Παιδικός έρωτας

Ήταν περασμένες δέκα όταν επέστρεψα στο σπίτι. Το κρύο ήταν τσουχτερό, και ήμουν υπερβολικά κουρασμένη,τόσο που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να βλέπω μπροστά μου μόνο το μπάνιο , τις πυτζάμες και το κρεβάτι μου. Αλλά οι συνθήκες δεν ήταν οι κανονικές. Κι αυτό το σπίτι, το σπίτι μου, δεν ήταν μόνο δικό μου. Με λίγη κακή τύχη, μέσα βρισκόταν ο άντρας μου.

Περίεργο να το λες, περίεργο να το σκέφτεσαι, κι ακόμη πιο περίεργο να το ζεις. Ναι, ήταν αλήθεια, ήταν γεγονός. Ήμουν παντρεμένη, εδώ και δυο μήνες. Όμως ο γάμος μου έγινε για λόγους πολύ διαφορετικούς από εκείνους για τους οποίους συνήθως παντρεύονται οι άνθρωποι. Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι ήμουν παντρεμένη με τον παιδικό μου έρωτα. Δεν εχει σημασία ότι ήμουν το ίδιο και χίλιες φορές πιο δυνατά ερωτευμένη μαζί του, απ' όσο αρχικά πίστευα. Εκείνο που έχει σημασία, είναι ότι αυτός δε μ' αγαπάει. Είναι ένας ξένος μες στο σπίτι αυτό, κι εγώ το ίδιο. Σαν δυο άγνωστοι που μένουν στο ίδιο ξενοδοχείο, ένα πράγμα.

Και πώς βρεθήκαμε σε αυτή τη θέση; Ας είναι καλά η κυρία Μαριάνθη, μια γιαγιά που έμενε στο σπίτι αυτό που τώρα είναι το σπίτι μας. Η κυρία Μαριάνθη ήταν μια χήρα δίχως παιδιά, η οποία ζούσε τη γειτονιά πολλά χρόνια. Παίζαμε από μικροί στην αυλή της, γιατί της άρεσε να μαζεύει όλα τα παιδιά της γειτονιάς και δε χαλούσε ποτέ χατήρι σε κανέναν. Όταν η κυρία Μαριάνθη μεγάλωσε και ήταν πλέον ανήμπορη, όλη η γειτονιά είχε αναλάβει τη φροντίδα της, μα πιο δεμένοι μαζί της ήμασταν ο Γιώργος κι εγώ. Κανείς μας δε γνώριζε ότι η κυρία Μαριάνθη δεν ήταν μια οποιαδήποτε άκληρη γιαγιά, με μόνο εισόδημα την πενιχρή της σύνταξη. Κανείς δεν την φρόντιζε με στόχο την τεράστια περιουσία της, γιατί κανείς δε γνώριζε την ύπαρξή της. Την αγαπούσαμε, έτσι όπως μας είχε αγαπήσει κι αυτή.
΄
Λίγο μετά τον θάνατό της, συναντηθήκαμε με τον Γιώργο στο γραφείο ενός συμβολαιογράφου, ο οποίος μας πληροφόρησε ότι θα γινόμασταν οι κάτοχοι ενός τεράστιου ποσού χρημάτων και του χαριτωμένου νεοκλασσικού της κυρίας Μαριάνθης, υπό την προϋπόθεση ότι θα παντρευόμασταν εντός διαστήματος δύο μηνών, αν δεν ήμασταν ήδη παντρεμένοι, και ότι ως παντρεμένοι θα ζούσαμε για ένα χρόνο στο σπίτι της.

Δεν είναι ότι δε σκεφτήκαμε να προσβάλλουμε τη διαθήκη. Όμως, ο συμβολαιογράφος μας συμβούλεψε να μην το κάνουμε, καθώς θεώρησε ότι η συμμόρφωση με τις επιθυμίες της κυρίας Μαριάνθης ήταν ο πιο απλός, γρήγορος, ανέξοδος και σίγουρος τρόπος να πάρουμε τη συγκεκριμένη κληρονομιά. Το ίδιο μας είπαν και οι δικηγόροι μας, βεβαιώνοντάς μας ότι ένας λευκός γάμος είναι πιο απλή υπόθεση από το να τρέχεις στα δικαστήρια. Θεωρητικά είχαν δίκιο. Στην πράξη όμως τα πράγματα είναι πάντα πιο περίπλοκα....

Γύρισα το κλειδί, και ένιωσα, πριν καν ανοίξω την πόρτα ότι, ναι, ήταν στο σπίτι. Και ναι, ήταν ξύπνιος, βλέποντας τηλεόραση. Αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι καθόμουν στη δουλειά ως αργά το βράδυ, εφευρίσκοντας ποικίλες προφάσεις για να καθυστερήσω, κι ότι έφευγα νωρίς το πρωί, επιδιώκοντας να μην βρίσκομαι στα πόδια του, πειθαρχώντας τυφλά στην απόφασή μου να μην αφήσω να υποθέσει ότι υπάρχει το παραμικρό ενδεχόμενο να θέλω ο γάμος μας από λευκός να αποκτήσει άλλα χρώματα, ήταν αρκετά άβολο το γεγονός να τον βρίσκω κάθε βράδυ στο καθιστικό, λες και με περιμένει. Να με περιμένει; Ευσεβείς πόθοι. Το κακό δεν ήταν που χρησιμοποιούσε το καθιστικό κι έβλεπε τηλεόραση, το κακό ήταν ότι ανθρωπίνως δεν μπορούσα να περιορίσω περισσότερο τις ώρες του ύπνου μου.

Καμμιά φορά προσπαθώ να φέρω πίσω στο μυαλό μου το γάμο, και τις πρώτες μέρες που ακολούθησαν, αλλά αποδεικνύεται πολύ δύσκολο. Είναι λες και έχω διαγράψει με ένα σφουγγάρι μια ιστορία γραμμένη στον πίνακα με κιμωλία. Αλλά η ουσία είναι μία: παντρεύτηκα έναν άντρα που λατρεύω, αλλά οφείλω να μην το κάνω και κυρίως, να μην το δείχνω. Βλέπετε ο Γιώργος ήταν ο καλύτερος φίλος του αδελφού μου. Τον ξέρω από την ώρα που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τον ξέρω πιο πολύ απ' όσο ξέρει κι αυτός ο ίδιος τον δικό του εαυτό. Και για λόγους που δεν μπορώ, ούτε με νοιάζει πια να εξηγήσω, είμαι ερωτευμένη μαζί του από τότε. Δεν έχει σημασία το γιατί, αφού κάθε προσπάθεια να απεξαρτηθώ από αυτή την κατάσταση δεν κατέληξε πουθενά. ΄

Ο Γιώργος, θα μου πείτε, τι λέει για όλα αυτά; Καλή ερώτηση. Ο Γιώργος νομίζω ότι έχει κρατήσει για μένα την εικόνα που είχα στην πρώτη δημοτικού. Με κοτσιδάκια, γδαρμένα γόνατα, να κλαίω γιατί αυτοί οι δύο δεν με παίζουν.Μια κλαψιάρα ενόχληση, η οποία περνώντας ο καιρός σταμάτησε να είναι κλαψιάρα, και μετά από λίγο και ενόχληση.

Η αδιαφορία του, χωρίς βέβαια να γίνεται αγένεια ή οποιουδήποτε είδους κακή συμπεριφορά, ήταν έκτοτε η μόνιμη αντίδρασή του στην παρουσία μου. Ποτέ δεν πρόσεξε αν μεγάλωσα, αν έγινα γυναίκα, αν έχω φίλο, αν βγαίνω, ποτέ δεν επιδίωξε την συντροφιά μου περισσότερο απ' όσο τον υποχρέωναν οι κοινωνικοί τύποι να τη δεχτεί, όταν έπρεπε. Κοινώς, είτε εμένα έβλεπε, είτε το ντουβάρι πίσω μου, ένα και το αυτό.

Φυσικά αυτή η συμπεριφορά θα έπρεπε να με έχει συνεφέρει. Φαίνεται όμως ότι από κάτι περιπτώσεις σαν τη δική μου βγήκε το "οι γυναίκες όσο τις φτύνεις, τόσο κολλάνε". Το σιχαίνομαι αυτό , αλλά ως φαίνεται είμαι θύμα της συγκεκριμένης κατάστασης. Κι από φτύσιμο πια, άλλο καλό. Πιο πολύ πρόσεχε τη μάνα μου παρά εμένα. Αόρατη.

Όσο για γυναίκες, δεν του έλειψαν ποτέ. Δεν βρέθηκε ποτέ σε φάση να μην τον κυνηγάνε δυο τρείς. Κι εγώ αντλούσα μια μαζοχιστική ευχαρίστηση να μαθαίνω τα πάντα γι' αυτές, κι ύστερα να τις ζηλεύω και να τις απεχθάνομαι ισόβια, έστω κι αν κάποια στιγμή τις χώριζε. Ακόμη κι αυτή η ζήλεια, ήταν για μένα προτιμότερη από το τίποτα. Το τίποτα, με τρέλαινε. Θα προτιμούσα να με μισούσε, αφού δεν μπορούσε να με δει ως κάτι άλλο, παρά αυτή την ανυπόφορη αδιαφορία του που με πέθαινε.

Κι ύστερα, ήρθε η κυρία Μαριάνθη, θα έλεγε κανείς, σαν την καλή νεραϊδονονά, κούνησε το μαγικό ραβδί της πάνω μου, και μου έδωσε ό,τι θα μπορούσα ποτέ να ζητήσω από την τύχη. Τον μοναδικό άντρα που θα ήθελα και μια τεράστια περιουσία. Όμως, δεν μπόρεσε να τον κάνει να μ' αγαπήσει κι αυτός. Και τώρα, παλεύω δυο φορές πιο σκληρα με τον εαυτό μου, για να αντέξω.

