρία, δύο, ένα…Καλή χρονιά!»

Ακολούθησε ένας χαμός από αγκαλιές, φιλιά κι ευχές, μια από εκείνες τις στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις ζαλισμένος και χαρούμενος ταυτόχρονα. Η Ελευθερία δε θυμόταν πια σε ποιον είχε πει «χρόνια πολλά», μόνο ότι δεν είχε πει σ’ αυτόν. Τον παρακολουθούσε με την άκρη του ματιού της και αντελήφθη ότι το ύφος του είχε αλλάξει αρκετά. Δεν είχε ούτε το κέφι, ούτε την προηγούμενη καλή διάθεση. Ακόμη μιλούσε στο τηλέφωνο. Φευγαλέα, είδε τα χείλη του να σχηματίζουν τις λέξεις ¨θα τα πούμε σε λίγο¨, και για κάποιο λόγο που δεν ήξερε, ανησύχησε και στενοχωρήθηκε. Κάτι δεν πήγαινε καλά.

Εκείνος έκλεισε το κινητό, και επιτέλους πλησίασε το τραπέζι. Η Ελευθερία το αισθάνθηκε, το οσμίστηκε στην ατμόσφαιρα, κάτι είχε αλλάξει. Προς το χειρότερο. Αν για ένα δέκατο του δευτερολέπτου είχε τολμήσει να χαρεί από την, εν γνώσει της ψεύτικη, αλλά ωστόσο ακατανίκητα τρυφερή του διάθεση, τώρα το ήξερε ξεκάθαρα ότι δεν υπήρχε ούτε ίχνος της στο πρόσωπό του. Πανικοβλήθηκε, ίσως γιατί ήδη ήταν εκνευρισμένη. Ήθελε μόνο να απομακρυνθεί από όλους κι από όλα. Να βρει λίγη ησυχία, να μην ξέρει και να μη θυμάται τίποτα για κανέναν.

«Χρόνια πολλά, Ελευθερία!» Η κυρία Τασία την έσφιγγε πάνω της με ενθουσιασμό.

«Χρόνια πολλά!» ψέλλισε με προσποιητό ενθουσιασμό και μόλις δραπέτευσε από την ασφυκτική αγκαλιά της, γλίστρησε πίσω από τους γονείς της. Έπρεπε να βρει και μια πολύ καλή δικαιολογία για να μην βγει απόψε έξω. Αλλά ποια;

Πέρασε λίγη ώρα που κυριαρχούσε μια γενικότερη ευθυμία, όμως εκείνη ένιωθε ανεξήγητα δυστυχισμένη. Ο Πέτρος καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Ξαφνικά την πλησίασε.

«Ελευθερία, μπορώ να σου πω;» της είπε και το ύφος του πρόδιδε αμηχανία και στενοχώρια.

«Ναι» συμφώνησε εκείνη βιαστικά.

«Κοίτα, δεν θα μπορέσω να έρθω μαζί σας απόψε τελικά. Κάτι μου έτυχε. Ξέρω, είναι πολύ άσχημο από μέρους μου, γιατί το είχα υποσχεθεί, αλλά…»

«Κανένα πρόβλημα» είπε εκείνη ψέμματα με υπερβάλλουσα προθυμία. «Από μένα, κανένα πρόβλημα. Η Δήμητρα ίσως σου θυμώσει, παρ’ όλα αυτά.» Του χαμογέλασε με προσποιητή κατανόηση. «Μην το σκέφτεσαι.»

Εκείνος έδειχνε απόμακρος τώρα και παγερός.

