I need to love me

Γεια σας παιδια!!! Λοιπον το καλοκαιρι δουλεψα πανω σε μια καινουρια ιστοριουλα...
Καιρος λοιπον να την διαβασετε!!!
Ελπιζω να σας αρεσει! περιμενω σχολια σας!
Πολλα φιλακια!!!



I need you to love me
Κεφάλαιο 1
-Sissy-
Ήμουν τόσο κουρασμένη και μετά από τόσες πρόβες για εκείνη την βραδιά, αισθανόμουν πτώμα. Ο Χορογράφος μας ήταν πολύ απαιτητικός και ήθελε να είναι όλα στην εντέλεια.
Έξι η ώρα και εγώ μόλις που προλάβαινα να ετοιμαστώ. Θα περνούσε να με πάρει ο Eric κατά τις εφτά παρά είκοσι πέντε για να πάμε στον χώρο της εκπομπής που θα γινόταν το show. Τη σημερινή βραδιά τη διοργάνωνε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα , για να μαζευτούν χρήματα για ένα νοσοκομείο για παιδιά με σοβαρές ασθένειες. Έτσι παρά την κούραση, ήμουν χαρούμενη που θα συμμετείχα σε ένα τέτοιο γεγονός , και θα βοηθούσα έστω και λίγο.
Ο Eric είναι ο κολλητός μου εδώ και εφτά χρόνια, δηλαδή από τότε που εγώ ήμουν δώδεκα και εκείνος δεκατριών. Γνωριστήκαμε τυχαία, και η σχέση μας εξελίχθηκε σε μια δυνατή φιλία. Ο Eric είναι πάντα δίπλα μου, σε κάθε δύσκολή στιγμή, και μου συμπαραστέκεται όπως κανένας άλλος. Ήταν ο μόνος που ήταν κοντά μου και με βοήθησε να ξεπεράσω τον θάνατο του αδερφού μου του Mick.
Εκείνος είναι τραγουδιστής , και μάλιστα πολύ καλός. Είναι γνωστός εδώ στη Σουηδία `καθώς και σε πολλές χώρες στην Ευρώπη. Εγώ από μικρή είχα πάθος με τον χορό. Μεγαλώνοντας δούλεψα σε μια σχολή χορού για λίγο καιρό και αργότερα έγινα μέλος στην χορευτική ομάδα του Eric. Στην ουσία χρωστάω την δουλεία μου στον Eric, διότι αν εκείνος δεν έβαζε το χεράκι του εγώ ακόμα θα έψαχνα δουλειά.
Στα γρήγορα έτρεξα να κάνω ένα ντουζ και να ντυθώ. Φόρεσα ένα τζίν παντελόνι και μια μαύρη μακρυμάνικη μπλούζα, και άφησα τα μαλλιά μου να πέσουν στους ώμους, ελαφριές μπούκλες . Εφοδίασα το σακίδιο μου με δυο μπουκάλια νερό, hands-free και το κινητό μου τηλέφωνο και περίμενα στην πόρτα τον Eric να έρθει να με πάρει.
Εκείνος παρότι Σουηδός, στα ραντεβού του μπορώ να πω ότι είναι πάντα Εγγλέζος. Στις εφτά παρά είκοσι πέντε ακριβώς ήταν έξω από το σπίτι μου, με το μπλε smartάκι του.
Κλείδωσα την πόρτα πίσω μου και έτρεξα στο αυτοκίνητο. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά μου.
-Μπα γιατί τόσες χαρές? Ρώτησε καθώς έβαζε μπροστά την μηχανή.
-Έρχεται ο Peter σήμερα, το ξέχασες?
-Φυσικά και όχι, ξεχνιέται τέτοιο γεγονός? Με κορόιδεψε , και μετά χαχάνισε.
-Πολύ αστείο!
Ο Peter ήταν ο σύντροφος μου για τον τελευταίο χρόνο. Τον αγαπούσα τόσο πολύ, ήταν τα πάντα για εμένα εκείνον τον καιρό. Είχε μια εβδομάδα που είχε φύγει, για ταξίδι και εκείνη την νύχτα θα γύριζε πίσω.

Σε περίπου ένα τέταρτο είχαμε φτάσει.
