Isabella The Gypsy

Η όμορφη μου Έμμα!!!!
Isabella The Gypsy - Σελίδα 2 UpscaleUpstyle

21. Οι αποκαλύψεις.

Isabella The Gypsy - Σελίδα 2 3652760195_964d65dd5f

Όταν τα χείλη μας χωρίστηκαν εκείνο το βράδυ ήταν σαν κάποιος να μου δίνει μία γερή κλοτσιά στο στομάχι… Κάθε μέρα γινόταν όλο και ποιο δύσκολο. Ήμουν σχεδόν δύο εβδομάδες στον πύργο και όφειλα να ομολογήσω ότι είχα δεθεί πάρα πολύ μαζί του. Κάθε σκέψη μου αφορούσε εκείνον. Γι αυτό και ήμουν σε υπερένταση απόψε. Ήθελα να μάθω τα πάντα για εκείνον και μέχρι να γινόταν αυτό δεν μπορούσα να ηρεμίσω.

Με κοίταζε με τα υπέροχα σμαραγδένια του μάτια γεμάτος θλίψη.
«Κάπου εδώ θα πρέπει να πούμε καληνύχτα.» είπε απλά.
«Ναι, αλλά δεν θέλω.» είπα και αρνήθηκα πεισματικά να τον αφήσω από την αγκαλιά μου. Αντίθετα τον έσφιξα περισσότερο.
«Ούτε εγώ θέλω μάτια μου. Πίστεψε με. Ο χρόνος μου φαίνεται πως περνάει πολύ γρήγορα μαζί σου. Ποτέ δεν μου αρκεί για να σε χορτάσω.»
«Εγώ δεν θα σε χορτάσω ποτέ.» είπα και το εννοούσα. Με καμία επιφύλαξη. Κανέναν δισταγμό.
«Χαίρομαι που το ακούω αυτό.» είπε και μου χάρισε ένα αστραφτερό στραβό χαμόγελο. Από τα αγαπημένα μου δικά του. Τα μάτια του γέμισαν λάμψη και ήμουν περήφανη για αυτό.
«Όταν μου χαμογελάς έτσι… Νομίζω πως μου χαμογελά η νύχτα.» του είπα και τον φίλησα με πάθος. Τα σώματα μας σαν μαγνήτες ήρθαν αν ήταν δυνατόν ακόμα πιο κοντά. Η θέρμη του κορμιού τον με ενθουσίαζε και με εξουσίαζε. Το ένα χέρι του χάιδευε το πρόσωπο μου ενώ το άλλο έκαιγε την πλάτη μου. Εγώ απολάμβανα την αίσθηση των μεταξένιων του μαλλιών και βάθυνα το φιλί μας για να το παρατείνω.
Όταν τελείωσε είμαστε και οι δύο ξέπνοοι.
«Αυτό που κάνεις. Κάθε φορά που πρέπει να φύγω… με σκοτώνει, με βασανίζεις!»
«Και εσύ με βασανίζεις. Εμένα νομίζεις ότι μου είναι εύκολο να προσέχω στο μάθημα όταν με κοιτάς έτσι όλη την ώρα;» του πέταξα την κατηγορία για πλάκα.
«Πως δηλαδή σε κοιτάζω;» με ρώτησε και το έκανε πάλι.. ένα γελάκι κρεμόταν από τα χείλη του και με έτρωγε κυριολεκτικά με τα καταπράσινα μάτια του.
«Άστα αυτά που ξέρεις!» του είπα και το έσπρωξα με το χέρι μου αλλά μετά το μετάνιωσα και τον ξανατράβηξα στην αγκαλιά μου.
«Παρ όλα αυτά είσαι καταπληκτική μαθήτρια.» μου είπε και μου έκλεισε το μάτι.
«Ναι ελπίζω να μην έχεις και άλλες τέτοιες μαθήτριες για το καλό που σου θέλω.» τον κοίταξα απειλητικά.
«Τι θες να πεις;» με ρώτησε με ύφος ένοχο. Αλλά προσποιητά ένοχο. Μου ερχόταν να τον δαγκώσω!
«Ξέρεις τι εννοώ! Εγώ είμαι εδώ κάθε φορά που φεύγεις και περιμένω, παρακαλάω την Θεά κάθε νύχτα να περάσει πιο γρήγορα για να έρθεις εσύ το επόμενο πρωί… Αλλά εσύ… φεύγεις και δεν ξέρω που πας…»
«Πάω σπίτι μου και υποφέρω, γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ. Γιατί σε βλέπω μπροστά μου κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου.» Ένα χαμόγελο ικανοποίησης έφτασε στα χείλη μου. Μου άρεσε η εξομολόγηση του αυτή. Την λάτρευα. Ήταν η πρώτη φορά που ήμασταν τόσο τρυφεροί ο ένας απέναντι στον άλλο.
