Ο Δρομος της Καρδιας σου

Βαδιζα κατω απο τον παχυ ισκιο των ψηλων δεντρων παρατηρωντας το σαγηνευτικο τοπιο που ειχα αφησει πισω μου,ενα χρονο πριν.Ηταν η πρωτη μερα του Οκτωβρη.Το ανεμελο,λαμπερο καλοκαιρι ειχε χαθει,αφηνοντας πισω του τη μελαγχολια του συννεφιασμενου φθινοπωρου.Τα γκριζα συννεφα εξαφανισαν τον ζεστο ηλιο,σκιαζοντας την πλαση.Τα πεσμενα,κιτρινα φυλλα των φιλοβολων δεντρων παρασειρονταν στο περασμα του ψυχρου ανεμου χωρευοντας στο συνοθηλευμα νεανικων φωνων.
Αγνωστες φιγουρες με προσπερνουσαν βιαστικα,καθως αναζητουσα καποιο γνωριμο προσωπο.Σταθηκα στο ξερο χορταρι κι εστρεψα αργα το βλεμμα μου προς το πυκνο ελαττοδασσος.Μνημες...Παραμυθενιες μνημες ξεχυθηκαν απο τις σκοτεινες γωνιες του μυαλου μου γυριζοντας με πισω στο χρονο....
*~*~*`*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Ηταν μια φθηνοπωρινη νυχτα του Νοεμβρη.Το καστανο χωμα μυριζε βροχη κι απ'τα πρασινα φυλλα εσταζαν δροσοσταλιδες της βροχης.Τ'αστερια ειχαν χαθει μες τη μανια της καταιγιδας σκοτινιαζοντας το τοπιο.Προστατευμενος απο τις φυλλωσιες των αιωνοβιων ελαττων,ειχα τυληξει τα χερια μου γυρω απο το κορμι της Ηλεκτρας,εγκλοβιζοντας την μες την αγκαλια μου.Υγρα φιλια αφηνα στον προκλητικο λαιμο της εντινοντας τους παθιασμενους αναστεναγμους της.Πηρα αναμεσα στα δοντια μου τον απαλο λοβο του αυτιου της δυναμωνοντας τα βογκητα της που αντιλαλουσαν στο ερημο τοπιο.Ενα περδεμα συναισθηματων πλαισιωσε την καρδια μου χημοντας της με μανια.Ποθος,ανυπομονησια,ερωτας...Ριγη διαπερνουσαν το κορμι της κανοντας να τρεμει απο ηδονη στο αγγιγμα του λυσσασμενου ποθου."Μωρο μου παμε μεσα"
"Σε θελω εδω,μονο για μενα!Μακρια απ ολους και απ'ολα."Μου παραπονεθηκε με γλυκιτητα στη φωνη της,καταρυπτοντας τη δυνατη αποφασιστικοτητα.
"Ενταξη αλλα σε πεντε...."Με διεκοψε φιλωντας παθιασμενα τα παγωμενα χειλη μου.Καθως πυκνωνε το σκοταδι,παρασειρθηκαμε σε μονοπατια εντονου παθους και ηδονης.Καθε δευτερολεπτο που αγγιζα το κορμι της,που της εκανα ερωτα,ο κοσμος εσβηνε αφηνοντας στην αγκαλια της γης εμενα κι εκεινη...
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Ενας αναστεναγμος δραπετευσε απο το λαιμο μου.Ηξερα πως δεν επρεπε να κυριευει τους δρομους που οδηγουσαν στην σκεψη και την καρδια μου,ηξερα πως ηταν λαθος να την ονειρευομαο ακομη,κι ομως τα ομορφα,μεγαλα ματια της ,το σαγηνευτικο χαμογελο,η γλυκια της φωνη,ειχαν αποτυπωθει στην ψυχη μου.
Δεν ηξερα αν ειχα παρει τησωστη αποφαση...Πριν επιστεψω το σκεφτομουν μερες ολοκληρες,θετοντας τον εαυτο μου σε μεγαλο διλλημα σκεπτομενος τη θαλασσα της αγαπης και του μισους στην οποια θα βουλιαζα,μη μπορωντας να σωσω τον εαυτο μου.Δεν υπηρχε αιτιολογηση για το λαθος μου,για την αδναμια της καταπατημενης λογικης...
Μια γνωριμη αρσενικη φωνη μ'απομακρηνε απο την κινουμενη αμμο στην οποια βυθιζομουν.Ηταν ο παιδικος μου φιλος Κωστης."Αλεξ!!!!"
"Επιτελους!Αναρωτιομουν που εισαστε ολοι σας!"Του χτυπησα φιλικα τον ωμο και συμβαδισαμε μαζι προς την μεγαλη σαλα.
"Καλωσηρθες Αλεξ!Εισαι ετοιμος για την υποδοχη σου?"Ολα ηταν ιδια,οπως την τελευταια φορα,σα να χε εγκλοβιστει ο χρονος μεσα σε μια ακαθοριστη στιγμη.
