Castaways-Oι ναυαγοί

Σκοτάδι. Πυκνό σκοτάδι. Δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου, δεν μπορούσα να σκεφτώ. Μια ακατανίκητη έλξη με τραβούσε πίσω στο χάος της ανυπαρξίας, κι όμως, ήξερα ότι έπρεπε να ξυπνήσω. Το σώμα μου ήταν ανήμπορο, ένα άχρηστο εργαλείο που δεν υπάκουε στις εντολές μου. Οι αισθήσεις μου στομωμένες, φιμωμένες. Τι μου είχε συμβεί; Δε θυμόμουν τίποτα. Πού βρισκόμουν;

Έκανα μια ηράκλεια προσπάθεια να αποκτήσω πρόσβαση στον πραγματικό κόσμο. Η ακοή μου επέστρεψε πρώτη, αργά. Κάπου μακριά αντήχησε το κρώξιμο ενός πουλιού, ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε, καθώς το μυαλό μου πλημμύριζαν κι άλλοι ήχοι, ακαθόριστοι, μονότονοι, επαναλαμβανόμενοι. Κοντινοί. Ξάφνου, δέχτηκα ένα καταιγισμό από ερεθίσματα, λες και κάποιος με τραβούσε βίαια από τα σκοτεινά βάθη όπου αιωρούμουν αναίσθητη, στην επιφάνεια. Πόνος με κατέκλυσε, πόνος που γινόταν ακόμη δυνατότερος με κάθε ανάσα. Τα πνευμόνια μου αγωνιούσαν να αναπνεύσουν, η καρδιά μου παραπατούσε σε κάθε χτύπο. Άκουσα τον εαυτό μου να ασθμαίνει δυνατά, και άρχισα να βήχω.

Ο πόνος έγινε χειρότερος: τώρα που η αντίληψη του σώματός μου είχε γίνει πιο συγκεκριμένη, μπορούσα να αισθανθώ κάθε μυ μου να υποφέρει, να ανεπαρκεί στην παραμικρή προσπάθεια. Εγκατέλειψα αποκαμωμένη το επιχείρημα να μετακινηθώ, έστω κι ένα εκατοστό, και προσπάθησα να συγκεντρωθώ. Το στόμα μου ήταν ξερό, και πικρό. Το πρόσωπό μου το ένιωθα κι αυτό στεγνό, το δέρμα με τραβούσε. Ο μονότονος ήχος που γέμιζε τη σιωπή έμοιαζε γνωστός. Κύματα. Θάλασσα. Ο ήρεμος παφλασμός του νερού σε μια ακρογιαλιά. Σε μια ακρογιαλιά. Μια αναπάντεχη σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. αναπάντεχη, αλλά πέρα για πέρα αληθινή. Ήμουν ζωντανή. Είχα σωθεί.

Όταν ξύπνησα ξανά, ο ήλιος ήταν ψηλά στον ουρανό. Αυτή τη φορά, τα βλέφαρά μου άνοιξαν χωρίς καμιά προσπάθεια. Εκτυφλωτικό φως παντού. Που βρισκόμουν; Αυτή ήταν μια ερώτηση που έμελλε να με απασχολήσει πολύ στη συνέχεια. Όταν τα μάτια μου συνήθι-σαν το φως, μπόρεσα να διακρίνω την κάτασπρη άμμο, πάνω στην οποία βρισκόμουν ξαπλωμένη. Ήμουν βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο, και κάπου, κάπου, είχα χτυπήσει, αλλά ακόμη δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τον κάθε πόνο που ένιωθα. Στην πραγματικότητα, πονούσα παντού.

Πήρα μερικές ανάσες, και προσπάθησα να σηκώσω λίγο το κεφάλι μου. Λίγα μέτρα πιο πέρα, η σωσίβια λέμβος παράδερνε στο χείλος της ακρογιαλιάς. Ο ήλιος έλαμπε καυτός, και ένα ζωηρό βούισμα, ένα άναρχο τερέτισμα ερχόταν από τα κοντινά δέντρα. Κι όμως υπήρχε ησυχία. Μόνο οι ήχοι της φύσης: ο αέρας, η θάλασσα, τα δέντρα, τα πουλιά. Και τίποτα άλλο.

Πανικοβλήθηκα, κι ο πανικός μου έδωσε κουράγιο και κίνητρο να ξεχάσω την ανημπόρια μου. Ανακάθισα, και κοίταξα γύρω μου με παράλογη προσμονή. Ήμουν μόνη; Όχι, δεν ήταν σωστό αυτό. Με φόβιζε, αλλά όχι για μένα. Ήξερα ότι δεν ήμουν μόνη. Δεν έπρεπε να είμαι. Προσπάθησα να σηκωθώ, αλλά η κόπωση με έκανε να πέσω ξανά κάτω, στα γόνατα. Μούγκρισα από αγανάκτηση, από ανυπομονησία, και τότε, καθώς σήκωσα τα μάτια μου πάλι, το είδα.

Ένα χέρι ξεπρόβαλλε πίσω από τη σωσίβια λέμβο, ακίνητο. Το μυαλό μου έπαψε να λειτουργεί. Καμιά σκέψη δεν έκανα, μόνο μπουσούλησα βιαστικά μέχρι εκεί, πέφτοντας κάτω κάθε τόσο.

Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα, αναίσθητος. Ήταν ζωντανός; Ήθελα να φωνάξω, να ουρλιάξω, να τον κάνω να ξυπνήσει. Το άλλο χέρι του ήταν μες στο αίμα, οι σάρκες ρημαγμένες μέχρι τον αγκώνα. Ήταν χλωμός, κίτρινος σχεδόν.

Τον ταρακούνησα απαλά, αλλά εκείνος δεν αντέδρασε.

«Ξύπνα. Ξύπνα, σε παρακαλώ.»

Τον τράνταξα, πιο δυνατά αυτή τη φορά.

«Ξύπνα. Σε παρακαλώ.»

Έβαλα το αυτί μου στο στήθος του, αλλά ήταν αδύνατον να ξεχωρίσω τους χτύπους της καρδιάς του.

«Όχι.» Η φωνή μου δεν έμοιαζε δική μου πια. «Όχι, δε θα μου πεθάνεις. Δε θα τολμήσεις.»

Λες κι άκουσε την απειλή μου, βόγκηξε σιγανά.

Για μια μόνο στιγμή, πίστεψα ότι θα συνερχόταν, αλλά αμέσως, βυ-θίστηκε ξανά σε λήθαργο. Αλλά ήταν ζωντανός. Κι αυτό ήταν που μετρούσε. Ήταν ζωντανός.

Τι να κάνω; Τι να κάνω;

Έπρεπε να τον μετακινήσω από εκεί. Να τον πάω στη σκιά. Να τον σηκώσω; Δεν υπήρχε τέτοιο θέμα. Μόνο να τον σύρω μπορούσα. Ήλπιζα ότι μπορούσα, μάλλον. Αλλά έπρεπε.
Ήταν εντελώς αναίσθητος. Δε μπορούσε να με βοηθήσει. Τον έπιασα από τις μασχάλες και προσπάθησα να τον μετακινήσω. Αχ, Θεέ μου, ήταν τόσο βαρύς. Ωστόσο, το σώμα του προχώρησε μερικά εκατοστά προς την κατεύθυνση που τον τραβούσα. Έριξα μια ματιά στο πρόσωπό του, αλλά ήταν ανέκφραστο. Ωραία. Ήταν τελείως αναίσθητος. Έτσι τουλάχιστον δε θα καταλάβαινε τη διαδικασία του συρσίματος, που σίγουρα θα ήταν επώδυνη.

Βήμα βήμα, μετά από αρκετή ώρα, κατάφερα να τον φέρω κάτω από τη σκιά των δέντρων, εκεί που καθώς φαινόταν ήταν η απαρχή ενός δάσους. Φοίνικες. Πολλοί φοίνικες. Θα το σκεφτόμουν αργότερα αυτό. Τώρα έπρεπε να τον φροντίσω.

Με τι, όμως; Κοίταξα τα ρούχα μου, βρεγμένα και βρώμικα, όπως και τα δικά του. Έπρεπε να βρω νερό. Αμέσως.

Πήγα πίσω στη σωσίβια λέμβο και την τράβηξα έξω. Ώρες ήταν τώρα να μου την παρασύρει το ρεύμα πάλι στα βαθιά. Κοίταξα μέσα με ελπίδα ότι μπορεί και να είχε σωθεί και το σακίδιο μου μαζί μας.

Κι ευτυχώς, ήταν εκεί. Η παράνοιά μου μας είχε βγει σε καλό.

Το πήρα στα τρεμάμενα χέρια μου, και νερά έσταζαν από παντού. Όμως ήξερα ότι δεν υπήρχε λόγος να ανησυχήσω. Ή έστω, ήξερα ότι είχα λάβει κάποια μέτρα, για να προφυλάξω το πολύτιμο περιεχόμενό του, ώστε να μη χρειαστεί να ανησυχήσω. Σύντομα θα έβλεπα αν είχα δίκιο.

Οι κινήσεις μου ήταν μηχανικές, ρομποτικές. Αλλά έπρεπε να βάλω μια σειρά, να ξέρω τι να κάνω. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ψύχραιμα. Εκατομμύρια σκέψεις με βομβάρδιζαν, χιλιάδες ανάγκες που έπρεπε να καλύψω, χιλιάδες ιδέες που απαιτούσαν αναγνώριση. Τις αγνόησα όλες. Εκείνος ήταν η προτεραιότητά μου.

