Tριανταφυλλα και αγκαθια....

Νεα ιδεα...νεα ιστορια...Ελπιζω να σας αρεσει...
Οποιοδηποτε σχολιο η αποψη καλοδεχουμενο και απαραιτητο....


https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314



Κεφαλαιο 1.....

Η βροχη δυναμωνε καθως η μερα αφηνε την τελευταια της ανασα να πλανηθει στο παγωμενο αερα.
Η Μπελλα επιταχυνε το βημα της καθως οι σταγονες κυλουσαν ακαταπαυστα σαν κρυος ιδρωτας στο προσωπο και στα ακαλυπτα σημεια του σωματος της.Παλι ειχε αργησει...Οι δρομοι της πολης αδειαζαν γρηγορα καθως οι ανθρωποι επεστρεφαν στα σπιτια τους επειτα απο μια κουραστικη μερα η απλα για να προφυλαχτουν απο την βροχη....

Μετα απο μερικα λεπτα καταφερε να φτασει στην συνηθισμενη πλατεια που τοσο συχνα περνουσαν ωρες ολοκληρες ολοι μαζι.Αλλα σημερα το γνωστο περιβαλλον μονο φιλοξενο δεν ηταν.Ο αδερφος της την περιμενε προφυλαγμενος κατω απο την σταση του λεωφορειου.Το βλεμμα του πλανηθηκε πανω της μολις την ειδε να μπαινει στο οπτικο του πεδιο.Αντε βρε Μπελλα,που εισαι τοσες ωρες....?ειπε με τρεμουλιαστη φωνη.Με τα χερια του ετριψε τα μπρατσα του για να ζεσταθει.
Χιλια συγγνωμη Εμμετ....ο τονος της φωνης της απολογητικος.Απλα αργησε να τελειωσει το μαθημα και δεν μπορουσα να βρω ταξι.Αναγκαστικα να ερθω με τα ποδια.Περπατησες ολη αυτη την αποσταση μεσα στην βροχη...?τα δοντια του χτυπουσαν μεταξυ τους καθως μιλουσε και η ανασα του διαγραφοταν παγωμενη στο αερα.Εκεινη εγνεψε θετικα.Τα γκριζα ματια του αδερφου της μαλακωσαν καθως τυλιζε το χερι του γυρω της τραβοντας της σε μια αποπνικτικη αγκαλια.Οποτε το εκανε αυτο ενιωθε πως χανοταν μεσα στο σωμα του.Τοτε καλυτερα να φυγουμε γρηγορα απο δω γιατι μου φαινεται να βρισκουν τα κοκαλακια μας θαμμενα στο χιονι...Η Μπελλα γελασε δυνατα με το σχολιο του τυλιγοντας τα χερια της γυρω απο το πελωριο σωμα του ανταποδιδοντας του το αγκαλιασμα..Μα ουτε καν χιονιζει...του ειπε πειρακτικα.Φαντασου να χιονιζε κι ολας δηλαδη...την πειραξε κι εκεινος καθως αρχισαν να περπαταν προς το στεκι τους που βρισκοταν στην επομενη γωνια.

Περιμενες πολυ ωρα...?τον ρωτησε ανησυχα.Οσο και να την αγαπουσε το τιμημα της πνευμονιας ηταν παρα πολυ.Οχι ενταξει...ειπε καθως φυσηξε το ζεστο αερα απο τα πνευμονια του μετα στα χερια του.Η Μπελλα ενιωθε πραγματικα τυχερη που σκεφτηκε να ντυθει ζεστα το πρωι.Γυρω στα δεκα λεπτα.Αφησα τους υπολοιπους και ηρθα να σε παρω.Το ξερεις οτι δεν μου αρεσει να κυκλοφορεις μονη σου μεσα στη νυχτα...την κοιταξε με το ανησυχο αδερφικο βλεμμα που θα εριχνε ο καθε αδερφος στην μικροτερη αδερφη του.Μην υπερβαλεις Εμμετ..Ουτε καν εχει νυχτωσει ακομη καλα καλα....του χαμογελασε τρυφερα.Ο Εμμετ την περνουσε μολις εντεκα μηνες αλλα παντα της συμπεριφεροταν σαν να ηταν φτιαγμενη απο πορσελανη.Κατι που δεν φαινοταν και τοσο υπερβολικο οταν τους εβλεπε κανεις διπλα διπλα.Ο Εμμετ ηταν γυρω στα εικοσιενα.Πανιψηλος και με το αθλητικο σωμα που ειχαν τα περισσοτερα αγορια που ασχολουνταν με το ραγκμπι απο τοτε που θυμουνται τον εαυτο του.Ηταν ομορφος ο αδερφος της...με μαυρα μαλλια και τα πιο γκριζα ματια που ειχε δει ποτε η Μπελλα σε ανθρωπο.Κατι που εκανε μεγαλη εντυπωση σε ολους μιας και δεν ειχε κληρονομησει ουτε το γαλαζιο χρωμα των ματιων της μητερας τους αλλα ουτε και το βαθυ καστανο χρωμα που ειχε ο πατερας τους αλλα και η ιδια.Παντοτε ενιωθε μικροσκοπικη διπλα του...οπως και ο περισσοτερος κοσμος αλλωστε.

Αυτα ειναι λεπτομερειες....της ειπε και της ανακατεψε τα βρεγμενα της μαλλια,κατι που εκανε απο τοτε που η ιδια θυμοταν τον εαυτο της..Εκεινη τον κοιταξε αγρια κανοντας τον να ξεσπασει σε γελια.Εισαι τυχερος που δεν εχεις αδερφη σου την Αλις του ειπε θυμωμενα καθως προσπαθουσε να ισιωσει τις βρεγμενες μπουκλες γυρω απο το προσωπο της.....Θα σε σκοτωνε...Εκεινος γελασε ακομη πιο δυνατα.Αυτο που την πειραζε περισσοτερο δεν ηταν οτι την πειραζε με αυτο τον τροπο αλλα οτι δεν θα μπορουσε να του ανταποδωσει την χαρη ακομη κι αν σκαρφαλωνε πανω του.Η τελευταια φορα που ηταν κοντα στο ιδιο υψος πρεπει να ηταν τουλαχιστον πριν μια δεκαετια.Με δουλευεις αδερφουλα.Με την Ροζαλι βγαινω...αμα εκανα κατι τετοιο το πιο πιθανο ειναι οτι θα με βρισκανε κομματακια σε καποιο σκουπιδοτενεκε.


Του χαρισε ενα κοροιδευτικο χαμογελο....Γιατι δεν το κανεις τοτε....?Δεν θα με ξεφορτωθεις τοσο ευκολα...ειπε και την αγκαλιασε απο τους ωμους επιταχυνοντας το βημα τους καθως οι σταγονες της βροχης αρχισαν να πεφτουν ακομη πιο πυκνες γυρω τους.Η κοπελα του αδερφου της η Ροζαλι Χειλ μπορουσε να χαρακτηριστει μονο ως η ενσαρκωση της απολυτης ομορφιας.Στην αρχη η Μπελλα δεν την συμπαθουσε και πολυ καθως το ψυχρο γαλαζιο χρωμα των ματιων της Ροζαλι μπορουσε να σου κοψει τα ποδια τοσο απο την ομορφια της οσο και απο την ψυχροτητα που ανεδειδε,αφηνοντας σε με την γνωμη οτι ενας ανθρωπος τοσο ομορφος στην οψη μονο απροσπελαστος μπορει να ειναι....Ομως με τον καιρο αυτη η πρωτη γνωμη αρχισε να αλλαζει καθως την γνωριζε ολο και καλυτερα-φυσικα και το γεγονος οτι η αγαπη που μοιραζοταν για τον Εμμετ μονο να θεωρηθει διακριτικη δεν μπορουσε-την συνηθισε και αρχισε σιγα σιγα να την θεωρει καλη της φιλη.

Το μαγαζι που συχναζαν βρισκοταν σε ενα σχετικα στενο δρομο και δεν μπορουσε να θεωρηθει ενα απο τα πιο πολυσυχναστα στεκια της πολης.Κατι που δεν τους ενοχλουσε και πολυ μιας και τους αρεσε να απολαμβανουν την καλη μουσικη που επαιζε και ο μικρος χωρος που φιλοξενουταν τους ηταν πλεον τοσο οικειος που ηταν κατι σαν δευτερο σπιτι τους.Ο δρομος ηταν ερημος καθως προχωρησαν προς την πορτα.Ο Εμμετ την εσπρωξε απαλα αφηνοντας την να περασει πρωτη.Η ξαφνικη ζεστη,η μυρωδια του ξυλου,της μπυρας και του καπνου κατεκλυσαν τις αισθησεις της.κανοντας την να χαλαρωσει ακαριαια.Ξεκουμπωσε ενα ενα τα κουμπια του παλτου της καθως το βλεμμα της πλανηθηκε στον μικρο χωρο ψαχνοντας τους υπολοιπους.Ειδε την Αλις να της κουναει το χερι με ενα εγκαρδιο χαμογελο να στολιζει το προσωπο της.Της χαμογελασε κι εκεινη αφηρημενα καθως κατευθυνθηκε προς το μερος τους με τον Εμμετ να την ακολουθει κατα ποδος...Γεια...ειπε αφηνοντας εναν αναστεναγμο να ξεφυγει απο τα χειλη της καθως καθισε διπλα στην καλυτερη της φιλη.


Γεια σας...ειπε η Ροουζ διχως καν να την κοιταξει.Την αμεριστη προσοχη της ειχε μονο ο αδερφος της καθως εσκυψε και αφησε ενα φιλι στα χειλη της λιγο πριν κατσει διπλα της.Πως εγραψες τελικα....?την ρωτησε η Αλις πιανοντας τα παγωμενα της χερια μεσα στα ζεστα δαχτυλα της.Η Μπελλα σηκωσε το κεφαλι για να συναντησει το ολο προσμονη βλεμμα της φιλης της.Τα ματια της Αλις εσταζαν απο περιεργια και ειλικρινες ενδιαφερον.Καλα νομιζω...της χαμογελασε δειλα σφιγγοντας τα δαχτυλα της φιλης μεσα στα δικα της.Δυο μαθηματα ακομη και μετα τελος και η εξεταστικη...ειπε με το συναισθημα ανυπομονησιας να σιγοκαιει στην φωνη της.Η Αλις της χαμογελασε ολο κατανοηση...Ναι επιτελους...σε μενα ευτυχως μενει μονο ενα.Δηλαδη μονο ο κυριος απεναντι ειναι ο μονος τυχερος που τελειωσε νωριτερα...ειπε η Μπελλα δειχνοντας με το βλεμμα τον αδερφο της που καθοταν ακριβως απεναντι της.Ο Εμμετ ανασηκωσε τους ωμους...Τι να γινει δεν κανω εγω το προγραμμα.Και κανονικα δεν θα επρεπε να μιλας καθολου.Η Ροζαλι εχει ακομη τεσσερα μαθηματα για να τελειωσει....Γιατι τοσα πολλα....?κοιταξε ολο απορια την Ροζαλι.
Δεν εγραφα καθολου ολη την προηγουμενη εβδομαδα και θα γραφψ σχεδον καθε μερα την επομενη...δικαιολογηθηκε..Το θεμα ειναι θα πεσουν ολα μαζι και δεν εχω διαβασει σχεδον τιποτα.Ελπιζω περασω αρκετα γιατι αλλιως την εβαψα...ειπε κανοντας εναν μορφασμο.Ο Εμμετ απομακρυνε μερικες ξανθες μπουκλες και την φιλησε στο μαγουλο.Μια χαρα θα τα πας...της ειπε γλυκα....

Εκεινη την στιγμη εμφανιστηκε ο Τζασπερ.Τι γινεται παιδια...ειπε και πατησε μια σφαλιαρα στο σβερκο του Εμμετ που τον εκανε να αανπηδησει.Η Μπελλα γελασε δυνατα.Μονο το γεγονος οτι ο Τζασπερ μπορουσε να κανει στον αδερφο της οτι δεν μπορουσε να κανει εκεινη πια ηταν ενας λογος που θα της ηταν παντα παραπανω απο συμπαθης.Ο Εμμετ τον χτυπησε ελαφρα στο στομαχι.Ομορφαινουμε ασχημο αγορι.Πως και δουλευεις τετοια μερα...?Ο Τζειμς ειχε μι δουλεια εκτος πολης οποτε επρεπε να αναλαβω εγω για σημερα...ειπε και εκανε νοημα σε μενα να παω πιο μεσα ωστε να κατσε διπλα στην Αλις...Τι θα κανεις μωρο μου τελικα,θα με περιμενεις να φυγουμε μαζι...?ειπε και αγκαλιασε την Αλις απο την μεση τραβοντας την λιγο πιο κοντα του.Ναι ετσι λεω....μουρμουρισε εκεινη και αφησε ενα συντομο φιλι στα χειλη του.

Μετα απο μια στιγμη σαν να αρχισε να μετραει παλι ο χρονος ο Τζασπερ κοιταξε τον Εμμετ και την Μπελλα.Τι θα παρεται τελικα....?Ο Εμμετ παρηγκειλε μια μπυρα.Κι εσυ Μπελλα....?ειπε κοιτωντας την με το χρυσαφενιο βλεμμα του.Δεν ξερω...ειπε αφηρημενα....κατι ζεστο παντως.Ακομη ενιωθε σφιγμενους τους μυς του κορμιου της.Θα σου φερω μια ζεστη σοκολατα τοτε....ειπε και αφου φιλησε τα κοντοκουρεμενα μαλλια της Αλις εφυγε για να επιστρεψει λιγο αργοτερα με τις παραγκελιες τους.

Η υπολοιπη ωρα περασε ευχαριστα καθως τα rock τραγουδια εσβησαν και τους τελευταιους ηχους των μαθηματων απο την μνημη της και η ψιλη κουβεντα την κανε να χαλαρωσει.Ηταν γυρω στις εννια οταν η πορτα του μαγαζιου ανοιξε αφηνοντας μια παγωμενη ριπη αερα μεσα στο μαγαζι κανοντας την να ανατριχιασει.

Στην εισοδο στεκοταν ενα αγορι με ενα μαυρο κρανος στο χερι.Φορουσε μαυρο τζιν και πουκαμισο.
Κατευθυνθηκε προς το μερος τους περνοντας τα δαχτυλα του μεσα απο τα ατιθασα χαλκινα μαλλια του που τωρα πετουσαν περισσοτερο απο οτι συνηθως.Ο Εντουαρντ εκατσε διπλα στην Αλις αφηνοντας ενα βογγητο να ξεφυγει απο τα χειλη του.Τι κρυο ειναι αυτο ρε παιδια....?μουρμουρισε καθως αφηνε το μπουφαν του και το κρανος της μηχανης στην αδεια καρεκλα διπλα τους.Δεν πιστευω να κυκλοφορεις με την μηχανη σημερα με τετοια βροχη...του ειπε η Αλις κοιτωντας τον με ενα επικριτικο βλεμμα.Συγγνωμη αλλα αρρωστησε ο σοφερ και δεν μπορουσα να ερθω με την λιμουζινα...Με τι ηθελες να ερθω βρε Αλις...?Επρεπε να αφησω πρωτα την Τανια σπιτι και ξερεις ποσο λατρευει τα λεωφορεια.Εισαι μουσκεμα....του ειπε η αδερφη του αυστηρα αιχμαλωτιζοντας μια σταγονα που ετρεχε στα μαγουλο του με το δαχτυλο της.Παω να ζητησω μια πετσετα απο το Τζασπερ γιατι αυριο σε βλεπω με πνευμονια στα επειγοντα...Σκουντηξε τον αδερφο της πιο κει για να περασει ακομη τσατισμενη με την ανευθυνοτητα του.

Γεια Μπελς...ειπε ο Εντουαρντ στρεφοντας το βλεμμα του προς την Μπελλα καθως ηρθε και εκατσε κολλητα διπλα της Πως πηγε...?τα πρασινα ματια του στραφηκαν στο προσωπο της αφου πρωτα ανταλλαξε μερικες κουβεντες με την Ροζαλι και τον Εμμετ.Καλα νομιζω...Εσυ....?ειπε και τον κοιταξε στο προσωπο....Ω ξερεις τωρα.Τα ιδια και τα ιδια.Η νεκροψια θα δειξει....της χαρισε ενα στραβο χαμογελο καθως περασε τα δαχτυλα του μεσα απο τις ατιθασες τουφες των μαλλιων του.Σταγονιτσες της βροχης ελαμπαν αναμεσα τους σαν μικροσκοπικα διαμαντα.Τον κοιταξε σιωπηλη απο πανω μεχρι κατω...Οντως εισαι μουσκεμα....μουρμουρισε καθως με το βλεμμα ακολουθουσε την πορεια μιας σταγονας που ερραιε ελευθερη στο λαιμο του προς τα κατω,στο δερμα του στερνου του που αφηνε ελευθερο το μισανοιχτο πουκαμισο του,στους καλοσχιματισμενους μυες του στομαχιου του..Ενιωσε την ανασα της να πιανεται στο λαιμο της Ενιωσε τα πρασινα ματια του να την μελετανε εξεταστικα...κανοντας την να αποστεψει το βλεμμα απο το στηθος του και να τον κοιταξει στα ματια...αυτο το βλεμμα κρατησε μονο μια στιγμη και ηδη ενιωθε να βυθιζεται...Ενιωσε τα μαγουλα της να βαφονται κοκκινα ομως και παλι ενιωθε ανικανη εστω και να βλεφαρισει....