"Καλως σε βρηκα ρε φιλε!Για ποια υποδοχη μιλας?"Θα το ξερε κι εκεινη αραγε?Ποια συναισθηματα θα γεννηθηκαν μεσα της οταν το πρωτακουσε?
"Ολοι εμαθα για την πολυαναμενομενη επιστροφη σου!Α!Γνωρισαμε και τη Μαρια!Μας ειπε πως ειναι φιλη σου..."Χαμογελασα στο ακουσμα της λεξης 'φιλη'.
"Η Μαρια δεν ειναι ακριβως φιλη μου...Ημασταν μαζι για αρκετο καιρο....Το ξερει και..."Οσο ανοητο κι αν ηταν επιθυμουσα οσο τιποτα αλλο να χαθω μες τα εκφραστικα ματια της.
"Οχι...Η Ερρικα με την Ηλεκτρα ηρθαν τα μεσανυχτα απο την Ελλαδα."Συνεχισαμε να περπααμε προς την κατευθυνση των κιτωνων μας κρατωντας τις δυο μεγαλες βαλιτσες.
"Απ'οτι θυμαμαι η Ηλεκτρα με την Ερρικα δεν ειχαν και τις καλυτερες σχεσεις."
"Εχουν αλλαξει πολλα...Θα τα μαθεις στην πορεια.Παντως ολες οι θαυμαστριες σου μολις εμαθαν πως επιστρεφεις ,μπορω να πω πως χαρηκαν ιδιετερως!"Χασκογελασα σπρωχνοντας τον προς τον βρεσκοβαμμενο,λευκο τοιχο.
Ξαφνου μια γνωριμη φιγουρα σαλεψε μπροστα στα ματια μου.Ο Ακης στεκονταν στο κατωφλι του υπνοδοματιου του παρατηρωντας με με ψυχρο βλεμμα,κυριευμενο απο φθονο και ανεξηγητο θυμο."Γεια σας παιδια...Οπως βλεπω θα σ'εχουμε για αρκετο καιρο κοντα μας Αλεξ..."
"Γεια σου Ακη...Απ'οτι βλεπω δεν αλλαξες καθολου..."Του εριξα ενα υποτιμητικο βλεμμα χρωματιζοντας τη φωνη μου με αλαζονεια και απεχθεια.
"Ξερεις εγω και η Ηλεκτρα ημασταν μαζι...Κι απ'οτι δειχνουν τα πραγματα θα την ξανακερδισω...Εσυ να μεινεις μακρια της!"
"Παμε Αλεξ...."Ο Κωστης βαδισε προς το νεο μου υπνοδωματιο διχως να του χει δωσει ιδιετερη σημασεια
"Δε θα μου πεις παλιο***α τι να κανω!Εξαλλου ξερεις κατι?Χαρισμα σου η Ηλεκτρα!!!"Ενιωσα το συναισθημα της ζηλειας να φωλιαζει βαθια μεσα στην καρδια μου,οδηγωντας με σε ασχημες για κεινον σκεψεις.Ηθελα να τον διαλυσω μα ηξερα πως δεν επρεπε να προδωσω τον εαυτο μου...Οταν φτασαμε στο δωματιο παρατηρησα πως δεν ειχε αλλαξει τιποτα.Ταμεγαλα παραθυρα δεσμοζαν στον μπορντο τοιχο,προσφεροντας μου ενα μαγικο τοπιο.Χαθηκα στο αριστουργημα που επλασε η φυση,αφηνοντας πισω μου ολα οσα μου χαλουσαν τη διαθεση...Απο το κενο της ψυχης μου μ'εβαλε ο Κωστης."Παμε να βρουμε τους υπολοιπους?"
"Παμε..."Ηξερα πως η στιγμη που θα την αντικριζα βρισκονταν πολυ κοντα.Πηρα μια βαθια ανασα,κλεινοντας την πορτα πισω μου.
Οι δειχτες του μεγαλου ρολογιου κινουνταν αργα σε αντιθεση με τους χτυπους της καρδια μου.Η σιωπη μου χαμογελασε ηρωνικα τραβωντας στον πατο.Μπηκα στη φωτεινη σαλα πλαι στον Κωστη ψαχνοντας την με τα ματια μου στο πληθος.Ολοι ηταν εκει αλλα η ματια μου σταθηκε στην ομορφη κοπελα που κοιταζε βαθια μεσα στα ματια μου με συγκινηση κι αθωοτητα.Η Ηλεκτρα δακρυσε και βαθια συγκινηση απλωθηκε στην καρδια μου...Ημουν πισω,εστω και με αυτον τον τροποβρισκομουν κοντα της,χαμενος στην αβυσσο πονου του βλεμματος της....

