Όχι πια μόνη...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!!!
Αυτή είναι η ιστορία που σας ανέφερα τις προάλλες!!! Λοιπόν, ελπίζω να σας αρέσει
εδώ μπορείτε να αφήσετε τα σχόλιά σας είτε είναι καλά ειτε όχι!!!!!!!!!
http://www.bellandedward.org/t1267-topic



1η Ενότητα

Bellas PRV

ΠΑΡΟΝ
30 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Καθώς η φωτιά αργόσβηνε στο τζάκι με είχαν μαγέψει οι φλόγες της. Ο τρόπος με τον οποίο άλλαζαν χρώμα και σχήμα…Κίτρινο, μπλε…όλο το σπίτι ήταν στολισμένο, προπαραμονή Πρωτοχρονιάς σήμερα. Αναστέναξα αθόρυβα. Το έλατο μέσα στο σαλόνι είχε φορέσει << τα καλά του >>, τα φωτάκια αναβόσβηναν πάνω του σαν χρωματιστά αστέρια σε πράσινο ουρανό. Όλο το σκηνικό ήταν σαν να είχε ξεπροβάλλει από παραμύθι, τα φωτάκια χάριζαν μια άκρως ρομαντική ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με το αναμμένο τζάκι.
Ακόμα ήμουν μαγεμένη απ τη φωτιά όταν ο Έντουαρτ με έσφιξε ακόμα πιο πολύ στην αγκαλιά του. Απ την αντίδρασή μου κατάλαβε ότι δεν κοιμόμουν, άφησε ένα τρυφερό φιλί στο λαιμό μου και ένιωσα το μούδιασμα να απλώνεται σε όλο μου το κορμί όπως το ένιωθα και στην αρχή 3 χρόνια πριν…έκλεισα τα μάτια μου για να απολαύσω τη στιγμή.

<< Γιατί δεν κοιμάσαι; Σε ενοχλεί η φωτιά; >> ρώτησε καθώς με γύρισε προς το μέρος του.

Γυρνώντας αντίκρισα τα ωραιότερα μάτια του κόσμου…εντάξει του δικού μου κόσμου…Δεν απάντησα στις ερωτήσεις του αμέσως, άλλωστε ξέχασα τι με είχε ρωτήσει μόλις αντίκρισα το πρόσωπό του…τόσο όμορφος, ένας άντρας-παιδί για μένα και μόνο……Πιστεύω ότι μου άξιζε μετά από τόσες απογοητεύσεις…

<< Μπελά με ακούς; >> ρώτησε ανήσυχα.

<< Ε;…ναι δηλαδή όχι…δηλαδή ναι σε ακούω όχι δε με ενοχλεί η φωτιά >> γέλασα με τον εαυτό μου και εκείνος με την έκφραση που πήρα.

<< Απλά με έχει μαγέψει >> συνέχισα << οι μορφές που παίρνει είναι τόσο….τόσο >>

<< Εκπληκτικές >> ολοκλήρωσε τη σκέψη μου. Του άφησα ένα πεταχτό φιλί στα χείλη ως επιβεβαίωση.

<< Είναι σαν ένας γλύπτης να παλεύει να σμιλέψει ένα άγαλμα.>> διαπίστωσα και εγώ η ίδια εκείνη τη στιγμή.
Ο Έντουαρτ απλά μου χάιδεψε τα μαλλιά εκείνη τη στιγμή.

<< Το βλέπω στα μάτια σου είναι και κάτι άλλο που σε απασχολεί..>> έβλεπα στα μάτια του την αγωνία που προσπαθούσε να κρύψει. Του χαμογέλασα,

<< Μη τρομάζεις, απλά φέτος θα ήθελα η πρωτοχρονιά να είναι ήρεμη, μόνο για τους δυο μας…σαν ραντεβού… >> χαμογέλασε και ακούμπησε το μέτωπό του στο δικό μου.

<< Και εγώ το θέλω…το έχω ανάγκη, σε έχω ανάγκη…δε μπορείς να φανταστείς πόσο ήρεμος νιώθω αυτή τη στιγμή και όχι μόνο >> είπε αφήνοντας μικρά τρυφερά φιλιά στην άκρη των χειλιών μου. << Θα κάνω τα πάντα για να περάσεις μερικές απ τις ομορφότερες στιγμές του χρόνου αλλά ξέρεις ότι είναι δύσκολο να μείνουμε μόνοι μας…εντελώς..>>

<< Μμ…ναι >> το κοίταξα απογοητευμένη.

<< Ζωή μου θα δεις θα περάσουμε ωραία >> προσπάθησε να με καθησυχάσει.

<< Ναι >> κατάφερα να πω μόνο, γιατί μέσα μου ήξερα ότι αν εκεί που πηγαίναμε ήταν ο Τζέικομπ δε θα ηρεμούσα........

<< Έλα εδώ >> είπε ο Έντουαρντ και με πήρε στην αγκαλιά του. << Κοιμήσου, αφέσου στην αγκαλιά μου. >> και ένιωσα τα βλέφαρά μου να βαραίνουν.
Ο Έντουαρτ ήταν ο άντρας που κάθε γυναίκα θα ήθελε στο πλευρό της. Παιδί και άντρας, αστείος και σοβαρός, τρυφερός και παθιασμένος. Μου φερόταν σαν να ήμουν μαργαριτάρι μέσα σε βελούδινο κουτί. Αν και ήμουν ανεξάρτητη σε πολλά θέματα ποτέ δεν αρνήθηκα την τρυφερότητα και τη φροντίδα που μου πρόσφερε. Ποτέ δε προσποιήθηκα μπροστά του, μόνο όταν ήταν μπροστά ο Τζέικομπ έχανα τον εαυτό μου…Τον Έντουαρτ το λάτρευα και φυσικά τον αγαπούσα ήταν πια ολόκληρη η ζωή μου…η ζωή που έκανα τα 3 τελευταία χρόνια τουλάχιστον…αλλά ήταν διαφορετικά αυτά
Που αισθανόμουν για το καθένα τους…

Κατέφθασε η συνέχεια!!!


2η Ενότητα

Bellas PRV

Παρελθόν
4 χρόνια πριν

<< Μπελά? >>

<< Μμ…>>

<< Μπελά? >>

<< Μμ…>>

<< Μπέλαααααααα……….>>

<< Τι θες Άλις ?!! Είμαστε στο προτελευταίο εξάμηνο τα μαθήματα είναι μετά τις 12!!! Και είναι 10 & μισήηηηηηη…..δε με λυπάσαι νυστάζωωωωωω……..>> της είπα εκνευρισμένη που με ξύπνησε ενώ το προηγούμενο βράδυ είχα βγει για χάρη της και κατέληξα να κοιμηθώ στις 5 το ξημέρωμα επειδή ήθελε το σπίτι ελεύθερο για να στεγάσει τον έρωτά της με τον άντρα της ζωής της όπως τον αποκαλούσε, το Τζάσπερ.
<< Ωωω…ποιος νοιάζεται για τη σχολή τώρα? >>

<< Τότε τι έπαθες? Ανακάλυψες ότι προχτές το βράδυ που ήσουν μεθυσμένη, χάρισες το αγαπημένο σου μπουφάν στη Τζέσικα? >>

<< Έλα εδώ και θα δεις!!! >> μου είπε ενθουσιασμένη αλλά πριν προλάβω να σηκωθώ είχε έρθει εκείνη.

<< Μια στιγμή!!! Τι έκανα? >> με ρώτησε σαστισμένη. Δεν απάντησα απλά τη κοίταξα. Η έκφρασή της δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφηθεί…ήταν σαν μια μάσκα τρόμου, πόνου και απώλειας…
<< Τι ήθελες? >> προσπάθησα να γυρίσω στο προηγούμενο θέμα. Μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω με το χαμόγελο να έχει επανέλθει πλήρως στα χείλη της.

<< Κοίτα >> μου είπε καθώς μου έδειχνε ένα αγόρι στο απέναντι μπαλκόνι το οποίο απολάμβανε το καφέ του παρατηρώντας το κόσμο και τα αυτοκίνητα στο δρόμο. Με το που τον είδα ο θυμός μου εξανεμίστηκε και τη θέση του πήρε ανατριχίλα και ζέστη πολύ ζέστη…Στο απέναντι διαμέρισμα έμενε ένας Άδωνης που έπρεπε να γνωρίσω πάση θυσία. Ήταν μελαχρινός, περίπου στην ηλικία μου 22, φορούσε ένα κολλητό μαύρο t-shirt το οποίο με βοηθούσε απίστευτα στο να καταλάβω το πόσο γυμνασμένος ήταν..
<< Μπέλα? >> Άθελά μου πήρα το βλέμμα μου από πάνω του.

<< Τι? >> απάντησα στην Άλις με ερώτηση.

<< Να υποθέσω ότι δε μου θύμωσες που σε ξύπνησα? >> μου είπε.
<< Σωστά υποθέτεις…>> είπα και της έκλεισα το μάτι. << Άλις θέλω μια βραδιά μαζί του μόνο αυτό τίποτα άλλο.>>

<< Μπέλα, χαλάρωσε…όταν σε είχα γνωρίσει τα 3 πρώτα εξάμηνα ήσουν πιο….πιο….ήρεμη? Όμως απ το 4ο όλα άλλαξαν… νομίζω ότι προσπαθείς να αδειάσεις το μυαλό σου με λάθος τρόπο.>> είπε κοιτάζοντας το Τζέικομπ. Ε και? Ήθελα να της απαντήσω αλλά δεν ήθελα να δώσω συνέχεια.
Εκείνη όμως συνέχισε
<< Μπελά, δε γυρίζει πίσω… ήταν απόφασή του να αφαιρέσει τη ζωή του όσο και να πληγώνεις τον εαυτό σου δε γυρίζει.. >> είπε κοιτώντας με, με πόνο στα μάτια.

<< Το ξέρω >> κατάφερα μόνο να ψιθυρίσω.
<< Όσες φορές και να μου το πεις δεν το πιστεύεις έτσι? >> είπε ικετεύοντάς με, με το βλέμμα της να της απαντήσω πραγματικά αυτή τη φορά. Δε της απάντησα απλά τη κοίταξα και έφυγα…

3η Ενότητα

Bellas PRV

Η αυτοκτονία του Έμετ, του αδελφού μου με διέλυσε…όταν το έμαθα
<κατέβασα> τους διακόπτες και έβαλα σε δεύτερη μοίρα
τον εαυτό μου.. Προτεραιότητά μου ήταν οι γονείς μου…
έπρεπε να ήμουν δίπλα τους, να τους στηρίζω, να τους πείσω ότι δεν έφταιγαν
αυτοί ότι ήταν επιλογή του…αν και βαθιά μέσα μου ήξερα ότι
τη μεγαλύτερη ευθύνη την είχε ο πατέρας μου…
Ο Τσάρλι είναι επιχειρηματίας γνωστός στο κλάδο της παραγωγής συσκευασίας φρούτων
και κατά συνέπεια η απουσία του απ το σπίτι, στις εορτές και στις
περισσότερες οικογενειακές συνάξεις ήταν δεδομένη…Δεν είναι ότι
δεν αγαπούσε ή ότι δεν φρόντιζε τον αδελφό μου ή εμένα
απλά το έδειχνε με το δικό του τρόπο, ένα λάθος τρόπο
όπως αποδείχθηκε στις 18 Νοεμβρίου…Ποτέ δε το κατηγόρησα γι αυτό…
Λίγους μήνες μετά το χαμό του Έμετ, άρχισα να νιώθω ξανά
κατά κάποιο τρόπο ζωντανή. Τότε ήταν που αποφάσισα να βρω τρόπους
ώστε να προκαλώ πόνο και την αίσθηση του χαμένου στον ίδιο μου
τον εαυτό…ο λόγος; Απλά και μόνο γιατί δεν ήθελα να ζω
πράγματα που εκείνος δεν μπορούσε…έτσι άρχισα να με σκοτώνω…ο πιο
ασφαλής τρόπος να το κάνω αυτό κατ εμένα ήταν να καπνίζω που και που.
Ο καπνός μου προκαλούσε μια γλυκιά ζάλη η οποία θόλωνε το
μυαλό μου και με έκανε για λίγα λεπτά να ξεχνιέμαι…άλλος
ένας τρόπος ήταν το σεξ, αν και δυσκολευόμουν να το κάνω,
ίσως δεν είχα δει κάποιον που να μου προκαλούσε πόθο…μέχρι
εκείνο το πρωινό με την Άλις που μου έδειξε το Τζέικομπ, όταν
τον είδα ήξερα ότι με αυτόν θα δοκίμαζα…όχι ότι δεν είχα κάνει ποτέ αλλά
άλλο μέσα σε σχέση και άλλο να το κάνεις απλά για να το κάνεις…Πριν το Τζέικομπ
είχα πάει μόνο με τη 1η μου σχέση. Ήταν συνομήλικος μου
τον έλεγαν Μάικ και τα είχαμε 7 μήνες αλλά δεν κράτησε…μετά απ αυτό
πληγώθηκα και δεν ήθελα κανένα…έτσι άρχισα να ανακαλύπτω μόνη μου
τις ανάγκες του σώματός μου. Στην αρχή ήταν και ένιωθα περίεργα αλλά
στη πορεία ανακάλυψα ότι είχα δώσει σε εμένα την ευκαιρία να
γνωρίσω τις επιθυμίες μου και τις ανάγκες μου…
Ο Τζέικομπ μπήκε στη ζωή μου μια εβδομάδα αργότερα…
Είχα πάει με την Άλις και τη Ρόζαλι σε μια μπυραρία και ήταν εκεί! Δεν τον
είχα δει αλλά εκείνος με είχε… όταν πήγα τουαλέτα απλά με
περίμενε στη πόρτα για να με καλέσει στο κλαμπ που θα
πήγαινε μετά… Φυσικά δέχτηκα!!! Καθώς γυρνούσα στο τραπέζι
ένιωθα έτοιμη για το μεγάλο βήμα…πιο έτοιμη από ποτέ…

4η Ενότητα

Bella’s PRV

Όταν έφτασα στο τραπέζι δεν είπα τίποτα στα κορίτσια…δεν ήθελα
να προσπαθήσουν να με αποτρέψουν…ήθελα να κάνω αυτό το λάθος!!!
Ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου τελείως ελεύθερο χωρίς να σκέφτομαι
τίποτα…ήθελα μόνο να νιώσω απόλαυση, ικανοποίηση και στο τέλος πόνο, γιατί
όλο αυτό με το 1ο φως της ημέρας θα ερχόταν εις πέρας.
Όταν έφτασα έξω απ το κλαμπ είπα στη υποδοχή το όνομα που μου είχε πει
ο Τζέικομπ και μια ανυπόφορα όμορφη κοπέλα με οδήγησε εκεί που
καθόντουσαν αυτός και η παρέα του. Παρατήρησα ότι οι άλλοι τρεις που
ήταν μαζί του είχαν τις συνοδούς τους αγκαλιά και τα τρια ζευγάρια ήταν
σε άλλο πλανήτη εκείνη την ώρα…αμέσως κατάλαβα ότι δε θα ήταν δύσκολο να
πάρω αυτό που ήθελα απ το Τζέικομπ, έτσι δεν έχασα χρόνο. Τον πλησίασα
και τον αγκάλιασα περνώντας και τα δύο μου χέρια πίσω απ το λαιμό του, άφησα δυο φιλιά στα μάγουλά του, το δεύτερο κοντά στα χείλη του. Έδειξε να ξαφνιάστηκε αλλά δεν πτοήθηκε…με έπιασε απ τη μέση με κόλλησε πάνω του και με φίλησε στο λαιμό κάνοντάς με να ανατριχιάσω ολόκληρη…
<< Γεια >> του είπα

<< Γεια φοβήθηκα πως θα το μετάνιωνες και δε θα ερχόσουν >> απολογήθηκε

<< Γιατί; >> τον ρώτησα μπερδεμένη

<< Ε να ένας ξένος σε καλεί κάπου να έρθεις και εσύ δέχεσαι χωρίς καν να το σκεφτείς λογικό δεν είναι; >>

<< Ναι αλλά…εσύ Τζέικομπ δεν είσαι ένας ξένος…μένεις απέναντί μου…>> του είπα καθώς τον κοίταζα παιχνιδιάρικα ενώ του ίσιωνα το γιακά του πουκαμίσου του.

<< Ορίστε; >> με κοίταξε έντονα και ταυτόχρονα μπερδεμένα.

<< Πριν μια εβδομάδα σε είδα στο μπαλκόνι απέναντι απ το σπίτι μου αλλά ποτέ κάπου έξω για να σε γνωρίσω εκτός από σήμερα.>> απάντησα προσπαθώντας να μη δείξω απελπισμένη.

<< Μάλιστα >> είπε και ήπιε μια γερή γουλιά απ το ποτό του..

<< Θύμωσες; >> ρώτησα δήθεν αθώα.
<< Όχι απλά είχα την αίσθηση πως σήμερα εγώ θα διάλεγα αλλά τελικά εσύ με είχες διαλέξει νωρίτερα >> αποκρίθηκε γελώντας.

<< Δεν ισχύει αυτό αν δεν σου έλεγα τίποτα ίσως να με έβλεπες κάποια μέρα μπροστά σου και να νευρίαζες. >>

<< Πώς να νευριάσει μαζί σου κανείς είσαι τόσο…τόσο…γυναίκα..>> είπε καθώς έσκιψε και μου έδωσε ένα παθιασμένο φιλί στο οποίο ανταποκρίθηκα αλλά δεν ένιωσα τίποτα…είτε φίλαγα το τοίχο είτε αυτόν ήταν το ίδιο. Μπέλα χαλάρωσε έλεγα ξανά και ξανά στον εαυτό μου θες να νιώσεις μόνο ικανοποίηση τίποτα άλλο! Μη σκέφτεσαι!

Ο Τζέικομπ δεν άφησε το χρόνο να πάει χαμένος έκατσε στο καναπέ ενώ η μουσική έπαιζε πολύ δυνατά μέσα στο μαγαζί και με έβαλε να κάτσω πάνω στα πόδια του. Άρχισε να με φιλάει ξανά και εγώ άρχισα επιτέλους να αφήνομαι. Τα χέρια του χάιδευαν τη πλάτη μου και τη μέση μου ενώ τα χείλη του φίλαγαν τα δικά μου, το λαιμό μου…ξάφνου το ένα χέρι του βρέθηκε στο γόνατό μου και άρχισε να ανεβαίνει επικίνδυνα

<< Σε θέλω Μπέλα >> έλεγε συνέχεια και εγώ χανόμουν όμως ήμασταν μέσα σε κόσμο και δεν μπορούσε να γίνει τίποτα παραπάνω…

<< Πάμε >> του είπα

<< Που; >> είπε

<< Σπίτι σου!!! Αφού επιστρέψω απ τη τουαλέτα…>> είπα τόσο φυσιολογικά που και εγώ η ίδια απόρησα με τον εαυτό μου.

