Μια ζώη μαζί σου...

Μαρίνα POV

Το τζάκι έκαιγε αρκετή ώρα…. Τα ξύλα παραδομένα στην αγκαλιά της φωτιάς έλιωναν. Έπινα ζεστή σοκολάτα με την Λίτσα και περιμέναμε. Ο Έντουαρντ με την Μπέλλα ακόμη δεν έκανα την εμφάνιση τους.

-Λίτσα ανησυχώ. Μα που είναι θα έπρεπε ήδη να είχαν φτάσει. Έκανα γκάφα αν έπαθαν τίποτα;

-Έλα βρω αγάπη μου μην κάνεις έτσι… Σε κάποιο δέντρο θα είναι και θα πασπατεύονται.

-Λίτσα…

-Ρε Μαρινάκι βαρέθηκα όλο Λίτσα και Λίτσα λες και λέω τίποτα κακό.

-Πάμε να τους ψάξουμε; Σε παρακαλώ πες ναι.

Κοιτούσα την Λίτσα με παρακλητικό βλέμμα.

-Δεν φτάνει που έγινα φιλιππινέζα για χάρη τους , τώρα θες να γίνω και κομάντος.

-Λίτσα πινέζα ήσουν πάντα.

-Πολύ αστείο Μαρίνακι. Μιλάνε και τα ταποβόλα…

-Ω έλα σε παρακαλώ….

-Άντε πάμε δεν μπορώ να σου χαλάσω χατίρι!

Αρχίσαμε να ψάχνουμε από το μέρος που τους άφησα. Ούτε ίχνος παρά μόνο κάτι πατημασιές. Προχωρούσα γρήγορα η ανάσα μου είχε κοπεί. Τα πόδια μου έτρεχαν. Ευτυχώς τουλάχιστον είχα δώσει τα φάρμακα στον Εντουαρντ.

-Ε κάνε μια στάση. Νέφτι σου βάλανο;

-Λίτσα δεν έχω χρόνο… Πρέπει να τους βρούμε το συντομότερο!

-Υπολόγισε ότι φαραώ τακουνιά.

-Καλά είσαι τρελή; Δεν άλλαξες παπούτσια;

Η Λίτσα ήταν αδιόρθωτη. Λες και εδώ θα την έβλεπε κάνεις αν έβαζε αθλητικά. Κάποια στιγμή άκουσα ένα κρακ και κάτι να σπάει.

-Λίτσα το άκουσες. Είπα με τρεμάμενη φωνή.

-Να πάρει. Αναφώνησε η Λίτσα αλλά δεν της έδωσα μεγάλη σημασία.

-Λες να είναι κανένας λύκος;

-Σιγά ρε κοκκινοσκουφίτσα. Το τακούνι από τα καινούρια μου παπούτσια έσπασε και τώρα πάω μονόπαντα.

Κλαψούρισε.

-Και ήταν πράντα. Αυτό που το βάζεις…

-Πες το ρε αγάπη τόση ώρα και φοβήθηκα. Μην κάνεις έτσι θα σου πάρω αύριο κιόλας όσα πράντα θέλεις.

Έπεσε με φόρα στην αγκαλιά μου.

-Είσαι η καλύτερη κολλητούλα που είχα ποτέ.

Εκείνη την στιγμή ακούσαμε ένα σούρσιμο και όχι από τα δικά μας παπούτσια. Και ύστερα μια ανδρική φωνή.

-Εδώ είμαστε. Σταματήστε επιτέλους τα γλυκόλογα.

-Ο Έντουαρντ;

Κοιταχτήκαμε και οι δυο.

Έντουαρντ POV

Αυτή η αρρώστια με είχε καταβάλλει τόσο που δεν είχα πλέον τα αντανακλαστικά μου όπως θα ήθελα. Γι αυτό είχα σταματήσει να τρέχω με το αυτοκίνητο μαζί με την Λίτσα. Αυτές οι ξέγνοιαστες εποχές δεν θα ξαναγυρνούσαν. Η Μαρίνα θύμωσε με αυτά που είπα , ότι πήγαινε αργά. Έπρεπε να είμαι πιο υπομονετικός μαζί της. Το μετάνιωσα που δεν το έκανα αυτό. Τώρα ήμουν στην μέση του πουθενά χωρίς κανένα να με βοηθήσει με την Μπέλλα που έπεσε και στραμπούλιξε το πόδι της.

-Αγάπη μου πονάς;

Είχα βγάλει το μπουφάν μου το τοποθέτησα στο χώμα. Βοήθησα την Μπέλλα να κάτσει. Η Λίτσα θα με σκότωνε αλλά εγώ θα έκανα το σωστό.

-Όχι πολύ. Μπορούμε αν θες να συνεχίσουμε.

Βλαστήμησα από μέσα μου για τις φαεινές ιδέες που είχα. Έπρεπε να ακούσω την Μπέλλα και να ξαναμπώ στο αμάξι. Αλλά αυτός ο μικρός τσακωμός με την Μαρίνα μου είχα δώσει μια ιδέα. Να δείξω στην Μπέλλα όλες τις ομορφιές του δάσους.

-Μπέλλα δεν θέλω να κουράσουμε άλλο το πόδι σου. Έξαλλου έχουμε φτάσει βαθιά στο δάσος και αν μας ψάξουν τα κορίτσια δεν θα μας βρουν. Ελπίζω τουλάχιστον να καταλάβουν ότι έχουμε αργήσει!

Ένας ήχος αναστεναγμού βγήκε από τα χείλη της και έσκυψα κοντά της.

-Εγώ φταίω το ξέρω. Αν σε είχα ακούσει τίποτα από αυτά…

-ΣΣσσσςς Έντουαρντ αν ήθελα θα πήγαινα με το αυτοκίνητο. Με δική μου ευθύνη ήρθα δεν ήθελα να σε αφήσω μόνο σου. Η απροσεξία μου φταίει γι’ αυτό που έπαθα.

-Αγάπη μου… Σ’ αγαπώ.

Είχα τόσο ανάγκη να της το πω αυτή την στιγμή. Έφερα τα χείλη μου και τα ακούμπησα πάνω στα δικά της απαλά ίσα για να απόλαυση την γεύση τους. Την κοίταξα με σοβαρό βλέμμα.

-Ελπίζω να μην περάσουμε εδώ το βράδυ μας. Δεν θέλω να μου κρυώσεις.

Την αγκάλιασα σφιχτά για να την προστατέψω από το κρύο. Και έβαλα το πρόσωπο μου κοντά στα μαλλιά της. Σήκωσα το παντελόνι της και περιεργάστηκα τον αστράγαλο της. Ευτυχώς το πρήξιμο ήταν ελάχιστο δεν είχε πάθει μεγάλη ζημία. Το έτριψα με μαλακές κυκλικές κινήσεις. Η ανακούφιση από αυτό που έκανα ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο της.

-Η αίσθηση είναι τόσο μοναδική. Είπε.

Χάιδεψα το μέσα μέρος του ποδιού της. Ανατρίχιασε μόνο σε ένα χάδι μου.

-Τελικά η εκδρομή μας , βγήκε σε περιπέτεια.

Ήθελα να αστειευτώ. Κοίταξα τα μελαγχολικά της μάτια.

-Η αλήθεια είναι πως το είχα σκεφτεί κάπως διαφορετικά. Αλλά αφού είμαι μαζί σου δεν με χαλάει τίποτα.

-Άκου το δάσος. Δεν είναι όλα πολύ όμορφα. Το ποτάμι ρέει ήσυχα και τα φύλλα θροΐζουν από τον αέρα. Η φύση μας μιλάει. Δεν είμαστε μονοί μας.

-Αφού δεν είμαστε μονοί μας να μην κάνω αυτό που στέφτηκα ε;

-Τι σκέφτηκες αγάπη μου; Που δεν πρεπει να μας δει κανεις;

-Θες να σου δείξω;

Με κοίταξε με πονηρό βλέμμα. Σχεδόν εξεταστικά για να δει την αντίδραση μου. Και το μυαλό μου έκανε αμέσως ένα κλικ.

Άρχισε να με φιλάει παθιασμένα πριν καν προετοιμαστώ. Είχε ξεχάσει ακόμα και ότι την πονάει το χτυπημένο της πόδι. Σύρθηκα από πάνω της απαλά χωρίς να ρίχνω το βάρος μου στο σώμα της. Απλά ένιωθα την ζεστή του κορμιού της. Φίλησα κάθε μέρος του λαιμού της και ανέβηκα στα κατακόκκινα από το πάθος μαγούλα της. Τα χεριά μου πέρασαν πάνω από την κοιλία της φτάνοντας στο στήθος της. Το φυλάκισα στην παλάμη μου , αναρίγησε από το πόθο… Τουλάχιστον αφού δεν μπορούσαμε να φύγουμε από εκεί θα εκμεταλλευόμασταν την κατάσταση του ότι είμαστε μονοί μας. Την φιλούσα , πρώτη φορά απελευθερωνόμασταν τόσο. Η αρρώστια μου δεν μου επέτρεπε πολλά πράγματα. Όταν άκουσα τις φωνές τους.

-Μπέλλα το ακούς αυτό;

-Ποιο;

Δεν είχε δώσει σημασία; Μόνο εγώ το άκουσα;

-Η Μαρίνα και η Λίτσα δεν είναι αυτές;

Άκουσε πιο προσεκτικά… «Είσαι η καλύτερη κολλητούλα που είχα ποτέ.». Αυτά τα γλυκόλογα μόνο η Λίτσα με την Μαρίνα τα έλεγαν.

-Όχι και εδώ! Πραγματικά δεν μπορώ να τους κρυφτώ πλέον.

Ήρθαν πάλι την πιο ακατάλληλη στιγμή εκεί που η Μπέλλα και εγώ αποφασίσαμε ότι ήταν καλυτέρα να μείνουμε έξω για ένα βράδυ!

-Φώναξε τους να σε ακούσουν Έντουαρντ. Να πάμε στο εξοχικό και συνεχίζουμε εκεί…

Μου έκλεισε το μάτι.

-Εδώ είμαστε σταματήστε επιτέλους τα γλυκόλογα!

«Ο Έντουαρντ» φώναξαν. Μα ποιον άλλο περίμεναν να ακούσουν. Έμενα δεν έψαχναν; Τι να πεις ποτέ δεν τις καταλαβαίνω μερικές φορές. Έφτασαν στο μέρος που ήμασταν.

-Τι πάθατε; Γιατί αργήσατε τόσο;

Η Μαρίνα ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει από την χαρά της που μας βρήκε. Έπεσε στην αγκαλιά μου.

-Ησύχασε Μαρίνα μου συγγνώμη που σου φώναξα πριν.

-Ξέχασε το εγώ φταίω.

-Μαρίνα στο είπα… Ότι θα είναι κάπου και θα…

-Λίτσα!

-Να σου πω άλλο όνομα δεν ξέρεις εσύ;

Πηρά το λόγο.

-Η Μπέλλα έπεσε και στραμπούλιξε το πόδι της…

- Και μένα μου έσπασε το τακούνι. Θα οδηγήσω ξυπόλητη αναγκαστικά τώρα. Ωχ γκαντεμιά. Είσαι γρουσούζης γκαντεμογκαντέμης.

-Πάλι τα ιδία δεν αρχίσαμε καλά.

Κοίταξαν και οι δυο προς την μεριά του αγγέλου μου.

-Καλά είσαι τώρα; Είπε η Λίτσα.

-Βλέπω σε γιάτρεψε ο Έντουαρντ. Μπαγασάκο!!!

Αυτή η κοπέλα ήταν ανίατη περίπτωση! Αποφάσισα να μην της ανταπαντήσω. Ήθελα να πάμε σπίτι να συνεχίσουμε κάτι που αφήσαμε στην μέση.

-Καλά είμαι. Άκουσα την μελωδική της φωνή.

Βγήκαμε σιγά σιγά από το δάσος και μπήκαμε στο αυτοκίνητο.

-Άσε να οδηγήσει η Λίτσα.

Είπα στην Μαρίνα , η όποια με κοίταξε με δολοφονική μάτια.

-Το είπαμε αυτό Έντουαρντ να μην επαναλαμβανόμαστε.

Η Λίτσα πήγε στη θέση του οδηγού.

-Γκάζωσε. Την πρόσταξα!

-Τις διαταγές τώρα τις δίνω εγώ! Είπε…

-Και άλλη φορά να είσαι καλό παιδάκι μην απομακρύνεσαι από την Μαρίνα.

-Ε Λίτσα ακούς τι λες; Οδηγά και μην μιλάς.

''Πραγματικά είμαι γκαντέμης κάθε φορά που θέλω να μείνω μόνος μου με το κορίτσι μου εμφανίζεσαι εσύ και μας το χαλάς"

-Μην σκέφτεσαι ότι στο χαλάω. Αν πάθαινες τίποτα τι θα γινόταν;

Με κατσάδιαζε!

-Καλά ακούς τις σκέψεις μου;

-Όχι έχω μάθει να σε διαβάζω!

-Μόνο έμενα ξέρεις να διαβάζεις κατά τ’ άλλα στα μαθήματα είσαι σκράπας. Μαθέ να διαβάζεις και εκεί.

Μου έβγαλε την γλωσσά , δεν ξαναμιλήσαμε μετά από αυτό.

Φτάσαμε στο σπίτι σε χρόνο μηδέν…

Έντουαρντ

-Έλα μπείτε μπείτε έλα φώναζε η Λίτσα με το μισό τακούνι χαλασμένο.

-Είσαι γελοία έτσι της είπα και χαζογέλασα.

-Κοίτα τα μούτρα σου και μου έβγαλε κάτι φύλλα από τα μαλλιά.

"Ντριν-Ντριν"

-¨Ενα κινητό!φώναξε η Μαρίνα.
Αυτό το κορίτσι ώρες ώρες.

Μαζί με τη Λίτσα φων΄ξαμε "Δικό σου είναι"

-Α σόρρυ

-Έλα μπείτε

-Τν χαβάς η άλλη

-Α τι ωραία σπίτι

-Να μας ζήσει!

-Λίτσα!

Μου έβγαλε τη γλώσσα τι να πεις.

Η Μαρίνα μιλούσε στο τηλέφωνο για την ζημιά στο αμάξι της.

-Τι έχει πάρει καμαριέρα?

Κοίταξα την Λίτσα.

-Κρεμαριέρα άσχετη!φωνάξαμε και οι δύο

-Τι είναι αυτό μωρό μου?

-Που τις βρήκες!μου είπε η Λίτσα.

-Εκεί που βρήκα και σένα στα γαριδάκια.

-Καλά

-Λίτσα!μπορείς να συννενοηθείς?

-Έρχομαι.

-Ωραία θα περάσω να το πάρω τώρα ναι ναι σας ευχαριστώ

Λίτσα

Μέσα σε όλα έχω να πάω να πάρω και το αυτοκίνητο της Μαρίνας.
Εκείνη μαζί μου δεν θα ερχόταν ήθελε να ετοιμάσει φαί οπότε μήπως έπαιρνα τον Εντ γιατί κάτι λίγα και μένα μου ξεφεύγουν.Πήγα να προτείνω την ιδέα αλλά δεν μπόρεσα.

-Πάω να δείξω στην Μπέλλα το σπίτι μου

-Μας διόρθωσα

-Από που και σπου?

-Αν θυμάσαι καλά όλα τα λεφτά από τον τελευταία αγώνα πήγαν εδώ και τα δικά μου.

-Τεσπα μας και μετά θα πάε να κάνουμε μπάνιο.

-Ωραία μπαίνω τότε εγώ πρώτη για να πάω να πάρω το αυτοκίνητο και να έρθω να φάμε.

Έβαλα αθλητικά,φόρμα ένα αμανίκο και ένα φούτερ από πάνω και κατέβηκα ενώ τα μαλλιά μου ήταν πιασμένα αλογουρά και όχι γαλλική αφού η Μαρίνα δεν ήρθε να μου την φτιάξει.

-Αγάπη πάω

-Μην αργήσεις!

-Όχι μπουμπούκα.

**********************

Έφτανα σπίτι με το αυτοκινιτάκι γλυκούλικο δεν λέω αλλά προτιμώ τα δικά μου είναι πολύ ήρεμο δεν μου αρέσει το φρένο!

Όλα θα ήταν στην εντέλεια η κολλητούλα μου θα ήταν στην κουζίνα και ο Εντ με την Μπέλλα θα πασπατεύονταν σκέφτηκα ενώ άνοιγα το σπίτι.

Αλλά αυτό που είδα με έκανε να ζηλέψω πέταξα κάτω τα κλειδιά ξεντίθηκα μένοντας με την φόρμα και το μπλουζάκι και πετάχτηκα στον καναπέ.

Ο Έτουαρντ μαζί μα την Μαρίνα είχαν είδει ανοίξει την αγκαλιά τους για μένα.

-Τι κάνεις ζουζούνα?

-καλά είμαι εσείς?

-Πολύ καλά είπε η Μαρίνα ενω εκείνος της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.

-Κάτσε κάτσε γυρίσαμε στις παλιές καλές συνήθιες που χουχουλιάζαμε?

-Ναι μωρή άντε έλα

Τους αγκάλιασα και εγώ.

-Η Μπέλλα?

-Κοιμάτε

-Την ξεθέωσε ρε πάλι?

-Ε μην τα παραλές

-Αι μωρή ψωνάρα

-Θα φτιάξεις κάτι να φάμε με ρώτησαν

-Καλά εσύ δεν είπες ότι θα μαγειρέψεις.

-Ε έκανα ένα μπάνιο και μετά έπαιξα μονόπολη με τον Εντ.

-ΆΝτε να φτιάξω

-Μαγειρεύουμε όλοι μαζί?ρώτησε ο Εντ

Έντουαρντ

-Ναι

Είχαμε όλοι ανάγκη να το κάνουμε αυτό κάναμε πλάκες ο ένας στον άλλον και γελούσαμε συνέχεια.Πήγε 2 και είπαμε να το διαλύσσουμε.

-Πάω στην γυναίκα μου

-Αντε και ήσυχα ε?

-Λίτσα!

-Καλά.

Ανέβηκα πάνω.Δεν είχε κουνηθεί από την θέση της.Θα ήταν τόσο κουρασμέη φταίω και εγώ την κούρασα αρκετά.

-Έντουαρντ

-Εδώ είμαι αγάπη μου

Με αγκάλιασε.

-ΈΛα να κοιμιθούμε.Πεινάς?

-Όχι όχι αγκαλιά πάρε με.

Την έσφιξα στην αγκαλιά μου και κοιμηθήκαμε.

Ξύπνησα απότομα

-Αγάπη μου συγγνώμη αλλά τι είναι αυτό?

Μπέλλα Pov

Ξέφυγα από την αγκαλιά του Έντουαρντ αργά το βράδυ. Κάτι με απασχολούσε δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έτσι άρχισα να ψάχνω το σπίτι δεν είχα την ευκαιρία να το δω καλά , αφού μπλέξαμε στο δάσος. Τα έπιπλα ήταν από σκουρόχρωμο ξύλο και το τζάκι φτιαγμένο από μια γκρι πέτρα. Καθώς περνούσα από μπροστά άγγιξα την κρύα πέτρα , φανταζόμουν τα λίγα βράδια που θα περνούσα εδώ με τον Έντουαρντ.

Στα δεξιά υπήρχε μια πόρτα , δεν μπόρεσα να μπω πριν. Ήταν στενόχωρη μάλλον την χρησιμοποιούσαν σαν αποθήκη. Έβαλα το χέρι μου στο πόμολο. Έσπρωχνα να ανοίξει αλλά τίποτα. Μάλλον φράκαρε από το καιρό. Θα είχε χρόνια να ανοιχτεί! Προσπάθησα περισσότερο η περίεργα μου κάλυψε τους κάλους μου τρόπους.

Τελικά τα κατάφερα , μπήκα μέσα. Προχώρησα χωρίς να βλέπω τίποτα το σκοτάδι κάλυπτε τα πάντα. Σκόνταψα πάνω σε μια κούτα. Κάθισα στο πάτωμα και άρχισα να ανοίγω το κουτί. Είχε τόση σκόνη. Φύσηξα τα χαρτιά που υπήρχαν μέσα… Έβηξα καθώς εισέπνευσα σκόνη. Έψαξα με το λιγοστό φως από το φεγγάρι να βρω κάποιο κερί για να διαβάσω τι έγραφαν αυτά τα χαρτιά. Δεν υπήρχε διακοπής , όποτε υπέθεσα πως αυτό το δωμάτιο είναι χωρίς ρεύμα.
Έψαξα με τα χεριά μου σπιθαμή προς σπιθαμή το δωμάτιο. Έφτασα σε ένα γραφείο μπροστά από το παράθυρο. Πρόσεξα ένα κερί , λιωμένο σαν να είχε χρησιμοποιηθεί αμέτρητες φορές. Για κάποιο σοβαρό σκοπό.

Έκατσα στην καρέκλα και έπιασα στα χεριά μου μια πένα , που ήταν αφημένη πάνω στο γραφείο. Το μάτι μου έπεσε σε ένα κουτί με σπίρτα. Έλπιζα να μην έχουν χαλάσει από την πολυκαιρία. Το άρπαξα… Προσπάθησα το πρώτο , αλλά τίποτα , το δεύτερο τίποτα… Στο τρίτο τα κατάφερα. Η λάμψη από το κερί ζέστανε τα μάτια μου.
Έτρεμα , διάβασα το όνομα που γραφόταν έξω από το χαρτί και σάστισα. Ιζαμπέλλα Σουάν! Έγραφε το όνομα μου. Το κιτρινισμένο χαρτί προοριζόταν για μένα; Αυτό είναι απίθανο. Ήταν ένα γράμμα…

22 Απριλίου 1940

Αγαπημένη μου Ιζαμπέλλα

Είμαι μονός , κλεισμένος μέσα στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου. Ξέρω , πως κάτι τέτοιες ώρες έπρεπε να είμαι μαζί σου , αλλά η κοινωνική μου θέση δεν μου το επιτρέπει. Αν περνούσε από το χέρι μου , θα άλλαζαν αυτοί οι ηλίθιοι κανόνες. Η ζωή είναι τόσο άδικη. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που μου δόθηκες , που σε έκανα δίκια μου. Αισθάνομαι ακόμα και τώρα τα χεριά σου να καίνε το κορμί μου. Ο πόνος με τυλίγει από παντού κάτι τέτοιες ώρες και η κάρδια μου σφυροκοπά αδιάκοπα. Συγχώρεσε με που δεν είχα το θάρρος και την δύναμη να φύγουμε μακριά από αυτό το μέρος. Από την προσωπική μας κόλαση. Να πάμε σε έναν δικό μας παράδεισο… Σε ένα μέρος χωρίς μίσος και κακιά! Όπου η αγάπη μας θα μπορεί να ανθίσει. Ίσως ακούγομαι μελοδραματικός , αλλά μου λείπεις πολύ Ιζαμπέλλα. Λένε πως η αγάπη απαιτεί τα πάντα , μα η δική μου αγάπη απαιτεί μόνο να μην με λησμονήσεις! Να με θυμάσαι αγάπη μου… Η αγάπη μου για σένα είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που έμαθα μέσα σε αυτή την ατελείωτη ζωή. Κάποια μέρα στο υπόσχομαι πως θα ξανασυναντηθούμε.
Δικός σου για πάντα,
Έντουαρντ

Τα μάτια μου θόλωσαν. Υγρασία άρχισε να ξεχύνεται από μέσα τους. Πηρά μια βαθιά αναπνοή. Αποκλείεται αυτό το γράμμα να προορίζεται για μένα. Αλλά είχε το όνομα μου και στο τέλος με το όνομα του Εντουαρντ. Η ημερομηνία όμως δεν συμβάδιζε! Το σώμα μου έτρεμε και αυτό με ενοχλούσε. Έπρεπε να ξυπνήσω τον Έντουαρντ.

