Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Η συνέχεια της διάσημης σειράς βιβλίων έρχεται στα βιβλιοπωλεία στις 4 Αυγούστου με τίτλο «Midnight Sun» και αφηγείται την ιστορία του «Λυκόφωτος» από την πλευρά του Edward Cullen.
"Bella is with Edward. She's a part of this family, and we protect our family."
Carlisle Cullen, Twilight
Character of the Week
Rosalie Lillian Hale
(born 1915 in Rochester, New York) is a member of the Olympic coven.
She is the wife of Emmett Cullen and the adoptive daughter of Carlisle and Esme Cullen, as well as the adoptive sister of Jasper Hale (in Forks, she and Jasper pretend to be twins), Alice, and Edward Cullen.
Rosalie is the adoptive sister-in-law of Bella Swan and adoptive aunt of Renesmee Cullen, as well as the ex-fiancée of Royce King II.
Στο κατώφλι µιας νέας εποχής για τη Ροδεσία, η Μάντριγκαλ, έχοντας χάσει τον άντρα της λίγες µονάχα ώρες µετά τον γάµο τους, θρήνησε βαθιά την απώλειά του και αποφάσισε να ζήσει µε τη θύµησή του. Όµως δεν φαντάστηκε ποτέ πως θα της ζητούσαν να πάρει τη θέση της συζύγου του βασιλιά.
Ο βασιλιάς Έντουαρντ, αφού γνώρισε την απόλυτη ευτυχία δίπλα στη γυναίκα που λάτρεψε όσο καµία, την Άµπερλιν, δέχτηκε το σκληρότερο χτύπηµα της µοίρας όταν εκείνη πέθανε πριν προλάβει να φέρει στον κόσµο το παιδί τους. Ωστόσο, προκειµένου ν' ανταποκριθεί στα βασιλικά του καθήκοντα και να χαρίσει έναν διάδοχο στη Ροδεσία, είναι υποχρεωµένος να παντρευτεί ξανά και απ' όλες τις υποψήφιες επιλέγει τη Μάντριγκαλ.
Μήπως όµως το όνοµα της νέας του συζύγου κουβαλά µια σκοτεινή µοίρα; Άραγε υπάρχει ελπίδα να αλλάξει το πεπρωµένο; Θα καταφέρει η Μάντριγκαλ να ξυπνήσει την αγάπη στην καρδιά του άντρα και βασιλιά της; Κι εκείνος θα είναι σε θέση να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί τα αισθήµατά του πριν χάσει τα πάντα για άλλη µια φορά;
Ένιωθα απίστευτα χαρούμενος και ανακουφισμένος που επιτέλους την έβλεπα ξανά. Όσο συχνά και να μάθαινα νέα της από την Μαρίνα αυτό ήταν πολύ διαφορετικό.
Έμεινα να την κοιτάω στα βαθιά, σοκολατί της μάτια. Όπως και την προηγούμενη φορά στο πάρτι της Μαρίνας φαινόταν χαρούμενη, ήρεμη όσο και αν με ενοχλούσε, ήταν ολοφάνερο ότι είχε βρει το μέρος ακριβώς που άνηκε, ακόμα και αν αυτό ήταν στην αγκαλιά μιας παλιοβδέλλας.
Σύντομα οι ζωές μας θα χώριζαν αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα πλέων για αυτό. Πάντα μέσα μου βέβαια θα ελπίζω πως θα την ξαναδώ. Ακόμα και αν δεν είναι η ίδια εξωτερικά θα είναι πάντα η καλύτερη μου φίλη και για αυτό δεν υπήρχε καμία αμφιβολία.
«Είσαι ευτυχισμένος Τζεικ?» ρώτησε η Μπελά. Πάντα νοιαζόταν για τα συναισθήματα μου. Πάντα. Αλλά τώρα για μια φορά μπορούσα να της πω την αλήθεια και αυτή η αλήθεια να μην πονάει.
«Είμαι Μπελλα και εγώ δεν χρειάζεται να ρωτήσω για να μάθω αν είσαι εσύ.» μια παύση.
«Αχ Τζεικ. Χαίρομαι τόσο πολύ για εσένα.» είπε η Μπελλα και με αγκάλιασε. Την έσφιξα.
«Θα ξαναέρθεις έτσι? Μπορεί να έχω την Μαρίνα αλλά μου λείπει η φίλη μου η Μπελλα.»
«Και φυσικά Τζεικομπ.» είπε με ένα χαμόγελο στην φωνή της.
Τότε άκουσα την Μαρίνα να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια. Άφησα την Μπελλα και κράτησα μόνο τα χέρια της στα δικά μου. «Θα σε περιμένω της είπα και της έκλεισα το μάτι.» Η πόρτα άνοιξε, μα τι μυρωδιά, ωχ–
«Κοίταξε ποιον βρήκα έξω.» είπε Μαρίνα καθώς άνοιγε την πόρτα και αυτή και ο Εντουαρντ γελάσανε ταυτόχρονα. Προφανώς είχε προηγηθεί κάποιο αστείο που δεν είχα πιάσει.
«Γεια σου Τζεικομπ.» με χαιρέτησε ο Εντουαρντ από μακριά. Έγνεψα.
¨Να πω ότι χαίρομαι που σε είδα?¨ σκέφτηκα από μέσα μου ξέροντας ότι μπορεί να ακούσει το μυαλό μου και αυτός κατάφερε να συγκρατήσει ένα πνιχτό γελάκι.
«Μπελλα που είναι το κινητό σου?» την ρώτησε και εκείνη πήρε ένα ένοχο ύφος.
«Ουπς! Εμμμμ… Στο δωμάτιο της Μαρίνας? Έπαιρνες και δεν το άκουγα ε? Συγνώμη πάω να το φέρω.» είπε η Μπελλα με υπερβολική ανησυχία.
Εκείνος την έπιασε από το χέρι, καθώς πέρναγε από δίπλα του για να πάει στο δωμάτιο της Μαρίνας και την έφερε στην αγκαλιά του.
« Μπελλα δεν έγινε και τίποτα πήγαινε και πάρε και το παλτό σου γιατί θα φύγουμε αμέσως επειδή έχουμε αργήσει, εντάξει?» της είπε και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα… άμα είχα φάει τίποτα θα το έβγαζα.
Η Μπελλα έγνεψε πήγε κατευθείαν προς το δωμάτιο της Μαρίνας.
«Την επόμενη φορά να έρθεις και εσύ.» είπε η Μαρίνα στον Εντουαρντ εντελώς απροσδόκητα.
«Θα προσπαθήσω, το υπόσχομαι.» απάντησε εκείνος με ένα ευγενικό χαμόγελο στα χείλη του.
Τότε η Μπελλα ήρθε από το δωμάτιο. Την παρατήρησα για λίγο. Φορούσε κομψά μαύρα παπούτσια, ένα σκούρο εφαρμοστό τζιν και ένα κοντομάνικο πουκάμισο που αναδείκνυε την λεπτή σιλουέτα της. Ενώ τα μαλλιά και το μακιγιάζ της ήταν επιμελημένα διακριτικά.
Από ότι συμπέρανα από τα λόγια της βδέλλας μάλλον θα πήγαιναν και αλλού και η ¨μάντισσα¨ είχε κάνει πάλι τα μαγικά της.
Η Μαρίνα τους καληνύχτισε με δυο θερμές αγκαλιές και βγήκαν από το σπίτι.
Μόλις σωριάσθηκα στον καναπέ ένιωσα κάτι περισσότερο από ικανοποιημένος. Είχα την κοπέλα που λάτρευα και όχι μόνο δεν θα έχανα την καλύτερη μου φίλη αλλά μάλιστα θα την έβλεπα ξανά πολύ σύντομα. Τι άλλο θέλει κανείς?
Τα έθνη θα αυξηθούν και θα πέσουν. Οι πόλεμοι θα χαθούν και θα κερδηθούν. Οι ζωές θα αρχίσουν και θα τελειώσουν, αλλά ένας αληθινός φίλος, όμως, είναι αιώνιος....
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
Τα σχέδια για την βραδινή μας έξοδο ακυρώθηκαν και περιορίσθηκαν σε μια βράδια στο σπίτι των Καλλεν, που όμως θα έπρεπε να τελείωνε νωρίς, αν δεν ήθελα ο Τσάρλι να πάθει ξερικό κλονισμό.
Στο δρόμο για το λευκό σπίτι ο Εντουαρντ με ρωτούσε για το πώς πέρασα τη μέρα μου στο σπίτι της Μαρίνας. Εγώ του έδωσα μια πλήρη περιγραφή παραλείποντας το κομμάτι της συζητησής μου με τον Τζεικ.
Έπρεπε να του φέρω με το μαλακό τις υποσχέσεις που έδωσα στον Τζεικ αν ήθελα να τον ξαναδώ!
Τώρα ήμασταν στο παρκιν του σπιτιού αλλά για κάποιο λόγο δεν βγαίναμε έξω.
«Μπελλα σου έχω μια έκπληξη» όχι όχι όχι….
«Το ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά!» του είπα και τον κοίταξα με ένα επικριτικό βλέμμα. «και επίσης ξέρεις ότι δεν τα πάω καλά με τις εκπλήξεις.» τον μάλωσα.
«Κοιτά Μπελά δεν είναι κάποια έκπληξη που σε αφορά άμεσα απλά φοβάμαι λίγο την αντίδραση σου, αυτό είναι όλο. Δεν είναι κάτι το τραγικό απλά είναι πολύ σημαντικό για εμένα, προσπάθησε να φερθείς φυσιολογικά εντάξει?» μου αντιγύρισε με μια γκριμάτσα εξάντλησης και ένα εξουθενομένο βλέμμα στο τέλειο πρόσωπο του.
Ξαφνικά ένιωσα χαλιά. Ένας κόμπος στο στομάχι μου από το άγχος. Γελοία, για την υπερβολική μου συμπεριφορά. Εντελώς ηλίθια που έπαυα τα νεύρα και χαλούσα την διάθεση του Εντουαρντ τόση ώρα και ας μην το έδειχνε.
Έδιωξα όλες τις σκέψεις από το μυαλό μου είχαμε περάσει τόσα πολλά κι όμως ήμασταν μαζί. Εκείνος. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία εκείνη την στιγμή.
Σκεφτόμενη ότι αυτό το πλάσμα θα ήταν δικό μου για την υπόλοιπη αιωνιότητα, σκέψη που μου έδινε συχνά κουράγιο, σχημάτισα στο πρόσωπό μου ένα ικανοποιητικό χαμόγελο.
