"Lost Moon"

Μια δικια μου εκδοχη του new moon.Ειναι η πρωτη ιστορια που γραφω και σας πλιζαρω να δειξετε επιεικια.

Σπόιλερ:

Στο Δάσος
Προχωρούσα μόνη μου στο δασος.Εβρεχε.Το νερο της βροχης επεφτε με θορυβο πανω στα φυλλα των δεντρων.Τα ποδια μου σερνονταν στο υγρο χωμα.
Ειχα φτασει πολύ βαθια στο δασος.Τα δεντρα εδώ ηταν περισσοτερα και το λιγοστο φως που ειχε σημερα το πρωι δεν περνουσε μεσα από το πυκνο φυλλωμα.
Ειχα χαθει° ημουν σιγουρη γι’αυτο.Αλλα προς το παρον δε με’νοιαζε.Ηξερα πως επρεπε να γυρισω σπιτι , μα ουτε αυτό με’νοιαζε.Τιποτα δεν ειχε σημασια πια.
Σταματησα να προχωράω και πηγα και καθησα στη κουφαλα ενός
δέντρου για να προστατευτω από τη βροχη.Κουλουριαστηκα σε μια μπαλα και βυθιστηκα στη δυστυχια μου.
Ειχα χασει την αισθηση του χρονου.Οταν πια αρχιζε να σκοτεινιαζει και ψιχαλιζε, εγω εξακολουθουσα να καθομαι στη κουφαλα του δεντρου .
Ξαφνικα ειχα την αμυδρη αισθηση ότι με παρακολουθουσαν.Σηκωθηκα και κοιταξα τριγυρω.Παρολο που δεν την ειχα δει, ξαφνικα ηταν εκει.
Η Βικτωρια.Τα λαμπερα κοκκινα μαλλια της γυαλιζαν από τη βροχη.Τα ματια της, μαυρα από τη διψα,με κοιταζαν λαιμαργα.Στο προσωπο της ελαμπε ένα θριαμβευτικο χαμογελο.
Ειχα παγωσει.Δεν μπορουσα να κουνηθω.
Εκεινη γυρισε το κεφαλι της ανυπαισθητα.Κατι πρεπει να ειχε αποσπασει την προσοχη της, αλλα όχι αρκετα ώστε να την κανει να παρει τα ματια της από πανω μου.Περιμενε τοσο καιρο γιάυτη τη στιγμη.Τη στιγμη που επιτελους θα επαιρνε την εκδικηση της για τον θανατο του Τζειμς.Θυμομουν τα λογια του Λορεντ .Αν ηξερες τι εχει σχεδιασει για σενα…
Καποιοι λυκοι ουρλιαξαν, καπου μακρια.Η αγελη δε θα με προλαβαινε.Καπου μεσα μου ευχομουν τουλαχιστον αυτοι να γλιτωσουν .Γιατι ηξερα ότι για μενα δεν υπηρχε ελπιδα.Δεν ειχε υπαρξει εδώ και πολύ καιρο.Οταν εφυγε εκεινος, όλα χαθηκαν.
Ακομα και τωρα που πεθαινα, κάθε σκεψη μου ηταν δοσμενη σ’εκεινον.Ευχομουν να μπορουσα να τον δω εστω για μια στιγμη.Να του ελεγα ότι τον αγαπουσα για μια τελευταια φορα.
Η προσοχη μου επεσε παλι σε εκεινη.Κινηθηκε τοσο γρηγορα που την εχασα από τα ματια μου.Το αμεσως επομενο δευτερολεπτο στεκοταν ακριβως μπροστα μου, γραπωνοντας με τα χερια της το λαιμο μου.
Πονος.
Εντουαρτ σ ’αγαπω .Σκεφτηκα.
Και μετα, όλα σκοτεινιασαν.

Λοιπον, αυτη ειναι η συνεχεια.Ευχομαι να σας αρεσει -εμενα προσωπικα αυτο ειναι ενα απο τα λιγοτερο αγαπημενα μου καφαλαια-.Θα παρατηρησετε οτι εχω δανειστει πολλες εκφρασεις κτλ. απο τη θεα Stephenie, γιατι δεν μπορουσα να αποδωσω το ολο συναισθημα διαφορετικα...

Ωχ...αγχωθηκα τωρα.Καντε comment οσο πιο γρηγορα μπορειτε plzzzz!!!!!!!!!




Φωτια
Τελος.
Ημουν όμως νεκρη?Οχι,δεν το πιστευα.Ο θανατος δεν θα επρεπε να ποναει τοσο πολύ.
Το σκοταδι απλωνοταν σαν πεπλο από πανω μου.Ηθελα να το σκισω,νατο κομματιασω, να περασω στην άλλη πλευρα° να βρω το φως.Σαν να πνιγομουν και παλεβα να βγω στην επιφανεια για να αναπνευσω.
Αρχισα να εχω μια αμυδρη αισθηση του τι γινοταν γυρω μου.Αγρια γρυλισματα ακουγοταν ολογυρα μου.Ενα χαμηλοφωνο και ανησυχο κλαψουρισμα ακουγοταν καπου κοντα μου.Τιποτα δεν εβγαζε νοημα.
Επικεντρωθηκα στο φρικτο πονο στο λαιμο μου που δυναμωνε.Ενας φρικτος πονος και ταυτοχρονα η αισθηση ότι καποιος με εκαιγε.Καθως τα δευτερολεπτα περνουσαν, το καψιμο δυναμωνε.Μια φωτια που θεριεβε και εξαπλωνοταν στο υπολοιπο σωμα μου.Δε θυμομουν να εχω ξανανιωσει τοσο πονο.Εκτος…
Θολες εικονες πλημυρισαν το καεφαλι μου: Η αιθουσα χορου,ο Τζειμς…το καψιμο στο χερι μου.
Ξαφνικα καταλαβα.Με ειχε δαγκωσει.Θυμηθηκα όταν,τοσο καιρο πριν, προσπαθουσα να πεισω τον Εντουαρτ να με μεταμορφωσει.Η επιθυμια μου τελικα γινοταν πραγματικοτητα.Τι τραγικη ειρωνια, σκεφτικα.
Αμεσως με κατεκλυσε πανικος.Τι θα εκανα?Εαν τελικα επιζουσα από αυτό το μαρτυριο(που πολύ αμφεβαλα αν αυτό θα γινοταν), θα με δεχοταν όπως ημουν ή θα εφευγε?Δεν ηθελα να δω την αληθεια° με τρομαζε.Και όμως αυτή ηταν εκει και με κοιταζε καταματα.
Μπορει ο Τζεικομπ να με δεχοταν διαλυμενη όπως ημουν, αμφεβαλα όμως αν θα μπορουσε να κανει το ιδιο μετα την μεταμορφωση μου.Ηξερα πολύ καλα το μισος του απεναντι στους βρικολακες.Δεν ηταν λιγες οι φορες που ειχε αποκαλεσει τους Καλεν “βδελες” και “αιμορουφιχτρες”.Αραγε θα ημουν αλλη μια βδελα γι’αυτόν?
Δε θα μπορουσε να με αποδεχτει μετα από αυτό.Δε θα το εκανε.
Ο πονος από τον επερχομενο αποχωρισμο του Τζεικομπ προστέθηκε στον πονο που ηδη ενιωθα.
Η φωτια συνεχιζε να με καιει σε σημειο που ηθελα να ουρλιαξω.Αλλα δεν το εκανα.Ειχα χασει κάθε επαφη με το περιβαλλον και δεν ηξερα καν που βρισκομουν.Πιθανοτερα ημουν ακομη στο δασος° ισως ο Τζεικ να με εψαχνε –ειχα λειψει παρα πολλες ωρες απ’το σπιτι.Ισως και να με βρικε, αλλα αφου ειδε τι μου ειχε συμβει με παρατησε στο δασος.Ο Τσαρλι θα πρεπει να ειχε τρελαθει από την αγωνια του.Ανησυχουσα για τον πονο που θα του ειχα προκαλεσει.
Επισης, απορουσα.Γιατι δεν ημουν νεκρη?Γιατι η Βικτώρια δεν με ειχε σκοτωσει?Υποτηθεται ότι ειχε σχεδιασει τα πανδεινα για μενα.Εξαλου, ο μεγαλυτερος ποθος της δεν ηταν ο θανατος μου?
Δεν εβγαζα νοημα.
Στο μεταξυ, η φωτια συνεχιζε να κατακαιει ότι ειχε απομεινει από το σωμα μου.


*** *** *** ***

Δεν ηξερα ποσος χρονος ειχε περασει.Θα μπορουσαν να ειχαν περασει δευτερολεπτα, λεπτα, ωρες, ή ακομα και μερες και δεν θα το ειχα καταλαβει.Δεν ενιωθα τιποτα, εκτος από ατελειωτο πονο.
Σιγα, σιγα τα πραγματα αλλαξαν.Ειχα περισσοτερο ελεγχο του σωματος μου τωρα, απ’ ότι πριν που το εωιωθα βαρυ σαν μολυβι.Η ακοη μου επισης γινοταν ολο και πιο καθαρη κι αυτό με βοηθησε στο να προσδιορισω τι γινοταν γυρω μου.Ακουγα τον ηχο μιας σταθερης αναπνοης από καπου κοντα μου και τον πλαφιασμο των κυματων(αυτό δεν ηταν σωστο.Που ημουν?), από μακρια.Επιπλεον υπηρχε επιπλεον χωρος στο κεφαλι μου.Μπορουσα να ανησυχω για τον Τζεικομπ,τον Τσαρλι και γενικοτερα για το μελλον.
Τι θα εκανα?Ηθελα να σταματησω να σκεφτομαι.Προσπαθησα να επικεντρωθω σε αυτά που ακουγα.Πλεον ακουγοταν βηματα κάθε λιγο και λιγακι.Μπορουσα να πω ότι κάθε φορα ηταν διαφορετικο ατομο.Υπηρχαν διαφορες στον κάθε βηματισμο° άλλος ηταν πιο βαρυς,άλλος πιο ρυθμικος...Μα ολοι εκαναν το ιδιο.Ερχονταν -σε καποια αποσταση από εμενα- κοντοστεκονταν για λιγο και μετα εφευγαν.Αυτο ειχε γινει αρκετες φορες μεχρι τωρα.Δε μπορουσα να καταλαβω τι εκαναν.Φαινοντουσαν σαν να παρακολουθουσαν κατι.Εμενα ισως….
Καποιος ερχοταν.Αναγνωριζα τα βηματα.Ηταν αυτά που ακουγα πιο συχνα απ’ τα υπολοιπα.Ειχαν έναν καπως αναλαφρο ρυθμο.
Τα βηματα σταματησαν.
«Τιποτα ακομα», απαντησε μια πολύ γνωστη φωνη, σε μια ερωτηση που δεν ειχα ακουσει.
Ο Τζεικομπ?Ανακουφιση πλημμυρισε την φλεγομενη καρδια μου.Τουλαχιστον, δεν ημουν μονη.
«Πως εισαι?».Εκπληκτη αναγνωρισα την φωνη του Εμπρι.
«Ειμαι ενταξει.Αντεχω ακομα.».Η φωνη του ηταν ξεψυχισμενη.
Ο Εμπρι φαινοταν πως δεν ηξερε τι να πει.«Καλα τοτε.Εεε..θα παω να ενημερωσω τον Σαμ», ειπε διστακτικα κι εφυγε.
Σιωπη ακολουθησε.
Σιγα,σιγα ο πονος αρχισε να φευγει από τις ακρες των δακτυλων μου.Με έναν αργο, αλλα σταθερο ρυθμο συσσορευοταν στο σημειο οπου χτυπουσε γρηγορα η καρδια μου.Ο λαιμος μου ηταν ξερος και μ’εκαιγε κι ειχα κορακιασει!
Όταν πια η φωτια ειχε υποχωρησει από τις παλαμες και τους αστραγαλους μου,ακουσα τον Εμπρι και καποιους αλλους –η υπολοιπη αγελοι μαντεψα- να πλησιαζουν.Σταθηκαν καπου λιγα μετρα από εμενα και τον Τζεικομπ και αρχισαν να μιλανε ψιθυριστα.Φυσικα, μπορουσα να ακουσω τι ελεγαν.
«Τι κανουμε?»ρωτουσε σε επιγοντα τονο ο Πολ.
Ο Σαμ πηρε μια βαθια ανασα και απαντησε με σοβαρη φωνη:
«Δε νομιζω ότι υπαρχει ακτι που μπορουμε να κανουμεστην παρουσα κατασταση.Επιμενω όμως σ’αυτό που σας ειπα.Η Μπελλα είναι φιλη,ανεξαρτητα απ’αυτό που της συνεβει.Θα σταθουμε διπλα της.Αν τα πραγματα εξελιχθουν…ασχημα...τοτε, θα δουμε τι θα κανουμε. Συμφωνω όμως με τον Τζεικ.Η Μπελλα δεν θα εβλαπτε κανεναν.Νομιζω ότι της αξιζει μια δευτερη ευκαιρια».
Με πλημμυρισε ευγνομωσυνη για την αγελη.Τελικα, ηθελαν να με κρατησουν.Και μετα θυμηθηκα τον Τζεικ που ηταν διπλα μου.Ισως το μελλον να μην ηταν τοσο τρομαχτικο όπως το φανταζομουν…
Τον ακουσα να ψιθιριζει «Ευχαριστω».
Ο Εμπρι και ένα ζευγαρι βαρια βηματα –που πρεπει να ανηκαν στον Σαμ- πλησιασαν το σημειο οπου βρισκομασταν εγω και ο Τζεικομπ.
«Πως τα παει?» ρωτησε ο Σαμ.
Σιωπη ακολουθησε, καθως αφουγκραζονταν τον ξεφρενο ηχο της καρδιας μου.
«Θα πρεπει να τελειωνει» κατελειξε ο Σαμ υστερα από ένα λεπτο.
«Κι εγω ετσι νομιζω.Εχουν περασει σχεδον τρεις μερες από τοτε που…εγινε»Ο πονος στη φωνη του Τζεικομπ ηταν σχεδον απτος.Δε μου αρεσε.
Θα πρεπει να ειχαν δικιο για το ότι τελειωνε.Ο πονος ειχε υποχωρησει εντελως από τα γονατα και τους αγκωνες μου.Ευτυχως.Δεν νομιζω τοι θα αντεχα πολύ ακομη.
Ταυτοχρονα όμως, η φωτια στο στηθος μου κορυφωνοταν.Η καρδια μου φτεροκοπουσε, λες και επροκειτο να πεταξει.
«Λες να μπορει να μας ακουσει?» ρωτησε ξαφνικα ο Εμπρι.
«Μπελλα?Μπελλα με ακους?».Η φωνη του Τζεικομπ ηταν ανησυχη.
«Ναι», ηθελεα να απαντησω.Φοβομουν όμως, ότι αν αντιδρουσα με οποινδηποτε τροπο θα ουρλιαζα° και δεν ηθελα να καταλαβουν το μαρτυριο που περνουσα.Αν και φαινοταν να ειχαν καταλαβει ηδη αρκετα.
«Μπελλα?Μπελλα, γλυκια μου μπορεις να ανοιξεις τα ματια σου?».Τη φωνη του χρωματιζε αγωνια.
Τα βλεφαρα μου τρεμοπαιξαν° αμεση αντιδραση στην αγωνια και στον πονο του Τζεικομπ.Ειχα ξανα αυτή την προστατευτικη σταση απεναντι του.Την αισθηση ότι επρεπε να διωξω τον πονο του με οποιονδηποτε τροπο.
Ακουσα έναν αναστεναγμο ανακουφισης –ειχα πετυχει τον σκοπο μου.
Εντομεταξυ, η φωτια ειχε συγκεντρωθει ολοκληρη στο στηθος μου.Η καρδια μου πασχιζε να ξευφυγει από τις φλογες° ο αγωνας της ηταν ματαιος όμως.Η φωτια θα την εφτανε από λεπτο σε λεπτο.
Αμυδρα, ακουσα τους υπολοιπους να πλησιαζουν.Η προσοχη μου ηταν δοσμενη στους ξεφρενους χτυπους της καρδιας μου° που, καθως φαινοταν, ηταν και οι τελευταιοι της.Καθως οι φλογες τελικα ειχαν εφτασαν την καρδια μου –και ο πονος ειχε φτασει στο απογειο του- εωιωσα να απογειωνομαι.Ο σφυγμος μου όμως, χαμηλωνε και μετα από λιγο, ακουστηκε σιγανα, οτελευταιος χτυπος της καρδιας μου.