Την στιγμη διεκοψε ο ερχομος της Αλις.Ελα του ειπε και του πεταξε μια πετσετα στα μουτρα....Αμα κρυωσεις μα τον Θεο θα σε σκοτωσω και μετα θα σε φερω πισω για να καθαρισεις το χαος...Ηρεμησε αδερφουλα....ειπε και την τραβηξε ωστε να κατσει πανω του.Δεν προκειται να παθω τιποτα...Ο Εντουαρντ και η Αλις ηταν διδυμα,αν και το μονο κοινο που ειχαν ηταν το πρασινο χρωμα των ματιων τους.Και οι δυο ηταν παιδικοι φιλοι της Μπελλας και του Εμμετ....και αυτο ηταν παντα....φιλοι...

Ομως τον τελευταιο καιρο σαν κατι να ειχε αλλαξει.Η Μπελλα δεν μπορουσε να μην παρατηρει το ποσο πολυ ειχε ομορφυνει ο Εντουαρντ...και αν και πιστευε πως ηταν η ιδεα της ενιωθε κι εκεινον να την κοιταει.Εξαλλου εκεινος εβγαινε εδω και καιρο με την Τανια...Και σιγουρα η Μπελλα δεν μπορουσε να συγκριθει μαζι της....Ξανθα μαλλια,βιολετι ματια και ποδια μεχρι εκει που φτανει το ματι....οχι δεν μπορουσε με τιποτα να συγκριθει μαζι της....

Εξαλλου κι εκεινη δεν ειχε ξεκαθαρισει ακομη τα πραγματα με τον Τζεικομπ...ηταν μαζι δυο χρονια κι ομως εκεινος την απατησε με την Τζεσικα Στανλει...μια απο τις πιο ευκολες γκομενες της περιοχης.Το βραδυ που εμαθε τι εγινε ο Εντουαρντ εμεινε μαζι της...Ειχε πιει τοσο πολυ που δεν θυμοταν τιποτα απο εκεινη την νυχτα...αλλα οταν ξυπνησε το επομενο πρωι κατι ειχε αλλαξει μεσα της.Σαν να ειχε αποκτησει την ικανοτητα να παρατηρει πραγματα πανω του που δεν μπορουσε πριν.Την ιδιαιτερα μυρωδια του δερματος του,το τροπο που ανακατευε τις ατιθασες τουφες των μαλλιων του καθε φορα που ηταν αμηχανος,ο τροπος που χαμογελουσε....τις αποχρωσεις που αλλαζαν τα ματια του αναλογα με την διαθεση του...οταν την κοιτουσε....Μην εισαι ηλιθια...ελεγε και ξανα ελεγε στον εαυτο της...Τον αγαπουσε τον Τζεικομπ...κι αυτη η ελξη που ενιωθε για τον Εντουαρντ δεν ηταν τιποτα....μονο μια σωματικη αντιδραση στον πονο...Τουλαχιστον ετσι νομιζε μεχρι τοτε...

Κεφαλιο 2....


Το βραδυ κυλουσε σε ηρεμους,αγαπημενους ρυθμους.Μετα τις εντεκα το μερος αρχισε να γεμιζει απο τις συνηθισμενες παρεες.Ο Εμμετ και η Ροζαλι ειχαν φυγει νωριτερα ωστε να πανε να συναντησουν καποια παρεα της Ροζαλι...κι ο Εμμετ φυσικα δεν της χαλασε χατηρι.Ο Τζασπερ ηταν χαμενος μεσα σε μπουκαλια και ποτηρια ενω η Αλις με τον Εντουαρντ και την Μπελλα τελειωναν ηδη την δευτερη μπυρα τους.

Καποια στιγμη η Μπελλα τους αφησε μονους καθως ειδε μια κοπελα απο την σχολη και πηγε να της μιλησει.Δεν εβλεπε και συχνα συμφοιτητες της εδω...κατι που δεν την πειραζε και ιδιαιτερα...
Γεια σου Αντζελα...ειπε και την ακουμπησε φιλικα στην πλατη...
Επ Μπελλα πως απο δω....?η κοπελα της χαρισε ενα ξαφνιασμενο αλλα εγκαρδιο χαμογελο.Δεν μπορεσε παρα να της το ανταποδωσει.Αυτο θα σε ρωτουσα κι εγω...συνηθως εδω συχναζω...ειπε και εδειξε αοριστα το χωρο γυρω της.Ειναι πολυ ωραιο μερος...ειπε η κοπελα με ενθουσιασμο.Ειναι απο τις προσφατες ανακαλυψεις μας....Η Αντζελα ηταν απο τα λιγα ατομα που η Μπελλα ειχε παρε δωσε απο την σχολη...κι απο τα ακομα λιγοτερα που θεωρουσε αξιολογα ατομα...οποτε δεν μπορουσε παρα να χαρει στην σκεψη πως ισως και να την εβλεπε πιο συχνα εδω απο δω και περα....

Συνεχισε να μιλαει με την Αντζελα μεχρι που ενιωσε ενα χερι να την χτυπαει στον ωμο.Γυρισε ξαφνιασμενη...Ο Τζασπερ ηταν πισω της με ενα σοβαρο βλεμμα που δεν συνηθιζε και τοσο πολυ.Τι συμβαινει....?τον ρωτησε παραξενεμενη.Καποιος ειναι εδω και ζηταει να σου μιλησει...Καθως ο φιλος της γυρισε να φυγει κανοντας της νοημα να τον ακολουθησει η Μπελλα ζητησε ενα βεβιασμενο συγγνωμη απο την Αντζελα και τον ακολουθησε.

Η απορια συνεχιζε να την βασανιζει αλλα οχι για πολυ.Στην εισοδο με τα χερια σταβρωμενα στο στηθος στεκοταν ο Τζεικομπ κοιτοντας αφηρημενα γυρω του.Ενιωσε την ανασα να παγωνει στα πνευμονια της...αυτο σιγουρα δεν ηταν για καλο.Αναστεναξε βαθια.Τι ειχε ζητησει στο κατω κατω...μια ηρεμη βραδια με τους φιλους της διχως σκεψεις καια ανησυχιες για μαθηματα,πρωην-νυν και ουτω καθεξης...χωρις καμια σκεψη που να μπορει να σε βασανισει.Το βλεμμα του Τζεικομπ σταθηκε επανω της μολις αντιληφθηκε την παρουσια της.Της χαρισε ενα βεβιασμενο χαμογελο.Κατι που εκεινη δεν προσπαθησε καν να ανταποδωσει...

Ο Τζασπερ σταματησε μερικα μετρα μακρια απο το αγορι που συνεχιζε να τους παρακολουθει εξεταστικα απο την πορτα.Επιασε την Μπελλα απο το μπρατσο.Αμα χρειαστεις το οτιδηποτε απλα πες το...της ψιθυρισε στο αυτι και εξαφανιστηκε απο κοντα της.Κι ο Τζασπερ οπως και ολη η υπολοιπη παρεα της δεν συμπαθουσαν και ιδιαιτερα τον Τζεικομπ...ιδιαιτερα μετα απο τα τελευταια του κατορθωματα.Αλλα και παλι δεν νομιζε πως μπορουσε να γινει επικινδυνος....Μια φορα μονο που ειχανε μαλωσει και ηρθε στο σπιτι της μεθυσμενος ειχε την ατυχια να πεσει επανω στον Εμμετ.Η μια προσβολη οδηγησε στην αλλη και ετσι ο ενας βρεθηκε με μαυρισμενο ματι ενω ο Τζεικ με σπασμενη μυτη και το χερι στον γυψο....Αν και ο Τζεικομπ δεν ειχε και πολλα να ζηλεψει σε μεγεθος απο τον τον Εμμετ,ηταν ανοητο να μπλεχτεις σε καυγα μαζι του....Ειδικα αμα εχει να κανει με την μικρη του αδερφη....

Τι θελεις εδω Τζεικομπ....?ειπε οσο πιο ηρεμα μπορουσε.Σηκωσε το κεφαλι για να συναντησει την ματια του.Ο Τζεικ ηταν πολυ ψηλος...ιγυρω στα δυο μετρα.Τα καστανα του ματια ηταν γεματα ενταση.Μπορουμε να μιλησουμε...?την ρωτησε ηπια μην αφηνοντας τιποτα απο την ενταση που εκαιγε στα ματια του να χρωματισει την φωνη του.Σε ακουω...μιλα....μουρμουρισε η Μπελλα προσπαθωντας να κρατησει την ψυχραιμια της.Μπορε να μην ειχα χωρισει οριστικα αλλα οσο και να πιεζε τον εαυτο της δεν μπορουσε να τον συγχωρεσει.Μονο η ιδεα οτι αγγιξε μια αλλη της εφερνε αναγουλα...ειδικα την συγκεκριμενη αλλη....

Θα προτειμουσα καπου πιο ηρεμα....της ειπε παρακλειτικα αλλα λιγο πιο αποτομα.Εμεινε να τον κοιταει για μερικα δευτερολεπτα.Αφησε εναν αναστεναγμο να ξεφυγει απο τα χειλη της.Οσο κι αν δεν ηθελε να τον δει αυτη η κατασταση επρεπε καποια στιγμη να τελειωσει...Οσο πιο γρηγορα μιλουσαν τοσο πιο γρηγορα θα ξεμπερδευε.Του γυρισε την πλατη κανοντανς του νοημα με το χερι να την ακολουθησει.Καθως κατευθυνοντας προς το πισω μερος του μαγαζιου αναμεσα απο τα τραπεζια η ματια της συναντησε εκεινη του Εντουαρντ.Καθοταν μονος...προφανως η Αλις θα ειχε χαθει καπου με τον Τζασπερ.Την κοιτουσε εντονα με ενα ανεξιχνιαστο βλεμμα.Ενιωσε ενα τσιμπημα στο στομαχι....και λιγο πιο χαμηλα.Απεστρεψε το βλεμμα γρηγορα χωρις να επιδραδυνει το βημα της....Δεν ηταν και τοσο δυσκολο να πνιγεις σε εκεινες τις πρασινες λιμνες.

Επειτα απο μερικες στιγμες ειχαν βρεθει στην αλλη μερια του μαγαζιου,σε μια πορτα που οδηγουσε σε ενα μικρο στενο στο πισω μερος. Εσπρωξε την πορτα πο ανοιξε με ενα τριξιμο και βρεθηκαν στην σκοτεινια του σωκακιου.Εδω η μουσικη ισα που ακουγοταν...η βροχη τωρα ηταν μονο ενας ψιθυρος γυρω τους αλλα το κρυο παρεμενε το ιδιο τσουχτερο.Εκεινη την στιγμη ευχηθηκε να ειχε παρει το μπουφαν της.

Λοιπον,σε ακουω....ειπε και γυρισε να τον αντικρισει.Τι κανεις εδω Τζεικομπ.Νομιζω οτι σου ειπα πως χρειαζομαι χρονο....τον κοιταζε αυστηρα επιτιμιτικα...Εκεινος συνεχιζε να την κοιταει παρακλειτικα....το δικο της βλεμμα ομως δεν μαλακωσε στο ελαχιστο.
Μου λειπεις...μουρμουρισε επειτα απο μερικες στιγμες σιωπης.Εκεινη δεν ηξερε τι να κανει.Να ξεπασει σε υστερικα γελια η να τον βρισει για ακομη μια φορα.Δεν πειραζει...η φωνη της βγηκε ακαμπτη...Απο οτι θυμαμαι ξερεις πολυ καλα που να βρεις συντροφια.Και τωρα αν δεν σε πειραζει λεω να γυρισω στους φιλους μου.Χωρις να του ριξει δευτερη ματια ξεκινησε να φυγει.

Γαμωτο Μπελλα...φωναξε εκεινος.Θα παψεις επιτελους να συμπεριφερεσαι με αυτο τον τροπο.Γυρισε και τον κοιταξε εξαλλη.Τι στο καλο θελεις απο μενα Τζεικομπ...?Εσυ δεν ησουν εκεινος που προδωσε την εμπιστοσυνη μου...?Τι περιμενεις τωρα...να σε δεχτω πισω με ανοιχτες αγκαλες...?Απλα δεν μπορω.Δωσε μου εναν καλο λογο για να το κανω...τον προκαλεσε....Τα ματια της πετουσε φωτιες...

Επειδη σ'αγαπαω...της ειπε αγρια.Τωρα βριισκοταν πολυ κοντα της.Πισω πατησε και ακουμπησε στον τοιχο.Μερικα εκατοστα χωριζαν τα σωματα τους.Δεν ειναι αρκετο αυτο...ψιθυρισε κοντα στο αυτι της.Οχι δεν ειναι...του ειπε εκεινη στον ιδιο τονο καταβαλοντας προσπαθεια να μην τον σπρωξει μακρια...Οχι πια...Η ματια του σκοτεινιασε...τα ματια του φανταζαν μαυρα μεσα στο σκοταδι.Απο οργη αλλα και απο επιθυμια που την ειχε παλι τοσο κοντα...τωρα που δεν ηταν πια δικη του....Η καρδια της χτυπουσε αρρυθμα μεσα στο στηθος της...ομως για αυτο δεν ευθυνοταν κανενα απο εκεινα τα συναισθηματα που ενιωθε λιγο πριν την κλεισει σφιχτα μεσα στα δυνατα του χερια....Οταν αγαπας μερικες φορες πληγωνεις....της ψιθυρισε αψυχα.Εχεις δικιο....μουρμουρισε εκεινη.Τον κοιταξε σταθερα στα ματια...τωρα ηταν σιγουρη...ολα ειχαν τελειωσε.Η μονη ομως που πληγωθηκε απο την αγαπη μου για σενα ημουν εγω...

Την κοιταξε αγρια για μια στιγμη...επειτα τα χειλη του βρεθηκαν απαιτητικα πανω στα δικα της.Τον εσπρωξε με δυναμη ομως εκεινος δεν τα παρατουσε...οποτε σταματησε να ανταιδραει μενοντας σαν αψυχη κουκλα μεσα στα χερια του.Την σιωπη διελυσε το ξαφνικο τριξιμο της πορτας....Ολα καλα εδω...?μια γνωστη φωνη ακουστηκε σχεδον απο διπλα τους.Ο Τζεικομπ την αφησε ξαφνιασμενος....γυρισε το βλεμμα προς την πλευρα της φωνης μονο και μονο για να δει τον Εντουαρντ να σκεκεται μερικα μετρα μακρια τους και να κοιταει τον Τζεικομπ με ενα βλεμμα που αν μπορουσε να σκοτωσει θα εριχνε κατω ελεφαντα.

Γαμωτο...εβρισε ο Τζεικομπ ριχνοντας μια γροθια στον τοιχο πισω της λιγο πριν εξαφανιστει μεσα στο μαγαζι.Η Μπελλα εγυρε πισω εξουθενωμενη...μια κοφτη ανασα ξεφυγε απο τα χειλη της.Ει εισαι καλα....μουρμουρισε ο Εντουαρντ και την πλησιασε.Ναι απο γνωριζω...ειπε εκεινη ακουμπωντας το χερι της στο κεφαλι της που κοντευε να σπασει.Οταν γυρισε προς το μερος του εκεινος βρισκοταν ξαφνικα πολυ κοντα της....Δεν φαινεσαι και τοσο καλα...ο ψιθυρος της ανασας του εσκασε στο μαγουλο της κανοντας την να ανατριχιασει.Με την αναστροφη του χεριου του σκουπισε τα δακρυα που κυλουσαν στα καυτα της μαγουλα...Τοτε συνηδειτοποιησε πως εκλαιγε...ομως δεν μπορουσε να εστιασει καν σε αυτο το γεγονος....το δερμα του ηταν τοσο ζεστο πανω στο δικο της.Τα ματια της εψαξαν για τα δικα του.Κατω απο το θολο φως της μοναδικης λαμπας της φανηκε πως ελαμπαν....

