Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Η συνέχεια της διάσημης σειράς βιβλίων έρχεται στα βιβλιοπωλεία στις 4 Αυγούστου με τίτλο «Midnight Sun» και αφηγείται την ιστορία του «Λυκόφωτος» από την πλευρά του Edward Cullen.
"Bella is with Edward. She's a part of this family, and we protect our family."
Carlisle Cullen, Twilight
Character of the Week
Rosalie Lillian Hale
(born 1915 in Rochester, New York) is a member of the Olympic coven.
She is the wife of Emmett Cullen and the adoptive daughter of Carlisle and Esme Cullen, as well as the adoptive sister of Jasper Hale (in Forks, she and Jasper pretend to be twins), Alice, and Edward Cullen.
Rosalie is the adoptive sister-in-law of Bella Swan and adoptive aunt of Renesmee Cullen, as well as the ex-fiancée of Royce King II.
Στο κατώφλι µιας νέας εποχής για τη Ροδεσία, η Μάντριγκαλ, έχοντας χάσει τον άντρα της λίγες µονάχα ώρες µετά τον γάµο τους, θρήνησε βαθιά την απώλειά του και αποφάσισε να ζήσει µε τη θύµησή του. Όµως δεν φαντάστηκε ποτέ πως θα της ζητούσαν να πάρει τη θέση της συζύγου του βασιλιά.
Ο βασιλιάς Έντουαρντ, αφού γνώρισε την απόλυτη ευτυχία δίπλα στη γυναίκα που λάτρεψε όσο καµία, την Άµπερλιν, δέχτηκε το σκληρότερο χτύπηµα της µοίρας όταν εκείνη πέθανε πριν προλάβει να φέρει στον κόσµο το παιδί τους. Ωστόσο, προκειµένου ν' ανταποκριθεί στα βασιλικά του καθήκοντα και να χαρίσει έναν διάδοχο στη Ροδεσία, είναι υποχρεωµένος να παντρευτεί ξανά και απ' όλες τις υποψήφιες επιλέγει τη Μάντριγκαλ.
Μήπως όµως το όνοµα της νέας του συζύγου κουβαλά µια σκοτεινή µοίρα; Άραγε υπάρχει ελπίδα να αλλάξει το πεπρωµένο; Θα καταφέρει η Μάντριγκαλ να ξυπνήσει την αγάπη στην καρδιά του άντρα και βασιλιά της; Κι εκείνος θα είναι σε θέση να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί τα αισθήµατά του πριν χάσει τα πάντα για άλλη µια φορά;
Θέμα: I love the way you lie.. Τρι 1 Φεβ 2011 - 0:07
Για πρώτη φορά, δημοσιεύω μια δική μου σοβαρή δουλειά με αρκετές λεμονάδες και πλοκή που μπορεί να χαρακτηρίζει την καθημερινότητα του καθένα με τρόπο μοναδικό. Ελπίζω να απολαύσετε το έργο μου και να βρω ανταπόκριση σε πολλούς/ες από εσάς.
Η Μπέλα είναι μια 19χρονη κοπέλα που ζει μαζί με την μητέρα της και τον αδερφό της, Έμμετ στο Λονδίνο. Μια τυχαία συνάντηση θα τις κοστίσει ολόκληρες βραδιές ξάγρυπνη και μια συνάντηση που δεν θα έπρεπε να γίνει ποτέ μετατρέπετε στον γλυκότερο εφιάλτη της. Υπάρχουν όμως συμπτώσεις? Ή όλα είναι ένα νήμα της μοίρας και γίνονται για κάποιον λόγο?
