Αληθινή Καρδιά

Λοιπον,παιδια αυτη ειναι και η πρωτη μου προσπαθεια να γραψω μια ιστορια...ελπιζω να σας αρεσει...και θελω να ευχαριστω και απο εδω τη Μαρια(ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΕΝ 1)και την Ερμιονη(Emy+Robert)που χωρις αυτες δεν θα ειχα κανει καν την προσπαθεια..και φυσικα την Σαντρα(sandra 21)που χωρις τις πολυτιμεες συμβουλες της δεν θα εκανα τιποτα..!Σας ευχαριστω πολυ κοριτσια.!!Και καπου εδω τελειωνω...Καλη Αναγνωση..!

ΚΕΦ.1
Μια καινούρια αρχή

Καθόμουν έξω από το σπίτι των Στάνλεϋ. Το χέρι μου σηκωμένο είχε κοκαλώσει μόλις λίγα εκατοστά πριν ακουμπήσει την πόρτα. Είχα τρομερό άγχος. Ήταν η πρώτη φορά που θα ασκούσα επιτέλους το επάγγελμά μου. Μέσα στο άγχος μου είχα ξεχάσει τα πάντα. Πώς μιλάνε, πώς χτυπάνε την πόρτα… Τα πάντα.
- Σύνερθε Μπέλλα… ψιθύρισα στον εαυτό μου… είναι η πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό που στέκεσαι ξανά στα πόδια σου… κάνεις κάτι σημαντικό για σένα....
Αφού τα σκέφτηκα όλα αυτά μάζεψα όση δύναμη και αποφασιστικότητα είχα, έσφιξα λίγο πιο πολύ την μακριά αλογοουρά μου κοίταξα το είδωλό μου στο τζάμι της πόρτας… το τζιν μακρύ παντελόνι μου, την μπλε σε σχήμα V μπλούζα μου και το τζιν γιλέκο από πάνω. Βεβαιώθηκα ότι η αμφίεσή μου ήταν καλή και χτύπησα την πόρτα. Βήματα ακούστηκαν από μέσα. Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και μπροστά μου εμφανίστηκε μια πολύ γλυκιά κοπέλα. Τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά της έπεφταν σαν χείμαρρος στους ώμους της. Ήταν απλά ντυμένη με ρούχα που της ταίριαζαν απόλυτα. Ένα απλό τζιν σορτς μέχρι το γόνατο περίπου και μια κίτρινη κοντομάνικη μπλούζα που της φώτιζε το πρόσωπο. Είχε μεγάλα γαλανά μάτια. Ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι. Μικρή γύρω στα 16-17.
- Γεια σας… μου μίλησε η κοπέλα με μια μπερδεμένη έκφραση. Προφανώς δεν ήξερε ποιά είμαι ή τι ήθελα.
- Γεια σου. Είμαι η Μπέλλα. Η νέα καθηγήτρια των Αγγλικών σου… της εξήγησα. Εσύ θα είσαι η Τζέσικα έτσι.;
- Α ναι. Η μαμά είχε αναφέρει ότι θα έρθετε σήμερα. Ναι εγώ είμαι. Χαίρομαι που σας γνωρίζω… είπε με ένα μεγάλο, ζεστό και φιλικό χαμόγελο και μου έτεινε το χέρι της.
- Κι εγώ… της αποκρίθηκα δίνοντας το χέρι μου και ανταποδίδοντας το χαμόγελο.
- Αλλά σε παρακαλώ μην μου μιλάς στον πληθυντικό. Είμαι σίγουρη πως δεν έχουμε πια και τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας. Πόσο είσαι.;
- 16.. απάντησε γρήγορα.
- Εγώ 20 οπότε…. Θα μου μιλάς σε παρακαλώ στον πληθυντικό.; προσποιήθηκα ότι την ικέτευα απελπισμένα..
Η προσπάθεια μου να σπάσω ακόμη περισσότερο τν πάγο μεταξύ μας απέδωσε. Έκανα την Τζέσικα να γελάσει. Μαζί της γέλασα κι εγω.
- Εντάξει Μπέλλα… μου είπε τελικά.
- Συγγνώμη αλλά η μαμά πετάχτηκε μέχρι το ζαχαροπλαστείο. Ήθελε να πάρει γλυκά για να σε κεράσει και ο μπαμπάς είναι στην δουλειά. Η μαμά θα είναι εδώ όπου να ΄ναι.
- Δεν πειράζει. Η αλήθεια είναι ότι όντως ήρθα λίγο νωρίτερα. Ανυπομονούσα να γνωρίσω την πρώτη μου μαθήτρια…. Είπα κλείνοντάς της το μάτι.
Δεν πρόλαβε να απαντήσει αφού ακούστηκαν κλειδιά στην πόρτα. Γύρισα προς την πόρτα και αντίκρισα μια λεπτεπίλεπτη γυναίκα που έμοιαζε εξαιρετικά στην Τζέσικα. Ήταν λαχανιασμένη. Φαίνεται ότι έτρεχε στον δρόμο.
- Καλησπέρα σας. Είμαι η Μπέλλα εσείς πρέπει να είστε η μαμά της Τζέσικας. Χάρηκα… της είπα δίνοντάς της το χέρι μου.
- Γεια σου Μπέλλα… με χαιρέτησε πιάνοντας το χέρι μου. Χίλια συγγνώμη που άργησα. Βλέπω γνωρίστηκες ήδη με την Τζες.
- Ναι… απάντησα. Και μπορώ να πω ότι είναι αξιαγάπητη.. είπα και γύρισα χαμογελώντας στην Τζέσικα.
- Να σε κεράσω κάτι Μπέλλα; Έχουμε ολόφρεσκα cheese cakes… είπε δείχνοντας μου την σακούλα που κρατούσε.
- Ναι, ευχαριστώ. Αλλά Τζέσικα πάμε προς το δωμάτιό σου να αρχίσουμε;
- Ναι φυσικά..είπε και φαινόταν ενθουσιασμένη.
Αυτό με έκανε πραγματικά χαρούμενη. Χαιρόμουν που έκανα καλή εντύπωση στην Τζέσικα. Ήθελα να έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία και σχέση. Και ακριβώς γι αυτό ήθελα να μιλήσουμε τώρα. Για το πώς θα τα πετυχαίναμε και τα δύο.
Καθώς κατευθυνόμασταν στο δωμάτιό της για να αρχίσουμε το μάθημα ένιωθε ότι άρχιζε και μια αρχή και για μένα. Μια καινούρια αρχή που θα άφηνα οριστικά πίσω όσα με πλήγωσαν. Θα στεκόμουν ξανά στα πόδια μου, θα ήμουν ξανά δυνατή και το κυριότερο θα ήμουν ή τουλάχιστον θα προσπαθούσα να βρω ξανά τον εαυτό μου.

ΚΕΦ.2
Συζήτηση

Μπήκαμε στο δωμάτιό της το οποίο ήταν αρκετά ευρύχωρο, μοντέρνο αλλά απλό, όχι κάτι εξεζητημένο. Το χρώμα στους τοίχους ήταν ένα απαλό λιλά. Το μεγαλύτερο μέρος του δωματίου το καταλάμβανε ένα μεγάλο κρεβάτι. Τα σκεπάσματα του κρεβατιού ήταν ένα πιο έντονο μωβ. Πάνω του υπήρχαν δύο μεγάλες μαξιλάρες στο ίδιο χρώμα κι ένα άσπρο λούτρινο αρκουδάκι. Πιο πέρα στον απέναντι τοίχο σε ένα ράφι υπήρχε μια συλλογή από πορσελάνινες κούκλες. Μου άρεσε που είχε κρατήσει στο δωμάτιό της αυτές τις κούκλες. Αυτές είναι κάτι που θα της θυμίζουν την παιδική της ηλικία. Τα ανέμελα χρόνια που ήταν παιδί. Ενώ τώρα πια είναι έφηβος και σε ένα-δύο χρόνια ενηλικιώνεται. Την άλλη γωνία του δωματίου διακοσμούσε ένα αρκετά μεγάλο ξύλινο γραφείο. Πάνω σε αυτό βρισκόταν ένας υπολογιστής πράγμα για το οποίο χάρηκα μιας και μπορεί να μας ήταν χρήσιμος για μελλοντικές εργασίες.
- Ωραίο δωμάτιο έχεις… παρατήρησα
- Ευχαριστώ.. απάντησε κλείνοντας την πόρτα.
- Λοιπόν Τζες μιας και είναι η πρώτη μέρα δεν θα κάνουμε μάθημα. Προτιμώ να γνωριστούμε καλύτερα. Ξέρεις η συνεργασία δύο ανθρώπων επηρεάζεται και από τη σχέση τους. Όσο καλύτερη θα είναι η σχέση μας τόσο καλύτερη θα είναι και η συνεργασία μας. Οκ;
- Εντάξει… αποκρίθηκε χαμογελώντας.
Δεν προλάβαμε να συνεχίσουμε αφού ένα χτύπημα στην πόρτα μας διέκοψε.
- Περάστε.. φώναξε η Τζέσικα.
Στην πόρτα εμφανίστηκε η μαμά της με ένα δίσκο στο χέρι.
- Συγγνώμη που διακόπτω αλλά σας έφερα λίγο νερό να δροσιστείτε και λίγο από το cheese cake που λέγαμε…. είπε καλοσυνάτα η κυρία Στάνλεϋ… Πώς τα πάτε;.. ρώτησε στη συνέχεια.
- Πολύ καλά. Ευχαριστούμε για όλα αυτά… είπα και έδειξα τον αρκετά γεμάτο δίσκο.
- Τίποτα. Αλλά συνεχίστε. Τζέσικα εγώ θα είμαι στο σαλόνι.
- Ναι μαμά… απάντησε γρήγορα η κοπέλα.
Η κυρία Στάνλεϋ άνοιξε την πόρτα και εξαφανίστηκε. Μείναμε πάλι οι δυο μας.
- Λοιπόν… είπα συνεχίζοντας αυτό που λέγαμε πριν τη μικρή διακοπή.
- Καταρχάς για να είναι σωστό το μάθημά μας θα πρέπει να θέσουμε κάποιους όρους. Χρησιμοποιώ τη λέξη «όρους» γιατί το «κανόνες» μου φαίνεται λίγο βαρύ.
- Λοιπόν πρώτον θα σε παρακαλούσα το κινητό σου να είναι κλειστό κατά τη διάρκεια των μαθημάτων μας.
Την κοίταξα κι εκείνη έγνεψε. Έψαξα στο βλέμμα της να βρω κάποιο σημάδι διαμαρτυρίας ή ενόχλησης αλλά τίποτα. Έτσι συνέχισα.
- Δεύτερον ποτέ μα ποτέ μην φοβηθείς να κάνεις λάθος και ποτέ μην φοβηθείς να πεις τη γνώμη σου για κάτι. Είμαστε εδώ για τα λύνουμε όλα μαζί. Εντάξει;… ρώτησα
- Εκείνη κούνησε θετικά το κεφάλι της κι εγώ συνέχισα.
- Τρίτον και πιο σημαντικό οτιδήποτε σου συμβαίνει και μπορεί να επηρεάσει την απόδοση σου στο μάθημα σε παρακαλώ να μου το λες αμέσως. Γιατί εκτός από καθηγήτριά σου θέλω να με βλέπεις και σαν φίλη σου.
Τελείωσα και την κοιτούσα. Μου φάνηκε λίγο ξαφνιασμένη και μπερδεμένη. Προφανώς δεν περίμενε ένα τέτοιο λόγο από την καθηγήτρια της.
- Τζες..; μάλλον διέκοψα τις σκέψεις της γιατί τρόμαξε όταν την φώναξα.
- Ναι συγγνώμη. Σε ευχαριστώ και υπόσχομαι να τηρήσω όλους τους όρους.
- Οκ. Μίλα μου λίγο για τον εαυτό σου. Οτιδήποτε θες να μου πεις… είπα περιμένοντας με ανυπομονησία να μου πει κάτι.
- Εντάξει αλλά μετά θα μου πεις κι εσύ για σένα κάτι.
Αυτό δεν το περίμενα αλλά έγνεψα.
- Το υπόσχομαι…. είπα.
Κι έτσι άρχισε….
- Ζω εδώ στο Φόρκς από μωρό. Πάω στο τοπικό σχολείο. Εκεί έχω πολλούς φίλους. Ξέρεις οι οικογένειες μας γνωρίζονται εδώ παππού προς παππού. Αλλά οι καλύτεροι μου φίλοι είναι ο Έρικ, η Λόρεν, ο Τάιλερ και ο Μάικ. Είναι πολύ καλά παιδιά. Πρέπει να τους γνωρίσεις.
Με κοίταξε χαμογελώντας της χαμογέλασα κι εγώ και της έγνεψα να συνεχίσει.
- Όταν μεγαλώσω το όνειρό μου είναι πάω στο Λονδίνο. Μου αρέσει πολύ… είπε και τα μάτια της έλαμψαν. Στο άκουσμα αυτών των λέξεων γέλασα.
- Γιατί γελάς;… ρώτησε ξαφνιασμένη αλλά χαζογελώντας.
- Θα σου πω μετά δεν είπαμε..; Συγγνώμη..Συνέχισε. Λοιπόν τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις.;
- Μμμμ… Δεν έχω σκεφτεί ακόμα. Αλλά μου αρέσει πολύ η ιατρική.
- Ωραίο αυτό… είπα
- Ναι… Αλλά τέλος με εμένα… Σειρά σου.. Είμαι όλα αυτιά.!
- Σωστά..! Λοιπόν γεννήθηκα εδώ στο Φορκς αλλά μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη. Και οι δύο γονείς μου δουλεύουν. Ο Τσάρλι, ο μπαμπάς μου είναι μεγαλοεπιχειρηματίας και η Ρενέ η μητέρα μου είναι σχεδιάστρια μόδας. Λόγω πολλών επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν περνούσαν ποτέ πολλές ώρες μαζί μου. Η επικοινωνία μας ακόμα και όταν μεγάλωσα ήταν ελάχιστη ως και μηδενική. Έτσι δεν είχα τα καλύτερα παιδικά χρόνια… είπα και αναστέναξα…
Για λίγη ώρα δεν μιλούσε καμιά μας…
- Θα πρέπει να ήταν χάλια… ψιθύρισε η Τζες χαμηλόφωνα σπάζοντας την σιωπή.
- Όσο δεν φαντάζεσαι. Τελοσπάντων μετά κατάλαβα ότι μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου χωρίς τους γονείς μου. Συνειδητοποίησα την αγάπη μου για τα αγγλικά. Έκανα πολλά μαθήματα και πήρα όλα τα πτυχία μου με άριστα. Ήθελα να κάνω ότι είναι δυνατό για να φύγω από το σπίτι μου ένα σπίτι που κανείς δεν ήταν εκεί για μένα.
- Και τελικά τα κατάφερες.; με ρώτησε με περιέργεια η Τζες
- Ναι δυο μήνες αφότου μπήκα στο πανεπιστήμιο ξένων γλωσσών της Νέας Υόρκης μου ανακοίνωσαν πως αν επιθυμώ μπορώ να πάω για περεταίρω σπουδές στην Αγγλία…
Γύρισα και της χαμογέλασα…
- Α για αυτό γελούσες πριν…. τυχερή..! εσύ έχεις πάει ήδη στο Λονδίνο.! Θα πρέπει να ήταν τέλεια..!
- Ναι ήταν…. Στην Αγγλία ήταν πανέμορφα..! Εκεί γνώρισα και τους καλύτερους μου φίλους την Ροουζ, τον Εμ, τον Τζαζ, την Άντζελα, τον Μπεν και φυσικά την Άλις… είπα και ασυναίσθητα χαμογέλασα πικραμένα στην θύμηση τους…
- Θα πρέπει να σημαίνουν πολλά για σένα… είπε η Τζες παρατηρώντας την αλλαγή στην διάθεση μου.
- Ναι είναι ένα από τα λίγα πράγματα για το οποίο μετανιώνω που έφυγα από τη Ν.Υ. Αλλά όταν τέλειωσα τις σπουδές μου έπρεπε να επιστρέψω… Όχι στη Νέα Υόρκη αλλά εδώ στο Φορκς. Ομολογώ ότι αν και αυτό το μέρος δεν το ξέρω καλά με έχει μαγέψει..!
- Καλό είναι… Δεν βαριέσαι… είπε η Τζες και σκάσαμε και οι 2 στα γέλια….
- Ξέρεις ότι είναι η πρώτη φορά που διδάσκω.; Πάλι καλά στάθηκα τυχερή.. Η πρώτη μου μαθήτρια είναι καταπληκτική.!
- Ευχαριστώ.. είπε η Τζέσικα κοκκινίζοντας.
- Αλλά πέρασε η ώρα και πρέπει να φεύγω.! Α τα έχεις όλα τα βιβλία και τα τετράδια έτσι.;
- Ναι μην ανησυχείς.! απάντησε γρήγορα
- Εντάξει τότε… είπα και σηκώθηκα… Χάρηκα για την γνωριμία και την συζήτηση.!
- Κι εγώ.! Καληνύχτα..!
- Καληνύχτα… είπα και άνοιξα την πόρτα του δωματίου της για να φύγω..
- Α.! Μπέλλα… άκουσα τη φωνή της και γύρισα προς το μέρος της…
- Ευχαριστώ.! Και είμαι κι εγώ πολύ τυχερή που θα είσαι καθηγήτρια μου..!
Δεν είπα τίποτα. Της χαμογέλασα, βγήκα από το δωμάτιο και έκλεισα την πόρτα πίσω μου…