Τον σκούντηξα!

-Αγάπη μου συγγνώμη αλλά τι είναι αυτό;

Έντουαρντ

-Αγάπη μου μουρμούρισα.

-Μωρό μου σε παρακαλώ ξύπνα

Έτρεμε....

-Τι έγινε?

Την πήρα στην αγκαλιά μου.

-Κοίτα

Ένα γράμμα :
22 Απριλίου 1940

Αγαπημένη μου Ιζαμπέλλα

Είμαι μονός , κλεισμένος μέσα στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου. Ξέρω , πως κάτι τέτοιες ώρες έπρεπε να είμαι μαζί σου , αλλά η κοινωνική μου θέση δεν μου το επιτρέπει. Αν περνούσε από το χέρι μου , θα άλλαζαν αυτοί οι ηλίθιοι κανόνες. Η ζωή είναι τόσο άδικη. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που μου δόθηκες , που σε έκανα δίκια μου. Αισθάνομαι ακόμα και τώρα τα χεριά σου να καίνε το κορμί μου. Ο πόνος με τυλίγει από παντού κάτι τέτοιες ώρες και η κάρδια μου σφυροκοπά αδιάκοπα. Συγχώρεσε με που δεν είχα το θάρρος και την δύναμη να φύγουμε μακριά από αυτό το μέρος. Από την προσωπική μας κόλαση. Να πάμε σε έναν δικό μας παράδεισο… Σε ένα μέρος χωρίς μίσος και κακιά! Όπου η αγάπη μας θα μπορεί να ανθίσει. Ίσως ακούγομαι μελοδραματικός , αλλά μου λείπεις πολύ Ιζαμπέλλα. Λένε πως η αγάπη απαιτεί τα πάντα , μα η δική μου αγάπη απαιτεί μόνο να μην με λησμονήσεις! Να με θυμάσαι αγάπη μου… Η αγάπη μου για σένα είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που έμαθα μέσα σε αυτή την ατελείωτη ζωή. Κάποια μέρα στο υπόσχομαι πως θα ξανασυναντηθούμε.
Δικός σου για πάντα,
Έντουαρντ

-Τι είναι αυτό?

-Δεν ξέρω.Που το βρήκες?Γιατί δε κοιμάσαι?

-Δεν μπορούσα να κοιμηθώ και έκανα μια βόλτα στο σπίτι και στο τέλος του διαδρόμου μπήκα σε ενα περιέργο δωμάτιο.

-πάμε να μου το δείξεις.

Με εποιασε από το χέρι.

-Το σπίτι είναι παλιό εδω ήταν το δωματίο του παππού μου.

-Πως το λέγαν

-Έντουαρντ

-Εσένα τη γιαγιά σου?

-Ιζαμπέλλα

Ψάξαμε περισσότερο.

Υπήρχαν διάφορα βιβλία για την επιστήμη του η Μπέλλα καταλάθος έριξε ενα από αυτά κάτω και ξεχείθηκαν διάφορα σημειώματα.

Αγάπη μου, το βράδυ εδώ στο δωμάτιο σου Σ αγαπώ.

Χθες ήταν η Καλύτερη νύχτα της ζωής μου, μου λείπεις.

Υπήρχαν διάφορες ζωγραφιές αφιερωμένες στον Έντουαρντ.

Ένα άλλο γράμμα ήρθε και μας έμπλεξε περισσότερο.

12 Ιανουαρίου 1950

Αγαπημένε μου Έντουαρντ,
Μόλις σε ξαναείδα μέτα από τόσο καιρό.Ξέρω πως δεν πρέπει να σου γράφω αλλά δεν άντεξα σ αγαπάω αγάπη μου και μου λείπεις.10 χρόνια τώρα σε αναζητάω παντού μόνο εσύ υπάρχεις
κάθε νύχτα σε σκεφτομαι αγάπη μου.Όταν σου έβαλα το Μπράντι σου χωρίς να σε ρωτήσω -και σου ζητώ συγγνώμη- θυμήθηκα τις προσωπικές μας στιγμες που με επαιρνες αγκαλιά και με φιλούσε.Θυμάσαι?Ξέρω πως δεν πρέπει είσαι παντρεμένος και εγώ δουλεύω ακόμα στις υπηρεσείες κάποιου άλλου και είμαι και εγω παντρεμένη αλλά η καρδιά μου ανήκει σε σένα μόνο σε σενα ψυχή μου , καρδιά μου ανάσα μου.Συγνώμη που έτρεξα όταν σε είδα να στεναχωριέσαι και να βγαίνεις έξω αλλά δεν μπορώ δεν μπορώ...... δεν μπορώ να σε βλέπω στεναχωρημένο απλά δεν μπορώ.....Και για να απαντήσω στην ερώτηση σου ναι είχα μία κόρη όπως είχεις και συ.Ήταν δικιά μας Έντουαρντ και σου εμοιάζει πολύ αλλά πέθανε . Αγάπη μου δεν αντέχω ξανά όλη αυτή την περιπέτεια θέλω να σε δω έστω για μία φορά και μετά να κλείσω τα μάτια μου για πάντα.
Το βράδυ στο λιβάδι μας.
Δικιά σου,
Ιζαμπέλλα

Η Μπέλλα έκλεγε και εγώ δεν μπορούσα να κρατήσω μακριά τα δάκρυα μου.

-Η γιαγιά μου ήταν έγκυος από τον παππού σου?

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και την αγκαλιασα.

-μην μ αφήσεις ποτέ εσύ

την φίλησα απαλά

-Ποτέ,ποτέ είπα με δάκρυα στα μάτια ποτέ μωρό μου

-Σ αγαπώ.

Και τότε ακούστηκε και μία αλλή φωνή που έμοιαζε με την δικιά μπυ

-Σάγαπάω Ιζαμπέλλα

-Σε λατρεύω Έντουαρντ... η φωνή της Μπέλλας αλλά εμείς δεν είχαμε μιλήσει.

Η Μπέλλα με έσφιξε στην αγκαλιά της.

-Τι γίνεται?

Πάνω στο γραφείο υπήρχε τώρα κάτι που λαμπύριζε κάτι σαν χαρτί.

"Και σας σας αγαπάμε γιατί η αγάπη μας ζει μέσα από σας"

η φωνή της Ιζαμπέλλας ακούστηκε: και να μην ξεχνάτε πόσο αγαπάτε ο ένας τον άλλον και να παλεύετε για την αγάπη σας.

Η Μπέλλα με κοίταξε στα μάτια και με φίλησε.

-Σ αγαπώ

-Και γω

Το χαρτί έγραφε πάνω ένα όνομα , το όνομα "Ρενεσμι"

Έτσι την λέγαν σκέφτηκα....

Bella pov


Η επιστροφή στο σπίτι μετά από ένα τέτοιο ταξίδι με λύπησε. Στο εξοχικό διαπίστωσα τόσα πράγματα που δεν ήξερα. Ο πάππους του Έντουαρντ είχε συνάψει σχέση με την γιαγιά μου πριν από πολλά χρόνια. Κάποιος μου έκανε πλακά σίγουρα. Η μοίρα μας με τον Έντουαρντ ήταν πάντα κοινή. Η μέρα του γάμου μας πλησίαζε και το μυαλό μου είχαν σκοτίσει πολλά θέματα. Όποτε άφησα στην άκρη τον μεγάλο ερώτα του παρελθόντος. Κοιτούσα το παρόν…
Ο χρόνος μου λιγόστευε μέρα με την μέρα. Οι ετοιμασίες ήταν τόσες πολλές. Σήμερα θα παραλάμβανα το νυφικό στο σπίτι. Αύριο πλησίαζε η μεγάλη μέρα , για πάντα θα είχα στα χεριά μου ότι ονειρευόμουν να αποκτήσω. Τον Έντουαρντ… Φαινόταν λιγάκι καταβεβλημένος από όλα αυτά. Αλλά ποτέ δεν έφευγε το χαμόγελο από το πρόσωπο του. Ότι και να τον βασάνιζε το έκρυβε πάντα καλά…
Όλα πάντως κυλούσαν ομαλά! Το κουδούνι χτύπησε , ένας άντρας στεκόταν έξω από την πόρτα με ένα μεγάλο άσπρο κουτί.
-Ιζαμπέλλα Σουάν.
Σκεφτόμουν ποτέ θα έρθει η ώρα που θα γίνω η Ιζαμπελλα Κάλεν…
-Η ιδία…
-Αυτό είναι για εσάς. Βαλτέ μια υπογραφή εδώ.
Μου παρέδωσε το νυφικό. Το άφησα πάνω στο καναπέ , τα χεριά μου έτρεμαν. Αναλογιζόμουν για ώρα αν ήθελα να το ανοίξω για να το ξαναδώ άλλη μια φορά. Πριν να το φορέσω. Η αγωνιά μου και η νευρικότητα μου φαινόταν ευδιάκριτα. Πρώτη φορά παντρευόμουν , αλλά έπρεπε να αποβάλλω όλο αυτό που με κατέβαλε. Είχα άτομα που με αγαπούσαν διπλά μου. Τι μπορούσε να πάει στραβά; Πηρά την απόφαση και άνοιξα το κουτί. Έβγαλα ένα ήχο έκπληξης. Όχι ότι δεν το είχα δει πιο πριν , απλά τώρα μου φαινόταν ακόμη καλύτερο.
Είχε δυο λεπτά ραντάκια κεντημένα με μικρά λευκά λουλουδάκια με πετρούλες που γυάλιζαν , θα κάλυπτε και θα τόνιζε τόσο ωραία τους ώμους μου. Το μπούστο αρκετά περιποιημένο από λεπτή ομοιόμορφη δαντέλα . Ο όγκος του νυφικού όσο κοίταζες προς τα κάτω δεν ήταν υπερβολικός. Μπορούσα να πω ότι φαινόταν αρκετά λεπτεπίλεπτο , με διάσπαρτες δαντέλες παντού. Χωρίς φυσικά να γίνεται εκκεντρικό , θα έλεγα πως προσδιόριζε το ρομαντικό και αθώο.
Άκουσα κάποιον από πίσω μου να πλησιάζει. Έκλεισα γρήγορα το καπάκι και έκατσα επάνω.
-Μπέλλα τι κάνεις;
-Έντουαρντ φύγε είναι γρουσουζιά να δεις το νυφικό πριν από το γάμο.
-Το νυφικό είναι μέσα; Σήκω από πάνω αγάπη μου θα το τσαλακώσεις. Όχι ότι με πειράζει , το ίδιο θα συμβεί και το βράδυ μετά την δεξίωση.
Άφησε ένα υπονοούμενο να αιωρείται στην ατμόσφαιρα.
-Τότε τι σε πειράζει.
-Η Λίτσα θα σε κατσαδιάσει πολύ άσχημα , αυτό δεν το σκέφτεσαι;
Εδώ που τα λέμε είχε δίκιο , πάντα είχε δίκιο ή καλυτέρα τις περισσότερες φορές είχε δίκιο. Ελπίζω να κατέληγα κάπου. Με έπιασε ο μονόλογος του παράλογου. Ας μην ήθελα να το παραδεχτώ. Φρόντιζε για όλα , ακόμα και για την ψυχική μου ασφάλεια και ηρεμία. Ενώ αυτός την είχε περισσότερο ανάγκη.
-Είναι υπερβολική μερικές φορές.
-Μερικές φορές; Νομίζω ότι είσαι αρκετά ευγενική. Πάντα έτσι είναι.
Γελάσαμε και οι δυο…
-Μπορώ να μάθω γιατί γελάτε;
Γύρισα το κεφάλι μου προς τον Έντουαρντ. Και αυτός έκανε το ίδιο.
-Ωχ μας έπιασε το κογκρέσο.
Ψιθύρισε λίγα εκατοστά μακριά από το αυτί μου για να μην μπορεί να ακούσει. Αυτό σίγουρα θα την εξόργιζε. Άλλος ένας γύρος γέλιων ξέφυγε από το στόμα μας.
-Τι είναι τόσο αστείο;
Επέμενε να της πούμε. Αλλά πραγματικά αυτό θα ήταν το τελευταίο που θα κάναμε.
-Για το νυφικό λέμε.
Με έβγαλε ο Έντουαρντ από την δύσκολη θέση.
-Ήρθε το νυφικό; Επιτέλους… Νόμιζα ότι δεν θα το έφερναν ποτέ. Έτοιμη ήμουν να τους πάρω τηλέφωνο και να τους βρίσω.
-Λίτσα πολύ οξύθυμη δεν έγινες;
-Έντουαρντ σκασμός , όλος ο γάμος σου σε έμενα και στα χεριά της Μαρίνας έχει πέσει.
-Καλά καλά….
Ευτυχώς τουλάχιστον ξέχασε γιατί γελάγαμε…
-Το βράδυ η Μπέλλα θα κοιμηθεί άλλου.
-Γιατί; Είπαμε και οι δυο με ένα παραπονιάρικα ύφος.
-Μπέλλα αυτός δεν θα σε αφήσει να κοιμηθείς καθόλου. Θες να έχεις μαύρους κύκλους; Να μου δυσκολέψεις πιο πολύ την ζωή για να σε φτιάξω; Άσε μου το έθιμο λέει ότι ο γαμπρός και η νύφη την παραμονή του γάμου κοιμούνται ξεχωριστά.
Η Λίτσα έκανε τόσα πολλά για αυτό το γάμο της χρωστούσα μια χάρη. Ποτέ μονή μου δεν θα τα έβγαζα εις πέρας. Αν και μου ήταν δύσκολο να κοιμηθώ μακριά από τον Έντουαρντ το πιο πιθανό ήταν ξυπνήσω το βράδυ , αν κατάφερνα να κοιμηθώ , και να πάω να τον βρω , να χωθώ στο κρεβάτι μας. Ίσως τώρα να βρίσκαμε και ένα σπίτι μονοί μας να στεγάσουμε τον ερώτα μας. «Κάνε υπομονή μέχρι το γάμο» έλεγα ξανά και ξανά από μέσα μου.
-Εντάξει σε πιο δωμάτιο θα κοιμηθώ;
-Φυσικά όχι μονή σου. Δεν σε εμπιστεύομαι. Μαζί με την Μαρίνα.
Γαμώτο , αυτό μου χάλαγε τα σχεδία. Ίσως όμως να έκανα κόμμα με την Μαρίνα για να με αφήσει να δω τον Έντουαρντ. Άλλαξα κουβέντα για να μην το σκέφτομαι.
-Τα δικά σας φορέματα ήρθαν;
-Πήγα και τα πηρά μονή μου. Τα ταχτοποιεί η Μαρίνα. Θες να τα δεις;
-Γιατί όχι , πάμε. Να πάρουμε και το νυφικό επάνω. Εδώ υπάρχει κάποιος που σίγουρα θέλει να κάνει σκανταλία.
Τα μάτια μου έπεσαν επάνω στον Έντουαρντ και αυτός αναστέναξε.
Τα κορίτσια είχαν διαλέξει τα πιο ωραία φορέματα. Η Λίτσα είχε διαλέξει ένα μαύρο μάξι φόρεμα με μια χρυσή γραμμή κάτω από το μπούστο ,που θα το συνδύαζε με χρυσή γόβα. Η Μαρίνα είχε διαλέξει ένα φόρεμα λίγο πιο πάνω από το γόνατο σε φουξία χρώμα και θα έβαζε μαύρη γόβα.
Αύριο θα άλλαζαν όλα στη ζωή μου , έφτανα πιο κοντά στην καινούρια μου ζωή ώρα με την ώρα.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι με όλες αυτές τις σκέψεις να περιτριγυρίζουν το μυαλό μου. Άκουσα την πόρτα να ανοίγει , έκανα ότι κοιμόμουν. Η Μαρίνα μπήκε μέσα… Τώρα είναι η ευκαιρία μου να της πω ότι ήθελα να τον δω.
-Μαρίνα;
-Μπέλλα; Δεν κοιμάσαι;
-Όχι , δεν μπορώ.
-Σε ανησυχεί κάτι;
-Θέλω να δω τον Έντουαρντ…
-Μπέλλα ξέρεις ότι η Λίτσα θα θυμώσει άμα το μάθει.
-Αν μείνει μεταξύ μας; Σε παρακαλώ…
-Θα με σκοτώσει , αλλά δεν γίνεται να σου αρνηθώ. Ξέρω ότι σου λείπει και του λείπεις και εσύ. Πριν λίγο μου το είπε.
-Σε ευχαριστώ.
Την αγκάλιασα και έτρεξα προς την πόρτα.
-Ήσυχα ε; Και να γυρίσεις πριν από τις 6 αν καταλάβει η Λίτσα ότι λείπεις δεν θα με εμπιστεύεται.
-Ότι πεις… Θα γυρίσω τότε. Η συμφωνία είναι συμφωνία.
Χτύπησα δυο φορές την πόρτα στο δωμάτιο του Έντουαρντ , μπήκα διστάχτηκα αφού δεν πηρά καμία απάντηση. Φοβόμουν για το τι θα αντικρίσω , πάντα η αγωνιά μου μεγάλωνε όταν δεν μιλούσε. Αν έπαθε κάτι όσο έλειπα; Τα μάτια του ήταν κλειστά και τα χείλια του μισάνοιχτα. Τον πλησίασα και έβαλα το αυτή μου κοντά στο στόμα του να δω αν αναπνέει. Το ξέρω πως ήμουν υπερβολική αλλά ήθελα να βεβαιωθώ ότι είναι καλά. Ανάσαινε ρυθμικά και σταθερά… Μάλλον αποκοιμήθηκε! Τον φίλησα στην κορυφή του κεφαλιού του και πήγα να ξαπλώσω από την άλλη μεριά του κρεβατιού…
Σαν να με αισθάνθηκε γύρισε και έβαλε το χέρι του γύρο από την μέση μου , με έσυρε πιο κοντά του.
-Το ήξερα πως θα έρθεις.
-Έντουαρντ , είσαι πολύ ευδιάθετος τώρα τελευταία. Σε τι οφείλεται αυτό αγάπη μου;
-Σε εσένα γυναίκα της ζωής μου. Πώς να μην είμαι χαρούμενος όταν ξέρω πως για το υπόλοιπο της ζωής μου θα είσαι διπλά μου; Θα μπορώ να σε βλέπω , να σε αγγίζω κάθε μέρα και όποτε το θέλω εγώ.
-Είσαι θυμωμένος με την Λίτσα;
-Φυσικά και όχι. Ότι κάνει είναι για το καλό μας. Υπόσχομαι να μην παραφερθώ για σήμερα. Αύριο το βράδυ θα είναι η μεγάλη μας μέρα.
Μου έκλεισε το μάτι.
-Μετά θα μπορώ να απολαύσω το υπέροχο κορμί σου.
-Σ’ αγαπώ ψυχή μου…
-Και εγώ σ’ αγαπώ , κοιμήσου τώρα για να μην είσαι με μαύρους κύκλους.
Μου χαμογέλασε αχνά.
-Ποτέ δεν κατάλαβα αυτά τα γυναικεία θέματα. Εσύ έχεις φυσική ομορφιά… Σε αγαπώ όπως και αν είσαι ακόμα και με μαύρους κύκλους.
Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου. Πως μπορούσε να είναι κάνεις τόσο τέλειος όσο ο Έντουαρντ , το πρόβλημα του από την μέρα που με γνώρισε δεν ήταν τίποτε γι΄αυτόν. Πριν με γνωρίσει τον είχε καταβάλει λίγο όλο αυτό το θέμα. Όπως λέει πάντα , εγώ ήμουν αυτή που του έδινα ζωή. Θα συνέχιζα να του την δίνω…