Έχει επεξεργασθεί από τον/την soulitsa@xd στις Τρι 1 Φεβ 2011 - 0:19, 1 φορά
LadyTaniaXd New Moon Victim
Ηλικία : 27 Αριθμός μηνυμάτων : 262 Registration date : 23/06/2010
Θέμα: Απ: I love the way you lie.. Τρι 1 Φεβ 2011 - 0:14
Κεφάλαιο 1ο
Έριξα μια ακόμη ματιά στην εργασία για να βεβαιωθώ πως ήταν τέλεια. Οι προηγούμενες 173 ματιές δενκατάφεραν να βρουν αυτό που έλειπε. Όσο και αν έσπαγα το κεφάλι μου, η έλλειψη που παρουσίαζε το γραπτό μου ήταν αόρατη αλλά ως δια μαγείας έκανε μπαμ.. Ήταντόσο παράξενο.. Μια τέλεια εικόνα, ένα φοβερό σύνολο και ένα τόσο δα πραγματάκι να αφαιρεί την γοητεία του.. Ίσως στο μάτι κάποιου άλλο να φάνταζε αλάθητο το γραπτό μου αλλά εγώ μπορώ να καταλάβω πως δεν είναι. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άντρες. Όλοι δείχνουν υπέροχοι, όμορφοι, κοσμιοτάτοι αλλά εμένα πάντα κάτι μου λείπει πάνω τους. Και έτσι μένω μπουκάλα.. Ψάχνω αυτό που λένε 2 σε 1. Αλλά τα προϊόντα αυτά δεν είναι πάντα καλής ποιότητας, όπως λέει και η Ρενέ. Η πόρτα μου χτύπησε 3 και 1 φορές και άνοιξε χωρίς να περιμένει συγκατάθεση. «Aquí está mi lista de compras de la señorita!» Μπήκε κάνοντας τις γοριλίστικες επιδείξεις του ο Έμετ και μου πέταξε ένα κομμάτι ροζ χαρτί με τίτλο “Τα ψώνια της ημέρας”. «Πάλι εγώ?» Παραπονέθηκα δυσαρεστημένα. Τις τελευταίες μέρες όλες τις αγγαρείες τις έκανα εγώ. Όχι πως θα είχα πρόβλημα αλλά ο ταμίας στο σούπερ μάρκετ μου την έπεφτε χοντρά και σιχαίνομαι αυτούς τους τύπους που έχουν θράσος. «De nuevo..» Απάντησε ειρωνικά. Μου φαίνετε πως κάτι είχε ψυλλιαστεί γιατί έβλεπε την φάτσα μου κάθε φορά που γυρνούσα από τα ψώνια και με ερμήνευε όπως τα ισπανικά του. Χαμογέλασε και πάλι ειρωνικά(όπως πάντα δηλαδή) και έφυγε χοροπηδώντας σαν μικρό παιδί. Αρπάζοντας την μωβ ζακέτα μου κατέβηκα στο σαλόνι με το ροζ χαρτάκι στα χέρια μου.
Πόσο βλήμα μπορεί να είμαι? Μα πόσο? Είναι δυνατόν ένα λογικός άνθρωπος να ξεχάσει να πάρει μαζί του χρήματα? ΌΧΙ! Όταν ο ταμίας χτύπησε τα πράγματα και βρέθηκα να ψαχουλεύω όλες τις τσέπες του μπουφάν μου συνειδητοποιώντας πως δεν έχω πάρει χρήματα μαζί μου έγινα ένα με την ντομάτα. Όλοι με κοιτούσαν ερευνητικά και με έφεραν ακόμη πιο πολύ σε αμηχανία. «Έεεε, μου φαίνεται πως.. πως.. ξέχασα τα χρήματα!» Είπα γελώντας αμήχανα. Μπορώ να τα φέρω αργότερα? Θα κρατήσετε για λίγο τα πράγματα μέχρι να ξανάρθω?» «Όχι, δεσποινίς μου. Σούπερ Μάρκετ ήμαστε!» Μα να μην του χώσεις μία να του δείξεις αν είναι Μάρκετ ή όχι? Έτσι για να καταλάβει! «Μπορώ να τα δώσω εγώ για εσάς και μου τα δίνετε αργότερα.» Προσφέρθηκε μια άγνωστη φωνή. Γύρισα πίσω μου να δω τον καλό άνθρωπο που