A better moon

1.Μπελλα POV


< Μπελλα! ΩΩΩ λυπάμαι τόσο πολύ… το ξέρω ότι στο είχα υποσχεθεί αλλά δεν γινόταν αλλιώς.> Άκουσα τη φωνή του να έρχεται από το πουθενά, ακόμα να συνηθίσω πόσο αθόρυβος έχει γίνει.
< Δεν πειράζει Τζεικ καταλαβαίνω. Τι έγινε?>
Τον ρώτησα χωρίς να αφήσω να φανεί στη φωνή μου το πόσο φοβισμένη ήμουνα.
< Μας ξέφυγε πάλι μέσα από το νερό. Μη φοβάσαι Μπελλα θα την πιάσουμε στο υπόσχομαι.> Εντάξει μάλλον δεν πέτυχε.
< Θα πάμε τελικά για κλιφ νταιβινγκ σήμερα?> Τον κοίταξα με ένα απελπισμένο βλέμμα – ούτε που θυμάμαι από ποτέ είχα να ακούσω τις πανέμορφες ψευδαισθήσεις μου.
< Δεν νομίζω γλυκιά μου, ο καιρός είναι πολύ άσχημος για εξτριμ σπορτ σήμερα, μάλλον έρχεται καταιγίδα, ίσως αύριο.> Φτου γκαντεμιά. Από αύριο οι ψευδαισθήσεις.
< Ωραία τότε πρέπει να σκεφτούμε κάτι άλλο να κάνουμε.> Του είπα ελπίζοντας να σκεφτεί κάτι αρκετά επικίνδυνο αλλά μόλις είδα την εξουθενωμένη έκφραση του άλλαξα γνώμη.
< Βασικά…>
< Δεν πειράζει Τζεικ πάμε να κοιμηθείς λίγο πρώτα και βλέπουμε για το απόγευμα, θα σου μαγειρέψω κιόλας.> Με έτρωγαν οι τύψεις που ξενύχταγε για να κοιμάμαι ήσυχη εγώ.
< Μμμμ μου αρέσει να με περιποιείσαι, και όσο για το απόγευμα λέω να σε πάω σινεμά. Έχω ακούσει για ένα θρίλερ 10.000 φορές καλύτερο από αυτό που με πήγες την προηγούμενη φορά.>
Φυσικά ο Τζεικ με ήξερε τόσο καλά ώστε να προτείνει κάτι που να μπορώ να αντέξω.
< Τέλεια ιδέα.> Είπα με ψεύτικο ενθουσιασμό, και πήραμε το δρόμο για το Λα Πους.

2.Edward POV

Το ήξερα πως θα συνέβαινε αυτό. Με το που πήρα την απόφαση, το τηλέφωνο μου χτύπησε. Η Αλις. Η πολυαγαπημένη μου αδερφούλα δεν με είχε αφήσει σε ησυχία όλους αυτούς τους απαίσιους μήνες της ύπαρξης μου, αλλά τώρα ήθελα και εγώ να της μιλήσω, έτσι της απάντησα.
< Edward! Αδερφουλη μου! να πας! να πας! Πρέπει να πας! Αχ, πόσο χαίρομαι που το αποφάσισες επιτέλους!>
< Σταματά Αλις.> Την διέκοψα.
< Να θυμάσαι πάω μόνο για να ελέγξω, αν έχει ξαναφτιάξει τη ζωή της δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα της τη χαλάσει πάλι.> Της είπα ψέματα ξέροντας ότι το μόνο πράγμα που θα έκανα όταν την ξανάβλεπα θα ήταν να τρέξω να την αγκαλιάσω, να την φιλήσω…. Αχ πόσο μου έχουν λείψει τα χείλη της.
< Καλά μπορείς να λες όσα ψέματα θέλεις εγώ πάντως ξέρω….> ποτέ δεν μπορείς να κρυφτείς από την Αλις.
< Να το πω και στους αλ… καλά καλά θα περιμένω.> είπε κόβοντας την πρόταση της στη μέση προφανώς από πρόβλεψη αντίδρασης μου.
< Βιάσου όμως, ανυπομονώ να δω τη φιλενάδα μου, όλο εμφανίζεται και εξαφανίζεται από το πουθενά στα οράματα μου, μου έλειψε.> είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.
< Εμένα να δεις.> σκέφτηκα ενώ ήμουν ήδη στο δρόμο προς το αυτοκίνητο. Πόση ώρα μπορούσε να μου πάρει με την αστον μαρτιν μου... 4 με 5 ώρες υπολόγισα γρήγορα - γύρω στις 11 το βράδυ θα ήμουν στο δωμάτιο της και θα την περίμενα….

3.Bella POV

Με τον Τζεικ περάσαμε πολύ ωραία. Αφού κατασπάραξε 3 πιάτα κοκκινιστού με πουρέ, τον έβαλα για ύπνο και του υποσχέθηκα ότι θα βρω κάτι ενδιαφέρον να κάνω μέχρι το απόγευμα που θα με πήγαινε σινεμά.
Εγώ, αφού είδα τρία τέσσερα επεισόδια μαγειρικής στην τηλεόραση, αποφάσισα να τους φτιάξω λαζάνια με κιμά για βραδινό και το αγαπημένο κέικ σοκολάτας του Τζεικ.
Ο Μπιλι επίσης πήρε τηλέφωνο τον πατέρα μου και αυτός ήρθε μετά χαράς, για να μην καταλήξει, μάλλον, να φάει πίτσα και για βραδινό. Όταν φάγανε μέχρι σκασμού με ευχαρίστησαν για το δείπνο και εγώ με τον Τζεικ φύγαμε για την ταινία.
Ήταν όντως ένα καλοδιαλεγμένο θρίλερ αρκετά τρομακτικό, τόσο που σε κάποια στιγμή της ταινίας άρπαξα τον Τζεικομπ από το μπράτσο και έχωσα το πρόσωπο μου στο στήθος του χωρίς να το σκεφτώ. Εκείνος πέταξε ένα <φοβιτσιάρα> αλλά ένιωσα το ένα του χέρι να χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
Όταν τελείωσε η ταινία (γύρω στις 10) ο Τζεικ έπρεπε να πάει για περιπολία έτσι με συνόδευσε μέχρι το σπίτι. Όταν φτάσαμε με αποχαιρέτησε με ένα φιλί στο μάγουλο που έμοιαζε να κρατάει πολύ. Εγώ έτσι και αλλιώς αμέσως πάγωσα, έτσι με ένα γελάκι και μια καληνύχτα απομακρύνθηκε και μετά από λίγο χάθηκε μέσα στο σκοτάδι, αφήνοντας εμένα πίσω του να τον κοιτάω σαν χαζή.
Αλλά η ώρα ήταν 10 και μισή και εγώ έπρεπε να πάω για ύπνο και μάλιστα συνειδητοποίησα πόσο ξερή από την κούραση ήμουν.
Για το μόνο που ήλπιζα και ευχόμουν ήταν μια νύχτα χωρίς όνειρα, χωρίς εφιάλτες, αλλά ήμουν και σίγουρη ότι αυτό ήταν αδύνατο ακόμα και μετά την ωραία βράδια μου με τον Τζεικ.

4. Edward POV


Όσο και να ήθελα να το πιστέψω δεν μπορούσα. Οι τύψεις και οι ενοχές που με έπνιγαν στο δρόμο της επιστροφής είχαν αντικατασταθεί από μια ακαταμάχητη ευτυχία η οποία σιγά σιγά απλωνόταν σε όλο μου το κορμί.
Ήταν εκεί. Μπροστά μου. Η ώρα ήταν 11 το βράδυ και εγώ έκανα μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες. Έβλεπα τη Μπελλα να κοιμάται. Το πιο πανέμορφο πλάσμα στο κόσμο μου ήταν μόλις μερικά εκατοστά μακριά μου.
Όταν σκεφτόμουν στο αυτοκίνητο είχα αποφασίσει να της μιλήσω όσο πιο γρήγορα γινόταν, αλλά δεν μπορούσα να την ξυπνήσω. Παρ όλα αυτά φαινόταν και εξαντλημένη, όποτε έκατσα στη αγαπημένη μου πολυθρόνα και περίμενα.
Ούτε που πρόσεξα την μυρωδιά του κορμιού της που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν σαν να κατάπινα κάρβουνα. Όχι. Ο χώρος απλά μύριζε υπερβολικά ωραία σαν κάποιος να είχε ψεκάσει το δωμάτιο με το πιο υπέροχο άρωμα που υπάρχει.
Μετά από περίπου 2 ώρες αυτό που περίμενα ήρθε. Μόνο που δεν είχε καμία σχέση με αυτό που περίμενα. Η Μπελλα μου είχε αρχίσει να κουνιέται πέρα δώθε στο κρεβάτι γυρνώντας συνεχώς από τη μια και από την άλλη μεριά και η αναπνοή της, είχε γίνει τόσο γρήγορη που είχα αρχίσει να φοβάμαι, κάτι σαν να έτρεχε στο Όνειρο της, και τότε απότομα σταμάτησε να κινείται. Μίλησε. Μίλησε αργά και καθαρά παρ όλα τα αναφιλητά της
< Edward. Edward σε αγαπάω. >
< Σε παρακαλώ μην το κάνεις αυτό, Edward μην φύγεις, μην με αφήσεις μόνη. >
Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που μόλις άκουγα. Ήμουν απλά συγκλονισμένος για να το πιστέψω. Ανησυχία με κατέβαλε καθώς η Μπελλα ξανά άρχισε να κινείται. Το λαχάνιασμα μεταλλάχτηκε σε κραυγές και φοβήθηκα μήπως ξυπνήσει ο Τσάρλι αλλά αυτός ούτε που ενοχλήθηκε. Με τρεις απανωτές κραυγές που ήρθαν σαν μαχαιριές στην καρδιά μου, η καρδιά της Μπελλα φτερούγισε και η ανάσα της κόπηκε απότομα, και αμέσως επανήλθε στο κανονικό και τότε συνειδητοποίησα πως ξύπνησε.


< Μπελλα, Μπελλα, Μπελλα! Ηρέμισε αγάπη μου είμαι εδώ, είμαι εδώ και σε αγαπάω όσο τίποτα άλλο εσένα, μόνο εσένα. > Αμέσως πήγα κοντά της για να την ηρεμίσω. Με κοίταζε με ένα βασανισμένο βλέμμα που δεν μπορούσα να αντέξω.
< Εντουαρντ είσαι εδώ, είσαι πραγματικά εδώ?> Είπε καθώς όρμιξε απάνω μου για να με αγκαλιάσει. Με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο δυσπιστία. < Δεν το πιστεύω νόμιζα ότι δεν θα σε ξανάβλεπα ποτέ. > < Είμαι τόσο χαρούμενη που ήρθες να με δεις. >
< Είμαι εδώ Μπελλα. Είμαι εδώ και σε αγαπάω, συγνώμη που δεν μπόρεσα να κρατήσω εκείνη την υπόσχεση αλλά είναι αβάσταχτο ->
< Με αγαπάς αλλά με αγαπάς σαν φίλη έτσι…? Θα ξαναφύγεις σύντομα…> έκοψε την πρόταση μου στη μέση. Ένιωσα την σιωπηλή καρδιά μου να γίνεται κομμάτια.
< Θέλεις να φύγω? Μήπως ξανάφτιαξες τη ζωή σου όπως σου είπα να κανείς? > Όλον αυτό το καιρό σκεφτόμουν τη Μπελλα στο πλευρό κάποιου αλλού και κατέρρεα. Η Ζήλια με σκότωνε μόνο στη σκέψη ότι κάποιος άλλος φίλαγε τα τρυφερά της χείλη στη θέση μου.
< Όχι. Όχι μετά από εσένα. Όχι βέβαια, πως θα μπορούσα? Σε αγαπάω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.>
< Μπελλα κι εγώ σε αγαπάω όλα όσα σου είπα στο δασός ήταν ψέματα, φρικτά ψέματα. Όλον αυτό το καιρό υπέφερα μακριά σου, σε σκεφτόμουν, κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου έβλεπα το πρόσωπο σου. Μπορείς να με συχωρέσεις Μπελλα? Μπορείς να με δεχτείς πίσω μετά από όλα αυτά τα ψέματα μετά από το πόνο που σου προκάλεσα?> < Μπελλα σε ικετεύω…>
Τα μάτια της έλαμψαν από χαρά στο άκουσμα τον λέξεων μου, αλλά παρέμειναν δύσπιστα αλλά τότε με αγκάλιασε πιο σφιχτά και έβαλε το πρόσωπο της στο στήθος μου ώστε να μην μπορώ να δω τα μάτια της.