Γύρισα κοντά του με βιαστικά βήματα και κάθισα δίπλα του. Άνοιξα το σακίδιο ανυπόμονα, και τράβηξα από μέσα τον ερμητικά κλεισμένον σε νάιλον σακούλες θησαυρό μου. Ευτυχώς. Σκάλισα λίγο περισσότερο, και ψάρεψα ένα μισόλιτρο μπουκάλι νερό. Το νερό μου της πρώτης ανάγκης. Σιχτίρισα την κακή τύχη που με έριξε στην ανάγκη του και μετά βάλθηκα να λύσω ένα άλλο δίλημμα: να πλύνω τις πληγές του πρώτα, ή να του δώσω να πιει; Επιχειρήματα υπέρ της πρώτης ιδέας: έπρεπε να καθαρίσω τα τραύματα αλλιώς η πιθανότητα μόλυνσης ήταν εξαιρετικά μεγάλη. Επιχειρήματα υπέρ της δεύτερης ιδέας: μήπως πέθαινε από αφυδάτωση πριν προλάβει να πάθει μόλυνση; Ωραία. Διάλεξε και πάρε.

Άνοιξα το μπουκάλι με σιγανές, προσεκτικές κινήσεις και το έσταξα λίγες σταγόνες στα σκασμένα χείλη του. Εκείνος δεν κινήθηκε, και φοβήθηκα να του δώσω περισσότερο, μήπως πνιγεί. Θα του ξαναέδινα αργότερα

Ένιωθα κι εγώ τη δίψα να μου συρρικνώνει κάθε κύτταρο, και στη θέα του νερού ένιωσα λες και στράγγιζα από κάθε τι υγρό. Αλλά δεν είχε σημασία. Θα έβρισκα άλλο νερό για μένα. Θα έβρισκα τρόπο.

Έβρεξα το χέρι μου και έπλυνα ελαφρά το πρόσωπό του. Ύστερα, έριξα μια μικρή ποσότητα στον πήχη του που έμοιαζε να έχει βγει από τη μηχανή του κιμά. Παραδόξως, όμως, δεν αιμορραγούσε και αυτό ήταν, προφανώς, καλό. Το μανίκι του κρεμόταν, ένα ματωμένο κουρέλι.

Αισθάνθηκα χαρά που το σακίδιο μου ήταν εκεί, αλώβητο από τις ταλαιπωρίες. Ένα μαχαίρι, ένα ψαλίδι, κάτι…ψαλίδι, μάλιστα. Ψαλίδι ακριβώς, όχι, ελβετικός σουγιάς, ναι. Άνοιξα το λιλιπούτειο ψαλιδάκι και έκοψα με προσοχή το ύφασμα που περίσσευε από το μανίκι του δεξιού του χεριού. Πήρα το χέρι του με ήπιες κινήσεις στα δικά μου και το περιεργάστηκα σχολαστικά. Δεν έμοιαζε με δάγκωμα. Άρα, ήταν ένα απλό - τρόπος του λέγειν απλό- χτύπημα σε κάτι αιχμηρό.

Άδειασα το σακίδιο δίπλα μου και μέσα στο βρεγμένο συρφετό από νάιλον σακουλάκια, ανακάλυψα ότι χρειαζόμουν για να περιποιηθώ πρόχειρα το τραύμα. Γάζες δεν είχα πάρει, αλλά δεν πτοήθηκα. Αφού έβαλα ό,τι τοπικό αντισηπτικό είχα μαζί μου, έκοψα ένα καθαρό κομμάτι από το πουκάμισό του και το πότισα με μπεταντίν. Μ’ αυτό έδεσα όσο καλύτερα μπορούσα την πληγή κι ευχήθηκα οι στοιχειώδεις μου φροντίδες να επαρκούσαν.

Εκείνος, όλη αυτή την ώρα που δούλευα πάνω στο χέρι του, δεν εί-χε βγάλει κιχ. Το μόνο που άκουγα ήταν η ακανόνιστη αναπνοή του και έπαιρνα κουράγιο. Δεν έπρεπε να το βάλω κάτω. Έπρεπε να κάνω ό,τι μπορώ.

Τον τοποθέτησα σε ένα σημείο που μου φάνηκε αναπαυτικό, εκεί όπου η σκιά ήταν πιο πυκνή και κάθισα στη βάση του απέναντι δέντρου. Η κούραση ξαναγύρισε, απρόσκλητη. Οι ώμοι μου έγειραν κάτω από το βάρος της.

Προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου τις προηγούμενες ώρες. Πώς βρεθήκαμε εδώ;

Θυμήθηκα το πολυτελές κρουαζιερόπλοιο που βούλιαζε αβοήθητο στη θολή, θυμωμένη θάλασσα. Θυμήθηκα τον πανικό, το φόβο, την απόγνωση παντού γύρω μου. Άνθρωποι ούρλιαζαν αβοήθητοι, χάνονταν κάτω από τα λυσσαλέα κύματα, και εγώ ήμουν γαντζωμένη στη σωσίβια λέμβο, ενώ το νερό απειλούσε να με ρουφήξει. Δε θα τα καταφέρω, σκεφτόμουν. Από το νου μου περνούσε η περιττή σκέψη ότι δεν ήθελα να πεθάνω από πνιγμό, ή να γίνω μεζεδάκι για τους καρχαρίες. Σχεδόν ζήλευα τους άλλους που κάτι τους χτύπησε αφήνοντάς τους στον τόπο, έγκαιρα. Αέρας, αέρας που σφύριζε ανατριχιαστικά μαστίγωνε το πρόσωπό μου. Θα πεθάνω.

Είδα με βουβή έκπληξη το τεράστιο κύμα που ερχόταν καταπάνω μου. Θα ‘θελα να κάνω την προσευχή μου, αλλά δεν υπήρχε χρόνος για κάτι τέτοιο. Η ατσάλινη μάζα νερού έπεσε πάνω μου ασυγκράτητη, και η τελευταία μου ανάμνηση ήταν ότι τα χέρια μου άφησαν τη λέμβο και παρασύρθηκα. Πώς λοιπόν είμαι τώρα εδώ; Ζωντανή;

Του έριξα μια ματιά, γεμάτη περιέργεια. Αυτός με είχε τραβήξει πάνω στη βάρκα; Χαζή ερώτηση. Προφανώς. Δεν έβλεπα κανέναν άλλον να βρίσκεται μαζί μας. Γέλασα άκεφα. Με είχε σώσει; Πόσο αστείο μπορούσε να μου έχει φανεί σε άλλες συνθήκες. Σε μια άλλη ζωή, σε μια άλλη περίπτωση, θα ορκιζόμουν ότι αν ποτέ βρισκόμασταν σε παρόμοια κατάσταση, θα με είχε αφήσει να πεθάνω. Κι όμως. Ήμουν εκεί, γιατί με έσωσε. Εμένα, μέσα σε εκατοντάδες άλλους.

Προτίμησα να αφήσω αυτές τις σκέψεις πίσω μου για λίγο. Υπήρχαν τόσα πολλά άλλα πράγματα, επείγοντα και σημαντικά, να σκεφτώ. Το πού είμαστε ήταν μια ερώτηση βασική. Ίσως να είχα δει πολλές ταινίες με ναυαγούς, αλλά είχα την πεποίθηση ότι βρισκόμασταν σε νησί. Το πλοίο απείχε πολύ από τη στεριά, μέρες ολόκληρες ταξιδεύαμε. Δεν πίστευα ότι με αυτή τη μικρή, φουσκωτή σωσίβια λέμβο θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε έναν ολόκληρο ωκεανό. Μάλλον βρήκαμε κάποιο μικρό νησάκι. Ήταν άραγε ακατοίκητο; Κοίταξα γύρω μου αλλά κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας δεν κατάφερα να διακρίνω. Μόνο το δάσος πίσω μου. Αναρρίγησα. Άραγε, τι είδους ζώα να φιλοξενούσε; Αν, υποθετικά πάντα, ήταν ένα μικρό νησάκι, λογικά δε θα μπορεί να είχε τίποτα μεγάλα σαρκοφάγα. Άντε, το πολύ πολύ, κανένα αγριοκάτσικο.

Ή έστω, έτσι ήξερα να συμβαίνει σε άλλα μικρά νησάκια. Κι αν υπήρχε κάτι, παρ’ όλα αυτά; Φίδια, ας πούμε; Δεν μπορεί, φίδια θα υπήρχαν. Αν ο αναπτήρας μου ήταν ακόμη εντάξει ή τα σπίρτα μου στεγνά, θα άναβα φωτιά. Θα αρκούσε όμως για να κρατήσει μακριά τις ανεπιθύμητες παρέες;

Ατένισα με ελπίδα το πέλαγος απέναντί μου, μα ο γαλάζιος ορίζοντας συνέχιζε απέραντος χωρίς καμιά διακοπή. Άραγε πόσο μακριά ήμασταν από το σημείο που έγινε το ατύχημα; Θα μας αναζητούσαν; Δεν ήθελα να σκεφτώ ότι κανείς δε θα μας έψαχνε. Μέσα μου, το ένστικτο της επιβίωσης απαιτούσε να βρεθούμε. Θα μας ψάξουν. Δεν μπορεί να είμαστε τόσο μακριά. Θα μας βρουν.

Θα έπρεπε να κάνω κάτι. Μια φωτιά…άραγε θα έβλεπαν τον καπνό;

Νερό. Έπρεπε να βρω πόσιμο νερό. Άλλη μια προτεραιότητα που δεν χωρούσε καθυστέρηση. Έπρεπε να βρω νερό, γιατί θα πεθαίναμε από αφυδάτωση. Αλλά, για να συμβεί αυτό, έπρεπε να εξερευνήσω τα πέριξ. Κοίταξα το πυκνό φοινικόδασος με τρόμο, καθώς δεν ήμουν σίγουρη τι μπορεί να έβρισκα-ή να με έβρισκε- εκεί μέσα. Τι άλλο μπορούσα να κάνω για να βρω νερό; Μια εναλλακτική ήταν οι καρύδες που κρέμονταν δελεαστικά πάνω από κεφάλια μας. Όμως, πώς θα τις έφτανα; Δεν ήμουν δα και πρωταθλήτρια της ενόργανης. Το αντίθετο, μάλλον. Θα έπεφτα κάτω πριν τις καρύδες, και δυστυχώς, δεν ήμουν τόσο σκληρή όσο αυτές.

