A Different Story

Είμαι η Ιζαμπέλλα Μαρί Σουάν και αυτή είναι η ιστορία μου…

KΕΦΑΛΑΙΟ 1ο

Τριάντα χρόνια σε αυτήν την απολιθωμένη ύπαρξη και δεν υπάρχει κανένας λόγος. Τριάντα χρόνια πέρασαν από τότε που τον άγγιξα για τελευταία φορά. Τριάντα χρόνια που αυτό το κενό στην καρδιά μου με κατασπαράζει και μου διαλύει τα σωθικά. Νόμιζα ότι το να με μεταμορφώσουν σε αυτό το πλάσμα θα μπορούσα να τον βρω, να του δείξω ότι πια είμαι σαν και εκείνον και ότι ο λόγος που έφυγε δεν ίσχυε πια. Σαν άνθρωπος δεν ήμουν ποτέ καλή σε τίποτα. Ήμουν ένα αδέξιο πλάσμα, ένας Μαγνήτης Κινδύνου. Με την σκέψη χαμογέλασα.

Κοίταξα το ρολόι του χεριού μου. Δεν κατάλαβα αυτή την κίνηση. Τι χρειαζόμουν εγώ μία αθάνατη τον χρόνο; Κατέβηκα από το δέντρο όπου καθόμουν. Ο Άρο μου είπε ότι θέλει να είμαι εκεί σήμερα. Καθώς προχωρούσα προς την αρχαία πόλη, στην μνήμη μου έφερα την ημέρα που ήρθα για πρώτη φορά σε αυτό το μέρος.

Flashback
To αυτοκίνητο που νοίκιασα μούγκριζε αδιάκοπα. Έπρεπε να τους μιλήσω το ξέρω ότι θα ήταν πιο εύκολο να πεθάνω, αλλά ήθελα να γίνω σαν και εκείνον. Ήθελα να τον βρω και να με δει, να δει ότι δεν είμαι πια μία βαρετή θνητή. Να δει ότι μπορώ να ζήσω στον δικό του κόσμο.

Ήμουν έξω από τα τείχη της πόλης. Πάτησα το φρένο και κατευθύνθηκα προς την πύλη. Ήξερα ότι η Άλις μπορούσε να με δει αλλά αυτό δεν με εμπόδισε. Προχώρησα γρήγορα προς τον μεγάλο πύργο με το ρολόι. Εκείνος μου είχε πει κάποτε ότι οι Βολτούρι είναι σαν βασιλική οικογένεια του είδους του.

Σταμάτησα απότομα στην θέα δύο βρικολάκων. Προχώρησα αργά προς το μέρος του πιο κοντού και τον άγγιξα εκείνος γύρισε και με κοίταξε. «Ξέρω τι είσαι.» είπα με αδύναμη φωνή. Με κοίταξε σοκαρισμένος. «Ονομάζομαι Μπέλλα Σουάν και θα ήθελα να γίνω μία από εσάς» συνέχισα αν και η φωνή μου έτρεμε. Εκείνος με κοίταξε καλά - καλά. «Ντιμίτρι πρέπει να την δει ο Άρο.» είπε ο μεγαλόσωμος βρικόλακας. Ο Ντιμίτρι έγνεψε μία φορά και είπε. «Μπέλλα, θα σε παρακαλέσω να έρθεις μαζί μας» έγνεψα καταφατικά και προχώρησα μπροστά. Δεν μου ήταν δυνατό να συμβαδίσω μαζί τους και όταν ο Ντιμίτρι προσφέρθηκε να με κουβαλήσει δέχτηκα χωρίς να το σκεφτώ. Χωρίς να προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, ήμασταν μπροστά από μία ξύλινη πόρτα. Ο Ντιμίτρι με άφησε να πατήσω στα πόδια μου και κατευθύνθηκε προς έναν βρικόλακα που στεκόταν μπροστά από έναν θρόνο –θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Παρατήρησα το πρόσωπο του. Τα χαρακτηριστικά του δεν θα μπορούσα να τα θεωρήσω όμορφα, τέλεια αλλά όχι με την σημασία του όμορφου. Η επιδερμίδα του ήταν ένα περίεργο χρώμα του ημιδιαφανές λευκού και έκανε αντίθεση με τα σκούρα μακριά μαλλιά του. Παρά το γεγονός του είδος του, φαινόταν πολύ εύθραυστος. Του μίλησε ψιθυριστά και γρήγορα.
Κοίταξα το δωμάτιο έκπληκτη που δεν ήμασταν μόνοι. «Μπέλλα;» με κάλεσε κάποιος. Γύρισα στο άκουσμα του ονόματος μου. Ήταν ο άντρας που παρατηρούσα πριν. «Είμαι ο Άρο, και από εδώ ο Κάιος και ο Μάρκος» είπε και μου έδειξε τους δύο άντρες που καθόταν στους δύο ‘’θρόνους’’ δίπλα του. Προχώρησε προς το μέρος μου. Ήξερα ότι η ζωή μου μπορεί να τελειώσει μέσα σε λίγα δεύτερα αλλά δεν με ένοιαζε. Ή θα έπαιρνα αυτό που ήθελα ή θα πέθαινα.
«Μπέλλα, αγαπητή μου, προς τι η επίσκεψή σου;» με ρώτησε ευγενικά. «Θα ήθελα να γίνω μία σαν και εσάς.» είπα με όσο θάρρος μου είχε απομείνει. «Μα γιατί;» με ρώτησε πάλι. «Είναι πολύπλοκη ιστορία.» είπα καθώς άρχισα να χαλαρώνω. «’Έχουμε όσο χρόνο θες γλυκιά μου»…

Επιστροφή στο παρόν
Είχα φτάσει πάλι στην ίδια ξύλινη πόρτα με τότε. Όμως πολλά έχουν αλλάξει. Για αρχή εγώ είμαι βρικόλακας, δεν φοβάμαι πλέον και είμαι μια σαν και αυτούς, τους άρχοντες μου που θα τους χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη.

Κατά δεύτερον έχω αλλάξει εσωτερικά. Είμαι άδεια. Μόνο μία τρύπα στην καρδία έχω εκεί μέσα που μεγαλώνει μέρα με την μέρα και θέλει να με κατασπαράξει.

Και τρίτο δεν έχω τρόπο να εκφράσω τον πόνο μου.

Προχώρησα στο μέρος του Άρο. Κάθισα στο ένα μου πόδι. «Στις διαταγές σας κύριε» είπα. Μου έπιασε το χέρι και με σήκωσε απαλά. «Γλυκιά μου Μπέλλα, δεν αντέχω να σε βλέπω να πονάς…»
Μου είπε λυπημένα. Τόσο πολύ φαινόταν; Συλλογίστηκα. «Λυπάμαι κύριε, αλλά δεν μπορώ να το κρύψω καλά» είπα και έπεσα κάτω στα γόνατα. «Θα μπορούσατε να μου σταματήσετε τον πόνο αν…» συνέχισα. «Όχι Μπέλλα, είσαι μία πολύ χαρισματική βρικόλακας για να σε καταστρέψω! Δεν έχουμε άλλη βρικόλακα ασπίδα, θα ήταν μεγάλη σπατάλη! Και εξάλλου σε νιώθω σαν κόρη μου. Εσύ θα σκότωνες το παιδί σου;» είπε κατηγορηματικά. Γιατί πάντα να χρησιμοποιούσε το κόλπο με το παιδί που ποτέ δεν είχε για να με πείσει; «Συγγνώμη» απολογήθηκα. «Εντάξει, πήγαινε τώρα να βρεις την Τζέιν, έχετε δουλεία.» είπε. «Μάλιστα, αφέντη»

Χάρηκα με την απόφαση του να συνεργαστώ με την Τζέιν για τα καθήκοντα μας. Μου είχε συμπαρασταθεί αρκετά όσο κακία κι αν ήταν τις περισσότερες φορές. Μου έχει πει πως είμαι η αδερφή που πάντα ήθελε! Έτρεξα προς το διαμέρισμά της. Χτύπησα απαλά την πόρτα. «Πέρασε Μπέλλα» μου μίλησε γλυκά. Προχώρησα στ δωμάτιο της. Την κοίταξα έκπληκτη! Πρώτη φορά την είδα χωρίς τον κατάμαυρο μανδύα της. Φορούσε ένα υπέροχο σατέν φόρεμα αρκετά στενό που αναδείκνυε την θηλυκή της πλευρά. Το σώμα της δεν φαινόταν ανδρόγυνο. Τα καστανά μαλλιά της είχαν αντικατασταθεί από μία περούκα –μάλλον- με ξανθές μπούκλες!

Ήταν εκθαμβωτική!!! «Ωχ! Καρδίες που θα καούν σήμερα!!!» την πείραξα και γελάσαμε και οι δύο με το αστείο μου. «Ευχαριστώ, αλλά και πάλι χρειάζομαι ακόμα αρκετή δουλεία για να σε φτάσω.» μου είπε πάλι γλυκά. «Είσαι το μόνο άτομο που μου βγάζεις τον άλλο μου εαυτό! Ούτε με τον αδερφό μου δεν είμαι έτσι!» της χαμογέλασα και την πείρα αγκαλιά. «Μα Τζέιν είσαι τόσο γλυκιά κοπέλα όταν θες…» της είπα σκεπτικά για το πότε δεν έχει κάνει κάποιον εκτός από τα μέλη της ‘’οικογένειας’’ μας να πονέσει… δεν κατάφερα να βρω κάποιον… «Το ξέρω, αλλά… να … μου αρέσει να είμαι κακία… δεν είμαι το αδύναμο κοριτσάκι που φαίνομαι όλη την ώρα.» γέλασα αμήχανα. «Μα γλυκιά μου, εσύ κι ο αδερφός μου είστε η κακία προσποιημένη!» είπα και ξαναγέλασα αμήχανα. «Αχα!...Μου άρεσε αυτό η κακία προσποιημένη… θα το κρατήσω!!!» είπε και αρχίσαμε να γελάμε και οι δύο.
«Δεν μου είπες προς τι όλη αυτή η ετοιμασία; Πού θα πάμε;» ρώτησα. «Εγώ, για κυνήγι εσύ… για παρέα!» είπε ενθουσιασμένα. Κατέβασα το κεφάλι μου λυπημένα. «Ωωωω… έλα τώρα Μπέλλα. Και εγώ τους λυπάμαι τους καημένους τους ανθρώπους, μα-» σταμάτησε κατευθείαν μόλις της έριξα το βλέμμα που της ρίχνω πάντα όταν λέει ψέματα. Ποίον – πας –να –δουλέψεις; «Εγώ φταίω που σου συμπαραστέκομαι!» είπε με ένα συντετριμμένο βλέμμα. Αμέσως ένιωσα ενοχές και πήγα να την παρηγορήσω. Αμάν αυτό το κορίτσι. Γιατί πάντα όλοι να ξέρουν τις αδυναμίες μου; «Δεν φταίμε εμείς που εσύ ακόμα και χωρίς καρδία είσαι καλόκαρδη!» μου είπε και μου έβγαλε την γλώσσα. Γέλασα άκεφα. Ναι, πάντα είμαι το κορόιδο, σκέφτηκα.

