Ο Μπρούντζινος Καβαλάρης

Πω πω! Ο Σούρα είναι ΑΧΌΡΤΑΓΟΣ!!!!! Τι τέλειο που είναι το βιβλίο!!! το άφησα σήμερα το πρωί στις 7 από τα χέρια μου για να κοιμηθώ λιγάκι! Πώς αλλιώς θα είχα δύναμη να συνεχίσω να διαβάζω;
Έχω κόψει λιγάκι ταχύτητα γιατί θέλω να διαβάζω και την Κυριακή το βιβλίο...
Οι μέρες που πέρασαν στο Λαζάρεβο ήταν εκπληκτικές!!!
Θεέ μου, πόσο εκνευρίστηκα στην αρχή, όταν ο καημένος ο Άλεξ ήθελε να μείνει λίγο μόνος με την Τάνια και δεν μπορούσε!!! αχ αυτές οι γριές!
Δε μου άρεσε που η Τάνια του συμπεριφερόταν έτσι! Αυτός έλεγε ψέματα γιατί αυτή του το ζήτησε! Ήθελα όταν η αδερφή της τους ρώταγε να της έλεγαν επιτέλους την αλήθεια, αλλά τέλος πάντων! Για να πω την αλήθεια χάρηκα που την ξεφορτώθηκαν! Η μόνη στιγμή που ένιωσα κάποια συμπάθεια για την Ντάσα ήταν όταν είπε πως η Τάνια θα ήταν δική της και της έδωσε όνομα και όταν στο τέλος της είπε πως ήταν πολύ καλή αδερφή.. Τουλάχιστον της το αναγνώριζε...
Αλλά και ο Σούρα τα έκανε σκατά όταν μες στα νεύρα είπε στην Τάνια το λόγο που την παντρεύτηκε... αλλά ξέρω πως δεν το εννοούσε και τον δικαιολογώ γιατί ένιωθε χάλια που θα έφευγε ενώ η Τάνια ήταν μες την τρελή χαρά...
Πόσο μου αρέσει ο Αλεξάντερ!!! τρελαίνομαι όταν υπερασπίζεται την Τάνια, που είναι προστατευτικός... Φυσικά έχει και τα κακά του στοιχεία αλλά αυτό τον κάνει πιο αληθινό!
Απλά υπέροχο βιβλίο, υπέροχη χαρακτήρες... για την Τάνια δεν έχω να πω πολλά... απέραντο θαυμασμό και συμπάθεια...

Και οι δυο ειναι απλα υπεροχοι...και ο Σουρα μονο τελειος δεν ειναι...συμβαινει κατι στο τριτο βιβλιο που με εκανε να κλαψω και να εκνευτιστω τοσο πολυ που κοντεψα να κανω φονο...αλλα και παλι η αγαπη μου για εκεινον δεν μειωθηκε στο ελαχιστο...Η Ντασα οντως ηταν σπαστικη αλλα πραγματικα ειναι να την λυπασαι παρα να εκνευριζεσαι μαζι της...ζουσε ενα ψεμα.Ηταν τυφλη...Ο Αλεξαντερ και η Τανια ειχαν τουλαχιστον ο ενας τον αλλο.Οπως ειπε και η Μαρινα δεν θελω να πεθανω διχως να νιωσω οπως αισθανεσαι εσυ...το πως ειναι να νιωθεις πως δεν εισαι μονος...

Ναι, αυτό είναι το θέμα.. Ότι δεν είναι τέλειος! Ποιος είναι άλλωστε; Μου αρέσει που είναι υπερβολικός, που τσαντίζεται, που καπνίζει σαν τρελός....
αλλά από την άλλη λατρεύω το γεγονός ότι του περνάει τόσο γρήγορα, που είναι αστείος, πονηρός και ασυγκράτητος! χα χα χα
μα πάνω απ'όλα που αγαπάει με όλο του το είναι αυτή την κοπέλα! Αχ Θεέ μου πόσο τον λάτρευα όταν της έδινε τρόφιμα, όταν την κοιτούσε κρυφά με τρυφερότητα, όταν άγγιζε για λίγο τα δάχτυλά της.... Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα μαζί με αυτή της Τάνιας και μια ερώτηση βασάνιζε το μυαλό μου.
Υπάρχουν τέτοιοι άντρες;;;

Μαλλον υπαρχουν αν και ειναι σπανιοι...στην σκηνη που την αναγκασε να φαει το ζαμπονακι και δεν αφησε την Ντασα...ελιωσα.Μπορει να ηταν υπερβολικος σε πολλα οπως και στην αγαπη του για εκεινη...την λατρευει με ολο του το ειναι....