Σηκώθηκα βιαστικά. Έπρεπε να απομακρυνθώ για να ψάξω για νερό, όμως δεν έπρεπε να καθυστερήσω να γυρίσω. Δεν μπορούσα να τον αφήσω μόνο του για πολύ. Μπορεί να με χρειαζόταν. Μπορεί να ξυπνούσε. Μπορεί να ερχόταν κάποιο αγρίμι.

Δίβουλη, ταλαντεύτηκα στα πόδια μου, ανάμεσα στην παρόρμηση να φύγω και στην ανησυχία μου που με κρατούσε εκεί. Όχι, σκέφτηκα, δε θα αργήσω. Θα γυρίσω προτού πέσει ο ήλιος.

Τον πλησίασα, γονάτισα στο πλευρό του, και έβρεξα ακόμη μια φορά τα χείλη του, με προσοχή. Για πρώτη φορά, αντέδρασε λίγο, και κούνησε ανεπαίσθητα το κεφάλι του.
«Θα φύγω για λίγο.» του εξήγησα με ήπια φωνή, λες και μπορούσε να με ακούσει. «Αλλά δε θα αργήσω να γυρίσω.» υποσχέθηκα.

Έφυγα σαν κυνηγημένη, περπατώντας στην άκρη του δάσους. Δεν ήξερα τι ακριβώς έψαχνα. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι σημάδι ακριβώς θα πρόδιδε την παρουσία τρεχούμενου νερού. Μάλλον το κελάρυσμα ενός ρυακιού-ναι, αυτό περίμενα. Περπάτησα πολλή ώρα, αλλά ήμουν εξαντλημένη και διψούσα πολύ, έτσι δεν κάλυψα μεγάλη απόσταση. Προχωρούσα κατά μήκος της ακτογραμμής, και τελικά, κατέληξα στο τέλος της ακτής, όπου ένα ψηλός βράχος ορ-θωνόταν, κρύβοντας τη συνέχεια της γης. Βράχος, βράχος…συνήθως κοντά σε βράχους δε βγαίνει νερό;

Ωραίες που είναι οι ταινίες με ναυαγούς. Τι ξεκούραστο που είναι, να τα βλέπεις όλα αυτά ξαπλωμένος στον καναπέ σου. Τι απαίσιο, να το ζεις στ’ αλήθεια.

Ο καυτός ήλιος με τιμωρούσε χαρούμενα από τον ουρανό. Ο λαιμός ήταν κατάξερος, σχεδόν με πονούσε. Είχα αρχίσει να ζαλίζομαι. Αναζήτησα τη σκιά ενός φοίνικα, και αφουγκράστηκα ακόμη μια φορά τους ήχους που πήγαζαν αβίαστα ανάμεσα στα δέντρα. Τίποτα γνώριμο. Σηκώθηκα και προχώρησα προς τα δέντρα, καταπίνοντας τον πανικό που μου προκαλούσε η πυκνή βλάστηση. Μερικά μέτρα πιο βαθιά, άκουσα κάτι. Δεν ήμουν σίγουρη τι ακριβώς. Σαν κάτι να κινήθηκε, ένα τρίξιμο ανάμεσα στα χαμηλά κλαδιά. Προχώρησα πιο προσεκτικά, κοιτάζοντας με ένταση γύρω μου. Ο ήχος ακούστηκε ξανά, πιο κοντά σε μένα. Σταμάτησα το βήμα μου, και σταμάτησα να αναπνέω, από φόβο και προσμονή.

Ένα κουνέλι-κουνέλι; λαγός; πού να ξέρω;-πετάχτηκε μέσα από το παχύ φύλλωμα ενός θάμνου, και χοροπήδησε ζωηρά μπροστά μου και σταμάτησε απότομα, μόλις με αντιλήφθηκε. Το είδα να οσμίζεται τον αέρα, καχύποπτο. Σίγουρα αναρωτιέται τι ακριβώς είμαι, σκέφτηκα ανακουφισμένη που δεν ήτανε κάτι άλλο, πιο απειλητικό, και τότε, με ένα γρήγορο σάλτο, χάθηκε πίσω από το ψηλό χορτάρι. Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά: απλά το ακολούθησα, με μεγάλη δυσκολία οφείλω να ομολογήσω. Μάλιστα, πρέπει να παραδεχτώ ότι σύντομα, το έχασα. Αλλά καθώς έτρεχα, σκοντάφτοντας, κατέληξα, προς έκπληξή μου, σε ένα μικρό ξέφωτο, και αντίκρισα μια μικρή λιμνούλα. Ήταν πολύ μικρή, ένα άνοιγμα του εδάφους όπου συγκεντρωνόταν το νερό μιας μικρής πηγής, στη ρίζα του βράχου. Είχα δίκιο για τον βράχο.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να μπω ολόκληρη μέσα και να πιω όσο πιο πολύ νερό μπορούσα. Αλλά συγκρατήθηκα. Κοίταξα το νερό καχύποπτα. Κι αν δεν ήταν πόσιμο; Μερικά μικρά πουλιά, τιτίβιζαν ζωηρά στην όχθη και ράμφιζαν την επιφάνεια της λίμνης με άνεση. Για τα πουλιά ήταν καλό. Άρα πιθανότατα, θα ήταν καλό και για τους ανθρώπους.

Πήγα στην όχθη κι εγώ, διώχνοντας άθελά μου τα φτερωτά πειραματόζωά μου, και βούτηξα το χέρι μου στο νερό. Ήταν παγωμένο. Απολαυστικά παγωμένο. Περιεργάστηκα το νερό στη χούφτα μου: ήταν διαυγές. Το μύρισα: η μυρωδιά του ήταν εντάξει. Ήταν τόσο κοντά στα χείλη μου, και τρελαινόμουν στην ιδέα ότι ακόμη δεν έπρεπε να το πιω. Έβρεξα εξωτερικά τα χείλη μου και περίμενα. Κανένα περίεργο σύμπτωμα, ούτε τσούξιμο, ούτε κάψιμο, ούτε τίποτα.

Έβαλα στην άκρη τους δισταγμούς μου και ήπια την πρώτη γουλιά. Ούτε το νέκταρ, ούτε η αμβροσία δεν θα ήταν δυνατό να ήταν πιο καλοδεχούμενα εκείνη τη στιγμή. Υπέροχο, δροσερό νερό. Τώρα, αν παρ’ ελπίδα, αποδεικνυόταν δηλητηριασμένο, ε, τότε, α στο καλό, θα ήταν γλυκός ο θάνατος.

Ήπια όσο μπορούσα, σκεπτόμενη το αναγουλιάρικο στομάχι μου, και αποφάσισα να μην το βαρύνω. Έβρεξα το πρόσωπο και τα μαλλιά μου, προσπαθώντας να διώξω την ανελέητη αλμύρα από πάνω μου, κι ένιωσα μια απέραντη ανακούφιση.

Ο ήλιος έγερνε προς την μια πλευρά του νησιού και ξαφνικά θυμήθηκα ότι έπρεπε να συντομεύω. Έβγαλα από τη τσέπη του τζιν μου ένα νάιλον σακουλάκι που είχα πάρει μαζί και ευχήθηκα να μην είναι τρύπιο. Θα χωρούσε λίγο νερό, τουλάχιστο για το βράδυ. Το γέμισα και το έκλεισα με ευλάβεια. Ύστερα ήπια ξανά λίγο νερό, και ξεκίνησα το δρόμο της επιστροφής. Πριν απομακρυνθώ πολύ, προσπάθησα να απομνημονεύσω το σημείο, ώστε την επόμενη μέρα να το βρω ευκολότερα.

Τα βήματά μου ήταν βιαστικά, ανυπόμονα. Τι να έκανε άραγε εκείνος; Σε τι κατάσταση θα τον έβρισκα; Με έπνιγε η αγωνία μήπως είχε χειροτερέψει, μήπως, μήπως…κι όμως, όσο κι αν τρελαινόμουν από το φόβο, όσο κι αν ευχόμουν να ξυπνήσει, γερός σαν ταύρος, ταυτόχρονα, έτρεμα την ώρα που θα συνέβαινε αυτό. Δεν χωρούσαν στο μυαλό μου όλα εκείνα που θα έπρεπε να κάνω, να πω ή να μην πω, όταν θα ξυπνούσε. Ας γίνει καλά. Επέμεινα σ’ αυτό το θέμα. Ήταν ζωτικής σημασίας.

Η απόσταση μου φάνηκε μεγαλύτερη, ίσως επειδή βιαζόμουν να επιστρέψω, πριν τη δύση του ήλιου. Πρέπει να ήταν απόγευμα, όταν είδα από μακριά το χτυπητό πορτοκαλί χρώμα της λέμβου που ήταν τραβηγμένη μακριά από το νερό, εκεί όπου την είχα αφήσει. Μερικά βήματα ακόμη, ενθάρρυνα τον εαυτό μου. Προσπάθησα να διακρίνω τη φιγούρα του, αλλά δεν μπόρεσα παρά μόνο όταν είχα πλησιάσει αρκετά. Ναι, ήταν εκεί. Ξαπλωμένος, ακίνητος. Όπως τον είχα αφήσει το πρωί.

Όταν έφτασα δίπλα του, παρατήρησα ότι είχε αλλάξει ελαφρά θέση. Άρα δεν ήταν τόσο ακίνητος, όσο είχα αρχικά υποθέσει. Ακούμπησα την παλάμη μου στο μέτωπό του, ανήσυχη μήπως ανεβάσει πυρετό. Δεν είχα προβλέψει να πάρω μαζί μου ενέσιμα αντιβιοτικά. Έπρεπε να έχει τις αισθήσεις του για να μπορέσει να καταπιεί τα χαπάκια που είχα στο σακίδιο. Το μέτωπό του ήταν κάπως ζεστό. Αντίθετα το δέρμα των χεριών του ήταν ψυχρό.