Εκείνη την στιγμή μπήκε μέσα ο Φέλιξ. «Τι λέτε; Θα είμαι για πολύ ακόμα νηστικός;» είπε παραπονεμένα. Η Τζέιν του έριξε ένα προειδοποιητικό βλέμμα. Το ήξερα πολύ καλά αυτό το βλέμμα. «Τζέιν, ηρέμησε καλή μου» γύρισε και με κοίταξε σαν να την πρόσβαλα. «Ουπς, συγνώμη για το καλή μου, διαβολική μου ήθελα να πω…» είπα. «Το ‘σωσες» είπε γελώντας ο Φέλιξ. «Μπέλλα 30 χρόνια σε ξέρω. Είσαι η καλύτερη μου φίλη, η αδερφή που ποτέ δεν είχα και ακόμα να μάθεις ότι όταν μου λες ότι είμαι καλή τα παίρνω;» είπε σοβαρά. Ήξερα ότι δεν μπορούσε να γελάσει μπροστά στον Φέλιξ. «Καλά, καλά προχωράτε τώρα!» είπε ανυπόμονα ο Φέλιξ. Η Τζέιν άρχισε να νευριάζει. «Θα τα πούμε μετά…» τον απείλησε. Αν και ήξερα ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, νομίζω ότι ο Φέλιξ τρόμαξε στη ιδέα το τι τον περιμένει και άσπρισε από τον φόβο του. Με κοίταξε, κατευθείαν σαν να με παρακαλούσε να τον σώσω και έγνεψα καταφατικά. Αμέσως φόρεσα την κουκούλα μου και έτρεξα να προλάβω την Τζέιν που είχε σχεδόν φτάσει στην έξοδο!

Σπόιλερ:

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2^ο

Γυρίσαμε από το κυνήγι το βραδάκι της ίδιας ημέρας. Είχαμε
ένα αρκετά καλό δόλωμα και θα μπορούσα να πω ότι η Χάιντι, έφαγε την σκόνη της
Τζέιν.
Πάντα ανταγωνίζονταν πάνω σε αυτό το θέμα. Προχωρήσαμε με την ‘’ψαριά’’
προς το δωμάτιο των συνεδριάσεων. Μόλις μπήκαμε, μας καλωσόρισε ο Φέλιξ.

«Επιτέλους, θυμηθήκατε ότι υπάρχουμε!» αν και δεν προλάβαινε
να πει κάτι άλλο γιατί τα πόδια του είχαν λυγίσει για ένα δευτερόλεπτο από τον
πόνο που ένιωθε. Κατάλαβα τι έπαθε κατευθείαν, τον κακομοίρη, δεν φταίω, δεν
την πρόλαβα!

«Συγγνώμη» ψιθύρισα και του χαμογέλασα. Εκείνος με κοίταξε
σαν να μου έλεγε ‘’δεν είναι δικό σου
λάθος’’ και κοίταξε την Τζέιν, που περπατούσε καμαρωτά και αθώα, με ένα δολοφονικό βλέμμα. Με την γνωστή ατάκα του
Άρο «Καλώς ήρθατε αγαπητοί μου επισκέπτες! Καλώς ήρθατε στην Βολτέρα» εξαφανίστηκα.
Τον ευχαριστώ που με άφησε να είμαι ‘’χορτοφάγος’’. Δεν νομίζω να μπορούσα, να
άντεχα να σκοτώσω κάποιον. Προχώρησα προς την ρεσεψιόν και κάθισα στον καναπέ
απέναντι από την πλέον βρικόλακα Τζιάνα. Μου
χαμογέλασε αλλά εγώ δεν της το ανταπέδωσα. Πάντα ήμουν έτσι στο φαγοπότι
των άλλων βρικολάκων. Δεν είχα τι να κάνω και η τρύπα που ένιωθα στο στήθος
μου, μου ρουφούσε την ζωή χωρίς κανένα έλεος.

Θυμήθηκα εικόνες που προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να
ξεχάσω. Αν και ήταν θολές ήταν αρκετές για να ξεριζώσουν την παγωμένη μου
καρδιά. Αυτός ο πόνος ήταν τόσο οξύς και αφόρητος που νόμιζα ότι θα με διέλυε,
θα με έκανε χίλια κομματάκια.

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το πρόσωπο του.
Θυμήθηκα τα χαρακτηριστικά του. Την ίσια γραμμή της μύτης του, το σκληρό
τετράγωνο πιγούνι του, τα χρυσά σαν τοπάζι μάτια που πάντα με έκαναν να χάνω
τον ειρμό της σκέψης μου, το στραβό του χαμόγελο… που τώρα θα το βλέπει κάποια
άλλη ισάξια του… τα τέλεια χείλη του… που θα τα φιλάει κάποια άλλη…

Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να μην πέσω κάτω
και να αρχίσω πάλι να ουρλιάζω. Την τελευταία φορά ο Άλεκ δεν κατάφερε να με ηρεμήσει.

Ευτυχώς η Τζέιν με έβγαλε από τις σκέψεις μου:
«Μπέλλα, τελείωσε. Πάμε περιμένουμε κόσμο!» .
«Κόσμο; Από πότε;» ρώτησα.
Εδώ και τριάντα χρόνια δεν ερχόταν κανένας βρικόλακας σε εμάς… εμείς πηγαίναμε σε εκείνους…
«Ποίος θα έρθει;» ρώτησα καθώς την ακολουθούσα.
«Να σου πω την αλήθεια δεν έχω ιδέα!» είπε με ένα αθώο βλέμμα.
«Αλλά για καλό και για κακό ενεργοποίησε την ασπίδα σου…» με συμβούλεψε. Έγνεψα καταφατικά.

Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο συνεδριάσεων –που ήταν πλέον
καθαρό από τα αίματα- προχώρησα και στάθηκα δίπλα στον Άρο και στον Μάρκο.
Φόρεσα την κουκούλα μου όπως πάντα για να μην φαίνετε το πρόσωπο μου και
περίμενα. Πρόσεξα ότι η Τζέιν στάθηκε δίπλα στον Κάιο μαζί με τον Άλεκ.

Κοίταξα την Τζέιν και εκείνη μου έγνεψε ότι ο επισκέπτης μας
έρχεται. Κατέβασα το κεφάλι μου κοίταξα και το πάτωμα καθώς έσπρωξα την ασπίδα
μου να καλύψει την μικρή μας παρέα.

Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και δεν άντεξα γύρισα να κοιτάξω
ποίος ήταν ο τόσο σημαντικός επισκέπτης μας, που είχαμε μαζευτεί. Δεν πίστευα
στα μάτια μου! Τράβηξα διακριτικά κι άλλο την κουκούλα ώστε να μην μπορέσει να
με δει εκείνος. Ήμουν υπερβολικά σοκαρισμένη. Έπρεπε να συγκρατηθώ να μην πέσω
κάτω, να μην τρέξω στην αγκαλιά του.

Δεν ήταν δυνατόν να είναι εδώ ο Έντουαρντ.

Σταμάτησα να φλυαρώ με τις σκέψεις μου και προσπάθησα να
συγκεντρωθώ στο γιατί ήταν εδώ και να βρω έναν τρόπο να του μιλήσω. Ήξερα πολύ
καλά ότι εκείνος δεν πρόκειται να με καταλάβει. Ήμουν πολύ καλή στην δουλειά
μου και στο να μην προσέχει κανένας ότι είμαι κοντά.

«Γεια χαρά, νεαρέ μου φίλε!» είπε τραγουδιστά ο Άρο. «Πώς
και μας έκανες την τιμή, να περάσεις από το φτωχικό μας;» τον ρώτησε καθώς
κατευθυνόταν προς το μέρος του. Προσεκτικά έβγαλα τον Άρο από την ασφάλεια της
ασπίδας
μου και σήκωσα τα μάτια μου. Ο Έντουαρντ άπλωσε το χέρι του ώστε να το
ακουμπήσει ο Άρο. Ήξερα ότι αυτό σήμαινε το τέλος της μυστικότητας που
κρατούσα τόσο καιρό κρυφή από όλου εκτός της Τζέιν.

Κοίταξα ανήσυχα την Τζέιν. Εκείνη μου ανταπέδωσε το βλέμμα
με
την ίδια ανησυχία. Ύστερα από μερικά βασανιστικά δευτερόλεπτα ο Άρο
γύρισε και με κοίταξε απογοιτευμένα έσκυψα το κεφάλι μου στεναχωριμένη
που του έκρυψα το παρελθόν μου «Μπέλλα; Μπορείς να οδηγήσεις τον Έντουαρντ σε ένα από τα διαμερίσματά μας;» με ρώτησε έγνεψα καταφατικά χωρίς να φέρω αντίρρηση.
Με το άκουσμα του ονόματος μου ο Έντουαρντ κοκάλωσε.

Προχώρησα ευθεία μπροστά χωρίς να κοιτάξω το πρόσωπο του και
τον τράβηξα απότομα για να κουνηθεί. Δεν κατάλαβα την αντίδραση του αλλά
συνέχισα να τον τραβάω.

Τον πήγα στο δικό μου διαμέρισμα και τον έβαλα να καθίσει σε
μία δερμάτινη πολυθρόνα. Εγώ εξαφανίστηκα για να σταθώ στη πιο σκοτεινή γωνία
του δωματίου μου.

Δεν πίστεψα ότι
άκουσα το βελούδινο ήχο της φωνής του ξανά μετά από τριάντα χρόνια.

«Μπέλλα, Μπέλλα σε λένε;» με ρώτησε πονεμένα. Δεν είχα το
κουράγιο να κοιτάξω το πρόσωπο του.

«Ναι» είπα ψιθυριστά.

