Ο Δρομος της Καρδιας σου

1. 1ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Στεκομουνα εξω απο την επιβλητικη αυλοπορτα του πανεπηστημιακου χωρου.Τα ποδια μου οσο και να το ηθελα δε μπορουσαν να μετακινηθουν.Τα μεγαλα δεντρα χαιδευαν με τα καταπρασινα φυλλα τους τη σηδερενια πορτα.Το απαλο αερακι χαιδεψε το μαγουλο μου απαλα και με διαπερασε ενα ρηγος.
Ανοιξα την πορτα και μπηκα μεσα στον αυλιο χωρο,περπατωντας με δειλα βηματα προς το κεντρικο κτηριο.οπυ ηταν οι κυτωνες των σπουδαστων της αρχιτεκτωνικης σχολης.Αναμεσα απο τις πυκνες φυλλοσιες μπροστα μου δεσπωζε ενα πανεμορφο αναγεννησιακης αρχιτεκτωνικης κτηριο που ο οποιοσδηποτε θα μπορουσε να θαυμασει το αριστουργημα που φανερωνβνταν μπροστα στα ματια του...το αχνο φως του φεγγαριου εδινε μια διαφορετικη γοητεια στο μερος και το τοπιο φανταζε ειδιλιακο.Ενιωσα την πρωτη ψιχαλα της βροχης που θα ερχοταν ν αγγιζει το δερμα μου κι ετσι αποφασισα να μπω μεσα οπου βρισκοταν ενας μακρυς και φαρδης διαδρομος....Εβγαλα το χαρτη και το μικρο λευκο χαρτακι με τον αριθμο του δωματιου μου και ανεβηκα τις σκαλες κρατωντας στα χερια μου 2 τεραστιες μαυρες βαλιτσες.Δε χρειαστηκε πολυς χρονος ωστε να βρω το δωματιο μου.χτυπησα απαλα την πορτα και ακουσα μια γλυκια φωνη να με καλει μεσα.
"Γεια σου.Με λενε Ηλεκτρα"ειπα δυσταχτικα ριχνοντας της ενα μικρο χαμογελο
"Γεια!εγω ειμαι η Ελλη!Ωστε κι εσυ εισαι Ελληνιδα!Εκεινη η ντουλαπα ειναι για τα πραγματα σου"με πληροφωρησε μ ενα κυμα ενθουσιασμου να την κατακλιζει.ενιωσα πιο ανετα.Η ελλη εδειχνε γλυκια ευγενικη και κοινωνικη.ειχε καρε μαυρα μαλλια,ασπρο δερμα και δυο μεγαλα στο χρωμα του μελιου ματια.Ηταν πολυ ομορφη.Ενιωθα πως την ηξερα χρονια.
"ευχαριστω πολυ!Ναι!Απο ποια πολη εισαι?"τη ρωτησα καθως λεπτο προς λεπτο ενιωθα τον κομπο στο στομαχι μου να υποχωρει.
"Απο την Ξανθη εσυ?"
"Απο τη Θεσσαλονικη!Ειναι σχετικα κοντα..."
Μου χαμογελασε και με βοηθησε να τακτοποιησω τα πραγματα μου.Μολις τελειωσαμε εκεινη αρχισε να ντυνεται.Φορεσαι ενα ομορφο γκρι κοντομανικο φορεμα που αγγαλιαζε ομοργα την καλλιγραμμη σιλουετα της και βελουδινες μοβ μποτες.Την κοιτουσα με θαυμασμο και ταυτοχρονα μ'ενα βλεμμα γεμματο απορια.
"Δε θα ετοιμαστεις?"Με ρωτησε με περιεργεια στη φωνη της
"Συγγνωμη αλλα να ετοιμαστω για που?"
"Ω!Μα εν το ξερεις?Σημερα ειναι το παρτυ καλωσορισματος για μας!εννοω ολους τους πρωτοετης!"μου εριξε ενα πλατυ χαμογελο και φανερωθηκε μπροστα μου η καταλευκη οδοντοστοιχεια της
"Μαλλον δεν ειναι και τοσο καλη ιδεα για μενα...νοιωθω κουρασμενη απο το ταξιδι"
"Δεν ακουω τιποτα!Θα ερθεις!Ελα τωρα...λενε ς τ αγορια του 2ου ετους ειναι πολυ ομορφα!"
"Δε με ενδιαφερουν και τοσο τ αγορια...Προτειμω να αφισιωθω στα μαθηματα μου"με κοιταξε μ ενα παρακλητικο βλεμμα.δε μποροθσα να της πω οχι.
Ανοιξα τη ντουλαπα μου και φορεσα ενα μαυρο αερινο φορεμα που μου ειχε κανει δωο η μικρη μου αδερφη στα γεννεθλια μου με μαυρα χαμιλα μποτακια.τα μαλλια μου τα επιασα επιμελως ατιμελητα αφηνωντας αφελιες να πλεσιωσουν το λευκο δερμα του προσωπου μου.
Βγηκαμε απο το δωματιο μας και κατευθηνθηκαμε προς το μερος που ακουγονταν η απσλη ροκ μουσικη και οι νεανικες φωνες.Ανοιξαμε την πορτα και βρεθηκαμε σε μια μεγαλη σαλα με χαμηλο φωτισμο που ασφηκτιουσε απο τον πολυ κοσμο.
"Ειναι τελεια!Ξερεις ειναι το παρτυ της Εληνικης λεσχης!"Ειπε η Ελλη
"Δε φανταζομπυν οτι θα συναντουσα τοσους πολλους Ελληνες εδω περα!"
"Θα διασκεδασουμε σημερα!Περιμενε εδω!Παω να φερω ποτα!Τωρα αρχιζει η διασκεδαση!"Η ελλη χαθηκε μεσα στο πληθος κι εγω εμεινα ακινητη καθως περιεργαζομουν τον χωρο.
Και τοτε ξαφνικα τον ειδα μπροστα μου!Ο παιδικος μου ερωτας που δεν του ειχα εξωμολογηθει ποτε τα συναισθηματα μου!Ο Αλεξανδρος ηταν ακομα πιο ομορφος κι γοητευτικος απο τοτε.Ειχε κατασπρο δερμα,σκουρα καστανα επιμελως ατιμελητα κοντα μαλλια και 2 μεγαλα και εκφραστικα πανεμορφα πρασινα ματια!δν ητανε πολυ ψηλος αλλα ειχε ομορφο γταμομενο σωμα.Η καρδια μου χτυπουσε με γρηγορο ρυθμο που νομιζα πως θα σπασει.Γιατι κανενας δε μου ειχε πει πως κι εκεινος ειναι εδω?

To βλεμμα μου ειχε μαγνητιστει απο τον αντρα που βρισκονταν λιγα μετρα απεναντι μου.Ξαφνικα εστρεψε το βλεμμα του προς εμενα.Κανεις δεν με ειχε κοιταξει ποτε ξανα με τετοιον τρομο....Ενα βλεμμα γεμματο μυστηριο που φανερωνε αναμυκτα συναισθηματα.Απορια,ερωτηματικα και ισως...ελξη!Μα τι σκεφτομουνα?Πως ειναι δυνατον αυτος να νοιωθει ελξη για μενα?Μια απλη κοπελα χωρις τιποτα το αξιοπροσεχτο επανω της.Συνελθε ειπα στον εαυτο μου...Αλλα και παλι...Τα βλεμματα μας ειχανε γατζωθει το ενα πανω στ αλλο.Οσο και να το ηθελα δε μπορουσα να ξεφυγω απο αυτη τη δινη συναισθηματων.Παλιοτερα προσπαθουσα να πεισω τον εαυτο μου πως ενιωθε καθαρο μισος και αντιπαθεια...Εκεινος παντα μου φεροταν ευγενικα αλλα εγω πολλες φορες του μιλουσα με αγενεια...Αλλα παντα ενοιωθα μια αδικαιολογητα εντονη ελξη...Ξαφνικα μια αναμνηση που οποτε ξετριπονε απο τν ταφο του μυαλο μου το συναισθημα της τηψης με κατεκλιζε ηρθε μπροστα μου γυριζοντας με αρκετα χρονια πισω...
"Αγγελε ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΑΥΤΟΝ ΕΔΩ!"Ειχα πει τσαντισμενη στον ξαδερφο μου καθως εγω,εκεινος και η μητερα μου καθομασταν γυρω απο το αριστουργηματικο πετρινο τραπεζι της βεραντας του εξωχικου μας σπιτιου
"Ειναι φιλος μου!Και στην τελικη αμα δεν θελεις να τον βλεπεις φυγε απο δω οταν ερθει!"
"Να φυγετε εσεις!Εγω ηρθα πρωτη εδω!"
"Ηλεκτρα!Αγγελε σταματηστε τωρα!Ηλεκτρα τη συμπεριφορα ειναι αυτη?τι εχεις παθει με τον Αλεξανδρο?Ειναι ευγενεστατο παιδι"
Χωρις να πω τιποτα ειχα φυγει...Απο εκεινη την μερα δν ειχε ξαναρθει στο σπιτι μας οσο κι αν το ευχομουν...Ηθελα να ζητησω στον ξαδερφο μου να τον φερει ξανα αλλα δεν το τολμησα...
Απο τοτε ειχα να τον δω...5 ολοκληρα χρονια...Στη μνημη μου δεν ειχε ξεθωριασει ποτε το γλθκο χαμογελο του και τα εκφραστικα του ματια...Σημερα αποδειχτηκε περιτρανα...

"Ηλεκτρα!Ποιος ειναι αυτος που κοιτας?τον ξερεις?Αχ ειναι πολυ ομορφος!"Ειπε η Ελλη ξαφνικα τρομαζοντας με
"Ειναι....Ενας παλιος γνωστος μου"Ειπα με απαλη φωνη καθως η Ελλη μου εδωσε το γυαλινο ποτηρι που κρατουσε στο χερι της
"Και τι τρεχει με αυτον?"Η φωνη της ηταν γεματη υπονοουμενο...Ω Θεε μου!Με καταλαβε
"Τι να τρεχει....τιποτα!Απλως τον ξερω"Τελικα δν ειμαι καθολου καλη ψευτρα...Δεν επειθα ουτε τον εαυτο μου
"Απλως τον ξερεις και κοιταει ο ενας τον αλλον με τοσο εντονο βλεμμα?"
"Αληθεια με κοιταει με εντονο βλεμμα?Δεν το προσεξα Ελλη μου"Προσπαθησα να φανω αδιαφορα ωστε να κρυψω το συναισθημα χαρας που με ειχε κατακλισει
"καλααα....Οταν γυρισουμε στο δωματιο θα μου τα πεις ολα!Θελεις να παμε να τον χαιρετισεις?"
"ΟΧΙ!Βασικα...Αστο για καποια αλλη φορα"
Δεν ειπε τιποτα και αρχισαμε να χωρευουμε στους ρυθμους του τραγουδιου που ακουγονταν απο τα δυνατα ηχεια.




Αυτο το τραγουδι μου θυμιζε την καλυτερη μου φιλη...τη Νορα.Ενα κυμα νοσταλγιας ηρθε και εγκλωβισε για μερικα λεπτα την καρδια μου.Θα την επερνα αυριο τηλεφωνο...Ηταν ο μοναδικος ανθρωπος που ηξερε πως ποτε δεν μισουσα πραγματικα τον Αλεξανδρο.Ενοιωσα οτι ποτε αλλωτε και ειχα την αναγκη να το μοιραστω με τη Νορα.
Το μυαλο μου τριγυρνουσε σ εκεινον....ΕΙχε χαθει πια μεσα στο πληθος.δεν τον ξαναειδα...Η χαρα που ενοιωσα πριν ειχε δωσει τη θεση της στο συναισθημα της απογοητευσης.Τα ματια μου ταξιδευαν στον χωρο αλλα δεν τον εβλεπα πουθενα...Θα ηταν καλυτερα να μην τον ξαναεβλεπα...Να μην ηταν εδω...Δε θα με βασανιζε ανελειτα η σκεψη του κι ετσι θα διασκεδαζα πραγματικα!Δε θ αναγκαζομουν να υποκριθω την ανεμελη και χαρουμενη μπροστα στην Ελλη.Ηθελα να φυγω αλλα ηξερα πως δεν ηταν σωστο να την αφησω μονη της.Εκεινη μου ειχε φερθει με πολυ ομορφο τροπο και δεν θα το αξιζε να της το ξεπληρωσω ετσι.Μια νεα σκεψη ηρθε....Πως θα δικαιολογουσα τα βλεμματα που ανταλλαξα με τον Αλεξανδρο?

Εγω και η Ελλη κατευθυνομασταν προς τον κυτωνα μας χωρις να μιλαει η μια στην αλλη.Ηταν πεντε το πρωι κι ομως,οι μεγαλοι διαδρομοι που οδηγουσαν στα δοματια των φοιτητων εσφιζαν απο ζωη.Ζαλισμενα παιδια απο το αλκοολ πειραζονταν μεταξυ τους δινοντας μια νοτα χαρας.Αν ηταν οποιαδηποτε αλλη μερα ημουν σηγουρη πως κι εγω θα ειχα την ιδια διαθεση μαζι τους,ομως το μυαλο μου αρνουνταν πεισματικα να διωξει την εικονα του Αλεξανδρου.
"Πες τα μου ολα!"Ειπε ξαφνικα η Ελλη μ'εναν τονο περιεργειας στη φωνη της.
"Δεν εχω κατι να σου πω"Ανοιξα την πορτα του δωματιου μας και μπηκαμε μεσα
"Ελα τωρα!Δεν ειμαι χαζη ξερεις!Εχω συναισθηση καποιων πραγματων που συμβαινουν γυρω μου"
"Και τι καταλαβες σημερα?"
"Οτι κατι τρεχει με σενα και εκεινο το αγορι....θα μου πεις η θα το ανακαλυψω μονη μου?"
"Δε θα υπαρχει κατι ν ανακαλυψεις"
"Ξερω πως θα υπαρχει γι αυτο λεγε!"
"Ενταξη!Λοιπον....Εμ....Γνωριζομαστε απο μικρα παιδια.Του φερομουν με αγενεια για καποιον ηλιθιο λογο που ουτε καν εγω η ιδια δεν ειχα βρει την αιτια...Στην αρχη βασικα.Αργοτερα καταλαβα πως ημουν ερωτευμενη μαζι του...Αλλα ημουνα πολυ μικρη οποτε δεν εχει πια καμια σημασεια"
"Μα τη λες τωρα?Πως δεν εχει σημασεια?Τον ειδες πως σε κοιτουσε?Κατι πρεπει να κανουμε!Αχ αρχισε να του μιλας!"
"Δεν υπαρχει περιπτωση Ελλη!Ποιο το νοημα?Αν ξανασυναντηθουμε και με χαιρετισει το ιδιο θα κανω κι εγω"
"Αστο!θα τα κανονισω ολα εγω!ειναι αμαρτια να παει μια τετοια ευκαιρια χαμενη!Α!θα βγω στο μπαλκονι για ενα τσιγαρο θα ηθελες κι εσυ ενα?"
"Αν και δεν καπνιζω πολυ συχνα δωσε μου κι εμενα ενα.Το απετει η βραδια,αλλα μηπως ειναι καλυτερα να βαλουμε πρωτα τις πιτζαμες μας?"
Η Ελλη εγνεψε καταφατικα.Καθως την κοιτουσα συνειδητοποιουσα πως ταιριαζα με πολυ η δυο μας.Αν και απο το λιγο που την ηξερα εβλεπα τις μεγαλες αντιθεσεις στο χαρακτηρα μας,συμπληρωνε η μια την αλλη οπως συμπληρωνονται μεταξυ τους τα κομματια ενος παζλ...
Βγηκαμε στο πετρινο μπαλκονακι.Το κρυο για Σεπτεμβριο μηνα ηταν αρκετα τσουχτερο κι τσι κατεβασα το μανικι της πιζαμας μου ωστε να καλυπτει τα δαχτυλα του αριστερου χεριου μου γιατι ηταν κρυα σαν το παγωμενο νερο που ανεβλιζε απο μια βουνισια πηγη.
Μετα απο μερικα λεπτα μπηκαμε μεσα και ξαπλωσαμε στα κραβατια που καλυπτονταν απο δυο παπλωματα σε μια απαλη αποχρωση του μωβ....Επειτα απο μερικα λεπτα η κουραση με κατεκλισε κι ετσι παρασυρθηκα στον κοσμο των ονειρων...

