Lost Moon 2

Να και η δευτερη ιστορια:
Η ιστορια ειναι οπως την ξερετε -η Βικτωρια δαγκωνει την Μπελλα και εκεινη γινεται βρικολακας (βλ. Lost Moon http://www.bellandedward.org/forum-f35/topic-t715.htm ). Moνο που σε αυτην την εκδοχη η Μπελλα αποφασιζει να φυγει απο το Φορκς.
Ελπιζω να σας αρεσει!Plzz με το μαλακο με τις ντοματες...

Φυγη
Ημουν πλημμυρισμενη από ενοχες κατά τη διαρκεια του ταξιδιου.Δειλη.Γιατι το εκανα αυτό? Γιατι δε γυριζα πισω? Τι περιμενα να κερδισω απ’ ολο αυτό? , με ρωτουσε μια φωνη στο πισω μερος του κεφαλιου μου.
Για απαντηση, επανελαβα στο μυαλο μου ολους αυτους τους λογους που ζυγιζα στο μυαλο μου ολες αυτές τις μερες πριν κανω την επιλογη μου –τους λογους που με ειχαν κανει να φυγω απ’ το Φορκς.
Το ηξερα πως ημουν δειλη.Το ηξερα πως αυτό που εκανα ηταν ανοητο –ισως και ριψοκινδυνο.Αλλα δεν μου ειχαν μεινει και πολλες επιλογες.Τι άλλο θα μπορουσα να κανω?
Δεν μπορουσα να παραμεινω στο Φορκς.Δεν μπορουσα να ζησω μαζι με τους λυκανθρωπους, οσο προθυμοι κι αν ηταν εκεινοι.Ετσι στηριχτηκα σε οσα ειχα μαθει από αυτους.Το ειδος μου –μορφασα στην σκεψη- συνιθιζε να κυνηγαει σε μικρες ομαδες, νομαδες κυριως.Ελαχιστες οικογενειες εμεναν σταθερα καπου.Ακομα πιο λιγες αυτε ς που ηξερα εγω.Μονο τρεις για την ακριβεια.Η πρωτη με ειχε εγκαταληψει για παντα.Η δευτερη ηταν αυτή της Τανιας στην Αλασκα° αλλα αυτή και η οικογενεια της ηταν φιλοι με εκεινους, και αν πηγαινα να ζησω μαζι τους, η θυμιση τους θα ηταν δυνατη, κι αυτό ηταν κατι που δεν το ηθελα.
Οποτε μου ειχε μεινει μονο μια επιλογη.Οι Βολτουρι.Η οικογενεια βρικολακων που εμενε μονιμα (με ολη τη σημασια της λεξεως) στην Ιταλια.Ο Αρο, ο Καιος και ο Μαρκος, οι νυχτερινοι προστατες των τεχνων.Δεν ειχα πολλες πληροφοριες γι’αυτους.Ηξερα ότι ο Καρλαϊλ ειχε ζησει μαζι τους για καποιο καιρο, και ότι ενδιαφερονταν για τις τεχνες και γενικα ότι ηταν πολύ καλλιεργημενοι.Απο τον τροπο που μου ειχε μιλησει…εκεινος –εσφιξα τα χερια μου γυρω μου καθως ενας παροξυσμος πονου διαπερνουσε τα σωθηκα μου στη θυμιση του- γι’αυτους φαινοταν να είναι μια πολύ σημαντικη οικογενεια.Προφανως, δε θα μπορουσε μια τετοια οικογενεια να αποτελειται μονο από τρια ατομα.Λογικα θα συμπεριλαμβανε και αλλα ατομα.Τις συντροφους τους ισως… Αραγε θα με δεχονταν και εμενα στην οικογενεια τους?
Υπηρχε κι άλλο ένα ζητημα.Ηδη ηξερα ότι οι Βολτουρι ζουσαν στη Ιταλια.Που ακριβως στην Ιταλια όμως?
Για να παρω τις απαντησεις που ηθελα, ειχα αναγκαστει να μπω κρυφα στο αστυνομικο τμημα του Φορκς, στο γραφειο του Τσαρλι και συγκεκριμενα στον υπολογιστη του.Ειχα παρακολουθησει τον πατερα μου πριν μερικες μερες, σκαρφαλωμενη σε ένα δεντρο, από το οποιο μπορουσα να δω καθαρα μεσα από το παραθυρο του γραφειου του.Με την καινουρια μου οραση, μου ηταν πανευκολο να διακρυνω τον κωδικο ασφαλειας του υπολογιστη του καθως τον πληκτρολογουσε.Χαμογελασα στη αναμνηση αυτή, καθως πληκτρολογουσα τον κωδικο στον υπολογιστη του, το ιδιο βραδυ.Ημουν προσεχτικη να ειμαι οσο το δυνατον πιο αθορυβη γινοταν, ώστε να μην με ακουσει ο φυλακας του κτηριου° αν και οι πιθανοτητες ηταν απειροελαχιστες αφου, όχι μονο τα αφτια του ηταν πολύ αδυναμα για να ακουσουν τον παραμικρο θορυβο που θα εκανα, αλλα και μας χωριζαν δυο οροφοι.
Το ιντερνετ εδώ ηταν σχετικα αργο, αλλα τουλαχιστον ηταν πιο γρηγορο από αυτό που ειχα στο σπιτι του Τσαρλι, οποτε δεν χρειαστηκε να περιμενω πολύ μεχρι να βγουν τα αποτελεσματα της ερευνας μου.Βρηκα ένα χαρτη της Ιταλιας και αρχισα να ψαχνω πληροφοριες για τις διαφορες πολεις, μηπως βρω καποια στοιχεια, που θα προδειδαν ότι σε εκεινο το μερος ζουσαν βρικολακες.
Ξαφνικα το ματι μου επεσε πανω στο ονομα μιας πολης, όχι πολύ μακρια από την Πιζα.
Βολτερα.
Οι σκεψεις ενναλασονταν μες το μυαλο μου ταχυτατα.Βολτερα – Βολτουρι.Θα μπορουσε? Πιθανων, μα χρειαζομουν περισσοτερες πληροφοριες. Ξαναγυρισα στη μηχανη αναζητησης και πληκτρολογησα : Βολτερα.
Αν και, όπως ειπα, το ιντερνετ εδώ ηταν αρκετα γρηγορο, παλι δεν ηταν αρκετα γρηγορο για μενα.Αρχισα να χτυπαω ανυπομονα τα δαχτυλα μου πανω στο γραφειο, αλλα γρηγορα σταματησα γιατι τα χτυπουσα με τοση δυναμη που φοβομουν ότι θα προκαλουσα καμια ζημια στο επιπλο.
Όταν πια βγηκαν τα αποτελεσματα πατησα στη πρωτη ιστοσελιδα που βρηκα μπροστα μου.Το κειμενο δεν ηταν και πολύ διαφωτιστικο ωστοσο.Ελεγε για την ιστορια της πολης, και για τα αξιοθεατα. Αποφασισα να ψαξω για φωτογραφιες, για να παρω μια καλυτερη ιδεα.Μια ματια ηταν αρκετη για να βγαλω τα συμπερασματα μου.Η πολη ηταν περιτριγυρισμένη από ψηλα τειχη, φτιαγμενα από πετρες Σιενα, και φαινοταν πολύ παλια.Επισης, εβρεχε συχνα, αν και ειχε ηλιο –κυριως το καλοκαιρι.Το ιδανικο μερος για βρικολακες σαν και αυτους.Δεν χρειαζομουν τιποτα άλλο.Εκλεισα τον υπολογιστη, πηδησα από το παραθυρο και προσγειωθηκα αθορυβα στα δυο μου ποδια.
Μου πηρε μονο λιγες μερες να απρω την αποφαση μου, και αυτή τη στιγμη, βρισκομουν μεσα σε ένα αεροπλανο με προορισμο την Ιταλια.

Ιταλια.
Το αεροπλανο αρχισε να χανει υψος και από κατω μας απλωνοταν ένα μαγευτικο τοπιο.Πρασινα δαση, πολεις, σπιτια, αυτοκινητα.Ολα μου ηταν ευδιακριτα.Μπορουσα ακομα και να δω τους ανθρωπους που περπατουσαν.Ηταν σχεδον αστειο° αλλα δεν ειχα γελασει εδώ και πολυ καιρο, και αμφεβαλα αν θα το ξαναεκανα ποτε.
Ειχε ηλιο, πραγμα που συμαινε ότι θα επρεπε να μεινω στο αεροδρομιο για το υπολοιπο της ημερας.Δεν με ευχαριστουσε αυτή η σκεψη, αλλα ετσι θα ειχα χρονο να σκεφτω, και να δω με ποιον τροπο θα μπορουσα να φτασω στην Βολτερα.Απεκλεια το τρεξιμο° δεν ηξερα τα μερη εδώ περα και θα ηταν καλυτερα να συμπεριφερομαι ανθρωπινα –εστω, οσο πιο ανθρωπινα γινοταν- τωρα πια.
Όταν το αεροπλανο προσγειωθηκε –ευτυχως χρησημοποιησαν έναν από αυτους τους τους κινητους διαδρομους για να βγουν οι επιβατες, ετσι το δερμα μου δεν ηρθε σε επαφη με τον ηλιο- εκανα βολτες στα μαγαζια του αεροδρομιου, όπως ολοι οι τουριστες.Απο μια πολύ εξυπηρετικη πωλητρια που μιλουσε σπαστα αγγλικα, εμαθα ότι υπηρχε ένα τουριστικο λεωφορειο, που πηγαινε στη Βολτερα και συμπεριλαμβανε ξεναγηση σε ολη την πολη.Το λεωφορειο θα εφευγε το απογευμα, οποτε ειχα ακομη ωρα μπροστα μου.Ετσι, συνεχισα να κανω γυρους στα μαγαζια.
Κατά το απογευματακι, πηγα στη σταση όπως μου ειχε υποδειξει η πωλητρια.Πληρωσα το εισιτηριο μου –ειχα μαζεψει ολες μου τις οικονομιες πριν φυγω απ’ το Φορκς- και μπηκα στο λεωφορειο.Ειχα φτασει αρκετα νωρις, και οι περισσοτερες θεσεις ηταν αδειες.Πηγα και καθισα σε μια θεση πισω-πισω και εκλεισα την κουρτινα του παραθυρου.
Μετα από λιγη ωρα, το λεωφορειο αρχισε να γεμιζει° και τοτε ηταν που την ειδα.Ηταν τοσο ομορφη που μονο βρικολακας θα μπορουσε να είναι : Ειχε μακρια πυροξανθα μαλλια, ελαφρως κυμματιστα, φορουσε ένα στενο παντελονι που αναδεικνυε τα καλλιγραμμα ποδια της και μια μακρια μπλουζα που εδενε στη μεση μια ζωνη.Τα ματια της ειχαν μια παραξενη αποχρωση του βιολετι –κατι που θα μπορουσε να το επιτυχει βαζοντας μπλε φακους επαφης πανω απ’ τα κοκκινα ματια της.
Γυρισε και με κοιταξε° παγωσε για ένα δευτερολεπτο και υστερα ηρθε γρηγορα προς το μερος μου.
«Τι κανεις εσυ εδώ?» με ρωτησε -καπως αποτομα- με την λεπτη φωνη της.
Την κοιταξα σαν να μη συνεβαινε τιποτα.
«Ηρθα για την ξεναγηση» απαντησα αθωα.
Με κοιταξε για λιγο, ζαρωνωντας τα ματια της.Επειτα γυρισε απ’ την άλλη και πηγε να καθισει στην μπροστινη θεση του λεωφορειου.Εμεινα να την κοιταζω για λιγη ωρα.Τι δουλεια ειχε αυτή εδώ?Απ’ ότι μπορουσα να πω, δεν ηταν “χορτοφαγος”, όπως οι ….
Η κοπελα που καθοταν διπλα μου με κοιταξε περιεργα, καθως ακουσε την ανασα που πηρα° το βλεμμα της συναντησε το δικο μου και γρηγορα γυρισε απ’την άλλη, φλυαρωντας με έναν φιλο της που καθοταν μια θεση μπροστα.Την παρατηρησα πιο προσεκτικα.Φορουσε απλα ρουχα, αθλιτικα παπουτσια και μαζι της ειχε ένα σακιδιο.Κοιταξα ολογυρα μου και ειδα ότι οι περισσοτεροι απ’ τους επιβατες ηταν ντυμενοι παρομοια.Καποιοι μαλιστα ειχαν μαζι τους και φωτογραφικες μηχανες.Τι δουλεια ειχε αυτή η γυναικα με ολους αυτους τους τουριστες? Δεν γινοταν να είναι απλη ξεναγος, υπηρχε κατι στο προσωπο της που την εκανε να μοιαζει απειλιτικη° πανεμορφη, μα και τρομερα θανασιμη συναμα.Φυσικα, ηταν προφανες τι δουλεια ειχε ενας βρικολακας με έναν ανθρωπο, αλλα αυτό που δεν μπορουσα να κατανοησω ηταν τι δουλεια ειχε ενας βρικολακας με τουσους πολλους ανθρωπους.Δεν γινοταν να είναι ολοι γι’ αυτην.Δεν ηταν δυνατον.Και επιπλεον, αυτή η ξεναγηση γινοταν αρκετα συχνα.Με ποσο αιμα τρεφοταν ο οργανισμος αυτης της γυναικας?
Το παζλ συμπληρωθηκε, καθως την παρακολουθησα να πηγαινοερχεται αναμεσα στις θεσεις, για να ελεγξει αν ειχαν βαλει ολοι τις ζωνες τους.Παρατηρησα έναν αντρα ο οποιος ηταν πολλα χρονια μεγαλυτερος από εκεινη –τουλαχιστον οσο φαινοταν πως ηταν εκεινη- να την κοιταζει θαμπωμενος.Προσεξα ότι τα ματια ολων των αρσενικων, ανεξαρτητως ηλικιας, ηταν στραμενα επανω της.Ακομη και μερικες γυναικες την κοιταζαν με ζηλια αποτυπωμενη στα προσωπα τους.
Ολοι αυτοι οι ανθρωποι δεν προοριζοταν γι’ αυτή.
Αυτή ηταν απλα το δολωμα.Οι τουριστες την ακολουθουσαν εξαιτιας της ακαταμαχητης γοητειας της και αυτή τους οδηγουσε σε εκεινους.Ηταν το δολωμα και ο ψαρας ταυτοχρονα.
Αυτό σημαινε ένα πραγμα.Οτι οι Βολτουρι ηταν πολλοι περισσοτεροι απ’ ότι φανταζομουν.
Το λεωφορειο με τα ανυποψιαστα θυματα, ξεκινησε.