«Πρέπει να φύγω.» δήλωσε με μισή φωνή και της γύρισε την πλάτη απότομα, σχεδόν με αγένεια, και απομακρύνθηκε γρήγορα. Η Ελευθερία δεν ήξερε τι να υποθέσει. Έκανε μια τελευταία προσπάθεια να μαζέψει τα συντρίμμια της αυτοπεποίθησής της, να βρει το κουράγιο να φορέσει ένα όχι και πολύ ψεύτικο χαμόγελο και να γυρίσει κι αυτή προς τους υπόλοιπους που κουβέντιαζαν χαρούμενοι. Έπρεπε να διαλέξει βασανιστήριο. Την υπόλοιπη βραδιά στο σπίτι με ένα τσούρμο χαζοχαρούμενους γονείς ή με τη Δήμητρα και τον Φίλιππο, προσπαθώντας να ενθαρρύνει την πρώτη και να αποφύγει τον δεύτερο;

Αναγκάστηκε να ψηφίσει υπέρ της δεύτερης λύσης, όσο κι αν ήταν αποκρουστική, αφ’ ενός μεν γιατί το υποσχεθεί από μέρες στη Δήμητρα, αφ’ ετέρου γιατί το σπίτι δεν την κρατούσε. Ήθελε να βγει, να αλλάξει περιβάλλον, να αναγκάσει τον εαυτό της να σκεφτεί άλλα πράγματα, πέρα από την συμπεριφορά του Πέτρου, που την είχε πληγώσει. Ίσως τελικά να τα είχε πιστέψει τα αστεία του. Ίσως να είχε κάνει το λάθος να ελπίσει ότι μπορούσε να ελπίζει. Καλά να πάθω, είπε στον εαυτό της.

Η έξοδος ξεκίνησε ανώδυνα, και σε κάθε άλλη περίπτωση η Ελευθερία θα μπορούσε να περάσει καλά, αφού ο Φίλιππος τηρούσε μια απρόσμενα ευγενική απόσταση και το κλίμα ήταν σχεδόν ευχάριστο. Η Δήμητρα επέμενε-όπως πάντα- να πάνε σε ένα μπαράκι εκεί κοντά όπου θα τραγουδούσε ένα τοπικό συγκρότημα και θα γινόταν το σχετικό πάρτι, και όλοι, ελλείψει άλλης πρότασης και λόγω απροθυμίας, συμφώνησαν χωρίς πολλά πολλά.

Η Ελευθερία στεκοταν όσο παράμερα μπορούσε, για να δώσει στη Δήμητρα την άνεση να περάσει όλη της την ώρα δίπλα στον Φίλιππο, αλλά βαριόταν θανάσιμα. Το σκοτάδι, η εκκωφαντική μουσική που δεν της άρεσε, όλα όσα έγιναν ή δεν έγιναν το βράδυ της είχαν χαλάσει το κέφι. Η Δήμητρα είχε ρίξει το σχετικό τσακωμό με τον αδελφό της πριν φύγουν, αλλά δεν μπόρεσε να του εκμαιεύσει το λόγο για τον οποίο τις παρατούσε μόνες τους. Η Ελευθερία είχε προσπαθήσει να διακόψει τον καυγά, τραβώντας την να φύγουν. Δεν άντεχε να συνεχιστεί το όλο θέμα ούτε δευτερόλεπτο περισσότερο.

Και τώρα, στεκόταν μόνη, κάτω από το αχνό φως, ατενίζοντας τους τοίχους γύρω της, ώστε να μην πρέπει να κοιτάζει τους άλλους που κατά κάποιο τρόπο, λιγο ή πολύ, διασκέδαζαν, ανακινώντας κάθε τόσο το ποτό της και μετρώντας τα δευτερόλεπτα για να τελειώσει και αυτή η βραδιά.

«Γεια.»

Η Ελευθερία γύρισε βαριεστημένα τα μάτια για δει ποιος της μιλούσε-αν μιλούσε πράγματι κάποιος σ’ αυτήν. Μπροστά της στεκόταν ένας πολύ ψηλός νεαρός, με κεφάτο ύφος.

«Γεια» του απάντησε αδέξια.

«Είμαι ο Κώστας.» συνέχισε εκείνος ευγενικά. «Εμμ…σε είδα που στεκόσουν μόνη σου και…ήρθα να σου μιλήσω. Ελπίζω να μη σε ενοχλώ.» Έμοιαζε λιγάκι ντροπιασμένος.

