Ο Δρομος της Καρδιας σου

Στεκομουν στην ακρη της γεφυρας,παρατηρωντας αποσβολωμενη την υπεροχη αρχιτεκτονικη της και τα γραφικα,μικρα μαγαζακια.Οι παχες σταγονες τις βροχης ακουγονταν σαν χειροκροτηματα καποιας συναβλιας,δινοντας στην ατμοσφαιρα μια νοτα ρομαντισμου.Τα δαχτυλα μου ηταν ακομα μπλεγμενα με το παγωμενο υγρο απο τη βροχη χερι του,βαζοντας με ακομα πιο βαθια στις σελιδες του παραμυθιου.Ηξερα πως επρεςπε να γυρισω στο δυσκολο δρομο της πραγματικοτητας αλλα δν το ηθελα.Δε μπορουσα να ξεφυγω απο τη δινη συναισθηματων στην οποια ειχα παρασειρθει.
"Λοιπον...Πως σου φαινεται?"Η φωνη του ηχησε στ αυτια μου σαν αγγελικο καλεσμα.
"Ειναι...Υπεροχα!"Αυθορμητα επεσα στην αγκαλια του,δινοντας του ενα παθιασμενο φιλι στα χειλη.
"Μου αρεσει οταν εισαι αυθορμητη!"
"Χμμμ...Τοτε να γινομαι πιο συχνα."
"Το ευχομαι...Λοιπον,τι λες να μπουμε σε αυτο εδω το εστιατοριο?ειναι το προσωπικο μου στεκι..."μου χαμογελασε γερνοντας το κεφαλι του προς τον δεξι ωμο του.Ηταν τοσο γλυκος,σαν ενα μικρο παιδακι το οποιο ηταν χαρουμενογια κατι συμαντικο.
"Ωστε προσωπικο σου..."
"Ναι.Εδω φερνω μονο οσα ατομα ειναι ξεχωριστα για μενα..."Ενιωθα την καρδια μου να φτερουγιζει ετοθμη να πεταξει μακρια απο το στηθος μου.
Μπηκαμε μεσα στο ξεχωριστα διακοσμημενο εστιατοριο και η σερβιτορα μας οδηγησε σ'ενα ομορφο ξυλινο τραπεζι διπλα στο μεγαλο παραθυρο,πισω απο το οποιο φανερωνοταν το ποταμι και τα μικρα φωτα τα οποια φωτιζαν την πανεμορφη πολη σε μια τοσο σκοτεινη και συναμα εξαισια βραδια.Η βροχη επεφτε στο τζαμι σαν διαμαντενια δακρια φτιαψνοντας διαφορα αφηρημενα σχηματα.
Ο δυνατος ηχος της σιωπης μας φανερωνε την αμηχανια που επικρατουσε αναμεσα μας.....
Θα κυλουσε αυτη η βραδια οπως την ειχα ονειρευτει?

ΗΛΕΚΤΡΑΣ POV

Σ'ΑΓΑΠΩ
"Λοιπον τι θα ελεγες να παραγγηλω εγω και για τους δυο μας?"ΔΕιλα-δειλα με την ηχω της υπνοτικης φωνης του εσπασε το γυαλι της σιωπης που υψωνοταν αναμεσα μας...
"Να σ'εμπιστευτω?"Τον ρωτησα με φωνη γεματη ναζι διωχνοντας μακρια το συννεφω αμηχανιας που πλανωνταν αναμεσα μας.
"Υποσχομαι πως θα σου αρεσει...Εαν οχι τοτε...θα εχεις οτι θελεις απο μενα..."Αυτο που ηθελα ησουν εσυ...Καθοσουν απεναντι μου και μπορουσα να σε αγγιζω ελευθερα...
"Συμφωνοι...."Σηκωσε το χερι του καλωντας την ομορφη σερβιτορα να ερθει στο τραπεζι μας.
"Καλησπερα σας...Τι θα παρετε?"Μας χαρισε ενα εκθαμβοτικο χαμογελο κανοντας την αυτοπεπιθηση μου να εξαφανιστει.Ητανε πανεμορφη με χαλκινα μαλια και χρυσαφενια ματια.
"Λοιπον θα θελαμε μια σαλατα Τοσκανης και ταλιατελες με κοκκινη σαλτσα,μανιταρια,φρεσκα φυλλα βασιλικου και παρμεζανα"Ο Αλεξανδος της εδωσε τον καταλογο κι εκεινη του χαμογελασε με υπονοουμενο.Το συναισθημα της ζηλιας εισχωρησε βαθια μεσα στην καρδια μου απομακρυνοντας την καλη μου διαθεση.
"Κατι να πιειτε?"
"Δυο ποτηρια κοκκινο κρασι παρακαλω"Της εδωσε τους καταλογους και εστρεψε τα βελη του βλεμματος του προς εμενα.Επαιζα με μια τουφα των μαλλιων μου χτυπωντας παραλληλα νευρικα το χερι μου επανω στο ξυλινο τραπεζι.
"Τι επαθες?"Με ρωτησε προσπαθωντας με δυσκολια να κρυψει τα γελια του...
"Πολυ αστειο...Την ειδες πως σε κοιτουσε?"Εσειρε την καρεκλα του προς την κορυφη τουτραπεζιου φυλακιζοντας μεσα στη χουφτα του το δικο μου χερι.
"Δε μ'ενδιαφερει το πως με κοιτουσε...Με νοιαζει πως με κοιτας εσυ..."Εσκιψα προς το μερος του συναντωντας τα χειλη του.
"Το εννοεις?"
"Φυσικα καιτο εννοω...Δεν εχω ξανανιωσει ποτε παρομοια συναισθηματα για καμια αλλη"Κοιταξα μεσα στα σαγηνευτικα,πρασινα ματιαψαχνοντας για καποιο ηχνος ανηλικρινειας...Δεν υπηρχε τιποτα....
Σηκωθηκα απο την καρεκλα μου και εξαφανιστηκα μεσα στην αγκαλια του...."Σ'ευχαριστω Αλεξ"
"Για πιο πραγμα?"
"Που με κανεις να νιωθω τοσο ομορφα"Οι λεξεις ξεγλυστρησαν μεσα απο τα χειλη μου.Τα τειχη της λογικης ειχαν γκρεμιστει...Μερικες φορες ειναι αναγκαιοτητα των ανθρωπων να διωχνου μακρια τη λογικη....Ν αφηνουν το συναισθημα να τους συνεπερνει στην αγκαλια του βοηθωντας τους να διαβαινουν νεα μονοπατια.Τ'ακροδαχτυλα του αγγιζαν απαλα τα πλευρα μου κανοντας με να νιωσω τηνανατριχιλα κατω απο το αγγιγμα του.Σηκωθηκα απροθυμα επιστρεφοντας στη θεση μου...
"Να γινεσαι πιο συχνα αυθορμητη..."
"Θα προσπαθησω"
Ο ηχος του μελωδικου τραγουδιου προσθεται μια ξεχωριστη πινελια ομορφων χρωματων στην ατμοσφαιρα που κυριερχουσε αναμεσα μας."Αυτο τοτραγουδι μιλαει για σενα...Ειναι εσυ...Εμεις"Ηενταση των ματιων του με υπνοτησε κλειδονωντας τις λεξεις στη φυλακη του λαιμου μου...Αυτο το τραγουδι ηταν εκεινος....Κοιτουσαμε ο ενας τον αλλον χωρις να μιλαμε...Οι λεξεις ηταν περιτες στη μαγεια τηε στιγμης...


Η σερβιτορα κατευθασε με την παραγγελεια κοιτωντας με μ'ενα βλεμμα γεματο βλοσιροτητα και υπεροπτισμο κανοντας με να νιωσω περιεργα....

Το φαγητο εηταν καταπληκτικο...Η βραδια κυλησε αρμονικα κανοντας και οι 2 μας αναδρομες στο μακρινο παρελθον.Η ερωτηση που φοβομουν τοσο πολυ ηρθε...
"Γιατι με αντιπαθουσες τοσο πολυ?"

HΛΕΚΤΡΑΣ POV

Με κενο,ανεκφραστο βλεμμα κοιτουσα το ολοστρογγυλο ρολοι στο βυσινι τοιχο.Οι μεγαλοι,μαυροι δειχτες του κινουνταν ασυνηθιστα γοργα κανοντας το χρονο να ρεει σαν το δροσερο νερο μεσα σε κρυσταλλινο ριακι.Ξαφνικα οι σκεψεις μου πλυμμηρισαν με γνωριμα,σε γκριζο φοντο συναισθηματα.
Η γλυκια φωνη μ'εβγαλε απο τους μπερδεμενους δρομους του μυαλου μου.
"Περιμενω μια απαντηση..."Η εντονη περιεργεια στη φωνη του μ εκανε να νοιωσω ακομα πιο εγκλοβισμενη μεσα στο δικο μου λαθος.
"Εχει σημασεια?"Τα ματια μου συναντησαν το υπνοτικο του βλεμμα.Προσπαθησα να ξεφυγω απο τη δικη μου παγιδα.Το δικο μου ψεμα....Δε θα τα καταφερνα...
"¨Εχει!Ψαχνω μια απαντηση εδω και αρκετο καιρο"Η σοβαροτητα στη μελαγχολικη,ελαφρως εκνευρισμενη φωνη του,προδιδε τη δυσκολη θεση στην οποια βρισκομουν.Εγκλοβισμενη....
"Δεν υπαρχει καποιος συγκεκριμενος λογος...Απλα σε αντιπαθουσα..."Ψεματα...Ημουν ερωτευμενη μαζι σου...Σε ζηλευα...Ενιωθα εντονη ελξη....Οργη...
"Δε θα επιμεινω....Για την ωρα..."Τα βελη του βλεμματος του εκτοξευθηκα επανω μου ποτισμενα με υπονοουμενο....Μια αληθεια που υποβοσκε κυνδηνευε ν ανευει με ορμη στην επιφανεια....Η δικη μου αληθεια.
"Χαιρομαι...Τι μανια σ'εχει πιασει με το παρελθον?Ζησε το τωρα!"
"Δικαιολογιες....Χωρις παρελθον δεν εχουμε μελλον!!"
Ειχε δικιο....Αν δεν υπηρχε παρελθον,δε θα ειχα αντικρισει τα ματια του ποτε μου....
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Οι καταρακτες της παγωμενης βροχης επεφταν πανω στα σωματα μας καθως μεσα σε κεινο το γραφικο πετρινο σοκακι με την πλατη μου ακουμπησμενη στο τοιχο του αναπαλεωμενου σπιτιου,κατω απο το πυκνο σκοταδι τουτης της βροχερης βραδιας,το σωμα του ακουμπησενο πανω στο δικο μου,με τα μπλεγμενα χερια μας σε δυνατες αλυσιδες,τα φιλια φανερωναν το παθος που κυριαρχουσε αναμεσα μας.Ενα παθος που με συνεπερνε στην αγκαλια του,οδηγωντας με σε πρωτογνωρα μερηΣε πρωτογνωρα εντονα συναισθηματα....
Για μια μικρη,ακαθοριστη στιγμη ανοιξα αργα τα ματια μου παρατηρωντας το λευκο ομορφο προσωπο του,λουσμενο απο τις σταλες της δυνατης βροχης.Εκλεισα τα ματια μου επιστρεφοντας στο παραδεισενιο ονειρο.Οχι....Δεν ηταν ονειρο...Ηταν η δικη μας πραγματικοτητα....

ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ
Ξυπνησα απο το βαθυ λυθυαργο στον οποιο ειχα παρασειρθει την προηγουμενη νυχτα.Απο τις χαραμαδες των ξυλινων παραθυροφυλλων ο θολος χρυσαφενιος ηλιος εριχνε τις λαμπερες ακτινες του επανω στο δερμα του προσωπου μου.Γυρισα κοιτωντας την Ελλη κατω απο τη βελουδινη μοβ κουβερτα της βυθισμενη στον κοσμο των δικων της ονειρων.Ηταν 8 η ωρα.Πολυ νωρις...Σηκωθικα νοχελικα απο το κρεβατι μου και κατευθυνθηκα προς το μαρμαρινο μπανιο.Επειτα απο μιση ωρα κλεισμενη σ'εκεινο το δωματιο,κατευθηνθηκα προς τον αδειο,φωτινο διαδρομο ο οποιος οδηγουσε στη μεγαλη ξυλινη σκαλα.Μεσα στις αδειες σκεψεις μου εισχωρησε η χθεσιοβραδινη κουβεντα.Εγω και η Εμμα...
Ηταν 12 τα μεσανυχτα.Ο ψυχρος αερας του Οκτωβριανου βαδιου μου προκαλεσε ενα ψυχρο αναρηγισμα καθως επεστρεφα απο το μικρο απομακρησμενο δασσακι.Καθε μερα την ιδια ωρα μονο για μερικες μικρες στιγμες ευτυχιας....Εγω κι εκεινος απομονωμενοι στη δικη μας πραγματικοτητα...
Ανοιξα την πορτα του δοματιου μου βλεποντας την Εμμα να αγναντευει εξω απο το παραθυρο προσηλωμενη στις δικες της σκεψεις.
"Εμμα?"
"Γεια σου Ηλεκτρα...Θελω να μιλησουμε..."Ο σοβαρος και συναμα εκνευρισμενος τονος στηβελουδινη φωνη της προμηνιε πως υπηρχε καποιο προβλημα...
"Ναι,φυσικα!Συμβαινει κατι?"
"Ξερω για σενα και τον Αλεξ..."Η περιεργεια στα ματια μου καθως προφερε τις λεξεις εξαφαζοταν αργα-αργα κι εδωσε τη θεση της στο ανεκφραστο βλεμμα μου.Δεν ηξερα τι να πω...Πως ν'αντιδρασω."Ηλεκτρα γιατι δεν ειπατε τιποτα?"
"Συγγνωμη...Απλα...Αυτο συμβαινει περιπου 1 εβδομαδα και δεν εχω ιδεα τι ακριβως εχουμε εκεινος κι εγω...Μην πεις πουθενα τιποτα σε παρακαλω!Αλλα εσυ πως το ξερεις?"
"Ολοι το υποπτευονται πως κατι συμβαινει μεταξυ σας...Απλα εγω ετυχε να σας δω...."
"Ολοι?!Ω θεε μου!Πως το υποπτευονται?Που μας ειδες?"Η αγωνια και οι τυψεις δημιουργασαν μια εντονη πιεση μεσα μου νιωθοντας εγκλοβισμενη.Η Εμμα με πλησιασε κι επειτα με φιλησε τρυφερα στο μαγουλο.
"Λοιπον....Καταρχην το ξερει και ο Νικος.Σας ειδαμε μαζι στο δασσακι σε ιδιετερες στιγμες.Στους αλλους προσπαθουμε να σας καλυψουμε αλλα κι εσεις βρε παιδια προδιδεστε απο τα βλεμματα που ανταλλασετε...Για την ωρα δεν το ξερει κανενας αλλος κι απο μας δεν προκειται να μαθευτει."Επεσα με δυναμη μεσα στην τρυφερη αγκαλια της.Ημουν πολυ τυχερη που υπηρχε στη ζωη μου ενας ανθρωπος σαν κι εκεινη....
Επεστρεψα πισω απο το μικρο ταξιδι μου στο χρονο συνειδητοποιωντας πως ειχα φτασει στην ψηλη,σιδερενια καγκελοπορτα της αυλης.Οι φωνες μεσα απο το επιβλητικο ξτηριο εσπασα τις λιγοστες στιγμες της σιωπης παρακεινωντας με να επιστρεψω.
Η μεγαλη τραπεζαρια τωρα πια ειχε πλημμυρισει με τη ζωντανια των συμφοιτητων μου.Μια ψηθυριστη,οικεια φωνη εσβησε τον κοσμο γυρω μου."Καλημερα..."
"Καλημερα Αλεξ..."
"Εισαι πολυ ομορφη σημερα..."Ενιωθα ξεχωριστη χαρις εκεινον....
"Ευχαριστω..."Μου χαμογελασε ακουμπωντας απαλα τα ακροδαχτυλα του επανω στο κατω χειλος μου καθως τα χειλη μας απειχαν μονο μερικα εκατοστα....
"Απορω πως το αντεχω..."Με κοιταξε για τελευταια φορα καθως εκανε ενα μικρο βημα πισω.Ακουμπησα τα δαχτυλα μου απαλα επανω στο στερνο του κι εκεινος με τραβηξε απαλα απο το χερι οδηγωντας με εξω απο την τραπεζαρια....
"Ηλεκτρα...Οχι τωρα....Λιγο αργοτερα ενταξει?"Με κοιταξε παρακλητικα δινοντας μου ενα φιλι στο μαγουλο.
"Γιατι αργοτερα?"Το παραπονο που πλεσιωνε τη φωνη μου ειχε σχεδον εξουδετερωσει τις αμυνες του,ωθωντας τον προς το λαθος...

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ POV

Στεκομουν απεναντι της προσπαθωντας να της αντισταθω.Ηξερα πως αναπασα στιγμη μπορουσε καποιος να μας δει.Ηξερα πως επαιζα με τη φωτια και στο τελος θα καιγομουν μεσα στις φλογες της.Μερα με τη μερα τα συναισθηματα μου διναμωναν οπως η σπιθα στον ανεμο.Ποσο θα διαρκουσε?
"Φιλησε με..."Ακουμπησα τα χερια μου στη μεση της κι εσκυψα τρεμοπαιζοντας τα ματια μου καθως κοιταζα τα εκφραστικα της ματια.Εσκηψα και φιλησα απαλα το μαγουλο της εισπνεοντας το μεθυστικο της αρωμα.
"Μονο αυτο?"Παραπονεθηκε καθως γκρεμιζε το τοιχος της λογικης....
"Με φερνεις σε δυσκολη θεση..."Απομακρυνθηκα κοιτωντας την παρακλητικα...Μονο εκεινη μπορουσε να με απομακρυνει απο την κολαση που βυθιζομουν.
"Συγγνωμη...Απλα βαρεθηκα να κρυβομαι!"Εφυγε βιαστηκα καθως ειδε την Εμμα να κατευθηνεται προς την τραπεζαρια...Εβγαλα απο την τσεπη μου το κινητο μου πληκτρολογωντας ενα μηνυμα προς εκεινη...Το εσβησα σχεδον αμεσως μετανιωνοντας γι αυτο που θα ελεγα...
"Αλεξ?Που ταξιδευεις?"Ο Νικος διεκοψε τη σκεψη μου καθως βρισκοταν σ ενα μεγαλο διλλημα...
"Στην Ηλεκτρα."Ομολογησα διχως φραγμο.
"Σαν τι σκεφτεσαι?"
"Βασικα ειναι εκνευρισμενη μαζι μου."Εκατσα στο μαρμαρινο πατωμα κοιταζοντας το κινητο μου.
"Τι της εκανες?"
"Ηθελε να τη φιλησω κι εγω της ειπα οχι εδω για να μη μας δουν...Ειπε πως βαρεθηκε αυτο το κρυφτο...Εφυγε"Ενας αναστεναγμος ξεγλυστησε απο τα σωθικα μου φανερωνοντας στον εαυτο μου πως εκεινη ηταν κατι το ξεχωριστο για μενα οσο κι αν απεφευγα να το παραδεχτω στον εαυτο μου.
"Εχει δικιο Αλεξ...Ποιο το νοημα?"
"Η Ερρικα και ο Ακης!"
"Ειναι κι αυτοι...Βασικα πρεπει να υο ξεκαθαρισετε ολο αυτο..."Ειχε δικιο.Επρεπε να συζητησουμε εγω και η Ηλεκτρα...Να ξεκαθαρισουμε καποια πραγματα.
"Ρε συ εχω και την Ερρικα που ολη μερα ασχοληται μαζι μου.Α!Να σε ρωτησω...Ξερεις αν εχει συμβει τιποτα μεταξυ του Ακη κλαι της Ηλεκτρας?"
"Απ'οσο ξερω οχι."Χαμογελασα αυταρασκεκα νιωθοντας πιο ηρεμος.Αρρωσταινα στη σκερψη οτι μπορει να την ειχε αγγιξει.
"Α!Αυριο εχει παρτυ ρε συ.Θα παμε?"
"Εννοηται!Θα ειναι ολοι εκει."
"Η Ηλεκτρα?"
"Την εχεις πατησει!Ναι θα ειναι!"Προσπαθουσα να πεισω τον εαυτο μου πως δεν ειχε συμβει.Δεν ηξερα αν ειχε συμβει.Το μονο που ηξερα ηταν πως ημουν πλημμυρισμενος απο πρωτογνωρα συναισθηματα.Σηκωθηκα απο το πατωμα και προχωρησα προς την τραπεζαρια με το Νικο.Ολοι ειχαν μαζευτει στο συνηθισμενο τραπεζι και μιλουσαν για το αυριανο παρτy γεματοι ανυπομπνησια.Αναμεσα τους βρισκοταν κι εκεινη.Διπλα της υπηρχε μια κενη θεση κι ετσι πηγα να καθησω διπλα της.Γυρισε αργα το κεφαλι της ωστε να μπορει να με κοιταξει.Οι λεξεις ειχαν κλειδωθει στο λαιμο της αλλα τα ματια της ελεγα οσα δε μπορουσε να πει με τη γλυκια φωνη της.
Η Ερρικα την κοιταξε καχυποπτα μιλωντας της με αγενεια."Ηλεκτρα ηρθε ο Αλεξανδρος!Δε θα τον χαιρετησεις?"
"Ερρικα γιατι ασχολησαι μαζι μου ολη την ωρα?"Της απαντησε αποτομα δημιουργωντας ακομα μεγαλυτερη ενταση στην ατμοσφαιρα.
"Εγω?Απλα σου λεω πως ηρθε ο Αλεξανδρος με τον οποιο θα χωρευω αυριο ολο το βραδυ."Η Ηλεκτρα με κοιταξε αηδιασμενη και σηκωθηκε απο το τραπεζι βγαινοντας εξω.
Μη μπορωντας να της εξηγησω κοιταξα εξαγριωμενος την Ερρικα."Εμεις οι δυο θα μιλησουμε τωρα!!!"

Προχωρουσα με γοργο βημα προς τον φθινοπωρινο κηπο καθως η Ερρικα ετρεχε ωστε να μπορεσει να συμβαδισει με τον δικο μου ρυθμο.H εκοφαντικη σιωπη προμηνιε την καταιγιδα η οποια θα ξεσπουσε απο μεσα μου.Μετα απο μερικα λεπτα στεκομασταν ο ενας απενταντι στον αλλον καθως εγω κεντρισα το γεματο μενος βλεμμα μου μεσα στα δικα της ματια."Τι στοκαλο ηταν αυτα που της ελεγες?"
"Μπα!Σε πειραξε Αλεξ?"Η ειρωνια στην εκνευριστικη φωνη της εκανε ακομα δυσκολοτερη τη θεση της.
"Ναι!Μη διανοηθεις και της ξαναμιλησεις ετσι!"Προσπαθουσα να συγκρατηθω...Δεν ηξερα αν θα τα καταφερνα...
"Τι συμβαινει μεταξυ σας?"
"Αυτο δε σε αφορα!Το τι συμβαινει μ'εμενα και την Ηλεκτρα αφορα μονο εμενα κι εκεινη!"
"Ωστε το παραδεχεσαι!"Με κοιτουζε σοκαρισμενη μη μπορωντας να σχηματισει αλλες λεξεις.
"Δεν παραδεχτηκα αλλα ουτε και αρνηθηκα τιποτα...Ενα μονο ξερω...Μ'εμας δεν προκειται να ξανασυμβει τιποτα!"Η απαντηση μου ηταν οριστικη.Το "κεφαλαιο"Ερρικα ειχε κλεισει για 'μενα.Ηλεκτρα!Μονο εκεινη υπηρχε.
"Ενταξει Αλεξανδρε!Θα το μετανιωσεις!"Μου γυρισε την πλατη με τη φιγουρα της χανονταν αναμεσα στα γυμνα,καφετια δεντρα.
Ολα ηταν ενα μπερδεμενο κουβαρι που δεν ηξερα πως θα καταφερνα να το ξεμπλεξω.Η Ηλεκτρα ηταν εξαλλη και με το δικιο της.Δε θα ηθελε να με ακουσει.Πως θα καταφερνα να τα διωρθωσω ολα?
Ετρεξα στο δοματιου μου περνοντας τα κλειδια του αυτοκινητου μου στο χερι μου και λιγα χρηματα.Περπατησα προς το parking ξεκλειδωνοντας τις ασφαλειες του αυτοκινητου μου.Μπηκα μεσα και αρχισα να οδηγω προς αγνωστο προορισμο.Δεν υπηρχε προορισμος...H δυνατη ενταση της μουσικης ηχουσε στ'αυτια μου καθως αγναντευα εξω απο το παραθυρο τους λοφους λουσμενους απο τις ακτινες του ηλιου.Πανεμορφο τοπιο...Ενιωθα ηρεμος κρατωντας μου παρεα oι ομορφες σκεψεις...Δεν ηθελα να σκεφτομαι τιποτα το οποιο θα δμιουργουσε σκια μεσα στο απλετο φως.



Οι ωρες κυλουσαν...O ηλιος χανοταν πισω απο τους λοφους.Σταματησα με το αυτοκινητο μου στην ακρη ενος κρεμου παρατηρωντας το πολυχρωμο ηλιοβασιλεμα.Hξερα πως ειχε ερθει η ωρα να επιστρεψω πισω...Στον αληθινο μου κοσμο και ν'αντικρισω καταματα την πραγματικοτητα....

Δεν ειχα αντικρισει τα σκουρα πρασινα ματια του ολη μερα.Ο εαυτος μου ηταν μοιρασμενος αναμεσα στη σκληρη λογικη και το γλυκο συναισθημα.Ο λογισμος μου ταξιδευε στα μυστηριωδη ματια.Που ηταν?Τι ειχε συμβει?Ξαφνικα χωρις να καταλαβω το λογο δακρυα αρχισαν να κυλαν στο προσωπο μου.Το αερακι φυσηξε απαλα αφηνοντας ενα απαλο χαδι στα μαλια μου.Το ολογιομο φεγγαρι δραπετευε μεσα απο τα συννεφα της νυχτας φερνοντας την εικονα του στο μυαλο μου.Το αρωμα του αναδυοταν απο την μαυρη ζακετα του κανοντας με να νιωσω το λιγοστο φως της πλασματικης του παρουσιας.Το κινητο μου δονηθηκε μεσα στην παλαμη μου,ηταν εκεινος.Οχι!Δε θα το σηκωνα.Οσο κι αν ειχε κατακτησει το καθε μικρο δρομακι των σκεψεων μου δε θα του το εδειχνα.Οσο και να πονουσα θ'αντιστεκομουν στα συναισθηματα μου.Ηταν καλα....Αυτο ειχε σημασεια για μενα.
"Δε θα το σηκωσεις?"Η μελωδικη φωνη της Εμμας διεκοψε το βασανιστηριο μου διλληματος μου.
"Οχι...Δε χρειαζεται"Καθησε διπλα μου στο νωπο γρασιδι και περασε τα χερια της γυρω απο τους ωμους μου.
"Κανεις λαθος που δεν του απαντας."Χωρις να της αποκαλυψω ποιος ηταν ειχε καταλαβει...
"Λαθος?Δεν ειδες τι εγινε?"Κλειδωσα τα δακτυα μεσα στα ματια μου.Δε θ αφηνα αλλα δακρυα να δραπετευσουν.Τουλαχιστον οχι αποψε....
"Ειδα!Εκεινη ομως τον προκαλεσε!"
"Αν ηθελε θα ελεγε οχι!Σε παρακαλω...Μην τον δικαιολογεις!"Τωρα πια ενιωθα ελαφρως ενοχλημενη.
"Αχ...Μην τα βλεπεις ολα τοσο αρνητικα!"
"Και πως να τα δω?Εξαλλου ο Αλεξ δε νοιαζεται..."Ο πονος στη χροια της φωνης μου μεταφερθηκα στην καρδια μου.Ξαφνικα μια γνωριμη ηχω διεκοψε τον ειρμο των λεξεων μου,των σκεψεων μου,της ανασας μου,των παλμων της καρδιας μου...
"Βιαζεσε να βγαλεις συμπερασματα...."Στεκονταν απο πανω μου κοιτωντας με εκνευρισμενος και παραλληλα εξαντλημενος.
"Που στο δ***λο ησουν?"Η Εμμα ειχε απομακρυνθει διακρυτικα καθως εγνεψε στον Αλεξανδρο.Εκεινος καθησε στο χορταρι κοιτωντας με απομακρα.
"Μη μου μιλας ετσι..."
"Δε θα σου μιλαω καν!Μην ανησυχεις."Εκλεισα αργα τα ματια μουπροσπαθωντας να ηρεμησω τον εαυτο μου.
"Σαν κοριτσακι φερεσαι!Δε μ'αφηνεις καν να σου εξηγησω!"
"Δε θελω να μου εξηγησεις!Πηγαινε στην Ερρικα που δεν ειναι κοριτακι!"
"Οταν ηρεμησεις τα λεμε..."Απομακρυνθηκε καθως χανοταν σιγα σιγα μεσα στο παχυ αφιλοξενο σκοταδι...

AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ POV

Πολλες φορες στη ζωη,τα σχεδια των ανθρωπων ανατρεπονται για καποιον ανεξηγητο λογο.Ισως διχως αιτια.Αυτο συναιβει και με το παρτυ που περιμενα με λαχταρα.
Ειχαν περασει δυο ολοκληρες εβδομαδες απο την τελευταια φορα που ηχησε η μελωδικη φωνη της.Τρεις μερες χωρις να μπορω ν αντικρισω τα εκφραστικα,καστανα ματια της.Η αποσταση που σε χωριζει απο τους ανθρωπους οι οποιοι εχεις την αναγκη να υπαρχουν στη ζωη σου παρασειρειμαζι της ενα μικρο κομματι της καθημερινοτητας σου.Του εαυτου σου.
Καθουμουνα με το Νικο και τον Κωστα στην πελορια,γεματη με πεσμενα κιτρινα φυλλα αυλη,απολαμβανοντας τον αχνο ηλιο,εκριμμενο πισω απο λευκα συννεφα,παιζοντας στην κιθαρα μου ενα συγκρονο ροκ τραγουδι.

Αυτο ειχα ααγκη....Να πεταξω μακρια...Ξεφυγα απο τη δινη των σκεψεων,καθως η φωνη του Νικου γεματη υπονοουμενο με επανεφεραι στον πραγματικο κοσμο.Η δινη φανερωνονταν μπροστα στα ματια μου..."Αλεξ για κοιτα εκει..."Εστρεψα αδιαφορα το βλεμμα μου παρατηρωντας εκεινη...Μιλουσε στο κινητο καθως κυλουσαν δακρυα απο τα μαγευτικα ματια της...Ο εαυτος μου βρισκονταν σ'ενα δυσκολο σταυροδρομι...Τι επρεπε να κανω?Θα την πλησιαζα η οχι??

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ POV

Οχι...Δεν εκανα τη υπερβαση.Ποτε δε θα την εκανα για τον απλο λογο οτι στη μαχη με αντιπαλο το εγω μου κερδισε εκεινο.Οι ληγμοι και τα δακρυα της στοιχιωναν για ωρες ολοκληρες το μυαλο μου.Τρεις η ωρα.Ξημερωματα.Βγηκα απο το δοματιο περιφερομενος σαν χαμενος ταξιδιωτης στους νεκρους διαδρομους της σχολης...Στην ακρη της πετρινης σκαλας δραπετευαν οι αγνωστοι ληγμοι...Πλησιασα κοιτωντας την κουλουριασμενη καθως ακουμπουσε με την πλατη της στον ψυχρο τοιχο.Ηταν πανω απο το υπερεγω μου..."Ηλεκτρα?Τι συμβαινει?"Επεσε στην αγκαλια μου και με κοιτωντας με με δακρισμεν ματια.Δε μιλουσε....Μονο εκλαιγε...."Πες μου τι συμβαινει?"Οι λεξεις δραπετευσαν απο τα χειλη της τρεμαμενες.Ψυθηριστες.Σαν νοτες απο παλιο χαλασμενο ραδιοφωνο."Η γιαγια μου εφυγε...Δεν προλαβα να τη δω!!!"Κρατιοταν με δυναμη απο τους αγκονες μου.Επρεπε να μην πεσει.Επρεπε ν'αντεξει.Επρεπε να συνεχισει.Την εκλεισα στη φυλακη της αγκαλιας μου αφηνοντας τα καυτα της δακρυα να μουσκεψουν τη μπλουζα μου.Κλειδωσε το προσωπο μου στις χουφτες των χεριων της και με μικρες,δυσκολες ανασες αφησες τα συναισθηματα της ελευθερα."Δε θελω να σε χασω..."Γατζωθηκε στην αγκαλια μου βουλιαζοντας το λυπημενο προσωπο της στο λαιμο μου."Δε θα με χασεις...Ελα παμε να κοιμηθεις."
"Δε θελω.Μου το ειπαν μετα απο 3 μερες!Γιατι?"Εψαχνε να βρει καποια απαντηση...Θυμος και θληψη...Δυο ασχημα συναισθηματα....
"Για να μη σε στενοχωρησουν.Γιατι εισαι πολυ ευαισθητη."Ηταν η μονη λογικη εξηγηση που μπορεσα να σκεφτω...Η μονη που βασιζοταν καπου....
"Σε χρειαζομαι..."Κι εγω τη χρειαζομουν.Δεν υπηρχε καποια εξηγηση...Ξαφνικα τα αινιγματικα συναισθηματα που ειχαν γεννηθη μεσα μου για κεινη βρικαν απαντηση... Το μονο που ηξερα τωρα πια ηταν πως ημουν ερωτευμενος μαζι της...

8o KEΦΑΛΑΙΟ
ΗΛΕΚΤΡΑΣ POV

H ζεστασια της αγκαλιας του καθε λεπτο που περνουσε επερνε τον βαθυ,χαοτικο πονο απο την καρδια μου.Τα αναφυλιτα ειχαν εξαφανιστει και στην ατμοσφαιρα γυρω μας επικρατουσε η εκοφαντικη σιωπη.Το κεφαλη μου ηταν ακουμπησμενο στο στερνο του καθως ακουγα τους ακανονιστους χτυπους της καρδιας του.Ο πονος τωρα πια ειχε δωσει τη θεση του στη γαληνη,ηξερα ομως πως οταν θα εφευγε θα επερνε τα γαληνια συναισθηματα μαζι του και στη θεση τους θα ερχονταν μια σκοτεινη αβυσσο....
"Μεινε μαζι μου αποψε"Τον κοιταζα με ικητευτικο βλεμμα,τον ειχα αναγκη.Δε θ'αντεχα να μεινω μονη μου αυτη τη νυχτα.Οι κραυγες θα επεστρεφαν...
"Θα μεινω...Βασικα ο Κωστας λειπει.Παμε στο δωματιο μου..."Σηκωθηκαμε απο τις πετρινες σκαλες και με αργα αδυναμα βηματα περπατησαμε πιασμενοι χερι-χερι προς το δωματιο του.Οταν φτασαμε σταθηκα δειλα στο κατοφλι της πορτας καθως το μυαλο μου πλημμυρισε με την αναμνηση εκεινης της νυχτας...Εγω μεθυσμενη σ'αυτο εδω το δοματιο...
"Δε θα μπεις?"Ηταν διαφορετικος.Οχι οπως τον ειχα γνωρισει.Δυστακτικος,απομακρος...
Μπηκα μεσα και αγκαλιασα τη μεση του καθως αγνατευε εξω απο το μεγαλο,γυαλινο παραθυρο τον μακρυνο,με λιγα μικρα αστερια,νυχτερινο ουρανο της Τοσκανης...
"Με ξεχασες τοσο γρηγορα?"Γυρισε και αντικρισε το προσωπο μου σε αποσταση αναπνοης απο το δικο του.
"Αυτο πιστευεις?Νομιζα πως με ηξερες..."Δεν ηξερα τα συναισθηματα του...Τον εαυτοτου και τον δικο μου...
Εσκυψε και φιλησε τα χειλη μου....Ανταποκριθηκα στο καλεσμα του φιλιου ξεχνωντας τα ολα.Ο κοσμος ειχε χαθει.Υπηρχαμε μονο εγω κι εκεινος.Το σκοταδι της ψυχης μου ειχε εξαφανιστει κατω αποτο τρυφερο αγγιγμα του δινοντας τη θεση του στο απλετο φως...
Ξαπλωσαμε μαζι στο κρεβατι,απομακρυνοντας ταχειλη του απο τα δικα μου,κατευθηνοντας τας προς το λαιμο μου.Ενας αναστεναγμος ξεγλυστησε απο το στερνο μου κανοντας ενα βεβιασμενο βογγιτο του να ξεγλυστησει απο τον προκλητικο λαιμο του. Ηξερα τι θα συνεβαινε...
Αργα και νοχεληκα απομακρηνε τα χειλη του απο το δερμα μου κοιτωντας με βαθια μεσα στα ματια."Εισαι συγουρη πως αυτο θελεις?"Κουνησα το κεφαλι μου καταφατικα,περνωντας τα δαχτυλα μου μεσα στις τουφες τον σκουρων μαλλιων του κι επειτα αφησα παθιασμενα φιλια στο λαιμο του...
Τα ρουχα μας τωρα πια βρισκονταν κουβαριαμενα στο πατωμα...Αφεθηκα στο τρυφερο αγγιγμα του καθως με παρεσειρε σε μονοπατια ερωτα και ακανικητου παθους....

ΗΛΕΚΤΡΑΣ POV
ΗΤΑΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Αναμνησεις....Απλα ομορφες,γλυκες αναμνησεις μιας αλλης ζωης.Ανατιναζονται σα βεγκαλικα γεμιζοντας τον προσωπικο ουρανο σου με απλετο φως για μερικα δευτερολεπτα κι επειτα εξαφανιζονται,γυριζοντας σε στον μαυρο σκοτεινο ουρανο ουρανο σου.Πυροτεχνηματα που δεν υπαρχουν πια.Πυροτεχνηματα που τα κατεστρεψες εσυ ο ιδιος.Πονος,δακρυα,θληψη...Τα κυριαρχα συναισθηματα τους τρεις τελευταιους,σκοτεινους μηνες της ζωης μου.Το κενο ειχε αφησει πισω του απο τη μερα που εφυγε μακρια,μερα με τη μερα,λεπτο το λεπτο,με οδηγουσε πιο βαθια στη σκοτεινη αβυσσο του ασυγχωριτου λαθους μου.Δεν αξιζα να βρισκεται κανες διπλα μου.Δε χρειαζομουν κανεναν.Μονο εκεινον.Ηταν μακρια...Τα χιλιομετρα υπηρχαν και στις καρδιες μας...Θα διαβαινα το δυσβατο μονοπατι που οδηγησα τον εαυτο μου.
Εξω απο το γυαλινο παραθυρο η βροχη επευτε στο εδαφος,προσδιδοντας του την πιο ομορφη μυρωδια,τη μυρωδια δου μουσκεμενου χωματος.Ακουγα εβλαβικα τη θλημμενη μελωδια της βροχης καθως χαιδευε απαλα τα κεραμιδια.Καποτε σηματοδοτουσε τον απαραμιλω ρομαντισμο.Τωρα τη θληψη...Ολα αλλαξαν,και μαζι μ'εκεινα κι εγω...Εστρεψα το βλεμμα μου προς τον κρυσταλλινο καθρεφτη αντικριζοντας το προσωπο μου.Δυο ματια πρισμενα απο τα δακρια που ειχαν χυσει.Κοκκινα σαν αιμα.Αγγιξα τη σκληρη,δυσβασταχτη πραγματικοτητα,ειχε φυγει εξαιτιας της χυδαιας πραξης μου, και μαζι του ειχε παρασειρει ολα τα ευθημα συναισθηματα που ειχα νιωσει καποτε.
Η βαρια,ξυλινη πορτα ανοιξε αργα ξεπροβαλλοντας καποιους απο τους φιλους μου.Ελλη,Εμμα,Ερρικα,Νικος...Ειχαν απλωσει τα χερια τους ολους αυτους τους βασανιστικους μηνες προσπαθωντας να με παρασειρουν απο τη σκοτεινη αβυσσο της ψυχης μου στο φως.Δεν τα ειχαν καταφερει...
Η Ερρικα ετεινε δυσταχτικα το χερακι της προς εμενα.Εστρεψα το βλεμμα μου δυσταχτικα στο προσωπο της.Καταλαβα πως ηθελε να μου μιλησει..."Ελα γλυκια μου.Ξερεις ποσο σε αγαπαμε.Δε μπορουμε να σε βλεπουμε αλλο σε αυτη την κατασταση.Κανεις κακο στον εαυτο σου."
"Μου αξιζει."Δειλα ξεγκυστρησε ο βραχνος ψυθηρος απο το λαιμο μην εχοντας τη δυναμη να δωσω ενταση στη φωνη μου.
"Οχι!Φτανει πια!Πληρωσες το τιμημα!Μην καταστρεφεις ετσι τον εαυτο σου!"Η Εμμα με αντικριζε επιμονα με βουρκωμενα ματια γεματα συμπονια και κατανοηση που δεν αξιζα.
Ξαφνικα το μαυρο συναιφο που κατοικουσε μεσα μου δραπετευσε καθως ειχε μετατραπει σε δακρυα και οργη.Οργη για τον εαυτο μου."Ακουστε με ολοι σας!Ειμαι μια χαρα για τον πολυ απλο λογο οτι περνω αυτο που μου αξιζει!ο.κ.?"Γονατισα στο πατωμα μη μπορωντας,μη θελοντας να σταθω,με το κεφαλι μου προς τα κατω.Τοτε αρχισε το παραλιρημα."Θελω να φυγω!!!Κουραστικα!!!ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!!!Δε θελω να θυμαμαι!Τον θελω πισω!"Ενας ληγμος ξεπροβαλλε μεσα απο τς κοφτες ανασες μου...Το αξιζα....

AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ POV
Τριγυρνουσα στο Τορινο εξερευνωντας τη μαγευτικη,αφιλοξενη πολη.Το χνοτο της ανασας μου και το τρεμουλο του κορμιου μου φανερωνε το ψυχρο,φθινοπωρινο δειλλεινο του Νοεμβρη,που απλωνε το πεπλο του πανω απο την κομψοτεχνημενη γεφυρα που ειχα σταθει για να ξαποστασω.Τα κοκκινα συννεφα στο μακρινο ουρανο εδεινα νοτες θληψης και νοσταλγιας.Νοσταλγια για κατι που δε θα ενιωθα ποτε ξανα.Για κατι μαγικο που διαλυθηκε μεσα σε μερικες συλλαβες πονου.Δεν ηταν τιποτα ιδιο.Δεν ημουν εγω ιδιος.Γλυκες αναπνησεις ξετρυπωναν απο τη φυλακη τους γεμιζοντας τα ματια μου δακρια,τα οποια απαγορευα να δραπετευσουν.Γιατι?Γιατι ολα αλλαξαν ξαφνικα απο τη μια στιγμη στην αλλη?Γιατι εκανε κατι τετοιο?Χιλιαδες ερωτηματικα γεννιονταν μεσα μου μη μπορωντας να βρουν καποια απαντηση.Μισος....Αγαπη....Δυο συναισθηματα που συγκρουονταν μεταξυ τους προσπαθωντας το ενα να κατατροπωσει το αλλο.Η ζωη παιζει περιεργα παιχνιδια με τον ερωτα.Καταθετεις σε καποιον τα αισθηματα σου και σου τα ξεριζωνει.Ισως ειμαι δειλος που εφυγα,αλλα δεν αντεχα απο κεινο το αναθεματισμενο,καλοκαιρινο ηλιοβασιλεμα της θεσσαλονικης να την αντικριζω.Δεν επρεπε να ειχα παει τουτο το βροχερο Σεπτεμβρη στη Φλωρεντια,ουτε για μια μερα.Ηταν λαθος η κινηση που ειχα κανει πριν δυο μηνες...
Τις τελευταιες δυο μερες,ενιωθα μια διχως λογικη ανησυχια μεσα μου....Ισως εια επιρεαστει και απο το μυστηριωδες ονειρο που ειχε ερθει το βροχερο βραδυ του Σαββατου.Η Ηλεκτρα με κοιταζε λυπημενη φορονταν ενα μαυρο φορεμα.Απλωνε το λεπτο,βελουδινο χερι της προς εμενα ζητωντας μου βοηθεια...Ανατριχιασα ολοκληρος στην αναμνηση του φριχτου εφιαλτη.Φευγαλαια εμφανιζοντας στο προσκηνιο η σκεψη της επιστροφης,παντα ομως την επισκιαζαν τα λογια της Ηλεκτρας.Το τελευταιο βραδυ που την ειχα δει...Δεν επρεπε να γυρισω πισω....Ηταν το τιμημα που θα πληρωνε για την χυδαια πραξη της....

Το κινητο μου δονηθηκε στην τσεπη του παντελονιου μου,επαναναφεροντας με πισω στον πραγματικο κοσμο.Ηταν ο Νικος...."Ελα Νικο.Τι κανεις?"
"Καλα Αλεξ εσυ?"Στη φωνη το υποβοσκαν κυματα αγχους...αγωνιας...
"Καλα.Συμβαινει κατι?"Ουτε ο ιδιος μου εαυτος δεν πιστηκε στο ακουσμα της λεξης "καλα".
"Ξερω πως εισαι πληγωμενος,αλλα η Ηλέκτρα δεν ειναι καλα.Γυρνα πισω..."Ο εαυτος μου διχαστηκε για ενα λεπτο αναμεσα στη λογικη και το συναισθημα μη μπορωντας ν αποφασισει τι επρεπε να κανει...
"Τι επαθε?"Το αγχος στη φωνη μου εφερε στην επιφανεια γνωριμα συναισθηματα που ειχα καιρο να νιωσω.Ειχα καιρο να νοιαστω για καποιον που αγαπουσα.
"Θα πεσει σε καταθληψη!Κανε κατι!"Η αποφαση παρθηκε ξαφνικα,αβιαστα!
"Δε γυριζω πισω!Προσεχε την σα να ημουν εγω εκει...."Εκλεισα αποτομα το τηλεφωνο μη μπορωντας ν ακουσω αλλες λεξεις που θα με βασανιζαν ακομα πιο πολυ.
Δε θα γυριζα πισω....

Eχουν δικιο οσοι μου λενε πως με το περασμα του χρονου οι πληγες του παρελθοντος παυουν να πονανε οσο στην αρχη του τραυματισμου.Τα σημαδια παραμενουν παντοτε χαραγμενα βαθια μεσα στην καρδια μου,αλλα ειχα αποφασισει να τα κλειδωσω σ'ενα κουτι και να τα θαψω βαθια μεσα στην αβυσσο της ψυχης μου.Οι ομορφες αναμνησεις μιας τελειωμενης αγαπης πλυμμηριζουν με απλετο φως τις σκοτεινες γωνιες του μιαλου μου,σχηματιζοντας ενα αχνο χαμογελο λισμονιας στα χειλη μου.
Αποφασισα να διαβω το κατωβλι της χρονομηχανης του μυαλου μου.Αυτη τη στιγμη ειχα αναγκη να βρεθω κοντα του μεσω ενως γλυκου αποκυηματος ρομαντικων αναμνησεων.Να νιωσω το μεθυστικο αρωμα της ζεστης ανασας του να πλημμυριζει τα σωθικα μου......
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
"Αλεξ!Μη τολμησεις να με βρεξεις!"Τρεχαμε αναμελα,σα μικρα παιδια απαλλαγμενα απο τις εννοιες και τα προβληματα επανω στη χρυσαφενια αμμο της μικρης παραλιας.
"Αν σε βρεξω μικρη μου τι θα μου κανεις?"Γυρισα το κεφαλι μου κοιτωντας τον με ναζι κι εκεινος μου χαρισε ενα πονηρο χαμογελο.
"Θα δεις το βραδυ..."Συνεχισα να τρεχω στην ακροθαλλασια καθως το λευκο,αερινο φορεμα ανεμιζε απο το Αυγουστιατικο μελτεμι.
"Δεν παιζεις δικαια!!!"Με μια αποτομη κινηση,διχως να το αντιληυθω με γραπωσε απο τη μεση,αδηγωντας και τους δυο μας επανω στην ακρη του κυματος.Κυλιομασταν στην βρεγμενη αμμο σα μικρα παιδια λερωνοντας τα μαλλια και τα σωματα μας.Η κρυσταλινη γαληνια θαλασσα που απλωνονταν απεραντη μπροστα μας εβρεχε με το δροσερο,αλμυρο νερο της τα δαχτυλα των ποδιων μας.Επειτα απο μερικα λεπτα ακουμπησα το προσωπο μου στο στερνο του αφηνοντας του ηρεμα φιλια.Εκεινος τυληξε τα χερια του γυρω απο το κορμι και με κοιταξε με ματια που ακτινοβολουσαν λαμψη.
"Ηλεκτρα?"Χαιδεψε απαλα τις τουφες των μαλλιων μου και μου εδωσε ενα τρυφερο φιλι στο μαγουλο.Ευχομουν πως ο χρονος θα σταματουσε σ'εκεινα τα δευτερολεπτα...Φυσικα ο χρονος δε σταματαει ποτε οσες φορες κι αν το εχουμε ευχηθει...
"Σε αγαπαω παρα πολυ..."Αυτες οι μαγικες λεξεις δεν ξεγλιστρουσα συχνα απο το χειλη του,αλλα οταν αποφασιζε να μου τις χαρισει,εβλεπα τα σαγινευτικα ματια πλυμμηρισμενα με ηλικρινεια.
"Κι εγω σε αγαπαω...Αλεξανδρε?Αν φυγεις δε θα με αφησεις πισω ετσι δεν ειναι?"Ειχα ακουσει τυχαια τα χθεσινοβραδινα λογια της μητερας του.Ειχαν επισκιασει τη χαρα μου.
"Ξερεις για την υποτροφια στο Τορινο...."Συναντηθηκανε τα βλεμματα μας κοιτωντας με απολογητικα.Δεν ηθελα να μπω εμποδιο στα ονειρα του...Οσα χειλιομετρα κι αν εμπαιναν αναμεσα μας εγω θα συνεχιζα να τον αγαπαω.Αθελα μου κυλησαν δακρια απο τις ακρες των ματιων μου μουσκευοντας το στηθος του.Σκουπισε απαλα τα δακρια μου με τον αντιχειρα του και σηκωσε το πιγουνι μου.
"Το ακουσα τυχαια...Γιατι δε μου το ειπες?"
"Δε θελω να σε βλεπω να κλαις....Δε θα φυγω!Το εχω ηδη αποφασισει...!Γι αυτο δε σου το ειπα..."


*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Επεστρεψα απο το μικρο ταξιδι της γλυκιας αναμνησης.Σιωπηλα δακρια κυλησαν στο προσωπο μου...Ο χειμωνιατικος ανεμος μπερδεψε τα μαλλια μου,φερνοντας τα προστα στα ματια μου....Ο σιωπηλος πονος ειχε κρυψει το λιγοστο φως της ψυχης μου.
"Μου λειπεις πολυ..."Ψυθηρισα καθως στεκομουν στην πετρινη γεφυρα,εχοντας σταμενο το βλεμμα μου προς την κατευθυνση του Τορινο...

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ POV

Φλωρεντια...Στη μικρη,γραφικη πολη της Τοσκανης βρισκονταν εκεινο το πλασμα που πριν απο μερικους μηνες αποτελουσε ενα συμαντικο κομματι της ζωης μου.Μεσα σε μια κατταραμενη στιγμη το ονειρο ειχε διαλυθει δινοντας τη θεση του σε τρομαχτικους εφιαλτες.Το ειχε διαλυσει με τα δικα της χερια.
Οσο πεισματικα κι αν αρνιομουν στον εαυτο μου να παραδεχτω τα συναισθηματα που υπηρχαν στην καρδια μου,η αληθεια ισσοπεδωνε βαναυσα ολες τις φθηνες δικαιολογιες.Ξαφνικα,διχως να το επιδιωξω,η μνημη μου περιπλανηθηκε στο γλυκο χαμογελο που σχηματιζονταν στα χειλη της καθε φορα την αγγιζα.Η αναμνηση απο το φωτεινο δρομο του παρελθοντος πλημμυρισε το μυαλο μου με πολυχρωμρς εικονες.Ενα παρελθον που δυστηχως δεν ειχα αφησει πισω μου ολοκληρωτικα...
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Καθομασταν αγκαλιασμενοι στη δροσερη αμμουδια παρατηρωντας το Αυγουστιατικο,ολογεμο φεγγαρι διπλα στη σιγανη φωτια που ειχαμε αναψει πανω στη λεπτη αμμο.Τ'αστερια επεφταν βροχη γυρω μας οδηγοντας μας μεσα στις σελιδες του παραμυθιου."Αλεξ κοιτα τον ουρανο!Δεν ειναι μαγευτικος?"Κουρνιασε πιο βαθια μεσα στην αγκαλια μου,μπλεκοντας τα δαχτυλα της με τα δικα μου.
"Τα βλεπω....Ηλεκτρα?Αν καποια στιγμη εμεις οι δυο χωριστουμε και νιωσεις πως μ'εχεις αναγκη ελα εδω...Θα ειναι σα να βρισκομαι κοντα σου....Το ιδιο θα κανω κι εγω"Εστρεψε το ανυσηχο βλαμμα της προς το προσωπο μου.Ειχα εξαφανισει τη μαγεια του παραμυθιου....
"Μη μου μιλας για τετοιου ειδους πραγματα."Προσπαθησα να επαναφερω τη ρομαντικη ατμοσφαιρα που υπηρχεπριν απο μερικα δευτερολεπτα...Τελικα τα καταφερα...
"Εχεις δικιο...Μικρο μου θελεις να σου παιξω κιθαρα?"Μου χαμογελασε με τρυφεροτητα αγγιζοντας το μαγουλου μου.Επιασα στα χερια μου την κουρδισμενη κιθαρα και αρχισα να παιζω ενα απο τ'αγαπηενα της τραγουδια κοιτωντας την βαθια μεσα στα ματια....


Μολις τελειωσε το τραγουδιτης επανελαβα τους δυο αγαπημενους της στοιχος."Να 'ταν τα φωτα τα θαμπα,τα θαμπα να ταν αστερια φωτεινα,φωτεινα στα χερια να στ αφησω..."Την ξαπλωσα στην μαγευτικη ακτη αγγιζοντας με τα χειλη μου το ηλιοκαμενο δερμα της....
Εκεινο το βραδυ της εκανα ερωτα οπως ποτε αλλοτε.Το κορμι της Ελιωνε μεσα στην αγκαλια μου.Ειχαμε αφηθει και οι δυο μας με οδηγω τα συναισθηματα μας...
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Καθομουν στο πετρινο πατωμα του σκοτεινου δοματιου μου....Ηταν απλα μια μακρινη αναμνηση...
Βασανιζομουν καθε λεπτο που περνουσε μακρια της,αλλα επρεπε να πληρωσει καποιο τιμημα...
"Γιατι τα κατεστρεψες ολα?"Με βουρκωμενα ματια ουρλιαξα περιμενοντας μονο μια απαντηση.Δεν ηρθε ποτε...