Bella pov



Επιτέλους η μέρα να τον παντρευτώ ξεκίνησε. Η ώρα 10 το πρωί. Το φως που έμπαινε από το δωμάτιο , πλήγωνε τα μάτια μου. Πρώτη φορά στην ζωή μου ήταν όλα τόσο φωτεινά… Οι ετοιμασίες ξεκίνησαν πρωί πρωί. Όταν άρχισα την σχέση μου με τον Έντουαρντ ποτέ δεν πίστεψα ότι θα έφτανα να γίνω γυναίκα του. Με κρατούσε μερικές στιγμές μακριά του , αλλά ταυτόχρονος ήταν τόσο κοντά μου. Μακριά του θα λύγιζα , θα καταρρακωνόμουν. Μαζί θα τα ξεπερνούσαμε όλα.
-Μπέλλα; Που τρέχει ο λογισμός σου;
Η Μαρίνα παρατήρησε το άδειο και απόμακρο βλέμμα μου.
-Τίποτα απλά είμαι αγχωμένη.
-Όλα θα πάνε καλά. Η αγάπη σας είναι δυνατή.
-Το ξέρω αλλά με φοβίζει όλο αυτό.
-Μπέλλα δεν είσαι σίγουρη γι αυτό που κάνεις.
Το πρόσωπο της παραμορφώθηκε. Ήθελα να γελάσω που πίστευε κάτι τέτοιο. Αλλά δεν την αδικώ.
-Όχι , απλά έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Είναι αληθινή όλη αυτή η μαγεία που ζω; Η ζω ένα όνειρο; Θα ξυπνήσω το πρωί και διπλά μου δεν θα υπάρχει κάνεις.
-Λογικό να σκέφτεσαι έτσι , μετά από τόσα που περάσετε , φαίνεται πολύ καλό για να είναι αληθινό έτσι;
-Ναι κάπως εστί.
-Τσιμπάμε να δω ότι δεν ονειρεύομαι.
-Άουτς.
Με τσίμπησε με αρκετή δύναμη. Πραγματικά μούδιασε το χέρι μου.
-Συγγνώμη δεν το υπολόγισα σωστά.
-Μαρίνα αν της άφησε κανένα σημάδι βουή σου μαύρη κακομοίρα μου. Δεν την πάω στον Έντουαρντ αν έχει καμία μελανιά.
Πετάχτηκε η Λίτσα , που μόλις είχε περάσει από την πόρτα για να μπει στο δωμάτιο.
-Δεν πειράζει θα την πάω εγώ.
Η Μαρίνα έβγαλε την γλωσσά έξω για να την κοροϊδέψει. Όταν η Λίτσα γύρισε την πλάτη της για να επεξεργαστεί τελευταία φορά το νυφικό. Κάνενε σαν μικρά παιδιά. Κούνησα το κεφάλι μου περά δώθε αποδοκιμαστικά.
-Κορίτσια αφού θα με πάει ο πατέρας μου. Τέλος πάντων… Ο Έντουαρντ που είναι;
-Πήγε το πρωί στο σπίτι των γονιών του. Θα ετοιμαστεί εκεί.
-Γιατί δεν μου είπατε τίποτα; Νιώθω άσχημα που τον περνώ συνεχεία μακριά.
-Μπέλλα μην λες βλακείες.
Η Λίτσα φαινόταν πραγματικά νευριασμένη.
-Μαρίνα πες και εσύ.
Ζητούσε υποστήριξη από την κολλητή της για να με πείσουν , αλλά αυτό δεν μου έφτανε.
-Βρε χαζό τι σε απασχολεί τώρα αυτό. Έξαλλου δεν θα μας άφηνε ποτέ ο Έντουαρντ να τον ντύσουμε. Μπορεί να κάνουμε παρέα αλλά είμαστε γυναίκες μην το ξεχνάς. Αυτά είναι αντρικές δουλείες.
Εντάξει δεν μπορώ να πω με καθησύχασαν κάπως. Αυτό προς το παρόν θα το παρέβλεπα.
-Έλα τώρα να ετοιμαστείς γιατί δεν θα προβάλουμε.
-Λίτσα μην βιάζεσαι είναι μόνο 11.
-Μπέλλα έχουμε να ντυθούμε και εμείς μετά. Μας μένουν μόνο οχτώ ώρες. Δεν θα προλάβουμε στις 7 είναι ο γάμος. Αν τυχόν το ξέχασες…
-Τότε ας ξεκινήσουμε.
Πρώτα ξεκίνησαν ένα καθαρισμό προσώπου. Φοράγαμε και οι τρεις μάσκα , ήμασταν σαν φαντάσματα αν μας έβλεπε κάνεις θα τρόμαζε. Ευτυχώς που δεν ήταν ο Έντουαρντ εδώ να μας δει. Θα είχε σκιαχτεί… Ακολούθησε ένα αναζωογονητικό μπάνιο , απήλαυσα την κάθε στιγμή μέσα στο ζωστώ νερό και τους υδρατμούς.
Το δέρμα μου μύριζε ευχαρίστα , φράουλα , μπερδεμένη με άγρια φρούτα του δάσους. Χρησιμοποίησα δυο αφρόλουτρα. Η μυρωδιά ήταν ακαταμάχητη… Θα ξετρελαίνει για τα καλά το μωράκι μου. Μου ίσωσαν τα μαλλιά κάνοντας μου δυο μια πλεξιδάκια από την αριστερή και μια από την δεξιά πλευρά. Όλα αυτά τα τράβηξαν πίσω σε έναν ατημέλητο κότσο. Ταίριαζε τόσο πολύ το χτένισμα με το φόρεμα. Με ένα απαλό βάψιμο …
-Έτοιμη αναφωνήσαν και οι δυο.
-Θες να δεις ολόκληρο τον εαυτό σου;
-Θέλω…
-Τότε πάω να φέρω το νυφικό.
Με βοήθησαν να το φορέσω. Μετά με κοιτούσαν και οι δυο σαν να μην πίστευαν ότι είμαι εγώ. Κοιτάχτηκα στον καθρέπτη. Πραγματικά εκείνη η γυναίκα που κοίταξα εκεί μέσα δεν ήμουν εγώ. Έβαλα το χέρι μου στο μάγουλο μου.
Η ζεστή μου θύμισε ότι όλα είναι αληθινά. Το κορίτσια έκαναν τέλεια δουλεία. Ένα καινούριο πρόσωπο και μια καινούρια Μπέλλα ξεκινούσε την ζωή της μαζί με τον αγαπημένο της. Φαινόμουν πιο αισιόδοξη και γεμάτη αυτοπεποίθηση , όλα τα βλέμματα θα ήταν στραμμένα επάνω μου. Η Λίτσα είχε δίκιο αν ξεκινούσαμε αργότερα δεν θα προλαβαίναμε. Ενώ τώρα ήμασταν έτοιμες και κοιτούσαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες. Η ώρα ήταν 6:30 σε μίση ώρα θα τον ξαναέβλεπα.
Τα ατημέλητα μαλλιά του , το στραβό του χαμόγελο , τόσο αγαπούσα και όλες τις εκφράσεις του προσώπου του. Λάτρευα οτιδήποτε επάνω του.
Το βόλβο του Έντουαρντ μας περίμενε απέξω με τον οδηγό. Ο πατέρας μου ήταν ήδη μέσα στο αυτοκίνητο και με περίμενε. Κοίταξα την Λίτσα και την Μαρίνα για τελευταία φορά…
«Όλα θα πάνε καλά…» ψιθύρισα στον εαυτό μου. Δεν θα τον αφήσεις να πάθει τίποτα , κρατά τον σφιχτά και δεν θα ζαλιστεί , ούτε θα πάθει κάτι χειρότερο.
Μου έδωσαν δύναμη αυτές οι τελευταίες λέξεις , ο μεγαλύτερος φόβος ήταν αν παθαίνε τίποτα. Ήθελα να είναι καλά αυτός και μόνο αυτός. Σημασία είχε μόνο αυτό πια για μένα…
Στην διαδρομή οι παλάμες μου είχαν ιδρώσει , τα μάτια μου κοιτούσαν έξω από το παράθυρο.
-Μπέλλα;
Άκουσα την φωνή του πατερά μου.
-Φτάνουμε , είσαι καλά;
-Ναι μπαμπά , είναι η πρώτη φορά και ξέρεις να…
-Ξέρω Μπέλλα έχω περάσει από αυτή την φάση. Να ξέρεις πως σε αγαπώ πολύ κοριτσάκι μου. Να με σκέπτεσαι… όπου και να σαι.
-Μα μπαμπά εδώ θα είμαι δεν θα φύγω. Θα έρχομαι να σε επισκέπτομαι. Και εγώ σε αγαπώ.
Μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο. Το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από την εκκλησία… Ο πατέρας μου έκανε το γύρο του αυτοκίνητου για να μου ανοίξει την πόρτα. Να τος στεκόταν στην κορυφή της σκάλας και με περίμενε με ένα εντυπωσιακό μπουκέτο με άσπρα και ροζ τριαντάφυλλα. Η χαρά του δεν κρυβόταν… Πάτησα το πόδι μου στην άσφαλτο και ύστερα και το άλλο!!! Η καινούρια μου ζωή με περίμενε…

Μαρίνα.

Μόλις η Μπέλλα έφυγε με τον Τσάρλι δάκρυσα και η Λίτσα άρχισε να γκαρίζει.

-Τι κάνεις εκεί?Μου λες.

-Ε τι να κάνω?Δάκρυσα.

-Δακρύζεις αφού βγάλεις την μάσκαρα!!

"Ντριν-Νριν"

-Έλα Έντουαρντ.

-Ναι Μαρινάκι μου δεν θα έρθετε να με πάρετε.

Αυτό ήταν κακό νέο.Πολύ κακό.Δεν είχαμε πει πως..?Τι είχαμε πει?

-Λίτσα ποιος θα πηγαινε τον Έντουαρντ στην εκκλησία?

-Η Έσμι και ο Εντουαρντ θα οδηγουσε το παλιο του αμάξι.

-Αφού είναι στο δικό μας υπόγειο η φεράρι!της είπα

-Αμάν.

-Μπουμπού ωραία τα κανόνισες.

-Ε εε ερχόμαστε.

-Και με 200 να πας δεν προλαβαίνεις.

-Προλαβαίνω ολοκληρη περουσια έδωσε η Έσμι για να του πάρει το αμαξάκι την κάνει την δουλειά του.

Ο Έντουαρντ άκουγε τη συζήτηση μας.

-Δεν θέλω το δικό μου κλαψούρισε.

Η Λίτσα μου άρπαξε το κινητό από το χερι.

-Αυτό έχουμε τώρα.Θες να πάρω το δικό μου που είναι κατεστραμμένο?

-Εντάξι κάνε ότι θες αλλά έλα γρήγορα.

-Μαρίνα παρε την Μπέλλα να αργήσουν

-Και εσύ τρεχα!

Δεν μπορουμε μια μέρα να μην αγχωθούμε!!!

Η Λίτσα έφερε γρήγορα το αυτοκίνητο και έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχυτητα.Φτάσαμε στο σπίτι του Εντουαρντ μέσα σε 5 λεπτα και πολυ γρήγορα και στην εκκλησία.

Μπέλλα

Περπατησα στηριζόμενη τον πατέρα μου και εφτανα κοντά στον άντρα της ζωής μου.

Ο Τσάρλι μας ευχήθηκε και διέταξε τον Έντουαρντ να με προσέχει.

Προχωρήσαμε μέσα στην εκκλησία.Η Μαρίνα και η Λίτσα μας έβαλαν τις βέρες μας και
τα στέφανα.Ο Κόσμος πετούσε ρύζι και εγώ βρισκόμουν στην αγκαλιά του Έντουαρντ να απολαμβάνω την θέα των ενωμένων μας χεριών μαζί με τις βέρες..

Καθόμασταν στο τραπέζι μέχρι που ήρθε η γαμήλια τούρτα. Κόψαμε ο καθένας ένα κομμάτι και ταίσαμε ο ένας τον άλλο.Ύστερα αποσυρθήκαμε και συνεχίσαμε την ίδια διαδικασία.

Μετά από πολύ χώρο σταματήσαμε και καθίσαμε ξανά στις καρέκλες μας.Ήμουν χωμένη στην αγκαλιά του και εκείνος με φιλούσε.

-Εεε εεε εεε φώναξε η Λίτσα.

-Τι θες μαρί?ο Έντουαρντ της έβγαλε η γλώσσα

-Πάτε σε κανένα δωμάτιο.Έλεος!

-Μωρό μου δεν αποσυρνόμαστε εμείς σιγα σιγά?

-Ναι απάντησα σχεδόν αμέσως.

Ο Έντουαρντ ευχαρίστησε τους καλεσμένους και φύγαμε γρήγορα για το ξενοδοχείο.

Στην πόρτα όμως ενώ χαιρετήσαμε τον Τσάρλι την Έσμε και την Μαρίνα -η Λίτσα χόρευε- και πηγαίναμε για το μικρό σμαρτάκι η Λίτσα φώναξε λαχανιασμένα τρέχοντας.

-Έντουαρντ !!

Εκείνος γύρισε την κοίταξε και εκείνη του πέταξε κάτι κλειδιά.

Γύρισα και αντίκρισα :

[img]http://media.autoblog.gr/wp-content/uploads/2009/08/Ferrari-458-Spider-Rendering.jpg[img]

Ήταν το αγωνιστικό του Έντουαρντ .Μου είχε μιλήσει γι αυτό αλλά ποτέ δεν το είχα δει.

Η Μαρίνα-η οποία καθ όλη την διάρκεια του γάμου έκλσιγε από χαρά- πήγε δίπλα στην Λίτσα που ήταν έτοιμη να λυγίσει.

-Σας αγαπάω βρε απάντησε ο Έντουαρντ.
ήξερα ότι εκείνη την ωρα ήθελε να αγκαλιάσει την οικογένεια του και άφησα το χέρι του ενώ τα κορίτσια επέσαν πάνω του σαν σίφουνες και κλαίγανε.

-Σταματήστε καλέ να κλαίτε σαν μωρά κάνετε.

-Καλά καλά είπε η Λίτσα και γύρισε πλευρό ενώ η Μαρίνα είχε δεθεί από πάνω του και δεν τον άφηνε .

-Σ αγαπάω Μαρινάκι μου

-Και γω απάντησε εκείνη κλαμμένη.

-Έλα μπουμπού η Λίτσα την πήρε στην αγκαλιά της.
Πήγαινε στην γυναίκα σου εσύ.

-Μάλιστα αρχηγέ!

Και σκάσαν όλοι στα γέλια.

Τον φίλησα απαλά στα χείλια και μπήκαμε μέσα.Κόρναρε και μόλις βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο άνοιξε όλα τα παράθυρα.

Ο Άερας φυσούσε δυνατά και εμείς κοιτιόμασταν με αγάπη. Έκανε επικίνδυνες προσπεράσεις και έτρεχε με υπερβολικές ταχύτητες και αυτό με έκανε να φοβάμαι αλλά από την άλλη έβλεπα που το διασκέδαζε τόσο πολύ που δεν θα του το χαλούσα με τίποτα.Όταν φτάναμε στο ξενοδοχείο έκοψε ταχύτητα και έκλεισε όλα τα παράθυρα.Δεν μου άρεσε η ιδέα αλλά μόλις κατάλαβε τη ήθελε να κάνει το άφησα.

Ακουμπησε το χερι το στο μπούτι μου και άρχισε να με χαϊδεύει ερωτικά.

αμέσως ένιωσα τα κορμιά να καίγονται και τον φίλησα.

Πάρκαρε το αυτοκίνητο και μπήκαμε στην είσοδο.

Έβλεπα στα μάτια του τρυφερότητα και πόθο.

Με σήκωσε σα χέρια του και πήγαμε προς το δωμάτιο μας.

Ήταν βασιλικό με τεράστιο κυκλικό κρεβάτι χρυσα έπιπλα και μαύρους τοίχους με ταπετσαρίες.

Φιληθήκαμε μέχρι που βρεθήκαμε στο κρεβάτι για να κάνουμε έρωτα σαν νόμιμο ζεύγος.Ήθελα να νίωσω τον άντρα μου και το επιθυμούσα πολύ.

Κάτι σας έχουμε έτοιμο!!!

Το γράψαμε μαζι με την Μαρίνα!!

Ευχόμαστε να σας αρέσει!!!


http://bellaanedwardlemonade.blogspot.com/2011/01/h.html

Μπέλλα

Ο Έντουαρντ κοιμόταν σαν μωρό μέσα στα αγκαλιά μου.Έπρεπε όμως να τον σηκώσω αφού είχαμε κανονίσει να πάμε στο γιατρό πριν φύγουμε για μήνα του μέλιτος.Ήθελα να είμαι σίγουρη πως θα ήταν καλά.Εκείνος πάλι μόλις το είχε ακούσει είχε δυσανασχετήσει αλλά τελικά τον έπεισα αργότερα στο κρεβάτι του.

Τόση ώρα που ήμουν ξύπνια του χάιδευα τα μαλλιά και εκείνος γουργούριζε από ευχαρίστηση.Ήταν σαν ένα μωρό στην αγκαλιά μου.Με τα χρυσοκάστανα μαλλάκια του και με τα χειλάκια του ελαφρώς ανοιχτά.

Αμέσως η εικόνα ενός μωρού στην αγκαλιά μου , έκανε την εμφάνιση της.α έμοιαζε στον Έντουαρντ θα τα έπαιρνε όλα από εκείνον όλα.Τα μαλλιά του, τα μάτια του, τα χείλη του.Οο ναι θα ήταν το πιο όμορφο μωρό του κόσμου και θα ήταν το δικό μας μωρό!

Το κινητό του άρχισε να δονίζεται και προσπάθησα να το κλείσω πριν ξυπνήσει . Είχαμε λίγο χρόνο ακόμα , μπορούσε να κοιμηθεί του άξιζε.Είχε κουραστεί πολύ εχθές.Τον μετακίνησα να ακουμπήσει στο μαξιλάρι και τον σκέπασα.Παρήγγειλα το πρωινό μας και μπηκα να κάνω ένα μπάνιο.Άνοιξα την μικρή βαλίτσα που μας είχαν δώσει μαζί μας τα κορίτσια.Μέσα είχε μία αλλαξιά ρούχων,οδοντόβουρτσες.οδοντόκρεμες,χάπια,αφρόλουτρα,σαμπουάν και καλλυντικά πολλά καλλυντικά σε ένα μωβ βαλιτσάκι.Από εκεί εχθές είχα πάρει την κρέμα για να ξεκουράσω τον Έντουαρντ.Έψαχνα να βρω το σαπούνι μου αλλά δεν μπορούσα.Η Λίτσα είχε βάλει όσα πολλά πανάκριβα πράγματα μέσα.Τελικά βρήκα κάτι και άρχισα να πλένω το πρόσωπο μου πήρα το αφρόλουτρο και έκανα ένα χαλαρωτικό μπάνιο.Έβγαλα γρήγορα ότι πιο άνετο μπορούσα.Ένα φόρεμα μέχρι το γόνατο σε ροζ απόχρωση που έδενε στην μέση ήταν ίσως το πιο απλό.Βρήκα κάτι μαύρες μπαλαρίνες και φόρεσα.Επρεπα γι αυτές να ευχαριστήσω την Μαρίνα.

Η πόρτα χτύπησε και έτρεξα να ανοίξω.Πήρα το δίσκο με το πρωινό μας και πήγα κοντά στον Έντουαρντ που κοιμόταν σαν αγγελούδι.

-Έντουαρντ ψιθύρισα

-Μμμμ

-Ξύπνα μωράκι μου άρχισα να τον χαϊδεύω.

Άνοιξε σιγά σιγά τα ματάκια του.Φάγαμε το πρωινό μας και πήγαμε στο γιατρό.Όαν εκείνος μας ρώτησε για τα χάπια και αν προκαλούν παρενέργειες έπρεπε να πούμε πως.Κοίταξα τον Έντουαρντ , χωρίς να ξέρω αν έπρεπε να το πούμε ή όχι.Εκείνος το ξεφούρνισε αλλά ο ιατρός μας είπε πως είναι απόλυτα φυσιολογικό και ότι απλά θα αλλάξουμε χάπια αφού είμαστε και νιόπαντροι αλλα καλό θα ήταν να μην κουράζεται.

Φύγαμε από το γραφείο αγκαλιασμένοι τρέχοντας να φτάσουμε στο αεροδρόμιο να φτάσουμε στο προορισμό μας.

Οι μέρες περνούσαν και ο Έντουαρντ πολύ χαρούμενος.Παιρνουσαμε υπέροχα ξεκουραζόμασταν διασκεδάζαμε γελούσαμε.Ήταν τόσο ωραία όλα!!

-Αγάπη μου εγώ έχω υποσχεθεί στα κορίτσια να του πάρω κάτι δωρα.

-Εντάξι μωρό μου αλλά να βγούμε σε λίγο από το δωμάτιο , τώρα ας ξεκουραστούμε λίγο.

-Ψυχή μου είσαι κουρασμένος μείνε εδώ και θα έρθω σε λίγο.

-Μπέλλα μόνη σου δεν

-Κοιμήσου τώρα σ αγαπώ τον φίλησα απαλά και έφυγα.

Ήξερα πως οι αντοχές του δεν ήταν πολλές και τις είχε ξεπεράσει προ πολλού.Έφτανα στο ξενοδοχείο μετά την βόλτα και τα ψώνια.Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μας .Ο Έντουαρντ δεν ηταν εκεί μάλλον θα έκανε μπάνιο υπέθεσα αφού άκουγα το νερό να τρέχει.Περίμενα υπομονετικά αλλά αργούσε.

-Έντουαρντ να μπω?Συμβαίνει κάτι?

-Μπέλλα

-Μωρό μου είσαι καλά?

-Ναι μην ανησυχείς.

Και όμως ανησυχούσα η φωνή του ήταν τόσο κουρασμένη και κομμένη.

-Ψυχή μπορώ να μπω?

Άνοιξα την πόρτα και τρόμαξα.

Ο Έντουαρντ κρατιόταν από το νιπτήρα και τα μάτια του ήταν κόκκινα και ήταν τοσο λευκός.

Έτρεξα να τον πάρω την αγκαλιά μου.

-Έντουαρντ τι έγινε?Πονάς?

Δεν πρόλαβα να μάθω εκείνος λιποθύμησε!!

-Έντουαρντ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Bella pov

Η όψη σου στον καθρέπτη, είναι το πιο όμορφο μου ποίημα, αλλά βιάσου θα χαθεί είναι το τελευταίο μου σ’ αγαπώ…

Φοβόμουν περισσότερο από ποτέ, η ζωή του κρεμόταν σε μια κλωστή , δεν υπήρχε σταθερότητα στην κατάστασή του. Μια φυσιολογικά και μια έφτανε στα άκρα… Μπορούσα , είχα την δύναμη ,θα το έφτανα μέχρι το τέλος ,όποιο και αν ήταν αυτό. Εγώ θα ήμουν μαζί του για όσο με χρειαζόταν. Η ψύχη μου και το σώμα μου θα τον ακολουθούσαν ακόμα και μέχρι την άκρη του ουρανού. Αρκεί να ήμουν κοντά του , να ήμουν σάρκα από την σάρκα του , ψυχή από την ψυχή του…

Έτρεξα στη βαλίτσα μου την ανακάτεψα με τα χέρια μου για να βρω το φάρμακο που έπαιρνε ο Έντουαρντ. Ο ιδρώτας κυλούσε από το μέτωπο μου ,η αγωνία μου μεγάλωνε. Ο χειρότερος εφιάλτης μου ήταν να τον δω νεκρό μέσα στα χεριά μου, να αφήνει την τελευταία του πνοή και το άψυχο του σώμα να μην μπορεί να με αγκαλιάσει , να μην μπορώ να νιώσω ζεστασιά στο κορμί μου , στην κάρδια μου. Όλος μου ο κόσμος τότε θα διαλυθεί. Όσο υπάρχει ο ένας ,υπάρχει και ο άλλος , αν κάτι γίνει και αλλάξει αυτό… δεν θα υπάρχει κάνεις. Το υπόσχομαι στον εαυτό μου , θα βρω τρόπο να φτάσω κοντά του.

Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς έφτασα κοντά του , ανασήκωσα το κεφάλι του και προσπάθησα με τις λίγες αισθήσεις που του έμειναν να του δώσω το χάπι του. Κρατώντας τα μάτια μου κλειστά , με πλήγωνε να τον βλέπω σε αυτή την κατάσταση. Έκανα λίγο ακόμα υπομονή… Ήλπιζα να συνέλθει σύντομα. Πριν αναγκαστώ να καλέσω ασθενοφόρο , αυτό θα σήμαινε πως η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή. Τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς και όχι όπως τα περιμέναμε! Τα σχέδια μας θα έμεναν και πάλι πίσω. Θα γυρίζαμε πίσω , το ταξίδι μας επιβάρυνε την κατάσταση του.

Το κεφάλι του αναδεύτηκε ανάμεσα στα χέρια μου του το κρατούσαν… Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου , καθώς η ανακούφιση επέστρεφε!

«’Εντουαρντ είσαι καλά , αγάπη μου;» Τα μάτια μου είχαν θολώσει τόσο πολύ από τα δάκρια που δεν έβλεπα πια το σμαραγδί χρώμα των ματιών του. Τα σκούπισα απότομα με την αναστροφή του χεριού μου.

«Τώρα που σε βλέπω είμαι καλά», ψιθύρισε με όσες δυνάμεις του απέμειναν.

«Πάλευα ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως Μπέλλα , το σκοτάδι με τραβούσε βαθιά , αλλά πότε δεν θα το ακολουθούσα όσο το φως επικρατούσε τόσο πολύ μέσα μου. Ξέρεις ποιο είναι αυτό το φως;»

Τον κοίταξα εξεταστικά , χωρίς να καταλαβαίνω την ερώτηση του. Ενώ βρισκόμασταν ακόμη στο πάτωμα του μπάνιου χωρίς να σαλεύουμε. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο χωρίς τα περικλείνουμε. Πάλευε τόση ώρα για την ζωή του και αυτό με πόνεσε ως τα βαθύ της καρδιάς μου!

«Ποιο Έντουαρντ;» Λαχταρούσα την απάντηση του.

«Εσύ Μπέλλα ήρθες στην ζωή μου και την γέμισες φως, πως είναι δυνατόν να αφήσω το σκοτάδι να επέμβει σε κάτι τόσο μαγικό; Δεν θα σε άφηνα για τίποτα στον κόσμο.»

«Μην μιλάς άλλο αγάπη μου και εξασθενείς τον εαυτό σου.» Απόρησα που βρήκα την δύναμη να μιλήσω. Μετά από αυτή την εξομολόγηση του. Τα μάτια μου έτσουζαν και είχαν κοκκινίσει από το κλάμα.

«Σ’ αγαπώ πιο πού και από την ζωή μου Έντουαρντ.»

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του , επιβεβαιώνοντας μου ότι το ήξερε.

«Και εγώ σ’ αγαπώ , δεν αλλάζει αυτό.»

«Πρέπει να σε σηκώσω από κάτω, να φέρω βοήθεια;»

Σίγουρα φαινόμουν αναστατωμένη , δεν ήθελα να τον κάνω να νιώθει ανήμπορος ή ανίκανος. Με τίποτα δεν μου πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό. Η σωματική μου δύναμη δεν με βοηθούσε να τον σηκώσω. Αυτός αν είχα εγώ αυτό το πρόβλημα θα με φρόντιζε καλυτέρα. Μειονεκτούσα κατά πολύ πάνω σε αυτό το θέμα. Άλλος ένας λυγμός ξέφυγε από το στόμα μου.

«Μπέλλα ηρέμισε, τι σε απασχολεί; Απλά κρατάμε από το χέρι και θα σηκωθώ.»

Έκανα ότι μου είπε… Στοίβαξε τα χεριά του στο νιπτήρα και άφησε εκεί την περισσότερη δύναμη του για να μην με επιβαρύνει. Με αργό και σταθερό βήμα , καταφέραμε να φτάσουμε στο κρεβάτι. Ξάπλωσε , αφήνοντας το κορμί του να χαλαρώσει. Τον σκέπασα….
Ο ύπνος τον είχε πια στην δική του αγκαλιά!!

Μαρίνα

Διάβαζα το βιβλίο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" και η Λίτσα ήταν απέναντι με τα πόδια πάνω στα μαξιλάρια του καναπέ και το κεφάλι κάτω διαβάζοντας περιοδικό.

-Λίτσα ίσιωσε!!!
-Βολεύτηκα τώρα

Αχ Παναγία αυτό το κορίτσι!

-Μαρίνα!!άκουσα την φωνή της βαριεστημένα.Μου είχε προτείνει να πάμε για ψώνια αλλά αρνήθηκα.Κάθε μέρα πηγαίναμε για ψώνια ξεσηκώναμε τα μαγαζιά και γυρνούσαμε στο σπίτι ψόφιες.

-Έλα Λιτσάκι μου

-Βαριέμαι

-Εσύ βαριέσαι τη ζωή σου ψυχή μου έτσι και αλλιώς !!

Μου έβγαλε τη γλώσσα!Λίτσα η πηγή της ωριμόοτητας.Α έφερε το κεφάλι στη θέση του και το προσγείωσε πάνω στα πόδια μου.

-Αγκαλίτσα?ρώτησε με αφοπλιστικό χαμόγελο.Αμέσως θυμήθηκα τον Έντουαρντ.Το χαμόγελο του και τα σχόλια που έκανε στην Λίτσα όταν καθόταν έτσι στον καναπέ.

-Διαβάζω

-Οο έλα τώρα προσπαθήσεις να διαβάσεις αφού σε ξέρω κάτι σκέφτεσαι.

-Μου λείπει ο Έντουαρντ!

-Μαρινάκι πάρε ντεπον και κοιμησου.Θα περασει!

-Κόψε την πάκα σου λέω μου λειπει

-Ενταξι και μενα μου λείπει

-Το κουκλι μου

-Θες να σου πω τι κανει τωρα το κουκλί σου?και με ποια?

-Λίτσα!

-Ρεμπέκα είναι το καλλιτεχνικό μου!!

-Ωραια Ρεμπέκα ο Εντουαρντ είναι θεός!

-Το ξέρω!Γι αυτό δεν μπορούμε να βρούμε γκομενους γιατί θέλουμε να του μοιάζουν αλλά μην του το πεις, θα το πάρει πάνω του και θα μας δουλεύει μετά

-Δεν το λέω..

"Παίξτο και λιγάκι αδιάφορος,να ..."

-Τα μπουζούκια σπίτι μας!

-Το κινητό μου είναι Μαρινάκι

-Τι έχεις βάλει παιδάκι μου?

-Κοκκίνου-Πετρέλης

-Σε παίρνουν τηλέφωνο?

-Ε ο Έντουαρντ είναι.Πολλά χρόνια θα ζήσει

-Σήκωσε το ρημάδι!Μας πήρε τα αυτιά

-Ναι?
Μπέλλα ? Γιατί δεν μου μιλάει ο Έντουαρντ?Τι συμβαίνει?

Λίτσα

Άρχισα να ανησυχώ τι θα συνέβαινε?

-Καλά είναι.Απλά έχει μουλαρώσει και δεν μιλάει

Ουφ και τρόμαξα.

-Πως είναι?ρώτησε Μαρίνα τρομοκρατημένη

-Σπάει τα νεύρα της Μπέλλας

-Μαλώσανε?

-Ε Μπέλλα μαλώσατε?

-Όχι απλά συνέβει ένα περιστατικό και ερχόμαστε αύριο.

-Οκ θα είμαστε στο αεροδρόμιο και θα σας περιμένουμε.Πότε?

-Στις 5 το πρωί.

-Στις 5?

-Δεν είχε άλλη ώρα εισιτήρια

-Οκ θα είμαστε εκεί!

-Λίτσα τι συμβαίνει ο Έντουαρντ τι έπαθε?

-Μου είπε ότι συνέβει ένα περιστατικό και έρχονται στις 5 το πρωί.

Στο αεροδρόμιο:

-Αχ είμαι πολύ συγκινημένη μου λείψανε

-Να τη ξεχασα να φερω!

-Λίτσα ειναι αυτό της παρούσης?Τι ξέχασες?

-Τα κρεμμυδια!

-Μα αφου εσενα δεν σου αρέσουν τα κρεμμυδια!

-Ναι αλλά πως θα κλάψω τώρα να δείξω ότι συγκινήθηκα?

-Αααχ αμάν ρε Λίτσα!

-Καλά κοίτα ερχονται!Καλε πως μας το εκανε το παιδι μας?Έρεψε!

-Λίτσα!

-Αμάν!

-Α ναι ξεχασα το καλλιτεχνικό σου είναι το Ρεμπέκα

-Τώρα μιλάς σωστά!!!

Η Μαρίνα έπεσε πάνω στον Έντουαρντ.Μόνο που η Μπέλλα δεν άφηνε το χέρι της πίσω από την μέση του.Τους χαιρέτησα χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται.Οι φόβοι της Μαρίνας .Είχε δίκαιο.Κάτι συνέβει στον Έντ.

-Ε πάω να πάρω τις βαλίτσες.είπε η Μπέλλα

-Ε πάμε όλοι μαζί

-όχι ο Έντουαρντ καλύτερα να κάτσει εδώ .Εκείνος κάθισε στην καρέκλα.

-Ε πάμε να σε βοηθήσω.

Μαρίνα

Ο Έντουαρντ ήταν κουρασμένος και είχε αστάθεια.μόλις μείναμε μόνοι μας:

-Έντουαρντ τι γίνεται?

-Μαρίνα θέλω να μιλήσουμε....

Μαρίνα Pov

Τα μάτια μου κοιτούσαν ένα καταρρακωμένο Έντουαρντ, με τα σημάδια της κούρασης εμφανή στο πρόσωπο του. Διαισθανόμουν πως κάτι άσχημο ήθελε να μου αποκαλύψει. Θα τον στήριζα όμως όπως έκανα πάντα, ήμουν φίλη του και με χρειαζόταν… Θα έκανα τα πάντα παρά να τον βλέπω έτσι!
-Σε ακούω.
-Είναι τόσα πολλά δεν ξέρω από πού να αρχίσω.
Το βλέμμα του χαμήλωσε στο πάτωμα και τα χέρια του κάλυψαν το πρόσωπο του. Η καρδία μου πέτρωσε για ένα λεπτό. Σίγουρα μέσα σε όλα αυτά υπέβοσκε κάτι σοβαρότερο από ότι ήλπιζα.
-Περιμένω να μου πεις Έντουαρντ. Εγώ ξέρεις πως θα είμαι δίπλα σου.
-Το ξέρω.
Με διέκοψε για να με κοιτάξει μια φορά με σοβαρό ύφος.
-Για την Μπέλλα δεν ξέρω.

Έντουαρντ Pov

Ζήσε την κάθε σου στιγμή σαν να 'ναι η τελευταία...!

Γύρισα την πλάτη μου προς το παράθυρο στην τελευταία μου κουβέντα. Κοίταξα ανέκφραστα τον ήλιο που έδυε και άφηνε πίσω του άλλη μια βασανιστική μέρα. Πλήγωνα τον εαυτό μου με τον χειρότερο τρόπο. Όμως δεν μπορούσα να ζήσω έτσι στην ζωή μου. Αναγκαστικά θα πλήγωνα και την Μπέλλα… και όλα τα άτομα που αγαπούσα. Όμως έπρεπε να το κάνω ,έπρεπε για μένα και για ένα καλύτερο μέλλον!
Ένα άσχημο προαίσθημα με γυρόφερνε η υγεία μου χειροτέρευε, τα όνειρα μου κοιμήθηκαν νανουρισμένα στις σταγόνες της βροχής αυτής της μοναδικής μέρας για να ξυπνήσουν με ένα αισιόδοξο αύριο... Αποσιωπητικές εικόνες που δεν μπορώ να ελέγξω , με παρακίνησαν να πάρω την τελική μου απόφαση.
-Θα φύγω…
Κατάφερα να προφέρω μέσα στην εκνευριστική ησυχία του δωματίου. Τα μάτια μου παρέμεναν σταθερά να κοιτάνε έξω από το παράθυρο και μα ατενίζουν τον ουρανό με αχανές βλέμμα… Κοιτούσα προσεκτικά όμως στην ουσία δεν έβλεπα τίποτα. Ούτε φώς ούτε σκοτάδι! Βρισκόμουν στο μεταίχμιο…
-Τι εννοείς θα φύγεις;
Το απορημένο βλέμμα της Μαρίνας διαγραφόταν στο πρόσωπο της. Τα χαρακτηριστικά της παραμορφώθηκαν και τα μάτια της άρχισαν να υγραίνονται.
-Αποφάσισα να εισαχθώ σε μια κλινική.
Πρόφερα όσο πιο ήρεμα τις λέξεις ενώ η καρδιά μου ήταν έτοιμη να σπάσει με αυτή την εξομολόγηση. Η Μπέλλα έπρεπε να το μάθει πρώτη , άλλα αποφάσισα ότι δεν είχα σκοπό να της το πω. Θα έφευγα κρυφά σαν τον κλέφτη. Δεν είχα σκοπό να την πληγώσω απλά να την προστατέψω…
-Γιατί, γιατί τώρα Έντουαρντ; Όλα μπήκαν σε μια σειρά.
Δυσανασχέτησε. Αδυνατούσε να καταλάβει πως δεν με έπαιρναν άλλα περιθώρια για αναβολές. Ή τώρα ή ποτέ.
-Αν θέλω να είμαστε και οι δυο ευτυχισμένοι, πρέπει να γίνω καλά. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Δεν θα γυρίσω πίσω αν δεν τα καταφέρω…
-Χωρίς να της πεις που θα πας; Θα φύγεις σαν κυνηγημένος; Είναι γυναίκα σου πια μην το ξεχνάς. Σου στάθηκε σε τόσο!
Την σκηνή της αποχώρησης δεν μπορούσε να την αντέξει ο νους μου. Τα κλαμένα μάτια της Μπέλλας και τα παρακάλια της για να μην φύγω θα με στοίχειωναν. Προτιμούσα να την θυμάμαι ως την δυνατή γυναίκα που γνώρισα, με το εκπληκτικό ταπεραμέντο και τον δυνατό χαρακτήρα. «Όχι δεν είχα δικαίωμα να της κλέψω όλα αυτά». Μόνο ελπίζω κάποια μέρα να με συγχωρούσε, να γυρνούσε σε εμένα, να καταλάβαινε την ανάγκη μου ,τον λόγο των πράξεων μου. Να με περίμενε…. Αυτό ήθελα! Όμως έτσι στερούσα την ζωή της… Ας επέλεγε μονή της αν θα έμενε μέχρι το τέλος μαζί μου ή όχι. Όλο αυτό ακουγόταν εγωιστικό… Μετά το γάμο ίσως και λιγάκι τρελό, όμως τώρα ξέρω πως δεν θα έχουμε ποτέ φυσιολογική ζωή αν δεν παλέψω γι αυτή. Τη ζωή… μια λέξη που προσφέρει χαρά όταν την προφέρει κάνεις , αλλά με την τωρινή κατάσταση δεν βρίσκω νόημα μέσα στην λέξη. Θα ξανακατακτούσα την ζωή που η μοίρα κάποτε μου έκλεψε…
-Νομίζω πως έχει δικαίωμα να ξέρει.
-Θα καταλάβει το λόγο. Με αγαπάει και θα καταλάβει…
Επανέλαβα την πρωταρχική μου λέξη για να πιστέψω και εγώ ο ίδιος. Η πιστή θα με βοηθούσε να ξεπεράσω τα πάντα και να βρεθώ πάλι κοντά στην αγαπημένη μου…
-Αν αυτή είναι η τελική σου απόφαση εγώ θα είμαι δίπλα σου. Θα σε στηρίξω…
Μπροστά μου , έβλεπα μια αποφασιστική Μαρίνα, που θα έκανε τα πάντα για κάποιον που αγαπάει. Την αγκάλιασα σφιχτά έχοντας την ανάγκη να κρατηθώ από κάπου.
-Μπορώ να έρθω και μαζί σου αν το θες.
-Θα το κάνω μονός μου.
-Έντουαρντ δεν σηκώνω κουβέντα. Ανέχτηκα τόσα, τώρα εσύ θα ανεχτείς έμενα. Δεν σε αφήνω μόνο σου.
-Τότε φρόντισε να μην μάθει τίποτα η Μπέλλα αλλιώς δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ, φεύγουμε αύριο το πρωί. Να ετοιμάσεις τα πράγματα σου.
Αναστέναξα με την έκφραση της, με κοιτούσε σαν πληγωμένο κουτάβι.
-Τόσο σύντομα;
-Όσο πιο σύντομα τόσο το καλύτερο.
Αν περνούσε καιρός η δύναμη μου για να φύγω θα εξασθενούσε… Θα γινόμουν δέσμιος της αρρώστιας μου, χωρίς να προσπαθήσω καν να παλέψω.
-Πήγαινε τώρα γιατί θέλω να σκεφτώ σε παρακαλώ.
Με άκουσε και βγήκε από τη πόρτα σιωπηλά χωρίς να πει λέξη! Έκατσα στο γραφείο , έπιασα μια λεύκη κολλά στα χεριά μου και άρχισα να γραφώ όλα όσα περνούσαν από το μυαλό μου.

24 Φεβρουαρίου 2011
Αγαπητή μου Μπέλλα,

Αύτη την στιγμή που σου γραφώ είμαι τόσο διπλά σου, αλλά και τόσο μακριά σου. Σε ευχαριστώ για όλες τις πολύτιμες και όμορφες στιγμές που μου χάρισες. Αυτές οι εικόνες θα με συντροφεύουν στην κλινική ,την όποια αποφάσισα να εισαχθώ. Την στιγμή που θα διαβάσεις το γράμμα ίσως βρίσκομαι πολύ μακριά από το Φορκς… Πάντα θα σκέφτομαι τα μάτια σου, το ζεστό χαμόγελο σου , τα χάδια σου τα κρύα βράδια που δεν θα έχω από πού να ακουμπήσω. Μην μου κρατήσεις κακιά, το κάνω για εμάς. Ελπίζω να μου δοθεί κάποτε η ευκαιρία να σου εξηγήσω καλυτέρα. Εσύ καταλαβαίνεις από οποιοδήποτε άλλο τον λόγο που το έκανα. Κάθε φορά ανοίγω τα φτερά μου και προσπαθώ να κάνω μια νέα αρχή. Μαζί σου ήθελα να είναι αυτή η αρχή αλλά δεν την ξεκίνησα σωστά… Θα πετάξω άλλοτε ψηλά και άλλοτε χαμηλά με τα φτερά που μου δόθηκαν. Ελπίζω κάποτε να μάθω να πετάω. Για να είσαι περήφανη για μένα! Εσύ μου έδωσες το έναυσμα να πάρω αυτή την απόφαση και κανένας δεν γινόταν να με μεταπείσει. Ούτε καν εσύ, γι’ αυτό σε παρακαλώ μην ρίξεις ευθύνες στον εαυτό σου. Είναι πολλές φορές που ονειρεύομαι να κάνουμε οικογένεια , όμως όσο σκέφτομαι πως δεν θα μπορώ να ανταπεξέλθω σε εσένα και στο παιδί μας… άλλοτε ονειρεύομαι ανούσια ,απλά και καθημερινά πράγματα. Άλλοτε ότι ταξιδεύω σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Καμία φορά ζωγραφίζω ξανά και ξανά στη σκέψη μου τον εαυτό μου πλάι σου, ίσως περιμένουμε το τρένο , ίσως μπορεί να το χάνουμε κιόλας. Αγάπη μου, είναι οι σκέψεις που μας κάνουν αυτό που είμαστε, που μας καθορίζουν ως ανθρώπους. Ξέρεις καμία φορά αν δεν μιλήσω θα σκάσω! Νιώθω στιγμές ότι η μονή σωτηρία είναι οι λέξεις, οι κινήσεις. Μπορεί να είναι κάτι παρακινδυνευμένο ή κάτι που να θέλει κότσια, όπως αυτό που κάνω τώρα. Είναι τόσα πολλά που με βασανίζουν… Μην βιαστείς να με κρίνεις από τις πράξεις μου είναι άδικο να κρίνουμε όλους τους ανθρώπους από εκεί. Ξέρεις ένα φιλί που μένει χαραγμένο στην μνήμη μια αγκαλιά είναι από την φύση τους τόσο ανθρωπινά, το να κλέψεις κουβέντες και σκέψεις από κάποιον άνθρωπο που τις κρατά καλά κρυμμένες είναι το υπέρτατο θαύμα της ανθρώπινης φύσης. Και εσύ τα κατάφερες μωρό μου να μου βγάλεις τον πραγματικό μου εαυτό , με έκανες να σε εμπιστευτώ… Προσπαθώ να κρατάω αναμνήσεις και εικόνες , μα παράλληλα σκέψεις και λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ πλασμένες μέσα από την σιωπή μας τα βράδια που κάναμε ερώτα. Δεν θέλω να νιώθεις προδομένη , πάντα θα υπάρχεις στην κάρδια μου, στο μυαλό και στην ψυχή μου… Σου υπόσχομαι να γυρίσω σύντομα! Όταν θα γίνω καλά όλα θα είναι όπως πριν. Σ’ αγαπώ!!! Μην με ψάξεις…

Δικός σου για πάντα

Έντουαρντ

Έσβησα και το τελευταίο δάκρυ που κυλούσε στο πρόσωπο μου πριν βρέξει το χαρτί που κρατούσα στα χεριά μου, διαβάζοντας συνεχώς τα ιδία λόγια που αποτύπωσα στο χαρτί. Σηκώθηκα αργά , αλλά με σταθερά βήματα για να φύγω από αυτό τον κλειστό χώρο που με έπνιγε ,μου έπαιρνε τον αέρα και τα πνευμονία μου έμεναν χωρίς οξυγόνο. Μπήκα στο δωμάτιο μας , ήθελα να την δω για τελευταία φορά!
Την βρήκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μας, το πάπλωμα έφτανε μέχρι τα πόδια της. Πάλι είχε ξεσκεπαστεί… Γέλασα με για πρώτη φορά αυτή την μέρα. Προχώρησα μερικά βήματα προς το μέρος της και την σκέπασα καλυτέρα. «Ποιος θα την φρόντιζε όσο θα έλειπα, μόνο στην Λίτσα μπορούσα να την εμπιστευτώ», σκέφτηκα.
Έκανα ησυχία… Άνοιξα την ντουλάπα και κατέβασα μια βαλίτσα. Έβαλα μέσα τα απαραίτητα, μερικά μπλουζάκια και παντελόνια. Ότι άλλο χρειαζόμουν θα εφοδιαζόμουν από εκεί. Έκρυψα την βαλίτσα και ξάπλωσα για λίγο διπλά της στο κρεβάτι παρατηρώντας κάθε λεπτομέρεια του προσώπου της. Αποτυπώνοντας το κάθε τι ως τα βαθύ της καρδίας μου.
-Έντουαρντ γιατί δεν κοιμάσαι;
Είπε και κοκάλωσα για μια στιγμή στην θέση μου. Φοβήθηκα μήπως είχε δει τι έκανα πριν. Ανόητοι φόβοι αν είχε δει δεν θα το προσπερνούσε έτσι.
-Παρατηρώ την γυναίκα μου όταν κοιμάται, δεν νομίζω ότι είναι κακό αυτό.
Την είδα να ευχαριστιέται από την απάντηση μου.
-Κοιμήσου και εσύ χρειάζεσαι ξεκούραση. Μην το ξεχνάς. Πάρε με αγκαλιά και θα κοιμηθείς αμέσως.
-Ναι μωρό μου… Αμέσως.
Έλεγα ψέματα στον ίδιο μου τον εαυτό, στην Μπέλλα. Παραμύθιαζα τον μόνο άνθρωπο που αγαπούσα άνε φόρων. Οι σκέψεις μου χειροτέρευαν ώρα με την ώρα λεπτό με το λεπτό. Όταν άκουσα την ρυθμική της αναπνοή κοντά στο λαιμό μου. Αφημένη στην αγκαλιά του μορφέα. Η ώρα 5 το πρωί… Το αεροπλάνο έφευγε σε δυο ώρες. Σηκώθηκα με βαριά κάρδια από διπλά της… Πλησίασα για τελευταία φορά τα χείλη της και άφησα επάνω τους ένα απαλό φιλί. Το κορμί μου ανατρίχιασε, έτρεμε που θα έχανε αυτή την αντίδραση-επαφή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το γράμμα θα το έδινα στην Λίτσα να της το δώσει , όταν πλέον θα ήμουν μακριά της.
Άφηνα τα πάντα πίσω μου, ξεκινούσα για ένα δρόμο χωρίς επιστροφή…
Κάνεις δε ξέρει ποσό θα μου αργούσα να γυρίσω!
Αλλά σίγουρα κάποια μέρα θα γυρνούσα, μπορεί να μου έπαιρνε μήνες, χρόνια…
Γι’ αυτή όμως θα γυρνούσα… να είμαι πάντα μαζί της!