«Μου αρέσει πολύ αυτό.» του είπα την αλήθεια.
«Σου αρέσει που υποφέρω;» με ρώτησε δήθεν προσβεβλημένος.
«Ναι, το λατρεύω. Εσένα σε λατρεύω ολόκληρο. Δεν θέλω να σε χάσω.»
«Δεν θα με χάσεις.» μου είπε και σφράγισε την υπόσχεση του με ένα μικρό γλυκό φιλάκι.
Όταν άκουσα την πόρτα της βιβλιοθήκης να χτυπάει αποτραβήχτηκα και έγλυψα τα χείλη μου του έριξα ένα τελευταίο βλέμμα και του είπα καληνύχτα. Εκείνος μου έγνεψε.
«Περάστε!» η πόρτα άνοιξε και αμέσως μπήκε μέσα ο Φίλιπ χαμογελαστός και καλοσυνάτος όπως πάντα.
«Καλησπέρα Ιζαμπέλλα.» μου είπε καθώς έμπαινε μέσα όμως μόλις συνειδητοποίησε την παρουσία του Έντουαρντ σταμάτησε απότομα και επανέλαβε. «Κόμισσα.»
«Δεν πειράζει καλέ μου.» του είπα εγώ καθησυχαστικά. «Ο Έντουαρντ Κάλλεν είναι ο δάσκαλος μου.» έσπευσα να τον ενημερώσω.
«Φίλιπ Μινέστι. Χάρηκα για την γνωριμία.»
«Παρομοίως.» απάντησε ο Έντουαρντ σφιγμένα σαν να μην εννοεί καθόλου όμως αυτή του την απάντηση.
Οι δύο άντρες αντάλλαξαν μία κοφτή χειραψία και ύστερα απομακρύνθηκαν γρήγορα ξανά. Έβλεπα τον Φίλιπ που κοίταζε τον Έντουαρντ γεμάτος απορία και αποφάσισα να βάλω τέλος σε αυτήν την άβολη στιγμή.
«Ο Έντουαρντ έφευγε.» είπα και σήκωσα τα μάτια μου να τον κοιτάξω με θάρρος και προσμονή για μία θετική απάντηση. Εκείνος έσμιξε τα χείλη του.
«Ναι, φυσικά. Καληνύχτα σας.» είπε και βγήκε με γρήγορα βήματα από το δωμάτιο. Ξεφύσησα δυνατά.
«Νόμιζα ότι δεν θα ερχόσουν ποτέ.» του είπα και έσπευσα να τον αγκαλιάσω. Τον άφησα γρήγορα και συνέχισα. «Λοιπόν έλα κάθισε, πες μου, τι έμαθες;»
«Συγνώμη Ιζαμπέλλα. Φαίνεται ο κύριος είναι πολύ κλειστός τύπος. Δεν έχει και πολλές σχέσεις με τους ανθρώπους. Βέβαια αυτό κάνει τα κουτσομπολιά λίγο ανακριβή αλλά προσπάθεια να διασταυρώσω τις πληροφορίες.»
«Ωραία και τι βρήκες;»
«Δεν θα σου αρέσει και πολύ αυτό που θα ακούσεις.» μου είπε κοιτώντας με, με τα μεγάλα πράσινα μάτια του.
«Πες μου.» τον παρότρυνα.
«Οι γονείς του έχουν πεθάνει. Ο πατέρας του ήταν σχετικά πλούσιος. Έκανε την δουλειά που κάνει ο δικός μου τώρα. Μεσολαβητής με τους τσιγγάνους. Λέγεται ότι είχε καλές σχέσεις με την φυλή σας. Πολλά προβλήματα είχαν λυθεί χάρη σε αυτόν μάλιστα. Κάποια μέρα όμως έγινε κάτι τραγικό. Μαθεύτηκε ότι ο Κάρλαιλ είχε σχέσεις με μία τσιγγάνα από την φυλή.»
«Μα ήταν παντρεμένος με παιδιά!» αναφώνησα εξοργισμένη.
«Το πρόβλημα είναι ότι ήταν και εκείνος παντρεμένος αλλά το ότι και η τσιγγάνα ήταν παντρεμένη επίσης. Ο άντρας της τους έπιασε μαζί και σκότωσε τον Κάρλαιλ.»
«Απίστευτο.» ψιθύρισα αποσβολωμένη.
«Κι όμως. Η Ελίζαμπεθ έμαθε τα τραγικά νέα και πάνω στην απελπισία της αυτοκτόνησε. Ο άντρας της ήταν όλη της η ζωή.»
«Τα παιδιά;»
«Τα μεγάλωσε η αδερφή της η Ρόζαλι που λάτρευε τα ανίψια της και η ίδια δεν μπορούσε να κάνει δικά της παιδιά.»