«Μπέλλα.. Ξέρεις, Μπέλλα έλεγαν και το πιο όμορφο πλάσμα που
γνώρισα ποτέ… Ήταν το πιο καλόκαρδο, ευγενικό, μεγαλόψυχο και γλυκό άτομο στον
κόσμο μου, αν και ό, τι και αν σου πω είναι υπερβολικά λίγο… Δεν μπορώ να βρω
τις σωστές λέξεις για να στην περιγράψω… Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ήμουν,
είμαι και θα είμαι ερωτευμένος μαζί της. Ήταν ο προσωπικός μου άγγελος μέσα στην
κόλαση που ζω… Μαζί της ένοιωσα για πρώτη φορά ελπίδα, ότι θα υπάρχει και για
εμένα κάτι μετά από αυτή την ζωή… Δεν νομίζω να ξέρεις τι είναι να
περιπλανιέσαι για σχεδόν έναν αιώνα και όταν βρίσκεις αυτό που τόσο καιρό
έψαχνες, να το αφήνεις να φύγει… Αλλά έπρεπε να το κάνω! Έπρεπε να την σώσω από
αυτό που είμαι! Έπρεπε…» είπε και η φωνή του έσπασε στο τέλος. Δεν άντεξα άλλο
και
πήγα κοντά του. Έπρεπε να σταματήσει το παραμύθι τώρα. Καλά εδώ και
τόσο καιρό αυτό έκανε; Έλεγε ψέματα σε όλους; Μα με άφησε, δεν γίνεται
τώρα να λέει τώρα ότι με αγαπάει!

Κατέβασα την κουκούλα και πήγα μπροστά του. Άφησα την ασπίδα
μου να πέσει. Τριάντα χρόνια και τώρα λες
ότι με αγαπάς; Σκέφτηκα έξαλλη. Θα πρέπει να μάθεις να είσαι σταθερός σε μία
απόφαση!! Γύρισε και με κοίταξε έκπληκτος. Εγώ από την άλλη ήμουν έξαλλη!

«Μπέλλα;» είπε και γούρλωσε τα μάτια. «Τι κάνεις εδώ;»

«Όχι, εσύ τι κάνεις εδώ» κόντευα να εκραγώ από τον θυμό μου.
Αν και τον έβλεπα ξανά, δεν μπορούσα αυτή την στιγμή να νιώσω τίποτα άλλο εκτός από θυμό.

«Μα, μα, δεν είσαι νεκρή;» με ρώτησε ακόμα σαστισμένος.

«Και να ήμουν, εσένα τι σε ενδιαφέρει; Τι σε νοιάζει αν ζω ή
αν πέθανα; Κάποια στιγμή αυτό θα γινόταν! Όταν με άφησες δεν το ήξερες αυτό;» τον ρώτησα με τον ίδιο θυμό.
Δεν ήθελα να μάθω την απάντηση του και για αυτό προχώρησα προς την έξοδο.

Δεν ήμουν αρκετά γρήγορη. Με έπιασε από το χέρι και με
γύρισε προς το μέρος του. Αν τα μάτια μου μπορούσαν να δακρύσουν τώρα θα το είχαν κάνει…

Αυτο ηταν το 2ο κεφαλαιο I hope you like it!

Λοιπον για να μαθετε την συνεχεια αν θελετε θα πρεπει να μου φερετε τα εξης πραγματα!

1. τον κινιματογρφικο οδηγο της Νεας Σεληνης.
2. το soundtrack
3. τις κινιματογραφικες εκδοσεις των βιβλιων.
4. την συλλεκτικη εκδοση του Λυκοφωτος....

Για μισο λεπτο...
Σορρυ αυτη ειναι η λιστα με τα προτωχρονιατικα ψωνια....

Λοιπον να τι θελω για να δειτε το 4ο κεφαλεο! (Το τριτο θα το δειτε τωρα θελω δεν θελω... Δεν θα αρχισω και τα ασκοπα ποστ...) Θελω... ΥΠΟΣΤΙΡΙΞΗ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ!!! Σας παρακαλω βοηθηστε με να βελτιωσω ό,τι δεν σας αρεσε!!!

Ευχαριστω πολυ.
Ρενα - vambire girl - Jane κτλ....

Και τωρα εφτασε η στιγμη που ολοι περιμενατε με αγωνια!!! Τυμπανα παρακαλω!.... Τυμπανα;;;.... ΤΥΜΠΑΝΑ

Επιτελους!!! Ευχαριστω Ζακ!!! Χειροκροτηστε τον Ζακ Φαρρο!!! (Ντραμερ των Paramore...για οσους δεν γνωριζουν) Και τωρα η Στιγμη που ολοι περιμενατε!!!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3^ο

«Σε παρακαλώ άσε με να φύγω.» η φωνή μου να έχει ραγίσει από
τον πόνο. Δεν τον κοίταξα καθόλου στο πρόσωπο. Ακόμα δεν άντεχα. Ήξερα ότι
μόλις τον κοίταγα στα μάτια θα λύγιζα.

«Μπέλλα, Μπέλλα είσαι ζωντανή.» είπε ακόμα σαν να μην το
πίστευε. Για μία στιγμή πήγα να λυγίσω….

«Μπέλλα. Θα έρθεις; Εσένα περιμένουμε!» είπε από το πουθενά η
Τζέιν. Τον κοίταξα στα μάτια. Μετά από τόση ώρα κατάφερα και τον κοίταξα. Δεν
μπορούσα να νιώσω τίποτα άλλο εκτός από μίσος. Μίσος γιατί με άφησε, μίσος
γιατί είπε ψέματα πάλι ότι με αγαπάει, μίσος γιατί… γιατί πονάει… Αλλά με
πλήγωσε. «Δεν είμαι το παιχνιδάκι σου!!! Όχι πια. Δεν θα με κοροϊδέψεις ξανά.
Έχω αλλάξει…» του είπα και κατέβασα πάλι το κεφάλι μου. Δεν κατάλαβα τι ένιωθα
αυτή την φορά. Ενοχές για το πονεμένο του βλέμμα, πόνο για την αλήθεια που
περιείχαν τα λόγια μου. Ήθελα να τρέξω κοντά του να τον αρπάξω στην αγκαλιά μου
και να του πω ότι δεν με νοιάζει που με άφησε, αλλά το πείσμα μου ήταν
μεγαλύτερο.

Πήρα άλλη μία βαθιά ανάσα κι ας μην την χρειαζόμουν
πραγματικά, και το κοίταξα στα μάτια του. Μέγα λάθος.

Το μυαλό μου είχε τρελαθεί, βυθίστηκα άθελα μου στα μαύρα
σαν κάρβουνο μάτια του. Τι έκανε στον εαυτό του; Πόσο καιρό είχε να τραφεί;
Είχα τόσες ερωτήσεις να του κάνω…
«Μπέλλα…» είπε η Τζέιν. «Μας περιμένουν…» προσπάθησα να βρω πάλι τον
εαυτό μου. Είχα χαθεί μέσα στη ματιά του.
Ήμουν ένα αδύναμο ποντίκι, στο βλέμμα ενός φιδιού. Μακάρι να μπορούσα να τον
κοιτάζω τα μάτια του για όσο καιρό θα ανάπνεα, θα περπατούσα, θα ανοιγόκλεινα
τα μάτια μου, μέχρι ο θάνατος σαν κυνηγός των ψυχών, να έρθει να πάρει και την
δικιά μου. Η Τζέιν με σκούντηξε.
«Μπέλλα!». Πήρα μια βαθιά ανάσα και
χωρίς να το θέλω γύρισα τα μάτια και την κοίταξα. Μου έγνεψε μία φορά
και έκανα το ίδιο.

Πείρα μία βαθιά ανάσα και κοίταξα τον Έντουαρντ. «Κύριε
Κάλεν, μπορείτε να μπείτε μέσα στο δωμάτιο και να περιμένετε μέχρι να
ειδοποιήσουμε.» είπα με επίσημη φωνή. Με κοίταξε στα μάτια. «Μην με αφήνεις»
ψιθύρισε. «Κάποιες φορές οι όροι αντιστρέφονται» είπα, «και εξάλλου εγώ έχω
δουλειά.»

Φόρεσα την κουκούλα και προχώρησα μαζί με την Τζέιν. «Είσαι
πολύ σκληρή μαζί του… είμαι πολύ περήφανη για εσένα» είπε με ένα τεράστιο
χαμόγελο απλωμένο σε όλο το πρόσωπο της. Εγώ από την άλλη κοίταγα το κενό και
έτρεχa. Δεν πήρε πολύ ώρα να μπούμε στην αίθουσα

Μόλις φτάσαμε, ο Άρο με κοίταξε αυστηρά. « Γιατί μου το
έκρυψες;» με ρώτησε πονεμένα. « Συγνώμη κύριε, αλλά για την προσωπική μου ζωή,
μιλάω μόνο με άτομα που αγαπώ πάρα πολύ και μου έχουν σταθεί όσο κανένας άλλος
εδώ μέσα.» είπα με κατεβασμένο το κεφάλι. «Και εμένα δεν με κατατάσσεις μέσα σε
αυτή την κατηγορία.» δήλωσε λυπημένα. Για πρώτη φορά δεν ένιωσα ενοχές που
έκρυψα την αλήθεια. Ούτε για τα αισθήματα του Άρο. «Το μόνο άτομο που ήξερε για
εμένα εδώ, είναι η Τζέιν. Η οποία ήξερε όλη την ιστορία χωρίς ονόματα. Την
έκρυψα όσο καλύτερα μπορούσα. Έκρυψα τον πόνο μου όσο καλύτερα μπορούσα. Λυπάμαι
που έπρεπε να με δείτε να υποφέρω τόσα χρόνια. Συγνώμη.» ανακοίνωσα με το
κεφάλι ακόμα σκυμμένο.

«Τον αγαπάς ακόμα;» με ρώτησε ο Μάρκος. Παραξενεύτηκα που
έδειξε ενδιαφέρον. Πρώτη φορά μετά από τριάντα χρόνια ο Μάρκος μίλησε απευθείας
σε εμένα και όχι μέσω του Άρο. Τα μάτια μου είχαν γουρλώσει από την έκπληξη.
Βρήκα πάλι τον εαυτό μου για να απαντήσω. «Ναι, με όλη την δύναμη της νεκρής
και παγωμένης μου καρδιάς. Κάθε παγωμένο κύτταρο του οργανισμού μου, τον
αναζητούσε τόσα χρόνια. Άλλα ο πόνος που ένιωσα… που νιώθω, όταν είμαι μακριά
του είναι πιο δυνατός από το δηλητήριο
του Άρο που μου έκαιγε τα σωθικά και κυνηγούσε την καρδία μου για να σταματήσει
να χτυπά. Θα προτιμούσα τον πόνο της μεταμόρφωσης και θα τον ευχαριστιόμουν
κιόλας… Αυτός ήταν που με έκανε να υποφέρω.» δεν το πιστεύω ότι μόλις τώρα μίλησα για τα
αισθήματα μου μπροστά σε αυτούς που τα έκρυβα τόσο καιρό!