Στεκομουν πισω απο το γιαλινο παραθυρο αγναντευοντας τους απεραντους λοφους που απλωνονταν μπροστα μου.Ενα συνοθηλευμα σκεψεων ειχε ξεχυθει στο μυαλο μου μπερδευοντας τα συναισθηματα μου.Μεσα σ'αυτες της σκεψεις υπηρχε και μια ζωντανη αναμνηση.Οι λεξεις που ξεγλυστησαν απο τα χειλη του εκεινη τη μαγικη νυχτα..."Αν καποια στιγμη εμεις οι δυο χωριστουμε και νιωσεις πως μ'εχεις αναγκη ελα εδω...Θα ειναι σα να βρισκομαι κοντα σου....Το ιδιο θα κανω κι εγω"Επρεπε να βρω το δρομο της επιστροφης απο το δυσκολο λαβυρινθο που ειχα εγκλοβιστει.Θα επεστρεφα για να νιωσω για τελευταια φορα την αυρα του μεσα στην ψυχη μου,για να πω το μεγαλο αντιο στην αγαπη μου.Τα συναισθηματα που ενιωθα μου επρεπε να εξαφανιστουν για παντα,η εικονα του να ξεθοριασει απο τη μνημη μου,το φως των ματιων του να σβησει στο σκοταδι του τελους....
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Μπροστα μου στεκονταν μια γνωριμη ψηλολυγνη φιγουρα.Ετρεξα προς εκεινον σερνοντας τη μεγαλη,μαυρη βαλιτσα.Ηταν ο Αγγελος.Ο μονος ανθρωπος που ηξερε πως βρισκομουν πισω στην Ελλαδα.Με τον ξαδερφο μου ανεκαθεν ειχαμε μια ιδιετερη σχεση.Αγαπουσαμε πολυ ο ενας τον αλλον απο μικρα παιδια γι αυτο και ο δεσμος που μας εδενε ηταν πολυ ισχυρος.Φωλιασα στη μεγαλη αγκαλια του,νιωθοντας μετα απο τοσους μηνες βαναυσου μαρτυριου αγαλιαση και συγκινηση....
"Ηλεκτρακι μου!Εισαι εδω!"Φυλακισε το προσωπο μου μες τα δυο του χερια κοιτωντας τα ματια μου με αγαπη.
"Σε χρειαζομαι τοσο πολυ!Απομακρινεις μ'ενα μαγικο τροπο ολον τον πονο."Επιασε το χερι και προχωρισαμε προς την εξοδο του αεροδρομειου.
"Τι συναιβει μεταξυ σας?Το καλοκαιρι σας εβλεπα μαζι και σας χαιρονουν!"Δεν ειχα ακομα το θαρρος να του εξιστορησω τι συναιβει εκεινη τη νυχτα....
"Θα τα πουμε οταν φτασουμε εκει...Δεν πιστευω να ειπες σε κανεναν πως ειμαι εδω."Με κοιταξε απολογητικα χαιδευοντας με τα λεπτα,μακρια του δαχτυλα το μαγουλο μου.
"Μονο στην Αγαπη!Μας περιμενει στο αυτοκινητο."Σε μερικα δευτερολεπτα θ'αντικρισα την μικρη μου αδερφη.Ο πονος μου ηταν μεγαλος εξαιτιας της αποστασης που μας χωριζε.
"Αχ Αγγελε!Σ'ευχαριστω για ολα"Φιλησα γλυκα το μαγουλο του κι εκεινος με αγκαλιασε σφηχτα σηκωνοντας με στον αερα.Ο δυνατος βοριας που φυσουσε ανεμιζε τα μαλλια μου μπερδευοντας τα.
Συνεχισαμε να προχωραμε χερι-χερι καθως λιγα μετρα πιο κατω αχνοφενονταν η αγαπημενη μου αδερφη...Τωρα πια ενιωθα πως μπορουσα ν'αντιμετοπισω
ολο το σκοταδι που ειχε απλωθει στην ψυχη μου....

9o ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ POV

Kαθομουν στο φωτεινο δοματιο με τη Μαρια,επειτα απο μερικες στιγμες παθους που ειχαμε μερασει οι δυο μας.Ηταν η νεα μου κοπελα.Μετα απο αρκετους μελαγχολικους μηνες,μπορουσα πλεον να χαμογελαω κι οχι να υποκρινομαι.Η μορφη της Μαριας εφερνε στον κατακρεουργημενο νου μου την εικονα της Ηλεκτρας.Ισως κι αυτος να ηταν ο λογος που ημουν μαζι της.Ισως και οχι.Ομως,οποιος και να ηταν ο πραγματικος λογος,για μενα το αποτελεσμα ειχε σημασεια.Σιγα-σιγα ξεφευγα απο τα δυχτια των συναισθηματων που ειχα μπλεχτει εξαιτιας της Ηλεκτρας.
"Αλεξανδρε να σε ρωτησω...Αυτη ποια ειναι?"Κρατουσε στα χερια της μια ξεθωριασμενη φωτογραφια του περασμενου,παραδεισενιου καλουκαιριου.Η Ηλεκτρα χαμογρελουσε με φοντο το καταγαλανο πελαγος μεσα στην αγκαλια μου.Αντ5ικριζοντας την ξεχασμενη φωτογραφια,η καρδια μου πλημμυρισε λυπη,θυμο,νοσταλγια.
Eιναι η πρωην κοπελα μου.Με την Ηλεκτρα ημαστα μαζι για αρκετο καιρο..."Σηκωσα τα ματια μου και αντικρισα το θλιμμενο προσωπο μου στο γυαλινο καρθεφτη.Γιατι στα ματια εκδηλωθηκε διαχυτο το συναισθημα του πονου?Το συναισθημα της απογνωσης?
"Νιωθεις ακομα καποια συναισθηματα για την κοπελα της φωτογραφιας σωστα?"ΝΑΙ!Ηθελα να φωναξω με ολη τη δυναμη που εκρυβε η φωνη μου...Δεν μπορεσα να το κανω...Τα συναισθηματα μου για κεινη ειχαν εγκλοβιστει βαθια μεσα στην παγιδα της καρδιας μου σαν καποιο πολυτιμο φυλαχτο.Μερα με τη μερα σιγοκαιγαν τα σωθικα μου αργα,βασανιστικα μη μπορωντας να δραπετευσουν.Ποσο ακομα θα αντεχα αυτο το μαρτηριο?
"Οχι...δε νιωθω τιποτα για κεινη.Το θεμα εχει τελειωαει.Θελω να θυμαμαι μονο τις ομορφες στγμες που περασαμε μαζι δυο ολοκληρα χρονια."Ψεμματα!Τελικα ητανε πολυ ψυχοφθωρο να μη μπορω,να μην πρεπει να μοιραστω τα συναισθηματα που ενιωθα για κεινη...Καθε φορα που ξεγλυστουσε το ονομα της σαν τη πιο ξεχωριστη,αγγελικη μελωδια απο τα χειλη μου,η καρδια μου γλεγονταν απο μπερδεμενα συναισθηματα σε γαλαζιο και γκρι φοντο...
"Οπως νομιζεις...Εξαλλου εσυ ξερεις....Παντως αμυδρα,μοιαζουμε."Πηρα την ξεχασμενη φωτογραφια απο τα χ3ερια της και την πεταξα στο πατωμα.Επειτα απο μερικες μικρες στιγμες την παρεσειρα μαζι μου στον κοσμο του παθους....
Οσο ομορφα κι αν περνουσε ο καιρος μαζι της,οσα καινουρια συναισθηματα κι αν γεννιωνταν μεσα στην ψυχη μου για κεινη,ενα συναισθημα δεν ξεθωριαζε που να παρει!Ενα ονομα ηταν βαθια χαραγμενο στην καρδια μου και τη ματωνε....Ηλεκτρα...

Ειχα φωλιασει στην τρυφερη αγκαλιας της μικρης αδερφης μου.Του μικρου μου αγγελου που γεμιζε φως την ψυχη μου διωχνοντας το σκοταδι.Χαιδεψα απαλα τα μεταξενια της μαλλια,κοιτωντας την ομορφια και την καλοσυνη,στο χρωμα του μελιου,ματιων της χαμογελοντας της με τρυφεροτητα.
"Γιατι δε μου το πες πως θα ρχοσουν?Μου εχει λειψει παρα πολυ!Εχω να σε δω τρεις ολοκληρους μηνες!"Δε της ειχα αποκαλύψει την επιστροφη μου κυριευμενη απο τον φοβο που ενιωθα.Φοβομουν για τον εαυτο μου.Φοβομουν για κεινη...Δε ηθελα να σπασουν τα φτερα του μικρου αγγελου.
"Θα σου το ελεγα σε δυο μερες...Ξερεις που θα παμε?"Την κοιταζα ικητευτικα...Ειχα την αναγκη να νιωσω πως θα με στηριζε σε αυτη τη δυσκολη στιγμη.Πως θα μου κρατουσε το χερι τρυφερα διωχνοντας μακρια τον πονο.Δε θα το εκανε....
"Ξερω....Τι συναιβει τοτε?Γιατι χωρισατε?Ησασταν τοσο ευτυχισμενοι!Δε μπορω να καταλαβω..."Οταν θα μαθαινε τη χυδαια πραξη μου,μεσα απο την καλοσυνατη ψυχη της θαδραπετευαν αρνητικα συναισθηματα....Απογοητευση...Πικρα....Θυμος.
"Θα μαθεις μολις φτασουμε..."Η Αγαπη ειχε καταλαβει πως συναιβει κατι σοβαρο.Ενα παιχνιδι που ειχε παιξει η ζωη,κανοντας με πιονι της...Διαλυοντας δυο ανθρωπους...
Μπηκαμε στο λευκο αυτοκινητο του Αγγελου ξεκινωντας για το χωριο των πολυχρωμων αναμνησεων.Επειτα απο μιση ωρα πλαγιασα το κεφαλι μου στο ψυχρο τζαμι και βυθιστηκα σ'εναν βαθυ λυθαργο διχως ονειρα....
Ανοιξα δειλα τα ματια μου αντικριζοντας τη γαλανολευκη ταμπελα που μας καλοσοριζε στον προσωπικο μου παραδεισ.Εναν παραδεισο που τωρα πια ειχε δωσει τη θεση του σε μια ελκυστικη,αβαποφεφκτα να την αποφυγεις,κολαση που ελκυομουν απο αυτην οπως ο μαγνητης τραβαει με ζωοδη δυναμη το μεταλλο.Τα ξερα κλαδια αγγιζαν δυστακτικα το μουσκεμενο,απο τη βροχη εδαφος.Το λευκο αυτοκινητοσταματησε μπροστα απο τη μεγαλη,πετρινη σκαλα που οδηγουσε στη μανιασμενη θαλασσα.Κατεβηκαμε ολοι μαζο απο το λευκο αυτοκινητο κρατωντας ο ενας το χερι του αλλου...Τα λυσσασμενα της κυματα χτυπουσαν ανελειτα την κομψοτεχνιμενη σκαλα καλωντας με προς την παραλια που ειχε εξαφανισει το γκριζο,απειλητικο νερο.Το σ'αγαπω που ειχε γραφτει στη χρυσαφενια αμμο ειχε σβησει για παντα...Αφησα το χερι του Αγγελου και με αργα,νωχελικα βηματα κατεβηκα μερικα σκαλια.Πληθωρα αναμνησεων και συναισθηματων ξεχυθηκαν στον αιθερα μεσα απο την ψυχη μου,καθως ο δυνατος αερας ανεμιζε τα μαλλια μου.Η ανασα μου ειχε σταματησει...Η καρδια μου σφυροκοπουσε ασταματιτα,καθως εικονες του παρελθοντος ξεπηδησαν ξαφνου μπροστα στα ματια μου.Τα λεπτα κυλουσαν αργα.Με βασανιζαν....Ο δυνατος πονος στην καρδια μου ηρθε εγκλοβιζοντας με στη δινη των συναισθηματων μου.Ευχομουν να πεθανω....Γυρισα το κορμι μου αποτομα και κοιταξα με δακρια στα ματια τους τους δυο ανθρωπους που λατρευα σ'ολη τη ζωη μου.Στεκονταν 1 σκαλι μονο πανω απο μενα και με κοιταζαν με οικτο...."Μη με λυπαστε!Θελετε να μαθετε γιατι χωρισα με τον Αλεξανδρο?Ακουστε τοτε τι συναιβει...Ηταν μια νυχτα του Σεπτεμβρη....Εγω ειχα παει στο παρτυ της Νορας.Ειχα πει τον Αλεξανδρο να ρθει αλλα δεν το θελε....Θα εβγαινε με τους φιλους του.Εκεινο το καταρραμενο βραδυ ειχα πιει αυθονο αλκοολ.Ειχα χασει τον ελεγχο του εαυτου μου.Εκει βρισκονταν και ο Βασιλης.Ηταν το πρωην αγορι μου.Με πλησιασε....Στην αρχη μιλουσαμε σα δυο παλοι γνωστοι.Ξαφνου φιλησε τα χειλη μου με παθος!Του ειπα να σταμα τησει αλλα δεν το κανε.Ειχα χασει τον ελεγχο...Το συνεχισα εγω...Την αλλη μερα ξυπνησα στο κρεβατι της Νωρας χωρις τα ρουχα μου μ'εκεινον διπλα μου να κοιμαται βαθια....Ξαφνου συνειδητοποιησα τι ειχα κανει...Ντυθηκα κι εφυγα κλαιγοντας χωρις να μιλησω σε κανεναν.Δυο ολοκληρες μερες βασανιζομουν...Ηξερα πως αν ελεγα στον Αλεξανδρο τι ειχε συμβει θα τον εχανα για παντα....Δεν αντεχα ομως να του κρυψω κατι τετοιο.Επειτα απο 2 μερες βρεθηκαμε στο Λευκο πυργο καθισμενοι στα σκαλια διπλα στη θαλασσα.Του διηγηθηκα ολα οσα ειχαν συμβει...Το βλεμμα του εχει μεινει χαραγμενο βαθια μεσα στην καρδια μου.Οργη,μισος απογοητευση και δυο βουρκωμενα ματια εγκλοβιζαν την ανασα μου.Ακομα θυμαμαι τα λογια του...'Δεν το περιμενα αυτο απο σενα!Σ'αγαπουσα Ηλεκτρα!Πες μου γιατι!!!'Δεν υπηρχε απαντηση...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!Τον παρακαλουσα ωρες ατελειωτες να με συγχωρησει αλλα δεν το κανε!Τα τελευταια του λογια μερικα δευτερολεπτα πριν φυγει μου διελυσαν την ψυχη...'Δε θελω να σε ξαναδω ποτε!Μεσα σε μερικα λεπτα μ'εκανες να σε μισησω Ηλεκτρα!Διελησες τα πιο ξεχωριστα συναισθηματα που ειχα νιωσει...Αντιο!'Ηταν η τελευταια φορα που τον εβλεπα....Απο τοτε δεν τον ξαναειδα ποτε...."Ο Αγγελος και η Αγαπη με κοιταζαν με σοκαρισμενο βλεμμα κλειδωνοντας τις λεξεις βαθια μεσα τους.Απο τα ματια της Αγαπης κυλουσαν δακρια,δακρια που προμυνειαν την καταγιδα που θ'ακολουθουσε...