KΕΦ.3
Απρόσμενη Επίσκεψη

Βγήκα έξω από το δωμάτιο της Τζες και περπάτησα ως το σαλόνι. Εκεί βρήκα τη μαμά της να βλέπει μόνη της τηλεόραση τρώγοντας ποπ-κορν. Ξαφνικά θυμήθηκα τα ανέγγιχτα cheese cakes. Ωχ… Ελπίζω η Τζέσικα να έφαγε λίγο και από ατ δύο. Δεν ήθελα να προσβάλω την κυρία Στάνλεϋ με κανέναν τρόπο. Μόλις με είδε σηκώθηκε από τη μεγάλη μπλε πολυθρόνα που καθόταν και με πλησίασε.
- Τελειώσατε Μπέλλα μου.; με ρώτησε
- Ναι.. απάντησα γρήγορα
- Πώς τα πήγατε..; ρώτησε με ολοφάνερη την περιέργεια στην έκφραση της.
Φαινόταν ότι νοιαζόταν πραγματικά πολύ για την κόρη της.
- Όλα πήγαν πάρα πολύ καλά. Μην ανησυχείτε. Η Τζες είναι ένα καταπληκτικό κορίτσι και είμαι σίγουρη ότι θα τα πάμε άψογα.
- Ωραία, χαίρομαι πολύ που το ακούω αυτό… είπε φανερά ικανοποιημένη κοιτώντας με γλυκά.
Λοιπόν εγώ πρέπει να πηγαίνω. Έχει περάσει η ώρα. Θα ξανάρθω αύριο την ίδια ώρα. Καληνύχτα σας κυρία Στάνλεϋ…. Είπα και κατευθύνθηκα στην πόρτα.
- Καληνύχτα Μπέλλα. Στο καλό, να προσέχεις έτσι..; είπε και μου άνοιξε την πόρτα.
- Ναι, ναι. Γεια σας…! Τη χαιρέτησα καθώς περνούσα το κατώφλι.
- Καλό βράδυ..! άκουσα φευγαλέα τη φωνή της πριν ακούσω την πόρτα να κλείνει.
Πέρασα γρήγορα τον κήπο και βγήκα στο μικρό δρόμο. Περπατούσα γρήγορα καθώς σκεφτόμουν. Η πρώτη μου σκέψη που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν το γεγονός ότι η πρώτη μου μέρα σαν καθηγήτρια πήγε εξαιρετικά καλά. Η μαθήτρια μου ήταν καλύτερη από όσο μπορούσα να ελπίζω και κατάφερα να κερδίσω τη συμπάθεια της. Αυτό με έκανε αληθινά χαρούμενη. Ήμουν για πρώτη φορά περήφανη για τον εαυτό μου.
Μέσα σε αυτές τις σκέψεις βρέθηκα μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μου. Έβγαλα γρήγορα το κλειδί από την τσέπη μου και ξεκλείδωσα. Μπήκα μέσα και έκλεισα την πόρτα. Πάτησα τον διακόπτη δίπλα μου, άναψαν τα φώτα και αντίκρισα το μικρό ζεστό σπιτάκι μου διακοσμημένο μου με τα αγαπημένα μου χρώματα: μαύρο και μωβ.
Έβγαλα το γιλέκο μου και κατευθύνθηκα στην κουζίνα. Άνοιξα το ψυγείο και έβγαλα ένα μπουκάλι νερό. Έβαλα λίγο σε ένα ποτήρι και ήπια με μανία. Ομολογώ ότι διψούσα αρκετά. Δεν πρόλαβα να αφήσω το ποτήρι και άκουσα ένα ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα. Κοίταξα το ρολόι, 9:30.
- Ποιός να είναι τέτοια ώρα.; αναρωτήθηκα
Άνοιξα την πόρτα αλλά δεν ήταν κανείς. Υπήρχε μόνο ένα μικρό καφέ κουτί στο χαλάκι. Το πήρα στα χέρια μου. Προχώρησα λίγο πιο μπροστά μήπως βρω τον άγνωστο που άφησε αυτό το κουτί στην πόρτα μου αλλά τίποτα.
- Παράξενο…. Ψιθύρισα
Μπήκα ξανά μέσα και έκλεισα καλά την πόρτα πίσω μου. Ήμουν αρκετά τρομαγμένη. Κάθισα στον καναπέ και περιεργάστηκα το κουτί. Δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να το ανοίξω.
- Ω έλα τώρα Μπέλλα.. Τι μπορεί να σου κάνει ένα άκακο μικρό κουτί..; σκέφτηκα.
Έτσι άνοιξα το κουτί και αντίκρισα κάτι που δεν περίμενα. Μια φωτογραφία..!

Το κεφάλαιο αυτό έχει και συνέχεια...

Συνέχεια…
Κοίταγα τη φωτογραφία ξανά και ξανά. Τα πρόσωπα που απεικονιζόταν μου ήταν εξαιρετικά οικεία αφού ένα από αυτά ήμουν εγώ. Ήμουν στη μέση της φωτογραφίας και γύρω μου ήταν οι φίλοι μου. Δίπλα μου αριστερά στην αγκαλιά μου η Ροουζ, πανέμορφη όπως πάντα με τα ξανθά σαν χρυσάφι μαλλιά της να πέφτουν στους ώμους της ελεύθερα, τα γαλανά, σαν λίμνες, μεγάλα μάτια της..Χαμογελούσε χαρούμενα στο φακό. Το χέρι της μπλεγμένο με του Εμ. Του Εμ ακόμη κι από τη φωτογραφία καταλάβαινες πόσο καλός ήταν. Χαμογελούσε πλατιά, τα πράσινα μάτια του που έκαναν αντίθεση με τα μαύρα μαλλιά του που τα είχε σηκώσει πάνω με ζελέ. Ήταν ζευγάρι τότε. Βέβαια δεν ξέρω άμα είναι ακόμη. Στα δεξιά μου φυσικά ήταν η αγαπημένη μου Άλις. Τα καστανά κοντά της μαλλιά, περιποιημένα όπως πάντα, με καρφάκια να πετάγονται από εδώ κι από εκεί. Τα πόδια της ήταν πάνω στα δικά μου γόνατα και είχε μια αστεία έκφραση. Δίπλα της φυσικά ο Τζαζ με τα ξανθά ελαφρώς μακριά μαλλιά του κοιτούσε χαμογελώντας την κάμερα. Ή μάλλον την Άλις. Πάντα την αγαπούσε αλλά ο χαζός δεν έκανε τίποτα. Αναρωτιέμαι τελικά τι να έγινε. Δίπλα στον Τζαζ καθόταν ο Μπεν με την Άντζελα που αγριοκοιτιόντουσαν πειραχτικά. Ναι, το θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Είχαμε μαζευτεί όλοι στο σπίτι του Τζαζ γιατί είχε τη γιορτή του. Είχαμε πολύ πλάκα. Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι που είχε ρίξει όλο το ποτό του ο Μπεν στην Άντζελα. Είχα γελάσει τόσο πολύ. Γι αυτό αγρικοιτιόντουσαν στην φωτογραφία. Γέλασα ασυναίσθητα στη θύμηση όλων αυτών των γεγονότων και καυτά δάκρυα κύλησαν αργά από τα μάγουλά μου. Πόσο μου έχουν λείψει…! Όμως άλλο είχε προτεραιότητα τώρα. Ποιός άφησε το κουτί αυτό με τη φωτογραφία στην πόρτα μου.; Σκούπισα τα δακρυάμου κι άρχισα να σκέφτομαι.


εχει και συνεχεια..

Κάποιος εδώ..; από το Φορκς.; Δεν νομίζω. Εδώ καλά καλά δεν ξέρουν εμένα θα ξέρουν τους φίλους μου.; Όχι, αποκλείεται... Από τη Νέα Υόρκη μόνο οι γονείς μου ξέρουν που δεν υπάρχει περίπτωση να είναι αυτοί. Ύστερα την εφιαλτική επίσκεψη τους στην Αγγλία κατά την οποία κατέκριναν και μείωσαν κατά πολύ τους φίλους μου πέταξαν στα μούτρα μου ότι δεν περίμεναν κάτι άλλο από εμένα. Ύστερα από αυτό δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ. Δεν το επιδίωξαν ούτε αυτοί αλλά ούτε κι εγώ δεν ήθελα.
Από την Αγγλία εκτός από τους ίδιους μόνο ένας ακόμη ήξερε ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν θα τολμούσε να κάνει τίποτα. Οπότε ποιος..; To συλλογισμό μου διέκοψε ένα ακόμη χτύπημα στην πόρτα. Ιδιαίτερα επίμονο μπορώ να πω. Φοβήθηκα. Πλησίασα διστακτικά την πόρτα.
- Ποιός είναι..; φώναξα περιμένοντας απάντηση.
- Θα ανοίξεις επιτέλους..; απάντησε μια φωνή πάρα πολύ γνωστή.
- Άλις…; Ψιθύρισα γεμάτη έκπληξη. Δεν μπορεί σκέφτηκα…
Άνοιξα γρήγορα την πόρτα και να τη εκεί στεκόταν περιμένοντας νευριασμένη.
- Καιρός ήταν… είπε και με προσπέρασε προχωρώντας μέσα.
Αλλά δεν ήταν μόνη της. Την ακολούθησαν ο Τζαζ, ο Εμ με την Ροουζ, η Άντζελα και τέλος ο Μπεν..! Δεν πίστευα στα μάτια μου.. Αποκλείεται να συμβαίνει αυτό. Ζούσα σίγουρα ένα όνειρο…!
Έκλεισα την πόρτα κι έμεινα να τους κοιτάζω. Είχαν όλοι σταθεί σε μια σειρά και με κοιτούσαν. Ήταν τρελό αυτό που συνέβαινε.
- Μπέλλα..; μίλησε η Άλις.
- Ναι…; Είχα παγώσει.. Δεν ήξερα τι να πω…
- Ει μικρή δεν θα μας αγκαλιάσεις..; Τι υποδοχή είναι αυτή..; Δεν θα μας πεις ένα καλώς ήρθατε και τα λοιπά και τα λοιπά…; Ρώτησε ο Εμ χαμογελώντας πλατιά.
Αυτό το χαμόγελο με ξεπάγωσε. Ήταν σαν ένα ξυπνητήρι που άρχισε επιτέλους να χτυπά. Δεν ήταν δυνατόν αυτό να ήταν όνειρο..
- Έμετ.. είπα κι έτρεξα στην αγκαλιά του. Με σήκωσε ψηλά γελώντας.
Με τον Έμετ παλιά ήμασταν ζευγάρι. Όμως η σχέση μας δεν άντεξε παρόλο που αγαπιόμασταν. Ο χωρισμός μας σηματοδότησε την αρχή μιας πολύ δυνατής φιλίας ανάμεσα μας. Είχαμε μια πολύ ξεχωριστή σχέση, επικοινωνούσαμε με ένα τρόπο που κανείς δεν καταλάβαινε. Μπορεί η Άλις να ήταν η κολλητή μου αλλά μόνο ο Εμ με καταλάβαινε σε κάποια θέματα. ΄Ημασταν σαν αδέρφια. Ο μεγαλύτερος αδερφός που πάντα ήθελα.
- Αυτό είναι το κορίτσι μου… είπε και με άφησε κάτω.
Στη συνέχεια τους αγκάλιασα όλους έναν – έναν ενώ δάκρυα χαράς έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάγουλά μου. Πρώτα τον Μπεν ο οποίος με έκλεισε σε μια μεγάλη αγκαλιά, μετά την Άντζελα, την Ροουζ, τον Τζαζ και φυσικά την Άλις η οποία μου σκούπισε τα δάκρυα και μου ψιθύρισε στο αυτί.
- Μου έλειψες πολύ..! Τώρα όμως είμαστε μαζί έτσι..;
Της έγνεψα και αφού τελειώσαμε με τις αγκαλιές κατάφερα επιτέλους να μιλήσω και να ρωτήσω όλα αυτά που ήθελα.
- Πώς βρεθήκατε εδώ..; Δηλαδή χαίρομαι πολύ που είστε εδώ και φυσικά μου λείψατε πάρα πολύ και χάρηκα πολύ όταν σας είδα αλλά ξαφνιάστηκα… έλεγα κι έλεγα. Μιλούσα γρήγορα μέχρι που άκουσα τη φωνή της Άλις.
- Μπέλλα, ήρεμα, πάρε ανάσες… είπε και μου χαμογέλασε αγκαλιάζοντας με.
- Δεν νομίζω να πίστευες ότι θα μας άφηνες έτσι απλά..; είπε ο Τζαζ με ύφος δήθεν σοκαρισμένο.
- Αφού ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι το ίδιο χωρίς εσένα Μπ.Σουάν…! είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο η Ροουζ.
- Ναι φυσικά δεν υπάρχει Αγγλία χωρίς εσένα… είπε κοροϊδεύοντας με ο Μπεν.
Η Άντζελα του έριξε μια γερή αγκωνιά στα πλευρά και μίλησε.
- Εξάλλου έφυγες χωρίς να πεις τίποτα σε κανέναν. Ανησυχήσαμε τόσο πολύ. Είναι όλα εντάξει…; Ρώτησε με ανήσυχο βλέμμα η Αντζ.
Με αυτά που άκουγα είχα ξανά δακρύσει. Η Άλις με πήρε ξανά αγκαλιά
- Έλα εδώ…. Μου είπε και με πήραν όλοι στην αγκαλιά τους. Εκεί μέσα ένιωθα ασφάλεια, ένιωθα δυνατή.
- Θα σας τα πω όλα… ψιθύρισα. Απλά χρειάζομαι λίγο χρόνο… είπα και τους έσφιξα ακόμη περισσότερο.

ΚΕΦ.4
Είχαμε καθίσει στο σαλόνι Η Άλις και ο Τζαζ με εμένα στη μέση καθόταν στις μεγάλες μαξιλάρες στο πάτωμα και οι υπόλοιποι στις πολυθρόνες και στον καναπέ. Είχα πολλές ερωτήσεις έτσι άρχισα πρώτη τη συζήτηση.
- Λοιπόν πείτε μου τα πάντα. Πώς βρεθήκατε εδώ.;
Η Ροουζ ήταν η πρώτη που απάντησε.
- Θέλαμε όλοι οπωσδήποτε να σε δούμε. Έφυγες ξαφνικά. Το τηλέφωνο σου ήταν συνέχεια κλειστό…
- Ναι, το ξέρω. Άλλαξα αριθμό. Συγγνώμη έπρεπε να σας ειδοποιήσω.. τη διέκοψα δικαιολογώντας με.
- Πώς κι έτσι.; ρώτησε με περιέργεια ο Μπεν.
- Συνέχισε Ροουζ… είπε ο Εμ βγάζοντας με από τη δύσκολη θέση να απαντήσω.
Από το βλέμμα του όμως κατάλαβα ότι περίμενε κι αυτός εξηγήσεις αργότερα γι’ αυτό το θέμα.
- Ναι, ήταν όλα ιδέα της Άλις και του Τζαζ.. συνέχισε η Ροουζ.
- Αφού τα είχαν κανονίσει όλα μετά μας το ανακοίνωσαν… συμπλήρωσε η Άντζελα.
- Δική σας.; ρώτησα κοιτώντας μια την Άλις και μια τον Τζαζ.
- Ναι, φυσικά.! Ποιανού άλλου.; είπε ο Τζαζ κοροϊδευτικά.
- Ειδικά αυτό με την φωτογραφία ήταν αποκλειστικά ιδέα του Τζαζ. Αυτός την άφησε στην πόρτα και ύστερα κρυφτήκαμε όλοι μαζί πίσω από το σπίτι γι’ αυτό δεν μας είδες… εξήγησε γρήγορα η Άλις.
- Αυτό με την φωτογραφία ήταν δική σου ιδέα.; ρώτησα δήθεν θυμωμένη τον Τζαζ.
- Ω ναι.!.. είπε ο Τζαζ μη μπορώντας να συγκρατήσει το γέλιο του.
- Να έβλεπες το πρόσωπο σου όταν είδες το κουτί. Με το ζόρι κρατήθηκα να μην γελάσω… είπε και δεν άντεξε έσκασε στα γέλια.
Αλά ούτε κι εγώ άντεξα. Πήρα ένα μαξιλάρι από τον καναπέ κι άρχισα να τον χτυπάω.
- Τζάσπερ- Γουίτλοκ – ξέρεις- ότι – με – κατατρόμαξες? Μην – το- ξανακάνεις- αυτό – ποτέ.!! Φώναξα και κάθε λέξη συνοδευόταν από ένα χτύπημα.
Είχαμε σκάσει στα γέλια… Εννοείται ότι δεν ήμουν θυμωμένη μαζί του. Μόλις σταμάτησε να γελάει μου είπε δήθεν σοβαρά
- Συγγνώμη Ιζαμπέλλα…. Είπε κι έσκασε ξανά στα γέλια.
- Βρε αι από εδώ..! είπα και τον χτύπησα ξανά.
Μας πήρε λίγη ώρα να σοβαρευτούμε αλλά τα καταφέραμε.!
- Λοιπόν, λοιπόν επιστρέφουμε στο θέμα μας… φώναξε η Άντζελα.
- Μπέλλα γιατί έφυγες από την Αγγλία τόσο βιαστικά.; ρώτησε.
Η ερώτηση αύτη με έφερε ξανά στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα από την οποία ήθελα να ξεφύγω αλλά δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα να αποφεύγω την αλήθεια για πάντα. Ήταν οι φίλοι μου, η οικογένεια μου. Έπρεπε να τους το πω.
- Μήπως φταίει ο….; είπε με νόημα η Άλις.
Πήρα μια βαθιά ανάσα κι έγνεψα θετικά.
- Το ‘ξερα, το ‘ξερα που να πάρει. Γι’ αυτό άλλαξες κι αριθμό και έφυγες σαν κυνηγημένη.. Δεν το πιστεύω… είπε ο Έμετ και σηκώθηκε όρθιος.. Ήταν πολύ θυμωμένος. Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι.
- Τι σου έκανε Μπέλλα.; Πες μου τι σου έκανε.! Ρώταγε και ξαναρώταγε. Σχεδόν μου φώναζε.
- - Έμετ ηρέμησε…. Σηκώθηκε η Ροουζ και του είπε.
- Παιδιά σας παρακαλώ μπορούμε να το ξεχάσουμε.; Τώρα πια ο… μου ήταν δύσκολο να πω το όνομά του.. ο Τζέικομπ.. είπα τελικά… είναι μακριά. Δεν θα με ξαναπληγώσει.
- Μπέλλα, καταλαβαίνουμε ότι υποφέρεις. Αλλά πρέπει να μας πεις. Δεν μπορείς να το κρατάς πάντα μέσα σου… είπε ο Τζαζ
- Όχι, όχι.. ψιθύρισα κρατώντας με δυσκολία τα δάκρυά μου.
- Παιδιά ηρεμία.. φώναξε η Άλις. Ας μην την πιέζουμε άλλο. Αρκετά έχει τραβήξει. Όταν θα είναι έτοιμη θα μας μιλήσει.
- Καλώς.. άκουσα τον Έμ να λέει.. Αλλά θα μάθω, αργά ή γρήγορα θα μάθω.
- Παιδιά πάμε σιγά σιγά.; Ας την αφήσουμε λίγο να ηρεμήσει καλύτερα.. είπε η Άντζελα.
Εγώ που όλη αυτήν την ώρα κοιτούσα κάτω μόλις το άκουσα αυτό τινάχτηκα πάνω.
- Μη φύγετε.. παρακάλεσα. Μείνετε για σήμερα.!
- Σίγουρα.; ρώτησε ο Μπεν.
- Ναι.. είπα.
- Αχ ωραία..!! φώναξε η Άλις χαρούμενα προσπαθώντας να ελαφρύνει το κλίμα.
- Οκ τότε.. συμφώνησαν όλοι.
- Πού θα κοιμηθούμε όμως.; ρώτησε ο Μπεν κοιτώντας γύρω του.
- Λοιπόν.. πήρε το λόγο η Ροουζ. Τα κορίτσια στην κρεβατοκάμαρα μισές στο πάτωμα και άλλες μισές στο κρεβάτι… είπε γρήγορα
- Και οι άντρες του σπιτιού.. είπε γελώντας και γύρισε προς τον Μπεν , τον Εμ και τον Τζαζ.. θα πιάσατε τους ωραιότατους καναπέδες..!
- Καλά.. είπαν με χαλασμένα μούτρα και οι τρεις.
Είχαμε όλοι βρει τη διάθεση μας εκτός από τον Εμ. Είχε πραγματικά θυμώσει Έπρεπε να του μιλήσω.!Δεν μπορώ να το αφήσω έτσι τα πράγματα. Να πάρει Τζέικομπ Μπλακ. Μου έχεις καταστρέψει τη ζωή. Κατέστρεψες την καρδιά μου, τα αισθήματα μου δεν θα αφήσω να καταστρέψεις και τη σχέση μου με τους φίλους μου. Η μόνη οικογένεια που μου έχει μείνει.
- Μπέλλα.! Είσαι εδώ.; με σκούντηξε η Άντζελα.
- Ναι, συγγνώμη αφαιρέθηκα.. είπα και έβαλα ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπό μου.
- Πού έχει σεντόνια και πυτζάμες.; ρώτησε
- Στην ντουλάπα, στο πάνω - πάνω ράφι.. απάντησα γρήγορα.
- Οκ.. πάω αυτά στα παιδιά μέσα… είπε, πήρε μερικά σεντόνια κι έφυγε από το δωμάτιο.
- Ποιες θα κοιμηθούν στο πάτωμα.; ρώτησε η Άλις. Εγώ πάντως δεν μπορώ.. Έχω πιαστεί.! Είπε χαμογελώντας πιάνοντας τάχα τη μέση της.
- Ώχου ,έλα ηθοποιέ μου, εσύ στο κρεβάτι μαζί με την Άντζελα. Σε πειράζε Ροουζ.;
- Όχι καθόλου.. απάντησε.
- Ωραία.! Είπε η Άλις χτυπώντας παλαμάκια.
Πάνω στην ώρα μπήκε η Άντζελα.
- Καλά ε, μέσα γίνεται της μουρλής. Αν ακούσετε κάτι ουρλιαχτά είναι γιατί θα παλεύουν ποιος θα πάρει τον πιο βολικό καναπέ.. είπε η Άντζελα γελώντας.!
- Πάει το σπιτάκι μου..! είπα δήθεν τρομαγμένα. Άντε ελάτε ταραξίες ώρα για ύπνο.. φώναξα.
- Πού κοιμάμαι εγώ.; ρώτησε η Άντζελα.
- Εδώ μαζί μου στο κρεβάτι.! Είπε χαρούμενα η Άλις και ξάπλωσαν επιτέλους.
Ξάπλωσα κι εγώ και δίπλα μου η Ροουζ.
- Καληνύχτα.! Φώναξα
- Επίσης.. μου είπαν τα κορίτσια.
- Καληνύχτα.! Άκουσα 3 συγχρονισμένες φωνές από το σαλόνι…
- Ωχ χριστέ μου.! Είπα γελώντας.
Πριν κοιμηθώ πολλές σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου. Όλα αυτά που είχα περάσει την Αγγλία, το πρόσωπο του, το ψεύτικο του χαμόγελο του, τα ψεύτικα λόγια, όλα ένα ψέμα. Όλα για ένα στοίχημα….