Μπέλλα




Ήμασταν μαζί με τον Έντουαρντ σε ένα λιβάδι και ξαφνικά κάτι τον έπαιρνε μακριά και εκείνος με φώναζε με παρακαλούσε να τον σώσω αλλά δεν μπορούσα κάτι με κρατούσε γερά πάνω στο έδαφος.

-Έντουαρντ φώναξα τρομαγμένη και ξύπνησα κλαιγοντας.

Συνειδητοποίησα πως ήταν όνειρο.Ένας εφιάλης.Έπεσα πάνω στα μαξιλάρια για να ηρεμήσω.Μόνο που ο Έντουαρντ έλειπε από το κρεβατι.Πήγα προς την πόρτα του μπάνιου φοβόμουν και φυσικά μετά τα χθεσινά δεν ξέρω αν ήμουν σε θέση να τον αφήσω μόνο του.

-Αγάπη μου είσαι καλά?

Καμία απάντηση..

Μπήκα στο μπάνιο δεν ήταν κανείς!Το όνειρο!Θέε μου.Έτρεχα σαν παλαβή σε όλα τα δωμάτια και τον φώναζα.Άρπαξα το σταθερό και πληκτρολόγησα το κινητό του .Η Κλίσης προωθείται.Μόνο που...η βαλίτσα έλειπε.Άνοιξα την ντουλάπα έλειπαν και τα ρουχα του!

-Μαρίνααα!Λίτσαα!!έσκουζα

Η Λίτσα μπήκε μέσα με ένα δίσκο με πρωινό.

-Καλημέρα είπε χαμογελώντας χωρίς να με δει που βρισκόμουν κάτω στο πάτωμα.

-Μπέλλα Μπέλλα σώπα μόλις με είδε με πήρε στην αγκαλιά της

-Που είναι?Τι του έκανα?Θέε μου ήμουν αχαριστη!!

-Μπέλλα σταμάτα τις βλακίες ο Ένουαρντ σ αγαπάει πολύ

-Που είναι?Αμέσως το μυαλό μου έκανε κλικ αν έπαθε κάτι και βρισκόταν στο νοσοκομείο?

-Μπέλλα μου νομίζω πως είναι καλύτερα να σου δώσω αυτό.

Ένα γράμμα αμέσως τα καλλιγραφικά γράμματα του Έντουαρντ έκαναν την εμφανιση τους.

Λίτσα

Διάβαζε το γράμμα με προσοχή.Που και που έβγαζε διάφορους λυγμούς.Το ξέρω δεν ήταν
εύκολο καθόλου εύκολο και εγώ στεναχωριόμουν που φεύγαν και ίσως δεν γύριζαν ποτέ ποσο εκείνη που έχανε το άνθρωπο της.

Οι σκέψεις μου χάθηκαν όταν την άκουσα.

-Και εγώ σ αγαπώ μωρό μου

Έπεσε πάνω στο πάτωμα και έκλαιγε την πήρα στην αγκαλιά μου και προσπαθούσα να την ηρεμήσω

-που είναι πες μου που είναι εσύ ξέρεις...

Δεν ήξερα δεν μου είχαν πει ούτε η Μαρίνα καλά καλά ήξερα από όσο είχα καταλάβει.

-Είναι καλά.Είναι μαζί του και η Μαρίνα ψέλλισα.

Είχε γαντζωθεί από την αγκαλιά μου και έκλαιγε για ώρες.Προσπαθούσε να πάρει τηλέφωνο αλλά της εξήγησα πως τα κινητά τους τα είχαν αφήσει εδώ.

Είχε νυχτώσει πια.Έπρεπε κάτι να φάει ο Έντουαρντ μου είχε ζητήσει να την προσέξω.

-Μπέλλα σε παρακαλώ ηρέμησε ο Έντουαρτ δεν θα ήθελε να είσαι έτσι.

Τελικά τα κατάφερα και την έπεισα να φάει κάτι και αμέσως μετά κοιμήθηκε.Την σκέπασα καλά έτσι όπως μου είχε πει εκείνος και κατέβηκα κάτω.

Κοίταξα το κινητό μου μήπως είχα κλήση.Η Μαρίνα μου είχε υποσχεθεί πως θα με έπαιρνε τηλέφωνο από το ξενοδοχείο που θα έμενε χωρίς όμως να μου πει που βρίσκονται.Αποφάσισα να ασχοληθώ με την μαγειρική.Κουλουράκια βουτύρου πορτοκαλιού και σοκολάτας ήταν οι νέες μου παρασκευές και εκεί που μαγείρευα ακούω να κατεβαίνει κάποιος από τις σκάλες και να πέφτει....

-Μπέλλα!!!φώναξα και την είδα λιπόθυμη στο πάτωμα.

Άρχισα να ανησυχώ μόνο μία μέρα μου την είχε αφήσει ο Εντουαρντ και είχε σακατεφτεί.Την μετέφερα απαλά στον καναπέ και προσπάθησα να την συνεφέρω.

-Μπέλλα?Είσαι καλά?Μ ακος?

-Λίτσα...τι έγινε?

-Λιποθύμησες ατό έγινε.Πως αισθάνεσαι?

-Ζαλίζομαι και πονάω παντού.

-Προσπάθησε να ηρεμήσεις λίγο.Πάω να σου φέρω χυμό και αν είναι πάμε στο γιατρό μετά.

Έστυψα ο χυμό και εκείνη τον ήπιε με μορφή αηδίας.

-Σήκω πάμε στο γιατρό

-Λίτσα δεν είναι τίποτα σιγά θα περάσει.

-Ξέχνα το πάμε ο Έντουαρντ μου είπε να σε προσέχω.

Την βοήθησα να ντυθεί και κατευθυνθήκαμε προς το γιατρό.

-Λοιπόν Μπέλλα περιμένουμε τις εξετάσεις σου είπε ο Κάρλαιλ αλλά θέλω να μου πεις τι συμπτώματα έχεις.

-Τίποτα αποκρίθηκε απλά η Λίτσα φοβήθηκε επειδή λιποθύμησα.

-Μπέλλα σε παρακαλώ συνεργάσου ψιθύρισα

-Λοιπόν?ρώτησε ο Κάρλαιλ

-Τελευταία αισθάνεται κουρασμένη κοιμάμαι πολύ και ζαλίζομαι

-Επίσης κάνεις και πολλούς εμετούς πρόσθεσα.

-Έχω είδη καταλήξει κορίτσια αλλά θελω να είμαι σίγουρης.

Η Άλις ήρθε με τις εξετάσεις.

-Όπως το φανταζόμουν.

-Έχω ίωση?

-Όχι είσαι έγκυος.....

Μπέλλα

Έγκυος… Αυτή η μοναδική λέξη ακούστηκε από το στόμα του γιατρού. Καθόμουν στο κρεβάτι και σκεφτόμουν πόσο με έκαναν να χαρώ αυτά τα νέα αλλά και συγχρόνως με φόβιζαν γιατί άργησαν τόσο πολύ να έρθουν… Αν το ήξερε από πριν ο Έντουαρντ δεν θα έφευγε! Δεν θα με άφηνε ποτέ μόνη μου. Πίσω… να ζω μέσα στην δυστυχία. Το μόνο λαμπερό και χαρμόσυνο σε όλα αυτά ήταν αυτό το νέο!! Να έχω μέσα μου ένα μικρό ψιχουλάκι που ανήκει κατά το ήμισυ στον άντρα που αγαπώ…

Σπόιλερ:

Λίτσα

Έγκυος?Η Μπέλλα ήταν έγκυος από τον Έντουαρντ.Μακάρι να ήταν εδώ.Θα προσπαθούσα να τον κάνω να γυρίσει.Τώρα όμως έπρεπε να φροντίσω την Μπέλλα η οποία καθόταν ακίνητη με τα χέρια της πάνω στην κοιλιά της και μουρμούριζε κάτι σαν προσευχή για ερωτευμένους.Ευχαρίστησα το γιατρό και την πήρα στην αγκαλιά μου.

-Μπέλλα ψιθύρισα ενώ προχωρούσαμε για το αυτοκίνητο.

-Μωρό...Έγκυος...Έντουαρντ έλεγε ξανά και ξανά

-Μπέλλα κοίταξε με!Πες μου πονάς?

-Στην καρδιά.Ήθελα να ήταν δίπλα μου τώρα,να γελούσε να κάναμε όνειρα για το μέλλον.

Και είχε δίκαιο!Ο Έντουαρντ θα ήθελε πολύ ένα παιδί και ειναι διαφορετικά να το αντιμετωπίζει όλο αυτό μόνη της από ότι μαζί με τον σύντροφο της.

-Θα επικοινωνήσω με την Μαρίνα και θα της πω τα πάντα,θα δεις που ο Έντουαρντ θα γυρίζει...

-Όχι όχι..δεν θέλω να έρθει πίσω επειδή είμαι έγκυος και χρειάζομαι ντάντεμα.Όταν γίνει καλά θα έρθει έτσι δεν είναι?

-Ναι έτσι είναι...απάντησα αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι αυτό μπορεί να μην γίνει και ποτέ.

Προχωρήσαμε προς το σπίτι.Βοήθησα την Μπέλλα να κάνει μπάνιο γιατί ζαλιζόταν και έπειτα κοιμήθηκε κλαίγοντας που δεν ειναι μαζί της ο Έντουαρντ.Στο τελος αποκοιμήθηκε, τον αναζητούσε βέβαια και στον ύπνο της αλλά ήρεμα.Κατέβηκα από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω.Λίγο ακόμη μαγειρική δεν ήταν κακή ιδέα.

Ο τηλεφωνητής, μου έδωσε σήμα.

"Λίτσα,η Μαρίνα είμαι φτάσαμε.Όλα καλά.Εσείς?Θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω αργότερα"

Έτρεξα προς το τηλέφωνο και κάλεσα τον αριθμό.

-Παρακαλώ?

-Μαρινά!!!

-Λιτσάκι μου!!!

-Τι έγινε?

-Όλα καλά.

-Δηλαδή?

-Ο Έντουαρντ παρακολουθεί το πρόγραμμα εντατικής θεραπείας και ο οργανισμός του ανταποκρίνεται στην αγωγή.

Ενα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου

-Μπράβο!!Πολύ χαίρομαι!!!

-Η Μπέλλα?

-Ε?

-Πως το πήρε?

-Ε όχι και πολύ καλά...

-Αναμενόμενο

-Ναι

-Λίτσα τι μου κρύβεις?

-Κοίτα η Μπέλλα έδειξε μία αναστάτωση και την πήγα στο γιατρό...

-Και?

-Είναι έγκυος......

Άκουσα την φωνή του Εντουαρντ: Μαρίνα?

Μαρίνα Pov

-Λίτσα κλείσε θα σε πάρω εγώ όταν είμαι μόνη μου… ψιθύρισα.

Εκείνη την στιγμή με φώναζε ο Έντουαρντ και ίσως χρειαζόταν την βοήθεια μου και έπρεπε γρήγορα να βρω μια δικαιολογία να του πω πριν καταλάβει ότι κάτι συμβαίνει.
«Ψυχραιμία Μαρίνα,πάρε βαθιά ανάσα και αντιμετώπισε τον» επαναλάμβανα συνεχώς στον εαυτό μου ενώ προχωρούσα προς το κρεβάτι του.

-Με ποιον μιλούσες στο τηλέφωνο; Με ρώτησε καχύποπτα...

-Με την Λίτσα. Μου έλειψε…είπα απλά προσπαθώντας να το παίξω αδιάφορη.

-Ξέρεις δεν ήταν ανάγκη να έρθεις. Θα μπορούσες να μείνεις μαζί τους, θα τα κατάφερνα και μονός μου.

Η συμπεριφορά του το τελευταίο καιρό άλλαζε πιο γρήγορα και από τα καιρικά φαινόμενα. Ήταν πιεσμένος από όλη αυτή την κατάσταση. Το μόνο μέρος που μπορούσαμε να πάμε ήταν η αυλή της κλινικής.

-Εντουαρντ επειδή μου λείπει η φίλη μου δεν πάει να πει ότι δεν ήθελα να έρθω. Πόσες φορές πρέπει να στο πω για να το καταλάβεις;

Ανασήκωσε τους ώμους του χωρίς να βγάλει άλλη λέξη από το στόμα του.

-Τι με ήθελες;

-Τίποτα.

Με κοίταξε με βαριεστημένο ύφος και γύρισε το κεφάλι του προς το παράθυρο.

-Γιατί δεν με πείθεις;

-Μαρίνα σου είπα τίποτα γιατί επιμένεις;

-Γιατί σε ξέρω καλυτέρα από τον καθένα Εντουαρντ και έμενα δεν με ξεγελάς.

-Ώρες ώρες είσαι τόσο ξεροκέφαλη και ανυπόφορη.

-Ξέρεις κάτι; Αυτό νομίζω ότι το πηρά από εσένα. Δεν έχεις ακούσει το ρητό δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι;

Για πρώτη φορά μετά από 2 βασανίστηκες μέρες σε αυτή την κλινική τον είδα να μου προσφέρει το χαμόγελο του.

-Τώρα είσαι έτοιμος να μου πεις;

-Να ήθελα να σε ρωτήσω…

Τον έβλεπα να διστάζει να ξεστομίσει αυτό που τον απασχολούσε.

-Τι;Πες μου.

Μέσα μου είχα ανησυχία αν είχε ακούσει τίποτα.Πράμα απίθανο φυσικά αλλά για τον Έντουαρντ ποτέ δεν ξέρεις...

-Μήπως έμαθες τι κάνει η Μπέλλα; Αν είναι καλά; Αν με αναζήτησε και πως το πηρέ…

Αμέσως άρχισε να με βομβαρδίζει με τις ερωτήσεις του. Την αγαπούσε ,καταλάβαινα, όποτε ήταν λογικό να ανησυχεί.

-Όπα όπα μια μια τις ερωτήσεις γιατί δεν ξέρω τι να πρωτοαπαντήσω.

Κρεμόταν από τα χείλια μου για να μάθει έστω μια πληροφορία για την αγάπη της ζωής του.

-Πως ήθελες να το πάρει Έντουαρντ; Να πετάξει από την χαρά της; Πέρασε ένα σοκ αλλά η Λίτσα μου είπε ότι είναι καλά τώρα. Την ηρέμισε και κοιμάται.

-Ήταν λάθος μου να την αφήσω… Προτιμώ χίλιες φορές να πονάω εγώ παρά η Μπέλλα. Αν μου ζητούσε κάποιος να πεθάνω για να της πάρει τον πόνο της στο ορκίζομαι Μαρίνα ότι θα πέθαινα αυτή ακριβώς την στιγμή πάνω σε αυτό το κρεβάτι χωρίς να με νοιάζει που θα είμαι μετά ένα άψυχο σώμα. Αρκεί αυτή να είναι καλά…

-Έντουαρντ μην το μετανιώνεις. Δεν θέλω να ακούσω ξανά τέτοια λόγια από το στόμα σου. Και πάνω από όλα μην ξεχνάς τον στόχο σου. Για ποιο σκοπό ήρθες εδώ. Για το καλό και τον δυο σας μην κάνεις τώρα πίσω.

-Φύγε!Θέλω να μείνω λίγο μονός μου...

Μαρίνα pov

Βγήκα από το δωμάτιο με σκυμμένο το κεφάλι. Άπλωσα τα χέρια μου προς την πόρτα και συγκράτησα το σώμα μου για να μην πέσω! Η ένταση δεν μου έκανε κάλο όλες αυτές τις μέρες και η αγωνία για το αύριο του καλύτερου μου φίλου είχες κάποιες μικρές επιπτώσεις στην υγεία μου. Ήμουν ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Τι ήταν σωστό.

Να μάθει την αλήθεια για την Μπέλλα ή όχι. Από όποια πλευρά και να το έβλεπα δεν βοηθούσε γιατί και οι δυο πλευρές είχαν τα αρνητικά και τα θετικά τους. Οπότε αποφάσισα προς το παρόν να το αφήσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μέχρι να ρωτήσω και την Λίτσα. Αυτή την στιγμή η ανάγκη μου να ακούσω έστω και ένα αστείο από τα χείλια της για να ξεχαστώ ήταν μεγάλη…

«Λιτσάκι μου συγγνώμη που το έκλεισα έτσι πριν άλλα με φώναξε ο Έντουαρντ, φοβήθηκα μην άκουσε τίποτα».

«Κακομοίρα μου πρόσεχε πολύ, η Μπέλλα δεν θέλει να μάθει τίποτα. Ξέρει ότι αν το πούμε θα τα παρατήσει και θα γυρίσει πίσω»

«Αυτό όντως δεν είναι καλό. Αλλά το σκέφτηκε καλά; Πως θα είναι μόνη της τόσο καιρό»
«Μαρίνα μου, υπάρχω και εγώ το ξέχασες;»

«Ναι, για σκέψου όμως δεν είναι το ίδιο»

«Ας τα αφήσουμε αυτά. Ο Έντουαρντ πως είναι;»

«Ούτε και ο ίδιος πιστεύω δεν ξέρει πια. Φοβάμαι ότι οι δυνάμεις του λιγοστεύουν και έχει αρχίσει να χάνει το στόχο του»

«Στήριξε τον Μαρίνα ,πρέπει να γυρίσετε όσο πιο σύντομα γίνεται»

«Αυτό κάνω ,το ξέρεις ότι δεν θα τον άφηνα ποτέ μόνο του»

«Το ξέρω»

«Πρέπει να κλείσω, θα με περιμένει. Και δεν τον άφησα και στην καλύτερη κατάσταση».

«Τα λέμε σύντομα, να με πάρεις αν γίνει τίποτα»

«Και εσύ το ίδιο…»

Άφησε μετέωρη την πρόταση και το έκλεισε. Σίγουρα καμία μας δεν είχε φανταστεί ότι τα πράγματα θα έπαιρναν τέτοια τροπή.

Έντουαρντ pov

Καθόμουν σκεφτικός , το μόνο που ακούγονταν στην ατμόσφαιρα της ψυχρής και άχαρης κλινικής, ήταν η ανάσα μου που έβγαινε με δυσκολία. Τα απαλά χρώματα που συνήθιζαν να βάφουν τα νοσοκομεία μου προκαλούσαν τρόμο. Η σκέψη μου γυρνούσε πάντα σε εκείνη… Τι να έκανε τώρα; Ένα άσχημο προαίσθημα με ταλάνιζε από το πρωί, προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι , όμως δεν γινόταν να το εξαλείψω εντελώς. Η Μαρίνα φαινόταν νευρική από το πρωί και όλο μιλούσε στο τηλέφωνο. Γιατί με κρατάει στο σκοτάδι; Τι είναι αυτό που δεν θέλει να μάθω; Ίσως η Μπέλλα με παράτησε, έφυγε… Που να αντέξει αυτό που της έκανα.
Έπρεπε να της το πω. «Που να με πάρει έπρεπε».

«Έντουαρντ, με ακούς;»

«Έντουαρντ σου μιλάω»

Ένιωσα ένα σκούντημα στον ώμο μου. Τότε μόνο κατάλαβα ότι η Μαρίνα μπήκε στο δωμάτιο. Οι σκέψεις μου με απορρόφησαν τόσο που δεν άκουσα καν πότε μπήκε.

«Που είναι το μυαλό σου;»

«Μου κρύβεις κάτι;»

Την έπιασα απροετοίμαστη. Είδα το πρόσωπό της να αλλάζει… έψαχνε να βρει την αυτοκυριαρχία της.

«Πως σου ήρθε αυτό;»

«Μαρίνα δεν με ξεγελάς. Γελάς με το ζόρι, όλο κάνεις κρυφά τηλεφωνήματα. Θες κι άλλα;»

«Έντουαρντ όλα είναι μέσα στο μυαλό σου. Δεν τρέχει απολύτως τίποτα»

«Δεν θα επιμείνω άλλο. Αλλά όσο πιο νωρίς το μάθω τόσο το καλύτερο για όλους»

«Σου λέω την αλήθεια»

«Καλά, μπορείς να μου κάνεις μια χάρη;»

«Ότι θες»

«Φέρε μου ένα στυλό και ένα τετράδιο»

Με κοίταξε μπερδεμένη…

«Τι τα θες;»

«Τα χρειάζομαι για να γράφω τις σκέψεις μου. Να γράφω κάθε λεπτομέρεια που θέλω να θυμάμαι. Σε κάλυψα;»

Της μίλησα λίγο απότομα… Η ψυχική μου όμως κατάσταση δεν με άφηνε να δω πιο αισιόδοξα και ευχάριστα τα πράγματα, προς το παρόν. Ύστερα από κανένα τέταρτο ,μου έφερε ότι της ζήτησα και έφυγε για να πάει να ξεκουραστεί. Έμενα δεν με έπαιρνε ύπνος όποτε ξεκίνησα κατευθείαν δουλεία. Άρχισα να αποτυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί. Κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο.