Ξαφνικα ενιωσε τα ποδια της ανοικανα να κρατησουν πλεον το βαρος του κορμιου της.Κατερρευσε μεσα στα χερια του.Ελα ηρεμησε...της ψιθυρισε καθως λυγμοι συνεχιζαν να διαπερνουν το κορμι της.Ενιωθε ασφαλης μεσα στην αγκαλια του αλλα η προηγουμενη κατασταση με τον Τζεικομπ πραγματικα την ειχε φρικαρει.Τα δακρυα της μουσκευαν το πουκαμισο του.Σσσ..σου αξιζει πραγματικα καποιος πολυ καλυτερος απο αυτον τον κουραμπιε...της ψιθυρισε με ενα χαμογελο να ζωγραφιζει τα ομορφα χειλη του.Γελασε κι εκεινη αδυναμα....Μαλλον αργα το καταλαβα ε...τραβηχτηκε λιγο πισω ωστε να δει το προσωπο του.

Τοτε καταλαβε σε τι κατασταση βρισκονταν.Το προσωπο του ηταν ιντσες μακρια απο το δικο της,με το σωμα της να ακουμπα σχεδον καθε γραμμη του δικου του κορμιου.Ενα αγριο κυμα επιθυμιας συγκρουστηκε στο κορμι της καθως τα ματια της βρηκαν τα δικα του.Ελαμπαν σαν πρασινα σμαραγδια κατω απο το λιγοστο φως.Ηξερε οτι το ενιωθε κι αυτος καθως η καρδια του βροντοχτυπουσε κατω απο το χερι της.Μια σταγονα βροχης κυλησε απο τα ατιθασα μαλλια του ακολουθωντας την καθιερωμενη πορεια της προς τα κατω.,χαιδευοντας το προσωπο του μεχρι που εφτασε στα χειλη του....κι εκεινη δεν μπορεσε να μην σκυψει μπροστα για να την γευτει.

Το φιλι ξεκινησε απαλα καθως τα χειλη της ακουμπησαν δισταχτικα τα δικα του.Εκεινος τοτε την κρατησε σφιχτα πανω του βαθαινοντας το φιλι.Μια σκεψη λογικης περασε απο το θολωμενο της μυαλο αλλα ηταν πολυ αδυναμη ωστε να επιζησει...οχι με το σωμα της να καιει σε οποιο σημειο εκεινος την αγγιζε.Η γλωσσα του χωρισε τα χειλη της καθως τα χερια του σφιχτηκαν γυρω απο την μεση της.Ενα βογγητο ξεφυγε απο το στηθος της καθως τα χερια της βρεθηκαν μεσα στα μαλλια του χαιδευοντας τα δυνατα.Η γευση της μπυρας και του καπνου σε συνδιασμο με την δικη του μοναδικη μυρωδια την τρελαιναν.Χωρις καν να καταλαβει πως ειχαν μετακινηθει βρεθηκε με την πλατη κολλημενη στον τοιχο και τα ποδια μπλεγμενα γυρω απο την μεση του.Το ενα του χερι ηταν σταθερο στην δικη της μεση ενω το αλλο ταξιδευε σε ολο της το κορμι.Η βροχη επεφτε τωρα πανω τους ορμητικη κι ομως εκεινοι ηταν χαμενοι σε μια σφαιρα φωτιας...Τα χειλη του φιλουσαν ολο το προσωπο της,το λαιμο της,τα χειλη και παλι πισω.....Καιγοταν απο μια επιθυμια τοσο δυνατη που δεν ειχε ξανα νιωσει ποτε στην ζωη της....Τα ακροδαχτυλα του πετουσαν σπιθες σε καθε αγγιγμα...Εντουαρντ...ψιθυρισε το ονομα του σαν προσυεχη και τον ενιωσε να ριγει μεσα στα χερια της...Εδω ειμαι...ψιθυρισε ξεπνοα δαγκωνοντας το λοβο του αυτιου της.Η ανασα της χαιδεψε το λαιμο του...καθως τον ενιωσε να την κραταει πιο σφιχτα για μια στιγμη,σε σημειο πονου,.Ομως και παλι δεν ηταν αρκετο...Ειχε χασει το μυαλο της,παει και τελειωσε....συνηθως αυτη δεν αντιδρουσε ετσι...ομως καθως τα χειλη του περνουσαν ξανα και ξανα πανω απο τα δικα της μοιραζοντας ζωη και ανασες δεν θα την ενοιαζε καθολου ακομη και αν την εκανε δικη του εκει....σε ενα σκοτεινο σωκακι με το κρυο και την βροχη να τους μαστιγωνουν....δεν θα την ενοιαζε...γιατι ενιωθε για πρωτη φορα σαν να ειχε γυρισει σπιτι....



Περιμενω τα σχολια σας εδω και συγνωμη για την καθυστερηση....
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Mπελλα εισαι εδω....?ακουστηκε η φωνη του Τζασπερ απο οχι και τοσο μακρια τους.Αστραπιαια ενιωσε το σωμα του Εντουαρντ να ξεκολλαει απο πανω της και να απομακρυνεται.Ο πανικος της ηταν το ιδιο εντονος με τον δικο του.Γυρισαν και οι δυο συγρονων το κεφαλι για να αντικρισουν τον Τζασπερ που τους κοιτουσε μπερδεμενος απο την πορτα.

Τα ματια του στο χρωμα της καραμελας διαγραφονταν πεντακαθαρα μεσα στο σκοταδι.
Ενιωσε τα μαγουλα της να βαφονται κοκκινα τοσο απο την αδρεναλινη του φιλιου που συνεχιζε να χτυπαει μεσα στις φλεβες της,οσο κι απο αμηχανια Εκανε υποσυνειδητα μισο βημα πιο μακρια απο τον Εντουαρντ....τοσο της επετρεπε και το σωμα της να απομακρυνθει απο κοντα του.

Εντουαρντ τι κανεις εδω...?ρωτησε τελος ο Τζασπερ επειτα απο μερικα λεπτα στην απολυτη σιωπη.Οτι και εσυ ποθετω...ειπε ο Εντουαρντ χαμογελωντας στον φιλο τους συνεσταλμενα.
Ο Τζεικομπ...?τωρα η ερωτηση απευθυνοταν στην Μπελλα.Ε δεν ξερω...ειπε χαμηλοφωνα διχως να εμπιστευεται στην φωνη της....Μαλωσαμε και εφυγε....το βλεμμα της συναντησε τις πετρες του δρομου κατω απο τα ποδια της.Ποσα ειχε δει αραγε ο Τζασπερ...?Η τι υποζιοαζοταν...?Ενιωθε ακομη τον ηλεκτρισμο της προηγουμενης στιγμης να πλανιεται στην ατμοσφαιρα.

Περασε απο μεσα για να φυγει...ειπε ο Εντουαρντ με τοσο σταθερη φωνη που την ξαφνιασε.Ωστοσο δεν γυρισε να για να κοιταξει την εκφραση στο προσωπο του.Δεν τον ειδες....?
Προφανως οχι...ειπε ο Τζασπερ κοιτωντας μια τον εναν και μια τον αλλο.Ενιωθε λες και ειχε ξανα γινει πεντε χρονων και ο Τσαρλι μαλωνε την ιδια και τον Εμμετ γιατι ειχαν ερθει σε αυτα τα χαλια μεσα απο ωρες λασποπολεμου.Προφανως ημουν απασχολημενος...συμπληρωσε ο Τζασπερ.
Τελος παντων...Ελατε μεσα γιατι θα παγωσεται εδω εξω.Τον ακολουθησαν σιωπηλοι μεσα...

Τα πραγματα μεσα ηταν ακριβως οπως τα ειχαν αφησει αλλα ταυτοχρονα ενιωθε πως ολα μεσα της ειχαν αλλαξει.Μεσα σε πεντε λεπτα ειχαν ερθει τα πανω κατω.Την μια στιγμη βρισκεται να μαλωνει με τον Τζεικομπ και την επομενη παγωμενη κατω απο την βροχη με τον Εντουαρντ κολλημενο πανω της.Ασφαλως η καταληξη ηταν πολυ καλυτερη απο την αρχη της ολης καταστασης....Αλλα τι πραγματικα ηταν ολο αυτο...?Τουλαχιστον παντως ηταν πλεον σιγουρη πως ολη αυτη η ελξη μεταξυ τους δεν ηταν μονο μεσα στο μυαλο της.

Επεστρεψε ηρεμα στην θεση της διπλα στην Αλις.Παρα την ζεστη του μαγαζιου τωρα ενιωθε να κρυωνει....Καλα τι κανατε εξω τοση ωρα...?την ρωτησε η φιλη της κοιτωντας την με γουρλωμενα ματια.Ημουν εξω με τον Τζεικ...μουρμουρισε αφηρημενα...και τα πραγματα εφυγαν λιγο απο τον ελεγχο μεχρι που ηρθε ο Εντουαρντ και ας πουμε πως εσωσε την κατασταση...της χαμογελασε δειλα.Το ποσο πολυ ξεπερασαν τα ορια επειτα δεν χρειαζοταν να το συμπληρωσει...ειδικα αυτη την στιγμη...

Ο Εντουαρντ επεστρεψε υστερα απο μερικα λεπτα και εκατσε διπλα της.Χαμογελασε στραβα και σε εκεινη και την Αλις...το αιμα μεσα στις φλεβες της εκανε υπερωριες.Εκλεισε σφιχτα τα ματια της...ω ναι...τα πραγματα ειχαν γινει πολυ χειροτερα.Απο οτι φαινεται ο Τζασπερ θα τελειωσει πιο νωρις...τους ειπε η Αλις διχως να εχει ιδεα για το τι συνεβαινε μεσα στα κεφαλια τους....για το τι ειχε προηγηθει.Πως κι ετσι...?ρωτησε ο Εντουαρντ συναντωντας το βλεμμα της αδερφης του.Δεν εχω ιδεα κι αν πω οτι με ενδιαφερει θα ειναι ψεμα...του ειπε χαρουμενα...Απλως θα ερθει καποιος αλλος να τον αντικαταστησει για τις ωρες που απομενουν...Και με αυτα της τα λογια εφυγε απο το τραπεζι αφηνοντας τους μονους...

Η Μπελλα και παλι εβρισκε δυσκολο να γυρισει να τον αντικρισει.Αντιθετα κοιτουσε τα χερια της.Τα δαχτυλα του ηταν πολυ κοντα στα δικα της χωρις ομως να την αγγιζει...Ακουγε τους πεντακαθαρους ηχουν που διεγραφε με το αλλο του χερι νευρικα πανω στο τραπεζι.Ειχε αφεραιθει τελειως στις σκεψεις της μεχρι που ο νευρικος ηχος σταματησε.Νομιζω πως πρεπει να μιλησουμε...της ειπε ο Εντουαρντ.Γυρισε να τον κοιταξει.Τα ματια του ελαμπαν...με ενα διαφορετικο τροπο απο οτι ειχε δει ποτε...Δαγκωσε νευρικα τα χειλη της νεοντας καταφατικα..


Για σχολια εδω....
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Η Αλις επεστρεψε μετα απο μερικα δευτερολεπτα και χωθηκε αναμεσα τους.Η Μπελλα απεστρεψε τελειως το βλεμμα της απο τον Εντουαρντ την στιγμη που η Αλις μπηκε στο οπτικο τους πεδιο.Εντουαρντ μπορεις να πας λιγο μεσα...ειπε σηναντοντας τα πρασινα ματια του αδερφου της.Ο Τζασπερ θελει να τον βοηθησεις σε κατι...Η καρδια της Μπελλας σφιχτηκε...?Ειναι δυνατον ο Τζασπερ να τους ειχε δει τελικα...?Ξεροκαταπιε.Δεν ηθελε να μπλεχτουν κι αλλοι σε ολο αυτο...ειδικα απο την στιγμη που ουτε η ιδια δεν ηξερε που οδηγουσε.Ο Εντουαρντ εμεινε σιωπηλος για μερικες στιγμες καθως επεξεργαζοταν το τι θα ακολουθουσε.Ενταξει...ειπε τελικα αδιαφορα.Καθως σηκωνοταν απο την θεση του τα ματια του κοιταξαν μεσα στα δικα της για μια παρατεταμενη στιγμη προσπαθωντας να την καθησυχασει.Τον ακολουθησε με το βλεμμα καθως προχωρησε πισω απο το μπαρ και χαθηκε στο πισω μερος...Ε....?γυρισε και κοιταξε την Αλις που της μιλουσε ολη αυτη την ωρα.Μονο που η Μπελλα δεν ειχε ακουσει λεξη.

Ο Τζασπερ ηταν στο πισω μερος του μαγαζιου τακτοποιοντας βιαστικα τα καθαρα ποτηρια στην θεση τους.Παντοτε σχολαστικος,τα ηθελε ολα ετοιμα μεχρι την ωρα που θα τελειωνε η βαρδια του.Σταλες ιδρωτα κυλουσαν απο τα ξανθα μαλλια στο μετωπο του καιγοντας τα ματια του.Με ηθελες κατι...?ακουστηκε ξαφνικα η φωνη του Εντουαρντ απο πισω του.Ο Τζασπερ παρατησε οτι εκανε και γυρισε να κοιταξει τον φιλο του.Το πουκαμισο του Εντουαρντ ηταν ακομη βρεγμενο και τα μαλλια του ηταν ακομη πιο ανακατωμενα απο οτι συνηθως.Σκουπισε τα χερια του σε μια πετσετα και τον κοιταξε αυστηρα.

Τι ηταν ολο αυτο εκει εξω...?τον ρωτησε επιδοκιμαστικα κοιτωντας τον κατευθειαν στα ματια.Ο Εντουαρντ εκανε μια γκριματζα.Τελικα ο Τζασπερ οντως καταλαβει περισσοτερα απο οτι θα ηθελε.Αυτο ομως δεν του εδινε και το δικαιωμα να ανακατευεται στις δουλειες του.Οτι κι αν σου ειπαν δεν το εκανα εγω μπαμπα...του ειπε ειρωνικα με μια σταλα θυμου στην φωνη του.Κοφ'το...του ειπε αποτομα ο Τζασπερ.Εντουαρντ ολο αυτο δεν ειναι παιχνιδι.Εδω μιλαμε για την Μπελλα.....Και ποιος σου ειπε οτι παιζω...του ειπε κοιτωντας τον αυστηρα.Επειδη μια ζωη αυτο κανεις.Παντοτε ενεργεις χωρις να σκεφτεσαι τις συνεπειες τον πραξεων σου.Ο Εμμετ θα σε σπασει στο ξυλο αν μαθει εστω οτι κοιταξες την αδερφη του.Ποιος ο λογος να παιζεις με την φωτια...?

Ο Εντουαρντ εσφυξε τα δαχτυλα του σε γροθιες.Πηρε μια βαθια ανασα ωστε να βρει την αυτοκυριαρχια του.Λιγο ακομη και θα αρχιζε τον φιλο του στις γρηγορες.Κι ετσι να εχουν τα πραγματα ειναι δικη μου δουλεια...του αντιγυρισε.Κι εγω και η Μπελλα ειμαστε ενηλικες.Εχουμε δικαιωμα να κανουμε οτι θελουμε.Και πιστεψε με ξερω τον Εμμετ πολυ καλυτερα απο σενα.Μπορω να το χειριστω οταν κι εαν η κατασταση φτασει εκει.Γυρισε να φυγει....

Κι η Τανια...?ακουστηκε ηρεμη η φωνη του Τζασπερ απο πισω του,..Ο Εντουαρντ γυρισε και τον κοιταξε μονο για μια στιγμη.Κι αυτη ειναι δικη μου δουλεια....ειπε βγαινοντας απο το μικρο δωματιο μεχρι που ο ηχος των βηματων του εσβησε απο την βαβουρα του μαγαζιου.

H Mπελλα κοιτουσε συνεχως νευρικα γυρω της.Ο Εντουαρντ ηθελε να μιλησουν...κι αυτο την ενθουσιαζε και την τρομαζε ταυτοχρονα.Ενιωσε ενα αγγιγμα στον ωμο της και γυρισε ξαφνιασμενη.Η Αλις την κοιτουσε ερευνητικα.Τι σου συμβαινει...?ρωτησε τα δαχτυλα της χαιδεψαν απαλα το σημειο που την ειχε σφιξει λιγο πριν την αφησει τελειως.Τιποτα...ψιθυρισε η Μπελλα αποστρεφοντας το βλεμμα απο τα ματια της φιλης της.Τοσο ομοια με του Εντουαρντ που μονο μια στιγμιαια ματια την εκανε να ανατριχιασει.Μπελλα...της ειπε αυστηρα...Σε μενα μιλας...Αναστεναξε και γυρισε να την κοιταξει.Ηξερε πολυ καλα πως δεν υπηρχε τροπος να ξεφυγεις απο την Αλις....αποδειξη οτι καθε τοσο την εσερνε στα μαγαζια χωρις ποτε να καταφερει να το αποφυγει.Δεν ηθελε να πει ψεματα.Αλλα δεν μπορουσε να πει και την αληθεια....στο κατω κατω ουτε η ιδια δεν ηξερε τι ηταν ολο αυτο.Η Μπελλα κοιταξε θαρρετα μεσα στα ματια της φιλης της...ο μονος τροπος ηταν να της πει ενα κομματι της αληθειας....να την καθησυχασει.