ΚΕΦ.5
Γνωριμία
Ο ύπνος μου δεν ήταν ιδιαίτερα ήρεμος. Όλη νύχτα στριφογυρνούσα και έβλεπα εφιάλτες. Στον τελευταίο εφιάλτη ξύπνησα για τα καλά. Σηκώθηκα αθόρυβα για να μην ξυπνήσω τα κορίτσια και βγήκα έξω από το δωμάτιο. Στο σαλόνι κοιμόταν ήσυχα τα αγόρια. Έπνιξα ένα χασμουρητό και κοίταξα την ώρα στο μεγάλο ρολόι της κουζίνας. Ήταν 6:30. Πολύ νωρίς ακόμη αλλά ένιωθα εντελώς ξύπνια. Πήγα μέχρι την κουζίνα στις μύτες των ποδιών και έφτιαξα έναν καφέ κάνοντας όση λιγότερη φασαρία μπορούσα. Τελικά τα κατάφερα. Πήρα την κούπα με τον καφέ και άνοιξα την πόρτα της κουζίνας.
Βγήκα έξω στη μικρή βεράντα για να μην ενοχλώ. Κάθισα σε μια από τις ξύλινες καρέκλες, άφησα την κούπα στο τραπέζι και κοιτούσα την άδειο δρόμο μπροστά μου. Δεν είχε ξημερώσει εντελώς ακόμη. Το φως ήταν λιγοστό. Ανέβασα τα πόδια μου στην καρέκλα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τα γόνατα μου και άρχισα να σκέφτομαι…. Η χθεσινοβραδινή συζήτηση μου έφερε πικρές αναμνήσεις στο μυαλό. Αυτό που απέφευγα να πω στους φίλους μου. Το παιχνίδι που μου είχε παίξει ο Τζέικομπ….
Ξαφνικά άκουσα την πόρτα να τρίζει πίσω μου και να κλείνει. Γύρισα και είδα τον Εμ να ξεπροβάλει.
- Επ, πώς και τόσο νωρίς..; ρώτησε χαμηλόφωνα.
- Δεν είχα ύπνο… απάντησα. Εσυ;
- Πιάστηκα μωρέ στον καναπέ. Δεν ήταν και ο πιο βολικός ύπνος… είπε και χαμογέλασε.
Για λίγο δεν μιλούσε κανένας μας. Κοιτούσαμε γύρω καθώς περισσότερο φως εμφανιζόταν. Ο καθένας είχε βυθιστεί τις σκέψεις του. Σκέφτηκα την χθεσινή αντίδραση του Εμ στην αποκάλυψη της αιτίας της φυγής μου. Ίσως ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να του μιλήσω.
- Τι σκέφτεσαι..; ρώτησα.
- Τη χθεσινή μέρα κι όλα αυτά που έγιναν… απάντησε κοιτάζοντας με.
- Κι εγώ. Κοίτα Εμετ πραγματικά συγγνώμη για όλη αυτή την συμπεριφορά μου χθες. Δεν ήταν δίκαιο για σας. Έπρεπε να σας τότε στην Αγγλία πως έχουν τα πράγματα. Αλλά δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα να κάνω τπτ, ήθελα απλά να φύγω… εξήγησα γρήγορα χωρίς να του δώσω την ευκαιρία να με διακόψει.
- Μπέλλα ανησυχούμε τόσο για σένα. Κατατρόμαξα όταν έφυγες έτσι.
Προσπάθησα να του εξηγήσω αλλά δεν με άφησε.
- Άσε με να τελειώσω. Μπέλλα δεν βλέπεις την αλλαγή που βλέπουμε εμείς σε εσένα. Έχεις κλειστεί στον εαυτό σου, κρατάς τα πάντα μέσα σου. Έχεις κλειδώσει την καρδιά σου και δεν αφήνεις κανέναν να μπει ούτε καν εμάς. Ξέρω ότι έχεις πληγωθεί. Αλλά μην απομακρύνεσαι από τα άτομα που σε αγαπάνε. . Πού είναι η Μπέλλα που όλοι ξέραμε.; Η πάντα χαμογελαστή και αισιόδοξη,; Η δυνατη.; Μου φαίνεται ότι κάπου στην πορεία έχασες τον εαυτό σου. Κοίταξε λοιπόν να τον ξαναβρείς…. τελείωσε
Με το ζόρι συγκρατούσα τα δάκρυα μου. Ήξερα ότι είχε δίκιο. Μέσα από όλη αυτή την ιστορία είχα χάσει τον εαυτό μου.
- Έλα εδώ.. είπε και με αγκάλιασε κι άφησα τα δάκρυα μου να τρέξουν.
- Θα το ξεπεράσεις. Όλοι μαζί θα το ξεπεράσουμε. Κι όταν θα είσαι έτοιμη να μιλήσεις εμείς θα είμαστε εδώ.
- Σε ευχαριστώ.. είπα και μείναμε για λίγη ώρα έτσι.
Με όλα αυτά πέρασε η ώρα και μπήκαμε μέσα. Η ώρα ήταν ακόμη 8 αλλά ο Τζαζ και ο Μπεν είχαν ήδη ξυπνήσει και έβλεπαν τηλεόραση.
- Καλημέρα.! φώναξα.
- Καλημέρα.! μου είπαν.
- Καλά τι ώρα ξυπνήσατε.; ρώτησε ο Τζασπερ.
- Νωρίς.. απάντησα. Τα κορίτσια.;
- Κοιμούνται ακόμη… απάντησε αδιάφορα ο Μπεν και συνέχισε να βλέπει τηλεόραση.
- Πάω να της ξυπνήσω.. Στο μεταξύ εσείς μαζέψτε το χάλι που έχετε δημιουργήσει στο σαλόνι μου… είπα και έφυγα
Άνοιξα την πόρτα του δωματίου απαλά και είπα ή μάλλον φώναξα.
- Κορίτσια ξυπνήστε.!
Τινάχτηκαν κυριολεκτικά και κοιτούσαν από εδώ κι από εκεί.
- Τι, τι έγινε.; ρώτησε η Άλις αγουροξυπνημένη.
- Ξυπνήστε.! 8 η ώρα.! ξαναφώναξα με ένα μεγάλο κοροϊδευτικό χαμόγελο.
Είχαν πολύ φάση έτσι όπως ήταν.!
- Καλά, καλά μην φωνάζεις… είπε η Ροουζ κι άρχισαν να σηκώνονται.
Σιγά – σιγά άρχισαν να σηκώνονται όλοι. Τους έβαλα να συμμαζέψουν καθώς εγώ μαγείρευα.
Όταν τέλειωσα κοίταξα το ρολόι. Ήταν 10 ακόμη έτσι αποφάσισα να πάω για τρέξιμο.
- Παιδιά εγώ θα πάω για τρέξιμο. Θα είστε εδώ όταν θα έρθω.;
Είχαν όλοι μαζευτεί στο σαλόνι.
- Οκ Μπελς.. Ναι, εδώ θα είμαστε μάλλον όταν θα γυρίσεις… απάντησε η Άντζελα
- Θα δοκιμάσουμε πρώτα το φαγητό. Τι νηστικούς θα μας αφήσεις.; είπε γελώντας ο Τζαζ.
- Ναι, αλλά ελπίζω να μην πάθουμε δηλητηρίαση.! Συμπλήρωσε ο Εμ και έσκασαν και οι 2 στα γέλια.
Τους αγνόησα. Πήγα στο δωμάτιο και έβαλα τις φόρμες μου, ένα μαύρο τοπ και γκρι φόρμα από κάτω. Φόρεσα και την γκρι ζακέτα μου και μάζεψα τα μαλλιά μου κοτσίδα. Πήρα το ΜΡ4 μου, χαιρέτησα τα παιδιά και βγήκα έξω.
Ο καιρός ήταν όπως πάντα μουντός. Είχε σύννεφα αλλά δεν φαινόταν ότι θα έβρεχε σύντομα.
Άρχισα να τρέχω. Έβγαλα το ΜΡ4 από την τσέπη μου έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου κι άρχισα να ψάχνω ένα συγκεκριμένο τραγούδι: το Airplanes. Έψαχνα για το τραγούδι και δεν κοιτούσα μπροστά μου. Ξαφνικά έπεσα πάνω σε κάποιον και το ΜΡ4 μου έφυγε από τα χέρια κι έπεσε κάτω… Χαζή… κοιτάει μπροστά ο κόσμος!… σκέφτηκα
- Συγγνώμη, χίλια συγγνώμη.! Καθώς έσκυψα να μαζέψω το ΜΡ4.
Καθώς πήγα να το πάρω τα δάχτυλά μου συγκρούστηκαν με άλλα.. προφανώς του άτυχου ξένου που έπεσα πάνω του. Όταν σήκωσα το κεφάλι είδα τα πιο ωραία μάτια που είχα συναντήσει ποτέ. Πανέμορφα γαλανά μάτια μέσα στα οποία χάθηκα για λίγο. Τα πρόσωπα μας συναντήθηκαν σε απόσταση αναπνοής απείχαν μόνο μερικά εκατοστά λίγο ακόμη και….
Απότομα απομακρυνθήκαμε και σηκωθήκαμε όρθιοι. Είχα γίνει κατακόκκινη.! Έντονη αμηχανία πλανιόνταν στον αέρα.
- Συγγνώμη.. είπα πάλι. Δεν κοιτούσα μπροστά μου…
- Δεν πειράζει… κι εγώ δεν πρόσεχα… εξήγησε.
Όμως εγώ δεν άκουγα τις εξηγήσεις του. Περισσότερο τον παρατηρούσα. Μπροστά μου στεκόταν ένα αγόρι της ηλικίας μου, ψηλός. Επιτέλους κατάφερα να ξεφύγω από την επίδραση των ματιών του. Είχε καστανοχάλκινα μαλλιά ελαφρώς ατημέλητα, το πρόσωπο του ήταν τέλειο. Το σώμα του ήταν επίσης άψογο, γυμνασμένο όσο έπρεπε. Φορούσε μπλε φόρμα από κάτω και ένα γκρι κοντομάνικο μπλουζάκι βρεγμένο μπροστά στο στήθος του από τον ιδρώτα. Στραβοκατάπια. Σύνελθε Μπέλλα.!
Εκείνος με παρατηρούσε χαμογελώντας. Τόσο τέλειο χαμόγελο.!! Θα μπορούσα να τον κοιτάω για πάντα.
- Έντουαρντ, Εντουαρντ Κάλεν.. μου συστήθηκε και μου έτεινε το χέρι του.
- Μπέλλα Σουάν χάρηκα.. είπα και του έδωσα πρόθυμα το χέρι μου.

ΚΕΦ.6
‘’Συζήτηση’’
Είχα μείνει άφωνη. Κοιτούσα μια το πρόσωπο του και μια τα χέρια μας που ήταν μπλεγμένα μαζί. Ήταν τόσο όμορφος.!
Σύνελθε Μπέλλα..σκέφτηκα και τραβήξαμε τα χέρια μας.
- Λοιπόν… άρχισε να λέει πρώτος, αφού από ότι φαίνεται πας κι εσύ για τρέξιμο θες να πάμε μαζί.; ρώτησε ευγενικά με μια βελούδινη φωνή κοιτάζοντας με έντονα με τα καταγάλανα μάτια του.
Αυτό είχε ως συνέπεια να χάσω λίγο τον ειρμό της σκέψη μου.
- Ναι, φυσικά.. γιατί όχι.; αποδέχτηκα πρόθυμα την πρόταση του.
Έτσι ξεκινήσαμε να τρέχουμε.
- Μπέλλα η αλήθεια είναι ότι δεν σε έχω ξαναδεί εδώ… είπε με φανερή την περιέργεια στην φωνή του.
- Λογικό είναι αφού μόλις μετακόμισα εδώ..απάντησα γρήγορα. Βασικά γεννήθηκα εδώ στο Φορκς αλλά μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη… εξήγησα. Εσύ.;
- Α τώρα εξηγείται… είπε κουνώντας το κεφάλι του προς τα κάτω δείχνοντας ότι κατάλαβε. Εγώ μένω στο Φορκς από μωρό. Είμαι καθηγητής μουσικής και δουλεύω στο τοπικό ωδείο. Ζω μαζί με τους δικούς μου. Εσύ μένεις μόνη.; ρώτησε με περιέργεια
- Ναι, αλλά τώρα μένουν μαζί μου προσωρινά οι φίλοι μου.. απάντησα. Είμαι καθηγήτρια αγγλικών. Μάλιστα εδώ γνώρισα και την πρώτη μου μαθήτρια.! Ακουγόμουν και σε μένα πολύ χαρούμενη.
Και φυσικά αυτό δεν του ξέφυγε.
- Πρέπει να αγαπάς πολύ τη δουλειά σου.. παρατήρησε.
- Ναι, με γεμίζει, με κάνει να αισθάνομαι δυνατή, περήφανη… αν καταλαβαίνεις..
Ήμουν έκπληκτη με τον εαυτό μου που μιλούσα τόσο ανοιχτά και ελεύθερα σε έναν ξένο αγόρι που είχα γνωρίσει εδώ και μόλις λίγη ώρα.. Συνήθως δεν ήμουν έτσι. Αλλά με αυτό το πανέμορφο αγόρι αισθανόμουν ιδιαίτερα άνετα και οικεία.
- Καταλαβαίνω, κι εγώ έτσι αισθάνομαι πολλές φορές… απάντησε και τα μάτια του πρόδιδαν ειλικρίνεια.
Αφηρημένη στη συζήτηση μας δεν είχα προσέξει καν τι ώρα ήταν. Συνειδητοποίησα ότι είχα αργήσει και τα παιδιά θα με περίμεναν.
- Συγγνώμη αλλά πρέπει να γυρίσω… του είπα εντελώς απρόθυμα. Δεν ήθελα να φύγω. Αισθανόμουν τόσο ωραία μαζί του.!
- Δεν πειράζει.. Έλα θα σε πάω μέχρι το σπίτι σου..
- Οκ.. Αλήθεια εσύ μένεις μακριά.; ρώτησα περιμένοντας με ανυπομονησία την απάντηση του χωρίς να ξέρω γιατί.
Μπράβο Μπέλλα.. Πρώτα ξελιγώνεσαι με το που τον βλέπεις, μετά αισθάνεσαι ωραία μαζί του και τώρα ανυπομονείς να μάθεις πού μένει…; Μα τι σε έχει πιάσει..; σκέφτηκα από μέσα μου.
- Όχι πολύ… απάντησε αόριστα
Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν ήμασταν και πολύ μακριά από το σπίτι, έτσι φτάσαμε γρήγορα.
- Εδώ είμαστε… ξεφώνισα αναστενάζοντας.
- Οκ… τα λέμε λοιπόν… είπε κοιτώντας με επίμονα στα μάτια. Γι’ άλλη μια φορά χάθηκα μέσα στα μάτια του και μου πήρε λίγη ώρα να μιλήσω.
- Ναι, τα λέμε.. είπα τελικά
Βυθίστηκα για τελευταία φορά στο γαλάζιο των ματιών του, είδα φευγαλέα το πρόσωπο του και γύρισα να φύγω.
- Α Μπέλλα..! Μόλις άκουσα τη φωνή του γύρισα κατευθείαν προς το μέρος του. Αύριο την ίδια ώρα θα πάω πάλι για τρέξιμολ. Θες να περάσω να σε πάρω.; ρώτησε και μου φάνηκε ότι περίμενε αγωνιωδώς την απάντηση μου.
- Ναι, φυσικά… Τα λέμε αύριο λοιπόν.!.. είπα και είδα να σχηματίζεται ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπό του.
- Αντίο.. ψιθύρισε και έφυγε.
Τον είδα να απομακρύνεται και γύρισα ξανά να μπω στο σπίτι. Μέσα μου ανυπομονούσα να τον ξαναδώ
Μπέλλα τι σε έχει πιάσει.; Μήπως τον..; Όχι, όχι το απαγορεύω στον εαυτό μου. Δεν πρόκειται να ξαναπώ αυτή την λέξη ποτέ… σκέφτηκα και άνοιξα αποφασιστικά την πόρτα.