Χιλια ευχαριστω σε ολα τα παιδια που μου εκαναν τοσο υπεροχα comment.Πραγματικα ειμαι πολυ χαρουμενη.Και χαρη στη στηριξη σας καταφερα και τελειωσα και το τριτο κεφαλαιο την ιδια μερα.Αφιερωμενο σε ολους εσας.Και παλυ ευχαριστω!!!!

Αυτο ηταν το πρωτο κεφαλαιο που εγραψα οταν αποφασισα οτι τελικα θα εγραφα την ιστορια.Επειτα ηρθαν και τα αλλα...




Ξυπνημα
Ανοιξα τα ματια μου…και ξαφνικα, εβλεπα τα παντα.Ολα ηταν τοσο…ευδιακριτα…ξεκαθαρα.Ποτε δεν ειχα ξαναδει τοσο καθαρα.
Βρισκομουν σε μια μικρη καλυβουλα.Απ’ το παραθυρο διπλα μου, μπορουσα να δω ότι βρισκοταν μεσα στο δασος, όχι πολύ μακρια από το Λα Πους.
Καθως το σκεφτηκα αυτό, γυρισα το κεφαλι μου από την άλλη μερια με τετοια ταχυτητα που ξαφνιαστηκα που δεν θολωσε η οραση μου.Αντιθετως, μπορουσα ακομα και να διακρυνω κάθε μοριο σκονης στον αερα.Αλλα αυτό δεν με απασχολουσε για την ωρα.Κατι άλλο ειχε τραβηξει την προσοχη μου.
Στεκοταν μπροστα μου° ο Τζεικομπ καθοταν σε μια ξυλινη σαραβαλιασμενη καρεκλα, διπλα στο κρεβατι που ημουν ξαπλωμενη, -και θα επρεπε να ημουν ξαπλωμενη οσο διαρκουσε το μαρτυριο μου- διπλα του στεκοταν ο Σαμ, ακουμποντας το χερι του ελαφρα στον ωμο του Τζεικ, και από πισω τους οΠολ, ο Τζαρεντ και ο Εμπρι.
Ολοι τους με κοιτουσαν καχυποπτα και στα προσωπα τους ηταν αποτυπωμενη η εκπληξη, ενώ ειχαν τραβηχτει πισω –πιθανοτερα εξαιτιας των αποτομων κινησεων μου.
Για λιγο επικρατησε ησυχια.Απλα κοιταζαμε ο ενας τον άλλο σιωπηλα, περιμενωντας να πει κατι.Αφου τελικα φαινοταν ότι αυτοι τουλαχιστον δε θα ελεγαν τιποτα, αποφασισα πως ηταν ωρα να σπασω τη σιωπη.
«Γεια», ψιθιρισα διστακτικα.
Ολοι τραβηχτηκαμε στο ακουσμα της ιδιας μου της φωνης.Τωρα πια ακουγοταν τραγουδιστη° ο ηχος αντηχησε στο χωρο σαν καμπανα.
Ενοχες με κατεκλυσαν.
«Συγνωμη» ψιθιρισα, χαμηλωνοντας το κεφαλι μου.
Ενιωσα την ατμοσφαιρα στο δωματιο να αλλαζει.Ξαφνικα το χερι του Τζεικομπ –που πριν το ενιωθα τοσο ζεστο, σε αντιθεση με το δικο μου, τωρα εκαιγε πανω στο δερμα μου- επιασε απαλα το προσωπο μου, ώστε να τον κοιταζω καταματα.Τα ματια του ηταν επιφυλακτικα, ακομα εκπληκτα° μα η φωνη του ακουστηκε σιγουρη όταν μιλησε.
«Ηρεμησε Μπελλα.Ολα θα πανε καλα».
Κουνισα το κεφαλι μου.
«Δεν το νομιζω», απαντησα° ακομη ψιθιριζοντας.Η φωνη μου ραγισε.
Τραβηχτηκε λιγο για να με παρατηρησει καλυτερα.
Αναστεναξα.
«Πες την αληθεια Τζεικ.Ποσο χαλια δειχνω?»
Ηθελα να ξερω τη γνωμη του, αν και φοβομουν την απαντηση του.Ηθελα να ξερω αν θα μπορουσε να με ανεχτει ετσι όπως ημουν –ή τουλαχιστον, ετσι όπως ειχα γινει- ή αν αυτό του ηταν πολύ για να το αντεξει και τελικα με αφηνε.Δε θα τον κατηγορουσα αν το εκανε.Ουτε θα προσπαθουσα να τον εμποδισω° η επιλογη θα ηταν δικη του.
Σφιχτηκα, περιμενωντας την απαντηση του.
«Καλυτερα απ’ότι περιμενα.Δειχνεις όμως, αρκετα χαλια μπορω να πω.»-πηρε μια βαθια ανασα προσπαθωντας να κρατησει πειραχτικο τονο-«Υποθετω ότι θα το συνηθισω» ειπε και ένα αχνο χαμογελο εμφανιστηκε στο προσωπο του.
Χαμογελασα κι εγω και πηρα μια βαθια ανασα ανακουφισης.Συνειδητοποιησα ότι τοση ωρα δεν ανεπνεα-η αναπνοη δεν ηταν κατι ζωτικης σημασιας τωρα πια.Τα πνευμονια μου αντεδρασαν βαριεστημενα σ’αυτή την πραξη.
Καθως το σκεφτομουν αυτό, προσεξα ότι ολοι οι αλλοι γυρω μου ειχαν κοκαλωσει.Αυτοματα, εκανα το ιδιο και αρχισα να ψαχνω την πηγη της ανησυχιας τους.Πηρα άλλη μια ανασα.Επειτα σταματησα.
Ω.Καταλαβα.Φοβοντουσαν εμενα.Γιατι ΕΓΩ ημουν το τερας τωρα.
Πηρα άλλη μια βαθια ανασα προσπαθωντας να κοντρολαρω τον εαυτο μου.
«Ειμαι ενταξει», τους υποσχεθηκα.
Ο Τζεικομπ μου εριξε το πλατυ του χαμογελο που αγαπουσα, ενώ ο Εμπρι φανηκε να χαλαρωνει καπως.Οι αλλοι όμως συνεχιζαν να με κοιταζουν καχυποπτα.
«Εισαι συγουρη ότι μπορεις να συγκρατηθεις?» ρωτησε ο Σαμ μετα από μια στιγμη.
«Ναι».Του υποσχεθηκα. «Ειστε…ανθρωπινοι αλλα η μυρωδια είναι τοσο απαισια που δεν θα δοκιμαζα ποτε μου.» ειπα, προσπαθωντας να ελαφρυνω την ατμοσφαιρα.
Ειχε αποτελεσμα° ο Τζεικομπ, ο Εμπρι και ο Τζαρεντ αρχισαν να γελανε, ο Σαμ μου χαμογελασε αχνα, ενώ ο Πολ μου αντιγυρισε ξινισμενα: «Κοιτα ποιος μιλαει».
Γελασα και εγω, εκπληκτη και χαρουμενη που μπορουσα να γελασω ξανα, παρα την ολη τραγικοτητηα της καταστασης.
Ο Τζεικ ηρθε προς το μερος μου και με αγκαλιασε.
«Όλα θα πανε καλα», μου υποσχεθηκε.
Επειτα από ένα δευτερολεπτο-ακομα δισταζα στην παραμικρη κινηση- του ανταπεδωσα την αγκαλια.
«Ναι» συμφωνησα.
Εκεινη τη στιγμη δεν υπηρχε τιποτα.Εκεινη τη στιγμη δεν ηταν ενας λυκανθρωπος που αγκαλιαζε έναν βρικολακα.Ηταν απλα ο Τζεικομπ κι εγω.
Γιατι καπου βαθια μεσα μου ηξερα ότι δε θα με αφηνε.Οχι τωρα που τον χρειαζομουν τοσο πολύ.Ακομα και τωρα που τα παντα ειχαν χαθει, ο Τζεικομπ θα εμενε.Γιατι αυτος ηταν ο Τζεικομπ.Ποτε δε θα εκανε κατι που θα με πληγωνε.
Ηταν ο ηλιος μου.Ο ηλιος μεσα στο βαθυ σκοταδι που με περιεβαλε.Ημουν ανοητη που ανησυχουσα ότι μετα από οσα συνεβησαν ο Τζεικομπ θα με αφηνε.Οτι η μεταμορφωση μου θα ειχε αλλαξει τοσα πολλα μεταξυ μας.
Από τη στιγμη που ξυπνησα από τη φρικτη διαδικασια της μεταμορφωσης και τον ειδα διπλα μου, ηξερα ότι θα εμενε μαζι μου και θα με στηριζε, όπως παντα.Οτι θα ξεπερνουσε την οποια εχθρα του με τους βρικολακες και θα με φροντιζε° τωρα που τον χρειζομουν οσο ποτε.Με γνωριζε τοσο καλα, που σιγουρα θα ηξερε ποσο σοκαρισμενη, μπερδεμενη και τρομοκρατημενη ημουν.Περισσοτερο τρομοκρατημενη επειδη πιστευα ότι θα ημουν μονη, μα όχι πια.
Ο Τζεικομπ ηταν μαζι μου.
Ο Τζεικομπ θα εμενε.
Ο προσωπικος μου ηλιος.
Ο δικος μου Τζεικομπ.

Οκ, αυτη ειναι η συνεχεια.Ελπιζω να σας αρεσει!