Καθώς έβγαινα απ τη τουαλέτα, στο διάδρομο ήταν ένας νεαρός με το πρόσωπο κρυμμένο στα χέρια του. Φαινόταν στενοχωρημένος χωρίς να το σκεφτώ γονάτισα και του χάιδεψα τον ώμο
<< Είσαι καλά; Θες βοήθεια; >> του είπα. Σήκωσε το πρόσωπό του δειλά και με κοίταξε ξαφνιασμένος. Θεέ μου ήταν πανέμορφος.

<< Τάνια; >> ρώτησε. Και τότε κατάλαβα ότι ήταν μεθυσμένος. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω με άρπαξε και με φίλησε. Δεν τραβήχτηκα, δε με ένοιαζε ότι με πέρασε για κάποια άλλη, το μόνο που με ένοιαζε ήταν ότι με φίλαγε και ότι αντίθετα με το Τζέικομπ σε αυτό το φιλί ένιωσα πολλά. Τραβήχτηκα από αυτόν όταν άκουσα κάποιος να πλησιάζει εκείνος με κοίταξε ξανά εντελώς μπερδεμένος. Σηκώθηκα και πήγα στο Τζέικομπ ακόμα μπερδεμένη.
<< Πάμε; >> τον ρώτησα σαν να επρόκειτο να εκραγεί βόμβα.

<< Μμ… τόσο πολύ με θες; >> είπε και με φίλησε και πάλι δεν ένιωσα τίποτα. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ο νεαρός που με φίλησε πριν. Καθώς κατευθυνόμασταν προς το σπίτι του Τζέικομπ με χάιδευε στα πόδια και ανέβαζε το χέρι του προς την ευαίσθητη περιοχή μου…Όταν μπήκαμε στο σπίτι του δεν κοίταξα το χώρο γύρω μου. Το μόνο
που ήθελα ήταν να κάνει κάτι για να σταματήσω να σκέφτομαι κάτι που θα
με βοηθούσε να ξεχάσω…και το έκανε…καθώς τελειώναμε μαζί έχασα το μυαλό
μου η σκέψη και ο χρόνος δεν υπήρχαν μόνο δύο πράσινα μάτια που με κοιτούσαν…σάστισα καθώς συνειδητοποίησα τι ή καλύτερα ποιόν σκεφτόμουν…
Σκεφτόμουν τον άγνωστο που με φίλησε τη στιγμή που είχα δοθεί στο Τζέικομπ…μα τι στο καλό μου συνέβη;;;

5η Ενότητα

Bella’s PRV
6 μήνες μετά

Στην αρχή νόμιζα ότι με το Τζέικομπ θα τελείωναν όλα
μετά από εκείνο το βράδυ. Πόσο λάθος ήμουν…με
έπαιρνε τηλέφωνο για να βγούμε σχεδόν κάθε
μέρα και εγώ δεχόμουν…ήμουν ερωτευμένη μαζί του,
πέρναγα όμορφα μαζεύοντας εμπειρίες. Η συμπεριφορά
του απέναντί μου ήταν άψογη, το σεξ μαζί του το
καλύτερο της ζωής μου όμως πάντα ήταν σεξ ποτέ έρωτας
και αυτό είχε αρχίσει να με κουράζει και να με
στεναχωρεί. Το συζήτησα με την Άλις και με συμβούλεψε
να σκεφτώ τι πραγματικά θέλω αυτή τη χρονική περίοδο απ τη ζωή μου. Έτσι και έπραξα. Σε ένα εξάμηνο η σχολή θα
τελείωνε και μια καινούρια ζωή θα ανοιγόταν μπροστά
μου έτσι ήθελα να δω τι απ το παρελθόν μου άξιζε
να έχει θέση στο μέλλον μου…
Το βράδυ καθώς είχαμε ξαπλώσει με το Τζέικομπ αποφάσισα να ξεκαθαρίσω τα πράγματα.

<< Τζέικ; >> ρώτησα φοβούμενη ότι μπορεί να κοιμάται

<< Μμ..>>

<< Κοιμάσαι; >>

<< Όχι χαλαρώνω >>

<< Τέλεια! Να σου πω λίγο; >>

<< Ναι, τι έγινε; >> είπε καθώς ανασηκώθηκε στον αριστερό του αγκώνα.

<< Να…τι κάνουμε; >>

<< Προσπαθούμε να κοιμηθούμε;! Αλλά δε θα εννοείς αυτό! Δε καταλαβαίνω; >> σάστισε

<< Έχουμε σχέση; >> τον ρώτησα έτοιμη να τα ακούσω όλα ή μάλλον έτσι πίστευα.

<< Ναι, ελεύθερη σχέση. >> είπε χαμογελαστός

<< Τιιιι;;; >> τι είπε;
<< Περνάμε όμορφα, κάνουμε τέλειο σεξ, τι άλλο θέλουμε; Δε μας λείπει κάτι! >> απάντησε σαν να ήταν ότι πιο φυσιολογικό αυτό που μου είπε.
<< Θες να πεις ότι 6 μήνες τώρα πήγαινες και με άλλες; >> δεν πίστευα τα αυτιά μου!
<< Όχι απ την αρχή >> απάντησε χωρίς ίχνος ντροπής.

<< Δηλαδή; >>

<< Απ το 4ο μήνα και μετά. >>

Σάστισα, ταυτόχρονα κάθε συναίσθημα μέσα μου πάγωσε. Όχι δε θα έκλαιγα πάλι εγώ. Είχα κλάψει αρκετά για το Μάικ όχι ξανά…
<< Πολύ καλά, τότε οι δρόμοι μας κάπου εδώ χωρίζουν. Καλά να περνάς με όποια θες!! >> του είπα καθώς σηκώθηκα και έφυγα.

6η Ενότητα

Bella’s PRV

Ο Τζέικομπ δεν έκανε καμιά κίνηση για να με σταματήσει
ούτε τότε, ούτε και τις υπόλοιπες μέρες…σαν όλο
το χρονικό διάστημα που περάσαμε μαζί να μην
υπήρξε ποτέ…πόσο χαζή ήμουν, ενώ έβλεπα απ την
αρχή ότι δεν προχωρούσε < η σχέση > μεταξύ μας,
εγώ δεν έκανα τίποτα άλλο απ το να κάθομαι μαζί του και να δένομαι…
τη χαζή που ήμουν…έκανα μια τελευταία
προσπάθεια να το βρω για να του πω τι πραγματικά πια ένιωθα αλλά έμαθα ότι είχε φύγει για Παρίσι μαζί με μια μουσικό που μόλις είχε γνωρίσει…Και κάπου εκεί στα πρόθυρα της κατάρρευσης μπήκε στη ζωή μου ο Εντουαρντ…

10 ημέρες πριν το μεγάλο γεγονός

<< Μπέλα! >> φώναζε η Άλις < Μπέλα! > και ξαφνικά έπεσε κάτω απ τη σκάλα…μα που πάει με το δωδεκάποντο αυτή η κοπέλα στη σχολή!!! Έτρεξα κοντά της.

<< Είσαι καλά? >>

<< Νομίζω, αλλά δε μπορώ να το πατήσω. >>

<< Πάμε στο νοσοκομείο >>

<< Δε μπορείς να με μεταφέρεις μόνη σου! Φώναξε κάποιον! >>

<< Ποιον? >> ρώτησα απελπισμένα καθώς κοιτούσα ολόγυρα αλλά μόνο ένα άτομο είδα, αυτό που είδε και η Άλις.

<< Αυτό το νεαρό >> είπε δείχνοντας προς την κατεύθυνση που καθόταν το αγόρι.
<< Ναι, δίκιο έχεις >>. Είπα και ξεκίνησα, καθώς πλησίαζα η φυσιογνωμία του μου φαινόταν γνωστή, δε μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπό του αλλά ο τρόπος που καθόταν κάτι μου θύμιζε αλλά δεν ήξερα τι!!!

<< Εεε, με συγχωρείς η φίλη μου έπεσε και μάλλον στραμπούλιξε το πόδι της
μπορείς να με βοηθήσεις να τη μεταφέρω στο νοσοκομείο; >> είπα
αλλά δε σήκωσε το βλέμμα του απ το βιβλίο που
διάβαζε και αναρωτήθηκα αν με είχε ακούσει.

<< Εεε, συγνώμη με ακούς; >>
Σήκωσε το κεφάλι του ξαφνιασμένος σαν να επέστρεψε στη
πραγματικότητα απότομα. Μόλις τον είδα έχασα τη γη κάτω απ τα
πόδια μου και αυτή που δε μιλούσε τώρα ήμουν εγώ. Μα πως βρέθηκε
αυτός εδώ;! Ήταν ο νεαρός που με φίλησε σε εκείνο το κλαμπ που ήμουν
με το Τζέικομπ περνώντας με για άλλη…εκείνος με τον οποίο είχα νιώσει
από ένα λάθος φιλί ότι δεν ένιωσα με το Τζέικομπ. Το κοιτούσα ακόμα
άναυδη όταν μίλησε.
<< Ναι με συγχωρείς >> είπε ευγενικά. Δε μίλησα και με κοίταξε ανήσυχος << Είσαι καλά; >>

<< Μπέλα; >> φώναξε η Άλις η οποία δεν είχε ιδέα για εκείνο το φιλί.

<< Μπέλα λοιπόν! Χάρηκα Έντουαρντ >> είπε δίνοντας το χέρι του. Ανταποκρίθηκα αλλά ακόμα το κόιταζα σα χαζή το κατάλαβε και απλά χαμογέλασε. Κατευθυνθήκαμε και οι δύο προς την Άλις.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

7η Ενότητα
Bellas PRV

ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Περιμέναμε την Άλις να βγει απ το γραφείο του
Γιατρού με τις ακτινογραφίες στα χέρια. Όταν βγήκε
και την είδα σκεφτική τρόμαξα, δε μπορούσα να καταλάβω
την έκφρασή της. Έτρεξα κοντά της και τη πήρα αγκαλιά.

<< Φιλενάδα είσαι καλά; >> ρώτησα ανήσυχα.

<< Ναι, ο γιατρός είπε ότι απλά το στραμπούλιξα και
ότι σε μια εβδομάδα θα είμαι καλά >> απάντησε αλλά και πάλι έβλεπα ότι κάτι τη προβλημάτιζε.

<< Χαίρομαι, αλλά είναι και κάτι ακόμα ε; >> περίμενα με κομμένη την ανάσα. Ο Εντουαρντ είχε έρθει πίσω μου
χωρίς να τον αντιλιφθώ και περίμενε με την ίδια αγωνία. Η Άλις μας κοίταγε αλλά δε μίλαγε.

<< Άλις;! >> είπα με την υπομονή μου να έχει εξαντληθεί

<< Μπέλα…δε μπορώ να βάλω τακούνια για 15 μέρες ξέρεις τι είναι αυτό για μένα; >> μου είπε με παράπονο. Δύο πράγματα σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή το 1ο ήταν να τις φορέσω
τις ακτινογραφίες καπέλο αλλά σκέφτηκα ότι δεν άντεχα άλλο στο νοσοκομείο και το 2ο ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΛΕΟΟΟΟΣΣΣΣΣΣΣΣ…….που πάω και βρίσκω τους ανθρώπους που κάνω παρέα μαζί τους!!! Άκουσα τον Έντουαρντ δίπλα μου να γελάει σιγά και μου φάνηκε ότι έκανε τις ίδιες
σκέψεις με εμένα…

<< Δε συστηθήκαμε πάνω στη ταραχή μας. Άλις. >> είπε η Άλις καθώς χάριζε ένα τεράστιο χαμόγελο στον Έντουαρντ.

<< Έντουαρντ >> αποκρίθηκε εκείνος. Εκείνη την ώρα
η Άλις με κοίταξε όλο νόημα και το 1ο που μου ήρθε στο
μυαλό ήταν να της ρίξω μια διακριτική αγκωνιά όπως και έκανα…για κακή μου τύχη ο Έντουαρντ αντιλήφθηκε
τη ματιά της Άλις και την αγκωνιά που μόλις έφαγε.
Η Άλις έσπευσε να τα μπαλώσει.
<< Συγνώμη για τη ταλαιπωρία αλλά η Μπέλα δε θα τα κατάφερνε μόνη της και ο φίλος μου λείπει σε ταξίδι. >>

<< Δεν κάνει τίποτα. >> είπε εκείνος. Η ώρα είχε περάσει
και τα θέματα για συζήτηση είχαν στερέψει. Ένιωθα άσχημα, δεν ήθελα να φύγει, πότε θα το ξαναέβλεπα δε μπορεί,
η μοίρα για κάποιο λόγω τον έβαλε ξανά στο δρόμο μου…δε
θα άφηνα την ευκαιρία να πάει χαμένη…

<< Έντουαρντ; Νομίζω πως ίσως να χρειαστώ τη βοήθειά σου τις επόμενες μέρες ο Τζάσπερ λείπει και έχω μαθήματα καταλαβαίνεις…>> του είπα παρακλητικά.

<< Δεν υπάρχει πρόβλημα για ότι χρειαστείς θα είμαι εδώ. >> είπε τόσο γρήγορα χωρίς καν να το σκεφτεί.
<< Έτσι θα έχω και περισσότερο χρόνο να σε γνωρίσω…δηλαδή και τις δύο σας >> είπε και έφτιαξε το μπουφάν του, σημάδι αμηχανίας.
<< Λοιπόν φεύγω για ότι χρειαστείς ορίστε το τηλέφωνό μου. >> είπε δίνοντάς μου ένα χαρτάκι με τον αριθμό του.
Καθώς απομακρυνόταν εγώ είχα μείνει να τον κοιτάζω σαν υπνωτισμένη και η Άλις κοίταζε εμένα με ένα βλέμμα που γνώριζα καλά.

<< Μη πεις λέξη >> της είπα. Εκείνη σήκωσε τα χέρια της ψηλά και σκάσαμε και οι δύο στα γέλια.

***********************************************

Οι επόμενες 5 μέρες κύλησαν ήρεμα. Ο Έντουαρντ και
εγώ αλλάζαμε βάρδια κάθε μέρα λέγοντας μόνο τα τυπικά
αλλά το βλέμμα του δε με άφηνε να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα απ το πώς είχα νιώσει όταν με φίλησε. Όταν έφυγε το μόνο που σκέφτηκα ήταν ότι γρήγορα θα έπρεπε να κάνω κάτι για
να του δείξω το ενδιαφέρον μου με ελκυστικό τρόπο αλλά ταυτόχρονα και αθώο πόσο δύσκολο να ήταν άραγε; Είχα χάσει τη φόρμα μου στο θέμα φλερτ αλλά ήμουν σίγουρη πως αν
δεν το έκανα με είχα ικανή να σπρώξω εγώ την Άλις απ τη σκάλα την επόμενη φορά μόνο και μόνο για να τον βλέπω!!! Μπέλα όλα θα πάνε καλά και αυτός σε κοιτάει! Είπα στον εαυτό μου για να πάρω κουράγιο.

8η Ενότητα
Edward s PRV

Ήταν η 1η φορά μετά από πολλές μέρες που αποφάσισα
να πάω στη σχολή. Ο χωρισμός μου με τη Τάνια
ήταν ότι χειρότερο είχα βιώσει τους τελευταίους 6
μήνες. Δεν άντεχε άλλο την απόσταση, ήταν σε μεταβατικό
στάδιο για τη ζωή της και δεν μπορούσε…αν και δεν
ήμουν τρελά ερωτευμένος μαζί της πληγώθηκα όταν με
χώρισε ίσως από εγωισμό…δε ξέρω…
Τους πρώτους μήνες προσπαθούσα με διάφορους
τρόπους να δηλώνω τη παρουσία μου στη ζωή της. Όχι ότι πίστευα ότι θα ήμασταν ξανά μαζί απλά και μόνο λόγω
εγωισμού. Είχα περάσει πολλές ώρες ταβανοθεραπείας και
είχα συνειδητοποιήσει ότι αν δεν με χώριζε εκείνη τότε,
θα το έκανα λίγο αργότερα εγώ γιατί απλά είχα κουραστεί
να είμαι εγώ αυτός που πάντα προσπαθούσε…Έτσι άρχισα
να επανέρχομαι σιγά σιγά στο παιχνίδι του φλερτ με διάφορους τρόπους.
Όταν έφτασα στη σχολή, έκανα 3 ώρες μάθημα και μετά είχα κενό. Αποφάσισα να πάω σε ένα ήσυχο μέρος για να μελετήσω
ένα βιβλίο σχετικά με τα όνειρα που πιστεύουμε ότι τα
έχουμε ζήσει αλλά ποτέ δε μπορούμε να το εξακριβώσουμε.
Είχα πολλούς μήνες που έβλεπα συνέχεια ένα όμορφο κορίτσι να με κοιτάει ανήσυχα και να με ρωτάει αν είμαι καλά. Έβλεπα
τον εαυτό μου να τη κοιτάει και να τη φιλάει και εκεί πάντα τελείωνε αφού ξύπναγα μπερδεμένος έχοντας την αίσθηση
των χειλιών της πάνω στα δικά μου…Ήμουν απορροφημένος
στο βιβλίο και στις σκέψεις μου όταν ξάφνου άκουσα
μια κοπέλα να μου μιλάει. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν
της φαντασίας μου αλλά μετά κατάλαβα ότι ήταν αλήθεια. Σήκωσα σχεδόν απρόθυμα το βλέμμα μου και τότε την είδα…ήταν η ίδια κοπέλα με εκείνη των ονείρων μου. Στεκόταν μπροστά
μου καυτή και αθώα…δύο σε ένα…σαν το σαμπουάν…Νόμιζα
ότι τρελάθηκα…αν και ποτέ δε πίστευα στο κεραυνοβόλο
έρωτα μετά από αυτό το συμβάν άλλαξα αντίληψη.
Η έκφρασή της με έκανε να επανέλθω στη πραγματικότητα. Μου ζήτησε να τη βοηθήσω με μια φίλη της που προσγειώθηκε
απ τη σκάλα…Αμέσως άρπαξα την ευκαιρία να τη γνωρίσω…
Αργότερα στο νοσοκομείο η αναμονή ήταν ατέλειωτη . Τη παρατηρούσα από μακριά, καθόταν με τα χέρια στα μαλλιά της κρατώντας το κεφάλι της και τους αγκώνες στα γόνατά
της. Η έκφρασή της ήταν ανήσυχη. Αυτό μου άρεσε γιατί φανέρωνε ευαισθησία και άνθρωπο με βάθος. Την κοίταζα και ήθελα να τη πάρω αγκαλιά, να την ηρεμήσω αλλά δεν
είχα αυτό το δικαίωμα ούτε το θάρρος…και τότε εμφανίστηκε
ο γιατρός. Η Μπέλα δεν το κατάλαβε μέσα στη ταραχή της. Αυτό που κατάλαβα εγώ όμως και δε μου άρεσε καθόλου. Ο γιατρός τη κοίταζε από πάνω μέχρι κάτω μαγεμένος. Όταν αντιλήφθηκε τον τρόπο που τον κοίταξα προσγειώθηκε. Απότομα θα έλεγα…

<< Για τη δεσποινίς Άλις είστε; >> ρώτησε όσο πιο επαγγελματικά μπορούσε.