Όλοι με κοιτούσαν σοκαρισμένοι. Κανένας εκτός από τον Μάρκο
δεν ήξερε πως είναι αυτός ο πόνος που ένιωθα. « Μπέλλα, λυπάμαι… αλλά ο
Έντουαρντ μας ζήτησε να τον σκοτώσουμε… αν δεν το κάνουμε θα μας εκθέσει στην
πόλη!» ψιθύρισε ο Άλεκ. Δεν πρόλαβα να ελέγξω τον εαυτό μου. Το σώμα μου
κινούταν αυθόρμητα. Παρά την θέληση μου έπιασα τον Άλεκ από τον λαιμό και τον
έριξα με δύναμη στο έδαφος. Η Τζέιν ούρλιαξε και ανίκανη να με ρίξει κάτω με
την ικανότητα της, έπεσε πάνω μου για να με κράτησε. «ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΕΛΕΞΕ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ
ΜΟΥ. ΑΦΗΣΕ ΤΟΝ! ΔΕΝ ΦΤΕΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ!!!» μου φώναξε. Είχα χάσει τον εαυτό μου! Η
λογική Μπέλλα είχε εξαφανιστεί. Άφησα τον Άλεκ και εξαφανίστηκα στο δωμάτιο μου.

Άνοιξα την πόρτα
απότομα μπήκα μέσα και σταμάτησα μπροστά στον Έντουαρντ που με κοιτούσε
ανήσυχα. «ΔΕΝ ΜΕ ΛΥΠΑΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ? ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙΣ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ;;; ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ!» άρχισα να φωνάζω κλαίγοντας με λυγμούς. Εύχομαι να
μπορούσα να κλάψω με δάκρυα. «Μπέλλα, Μπέλλα σταμάτα, ηρέμησε λίγο για να σου εξηγήσω σε
παρακαλώ.» είπε και με ταρακούνησε απαλά. Προσπάθησα να σταματήσω τους λυγμούς
και τον κοίταξα μετέωρη. Με πείρε στην
αγκαλιά του και με έβαλε να καθίσω μαζί του στο κρεβάτι που ποτέ μου δεν είχα
χρησιμοποιήσει .

«Για να τα πάρω από την αρχή. Μπέλλα ποτέ δεν ήσουν ένα
παιχνίδι για εμένα. Μόνο που σου πέρασε η ιδέα από το μυαλό με προσβάλεις. Όταν
σε άφησα στο δάσος προσπάθησα να σε κρατήσω… να σε κρατήσω ασφαλή… από εμένα.
Έβλεπα ότι κάθε δευτερόλεπτο που ήσουν κοντά μου, άφηνες την ανθρώπινη ζωή σου.
Και δεν ήταν αυτό που ήθελα. Ήθελα και ακόμα θέλω να είσαι ευτυχισμένη-» «Με
τον δικό σου τρόπο σκέψης» τον διέκοψα. «Ναι, δεν σε ρώτησα αν ήταν αυτό που
ήθελες. Εγώ πάντως δεν ήθελα να καταλήξεις έτσι. Μια βρικόλακας. Πίστευα το ότι
να σε μετατρέψω σε αυτό το πράγμα και να σου πάρω την ψυχή, ήταν το πιο
εγωιστικό πράγμα που θα έκανα σε όλη την ύπαρξη μου. Και όπως είπα και πριν
ήθελα να είσαι ευτυχισμένη! Δεν ήξερα τίποτα για την υγεία σου και την ευτυχία
σου. Δεν άφηνα την Άλις να σε δει. Δεν ήθελα να δω στις σκέψης της να φιλάς
κάποιον άλλο. Να είσαι ευτυχισμένη στην δική του αγκαλιά. Ζήλευα… Μην με κοιτάς
έτσι άντρας είμαι. Τέλος πάντων. Δεν άντεχα αυτόν τον πόνο που ένιωθα τόσα
χρόνια και ήρθα εδώ για να βρω την γαλήνη…» Δεν πίστευα στα αυτιά μου! Μα, μα,
με ΑΦΗΣΕ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΤΩΡΑ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ…

«Μπέλλα, πάντα σε αγαπούσα και θα σε αγαπώ.» μου είπε γλυκά.
Εγώ τοποθέτησα το κεφάλι μου στο στήθος του, στο σημείο της νεκρής του καρδιάς.
Αν ήμουν άνθρωπος ήταν σίγουρο ότι θα του κατέστρεφα το πουκάμισο με τα δάκρυα
μου. Έκλαιγα με λυγμούς. Από χαρά που ήταν δίπλα μου, που τον ακουμπούσα, που το
μόνο που μύριζα είναι το γλυκό άρωμα
του, που μετά από πολύ καιρό μπορούσα να αναπνεύσω όπως έπρεπε.

«Σε παρακαλώ πες μου ότι δεν θα ξαναφύγεις.» τον παρακάλεσα.
Ήταν σκεπτικός. Το σκεφτόταν, άρα μάλλον θα έφευγε ξανά! Δεν θα το άντεχα να
ακούσω θετική απάντηση.

« Μπέλλα, λυπάμαι..»

Παιδια εδω είναι το πρώτο μέρος απο το 4ο κεφάλαιο έχει κι άλλο!
Ελπιζω να σας αρεσει και συγγνωμη αν ειναι μικρουλι! kiss

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4^ο
Μέρος α'

«Μπέλλα, λυπάμαι»

«Το ήξερα!» είπα διακόπτοντας τον. Πάλι με είχε κοροϊδέψει! Πόσο ανόητη μπορεί να ήμουν; Έκανα την κίνηση να σηκωθώ από το κρεβάτι , αλλά με τράβηξε κάπως απότομα στην αγκαλιά του. Μόλις τα χεριά του τυλίχτηκαν γύρω μου το σώμα μου σταμάτησε να προσπαθεί να ξεφύγει. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς και αόρατα δάκρυα. Το μαχαίρι καρφώθηκε ξανά στην καρδιά μου και το σώμα δεν μπόρεσε να αντέξει αυτή την φορά την πίεση του χτυπήματος…

«Ψεύτη… πες μου γιατί ήρθες; Για να με δεις να υποφέρω; Ορίστε, είστε ικανοποιημένος κύριε Κάλεν; Θέλω να μου πεις μόνο κάτι, είσαι σαδιστής τελικά; Αν είναι έγκλημα που σε αγάπησα και σε αγαπώ, τότε είμαι εγκληματίας. Μόνο κάνε μου μία χάρη… αφαίρεσε μου και την ζωή, αφού η ψυχή μου δεν σου φτάνει.» ψιθύρισα.

«Μπέλλα σε παρακαλώ…» ο τόνος του ήταν πονεμένος. Πάλι δεν καταλάβαινα, όσο χώρο και αν είχε πλέον το μυαλό μου.

Με μεγάλη προσπάθεια σταμάτησα τους βίαιους λυγμούς μου. Μόλις και εκείνος χαλάρωσε την σιδερένια του αγκαλιά, αναστέναξα. Πήρα μία βαθιά ανάσα και γύρισα και τον κοίταξα αγριεμένα. «Ψεύτη… υποκριτή… είσαι ένα τέρας… μισώ τον εαυτό μου που είναι ερωτευμένος μαζί σου…» τον κατηγόρησα πάλι και ένα χαμηλό γρύλισμα ξέφυγε από τα χείλη μου. Εκείνος με κοίταξε έξαλλος.

« Μπέλλα δέχομαι όλες σου της προσβολές προς το άτομο μου… τις αξίζω και με το παραπάνω… για τότε αλλά αν με άφηνες να-» «Άφησε με» είπα διακόπτοντας τον πάλι. Μακάρι να τον νευρίαζα τόσο που να με σκ-«ΕΧΑΣΕΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ;ΘΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΩ ΠΟΤΕ;» παρατήρησα ότι η ασπίδα μου είχε πέσει. Πρώτη φορά στην ζωή μου ο Έντουαρντ μου φώναξε. Τρομοκρατήθηκα.

«Μπέλλα σε παρακαλώ άκουσε με.» είπε με έναν απολύτως λογικό τόνο τώρα. Πήρα άλλη μία περιττή ανάσα και προσπάθησα να χαλαρώσω καθώς κλείστηκα, πάλι, στην ασπίδα του μυαλού μου. Ύστερα τον κοίταξα περιμένοντας. «Μπελς, αν με άφηνες να τελειώσω θα καταλάβαινες ότι, ό, τι σου είπα πριν είναι αλήθεια. Σ’ αγαπώ πόσο δύσκολο σου είναι για να το καταλάβεις; Πάντα σε αγαπούσα. Είμαι τρελός για εσένα, είσαι τα πάντα για εμένα, ολόκληρη η ζωή μου, το παρελθόν μου πριν σε γνωρίσω, είναι ασήμαντο. Είσαι το παρόν μου και αν θες και το μέλλον μου. Μπέλλα λυπάμαι που θα το υποστείς αλλά τώρα που σε βρήκα, δεν θα φύγω μέχρι να μου το πεις εσύ…» είπε και ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφίστηκε στα χείλη του. Εγώ από την άλλη τον κοίταγα μετέωρη.

«Σ’ αγαπώ.» μου ψιθύρισε.

Το σοκ μου ήταν τεράστιο. Με τα χέρια μου έδιωξα τα χέρια του από πάνω μου, σηκώθηκα απότομα και κινήθηκα προς την πόρτα. «Μπέλλα εγώ-» γύρισα προς το μέρος του και με μία γρήγορη κίνηση τον χαστούκισα.