[color=violet] 5.Μπελλα POV [ /color]


Αυτή ήταν η πιο ανόητη ερώτηση που είχα ακούσει ποτέ. Πως μπορούσε να πιστεύει ότι υπήρχε έστω και μια περίπτωση να μην μπορούσα να τον συγχωρήσω?
Αλλά το μυαλό μου ήταν πολύ μπερδεμένο για να απαντήσω στην ερώτηση του, βασικά ήμουν γεμάτη από απορίες. Το πρόβλημα μου εκείνη τη στιγμή ήταν ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα το τι συνέβαινε η ελπίδα ότι με ήθελε ακόμα είχε κυριεύσει όλο μου το κορμί και η καρδιά μου θα μπορούσε να ακούγεται και στον κάτω όροφο του σπιτιού. Τον αγκάλιασα πιο σφιχτά ως απάντηση. Μείναμε έτσι για λίγη ώρα.
< Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είσαι εδώ, για να πω την αλήθεια νομίζω ότι ονειρεύομαι.> ελπίζοντας να πει ή να κάνει κάτι για να με διαβεβαιώσει πως δεν είμαι τρελή.
< Ναι καταλαβαίνω τη θες να πεις, αλλά αυτό δεν είναι όνειρο, είναι αλήθεια.> μια αλήθεια πολλή καλή για να την πιστέψω, για να είναι αληθινή.
< Θα μείνεις δηλαδή?> Τον κοίταξα μέσα στα μάτια ικετευτικά.
< Αν με θες θα μείνω. Θα μείνω κοντά στο λόγο της ύπαρξης μου. Για πάντα.> ορκίστηκε.
< Σε θέλω. Για πάντα.> πήρε το πρόσωπο μου μέσα στα χέρια του.
< Σ’ αγαπώ> είπε και πριν προλάβω να του απαντήσω ότι πως τον αγαπάω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, με φίλησε. Τα απαλά χείλη του σύνθλιψαν τα δικά μου με φίλησε με πάθος, με λατρεία. Εγώ ήμουν διψασμένη γη και αυτός βροχή. Τα χέρια του πέρασαν στη μέση μου, με κράτησε στην αγκαλιά του και με πήγε πίσω στο κρεβάτι μου χωρίς να σταματήσει να με φιλάει.
Είχα τόσο καιρό να δω τα πανέμορφα του μάτια, να αγκαλιάσω το υπέροχο σώμα, να ακούσω τον τέλειο ήχο της φωνής του, να αισθανθώ τους πνεύμονες μου να γεμίζουν από το γλυκό άρωμα που ανέδιδε η επιδερμίδα του.
Είχα πιστέψει πως δεν επρόκειτο να τον ξαναδώ ποτέ, και τώρα ήταν εδώ. Βράδυ, μέσα στο δωμάτιο μου να με αγκαλιάζει σφιχτά και να με φιλάει αχόρταγα… να με αγγίζει…
Χιλιάδες ερωτήσεις μέσα στο μυαλό μου, χιλιάδες αμφιβολίες ριζωμένες στην καρδιά μου, ποτισμένες με φαρμάκι. Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία απόψε… δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω το οτιδήποτε που να χαλάσει την μαγεία…Ίσως αυτό να είναι ένα όνειρο… Όπως και να έχει όμως δεν θέλω να ξυπνήσω… Όχι απόψε…

6.Edward POV

Tα πράγματα δεν θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί καλύτερα!!!! Οι τόσοι μήνες απουσίας μου είχαν συγχωρεθεί από την Μπελλα χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς να έχουν αλλάξει τα συναισθήματα της για εμένα ούτε στο ελάχιστο. Όλη μου η οικογένεια είχε επιστρέψει στο Φορκς και όλοι μας καλοδέχθηκαν πίσω. Καλά σίγουρα υπήρχαν μερικές εξαιρέσεις αλλά δεν με ένοιαζαν.
Ο Τσάρλι ήταν η μοναδική εξαίρεση που με απασχολούσε καθώς μόνο που δεν πήγε να χρησιμοποιήσει το όπλο όταν με είδε στο πλευρό της Μπελλα εκείνο το πρωί, όχι πως θα μου έκανε και τίποτα. Εκείνος και το κορίτσι μου έριξαν έναν γερο καυγά ο οποίος είχε ως νικήτρια εκείνη.
Εμείς, ήμασταν που πιο ερωτευμένοι από ποτέ, κάναμε διάφορα πράγματα περνώντας χρόνο μαζί και όλα μου τα βράδια τα πέρναγα μαζί της.
Το μέλλον ήταν το μόνο που με απασχολούσε. Έβλεπα ότι ήταν αναπόφευκτο το να κάνω την καλή μου βρικόλακα καθώς αυτό ήταν το μόνο που έμενε- πονώντας και μόνο στη σκέψη ότι κάποια μέρα θα χρειαστεί να ξαναζήσω όλους τον πόνο των τελευταίων μηνών – και εκείνη με παρακαλούσε για αυτό πρωί, μεσημέρι, βράδυ…. Αλλά είπαμε να μεταθέσουμε αυτή τη συζήτηση μερικές εβδομάδες αργότερα.
Δυστυχώς όμως σήμερα ήταν η μέρα που έπρεπε να της απαντήσω και δεν έπαιρνε αναβολή. Είχα τρομερό άγχος καθώς ήξερα ότι ήμουν αποφασισμένος να μην της δώσω την αθανασία εγώ ο ίδιος αν πρώτα...

7.Τζεικομπ POV

Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που άκουγα. Φεύγω για να κυνηγήσω τη Βικτόρια τη μια μέρα και την άλλη μέρα μου ο πατέρας μου με πληροφορεί ότι οι Κάλλεν γύρισαν και όχι μόνο αυτό αλλά αυτή η σιχαμερή αιμορουφιχτρα και η Μπελλα είναι πάλι μαζί.
< Δηλαδή τι? Η Μπελλα τον συγχώρεσε έτσι απλά?> πρέπει να μου έκανε κάποιο είδος πλάκας. < Ναι και από ότι έμαθα από τον Τσάρλι δεν δέχεται κουβέντα.> Ήμουν τόσο θυμωμένος που θα μπορούσα να εκραγώ αλλά δεν το έκανα. Πιο πολύ από θυμωμένος ήμουν πληγωμένος. Πως μπόρεσε η Μπελλα να –
< Τζεικ, το κορίτσι έκανε και καμία πεντακοσαριά τηλεφωνήματα είπε μόλις φτάσεις να την πάρεις, αλλά είπε και ότι θα ξαναπάρει.> Ναι τώρα την έπιασε ο πόνος για εμένα.
<Αν πάρει ξανά να της πεις ότι δεν θέλω να της μιλήσω.> Είπα και έφυγα από το σπίτι.
Πήρα τη μηχανή και κατευθύνθηκα προς τη παράλια. Μετά από σκέψη κατέληξα ότι αυτή δεν είναι λογική συμπεριφορά η Μπελλα από την αρχή μου είχε πει ότι με βλέπει σαν φίλο και όλα τα σχετικά, άσχετα με το τη νιώθει πραγματικά για μένα, είχε ξεκαθαρίσει την θέση της. Μόνο αυτή η βδέλλα ήταν το άτομο το οποίο θα έπρεπε να έχω θυμώσει. Την είχε πληγώσει τόσο άσχημα και βάζω στοίχημα ότι το μόνο που θα έκανε ήταν να την πληγώσει ξανά.
Κατέβηκα από τη μηχανή και προχώρησα προς την παράλια όταν κατάλαβα ότι δεν ήμουν μόνος. Η παράλια είχε υπερβολικά πολύ κόσμο και τότε θυμήθηκα ότι σήμερα ήταν το πάρτι με τις φωτιές που διοργάνωνε το λύκειο του καταυλισμού μου. Γύρισα πίσω για να φύγω αλλά ήταν πολύ αργά.
<Τζεικ! Τζεικ!> Η Μόνικα η κολλητή μου από το σχολείο με είχε δει και με φώναζε. Αν δεν πήγαινα θα την πλήγωνα και αν, και ένιωθα εντελώς χαλιά για να είμαι σε ένα πάρτι, ίσως το μόνο που μου χρειαζόταν ήταν να ξεχαστώ.
Έτσι γύρισα πίσω κα κατευθύνθηκα προς την παρέα της η οποία αποτελούνταν μονάχα από κορίτσια. ΤΕΛΕΙΑ! Μόλις έφτασα αρκετά κοντά εκείνη έτρεξε και με αγκάλιασε.
< Αχ βρε Τζεικ που χάθηκες τόσο καιρό?>
< Δουλειές> τις απάτησα. Τι άλλο να της έλεγα?
< Καλά, καλά έλα να κάτσεις μαζί μας, να σου συστήσω και μια φίλη.> Μου έδειξε το σωστό κορίτσι και είπε < Τζεικ από εδώ η Μαρίνα.> είπε και έδειξε το μοναδικό κορίτσι που δεν ήξερα.

8. Edward POV

Είχα σκαρφαλώσει αθόρυβα στο παράθυρο της και την περίμενα όπως και κάθε άλλη βράδια, όμως αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη βράδια.
Σήμερα θα της ανακοίνωνα την απόφαση μου. Το ήξερα πως αυτή θα ήταν μια δύσκολη συζήτηση αλλά επίσης ήξερα πολύ καλά τι στάση θα κρατούσα. Και δεν θα υποχωρούσα μέχρι που θα έπαιρνα αυτό που ήθελα.
Όταν την άκουσα να ανεβαίνει της σκάλες εγώ ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Αμέσως σηκώθηκα για να την υποδεχτώ και έβαλα το κουτάκι που κρατούσα στα χέρια μου στην τσέπη μου. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα εκείνη.
Αμέσως μόλις με είδε έτρεξε και με αγκάλιασε σαν να είχε να με δει χρόνια - όχι ότι με πείραζε – αλλά μετά θυμήθηκα την ανόητη ιδέα που της είχε καρφωθεί στο μυαλό, ότι δηλαδή θα ξαναφύγω, και την σήκωσα για να την φιλήσω.
Ήμουν απασχολημένος με το να την φιλάω παθιασμένα για πολλή ώρα καθώς την ξάπλωσα στο κρεβάτι και τα χείλι μου πέρασαν από τα δικά της στον λαιμό της –λάτρευα να φιλάω τη φλέβα εκεί.
Έπρεπε να απομακρυνθώ σύντομα. Η αλήθεια ήταν πως το παράκανα εκείνη τη μέρα. Ήθελα να είναι την αποπροσανατολίσω – όπως το είχε πει εκείνη τη μέρα, να την μαγέψω, αν αυτό ήταν δυνατό, θα επιστράτευα όλα μου τα ταλέντα για να έπαιρνα εκείνο που ήθελα εκείνη τη βράδια. ΟΛΑ.

9. Τζεικομπ POV

< Γεια, είμαι ο Τζεικομπ.> είπα και έδωσα το χέρι μου στην κοπέλα μπροστά μου προσπαθώντας να φανώ ευγενικός.
Εκείνη, γύρισε να με κοίταξε ένα σαγηνευτικό βλέμμα με τα υπέροχα μάτια της που είχαν απόχρωση μια μίξη γκρι και γαλανού.
Και τότε αυτό που δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσε να γίνει, έγινε.
Τα μάτια μου καρφώθηκαν πάνω στη κοπέλα μπροστά μου και δεν υπήρχε καμία δύναμη που να μπορούσε να με εμποδίσει να την κοιτάζω. Τόσο καιρό δεν έβλεπα, ήμουν τυφλός. Τότε κοίταξα για πρώτη φορά και έβλεπα τον ήλιο. Το σύμπαν μου, όλα, γύρναγαν γύρω από τον δικό μου προσωπικό ήλιο.

Την Μαρίνα.


10. Bella POV


Όπως πάντα απομακρύνθηκε, όχι και τόσο γρήγορα από κοντά μου, όταν η καρδιά μου κόντευε να σπάσει από τον έξαλλο ρυθμό και η αναπνοή μου είχε γίνει αγκομαχητά.
<< Πως πήγε η δουλεία. >> ρώτησε χαλαρά με ένα ίχνος χαμόγελου στα τέλεια χείλη του.
<< Βαρετά όπως πάντα. >> απάντησα χωρίς ακόμα να μπορώ να αποπνεύσω καλά. Τώρα ήταν ξαπλωμένος δίπλα μου. Μόλις συνήλθα τον κοίταξα με ένα επίμονο και αμέσως κατάλαβε την πρόθεση μου. Δεν είχα ξεχάσει.
<< Αποφάσισα. >> είπε και το στομάχι μου δέθηκε κόμπος την ίδια στιγμή, δεν υπήρχε λόγος, απλή διαίσθηση.
<< Θα σε παρακαλούσα να μην με διακόψεις μέχρι να τελειώσω. >> είπε και εγώ έκανα την κίνηση ότι έκλεινα με ένα φερμουάρ το στόμα μου.
<< Εφόσον - εκτός από το ανόητο θέμα με την ηλικία σου - τα χρονικά περιθώρια δεν μας πιέζουν αποφάσισα να σε μεταμορφώσω σε ένα χρόνο από τώρα. Αν θες και πριν από τα δέκατα αινετά γενέθλια σου το μόνο που θέλω είναι ένας χρόνος στο πανεπιστήμιο και μετά ότι θες. Βέβαια αν σου αίρεση το πανεπιστήμιο…. Καλά καλά αποφασίζεις τότε. >> είπε. Πήγα να μιλήσω αλλά έβαλε το δάχτυλο του στα χείλη μου.
<< Δεν τελείωσα υπάρχει ένα όρος και μια έκπληξη ακόμα. >> είπε και εγώ ξεφύσηξα ανυπόμονα.
<< Άντε να δούμε τι άλλο θα ακούσω. >> είπα και μετά από ένα σύντομο γέλιο η έκφραση του σοβάρεψε και μου είπε καθώς έβγαζε από την τσέπη του κάτι –ένα κουτάκι? μια θήκη δαχτυλιδιού? ΩΧ -
<< Ιζαμπέλλα Μαρί Σουάν σου ζητάω να με παντρευτείς. >>

11. Edward POV

« Ναι.» μου απάντησε καθώς πέρναγα το δαχτυλίδι στο χέρι της.
Η πρώτη αυτόματη ανάγκη που γεννήθηκε μέσα μου ήταν να την αγκαλιάσω και να την φιλήσω. Η δεύτερη ανάγκη που γεννήθηκε αμέσως μετά ήταν να μην την αφήσω ποτέ από την αγκαλιά μου……

for ever......

Αυτή θα μπορούσε να είναι χαλαρά η πιο χαρούμενη περίοδος της ζωή μου –και η ζωή μου δεν είναι και μικρό χρονικό διάστημα. Η Μπελλα είχε δεχτεί να με παντρευτεί (μετά από μια πολύωρη συζήτηση) με πολιτικό γάμο και λίγα άτομα να παρευρίσκονται λίγο πριν φύγουμε για το Νταρτμουθ.
Α ναι, η έκπληξη που είχα για την μπελλα την δέχτηκαν στο Νταρτμουθ και οι γονείς μου μας αγόρασαν ένα σπίτι στο Νιου Χαμσαιρ για να μείνουμε εγώ και η Μπελλα. Μου άρεσε τρομερά η σκέψη του εαυτού μου και της Μπελλα… μόνοι μας… σε ένα διαμέρισμα… χωρίς τα όχι και τόσο διακριτικά αδέρφια μου… τον Τσάρλι πάνω από το κεφάλι μας συνεχεία… και μπορεί η Μπελλα να χαλάρωνε λίγο με την απόσταση… να ξέχναγε τον Τζεικομπ και την χαζοαγέλη του… μακριά από όλους και από όλα…. Μόνο οι δυο μας…
Η Αλις είχε ξινίσει τα μούτρα της όταν της είπαμε ότι ο γάμος θα γίνει σε κλειστό κύκλο αλλά για κάποιο περίεργο λόγο δεν το έκανε θέμα όπως ήμουνα προετοιμασμένος. Αυτή και η Μπελλα κανόνιζαν εδώ και μέρες τα του γάμου ( η γλυκιά μου θα έπρεπε να περνάει μια κόλαση με την Αλις να την πρήζει ) αλλά για κάποιο επίσης παράξενο λόγο δεν διαμαρτυρότανε καθόλου.
Τώρα ήμουν στο δρόμο και πήγαινα να την πάρω για να πάμε για τις βέρες.
< Γεια > είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητο μου και ο αέρας γύρω μου γέμισε από το υπέροχο άρωμα της.
< Έλα εδώ >Την αγκάλιασα και την φίλησα. Δεν το έκανα πολύ συχνά αυτό, το να τη φιλάω μέσα στο αυτοκίνητο αλλά είχα πάει για κυνήγι και μου είχε λείψει φοβερά. Πολύ γρήγορα, όταν οι ρυθμοί της καρδιάς της ξεπέρασαν το φυσιολογικό την άγγισα μαλακά για να μπορέσει να επανέλθει. Ήταν πάντα η ίδια.
< Καταλήξατε κάπου με την Αλις για τις βέρες? > όταν προσπαθούσα να διαβάσω το μυαλό της Αλις σήμερα το πρωί η εικόνα άλλαζε συνεχεία και μάλλον το έκανε επίτηδες.
< Για την ακρίβεια μου έδωσε 5 επιλογές και εγώ->
< Διάλεξες την πιο απλή. > συνέχισα την πρόταση της ξέροντας άψογα τα γούστα της.
< Δεν ήθελα κάτι φανταχτερό. Δεν υπάρχει λόγος.> είπε και τα μαγούλα της πήραν ένα γοητευτικό κόκκινο χρώμα, προφανώς και μόνο στη σκέψη του γάμου.