Οριστε και το επομενο κεφαλαιο.Συγνωμη που ειναι τοσο μικρο, αλλα τωρα γραφω μικρα κεφαλαια, ωστε να τα ανεβαζω πιο γρηγορα...


Σκεψεις
Το τοπιο απ’ εξω ηταν μαγευτικο.Περνουσαμε από πολεις, μικρα ιταλικα χωρια και καταπρασινα δαση, που όμως δεν θυμιζαν στο ελαχιστο τον πρασινο δαιδαλο, τα πανυψηλα δεντρα του Φορκς.Εδω τα δεντρα ηταν σχετικα κοντα, και δεν υπηρχε ιχνος από μουσκλια.Δεν ειχε υγρασια° αυτος ο τοπος ηταν ξερος και ξενος.Απο μεσα μου αποζητουσα την πρασινη ζουγκλα, πισω στο σπιτι.
Η ατμοσφαιρα μεσα στο λεωφορειο ηταν χαλαρη.Οι περισσοτεροι επιβατες κοιταζαν τα τοπια από το παραθυρο, μερικοι ακουγαν μουσικη απ’ τα ακουστικα τους ενώ αλλοι φλυαρουσαν χαρουμενα μεταξυ τους.
Σκεφτηκα ποσο περιεργο θα φαινοταν αυτό σε καποιον αλλο° ενας νεογεννητος βρικολακας που δεν ειχε κλεισει καλα-καλα ένα μηνα, να κυκλοφορει ανετα αναμεσα σε ανθρωπους.
Ημουν περιφανη για τον εαυτο μου γι’ αυτό.Απο τη στιγμη που αποφασισα ότι δεν υπηρχε απολυτως καμια περιπτωση να βλαψω κανεναν –θα με σκοτωνε αν το εκανα- μου ηταν πολύ πιο ευκολο να αγνοησω την μυρωδια.Αναρωτηθηκα εάν οι Βολτουρι τελικα με αφηναν να συνεχισω τον τροπο ζωης που ειχα επιλεξει.Απ’ ότι θυμομουν δεν αναγκασαν τον Καρλαϊλ να το κανει –αν και ειχαν προσπαθησει να του αλλαξουν γνωμη.
Ηλπιζα να με αφηναν να εχω αυτή την επιλογη.
Καθως σκεφτομουν την επερχομενη συναντηση μαζι τους, άλλες ανησυχιες αρχιζαν να με κατακλιζουν.Ανησυχιες που δεν τις ειχα αναλογηθει.Ανησυχιες που δεν τις ειχα διανοηθει καν.
Ακουμπισα την πλατη μου στο καθισμα και εγειρα το κεφαλι μου προς τα πισω, κλεινοντας τα ματια μου.Ηθελα τοσο πολύ να μπορουσα να κοιμηθω.Λιγες στιγμες αναισθησιας θα ηταν ευπροσδεκτες.Δεν ηθελα να σκεφτομαι ° δεν μπορουσα να σκεφτομαι άλλο.Δεν ηθελα να ανησυχω, χρειαζομουν λιγες στιγμες ηρεμιας.Λιγες στγμες γαληνης.Ηταν τοσο πολύ αυτό που ζητουσα?
Προφανως, ηταν.
Οι σκεψεις μου πεταξαν στο Φορκς, στον Τσαρλι, στη Ρενε.Δεν ανησυχουσα τοσο γι’ αυτή – τωρα ειχε τον Φιλ να την φροντιζει.Ο Τσαρλι όμως ηταν μονος του, πιο μονος τωρα που εφυγα κι εγω.Αλλα και παλι, ειπα στον εαυτο μου, ο Τσαρλι ηταν ενηλικας, ηξερε να φροντιζει τον εαυτο του.Αυτο εκανε εδώ και τοσα χρονια εξαλου.
Αναστεναξα.Θα επρεπε να στηριχτει στις δικες του δυναμεις.Αυτο δεν ισχυε μονο για τον Τσαρλι, αλλα και για τη Ρενε και ολους τους αλλους φιλους μου στο Φορκς.Ο καθενας θα επαιρνε τον δικο του δρομο, όπως κι εγω ειχα παρει τον δικο μου.

Βολτερα
Ειχε σκοτεινιασει όταν φτασαμε.Η πολη εμοιαζε με καστρο, επιβλιτικη, χτισμενη πανω σε ένα λοφο.Ηταν περικυκλωμενη από ψηλα, παναρχαια τειχη, όπως ηταν στις φωτογραφιες που ειχα δει.Φαινοταν τρομαχτικη και απειλιτικη μεσα στο μισοσκοταδο.Ή μαλλον ετσι φαινοταν μονο στα δικα μου ματια, επειδη ηξερα τι εμενε μεσα της.
Ένα ριγος με διαπερασε, καθως περνουσαμε την πυλη.Η πολη από μεσα ηταν αυτό που υποδηλωναν τα τειχη.Το λεωφορειο περνουσε από στενους δρομους και σοκακια.Ψυχη δεν υπηρχε στους δρομους° τα πατζουρια των παραθυρων ηταν κλειστα και τα ρολα από τις βιτρινες των μαγαζιων κατεβασμενα.Σαν μια πολη φαντασμα.
Οι υπολοιποι επιβατες δε φαινοταν να ειχαν την ιδια αποψη με εμενα.Κοιταζαν τη σκοτεινη πολη με ματια γεματα ενδιαφερον, ενώ καποιοι μουρμουριζαν μεταξυ τους ενθουσιασμενοι.Ποσα λιγα καταλαβαιναν.Κανονικα, τωρα αυτοι θα επρεπε να είναι αγχωμενοι και τρομαγμενοι, όχι εγω, που στην ουσια κινδυνευα λιγοτερο.
Το λεωφορειο σταματησε και βρεθηκαμε μπροστα από ένα μεγαλο κτηριο.Δεν υπηρχε καμια επιγραφη απ’ εξω ώστε να υποδηλωνει τι ηταν αυτός ο χωρος κι ετσι δεν ηξερα τι ηταν.Πολλοι ειχαν την ιδια απορια με μενα° καποιοι ειπαν πως αυτό ηταν το ξενοδοχειο στο οποιο θα διαμεναμε.Αν και η αιθουσα υποδοχης ηταν τοσο πλουσιοπαροχα διακοσμημενη που θα ταιριαζε σε ξενοδοχειο, εγω ειχα την εντυπωση ότι ηταν κατι πολύ χειροτερο.
Οι υποψιες μου κορυφωθηκαν όταν καθως ειδα την ξεναγο μα σαν πλησιαζει δυο αντρες – βρικολακες, διχως άλλο.Οι πλατες τους ηατν γυρισμενες και ετσι δεν μπορουσα να δω τα προσωπα τους.Ο ενας ηταν μεγαλοσωμος, ψηλος και με στοιβαρους ωμους.Το μεγεθος του ηταν αναλογο με του Εμετ, ενώ αυτος που στεκοταν διπλα του – ο οποιος ηταν πιο λεπτος αλλα εξισου μυωδεις- μου θυμιζε τον Τζασπερ.Ενιωσα νοσταλγια στη θυμιση τους.
Εκεινη τη στιγμη, ειδα τους τρεις του να ερχονται προς το μερος μου.Η γυναικα δεν μου εδωσε σημασια.Με προσπερασε κοιτωντας με υποτιμητικα και πηγε να σταθει μπροστα αο την ουρα που ειχαν σχηματισει οι τουριστες.Πηγα και σταθηκα στο τελος της ουρας, ενώ οι δυο αντρες ηρθαν και σταθηκαν λιγα εκατοστα πισω μου.
Η ξεναγος μας ειπε να την ακολουθησουμε.Περασαμε από πολλα δωματια χωρις να σταματησουμε.Επειτα από μια συντομη διαδρομη με έναν ανελκυστηρα, βγηκαμε σε ένα χωρο που εμοιαζε με δωματιο υποδοχης.Ειχε πολλες επιπλοσυνθεσεις που αποτελουνταν από ανετους καναπεδες και πολυθρονες, και μικρα τραπεζακια, που πανω τους ηταν τοποθετημενα κρυσαλινα βαζα με λουλουδια.Στο βαθος υπηρχε ενας σκουροχρωμος παγκος και από πισω του στεκοταν μια γυναικα.Αυτη όμως η γυναικα δεν ηταν βρικολακας.
Ηταν ανθρωπος.Μπορουσα να ακουσω τον χτυπο της καρδιας σαν μουσικη.Μπορουσα να μυρισω το αιμα της στον αερα.
Τι εκανε εδώ λοιπον? Ηξερε ότι καποια ατομα σε αυτή την αιθουσα -και πολύ πιθανων τα αφεντικα της- ηταν βρικολακες?Ή απλα νομιζε ότι συναναστρεφοταν με εξαιρετικα ομορφους ανθρωπους? Και αν ηξερε την αληθεια τοτε γιατι ηταν ακομη εδώ? Προφανως θα απειλουσαν ότι θα την σκοτωναν αν εφευγε.
Δεν εδιχνε φοβισμενη όμως όταν χαιρετισε την ξεναγο μας.Αντιθετα, της χαμογελασε.Και εδιχνε πολύ ικανοποιημενη όταν η γυναικα βρικολακας της ανταπεδωσε το χαμογελο.
Λυπηθηκα την κοπελα καθως καταλαβα ποιος ηταν ο σκοπος της.Αλλα περισσοτερο λυπηθηκα τον εαυτο μου, που καποτε ευχομουν το ιδιο και για μενα.
Ηθελα να γινει μια από αυτους.
Μα πως γινοταν να επιθυμουσε κατι τετοιο? Τωρα που ειχα παρει αυτό που καποτε ηθελα, η ιδεα μου φαινοταν εξωφρενικη.Τοτε μου φαινοταν απολυτα λογικο, γιατι ειχα βρει αυτόν με τον οποιον ηθελα να περασω την αιωνιοτητα.Τωρα όμως αυτος ειχε φυγει, και η κάθε μερα ηταν για εμενα μαρτυριο.
Αραγε, ειχε συμβει το ιδιο και σε εκεινη?Αγαπησε και αυτή καποιον βρικολακα και αποφασισε να αλλαξει για χαρη του? Δε μπορουσα να φανταστω καποιον άλλο λογικο λογο, για τον οποιο θα εκανε κατι τετοιο.Σιγουρα η ομορφια και η αθανασια επαιζαν μεγαλο ρολο, αλλα υστερα απο αυτά που ειχα περασει, αναρωτιομουν αν το αξιζαν κατι τετοιο.Και μονο η σκεψη του να πρεπει να τρεφεσαι με ανθρωπινο αιμα μου προκαλουσε αποστροφη.Φυσικα εγω ειχα επιλεξει ένα άλλο ειδος τροφης, αλλα εκεινη που δεν ηξερε αυτην την εναλακτικη, πως ειχε κανει την επιλογη της?
Τρεξε, ηθελα να της πω. Φυγε μακρια.Δεν νοιαζονται για σενα.Δεν νοιαζονται για κανεναν.
Σκεφτηκα ότι αυτό θα ακουγοταν πολύ εγωιστικο από μερους μου.Επειδη το δικο μου παραμυθι δεν ειχε καλο τελος, δε σημαινε ότι το ιδιο θα συνεβαινε και σε εκεινη.Μπορει ο δικος της πριγκιπας να την αγαπουσε πραγματικα, και η δικη της ιστορια να ειχε αισιο τελος.
Τις σκεψεις μου τις διεκοψε η ξεναγος η οποια μας εκανε νοημα να περασουμε στο επομενο δωματιο.Καθως εσπευσα να υπακουσω, κατι με σταματησε.Γυρισα και ειδα οτι μεγαλοσωμος βρικολακας ειχε βαλει το χερι του στον ωμο μου για να με εμποδισει να προχωρισω.Το τραβηξε όταν με ειδε να το κοιταζω.
«Ακολουθηστεμας παρακαλω» ειπε ο πιο λεπτος αντρας από διπλα του, με σοβαρη αλλα ανεκφραστη φωνη.
Εγεψα και τους ακολουθησα σε ένα σαλονακι στην ακρη του δωματιου.Ο λεπτοςμου εκανε νοημα να καθισω.Υστερα καθισαν και αυτοι σε δυο πολυθορνες απεναντι μου, κοιτωντας με.Γυρισα το κεφαλι μου για να αποφυγω τα βλεμματα τους και ειδα τους τουριστες να φευγουν από μια μεγαλη πορτα στην αλλη ακρη του δωματιου.Τελευταιοι ηταν η κοπελα που καθοταν διπλα μου στο λεωφορειο και ο φιλος της.Φαινοταν ότι κατι ειχαν υποψιαστει γιατι κοιτουσαν τριγυρω ανησυχοι.
Η πορτα εκλεισε και ολοι κρυφτηκαν πισω της.Επικρατησε σιωπη για λιγα δευτερολεπτα και μετα ακουστηκαν τα ουρλιαχτα.
Ηταν φρικτο.Να τους ακους να ουρλιαζουν και να μην μπορεις να κανεις τιποτα για να τους βοηθησεις με κανεναν τροπο.Η γυναικα στην ρεσεψιον ειχε μια σκληρη εκφραση στο προσωπο της και ξαφνικα φαινοταν πολύ απασχολημενη με κατι χαρτια.Καταλαβα ότι και εκεινης δεν της αρεσε αυτό που γινοταν εδώ.
Τα ορλιαχτα σταματησαν μετα από λιγο.Η σιωπη ωστοσο δεν ηταν ευχαριστη.Σημαινε ότι αυτοι που προηγουμενως ουρλιαζαν, δεν ζουσαν πια.
Οι δυο βρικολακες παρατηρουσαν προσεκτικα το προσωπο μου.Ο μεγαλοσωμος αντρας κοιτουσε προσυλωμενος την εκφραση φρικης που ηταν αποτυπωμενη στο προσωπο μου.Φαινοταν να την βρισκει αστεια.Ο διπλανος του φαινοταν εξισου περιεργος, αλλα εκεινος ηταν πιο διακρυτικος.
Περιμεναμε εκει για καμποση ωρα, όταν ξαφνικα η μεγαλη πορτα ανοιξε και εμφανιστικε ενας άλλος βρικολακας.Ηταν ένα χλωμο αγορι, με κοντα σκουρα μαλλια, πανεμορφο προσωπο, και μεγαλα κατακοκκινα ματια.
«Αλεκ» τον χαρετισαν οι δυο βρικολακες, καθως ερχοταν προς το μερος μας.
«Φελιξ, Ντιμιτρι» ο νεοφερμενος ανταπεδωσε τον χαιρετισμο, πρωτα στον μαγαλοσωμο αντρα που επρεπε να είναι ο Φελιξ κι επειτα στον διπλανο του, τον Ντιμιτρι.
«Ακολουθηστε με» ειπε ο Αλεκ, ριχνοντας μου μια εξεταστικη ματια, πριν γυρισει και προχωρησει προς την πορτα.
Ο Ντιμιτρι μου εγνεψε να προχωρησω πρωτη.
Καθως εβγαινα απ’ το δωματιο εριξα μια τελευταια ματια στην ρεσεψιονιστ.Πραγματικα ηλπιζα τουλαχιστον αυτή να επιζουσε.
Βρεθηκαμε σε έναν μακρυ διαδρομο.Ενιωσα από πισω μου τον Ντιμιτρη να κλεινει την πορτα, ενώ ο Αλεκ ανοιγε μια άλλη, ξυλινη και μου εκανε νοημα να περασω.
Τελικα εμπαινα στον κοσμο των Βολτουρι.