«Σου είπα να με αφήσεις. Τελειώσαμε! » του είπα άγρια. «Προχώρα τώρα … πρέπει να μιλήσεις στον Άρο». Φόρεσα πάλι την κουκούλα μου και περπάτησα προς την ίδια κατεύθυνση από όπου ήρθα ήξερα καλύτερα από όλους αυτό το κάστρο θα μπορούσα να φύγω μέσα από τα σκοτεινά σοκάκια για να μπορέσω να κλάψω με την ησυχία μου. Τον χτύπησα. Πως μπόρεσα; Τέτοιο άκαρδο και σκληρό τέρας ήμουν; Ναι είπε μία φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού, θα μου πεις γιατί τον χτύπησες; Με ρώτησε. Δεν ξέρω ήταν αυτόματη αντίδραση και δεν άντεξα άλλο σκέφτηκα έχασα την ψυχραιμία μου και είπα και ψέματα… βοήθησε με… η μικρή φωνή στο μυαλό μου δεν απάντησε αφού φτάσαμε στην αίθουσα…

Κατευθύνθηκα προς το μέρος του Άλεκ και της Τζέιν και κατέβασα την κουκούλα. Τους κοίταξα μετανιωμένη για την συμπεριφορά μου πριν.

«Συγνώμη» ψιθύρισα και κοίταξα στο πάτωμα. «Λυπάμαι ειλικρινά» συνέχισα. Σήκωσα αργά το κεφάλι μου και κοίταξα την Τζέιν στα κατακόκκινα σαν αίμα μάτια της. Εκείνη μου χαμογέλασε γλυκά σαν να προσπαθούσε να προσπεράσει με το χάρισμα της, την ασπίδα μου. Αλλά δεν ένιωσα καμία απειλή. Ο Άλεκ μου έριξε ένα βλέμμα κατανόησης.
«Δεν πειράζει… εγώ φταίω…» είπε γλυκά και έπεσα πάνω του αγκαλιάζοντάς τον. Ένιωθα τα μάτια του Έντουαρντ να τρυπάνε το παγωμένο και σκληρό δέρμα μου.

Τα λόγια που του είχα πει πριν μερικά λεπτά αντηχούσαν στα αφτιά μου σαν δαίμονες του παρελθόντος… Σου είπα να με αφήσεις τελειώσαμε… και σαν να μην έφτανε αυτό τον χαστούκισα… Γιατί;;; Προχώρησα προς την θέση μου δίπλα στον Άρο καθώς πνιγόμουν στις σκέψεις μου. «Χαίρομαι που επιστρέψατε!» είπε τραγουδιστά ο Άρο ενώ προχωρούσε προς το μέρος του Έντουαρντ. Σταμάτησε μπροστά του και εκείνος άπλωσε απρόθυμα το χέρι του. Μόλις τελείωσε η άντληση πληροφοριών του Άρο για τον καβγά μας, άρχισε να γελάει. «Τον χαστούκισες;» ρώτησε γυρνώντας προς το μέρος μου. Εγώ κατέβασα ντροπιασμένη το κεφάλι και έγνεψα καταφατικά. «Μα, για εκείνον δεν έκανες ό, τι έκανες;» με ρώτησε πάλι. Η Τζέιν. Αμέσως την κοίταξα έξαλλη. «Μπέλλα; Για εκείνον δεν ήρθες σε εμάς; Για εκείνον δεν έγινες καταραμένη; Ακολουθείς τις δικές τους διατροφικές συνήθειες, όποτε σε αφήνουμε μόνη σου ουρλιάζεις και κλαίς με λυγμούς για εκείνον… τι έπαθες τώρα;» με ξαναρώτησε. Είχε δίκιο… το σώμα μου είχε μουδιάσει από τον πόνο που ένιωθα… τι έκανα;

Σήκωσα το κεφάλι μου αργά και κοίταξα στα μάτια, τον λόγο οπού βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση. Ήταν απορημένος. Είμαι σίγουρη ότι από την έκφραση του προσώπου του ένιωθε ό, τι ο Άρο τον κορόιδευε. Τα μαύρα του μάτια τον κοίταξαν σαν να είχε τρελαθεί και έβγαζε παράλογες ιστορίες από το μυαλό του. Έπρεπε να μάθουν όλοι την αλήθεια που κρυβόταν στην πονεμένη μου ιστορία.

«Ναι,» ξεκίνησα, με τον ήχο της φωνής μου όλοι γύρισαν και με κοίταξαν. «όταν με άφησε όλα εξαφανίστηκαν. Η ψυχή μου… η καρδιά μου συνέχισε να χτυπά για έναν σκοπό. Να με κρατάει ζωντανή σε μία ζωή που ήμουν καταδικασμένη να ζω. Κάθε στιγμή μακριά του ήταν σαν να είχα ένα μαχαίρι που μου το κάρφωναν όλο και πιο βαθιά στην πληγή. Τα είχε πάρει όλα μαζί του και με άφησε με τις πληγές μου…» σταμάτησε και πείρα μία βαθιά ανάσα. « Πολλές φορές σκέφτηκα να βάλω ένα τέλος, σε όλο μου το μαρτύριο, να πάψω να υπάρχω να ζω. Η ιδέα μου φαινόταν αρκετά δελεαστική.
Δεν σηκωνόμουν από το κρεβάτι όπου με είχε αφήσει ο πατέρας μου εκείνο το βράδυ, για μία εβδομάδα, αργότερα γύρισα στην μονότονη καθημερινή ζωή μου. Όσο και αν προσπαθούσα να ξεχάσω της στιγμές που είχα περάσει με τον Έντουαρντ, τις καλύτερες της ύπαρξης μου, δεν μπορούσα, όταν έχεις ζήσει σε ένα όνειρο, δεν μπορείς να το ξεχάσεις. Προσπάθησα να σκεφτώ σημεία κλειδιά σε όσα μου είχε πει ώστε να ανακαλύψω που βρισκόταν και να τον βρω και έτσι θυμήθηκα τους Βολτούρι. Δεν είχα πάρα πολύ χρόνο γιατί ήξερα ότι η Άλις θα με ανακάλυπτε αν και δεν πίστευα ότι θα ασχολούταν μαζί μου. Έγραψα ένα σημείωμα στον πατέρα μου ότι έφυγα από το σπίτι πείρα τα πράγματα μου και έφυγα… και να με!» ανακοίνωσα, παραλείποντας τις φρικιαστικές λεπτομέρειες με τις αποπήρες μου να βάλω ένα τέλος σε αυτό που ήμουν. « Ήρθα εδώ πιστεύοντας ότι αν γινόμουν βρικόλακας δεν θα μου ήταν τόσο δύσκολο να τον βρω και να του δείξω ότι είμαι μία σαν και εκείνον, ότι δεν είμαι μία βαρετή θνητή κοπέλα. Άλλα όταν Άρο μου πρότεινες να μείνω μαζί σας μία έλξη για την εξουσία με έκανε να δεχτώ. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό που με κρατούσε τόσο καιρό σε εσάς ήταν το ίδιο που κρατούσε και τον Μάρκο, η Τσέλσι. Αν και ο πόνος που ένιωθα για την απώλεια του ήταν μεγαλύτερη και θα μπορούσα να έφευγα που θα πήγαινα; Έτσι αποφάσισα να μείνω. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.»

Λοιπόν αυτό είναι το δεύτερο μέρος... είναι και αυτό λίγο μικρό αλλά δεν πειράζει το 5ο κεφάλαιο θα προσπαθήσω να τπ κάνω μεγαλήτερο! Παρακαλώ σχόλια! Α και Νικη μου το επόμένο κεφάλαιο είναι αφηερομένο σε εσένα! Α και το έκανα με μεγαλα γραμματα για ειναι πιο ευκολοδιαβαστο!

Μέρος β΄

Κατέβασα το κεφάλι μου ντροπιασμένα και κοίταξα το πάτωμα. Δεν μπορούσα να κοιτάξω κανέναν. Όχι επειδή ντρέπομαι που έκανα ότι έκανα, άλλα επειδή δεν ήθελα να τα πω μπροστά του. Η υπερηφάνεια μου καταπατήθηκε από τον Άρο, τέλεια κατάλαβε την εξάρτηση μου για εκείνον. Το ναρκωτικό που μου στερούσε τόσα χρόνια και με είχε βάλει σε αποτοξίνωση χωρίς να το θέλω! Αν ισχύουν όλα όσα είπε πριν, θα πονάει με την αλήθεια.

Τι να κάνω; Είμαι τόσο μπερδεμένη.

«Όντως είναι τραγική η ιστορία σου Μπέλλα. Φυσικά και χαίρομαι που είσαι μαζί μας και δεν θα σου κρύψω ότι χαίρομαι που σε άφησε ο αγαπητός μου φίλος» είπε σοβαρά ο Άρο. Τον κοίταξα μετέωρη.

Γύρισα το βλέμμα μου στον Έντουαρντ, χωρίς να αντιδράσω στην δήλωση του Άρο. Τον κοίταξα προσεκτικά χωρίς να μιλήσω. Τα μαύρα του μάτια, κοίταζαν το κενό δύσπιστα. Μετά από τόση ώρα επιτέλους μπορούσα να παρατηρήσω την τέλεια σιλουέτα του. Ήταν πάρα πολύ όμορφος, αν και τα μαλλιά του ήταν σκονισμένα και το πουκάμισο του σκισμένο – όχι ότι με πείραζε αυτό- ήταν ακόμα όμορφος. Η μνήμη μου τον είχε αδικήσει! Κάτι μέσα μου, μου έλεγε να τα παρατήσω όλα και να τρέξω στην αγκαλιά που παράτησα πριν λίγο. Μόλις το βλέμμα του, συνάντησε το δικό μου πόνος αντικατέστησε την δυσπιστία του , τα χείλη σφίχτηκαν σε μία γραμμή και τα χέρια του τυλίχτηκαν σε γροθιές. Προχώρησα αργά προς το μέρος του ενώ συνέχιζα να τον κοιτάω στα μάτια.

«Έντουαρντ λυπάμαι» άρχισα.

«Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω για όλα, εγώ σε άφησα…» στο στήθος μου, άρχισε να φουντώνει ένα γρύλισμα και μία επιθυμία…. να τον αγκαλιάσω και να του πω πόσο τον αγαπώ, ότι λέει ανοησίες.

