Πονεμένη Καρδιά....

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14ο:ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Μπέλλα

Ανέβηκα τρέχοντας τις σκάλες κατευθυνόμενη στο δωμάτιο μου, μη μπορώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα που τώρα είχαν κάνει την εμφάνιση τους.Κλέιδωσα μηχάνικα την πόρτα και άφησα το σώμα μου να κυλίσει αργά μέχρι που ακούμπησα στο έδαφος.Ένα ρίγος με κυρίευσε καθώς ήρθα σε επαφή με την κρύα επιφάνεια.Σίγουρα δεν συγκρινόταν με το κρύο που ένιωθα βαθυά μέσα στην καρδιά μου.Πέρασαν μερικά λεπτά μέχρι να καταφέρω να βάλω τη σκέψη μου σε μια σειρά.Όχι,δεν είχα μετανιώσει που πριν από λίγο κατάφερα να ξεστομίσω ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα της ζωής μου,δεν είχα μετανιώσει που τον πλήγωσα,που έβαλα τέλος σε αυτή την ανόησια.Ήξερα καλά μέσα μου πως έκανα το σωστό,όπως ήξερα επίσης ότι θα πονούσα μέχρι ο χρόνος να καταφέρει να γιατρέψει τις πληγές,τις πληγές που είχε δημιουργήσει εκείνος.Θα τα κατάφερνα,θα έκανα μια καινούργια αρχή,θα μάζευα για ακόμα μια φορά τα κομμάτια της καρδιάς μου και θα την ξανασυναρμολογούσα ευλαβικά,ώστε να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου και να συνεχίσω τι ζωή μου από'δω και πέρα χωρίς να σκεύτομαι το παρεκλθόν.Αυτό θα έκανα θα συνέχιζα τη ζωή μου χωρίς εκείνον.Ταυτόχρονα με τη σκέψη αυτή ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγετε....Μια ζωή χωρίς έκεινον επανέλαβα και ένιωσα το απόλυτο σκοτάδι να με καλύπτει.....

Έντοαρντ

Η πόρτα έκλεισε πίσω της και εγώ έμεινα εκεί να κοιτάω τι κενό για μερικά λεπτά.Το μυαλό μου είχε παγώσει,το κεφάλι μου είχε αδιάσει και μα το θεό νόμιζα πως η καρδιά μου είχε σταματήσει.
Δεν μπορούσα να συνηδιτοποιήσω τι είχε συμβει.Ανίκανος να σκευτώ κάθησα στο πεζούλι και έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο αποδιοργανωμένος..Έτριψα τα μαλλιά μου μηχάνικα και έκλεισα με τα χέρια μου τα μάτια μου.Προσπάθησα να θυμηθώ τι είχε συμβεί μα μου ήταν αδύνατον.Ένιωθα λες και κάποιος είχε πατήσει το μαγικό κουμπί “off” και με είχε απενεργοποιήσει.Κούνησα το κεφάλι μου σε μια απεγνοσμένη προσπάθεια να συνέλθω αλλά αποδείχτηκε ανόφελο.Έβαλα το χέρι στην τσέπη μου και έβγαλα το πακέτο με τα τσιγάρα.Άναψα ένα και το έφερα στο στώμα μου προσπαθώντας να ηρεμίσω και να καθαρίσω τις σκέψεις μου που βρισκόντουσαν όλη αυτή την ώρα σε σύνχηση.Ανασήκωσα το πακέτο και το κοίταξα,χαμογέλασα μελανχολικά και το ξανάβαλα στην τσέπη μου.Το κάπνισμα ήταν μια συνήθεια που μου είχε δημιουργήσει εκείνη τον τελευταίο καιρό.Κάθησα μερικά λεπτά και παρατηρούσα τα αυτοκίνητα να διασχύζουν το χιονοσμένο δρόμο.Έβγαλα το τσιγάρο από το στώμα μου και το πέταξα στο έδαφος.Άφου είχα συνιδιτοποιήσει τι είχε γίνει σηκώθηκα στα πόδια μου και τίναξα το μπουφάν μου από τις μικρές νιφάδες χιονού που είχαν πέσει πάνω του.Άρχησα να περπατάω και ξαφνικά πάγωσα στη θέση μου.Γύρισα το βλέμμα και αντίκρυσα το σπίτι της.....
''Τελείωσε...''ψυίρησα,και ένα μεναγχολικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.Ένιωσα ένα δάκρυ να κυλά κατά μήκος του προσώπου μου.Το σκούπησα. “όχι,δεν αξίζεις τα δάκρυα μου...δεν ανοίκει πια στη ζώη μου,τελείωσα μαζί σου...” σκέυτηκα και ξεκίνησα την πορία προς το σπίτι μου....