Ελπιζω να σας αρεσε παιδια, και συγνωμη αλλα θα ανεβασω το αλλο κεφαλαιο μετα το Πασχα, λογω του οτι δεν θα εχω υπολογιατη κατα τη διαρκεια των διακοπων, αλλα και του οτι δεν το εχω γραψει ακομη ( ).Οποτε ευχομαι να σας αρκει αυτο και το δωρακι μου για το Πασχα θα το ανεβασω μετα το τελος των διακοπων, οταν θα εχω επιστρεψει.

αχ, δεν αντεχω μεχρι τοτε!!!

Hellooo everybody!!!!! Χρονια Πολλα, Χριστος Ανεστη, κτλ. Επιτελους ανεβασα και το επομενο κεφαλαιο! Θα μου ειχε παρει πολυυυ λιγοτερο αν δεν ειχα κολλισει με δυο fanfick που βρηκα, (τα οποια ειναι πραγματικα ΤΕΛΕΙΑ, και δεν μπορουσα να σταματησω να τα διαβαζω) αλλα και τα καινουρια κεφαλαια που ανεβασαν καποιοι στο φορουμ κατα τη διαρκεια των διακοπων τα οποια δεν ειχα δει, ( βλ.Σιωπη στο σκοταδι, Σκοτεινος πριγκιπας κτλ. ).Και παλι αναγκαστηκα να χωρισω το κεφαλαιο στα δυο, οποτε μην σας φανει παραξενο αν το επομενο ειναι μικρο.Αρχικα ηταν κολλημενο σε τουτο, που ειναι απο μονο του λιγο τεραστιο (για τα δεδομενα μου, παντα).Με επιασε ο ιστρος μου στις διακοπες...κατι εχει το κλημα της Ελλαδας ρε παιδι μου,( ο ηλιος )και με εμπνεει.Με λιγα λογια, με επιασε κατθλιψη οταν γυρισα πισω.Δεν μπορειτε να φανταστειτε τι μουντος που ειναι ο καιρος. Τεσπα, οσοι ειστε Ελλαδα, παρτε λιγη βιταμινη D και για μενα .Αλλα τουλαχιστον, θα παω τριημερη την Παρασκευη (η ΠΡΩΤΗ μου τριημερη με το σχολειο -το ξερω, ειμαι ελεος-) στο limburg, σε ενα αγελαδοχωρι, μαζι με τη Χαϊντι (να ηταν η Χαϊντι των Βολτουρι να 'λεγα, την αλλη τι να την κανω?).

Ελεος, ολοκληρη εκθεση εγραψα Τεσπα, enjoy!!!