Το σπίτι ήταν υπέροχα ζεστό, καθώς μπήκα ξεπαγιασμένη στο χωλ. Υπήρχε μια θαλπωρή που δεν την είχα συνηθίσει, για κάποιο λόγο το κρύο, σκοτεινό δωμάτιο που έφερε τον τίτλο "καθιστικό" είχε μετατραπεί σε κάτι αλλόκοτα οικείο και θύμιζε...σπίτι. Ο Γιώργος διάβαζε εφημερίδα δίπλα στο αναμμένο τζάκι. Αναμμένο τζάκι; Ήταν αρκετά περίεργα όλα αυτά. Στο σύντομο διάστημα της αμήχανης συγκατοίκησής μας, το σπίτι ήταν λες και κατοικείτο από φαντάσματα. Φρόντιζα για την καθαριότητα και την τάξη των κοινόχρηστων χώρων, φρόντιζα να έχουμε κάποια βασικά πράγματα στην κουζίνα και στο ψυγείο, αλλά κατά βάση, το σπίτι ήταν σαν το διαμέρισμα δυο εργένηδων, που πηγαινοέρχονται σε άσχετες ώρες, και απείχε πολύ από την έννοια του σπιτιού ενός ζευγαριού-πόσο μάλλον ενός νιόπαντρου ζευγαριού!

Είχαμε ο καθένας το δωμάτιό του, κι εκεί μέναμε όσο βρισκόμασταν σπίτι. Για καλή μας τύχη, υπήρχαν δυο μπάνια, οπότε αποφύγαμε άβολες διευθετήσεις επί του θέματος. Ένας χρόνος συγκατοίκησης, χωρίς κανενός είδους παρεξηγήσεις. Όλα ξεκαθαρισμένα ωραία και καθαρά, αποστειρωμένα από κάθε είδος αισθήματος που θα μπορούσε να οδηγήσει σε παρερμηνείες, όλα ξερά και παγωμένα.....όλα; Όχι, όχι όλα. Βλέπετε υπήρχα κι εγώ στην υπόθεση, κι εγώ υποκρινόμουν. Γιατί μέσα μου καιγομουν ζωντανή. Ήθελα να κλάψω, ήθελα να βγω από αυτό το φαύλο κύκλο, ήθελα να μπορούσα να έχω πράγματα που εξαρχής ήξερα πως δεν ήταν δικά μου. Ήθελα να χαρώ γιατί παντρεύτηκα τον Γιώργο, κι όχι να θυμάμαι εκείνη τη μέρα στο Δημαρχείο, λες και ήταν μέρα κηδείας.

Ο Γιώργος σήκωσε τα μάτια από την εφημερίδα και με κοίταξε, καθώς προχωρούσα, εμφανώς απορημένη, μέσα στο δωμάτιο.

"Καλησπέρα" με χαιρέτησε ήρεμα, αφήνοντας την εφημερίδα στο πλάι. "Άργησες πάλι σήμερα."

"Ναι" μουρμούρισα μπερδεμένη "είναι λίγο πιεστική περίοδος τώρα στη δουλειά ενόψει του συνεδρίου"

"Έχεις φάει;"

Άλλο και τούτο, πάλι. Δεύτερη φορά που προσπαθεί να με ταΐσει, αυτήν την εβδομάδα. Ένιωσα όπως κάθε φορά την ανάγκη να τρέξω να κρυφτώ στο δωμάτιό μου, υπογραμμίζοντας ότι δεν είχα τις οποιεσδήποτε βλέψεις απέναντί του. Αλλά ήμουν υπερβολικά κουρασμένη, κι εδώ που τα λέμε και πεινασμένη. Οι αντιστάσεις μου δεν ήταν και τόσο δυνατές.

"Όχι" έγνεψα καθώς κρεμούσα το παλτό μου στο πορτμαντώ.

"Ωραία, έχω παραγγείλει πίτσα και μακαρονάδα" είπε απλά και ανακάτεψε τη φωτιά.

Προχώρησα διστακτικά στο δωμάτιο, κοιτάζοντάς το με άλλο ματι, στο απαλό φως των αμπαζούρ και του τζακιού.

"Έχεις ώρα που επέστρεψες;" είπα για να πω κάτι.

"Ναι, αρκετή"

"Γιατί, συνήθως κοιμάσαι την ώρα που έρχομαι..." ψέλλισα ευχόμενη να μην λέω κάτι που θα αποδειχθεί εντελώς άκυρο στη συνέχεια.

Δεν απάντησε, απλά με κοίταξε επίμονα. Δεν έχω λόγια να σας περιγράψω την αμηχανία μου. Δεν υπάρχουν λόγια να σας πω τι νιώθω κάθε φορά που συναντιόμαστε δια ζώσης, κι ακόμη χειρότερα, σε έναν κλειστό χώρο μόνοι οι δυο μας. Είναι σαν να έχει κάποιος την απαίτηση να περιορίσει την έκρηξη μιας πυρηνικής βόμβας μέσα σε ένα αεροστεγές, ατσάλινο δοχείο. Χωρίς συνέπειες, χωρίς παράπλευρες απώλειες.

Δεν έχω την πολυτέλεια να αφεθώ στο βλέμμα του, γιατί φοβάμαι τον εαυτό μου. Και ισοπεδώνω, με τη δύναμη της απελπισίας μου το αίσθημα, σαν αμάξι που μετατρέπεται σε παλιοσίδερα στην πρέσα. Είναι τρομακτικό το αποτέλεσμα, νιώθω κάτι σαν ζόμπι, ή σαν να έχω σαράντα πυρετο. Είμαι έξω από τον εαυτό και τη λογική μου. Και πάνω απ' όλα, είμαι δυστυχισμένη. Και το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να ελπίζω ότι δε φαίνεται.

"Δεν είχα ξαναδεί το τζάκι αναμμένο"

"Είπα να το ανάψω λιγάκι, χειμώνας έρχεται...."

Έγνεψα δειλά, αλλά δεν ήξερα τι γίνοταν, και έμεινα να τον κοιτάζω ερωτηματικά.

"Έλα να καθίσεις δίπλα στη φωτιά" με προσκάλεσε, δείχνοντάς μου την όμορφη βελούδινη πολυθρόνα απέναντί του. Δίστασα, έκανα ένα δυο βήματα και κοντοστάθηκα ξανά.

"Δεν τρώω ανθρώπους, Σοφία" με μάλωσε, χάνοντας για λίγο την υπομονή του.

Εχασα την ελάχιστη αυτοσυγκρότηση που είχα, αλλα φυσικά δε με έπαιρνε να κάνω κάτι άλλο. Προχώρησα, κάθισα στην πολυθρόνα απέναντί του, και τον κοίταξα ερωτηματικά.

΄Λοιπόν;" τον ενθάρρυνα.

"Πώς ήταν η μέρα σου;" Ο τόνος του ήταν φυσικός, λες και κάναμε αυτή την συζήτηση κάθε βράδυ, δίπλα στη φωτιά.

'Κουραστική" παραδέχτηκα ανακουφισμένη που δεν χρειαζόταν γι'αυτό τουλάχιστον να πω ψέμματα.

"Αργείς κάθε βράδυ" παρατήρησε ήρεμα. "όλο και πιο πολύ. Τι σας κάνουν εκεί στο πανεπιστήμιο;"

"Εχω κάτι εργασιες για το συνέδριο και μια παρουσίαση, και ο καθηγητής διαρκώς μου κάνει διορθώσεις. Είναι πολύ απαιτητικός" Ωραία ακούστηκαν όλα αυτά. Με άριστη δόση χαλαρότητας και αγανάκτησης ταυτόχρονα.

"Ξέρεις, Σοφία, αναρωτιόμουν...." σταμάτησε διστάζοντας και μου έριξε μια ερευνητική ματιά "...μήπως υπάρχει και τίποτα άλλο που σε κρατά απασχολημένη...."

Δεν μπορούσα να δω πού πήγαιναν οι σκέψεις του, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να μην πλησιάζουν την αλήθεια: ότι τον απέφευγα σαν κυνηγημένη.

"Δηλαδή;"ρώτησα επιφυλακτικά.

"Κοίταξε, ξέρω πώς... έχουμε αναγκαστεί να αποδεχθούμε την τωρινή μας κατάσταση, ως μέτρο ανάγκης, αλλά ποτέ δε συζητήσαμε για την ζωή μας στ' αλήθεια"

"Δηλαδή;"¨ξαναρώτησα, με γνήσια απορία αυτή τη φορά.

"Εννοώ ότι δεν έχουμε δει καθόλου το ενδεχόμενο....να βγαίνουμε με άλλους, κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου."

Ωχ Παναγία μου, τι κεραμίδα ήταν αυτή, στα καλά καθούμενα!

Όλα αυτά για να μου πει ότι βγαίνει με άλλες κατά τη διάρκεια του γάμου μας!

Κατάπια με προσπάθεια, προσπάθησα να συγκρατήσω την πίκρα που με έπνιξε και να δείχνω νορμάλ. Δεν ξέρω τι κατάφερα.

"Θα....θα ήθελες...εννοώ...βγαίνεις με άλλες;" ρώτησα όσο πιο ουδέτερα μπορούσα.

"Εσύ;" μου αντιγύρισε χωρίς να απαντήσει.

Παρακαλω;;;;

Ανοιγόκλεισα τα μάτια, χωρίς να καταλαβαίνω την ερώτηση.

"Πώς...πώς είπες;"

"Λέω, αν εσύ βγαίνεις με άλλους" διευκρίνησε.