Έκανε ακόμη αρκετή ζέστη, αλλά ήμουν κατάκοπη και σε κατάσταση σοκ από όλα όσα είχανε συμβεί, και το σώμα μου είχε περίεργη αντίδραση. Ίσως να έπαιζε ρόλο που τα ρούχα μου στέγνωναν με βραδείς ρυθμούς πάνω μου. Πάντως, ένιωθα ρίγη να ανεβοκατεβαίνουν τη ραχοκοκαλιά μου, και δεν έβλεπα πολλούς τρόπους να ζεσταθώ. Κι εκείνος επίσης. Εκείνος σίγουρα ακόμη χειρότερα, γιατί κειτόταν ώρες ακίνητος. Σίγουρα θα κρύωνε, παρά το θερμό κλίμα.

Είχε έρθει η ώρα να ανάψω φωτιά, καθώς φαίνεται. Αλλιώς, θα παθαίναμε και οι δυο πνευμονία, θα ερχόταν κάτι μεγάλο και πεινασμένο να μας φάει ή, θα περνούσαμε όλο το βράδυ βυθισμένοι στο σκοτάδι. Μια φωτιά επίσης είναι κάτι που φαίνεται από μακριά. Αν κάποιο πλοίο περνούσε, ίσως να την έβλεπε. Κάποιο ελικόπτερο, κάποιο αεροπλάνο που ίσως περνούσε για να φτάσει στον σημείο που βυθίστηκε το καράβι…ίσως κάποιος να μας έβλεπε και να ερχόταν να μας σώσει.

Άνοιξα το σακίδιο και αναζήτησα το σακουλάκι με τον αναπτήρα και τα σπίρτα. Μάλιστα, τα συγκεκριμένα αξεσουάρ τα είχα τυλίξει σε τριπλό σακουλάκι για να μη βραχούν. Και, ω! του θαύματος, είχαν παραμείνει στεγνά. Στεγνά και χρήσιμα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Είχα αποφύγει τις δυσκολίες του Τομ Χανκς στον «Ναυαγό» να ανάψω φωτιά. Δε θα χρειαζόταν να τρίψω ξυλαράκια μεταξύ τους, να χτυπήσω πέτρες ώσπου να παραχθεί σπίθα, ή να περιμένω ένα κεραυνό να πέσει σε κάποιο δέντρο και να ανάψει φωτιά. Θα την άναβα μόνη μου.

Μάζεψα λίγα ξερά χορτάρια, λίγα κλαδάκια από κάποιο θάμνο εκεί κοντά και μερικά ξερά ξύλα που βρήκα και τα στοίβαξα σε ένα σημείο που μου φάνηκε κατάλληλο. Έβαλα γύρω γύρω πέτρες, ώστε να μην μπορεί να εξαπλωθεί η φωτιά, αν υποθέσουμε ότι θα ήταν πολύ δυνατή, και ξεκίνησα το πείραμά μου. Φοβόμουν μήπως δεν επαρκούσαν τα προσανάμματα και αναγκαζόμουν να ξοδέψω όλα μου τα σπίρτα προσπαθώντας. Αλλά ευτυχώς, με την τρίτη προσπάθεια, άναψα μια μικρούλα φωτιά. Έριξα κι άλλα προσανάμματα, και για να τη δυναμώσω, και προσπάθησα να αποσπάσω περισσότερα κλαδιά από ένα διπλανό, μισόξερο θάμνο. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Τα κλαδιά του αντιστέκονταν σθεναρά στις αστείες μου προσπάθειες, που τελικά εγκατέλειψα.

Ευτυχώς, η ακτή ήταν γεμάτη από ξερά κλαδιά φοίνικα. Ήταν βαριά, και τα μυτερά φύλλα τους κατέληγαν σε ένα απίστευτα αιχμηρό αγκάθι, ακόμη και ξεραμένα. Αλλά ήταν κατάλληλα για τη δουλειά που τα ήθελα. Έσυρα 2 κλαδιά στο σημείο της…κατασκήνωσης, και με τη βοήθεια του σουγιά μου και πολλή, μα πάρα πολλή προσπάθεια, τα έκοψα σε μικρότερα κομμάτια. Τα έβαλα ένα-ένα στη φωτιά, φοβούμενη ότι μπορεί για κάποιο λόγο να επιφέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ευχόμουν. ευτυχώς, τίποτα τέτοιο δε συνέβη. Η φωτιά μου άναψε και κόρωσε, εκπέμποντας μια ευπρόσδεκτη ζέστη και ζωηρό φως.

Όταν επιτέλους ήμουν ήσυχη ότι δεν επρόκειτο να σβήσει, έπεσα χάμω εξαντλημένη.

Για λίγη ώρα έμεινα έτσι, και νομίζω αποκοιμήθηκα, ή έστω πέρασα σε μια κατάσταση νάρκης, διατηρώντας ωστόσο κάποιο βαθμό αντίληψης. Όταν συνήλθα, διαπίστωσα ότι δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η φωτιά έκαιγε ήρεμα, σκίζοντας το πυκνό, απειλητικό σκοτάδι. Τώρα είχα επιτέλους το χρόνο να φοβηθώ με την ησυχία μου, και να απολαύσω κάθε εναγώνιο δευτερόλεπτο πανικού.

Τι θα γινόμασταν; Σχεδόν δεν έβρισκα τις λέξεις να σχηματίσω προτάσεις με κάποιο νόημα στο μυαλό μου. Η ψυχραιμία που διατηρούσα προς χάριν της ανάγκης εξατμίστηκε, μόλις συνειδητοποίησα πού βρισκόμασταν, τι μας είχε συμβεί. Τι θα έκανα; αισθανόμουν μόνη, απελπιστικά μόνη κι αβοήθητη. Κι εκείνος εξαρτιόταν από εμένα. Εμένα, που δεν είχα ιδέα για τίποτα σχετικά με την επιβίωση στη φύση. Γιατί να μην πάω στους προσκόπους, όταν ήμουν μικρή; Αν είχα πάει, ίσως να ήξερα τι να κάνω, τώρα που η ζωή μου μετατράπηκε σε επεισόδιο του Survivor.

Το βράδυ όταν έπεφτα στο κρεβάτι, είχα πάντα τη συνήθεια να διαβάζω κάτι, για να με πάρει ο ύπνος. Πώς έτυχε δεν ξέρω, αλλά τις τελευταίες μέρες πριν ξεκινήσω για τούτο το ταξίδι, συνέβη να πέσει στα χέρια μου ο Ροβινσώνας Κρούσος. Ήταν ένα βιβλίο που δε μου άρεσε: ποτέ δεν είχα συμπαθήσει τον Κρούσο και την άστατη τοποθέτησή του απέναντι στη ζωή. Δεν μπόρεσα όμως να μη θαυμάσω την ικανότητά του να επιβιώσει, να φτιάξει με τα χέρια του ένα σωρό χρήσιμα πράγματα, πρακτικά από το τίποτα, να καλλιεργήσει τη γη, να εξημερώσει ζώα. Βέβαια, ήταν άντρας και ζούσε σε μιαν εποχή που ακόμη και οι ευγενείς γνώριζαν πράγματα για την αγροτική ζωή και τις δουλειές, έστω κι αν ποτέ δεν τις έκαναν οι ίδιοι.

Ένιωθα ανασφάλεια στη σκέψη του τι θα έκανα εγώ αν βρισκόμουν σε μια παρόμοια κατάσταση-πώς να φανταστώ ότι όντως θα μου συνέβαινε; Έτσι, όταν επιβιβάστηκα στο μοιραίο κρουαζιερόπλοιο για αυτό τα ανούσιο ταξίδι αναψυχής, που μοναδικό σκοπό είχε να ξε-χαστώ, αποφάσισα ότι θα έφτιαχνα ένα σακίδιο με πράγματα που θα μου ήταν απαραίτητα, αν τυχόν συνέβαινε κάτι και βρισκόμουν ναυαγός σε κάποιο έρημο νησί.

Φυσικά, ήταν αδύνατο να βάλω μέσα εργαλεία του τύπου πριόνια και σκεπάρνια. Αλλά έβαλα φάρμακα-κυρίως παυσίπονα και μερικά κουτιά από αντιβιώσεις- ένα μπουκάλι νερό, σπίρτα και αναπτήρα, μαχαίρι, σουγιά, μολύβια, όλα τυλιγμένα σε διπλά και τριπλά νάιλον σακουλάκια αεροστεγώς, ώστε να μην κινδυνεύσουν από το νερό. Το κακό είναι ότι το σακίδιο το έφτιαξα αφού ανέβηκα στο πλοίο, με πράγματα που μπορούσα να βρω εκεί. Αν το είχα κάνει πιο πριν, ίσως να είχα κατεβάσει και καμιά ακόμη καλή ιδέα.

Δεν ήθελα να σκέφτομαι ότι όλα ίσως να ήταν μάταια και ότι τελικά το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν ένας ανώδυνος τρόπος για να βάλουμε τέλος στη ζωή μας, πριν το τέλος έρθει από μόνο του, με κάποιο βασανιστικό τρόπο.

Όταν ξύπνησα το πρωί, ήμουν κουβαριασμένη δίπλα στη φωτιά, η οποία είχε πλέον γίνει ένα σωρός από μισοσβησμένα κάρβουνα. Αρχικά, δεν κατάλαβα πού βρισκόμουν. Νόμισα ότι απλά συνέχισα να κοιμάμαι, κι ότι απλά ξημέρωσε μέσα στον εφιάλτη μου. Αλλά η παρήγορη ψευδαίσθηση δεν κράτησε πολύ. Κι όταν θυμήθηκα τα πάντα, και πλέον ήμουν σίγουρη ότι επρόκειτο για την αναπόφευκτη πραγματικότητα, τότε ανακάθισα ζωηρά και έσπευσα να ελέγξω τον ασθενή μου.

Η ανάσα του ήταν γρήγορη, και κάπως κοπιώδης, το μέτωπό του έκαιγε. Ψηνόταν στον πυρετό. Έφταιγε το τραύμα, ή μήπως ήταν η πνευμονία που τόσο φοβόμουν;

Προσπάθησα να τον ανασηκώσω ελαφρά, και του μίλησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.

«Με ακούς; Σε παρακαλώ, απάντησε μου.»

Έβρεξα το πρόσωπό του, και του μίλησα ξανά.