10.4.2011

Αγάπη μου, οι μέρες μου σε αυτή την κλινική είναι τόσο ανούσιες. Τα πάντα δεν έχουν νόημα μακριά σου. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο… Το μόνο που βλέπω είναι σκοτάδι. Τα μάτια μου δεν μπορούν να δουν τα δέντρα και το πράσινο χορτάρι. Το μόνο φως των ματιών μου ήσουν εσύ… Για πόσο καιρό άραγε θα είμαι ακόμα μισός, χωρίς εσένα. Χωρίς την μυρωδιά σου, τα φίλια και τα χάδια σου. Τα έχω ανάγκη μωρό μου… ‘’Με ακούς;’’ ‘’Τα έχω ανάγκη’’… Ελπίζω να νιώθεις ακόμα όπως και εγώ. Με φοβίζει και μόνη η σκέψη να ξεστομίσω το αντίθετο… Είσαι η ζωή μου!Όλη μου η ζωή!

Άφησα για λίγο το τετράδιο πάνω στο κομοδίνο. Ακούμπησα πίσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και άφησα ένα δάκρυ να κυλήσει από τα μάτια μου. Το τύλιξα με την παλάμη μου πριν προλάβει να τρέξει από το μάγουλο μου. Ήταν το τελευταίο δάκρυ που θα έχυνα. Τώρα απλά έπρεπε να παλέψω για την ζωή μού, για την ζωή της.

Μετά από 4 μήνες

Μπέλλα

"Μωρό μου, μου έλειψες" ο Έντουαρντ με χάιδευε στο λιβάδι μας. Ήμασταν αγκαλιά και φιλιόμασταν. Χάιδευε απαλά την κοιλιά μου και με έκανε την επιθυμία μου για εκείνον μεγαλύτερη.

"Έντουαρντ ,Έντουαρντ, Έντουαρντ" χανότανε μέσα μου και λαχανιαζα.

-Μπέλλα....Μπέλλα...Καλημέρα..Μπέλλα ξύπνα...

-Ααα..Που είναι ο Έντουαρντ;

-Αυτό δεν το γνωρίζω. Καλημέρα!!!

Η Λίτσα με πήρε αγκαλιά αλλά εγώ ήθελα άλλη αγκαλιά αυτή τη στιγμή...

-Σήκω...Πρέπει να πάμε να δούμε το μωρό. Θα μάθουμε το φύλλο του. Τι λες να είναι κοριτσάκι ή αγοράκι; Εγώ κοριτσάκι να παίζουμε με τις μπουκλίτσες του να του αγοράζουμε ροζ ρουχαλάκια ξέρεις τώρα. Α και μην ξεχάσω να το βγάλουμε Λίτσα. Α εγώ η νονά έτσι;Τα έχουμε πει αυτά άλλωστε...Τι θα βάλλεις; Εμ κάτι άνετο. Τι λες για ένα φορεματάκι; Να αυτό το ροζάκι που σου πήρα χθες και με ένα κολάν μαύρο και τις μπαλαρίνες σου κούκλα θα είσαι. Έλα σήκω μην με κοιτάς σαν χάνος! Να κάνεις μπάνιο είσαι αναψοκοκκινισμένη. Πάω να σου φτιάξω το νερό και έρχεσαι. Μπέλλα;

-Δεν θέλω να δούμε το φύλο του μωρού.
Μέσα μου υπήρχε η ελπίδα ότι θα ερχόταν ο Έντουαρντ και θα το βλέπαμε μαζί.

-Μπέλλα στο έχω πει εκατό φορές. Σε 5 μήνες γεννάς. Πρέπει να ετοιμάσουμε το δωμάτιο του μπεμπέ...Έλα σήκω....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η εξέταση έγινε. Το μωρό ήταν υγιέστατο και είχα μια εύκολη εγκυμοσύνη. Η γιατρός ήταν έτοιμη να μας πει το φύλλο του μωρού.

-Κορίτσι είναι κα. Κάλλεν.

-Αχ Μπέλλα Μπράβο συγχαρητήρια , η Λίτσα έπεσε στην αγκαλιά μου και χαμογέλασε.

-Σας ευχαριστούμε πολύ γιατρέ.

Όλη την επόμενη μέρα ψάχναμε να βρούμε έπιπλα , φορμάκια, καρότσια και μέσα σε ένα απόγευμα η Λίτσα τα είχε καταφέρει όλα και τώρα έβαφε το δωματίο. Με είχε αποκλείσει από να την βοηθήσω αλλά δεν μπορούσα.

-Λίτσα σου μαγείρεψα.

-Α σε ευχαριστώ.

-Τι κάνεις τώρα;

-Ζωγραφίζω τις νεράιδες και τα ξωτικά.

-Λίτσα;

-Μην αρχίζεις τις κλάψες ότι σου λείπει και να πάμε να τον βρούμε και όλα τα σχετικά. Βαριέμαι τα ακούω κάθε μέρα!

-Μα…

Παράτησε τα πινέλα και κάθισε στο πάτωμα απέναντι από την πολυθρόνα μου.

-Μπέλλα μου είναι λογικό το καταλαβαίνω. Αλλά όλους αυτούς του μήνες είσαι κλεισμένη σε 4 τοίχους και κλαις την μοίρα σου. Προσπάθησε να βγεις λίγο έξω.

-Δεν θέλω!

Πρώτη φορά φωναζα έτσι! Ήθελα τον Έντουαρντ. Μόνο εκείνον!!

-Μπέλλα!

-Δεν θέλω ούτε να βγω, ούτε να ψωνίσω , ούτε να συνεχίσω χωρίς αυτόν! Το κατάλαβες; Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από εκείνον! Θέλω να πεθάνω! Το μόνο που με κρατάει στην ζωή είναι το παιδί του.

Δεν είχα καταλάβει ότι τόση ώρα βρισκόμουν στο πάτωμα. Η Λίτσα με πήρε στην αγκαλιά της.

-Τον χρειάζομαι Λίτσα! Τον θέλω εδώ αλλιώς δεν μπορώ απλά δεν μπορώ...Θέλω να τον βρούμε.

-Θα τον βρούμε στο υπόσχομαι!


Μαρίνα

Εδώ και 4 μήνες τα πράγματα γίνονταν ακόμα χειρότερα.Ο Έντουαρντ κλείνονταν όλο και πιο πολύ στον εαυτό του και η θεραπεία ήταν αρκετά δύσκολή. Οι γιατροί παρόλα αυτά είχαν ελπίδες.

"Μμμμ. Μπέλλα...Μπέλλα..." τον άκουσα να λέει στον ύπνο του. Πολλές φορές παραμιλούσε και την ζητούσε.

Κοιμόμουν στο ξενοδοχείο δίπλα στην κλινική. Σήμερα το φάρμακο είχε πολλές παρενέργειες για τον Έντουαρντ. Είχα να κοιμηθώ τρεις μέρες όπως και εκείνους , υποφέροντας από τους πόνους. Τελικά είχε κοιμηθεί και αφού έλεγξα τα πάντα έφυγα.
Με πήραν τηλέφωνο στην μέση της νύχτας να με ειδοποιήσουν πως ξύπνησε και με ζητάει. Μόνο που όταν έφτασα τρέχοντας κατάλαβα πως δεν ζητούσε εμένα αλλά την Μπέλλα.

-Ησύχασε αγόρι μου είμαι εγώ εδώ.

-Που είναι η Μπέλλα; Θέλω την Μπέλλα; Που είναι η Μπέλλα; Μπέλλα!!φώναζε και ούρλιαζε μέσα στο παραμιλητό του.

-Έντουαρντ μου ηρέμησε άρχισα να του χαϊδεύω τα χέρια

-Την Μπέλλα τώρα έκλαιγε βρες μου την Μπέλλα....

Ήμουν στο τσακ να πάρω τηλέφωνο την Μπέλλα για να τον ηρεμήσει και το έκανα.

Η ώρα ήταν τρεις τη νύχτα και πήρα τηλέφωνο την Μπέλλα της ζήτησα να μην ρωτήσει τι και πως και να μην το πει στη Λίτσα. Ο Έντουαρντ όταν είχε τέτοιες κρίσεις δεν θυμόταν τίποτα την άλλη μέρα. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον ηρεμίσει δεν ήθελα άλλο να βασανίζεται.

-Δωσ’ τον μου, δωσ’ τον μου...μόνο αυτό έλεγε.

Μπέλλα

Ήμουν σχεδόν ευγνώμων στην Μαρίνα που με είχε πάρει τηλέφωνο για να μιλήσω στο Έντουαρντ. Τον είχε πιάσει κρίση και μερικές φορές ο Έντουανρτ για να ηρεμίσει ζητούσε τα χάδια μου. Μετά από όλα αυτά που είχα περάσει όλο αυτό το καιρό είχα και εγώ ανάγκη να του μιλήσω.

-Μωρό μου…

-Μμμ...άκουσα το κλάμα του. Τα πράγματα ήταν σοβαρά έπρεπε να βρισκόμουν εκεί. Πήρα μία βαθιά ανάσα και σκέφτηκα ότι σήμερα η Λίτσα μου είχε υποσχεθεί ότι θα με βοηθήσει να τον βρούμε.

-Μωρό μου εδώ είμαι. Ησύχασε.

-Μπέλλα. Είσαι εδώ;

-Ναι καρδούλα μου ησύχασε εσύ τώρα είμαι εγώ εδώ να σου πάρω τον πόνο.

-Μπέλλα...

-Σώπα καρδιά μου σκέψου πως είμαι εκεί σε κρατάω στην αγκαλιά μου και σου φιλάω το λαιμό σου όπως σου αρέσει.

-Μμμ…

-Είσαι καλύτερα τώρα αγάπη μου;

-Ναι καρδιά μου .Σ αγαπώ πάρα πολύ…

-Και εγώ σ αγαπώ μωράκι μου και εγώ σ αγαπώ μην το ξεχνάς. Ακούμπησε τώρα το κεφαλάκι σου στα μαξιλάρια. Κλείσε τα ματάκια σου.

-Μπέλλα…

-Εδώ είμαι εγώ εδώ.

-Μην φύγεις!

-Όχι καρδούλα μου. Αλλά εσύ προσπάθησε να μου κοιμηθείς.

Μετρούσα τις ανάσες του μέχρι που αποκοιμήθηκε.

-Μπελλα. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ δεν μπορούσα να τον ηρεμίσω. Συγνώμη που…

-Μαρίνα μην έχεις τύψεις πες μου πως είναι;

-Όχι καλά.

-Θέε μου!

-Εσύ πως είσαι;

-Καλά δηλαδή ας τα λέμε.

-Που είστε;

-Μπέλλα δεν μπορώ να σου απαντήσω σ αυτό ξέχνα το ξέχνα το ότι σε πήρα τηλέφωνο και μην το πεις πουθενά.

-Μαρίνα! Μαρίναααα!Πες μου!

Μόνο που το τηλέφωνο είχε κλείσει.

Έντουαρντ pov

Οι μήνες περνούσαν με την απουσία της Μπέλλας . Τα χαρακτηρίστηκα της παρέμεναν αναλλοίωτα στο μυαλό μου και η μυρωδιά της δεν έσβησε ούτε λεπτό… Θυμόμουν κάθε λεπτομέρεια από το άτομο που είχα αγαπήσει με όλη μου την δύναμη. Η περιπέτεια της υγείας μου δεν στάθηκε ικανή να με κάνει να την ξεχάσω. Έξαλλου ο λόγος που πηρά την απόφαση μου να γίνω καλά ήταν αυτή και μόνο αυτή. Τον επόμενο μήνα ο γιατρός που με παρακολουθούσε θα με άφηνε να επιστρέψω… Η υγεία μου αποκαταστάθηκε εν μέρη και θα μπορούσα να συνεχίσω την θεραπεία μου στο σπίτι. Ένας μήνας ακόμη και μετά θα την ξανάβλεπα!

-Έντουαρντ πως νιώθεις;

Η Μαρίνα με διέκοψε από τις σκέψεις μου.

-Αισιόδοξος και πιο δυνατός από κάθε φορά! Αλλά δεν σου κρύβω ότι μου λείπει… Έχω ένα προαίσθημα.

-Τι προαίσθημα;

Με κοίταξε στα μάτια , σαν να με επεξεργαζόταν. Σαν να περίμενε τα επόμενα λόγια μου να της πουν κάτι που ήξερε ήδη.

-Δεν ξέρω, σαν να με χρειάζεται η Μπέλλα και εγώ να μην μπορώ να είμαι μαζί της.
Αυτό φάνηκε να την τάραξε για λίγο. Μόλις κατάλαβε ότι προδόθηκε προσπάθησε να με καθησυχάσει.

-Όλα καλά είναι σίγουρα… Σου δημιουργούνται φοβίες γιατί έχεις καιρό να την δεις.
Διάλεγε προσέχτηκα μια μια τις λέξεις κάτι που φαινόταν ευδιάκριτα. Κάτι μου έκρυβαν και αυτή και η Λίστα. Αλλά άδικος κόπος να ρωτήσω δεν θα μάθαινα ποτέ μέχρι να το ήθελαν οι ίδιες.

-Ίσως όλο αυτό το διάστημα να με χρειαζόταν σε κάτι και εγώ δεν ήμουν διπλά της. Όπως θα έπρεπε ,όπως το επέτασσαν οι όρκοι μας την ημέρα που παντρευτήκαμε.

-Μην τα σκάφτεσαι όλα αυτά… Κοιμήσου και ένα καλύτερο αύριο σε περιμένει πίστεψε με.
Δεν θέλησα να αναλύσω περισσότερο την θεωρία της. Αν ας ερχόταν αυτό το αύριο και ας πέθαινα… Μόνο να την έβλεπα!

Μπέλλα pov

Τα μωρουδιακά και όλα τα υπόλοιπα ήταν έτοιμα… Η Λίτσα κατάφερε να αντικαταστήσει για λίγο την θέση του Έντουαρντ. Ποίον ξεγελάω όμως; Κανείς και καμία δεν μπορούσε να τον αντικαταστήσει στην καρδιά μου. Όμως οφείλω να παραδεχτώ πως χωρίς την βοήθεια της Λίτσας δεν θα τα κατάφερνα να ορθοποδήσω.
Σήμερα αποφάσισα να βγω έξω από το σπίτι. Να δω τον ήλιο να ξεπροβάλει μέσα από τον καταγάλανο ουρανό…

-Για πού το βαλες;

Η Λίτσα άλλαξε ριζικά τους τελευταίους μήνες φερόταν σαν την μανά μου που με ανάκρινε την ώρα που ήθελα να βγω κρυφά ραντεβού.

-Θα πάω μια βόλτα. Είπα και ελπίζω να δήλωσα με αυτό τον τρόπο πως δεν θα το έβαζα εύκολα κάτω.

-Μόνη; Ρώτησε με υπονοούμενο στη φωνή της.

-Μόνη… απάντησα μονολεκτικά ξεφυσώντας που με καθυστερούσε… Ο ήλιος στο Φορκς ήταν σπανίως δεν θα με περίμενε για πολύ.

-Να έρθω μαζί σου; Είπε ναζιάρικα…

-Θέλω να σκεφτώ μόνη μου… Ίσως άλλη φορά!

-Καλά, να μου προσέχεις την μπεμπούλα μας. Ακόμα και αν είναι στην κοιλία σου ξέρω πως μας καταλαβαίνει. Σίγουρα τώρα θα σου έχει θυμώσει που δεν με άφησες να έρθω μαζί σας.

-Θα της περάσει… Χαμογέλασα που μιλάγαμε για το μικρό μου θαύμα λες και έχει γεννηθεί.

Περπάτησα μέσα στο πάρκο που παλιά επισκεπτόμασταν συχνά με τον Έντουαρντ … Έβλεπα τα παιδάκια χαρούμενα και ανέμελα να παίζουν και τους γονείς τους να φωνάζουν συνεχώς να προσέχουν να μην χτυπήσουν. Η ιδέα ότι εγώ δεν ξέρω για ποσό δεν θα είχα τον Έντουαρντ με καταπλάκωσε για ακόμη μια φορά! «Το ορκίζομαι προσπαθούσα να ξεχάσω έστω και για λίγο ,αλλά όλο και κάτι μου τον θύμιζε».

Περπατούσα για ώρα… Τελικά αποφάσισα να πάω σπίτι καθώς άρχισε να σκοτεινιάζει… Σκεφτόμουν διάφορα, η φωνή του τριβέλιζε συνεχώς το μυαλό μου. Τα πάντα γύριζαν γύρο μου… Δυο προβολείς από φωτά αυτοκίνητου ήρθαν αντιμέτωπα με τα μάτια μου. Η θολούρα έγινε περισσότερη και ένα ένιωσα ένα χτύπημα στην μέση.

-Το μωρό…. Ψιθύρισα πιάνοντας την κοιλία μου προστατεύτηκα και μετά έπεσα κάτω λιπόθυμη….

Έντουαρντ pov

-Μπέλλα!!

Σπόιλερ:

Μαρίνα Pov

-Μπέλλα!!!Μπέλλα!!άκουσα τον Έντουαρντ να φωνάζει μέσα στον ύπνο του.

-Μπέλλα!Μμμ..Μωρό μου!!Θα περάσει!!Έρχομαι!!και τότε άνοιξε τα μάτια του και ξύπνησε.

Κοιτούσε το χώρο γύρω του σαν χαμένος. Τα μάτια του γύρισαν όλο το δωμάτιο και καρφώθηκαν πάνω μου.

-Η Μπέλλα μου είπε…

-Ήρθε στον ύπνο σου; Τον ρώτησα και άρχισα να του χαϊδεύω το χέρι.

-Όχι όχι η Μπέλλα κάτι έπαθε πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ.

-Έντουαρντ ένα όνειρο ήταν αγοράκι μου και τον πήρα στην αγκαλιά μου να τον ηρεμίσω.

-Όχι η Μπέλλα με χρειάζεται πρέπει να φύγουμε

-Έντουαρντ σε 2 βδομάδες το πολύ βγαίνεις είσαι είδη πολύ καλύτερα απλά σου λείπει πολύ γι’ αυτό και το όνειρο.

-Θέλω να φύγω τώρα.

-Περίμενε ας πάρουμε πρώτα τη Λίτσα.
Δεν απαντούσε ...περίεργο..ξαναπροσπάθησα...πήρα στο σταθερό..λες να έγινε κάτι;

-Πάμε ο Έντουαρντ σηκώθηκε από το κρεβάτι και ζαλίστηκε...

-Σιγά σιγα.

Ο Έντουαρντ δεν έπρεπε να ξεχνάει ότι ήταν ακόμη άρρωστος και με την επήρεια των φαρμάκων τα πράγματα δυσκόλευαν την κίνηση του.

-Θα πας να ενημερώσεις το γιατρό; με ρώτησε αν και δεν ήμουν σίγουρη ότι ο Έντουαρντ έπρεπε να φύγει. Ίσως να είχε συμβεί κατί. Αν κάτι συνέβη στη Λίτσα ή στην Μπέλλα; Έσβησα αυτήν την σκέψη από το μυαλό μου. Μαρίνα ηρέμησε σε παρακαλώ! Η Λίτσα σε κάποιο κατάστημα ξεχάστηκε και θα τραβολογάει και την Μπέλλα μαζί. Και του Έντουαρντ απλά του λείπει η Μπέλλα. Και του το είπα να την πάρουμε μαζί μας αφού δεν μπορεί χωρίς την φροντίδα της… αλλά είναι ξεροκέφαλος, δεν ακούει.

Ενημέρωσα το γιατρό και εκείνος μου είπε πως είναι κρίμα να αφήσω τον Έντουαρντ. Του εξήγησα πως ήταν πολύ σοβαρή η κατάσταση και πως πέθανε η μητέρα του. Μακριά από εδώ αλλά κάπως έπρεπε να τον πείσω. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε ήταν το ψέμα. Όσο περνούσε η ώρα τόσο ανησυχούσα και εγώ όμως. Η Λίτσα δεν απαντούσε πουθενά.

Το εξιτήριο βρισκόταν στα χέρια και προχωρούσα προς το δωμάτιο.

-Α ρε Λίτσα γιατί δεν παίρνεις τηλέφωνο...

-Έντουαρντ; Έντουαρντ;

-Στο μπάνιο ακουσα να μου λέει.
Είδα όλα τα πράγματα να είναι μαζεμένα.Η Βαλίτσα ήταν επάνω στο κρεβατι με όλα τα ρούχα του μέσα.

-Εχεις πάρει τηλεφωνο για εισητήρια; άκουσα τον Έντουαρντ να φωνάζει.

-Ωχ το ξέχασα!
Πραγματικά δεν είχε περάσει καν απο το μυαλό.Είχα αναστατωθεί τόσο πολύ

-Παρέ τι περιμένεις;Μαρίνα;

Έντουαρντ Pov

Άκουσα την Μαρίνα να φωνάζει ένα "Γιατί;"

Η Μπέλλα!!!!!!!!!!

Μαρίνα Pov

-Έλα ρε Λίτσα

-Λιτσα;Λίτσα;

-Μαρίνα έλα σπίτι τώρα.

Και το τηλέφωνο έκλεισε...

Μαρίνα pov



-Γιατί;

Το τηλέφωνο είχε κλείσει. Κάτι συνέβαινε στην Μπέλλα. Η Λίτσα ήταν πολύ αναστατωμένη.

-Έντουαρντ;

-Τι συνέβη;

Και τώρα πως να στο πω; Ξέρεις με πήρε η Λίτσα τηλέφωνο ταραγμένη και μου είπε να πάμε στο Φορκς επείγον.

-Κοίτα με πήρε η Λίτσα

-Η Μπέλλα μου. Κάτι έπαθε ο κοριτσάκι μου.

-Δεν ξέρω.

-Πάμε.

Καλέσαμε ταξί φορτώσαμε τα πράγματα μας και με πολύ προσπάθεια βρήκαμε δύο εισιτήρια για Φόρκς. Σε όλη την πτήση δεν μιλούσε κανένας .Ο Έντουαρντ ήταν πολύ αναστατωμένος και εγώ δίπλα του προσπαθούσα να μην κάνω διάφορα πιθανά τραγικά σενάρια.

-Μαρίνα;

-Ναι. είπα ακόμα χαμένη στις σκέψεις μου

-Η κοπέλα ρωτάει αν θα το πάρει και έδειξε το ανέγγιχτο φαγητό μου που μας είχε φέρει η αεροσυνοδός.