"Θα έπρεπε;"

Ήμουν μπερδεμένη. Τι εννοούσε;

O Γιώργος είναι ψηλός και μελαχροινός. Δεν είμαι σίγουρη αν θα μπορούσε κάποιος να τον χαρακτηρίσει ωραίο, κι εγώ δεν είμαι κι ο πιο αντικειμενικός κριτής. Επίσης, είναι αδύνατο να παραβλέψω όλα τα υπόλοιπα και να επικεντρωθώ στην εμφάνισή του μόνο. Μου αρέσει έτσι όπως είναι, πακέτο. Και δεν υπάρχει πλευρά αυτού του πακέτου που να μη μου αρέσει. Δεν υπάρχει κάτι που να το βρίσκω άσχημο, και να το ήθελα κάπως αλλιώς. Όλα, τα πάντα όλα, πάνω του με ιντριγκάρουν. Ετσι και τώρα: καθισμένος απέναντί μου, να με ρωτάει παράλογα πράγματα. Τι νοημα είχαν όλα αυτά; Το μοναδικό πράγμα που είχε νόημα ήταν ότι με τρέλαινε η στέρησή του. Ότι δεν θέλησα τίποτα περισσότερο, κι όμως δεν μπορούσα ποτέ να τον έχω.

'Είναι ένα πρόβλημα αυτό" συνέχισε την συζήτησή μας από κεί που την είχαμε αφήσει.

"Κοίταξε" έσπευσα να βάλω τα πράγματα στην -αναθεματισμένη!- θέση τους κι η κάθε λέξη έβγαινε σαν αγκάθι από το στόμα μου " εφόσον έχουμε έναν γάμο ανάγκης, όπως το έθεσες, τότε δεν υπάρχει λογος να μην βγαίνεις με άλλες γυναίκες, αν θέλεις"

"Ναι, είναι λογικό" συμφώνησε, κάπως λυπημένα. "Αλλά δε μιλάω για μένα. Και, ξέρεις, δε μου φαίνεται και πολύ σωστό."

"Δε μιλάς για σένα;...στάσου, στάσου, τι εννοείς;" επιτέλους πήρε μπρος ο εγκέφαλος "εννοείς ότι εγώ βγαίνω με άλλους;"

Έμοιαζε πολύ χαζή σκέψη, αλλά ίσως να μην ήταν και τόσο απίθανη.

"Το σκέφτηκα"¨μου απάντησε και με κάρφωσε με τα κατάμαυρα μάτια του.¨"Δεν μπορούσα να μην το σκεφτώ. Λείπεις τόσες ώρες κάθε μέρα....Δε σε βλέπω σχεδόν ποτέ"

"Είναι λίγο περίεργη αυτή η συζήτηση." Τα λόγια βγήκαν όπως μου ήρθαν στο μυαλό. "Τι σημασία έχει αν κάποιος από τους δυο μας βγαίνει με άλλα άτομα; Φοβάσαι μήπως βγουν οι γείτονες και πουν ότι...σε απατώ;" Η σκέψη μου φάνηκε αστεία και υστερική μαζί.

"Βγαίνεις με άλλους;" απαίτησε να μάθει, αυτή τη φορά απειλητικά.

"Έχει καμμιά σημασία;"

"Ίσως και να χει"

"Για ποιο λόγο;"

"Δε θέλω να γίνω ρεζίλι στη γειτονιά"

"Ενώ μένοντας εδώ, παντρεμένος μαζί μου με λευκό γάμο, θεωρείς ότι δε δίνεις αφορμές για κουτσομπολιά και συζητήσεις;"

"Προτιμώ να θεωρούν ότι ο γάμος μου είναι επιτυχημένος, παρά το αντίθετο"

"¨Παραλογίζεσαι, το ξέρεις; Ποιος θα θεωρήσει ότι ο γάμος μας είναι επιτυχημένος; Εκτός από το συμβολαιογράφο;"

Σηκώθηκε όρθιος, και πήγε στο παράθυρο.

"Ξέρεις, θα ήθελα να μου απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση" γύρισε και με ξανακάρφωσε σοβαρός. ¨Θέλω να ξέρω"

"Εντάξει, δεν έχω τιποτα να κρύψω" γέλασα προσπαθημένα εγώ. "Δεν βγαίνω με κανέναν, κι απορώ πώς το σκέφτηκες"

Εξακολούθησε να δείχνει προβληματισμένος, αλλά χαλάρωσε λιγάκι.

"Εσύ;" απαίτησα να μαθω, έστω κι αν χτυπούσα το μαχαίρι στο κόκκαλο.

"Δε φαντάζομαι να πιστεύεις ότι θα ήθελα από σένα μια θυσία που δε θα ήμουν διατεθειμένος να κάνω"

"Δε σου ζήτησα ποτέ καμιά θυσία" είπα περηφανη για την ψυχραιμία μου.

"Εγώ όμως ναι"

Υπήρχε μια ένταση στον τόνο της φωνής του, ασυνήθιστη γι' αυτόν.

"Συγνώμη, αλλά δεν βλέπω για ποιο λόγο συζητάμε αυτό το θέμα. Προσωπικά, θα κατανοούσα απόλυτα το να θέλεις να βγείς, ή και το να βγαίνεις ήδη."

"Εσύ γιατί δεν θέλεις;" με ρώτησε, χωρίς στιγμή να τραβήξει τα μάτια του από τα δικά μου.

"Δεν ξέρω..." αποκρίθηκα, προσπαθώντας να βρω τις σωστές λέξεις "Δεν έτυχε...δε χρειάστηκε να το σκεφτώ. Εσύ γιατί δεν θέλεις;"

"Δεν χρειάστηκε να το σκεφτείς;" γέλασε δύσπιστα "Θέλεις να πεις ότι μια κοπέλα σαν κι εσένα δεν έχει τις κατακτήσεις της;"

Λοιπόν, το να συζητήσω το αισθηματικό μου αδιέξοδο μαζί του ήταν κάπως ανυπόφορο, αλλά εσπαζα το κεφάλι μου και δεν έβρισκα τρόπο να ξεφύγω από τις ερωτήσεις του.

"Αν έχω κατακτήσεις, πρέπει να είναι πολύ ντροπαλές, γιατί δεν έχουν πει κουβέντα μέχρι τώρα".

"Δε σε πιστεύω".

"Με πιστεύεις, δε με πιστεύεις, ειλικρινά δεν άλλάζει πολλά στην κατάσταση." επεσήμανα ήρεμα. " Εσύ τι έχεις να πεις, για σένα; Για ποιο λόγο αποφάσισες να γίνεις κοσμοκαλόγηρος;"

"Αποφάσισα να δω αν...αν η τροπή που έχει πάρει η ζωή μου, κρύβει περισσότερα για μένα, απ' όσα φαίνονται εκ πρώτης όψεως" ήταν η αινιγματική του εξήγηση.

"Και τι σχέση έχει η ... σκόπιμη αποχή σου από την κοινωνική ζωή, με αυτό;"

"Κοίτα...." δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και χτύπησε το κουδούνι, ακριβώς την πιο ακατάλληλη στιγμή. "Το φαγητό έφτασε!"

Πήγε να ανοίξει την πόρτα, και βρήκα μια ευκαιρία λίγων δευτερολέπτων να ξανασκεφτώ όλα όσα ειπώθηκαν. Τι ακριβώς μου έλεγε; Ότι δεν ήθελε να βλέπουμε άλλους, ότι δε με πίστευε ότι εγώ δεν το έκανα ήδη. Τι σήμαιναν όλα αυτά; Ενα υποκριτικό κουδουνάκι μέσα μου χτυπούσε, αλλά έπρεπε να είμαι ρεαλίστρια. Όχι, δεν μπορεί να σήμαιναν τίποτα καλό, για μένα.

Γύρισε κουβαλώντας τα πακέτα. "Ωρα για φαΐ" δήλωσε και τα σκόρπισε πάνω στο χαμηλό τραπεζάκι. "Πήρα μια μαργαρίτα και μια απ' όλα, και επίσης μια καρμπονάρα και μια πέστο, επειδή ξέρω ότι σου αρέσει".
Ήξερε ότι μου αρέσει;

"Πώς...πώς το ήξερες αυτό;"

"Με δουλεύεις;" με κοίταξε γελώντας. "Μάλλον με δουλεύεις" συμπέρανε, και πάλι γελώντας.

"Όχι, καθόλου". Είμαι βλαμμένο. Κοντεύω να βάλω τα κλάμματα από ευτυχία γιατί ξέρει ποια μακαρόνια μου αρέσουν.
Για πρώτη φορά, ύστερα από πολλά πολλά χρόνια, με πλησίασε και χωρίς να το περιμένω, μου τράβηξε ένα τσουλούφι από τα μαλλιά.

"Με δουλεύεις , τερατάκι;" με μάλωσε, και κάθισε δίπλα μου στην όχι και τόσο ευρύχωρη πολυθρόνα, στριμώχνωντάς με ανάμεσα στο σώμα του και στο μπράτσο. Είχα ζαλιστεί τόσο πολύ από αυτήν την αιφνίδια προσέγγιση, την σωματική, ώστε τον κοιτούσα κεραυνοβολημένη. Φανταστείτε δε την έκπληξή μου, όταν με αγκάλιασε και με έσφιξε πάνω του, υπερβολικά δυνατά, παιχνιδιάρικα.

"'Αου!" διαμαρτυρηθηκα και κείνος δεν υποχώρησε, αλλά με στρίμωξε ακόμα περισσότερο.

"Δε μου λες, τι μας παριστάνεις, τη σπουδαία κυρία;" συνέχισε κι άρχισα να γελάω με αυτά που έλεγε. "Σε ξέρω από τόσο δα κουτσούβελο, κάθε μέρα της ζωής σου μέχρι σήμερα. Εσύ τι λες, να μην ξέρω αν κάτι σου αρέσει, ή όχι; Ψωνάρα!"

"Αφησέ με" τον διέταξα ξέπνοα.