Αυτό έδωσε φως στα μάτια του Εντουραντ. Έβαλε το χέρι του στην βάση του λαιμού μου και έφερε το πρόσωπο του πιο κοντά στο δικό μου. Με φίλησε με λατρεία, με πάθος, με ένταση. Είχα δίκιο τίποτα άλλο δε είχε σημασία.
Το φιλί είναι ένα όμορφο κόλπο, που σχεδίασε η φύση, για να σταματούν οι λέξεις όταν τα λόγια είναι περιττά…
Υπερβολικά γρήγορα απομακρύνθηκε. Αστραπιαία ήταν μπροστά από την ανοιχτή πόρτα μου και μου έτεινε το χέρι του.
Μια βαθιά ανάσα και το καθησυχαστικό βλέμμα του Εντουαρντ ήταν αρκετά για να μου δώσουν το απαιτούμενο κουράγιο που χρειαζόταν για να περάσω την μεγάλη, γυάλινη Πάτρα και να βρεθώ στο γεμάτο με κόσμο σαλόνι.
Το χέρι το εντουαρντ έσφιξε γύρω από την μέση μου καθώς εγώ παρατηρούσα τα άτομα στο σαλόνι που σηκώθηκαν για να μας υποδεχτούν.
Αναμφισβήτητα ήξερα ποια ήταν και ας μην τους είχα δει ποτέ στην ζωή μου.
Ο Εντουαρντ ανέλαβε τις συστάσεις.
«Παιδία από εδώ η Μπελλα. Μπελλα… θα σου έλεγα οι φίλοι μας αλλά είναι κάτι παραπάνω για εμάς ας πούμε δεύτερη οικογένεια, Η Τάνια, η Κέιτ, η Κάρμεν και ο Ελεάζαρ.» Είπε ο Εντουαρντ και έδειξε τέσσερα χλομά, χαμογελαστά άτομα που με κοιτούσαν με περιέργεια.
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
Μια πανέμορφη γυναίκα με πυρόξανθα μαλλιά με πλησίασε και ένας κόμπος ζήλιας έδεσε το στομάχι μου. Ήξερα ότι ήταν η Τανια και ήταν πολύ πιο όμορφη και από τους χειρότερους εφιάλτες μου.
«Χαιρόμαστε πολύ που σε γνωρίζουμε Μπελλα. Έχουμε ακούσει παρά πολλά για εσένα.» στο πρόσωπο της ήταν σχηματισμένο ένα τέλειο χαμόγελο που όμως, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μου φαινόταν εντελώς προσποιητό.
Αυτή ήταν μια από τις χιλιάδες στιγμές που χαιρόμουν τόσο πολύ που ο Εντουαρντ δεν μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου. Φόρεσα το καλύτερο χαμόγελο που μπόρεσα να εφαρμόσω και απάντησα.
« Και εγώ χαίρομαι που επιτέλους σας γνωρίζω ο Εντουαρντ μου έχει πει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για εσάς.»
« Ας καθίσουμε!» είπε ο Καραλαϊλ και όλοι βολευτήκαμε στους τεράστιους, αναπαυτικούς καναπέδες του σαλονιού.
Η Αλις, εγώ, ο Εντουαρντ και η Τανια καθίσαμε στον έναν καναπέ ενώ διάφορες συζητήσεις στήθηκαν γύρω μας.
« Χωρίς παρεξήγηση Μπελλα αλλά τι είναι αυτή η απαίσια σκυλήσια μυρωδιά που…»
« Είναι του Τζεικομπ.» της απάντησα ακριβώς μόλις κατάλαβα για τι πράγμα μιλούσε. « Ένας από τους φίλους μου που είναι λυκάνθρωπος.»
« Χμμμ ναι σωστά ο Εντουαρντ μας έχει μιλήσει για… την αγέλη με τα κουτάβια απλά δεν περίμενα να βρομάνε κιόλας.» αυτή και ο Εντουαρντ γέλασαν με το αστείο της σε αντίθεση με εμένα που εκνευρίστηκα όσο δεν πήγαινε. Μήπως ήθελε να φύγω για να μην χρειάζεται να με τρώει και στα μούτρα τόση ώρα???…. Πολύ καλά αυτό το παιχνίδι μπορούσαν να το παίξουν 2.
Δεν είχα σκοπό να χαλάσω την βράδια του Εντουαρντ όποτε έσφιξα τα δόντια και χαμογέλασα αδιάφορα.
Ενώ γυρνούσα το κεφάλι συνάντησα τα γεμάτα κατανόηση μάτια της Αλις. Ήξερα πως εκείνη με καταλάβαινε.
« Παίζεις ακόμα τόσο υπέροχα πιάνο Εντουαρντ???» Άκουσα την Κέιτ να ρωτάει από τον απέναντι καναπέ.
« Ναι.» Απάντησε κάπως ντροπαλά ο Εντουαρντ.
« Τέλεια ιδέα Κέιτ! Γιατί δεν μας παίζεις το κομμάτι που έφτιαξες για την τανια Εντουαρντ? Δεν το έχω ακούσει ποτέ.» είπε η Κάρμεν και έκλεισε το μάτι στην Τανια όταν ο Εντουαρντ και η Αλις δεν κοιτούσαν.
Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με τις αδερφές Ντενάλι. Ώστε ο Εντουαρντ έχει γράψει τραγούδι για την Τανια… Ακούγεται τόσο απλό, όσο εύκολα προκαλεί το τσίμπημα στο στομάχι μου…
« Γιατί όχι?» είπε ο Εντουαρντ και σηκώθηκε από τον καναπέ. Ταυτόχρονα σηκώθηκε και η Τανια.
« Πειράζει να κάτσω μαζί σου? Λατρεύω να σε βλέπω να παίζεις!» είπε η Τανια με το πιο εκθαμβωτικό χαμόγελο στα χείλι της.
« Φυσικά.» είπε εκείνος και σε λιγότερο από μισό λεπτό τα χέρια του χόρευαν πάνω στο πιάνο σχηματίζοντας ωραίες μελωδίες.
Ξαφνιάστηκα καθώς η Αλις με πήρε από το χέρι και με πήγε μέχρι τον πιο ψηλό όροφο του σπιτιού. Ο Εντουαρντ το πρόσεξε αλλά η Αλις του έκανε ένα νόημα και αυτός συνέχιζε να παίζει.
« Τι έγινε Αλις?» την ρώτησα απορημένη.
« Εδώ δεν μας ακούνε και νομίζω ότι θέλεις να μου πεις κάτι.» είπε και σήκωσε το ένα τις φρύδι. Φυσικά!
« Σωστά νομίζεις. Θέλω να φύγω. Θέλω να φύγω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από εδώ.»
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
« Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να φύγεις έτσι Μπελά! Ξεχνά το!» μα τι σκεφτόταν αυτό το κορίτσι??? Ποιο ήταν το πρόβλημα πια με τον εγκέφαλο της και όλα τα αντιλαμβάνονταν εντελώς αντίστροφα???
Με το ζόρι κατάφερα να περιορίσω το όραμα μου ώστε να μην με καταλάβει ο Εντουαρντ και ύστερα να επαναλαμβάνω συνεχεία μέσα στο κεφάλι μου φράσεις όπως «όλα είναι μια χαρά» ή «μην ανησυχείς καθόλου», στην προσπάθεια μου να την καλύψω και τώρα μου λέει ότι θέλει να φύγει.
Μα τι λέω? Μπορεί ένας βρικόλακας να βρεθεί σε κατάσταση σύγχυσης? Ακόμα και αν δεν είχα μαντικές ικανότητες θα μπορούσα να προβλέψω με ευκολία την αντίδραση της Μπελλα.
Τώρα όμως δεν υπήρχαν περιθώρια. Η κατάσταση απαιτούσε γρήγορη και άμεση αντιμετώπιση.
« Μα Άλις- »
« Δεν έχει μα Μπελλα. Τέλος. Τέρμα επιτέλους οι παιδιάστικες ανοησίες και οι ανασφάλειες. Με το να φύγεις τώρα δεν θα κερδίσεις απολύτως τίποτα. Ειλικρινά.»
« Μα δεν αισθάνομαι καλά εδώ με την Τάνια να του τρίβεται όλη την ώρα.» ψιθύρισε με παράπονο. Μπορούσα να την καταλάβω. Ήμουν η καλύτερη της φίλη. Μπορούσα να δω τα πράγματα από την δική της οπτική γωνία. Μα αυτή τη φορά δεν βοηθούσε σε τίποτα αυτό. Τα δεδομένα είχαν ανατραπεί και τα πράγματα ήταν σοβαρά.
« Δεν έχει σημασία τι κάνει η Τάνια Μπελλα. Το θέμα είναι τι κανείς εσύ.» Ήμουνα έξω φρενών. Αυτό δεν βοηθούσε τη κατάσταση. Το τελευταίο που ήθελα ήταν η Μπελλα να βάλει τα κλάματα.
Κάθισα δίπλα της στο κρεβάτι, πήρα τα χέρια της στα δικά μου και πρόφερα τις λέξεις με απόλυτη ακρίβεια και σταθερότητα.
« Το θέμα είναι ο Εντουαρντ Μπελλα. Τον αγαπάς όσο δεν πάει. Έχεις κάνει τα πάντα για αυτόν. Έχεις αντιμετωπίσει πολύ χειρότερα για χάρη του. Έχω δίκιο?»
« Ναι.» ανάσταση!
« Καλύτερα?»
« Αρκετά.» επιτέλους!
« Τέλεια λοιπόν άσου το σχέδιο. Θα πας κάτω. Θα κάτσεις δίπλα του χωρίς να ξεκολλήσεις από κοντά του και εγώ… ας’ πούμε ότι θα αναλάβω όσο μπορώ την Τάνια!» μάλλον πρέπει να βοηθήσει και η Ρόουζ σε αυτό… ήρθε η ώρα να δείξουμε σε κάποιον την καινούρια μας κολεξιόν!
Η Μπελλα μου χάρισε μια πολύ ζεστή αγκαλιά.
« Αχ Άλις… Τι θα έκανα χωρίς εσένα???» Γελάσαμε και οι δυο μαζί.
«Δεν θες πραγματικά απάντηση, έτσι?»
« Όχι!» απάντησε υπερβολικά γρήγορα και ξεσπάσαμε ξανά στα γέλια.
Σηκωθήκαμε από το κρεβάτι και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες. Είχα ένα ¨προαίσθημα¨ Ότι η αποψινή νύχτα καθώς και η αυριανή μέρα θα ήταν από τις πιο δύσκολες του αιώνα.