Σπόιλερ:

ΚΕΦ.7
‘’Παράξενο συναίσθημα’’
Άνοιξα την πόρτα και μπήκα γρήγορα μέσα. Το σπίτι- πάλι καλά- ήταν σε καλή κατάσταση. Προφανώς είχαν συμμαζέψει όσο έλειπα. Τώρα είχαν μαζευτεί όλοι γύρω από την τηλεόραση. Η Άλις έφτιαχνε τα νύχια των ποδιών της Άντζελας, ο Τζαζ και ο Μπεν μιλούσαν για τον σημερινό, μεγάλο αγώνα μπέιζμπολ. Ο Εμ με την Ροουζ στον καναπέ αγκαλιασμένοι κι έβλεπαν σιωπηλά τις ειδήσεις. Αυτό μου θύμισε ότι είχα κάποια πράγματα να ρωτήσω αλλά δεν ήταν της στιγμής. Μόλις με είδαν γύρισαν προς το μέρος μου.
- Γεια σας παιδιά.! Γύρισα.. τους χαιρέτησα γρήγορα προσπαθώντας να κρύψω τον ενθουσιασμό που μου είχε προκαλέσει αυτή η βόλτα. Προσπάθησα αλλά δεν ξέρω κατά πόσο το πέτυχα.
- Γεια σου Μπελς.! Πώς τα πέρασες.; ρώτησε καλοσυνάτα η Άντζελα.
- Πώς να τα περάσω για τρέξιμο πήγα, αλλά για να απαντήσω καλά τα πέρασα… είπα ελπίζοντας να μην κάνουν πιο πολλές ερωτήσεις.
- Σίγουρα είσαι καλά.; Φαίνεσαι κάπως; Έγινε κάτι.; ρώτησε η Άλις κοιτάζοντας με έντονα με ένα βλέμμα όλο νόημα.
- Μπα τίποτα. Τι να συνέβη.; είπα προσποιούμενη την αδιάφορη.
Προσπάθησα να γυρίσω τη συζήτηση αλλού.
- Παιδιά πεινάτε.; φώναξα
- Ναι, βάλε να φάμε… είπε ο Μπεν.
- Οκ… είπα και πήγα γρήγορα στην κουζίνα
Τα κορίτσια με ακολούθησαν και τις έβαλαν να στρώσουν το τραπέζι και να βγάλουν τα πιάτα. Στο μεταξύ εγώ ανακάτευα με ευχαρίστηση τα μακαρόνια καθώς το γνώριμο άρωμα των μακαρονιών με τον κιμά γαργαλούσε την μύτη μου κι ανυπομονούσα να τα δοκιμάσω.
- Λοιπόν ποιος ήταν αυτός που σε έφερε.; φάνηκε πολύ ωραίος.; ρώτησε με φανερή περιέργεια η Ροουζ.
- Ορίστε.; είχα μείνει άφωνη δεν ήξερα τι να τους πω. Εδώ δεν ήξερα τι να πω στον εαυτό μου γι’ αυτό το αγόρι.
- Αυτό το αγόρι που σε έφερε.. είπε η Άλις. Σας είδαμε εδώ έξω.. Τον ξέρεις.; Φάνηκες πολύ οικεία μαζί του… εξήγησε η Άλις κοιτώντας με καχύποπτα.
- Όχι, σήμερα τον γνώρισα. Πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλο κατά λάθος. Και δεν ήμουν οικεία μαζί του.!Πού το κατάλαβες εσύ αυτό.; Από το παράθυρο που μας είδες.; είπα ξεφυσώντας και υπερασπίζοντας τον εαυτό μου.
- Καλά καλέ μην βαράς.! Μια απλή ερώτηση έκανα… είπε υπερβολικά αθώα η Άλις.
- Αλήθεια ποιος είναι.; ρώτησε η Άντζελα.
- Τον λένε Έντουαρντ Κάλεν. Όπως είπα πρώτη φορά τον είδα. Είναι μουσικός στο ωδείο εδώ στο Φορκς και απλά προσφέρθηκε να πάμε μαζί για τρέξιμο. Αυτό και τίποτα άλλο. Άλλωστε δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο… είπα αναστενάζοντας και αναμνήσεις του παρελθόντος με κατέκλυσαν άλλη μια φορά
Μάλλον αυτό δεν έπρεπε να το πω γιατί είδα την έκφραση τους να σκοτεινιάζει. Η Ροουζ ήρθε και με αγκάλιασε και μερικά δάκρυα άρχισαν να τρέχουν.
- Σςς.. Όλα θα φτιάξουν, θα δεις.. είπε παρηγορώντας με και μου φίλησε το κεφάλι.
Μου πήρε λίγη ώρα για να ηρεμίσω αλλά τελικά τα κατάφερα. Η καθεμία καταπιάστηκε με κάτι ώσπου το τραπέζι να είναι έτοιμο. Όταν όλα ετοιμάστηκαν φωνάξαμε τα αγόρια κι αρχίσαμε να τρώμε.
- Πολύ ωραίο Μπελς.! Σχολίασε ο Εμ…
- Ευχαριστώ.!
- Λοιπόν παιδιά μετά τα φαγητό τα μαζεύουμε και πάμε σπίτι έτσι.; Αρκετά φορτωθήκαμε στην Μπέλλα… είπε η Άντζελα.
Εκείνη την ώρα πάγωσα. Δεν ήθελα να φύγουν, τους χρειαζόμουν τώρα περισσότερο από ποτέ. Μου ήταν ήδη πολύ δύσκολο να τους αφήσω μια φορά δεν θα άντεχα και δεύτερη.
- Μη φύγετε παιδιά.! παρακάλεσα.. Θα βρούμε κάπου να μείνετε… προσπάθησα να τους πείσω.
- Μπέλλα πρέπει να πάμε κι εμείς κάποια στιγμή σπίτι μας. εξήγησε ο Μπεν με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη το οποίο δεν κατάλαβα γιατί ήταν εκεί.
- Ναι, αλλά το σπίτι σας είναι στην άλλη άκρη του κόσμου.. γκρίνιαξα και κατέβασα το κεφάλι ηττημένη και στενοχωρημένη.
- Πας καλά Μπέλλα.; Το σπίτι μας είναι στο άλλο τετράγωνο.. είπε ο Έμετ.
Στο άκουσμα αυτών των λέξεων το κεφάλι μου τινάχτηκε πάνω. Με κοιτούσαν όλοι ένας – ένας χαμογελώντας. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε ο Εμ εκτός και αν…
- Τι θες να πεις Εμ.; ρώτησα μπερδεμένη και συνάμα χαρούμενη.
- Ο Εμ θέλει να πει Μπέλλα ότι φυσικά και δεν πάμε πίσω στην Αγγλία. Μετακομίζουμε στο Φορκς… εξήγησε η Ροουζ.
- Βρήκαμε 3 σπίτια. Ένα που θα μένουν η Ροουζ με τον Εμ μαζί, ένα για μένα και την Άλις και ένα για τον Τζαζ και τον Μπεν… είπε η Άντζελα
- Αυτό είναι υπέροχο..! φώναξα χαρούμενη, σηκώθηκα και χώθηκα στην αγκαλιά τους.!
- Νόμιζες στα αλήθεια ότι θα σε αφήναμε έτσι χαζούλα.; είπε η Άλις και μου χάιδεψε τα μαλλιά.
Η υπόλοιπη ώρα στο τραπέζι πέρασε ήρεμα συζητώντας για τα σπίτια και κοροϊδεύοντας τον Τζαζ και τον Μπεν που θα έμεναν μαζί και συμπονέσαμε όλοι την Άντζελα που θα έμενε μόνη με την Άλις και θα της έκανε τη ζωή κόλαση με την αγαπημένη της συνήθεια: τα ψώνια.!
Η Άλις είναι άσσος στα ψώνια.!Ότι χρειαζόμαστε σε αυτόν τον τομέα ρωτάμε την Άλις την ειδικό μας! Καμία δεν ντύνει καλύτερα και δεν δίνει καλύτερες συμβουλές στο ντύσιμο. Πολλές φορές την είχα παρακινήσει να ασχοληθεί επαγγελματικά αλλά έλεγε ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμη.
Γεγονός είναι όμως ότι συχνά το παρακάνει. Πηγαίνει κάθε μέρα για ψώνια και έχει γίνει ο προσωπικός τρόμος όλων μας.!Γι’ αυτό την λυπάμαι την Άντζελα. Αλλά όλοι την αγαπάμε υπερβολικά πολύ. Για μένα είναι η κολλητή μου. Μαζί κάνουμε τα πιο τρελά πράγματα και την εμπιστεύομαι πολύ. Είναι το άλλο μου μισό, η αδελφή ψυχή μου.
- Λοιπόν παιδιά είναι ώρα να πηγαίνουμε.! Φώναξε ο Μπεν
Αμέσως φοβήθηκα κι ένιωσα ένα κύμα απογοήτευσης. Ο Εμ φυσικά το κατάλαβε με αγκάλιασε και μου είπε.
- Μην ανησυχείς βρε, το βράδυ πάλι εδώ θα είμαστε. Λυπάμαι αλλά δεν θα μας ξεφορτωθείς τόσο εύκολα..! είπε και μου έκλεισε το μάτι.
Χαμογέλασα κι έγνεψα. Στη συνέχεια με χαιρέτησαν όλοι κι έφυγαν. Όταν έμεινα μόνη μου διάφοροι φόβοι άρχισαν να με κατακλύζουν. Σχετικά με τον Τζέικομπ και με τον Έντουαρντ. Τον Έντουαρντ…. Θεέ μου πόσο όμορφος ήταν… Τι μου συμβαίνει με αυτόν τον άνθρωπο.; Παράξενο συναίσθημα.!

ΚΕΦ.8
ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ PΟV
‘’ Απόγνωση και ανακούφιση’’
Είχα βγει έξω για το συνηθισμένο πρωινό τρέξιμο. Το τρέξιμο ήταν ιδιαίτερα αναζωογονητικό για μένα. Μου άρεσε να γυμνάζομαι.
Ακολούθησα τη συνηθισμένη διαδρομή προς το πιο κοντινό πάρκο. Ξαφνικά δονήθηκε το κινητό στην τσέπη μου. Χωρίς να χάνω το ρυθμό μου το έβγαλα από την τσέπη μου και είδα το μήνυμα που είχε έρθει. Και φυσικά ήταν από την Τάνια. Είχαμε ρίξει έναν άγριο καυγά πριν φύγω στον οποίο εγώ φυσικά είχα δίκιο. Άνοιξα και είδα τον μήνυμα. Έγραφε.: Έντουαρντ σε παρακαλώ γύρνα πίσω συγγνώμη….Συγγνώμη… Νόμιζε ότι με συγνώμες και παρακάλια θα τα ξεχνούσα όλα.; Θα τα ξεχνούσα όλα.; Θα διέγραφα έτσι τα ψέματά της.;
Λυπάμαι δεν μπορώ.. Απάντησα γρήγορα ελπίζοντας να με καταλάβει και να με αφήσει για λίγο ήσυχο. Αλλά δυστυχώς οι ελπίδες μου έκαναν φτερά αφού σύντομα ένιωσα το κινητό μου να ξαναδονείται. Τώρα είχα εκνευριστεί στ’ αλήθεια πολύ. Αυτή τη φορά έγραφε.: Μόνο για λίγο, σε παρακαλώ..Ήξερα πολύ καλά την Τάνια. Δεν θα με άφηνε ήσυχο μέχρι να έπαιρνε μια θετική απάντηση. Οκ σε κανα μισάωρο θα είμαι εκεί.. απάντησα καταθέτοντας τελικά τα όπλα.
Δεν ήθελα να ακούσω άλλες δικαιολογίες και συγγνώμες. Κουράστηκα πια. Δεν ήθελα την Τάνια άλλο πια στη ζωή μου. Μου την είχε κάνει κουβάρι. Δεν ήξερα πια τι ήταν αλήθεια και τι ψέμα. Μου την είχε καταστρέψει ολοκληρωτικά. Έπρεπε να της ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα όσο πιο σύντομα μπορούσα και αυτό θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Αλλά έπρεπε να τελειώνω με αυτό. Το κινητό μου δονήθηκε για τελευταία φορά και είδα ένα ΟΚ στην οθόνη.
Εκείνη την ώρα όπως ήταν φυσικό δεν κοιτούσα μπροστά μου. Ξαφνικά συγκρούστηκα με κάποιον, άκουσα έναν θόρυβο σα να έπεσε κάτι κάτω και μια σειρά από συγγνώμες. Αμέσως κοίταξα κάτω και είδα το αντικείμενο από το οποίο είχε προέρθει ο θόρυβος. Ένα ΜΡ4. Έσκυψα να το πάρω αφού εγώ είχα προκαλέσει αυτό το ατύχημα θέλοντας να επανορθώσω.
Μαζί με το ΜΡ4 έπιασα κι άλλα χέρια. Στο άγγιγμα αυτό ηλεκτρισμός διαπέρασε το κορμί μου. Σήκωσα τα μάτια μου κι αντίκρισα το πιο γλυκό βλέμμα του κόσμου. Σοκολατένια, βαθιά εκφραστικά μάτια, μάγουλα κατακόκκινα προφανώς από την αμηχανία και ροζ στρογγυλά χείλη. Χείλη τόσο κοντά στα δικά μου που με μια κίνηση….
Όχι Έντουαρντ μην παρασυρθείς…! Φώναξα στον εαυτό μου.
Πριν προλάβω να σκεφτώ τίποτα άλλο και να κάνω καμιά βλακεία, η κοπέλα μπροστά μου απομακρύνθηκε και το ίδιο έκανα κι εγώ.
- Συγγνώμη.. είπε για άλλη μια φορά με σκυμμένο κεφάλι. Προφανώς ντρεπόταν, ντρεπόταν πολύ.
- Δεν πειράζει κι εγώ δεν ήμουν και πολύ προσεχτικός… της εξήγησα προσπαθώντας να την κάνω να χαλαρώσει.
Αλλά μου φάνηκε ότι δεν με άκουγε. Όλη αυτήν την ώρα με παρατηρούσε. Προσπάθησε να το κάνει με διακριτικότητα αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Όμως κι εγώ δεν έχασα την ευκαιρία να τη δω καλύτερα..
Πέρα από αυτό το πανέμορφο εκφραστικό πρόσωπο είχε και πολύ ωραίο σώμα. Η γκρίζα φόρμα που φορούσε της ταίριαζε απόλυτα. Αγκάλιαζε υπέροχα το κορμί της και τόνιζε τα κατάλληλα σημεία. Τα σημεία που θα έκαναν έναν άντρα και μόνο με ένα απλό κοίταγμα τρελό, όπως είχαν κάνει εμένα.
Δεν με ενόχλησε καθόλου που με κοιτούσε έτσι. Μάλιστα μου άρεσε και από ότι φάνηκε στην έκφραση της αυτό που έβλεπε της άρεσε κι αυτής. Χαμογέλασα στην ιδέα αυτή. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Ένιωσα τον αντρικό μου εγωισμό να κορυφώνεται..
- Έντουαρντ, Έντουαρντ Κάλεν… συστήθηκα δίνοντας της το χέρι μου και ένα από τα πιο ωραία μου χαμόγελα.
- Μπέλλα Σουάν χάρηκα... μου είπε και μου έδωσε το χέρι της.
Αυτή η επαφή μαζί της όπως και η προηγούμενη έστειλε αλλεπάλληλα ηλεκτροσόκ σε όλο μου το σώμα. Μα τι είχα πάθει με αυτή τη γυναίκα..!