«Αν με ακούς, σε παρακαλώ, πες μου κάτι. Μίλησε μου.»

Αναστέναξε σιγανά, και πάσχισε να ανοίξει τα μάτια. Αλλά δεν μπόρεσε. Του έδωσα λίγο νερό, και αντανακλαστικά σχεδόν, μπόρεσε να πιει μια μικρή ποσότητα.

Έπρεπε πασει θυσία να πάρει φάρμακα. Αλλά έστω κι αν επικοινωνούσαμε σε αυτό τον ελάχιστο βαθμό, δε μου φαινόταν πιθανό ή δυνατό να καταπιεί χάπια.

Έβγαλα από τα σακουλάκια μου άθικτα τα κουτιά με τα κατάλληλα φάρμακα. Αντιβίωση και αντιφλεγμονώδη. Για καλή μου τύχη, τίποτα δεν ήταν σε μορφή κάψουλας. Σκέφτηκα πως θα μπορούσα να τα τρίψω και να του τα δώσω με λίγο νερό. Όμως το στομάχι του ήταν άδειο. Ίσως να μην του έδινα τα αντιφλεγμονώδη. Όχι πριν συνέλθει αρκετά ώστε να μπορεί να φάει και κάτι. Το τι θα μπορούσε να φάει, το άφησα να το ερευνήσω λίγο αργότερα. Τώρα θα έπαιρνε χωρίς καθυστέρηση τα φάρμακά του.

Πήρα το περί ου ο λόγος χαπάκι και το ακούμπησα πάνω σε μια σχετικώς λεία και επίπεδη πέτρα. Ύστερα, το πίεσα με τη λάμα του μαχαιριού του σουγιά, και εκείνο κονιορτοποιήθηκε χωρίς επιπλοκές. Μάλιστα. Τώρα; Πώς θα του το έδινα να το πιει;

Πήρα το καπάκι από το μπουκάλι του νερού, έριξα με προσοχή μέ-σα τη σκόνη και μια σταλίτσα νερό, και τα ανακάτεψα. Ίσως να ήταν πικρό, ή αηδιαστικό, δεν ήξερα. Απλά το έφερα στα χείλη του, και του το έδωσα, αποφασιστικά. Φάνηκε να δυσανασχετεί, αλλά δεν το έφτυσε. Του έδωσα λίγο νεράκι ακόμη, να ξεπλύνει την άθλια γεύση που σίγουρα θα είχε. Κοίταξα τα ρούχα του. Ακόμη νωπά. Δεν θα του έκανε και πολύ καλό αυτό. Έπρεπε να του τα βγάλω, να στεγνώσουν. Η σκέψη και μόνο με έκανε να αναπηδήσω από τρόμο, αλλά οι δικές μου, προσωπικές αναστολές απλά δεν υπήρχαν εκείνη την ώρα.

Του έριξα μια διστακτική ματιά, κι αποφάσισα.

«Μόνο το πουκάμισο.» ψιθύρισα τελεσίδικα. Όμως, λες και είχε ενεργοποιηθεί κάποια ακατανόητη απωστική δύναμη, δεν άντεχα, δεν μπορούσα να τον πλησιάσω. Έτρεμα και μόνο στη σκέψη, μετάνιωνα κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε και αμέσως ξαναέπαιρνα την πρώτη μου απόφαση, αλλά δεν μπορούσα να πάρω κουράγιο και να κάνω αυτό που πρέπει. Και φαντάσου, λέει, να ξυπνήσει αυτή ακριβώς την ώρα, γέλια που έχουμε να κάνουμε.
Δεν ξύπνησε όμως. Μουρμούρισε κάτι ακαθόριστο, αλλά δεν ξύπνησε.

Προσπάθησα να αναζωπυρώσω την μισοπεθαμένη φωτιά, γιατί ήμουν απολύτως βεβαία ότι ήταν το καλύτερο. Έπλυνα το πουκάμισό του στη θάλασσα. Τι ήρεμη που ήταν. Ίσως και την προηγούμενη μέρα να ήταν έτσι, αλλά δεν είχα περιθώρια να το φιλοσοφήσω τότε. Πήρα το βρεγμένο πουκάμισο, και το χρησιμοποίησα σαν κομπρέσα. Θα βοηθούσε με τον πυρετό.
Ήταν κάπως ανήσυχος σήμερα. Ήταν καλό; Ήταν κακό; Ειλικρινά, δεν ήξερα.

Του έδινα κάθε τόσο και λίγο νεράκι από το μπουκάλι, αποφεύγοντας όσο μπορούσα να τον κοιτάζω οπουδήποτε αλλού, εκτός από το πρόσωπο και το χέρι του. Γιατρός είσαι, για όνομα του Θεού, μάλωσα τον εαυτό μου. Κι αυτός δεν είναι και τελείως γυμνός. Όχι, δεν ήταν γυμνός. Αλλά ήταν αυτός.

Τι έπρεπε να κάνω σήμερα; Σίγουρα θα χρειαζόταν να φέρω νερό. Κι αφού τίποτα δεν μου είχε συμβεί μέχρι εκείνη την ώρα, μάλλον η πηγή πέρασε το τεστ. Επίσης, πεινούσα πολύ. Έπρεπε να βρω κάτι να φάω. Κοίταξα πάνω μου τις καρύδες, πράσινες ακόμα, που κρέμονταν σα να με προσκαλούσαν. Εντάξει, αν δεν έβρισκα τίποτα άλλο, θα έκανα τη μαϊμού.

Επίσης, έπρεπε να έχω μια εναλλακτική, αν τυχόν ξεσπούσε κάποια τροπική καταιγίδα ξανά. Πού θα μέναμε; Πού θα βρίσκαμε καταφύγιο; Δεν πίστευα ότι μόνη μου θα ήμουν σε θέση να εξερευνήσω το νησί και να βρω κατάλληλο κατάλυμα, προφανώς σε κάποια σπηλιά. Πρώτα πρώτα δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω και να τον αφήσω μόνον του για πολύ ώρα. Μετά, δίσταζα να μπω στο δάσος ολομόναχη. Και επίσης, ακόμη κι αν τα κατάφερνα άριστα και ανακάλυπτα μια τέλεια σπηλιά, ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, πώς στο καλό θα τον μετέφερα κι αυτόν εκεί, αν εξακολουθούσε να είναι κάπως έτσι;

«Θα γίνει καλά.» ψέλλισα για να το ακούσω, λες κι οι λέξεις ειπω-μένες δυνατά να είχαν τη δύναμη να γίνουν αληθινές.

Έψαχνα να βρω κάποιο τρόπο να χρησιμοποιήσω τη βάρκα σαν ένα είδος σκέπαστρου, αν προέκυπτε τέτοια ανάγκη. Αλλά ακόμη δεν είχα καμιά κατάλληλη έμπνευση.

Έβγαλα κι εγώ το λεπτό πουκάμισο που φορούσα πάνω από το λευκό φανελάκι μου, και το πέρασα σαν πειρατικό μαντίλι στο κεφάλι μου. Ο ήλιος έκαιγε υπερβολικά. Πήγα την μακριά πορεία μου προς την πηγή, μόνο που σήμερα μου φάνηκε λιγάκι πιο σύντομη. Γέμισα 2-3 σακουλάκια με νερό, και πήρα το δρόμο της επιστροφής, αυτή τη φορά έχοντας την προσοχή μου στραμμένη στα δέντρα. Παντού κοκκοφοίνικες. Γιατί να μην υπάρχουν και μπανανιές; Δεν μπορεί, θα υπήρχαν. Ίσως λίγο πιο μέσα. Έπρεπε να μπω λιγάκι στο δάσος. Όχι πολύ…

Περπάτησα λιγάκι πιο μέσα, και ακολούθησα μια πορεία παράλληλη με την ακτή. Όντως, υπήρχαν μπανανιές. Μόνο που ήταν ψηλόtερες κι απ’ τις κοκκοφοινικιές. Είτε θα έψαχνα ώσπου να βρω ένα χαμηλότερο φυτό, είτε θα μάθαινα σκαρφαλώνω. Πεινούσα πολύ, και η υπομονή μου ήταν λιγοστή. Θα σκαρφάλωνα.

Δεν ήταν εύκολο, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Γλίστρησα και έπεσα πολλές φορές, και καμιά τους δεν μπόρεσα να ανέβω έστω και μέχρι τη μέση του κορμού. Εγκατέλειψα την προσπάθεια όταν η κούραση με ανάγκασε, και πεινασμένη, γύρισα πίσω.

Τον βρήκα στην ίδια κατάσταση, με τον πυρετό να έχει φουντώσει. Υπολόγισα την ώρα που είχε περάσει, και αποφάνθηκα ότι μπορού-σε να πάρει κι άλλο φάρμακο. Το ρολόι μου-όπως και το δικό του- ήταν άχρηστα. Μόνο από το ύψος του ήλιου μπορούσα να υποθέσω τι ώρα πιθανόν να ήταν.

Η ιεροτελεστία με το χαπάκι επαναλήφθηκε. Αυτή τη φορά δυσανασχέτησε περισσότερο, αλλά τον καθησύχασα με την επιβλητική φωνή που είχα ειδικά για ασθενείς με ευαίσθητα νεύρα.
Το χέρι του έμοιαζε να είναι σχετικά καλά. Δεν είχε βγάλει τίποτα παράξενο, ούτε μύριζε άσχημα. Προσπάθησα να κάνω μια υποτυπώδη αλλαγή, και έμεινα ευχαριστημένη που δεν βρήκα πύο.

Ύστερα, έγειρα πλάι στην φωτιά, προσπαθώντας να παρηγορήσω το πεινασμένο μου στομάχι με άλλες σκέψεις. Έκανα μια απόπειρα να φέρω στο μυαλό μου τα συμβάντα της νύχτας του ναυαγίου. Αλήθεια, πόσες μέρες να είχαν περάσει από τότε; Ήμασταν στο νησί δυο μέρες τώρα, τουλάχιστον από τη στιγμή που είχα την δυνατότητα να μετράω το χρόνο. Ένα μικρό νησί, στη μέση του Ατλαντικού. Ένα μικρό νησί, κάπου κοντά στην τροπική ζώνη.

