Παιδικός έρωτας

" Είμαι ερωτευμένη μαζί σου από...ούτε κι εγώ δεν ξέρω από πότε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Αν εσύ ξέρεις δέκα πράγματα για μένα, εγώ ξέρω τα πάντα για σένα, ή έστω όλα όσα στάθηκε δυνατόν να μάθω. Αλλά είχα ως σήμερα αποδεχτεί ότι δεν είχε καμμία σημασία, το τι νιώθω εγώ, αφού για σένα ήμουν πάντα πρακτικά αόρατη."

Ορίστε, το είπα. Το είπα;;;;;
"Τι είπες;" με ρώτησε μετά από αρκετές στιγμές αμηχανίας και βουβαμάρας.

"Άκουσες τι σου είπα. Δεν έχεις ιδέα, τι σημαίνει να ειμαι ερωτευμένη μαζί σου σε όλη μου τη ζωή. Και, για όλη μου τη ζωή." ψιθύρισα πικρά στο τέλος. "Πώς λοιπόν λες να μου φαίνεται, όταν μετά από δεκαετίες φτυσίματος, έρχεσαι και μου ζητάς ό,τι μου ζητάς; Όσο κι αν θέλω- και δεν ξέρεις, δεν μπορείς να διανοηθείς πόσο θέλω - να σε πιστέψω, ίσως ο εγωισμός μου - αν ποτέ μου είχα -να μη με αφήνει."

Έχετε δει ποτέ αυτό το όνειρο, που ξαφνικά βρίσκεται κάποιος γυμνός μπροστά σε ένα τεράστιο ακροατήριο; Ή που τρέχει γυμνός στον δρόμο, κι όλοι τον κοιτούν και γελούν; Κάπως έτσι αισθανόμουν. Λες κι ό,τι με προστάτευε, ότι είχα και δεν είχα, ότι με κρατούσε ζωντανή, το πέταξα στα πόδια του, κι εκείνος ήταν ελεύθερος να το τσαλαπατήσει και να το πετάξει,, αν το ήθελε. Αλλά καλύτερα να με πλήγωνε αυτός, παρά να πληγώνω εγώ κάθε στιγμή και κάθε λεπτό τον εαυτό μου. Έπρεπε να δοθεί μια λύση, ένα τέλος.
Σχεδόν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, με είχε αγκαλιάσει και με έσφιγγε πάνω του. Ένιωσα τα χείλη του να ακουμπούν το μέτωπό μου,και τα χέρια του να με κρατάνε και να μου παίρνουν την ταραχή μακριά.

" Λες αλήθεια;" μουρμούρισε μες στα μαλλιά μου.

" Δυστυχώς για μένα, ναι" παραδέχτηκα με το πρόσωπό μου χωμένο μέσα στο άνοιγμα του παλτού του.

"Κοίταξε με, Σοφία" με παρακάλεσε. "Κοίταξέ με"

Ξαφνικά η προοπτική να τον κοιτάξω έγινε αφόρητη και χώθηκα πιο βαθιά στην αγκαλιά του.
" Νιώθω τόσο χαζή. Τόσο χαζή."

"Δε βλέπω για ποιο λόγο. Ξέρεις, το πιστεύω αυτό που σου είπα και χθες, και πριν λίγο. Μπορούμε να ξοδεύουμε τη ζωή μας με το να μην κάνουμε τίποτα αξιόλογο, ν'αφήνουμε το χρόνο να περνάει και το χειρότερο, να μας προσπερνάει. Εγώ δεν θέλω πια να χάσω ούτε δευτερόλεπτο. Σου υπόσχομαι, σου ορκίζομαι, ότι όλα θα λυθούν. Όλα. Θα συζητάμε ώρες, μέρες ολόκληρες, θα μπορείς να με ρωτήσεις τα πάντα, ό,τι θέλεις, θα είμαι δικός σου να με βασανίζεις, να κάνεις ό,τι σου αρέσει, με την προϋπόθεση να μ' αγαπάς."

"Γιώργο;"

"Ναι;"

"Μήπως έχει καταλάβει το σώμα σου εξωγήινος;"

"Όχι"

"Ακούς αυτά που λές;"

"Εσύ ακούς αυτά που λέω;"

"Τ'ακούω. Να τα πιστέψω δυσκολεύομαι"

"Να κάνω μια πρόταση;Δεν πάμε σπιτάκι μας, να συνεχίσουμε εκεί;Μου φαίνεται ότι εδώ κινδυνεύουμε να γίνουμε παγοκολώνες"

"Εξαιρετική ιδέα"συμφώνησα και επιτέλους ξεκόλλησα από πάνω του. Εκείνος περιεργάστηκε τα κατακόκκινα (σίγουρα πράγματα! ) μάγουλά μου με ενδιαφέρον αλλά πριν προλάβω να καταλάβω αν διασκέδαζε που ντρεπόμουν τόσο πολύ, μου έδωσε ένα απρόσμενο και πολύ γλυκό φιλί. Γλυκό φιλί. Δεν φανταζόμουν ότι στ'αλήθεια υπήρχε τέτοιο πράγμα! Ἠ, μάλλον, ήμουν σίγουρη, ότι αν υπήρχε, μόνο αυτός θα μπορούσε να μου το δώσει.

"Όχι"με διόρθωσε αυτό ήταν εξαιρετική ιδέα"

"Έχεις δει ποτέ αυτό το όνειρο, που βρίσκεσαι μπροστά σε πολλούς ανθρώπους και μιλάς, και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι δε φοράς ρούχα;"

"Δεν το έχω δει, αλλά νομίζω ότι το ζω τα τελευταία δέκα λεπτά" παραδέχτηκε γελώντας.

"Παρομοίως"

"Γι'αυτό σου λέω:πάμε σπίτι μας. Είναι το πιο κατάλληλο μέρος για τέτοιες ιστορίες"