χαχαχαχα δεν υπήρχε... καλά όταν κάνανε έρωτα ήταν πολύ περίεργος... όλο διάφορα ζητούσε! χα χα χα χα... καλά εκεί που της έπιανε το πόδι κάτω από το τραπέζι και η άλλη ήταν έτοιμη να πάθει συγκοπή είχα πεθάνει!!! χα χα χα! όλο κάτι τέτοια της έκανε!
Τι βάσανο αυτός ο άντρας....

Που να διαβασεις και το τρια.... Λογικο να ηταν οπως ηταν...την ποθουσε τοσο καιρο...

χαχαχαχα! λύσσα παιδί μου! χα χα χα! όταν της έλεγε ότι δεν μπορούσε να σταματήσει, να κρατηθεί και κάτι τέτοια, πέθαινα!
Μα γιατί να σταματήσεις αγόρι μου;;;;;; Συνέχισε!!!!

Εμενα μου λες...σε τετοιες περιπτωσεις δεν λες σταματας...γκαριζεις προχωρα...

Καλά η φράση που σου άρεσε εσένα, διέσχισα..... και τα λοιπά, για να σε ακούσω να... και τα λοιπά, ήταν όλα τα λεφτά!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το ξερω...παθω ανακοπη καθε φορα που την διαβαζω....

Ο Αλεξάντερ είναι αληθινός χαρακτήρας, με πάθη, ελαττώματα και αδυναμίες. Δεν θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει ιδανικό και αυτό είναι και το ωραίο. Θα μπορούσε στ' αλήθεια να υπάρξει και είναι επίσης πολύ αληθινές οι καταστάσεις που μας περιγράφει η συγγραφέας. Πραγματικά ο πρώτος μου αγαπημένος χαρακτήρας, σταθερή και διαχρονική αξία!

Δεν νομιζω πως τετοιος χαρακτηρας ξεπερνιεται...οσα χρονια κι αν θα περασουν....

Αχ τελείωσα σήμερα το απόγευμα το βιβλίο με δάκρυα στα μάτια...
Απλά υπέροχο! Πόσο πονούσα μαζί με την Τάνια όταν έμαθε για το θάνατο του Αλεξάντερ!!! Κι ας ξέρω πως δεν πέθανε... Αλλά έκανε το σωστό! Ήταν ο μόνος τρόπος να σώσει τη γυναίκα και το παιδί του! Πόσο λυπάμαι την Τάνια!!! Μακάρι να μην πέθαινε ο γιατρός! Τη βοήθησε τόσο πολύ! Τουλάχιστον ξεμπερδέψαμε με το κάθαρμα, τον Ντιμίτρι!!! Τι άθλιο υποκείμενο!!!
Και επιτέλους γεννήθηκε ο μικρός Αλεξάντερ!
Ανυπομονώ να ξημερώσει έτσι ώστε να τρέξω στη βιβλιοθήκη και να πάρω το δεύτερο βιβλίο!!!

Πραγματικα τον θανατο του Ντιμιτρι τον κατα ευχαριστηθηκα.Απο τους λιγους χαρακτηρες που μισω τοσο πολυ...

Πολύ κάθαρμα ρε γαμώτο!!!! Πάρα πολύ! Ευτυχώς όλοι οι άθλιοι σε αυτό το βιβλίο ψοφάνε!!!

Αθλιοι σαν τον Ντιμιτρι δεν υπαρχουν πολλοι ευτυχως...τι μπαζο θεε μου...ειχε κρεμαστει κυριολεκτικα απο ταυς κρεμαστους κηπους του Αλεξαντερ και τα περιμενε ολα απο αυτον...

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!!!! για το Θεό, τι λες νυχτιάτικα!!!

Την αληθεια....

καλά δίκιο έχεις... να σου πω.πως είναι το 2ο βιβλίο?

Τελειο...αν και εχει πολλες σκηνες που ηδη ειδαμε απο την πλευρα του Σουρα...κατανοουμε παντως πολυ καλυτερα το βαθος των συναισθηματων του για την Τατιανα....Ειναι ορισμενες σκεψεις και αναμνησεις που εμενα με εσκισαν στα δυο...καλα εννοειται βεβαια που απο το σημειο που παει να τον βρει και επειτα δεν μπορεις να το αφησεις απο τα χερια σου με τιποτα...

ωχ θεε μου! πότε θα ανοίξει επιτέλους η βιβλιοθήκη?! Ανυπομονώ τόσο να πάρω το βιβλίο στα χέρια μου!!!

Κι εγω την ιδια αντιδραση θα ειχα...παλι καλα οταν το ξεκινησα ειχα και τα τρια στα χερια μου..αλλιως θα υπεφερα αγρια...

χαχαχαχα αααχ λίγες ακόμα ωρίτσες και ο Σούρα θα είναι δικός μου!

Εμεις γνωριζομαστε πολυ καλα εδω και χρονια...

αλήθεια πότε το διάβασες πρώτη φορά?