Είχα μείνει άφωνη. Όλα αυτά ήταν πολύ τραγικά για να τα χωνέψω. Ήμουν σίγουρη παρ’ όλα αυτά ότι ήταν αλήθεια. Έτσι εξηγούνταν πολλά πράγματα. Η επιθετικότητα του Έντουαρντ προς εμένα στην αρχή. Η έλλειψη εμπιστοσύνης, η απάθεια του. Ήμουν βέβαιη ότι δεν θα με πίστευε αν του έλεγα ότι διαφέρουμε μεταξύ μας. Ότι δεν είμαι μία δολοφόνος που εξαπατά. Ότι δεν είμαστε όλοι έτσι. Μα τι θα μπορούσα να του πω όταν άνθρωποι από την φυλή μου είχαν καταστρέψει ολοκληρωτικά την οικογένεια του;
Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει.
«Δεν ξέρω τι να πω…»
«Ιζαμπέλλα θα ήθελα να σε ρωτήσω… Τι σχέσεις έχεις με αυτόν τον άντρα; Γιατί με έβαλες να ψάξω για αυτόν; Συγνώμη που ρωτάω όμως…»
«Δεν πειράζει Φίλιπ.» τον διέκοψα. «Με βοήθησες και στο χρωστάω. Σε εμπιστεύομαι ήδη. Φαίνεσαι τίμιος άντρας. Δεν θα με προδώσεις.»
«Ποτέ!» είπε αποφασιστικά.»
«Σε πιστεύω. Άκου λοιπόν.» και του είπα τα πάντα. Για της σχέσεις μου με τον Δούκα. Για την σχέση μου με τον Έντουαρντ. Για την βοήθεια της Έμμα και για το αποτρόπαιο σχέδιο της Νέστα. Χάρηκα που ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί του και που επιτέλους τα είπα και σε κάποιον όλα αυτά. Ένιωθα ένα βάρος να φεύγει από επάνω μου.
«Δεν ξέρω τι γνώμη θα έχεις σχηματίσει για εμένα τώρα…» του είπα μην μπορώντας να τον κοιτάξω στα μάτια.
«Δεν σε κατακρίνω για της πράξεις σου Ιζαμπέλλα, όμως τώρα που τα ξέρω όλα αυτά τρέμω για εσένα.»
«Το σχέδιο της Νέστα δεν θα πετύχει.» του είπα με πυγμή.
«Ακόμα και αυτό να μην γίνει, δεν είμαι σίγουρος για τα αισθήματα του Έντουαρντ.» αχ… ούτε εγώ ήμουν.
«Μπορεί να μην με αγαπάει όμως… υπάρχει αυτή η έλξη μεταξύ μας…»
«Ναι Ιζαμπέλλα. Άκου με. Είσαι μια πανέμορφη κοπέλα… ένας άγγελος πραγματικά όμως… δεν είμαι βέβαιος αν ο Έντουαρντ είναι ερωτευμένος μαζί σου ή πολύ απλά προσπαθεί να πάρει εκδίκηση για το περιστατικό με την οικογένεια του.»
«Να με προδώσει μα αυτό θα μπορούσε να το έχει κάνει ήδη.»
«Μπορεί να περιμένει να επιστρέψει ο Δούκας Ιζαμπέλλα… κοίτα…. Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω ούτε να σου δημιουργήσω αμφιβολίες για τον Έντουαρντ και να χαλάσω την σχέση σας. Εγώ απλώς έχω υποσχεθεί να προσέχω την Έμμα στον αδερφό μου. Εκείνη σε συμπαθεί πολύ όπως και εγώ. Κανένας από τους δύο μας δεν θέλει να σε δει στα πατώματα.»
«Δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο. Ο Έντουαρντ δεν μου λέει ψέματα ούτε και θα με προδώσει όμως και αυτό να γίνει ξέρω πως θα μπορέσω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και την τιμή μου.»
«Το ξέρω Ιζαμπέλλα φαίνεσαι έξυπνη κοπέλα. Θα σε υπερασπιστώ και εγώ αν χρειαστεί. Σκέψου όμως ότι ο Έντουαρντ έχει πρόβλημα με την φυλή σου. Κάποια στιγμή θα επηρεάσει την σχέση σας πολύ περισσότερο απ’ ότι την επηρεάζει τώρα. Τι θα κάνεις αν ο Δούκας επιστρέψει νωρίς και θα πρέπει να διαλέξεις; Πως θα βασιστείς σε έναν τέτοιον άντρα;»
«Το ξέρω. Πρέπει να μιλήσω μαζί του. Χρειάζομαι χρόνο Φίλιπ. Μπορώ όμως να τον βοηθήσω να ξεπεράσει όλα αυτά τα προβλήματα. Πες μου ότι έχω χρόνο.» τον παρακάλεσα.
«Έχεις Ιζαμπέλλα μου. Έχεις. Δεν ξέρω όμως αν αυτός ο χρόνος θα είναι αρκετός.»