Το επομενο πρωι ξυπνησα απο τη δυνατη βροχη που επεφτε στη γη.Το χωμα ανεδυε μια υπεροχη εβοδια.Κοιταξα το κρεβατι της Ελλης αλλα ηταν αδειο και στρωμενο.Αποφασισα να παω στο μπανιο ωστε να πλυνω τα δοντια μου κι επειτα ντυθηκα,φορωντας το αγαπημενο τζιν παντελονι μου,ενα μακρυμανικο εκρου με μπλε ριγες πλεκτο μπλουζακι που αφηνε τον εναν μου ωμο ακαλυπτο και τα εκρου σταρακια μου.θα ειχα χρονο να εξερευνησω το κτηριο και τκν τεραστια αυλη που το περικυκλωνε μιας και τα μαθηματα θ' αρχιζαν μεθαυριο.Περπατουσα για πολυ ωρα ωσπου βρεθηκα σ ενα μεγαλο καθηστικο με δερματινους μαυρους καναπεδες στο χρωμα του καστανου και με πολλα τραπαζακια.Δεν ειχε πουθενα χωρο....Αποφασισα βγω εξω ωσπου ακουσα πισω απο τον ωμο μου μια γνωριμη φωνη.Δεν ειχα καταβει ποιος με φωναζε ωσπου γυρισα και τον κοιταξα.Ηταν εκεινος!Τα πανεμορφα πρασινα ματια του εγκοβισαν τα δικα μου σοκολατι ματια και προσπαθουσα να κανω τη φωνη μου ν ανεβει στην επιφανεια.
"Γεια σου Αλεξανδρε...τι κανεις?"Ενιωθα το κοκκινισμα στα μαγουλα μου.Ηταν ακομα πιο ομορφος απο χθες το βραδυ.Το αχνο χθεσινοβαδινο φως τον αδικουσε.Ποτε αλλωτε δεν ειχα προσεξει ποσο ομορφο λαιμο ειχε....
"Η Ελλη ειναι φιλη σου σωστα?Μου ειπε να σε φωναξω.Βασικα....θελεις να ερθεις να καθησεις μαζι μας?εδειξε με το χερι του ενα τραπεζακι στο βαθος της αιθουσας που γυρω του υπηρχαν περιπου 20 παιδια.Αναμεσα σε αυτους και η Ελλη....Μα πως ειχε βρεθει εκει?Τα ματια του ηταν καρφωμενα επανω μου καθως περιμενε την απαντηση μου.
"Εμ...Ας το καλυτερα καποια αλλη φορα"Τι εκανα η ηλιθια?
"Ακομα με αντιπαθεις οσο τοτε?"ειπε μεταξυ αστειου και σοβαρου καθως διεκρηνα ενα συνοθηλευμα αγωνιας και απογοητευσης στο προσωπο του.Αυτο εκανε την καρδια μου να χτυπησει ακομα ποιο δυνατα.Ενιωθα χαρουμενη αλλα ηξερα πως αν ενθουσιαζομουν ισως και ν απογοητευομουν...
"Εγω...Ποτε δε σε αντιπαθουσα"Ενιωσα αβολα και γεματη τυψεις.
"Μεταξυ μας ειμαστε Ηλεκτρα..."Ειπε ενοχλημενος απο το ψεμα μου.Αχ και ηξερες πως ο μονος λογος που σε αντιπαθουσα ηταν επειδη ημουν ερωτευμανη μαζι σου
"Εχουν περασει χρονια απο τοτε...Ημασταν παιδια"Του εριξα ενα απολογητικο χαμογελο
"Ωστε υσχιει....Ελπιζω αυτη η αντιπαθεια που ενιωθες για μενα να πετατραπει σε κατι διαφορετικο....Γεια σου Ηλεκτρα"Μου χαρισε ενα χαμογελο γεματο υπονοουμενο κι εφυγε....Τι σημαινε αυτο?

Καθομουν στο πατωμα,διπλα απο το μεγαλο πααθυρο του Δευτερου οροφου κοιτωντας το καταπρασινο δασσος που απλωνονταν μπροστα μου ακουγοντας το αγαπημενο μου τραγουδι στο ασημενιο ipod μου.


Στο μυαλο μου επαιζαν τα λογια του σαν μια επαναλαμβανομενη κασετα.Γιατι φερομουν ετσι?Γιατι παντα εφευγα μακρια του?Επειδη ηξερα πως δεν αξιζω σε αυτον τον ανθρωπο...Δεν ειχα τιποτα το ιδιετερο.Ημουν ενα απλο'συνηθισμενο κοριτσι με καστανα μαλλια και ματια,στο υψος του Αλεξανδρου με αδυνατη σιλουετα.Ενω εκεινος ηταν τοσο γοητευτικος....Με μαγνητιζε.Λαθος μου.Ηξερα πως δεν θα βγαζε πουθαινα ολο αυτο το παραλογο,αρρωστημενο συναισθημα.Επρεπε να σταματησω να τον σκεφτομαι.Μου εκανε κακο...Ενα κακο το οποιο δημιουργησα μονη μου στον εαυτο μου.Εκεινος δεν εφταιγε σε τιποτα.Σηκωθηκα με μια αποτομη κινηση και περπατησα αργα προς το δωματιο μου ακουγοντας σ'ολη τη διαδρομη το ιδιο τραγουδι...Ξανα και ξανα...Ανοιξα την ξυλινη πορτα του δοματιου μου και ειδα την Ελλη να με κοιταζει εκνευρισμενη.Εβγαλα τ ακουστηκα και καθησα στην ξυλινη καρεκλα που βρισκοταν διπλα απο το παραθυρο.Περασαν μερικα λεπτα αβολης σιωπης ωσπου η ελλη αποφασισε να την σπασει....Για κακη μου τυχη...
"Ποσο χαζη μπορει να εισαι?Ο Αλεξανδρος ο οποιος οφειλω να ομολογησω πως ειναι οτι πιο υπεροχο κυκλοφορει εδω μεσα,νομιζει πως τον αντιπαθεις ακομα και πως ευθυνεται εκεινος που δεν καθησες μαζι μας!Τι να σου πω!Το βραδυ θα βγουμε ολοι μαζι σε μια pub στο κεντρο της πολης!θα ρθεις θελεις δε θελεις!"οι λεξεις βγηκανε σα χειμμαρος απο το στομα της.
"Ενιωσα αβολα!Καταλαβε με λιγακι!οσο για το βραδυ....δε θελω να ερθω!"Ειπα εμφανως εκνευρισμενη
"Θα ερθεις και μαλιστα θα σε ετοιμασω εγω!2 λεπτα εμεινες μονη σου και τα εκανες ολα χαλια!"
"Ο μονος λογος που θα τα κανω ολα αυτα ειναι για να μη σε ακουω!"Ψεμματα...Ηθελα πολυ να τον δω...
"Αυτα μας τα παν κιαλλοι!Λοιπον στο θεμα μας!παω να δω τι υπαρχει στη ντουλαπα σου"
Μετα απο 10 λεπτα ηρθε κρατωντας στα χερια της το γκρι εφαρμοστο φορεμα μου που ειχα αγορασει σ ενα απο τα ταξιδια μου στο Βερολινο μ ενα μαυρο χοντρο καλτσον,την πλεχτη μαυρη ζακετα μου και τις χαμηλες βελουδινες μωβ πλατφορμες μου.Οσο και να μην το παραδεχομουν,ημουν χαρουμενη που ειχα μια καινουρια φιλη σαν την Ελλη.Νοιαζοταν για μενα και προσπαθουσε να με βοηθησει.Επεσα με δυναμη πανω στην αγκαλια της αυξανοντας τον τονο της φωνης μου απο τον ενθουσιασμο!"Σ'ευχαριστω τοσο πολυ Ελλη!Κανεις τοσα πολλα για μενα"
"Θα μ ευχαριστησεις αν φερθεις οπως πρεπει σημερα το βραδυ!Και σου το λεω...Αν δεν ησουν εσυ θα το κυνηγουσα το θεμα "Αλεξανδρος"ενιωσα τη ζηλεια να απλωνεται στην καρδια μου και να την κυριευει.Δεν ειπα τιποτα....
Οι επομενες ωρες περασαν γρηγορα οσο κι αν δεν το ηθελα ακουγοντας την Ελλη να με καθοδηγει για το πως θα συμπεριφερθω.κοιταξα το μαυρο ρολοι που φορουσα.Ηωρα ηταν 8.00 μ.μ.Ειδα ποσο ομορφη ηταν η Ελλη.Φορουσε ενα μαυρο στενο παντελονι με μαυρες μπαλαρινες και ενα μαυρο μπλουζακι που επευτε αερινα στο λεπτο της σωμα.
"Εισαι πολυ ομορφη Ελλη!"Της ειπα μ ενθουσασμο
"Εσυ τωρα θα γινεις πιο ομορφη απο μενα!ειναι η βραδια σου!"ειπε κεινοντας μου το ματι.
Μ εβαλε να καθησω σε μια μια καρεκλα και αρχισε να με βαφει.ηθελα να δω πως θα μεταμορφωνοταν το ειδωλο μου στον καθρευτη αλλα δε με αφησε.Μετα απο μιση ωρα που τελειωσε με προσταξε να βαλω τα ρουχα που ειχε διαλεξει οπως κι εκανε.Εδωσε την τελευταια πινελια βαζοντας μου το μενταγιον που μου ειχε κανει δωρο η γιαγια μου στα φετινα μου γεννεθλια.Ηταν οικογενειακο κυμιλειο....Μου θυμιζε εκεινη κι ετσι ημουν συναισθηματικα δεμενη μαζι του.
"Ηλεκτρα κοιτα τον εαυτο σου στον καθρεφτη"με γυρισε απαλα προς τη μερια που βρισκοταν ο μεγαλος σ'εναν τονο απαλου χρυσου καθρευτης.Ενιωσα ενα κυμα αυτοπεποιθησης να με κατακλιζει και παραληλλα το αγχος μου να με κυριευει.
"Κανεις θαυματα Ελλη!"
"Οχι....εισαι πολυ ομορφη και γλυκια!Εγω απλα ανεδιξα τα προσοντα που διαθετεις!ετοιμη?"Κουνησα το κεφαλι μου δυσταχτικα και βγηκαμε απο το δοματιο κλεινοντας την πορτα πισω μας......

2o KEΦΑΛΑΙΟ

ΛΑΘΟΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ
Κρατωντας το χερι της Ελλης βγηκαμε εξω και η ψυχρες ψιχαλες επεσαν απαλα σαν χαδι στο προσωπο μου.Μαυρα συννεφα καλυπταν τον ουρανο που με εμποδιζαν να δω τ'αστερια.Στην ακρη της σηδερενιας αυλοπορτας μας περιμεναν μια παρεα περιπου δεκα ατομων.προσπαθουσα να διακρυνω μεσα απο το πυκνο σκοταδι αν ηταν εκει.Δεν εβλεπα ομως πουθενα εκεινον.Ισως ηταν καλυερα ετσι....Αν δεν εβλεπα τοσο συχνα τα πανεμορφα καταπρασινα ματια του,το χαμογελο του ισως και να καταλαγιαζαν τα συναισθηματα μου που εκαιγαν μεσα μου σαν φωτια.Μια φωτια που ηθελα ν αγγιξω κι ας ηξερα πως στο τελος θα καω.
Πλησιασαμε στην παρεα των συνομηλικων μας παιδιων και η Ελλη με συστησε σε ολους.Οι περισσοτεροι ηταν ευγενικοι και με δεχτηκαν με χαρα στην παρεα τους.Ο Ακης ετσι νομιζω πως ειναι το ονομα του ηταν παραπανω φιλικος μαζι που απ οσο ηταν απαραιτητο.Ηταν ψηλος με καστανα μαλλια και ματια στο χρωμα της σοκολατας και με καλοσχηματισμενα χειλη...Ηταν ομορφος αλλα σε καμια περιπτωση δε μπορουσε να συγκριθει με την ξεχωριστη ομορφια και το μυστηριο που πλανωνταν γυρω απο τον Αλεξανδρο.Η Ελλη ηταν καμενη στον δικο της κοσμο που αυτη τη στιγμη ειχε το ονομα Τζον.Ενας αγγλος με μαλλια στο χρωμα του χαλκου και ανοιχτα γαλαζια ματια.Ο Ακης βρηκε την ευκαιρια να μου μιλησει"Δεν ηξερα πως φετος το πρωτο ετος θα ειναι τοσο...ομορφα"
"Νομιζω πως υπερβαλλεις λιγακι αλλα και παλι σ'ευχαριστουμε για τα καλα σου λογια"του εριξα ενα χαμογελο για να του ανταποδωσω την ευγενεια που μου εδειχνε
"Να λες σ'ευχαριστω γλυκια μου!Ηταν μονο για σενα"
"Εστω σ'ευχαριστω"Με κολακευε πολυ που ο Ακης μου μιλουσε τοσο ομορφα αλλα το μυαλο μου τριγυρνουσε συνεχεια σε απαγορευμενα μονοπατια.
"Ωστε κι εσυ θα σπουδασεις αρχιτεκτωνικη...Θα μαστε μελλοντικοι συναδελφοι"γελασα κι επειτα απο λιγι του απαντησα"ναι.απ'οτι φαινεται.εμ...να σε ρωτησω....οι καθηγητες πως ειναι...εννοω...κανουν ενδιαφερον τα μαθηματα?"
"Αλλοι ναι,αλλοι οχι,Μια τετοια βραδια ομως αξιζει να μιλαμε για τα μαθηματα?Εει που θα παμε εχει rock 'n roll βραδια.Ελπιζω να μου χαρισεις ενα χωρο"
Ρστρεψα το βλεμμα μου αλλου.Μεσα στο σκοταδι που μας περικλυε φανηκε αχνα η φιγουρα του...Δεν ηταν μονος του.Κρατουσε το χερι μιας ομορφης κοπελας.ενιωσα ταυτοχρονα πολλα συναισθηματα να με κυριευουν.Ζηλια,πονος,θληψη.Απορω πως εστω και για μια μικρη στιγμη πιστεψα οτι ενδιαφεροταν για μενα.Τα δακρυα ηταν ετοιμα να κυλησουν στο προσωπο μου αλλα με πολυ κοπο τα συγκρατουσαΗθελα να βρω μια φθηνη,ισως και γελοια δικαιολογια για να φυγω καπου μακρια απο εκεινον....