Τουλάχιστον, δε θα έχουμε κρύο, συλλογίστηκα ειρωνικά, αλλά έδιωξα τη σκέψη βιαστικά. Θα μας βρουν πριν προλάβουμε να το μάθουμε. …Ελπίζω.

Ακόμα ο απόηχος της ταλαιπωρίας έβαζε φραγή στις αναμνήσεις. Ο εαυτός μου αντιδρούσε, δεν ήθελε να βιώσει ξανά τη φρίκη. Κάποιες εικόνες σκοτεινές πέρασαν βίαια από το μυαλό μου, άνθρωποι που πέθαιναν γύρω μου. Ας είναι, συμφώνησα. Εξάλλου, υπήρχαν πολλά ακόμα που θα με κρατούσαν απασχολημένη.

Τον κοίταξα δειλά, καθώς υπέφερε βουβά. Θα τα κατάφερνε άραγε; Υπήρχε πιθανότητα να μην τα καταφέρει; Το ήξερα ότι υπήρχε. Και τότε τι θα έκανα; Πώς θα μπορούσα ποτέ να παραδεχτώ τέτοιο πράγμα; Πώς θα το άντεχα; Πώς θα κατάφερνα να τελειώσω και τη δική μου τη ζωή αν…αν κάτι του συνέβαινε; Ένα κύμα απελπισίας με έπνιξε, και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου. Δεν υπήρχε καμιά απόφαση να πάρω, πολύ απλά γιατί ό,τι κι αν με έβρισκε, ήταν προαποφασισμένο. Μέσα σε κάθε κύτταρό μου, μέσα σε κάθε μόριο της ύπαρξής μου, ήταν αποτυπωμένο ανεξίτηλα ότι η δική μου ζωή δεν ήταν παρά ένα ευεργετημένο παρακλάδι της δικής του. Αν εκείνος έπαυε να υπάρχει, αυτόματα έπαυα να υπάρχω κι εγώ.

Δε με ένοιαζε αν θα πέθαινα εγώ. Μακάρι να ήμουν στη θέση του. Εκείνος…εκείνος δε θα είχε τίποτα να χάσει, αν τα πράγματα είχαν συμβεί αντίστροφα. Θα επιζούσε, θα συνέχιζε.
Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να ζήσει αυτός. Ήμουν μελοδραματική; Μπορεί. Όμως ευχαρίστως θα του έδινα τη δική μου ζωή, αρκεί…αρκεί να γινόταν καλά.

«Κατερίνα;»

Μέσα στη ζάλη του ύπνου μου, άκουσα το όνομά μου. Μια, δυο φορές.

«Κατερίνα;»

Επέμενε. Κάποιος επέμενε. Και ξαφνικά ξύπνησα. Ανασηκώθηκα σχεδόν αυτόματα από το ξερό, αμμώδες προσκέφαλό μου, και τον είδα μισοκαθισμένο, απέναντί μου. Το πρόσωπό του ήταν ταλαιπωρημένο, τα γένια του σκίαζαν τα μάγουλά του. Τα μάτια του γεμάτα ερωτήσεις.

Μια παράλογη συγκίνηση στραγγάλισε τη φωνή μου, έσβησε τις λέξεις που ίσως έβρισκα να του πω, και μόνο η πανίσχυρη σύνεση, ο παλιός, γνωστός πόνος που με κρατούσε στα όρια της ευπρέπειας, μόνο αυτός με εμπόδισε να πέσω πάνω του σαν τρελή, κλαίγοντας. Ένιωσα το κάψιμο απ’ τα δάκρυα στα μάτια μου, την αλμυρή τους γεύση στο λαιμό μου. Έσφιξα τις γροθιές μου ώσπου τα νύχια χώθηκαν στη σάρκα, και συνέχισα να τον κοιτάζω αμίλητη.

«Είσαι καλά;»

Είδα τις λέξεις να σχηματίζονται στα χείλη του, που μέχρι πριν λίγες ώρες σώπαιναν.

«Ναι» μουρμούρισα τραχιά « είμαι καλά. Εσύ; Είσαι καλά; Θέλω να πω…μετά από τόσες μέρες που ήσουν…»

«Μέρες;» απόρησε. « Πόσες μέρες βρισκόμαστε εδώ;»

«Δύο, τρεις, δεν είμαι σίγουρη.»

«Οι άλλοι;»

«Δεν ξέρω…Δεν ήταν κανένας άλλος εδώ, μαζί μας.»

«Το χέρι μου;» ρώτησε διστακτικά, κοιτάζοντας τα κουρέλια με τα οποία το είχα δέσει.

«Δεν ξέρω πώς το χτύπησες.» βιάστηκα να απολογηθώ. «Όταν σε βρήκα, ήταν άσχημα. Μάλλον τότε, στο πλοίο… Έκανα ό,τι μπο-ρούσα» συμπλήρωσα χωρίς να μπορώ να κρύψω την ανησυχία μου. «Σήκωσες πυρετό, ήσουν άσχημα. Έκανα ό,τι μπορούσα»

«Το βλέπω.» Με κοίταξε με ένα αλλόκοτο ύφος. «Σ’ ευχαριστώ.»

Η κατάσταση ήταν χάλια. Πιο χάλια απ’ όσο φανταζόμουν, όταν έβαζα στο μυαλό μου ότι θα ερχόταν αυτή η στιγμή. Χιλιάδες σκέψεις άνθιζαν στο κεφάλι μου, χιλιάδες λέξεις έψαχναν να βρουν τρόπο να ακουστούν, κι εμείς ήμασταν εκεί, μαγκωμένοι, πιασμένοι σαν ποντικοί στην πιο ανήκουστη παγίδα, ανίκανοι να βρούμε τρόπο να βγούμε από τα δεσμά μας. Ήμασταν εκεί, εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο –μια πικρή αλήθεια που θα ήταν ανόητο να αρνηθούμε- ποιοι; εμείς, που δεν μπορούσαμε να ανεχτούμε ο ένας την παρουσία του άλλου περισσότερο από τρία δευτερόλεπτα.

«Μη μ’ ευχαριστείς.» αντιμίλησα λιγάκι απότομα.

Μου έριξε ένα απορημένο βλέμμα.

«Γιατί;» ρώτησε έκπληκτος.

«Πρώτον γιατί δεν έκανα τίποτα σπουδαίο.»

«Α, μπα;» με ειρωνεύτηκε. «Πολύ ψηλά έχεις βάλει τον πήχη. Το να σώζεις τη ζωή κάποιου δεν είναι αρκετά σπουδαίο για σένα;»

«Δεν ήταν σίγουρο ότι θα τα κατάφερνα.» επέμεινα με πείσμα.

«Και το δεύτερον πoιο είναι;»
«Εγώ πρέπει να σε ευχαριστήσω πρώτη…που με τράβηξες πάνω στη βάρκα…»

«Δεν κάνει τίποτα…εξάλλου πρόλαβες και μου ανταπέδωσες τη χάρη…» Το ύφος του με προκαλούσε. «Αλήθεια...» δίστασε «δεν μπορώ να το πιστέψω ότι …». Μου έδειξε το δεμένο χέρι του. «Ότι προσπάθησες να με κάνεις καλά.»

Ήταν η σειρά μου να του ανταποδώσω την περιφρόνηση.

«Ούτε κι εγώ μπορούσα να πιστέψω ότι δε με άφησες να πνιγώ. Είναι μεγάλη έκπληξη για μένα.»

Στ αλήθεια, τα εννοούσε αυτά που έλεγε; Όχι ότι εγώ ήμουν καλύτερη, αλλά η λογική μου είχε πάει περίπατο εκείνη την ώρα. Και ήθελα απεγνωσμένα να βάλω τα κλάμματα. Και να σηκωθώ να φύγω απ’ αυτό το μέρος. Τίποτα άλλο.

Έβγαλα από το σακίδιό μου τα φάρμακα που έπρεπε να πάρει και του τα άφησα μπροστά του.

«Τα φάρμακά σου.» του εξήγησα τσαντισμένη, αρνούμενη να του ρίξω έστω και μια ματιά.
Του ηλίθιου.

Γύρισα να φύγω, κι ένας Θεός ήξερε πού θα πήγαινα, αν δεν τον άκουγα να μου φωνάζει. Σταμάτησα επιτόπου, έχοντας διανύσει μόλις μερικά βήματα μακριά του, αλλά δε γύρισα να τον κοιτάξω.

«Συγνώμη» μου φώναξε. «Είχα ξεχάσει πόσο εύκολα τσαντίζεσαι.»

Ξεκίνησα και πάλι να φύγω, αυτή τη φορά με περισσότερη φούρκα από πριν.

«Κατερίνα!» μου ξαναφώναξε. «Κατερίνα!»

«Άντε πνίξου, βλαμμένο!» τον έβρισα μέσα απ’ τα δόντια μου, για να το ακούσω μόνο εγώ, και προχώρησα για πρώτη φορά μέσα το δάσος, χωρίς να σκεφτώ αν θα συναντούσα κάποιο λιμασμένο θηρίο. Μάλλον το ευχόμουν κιόλας.

Περπάτησα για λίγα λεπτά χωρίς να σκέφτομαι, μόνο και μόνο για να δώσω χρόνο στα ανόητα δάκρυα που βιάστηκαν να πλημμυρίσουν τα μάτια μου να τρέξουν ελεύθερα στα μάγουλά μου. Η φωνή του στην αρχή ακουγόταν κάπου, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, να με καλεί πίσω. Την αγνόησα. Η χαρά μου που έγινε καλά είχε αναμιχθεί με τον εκνευρισμό που με τόση επιτυχία, πάντοτε μου ενέπνεε, σε ένα ακατονόμαστο μίγμα. Σκατοκατάσταση. Ω Θεέ μου, πώς θα συνεχίσω; Μάλλον τον προτιμούσα κοιμισμένο.