"Ναι, καλά" με ειρωνεύτηκε, όπως όταν μαζί με τον Βασίλη τον αδελφό μου,  έπεφταν κι οι δυο πάνω μου, και παίζαμε όλοι μαζί ευτυχισμένο ξύλο, μετά κάθε αγώνα ποδοσφαίρο αγόρια-κορίτσια στην πίσω αυλή του σπιτιού μου.

"Άφησέ με" επέμεινα.

"Αν θέλεις να σε αφήσω, θα πρέπει να με νικήσεις" δήλωσε, μετακινώντας όλο το βάρος του προς το μέρος μου.

Ήταν, ομολογουμένως δύσκολη η θέση μου. Όχι μόνο γιατί με είχε ακινητοποιήσει ένας θεόρατος μαντράχαλος, αλλά γιατί δεν ήταν δυνατό να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός από το ότι εκείνη τη στιγμή, το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να τον φιλήσω. Όλα εξανεμίστηκαν, σκέψεις, λογική, αυτοσυγκράτηση, όλα. Έμεινε μόνο το ζεστό του βάρος και τα μάτια του και η ασύλληπτη ανάγκη μου  να τον αγγίξω.  

"Οκ, παραδίνομαι" μουρμούρισα τρομαγμένη από το δρόμο που είχα πάρει.

"Σωστή απόφαση" κατέληξε, και τσίμπησε τη μύτη μου. Ένιωθα την ανάσα του στο πρόσωπό μου, μύριζα την κολώνια στο δέρμα του, τα πρόσωπά μας απείχαν χιλιοστά, ήταν ζήτημα μιας τόσης δα ασήμαντης κίνησης να γίνει η βλακεία εκ μέρους μου, κι έπρεπε να μείνω στη θέση μου, όσο κι αν όλες οι ζωτικές δυνάμεις που κυβερνούσαν το σώμα μου, έσπευδαν προς αυτόν.

Ήταν άραγε η δική μου απογοήτευση, ή η δική του απροθυμία να με αφήσει, αυτό που ένιωσα όταν χαλάρωσε το κράτημά του; Δεν ξέρω.

"Και τώρα, φαΐ!" ανακοίνωσε πάλι, καθώς σηκώθηκε και άρχισε να σκαλιζει τις σακούλες.

"Πολλά δεν πήρες; Ποιος θα φάει όλα αυτά;" ρώτησα τρέμοντας.

"Κάνεις πλάκα; Πεινάω τόσο πολύ, που μπορώ να φάω και τον τοίχο. Μαλιστα, σκεφτόμουν μήπως έπρεπε να πάρω και μερικά πιτόγυρα."

"Γιατί δεν παρήγγειλες νωρίτερα;"

"Βαρέθηκα να τρώω μόνος μου κάθε βράδυ."
Αισθάνθηκα βλακωδώς τύψεις.

"Δε φαντάστηκα ότι...ήθελες παρέα" ομολόγησα στενοχωρημένη.

"Γι' αυτό δε σε παντρευτηκα;Για να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μαζί;"

"Σωστά" συμφώνησα, ακολουθώντας το παιχνίδι του.
Στα χείλη μου σπιθίριζε ακόμη το βασανιστικό τσίμπημα της προσμονής, και πάλεψα ακόμη μια φορά, να το ξεχάσω. Η προσπάθεια με εξάντλησε, ένιωθα έτοιμη να καταρρεύσω, κατά προτίμηση πάνω του.

"Σε πειράζει να βγάλω τα ρούχα μου;" ρώτησα απρόσεχτα.

"Καθόλου" μου απάντησε, σηκώνοντας διαβολικά το φρύδι.

"Είσαι απαίσιος" φώναξα, όταν κατάλαβα τι κατάλαβε, και του πέταξα ένα μαξιλάρι στο κεφάλι.

"Πας γυρεύοντας σήμερα, κυρία Χατζηπέτρου" μουρμούρισε χαμηλόφωνα, και μου έριξε το μαξιλάρι με διπλάσια δύναμη, αλλά χωρίς να με πετύχει.

Το κλίμα ήταν ξαφνικά ηλεκτρισμένο, κι εγώ έρμαιο της καταιγίδας.

"Πάω ν' αλλάξω, είμαι πτώμα" τραύλισα και το βαλα στα πόδια, αφήνοντάς τον να ταχτοποιεί τα κουτιά με τις πίτσες, χασκογελώντας.

Δεν άργησα όσο θα' θελα στο δωμάτιό μου, όπου δασκάλεψα τον εαυτό μου αυστηρά να μαζέψει το μυαλό μου και να συνέλθει. Ηθελα τόσο πολύ να μπω κάτω από το πάπλωμα, να κουκουλωθώ, να μη με βλέπει κανείς, ούτε κι εγώ να μην μπορώ να αντικρίσω το φως και τον εαυτό μου, να βουλώσω τ' αυτιά μου, να κλείσω τα μάτια, μην τυχόν και ξεφυγει κάτι από τα προδοτικά συναισθήματα που με κατέκλυζαν και γίνω εντελώς ρόμπα. Αντ' αυτού, φόρεσα μια φαρδιά βελουτέ φόρμα και κατέβηκα ξυπόλυτη στο καθιστικό, προσπαθώντας να το παίξω άνετη. Τρομάρα μου.

"Δεν έχω ξαναδει γυναίκα να βγάζει τα ρούχα της τόσο γρήγορα" παρατηρησε με δήθεν αθώο ύφος το παληκάρι μου.

"Σκάσε, σε παρακαλώ" τον διόρθωσα ευγενικά. "Τι απ' όλα αυτά δε θα φας;"

"Πάρε την πράσινη μακαρονάδα σου, κοπελιά, και μην ανησυχείς για μένα" μου ειπε δίνοντάς μου το αλουμίνιο δοχείο με την πέστο. "Μήπως θέλεις λίγη μαργαρίτα;"

"Οχι ευχαριστώ" απάντησα με αξιοπρέπεια και κουλουριάστηκα στον καναπέ. "Έχει τίποτα η τηλεόραση απόψε;"

"Ένα είναι σίγουρο, δεν έχει μπάλα"

"Χαίρομαι για αυτό"

"Θριλεράκι γουστάρουμε;"

"Καμμιά κωμωδία δεν παίζει;"

"Άρχοντας των δαχτυλιδιών ή Σπάιντερμαν;"

"Μ' αρέσουν και τα δυο".

"Αν δεν κοιμηθείς όρθια, σε προκαλώ να τα δούμε και τα δυο"

"Μπορώ να προσπαθήσω, αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα."

"'Ελα μωρέ, Παρασκευή βράδυ είναι, ας κάνουμε μια κατάχρηση!"

"Κουβερτούλα μπορώ να έχω; Κρυώνω."

"Για να καταλάβω, ετοιμάζεσαι για ύπνο;"

"Κρυώνω, παιδάκι μου, εσύ δεν κρυώνεις;"

Με κοίταξε κοροϊδευτικά, αλλά σηκώθηκε κι όταν γύρισε κρατούσε μια υπέροχη, μαλακή κουβερτα, από εκείνες τις καρώ που σκεπάζονται οι γιαγιάδες. Με μια χαριτωμένη κίνηση την πέταξε έτσι προς το μέρος μου, ώστε προσγειώθηκε ανοιγμένη πάνω μου, και χωρίς να βουτήξει στα μακαρόνια.

"Είσαι πολυ υποχρεωτικός κι ευγενικός" τον ευχαρίστησα και τυλίχτηκα με λαχτάρα.

Όσο ήταν απασχολημένος να περιδρομιάζει την μακαρονάδα του, με τη συνοδεια μισής πίτσας (γι' αρχή), βρήκα την ευκαιρία να τον περιεργαστώ λιγάκι, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω υπό κανονικές συνθήκες. Έμοιαζε κι αυτός κουρασμένος, και για πρώτη φορά τον είδα να βγάζει ένα ζευγάρι γυαλιά από κάπου.

"Τι έγινε, έκανε κιόλας την εμφάνισή της η πρεσβυωπία;" τον κορόιδεψα, καθώς τα φορούσε, μόνο και μόνο για να κρύψω την εντύπωση που μου έκαναν. Ήταν ακόμη πιο γλυκός έτσι.

"Ανέβηκε ο αστιγματισμός, από τις πολλές ώρες στον υπολογιστή" μου εξήγησε, και με κοίταξε μέσα από τα διαυγή κρύσταλλα.

"Τι μου έλεγες, προηγουμένως;" γύρισα την κουβέντα, καθώς θυμήθηκα κάτι. "Δεν το κατάλαβα καλά...για ποιο λόγο ακριβώς δεν βγαίνεις με...με άλλες κοπέλες"

"Είναι απλό" προσφέρθηκε να μου εξηγήσει άνετα. "Δε θέλω"

"Είσαι 35 χρονών, σωστά;"

"Έτσι μου λέει η μαμά μου"¨

"Ετεροφυλόφυλος; Ή έχει αλλάξει κάτι;"

"Στον τομέα αυτό, απολύτως τίποτα, μικρό βλαμμένο" θίχτηκε.

"Ε, τότε, έχουμε ένα θεματάκι εδώ, νομίζω"

Δεν απάντησε αμέσως και χαμογέλασε στον εαυτό του περισσότερο. "Πράγματι , έχουμε ένα θεματάκι" είπε σιγανά "αλλά ελπίζω να λυθεί σύντομα."

"Ιατρικής φύσεως;" τον ρώτησα ανήσυχη και ξέσπασε σε γέλια.

"Όχι, μάλλον....μάλλον αισθηματικής" με πληροφόρησε απρόθυμα, όταν σταμάτησε να γελάει.