Δεν εχω τιποτα αληθεια...χαμογελασε σφιγμενα.Απλα αναστατωθηκα καπως με οτι εγινε με τον Τζεικ.Λογικο δεν ειναι...?Η Αλις εμεινε σιωπηλη για μια στιγμη ρουφωντας το καλαμακι της.Πολυ λογικο μου φαινεται...ειπε τελος.Αληθεια δεν μπορω να καταλαβω τι βρισκεις σε αυτον τον μαλακα...Σιγουρα εχει σωμα που σκοτωνει...αλλα απο μυαλο...ξανθια.Εισαι τυχερη που δεν ειναι εδω η Ροζαλι...ειπε η Μπελλα γελωντας.Μπα τον αδερφο σου τον φοβαμαι περισσοτερο....της ανταπεδωσε το χαμογελο.Εκεινη την στιγμη το κινητο της Αλις αρχισε να χτυπαει...

Ναι...φωναξε για να ακουστει μεσα απο την μουσικη.Περιμενε να βγω εξω.Δεν σε ακουω καθολου...ειπε καθως σηκωνοταν κανοντας νοημα στην Μπελλα πως επιστρεφει.Η Αλις βγηκε εξω στον παγωμενο αερα αφηνοντας την Μπελλα μονη με τις σκεψεις της.Ηθελε τοσο πολυ να πει στην Αλις τι εγινε...αλλα τι τροπος υπηρχε για να της πει πως στα καλα καθουμενα εκει που πλακωνοταν με τον πρωην της βρεθηκε κολλημενη σε ενα τοιχο να φιλιεται με τον αδερφο της...?

Χτυπησε αφηρημενα τα δαχτυλα της πανω στο τραπεζι κοιτωντας για ακομη μια φορα προς την μερια του μπαρ με ενα κομπο στο στομαχι.Που ηταν ο Εντουαρντ τοση ωρα...?Η ιδεα πως ο Τζασπερ τους ειχε δει περασε ξανα απο το μυαλο της αλλα προσπαθησε να την κρατησει μακρια....Σηκωσε το ποτηρι της και κατεβασε μονορουφι το ποτο της...τα πραγματα δεν θα μπορουσαν να γινουν πιο πολυπλοκα...

Περασαν μερικα βασανιστικα λεπτα μεχρι που ειδε τον Εντουαρντ να προχωραει προς το μερος της.Οι ωμοι του ηταν σφιγμενοι καθως περπατουσε κοιτωντας μουτρωμενος το πατωμα.Ξεροκαταπιε...αυτο που φοβοταν ειχε γινει.Εκατσε διπλα της πιανοντας νευρικα το πακετο με τα τσιγαρα του και αναβοντας ενα.Σορρυ για αυτο.....ειπε και της χαμογελασε διχως το χαμογελο να φτασει στα ματια του.Τον κοιταξε ερευνητικα...τα χερια του ακομη σχιματιζαν γροθιες με τις κλειδωσεις των δαχτυλων του να εχουν γινει ασπρες απο την πιεση.Αναστεναξε βαθια...Λοιπον ποσα ακριβως ξερει ο Τζασπερ....?τον ρωτησε καθως πηρε το χερι του μεσα στα δικα της και αρχισε να το χαιδευει απαλα.

Ο Εντουαρντ εμεινε σιωπηλος για λιγο κοιτωντας τα χερια τους.Τα ματια του συναντησαν τα δικα της.Μην σε απασχολει αυτο...της ειπε πιο ηρεμα τωρα.Τον Τζασπερ τον αναλαμβανω εγω.Στο κατω κατω δεν ειναι δικη του δουλεια...της χαμογελασε δενοντας τα δαχτυλα του χαλαρα με τα δικα της.Λοιπον θες να σε παω σπιτι και να συνεχισουμε εκεινη την κουβεντα...?Τα ματια της Μπελλα φωτιστηκαν στο ακουσμα αυτων των λεξεων.Ναι γιατι οχι...του χαμογελασε σφιγγοντας τα δαχτυλα του μεσα στα δικα της λιγο πιο δυνατα.

Εκεινος πεταξε το τσιγαρο του μεσα στο τασακι χωρις να εχει καπνισει ουτε το μισο.Δεν μπορουσε να παρει τα ματια του απο πανω της...Ενιωθε ανικανος να αφησει το χερι της αν και ηξερε πως μπορουσε να τους δει ανα πασα στιγμη ο οποιοσδηποτε.Κι οσο περνουσε η ωρα ενιωθε ακομη πιο προσκολλημενος πανω της....κι ολα αυτα μονο απο ενα φιλι...?

Η φωνη της Αλις τους επανανεφερε στην πραγματικοτητα καθως μπηκε μεσα νευριασμενη και πεταξε το κινητο της στα ποδια του αδερφου της.Το βλεμμα της εμεινε για λιγο κολλημενο στα ενωμενα χερια τους μεχρι που και οι δυο τραβηχτηκαν μακρια ο ενας απο τον αλλο.Δεν ξερω που στο διαολο εχεις αφησει το τηλεφωνο σου αλλα εγω δεν ειμαι υποχρεωμενη να τα βαζω καθε φορα με την υστερικη την γκομενα σου...?του ειπε σχεδον φωναζοντας και τον σκουντηξε να παει κατα κει.Εκεινος κολλησε πανω στην Μπελλα...κι εκεινη ενιωσε τον αερα να παγωνει στα πνευμονια της.

Δεν ξερω που πηγε κι ουτε με νοιαζει αλλα λεει πως σε επαιρνε για να πας να την παρεις και δεν μπορει να σε βρει πουθενα....Η Αλις σταβρωσε τα χερια στο στηθος της και τον κοιταξε αποδοκιμαστικα.Ο Εντουαρντ την κοιταζε σαν χαμενος για μερικες στιγμες μεχρι που αρχισε να ψαχνει μεσα στι τσεπες του.Επιασε το κινητο του και αναψε την οθονη.37 κλισεις...αναστεναξε και σηκωθηκε.Με συγχωρειται...ειπε και βγηκε εξω.Τι γλυκεια κοπελα...ειπε η Αλις ειρωνικα παιρνοντας το ποτηρι απο τα χερια της Μπελλα και πινοντας μια γερη γουλια.

Ο Εντουαρντ μπηκε μεσα μονο για να παρει τα πραγματα του.Πρεπει να παω να την παρω αλλιως θα το κανει ακομη μεγαλυτερο θεμα....μουρμουρισε περνοντας τα δαχτυλα του αφηρημενα μεσα απο τα βρεγμενα του μαλλια.Η Μπελλα ενιωσε μια αγρια σουβλια ζηλιας και αγανακτησης να την διαπερναει.Οχι μονο γιατι ο Εντουαρντ θα εφευγε ετσι...μονο και μονο επειδη το απαιτησε η Τανια αλλα και γιατι αρνιοταν να της ριξει εστω και μια ματια.Τζασπερ θα πας εσυ την Μπελλα σπιτι....?Ο Τζασπερ εγνεψε θετικα δινοτνας του το κρανος του.Ο Εντουαρντ το πηρε σιωπηλος και ξεκινησε να φυγει...μεχρι που σταματησε διστακτικα και την κοιταξε.Μπελλα...ειπε καρφωνοντας τα ματια του μεσα στα δικα της.Αυτο που ειπαμε....αργοτερα.....της χαμογελασε αχνα καθως ανοιγε την πορτα και εβγαινε στην βροχη.Η Μπελλα εμεινε να κοιταει εξω απο το βρεγμενο τζαμι μεχρι που ακουσε τον θορυβο της μηχανης να σβηνει αφηνοντας εξω μονο το χαμηλοφωνο μουρμουρητο της βροχης.Γυρισε ξανα το βλεμμα προς τους φιλους της μονο για να καταλαβει πως τοση ωρα ειχαν τα βλεμματα τους καρφωμενα πανω της.Κανεις απο τους δυο δεν ειπε τιποτα...και η Μπελλα τοσο μονο που μπορουσε να νιωσει ηταν ευγνωμοσυνη....

Ο Τζασπερ και η Αλις την αφησαν λιγο πιο περα απο το διαμερισμα της.Προσπαθουσε να βρει τα κλειδια της στην σκοτεινη εισοδο οταν μια φωνη πισω της την εκανε να αναπιδησει...Γεια σου Μπελλα...γυρισε και κοιταξε ξαφνιασμενη.Μπροστα της στεκοταν ψηλος και ομορφος με τα γαλαζοπρασινα ματια του να λαμπουν στο σκοταδι και τα καταμαυρα μαλλια του μουσκεμα απο την βροχη να κολλαν στο προσωπο του.Γεια σου Ντειμον.....ειπε η Μπελλα και του χαμογελασε....


Για σχολια εδω...
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Tα χερια του Ντειμον ετρεμαν ελαφρα απο το κρυο.Τα χαρακτηριστικα του προσωπου του ισα που ξεχωριζαν μεσα στο σκοταδι.Τι κανεις εδω εξω τετοια ωρα...?τον ρωτησε με χαλημη φωνη.Της φανηκε θλιμμενος.Ο Ντειμον τιναξε με γρηγορες κινησεις την βροχη απο τα μαλλια του και στριμωχτηκε μαζι της κατω απο την μικρη εισοδο.Ω ξερεις τωρα τα ιδια...της ειπε με τα ματια του να λαμπουν ακομη και μεσα στο πηχτο σκοταδι.Για την ακριβεια με εβγαλες κι απο την δυσκολη θεση.Καπου παραπεσαν τα κλειδια μου και θα επρεπε να ξυπνησω τον αδερφο μου.Ο ηχος της φωνης του τρεμουλιασε λιγο στις τελευταιες λεξεις.Η Μπελλα συναντησε τα ματια του ολο κατανοηση.

Να υποθεσω πως ειναι και η Ελενα πανω...?ρωτησε διστακτικα διχως να θελει να τον φερει σε δυσκολη θεση.Τα ματια του Ντειμον σκοτεινιασαν...Ναι και δεν ξερω ποσο θα μεινει...Σιωπη επεσε αναμεσα τους για μερικες στιγμες.Ο Ντειμον απεστρεψε το βλεμμα χαμενος στις σκεψεις του.Παρατηρουσε τις σταγονες της βροχης καθως επεφταν απο τον μαυρο ουρανο.Ριγη συνεχιζαν να διαπερνουν το κορμι του αλλα δεν φανηκε να το παρατηρει.

Η Μπελλα τον κοιταξε και ματωσε η ψυχη της.Αν και δεν τον γνωριζε πολυ καλα θα μπορουσε ανετα να τον χαρακτηρισει ως τον καλυτερο της φιλο.Ο Ντειμον εμενε στο διαμερισμα κατω απο το δικο της.Ηταν μαζι στην σχολη και ειχαν κοινα αρκετα μαθηματα...Καταγοταν απο το Μυστικ Φωλς μια σχετικα μικρη πολη αν και οχι τοσο οσο το Φορκς.Αυτο που ξεκινησε ως μια απλη γνωρημια ειχε αρχισει να μεταλλασεται σε μια πολυ δυνατη φιλια....

Οταν η Μπελλα γνωρισε τον Ντειμον εκεινος ηδη εβγαινε με την Αιρινα.Φαινοταν ευτυχισμενος μαζι της αλλα αν και χαμογελουσε παρα πολυ συχνα της φαινοταν θλιμμενος και δεν μπορουσε να καταλαβει το γιατι.Μεχρι που γνωρισε τον Στεφαν...και την κοπελα του την Ελενα...Ο τροπος που την κοιταζε...ηταν λες και ειχε καταπιει κατι μεταλλικο και εκεινη φοραγε μαγνητες.Αν και ποτε δεν το παραδεχτηκε ανοιχτα η Μπελλα ηξερε την αληθεια....Αποδειξη πως ο Ντειμον οποτε ο αδερφος του και η Ελενα ηταν σπιτι συνηθως εμενε στο σπιτι της Μπελλας....η καθυστερουσε να επιστρεψει οσο το δυνατον περισσοτερο.Καταλαβαινε τον πονο του...πως ειναι να αγαπας για χρονια διχως ανταποκριση...Μισουσε τον εαυτο του...γιατι ζηλευε τον αδερφο του...γιατι εκεινος ειχε αυτο που αυτος δεν θα ειχε ποτε.Αραγε κι εκεινη ετσι κοιταζε τον Εντουαρντ...?Ηταν τοσο προφανες...?Τοσα χρονια...τοσες στιγμες στεκοταν διπλα του κι ομως ποτε δεν τολμησε να τον διαικδικησει για τον εαυτο της...ποσο πικρο,ποσο μεγαλο λαθος...

Ελα...ψιθυρισε και τον τραβηξε απο το χερι μεσα στην ζεστασια της εισοδου.Ο Ντειμον γυρισε σαστισμενος και την κοιταξε καθως διαλυθηκε ο κλυος των σκεψεων του.Αναστεναξε και την ακολουθησε μεσα σφιγγοντας το χερι της σαν μικρο παιδι.Θα εισαι ενταξει...?τον ρωτησε καθως τον χωριζαν εξω απο την πορτα του διαμερισματος του.Εκεινος εγνεψε καταφατικα με ενα χαμογελο.Φαινοταν να εχει ανακτησει ενα μερος του χαρουμενου και ξεγνοιαστου εαυτου του.

Η Μπελλα του ανταπεδωσε το χαμογελο και προχωρησε προς το διαμερισμα της.Ενιωθε ασχημα που δεν ειπε στον Ντειμον να ερθει μαζι της αλλα αποψε επρεπε να βαλει πρωτα σε ταξη την δικη της ζωη.Ανοιξε την πορτα και βυθιστηκε στο γνωριμο σκοταδι του σπιτιου της.Τα φωτα της πολης εριχναν το θολο τους φως πανω στις επιφανειες των επιπλων μεσα απο τα βρεγμενα τζαμια.

Αναστεναξε και αφησε τα πραγματα της να πεσουν στο πατωμα.Δεν ηθελε να αναψει το φως ουτε να ενοχλησει την σιωπη.Πηρε ενα απο τα τσιγαρα που ειχε αφησει ο Εμμετ στο ραφι της βιβλιοθηκης και το αναψε.Ακουμπησε πισω στην πορτα και γλιστρησε στο πατωμα περιμενοντας...
Περιμενοντας τα λεπτα να περασουν...περιμενοντας τον Εντουαρντ να ερθει..να ερθει και να την σωσει απο ολη αυτη την παρωδια συναισθηματων που βυθιζοταν μερα με την μερα...να ερθει να σβησει την φλογα που την σιγοκαιγε ολον αυτο τον καιρο και τωρα ειχε φουντωσει με το φιλι του...Τον περιμενε...οπως εκανε παντα...ομως ο Εντουαρντ δεν θα πηγαινε εκεινη την νυχτα...κι ουτε αυτες που θα ακολουθουσαν...




Περιμενω σχολια....
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

να ροτισο κατι ασκετο. τις ιστοριες που γραφετε μπορουμε να τις κατεβασουμε στο Υ/Π μας

Αν εννοεις να τις αντιγραψεται ωστε να τις εχεται και να τις ξανα διαβασεται δεν νομιζω πως ειναι προβλημα αλλα εξαρταται απο τον συγγραφεα...Αλλους τους πειραζει και αλλους οχι...γιατι ο οποισδηποτε μπορει να χρησιμοποιησει μια ιστορια και να την παρουσιασει ως δικη του...αυτο σιγουρα ειναι ενοχλητικο....