θέλησε να βοηθήσει. «Όχι, δεν χρειάζεται…» Είπα διστακτικά. Αν χρειαζόταν?? Βέβαια! Αλλά πως του το λες! «Όχι,επιμένω δεσποινίς. Συμβαίνουν αυτά.» Είπε γλυκά και πρόσφερε τα δικά του χρήματα στον ταμία. Βγαίνοντας από το μάρκετ με τα ψώνια στο χέρι θέλησα να τον ευχαριστήσω. «Σε ευχαριστώ! Ήταν πολύ γενναιόδωρο από μέρους σου. Από εδώ είναι το σπίτι μου. Δεν είναι μακριά. Θα κάνουμε μόνο 5 λεπτάκια.» «Θέλεις να μου πεις πως έχεις το θράσος να μου επιστρέψεις πίσω τα χρήματα?» «Ορίστε? Όχι, όχι δεν εννοούσα αυτό! Δεν ήθελα να φανώ αγενής! Απλώς θέλω να σου δώσω πίσω αυτά που σου ανήκουν.» «Χάρισμα σου, ήταν μια άτυχη στιγμή. Εξάλλου, δεν έχω χρόνο βιάζομαι.»Είπε και επιτάχυνε το βήμα του. «Εντάξει, αλλά κάτι θα υπάρχει που μπορώ να κάνω για σένα!» Προσφέρθηκα ξανά ελπίζοντας να δεχτεί. «Τελικά, ναι. Έχεις δίκιο. Κάτι μπορείς να κάνεις για εμένα!» «Τι?»
«Δώσε μου το τηλέφωνο σου. Θα σε πάρω όταν έχω χρόνο να περάσω.» του έδωσα βιαστικά τον αριθμό μου γράφοντας το πίσω από το ροζ χαρτάκι και τον ακολούθησα με το βλέμμα μου μέχρι που εξαφανίστηκε μέσα στο ασημί τζιπ του και αργότερα εντελώς από το οπτικό μου πεδίο. Του ήμουν υπόχρεη. Μου φάνηκε τραγική η όλη στιγμή, ίσως γιατί μου συνέβαινε κάτι τέτοιο για πρώτη φορά. Εκείνη την μέρα δεν με πήρε τηλέφωνο. Ούτε την επόμενη. Ούτε την μεθεπόμενη. Ούτε μέσα στην βδομάδα. Ώσπου το κινητό χτύπησε..
LadyTaniaXd New Moon Victim
Ηλικία : 27 Αριθμός μηνυμάτων : 262 Registration date : 23/06/2010
Θέμα: Απ: I love the way you lie.. Τρι 1 Φεβ 2011 - 21:47
Κεφάλαιο 2
Ο αριθμός δεν ήταν εμφανής. Με έπαιρνε με απόκρυψη και ήμουν σιγουρότατη πως ήταν αυτός. Μου φάνηκε πως αυτή τη φορά το κινητό χτύπησε αλλιώς. Με έναν διαφορετικό ήχο σαν αυτόν που κελαηδάνε πουλάκια πάνω από το κεφάλι σου. Και πράγματι μου κελαηδούσαν καθώς μούγκριζα από τον πόνο στο κεφάλι μου. Η αγωνία μου ήταν τόσο μεγάλη που ξέχασα το ανοιχτό παραθυρόφυλλο και χτύπησα το κεφάλι μου στην γωνία. Απρόσεκτη Μπέλα! Πάτησα το πράσινο πλήκτρο με δυσκολία και μίλησα πρώτη.
«Παρακαλώ?» Στην άλλη γραμμή ακουγόταν μονάχα μια ρυθμική ανάσα σε αντίθεση με εμένα που ξεφυσούσα από τον πόνο.
«Καλησπέρα. Είστε η δεσποινίς από το Μάρκετ?» Μου φάνηκε πολύ ανόητη η ερώτηση, όχι μόνο γιατί μου μίλησε στον πληθυντικό αλλά και γιατί ήταν πολύ ξενέρωτο. Θα μπορούσε για παράδειγμα να πει: «Καλησπέρα. Είμαι εκείνος που γνωρίσατε στο Μάρκετ. Νομίζω πως μου δώσατε το κινητό σας για να σας πάρω τηλέφωνο όταν θα έχω ελεύθερο χρόνο για να περάσω να πάρω τα χρήματα.» Προφανώς, τα χρήματα δεν θα τα ανέφερε αλλά όλα τα υπόλοιπα θα ήταν οκ ακόμη και με τον πληθυντικό.
