Παραλήρημα - Λόρεν Όλιβερ

ξανα εμφανιζεται στο τελος του 2 ο Αλεξ....αλλα ερωτευεται αλλον στο ενδιαμεσο..

Απο σχολια που ειχα διαβασει ειναι μαζι με καποιον αλλον στο 2 αλλα δεν τον ερωτευεται οπως τον Αλεξ.Ειναι πιο απλα τα συναισθηματα για το 2 αγορι.παντως αλιμονο να ειχαμε και το κλασικο πλεον τριο.

μετα τον Αλεξ πως να ερωτευτεις καποιον που τον λενε Τζουλιαν....

περασα τοσα κεφαλαιο ανυπομονωντας για το ποτε ο Αλεξ θα σκασει μυτη γιατι ημουν 1000% σιγουρη και δεν ερχοταν!!Και με φτανει στην τελευταια κυριολεκτικα σελιδα του βιβλιου που πια εχω πειστει οτι ο Αλεξ ειναι νεκρος σε ενα σκηνικο με την Λενα τρισευτυχισμενη στην αγκαλια του Τζουλιαν και τον Αλεξ να εμφανιζεται φαντης μπαστουνης και να μενω μαλακας μαζι με την Λενα!!Πραγματικα

Δεν μου αρεσει που αρχισε να κωλοτριβεται με τον Τζουλιαν τοσο συντομα...λιγο σεβασμο στον Αλεξ δλδ.... και αυτος εμφανιζεται σχεδον στο τελος του βιβλιου...

δεν υποτιθεται οτι εχει περασει ενας χρονος απο τοτε που υποτιθεται οτι πεθανει ο Αλεξ;;Ειναι πολυ ατιμη η Ολιβερ η καημενη η Λενα τον περιμενε ζουμε με την ελπιδα οτι θα τον ξαναδει και οταν επιτελους αποφασιζει να δωσει μια δευτερη ευκαιρια στον εαυτο της να γινει χαρουμενη τοτε της σκαει μυτη ο Αλεξ;;

Δεν θυμαμαι ποσος καιρος ειχε περασει...νομιζω ενας μηνας και κατι.Αλλα και παλι δεν με πειραζει....Alex for the way...

μηνας;;;νομιζω οτι ηταν χρονος!!και αν και αγαπω τον Αλεξ περισσοτερο απο τον Τζουλιαν ειμαι team Lena το ταλαιπωρημενο μου κοριτσακι να ειναι καλα τωρα με το ποιον δε με χαλαει ιδιαιτερα αν και εχω μια προτιμηση στον Αλεξ !!

αλλα βλεπω τον Τζουλιαν να πεθαινει απο καρκινο ευχαριστωντας την Λενα που τον εμαθε να αγαπα και τον αγαπησε εστω και λιγο και να μενει με τον Αλεξ

οποια επιλογη και να κανει κλαμα βλεπω στην πορεια...

πεθανε η Μπλου και συνεχιζαν να της βαζουν κομπρεσες ενω η Ραιβεν διηγουνταν το πως την βρηκε πλανταξα

εχω κλαψει και περισσοτερο...αλλα μονο με τον Τζεμ και την Ρου θυμαμαι να εχω ριξει τοσο κλαμα...

“Promise me we'll stay together, okay?" His eyes are once again the clear blue of a perfectly transparent pool. They are eyes to swim in, to float in, forever. "You and me."

"I promise," I say.

Behind us the door creaks open, and I turn around, expecting Raven, just as a voice cuts through the air: "Don't believe her."

The whole world closes around me, like an eyelid: For a moment, everything goes dark.

I am falling. My ears are full of rushing; I have been sucked into a tunnel, a place of pleasure and chaos. My head is about to explode.

He looks different. He is much thinner, and a scar runs from his eyebrow all the way down to his jaw. On his neck, just behind his left ear, a small tattooed number curves around the three-pronged scar that fooled me, for so long, into believing he was cured. His eyes-once a sweet, melted brown, like syrup-have hardened. Now they are stony, impenetrable.

Only his hair is the same: that auburn crown, like leaves in autumn.

Impossible. I close my eyes and reopen them: the boy from a dream, from a different lifetime. A boy brought back from the dead.

Alex.”