<< Ναι γιατρέ >> πετάχτηκε η Μπέλα σαν ελατήριο << Πώς είναι; >>

<< Όλα καλά, μην ανησυχείτε. Ένα απλό στραμπούληγμα και να μη το πατάει για μερικές μέρες. >>

<< Ουφφφφφ……πάλι καλά >> αναστέναξε η Μπέλα
Εκείνη τη στιγμή η Άλις έκανε την εμφάνισή της και η Μπέλα πήγε κοντά της εγώ απλά την ακολούθησα.

<< Φιλενάδα είσαι καλά; >> είπε η Μπέλα

<< Ναι, ο γιατρός είπε ότι απλά το στραμπούλιξα και
ότι σε μια εβδομάδα θα είμαι καλά >> είπε η Άλις αλλά μου φάνηκε κάπως.

<< Χαίρομαι, αλλά είναι και κάτι ακόμα ε; >> της είπε η Μπέλα. Πόσο καλά την ήξερε μακάρι κάποια μέρα να μπορούσε να διαβάζει και μένα έτσι.
<< Άλις;! >> είπε η Μπέλα και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ καθώς τη κοιτούσα ήταν πόσο όμορφη είναι όταν θυμώνει.

<< Μπέλα…δε μπορώ να βάλω τακούνια για 15 μέρες ξέρεις τι είναι αυτό για μένα; >> αποκρίθηκε η Άλις. Κοιτάζοντας την έκφραση της Μπέλας εκείνη τη στιγμή δε μπορούσα παρά μόνο να γελάσω ήταν σαν να ήθελε να τη χτυπήσει για να μπει το μυαλό της στη θέση του.
Και τότε η Άλις μου συστήθηκε
<< Δε συστηθήκαμε πάνω στη ταραχή μας. Άλις. >>

<< Έντουαρντ >> αποκρίθηκα

<< Συγνώμη για τη ταλαιπωρία αλλά η Μπέλα δε θα τα κατάφερνε μόνη της και ο φίλος μου λείπει σε ταξίδι. >>

<< Δεν κάνει τίποτα. >> είπα καθώς κοιτούσα τη Μπέλα η οποία φαινόταν ανήσυχη και δε μπορούσα να καταλάβω το λόγο. Εκείνη τη στιγμή με κοίταξε με ένταση αναπνέοντας έντονα.

<< Έντουαρντ; Νομίζω πως ίσως να χρειαστώ τη βοήθειά σου τις επόμενες μέρες ο Τζάσπερ λείπει και έχω μαθήματα καταλαβαίνεις…>> μου είπε και ένιωσα το στομάχι μου να γίνεται κόμπος. Να η ευκαιρία σκεφτόμουν ξανά και ξανά αλλά το μόνο που είπα ήταν

<< Δεν υπάρχει πρόβλημα για ότι χρειαστείς θα είμαι εδώ. >> και συνέχισα χωρίς να το θέλω

<< Έτσι θα έχω και περισσότερο χρόνο να σε γνωρίσω…δηλαδή και τις δύο σας >> έσπευσα να σώσω ότι προλάβω.

<< Λοιπόν φεύγω για ότι χρειαστείς ορίστε το τηλέφωνό μου. >> της έδωσα ένα χαρτάκι που είχα γράψει το νούμερό μου λίγο νωρίτερα σε περίπτωση που μου το ζητούσε.

Γύρισα τη πλάτη μου και έφυγα με ένα τεράστιο χαμόγελο. Το μόνο που ένιωθα ήταν ελπίδα για το μέλλον και κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι η Μπέλα ήταν το άλλο μου μισό…

9η Ενότητα

Edward s PRV

Οι 5 μέρες πέρασαν τόσο γρήγορα που όταν κατάλαβα ότι
η Άλις άρχισε να συνέρχεται έβρισα τον εαυτό μου που
ακόμα δεν είχα μιλήσει στη Μπέλα, η οποία ήταν απόμακρη και ταυτόχρονα πάντα μπροστά μου. Ανταλλάσαμε μόνο τα
τυπικά αλλά τα βλέμματά μας έλεγαν ότι δεν τολμούσαμε να πούμε ο ένας στον άλλο. Θυμόμουν τη μητέρα μου που έλεγεότι << Παντού υπάρχει νόμος στα μάτια όχι όμως…>> αν
ήθελα όμως τα όνειρα που έκανα για το μέλλον μου να περιλαμβάνουν και τη Μπέλα θα έπρεπε άμεσα να της
μιλήσω και να σταματήσω να αγχώνομαι και να φοβάμαι
σαν να είμαι πρωτάρης…Έτσι την επόμενη ενώ η Μπέλα νόμιζε ότι έφυγα εγώ απλά πήγα στο διπλανό δωμάτιο απ αυτό της Άλις
και προσπάθησα να ακούσω τι συζήταγαν μήπως επιτέλους έβρισκα μια άκρη να πιαστώ. Το ξέρω ότι αυτό ήταν μεγάλη κουταμάρα αλλά είχα απελπιστεί. Τα είκοσι πρώτα λεπτά η Μπέλα ρωτούσε την Άλις αν χρειάζεται περιοδικά, καφέ, φαγητό οτιδήποτε άσχετο υπήρχε αλλά τίποτα για μένα. Ομολογώ ότι απογοητεύτηκα. Στη συνέχεια η Άλις άρχισε μια ακατάπαυστη φλυαρία που είχε να κάνει με ρούχα και σχέσεις. Απ το τόνο της φωνής της Μπέλα κατάλαβα ότι τα ψώνια δεν την ενδιέφεραν ιδιαίτερα…αν και πάντα ήταν κομψά ντυμένη, με ρούχα που ταίριαζαν στη ηλικία της και στην εμφάνισή της. Στο θέμα των σχέσεων δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου. Σε ότι τη ρώταγε η Άλις απαντούσε μονολεκτικά.

<< Μπέλα, αρκετά πια! Καλά τα μαθήματα, οι εργασίες και οι καφέδες αλλά νέο κορίτσι είσαι το αίμα σου βράζει! Πες μου γνώρισες κανέναν? >> ρώτησε η Άλις ανυπόμονα. Εκείνη στιγμιαία ένιωσα τη καρδιά μου να χάνει ένα κτύπο.

<< Τι με κοιτάς ρε Μπέλα, πες μου! >> συνέχισε με την ίδια ανυπομονησία.

<< Άλις εγώ….εγώ….>> η φωνή της έτρεμε.

<< Ναι; >>

<< Εγώ…>> ολοένα και χαμήλωνε η ήχος της φωνής της.

<< Μπέλα πλάκα κάνεις! Πες μου ότι δε γύρισε ο Τζέικομπ! >> είπε η Άλις νευριασμένη.

<< Τι λες Άλις; Πας καλά; Το ότι δε μου είναι εύκολο να σου μιλήσω δεν αφορά αυτό το βλάκα! >> απάντησε η Μπέλα στον ίδιο τόνο. Καλό αυτό, τον έβριζε σκέφτηκα και ένα χαμόγελο έκανε την εμφάνισή του στα χείλη μου!

<< Τότε; >> ακούστηκε η Άλις μπερδεμένη.

<< Εεε… ο Έντουαρντ πως σου φαίνεται; >> ρώτησε αμήχανα η Μπέλα και ένιωσα την αδρεναλίνη να ρέει στις φλέβες μου και η καρδιά μου να επιταχύνει επικίνδυνα.

<< Μια χαρά παιδί. Αλλά τι σχέση έχει με το αν γνώρισες κάποιον;>>

<< Έχει >> απάντησε η Μπέλα << δε θέλω να γνωρίσω κάποιον εξαιτίας του. Μ αρέσει και ήθελα τη γνώμη σου, βέβαια δεν είναι μόνο αυτό αλλά πες μου.>> συνέχισε η Μπέλα. Τι είπε μόλις τώρα; Ότι της αρέσω!!!!!!!! Δε το πιστεύω, δε το πιστεύω!!!!!!!!! Ήθελα τόσο πολύ να φωνάξω αλλά αν το έκανα δε θα μάθαινα περισσότερα και θα κατέστρεφα ότι είχα καταφέρει μέχρι τότε.

<< Τι άλλο; >>

<< Πρώτα απάντησέ μου! >>

<< Κοίτα, είναι ευγενικός, αστείος, έξυπνος, όμορφος και…και…>>

<< Και;! >> η Μπέλα ακουγόταν απίστευτα ανυπόμονη.

<< Και νομίζω ότι ταιριάζετε! Αλλά και πως του αρέσεις. >> είπε η Άλις.

<< Τι λες φιλενάδα 5 μέρες το ξέρουμε μόνο. Εσύ δηλαδή γιατί εγώ…>> ε; από πού με ήξερε δε φάνηκε να με ήξερε.

<< Ε και; Έχεις προσέξει το τρόπο που σε κοιτάει; Τα μάτια του λάμπουν και ταξιδεύουν αλλού…επίσης τον έχω δει χωρίς
να με καταλάβει βέβαια να κοιτάει τις φωτογραφίες μας ξανά και ξανά >>

<< Τι; Ποιες φωτογραφίες; >> είπε η Μπέλα και σηκώθηκε ρίχνοντας κάτω τη καρέκλα της << σε αυτές είμαι χάλια. >>

Πόσο λάθος έκανε…ήταν ότι πιο φυσικό και όμορφο έχω αντικρίσει. Χαμογέλασα με την αντίδρασή της. Τη χαζούλα που ήταν…

<< Μπέλα επιτέλους! Έχω πολύ καιρό να σε δω έτσι! >> είπε η Άλις.

<< Μμ…δηλαδή >> ρώτησε η Μπέλα σκεπτική.

<< Πριν την αυτοκτονία του Έμετ, ακόμα και όταν ήσουν με το Τζέικομπ δεν ήσουν έτσι. >>είπε θλιμμένα η Άλις.

Αυτοκτόνησε ο Έμετ; Ποιος ήταν πάλι αυτός; Πρώην της; Απορούσα με τον εαυτό μου αντί να λυπηθώ για αυτό που πέρασε η Μπέλα ζήλευα! Αν είναι δυνατόν! Τι είδους άνθρωπος ήμουν; Ήθελα να χαστουκίσω τον εαυτό μου. Όσο για το Τζέικομπ σίγουρα ήταν πρώην της και μάλιστα πρόσφατος…Η φωνή της με έβγαλε απ τις σκέψεις μου.

<< Άλις έχω αρχίσει να συνέρχομαι….προσπαθώ τουλάχιστον…Τέρμα πια με το παρελθόν κουράστηκα…ξέρω ότι θα θυμάμαι τον Έμετ πάντα αλλά δε μπορώ άλλο πόνο, δεν αντέχω, θέλω μόνο ηρεμία στη ζωή μου και κάποιον που να μπορεί να σταθεί δίπλα μου. Ξέρεις γιατί πιστεύω πως αυτός είναι ο Έντουαρντ;>> είπε και η αγωνία μου κορυφώθηκε.

<< Γιατί; >>

<< Θυμάσαι τη νύχτα που πήγαμε στη μπυραρία;>>

<< Ναι >>

<< Όταν πήγα τουαλέτα ο Τζέικομπ με ακολούθησε και όταν βγήκα με κάλεσε στο κλαμπ που θα πήγαινε. Θυμάσαι ότι όταν τον είχα δει σου είπα ότι ήθελα ένα βράδυ μαζί του; >> είπε η Μπέλα και τα λόγια της ήταν γροθιές στο στομάχι μου.

<< Ναι… >> η Άλις ακουγόταν σαν να μην είχε ιδέα.

<< Ε, εκείνο ήταν αυτό το βράδυ. Ήμουν χάλια και ήθελα να νιώσω πόνο…δεν ήθελα να περνάω καλά γιατί εκείνος δε ζούσε…άρχισα να φιλιέμαι με το Τζέικομπ και η όλη κατάσταση γρήγορα ξέφυγε αν και δεν ένιωσα όπως πίστευα ότι θα νιώσω. Έτσι του είπα να πάμε στο σπίτι του αφού πρώτα πάω τουαλέτα και εδώ έρχεται ο Έντουαρντ…>>

<< Δε καταλαβαίνω >> είπε η Άλις και να ήσουν η μόνη συμπλήρωσα μέσα μου. Η Μπέλα; Η Μπέλα δέχτηκε να δει έναν άγνωστο και να πάει μαζί του απ το πρώτο βράδυ; Γιατί το έκανε αυτό στον εαυτό της; Γιατί πληγωνόταν έτσι;

<< Θα καταλάβεις. Βγαίνοντας απ τη τουαλέτα είδα ένα νεαρό χάλια και έσπευσα να τον βοηθήσω, εκείνος ήταν μεθυσμένος με κοιτούσε σαν χαμένος, με αποκάλεσε Τάνια και με φίλησε! >>

Είχα μείνει στήλη άλατος το όνειρο που έβλεπα κάθε βράδυ στον ύπνο μου δεν ήταν όνειρο αλλά πραγματικότητα!!! Η Μπέλα ήταν η γυναίκα που είχα φιλήσει και είχα νιώσει τόσο όμορφα αν και λιώμα…για αυτό το τελευταίο δεν ήμουν περήφανος καθόλου…

<< Δεν έχω λόγια να σου περιγράψω πως ένιωσα….συναισθήματα που τα άκουγα από άλλους αλλά δε πίστευα ότι υπάρχουν…Άλις καταλαβαίνεις δε με ένοιαξε ούτε μια στιγμή που με πέρασε για άλλη….και τώρα μετά από τόσο καιρό μπήκε ξανά στη ζωή μου τη στιγμή που ήμουν κομμάτια…δε θέλω να τον χάσω…θέλω να είμαι μαζί του…>> είπε αναστενάζοντας. << Άλις πες κάτι >>

<< Τι να πω Μπέλα. Ότι μαθαίνω μετά από τόσους μήνες για το πώς γνώρισες το Τζέικ; >> ρώτησε φανερά εκνευρισμένη η Άλις.

<< Συγνώμη, ντράπηκα. >> απολογήθηκε η Μπέλα.

<< Τέλος πάντων. Μπέλα η μοίρα έφερε το πεπρωμένο στο δρόμο σου μη τον αφήσεις να σου φύγει…>> της είπε η Άλις.

Ήμουν σοκαρισμένος με όλες αυτές τις πληροφορίες. Απ τη μια ήμουν χαρούμενος που άρεσα στη Μπέλα και τώρα εξηγείτε πως μου είχε φανεί γνωστή αλλά απ την άλλη ήταν τόσες οι ερωτήσεις που ήθελα να κάνω για το παρελθόν της αλλά και στον ίδιο τον εαυτό μου. Έτσι απλά έφυγα δεν μπορούσα να ακούσω άλλο έπρεπε να τα σκεφτώ όλα και να μελετήσω τις κινήσεις μου για να μη καταλάβει η Μπέλα ότι γνώριζα όλη την αλήθεια, αυτό θα την έκανε να ντραπεί και θα έφευγε από κοντά μου ήμουν σίγουρος.

10η Ενότητα

Edward s PRV

Μπήκα στο αμάξι μου και σε 15’ ήμουν σπίτι μου. Άναψα
το τζάκι, κάθισα στη πολυθρόνα και προσπαθούσα να
ξεκαθαρίσω τα πάντα με ένα ποτήρι ουίσκι να μου κρατάει παρέα. Πρώτον, της Μπέλα της άρεσα. Άρα όταν
θα προσπαθούσα να τη πλησιάσω δε θα με απέρριπτε.
Δεύτερον φαίνεται και εκείνη να είχε πονέσει πολύ στο παρελθόν όπως και εγώ, ή μάλλον πολύ περισσότερο
από μένα. Τρίτον το μόνο που θέλαμε και οι δύο
ήταν μια φυσιολογική σχέση. Για να δημιουργηθεί όμως
και για να κρατήσει πρώτα θα έπρεπε να μάθω πράγματα
για το παρελθόν της χωρίς να νιώσει ότι τη πιέζω.
Αντίστοιχα θα μάθαινε και εκείνη για μένα. Για τον Έμετ
και το Τζέικομπ θα τη ρωτούσα πιο μετά, για να
συζητήσουμε κάτι τόσο σοβαρό θα έπρεπε να δημιουργηθεί οικειότητα. Όλα αυτά ήταν απαραίτητα…δεν ήθελα να
πληγωθώ ξανά όπως με την Τάνια…
Θα ξεκινούσα απ την Άλις, θα της μιλούσα. Ίσως να μην
ήταν ότι καλύτερο αλλά μόνο αυτό είχα σκεφτεί προς το παρόν.
Η φωτιά σιγά σιγά αργόσβηνε και το ποτό μου τελείωνε,
έκλεισα τα μάτια και ακούμπησα το κεφάλι μου πίσω εκπνέοντας αργά, είχα χαλαρώσει τόσο πολύ που με το ζόρι πήγα
μέχρι το κρεβάτι μου.


Επόμενη μέρα πρωί

Δεν έχασα χρόνο, σηκώθηκα, ντύθηκα, πήρα πρωινό και έφυγα σφαίρα για την Άλις. Με το που μου άνοιξε τη πόρτα τη πήρα αγκαλιά και την έβαλα στο καναπέ.

<< Έντουαρντ! Τι κάνεις; >>

<< Καφέ; >> τη ρώτησα ενώ κατευθυνόμουν προς τη κουζίνα

<< Όχι. Είσαι καλά; >>

<< Όχι. >> απάντησα επιστρέφοντας

<< Τι έπαθες; >> με ρώτησε και μπορούσα να διακρίνω την αναστάτωση στη φωνή της. Δε θα χρονοτριβούσα με ανούσιους προλόγους.

<< Ερωτεύτηκα >>. Κοκάλωσε.

<< Ποια; >>

<< Άλις…αφού ξέρεις, έχεις καταλάβει >>

<< Τη Μπελά ε; >>

<< Ναι >> μόλις ξεστόμισα αυτή τη μικρή λέξη ένιωσα ένα βάρος να χάνεται από πάνω μου << Τι να κάνω; >> τι να κάνω τη ρώτησα δεν είχα σκοπό να της αποκαλύψω ότι χθες κρυφάκουγα τη συζήτηση που είχε με τη Μπέλα. Αν το έκανα αυτό το πιο πιθανό ήταν πρώτα να με έβριζε και μετά να με έδιωχνε απ το σπίτι.

<< Αμάν όλοι!!! >> σχεδόν φώναξε

<< Ποιοι όλοι; >> ρώτησα δήθεν

<< Εεε; Τίποτα…Κοίτα Έντουαρντ η Μπέλα έχει περάσει πολλά και όταν λέω πολλά εννοώ πολλά άσχημα γεγονότα που τη σημάδεψαν για πάντα >>

<< Όπως; >> ρώτησα αν και ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν σαν να μη με είχε ακούσει.