Τωρα πια ηταν σε αποσταση αναπνοης απο εμας.Δε μπορουσα να κανω τιποτα!Επρεπε να το αντεξω αυτο το βασανιστικο βραδυ.Η Ελλη ηρθε διπλα μου σα να ταν φυλακας αγγελος μου.Ο Αλεξανδρος τους χαιρετησε ολους με τη σειρα,χωρις ν αφησει ουτε λεπτο το χερι της ομορφης κοπελας.Προσπαθουσα ν αποφυγω τη συναντηση των ματιων μας αλλα δεν τα καταφερα.Βρισκοταν μπροστα μου με τα προσωπα μας ν απεχουν μονο λιγα εκατοστα μακρια.Η ανασα του που μυριζε μεντα αγγιζε το προσωπο μου τοσο οσο χρειαζοταν για να εξαφανηστουν ολα γυρω μου....Υπηρχαμε μονο εγω κι εκεινος.Τιποτα αλλο.Επειτα απο μια παρατεταμενη αβολη σιωπη που μιλουσε μονη της επειτελους ακουσα την υπεροχη φωνη του.
"Γεια σου Ηλεκτρα.Βλεπω ηδη προλαβες να κανεις στενες φιλιες...."
"Ακουλουθω το παραδειγμα σου!"Του ειπα με εναν αποτομο τονο στη φωνη μου.Η κοπελα που στεκονταν διπλα του χαχανισε.Ενιωθα πως θα εκραγω οπως ενα ηφεστειο.Κρατησου ειπα στον εαυτο μου...Ενα αυταρεσκω χαμογελο απλωθηκε στο προσωπο του
"Αν ακουλουθουσες το παραδειγμα μου θα ησουν με τον ξαδερφο σου..."
"Τι εννοεις δεν καταλαβαινω...."
"Την ξαδερφη μου δεν τη θυμασαι?Ειναι η Ελενα!"
"Γεια σου Ελενα!Ειμαι η Ηλεκτρα!κι εσυ πρωτοετης?"
"Ναι!απλα εγω σπουδαζω στο τμημα των πολιτικων μηχανικων."
"Ωραια!Λυπαμαι γι αυτο που ειδες πριν...Δεν..."
"Ενταξη δεν εγινε και τιποτα.Ωστε εσυ εισαι αυτη που μισουσε τον ξαδερφουλη μου....κριμα γιατο...."Ο Αλεξανδρος την αγριοκοιταξε και δεν ολοκληρωσε τη φραση της
"Παιδια φευγουμε."Ακουστηκε η φωνη της Ερικας
Ο Ακης ηρθε και σταθηκε διπλα μου γεματος ενθουσιασμο.Ειδα τον Αλεξανδρο να τον αγριοκοιταζει...Τι στο καλο γινοταν εδω περα?Η Ερρικα βρεθηκε ξαφνικα διπλα του κι εκεινος της επιασε σφηχτα το χερι...
Ωστε θελει πολεμο?θα τον εχει λοιπον....Σε ολο το δρομο μιλουσα με περισσοτερο ενδιαφερον απ οτι πραγματικα υπηρχε μεσα μου στον Ακη καθως απολαμβανα την θυμωμενη εκφραση που ειχε απλωθει στο προσωπο του Αλεξανδρου....Δεν ηξερα τι εκανα...Ηταν σα να ειχε εξαφανιστει ο εαυτος μου και τη θεση του να πηρε καποια αλλη....Μια αγνωστη κοπελα...Στην αγαπη ομως η φωνη της λογικης παυει ξαφνικα να υπαρχει....Παρασειρεσαι απο εντονα συναισθηματα που δεν εχεις ξανανιωσει ποτε μεσα στην καρδια σου...

Oταν φτασαμε εξω απο το μαγαζι που θα περνουσαμε το βροχερο βραδυ του Σαββατου.Ακουσα ενα τραγουδι που ηταν μπλεγμενο με τις γλυκες,παιδικες μου αναμνησεις και βυθιστηκα μεσα τους συνειδιτοποιωντας ποσο μου ειχε λειψει η οικογενεια μου και δικα η μικρη μου αδερφη,η Αγαπη.

Μ'αυτο το ομορφο τραγουδι ενιωσα την παρουσια της σ'αυτην την μικρη και πανεμορφη πολη,τη Φλωρεντια.Καθε γωνια της φανερωνε την καλαισθησια και το μεγαλιο της τεχνης.Αυριο η πρωτερεοτητα μου θα ηταν να εξερευνησω τουτη την μικρη και γεματη ζωη πολη.
Καθως σχεδον ολοι ειχανε μπει μεσα στο ομορφα διακοσμημενο και φιλοξενο μαγαζακι ο Αλεξανδρος αγγιξε το χερι μου απαλα."Ελα!Παμε μεσα"κατω απο το τρυφερο αγγιγμα του ενιωσα τον ηλεκτρισμο να μεταφερεται σ'ολο μου το κορμι."Ερχομαι απλα....Ταξιδευα πισω στην Ελλαδα!Μου λειπουν οι φιλοι μου και η οικογενεια μου"δεν ειπε τιποτα...απλα με κρατησε σφηχτα στην αγκαλια του και ενιωσα σιγα-σιγα ολο τον πονο ν απομακρυνεται.Ηθελα να σταματησω αυτη τη στιγμη ωστε να κρατησει για παντα.Δε γινοταν...Απομακρυνθηκα απροθυμα απο την αγκαλια του.Ηξερα πως τα ομορφα πραγματα σε αυτην τη ζωη διαρκουνε μονο για λιγο...Γιατι?
Μπηκαμε μεσα στο γεματο ζεστασια ομορφα διακοσμημενο χωρο.Ο Ακης και η Ερρικα μας κοιταξαν μ ενα βλεμμα γεματο βλοσηροτητα και καχυποψια...
Το βραδυ κυλουσε ηρεμα με τον Ακη να μου μιλαει για τον εαυτο του και για τις εμπειριες που ειχε με αλλες κοπελες...Ηταν ρηχος χωρις ηχνος ψυχικου κοσμου και λογικης σκεψης μεσα του.Παντοτε αναρωτιομουν πως υπαρχουν τετοιοι ανθρωποι.Δεν ηταν σαν τον....Η σκεψη μου σταματησε καθως ειδα την Ερικα να δινει ενα παθασμενο φιλι στον Αλεξανδρο κι εκεινος την κρατουσε σφηχτα στην αγκαλια του.Ολο το βραδυ δε μου ειχε μιλησει και τωρα αυτο το θεαμα μπροστα στα ματια ματια μου!Φορεσα τη ζακετα μου και τους χαιρετισα ολους λεγοντας πως το κοκκινο κρασι που ηπια με ζαλισε.Η Ελλη προσφερθηκε να ερθει μαζι μου αλλα μετα απο αρκετη ωρα την επεισα να μεινει εκει....
βγηκα εξω και ο δυνατος αερας μπερδευε τα μαλλια μου φερνοντας τα μπροστα στα ματια μου.Ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου πως μεχρι να φτασω πισω στη σχολη δε θ αφυσω να κυλησει ουτε ενα δακρυ απο τα ματια μου.Πεπατουσα αργα...δεν ειχα τη δυναμη να συνεχισω και ξαφνικα τον ακουσα να φωναζει δειλα τ ονμα μου.
"Ηλεκτρα!"Δεν ηθελα να γυρισω να τον κοιταξω αλλα επρεπε!
"Τι στο διαολο θελεις?"Ημουν εξαγριωμενη και το εδειχνα...
"Γιατι μου μιλας με αυτον τον τροπο?"ρωτησε γεματος απορια και εκνευρισμο
"Επειδη σε αντιπαθω!Ποιο ειναι το προβλημα σου?"
"Εσυ εισαι το προβλημα μου!Αυτο που ειδες δε σημαινε τιποτα"
"Γιατι μου δινεις αναφορα?"
"Μην παριστανεις τη χαζη γιατι ξερω πως δεν εισαι!¨"
"Δεν παριστανω τιποτα!Μπορεις να με αφησεις ησυχη?"
"Αυτο ειναι που θελεις πραγματικα?"κουνουσε νευρικα το ποδι του και το εβλεπα πως τα πραγματα θα χειροτερευαν μεταξυ μας
"Ναι!"Το εννοουσα...η τουλαχιστον ηθελα να πεισω τον εαυτο μου πως αυτο υσχιει...
"Αφου το θελεις ετσι θα γινει!Απο μικρη περνεις αυτο που θελεις!Τα καταφερες για αλλη μια φορα!"
Ηταν οι τελευταιες λεξεις που ακουσα απο τα χειλη του...

Mετα απο δυο ωρες που εκλαιγα ασταματητα και τα ματια μου ειχαν πριστει τοσο πολυ που καποιος θα νομιζε πως ειχαν βγει εξω απο τις κονχες τους,ανοιξα το λευκο λαπτοπ μου αποφασιζοντας να στειλω ενα mail στη Νορα."Μου λειπεις παρα πολυ.Δε μπορω να μιλησω σε κανεναν οπως σε σενα.Σ'εχω αναγκη...Νοιωθω μοναξια παρολους τους καινουριους φιλους που εκανα.Ειναι εδω και ο Αλεξανδρος.Τον ειδα σημερα με καποια αλλη.Δε μιλαμε πια....Δε θελω να μιλαω μαζι του!Ελπιζω να περνας ομορφα.Πες στους υπολοιπους οτι τους αγαπαω και τους σκεφτομαι πολυ...Και κυριως εσενα!
φιλια Ηλεκτρα"
Εκλεισα το λαπτοπ και εβγαλα τα ρουχα μου διασκορπωντας τα σε πολλα σημεια του δοματιου μου.θα τα τακτοποιουσα αυριο.Μπηκα στο μπανιο και αφησα να τρεξει καυτο νερο επανω στο δερμα μου.Οι υδρατμοι θολωναν την ατμοσφαιρα και δε με αφηναν να δω τιποτα.Ηταν σαν ενα ομηχλωδες τοπιο.
Οταν βγηκα απο το μπανιο ειδα την Ελλη να στεκεται απεναντι μου κοιταζοντας μου στα ματια μ'ενα βλεμμα στοργης και αγαπης"Ηλεκτρα?Νιωθεις καλα?"
"Νιωθω περιφημα...Δε θα πρεπε?"
"Λυπαμαι για ολα!Ισως φταιω κι εγω που σε παροτρηνα να τον πλησιασεις"
"Μα τι λες?Εσυ προσπαθησες να με βοηθησεις"Πηγα κοντα της φυλακιζοντας την μεσα στη σφηχτη αγκαλια μου.Ηταν αδικο που την ειχαν κατακλισει οι τυψεις.
"Τι εγινε οταν βγηκε ο Αλεξανδρος εξω?"
"Δε θελω ν ακουω αυτο το ονομα!Τελειωσε..."
"Παντως οταν γυρισε φαινοταν θυμωμενος και στενοχωρημενος"
"Δε με νοιαζει!Θα χει την Ερρικα να τον παρηγορησει για υπολοιπο βραδυ"
"Ζηλευεις!!!!"
"Αυτο που λες δεν υσχιει!"
"Οτι πεις Ηλεκτρα...."
"Με τον Τζον κι εσενα συναιβει τιποτα"Εκανα προσπαθεια ν αλλαξω το θεμα της συζητησης μας και ευτυχως τα ειχα καταφερει....Για την ωρα τουλαχιστον.Μιλουσε για κεινον μ εναν εντονο ενθουσιασμο που ακτινοβολουσε στα αγγελικα χαρακτηριστικα του του προσωπο της,καθως εγω φορεσα μια μακρια μπλουζα για τον υπνο.Χαιρομουν πολυ για την Ελλη.Της αξιζε να ειναι ευτυχισμενη!Το επωμενο απογευμα θα το περνουσε με τον Τζον και αυτη η ιδεα μου αρεσε πολυ.Ετσι θα μου δινοταν και η ευκαιρια να εξερευνησω αυτην τη μαγευτικη,με αερα μιας αλλης εποχης μικρη πολη...