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
Πραγματικά δεν ήξερα τι μου γινόταν εκείνη την ώρα. Δέκα μυαλά με πολύ περίεργες και δυνατές σκέψεις σε ένα σχετικά μικρό χορό κατέκλυζαν το μυαλό μου. Βέβαια θα ήταν πολύ εύκολο για εμένα να επικεντρωθώ κάπου αν ήξερα το που ήθελα ή το που έπρεπε να επικεντρωθώ.
Και εκεί που προσπαθώ να σβήσω όλες τις κουραστικές σκέψεις, να παίξω πιάνο και ταυτόχρονα να δείχνω χαλαρός δίπλα στην Τάνια –πράγμα πολύ δύσκολο εδώ που τα λέμε - εμφανίζεται ένα όραμα τις Άλις από το οποίο το μόνο που μπόρεσα να δω ήταν το πρόσωπο της Μπέλλα και τίποτα άλλο.
Μετά η Άλις επαναλαμβάνοντας στο μυαλό τις φράσεις όπως «όλα είναι μια χαρά» και πολλά παρεμφερή, αρπάζει την Μπέλλα και την πάει στον πιο ψηλό όροφο του σπιτιού.
Με λίγη συγκέντρωση, από τη θέση που ήμουν θα μπορούσα να μη χάσω ούτε εκπνοή από την συζήτηση τους, αλλά προφανώς η Άλις έκανε ότι περνάει από το χέρι της για να μου δείξει πως δεν ήθελε να γίνει κάτι τέτοιο. Με που δυσκολία λοιπόν αποφάσισα να φανώ διακριτικός και να προσπαθήσω να μην ακούσω τι λένε εκεί πάνω.
Μετά από το τελευταίο κομμάτι που έπαιξα στο πιάνο, δέχτηκα ένα πολύ θερμό χειροκρότημα και όλοι επιστρέψαμε στους καναπέδες.
Κατέβαλα πολύ μεγάλη προσπάθεια για να συγκεντρωθώ στην κουβέντα μου με την Τάνια. Το μυαλό γύριζε συνεχεία γύρω από την Μπέλλα. Η αλήθεια ήταν ότι μάλλον την είχα φέρει στα όρια της για μια μέρα αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.
Σγουρά αιφνιδιάσθηκε και όταν την έφερα προ τετελεσμένων γεγονότων και σίγουρα δεν ένιωθε και πολύ άνετα αλλά αυτό ήταν ένα βήμα που έπρεπε να κάνει και η νύχτα θα τελείωνε πολύ γρήγορα…. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα….
Όταν επιτέλους τα κορίτσια κατέβηκαν στο σαλόνι τα πράγματα έγιναν πολύ γρήγορα. Ο Εμμετ με την Ρόουζ πρότειναν στον Ελαζαρ και στην Κάρμεν να πάνε για ένα κολατσιό, ενώ η Άλις με έναν τεράστιο ενθουσιασμό πρότεινε να δείξει στην Τάνια και στην Κέιτ την νέα κολεξιόν από ρούχα και παπούτσια που είχαν σχεδιάσει αυτή και η Ρόουζ.
Τίποτα ιδιαίτερα ύποπτο στις σκέψεις τους από το γεγονός ότι και στις δυο είχαν ρούχα για περιερχόμενο - Η Ρόζαλη δεν μπορούσε να αποφασίσει με τίποτα τι να φορέσει.
Η Μπέλλα φαινόταν όντως μια χαρά. Ήρθε κατευθείαν στην αγκαλιά μου και με παρακάλεσε να την πάω σπίτι της γιατί ήταν ήδη αργά και θα είχε προβλήματα με τον Τσάρλι.
Όταν μετά από όλα αυτά βρεθήκαμε μόνοι μας μέσα στο αυτοκίνητο δεν άντεξα και αποφάσισα να την ρωτήσω.
« Μπέλλα, είναι όλα καλά?»
« Φυσικά.» φαινόταν να το εννοεί. Αλλά σίγουρα κάτι μου έκρυβε.
« Τι έγινε και πήγατε επάνω με την Άλις τότε?»
« Νόμιζα ότι η ακοή σου ήταν άψογη σε ακτίνα ενός χιλιόμετρου και άνω.» αυτό δεν ήταν απάντηση.
« Ναι. Άμα ήθελα να ακούσω θα το είχα κάνει. Όμως δεν το έκανα και πάω στοίχημα ότι η Άλις το είχε προβλέψει και αυτό.» την κοίταξα μέσα στα βαθιά σοκολατί της μάτια και φαινόταν ότι καταλάβαινε τι εννοούσα.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και σχημάτισε ένα ήρεμο χαμόγελο στο πρόσωπο της.
« Λοιπόν πολύ καλά έκανες και δεν άκουσες. Πολύ βαρετά και κυρίως γυναικεία θέματα δεν νομίζω να σε απασχολούν ιδιαίτερα.» έκανε πολύ μεγάλο λάθος.
« Με απασχολεί οτιδήποτε έχει να κάνει με εσένα.»
Το χαμόγελο στα χείλη της έγινε πιο πλατύ και με το ένα της χέρι χάιδεψε τα μαλλιά μου. Υπέροχη – και πολύ χαλαρωτική για να πω την αλήθεια – αίσθηση. Ικανή για να μου αποσπάσει την προσοχή, όχι αρκετή αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεσματική.
Αποφάσισα να αλλάξω θέμα.
« Λοιπόν πως σου φάνηκαν οι Ντενάλοι?»
« Χμ, ήταν όλοι τους πολύ ευγενικοί, πολύ φιλικοί και φυσικά πανέμορφοι. Ειδικά η Ταμία. Παρ ΄όλα αυτά δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω πολύ καλά αλήθεια ποτέ φεύγουν?» ρώτησε με ενδιαφέρον.
« Δυστυχώς αύριο τα ξημερώματα. Ήταν περαστικοί από εδώ αλλά σίγουρα θα έχετε και άλλες ευκαιρίες να γνωριστείτε καλύτερα.» ανακούφιση ήταν αυτό στο βλέμμα της. Αλλά για πιο λόγο?
« Σίγουρα…-» δίστασε λίγο να συνεχίσει.
« Κοιτά Έντουαρντ, επειδή πήγε καλά το σημερινό δεν σημαίνει ότι ήταν σωστό αυτό που έκανες. Έπρεπε να μου το είχες πει.»
« Το ξέρω αλλά-»
« Δεν έχει αλλά. Θέλω να μου υποσχεθείς ότι δεν θα το ξανακάνεις. Ξέρεις την σχέση μου με τις εκπλήξεις.»
« Έχεις δίκιο. Το υπόσχομαι.»
« Οι Ντενάλοι σου έχουν μεγάλη αδυναμία.» Είπε αλλάζοντας συζήτηση πιθανότατα για να με βγάλει από την δύσκολη θέση.
« Ναι, είναι σαν δεύτερη οικογένεια μου. Στις δύσκολες στιγμές κάτι σαν καταφύγιο για εμένα.»
« Καταλαβαίνω.» και το έβλεπα στα μάτια της ότι μπορούσε να καταλάβει το δυνατό δέσιμο μου με αυτήν την οικογένεια.
« Παρ όλα αυτά θέλω να ξέρεις ότι το πιο σημαντικό άτομο στην ζωή μου είσαι εσύ. Σε αγαπάω πιο πολύ από το κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο. Θα έδινα τα πάντα για εσένα και θα κάνω τα πάντα για να είσαι ευτυχισμένη.»
« Το Ξέρω μωρό μου και το ξέρεις ότι ισχύουν ακριβώς τα ίδια και για εμένα. Την απομένει φορά όμως που θα πάρεις μια απόφαση για να με κανείς ευτυχισμένοι θέλω να βάλεις ως απαραίτητη προϋπόθεση και τον εαυτό σου μέσα σε όλα αυτά. Γιατί ο μόνος τρόπος για να είναι εγώ ευτυχισμένοι είναι να είμαι κοντά σου.»
« Σου υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να σε αφήσω ποτέ ξανά. Όταν σε άφησα ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα στα εκατό μου χρόνια και όταν νόμιζα πως σε έχασα για πάντα η πιο θλιβερή στιγμή της ύπαρξης μου.»
« Τώρα πέρασαν αυτά. Σου τα έχω συγχωρέσει όλα και το ξέρεις. Το μόνο που θέλω είναι να έχω εσένα για πάντα και όταν το αποκτήσω θα είμαι ευτυχισμένη.» σίγουρα δεν υπήρχε πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο από εμένα.
Έσκυψα για να γευτώ τα γλυκά τις χείλη. Κάθε φιλί της ήταν πρωτόγνωρο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους για μένα. Ήταν ανάσταση μέσα από την κόλαση μου.
Είχα αφεθεί στο φιλί της όταν με επανέφεραν στην πραγματικότητα οι σκέψεις του Τσάρλι. Ευτυχώς δεν μας είχε δει αλλά ανησυχούσε έντονα για την Μπέλλα και με το ζόρι κρατιότανε να μην την πάρει τηλέφωνο.
Μάζεψα όση αυτοσυγκράτηση μου είχε απομείνει και τραβήχτηκα από την ζεστή αγκαλιά της.
« Μπέλλα πρέπει να πας σπίτι. Ο Τσάρλι σε περιμένει.» κοίταξε από την μεριά του σπιτιού και μετά ξαναγύρισε το βλέμμα της σε εμένα.
« Μάλλον έχεις δίκιο…. Θα έρθεις πάνω μετά?»
« Δεν γίνεται σήμερα. Με περιμένουν σπίτι τα παιδία. Καλύτερα να κοιμηθείς και ένα βράδυ.» η απογοήτευση στα ματιά της φαινόταν σαν μικρού παιδιού.
« Εντάξει τα λέμε αύριο.» είπε και με το ένα της χέρι πήγε να ανοίξει την πόρτα. Εγώ ήμουν ήδη εκεί και την κράταγα ανοιχτή για να βγει. Την πήρα στην αγκαλιά μου και της έδωσα άλλο ενώ σύντομο φιλί.
« Όνειρα γλυκά.» τις ψιθύρισα στο αυτί και μπήκα ξανά μέσα στο αυτοκίνητο.
Ο δρόμος για την επιστροφή ήταν γεμάτος από τις μελωδίες της φύσης αλλά παρ΄όλα αυτά σιωπή. Μέσα στο μυαλό μου ήταν μόνιμα η Μπέλλα… Ανυπομονούσα πραγματικά για την μέρα που θα παντρευόμασταν και θα φεύγαμε μαζί για σούδες….