ΚΕΦ.9
ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΡΟV
‘’Μυστικό’’
Είχαμε μείνει να κοιταζόμαστε. Τα χέρια μας ήταν ακόμη μπλεγμένα και είχαμε απορροφηθεί ο καθένας στο δικό του κόσμο. Έβαζα εικόνες στο μυαλό μου με την Μπέλλα καθόλου αθώες μπορώ να πω. Καλά τι είχα πάθει. Έπρεπε να συγκρατηθώ. Άφησα το χέρι της την ίδια στιγμή με εκείνη.
Δεν ήθελα να την αφήσω να φύγει έτσι, χωρίς να μάθω τίποτα άλλο για αυτή, και της είπα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό.
- Λοιπόν, αφού από ότι φαίνεται πας κι εσύ για τρέξιμο θες να πάμε μαζί… τη ρώτησα κοιτάζοντας την επίμονα με έναν τρόπο που ήξερα ότι μπορούσε να την πείσει να δεχτεί την πρότασή μου.
- Ναι φυσικά, γιατί όχι.; αποδέχτηκε την πρόταση μου. Κι εγώ δεν ξέρω γιατί χάρηκα πάρα πολύ. Λες και όλος ο κόσμος κρινόταν από αυτή την απάντηση της.
Καθόλου καλό αυτό. Είχα ήδη αρχίσει να εξαρτώμαι από αυτή τη γυναίκα.; Αν είναι δυνατόν. Είχαμε μόλις γνωριστεί και το μόνο που ήξερα ήταν το όνομά της. Έντουαρντ Κάλεν σύνελθε.!
Αρχίσαμε να τρέχουμε, φυσικά δεν μπόρεσα να συγκρατήσω την περιέργεια μου κι έτσι προσπάθησα να ανοίξω συζήτηση.
- Μπέλλα, η αλήθεια είναι ότι δεν σε έχω ξαναδεί εδώ.. είπα και ήμουν ειλικρινής.
Το Φορκς δεν είχε και πολλούς κατοίκους έτσι τόσα χρόνια εδώ τους είχα μάθει όλους. Όταν είδα την Μπέλλα και δεν την αναγνώρισα μου φάνηκε πολύ περίεργο.
- Λογικό είναι αφού τώρα μετακόμισα… μου εξήγησε. Βασικά γεννήθηκα εδώ και μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη.. είπε γρήγορα. Εσύ.;
Ο τρόπος που τα είπε ήταν σαν να μην ήθελε να μιλήσει και πολύ για αυτό. Αναρωτήθηκα γιατί. Θα μάθαινα ποτέ.; Γιατί όμως να σε νοιάζει Έντουαρντ εσένα.; Μια ξένη είναι που μόλις γνώρισες.!
- Α.! τώρα εξηγήται.!
Αγνόησα αυτές τις σκέψεις και έσπευσα να απαντήσω στην άλλη ερώτηση της.
- Εγώ μένω στο Φορκς από μωρό - παιδί. Είμαι καθηγητής μουσικής και δουλεύω στο τοπικό ωδείο. Ζω με τους δικούς μου. Εσύ μόνη σου ζεις.; έκανα την επόμενη ερώτηση αλλά μετά το μετάνιωσα. Φοβήθηκα μήπως ήμουν αδιάκριτος αλλά μου απάντησε αμέσως χωρίς να φανεί ότι θίχτηκε ή κάτι τέτοιο.
- Ναι, αλλά τώρα μένουν προσωρινά οι φίλοι μου μαζί μου.
- Και με τι ασχολείσαι.; ρώτησα θέλοντας να μάθω κι άλλα.
- Είμαι καθηγήτρια Αγγλικών. Μάλιστα εδώ στο Φορκς γνώρισα την πρώτη μου μαθήτρια… είπε και φαινόταν χαρούμενη και περήφανη.
- Πρέπει να αγαπάς πολύ τη δουλειά σου… παρατήρησα
Μάλλον αυτό δεν έπρεπε να το πω. Η έκφραση της σκοτείνιασε και τα πανέμορφα μάτια της γυάλισαν. Μου φάνηκε ότι ήταν έτοιμη να κλάψει. Αλλά σύντομα χαμογέλασε.
- Ναι. Ήταν πάντα το όνειρο μου, το ακολούθησα. Στην πορεία βέβαια βρήκα πολλά εμπόδια. Η ζωή ήταν σκληρή μαζί μου και συνεχίζει να είναι. Με γονάτισε κάτω αλλά βρήκα τη δύναμη και ξανασηκώθηκα. Τελικά τα κατάφερα και είμαι πραγματικά περήφανη για τον εαυτό μου. Με γεμίζει, με κάνει να αισθάνομαι δυνατή. Αν καταλαβαίνεις…
Αν καταλάβαινα λέει. Αλλά μου είχε πει τόσα πολλά. Μερικά ήταν δύσκολα να τα καταλάβω. Όμως αυτό που ήταν ξεκάθαρο ήταν πως αυτή η κοπέλα είχε χτυπηθεί πολύ από τη ζωή. Γιατί όμως.;
- Ναι, καταλαβαίνω κι εγώ πολλές φορές νιώθω έτσι.. απάντησα ειλικρινά μη θέλοντας να πω περισσότερες λεπτομέρειες.
Για λίγο δεν μιλούσε κανείς. Ο καθένας είχε βυθιστεί στις σκέψεις. Εγώ σκεφτόμουν το παρελθόν μου. Όλα μου τα λάθη, τα βήματα που οδήγησαν στην καταστροφή μου, τις λάθος μου επιλογές, την Τάνια..
Την Τάνια.! Ώχ πόση ώρα είχε περάσει.!! Την ξέχασα εντελώς. Με την συζήτηση μας απορροφήθηκα και ούτε κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Και δεν ήθελα να φύγω αλλά έπρεπε. Και πάνω στην ώρα η Μπέλλα είπε.:
- Συγγνώμη αλλά πρέπει να φύγω. Έχω αργήσει… έμοιαζε εξίσου απρόθυμη με εμένα να φύγει και αυτό με έκανε χαρούμενο.!
- Οκ δεν πειράζει, έλα θα σε πάω μέχρι το σπίτι σου… είπα προσπαθώντας να εξασφαλίσω λίγο ακόμη χρόνο μαζί της.!
Το κεφάλαιο έχει και συνέχεια.!

KEΦ.9
ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ POV
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Βαθιά μέσα μου ένιωθα μια έντονη ενόχληση ου θα έφευγα από κοντά της. Αυτή τη γυναίκα που μόλις γνώρισα όταν την είχα μαζί μου ένιωθα…καλά. Ένιωθα ηρεμία, γαλήνη, ασφάλεια και αισιοδοξία. Συναισθήματα που είχαν ριζώσει βαθιά μέσα μου και τώρα επιτέλους έκαναν ξανά την εμφάνιση τους.
- Εσύ μένεις μακριά.; η φωνή της διέκοψε τις σκέψεις μου και η ερώτηση της με βρήκε απροετοίμαστο.
- Όχι πολύ.. απάντησα αόριστα. Η αλήθεια είναι ότι η Μπέλλα ήταν ιδιαίτερα ανοιχτή και ειλικρινής μαζί μου παρόλο που δεν της ήμουν παρά ένας ξένος και αυτό όφειλα να της ανταποδώσω. Αλλά δεν μπορούσα να της πω ακριβώς πού έμενα ή να πάμε εκεί μαζί. Υπήρχε ένα αρκετό μεγάλο πρόβλημα.: Η Τάνια με την οποία συγκατοικούσαμε και άμα μας έβλεπε ποιος ξέρει τι θα έκανε σε μένα ή στην Μπέλλα. Δεν μπορούσα να το ρισκάρω.
Για λίγη ώρα δεν μιλούσαμε. Ακουγόταν μόνο ο ήχος των ακανόνιστων αναπνοών μας καθώς τρέχαμε. Δεν ήξερα ακριβώς πού έμενε, περάσαμε αρκετά σπίτια ώσπου όταν φτάσαμε σε ένα μεγάλο καφέ σπίτι με μωβ παράθυρα η Μπέλλα σταμάτησε.
- Λοιπόν, εδώ είμαστε.. είπε αναστενάζοντας.
Δεν ήθελα να την αφήσω αλλά πήρα απόφαση ότι καθένας πρέπει κάποια στιγμή να γυρίσει σπίτι του. Βασικά εγώ στη φυλακή μου με φρουρό μια εξαγριωμένη πιθανότατα Τάνια αφού έχει περάσει κατά πολύ το μισάωρο που της είπα ότι θα επέστρεφα.
- Τα λέμε τότε.. της είπα κοιτώντας την έντονα. Ήθελα να αποτυπώσω στο μυαλό μου κάθε σπιθαμή της.
- Ναι τα λέμε..! μου απάντησε κοιτώντας με κι αυτή. Επικράτησε σιωπή καθώς ο καθένας είχε βυθιστεί στα μάτια του άλλου. Τελικά η Μπέλλα γύρισε κι έκανε να φύγει.
- Α Μπέλλα.! Της φώναξα μη μπορώντας να συγκρατηθώ. Αύριο την ίδια ώρα θα πάω πάλι για τρέξιμο. Να περάσω νε σε πάρω.; ρώτησα περιμένοντας με αγωνία την απάντησή της.
- Οκ τα λέμε αύριο λοιπόν.! Απάντησε γρήγορα.
Και ναι.! Δέχτηκε.! Απίστευτο το πώς ένα τόσο δα απλό πράγμα, μια τόσο δα μικρή λεξούλα όσο το ναι για μια εντελώς συνηθισμένη πρόταση με έκανε τόσο χαρούμενο.! Μη μπορώντας να συγκρατήσω τη χαρά μου της έσκασα ένα μεγάλο χαμόγελο.
- Αντίο.! Ψιθύρισα. Γύρισα κι έφυγα. Δεν μπορούσα να καθυστερήσω άλλο.
Σχεδόν τρέχοντας έφτασα σπίτι. Έπρεπε να κάνω κάτι που ήταν εξαιρετικά δύσκολο κι επώδυνο αλλά δεν άντεχα άλλο. Πήρα μια βαθιά ανάσα, έφερα για άλλη μια φορά την εικόνα της Μπέλλας στο μυαλό μου. Το πρόσωπό της- το γλυκό χαμόγελο της, τα εκφραστικά σοκολατένια ματάκια της -για να πάρω δύναμη, και άνοιξα την πόρτα.
Ακριβώς μπροστά μου στεκόταν η Τάνια με ένα ύφος πολύ θυμωμένο.
- Έντουαρντ, πού ήσουν.; Είμαι η γυναίκα σου και απαιτώ εξηγήσεις.! Μου φώναξε.

ΚΕΦ. 10
Έντουαρντ POV
‘’Καυγάς’’
Ήμουν τόσο καλά μετά τη συνάντηση μου με την Μπέλλα που δεν ήθελα να μαλώσω με την Τάνια, απλά να ξεμπερδεύουμε μια ώρα νωρίτερα. Ήταν ώρα να μιλήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα. Αυτή τη φορά δεν θα με λύγιζε με τα παρακάλια, τα κλάματα, τις συγγνώμες και τις τρέλες της.
- Τάνια, καταρχάς ηρέμησε απλά ξεχάστηκα.! Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις θέμα.. της είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.
- Μην μου λες εμένα ψέματα Εντ, με ποιά ήσουν.; Και μην μου λες εμένα ηρέμησε.! Είπε φωνάζοντας χτυπώντας το χέρι της στο τραπέζι.
Πήρα μια βαθιά ανάσα. Προσπάθησα να αγνοήσω τις φωνές του και τις κατηγορίες της. Υπήρχε κάτι που έπρεπε να κάνω και δεν θα την άφηνα να γυρίσει αλλού το θέμα.
- Τάνια κάτσε σε παρακαλώ. Θέλω να μιλήσουμε.. της υπέδειξα ελπίζοντας να με ακούσει και να μην συνεχίσει.
- Εντάξει, αλλά να ξέρεις ότι δεν τέλειωσε εδώ… είπε κι έκατσε…
Ξεφύσιξα ανακουφισμένος και έκατσα κι εγώ. Παράλληλα σκεφτόμουν με ποιόν τρόπο να της πω αυτό που ήθελα και να αποφύγω τις αναμενόμενες αντιδράσεις της.
- Τάνια, ξέρεις ότι εκτιμώ πάρα πολύ όλα όσα έχεις κάνει για μένα..Αλλά πιστεύω ότι έχεις προσέξει κι εσύ ότι έχουμε κάποιο χρονικό διάστημα που δεν τα πάμε καλά, οπότε πιστεύω ότι το καλύτερο και για τους 2 μας είναι να..
- Χωρίσουμε.; με ρώτησε δύσπιστα.. Αυτό θες έτσι.; Το ήξερα, το ήξερα…έχεις βρει άλλη έτσι δεν είναι.;
- Τάνια, σε παρακαλώ… της είπα και πήγα να την πιάσω από τον ώμο.
- ΜΗΝ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙΣ.!
Το ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι αντιδράσεις της. Πάντα όταν άνοιγα τη συζήτηση για το διαζύγιο έκλαιγε, φώναζε, με παρακαλούσε ώσπου δεν άντεχα άλλο και της έλεγα θα το ξανασυζητήσουμε. Όμως κάθε φορά τα ίδια. Γι’ αυτό σήμερα αποφάσισα να τελειώσω αυτό το παιχνίδι.
Την άκουσα που έκλαιγε
- Τάνια ηρέμησε.! Και μην νομίζεις πως με όλα αυτά τα δάκρυα και τις φωνές θα αλλάξει τίποτα.! Το ποτήρι ξεχείλισε…
- Σε παρακαλώ Εντουαρντ.! Μην μου το κάνεις αυτό..
- Όχι εσύ μην μου το κάνεις αυτό.. Κατάλαβε με η ζωή μου έχει γίνει ένα μαρτύριο..Δεν είμαι ευτυχισμένος πια… της εξήγησα την κατάσταση και ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί της και ήλπιζα να με καταλάβει αν και χλωμό το έβλεπα.
- Αλήθεια Έντουαρντ σε κάνουμε δυστυχισμένο.; Χίλια συγγνώμη.! Ε βέβαια τώρα σε κάνουμε.. όταν όμως σε μαζεύαμε κάθε φορά από τα μπαράκια που ήσουν λιώμα, όταν σε επισκεπτόμουν στην κλινική και σε βοήθησα… τότε που δεν ήσουν τίποτα άλλο από ένα τίποτα.. έλεγε κι έλεγε…μου έφερνε αναμνήσεις..χιλιάδες μικρές αναμνήσεις που προσπαθούσα να ξεχάσω κι όμως τώρα αυτή μου τις καρφώνει στην καρδιά… μια μια..
- ΑΡΚΕΤΑ.!αρκετά.! φώναξα..δεν ήθελα να ακούω άλλο.. δεν μπορούσα άλλο.
- Σε πειράζει η αλήθεια Εντ.; σε ενοχλεί να σου λέω ότι ήσουν ένα ς μεθύστακας.; Ένας μεθυσμένος αλκοολικός.;
Σήκωσα το χέρι μου..Δεν ήξερα τι έκανα..! Ήταν έτοιμο να πέσει με δύναμη στο μάγουλο της, όταν ξαναβρήκα λίγο τον εαυτό μου και συνειδητοποίησα τι πήγα να κάνω. Όσο και να το ήθελα, όσο θυμωμένος κι αν ήμουν δεν έπρεπε.
Κατέβασα το χέρι μου σιγά σιγά κοιτώντας έντονα στα μάτια.! Δεν την αναγνώριζα πια.
- Αλήθεια σε μισώ Τάνια.! Της είπα και αλήθεια το εννοούσα.!
- Έντουαρντ… μου είπε προφανώς μετανιωμένη..
- Δεν θέλω να ακούσω τίποτα…
Πήγα στο δωμάτιο και μάζεψα γρήγορα τα πράγματα μου μέσα σε μια βαλίτσα. Πάνω στα νεύρα μου δεν καταλάβαινα ούτε κι εγώ τι έβαζα μέσα. Απλά ήθελα να φύγω από εκεί μέσα.
- Έντουαρντ σε παρακαλώ μην φεύγεις.! Δεν τα εννοούσα αυτά που έλεγα.! Σε παρακαλώ.!
Την αγνόησα. Δεν ήθελα να ακούσω τις δικαιολογίες της.!Γρήγορα κατέβηκα τις σκάλες και άνοιξα την πόρτα για να φύγω ενώ αυτή με ακολουθούσε από πίσω.
- Αυτή τη φορά το παρατράβηξες.. της είπα και έκλεισα την πόρτα αφήνοντας τα πάντα πίσω μου.

ΚΕΦ. 11
ΜΠΕΛΛΑ POV
''Έκπληξη''

Είχα ακόμη μια ώρα μέχρι να αρχίσω να ετοιμάζομαι για το μάθημα μου με την Τζες, έτσι αποφάσισα να βάλω να πιώ κάτι ελαφρύ και να χαλαρώσω ακούγοντας στη διαπασόν μουσική.
Ήταν μια συνήθεια που είχα από παιδί. Όταν έμενα μόνη μου λάτρευα να ακούω μουσική δυνατά και να χορεύω, να τραγουδώ, ήταν κάτι που λάτρευα.

Έψαξα για λίγο στη δισκοθήκη και τελικά ύστερα από λίγο βρήκα το CD που έψαχνα. Το έβαλα να πάιξει και ανέβασα την ένταση.Πήρα το ποτό μου και κάθισα αναπαυτικά στον καναπέ.

Το τραγούδι άρχιζε να πάιζει και διάφορες σκέψεις με παρέσυραν.


Το μεγαλύτερο μέρος των σκέψεων μου αφορούσε τον Έντουαρντ..Ομολογώ ότι δεν μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου. Παρόλο που τον είχα συναντήσει μόνο μια φορά ένιωθα πολύ περίεργα και μόνο στη σκέψη του. Ήταν τόσο όμορφος και ευγενικός και ένιωθα απίστευτα όμοργα κοντά του. Συναισθήματα πρωτόγνορα. Ήταν απίστευτο το πως με μια μόνο κουβέντα με έκανε να τον εμπιστευτώ και να του πω κάποια πράγματα για μένα, να του δείξω ποια είμαι στα αλήθεια.

Αλλά φοβόμουν να ανοιχτώ κι άλλο.Έίχα περάσει πολλά και δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη, η πληγή μου είναι ακόμη ανοιχτή και δεν λέει να κλείσει. Δεν είναι ώρα τώρα για νέες περιπέτειες. Χρειαζόμουν ένα πραγματικό στήριγμα και δεν ξέρω αν ο Έντουαρντ μπορεί να μου το προσφέρει.

Από την άλλη σκεφτόμουν τον Τζέικομπ, κάθε πληγή που είχε ανοίξει στην καρδιά μου κάθε πικρή ανάμνηση που μου άφησε. Όλα ένα ψέμα. Ήμουν πικραμένη πληγωμένη τσακισμένη και συνάμα τόσο θυμωμένη μαζί του και το γεγονός ότι δεν μπορούσα να μιλήσω ούτε στους κολλητούς μου για αυτά που πέρασε με εξόργιζε. Ήμουν θυμωμένη με τον Τζέικομπ αλλα και με τον εαυτό μου.

Στο μεταξύ κατάλαβ ότι το τραγούδι είχε τελειώσει αι η ώρα είχε περάσει. Έτσι άρχισα να ετοιμάζομαι. Φόρεσα τον αγαπημένο μου μαύρο σωλήνα με μια μπλούζα ίδιου χρώματος και μια καφέ ζώνη από έξω. Χτένισα τα μαλλιά μου και τα άφησα ελέυθερα να πέφτουν στους ώμους μου. Έβαλα τις καφέ μπότες μου πήρα την τσάντα και τα βιβλία μου και ξεκίνησα για το σπίτι της μαθήτριάς μου....
Το κεφάλαιο έχει και συνέχεια.

ΚΕΦ. 11
ΜΠΕΛΛΑ POV
ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Έφτασα γρήγορα στο σπίτι της Τζες. Εκεί με περίμενε η ίδια μαζί με τη μαμά της. Τις χαιρέτησα γρήγορα και μετά προχωρήσαμε με την Τζέσικα στο δωμάτιο της για να αρχίσουμε το μάθημα.
- Λοιπόν εσύ τι κάνεις.; Π'ως τα πάς.; τη ρώτησα καθώς πήγα να κάθίσω στην καρέκλα.
- Καλά είμαι αντέχω προς το παρόν.!είπε και γέλασε. Αλλά είμαι λίγο κουρασμένη ξέρεις με το σχολείο και τα μάθήματα και όλα αυτά, και φαντάσου ακόμα δεν ξεκιήσαμε.
- Σε καταλαβαίνω. Κάποτε τα περνούσα κι εγώ αυτά.! Λίγη υπομονή και έγώ θα προσπαθώ ανμην σου βάζω πολλά.! της είπα καθησυχαστικά κλείνοντας της το μάτι.

Έτσι αρχίσαμε το μάθημα.!Όμολογώ ότι ήταν πολύ καλή και με πρόσεχε. Σχεδόν σε κάθε ερώτηση απαντούσε σωστά. Ήμουν στα αλήθεια περήφανη και χαρούμενη για αυτήν.
- Λοιπόν Τζες για την επόμενη φορά θα έχεςι τις ασκήσεις 5,6 στη σελίδα 12. Την 6 να την προσέξεις ιδιαίτερα. Είναι με την αντιστροφή των υποθετικών λόγων που είπαμε σήμερα. Εντάξει.;
- Εντάξει Μπέλλα. είπε και κλείσαμε τα βιβλία μας. Δεν είχα καταλάβει πως περασε η ώρα.