Οι μερες κυλουσαν οπως το τρεχουμενο νερο σ'ενα ριακι.Τα μαθηματα ειχανε αρχισει και ενιωθα μεγαλη ευχαριστιση γι'αυτο.Το μυαλο μου ηταν απασχολημενο και ειχε ξεφυγει απο τη δηνη "Αλεξανδρος"!Ειχαμε να μιλησουμε τρεις ολοκληρες εβδομαδες.Οσο κι αν δεν ηθελα να το αραδεχτω με πονουσε...Μου ελειπε εστω και αυτος ο μικρος και ισως ανουσιος δεσμος που ειχε δημιουργηθει μεταξυ μας.Που και που ανταλλασαμε καποια μυστηριωδης βλεμματα αλλα τιποτα παραπανω.Τον εβλεπα εκνευρισμενο με ολους.Πολλες φορες μεσα απο συζητησεις κρατουσα τις λεξεις που χρησιμοποιουσε για να δικαιολογησει την απουσια του."Ειμαι κουρασμενος,Βαριεμαι,δε νοιωθω καλα...."Το ηξερα πως προσπαθουσε να με αποφυγει και καρδια μου εσπαζε σε χιλια μικρα κομματια,σαν ενα κρυσταλλινο ποτηρι που επευτε με δυναμη στο πατωμα και διαλυονταν.
Σε δυο εβδομαδες θα ημουν πισω στην Ελλαδα για να δω την οικογενεια και τους φιλους μου.Οταν ζεις μακρια απο τους ανθρωπους που αγαπας μονο τοτε συνειδητοποιεις ποσο πολυτιμοι ειναι για σενα.Δε φανταζομουν ποτε οτι η Αγαπη θα μου ελειπε τοσο πολυ!Παρα τους συχνους,εντονους καβγαδες που ειχαμε μεταξυ μας την αγαπουσα.Ηταν ο πιο συμαντικος ανθρωπος στη ζωη μου.
Αυθορμητα εβγαλα το κινητο μου απο την πισω τσεπη του στενου τζιν μου και καλεσα τον αριθμο της.Επειτα απο μερικα χτυπηματα λαχταρας και ανυπομονησιας το ακουστικο γεμισε με την χαρακτηριστικη φωνη της."Βρε βρε....Η εγαλη αδερφουλα μου θυμηθηκε πως υπαρχω!"
"Αγαπη!Παντα σε θυμαμαι και σε σκεφτομαι!Τι κανεις?"
"Καλα ειμαι!Μου λειπει η ανεκδιηγητη,μεγαλη μου αδερφη!"
"Κι εμενα μου χεις ληψει οπως και ολοι οι υπολοιποι!Η μαμα ο μπαμπας?Ειναι καλα?"
"Ναι ολοι καλα ειναι!Ημουν με τον Αχιλλεα εχθες το βραδυ!"Ο Αχιλλεας ηταν ο καλυτερος μου φιλος.Ειχε χασει τη μητερα του σ'ενα κατταραμενο αυτοκινητηστικο δυστυχημα.Ηταν πολυ ξεχωριστος και ευαισθητος ανθρωπος.Ελεγε πως οσοι εχουμε την τυχη η μητερες μας να βρισκονται κοντας μας και να μας δειχνουν τη στοργη τους,δεν το εκτιμουσαμε οσο θα πρεπε.
"Τι εκανες εσυ με τον Αχιλλεα?"
"Οταν ερθεις θα σου τα εξηγησω ολα!Οχι τωρα"Κατι συμβαινει εδω περα.....
"Οπως θελεις...."
Ακουσα την Εμμα να με φωναζει απο μακρια καθως η φωνη της αντηχουσε στον ανοιχτο χωρο σαν καμπανακι"Αντε Ηλεκτρα!Εχουμε μαζευτει ολοι στο δοματιο της Ερικας!Εσενα περιμενουμε!"
"Ερχομαι!"
"Αγαπη πρεπει να κλεισω!Με φωναζουν!Σ'αγαπω πολυ.Φιλακια!"
"φιλακια"
Εκλεισα το τηλεφωνο και ακολουθησα την Εμμα.Ηταν η δευτερη καλυτερη μου φιλη εδω περα μετα την Ελλη.ειχε μεταξενια μακρια μαλλια που εφτανα ως τη μεση της,χρυσαφενια επιδερμιδα απαλι σαν το μεταξι και δυο εκφραστικα καστανα ματια...
Μολις μπηκαμε στο δωματιο της Ερρικας καταλαβα πως απο αυτο το μερος δε θα εφευγα οπως ηρθα.....

ΧΑΜΕΝΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ
Μπηκαμε με την Εμμα στο πανεμοργα,με καλο γουστο διακοσμιμενο δωματιο της Ερρικας.Η μουσικη με προκαλουσε ν αφεθω στην αγκαλια της για να με παρασειρει σ'εναν ατελειωτο χορο.Η Ελλη με πλησιασε δινοντας μου ενα διαφανο πλαστικο ποτηρι με κοκκινο κρασι.το εβαλα στο στομα μου και η γλυκια φρουτωδης γευση του πλημμυρισε τη γλωσσα και τον ουρανισκο μου.Η Ελλη επιασε το αριστερο μου χερι και με παρασειρε μαζι της ν αφεθω στο ρυθμο της μελωδιας.


Aνταποκριθηκα στο καλεσμα της και αφεθηκα στη μουσικη.Μετα απο πολυ καιρο ενιωθα το συναισθημα της ελευθεριας να γεμιζει την ψυχη μου και πραγματικα το απολαμβανα.
Δεν ηθελα και δε μπορουσα να σταματησω να χωρευω.Το μυαλο μου αδειαζε καθως αυθονο κρασι κυλουσε στο αιμα μου και ενιωσα μια γλυκια ζαλη να με συνεπερνει μαζι της."Ελλη?Να ξερεις πως σε αγαπαω πολυ!"της ειπα γελωντας χωρις καποιον ιδιετερο λογο.
"Κι εγω σ'αγαπαω αλλα σε παρακαλω μην πιεις αλλο!"Με κοιταξε μεσα στα ματια ικετευοντας με.
"Μια χαρα ειμαι!Νοιωθω χαρουμενη,ελευθερη!Το μυαλο μου εχει αδειασει!"Οντως...ειχα διωξει τις σκεψεις που με βυθιζαν στη σκοτεινη μελαγχολεια μακρια!
Η μουσικη ξαφνικα σταματησε και η δυσαρεσκεια εκδηλωθηκε απο ολες μας!Η Ερρικα πηρε το λογο"Ο χορος θα συνεχιστει αργοτερα!Τι θα λεγατε για λιγη αυθεντικη ιταλικη πιτσα?"
"Και γι αυτο σταματησες τη μουσικη?Χορευαμε!Δεν το εβλεπες πως διασκεδαζαμε?"Εγω ημουν αυτη που μιλουσε με τετοιο τροπο?Μα τι ειχα παθει?
"Ηρεμησε Ηλεκτρα!Θα συνεχισουμε μετα τον χορο"Μου απαντησε στον ιδιο τονο κι ετσι δεν εβγαλα λεξη.Προσπαθουσα να συγκρατησω τον εαυτο μου και τα καταφερα.
Με την Ερρικα ειχαμε μια υπογεια,που δεν παραδεχοταν καμια απο της δυο μας διαμαχη...Ητανε πολυ εξυπνη...Ηξερα πως ειχε καταλαβει τα συναισθηματα μου για τον Αλεξανδρο.Συνεχεια προσπαθουσε να πληγωσει λεγοντας μου ποσο υπεροχος ειναι και φραντιζε να ενημερωνομαι λεπτομερως γι αυτο που συνεβαινε μεταξυ τους.Καθε φοα ο θυμος και η ζηλια με κυριευαν οσο αδιαφορη κι αν ηθελα να διχνω.Η καλη μου διαθεση εδωσε τη θεση της στην αποφασιστηκοτητα...
"Φευγω"Δηλωσα μονολογωντας
"Που πας?"Με ρωτησαν η Ελλη και η Εμμα που στεκονταν διπλα μου
"Εχω μια δουλεια..."
Ανοιξα την πορτα και βγηκα στον φαρδυ φτιαγμενο απο καταλευκο μαρματο διαδρομο.Το μεγαλο σκουρο καφε ρολοι στο τελος του διαδρο μου εδιχνα 1.30.Αν μ εβλεπε καποιος εξω αυτην τη ωρα θα σημαινε οτι καταπατησε εναν απο τους βασικοτερυς κανονες της σχολης.Δε μ'ενδιεφερε τιποτα αυτη τη στιγμη.Μονο να φτασω στο προορισμο μου.Ολα τα εβλεπα να γυριζουν με ιλιγυωδη ταχυτητα.Ανεβηκα την ξυλινη σκαλα που οδηγουσε στον τριτο οροφο του κτηριου σκονταυτοντας 2-3 φορες.Πεπατησα δειλα προς το τελος του διαδρομου οσπου βρεθηκα μπροστα απο την τελευταια ξυλινη πορτα.Πισω απο την πορτα ακουγωταν η μελωδια που εβγαζε μια κιθαρα.Στεκομουν εξω απο το δοματιο του....

Χτυπησα την πορτα απαλα...Μονο λιγες αναπνοες...Λιγοι χτυποι της καρδιας με χωριζαν απο εκεινον!"Περαστε"ακουσα τη φωνη του βραχνη και πιο σαγηνευτικη.Οπως δεν την ειχε ηχησει ποτε αλλοτε στ'αυτια μου.Εσπρωξα με τρεμαμενα χερια την πορτα και μπηκα μεσα κοιτωντας τον στα ματια."Γεια σου Αλεξανδρε..."Η φωνη μου ισα που ακουγοταν.Ηταν ενας αδυναμος ψυθηρος.Την ενιωθα εγκλοβισμενη στο λαιμο μου να κανει υπερανθρωπες προσπαθιες για ν' ακουστει.Αφησε την κιθαρα του πανω στο κρεβατι και ηρθε προς το μερος μου.Τα ματια του ηταν διαπλατα ανοιχτα και το βλεμμα του δηλωνε τον ξαφνιασμο που ενιωθε.
"Ηλεκτρα?Δε σε περιμενα...Νομιζα πως δεν ηθελες να με βλεπεις"Η απογοητευση στη φωνη του εκανε την καρδια μου να φτερουγισει.Τωρα βρισκοταν απαναντι μου καθως ειχε εγκλοβισει το βλεμμα μου μεσα στα δικα του μυστηριωδες ματια.
"Δεν ειναι ετσι ακριβως τα πραγματα...Δεν εννοουσα αυτα που σου ειπα.συγγνωμη"η τελευταια λεξη εσβησε απο τα καυτα δακρυα που κυλουσαν στο προσωπο μου
"Κλαις?Οχι μην το κανεις αυτο σε παρακαλω.Ισως φταιω κι εγω"
"Οχι!Εσυ δε φταις σε τιποτα!Εγω ειμαι ηλιθια!"
"Εισαι μεθυσμενη ετσι?"Ειχε θυμωσει μαζι μου.Το εβλεπα στα μεγαλα πρασινα ματια του
"Με την Ερρικα ειστε μαζι?"
"Οχι ποιος σου το ειπε αυτο?Εσυ με τον Ακη?Τι συμβαινει μεταξυ σας?"
"Δεν ξερω..."
"Μαλιστα....Οταν το μαθεις και εχει πληρη συναισθηση του τι συμβαινει γυρω σου ελα να μου το πεις....Για την ωρα θα σε παω στο δωματιο σου"Τυληξε το χερι του γυρω απο τη μεση μου κι εγω το εδιωξα μακρυα
"ΑΣΕ ΜΕ!Εγω τουλαχιστον δεν τον φιλαω μπροστα σου οπως κανεις εσυ!!!!"
"Εσυ με αναγκασες να το κανω!Η συμπεριφορα σου με φτανει στα ορια μου!"
"Κι εμενα η δικη σου!Την θελεις?"
"Εσυ εκεινον?"
"Απαντησε μου..."Τον κοιταξα αυστηρα....
"Οχι!Οταν αυτη που θελεις πραγματικα δε σου δινει σημασεια βρισκεις τροπους για να το ξεπερασεις!Σειρα σου τωρα..."
"Δε θα σου απαντησω!Πηγαινε βρες αυτην που θελεις πραγματικα και ασε την Ερρικα ησυχη!Δε μπορεις να παιζεις με τα συναισθηματα τον ανθρωπων!"
"Αυτη που θελω ειναι ξεροκεφαλη και πεισματαρα!Ερχεται στο δωματιο μου μεθυσμενη και λεει ασυναρτησιες!!!!Δε θελω να σε ξαναδω ετσι!"
Ειχα μεινει ακινητη να τον κοιταζω σαν στηλη αλατος!Δεν πιστευα αυτα που ακουγα....Μαλλον θα ειχα παραισθησεις απο το αλκοολ!Χωρις να καταλαβω το πως τον αγκαλιασα σφηχτα γατζωνοντας το ενα μου χερι πανω στην μπλουζα του και με το αλλο περασα τα δαχτυλα μου μεσα απο τα μαλλια του.Αρχισα να τον φιλαω.Δεν ανταποκρινοταν στο φιλι μου....Εκεινος μ'εσπρωξε απαλα και πηρε τους καρπου μου μεσα στα χερια του!"Γιατι σου αρεσει να με βασανιζεις?"
"Σε θελω...."Του εκμυστιρευτηκα
"Δε θελω να γινει ετσι με μας!Ξερω πως μπορω να σε χω αλλα δε σε βλεπω οπως τις αλλες!Εισαι κατι...ξεχωριστο"
"Αν υσχιουν ολα οσα λες τοτε γιατι τρεις βδομαδες δεν ηθελες ουτε να με δεις?Δεν προσπαθουσες..."
"Επειδη δεν ηθελα να σ'ενοχλω.Ηθελα να εισαι καλα"
"Γιατι τα πραγματα να ειναι τοσο μπερδεμενα μεταξυ μας?"
"Δεν εχει σημασια...Θα σε παω στο δωματιο σου!Εισαι χαλια"
Δεν ειπα τιποτα...Με πηγε στο δωπατιο μου αι μ'εβαλε να ξαπλωσω στο κρεβατι μου.Φευγοντας μου αφησε ενα τρυφερο φιλι στο μαγουλο.