Εκεί μας περίμεναν , ο πρόεδρος του φιλανθρωπικού ιδρύματος, και ο σκηνοθέτης της εκπομπής. Μας υποδέχτηκαν με χαμόγελο και μας είπαν να τακτοποιηθούμε στο καμαρίνι μας. Ακολουθήσαμε την διαδρομή μου μας έδειξαν και βρεθήκαμε σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Στον ένα τοίχο ήταν κρεμασμένος ένας τεράστιος καθρέφτης και από πάνω του υπήρχε μια σειρά από κρυφούς φωτισμούς. Πιο κάτω υπήρχε ένας πάγκος με μερικές χτένες , λακ, ζελέ και μερικά καλλυντικά. Στο δωμάτιο επίσης ήταν σκορπισμένες μερικές καρέκλες, και ένας μικρός λαχανί καναπές.
-Τι πολυτέλειες! Σχολίασε ο Eric.
- Τι ακριβώς περίμενες? Κανένα τζακούζι και χρυσές καρέκλες?
-Ε καλά δεν είμαι και τόσο ψώνιο!
-Είσαι , είσαι! Τον κορόιδεψα.
Μου έβγαλε την γλώσσα.
Εκείνη την στιγμή μέσα στο καμαρίνι μπήκαν και τα υπόλοιπα κορίτσια από την ομάδα και από πίσω τους ένας κομμωτής υπέθεσα , διότι κρατούσε στα χέρια του ένα σεσουάρ και μια βούρτσα.
-Λοιπόν κούκλες, και κούκλε- έριξε μια ματιά στον Eric- με ποια θα αρχίσω?
- Με το παιδί από ‘δω! H Adrian έδειξε τον Eric.
-Τι να φτιάξω σε αυτόν? Τα έφτιαξαν όλα η μανούλα του και ο μπαμπάς του!
Αρχίσαμε να χαζογελάμε όλες.
-Δεν το κατάλαβα το αστείο, ο άνθρωπος αναγνωρίζει τα προσόντα μου, γιατί γελάτε? Ρώτησε ο Eric σηκώνοντας το ένα του φρύδι.

Μετά από αυτή την στιγμή όλες περάσαμε από τα χέρια του κομμωτή. Μία, μία μας ίσιωσε τα μαλλιά και μας έριξε ένα στρώμα από glitter. Μετά πέρασε και από το καμαρίνι και μια μακιγιέζ. Smoky eyes και απαλό απαστράπτον ροζ lip gloss στα χείλη.
Αργότερα μας ζήτησαν στο πλατό του studio. Αφού είχαμε συγκεντρωθεί όλοι, μας ζήτησαν να κάνουμε μια ακόμη πρόβα για μάθουμε την σκηνή και να διορθώσουν τα τεχνικά θέματα. Όλοι βγάλαμε ένα αναστεναγμό αγανάκτησης, καθώς ήμασταν όλοι πολύ κουρασμένοι, αλλά χωρίς αντιρρήσεις κάναμε αυτό που μας είπαν. Πήραμε τις θέσεις μας .
Ύστερα, αφού τελειώσαμε την πρόβα, γυρίσαμε πίσω και καθώς πλησίαζε εννιά η ώρα ντυθήκαμε. Εμείς τα κορίτσια ήμασταν ντυμένες ομοιόμορφα. Όλες φορούσαμε μια μαύρη βράκα , και ένα κόκκινο κοντομάνικο μπλουζάκι που το μάκρος του ήταν μέχρι λίγο πιο κάτω από το στήθος , και all star σε μαύρη απόχρωση. Ο Eric φορούσε ένα γκρι παντελόνι μια μαύρη μπλούζα και κόκκινο δερμάτινο μπουφάν
Καθίσαμε να ξεκουραστούμε μέχρι την ώρα που θα βγαίναμε. Στις εννιά και τέταρτο η εκπομπή βγήκε στον αέρα. Όσο περνούσε η ώρα, ένα κακό προαίσθημα μέσα μου όλο και μεγάλωνε.
-Συμβαίνει κάτι, Sissy? Ρώτησε ο Eric που όλη αυτήν την ώρα κοιταζόταν στον καθρέφτη τελειοποιώντας τις ατέλειες των μαλλιών του.
- Αγχώθηκα… είπα ψέματα, δεν ήθελα να τον ανησυχήσω.