Καινουρια Αρχη.
Τις τελευταιες τρεις εβδομαδες η ζωη μου ειχε αλαξει ριζικα.Για ευνοητους λογους πλεον, δεν μπορουσα να συνεχισω να πηγαινω σχολειο, αλλα ουτε να μενω με τον Τσαρλι.
Προσωρινα, εμενα στην μικρη αποθηκουλα που ημουν κατά την μεταμορφωση μου.Φυσικα δεν κοιμομουν, απλα ηθελα ένα μερος για να περναω τη νυχτα.Η Εμιλι, επειτα από προτροπη του Σαμ και με τη βοηθεια των αγοριων, την ανακαινησε και στη συνεχεια την επιπλωσε και τη διακοσμισε, συμφωνα με το δικο της γουστο.
Και ευτυχως, χαρη στη φιλια μου με τον Τζεικομπ επιτρεποταν να παω στο Λα Πους.Ο Μπιλι και ο Σαμ εκαναν πραγματικο αγωνα για να μου δωθει η αδεια από το συμβουλιο των Κουιλαγουτ, συμφωνα με τα λεγομενα του Τζεικομπ.
Το κυνηγι ηταν μια άλλη ιστορια.Στην αρχη ειχα βρει αρκετα τρομαχτικη την ιδεα, αλλα σιγα,σιγα ειχα αρχισει να το συνιθιζω.Χαρη στην αγελη κυριως.Τα παιδια μου συμπαραστεκονταν και αρκετες φορες κυνηγουσαν μαζι μου, με την μορφη λυκων.Το κυνηγι μαζι τους ηταν ένα ειδος διαγωνισμου και αυτό το εκανε πιο διασκεδαστικο.Ειχα αρχισει να γινομαι ανταγωνιστικη απεναναντι τους κατά καποιον τροπο.
Επρεπε να ειμαστε ιδιαιτερα προσεκτικοι αν συναντουσαμε ανθρωπινη μυρωδια, πραγμα που συνεβαινε πολύ σπανια.Τα παιδια ηξεραν πολύ καλα το δασος και κυνηγουσαμε σε μερη που δεν πατουσε ανθρωπος.Υπηρχαν όμως και εξαιρεσεις…
Την πρωτη φορα που συνεβη αυτό, τρομοκρατηθηκα και αφου σταματησα να αναπνεω, ετρεξα με ολη μου την ταχυτητα μεχρι να φτασω σε μια αποσταση ασφαλειας.Οι αλλοι εδειξαν ιδιαιτερη κατανοηση, αν και ο Τζαρεντ και ο Πολ γελασαν με την αντιδραση μου, θεωρωντας την λιγακι υπερβολικη.Ειχαν δικιο.Ημουν υπερβολικη. Συμφωνα με τον Σαμ, τα πηγαινα πολύ καλα με την διαιτα μου και το μητρωο μου ηταν ολολευκο.Ακομα.
Εξαιτιας αυτου του“ακομα” εγω αρνιομουν να βγω εξω με τον Τζεικ, ο οποιος μου ελεγε να χαλαρωσω λιγο και να παμε καμια βολτα στο Λα Πους ή τουλαχιστον καπου που να ειχε κοσμο.Ειχα παρα πολύ καιρο να παω καπου εξω, κι αυτό γιατι φοβομουν ότι μπορει να εκανα κακο σε καποιον.Ετσι ειχα παρα πολύ καιρο να δω καποιον ανθρωπο –κανονικο ανθρωπο.Ο Τζεικ προσπαθουσε συνεχως να μου αλαξει γνωμη και τελικα καταφερε να περασει το δικο του.Σημερα θα πηγαινα να επισκεφτω τον Μπιλι.
Όταν τελειωσε το σχολειο, οΤζεικ ηρθε για να με παει στου Μπιλι.Με βρηκε να πηγαινοερχομαι αγχωμενη εξω απ’την αποθηκη μου, χωρις να μπαινω στον κοπο να κινουμαι με ανθρωπινη ταχυτητα.Κουνησε το κεφαλι του και με πλησιασε πιεζοντας τα χειλη του μεταξυ τους, προσπαθωντας να μην χαμογελασει.Επιασε το χερι μου, σταματωντας το αδιακοπο πηγαινελα μου.
«Ηρεμησε Μπελλα.Ολα θα πανε καλα» επανελαβε τα λογια που μου ειχε πει όταν ειχα ξυπνησει από την φρικτη διαδικασια της μεταμορφωσης.
«Σιγουρα» του αντιγυρισα ειρωνικα.
Χαμογελασε αχνα. «Το εννοω» ειπε σοβαρα.Επειτα με τραβηξε προς την άλλη μερια της αποθηκης, οπου ηταν παρκαρισμενο το Ραμπιτ του.Εκανε το γυρω για να παει να καθισει στην θεση του οδηγου.Εγω διστασα και αναρωτηθηκα αν θα μπορουσα να του ξεφυγω αν το εβαζα στα ποδια.Εκεινος το καταλαβε και ηρθε γρηγορα διπλα μου, ανοιγοντας την πορτα του συνοδηγου . «Ουτε να το σκεφτεσαι» μου ειπε αυστηρα.
Μην μπορωντας να κανω κι αλλιως, μπηκα στο αυτοκινητο και σταυρωσα τα χερια στο στηθος μου.
«Μηπως εχεις καποιον αποτερο σκοπο?Μηπως προσαθεις να ξεφορτωθεις τον Μπιλι?» ρωτησα με ψυχρη φωνη.Μα πραγματικα πως γινοταν να ηθελε να βαλει σε τετοιο κινδυνο τον πατερα του?Ηταν τρελος?
Γελασε πνιχτα.
«Αν ηταν πραγματικα αυτος ο σκοπος μου, θα το ειχα κανει εδώ και καιρο»
«Ετσι θα τραβουσες πανω σου τις υποψιες» του αντιγυρισα.
Στριφογυρισε τα ματια του.
«Αν όμως-»
Δε με αφησε να τελειωσω την προταση μου.
«Αν αυτό σου είναι πολύ για να το αντεξεις, τοτε εχεις την αδεια μου ότι μπορεις να τρεξεις»
«Μα αν δεν μπορεσω να συγκρτατηθω?»
«Θα ειμαστε εμεις εκει Μπελλα.Τιποτα δε θα συμβει»
Αναστεναξα.Δεν μου ειχε αφησει ανοιχτο κανενα παραθυρακι.
Στο μεταξυ, ειχαμε φτασει στο Λα Πους.Παρκαρε εξω από το σπιτι του, αλλα εγω δεν εκανα καμια κινηση για να βγω απ’ το αυτοκινητο.Εμεινα κοκαλωμενη στη θεση μου ελπιζοντας να εξαφανιστω.Ή τουλαχιστον, να αλλαξει γνωμη ο Τζεικ.
Μου ανοιξε την πορτα του αυτοκινητου.
«Δε θα σε αναγκαζα να το κανεις αυτό αν ηξερα ότι δε θα το αντεχες» μου ειπε.
Επιασε το χερι μου και με οδηγησε προς το σπιτι.Ανοιξε την πορτα και μπηκε μεσα στο μικρο,τετραγωνο καθιστικο σερνωντας με από πισω του.Μολις περασα το κατωφλι, σταματησα να αναπνεω.
Στην απεναντι μερια του δωματιου, διπλα από μια παλια πολύθρονα ηταν ο Μπιλι, περικυκλωμενος από την υπολοιπη αγελη.Ο πονος και η λυπη ηταν φανερα στο προσωπο του όταν με ειδε, αποφασισε όμως να το κρυψει.
«Καλησπερα Μπελλα» ειπε μολις μπηκα μεσα.
«Γεια σου Μπιλι» ειπα διστακτικα, βλεποντας τον να κανει ένα μορφασμο πονου, καθως ακουσε την καινουρια μου φωνη.
Πηρα μια ανασα σφιγγοντας τα δοντια μου.Ενιωσα την φωτια στο λαιμο μου, μα ημουν σιγουρη ότι μπορουσα να την ελεγξω° ποτε δε θα εκανα κακο στον Μπιλι.Προσπαθησα να αγνοησω την φωτια.
Ο Τζεικ κοιταζε εξεταστικα το προσωπο μου, για να δει αν αντεχα° του εγνεψα, δειχνοντας του ότι όλα ηταν καλα.
Ανακουφιση τον πλαμμυρησε και μου χαμογελασε πλατια.Η αγελη τον μιμμηθηκε και ολοι χαλαρωσαν.Δεν αντεξα° χαμογελασα κι εγω.

Οριστε και το επομενο κεφαλαιο.Δεν ξερω ποτε θα ανεβασω τη συνεχεια -τα δυο επομενα κεφαλαια πανε μαζι και μονο οταν τελειωσω και τα δυο θα τα ανεβασω...



Νυχτοπερπατηματα
Ειχε βραδιασει για τα καλα όταν ο Τζεικ κι εγω φυγαμε απ’ το Λα Πους, απ’οπου μας ειχε αποχαιρετησει ενας χαμογελαστος Μπιλι.Ο Τζεικ θα με αφηνε στο «σπιτι» μου, πρωτου γυρισει σπιτι.
«Λοιπον ειχες δικιο.Δεν ηταν και τοσο ασχημα»
Ο Τζεικ γελασε.
«Το ηξερα ότι θα το αντεχες.Και απ’ότι φαινεται ειχα δικιο» ειπε αυταρεσκα.
Στριφογυρισα τα ματια μου.
«Μονο να μου εχεις λιγο περισσοτερη εμπιστοσυνη την επομενη φορα.Θα ηταν καλυτερο και για τους δυο μας»
«Ενταξει»
Μειναμε σιωπηλοι μεχρι που φτασαμε στην αποθηκουλα μου.Ο Τζεικ σταματησε το αυτόκινητο περιμενωντας να κατεβω.
«Καλο υπνο» ειπα, καθως εκλεινα την πορτα του συνοδηγου.
«Επισης» μου απαντησε ειρωνικα.
Μπηκα στο «σπιτι», καθως εκεινος εκανε αναστροφη και εφυγε.Αυτοματα, καθησα στον καναπε και ανοιξα την τηλεοραση, χωρις όμως να βλεπω.Σκεφτομουν τι ειχα κανει σημερα.Ειχα περασει μια μερα με τον Μπιλι χωρις να τον πειραξω.Χαμογελασα στον εαυτο μου.
Για λιγη ωρα εκανα ζαπινγκ στην τηλεοραση, συντομα όμως βαρεθηκα.Οι νυχτες μου ηταν παντα πολύ βαρετες από τοτε που εγινα βρικολακας.
Εκλεισα την τηλεοραση και παρατηρησα το δωματιο.Αποτελουνταν από έναν παλιο,μπεζ καναπε, ένα μικρο ξυλινο τραπεζακι, κι ενα ακομη επιπλο πανω στο οποιο βρισκοταν μια παλια, μεταχειρισμενη τηλεοραση που μου ειχε δανεισει ο Σαμ.
Σηκωθηκα και πηγα στο διπλα δωματιο –που ειχε γινει το καινουριο μου δωματιο.Εκει υπηρχε ένα μικρο κρεβατι –το οποιο ηταν εκει απλα για να συμπηρωνει τον χωρο, αφου δεν το χρειζομουν- και μια ντουλαπα με μερικα ρουχα που μου ειχε δανεισει η Εμιλι και τα οποια δεν μου εκανα καλα.
Δεν το ενιωθα σπιτι μου.
Αυτό όμως ηταν ότι καλυτερο μπορουσα να εχω.Δεν ειχα τολμησει να παω στο σπιτι του Τσαρλι αφοτου εγινα βρικολακας, ετσι ώστε να παρω καποια ρουχα και κατι πραγματα που χρειαζομουν.
Ο Τσαρλι ειχε τρελαθει από την αγωνια του ολο αυτόν τον καιρο της απουσιας μου.Ή καλυτερα, της εξαφανισης μου.Γιατι συμφωνα με αυτόν, ειχα εξαφανιστει.Κι εκεινος προσπαθουσε μανιωδως να με βρει.Αφισες με την φωτογραφια μου κρεμοταν παντου σε ακτινα εκατο χιλιομετρων.Και αρκετες φορες, αυτος και μια μικρη ομαδα κυνηγων ειχαν βγει στο δσος ψαχνοντας με.Δεν πλησιαζαν όμως το Λα Πους.Ο Μπιλι ειχε πει στον Τσαρλι ότι ειχε βαλει τον Σαμ και τα παιδια να χτενισουν το δασος.Ο Τσαρλι δεν ηταν και πολύ ευχαριστημενος που δεν τον αφηνε να ψαξει ο ιδιος, συμφωνα με τον Τζεικ.Ενιωθα ενοχη για την αναστατωση που ειχα προκαλεσει, αλλα δεν γινοταν κι αλλιως.
Και παλι όμως, δεν μπορουσα να τον αφησω ετσι.Ειδικα όταν ηξερα ότι πονουσε.Επρεπε να ξερει ότι ημουν καλα –οσο καλα μπορουσα να ειμαι τη δεδομενη στιγμη.
Χωρις να ειμαι σιγουρη τι ακριβως εκανα,βγηκα εξω και αρχισα να τρεχω κατευθυνομενη προς το σπιτι του Τσαρλι.Μου πηρε λιγοτερο από πεντε λεπτα να φτασω στην αυλη του Τσαρλι, διπλα από το σκουριασμενο φορτηγακι μου, που δεν το οδηγουσε κανεις.