Ο ηλιος αχνοφενονταν πισω απο της διαφανες λιλα κουρτινιες.Ανοιξα αργα τα ματια μου προσπαθωντας να προσαρμοστω στην πραγματικοτητα.Φουρουσα τα χθεσινοβραδινα μου ρουχα και σιγα σιγα ερχοντουσα στο εξαντλημενο απο το αλκοολ και το ξενυχτι μυαλο μου,οσα συνεβησαν το καττεραμενο χθσινο βραδυ....Το παρτυ,η ποτρα,το δωματιο και...ο Αλεξανδρος.Ενιωθα μεγαλη ντροπη εξαιτιας της ανωριμης συμπεριφορας μου.Πως θα τον κοιτουσα στα ματια?Τι δικαιολογια θα του εδινα?Μονο μια λυση υπηρχε.Να μην τον βλεπω...
Πως ειναι δυνατον να με παρεσειραν τα εντονα συναισθηματα μου?Να εχασα τον ελεγχο και τον αυτοσεβασμο μου?
Εμεναν 12 μερες ωσπου να γυρισω πισω στην Ελλαδα!Ηξερα την επομενη κινηση που επρεπε να κανω...Εδιωξα μακρια τη θεληση της καρδιας και εδωσα τη θεση της στη λογικη μου....
Οι επομενες μερες κυλουσαν αργα...βασανιστηκα λες και οι δειχτες του ρολογιου σταματουσαν για να με βυθισουν ακομα περισσοτερο στη προσωπικη μου κολαση!Αισθανομουν περηφανεια για τον εαυτο μου.Ειχα καταφερει ν ανταξω να ζω μακρια απο τα μοναδικα του ματοια εξι μερες ολοκληρες μερες.Πηγαινα στα μαθηματα κι επειτα στο κλεινομουν στο διαβαζοντας ατελειωτες ωρες και ακουγοντας μουσικη.Η Ελλη ειχε υποψιαστει πως κατι συνεβαινε μ'εμενα αλλα συνεχεια εβρισκα καποια δικαιολογια για κεινη και τους υπολοιπους,καινουριους φιλους μου.Ηλεκτρα θα τα καταφερεις!Ελεγα ξανα και ξανα στον εαυτο μου...Καθως βυθιζομουν ολο και περισσοτερο στις σκεψεις μου για κεινο το βροχερο βραδυ συνειδητοποιησα πως δεν εννοουσε ολα σα ειχαν ξεγλυστησει απο τα χειλη του.Το εκανε μονο για να με ηρεμησει...
Αυτο εκανε τις ελπιδες μου να πεταξουν μακρια...Δεν τις ξαναειδα...Ειχαν χαθει και ηξερα πως ακομα και αν ανοιγα το παραθυρο δε θα επεστρεφαν πισω...
Στο ιδιο μοτιβο κυλουσαν και οι υπολοιπες μερες μεχρι το τελευταιο μου βραδυ πριν επισκεφτω τα αγαπημενα μου πρσωπα στην Ελλαδα.
Η μικρη μαυρη βαλιτσα μου ηταν κλειστη ακουμπησμενη διπλα στο κομοδινο που ειχε την αποχρωση της γλυκιας ζαχαρης!
"Ηλεκτρα σε βλεπω τοσες μερες σε αυτη τη κατασταση και δεν εχω πει κουβεντα!Μπορεις να μου εξηγησεις σε παρακαλω τι στο καλο σου συμβαινε"Οι λεξει απο τα χειλη της Εμμα ξεχυθηκαν σα χειμαρος και η Ελλη με κοιτουσε με επιμονο βλεμμα περιμενοντας την απαντηση μου
"Απλα ανυπομονω να δω την οικογενεια και τους φιλους μου!"Για αλλη μια φορα αναγκαζομουν να πω ψεμματα...
"Να το πιστεψουμε?"
"Ναι Ελλη!Και η δυο σας φανταζεστε προβληματα εκει που δεν υπαρχουν"
"Γιατι μετα απο κεινει τη βραδια στο παρτυ της Ερρικας εχεις αλλαξει?Συναιβει τιποτα?"
"Οχι...πλα ετυχε Εμμα μου!"H κουβεντα εληξε εκεινη ακριβως τη στιγμη....Δε ειχαν πιστεψει ουτε λεξη....Ισως καποια στιγμη πετουσα το επλο μυστηριου που απλωνοταν πανω απο εκεινη τη νυχτα...Επειτα απο 1 μια ωρα συζητησεων για το ταξιδι μου η Εμμα με αποχαιρετησε και γυρισε στον κυτονα της.
"Ελλη?Μιας και ειναι η τελευταια μου βραδια...Εννοω πριν παω να επισκευτω τους δικους μου...Θα ηθελες να κοιμηθουμε αγκαλιτσα?"
"ΝΑΙ!!!!"πηρε το μαξιλαρι της και πηδηξε με δυναμη επανω στο πουπουλενιο στρωμα.Δεν αντεξαμε την ενταση της ημερας....Κλεισαμε τα ματια μας κι εγω παρασειρθηκα σ'εναν σκοτεινο δρομο γεματο εφιαλτες και ονειρα που με ματωναν σαν ν αγγιξε το χερι μου η κοφτερη λεπιδα ενος σπαθιου...
Το ξυπνητηρι ηχουσε σ ολο το δοματιο καθως ανοιγα τα ματια μου.Η Ελλη καθοταν ο κλαδον στο κρεβατι και μου αφησε ενα τρυφερο φιλι στο μαγουλο και μια ζεστη αγκαλια
"Φωναζες το ονομα του στο υπνο σου....Τον παρακαλουσες κλαιγοντας με λυγμους"
"Δεν...Λυπαμαι που δε σε αφησα να κοιμηθεις"
"Το προβλημα μου ειναι πως σε βλεπω σε αυτη την κατασταση!Δε θα σε πιεσω για τιποτα...Μιλα μου οποτε νοιωσεις ετοιμη να το κανεις!"

**************************************
Ηταν 7 το πρωι και βρισκομουν στην εξοδο αποχαιρετωντας την Ελλη και την Εμμα.Εκλεισα την πορτα πισω που και περπατησα προς την μεγαλη καγκελοπορτα της αυλης οπου με περιμενε το ταξι για να με παει στο σταθμο των τρενων...Ο ακτινες του ηλιου επεφταν ζεστες επανω στο δερμα μου και ενιωθα την ευχαρηστιση μεσα στην ψυχη μου!Και τοτε ακουσα την υπνοτιστικη φωνη του
"ΗΛΕΚΤΡΑ!ΠΕΡΙΜΕΝΕ Γ*****Ο!!!"
Τα δακρυα αρχισαν να κυλανε και ενας λυγμος δραπετευσε μεσα απο το στηθος μου.
"ΗΛΕΚΤΡΑ ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΗΣΩ!!!"Κοντασταθηα για ενα δευτερολεπτο αλλα μετα συνεχισα να τρεχω προς το αυτοκινητο οσο πιο γρηγορα μποτουσα....Η φωνη του χανονταν πισω μου....Το τελευταιο πραγμα που ακουσα απο κεινον ηταν"ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ...."
Ο εαυτος μου παλευε με το πρεπει και το θελω...Τελικα δε γυρισα...

"

ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ
Την εβλεπα ν απομακρυνεται απο μενα ωσπου χαθηκε απο τα ματια μου...Αυτο το θεατρου του παραλογου με πρωταγωνιστες εμενα κι εκεινη επρεπε να ριξει την αυλαια του μια για παντα...Ηταν αψυχολογιτη και δεν ειχα σκοπο ν ασχοληθω με καποια που δεν ξερει τι θελει.Τα συναισθηματα μου για κεινη ειχανε μπερδευτει σ'ενα κουβαρι που δυσκολα θα ξετυληγα.Απο την πρωτη στιγμη που την ξαναειδα η ελξη που ενιωσα ηταν τοσο δυνατη που τρομαζε κι εμενα τον ιδιο.Τωρα πια χαιρομουν που ειχε φυγει....θα σταματουσε να τριγυρναει στο μυαλο μου και θα συνεχιζα κανονικα τη ζωη μου σα να μην την ειχα ξαναντικρισει ποτε!Αφου δεν ξερει τι θελει η επιλογη ειναι δικη μου!Τελειωσε μια ιστορια πριν προλαβει ν αρχισει...ΟΧΙ!το πεισμα και ο εγωισμος μου ξετρυπωναν στις ακρες του μυαλου καιι μου λεγαν τ αντιθετα...."θα τα παρατησεις?καμια δε σου εχει αντισταθει ποτε!"Αλλα μ'εκεινη δεν ηταν μονο ο εγωισμος μου....ηταν και το θελω μου...το περιεργο συναισθημα που με κατεκλιζε οταν βρισκοταν κοντα μου,οταν μου χαμογελουσε,οταν πριν μερικες νυχτες με φιλησε....Τι ειχε αυτη η κοπελα που δεν το ειχαν οι αλλες?τι μ εκανε να κλεινομε με τις ωρες στο δωματιο μου παρεα με την κιθαρα μου και η εικονα της να πλημμυριζει το μυαλο μου?Ισως να μην το μαθαινα ποτε γιατι απο αυτη τη στιγμη για μενα εχει κλεισει αυτη η αρρωστημενη ιστορια!
******************************************
Μπηκα μεσα στο δωματιο μου βριζοντας και ο καλυτερος μου φιλος.Ο Κωστης με κοιταξε με περιεργεια"Ρε συ τι εγινε?"
"Δε θελω να το συζητησω!Εχει τελειωσει!"
"Ποιο εχει τελειωσει?Αλεξ...Μιλας για κεινη σωστα?"
"Ας το ρε φιλε!Γιατι να συζηταμε κατι που δεν εχει νοημα?"
"Ο.κ. η συζητηση ληγει εδω!"
Ειχα την αναγκη να ξεσπασω καπου....Ηξερα ακριβως τι επρεπε να κανω!Πηρα την κιθαρα μου και αρχισα να παιζω ενα παλιο ροκ κομματι που ειχα χρονια ν ακουσω.

"Τελικα εισαι πολυ χαλια!Το βραδυ θα σε βγαλω εξω!"
"Μια χαρα ειμαι σου λεω!ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ!!!!!!Ασε με ησυχο ρε Κωστη!"
"Θα βγουμε?"
"ΟΧΙ!"
"Θα βγουμε!"
"Αν σου πω ναι θα με αφησεις να ηρεμησω?"
"Ναι!"
"Ενταξη τοτε!θα βγουμε!Α!Σημερα δε θα ρθω στα μαθηματα!Καλυψε με!"
"Δε σ'εχω ξαναδει ποτε ετσι για καμια!Τι στο καλο εχεις παθει με την Ηλεκτρα?"Τιιιιι?????Που ηξερε για κεινη?Δεν ειχα πει τιποτα σε κανεναν!Ημουν ανθρωπος που κρατουσε τα συναισθηματα του μεσα του.Δεν τα μοιραζομουν με κανεναν,και πανω απ ολα δεν τα εδειχνα ποτε!
"Που κολλαει εκεινη?"
"Ελα τωρα!Στον κολλητο σου μιλας!Σ'εχω δει πως την κοιτας!Δεν εχει ξανακοιταξει καμια με αυτον τον τροπο!"
"Μη λες πραγματα που δεν υσχιουν!Με την Ηλεκτρα ειμαστε....Φιλοι!"Ημουν καλος ηθοποιος....Μπορουσα να κρυβω τα συναισθηματα μου οποτε εγω το ηθελα!Εξαλλου μια ζωη αυτο εκανα.
"Ναι....Φιλοι!Σε ξερω καλα Αλεξ!Αυτα να τα πεις σε καποιον αλλον..."
"Οτι στον δ***ο και να νοιωθω δεν αφορα κανεναν"
"Οπως θελεις!ΧΑ!Το παραδεχεσαι!"
"Δεν παραδεχτηκα ΤΙΠΟΤΑ!Μονο σου κανεις ικασιες!Η φαντασια σου ξεπερναει τα ορια!"Του ειπα ηρωνικα στηφογυριζοντας τα ματια μου.
"Επειδη εγω πρεπει να παω στο μαθημα φευγω!Η κουβεντουλα μας δεν τελειωσε ακομα!"
Ευτυχως ειχε φυγει!Δεν αντεχα αλλο την ηλιθια διχως νοημα ανακριση του!Ειχα την αναγκη ν απασχολησω τον εαυτο με κατι ωστε να μη σκεφτομαι!Πηρα τα καρβουνο και σταθηκα μπροστα απο το σχεδιαστηριο.Αρχισα να σχεδιαζω την κατοψη ενος κτηριου αναγεννισιακης αρχιτεκτονικης για το μαθημα στο σχεδιο.Και παλι δεν καταφερα να φυγει απο τις σκεψεις μου!Η εικονα της μπαινοβγαινε στο μυαλο μου κανοντας με να αισθανομαι εκνευρισμο.Τα καστανα ματια της με σιγοκαιγαν οδηγωντας με σ'ενα ανελειτο βασανιστηριο..."ΦΥΓΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!!!"
"Πως μου μιλας ετσι Αλεξανδρε?"Ακουσα τη φωνη της Ερρικας στο κατοφλι της πορτας μου.Αυτη μου ελειπε τωρα!
"Συγγνωμη Ερρικα!Μιλουσα μονος μου!Θεεις κατι?"
"Εσενα!Εμαθα οτι δεν πηγες στο μαθημα και ηρθα να σου κανω παρεα..."Με αγκαλιασε απο πισω κι εγω απομακρυνα τα χερια της απο το σωμα μου
"Δε θελω παρεα!"Της μιλησα πολυ αποτομα αλλα εκεινη αντι ν απομακρυνθει αρχισε να μου αφηνει φιλια σο λαιμο....
"Τωρα εχεις ορεξη μωρο μου?"Ειπε αφηνοντας ενα πονηρο υπονοουμενο στον τονο της φωνης της.
"Οχι!Μπορεις να με αφησεις?Θελω να μεινω μονος μου!"
"Τι συμβαινει Αλεξανδρε?Σκεφτεσαι αυτην την....Ας μην τη χαρακτηρισω καλυτερα!"
"ΣΚΑΣΕ!!!!!Μη διανοηθεις και ξαναμιλησεις ετσι για κεινη!"Τωρα πια γυρισα και την κοιταζα μ'ενα εξαγριωμενο βλεμμα κανοντας την να συνοφριωθει απο το φοβο της
"Πως τολμας να μου συμπεριφερεσαι ετσι?"
"Συγγνωμη...Απλα ειμαι εκνεβρισμενος"
"Τι συμβαινει μεταξυ σας?"
"Τιποτα Ερρικα!θα σου πω τιε λεξεις μια και καλη μηπως και καταλαβεις!ΔΕΝ-ΝΟΙΩΘΩ-ΤΙΠΟΤΑ-ΕΚΕΙΝΗ!"Ψεμματα...Παλι ψεμματα!Ενιωθα αλλα θα τελειωνε!
Εσπρωξα την Ερρικα με δυναμη στον τοιχο και παραδωθηκα σ'ενα αγριο,βεβιασμενο φιλι....