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Με το που βγήκα έξω από την βιβλιοθήκη έστειλα έναν υπηρέτη να πάει στην πόλη και να ενημερώσει τον Έντουαρντ ότι δεν ήμουν πολύ καλά και ότι για τις επόμενες τρεις μέρες εκείνος δεν θα χρειαζόταν να έρθει στο κάστρο. Ο υπηρέτης γύρισε πίσω με έναν σφραγισμένο φάκελο το οποίο τον άνοιξα αρκετή ώρα αργότερα στο δωμάτιο μου. Η Έμμα ήταν δίπλα μου.

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
“ Ειλικρινά ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό.
Τρεις μέρες είναι μεγάλο χρονικό διάστημα.
Θα μου λείψεις.
Περιμένω νέα σου, Έντουαρντ.”
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

«Θα μπορούσε να είναι και λίγο πιο θερμός.» είπε με ειλικρίνεια η Έμμα.
«Ίσως .» απάντησα θλιμμένα… «Αλλά κάτι είναι και αυτό .» είπα ρίχνοντας το χαρτί στην φωτιά. Το ίδιο είχα κάνει και με το γράμμα των κοριτσιών. Δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη για την ασφάλεια μου και δεν ήθελα να βασανίζομαι. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να ψάξει και να τα βρει και τότε τα πάντα θα κατέρρεαν.
«Γιατί το έκανες αυτό;» με ρώτησε η Έμμα δικαιολογημένα.
«Δεν ξέρω. Χρειάζομαι χρόνο να σκεφτώ. Επίσης ήθελα να του δώσω και εκείνου λίγο χρόνο μακριά μου. Μικρή απόσταση για λίγες ημέρες. Θέλω να δω την αντίδραση του.» είπα και σηκώθηκα για να πάω στο παράθυρο.
«Σε δύο μέρες θα έχει πανσέληνο.» είπα κοιτάζοντας το φεγγάρι.
«Αύριο γιορτάζεις την Εκάτη!» είπε εκείνη γεμάτη ενθουσιασμό. Της είχα μιλήσει για την Θεά μου ανάμεσα στις πολλές συζητήσεις μας. Είχαμε μείνει πολλά βράδια ξάγρυπνες μιλώντας. Η κάθε μία για την ζωή της. Η Έμμα είχε ενθουσιαστεί.
«Μπορώ να είμαι και εγώ; Τι κάνεις ακριβώς;»
«Εσύ; Δεν είσαι Χριστιανή;» την κοίταξα μπερδεμένα.
«Είμαι… όπως είμαι και περίεργη. Θέλω απλώς να σε δω. Δεν θα σε ενοχλήσω το υπόσχομαι.»
«Δεν έχω κανένα πρόβλημα Έμμα…»
«Θα σε βοηθήσω να βγούμε από τον πύργο. Κανείς δεν πρέπει να το μάθει φυσικά. Τι πρόκειται να κάνουμε;» ρώτησε με αγωνία και περίσσιο ενθουσιασμό.
«Τίποτα το ιδιαίτερο… Κάποιου είδος προσευχής ανάμεσα στην φύση και χορός.» πρόσθεσα δεν θα πάρει πολύ ώρα. Μπορούμε να το κάνουμε στον κήπο… είναι σχεδόν σαν δάσος.» είπα σηκώνοντας τους ώμους μου.
«Ωραία. Θα το κανονίσω.» είπε χαρίζοντας μου ένα τεράστιο χαμόγελο.