Πήγαμε στο σαλόνι όπου μας περίμενε η μητέρα της.
- Καλώς τα κορίτσια.! Μπέλλα πώς τα πήγατε σήμερα.; με ρωτησε η μαμά της.
- Πολύ καλά. Η Τζες είναι πολύ καλή και δεν έχει κενά. Νομίζω οτι τα πάει περίφημα. είπα και την είδα να κοιτάει την κόρη της με στοργή. Αμέσως ένα συναίσθημα άσχημο με κατέκλυσε χωρίς λόγο και δεν μπόρούσα να καταλάβω το γιατί.
- Λοιπόν καλήνυχτα σας.! είπα και κατευθήνθηκα προς την πόρτα.
- Καληνύχτα Μπέλλα.! μου φώναξαν και οι δυο.

Έκλεισα την πόρτα και άρχισα να περπατάω προς το σπίτι μου. Προσπαθούσα σε όλο το δρόμο να ερμηνεύσω αυτο το συναίσθημα που ένιωσα με τη μαμά της Τζέσικα ώσπου το κατάλαβα.Εγώ ποτέ εν εισπράξει ένα τέτοιο βλέμμα αγάπης στοργής και περηφάνιας από τη μητέρα μου. Μόνο υποτίμησης και κακίας. Δεν ένιωσα ούτε μια φορά οτι με αγαπά ότι άξιζα κάτι για αυτή. Ένα δάκρυ άρχισε να κυλά στο μάγουλό μου το οποίο σκούπισα γρήγορα. Τελικά έφτασα σπίτι μου. Ξεντύθηκα και έβαλα ένα απλό μάυρο παντελόνι και μια κοντομλανικη γκρι μπλούζα. Πήρα ένα σεντονάκι έφτιαξα μια ζεστή σοκολάτα και ξάπλωσα στον καναπέ. Άνοιξα την τηλεόραση και άρχισα να βλέπω μια ταινία.

Ξαφνικά άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα..Ε δεν είναι δυνατόν αυτό. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό κάθε φορα που επιστρέφω από την Τζες κάποιος μου έρχεται. Σηκώθηκα απότομα από τον καναπέ και πήγα να ανοίξω. Σκέφτηκα ότι μπορεί να ήταν τα παιδιά αλλά είχαν πει οτι θα ερχόταν αργότερα.

Άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα....
- Έντουαρντ.;
- Μπορώ να περάσω.; με ρώτησε παρακλητικά η απαλή βελούδινη φωνή του.

Είχα μείνει άφωνη.Τον κοίταζα μπερδεμένη αλλά δεν μπόρεσα να αγνοήσω κι αυτό το χτύπημα στην καρδιά μου που ένιωθα κάθε φορά που τον έβλεπα. Ένα διαφορετικό χτύπημα που μου προκαλούσε μόνο εκείνος. Ένα ευχάριστο χτύπημα.
- Λοιπόν.; με ρώτησε περιμένωντας ακόμη στην πόρτα.
- Ναι φυσικά, πέρνα μέσα. είπα γρήγορα. Πέρασε μέσα, έκλεισα την πόρτα και κατευθηνθήκαμε προς το σαλόνι.
- Κάτσε του.. πρότεινα ευγενικά.
ΚΑθίσαμε και ακολούθησε μια παρατεταμένη σιωπή. Περίμενα να μιλήσει ,να μου πει κάτι , να μου εξηγήσει το λόγο της επίσκεψης του. Φυσικά ένιωθα πολύ ωραία που ήρθε αλλά δεν είχα το χρόνο να ασχοληθώ με αυτό τη συγκεκριμένη στιγμή. Θα προσπαθούσα να εξηγήσω αυτό το συναίσθημα αργότερα.
- Μπέλλα.. άρχισε να λέει. Χίλια συγγνώμη που σε ενοχλώ αλλά δεν είχα κανένα άλλο να στραφώ. Έγινε κάτι με τους γονείς μου και αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι. Θα πήγαινα στο σπίτι του φίλου μου αλλά τώρα είναι και η κοπέλα του εκεί οπότε καταλαβαίνεις.
Έγνεψα παρακινώντας τον να συνεχίσει.
- Έτσι θα ήθελα να σου ζητήσω αν γίνεται μέχρι να βρω ένα σπίτι να μείνω εδώ. Ξέρω ζητά πολλά έχεις κι εσύ τους φίλους σου αλλά μόνο για μια- δύο μέρες.
Εντάξει τώρα κι αν είχα μείνει άφωνη. Μου ζητούσε να μείνει εδώ.; Και τώρα τι αν του έλεγα.;
Φυσικά και ήθελα να του πω ήθελα να είναι κοντά μου ένιωθα τόσο ωραία μαζί του αλλά δεν τον ήξερα και τόσο καλά πια. Ποιός ξέρει τι μπορεί να ήταν στα αλήθεια.
Ήμουν τελείως μπερδεμένη. Η επιλογή ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει. Γύρισα να τον κοιτάξω και τότε το βλέμμα του έπεσε πάνω μου.Βυθίστηκα στις γαλάζιες θάλασσες των ματιών του και ξαφνικά δεν υπήρχε καμία επιλογή ήξερα τι έπρεπε να κάνω.
- Ναι φυσικά μπορείς να μείνες όσο θες. είπα και τότε απλώθηκλε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Χωρίις αν το καταλάβω με πήρε στην αγκαλιά του. Θεέ μου πόσο ωραία ήταν εκεί. Γρήγορα με άφησε.
- Σε ευχαριστώ πολύ Μπέλλα. Πραγματικά ευχαριστώ και να ξέρεις ότι εκτιμώ αυτό πυο κάνεις για μένα.. είπε και η ειλικρίνια ήταν ολοφάνερη στη φωνή του.
- ΄Μην νοιάζεσαι, δεν κάνει τίποτα όλοι το ίδιο θα έκαναν στη θέση μου.
Δεν πρόλαβε να απαντήσει αφού εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνο.
Σηκώθηκα για να απαντήσω.
- Ναι.; απάντησα κοιτώντας ακόμη τον Έντουαρντ.
- Έλα Μπέλλα, ο Μπεν είμαι τι κάνεις.;
- Γειά σου Μπεν καλά είμαι εσείς.; τακτοποιηθήκατε.; όλα εντάξει.;
- Ναι μην ανησυχείς μάλιστα είμαστε όλοι μαζεμένοι εδώ στο σπίτι και σε πήρα να έρθεις κι εσύ.!Θα πραγγείλουμε και πίτσες.!Θα περάσουμεώραία σαν τότε στην Αγγλία, έλα να θυμηθούμε τα παλιά...μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολα να αρνηθώ μια τέτοια πρόταση αλλά τώρα ήταν ο Έντουαρντ εδώ.
- Μπεν.. είπα και προχώρησα στο άλλο δωμάτιο για να μην με ακούσει ο Έντουαρντ. Δεν ήθελα αν νομίζει ότι ακτυρώνω την έξοδο μου για χάρη του.
- Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ... Έχω επισκέψεις θα σας εξηγήσω αύριο..Καλά να περάσετε.!
- Οκ Μπέλλα τα λέμε..
- Καληνύχτα.. είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.
Πήρα μια βαθιά ανάσα. Έπρεπε να ξαναπάω μέσα.Δεν ξέρω πόσο ακόμη θα κρατιόμουν και δεν θα τον αγκάλιαζα ξανά δεν θα του έλεγα πόσο όμορφα νιώθω κοντά του. Αλλά όχι δεν ήταν σωστό. Δεν ήμουν σε θέση να ξαναοληγωθώ δεν θα το άντεχα ξανά.. Θα ήταν δύο πολύ δύσκολες μέρες.!

ΚΕΦ. 12
ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ POV
'' To μονοπάτι που σου δείχνει η καρδιά σου''

Αφότου έφυγα από το σπίτι της Τάνιας δεν ήξερα ακριβώς πού θα πήγαινα. Περπατούσα με μια βαλίτσα στο χέρι,έβλεπα τον κόσμο γύρω μου να περπατά και αν με προσπερνά.Ένιωθα χαμένος.Οι γονείς μου ήταν στο Σιάτλ. Δεν είχα καμία όρεξη να οδηγήσω ως εκεί αλλά ούτε και να τους δίνω εξηγήσεις τι έγινε με την Τάνια.Σίγουρα ήξερα τη συμβουλή τους.:να τα ξαναβρώ μαζί της. Αλλά αυτό ήταν αδύνατον πλέον. Η σχέση μας δεν μπορούσε να σωθεί πια. Εγω με την Τάνια δεν ήμουν πια ευτυχισμένος, οι πράξεις της, τα λόγια της όλα με πλήγωναν.Από την άλλη η σκέψη της Μπέλλας τριγυρνούσε συνέχεια στο μυαλό μου. Ήταν απίστευτο πως από τη μια φορά και μόνο που συναντηθήκαμε με έκανε να αισθάνομαι τόσο οικεια μαζί της. Σαν να ήταν αυτή που πάντα έψαχνα.
Ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου και δεν κατάλαβα ότι είχα φτλάσει έξω ακριβώς από το σπίτι της. Και φυσικά., ήξερα από την αρχή που ήθελα πραγματικά να πάω αυτή τη στιγμή αλλά μάλλον χρειάστηκα λίγο παρπάνω χρόνο να το καταλάβω. Στάθηκα μια στιγμή για να σκεφτώ λογικά και ψύχραιμα. Μπορεί η Μπέλλα να μην με δεχόταν και θα ήταν απόλυτα φυσικό αυτό, ήμουν ένας άγνωστος.
Αλλά άξιζε να προσπαθήσω, βαθιά μέσα μου ήλπιζα και η Μπέλλα να νιώθει το ίδιο.Μου το έλεγε η καρδιά μου και αποφασισα για πρώτη φορά να την ακούσω.Τη χρειαζόμουν. Έτσι αποφασιστικά βημάτισα ώσπου έφτασα στην πόρτα.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και τη χτύπησα.Περίμενα για λίγο ώσπου άκουσα βήματα. Και τότε άνοιξε η πόρτα και να τη.
Μόλις την είδα ένιωσα τόση ανακόυφιση. Ήταν απλά ντυμένη αλλά αυτό δεν την εμπόδιζε να είναι τόσο όμορφη...Συγκεντρώσου Έντουαρντ
- Έντουαρντ.; με ρώτησε και με κοιτούσ εμε ένα βλέμμα γεμάτο περιέργεια.
- Μπορώ να περάσω.; ρώτησα παρακαλώντας τη κοιτώντας τη βαθιά μες στα σοκολατυένια της μάτια.
Υπήρξε μια στιγμή που με κοιτούσε μπερδεμένη χωρίς να μιλά. Φοβήθηκα μήπως την έιχα τρομάξει.
- Λοιπόν.;ρώτησα διστακτικά.
- Ναι φυσικά.. απάντησε τελικά κι ένιωσα μια ανακούφιση.
Πέρασα μέσα εκείνη έκλεισε την πόρτα και με ακολούθησε.
- Κάτσε μου πρότεινε κι εγώ βολέυτηκα σε έναν από τους καναπέδες.
Για λίγη ώρα επικρατούσε αμηχανία. Ο ένας περίμενε από τον άλλο να πει κάτι.Η Μπέλλα με κοιτούσε βαθιά μες στα μάτια προσπαθώντας να κατλάβει. Αποφάσισα να αρχίσω έγω την κουβέντα μιας κι εγώ είχα κάνει την επίσκεψη αι μπορούσα να΄δωσω κάποια εξήγηση.
- Μπέλλα.. άρχισα να εξηγώ. Χίλια συγγνώμη που σε ενοχλώ αλλά δεν είχα κανένα άλλο να στραφώ. Έγινε κάτι με τους γονείς μου και αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι. Θα πήγαινα στο σπίτι του φίλου μου αλλά τώρα είναι και η κοπέλα του εκεί οπότε καταλαβαίνεις.
Ήξερα ότι έλεγα ψέματα και το σιχαινόμουν αυτό. Δεν ήθελα να της λέω ψέματα αυτή που με εμεπιστέυτηκε με έβαλε μέσα στο σπίτι της...Αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν ήμουν έτοιμος να της πω την αλήθεια.Και εξάλου τι θα της έλεγα.;
Ξέρεις Μπέλλα είμαι παντρεμένος αλλά θα χωρίσω μην φοβασαι.Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Θα την πλήγωνα και δεν το ήθελα. έτσι κι αλλιώς της είχα πει ότι μένω στους γονείς μου όταν πρωτογνωριστήκαμε. Βέβαια υπήρχε κι ένας κόκκος αλήθεια στα λόγια μου. Για μια στιγμή σκέφτηκα να παώ στον φίλο μου τον Μπέντζαμιν αλλά μετά θυμήθηκα ότι η κοπέλα του η Κάρμεν είχε έρθει για λίγες μέρες και δεν ήθελα να τους τη χαλάσω.
Μετά συνέχισα λέοντας της.:
Έτσι θα ήθελα να σου ζητήσω αν γίνεται μέχρι να βρω ένα σπίτι να μείνω εδώ. Ξέρω ζητά πολλά έχεις κι εσύ τους φίλους σου αλλά μόνο για μια- δύο μέρες. Έφτασα επιτέλους στο κύριο θέμα.Αφού της ξήγησα τι συμβαίνει την κοιτούσα για να δω πώς το έχει πάρει.Νομίζω ότι ήταν αρκετά σοκαρισμένη κι έτσι γρήγορα άρχισα να απογοητεύομαι.Στην αρχή δεν μιλούσε και νόμιζα οτι προσπαθούσε να βρει μια ευγενική απάντησα για την άρνηση της.
Αλλά τα επόμενα λόγια της με εξέηπληξαν.
- Ναι φυσικά μπορείς να μείνες όσο θες.μου είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Χωρίς να το καταλάβω σηκώηκα και την πήρα στην αγκαλιά μου. Ήμουν τόσο πολύ χαρούμενος. Η αγκαλιά της ήταν ζεστή και φιλόξενη. Με έκανε να αισθάνομαι σαν να μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα.
Γρήγορα και απρόθυμα την άφησα και έκατσα στη θέση μου ελπίζοντας να μην την έχω φέρει σε δύσκολη θέση.
- Σε ευχαριστώ πολύ Μπέλλα. Πραγματικά ευχαριστώ και να ξέρεις ότι εκτιμώ αυτό που κάνεις για μένα.. της είπα ειλικρινά.
-Μην νοιάζεσαι, δεν κάνει τίποτα όλοι το ίδιο θα έκαναν στη θέση μου.μου είπε προσπαθώντας να κρύψει την αμηχανία της. Είχε κοκκινίσει και ήταν ακόμη πιο γλυκιά.
Δεν πρόλαβα να της απαντήσω.Να της πω ότι κάνει λάθος, ότι τέτοιοι άνθρωποι σπανίζουν και ότι είναι τόσο ξεχωριστή, αφού το τηλέφωο χτύπησε εκείνη την ώρα.

το κεφάλαιο συνεχίζεται...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Η Μπέλλα σήκώθηκε για αν σηκώσει το τηλέφωνο.
- Ναι.; απάντησε ενώ ακόμη κοιτιόμασταν.
- Έλα Μπεν καλά είμαι εσείς.;την άκουσα να συνεχίζει να μιλά. Ποιός ήταν άραγε αυτός ο Μπεν.; Φίλος της.; Θαμάμαι μου είχε πει ότι φιλοξενεί κάποιους φίλους της.Πόύ ήταν τώρα αυτοί.; Κι αν ήταν το αγόρι της,; Ποτέ δεν μου είχε πει οτι δεν έχει αγόρι αλλά ούτε κι εγώ την είχα ρωτήσει. Κι αν στα αλήθεια είχε.; Η καρδιά μου σφίχτηκε με αυτή τη σκεψη.

Την παρατηρούσα να ακουέι προσεχτικά αυτά που της έλεγε η άλλη φωνή από το τηλέφωνο.Στη συνέχεια την είδα να κάνει μερικά βήματα και απομακρύνεται από το δωμάτιο να φτάνει σε άλλο. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και με άφησε μόνο μου.

Επεξεργάστηκα λίγο το χώρο γύρω μου.Τα χρώματα που κυριαρχούσαν ήταν το μαύρο και το μώβ. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με ένα απαλό καφέ κάνοντας το σπίτι να μοιάζει πιο ζεστό πιο φιλόξενο σαν την αγκαλιά της. Θεέ μου είχα τρελαθεί με αυτήν την κοπέλα. Στο τραπεζάκι υπήρχαν μερικές φωτογραφίες.

Η μια απεικόνιζε τη Μπέλλα με άλλα παιδιά.Άλλα 6 άτομα και υπέθεσα ότι αυτή θα ήταν η παρεά της. Φαινόταν πολύ δεμένοι μεταξύ τους και ακόμα και από τη φωτογραφία μπορούσα να καταλάβω ότι η Μπέλλα ήταν χαρούμενη.

Η επόμενη ήταν άλλη μια με την Μπέλλα και μια κοπέλα η οποία απεικονιζόταν και στην προηγούμενη φωτογραφία. Στο φόντο ήταν το Big Ben οπότε κατάλαβα ότι είχε τραβηχτεί στην Αγγλία.

Έστρεψα το βλέμμα μου αλλού στο υπόλοιπο σπίτι, ήταν απλά διακοσμημένο. Πολλά βάζα με πολύχρωμα λουλούδια τα οποία μοσχοβολούσαν και σε έκαναν να αισθάνεσαι ελεύθερο. Στο βάθος του σπιτιού δίπλα από μια τεράστια βιβλιοθήκη με ξενόγλωσσα λογοτεχνικά βιβλία είδα κάτι που δεν περίμενα.. ένα μεγάλο πιάνο με ουρά δέσποζε και με προκαλούσε να το πλησιάσω.

Σηκώθηκα λοιπόν και το πλησίασα. Πάτησα απαλά ένα πλήκτρο και ο ήχος ίσα που ακούστηκε δεν ήθελα να ενοχλήσω την Μπέλλα την ώρα που μιλούσε.Έσι συγκρατήθηκα, πήγα και κάθισα ξανά στη θέση μου περιμένοντας τη υπομονετικά καθώς σκεφτόμουν πώς να συμπεριφέρομαι τώρα που θα ζούσαμε μαζί. Όταν ήμουν κοντά της ένιωθα κάτι παραπάνω από καλά ένιωθα ολοκληρωμένος.

Τις σκέψεις μου διέκοψε ο θόρυβος από την πόρτα που άνοιξε. Η Μπέλλα ξεπρόβαλε από μέσα και με ΄κοίταξε έντονα στα μάτια. Έγω βυθίστηκα σαν υπνωτισμένος στα σοκολατένια της μάτια και πια μπορούσα να είμαι σίγουρος για ένα πράγμα. Ήμουν ερωτευμένος με αυτή την κοπέλα.!