<< Δεν είναι δική μου δουλειά να σου πω…>> πριν ολοκληρώσει τη διέκοψα.

<< Σας άκουσα χτες…>> της μίλησα περιμένοντας το βάζο να μου έρθει καπέλο.

<< Τιιιιιιιιιι;;;;;;;;!!!!!!!!!!! Καλά δε ντρέπεσαι; Πως το έκανες αυτό; Είσαι αγενέστατος! >> άρχισε να φωνάζει με όλο το δίκιο με ο μέρος της.

<< Είμαι περίεργος για ότι αφορά τη Μπέλα και ερωτευμένος μαζί της απ τη στιγμή που την αντίκρισα, όταν με φώναξε να σας βοηθήσω. >> είπα χωρίς ίχνος ντροπής, εντελώς απελπισμένος << Και δεν ξέρω τι να κάνω! >> ολοκλήρωσα. Η Άλις άρχισε να γελά.

<< Κόφτο Άλις, δεν είναι αστείο >> της φώναξα

<< Κάνεις λάθος είναι. Και οι δύο έχετε ακριβώς την ίδια απελπισία στη φωνή σας, στα μάτια σας και στις καρδιές σας >> είπε

<< Ποιος είναι ο Έμετ; >> ρώτησα. Η Άλις μισογέλασε

<< Ποιος ήταν Έντουαρντ δεν είναι πια >>

<< Αυτοκτόνησε άκουσα χτες; >>

<< Ήταν ο αδελφός της Μπέλα, 6 χρόνια μεγαλύτερός της. Ο χαμός του είναι σχετικά πρόσφατος αλλά δε πρόκειται να σου πω τίποτα άλλο για αυτό ο μόνος λόγος που το ανέφερα ήταν επειδή το άκουσες αλλά λεπτομέρειες θα σου πει η Μπέλα άμα θελήσει ποτέ, όχι εγώ. >> το δέχτηκα με ένα μικρό γνέψιμο του κεφαλιού μου.

<< Ο Τζέικομπ; >> συνέχισα

<< Αυτός είναι ο πρώην της >> είπε μόνο

<< Και; >>

<< Τι και; >>

<< Πόσο καιρό είναι χωρισμένοι; >>

<< Όχι πολύ >> όταν άκουσα αυτές τις λέξεις ήμουν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα έκανε την εμφάνισή του

<< Δε σκοπεύεις να μου πεις τίποτα άλλο έτσι; >>

<< Το μόνο που θα σου πω είναι ότι η Μπέλα είναι μετά από πάρα πολύ καιρό έτσι, γι αυτό πρόσεχε. Δε θα σου πω πώς να τη πλησιάσεις να βρεις τον τρόπο μόνος σου, στο μόνο που θα σε βοηθήσω είναι με κάποια τυχαία συνάντηση, από εκεί και πέρα μόνος σου! >>
Την αγκάλιασα και την ευχαρίστησα το απόγευμα θα ερχόταν η Μπέλα έπρεπε να ξεκινήσω.

11η Ενότητα

Bella s PRV

Η ώρα ήταν 3 όταν τελείωσα απ τη σχολή στις 5 έπρεπε να ήμουν
στην Άλις. Ένιωθα την ανάγκη να ξεφύγω απ τη πραγματικότητα, απ τις σκέψεις μου που όλες σχετίζονταν με τον Έντουαρντ…έτσι αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στο πάρκο
κοντά στο σπίτι της. Ο καιρός ήταν πολύ καλός για την εποχή, κάθισα σε ένα παγκάκι, έκλεισα τα μάτια μου και άφησα τον ήλιο να αγγίξει το πρόσωπό μου. Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι να χαϊδεύει το μάγουλό μου, αυτόματα πετάχτηκα από τη θέση μου. Μόλις είδα ποιος ήταν σάστισα.

<< Τζέικομπ; >> καθόταν απέναντί μου με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Μα πως δεν τον αντιλήφθηκα;

<< Μικρή, όπως πάντα κούκλα είπε καθώς το βλέμμα του εξερευνούσε το σώμα μου και τέλος το πρόσωπό μου. Μου έπιασε το χέρι, τραβήχτηκα αμέσως.

<< Τι έπαθες; Παλιά σ άρεσε! >> είπε γελώντας.
<< Το είπες και μόνο σου, παλιά…>> είπα και σηκώθηκα να φύγω.

<< Περίμενε, τι έπαθες; Γιατί είσαι τόσο επιθετική; >> είπε σαν να ήταν όλα φυσιολογικά μεταξύ μας.

<< Τζέικομπ, άσε με ήσυχη. >> έκανα να φύγω ξανά αλλά δε πρόλαβα μ έπιασε απ το χέρι σφιχτά και με γύρισε προς ο μέρος του. Το μόνο που ένιωσα ήταν πόνος απ τη δύναμη που ασκούσε στο χέρι μου και πόνος στη ψυχή μου.

<< Με πονάς >> είπα με τα δάκρυα σχεδόν έτοιμα να κάνουν την εμφάνισή τους. << Με ρωτάς τι έπαθα; Είσαι σοβαρός; Πολύ καλά λοιπόν θα σου πω, έφυγες και αδιαφόρησες σαν να μη σήμαινα τίποτα για σένα και τώρα εμφανίζεσαι σαν να μην τρέχει τίποτα; >> του είπα εξαγριωμένη. Παρέλειψα το κομμάτι που είχα ρωτήσει για εκείνον δεν ήθελα να ξέρει ότι είχα ασχοληθεί ούτε στο ελάχιστο μαζί του. Χαλάρωσε το κράτημά του και κοίταξε το γκαζόν.

<< Μπέλα έχεις δίκιο. Ο εγωισμός μου δε με άφησε να δεχτώ ότι με άφησες ούτε να δω το πόσα σήμαινες για μένα. >> είπε φανερά μετανιωμένος. Τι έλεγε; Τον κοίταζα σαν χαζή.

<< Μπέλα κατάλαβα το λάθος μου, γι αυτό γύρισα, σήμερα είχα έρθει στη σχολή σου για να σε βρω και όταν σε είδα να φεύγεις σε ακολούθησα για να σου μιλήσω. >>

<< Να μου πεις τι; Δε θέλω να ξέρω, άσε με να φύγω. >> είπα σχεδόν ξεψυχισμένα.

<< Θέλω να είμαστε μαζί ξανά…σαν κανονικό ζευγάρι…σ αγαπάω…>>

<< Σταμάτα, εσύ αγαπάς μόνο τον εαυτό σου, δε σε νοιάζει για μένα, για εμάς, όλο αυτό είναι απλά ο εγωισμός σου που δε μπορεί να δεχτεί ότι δε σε θέλω άλλο πια >> είπα δυνατά τονίζοντας τις τελευταίες λέξεις. Τι έλεγε; Πως με αγαπάει; Ήθελε να με διαλύσει ξανά; Και μάλιστα τώρα που υπήρχε ο Έντουαρντ στη ζωή μου;
<< Δε με αγαπάς πια; >> με κοίταξε και έκανε ένα βήμα μπροστά. Αυτόματα έκανα ένα βήμα πίσω, σίγουρα δε περίμενε να έχω αυτή την αντίδραση.

<< Σου είπα ποτέ ότι σε αγαπάω και δεν το θυμάμαι; >>
Το ότι κοίταξα αλλού όταν με ρώτησε δε βοήθησε ιδιαίτερα. Τον αγαπούσα, ήταν ένα μικρό μέρος της ζωής μου αλλά πιο πολύ αγαπούσα τον εαυτό μου…

<< Υπάρχει άλλος; >> ρώτησε τον κοίταξα χωρίς να ξέρω τι να απαντήσω. Ήθελα τόσο πολύ να πω ναι αλλά δεν ήθελα να μπλέξω τον Έντουαρντ χωρίς λόγω. Έτσι το μόνο που είπα ήταν

<< Και να υπάρχει δε σε αφορά, εμείς οι δύο έχουμε τελειώσει πολύ καιρό τώρα.>> απορούσα που βρήκα το κουράγιο για να μιλήσω εγώ έτσι.

<< Μπέλα, αυτή τη στιγμή είσαι νευριασμένη είναι φυσικό να μη μπορείς να σκεφτείς. Πάρε το χρόνο σου και σκέψου αυτό που σου είπα, θα τα πούμε σύντομα. Θα είμαι τριγύρω >> είπε.
Τον κοίταξα και έφυγα δεν ήθελα να δώσω συνέχεια σε όλη αυτή τη τρελή κατάσταση. Γιατί η ζωή τον εμφάνισε στο δρόμο μου ξανά; Γιατί με μπερδεύει έτσι; Τώρα που είχα βρει τον Έντουαρντ…και το κυριότερο γιατί έβαζα τον εαυτό μου στη διαδικασία να σκεφτεί να είναι και πάλι μαζί του;

Ενότητα 12η

Bella s PRV

Περπατούσα χωρίς να νοιάζομαι για το που πάω…ένιωθα μπερδεμένη και
πάνω απ όλα ηλίθια!!! Σταμάτησα όταν ένιωσα τη δόνηση του κινητού μου
στη τσέπη μου, το κοίταξα και ήταν η Άλις. Σίγουρα ανησύχησε που άργησα.

<< Μπέλα που είσαι; >> με ρώτησε

<< Άργησα το ξέρω έρχομαι σε…>> κοίταξα γύρω μου να δω που βρισκόμουν
<< σε 10 λεπτά >>.

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Δεν πρόλαβα να χτυπήσω το κουδούνι όταν ο Έντουαρντ εμφανίστηκε μπροστά μου.
Με τον που τον είδα σάστισα…
Πόσο όμορφος μπορεί να ήταν φορούσε ένα μπλε σκούρο μπουφάν που
ταίριαζε απίστευτα με το χρώμα των ματιών του…
Αφού συνήλθα παρατήρησα ότι η έκφρασή του ήταν σκεφτική…

<< Γεια >> είπα και ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.
<< Συγνώμη που άργησα αλλά….έμπλεξα >> πήγε κάτι να πει αλλά
τον πρόλαβα << αλλά τώρα όλα καλά >> θέλω να πιστεύω συμπλήρωσα από
μέσα μου. Μου χαμογέλασε και άκουσα καμπανάκια να χτυπούν….

<< Δε πειράζει, άλλωστε δε φεύγω ακόμα. Πάω να πάρω σοκολάτες στην Άλις έχει υπογλυκαιμίες! >> είπε και γελάσαμε και οι δύο. Αυτός ο άνθρωπος μόνο
χαρά θα μπορούσε να φέρει στη ζωή μου…<< Έχεις κάποια προτίμηση; >>

<< Ότι θες πάρε, σοκολάτα να ναι…>> αφού θα μου τη προσφέρεις εσύ
συμπλήρωσα μέσα μου…Μου χαμογέλασε και έκανε να φύγει μόνο που
πηγαίναμε προς την ίδια κατεύθυνση για μισό λεπτό, μια δεξιά μια αριστερά και ξανά απ την αρχή…
Στο τέλος με έπιασε απ τους ώμους και επιτέλους μπήκα μέσα, εκείνος έφυγε
προφανώς για το περίπτερο, άρα σε 10 λεπτά θα ήταν πίσω…δεν είχα πολύ
χρόνο στη διάθεσή μου έπρεπε να μιλήσω στην Άλις καθώς έκλεισα την πόρτα
είδα μια μορφή να κρύβεται πίσω από ένα αυτοκίνητο αλλά δεν έδωσα σημασία…

<< Μπέλα επιτέλους!!! Νόμιζα πως έπαθες κάτι!! >> την άκουσα να φωνάζει απ το σαλόνι

<< Έπαθα >> είπα καθώς πλησίαζα

<< Τι έγινε; >> ρώτησε ανήσυχη

<< Είδα το Τζέικομπ…>> αφού της διηγήθηκα τι συναίβει στο πάρκο
περίμενα το ξέσπασμα του θυμού της αλλά αυτό δεν ήρθε τη θέση του πήρε

<< Τι σκοπεύεις να κάνεις; Θα γυρίσεις στο Τζέικομπ; >> ήθελα πολύ να απαντήσω όχι αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν

<< Δεν ξέρω…>>

<< Μπέλα ακούς τι λες; Σου έκανε τόσα…και στη τελική έχεις αρχίσει να
νιώθεις πράγματα για τον Έντουαρντ έτσι δεν είναι; >>

<< Ναι απλά το παρελθόν μου χτύπησε τη πόρτα και με αναστάτωσε. Ενώ βαθιά μέσα μου ξέρω πως με τον Έντουαρντ θα είμαι καλά και σωστά, αν δηλαδή θέλει και αυτός ο Τζέικομπ…>>

<< Ω θέλει πίστεψέ με…>>

<< Τι; >>

<< Τίποτα, ο Τζέικομπ; >>

<< Είναι κομμάτι μιας ζωής που δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να αποχωριστώ….όλο αυτό με τον Έντουαρντ μου αρέσει και ταυτόχρονα με τρομάζει. >>

<< Δηλαδή φοβάσαι να ζήσεις αληθινά…>> συμπέρανε η Άλις

Το κουδούνι χτύπησε και δε πρόλαβα να απαντήσω, όχι ότι είχα
τίποτα να απαντήσω…ο Έντουαρντ έκανε την εμφάνισή του με ένα κουτί σοκολάτες.

<< Θεέ μου!! Πήρες όλο το περίπτερο!!! >> τον πείραξε η Άλις

<< Δεν ήξερα τι αρέσει στη Μπέλα >> είπε κοιτάζοντάς με

Και τότε συνηδητοποίησα ότι η Άλις είχε δίκιο, φοβόμουν να ζήσω
γιατί πολύ απλά κανείς δεν είχε κάνει τόσα πράγματα για μένα στο παρελθόν.
Συνήθως εγώ έκανα και φοβόμουν μη πληγωθώ όπως παλιά. Φοβόμουν να
ζήσω κάτι καινούριο, κάτι σωστό…βαθιά μέσα μου ήξερα ότι κάποια μέρα θα συμβεί και πλέον δεν είχα σκοπό να αφήσω να πάει και άλλος χρόνος ανεκμετάλλευτος…

Edward s PRV

Όταν άνοιξα τη πόρτα και την είδα μπροστά μου το μόνο που ευχόμουν ήταν
οι σοκολάτες να μπορούσαν να έρθουν εδώ μόνες τους…δεν ήθελα να φύγω…
αλλάξαμε μερικές κουβέντες και έφυγα τρέχοντας. Δεν άργησα και ήμουν
έτοιμος να χτυπήσω το κουδούνι όταν άκουσα τη Μπέλα

<< Έπαθα >>

<< Τι έγινε; >>

<< Είδα το Τζέικομπ…>> με το που άκουσα αυτό το όνομα απλά δεν
ήθελα να ακούσω το πώς και το γιατί, γιατί απλά ήξερα ότι δε θα μπορούσα
να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Αφού ο πρώην έκανε την εμφάνιση του θα
έπρεπε να δράσω πιο γρήγορα απ ότι υπολόγιζα, πρώτα θα έπρεπε να διεκδικήσω
τη Μπέλα και μετά να μάθω πράγματα για το παρελθόν της…Πέρασαν λίγα λεπτά
μέχρι να ανακτήσω τη ψυχραιμία μου, φόρεσα το καλό μου χαμόγελο και χτύπησα το κουδούνι…

<< Θεέ μου!! Πήρες όλο το περίπτερο!!! >> είπε η Άλις, η Μπέλα με κοίταζε άναυδη! Καλό αυτό σκέφτηκα από μέσα μου…

<< Δεν ήξερα τι αρέσει στη Μπέλα >> είπα και τη κοίταξα έντονα για να την κάνω να καταλάβει ακόμα και απ αυτό το ασήμαντο πράγμα ότι ήταν σημαντική για μένα!

13η Ενότητα

Bella s PRV

Η Άλις έκατσε αναπαυτικά στη πολυθρόνα και ακούμπησε
το πόδι της προσεκτικά στο τραπεζάκι, ο Έντουαρντ της
έβαλε ένα μαξιλάρι κάτω απ το πόδι και κατευθύνθηκε προς
το DVD player

<< Λοιπόν έτοιμες για τη ταινία; >>

<< Ποια ταινία; >> ρώτησα το τελευταίο πράγμα που ήθελα
να κάνω ήταν να δω ταινία, είχα τόσα πολλά μέσα στο κεφάλι
μου δεν ήθελα προβληματιστώ για τίποτα…

<< Επειδή άργησες είπαμε να δούμε με την Άλις το
The Killers! Άκουσα ότι είναι καλό και σίγουρα βοηθάει να αδειάσει το μυαλό…>> αποκρίθηκε κοιτώντας με, το ύφος του πρόδιδε ότι δεν σήκωνε αντιρρήσεις…

<< Παίζει και ο κούκλος Άστον….>> συμπλήρωσε η
Άλις κλείνοντάς μου το μάτι…ο Έντουαρντ την αγριοκοίταξε.