Χαμογέλασε, αποκαλύπτοντας μια ολόλευκη οδοντοστοιχία.
-Έλα τώρα, όλα μια χαρά θα πάνε , όλα θα είναι εντάξει. Οκ? Και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.
-Οκ….. και αναστέναξα.

Μια στιγμή αργότερα, ένας τύπος με γκρίζα μακριά μαλλιά , πιασμένα σε μια πρόχειρη κοτσίδα, ήρθε και μας πληροφόρησε πως σε λίγη ώρα θα ήταν η σειρά μας να βγούμε. Για μερικά λεπτά μέσα στο δωμάτιο επικράτησε ένας μικρός πανικός. Τρέξαμε όλη πάνω στην σκηνή και πήραμε τις θέσεις μας.
Ο παρουσιαστής πληροφόρησε το κοινό και τους τηλεθεατές τι επρόκειτο να παρακολουθήσουν. Πήρα μια βαθειά ανάσα και άδειασα το μυαλό μου. Τα φώτα για μερικά δευτερόλεπτα έσβησαν , ώσπου άρχισε το τραγούδι του Eric ‘’Made of pop’’ και γέμισε την τεραστία αίθουσα. Άρχισα να κουνάω το κορμί μου στον ρυθμό του τραγουδιού , κινιόμουν σύμφωνα με την χορογραφία. Όλο το άγχος που είχα ξαφνικά εξαφανίστηκε, εκείνη την στιγμή δεν σκεφτόμουν τίποτα παρά μόνο τα βήματα που έπρεπε να κάνω.
Αφού τελειώσαμε ο παρουσιαστής ανέβηκε πάλι στην σκηνή μας ευχαρίστησε και κάλεσε τον Eric να πάει κοντά του, έτσι για να μιλήσει για τα νέα του τραγούδια, τον καινούριο δίσκο, την πιθανότητα να κάνει κάποιες περιοδείες. Εμείς γυρίσαμε πίσω στο καμαρίνι.
Σωριάστηκα σε μια καρέκλα και έβγαλα μέσα από την τσάντα μου τα μπουκαλάκια με το νερό , και τα κατέβασα και τα δυο αμέσως χωρίς να πάρω ανάσα σχεδόν. Τα υπόλοιπα κορίτσια εν τω μεταξύ δεν είχαν σταματήσει να μιλούν, για το πόσο ωραία χόρεψαν, για τα μικρά λαθάκια που έγιναν και για οτιδήποτε άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Σε λίγο ο Eric ήρθε μέσα , και την ίδια ακριβώς στιγμή ήρθε μήνυμα στο κινητό μου από τον Peter.
‘’ Είμαι έξω από το studio, σε περιμένω.’’
Χωρίς δεύτερη σκέψη τα πέταξα όλα μέσα στην τσάντα μου , φόρεσα το μπουφάν μου, έριξα ένα βλέμμα γεμάτο νόημα στον Eric , και έφυγα τρέχοντας , για να συναντήσω τον Peter. Μόλις κατάφερα να βγω έξω από τους δαιδαλώδεις διαδρόμους του κτηρίου τον είδα. Ήταν ακουμπισμένος ελαφρά πάνω στην μηχανή του.
Έξω είχε νυχτώσει για τα καλά, και φυσούσε ένας παγωμένος άνεμος. Σήκωσα την κουκούλα μου, τον πλησίασα και τεντώθηκα στις μύτες τον ποδιών μου , τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και κόλλησα τα χείλη μου πάνω στα δικά του με ορμή . Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά πάνω στο στήθος μου. Ένιωθα πως πήγαινε να σπάσει. Ήμουν τόσο χαρούμενη που είχε γυρίσει πίσω, μου έλειπε τρομερά τόσο καιρό.
-Μου έλειψες καρδούλα μου! Μου είπε τρυφερά.
-Και εμένα! του είπα και ξανά κόλλησα τα χείλη μου στα δικά του.
-Πως χορέψατε? Ρώτησε.
-Πολύ καλά.. τον κοίταξα γλυκά Εσύ πως πέρασες?
-όχι και τόσο καλά… στριφογύρισε τα μάτια του.
-Γιατί αγαπούλα μου?
-Γιατί δεν ήσουν και εσύ μαζί μου.