Eνα μακρινο ονειρο,κι ομως το χα αγγιξει.Υπνοτισμενη απο το ηλιοβασιλεμα των ματιων του,η βοη του κοσμου εσβηνε πισω μου βυθιζοντας με στη θαλασσα των συναισθηματων που μενονταν μυστικα μεσα στην καρδια μου.Καθε νυχτα που περνουσε στις κρυφες προσευχες μου,ευχομουν να γυρισει πισω,να δωσει πνοη στον ηλιο που ανετηλε.Καθε νυχτα σαν αναστεναγμος βιολιου,ο σιωπηλος ληγμος του ονοματος του σχηματιζονταν στα χειλη μου σαν αφηγηματικο παραμυθι.Ετσι λοιπον δε μπορουσα να συνειδητοποιησω την πραγματικοτητα που απλωνονταν μπροστα μου.Η λαχταρα μου να χαθω μεσα στην αγκαλια του,κυριαρχουσε τις σκεψεις μου κατακρεουργωντας βαναυσα το μυαλο μου.Καποτε θα ταν τοσο ομορφο,τοσο απλο,ομως τωρα πια ημασταν δυο ξενοι που βαδιζαν σε διαφορετικα μονοπατια.
Η αναμνηση των χειλιων του καθως αγγιζαν το δερμα μου,φανερωθηκε ξαφνικα βασανιζοντας με καθε λεπτο.Ολα ξεκινησα απο τοτε που πρωτοαντικρισα τα ματια του,το συνοθηλευμα που ξεγλιστρουσε απο το μυστηριωδες,σαγηνευτικο βλεμμα του.Ευχομουν απελπισμενα τα χερια του να περιπλανηθουν στο κορμι μου για μια τελευταια φορα...Ειναι ομορφο να παρασειρεσαι στις ψευδαισθησεις που οχριαν στο μυαλο σου,μα στιγμη πρεπει να βρισκεις τη δυναμη να κατακτας το ρεαλισμο.Δεν επρεπε να παγιδευτω αλλο στον ουρανο του γιατι εκτος απο τ αστρα υπηρχε και η μακροσειρτη πτωση.Σιγα-σιγα,καθως συνειδητοποιουσα που βρισκομουν,απομακρινα τα βλεφαρα μοα απο τα βαθια πρασινα ματια χαμηλωνοντας τα.Απο την αμηχανια που ενιωθα επαιζα με το αχρησιμοποιητο τσιγαρο που κρατουσα στο χερι μου.Πλησιασε πιο κοντα μας κανοντας την καρδια μου να φτερουγισει μεσ το στηθος μου.Σε μια στιγμη λυπη κυριαρχησε στην καρδια μου,καθως τον εβλεπα ν'ανταλλασει θερμους χαιρετσμους μ'ολους κτος απο μενα.Δε θ'αφηνα δακρια να κυλησου στο προσωπο μου για κεινον...Τουλαχιστον οχι τωρα.Η φωνη της Ερρικας διεκοψε αναπαντεχα τις θλιβερες σκεψεις μου."Αλεξ?Δε θα χαιρετησεις την Ηλεκτρα?"Σ'ευχαριστω Ερρικα,ψελλισα στον εαυτο μου διχως να μ'ακουει κανεις.
Εγειρε το ψυχρο του βλεμμα στον καθρεφτη των ματιων μου αντικριζοντας με."Καλημερα Ηλεκτρα.Δεν προσεξα πως ησουν κι εσυ εδω.Με συγχωρεις..."Το ηρωνικο χαμογελο που ηταν ζωγραφισμενο στο προσωπο του,γεννησε νεα συναισθηματα στην ψυχη μου.Θυμο,οργη...Ηθελα πολεμο?Ε λοιπον θα τον ειχε!
"Δεν πειραζει Αλεξ,Εξαλλου ουτε κι εγω δεν σε προσεξα...Υπαρχουν που ενδιαφεροντα θεματα απο την επιστροφη σου."Χαρισα ενα θεατρικο χαμογελο στον Ακη κλεινοντας του το ματι.Ψεμματα...Δεν υπηρχε τιποτα που μ'ενδιεφερε περισσοτερο.
"Ναι σε καταλαβαινω...Κι εγω μη νομιζεις,τις ιδιες ασχολιες εχω μαζι σου...Α!Με τη Μαρια συστηθηκατε?"Η αγνωστη κοπελα μου χαμογελασε ευγενικα τινοντας το χερι της προς εμενα.
"Χαρηκα πολυ!Εσυ και ο Αλεξ γνωριζεστε?"Η φλογα της περιεργειας σιγοκαιγε μεσα μου.Πως συνδεονταν η αγνωστη κοπελα μ'εκεινον?
"Ναι,γνωριστηκαμε στο Τορινο!Εγω κι εκεινος ειχαμε ιδιαιτερη σχεση για αρκετο καιρο."Με πλημμυρισε ζηλια,φθονος...Γιατι τα λεγε σε μενα ολα αυτα?