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι αργησες τοσο πολυ....ειπε η Τανια γκρινιαζοντας με τα χερια στους γοφους της.Παρ'ολη την βροχη δεν υπηρχε σταγονα νερου πανω στο σωμα η στα ρουχα της.Ο Εντουαρντ αναστεναξε τσατισμενος,η ανασα του ζεστανε το εσωτερικο του κρανους που φορουσε.Κοιταξε το ρολοι του ανυπομονα...Ελα ανεβα,η φωνη του ακουστηκε βαθια μεσα απο το κρανος...δεν εχω ολη την νυχτα μπροστα μου.Η Τανια τον κοιταξε εξεταστικα.Τα ματια της ηταν καρφωμενα πανω του διχως ιχνος χρωματος στι ιριδες τους,αντανακλοντας τις σκιες της νυχτας.Οταν ειδε πως δεν κουνιοταν ο Εντουαρντ εβγαλε το κρανος και της ανταπεδωσε το βλεμμα νευριασμενα.Παγωμενα ρυακια βροχης κυλουσαν αναμεσα στα μαλλια και στο μετωπο του κανοντας τον να ανατριχιασει.Τα εδιωξε γρηγορα περνωντας τα δαχτυλα του μεσα απο τις τουφες των μαλλιων του.Θα ανεβεις επιτελους...?ετινε το κρανος προς το μερος της με μια αποτομη κινηση..Το χερι της εκλεισε γυρω απο το δικο του τραβωντας τον ελαφρα προς το μερος της.Κολλησε τα χειλη της πανω στα δικα του και τον φιλησε παθιασμενα.Ο Εντουαρντ εμεινε σαστισμενος και επειτα της ανταπεδωσε το φιλι για μερικες στιγμες.Ομως η γευση ενος αλλου φιλιου σιγοκαιγε ακομη στα χειλη του και κανενα αλλο δεν μπορουσε να επισκιασει εκεινο το συναισθημα.Απομακρυνθηκε με μια αποτομη κινηση.Δεν ειναι ωρα για τετοια...η φωνη του ετρεμε ξαφνικα..ειναι αργα και βρεχει καρεκλες.Ανεβα...της εκανε ενα αοριστο νοημα διχως να την κοιταζει και εβαλε μπρος στην μαυρη μηχανη απο κατω του κοιτωντας επιμονα μονο το δρομο μπροστα του.Επειτα απο λιγο ενιωσε το ζεστο της σωμα να κολλαει πανω στο δικο του και να το αγκαλιαζει σφιχτα απο πισω.Διεσχιζαν τους σκοτεινους δρομους της πολης διχως να ανταλλαξουν αλλη κουβεντα.Ομως εκεινη την στιγμη δεν τον ενοιαζε να κανει κατι για να διορθωσει την κατασταση...δεν τον ενοιαζε τιπότα.Ουτε το τι θα σκεφτοταν η Τανια ουτε οι παγωμενες σταγονες βροχης που ξεκινουσαν απο το πλεον ακαλυπτο κεφαλι του γλιστροντας πανω στο γυμνο του δερμα κατω απο το μπουφαν και το πουκαμισο του.Ολα γυριζαν γυρω απο εκεινη...κι ολα αυτα μονο με ενα φιλι...ενα φιλι εκανε την σπιθα λαιλαπα...κι απο αυτη την φωτια δεν μπορεις να γλιτωσεις...

Αφησε την Τανια σπιτι και μετα απο πολλες αστοχες δικαιολογιες αρνηθηκε να περασε την νυχτα μαζι της.Την παρακολουθησε καθως ανεβαινε μουτρωμενη επανω και ενιωσε τον κομπο στο στομαχι του να λυνεται.Σταματησε μερικα τετραγωνα μακρια απο το σπιτι της Μπελλα και αρχισε να περπαταει με γρηγορο βημα.Εβγαλε το κινητο απο την τσεπη του και αγνοωντας τις κλισεις και τα μηνυματα δυσαρεσκειας της Τανιας που μεχρι τωρα ειχαν χτυπησει διψηφιο νουμερο κοιταξε την ωρα στην μικρη οθονη.Ηταν λιγο μετα τις δυο.Λογικα μεχρι τωρα θα ειχαν γυρισει...για να σιγουρευτει πηρε τηλεφωνο τον Τζασπερ ο οποιος απαντησε σχεδον αμεσως...

Ελα...ειπε με σταθερη φωνη.Καταφερες κι ολας να την ξεφορτωθεις...?το γελιο της Αλις ακουστηκε απο καπου κοντα.Ο Εντουαρντ δεν μπορεσε παρα να χαμογελασει.Ναι...ειπε ευθυμα.Ειναι η Μπελλα μαζι σου η την γυρισες σπιτι...?Ο Τζασπερ εμεινες σιωπηλος για λιγο.Πριν λιγο την αφησαμε...ειπε τελικα με νοημα ριχνοντας κλεφτες ματιες στην Αλις που καθοταν στο καθισμα διπλα του.Η Αλις που μεχρι εκεινη την στιγμη κοιτουσε εξω απο το παραθυρο ακουγοντας την αλλαγη στην φωνη του Τζασοερ γυρισε και καρφωσε την ματια της στο βλεμμα του.Τα πρασινα ματια της κοπελας τοσο ιδια με του αδερφου της,εδειχναν πολυ παραπανω απο οσα δεν ειχε πει με λογια...Κατι ηξερε...κι αν οχι υποπτευοταν.Σιγα μην ξεφευγε τιποτα απο την Αλις...Ενταξει...ειπε ο Εντουαρντ χαμογελωντας στον εαυτο του.Καληνυχτα και φρονιμα...εκλεισε το κινητο και το ξανα εβαλε στην τσεπη του.

Γεματος ελπιδα διεσχισε την αποσταση που τον χωριζε απο την Μπελλα..σχεδον την ενιωθε,λες και μια υποσυνειδητη αναγκη τον εσπρωχνε κοντα της.Οταν ειδε τον εκεινο τον μαλακα τον Μπλακ να την κολλαει στον τοιχο θολωσε τοσο πολυ που πραγματικα αν δεν εκανε πισω θα μπορουσε και να τον σκοτωσει.Ολα γιναν τοσο ξαφνικα αποψε που ουτε καν καταλαβε πως εγινε.Ηταν ενθουσιασμενος...και φοβοταν.Ισως αυτη να ηταν η ευκαιρια του να αποκτησει επιτελους οτι ηθελε ολη του την ζωη.Πλησιασε προς την εισοδο της πολυκατοικιας οταν το ματι του πηρε την Μπελλα..ομως δεν ηταν μονη.Ενα ψηλο αγορι με μαυρα μαλλια μιλουσε μαζι της...καποιος που σιγουρα δεν ηταν ο Τζεικομπ Μπλακ.καποις που ο Εντουαρντ εβλεπε πρωτη φορα...Παγωσε στην θεση του διχως να ξερει τι να κανει...Η καρδια του εχανε χτυπους καθως η Μπελλα δεν φαινοταν να απομανρυνεται απο διπλα του κοιτωντας τον οικεια ...οπως κοιτουσε εκεινον.Τα δοντια του ετριξαν.Του χαμογελασε ζεστα και επιασε το χερι του μεσα στο δικο της τραβωντας τον μεσα στο κτηριο μαζι της.Ενα κυμμα πονου εφτασε σε καθε πορο του κορμιου του.Θα μπορουσε καλλιστα να ειχε ξεριζωσει την καρδια του και να την ειχε πεταξει στο λασπομενο πεζοδρομιο,αφηνοντας τα νερα της βροχης να την παρουν μακρια.Ηταν δυνατον...?να ειναι και εκεινη οπως ολες οι αλλες...?Ηθελε να παει επανω...να μαθει τι εγινε.Κι ομως τα ποδια του αρνουνταν να υπακουσουν.Απλως στεκοταν εκει κοιτωντας το ιδιο σημειο με το παγωμενο αγγιγμα της βροχης να του χαιδευει το προσωπο....εκανε μερικα δειλα βηματα προς τα πισω και μετα αρχισε να τρεχει.Μακρια απο εκεινη...μακρια απο οτι ποθουσε με ολη την δυναμη της ψυχης του.

If you're leaving close the door.
I'm not expecting people anymore.

Hear me grieving, I'm lying on the floor.
Whether I'm drunk or dead I
really ain't too sure.

I'm a blind man
I'm a blind man and my world is pale.
When a blind man cries
Lord, you know there ain't no sadder tale.

Oι σκεψεις της επλεαν με τον ρυθμο του κομματιου.Το πατωμα ηταν παγωμενο κατω απο το σωμα της.Σαν σπασμενη κουκλα ακουμπουσε πισω στην πορτα,λες και ζητουσε υποστηριξη απο το αψυχο ξυλο.Η βροχη διεγραφε υγρα σχηματα πανω στα τζαμια.Εκλεισε τα ματια προσπαθωνταθωντας απεγνωσμενα να εστιασει σε κατι αλλο περα απο εκεινον.Τα ματια του σαν δυο πρασινοι φαροι εκαιγαν την ψυχη της σαν πυρωμενο σιδερο.Η γευση των χειλιων του αναμεμειγμενη με την βροχη ηταν ακομη εντονη πανω στα δικα της.Τι συνεβαινε...?Γιατι δεν ειχε ερθει...

Ενας δειλος χτυπος ακουστηκε στην πορτα.Ενιωσε μια ελπιδα να σκιρτει μεσα της,ομως την επνιξε οσο γρηγορα ειχε γεννηθει.Ηξερε πως δεν ηταν ο Εντουαρντ...αν ηταν εκεινος τοσο κοντα της ο πονος θα ειχε καταλαγιασει εστω και λιγο...Σηκωθηκε με αργες κινησεις.Σταγονες εσταξαν απο το προσωπο της.Τα μαγουλα της ηταν υγρα ομως δεν εκανε τον κοπο να τα σκουπισει.Ανοιξε λιγο την πορτα και το προσωπο του Ντειμον ξεπροβαλε απο την αλλη πλευρα.Τα ομορφα χαρακτηριστικα του ισα που ξεχωριζαν μεσα στην σκοτεινια του διαδρομου εκτος απο τα ματια του που ελαμπαν στις αποχρωσεις του γαλαζιου και του πρασινου,και τωρα ηταν καρφωμενα πανω της.Ολα καλα...?ψιθυρισε παραμεριζοντας λιγο την πορτα με το χερι του.Η Μπελλα συναντησε την ματια του και μια αρχαια θλιψη καθρεφτιζοταν μεσα στα ομορφα ματια του.Εγνεψε θετικα παραμεριζοντας και επιτρεποντας του να περασει μεσα.

Τι συμβαινει...?την ρωτησε χαμηλοφωνα αναβοντας το φως του δωματιου.Μη...ψελλισε η Μπελλα και και τα δαχτυλα της εκλεισαν πανω απο τα δικα του κλεινοντας τον διακοπτη.Οχι φωτα....Ομως ο Ντειμον ειχε ηδη προλαβει να δει ολα οσα χρειαζοταν.Το αγορι εγνεψε με κατανοηση.Η Μπελλα τον κοιταξε αφηρημενα για μερικες στιγμες κι υστερα γλιστρησε παλι στο πατωμα.Ο Ντειμον εκατσε διπλα της.Τι εγινε...?την ξανα ρωτησε μαλακα.Η Μπελλα σκουπισε το μουσκεμενο προσωπο της και τον κοιτασε θλιμμενα.Τα δικα σου πρωτα...?Τι κανεις ξυπνιος τετοια ωρα....?αναζητησε τα ματια του.Ο Ντειμον αναστεναξε και ακουμπησε πισω καθως ενιωσε ξαφνικα ναυτεια.Ηξερε πως μπορουσε να εμπιστευτει την Μπελλα...και πανω απο ολα πως εκεινη θα τον καταλαβαινε.Η Ελενα και ο αδερφος μου εκαναν ερωτα στο διπλανο δωματιο και απλως...αρχισα να πνιγομαι.Αναρωτιομουν αν εχεις λιγο χωρο στον καναπε σου για εναν πληγωμενο μπασταρδο...Θυμος και αγρια θλιψη γυαλιζε στο βλεμμα του.Δαγκωσε τα χειλη του τοσο δυνατα που παραλιγο να ματωσουν.Η Μπελλα ενιωσε τους μυς του να σφιγγονται στα σημεια που ακουμπουσαν τα σωματα τους.Γυρισε και τον κοιταξε...δεν κοιτουσε εκεινη αλλα το σκοταδι γυρω τους.Ξαφνικα με τον Ντειμον διπλα της δεν φαινοταν και τοσο απειλητικο...Φυσικα μπορεις να μεινεις...ψιθυρισε και χαιδεψε απαλα το χερι του...και δεν ειναι δικο σου λαθος που νιωθεις ετσι.Πιστεψε με...ξερω απο λαθος συναισθηματα.Ασυναισθητα εγυρε στον ωμο του και εκλεισε τα ματια...Ο Ντειμον τυλιξε το χερι του γυρω της και την εφερε πιο κοντα του...Ωραιο κομματι....μουρμουρισε και αφησε την σιωπη να παρασυρει τις τελευταιες λεξεις.


Ηταν γυρω στις 4.30 το πρωι οταν το κινητο του Τζασπερ αρχισε να χτυπαει.Αναδευτηκε μεσα στα σεντονια ζαλισμενος ακομη απο τον υπνο και εναν δυνατο πονοκεφαλο να του τρυπαει το κεφαλι.Η Αλις ηταν ξαπλωμενη διπλα του.Της εριξε μια φευγαλαια ματια και επιασε το κινητο του απο το κομοδινο.Ναι...ειπε με βραχνη φωνη.Ελα,ο Τζειμς ειμαι...ακουστηκε η αντρικη φωνη απο την αλλη ακρη τς γραμμης.Τι στο διαολο συμβαινει τετοια ωρα..?ψιθυρισε ο Τζασπερ νευριασμενα.Συμβαινει οτι ο κολλητος σου ειναι εδω και δεν λεει να φυγει.Δεν ξερω κι εγω ποσο εχει πιει οποτε ειπα να σε παρω για να ερθεις να τον μαζεψεις μην εχουμε αλλα...Ο Εντουαρντ...?ρωτησε ο Τζαζ ξαφνιασμενος.Ο Εμμετ πολυ δυσκολα θα ηταν εκει τετοια ωρα.Και ειδικα χωρις την Ροζαλι.Ε ναι ποιος αλλος...?ειπε αγανακτησμενος ο Τζειμς...Αντε ξεκινα...και εκλεισε το τηλεφωνο στα μουτρα του Τζασπερ.Το ηξερα πως ολο αυτο δεν θα εχει καλη καταληξη...μουρμουρισε στον εαυτο του και ανακαθησε.Σηκωθηκε και ντυθηκε βιαστικα.Πλησιασε την Αλις και την φιλησε απαλα στο μετωπο..Δεν θα αργησω ψιθυρισε στο αυτι της και απομακρυνθηκε στις μυτες των ποδιων του.Εριξε μια τελευταια ματια στην κοιμησμενη φιγουρα της κοπελας πανω στο κρεβατι του και χαμογελασε καθως εκλεινε την πορτα αθορυβα πισω του.

Δεκα λεπτα αργοτερα ηταν στο στεκι τους.Ανοιξε την πορτα τιναζοντας το νερο πανω απο το σωμα του.Εψαξε με το βλεμμα τον Εντουαρντ μα το μονο που ειδε ηταν αδεια τραπεζια και καρεκλες.Μονο μια κοπελα με κοκκινα μαλλια καθοταν στο μπαρ και μιλουσε με τον Τζειμς ο οποιος σκουπιζε τα τελευταια ποτηρια.Τους πλησιασε και τους χαιρετησε χωρις να κοιταει στην πραγματικοτητα κανενα απο τους δυο.Γεια σου...ειπε η κοπελα και τον κοιταξε εξεταστικα.Τζασπερ απο δω η Βικτορια...Βικ ο Τζασπερ...ειπε ο Τζειμς στρεφοντας ενα ποτηρι που εσταζε νερα μια στον ενα και μια στον αλλο.Χαιρω πολυ...ειπε ο Τζασπερ ριχνοντας ενα συντομο βλεμμα στην κοκκινομαλλα.Την ειχε ξανα δει στο μαγαζι αλλα δεν ειχαν ξανα μιλησει ποτε.Εκεινη ετινε το χερι της προς το μερος του και εκεινος το εσφιξε μεσα στο δικο του για μια στιγμη και μετα το αφησε με μια κοφτη κινηση.Μην μου πεις πως με κουβαλησες τζαμπα...εστεψε για ακομη μια φορα την προσοχη του στον Τζειμς.Δεν ειπες πως ο Εντουαρντ ηταν εδω...?Εδω ειναι.Βγηκε απο την πισω πορτα...εδειξε με το χερι του αοριστα προς τα πισω.Μην φοβασαι αποκλειεται να εφυγε....συμπληρωσε οταν ειδε τον μορφασμο που σχηματιστηκε στο προσωπο του Τζασπερ.Του πηρα τα κλειδια της μηχανης του.Με ενα νευμα του εδειξε τα κλειδια πανω στον παγκο.Ο Τζασπερ ακολουθησε το βλεμμα του.Καλα εκανες...ειπε και χαμογελασε καθως τα πηρε στο χερι του και ξεκινησε να φυγει.Βικτορια χαρηκα...φωναξε πισω απο τον ωμο του καθως χανοταν στην πισω μερια του μαγαζιου.