-Ναι ναι είπα και κοίταξα ότι και εκείνος είχε πιει μόνο λίγο νερό.

-Να σε ρωτήσω κάτι;

-Τι είναι Έντουαρντ;

-Χθες το βράδυ…

Ωχ! Θυμόταν πως πήρα τηλέφωνο την Μπέλλα; Θα με σφάξει.

-Ονειρεύτηκα την Μπέλλα να μου μιλάει στο τηλέφωνο και να με κοιμίζει.

-Α καλό είναι αυτό.

-Ήταν πολύ ζωντανό το όνειρο πρώτη φορά τόσο ζωντανό. Συνήθως την βλέπω από μακριά χωρίς να μπορώ να την αγγίζω ή εκείνη να αγγίζει εμένα. Μαρίνα άμα έχει πάθει κάτι…

-Τίποτα δεν θα έχει πάθει

-Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου.

-Μην λες τέτοια.

*~*~*~*~*~*~*~*

Μόλις φτάσαμε πήγαμε σπίτι. Δεν είχε τίποτα αλλάξει. Αλλά από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ ήταν υπέροχα. Ένιωθα και πάλι σπίτι μου. Άνοιξα με τα κλειδιά μου αλλά κανένας δεν είχε κλειδώσει.

-Λίτσα; φώναξα εγώ.

-Μπέλλα; φώναξε ο Έντουαρντ.

Ψάξαμε σε όλο το σπίτι μέχρι που ο Έντουαρντ με φώναξε.

-Μαρίνα!

-Έλα της βρήκες;

-Κοίτα!

Ο ξενώνας είχε μετατραπεί σε παιδικό δωμάτιο. Κίτρινο κόκκινο λαχανί λευκό ήταν πανέμορφο. Η Λίτσα είχε κάνει εξαίσια δουλειά .Είχε ζωγραφίσει στους τοίχους νεράιδες και ξωτικά και είχε πολλά πολλά λούτρινα.

-Το ήξερες; με ρώτησε ο Έντουαρντ που είχε καταλάβει πως πλέον η Μπέλλα ήταν έγκυος.

Δεν μίλησα δεν μπορούσα να πω κάτι… Ήμουν σε δύσκολη θέση και οι λέξεις τόσο λίγες πάνω σε αυτό το θέμα.

-Γιατί; Γιατί δεν μου το πες; Άρχισε να κλαίει…

-Η Μπέλλα..η Μπέλλα δεν ήθελε να στο πούμε γιατί φοβόταν πως θα γύριζες πίσω για το παιδί και δεν θα συνέχιζες την θεραπεία.

Ακούσαμε κλειδιά στην πόρτα και γλύτωσα το κήρυγμα. Κατεβήκαμε τρέχοντας την σκάλα.

-Λίτσα;

-Παιδιά;

Η Λίτσα με πήρε στην αγκαλιά της και έκλαιγε χαιρέτησε και τον Έντουαρντ.

-Που είναι η Μπέλλα;

-Στο στο νοσοκομείο

-Και εσύ τι κάνεις εδώ;

-Ήρθα να πάρω τις πιτζάμες της.

-Τι έπαθε;

-Την χτύπησε αυτοκίνητο μας είπε και ο Έντουαρντ τρελάθηκε.

-Πάμε στο νοσοκομείο τώρα όσο για σένα σου είχα πει να την προσέχεις.

-Την πρόσεχα Εντουαρντ αλήθεια η Λίτσα έβαλε τα κλάματα μπροστά στον Έντουαρντ μετά από χρόνια αλλά μου ζήτησε να πάει μία βόλτα μόνη της επειδή είχε ήλιο.

-Δικαιολογίες… Είπε και έφυγε!

Στο δρόμο για το νοσοκομείο κανείς δεν μιλούσε. Φτάσαμε έξω απ΄ την πτέρυγα του χειρουργείου. Κάποια στιγμή ο γιατρός ήρθε να μας δει.

-Για την κα.Μέισεν;

-Εδώ είπαμε και οι τρεις

-Είστε η οικογένεια της;

-Ναι. Εγώ είμαι ο σύζυγος της και οι αδελφές μου είπε ο Ένουαρντ…

-κ.Μέισεν λυπάμαι πολύ. Προσπαθούμε να σώσουμε το παιδί.

-Η μητέρα;

-Έχει υποστεί εσωτερική αιμορραγία εκτεταμένη.

-Ευχαριστούμε πολύ.

-Λυπάμαι…

Ο Έντουαρντ έπεσε άδειος στον τοίχο.

-Μπέλλα!!ούρλιαξε και πήρε αγκαλιά τα γόνατα του.

Τρέξαμε και οι δύο κοντά του.

-Ηρέμησε αγόρι μου ηρέμησε του είπε η Λίτσα

-Η Μπέλα είναι δυνατή…

-Θα πάω και θα το σπάσω τα δόντια του ηλίθιου...είπε η Λίτσα.

-Ποιον;

-Αυτόν που την πάτησε...

-Πως έγινε;

-Σύμφωνα με του μάρτυρες η Μπέλλα πέρασε τον δρόμο απρόσεχτα ένας ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα.

-Σταμάτα δεν θέλω να ακούω είπε ο Έντουαρντ και άρχισε να πνίγεται.

-Πάω να σου φέρω λίγο νερό.

Δεν μπορούσα να πιστέψω τέτοιο πράγμα. Η Μπέλλα θα όχι δεν μπορούσε κανένας να το πιστέψει. Και ο Έντουαρντ; Ο Έντουαρντ θα πέθαινε χωρίς εκείνη.

Ενώ περνούσα στο διάδρομο με είδε ο γιατρός και σταμάτησε.

-Είστε αδελφή του συζύγου της κα.Μέισεν;

-Μάλιστα…

-Κοιτάξτε επειδή γνωρίζω την κατάσταση του κ.Μέισεν από τον δόκτωρ Κάλλεν καλύτερα να πάει σπίτι.

-Δεν καταλαβαίνω.

-Δεν υπάρχουν ελπίδες ούτε για την μητέρα ούτε για το παιδί.

Edward pov

Οι ελπίδες μηδαμινές… Και η κάρδια μου για πέταμα! Τα λόγια του γιατρού ότι της απέμενε λίγος χρόνος με χτύπησαν σαν κεραυνός και με πόνεσαν μέχρι τα βάθη της ψυχής μου… Μέχρι τα βάθη της καταραμένης ζωής μου. Λες και κάποιος με καταράστηκε να μην δω ποτέ ευτυχισμένο τέλος και η μια ατυχία να με χτυπά πίσω από την άλλη.

Έπεσα στα γόνατα, ακούμπησα το κεφάλι μου όσο πιο χαμηλά μπορούσα στο πάτωμα. Διπλώθηκα στα δυο για να αντέξω το πόνο… Και άρχισα να προσεύχομαι σε ένα θαύμα! Μοναξιά με πλημμύρισε και στα σώθηκα μου δεν υπήρχε ούτε λιγοστός αέρας… Το οξυγόνο μου λιγόστευε χωρίς αυτή… Για να ξανά ζωντανέψει η κάρδια μου και το σώμα μου αποζητά εκείνη. Όμως δεν είναι εδώ παλεύει στην μονάδα της εντατικής για την ζωή της και το μωρό μας που μεγαλώνει μέσα της. Το μωρό μας που ελπίζω να συνεχίσει να ζει μέσα από αυτή… ούτε το όνομα της μέσα στην σκέψη μου δεν μπορούσα να προφέρω.

Τελικά αποφάσισα να σηκωθώ στα πόδια μου. Σε τι θα την βοηθούσα αν λύγιζα τώρα, αν την παρατούσα θα με παρατούσε! Πρέπει να παλέψω μαζί της, πρέπει να την δω. Ακόμα δεν πέθανε ζει… Ποιος ο λόγος να την μοιρολογώ;

Άνοιξα το παράθυρο στο διάδρομο. Έβγαλα έξω το κεφάλι μου εισέπνευσα το καθαρό αέρα και ούρλιαξα το όνομα της με όση δύναμη μου απέμεινε. Μέχρι που η ηχώ χάθηκε… και η σιωπή απλώθηκε στο χώρο!

Κάθισα σε μια καρέκλα στον άδειο διάδρομο περιμένοντας όσο πιο υπομονετικά μπορούσα. Αλλά για ποια υπομονή μιλάμε; Πίσω από αυτή την παγωμένη αίθουσα βρισκόταν η γυναίκα που αγαπούσα πιο πολύ και από την ζωή μου. Αν ο θεός ήθελε να πάρει τον άγγελο μου κοντά του δεν θα το άντεχα… ‘’Πάρε έμενα, πάρε μένα. Πάρε μια ζωή αντί για δυο. Έχω την δύναμη να θυσιαστώ. Μπορώ να το κάνω…’’ ψιθύρισα και επανέλαβα μέσα στα βουβά βογκητά μου.

Η Λίτσα με παρατηρούσε πίσω από μια γωνία του τοίχου. Την έβλεπα να ανησυχεί για μένα όμως αυτή την στιγμή δεν ήθελα κανέναν κοντά μου. Όλο αυτό έπρεπε να το περάσω μονός μου, όχι να προσθετό επιπλέον βάρος στους άλλους που έκαναν τόσο για μένα. Σε καμία περίπτωση δεν έριχνα την ευθύνη στην Λίτσα… Ο μονός υπεύθυνος για ότι της συνέβη είμαι εγώ… Αν δεν την είχα αφήσει, αν την προστάτευα εγώ όπως όφειλα σαν σύζυγος της τίποτα δεν θα της συνέβαινε. Ήμουν εγωιστής έβαλα την υγεία μου πάνω από την δική της. Όλα λάθος… όμως το έκανα για μας για ένα καλύτερο μέλλον. Μέλλον… θα υπάρξει άραγε τελικά ή θα χαθούν όλα μεταξύ μας πριν καν ξεκινήσουν;

Τότε ήταν που άκουσα για πρώτη φορά την ελπίδα… Κλάμα μωρού εισχώρησε στα αυτιά μου. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου αλλά συνεχιζόταν η μικρή τσιρίδα… Το χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο μου μετά από ώρες αγωνιάς. Όμως πριν σκεφτώ και άλλες αισιόδοξες σκέψεις περίμενα μια νοσοκόμα για να σιγουρευτώ γι’ αυτό που άκουσα…

Μέχρι που μια ιδέα μπήκε στο μυαλό μου. Την στιγμή που βγήκε η νοσοκόμα να μου πει κάποια νέα σαν σίφωνας πέρασα από την πόρτα του χειρουργείου για να την δω. "Την χάνουμε, γρήγορα ηλεκτροσόκ’’ άκουσα το γιατρό να διατάζει την βοηθώ του.
Ενώ παράλληλα κάποια ενοχλητικά χεριά με τραβούσαν προς τα έξω και κάτι μου φώναζαν που αδυνατούσα να ακούσω. Μέσα στην θολούρα της κατάστασης, αυτό που μόλις άκουσα με σόκαρε και μου προκάλεσε σύγχυση και αποπροσανατολισμό… Το μόνο που της φώναζα συνεχεία ‘’ Μείνε μαζί μου Μπέλλα ,μην τα παρατάς μείνε’’ είχα την ψευδαίσθηση ότι με άκουγε…

Για μερικές ώρες ήμουν σαν φυτό η ηρεμιστική ένεση που μου έκαναν με αποβλάκωσε για τα καλά.

«Μήπως θέλετε να δείτε το μωρό σας;» μια ενοχλητική φωνή με έβγαλε από το λήθαργο. Μια γυναίκα με γαλάζια μάτια και κοντά ξανθά μαλλιά μου μιλούσε, φορούσε άσπρη πόδια σιχαινόμουν αυτό το μέρος όπου και να κοιτάξεις τα μάτια σου έβλεπαν ένα ψυχρό άσπρο πράγμα… Τα μάτια της πρόδιδαν συμπόνια ενώ είχε ακουμπήσει το χέρι της στον αριστερό μου ωμό ως ένδειξη υποστήριξης.

«Μωρό;» επανέλαβα χαμένος σαν να μην θυμόμουν κάτι σημαντικό.

«Κάναμε καισαρική στην γυναίκα σας. Γέννησε ένα πανέμορφο κοριτσάκι το έχουμε σε θερμοκοιτίδα γιατί είναι μόλις επτά μηνών»
Το μυαλό μου μόνο τότε λειτούργησε κανονικά…

«Είναι καλά το μωρό; Σίγουρα είναι υγιέστατο; Δεν μου κρύβεται κάτι;»

«Μην ανησυχείτε κύριε Καλεν όλα προς το παρόν είναι μια χαρά. Όμως θα χρειαστεί να μείνει αρκετό διάστημα μαζί μας γιατί όπως προείπα είναι μόνο επτά μηνών και χρειάζεται ιατρική υποστηρίξη για να δυναμώσει είναι σαν μινιατούρα»

Το μωράκι μας ήταν καλά… Όμως η Μπελλα; Θυμήθηκα τα τελευταία λόγια του γιατρού "την χάνουμε’’

«Θέλετε τελικά να το δείτε;» με ξαναρώτησε καθώς με έβλεπε να χάνω πάλι επαφή με τον κόσμο.

«Αργότερα.» Ήθελα να δω το μωρό μαζί με την Μπέλλα δεν ήθελα να είμαι μονός μου αυτή την σημαντική στιγμή.

«Η Μπέλλα;» ρώτησα με αγωνιά.
«Πως είναι η γυναίκα μου;» Όσο αργούσε μου απάντηση το άγχος μου μεγάλωνε και το αίσθημα ελπίδας που είχε φωλιάσει πριν μέσα μου με την γεννήση του μωρού τώρα χάνονταν.

«Δυστυχώς λυπάμαι. Η γυναίκα σας έπεσε σε κόμμα… Την κρατάμε με υποστήριξη στα μηχανήματα»
Τα αυτιά μου βούιζαν… μετά από τα τελειωτικά λόγια αυτής της γυναικάς… Για πρώτη φορά όμως κράτησα την ψυχραιμία μου. Θυμήθηκα τι είχα πει εξαρχής… Πρέπει να παλέψω γι’ αυτή!! Το μωρό μας δεν θα μείνει χωρίς μητέρα ούτε εγώ χωρίς εκείνη… Δεν το αντέχω.

«Θέλω να την δω» απαίτησα.

«κ. Καλεν αυτό δεν επίτρεπε»

«Έστω για λίγο σας παρακαλώ. Κάποιος τρόπος θα υπάρχει να με βάλετε μέσα. Θέλω να της μιλήσω…»

«Μα δεν μπορεί να σας ακούσει» αυτή δήλωση της με θύμωσε.

«Και που το ξέρεις εσύ; Εγώ ξέρω ότι θα με ακούσει.» το βλέμμα της μαλάκωσε και έδειξε κατανόηση.

«Πολύ καλά… Μόνο για πέντε λεπτά ,ούτε λεπτό παραπάνω»

Ένευσα το κεφάλι μου και την ακλούθησα. Μου έδωσε να φορέσω μια αποστειρωμένη φόρμα και με άφησε απέξω από μια πόρτα.

«Εδώ είναι… θα σας περιμένω έξω»

Αποφάσισα να μπω ήμουν τόσο κοντά. Δεν έπρεπε να δειλιάσω τώρα. Έβαλα το χέρι μου στην πόρτα και την άνοιξα. Η μυρωδιά των φαρμάκων υπερίσχυε στην ατμόσφαιρα… Σήκωσα το βλέμμα μου την είδα απέναντι μου ξαπλωμένη στο κρεβάτι με ένα σεντόνι να της σκεπάζει τα πόδια. Τα μαλλιά της ήταν ριγμένα χυτά γύρο από τα άσπρα σεντόνια ,το κόκκινο χρώμα είχε χαθεί από τα μαγούλα της και μαύροι κύκλοι είχαν σχηματιστεί κάτω από τα μάτια της και στο αριστερό μάγουλο της υπήρχε μια γρατζουνιά. Όμως ακόμη και τώρα ήταν όμορφη… στα μάτια μου!

Σκεφτόμουν ότι απλά κοιμάται… σαν την ωραία κοιμώμενη που όταν θα ερχόταν ο πρίγκιπας της θα ξυπνούσε…. Έξαλλου και στο παραμύθι η πριγκίπισσα έμεινε εκατό χρόνια σε λήθαργο. Όσο και η Μπελλα θα έμενε σε κόμμα εγώ θα την περίμενα… Θα γυρνούσε το ήξερα.

Περπάτησα κοντά της έκατσα σε μια πολυθρόνα που υπήρχε στα αριστερά της και της έπιασα διστακτικά το χέρι. Ένας ηλεκτρισμός με διαπέρασε… Μετά από τόσο καιρό που είχα να την δω η ιδία αντίδραση περίμενε ζωντανή επάνω μου.

«Ζωή μου ,ο Έντουαρντ είμαι. Ξέρω ότι με ακούς» ένα δάκρυ κύλησε από το πρόσωπο μου και κατέληξε πάνω στα δάχτυλα της.
«Συχώρεσε με που ήμουν μακριά τόσο καιρό και έχασα τόσο χρόνο μαζί σου» της έσφιξα περισσότερο το άψυχο χέρι της.

«Δώσε μου ένα σημάδι ζωής αγάπη μου, μου λείπεις. Γιατί να συμβεί αυτό σε εμάς; Δώσε μου μια ευκαιρία να επανορθώσω… Το μωρό είναι καλά ήθελα να το ξέρεις. Πρέπει να παλέψεις για μας, ξέρω ότι με ακούς. Βγες από το σκοτάδι που σε τυλίγει… Μην σταματήσεις να παλεύεις. Θα έρχομαι να σε βλέπω κάθε μέρα μέχρι να φύγουμε από εδώ μέσα αγκαλιασμένοι , σαν μια ευτυχισμένοι οικογένεια» χάιδεψα για τελευταία φορά το μάγουλο της γιατί ο χρόνος που μου έδωσε η νοσοκόμα τέλειωνε.

«Πρέπει να φύγω, δεν με αφήνουν να μείνω πολύ ώρα μαζί σου. Όμως θα επιστρέψω… Να ξέρεις πως σ’ αγαπώ άγγελε μου…» είπα και άφησα ένα μικρό φιλί στα απαλά της χείλη. Όμως δεν είδα καμία αντίδραση…

Έντουαρντ

Είχαν περάσει είδη πέντε μέρες και ακόμα τίποτα. Η Μπέλλα μου κοιμόταν. Αυτό προσπαθούσα να πω στον εαυτό μου. Θυμάμαι ότι την δεύτερη μέρα είχε κουνήσει λίγο το χεράκι της αλλά τίποτα άλλο. Δεν είχα φύγει από κοντά της καθόλου ήμουν συνέχεια κοντά της όσο μου επέτρεπαν τουλάχιστον.

Και τώρα καθόμουν μόνος μου στο δωμάτιο που μου έκαναν τις ηρεμιστικές ενέσεις. Τα κορίτσια μου έλεγαν πως παραληρούσα μερικές φορές όταν ήμουν μέσα και γι’ αυτό. Επίσης δεν έπρεπε να κουράζομαι λόγω της ασθένειας αλλά αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορεί! Η ζωή μου κινδυνεύει.

Η Λίτσα μαζί με την Μαρίνα μπήκαν μέσα.

"Έντουαρντ, πως είσαι;" με ρώτησε η Λίτσα. Η ίδια είχε τόσες τύψεις για την Μπέλλα ότι δεν την είχε προσέξει καλά. Είχα προσπαθήσει να της εξηγήσω ότι δεν έφταιγε εκείνη αλλά εγώ.

"Η Μπελλα; Η Μπέλλα πως είναι;" Απάντησα.

"Η κατάσταση παραμένει στάσιμη"

Αυτό σήμαινε πως ήταν κλινικά νεκρή και εγώ; Εγώ; Τι έπρεπε να κάνω; Να φύγω μαζί της; Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα Μπέλλα μου απλά δεν μπορώ...

Τις σκέψεις μου τις διέκοψε η Μαρίνα.

"Αισθάνεσαι καλά μπορείς να σηκωθείς να ταΐσεις το παιδί;"

Μόνος μου πλέον έδινα στην κόρη μου το γάλα το οποίο μας έδινε το νοσοκομείο. Την έπαιρνα αγκαλίτσα και της το έδινα. Μετά την ξαναέβαζαν στην θερμοκοιτίδα. Ήταν υγιέστατο μωράκι. Αν και πρόωρο ήταν ένα από τα πιο δυνατά.

"Ναι φυσικά"

Με βοήθησαν να σηκωθώ και να πάω να δω την κόρη μου. Ήταν μία γλύκα. Εντάξει πρέπει να παραδεχτώ ότι μου έμοιαζε τα χειλάκια της τα ματάκια της η μυτούλα της. Ήταν μία πριγκίπισσα.

Η νοσοκόμα μου την έδωσε προσεχτικά.

"Πριγκίπισσα μου" ψιθύρισα και άρχισα να της δίνω το γαλατάκι της. Ήθελα τόσο πολύ να ήταν και η Μπέλλα εδώ. Ναι θήλαζε το παιδί μας στην αγκαλιά της σε μία κουνιστή πολυθρόνα. Να την κοιμίζαμε και μετά να την έπαιρνα στην αγκαλιά μου , να με κοιτούσε με ευτυχισμένα μάτια. Η μικρή ήπιε το γάλα της και αποκοιμήθηκε. Της άφησα ένα φιλί και η νοσοκόμα μου την πήρε. Ήθελα τόσο πολύ να την κρατούσα λίγο ακόμη.

Είχαν περάσει γύρω στις τρεις ώρες που δεν είχα δει την Μπέλλα οπότε πήγα να την δω. Σήμερα τα μαγουλάκια της ήταν πιο κόκκινα. Μου θύμισαν το μωράκι μας. Κάθισα δίπλα της στο κρεβάτι και την παρατηρούσα.

"Καρδιά μου, πήγα σο μωράκι μας και το τάισα. Είναι μία πριγκίπισσα σαν και σένα. Ζωή μου, σε παρακαλώ μην με αφήσεις μόνο μου. Συγχώρεσε με που σε άφησα μόνη τόσο καιρό και γύρνα γύρνα σε μένα."

"κ.Κάλλεν έχετε άλλα πέντε λεπτά" με ενημέρωσαν και έκλεισαν την πόρτα.
Ήθελα τόσο πολύ να φιλήσω τα χείλη της. Έσκυψα αργά και την φίλησα.
Κούνησε το χέρι της αρκετά. Την κοίταξα και είδα τα μάτια της να με κοιτάνε.