Μπέλλα
‘’Μη με αφήνεις,σε παρακαλώ’’...η φωνή μου έτρεμε καθώς προσπαθούσα να τον εμποδίσω να βγει έξω στο σκοτεινό δάσος.Τα χέρια μου φυλακισμένα γύρω από το δεξί του πόδι,σε μία τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια να τον κρατήσω κοντά μου.’’Έντουαρντ....σε ικετεύω....’’δάκρυα κυλούσαν να ανεξέλεγκτα απ’τα μάγουλα μου ενώ εκείνος προσπαθούσε να απαλαγεί από το κράτημα μου.’’Πόσο ανόητη είσαι που πραγματικά πίστεψες οτι σε αγάπησα....τελείωσα μαζί σου......’’στο πρόσωπο του σχηματίστηκε ένα χαμόγελο ευχαρίστησης,μια ευχαρήστηση που πήγαζε από τον δικό μου πόνο.Το πόδι του τινάχτηκε με δύναμη και εγώ έπεσα στο ξύλινο τραπέζι βεβιασμένα.Αίμα άρχησε να κειλά από το κεφάλι μου......Η πορτά άνοιξε και εκείνος έφυγε γελώντας έξω.’’ΟΧΙ.....’’ούρλιαξα μέσα στη νύχτα σπάζωντας τη σιωπή καθώς έβλεπα την μορφή του να χάνεται στο δάσος......
«^.^.^.^.^.^.^.^»»