<< Οκ κάντε ησυχία, σε λίγο αρχίζει >> είπε ο Έντουαρντ καθώς έβαζε το DVD στη συσκευή. Ύστερα απλά ήρθε και
έκατσε δίπλα μου. Ένιωθα περίεργα που ήταν τόσο κοντά μου… και απ ότι καταλάβαινα απ το ανεβοκατέβασμα του ποδιού
του δεν ήμουν η μόνη…
Η ταινία άρχισε και παράδοξα στη μέση περίπου κατάλαβα
ότι πράγματι το μυαλό μου είχε αδειάσει. Απολάμβανα διάφορες σοκολάτες παρέα με τη κολλητή μου και με το πρώτο αγόρι που μου άρεσε πραγματικά, αντί να σκέφτομαι τη πρόταση του Τζέικομπ…απόρησα με τον εαυτό μου…προς το τέλος της ταινίας παρατήρησα πως ήμουν σχεδόν μέσα στην αγκαλιά του Έντουαρντ. Είχε ακουμπήσει το χέρι του πίσω μου στο κεφαλάρι του καναπέ, τα πόδια μας ακουμπούσαν και τα πρόσωπά μας απείχαν μερικά εκατοστά αυτόματα ένιωσα το στομάχι μου να δένεται κόμπος, η αναπνοή μου έγινε γρήγορη, η καρδιά μου άρχισε να τρέχει μαραθώνιο και για να προσπαθήσω να ηρεμήσω σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου. Μετά από λίγο η ταινία τελείωσε, ο Έντουαρντ σηκώθηκε για να βοηθήσει την Άλις να πάει στο δωμάτιό της. Όταν έφυγε από δίπλα μου απ τη μια ένιωσα ανακούφιση αλλά απ την άλλη δε μου άρεσε…

<< Μπέλα καληνύχτα >> είπε η Άλις κοιτώντας με όλο νόημα…ω Θεέ μου σκέφτηκα δε μου φτάνει όλη η κούραση που έχω απ το πρωί, η συζήτηση με το Τζέικομπ, η ταινία και η αμηχανία του τελευταίου μισάωρου είχα και την Άλις να με δουλεύει. Ξάπλωσα στο καναπέ και χωρίς να καταλάβω το πώς,
είχα αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα…

Το πρωί ξύπνησα ξεκούραστη, δε θυμάμαι από πότε είχα να κοιμηθώ τόσο ήρεμα. Η ηρεμία αντικαταστάθηκε από απορία αφού ανοίγοντας τα μάτια μου κατάλαβα ότι δε βρισκόμουν σπίτι μου αλλά στο ξενώνα της Άλις…μα καλά πως στο καλό είχα βρεθεί εκεί; Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι είχα ξαπλώσει στο καναπέ περιμένοντας τον Έντουαρντ…ο Έντουαρντ!!! Αυτός με έφερε εδώ…πρέπει να ήμουν χάλια για να μη κατάλαβα απολύτως τίποτα…Αναστέναξα και σηκώθηκα τότε είδα τον Έντουαρντ να κοιμάται στρωματσάδα στο πάτωμα…πρώτη μου αντίδραση; Η έκπληξη. Δεύτερη; Ένιωσα άσχημα γιατί είχα πιάσει ένα υπέρδιπλο κρεβάτι μόνη μου ενώ αυτός ο καημένος πρέπει να είχε πιαστεί… Τρίτη; Απογοήτευση που δεν άπλωσε δίπλα μου. Τον παρατηρούσα ενώ κοιμόταν στο πλάι. Είχε πάρει αγκαλιά το μαξιλάρι ( πόσο θα θελα να ήμουν το μαξιλάρι ), το στόμα του ήταν μισάνοιχτο και η αναπνοή του αργή…ήθελα τόσο πολύ να τον αγγίξω και να του δώσω ένα τρυφερό φιλί αλλά αρκέστηκα στο να τον παρατηρώ…για να μην κοιμήθηκε δίπλα μου ενώ χώραγε και με το παραπάνω στο κρεβάτι μάλλον δε του άρεσα. Ενώ είχα απορροφηθεί μέσα στις αρνητικές μου σκέψεις γύρισε ανάσκελα και το σεντόνι κατέβηκε μέχρι τη μέση του και τότε κατάλαβα ότι από πάνω δεν φορούσε απολύτως τίποτα…Ζέστη το μόνο που ένιωσα ήταν ζέστη…δεν εμπιστευόμουν τον εαυτό μου τόσο κοντά του έτσι σηκώθηκα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα και έκατσα στο γραφείο. Συνέχιζα να τον παρατηρώ. Το σώμα του ήταν κανονικό, το δέρμα του πολύ λευκό και σίγουρα μαλακό. Είχα απορροφηθεί τόσο που δε κατάλαβα ότι είχε ξυπνήσει και με κοίταζε που τον παρατηρούσα, παρά μόνο όταν μίλησε

<< Έπεσα ξερός και δεν άλλαξα στάση μέχρι πριν λίγο…Καλημέρα!! >> μου χαμογέλασε και τότε κατάλαβα ότι αυτό το χαμόγελο θα ήθελα να συνοδεύει όλα τα υπόλοιπα πρωινά της ζωής μου…αμέσως επανήλθα στη πραγματικότητα όταν τον είδα να σηκώνεται και να τεντώνεται…ξανά ζέστη…περισσότερη ζέστη…είχα γίνει μπορντό.

<< Καλημέρα >> είπα και με κοίταξε ξαφνιασμένος

<< Ζεσταίνεσαι; >> με ρώτησε, απότομα σηκώθηκα και πήγα προς τη πόρτα, ένιωθα ντροπή

<< Όχι >> απάντησα

<< Μπέλα περίμενε θα ντυθώ και θα κατέβουμε μαζί >> είπε. Ναι ντύσου και γρήγορα γιατί δε μπορώ να σε βλέπω έτσι άλλο. Συμπλήρωσα μέσα μου. Ενώ ντυνόταν δεν κρατήθηκα και τον ρώτησα

<< Γιατί κοιμήθηκες εδώ; >> με κοίταξε σαν να περίμενε αυτή την ερώτηση, λογικό δεν ήταν χαζός.

<< Ήταν αργά και…>> δεν τον άφησα να ολοκληρώσει

<< Δεν εννοώ αυτό…εννοώ σε αυτό το δωμάτιο…μαζί μου. >> διευκρίνισα κοιτώντας το πάτωμα.

<< Α….δε ξέρω >> σήκωσα το βλέμμα μου και το κοίταξα με απορία φαινόταν ούτε εκείνος να μη ξέρει το λόγο.

<< Δεν έπρεπε να κοιμηθείς κάτω, πιάστηκες. >> είπα

<< Νόμιζα ότι μπορεί να σε πείραζε και…καταλαβαίνεις >> έκανε παύση << Μπέλα εγώ…>> είπε καθώς ερχόταν προς το μέρος μου. Εκείνη τη στιγμή η μισή Μπέλα ήθελε να ανοίξει τη πόρτα και να εξαφανιστεί και η άλλη μισή να τρέξει να χωθεί στην αγκαλιά του. Τελικά ολόκληρη η Μπέλα έμεινε ακούνητη στη θέση της να το κοιτάει σαν υπνωτισμένη καθώς τη πλησίαζε…Σταμάτησε ένα βήμα μακριά μου, με κοίταξε σαν να περίμενε τη συγκατάθεσή μου για το επόμενο βήμα…Δεν κουνήθηκα…σήκωσε το χέρι του και χάιδεψε το μάγουλό μου, ένας αναστεναγμός βγήκε απ τα χείλη μου, δεν είχα σταματήσει να τον κοιτάζω στα μάτια ούτε εκείνος. Το μόνο που είπε ήταν

<< Θέλω να είμαστε μαζί >> τα έχασα, κάτι τέτοιο δε το περίμενα

<< Εσύ; >> με ρώτησε, ξεροκατάπια και έμεινα να τον κοιτάζω

<< Μπέλα; >> με κοίταξε ανήσυχος.

<< Κι εγώ >> απάντησα μαγεμένη. Μου χαμογέλασε και πραγματικά για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν σκεφτόμουν απολύτως τίποτα παρά μόνο τον κοίταζα άναυδη.
Τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά μου απαλά και σιγά σιγά γινόντουσαν απαιτητικά,
φυσικά ανταποκρινόμουν στο μέγιστο. Έμπλεξα τα χέρια μου στα μαλλιά του και βάθυνα το φιλί μας. Ένιωθα ακριβώς το ίδιο όπως και εκείνο το βράδυ στο κλαμπ με τη μόνη
διαφορά ότι ήταν πιο έντονα όλα. Με σήκωσε όρθια και τύλιξα τα πόδια του γύρω απ τη μέση του, βίαια μας έσπρωξε πάνω στη κλειστή πόρτα. Ένιωθα ικανοποίηση μόνο από ένα
φιλί. Άρχισε να με φιλάει στο λαιμό, η ζέστη και η υγρασία χαμηλά δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Έπρεπε να σταματήσουμε αλλιώς δεν ξέρω τι θα γινόταν ή μάλλον ήξερα…σαν να διάβασε το μυαλό μου σταμάτησε, με ακούμπησε μαλακά κάτω, ακούμπησε
το μέτωπό του στο δικό μου και είπε

<< Νομίζω πως η Άλις έχει ετοιμάσει πρωινό >> γελάσαμε και οι δύο και ξεκινήσαμε να κατέβουμε πιασμένοι χέρι χέρι.

14η Ενότητα

Edward s PRV

Όταν τελείωσε η ταινία βοήθησα την Άλις να ανέβει στο δωμάτιό της.

<< Έντουαρντ, πλησίασε τη Μπέλα, είναι ευκαιρία. >>

<< Αυτό έχω σκοπό να κάνω >> είπα καθώς πλησίαζα τη πόρτα για να
συναντήσω τη γυναίκα που μου είχε πάρει τα μυαλά.

Κατέβηκα κάτω και βρήκα τη Μπέλα να κοιμάται στο καναπέ. Δεν ήθελα να τη ξυπνήσω
έτσι έβαλα ένα ποτήρι ουίσκι και κάθισα στη πολυθρόνα παρατηρώντας τη.
Κοιμόταν σαν άγγελος, φαινόταν ήρεμη και σκέφτηκα ότι ήταν κρίμα που είχε
βασανιστεί τόσο πολύ στη ζωή της, ήταν άδικο…αλλά ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη;

Τη κοίταζα ακόμα και σκεφτόμουν τη τροπή που είχε πάρει η βραδιά….κατά τη
διάρκεια της ταινίας ασυναίσθητα είχαμε έρθει πολύ κοντά. Ήμασταν αγκαλιά και
εκείνη έδειχνε να μη την ενοχλεί. Με χαροποίησε αυτό το γεγονός…όμως λίγο πριν
τελειώσει η ταινία έδειχνε σφιγμένη…εκείνη τη στιγμή έκανα πως δεν κατάλαβα τίποτα
αλλά τώρα η αντίδρασή της με προβλημάτισε.

Τελείωσα το ποτό μου και τη πλησίασα, δεν ήθελα να τη ξυπνήσω αλλά έπρεπε
το πρωί θα ήταν πιασμένη…αύριο ήταν Σάββατο σκέφτηκα ότι δε θα τη πείραζε να
κοιμόταν εδώ…Τη σήκωσα στην αγκαλιά μου και πήγα προς το ξενώνα. Την άφησα
στο κρεβάτι, δεν είχε κουνηθεί καθόλου…πρέπει να ήταν πολύ κουρασμένη…Έφτιαξα
τα μαξιλάρια και τη σκέπασα, πόσο ήθελα να κοιμηθώ μαζί της αγκαλιά. Στιγμιαία αποφάσισα ότι δε θα γυρνούσα σπίτι μου απόψε θα κοιμόμουν στο ίδιο δωμάτιο μαζί της αφού δε μπορούσα στο ίδιο κρεβάτι… Άνοιξα τη ντουλάπα πήρα ότι χρειαζόμουν και ξάπλωσα
στο πάτωμα δίπλα απ το κρεβάτι της με τρόπο τέτοιο ώστε να μπορώ να τη βλέπω...το μόνο που ένιωθα ήταν χαρά και ευτυχία. Η ζέστη στο δωμάτιο ήταν έντονη, έβγαλα τη μπλούζα μου και βολεύτηκα καλύτερα, πραγματικά δε με ένοιαζε που θα κοιμόμουν στο πάτωμα. Καληνύχτα αγάπη μου, μακάρι σύντομα να βρω τρόπο να σου πω τι νιώθω για σένα…
δε θέλω να αφήσω κι άλλο χρόνο χαμένο. Προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά δε
μπορούσα, οι ορμόνες μου έκαναν πάρτι…Τελικά τα ξημερώματα αποκοιμήθηκα…

Κάπου στον ύπνο μου άρχισα να ακούω βήματα και ξύπνησα, άνοιξα τα μάτια μου
και είδα τη Μπέλα να περπατάει στις μύτες των ποδιών της. Έκλεισα τα μάτια μου και
έκανα ότι κοιμόμουν, ήθελα να δω τι θα κάνει…Ομολογώ με ξάφνιασε, καθόταν
πάνω στο γραφείο και με παρατηρούσε όπως εγώ χτες εκείνη αλλά δε με κοίταζε στο πρόσωπο και τότε κατάλαβα ότι η κουβέρτα είχε φτάσει στη μέση μου, ήμουν γυμνός…η έκφρασή της έδειχνε να παλεύει με τον εαυτό της…πήρα την απόφαση να λήξω το βασανιστήριο και να την επαναφέρω στη πραγματικότητα.

<< Έπεσα ξερός και δεν άλλαξα στάση μέχρι πριν λίγο…Καλημέρα!! >> τόνισα τις
τελευταίες λέξεις, χαμογέλασα με την αντίδρασή της. Είχε γίνει κατακόκκινη και
ο λόγος ήταν το ότι την έπιασα να με κοιτάει ενώ εγώ υποτίθεται ότι κοιμόμουν.

<< Καλημέρα >> είπε ταραγμένα

Ήταν τόσο ευάλωτη εκείνη τη στιγμή που το εκμεταλλεύτηκα

<< Ζεσταίνεσαι; >> αντί για απάντηση η Μπέλα έδωσε ένα σάλτο απ το γραφείο και κατευθύνθηκε προς τη πόρτα. Ν α πάρει…δεν έπρεπε να τη φέρω σε δύσκολη θέση. Έπρεπε να τη σταματήσω…αλλά πως;

<< Μπέλα περίμενε θα ντυθώ και θα κατέβουμε μαζί >>
Είπα ενώ έψαχνα για τη μπλούζα μου. Και τότε με ρώτησε κάτι που ήξερα ότι θα το έκανε αλλά όχι αυτή τη στιγμή.

<< Γιατί κοιμήθηκες εδώ; >> με κοιτούσε σχεδόν χωρίς να αναπνέει.

<< Ήταν αργά και…>> προσπάθησα να δικαιολογηθώ αλλά με διέκοψε

<< Δεν εννοώ αυτό…εννοώ σε αυτό το δωμάτιο…μαζί μου. >> μου μίλαγε και σίγουρα αισθανόταν άσχημα αφού κοίταγε το πάτωμα. Αναρωτήθηκα πως είχε πλησιάσει τόσο προκλητικά το Τζέικομπ;

<< Α….δε ξέρω >> είπα την αλήθεια.

<< Δεν έπρεπε να κοιμηθείς κάτω, πιάστηκες. >> άρα ήθελε να κοιμηθώ δίπλα της, αλλά δε το έκανα γιατί δεν ήθελα να τη φέρω σε δύσκολη θέση αλλά και γιατί δεν ήξερα αν θα μπορούσα να κρατηθώ και να μη τη πάρω αγκαλιά.

<< Νόμιζα ότι μπορεί να σε πείραζε και…καταλαβαίνεις >> σταμάτησα απότομα, με αυτά που της έλεγα μπορεί να νόμιζε ότι δεν την ήθελα. Όσο ο πρώην της δεν είχε κάνει βήμα παραπάνω έπρεπε να κερδίσω έδαφος.

<< Μπέλα εγώ…>> πήρα μια βαθιά ανάσα και της μίλησα.

<< Θέλω να είμαστε μαζί >> ξεστόμισα την αλήθεια χωρίς πολλά λόγια και υπεκφυγές. Δεν κουνήθηκε μόνο με κοίταζε με μια έκφραση που δε μπορούσα να ερμηνεύσω.

<< Εσύ; >> τη ρώτησα αν και ήξερα ότι της άρεσα. Τα πράγματα ήταν διαφορετικά τώρα είχε εμφανιστεί ο πρώην της…και αν την είχε επηρεάσει πάρα πολύ; Καλύτερα να ήξερα που βαδίζω. Ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι που δε μου απαντούσε αλλά μόνο με κοίταζε.

<< Μπέλα; >>

<< Κι εγώ. >> της χαμογέλασα ήθελα τόσο πού να τη φιλήσω.

Τη φίλησα απαλά στην αρχή αλλά μετά έγινα πιο απαιτητικός, τη φιλούσα παθιασμένα με μανία σαν να ερχόταν το τέλος του κόσμου και το καλύτερο ήταν ότι εκείνη ανταποκρινόταν μοναδικά. Δεν άντεξα τη σήκωσα όρθια και μας έσπρωξα βίαια πάνω στη πόρτα. Η Μπέλα είχε τυλίξει τα πόδια της γύρω μου και σε λίγο αν δε σταματούσαμε σίγουρα θα ένιωθε τον ερεθισμό μου…τη φίλησα στο λαιμό, τη χάιδευα και ένοιωθα το απαλό της δέρμα και τη μυρωδιά της παντού μέσα μου…Βαριανασαίναμε και οι δύο και ήμουν σίγουρος ότι αν συνεχίζαμε θα καταλήγαμε στο κρεβάτι…δεν ήθελα με τη Μπέλα να γίνει έτσι…την κατέβασα από πάνω μου, ακούμπησα το μέτωπό μου στο δικό της και είπα

<< Νομίζω πως η Άλις έχει ετοιμάσει πρωινό >> γελάσαμε και πήγαμε στη κουζίνα.

15 Ενότητα

Τζέικομπ PRV

Περασμένες 10 και σκεφτόμουν ακόμα τη Μπέλα…Φέρθηκα ανόητα αν ήμουν
σωστός δε θα είχα φύγει…τώρα εκείνη ήταν με άλλον…Δε μετάνιωσα που την
ακολούθησα. Κατευθυνόταν προς το σπίτι της Άλις όταν άνοιξε η πόρτα
έβγαινε ένας νεαρός. Ήμουν αρκετά κοντά για να διακρίνω την αμηχανία
της Μπέλα, την ήξερα τόσο καλά. Αρχικά μιλούσαν, μετά εκείνη μπήκε μέσα
και εκείνος έφυγε. Έφυγα κι εγώ προτού με αντιληφθεί. Ακολούθησα το
νεαρό, τον είδα που πήγε στο περίπτερο, οκ ήταν κάτι παραπάνω από
όμορφος αλλά δεν ήταν στα γούστα της Μπέλα…τι του βρήκε; Ήταν
καστανόξανθος, με κατάλευκη επιδερμίδα, ψηλός, αρκετά αδύνατος και με ένα μαλλί ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΤΩΡΑ ΞΥΠΝΗΣΑ!!!!
Συνέχισα να τον παρακολουθώ και κατάλαβα ότι επέστρεφε ξανά στο
σπίτι της Άλις. Να πάρει! Αλλά τι να έκανα; Να πήγαινα και εγώ να την
έπαιρνα σηκωτή; Ήθελα να δείξω στη Μπέλα ότι είχα αλλάξει.. Να πάρει!!!
Αφού επέστρεψα στη πραγματικότητα, σηκώθηκα και πήγα για ντους για να
καθαρίσει το μυαλό μου.

Bella s PRV

Αν είναι δυνατόν κατέβαινα τα σκαλιά μαζί με τον Έντουαρντ και
μάλιστα χεράκι χεράκι…ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε περίμενα να το
ζήσω αυτό ή τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα…η Άλις είχε δίκιο με ήθελε και
πολύ μάλιστα.
Μπήκαμε στη κουζίνα, όταν αντιλήφθηκε τη παρουσία μας η Άλις απλά
γύρισε και μας κοίταξε για 3’’ κοκάλωσε μετά ακολούθησε ένα ουρλιαχτό
χαράς και ένα χαμόγελο για διαφήμιση οδοντόκρεμας!!!

<< Σιγά Άλις οι γείτονες θα νομίζουν ότι σε κακοποιούμαι! >> τη πείραξα ενώ εκείνη με έσφιγγε στην αγκαλιά της.