"Μπέλλα μου"

Δάκρυα ευτυχίας είχα στα μάτια μου. Φίλησα στο χεράκι της.

"Έντουαρντ"

"Εδώ είμαι μωρό μου. Όλα είναι καλά ναι"

"Μην κλαις" μου ψιθύριζε.

"Δεν κλαίω μωρό μου...από την χαρά μου"

Έπιασε την κοιλιά της και τρόμαξε.

"Καλά είναι καρδιά μου. Σου έκαναν καισαρική. Πριν είχα πάει να δω το κοριτσάκι μας"

"Πως είναι; Σου μοιάζει;"

"Είναι πολύ δυνατό. Πονάς;"

"Ζαλίζομαι πολύ και το χέρι μου"

"Σε πονάει"

"Ναι πολύ"

"Ένα κάταγμα είναι μην μου στενοχωριέσαι"

"Έντουαρντ"

"Ναι μωρό μου;"

Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ήταν μαζί μου και πάλι μετά από τόσους μήνες μετά από πόσες μέρες αγωνίας μου μιλούσε είχε ανοιχτά τα μάτια της.

"Θα ξαναφύγεις;" με ρώτησε .

"Ποτέ, ποτέ" της απάντησα και την φίλησα.

Τα χείλη μας ενώθηκα στο πιο βαθύ φιλί που είχαμε ανταλλάξει ποτέ. Με τόσο αγάπη τρυφερότητα και πάθος.

"Θα πάω να φωνάξω το γιατρό"

"Μην αργήσεις"

"Καθόλου θα ενημερώσω τα κορίτσια να του το πούνε"

Έτσι και έγινε. Τα κορίτσια ενημέρωσαν το γιατρό και εκείνος ήρθε να την εξετάσει. Ήταν καλά και εκείνη. Την μετέφεραν σε κανονικό δωμάτιο και της έφεραν φαγητό.

"Μωρό μου, πεινάς;"

"Ναι πολύ"

'Άρχισα να την ταΐζω και να την κοιτάω στα μάτια με λατρεία.

Τις υπόλοιπες μέρες που μείναμε στο νοσοκομείο δεν την άφηνα λεπτό. Ήμασταν συνέχεια μαζί. Μου είχε εξιστορήσει πως είχε περάσει την εγκυμοσύνη της και εγώ το πόσο δύσκολα περνούσα μακριά της. Είχαμε υποσχεθεί ο ένας τον άλλο ότι δεν θα φεύγαμε μακριά ποτέ μόνοι μας αλλά πάντα μαζί.

Δεν έκανε να σηκώνεται πολύ από το κρεβάτι της και έπρεπε να ακολουθεί αγωγή. Μας επέτρεψαν όμως να πάμε σπίτι. Την βοήθησα να ντυθεί αφού το ένα της χέρι ήταν ακίνητο αλλά και εκείνη ακόμα πολύ αδύναμη. Ακόμα και τώρα όμως ήθελε να με φροντίσει.

"Τα πήρες τα φάρμακα σου; Έφαγες πρωινό; Χυμό πορτοκάλι ήπιες;" άρχισε να με ρωτάει.

"Ναι Μπέλλα μου. Με έχεις ρωτήσει πάνω από 10 φορές"

"Ε τι να κάνω; Όταν δεν στα δίνω εγώ έχω μία ανησυχία"

"Μπέλλα μου πρέπει να ξεκουραστείς"

"Δεν θέλω να φύγουμε μακριά από το μωρό μας"

"Μην μου στενοχωριέσαι σε παρακαλώ πολύ. Θα ερχόμαστε να το βλέπουμε κάθε μέρα"

"Εντάξει"

Φύγαμε για το σπίτι.

Η Λίτσα είχε φτιάξει το αυτοκίνητο της. Την κοιτούσαμε όλοι σαν χαζοί και δεν ήταν μόνο αυτό. Είχε πετάξει τα γάντια της.

"Τι με κοιτάτε έτσι δεν θα μπείτε;"

"Λίτσα τι συμβαίνει;"

"Σκέφτηκα πως τώρα έχουν όλα αλλάξει. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν μπορούμε όμως να το ξεπεράσουμε και να φτιάξουμε το μέλλον μας. Ε και αφού εσύ το ξεπέρασες λέω και εγώ να κάνω μία νέα αρχή."

Κοίταξα την Μαρίνα και μου έδωσε ένα χαμόγελο.

"Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν μπορούμε όμως να το ξεπεράσουμε" ξανασκέφτηκα τα λόγια της μέσα στο μυαλό μου. Χαμογέλασα και έβαλα την Μπέλλα στο αυτοκίνητο.

Γυρνούσαμε σπίτι. Όλα από εδώ και πέρα θα άλλαζαν..Θα ήταν όλα πιο φωτεινά

To κεφάλαιο αυτό το γράψαμε μαζί με το Λιτσάκι… Είναι το τελευταίο ελπίζουμε να το απολαύσετε και να σας αρέσει…

Έντουαρντ

Η ζωή μου ήταν γεμάτη ευτυχία. Όλοι είχαν επιστρέψει στην αρχική τους θέση. Βρισκόμουν σπίτι μου με την γυναίκα μου το παιδί μου και τις δύο "αδελφές" μου. Η Μπέλλα είχε αναρρώσει αν και έπρεπε να προσέχουμε σε κάποια θέματα και το παιδί μας είχε έρθει σπίτι του. Την πρώτη μέρα που ήρθε το έφερε η Λίτσα με την Μαρίνα γιατί η Μπέλλα μου δεν έπρεπε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Θυμάμαι πως το κοιτούσαμε όλοι σαν χαζοί κοιμόταν τόσο ήρεμα δίπλα στα μαμά του.

Η μαμά μου είχε πλέον αρραβωνιαστεί με τον γιατρό Κάρλαιλ ο οποίος μου συνέχιζε την θεραπεία σε μικρότερη δόση. Ήμουν πολύ καλύτερα , ένιωθα πως μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου και να φροντίσω την γυναίκα μου και το παιδί μου.

Τα κορίτσια είχαν βρει αγόρια , τα είχαμε γνωρίσει άλλωστε και από το γάμο. Φυσικά και δεν τους πολυσυμπαθούσα ούτε νομίζω και εκείνοι Λίτσα αποφάσισε να συνεχίσει τον αγώνα με τα αυτοκίνητα. Με πολύ καλή προετοιμασία από μέρους μου ήταν έτοιμη. Όμως τελευταία στιγμή εκεί που όλοι μαζί εγώ η Μπέλλα το μωρό και η Μαρίνα μαζί με τα τσιμπούρια ( τους φίλους τους) μου έστειλε μήνυμα να κατέβω κάτω και να πάω να την βρω μόνος μου.

Παραξενεύτηκα αλλά δεν μπορούσα να πω απολύτως τίποτα. Πήγα να την βρω και είδα μαζί της την μητέρα μου. Η Λίτσα ήταν έτοιμη με το κράνος της στην θέση του οδηγού. Αυτό όμως που έγινε δεν θα το περίμενα ποτέ στην ζωή μού. Το παλιό μου αμάξι δέσποζε μπροστά μου και με παρακαλούσε να το οδηγήσω. Το αγωνιστικό μου αμάξι...Όσο καιρό προετοίμαζα την Λίτσα είχαμε πάρει δύο καινούρια ελαφρώς μεταχειρισμένα αγωνιστικά. Ήθελα πολύ να τρέξω και εγώ αλλά φοβόμουν. Σκεφτόμουν μήπως προετοίμαζα για αυτούς τους αγώνες. Όταν όμως είδα την Λίτσα να βγάζει το κατάμαυρο κράνος της συνειδητοποίησα πως ήταν το δικό μου κράνος με την χαραγμένη γραμμή. Ήρθε κοντά μου , με αγκάλιασε και μου το φόρεσε. Έβγαλε τα ειδικά γάντια και μου τα πέρασε στα χέρια. Όχι δεν είναι δυνατόν σκέφτηκα...Έβγαλε την καρτέλα της η οποία έγραφε το όνομα μου. Τόσο καιρό δεν προετοίμαζα εγώ την Λίτσα αλλά η Λίτσα εμένα.

Μας ειδοποίησαν ότι έπρεπε να πάρουμε θέσεις εκκίνησης. Ήθελα τόσο πολύ να το κάνω αυτό. Η Λίτσα έτρεξε και βρέθηκε πολύ μακριά μου. Στις εξέδρες. Παρατήρησα την Μπέλλα να με κοιτάει με μάτια που έλαμπαν από χαρά. Πήρα θέση και ετοιμάστηκα. Όλα άρχιζαν. Θυμήθηκα τον Μαικ Νιούτουν που παραλίγο να μας ρίξει στο γκρεμό τότε."Ο Κάλλεν ότι και να γίνει πρώτος θα βγει" είχε πει. Κοίταξα δίπλα μου και τον είδα. Τρόμαξε και ακούστηκε η έναρξη έφυγα πρώτος οι στροφές μου ήταν αρκετά επικίνδυνες και ήξερα ότι η Μαρίνα θα είχε τρομάξει ενώ η Λίτσα θα το διασκέδαζε. Έκανα κάποια κόλπα και είδα πως θυμόμουν τα πάντα.

Βγήκα πρώτος....Πόσο καιρό πριν είχε συμβεί αυτό; Η Μπέλλα έτρεχε κατά πάνω μου. Την πήρα στην αγκαλιά μου και την φίλησα. Ακόμα θυμάμαι αυτό το φιλί. Το πιο γλυκό φιλί του κόσμου. Από τότε ξεκίνησα ξανά τους αγώνες και η Λίτσα ήταν η πιστή μου προπονήτρια.

«Τι σκέφτεσαι καλέ» με ρώτησε η Λίτσα ενώ έτρωγε κάτι πατατάκια.

«Την υγιεινή σου διατροφή» τράβηξα τα πατατάκια από τα χέρια της και τα πέταξα η Λίτσα δεν έφερε καμία αντίρρηση. Δεν ήταν του στυλ της όμως…

Ανέβηκα στην γυναίκα μου και το παιδί μου. Άνοιξα την πόρτα και είδα την απόλυτη ευτυχία να απλώνεται μπροστά μου.

Η Μπέλλα κρατούσε σχεδόν ευλαβικά το μωρό μας στην αγκαλιά της. Το είχε τυλίξει σε ένα σεντονάκι τα χέρια της είχαν σχηματίσει μια οβάλ αγκαλιά…. Το ένα της στήθος ξεπρόβαλε η κοιλία του μωρού ακουμπούσε πάνω σε αυτή της γυναικάς μου. Κρατούσε το στήθος της με τα τέσσερα δάχτυλα από κάτω και τον αντίχειρα από πάνω, κοντά στην θηλή.

Παρακολουθούσα εκστασιασμένος το θέαμα χωρίς να μυαλό, η φωνή είχα χαθεί. Όλα γύρω μου ήταν άδεια μόνο η κόρη μου και η Μπελλα απολάμβαναν την απολυτή προσοχή μου! Πόσο τυχερός ήμουν, τα είχα όλα… Ο άγγελος μου κέρδισε την μάχη με τον θάνατο προσφέροντας μου ξανά την ζωή. Και δίνοντας μου το πολυτιμότερο δώρο την κόρη μου… Κάθε φορά που επαναλάμβανα την λέξη κόρη μου ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζονταν στα χείλια μου.

Σπόιλερ:

Μουρμούρισε σαν μικρό γατάκι και με φίλησε. Την είδα που έκλεισε τα ματάκια της. Τελευταία κοιμόταν αρκετά. Κουραζόταν πολύ με το μωρό μας αν και τις τελευταίες δύο εβδομάδες είχε γίνει πολύ χειρότερη κατάσταση. Προσπαθούσα να την βοηθάω όσο το δυνατόν περισσότερο εκείνη πάλι ήταν ανένδοτη ήθελε να περιποιείται και το μωρό και εμένα χωρίς καμία βοήθεια.

"Έντουαρντ" σιγομουρμούρησε

"Ναι αγάπη μου. Εδω είμαι"

"Θα μου φέρεις λίγο νερό;"

"Ναι μωρό μου φυσικά"

Σηκώθηκα από το κρεβάτι έβαλα την φόρμα μου και κατέβηκα για νερό. Τα κορίτσια έλειπαν αυτό δεν ήταν και τόσο καλό. Ήθελα να προσέξουν για λίγο το μωρό μας ώστε να μείνω ακόμη λίγο με την Μπέλλα στο κρεβάτι.

Άνοιξα το ψυγείο και είδα πάνω στο μπουκάλι ένα κίτρινο χαρτακι.

"Μην μας ψάχνεις .Πήγαμε στο σουπερ μάρκετ. Η Μπέλα τρώει συνέχεια όλες τις προμήθιες. Δεν θα αργήσουμε. Θα προσέξουμε εμείς την Ρένεσμι"
Τα κορίτσια ήταν ένα στήριγμα όπως και να το κάνουμε… Έβγαλα ένα ποτήρι από το ντουλάπι και έπειτα το γέμισα μέχρι πάνω νερό. Σκέφτηκα να πάρω μαζί μου και μερικά κουλουράκια. Πριν μπω κοίταξα μέσα από την μισάνοιχτη πόρτα. Η Μπέλα είχε τοποθετήσει το χέρι πάνω στην κοιλία της και την χάιδευε απαλά με κυκλικές κινήσεις. Χαμογέλασα ασυναίσθητα όταν θυμήθηκα ότι σε αυτή την λεία και επίπεδη κοιλία πριν μήνες κατοικούσε η κόρη μας. Έσπρωξα για λίγο την πόρτα με το πόδι μου, σταμάτησε αυτόματα τις κινήσεις της σαν να την έπιασα να κάνει αταξία ή σαν να ήθελε να μου κρατήσει κάτι κρυφό! Άπλωσε το χέρι της να πάρει το ποτήρι… ενώ τα μάτια της έπεσαν επάνω στα κουλουράκια.
«Μμμμμ κουλουράκια βουτύρου… Μωρό μου είσαι μέσα στο μυαλό μου. Κάτι γλυκό είναι ότι πρέπει…» σούφρωσε τα χειλάκια της με ναζί.
«Μπέλα τρως πολύ τώρα τελευταία, τα κορίτσια παραπονιούνται. Που τις χάνεις που τις βρίσκεις στο σουπερμάρκετ είναι»
«Δεν φταίω εγώ Έντουαρντ εξαντλούμε πολύ» είπε με υπονοούμενο. «Άσε που ταΐζω το μωρό μας και πρέπει να πάρω δυνάμεις» χρησιμοποίησε ως επιχείρημα. Δεν είχε και άδικο εδώ που τα λέμε.

«Τότε να σε αφήσω να τα απόλαυσης με την ησυχία σου» είπα.
Έκατσα διπλά της στο κρεβάτι παρακολουθώντας την να τα απολαμβάνει με τόσο όρεξη. Χάιδεψα απαλά μερικές καστανές μπούκλες από τα μαλλιά της… την κοιτούσα σαν υπνωτισμένος αν ήταν δυνατόν θα ορκιζόμουν ότι είχε ομορφύνει κι άλλο και τα μάτια της έλαμπαν από χαρά.

«Αγάπη μου μήπως να πάμε να δούμε την μπεμπούλα μας;» μου ήρθε αυτό χαϊδευτικό στο μυαλό.

«Πως την είπες;» χαμογέλασε.

«Μπεμπούλα. Μου ήρθε ξαφνικά. Δεν σου αρέσει;» έσμιξα τα φρύδια μου.

«Όχι αγάπη μου αρέσει. Το βρίσκω χαριτωμένο» είπε απολογητικά.
Σηκώθηκε απότομα από τα κρεβάτι… τα πόδια της όμως ήταν ασταθή. Πετάχτηκα κατευθείαν επάνω συγκρατώντας την επάνω μου.

«Αγάπη μου είσαι καλά;» ρώτησα ανήσυχος.

«Μάλλον ποτέ δεν θα μπορέσω να περπατήσω σωστά χωρίς να σκοντάφτω» αστειεύτηκε.

«Σκοτείνιασαν όλα γύρο μου Έντουαρντ» είπε πιάνοντας ακόμη το μέτωπο της.

«Ηρέμισε καρδούλα μου, μάλλον σηκώθηκες απότομα»

«Μάλλον…» ανασήκωσε τους ώμους.

«Πάμε τώρα να δούμε την μπεμπούλα;» χρησιμοποίησε την δική μου λέξη.

«Πρέπει να εφεύρεις κάτι δικό σου ξέρεις. Μου κλέβεις τις ιδέες…» την πείραξα.

Χαζογελάσαμε λίγο και την φίλησα. Μου ανταποκρίθηκε με τόσο πάθος και αγάπη .Ένιωθα ότι αν συνέχιζε θα παρασυρόμασταν.
Πήγα να απομακρυνθώ αλλά με κράτησε κοντά της.

«Πάλι» κλαψούρισε ναζιάρικα στην αγκαλιά μου.

«Μπέλλα» προσπάθησα να συγκρατηθώ. Από λεπτό σε λεπτό θα ερχόντουσαν τα κορίτσια και είδη είχαμε αφήσει την μπεμπούλα μας μόνη της. Αλλά η Μπέλλα μου το έκανε τόσο δύσκολο. Με αγκάλιαζε και με χάιδευε ενώ φορούσε μόνο μία ρομπίτσα που δεν έφτανε ούτε μέχρι το γόνατο με βαθύ ντεκολτέ.

«Σε θέλω μωρό μου» γκρίνιαξε και πάλι και την φίλησα. Δεν άντεξα όταν μου τα έλεγε αυτά με τρέλαινε. Την έριξα πάνω στο κρεβάτι αλλά την ένιωσα να ζαλίζεται και να κλείνει τα μάτια της ενώ γύρισε από την άλλη.

«Αγάπη μου;» την φίλησα απαλά στον ώμο της. Ανησύχησα λίγο. «Τι έγινε; Πονάς;»

«Όχι όχι εντάξει. Δεν ξέρω δεν αισθάνθηκα πολύ καλά»

«Έλα να ξαπλώσεις λίγο» την αγκάλιασα και την τοποθέτησα στο κρεβάτι με το κεφαλάκι της στα μαξιλάρια.

«Έντουαρντ» της έδωσα ένα φιλί στο προσκέφαλο της.

«Θέλεις να φέρω την μπεμπούλα μας να μείνουμε μαζί και οι τρεις αγκαλιά;» την ρώτησα.

Είδα τα ματάκια να λάμπουν από ευτυχία.

«Έρχομαι»

Το μωρό μας στην κούνια του με τα ματάκια του ανοιχτά, κουνούσε τα χεράκια του και μου χαμογελούσε.

«Τι κάνει η μπεμπούλα μου;» την πήρα στην αγκαλιά μου και την πήγα στην Μπέλλα μου.

«Πάμε να δούμε τι μαμά;» της μιλούσα λες και με καταλάβαινε είχα γίνω μεγάλος χαζομπαμπάς.

Η Μπέλλα την πήρε στην αγκαλιά της και το μωράκι μας έκλεισε τα ματάκια του. Ήταν αλήθεια. Οι γυναίκες της ζωής μου μου είχαν κλέψει την καρδιά.

"Αι μωρή"
Αυτό ήρθε να μου ταράξει την γαλήνη της οικογενειακής μου ευτυχίας .Λίτσα! Ποια άλλη θα μιλούσε έτσι; Άκουσα βήματα στην σκάλα. Ωραία ανεβαίνουν. Φτου! Θα με πρήξει πάλι η Λίτσα!

«Σταμάτα να γκρινιάζεις αφού μ΄ αγαπάς" την άκουσα να μιλάει στην σκάλα. Αμάν πια! Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα χωρίς να το καταλάβουν;

Ξάπλωσα δίπλα στα κορίτσια μου και η Μπέλλα μου έβαλε το κεφαλάκι της στο στέρνο μου. Την πήρα στην αγκαλιά μου και κοιτούσαμε το μικρό μας ανθρωπάκι.

«Σε ευχαριστώ αγάπη μου»

«Εγώ σε ευχαριστώ» την φίλησα απαλά και άνοιξε η πόρτα.

«Και σου είπα να χτυπήσουμε» είπε η Μαρίνα.

«Σας βλέπει το παιδί» η Λίτσα μας επέπληξε.

«Μπέλλα είσαι χλωμή» διαπίστωσε η Μαρίνα.

«Είμαι λίγο κουρασμένη και ζαλίστηκα λίγο πριν»

Η Λίτσα με κοίταξε κάπως περίεργα.

«Μπέλλα ζαλίζεσαι είσαι πολύ κουρασμένη τρως πολύ. Μήπως;»

«Δεν νομίζω»

«Τι λέτε;» ρώτησα αν και κάπου πήγαινε το μυαλό μου. Μακάρι μακάρι να ήταν και πάλι έγκυος. Αυτή την φορά θα την φροντίζω εγώ. Θα το ζούσαμε μαζί δεν θα ταλαιπωριόταν καθόλου.

«Λέμε ότι μπορεί να είναι έγκυος» με διαβεβαίωσε το Μαρινάκι μου.

«Αγάπη μου;» κοίταξα την Μπέλλα στα μάτια.

Με κοίταξε όμως με ένα βλέμμα κουταβίσιο. «Δεν ξέρω.»

«Θέλεις όμως;» ρώτησα γιατί φοβόμουν μήπως ακόμα δεν ήταν έτοιμη για ακόμα ένα μωρό.

«Ναι. Άμα είσαι δίπλα μου ναι» την φίλησα απαλά.

«Εμμμ...Πως θα το μάθουμε αυτό;»

«Με τεστ»

«Και που τα πουλάνε αυτά;»

«Στο χασάπικο»

«Λίτσα μην κοροϊδεύεις συνέχεια» η Μαρίνα την μάλωσε.

«Στο φαρμακείο» με διαφώτισε.

«Αγάπη μου θες να πάω να πάρω ένα;» ρώτησα την Μπέλλα.

«Άμα πας εσύ θα μας κρεμάσουν κουδούνια»

«Λίτσα"» φωνάξαμε όλοι μαζί.

«Ρεμπέκα το καλλιτεχνικό μου»

"Να σου πω Ρεμπέκα πήγαινε να πάρεις"της είπε η Μαρίνα

«Πάλι εγώ;» Την άρπαξε από το χέρι «Έλα για παρέα»

Χαζογέλασα και κοίταξα την Μπέλλα που είχε αποκοιμηθεί είδη στην αγκαλιά μου μαζί με το μωρό μας. Δεν μπορούσε να συγκριθεί η ευτυχία μας με τίποτα άλλο.

«Σ’ αγαπάω» ψιθύρισα και τις σκέπασα.

Τέλος....

Περιμένουμε τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1135p390-topic