Είναι ερωτευμένος με κάποια, και δεν θέλει καμμιά άλλη, συμπέρανα εσωτερικώς, κι η καρδιά μου βούλιαξε στα γνωστά βάθη απόγνωσης. Είναι ερωτευμένος με κάποια, κι ελπίζει ότι σύντομα θα είναι μαζί.... Βίωσα για πολλοστή φορά το κρας τέστ που βλέπουμε στις εκπομπές αυτοκινήτων....αλλά τι τα θέλετε; Η σύγκρουση με τον τοίχο είναι η ίδια πάντοτε....δεν εννοώ να τη συνηθίσω....

"Αισθηματικής;" Η φωνή μου ακούστηκε μικρή, πνιγμένη, γελοία.

"Ναι" αναστέναξε εκείνος.

"Με μπέρδεψες" τον κατηγόρησα θυμωμένη.

"Αλήθεια;" ρώτησε όλο ενδιαφέρον. "Γιατί εμένα μου φάνηκε ότι..." με κοίταξε προβληματισμένος και δε συνέχισε την πρότασή του.

"Ότι....;" Τώρα που είχε βάλει φυτίλι στην περιέργειά μου και με είχε ταΐσει κιόλας, ήταν αδύνατο να συγκρατηθώ.Shut up, Σοφία, shut up!
Είχα την αμέριστη προσοχή του, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Αλλά δεν συνέχιζε την φράση του, απλά με κοιτούσε με ενδιαφέρον και έδειχνε να περιμένει κάτι από μένα.

"Και...τελοσπάντων, πώς θα δώσεις λύση στο όποιο θέμα, αν δεν εκμεταλλεύεσαι τις ευκαιρίες σου;" τον πίεσα, απολαμβάνοντας την μαζοχιστική ηδονή να βασανίζω τον εαυτό μου.

"Είναι όντως περίπλοκο" με διαβεβαίωσε "κι όμως, τώρα που το ξανασκέφτομαι, υπερβολικά απλό... "

"'Ο,τι πεις" προσπάθησα να κλείσω αυτήν την κουβέντα, που δεν είχα το κουράγιο να τη φέρω εις πέρας. Ξαφνικά δεν ήμουν και τόσο σίγουρη ότι ήθελα να μάθω όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, και μάλιστα από τον ίδιο. Ποιος ξέρει; Μετά μπορεί να μου ζητούσε ...ηθική υποστήριξη. Τη συμπόνια μου. Να μεσολαβήσω στην κοπέλα. Να τον παντρέψω. Βρε αει στο διάολο.

Σκάλισα το φαΐ μου για να δώσω λίγο χρόνο στην νέα ήττα να κατακαθίσει στο μυαλό μου. Όχι. Όχι, δεν ήταν ήττα. Ήταν η σκληρή πραγματικότητα, απλωμένη στον διπλανό καναπέ, να σφύζει από ζωή, να εκπέμπει τα ανηλεή κύματα γοητείας της προς το μέρος μου. Να με τραβάει όπως το φως την πεταλούδα. Τι τετριμμένη φράση. Κι όμως. Αυτό πρέπει να νιώθει κι η πεταλούδα, όταν μαγεμένη πλησιάζει το φως και ψήνεται. Ετσι ψηνομαι κι εγώ. Λογικά, τόσα χρόνια μετά, θα έπρεπε να εχω αποτεφρωθει. Αλλά τίποτα. Καίγομαι ακόμα.

"Τι θα κάνεις για σαββατοκύριακο;"

Σήκωσα τα μάτια μου και τον κοίταξα απορημένη.

"Εεε...δεν ξέρω." Τι ήθελε να πει ο ποιητής;

"Θα τρέχεις πάλι σε τίποτα ...σεμινάρια;" Ο τόνος της φωνής του μαρτυρούσε αποδοκιμασία και δυσπιστία. Ποιο ήταν το πρόβλημά του; Τι τον ένοιαζε τι έκανα; Και γιατί με ενοχλούσε η δική του ενόχληση;

"Δεν νομίζω" ξεφουρνισα ασυλλόγιστα, αλλά μόλις οι λέξεις βγήκαν από το στόμα μου, ήταν αδύνατον να τις πάρω πίσω.

"Τότε, θα ήθελα να σου ζητήσω να με βοηθήσεις σε κάτι" πρότεινε χαρούμενα.

Χίλιες ηλίθιες πιθανότητες πέρασαν από το μυαλό μου. Αλλά ήταν όλες άκυρες.

"Σ' ακούω."

"Θέλω να κάνουμε λίγο shopping therapy αύριο. Χρειάζομαι ρούχα, κούρεμα και μια γυναικεία γνώμη για όλα αυτα." Πριν προλάβει η έκπληξη να φανεί στο πρόσωπό μου, κι ακόμη περισσότερο, να γίνει λέξεις, συνέχισε: "Και ποιος είναι καλύτερος από σένα για να με συμβουλεύσει;"

"Εεεε....δεν ξέρω, ίσως...κάποιο άλλο πρόσωπο;"Όχι, όχι, δεν έχω δικαίωμα να ζηλεύω, δεν έχω δικαίωμα να διεκδικώ. Αυτός εδώ, είναι ο άντρας μου, ο δικός μου άντρας, αλλά μόνο στα χαρτιά. Όχι στ' αλήθεια.

"Εννοείται θα πάμε για φαγητό μετά, μου έχουν πει για μια καταπληκτική ταβέρνα με θαλασσινά. Δε θα είναι ωραία βόλτα;"

"Ναι....μα..."

"Δεν έχει μα...χρειαζόμαστε και οι δυο μια αλλαγή. Τόσο καιρό κλεισμένοι σε αυτό το μαυσωλείο, δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά...."

"Δεν είναι μαυσωλείο..." παραπονέθηκα εγώ.

"Είναι κλειστό, σκοτεινό και ήσυχο σαν τάφος. Σα να μη ζει κανείς εδώ μέσα"

"Τα σπίτια για να είναι ζωντανά, πρέπει να ....πρέπει αυτοί που μένουν μέσα να...." Να είναι οικογένεια, να αγαπιούνται, να θέλουν να μείνουν εκεί.

"Ναι, ξέρω" συμπλήρωσε την προσπάθειά μου. "Τι θα έλεγες να περνούσαμε λίγο ποιοτικό χρόνο μαζί; Ξεκινώντας από αύριο;"

"Παντρεμένοι είμαστε, όχι κατάδικοι σε γαλέρα! Αποφασίσαμε να βρεθούμε εδώ όπου είμαστε, αλλά δεν βλέπω γιατί πρέπει να περάσουμε αυτόν τον ένα χρόνο σαν τιμωρημένοι!!"

"Μα..."

"Από αύριο, θα αλλάξουν όλα!" μου ανακοίνωσε. "Θα το ρίξουμε στη ντόλτσε βίτα! Θα πάμε ταξίδια! Θα βγαίνουμε έξω! Θα το γλεντάμε, πώς το λένε;"

"Μα...Ξέρεις, δεν είναι ότι διαφωνώ...αλλά...εμείς...εμείς δεν είμαστε κανονικό ζευγάρι!!"

"Λοιπόν, αυτό δεν μπορεί να μας εμποδίσει να περάσουμε καλά, νομίζω!"

Είχα ζαλίστεί, δεν παρακολουθούσα τον ειρμό των σκεψεών του, αν υπήρχε.

"Να πω κάτι;" ρώτησα δειλά.

"Φυσικά" με ενθάρρυνε, παίρνοντας την άλλη μισή πίτσα στο πιάτο του, με έναν αέρα άκρατης ικανοποίησης.

"Νομίζω....ότι έχεις κουραστεί κάπως. Ίσως στενοχωρήθηκες που αποφασίσαμε να λύσουμε το θέμα της κληρονομιάς με αυτόν τον τρόπο. Ίσως δεν έπρεπε να το κάνουμε, αλλά να πάμε νομικα."

"Καμμία σχέση" με διαβεβαίωσε μπουκωμένος.

"Εγώ ήμουν πολύ απορροφημένη με τη δουλειά, και σου ζητώ συγνώμη που δεν κατάλαβα νωρίτερα ότι στενοχωριέσαι με την κατάσταση. Απλά, δε φαντάστηκα ότι δεν θα έκανες μόνος σου ό,τι χρειάζεται για να ξεσκάσεις. Ξέρεις, να βγεις εξω, με τους φίλους σου, με παρέες, ...ξέρεις..."

"Εγώ ήμουν το γαϊδούρι, που άφησα να περάσει τόσος καιρός, και δεν σε πρόσεξα καθόλου." συνέχισε σκεφτικός και μπουκωμένος πάντα, λες και δεν είχα μιλήσει καθόλου στο μεταξύ. "Τι γάιδαρος, Θεε μου!".

Μήπως έψαχνε παρηγοριά; Μήπως πίστευε ότι αν αφοσιωθεί στο να μασκαρέψει τη μεταξύ μας σύμβαση σε κάτι που εξωτερικά τουλάχιστον είχε τα προνόμια του γάμου-και δεν εννοώ τίποτα το πονηρό, εντάξει;-θα ξεχνούσε ό,τι τον βασάνιζε;Κι εγώ τι ρόλο είχα στην υπόθεση;Και το ποιο βασικό, θα μπορούσα να τον αναλάβω; Πήρα μια βαθιά ανάσα, για να σκεφτώ καθαρά και να παραμερίσω τις τρελές σκέψεις που έσκαζαν σαν ποπ κορν μεσα στο κεφάλι μου.

"Κι ύστερα, μην ξεχνάς και το άλλο." του επέστησα την προσοχή σοβαρά. "Ξέρεις πολύ καλά ότι όλοι οι γνωστοί μας μας κουτσομπολεύουν. Υπαινισσονται ότι....ότι ο γάμος μας είναι κανονικός. Καταλαβαίνεις ότι αν αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε πιο χαλάρα, θα το θεωρήσουν δεδομένο."