ΗΛΕΚΤΡΑΣ POV

Τα κυμματα της θαλασσας εγδερναν τα ψηλα,πετρινα τοιχη που υψωνονταν μπροστα μας.Η εκοφαντικη σιωπη τους ηχουσε στο μοιαλο μου σαν ηχω πενθιμης μπαντας.Ο ηχος του δινατου ανεμου λισομανουσε κουνωντας τα κλαδια των γυμνων δεντρων προσπαθωντας με μανια να τα ξεριζωσει.Το κορμι μου αναριγησε αλλα οχι μονο απο τον παγωμενο ανεμο που φυσαγε δυνατα αλλα κι απο το ουρλιαχτο ενος μαυρου σκυλου,που τριγυρνουσε ψαχνοντας καταφηγιο.
Τα λεπτα κυλουσαν αργα,βασανιστικα....Σηκωσα το βλεμμα μου απο το εδαφος αντικριζοντας τα δυο νεανικα προσωπα,αναζητωντας καποιο ιχνος στοργης και συμπονιας.Η Αγαπη πλησιασε δυστακτικα προς εμενα.Τα μελι ματια της εκτοξευαν σπιθες οργης και απογοητευσης που σιγοκαιγαν τη ραγισμενη μου καρδια."Ντροπη σου Ηλεκτρα!Δεν το περιμενα απο 'σενα!Σε ειχα και σαν πρωτυπο!Μαλλον εχω λαθος πρωτυπα..."
"Εχεις δικιο!Απλα σε χρειαζομαι!Δεν αντεχω να το περναω μονη μου αυτον το γολγωθα!!Ηρθα εδω,επιζητωντας ενα οριστικο τελος στο μαρτυριο μου!"Τα δακρια ξεχειλιζαν ποταμια απο τα καστανα ματια μου,θολωνοντας την οραση μου.Ειχα αναγκη να νιωσω την κατανοηση της...
"Γιατι να σου συμπαρασταθω?Τον πληγωσες Ηλεκτρα!Σκεφτηκες εστω και για μια στιγμη πως θα ενιωσε?Πως νιωθει?Το φταιξιμο ειναι ολοκληροτικα δικο σου,γι αυτο λοιπον μην παριστανεις το θυμα!"Τα σκληρα της λογια καρφωσαν σα μαχαιρια την καρδια μου ματωνοντας την.
"Αγαπη φτανει!Δεν τη βλεπεις σε τη κατασταση ειναι?Μην εισα τοσο σκληρη μαζι της!Ενταξει,εκανε ενα μεγαλο λαθος και το πληρωνει...Δε χειαζεται να ξυνουμε την πληγη της...Προσπαθησε να μπεις στη δικη της θεση!"Ο Αγγελος αφησε ενα τρυφερο χαδι,στα μπερδεμενα απο τον ανεμο μαλλια μου.Συγκινηση...Αυτη η λεξη περιεγραφε τα συναισθηματα μου.Βρισκονταν διπλα μου σ'αυτην τη δυσκολη στιγμη.
Ακαμπτη...Σκληρη σαν τη σκοτεινη μου πραγματικοτητα...Η Αγαπη γυρισε την πλατη της,ανεβαινοντας τα πετρινα σκαλια.Πανικοβαλλομουν οσο σκεφτομουν την αντιδραση της.Ενιωθα πως περπετο ενα δυσβατο μονοπατι.Ο Αγγελος κι εγω,την ακολουθησαμε βηματιζοντας αργα,προς τον ερημο δρομο κοιτωντας ο ενας μεσ' τα ματια του αλλου.
Κοντοσταθηκαμε εξω απο το λευκο σπιτι με τα γαλαζια παραθυροφυλλα...Το δικο του σπιτι....Ενα ομορφο μερος,που ζωντανευε ρομαντικες αναμνησεις ενος τελειωμενου παραμυθιου.
Τυληξα τα λεπτα δαχτυλα μου στα ψυχρα,σκουροχρωμα καγκελα της σηδερενιας αυλοπορτας.Κοιτωντας μεσα,προς μεγαλη μου εκπληξη,με δακρυσμενα ματια ειδα το αχνο φως να ξεπροβαλλει απο τα μικτα παραθυρα...
Το περασμενα καλοκαιρια μεσα σ'αυτο το υπεροχο σπιτιειχα ζησει μικρες στιγμες,οι οποιες αγγιζαν την κορυφη της ευτυχιας....Στιγμες που δε θα επεστρεφαν ποτε...Στιγμες που ειχαν παγιδευτει στη δινη του τραγικου λαθους μου.Οι παλμοι της καρδιας καθε δευτερολεπτο που κυλουσε,ακροτηριαζαν τις αντοχες μου.Μονο λιγα μετρα αποσταση με χωριζαν απο το κατωφλι της γαλαζιας πορτας.Ισως εκεινος να βρισκονταν μεσα στο καταλευκο σπιτι...Ισως οχι...Δε θα το μαθαινα ποτε...

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ POV

Ητανε απο τις ελαχιστες στιγμες τις ζωης μου που δακριζαν τα ματια μου...Που διελυα τον εαυτο μου.Η καρδια και το κορμι μου,αναζητουσαν τη χαμενη μου αγαπη.Εψαχνα την παραξενη κοπελα με το ομορφο ονομα στις ξεθοριασμενες σελιδες ενος παλιου βιβλιου οπου το τελος του ειχα γραφτει με δακρια και μελανα γραμματα.
Κρατουσα ενα ποτηρι απολαυστικου,κοκκινου κρασιου,παρατηρωντας τις κοκκινες φλογες που ξεπροβαλλαν μεσα απο το λευκο τζακι.Παρακαλουσα με ολη τη δυναμη της ψυχης μου να ρχοταν εκεινη μοναχα για λιγο λεγα λεπτα,ωστε να ξαναντικριζα τα εκφραστικα της ματια.Να δωσει ζωη στους νεκρους χτυπους της καρδιας μου,χαμογελο στο θλιμμενο προσωπο μου.
Σηκωθηκανοχελικα απο το βελουδινο χαλι και κοιταξα εξω απο το μεγαλο παραθυρο την αγρια θαλασσα που σκαρφαλωνε στα πετρινα τοιχη.Ανοιξα το παραθυρο αφηνοντας τον ψυχρο αερα να διαχεεται μεσα στο σπιτι,περνοντας τη ζαστασια του.Το καλοκαιρινο φεγγαρι ειχε εξαφανιστει πισω απο απο τα μαυρα συννεφα τουτης της χειμωνιατικης,μελαγχωλικης νυχτας...Ενα ξεχασμενο τραγουδι πλημμυριζε τις νοτες του μεσα στο δωματιο,κι εγω θολωμενος απο το μυρωδατο,γλυκο κρασι,χανομουν στο σκοταδι της Ηλεκτρας διχως να φωτιζεται ο δρομος της επιστροφης.Αυτη θα ηταν η τελευταια νυχτα που θα υπεφερα για την αγαπη μου...Το ειχα ορκιστει στον εαυτο μου...

Οι ψυχικες αντοχες μου μ'εγκατελειπαν την αποψινη νυχτια...Τ'απορθητα τοιχη του μισους ειχαν γκρεμιστει...Ευχομουν να μην την ειχα αφησει ποτε...Ευχομουν αυτη την ψυχρη χειμωνιατικη νυχτα να την ειχα μεσα στην αγκαλια μου κανοντας της ερωτα...Μακαρι να μην ειχαν κερδισει την ανυση μαχη η οργη και ο εγωισμος,αλλα ο ακαταλογιστος ερωτας που ενιωθα για κεινη...
Κοιτωντας μια παλια φωτογραφια στον υπολογιστη μου που απεικονιζε εκεινη κι εμενα αγκαλιασμενους μπροστα απο τα ηρεμα,θαλασσινα κυμματα,ψυθηρισα αργα τις λεξεις του πονου..."Σ'αγαπω,αλλα δε θ'αφησω τον εαυτο μου να καταστραφει αλλο...Ολα εχουν ενα τελος,ετσι και η αγαπη μου για σενα..."

"Θα μπω μεσα!!!"Σκαρφαλωσα στα παγωμενα καγκελα της σηδερενιας,σκουρας αυλοπορτας πηδωντας στο βρεγμενο εδαφος,του σκοτεινου κηπου.
"Ηλεκτρα τι κανεις τρελλαθηκες?"Μου ψυθηρισε ο Αγγελος με σαστισμενη φωνη.
"Απλα θελω να δω αν ειναι εκεινος!Δε θα ενοχλησω.Μονο για ενα λεπτακι....Σε παρακαλω αφησε με να παω!"Στο προσωπο μου ηταν ζωγραφισμενη η απελπισμενη θληψη του χωρισμου.Η μελαγχολια μιας ξεχασμενης αγαπης που δε θα χρωματιζε ποτε ξανα την ανιαρη ζωη μου.Ειχα τυληξει τα δαχτυλα μου στα παγωμενα καγκελα της μεγαλης πορτας.Ο Αγγελος με τα μακρια δαχρτυλα του τα ειχε εγκλοβισει στις ζεστες χουφτες του,εμποδιζοντας με να δραπετευσω.Τα απορθητα τοιχη της αποφασιστικοτητας του γκρεμιστηκα απο δυο ματια δακρυσμενα...Τα δικα μου ματια...Αφησε αργα τα δαχτυλα μου και αγγιξε τρυφερα το ροδινο μαγουλο μου.Βαδισα αργα στο ξερο χορταρι σκονταυτοντας σε μια γκριζα πετρα.Ακουμπησα στο λευκο τοιχου του σπιτιου και κινηθηκα προς την μεγαλη βεραντα...Μπροστα της απλωνονταν ο σκοτεινος ουρανος και η φουρτουνιασμενη θαλασσα που κατετρωγε με μανια τις μεγαλες πετρες.Ολα ειαν μεινει ιδια...Ολα εκτος απο μας τους δυο...Τωρα πια δε συμβαδιζαμε μαζι στο δρομο της ευτυχιας,κρατωντας ο ενας το χερι του αλλουυ.Περπατουσα μονη μου σ'ενα δυσβατο μονοπατι μη μπορωντας,μη θελοντας να συνεχισω.
Ακουμπησα τα δαχτυλα μου στο διαφανες τζαμι,κρυφοκοιταζοντας το μισοφωτισμενο δωματιο.Το βλεμμα μου περιπλανηθηκε στον χωρο αναζητωντας καποια γνωριμη φιγουρα...Την ειχα βρει.Ηταν εκεινος...Τα ματια μου πλυμμηρισαν κρυσταλλινα δακρια,ενω παραληλλα ενας λυγμος εσπασε τη σιωπη...Καθονταν πισω απο το τζακι κρατωντας ενα μπουκαλι κοκκινο κρασι...Η μελαγχολια των πρασινων ματιων του ξεχυνονταν στην ατμοσφαιρα σπαζονρας την καρδια μου σε μικρα γυαλινα κομματια.Ηξερα πως δε θα ξαναενωθουν ποτε....Παντοτε αυτο το βλεμμα θα στοιχιωνει τις σκεψεις μου,θυμιζοντας μου τον πονο που ειχα προκαλεσει στον ανθρωπο που αγαπουσα τοσο πολυ."Σ'αγαπαω πολυ...Μου λειπεις"Σιγοψυθηρισα χωρις να μπορει ν'ακουσει τον ηχο της λυπημενης φωνης μου...Ημουν διχασμενη...Μια ακατανικητη δυναμη με οθουσε να διανησω τα χιλιομετρα που υπηρχαν στις καρδιες μας...Ημουν δειλη...Εφυγα χωρις να κοιταξω πισω...