Διαρρηκτής
Κοντοσταθηκα.Μηπως ετοιμαζομουν να κανω ένα τεραστιο λαθος?Μηπως επρεπε απλα να το βαλω στα ποδια?Αν δεν καταφερνα να συγκρατηθω και…
Δεν αφησα τον εαυτο μου να σκεφτει αυτή την πιθανοτητα.Τιποτα δε θα συμβει, προσπαθησα να ενθαρυνω τον εαυτο μου.Αντεξες με τον Μπιλι, θα το αντεξεις κι αυτό.
Πηρα μια βαθια ανασα° εκανα δυο βηματα για αν παρω φορα και πηδηξα προς το παραθυρο του δωματιου μου.Πιαστηκα από το περβαζι του παραθυρου και εβαλα τα ποδια μου κοντρα στον τοιχο για να στηριχτω.Με το αριστερω μου χερι ανοιξα σιγα-σιγα το παραθυρο.Ετριξε λιγο -μα δεν ηταν καποιος δυνατος θορυβος ώστε να ξυπνησει τον Τσαρλι που κοιμοταν δυο δωματια πιο περα.Σκαρφαλωσα προς το ανοιχτο παραθυρο και πηδηξα μεσα.Προσγειωθηκα στα ποδια μου μ’ έναν σιγανο γδουπο.Ισιωσα το κορμι μου και κοντοσταθηκα για να κοιταξω το παλιο μου δωματιο.Ολα ηταν εκει οπου τα ειχα αφησει.
Μολις χορτασα να το κοιταζω, επιασα δουλεια.Ανοιξα την ντουλαπα και πηρα ένα φθαρμενο σακιδιο πλατης.Εχωσα μεσα οσα ρουχα μπορουσαν να χωρεσουν και κανα-δυο βιβλια.Επειτα καθισα στο γραφειο και εσκησα ένα φυλλο χαρτι από ένα τετραδιο° πηρα ένα στιλο και εγραψα με ατσαλα γραμματα.
Μπαμπα,
Μην ανησυχεις.Ειμαι καλα.Προς το παρον δεν μπορω
να γυρισω σπιτι.Θα ηθελα να μπορουσα να σου
εξηγησω το λογο που το κανω αυτό…
Για ένα δευτερολεπτο σκεφτηκα ποσο πιο ευκολα θα ηταν τα πραγματα αν ο Τσαρλι ηξερε την αληθεια.
Κουνισα το κεφαλι μου διωχνοντας τη σκεψη απ’το μυαλο μου.Αυτο θα τον εβαζε σε μεγαλο κινδυνο.Για το καλο του, ο Τσαρλι επρεπε να μεινει στο σκοταδι.
Ετσι συνεχισα:
….αλλα δεν μπορω.Ευχομαι να μπορουσα.

Σ’αγαπω.Συγνωμη.
Μπελλα

Διπλωσα το χαρτι και σηκωθηκα.Αθορυβα, βγηκα στο διαδρομο και πηγα στο δωματιο του Τσαρλι.Μισανοιξα την πορτα και κρυφοκοιταξα μεσα.Αμεσως, σταματησα να αναπνεω.
Ο Τσαρλι ροχαλιζε σιγανα καθως κοιμοταν.Ειχε απλωθει, πιανοντας ετσι το μεγαλυτερο μερος του κρεβατιου.Φαινοταν τοσο…ανυπερασπιστος.Ειχα δικιο.Δε θα μπορουσα ποτε να του κανω κακο.Δε θα το αντεχα.
Ξαφνικα, παρατηρησα ότι πανω στο κομοδινο, διπλα απ’το κρεβατι του, βρισκοταν μια παλια φωτογραφια μου από τα εβδομα γενεθλια μου.Αν μπορουσα να κλαψω θα το εκανα.Πηρα μια βαθια ανασα και ενιωσα το καψιμο στο λαιμο μου.Το αγνοησα όμως.Με αργες, προσεκτικες κινησεις, πηγα και εβαλα το γραμμα μου πανω στο κομοδινο, διπλα στη φωτογραφια.Τον κοιταξα για μια τελευταια φορα και βγηκα απο το δωματιο, προσεχοντας να μην τον ξυπνησω.
Όταν πηγα πισω στο δωματιο μου, εκεισα το φερμουαρ του σακιδιου μου και το φορτωσα στην πλατη μου.Καθως προχωριυσα προς το παραθυρο, ακουγα το θορυβο που εκαναν τα βηματα μου πανω στις ξυλινες σανιδες του πατωματος μου.Το επομενο δευτερολεπτο σταματησα.Ο ηχος που εκανε το τελευταιο μου βημα ηταν τελειως διαφορετικος.Ακουγοταν ενας σιγανος αντιλαλος.Σαν το πατωμα από κατω να ηταν κουφιο.Εσκυψα και με το χερι μου χτυπησα ελαφρα τη συγκεκριμενη σανιδα° και υστερα μια άλλη.Αν ημουν ανθρωπος δε θα μπορουσα να διακρυνω την διαφορα.Με την καινουρια μου ακοη όμως, η διαφορα ηταν ευδιακρητη.
Τα ροχαλιτα του Τσαρλι αντιλαλουσαν στο σπιτι.Δε με ακουγε.
Προσεκτικα, σηκωσα τη σανιδα.Απο κατω βρισκοταν ένα σκονισμενο, ορθογωνιο κουτι.Το ακουμπισα στο πατωμα και εβαλα τη σανιδα στη θεση της.Επειτα, η προσοχη μου επεσε στο κουτι.Με αργες κινησεις, ανοιξα το καπακι.
Κοκαλωσα.
Ο πονος ηταν πιο δυνατος από κάθε άλλη φορα.
Ενιωθα την τρυπα στο στηθος μου να με ξεσκιζει.Ο πονος ηταν τοσο δυνατος που ηθελα να ουρλιαξω.
Μεσα στο κουτι υπηρχαν δυο αεροπορικα εισιτηρια, ένα CD και τρεις φωτογραφιες.
Πηρα την πρωτη φωτογραφια στα χερια μου.Ο Εντουαρτ, στην κουζινα του Τσαλι.Εβλεπα το υπεροχο προσωπο του μετα από τοσο καιρο.Οι αναμνησεις μου τον ειχαν αδικησει.Ηταν πολύ πιο ομορφος απ’ότι θυμομουν.Τα χρισαφι ματια του ηταν ζεστα και πανεμορφα, όπως καθετι πανω του.Τα μαλλια του, στο χρωμα του χαλκου ηταν ανακατωμενα, και το στομα του σχηματιζε το πιο ομορφο χαμογελο του κοσμου.
Παντα πιστευα ότι δε μπορουσα να ειμαι τοσο τυχερη ώστε αυτό το υπεροχο πλασμα να είναι προορισμενο για μενα.Αυτος ο αγγελος, αυτος ο μικρος θεος δε μπορουσε να ανηκε σε μενα.Ποσο δικιο ειχα.
Παρολαυτα, ημουν χαρουμενη που για καποιο χρονικο διαστημα -εστω και μικρο- αυτος ο αγγελος ηταν δικος μου.Ημουν ευτιχισμενη για το κάθε δευτερολεπτο που ημουν μαζι του.
Οι πικρες μου σκεψεις με εφεραν σε μονοπατια που δεν ηθελα να παρω.Θυμηθηκα πραγματα που τοσο καιρο προσπαθουσα να κρατησω μακρια από τη σκεψη μου.Θυμηθηκα εκινη τη φρικτη μερα, την ημερα που αρχισε ο εφιαλτης μου.
«Δεν εισαι καταλληλη για μενα Μπελλα».Ανεστρεψε τα προηγουμενα του λογια, κι ετσι δεν ειχα κανενα επιχειρημα εναντιον τους.Ποσο καλα το ηξερα ότι δεν ημουν καλη γι’αυτόν.
Δεν ημουν καλη γι’αυτόν.Ακομη και τωρα, που ημουν ομορφη και δυνατη, εξακολουθουσα να μην ειμαι καταλληλη για εκεινον.Δεν ηταν οι ανθρωπινες αδυναμιες μου που τον απομακρυναν από μενα, ουτε οι διαφορες μεταξυ μας.Αν ηταν αυτό το προβλημα θα μπορουσε να με μεταμορφωσει.Τον ειχα παρακαλεσει τοσες φορες και εκεινος το αρνιοταν πεισματικα.Ισως τελικα αυτος να ηταν ο λογος που δεν το εκανε.Ισως εφταιγε η μετριοτητα μου που δεν αποφασιζε να με κανει μελος της οικογενειας του.Ισως γι’αυτό δεν με εκανε αθανατη, ώστε να με κρατησει για παντα.Δεν ηθελε να με κρατησει για παντα.Δεν ημουν αρκετα καλη γι’αυτόν.
Κοιταξα παλυ την φωτογραφια κι αναστεναξα.Δεν ειχε σημασια που δεν με ηθελε.Οπως του ειχα πει καποτε, θα προτημουσα να πεθανω παρα να ειμαι με καποιον αλλον εκτος από αυτόν.Γιατι ποτε μου δε θα ηθελα τιποτα άλλο, ετος από αυτόν.
Ξαφνικα, ενας θορυβος ακουστηκε από το δωματιο του Τσαρλι.Γρηγορα εκλεισα το κουτι και πηδηξα από το παραθυρο -παιρνοντας το μαζι μου.Μολις τα ποδια μου αγγιξαν το εδαφος, αρχισα να τρεχω με ιλιγγιωδη ταχυτητα.
Καθως ετρεχα, μια σκεψη περασε από το μυαλο μου.Αραγε, γιατι εβαλε εκει τα δωρα του?Αφου δεν τα χρειαζοταν, γιατι δεν τα κατεστρψε?Οχι, απαντησα στον εαυτο μου.Δε θα το εκανε αυτό.Συμφωνα με εκεινον κατι τετοιο δε θα ηταν σωστο.Και σιγουρα δε θα τα επαιρνε μαζι του.Δε θα ηθελε να εχει πραγματα που θα του θυμιζαν τι ειχε συμβει.Δε θα ηθελε να εχει πραγματα που να του θυμιζουν εμενα.
Σταματησα να τρεχω και τυλιξα τα χερια μου γυρω μου,προσπαθωντας να εμποδισω την τρυπα στο στηθος μου να με διαλυσει.
Μου πηρε αρκετη ωρα να ανακτησω τον ελεγχο° μα όταν το εκανα, αρχισα να περπαταω ξανα.
Δεν ειχα συνειδητοποιησει που ημουνα, μεχρι που ειδα εκεινο το σημειο αναμεσα στα δεντρα, που τωρα πια ειχε καλυφθει σχεδον τελειως από ψηλες φτερες.Προχωρησα προς τα ’κει χωρις να σκεφτω τι εκανα.Μια περιεργη ελξη με τραβουσε σαν μαγνητη, προς το αδειο σπιτι.Κινομουν μηχανικα, παραμεριζοντας τις φτερες που εφταναν σχεδον στο υψος της μεσης μου.
Όταν βγηκα από τη θαλασσα με τα αγριοχορτα, σταματησα για να ριξω μια ματια στο σπιτι.Οι τοιχοι ειχαν αρχισει να φθειρονται και η εγκαταληψη αντιχουσε από το εσωτερικο του.
Μην αντεχοντας άλλο, συρθηκα μεχρι τα σκαλοπατια της βεραντας.Καθισα κατω, πηρα μια βαθια ανασα και βρεθηκα αντιμετωπη με την αληθεια.
Ημουν μονη.Οσο και αν το αρνιομουν δε μπορουσα να συνεχισω να κοροιδευω τον εαυτο μου.
Γιατι ο Τζεικ δεν μπορουσε να καλυψει το τεραστιο κενο μεσα μου.Μπορει να καλυπτε ένα μικρο κομματι αλλα αυτό δεν ηταν αρκετο.Αυτο που χρειαζομουν ηταν μια φιλη.Μια καλη φιλη στην οποια θα μπορουσα να εμπιστευθω τα παντα.Μια φιλη η οποια θα μπορουσε να μου προσφερει αυτά που ειχα αναγκη: ενθαρυνση και καθοδηγηση –ειδικοτερα το δευτερο! Ειχα αναγκη από καποιον μεγαλυτερο βρικολακα να μου πει τι μου συνεβαινε.Δεν ειχα εξικειωθει ακομη με τη φυση μου.Μου ηταν δυσκολο.
Πρωτη φορα εδώ και καιρο το υποσυνειδητο μου αποζητουσε τοσο απεγνωσμενα την Αλις.Μου ελειπε τοσο πολύ.Ολοι τους μου ελειπαν.Η Εσμι, ο Καρλαϊλ, ο Τζασπερ, ο Εμμετ…ακομα και η Ροζαλι.
Η θυμιση της πρωην καλυτερης μου φιλης και τις οικογενειας του καλουσε ακομα περισσοτερο πονο, ο οποιος προσθεθηκε στον πονο που ηδη ενιωθα.
Τωρα που ειχα αφησει τις αμυνες μου να πεσουν –τωρα που μπορουσα να δω τα προσωπα τους μεσα από τις θολες, ανθρωπινες αναμνησεις μου- μπορουσα να νιωσω τις πραγματικες διαστασεις του.Με ολον αυτόν τον χωρο στο κεφαλι μου, μπορουσα να τους σκεφτομαι κάθε στιγμη , παρ’όλα τα προβληματα και τις εγνοιες μου –που ηταν εξισου σημαντικες- παντα ένα κομματι του μυαλου μου ηταν αφιερωμενο σε εκινους.Αφου όμως δεν μπορουσα να τους βγαλω απ’το μυαλο μου, προσπαθουσα να τους σκεφτομαι οσο το λιγοτερο γινοταν.Αυτο περιοριζε τον πονο.
Τωρα όμως δεν υπηρχε τροπος να ξεφυγω από το βαρος που συνεθλιβε το στηθος μου.Ολα αυτά που ειχα κλειδωσει σε ένα κουτι στο πισω μερος του μυαλου μου και φοβομουν να αντιμετωπισω, τωρα ειχαν επανελθει δρυμητερα και αποφασισμενα να με κατασρεψουν.
Κουλουριαστηκα σε μια μπαλα και αφησα τον πονο και την απελπισια να με καταστρεψουν.Ολο μου το σωμα ετρεμε, τα ματια μου ετσουζαν και από το στηθος μου εβγαιναν βιαιοι λυγμοι.
Ετσι λοιπον εκλαιγαν οι βρικολακες.
Εμεινα ετσι ωσπου, μετα από ωρα ανετειλε ο ηλιος.