Λένε πως κάποια άτομα είναι σαν τα σύννεφα… όταν βγαίνουν από την ζωή σου… καθαρίζει η ατμόσφαιρα! Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην καθαρή πλέον ατμόσφαιρα και στους ήλιους της ζωής μου. Νίνα μου, Δήμητρα μου, Μαρίνες μου, και λατρεμένη μου Τζοάννα. Αυτό είναι για εσάς.

~ Αφήνετε τα σχόλια σας εδώ. ~> http://www.bellandedward.org/t1356p210-topic ~

22. Η Επίσκεψη.

Isabella The Gypsy - Σελίδα 2 Women-hugging-5-300x300

Μπέλλα.

Ήμουν στην βιβλιοθήκη μην μπορώντας να αποφύγω την συνήθεια μου αυτή. Ένιωθα την παρουσία του Έντουαρντ παντού εδώ μέσα και ανεπαίσθητα μύριζα το άρωμα του. Όταν η πόρτα χτύπησε ευχήθηκα να έμπαινε μέσα εκείνος όμως δεν έγινε αυτό που περίμενα. Μία αναστατωμένη υπηρέτρια μπήκε μέσα και είπε γρήγορα.
«Κόμισσα μου μία τσιγγάνα θέλει να μπει μέσα στο κάστρο. Σας ζητάει.»
«Αδύνατο!» είπα σκεφτόμενη το πόσο μακριά ήταν ο καταυλισμός από την πόλη.
«Και όμως κυρία.»
«Το όνομα της;»
«Δεν είπε. Τι να κάνω; Να την διώξω;»
«Όχι εννοείται πως όχι. Θέλω να την δω. Να περάσει μέχρι την εξώπορτα και έρχομαι.» διέταξα. Η κοπέλα εξαφανίστηκε από μπροστά μου και εγώ έτρεξα αμέσως στο δωμάτιο της Έμμα. Η πόρτα της άνοιξε και με κοίταξε ξαφνιασμένη.
«Ιζαμπέλλα, τι έγινε;» μου είπε απορημένη. Θεά μου… ευτυχώς ήταν ντυμένη.
«Πρέπει να κατέβουμε κάτω αμέσως είναι μία τσιγγάνα κάτω που με ζητάει. Αν είναι κάποια άγνωστη θέλω να με υποστηρίξεις.» την παρακάλεσα.
«Βεβαίως και θα σε υποστηρίξω. Έλα, πάμε κάτω.» μου είπε πιάνοντας με από το χέρι. «Γρήγορα πριν αυτό φτάσει στα αυτιά της μητέρας μου!»
Κατεβήκαμε τρέχοντας τις ατελείωτες σκάλες και περάσαμε χιλιάδες δωμάτια με τους φρουρούς και τους υπηρέτες να τα χάνουν στο πέρασμα μας μέχρι που φτάσαμε στην σάλα της υποδοχής. Φτάσαμε μέχρι την βαριά ξύλινη πόρτα και η Έμμα έκανε ένα σήμα στους υπηρέτες να την ανοίξουν. Κράτησα σφιχτά το χέρι της Έμμα στο δικό μου και πήρα μία βαθιά αναπνοή.
Ακριβώς στο χώρισμα της πόρτα εμφανίστηκε η μορφή ενός γνώριμου προσώπου αφήνοντας με άφωνη.
«Οριάνα!» αναφώνησα έκπληκτη. Τα μακριά ξανθά μαλλιά της άστραφταν σαν χρυσάφι πάνω στο υπέροχο φούξια φόρεμα της. Τα ζουμερά χείλη της σχημάτιζαν ένα εγκάρδιο χαμόγελο που τα γαλαζοπράσινα μάτια της φώτισαν όταν με είδε.
«Ιζαμπέλλα μου!» έτρεξε να με αγκαλιάσει και εγώ την φίλησα στα μάγουλα δυνατά.
«Με κοψοχόλιασες ανόητο κορίτσι!» την μάλωσα καθώς έτριβα το χέρι μου στην πλάτη της. «Γιατί δεν είπες ότι ήσουν εσύ;»
«Ήθελα να σου κάνω έκπληξη!» είπε χαρούμενα.
«Ε λοιπόν τα κατάφερες μία χαρά!» την επιδοκίμασα. «Να σου συστήσω την Έμμα.» είπα και στράφηκα προς την φίλη μου δίπλα μου. Η Οριάνα φάνηκε για μια στιγμή να την περιεργάζεται από την κορυφή έως τα νύχια αλλά ύστερα το ίδιο λαμπερό της χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της και αγκάλιασε σφιχτά την Έμμα.
Όταν την άφησε γύρισε προς εμένα. «Θυμάσαι τι σου είπε να προσέχεις η Ντράγκοστε πριν φύγεις;» με ρώτησε κοιτάζοντας με βαθιά στα μάτια. Φυσικά και θυμόμουν. “ Να θυμάσαι ότι είσαι μία τσιγγάνα. Να προσέχεις αγάπη μου. Ο κόσμος εκεί έξω είναι σκληρός, δεν είναι σαν εμάς όλοι εκείνοι. Είναι διαφορετικοί. ”
Τα λόγια των κοριτσιών πριν φύγω από την φυλή μου αντηχούσαν κάθε λεπτό μέσα στο μυαλό μου.
«Θυμάμαι.» είπα με βεβαιότητα. Είχα καταλάβει τι εννοούσε. Εκείνη χαμογέλασε ξανά πιάνοντας το νόημα.
«Χαίρομαι τότε.» μου απάντησε με ειλικρίνεια.
«Λοιπόν δεν μπορούμε να μείνουμε για πάντα στην πύλη. Τι λέτε να πάμε έξω στον κήπο;» ρώτησε η Έμμα αλλά μετά το ξανασκέφτηκε. «Ή μήπως προτιμάς να σας αφήσω…»
«Ούτε να το σκέφτεσαι!» την διέκοψα. «Θα έρθεις μαζί μας στο κήπο είπα και πίνοντας και τα δύο κορίτσια αγκαζέ προχωρήσαμε στον κήπο με την βαριά πόρτα να κλείνει πίσω μας με έναν μεγάλο θόρυβο.
«Λοιπόν άντε πες μου…! Πως και ήρθες; Θα έρθουν και οι υπόλοιπες; Είναι όλα καλά;»
