New moon Voltera (απο την μερια του Εντουαρντ Καλλεν)

1 ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ
Εντουαρντ καλλεν....βολτερα!

Η ωρα πλησιαζε!Σε λιγα λεπτα δε θα υπηρχα πια.Οπως και ο λογος της καταρραμενης μου υπαρξης.Τοσους μηνες μακρια της ημουν νεκρος.Ανικανος να κανω το οτιδηποτε.Μονος,
μακρια απο την οικογενεια μου.
Μετανιωνα την ωρα και τη στιγμη που την αφησα μεσα στο πυκνο σκοτεινο δασος του Φορκς.
Εξαιτιας μου ηταν νεκρη!Εξαιτιας μου επεσε απο εκεινον το βραχο!Σκεφτομουνα τα φιλια που της εδινα στα βελουδινα χειλη της και το πως φτερουγηζε η καρδια της εκεινες τις υπεροχες στιγμες!
καθομουνα στη σκια του γραφικου στενου νιωθωντας αδυναμος.Η καρδια μου που δεν ειχε χτυπησει εδω και 90 χρονια ειχε σπασει σε μικρα κομματια οπως ενα γυαλι.Σε λιγα λεπτα θα τελειωνε το μαρτυριο μου!Ο πονος θα χανοταν μαζι μ'εμενα.
Τωρα καταλαβα το δικιο της Αλις.ΜΟΥ το ειχε πει."Η Μπελλα δε θα αντεξει μακρια σου!Δε θα μπορεσει να ζησει!"Εγω δεν την ειχα πιστεψει!Νομιζα πως επειδη ηταν ανθρωπος η μνημη της θα τα διεγραφε ολα.Ευκολα.Οπως το κυμα το χαραγμενο ονομα στη χρυσαφενια αμμο!Εκανα λαθος.Το ενα λαθος πισω απο το αλλο!
Τα λεπτα κυλουσαν αργα,βασανιστικα.Αρχισα να ξεκουμπονο αργα τα κουμπια του λευκου πουκαμισου μου.το αφησα κατω στα ποδια μου.Σε λιγα λεπτα θα εμπαινα στο λαμπερο φως του ηλιου με το χλωμο ασπρο δερμα μου εκταθημενο.Ο αερας φυσουσε δυνατα.Εβλεπα τα κοκκινα καπελα και μαντυλια να τα κρατανε οι ανθρωποι,που ητανε χιλιαδες για να μην παρασυρθουν απο τον ανεμο.Δε διαλεξα τυχαια αυτη τη μερα.Ηταν η γιορτη του Αγιου Μαρκου που συμφωνα με το μυθο ειχε διωξει ολους τους βρικολακες απο την πολη.Αηδιες!
Τα μαυρα σαν εβενος ματια μου κοιτουσαν στο απειρο.Ενας κοκκινος φοντος.Πουθενα συγκεκριμενα.Ακομα και τωρα,τις τελευταιες στιγμες της ζωης μου η αναμνηση της στοιχιωνε το μυαλο μου!Ηθελα να κλαψω με ληγμους αλλα δεν μπορουσα.Δε θα την ξαναεβλεπα.Αλλη μια συνειδητοποιηση της αληθειας μουδιασε το κορμι μου!.Εγω στην κολαση κι αυτη στον παραδεισο με τους αγγελους!
Επειτελους!Το ρολοι αρχισε να χτυπαει δυνατα!Εκλεισα τα ματια μου και εστρεψα τις παλαμες μου προς τα μπροστα.Ενιωθα γαληνιος.Ηρεμος.Σκεφτομουν το προσωπο της να μου γελα!
Ειχα μια τυφλη ελπιδα οτι θα την θα την ξαναεβλεπα!Θα τη συναντουσα!
Το ρολοι ξαναχτυπησε κι εκανα μια μεγαλη δρασκελια προς το λαμπερο φως του ηλιου!Ξαναχτηπησε...Ση κωσα το πελμα μου για να κανω αλλο ενα βημα που μ'εβγαζε κατευθειαν στο φωτεινο μονοπατι.Τοτε ενιωσα κατι να με αγγιζει.Να εχει παρει τη μορφη του σωματος μου!Ανοιξα αργα τα ματια μου.Χαμηλωσα το βλεμμα μου για να την κοιταξω με μεγαλη εκπληξη...!