Όταν πλέον ήμουν αρκετά μακριά για να μην μπορεί να με δελεάσουν οι συγνώμες του, ακούμπησα σ’ ένα δέντρο να πάρω μια ανάσα, και να βάλω τα πράγματα πάλι σε μια σειρά.

Λάθος πρώτο: δεν έπρεπε να σηκωθώ να φύγω. Για έναν και μόνο λόγο. Θα έπρεπε να ξαναγυρίσω.

Λάθος δεύτερο: δεν είχα πάψει να είμαι ανυπόφορα ερωτευμένη μαζί του. Αυτό το ήξερα ήδη, αλλά ήταν αδύνατο να προβλέψω ότι θα μου δημιουργούσε τόσο πολλά και πρωτότυπα προβλήματα.

Λάθος τρίτο: αν και ήταν σαφώς πληροφορημένος για το προηγούμενο πρόβλημα σε παρελθόντα χρόνο, και μάλιστα από την πιο αξιόπιστη πηγή, ίσως να εκλάμβανε τη συμπεριφορά μου σαν επιβεβαίωση του ίδιου προβλήματος στον παρόντα χρόνο.

Απόφαση: Έπρεπε να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να του το βγάλω από το μυαλό. Να είμαι τόσο αδιάφορη, όσο κι ένα κούτσουρο. Και παράλληλα, συνεργάσιμη και λογική.

Ναι, καλά. Σε μιαν άλλη ζωή…

Περιπλανήθηκα για λίγο, ελπίζοντας η κούραση να εκτόνωνε την ένταση που με διακατείχε. Επίσης, έψαχνα και για τίποτα φαγώσιμο. Καλά τα βάσανα της καρδιάς, αλλά τα βάσανα του στομαχιού μου ήταν πιο επείγοντα. Κι έπρεπε να του πάω κι εκείνου κάτι να φάει…Η ανάμνησή του μου δημιουργούσε ένα είδος γνώριμης ναυτίας, αλλά την έκανα στην άκρη με αποφασιστικότητα. Τελικά, η καλή μου νεράιδα έστειλε μια ανωμαλία του εδάφους, που μου επέτρεψε να φτάσω ένα τσαμπί μπανάνες, σε ένα δέντρο που φύτρωνε χαμηλότερα. Και είχα και το σουγιά μου μαζί. Βέβαια το να κόψω το τσαμπί δεν ήταν ακριβώς τόσο εύκολο όσο ήλπιζα, αλλά εντάξει. Σημασία είχε ότι τα κατάφερα, κι όταν κράτησα στην αγκαλιά μου το πολύτιμο τρόπαιο, μπόρεσα να χαρώ λιγάκι. Αλλά όχι πολύ.

Ο δρόμος της επιστροφής έμοιαζε πιο σύντομος απ’ όσο ευχόμουν. Ήταν σχεδόν μεσημέρι και η ζέστη με τσουρούφλιζε χωρίς έλεος. Λίγα λεπτά πριν τον δω, ένιωσα όλες τις περιπλοκές που με μπέρδευαν να λύνονται. Τίποτα δε με απασχολούσε πια. Έτσι ξαφνικά. Κι όταν έφτασα στο σημείο που τον άφησα, ο μικρός παλμός που τόλμησε να ταράξει την ψυχραιμία μου, έσβησε μόλις τον αντίκρισα.

«Γύρισες» με υποδέχτηκε χαρούμενα. «Ευτυχώς."

Άφησα τις μπανάνες μου κοντά του και απομακρύνθηκα όσο μου φάνηκε μια καλή απόσταση ανάμεσά μας. Μικρή και μεγάλη ταυτόχρονα, ανάλογα με το τι βόλευε τον καθέναν μας.

«Μήπως ήρθε κανένας να μας σώσει;» ρώτησα με προσποιητό ενδιαφέρον.

«Όχι ακόμα.» απάντησε ουδέτερα.

«Όχι ακόμα.» επανέλαβα στον ίδιο τόνο. «Λοιπόν, μπόρεσα να βρω κάτι φαγώσιμο.»

«Κατερίνα…» άρχισε εκείνος με ένα ύφος μεταμέλειας και προθέσεις συμφιλίωσης. Δεν ήθελα τίποτα από τα δυο.

«Φάε όσο μπορείς.» τον συμβούλεψα κοφτά. «Θα σε βοηθήσει να αναρρώσεις.»

«Άκουσε με…»

«Πρέπει να φύγω, να φέρω νερό. Η μοναδική πηγή πόσιμου νερού που έχω βρει μέχρι τώρα είναι κάπως μακριά από δω. Δε θα αργήσω πάρα πολύ.»

«Πριν φύγεις, άκουσε με.» Ήταν πιο αυστηρός αυτή τη φορά. Προσποιήθηκα ότι έχαψα την προσπάθειά του να με πειθαρχήσει.

«Κοίταξε, ξέρω ότι δεν φέρθηκα όπως θα έπρεπε.» ξεκίνησε «και μάλλον φάνηκα τελείως αχάριστος…δεν ξέρω. Πέρασες πολλά αυτές τις μέρες μόνη σου, κι εγώ φέρομαι σα βλάκας. Στ’ αλήθεια, δεν υπάρχει τρόπος να σ’ ευχαριστήσω για όλα όσα έκανες για μένα.»

Ακουγόταν ειλικρινής, και το χειρότερο, τον πίστεψα.

«Δεν έκανα τίποτα περισσότερο απ’ ότι θα έκανε ο καθένας στη θέση μου.» επεσήμανα σοβαρά.

«Έκανες περισσότερα απ’ όσα φαντάζεσαι.» με διόρθωσε επίμονα. «Και σ’ ευχαριστώ.»

«Δεν είναι ανάγκη να το λες και να το ξαναλές.»

«Είναι. Και πρέπει να ξέρεις ότι δεν είμαι τόσο κόπανος όσο δείχνω.» αστειεύτηκε.

Μπήκα στον πειρασμό να του απαντήσω αλλά δαγκώθηκα.

«Δυστυχώς, βρεθήκαμε εδώ που βρεθήκαμε, και πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επιβιώσουμε.» είπα απλά. «Μέχρι να μας βρουν» συμπλήρωσα βιαστικά, για να αποφύγουμε παρεξηγήσεις.

«Ναι, μέχρι να μας βρουν.» είπε κι εκείνος ουδέτερα, κι άπλωσε το χέρι του προς το μέρος μου. «Φίλοι, λοιπόν;»

Δεν τον πλησίασα. Δεν του έδωσα το χέρι μου.

«Φίλοι.» συμφώνησα με μισή φωνή και είδα στο πρόσωπό του ότι τον πείραξε η στάση μου. «Πρέπει να πάω για νερό.» συνέχισα. «Δε θ’ αργήσω.»

Άλλο ένα δρομολόγιο, και μόνο όταν έφτασα στην πηγή συνειδητοποίησα πόσο πολύ κουρασμένη ήμουνα. Ένιωθα τα πόδια μου να μη με κρατάνε πια, και σωριάστηκα σαν άδειο τσουβάλι δίπλα στο μικρό νερόλακκο. Έμεινα αρκετή ώρα ακίνητη, με το μυαλό μου άδειο. Λίγο μετά, άρχισα να κρυώνω, κι ας άναβε και κόρωνε ο μεσημεριανός ήλιος. Ήμουν απελπισμένη, αυτή τη φορά με ένα διαφορετικό τρόπο. Όλα όσα φοβόμουνα, όλα όσα απέφευγα μια ζωή να αντιμετωπίσω, οι ανασφάλειες μου, οι ανησυχίες μου, οι κρυφές λαχτά-ρες μου και οι αναπόφευκτες ενοχές μου, ο βασανισμένος εαυτός μου που κρυβόταν πίσω από όλη τη φαινομενικά ήρεμη ζωή μου, λες κι αναδύθηκε, κατατρώγοντας και το τελευταίο ίχνος αυτοπεποίθησης.

Απρόσκλητες, πλημμύρισαν το μυαλό μου θολές αναμνήσεις, αλλά δεν τις άντεχα. Ήταν βλακώδεις. Ήμασταν ναυαγοί στη μέση του πουθενά, έρμαια της φύσης και των στοιχείων της, κι εγώ αναπολούσα το κατά φαντασίαν ρομαντικό μου παρελθόν. Έπρεπε να το πάρω κάποτε απόφαση. Ή μάλλον, έπρεπε να καταφέρω να μην με επηρεάζει κατ’ αυτόν τον τρόπο. Να μην τον θέλω πια. Εκείνος, εξάλλου, δε με θέλησε ποτέ. Γιατί δεν αρκούσε αυτή η σκέψη για να με συνεφέρει; Ποτέ δεν το κατάλαβα. Κι ακόμη περισσότερο, εκείνος δεν ήτανε, εδώ και πολύ καιρό, διαθέσιμος. Ούτε κι αυτό μπορούσε να με συνεφέρει. Τίποτα δεν μπορούσε. Είχα κολλήσει.

Όμως τώρα τα πράγματα ήταν πολύ στριμωχτά. Το ήξερα, το ένιωθα, θα ερχόντουσαν στιγμές που θα ξεπερνούσαν κάθε προηγούμενο όριο, και θα έπρεπε να είμαι πολύ δυνατή. Να διατηρήσω την αξιοπρέπειά μου. Μισούσα τη συγκαταβατικότητα του, και μόνο που φανταζόμουν ότι μπορούσε να με αντιμετωπίσει μ’ αυτήν. Σιχαινόμουνα τη λύπηση του, σιχαινόμουνα την αδυναμία μου. Σιχαινόμουνα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Δε θυμάμαι πώς επέστρεψα πίσω. Όλες μου οι πράξεις εκτελούνταν μηχανικά, ασυνείδητα. Τον βρήκα να κοιμάται, ακουμπισμένος με την πλάτη στο δέντρο. Ήταν ακόμη αδύναμος. Επέτρεψα στον εαυτό μου την πολυτέλεια να τον περιεργαστεί, και ξεγέλασα τις τύψεις με το συνειδητό ψέμα ότι το έκανα για ιατρικούς σκοπούς. Το πρόσωπό του ήταν χλωμό, σπασμένο από την κόπωση και την ταλαιπωρία. Η στάση του σώματος του τον έκανε να μοιάζει με υπερμέγεθες μωρό, ένα αφύσικο δίμετρο μωρό. Μακάρι να είχα κάποιο σκέπασμα, αλλά τα μοναδικά ρούχα που είχαμε μαζί μας ήταν αυτά που φορούσαμε, και δεν ήταν και πολλά. Το πουκάμισό του, ή έστω ότι είχε απομείνει από αυτό, κρεμόταν στεγνό από ένα κλαδί. Τον σκέπασα ελαφριά, για να μην τον ξυπνήσω, και έριξα στη φωτιά μερικά ξυλαράκια. Έπρεπε να μαζέψω κι άλλα. Αποτραβήχτηκα στη γωνιά μου, όσο το δυνατόν πιο μακριά του, και γύρισα στο πλάι, ώστε να κοιτάζω αλλού. Δεν ήθελα να με πιάσει να τον κοιτάζω.