-Ναι μωρό μου και εγώ σ’ αγαπώ. και του έκλεισα το μάτι.
Χαχάνισε.
- Έλα πάμε σπίτι, σου έχω μια έκπληξη. Είπε και πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου. Με τράβηξε προς την μηχανή του.
Κοίταξα στην μηχανή όπου έπρεπε να υπάρχουν δύο κράνη πάνω, Δεν υπήρχε κανένα. Κοκάλωσα.
-Peter που είναι τα κράνη μας? Ρώτησα ανήσυχη.
-Γαμ*το! Τα ξέχασα! Έσφιξε τα χείλη του. Έλα πάμε, δεν πειράζει για μια φορά.
- Και αν--
-Τίποτα δεν θα γίνει ψυχούλα μου στο υπόσχομαι. Θα πηγαίνω σιγά , σιγά. Εντάξει? και με πήρε αγκαλιά.
-Εντάξει. είπα αλλά από μέσα μου έτρεμα. Φοβόμουν τις μηχανές. Δεν του το είχα πει ποτέ αλλά φοβόμουν. Και η τελευταία φορά που ανέβηκα σε μηχανή χωρίς κράνος ήταν την μέρα που σκοτώθηκε ο αδερφός μου.
Ανεβήκαμε πάνω , εγώ τύλιξα τα χέρια μου γύρω του και τον έσφιξα πάνω μου. Έβαλε μπρός και ξεκινήσαμε. Όπως μου υποσχέθηκε, δεν πηγαίναμε πολύ γρήγορα. Κάποια στιγμή σταματήσαμε στο φανάρι μιας διασταύρωσης.
-Είδες μωρό μου που φοβόσουν? Μου είπε.
Δεν του απάντησα απλά ακούμπησα το κεφάλι μου στην πλάτη του και έβγαλα έναν αναστεναγμό.
Το φανάρι έγινε πράσινο. Ξεκινήσαμε. Δεν είχαμε προλάβει καν να κάνουμε τρία μέτρα όταν ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω μας από την δεξιά πλευρά και μας τίναξε στην άλλη άκρη του δρόμου.
Θυμάμαι πως πριν να συγκρουστώ με το έδαφος έβαλα τα χέρια μου πάνω στο κεφάλι μου. Μετά σύρθηκα κάτω . Όταν τελικά σταμάτησα έμεινα εκεί ξαπλωμένη στην άσφαλτο και περίμενα να πεθάνω. Φοβόμουν, έτρεμα από τον φόβο μου. Ξαφνικά θυμήθηκα τον Peter. Έπρεπε να τον βρω , να δω αν ήταν καλά.
Χρειάστηκε όλη η δύναμη της θέλησης μου, για να κάνω το σώμα μου να με υπακούσει και να μπορέσω να σταθώ όρθια. Κόσμος είχε μαζευτεί γύρω μου. Εγώ δεν έβλεπα κανένα ήταν όλα θολά . Κάποιος πήγε να με βοηθήσει, τον έσπρωξα. Κοιτούσα γύρω μου να βρω τον Peter. Λίγο πιο πέρα τον είδα . Έσυρα το πόδια μου μέχρι εκεί και κατέβηκα στα γόνατα μου.
Ήταν αναίσθητος.
Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάτια μου.
-Σε παρακαλώ , μωρό μου έλα, ξύπνα! ,! Δες είμαι εντάξει! του ψιθύρισα. Peter! Ξύπνα! Τον πήρα στην αγκαλιά μου και τον ταρακουνούσα λες και θα ξυπνούσε. Κάποιος έβαλε το χέρι του στο ώμο μου.
-Δεν νομίζω πως σε ακούει. είπε μια ανδρική φωνή.
-Φύγε! του φώναξα και τον αγριοκοίταξα. Έλα καρδούλα μου, σήκω να πάμε σπίτι σε παρακαλώ… είπα μέσα από τα αναφιλητά μου στον Peter.
Μετά όλα σκοτείνιασαν.

Ωραια η αφηγηση sisaki..Μου άρεσαν πολύ οι λεπτομέρειες. Αλλά κατά τη γνώμη μου δεν χρειαζόταν τόσο δράμα απο το πρώτο κεφάλαιο..'Ομως γιατι δεν εγραψες συνέχεια;