Η πορτα ανοιξε με ενα τριξιμο.Ο Εντουαρντ καθοταν με την πλατη στον τοιχο στο ιδιο σημειο που τον ειχε δει πριν με την Μπελλα.Τα χαλκινα μαλλια του φαινονταν μαυρα απο το νερο της βροχης.Στο χερι του κρατουσε σφιχτα ποτηρι με ενα μαυρο υγρο και στα χειλη του ειχε ενα τσιγαρο τοσο μουλιασμενο απο την βροχη που ηταν θαυμα μονο το γεγονος πως αναβε ακομη.Διχως να πει τιποτα πηγε και εκατσε διπλα του κοιτωντας τον εξεταστικα.Οταν ο Εντουαρντ δεν κουνηθηκε στο ελαχιστο του εδωσε μια απαλη σπρωξια.Παλι τιποτα.Λοιπον...Ωραια νυχτα ε...ειπε και καρφωσε το βλεμμα του στο ιδιο τιποτα που κοιτουσε και ο Εντουαρντ.Οπως και περιμενε ο φιλος του γυρισε και τον κοιταξε ειρωνικα.

Τοσο χαλια...?τον ρωτησε γουρλωνοντας τα ματια.Ο Εντουαρντ και παλι δεν ειπε τιποτα.Τον κοιταξε πιο προσεκτικα.Το προσωπο του ηταν μουσκεμα.Σταγονες κυλουσαν πανω στο προσωπο του,ομως δεν ηξερε αν ηταν δακρυα η βροχη.Και δεν ηταν σιγουρος αν πραγματικα ηθελε να μαθει.Στο ειπα οτι δεν θα εξελιχθουν καλα τα πραγματα...ψιθυρισε αποστρεφοντας το βλεμμα απο το φιλο του.Και τι θελεις να κανω...του πεταξε ο Εντουαρντ οργισμενα πετωντας το τσιγαρο απο το στομα του.Τον κοιταξε με ματια που πεταγαν φωτιες.Ο Τζασπερ τον κοιταξε ανεκφραστα για μερικα δευτερολεπτα.Ειλικρινα δεν ξερω...ειπε με ηρεμη φωνη.Λες και εσυ το χειριστηκες καλυτερα...μουρμουρισε ο Εντουαρντ με σφιγμενα δοντια.Αυτο ειναι διαφορετικο...αντετινε ο Τζασπερ....και το ξερεις πολυ καλα...τα δαχτυλα του σχιματισαν γροθιες.Το ξερω...ειπε του ειπε ο Εντουαρντ πιο ηρεμα τωρα.Και δεν ξερεις ποσο σε ζηλευω....διχως να τον κοιταξει αφησε το ποτηρι κατω σηκωθηκε να φυγει.Θα σε περιμενω στο αυτοκινητο...Ο Τζασπερ τον κοιταξε να φευγει με τους σκυφτους ωμους και χαμηλωμενο το κεφαλι.Και για πρωτη φορα τον λυπηθηκε...Σηκωσε το ποτηρι απο κατω και με μια γουλια αδειασε το περιεχομενο του.Αναστεναξε και τον ακολουθησε.

Αφου χαιρετησε γρηγορα τον Τζειμς και την Βικτορια βγηκε εξω βρισκοντας τον Εντουαρντ να τον περιμενει καθησμενος στην θεση του συνοδηγου.Εκλεισε με δυναμη την πορτα καθως μπηκε στο αυτοκινητο και εκατσε διπλα του.Τον κοιταξε εντονα για μια στιγμη ομως ο Εντουαρντ δεν κουνηθηκε καθολου απο την θεση του.Κοιτουσε την βροχη που κυλουσε πανω στο τζαμι.Εκανα την υπολοιπη διαδρομη βυθισμενη στην σιωπη καθως κανεις απο τους δυο δεν ειχε το κουραγιο να την αναταραξει.

Σταματησαν κατω απο το διαμερισμα του Εντουαρντ.Το ρολοι ελεγε πως ηταν περασμενες 5.Κοιτα...ειπε ο Τζασπερ χαμηλοφωνα.Ξερω πως ειναι να νιωθεις ετσι.Απλως μερικα πραγματα ειναι πιο πολυπλοκα απο τα υπολοιπα.Τι συναιβει...?Το βλεμμα του ανετρεξε στο προσωπο του φιλου του.Τιποτα...ψιθυρισε με φωνη αδεια απο οποιοσηποτε συναισθημα.Ηταν με αλλον.Και αυτη η ιστορια τελειωνει εδω.Ξεχνα οτι ειδες.Και σε παρακαλω δωσε μου τα κλειδια μου.Πραγματικα πρεπει να παω να κοιμηθω...ειμαι λιωμα.Ο Τζαζ τον κοιταξε εξεταστικα για μια στιγμη.Επιασε τα κλειδια μεσα απο την τσεπη του και τα αφησε μεσα στην ανοιχτη παλαμη του Εντουαρντ.Ηταν παγωμενος...Ο Εντουαρντ ανοιξε την πορτα και εκανε να φυγει οταν η φωνη του Τζασπερ τον σταματησε....Εντουαρντ...ειπε σοβαρα...το ξερεις πως την αγαπαω περισσοτερο απο οτιδηποτε και θα εκανα τα παντα για εκεινη.Τον κοιταξε με ματια που εκαιγαν απο ειλικρινεια.Ο Εντουαρντ του χαμογελασε,το πρωτο του αληθινο χαμογελο εδω και ωρες.Το ξερω...του ειπε...αλλιως θα σε ειχα σκοτωσει εδω Και ειναι τυχερη που σε εχει.Ο Τζασπερ του ανταπεδωσε το χαμογελο καθως εκεινος εκλεισε την πορτα και απομακρυνθηκε με κουρασμενα βηματα.

Ο Εντουαρντ ηταν σιγουρος πως ο Τζασπερ αγαπουσε την Αλις.Αλλα η σχεση τους δεν ειχε ξεκινησει τοσο απλα οσο φαινοταν.Και ενα κομματι της ακομη και τωρα εμενε κρυφο απο την Αλις.Καιρο πριν ο Τζασπερ ζουσε μια αλλη ζωη,εκανε παρεα με αλλους ανθρωπους,λιγα εβαζε πανω απο τον εαυτο του.Ηταν ομορφος και το ηξερε...μπορουσε να εχει οποια θελει,ομως καμια δεν ηθελε να κρατησει στο κρεβατι του πανω απο μια η δυο βραδιες.Οταν μια μερα οι κολλητοι αμφισβητησαν πως μπορουσε να ριξει οποια ηθελε εκεινος δεν μπορεσε να καταπιει την περηφανια και τον εγωισμο του.Και ετσι το στοιχημα τεθηκε γρηγορα...θα επρεπε να ριξει την πρωτη κοπελα που θα περνουσε απο μπροστα τους...κι αυτη για καλη του τυχη ηταν η Αλις Καλλεν.Ο Τζασπερ οσο χρονο και αν περνουσε με την Αλις δεν του ηταν αρκετος...και δεν του πηρε πολυ για να καταλαβει πως την ειχε ερωτευτει.Μιας και δεν μπορουσε να αντεξει ουτε την πιεση των φιλων του ουτε τις τυψεις μιλησε ξεκαθαρα στον Εντουαρντ μιας και ειχαν αρχισει να ερχονται πιο κοντα.Ο Εντουαρντ οπως ηταν φυσικο θυμωσε και ο Τζαζ δεν τον αδικουσε....ομως και τον πιστεψε και τον υποστηριξε.Ακομη κι οταν η διαφωνια με τους προηγουμενους "φιλους"του εξελιχθηκε σε αγριο καυγα ο Εντουαρντ ηταν εκει για να τον υπερασπιστει ακομη κι αν κατεληξαν κι οι δυο με μελανιασμενα πλευρα και μαυρισμενα ματια.Τον θεωρουσε πραγματικα σαν αδερφο του...αλλα τον ειχε προειδοποιησει πως αν ποτε πληγωνε την Αλις με τον οποιοδηποτε τροπο θα τον διελυσε με τα ιδια του τα χερια.

Λιγο πριν την αυγη η Αλις ξυπνησε αποτομα.Απλωσε το χερι της προς την πλευρα του Τζασπερ ομως αντι για το ζεστο του σωμα βρηκε τα τσαλακωμενα σεντονια παγωμενα.Τζαζ...?μουρμουρισε με βραχνη φωνη απο τον υπνο κοιτωντας γυρω της ανησυχα.Εκεινη την στιγμη ακουσε τον ηχο του κλειδιου καθως ανοιγε την πορτα και μερικες στιγμε αργοτερα ο Τζασπερ μπηκε μεσα στο δωματιο.Τζαζ...που ησουν..ολα ενταξει...?τον ρωτησε νυσταγμενα τριβωντας τα ματια της.Τι κανεις ξυπνια τετοια ωρα...?ειπε βγαζωντας τα ρουχα του και πετωντας τα στο πατωμα.Ξαπλωσε διπλα της και την τραβηξε στην αγκαλια του.Ολα καλα...?τον ξανα ρωτησε η Αλις αναζητωντας τα ματια του.Ναι ολα μια χαρα...ψιθυρισε φιλωντας της τα μαλλια.Κοιμησου τωρα...Η Αλις βολευτηκε στον ωμο του και στριμωχτηκε πιο κοντα του.Σάγαπαω....της ψιθυρισε στο αυτι καθως ενα χαμογελο σχηματιστηκε στο προσωπο της Αλις.Εκεινη δεν του απαντησε απλως αφησε ενα φιλι στο στηθος του και τον εσφιξε περισσοτερο.Εκλεισε τα ματια του και αποκοιμηθηκε ευτυχισμενος....

Τα χρωματα της αυγης ειχαν αρχισει να ξεπροβαλλουν πισω απο τα γκριζα συννεφα.Η βροχη επιτελους ειχε σταματησει.Ο Εντουαρντ στεκοταν τυλιγμενος με μια κουβερτα μπροστα απο την ανοιχτη μπαλκονοπορτα.Το κεφαλι κουδουνιζε απο το ποτο και η καρδια του ματωνε απο εναν πονο διχως μορφη.Ηταν δυνατον να την ειχε χασει πρωτου καν την αποκτησει...?Περασε τα δαχτυλα του μεσα απο τις μπερδεμενες τουφες των μαλλιων του..αναστεναζοντας στην θυμηση του αγγιγματος της.Εξαντλημενος επεσε στο κρεβατι του και κουκουλωθηκε μεχρι επανω.Εκλεισε τα ματια του και περιμενε την γαληνη του υπνου να ερθει να τον παρασυρει στα ονειρικα του μονοπατια.Να τον παει πισω...χρονια πριν.Οταν ηταν παιδι και τσαλαβουτουσε μεσα στις λακουβες της βροχης..εκει που ολα ηταν ματια στο χρωμα της σοκολατας και καστανα μαλλια που επαιρναν κοκκινες αποχρωσεις κατω απο τον σπανιο ηλιο του Φορκς.




Σχολια εδω....
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

H νεα μερα βρηκε την Μπελλα και τον Ντειμον καθισμενους διπλα στην ανοιχτη μπαλκονοπορτα με τον καθενα να κραταει στο χερι του ενα ποτηρι ζεστη σοκολατα.Η Μπελλα ετρεμε καθως η φθινοπωρινη αυρα χαιδευε το κορμι της.Ο Ντειμον σηκωθηκε αθορυβα και πηγε στο διπλανο δωματιο.Πηρε μια κουβερτα και σκεπασε και τους δυο τους.

Εφερε την κουπα στα χειλη του και καρφωσε το βλεμμα του για ακομη μια φορα στην Μπελλα.Αυτο εκανε ολο το βραδυ..μιας και κανεις απο τους δυο δεν ειχε ορεξη να πει σχεδον τιποτα.Η Μπελλα κοιταζε τον σοκολατενιο ωκεανο μεσα στο ποτηρι της.Στριφογυρνοντας ελαφρα την κουπα μεσα στα χερια της μια κυμματακια εσκασαν απο δω κι απο κει.Ο Ντειμον δεν μπορεσε να μην παρατηρησει πως η υγρη σοκολατα ειχε το ιδιο χρωμα με τα ματια της.

Λοιπον,αρκετα...ειπε αποτομα διαταρασοντας τις ισορροπιες της σιωπης που τοσο εντονα διατηρουσαν εδω και ωρες.Η Μπελλα σηκωσε το βλεμμα της και τον κοιταξε ερωτηματικα.Οτι και αν ειναι αυτο που σε απασχολει σε τρωει ζωντανη.Μιλα...ακουμπησε παιχνιδιαρικα τον δεικτη του στην ακργ της μυτης της.Τωρα...ειπε και της χαμογελασε αναλαφρα.Απο οτι φαινεται ο Ντειμον ειχε καταφερει παρα ολα του τα προβληματα να ξανα γυρισει στην αισιοδοξη πλευρα του.Τον ζηλευε...ηταν κατι που της επαιρνε πολυ περισσοτερο χρονο.Μα το θεο Μπελλα Μαρι Σουαν αν δεν μιλησεις θα σε γαργαλησω μεχρι θανατου...ο τονος της φωνης του και η εκφραση του ηταν τοσο σοβαρη που εκανε την Μπελλα να ξεσπασει σε γελια.

Ενταξει παραδινομαι....ειπε διχως να σταματησει να γελαει.Τετοιο μαρτυριο ουτε στον εχθρο μου.Λοιπον...τι θες να μαθεις...?τον ρωτησε μολις καταφερε να ηρεμησει.Ο Ντειμον την κοιταξε πιο σοβαρα τωρα ομως η παιχνιδιαρικη λαμψη συνεχισε να λαμπει μεσα στα ματια του.Πρωτα απ'ολα,ποιος ειναι αυτος ο μαλακας που σε εκανε να γινεις τοσο κομματια.

Δεν ειναι μαλακας...αντετεινε η Μπελλα.Αυτη η εντονη αναγκη να υπερασπιστει τον Εντουαρντ ξεπηδησε απο μεσα της πρωτου καν προλαβει να το αντιληφθει.Ο Ντειμον την κοιταξε ερωτιματικα.Τοτε..?Αν ειναι ενταξει γιατι σε εκανε να κλαψεις τοσο πολυ...?Η Μπελλα εμεινε σιωπηλη μιας και ουτε η ιδια ηξερε την απαντηση.Ειλικρινα δεν μπορουσε να καταλαβει την χθεσινη συμπεριφορα του Εντουαρντ.Ολα φαινονταν να πηγαινουν καλα,οσο μπερδεμενα κι αν ηταν μεχρι εκεινο το διαολεμενο τηλεφωνημα.Δαγκωσε τα χειλη της.Μονο που σκεφτοταν πως αυτη την στιγμη ο Εντουαρντ θα ηταν με την Τανια το στομαχι της γινοταν κομπος.

Τοτε λοιπον ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη.Τι συναιβει...?Κουκουλωθηκε πιο πολυ με την κουβερτα προσπαθωντας να διωξει μακρια το τρεμουλο που της προκαλεσε αυτη η σκεψη και στραφηκε παλι προς τον Ντειμον.Τα ματια του ηταν καρφωμενα στο προσωπο της.Οσο και αν τον κοιτουσε ομως το μονο που εβλεπε ηταν αληθινο ενδιαφερον.Ηταν το μοναδικο ατομο που δεν της προκαλουσε ενδοιασμους.Την εκανε να νιωθει πως πραγματικα μπορουσε να μοιραστει μαζι του τα πραγματικα της συναισθηματα...κατι που δεν εκανε ουτε με την Αλις.Τουλαχιστον οχι αυτα που αφορουσαν τον Εντουαρντ.

Συμφωνοι...ειπε τελικα.Ομως με εναν ορο.Ο Ντειμον την κοιταξε ερωτηματικα.Επειτα θα μου πεις και εσυ τι συμβαινει με εσενα κα την Ελενα.Ειλικρινα καθε φορα που ειναι διπλα σου γινεσαι αλλος ανθρωπος.Ο Ντειμον ανοιξε το στομα του να πει κατι ομως το δαχτυλο της Μπελλα σκεπασε τα χειλη του.Αμα δεν θελεις να το συζητησεις θα το καταλαβω.Και ναι φαινεται απο χιλιομετρα μακρια....