Βολτουρι.
Μπηκαμε σε ένα μικρο προθαλαμο, ο οποιος ηταν χτισμενος από την ιδια πετρα με την οποια ηταν χτισμενα τα τειχη, τα σπιτια και γενικα ολοκληρη η πολη.Το αγχος μου μεγαλωνε με καθε βημα, καθως προχωρουσα προς την επομενη πορτα.Ο Αλεκ με προσπερασε, ανοιξε την πορτα και μπηκε πρωτος αυτή τη φορα.Χωρις να κοιταξει πισω, προχωρησε κατά μηκος της μεγαλοπρεπης αιθουσας και σταθηκε διπλα στο βαθρο, οπου βρισκονταν οι τρεις θρονοι , διπλα σε ένα μικροσωμο κοριτσι, το οποιο του εμοιαζε πολύ.Ειχε ισια σκουροχρομα μαλλια, κομμενα κοντα, μεγαλα ματια με ένα λαμπερο κοκκινο χρωμα και κοκκινα σαρκωδη χειλη.Παρατηρησα ότι αυτή και ο αδερφος της φορουσαν μακριους μανδυες, σχεδον μαυρους –πιο σκουρους από αυτους του Φελιξ ή του Ντιμιτρι, αλλα και ολων των αλλων βρικολακων που βρισκονταν στην αιθουσα.
Με την ακρη του ματιου μου ειδα τον Φελιξ και τον Ντιμιτρι να παιρνουν τη θεση τους αναμεσα στους αλλους βρικολακες στις ακρες της αιθουσας.Επειτα η προσοχη μου στραφηκε στους τρεις αντρες που ηταν καθισμενοι στους τρεις θρονους μπροστα μου.
Ειχαν και οι τρεις τους τελεια χαρακτηριστικα, η επιδερμιδα τους ειχε ένα υπολευκο χρωμα, δεν εμοιαζε με αυτή των αλλων βρικολακων.Τα ματια τους ηταν κοκκινα, αλλα δεν ηταν αυτό το λαμπερο κοκκινο Βουργουνδιας που ειχα συνηθησει να βλεπω.Το χρωμα ηταν θολο, γαλακτερο.
Φαινοταν αρχαιοι…..και απροσδοκητα ευθραυστοι.
Αυτος που καθοταν στο κεντρο ειχε μακρια, καταμαυρα μαλλια που επεφταν απαλα στους ωμους του.Με κοιτουσε με τα ομιχλωδη ματια του γεματα περιεργια.
Οι αλλοι δυο δεν φαινοταν να ειχαν την ιδια γνωμη.Αυτος στα δεξια του ειχε τα ιδια κυμματιστα μαλλια με τον πρωτο° το προσωπο του ειχε μια εκφραση απολυτης βαρεμαρας, ενώ αυτος στα αριστερα του ειχε μαλλια ασπρα σαν το χιονι τα οποια πλαισιωναν ομοιομορφα το προσωπο του και αγγιζαν ξυστα τους ωμους του.
Ο Αρο, ο Καιος και ο Μαρκος.Η τριαδα από τον πινακα του Καρλαϊλ, ιδιοι και απαραλαχτοι παρ’ολους τους αιωνες που ειχαν περασει.
Ο αντρας στο κεντρο ηταν αυτος που μιλησε πρωτος:
«Καλησπερα αγαπητη μου.Ποιο είναι το ονομα σου?»
Προσπαθησα να κανω τη φωνη μου να μην τρεμει – ηθελα να φαινομαι αποφασισμενη- χωρις μεγαλη επιτυχια.
«Μπελλα»
Ο αντρας μου χαμογελασε ενθαρυντικα. «Λοιπον Μπελλα, σε τι οφειλουμε την επισκεψη σου?»
Το μυαλο μου ετρεχε με ταχυτητα φωτος.Ακομη και τωρα, μπορουσα να βγω από το δωματιο και να φυγω.Αν όμως εκανα αυτό που ετοιμαζομουν να κανω, δεν υπηρχε γυρισμος.
Όχι, δεν μπορουσα να φυγω.Ειχα κανει ηδη την επιλογη μου.
Πηρα μια βαθια ανασα πριν μιλησω.
«Θελω να γινω μια από εσας». Τελος.Αυτο ηταν.Δεν υπηρχε επιστροφη.
Μουρμουριτα ακουστηκαν απ’ολους τους βρικοαλακες στην αιθουσα.Δεν τους εδωσα σημασια° ολοκληρη η προσοχη μου ηταν στραμμενη στην τριαδα μπροστα μου.Ηξερα πως η αποφαση θα ηταν δικη τους.Μονο που αυτοι δεν μιλουσαν.Το μονο πραγμα που εκαναν οι δυο αρχαιοι ηταν να σηκωθουν από τους θρονους τους και να σταθουν διπλα στον μεσαιο, απλωνοντας τα χερια τους για να αγγιξουν τα δικα του.Εμειναν ακινητοι για λιγο, και μετα επεστρεψαν στις θεσεις τους.
Ο αντρας που καθοταν στη μεση, μου χαμογελασε ξανα.
«Θα ηταν χαρα μας να γινεις μελος της οικογενειας μας Μπελλα.Μονο που, αν δε σε πειραζει, θα θελαμε να μαθουμε καποια πραγματα για σενα πρωτα».
Αυτό που ζητησε δεν με ξαφνιασε° το αντιθετο, θα ελεγα.Δεν περιμενα να με δεχτουν χωρις μια μικρη ανακριση.Και παλι όμως ειχαν πει ότι θα με δεχονταν.Αυτο από μονο του ηταν μια μικρη επιτυχια.Ετσι θεωρησα ότι ηταν καιρος να ζητησω και από τη μερια μου κατι.
«Φυσικα και θα απαντησω σε ολες σας τις ερωτησεις.Θα ηθελα όμως πρωτα να σας πω ότι, εεε….δεν τρεφομαι όπως το υπολοιπο ειδος μας.Απεχθανομαι να σκοτωνω ανθρωπους».
Σιωπη ακολουθησε τα λογια μου.Καποιοι με κοιτουσαν εκπληκτοι, ενώ ο Φελιξ και ο Ντιμιτρι φανηκαν να καταλαβαινουν τον λογο της ανεξηγητης συμπεριφορας μου προηγουμενως, ενώ ακουστηκαν τα ουρλιαχτα.Ο πρωτος από τους αρχαιους με κοιτουσε περιεργα ενώ οι αλλοι δυο δεν εδιναν σημασια.
Αφου δεν φαινοταν ότι θα μιλουσε κανεις, αποφασισα να συναχεισω.
«Θα ηθελα λοιπον να σας πω πως δεν εχω σκοπο να αλλαξω τις συνηθειες μου, και πραγματικα θα το εκτιμουσα αν δεν με αναγκαζατε να το κανω» ειπα, ευχομενη να μην τα ειχα καταστρεψει όλα.
Οι αρχαιοι φαινοταν να αναλογιζονται τη δηλωση μου.Ο μεσαιος ανοιξε το στομα του για να πει κατι, αλλα υστερα το ξανασκεφτηκε και το εκλεισε .Απο μεσα μου αναρωτηθηκα αν θα μου ελεγε για την οικογενεια του Καρλαϊλ, αν θα με ρωταγε γιατι δεν ειχα παει σε αυτους.Πονος ακολουθησε τη σκεψη αυτή. Ειχα παει σε αυτή την οικογενεια.Ηθελα να γινω μελος της.Αλλα τελικα αυτοι εφυγαν και εμεινα μονη.Δεν ημουν τιποτα γι’ αυτους, μονο ενας ανθρωπος, ένα κατοικιδιο.
Οι σκεψεις μου διακοπηκαν, όταν τελικα ο αντρας μιλησε.
«Φυσικα Μπελλα δεν θα σε αναγκασουμε να αλλαξεις τον τροπο ζωης σου.Μπορεις να συνεχισεις να ζεις με τον τροπο που εχεις επιλεξει».
«Ευχαριστω» ειπα με ευγνωμοσυνη, ενώ ταυτοχρονα ενιωθα πιο αναλαφρη, τωρα που αυτό το βαρος ειχε φυγει από πανω μου.
Ένα χαμογελο εμφανιστηκε στο υπολευκο προσωπο του.
«Λοιπον Μπελλα, θα μπορουσαμε να μαθουμε την ιστορια σου?»
Εγνεψα. «Τι θελετε να μαθετε?» ρωτησα.Ειχα ηδη προετοιμασει τι θα τους ελεγα.Θα μαθαιναν μονο οσα ηταν απαραιτητα.Θα τους ελεγα την αληθεια για την μεταμορφωση μου, αλλα δε θα μαθαιναν τιποτα για το παρελθον μου, ή τη σχεση μου με τους Καλλεν.
Οι λογοι για αυτή τη μυστικοτητα ηταν ότι πρωτον, δε θα αντεχα να μιλαω για εκεινους.Πονουσε υπερβολικα πολύ.Η τρυπα στο στηθος μου, παντα παρουσα να με ξεσκιζει από μεσα –σαν να μην ηταν αρκετα αυτά που περνουσα- θα ανοιγε περισσοτερο και θα με εκανε κομματια.Μπορει τωρα με όλα αυτά που συνεβαιναν να ειχα πολλα πραγματα να σκεφτω, αλλα με ολον αυτόν τον επιπλεον χωρο στο κεφαλι μου, παντα υπηρχε ένα κομματι του μυαλου μου που επικεντρωνοταν στον πονο.Οπως και άλλο ένα κομματι που τους σκεφτοταν διαρκως.Παντα θα ειχαν μια θεση στο μυαλο μου, όπως και παντα θα ειχαν μια θεση στην καρδια μου, εστω και αν με ειχαν αφησει.Μια καρδια που ανηκε σε εκεινον.
Δευτερον, δεν μπορουσα να το εξηγησω, αλλα το ενστικτο μου, μου ελεγε πως θα ηταν καλυτερα να μην ελεγα σε κανεναν τιποτα για τους Καλλεν.Δεν ηξερα γιατι, αλλα ειχα την αισθηση ότι δε θα μου εβγαινε σε καλο.
Ετσι δε θα μαθαιναν τιποτα.
Ο αρχηγος τους όμως, φαινοταν να ειχε άλλη γνωμη.
«Ελπιζω να μη σε πειραζει Μπελλα, αλλα θα προτιμουσα να παρω τις πληροφοριες που χρειζομαι με το δικο μου τροπο» ειπε.
Με πλησιασε και απλωσε το χερι του προς εμενα. «Μου επιτρεπεις?» ρωτησε?
Καθως δεν ειχα ιδεα για ποιο πραγμα μιλουσε, του εδωσα το χερι μου.Αυτος το πηρε αναμεσα στα δικα του και εκλεισε τα ματια του, σκυβοντας ελαφρως προς το μερος μου.
Δεν καταλαβαινα τι εκανε.
Μετα από λιγο τα φριδια του εσμιξαν και φανηκε να ζοριζεται.Ανοιξε τα ματια του και η εκπληξη και η περιεργια ηταν εμφανη μεσα τους.
«Ενδιαφερον» μουρμουρισε.
Τι ηταν ενδιαφερον? Ηθελα να ρωτησω μα δεν το εκανα.
«Τζειν οδηγησε την Μπελλα στο δωματιο της, σε παρακαλω» ειπε.
Το κοριτσι που στεκοταν διπλα στον Αλεκ προχωρησε προς το μερος μου, με μια απαθη εκφραση στο προσωπο της.Με προσπερασε χωρις να πει τιποτα και κατευθυνθηκε προς την πορτα απ’ οπου ειχαμε μπει στο δωματιο.Υπεθεσα ότι επρεπε να την ακολουθησω, κι ετσι εκανα.Αφου βγηκαμε εξω στο διαδρομο, μπηκαμε σε μια από τις χρυσες πορτες που υπηρχαν εκει, η οποια οδηγουσε σε αλλα δωματια, ωσπου καταληξαμε σε ένα σκοτεινο διαδρομο.Η Τζειν προσπερασε πολλες πορτες και σταματησε σε μια στο τελος του διαδρομου.
Μπηκαμε σε ένα μεγαλο δωματιο με ένα τεραστιο κρεβατι , στρωμενο με ένα χοντρο, χρυσο κουβερλι, στολισμενο με σχεδια σε σκουροκοκκινο.Στο πανω μερος του υπηρχαν παμπολλα μαξιλαρια, τοποθετημενα τακτικα, στα ιδια χρωματα.Στις δυο πλευρες του κρεβατιου υπηρχαν δυο κομοδινα από σκουρο ξυλο, ενώ λιγο πιο περα ηταν μια τουαλετα ομορφιας, από το ιδιο ξυλο.Απο την άλλη μερια του δωματιου, εμπαινε λιγο φως από μια μπαλκονοπορτα, η οποια εβγαζε σε ένα μικρο μπαλκονακι.Η κουρτινα ηταν από χοντρο υφασμα, σε σκουρο κοκκινο, ενώ στις ακρες ηταν πιασμενη με ένα χοντρο, χρυσαφι κορδονι.Υπηρχαν και άλλες δυο πορτες στο δωματιο αλλα προτιμησα να μην τις ανοιξω, γιατι ενιωθα το βλεμμα της Τζειν πανω μου.Γυρισα να την κοιταξω.
«Αυτό από εδώ και περα θα είναι το δωματιο σου.» ειπε με τη ψιλη φωνη της, που όμως εμοιαζε παιδικη. «Φορεσε αυτο» εδειξε τον σκουρο μανδυα που ηταν διπλωμενος στην ακρη του κρεβατιου.Πηρα τον μανδυα και τον φορεσα πανω απ’ τα ρουχα μου.Εκεινη με κοιταξε από πανω μεχρι κατω και ειπε: «Πολύ ωραια.Τωρα ακολουθησε με.Θα παμε στη μεγαλη αιθουσα να δουμε τι τρεχει με εσενα».
Η δηλωση της με ξαφνιασε. «Τι τρεχει με μενα?» ρωτησα πριν να το σκεφτω.
Εκεινη γυρισε και με κοιταξε με ένα αχνο χαμογελο στα σαρκωδη χειλη της.Πρεπει να πω, πως η διαφορα ηταν πολύ εντονη, απ’ όταν ειχε αυτή την απαθη εκφραση στο προσωπο της.Στοιχηματιζα πως θα μπορουσε να γινει πολύ ωραια αν το ηθελε.
«Δεν καταλαβες τι εγινε πριν στην αιθουσα? Όταν ο Αρο αγγιξε το χερι σου?»
Κουνησα αρνητικα το κεφαλι μου.
«Μαλλον οχι» μουρμουρισε στον εαυτο της.Επειτα στραφηκε παλι σε μενα. «Ο Αρο εχει το χαρισμα να διαβαζει τις σκεψεις καποιου όταν τον αγγιζει.Δεν διαβαζει όμως μονο αυτό που σκεφτεται αυτος εκεινη τη στιγμη.Διαβαζει κάθε σκεψη που εχει περασει ποτε από το μυαλο του».Σταματησε για λιγο, ελεγχωντας την αντιδραση μου. «Όταν όμως προσπαθησε να το κανει αυτό σε σενα, δεν τα καταφερε.Ολους αυτους τους αιωνες που ειμαι μαζι του, δεν εχω δει ποτε τον Αρο να αποτυχαινει.Μας φαινεται πολύ περιεργο, σε ολους μας.Αναρωτιομαστε αν εχεις καποιο χαρισμα» ειπε, ριχνοντας μου μια εξεταστικη ματια.
Χαρισμα? Το ότι ο εγκεφαλος μου δεν δουλευε σωστα?Αυτο το θεωρουσε χαρισμα?
«Δεν είναι η πρωτη φορα που μου συμβαινει» ειπα. «Ηξερα καποιους εεε… του ειδους μας και δεν επιρεαζομουν ουτε από τα δικα τους χαρισματα». Μονο ενός το χαρισμα, σκεφτηκα.Αλλα τοτε νομιζα πως ηταν ένα προβλημα, ότι ημουν ένα φρικιο, ποτε μου δεν το ειδα σαν χαρισμα. Και φυσικα ουτε αυτος, σκεφτηκα πικραμενα.


Οι ομιλιες που ακουγονταν απ’ την μεγαλη αιθουσα, σταματησαν μολις μπηκαμε μεσα.Πηγα και σταθηκα μπροστα απ’ τους θρονους καθως η Τζειν επαιρνε τη θεση της διπλα στον αδερφο της.Ο Αρο χαμογελασε όταν ειδε τον μανδυα μου.
«Λοιπον, Μπελλα° θα μας πεις την ισορια σου?» ειπε, χαμογελωντας ακομα.
Πηρα μια βαθια ανασα και ξεκινησα. «Το ονομα μου είναι Ιζαμπελλα Σουαν. Ζουσα με τον πατερα μου σε μια μικρη πολη που λεγεται Φορκς.Μια μερα, καθως ημουν στο δασος, δεχτηκα επιθεση από έναν βρικολακα.Με δαγκωσε.Μετα από τρεις μερες, ξυπνησα ολομοναχη και καταλαβα τι μου ειχε συμβει.Δεν ηξερα τι να κανω, κι ετσι περιφερομουν για μερες.Συναντησα και αλλους του ειδους μου και μου ειπαν για σας.Ετσι αποφασισα να ερθω σε σας».
Ηλπιζα το μισο-παραμυθι μου να τους επειθε.Με αυτό, δεν αποκαλυπτα τιποτα για τους Καλλεν και ετσι δε θα μαθαιναν ότι ηξερα γι’αυτους όταν ημουν ανθρωπος.Ηταν κατι σαν το αποχαιρετιστηριο δωρο μου γι’ αυτους, τους το χρωστουσα.
Ο Αρο σηκωθηκε από το θρονο του και ηρθε προς το μερος μου. «Λυπαμαι για την ιστορια σου» ειπε με κατανοηση. «Χαιρομαι όμως που θα γινεις μελος της οικογενειας μας.Καλωσηρθες στην οικογενεια Μπελλα» ειπε, πιανοντας με απ’ τους ωμους μου, χαμογελοντας εγκαρδια.
«Ευχαριστω» ειπα με ευγνωμοσυνη.
Αφησε τα χερια του να πεσουν και κοιταξε ένα γυρω ολους τους βρικολακες στην αιθουσα. «Τωρα, Μπελλα θα ηθελα να μας λυσεις μια απορια.Οπως ειδαμε πριν, αποτελεις μια εξαιρεση στο χαρισμα μου.Θα θελαμε να δουμε αν αυτό ισχυει και για τα υπολοιπα χαρισματα μας.Τζειν» εκανε νοημα στην κοπελα να πλησιασει και εκεινη ηρθε προς το μερος μου και σταθηκε δυο μετρα μακρια μου.Με κοιταξε με ένα αγγελικο χαμογελο να απλωνεται στο προσωπο της.Περιμενα, αλλα τιποτα δε συνεβη.Το χαμογελο της αρχισε να ξεθωριαζει.Ο Αρο από την άλλη, εμοιαζε να το διασκεδαζει. «Η Τζειν εχει το χαρισμα να προκαλει πονο, μοναχα με το βλεμμα της» εξηγησε. «Νιωθεις τιποτα?»
Αυτοματα, τραβιχτηκα πισω περιμενωντας τον πονο.Αλλα παλι, δεν ενιωσα τιποτα.Η Τζειν δεν φαινοταν ιδιαιτερα ευχαριστημενη γι’αυτό.Αντιθετα, ο Αρο εμοιαζε να ενθουσιαζεται ολο και πιο πολύ. «Αλεκ», φωναξε και εκανε νοημα με το χερι του.Ο Αλεκ ηρθε και σταθηκε στο πλευρο της αδερφης του, ακουμπωντας το χερι του στον ωμο της για να την ηρεμισει, αφου τωρα με κοιταζε βλοσυρα, μετα την αποτυχια της να με βλαψει.Επειτα ο ιδιος καρφωσε το βλεμμα του πανω μου για αρκετη ωρα, αλλα και παλι τιποτα δεν εγινε.Ο Αλεκ γυρισε και κοιταξε τον Αρο για να δει την αντιδραση του° αλλα εκεινος κοιταζε εμενα.Τα γαλακτερα του ματια ηταν γεματα περιεργια, αλλα και ενθουσιασμο.Οι ακρες των χειλιων του ηταν κυρτωμενες προς τα πανω,σχηματιζοντας ένα χαμογελο.
«Αχ, πως μου λειπει ο αγαπητος μου Ελεαζαρ.Σιγουρα με τη βοηθεια του θα μπορουσαμε να προσδιορισουμε το χαρισμα σου.Ενδιαφερον όμως, πολύ ενδιαφερον.Θα θελαμε να δουμε ποιες είναι οι ικανοτητες σου, Μπελλα» ειπε σκεφτηκος.Εγω δεν ηξερα ποιος ηταν αυτος ο Ελεαζαρ ή τι εκανε, οποτε απλα εγνεψα.

Η συνεχεια στο επομενο επεισοδιο.....

Το επομενο κεφαλαιο σας ειχα προειδοποιησει οτι θα ηταν μικρουλι, αφου αρχικα ηταν κολλημενο στο προηγουμενο.Το καταφερα ομως και το μεγαλωσα λιγουλακι...


Αποχαιρετισμοι
Λιγο αργοτερα, καθομουν στο μεγαλο κρεβατι στο δωματιο μου, κοιτωντας το στο μισοσκοταδο, ανακαλωντας στην μνημη μου όλα οσα ειχαν συμβει σημερα.Και το πιο σημαντικο απ’ όλα: Ειχα γινει μελος των Βολτουρι.Μου φαινοταν απιστευτο.Κοιταξα τον σκουρο μανδυα που φορουσα και αναστεναξα.Καθως το εκανα αυτό, το ματι μου επεσε στις δυο πορτες στην ακρη του δωματιου, που δεν ειχα ερευνησει ακομη.
Σηκωθηκα και πηγα και ανοιξα την πρωτη.Ηταν ένα μεγαλο μπανιο, με ασπρα πλακακια, διακοσμημενα με χρυσα λουλουδια.Η μπανιερα ηταν μεγαλη, από καταλευκο μαρμαρο. Από το ιδιο υλικο ηταν φτιαγμενος και ο νιπτηρας° η βρυση ηταν χρυση, και στο πανω μερος από τα χερουλια, ηταν ενας κυκλος από μαρμαρο.Απο πανω ηταν κρεμασμενος ενας μεγαλος καθρεφτης με χρυση κορνιζα.
Πλησιασα τον κεθραφτη και κοιταξα τον εαυτο μου: Η επιδερμιδα μου ηταν μερικους τονους πιο ασπρη από το ηδη χλωμο δερμα που ειχα όταν ημουν ανθρωπος, ενώ τα μαλλια μου μου επεφταν στους ωμους μου, σχηματιζοντας ατιμελητες μπουκλες στις ακρες.Το χρωμα τους εδειχνε πιο σκουρο, εξαιτιας της –πιο χλωμης τωρα- επιδερμιδας μου.Σχεδον μαυρο.Ταιριαζε με τα ματια μου, που τωρα ειχαν το χρωμα του ονιχα, επειδη δεν ειχα παει για κυνηγι.
Βγηκα απ’ το μπανιο και προχωρησα προς την άλλη πορτα.Την ανοιξα και μπηκα στο αγνωστο δωματιο.Εμεινα για λιγο να κοιταζω τριγυρω με απορια.
Το δωματιο ηταν μακροστενο, εμοιαζε περισσοτερο με διαδρομο.Ο τοιχος ηταν καλυμενος με ταπετσαρια –σομον με σχεδια σε εκρου.Υπηρχαν ντουλαπες και στις δυο πλευρες του δωματιου και αναμεσα τους, μεγαλοι καθρεφτες.Τελος, στη μεση του δωματιου, υπηρχε ενας ασπρος καναπες.
Δεν ξερω γιατι, αλλα από την πρωτη στιγμη που ειδα το δωματιο, το μονο πραγμα που μου ηρθε στο μυαλο, ηταν μια μικροσκοπικη κοπελα, με μαυρα μαλλια σαν καρφακια και νεραϊδενιο προσωπο.Μετα από λιγο ψαξιμο στις θολες ανθρωπινες ανμνησεις μου, καταλαβα ότι αυτό το δωματιο ηταν μια μινιατουρα, ενός αλλιωτικου, πολύ πιο μεγαλου – αλλα ιδιου ως προς τη χρηση- δωματιου.Ενος δωματιου, που ηταν γεματο με ρουχα – ηταν περισσοτερο εφοδιασμενο από την κάθε μπουτικ.Ενος δωματιου, που καποτε ηταν εφιαλτης για μενα.
Η ντουλαπα της Αλις.
Ειλικρινα, δεν ηταν καθολου αυτό που περιμενα.
Πηρα μια πνιχτη ανασα, καθως εικονες από ανθρωπινες αναμνησεις αρχισαν να με κατακλιζουν.Θυμηθηκα ότι παλια, σε πιο ευτιχισμενους καιρους, της Αλις της αρεσε να με ντυνει και να με βαφει, ώστε να δειχνω ευπρεπης, κατά τη δικη της γνωμη.Θυμηθηκα τα παραπονα που εκανε για την αισθηση μοδας που ειχα και για το ανεκδιηγητο γουστο μου.Ατελιωτα απογευματα που με ειχε ομηρο, απροστατευτη στα χερια της, προσπαθωντας να με αλλαξει –με λιγο υπερβαλοντα ζηλο, μπορουσα να πω.Της αρεσε να με περιποιειται, και κάθε φορα που παραπονιομουν ή εκανα να κουνηθω, μου ελεγε πως εκεινη δεν ειχε καθολου αναμνησεις από την ανθρωπινη ζωη της και με παρακαλουσε να μην της χαλασω την ψευδεσθηση.Ετσι, υπεκυπτα.Αν ηξερα πως ο χρονος μου μαζι της ηταν τοσο λιγος, θα την αφηνα να δοκιμασει τα παντα επανω μου.Θα ημουν ομηρος της για ωρες –μερες ακομα.Οτι την εκανε ευτυχισμενη.
Βγηκα από τη ντουλαπα μου, απελπισμενη.Τι ειχε αλλαξει? Τι εκανε την Αλις να φυγει και να με αφησει? Πως μπορεσε να μου το κανει αυτό? Αυτή δεν ηταν που μου υποσχεθηκε, ότι θα με στηριζε, ότι θα ηταν παντα κοντα μου και ότι θα μου ελεγε παντα την αλεθεια? Τι ειχα κανει ? Ποια πραξη μου -τοσο κακη- θα δικαιολογουσε αυτή της τη συμπεριφορα? Τι εκανα που την πληγωσε τοσο? Η Αλις ηταν η καλυτερη μου φιλη, την αγαπουσα οσο τιποτα άλλο. Δεν το ηξερε η Αλις αυτό?
Το φως απ’ εξω κου τραβηξε την προσοχη.Ηταν πιο φωτεινα απ’ ότι θα επρεπε.Ανοιξα το τζαμι και βγηκα εξω.
Το μπαλκονι δεν ηταν πολύ μεγαλο –ουτε πολύ ψηλο.Απο κατω μπορουσα να δω ότι υπηρχε ενας μικρος κηπος με τριανταφυλλα.Ολα εμοιζαν ασπρομαυρα κατω απ’ το φως του φεγγαριου.
Εκει που τελειωνε ο κηπος, ορθονονταν τα πανυψηλα τειχη, που τοσο απεχθανομουν.Με εκαναν να νιωθω σαν να ημουν φυλακισμενη –πραγμα που κατά καποιον τροπο ηταν αληθεια.Αλλα όχι, ο μικρος κηπος φαινοταν σε μενα σαν καταφυγιο.
Ψηλα, στον σκοτεινο ουρανο, κρεμοταν ολοστρογγυλο το φεγγαρι, πλαισιωμενο από αστερια.
Θαυμασα την ομορφια της νυχτας, τη σεληνη να ριχνει το καταλευκο φως της κατω στη γη.Καθως κοιτουσα το φεγγαρι, η σκεψη μου πηγε παλι σε αυτους.Αραγε αυτοι τι εκαναν? Με σκεφτονταν καθολου? Εκεινος με σκεφτοταν καθολου? Ενδιαφεροταν κανεις, αν ζουσα ή αν πεθανα?
Ξεχασε τους, προσταξε μια φωνη στο κεφαλι μου.Σιγουρα θα προχωρησαν παρακατω, όπως εκανες και εσυ.Δεν εχει νοημα να τους σκεφτεσαι° ξεχασε τους.
Μα πως μπορουσα να τους ξεχασω? Ακομα κι υστερα απ’ οσα εγιναν, τους αγαπουσα.Εστω και αν αυτοι δεν ενιωθαν το ιδιο.Θα εδινα τα παντα για να ξαναγκαλιασω την Εσμι, να ξανακουσω την Αλις να παραπονιεται για το ντυσιμο μου και να σχεδιαζει μια ακομα εξορμιση στα μαγαζια για χαρη μου, να δω τον Τζασπερ να παρακολουθει με αγαπη τον ενθουσιασμο της συντροφου του, τον ΚαρλαΪλ να χαμογελαει με τα καμωματα της κορης του και να μου χαμογελαει με συμπονια στα ματια του, γι’ αυτό που θα με περιμενε, τον Εμετ να γελαει με τα αδεξια ποδια μου, και το κοκκινισμα μου, που θα ακολοθουσε τα πειραγματα του, την Ροζαλι στο πλαι του να με κοιταζει υπεροπτικα, και λιγο πιο περα….
Αυτόν° να με κοιταζει παιχνιδιαρικα με τα χρυσαφια του ματια, κατά βαθος όμως να εξεταζει τις αντιδρασεις μου από τη συμπεριφορα της οικογενειας του.Το στραβο του χαμογελο…
Ειχα δικιο που δεν αφηνα το μυαλο μου να τους ξεχασει.Δεν μπορουσα – δεν θα το αντεχα να τους ξεχασω.Θα συνεχιζα να τους σκεφτομαι συχνα, αν και αυτό με πονουσε.Θα το εκανα όμως, γιατι δεν ηθελα να ξαχασω την τελειοτητα του προσωπου του.Γιατι κατι τετοιο θα πονουσε πολύ περισσοτερο.
Η παγωμενη μου καρδια παντα θα ειχε χωρο γι’ αυτους.Η πονεμενη μου καρδια παντα θα ανηκε σε σε εκεινον.
Τωρα πια όμως, δεν ανηκα στην οικογενεια τους.Τωρα πια δεν ημουν μια απ’ τους Καλλεν.Επρεπε να τους αποχαιρετισω -όχι αυτους ή την αναμνηση τους, αλλα την ιδεα ότι δεν προκειτο να τους ξαναδω ποτε. Αν και αυτοι το ειχαν κανει εδώ και πολύ καιρο – ποτε δεν ειχα να τους πω αντιο.Ειχαν φυγει, πριν προλαβω να τους αποχαιρετισω.Δεν ειχε σημασια τωρα πια, αλλα συναχιζα να πιστευω ότι αν με ειχαν αφησει να τους δω μια τελευταια φορα, τα πραγματα θα ηταν διαφορετικα.Κατι τετοιο θα εδειχνε ότι ενδιαφερονταν εστω και λιγο για μενα.
Ενιωσα κατι να σπαει μεσα μου.Ο πονος ηταν τρομερος.
«Αντιο Καλλεν» ψιθιρισα.
Το φεγγαρι συνεχιζε να φωτιζει το μικρο μπαλκονακι, μεσα στη φυλακη στην οποια ειχα βαλει τον εαυτο μου.


* * * * * * *
? POV

Εκατομμυρια χιλιομετρα μακρια, σε ένα σκοτεινο δασος, ένας νεαρος ηταν καθισμενος στη μεση ενός λιβαδιου.Τα χαλκινα μαλλια του ελαμπαν στο φως του φεγγαριου, το οποιο κοιταζε, θρινωντας τη χαμενη του αγαπη….


Οκ, το ξερω οτι αυτο το τελευταιο δεν ηταν δυνατο να γινει, αφου με την διαφορα ωρας Ιταλια-Αμερικη, δεν γινοταν να ειναι νυχτα στα δυο μερη ταυτοχρονα.Αλλα δειξτε λιγο ελεος στον συγγραφεα (τρομαρα μου ).Το ξερω οτι ειναι λιιιιγο παρατραβηγμενο το τελευταιο, απλα μου κολισε, κ επρεπε οπωσδηποτε να το βαλω!
Τεσπα, ελπιζω να σας αρεσε!

Οοοο.....Παιδια καντε παρτι.επιτελους ανεβασα κεφαλαιο!!!!
Τεσπα, ελπιζω να σας αρεσει!!!



Ασπιδα.
Το οχυρο των Βολτουρι ηταν πραγματικα τεραστιο .Αν ημουν ανθρωπος δε θα μπορουσα να βγαλω δρομο μεσα σε αυτόν τον λαβυρινθο.Με το μυαλο του βρικολακα όμως, μπορουσα να θυμηθω κάθε σημειο απ’οπου ειχα περασει° ετσι εβρισκα συνηθως τον δρομο μου.
Φυσικα, υπηρχαν πολλοι οι οποιοι θα μπορουσαν να μου δειξουν τον δρομο.Δεν ηθελα να τους ρωτησω ομως° ντρεπομουν.Ωστοσο, υπηρχαν καποιοι οι οποιοι ηταν ιδιαιτερα εξυπηρετικοι και καταλαβαιναν ποτε ελεγα ψεματα όταν τους απαντουσα ότι δεν ειχα χαθει.Ο Φελιξ, όπως το ειχα μαντεψει, εμοιαζε αρκετα με τον Εμετ. Η αδυναμια μου να προσανατολιστω τον διασκεδαζε οσο διασκεδαζαν τον Εμετ η ελειψη ισσοροπιας μου και η αδεξιοτητα μου.Επισης, φαινοταν να είναι αχωριστος με τον Ντιμιτρι.Ηταν συχνα μαζι, λιγες φορες τους εβλεπες χωριστα.Συνηθως όμως, απεφευγα να ζητησω βοηθεια από τον Ντιμιτρι.Ηταν πολύ σοβαρος –πιο πολύ απ’ ότι νομιζα ότι χρειαζοταν, και δεν φαινοταν να είναι ατομο το οποιο σηκωνει αστεια.Ακομη, πριν λιγες μερες ειχα μαθει ότι ηταν ανιχνευτης –και όχι απλα ενας ανιχνευτης, αλλα ο καλυτερος ανιχνευτης που υπηρχε- και αυτό με απομακρυνε από εκεινον, εξαιτιας της πιο προσφατης εμπειριας που ειχα με ανιχνευτη.Το ηξερα ότι ηταν χαζο- ο Ντιμιτρι δεν φαινοταν να ειχε καμια σχεση με τον Τζειμς, και επιπλεον, δεν ειχα κανενα λογο να φοβαμαι, αφου ειμασταν στην ιδια ομαδα.Απλα ετσι ενιωθα.Με τον Φελιξ όμως, αισθανομουν πιο ανετα.
Ένα άλλο ατομο με το οποιο ενιωθα αρκετα ανετα ηταν η Τζειν° αν και στην αρχη τα πραγματα δεν ηταν ετσι.Ενιωθα λιγο αβολα μαζι της εξαιτιας του χαρισματος της –κάθε φορα που μου χαμογελουσε δεν ηξερα αν το χαμογελο της ηταν αληθινο, ή αν προσπαθουσε να μου επιτεθει.Την ειχα δει να εξαπολυει τη δυναμη της εναντια σε καποιον άλλο και πρεπει να πω ότι το θεαμα δεν ηταν ωραιο.
Επισης, εξαιτιας της θεσης που ειχε εδώ.Ηταν το δεξι χερι του Αρο.Αυτο βεβαια δεν ηταν κατι το ενοχλητικο.Αυτο που με εκανε να νιωθω αβολα ηταν το γεγονος ότι, κάθε φορα που περνουσαμε από καπου, όλα τα ματια ηταν καρφωμενα επανω μας.Αυτο εν μερει οφειλοταν και σε μενα –παντα καποια περιεργα ματια καρφωνονταν επανω μου- αλλα δεν ηταν το ιδιο όπως όταν ημουν με τον Φελιξ, τον Ντιμιτρι ή ακομα και τον Αλεκ. Φυσικα και το ηξερα πως δεν εφταιγε αυτή γι’αυτό – πως θα μπορουσε να φταιει αλλωστε? – αλλα και παλι προσπαθουσα να αποφευγω τους δημοσιους χωρους με εκεινη.Αν και τωρα πια, το ειχα συνηθησει.
Ακομα θυμαμαι την πρωτη μας κουβεντα.Ηταν η μονη που με πλησιασε τις πρωτες μου μερες εδώ.
Ημουν μονη μου στη βιβλιοθηκη.Περνουσα σχεδον ολον τον καιρο μου εκει – κολλημενη με καποιο βιβλιο που μου ειχε τραβηξει την προσοχη- κατι που συνεβαινε πολύ συχνα, αφου η βιβλιοθηκη των Βολτουρι ηταν ενας πραγματικος θησαυρος. Ποτε ξανα στη ζωη μου –στην υπαρξη μου- δεν ειχα ξαναδει κατι τετοιο.Ενα τεραστιο θησαυροφυλακιο, γεματο με βιβλια, χειρογραφα, συλλεκτικα εντυπα, που υπηρχαν εδώ για χιλιετιες.Βιβλια απ’ ολες τις εποχες και σε ολες τις γλωσσες – δεν ηταν περιεργο που ειχα κολλησει εδώ.Θα ηθελα μια αιωνιοτητα να διαβασω ότι υπηρχε εδώ –κατι που, όπως υπενθυμιζα στον εαυτο μου, το ειχα.Ετσι σκεφτηκα να αρχισω να παιρνω οποιαδηποτε μορφωση μπορουσα.Δια βαζα τα παντα.Ψυχολογια, Ιατρικη,Λογοτεχνια,Φιλοσοφια,Ποιηση,ξενες γλωσσες – ότι θα μπορουσε να μου φανει χρησημο.
Δεν ειχε περασει ουτε μια βδομαδα από τοτε που ειχα παει εκει, και περνουσα την ωρα μου –πως αλλιως? – διαβαζοντας.Ημουν καθισμενη στο πατωμα, στην πιο απομερη ακρη της βιβλιοθηκης, διαβαζοντας.Αρκετος κοσμος μπαινοβγαινε εδώ, αλλα κανεις δε μου εδινε σημασια.
Μεχρι τωρα.
«Εχουμε πεσει με τα μουτρα στο διαβασμα ε?» με ρωτησε μια γλυκεια, παιδικη φωνη σε πειραχτικο τονο.
Κοιταξα γυρω μου ξαφνιασμενη, ωσπου ειδα το μικρο κοριτσι, καθισμενο λιγο πιο περα, εχοντας παρει την ιδια σταση με μενα.Χαμογελασε με το ξαφνιασμα μου.
Εγνεψα.
«Ασε με να μαντεψω.Προσπαθεις να “διευρυνεις τις γνωσεις σου” για το μελλον?» ειπε με τον ιδιο τονο.
Εγνεψα, εκπληκτη που ηξερε τον λογο. «Πως το ξερες?» τη ρωτησα, πριν μπορεσω να συγκρατηθω.
Χαμογελασα αυταρεσκα. «Δεν εισαι η μονη που το κανει.Πολλοι προσπαθουν να εκμεταλευτουν τον πλουτο αυτης της βιβλιοθηκης» ειπε.
«Ποσο καιρο εισαι εδώ?» την ρωτησα περιεργη.Για να το ελεγε αυτό, θα πρεπει να βρισκοταν εδώ για αρκετα μεγαλο χρονικο διαστημα.
Ανασηκωσε τους ωμους της. «Καποιες χιλιετιες» ειπε αδιαφορα.
Λαθος.Βρισκοταν εδώ για πολύ, πολύ μεγαλο χρονικο διαστημα.
Τα γουρλωμενα ματια μου και η εκπληκτη εκφραση μου, εκαναν το προσωπο της αυταρεσκο.
«Κι εσυ?Ποσο καιρο εισαι… “σαν εμας”?» ρωτησε.
«Μολις τρεις βδομαδες» ειπα χαμηλοφωνα.
Τωρα ηταν η σειρα της να εκπλαγει. «Πω,πω» ειπε μετα από λιγο. «Εισαι πολύ…μικρη» ειπε, πνιγοντας ένα χαχανητο.
Γελασα. «Τοτε εγω τι θα επρεπε να πω για σενα?» ειπα αναλογιζοντας ποσες χιλιετιες ειχε ζησει.
Γελασε κι αυτή.
«Δεν μου ειπες όμως, από πού εισαι?» ρωτησε.
«Από το Φορκς, μια μικρη πολη στην Ουασιγκτον» αμφεβαλλα αν την ηξερε.
«Χμμ…Και ζουσες εκει για ολη τη ζωη?Την ανθρωπινη εννοω»
«Όχι, μεχρι τα δεκαεφτα μου ζουσα με τη μητερα μου στο Φοινιξ»
Κι ετσι συνεχιστηκε για το υπολοιπο της ημερας.Η μια εκανε ερωτησεις για τη ζωη της αλλης και το αντιστροφο.Απο εκεινη τη μερα ειχαμε αρχισει αρχισει να κανουμε παρεα, θα μπορουσες να πεις πως αρχιζαμε να γινομαστε φιλες.Εκτιμησαμε η μια την άλλη.Ημασταν τοσο διαφορετικες, αλλα ταυτοχρονα τοσο ιδιες.Αρχισα να την εμπιστευομαι και νομιζω πως ενιωθε κι αυτή το ιδιο.Περνουσαμε πολλες ωρες μαζι.Παρακολουθουσε την “εκπαιδευση” μου και ελεγε για τις προοδους που ειχα κανει.Πολλες φορες, με βοηθουσε και αυτή η ιδια.
Η εκπαιδευση μου, δεν ηταν άλλη απ’ το να μαθω όλα τα πραγματα που ενας βρικολακας – και ειδικοτερα ένας βρικολακας των Βολτουρι- επρεπε να ξερει.Πρωτα απ’όλα, επρεπε να μαθω να μαχομαι - τα μαθηματα με τον Φελιξ, ηταν εξαντλητικα ( φυσικα όχι με την κυριολεκτικη εννοια).Δεν ημουν ιδιαιτερα καλη σε αυτό, αλλα χαρη στις αρκετα μικρες διαστασεις μου μπορουσα να ξεφευγω ευκολα απ’ τον αντιπαλο μου.
Επειτα, ένα άλλο απαιτητικο “μαθημα” ηταν η ανιχνευση.Ωστοσο, το προτημουσα απ’ το προηγουμενο.Ο Ντιμιτρι – ωντας ο καλυτερος ανιχνευτης που υπηρχε- ηταν πολύ υπομονετικος μαζι μου, αλλα ταυτοχρονα φαινοταν ότι δεν περιμενε σπουδαια πραγματα από μενα.Φυσικα, αυτό με εκανε να προσπαθω πιο σκληρα, θελοντας να τον διαψευσω, και τελικα μπορουσα να πω ότι γινομουν αρκετα καλη.Τα “μαθηματα” γινοταν συνηθως στο υπαιθρο, σε ένα μικρο δασακι εδώ κοντα οπου συνηθιζα να πηγαινω για κυνηγι.
Το τριτο πραγμα που επρεπε να μαθω, φαινοταν να είναι –για τον Αρο- πολύ σημαντικο.Εγω όμως δεν εβλεπα μελλον σε αυτό και αυτος δεν νοητω να πειστει ότι η προσπαθεια του ηταν καταδικασμενη.
Συμφωνα με τον Αρο, επρεπε να μαθω να χρησημοποιω το χαρισμα μου- αυτό ηταν κατι που απασχολουσε πολύ τους Βολτουρι.Και με την αδυναμια του Αρο να διαβασει τις σκεψεις μου δυσκολευονταν ακομα περισσοτερο να το προσδιορισουν.Ο ιδιος το σκεφτοταν αρκετο καιρο – μου ζητησε μαλιστα, να του δωσω ακριβεις περιγραφες για το πώς το εκανα και τι ενιωθα όταν καποιος προσπαθουσε να παραβιασει το κεφαλι μου.Ματαια προσπαθουσα να τον πεισω ότι δεν υπηρχε καμια προσπαθεια απ’το μερος μου.

«Δεν το κανω εγω!» ξεσπασα μια μερα.Ημασταν στη βιβλιοθηκη, εγω, η Τζειν, ο Αλεκ, οΦελιξ και ο Ντιμιτρι.Καθομασταν σε ένα τραπεζι, μπροστα στο τεραστιο μαρμαριν τζακι οπου εκαιγε μια φωτια , αν και φυσικα δεν τη χρειαζομασταν αφου δεν κρυωναμε – κανενας δεν κρυωνε εδώ περα.Εγω και η Τζειν κοιτουσαμε κατι χειρογραφα του 1600-κατι, μηπως βρουμε καμια αναφορα που να εχει καμια σχεση με το προβλημα μου – κατι που με ενοχλουσε πολύ, αφου ο Φελιξ δεν ειχε σταματησει να με πειραζει γι’αυτό.Ο ιδιος και κ Ντιμιτρι επαιζαν σκακι, σιωπηλα.Απ’ότι φαινοταν νικουσε ο Ντιμιτρι – κατι που δεν φαινοταν να αρεσει στον Φελιξ.Το μετωπο του ηταν ζαρωμενο απ’τη συγκεντρωση, ενώ τα ματια του μετακινιονταν αναμεσα στη σκακιερα και στο σοβαρο προσωπο του αντιπαλου του.
Ο Αλεκ ηταν αμετοχος σε όλα αυτά.Ηταν καθισμενος διπλα στην αδερφη του κοιταζοντας τη φωτια στο τζακι, χαμενος στις σκεψεις του.Βαριεστημενα, απεστρεψε το βλεμμα του, για να γυρισει και να με κοιταξει.Ο Φελιξ και ο Ντιμιτρι παρατησαν επισης το παιχνιδι τους για να ακουσουν τη μικρη διαμαρτυρια μου.
«Σας το εχω πει επανειλημενα.Δεν.Μπορω.Να.Το Ελεγξω.» ειπα την κάθε λεξη ξεχωριστα για να δωσω εμφαση. « Το κεφαλι μου παντα ηταν… απομονωμενο.Ισως αυτό να είναι δικο μου προβλημα – ισως να μην είναι καν χαρισμα» συνεχισα.
Η Τζειν κουνησε το κεφαλι της. « Αμφιβαλλω. Κατι πρεπει να υπαρχει.Θα το βρουμε, δεν υπαρχει περιπτωση» ειπε με σιγουρια.Μετα γυρισε και με κοιταξε αυστηρα. « Και το μονο προβλημα που υπαρχει είναι η απαισιοδοξια σου.Και η ελειψη αυτοπεπηθησης που εχεις. Κατι δεν παει καλα με το κεφαλι μου » επανελαβε τα λογια μου, πριν από μερικες μερες.
Σιωπη ακολουθησε τα λογια της.Απο τα βλεμματα που μου εριχναν ο Φελιξ και ο Ντιμιτρι, φαινοταν ότι συμφωνουσαν μαζι της.
Ο Αλεκ προσεξε κατι άλλο. «Όταν ειπες το κεφαλι σου ηταν παντα “απομονωμενο”» ειπε σκεφτικα «Εννοεις ότι αυτό σου εχει ξανατυχει?Ειχες συναντησει ατομα του ειδους μας που τα χαρισματα τους δεν ειχαν αποτελεσμα πανω σου? Όταν ησουν ανθρωπος?»
Ηθελα να με αρχισω στις κλοτσιες που το ανεφερα.Τωρα τι θα τους ελεγα?Το θεμα ηταν λεπτο και σιγουρα θα αρχιζαν να ρωτουν επικινδυνες ερωτησεις.Και σιγουρα αυτά που θα ελεγα θα εφταναν αργα ή γρηγορα στα αυτια του Αρο.Ακομα και αν ηθελαν κρατησουν κρυφο, δεν μπορουσαν.Το χαρισμα του Αρο τους εβαζε πολλες φορες σε δυσκολη θεση.Τι θα τους λοιπον?
«Ναι…πριν από καιρο» ειπα χαμηλοφωνα.
«Ηξερες ότι ηταν….διαφορετικοι?Σαν εμας θελω να πω» πρεπει να καταβαιναν την αρνηση μου να συνεχισω το θεμα, αλλα η περιεργια του Αλεκ τον ωθησε να συνεχισει τις ερωτησεις, ενώ οι αλλοι με κοιταζαν χωρις να μπορουν να με βγαλουν από τη δυσκολη θεση.
Εγνεψα. «Το καταλαβα μετα από λιγο καιρο»
Ξαφνικα εγινε καχυποπτος. « Το καταλαβες?Πως?Στο ειπαν οι ιδιοι?» συνεχισε ακαθεκτα τις ερωτησεις του.Η Τζειν φανηκε να καταλαβαινει ποσο λεπτο ηταν το θεμα, γιατι εβαλε το χερι της πανω στον ωμο του αδερφου της.Ο Αλεκ δεν της εδωσε σημασια, ανυπομονος για την απαντηση μου.
«Όχι δεν μου ειπαν τιποτα» ειπα, αρχιζοντας να ανησυχω για την ασφαλεια της παλιας μου οικογενειας – και αν αυτά που ελεγα τωρα τους προκαλουσαν προβληματα?Αρχισα να εξηγω γρηγορα. «Μονη μου το ανακαληψα.Ειχα καταλαβει ότι ηταν διαφορετικοι από τους αλλους.Συλεξα τα στοιχεια και ετσι…το μαντεψα.Το καμουφλαζ τους ηταν πολύ καλο ωστοσο» εσπευσα να τους δικαιολογησω « Απλως εγω ημουν πολύ περιεργη και επιπλεον, σταθηκα τυχερη – αλλιως δε θα ειχα καταλαβει τιποτα» ειπα, ελπιζοντας ότι αυτό θα τους καλυπτε.
Ο Αλεκ ανοιξε το στομα του για να πει κατι - μαλλον να πεταξει την επομενη ερωτηση – αλλα η Τζειν ηταν πιο γρηγορη.
«Παντως ησουν πολύ παρατηρητικη για ανθρωπος» συμπερανε με ένα χαμογελο, προσπαθωντας να ελαφρυνει την ατμοσφαιρα και να βαλει ένα τελος στην περιεργια του αδερφου της.Ο Φελιξ εγνεψε καταφατικα στα λογια της, κοιτωντας με.
Εγω ανασηκωσα τους ωμους μου, χαρουμενη που ειχε τελειωσει η ανακριση – επρεπε να ευχαριστισω την Τζειν γι’αυτό αργοτερα.
Ο Αλεκ τελικα φανηκε να καταλαβαινει τη δυσκολη θεση στην οποια με ειχαν φερει οι ερωτησεις του κι ετσι σταματησε.Αναστεναξα σιγανα από ανακουφιση.
Ολοι γυρισαμε ξανα στις ασχολιες μας και επικρατουσε ησυχια για λιγο.Το δωματιο σιγα-σιγα αρχισε να αδειαζει° μονο η δικη μας παρεα εμεινε και μερικοι αλλοι.Οι περισσοτεροι ειχαν παει για περιπολια στην πολη.Ηξερα ότι γυρω στα μεσανυχτα ηταν η δικη μου σειρα και της Τζειν.Δεν ανυπομονουσα° η περιπολια ηταν πολύ βαρετη συνηθως, αφου τιποτα δεν συνεβαινε.Η πολη ηταν απολυτα ασφαλης και η φημη της οικογενειας μου απετρεπε τους ταραξιες απ’ το να προκαλεσουν προβληματα.Για την ασφαλεια της πολης τα ευσημα τα επαιρνε η αστυνομια – οι ανθρωποι ηταν τοσο αφελεις καποιες φορες.Ισως όμως να ηταν καλυτερα ετσι.
Εκνευρισμενη, εκλεισα αποτομα το βιβλιο που διαβαζα. « Δεν εχει νοημα.Το μονο που λεει αυτό εδώ» ειπα δειχνοντας το βιβλιο « είναι για το κυνηγι των βρικολακων κατά το μεσαιωνα».Αναστεναξα απογοητευμενη «Δεν προκειται να βρουμε τιποτα».
Η Τζειν γυρισε προς το μερος μου και εγνεψε. «Ουτε εδώ βρηκα κατι διαφωτιστικο.Ας κανουμε ένα διαλειμα» προτεινε.
Εγνεψα και πηρα τα βιβλια μας.Σηκωθηκα απ’την καρεκλα μου και γυρισα αποτομα προς την αντιθετη κατευθυνση για να παω τα βιβλια στη θεση.Η κινηση μου ειχε ως αποτελεσμα να σπρωξω με τον αγκωνα μου μια κοπελα από μια παρεα, που ετυχε να περνα διπλα απ’το τραπεζι μας.Προλαβα να πιασω τα βιβλια πριν πεσουν στο πατωμα – κατι που ως ανθρωπος θα μου ηταν αδυνατο – και γυρισα για να ζητησω συγνωμη από την μικροσωμη κοπελα με τα σκουρα μαλλια, που στεκοταν απεναντι μου.
Η εκφραση της με ξαφνιασε.Περιμενα ενοχληση –οργη ισως- αλλα σιγουρα δεν περιμενα τη βαθια εκπληξη της.Με την ακρη του ματιου μου ειδα ότι ολοι γυρω μας ειχαν την ιδια εκφραση με εκεινη.Ο Φελιξ ειχε μεινει με το στομα ανοιχτο° το πιονι που κρατουσε ξεφυγε από τα μαρμαρωμενα δαχτυλα του° επεσε στο τραπεζι και αφου αναπηδησε – κανοντας έναν αρκετα δυνατο ηχο – επεσε στο πατωμα.Αλλα αυτος δεν εδωσε σημασια.Τα προσωπα γυρω μου –συμπεριλαμβανομενης και της παρεας της κοπελας – εδειχναν πανω κατω τα ιδια συναισθηματα: εκπληξη,δεος, περιεργια, ανησυχια και στο προσωπο της ιδιας της κοπελας εβλεπα κατι που εμοιαζε με…φοβο? Στραφηκα στην Τζειν η οποια ηταν σκεφτικη, κοιταζωντας με εντονα.
Η εκπληξη της κοπελας αρχισε να ξεθωριαζει, και τη θεση της πηρε ο εκνευρισμος, ο οποιος ηταν πλεον εμφανης στα ματια της.Εγω ζαρωσα και χαμηλωσα το κεφαλι μουντροπιασμενη, ενώ καπου μεσα μου περιμενα ότι θα κοκκινιζα.
Σιγα-σιγα, ολοι αρχισαν να συνερχονται.Η παρεα αρχισε να προχωρα και η κοπελα – αφου μου εριξε ένα τελευταιο δολοφονικο βλεμμα - τους ακολουθησε.Με το που εφυγαν, εγω καθισα παλι στην καρεκλα μου, προσπαθωντας να αγνοησω τα μουρμουρητα και τα βλεμματα που ηταν στραμμενα επανω μου.
Στραφηκα προς τους αλλους οι οποιοι δεν φαινονταν να εχουν συνελθει ακομη.Προσπαθησα να αγνοησω το στομα του Φελιξ που εχασκε – ακομα - ανοιχτο.
«Τι ηταν αυτό?» ψιθιρισα τρομαγμενη.
Η Τζειν ηταν αυτή που μου απαντησε. «Αυτή είναι η Ρενατα» εξηγησε σε επιγοντα τονο. «Την εχεις δει – είναι η προσωπικη φυλακας του Αρο»
Τοτε καταλαβα τι μου θυμιζε η μικροσωμη κοπελα.Την ειχα δει πολλες φορες – ηταν η σκια του Αρο° τον ακολουθουσε παντου, κι αυτό μου ειχε φανει περιεργο.Ποτε όμως δε θα σκεφτομουν ότι ένα τοσο μικρο πλασματακι θα μπορουσε να είναι φυλακας καποιου.
Ο Αλεκ μαντεψε τι σκεφτομουν. « Η Ρενατα εχει ένα πολύ ισχυρο χαρισμα.Ειναι ασπιδα.Αυτο σημαινει ότι οποιος προσπαθησει να την αγγιξει καποια…δυναμη, θα μπορουσες να το πεις, τον αποτρεπει° πραγμα πολύ χρησημο.Γι’αυτό είναι παντα κολημενη στον Αρο.Ειναι η ασπιδα του.Προτεραιοτητα της είναι να τον προστατευει».Αναστεναξε προβληματισμενος. «Φαινεται όμως ότι ουτε αυτή εχει αποτελεσμα επανω σου.Γι’αυτό αντεδρασαν ολοι ετσι όταν την αγγιξες.Αυτο κανονικα θα επρεπε να σε ειχε πεταξει περα.Κανενας δεν ειχε υπερνικησει την ασπιδα της – μεχρι τωρα» ειπε με την υποψια ενός χαμογελου. «Και απ’ότι φαινεται δεν της αρεσε και πολύ που τελικα καποιος το καταφερε» τωρα προσπαθουσε να συγκρατησει το γελιο του.Σιγουρα απολαυσε την απογοητευση της Ρενατα. «Η Ρενατα παντα εχει υφομενη την ασπιδα της» συνεχισε «για παν ενδεχομενο.Ειναι αδυνατο να την αγγιξεις». Με κοιταξε με περιεργεια « Αναρωτιεμαι τι συμβαινει με την περιπτωση σου.Αμφιβαλλω αν αυτό που κανεις – το χαρισμα σου – εχει να κανει με σενα.Ποτε δεν εχω δει ασπιδα να αποτρεπεται» ειπε σκεφτικα.
Ενιωθα αβολα καθως τα ματια ολων ηταν καρφωμενα πανω μου.Γι’αυτό γυρισα να κοιταξω την Τζειν, η οποια κοιτουσε το τζακι, εχοντας μια εκφραση σαν να προσπαθουσε να λυσει ένα πολύ δυσκολο αριθμικο προβλημα.
Ξαφνικα η εκφραση της φωτιστικε. « Αυτό είναι! Ειπε χαρουμενη, εχοντας – απ ‘ότι φαινοταν – βρει τη λυση που εψαχνε.Γυρισε προς το μερος του αδερφου της γεματη ενθουσιασμο.
«Εχεις δικιο.Οι ασπιδες είναι αδιαπεραστες.Αλλα όχι παντα» ένα πονηρο χαμογελο εμφανιστηκε στο προσωπο της. « Ποιο είναι το μοναδικο πραγμα που θα μπορουσε να διαπερασει μια ασπιδα?» Κοιταξε γυρω της καθως περιμενει καποιος να απαντησει στην ερωτηση της.Οταν κανενας δεν το εκανε, απαντησε η ιδια στην ερωτηση της «Μια άλλη ασπιδα!» ειπε και χωρις να περιμενει τις αντιδρασεις των αλλων γυρισε και με κοιταξε με προσδοκια.
Ο Αλεκ ηταν ο πρωτος που αντεδρασε στην ανακαληψη της. «Φυσικα» ειπε, «Πως δεν το σκεφτηκα?Ετσι όλα βγαζουν νοημα.Εχεις δικιο» ειπε στην αδερφη του. «Είναι σιγουρα ασπιδα».
Τα λογια τους ξαφνικα αρχισαν να βγαζουν νοημα. Ασπιδα? Εγω? Αναρωτηθηκα από μεσα μου, μπερδεμενη. Δηλαδη?
«Όταν λετε…ασπιδα» κομπιασα – ενιωθα ανοητη που ρωτουσα. «Τι ακριβως εννοειτε?Πως μπορω εγω να ειμαι ασπιδα?»
«Η ασπιδα σου είναι πολύ διαφορετικη από αυτή της Ρενατα» εξηγησε η Τζειν. « Η ασπιδα της Ρενατα εχει σωματικα αποτελεσματα.Ενω η δικη σου είναι καθαρα πνευματικη.Οπως αυτή μπλοκαρει οποιον παει να την αγγιξει, ετσι κι εσυ μπλοκαρεις οποιον παει να επεμβει στο μυαλο σου»
Παρα την εξηγηση της, εγω βρισκομουν ακομη σε συγχηση. «Και δηλαδη τι σημαινει αυτό – το ότι ειμαι ασπιδα εννοω.πως θα μπορουσε αυτό να φανει χρησημο σε καποιον αφου δεν προστατευω κανεναν αλλον εκτος από τον εαυτο μου?» ρωτησα ξανα.
Ολοι κοιταχτηκαν, επικοινωνοντας σιωπηλα μεταξυ τους.Ξαφνικα ειχα την αισθηση ότι κατι μου ελειπε - κατι δεν ειχα καταλαβει.Μια αισθηση όχι και τοσο ευχαριστη.
«Τι?» ρωτησα μπερδεμενη.
«Μπελλα το χαρισμα σου είναι ξεχωριστο» αρχισε ο Αλεκ. «Σπανια συναντας μια ασπιδα σαν τη δικη σου, και μαλιστα τοσο ισχυρη.Βεβαια, η δυναμη σου είναι περιορισμενη ακομα, αφου δεν την εχεις εξασκισει, αλλα με τον καιρο θα αποκτησεις μεγαλυτερη ισχυ και δυναμη».
«Σιγουρα» συμφωνισε ο Ντιμιτρι. «Θα μπορουσες επισης να δοκιμασεις αν μπορεις να εξαπλωσεις την ασπιδα σου ετσι ώστε να εισαι ικανη να συμπεριλαβεις και αλλους μεσα σε αυτην» προτεινε.
Να συμπεριλαβω και αλλους μαζι? Να εχω την ικανοτητα να προστατευσω τα ατομα που αγαπω? Το μυαλο μου ετρεξε κατευθειαν στους Καλλεν.Ξεχασε τους, προσταξε το υποσυνειδητο μου.
Παρολαυτα, αυτή η ιδεα μου φαινοταν πολύ καλη.Θα μου αρεσε να εχω τη δυνατοτητα να προστατευω αλλους όταν το ειχαν αναγκη.
«Υποθετω ότι θα μπορουσα να προσπαθησω» ειπα σιγανα.
Η Τζειν διαβασε το δισταγμο μου στα ματια μου. «Ω, μην ανησυχεις» μου ειπε, αλλα όταν ειδε οτι δεν ηρεμισα, συνεχισα: «Το μονο που μετραει είναι εξασκιση.Το ξερουμε απο προσωπικη πειρα» γυρισε και κοιταξε τον Αλεκ, τον Φελιξ και τον Ντιμιτρι πριν στραφει παλι σε μενα. «Και η Ρενατα στην αρχη ετσι ηταν.και κοιτα την τωρα…» μου χαμογελασε. «Θα τα πας μια χαρα, το ξερω».
Ο Φελιξ εγνεψε. «Και φροντισε να δωσεις στη Ρενατα ένα καλο μαθημα» ειπε, και ολοι γελασαμε.Μαντεψα ότι ο Φελιξ – που ειχε εμμονη με τη μαχη – δε θα πολυσυμπαθουσε τη Ρενατα εξαιτιας του χαρισματος της.Αναρωτηθηκα ποσες φορες το ειχε χρησημοποιησει εναντιον του.Ενα αχνο χαμογελο εμφανιστηκε στο προσωπο μου.
Η Τζειν σηκωθηκε και απλωσε το χερι της προς το μερος μου. «Ελα» , μου ειπε χαμογελαστα. «Πρεπει να παμε να το πουμε στον Αρο».
Αυτό δεν μου ειχε περασει απ’το μυαλο.Ο Αρο.Ποια θα ηταν η αντιδραση του? Θα χαιροταν για εμενα όπως οι αλλοι ή η αντιδραση του θα ηταν αρνητικη?
Η Τζειν μου ετεινε το χερι.Το πηρα και μαζι βγηκαμε από τη βιβλιοθηκη.Δεν ειχα και πολύ συναισθηση του που πηγαιναμε° ημουν απασχολημενη προσπαθωντας να κοντρολαρω τον εαυτο μου – πραγμα δυσκολο.Ακομα και χωρις το κοκκινισμα στο προσωπο μου, δεν μπορουσα να πω πιστευτα ψεματα – και ειδικα στον εαυτο μου.
Ηρεμισε, ειπα στον εαυτο μου . Δεν εχεις κανενα λογο να νησυχεις.Κανονικα, θα πρεπει να τους χαροποιησει το γεγονος ότι βρηκαν την απαντηση που εψαχναν τοσο καιρο.Σωστα?
Τουλαχιστον, ετσι ηλπιζα.
Τελικα φτασαμε στην πορτα που οδηγουσε στην μεγαλη αιθουσα – εκει οπου ειχαν σνεδριασει την πρωτη φορα που ηρθα εδώ.Η ζειν, νιωθοντας ποσο αγχωμενη ημουν, εσφιξε απαλα το χερι μου. «Όλα θα πανε καλα» μουρμουρησε ενθαρυντικα στο αυτι μου.Επειτα, ανοιξε την πορτα και μπηκε μεσα.Πηρα μια βαθια ανασα και την ακολουθησα.