«Όχι, όχι βέβαια. Χάρηκα.» Του άπλωσα το χέρι διστακτικά. «Είμαι η Ελευθερία.» Τα δάχτυλά του τυλίχτηκαν απαλά γύρω από τα δικά της.

«Χάρηκα κι εγώ, Ελευθερία. Πραγματικά, το σιχαίνομαι που γίνομαι τόσο κλισέ, αλλά πώς είναι δυνατόν μια ωραία κοπέλα σαν κι εσένα να είναι μόνη της εδώ, απόψε;»

Η Ελευθερία τον παρατήρησε με μεγαλύτερη προσοχή. Ήταν αρκετά λεπτός, αλλά το σώμα του ήταν καλοφτιαγμένο. Τα χαρακτηριστικά του ήταν ευγενικά και αρκετά όμορφα.

«Το ίδιο θα μπορούσα να αναρωτηθώ κι εγώ για σένα, ξέρεις.» του πέταξε περιπαικτικά.

Εκείνος φάνηκε να ξαφνιάζεται λίγο, και γέλασε συνεσταλμένα.

«Δε σε έχω ξαναδεί εδώ.» συνέχισε. «Αν σε είχα ξαναδεί, σίγουρα θα σε θυμόμουν.»

«Την περίοδο αυτή βρίσκομαι στην Αθήνα. Σπουδάζω.» του εξήγησε λακωνικά. «Εσύ; Είσαι από εδώ;»

«Όχι, όχι.» απάντησε εκείνος γελώντας. «Είμαι εδώ μερικούς μήνες μόνο.»

«Και τι ακριβώς κάνεις εδώ;»

«Κάνω το αγροτικό μου, σε ένα χωριό εδώ κοντά.» Γιατρός;

«Ε, λοιπόν, κάποτε θα είμαστε συνάδελφοι.» Η Ελευθερία ένιωσε λιγάκι πιο άνετα απέναντι σ’ αυτόν τον ευγενικό ξένο. Όχι ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ένιωθε άνετα. Αυτός ο Κώστας εξέπεμπε μια ευπρόσδεκτη ηρεμία.

«Σπουδάζεις Ιατρική;» Τα φρύδια του ανασηκώθηκαν με έκπληξη. «Σε ποια πόλη είσαι;»

«Αθήνα.»

«Α, κι εγώ εκεί τελείωσα. Πέρυσι.»

«Δε σε θυμάμαι, αλλά εγώ ήμουν πρώτο έτος. Δεν είχα γνωρίσει όλο τον κόσμο.»

«Λογικό, εγώ ήμουν έξω, στις κλινικές. Πού να συναντηθούμε;»

Κοιτάχτηκαν με χαρούμενη κατανόηση.

«Ήμουν όμως τυχερός στην ατυχία μου.» επέμεινε αινιγματικά.

«Τι εννοείς;»

«Μπορεί να μη σε συνάντησα εκεί, αλλά ευτυχώς, σε βρήκα εδώ.» Το ύφος του είχε κάτι πεισματάρικο και η Ελευθερία γέλασε κολακευμένη.

«Ξέρεις» συνέχισε ο Κώστας « είμαι λιγάκι άχαρος σε ό,τι αφορά τις κοπέλες. Δεν τα καταφέρνω τόσο καλά όσο άλλοι σε αυτόν τον τομέα. Γι’ αυτό αποφάσισα να σου μιλήσω ευθέως. Θα ήθελες να…με ανεχτείς για λίγο; Ή ...και για περισσότερο;»

Η Ελευθερία του χαμογέλασε άθελά της.

«Να σε ανεχτώ; Γιατί, τόσο κακός είσαι;»

«Δεν ξέρω, απλά εκλιπαρώ για την επιείκεια και την ανοχή σου. Μπορεί να γίνω αφόρητα βαρετός.»