«Η ίδια!» Απάντησα με εμφανή αυθόρμητο ενθουσιασμό.
«Νομίζω μπορώ να σου μιλάω στον ενικό, έτσι?»
«Ναι, φυσικά!» Επιτέλους, δηλαδή!
«Λοιπόν, έχεις να κάνεις κάτι σήμερα?» Φυσικά και δεν είχα τίποτα! Ή μάλλον είχα να ετοιμάσω τα πράγματα μου για την μετακόμιση σε ένα ολόδικο μου σπίτι και να τηλεφωνήσω σε φίλες για να δώσω την νέα μου διεύθυνση. Αλλά ποιος τα υπολογίζει, τώρα, αυτά?
«Όχι, τίποτα απολύτως! Θα μπορούσες να περάσεις από το σπίτι μου για να σου δώσω αυτά που χρωστάω!»
«Θα προτιμούσα να περάσω από το σπίτι σου για να σε πάρω με το αμάξι. Μια επίσκεψη σε ένα καλό εστιατόριο θα ικανοποιήσει τους ουρανίσκους μας.» Έμεινα για λίγο στήλη άλατος. Είχα ξεχάσει το ραντεβού με την Άλις. Θα πηγαίναμε για να κάνει piercing και της υποσχέθηκα να της κρατάω το χέρι μέχρι να τελειώσει η όλη διαδικασία. «Μπορώ να έχω την διεύθυνση σου? Εκτός και αν προτιμάς να συναντηθούμε εκεί.» Δεν το σκέφτηκα παραπάνω. Η άρνηση στην φωνή μου πριν είχε ήδη καταφέρει να με φέρει ένα βήμα πίσω από αυτό που τόσο λαχταρούσα. Μια έξοδος με έναν κύριο. Και όχι απλώς κύριο αλλά ΤΟΝ κύριο! Όπως έχω προαναφέρει όλοι οι άντρες για μένα είναι ελλείπεις.. αλλά αυτός.. αυτός.. ήταν τόσο υπέροχος! Φτάνει πια Μπέλα! Δώσε του ανθρώπου μια απάντηση!
«Να συναντηθούμε εκεί.» Ακούστηκα λίγο απόμακρη αλλά δεν είχα καμιά όρεξη τις πονηρές ματιές του Έμετ που θα με ρωτάνε με καχυποψία «Που πάτε?», «Τι θα κάνετε?» και μπλα μπλα.
«Εντάξει, τότε. Στο France restaurant Royal. » Μισούσα που μισούσα την γαλλική κουζίνα, θα πληρώναμε και μια περιουσία για ένα κομμάτι ροκ φορ! Θα του έλεγα να πηγαίναμε κάπου πιο απλά αλλά θα ακουγόμουν λίγο χωριάτισσα.
«Τα λέμε τότε εκεί, στις 8.»
«Έγινε!» Συμφώνησε με ενθουσιασμό και έκλεισε το τηλέφωνο. Μου απέμενε μιάμιση ώρα και έπρεπε να την εκμεταλλευτώ. Την μισή ώρα θα τηλεφωνούσα στην Άλις για να ακυρώσω το ραντεβού και θα έπαιρνα στην εταιρία μεταφορικών για να ακυρώσω την παράδοση. Την άλλη μία ώρα θα ετοιμαζόμουν.
Η Άλις στην αρχή φάνηκε απογοητευμένη αλλά εξηγώντας της πως υπάρχει Αγόρι στην όλη υπόθεση δέχτηκε με χαρά. Αυτό ήταν ένα από τα καλά του χαρακτήρα της. Ήξερε να χαίρετε διπλά για σένα και να λυπάται τριπλά.