Πριν το καταλάβω έφτασα σπίτι. Όταν πάρκαρα το αμάξι μου στο γκαράζ όμως είδα την Τάνια να με περιμένει.
Από ότι κατάλαβα ήθελε να πάμε μια βόλτα στο δασός αλλά δεν ήμουνα και σίγουρος για τον σκοπό αυτής της βόλτας. Μα καλά, κανείς δεν μπορούσε να είναι ξεκάθαρος έστω και στις σκέψεις του εδώ πέρα? Τι γινότανε εκείνη την μέρα?
« Θες να πάμε μια βόλτα στο δασός, να τα πούμε λίγο Έντουαρντ?» θα ήθελα να έλεγα ότι ήμουν κουρασμένος αλλά μιας και αυτό δεν ήταν εφικτό οποτε….
« Γιατί όχι?»
Καθώς τρέχαμε μέσα σο σκοτάδι κανένας από τους δυο μας δεν μιλούσε. Όταν φτάσαμε λίγο δίπλα από το ποτάμι ξαπλώσαμε κάτω στο χορτάρι και κοιτάγαμε τα αστερία.
« Τι είναι αυτό που θες να μου πεις Τάνια?» την ρώτησα γεμάτος περιέργεια. « Οι σκέψεις σου είναι πολύ μπερδεμένες και ανήσυχες, τι σε απασχολεί?» και τότε σαν να άλλαξαν πορεία οι σκέψεις της όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα. Όχι Θεέ μου….
« Να Έντουαρντ θέλω να σε ρωτήσω για την Μπέλλα και εσένα…. Εννοώ…»
« Ναι, ξέρω τι εννοείς Τάνια.»
« Ξέρεις πως έχει το θέμα έτσι, η Μπέλλα είμαι μια χαρά κορίτσι και πολύ γλυκιά αλλά δεν είναι δύσκολο για εσένα να είσαι κοντά της;…» ¨δεν θα ήταν καλύτερο να έβρισκες μια κοπέλα του είδους μας¨ συνέχισε μέσα στις σκέψεις τις.
« Κοιτά Τάνια είμαι πολύ ερωτευμένος με την Μπέλλα, δεν μπορώ να είμαι μακριά της και πληρώνω το οποίο τίμημα. Για να σε πληροφορήσω μάλιστα μετά την αποφοίτηση παντρευόμαστε και πολύ σύντομα θα την αλλάξω. Δεν είμαι βέβαια πολύ περιφανώς για αυτό αλλά αυτό είναι που θέλει εκείνη, όποτε μην ανησυχείς για εμένα.» τα λόγια μου δεν είχανε σίγουρα καμία κατηγόρια αλλά οπωσδήποτε ο τρόπος μου ήταν επιθετικός και τα λόγια μου την πλήγωσαν. Τα μάτια της συννέφιασαν και το βλέμμα της έγινε μελαγχολικό.
Ήξερα πως είχαν τα πράγματα με την Τάνια και ότι πάντα έπρεπε να κρατάω τις αποστάσεις μεταξύ μας όμως μισούσα τόσο πολύ να την πληγώνω όταν αυτή μου είχε σταθεί άπειρες φορές στο παρελθόν. Ήμουν έτοιμος να της ζητήσω συγνώμη όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
Ήταν η Κέιτ κα της ζητούσε να επιστρέψει γρήγορα στο σπίτι καθώς μόλις είχαν δεχτεί ένα τηλεφώνημα από την Ειρήνα. Είχαμε ήδη σηκωθεί όρθιοι όταν έκλεισε το τηλέφωνο.
« Έντουαρντ πρέπει να σε αποχαιρετήσω τώρα φεύγουμε αμέσως.» είπε και χώθηκε μέσα στην αγκαλιά μου πριν προλάβω να αντιδράσω.
« Αντίο Τάνια και συγνώμη για πριν.» είπα προσπαθώντας να δικαιολογηθώ.
« Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν υπάρχει λόγος να ζητάς συγνώμη Έντουαρντ.»
Με τα δυο τις χέρια κράτησε το πρόσωπο μου και με κοίταξε στα μάτια. Τότε μόνο διάβασα αυτό που μου έκρυβε τόση ώρα. Σκέφτηκα να τραβηχτώ, να κάνω πίσω αλλά με σταμάτησε.
« Σε παρακαλώ… Ξέρω ότι ποτέ δεν θα είσαι δικός μου… αλλά το έχω ανάγκη… σε παρακαλώ… ας είναι αυτό το πρώτο και το τελευταίο μας φιλί….»
Και έτσι απλά συνέβη…. χωρίς να το θέλω…. χωρίς να το επιδιώξω…. χωρίς να σημαίνει τίποτα περισσότερο για εμένα από ένα φιλί στο μάγουλο. Όχι δεν ήμουν ικανός να της στερήσω ένα φιλί όταν αυτό ήταν το μοναδικό που αναζητούσε… Ένιωθα τον πόνο στο φιλί της σαν κλοτσιά στο στομάχι…
Γιατί ο πιο φρικτός πόνος είναι αυτός της αγάπης όταν δεν υπάρχει ανταπόδοση….
Σπόιλερ:
Λογω οικογενειακων υποχρεωσεων τωρα καταφερα να βαλω την συνεχεια Αυτο το κομματι ειναι αφιερωμενο στον παππου μου
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
Έμεινα να την κοιτάω να φεύγει μέσα στην νύχτα. Δεν μπορούσα να πάω μαζί της. Ούτε καν για να αποχαιρετήσω τους άλλους. Μετά από το φιλί τίποτα δεν είχε αλλάξει μέσα μου όπως ευχόταν εκείνη.
Την Μπέλλα αγαπούσα και θα συνέχιζα να την αγαπάω μέχρι το τέλος του κόσμου.
Ήμουν έτοιμος να πάρω το δρόμο για το σπίτι της όταν… ωχ… όχι… αυτό μου έλειπε εκείνη την ώρα. Οι σκέψεις της Άλις πλημμύρισαν τον εγκέφαλο μου. Ήταν..
« Πολύ αργά αδερφούλη μου. Μην κανείς βήμα.» εντάξει μπορεί αυτό να ήταν η τιμωρία μου.
« Άλις να χαρείς.-»
« Και να θέλω να χαρώ με αφήνεις Εντουαρντ??? Τι κανείς??? Πως μπόρεσες να προδώσεις έτσι την Μπέλλα??? Σκέφτηκες τι θα μπορούσε να κάνει αν το μάθαινε????- » Oι σκέψεις της ήταν έξαλλες από θυμό.
« Μα Άλις ήρθες εδώ για να μου κανείς κήρυγμα αλλά δεν με αφήνεις να μιλήσω.» οι σκέψεις της άλλαξαν κατεύθυνση. Λάθος πάλι.
« Είσαι ερωτευμένος με την Τάνια?»
« Άλις για το Θεό κοιτά λίγο το μέλλον μου. Τι βλέπεις?» το βλέμμα της έγινε κενό για μερικά δευτερόλεπτα. Σχεδόν αμέσως επανήλθε στο κανονικό.
« Σε βλέπω μαζί με την μπελλα. Αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω Εντουαρντ γιατί?» γιατί είμαι το πιο ανόητο ων του πλανήτη.
« Γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς Άλις. Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα γιατί έτσι και αλλιώς για εμένα είναι σαν να μην συνέβη ποτέ. Δεν έχει καμία σημασία. Η Μπέλλα δεν πρόκειται να το μάθει ποτέ γιατί θα πληγωθεί χωρίς λόγο και…-»
« Άστο Εντουαρντ μην συνεχίζεις κατάλαβα. Είσαι απλώς παρά μα παρά πολύ αδύναμος μπροστά στο γυναικείο μυαλό και υπερβολικά ευγενικός. Τόσο που δεν θα σου βγει σε καλό.» επιτέλους η Άλις είχε καταλάβει και μέσα από αυτή καταλάβαινα και εγώ η Τάνια μου είχε παίξει ένα πολύ βρόμικο παιχνίδι.
Ένα παιχνίδι όμως που ποτέ δεν θα της ζητούσα εξηγήσεις για αυτό. Ένα παιχνίδι που μου έδειξε με άλλους χίλιους τρόπους πόσο πολύ αγαπούσα την Μπέλλα, με έναν τρόπο μοναδικό, που δεν υπήρχε να νιώσω ποτέ, για καμία άλλη, εκτός από εκείνη και για το πόσο ανώτερη και πόσο ξεχωριστή ήταν…. Πιο πολύ από κάθε άλλο πλάσμα επάνω στον πλανήτη!
« Αυτό ξαναπέστο.»
« Ήταν όλα προσχεδιασμένα λοιπόν. Έτσι εξηγούνται όλα….»
Για μια παρατεταμένη στιγμή ακουγόντουσαν παρά μόνο η σιωπή και οι ήχοι του δασούς… Η Άλις σκεφτόταν πολύ καλά τα επόμενα λόγια της, πράγμα που έδωσε σε εμένα το χρόνο να σκεφτώ τα επόμενα βήματα μου.
«Λοιπόν σε κατανοώ μόνο και μόνο επειδή ξέρω την Τάνια και επειδή είσαι αδερφός μου και σε αγαπάω. Επίσης σε προειδοποιώ: κομμένα τα πάρε δώσε με την Τάνια. Το οτιδήποτε μετά τον γάμο, αλλιώς θα έχεις να κανείς μαζί μου. Εξάλλου, ξέρεις πολύ καλά, ότι δεν αξίζει να παίζουμε με τα νεύρα της Μπέλλα. Αρκετά προβλήματα έχει…. Και δεν θα της πω τίποτα. Το υπόσχομαι. Άντε τώρα πήγαινε, σε περιμένει!»
Έκανα ακριβώς ότι μου είπε και μάλιστα ήμουν ξαφνικά πολύ ανυπόμονος να την σφίξω στην αγκαλιά μου. Από εκείνη την στιγμή και στο μέλλον δεν θα άφηνα ευκαιρία να πάει χαμένη. Δεν σκόπευα να χαραμίσω ούτε ένα λεπτό της αιωνιότητας σε ανούσιες κινήσεις και το πιο σημαντικό από όλα δεν επρόκειτο να αφήσω τίποτα και κανέναν να πληγώσει ή να πάρει μακριά μου τον άγγελο μου… ΠΟΤΕ.