Να και το επομενο κεφαλαιο.Παιδια συγνωμη για την καθυστρερηση...ειναι αρκετα μεγαλο, ελπιζω να σας αρεσει!


Επισκεψεις
Όταν πια ειχε χαραξει εδώ και ωρα , αποφασισα πως ηταν πια καιρος να γυρισω σπιτι.
Μολις εφτασα στην αποθηκουλα μου, πηγα στο δωματιο μου, ξεκρεμασα το σακιδιο από τον ωμο μου και αδειασα το περιεχομενο του πανω στο κρεβατι.Αφου εβαλα τα ρουχα μου στη ντουλαπα και τα ββλια στη βιβλιοθηκη, αρχισα να ψαχνω πιθανες κρυψωνες για το κουτι με το πολυτιμο περιεχομενο, που όμως προς το παρον δεν ηθελα να βλεπω.Το εσωτερικο της ντουλαπας μου φαινοταν να είναι η ασφαλεστερη κρυψωνα, κι ετσι το εχωσα κατω από κατι παλια ροθχα της Εμιλι.Επειτα, πηγα και καθισα στον καναπε του σαλονιου° ανοιξα την τηλεοραση κι αρχισα να κανω ζαπινγκ –ετσι για να εχω κατι να με κραταει απασχολημενη.
Κατά το μεσημερακι, περασε ο Τζεικομπ για να δει τι κανω.Πρεπει να εδειχνα χαλια γιατι με το που με ειδε, ηρθε και καθισε διπλα μου, τυλιγοντας τα χερια του γυρω μου.
«Τι συνεβει?» ρωτησε, ανησυχος.
Του διηγηθηκα τη νυχτερινη μου περιπετεια, παραλειποντας όμως την αποκαλυψη του κουτιου με τα δωρα εκεινου, καθως και το ξεσπασμα που ακολουθησε.
Όταν τελειωσα, με εσφιξε στην αγκαλια του και αρχισε να ψιθιριζει εναθυντικα λογια, νομιζοντας πως ημουν ετσι εξαιτιας του Τσαρλι.Τον αφησα να με παρηγορησει για λιγο αλλα και απλι δεν με εκανε να νιωσω καλυτερα.Χαμογελασα όμως, για να τον κανω να νιωσει καλυτερα.Ηταν πιο ευκολο να λεω ψεματα χωρις να κοκκινιζω, όπως εκανα όταν ημουν ανθρωπος.
Για να ελαφρυνω λιγακι την ατμοσφαιρα, προτεινα να δουμε μια ταινια στην τηλεοραση.Αυτος συμφωνησε, χαρουμενος για την αλλαγη της διαθεσης μου.
Περασαμε ολο το απογευμα βλεποντας μια κωμωδια που ηταν “αρκετα καλη” συμφωνα με τα κριτηρια του Τζεικομπ.
Το βραδυ με καληνυχτησε ένας χαμογελαστος Τζεικομπ, καθως χανοταν μεσα στα δεντρα.
Εκλεισα την πορτα και αναρωτηθηκα με ποιον τροπο θα μπορουσα να περασω την ωρα μου.Σκεφτηκα να διαβασω ένα απ’ τα βιβλια που ειχα φερει από το σπιτι του Τσαρλι.Διαλεξα το μεγαλυτερο, ξαπλωσα στο κρεβατι και ξεφυγα για λιγο από την πραγματικοτητα, ζωντας τα γεγονοτα του βιβλιου.
Ακομη και το διαβασμα όμως δεν μπορουσε να με κρατησει απασχολημενη για πολύ.Τελειωσα το βιβλιο σε σχετικα μικρο χρονικο διαστημα και συντομα βρεθηκα να βαριεμαι.Καθως εψαχνα καινουριες ασχολιες, μια ιδεα περασε απ’το μυαλο μου.Μια αρκετα παρατολμη ιδεα.Μετα από τη χθεσινοβραδυνη επισκεψη μου με ειχε κυριευσει μια ακατανίκητη επιθυμια να παω να δω τον Τσαρλι.Για λιγα λεπτα μονο, εστω για να βεβαιωθω ότι ειχε βρει το σημειωμα μου και να δω πως ειχε αντιδρασει.
Αφου το σκεφτηκα λιγο, αποφασισα ότι θα ηταν καλυτερα αν πηγαινα για κυνηγι πρωτα.Το ηξερα πως ημουν υπερβολικη –δεν ειχε περασει ουτε μια εβδομαδα από την τελευταια φορα που πηγα για κυνηγι- και δε θα πηγαινα ουτε κατά διανεια τοσο κοντα στον Τσαρλι οσο εχθες το βραδυ.Αλλα και παλι, δε μπορουσα να το ρισκαρω.
Παραξενευτικα που δεν ειδα κανεναν από την αγελη καθως διεσχιζα το δασος.Συνηθιζαν να περιπολουν από εδώ κι εκει, ψαχνοντας για καποιο σημαδι της επιστροφης της Βικτωρια, η οποια ειχε εξαφανιστει αφου την ειχαν διωξει επειτα από την επιθεση της, πριν προλαβει να τελειωσει το εργο της –να με σκοτωσει.Για να μην το κανουν αυτό, σημαινε ότι δεν υπηρχε καμια πιθανοτητα να ξαναγυρισει.Ισως νομιζε ότι ημουν νεκρη.Ισως δεν την ενδιεφερε τωρα πια.
Εδιωξα την Βικτωρια απ’ το μυαλο μου και συγκεντρωθηκα στο κυνηγι.Μυρισα τον αερα προσπαθωντας να εντοπισω τη λεια μου.Σταθηκα τυχερη.Σε αποσταση περιπου πεντακοσια μετρα υπηρχε ένα μικρο κοπαδι από ελαφια.
Αφου εσβησα τη διψα μου και γεμισα το σωμα μου με αιμα, πηρα το δρομο για το αστυνομικο τμημα του Φορκς.Καθυστερησα οσο πιο πολύ μπορουσα, ώστε να δωσω την ευκαιρια στον Τσαρλι να φτασει πρωτος.Οταν εφτασα ειχε πια ξημερωσει για τα καλα και ο Τσαρλι ειχε ηδη ερθει.Σκαρφαλωσα σε ένα δεντρο παο το οποιο μπορουσα ανετα να δω απ’το παραθυρο, την πλατη του γραφειου του.
Ο Τσαρλι ηταν καθισμενος στο γραφειο του και κοιταζε κατι χαρτια αφηρημενος.Τον ειδα να βγαζει κρυφα από το πρωτο συρταρι του γραφειου του το σημειωμα μου και να το διαβαζει.
Δεν αντεχα να βλεπω άλλο.Με ένα σαλτο, βρεθηκα κατω στο εδαφος και ως συνηθως, αρχισα να τρεχω.Μετα από ωρα βρεθηκα σε ένα γνωριμο μερος.Ειχε περασει αρκετος καιρος από την τελευταια φορα που ειχα ερθει° τοσα πολλα ειχαν αλλαξει.Και το κυριοτερο: την τελευταια φορα που ειχα βρεθει εδώ, ημουν ανθρωπος.
Ημουν ξανα εκει, στο υπεροχο λιβαδι, με τη χαμενη μαγεια.Τωρα ημουν κι εγω μερος αυτης της μαγειας, μονο που τωρα πια δεν υπηρχε τιποτα το συναρπαστικο σε αυτή.Ολη η γοητεια της ειχε χαθει° όπως κι εκεινος.
Από τη στιγμη που εγινα βρικολακας, μια μικρη φωνουλα μεσα μου με ρωτουσε γιατι δεν ημουν ικανοποιημενη.Αυτο δεν ηθελα από την αρχη?Να ειμαι ομορφη και δυνατη ώστε να μπορω να κρτηθω κοντα του?Και που εφυγε, δε θα μπορουσα να ψαξω για να τον βρω?Θα μπορουσα να γυρισω ολο τον κοσμο για να τον βρω και θα ειχα οσο χρονο ηθελα.Σωστα?
Όχι, απαντησα στη φωνη.Δεν είναι τοσο απλο.Απο τη στιγμη που δε με ηθελε, δεν υπηρχε τιποτα που θα μπορουσα να κανω.Οταν σε δει όμως μπορει να αλλαξει γνωμη, απαντησε πεισματαρικα η φωνη.
Κατι διεκοψε τους συλογισμους μου.Μια μυρωδια πλανιοταν στον αερα και γινοταν ολο και πιο δυνατη.Καποιος πλησιαζε.
Ενστικτωδως, πηρα αμυντικη σταση και ετοιμαστηκα να επιτεθω.Το ξανασκεφτηκα όμως και κρυφτηκα πισω από ένα δεντρο, ώστε να μπορω να δω τον επισκεπτη.
Μια στιγμη αργοτερα μια μορφη ξεπροβαλλε από τα δεντρα.Ηταν μικροσκοπικη, με μαυρα μαλλια σαν καρφακια, υπεροχο προσωπο και ματια στο χρωμα της καραμελας.Κοιτουσε ερευνιτικα γυρω της περιμενοντας να δει καποιον.
Η Αλις.
Ξεπροβαλλα διστακτικα από την κρυψωνα μου.
«Αλις?» ψιθιρισα.
Τα ματια της καρφωθηκαν στο προσωπο μου.
«Μπελλα».Τα χειλη της σχηματισαν τη λεξη, χωρις να βγαινει κανενας ηχος.Αναρωτηθηκα αν εβλεπε καποιο οραμα° αυτό θα εξηγουσε το ότι φαινοταν σαν αποχαυνομενη.
Φανηκε να ξυπναει.Ανοιγοκεισε τα ματια της και μετα με κοιταξε από πανω ως κατω.Τελικα τα γουρλωμενα ματια της καρφωθηκαν στα δικα μου.Ειχε μεινει αφωνη.
«Μπελλα?» ρωτησε εκπληκτη.
«Εγω ειμαι Αλις» η φωνη μου ηταν ελαφρως πιο δυνατη από ψιθυρο.
Με πλησιασε με γρηγορα βηματα και με αγκαλιασε.
«Εσυ…εσυ…» ψελλισε.
«Ξερω» ειπα σιγανα.
Τραβηχτικε αποτομα.
«Τι συνεβει?» ρωτησε ανησυχα.
«Η Βικτωρια» απαντησα με πικραμενη φωνη.
Τα ματια της ζαρωσαν.
«Πες μου τα όλα.Θελω να ξερω κάθε τι που εγινε αφοτου φυγαμε.Τα παντα» προσταξε.
Της ειπα όλα οσα εγιναν τους τελευταιους μηνες (δεν ανεφερα όμως την τρελα μου με τις φωνες και τις μηχανες.Δε χρειαζομουν να μου πει ότι ημουν τρελη).Καθισαμε στο γρασιδι° οταν τελειωσα ειχε σκοτεινιασει και εκεινη με κοιταζε λυπημενα.
«Δεν επρεπε να ειχαμε φυγει» κατεληξε.
Γελασα χωρις κεφι. «Αλις, δε νομιζω ότι αυτό θα αλλαζε τα πραγματα.Το πεπρωμενο φυγειν αδυνατο»
Ξαφνικα με κοιταξε καχυποπτα. «Μα…ακομα και όταν εγινες βρικολακας», ειπε καταπινοντας, «…γιατι δε μας εψαξες?Γιατι δεν ηρθες να μας βρεις?» ρωτησε.
Σταματησα να αναπνεω.Την περιμενα αυτή την ερωτηση.Την περιμενα, και τη φοβομουν.Τι θα της ελεγα?Οτι πιστευα ότι αυτος ηταν μαζι τους?Αποφασισα να της πω ότι ηταν πιο κοντα στην αληθεια.
«Δεν ηθελα να σας…ενοχλησω» ψιθιρισα.
Με κοιτουσε θυμωμενα.Επειτα το σκεφτηκε λιγο και εστρεψε αλλου την προσοχη της.
«Φαινεται πως θα δολοφονησω τον αδερφο μου» ειπε σκεφτικα, η οργη της όμως ξεχειλιζε.
Όταν γυρισε προς εμενα, το προσωπο της ηταν στενοχωρημενο, τα ματια της βουτημενα στη θλιψη.
«Μπελλα λυπαμαι τοσο πολύ.Συγνωμη.Ειναι δικο μου το φταιξιμο…δεν επρεπε να ειχα ακουσει τον Εντουαρτ».Ζαρωσα στο ακουσμα του ονοματος, μα αυτή εκανε πως δεν το προσεξε «Ειπε πως θα ηταν καλυτερα για σενα αν θα φευγαμε και ζητησε να μην του φερουμε αντιρησεις.Ομολογω πως ποτε δεν πιστεψα ότι ετσι θα ηταν καλυτερα, αλλα τον ακουσα γιατι ηξερα –και ξερω- ότι δεν μπορει να ζησει μακρια σου.Νομιζα ότι δε θα αργουσε να το καταλαβει και να γυρισει πισω…μα τελικα δεν το εκανε.Σ’αγαπαει και πραγματικα θελει να ζησεις ευτυχισμενα.Αν και αυτό –το να βρισκεται μακρια σου- τον σκοτωνει.Απο τοτε που εφυγε βρισκεται σε αθλια κατασταση…» σηκωσε τα ματια της και με κοιταξε° ξαφνικα τα ματια της πετουσαν σπιθες.
«Μα κι εσυ πως μπορεσες να τον πιστεψεις?» με ρωτησε θυμωμενα. «Από τη στιγμη που σου ειπε πως σ’αγαπαει, πως θα μπορουσε να το απρει πισω?Πως θα μπορουσε αυτό να αλλαξει?».Αναστεναξε.
«Μπελλα μες λενε παγωμενους γιατι εχουμε παγωσει.Για παντα.Θα ειμαστε παντα στην ιδια ηλικια που ημασταν όταν μεταμορφωθηκαμε και δε θα γερναμε.Το ιδιο ισχυει και για το χαρακτηρα μας.Σπανια υπαρχουν αλλαγες.
Όταν ο Εντουαρτ σε αγαπησε αλλαξε ολοκληρωτικα.Σε αγαπαει και θ σε αγαπαει για παντα.Τα συναισθηματα του για σενα δεν προκειται να αλλαξουν».
Την κοιταζα αποσβωλομενη.Αυτα που μου ελεγε ηταν πολύ καλα για αν είναι αληθινα.Ηθελα τοσο πολύ να τα πιστεψω° μα κατι μεσα μου με συγκρατουσε απ’το να το κανω.Δεν ηξερα αν όλα αυτά ηταν αληθεια ή όχι.Μπορει η Αλις να τα ελεγε όλα αυτά για να με κανει να νιωσω καλυτερα.Αλλα θυμηθηκα τι μου ειχε υποσχεθει καποτε η Αλις: “Παντα θα σου λεω την αληθεια” . Συγκρατησου, προσταξα τον εαυτο μου.Δε μπορουσα να αφησω την ελπιδα να με πλημμυρισει.Τι θα γινοταν αν απογοητευομουν? Ξανα? Επρεπε να ακουσω εκεινον να μου λεει αυτά τα λογια.Μονο τοτε θα τα πιστευα.
Η Αλις σταματησε αποτομα. «Αυτό συνεχιζει να ισχυει και για σενα?» το γυρισε σε ερωτηση και τωρα με κοιταζε αγχωμενα.
Μα καλα τι σκεφτοταν?
«Πραγματικα χρειαζεται να αμφιβαλλεις Αλις?» την κοιταξα με ένα εξουθενωμενο βλεμμα.
Μου εριξε ένα εκθαμβωτικο χαμογελο –η πρωτη φορα που μου χαμογελασε από τοτε που ηρθε.
Σηκωθηκε ορθια και με επιασε απ’το χερι.
«Σηκω» ειπε. «Εχουμε πολλα να κανουμε»