«Φοβάμαι ότι κι εγώ μπορεί να είμαι πληκτική παρέα απόψε, οπότε δε θα μπορούσα να κατηγορήσω κανέναν γι’ αυτό το θέμα.»

«Οπότε; Είμαστε σύμφωνοι;»

«Σύμφωνοι.»

«Λοιπόν;» ρώτησε εκείνος μετά από μια μικρή σιωπή. «Δε μου απάντησες την ερώτηση που σου έκανα. Πώς και…» δίστασε για λίγο «Τι κάνεις μόνη εδώ; Θέλω να πω…είναι δυνατόν…μια κοπέλα σαν κι εσένα…;» Το πρόσωπό του μόρφασε ήπια, εκφράζοντας την απορία του.
Η Ελευθερία σκέφτηκε πικρά τον Πέτρο και την απότομη μεταστροφή του. Και θύμωσε.

«Ίσως να μην έχουν όλοι την ίδια γνώμη με σένα» μουρμούρισε χολωμένα.

«Ίσως. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, όσοι διαφωνούν είναι μάλλον κακόγουστοι.»

«Σ’ ευχαριστώ. Και για τα καλά σου λόγια, και γιατί μου δίνεις ένα…ωραίο ξεκίνημα για την καινούρια χρονιά.»

« Είσαι δεύτερο έτος στη Σχολή; Πολύ βάρβαρη χρονιά.»

«Και λίγα λες»

« Βγαίνεις καθόλου; Προλαβαίνεις;»

«Το πρώτο εξάμηνο ήταν πολύ πιεστικό. Ελπίζω μετά την εξεταστική να χαλαρώσω λιγάκι. Εσύ; Είσαι ευχαριστημένος; Πώς είναι η ζωή…μετά;»

« Α, έχει κι αυτή τις δικές της δυσκολίες. Αλλά εντάξει. Είμαι γενικά αισιόδοξος τύπος. Δεν με πτοούν οι δυσκολίες. Τουλάχιστον όχι αυτές που είναι ανθρωπίνως δυνατό να ξεπεραστούν.»

Η Ελευθερία τον περιεργάστηκε διακριτικά. Τα μάτια του είχαν το πιο ανοιχτό γκρίζο χρώμα, και τα μαλλιά του ήταν ανοιχτά καστανά. Φορούσε ένα ανοιχτό γαλάζιο πουκάμισο και ένα απαλό γαλάζιο πουλόβερ. Η Ελευθερία τον βρήκε συμπαθητικό, πιο πολύ γιατί δεν αισθανόταν κανενός είδους πίεση από μέρους του. Η συμπεριφορά του ήταν απόλυτα ευγενική, η στάση του χαλαρή. Ορίστε, σκέφτηκε με μνησικακία, υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι που δεν τους είμαι αδιάφορη. Που προσπαθούν να κερδίσουν το ενδιαφέρον μου.
«Θα μείνεις για πολύ ακόμη εδώ;»

«Δεν ξέρω. Θα εξαρτηθεί από την παρέα μου. εσύ;»

«Εγώ έχω εφημερία αύριο και θα πρέπει να γυρίσω κάπως νωρίς σπίτι, να κοιμηθώ λιγάκι. Ελευθερία, θα ήταν πολύ να σου ζητήσω να ξανασυναντηθούμε;»

Εκείνη το σκέφτηκε για μια στιγμή.

«Όχι» κατέληξε. «όχι, δε θα ήταν πολύ.»

Αφού ο Πέτρος μπορούσε να την αγνοεί, ή να παίζει μαζί της, ή να την πληγώνει, έστω κι άθελά του, ε, τότε κι αυτή δε θα καθόταν άλλο να μυξοκλαίει και να υποφέρει.

«Ωραία.» Της έριξε ένα διαπεραστικό βλέμμα, χαμογελώντας λοξά. «Για μια στιγμή, φοβήθηκα ότι θα μου αρνιόσουν.»