<< Ω Μπέλα είμαι τόσο χαρούμενη! >> δεν σχολίασα γύρισα και είδα τον Έντουαρντ να με κοιτάει με μάτια που γυάλιζαν από ευτυχία.
Φάγαμε το πρωινό που η Άλις είχε ετοιμάσει μετά εγώ και εκείνη θα πηγαίναμε
για καφέ στο Down Town, το παλιό αγαπημένο μας στέκι, η καημένη
η Άλις είχε βαρεθεί κλεισμένη σπίτι αλλά το πόδι της ήταν πολύ καλύτερα. Ο Έντουαρντ θα πήγαινε σπίτι του να μαζέψει το χάος όπως το αποκαλούσε ο ίδιος αφού το
βράδυ θα κοιμόμασταν εκεί.

ΣΤΟ ΚΑΦΕ

Παράγγειλα γαλλικό και η Άλις τσάι. Έβγαλα τα τσιγάρα μου από τη τσάντα και
τα ακούμπησα πάνω στο τραπέζι, η Άλις με στραβοκοίταξε.

<< Μπέλα θα κάνεις ρυτίδες και όταν θα σε φιλάει ο Έντουαρντ θα είναι σαν
να φιλάει τασάκι!!! >> είπε αηδιασμένη.

<< Άλις και εκείνος καπνίζει. >> της είπα

<< Αν δε ταιριάζατε…>>

Το τσιγάρο ήταν για μένα μια κακιά συνήθεια που την είχα αποκτήσει μετά
την αυτοκτονία του αδελφού μου…εκείνος κάπνιζε, κάπνιζα και εγώ πλέον
γιατί με έκανε να τον νιώθω κοντά μου… Έβγαλα ένα και το άναψα, τράβηξα,
μια τζούρα και περίμενα το καταιγισμό ερωτήσεων που ήμουν σίγουρη ότι θα
ακολουθούσε από τη φίλη μου.

<< Λέγε! Τι έγινε; Τα φτιάξατε έτσι; Το πρωί που κατέβηκα κάτω είδα τα μπουφάν
σας και κατάλαβα ότι κοιμηθήκατε εκεί >>

Τη κοίταξα παρακλητικά αλλά δεν έπιασε χρειαζόμουν χρόνο και εγώ η ίδια να
καταλάβω τι είχε συμβεί, να συνηθίσω ότι προχώρησα…Αφού της διηγήθηκα το
διάλογό μας και το φιλί ( χωρίς λεπτομέρειες ) με ρώτησε πως ένιωθα. Αν και
περίμενα αυτή την ερώτηση δε περίμενα να δυσκολευτώ να απαντήσω. Το
σκέφτηκα για λίγο και της απάντησα

<< Ζωντανή >>

σοκαρίστηκα και εγώ η ίδια με αυτή την απάντηση αλλά ήταν η αλήθεια. Πια είχα βρει ένα καλό λόγο να θέλω να συνεχίσω να ζω…
Η ώρα κυλούσε ευχάριστα, συζητούσαμε για διάφορα μου είπε ότι ο Τζάσπερ
θα επέστρεφε το βράδυ άρα δε θα χρειαζόταν πια να πηγαίνουμε σπίτι της.
Τότε ήταν που είδα από μακριά το Τζέικομπ να έρχεται προς το καφέ. Μα τι χαζή που ήμουν!! Αυτό ήταν παλιά το στέκι μας δεν έπρεπε να είχα έρθει εδώ…μέσα στον
ενθουσιασμό μου για το καινούριο μου ξεκίνημα ξεχάστηκα τελείως…ο Τζέικομπ περίμενε μια απάντηση και αν τη ζητούσε τώρα;
<< Άλις! Έρχεται ο Τζέικομπ, μη κοιτάξεις, πάω τουαλέτα προσπάθησε να μη σε δει! >> της είπα και εξαφανίστηκα.

<< Οκ, πάρε το κινητό μαζί σου να σου κάνω αναπάντητη όταν φύγει >>

Τζέικομπ PRV

Πήγα στο παλιό μας στέκι και είδα την Άλις να κάθεται μόνη της χωρίς τη
Μπέλα αυτό μου έκανε εντύπωση δε συνήθιζε να βγαίνει μόνη της για καφέ… Την πλησίασα.
<< Καλημέρα! >> δεν είχα και τις καλύτερες σχέσεις μαζί της μετά απ τον
τρόπο που φέρθηκα στη φίλη της αλλά θα προσπαθούσα.

<< Καλημέρα >> απάντησε ξερά.

<< Εεε.. μόνη ; >>

<< Μμμ..>>
Αυτό το τελευταίο δε το πίστεψα, πως γίνεται να ήταν μόνη και να υπήρχε ένας
ακόμα καφές στο τραπέζι;

<< Κοίτα Άλις ξέρω ότι η Μπελά στα είπε όλα…πίστεψέ με αλήθεια είναι…την αγαπάω >> ξεστόμισα στη προσπάθεια μου να την έχω σύμμαχό μου αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να την εξαγριώσω και να με κάνει μούσκεμα με το νερό της.

<< Πώς τολμάς; Πώς; Ήξερες Τζέικομπ, ήξερες πως ήταν ψυχολογικά εκείνη τη περίοδο και εσύ φέρθηκες εγωιστικά. Τώρα που πληγώθηκες από δε ξέρω και εγώ ποια ήρθες πίσω σαν να η συμβαίνει τίποτα! Άστει να ζήσει! >> η επιθετική της συμπεριφορά ήταν δικαιολογημένη.

<< Να ζήσει θέλω αλλά μαζί μου. >>

<< Αυτό ξέχνα το, δε θα την αφήσω >>

<< Οκ Άλις και εγώ χάρηκα που σε είδα. >> είπα απλά και έφυγα δεν είχε νόημα να προσπαθώ να τη πείσω. Ήμουν μόνος, έπρεπε να κερδίσω τη Μπέλα και γρήγορα μάλιστα και να βγάλω απ τη μέση και εκείνον τον αντιπαθητικό, αυτόν θα σκεφτόταν η Άλις όταν μου είπε άστει να ζήσει…

Bella s PRV

Γιατί αργεί; Σκεφτόμουν ίδια ατάκα τα τελευταία δύο λεπτά. Χτύπησε το κινητό μου, επιτέλους.

<< Βγες, έφυγε. >>

<< Σίγουρα; >>

<< Ναι >> βγήκα και πήγα γρήγορα στο τραπέζι.

<< Τι έγινε; >>

<< Τίποτα, δε με ρώτησε για εσένα απλά με χαιρέτησε και τα είπαμε λίγο >> τη κοίταζα άναυδη.

<< Αλήθεια; >> άρα όντως ο Τζέικομπ είχε αλλάξει.

<< Μπέλα, έλεος μη το σκέφτεσαι πια 40 μνημόσυνα του κάναμε. Τι θες να κάνουμε; Πάμε σπίτι να σε ετοιμάσω για το βράδυ; >>
Με ρώτησε ή καλύτερα μου δήλωσε.

<< Γιατί τι είναι το βράδυ; >> ρώτησα παραξενεμένη στον Έντουαρντ θα πήγαινα.

<< Ίσως η μεγάλη μέρα ή για να είμαι ειλικρινής νύχτα >> είπε και έγινα κατακόκκινη καθώς σκέφτηκα τη στιγμή που θα έκανα έρωτα με τον Έντουαρντ.

Ενότητα 16η
ΠΑΡΟΝ
31 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

Bella s PRV

Η ώρα ήταν 9, σε μια ώρα έπρεπε να ήμασταν στο σπίτι της Άλις για την αλλαγή του χρόνου. Μετά από πολύ καιρό θα μαζευόμασταν και πάλι όλοι…οι γονείς μου ( που πλέον είχαν φτιάξει οι σχέσεις μας με τη βοήθεια του Έντουαρντ ), οι γονείς της Άλις, ο φίλος της ο Τζάσπερ, ο Έντουαρντ και ένα φιλικό ζευγάρι που είχα γνωρίσει το χρονικό διάστημα που ήμουν <<ζευγάρι>> με τον Τζέικομπ…η Ρόζαλι και ο Έμετ. Κατοικούσαν στο εξωτερικό, τους έβλεπα σχεδόν δύο φορές το χρόνο και πολύ σπάνια ερχόμουν πρόσωπο με πρόσωπο με το Τζέικομπ. Όταν συνέβαινε αυτό η αμηχανία έκανε την εμφάνισή της και απ τις δύο μεριές. Ο Έντουαρντ απλά έκανε υπομονή γιατί ήξερε ότι ήταν κάτι αναπόφευκτο.

Είχα να δω το Τζέικομπ σχεδόν 6 μήνες… Πώς να ήταν; Πώς να είχε εξελιχθεί η ζωή του; Ήταν ευτυχισμένος; Με το που πέρασαν απ το μυαλό μου αυτές οι σκέψεις απλά έβαλα τα σκουλαρίκια μου, ήταν πρωτοχρονιάτικο δώρο απ τον καλό μου είχε τόσο γούστο ήταν δύο ασημένια απίστευτα φιογκάκια…τόσο μικρά και όμως τόσο εντυπωσιακά και με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για μένα. Έκανα την εμφάνισή μου στο σαλόνι που με περίμενε ο Έντουαρντ, φορούσε ένα κοστούμι μπλε σκούρο χωρίς γραβάτα. Το συγκεκριμένο αξεσουάρ ήταν κάτι που ένιωθε να τον πνίγει….αλλά και πάλι ήταν τόσο όμορφος…το μπλε κοστούμι κολάκευε τα μάτια του. Καθόταν στο καναπέ και έγραφε σε ένα τετράδιο, σαν ημερολόγιο; Δεν ξέρω… με το που έκανα την εμφάνισή μου σήκωσε το βλέμμα του και μπόρεσα να διακρίνω έκπληξη και αμέσως μετά πόθο…

<< Πως σου φαίνομαι; >> τον ρώτησα κάνοντας μια στροφή γύρω απ τον εαυτό μου.

<< Δεν έχω λόγια, είσαι σαν…σαν πριγκίπισσα >> απάντησε ακόμα χαμένος στο δικό του κόσμο.

<< Πριγκίπισσα; Μμ…ξέρεις δε γνωρίζω πολλές πριγκίπισσες να φοράνε κόκκινα εσώρουχα..>> είπα ναζιάρικα και διέκρινα μια στιγμιαία λάμψη στα μάτια του. Φόρεσα το παλτό μου και ένιωσα τον Έντουαρντ να με αγκαλιάζει και να φιλάει τον ώμο μου καθώς γύρισα για να συναντήσω το στόμα του πίεσε με ένταση το σώμα του πάνω στο δικό μου.

<< Σε θέλω…δεν αντέχω…θέλω να νιώσω τη ζέστη του κορμιού σου…>> μου ψιθύρισε στο αυτί αφήνοντας ένα φιλί στο λαιμό μου.

<< Αγάπη μου κι εγώ >> είπα σχεδόν απελπισμένα << όμως θα αργήσουμε >> είπα καθώς τα χέρια του χάιδευαν τους μηρούς μου και το στόμα του άφηνε φιλιά στο λαιμό μου…

<< Αυτό θα μου το πληρώσεις… με το νέο έτος >> είπε και γέλασε, με έπιασε αγκαζέ και φύγαμε.

Μετά από 20΄ φτάσαμε στην Άλις. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής ο Έντουαρντ δε μίλαγε καθόλου, ήταν νευρικός και προσπαθούσε απ ότι καταλάβαινα να μη χαλάσει τη βραδιά…άλλωστε μου έιχε υποσχεθεί ότι θα έκανε ότι περνούσε απ το χέρι του για να περάσουμε όμορφα… Ήμουν σίγουρη πως ο πυρήνας της νευρικότητας ήταν η πιθανή παρουσία του Τζέικομπ…
Μπήκαμε μέσα στο σπίτι, έδωσα το δώρο μας στην Άλις, χαιρέτησα τους υπόλοιπους καλεσμένους και παρατήρησα τη διακόσμηση. Το σπίτι εξωτερικά δεν ήταν στολισμένο, πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της Άλις υπέθεσα πως ο Τζάσπερ είχε σχέση με αυτό. Η εσωτερική διακόσμηση είχε περιοριστεί σε ένα εντυπωσιακό τραπεζομάντηλο με χριστουγεννιάτικες πετσέτες. Το τζάκι ήταν αναμμένο και στιγμιαία πέρασε η χθεσινή νύχτα απ το μυαλό μου…ο Έντουαρντ πρέπει να το κατάλαβε γιατί με πλησίασε και το μόνο που είπε ήταν

<< Πέρασα πολύ όμορφα χτες >> αρκέστηκα στο να του χαμογελάσω…

Το τερατώδες δένδρο ήταν τόσο όμορφα στολισμένο σαν να είχε βγει από παραμύθι.

<< Μπέλα είσαι καλά; >> με πλησίασε η Άλις.

<< Αυτό το φόρεμα είναι τόσο σέξι και σεμνό μαζί, ο συνδυασμός του γκρι σατέν με τη λεπτή μαύρη ζώνη… τι να πω αν δε το έβλεπα πάνω σου δε θα ήθελα να το βάλεις την αποψινή βραδιά…αλλά Μπέλα είσαι κούκλα! >> είχα μείνει άναυδη, Θεέ μου τι μονόλογος για τα ρούχα…

<< Άλις κάνε μου μια χάρη, στη λίστα με τις αλλαγές για το νέο έτος πρόσθεσε και την αποχή σου απ τη μόδα…>>>

<< Γελάσαμε…>> είπε και μου έβγαλε τη γλώσσα, εκείνη τη στιγμή τη πλησίασε ο Τζάσπερ

<< Μωρό μου μη με προκαλείς…>> η Άλις γέλασε.

Κοίταξα τον Έντουαρντ ο οποίος μίλαγε με τους γονείς μου, αμέσως η ανησυχία έκανε την εμφάνισή της.

<< Ο Έμετ και η Ρόζαλι; >> ρώτησα το Τζάσπερ.

<< Έρχονται, αλλά…>> δίστασε για μια στιγμή << Μπέλα δεν έρχονται μόνοι τους…>> ξεροκατάπια.

<< Θα έρθει και ο Τζέικομπ ε; >>

<< Ναι, αλλά Μπέλα έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε που χωρίσατε, οι γονείς σου δεν έχουν ιδέα και ο Έντουαρντ φαίνεται υπομονετικός…>> είπε ο Τζάσπερ και ταυτόχρονα και οι δύο τον κοιτάξαμε. Ήταν τόσο ήρεμος αλλά για πόσο;

<< Εγώ το ξέρω ότι έχουμε χωρίσει. Ο Τζέικομπ έχει κενά μνήμης…>> ολοκλήρωσα και χτύπησε το κουδούνι.

Άνοιξε η πόρτα και έκαναν την εμφάνισή τους, η Ρόζαλι όπως πάντα πανέμορφη, ο Έμετ άξιος συνοδός δίπλα της και τέλος ο Τζέικομπ φορούσε μαύρο κοστούμι, ταίριαζε στο στυλ και στο σώμα του…ήταν όμορφος όχι όμως όπως ο Έντουαρντ. Ο οποίος απ τη στιγμή που ήρθε ο πρώην δε με άφηνε στιγμή μόνη μου. Τους χαιρέτησα όλους και το Τζέικομπ στο τέλος. Ο Έντουαρντ αρκέστηκε σε μια χειραψία το ίδιο και εγώ…

Η βραδιά κυλούσε ήσυχα, συχνά έπιανα το Τζέικομπ να με κοιτάει εξεταστικά, σαν να προσπαθούσε να βρει τις αλλαγές πάνω μου. Μέσα μου ήξερα ότι όσο και να προσπαθούσε λίγα πράγματα θα έβρισκε και αυτό γιατί οι αλλαγές είχαν γίνει στη ψυχή μου…όχι στην εμφάνισή μου.

<< Έντουαρντ πας να φέρεις απ το αμάξι το cd με τα αγαπημένα σας τραγούδια για χορό; >> είπε η Άλις,

Γύρισε ανήσυχος προς το μέρος μου και ύστερα κοίταξε το Τζέικομπ όμως τελικά πήγε. Πριν φύγει με πήρε αγκαλιά και με φίλησε κάτι που δε θα έκανε ποτέ μπροστά στους γονείς μου. Οι οποίοι είχαν γουρλώσει και οι δύο τα μάτια τους…τουλάχιστον η μαμά μου ήταν πιο διακριτική απ το πατέρα μου.

<< Δε θα αργήσω. >>

Αμέσως, ο Τζέικομπ ήρθε δίπλα μου.

<< Επιτέλους! Νόμιζε ότι δε θα έφευγε ποτέ. >>

<< Θα ξανάρθει >>

<< Δυστυχώς…στις ομορφιές σου. >>

<< Ευχαριστώ >> άρχισα να πίνω το 2ο ποτό πιο γρήγορα απ το 1ο.

<< Θα μεθύσεις, ηρέμησε…>> είπε και με χάιδεψε στη μέση και απομακρύνθηκε.
Το άγγιγμα του με ξάφνιασε ήταν εντελώς διαφορετικό από του Έντουαρντ, ξένο…
Έμεινα με τη Ρόζαλι να συζητάμε διάφορα για τη ζωή της.

<< Άλις, να το! >> είπε ο Έντουαρντ με το που μπήκε στο σαλόνι.

Η Άλις πήρε το cd και το έβαλε να παίξει

<< Όλα καλά; >> με ρώτησε ενώ κοιτούσε ακόμα το Τζέικομπ

<< Τώρα που είσαι δίπλα μου ναι. >> είπα και αφέθηκα στην αγκαλιά του χορεύοντας.

Όλη η βραδιά κύλησε παράδοξα φυσιολογικά εκτός απ το τελευταίο τέταρτο πριν την αλλαγή του χρόνου.

[b]Το 1ο κομμάτι σε λίγο ανεβαίνει και αλλο!!!!!