Προετοιμασια
«Θα πρεπει να αστειευεσαι!»
Ημασταν στη καλυβουλα μου.Η Αλις στακοταν στη μεση του καθιστικου και κοιταζε ολογυρα με φρικη.
«Δεν μπορει να μενεις εδώ Μπελλα.Δεν γινεται!»
Αναστεναξα και πηγα διπλα της για να την ηρεμισω.
«Αλις, ειμαι συνηθισμενη στα απλα πραγματα.Δεν εμενα ποτε μου σε παλατι ξερεις» ειπα προσπαθωντας να την κανω να το ξεπερασει.Δεν τα καταφερνα και πολύ καλα.
«Λοιπον αυτό θα αλλαξει» ειπε απειλιτικα. «Και πολύ συντομα μαλιστα».
Πηγε προς το δωματιο μου.Την ακολουθησα.
Όπως ηταν φυσικο - φυσικο γι’ αυτην τουλαχιστον- πηγε κατευθειαν στη ντουλαπα.Μολις την ανοιξε εβγαλε ένα επιφωνημα τρομου. «Πρεπει να παμε για ψωνια οπωσδηποτε» μουρμουρησε καθως εξεταζε τα ρουχα μου πιο προσεκτικα.
«Από ποτε φορας εσυ κατι τετοιο?» με ρωτησε βγαζοντας μια μλπουζα της Εμιλι.
«Εεε…αυτό δεν είναι δικο μου.Μου το εδωσε η Εμιλι»
«Και η Εμιλι είναι…?» ειπε ερωτηματικα.
«…Αραβωνιασμενη με λυκανθρωπο» απαντησα στη μη τελειωμενη ερωτηση της.
«Ω» ειπε εκπληκτη. «Αυτό εξηγει την μυρωδια» εκανε μια γκριματσα αηδιας.
Της Αλις δε φαινοταν να της αρεσε η φιλια μου με τους λυκανθρωπους.Τρομοκρατηθηκε όταν το εμαθε, αλλα δεν το εκανε θεμα γιατι εκεινη τη στιγμη την απασχολουσα πιο σημαντικα πραγματα.
Η Αλις διεκοψε τις σκεψεις μου.
«Εεε…τι ακριβως κανεις?» τη ρωτησα εκπληκτη.
Διαλεγε καποια ρουχα απ’ τη ντουλαπα και τα πετουσε στο κρεβατι.
«Διαλεγω ποια ρουχα θα παρουμε μαζι μας» απαντησε στην ερωτηση μου.
«Γιατι που θα παμε?»
Σταματησε να πεταει τα ρουχα και μου χαμογελασε.
«Θα παμε να βρουμε τον Εντουαρτ».

Παρακαλω πειτε μου τα σχολια σας!

Αποχαιρετισμοι
Αισθανομουν περιεργα.
Το μισο κομματι του μυαλου μου χοροπηδουσε απ’τη χαρα του, ενώ το άλλο μισο ηταν ανησυχο.
Τι θα εκανα? Τι θα του ελεγα? Πως θα αντιδρουσε? Θα ηθελε να με κρατησει? Τελικα με αγαπουσε? Κι αν τελικα δεν μ’αγαπουσε? Τι θα εκανα τοτε? Αν επελεγε να ζησει μακρια μου? Θα τον εβρισκα και θα τον εχανα ξανα? Θα μπορουσα να τον αφησω να φυγει? Θα το εκανα? Όχι, απαντησα στον εαυτο μου.Δε θα μπορουσα.Θα το εκανα όμως.Οτι τον εκανε ευτυχισμενο.Και θα περιμενα στο περιθωριο, μεχρι να αποφασισει αν ηθελε να με κρατησει κοντα του.Και όταν θα εβρισκε καποια άλλη, καποια ανταξια για να σταθει διπλα του, θα χαιρομουν.Θα χαιρομουν γι’αυτόν, που τελικα βρικε αυτό που αποζητουσε.Αυτη που θα μπορουσε να του δωσει όλα οσα δεν μπορουσα εγω.Μεσα μου όμως θα πονουσα φρικτα.Και με καποιον τροπο θα τελειωνα τη ζωη μου.
Η Αλις καταλαβε τι σκεφτομουν.
«Δεν πιστευεις αυτά που σου ειπα πριν ετσι?» με ρωτησε.
Πριν προλαβω να μιλισω μου ειπε: «Ανεξαρτητα απ’αυτό Μπελλα, δεν μπορεις να τον αφησεις ετσι.Το ξερεις ότι ολο αυτόν τον καιρο που ελειπε κυνηγαει τη Βικτωρια?Πρεπει να σε δει, να του εξηγησεις ότι δεν εισαι ανθρωπος και ότι δεν κινδυνευεις από αυτην πια° όχι αμεσα τουλαχιστον» ειπε σκεφτικα, και μετα συμπληρωσε «Του το οφειλεις αυτό Μπελλα».
«Τι εκανε?» η φωνη μου ανεβηκε καμποσες οκταβες.Η Αλις τραβηχτηκε προς τα πισω.
«Κυνηγουσε τη Βικτωρια? Πως? Γιατι? Μα…η Βικτωρια ηταν εδώ!» συνηδειτοποιησα ξαφνικα.Τα λογια μου δεν ειχαν ειρμο.
«Ποτε δεν πιστεψε ότι η Βικτωρια θα τα παρατουσε μετα από αυτό που εγινε με τον Τζειμς.Ποτε δεν πιστεψε ότι θα σε αφηνε ησυχη.» ειπε αργα, εξετασοντας την αντιδραση μου.Οταν δεν εκανα τιποτα, συνεχισε. «Δεν είναι καλος στην ιχνηλασια ομως.Την εψαχνε καπου στη Νοτια Αμερικη, ενώ αυτή ηταν εδώ!» αναστεναξε.
Κουνησα το κεφαλι μου για να καθαρισω το κεφαλι μου.Δε βοηθησε.Η Αλις παρακολουθουσε σιωπηλα την γρηγορη εναλλαγη των συναισθηματων στα ματια μου.Ξαφνικα θυμηθηκα.
«Πρεπει να αποχαιρετισω τον Τζεικομπ» ειπα μουδιασμενα.Τι θα του ελεγα?
Κατσουφιασε, αν και προσπαθησε να το κρυψει.Δεν της αρεσε να βρισκομαι κοντα στο σε λυκανθρωπους.
«Αν κρινεις ότι αυτό πρεπει να κανεις» απαντησε.
Προσπαθουσε να είναι οσο πιο καλη γινοταν.Της ειχα πει ότι οι λυκανθρωποι με ειχαν σωσει από βεβαιο θανατο.Αν και, ειμαι σιγουρη ότι αν ημουν ανθρωπος δε θα με αφηνε να παω.
Εγνεψα αδυναμα. «Θα γυρισω γρηγορα» μουρμουρησα και βγηκα εξω.
Σε λιγα λεπτα ειχα φτασει στο Λα Πους.Ευκολα, επιασα την μυρωδια του και την ακολουθησα, σουφρωνοντας τη μυτη μου.Δε χρειαστηκε να ψαξω και πολύ.Τον βρηκα στην Πρωτη παραλια, καθισμενο σε κατι βραχια.Πετουσε πετρες στη θαλασσα –με υπερβολικη δυναμη.Οι πετρες χανονταν στα μεσα του κολπου.Πλησιασα.
«Γεια»
Δεν απαντησε.
«Τζεικομπ, εγω…»
«Θα φυγεις με τη βδελλα» ειπε κοφτα.
Θυμωσα.
«Η Αλις δεν είναι βδελλα» θυμωσα.
«Αλλα θα φυγεις μαζι της»
«Ναι»
Σωπασε για μια στιγμη και μετα ρωτησε: «Γιατι?Θα πορουσες να μεινεις»
Δεν απαντησα.
Ξαφνου καταλαβε.Το προσωπο του γεμισε φρικη.
Αρχισε να τρεμει.
«Θα πας να βρεις αυτον» ψιθιρισε, καθως καταλαβαινε.
«Ναι» δεν υπηρχε λογος να το αρνηθω.
«Θα πας να βρεις τη βδελλα!» φωναξε.
Ειχε μολις αποκαλεσει τον Εντουαρτ βδελλα? Ο θυμος μου εφτασε στο κατακορυφο.Εβλεπα κοκκινο.Αν ηθλε να συνεχισει να εχει όλα τα μελη του, θα επρεπε να απομακρυνθει από μενα το συντομοτερο δυνατο.
Αντιθετα εκεινος συνεχιζε να φωναζει.
«Μπελλα σε αφησε, δε σε ηθελε πια.Θυμασαι?Και τωρα τα παρατας όλα για να πας να τον βρεις?»
«Με αφησε μονο γιατι ηθελε να ζησω μια ευτυχισμενη ζωη, πιστευε πως το ότι ημουν μαζι του με εβαζε σε κινδυνο» ειπα σφιγγοντας τα δοντια μου για να μην του γρυλισω.Πως μπορουσε να είναι τοσο εγωιστης?
«Μη λες ψεματα στον εαυτο σου Μπελλα.Δεν δινει δεκαρα για σενα.Δε θα σε αφησω να-»
«Δε θα με αφησεις?» η φωνη μου ειχε μια νοτα υστεριας.
«Ποιος νομιζεις ότι εισαι, που δε θα με αφησεις κιολας?» ουρλιαξα. «Από ποτε ζητησα την αδεια σου κουταβι?»
«Μπελλα αυτή η βρομοβδελλα-»
«Δε με νοιαζει τι εκανε!ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ!»
Ειχα ξεπερασει προ πολλου το οριο της υστεριας.
Πηρε μια βαθια ανασα και μιλησε χαμηλοφωνα.
«Μπελλα αυτή η βρομοβδελλα δεν κανει για σενα-»
«Και ποιος εισαι εσυ που θα το κρινεις?» του ειπα τρελαμενη.
Εκανε λες και δε με ειχε ακουσει.
«Εγω-»
Αυτος?Αυτος τι? Προσπαθησα να του εξηγησω° γιατι τα ειχε παρεξηγησει όλα.
«Τζεικομπ, αγαπω εκεινον.Καταλαβε το»
Δεν απαντησε κι ετσι συνεχισε.
«Είναι η ζωη μου Τζεικομπ.Δε μπορω να ζησω χωρις αυτον»
«Μπορεις να ζησεις και χωρις αυτόν, Μπελλα» ψιθιρισε.
«Δε θα ηταν σπουδαια ζωη τοτε» επεμεινα.
Μορφασε.Μου γυρισε την πλατη κι εφυγε.
«Αντιο» ψιθιρισα και εφυγα κι εγω.