Σπόιλερ:

ΚΕΦ.13
ΜΠΕΛΛΑ POV

Μπήκα ξανά μέσα στο σαλόνι και κάθισα στη θέση μου. Απέναντί του. Ένιωθα μια ώθηση να πάω ακριβώς δίπλα του. Να τον ακουμπήσω, να αισθανθώ τη ζεστασιά του.Τόσα πολλά συναισθήματα, πρωτόγνορα. Όσο κι αν είχα αγαπήσει τον Τζέικ ποτέ δεν αισθάνθηκα έτσι.
Αλλά φοβόμουν που να πάρει οργή. Δεν ήθελα να ξαναπληγωθώ.
- Λοιπόν όλα εντάξει.; με ρώτησε.
- Ναι απλά με πήραν οι φίλοι μου να δουν αν είμαι καλά..απάντησα χωρίς να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες.
- Αυτοί εδώ είναι έτσι.; ρώτησε δείχνοντας τις φωτογραφίες πάνω στο μικρό τραπεζάκι.
- Ναι... είπα και πήρα τη φωτογραφία στα χέρια μου. Αυτή εδώ είναι η Άλις είπα και έδιεξα με το χέρι μου την κοπέλα με τα κοντά περιποιημένα αγκαθωτά μαλλιά της. Αυτός δίπλα είναι ο Τζαζ...
- Αυτοί οι δύο τα έχουν.; με ρώτησε κοιταζοντας με με ανασηκωμένο περιπαιχτηκά το ένα του φρύδι...
Θεέ μου τόσο όμορφος.!
- Όχι αλλά είμαι σίγουρη ότι αγαπιούνται αλλά είναι και οι δύο τόσο εγωιστές..Φέρονται τόσο ανόητα.
- Δεν έχεις δίκιο..η αγάπη δεν είναι εύκολο πράγμα. Μερικές φορές είναι τυφλή ενώ άλλες κάνει ότι είναι μόνο και μόνο επειδή φοβάται... είπε κοιτώντας με βαθιά στα μάτια.
Ξαφνικά το κλίμα έγινε κάπως αμήχανο και πρόσεξα ότι αυθόρμητα είχαμε έρθει πιο κοντά.
Τραβήχτηκα πίσω και άλλαξα τη συζήτηση.
- Εσύ πού το κατάλαβες.;
- Ε φαίνεται από τον τρόπο που κοιτιούνται... μου εξήγησε. Κοίτα βλέμματά τους ολοφάνερο: αγάπη και τρυφερότητα.. είπε και μου έδειξε στη φωτογραφία τα βλέμματά τους. Και όντως τώρα το έβλεπα κι εγώ.
- Όσο γι αυτούς τους δύο εδώ φαίνεται ολοκάθαρα ότι είναι ζευγάρι.. είπε και μου έδειξε την Ρόουζ με τον Εμ.
- Ναι έχεις δίκο αυτοί είναι όντως ζευγάρι..! είπα
Ως απάντηση μου χαμογέλασε με ένα στραβό χαμόγελο. Έλαμπε...Προς στογμήν δεν μπορούσα να πάρω ανάσες αλλά μετά πάλι καλά γύρισε το βλέμμα του και πάλι στη φωτογραφία.
- Αυτοί οι δύο είναι δύσκολο να εξηγήσω.. Μου φαίνεται ότι είναι αυτό που λέμε μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε.
Τότε ήταν που γέλασα.
- Τι..;; με ρώτησε κι αυτός τώρα γελώντας.
- Συγγνώμη, τίποτα απλα το πέτυχες ακριβώς.. είπα και ξαναγέλασα..
- Ααα.. είπε απλά. Το χαμόγελό σου είναι υπέροχο.. μου είπε κοιτώντας με βαθιά στα μάτια.
ένιωσα το αίμα μου να ανεβαίνει στα μάγουλά μου.
- Θα το πάρω ως κοπλιμέντο... του είπα και του ξαναγέλασα. Ήταν τόσο εύκολο να είμαι ο εαυτός μου μαζί του. Έννιωθα ελεύθερη ένιωθα γεμάτη, ζωντανή μετα από πολύ καιρό.
Πάνω στην ώρα ακούστηκε το στομάχι μου που γουργούριζε.
- Ουπς μάλλον είναι η ώρα να βάλω να φάμε τι λες.;
- Οκ, θες να σε βοθήσω.;
- Όχι ευχαριστώ κάτσε εδώ κι έρχομαι σε λίγο... είπα και σηκώθηκα
Ετοίμαζα το φαγητό και έβγαζα τα πιάτα όταν άκουσα να με φωνάζει.
- Μπέλλα.;
- Ναι.;
- Βρήκα άλλη μια φωτογραφία κάτω από όλες τις άλλες.. Είσαι εσύ αλλά δεν γνωρίζω με ποιόν...μου είπε
- Για φέρε να δω.. είπα χαμογελώντας για την περιέργεια του.
Μόλις είδα όμως τη φωτογραφία το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μου. Ήμασταν εγώ και ο Τζέικομπ αγκαλιά.
- Αυτός είναι ο Τζέικομπ... είπα και αποφάσια ότι ήρθε η ώρα να του μιλήσω.

ΚΕΦ. 14
''Αποκάλυψη''
ΜΠΕΛΛΑ POV

-Ο Τζέικομπ.;; ρώτησε με ολοφάνερη περιέργεια.
- Το πρώην αγόρι μου...του εξήγησα. Ήμουν έτοιμη επιτέλους να πω την αλήθεια και θα την έλεγα σε ένα άτομο που πραγματικά εμπιστευόμουν και ήλπιζα να μην τ μετάνιωνα.Ήθελα να βγάλω αυτό το βέρος απο πάνω μου, να τα πω όλα και ότι έβγαινε.
- Ααα.. είπε απλά κοιτώντας την φωτογραφία.
- Ναι τα φτιάξαμε στο Λονδίνο αλλά χωρίσαμε. εξήγησα κοιτώντας το πάτωμα.
- Φαίνεσαι ευτυχισμένη... παρατήρησε.Τότε ήταν που αγρίεψα, τον κοίταξα στα μάτια και διέκρινα πόνο χωρίς να καταλαβαίνω τ γιατί. Πήρα τη φωτογραφία από τα χέρια του και πήγα να καθίσω στον καναπέ. Ο Έντουαρντ με ακολύθησε, κάθισε δίπλα μου πιο κοντά απο άλλες φορές, μπορούσα να νιώσω τη ζεστασιά του σώματος του και αυτό μου έδινε δύναμη να συνεχίσω.
- Ήμουν απάντησα κοιτωντα τη φωτογραφία και χιλιάδες αναμνήσεις έτρεξαν στη μνήμη μου.
- Θες να μου μιλήσεις γι αυτό.; με ενθάρρυνε και τον ένιωσα να έρχεται ακόμα πιο κοντά μου.
Έγνεψα καταφατικά και άρχισα την ιστορία μου.
- Σπούδαζα στην Αγγλία στο 4ο έτος του πανεπιστημίου. Εκεί όπως σου είπα γνώρισα και τα παιδιά. Είχαμε πάει σε ένα μπράκι ένα βράδυ να διασκεδάσουμε λίγο.Όταν φτάσαμε και κάτσαμε να πιούμε ένα ποτό είδαμε πιο πέρα μια παρέα αγοριών. Ο ένας με κοιτούσε έντονα, μετά έστρεψε το βλέμμα του αλλού κι άρχισε να μιλά με τους άλλους. Ήταν φυσικά ο Τζέικ και αν ήξερα τι είχαν πει εκείνη την ημέρα δεν θα τον άφηνα να με πλησιάσει ποτέ...είπα και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλα μου. Ο Έντουαρντ μου έπιασε το χέρι και μου το έσφιξε και έτσι συνέχισα.
- Μετά από λίγη ώρα με πλησίασε. Ήταν καλός και ευγενικός με κέρασε ένα ποτό και μου ζήτησε να χορέψουμε, στην αρχή ήμουν διστακτική οι υπόλοιποι με ενθάρρυναν να δεχτώ, δεν μπορώ να πω μου άρεσε ο τρόπος που ε προσέγγιζε και ήταν πολύ καλός έτσι δέχτηκα. Μετά απο εκείνο τα βράδυ άρχισαν τα πρώτα τηλέφωνα και μετά από λίγο καιρό βγήκαμε το πρώτο ραντεβού. ήμουν τόσο χαρούμενη, με καταλάβαινε και έδειχνε ότι ενδιαφερόταν για μένα ή μάλλον έτσι νόμιζα. Λουλούδια, ραντεβού,λόγια..Νόμιζα ότι ζούσα την απόλυτη ευτυχία..Πού να ξερα..Όλα ένα ψέμα όλα...
-Μετά από πολύ καιρό σχέσης ένιωθα ότι ήμουν έτοιμη να προχωρήσω τη σχέση μας ακόμα πιο πολύ.Έτσι κι έγινε. Το επόμενο βράδυ ήρθε σπίτι μου και κάναμε το μεγάλο βήμα. Η ευτυχία μου δεν περιγραφόταν. Αυτό το βράδυ ήταν και η τελευταία φορά που τον είδα.
- Το επόμενο πρωί όλη μου η χρά έσβησε μιας και έλειπε από δίπλα μου. Τον έψαχνα για μέρες..Τηλέφωνα δεν σήκωνε στα μηνύματα δεν απαντούσε στο σπίτι του δεν ήταν..ήμουν απελπισμένη και βαθιά πληγωμένη.Δεν ήθελα αν δω κανέναν, οι φίλοι μου ανησυχούσαν τόσο για μένα. Όμως αυτό δεν ήταν τίποτα σε σχέση με το χτύπημα που δέχτηκα ύστερα απο μερικές μέρες.
- Ήμουν μόνη στο σπίτι μου και διάβαζα όταν άκουσα να χτυπά η πόρτα. Άνοιξα και είδα ένα πρόσωπο που δεν περίμενα, ένα απο τους φίλους του Τζέικ, ο Έμπρι ήρθε για να μου μιλήσει.
Τα λόγια που μου είπε καρφώθηκαν ένα ένα σαν μαχαίρι στην ψυχή μου και την τελείωσαν.
Εκείνη τό βράδυ που με είδε στο μπαρ έβαλε στοίχημα με τους φίλους του ότι θα με ρίξει και θα με κάνει δική του. Καταλαβαίνεις Έντουαρντ κάθε του λέξη κάθε του υπόσχεση κάθε του χάδι ένα ψέμα. Ο Έμπρι μου ζήτησε συγγνώμη και έφυγε.
-Μετά από αυτό ήμου χαμένη. το μόνο που ήθελα ήταν να ξεχάσω να θάψω όλα μου τα αισθήματα γι αυτόν τον άνθρωπο. Πήγα στο μπαρ της γειτονιάς και ήπια τόσο πολύ που δεν ήξερα τι γινόταν γύρω μου,όύτε μέχρι το σπίτι μου δεν μπορούσα να περπατήσω. Τα παιδιά ήρθαν και με πήραν, το μόνο που φώναζα ήταν σε μισώ, ήμουν διαλυμένη.Ήθελα να πάψω να αισθάνομαι να πάψω να ζω μα πάνω άπο όλα ήθελα να φύγω από εκείνο το μέρος που μου θύμιζε αυτόν.
-Έτσι μόλις συνήλθα πήρα το πρώτο αεροπλάνο για Νέα Υόρκη και γύρισα πίσω. Ήρθα εδώ στο Φορκς για να ηρεμίσω και να ξεχάσω.Να ξεχάσω ότι όλα έγιναν για ένα ψέμα ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑ.! φώναξα και έχασα τελικά τον έλεγχο του εαυτού μου, εσκισα τη φωτογραφία και την πέταξα σηκώθηκα και αναποδογύρισα το τραπεζάκι με τα γυαλικά. Ο ήχος του κρυστάλλου που έσπαγε ήταν διαπεραστικός και πολλά κομμάτια γυαλιού εκτοξεύτηκαν πάνω μου προκαλώντας μου ένα μικρό πόνο.
Ο Έντουαρντ που τόση ώρα καθόταν σοκαρισμένοα να με κοιτάει σηκώθηκε γρήγορα και ήρθε και μου έπιασε τα χέρια.
-Μπέλλα, Μπέλλα ηρέμησε.! είπε ταρακουνώντας με.
-ΑΣΕ ΜΕ.! φώναξα ενώ έκλαιγα με λυγμούς.
Με έκλεισε στην αγκαλιά του ενώ εγώ ακόμη έκλαιγα και τον χτυπούσα προσπαθώντας να ξεφύγω..
Στο τέλος πέσαμε και οι δύο κάτω . Ο Έντουαρντ με είχε ακόμη στην αγκλαλιά του και προσπαθούσε να με ηρεμήσει
- Ήρέμησε κοριτσάκι μου ηρέμησε.. τον άκουσα να λέει και μετά το το σκοτάδι με κάλυψε...

ΚΕΦ.15
''Ο Δρόμος προς το καλύτερο''
ΜΠΕΛΛΑΣ POV

Ήμουν ακόμη βυθισμένη στο σκοτάδι.Ειλικρινά δεν ένιωθα τίποτα και ήμουν ευνώμων γι'αυτό.Δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου, δεν ήθελα να κάνω καν την προσπάθεια να βγω από αυτό το λείθαργο.!Ήταν τόσο γαλήνια....Μια φωνή όμως με επανέφερε στην πραγματικότητα.
- Μπέλλα, Μπέλλα γλυκιά μου σύνελθε σε παρακαλώ άνοιξε τα ματάκια σου.!
Αυτή τη φωνή θα την αναγνώριζα ανάμεσα σε χείλιες.!Ήταν ο Έντουαρντ αυτός που με φώναζε και με παρακαλούσε να προσπαθήσω.Και μόνο γι'αυτόν έπρεπε να προσπαθήσω.!Έτσι άρχισα να ανοίγω σιγά - σιγά τα μάτια μου ώσπου τον αντίκρισα.
- Μπέλλα.... είπε με μεγάλη ανακούφιση και εντελώς ξαφνικά με αγκάλιασε κάτι που αυθόματα έκανα κι εγώ.
- Με ανησύχησες τόσο βρε χαζούλα.. είπε και με άφησε ενώ ένα τεράστιο στραβό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.
- Συγγνώμη, είπα και έκανα να σηκωθώ από τον καναπε στον οποίο ήμουν ξαπλωμένη τόση ώρα.
- Ω έλα τώρα Μπέλλα μην ζητάς συγγνώμη, καλά έκανες και ξέσπασες, το είχες ανάγκη, δεν χρειάζεται να απολογείσαι γι'αυτό.. με καθησύχασε. Τώρα σίγουρα είσαι καλα.;
- Ναι.. απλά λίγο ζαλίζομαι ακόμη αυτό είναι όλο.
- Θες βοήθεια.? ρώτησε ευγενικά.;
- Αν γίνεται...απάντησα και του χαμογέλασα ζεστά.
- Έλα εδώ.. είπε και με πήρε στην αγκαλιά του, με κρατούσε σαν μωρό στην αγκαλιά του και δεν άφηνε τα μάτια του από πάνω μου κι εγώ το ίδιο.
Αμέσως και οι δύο γυρίσαμε τα πρόσωπα μας αλλού.
- Πού σας πάω δεσποινίς.? με ρώτησε με ύφος αυστηρό και ταυτόχρονα αστείο.
- Μια που έχω πολλές επιλογές...είπα γελώντας θα διαλέξω ύστερα από πολύ σκέψη...τόνιζω..το υπνοδωμάτιο...είπα τελικά και γελάσαμε και οι δύο.
- Οκ...μου απάντησε και κατευθήνθηκε προς τα εκεί/
Το γεγονός ότι δεν είχε αναφέρει ακόμη τίποτα για το ξέσπασμα μου και όλα αυτά που του είχα αφηγηθεί με ανακούφιζε αλλα ταυτόχρονα με είχε κάνει καχύποπτη.Μπορεί να είχε βγάλει λανθασμένα συμπεράσματα και δεν το ήθελα αυτό, ήθελα όταν θα του εξομλογηθώ τα αισθήματα μου,αν ποτέ το έκανα αυτό, να ήταν σίγουρος για μένα.
- Όταν φτάσαμε στο δωμάτιο με ακούμπησε μαλακά και προσεχτικά στο κρεβάτι και με σκέπασε..
- Ουφ Έντουαρντ μην μου συμπεριφέρεσαι σα μωρό.!!του είπα παραπονιάρικα.!!!
- Έλα βρε παραπονιάρα ξάπλωσε.!!μου απάντησε και άρχισε να με σκεπάζει...Άντε καληνύχτα και καλή ξεκούραση..θα είμαι έξω αν χρειαστείς.!..και τότε έσκυψε και με φίλησε στο μέτωπο..
Και τότε κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ χωρίς αυτόν δίπλα.
- Έντουαρντ.. φώναξα διστακτικά πριν προλάβει να φύγει.
- Ναι.;
- Μπορείς να κοιμηθείς μαζί μου απόψε.; σε παρακλαλώ.;
Δεν απάντησε απλά χαμογέλασε και ήρθε δίπλα μου. Με πήρε στην αγκαλιά του και ύστερα από μερικά λεπτά είχα κοιμηθεί.