Κατεβασε το δαχτυλο της απο τα χειλη του και κοιταξε εξω τον πρωινο ουρανο.Τελικα ειναι αληθεια πως ο ερωτας και ο βηχας δεν κρυβονται ετσι...ειπε ο Ντειμον ηρεμα.Ενιωθε ειλικρινα ασφαλης μαζι της.Αν ολες οι σχεσεις ηταν τοσο ευκολες οσο η δικη τους τοτε τα πραγματα θα ηταν πολυ πιο απλα.Ηπιε μια γουλια απο το ποτηρι του και τυλιξε το χερι του γυρω απο την Μπελλα τριβοντας την μαλακα ωστε να ζεσταθει.Λοιπον...ψιθυρισε....ξεκινα.

Ειλικρινα δεν ξερω απο που να πρωτοξεκινησω.Ειναι τοσα συσσωρευμενα συναισθηματα που ουτε καν ξερω πως χωρανε μεσα μου τοσο καιρο.Ειναι φορες που νιωθω πως θα εκραγω και αλλες που τα θαβω τοσο βαθια οσο και την ψυχη μου.Εκανε μια παυση κοιτωντας τον Ντειμον.Εκεινος εγνεψε καταφατικα.Ναι...μουρμουρισε.Ξερω απο τετοια αισθηματα.

Η Μπελλα αναστεναξε και ετσρεψε το βλεμμα της παλι εξω.Τι σου λεει το ονομα Εντουαρντ Καλλεν...?

Ο Ντειμον εμεινε σκεφτικος για λιγο.Οχι και πολλα...ειπε τελικα.Ξερω πως κανει παρεα με τον αδερφο σου.Οτι ειναι ο αδερφος της καλυτερης σου φιλης και πως βγαινει με την Τανια Ντεναλι.
Εστρεψε τα ματια του στην Μπελλα...Πρεπει να μαθω και κατι αλλο...?

Η Μπελλα δεν του ανταπεδωσε το βλεμμα.Κοιτουσε αφηρημενα εξω διχως να κοιταει τιποτα στην πραγματικοτητα.Η μνημη της ετρεχε πισω.Στα παιδικα της χρονια που δεν ηταν και τοσο μακρια.Στις αμετρητες στιγμες που ειχαν περασει οι τεσσερις τους σαν παιδια.Οσο κι αν προσπαθουσε δεν μπορουσε να θυμηθει ποτε αρχισε να βλεπει τον Εντουαρντ διαφορετικα.Ισως να εγινε χωρις να το καταλαβει.Ισως να τον αγαπουσε με αυτον τον τροπο απο παντα...απως το παιδικο μυαλο της δεν μπορουσε να αντιληφθει αυτο το συναισθημα.Και τα χρονια περνουσαν...και τα παιδια μεγαλωναν.Ο Εντουαρντ παντοτε ηταν ενα απο τα πιο δημοφιλη παιδια του σχολειου...οπως και ο αδερφος της και η Αλις.Η ιδια ομως ποτε δεν κολλαγε καλα σε ολο αυτο.Ποτε βεβαια δεν την αφησαν πισω...ποτε δεν την εκριναν για τιποτα.Ομως παντα κατι δεν πηγαινε καλα με εκεινη...και δεν την ενοιαζε ιδιαιτερα.Αφου ο Εντουαρντ ηταν εκει...αφου της μιλουσε και της χαμογελουσε.Ολα ηταν ενταξει.

Μεχρι τα δεκαεξι της που ο Εντουαρντ αρχισε να βγαινει με ενα απο εκεινα τα κοριτσια που εκεινη δεν θα γινοταν ποτε.Η συμπεριφορα του ποτε δεν αλλαξε απεναντι της αλλα κατι μεσα σε εκεινη ειχει παγωσει.Κι ολα φαινονταν πως ειχαν χαθει...

Λιγους μηνες αργοτερα τα εφτιαξε με τον Τζεικομπ.Ποτε δεν καταλαβε γιατι την ειχε προσεξει και ουτε ρωτησε.Και καταφερε να ξεχαστει και να τον αγαπησει με ενα τροπο που δεν μπορουσε να ερμηνευσει.Ισως να ηταν η δυναμη της συνηθειας...ισως να ειχε καταφερει να πεισει επιτελους τον εαυτο της πως δεν ειναι μονη.

Οι λεξεις πετουσαν απο τα χειλη της χωρις να το καταλαβει.Μιλουσε για ωρα χωρις να σταματησει και ο Ντειμον την παροτρινε να συνεχισει με βλεμματα κατανοησης και ματια που ελαμπαν απο ενδαφερον.Η αναμνηση του Εντουαρντ ετρεχε μεσα στο μυαλο της σαν ταινια διχως τελος και αρχη,χαραγμενη στο μυαλο της με ανετιτηλο μελανι.Του ειπε για τα καλοκαιρια που περναγαν στην παραλια του Λα Πους,για την βροχη που σχεδον ποτε δεν σταματαγε να πεφτει και το ποσο πολυ νοσταλγουσε τον ηλιο.Του ειπε για τους σχολικους αγωνες και πως παντα εκεινη και η Αλις ηταν στην πρωτη κερκιδα.Για την πρωτη φορα που εκανε ερωτα με τον Τζεικομπ,για το χθεσινο φιλι της με τον Εντουαρντ.Του τα ειπε ολα...μεχρι που δεν εμεινε τιποτα μεσα της...ουτε ενα σκοτεινο σημειο του μυαλου της.


Ηταν αργα το απογευμα οταν ο Εντουαρντ διεσχισε την εισοδο του δημοσιου κολυμβητηριου.Ειχε κοιμηθει ολη μερα και ομως ενιωθε κομματια.Το μερος ηταν ερημο μιας και βροχη ειχε επιστρεψει και σημερα.Κοιταξε τα συννεφα προβληματισμενος.Λες και καποιο χαμενο φαντασμα απο τις αναμνησεις του στο Φορκς ειχε ερθει ξαφνικα να τον στοιχειωσει...κουβαλωντας την βροχη και ολα εκεινα τα ματωμενα συναισθηματα μαζι του.

Το κινητο του συνεχιζε να χτυπαει σε καποια ξεχασμενη τσεπη.Το αγνοησε οπως εκανε και ολη την υπολοιπη μετα.Δεν ηθελε ουτε να δει ουτε να ακουσει κανεναν σημερα.Ηξερε πως κανονικα θα επρεπε να γυρισει σπιτι,ομως αυτη την στιγμη θα εκανε τα παντα για να ξεχαστει...για να ξεσπασει.Εβγαλε τα ρουχα του και πλησιασε στην ακρη της πισινας.Το νερο ηταν θολο καθως αναταρασοταν απο τις σταγονες της βροχης.

Το θεαμα του θυμισε ενα απο τους χειροτερους εφιαλτες που ειχε ως παιδι.Ειδικα καθε φορα που πλησιαζαν οι αγωνες.Πως τον πεταγαν μεσα σε ενα νερο που βραζει και πνιγοταν κι οτι κι αν εκανε δεν μπορουσε να βγει στην επιφανεια...μεχρι που ο πονος γινοταν τοσο εντονος που πεταγοταν απο τον υπνο του λουσμενος στον ιδρωτα.Τωρα ομως τιποτα τετοιο δεν συναιβεναι...κι ο πονος ηταν μεσα του.Δεν θα ξυπνουσε...και τιποτα δεν θα τον επαιρνε μακρια.

Εκλεισε τα ματια και ενιωσε την βροχη να τον φιλαει παθιασμενα.Σταγονες ελαμπαν σαν διαμαντια αναμεσα στα μαλλια του,γλιστροντας σαν δακρυα στο προσωπο και στο γυμνο του σωμα.Εμεινε παγωμενος για μερικες στιγμες που του φανηκαν αιωνες...Καθως η βροχη καλυπτε την πλατη και το στηθος του ενιωσε την ανασα του να κοβεται.Η μορφη της χορευε μεσα στο κεφαλι του σαν φλογα σε μαυρο φοντο.Ετρεμε απο το κρυο...μα μεσα του εκαιγε..Τα γονατα του λυγισαν...και τοτε βουτηξε.Ανεπνεε βαθια καθως εσκιζε με το σωμα του το νερο γυρω του...ομως δεν θα το αφηνε να τον πνιξει...θα παλευε για εκεινη.Οχι για να ανακουφισει την οποιαδηποτε συναισθημα ζηλιας και εγωισμου...αλλα γιατι πραγματικα ειχε κουραστει με το να προσπαθει να ζησει χωρις αυτη.....






Σχολια εδω....
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

H Mπελλα πεταχτηκε αποτομα απο τον υπνο της απο τα επαναλαμβανωμενα χτυπηματα στην πορτα.Κοιταξε γυρω της ζαλισμενη ακομη απο τον υπνο.Μισοσκοταδο ξεχεινοταν μεσα στο δωματιο απο τα κλειστα πατζουρια.Πρεπει να ηταν αργα το απογευμα.Τυλιχτηκε με την κουβερτα και σηκωθηκε απο το κρεβατι.Καθως διεσχιζε το δωματιο της η ματια της συναντησε το ειδωλο της στο καθρεφτη.Τα καστανα μαλλια της πεταγαν σε ολες τις κατευθυνσεις και το χθεσινο ξενυχτι διαγραφοταν σε καθε χαρακτηριστοκο του προσωπου της.Αυτος που υποπτευοταν πως ηταν ο αδερφος της συνεχιζε να χτυπαει την πορτα λες και ειχε κατι μαζι της....Ετριψε το μετωπο της προσπαθωντας να διωξει μακρια τον πονοκεφαλο και βγηκε απο το δωματιο.

Ο Ντειμον κοιμοταν ακομη στον καναπε.Τα χαρακτηριστικα του προσωπου ηταν γαληνια καθως ηταν παραδωμενος σε εναν βαθυ υπνο διχως ονειρα.Η Μπελλα τον σκουντηξε ελαφρα στον ωμο.Ντειμον...ψιθυρισε στο αυτι του.Ξυπνα...Εκεινος δεν κουνηθηκε.Ντειμον...επανελαβε λιγο πιο δυνατα και τα ματια του αγοριου ανοιξαν συναντωντας τα δικα της.Ε...εκανε μπερδεμενος.Μπελλα..?τι εγινε...?Τιποτα απλως καποιος εδω και μπολικη ωρα προσπαθει να ριξει την πορτα...του χαμογελασε και πηγε να ανοιξει.

Η τεραστια φιγουρα του Εμμετ καλυπτε σχεδον ολη την εισοδο.Μπορω να μαθω γιατι προσπαθεις να γκρεμισεις την πορτα μου...?τον ρωτησε η Μπελλα κοιτωντας τον ερωτηματικα.Μαλλον επειδη τσακιστηκες να την ανοιξεις....της χαρισε ενα διαβολικο χαμογελο.Η Μπελλα αναστεναξε και προχωρησε προς το μικρο καθιστικο.Ο Εμμετ εκλεισε την πορτα πισω του με κροτο και την ακολουθησε.Βρηκε την αδερφη σωριασμενη σε μια καρεκλα.Θεε μου...τι εκανες παλι εχθες...?της ειπε ξαφνιασμενος.Με αυτες τις σακουλες εισαι ετοιμη να πας για ψωνια...Χαιδεψε απαλα το μαγουλο της καθως η Μπελλα σηκωσε τον βλεμμα κοιτωντας ειρωνικα.

Εκεινη την ωρα ο Ντειμον ξεπροβαλλε καθως σηκωθηκε απο τον καναπε ωπου ηταν ξαπλωμενος.Γεια...ειπε προς την πλευρα του Εμμετ με βαθια φωνη.Ω...ξεφωνησε ο Εμμετ κοιτωντας την αδερφη του με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια.Δεν ηξερα πως ειχες παρεα.
Ναι νομιζω πως με τον Ντειμον εχεται γνωριστει...μουρμουρισε η Μπελλα παιρνοντας δυο παυσιπονα μεσα στην παλαμη της και κατεβαζοντας τα μονοκοπανια.Ναι γνωριζομαστε...ειπε ο Εμμετ σφιγγοντας το χερι του Ντειμον μεσα στο δικο του.Ο Ντειμον του χαμογελασε ζεστα λιγο πριν στραφει προς την Μπελλα...Νομιζω πως θα χρειαστω κι εγω ενα απο αυτα...

Μετα απο λιγη ωρα και μια απαραιτητη δοση καφε ηταν κι οι τρεις καθισμενοι στην μικρη κουζινα.Το τηλεφωνο του Εμμετ χτυπησε και πηγε στο διπλανο δωματιο για να μιλησει.Ωραιος τυπος ο αδερφος σου..ειπε ο Ντειμον κοιτωντας τον Εμμετ που απομακρυνοταν.Ναι,ειδικα οταν δεν μου κανει την ζωη δυσκολη ειναι υπεροχος....του χαμογελασε αχνα καθως κατεβαζωντας ανορεχτα ακομη μια κουταλια δημητριακα.

Λοιπον.Θα παμε να βρουμε τον Τζαζ και την Αλις....ειπε ο Εμμετ καθως εκατσε με παταγο στην καρεκλα.Η Μπελλα παγωσε με το σφουγγαρι και το ποτηρι στο χερι.Ο κομπος στο στομαχι της επεστρεψε...δεν ηταν ετοιμη να τον αντικρισει ακομη.Δεν ειχε ιδεα πως να συμπεριφερθει η τι να παει.Μονοι σας θα εισαστε...?ρωτησε οσο πιο αδιαφορα μπορουσε διχως να γυρισει να κοιταξει τον αδερφο της.Ενιωθε ομως το βλεμμα του Ντειμον να καιει πανω της.

Δεν ξερω...ειπε ο Εμμετ ανασηκωνοντας τους ωμους.Ισως να ειναι και ο Εντουαρντ.Λες και δεν ξερεις ποιοι ειμαστε καθε φορα.Και δεν το συζητω θα ερθεις...Η Μπελλα σκουπησε τα χερια της και γυρισε προς το μερος του.Δεν μπορω Εμμετ...τα ματια της ηταν καρφωμενα στο πατωμα.Ο Εμμετ μπορει παντα να ηταν λιγο πολυ στον κοσμο του αλλα ενα απο τα πραγματα που ηταν επικινδυνα καλος ηταν το να διαβαζει τα ματια της αδερφης του.Και γιατι παρακαλω...?ρωτησε με απορια.

Πρωτον εχω διαβασμα.Και δευτερον δεν μπορω να αφησω τον Ντειμον μονο...η Μπελλα καρφωσε τα ματια της στον Ντειμον παρακαλωντας σιωπηλα για βοηθεια.Ναι εχουμε να τελειωσουμε μια εργασια...ειπε ο Ντειμον καταλαβαινοντας κατευθειαν τι του ζητουσε.Δεν ακουω τιποτα.Κοιμοσασταν ολη μερα οποτε το πιο πιθανον ειναι πως παλι θα το ξενυχτισεται.Δεν θα γινει τιποτα για δυο ωρες.Και φυσικα ο Ντειμον μπορει να ερθει μαζι μας...

Η Μπελλα εμεινε σιωπηλη.Ειχε ξεμεινει απο επιχειρηματα.Παω να ετοιμαστω...ειπε παρετημενα πετωντας την πετσετα στο παγκο της κουζινας.

Μια ωρα αργοτερα η Μπελλα με τον Ντειμον ηταν καθισμενη στο μπαρ και περιμεναν τον Εμμετ που ειχε παει να παρει την Ροζαλι.Ο Τζασπερ ετρεχε σαν τον τρελο απο την μεσα πλευρα της μπαρας μιας και το μαγαζι ειχε πολυ κοσμο για τετοια ωρα.Ο Ντειμον εσκυψε και ψιθυρισε στο αυτι της...Λοιπον τι σκοπευεις να κανεις αν εμφανιστει...?

Τον κοιταξε με ματια υγρα.Ειλικρινα δεν ξερω.Μαλλον θα κανω πως δεν συναιβει τιποτα αμα δεν κανει και εκεινος καποια κινηση.Στο κατω κατω εκεινος εξαφανιστηκε χωρις να πει λεξη.Τα ματια της συναντησαν το ξυλινο πατωμα.Ο Ντειμον αγγιξε με τα δαχτυλα του το πηγουνι της φερνοντας τα ματια τους στο ιδιο υψος.Ηταν ζεστος....Ολα θα πανε καλα...της ειπε και της χαμογελασε.Η Μπελλα εγνεψε καταφατικα περνωντας το χερι του μεσα στο δικο της.Οτι και αν γινει...σε ευχαριστω που εισαι εδω...