Kαθομασταν στην πλατεια κρατωντας μπυρες στα χερια μας.Εγω κι ο Κωστης δεν ειχαμε ανταλλαξει κουβεντα καθ ολη τη διαρκεια της διαδρομης.Ηξερα πως πισω απο αυτην τη σιωπη κατι κρυβοτανε..."Πες το Κωστη...Αφου ξερω οτι στο τελος θα το κανεις"
"Τα χεις μπερδεψει πολυ τα πραγματα!Θελεις την Ηλεκτρα και πηγαινεις με την Ερρικα!Γιατι το κανεις αυτο?"
"Σου το ξαναλεω για τελευταια φορα.Για την Ηλεκτρα δε νοιωθω τιποτα παραπανω...Ναι ειναι ωραια κοπελα αλλα ως εκει!Με την Ερρικα απλα φροντηζω να εχουν ενδιαφερον τα βραδια μου...Σε καλυψα?"
"Καθολου!Αφου τη θελεις και φαινεται!Γιατι το αρνησε?"
"Και να τη θελω αλλαζει κατι?Εκεινη εχει ματια μονο για τον Ακη!Δεν τους βλεπεις?"Η ζηλια εκαιγε μεσα στο στηθος μου καθως προφερα τις τελευταιες λεξεις!
"Εσενα θελει!Ποσο βλακας μπορει να σαι για μην το καταλαβαινεις?"
"Απο που το συμπερενεις αυτο?"
"Απο τον τροπο που σε κοιταει!Μονο εσενα κοιταει ετσι!Κανεναν αλλον!Και...."
"Και?"
"Την ειδα εκεινο το βραδυ που ηρθε στο δωματιο.Ηταν μεθυσμενη..."
Τα πατια μου ανοιξαν διαπλατα!Πως ειχε συμβει κατι τετοιο?"Πως την ειδες?"
"Ερχομουν για να παρω τα τσιγαρα μου που ηταν αφημενα στο κομοδινο μου και την ειδα!Τι συναιβει εκεινο το βραδυ μεταξυ σας?"
"Τιποτα το ιδιετερο...Το σταματησα οσο κι αν την ηθελα!Εκεινη τη στιγμη παλευα με το σωστο και το λαθος..."
"Τα πραγματα ειναι σοβαρα...Δεν τη βλεπεις σαν την οποιαδηποτε!"
"Οχι...Αλλα δεν εχει σημασεια!Μετα απο εκεινο το βραδυ ουτε να με κοιταξει δε θελει..."Στις τελευταιες λεξεις δραπετευσε ενας βαρης αναστεναγμος...
"Αυτος δεν ειναι ο Αλεξ που γνωριζω!"
"Ουτε εγω δεν αναγνωριζω πια τον εαυτο μου!Τι στο καλο μου συμβαινει?"Τον ρωτησα παρακλητικα.Καποιος επρεπε να μου δωσει μια απαντηση.Αυτο το συναισθημα φωλιαζε μεσα μου για πρωτη φορα.Οσο πονο κι αν μου προκαλουσε ηταν σαν τα ναρκωτικα.Ξερεις οτι θα σου παρουν τη ζωη αλλα συνεχιζεις να περπατας μεσα στα σκοτεινα τους μονοπατια.
"Απλα ειναι η μονη που σου αντιστεκεται και ολο αυτο το κυνηγι ειναι ενδιαφερον για σενα...Θελεις ν αρπαξεις αυτο που δεν εχεις!"
"Τοσο απλο?"
"Ναι!τοσο απλο!Αλλα για κοιτα πως γυριζει η ζωη...Καποτε ειχες οποια ηθελες!"
"Τα δεδομενα αλλαζουν...Εμεις οι ιδιοι αλλαζουμε!"
"Εσυ αλλαζεις Αλεξ....Με τρομαζεις!"
Γελασα χαμηλοφωνα και χτυπησα απαλα τον ωμο του.Ενιωθα πως ειχε φυγει ενα βαρος απο πανω μου.Δεν αντεχα αλλο να κραταω μεσα μου αυτο το αρρωστημενο συναισθημα.Τουλαχιστον ειχα μοιραστει με καποιον αυτο το...λαθος!ναι!Ετσι θα το χαρακτηριζα...

ΘΩΛΗ ΜΑΤΙΑ
Το μυαλο μου ειχε φυγει απο την παγιδα συναισθηματων που ειχε στησει αθελα της εκεινη.Ειχαν περασει εξι ολοκληρες μερες απο τοτε που την ειδα για τελευταια φορα και επιτελους ειχα αρχισει να ξεθαβω τον εαυτο μου που ειχε θαυτει!Διασκεδαζα και περνουσα ομορφα με τους φιλους μου...Απελευθερωμενος απο την φυλακη που ειχα κλεισει τον εαυτο μου.Η ρουτινα της καθημερινοτητας με κουραζε αλλα τπυλαχιστον ηξερα πως αισθανομουν καλα μεσα μου.Το βραδυ θα πηγαιναμε σε μια συναυλια με τον Κωστα και τον Τζον που περιμεναμε εδω και αρκετο καιρο.
Προχωρουσα στον φαρδυ διαδρομο που οδηγουσε στον κειτωνα της Ερρικας.Μου ζητουσε περισσοτερα απ'οτι μπορουσα να της προσφερω.Δεν ηταν η καταληλλη χρονικη στιγμη να μπω μεσα σε μια σχεση.Ν'αφεθω ολοκληρωτικα σε μια κοπελα...Της το ειχα ξεκαθαρισει και πιστευα πως ειχε καταλαβει.
Ανοιξα την πορτα της και την ειδα ξαπλωμενη νοχελικα στο κρεβατι της με σκουρα κοκκινα εσωρουχα κοιταζοντας μ'ενα χειμμαρωδη ποθο και προσμονη.Στο ραδιοφωνο ακουγονταν σε χαμηλη ενταση σαν ψηθυρος ενα τραγουδι που ταιριαζει στο κλημα που ειχε δημιουργησει.


Ανταποκριθηκα στο καλεσμα του κορμιου της αφηνοντας με να παρασυρθω απο το παθος....

*********************************************************************************
H συναβλια ητανε μαγικη.Ο ρυθμος της μουσικης με ειχε κατακλησει παρεα με τη ζαλη απο της μπυρες.Ο ρυθμος της ηλεκτρονικης μουσικης ακομα παλονταν μεσα μου φερνοντας ενα κυμα υπερεντασεις.Κρατουσα τους ωμους του Κωστη και του Τζον περπατωντας στον αυλιο χωρο καθως κατευθηνομασταν στο κτηριο οπου βρισκονταν οι κειτωνες μας.
"Ε!Παιδια προχωρηστε εσεις κι εγω θ ανευω αργοτερα!"Τους ειπα στ αγγλικα για να με κατααβει ο Τζον
"Ρε Αλεξ που πας?"Η περιεργεια στη φωνη του Τζον ηταν ευδιακριτη
"Θελω να περπατησω λιγο"
Πηρα το γεματο λασπες απο τη βροχη μονοπατι που οδηγουσε στο μικρο ελατοδασσος.Ακυμπησα την πλατη μου στον βρεγμενο κορμο ενος δεντρου και κοιταζα το κοκκινο ολογεμο φεγγαρι που αχνοφαινονταν αναμεσα απο τα κλαδια.Ο σφυγμος της καρδιας μου ηταν γρηγορος και η αναπνοη μου ειχε επιταχυνθει....Κρυος υδρωτας ετρεχε στο μετωπο μου και τα ποδια μου ετρεμαν!το ειχα παρακανει σημερα.Καθησα στο υγρο χωμα βαζοντας τα ποδια μου αναμεσα απο τα γονατα μου προσπαθωντας να ηρεμησω.Δεν καταλαβα πως κυλησε η ωρα κι οταν κοιταξα το μαυρ ρολοι που φορουσα στον καρπο του αριστερου μου χεριου ειχε παει 4 η ωρα τα ξημερωματα.
Σηκωθηκα και κατευθηυνθηκα προς το κτηριο που βρισκοταν το δωματιο μου.Η ησυχια ηταν εκοφαντικη.Ο μονος ηχος που ακουγοταν ηταν αυτος που εβγαζαν τα βηματα μου.
Ανεβηκα αργα τις ξυλινες σκαλες και καποιος επεσε με δυναμη επανω που.Τον κρατησα για να μη χασει την ισσοροπια του....Τα σωματα μας ακουμπουσαν απαλα μεταξυ τους.Η ανασα του που μοιριζε σοκολατα χαιδευε τις ακρες του προσωπου μου.Σηκωσα αργα το βλεμμα μου για να δω ποιος ηταν...Εκεινη ειχε γυρισει....

4o KEΦΑΛΑΙΟ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ POV

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Την κρατουσα μεσα στην αγκαλια μου χωρις να μιλαει κανεις μας...Γυρω μας υπηρχε απολυτη ησυχια....Ο μονος που ξεφευγε ηταν οι γρηγορες ανασες μας.Οχι!Δε θα αφηνα αυτο το ηλιθιο συναισθημα να με παρασυρει ξανα!Εριξα αποτομα τα χερια μου στα πλαγια του σωματος μου και την κοιταξα με θυμωμενο βλεμμα."Αλλη φορα να προσεχεις οταν περπατας!"
"Η ανασα σου μυριζει αλκοολ"Μου ειπε με αηδια στη φωνη της
"Οπως θελει θα μυριζει!Δε σου πεφτει λογος!Εγω τουλαχιστον δεν κανω βολτες σε ξενα υπνοδωματια!"
"Εκεινο το βραδυ ηταν ενα λαθος!Τελειωσε...Μην το επαναφερεις!"Καθως προφεραι τις λεξεις μια-μια διεκρινα το ποθο μεσα στα ματια της...Εσκιψα στο αυτι της και της ψυθηρισα ακουμπωντας τα χειλη μου πανω στο δερμα της"Επρεπε να σου ειχα κανει περισσοτερα..."
"Γινεσαι χυδαιος!"Θυμωμενη εκφραση απλωθηκε στο ομορφο προσωπο της που εκανε τον ποθο μου για κεινη να ξανα;νεβει στην επιφανεια...
Αρχισα να φιλαω το λαιμο της περνωντας τα χειλη μου απαλα πανο απο το μεταξενιο δερμα της...Το αχνο φως του διαδρομου φωτιζε τα ομορφα χαρακτηριστικα του προσωπου της δινοντας μια νοτα αισθησιασμου.Πηρα αναμεσα απο τα χειλη μου το λοβο του αυτιου της και τοτε απο το λαιμο της ξεφυγε ενας αναστεναγμος."Γιατι θελεις να με βασανιζεις?"Η φωνη της ετρεμε οπως και το κορμι της.
"Εγω βασανιζομαι καθε λεπτο που εισαι σε αποσταση αναπνοης απο μενα....Καθε λεπτο που εισαι με τον Ακη!"Της εδωσα ενα παθιασμενο φιλι στα καλοσχηματισμανα ροζ χειλη της και περασε τα λεπτα,μακρια της δαχτυλα μεσα στις τουφες τον μαλλιων μου...Ηταν η προσωπικη μου κολαση.Καιγομουν μεσα στις φλογες της αλλα δε μπορουσα να ξεφυγω μεσα απο αυτες.Ειχα εγκλοβιστει...Το μικροσκοπικο νυχτικο που φορουσε εκανε τον πειρασμο ακομα μεγαλυτερο.Απομακρυνθηκε απο κοντα μου κρατωντας με ακομα σφηχτα και εκτοξευσε το δυναμισμο του βλεμματος της επανω μου"Μου ελειψες τοσο πολυ..."Επεσε στην αγαλια μου και τη φυλακισα μεσα στα δεσμα της."Κι εμενα μου ελειψες μικρο μου....Ειμαι εξαρτημενος απο το αρωμα σου,τα ματια σου,τα χειλη σου,τη φωνη σου..."

"Εισαι σηγουρος γι αυτο που κανεις?Εισαι σηγουρος οτι με...."Τη διεκοψα μ ενα ακομα φιλι αλλα αυτη τη φορα ηταν διαφορετικο...Γλυκο,τρυφερο...
"Σε καλυψε η απαντηση μου?"Της ειπα παιχνιδιαρικα...
Κουνησε το κεφαλι της καταφατικα και μου χαμογελασε...Ενιωσα ενα σκιρτιμα στην καρδια μου...Κατι αγνωστο για μενα...Επιασα απαλα το χερι της και την πηρα μεσα στην αγκαλια μου καθως καθησαμε στις μαρμαρινες σκαλες...Ειχε περασει τα χερια της στο πισω μερος του λαιμου μου κι εγω την κρατουσα απαλα απο τη μεση της κανοντας κυκλους με τα ακροδαχτυλα μου.
"Λοιπον δεμου ειπες...Πως περασες στην Ελλαδα?"
"Ηταν ομορφα....Ειδα τους φιλουςμου,την οικογενεια μου και...Πηγαμε με τον αδερφο σου για φαγητο..."
"Τον αδερφο μου?Πως και συνεβει αυτο?"Η περιεργεια μου μ εκαιγε...Πανταηξερα πως οι δυο τους εχουν μια ιδιετερη σχεση.Παντοτε την προστατευε σαν καποιο πολυτιμο φυλαχτο.
"Ο αδερφος σου ηρθε στο σπιτι για να δει τη μαμα και την Αγαπη...Και ημουν κι εγω εκει.Ετσι με προσκαλεσαι για φαγητο..."
"Ενδιαφερον..."
"Ζηλευεις Αλεξ?"Με ρωτησε αυταρεσκα
"Παντα ζηλευα τη συμπαθεια που ετρεφες προς τον αδερφο μου και οχι σε μενα..."
"Για σενα τρεφω αλλα συναισθηματα..."Κοκκινισε και χαμηλωσε το ματια της παιζοντας με μια τουφα απο τα καστανα μαλλια της.Μου αρεσε οταν αντιδρουσε με αυτον τον τροπο...Ηταν σαν ενα μικρο αθωο κοριτσακι...Σηκωσα το πιγουνι της με τα δαχτυλα μου ωστε μπορω να την κοιταζω.
"Σου εχω πει ποτε ποσο γλυκια γινεσαι οταν το κανεις αυτο?"
"Ε...Οχι"Δεν ειχα προλαβει ν απαντησω...Αρχισε να φιλαει τα χειλη μου χαιδευοντας το μαγουλο μου...Επειτα βυθισε τη γλωσσα της βαθια μεσα στο στομα μου...Η γευση της με πλυμμηρισε και μ εκανε να θελω περισσοτερα απ οσα θα επρεπε να ζηταω αυτη τη στιγμη....
"ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΟΥ ΤΩΡΑΑΑ!!!!!"Απομακρυνθηκε αποτομα απο την αγκαλια μου και σηκωσα τα ματια μου βλεποντας την αντιπριτανη να μας κοιταζει εξαγριωμενη....

AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ POV

ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ
Σ'ολη τη διαδρομη προς το επιβλητικο της γραφειο η Ηλεκτρα ειχε καταβεσμενο το κεφαλι με τα γλυκα σοκολατι ματια της κατευασμενα στο μαρμαρινο πατωμα.
Μπηκα με στο γραφειο της το οποιο ειχε μια διακοσμιση λες και ξετρυπωσε απο καποιο πινακα βικτωριανης εποχης.Καθησε στη μαυρη,πλεσιωμενη απο δερμα καρεκλα της κατευθυνοντας τα ματια της προς το προσωπο μου."Κυριε Αλεξανδρε περιμενω την αιτιολογια σας για το περιστατικο που συναιβει"
Καθαρισα το λαιμο και της μιλησα"Δε νομιζω να υπαρχει καποιος κανονας που να μας απαγορευει τις συναντησεις με αλλους σπουδαστες.Η κοπελα γυρισε σημερα απο την Ελλαδα και ηθελα να τη δω"
"Οχι δεν υπαρχει αλλα θα σας παρακαλουσα να ειστε λιγοτερο διαχητικος στις συνευρεσεις σας με το αλλο φυλο"Ο αυστηρος τονο στη φωνη της με προκαλουσε να παραυω τους κανονες της ευγενικης συμπεριφορας μου αλλα ηξερα πως θα δυσκολευα περισσοτερο τη θεση μου και κυριως τη θεση της Ηλεκτρας.
"Με συγχωρητε...δε θα ξαναεπαναληυθει"Το σκληρο βλεμμα της ειχε αρχισει να εξαφανιζεται και εστρεψε τα ματια της κοιταζοντας τωρα πια την Ηλεκτρα
"Δεσποινις μου θα σας παρακαλουσα την επομενη φορα να περιφερεστε πιο ευπρεπος ντυμενη σε κοινοχρηστους χωρους της σχολης"Η Ηλεκτρα την κοιταξε συνεσταλμενα καθως τα ζηγοματικα της ειχαν αποκτησει ενα ροδοκοκκινο χρωμα
"Με συγχωρητε...Δε θα ξανασυμβει κατι τετοιο"Η λεπτη φωνουλα της ετρεμε κοιτωντας μετανιωμενη την "κυρια της εξουσιας"
"Μπορειτε να πηγαινε...Κλο σας βραδυ"
Βγηκαμε απο το γραφειο της και η Ηλεκτρα ακουμπησε την πλατη της στον παγωμενο,πετρινο τοιχο.Περασα το χερι μου γυρω απο τη λεπτη μεση της κι εκεινη επιτα εκανε το ιδιο,ακουμπωντας απαλα το κεφαλι της στον ωμο μου.Γυρισα ωστε να μπορω να κοιταξω το ομορφο προσωπο της και της χαμογελασα με ναζι"Παρεπιπτοντως...Μου αρεσει πολυ αυτο που φορας"Περασα ξυστα τα χειλη μου πανω απο τον βελουδινο ωμο της και ενοιωσα ενα κυμα ανατριχιλας ν απλωνεται σ'ολο της το κορμι.Ακουλουσαν μερικα λεπτα παρατεταμενης,αβολης για μενα,σιωπης.Προσπαθησα να κλειδωσω τις λεξεις στο λαιμο μου αλλα δεν τα καταφερα...."Ο Ακης σε κανει να το αισθανεσαι αυτο?"
"Γιατι θελεις ν αλλαξεις την ατμοσφαιρα που υπαρχει μεταξυ μας?"Ενα συνοθηλευμα συναισθηματων δραπετευε απο τις φυλακες των ματιων της....Θυμος,παραπονο....Απομακρυνθηκε απο την αγκαλια μου και κοιταξε τον δρομο που θολωνε η ομηιχλη μεσα απο το μεγαλο,γυαλινο παραθυρο....

Tην πλησιασα με αργα,δειλα βηματα περνωντας τα χερια μου γυρω απο τη λιγνη της μεση ψυθηριζοντας..."Συγγνωμη μικρη μου...Ας μη χαλοσουμε αυτο το βραδυ..."
Περασε τα δαχτυλα της μεσα στα δικα και γυρισε αργα το προσωπο της κοιτωντας με παραπονο"Εσυ πας να την καταστρεψεις...Οχι εγω.Ειμαστε εδω.Μονο εσυ κι εγω!"
"Συγγνωμη...Απλα ειμαι ακομα ζαλισμενος απο το αλκοολ"Φιλησα απαλα το μαγουλο της και εκεινη εμπλεξα ακομα πιο σφηχτα τα λεπτεπιλεπτα δαχτυλα της μεσα στα δικα μου.
Μεναμε αμιλητοι,ακινητοι για περικα λεπτα καθως εγω αφηνα φιλια στο μαγουλο,το λαιμο,τον ωμο της,και καθε αναστεναγμος της εκανε τη φαντασια μου να καλπαζει σε δρομους παθους που ειχα αναγκη να περππατησω μαζι της.Μ εκεινη ομως δε θα ηταν ετσι...Ηξερα πως για μενα ηταν κατι διαφορετικο...Καποιος πρωτογνωρος χτυπος στην καρδια μου...
"Ηλεκτρα?Πρεπει να φυγουμε.Ειναι 5 τα ξημερωματα και αυριο εχω πρωι μαθημα..."Τα ομορφα πραγματα ποτε δε διαρκουνε για παντα....Καποα στιγμη πρεπει να προυμε το δρομο τηε επισροφης για τον πραγματικο κοσμο.
"Λιγο ακομα Αλεξ...Σε παρακαλω..."Το σωμα της ακουμπουσε καθε γραμμη του δικο μου και μ'εκανε να νοιωθω ακομα χυροτερα...Τριγυρνουσα αναμεσα στην κολαση και τον παραδεισο προσπαθωντας να σκεφτω με τη λιγοστη λογικη που μου ειχε απομεινει...Δε θα αντεχα για πολυ...
"Θα ειμαστε μαζι αυριο ολο το βραδυ αλλα οχι τωρα..."
"Εχεις δικιο...Καλυτερα να πηγαινουμε..."Η απογοητευση ηταν ζωγραφισμενη στο προσωπο της και ενιωθα πως ειχε βγαλει καποιο λαθος συμπερασμα...
Προσφερθηκα να να την παω στο δωματιο της κι εκεινη δεχτηκε μ'ενα μελαγχολικο χαμογελο που δεν ημουν σηγουρος απο που ειχε προελθει...Περπατησαμε αργα ο ενας διπλα στον αλλον χωρις ομως να με αγγιζει οπως πριν...Η περιεργεια φλεγοταν μεσα μου αλλα την εσβησα...Καποιες φορες την περιευαλε ενα πεπλο μυστηριου που με γοητευε θελοντας να φανερωθει μπροστα μου τι κρυβοταν πισω απο αυτο...
Στο βαθος του διαδρομου φανηκε κια ανδρικη φιγουρα...Ο Ακης....Την τραβηξα αποτομα στην εσωχη της σκαλας κλεινοντας της απαλα με το χερι μου το στομα της...Τι στο καλο εκανε τετοια ωρα?Η Ηλεκτρα με κοιταζε παραξενεμενη απο την αποτομη αντηδραση μου και καταβασα το χερι μου απο τα χειλη της ψυθηριζοντας κοντα σε αυτα..."Θα σου εξηγησω...Απλα υποσχεσου μου πως θα σαι καλο κοριτσι και δε θα μιλησεις"Με το μεσαιο δαχτυλο μου χαιδεψα το κατω χειλος της,κι εκεινη κουνησε το κεφαλι της καταφατικα...
"Μεινε εδω και μη βγαλεις αχνα...Θα ερθω σε λιγο"
"Ακη?Τι κανεις τετοια ωρα εδω?"
"Να μωρε...Πηγα να δωσω κατι δωσω κατι στον Στεφανο και τωρα παω για υπνο.Εσυ τετοια ωρα τι κανεις εξω?"
"Εεεε...Δεν ειχα υπνο και ειπα να κανω καμια βολτα"
"Α!Ξερεις...Η Ηλεκτρα γυρισε!Θα περασουμε καλα απο αυριο..."Μ'αυτο το πλευρο να κοιμασαι!Να παρει!!!!Η ζηλεια φουντωνε μεσα μου αλλα συγκρατησα τον εαυτο μου.Ηρεμησε Αλεξ...Παρε βαθιες ανασες...
"Αληθεια?Δεν ετυχε να τη δω ακομα...."Αν ηξερες πως την τελευταια ωρα ηταν στην δικη μου αγκαλια...Και αναστεναζε για μενα...Και για κανεναν αλλον!
"Μαλιστα...Α!Πως περασατε στη συναβλια?"
"Ηταν εξαισια!Οι Manu Chao ειναι γνωστοι για τις καταπληκτικες συναβλιες που δινουνε!Ιδικα οταν τραγουδησαν το El Viento το κοινο παραληρουσε!"



"Σας ζηλευω που ησασταν εκει!"Εγω στη θεση σου θα ζηλευα για
αλλο,συμαντικοτερο λογο!
"Λοιπον...Καληνυχτα Ακη...Παω για υπνο."
"Παμε μαζι προς τα εκει?Εξαλλου προς την ιδια κατευθυνση"
"Μπα...Θελω να περπατησω μονος μου...Καληνυχτα και παλι"Ενιωθα τη νευρικοτητα μου να ξεφευγει απο τον ελεγχο μου...
"Καληνυχτα!"Εφυγε και πηγα στο κοριτσι που με περιμενε καθισμενο στα στα σκαλια...
"Ωστε θα περασετε καλα αυριο..."Στο προσωπο της Ηλεκτρας απλωθηκε ενα αυταρεσκο χαμογελο...Της αρεσε να με βασανιζει...Να με οδηγει στα ορια της τρελλας...
"Ζηλευεις..."
"Οχι!"
"Ναι!"
"Δεν εχει σημασεια..."
"Για μενα εχει..."
"Μεινε με την περιεργεια..."
Την ειχα εκνευρισει....Οταν θυμωνε μαζι μου ο αισθησιασμος της αυξανονταν ακομα περισσοτερο και μαζι με αυτον το θελω του κορμιου μου...Οχι!Ειχα και καποιον εγωισμο...
Συνεχισαμε να περπαταμε για μερικα λεπτα ωσπου φτασαμε εξω απο την ξυλινη πορτα του δωματιου της.
"Καληνυχτα Αλεξ!"
"Ετσι θα φυγεις?"Την τραβηξα απο το χερι κολλωντας την επανω μου και αρχισα να τη φιλαω διοχετευοντας ολη την ακατανικητη ελξη που ενιωσα για κεινη την αποψινη νυχτα .Απομακρυνθηκα και κοιταξα το αναψοκοκκινισμενο προσωπο της χαμογελωντας αυταρεσκα...Ακουμπησα τα χειλη μου πανω στα δικα της λεγοντας της"Αυτο ηταν για να σκεφτεσαι μονο εμενα το βραδυ πριν κοιμηθεις!Καληνυχτα και...ονειρα γλυκα..."
"Καληνυχτα..."Απαντησε με την ακανονιστη ανασα της...

5o KEΦΑΛΑΙΟ
ΗΛΕΚΤΡΑ POV

ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ
Το ασημενιο ρολοι πανω στο ξυλινο κομοδινο μου εδιχνε πως ηταν 6 η ωρα το πρωι...Μετα απ ολα οσα ειχαν συμβει,παρολο που ενιωθα την κουραση να παραλυει το κορμι μου δε μπορουσα να κοιμηθω.Καθομουν διπλα στο παραθυρο παρατηρωντας την χρυσαφενια ανατολη.Το τοπια ηταν σα να δραπετευσε απο καποιο καμβα ενος ταλαντουχου ζωγραφου.Το αχνο φως επεφτε πανω στα καστανα μαλλια μου δινοντας τους μια γλυκια αποχρωση...Μου φαινοταν σαν ονειρο αυτο που ειχα ζησει μερικες ωρες πριν.Δεν πιστευα ποτε πως θα μπορουσε ν αναπτυχθει μια τετοια σχεση αναμεσα σε μενα και σε κεινον.Ειχα κανει λαθος...Ειχα αφεθει ολοκληροτικα στην καρδια μου και με οδηγουσε εκεινη σε μονοπατια που δεν ειχα βαδισει ποτε αλλωτε στη ζωη μου.Κανενας αλλος οταν με αγγιζε δεν εκανε την καρδια μου να χτυπαει με αυτον τον τροπο.Δεν ηταν μονο η επιθυμια μου για το κορμι του...Ηταν κατι πιο βαθυ...Η επιθυμια μου για την ψυχη του...Μισουσα τον εαυτο μου που δεν ειχε ανταποκριθει νωριτερα στο ερωτικο καλεσμα του...Εδιωξα μακρια τις ανησυχιες μου,αφηνοντας τη σκεψη μου να ταξιδεψει στην αποψινη βραδια...Τα πρεπει ειχαν εξαφανιστει,περνοντας τη θεση τους τα δικα μου θελω και οσα ειχα πραγματικα αναγκη...Σε καθε γωνια του μυαλου μου συναντουσα το πανεμορφο προσωπο του,τα χαδια του και το τελευταιο φιλι του.Εξαιτιας αυτου του φιλιου δε μπορουσα να παρασειρθω στον κοσμο των ονειρων...Ο διχως λογικη ερωτας μου για κεινον κυλουσε στις φλεβες μου σαν κοκκινο αιμα.Αυτη τη φορα δε θα εξαφανιζομουν...θα πληρωνα το τιμημα οποιο κι σν ηταν.Ισως πονος....Ισως η καρδια μου διαλυονταν σε χιλιαδες μικρα κομματια.
Φερνοντας τα πρασινα στο χρωμα τηε ελπιδας ματια του στη σκεψη μου,ενας αναστεναγμος δραπετευσε.