9 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ...
Kαθομουν στο καταπρασινο χορταρι,κατω απο τον παχυ ισκιο της φουντωμενης αγριελια απολαμβανοντας την απογευματινη δροσια.Ο κεχριμαρενιος ηλιος απλωνε τις λαμπρες του ακτινες σ'ολη την πλαση,πλημμυριζοντας την με το απλετο φως του ζεστου καλοκαιριου.Η γαληνια θαλασσα καθρεφτιζε τα αιωνοβια πευκα στην κρυσταλλινη επιφανεια της...
Ειχα να επισκεφτω τουτο το μερος εννεα ολοκληρους μηνες.Η χειμωνιατικη μελαγχολια ειχε χαθει,η θληψη της μοναξιας ειχε σβησει,οπως και τα συναισθηματα που καποτε ξεχειλιζαν βαναυσα μεσα απο την καρδια μου για κεινη.Τωρα πια ολα ηταν μακρινες,θαμπες αναμνησεις που αφηναν πισω τους μια γλυκοπικρη γευση.Την τελευταιαφορα που ειχα αντικρισει τα μεγαλα,καστανα ματια της ηταν πλυμμηρισμενα με δακρια πονου και μετανοιας...
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
"Σε ικετευω συγχωρεσαι με..."Τ'αναφιλητα ξεγλιστουσαν απο το στηθος της κοβωντας τη λουλουδιαστη της ανασα
"Οχι Ηλεκτρα!Κατεστρεψες οτι πιο ομορφο εια νιωσει ποτε μου!"Την κοιταζα με οργισμενο βλεμμα διχως να μπορω ν'ανακαλυψω καποιο λογο ή εστω καποια ψευτικη δικαιολογια να της συγχορησω το τραγικο λαθος της που διελυσε τη σχεση μας.Ενα λαθος που ειχε ραγισει την καρδια μου...Καθομασταν στις σκαλες της πλακοστρωτης παραλιας παρατηρωντας τα καραβακια να οργωνουν τη μολυσμενη θαλασσα,χαριζοντας ενα μικροταξιδι ονειρου στους προσκαιρους επιβατες τους.
"Το ξερω!Οτι και να μου πεις εχεις δικιο αλλα σ'αγαπω!Μη φυγεις απο τη ζωη μου...Σε παρακαλω!!!"Οι ληγμοι της,οι τευταιες λεξεις που πριν μερικες στιγμες θα ηχουσαν σαν ψαλμοδιες αγγελων,τωρα πια επεφταν στην αβυσσο της ψυχης μου.Πως μπορεσαι να μου το κανει αυτο!!!Εδιωξα το χερι της μακρια απο το λυπημενο μου προσωπο...
"Μη μου λες πως μ'αγαπας!!!Χανει το νοημα της αυτη η λεξη οταν ακουγεται απο τα δικα σου χειλη!!!"Δεν αντεχα ν'ακουω καλπικα,ρηχα λογια.Δεν ηθελα να την ξαναντικρισω ποτε...
"Μα σ'αγαπαω!!!Πες μου τι να κανω για να με πιστεψεις!!!"Η ισχυρη θεληση που χτιζονταν μεσα μου αρχισε να δηναμωνει οπως οι φλωγες στο περασμα του δυνατου ανεμου.
"Σταματα Ηλεκτρα!!!Αν με αγαπουσες δε θα με απατουσες σ'εκεινο το καταραμμενο παρτυ!!!Δεν αντεχω να σε ακουω αλλο!!!"Δεν ειχα φερθει ποτε αλλοτε στη ζωη μου με τοση σκληροτητα.
"Ημουν μεθησμενη!Δεν ειχα ιδεα τι εκανα!!!"
"Παψε!!!Φτανουν οι δικαιολογιες!Εμεις οι δυο τελειωσαμε!"Εφυγα χωρις να την αποχαιρετησω,χωρις να την κοιταξω μια τελευταια φορα...
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Τωρα πια η αγαπη μου για κεινη ειχε ξαθωριασει οριστικα μεσα απο τις μπερδεμενες μου σκεψεις,διως καποιο δρομο γυρισμουΤα ιχνης ειχαν χαθει για παντα στην βρεγμενη αμμυδια.Ειχα απελευθερωθει για παντα απο τα δεσμα της αρρωστημενης αγαπης που ενιωθα για κεινη.
Το θαλασσινο αερακι φυσαγε απαλα κουνωντας τα λαπτα φυλλα του γερικου δεντρου.Εβγαλα ενα τσιγαρο απο το μισοτελειωμενο παετο,απολαμβανοντας την καταστροφικη εαρτηση που μου προσφερε.Ο καπνος που φυσουσα σχηματιζε αφρημενα σχηματα θολωνοντας το τοπιο που απλωνονταν μπροστα μου.Το μοιαλο μου ηταν αδειο,αφεθηκε στο βαθυ γαλαζιο ηρεμωντας τις αισθησεις μου,ταξιδευοντας το μυαλο μου.Ξαφνου ενα οικειο αγγιγμα στον ωμο μου μ'επανεφερε στην πραγματικοτητα.Ηταν ο αδερφος μου."Αλεξη ηθελα να σου κανω μια ερωτηση...Θα εισαι το βραδυ στη γιορτη του μπαμπα?"
"Φυσικα.Για ποιο λογο μου κανεις αυτη την ερωτηση?"Με κοιταζε στα ματια δυσταχτικα.Το ενιωθα πως πισω απο την ανευ σημασειας ερωτηση κρυβονταν κατι διαφορετικο.Κατι που ισως θα μου ηταν δυσαρεστο που δεν θα θελα να μαθω.
"Η Ηλεκτρα ειναι εδω και θα παρεβρισκεται κι εκεινη στη γιορτη.Ηρθαν χθες το βραδυ με την Αγαπη."Τον κοιταζα σαστισμενος μη μπορωντας να συνειδητοποιησω τα λογια του.Τωρα πια οι σκεψεις μου ειχαν χασειτον ειρμο τους,οι λεξεις κλειδωθηκαν μεσα στο λαιμο μου..Ξαφνου,διχως να το περιμενο ξεπροβαλλε στην καρδια μου ενα γνωριμο σκηρτιμα του παρελθοντος που ειχα μηνες ολοκληρους να αισθανθω.Ενιωθα χαμενος σε γνωριμα μονοπατια.
Δε θ'αφηνα τον εαυτο μου να παρασειρθει στη παγιδα μιας ξεχασμενης αγαπης,μιας αγαπης που απο τη δικη της πλευρα ισως να μην υπηρξε ποτε...
"Δε με νοιαζει...Το κεφαλαιο της ηλεκτρας εχει κλεισει οριστικα!Ενας βαθης αναστεναγμος ξεφυγε απο το στηθος μου καθως προφερα το μελωδικο της ονομα.
"Ακομα τρεφεις συναισθηματα για κεινη..."Προσπαθουσα ν'αγνοησω την παρανοικη του διαπιστωση μ'ολες μου τις δυναμεις οχι μοναχα σ'εκεινον αλλα και στον ιδιο μου τον εαυτο.Τωρα πια,ειχα προχωρησει στο μονοπατι της αγαπης κρατωντας το χερι της Μαριας.
"Δεν υσχιει αυτο που λες!Με την Ηλεκτρα τελειωσα,δεν υπαρχει πια στη ζωη μου...Εχω αναγκη να με πιστεψεις!"Η συνειδητοποιηση της σκληρης πραγματικοτητας λυγιζε το θαρρος μου,κατεστρεφε το γυαλινο τοιχο του ψεμματος...
"Τα ματια σου βροντοφωναζουν πως εισαι ακομα ερωτευμενος μαζι της!"
"ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Γ***Ο!Αφησε με ησυχο!"Ματσια προσπαθουσα ν'αρνηθω τα συναισθηματα που κατοικουσαν στην καρδια μου.Τωρα πια ειχαν ξεχυθει στον οριζοντα του μυαλου μου πλημμυριζοντας το αγωνια,αγαπη,νοσταλγια,προσμονη.Εφυγε χωρις να πει τιποτα...
Ο ηλιος εδυε μεσα στα καταγαλανα νερα της ηρεμης θαλασσας,βαφοντας με την παλετα του τον ουρανιο κοσμο σε μαβιες,ροζ και πορτοκαλι αποχρωσεις.Η ωρα πλησιαζε...Θ'αντικριζα μετα απο τοσο καιρο την μυστηριωδη κοπελα με το αρχαιο ελληνικο ονομα...Την Ηλεκτρα μου.
To σπιτι που ειχα περασει τα καλοκαιρια της παιδικης μου ηλικιας,του ειχε προσδεθει μια νοτα χαρας και διασκεδασης.Χαιρετουσα τυπικα,με ζωγραφισμενο το ανεκφραστο χαμογελο στο προσωπο μου.
Ενα παλιο γνωριμο τραγουδι διεχεε την ξεχωριστη μελωδια του μεσα απ'το παλιο,μαυρο κασετοφωνο,ηχος μελαγχολικος...Σε μερικα λεπτα θα βρισκονταν κοντα μου...Ποσο αισιοδοξος ειχα τη δυνατοτητα να νιωθω?Ισως καθολου...

ΗΛΕΚΤΡΑΣ POV

Στεκομουν εξω απο τη σηδερενια αυλοπορτα,του λευκου με τα γαλαζια παραθυρα σπιτιου,περιζοσμενη με καταπρασινα φυλλα των πυκνων θαμνων.Απο το βαθος του σκοτεινου δρομου,ηχουσαν αγγελικες φωνες ανεμελων παιδιων που παραδινονταν στο καλεσμα του καλοκαιριου.Η ψυχη μου ειχε βυθιστει στον κοσμο των αναμνησεων ενος ζωντανου παραμυθιου,ψαχνοντας ενα κλαδακι να πιαστει στην ακρη του συναισθηματικου γκρεμου.Πριν μερικες ωρες ειχα συνειδητοποιησει πως τα ηχνοι της ξεχασενης αγαπης ειχαν παραμεινει μεσα στην καρδια μου σπαζοντας την σε μικρα γυαλινα κομματια.Απο τις σελιδες της φθαρμενης ιστοριας του ερωτα,ξεχυθηκαν στην πλαση χρωματα της ιριδος σκορπιζοντας σε καθε γωνια του μυαλου μου.Το ηξερα πως δεν επρεπε να επιστρεψω,το ηξερα πως οδηγουσα τον εαυτο μου στην καταστρωφη βυθιζοντας τον σ'αυτη τη βασανιστικη δινη οπου τελικα δε μπορουσα να ξεφυγω.
Το ασημενιο φως της μαργαριταρειας σελινης στολιζε τη σκοτεινη θαλασσα σχηματιζοντας το δρομο των νεραιδων.Ξαφνου θυμηθηκα τον παλιο μυθο μαγικο μυθο που μου ειχε πει μια κουρασμενη γριουλα ενα αυγουστιατικο βραδυ σαν κι αυτο."Αν κανεις μιαν ευχη στον ασημενιο δρομο οι νεραιδες θ'ακουσουν την παρακληση σου..."Κοιταξα το μακρινο μονοπατι παρακαλωντας τις νεραιδες..."Ευχομαι να μ'αγαπαει ακομα!"Ειχε χαθει ο ειρμος των σκεψεων μου στο βυθο των αστεριων του.Αναλαμπες της ζεστης του αγκαλιας καταλαμβαναν το κορμι μου τυληγοντας το με πεπλο νοσταλγιας.Tα σημαδια στο προσωπο της ψυχης μου απο κεινον καθρεφτιζονταν αλλιωνοντας την ξεθοριασμενη φωτογραφια μου...
H σαγηνευτικη εικονα των πρασινων ματιων του στο νου μου,παγωσε μπροστα μου κοβοντας την ανασα μου.Ηθελα να φωναξω μ'ολη τη μου τη δυναμη,"Ειμαι εδω μ'ακους?Σ'ΑΓΑΠΩ μ'ακους".Ημουν δειλη...
"Ηλεκτρα εισαι ετοιμη να μπουμε μεσα?"Η Αγαπη αγγιξε τρυφερα τον ωμο μου,προσπαθωντας να μου δωσει κουραγιο.Δραπετευσα απο το λαβιρυνθο των σκεψεων μου,παραδινομενη στο απλετο φως.
"Ναι"Ανοιξα τη βαρια,μαυρη πορτα κρατωντας σφηχτα στη χουφτα μου το χερι της Αγαπης,διαβηκαμε μαζι το κατωφλι του πεπρομενου μου...