«Μπέλλα, λυπάμαι… αλλά, κανένας δεν είπε ότι ο Έντουαρντ δεν θα μας βάλει σε κίνδυνο οπότε πρέπει να τον καταστρέψουμε…» ανακοίνωσε ο Άρο. Αμέσως το σώμα μου πάγωσε και τον κοίταξα βλοσυρά. «Φέλιξ…» είπε. Με το άκουσμα του ονόματος του έτρεξα προς το μέρος του Φέλιξ, τον έσπρωξα και εκείνος έπεσε σε έναν από τους θρόνους. Αμέσως με όλη μου την δύναμη έτρεξα προς το μέρος του προς το μέρος του Έντουαρντ και έβαλα το σώμα μου μπροστά του. «Μπέλλα… τι κάνεις;» με ρώτησε μπερδεμένα. «Δεν θα σε χάσω γιατί εσύ δεν έχεις μυαλό, τώρα σκάσε και βοήθα» είπα μέσα από τα δόντια μου. «Πείρα στάση επίθεσης και κοίταγα ένα ένα από τα αδέρφια που είχα αποκτήσει, από την παλιά μου οικογένεια.

«Θα υποθέσω ότι με αυτή σου την κίνηση, η συνεργασία μας τελειώνει…»είπε ο Άρο λυπημένα. «Ναι… και πολύ κράτησε!» είπα ειρωνικά. Αμέσως έβγαλα την κάπα και πέταξα το οικόσημο στο πάτωμα.

Τοποθέτησα την ασπίδα μου γύρω από τον Έντουαρντ και εμένα. Αμέσως ένιωσα μία ενόχληση πάνω της, από την μεριά του Έντουαρντ. Η Τζέιν. Την αγριοκοίταξα και αμέσως μου έριξε ένα απολογητικό βλέμμα καθώς αποχωρούσε. Ο Φέλιξ άρχισε να έρχεται αργά προς το μέρος μου. Πήγα να τον αποκρούσω αλλά με έπιασε… Ένιωθα το σώμα μου να μην πατάει το έδαφος και μία σφιχτή λαβή στο λαιμό μου, που θα μπορούσε να μου συνθλίψει την σπονδυλική στήλη. Παρόλο που δεν μπορούσα να κουνηθώ κράταγα την ασπίδα μου σφιχτά γύρω από τον Έντουαρντ ο οποίος πάλευε με τον Ντιμίτρι. Με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα ότι ο Ντιμίτρι βρισκόταν στο πάτωμα.

Για δύο πράγματα ήμουν απόλυτα σίγουρη.

Πρώτον θα πεθάνουμε.

Και δεύτερον, τώρα θα ήμουν μαζί με τον Έντουαρντ.

Κεφάλαιο 5ο

«Φέλιξ» του είπα και τον κοίταξα στα κατακόκκινα σαν αίμα μάτια του. Ήθελα να του πω κάτι τελευταίο, τώρα που θα μου αφαιρούσε την ζωή. «Ναι, Μπέλλα;» είπε με ειρωνικό βλέμμα. Με το άκουσμα του ονόματος μου, ο Έντουαρντ γύρισε και με κοίταξε. «ΜΠΕΛΛΑ» φώναξε. Γύρισα με δυσκολία και κοίταξα τα κατάμαυρα μάτια του και του χαμογέλασα αχνά. «Δεν μετανιώνω ούτε μία στιγμή, στην ζωή μου που σε γνώρισα…» ψιθύρισα στον Έντουαρντ. «Όχι!» είπε και έτρεξε προς το μέρος μου. Αλλά ο Ντιμίτρι τον σταμάτησε. Γύρισα τα μάτια μου πάλι στον Φέλιξ. «Σε παρακαλώ…. Πρόσεχε την Τζέιν….» είπα και περίμενα το θάνατο μου.

«Άρο σε παρακαλώ!» άκουσα την ψιλή φωνούλα της Τζέιν να λέει.
«Μικρή μου…. Μας παράτησε….» απάντησε απογοητευμένα ο Άρο. Ένιωθα τα χέρια του Φέλιξ να χαλαρώνουν από τον λαιμό μου. «Δεν δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες…» άκουσα τον Κάιο να μουρμουρίζει. «Άρο….Σε παρακαλώ…» τον παρακάλεσα, « το μόνο που σου ζητάω είναι να μην τον πειράξεις…. Δεν φταίει σε τίποτα!»
«Τον αγαπάς τόσο πολύ; Θα έδινες την ζωή σου για χάρη του;» ρώτησε με περιέργεια. «Μην την πειράξετε!» άκουσα τον Έντουαρντ να φωνάζει. Ο Άρο έκανε νόημα στον Φέλιξ να με αφήσει να πατήσω στα πόδια μου. Εκείνος έγνεψε καταφατικά και με άφησε χωρίς να φέρει αντίρρηση. Ο Ντιμίτρι από την άλλη άφησε τον Έντουαρντ διστακτικά, τον αγριοκοίταξα.

Μόλις ο Ντιμίτρι απομακρύνθηκε, έτρεξα στον Έντουαρντ.
«Είσαι καλά;» τον ρώτησα ανήσυχα.
«Ναι, εσύ;» με ρώτησε και εκείνος με τον ίδιο τόνο.
«Θα ζήσω…»απάντησα με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη.
«Δεν το νομίζω.» ανακοίνωσε εκείνος και το βλέμμα του γέμισε πόνο. Ξαφνικά, έκανε κάτι που δεν το περίμενα. Το χέρι μου, άγγιξε το πιγούνι μου και σήκωσε απαλά το κεφάλι μου. Εγώ στάθηκα στις μύτες των ποδιών μου μέχρι που τα χείλη μας ενώθηκαν. Αμέσως ηλεκτρικό ρεύμα διαπέρασε το σώμα μου. Ένιωθα σαν μία μηχανή που μόλις ξαναμπήκε σε λειτουργία. Η νεκρή μου καρδιά θα μπορούσε να πεταχτεί από το στήθος μου αν ήταν εφικτό. Δεν με ένοιαζε ο τόπος, ο χρόνος, ούτε ότι θα μπορούσαν να μας σκοτώσουν σε λίγα δευτερόλεπτα. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι ο Έντουαρντ με φιλούσε με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, από ότι στην ανθρώπινη μου ζωή. Δεν με απομάκρυνε καθώς τα χέρια μου μπλέχτηκαν στα μαλλιά του και αυτό με ξάφνιασε. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρο από την μέση μου και πίεζαν το σώμα μου περισσότερο πάνω του.

«Για αυτό υπάρχουν τα δωμάτια!» άκουσα κάποια πάρα πόλη γνωστή φωνή να ειρωνεύεται.
«Το ήξερα!» ανακοίνωσε μία άλλη σαν τραγουδίστριας φωνή σοπράνο.
Σταμάτησα το φιλί μου με τον Έντουαρντ και κοιτάξαμε και οι δύο έκπληκτοι προς στη είσοδο της αίθουσας. Δεν το πιστεύω! Ο Έντουαρντ με άφησε και αμέσως έτρεξα στην μικροσκοπική φίλη μου.
«Τι έχασα;» ρώτησε ο Έμμετ.
Το κοίταξα και έπεσα πάνω του με δύναμη αγκαλιάζοντας τον. «Μπέλλα, την επόμενη φορά, να πάτε σε κανένα μπουντρούμι να το απολαύσετε χωρίς θεατές!» είπε γελώντας. Τυλίγοντας με στην τεράστια αγκαλιά του. «Έμμετ!» παραπονέθηκα καθώς απελευθερωνόμουν από το σφικτό κράτημα του.
«Μπέλλα, έλεος! Δεν μπορούμε να σε αφήσουμε για λίγο μόνη σου και εσύ πάλι μπλέκεις! Ουάου! Πόσο άλλαξες; Ωραία! Τώρα θα αντέχεις τα ψώνια. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΟΡΑΣ;» είπε μία σοκαρισμένη Άλις.
«Άλις! Άλις! Μου έλειψες τόσο!» της είπα αγκαλιάζοντας την.
«Μπέλλα δεν σε καταλαβαίνω! Εκεί που είχε απεριόριστο χρόνο να βελτιώσεις το στιλ σου εσύ το έκανες χειρότερο! Έχω πολλή δουλεία εδώ. Και με τους δυο σας.» ανακοίνωσε απογοητευμένη… αυτό σημαίνει ότι…. Θα ζήσουμε; «Άλις; Τι λες;» την ρώτησα ψιθυριστά.
«Τώρα θα δεις!» ανακοίνωσε με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα γλυκά χείλη της. Τα μάτια μου έριξαν άλλη μία ματιά στην αίθουσα και παρατήρησα ότι ο Καρλάιλ μιλούσε με τον Άρο.
«Άρα κανονίστηκε;» ρώτησε ο Καρλάιλ.
«Φυσικά παλιέ μου φίλε!» απάντησε ο Άρο. Ήμασταν ελεύθεροι! Δεν είχα τα δεσμά των Βολτούρι, δεν θα ήμουν αναγκασμένη να σκοτώσω κανέναν βρικόλακα πια, ούτε να γίνω η διαιτητής ανάμεσα στον αγώνα Τζέιν – Χάιντι. Με την σκέψη αναστέναξα καθώς τα μάτια μου έψαξαν για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μου. Η Έσμι μάλωνε τον Έντουαρντ μαζί με την Ρόζαλι που του υπενθύμιζε τα λάθη του. Έπνιξα ένα γελάκι. Ο Έντουαρντ είχε μία πολύ αστεία έκφραση στο πρόσωπο του, ήταν στεναχωρημένος, εκνευρισμένος και χαρούμενος μαζί! Εκπληκτικό! Μόλις γύρισε και με κοίταξε, του έβγαλα την γλώσσα.
« Ακόμα δεν πρόλαβε να δει την Άλις και άρχισε να την αντιγράφει…ανησυχώ…» μουρμούρισε, γέλασα σιγανά και εκείνος μου έριξε ένα προειδοποιητικό βλέμμα και μου είπε πέντε λέξεις που με ανησύχησαν: «Θα τα πούμε στο σπίτι…»