«Όπα σιγά με τις ερωτήσεις. Όλοι καλά είναι. Αλλά ήρθα μόνο εγώ με τους γονείς μου. Άμα ήξερα ότι θα έρθομε εδώ στην πόλη θα τις έπαιρνα μαζί μου. Όμως ήρθαμε εντελώς τυχαία.» κατσούφιασα.
«Έλα Ιζαμπέλλα δεν πειράζει θα έρθουμε άλλη φορά όλες μαζί.» προσπάθησα να φτιάξω την έκφραση μου.
«Δεν πειράζει.» της είπα. «Φτάνει που ήρθες εσύ.» και την αγκάλιασα ξανά.
«Έχω και ένα γράμμα για εσένα. Το πήρα μαζί μου για να το έστελνα από ένα πολύ κοντινό χωριό που θα πηγαίναμε στην αρχή αλλά τώρα έχω την τιμή να στο παραδώσω αυτοπροσώπως.» αστειεύτηκε και μου έδωσε τον σφραγισμένο φάκελο. «Θα τον ανοίξεις όταν φύγω.»
«Εντάξει.» της υποσχέθηκα. «Πες μου τώρα για τα κορίτσια.»
«Όλες καλά είναι στην υγεία τους. Η Ντράγκοστε είναι πολύ ερωτευμένη, θα καταλάβεις από το γράμμα, η Νατάιλα στον κόσμο της ως συνήθως, χορεύει όλη την ώρα και έχει πεθάνει στην εξάσκηση με κάτι τεράστια σπαθιά που ούτε που θα ήθελες να δεις, εγώ όπως με βλέπεις είμαι μια χαρά κάνω υπομονή με τους δικούς μου….»
«Και η Ορνέλα;»
«Η Ορνέλα δεν είναι και τόσο καλά λουλούδι μου.»
«Τι θες να πεις;» την ρώτησα γεμάτη ανησυχία.
«Θέλω να πω ότι ο Νίκολας αρραβωνιάζεται.» το νέο με άφησε άφωνη.
«Αν είναι δυνατόν!»
«Κι όμως. Είπε στην Ορνέλα ότι οι γονείς του θέλουν να παντρευτεί και ότι η πρώτη κοπέλα που σκέφτηκε εκείνος ήταν η Ντρίνα! Το πιστεύεις;»
«Όχι δεν το πιστεύω! Η Ορνέλα πρέπει να είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση…» έπρεπε να ήμουν εκεί. Συμπλήρωσα στις σκέψεις μου.
«Μην ανησυχείς… έχει εμάς και την βοηθάμε. Έχει φανεί πολύ δυνατή και θαρραλέα. Να την θαυμάζεις είναι ώρες , ώρες!» είπε η Οριάνα διαβάζοντας το μυαλό μου.
«Μα πως μπόρεσε ο Νίκολας… Καλά δεν βλέπει μπροστά του αυτό το παιδί;»
«Απ’ ότι φαίνεται όχι. Τώρα το μόνο που μένει είναι να αρχίσει και η Ορνέλα να βλέπει μπροστά της και να βρει άλλον.»
«Δεν θα είναι εύκολο.»
«Δεν θα την πιέσουμε μην ανησυχείς. Προσπαθούμε να είμαστε κοντά της και ταυτόχρονα να της δώσουμε χώρο να ηρεμίσει.»
«Μου αρέσει αυτή η τακτική. Να πεις και στην Νατάιλα να πάει να της μιλήσει αργότερα.» την συμβούλεψα.
«Είναι και αυτό στο πρόγραμμα.» μου είπε κλείνοντας μου το μάτι. «Έλα ας αλλάξουμε θέμα. Ρώτα με κάτι άλλο.»
«Εμ… Η μάνα μου; Οι αδερφές μου;»
«Η μάνα σου είναι εντάξει. Ρίχνει κάθε μέρα τα χαρτιά για εσένα και μας ρωτάει συχνά. Της λέμε ότι είσαι μία χαρά.» είπε στριφογυρνώντας τα μάτια της.
«Έχω γράψει και εγώ μερικά γράμματα, ξέρεις. Είναι στο δωμάτιο της Έμμα.» είπα ψιθυριστά. «Θα τις δώσεις το ένα από αυτά έτσι;»
«Εννοείται. Λοιπόν για να συνεχίσω… Η Μιρέλλα είναι καλά μέχρι στιγμής. Έχει φουσκώσει η κοιλίτσα της και παραπονιέται λίγο αλλά ο Λούκας ο καημένος τρέχει συνέχεια από πίσω της και δεν της λείπει τίποτα.»
«Χα! Τον άμοιρο! Η Σοφία;»
«Μια χαρά και αυτή, χα, θες και ένα μικρό κουτσομπολιό; Ακούγεται ότι ήταν πολύ κοντά με τον άντρα που έστειλες να μας φέρει το γράμμα!»
«Αλήθεια;» είπαμε εγώ και η Έμμα με μία φωνή.
«Ναι! Με τα κορίτσια συνέχεια την πειράζουμε. Μέχρι να φύγει μαζί ήταν.»
«Μπράβο ο Φίλιπ!» αναφώνησε η Έμμα.
«Την πάτησε για τα καλά. Με την Σοφία; Δεν μπορώ να το πιστέψω!»
«Ελπίζω η αδερφή σου να είναι όντως τόσο καλή όσο εσύ Ιζαμπέλλα.» μου είπε γλυκά η Έμμα. «Ο Φίλιπ είναι παιδί διαμάντι!»
«Το έχω καταλάβει ομορφιά μου. Θα τα πάνε μία χαρά οι δύο τους είμαι σίγουρη.» είπα με βεβαιότητα.
«Χαίρομαι.» είπε εκείνη χαμογελώντας μου.
«Ας τα αφήσουμε αυτά. Θα φύγω αργά το βράδυ, θυμάσαι τι μέρα είναι σήμερα;»
«Ναι λες για την επίκληση.»
«Ναι… κοίτα… θα φύγω τώρα αλλά θα ξανά έρθω το απόγευμα μπορούμε να το κάνουμε κάπου εδώ πέρα χωρίς να μας δουν;» ρώτησε με σιγανή φωνή.
«Ναι μπορούμε. Μάλιστα σκέφτηκα ένα μέρος. Θα δείτε. Έλα πάλι και αυτή τη φορά πες το όνομα σου. Θα σε περιμένουμε.»