"Α!Και μαζι σου τα χε αρκρτο καιρο?Το λεω γιατι με ηταν Ηλεκτρα ηταν μαζι δυο χρονια!"Η Εμμα δεν τη συμπαθουσε,το καταλαβαινα απο τον τροπο που την κοιταζε.Η Μαρια δεν ειπε τιποτα...Ημουν χαρουμενη που ειχα μια φιλη σαν την Εμμα.Οποτε τη χρειαζομουν βρισκονταν διπλα μου.
"Ηλεκτρα?"Γυρισα δυσταχτικα να κοιταξω τον Αλεξανδρο.Το ειρωνικο χαμογελο ηταν ακομα σχηματισμενο στα χειλη του.
"Με τη Μαρια ισως ξαναποκτησω τετοιου ειδους σχεση..."Τι προσπαθουσε να καταφερει με αυτην τη συμπεριφορα?Δε μιλησα...Προσπαθησα να συγκρατησω τον εαυτο μου ωστε να μην προδωσει τα συναισθηματα μου.Με κοιταξε με εξοργισμενο βλεμμα που δεν καταλαβαινα την αιτια του.Κι ομως πισω απο τα εχθρικα ματια,υπηρχε κατι διαφορετικο....Κατι ανεξηχνιαστο...
Διχως να πει λεξηεσειρε μια ξυλινη καρεκλα και καθησε αναμεσα απο κεινη και τον Κωστη.Κρυφες ματιες ανταλλασαμε διχως αιτια,διχως λογικη.Η ζεστασια των συναισθηματων μου για κεινον,ξεχειλιζε διωχνοντας μακρια ολα οσα ειχα νιωσει λιγο νωριτερα.Ευχηθηκα να μπορουσε ν'ακουσει την καρδια μου,ωστε να καταλαβει μεσα απο τους γοργους χτυπους της τα λογια της.
Δε μπορουσα να διαχειριστω τα δυνατα συναισθηματα που ενιωθα οταν ημουν κοντα του.Σηκωθηκα απο την καρεκλα κι εφυγα για λιγο μακρια...Καθησα στο μαρμαρινο σκαλοπατι της εισοδου αναβοντα ενα τσιγαρο.Ο φθηνοπωρινος ανεμος,φυσαγε ελαφρα το προσωπο μου,επιφερωντας καθαρση και γαληνη.Τα ψηλα δεντρα κρυβαν το συννεφιασμενο,γκριζο ουρανο,διωχνοντας μακρια το μελαγχολικο τοπιο.Ενιωθα χαμενη,εγκλοβισμενη στα λαθη μου.
Ηξερα πως ημασταν σαν το μεταλλο με το μαγνητη.Οσο κι αν προσπαθουσα να φυγω μακρια του δεν τα καταφερνα ποτε.
Ενα απαλο αγγιγμα στα μαλλια μου σα χαδι,διεκοψε το βαθυ συλλογισμο μου,περιπλανωντα με στην προσωπικη μου κολαση.Καθονταν διπλα μου.Ενιωθα την ανασα του που μυριζε μεντα και τσιγαρο,να χαιδευει τα μαγουλα μου εντυνοντας την αναγκη μου για κεινον.
"Μηπως εχεις αναπτηρα?"Το γεματο ενταση και πληθωρα συναισθηματων βλεμμα του αγγιξε την καρδια μου.Διχως να του πω τιποτα,αφησα τον μικρο αναπτηρα μες την παλαμη του,και την αγγιξα με τα δαχτυλα μου."Θυμασαι τι μερα που ειχες πρωτορθει εδω?"
"Ναι και σε ειδα μεσα σ'εκεινο το χαος!"Γελασαμε μαζι και για πρωτη φορα μετα απο αρκετο καιρο το χαμογελο δε σχηματιζονταν μονο στα χειλη αλλα και την ψυχη μου.
"Θυμασαι ποσα πραγματα εχουμε ζησει εμεις οι δυο?Τι ειχαμε πει ο ενας στον αλλον..."Πληθωρα αναμνησεων ξεχυθηκα στο μυαλο μου,γυρνωντας με σε μια τελειωμενη ιστορια αγαπης.Μια γνωριμη σπιθα εκανε πανυγηρικα την εμφανιση της στον πρασινο λαβυρινθο τον ματιων του γεμιζοντας με ανουσιες ελπιδες.
"Ολα τα θυμαμαι...Πιστεψε με!"Ηθελα ν'απλωσω τα χερια μου και να τον κρατησω σφηχτα,μα δεν μπορουσα.
"Σε πιστευω...Τοτε θα θυμασαι και τι εανες!Τα διελησες ολα για την ηδονη μιας στιγμης Ηλεκτρα!Δε σκεφτοσουν τιποτα παρα μονο τον εαυτο σου.Ξερεις τι πιστευω?Πως ημουν ενα αποθυμενο σου,ενα καπριτσιο σου!Απο μικρη ειχες μαθει οτι θελεις να το παιρνεις δικο σου.Νομιζεις πως οι ανθρωποι ειμαστε παιχνιδια,δεν ειναι ομως ετσι1Και σε ρωταω γιατι ολα αυτα?Δεν εχεις ιδεα ποσες νυχτες σκεφτομουν να τα ενα ψεμα!"Η φωνη του ηρεμη,ανεκφραστη σε αντιθεση με τα βαναυσα λογια του.