Σπόιλερ:
Παιδια το ξερω οτι ειναι μικρο... καταλαβαινω οτι μπορει να μην σας ερεσει... να γραφω βλακειες (ζηταω συγνωμη για αυτο) αλλα για αυτη την περιοδο ειναι το καλυτερο που μπορω να κανω... συγνωμη και παλι... Στην Ρενα και την Μαρινα....
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
Εθεάθη καινούριο hot κεφάλαιο στο a better moon! H καινούρια σεζόν της ιστορίας μόλις άρχισε και η συγγραφέας είναι και πάλι κοντά σας… Ανανεωμένη! Ελπίζω να μην βαρεθήκατε από την αναμονή γιατί τα καλύτερα έρχονται! Αφιερωμένο σε εσένα που το διαβάζεις αυτήν την στιγμή! Enjoy! Ν.
11.Μπέλλα
«Αν χρειαστείςκάτι…-»
«Θα σε πάρω αμέσως τηλέφωνο… μείνε ήσυχος!» τελείωσα την φράση του και του χαμογέλασα.
«Να μείνω ήσυχος;» στριφογύρισε τα μάτια του και άφησε ένα γελάκι να του ξεφύγει.
«Και βέβαια έξαλλου τι θα μπορούσε να μου συμβεί ενώ είμαι μόνη μου με 3 δεκαεπτάχρονα στο δάσος ; »είπα πολύ γρήγορα άρχισα να γελάω δυνατά παρατηρώντας την έκφραση στο πρόσωπο του Έντουαρντ να αλλάζει καθώς περνούσαν σε κλάσματα δευτερόλεπτου όλες οι πιθανές εκδοχές…
«Ηρέμισε μωρό μου!» είπα καθώς προσπαθούσα να επανακτήσω και πάλι τον εαυτό μου στο κανονικό. » Θα είμαστε μια χαρά εξάλλου ο Τζέικ σου υποσχέθηκε ότι θα μας προσέχει και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μην τηρήσει την υπόσχεση του.» Του έδωσα ένα τελευταίο φιλί στα πεταχτά σηματοδοτώντας το τέλος της συζήτησης.
«Να είσαι συνέχεια κοντά στην Μαρίνα, εντάξει? Και να θυμάσαι… όταν φτάσετε στο λιβάδι δεν θα πατέ πιο βόρεια… δεν είναι κοινή περιοχή και αυτό θα μας δημιουργήσει πρόβλημα.» με κοίταγε βαθιά στα μάτια… σχεδόν με υπνώτιζε… μιλούσε και ήταν εκατό τις εκατό σοβαρός… μονό που εγώ δεν ήμουν! Δεν άκουγα λέξη από αυτά του έλεγε… Ημών χαμένη στα μάτια του και δεν μπόρεσα να αντισταθώ από το να τον φιλήσω ξανά…
Αυτή την φορά το φιλί ήταν πιο βαθύ πιο ουσιαστικό… πιο έντονο ένα φιλί που σίγουρα θα με έκανε να θέλω να γυρίσω σπίτι όσο πιο σύντομα γίνεται…
Ο Έντουαρντ - όπως πάντα με επανέφερε στην πραγματικότητα…
«Δεν θες να αργήσεις, έτσι δεν είναι…;»
Και δεν το ήθελα σε καμία περίπτωση… Δεν έβλεπα την ώρα να πάω για πικ νικ μαζί με τους 3 καινούριος φίλους μου… ακόμα σχεδόν παιδιά… ελεύθερα… ξέγνοιαστα… Μαζί τους ξέχναγα τα πάντα… γινόμουν μια από αυτούς… Αέρας!!!
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
Και να λοιπόν το καινούριο κεφάλαιο! Απολαύστε το όσο πιο πολύ μπορείτε γιατί όπως θα καταλάβετε το επόμενο θα είναι σχετικά δύσκολο για να το γράψω οπότε θα μου πάρει χρόνο! Υπομονή! Περιμένω με ανυπομονησία τα σχόλια σας και εύχομαι να σας αρέσει..! Αφιερωμένο στην Φένια (twilightsagaddicted)… ένα από τα κορίτσια του φόρουμ που αγαπάω πάρα πάρα πολύ! Enjoy! N.
11. Μπέλλα POV
Τα παιδιά με υποδέχτηκαν μέσα στον ενθουσιασμό παρά την καθυστέρηση μου. Η Ρένα και ο Γιώργος ήταν ήδη στο σπίτι της Μαρίνας και ήταν οι πρώτοι που είδα όταν άνοιξα την πόρτα.
«Επιτέλους!» αναφώνησαν ταυτόχρονα και όρμησαν στην αγκαλιά μου… Αμέσως ξεπρόβαλε και η Μαρίνα …
«Λοιπόν τι λες; Είμαστε κατάλληλα εξοπλισμένοι για μια εξόρμηση στο δάσος;» ρώτησε και έκανε πως κοιτάει αλλού. Επεξεργάστηκα τα ρούχα της και κατέληξα ότι ίσως να ήταν και πιο κατάλληλα από τα δικά μου! Ολοκαίνουρια, κατευθείαν από το κατάστημα εξοπλισμού! Παρομοίως και η Ρένα και ο Γιώργος!
«Μήπως το παράκανα;» ρώτησε με ένα απολογητικό βλέμμα κρίνοντας πιθανώς από την έκφραση μου.
« Όχι καθόλου, απλά μόλις θυμήθηκα τι φορούσα την πρώτη φορά που πήγα σε εκείνο το μέρος…!» τα ιδία ρούχα που φόραγα και στο σχολείο. Δεν χρειαζόμουνα μπότες και αδιάβροχο, ήμουν μαζί με τον Έντουαρντ! Μια δυνατή, διπλή κόρνα με επανέφερε στην πραγματικότητα!
«Να και το μεταφορικό μας μέσο!» είπε η μαρίνα και ένα τεράστιο χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της. Φορτωθήκαμε με τα βαριά σακίδια μας και βγήκαμε έξω…
«Έμπρι;» η απογοήτευση ήταν φανερή στην φωνή της Μαρίνας.
«Sorry Μαρινάκι, ο Σαμ έστειλε τον Τζέικ για περιπολία στην άλλη άκρη του κόσμου! Ζητάει συγνώμη αλλά δεν προλάβαινε..»
«Δεν πειράζει Έμπρι… Όλα οκ…» είπε η ανασηκώνοντας τους ώμους της. Η Μαρίνα, ο Γιώργος και η Ρένα ανέβηκαν στην πίσω καρότσα του αγροτικού ενώ εγώ έκατσα στην μοναδική θέση στην καμπίνα του οδηγού, για να δίνω οδηγίες για την διαδρομή!
Ο καιρός ήταν ευτυχώς με το μέρος μας, δηλαδή δεν είχε και λιακάδα αλλά ούτε έβρεχε. Κάπως έτσι φτάσαμε γρήγορα στην άκρη του μονοπατιού! Ο Έμπρι μας ευχήθηκε καλή βόλτα και έφυγε.
Δεν ήμουν ακριβώς σίγουρη για το αν θα βρίσκαμε τελικά το λιβαδάκι, παρά τις χθεσινοβραδινές προσπάθειες του Έντουαρντ να μου εξηγήσει την διαδρομή.
Περπατούσαμε, περπατούσαμε, περπατούσαμε…
Όσο πιο βαθιά μπαίναμε στο δάσος τόσο πιο μαγευτικό γινόταν το τοπίο, γεμάτο ανθισμένα λουλούδια και πλάσματα του δάσους… με κρυστάλλινους ήχους όπως η ροή του ποταμιού, το θρόισμα των φύλλων και το κελάιδισμα των πουλιών…
Όλα ήταν όμορφα γύρω μας όταν το τοπίο έφτασε στο αποκορύφωμα… μπροστά μας ανοίχτηκε επιτέλους το κυκλικό λιβάδι μας...! Η αλήθεια ήταν ότι ήταν πιο όμορφο από ποτέ. Το γρασίδι κάτω ήταν χαμηλό και γύρω γύρω ανθισμένοι μενεξέδες. Τα παιδιά είχαν μείνει άφωνα μαγεμένα από την θέα του.
«Είναι τέλειο!» είπε η Ρένα διασχίζοντας το κάνοντας μία ρόδα! Εντάξει τώρα είχα μείνει εγώ με ανοιχτό το στόμα!
«Επιδειξία!» την κατηγόρησε ο Γιώργο και την ακολούθησε αντιγράφοντας την.
Κυνηγιόνταν, φώναζαν, γέλαγαν και τραγουδούσαν ακριβώς σαν τα παιδάκια του δημοτικού με θεατές εμένα και την Μαρίνα να έχουμε λιώσει στα γέλια!!
Μόλις τελείωσε το σόου ριχτήκαμε στο φαγητό… κάθε είδους συσκευασμένα γλυκίσματα ήταν το τέλειο πρωινό μετά από μια ξεθεωτική πεζοπορία ωρών! Όταν τελειώσαμε το πρωινό μας ήταν ακόμα νωρίς για να φύγουμε και έτσι η Ρένα απαίτησε να πάμε καμιά ¨βολτίτσα¨ εκεί κοντά…
Όπως ήταν λογικό μόνο ο Γιώργος ήταν διατεθειμένος να την ακολουθήσει και έτσι εγώ με την Μαρίνα αδράξαμε την ευκαιρία να μείνουμε για λίγο μόνες και να τα πούμε!
«Και να θυμάστε παιδιά, δεν πρέπει να πάτε πιο βόρεια από το λιβάδι.»τους είπα λίγο πριν φύγουνε.
«Μα από εκεί είναι το ποτάμι! Θα είναι το τέλειο μέρος για μα βγάλω μερικές φωτογραφίες Μπέλλα! Έλα τώρα γιατί να μην πάμε;» τέλεια… ο απαγορευμένος καρπός και πάλι! Πώς να της εξηγούσα τώρα όλα αυτά με τις περιοχές.
«Είναι… επικίνδυνα!» είπε η Μαρίνα βγάζοντας με από την δύσκολη κατάσταση!
«Ω ελάτε τώρα! Τι επικίνδυνα και βλακείες! Δεν είμαστε μικρά παιδιά! Θα έχουμε μαζί τα κινητά μας και όλα τα σχετικά! Θα γυρίσουμε γρήγορα πίσω και δεν θα πάθουμε ούτε γρατζουνιά!» επέμενε η Ρένα με μια εκνευριστική πυγμή! Κοίταξα την Μαρίνα και αυτή ανασήκωσε τους ώμους της… σκέφτηκα τις πιθανότητες και το ποτάμι ήταν σχετικά κοντά.. Στριφογύρισα τα μάτια μου και είπα:
«Εντάξει, εντάξει όπως θες… αλλά θα γυρίσετε όσο πιο σύντομα γίνεται!»