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Όταν επιστρέψαμε στον πύργο εγώ και η Έμμα φροντίσαμε να ξεχάσουν όλοι για την επίσκεψη της Οριάνα. Ευτυχώς η Νέστα είχε πάει στην πόλη και δεν είχε ιδέα. Η Έμμα την ψάρεψε στο δείπνο μα εκείνη δεν ήξερε ευτυχώς τίποτα. Είχαμε πει σε όλους φρουρούς και υπηρέτες ότι η κοπέλα έκανε πλάκα και ότι δεν ήταν φυσικά τσιγγάνα. Οι περισσότεροι αν όχι όλοι δεν ήξεραν για την καταγωγή μου και έτσι μας πίστεψαν εύκολα.
Όταν άρχισε να σκοτεινιάζει η Έμμα ήρθε στο σωμάτιο μου για να ετοιμαστούμε. Της έδωσα ένα μπλε σύνολο που είχα φέρει μαζί μου και εκείνη μου έφερε δύο τεράστιες μαύρες κάπες.
«Μας κρύβουν ολόκληρες και θα βοηθήσουν μέσα στο σκοτάδι να μην φαινόμαστε.»
«Μπράβο αγάπη μου!» την επιδοκίμασα εγώ. «Έλα πήγαινε να αλλάξεις και σε περιμένω. Εγώ θα αλλάξω εδώ.» και έδειξα τον χώρο του καθιστικού.»
«Εντάξει.» μου είπε εκείνη και κατευθύνθηκε προς την κρεβατοκάμαρα μου.
Όταν γύρισε ήταν μία άλλη Έμμα. Το ίδιο όμορφη φυσικά αλλά με περισσότερο από τον εαυτό της ελεύθερο. Η λευκή σάρκα της επιδερμίδας της αναδεικνυόταν απίστευτα με αυτό το απαλό μπλε του συννεφιασμένου ουρανού ενώ τα τούλια χάιδευαν τα πόδια της σαν τη βροχή που πέφτει απαλά.
Η δική μου στολή ήταν από της αγαπημένες μου. το έντονο κόκκινο της χρώμα, μου θύμιζε την φωτιά και οι ασημένιες λεπτομέρειες τα αστέρια. Ήταν έτσι ραμμένη έτσι ώστε να κολακεύει το θηλυκό σώμα χωρίς αμφιβολία. Θα ήθελα να μπορούσε να με έβλεπε ο Έντουαρντ σήμερα. Αλλά από την άλλη ούτε που ήθελα να φανταστώ το πόσο θα τον εξαγρίωνε αυτή η πλευρά της φύσης μου! Η πλευρά μίας τσιγγάνας.!