11. Bella POV

Τελικά καταλήξαμε όντως στο πιο απλό τύπο βέρας, εγώ κοκκίνισα όταν ο νεαρός που μου έδωσε το κουτάκι με τις βέρες μου είπε πως ήταν κρίμα που μία τέτοια ομορφούλα θα παντρευόταν σε μερικές εβδομάδες, ενώ ο Εντουαρντ που πλήρωνε –δεν ήθελα να ξέρω ποσά λεφτά για τις ολόχρυσες βέρες, στο ταμείο στην άλλη άκρη του μαγαζιού και αναμφισβήτητα το άκουσε, δεν ήθελα να ξέρω καν τι σκεφτόταν όταν μου ψιθύρισε κάτι σαν < Στον κανονικό μας γάμο θα πάμε σε άλλο κατάστημα που οι πολίτες να είναι γυναίκες. Και είμαι σίγουρος ότι η Αλις το είχε προβλέψει αυτό.>
Α ναι. Όταν θα γυρίζαμε από το πανεπιστήμιο και εγώ πλέον θα ήμουν αθάνατη ο Εντουαρντ και εγώ θα παντρευόμασταν με ένα γάμο που θα ήξερε ο πατέρας μου και όλο το υπόλοιπο Φορκς και το Λα Πους μαζί.
Ναι, ήταν πλέον θέμα χρόνου να σκεφτώ το καλύτερο μου φίλο που εδώ και δυο εβδομάδες -από τότε που επέστρεψε ο Εντουαρντ, δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματα μου.
Όταν βγαίναμε επιτέλους από το μαγαζί γεμάτο ήδη γάμου ένιωσα τέτοια ανακούφιση που παραξενεύτηκα όταν το σώμα του Εντουαρντ πάγωσε δίπλα μου
Κοίταξα μπροστά και το θέαμα που αντίκρισα με έκανε να παγώσω κα εγώ.
ο καλύτερος μου φίλος κατέβαινε το δρόμο μόνο που δεν ήταν μόνος. Είχε το ένα του χέρι περασμένο γύρω από τη μέση μιας πανέμορφης κοπέλας και με το άλλο χάιδευε το μάγουλό της.
Θα έλεγε κανείς ότι η υπερφυσική ομορφιά ήταν κάτι που έπρεπε να έχω συνηθίσει ως τώρα αλλά η ανθρώπινη ομορφιά του κοριτσιού απέναντι μου ήταν μαγευτική.
Τα μεγάλα και εκφραστικά μάτια της που ξεχώριζαν πάνω στο πρόσωπο της σε σχήμα καρδιάς ήταν μια ανάμειξη γαλανού και γκρι. Είχε έντονα ζυγωματικά που ήταν τονισμένα από ένα ολοφύσικο έντονο ροζ χρώμα πάνω στο κατά τα αλλά απαλό τριανταφυλλί χρώμα τις υπόλοιπης επιδερμίδας της ενώ ένα κατακόκκινο επίσης φυσικό χρώμα να καλύπτει τα σαρκώδη χείλη της.
Τα μαλλιά της ήταν στο χρώμα το μελιού με υπέροχες μπούκλες στο σχήμα δαχτυλιδιού να πέφτουν σχεδόν ως τη μέση της. Το σώμα της ήταν γεμάτο καμπύλες, μέσα από το γαλάζιο φόρεμα που φορούσε, αλλά παράλληλα αρκετά αδύνατο και είχε ύψος γύρω στα 1 και 75.

13. Τζεικομπ POV

Αυτό που μου συνέβη εκείνη τη μέρα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως παράδειγμα της λέξης «κακοτυχία».
Κάποιος πρέπει να μου έκανε μια πολύ κακόγουστη φάρσα. Είχα τρεις εβδομάδες να επισκεφτώ το Προτ Ανγγελες και τη μοναδική μέρα που διαλέγω να πάω με την Μαρίνα να πάρουμε το δώρο των γενεθλίων της, πέφτω πάνω στην Μπελά και την αιμορουφήχτρα της.
Μόλις την είδα κατέβασα το χέρι μου με το οποίο χάιδευε το μάγουλο της Μαρίνας. Το έκανα χωρίς να το σκεφτώ.
< Τι θα κάνεις Τζεικ θα με προσπεράσεις έτσι απλά?> ρώτησε και σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της. Πως θα μπορούσα? Αλλά δεν είπα τίποτα.
Την παρατήρησα λίγο. Η εικόνα της δεν είχε καμία σχέση με αυτή των προηγούμενων μηνών. Τώρα φαινόταν χαρούμενη. Το πρόσωπο της έλαμπε και ήμουν εκατό τις εκατό σίγουρος ότι αυτό οφειλόταν στη βδέλλα δίπλα της. Μόνη εξαίρεση τα μάτια της που ήταν ¨λίγο¨ θυμωμένα αλλά η μάσκα του πόνου που την στοίχειωνε, είχε εξαφανιστεί.
< Και ούτε καν θα με συστήσεις στην κοπέλα? >
< Φυσικά. Μαρίνα από εδώ η Μπελλα, σου έχω μιλήσει. Μπελλα από εδώ η Μαρίνα, η εεε, η κοπέλα μου.> είπα αποφεύγοντας να την κοιτάξω στα μάτια.
< Χάρηκα.>Της απαντά και ανταλλάσσουν μια χειραψία.
Δεν μπορώ να πω ότι δεν ανακουφίστηκα λίγο όταν της σύστησα την Μαρίνα ως κοπέλα μου και η μόνη αντίδραση της ήταν το βλέμμα στα μάτια της που πήρε ένα πειραχτικό ύφος.
< Ώστε η Μαρίνα είναι ο λόγος που δεν απαντάς στα τηλεφωνήματα μου. Το ξέρεις ότι ανησυχούσα?
Δεν πειράζει όμως αφού μάλλον πέρναγες καλά.> είχα μείνει σχεδόν με το στόμα ανοιχτό και παραλίγο να πάθω ανακοπή όταν έβαλε και τον βρικόλακα της στο παιχνίδι.
< Μαρίνα από εδώ το αγόρι μου. Ο Εντουαρντ.> είπε και το στόμα της έσταζε μέλι. Αλλά εκείνος έγνεψε ένα ¨χάρηκα¨ και η Μαρίνα έκανε και αυτή το ίδιο και μετά στράφηκε προς την Μπελλα. Αναρωτιόμουν πώς να φαινόταν η Μαρίνα στον Εντουαρντ…Ο Εντουαρντ χαμήλωσε το κεφάλι γελώντας και μου απάντησε ψιθυριστά « Μια χαρά» απαντώντας στην ερώτηση που δε σκόπευα να κάνω.
< Χάρηκα παρά πολύ που σε γνώρισα επιτέλους, ο Τζεικομπ μου έχει πει τόσα για εσένα. Αλλά φοβάμαι πως πρέπει να βιαστούμε αν θέλουμε να προλάβουμε κανένα μαγαζί ανοιχτό. Οπότε τι θα έλεγες να περάσεις αύριο από το σπίτι μου. Κάνω ένα πάρτι για τα γενέθλιά μου και θα ήθελα να έρθετε και εσείς. Το σπίτι μου είναι εδώ. Μένω τρία τετράγωνα πιο κάτω. Στην γωνία του δρόμου.> ήταν πλέων αναμενόμενο ότι θα γινόταν και αυτό.
Από τις λίγες φορές που της είχα μιλήσει για την Μπελλα, η Μαρίνα είχε σχηματίσει μια πολύ καλή εικόνα γι αυτήν και ήξερα ότι πέθαινε να την κάνει φίλη της. Πόσο μάλλον όταν γνώριζε ότι η Μπελλα ξέρει ότι εγώ είμαι λυκάνθρωπος και θα μπορούσαν να έχουν μια ειλικρινή φίλια.
Η Μπελλα κοίταξε την βδέλλα της με νόημα και κατάλαβα ότι του ζητούσε την άδεια και παρακάλαγα από μέσα μου να την αφήσει ξέροντας ότι μπορεί να ακούσει τις σκέψεις μου. Τελικά της απάντησε με ένα θετικό νεύμα και το ραντεβού κανονίστηκε για το επόμενο απόγευμα στις πέντε.

14. Μπέλλα POV

Δεν το πίστευα! Μέσα στις βδομάδες που δεν είχα δει τον Τζέικ αυτός με είχε ξεπεράσει και είχε βρει μια πανέμορφη κοπέλα. Ήμουν απίστευτα χαρούμενη που τα πράγματα έγιναν έτσι. Αν και εγώ ήμουν απίστευτα ευχαριστημένη με το πώς είχαν εξελιχθεί τα πράγματα στην ζωή μου τώρα που ο Εντουαρντ ήταν εδώ ανησυχούσα συνέχεια για τον Τζέικ. Πίστευα πως τον είχα πληγώσει και πως δεν θα με συγχωρούσε.
< Πως σου φάνηκε που ο Τζεικομπ βρήκε την αδερφή ψυχή του?> μια αναπάντεχη ερώτηση που ήρθε από τον Εντουαρντ.
< Την ποια?> ρώτησα με τα μάτια ορθάνοιχτα.
< Α ναι ο Τζεικομπ αποτύπωσε την Μαρίνα. Νόμιζα πως σου είχε μιλήσει γι αυτό.>
< Ναι ξέρω πως δουλεύει απλά ξαφνιάστηκα που συνέβη στον Τζέικ. Και βέβαια είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτόν. Φοβόμουν πολύ ότι υπέφερε όλον αυτό τον καιρό, αλλά μάλλον ήταν μια χαρά και θα μπορώ και να φύγω ήσυχη ξέροντας ότι τον αφήνω σε… καλά χέρια.> ένα κύμα ανακούφισης πλημμύρισε τα μάτια του στο άκουσμα των λέξεων μου και μετά φίλησε το μέτωπο μου λέγοντας ένα «χαίρομαι».
Και τότε χτύπησε το κινητό του. Απάντησε.
< Αλις.> …. < Καλά είμαστε.>…. < Όταν λες εξαφανιστήκαμε?> …. < Σου έχει ξανασυμβεί?>.... <Είχαμε μια συνάντηση… με έναν λυκάνθρωπο λες… για κοιτά λίγο το πρόγραμμα μας για αύριο το βράδυ.>…. < Δεν έχει σημασία θα τα πούμε το βράδυ. Γεια.> είπε και έκλεισε το τηλεφωνώ.
< Τι έχω χάσει?> ρώτησα από αυτά που άκουσα δεν έβγαζα κανένα νόημα.
< Δεν ξέρουμε ακόμα τίποτα δεν είναι σίγουρο θα σου εξηγήσω αύριο, πιθανότατα, αλλά τίποτα κακό δεν συνέβη, ίσως πολυ παράξενο.> ακουγόταν πραγματικά μπερδεμένος έτσι δεν του ζήτησα παραπάνω διευκρινίσεις και άλλαξα θέμα.
< Αν και δεν μου αρέσουν τα πάρτι χαίρομαι πολύ που θα πάω στο αυριανό. Αλλά μάλλον θα υπάρχουν πολλοί λυκάνθρωποι εκεί θα είναι εντάξει με εσένα?> ρώτησα, δεν ήθελα να τον φέρω σε δύσκολη θέση αλλά ούτε να καταλήξω να πάω χωρίς αυτόν ή ακόμα χειρότερα καθόλου.
< Θα είμαι μια χαρά. Μπορεί βέβαια να έχουν πρόβλημα οι υπόλοιποι της αγέλης αλλά έτσι όπως τους σέρνει από τη μύτη η Μαρίνα δεν νομίζω να της χαλάσουν το χατίρι και να μην μας δεχτούν. Είναι πολύ ισχυρογνώμων χαρακτήρας σαν και εσένα. Μάλλον μοιάζετε λιγάκι.> είπε και το βλέμμα στα μάτια του ήταν ελαφρά πειραχτικό.
< Στο χαρακτήρα μπορεί αλλά είναι φανερό ότι διαφέρουμε στις προτιμήσεις.> σχολίασα κλίνοντας του το μάτι.
Εκείνος γέλασε βρίσκοντας αστεία την διευκρίνιση μου και έσκυψε για να με φιλήσει, δείχνοντας μου πως χαιρότανε (και μάλιστα πολύ) για αυτή μας τη διάφορα…