"Εχεις δικιο....Αλλα το οτι δε σ'αγαπησα ειναι ψεμα μ'ακους?Βρισε με αν αυτο σε κανει να αισθανθεις καλυτερα αλλα το αν σ'αγαπαω ή οχι δε μπορεις να το κρινεις και ξερεις γιατι?Επειδη εφυγες και δεν αναρωτηθηκες ποσο μονη ενιωθα,τι σκεφτομουν,ποσο μου ελειπες!"Με δυσκολια συγκρατουσα τα δακρια στα βουρκωμενα ματια.
"Δε μπορεις να ξερεις!Αλλα το χειροτερο ξερεις πιο ειναι?Οτι με αυτην την πραξη σου σε μισησα!!!Αν το κανε οποιαδηποτε αλλη δε θα μ'ενοιαζε...Αλλα εσυ?Να σου εκμηστηρευτω κατι?Σε μισω ακομα Ηλεκτρακι!!!"Εβλεπα πως οσα μου ελεγε ηταν αληθεια κι αυτο ραγιζε την καρδια μου παρασειροντας μαζι του καθε ιχνος ελπιδας που ειχα βαθια μεσα στην ψυχη μου.Πεταξε το μισοτελειωμενο τσιγαρο κι εφυγε....Εφυγε και μ'αφησε μονη...

AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ POV

Μια,δυο,τρεις ανασες μακρια της...Βρισκομουν εξω απο την ξυλινη πορτα του μεγαλου δοματιου αναζητωντας τη ζεστασια του σωματος της.Ανοιξα αργα τ βαρια πορτα και κοντοσταθηκα στο κατωφλι της,αντικριζοντας με δεος το θεαμα που απλωνονταν μπροστα μου.Το μαυρο,μεταξωτο υφασμα του νυχτικου της χυνονταν στο κορμη της αερινα,γεννωντας μεσα μου εναν ακατανικητο ποθο για κεινη.Ξαπλωνε νοχελικα στο κρεβατι λουσμενη απο το αχνο φως των κοκκινων κεριων που βρισκονταν στο μικρο κομοδινο,πλαι στο κρεβατι της.Το αμυδρο φως τονιζε τα ομορφα χαρακτηριστικα του προσωπου της,ελκυοντας με προς το μερος της,οπως το μεταλλο ο μαγνητης.Οσο και να προσπαθησει δε θα ξεφυγει ποτε...Ετσι κι εγω να ξεφυγω απο τον ιστο που ειχα μπλεχτει τα τρια τελευταια χρονια...Βυθισε το λαγνο βλεμμα της μες τα δικα μου ματια,χαμογελωντας μου θλημμενα."Δε μπορουμε να το αποφυγουμε...Γιατι το πολεμας?Σε θελω Αλεξ..."Κοντοσταθηκα για μια στιγμη,μα ηξερα πως δεν ειχε νοημα να βασανιζω και τους δυο μας καταδικαζοντας μας να ζουμε χωρια...Εκανα δυο μικρα βηματα,και βρεθηκα πλαι της,γονατισμενος στο μαρμαρινο πατωμα,φιλωντας αχορταγα τον κομψο λαιμο της,ικανοποιημενος απο τους αναστεναγμους της.Δαγκωσα απαλα τον ωμο της,προκαλωντας της ενα δυνατο βογγιρο."Κι εγω σε θελω που να παρει..."Της απαντησα με τρεμαμενη ανασα.Απλωσα τα δαχτυλα μου κατεβαζοντας αργα τη λεπτη,μαυρη τιραντα,ζητωντας την με ανυπομονησια.Ηταν η προσωπικη μου κολαση,μια κολαση που φανταζε παραδεισενια.....