Από την άλλη ο Έμμετ και ο Τζάσπερ τσακωνόντουσαν για το ποίος ήταν καλύτερος πολεμιστής όσο η Άλις σχεδίαζε τις εξορμήσεις μας στα ιταλικά μαγαζιά. Δεν την πρόσεχα τόσο πολύ. Τα μάτια μου είχαν καρφωθεί πάνω στη μικροσκοπική σιλουέτα της Τζέιν. Το πρόσωπο της ήταν απογοητευμένο και τα κατακόκκινα σαν αίμα μάτια της κοιτούσαν το πάτωμα. Προχώρησα προς το μέρος της τραβώντας μαζί μου την Άλις.
«Τζέιν;» με το άκουσμα του ονόματος της με κοίταξε. «Η Άλις σχεδιάζει να πάμε εξόρμηση στα ιταλικά μαγαζιά… θα ήθελες να έρθεις;» την ρώτησα. Η Τζέιν δεν ήταν τόσο κακιά τελικά. Η Άλις της έριξε ένα γλυκό χαμόγελο. «Θα μας έκανες την τιμή δεσποινίς;» την ρώτησε όλο χαρά που απέκτησε κι άλλο θύμα για να έχει σαν Μπάρμπι- πειραματόζωο ή κι άλλη συνέταιρο για τα βασανιστήρια μου. «Αλήθεια;» ρώτησε καθώς το πρόσωπο της φωτιστικέ. Έγνεψα διστακτικά καταφατικά. Έριξα μία ματιά στον Τζάσπερ που κρατούσε την τσέπη που είχε το πορτοφόλι του σαν να ετοιμαζόταν να χάσει κάτι, σαν ήταν κάτι που ετοιμαζόταν να του αρπάξουν και το προστάτευε. Αμέσως κατάλαβα τι προστάτευε. Η πιστωτική. Ξεροκατάπια το δηλητήριο μου. Μετά από την αυτή την σκέψη καταράστηκα την ώρα και την στιγμή που ένωσα αυτές τις δύο, ήξερα ότι αυτό σήμανε την καταστροφή της ηρεμίας μου ή της γκαρνταρόμπας μου. «Ν-Νομίζω, ότι είναι πολλή κακή ιδέα… εξάλλου έχω να υποστώ μία τιμωρία…» είπα και χαμογέλασα αγγελικά στην Άλις. «Εγώ από την άλλη νομίζω ότι είναι πολλή καλή ιδέα» είπαν η Τζέιν και η Άλις με μία φωνή. Αμέσως άρχισαν να γελάνε. Τέλεια! Συνεταίρος! Οι δύο μικροσκοπικές μου φίλες, προχώρησαν απειλητικά προς το μέρος μου. «Κορίτσια… να το συζητήσουμε…» πρότεινα. Ο τρόμος στην φωνή μου ήταν ξεκάθαρος. «Άλις; Γιατί-» «Όχι!» είπε διακόπτοντας την πρόταση μου.

Κατέβασα την ασπίδα μου, έπρεπε να χρησιμοποιήσω ό, τι μπορούσα. ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ! Φώναξα με την σκέψη μου. Αμέσως βρέθηκε κοντά μου. Διάβασε τις προθέσεις των δύο κοριτσιών και χαμογέλασε. « Συγγνώμη κορίτσια, άλλα η Μπέλλα είναι δικιά μου για τους επόμενους μήνες και δεν θέλω να την ενοχλήσει κανείς…» είπε και γέλασε πνιχτά. «Και όμως όχι!» είπε η Άλις ενώ το βλέμμα της κοίταξε το κενό. Ένα όραμα! «Μμμμ… δεν μου το είχατε πει αυτό!» μας μάλωσε η Άλις. Ο Έντουαρντ κοκάλωσε. «Τι έγινε;» ρώτησε η Τζέιν.
«Θα σου απαντήσω αργότερα…» της ανακοίνωσε η Άλις με ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο της, που υπονοούσε πολλά.
«Τι έγινε;» ρώτησα ανήσυχα τον Έντουαρντ. Δεν μου απάντησε, απλά στεκόταν όρθιος και τα χέρια του ήταν σφιγμένα σε γροθιές. «Έντουαρντ!» του φώναξα. Εκείνος γύρισε και με κοίταξε αργά. «Τίποτα…» είπε βραχνιασμένα.
«Πρέπει να πάω για κυνήγι.» μουρμούρισε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Έτρεξα και έπεσα πάνω του. Αν και τον έριξα κάτω δεν παραπονέθηκε, απλά με κοίταξε μπερδεμένος. «Δεν πρόκειται να πας πουθενά αν δεν μου πεις τι σχεδιάζουν αυτές οι δύο!» τον απείλησα. «Γιατί τι θα μου κάνεις;» ρώτησε με παιχνιδιάρικο τρόπο. Κατέβασα την ασπίδα μου και του έδειξα τα βασανιστήρια που επρόκειτο να υποστεί. Μόλις τελείωσα την παρουσίαση μου, φαινόταν τρομοκρατημένος. «Νομίζω ότι είμαι αναγκασμένος.» απάντησε πνιχτά. «Καλά κατάλαβες!» του απάντησα με ένα χαμόγελο στα χείλη. «Ωραία λοιπόν. Η Άλις βλέπει….γάμο….» είπε και χαμήλωσε τα μάτια του. Η απάντηση του με σόκαρε! Γάμο; Μα πώς; «Ναι…» απάντησε καθώς η φωνή του αργόσβησε. Έφυγα από επάνω του και του έκανα νόημα να προχωρήσει καθώς βυθιζόμουν στις σκέψεις μου. Τον ακολούθησα από την μυρωδιά του.

Δεν ήταν μέσα στα δικά μου σχέδια ο γάμος… η Άλις βλέπει τα αποτελέσματα των αποφάσεων… άρα…. «Έντουαρντ; Μήπως θέλεις να μου μιλήσεις για κάτι;» τον ρώτησα καθώς βγαίναμε έξω από το κάστρο.
«Εμμμ… Όχι, γιατί το λες αυτό;»
«Εντάξει, κύριε Κάλεν.» του απάντησα επίσημα, απειλώντας τον.

Την υπόλοιπη ώρα την πέρασα μιλώντας με τον Άρο, τον Καρλάιλ και την Έσμι. Ο Άρο μας πρόσφερε δωμάτια για να μείνουμε. Η Άλις και η Τζέιν είχαν ετοιμάσει μία καλά οργανωμένη λίστα περιποίησης μου, αλλά εγώ αρνήθηκα με την δικαιολογία ότι ήθελα να περάσω την νύχτα μου αγκαλιά με τον Έντουαρντ, που είχαμε να πούμε πολλά…

Μόλις νύχτωσε για τα καλά, ο καθένας μας πήγε στα δωμάτια του, εκτός από κάποια αγόρια που αποφάσισαν να απολυόσουν την νυχτερινή Ρώμη . Ο Έμμετ, ο Φέλιξ, ο Άλεκ και ο Τζάσπερ ήταν οι εθελοντές αυτής της εξόδου. Μετά από μισή ώρα που σπαταλήσανε κοροϊδεύοντας τον Ντιμίτρι που ήταν η σειρά του να προσέχει το Κάστρο απόψε μαζί με τον Άφτον, έφυγαν. Από την άλλη οι γυναίκες τις παρέας, αφού τους κατάστρεψα τα σχέδια αποφάσισαν να κάνουν ένα παιχνίδι που το ονόμασαν ‘η μόδα αλλά ιταλικά’. Η Ρόζαλι και η Χάιντι θα ανταγωνιζόντουσαν για την πρωτιά. Τα μοναδικά τους όπλα; Η ομορφιά τους και οι σχεδιάστριες τους. Η μαντάμ Αλίσια, και η μαντάμ Τζενή. Τα ονόματα τους γιατί τα άλλαξαν μόνο ο Άρο ξέρει που τις άγγιξε – ο Έντουαρντ, ήταν ακόμα για κυνήγι-. Κριτές ήταν η Τσέλσι, η Τζιάνα και η Νίκη.

Η Νίκη ήταν ένα νέο μέλος που απόκτησε η οικογένεια μας. Την βρήκε ο Έντουαρντ όταν κυνηγούσε. Ήταν η τελευταία μέρα αλλαγής της και την έφερε κατευθείαν στο κάστρο γιατί θα ήταν εκτός έλεγχου, αν την αφήναμε μόνη της. Η Νίκη στον αυτοέλεγχο ήταν περισσότερο σαν εμένα. Βασικά συμπεριφερόταν σαν να ήταν βρικόλακας στην ηλικία του Καρλάιλ. Δεν την ενδιέφερε το ανθρώπινο αίμα. Φυσικά ήταν χαρισματική! Είχε ένα σπάνιο χάρισμα που δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως καλό, ούτε ως κακό. Μπορούσε με ένα απλό άγγιγμα της να παγώσει ένα αντικείμενο, αρκεί να το ήθελε! Αν και ο Άρο της πρότεινε να κάτσει μαζί τους, εκείνη δέχτηκε ευγενικά. Η εξωτερική της εμφάνιση ήταν τέλεια! Τα χαρακτηρίστηκα της ήταν απόλυτα συμμετρικά. Το ύψος ήταν ίδιο με της Άλις και τα μαλλιά της ήταν μαύρα σαν το κάρβουνο και ολόισια, ήταν και αυτά τόσο όμορφα και έκαναν αντίθεση με την κατάλευκη επιδερμίδα της.
Η ιστορία της μας είναι άγνωστη. Αρνείται να μιλάει για το παρελθόν της. Αν και δεν ήξερε κανείς τον λόγο αποφασίσαμε να μην την πιέσουμε να μας πει.

Προχώρησα προς το μπάνιο του δωματίου μου. Ο Έντουαρντ έκανε μπάνιο για να διώξει την σκόνη από το σώμα του. Χτύπησα απαλά την πόρτα.
«Παρακαλώ;» ρώτησε από μέσα. Άνοιξα την πόρτα ίσα-ίσα για να ακούγομαι λίγο πιο δυνατά. Με την κίνηση μου αυτή η μυρουδιά του σαμπουάν με μέλι και γάλα κατέκλισε τους πνεύμονές μου.
«Να βοηθήσω;» ρώτησα χωρίς να κοιτάξω καθόλου.
«Ωραία, θα υποστείς και την τιμωρία σου νωρίτερα…» μουρμούρισε.
Άνοιξα αργά την πόρτα και κατευθύνθηκα προς το μέρος του. Ήταν μέσα στην μπανιέρα. Και μάλιστα την είχε γεμίσει με νερό. Χαμογέλασα καθώς ο αφρός, μου έκρυβε την θέα.
«Ποία είναι αυτή η περιβόητη τιμωρία σου;» ρώτησα παιχνιδιάρικα.
«Πρώτα θα με βοηθήσεις να κάνω μπάνιο όπως είπες και μετά θα σε τιμωρήσω.» μου απάντησε και το στραβό του χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του.

Μετά από τριάντα χρόνια, θα ένιωθα ξανά ευτυχισμένη.

Το πρωινό με βρήκε αγκαλιά με τον Έντουαρντ στο αχρείαστο για πολλά χρόνια κρεβάτι μου. Ήμασταν ξαπλωμένοι αγκαλιά για πολύ ώρα και μου τραγουδούσε το νανούρισμα μου, ενώ χάιδευε την πλάτη μου με τις άκρες τον δακτύλων του. Μόλις τελείωσε το τραγούδι μιλήσαμε για πρώτη φορά κανονικά.
«Μπέλλα, λυπάμαι πραγματικά.» μου είπε.
«Γιατί; Επειδή περάσαμε μία καταπληκτική νύχτα; Τουλάχιστον από την μεριά μου ήταν ότι καλύτερο μου έχει συμβεί. Βασικά από τότε που σε γνώρισα όλα μου πηγαίνουν τέλεια, αν εξαιρέσεις τα τελευταία τριάντα χρόνια.» μονολόγησα περισσότερο στον εαυτό μου, χαϊδεύοντας το μπράτσο του.
«Μπέλλα, δεν θα έπρεπε να έχουν γίνει έτσι τα πράγματα… Θα έπρεπε εσύ να είσαι με κάποιον αντάξιο σου-» «Έντουαρντ Άντονι Μέισεν Κάλεν, σε προειδοποιώ, σκέψου προσεκτικά τα επόμενα λόγια σου. Δεν πρέπει να σε προσβάλουν, ούτε να σε κατηγορούν, πρόσεχε…» τον προειδοποίησα. Πήρε μία βαθιά ανάσα για να συνεχίσει.
«Εντάξει λοιπόν, αφού δεν έχω άλλη επιλογή, Ιζαμπέλα Μαρί Σουάν, υπόσχομαι να σε αγαπάω για πάντα, κάθε δευτερόλεπτο του πάντα, θες να με παντρευτείς;» με ρώτησε καθώς έβαλε μία τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου. Όπα, έχασα επεισόδια! Μόλις μου έκανε πρόταση γάμου;
«Ε-Ε-Έντουαρντ, είμαι μόλις δεκαοχτώ…» τραύλισα.
«Για την ακρίβεια είσαι σαράντα-οχτώ και εγώ εκατόν τριάντα-οχτώ πάω στα εκατόν τριάντα-εννέα, νομίζω ότι είμαστε παιδιά της παντρειάς…» με ενημέρωσε . Με μεγάλη προσπάθεια, ανάκτησα την ψυχραιμία μου.
«Μάλιστα…εκατόν τριάντα-οχτώ; Τόσο γέρος είσαι; Εγώ σε πέρασα για δεκαεπτάχρονο. Αηδία να φιλάω ένα παππούλη.» είπα χαχανίζοντας και άρχισα να απομακρύνομαι από την αγκαλιά του. Εκείνος με ξαναέκλεισε μέσα στα χέρια του.
«Ώστε αηδία; Κρίμα.» είπε με μία έκφραση λύπης. Εγώ του χαμογέλασα αλλά εκείνος διέλυσε το χαμόγελο μου με τα χείλη του. «Δεν απάντησες την ερώτηση μου… αλλά αν προσπαθείς να με αποπροσανατολίσεις, συνέχισε, πιάνει.» είπε σταματώντας το φιλί.

Εγώ κατσούφιασα και σηκώθηκα από το κρεβάτι για να ντυθώ. Επειδή βαριόμουν να πάω στην ντουλάπα ώστε να βρω καθαρά ρούχα, έβαλα το καθαρό πουκάμισο του Έντουαρντ, που του άφησε χθες το βράδυ η Άλις. Κούμπωσα γρήγορα τα κουμπιά. Έψαξα στην μικρή ξύλινη συρταριέρα μου για εσώρουχα και ένα σορτσάκι. Μόλις τοποθέτησα και το σορτσάκι ώστε να είναι άνετο πάνω μου πήγα και έκανα επίδειξη στον Έντουαρντ για το πουκάμισο του.
«Λοιπόν, είναι πολύ ωραίο πουκάμισο…» του είπα καθώς οι άκρες των χειλιών τραβιόντουσαν πάνω σχηματίζοντας ένα πονηρό χαμόγελο. Ο Έντουαρντ εξέτασε προσεκτικά το πουκάμισο του.
«Μμμμ… Έχεις απόλυτο δίκιο… άλλα αυτό που κρύβει το πουκάμισο είναι…» συνέχισε το παιχνίδι μου.
«Λάθος, κύριε. Αυτό που υπάρχει κάτω από τα σκεπάσματα μου είναι το καλύτερο θέαμα…» δήλωσα. Ο Έντουαρντ σήκωσε το ένα του φρύδι και με κοίταξε απορημένος.
«Τι;» ρώτησα ενοχλημένη.
«Δεν μου απάντησες….» ανακοίνωσε.
«Καλά εντάξει.» είπα.
«Καλά εντάξει θα μου απαντήσεις, ή δέχεσαι να γίνεις γυναίκα μου;» ρώτησε ανυπόμονα.
«Αν το ψάξεις λίγο, θα παρατηρήσεις, ότι απαντάω και στις δύο ερωτήσεις σου. Καλά εντάξει θα απαντήσω, και καλά-» δεν πρόλαβα να τελειώσω, αφού δύο αχόρταγα χείλη κινούνταν μαζί με τα δικά μου.

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 6^ο

Με μία απαλή κίνηση έκλεισα την κουρτίνα του παραθύρου μου καθώς ο ήλιος ανέτειλε. Για έναν περίεργο λόγο ήμουν νευρική που γύριζα στην βροχερή πόλη της Ουάσινγκτον. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο κάθισμα και προσπάθησα να διώξω από το μυαλό μου από όλες τις χαζές μου ανησυχίες. Έκλεισα τα μάτια μου και μετά από τόσα χρόνια ήθελα να μπορούσα να κοιμηθώ. Ο Έντουαρντ ακούμπησε το χέρι μου. Το κρυσταλλένιο του άγγιγμα με έκανε να νιώσω έναν ηλεκτρισμό να διαπερνάει το κορμί μου.

«Μπέλλα… τι σε βασανίζει;» μου ψιθύρισε γλυκά στο αφτί. Αμέσως η μικρή μας μπάλα μας περικύκλωσε κα ένοιωθα σαν να ήμασταν μόνοι σε ολόκληρο το αεροπλάνο.

«Δεν ξέρω… όλα» του απάντησα μέσα από τα δόντια μου.

«Όταν λες όλα;» μου ζήτησε ευγενικά μία μικρή διευκρίνιση.

«Ο γάμος, ο Τσάρλι, η Βικτώρια…» η φωνή μου έτρεμε με στο τελευταίο όνομα. Αν και ήξερα να πολεμάω καλύτερα από τον καθένα, με εξαίρεση τον Φέλιξ, ο φόβος της Βικτώριας είχε ριζωθεί βαθιά μέσα στην παγωμένη καρδία μου.

«Μπέλλα. Δεν πρόκειται να σε πειράξει. Θα σταματήσει να ζει σύντομα πίστεψε με.» ανακοίνωσε μέσα από τα δόντια του. Γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος μου. Το δεξί του χέρι είχε σφιχτεί σε μία σιδερένια γροθιά, τα χρυσαφένια του μάτια σκλήρυναν και το σαγόνι του σφίχτηκε.

«Μην είσαι ανόητος! Ο μόνος λόγος που φοβάμαι είναι να μην σε χάσω!» του είπα και το ελεύθερο μου χέρι μετακινήθηκε στο πρόσωπο του. «Εγώ ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου. « του είπα γλυκά.

«Δεν μου το έχεις δείξει! Με αυτά που φορούσες με σκότωνες!» ανακοίνωσε η Άλις από πίσω μας. Η μπάλα μας έσπασε και βρεθήκαμε πάλι στην πραγματικότητα. «Πλάκα μου κάνεις Άλις; Εγώ δεν είχα παρατηρήσει πότε το εσωτερικό του μανδύα της! Νόμιζα ότι είχε στιλ!» της είπε μία προσβεβλημένη Τζέιν. «Τζέιν! Άλις!» είπε με μία φωνή ο Έντουρντ και η Νίκη. Η Νίκη, το νέο μέλος της οικογένειας Κάλεν, κατάφερε να μπει μέσα στο κλουβί με τις τρελές. Η Νίκη ήταν πιο ήρεμη από όλους και ταυτόχρονος πιο τρελή. Δεν ήξερα ότι αυτός ο συνδυασμός ήταν εφικτός αλλά πλέον η οικογένεια μας έχει σπάσει κάθε κανόνα της φύσης.

«Τζέιν γλυκιά μου, άλλα μου έλεγες πριν 3 μήνες! Ό,τι δεν υπάρχει περίπτωση να με φτάσεις! Μην μου τα αλλάζεις τώρα!» της είπα ειρωνικά.

«Μπέλλα… δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να με προκαλείς…» με κοίταξε με ένα βλοσυρό βλέμμα υποσχόμενο πολλά βασανιστήρια. Αμέσως βούλιαξα στο κάθισμα μου και έραψα το στόμα μου. Δεν θα ξαναμιλούσα για τις επόμενες 4 ώρες. Ο Έντουαρντ έπιασε το χέρι μου και το χάιδευε με απαλές κινήσεις. Έφερα στο μυαλό μου ό,τι έχει συμβεί τους τελευταίους 3 μήνες που Έντουαρντ ξαναμπήκε στην ζωή μου. Έφυγα από την ‘’οικογένεια’’ μου, μου έκανε πρόταση γάμου, ένα νέο μυστηριώδης μέλος μπήκε στην οικογένεια μας και έγινε μία από τις καλύτερες μου φίλες και η Τζέιν, ο Άλεκ, ο Φέλιξ και ο Ντιμίτρι που αρρεβωνιάστηκε την Χάιντι ερχόντουσαν να μείνουν στο Φορκς. Ο Άρο αποφάσισε πως ήταν καιρός να έχουμε μία φρουρά και σε ένα άλλο μέρος εκτός από την Ιταλία ως δεύτερο σπίτι, εγώ συμφώνησα με μεγάλη ευχαρίστηση. Μου αρέσει η δουλειά μου.

Τώρα που οι Κάλεν θα επέστρεφαν μετά από 30 χρόνια στο Φορκς δεν ξέρω ποια θα είναι η αντίδραση των κάτοικων αλλά δεν νομίζω να είναι και η καλύτερη….

Σπόιλερ:

» Renesmee's Story