ΚΕΦ.16
''Κάτι περισσότερο από ευχάριστο''
ΜΠΕΛΛΑΣ POV

Ήταν ένας από τους καλύτερους ύπνους που είχα κάνει ποτέ μου και ήξερα πολύ καλά γιατί. Είχα κοιμηθεί με τον Έντουαρντ δίπλα μου κι αυτό μου ήταν αρκετό. Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου και τότε κατάλαβα ότι κοιμόμουν πάνω στο στήθος του και αυτός είχε τα χέρια του γύρω μου. Σήκωσα δειλά το κεφάλι μου να δω αν κοιμόταν. Τα μάτια του ήταν κλειστά και η αναπνοή του ρυθμική κοιμόταν.Σηκώθηκα κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να σηκωθώ χωρίς να το ξυπνήσω αλλά και μεγάλη προσπάθεια να σηκωθώ σκέτο.Ήταν τόσο ωραία η αίσθηση του κορμιού του τόσο κοντά στο δικό μου.
Τελικά τα κατάφερα φόρεσα τη ρόμπα μου και άνοιξα την πόρτα να βγω έξω από το δωμάτιο αλλά εκείνη την ώρα έτριξε δυνατά.
Φτου είπα και γύρισα προς το μέρος του.
Εκείνη την ώρα άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε ξαφνιασμένος αρχικά αλλα στη συνέχεια με ένα γλυκό βλέμμα.
- Καλημέρα.!μου είπε και μου χαμογέλασε με εκείνο το στραβό του χαμόγελο που μου κ΄βει την ανάσα.
- Καλημέρα.!του χαμόγελσα ζεστά.Συγγνώμη δεν ήθελα να σε ξυπνήσω..απολογήθηκα.
- Δεν πειράζει έτσι κι αλλιώς πρέπει να πάω και στο ωδείο.
- Οκ τότε σε αφήνω να ετοιμαστείς και πάω να φτιάξω πρωινό.
- Οκ ευχαριστώ.. είπε και μου έκλεισε το μάτι..
Θεέ μου..!Μπέλλα συγκρατήσου.!
Κατευθύνθηκα στην κουζίνα και έφτιαξα καφέδες και έβαλαλ μερικα κρουασάν και βάφλες στο τραπέζι.Άρχισα να πίνω τον καφέ μου καθώς τον περίμενα. Έπρεπε κάποια στιγμή να μιλήσουμε εμείς οι δύο.Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Δεν μπορώ να το σρνηθώ πιά είναι η αλήθεια. Είμαι ερωτευμένη μαζί του αλλά φοβάμαι τόσο πολύ.Δεν θα ανέξω κι άλλη μια προδοσία, άλλη μια φορά η αγάπη μου να πέσει στο κενό.Άρα πρώτα έπρεπε να τα βρω με τον εαυτό μου.
Τα βήματα μου με έβγαλαν από τις σκέψεις μου.'Ηρθε και κάθισε δίπλα μου.
- Ευχαριστώ για το πρωινό.
- Τίποτα άλλωστε φιλοξενούμενος είσαι..απάντησα και έριξα το βλέμμα μου κάτω και αισθάνθηκα τη ζέστη στα μάγουλα μου.
Την υπόλοιπη ώρα συζητούσαμε για θέματα της δουλειάς του καθώς τρώγαμε δηλαδή αυτός γιατί σε εμένα δεν κατέβαινε μπουκιά.
- Λοιπόν ώρα να φεύγω.. είπε και σηκώθηκε, πήρε το σακάκι του από την καρέκλα και το φόρεσε.
- Οκ τα λέμε αργότερα.Καλό μάθημα.!φώναξα καθώς πήγαινε στην πόρτα.
- Ευχαριστώ.!φώναξε κι αυτός.
Και εκεί που νόμιζα ότι είχε φύγει εμφανίστηκε ξανά δίπλα μου, μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο και έφυγε ξανά πριν καν προλάβω να αντιδράσω..
Ναι, είμαι απολύτως σίγουρη.!Είμαι ερωτευμένη με τον Έντουαρντ Κάλεν.!

ΚΕΦ.17
‘’Αμφιβολίες και φόβοι’’
ΜΠΕΛΛΑΣ POV
Το σπίτι χωρίς τον Έντουαρντ ξάφνου φάνταζε άδειο,μεγάλο με έκανε να νιώθω τόσο μόνη. Ήταν ακόμη νωρίς και έτσι αφού ετοίμασα το φαγητό έβγαλα τις πατάτες από το φούρνο και πήγα να κοιμηθώ λίγο ακόμη.Ωστόσο μακάρι να μην το είχα κάνει ποτέ.Ο ύπνος μόνο ήρεμος δεν ήταν.
-Σε κοροϊδεύει Μπέλλα όπως έκανα κι εγώ…η φιγούρα του Τζέικομπ ήταν μπροστά μου και μου μιλούσε…γελούσε με αυτά που μου έλεγε, το ευχαριστιόταν.
Ξαφνικά τη θέση του πήρε ο Έντουαρντ
- Έχει δίκιο Μπέλλα…Όλα είναι ένα στοίχημα…γελούσε..
Όχι, όχι, όχι δεν είναι δυνατόν…είναι ένας εφιάλτης, ας με ξυπνήσει κάποιος παρακαλώ…!Αλλά η φιγούρα του Έντουαρντ συνέχισε…
- Δεν σε αγάπησα ποτέ Μπέλλα, μην γελιέσαι όλα είναι ένα στοίχημα, κανείς δεν σε αγαπάει εσένα.
Και τότε όλοι ένας ένας εμφανίστηκαν:οι γονείς μου, οι φίλοι μου, ο Έντουαρντ, ο Τζέικομπ..
- Κανείς, κανείς , κανείς..!φώναζαν όλοι μαζί…

Και τότε ξύπνησα. Ήμουν λουσμένη στον ιδρώτα.Ήταν ο χειρότερος εφιάλτης που θα μπορούσα να έχω ποτέ και αυτό γιατί ήξερα ότι μπορεί κάλλιστα να ζωντανέψει. Κι αν ο Έντουαρντ όντως δεν με αγαπούσε.; Κι αν όντως είχα αφεθεί γι’ άλλη μια φορά σε έναν έρωτα χωρίς αντπόκριση.;
- Θεέ μου πώς τα έχω κάνει ετσι.;Γιατί όλα αυτά σε εμένα.; και τότε γι’ άλλη μια φορά ξέσπασα.
Ήμουν τόσο απελπισμένη.Δεν μπορεί τι είχα κάνει λάθος.;Γιατί οι γονείς μου να μην με αγάπησαν ποτέ.; Γιατί ο Τζέικομπ είχε παίξει αυτό το παιχνίδι μαζί μου.; Σε τι ήμουν τόσο λάθος.; αναρωτήθηκα και οι λυγμοί όλο και μεγάλωναν..
- Μπέλλα.; άκουσα τη σοκαρισμένη φωνή του..κλαίς.; είπε και ήρθε κατευθείαν δίπλα μου και με αγκαλιασε.
Μην μπορώντας να κάνω κάτι άλλο να συγκρατηθώ γαντζώθηκα από πάνω του και ξέσπασα τελείως…
- Σςς εγώ είμαι εδώ….με παρηγόρησε και με φίλησε απαλά στα μαλλιά, συνέχισα να κλαίω και να τον σφίγγω ακόμη πιο πολύ λες και η ζωή μου εξαρτιόταν από αυτήν την αγκαλιά και όντως τη χρειαζόμουν πραγματικά.
- Πάντα θα είμαι…ψιθύρισε και τότε κάτι άλλαξε μέσα μου..
Σήκωσα δειλά τα μάτια μου και τον αντίκρισα.
- Αλήθεια το λες.; ρώτησα θέλοντας όσο τίποτα άλλο να ακούσω θετική απάντηση.
- Φυσικά χαζούλα..και πριν προλάβω να πω τίποτα άλλο με φίλησε…
Ο κόσμος διαλύθηκε γύρω μου και υπήρχαμε μόνο αυτός κι εγώ..Με αυτό το φιλί μου έπαιρνε όλον τον πόνο. Κάθε πληγή έκλεινε, κάθε δάκρυ εξαφανιζόταν..Ήταν ότι πιο γλυκό.
Όταν είχαμε ξεμείνει από ανάσα με τράβηξε απαλά και με έφερε αντικριστά του, μου χαμογέλασε κι ένιωσα μετά από πολύ καιρό την καρδιά μου να φτερουγίζει.

ΚΕΦ.18
‘’Δυσάρεστα τηλεφωνήματα’’
ΜΠΕΛΛΑΣ POV

Πάνω στο φιλί μας άκουσα το τηλέφωνό μου να κουδουνίζει. Δεν έδωσα σημασία δεν ήθελα να σταματήσουμε σε καμία περίπτωση. Ζούσα μια από τις μαγικές στιγμές της ζωής μου. Στην αρχή σταμάτησε αλλά μετά ξανάρχισε.
- Έντουαρντ.. είπα με κομμένη ανάσα.
- Μμμμμ..ρώτησε εκείνος
- Το τηλέφωνο μια στιγμή..είπα και απομακρύνθηκα απρόθυμα από κοντά του. Αλλά μόλις είδα ποιος ήταν κατάλαβα ότι έπρεπε να τα σηκώσω…
- 1 λεπτό πρέπει να απαντήσω… του είπα και σηκώθηκα πηγαίνοντας στο άλλο δωμάτιο.
- Άλις…;
- Μπέλλα… ακούστηκε η φωνή της από το τηλέφωνο. Σοκαρισμένη κατάλαβα ότι έκλαιγε. Και αυτό ήταν πολύ σπάνιο γι’αυτήν συνήθως δεν έκλαιγε παρά μόνο αν ήταν κάτι πολύ σημαντικό.
- Άλις τι έγινε γιατί κλαίς.;
- Ο Τζάσπερ.. είπε και άρχισε πάλι να κλαίει.
- Ο Τζάσπερ τι Άλις; Έπαθε κάτι.; Πές μου σε παρακαλώ… ρώτησα με αγωνία. Αν είχε πάθει τίποτα θα τρελαινόμουνα.
- Όχι, όχι απλά τον είδα τον είδα με άλλη… τότε ήταν που ξέσπασε σε κλάματα.
- Άλις μου ηρέμησε αγάπη μου όλα θα πάνε καλά… αλλά δεν την έπεισα και πολύ. Κοίτα Άλις έρχομαι από εκεί οκ.; Ηρέμησε και μην κάνεις καμιά βλακεία.
- Εντάξει..
- Άντε τα λέμε… της είπα και το έκλεισα.
Γύρισα και είδα τον Έντουαρντ από πίσω μου. Είδε την ανησυχία μου και ήρθε και με αγκάλισε.
- Τι έγινε.; με ρώτησε καθώς μου χάιδευε τα μαλλιά.
- Η Άλις..είδε τον Τζάσπερ με άλλη και τώρα είναι χάλια. Πρέπει να πάω από εκεί… χώθηκα πιο πολύ στην αγκαλιά του.
Ήξερα πολύ καλά τον Τζάσπερ και την Άλις καθώς και την περίεργη μεταξύ τους σχέση. Ο ένας κυριολεκτικά εξαρτιόταν από τον άλλον. Αλλά ήταν τόσο εγωιστές ποτέ δεν παραδέχτηκαν τα συναισθήματά τους. Θα μπορούσα να πάρω το θέμα χαλαρά αλλά ήταν αδύνατο η Άλις αγαπούσε πολύ τον Τζάσπερ, ήταν όλη της η ζωή. Δεν μπορούσα να την αφήσω έτσι.
Άρχισα να ετοιμάζομαι. Έβαλα μια γκρι πλεκτή μπλούζα, μαύρο παντελόνι και τα γκρι μου τακούνια Φόρεσα το παλτό μου και την τσάντα μου και προχώρησα καθιστικό που ήταν ο Έντουαρντ για να τον χαιρετήσω.
- Λοιπόν εγώ φεύγω..είπα και έκατσα λίγο δίπλα του. Να τον νιώσω, να πάρω δύναμη. Αμέσως με πήρε στην αγκαλιά του.
- Πόση ώρα θα κάτσεις.;
- Δεν ξέρω αλλά θα γυρίσω πριν τις 6 γιατί μετά έχω μάθημα…
- Θα μου λείψεις..μου είπε και μου χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο.
- Κι εμένα,αλλά δεν ξέρεις πώς νιώθω που σε αφήνω Πρέπει πραγματικά να πάω. Δεν ξέρεις πώς νιώθω που σε αφήνω θα μπορούσα όλη μέρα και όλη νύχτα να είμαι εδώ… είπα και χώθηκα πιο πολύ στην αγκαλιά του.
- Το ξέρω Μπέλλα μου αλλά είναι φίλη σου και πρέπει να είσαι εκεί γι’αυτήν έτσι δεν είναι.;
- Ναι, και αλήθεια της το χρωστάω αυτό, το να είμαι εκεί δίπλα της. Δεν μπορείς αλήθεια να φανταστείς πόσο με έχει στηρίξει. Αλλά εσύ τι θα κάνεις τόση ώρα μόνος σου.;
- Θα εξασκηθώ λίγο στο πιάνο, μπορεί να πάω καμιά βόλτα θα δω μην ανησυχείς…
- Καλά τότε άντε φεύγω.! Τα λέμε… είπα και έκανα να σηκωθώ αλλά με τράβηξε πάλι πίσω..
- Επ, επ , επ πού πας έτσι χωρίς φιλί.; και τότε με φίλησε και για λίγο έχασα ,και πάλι όπως την πρώτη φορά, τον κόσμο γύρω μου.
Και πριν να είναι πολύ αργά σταματήσαμε. Μου χαμογέλασε
- Για να μην ξεχνιόμαστε…είπε χαμογελώντας ενώ εγώ τον κοιτούσα βαθιά μες στα μάτια και έβλεπα έναν άνθρωπο που με αγαπάει επιτέλους.
- Γειά.. είπα και σηκώθηκα.
- Γειά σου, κι ελπίζω η Άλις να το ξεπεράσει, πες της και κάτι καθησυχαστικό και από μένα.. είπε και μου έκλεισε το μάτι.
- Ένταξει… του είπα και έφυγα πριν παρασυρθώ πάλι.
Στο δρόμο περπατούσα γρήγορα, είχα αγωνία να μάθω ακριβώς τι συμβαίνει και πάνω από όλα ήθελα να δω τι κάνει η Άλις, δεν μπορούσα να τη βλέπω έτσι.
Εκεί που περπατούσα άκουσα το κινητό μου να χτυπάει.Είδα τον αριθμό και το σοκ ήταν πολύ ισχυρό πάτησα κατειλημμένο και το ξαναέβαλα στην τσέπη μου εμποδίζοντας τα δάκρυα μου να κυλήσουν. Πήρα μια ανάσα και περπάτησα αποφασιστικά μπροστά.

ΚΕΦ.19
''Έρωτας''
ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΡΟV

Οι τελευταίες δύο μέρες ήταν ό,τι καλύτερο για μένα. Η Μπέλλα ήταν ό,τι θα μπορούσα να ζητήσω ποτέ. Τώρα καταλάβαινα τι θα πει κεραυνοβόλος έρωτας, έρωτας με την πρώτη ματιά. Έρωτας που νιώθεις ότι δεν μπορείς να ανασάνεις χωρίς αυτόν που αγαπάς.. Αυτό ζούσαμε με τη Μπέλλα και ήταν ότι πιο δυνατό και έντονο είχα βιώσει ποτέ.
Η Μπέλλα ήταν το πιο γλυκό πλάσμα του κόσμου, το πιο καλό και άτομο που αξίζει να αγαπηθεί όσο τίποτα άλλο. Και όμως η ζωή της είχε φερθεί τόσο άσχημα. Αυτός ο Τζέικομπ πώς μπόρεσε να της το κάνει αυτό; Να παίξει αυτό το παιχνίδι.; Ήθελα στα αλήθεια να τον χτυπήσω τον αλήτη.! Θα μου το πλήρωνε κάποια μέρα αυτό σίγουρα.. Η Μπέλλα δεν το άξιζε αυτό.!
Τις σκέψεις μου διέκοψε το τηλέφωνό μου. Κοίταξα την κλήση και ήταν από τους γονείς μου. Μα φυσικά θα τους τα είχε προλάβει η Τάνια. Για μια στιγμή σκέφτηκα να μην το σηκώσω καν αλλά θα ήταν μάταιο. Καλύτερα να ξεμπέρδευα με αυτό.
- Ναι... μίλησα αναστενάζοντας.
- Έντουαρντ, αγόρι μου τι κάνεις; Πού είσαι.;.. η ανήσυχη και παράλληλα ύποπτη φωνή του πατέρα μου ακούστηκε από την άλλη γραμμή.
- Πατέρα ηρέμησε.. είμαι μια χαρά καλύτερα από πριν ομολογώ και είμαι στο σπίτι μια φίλης...απάντησα χωρίς λεπτομέρειες ειδικά για το δεύτερο μέρος της απάντησης μου.
- Φίλης; Έντουαρντ τι κάνεις.; Και η Τάνια.;
- Με την Τάνια τελειώσαμε και είναι οριστικό. Φαντάζομαι στα πρόλαβε εκείνη..
- Ναι αλήθεια είναι αυτό.. Και μάλιστα ισχυρίστηκε ότι την απατούσες...
- Ανοησίες της Τάνιας, πατέρα με ξέρεις δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο...υπαρασπίστηκα τον εαυτό μου...
- Το ξέρω αγόρι μου αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο...Μην ξεχνάς ο πατέρας και εκείνη μας στήριξαν τόσο πολυ... Ειδικά όταν εσύ ήσουν στο κέντρο αποτοξίνωσης... είπε και στο τέλος χαμήλωσε τη φωνή του και ήξερα πολύ καλά γιατί...
- Το ξέρω αυτό και το εκτιμώ δεν είμαι αχάριστος αλλά δεν μπορώ να μένω καταδικασμένος σε ένα γάμο που δεν θέλω, με μια γυναίκα που ζηλεύει συνεχώς, με προσβάλει και μερικές φορές δεν ξέρει τι λέει..και τελικώς την Τάνια δεν την αγαπάω...
- Δίκιο έχεις Έντουαρντ αλλά....
- Δεν έχει αλλά Κάρλαιλ...δεν υπάρχει γυρισμός...είπα διακόπτωνας τον...
- Όπως νομίζεις.. είπε τελικά και από τον τόνο του είχα καταλάβει ότι είχε παραδώσει τα όπλα.
- Ευχαριστώ μπαμπά..ήθελες κάτι άλλο..ρώτησα θέλοντας να τελειώνουμε.
- Μια στιγμή η μητέρα σου θέλει να σου μιλήσει...Καληνύχτα γιέ μου..
- Καληνύχτα μπαμπά.. χαιρέτησα και περίμενα την Έσμι να μου μιλήσει..
- Έντουαρντ.. ακούστηκε η φωνή της, η γλυκιά μητρικη φωνή της που μόνο με 2 λέξεις μου έδειχνε όλη την αγάπη της..Η μητέρα μου ήταν η μαμά που ήθελα πάντα..την αγαπούσα πολύ.
- Μαμά τι κάνεις.;
- Καλά είμαι αγόρι μου εσύ.; Δεν πιστεύω να πίνεις.;
- Καλά είμαι κι εγώ και μην ανησυχείς δεν΄πίνω.. Δεν είπαμε τα έχω κόψει αυτά...
- Εντάξει, εντάξει.. Πότε θα έρθεις να μας δεις.;
- Σύντομα, ελπίζω, αν μπορέσω να πάρω άδεια από το ωδείο...
- Καλά αγόρι μου, άντε να πρσέχεις ε.; Καληνύχτα.!
- Καληνύχτα.! είπα και έκλεισα το τηλέφωνο..
Αυτό το τηλέφωνο με έβαλε σε πολύ σκέψη και με γέμισε τύψεις. Έλεγα ψέματα στην Μπέλλα. Της έκρυβα την αλήθεια πως ήμουν παντρεμένος. Και δεν μπορούσα να της το πω τώρα.. Θα νόμιζε ότι δεν την αγαπούσα, θα νόμιζε ότι έπαιζα κι εγώ μαζί της. Κάτι πέρα για πέρα ψέμα. Την αγαπούσα όσο τίποτε άλλο. Αύριο κιόλας θα ξεκαθάριζα με την Τάνια και θα της ζητούσα διαζύγιο. Δεν θα πρόδιδα έτσι την Μπέλλα μου.