Ενότητα 17η
ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Bella s PRV
Η Άλις επιμελήθηκε με τόση λεπτομέρεια την εμφάνισή μου που
πραγματικά είχε αρχίσει να με κουράζει. Αφού τελείωσε τηλεφώνησα στον
Έντουαρντ να έρθει να με πάρει. Η αναμονή έκανε το στομάχι μου να
σφίγγετε… ένιωθα αμήχανα σαν να ήταν η 1η φορά που θα κοιμόμουν με
κάποιον. Ξαφνικά μερικές άσχημες αναμνήσεις απ το παρελθόν μου άρχισαν να σχηματίζονται στο μυαλό μου με τη μορφή εικόνων…θα περίμενε κανείς ότι
θα σκεφτόμουν το Μάι ή το Τζέικ αλλά εγώ σκεφτόμουν τη συμπεριφορά της μητέρας μου…Οι συζητήσεις που είχα κάνει σε μικρότερη ηλικία μαζί της για τα αγόρια…
συζητήσεις είπα; Λάθος ερωτήσεις που δεν έπαιρναν σχεδόν ποτέ
απαντήσεις… Η μόνη και χιλιοειπωμένη απάντηση ήταν ‘ θα βρεις 1 όταν
μεγαλώσεις να είστε μαζί ‘ Όταν μεγαλώσω; Πότε στα 30; Ήμουν 16 και δε μου είχε κάνει κουβέντα γύρω από αυτά τα θέματα, αν είναι δυνατόν στην εποχή μας!!! Ό,τι
έμαθα το έμαθα απ τις φίλες μου, τη τηλεόραση και τα περιοδικά. Γιατί σε αυτό το τομέα να είναι έτσι η μητέρα μου; Κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι ποτέ δε θα το μάθαινα…
Έδιωξα αυτές τις σκέψεις απ το μυαλό μου και κοιτάχτηκα στο καθρέφτη. Φορούσα
1 απλό μακό μωβ φόρεμα με βαθύ ντεκολτέ, μαύρο καλσόν και μαύρες
γόβες αναστέναξα και γέλασα με την Άλις με είχε μετατρέψει σε ντροπαλή
γυναίκα αν αυτός ήταν ο σωστός ορισμός! Κάθισα στο καναπέ και περίμενα τον έρωτα…

Το 2ο μέρος!!! Να διαβάσετε και το παραπάνω! Έχει κι άλλο σε λίγο



Edward s PRV

Μπαίνοντας στο σπίτι μου το 1ο πράγμα που έκανα ήταν να ανοίξω τις μπαλκονόπορτες για να αεριστεί ο χώρος αλλά και για να ηρεμίσω τον εαυτό μου ο οποίος βρισκόταν σχεδόν σε κατάσταση πανικού. Ο χώρος πλημμύρισε από φρέσκο αέρα έτσι έκλεισα τις πόρτες και μάζεψα τα ποτήρια που βρίσκονταν πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι από τότε που γνώρισα τη Μπέλα πλησίαζα τα όρια του αλκοολισμού. Ο λόγος ; Για να αποβάλω το άγχος και τις αρνητικές σκέψεις. Πλέον αυτά όμως ανήκαν στο παρελθόν… το στομάχι μου διαμαρτυρήθηκε καθώς ήταν άδειο αρκετές ώρες όταν ερχόταν η Μπέλα θα παραγγέλναμε οπωσδήποτε!
Όλοι οι χώροι του σπιτιού ήταν οκ εκτός απ τη κρεβατοκάμαρά μου, κοντοστάθηκα στη πόρτα και κοίταξα το κρεβάτι, στιγμιαία μου πέρασαν εικόνες απ το μυαλό στις οποίες αν μπορούσε σίγουρα θα είχε εμφανιστεί κόκκινο Χ από πάνω !!! Άφησα ένα χαμόγελο να σχηματιστεί στα χείλη μου κα άναψα το πορτατίφ πάνω στο κομοδίνο μου, πήγα στο σαλόνι και άναψα μερικά κεριά αλλά χρειαζόμουν και άλλα. Θυμόμουν ότι υπήρχαν μερικά στο συρτάρι της ντουλάπας μου, ανοίγοντας το συρτάρι όλος ο ενθουσιασμός εξαφανίστηκε… κάτω από τα κεριά υπήρχε μια φωτογραφία μου μαζί με την Τάνια στο λούνα παρκ. Εκατοντάδες αναμνήσεις πέρασαν ακόμα μια φορά απ το μυαλό μου. Σηκώθηκα απότομα και έσκισα τη φωτογραφία στα 2, πραγματικά δεν ένιωσα τίποτα ούτε χαρά ούτε πόνο… μονάχα ένα κενό. Έριξα τη φωτογραφία στα σκουπίδια και έκανα ένα ντους αφού ντύθηκα το τηλέφωνο χτύπησε και ήμουν σίγουρος ότι ήταν η Μπέλα. Μιλήσαμε και έφυγα γεμάτος χαρά και αισιοδοξία για τη καινούρια αρχή μου! Το παρελθόν πλέον ανήκε στα σκουπίδια…


Φτάνοντας στο σπίτι της Άλις έκανα αναπάντητη στο μπισκοτάκι μου να κατέβει. Σε λιγότερο από 1 λεπτό 1 αιθέρια ύπαρξη τυλιγμένη μέσα σε 1 λευκό παλτό κατευθυνόταν προς το μέρος μου. Βγήκα και κατευθύνθηκα προς τη πόρτα του συνοδηγού. Τη κοιτούσα εκστασιασμένος και σίγουρα το κατάλαβε αφού 1 χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της.

<< Καλησπέρα >>

<< Καλησπέρα >> είπα και τη κοίταξα αργά από πάνω μέχρι κάτω για να φυλακίς όσο καλύτερα μπορούσα τη στιγμή.

<< Ε…πάμε; >> ρώτησε αμήχανα. Μπορούσα να διακρίνω άνετα το κοκκίνισμα στα μάγουλά της.

<< Ναι>> της άνοιξα τη πόρτα

Σε όλη τη διαδρομή δε μιλούσαμε καθόλου, η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Ήμουν σίγουρος ότι και εκείνη την άγχωνε το μετά όπως και εμένα…θα έκανα τα πάντα για να την ηρεμίσω.

3o μέρος Το επόμενο θα είναι σε spoiler γιατί περιέχει ελάχιστο λεμόνι

Βella s PRV

Μετά από λίγο ο Έντουαρντ σταμάτησε έξω από μια πολυκατοικία. Υπήρχαν 10
διαμερίσματα συνολικά και απόρησα που ως φοιτητής νοίκιασε σπίτι σε
πολυκατοικία με οικογένειες. Παρατήρησα επίσης ότι η περιοχή στην οποία
έμενε ήταν ακριβή, η εμφάνισή του και ο χαμηλός του τόνος δεν πρόδιδαν
ότι είναι οικονομικά ευκατάστατος. Μου άνοιξε τη πόρτα και με πήρε απ το χέρι
σε λίγο μπήκαμε μέσα στο ανσασέρ με το που έκλεισε η πόρτα με πήρε
αγκαλιά

<< Μου έλειψες …. Πως τα πέρασες με την Άλις στο καφέ χάρηκε; >> . Δεν ήθελα
να του πω ψέματα αλλά αναγκάστηκα.

<< Πολύ όμορφα. Φυσικά και χάρηκε η Άλις δε θα άντεχε άλλο σπίτι, δεν
την ξέρεις καλά ακόμα κι εγώ απορώ που τα κατάφερε τόσο καιρό. >>

<< Χαίρομαι >> είπε και με κοίταξε σοβαρά μέσα στα μάτια, με χάιδευε στη μέση
και με έσφιχνε σπρώχνοντάς με όλο και πιο κοντά του. Δεν άντεξα και τον
φίλησα. Το φιλί αυτό ήταν διαφορετικό ή καλύτερα ανάποδο.. με ένταση στην αρχή
αλλά σιγά και σταθερά γλύκαινε, σαν να προσπαθούσαμε και οι δύο να κρατήσουμε
τις ισορροπίες με νύχια και με δόντια.

Μπαίνοντας στο σπίτι ένιωσα τόσο οικεία χωρίς να μπορώ να καταλάβω το γιατί!
Με τύλιξε ζέστη η οποία ,με έκανε να θέλω να ξεφορτωθώ το παλτό μου επειγόντως…
βέβαια υπήρχε και μια άλλου είδους ζέστη μέσα μου απ το πρωί που με έκανε να
θέλω να ξεφορτωθώ τα ρούχα μου αλλά προσπάθησα να την αγνοήσω για
την ώρα…

<< Λοιπόν; Πώς σου φαίνεται; >> ρώτησε ο Έντουαρντ
γεμάτος ένταση.

Περιεργάστηκα το χώρο γύρω μου πριν απαντήσω. Το σαλόνι είχε ζεστά
χρώματα στους τοίχους, ανοιχτόχρωμα έπιπλα και έντονες κουρτίνες
που ταίριαζαν απόλυτα με την ένταση του βλέμματος του
Έντουαρντ.

<< Είναι ίδιο εσύ…>> είπα και τον πήρα αγκαλιά γέλασε με την
απάντησή μου.

<< Έλα να σου δείξω και το υπόλοιπο >> με τράβηξε απ το χέρι αλλά
αντιστάθηκα γύρισε και με κοίταξε ξαφνιασμένος

<< Αργότερα αυτός ο καναπές μοιάζει ιδιαίτερα αναπαυτικός >> είπα και κάθισα,
ο Έντουαρντ με κοιτούσε ακόμα ξαφνιασμένος

<< Ναι είναι…τι να παραγγείλω; Πεθαίνω της πείνας! >>

<< Ότι θες >> είπα έκατσε δίπλα μου και έμπλεξε τα χέρια του
μέσα στα δικά μου

<< Εσύ ότι θες…>>

<< Πίτσα; >> είπα με ύφος 5χρονου

<< Πίτσα;! >> ρώτησε έκπληκτος

<< Δε σ αρέσει; >>

<< Πολύ αλλά να …>>

<< Τι; >>

<< Μου κάνει εντύπωση…τι υλικά θες; >>

<< Η μαργαρίτα είναι η αγαπημένη μου >> μια λάμψη διαπέρασε τα μάτια του καθώς με κοιτούσε, λιγό μετά ήρθε η συνειδητοποίηση

<< Ταιριάζουμε και σε αυτό λοιπόν >> χαμογέλασε και πήγε στη κουζίνα να
παραγγείλει.

Εγώ έβγαλα τα παπούτσια μου και βολεύτηκα ακόμα περισσότερο
στο καναπέ. Ένιωθα το στομάχι μου να πάλετε και γέλασα καθως σκέφτηκα πόσο
καιρό είχα Να νιώσω αυτό το συναίσθημα…ίσως και ποτέ αναλογίστηκα
γιατί αυτό που ένιωθα για τον Έντουαρντ ήταν κάτι παραπάνω από έλξη και πόθος…
Ο έρωτάς μου έκανε την εμφάνισή του κρατώντας 2 ποτήρια και 1 μπουκάλι κρασί

<< Ορίστε >> μου πρόσφερε το 1

<< Ευχαριστώ>> έκατσε δίπλα μου κρατώντας μια φυσιολογική απόσταση. Μιλήσαμε για διάφορα θέματα δίνοντας ο ένας στον άλλο την ευκαιρία να μάθουμε
πράγματα, ώσπου η αμηχανία άρχισε ξανά να κάνει την εμφάνισή της ενώ η πίτσα δεν
έκανε την εμφάνισή της… Αποφάσισα να ελαφρύνω τη κατάσταση πλησιάζοντας τον Έντουαρντ μόλις εκείνος άφησε το ποτήρι του στο τραπέζι. Τύλιξα τα χέρια γύρω απ το λαιμό του και το φίλησα κοντά στα χείλη…έγειρε πίσω στο καναπέ με ‘έπιασε από τη μέση κι με φίλησε, το πάθος δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του…

Καλή ανάγνωση! Ανοίξτε το spoiler και περιμένω οπωσδήποτε σχόλια!

Σπόιλερ:

ΣΥΝΕΧΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


<< Πρέπει να ανοίξουμε >>

<< Οκ πάω >> είπε απρόθυμα και έκανε να σηκωθεί

<< Άσε πάω εγώ >> προσφέρθηκα

<< 1η φορά σπίτι μου και θα πας εσύ; Θα μου χαλάσεις τη φήμη του εργένη>>
με πείραξε << άσε που αν σε δει έτσι όμορφη και κοκκινισμένη ο πιτσαδόρος
θα θέλει να σου κάνει παρέα σίγουρα. >>

<< Ενώ αν δει εσένα ημίγυμνο θα φύγει πιο γρήγορα. >> τον πείραξα, δεν
απάντησε απλά μου έδωσε ένα φιλί και πήγε να ανοίξει. Ενώ προσπαθούσα να
τακτοποιήσω τα ρούχα μου άκουσα τον Έντουαρντ να ρωτάει

<< Ε…τι οφείλω; >> απάντηση δεν πήρε, μου έκανε εντύπωση.
<< Είστε καλά; >> συνέχισε

<< Εε..ναι…ναι…9 ευρώ >> είπε μια γυναικεία φωνή με το που την άκουσα
ήταν σαν να έβλεπα το πράσινο τερατάκι της ζήλιας να με χαιρετάει
απέναντι απ το καναπέ. Ήμουν σίγουρη πως ο Έντουαρντ δεν κατάλαβε το
λόγο που η κοπέλα έχασε τη μιλιά της αλλά εγώ σαν γυναίκα καταλάβαινα.
Μα πώς να αντιδράσεις φυσιολογικά όταν βλέπεις αυτή τη φατσούλα και
κυρίως όταν βλέπεις ημίγυμνο το τέλειο άντρα μπροστά σου;

<< Ορίστε >>

<< Τα ρέστα σας μισό λεπτό >> είπε η κοπέλα. Δε μου άρεσε καθόλου η όλη ατμόσφαιρα…ήξερε και που έμενε ο Έντουαρντ αποφάσισα λοιπόν να
κάνω αισθητή τη παρουσία μου.

<< Μωρό μου όλα καλά; >> ρώτησα όσο πιο αθώα μπορούσα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω απ τη μέση του.

<< Ναι >> είπε γελώντας είχε καταλάβει ότι ζήλεψα, συμπέρανα. Η κοπέλα
με το που με είδε επανήλθε πλήρως στη πραγματικότητα. Ο Έντουαρντ έκλεισε τη
πόρτα και εγώ επέστρεψα στο σαλόνι.

<< Τι ήταν αυτό; >> με ρώτησε

<< Ποιο; >> ρώτησα κάνοντας την ανήξερη

<< Ξέρεις ποιο>> είπε και με κοίταξε παιχνιδιάρικα
Σηκώθηκα και τον πλησίασα

<< Την επόμενη φορά που θα παραγγείλουμε θα ανοίξω εγώ τη πόρτα! >> είπα και του άφησα ένα φιλί στα χείλη.

Edward s PRV

Πήγα στη κουζίνα με τη χαρά να ξεχειλίζει από παντού. Η Μπέλα ζήλεψε
τη κοπέλα! Δε λέω ωραία κοπέλα αλλά εγώ είμαι αλλού τώρα,
Γυρίζοντας στο σαλόνι η Μπέλα είχε ανοίξει τη τηλεόραση, ενώ άφηνα τα πιάτα
στο τραπέζι γύρισε και με κοίταξε

<< Τι λες να δούμε αυτή τη ταινία όσο θα τρώμε; >>

<< Οκ >>

Μετά από 1 ώρα γεμάτη με πολύ φαγητό, γέλιο και κυρίως πολύ κρασί
ήμουν σίγουρος ότι η κατάσταση δε θα αργούσε να αγριέψει ξανά.
Θέλαμε και οι δύο να εξερευνήσουμε ο ένας το σώμα και τη ψυχή του
άλλου, φαινόταν στα μάτια μας πόσο ανάγκη είχαμε ο ένας τον άλλο.
Άλλα πίστευα ότι όσα έγιναν σήμερα ήταν αρκετά. Το μόνο που ήθελα
ήταν να πάρω τη Μπέλα αγκαλιά και να κοιμηθούμε…να τη παρατηρώ καθώς
θα κοιμάται να ακούω την ανάσα της, να μυρίζω το δέρμα της, τα μαλλιά της,
να τη προστατεύω από κάθε πιθανό εφιάλτη αν αυτό είναι δυνατό…

Μάζεψα τα πιάτα ενώ η Μπέλα πήγε στο μπάνιο. Πήγα στη κουζίνα τα έπλυνα
και γύρισα στο καναπέ. Ξαφνικά άκουσα τη Μπέλα να μου μιλάει. Γύρισα και την
είδα να στηρίζεται στη κάσα της πόρτας φορώντας μόνο τα εσώρουχά της… Θεέ μου!!!
Δε με λυπάσαι;;; Κάρφωσα τα μάτια μου πάνω στο πρόσωπό της γιατί αν κοιτούσα
πιο προσεχτικά το σώμα της θα υπήρχε πρόβλημα…

<< Έντουαρντ…έχεις κάτι να βάλω, ένα μπλουζάκι ή οτιδήποτε;>> με ρώτησε
κι η αμηχανία ήταν έκδηλη στη φωνή της απόρησα που βρήκε το κουράγιο να
εμφανιστεί έτσι μπροστά μου…

<< Ναι…ναι θα σου φέρω >>

<< Όχι πάμε στο δωμάτιο, είμαι κουρασμένη θέλω να ξαπλώσω…>> είπε αλλά
τα μάτια της έκαιγαν

<< Έλα μαζί μου >> είπα και τη πήρα απ το χέρι.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο κατευθύνθηκα προς τα συρτάρια μου και ευχήθηκα
να μην είχε ξεμείνει καμιά άλλη φωτογραφία μου με τη Τάνια. Άνοιξα το συρτάρι
πήρα ένα μπλε φανελάκι και γύρισα προς τη Μπέλα. Το θέαμα που αντίκρισε δε
βοηθούσε καθόλου για να κρατήσω τις σκέψεις μου αθώες.
Η Μπελά είχε κάτσει στο κάτω μέρος του κρεβατιού σταυροπόδι ξαπλωμένη,
στηριζόταν μόνο στους αγκώνες της. Τη πλησίασα και της έδωσα το μπλουζάκι ενώ προσπαθούσα να τη κοιτάω σταθερά στα μάτια ώστε να μη καταλάβει τον
πόθο μου που φούντωνε. Το πήρε, το ξεδίπλωσε και με κοίταξε

<< Εντουαρντ...έλα εδώ >>

<< Ντύσου, πάω να ντυθώ και εγώ και τα λέμε σε λίγο >> είπα και
έφυγα σφαίρα για το μπάνιο. Με το που βγήκα βρήκα μια Μπέλα σχεδόν έτοιμη να εκραγεί..

<< Με αποφεύγεις; >> με ρώτησε θυμωμένα

<< Όχι >> είπα

<< Γιατί λες ψέματα αφού αυτό κάνεις >>

<< Μπέλα εγώ…>>

<< Τι εσύ; Αν θες να φύγω πες μου! Αν ένιωσες ξαφνικά πίεση ή κάτι τέτοιο >>

Έπρεπε να της πω τη σκεφτόμουν, διαφορετικά σίγουρα θα καταλήγαμε
σε καυγά

<< Μπέλα σε αποφεύγω ή μάλλον καλύτερα αποφεύγω να αφήσω τον
εαυτό μου μόνο μαζί σου >> με κοίταξε με απορία

<< Γιατί; >>

<< Γιατί αυτό που θέλω να κάνω απ την ώρα που σε είδα με τα εσώρουχα στο σαλόνι είναι μόνο ένα πράγμα >>

Άρχισε να με πλησιάζει επικίνδυνα, ακούμπησε με το ένα χέρι της
το μάγουλό μου
<< Κάνε το, δε θέλω να πιέζεσαι >>

Έκλεισα τα μάτια, έπιασα τη Μπέλα απ τη μέση και άρχισα να τη φιλάω ενώ
μας οδηγούσα στο κρεβάτι. Πέσαμε πάνω και συνεχίσαμε να φιλιόμαστε παθιασμένα, οι ανάσες μας έβγαιναν κοφτές… χαμήλωσα την ένταση του φιλιού

<< Γλυκιά μου θα μας δοθούν πολλές νύχτες σαν την αποψινή και καλύτερες
άσε με να σε πάρω αγκαλιά και να κοιμηθούμε.>> είπα και δεν πίστευα ούτε εγώ
ο ίδιος σα αυτιά μου. Γύρισε και με κοίταξε.