"Ε, και;" ήταν η αναίσθητη απάντησή του "Εγώ δε φοβάμαι μήπως χάσω τις υποψήφιες νύφες. Μήπως εσύ φοβάσαι μην απογοητευσεις κάποιον φέρελπι γαμπρό;"

"Γιατί δε σε νοιάζει καθόλου;" ρώτησα αγανακτισμένη.

"Γιατί να με νοιάξει; Γιατί να νοιάζει τον οποιοδήποτε;"

Δεν είχα τι να απαντήσω σε αυτο. "Υπάρχει φέρελπις γαμπρός;" θυμήθηκε να με ξαναρωτήσει καχύποπτα.Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά. Σηκώθηκε από τη θέση του και έκατσε στον δικό μου καναπέ, δίπλα μου.

"Τότε, δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο. Είμαστε ενήλικες, είμαστε ελεύθερο να κάνουμε ό,τι θέλουμε και δε δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν. Κι από σήμερα το βράδυ, θα κάνουμε μια νέα αρχή. Κόλλα το" είπε αποφασιστικά και μου έτεινε το χέρι.

Δεν το σκέφτηκα πολύ,δεν ήξερα με τι ακριβώς συμφωνούσα, αλλα, σχεδόν αντανακλαστικά, άφησα το χέρι μου μέσα στην ζεστή, δυνατή παλάμη του. Ήταν το τελευταίο πράγμα που κατέγραψε ο εγκέφαλος, καθώς την επόμενη στιγμή, έσκυψε και μου έδωσε ένα πολύ απαλο φιλί.

"Είμαστε σύμφωνοι" τον άκουσα να λέει, και καθώς τραβήχτηκε μακριά μου, ξαφνικά άρχισα πάλι να βλέπω, να σκέφτομαι και να αναπνέω. Αλλά όμως...τα είχα τελείως χαμένα. Τελείως. Έμεινα να τον κοιτάζω, χάσκοντας, και σχεδόν έβλεπα την απορία μου να καθρεφτίζεται στο πρόσωπό του.

Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από κείνη τη βραδιά, είναι λες και έπαθα ένα κενό. Τίποτα, τίποτα. Ίσως δε βοήθησε το γεγονός ότι μείναμε όλο το βράδυ και βλέπαμε χαζές ταινίες, οπότε δεν είχα την ευκαιρία να μείνω μόνη με τον εαυτό μου και να το σκεφτώ, όσο ήταν φρέσκο ακόμη. Υποχρεώθηκα να κάνω ότι δεν έγινε τίποτα, γιατί στην τελική, ίσως και να μην είχε γίνει τίποτα. Ίσως παρασύρθηκε, ίσως δεν είχε καμμιά παραπανίσια σημασία γι αυτόν, εξάλλου τι ήταν; Ενα υπερβολικά αθώο φιλί, μεταξύ δυο παλιών γνωστών.Που τύχαινε να είναι και παντρεμένοι. Στο τέλος της βραδιάς, είχα καταλήξει να το βλέπω από μια υστερική σκοπιά, σαν ένα σαχλό αστείο.

Μόνο την άλλη μέρα το πρωί, μόλις ξύπνησα στο κρεβάτι μου, είχε καθαρίσει αρκετά το μυαλό μου ώστε να διακρίνω κάποια πράγματα στα οποία δεν είχα δώσει και πολλή σημασία την προηγούμενη μέρα. Η όλη ιστορία ξεκίνησε γιατί επέμεινε να μάθει αν υπάρχει άλλος. Νόμιζε ότι τον χρόνο που έλειπα από το σπίτι, προσπαθώντας να τον αποφύγω, τον περνούσα με κάποιον άλλον.Ο ίδιος, χωρίς να δίνει και πολλές εξηγήσεις, δήλωσε ότι δεν τον ενδιέφερε, ότι δεν ήθελε, να βγαίνει με άλλες γυναίκες. Μετά, ζήτησε να περνάμε πιο πολύ χρόνο μαζί, να μην είμαστε σαν τιμωρημένοι, όπως το έθεσε, αλλά να βγαίνουμε και να κάνουμε πράγματα διασκεδαστικά. Και μετά, με φίλησε.

Λοιπόν, όλα μαζί ήταν τρομακτικά. Προφανώς, ήθελα σαν τρελή να κρύβεται πίσω από όλη αυτήν την κατάσταση το δικό μου happy end, από την άλλη έτρεμα μήπως υπήρχε κάτι άλλο, που θα μου το χάλαγε τελικά. Γιατί ξαφνικά αποφάσισε να "καλλιεργήσει" μια μεταξύ μας σχέση, έστω κι αν δεν ήταν εξαρχής διαπροσωπική; Μήπως είχε κάποια απογοήτευση από κάποια άλλη, και μες στη μαυρίλα του, βρήκε σαν εναλλακτική και παρηγοριά, το να κάνει παρέα με την κατ' επίφαση σύζυγό του;

Σκέφτηκα και το γελοίο ενδεχόμενο να μετατράπηκε σε ένα είδος..."προικοθήρα", μιας κι από το γάμο μας, θα αποκτούσα , όπως κι αυτός, μια σημαντική περιουσία. Ήταν άραγε τόσο ποταπός, ώστε να απέβλεπε στο χρήμα; Ξαφνικά, η προοπτική των χρημάτων που θα αποκτούσα, με έκανε θελκτική στα μάτια του;

Οχι. Όχι, δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος. Δεν ήθελα να είναι τέτοιος άνθρωπος. Εξάλλου, ήξερα καλά ότι αν ήθελε να βρει πλούσια νύφη, μπορούσε να το έχει κάνει χρόνια τώρα. Αρκετές ευκατάστατες κορασίδες ανέμιζαν μπρός του τα προσόντα τους, αλλά εκείνος δεν είχε πέσει ως τώρα στην παγίδα.

Στο θέμα κληρονομιάς-χρημάτων-περιουσίας δεν μπορούσα να βρω άλλο πιθανό σενάριο εκμετάλλευσης και ανειλικρινών αισθημάτων. Είχα εξαντλήσει κάθε ενδεχόμενη δυνατότητα περαιτέρω ταπείνωσής μου, όταν άκουσα ένα ήρεμο χτύπημα στην πόρτα του δωματίου μου, και πετάχτηκα πάνω ξαφνιασμένη. Δυο μήνες τώρα, κανείς δεν είχε χτυπήσει αυτήν την πόρτα.

"Ξύπνησες;" ακούστηκε η φωνή του απ' έξω. "Σοφία;"
" Ναι" απάντησα τρομαγμένη,σκεπτόμενη ότι ήμουν αχτένιστη, κάτω από ένα σωρό ανακατεμένα παπλώματα. Κι αν έμπαινε μέσα;

"Σε πόση ώρα θα είσαι έτοιμη να φύγουμε;"

Ο μάι Γκοντ, τα εννοούσε όσα έλεγε χθες;

"Εμ, σε κανένα....εικοσάλεπτο;"

"Οκ, σε περιμένω κάτω. Καφές μέτριος προς το γλυκό, σωστά;"

"Ναι, ναι...ευχαριστω!"

Πετάχτηκα σα ζεματισμένη από το κρεβάτι, και βάλθηκα να ετοιμαστώ, άθλος απείρως δυσκολότερος από ότι ήταν συνήθως. Τι να φορέσω; Πώς να χτενίσω αυτό το απέραντο σγουρό μαλλί που πέταγε προς καθε κατευθυνση; Να βαφτώ ή θα είμαι σαν κλόουν πρωινιάτικα; Αν δε βαφτώ, μήπως είμαι χλωμή σαν άρρωστη; Ίσια παπούτσια οπωςδήποτε, θα πάμε στα μαγαζιά. Στο σημείο αυτό, ήταν που μου ήρθε η πρώτη ανάρμοστη σκέψη...Λες να θέλει να δοκιμάσει παντελόνια; Ντράπηκα αλλά το καταραμένο μυαλό δε βοηθούσε....Δεν υπήρχε κανενός είδους ρούχο που θα δοκίμαζε χωρις να μπω κι εγώ σε ...δοκιμασία. Εκτός από τα μπουφαν.

Εφτασα στην κουζίνα, εντός προθεσμίας, και τον βρήκα φρεσκοξυρισμένο και φρεσκοπλυμμένο να πίνει τον καφέ του στο τραπέζι. Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά, έμπαινε φως, και σε όλο το δωμάτιο ήταν έντονη η μυρωδιά από τον καφέ και το αφτερ σέιβ του....και δε σας το κρύβω, σχεδόν ένιωθα μαζί με το άρωμα και τη μυρωδιά από το δέρμα του...ανίατος η περίπτωσή μου , νομίζω......... Ωστόσο, για πρώτη φορά, ο χώρος έδειχνε να κατοικείται, και σ΄αυτό συντελούσε αυτό το ασύλληπτο δείγμα του αντρικού φύλου που έβλεπα μπρος μου...για μένα ήταν αξεπέραστο, δεν είχε σημασία αν είχε ή δεν είχε κοιλιακούς φέτες (για φέτες δεν ξέρω, αλλά καλά κρατιόταν), ήταν υπέροχος γενικά και ειδικά και ό,τι άλλο θέλετε....

"Καλημέρα" κατάφερα να πω, χωρίς να πάθω κανένα εξευτελιστικό σαρδάμ.

"Καλημέρα" μου αντευχήθηκε, κι έσπρωξε προς το μέρος μου ένα φλιτζάνι καφέ. "Έτοιμη για την εξόρμηση στα μαγαζια;"

"Πάντα" ισχυρίστηκα με ψεύτικη αυτοπεποίθηση. "Τι έχει το πρόγραμμα σήμερα;"

Με κοίταξε διαπεραστικά και τα μάτια του σπίθιζαν.

"Πάμε και θα δούμε"

"Κάτι είπες για κομμωτήριο, χθες;" τον ρώτησα.