Ανοιξα τα ματια μου αντικριζοντας το ασπλαχνο σκοταδι που με περιεβαλλε.Ηταν απλα ενα ονειρο...Ενα ονειρο που στο βαθος της ψυχης μου ζητουσα απεγνωσμενα να ηλοποιηθει.Η ασημνια σεληνη εισεβαλλε απο το μικρο παραθυρο κανοντας το μετωπο που να γιαλιζει κατω απ'το αχνο φως της φθινοπωρινης νυχτας.Δεν ηξερα για ποσο ακομα θ'αντεχα να με συνεπαιρνει το μαρτηριο αυτο,ποσο θ'αντιστεκομουν στα συναισθηματα που πλυμμηριζαν την καρδια μου,στον που θεμελιωνονταν στην ψυχη μου,στη εμμονη της σκεψης μου.Βγηκα εξω απο τον κιτωνα κλεινοντας την πορτα,πορευομενος προς αγνωστη κατευθυνση.Πνιγομουν...Ηθελα ν'ανασανω.Εψαχνα το απλετο φως ωστε να μη μπορω να την ονειρευτω ξανα.Δεν καταλαβαινα γιατι οδηγουσα τον εαυτο μου στην καταστροφη,γιατι χανομουν στων ματιων της το χρωμα.Δεν της ειχα μιλησει 26 ολοκληρες μερες.Λεπτο το λεπτο η απουσια της απ'τη ζωη μου μεγαλωνε.Την ειχα κοντα μου κι ομως ηταν τοσο μακρια.Θυμωνα με τον εαυτο που που μ'εκανε αθελα της εβαλωτο,που παλευα μεσα μου καιρο ωσπου κατεληξα στο αδιεξοδο των συναισθηματων μου.Κοντοσταθηκα στο μεγαλο γιαλινο παραθυρο του μακρυ διαδρομου αγναντευοντας τα ψηλα δεντρα που υποτασονταν στον δυνατο ανεμο.Ξαφνου μια γνωριμη φιγουρα με πλησιασε γεννοντας μου ενα νεο μπερδεμα αισθηματων.Μισος,οργη,απεχθεια και...αγαπη.ταν η Ηλεκτρα.Χαθηκε ξαφνιασμενη μεσ'το βυθο των ματιων αμφιταλαντευομενη για καποιο μυστηριωδης λογο..." Αλεξ...Τι κανεις ξυπνιος τετοια ωρα?"
"Βολτες!Εσυ?"Ακομα κι αυτη τη στιγμη προσπαθουσα να παρηστανω τον απομακρο,τον αδιαφορο.Ο τονος που ζωγραφιζα στον καμβα της φωνη μου καταφερνε ιλλοποιησει τον στοχο μου,αλλα το βλεμμα μου με προδωσε.
"Δε μπορουσα να κοιμηθω...Σκεφτομουν διαφορα...Σκεφτομουν εσενα."Δειλα-δειλα με πλησιασε αντικριζοντας με με βουρκωμενα ματια.Αγγιξε με τρεμαμενα χερια το προσωπο μου μηδενιζοντας την αποσταση που μας χωριζε.Για μερικα δευτερολεπτα ο εαυτος μου διχαστηκε,επιθυμωντας απεγνωσμενα ν'αφεθει στο καλεσμα της.Δεν επρεπε...Το ηξερα καλα πως δεν επρεπε.Επιασα τους καρπους της απομακρυνοντας με απο κεινη που αγαπουσα.Το ηξερα πως παρεσερνα τον εαυτο μου στο χειμαρο του πονου,αλλα μαζι μου και την Ηλεκτρα!Πανω απ'ολα δοκιμαζα τις αντοχες μου.Τα χα καταφερει..."Ηλεκτρα εμεις οι δυο τελειωσαμε οριστικα...Στο χα πει και τοτε!Δε νοιωθω τιποτα για σενα!Ειτε υπαρχεις ειτε οχι το ιδιο ειναι για μενα!"Δακρια κυλουσαν απο τα μεγαλα της ματια,σκιζοντας βαναυσα την καρδια μου.Ξαφνικα διχως να το περιμενω μια αναμνηση κατεκλισε το μυαλο μου.Ενας μακρινος ορκος,ενα χερι που θα με τραβουσε μακρια απο τη φουρτουνιασμενη θαλασσα.
Βαδισε αργα προς τη μεγαλη σκαλα διαλυοντας την εκοφαντικη σιωπη με το ληγμο της."Ηλεκτρα περιμενε!Θυμασαι τι ειχαμε πει τοτε?Πως οταν ανταμοναμε θα φιλουσαμε ο εναε τον αλλον σα να μην περασε μια μερα!"
Γυρισε αργα αντικριζοντας με με απλετο θυμοερχομενη με γρηγορα βηματα προς το μερος μου."Δε θελω τιποτα απο λυπηση!Θα σε ξεχασω μ'ακους?"Οχι!Δεν ηθελα να με ξαχασει!Η κοφτη της ανασα,ο κομπος στη γλυκια της φωνη,φανερωναν τον πονο της!Δεν ειχα ιδεα αν τα λογια της τ'απιγγειλε σε μενα ή στον εαυτο της,σα μελαγχολικο ποιημα.
"Το χω αναγκη!Πιστεψε με!!!"Αγγιξα τρυφερα το μαγουλο της με τ'ακροδαχτυλα μου κι εκεινη παραδωθηκε στο κοκκινο φιλι.Τα χερια μου τυληγονταν γυρω απ'το τρεμαμενο κορμι της,οι σφηγμοι της καρδιας μου αγκομαχουσαν σαν κραυγες διχως οξυγονο,τα κρυσταλλινα δακρια της χαιδευαν το προσωπο μου πληγωνοντας με βαθια.