Πετάχτηκα απότομα από το κρεβάτι μου και προσγειώθηκα στο πάτωμα με αποτέλεσμα να ακουστεί ένας εκκωφαντικός γδούπος σπάζοντας την ησυχία της νύχτας.Χωρίς να το καταλάβω δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό μου ενώ προσπαθούσα να συκωθώ μάταια.Η καρδιά μου είχε ραγήσει σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια,το όνειρο ήταν τόσο δυνατό,τα συναισθήματα τόσο έντονα που είμουν σίγουρη πως πριν λίγο ζούσα και δεν ονειρευόμουνα.’’ ’’Πόσο ανόητη είσαι που πραγματικά πίστεψες οτι σε αγάπησα....τελείωσα μαζί σου......’’ η πρόταση αυτή επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά στη σκέψη μου.Ένιωσα το στομάχι μου να σφύγγεται στην ιδέα πως μπορεί να είνα αλήθεια,πως όλα ήταν ένα ψέμα.’Ηταν όντως ένα ψέμα,η αγάπη του δεν υπήρξε ποτέ,έπρεπε να το είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή....γιατί όμως να με έχει σημαδέψει έτσι όλο αυτό? Γιατί να μην μπορώ απλά να το ξεπεράσω και να προχωρήσω......
Οι λυγμοί μου έβγαιναν βίαια από τα βάθυ της καρδιάς μου,μα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το σταματήσω.Επιτέλους συνειδητοποιούσα ότι όλα είχαν τελειώσει και αυτό ήταν το αναμενόμενο ξέσπασμα.Μπορεί ακόμα και να μην τον ξεπερνούσα ποτέ,αλλά τουλάχιστον θα προσπαθούσα,θα έδινα στον ευατό μου μια δεύτερη ευκαιρία πριν διαλυθεί εντελώς εξαιτίας του...
Σηκώθηκα από το πάτωμα και σύρθηκα έως την πόρτα.Βημάτισα με αργά και σταθερά βήματα προς την κουζίνα.Ένα ποτήρι νερό σίγουρα θα με βοηθούσε να συνέλθω από τον εφιάλτη που με στοίχιονε.Κατέβηκα αργά της σκάλες και μπήκα στην κουζίνα. Προχώρησα στο μακρύ διάδρομο και παρατήρησα ότι πάνω στο ψυγείο υπήρχε ένα κομμάτι χαρτί,το πήρα στα χέρια μου και το διάβασα....
‘’Μπελλς,Συνέβη κάτι απρόοπτο στο κέντρο και θα γυρίσω το απόγευμα,θα ερευνόυμε όλη τη νύχτα στο τμήμα....περισσότερα θα σου πω όταν γυρίσω...Η Άλις έφυγε ενώ κοιμόσουν,δεν ήθελε να σε ξυπνήσει,θα γύρισει το πρωί’’Μα καλά πόσες ώρες κοιμόμουν?Είχα χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου.....Τουλάχιστον θα είχα λίγο χρόνο να ηρεμίσω,ώστε ο Τσάρλυ να μην αρχήσει πάλι τις ερωτήσεις για το τι μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό, σκεύτηκα και άνακαθησα πάνω στον πάγκο κρατώντας το ποτήρι με το γάλα στα χέρια μου. Έτριψα μηχανικά τους κροτάφους μου προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μία λογική σειρά.... Άυριο θα τον ξαναέβλεπα στο σχολείο,θα ήταν πολύ δύσκολο να τον αντιμετωπίσω από τώρα αλλά θα προσπαθούσα να μην το δείξω το πόσο μου στοίχησε όλο αυτό.Θα ήταν καλύτερα για μένα να αρχήσω να συνειδητοποιώ ότι όλα τελείωσαν και να προχωρήσω....θα τον άφηνα πίσω μου και θα έσβηνα τον πόνο που μου είχε δημιουργήσει.....Ένα χασμούρητό βγήκε από το στόμα μου και ένιωσα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν....
Αυτές ήταν οι τελευταίες μου σκέψεις,καθώς ένας βαθύς ύπνος με συνεπήρε πριν προλάβω να καταφέρω να φτάσω στο κρεβάτι μου.
«^.^.^.^.^.^.^.^»»
‘’Μπέλλα...ξύπναα..πρέπει να ετοιμαστείς..δεν θα προλάβεις...’’ η τρυφερή φωνή της Άλις με ξύπνησε σε συνδιασμό με το ελαφρύ σκούντηγμα της.......Άνοιξα τα μάτια μου και την είδα να κάθετε ακριβώ δίπλα μου κοιτώντας με,με απορία...
΄΄Μπέλλα...γιατί κοιμήθηκες πάνω στον πάγκο?’’Τα μάτια της καρφωμένα πάνω στα δικά μου πρόδιδαν ανυσιχία,είχε προσέξει και εκείνη την αλλάγη μου τον τελευταίο καιρό και κάθε στιγμή προσπαθούσε να μου μιλήσει γιαυτό αλλά πάντα την απέφευγα...
‘’Δεν έγινε τίποτα,απλά με πήρε ο ύπνος....’’Σηκώθηκα από τον πάγκο και τέντωθηκα.Άκουσα ένα ελαφρύ ‘’κρακ’’ να προέρχεται από τα άκρα μου....Ένα ελαφρύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της...
‘’Κάτι μου λέει πως δεν ήταν και τόσο βολικά...’’έιπε και στριφογύρησε τα μάτια της....Ένα ελαφρύ γελάκι ξέφυγε από τα χείλη μου ‘’Όσο δεν φαντάζεσε..’’της είπα και άρχησα να περπατάω προς τι σκάλες,προσπαθώντας να βάλω τέλος σε αυτή τη συζήτηση που αν συνεχιζόταν θα οδηγούσε σίγουρα σε σκοτεινά μονωπάτια...
‘’Μπελλα...’’Σταμάτησα και γύρισα το κεφάλι μου να την αντικρήσω....Ότι και να είδε εκείνη τη στιγμή στα ματιά μου την έκανε να μην πει άλλη κουβέντα.....Το βλέμμα της έπεσε στο έδαφος και γύρησε την πλάτης της προς την κουζίνα...Δεν έμεινα να περιμένω άλλο και άρχησα να ανεβαίνω τις σκάλες..
Δεν μπορούσα να κρυφτώ από την Άλις,ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που με καταλάβαινε τόσο πολύ και με βοηθούσε πάντα σε κάθε δυσκολία...της το χρωστούσα να της πω τι με βασάνιζε......αλλά όχι ακόμα....δεν είμουν έτοιμη...ίσως αργότερα....
Μπήκα στο δωμάτιο μου και άρχησα να ετοιμάζομαι.Πέρασα την βούρτσα μέσα απ’τα μπλεγμένα μαλλιά μουκαι άρπαξα την τσάντα μου από το γραφείο.Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω στο χόλ...Κατέβηκα τις σκάλες και το βλέμμα μου συνάντησε την Άλις καθισμένη στον καναπέ.Κάτι σκεπτόταν,αλλά δεν είμουν σίγουρη ότι ήθελα να μάθω.....αν και ήξερα τον λόγο του προβληματισμού της.Κοντοστάθηκα στη σκάλα και κοίταξα έξω από το παράθυρο...’’αργότερα’’ψυθίρησα έτσι ώστε να το ακούσω μόνο έγώ....
Περπάτησα έως το σαλόνι και την φίλησα στο μάγουλο,με έναν προσποιητό ενθουσιασμό...’’Φεύγω....τα λέμε μετά...είπα και δεν γύρησα να κοιτάξω την έκφραση που πήρε το πρόσωπό της.... Βγήκα στο δρόμο.Το χιόνι είχε λιώσει αρκετά και έτσι ήταν ευφικτό πλέον να πάω σχολείο...Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και ξεκίνησα για το σχολείο....για την νέα αρχή που θα έκανα αυτή τη φορά χωρίς λάθοι.......