<< Δε με θες; >> πόνο, μόνο πόνο άκουγα στην ερώτησή της και έβλεπα στα μάτια της

<< Μετά απ όλα αυτά, σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξες; >>

<< Έντουαρντ εγώ…>>

<< Σςςς… σε θέλω, όπως το νερό ο διψασμένος αλλά απόψε θέλω να
νιώσω τη ψυχή σου.>> τη πήρα αγκαλιά και βυθιστήκαμε σε ένα βαθύ
αλλά γαλήνιο ύπνο.

18η Ενότητα
Bella s PRV

Είχαν περάσει 3 εβδομάδες από εκείνη τη μαγική βραδιά…ακόμα δεν είχαμε
γίνει ένα…Δεν ήταν ότι δεν ήθελα ή ότι δεν
ήθελε ο Έντουαρντ απλά δεν είχε τύχει. Βρισκόμασταν καθημερινά στη σχολή
και όχι μόνο. Προσπαθούσαμε τον ελεύθερό μας χρόνο να τον περνάμε παρέα
αλλά και να τον μοιραζόμαστε με τους κοινούς μας φίλους, θέλαμε να κρατήσουμε μια ισορροπία.
Η ζωή μου είχε πάρει τη πορεία που πάντα ονειρευόμουν…είχα τους φίλους μου,
έναν άντρα που μου συμπεριφερόταν άψογα και στη σχολή μου τα πήγαινα
τέλεια. Τα μοναδικά σημεία
που ήταν άσχημα ήταν οι σχέσεις μου με τους γονείς μου και ο Τζέικομπ.
Με τη μητέρα μου μίλαγα σχεδόν καθημερινά, ανησυχούσε ιδιαίτερα μετά την αυτοκτονία
του Έμετ. Για τον Έντουαρντ δεν της είχα πει ούτε θα της έλεγα όχι ακόμα τουλάχιστον…
Με τον πατέρα μου μίλαγα μια φορά την εβδομάδα και αυτό για να μην υπάρχουν εντάσεις…όσο πλησίαζε ο καιρός να τελειώσω και μόνο στην ιδέα ότι θα γύρναγα
να ζήσω μαζί τους…σχεδόν τρελαινόμουν… αλλά όσο και να τους κατηγορούσα
σε ένα βαθμό για την αυτοκτονία του αδελφού μου δεν είχα σταματήσει
να τους αγαπάω…Πως θα μπορούσα να τους πω ξέρετε πάω να μείνω μόνη μου
ενώ εκείνοι σκέφτονται να αγοράσουν καινούριο σπίτι για εμένα αλλά μέχρι να
παντρευτώ να μένουμε όλοι μαζί…Προς το παρόν το συγκεκριμένο θέμα
απέφευγα να το σκέφτομαι. Το Τζέικομπ όμως δεν μπορούσα να μη τον
σκέφτομαι. Δεν είχε δώσει σημάδια ζωής αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν
περιμένει μια απάντηση από μένα…
Αποφάσισα να πάω για τρέξιμο μήπως και κατάφερνα να αδειάσω το μυαλό μου…

<< Έντουαρντ! Θα πάω για τρέξιμο! Θα έρθεις; >> είπα καθώς τον κοίταζα που προσπαθούσε να τελειοποιήσει την εργασία του.

<< Μωρό μου δε μπορώ. Αν έρθω τώρα μαζί σου δε θα τελειώσω την εργασία και δε θα μπορώ να βρω χρόνο για εμάς μετά..>> απάντησε φανερά απογοητευμένος.

<< Καλά >> είπα σηκώθηκε απ τη θέση του και ήρθε προς εμένα

<< Μη παίρνεις αυτό το ύφος ξέρεις γιατί δεν μπορώ να έρθω…>> είπε και με φίλησε, μετά έφυγα.

Πήγα στο πάρκο και άρχισα να τρέχω ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική.
Ενώ έτρεχα είδα απέναντί μου μια γνώριμη φιγούρα να κινηγάει ένα σκύλο.
Έβγαλα τα ακουστικά και σταμάτησα μα τρέχω… ο Τζέικομπ ήταν λίγα μέτρα
μακριά μου φορώντας μόνο μια φόρμα και ένα αμάνικο μπλουζάκι το οποίο
άφηνε τα μπράτσα του ακάλυπτα προκαλώντας θαυμασμό. Δεν με είχε δει
έπρεπε να κρυφτώ αλλά που; Άρχισα να κοιτάω γύρω μου ώσπου το σκυλί
με ένα σάλτο με είχε ρίξει στο έδαφος. Ευτυχώς και υπήρχε το γκαζόν…

<< Όσκαρ…….κακό σκυλί. Συγνώμη είστε κα… Μπέλα;! >>

<< Γεια >> είπα καθώς προσπαθούσα να σηκωθώ

<< Είσαι καλά; Δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα την εκπαίδευσή του και είναι κάπως…>>

<< Άτακτος; >>

<< Ναι. >> δεν μιλάγαμε για λίγα δευτερόλεπτα απλά κοιτιόμασταν.
<< Λοιπόν, ε πρέπει να φύγω >> είπα βιαστικά

<< Περίμενε, δεν ήξερα ότι τρέχεις >>

<< Ούτε και εγώ >>

<< Α, το άρχισα λόγω του Όσκαρ. Μπέλα >> είπε και τότε συνειδητοποίησα ότι ήμασταν πολύ κοντά δεν πρόλαβα να κάνω βήμα όταν απότομα με αγκάλιασε και με φίλησε. Στην αρχή δεν έκανα τίποτα, αργότερα ανταποκρίθηκα και στο τέλος τον χαστούκισα.

<< Τι κάνεις; Άσε με >>

<< Γιατί δε σου άρεσε; Σε ένιωσα όπως παλιά, δεν έχει αλλάξει τίποτα >>

<< Κάνεις λάθος Τζέικομπ όλα έχουν αλλάξει εγώ έχω αλλάξει. Α και η απάντησή μου είναι όχι. >> είπα και άρχισα να τρέχω.

Edward s PRV

Το είχα μετανιώσει που δεν είχα πάει με τη Μπέλα για τρέξιμο. Καλό θα μου
έκανε θα απέβαλα το άγχος μου. Δεν κρατήθηκα περισσότερο έβαλα τη
φόρμα μου και ξεκίνησα για το πάρκο θα της έκανα έκπληξη. Όμως την έκπληξη μου την έκανε εκείνη.

Είχαν περάσει ήδη 10 λεπτά από τότε που είχα φτάσει και την έψαχνα.
Τελικά την είδα, ήμουν μόνο λίγα μέτρα μακριά της και τη πλησίαζα. Καθώς πλησίαζα
την είδα να μιλάει με έναν άντρα από τη στάση του σώματός της κατάλαβα ότι
δεν ένιωθε άνετα και τότε εκείνος την αγκάλιασε και τη φίλησε…σταμάτησα
να τρέχω, δεν ένιωθα τίποτα μόνο κάτι υγρό θόλωνε την όρασή μου. Μα τι έκανε; Είχε κανονίσει ραντεβού και εγώ τι; Τι στο διάολο ήμουν στη ζωή της; Το τελευταίο μήνα νόμιζα ότι όλα πήγαιναν υπέροχα αλλά μάλλον έκανα λάθος. Δεν ήθελα να δω άλλο. Αποφάσισα να γυρίσω σπίτι και να τη περιμένω οι δύο μας θα κάναμε μεγάλη συζήτηση.

Ενότητα 19η
Bella s PRV

Έτρεχα, έτρεχα με όλη μου τη δύναμη για να ξεφύγω απ την αίσθηση των
χειλιών του Τζέικομπ πάνω στα δικά μου. Όμως έτρεχα για να ξεφύγω και από τις
τύψεις που ένιωθα για τον Έντουαρντ…Να πάρει!!! Πως θα τον αντίκριζα; Σίγουρα
με το που θα έβλεπε τα μάτια μου θα καταλάβαινε ότι κάτι είχε συμβεί… Τι θα έκανα;
Πριν προλάβω να βρω λύση ήμουν έξω απ το σπίτι του. Ένιωθα στο στομάχι μου
ένα κόμπο…Αλλά δεν γινόταν να μείνω αιώνια έξω απ τη πόρτα έπρεπε να βρω
κουράγιο να αντιμετωπίσω τη πραγματικότητα. Έτσι και έκανα ήλπιζα μόνο να
καταλάβαινε…
Άνοιξα τη πόρτα, το 1ο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι τα πατζούρια ήταν
κλειστά και το 2ο ότι αντί ο Έντουαρντ να τελειώνει με την εργασία του καθόταν
στο καναπέ και έπινε μεσημεριάτικα!!! Μα τι είχε συμβεί;

<< Έντουαρντ τι κάνεις; >> ρώτησα, καθόταν με το κεφάλι του να ακουμπάει τη πλάτη του καναπέ με κλειστά μάτια.

<< Όχι τίποτα κακό πάντως >> απάντησε χωρίς να με κοιτάξει, η φωνή του ήταν άψυχη χωρίς ίχνος συναισθήματος.

<< Τέτοια ώρα, χωρίς να έχεις φάει θα σε πειράξει. Και γιατί τα πατζούρια είναι κλειστά; Έξω έχει ήλιο. >>

<< Ξέρεις βγήκα για λίγο…>> είπε χωρίς να με κοιτάει και κοκάλωσα << όσο για μένα μην ανησυχείς >> γύρισε και με κοίταξε με μάτια κατακόκκινα σημάδι ότι έκλαιγε.

<< Έντουαρντ τι λες; Και βέβαια ανησυχώ. >> το βλέμμα του ήταν άψυχο όπως και η φωνή του. Δεν μίλησε, σηκώθηκε απ το καναπέ άφησε το ποτήρι του και με πλησίασε, σταμάτησε 1 βήμα μακριά μου. Με κοίταξε σοβαρά στα μάτια και με ρώτησε

<< Μπέλα τι θες από μένα; >>

<< Δεν καταλαβαίνω τι εν..>>

<< Δεν καταλαβαίνεις; >> είπε και σήκωσε τον ήχο της φωνής του << Η ερώτηση
ήταν σαφής νομίζω αλλά θα σου εξηγήσω έχω πλούσιο λεξιλόγιο και πολλές εικόνες
στο μυαλό μου….Μπέλα σε είδα…σε είδα να φιλιέσαι με 1 τύπο στο πάρκο >> με
κοίταζε σταθερά στα μάτια με βλέμμα που ζητούσε εξηγήσεις. Δεν μπορούσα να
αρθρώσω λέξη καθόμουν και τον κοιτούσα άναυδη ώσπου με έπιασε βίαια απ τους
ώμους και με ταρακούνησε

<< Πες κάτι που να πάρει η οργή…μίλα….γιατί το έκανες αυτό; >> φώναζε καθώς
συνέχισε να με ταρακουνάει. Και έτσι απλά με άφησε και έπεσε στο καναπέ και συνέχισε

<< Ήμουν τόσο αγχωμένος που σκέφτηκα τελικά να έρθω να σε βρω, να σου κάνω
έκπληξη αλλά τελικά μου έκανες εσύ…>>

<< Έντουαρντ τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται…>> είπα και γονάτισα δίπλα του, απλά γύρισε και με κοίταξε με το βλέμμα ¨ για χαζό με περνάς; ¨

<< Αλλά πως είναι; Δεν είμαι τρελός σε είδα φιλιώσουν με αυτόν χωρίς ίχνος αντίστασης…>> δεν τον άφησα να ολοκληρώσει

<< Αρκετά! >> είπα και πετάχτηκα όρθια, << σταμάτα να με κατηγορείς και άσε
με να σου εξηγήσω, συνάντησα το Τζέικομπ τυχαία στο πάρκο, μιλήσαμε λίγο
και με φίλησε εκείνος παραδέχομαι ότι στην αρχή δεν αντέδρασα αλλά στο
τέλος τον χαστούκισα και του είπα να μη με ξαναενοχλήσει. >> ο Έντουαρντ
με κοίταζε δύσπιστος ακόμα
<< Έντουαρντ ο Τζέικομπ είναι ο πρώην μου 1 άτομο που με πλήγωσε βαθιά,
έκανα καιρό να ξεπεράσω το χωρισμό μας, αν και εγώ τον χώρισα. Μετά ήρθες στη ζωή μου εσύ και έδειχναν όλα να γίνονται φωτεινά ώσπου παρουσιάστηκε ξανά.>> είχα
αρχίσει να δακρύζω καθώς πηγαινοερχόμουν πάνω κάτω, ο Έντουαρντ με παρακολουθούσε και προσπαθούσε να δει που θα κατέληγα.

<< Δεν ήταν η 1η φορά που τον είδα αλλά η 3η, αρχικά με είχε ακολουθήσει
και μου ζήτησε 1 ευκαιρία ακόμα, μετά όταν πήγα για καφέ με την Άλις
εμφανίστηκε και σήμερα απλά έτυχε. Αν δεν τον έβλεπα σήμερα θα τον έβλεπα
κάποια άλλη στιγμή για να του απαντήσω>> ο Έντουαρντ απλά με κοίταγε

<< Και ποια είναι η απάντηση; >>

<< Όχι. Και δεν είναι…ήταν του απάντησα σήμερα >> είπα και
κάθισα δίπλα του χωρίς πλέον τύψεις
<< Ο Τζέικομπ είναι 1 κομμάτι της ζωής μου, του παρελθόντος μου αλλά
εσύ είσαι το παρόν και το μέλλον μου. >> 1η φορά είχα εξομολογηθεί τους
φόβους μου σε κάποιον άλλο εκτός απ τον εαυτό μου.

Έφερε το πρόσωπό μου μέσα στα 2 του χέρια και το βλέμμα του ήταν ζεστό, μου
σκούπισε τα μάτια και με πήρε αγκαλιά

<< Συγνώμη ίσως αντέδρασα υπερβολικά αλλά όταν είδα κάποιον
άλλο να σε αγγίζει τρελάθηκα…ένιωσα 1 τίποτα.>>

<< Δεν είσαι ένα τίποτα, είσαι το κέντρο του δικού μου κόσμου >> του είπα ενώ
το κοίταξα στα μάτια.
<< Σ αγαπάω…>> είπα με φίλησε τρυφερά και στη συνέχεια με ένταση. Πόσο διαφορετικά ήταν τα φιλιά του…τα συναισθήματα που ένιωθα όταν με φίλαγε δεν συγκρίνονταν
με τίποτα στο κόσμο.

<< Κι εγώ σ αγαπάω…είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί τα τελευταία 22 χρόνια. >> είπε και γελάσαμε και οι 2. Συνεχίσαμε το φιλί και τότε ο Έντουαρντ με πήρε αγκαλιά και με
πήγε στο δωμάτιό του…

Η λεμονάδα στο spoiler είναι μην αγχώνεσται!
20η Ενότητα
Edward s PRV

Οι εξηγήσεις της με κάλυψαν. Ήμουν σίγουρος πως μου έλεγε την αλήθεια, πρέπει να παραδεχτώ ότι την αδίκησα σε ένα βαθμό, εκείνος τη φίλησε αλλά σαν θέαμα δεν ήταν ότι καλύτερο για έναν άντρα τρελά ερωτευμένο όπως εγώ, έχασα τον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή.. Ουσιαστικά ένιωσα όπως τότε που με παράτησε η Τάνια, ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου.
Είχαμε μπει στο δωμάτιο, τα λόγια δεν χωρούσαν πια. Ήμασταν μόνο εκείνη, εγώ και η σιωπή που διακοπτόταν μόνο από τον ήχο των φιλιών μας και από τις ανάσες μας που πια είχαν επιταχυνθεί. Με τη Μπέλα ακόμα στην αγκαλιά μου κλώτσησα τη πόρτα. Για ένα πράγμα ήμουν απολύτως σίγουρος από στιγμή σε στιγμή η αγάπη μου και εγώ θα γινόμασταν ένα.

Προσπάθησα να κατευνάσω το πόθο που ένιωθα για εκείνη. Ήθελα η πρώτη μας φορά να κρατήσει όσο περισσότερο ήταν εφικτό.

<< Μπέλα, κάτσε λίγο… >> ψιθύρισα στο αυτί της καθώς την ξάπλωνα στο κρεβάτι και ξάπλωσα δίπλα της.

<< Τι έπαθες; >> με ρώτησε ενώ στηρίχτηκε στον αγκώνα της και είδα στα μάτια της τρόμο και πόθο ανακατεμένο. Σίγουρα θα νόμιζε ότι το μετάνιωσα.

<< Τίποτα, έλα εδώ >> της είπα προσπαθώντας να την καθησυχάσω.

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Ενότητα 21η
Edward s PRV

Οι ακτίνες του ήλιου φώτιζαν όλο το δωμάτιο. Είχε ξημερώσει.. γέλασα,
μα καλά πόσες ώρες κοιμόμασταν; Η Μπέλα δηλαδή γιατί εγώ άργησα. Είχα
ξοδέψει αρκετές ώρες ύπνου ενώ τη κοιτούσα να κοιμάται μέσα στην αγκαλιά
μου…τόσο ήρεμη, τόσο όμορφη σαν νεράιδα. Γύρισα και τη κοίταξα για ακόμα μια
φορά. Η αναπνοή της ήταν ρυθμική και ένα χαμόγελο είχε σχηματιστεί στα χείλη
της, όπως και το βράδυ που κοιμόταν. Πόσο ευτυχισμένος ένιωθα… είχαμε πια
γίνει ένα. Η ώρα πλησίαζε 10 κ μισή και έπρεπε να σηκωθούμε αν και προσωπικά
και όλη μέρα να έμενα ξαπλωμένος μαζί της δε με ενοχλούσε καθόλου.

<< Μωρό μου >> είπα και άφησα ένα φιλί στα χείλη της, το χαμόγελο ζωντάνεψε

<< Μμμμ >>

<< Πρέπει να σηκωθούμε, έχω να τελειώσω την εργασία και εσύ να δεις την Άλις, δε θέλω να τσακωθείτε εξαιτίας μου, σου έκανε παράπονα ότι δε σε βλέπει θυμάσαι ; >>
Η Μπέλα άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε

<< Ναι…αλλά πρώτα έχω να κάνω κάτι >> είπε

<< Τι; >> πριν συνεχίσω τη φράση μου με τράβηξε κοντά της και άρχισε να με φιλά στο λαιμό

<< Μπέλα… >>

<< Σςςς…>> είπε και άρχισε σιγά σιγά να κατεβαίνει σε επικίνδυνα σημεία. Αυτό ήταν και μετά απλά ένιωσα να αιωρούμαι…