* * * * * * * *

Η Αλις με κοιτουσε επιφυλακτικα, καθως προσεξε την εκφραση μου.
«Δεν το πηρε καλα ε?»
«Οχι» μουρμουρησα.
Με κοιταξε σουφρωνοντας τα χειλη της.
«Λοιπον εισαι ετοιμη?» ρωτησε βαζοντας ενθουσιασμο στη φωνη της.
«Ναι» απαντησα.Ετοιμη οσο ποτε.
Μου χαμογελασε, γυρισε απ’την άλλη και αρχισε να τρεχει.Την προφτασα ευκολα.
Καθως περνουσαμε τα ορια του Φορκς, γυρισα για να ριξω μια τελευταια ματια, στη μικρη, βροχερη πολη.

Να και το επομενο κεφαλαιο...συγνωμη ειναι λιγο μικρουλι...


Εξαφανισμενος.
Ο αερας φυσουσε πανω στα προσωπα μας καθως τραχαμε ξυστα διπλα απ’τα δεντρα, χωρις να εχουμε συγκεκριμενο προορισμο.
Ειχαν περασει τρεις μερες από τοτε που φυγαμε από το Φορκς.Απο το αεροδρομιο του Σιατλ, προσγειωθηκαμε στη Βραζιλια, και τοτε αρχισαμε να τρεχουμε.Η Αλις δεν μπορουσε να προσδιορησει που ηταν ο Εντουαρτ, τα οραματα της ηταν μπερδεμενα.Ετσι, εδώ και δυο μερες τρεχαμε στο απεραντο δασος, ψαχνοντας.
Ειχαμε δοκιμασει τα παντα.Ο Εντουαρτ δεν επαιρνε καμια αποφαση ώστε να τον δει η Αλις, ετσι πηγαιναμε στα τυφλα.
Επισης, δεν απαντουσε στο κινητο του.Η Αλις ειπε ότι αυτό ηταν κατι αναμενομενο, αφου τις τελευταιες εβδομαδες πριν με βρει, τον επαιρνε συνεχεια τηλεφωνο για να τον πεισει να γυρισει στο Φορκς.
«Μα γιατι?» τη ρωτησα μπερδεμενη όταν το ειπε αυτό. «Αφου εφυγε, δεν υπηρχε περιπτωση να γυρισει πισω.Πως περιμενες να πειστει?Και γιατι θα το εκανε?»
Μουχαμογελασε. «Ξερεις Μπελλα ποσες φορες ο Εντουαρτ σκεφτηκε να ερθει στο Φορκς, για να σε τσεκαρει?»-την κοιταξα εκπληκτη- «Αλλα είναι τοσο προσκολλημενος στην ιδεα για το τι είναι καλο για σενα που δεν το εκανε» προσθεσε πικραμενα. «Προσπαθησα να τον πεισω να γυρισει πισω μα εκεινος ηταν ανενδοτος» αναστεναξε.
«Και υστερα εξαφανιστηκες.Δεν του ειπα τιποτα –φοβηθηκα μηπως εκανε τιποτα απερισκεπτο.Ειχα τρομοκρατηθει.Μια βδομαδα μετα, αφου δεν εβλεπα τιποτα, απόφασισα να ερθω να ελεγξω.Κι ετσι, σε βρηκα».
«Τι εννοεις εξαφανιστηκα?» ρωτησα μπερδεμενη.
Πηρε μια ανασα. «Μια μερα αποφασισα να δω το μελλον σου, ετσι για να δω πως ησουν.Μα δεν εβλεπα τιποτα.Κενο.Στην αρχη νομιζα ότι εφταιγε το ότι τοσο καιρο σε ειχα αποκλεισει –υστερα από εντολη εκεινου» ειπε ειρωνικα. «Γρηγορα όμως καταλαβα ότι δεν εφταιγε αυτό.Αρχισα να ανησυχω…» η φωνη της εσβησε.
Δεν μιλησα για λιγο, κανοντας υποθεσεις με το μυαλο μου.
«Πρεπει να είναι εξαιτιας των λυκων…το ότι δε μπορεις να με δεις, εννοω»
Εγνεψε. «Ναι το ιδιο νομιζω κι εγω.Ετσι θα εξηγειται γιατι δεν σε ειδα να αποχαιρετας το σκυλι» ειπε τριζοντας τα δοντια της.
Μετα από δυο μερες, φτασαμε σε μια μικρη πολη, με ένα μικρο εμπορικο εμπορικο κεντρο.Οσο δυνατη κι αν ημουν, δεν μπορουσα να αποτρεψω την Αλις απο τα ψωνια.Και φυσικα, δεν ακουσε τη διαμαρτυρια μου όταν ανεφερε ότι θα επρεπε οπωσδηποτε να μου αγορασει μερικα συνολακια.
«Μα κοιτα πως εισαι ντυμενη!» ειπε αγανακτησμενη, δειχνοντας το ξεφτισμενη τζιν μου και το ταλαιπωρημενο μου μπλουζακι. «Θα ηθελες ο Εντουαρτ να σε δει σε τετοια χαλια?» απαιτησε να μαθει.
Δεν ειπα τιποτα μετα απ’ αυτό° απλως υπεμεινα σιωπηλα το μαρτυριο μου, βλεποντας τη να πηγαινοερχεται από εδώ κι από ’κει ψαχνοντας στα ραφια και να μου δινει συνεχως ρουχα, ώστε να καταληξω να εχω ένα μεγαλο σωρο στα χερια μου.
Τα ρουχα που διαλεγε ηταν απλα και ανθεκτικα -όπως μου εξηγησε, δεν ηξερε ποτε και αν θα βρισκαμε τον Εντουαρτ, οποτε μπορει να περνουσαμε μερες τρεχοντας και “φυσικα” θα επρεπε να ειμαστε καταλληλα ενδεδυμενες.Αλλα τα συνδυαζε με ένα στιλ, που μονο η Αλις μπορουσε να εχει.
Μετα από αρκετες ωρες, φυγαμε φρεσκερισμενες, με καινουρια ρουχα και αναπτερωμενο ηθικο.

Στην πραγματικοτητα αυτο ηταν μεγαλυτερο, αλλα ανγκαστηκα να το χωρισω σε δυο μερη γιατι το δευτερο ηθελε λιγη δουλιτσα ακομα και δεν ηθελα να το καθυστερησω...οποτε οριστε:


Ιχνη.
Και οι μερες περνουσαν.Κι εκει που οι ελπιδες μου σιγα-σιγα χανονταν, ξαφνικα όλα αλλαξαν μεσα σε ένα δευτερολεπτο.Αυτο το δευτερολεπτο τα πνευμονια μου γεμισαν με το πιο υπεροχο αρωμα του κοσμου.Το δικο του αρωμα.
Κατευθυνομασταν νοτιοδυτικα, όταν απροσμενα βρηκαμε ένα μονοπατι με ιχνη.Δεν ηταν φρασκα –λιγων ημερων ισως.Αλλα ηταν αρκετα για να κανουν τη σταματημενη μου καρδια να σκιρτησει.Ακολουθησαμε τα ιχνη για μερικα χιλιομετρα, και τοτε η Αλις επιασε μια άλλη μυρωδια, καμποσα μετρα μακρια από τα ιχνη του Εντουαρτ.
«Βρικολακας, διχως αλλο» διαπιστωσε.
Μουδιασα° μηπως αυτά ηταν τα ιχνη της αντιζηλου μου?Μηπως ο Εντουαρτ ειχε βρει καποια άλλη?Την πραγματικη του αγαπη ισως?Ενιωσα κενη.
Η Αλις φαινοταν να είναι στο ιδιο μηκος κυματος με εμενα.
«Δεν ταξιδευουν μαζι.Οι μυρωδιες είναι πολύ μακρια μεταξυ τους.Και εξαλλου, αυτή εδώ αλλαζει κατευθυνση στη συνεχεια.»
Ανακουφιση με πλημμυρισε.
Συνοφρυωθηκε. «Ωστοσο, εγω θα ακολουθησω αυτά τα ιχνη.Εσυ ακολουθα τον Εντουαρτ». Εγνεψα.Το να ακολουθω αυτή τη μυρωδια ηταν υπερβολικα ευκολο.Με τραβουσε σαν μαγνητης.
Εκεινη γυρισε κι εφυγε, ενώ εγω συνεχισα κανονικα την πορεια μου.
Ακολουθησα την μυρωδια και σε αποσταση περιπου εκατο χιλιομετρων, ανακαλυψα ένα μονοπατι με φρεσκα ιχνη.Αρχισα να τρεχω με ταχυτητα φωτος.Συντομα θα τον εβλεπα.Ζεστασια πλημμυρισε την παγωμενη μου καρδια.Προσπαθησα να διωξω τις ανησυχιες μου γι’ αυτή τη συναντηση και να επικεντρωθω στο ότι θα εβλεπα ξανα εκεινα τα μεγαλα ματια, με εκεινο το ρευστο χρυσαφι χρωμα, που κάθε φορα που τα κοιταζα χανομουν μεσα τους…
Ξαφνικα σταματησα.Η μυρωδια ηταν πιο εντονη εδώ.Ο αερας ηταν πλημμυρισμενος από το γλυκο του αρωμα.Ηταν καπου εδώ κοντα.Το ενιωθα.Προχωρησα λιγο ακομα, παραμερησα κατι θαμνους και κοκαλωσα.
Βρισκομουν σε ένα μικρο ξεφωτο, γεματο ξεραμενα αγριοχορτα.Και στη μεση του ξεφωτου, μολις λιγα μετρα μακρια μου, στεκοταν ενας μικρος θεος, λαμπιριζοντας στο φως του ηλιου.Ηταν τοσο ομορφος που μου εκοψε την ανασα.Ο Εντουαρτ.
Με ακουσε και γυρισε προς το μερος μου.Τα ματια μου συναντησαν το γουρλωμενο βλεμμα του.Εκεινη τη στιγμη, παλευα να συγκρατηθω και να μην ορμισω να τον αγκαλιασω.Να του πω ποσο πολύ τον αγαπουσα…
Εκανε ένα βημαπρος το μερος μου.Καθως εσπευσα να τον μιμιθω, τα κεφαλια μας γυρισαν προς την ιδια κατευθυνση.Και τοτε την ειδα.
Φορουσε τα ιδια ρουχα που ειχε την τελευταια φορα που την ειδα, αν και τωρα ηταν πολύ πιο απερηποιητη.Το τζιν της ηταν σκισμενο σε πολλες μεριες, ενώ τα μαλλια της ηταν μπερδεμενα και γεματα με φυλλαρακια και απομειναρια από το δασος.Κοιτουσε μια εμενα και μια τον Εντουαρτ, ξαφνιασμενη.Επειτα, τα ματια της καρφωθηκαν στα δικα μου° πρωτα εκπληκτα και μετα οργισμενα.Με ένα πηδημα, ο Εντουαρτ βρεθηκε αμεσως διπλα μου, παιρνοντας σταση επιθετικη, τεντωνοντας τα χερια του προς τα πισω για να με προστατεψει.
Χαμογελασα στον εαυτο μου.Φαινεται ότι θα του επαιρνε λιγο καιρο για να ξεχασει τις παλιες του συνηθειες.Δεν χρειαζομουν προστασια τωρα πια.
Επιασα το δεξι του χερι και το χαμηλωσα° πηγα και σταθηκα διπλα του, μπλεκοντας τα δαχτυλα μας μεταξυ τους.Γυρισε για να με κοιταξει ξαφνιασμενος και του χαμογελασα.Μου χαμογελασε και εσφιξε το χερι μου.Εκεινη τη στιγμη, ενιωθα πως κι εκεινος με αγαπουσε.
Ενας συριγμος βγηκε από τα χειλη της Βικτωρια.Οταν όμως γυρισα να την κοιταξω, το προσωπο της ηταν γεματο πονο.Πονο γι’ αυτό που ειχε και τωρα πλεον ειχε χασει.Τον Τζειμς.Την πονουσε να βλεπει εμενα και τον Εντουαρτ μαζι, ενώ αυτος ηταν υπευθυνος για τον χαμο του, και ειδικα τωρα που μας εβλεπε πιο ενωμενους επειδη εκεινη με ειχε μεταμορφωσει.Οργη ελαμψε στα ματια της και πηρε θεση εφορμησης.Τα ματια της καρφωθηκαν στον Εντουαρτ.
Ενας αγριος γρυλισμος βγηκε απ’ το στηθος μου, καθως ετοιμαστηκα να επιτεθω.

Hellooo!!!Να και το επομενο!