«Δύσκολο να το πιστέψω ότι φοβήθηκες. Δείχνεις να έχεις…αρκετή αυτοπεποίθηση.»

«Μάλλον το αντίθετο.» διαφώνησε ο Κώστας. Έμοιαζε να το εννοεί.

Αντάλλαξαν τηλέφωνα, και η Ελευθερία τον αποχαιρέτισε με ένα μίγμα εκδικητικού θριάμβου και μετάνοιας. Η ευθύτητά του της είχε κολακεύσει τον πληγωμένο της εγωισμό, αλλά κάτι της έλεγε ότι δεν ήταν σωστό να τον αφήσει να νομίζει ότι κι εκείνη ενδιαφέρεται. Ωστόσο, είτε γιατί ήταν πολύ θυμωμένη, είτε για κάποιο άλλο λόγο που δεν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να ξεκαθαρίσει, τελικά δεν της φαινόταν ούτε και τόσο λάθος.

«Ποιος ήταν αυτός;»

Η Δήμητρα επιτέλους τη θυμήθηκε και έψαξε να τη βρει.

«Ένας γιατρός που ήθελε να γνωριστούμε.»

Η απάντηση της έκανε πάταγο.

«Τι;»

«Σου είπα, ένας γιατρός που κάνει το αγροτικό του και ήθελε να με γνωρίσει.»

Η Δήμητρα δεν είχε λόγια από την έκπληξη.

«Εσείς;» συνέχισε η Ελευθερία άνετα. «Περνάτε καλά;» Έριξε μια ματιά στο Φίλιππο που κουβαλούσε ποτά από το μπαρ.

«Ναι, καλά. Καλύτερα απ’ ότι περίμενα. Αλλά…» άφησε την κουβέντα της μισοτελειωμένη. «Εσύ; Τι κάνεις; Πώς περνάς;»

«Τέ-λει-α» ειρωνεύτηκε η Ελευθερία.

«Κι αυτός;» Η Δήμητρα έκανε ένα μορφασμό αηδίας. «Το ομορφόπαιδο, ντε! Προσφέρθηκε να σε ψυχαγωγήσει;»

«Ναι, κατά κάποιο τρόπο.»

«Κοντά τα κουλά του να του πεις.»

«Ναι…ναι…» γέλασε η Ελευθερία.

«Όχι επειδή λείπει το αφεντικό…»

«Το αφεντικό; Χα!»

«Ειλικρινά, δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό του! Πού πήγε; Έχει να δώσει πολλές εξηγήσεις αύριο.»

«Δήμητρα, λέω να φεύγω σιγά σιγά.» ξεκίνησε να λέει η Ελευθερία.

«Και τι; Θα με αφήσεις εδώ μόνη με τον Φίλιππο; Έτσι; Ξεκάρφωτη;»

«Νομίζω είναι μια καλή ευκαιρία να σπρώξεις το θέμα σου. Εγώ, πάντως, φεύγω. Δεν αντέχω άλλο για σήμερα.»

«Αύριο θα τα πούμε. Έχουμε πολλά να πούμε.»

«Ναι. Εντάξει. Καλή συνέχεια. Φρόντισε…να περάσεις καλά.»

Προσπάθησε να χρωματίσει τη φωνή της με αρκετά υπονοούμενα.

«Μα πώς θα γυρίσεις σπίτι μόνη;» διαμαρτυρήθηκε η Δήμητρα. «Είναι αργά.»

«Αν είμαι τυχερή, μπορεί να πέσω σε κανένα μανιακό δολοφόνο. Να ξεμπερδεύουμε. Μην ανησυχείς.»

Την χτύπησε χαϊδευτικά στον ώμο.

«Καλή χρονιά» της ευχήθηκε χαμογελώντας.

Πέρασε να αποχαιρετίσει το Φίλιππο, που ήταν ακόμη αρκετά διστακτικός απέναντί της. ¨Δεν πειράζει, υγεία.¨ σχολίασε μονολογώντας και έφυγε βιαστικά.

Ο παγωμένος αέρας την χτύπησε απότομα στο πρόσωπο καθώς βγήκε, και την έκανε να αναρριγήσει. ¨Το σπίτι δεν είναι μακριά¨ είπε στον εαυτό της για να πάρει κουράγιο.

«Πας κάπου;»

Η Ελευθερία ξαφνιάστηκε και γύρισε να δει ποιος της μιλούσε. Αν ήταν κανένας ενοχλητικός, θα επέστρεφε στο μπαρ. Δεν το εννοούσε ότι θα ήταν τύχη να πέσει σε κανέναν μανιακό δολοφόνο.

Ο Κώστας την κοίταζε χαμογελώντας, δίπλα σε μια τεράστια, μαύρη μηχανή.

«Ναι…έφευγα, για την ακρίβεια…»

«Θέλεις να σε πάω με τη μηχανή;» προσφέρθηκε εκείνος ιπποτικά. «Μην περπατήσεις, μέσα στο κρύο;»

«Μιλώντας για κρύο, πιστεύεις ότι η μηχανή είναι ότι πιο ζεστό για ένα τέτοιο βράδυ;»

«Εντάξει» παραδέχτηκε ο Κώστας «έχεις ένα δίκιο. Αλλά, θα φτάσεις πολύ γρηγορότερα απ’ ότι αν πας με τα πόδια.»

«Σωστό κι αυτό.»

Εκείνος έκανε μια κίνηση, προσκαλώντας την.

«Πάμε;»

«Πάμε»

Δεν ήταν απόλυτα σίγουρη ότι αυτό ήθελε να απαντήσει. Δεν ήταν σίγουρη για τίποτα, μόνο για το ότι έπρεπε πάσει θυσία να ξεφύγει από συναισθηματικό τέλμα που απειλούσε να την ρίξει η δική της ανοησία. Η διάθεσή της τρεμόπαιζε αμφίρροπη, γεμίζοντας το παγερό κενό μέσα με έναν απρόσκλητο, ανυπόφορο πόνο.

Όταν επιτέλους ο Κώστας την άφησε έξω από το σπίτι της, ένιωθε ότι είχε κάνει μια μικρή επανάσταση. Είχε κάνει κάτι. Δεν ήταν ένα άβουλο πιόνι, που περίμενε τις εξελίξεις στις ζωές των άλλων να καθορίσουν την επόμενη κίνηση. Μπορούσε να παίρνει αποφάσεις και πρωτοβουλίες. Μπορούσε;

«Λοιπόν;» ρώτησε ευγενικά ο Κώστας. «Ήταν απαίσιο;»

«Νομίζω ήταν πολύ καλύτερο απ’ ό,τι περίμενα. Οδηγείς πολύ ήρεμα.»

Εκείνος χασκογέλασε.

«Μόνο για το χατίρι σου.»

«Σ΄ ευχαριστώ…για όλα»

«Θα σου τηλεφωνήσω.» υποσχέθηκε ο Κώστας και της χαμογέλασε. «Καλή χρονιά.»

«Καλή χρονιά. Θα τα πούμε.»

Τον είδε να απομακρύνεται με ταχύτητα, και θαύμασε για μια στιγμή την καλοφτιαγμένη σιλουέτα του πάνω στην μαύρη, τρομακτική μηχανή. Ένας αλλόκοτος ιππότης.

Εκείνο το βράδυ, αποκοιμήθηκε αμέσως κι ο ύπνος της ήταν δίχως όνειρα, λες και κάποιος την είχε ναρκώσει. Το επόμενο πρωί, ακόμα όλα γύρω της έμοιαζαν θολά, άγευστα, σαν να μην λειτουργούσαν σωστά ούτε το συναίσθημα ούτε το μυαλό της. Ήθελε να μάθει τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ στ’ αλήθεια; Ένα ήταν σίγουρο. Η Δήμητρα θα φρόντιζε γι’ αυτό.