Ολα ειχαν χαθει.Υπηρχαμε μονο εκεινη κι εγω...Μετα απο αρκετο καιρο ψευδαισθησεων ενιωθα να με πλημμυριζει η αληθεια....Κατερεεε μεσ'τα δυο μου χερια.Κρατησε το προσωπο μου ενωνοντας περισσοτερο τα κορμια μας,τα χειλη της δυναμωναν την επιθυμια μου για κεινη.Τωρα πια ειχα καταλαβει πως δε με ειχε ξεχασει,ομως ορκιστηκα πως αυτη θα ταν η τελευταια φορα...

Καθομουν διπλα στο τζακι αναζητωντας τη χαμενη ζεστασια του ψυχρου δωματιου,βυθισμενη στη σκεψη που στοιχιωνε τις τελευταιες δυο εβδομαδες το μπερδεμενο μου μυαλο.Αναζητουσα μανιοδως μια φθηνη δικαιολογια στον πειρασμο της αδυναμιας μου.Η ενταση του μακροσειρτου φιλιου ξεχειλιζε ολο τον ποθο που κρατουσαμε καλα κρυμμενο και οι δυο μες στις καρδιες μας.Ενα συναισθημα που αργα-αργα κατετρωγε την ψυχη μου,βυθιζοντας με ολο και περισσοτερο στην κολαση μιας παλιας αγαπης που οσο κι αν ειχα προσπαθησει δε μπορουσα να ξεχασω.Κι ομως χαμογελουσα...Χαμογελουσα επειδη οι χτυποι της καρδιας μου για μερικα λεπτα αναστηθηκαν.Ενιωθα ακομα τα χερια του τυληγμενα γυρω απ'το κορμι μου,παρασειροντας με σε μια καταστροφικη εξαρτηση,εμμονη των φιλιων του,του αγγιγματος του.Φανταζε σα ξεχασμενο ονειρο μπροστα στα ματια μου που επιθυμουσα απεγνωσμενα να το ξαναζησω.Θα 'θελα να μπορουσα να ξεκλειδωσω τις μαγικες λεξεις αφηνοντας τες ελευθερες,να του πω σ'αγαπω!Δε θα γινονταν ποτε ξανα...Μια γλυκια αναμνηση ξεγλιστησε απο τη γωνια του υποσινειδητου μου προσφεροντας μου πονο,θληψη,νοσταλγια...Καποτε ηταν ευκολο να πω το σ'αγαπω!
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
"Σ'αγαπαω Αλεξ!"Το αυγουστιατικο δειλινο μ'εβρισκε στη σφηχτη του αγκαλια απομπνομενη απο τουτο τον σκληρο κοσμο,καθως χρωματιζε τα πιο ομορφα χρωματα του ουρανου.
"Το ξερεις πως κι εγω σ'αγαπαω!"Αγγιξε απαλα με τα χειλη του τα δαχτυλα μου,κι επειτα χαθηκα μες την αγκαλια του ακουγοντας τους γοργους χτυπους της καρδιας του.
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~Μια γνωριμη,σαγηνευτικη φωνη διεκοψε την ονειροπωληση του παρελθοντος.Επιστροφη στην πραγματηκοτητα....Ηταν εκεινος.Κολαση και παραδεισος..."Τι κανεις τετοια ωρα ξυπνια?"Γονατισε στο φθαρμενο,ξυλινο πατωμα,χαιδευοντας με την ανασα του το προσωπο μου.Τωρα πια βρισκονταν σε αποσταση αναπνοης...Ποσο θ'αντεχα?ΠΟΣΟ???
"Σκεφτομαι...."Η φωνη μου ηχουσε σα γαληνιος ψυθηρος ραγιζοντας τη σιωπη της φλογας.
"Μιλησε μου..."Η αγωνια σιγοκαιγε στα δυο του ματια.
"Απλα ευχομουν να μπορουσα να πω οσα νιωθω,οσα θελω,οσα σκεφτομαι και μετα να εξαφανιστω."Χαμηλωσα το βλεμμα μου πρσπαθωντας να μην του πω οσα σκεφτομουν,να μην του πω σ'αγαπω...Εσειρε το χερι του μπλεκοντας τα δαχτυλα με τα δικα μου σφηγκοντας το ελαφρα...
"Αντεξε το...Μη φυγεις οπως εγω!Μη σκεφτεσαι μονο τον εαυτο σου!Σκεψου πως υπαρχουν ατομα που σ'αγαπουν....Κι εγω νιωθω οπως εσυ,απλα προσπαθω!"Η ηχω της απελπισιας ζωγραφισε τον καθρεφτη του εαυτου μου...Μεσα απο τα ματια του καθρευτιζονταν το ειδολλο της ψυχης μου.
"Εσυ?Μ'αγαπας?"Μα τι ελεγα?Τι εκανα?ΟΧΙ!Αυτη δεν ημουν εγω!!!
Αγγιξε το μαγουλο μου χαμογελωντας μου θλιμμενα..."Ευχομαι καποια μερα να μη σ'αγαπω..."Ο κοσμος ειχε χαθει...Το μονο που υπηρχε ηταν 2 θλιμμενα ματια να με κοιτουν...Δυο χειλη που θελαν πολλα να πουν μα δε μπορουσαν πια...