Ξανα Μαζι
Εκεινη τη στιγμη η Αλις βγηκε μεσα απ’ τα δεντρα.Αμεσως, ετρεξε προς το μερος μας.Η Βικτωρια βλεποντας τη, τραπηκε σε φυγη.Ο Εντουαρντ αφησε το χερι μου και ετρεξε προς το μερος της.Καταφερε να βρεθει μπροστα της, φραζοντας της το δρομο.Εκεινη γυρισε απ’την άλλη, για να δει την Αλις να ερχεται καταπανω της.Πριν προλαβει να αμυνθει, ο Εντουαρντ επιασε τα χερια της, κρατωντας τα πισω απ’ την πλατη της.Προσπαθησε να ξεφυγει από το σφιχτο κρατημα του, αλλα δεν τα καταφερε.Εβγαλε μια κραυγη, καθως η μικροσκοπικη Αλις ορμουσε πανω της.
Ακουστηκε ένα ανατριχιαστικο σκληρισμα και ο ογκος των κοκκινων μαλλιων επεσε στο χωμα.
Αμεσως, αρχισαν να την χωριζουν σε κομματια και να τα στοιβαζουν, ώστε να φτιαχνουν ένα σωρο.Ο Εντουαρντ αφησε την Αλις να βαλει μονη της τη φωτια και ηρθε προς εμενα, που ολη αυτή την ωρα ειχα κοκαλωσει, προσπαθοντας να χωνεψω ότι η εχθρος μου ηταν πια νεκρη.Οταν όμως να τον ειδα να με πλησιαζει, τα παντα σβηστηκαν απ’ το μυαλο μου και ετρξα προς το μερος του.Επεσα με δυναμη πανω του, τον αγκαλιασα και εχωσα το προσωπο μου στο στηθος του,θελοντας να μεινω εκει για παντα.Αυτος δεν ειπε τιποτα, απλα με εσφιξε στην αγκαλια του και εχωσε το προσωπο του στα μαλλια μου.
Μειναμε ετσι για λιγο χωρις να κουνιομαστε.Τα δαχτυλα του χαϊδευαν απαλα τα μαλλια μου καιε νιωθα την ανασα του διπλα στο λαιμο μου.Χαιρομουν που τωρα πια δεν του ηταν δυσκολο να βρσκεται κοντα μου.
Οσμιστηκα το υπεροχο αρωμα του δερματος του και ανστεναξα από ευχαριστηση.Αμυδρα αισθανομουν ότι ημουν σπιτι.Ημουν σπιτι –ημουν στην αγκαλια του, το λιμανι μου και καταφυγιο μου.
Εκεινος εβαλε το χερι του κατω απ’ το πηγουνι μου και τραβηξε το προσωπο μου προς τα πανω ώστε να τον κοιταζω.Στο προσωπο του ηταν αποτυπωμενη θλιψη.Αγωνια με διαπερασε, καθως ειδα το βλεμμα του και αναρωτηθηκα τι θα μπορουσα να κανω ώστε να τον δω να χαμογελαει ξανα.Οτι κι αν ηταν αυτό, θα το εκανα.Θα εκανα τα παντα για εκεινον.
«Μπελλα συγνωμη-» προλαβε να πει, πριν τον σταματησω, βαζοντας το χερι μου πανω στο στομα του.Δεν ηθελα να απολογηθει και να μου ζητησει συγνωμη.Ηταν εκει, και αυτό ηταν το μονο πραγμα που ειχε σημασια.
Πηρε το χερι μου και το ακουμπησε στο μαγουλο του. «Σ’ αγαπω» ειπε σοβαρα.
Χαμογελασα πλατια, καθως συνειδητοποιουσα πως αυτό ηταν αληθεια –ηταν αληθεια, το εβλεπα μεσα στα ματια του.Πραγματικα μ’ αγαπουσε και η απουσια μου του κοστισε, όπως και μενα η δικη του.
«Όπως σ’ αγαπω κι εγω» του απαντησα.
Ένα μερος της θλιψης επεστρεψε στα ματια του και ανησυχησα για το τι ειχα πει που φανηκε να τον πληγωνει τοσο πολύ.
«Συνεχιζεις να με αγαπας παρολα οσα σου εχω κανει? Όλα αυτά που σε εχω υποβαλει να υποστεις?»
«Παντα και για παντα» του απαντησα σοβαρα.Ηταν δυνατον να αμφιβαλει? «Με ολη τη σημασια της λεξεως» προσθεσα, και μου ξεφυγε ένα γελακι καθως σκεφτομουν αυτά που ειχα πει.Για παντα.Ευτυχια με πλημμυρισε.
Χαμογελασε με το αγαπημενο μου στραβο χαμογελο και η παγωμενη μου καρδια χτυπησε ξανα.Πηρε το προσωπο μου στα χερια του και εσκυψε για να με φιλησει.


Δεν τελειωσε ακομα!!! Εχει κ αλλο λιγο

Να και το τελευταιο κεφαλαιο .Ελπιζω να σας αρεσει!

Χαρουμενο Τελος
Κατά τη διαρκεια της πτησης, εξιστορουσα στον Εντουαρντ όλα οσα ειχαν συμβει κατά τη διαρκεια της απουσιας του.Μορφαζε συχνα και όταν του διηγηθηκα το συμβαν με την Βικτωρια του ξεφυγε ένα γρυλισμα.Μου ζητησε να του περιγραψω με λεπτομεριες τι συμβει στη συνεχεια.Παρελειψα αρκετα σημεια και γεγονοτα, τα οποια πιστευα ότι δεν θα ηθελε να ξερει –για παραδειγμα το ποσο στενες σχεσεις ειχα με τους λυκανθρωπους ή την κριση καταθλιψης μου- και η Αλις ευτυχως, προσπαθουσε να μην σκεφεται όλα οσα της ειχα πει, ωστοσο με κοιτουσε συνομοτικα ολη την ωρα.Μα ο Εντουαρντ δεν εδινε σημασια.Οταν του ειπα ότι πηγα κρυφα στο σπιτι μου για να δωσω το αποχαιρετιστηριο μηνυμα στον Τσαρλι, τυλιξε τα χερια του γυρω μου και με εσφιξε δυνατα στο στηθος του, ακουμπωντας το μαγουλο του πανω στα μαλλια μου. «Συγνωμη.Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο μισω τον εαυτο μου αυτή τη στιγμη που σε αφησα, που-»
Προσπαθησα να τον κανω να παψει, δεν ηθελα να τον ακουσω να τα λεει όλα αυτά.Τωρα πλεον όλα αυτά που ειχαν γινει ηταν ενας ξεχασμενος εφιαλτης, και τωρα ζουσα το ονειρο μου, μεσα στην αγκαλια του.Αυτος όμως με σταματησε «Μπελλα κανοντας το αυτό με κανεις να νιωθω ακομα χειροτερα.Το φταιξιμο είναι ολο δικο μου και γι’αυτό σε παρακαλω στματα να προσπαθεις να το παρεις πανω σου».
«Δεν με ενδιαφερει» ψιθιρισα στη βαση του λαιμου του.
«Μπελλα…Κοιτα τι σου εκανα.Κοιτα πως καταντησες εξαιτιας μου.Η ζωη σου εχει πια τελειωσει και εισαι μολις δεκαοχτω…» η φωνη του ηταν πονεμενη, εκαιγε από τυψεις.
«Κανεις λαθος» του ειπα σοβαρα. «Η ζωη μου μολις αρχιζει.Αυτη είναι η ζωη που παντα ηθελα, αυτή που επελεξα και αυτή για την οποια ειμαι προορισμενη.Μια ζωη που θα είναι υπεροχη γιατι θα ειμαι μαζι σου» του ειπα κοιτοντας μεσα στα χρυσα του ματια.Μια τρομαχτικη σκεψη περασε από το μυαλο μου, εσκυψα το κεφαλι μου και ειπα διστακτικα: «Αν φυσικα το θελεις».
Πηρε το προσωπο μου στα χερια του.
«Αν το θελω?» χαμογελασε. «Μπελλα αυτή τη ζωη την ονειρευομαι από την πρωτη μερα που σε γνωρισα.Αυτη η ζωη όμως εχει τοσες λιγες επιλογες για σενα, ηθελα να κανεις κατι καλυτερο με τη ζωη σου».Αναστεναξε, κοιτοντας κατω.
Αγγιξα το μαγουλο του με τις ακρες των δαχτυλων μου.«Το να ειμαι μαζι σου είναι το καλυτερο πραγμα που εχω κανει στη ζωη μου» ειπα και εσκυψα να τον φιλησω.Ανταποκριθηκε ζωηρα στο φιλι μου, κατι που δεν το ειχα συνηθησει.Δεν υπηρχε κανενας κινδυνος τωρα.
Το αεροπλανο αρχισε να χανει υψος και ακουστηκε η φωνη της αεροσυνοδου στα μεγαφωνα που μας ελεγε να δεσουμε τις ζωνες μας για την προσγειωση.
Λιγο μετα αφου ειχαμε βρει τον Εντουαρντ, φυγαμε για το αεροδρομιο της Βραζιλιας, απ’οπου ειχαμε παρει το αεροπλανο με προορισμο την Αλασκα, οπου βρισκοταν προσωρινα οι υπολοιποι Καλεν, επισκεπτομενοι την οικογενεια της Τανια.
Από τα λεγομενα της Αλις (που επικοινωνισε μαζι τους), οι Καλεν ηξεραν ότι θα ερχοταν αυτή και ο Εντουαρντ –και ηταν ιδιαιτερα ενθουσιασμενοι, ειπε η Αλις κοιτοντας αυστηρα τον Εντουαρτ, ο οποιος εσκιψε το κεφαλι του- και δεν ηξεραν ότι θα ερχομουν –για την ακριβεια, δεν ηξεραν καν ότι ημουν βρικολακας.
«Γιατι δεν τους το ειπες?» ρωτησα την Αλις εκπληκτη, όταν το εμαθα.
«Θα τους κανουμε εκπληξη!» ειπε χοροπηδοντας.
Ουαου.Υπεροχα.Τι δηλαδη? Θα φταναμε στο αεροδρομιο και εκει που θα μας περιμεναμε θα τους λεγαμε ότι ημουν βρικολακας? Ναι, οπωσδηποτε.
Και αυτοι πως θα αντιδρουσαν?Θα χαιρονταν που θα εμπαινα στην οικογενεια τους? Ή καλυτερα, η Ροζαλι? Αυτή τι γνωμη θα ειχε?
Ο Εντουαρντ ετριβε απαλα το χερι μου καθως προχωρουσαμε προς την αιθουσα υποδοχης.
Μας περιμεναν ολοι μαζεμενοι σε μια γωνια, απομακρυσμενοι από τον υπολοιπο κοσμο.Καθως ειδαν την Αλις, εμοιζαν ετοιμοι να τρεξουν προς το μερος μας.Οταν όμως ξεπροβαλλε ο Εντουαρντ και εγω μαζεμενη διπλα του, κοκαλωσαν.Ενιωθα τα ματια τους πανω μου, καθως κατευθυνομασταν προς το μερος τους.Η Αλις ετρεξε στον Τζασπερ, ενώ εγω και ο Εντουαρντ προχωρουσαμε αργα προς τους υπολοιπους.Μολις φτασαμε κοντα τους, κυριαρχησε αμηχανια για λιγα δευτερολεπτα, ωσπου η Αλις εσπασε τη σιωπη, μιλωντας μεσα απ’ την αγκαλια του Τζασπερ, χωρις να μπορει να συγκρατησει το χαμογελο της. «Ναι, η Μπελλα ειναι».
Η Εσμι συνηλθε πρωτη° ηρθε κοντα μου χαμογελωντας και με αγκαλιασε. «Γλυκια μου Μπελλα» ψιθιρισε. «Καλωσηρθες στην οικογενεια».Ακολουθησε ο Καρλαιλ.Με αγκαλιασε από τους ωμους, «Καλωσηρθες Μπελλα» μου ειπε με ένα χαμογελωντας κι αυτος.Απο πισω του ηρθε ο Τζασπερ και μου εσφιξε το χερι. «Καλωσορισες στην οικογενεια Μπελλα.Επισημα αυτή τη φορα» ειπε χαμογελαστα.Η Αλις μου εκλεισε το ματι.Τον ακολουθησε ο Εμμετ, ο οποιος με εκλισε σε μια σφιχτη αγκαλια –που ακομα και ως βρικολακας την ενιωσα- με σηκωσε ψηλα και αφου με εκανε μια σβουρα, με αφησε κατω. «Μου χρωστας έναν αγωνα Μπραντεφερ» ειπε γελωντας.Κοιταξα τον Εντουαρντ με γουρλωμενα ματια και εκεινος γελασε.Καθως γελουσε, η προσοχη μου επεσε σε κατι άλλο.Η Ροζαλι στεκοταν λιγα μετρα μακρια μου, πλησιαζοντας με δισταχτικα.Γυρισα και την κοιταξα δαγκωνοντας τα χειλη μου.Εκεινη ηρθε κοντα μου, και με αγκαλιασε απαλα.Δισταζοντας ένα δευτερολεπτο, της ανταπεδωσα την αγκαλια. Μετα από λιγα δευτερολεπτα, τραβηχτηκαμε και την ειδα να μου χαμογελαει αχνα° της χαμογελασα κι εγω.Ηλπιζα με τον καιρο, οι σχεσεις μας να βελτιωνοταν° αυτό ηταν μονο η αρχη.Κοιταξα γυρω μου και ειδα τους υπολοιπους Καλλεν να μας χαμογελουν πλατια.Το προσωπο του Εντουαρντ, ελαμπε.
«Ας παμε σπιτι» ειπε η Εσμι.
Καθως προχωρουσαμε προς την εξοδο, κοιτουσα τα προσωπα της οικογενειας μου –της Εσμι, του Καρλαιλ, της Αλις, του Τζασπερ,του Εμμετ της Ροζαλι- και ενιωσα γαληνη να με πλημμυριζει. Ειχα βρει επιτελους το μερος οπου ανηκα.Γυρισα να κοιταξω τον Εντουαρτ και ενιωσα να φουσκωνω από ευτυχια.Τωρα που τον ειχα ξαναβρει, θα μεναμε μαζι για παντα.

Και ηρθε το τελος!!! Πω πω συγκινηθηκα!

Αλλα υπαρχει και συνεχεια!!