«Τέλεια! Φύγαμε!» είπε η Ρένα και στράφηκε προς τον Γιώργο… Όταν επιτέλους μείναμε μόνες μας με την Μαρίνα ήθελα να μάθω για την ζωή της….
«Πολύ συνηθισμένη…. Η μόνη μεταβολή ήταν όταν μετακόμισα και γνώρισα τον Τζέικ… από τότε όλη μου η ζωή άλλαξε εντελώς αλλά προς το καλύτερο! Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να ξέρεις πως το αγόρι σου θα σε λατρεύει για μια ζωή! Βέβαια δεν είναι και τόσο εύκολο όταν το αγόρι αυτό είναι και ταυτόχρονα λυκάνθρωπος με καθημερινές υποχρεώσεις αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα έτσι δεν είναι; »
«Χαχαχαχα» γελούσαμε ταυτόχρονα σατιρίζοντας τις ομοιότητες των, κατά τα άλλα, τελείως διαφορετικών αγοριών μας όταν το χτύπημα τα του κινητού μου μας διέκοψε!
Μα που το είχα βάλει; To τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα, όταν φωνές , μου απέσπασαν εντελώς την προσοχή!
Να πάρει!
«ΜΑΡΙΝΑΑΑΑΑΑΑ!!!!ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!!!!»
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
Και να το επόμενο κεφάλαιο. Ξέρω ότι το άργησα αλλά μερικά κομμάτια είναι πάντα πιο δύσκολα από τα υπόλοιπα έτσι αποφάσισα να δώσω στα επόμενα επεισόδια μία πιο σφαιρική άποψη για την πλοκή μέσα από τρίτους παρά από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Εύχομαι πραγματικά να σας αρέσει το αποτέλεσμα και περιμένω με αγωνία τα σχόλια σας…Αφιερωμένο για ακόμα μία φορά στην marina μου... ENJOY! N.
12. Αλίς POV
Το αντικείμενο που είχε την ατυχία να βρίσκεται στα χέρια μου έπεσε στο πάτωμα χτυπώντας με έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Το μυαλό μου θόλωσε όπως και κάθε άλλη φορά και η εικόνα ζωντάνεψε σαν μπροστά στα μάτια μου.
Η Βικτόρια… μα πως; Καμιά απόφαση… ήμουν σίγουρη δεν είχε πάρει καμία απολύτως απόφαση! Γιατί;
“ Στέκεται εκεί μπροστά στα παιδιά με ματιά μαύρα από την πείνα, που πετάνε φωτιές. Απειλητική, αγρία, θυμωμένη, μια διψασμένη βρικόλακας μα πάνω από όλα μια πληγωμένη γυναίκα.”Αυτός ήταν ο σκοπός της… να με ξεγελάσει, ένα απλό κυνήγι έξω από την περιοχή. Τα κατάφερε…
“ Το βλέμμα της Ρένας παγώνει. Κοιτάει την πανέμορφη κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά και τα ξυπόλυτα πόδια να κινείται με την ταχύτητα του φωτός και ζαλίζεται. Αριστερά, δεξιά λίγο πιο κοντά, λίγο πιο μακριά… αναποφάσιστη και πάλι. Ένα απαλό αεράκι και σιγουρεύεται. Αυτή η μυρωδιά είναι της κοπέλας. Της αιτίας που ο αγαπημένος της έγινε στάχτη. Θυμός την πλημυρίζει, θολώνει τις τέλειες αισθήσεις της. Σφίγγει τους μυς της. Γεμίζει με δηλητήριο το στόμα της.” Άγχος. Τι είναι ικανή να κάνει;
“Δύο αθώα παιδιά στέκονται μπροστά της πιασμένα χέρι χέρι, φοβισμένα αλλά αυτή είναι συνηθισμένη στο να κλέβει αθώες ζωές…” Παίρνει την απόφαση και κλίνω με δύναμη τα μάτια μου. Φτάνει.
Ούτε πέντε δευτερόλεπτα δεν είχανε περάσει. Ο Τζάσπερ που ήταν 2 ορόφους πιο πάνω ήρθε αμέσως κοντά μου, μου έπιασε το χέρι και ένιωσα να μου ασκείται η επίδραση της του ταλέντου του.
«Όχι, δεν πρέπει να ηρεμίσω τώρα Τζαζ.»
«Πρέπει, τι είδες;» πραγματικά ήθελα να του εξηγήσω αλλά δεν προλάβαινα. Έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη μου και πάτησα γρήγορα τους αριθμούς. Απάντησε μετά από 2 χτύπους
«Έντουαρντ, η Μπέλλα κινδυνεύει!»
**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**
13. Έντουαρντ POV
Ήμουν στο ανατολικό τμήμα του δάσους λίγο πιο μέσα από τα όρια της περιοχής μας, μαζί με την Εσμέ. Η Εσμέ ήταν το αγαπημένο μου άτομο για να κυνηγώ μαζί. Ήρεμη, γλυκιά. Η τέλεια μητέρα… Η σκέψη της είναι πάντα θετική χωρίς ίχνος κατάκρισης. Σε συνδυασμό με την μητέρα φύση γύρω μας πρόσφερε μοναδική αγαλλίαση ψυχής.
Παρ’ όλα αυτά σπάνια κυνηγούσαμε μαζί καθώς προτιμούσε τα μακρινά ταξίδια, τις περισσότερες φορές μαζί με τον Κάραλαιλ, σε καινούρια μέρη κάτι σαν πολυήμερες εκδρομές και εγώ φυσικά δεν μπορούσα να μείνω τόσο καιρό μακριά από την Μπέλλα. Αν και το είχα προσπαθήσει πάντα κατέληγα να σπάω τα νεύρα οποιουδήποτε ερχόταν μαζί μου με αποτέλεσμα να φεύγω νωρίτερα.
Κούνησα το κεφάλι μου κοροϊδεύοντας τον ίδιο μου τον εαυτό. Ποτέ ξανά δεν θα κατάφερνα να μείνω μακριά από την Μπέλλα μου. Χαμένη υπόθεση.
Το τοπίο κάτω από την κορυφή του βουνού πραγματικά έκοβε την ανάσα. Κοίταξα πέρα στον ορίζοντα και φαντάστηκα ότι κάπου ανάμεσα από τα δισεκατομμύρια δέντρα θα βρισκόταν το κορίτσι μου. Η Εσμέ μόλις είχε φτάσει δίπλα μου.
«Όμορφα δεν είναι;» φυσικά και ήταν.
«Μαγικά.» αποκρίθηκα.
«Η Μπέλλα θα είναι μια χαρά.» υποσχέθηκε.
«Νόμιζα ότι εγώ είμαι αυτός που διαβάζει σκέψεις εδώ πέρα την πείραξα.
«Δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς την σκέψη σου, πάντα σκέφτεσαι την Μπέλλα. Άσε που σήμερα η ανησυχία στο πρόσωπο σου είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Όσο και αν προσπαθείς να την κρύψεις εγώ σε ξέρω καλά.» ναι με ήξερε πολύ καλά.
«Την αγαπάς πάρα πολύ… » συνέχισε, « …χαίρομαι που τουλάχιστον είναι κάποια που το αξίζει και με το παραπάνω.»
«Χα!» ένα σπασμωδικό γελάκι που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω. Ειρωνεία και πάλι.
«Εσμέ η Μπέλλα δεν έχει κάνει τίποτα για να αξίζει την αγάπη ενός βρικόλακα.» την πείραξα και πάλι. Γέλασε και με έσπρωξε παιχνιδιάρικα στον ώμο.
«Η Μπέλλα είναι τυχερή! Δεν θα μπορούσε να ερωτευτεί πιο αστείο βρικόλακα.» εντάξει μάλλον ήταν η σειρά της να γελάσει μαζί μου.
Το κινητό μου χτύπησε επαναφέροντας με στην ”πραγματικότητα“. Η Άλις. Μίλησε πριν προλάβω καν να την χαιρετήσω.
« Έντουαρντ η Μπέλλα κινδυνεύει.»
**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**
14. Τζέικομπ POV
Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που με είχε αναγκάσει ο Σαμ να κάνω. Η καλύτερη μου φίλη και ή κοπέλα μου να είναι στο δάσος και εγώ να είμαι στην άλλη μεριά του πλανήτη.
¨Υπερβολικός.¨ σκέφτηκε ο Κουίλ.
Εντάξει δεν ήμουν και τόσο μακριά αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο! Τι σημαίνει δηλαδή “Θα σου αποσπάται η προσοχή” ή “Μπορεί να συμβεί κάτι απρόβλεπτο”… Λες και θα συνέβαινε τίποτα… εδώ και βδομάδες χάναμε τον χρόνο μας σε άσκοπες περιπολίες και μάλιστα εντατικές. Τίποτα δεν είχε συμβεί καμία αιμορουφήχτρα στο πλάνο και όλα καλά.
¨Σταμάτα να κλαψουρίζεις μέσα στο κεφάλι μου Τζέικομπ. Από το πρωί σε έχει βαρεθεί η ψυχή κυριολεκτικά. Ηρέμισε γιατί δεν είμαι μακριά σου…¨ Ο Πολ με απείλησε για ακόμα μία φορά.
Πριν προλάβω να του απαντήσω ο Έμπρι μπήκε στην αγέλη και τα μυαλά όλων μας κατακλίστηκαν από τις δυνατές σκέψεις του.
¨Παιδιά συναγερμός λίγο πιο βόρεια από την κοινή περιοχή εμφανίστηκε η βδέλλα με τα κόκκινα μαλλιά. Όλη η φρουρά προς τα εκεί άμεσα¨
¨Τζέικομπ να είσαι ψύχραιμος, έχει την Μαρίνα, την Μπέλλα και τα παιδιά.¨
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
«Ακολούθησε με!» σχεδόν διέταξα την Εσμέ. Είχα πάρει ήδη τον δρόμο της επιστροφής Έτρεχα.
Προσπαθούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου με νύχια και με δόντια. Δεν έπρεπε να πανικοβληθώ, δεν έπρεπε να με νικήσει το άγχος, δεν έπρεπε να καταρρεύσω και δεν έπρεπε να σκέφτομαι αρνητικά. Με λίγα λόγια δεν έπρεπε να απελπιστώ. Η απελπισία είναι η χειρότερη αμαρτία! Το μόνο που έπρεπε να κάνω, ήταν να βρω την Μπέλλα. Πάση θυσία.