Άραγε θα μας έβρισκαν; Μια ερώτηση που κατέπνιγα ώρες, μέρες τώρα, από το φόβο μου και τον πανικό μου. Θα μας αναζητούσαν; Πολλοί επιζώντες μάλλον δε θα υπήρχαν. Άραγε θα έμπαιναν στον κόπο να μας ψάξουν; Πόσο κοντά βρισκόμασταν στο ναυάγιο; Πόσες μέρες είχαν περάσει; Τρεις τουλάχιστον βρισκόμασταν στο νησί, τρεις που είχα τις αισθήσεις μου. Όμως πόσο καιρό βρισκόμασταν μέσα στη λέμβο; Έμοιαζε να είναι μόνο μια νύχτα, αλλά κανείς μας δεν είναι σε θέση να το βεβαιώσει. Προς τα πού ταξιδέψαμε; Που βρεθήκαμε;
Η αβεβαιότητα έσφιξε το λαιμό μου, και κοιτώντας ολόγυρα, τον πλατύ ορίζοντα, και την ύπουλα αθώα θάλασσα, ένιωσα να χάνω τη λιγοστή ψυχραιμία μου. Μια φυλακή χωρίς σίδερα: αυτό ήταν. Οι πρακτικές δυσκολίες ασύλληπτες. Το μέλλον αβέβαιο, αδύνατο. Κι εγώ ανήμπορη να το αντιμετωπίσω.

Κι ύστερα, σκέφτηκα ξανά όλους τους ανθρώπους που χάθηκαν. Εκατοντάδες άνθρωποι, να κείτονται ρημαγμένοι στον υγρό τάφο τους. Κι ακόμη χειρότερα, οι οικογένειές τους να σπαράζουν στην ελπίδα να τους βρουν. Οι από καιρό πεθαμένοι γονείς μου δεν θα είχαν αυτή την τύχη. Αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, αν σαν φύλακες άγγελοι με κοιτούσαν από ψηλά, θα ήξεραν πως είχα επιβιώσει. Δεν είχα αδέρφια, ούτε κοντινούς συγγενείς. Κάποιοι μακρινοί θείοι, που ίσως να τους σκότιζαν με γραφειοκρατικά θέματα, ώσπου να έρθει η ώρα να με κηρύξουν αγνοούμενη. Αγνοούμενη. Η λέξη ήταν κρύα, αμείλικτη. Δεν ήθελα να την ξέρω. Θα μας βρουν.

Ο Αιμίλιος όμως είχε ανθρώπους να τον περιμένουν. Είχε οικογένεια, είχε αρραβωνιαστικιά. Και τώρα, θα υπέφεραν. Θα τον αναζητούσαν. Θα κινούσαν γη και ουρανό, για να τον βρουν. Θα μας βρουν.

Κι εγώ έπρεπε να κάνω τα αδύνατα, δυνατά να τους τον γυρίσω πίσω. Ίδιον, έτσι όπως ήταν πριν φύγει. Τίποτα δεν θα άλλαζε.

Ποιες θα ήταν από τώρα και στο εξής οι προτεραιότητες μου;

Αν εξαιρέσουμε τον πάγιο και διαρκούς ισχύος στόχο να γίνουμε αντιληπτοί από κάποιο διερχόμενο πλοίο ή αεροπλάνο- ή και δορυφόρο, μόνο που δεν ήξερα τον τρόπο- έπρεπε να βρούμε νέο μέρος να κατασκηνώσουμε. Κάποιο κατάλυμα, πιο προστατευμένο, και πιο κοντά στο νερό. Φυσικά αυτό απαιτούσε να μπορεί να περπατήσει ο ασθενής μου, άρα έπρεπε να περάσουν άλλες δυο μέρες, τουλάχιστον. Γενικά, έβλεπα ότι ήταν αναγκαίο να συνέλθει, γιατί αν οι άντρες είναι χρήσιμοι για κάτι πρακτικό, αυτό είναι η μυϊκή τους δύναμη και η εμπειρία τους από τη στρατιωτική τους θητεία-αν δεν την έχουν κάνει μέσα σε κανένα γραφείο. Θα προέκυπταν άπειρες ανάγκες στη συνέχεια, αλλά δεν μπορούσα να τις προβλέψω, παρά να σκεφτώ παρηγορητικά ότι θα έβρισκα τρόπο να τις καλύψω όταν θα ερχόταν η ώρα.

Άκουσα έναν ήχο από την πλευρά του, και γύρισα ξαφνιασμένη.

«Σε τρόμαξα;» Το χαμόγελό του ήταν ειλικρινές, αλλά έμοιαζε λες και το πρόσωπό του ήταν πολύ κουρασμένο έστω και γι’ αυτό. Καθώς ο ήλιος έγερνε τεμπέλικα πίσω από τον μονότονο ορίζοντα, η φωτιά έριχνε περίεργες σκιές στο πρόσωπό του.

«Ε, ναι, λιγάκι. Ήμουν αφηρημένη.»

Τον είδα να προσπαθεί να ανασηκωθεί, αλλά δεν του ήταν εύκολο, μόνο με το ένα χέρι. Αυτό εννοούσα όταν έλεγα ότι θα είναι χάλια η κατάσταση. Πήγα δίπλα του και του έδωσα το χέρι μου για να στηριχτεί. Ένιωθα και το δικό του δισταγμό, σαν έναν ηλεκτρικό σπινθήρα ανάμεσά μας, αλλά προσποιήθηκα την αδιάφορη. Θα φερθώ επαγγελματικά, εξήγησα γκρινιάρικα στον εαυτό μου, και για κάποιο λόγο το βρήκα πολύ αστείο. Σπασμένα νεύρα, έσπευσα να συμπληρώσω νοερά.

«Όταν μπορέσεις να σηκωθείς και να περπατήσεις, θα πρέπει να πάμε πιο κοντά στο νερό.» άρχισα να λέω, για να σπάσω την αμηχανία.

«Είναι μακριά;» με ρώτησε ζωηρά.

«Σχετικά. Πρέπει να μπορείς να σταθείς στα πόδια σου. Και να περπατήσεις αρκετά.»

Η ζέστη του χεριού του διαπερνούσε το δέρμα μου και σαν εκατομμύρια βελόνες, πότιζε με το γλυκό της ναρκωτικό τη σάρκα μου. Κράτησα την ανάσα μου, μάζεψα το μυαλό μου. Σύνελθε, πρόσταξα νοερά τον εαυτό μου. Τον τράβηξα με όση δύναμη είχα, κι εκείνος στάθηκε ,αβέβαια ,όρθιος. Προσπάθησε να κάνει ένα βήμα τρεκλίζοντας, αλλά πρόλαβα και τον συγκράτησα, πριν πέσει χάμω. Και βρέθηκα με τα χέρια μου περασμένα γύρω του, το πρόσωπό του πιο κοντά μου απ’ όσο είχα ποτέ φανταστεί.

«Μη βιάζεσαι. Σιγά σιγά.» τον μάλωσα.

«Συγνώμη.» βόγκηξε «Υπερεκτίμησα τις δυνάμεις μου.»

Κρατήθηκε πάνω μου, και το ζεστό του βάρος έμοιαζε με χαιρέκακη τιμωρία. Προσπάθησα να μη σκέφτομαι ότι δε φορούσε τίποτα από τη μέση και πάνω. Κράτησα την ανάσα μου, να μην μπορώ ούτε να τον μυρίσω. Φυσικά, τόσες μέρες άπλυτος μάλλον θα μου βρωμούσε. Αλλά και πάλι, ξέροντας την αδυναμία μου, αμφέβαλλα ακόμη και γι’ αυτό!

«Θέλεις να κάνεις μερικά βήματα;» πρότεινα, για να το παίξω άνετη, τρομάρα μου! «Μπορείς;»

«Ναι…» μουρμούρισε αργά «ας δοκιμάσω…»

Τον πήγα στράτα-στρατούλα λίγα μέτρα πέρα-δώθε, και αναρωτιόμουν τι αμαρτίες να είχαν κάνει οι γονείς μου που βάραιναν εμένα; Ή, πάλι, μήπως σε προηγούμενη ζωή μου ήμουν κάτι στ’ αλήθεια πολύ κακό; Ιεροεξεταστής, ας πούμε; Ναζί; Δήμιος στο Μεσαίωνα; Τι κάρμα κουβαλούσα, και δεν μπορούσα να βρω ησυχία πουθενά; Ή, μήπως απλά, ήμουν γεννημένη θύμα; Ή σκέτη ηλίθια;

Κούνησα απελπισμένα το κεφάλι μου, για να διαλύσω το σύννεφο από τις αλλόκοτες σκέψεις μου, κι εκείνος το εξέλαβε σαν σημάδι κούρασης.

«Έλα, ας κάτσω πάλι κάτω.» μου είπε «Φτάνει για τώρα. Σε κούρασα.»

«Δεν πειράζει.» απάντησα αυτόματα, αλλά μετάνιωσα αμέσως μετά. Κι αν νόμιζε πώς ήθελα να συνεχίσουμε;