"Ναι, κάτι είπα....πώς σου φαίνονται; Θέλουν κόψιμο;" μου έδειξε τα μαυρα του μαλλιά, που μόλις είχαν αρχίσει να αγγίζουν το σβέρκο του.

"Εεεε, δεν ξέρω, δε φαίνονται και πολύ μακριά...σε ενοχλούν;"

"Μμμμμ, μπα, όχι και τόσο" παρατήρησε αδιάφορα.

Ήπια μια γουλιά καφέ και προσπάθησα, χωρίς επιτυχία, να συγκεντρωθώ σε αυτά που έλεγε.

"Οπότε;" ρώτησα, πιάνοντας ένα πακέτο μπισκότα και ρίχνοντας μερικά σε ένα μπολ. "Κουρεύεσαι ή όχι;"
Του έδωσα τα μπισκότα, κι αυτός πήρε και μασούλησε ένα, κοιτάζοντάς με παιχνιδιάρικα.

"Ψιλοβαριέμαι, να σου πω την αλήθεια" ομολόγησε, απλώνοντας για το δεύτερο μπισκότο. "Λοιπόν, ξερεις τι θα κάνουμε; Θα πάμε μια βόλτα στο κέντρο, θα ψωνίσω κάτι αθλητικά παπούτσια που θέλω για το μπάσκετ, και θα κάνουμε ό,τι άλλο μας έρθει η όρεξη"

"Οκ, εσύ κανονίζεις" συμφώνησα, γιατί εδώ που τα λέμε, δεν είχα και πολύ μυαλό να σκεφτώ λεπτομέρειες, ή να κάνω προτάσεις. Εξαντλούσα όλο το δυναμικό μου στο να προσπαθώ να το παίξω άνετη.

Όταν μπήκαμε μαζί στο αυτοκίνητο, ήταν μια ολότελα ασυνήθιστη εμπειρία. Άλλη μια φορά είχαμε συνυπάρξει στο στενό χώρο του αυτοκινήτου, όταν πήγαμε να παντρευτούμε και να φύγουμε μετά από το δημαρχείο, και ήμουν τόσο σαστισμένη, που δεν πρόσεξα τίποτα. Τώρα όμως μπόρεσα να περιεργαστώ τις μικρές λεπτομέρειες: σιγουρα δεν ήταν από τους τύπους που ήταν ερωτευμένοι με το αυτοκίνητό τους, και δεν επέτρεπαν στη σκόνη να διανοηθεί καν να κάτσει στην πολύτιμη επιφάνειά του: στο πισω κάθισμα υπήρχαν εφημερίδες (διπλωμένες) και κανα δυο Αστερίξ, ένα μπουφάν και ένα καπέλο. Παραδόξως (παραδόξως; ) ένιωθα σα στον σπίτι μου εκεί μέσα. Και η μυρωδιά του αφτερ σέιβ του ήταν απλώς πιο έντονη. Εισέπνευσα τον αρωματισμένο αέρα, χωρίς να νιώθω καμμιά ενοχή και καμμιά τύψη.

Τον παρακολουθούσα να οδηγεί, ελπίζω διακριτικά, και λάτρευα την κάθε κίνηση, και για πρώτη φορά θέλησα να μπορούσα να τον αγγίξω. Ως αυτό το πρωί, δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να σκέπτεται οτιδήποτε σωματικό, γιατί το θεωρούσα ανέφικτο. Όχι, αυτό δεν ήταν καλό σημάδι, σήμαινε ότι οι αντιστάσεις μου είχαν αρχίσει να κάμπτονται, κι εύκολα θα μπορούσα να πω ή να κάνω κάτι λάθος. Η ανάμνηση του φιλιού του με τιμώρησε, θυμίζοντάς μου ότι δεν είχε νόημα να απαρνιέμαι πράγματα κι ανάγκες που υπήρχαν, ζωντανές κάτω από την επιφάνεια. Ήταν εκεί, και χθες το βράδυ, είχε ανοίξει η κερκόπορτα, με κείνο το απρόσμενο φιλί.

"Τι σκέφτεσαι;" μου πέταξε ξαφνικά "Είσαι πολύ σοβαρή."

"Ωχ!' αναπήδησα τρομαγμένη, βγαίνοντας από τις σκέψεις που με ζάλιζαν.

"Σε τρόμαξα;" γέλασε έκπληκτος. "Ήσουν πολύ απορροφημένη σε αυτό που σκεπτόσουν, αλλά δε φανταζόμουν ότι θα σε ξάφνιαζα"

"Συγνώμη" τραύλισα ανόητα "θυμήθηκα κάτι για τη δουλειά"

"Ασε τη δουλειά για σήμερα".
Και πράγματι για εκείνο το Σάββατο, δεν ξανασκέφτηκα τη δουλειά. Γυρίζαμε όλη μέρα, ανεβοκατεβήκαμε την Ερμού, πήγαμε στο Μοναστηράκι και παζαρέψαμε παλιά βιβλία, φάγαμε σουβλάκια, παγωτό και ήπιαμε καφέ στα Starbucks, πήγαμε στο Μουσείο της Ακρόπολης, που ήθελα μήνες να το επισκεφτώ, κάναμε βόλτα σε δρομάκια που δεν είχα ξαναπάει, μου αγόρασε ένα κασκόλ και γάντια γιατί κρύωνα, και το αγαπημένο μου άρωμα.

"Λένε ότι όταν χαρίζεις άρωμα, σημαίνει χωρισμός" μου είπε προσεκτικά.

"Αλήθεια;" Προλαβαίνω να το πετάξω σε κανένα κάδο;

"Έτσι λένε οι προληπτικοί" μου εξήγησε " αλλά εγώ δεν το πιστεύω"

Κάτι στο ύφος του έκανε την καρδιά μου να αναπηδήσει και να πονέσει ταυτόχρονα, και δεν μπορούσα να τραβήξω τα μάτια μου από τα δικά του. Και το ήξερα, το ήξερα ότι όλα όσα ειχα νιώσει ποτέ μου γι αυτόν, τα πρόδιδε όλα το ύφος μου. Πολύ θα το ήθελα να μπορούσα να πω μια λέξη, αλλά όλες είχαν εξανεμιστεί μεσ' απ' το κεφάλι μου.

"Και, φυσικά, δεν σου πήρα αυτό το άρωμα, γι' αυτό το λόγο" συνέχισε .

"Αλλά γιατί;"

"Ο ένας λόγος είναι ότι είναι πολύ ωραίο." με διαβεβαίωσε, χωρίς να με αφήσει να κοιτάξω αλλού.

"Και...ο άλλος;"

Με τράβηξε απαλά κοντά του, και με φίλησε πολύ τρυφερά στο μάγουλο. "Ο άλλος είναι ότι προσπαθώ να σε καλοπιάσω, γιατί θέλω να σου ζητήσω κάτι".

"Δηλαδή;" ψιθύρισα.

"Θα ήθελα να γίνεις το κορίτσι μου"

"Μην με κοιτάς έτσι!!!' γέλασε και με έσφιξε λιγάκι πιο δυνατά, όταν τίποτα δεν έδειχνε ότι επρόκειτο να αντιδράσω από το στουπορ όπου με έριξε. " Λες και σου ζήτησα να σκοτώσεις άνθρωπο!!"

"Μα...γιατί;"

"Τι εννοείς γιατί;"

"Εεε, θέλω να πω....δεν καταλαβαίνω...δεν...."

"Α, είναι απλό:μετά από δυο μήνες γάμου, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη γυναίκα μου. Σου φαίνεται παράλογο;"

Θα μπορούσε να είναι κι ανέκδοτο, αλλά...

"Μα...για στάσου, Γιώργο, στάσου" πάσχισα να βρω μια άκρη για να αρχίσω, αλλά είτε γιατί το θέμα ξέφευγε από όσα είχα εγώ υπόψη μου, είτε γιατί ο Γιώργος ήταν τόσο κοντά μου και έκανε παρεμβολές στο σύστημα, δεν τα κατάφερα. "Πρέπει να μου εξηγήσεις....Μήπως μου κάνεις πλάκα;; Αυτό είναι;"

Αυτό είναι;

"Όχι βέβαια!"μου απάντησε θιγμένος."Μιλάω σοβαρότατα!"

"Κάνεις πλάκα." επέμεινα πεισματάρικα."Αλλά δε βλέπω το αστείο."συμπλήρωσα ξερά.

"Το αστείο είναι ότι μετά από τριάντα χρόνια, έπρεπε να γίνει όλο αυτό το μασκαραλίκι για να καταλάβω ότι αυτό το μασκαραλίκι, ο γάμος μας, ήταν όλα όσα ήθελα ποτέ μου. Και , το βλέπω ότι δυσκολεύεσαι να με πιστέψεις, και σε καταλαβαίνω, γιατί ούτε κι εγώ το πίστευα, όταν μου πρωτοπέρασε από το μυαλο."

"Πότε έγινε αυτό; Πότε...σου πέρασε από το μυαλό;"ρώτησα δειλα.

"Δε θα το πιστέψεις ούτε κι αυτό: την ώρα που βγήκαμε από το δημαρχείο, μόλις είχαμε παντρευτεί. Ξέρεις μέχρι τότε, έβλεπα την υπόθεση αυτή εκ του μακρόθεν:έτσι όπως ακριβώς την είχε παρουσιάσει ο δικηγόρος. Σαν μια ρύθμιση, σαν μια κατάσταση αναγκαστική για να επωφεληθούμε. Σαν μια έντιμη εξήγηση μεταξύ φίλων, που δεν υπήρχε περίπτωση να παρεξηγηθεί ή να σημάνει ο,τιδήποτε άλλο. Εξαλλου και η δική σου στάση, ήταν ακριβώς η ίδια κι εσύ μου φερόσουν όπως πάντα. Δε με είχε καν απασχολήσει μια άλλη εκδοχή της πραγματικότητας.
Όταν όμως βγήκαμε από το δημαρχείο, αν και ήταν φανερό ότι υπήρχε αμηχανία μεταξύ μας, περιέργως μέσα μου ήμουν χαρούμενος. Αν αισθανόμουν άβολα, ήταν γιατί δεν ήξερα πώς να διαχειστώ την χαρά που ένιωθα. Δεν ήξερα καν γιατί ήμουν χαρούμενος. Ο γάμος μας, ήταν σαν να άνοιξε ένα παράθυρο σε μια άλλη ζωή για μένα, και κάποιος να με πέταξε μέσα χωρίς να με προειδοποιήσει."