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Έντουαρντ.
Για εικοστή ένατη φορά γύρισα πλευρά στο αναθεματισμένο μου κρεβάτι. Ήταν λάθος μου που είχα πέσει να κοιμηθώ και το ήξερα. Η εικόνα της στο μυαλό μου στοίχειωνε τον ύπνο μου και τα σοκολατένια της μάτια παγίδευαν τα όνειρα μου. Δεν είχα όρεξη για τίποτα άλλο όμως. Είχα φάει ελάχιστα είχα συζητήσει ακόμα πιο λίγο με την αδερφή μου την Ευαντζελίν και τώρα δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ! Αν δεν ήμουν τελείως αντίθετος σε όλες αυτές τις δυσαρμονίες θα πίστευα πως αυτό το κορίτσι μου είχε κάνει μάγια. Μα δεν μπορούσα να πιστέψω κάτι τέτοιο για εκείνη. Τα καθάρια μάτια της, η γλυκιά φωνή της και οι παιδικές αντιδράσεις της με εμπόδιζαν.
Ήταν πλέον μάταιο να αρνηθώ, τουλάχιστον στον ίδιο μου τον εαυτό, ότι έχω συναισθήματα για εκείνη. Δεν ήξερα όμως τι θα γινόταν αν τα παραδεχόμουν σε εκείνη. Αν τα άφηνα ελεύθερα να καθοδηγήσουν εκείνα τις κινήσεις μου. Τα πιθανά αποτελέσματα με τρόμαζαν! Όπως με τρόμαζε και η απόρριψη από την μεριά της. Δεν ήθελα να την χάσω. Δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς να περνάει έστω και μία μέρα χωρίς να την βλέπω! Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει αλλά λύση δεν έβρισκα. Το μόνο που μου έμενε ήταν να συνεχίσω να κατευθύνω τα πράγματα όπως έρχονται μέχρι τώρα….. και να ελπίζω σε ένα θαύμα. Ένα θαύμα που θα μας σώσει και τους δύο.

Αφιερώνω αυτό το κεφάλαιο στην φοβερή διπλανή μου την Αμάντα και στα δύο καταπληκτικά παιδιά που βρίσκονται πάντα ένα θρανίο πίσω μας τον Κώστα και τον Σπύρο! Σας λατρεύω βρε τρελοκομεία μου… Χωρίς εσάς τα μαθήματα θα ήταν ένα βάσανο για εμένα! Σας ευχαριστώ!

~ Αφήνετε τα σχόλια σας εδώ. ~> http://www.bellandedward.org/t1356p210-topic ~

Ιζαμπέλλα:
Isabella The Gypsy - Σελίδα 2 San%20francisco%20belly%20dancers

Isabella The Gypsy - Σελίδα 2 San%20francisco%20belly%20dancers

Έμμα: