Vampire Academy Fanfiction-When he comes back

Ένα περίεργο φανφικ που μου ήρθε στο μυαλό!Αν σας αρέσει,σχολιάστε.Αν δεν σας αρέσει,επίσης σχολιάστε!
Andrian and Rose story
Vampire Academy
Language:Greek
Chapter 1

"Ρόουζ!Έλα αμέσως εδώ!"ακούω τη φωνή του Έντι.Τι να έγινε πάλι;Έχασε τίποτα η Λίζα?Χρειάζεται κάτι ο Κρίστιαν?Ούτε να κάνω μπάνιο δεν μπορώ πια?
Αστειεύομαι βέβαια.Δεν με πειράζει να βοηθάω τους φίλους μου-τις περισσότερες φορές.
"Έρχομαι!"φωνάζω.Δένω τα μαλλιά μου,τα οποία έχουν μακρύνει τόσο ώστε φτάνουν έως τη μέση μου,σε μια σφικτή αλογοουρά.Η δουλειά του φύλακα είναι σκληρή και το σώμα μου έχει δεχτεί τις μεγαλύτερες συνέπειες.Οι μελανιές και οι γρατσουνιές έχουν γίνει ένα με το πετσί μου,ενώ τα νύχια μου είναι στην χειρότερη δυνατή κατάσταση.Αλλά το δέχομαι.Είναι μέρος του ποια είμαι πλέον.
"Εδώ είμαι!"λέω στον Έντι,που βρίσκεται στην κουζίνα με τον Κρίστιαν.Και πριν γελάσετε,ναι.Όσο ζούμε στην Αυλή,ο γλυκός μου Κρίστιαν είναι ο μάγειράς μας.Όχι βέβαια της Λίζα,η οποία έχει 2 προσωπικούς σεφ με αστέρι Michelin.Αλλά για εμάς τους υπόλοιπους.
"Ρόουζ άκου.Θα έχουμε κάποιους καλεσμένους.Η Τατιάνα θέλει να τους παραλάβεις εσύ από το ελικοδρόμιο και να τους φέρεις εδώ.Συγγνώμη και ξέρω ότι είναι αγγαρεία,αλλά πρέπει να πας.Είπε ότι είναι επίσημοι προσκεκλημένοι για το γάμο μας και θα μείνουν στην αυλή μέχρι τότε.Μπορεί ο Άντριαν να θέλει να έρθει μαζί σου."
Νομίζω ότι πρέπει να ξεκαθαρίσω κάποια πραγματάκια.Είμαι 25 χρονών.Έχουν περάσει 8 χρόνια από το περιστατικό στο Σποκέιν.Ο Ντιμίτρι έφυγε αμέσως μετά.Με την Τάσα.Από όσα γνωρίζω(και πιστέψτε με δεν είναι πολλά)μένουν στην Αγία Πετρούπολη.Όχι ότι με νοιάζει πλέον....έχω τόσα χρόνια να τον δω,τόσα χρόνια ακόμα και να τον σκεφτώ...
Η Λίζα και ο Κρίστιαν παντρεύονται σε 3 εβδομάδες περίπου.Θα είναι ο πιο γκλαμουράτος γάμος των τελευταίων 30 χρόνων.Η Λίζα έχει οριστεί διάδοχος του θρόνου από την Τατιάνα και νομίζω ότι η βασίλισσά μας έχει αρχίσει πια να συνηθίζει,αν όχι να συμπαθεί,εμένα και τον Κρίστιαν.Είμαι πια επίσημη φύλακας της Λίζα ενώ ο Έντι είναι του Κρίστιαν.Και φυσικά,αγόρι μου τα τελευταία 5 χρόνια είναι ο Άντριαν.Και πριν κόψετε τις φλέβες σας ή οτιδήποτε ,ο Άντριαν έχει αλλάξει.Ή εγώ τον άλλαξα.Έχει σταματήσει να καπνίζει και πίνει ελάχιστα.Ήρθε μαζί μας στο κολέγιο και τώρα είναι κορυφαίος ζωγράφος,τόσο στον κόσμο των ανθρώπων όσο και στον δικό μας.Είναι πολύ διάσημος .Και πραγματικά του αξίζει.
"Φυσικά και θα πάω Κρίστιαν.Θα στείλω μήνυμα του Άντριαν.Τι ώρα περίπου?"
"Μμμ..σε 5 λεπτά?"
"Κρίστιαν!Καλά που είμαι έτοιμη δηλαδή.Ευχαριστώ πολύ για την έγκαιρη ειδοποίηση!"φωνάζω ενώ βγαίνω τρέχοντας.
"Τίποτα!"απαντάει σαρκαστικά.
8 er8s mz m st elikodrm?Ein epeigon!
R.
Sure.When?
A.
Se 2 min st cafe?
R.
Comin'
A.

Κάθομαι στο αγαπημένο μου μαγαζί εδώ στην Αυλή.Λέγεται Lorenzo's και είναι στην ουσία μια καφετέρια με υγιεινά σάντουιτς.
"Τι θα πάρεις Ρόουζ?"με ρωτάει ο Άμπροουζ.
Α,ναι.Ο Άμπρόουζ,εκτός από το να ικανοποιεί τις γκούχου γκούχου ας το πούμε ανάγκες της βασίλισσας Τατιάνας,δουλεύει και σε αυτό το καφέ σαν σερβιτόρος.Κάνουμε παρέα που και που .Eίναι τρομερός τύπος .
"Τίποτα Αμπι.Περιμένω τον Άντριαν?"
"Ραντεβουδάκι πάλι?Δεν νομίζει ότι είναι καιρός να σου δώσει και κάτι άλλο εκτός από το υπέροχο πρέπει να παραδεχτώ κορμί του?"
"Σαν τι δηλαδή?"
"Τον καλύτερο φίλο μιας γυναίκας...ένα διαμάντι.Ή μάλλον στην περίπτωσή μας...ένα όμορφο αντικείμενο για ένα πλάσμα εξίσου όμορφο."
"Ευχαριστώ Άμπροουζ αλλά ειλικρινά εγώ και ο Άντριαν δεν σκεφτόμαστε το γάμο.Είμαστε πολύ νέοι ακόμα και εκτός αυτού εγώ είμαι φύλακας και αυτός είναι,λοιπόν,ο Άντριαν .Όσο αλλάγμένος και αν είναι τώρα."
"Και γω σου λέω....ο γλυκός μας θέλει πολύ να σε μαντρώσει."
"Ο γλυκός σας ήρθε.Πάμε Ρόουζ?"
"Φυσικά!Βye bye Αμπι!See ya!"
"Γεια σας πιτσούνια"
"Ώρες ώρες αυτός ο Άμπι μου σπάει τα νεύρα"λέει ο Άντριαν.
Εμένα να δεις...
Παίρνουμε ένα ταξί και φτάνουμε επιτέλους στο ελικοδρόμιο.
"Ποιοι είναι οι μυστηριώδεις καλεσμένοι τελικά?"
"Δεν έχω ιδέα.Ανυπομονώ να μάθω,πάντως!"
"Φύλακα Χάθαγουει,μόλις έφτασαν οι καλεσμένοι σας."
Γυρίζω,βλέπω ένα ζευγάρι-έναν πανύψηλο καστανό και μια γεμάτη μελαχρινή -και όλα σκοτεινιάζουν.

Chapter 2

Tο κεφάλι μου γυρίζει.Νιώθω τα βλέφαρά μου βαριά.Δοκιμάζω να τα ανοίξω ένα χιλιοστό.
"Ρόουζ.Ρόουζ αγάπη μου,είσαι καλά?"ακούω μία αντρική φωνή.Γλυκιά και μελωδική.Μου θύμισε μέλι που τρέχει από κουτάλι.
Η λάθος φωνή.
Ανοίγω λίγο τα μάτια μου και χάνομαι στα καταπράσινα μάτια του συντρόφου μου.
"Μια χαρά είμαι"΄λέω και σηκώνομαι γρήγορα.Μην με περάσει για αδύναμη ο πρώην εκπαιδευτής μου.Γιατί α δεν το ανέφερα?Αυτός ήρθε με την Τάσα εδώ.Με την σύζυγό του εδώ.
"Γεια σου Ρόουζ."λέει η Τάσα χαμογελαστή."Πάντα ήξερες να κάνεις εντυπωσιακή είσοδο"
"Γεια σου Τάσα.Κάτι παίζει με το σίδηρό μου μάλλον.Ο ανιψιός σου και τα χάλια φαγητά του φταίνε."γελάω.
"Πάντα το ήξερα ότι δεν είχε την κλίση μου στην μαγειρική"χαχανίζει η Τάσα."Άντριαν,χαίρομαι που σε βλέπω"
"Επίσης Τάσα.Καλησπέρα Ντιμίτρι."λέει ο Άντριαν ψυχρά,γιατί ξέρει.Ξέρει το χάλι που είχα για 2 ολόκληρα χρόνια.Το κλάμα,η απελπισία,η προσπάθεια να ξεχαστώ.Η φάση που νόμισα ότι τίποτα άλλο δεν είχε νόημα.Όμως είχε.Οι φίλοι μου είχαν σημασία.Το ότι ήθελα να γίνω φύλακας είχε σημασία.Ο πόλεμος με τα Στριγκόι είχε σημασία.Με τα χρόνια,συνειδητοποίησα ότι η ζωή πάντα έχει σημασία όπως και να είναι.Ακόμα και όταν είσαι εγκατελελειμένος από την αδερφή ψυχή σου.
Η αγάπη μου για τον Ντιμίτρι ξεθώριαζε.Για τον Άντριαν μεγάλωνε.Ήλπιζα η δεύτερη να εξαφανίσει την άλλη τελείως,αλλά δεν γινόταν.Ο Μπελίκοφ πάντα θα αποτελούσε ένα κομμάτι της ζωής μου.
"Γεια σου Άντριαν.Γεια σου Ρόουζ"απαντά αυτός.
"Γεια σου σύντροφε"γελάω.
Γελάει και αυτός με αυτό το γέλιο που σπάνια άκουγα.Φωτίζεται το πρόσωπό του όταν χαμογελάει.Βλέπω κάποιες μικρές ρυτίδες γύρω από τα μάτια του.Λεπτές βέβαια.Άλλωστε είναι μόλις 32 ετών.
"Πάμε λοιπόν?"φωνάζει ο οδηγός του ταξί που περιμένει εδώ και ώρα.
"Ερχόμαστε"και μπαίνουμε μέσα.
........................................................................................................................................
Φτάνουμε έξω από το σπίτι.
"Και εδώ,τους λέω,είναι το βασίλειό μας.Εδώ τρώμε με την οικογένεια και τους φίλους μας."
"Όμορφο.Πότε είναι ο γάμος λοιπόν?"ρωτάει η Τάσα.
"Σε 3 βδομάδες.Και εμείς θα είμαστε οι πανέμορφοι κουμπάροι"γελάει πνιχτά ο Άντριαν."Βέβαια,ελπίζουμε και μεις σύντομα να φάμε λίγο ρύζι κατακούτελα"
"Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενη από το να με χτυπάνε με ρύζι ντυμένη με λευκό φόρεμα.Τι ειρωνεία"
"Για το λευκό φόρεμα?"σηκώνει πονηρά τα φρύδια του ο Άντριαν.
"Όχι για όλη την κατάσταση.Αν και αυτό είναι μια κάποια ειρωνεία.Χαίρομαι που μου το θυμίζεις αγάπη."και του δίνω ένα βαθύ παθιασμένο φιλί.
Γιατί αν και έχω ξεπεράσει τον Ντιμίτρι,ας δει τι χάνει με την παλιόγρια.(έστω,κάπου 12 χρόνια μεγαλύτερή μου?)
"Λίγη σεμνότητα παιδιά"μας μαλώνει η Τάσα αλλά δείχνει να το διασκεδάζει.
Ο Ντιμίτρι πάλι δείχνει.......λοιπόν χαμογελάει.Κάπως σφιγμένα είναι η αλήθεια.Ίσως νόμιζε ότι πάντα θα μείνω ένα αθώο λουλουδάκι.Αυτό και αν απέχει πολύυυυυ από την πραγματικότητα.
Η αλήθεια είναι ,όταν ξεπέρασα την φάση αυτολύπηση,πέρασα στην φάση οργή.Έτσι κοιμήθηκα με ουκ ολίγους και βγήκα με ακόμα περισσότερους.Ο Άντριαν παρόλα αυτά ήταν ο πρώτος σοβαρός δεσμός μου.Και γω υποθέτω ο πρώτος δικός του.Ταιριάζουμε πολύ περισσότερο από ότι πιστεύαμε.
Και περνάμε την πόρτα.