Oλοι καθονταν γυρω απο το μεγαλο,ξυλινο τραπεζι απολαμβανοντας τη γλυκια μελωδια μιας μακρινης εποχης.Ολοι εκτος απο 'κεινο το νεαρο ανδρα που ευχομουν να ξαναντικρισω,να χαθω στη μπερδεμενη αβυσσο των πρασινων ματιων του.Ενα κυμα λυπης κατελαβε την καρδια μου ραγιζοντας την γι ακομα μια φορα.Τριγυρνουσα αναμεσα στον παραδεισο και την κολαση αναζητωντας ενα κλοναρακι να τυληξω σφηχτα την παλαμη μου ωστε να σοσω τον εαυτο μου.
Οι φυλλοσιες των γερικων δεντρων χωρευαν στο ρυθμο του ελαφρη ανεμου,κρυβοντας τη μαργαριταρενια πανσεληνο του Αυγουστου.Το βλεμμα μου πλανηθηκε στη φωτεινη βεραντα αντικριζοντας γνωριμες φιγουρες ομορφων,παιδικων αναμνησεων.Ολοι μας υποδεχτηκαν με ζεστασια διωχνοντας μακρια τους δυσταγμους και το γκριζο συννεφο του αγχους.
Ξαφνου ξεπροβαλλε εκεινος απο τη γυαλινη πορτα,οπως ανατελει και ο ηλιος τα πρωινα του καλοκαιριου πισω απο τα μακρινα βουνα,και χαριζει στη γαληνια θαλασσα τη μαγικη του λαμψη.Το βλεμμα του πλανηθηκε στο χωρο σταματωντας μεσ τα δικα μου ματια.Το κορμι μου παρελησε, η ψυχη μου ειχε πεταξει ακολουθωντας τη δικη του..Ενιωσα χιλιαδες φυλακισμενα συναισθηματα να δραπετευουν μεσα απο τη θρημματισμενη καρδια μου,κυριευοντας με ολοκληρωτικα.Χαθηκα μεσ τη θαλασσα των αινιγματικων ματιων του.Ηταν πιο ομορφος απο τις ξεθοριασμενες αναμνησεις μιας αναστημενης αγαπης.Πλεον δεν πατουσα στη γη αλλα βρισκομουν στο μακρινο ουρανο νιωθοντας μετα απο αρκετους μηνες αγνοιας ενα γνωριμο σκιρτημα στην καρδια.Κρατησα την ξεχωριστη στιγμη της πρωτης ματιας σαν φυλαχτο.Η καλοσυνατη γιαγια μου εστρεψε τα γκριζογαλανα πανεμορφα ματια της στα νεανικα προσωπα μας."Αλεξη μου θυμασαι την Ηλεκτρα?"Το λεπτο που μας προσπερασε κυλησε αργα.Απο τα κελια των ματιων του δραπετευσε ενα συννοθηλευμα συναισθηματων και αναπαντητων ερωτησεων...Ενταση,λυπη,νοσταλγια,αναγκη...Που ησουν?Γιατι?Πως εισαι?Υπνοτιστηκα απο τη δυναμη που ασκουσε στη σκεψη μου το σαγινευτικο του βλεμμα.Αγγιξε ο ενας δειλα το χερι του αλλου σαν δυο ανθρωποι διχως κοινο παρελθων...Απαντησε με τη βελουδινη φωνη του,ηχησε ανεκφραστη..."Πως...Την Ηλεκτρα δε θα θυμαμαι?"Οι λεξεις που ξεγλιστρησαν απο τα χειλη του γκρεμισαν και το τελευταιο τειχος αναμεσα σ'εμανα και στο δρομο της καρδιας του...Τοσους μηνες εμαθα στον εαυτο μου να ζει με το κατασκευασμενο ψεμα του,αλλα ποτε αλλοτε δεν ειχα καταλαβει πως η αγαπη μου για κεινον δεν ειχα παψει να ζει μεσα μου ουτε λεπτο.Ειχε βγει απο τον ταφο της πανηγυρικα ματωνοντας με.
Οι ωρες κυλουσαν αργα ζωγραφισμενες πανω στον ιδιο καμβα.Τον κρυφοκοιταζα πισω απο τα καστανα μαλλια μου οπως εκανε κι εκεινος.Καθε δευτερολεπτο που συναντιονταν τα βλεμματα μας στρεφονταν προς διαφορετικη κατευθυνση.Δεν ηξερα τι συνεβαινε,δεν ηξερα αν στ αληθεια ειμαι εγω η εβαλωτη κοπελα.Ειχα ξεχασει πως ειναι οι χτυποι της καρδιας σου να παλονται για εναν ανθρωπο,ν ανασαινεις το αρωμα του και να μεθας.Δε θα το αντεχα για πολυ ακομα.Πονουσα που δε μπορουσα να τον αγαπω φανερα...Επιασα το χερι της αδερφης μου μπαινοντας βιαστικα στο λευκο μπανιο.Τα αισθηματα που ενιωθα,τωρα πια διαχητα μεσα ατην ψυχη μου προκαλωντας μου ανελειτη πιεση εφεραν μαζι τους την καταρευση μου.Δακρια ζευγαρωμενα με τους λυγμους μου με πλημμυρισαν φερνοντας το παραμιλητο μου μαζι τους."Τον αγαπαω ακομα!Δε μπορω να τον ξεχασω!Τον αγαπαω πολυ."Βαστιομουν στην αγαπη αναζητωντας το στηριγμα που δε μου χε δωσει πριν μερικους θλημμενους μηνες."Το ξερω γλυκια μου πως τον αγαπας!Ειναι ζωγραφισμενο στα ματακια σου!Ηρεμησε....Ειμαι εγω εδω."Μ'εσφηξε στην αγκαλια της και σκουπισε μ ενα λευκο σα χιονι μαντυλι τα δακρυσμενα ματια μου.
"Ηλεκτρα μου κατσε να ηρεμησεις και υστερα βγες εξω.Ενταξει?"Κουνησα μηχανικα το κεφαλι μου αντικριζοντας το προσωπο μου στον καθρεφτη.Ξαφνου πισω απο την ξυλινη πορτα ηχησε η φωνη της Αγαπης και μια αλλη γνωριμη χροια.Πλησιασα με νοχελικα βηματα προς την πορτα και κρυφακουσα τη συζητηση..."Αλεξανδρε προδηδεσαι."Ηταν φανερη η αποφασιστηκοτητα της αλλα δεν καταλαβαινα τι συνεβαινε πραγματικα...
"Τι εννοεις Αγαπη?"
"Ξερεις πολυ καλα τι εννοω."
"Δε μπορεις να μου απαγορευσεις να την κοιταζω..."
Καθησα μερικα λεπτα ακομα κρυμμενη στο καταφυγιο μου προσπαθωντας να συνειδητοποιησω τι ειχε συμβει μολις πριν μερικες στιγμες.Τι συμαινει αυτο?Οχι!Δε θ αφηνα τον εαυτο μου να ελπιζει ματαια,να βασανιζεται αδικα.Αποφασισα να βγω...Τον ειδα να στεκεται μπροστα μου κοιταζοντας βαθια μεσα στα ματια μου με διχασμο.Αγγιξε με τα λεπτα ακροδαχτυλα του το μαγουλο μου.βρισκομασταν σε αποσταση αναπνοης.Οι ανασες του χαιδευε το δερμα μου κι εκεινος ειχε βυθιστει μεσα στα καστανα ματια μου."Αν σε φιλουσα τι θα εκανες?"
"Καντο και θα δεις...."

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ POV

"Οχι Ηλεκτρα!Δεν πρεπει...Εμεις οι δυο εχουμε τελειωσει οριστικα"Μεσα στην ψυχη μου η λογικη και τα ζωντανα συναισθηματα εδιναν τη δικη τους ανιση μαχη.Τελικα κερδισαν ο ποινος,ο εγωισμος,το τελος.
"Αλεξ,εγω..."Η φωνη της αργοσβησε εγκλοβιζοντας τη δικη της αληθεια στα στηθη της.Αγγιζα ακομα το απαλο δερμα της χαμενος στο κοινο παρελθον μας.Η συνειδητοποιηση της ξεχασμενης αληθειας χτιζονταν μεσα μου καθε λεπτο που κυλουσε αφηνοντας μας πισω του.Ο χρονος ειχε χαθει,ο κοσμος ειχε εξαφανιστει,υπερχαμε μονο εμεις οι δυο και το ανελειτο μαρτυριο.Φυλακισα το μπερδεμενο,δακρυσμενο βλεμμα της μεσ τα δικα μου ματια,προσπαθωντας ματαια να βρω μια φθηνη δικαιολογια ωστε να της δωσω αυτο που επιθυμουσε...
"Το βραδυ των Χριστουγεννων σε πηρα τηλεφωνο μα...Ηταν κλειστο."Πως μπορεσα να παραδεχτω την αδυναμια που ειχε διξει?Μισουσα τον εαυτο μου.Δεν ημουν εγω...
"Μου κλεψανε το κινητο μεσα στο μετρο του Παρισιου...Ηθελες κατι?"Τωρα πια ψυθηριζε.Το ενιωθα πως ηθελε ν ακουσει κατι που θα της εφερνε πισω το χαμενο χαμογελο...Δεν το ακουσε ποτε...
"Τωρα πια δεν εχει σημασεια..."Ψεμματα...Ακομα θυμαμαι πως επιθυμουσα να της πω οτι την αγαπω.Να της πω οτι η μορφητης στοιχιωνε ακομα τα ονειρα μου...
"Για μενα εχει..."Δεν ηξερα για ποσο θ'αντεχα να της κρυβω τον λαθς,απαγορευμενο ερωτα.Γινομουν εβαλωτος μεσα στα δικα της χερια...Ηταν μονο μια ακαθοριστη στιγμη,που αλλαξαν ολα...
"Τελειωσε..."Ψεμματα!Μεσα στην ψυχη μου ολα αρχιζαν απο την αρχη.Ο χρονος εφερνε μαζι του οτι ειχε κλεψει.
"Οπως νομιζεις...Το χειμωνα ηρθα εδω και σε ειδα..."Η μερα της θλιμμενης μοναξιας επαιζε σαν παλιο φιλμ στις σκεψεις μου.Η παγωνια εκεινεις της νυχτας ειχα επιστρεψει.
"Μπραβο!Ουτε το θαρρος να μπεις δεν ειχες...Απορω πως σε ειχα ερωτευθει."Το μισος ειχε επισκιασειι την αρρωστημενη αγαπη.Κατεστρεφε οτι ομορφο ειχα κρατησει απο κεινη...
"Εχεις δικιο...Εσυ το ειπες...Τελειωσε!"Βγηκε εξω απο το λευκο δωματιο διχως να κοιταξει πισω της.Τωρα πια τη μισουσα,επειδη την αγαπουσα ακομα...

Τελειωσε...Καθομουν στα δροσερα σκαλοπατια που οδηγουσαν στην ερημη αμμουδια,λουσμενη απο το ασημενιο φως του φεγγαριου,αγναντευοντας τη γαληνια θαλασσα.Το απαλο κυμματακι εσκαγε στον χρυσαφενιο γυαλο σα γλυκο παιδικο νανουρισμα οδηγωντας με σε απαγορευμενες σκεψεις...Αλεξανδρος,Αλεξανδρος,Αλεξανδρος.Τ'ονομα και η μορφη του στοιχιωναν το μυαλο μου,εγκλοβιζοντας τις αρρωστημενες ονειροπωλησεις μου.Η λεξη της αβασταχτης πραγματικοτητας με κυριευε,αφηνοντας το ανεξητιλο μελανι να γραψει την τελευταια σελιδα.Ξαφνου στο δρομο του νου μου φανηκε ο αποψινος αποχαιρετισμος πλυμμηριζοντας με με θληψη...
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
"Αντιο Ηλεκτρα..."Τυληξε τα χερια του γυρω απο το κορμι μου,φυλακιζοντας με στα δεσμα της αγκαλιας του επειδη ετσι επρεπε.Κι ομως,παρολο που ηταν κατι ουτοπικο εγω δεν ηθελα να ξεφυγω.Ενας λυγμος διχως δακρια να κυλουν στο προσωπο μου ξεφυγε απο το λαιμο μου.
"Αντιο Αλεξανδρε..."Απομακρυνθηκα απροθυμα απο την αγκαλια του κοιτωντας τον με θωλα ματια που φωναζαν σ'αγαπω!Τ'ακροδαχτυλα μας αγγιζονταν τρυφερα ωσπου τελικα χωρισαν,κυριευοντας την ψυχη μου με το θλημμενο αντιο...
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
"Σ'αγαπω..."Σιγοψηθυρισα στη μοναξια του πεπλου τουτης της νυχτιας διχως απαντηση...Η αναμνηση των μεγαλων ματιων του σιγικαιγε την καρδια μου βασανιζοντας την,παρασειροντας την σε ανακπληρωτες ευχες,σε ταξιδια μακρινα με προορισμο τη μοναξια,τα δακρια.Η βροχη των αστεριων πλυμμηριζε τον σκοτεινο ουρανου υπνοτιζοντας με,ενω παραλληλα οι νοτες της μοναχικης μελωδιας,συνοδευμενες με τους ηχους της φυσης,αρχισαν να με παρασειρουν στον κοσμο των ονειρων.

Tα βλεφαρα μου βαρεναν γερνοντας το κορμι μου στα πετρινα σκαλια.Ενα απαλο αγγιγμα στα μαλλια μου με παρακινησε να κοιταξω με διαπλατα ανοιχτα,ζωγραφισμενα με την ηχω του φοβου...Ηταν ο Αγγελος.
"Ηλεκτρακι μου?Σε τρομαξα?"Φωλιασα μεσα στην αγκαλια του διωχνοντας μακρια τον πονο που στιχιωνε την ψυχη μου.
"Ναι!Αλλα χαιρομαι ιδιετερως που εισαι εδω"Του χαμογελασα μηχανικα νιωθοντας το ζεστο του χαδι στο μαγουλο μου.
"Τι συμβαινει?Κατι εχεις εσυ..."Ποτε δε μπορουσα να του κρυψω τα συναισθηματα μου,μ'οποιαδηποτε μασκα χαρας κι αν στολιζα το προσωπο μου.
"Που το καταλεβες πως συμβαινει κατι?"Ποτε δε μπορουσα να ξεφυγω απο το δυνατο του νου...Με γνωριζε,οπως ο ηλιος τον καταγαλανο ουρανο.
"Τυχενει να σε ξερω χρονια κι επεισης εχεις πολυ εκφραστικα ματια που μου μιλανε..."
"Ας το...Ποναει πολυ..."σηκωσε το κατεβασμενο μου προσωπο και κοιταξε βαθια στα ματια μου.
"Πες μου...Θα θελα να σε ακουσω...Μαλωσες με τον Ακη?"Ο Ακης...Τον ειχε διαγραψει απο το θωλομενο μου μυαλο.
"Οχι...Με τον Ακη σκεφτομαι να χωρισω.Δεν του αξιζει να τον εξαπατω!Ακομα και στον εαυτο μου ελεγα ψεμματα Αγγελε!Ειδα τον Αλεξανδρο...Ξερεις τι συνειδητοποιησα?Πως τον αγαπω ακομη!"Δακρια αγαπης κυλουσαν απο τα ματια μου για τον Αλεξανδρο...
"Σοβαρα μιλας τωρα?Βασικα ακουσε με...Ειδα τον Αλεξανδρο πριν μερικες εβδομαδες...Ηλεκτρα?Ξεχνα τον..."Τα λογια του διελυσαν τις τελευταιες μισοπεθαμενες ελπιδες.Τα ονειρα μου...