Με πολύ κόπο κατάφερα να επικεντρωθώ σε αυτά που μου έλεγε η Άλις από την άλλη πλευρά της γραμμής.
«Είναι πολύ κοντά στην Μπέλλα και την εκβιάσει κρατώντας τα παιδιά από τον λαιμό… Σκέφτεται πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα αλλά δεν είναι σίγουρη… αμφιταλαντεύεται.»καλό αυτό…
«Και μετά;»
«Μετά τίποτα. Όλα εξαφανίζονται. Δεν μπορώ να δω τίποτα.»
«Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι;»ήταν μια από τις σπάνιες φορές που διατύπωνα αυτήν την ερώτηση.
«Λύκοι!» αποκρίνεται η Άλις με απόλυτη σιγουριά.
«Υπέροχα!» είπα ειρωνικά… Αν ήταν δυνατόν! Ο λόγος της ύπαρξης μου κινδύνευε και από ένα σαδιστή βρικόλακα και τα μόνα πλάσματα που μπορούσαν να την σώσουν ήταν μία αγέλη από ατσούμπαλα, τεράστια σκυλιά!
Και αν δεν ήταν αυτό; H δεύτερη εκδοχή με τρόμαζε τόσο που δεν ήθελα ούτε να την σκέφτομαι. Δεν υπήρχε περίπτωση να τελείωναν όλα τόσο μάταια. Θα ήταν τελείως λάθος. Έπρεπε να σιγουρευτώ.
«Πήγαινε γρήγορα στο μικρό λιβάδι Άλις, με όλους κάνε ότι μπορείς και κάτι παραπάνω.»
«Άλις;» την ρώτησα απεγνωσμένα «Τι από όλα αυτά προλαβαίνουμε να σώσουμε;»με την αγωνία μου να ξεχειλίζει.
«Θα φτάσουν σίγουρα πολύ κοντά Έντουαρντ μόνο αυτό ξέρω.»
«Πολύ κοντά.» επανέλαβα τα λόγια της γεμάτος θύμο και έκλεισα το κινητό μου. Η υπεράνθρωπη ταχύτητα με την οποία κινούμουν δεν με ικανοποιούσε. Πήρα τηλέφωνο τον Τσάρλι και τον έπεισα χωρίς να τον υποψιάσω να μου δώσει το τηλέφωνο του Μπίλι.
Ευτυχώς ήταν σπίτι του και απάντησε πολύ γρήγορα. Του εξήγησα τα πάντα και του έδωσα την ακριβή τοποθεσία.
« Εντάξει.» αποκρίθηκε. « Για καλή μας τύχη ένας από την αγέλη κοιμάται στου Τζέικ. Θα μεταμορφωθεί αμέσως.»
«Τέλεια,» πρόφερα σχεδόν με ικανοποίηση «γράψε το τηλέφωνο της αδερφής μου.» Είπα και ανέφερα τους αριθμούς όσο πιο αργά άντεχα.
«Ελπίζουμε σε μια καλή συνεργασία.» έκλεισα το τηλέφωνο και επιτάχυνα. Είχα σχεδόν ξεχάσει την Εσμέ που ήταν μόνο μερικά μέτρα πιο πίσω μου. Οι σκέψεις της ήταν τρομερά ανήσυχες και γεμάτες απορίες αλλά δεν είχε πει κουβέντα όλη αυτή την ώρα.
Άρχισα να της εξηγώ την κατάσταση. Αυτό με βοηθούσε. Ήταν μια ανακεφαλαίωση. Όλα πλέων είχαν δρομολογηθεί. Το μόνο μελανό σημείο της υπόθεσης ήταν ο χρόνος. Όλα ήταν θέμα χρόνου! Άραγε θα προλαβαίναμε;
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
Ήμασταν όλοι μαζί. Από την μία πλευρά του ποταμού εμείς και από την άλλη οι λύκοι. Κάναμε κάποιου είδους συμβολαίου ή ανακωχή ή συμμαχία. Δεν με ένοιαζε. Το μυαλό μου ήταν κολλημένο στην Μπέλλα. Και του Τζέικομπ το ίδιο. Όχι στην Μπέλλα φυσικά* στην Μαρίνα. Η Άλις έλεγε ότι είχαμε χρόνο, αλλά εγώ καθόμουν κυριολεκτικά σε αναμμένα κάρβουνα. Όμως είχε δίκιο. Η Μπέλλα κινδύνευε και δεν έπρεπε να κινηθούμε σπασμωδικά.
«Καμία λάθος κίνηση.» μου πέταξε επικριτικά. Οποιοδήποτε λάθος θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο.
«Και απ τις δυο πλευρές υπάρχουν άτομα που δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς.» άρχισε ο Κάραλαιλ. «Αλλά το θέμα είναι λεπτό, δεν γίνεται να πάμε όλοι μαζί. Θα επικρατήσει πανικός και τα παιδιά θα φοβηθούν.» έγνεψα εκ μέρους τους καθώς ο Κάραλαιλ είχε το πρόσωπο του στραμμένο πάνω κατά την διάρκεια της συνάντησης, διότι εκτελούσα χρέη μεταφραστή. » Είναι μόνη της και είναι απρόβλεπτοι, δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια. Εγώ πιστεύω ότι το καλύτερο είναι να στείλουμε δύο από εσάς και τρεις από εμάς, οι υπόλοιποι θα περικυκλώσουμε τον χώρο για να μην μπορέσει να ξεφύγει.»
«Έντουαρντ?»
«Διαμαρτύρονται που είμαστε περισσότεροι στο λιβάδι και έχουν μερικές απορίες ακόμα.»
«Δυστυχώς λόγο του μεγέθους σας θα είναι δύσκολο να βρίσκονται τρεις λύκοι στο λιβάδι, θα τρομάξουν τα παιδιά αν είστε τόσο κοντά τους και δεν έχουμε ώρα για κατεδαφίσεις.» ακούστηκαν μερικά γρυλίσματα από την απέναντι μεριά αλλά επέβαλε γρήγορα την τάξη.
«Στην ουσία ο τρίτος δικός μας θα είναι εκεί για αναλάβει τα παιδιά είναι πολύ σημαντικό να μην πανικοβληθούνε και να μείνουν ακίνητα.» τους καθησύχασε η Εσμέ.
«Συμφωνούν και θέλουν να μάθουν ποιοι από εμάς θα πάμε.»
«Ο Τζάσπερ που είναι ο καλύτερος στην μάχη.» είπε και έδειξε προς το μέρος του. »Ο Έντουαρντ και η Άλις που φυσικά γνωρίζεται ήδη.»
«Ο Έμπρι και ο Τζέικομπ θα είναι από αυτούς… Ο Σαμ θέλει να ηγείται τους υπόλοιπους σε περίπτωση καταδίωξης.» εξήγησα εκ μέρους τους και ένα αχνό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Κάραλαιλ. Έβλεπα πως συμφωνούσε. «Το ίδιο σκεφτόμουν και εγώ.»
«Θα κατευθυνθούμε παράλληλα.» υπέδειξα κυρίως στον Τζέικομπ, υπολογίζοντας ότι θα καταστρώναμε ένα πιο λεπτομερές σχέδιο στην διαδρομή. Έγνεψε με την σκέψη του.
«Ξεκινάμε!» αναφώνησε ο Κάραλαιλ και όλοι τρέξαμε προς το λιβάδι.
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
Το σχέδιο που Κατέστρωνα στο μυαλό μου φάνηκε να αρέσει στην βδέλλα της Μπέλλα.
«Καλό. Κοίτα.... σίγουρα έχεις επηρεαστεί από κάποια ταινία, αλλά μ’ αρέσει. Της αξίζει και με το παραπάνω.» Ναι. Σίγουρα το άξιζε. Θα μπορούσε να είναι το μόνο πράγμα στο οποίο θα συμφωνούσαμε ποτέ.
“Αν τα πράγματα δεν πάνε καλά και ξεφύγει εγώ θα πρέπει να την κυνηγήσω σύμφωνα με τις εντολές του Σαμ. Το ίδιο και ο Έμπρι.”
«Δεν χρειαζόταν καν να το σκεφτείς.» Με διέκοψε. »Θα την πάρουμε εμείς. Εξάλλου όσοι από εμάς θα είμαστε στο λιβάδι δεν θα ακολουθήσουμε.»
“Ευχαριστώ.” Σκέφτηκα. Δεν ήμουν αχάριστος. Ήξερα ότι αν δεν ήταν η μικρή μάντισσα των Κάλλεν δεν θα ήξερα καν ότι η Μαρίνα κινδύνευε.
Θα μπορούσαν επίσης να πιάσουν μόνοι τους την θηλυκιά κοκκινομάλλα χωρίς εμάς στα πόδια τους. Αντίθετα εκείνοι μα ειδοποίησαν γιατί αυτό θεώρησαν σωστό: να ξέρουμε και να μπορούμε να αποφασίσουμε για τα πρόσωπα που αγαπάμε.
Η έχθρα μας δεν είχε χαθεί σε καμία περίπτωση. Απλά είχε προστεθεί η εκτίμηση. Γίνεται άραγε να εκτιμάς τον εχθρό σου; Γίνεται! Και πολύ μάλιστα!
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
Λένε ότι το παρόν τελειώνει γρήγορα και είναι αλήθεια, όμως προλαβαίνει να σε ρημάξει.
18.Μπέλλα POV
Ήταν εκεί μπροστά μου, λίγα μέτρα πιο μακριά μου. Η γυναίκα που γέμιζε με φόβο τις αναμνήσεις μου και στοίχειωνε τα όνειρα μου για πάρα πολύ καιρό.
Είχε έρθει για να πάρει εκδίκηση και ήταν τόσο κοντά… Το ήξερα, το ήξερα από την πρώτη στιγμή. Έκλεισα τα μάτια μου. «Σ’ αγαπάω.» είπα από μέσα μου.
Όχι! Δεν ήμουν πρόθυμη να πεθάνω. Δεν ήμουν έτοιμη. Έπρεπε να παλέψω, να πολεμήσω για τον Έντουαρντ, για τον Τσάρλι, για την μαμά μου. Για όλους όσους αγαπούσα και με αγαπούσαν.
Έβαλα προτεραιότητες. Έπρεπε να σώσω τα παιδιά. Τουλάχιστον αυτά.
Παρατήρησα ότι η Βικτόρια δεν ήξερε τι να κάνει! Ίσως δεν ήταν ούτε και εκείνη έτοιμη, παρά τα σχέδια της… σίγουρα δεν πίστευε στην τύχη της. Ή πάλι ίσως φοβόταν ότι όλο αυτό ήταν μια ενέδρα. Αλλά δεν ήταν.