"Η κυρία Μαριάνθη το έκανε αυτό" σχολίασα.

"Ναι, ακριβώς. Οταν ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε την κατασταση που προέκυψε, αν και ήταν ασυνήθιστη και περάξενη, μου άρεσε."

"Μα...ζούσαμε σαν ξένοι αυτό το διάστημα"

'Μόνο που δεν είμαστε ξένοι, Σοφία. Και πρέπει να ομολογήσω ότι έκανες πολύ καλή δουλειά για να φερόμαστε έτσι. Το ξέρω, το καταλαβαίνω ότι προσπαθούσες να στηρίξεις το αρχικό σενάριο,αλλά δεν ξέρεις πόσο πολύ με στενοχωρούσε το ότι έπρεπε να κάνω κι εγώ το ίδιο. Δεν μου άρεσε που έλειπες όλη μέρα, δεν μου άρεσε που υπήρχε αυτή η απόσταση και η ψύχρα, δεν μου άρεσε τίποτα από όλα αυτά. Παλιότερα συνυπήρχαμε ως φίλοι, τουλάχιστον."

"Ήσουν φιλος του Αντρέα"μουρμούρισα "όχι δικός μου."

"Ήμουν -και είμαι-κολλητός του Αντρέα, αλλά ανέκαθεν ήσουν κι εσύ μέρος της ζωής μου. Νόμιζα ότι ήμασταν φίλοι, γείτονες, αλλά δεν ήξερα ότι τελικά θα σήμαινες τα πάντα για μένα."

"Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή που λες " του επεσήμανα σοβαρά "Ελπίζω να το καταλαβαίνεις"

"Αν δεν το εννοούσα, δεν θα ρίσκαρα ποτέ την όποια σχέση μας, για να σου τα πω όλα αυτά" με αντέκρουσε ήρεμα. "Από τη στιγμή που κατάλαβα ότι ήθελα ο γάμος μας να είναι κανονικός, με βάσανιζε αυτό το δίλημμα:θα έπρεπε να διακινδυνεύσω ή όχι;Θα γινόμουν γελοίος;Θα με έπαιρνες στα σοβαρά;ή θα κατέστρεφα για πάντα κάθε πιθανότητα;Έπρεπε να περιμένω την κατάλληλη στιγμή να φανεί μόνη της, ή έπρεπε να την φτιάξω εγώ την κατάλληλη στιγμή;"

"Όταν πριν λίγες εβδομάδες άρχισες να αργείς στη δουλειά όλο και περισσότερο, δεν ήξερα τι να υποθέσω. Φυσικό ήταν να σκεφτώ ότι υπάρχει κάποιος άλλος, και η κατάσταση αυτή μου ήταν απαράδεκτη. Αποφάσισα να κάνω κάτι, να καταστρώσω ένα σχέδιο αποπλάνησης, αλλά όπως βλέπεις, δεν άντεξα ούτε μια μέρα να το εφαρμόσω" είπε γελώντας με τον εαυτό του. "Μου φαίνεται ανόητο να χάνω άλλο χρόνο, όταν δεν είμαστε δυο άγνωστοι, που δεν ξέρουν τίποτα ο ένας για τον άλλον. Δεν θέλω να σπαταλήσω ούτε μια ώρα, πια. Γι 'αυτό και χρειάζομαι απαντήσεις"

Θέλησα να κάνω ένα βήμα μακριά του, αλλά μου κράτησε τα χέρια.

"Είναι πολύ δύσκολο να με πιστέψεις;"με ρώτησε με φωνή γεμάτη ειλικρίνεια.

"Ναι...ναι είναι δύσκολο."παραδέχτηκα. "Κι όχι γιατί έχω λόγους να σε θεωρώ ψεύτη. Αλλά είναι τόσο...ξαφνικό. Δεν το καταλαβαίνω. Δεν είχες ποτέ δείξει....ξέρεις, δεν είχες ποτέ αφήσει να εννοηθεί κάτι... Και, δεν είναι ότι..." σταμάτησα πριν ξεφουρνίσω αυτό που ερχόταν με φόρα να βγει από το στόμα μου.

"Τι;" επέμεινε, όταν με είδε να σταματάω.

"Πες μου, γιατί;Γιατί; Δεν το καταλαβαίνω, πώς στα καλά καθούμενα, -αν φυσικά το εννοείς αυτό που μου είπες, κι αν εξακολουθεί να ισχύει-"

'Και φυσικά ισχύει" με διέκοψε, αποφασισμένος να μην αφήσει καμιά αμφιβολία μου να αιωρείται στη συζήτηση.

"Ωραία-πώς λοιπόν έτσι απότομα, συνειδητοποίησες ότι....;"δεν είχα κουράγιο να ολοκληρώσω την πρόταση, γιατί θα ήταν σαν να την αποδεχόμουν μέσα μου, την ίδια ώρα που πάλευα με την αρνησή της.

"Δεν ξέρω, ίσως ήταν κάτι που υπήρχε πάντα, αλλά δεν το είχα καταλάβει."

Θυμήθηκα τις κοπέλες που είχαν περάσει από τη ζωή του, για τις οποίες ήξερα και θυμόμουν σίγουρα περισσότερα απ'ο,τι αυτός. Πώς στο καλό, διαλύθηκε αυτό το πλήθος που με έκρυβε και ξαφνικά με είδε;Μήπως...;

"Να σε ρωτήσω κάτι;" είπα ασθμαίνοντας ελαφρά, γιατί το να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου και να τις διατυπώνω χωρίς να εκτίθεμαι ήταν πολύ αγχωτικό. "Μήπως, τώρα που βρεθήκαμε στην κατάσταση που βρεθήκαμε, λέω, μήπως, υπήρξαν κάποιοι που σου έβαλαν την ιδέα ότι θα μπορούσαμε να είμαστε καλά μαζί; Ξέρεις, μήπως, κάποια κουβέντα σε έσπρωξε...;"
Ο αδελφός μου ήταν ο πρώτος υποπτος, χωρις αυτό να αποκλείει τους υπόλοιπους συγγενείς. Νομίζω ότι πάντα με υποψιαζόταν, αλλά ποτέ δεν μου είχε πει ανοιχτά κάτι. Και μετά την υπόθεση της διαθήκης, έμοιαζε παράλογα ευχαριστημένος να φωνάζει τον Γιώργο "γαμπρούλη μου".

"Εννοείς ότι υπέκυψα στα υπονοούμενα γνωστών και φίλων;"

"Ίσως να επηρεάστηκες...."

" Είμαι κάπως μεγάλος για να παρασύρομαι από το χαβαλέ των φίλων και τους ευσεβείς πόθους της μάνας μου." Μου χαμογέλασε, και είδα στο βλέμμα του πολλά που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι υπήρχαν και θα με αφορούσαν. "Λοιπόν; Εσύ τι λες για όλα αυτά;"

Αντιμετώπιζα μια αλλόκοτη κατάσταση που συνδύαζε μια έντονη επιθυμία να λιποθυμήσω, να ξεράσω και να πάθω ανακοπή. Αντί όμως για οποιαδήποτε από αυτές τις λύσεις, επέλεξα κάτι άλλο.

"Είναι κάπως πιο περίπλοκα τα πράγματα για μένα." ξεκίνησα δειλά.

"Υπάρχει άλλος;"

" Σου το είπα ότι δεν υπάρχει άλλος. Θεέ μου, δεν μπορείς να πιστέψεις ένα τόσο απλό πράγμα, και περιμένεις από μένα να δεχτώ όσα μου λες;"

"Έχεις δίκιο, αλλά....συγνώμη, δε θα σε ξαναδιακόψω"

"Το πρόβλημά μου ξεπερνά λίγο τα όρια της έκπληξης και της δυσπιστίας." συνέχισα. " Και, πρέπει να σε προειδοποιήσω για κάτι: μπορείς μόνος σου να διαλέξεις αν θέλεις να σου πω, όσα σκέφτομαι. Ισως να υπάρχει περίπτωση, να γίνουν τα πράγματα ακόμη πιο άβολα, ή ασυνήθιστα. Εσύ αποφασίζεις"

Έδειξε να προβληματίζεται, και μετά μου ξεφούρνισε την εξυπνάδα:
"Σου αρέσουν οι γυναίκες;"

"Για όνομα του Θεού, τι άλλο θ' ακούσω σήμερα;" εξερράγην εγώ και επιτέλους απομακρύνθηκα κι από αυτόν, και το άγγιγμά του που με μάγευε. " Δε με λυπάσαι; Τι άλλο θα σκεφτείς;"

'Από την αντίδρασή σου, να συμπεράνω πώς όχι;"

"Αρχίζω να ανησυχώ για την αντίληψή σου. Αλλά θα σου απαντήσω: όχι, δεν μου αρέσουν οι γυναίκες. Το εντελώς αντίθετο."

"Τότε;" Έμοιαζε να αγωνιά στ' αλήθεια. Τόσο πολύ τον είχα μπερδέψει; Ή όλα φάνταζαν στα μάτια του τόσο απλά; Ή μήπως όντως, ήταν τόσο απλά;