Oποτε κοιτουσα τα μοναδικα,τα πιο ομορφα στον κοσμο ματια,τα δικα του,η ανασα μου σταματουσε,το σωμα μου ετρεμε κατω απο το γεματο μυστηριο βλεμμα του.
Ποιος μπορει ομως να καθορισει τα συναισθηματα του εαυτου μας?ΚΑΝΕΝΑΣ!Πολλες φορες εμεις οι ιδιοι παυουμε να εχουμε τον ελεγχο τους...Παυουμε να σκεφτομαστε μονο τις δικες μας επιθυμιες...
Το κινητο μου δονηθηκε στο πατωμα και μ'εβγαλε απο το λαβυρινθο των σκεψεων μου.Ενα λαβυρινθο που δεν ηθελα να βρω την ακρη του νηματος για να ξεφυγω...
"Νορα???"Τα ευθημα συναισθηματα που κυριαρχουσαν μεσα στην ψυχη μου ειχαν δωσει τη θεση τους στην ανησυχια.
"Σε ξυπνησα?"
"Οχι!Συμβαινει κατι?"
"Οχι,οχι μην ανησυχεις...Απλα θελω να μιλησουμε!"
"Αχ βρε Νορα...Ανησυχησα!"
"Απλα ηθελα να μιλησω στην κολλητη μου που μου εχει λειψει τοσο πολυ..."
"Μα σημερα με ειδες για τελευταια φορα!"
"Το ξερω αλλα μου λειπεις!Αν ησουν εδω μαζι θ'απολαμβαναμε τα Ελβετικα σοκολατακια που μου εφερες απο το αεροδρομειο της Ζιριχης..."Το παραπονο στη φωνη της μ'εκανε να μελαγχολησω,αλλα ηξερα πως οσα χιλιομετρα κι αν εμπαιναν αναμεσα μας δε θα σταματουσα ποτε να την αγαπαω.Ειχα ζησει τις πιο ομορφες και αξεχαστες στιγμες των εφηβικων μου χρονων μαζι της.Η νοσταλγια για κεινα τα χρονια ηταν ενα γλυκο συναισθημα που ειχε ξυπνησειι μεσα μου.
"Κι εμενα μου λειπεις πολυ.Σου υποσχομαι προς τα Χριστογεννα που θα ξανασυναντηθουμε θα γευτουμε μαζι αυτον τον πειρασμο!"
"Ποιος σου ειπε οτι θα περιμενω μεχρι τα Χριστουγεννα?Σε δυο εβδομαδες θα τριγυρναμε μαζι στα γραφικα σοκακια της Φλωρεντιας!"
"ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ???????ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!!"Δεν περιμενα πως θα μου ελεγε κατι τετοιο!Ηταν υπεροχα νεα!
"Ηλεκτρα!Γιατι φωναζεις?Κοιμαμαι!"Ειχα ξυπνησει την Ελλη...
"Ελλη συγγνωμη αλλα ερχεται η Νορα...Σε δυο εβδομαδες!"
"Αληθεια?Σε συγχωρω τοτε!Εισαι δικαιολογιμενη!Δωσε χαιρετισματα!"Η Ελλη ξαναεκλεισε τα εκφραστικα ματια της και και κοιμηθηκε.
"Την ακουσε Νορακι μου!Λοιπον κλεινω...Σε λιγες ωρες εχω μαθημα"
"Ενταξη.Αλλα δε μου ειπες...Τι εκανες τετοια ωρα ξυπνια?"Πως θα δικαιολογουμουν τωρα?
"Εεεε...Δε μπορουσα να κοιμηθω"
"Να σε πιστεψω?"
"Ναι!Καλημερα γλυκια μου."
Εκλεισα το τηλεφωνο και σηκωθηκα απο το πατωμα πηγαινοντας στο απαλο,ζεστο κρεβατι μου.Τα ματια μου ηταν κοκκινα και απο κατω ειχαν σχηματιστει μαυποι κυκλοι.Εκλεισα τα ματια μου και παρασειρθηκα σ'εναν φωτινο δρομο ονειρων....

Ανοιξα αργα τα ματια μου κοιταζωντας εξω απο το παραθυρο μου το σαγινευτικο γεματο μαγεια ηλιοβασιλεμα,που απλωνε στον ουρανο με ξεφρενουν χρωματισμους.Περιπλανιομουν αναμεσα στον κοσμο το ονειρων και της πραγματικοτητας.Οσα ειχαν συμβει αναμεσα σ'εμενα και σ'εκεινον ηταν αληθεια ή ολα ηταν αποκυημα της φαντασιας μου?Αποκυημα της φαντασιας μου?Οχι!ολα συναιβησαν στ αληθεια!εγω,εκεινος,το κομψο γραφειο...Ενιωθα ενα φτερουγισμα να δραπετευει και να κατακλιζει την καρδια μου και παραλληλα ενα κυμα αγχους να ερχεται με ορμη πανω στην ψυχη μου.Δε θα ημουν δειλη και αυτη τη φορα!Θα
πληρωνα το τιμημα οποιο και αν ηταν αυτο...Αν ρισκαρεις υππαρχουν καποιες πιθανοτητες να κερδισεις αν ομως οχι θα σε κυριεψουν διλληματα και αμφιβολιες...Σηκωθηκα νοχελικα απο το κρεβατι κι επειτα χτενισα τα μπερδεμενα,σοκολατι μαλλια μου.Οι μαυροι κυκλοι κατω απο τα κουρασμενα ματια μου προδιδαν την χθεσινοβραδινη περιπλανηση μου οπως και το σημαδι στην αριστερη πλευρα του λαιμου μου.επρεπε να βρω καποιον τροπο να το καλυψω.Πηγα βιαστικα προς το μπανιο,επληνα τα δοντια μου κι επειτα φορεσα ενα μαυρο τζιν παντελονι,ανοιχτο γκρι μπλουζακι που διακρινοταν επανω του αρκετα στοιχεια ρομαντισμου και ενα μαυρο μεταξοτο κασκολ...Βγηκα βιαστικααπο το δοματιο τρεχοντας προς τις σκαλες που οδηγουσαν στην αριστουργηματικη σαλα.Περπατησα αργα στον γεματο εκτηφλοτικο φως,μαρμαρινο διαδρομο που οδηγουσε στη μεγαλη σαλα.Ενιωσα τα παντα να σκοτεινιαζουν γυρω μου οταν δυο ζεστα χερια καληψαν τα ματια μου.Ακουμπησα απαλα τα δαχτυλα μου πανω στα απαλα δαχτυλα και τα χερια μου ταξιδεψαν ολο και πιο ψηλα...Τοτε μια γλυκια φωνη ψηθιρισε μελωδικα κοντα στο αυτι μου φερνοντας μαζι της αγαπημενα συναισθηματα....
"Ποιος θα ηθελες να ειναι?"
Τα επομενα λογια ξεπηδησαν χωρις σκεψη...χωρις λογικη..."Εσυ"
Κινησε τα χερια του απο τα ματια μου χαιδευοντας το ροδοκοκκινο μαγουλο μου και γυρησα ωστε να μπορω να κοιταζω τα αινιγματικα πρασινα ματια....Χαμογελασε γλυκα κι επειτα πηρε το χερι μου κατευθηνοντας με προς την εξοδο του κτηριου....

Βγηκαμε στο πισω μερος του κηπου οπου το εδαφος ηταν γεματο απο τα πεσμενα χρυσαφενια φυλλα.Το απαλο αερακι ανεμισε τα μαλλια μου κανοντας με να τουρτουρισω απο το φθινοπωρινο αερακι.Ο Αλεξανδρος εβγαλε την μαυρη φουτερ ζακετα του και ετηνε το χερι του για να μου την προσφερει..."Οχι Αλεξ..."
"Σε παρακαλω..."Με κοιταξε με ματια που ανευλιζαν γλυκιτητα,αθωοτητα και οπως παντα....μυστηριο.Υπηρχαν αρκετες στιγμες που θα ευχομουν να μπορουσα να δω τι πραγματικα κρυβεται πισω απο το σαγηνευτικο του βλεμμα.
"Καλα....Α!Παρεπηπτοντως....Κοιτα τι μου εκανες..."Κατεβασα το μαυρο μεταξοτο κασκολ που τυληγονταν γυρω απο το λαιμο μου διχνοντας του τις μελανιες που ειχε σχηματιστει με τα γλυκα χειλη του....
"Μμμμ...Τι θα ελεγες να σου κανω κιαλλες"Ενα πονηρο αμογελο σχηματιστηκε στο προσωπο του κοιτωντας μεσα στα ματια μου με ανυπομονησια....ια μερικα δευτερολεπτα ο χρονος ειχε παγωσει σ εκεινη την μικρη στιγμη....μια απο τις στιγμες στη ζωη σου που νιωθεις οτι αγγιζεις την τελειωτητα του δικου σου κοσμου...Χωρις να πει λεξη μ'εριξε στο υγρο απο την χθεσινοβραδινη βροχη και φιλησε τα χειλη μου με παθος.Καθε γραμμη του κορμιου του ακουμπουσε με προσοχη επανω στο δικο μου....Μετα απο καποια ακαθοριστα λεπτα ενιωσα πως ηθελε να σηκωθει...Δεν τον αφησα....Τον φυλακισα στα δεσμα της αγκαλιας μου κι εκεινος γυρισε και ξαφνικα βραθηκα επανω του....οταν τελειωσε το φιλι μας του χαμογελασα κι εκεινος περασε το χερι του μεσα απο τις τουφες των μαλλιων μου παιζοντας μαζι τους."Που χαθηκες εσυ σημερα?"
"Σου ελειψα?"
"Οχι..."Με μια γρηγορη κινηση σηκωθηκα απο επανω του καθως ενα σκοτεινο συνοθηλευμα συναισθηματων απλωνοταν στην καρδια μου....

Γυρισα την πλατη μου και με γοργα βηματα κατευθυνθηκα προς το κεντρικο κτηριο που δεσποζε επιβλητικα μπροστα στα ματια μου...Ενιωσα τη φυλακη των χεριων του να τυληγεται γυρω απο τη μεση μου και ακουσα ενα γελακι να ανεβαινει στην επιφανεια...Ο θυμος μου δευτερολεπτο προς δευτερολεπτο γινοταν ολο και μεγαλυτερος..."Παντα θα φευγεις?Πλακα εκανα!Μου ελειψες...."Παραμερισε τα μαλλια μου που επευταν κυματιστα στον ωμο μου και αφησε ενα φιλι στο μαγουλο μου."Ωραια πλακα"ειπα στριφογυριζοντας τα ματια μου.
"Εμ...Θελω να σου προτεινω κατι..."Η αμηχανια στη φωνη του φανερωνε πως ηταν κατι συμαντικο.
"Τι???"Τωρα πια γυρισα και κοιταξα τα σαγηνευτικα ματια του γεματα ενταση...
"Θα ηθελες σημερα το βραδυ να βγουμε?Οι δυο μας..."
"Μμμμμ...Να σκεφτω..."Ηθελα να νιωσει οπως εγω πριν....Κατεβασε τα ματια του κοιτωντας στο μουσκεμενο,καλυμενο με χρυσαφενια φυλλα εδαφος και αναμεσα μας πλανηθηκε μια ανεκφραστη σιωπη...Αποφασισα πως ειχε ερθει η ωρα να σπασω το γυαλι της...
"Ναι...με μεγαλη μου χαρα."Καλυψα μ'ενα μικρο βημα μου την αποσταση που υπηρχε μεταξυ μας και φιλησα τα ποθητα χειλη του.
Ο ηλιος ειχε χαθει πισω απο τις παριφες των βουνων δινοντας τη θεση το στο ολογεμο,μα;ργαριταρενιο φεγγαρι....
"Μικρο παμε μεσα?"Ακουστηκε ο ηχος της υπνοτιστικης φωνης τουν καθως με κρατουσε μεσα στην ζεστη αγκαλια του.
"Ναι μεγαλο μου."
"Στις 10 η ωρα θα περασω να σε παρω!"
"Ενταξη θα ειμαι ετοιμη"
Μπλεξαμε τα δαχτυλα των χεριων μας και προχωρησαμε προς την μεγαλη γυαλινη πορτα.Κατω απο τα ακροδαχτυλα μου ο ηλεκτρισμος της επαφης τους με το δερμα του εφερε ενα κυμα γαληνης και ευτυχιας.Ενιωθα ολη η προσπαθεια της απομακρυνσης μου απο το ζεστο αγγιγνα τους ηταν γελοια,ανουσια και διχως λογικη...Πολλες φορες καποια γεγονοτα ειναι μοιραιο να μπλεχτουν με τον δρομο της ζωης μας και να την αλλαξουν... Ηρθε ξαφνικα ο αγγελος στη ζωη μου φερνοντας τα πιο ομορφα,τα πιο ξεχωριστα συναισθημα...Συναισθηματα τα οποια ξεςρω τωρα πια πως δεν υπαρχουν μονο στις σελιδες ενος βιβλιου,αλλα και στην ανιαρη καθημερινοτητα.Αποφασισα πως θ'ακολουθουσα το δρομο που οδηγουσε στην καρδια του...

To σκοτεινο μονοπατι που οδηγουσε στην επιβλητικη,σηδερενια πορτα γυαλιζε στα λευκα φωτα λογω των ψιχαλων που φωλιαζαν μεσα στη γη.Ενα ακατανικητο συναισθημα αγχους απλωθηκε μεσα στην καρδια μου κανοντας την κοφτη ανασα μου να σταματησει για μερικα δευτερολεπτα.Στο μυαλο μου ηρθαν τα λογια της Ελλης σαν ακτινα φωτος διχνοντας μου το σωστο δρομο."Να εισαι ο εαυτος σου!"
Ειχα αυτο επιθυμουσα,αυτο που διελυε τα σωθικα μου τα βραχερα βραδια στη μαγευτικη πολη.Γιατι δε μπορουσα να παρασυρθω στη θαλασσα της ευτυχιας μου?Γιατι το συναισθημα του φοβου σκοτεινιαζε τον ονειρικο μου κοσμο?
Ενα τρυφερο φιλι στο μαγουλο μου εδιωξε ολο το σκοταδι που κυριερχουσε γυρω μου κι εκεινο εδωσε τι θεση του στο απλετο,λαμπερο φως που ξεχυθηκε μεσα στην ψυχης μου.
"Γεια!"Η μελωδικη φωνη του και το σαγηνευτικο χαμογελο του,φανερωσαν ενα σκιρτημα βαθια στην καρδια μου.
"Γεια!"
Η ηλεκτρισμενη ατμοσφαιρα που μας περιεβαλλε ηταν οτι πιο εντονο ειχα βιωσει.....
"Παμε?Εμ...Βασικα θελω να σε παω σ'ενα συγκεκριμενο μερος το οποιο επισκεπτομαι συχνα και πιστευω θα σου αρεσει πολυ"
"Σ'εμπιστευομαι.Και...Που βρισκεται αυτο το ξεχωριστο μερος?"
"Δε σου λεω τιποτα...Ειναι εκπληξη."Το μυστηριο που απλωθηκε στη φωνη του δυναμονε την περιεργεια μου κανοντας με να νιωσω ανυπομονησια.
Δε μ'ενιαζε πως θα ηταν...Ημουν μαζι του.Ολα εχαναν τη σημασεια τους....
Επιασε το χερι μου μπλεκοντας τα λεπτα δαχτυλα του μαζι με τα δικα μου και περπατησαμε αργα προς το γραφικο κεντρο της πολης....
Οι ψιχαλες τις βροχης χαιδευαν τα σκουρα σαν μεταξυ μαλλια του,κανοντας τα να γυαλιζουν κατω απο το αχνο φως του δρομου...Ηξερα πως απο σημερα θα αλλαζαν ολα για μενα...