15. Edward POV

Όλο το πρωί της επόμενης μέρας η Αλις τραβολόγαγε την Μπελλα στα μαγαζιά μέχρι να βρει το κατάλληλο φόρεμα για απόψε. Εγώ πέρασα όλο το πρωινό παρακολουθώντας τη Ροζαλη να κάνει διάφορες επισκευές στα αμάξια μας στο γκαράζ μέχρι που ήρθε ο Εμμετ με πολλή όρεξη. Οι σκέψεις του ήταν πολύ ενοχλητικές καθώς παρατηρούσε την Ροζαλη να σκύβει πάνω από την μηχανή του αυτοκίνητου μου. Ξαφνικά ο Εμμετ πλησίασε την Ροζαλη και ακούμπησε το χέρι του στην μέση της και άρχισε να το ανεβάζει για να καταλήξει στην βάση του λαιμού της. Την τράβηξε βίαια από το αμάξι και κόλλησε το σώμα της στο δικό του. Έτσι αναγκάστηκα να φύγω. Καθώς έφευγα άκουσα το κλειδί που κράταγε η Ροζαλη να πέφτει με έναν εκκωφαντικό θόρυβο στο πάτωμα. Έπρεπε να βιαστώ…
Η Αλις με βρήκε να παίζω στο πιάνο το νανούρισμα της Μπελλα και σκέφτηκε «συγνώμη, αλλά είσαι πολύ κολλημένος» γέλασα και πήγα να της απαντήσω αλλά εκείνη τη στιγμή άκουγα στις σκέψεις της την μετάφραση του αγαπημένου της τραγουδιού στα Αραβικά. Μια παύση για να μου πει την ώρα που θα έπρεπε να περάσω για να πάρω την Μπελλα και μετά πάλι Αραβικά.
Τώρα ήμουν στο δρόμο για το σπίτι της και αναρωτιόμουν για το πόσο επικίνδυνο θα ήταν να βρεθούμε μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο λυκάνθρωπους αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να το αποφύγω. Δεν γινόταν να της χαλάσω χατίρι.
Πάρκαρα έξω από το σπίτι της και χαμογέλασα ακούγοντας την να κάνει τη διαδρομή από το μπάνιο στο δωμάτιο της και αντίστροφα σε χρόνο ρεκόρ. Ήταν μόνη.
Ένιωσα τα μάτια μου να βγαίνουν από την θέση τους αντικρίζοντας την καθώς μου άνοιγε την πόρτα και πάγωσα στη θέση μου. Ήταν αναμφισβήτητα το πιο όμορφο θέαμα που είχα δει σε ολόκληρη τη ζωή μου.
< θα μπεις μέσα ή θα με περιμένεις έξω μέχρι να φύγουμε?> είπε και ανέβηκε τρέχοντας τη σκάλα. Μπήκα στο σπίτι και έκλεισα αργά την πόρτα πίσω μου. Πολύ παράξενο για τα δικά μου δεδομένα.
Μόλις συνήλθα πήγα πάνω και την βρήκα να φοράει ένα ζευγάρι άσπρα σατέν γοβάκια, που ήμουν σίγουρος πως δεν θα διάλεγε ποτέ μόνη της. Όταν τα φόρεσε σηκώθηκε και περπάτησε με δυσκολία προς το μέρος μου.
< Πως σου φαίνομαι λοιπόν?> με ρώτησε ξανά καθώς έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της.
Φορούσε ένα φόρεμα σε μια μπλε ηλεκτρίκ απόχρωση που έκανε το δέρμα της να φαίνεται σαν μετάξι. Ήταν ένα στράπλες μεταξωτό φόρεμα που εφάρμοζε τέλεια μέχρι την μέση της όπου μετά από μια γαλάζια σατέν κορδέλα άνοιγε και τελείωνε με ασύμμετρες μύτες ως τα γόνατα της.
Με πλησίασε και ακούμπησε τα χέρια της στο στήθος μου < Λοιπόν θα μου πεις πως σου φαίνομαι?>
Σούφρωσα τα χείλη μου κάνοντας ότι το σκέφτομαι. Πέρασα το ένα μου χέρι γύρω από την μέση της τρίβοντας την πιο κοντά μου και το άλλο το πέρασα μέσα από τα μαλλιά της -που φαινόντουσαν πιο μακριά επειδή τα είχε ισιώσει- και το τοποθέτησα στη βάση του λαιμού της.
Έσκυψα το κεφάλι μου για να μυρίσω το λαιμό της και της ψιθύρισα στο αυτί.
< Πάντα είσαι όμορφη αλλά σήμερα είσαι εκθαμβωτική.> πέρασε τα χέρια της μέσα από τα μαλλιά μου.
< Ευχαριστώ, υποθέτω, αλλά μάλλον θα χρειαστεί να με κρατάς όλο το βράδυ γιατί δεν γίνεται να περπατήσω μόνη μου με αυτά τα παπούτσια που με ανάγκασε να φορέσω η Αλις.
< Θα κάνω ότι μπορώ.> της απάντησα και συνέχισα να την φιλάω. Αυτή κόλλησε πάνω μου, έσφιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου και η καρδιά της άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα από το φυσιολογικό. Ο ήχος της καρδιάς της, ο πιο σημαντικός ήχος στον κόσμο μου.
Σύντομα ξέχασα πόσο δυνατός ήμουν, πόσο εύκολα θα μπορούσα να την τραυματίσω. Στιγμές όπως εκείνη ένιωθα πολύ αδύναμος. Περίμενα μήπως αυτή απομακρυνθεί αλλά αφού αυτή δεν το έκανε έβαλα όλη μου την δύναμη και απομακρύνθηκα εγώ πριν να έκανα κάτι για το οποίο θα μετάνιωνα για την υπόλοιπη αιωνιότητα.
Αναστέναξε και πήγε να πάρει την τσάντα της από το κρεβάτι της.
< Λοιπόν πάμε?> είπα και της πρότεινα το μπράτσο μου. Φαινόταν ανησυχεί.
< Τι έχεις?> την ρώτησα καθώς κατεβαίναμε τη σκάλα.
< Μην γελάσεις, αλλά πραγματικά φοβάμαι πως θα πέσω απόψε.>
< Πραγματικά δεν χρειάζεται να ανησυχείς.> την διαβεβαίωσα και την έσφιξα πιο δυνατά κοντά μου. Ένιωθα την ζεστή που ανέδιδε το κορμί της να καταβάλει το σώμα μου.

16. Edward POV

Της άνοιξα την πόρτα του αυτοκίνητου και της είπα να βάλει την ζώνη της. Πάτησα απότομα το γκάζι γεγονός που την έκανε να πάρει μια κοφτή ανάσα. Ήθελα να γελάσω με τον τρόπο που φοβότανε τις υψηλές ταχύτητες αλλά κρατήθηκα.
< Ξέρεις που είναι το σπίτι της Μαρίνας?>
< Ναι, το διάβασα στις σκέψεις του Τζεικομπ. Περνάει πολύ χρόνο εκεί τώρα τελευταία.>
Δεν μου απάντησε έτσι γύρισα να την κοιτάξω και το πρόσωπο της ήταν σκεπτικό. Ήθελα παρά πολύ να την ρωτήσω τι σκεφτόταν αλλά είπα να την αφήσω στην ησυχία της.
Μέχρι να φτάσουμε σπίτι της Μαρίνας (το οποίο θα μπορούσα να βρω πολύ εύκολα μόνο και μόνο από την μυρωδιά όλης της αγέλης που σίγουρα ήταν μαζεμένη εκεί. Η Μπελλα και εγώ άλλαζε συνεχώς τον ραδιοφωνικό σταθμό γεγονός που πρόδιδε το άγχος της για της κάτι.
Λίγο πριν παρκάρω το αμάξι της είπα γελώντας < Ξέρεις δεν είναι αργά να το μετανιώσεις μπορούμε κάπου οι δυο μας και να περάσουμε πολύ καλύτερα.> της είπα και της έκλεισα το μάτι.
Εκείνη χαμογέλασε κοκκίνισε και μου απάντησε.
< Λοιπόν μιας και φτάσαμε μέχρι εδώ θα ήταν αγένεια να μην μπούμε μέσα.>
Πήγε να ανοίξει την πόρτα για να βγει, πριν προλάβει όμως ήμουνα εκεί και της έδινα το χέρι μου για να της βοηθήσω. Χαμογέλασε μου έδωσε το χέρι της και βγήκε έξω.
Της έριξα μια ακόμα πιο προσεχτική μάτια και σκέφτηκα ότι απόψε θα με τρέλαιναν όλες οι σκέψεις των αρσενικών στο πάρτι. Την έπιασα και οδήγησα προς την πόρτα της Μαρίνας.
Από μέσα ακουγόταν πολύ θόρυβος. Χτύπησα το κουδούνι. ¨Μάλλον αργήσαμε¨.
Την πόρτα άνοιξε η Μαρίνα χαμογελώντας.
< Περάστε.> είπε < Χαίρομαι παρά πολύ που ήρθατε.> Η Μαρίνα έπιασε από το χέρι την Μπελά και μας οδήγησε στο σαλόνι από όπου ερχόταν μια αρκετά καλή μουσική.
Η Μαρίνα φόραγε ένα κολλητό κόκκινο φόρεμα, με βαθύ ντεκολτέ που εφάρμοζε στο σώμα της ως λίγο πιο πάνω από τα γόνατα της.
Μόλις μπήκα στο σαλόνι χιλιάδες σκέψεις -που δεν ήταν δικές μου αλλά των καλεσμένων της Μαρίνας- κατέκλυσαν τα κεφάλι μου.
Οι πρώτες που ήρθαν ήταν του Τζεικομπ ο ποιος στεκόταν δίπλα στο παράθυρο και ενθουσιαστικέ μόλις είδε την Μπελλα και -αν είναι δυνατόν- εμένα.
Οι δυσάρεστες σκέψεις που περίμενα ήρθαν και ήταν σχόλια που αναγνώριζαν το πόσο εκθαμβωτική ήταν η Μπελλα εκείνη την νύχτα.
Πέρναγα πολύ ωραία μέχρι και η μπελλα ήταν χαρούμενη και διασκέδαζε. Τώρα που εγώ και η Μπελλα χορεύαμε ένα απαλό μπλουζ, έβλεπα με την άκρη του ματιού μου τον Τζεικομπ να κατευθύνεται προς το μέρος μας. Με χτύπησε απαλά στον ώμο για να μου αποσπάσει την προσοχή αλλά εγώ τον είχα δει και ήξερα από πριν τι θα μου ζητούσε.
< Μπορώ?> ρώτησε. ¨Πήγαινε να φας κάτι¨ συμπλήρωσε μέσα στο μυαλό του. Eκτός από τους καλεσμένους φυσικα.
< Βέβαια.> είπα δίνοντας του την Μπελλα και απομακρύνθηκα αφήνοντας τους μόνους. Πέρασα μέσα από τον κόσμο και κάθισα σε μια καρεκλά δίπλα από το παράθυρο κοιτώντας έξω.
< Λοιπόν τι κανείς μόνος?> ρώτησε η Μαρίνα που ξαφνικά είχε βρεθεί δίπλα μου. < Που είναι η Μπελλα συμπλήρωσε πριν προλάβω να της απαντήσω στην προηγούμενη ερώτηση της. Γύρισα και της χαμογέλασα.
< Η Μπελλα χορεύει με τον Τζεικομπ.> είπα και έδειξα προς το μέρος τους.
< Οκ!> μου είπε και με τράβηξε προς το μέρος που χόρευαν οι υπόλοιποι καλεσμένοι.
< Θα χορέψουμε και εμείς μαζί τότε.> δήλωσε.
¨Εξάλλου δεν μπορείς να μου το αρνηθείς είναι τα γενέθλια μου¨ συμπλήρωσε στο μυαλό της εφόσον ήξερε ότι μπορούσα να ακούσω τις σκέψεις της.
Σταματήσαμε στη μέση του σαλονιού. Πέρασε τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου και εγώ τα δικά μου γύρω από την μέση της. Ήρθε πιο κοντά μου και αρχίσαμε να χορεύουμε.
< Λοιπόν πως περνάς?> ρώτησε
< Πολύ ωραία. Ήταν πολύ ευγενικό από μέρους σου που μας κάλεσες.> μου χαμογέλασε.
< Κανένα πρόβλημα.>
< Ανησυχούσα μήπως δεν έρθετε, Ο Τζεικ μου είπε πως δεν τα πάτε και πολύ καλά… Βασικά αναρωτιόμουν σχετικά με το γιατί?>
Αν και προσπαθούσε πολύ σκληρά να το κρύψει το ότι ήθελε να μάθει αν η Μπελλα είχε κάποια σχέση με αυτό. Φαινόταν να ανησυχεί πραγματικά γι αυτό αποφάσισα να τη ηρεμίσω λίγο.
< Κοιτά…> της είπα συνωμοτικά και ήρθε πιο κοντά για να με ακούσει.
< Πρώτα από όλα το αγόρι σου είναι λυκάνθρωπος και εγώ είμαι βρικόλακας. Λογικό είναι να υπάρχουν κάποιες διαφορές, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ…> χαμογέλασε αμήχανα και κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.
< Όμως θέλω να ξέρεις ότι ο Τζεικομπ σε αγαπάει πραγματικά και δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχείς για την Μπελλα. Ίσως παλιότερα. Αλλά από την στιγμή που σε συνάντησε, η Μπελλα είναι για αυτόν η καλύτερη του φίλη και μόνο. Όποτε μην ανησυχείς.>
< Εξάλλου…> πρόσθεσα χαμογελώντας. < Αν υπήρχε και η παραμικρή περίπτωση ο Τζεικομπ να μην βλέπει την Μπελλα σαν φίλη δεν θα ήμασταν εδώ τώρα.> Γέλασε. Ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος μου και σκέφτηκε ¨ευχαριστώ¨
< Προκαλώ.> της απάντησα.
Μετά από λίγη ώρα σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε με περιέργεια. < Αλήθεια μπορείς να διαβάσεις κάθε σκέψη που κάνω?> ρώτησε.
< Φυσικά.> απάντησα.
Τότε την είδα μέσα στις σκέψεις της να φιλιέται με τον Τζεικομπ με πάθος.
< Ναι, ναι. Ναι κατάλαβα αυτό δεν ήταν και πολύ ευγενικό ξέρεις. Το είδα σε πλήρη ζωντανή μετάδοση.> της είπα γρήγορα για να πνίξω τις κάψεις της που είχα αρχίσει να οργιάζουν.
< Συγνώμη.> είπε χαμογελώντας και ακούμπησε το κεφάλι ης ξανά στο στήθος μου.


17. Μπέλλα POV


Χόρευα με τον Τζεικ τώρα, αδέξια, σε ένα μικρό κύκλο αφού κανένας από τους δυο μας δεν ήξερε να χορεύει.
Ο Εντουαρντ χόρευε με την Μαρίνα λίγο πιο δίπλα. Προφανώς συζητούσαν κάτι πολύ αστείο γιατί γέλαγαν όλη την ώρα.
Ξαφνικά το κομμάτι της μουσικής άλλαξε. Την θέση του απαλού Μπλουζ πήρε ένα γρήγορο και ρυθμικό ταγκό.
Εγώ και ο Τζεικ σταματήσαμε ταυτόχρονα το χορό καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να χορεύαμε μαζί κάτι τέτοιο.
< Λοιπόν καλύτερα να επιστρέψω στον Εντουαρντ.> του είπα και άρχισα να κατευθύνομαι προς εκείνον.
Το θέαμα που αντίκρισα με έκανε να κοκαλώσω. Τα ποδιά μου είχαν κολλήσει ακριβώς στο σημείο που βρισκόμουν και δεν υπάκουαν πια στις εντολές μου.
Και ήταν φανερό ότι εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να διακόψω αυτό που γινόταν μεταξύ του Εντουαρντ και της Μαρίνας.

Σπόιλερ:

18. Μπελλα POV

Οι καλεσμένοι του πάρτι είχαν σχηματίσει έναν κύκλο από εκείνους, οι οποίοι χόρευαν αισθησιακά στον ρυθμό του τραγουδιού.
< Δεν ήξερα ότι μπορούσε να χορέψει ταγκό.> είπε ο Τζεικομπ με έναν ηλίθιο θαυμασμό στην φωνή του.
< Λοιπόν ούτε και εγώ το ήξερα.>
Τους παρακολούθησα. Έβλεπα την Μαρίνα να περνάει το πόδι της γύρω από την μέση του και ταυτόχρονα αυτόν να βάζει το δεξί χέρι του κάτω από το μηρό της. Αυτή κόλλησε το σώμα της στο στήθος του και άρχισαν να καταβαίνουν προς τα κάτω.
Δεν ήξερα και πολλά πράγματα για αυτόν το χορό, αλλά από όλες τις σκηνές που είχα δει σε ταινίες θυμόμουν χαρακτηριστικά ότι σε αυτήν τη φιγούρα ο χορευτής φίλαγε με πάθος την παρτενέρ του.
Αντί για αυτό ο Εντουαρντ έφερε τα χείλη του στο λαιμό της και άφησε εκεί ένα φιλί. Ο Τζεικομπ έκανε ένα ανήσυχο βήμα προς το μέρος τους. Νόμιζα πως είχε ήδη δει αρκετά και πως είχε έρθει η ώρα να πάει να τους χωρίσει. Όταν όμως ο Εντουαρντ σήκωσε το κεφάλι του και άρχισαν ξανά να χορεύουν, ο Τζεικ χαμογέλασε και χαλάρωσε. Τότε κατάλαβα πως απλώς νόμιζε ο Εντουαρντ θα δάγκωνε την Μαρίνα.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο Σεθ πλησίασε τον Τζεικομπ αλλά δεν έμεινε πολύ, καθώς του είπε κάτι που δεν μπόρεσα να ακούσω και μετά έφυγε πολύ γρήγορα.
Οι δυο τους συνέχισαν να χορεύουν με χάρη μέχρι που το τραγούδι τελείωσε και οι καλεσμένοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.
Ο εντουαρντ έκανε μια στροφή την Μαρίνα, και υποκλίθηκε.
Το τραγούδι άλλαξε ξανά και οι καλεσμένοι άρχισαν πάλι να χορεύουν. Εγώ γύρισα και κοίταξα τον Τζεικ που τώρα φαινόταν πραγματικά ανυπόμονος.
< Λοιπόν πως είσαι?> τον ρώτησα.
< Μια χαρά. Βασικά αν δεν σε πειράζει θα ήθελα να κάνω μερικές ερωτήσεις στην Μαρίνα.> είπε.
< Κανένα πρόβλημα.> απάντησα υπερβολικά γρήγορα και πρόθυμα. Ο Τζεικομπ με άφησε και απομακρύνθηκε για να πάει να βρει την Μαρίνα.
Είδα τον Εντουαρντ να της φιλάει το χέρι και να την παραδίδει στον Τζεικομπ, ο οποίος την πήρε στην αγκαλιά του και άρχισαν να χορεύουν.
Ο Eντουαρντ ερχόταν προς το μέρος μου τώρα με το αγαπημένο μου στραβό χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπο του.
< Μου έλειψες.> μου ψιθύρισε γλυκά στο αυτί καθώς με έβαζε τα χέρια του γύρω από την μέση μου. Ναι δεν μασάω κύριε. Εγώ εξακολούθησα να έχω τα χέρια μου σταυρωμένα στο στήθος μου.
< Το πρόσεξα.> του απάντησα με το πιο θυμωμένο ύφος μου. Εκείνος γέλασε και μου απάντησε.
< Είσαι αξιολάτρευτη όταν ζηλεύεις.> είπε και η ανάσα του γαργαλούσε το λαιμό μου.
< Αλλά δεν χρειάζεται. Είναι πραγματικό χάσιμο χρόνου.> Συμπλήρωσε και με φίλησε στο λαιμό. Αυτό ήταν μια λάθος κίνηση καθώς μου θύμισε την προηγούμενη σκηνή και ξέσπασα.
< Αν θες να μην ζηλεύω να μην χορεύεις ταγκό μπροστά μου με άλλες κοπέλες έτσι. Κοντά τα χέρια σου από άλλους μηρούς και τα χείλη σου από ξένους λαιμούς.>
Άλλο ένα γελάκι ξέφυγε και μου απάντησε.
< Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό το χορό για το πόπολο θα έπρεπε να ζηλεύεις. Αλλά αν επιμένεις άσε με να σε μάθω να χορεύεις ώστε να μην χρειαστεί να χορέψω με κάποια άλλη την επόμενη φορά.> απάντησε. Το ύφος του δεν ήταν σοβαρό δεν είχε διάθεση για καυγά απόψε και ούτε εγώ είχα. Αποφάσισα να ηρεμίσω, να χαλαρώσω και να απολαύσω το γεγονός ότι χορεύω με το πιο τέλειο άτομο στον πλανήτη.
Καθώς χορεύαμε το μάτι μου έπεσε στον Τζεικομπ και την Μαρίνα. Φιλιόντουσαν με πάθος, πάνω από τα όρια, απολάμβαναν το εκατό τις εκατό του αλλού.
Τους κοίταξα για λίγο αλλά μετά υποχρέωσα το βλέμμα μου να στραφεί αλλού. Ο Εντουαρντ το πρόσεξε αυτό.

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

20. Τζεικομπ POV

Την κοίταγα σαστισμένος. Αν και ήμουν αρκετά εκνευρισμένος που το κορίτσι μου χόρευε με εκείνη την παλιοβδέλλα δεν μπορούσα να μην της αναγνωρίσω το πόσο υπέροχη έδειχνε.
< Ρε συ ωραία χορεύει η δικιά σου!> πετάχτηκε ο Σεθ που ξαφνικά βρισκόταν δίπλα μου
< Κρίμα που δεν χορεύει μαζί σου όμως!> συμπλήρωσε με στόμα μπουκωμένο από τα τυροπιτάκια της Μαρίνας και μου χτύπησε παρηγορητικά τον ώμο.
< Ξέρεις κάτι Σεθ? Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς.> του απάντησα και τον κοίταξα με το πιο απειλητικό μου βλέμμα. Αυτός ακολούθησε την συμβουλή μου και κατευθύνθηκε προς τον μπουφέ.
Το τραγούδι τελείωσε. Ο Εντουαρντ έκανε μια στροφή την Μαρίνα και υποκλίθηκε. Όλοι γύρω μου ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Όλοι εκτός από την Μπελλα και εμένα.
< Λοιπόν πως είσαι?> με ρώτησε η Μπελλα και άκουγα την υπερβολική περιέργεια στην φωνή της.
< Μια χαρά. Βασικά αν δεν σε πειράζει θα ήθελα να κάνω μερικές ερωτήσεις στην Μαρίνα.> είπα αρκετά βιαστικά.
< Κανένα πρόβλημα.> απάντησε πρόθυμα.
Την άφησα εκεί να περιμένει τον βρικόλακα της και κατευθύνθηκα προς την Μαρίνα. Έφτασα στο σημείο όπου χόρευαν την ώρα ακριβώς που ο Εντουαρντ της φίλαγε το χέρι.
Μας άφησε μόνους και προχώρησε προς την Μπελλα. Ο Κουίλ, που επιμελούταν την μουσική, έβαλε την αγαπημένη μπαλάντα της Μαρίνας. Εγώ έπιασα την Μαρίνα από την μέση και την τράβηξα κοντά μου.
< Ο θεέ μου.> το εκπληκτικό άρωμα που ανέδιδε η επιδερμίδα της είχε καλυφθεί από την μυρωδιά αυτής της αιμορουφηρτας.
< Γεια σου Τζεικ!> μου είπε και με φίλησε στο μάγουλο. Την έσφιξα πιο κοντά μου παρά την μυρωδιά.
< Δεν ήξερα ότι χόρευες ταγκό.> της είπα και ήλπιζα να μην φαινόταν στην φωνή μου το πόσο πολύ ζήλευα.
< Δεν με ρώτησες ποτέ.> μου απάντησε και χαμογέλασε.
< Λοιπόν πως σου φάνηκε η παλιοβδέλλα?> την ρώτησα μην μπορώντας να αντισταθώ στην ερώτηση που βασάνιζε τόση ώρα το μυαλό μου.
< Μην τον λες έτσι. Είναι πολύ ευγενικός καταλαβαίνω γιατί η Μπελλα διακινδυνεύει την ζωή της κάθε δευτερόλεπτο για να είναι μαζί του.>
< Οκ. Αυτό πόνεσε.> δήλωσα. < Βέβαια θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Θα μπορούσες να μου πεις ότι είναι πανέμορφος ή κάτι τέτοιο.> δεν άντεξα άλλο και ξέσπασα. < Μα τι στο καλό κάνει αυτός ο βρικόλακας στο πάρτι και τον κοιτάνε σαν ξερολούκουμο. Μου έρχεται να ξεράσω! Και καμία δεν προσέχει καν το πόσο πολύ βρομάει!>
< Λοιπόν είναι αρκετά γοητευτικός και δεν νομίζω ότι βρομάει, αντιθέτως. Εγώ πάντως δεν τον κοίταγα σαν ξερολούκουμο κοίταγα εσένα.>
< Κοίταγες εμένα αλλά χόρευες με τον Εντουαρντ.> της είπα και ακουγόμουν αρκετά αξιολύπητος.
< Ναι και δεν νομίζω ότι αυτό είναι έγκλημα. Εσύ χόρευες με την Μπελλα επίσης.> χαμήλωσα το κεφάλι. Είχε δίκιο. Η Μαρίνα, αν και δεν το ήξερε, είχε λόγο να ζηλεύει επειδή κάποτε ήμουν τρελά ερωτευμένος με την Μπελλα. Ο μόνος λόγος που δεν της το είχα πει ήταν επειδή την έβλεπα πια μόνο σαν φίλη και τίποτα άλλο. Όλο το πάθος μου για αυτήν είχε μετατραπεί σε καθαρή φιλική αγάπη.
Σε αντίθεση με την Μαρίνα η μοναδική δική μου δικαιολογία για την σκηνή αυτή ήταν η ξεκάθαρη ζήλια και η προκατάληψη για το άτομο που μου είχε ήδη κλέψει ένα κορίτσι στο παρελθόν…
Η Μαρίνα δεν έφταιγε σε τίποτα όμως. Δεν είχε κάνει τίποτα τραγικό και επιπλέον ήταν τα γενέθλια της και δεν σκόπευα να τα χαλάσω για τις βλακείες μου.
< Έχεις δίκιο. Συγνώμη.> είπα νιώθοντας εντελώς ηλίθιος καθώς οι τύψεις άρχισαν να με καταβάλουν.
< Δεν πειράζει κουταβάκι μου! Καταλαβαίνω.> είπε και κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο την Μπελλα με νόημα. Αμέσως γύρισε το κεφάλι της ξανά προς εμένα που τώρα την κόαζα στα μάτια. Η Μαρίνα ήταν όλη μου η ζωή πια και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία.
Την κοίταξα στα μάτια με λατρεία για μια στιγμή που έμοιαζε να κρατάει πολύ. Έτσι όπως χορεύαμε άρχισε με τα ακροδάχτυλα της να μου χαϊδεύει τα μαλλιά για να με χαλαρώσει. Την έσφιξα πιο κοντά μου και της ψιθύρισα στο αυτί.
< Πάντως ήσουν πολύ όμορφη αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι χόρευες με αυτήν την βδ…, τον Εντουαρντ ήθελα να πω.> μου χαμογέλασε.
< Ευχαριστώ.> μου είπε και με φίλησε.

19. Μπελλα POV

< Τι σκέφτεσαι?> με ρώτησε με μαλακή φωνή αλλά εγώ έβλεπα την περιέργεια να σιγόκαιει στα μάτια του.
< Απλά ζηλεύω.> δήλωσα. Το σώμα του πάγωσε για ένα δευτερόλεπτο, αλλά αμέσως μετά επανήλθε στο κανονικό.
< Δεν είναι αυτό που νομίζεις.> θα διασκέδαζα μια σκηνή ζηλοτυπίας τώρα με εμένα στην μεριά να υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει λόγος, αλλά είχε παρεξηγήσει πολύ τα λόγια μου. Ίσως αν του εξηγούσα να κέρδιζα πολλά περισσότερα.
< Είναι ο τρόπος που την φιλάει εσύ δεν μπορείς να με φιλήσεις έτσι αν δεν γίνω αθάνατη.> του εξήγησα. Ανακούφιση πλημμύρισε τα μάτια του. Μετά από τρία δευτερόλεπτα μεταλλάχτηκε σε ένα πειραχτικό ύφος.
Άρπαξε το πρόσωπο μου στα χέρια του και με φίλησε. Το φιλί του δεν ήταν άγριο αλλά ήταν δυνατό. Είχε τόσο πάθος που θα μπορούσε να βάλει φωτιά στο δωμάτιο. Δεν θα το πρόσεχα καθόλου. Τα χέρια μου μπλέχτηκαν αυτόματα στα μαλλιά του και κόλλησα το σώμα μου πάνω του.
Δεν σταμάτησε να με φιλάει και όσο συνέχιζε το φιλί γινόταν όλο και πιο έντονο.
Κράτησε το ένα του χέρι μπλεγμένο στα μαλλιά μου, πιέζοντας το πρόσωπο μου στο δικό του, ενώ το άλλο του χέρι άρχιζε να κατεβαίνει σταθερά προς τα κάτω. Με πίεζε πιο κοντά του και συνέχισε να με φιλάει. Κανονικά αυτό έσπαγε τους κανόνες του αλλά φυσικά εγώ δεν επρόκειτο να διαμαρτυρηθώ. Επίσης θα έπρεπε να έχω πεθάνει από την ντροπή επειδή φιλιόμασταν μπροστά σε τόσο κόσμο αλλά ούτε αυτό με πείραζε.
Ένιωσα την ψυχρή σαν πάγο γλώσσα του να ακουμπάει τα χείλι μου. Ένιωσα τα ποδιά μου να λυγίζουν και ταυτόχρονα τα χέρια του Εντουαρντ να σφιγκονται πιο δυνατά γύρω μου και να με βοηθούν να σταθώ στα ποδιά μου. Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που με είχε κάνει να λιποθυμήσω με μόνο ένα του φιλί.
< Δεν είναι ότι εγώ δεν μπορώ . Απλά εσύ παρασύρεσαι.>
Έβλεπα πως είχε δίκιο αλλά αυτήν τη φορά δεν ήμουν η μόνη που είχε παρασυρθεί. Άκουγα την ανάσα του δεν ήμουν η μόνη που δυσκολευόταν να αναπνεύσει.
Εγώ απλά έγνεψα ως απάντηση καθώς δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη εκείνη την στιγμή. Ένα θριαμβευτικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του. Συνεχίσαμε να χορεύουμε το όμορφη μπαλάντα που ακουγόταν τώρα, με τους ρυθμούς της καρδιάς μου να επανέρχονται αργά προς το φυσιολογικό.
Η ώρα είχε πάει όχτο και μίση και είχαμε τιμήσει και με το παραπάνω με την παρουσία μας το πάρτι της Μαρίνας.
Άρχισα να κοιτάζω το δωμάτιο το οποίο άδειαζε σιγά σιγά από καλεσμένους ψάχνοντας το Τζεικομπ και τη Μαρίνα για να τους ενημερώσουμε ότι είχε έρθει η ώρα να φύγουμε.
< Θα φύγουμε?> ρώτησε ο Εντουαρντ.
< Ναι, αλλά μια στιγμή να χαιρετήσουμε τα παιδία.> του απάντησα.
Με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε προς τα εκεί που λογικά ήταν ο Τζεικομπ και η Μαρίνα.
Βρήκαμε τα παιδία να κάθονται σε ένα καναπέ και να συζητάνε. Σταμάτησαν για και μας κοίταξαν.

21. Μπελλα POV

Η ώρα είχε πάει όχτο και μίση και είχαμε τιμήσει και με το παραπάνω με την παρουσία μας το πάρτι της Μαρίνας.
Άρχισα να κοιτάζω το δωμάτιο το οποίο άδειαζε σιγά σιγά από καλεσμένους ψάχνοντας το Τζεικομπ και τη Μαρίνα για να τους ενημερώσουμε ότι είχε έρθει η ώρα να φύγουμε.
< Θα φύγουμε?> ρώτησε ο Εντουαρντ.
< Ναι, αλλά μια στιγμή να χαιρετήσουμε τα παιδία.> του απάντησα.
Με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε προς τα εκεί που λογικά ήταν ο Τζεικομπ και η Μαρίνα.
Βρήκαμε τα παιδία να κάθονται σε ένα καναπέ και να συζητάνε. Σταμάτησαν για και μας κοίταξαν.
Ο Εντουαρντ μίλησε πρώτος. < Ευχαριστούμε πολύ για την πρόσκληση ήταν ειλικρινά ένα πολύ ωραίο πάρτι. Αλλά μάλλον ήρθε η ώρα να φύγουμε. Χρόνια πολλά και πάλι Μαρίνα.>
< Οκ! Να σας συνοδέψουμε μέχρι την πόρτα.> είπε η Μαρίνα καθώς σηκωνόταν από τον καναπέ. Ο Τζεικομπ την μιμήθηκε.
< Χάρηκα παρά πολύ που ήρθατε στο πάρτι μου και ελπίζω να μην χαθούμε Μπελά. Ίσως θα έπρεπε να κανονίσουμε κανένα καφέ ή κάτι τέτοιο.> πρότεινε η Μανά καλοσυνάτα, με ένα χαμόγελο στα χείλη.
< Οπωσδήποτε.> συμφώνησα. Είχα βάλει στην άκρη την εντελώς ανόητη ζήλια μου και σκεφτόμουν το πόσο ωραία θα ήταν να έχω μια φίλη που να μπορώ να της λέω τα πάντα και να είναι το ίδιο ανθρώπινη με εμένα. Επίσης θα έβλεπα και πιο συχνά τον Τζεικομπ.
Ανταλλάξαμε αριθμούς κινητών και mail.
< Και ευχαριστώ παρά πολύ για το δώρο σας. Πραγματικά είναι τέλειο και ορκίζομαι ότι δεν πρόκειται να το βγάλω από πάνω μου!> Είπε η Μαρίνα δείχνοντας το μενταγιόν που κοσμούσε το λαιμό της.
Α, ναι. Το δώρο που είχε αγόρασε η Αλις καθώς ψωνίζαμε το πρωί. Μια κόκκινη διαμαντένια καρδιά κρεμόταν από ένα μαύρο δερμάτινο λουράκι. Όταν μου το πρότεινε η Αλις σκέφτηκα ότι ήταν λίγο υπερβολικό, αλλά τι ξέρω εγώ από μόδα. Όπως πάντα βέβαια η Αλις αποδείχτηκε αλάνθαστη καθώς το μενταγιόν έδειχνε πραγματικά υπέροχο στο λαιμό της Μαρίνας.
< Παρακαλώ.> της απάντησα.
< Σου πάει παρά πολύ.> πρόσθεσε ο Εντουαρντ χαμογελώντας.
Είδα τον Τζεικομπ να σφίγγει το χέρι του γύρω από την μέση της Μαρίνας και ταυτόχρονα το χαμόγελο του Εντουαρντ να μεγαλώνει.
< Θες να σε πάμε εμείς σπίτι σου Τζεικομπ?> πρότεινα αν και κατά βάθος ήξερα την απάντηση. Ο Τζεικομπ ετοιμάστηκε να απαντήσει αλλά ο Εντουαρντ τον πρόλαβε λέγοντας
< Τζεικομπ δεν έχει δώσει ακόμα το δώρο του στην Μαρίνα.> είπε καθώς προσπαθούσε να συγκρατήσει με δυσκολία ένα χαμόγελο.
Ο Τζεικομπ κοίταξε σαστισμένος τον Εντουαρντ.
< Μου πήρες και άλλο δώρο?> ρώτησε η Μαρίνα που φαινόταν ενθουσιασμένη.
< Δεν θα το έλεγα.> της απάντησε ο Τζεικομπ αγριοκοιτάζοντας τον Εντουαρντ.
Δεν καταλάβαινα τίποτα αλλά σκόπευα να μάθω σύντομα.
< Λοιπόν εμείς να φεύγουμε. Καληνύχτα και χρόνια σου πολλά Μαρίνα.> η Μαρίνα με αγκάλιασε και με ευχαρίστησε.
Στράφηκε προς το Εντουαρντ δίνοντας του το χέρι της. Αυτός το έπιασε και το έφερε για άλλη μια φορά στα παγωμένα του χείλη.
< Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα.> του είπε ρίχνοντας του ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο.
< Και εγώ επίσης.> της απάντησε ευγενικά ο Εντουαρντ.
Βγήκαμε έξω και πήγαμε στο αμάξι του Εντουαρντ. Μου άνοιξε την πόρτα όπως πάντα. Έβαλε μπρος στο αμάξι με ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπο του, χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος που να μπορούσα εγώ να καταλάβω.
Είχαμε απομακρυνθεί αρκετά από το σπίτι της Μαρίνας όταν τον ρώτησα.
< Λοιπόν, μπορώ να μάθω το αστείο?>
< Είναι αστείο το πώς μου χρησιμεύει καμία φορά το χάρισμα μου.> γύρισα όλο μου το σώμα προς το μέρος μου.
< Δεν καταλαβαίνω τίποτα.>του έριξα ένα εξουθενωμένο βλέμμα. Εκείνος με κοίταξε υπομονετικά και μου εξήγησε.
< Λοιπόν ο Τζεικομπ μάλλον δεν σκοπεύει να γυρίσει σπίτι του απόψε.> είπε και μου έκλεισε το μάτι.
Τότε κατάλαβα τι εννοούσε και ξέσπασα σε γέλια.
Όταν σταμάτησα να γελάω τον κοίταξα με ένα δήθεν επικριτικό βλέμμα.
< Δεν έπρεπε να το κανείς αυτό. Ήταν πολύ άβολο ξέρεις.> τον μάλωσα.
< Το ξέρω αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ.> μου απάντησε και μου χαμογέλασε αγγελικά.
< Λοιπόν πως πέρασες?> με ρώτησε καθώς παρκάραμε μπροστά από το σπίτι μου.
< Πολύ ωραία και φυσικά, αφού ήσουνα και εσύ μαζί μου.> του απάντησα.
< Χαίρομαι.> είπε και γύρισε να με φιλήσει.

22. Eντουαρντ POV


< Χαίρομαι.> της απάντησα και έσκυψα αργά προς το μέρος της.
Αν και ακόμα δεν είχα ακουμπήσει τα χείλη μου πάνω στα δικά της μπορούσα να νιώθω την ζεστή που ανέδιδε το σώμα της, την γλυκιά ανάσα της στο πρόσωπο της και τους ρυθμούς της καρδιάς της να ανεβαίνουν. Ακούμπησα επιτέλους τα χείλη μου πάνω στα δικά της και τοποθέτησα το χέρι μου στην βάση του λαιμού της για να νιώσω των σφυγμό της.
Την φίλησα απαλά. Χώρισα αργά τα χείλη της και ένωσα την ανάσα της στο στόμα μου. Αισθάνθηκα το χέρι που κρατούσα την Μπελλα να μουδιάζει από την προσπάθεια μου να μην την σφίξω πιο πολύ από ότι έπρεπε. Οι μυς στην κοιλιά μου σφίχτηκαν και ένιωσα μια ζεστή να διαπερνά το σώμα μου.
Η Μπελλα πέρασε τα χέρια της γύρω από το σβέρκο μου και στην συνεχεία στα μαλλιά μου, με αποτέλεσμα να κάνει εκείνο ο σημείο του σώματος μου να ανατριχιάσει. Αυτό που έκανε μου άρεσε αφάνταστα και φούντωνε την επιθυμία μέσα μου να συνεχίσω αλλά ήταν κιόλας και η χαρακτηριστική κίνηση που με κάνει να σταματάω.
Ξέμπλεξα απαλά τα χέρια της απαλά από το λαιμό μου και απομακρύνθηκα.
< Πήγαινε μέσα και θα τα πούμε σε λίγο.>της είπα. Με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία.
< Δεν θα έρθεις μαζί μου?> με ρώτησε και δεν μπορούσα να αρνηθώ την ικανοποίηση που με έκανε να νιώθω η ανησυχία στην φωνή της.
< Είναι αργά και ο Τσάρλι θα με διώξει έτσι και αλλιώς. Πρέπει επίσης να πάω να αλλάξω. Αλλά μην ανησυχείς θα επιστρέψω όταν ο Τσάρλι θα ροχαλίζει.> της υποσχέθηκα.
< Τέλεια.> είπε. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε από το αμάξι για να πάει σπίτι της. Κατέβασα το παράθυρο του συνοδηγού και έσκυψα για να την δω να γυρνάει προς το μέρος μου.
< Α και Μπελλα.> είπα δήθεν αδιάφορα μετά την κοίταξα στα μάτια και της είπα < Σ αγαπώ.> της έκλεισα το μάτι και ανέβασα το παράθυρο. Πάτησα το γκάζι και κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου.
< Βρε καλώς τον πολυαγαπημένο μου αδερφούλη!> με υποδέχτηκε η Αλις. Που με περίμενε μόνη της στο γκαράζ. Πολλές γλύκες, κακά μαντάτα. Τι θέλει πάλι???
< Για σου Αλις!> είπα καθώς βγήκα από το αμάξι μου και οι σκέψεις της άρχιζαν να κατακλύζουν το μυαλό μου. Είχε αρκετές ερωτήσεις μέσα στο μυαλό της και σκόπευε να μου τις κάνει όλες επί τόπου.
< Ωωωω, Αλις δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε όρεξη. Πήγαινε να σπάσεις τα νεύρα κάποιου αλλού! Του Τζαζ ας πούμε! Δικιά του γυναίκα είσαι γιατί πρέπει να βασανίζεις εμένα?> της έριξα το πιο εξουθενωμένο βλέμμα μου αν και δεν γινόταν να είμαι κουρασμένος.
< Έλα Εντουαρντ αφού ξέρεις ότι στο τέλος θα λυγίσεις και θα μου πεις τι έγινε γιατί πρέπει να χάνεις περισσότερο χρόνο?> αχ θεέ μου τι τραβάω.
< Λοιπόν, γρήγορα και περιληπτικά. Δεν διακόπτεις και τις ερωτήσεις στο τέλος.> της είπα με αυστηρό τόνο.
< Τέλεια!> είπε καθώς χοροπηδούσε χτυπώντας παλαμάκια.
< Για αρχή η Μπελλα εντυπωσίασε όλους στο πάρτι που έμειναν να την κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα και το φόρεμα που της διάλεξες πήρε πολύ καλές κτητικές από τα κορίτσια στο πάρτι. Η Μαρίνα επίσης ξετρελάθηκε με το δώρο σου και ορκίστηκε να μην το βάλλει από πάνω της, διότι ομολογούμενος της πήγαινε πολύ. Τώρα γενικά στο πάρτι περάσαμε πολύ ωραία και ειδικά η Μπελλα.
Η Μπελλα μίλησε με όλους τους φίλους του Τζεικομπ στην αρχή. Όλοι οι λύκοι ήταν αρκετά ευγενικοί και φρόνιμοι όσον αναφορά την συμπεριφορά τους απέναντι μου και μερικοί ήταν ευγενικοί ακόμα και στις σκέψεις τους… ή τουλάχιστον προσπαθούσαν. Μετά χορέψαμε λίγο αλλά όπως κατάλαβες το πάρτι τελείωσε νωρίς, πήγε πολύ καλά μπορώ να πω.> περίμενα να ακούσω και άλλες απορίες ή να μου ζητήσει να περισσότερες λεπτομέρειες αλλά αντί για αυτό είδα μόνο μια εικόνα μέσα στο μυαλό της.
< Ήρθε από το πουθενά εντελώς ξαφνικά όσο ήσουν στο πάρτι. Μάλλον αυτή είναι η Μαρίνα. Μμμ νοστιμούλα φαίνεται, αλλά θα ήθελες, σε παρακαλώ, να μου ξηγήσεις το λόγο που την φιλάς στο λαιμό?> είπε με έναν ανακριτικό τόνο ενώ οι σκέψεις της οργίαζαν.
< Εεεε, ήρεμα Αλις απλά χορεύαμε με την κοπέλα, ταγκό και αυτό είναι μια φιγούρα και τίποτα άλλο. Σοβαρά τώρα.> είπα νιώθοντας λιγάκι ένοχος χωρίς όμως συγκεκριμένη αιτία.
< Φίλησες την κοπέλα του σκυλού στο λαιμό μόνο και μόνο επειδή χορεύατε ταγκό. Ναι, πολύ λογικό. Και εγώ τώρα αυτό πρέπει να το πιστέψω, βέβαια. Πρέπει να σου θυμίσω ότι δεν είμαι χαζή και να αρχίσω την ανάκριση ή θα τα ξεράσεις όλα από μόνος σου?> είπε σηκώνοντας το ένα της φρύδι. Σταύρωσε τα χέρια της και το βλέμμα της πήρε ένα ειρωνικό ύφος.
< Καλά, καλά νίκησες. Η αλήθεια είναι ότι…>

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

23. Εντουαρντ POV

< Η αλήθεια είναι ότι άξιζε ένα μάθημα στο κουτάβι… Έπρεπε να δει πως είναι να φλερτάρουν την κοπέλα σου μπροστά στα μάτια σου και εσύ να μην μπορείς να κανείς τίποτα για αυτό. Μπορεί να το παράκανα λίγο, αλλά το διασκέδασα τουλάχιστον.> οι σκέψεις μέσα στο κεφάλι της είχαν αρχίσει να μου την δίνουν στα νεύρα, όποτε αποφάσισα να κλείσω εδώ την συζήτηση.
< Λοιπόν για να τελειώνουμε. Ούτε καν φλέρταρα την Μαρίνα, ήμουν απλά ευγενικός. Εκείνη μου ζήτησε να χορέψουμε και εγώ απλά δέχτηκα. Δεν μου αρέσει η Μαρίνα γιατί το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο για μένα είναι η Μπελλα και δεν έχω μάτια για καμία άλλη. Σοβαρά τώρα με προσβάλεις και μόνο με αυτά που σκέφτεσαι.> τα λόγια μου έπαψαν τα ενοχλητικά σχόλια στο μυαλό της και κατανόηση τα αντικατέστησε. Είχε περάσει και αυτή τα ίδια με την Μαίρη.
< Εντάξει σε καταλαβαίνω έχεις δίκιο. Αν και θα ήταν κρίμα για την κακόμοιρα την Μπελλα θα σκότωνα για να δω την φάτσα του κουταβιού να σε παρακολουθεί να χορεύεις με την Μαρίνα.> είπε και ξεσπάσαμε και οι δυο σε γέλια καθώς αναβαίναμε πάνω.
Με την κουβέντα είχα αργήσει. Μόλις ανεβήκαμε στο σαλόνι παρέδωσα την Αλις στον Τζαζ και οι δυο τους πήγαν για κυνήγι. Η Ροζαλι και ο Εμμετ ήταν ξαπλωμένοι αγκαλιά στον καναπέ και έβλεπαν μια ρομαντική ταινία. Τους χαιρέτησα βιάστηκα και ανέβηκα γρήγορα τις σκάλες ακούγοντας τον Εμμετ να λέει ένα < Η αγάπη άργησε δέκα λεπτά!> και αμέσως μετά την Ρουζ να της ξεφεύγει ένα πνιχτό γελάκι σε αντίθεση με τον Εμμετ που αν μπορούσε να δακρύσει από τα γέλια θα το έκανε.
Ο Καραλαιλ με την Εσμι είχαν βγει βόλτα όποτε πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο μου. Έβγαλα το κουστούμι μου και έβαλα τις καινούριες μπλε φόρμες που μου πήρε η Αλις και αθλητικά παπούτσια για να είμαι πιο άνετα. Πέρασα μια χτένα από τα μαλλιά μου και ήμουν έτοιμος.
Μόνο εγώ ήξερα το λόγο που βιαζόμουν τόσο πολύ, έτσι δεν παρεξηγούσα τα αδέρφια μου. Το αποφάσισα την τελευταία στιγμή λίγο πριν φύγουμε από το πάρτι έτσι η Αλις μάλλον δεν το είχε ¨δει¨..
Προμηθευτικά κεράκια ρεσό αλλά και από τα μεγάλα που διαρκούσαν αρκετή ώρα, δυο τεράστιες πράσινες βελούδινες κουβέρτες και ασορτί μαξιλαράκια, ένα CD player που να δουλεύει με μπαταρίες εφοδιασμένο με ένα αντίγραφο του CD που έφτιαξα για την Μπελλα στα προηγούμενα γενέθλια της, πήρα τα τριαντάφυλλα κόκκινου χρώματος που παράγγειλα σήμερα το πρωί. Τα έβαλα σε δυο τεράστιες σακουλές και βγήκα έξω από το παράθυρο του δωματίου μου και μια φαρδιά κόκκινη σατέν κορδέλα.
Η βράδια ήταν γλυκιά και είχε πανσέληνο. Διάλεξα το κατάλληλο μέρος δίπλα στο ποτάμι όπου μοσχοβολούσαν άγριες τουλίπες και νυχτολούλουδα.
Πριν αρχίσω τις ετοιμασίες έβγαλα το κινητό μου και έστειλα ένα μήνυμα στην Μπελλα ¨Ντύσου ζεστά¨.
Όταν ήταν όλα έτοιμα κατευθύνθηκα προς το σπίτι της Μπελλα όπου μπορούσα με ευκολία να ακούσω τα ροχαλητά του Τσάρλι πριν ακόμα μπω στο σπίτι. Ελάττωσα ταχύτητα και με ένα σάλτο μπήκα μέσο από το ανοιχτό παράθυρο στο δωμάτιο της. Το είχα σχεδιάσει έτσι ώστε αυτή να είναι η καλύτερη νύχτα της ζωής μας. Μόνο εγώ αυτή και η αγάπη μας………..


Ίσως τελικά να μην κατάλαβες τι είναι η αγάπη, αλλά πήρες μία ιδέα. Σημασία έχει ότι την αγάπη την ζεις, δεν περιγράφεται με λόγια…

............................................................


24. Μπελλα POV

Όταν χτύπησε το κινητό μου πετάχτηκα από το κρεβάτι και έτρεξα να το σηκώσω καθώς ανυπομονούσα για ένα σημάδι ζωής του Εντουαρντ σαν μικρό παιδί που περιμένει να περάσει ο χρόνος για να ανοίξει τα δώρα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Ποτέ δεν είχε αργήσει τόσο πολύ στο παρελθόν όταν ήξερε ότι τον περίμενα και είχα αρχίσει να ανησυχώ. Πάτησα το σωστό κουμπί για να ανοίξω το μήνυμα του με τόση δύναμη που θα μπορούσε να σπάσει το πληκτρολόγιο. Το μήνυμα έγραφε μόνο δυο λέξεις ¨ντύσου ζεστά¨.
Τι παράξενο! Η αλήθεια ήταν πως φόραγα μόνο ένα φανελάκι και ένα βαμβακερό σορτσάκι αλλά τι τον πείραζε αυτό τον Εντουαρντ? Ένιωθα πως κάτι πολύ προφανές μου ξέφευγε αλλά έτσι και αλλιώς ήταν πολύ αργά για να θέσω σε λειτουργία τα εγκεφαλικά μου κύτταρα που ήταν υπερβολικά κουρασμένα.
Πήρα την πρώτη φόρμα που βρήκα στην ντουλάπα μου και ένα πουλόβερ που πάντα ένιωθα πολύ ζεστά όταν το φόραγα ακόμα και όταν ήμουν αγκαλιά με τον Εντουαρντ και πήγα στο μπάνιο να αλλάξω.
Όταν γύρισα στο δωμάτιο μου τον βρήκα να στέκεται όρθιος με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του. Στα χέρια του κράταγε μια κόκκινη σατέν κορδέλα, η οποία δεν μου απέσπασε για πολύ την προσοχή…. αμέσως έτρεξα και χώθηκα στην αγκαλιά του.
< Άργησες.> του είπα παραπονεμένα.
< Συγνώμη!> μου είπε γλυκά και τα παγωμένα χείλη του άγγιξαν την κορυφή του κεφαλιού μου.
Μμμμ, και μάλλον δεν ήταν διατεθειμένος να μου πει το λόγο της αργοπορίας του. Δεν με πείραζε. Το ότι ήταν μαζί μου, μου έφτανε και μου περίσσευε.
< Με εμπιστεύεσαι?> με ρώτησε. Γέλασα.
< Τυφλά…> του απάντησα.
< Τότε κλείσε τα μάτια σου, σου έχω μια έκπληξη!> ωχ! Τι το ήθελα το ¨τυφλά¨? Δεν μου άρεσαν οι εκπλήξεις και το ήξερε. Κάτι μέσα μου όμως μου έλεγε ότι η συγκεκριμένη έκπληξη θα μου άρεσε, κάτι πολύ δυνατό, σαν ένστικτο. Έτσι έκανα ότι μου είπε χωρίς να πω κουβέντα.
Ένιωσα απαλό σατέν ύφασμα να ακουμπά το δέρμα των ματιών μου.
< Για παν ενδεχόμενο!> μου ψιθύρισε στο αυτί.
Με σήκωσε στην αγκαλιά του και σε λιγότερο από 2 δευτερόλεπτα βρεθήκαμε έξω. Ένιωθα ένα δροσερό αεράκι να με χτυπάει καθώς τρέχαμε μέσα στο δασός. Ήθελα να τον ρωτήσω που με πήγαινε αλλά δάγκωσα με πείσμα την γλώσσα μου. Ήξερα την απάντηση. «αν σου πω μετά δεν θα είναι έκπληξη». Άρα το μόνο που μου έμενε να κάνω ήταν να περιμένω...
Ενάμισι λεπτό αργότερα σταμάτησε. Με δεμένα τα μάτια το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να απολαύσω τα μεθυστικά αρώματα των αγριολούλουδων και τους υπέροχους ήχους του δασούς. Με άφησε να σταθώ στα ποδιά μου αλλά τα χέρια του παρέμειναν τυλιγμένα γύρω από την μέση μου.
< Έτοιμη?>
< Έτοιμη.> του απάντησα.
Το θέαμα που αντίκρισα ήταν μαγευτικό…
Ήμασταν ακόμα στο δασός, για την ακρίβεια στο ξέφωτο δίπλα στο ποτάμι. Μια πράσινη βελούδινη κουβέρτα ήταν απλωμένη πάνω στην χλόη με πολλά μαξιλάρια πάνω της και κόκκινα ροδοπέταλα σκορπισμένα παντού. Μεγάλα αρωματικά κεριά ήταν γύρω της και αριστερά και δεξιά ήταν μικρά κεράκια ρεσό που σχημάτιζαν την λέξη
«Σ΄ αγαπώ». Υπήρχε επίσης και ένα cd player το οποίο ο Εντουαρντ έθεσε σε λειτουργία μερικά δευτερόλεπτα αφού μου τράβηξε την προσοχή… έπαιζε το νανούρισμα μου…
< Μα γιατί?> είπα όταν μπόρεσα να μιλήσω. Εκείνος με πήρε αγκαλιά και ξαπλώσαμε στα μαξιλάρια. Με τύλιξε με μια δεύτερη κουβέρτα και με ακούμπησε στην αγκαλιά του έτσι ώστε να κοιτάμε ξαπλωμένοι τον ουρανό, τα αστερία, το φεγγάρι… είχε ακόμα και πανσέληνο!
< Δεν υπάρχει γιατί υπάρχεις μόνο εσύ. δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος για να αξιοποιήσουμε μια τόσο υπέροχη βράδια. Σε αγαπάω και για καλή μου τύχη με αγαπάς και εσύ…. Σε έχω μέσα στην αγκαλιά μου και είμαι η πιο ευτυχισμένη ύπαρξη στο πλανήτη. Αυτοί οι λόγοι μου φτάνουν και μου περισσεύουν…> μου είπε με την απαλή του φωνή και καταλάβαινα τι εννοούσε. Εξάλλου το ίδιο ένιωθα και εγώ…
Κοίταξα τα αστερία τα οποία φαινόντουσαν θαμπά μπροστά στην δική του εκτυφλωτική ομορφιά.
Λίγο αργότερα είδα ένα αστέρι να πέφτει.
< Κοιτά!> του είπα. < Ένα αστέρι έπεσε! Κάνε μια ευχή!> έκλεισα τα μάτια και ευχήθηκα να ζήσω για πάντα με τον Εντουαρντ…
Γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια…
< Τι ευχήθηκες?> τον ρώτησα με περιέργεια.
< Αν σου πω δεν θα γίνει…> μου απάντησε γλυκά. Ναι, άλλη μια δεδομένη απάντηση.
Ξαφνικά η περιέργεια μου χάθηκε. Έβγαλα τα χέρια μου από την κουβέρτα και άγγιξα το τέλειο πρόσωπο του. Εκείνος δεν αντέδρασε, μόνο χαμογέλασε.
< Κι εγώ σε αγαπάω.> του είπα και τον φίλησα πριν προλάβει να βγάλει λέξη.


Όταν πέφτουνε τα αστέρια είναι όμορφα σαν τα μάτια σου...γιατί η ομορφιά των ματιών σου δεν είναι αυτό που θέλεις να δείξεις, αλλά αυτό που δεν μπορείς να κρύψεις...!!!

Σπόιλερ:

Eclipse


Πρόλογος

Τώρα που τα πράγματα είχαν πάει ακριβώς όπως τα ήθελα ένιωθα μια απίστευτη ολοκλήρωση μέσα μου που μεγάλωνε λεπτό στο λεπτό.
Από την άλλη μεριά όσο μεγάλωνε αυτό το υπέροχο συναίσθημα τόσο μεγάλωνε και το ένστικτο μέσα μου που μου έλεγε ότι κάτι βρίσκεται στην επόμενη γωνία. Κάτι κακό, που θα αμαυρώσει την ευτυχία μου. Ήταν όπως την ηρεμία πριν από την καταιγίδα. Ένα παραπλανητικό σχέδιο της μοίρας για να μας βρει απροετοίμαστους.

Αγάπη είναι να αφήνεις το παρελθόν σου πίσω, να χάνεσαι στο παρόν και να εύχεσαι το μέλλον σου να μην είναι τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο από το παρόν σου…

1. Εντουαρντ POV

Εκείνο το βράδυ ήταν ένα από τα καλύτερα της ύπαρξης μου. Θα ήμουν απόλυτα ευχαριστημένος αν κρατούσε για πάντα, αλλά όπως και όλα τα καλά κάποτε έπρεπε να τελειώσει.
Μια από τις πιο βαρετές σχολικές περιόδους για έναν αθάνατο που επιπλέον μπορεί να διαβάσει και τις σκέψεις των άλλων –με κάποιες εξαιρέσεις, ήταν η εποχή των εξετάσεων. Μετά από 80 χρόνια σπουδών το μόνο που δεν μπορείς να κανείς είναι να διαβάσεις βιβλία που τα ξέρεις ήδη απ΄ έξω.
Αυτή η πλήξη πριν γνωρίσω την Μπελλα ήταν αναπόφευκτη. Μετά την γνωριμία μου με την Μπελλα οι εξετάσεις έγιναν το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της σχολικής περιόδου, καθώς της έκανα ιδιαίτερα μαθήματα –ή τουλάχιστον προσπαθούσα, στα μαθήματα που δεν τα πήγαινε και πολύ καλά (κυρίως τα θετικά). Στα υπόλοιπα απλά την παρατηρούσα να διαβάσει και την βοηθούσα όποτε χρειαζόταν. Μαθήματα κάναμε στην βιβλιοθήκη του Καραλαιλ όπου παρείχαν άπειρα βιβλία, γρήγορο ιντερνετ και ησυχία –τουλάχιστον για τα αυτιά της Μπελλα.
Πίστευα ότι τα μαθήματα δεν πήγαιναν και πολύ καλά γιατί ποτέ δεν διαβάζαμε μόνο. Ίσως να από αποσυντόνιζα λίγο την μικρή μου μαθήτρια ή από την άλλη αυτή να παραπλανούσε τον καθηγητή της. Δεν είχε σημασία. Κάθε φορά που το συζητούσαμε εκείνη υποστήριζε ότι είμαι ο καλύτερος δάσκαλος που υπάρχει και εγώ υποχωρούσα.
Όταν τελείωσαν οι εξετάσεις εγώ έβγαλα μέσο όρο 20 και η Μπελλα 19. Ήμουνα πολύ περήφανος γι΄ αυτή και σίγουρος για το ότι –όσο και αν δεν το πίστευε θα τα πήγαινε θαυμάσια με τις σπουδές της στο Νταρτμουθ.
Μετά από εκείνο το πάρτι γενέθλιων της Μαρίνας εκείνη και η Μπελλα είχαν γίνει πολύ καλές φίλες. Μιλούσαν συχνά στο τηλέφωνο καθώς η Μπελλα μάθαινε τα νέα του Τζεικομπ και η Μαρίνα ενημέρωνε τακτικά εκείνον για την Μπελλα.
Δυστυχώς για αυτές οι εξετάσεις άρχισαν αμέσως μετά έτσι δεν τους είχε δοθεί η ευκαιρία να συναντηθούν.
Τώρα όμως που τελείωσαν οι εξετάσεις η Μαρίνα δεν έχασε την ευκαιρία να καλέσει την Μπελλα σπίτι της και εμένα φυσικά.
Σε αντίθεση με την Μπελλα που χάρηκε παρά πολύ με την πρόταση της, εγώ αρνήθηκα ευγενικά λέγοντας πως αυτές σαν κορίτσια θα θέλουν να πουν τα δικά τους και εγώ θα τις ενοχλώ.
Η Μπελλα στεναχωρήθηκε αλλά η Μαρίνα την καθησύχασε πως θα έχουμε και άλλε ευκαιρίες να βγούμε όλοι μαζί και η Μπελλα χαλάρωσε.
Τώρα ήμουν στο αυτοκίνητο και πήγαινα να πάρω την Μπελλα από το σπίτι της επειδή ήθελα να την πάω εγώ ο ίδιος στην Μαρίνα για δυο λόγους.
Πρώτον το σπίτι της Μαρίνας ήταν στο Πορτ Ανγγελες και θα ήμουν πιο ήρεμος με το να την πάω εγώ και να την γυρίσω σπίτι της με ασφάλεια. Επίσης υπήρχε και μια αρκετά καλή πιθανότητα να μην επιστρέψουμε αμέσως σπίτι της, ίσως να πηγαίναμε καμία βόλτα στην πόλη με την Αλις και τον Τζαζ (Η Αλις με παρακαλούσε για αυτό όλο το απόγευμα και στο τέλος -όπως πάντα- υπέκυψα.)

Σπόιλερ:

2. Εντουαρντ POV

Επίσης υπήρχε και μια αρκετά καλή πιθανότητα να μην επιστρέψουμε αμέσως σπίτι της, ίσως να πηγαίναμε καμία βόλτα στην πόλη με την Αλις και τον Τζαζ (Η Αλις με παρακαλούσε για αυτό όλο το απόγευμα και στο τέλος -όπως πάντα- υπέκυψα.)

Ή τουλάχιστον αυτή θα ήταν η ιστορία που θα έλεγα στην Μπελλα σε λίγα μόνο λεπτά, γιατί τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.

Στην πραγματικότητα δεν είπα τίποτα στην Μπελλα για τους χτεσινούς επισκέπτες και για το λόγο που δεν κοιμηθήκαμε μαζί το προηγούμενο βράδυ γιατί φοβόμουν πολύ την αντίδραση της… Φόβος. (πολύ διαφορετικός από αυτόν που θα έπρεπε να νιώθει). Αγωνιά. (ελάχιστα δικαιολογημένη). Ανασφάλεια (αδικαιολόγητη)….

Συναισθήματα ικανά να την αποτρέψουν από το να διασκεδάσει με την Μαρίνα και εντελώς περιττά.
Συναισθήματα που είχαν δημιουργηθεί ένα ηλίθιο απόγευμα που αποφασίσαμε να κάτσουμε με την Μπελλα σπίτι μαζί με τα αδέρφια μου. Τότε ούτε και εγώ δεν κατάλαβα πως η συζήτηση είχε γυρίσει προς το μέρος μου… και τα ενοχλητικά υπονοούμενα από Εμμετ και Τζασπερ έδιναν και έπαιρναν. Έδιωξα την ανάμνηση από το μυαλό μου.

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η Μπελλα θα ξαφνιαζόταν και θα μου τα έψελνε όταν θα ήμασταν μόνοι μας αλλά δεν με ένοιαζε. Κάποτε έτσι και αλλιώς θα γινόταν.

...................

3. Μπελλα POV

Χαιρέτησα βιαστικά τον Τσάρλι με ένα φιλί στο μάγουλο και βγήκα έξω ξέροντας, πρώτων, πως εκείνος θα με περιμένει και δεύτερον επειδή δεν έβλεπα την ώρα να συναντήσω την Μαρίνα και τον Τζεικ.

Η Μαρίνα ήταν ένα καταπληκτικό κορίτσι, ένα αξιαγάπητο πλάσμα με απίστευτο χιούμορ, που φαινόταν ότι αγαπούσε παρά πολύ τον Τζεικ. Ταιριάζαμε λίγο πολύ στα γούστα. Μας άρεσαν οι κλασικοί αν και αυτή άκουγε λίγο διαφορετική μουσική από εμένα oι evanescence ήταν το αγαπημένο της συγκρότημα και μπορώ να πως από μερικά κομμάτια που μου είχε στείλει μέσω mail ήταν πολύ καλοί.

Ήταν πολύ υπεύθυνοι γι΄ αυτό και οι γονείς της την είχαν αφήσει, αν και μικρή μόλις 17 χρόνων, να μετακομίσει μόνη της στο Πορτ Ανγγελες όπου ήταν το πατρικό της και τα αγαπημένα της ξαδέρφια –ο κύριος λόγος της μετακόμισης της, λίγα σπίτια πιο κάτω.

Με λίγα λόγια είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, πολύ ισχυρή και γλυκιά ταυτόχρονα. Έτσι δεν άργησε να προσαρμοστεί και να κάνει φίλους πολύ γρήγορα.

Βγήκα από το σπίτι και αντίκρισα το αγαπημένο μου ασημένιο Βολβο παρκαρισμένο μπροστά από το σπίτι μου.
Δεν είχα καταλάβει ακόμα γιατί ο Εντουαρντ επέμενε τόσο πολύ να πάμε με το δικό του αμάξι αλλά δεν με πείραζε, το αντίθετο.

Μπήκα μέσα και αμέσως το υπέροχο άρωμα της επιδερμίδας του με υπνώτισε. Πρόλαβα να πω ένα «γεια» πριν γυρίσει να με φιλήσει με ένα φιλί σύντομο που όμως ήταν ικανό να με κάνει να ξεχάσω το όνομα μου. Αλήθεια πως είπαμε ότι με έλεγαν???

«Γεια σου!» είπε και σκάσε ένα χαμόγελο. Έβαλε μπρος το αυτό κινητό και ανέβασε ταχύτητα.

«Πως ήταν το απόγευμα σου?» με ρώτησε δήθεν αδιάφορα.

«Αργό. Πρώτα περίμενα την Άλις που αν και της εξήγησα εκατό φορές ότι δεν πάω ξανά σε πάρτι αυτή επέμενε να με ντύσει και αφού έφυγε εκείνη περίμενα εσένα. Το δικό σου?»

Σπόιλερ:

4. Μπελλα POV


Oλα τα Ανθή σβήσανε ένα όμως δεν θα σβήσει και δεν είναι αγριολούλουδο με ψεύτικοι άξια είναι το ανθός της ζωή που λέγεται φίλια…

«Λοιπόν πήγαινε στο σαλόνι τότε, εγώ διαλέγω μερικά cd και έρχομαι.»

Έκανα ότι μου είπε. Κάθισα αναπαύτηκα στον καναπέ μπροστά από το τζάκι απόλαυσα την ζεστή που ανέδιδε.

«Θες να σου φτιάξω καφέ?» πρότεινε καθώς ερχόταν για να αφήσει μια στοίβα από μερικά cd πάνω στο κοντό τραπεζάκι του σαλονιού.
«Είναι ότι πρέπει μπροστά από το τζάκι…»

«Για να πω την αλήθεια δεν έχω και την καλύτερη σχέση με την καφεΐνη.» είπα με ένα απολογητικό χαμόγελο.

«Μμμ ναι, νομίζω κάτι έχει αναφέρει ο Τζεικ για αυτό. Νομίζεις ότι ο οργανισμό σου θα μπορέσει να αντέξει μια ζεστή σοκολάτα??? Είναι η σπεσιαλιτέ μου!» είπε γεμάτη καμάρι.

«Θα είναι τιμή μου να την δοκιμάσω τότε!» της είπα και εκείνη χαμογέλασε.

«Όσο εγώ ετοιμάζω, εσύ μπορείς να διαλέξεις την μουσική είναι από αυτά που σου έχω προτείνει. Βαλτά στο dvd είναι και τα βίντεο κλιπ.»

«Άστο επάνω μου!» της είπα και αυτή εξαφανίσθηκε προς την κουζίνα.

Κοίταξα τα cd ένα προς ένα. Paramore, Muse, Black eyed Peas και φυσικά Evanescence ήταν μερικά από τα συγκροτήματα που είχε επιλέξει. Είχε πολύ περίεργο γούστο στην μουσική, για την ακρίβεια άκουγε τα πάντα. Μου απάντησε όταν την ρώτησα σχετικά ¨δεν έχω κόλλημα με κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής ή συγκροτήματος. Ακούω ότι ακούγεται καλά στα αυτιά μου και με εκφράζει. Θα μπορούσες να πεις ότι μου αρέσει η ποικιλία¨.

Meet Me Halfway να παίζει και κράτησα μερικά κομμάτια στο μυαλό μου για την συνεχεία.




Η Μαρίνα επέστρεψε με δυο κούπες στα χέρια. «Καλή επιλογή!» είπε επιδοκιμαστικά καθώς μου έδινε την κούπα μου. «Δοκίμασε και πες μου την γνώμη σου!»

« Μμμμ, είναι υπέροχο! Καραμέλα???»

«Ναι! Ήθελα να δω αν θα το προσέξεις, αν και ήμουν σχεδόν σίγουρη αφού μου έχεις πει ότι μαγειρεύεις. Μαγειρεύω και εγώ ξέρεις πειραματίζομαι με την ιταλική κουζίνα….»

Έτσι ευχάριστα πέρναγε η ώρα. Συζητήσαμε για πολλά θέματα μέσα σε όλα και για το μέλλον για τις σπουδές μας –η Μαρίνα ήθελε να σπουδάσει σχέδιο και η αλήθεια ήταν πως από μερικά έργα τις που είδα είχε πολύ ταλέντο, για τα κουτσομπολιά της αγέλης –τώρα πια η Λια και ο Σεθ Κλιαγουοτερ 2 παιδία που γνώρισα στο πάρτι της Μαρίνας είχαν προστεθεί στον αριθμό της αγέλης.

Μετά από καμία ώρα ήρθαν τα ξαδέρφια της Μαρίνας. Ο Γιώργος ένα μελαχρινό γεροδεμένο αγόρι με όμορφα χαρακτηρίσθηκα και υπέροχα σμαραγδένια μάτια που ήταν στην τρίτη λυκείου όπως εγώ και η Ρένα μια λεπτοκαμωμένη κοπέλα με επίσης λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά, μαλλιά σε μια απόχρωση του έντονου βυσσινή με σύμμετρο κόψιμο να πλαισιώνουν την λευκή επιδερμίδα του προσώπου της και απίστευτα μοντέρνο ντύσιμο.

Η αλήθεια ήταν πως είχα πολύ καιρό να περάσω τόσο ωραία με κανονικούς ανθρώπους και αυτό μου είχε λείψει. Έτσι η ώρα πέρασε ακόμα πιο ευχάριστα με εμάς να το έχουμε ρίξει στα ζαριά, στα επιτραπέζια, στα επιτραπέζια και στο σκάκι, το μόνο παιχνίδι που κατάφερα να νικήσω.

Τα ξαδέρφια της Μαρίνας ήταν απίστευτα καλά παιδία, με πολύ χιούμορ –ειδικά η Ρένα, αλλά όλοι μαζί είχαμε δέσει με έναν περίεργο τρόπο και είχαμε σχηματίσει μια σχεδόν εορταστική ατμόσφαιρα που συμπληρώθηκε άριστα με τον ερχομό του Τζεικ.

Δυστυχώς όμως λόγω των ¨παρατεταμένων υποχρεώσεων¨ της αγέλης ο Τζεικ ήρθε μίση ώρα πριν από την ώρα που έπρεπε να φύγω και έτσι δεν είχαμε πολύ χρόνο.

Η Μαρίνα, με την πρόθεση ότι έχει ξεχάσει κάτι στο σπίτι της Ρένας, έφυγε σχεδόν αμέσως αφού ήρθε ο Τζεικομπ.

Αφού ανταλλάξαμε πολλές ασφυκτικές, ζεστές αγκαλιές, πολλά χαμογελά και μετά από μια παρατεταμένη στιγμή σιωπής αλλά όχι αμηχανίας, αποφάσισα να μιλήσω πρώτη εγώ. Αποφάσισα να διατυπώσω την βασική μου απορία που όμως ήμουν σίγουρη για την απάντηση.