Έβγαλα από την ντουλάπα 7 φορέματα ανακαλύπτοντας πως όλα ήταν μωβ. Νομίζω πως ο Τσάρλι το πήρε πολύ σοβαρά όταν του είπα πως το μωβ είναι καλό. Διάλεξα το πιο σέξι αλλά ταυτόχρονα σεμνό. Συνδύαζε μωβ λεπτό σχέδιο με κίτρινες αφέλειες υφάσματος. Έπιασα πίσω τα μαλλιά μου σε μια κοτσίδα αλλά τα άφησα ξανά κάτω. Άρπαξα την μασιά από το συρτάρι και άρχισα να τα γυρίζω για να αποκτήσω τις μπούκλες που λατρεύω να βλέπω πάνω μου. Τελειώνοντας με το μακιγιάζ άπλωσα το γούρικο lip gloss μου και κατέβηκα χοροπηδώντας τα σκαλοπάτια αρπάζοντας πρώτα το πορτοφόλι μου. Ο Έμετ βλέποντας με στις ομορφιές μου πέταξε το υπονοούμενο του.
«Ρενέεε.. η κόρη σου βρήκε γαμπρό! Είναι ένας 40άρης με σκουλαρίκια και τατουάζ και τον λένε Αχμέτ!» Η Ρενέ πετάχτηκε ξαφνιασμένη μέσα από την κουζίνα με την κουτάλα στο χέρι. Ό Έμετ έβαλε τα γέλια και του έβγαλα προκλητικά την γλώσσα έξω. «Ζηλεύεις!» Του φώναξα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Μια τελευταία ματιά στο ασημένιο ρολόι μου επιβεβαίωσε πως δεν έχω χρόνο για να γυρίσω να πάρω το κινητό μου.
LadyTaniaXd New Moon Victim
Ηλικία : 27 Αριθμός μηνυμάτων : 262 Registration date : 23/06/2010
Θέμα: Απ: I love the way you lie.. Δευ 21 Φεβ 2011 - 20:05
Κεφάλαιο 3ο
Σε εκείνο το δείπνο..Εκείνο το βράδυ..Κατάλαβα για πρώτη φορά πως τον ήθελα. Τον ήξερα μόνο λίγες μέρες ή μάλλον ώρες και όμως ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, όσο καμιά άλλη φορά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Έφτασα στο ραντεβού μου την ώρα που είχαμε κανονίσει. Αυτός ήταν εκεί και περίμενε. Όταν τον πλησίασα και κάθισα απέναντι του διέκρινα θαυμασμό στο βλέμμα του. «Από πότε οι γοργόνες βγαίνουν στην ξηρά?» Φτηνό πέσιμο ενός γελοίου, θα έλεγε κάποια με τις δικές μου αρχές αλλά το μόνο που του είπα ήταν «Ευχαριστώ!». Με μάγευε ο τρόπος που με κοιτούσε. Παραγγείλαμε και οι δύο από κάτι, αυτός θαλασσινά μύδια με σαγανάκι, εγώ θέλησα να διαλέξω κάτι διαφορετικό όπως Πο-Το-Φε. Όσο περιμέναμε τα πιάτα μας μου μίλησε για τον εαυτό του. Σπούδαζε Ιατρική και δούλευε ως μαθητευόμενος στην κλινική του πατέρα του. Είχε μάλιστα και μια αδερφή, την Ρόζαλι που όπως περιέγραψε ήταν απίστευτα αντιπαθητική. Και έτσι κύλησε η βραδιά, μιλώντας αυτός για την ζωή του και ρωτώντας αντίστοιχα για εμένα. Έχω προαναφέρει πως μισώ την γαλλική κουζίνα, έτσι? Με το δίκιο μου! Κάποια στιγμή του είπα πως τον βρίσκω συμπαθητικό. Αυτός ανταπέδωσε το κομπλιμέντο, έπιασε το χέρι μου, το φίλησε απαλά κοιτάζοντας με και χαμογέλασε. Ένιωσα αυτό το καρδιοχτύπι μιας ερωτευμένης.. και μετά ήθελα να βγάλω τα πάντα από μέσα μου. Ξέρασα πάνω του και έπεσα κάτω ακινητοποιημένη. Για λίγα λεπτά σπαρταρούσα μουγκρίζοντας ανίκανη να σηκωθώ ή να σταματήσω. Μόλις αυτός συνήλθε από το σοκ έτρεξε να με βοηθήσει. Από εκείνη την στιγμή δεν θυμάμαι τίποτα. Βρέθηκα στην κλινική, που αργότερα διαπίστωσα πως ήταν του πατέρα του, με στομαχική δηλητηρίαση. Το Πο-Το-Φε περιείχε αυγό, κάτι που αγνόησα παντελώς. Είμαι αλλεργική στο αυγό και εμφανίζω πολύ έντονα αλλεργικά σοκ. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ζαλισμένη και με αναστατωμένο στομάχι, ακόμη, αντίκρισε έναν μελαχρινό νεαρό με όμορφο πρόσωπο και έντονα χαρακτηριστικά. Σήκωσε απαλά το κεφάλι μου βάζοντας από κάτω ένα ακόμη μαξιλάρι. Την στιγμή εκείνη άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο νεαρός από το μάρκετ που ακόμη δεν μου είχε πει το όνομα του. «Άφησε την, Τζέικομπ. Αναλαμβάνω εγώ τώρα.» Είπε αγριοκοιτάζοντας τον. Ο Τζέικομπ ρουθούνισε με μίσος και βγήκε έξω σπρώχνοντας τον με τον ώμο. «Συγγνώμη.» Είπε με μάτια λυπημένα. «Για ποιο πράγμα?» Ψιθύρισα με όση δύναμη είχα. «Συγγνώμη που σε άφησα να τον γνωρίσεις..» «Δεν σε καταλαβαίνω..» Όλη η σκηνή έδειχνε καθαρά ποιες ήταν οι σχέσεις μεταξύ αυτών των δύο. Και υπήρχε κάποιος λόγος που ο νεαρός από το μάρκετ ήθελε να αποφύγω την συνάντηση με τον Τζέικομπ. Το απόγευμα το πέρασα με γιαουρτάκια, μαλλιά αγγέλων και ένα σωρό άλλες αηδίες που έπρεπε να τρώω για να στρώσει το στομάχι μου. Ευτυχώς, βρήκα την ευκαιρία να κάνω έναν περίπατο ως το κυλικείο και να αρπάξω 2-3 πακέτα πατατάκια. Ο οργανισμός μου τα ζητούσε.. Έκρυψα τα πακετάκια μέσα στην ζακέτα μου και προχώρησα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Στον διάδρομο μια γυναίκα κυλούσε το καροτσάκι ενός ηλικιωμένου ανθρώπου και λίγο πιο πέρα μπορούσα να δω ξεκάθαρα μια νεαρή όμορφη νοσοκόμα να φλερτάρει με τον Τζέικομπ. Τον κύριο Τζέικομπ. Ή όχι μάλλον σκέτο Τζέικομπ. Πέρασα σαν φάντασμα από δίπλα τους γυρνώντας πίσω για να δω την εξέλιξη του φλέρτ. Ο Τζέικομπ ήταν γυρισμένος προς το μέρος μου και μιλούσε σε αυτήν. Άνοιξα το βήμα μου και μπήκα γρήγορα στο τμήμα μου. Δίπλα μου ακριβώς, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της κλινικής, μια κοπελίτσα με γουρλωμένα τα μάτια με κοιτούσε έντονα και με ακολουθούσε. Έκανα δύο βήματα μπροστά. Μετά δύο πίσω. Το βλέμμα της πήγαινε μαζί μου. Σαν τον πίνακα της τσοκόντα που ό,τι κι αν έκανες πάντα θα την έβλεπες να σε παρακολουθεί. Πηγαίνοντας να ξαπλώσω και αγνοώντας την επιμονή της, η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε ο νεαρός από το Μάρκετ. Η γυναίκα στράφηκε προς αυτόν ανήσυχη. «Έντουαρτ?» Ψιθύρισε.
Παρ 17 Μαρ 2023 - 15:11 από Marzaki Cullen
Ημερολόγιο
Θέμα: I love the way you lie.. 