"Μπορεις να με παρεις αγκαλια..."Τυληξε τα χερια του γυρω μου σφηγκοντας με πανω στο στερνο του.Οτι και να λεγε,οτι και να κανε οι χτυποι της καρδιας του ηταν σαν τοτε...

AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ POV

Ποιος μπορει να καθορισει το σωστο και το λαθος?Να διαχωρισει τα πρεπει απο τα θελω και να θαψει τα συναισθηματα που τον παρασειρουν σε μια κινουμενη αμμο?Κανενας....Περιπλανιεσαι στο μισος και την αγαπη διχως να μπορεις να ξαποστασεις,διχως να μπορεις να επιλεξεις.Καταστρεφεις μερα με τη μερα τον εαυτο σου απολαμβανοντας μερικες στιγμες πλαστης ευτυχιες νοιωθοντας ολοκληρωμενος ανθρωπος και στο τελος φευγεις...Φευγεις αφηνοντας πισω σου πονο και τον αδυναμο εαυτο σου σε μια ιστορια αγαπης και μισους...Ετσι γεννιεται το χειμαρωδες αυτοκαταστροφικο σου παθος.Μπλεκεσαι σ'εναν επικυνδηνο ιστο διχως να χεις τη δυναμη ν'απομακρυνθεις.Κι ομως το απολαμβανει καθε κυτταρο του κορμιου σου...Κυριευει μερα με τη μερα το σωμα,την καρδια και την ψυχη σου αφηνοντας σε γυμνο σ'αυτο που παλευεις ν'αγγιξεις κι ομως η αναμνηση της προδοσιας σ'επαναφερει στην πραγματικοτητα!Αυτα τα συναισθηματα εχουν φωλιασει βαθια μεσα μου επειτα απο τη χθεσινη χειμωνιατικη νυχτα...
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
"Κοιτα να συνετησεις τη Μαρια σου γιατι την επομενη φορα δε θα χω τη σημερινη υπομονη"Η ξυλινη πορτα ανοιξε αποτομα χτυπωντας με δυναμη πανω στον λευκο τοιχο.Απεναντι μου στεκοταν εκεινη με ματια πλημμυρισμενα απο θυμο.
"Πας καλα Ηλεκτρα?Πως μπαινεις ετσι στο δωματιο μου και γιατι φωναζεις?"Ηρθε και καθησε διπλα μου στο κρεβατι κοιτωντας με απολογητικα.
"Συγγνωμη απλα....Ηρθε και μου ειπε πως θελεις μονο εκεινη και να μη σε ξαναπλησιασω ποτε...Α!Και για το παρτακι σου....Ποσο χαμηλα θα πεσεις?Τους καλεσες ολους εκτος απο εμενα?Αν ειναι δυνατον!!!!"Αυτο που επιδιωκα το πετυχα.....Ζηλεια και θυμος ειχαν ωγραφιστει στο γλυκο προσωπο της.Σηκωθηκα απο το κρεβατι και σταθηκα απεναντι της.
"Πρωτον δε με αφορα το τι κανετε εσεις οι δυο και δευτερον θελεις να σε καλεσω στο παρτυ μου μετα απο ολα οσα εκανες?Εσυ μπορει να ξεχασες,εγω ομως οχι Ηλεκτρα!Και τα χθεσινοβραδινα?Ειχες πιει τοσο πολυ...Ουτε να περπατησεις δε μπορουσες....Πως εχεις καταντησει ετσι?"Δακρυα σαν χειμαρος κυλουσαν στα μαγουλα της κι επειτα σταθηκε με τρεμαμενα ποδια απεναντι μου.
"Δεν εχω ξεχασει τιποτα!Σου εχω ζητησει τοσες φορες συγγνωμη κι εσυ δεν αφηνεις στην ακρη τον γ****ο σου εγωισμο!!!Και στην τελικη εξαιτιας σου ημουν σε τετοια κατασταση χθες το βραδυ!Δε μπορει να λες πως δε θελεις να εχεις καμια σχεση μαζι μου και να ερχεσαι να με φιλας!!!Αποφασισε.... τι θελεις απο μενα?"
Ημουν ανικανος ν'αντισταθω...Ανικανος να σταματησω τωρα....Φιλησα τα ομορφα χειλη της με παθος και την εσπρωξα πανω στο ξεστρωτο κρεβατι....Τα χειλη μου με μανια φιλησαν αχορταγα το λαιμο της προκαλωντας της τους ιδιους αναστεναγμους με τοτε...ΜΑονο μια λεξη ξεφυγε απο τα χειλη της...."Σ'αγαπω"
"Αγγιξα με το δαχτυλο μου το μαγουλο της και την κοιταξα με απεγνοσμενο βλεμμα"Μη μου λες τιποτα....Θα ειναι χειροτερα και για τους δυο μας..."