Άδραξα την ευκαιρία.
«Εμένα θέλεις. Άσε τα παιδιά να φύγουνε!» την προκάλεσα.
«Και ποια ακριβώς είσαι εσύ που θα μου πεις τι θέλω και τι να κάνω;» είπε αλλά πήρε τα χέρια της από τον Γιώργο και την Ρένα. Έκανε μερικά αργά ημικυκλικά βήματα. »Εσύ, μία θνητή, ένα τίποτα.»
«Όμως κατά την γνώμη σου είμαι η αιτία που ο Τζέιμς χάθηκε, αλλά δεν είναι αλήθεια…» Δυνάμωσα τον τόνο της φωνής μου. «Μόνος του κατέστρεψε τον εαυτό του, ο Έντουαρντ προσπαθούσε απλά να με προστατέψει.» τα κατάφερνα, κέρδιζα χρόνο. Θυμήθηκα ότι το κινητό μου χτύπαγε πριν τις φωνές. Σίγουρα με ψάχνουν.
«Αν δεν ήσουνα εσύ εκεί στο αναθεματισμένο γήπεδο τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Εσύ… ο απαγορευμένος καρπός, το μήλο τη έριδος!»
«Κάνεις λάθος!»
«Σιωπή.» πρόσταξε.
«Θα πληρώσεις και ο αγαπημένος σου θα υποφέρει όπως υπέφερα και εγώ.» τα λόγια της με πόναγαν απλά και μόνο στην σκέψη. Δεν έπρεπε να γίνει. »Θα δεις τους φίλους σου να πεθαίνουν…-»
«Όχι!»
«Σκάσε!» κοίταξε την Μαρίνα. Ήταν δύο με τρία μέτρα μπροστά μου. Είχαμε και οι δύο κοκαλώσει στις θέσεις μας όταν είδαμε την Βικτόρια.
«Εσύ.» προχώρησε αργά προς το μέρος της, τοποθέτησε την μύτη της στα μαλλιά της και εισέπνευσε βαθειά. »Δεν είσαι από αυτούς αλλά βρομάς το ίδιο έντονα.» σχολίασε με έκφραση αηδίας ζωγραφισμένη στο τέλειο πρόσωπο της.
«Δεν καταλαβαίνω τι λες.» απάντησε με θράσος η Μαρίνα. Είχε ήδη μπει στο νόημα.
«Καταλαβαίνεις πάρα πολύ καλά…» δεν ήξερα αν ήταν καλή αυτή η τακτική αφού έδειχνε να την εξοργίζει όλο και περισσότερο, αλλά υπέθεσα πως δεν είχαμε άλλη εναλλακτική. Τουλάχιστον όχι καμία που να μπορούσε να μας κρατήσει ζωντανούς. »Αυτή η ηλίθια αγέλη σκυλιών σκότωσε τον μοναδικό μου φίλο και παραλίγο και εμένα.» το χέρι της μπλέχτηκε στα μαλλιά της Μαρίνας και έσφιξε γύρω από τον αυχένα της.
«Χαίρομαι δίπλα που είσαι και εσύ δω τότε…» είπε χαιρέκακα.
Μία πνιχτή κραυγή ξέφυγε από την Μαρίνα και η Ρένα έκανε αυτόματα δύο βήματα μπροστά. Ο Γιώργος την έπιασε από το χέρι και την τράβηξε πίσω. »Ίσως αυτό δώσει στα κουτάβια σου ένα μάθημα.» το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπο της ήταν το πιο αρρωστημένο που είχα δει.
«Σταμάτα! Την πονάς!» ούρλιαξε η ξαδέρφη της δίχως ίχνος φόβου. Η Βικτόρια γύρισε προς το μέρος της.
«Μα αυτό θέλω καλή μου!»της απάντησε ειρωνικά. »Όταν πόναγα εγώ κανένας δεν νοιαζόταν γιατί ήταν όλοι νεκροί! Τώρα είναι η σειρά άλλων να πονέσουν.» ανάγκασε την Μαρίνα να γονατίσει από τον πόνο. Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
«Άφησε την, δεν θα κερδίσεις τίποτα καταστρέφοντας της ζωές των άλλων! Δεν θα τον γυρίσεις πίσω!» της είπα με την πιο δυνατή φωνή που διέθετα. Εκείνη γύρισε και με κοίταξε άναυδη. Η μάλλον, κοίταξε ακριβώς από πίσω μου.
« Δεν άκουσες τι σου είπε η Μπέλλα;» η φωνή του Τζέικομπ ακούστηκε από το πουθενά, ξαφνιάζοντας μας όλους.
»Πάρε τα βρομερά χέρια σου από πάνω της.» είπε και μεταμορφώθηκε.
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
Η μεταμόρφωση του Τζέικ έκανε τα παιδιά να ουρλιάξουν δυνατά. Εμένα πάλι με χαροποίησε απίστευτα. Κρύος ιδρώτας έλουσε το πρόσωπο μου και η καρδιά μου πήγε να σπάσει από την ταχυπαλμία. Ελπίδα.
Η Βικτόρια όπως ήταν φυσικό τα έχασε. Στράφηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση μόνο για να αντικρίσει τον Τζάσπερ σε επιθετική στάση. Όταν εκείνος όρμησε πάνω της αυτή γλίστρησε σαν χέλι κάτω από τα τεράστια πόδια του Τζέικομπ κατευθείαν προς το μέρος μου. Ήθελα να τρέξω αλλά ήξερα πως δεν μπορούσα να της ξεφύγω.
Ο Έντουαρντ γύρισε το χέρι της λίγα μόνο εκατοστά πριν εκείνο συνθλίψει το κρανίο μου, κάνοντας την μια τούμπα στον αέρα. Ο Τζάσπερ προσπάθησε να την ακινητοποιήσει από πίσω, αλλά σαν να προέβλεπε κάθε του κίνηση, τα χέρια του έπιαναν αέρα και μόνο. Το ίδιο και του Έντουαρντ. Πάλευαν μόνο λίγα εκατοστά μακριά μου και ήμουν τρομοκρατημένη όμως ταυτόχρονα παρακαλούσα τον Θεό να μην πάθει κάτι ο Έντουαρντ.
Μετά από μία εντυπωσιακή φιγούρα η Βικτόρια αναπήδησε πάνω σε ένα δέντρο και μου χαμογέλασε. «Θα τα ξαναπούμε!» Είπε κοιτάζοντας με κατευθείαν στα μάτια.
Ύστερα εξαφανίστηκε μέσα στα δέντρα, με τον Τζέικομπ και τον Τζάσπερ να την καταδιώκουν. Τα χέρια του Έντουαρντ βρέθηκαν γύρω μου ακριβώς λίγο πριν καταρρεύσω και χώθηκα μέσα στο πιο ασφαλές μέρος του κόσμου… την αγκαλιά του. Βίαιοι λυγμοί ξέφυγαν από βαθιά μέσα μου σαν όλη η ένταση και ο θυμός που με κατέκλυζαν λίγα μόλις λεπτά πριν να μετατράπηκαν σε δάκρυα και αναφιλητά.
Μάταια ο Έντουαρντ προσπαθούσε να με καθησυχάσει. Όταν κάποιος άνθρωπος το μόνο πράγμα που θέλει να κάνει είναι να κλάψει είναι εντελώς ανώφελο να νομίζεις ότι μπορείς να τον σταματήσεις.
Δέκα λεπτά αργότερα η λογική μου βγήκε επιτέλους στην επιφάνεια. Ένιωθα το χέρι του Έντουαρντ να χαϊδεύει τα μαλλιά μου και αναδεύτηκα από την αγκαλιά του για να τον φιλήσω. Δεν με ένοιαζε ποιος μας έβλεπε, ήταν το μοναδικό πράγμα που ήθελα να κάνω.
Πήγε να μου πει κάτι αλλά έβαλα το δάχτυλό μου στα χείλη του. Μερικές φορές το βλέμμα λέει περισσότερα όταν μιλάει κατευθείαν μέσα από την καρδιά.
Γύρισα να δω τα παιδιά που τώρα σαν κουρασμένα από την τόση υπερένταση καθόντουσαν αμίλητα κάτω στο χορτάρι. Πήγα προς το μέρος τους, γονάτισα για να τα αγκαλιάσω. Έπειτα αγκάλιασα την Μαρίνα. Της χρωστούσα τόσα πολλά!
« Σ’ ευχαριστώ για όλα Μαρίνα μου, και σου ζητάω συγνώμη.» είπα με ειλικρίνεια καθώς ένιωθα τρελές τύψεις για όλα όσα πέρασε εξ αιτίας μου.
«Δεν φταις εσύ Μπέλλα, δεν μπορούσες να ξέρεις. Όλοι αιφνιδιαστήκαμε.» είπε και κοίταξε προς το μέρος της Άλις. Εκείνη στριφογύρισε τα μάτια της και χαμογέλασε.
«Εντάξει ακόμα και εγώ!!!» είπε και έσκασε στα γέλια. Η Μαρίνα γύρισε προς το μέρος του Έντουαρντ.
«Μπορείς να ακούσεις από δω;» τον ρώτησε με παρακλητική φωνή.
«Όχι είναι πλέων πολύ μακριά. Πάντως την είχαν στο χέρι λίγο πριν χάσω επαφή, σίγουρα θα την πιάσου όλα θα πάνε καλά. Ηρέμισε!»
«Αν πάθει κάτι… τόσο καιρό έλεγα πως δεν κινδυνεύει αλλά σήμερα το είδα με τα μάτια μου, το ένιωσα.» η ανησυχία της ήταν ολοφάνερη και ένιωθα άσχημα που ήμουν μαζί με τον Έντουαρντ ενώ ο Τζέικομπ ήταν μακριά προσπαθώντας να με προστατεύσει.
«Δεν θα πάθει τίποτα είναι έξυπνος και καλός στην μάχη.» Αιφνιδιάστηκα με τα λόγια του Έντουαρντ. Δεν τα έλεγε μόνο για να ηρεμίσει την Μαρίνα, τα πίστευε.
Ίσως αυτή η συμμαχία να είχε φέρει πιο κοντά λυκάνθρωπους και βρικόλακες. Ήλπιζα για κάτι τέτοιο… Ειδικά τώρα, το είχα ανάγκη!
Παρ 17 Μαρ 2023 - 15:11 από Marzaki Cullen
Ημερολόγιο
Θέμα: Απ: A better moon 