Δεν κανει τιποτα...τα δαχτυλα του εσφιξαν τα δικα της για μια στιγμη και επειτα την αφησε.Το ιδιο θα εκανες και εσυ για μενα.Η μικροσκοπικη φιγουρα της Αλις πεταχτηκε τοτε αναμεσα απο τα τριγυρω τραπεζια.Διεσχισε τον χωρο με την χαρη ενος ξωτικου καθως πλησιαζε προς το μερος τους.

Γεια...ειπε με την ανασα να βγαινει λιγο πιο γρηγορα.Τι εγινε γιατι εισαι ετσι..?την ρωτησε η Μπελλα κοιτωντας την απο πανω μεχρι κατω.Τι να γινει.Ο Τζειμς εχει εξαφανιστει και ο Τζασπερ δεν μπορεν να τα βγαλει περα μονος του.Καλα ο αδερφος σου που ειναι...?Ο Εντουαρντ δεν εχει εμφανιστει ακομη και πισω γινεται της τρελης.
Δηλαδη θα ερθει σιγουρα και ο Εντουαρντ...?ρωτησε η Μπελλα με την προσμονη να διαγραφεται ξεκαθαρα στην φωνη της.Η ματια της Αλις επαψε απευθειας να περιπλανιεται στον χωρο και καρφωθηκε στην δικη της.Η Μπελλα ανατριχιασε μολις αντικρισε τα πρασινα ματια της Αλις,Και τωρα φαινονταν να καταλαβαινουν πολυ περισσοτερα απο οσα επρεπε.
Μπορω να βοηθησω εγω αν ειναι απαραιτητο...ειπε ο Ντειμον με απαλη φωνη αποδεσμευωντας την απο το βλεμμα της φιλης της.Προς θεου δεν θα σε βαλουμε να κουβαλας καφασια πρωτη φορα στην παρεα μας...η Αλις του χαμογελασε γλυκα.Αλλα μολις ερθουν αυτοι οι δυο ακαματηδες θα δουν τι εχει να γινει.Δεν θα φυγουν αμα δεν πιαστει η μεση τους...Η Μπελλα και ο Ντειμον γελασαν με την διαβολικη εκφραση της Αλις.Αυτο κι αν ειναι απειλη...ειπε ο Ντειμον και κατεβασε μια γουλια απο το ποτο του.

Με το που η Ροζαλι και ο Εμμετ περασαν την εισοδο η Αλις τον εστειλε πισω να βοηθησει τον Τζασπερ.Η Μπελλα και η Αλις ειχαν μεινει με ανοιχτο το στομα να παρατηρουν την Ροζαλι και τον Ντειμον οι οποιοι συζητουσαν λες και ηταν φιλοι απο παντα.Αυτο κι αν ηταν περιεργο για την Ροζαλι.Αυτον καλα θα κανουμε να τον κρατησουμε...ψιθυρισε γελωντας η Αλις στην Μπελλα,...εχει προοπτικες.Ναι..ειναι πολυ καλο παιδι...ειπε και χτυπησε τον Ντειμον ελαφτα στον ωμο.Της εριξε μια φευγαλαια ματια μιας και δεν παρακολουθουσε την συζητηση και γυρισε παλι προς την Ροζαλι.

Η Μπελλα γυρισε προς την Αλις που της μιλουσε ακομη ομως το χαμογελο παγωσε στα χειλη της μολις τον αντικρισε.Ο Εντουαρντ στεκοταν στην εισοδο κοιτωντας προς το μερος τους.Ηταν υπερβολικα χλωμος..σχεδον ιδιο χρωμα με το λευκο πουκαμισο που φορουσε.Τα χαλκινα μαλλια του πετουσαν οπως παντα επιμελως ατιμελητα...και τι δεν θα εδινε για να ξανα περασει τα δαχτυλα της απο μεσα τους.Σχεδον ενιωθε την μεταξενια τους αισθηση αναμεσα στα δαχτυλα της.Μια εκφραση πονου της φανηκε πως περασε για μια στιγμη απο το προσωπο του.Τα πρασινα ματια του κλειδωσαν με τα δικα της κι η ανασα της πιαστηκε μεσα στα πνευμονια της.
Για μια στιγμη ενιωσε λες και δεν θα γυρνουσε να φυγει,οσο ξαφνικα ειχε εμφανιστει...ομως μετα απο μερικες στιγμες που της εμοιαζαν με αιωνες εκεινος αρχισε να κατευθενεται προς το μερος τους.Ηθελε να αποδεσμευτει απο την ματια του...λες και αμα τον κοιτουσε για πολυ ωρα θα εχανε την ψυχη της μεσα σε εκεινες τις πρασινες λιμνες...κι ομως...παρα τον θυμο και την θλιψη που την ειχε κανει να νιωσει...ισως και μην ηθελε να σωθει.




Σχολια εδω....
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Γεια...ειπε αοριστα διχως να παρει τα ματια του απο τα δικα της.Η Μπελλα ξεροκαταπιε καθως συνεχιζε να τον κοιταει σαν μαγεμενη.Στα χειλη του Εντουαρντ σχηματιστηκε το αγαπημενο της μισο χαμογελο,κι ενιωσε την καρδια της να χανει μερικους χτυπους.Η Αλις που τοση ωρα κοιτουσε μια τον ενα και μια τον αλλον χαμογελασε κοιτωντας τον Ντειμον με νοημα.Η ελξη μεταξυ αυτων των δυο ηταν τοσο εντονη οσο θα ηταν και ενας ελεφαντας μεσα στο δωματιο.Εντουαρντ απο δω ο Ντειμον...ειπε ακουμπτωντας ανετα στον ωμο του αδερφου της.

Ο Εντουαρντ βλεφαρισε αποδεσμευωντας την Μπελλα απο το βλεμμα του στρεφοντας το προς το μαυρομαλλικο αγορι διπλα στην Ροζαλι.Χαιρω πολυ...ο Ντειμον ετινε το χερι του προς το μερος του.Ο Εντουαρντ τον κοιταξε για μια στιγμη διστακτικα και μετα του ανταπεδωσε την χειραψια
κοιτωντας τον ευθεια στα ματια.Επισης....του χαμογελασε διχως ομως το χαμογελο να αγγιζει τα ματια του.Δεν μπορεσε ομως να μην παρατηρησει πως στο προσωπο του Ντειμον δεν υπηρχε το παραμικρο ιχνος ανταγωνισμου η ζηλειας.Δεν εκανε καμια προστατευτικη κινηση προς την Μπελλα και τα μελη τους δεν αγγιζαν καθολου.Ο Εντουαρντ γυρισε και την κοιταξε θελοντας να δει την αντιδραση της.

Εκεινη απεφυγε το βλεμμα του απο φοβο για το τι θα εβλεπε μεσα στο δικο της.Ακομη της οφειλε μια εξηγηση.Και το ηξερε και ο ιδιος.Πηγε και εκατσε κολλητα διπλα της.Ενιωθε την καρδια του πιο αναλαφρη τωρα καθως η υποψια του οτι μπορει να ειχε κανει και λαθος ειχε κουρνιασει μεσα του ζεσταινοντας καπως ολο αυτο το παγωμενο συναισθημα που κουβαλουσε απο τοτε που τους ειδε μαζι.Ανοιξε το στομα του να πει κατι ομως δεν προλαβε.Η Αλις τον διεκοψε...Α οχι αδερφουλη.Οσο κωλοβαρεσες κωλοβαρεσες....τον τραβηξε δυνατα απο το χερι αναγκαζοντας τον να σταθει και παλι ορθιος.Τζασπερ,καφασια...ειπε δειχνωντας με μια δραματικη κινηση προς το πισω μερος του μαγαζιου.

Την αγριοκοιταξε.Μην με κοιτας καθολου ετσι...σηκωθηκε και αρχισε να τον σκουνταει πισω απο την μπαρα.Ο Εντουαρντ αναστεναξε και την ακολουθησε παρετημενος.Κανεις και τιποτα δεν γλιτωνε οταν χτυπουσε ο τυφωνας Αλις.Καλα παω παω...ειπε στρωνοντας το λευκο πουκαμισο του.Η Αλις τον αγρικοιταξε σταβρωνοντας τα χερια στο στηθος της.Φαινοταν μικροσκοπικη διπλα στον αδερφο της.Το ξερεις οτι δεν μπορω να σου αντισταθω οταν το ζητας τοσο ευγενικα...ειπε ο Εντουαρντ και με μια γρηγορα κινηση της ανακατεψε τα κοντα μαλλια της.Η Αλις παγωσε.Εισαι νεκρος....ψιθυρισε με φωνη που εσταζε φαρμακι.Ο Εντουαρντ γελασε καλυπτοντας με δυο δρασκελιες την μικρη αποσταση καθως η Αλις τον ακολουθουσε.Ο Ντειμον,η Μπελλα και η Ροζαλι ειχαν πεθανει στο γελιο.Ω ελα τωρα Αλις.....επιασε τα χερια της μεσα στα δικα του και την εκλεισε σε μια ασφικτικη αγκαλια.Σηκωσε το κεφαλι της ψηλα και τον κοιταξε με ματια σκληρα σαν πυρολιθου.Δεν ειναι και τοσο ασχημα...με κοπο συγκρατουσε το χαμογελο που παιχνιδιζε στα χειλη του καθως η Αλις προσπαθουσε να στρωσει τα μαυρα μαλλια της.Ο Εντουαρντ της κοιταζε με ματια υγρα που εσταζαν ψευτικη μεταμελεια.Α οχι Εντουαρντ Καλλεν...ειπε και τον τσιμπησε στα πλευρα.Δεν προκειται να σε γλιτωσει το κουταβισιο βλεμμα σου...

Ο Εντουαρντ χαχανισε και πισωπατησε προς τον μικρο διαδρομο καθως η Αλις τον ακολουθουσε κατα ποδας διχως να μπορει να κρυψει πλεον το χαμογελο απο το ομορφο προσωπο της.

Η επομενη ωρα κυλησε τοσο αναλαφρα που η Μπελλα σχεδον καταφερε να ξεχασει τελειως την αγωνια που ενιωθε οταν εμαθε πως θα ηταν και ο Εντουαρντ εκει.Ο Ντειμον ταιριαζε τοσο καλα μαζι τους που ηταν λες και βρισκοταν αναμεσα τους απο παντα.Χαμογελασε ανακουφισμενη...χαιροταν πολυ που τα πραγματα εξελιχθηκαν τοσο ομαλα γιατι ηταν ενα απο εκεινα τα λιγα ατομα που πραγματικα ειχε αναγκη να τα κρατησει στην ζωη της...κι ας τον γνωριζε ελαχιστα.

Μιλουσε με την Αλις οταν η φραση της εμεινε μιση.Εγυρε λιγο πιο κοντα της και της ψιθυρισε...Δεν θελω να σε αγχωσω αλλα μολις μπηκε ο πρωην μαλακας σου.Η Μπελλα την κοιταξε σιωπηλη για μια στιγμη διχως να ξερει πως να αντιδρασει.Αγνοησε τον...ειπε τελος ομως η Αλις συνεχιζε να κοιταει πισω απο εκεινη.Ερχεται κατα δω...μουρμουρισε καρφωνοντας τον Τζεικομπ με ενα βλεμμα που θα μπορουσε να ριξει ιπποποταμο στα τρια μετρα.

Μπελλα...ενιωσε την ανασα του Τζεικομπ να χαιδευει τα μαλλια της καθως το χερι του εκλεισε γυρω απο το μπρατσο της.Γυρισε και τον κοιταξε οσο πιο ψυχρα μπορουσε.Τι θελεις Τζεικομπ...?

Μπορουμε να μιλησουμε μισο λεπτο...?τα καστανα του ματια φαινονταν σχεδον μαυρα.Σε ακουω..ειπε προσπαθωντας να αποδεσμευτει απο το κρατημα του χωρις ομως να το καταφερει.Εννοω μονοι μας...μουρμουρισε εκεινος διατηρωντας με κοπο το ηρεμο προσωπειο του.Ολα ενταξει Μπελλα...?ρωτησε ο Ντειμον κοιτωντας για μια στιγμη εκεινη κι επειτα καρφωνοντας τα ματια του στον Τζεικομπ.

Δεν νομιζω πως σου απευθυνε κανεις τον λογο φιλε...ειπε ο Τζεικομπ και τον αγριοκοιταξε.Ο Ντειμον του ανταπεδωσε το ιδιο ψυχρο βλεμμα.Δεν νομιζω πως ζητησα την αδεια σου...ειπε ο Ντειμον και σηκωθηκε απο την θεση του σφιγγωντας τις γροθιες του.Αρκετα...ειπε η Μπελλα ακουμπωντας καθησυχαστηκα τον Ντειμον στο στηθος.Τον κοιταξε παρακλειτικα στα ματια.Δεν ηθελε τα πραγματα να γινουν ακομη χειροτερα.Στραφηκε προς τον Τζεικομπ.Εχεις δυο λεπτα...ο Τζεικομπ την ακολουθησε εξω χαριζοντας πρωτα ενα αυταρεσκο χαμογελο στον Ντειμον.

Η Αλις κοιταξε ανησυχη τον Ντειμον.Ηξερε πως η Μπελλα ειχε κανει λαθος που ακολουθησε τον Τζεικομπ.Ομως οσο και να προσπαθουσε η Μπελλα δεν μπορουσε να τελειωσει με αυτην την ιστορια.Τι παπαρας...μουρμουρισε ο Ντειμον και κατεβασε μονομιας οτι ειχε απομεινει μεσα στο ποτηρι του.Πολυ ευγενικα το εθεσες...ειπε η Ροζαλι με τα γαλαζια ματια της ακομη καρφωμενα στην πορτα.

Ο Εμμετ και ο Εντουαρντ δεν αργησαν να τελειωσουν.Ο Εμμετ αφησε ενα πεταχτο φιλι στα χειλη της Ροζαλι και τους κοιταξε εναν εναν εξεταστικα.Που ειναι η Μπελλα...?ρωτησε ο Εντουαρντ αναζητωντας την στον χωρο.Και γιατι εχεται αυτα τα μουτρα...?συμπληρωσε ο Εμμετ.Βγηκε εξω...ειπε η Ροζαλι χαιδευοντας καθησυχαστικα το μαγουλο του...λες και ηξερε τι θα ακολουθουσε.Με τον Τζεικομπ..συμπληρωσε την προταση η Αλις καρφωνοντας τα πρασινα ματια της οχι στον Εμμετ...αλλα στον Εντουαρντ.

Τα δοντια του Εμμετ ετριξαν.Ποση ωρα ειναι εξω...?κοιταξε την Ροζαλι ζητωντας μονο μια ειλικρινη απαντηση.Γυρω στα δεκα λεπτα...εσφιξε το χερι του μεσα στο δικο της.Μην κανεις καμια βλακεια....Ολοι ειχαν στρεψει την προσοχη τους στον Εμμετ και κανεις δεν προσεξε τον Εντουαρντ που ειχε αρχισει να τρεμει απο τα νευρα.Ηθελε να βγει εξω και να του σπασει τα μουτρα...κι ας ηταν λαθος...κι ας μην ειχε το δικαιωμα.Ποση ωρα ειπε οτι θα λειψει...?Τα ακριβη της λογια ηταν πως εχει δυο λεπτα...ειπε ο Ντειμον.Τελεια...ειπε ο Εμμετ και πεταχτηκε απο την θεση του διασχιζοντας με μεγαλες δρασκελιες την αποσταση μεχρι την πορτα.Εμμετ μη...του φωναξε η Ροζαλι και βρεθηκε μπροστα του υπερβολικα γρηγορα.Μην φοβασαι δεν θα κανω τιποτα.Απλως θα του εξηγησω με ευγενικο τροπο πως αν δεν αφησει ησυχη την αδερφη μου θα του σπασω τα ποδια....παραμερησε την Ροζαλι και βγηκε εξω.Η Αλις εκλεισε τα δαχτυλα της γυρω απο το χερι του Εντουαρντ ο οποιος ειχε παγωσει στην θεση του.Πηγαινε μαζι του...του ψιθυρισε.

Εκεινος εγνεψε καταφατικα και με γρηγορες κινησεις ακολουθησε τον Εμμετ εξω στην νυχτα.

Ο Εμμετ κοιτουσε γυρω του εξαλλος.Τους βρηκε ενα στενο παρακατω με τον Τζεικομπ να εχει την Μπελλα κολλημενη στον τοιχο και εκεινη να καλυπτει τα αυτια της με τα χερια της προσπαθωντας να τα προστατεψει απο τις αγριογκαριδες του.Και γιατι δηλαδη...?Αυτος ο μαλακας απο που προεκειψε...?Ο Τζεικομπ φωναζε τοσο δυνατα που δεν αντιληφθηκε τον Εμμετ.

Τον επιασε με δυναμη απο την μπλουζα και τον τραβηξε μακρια απο την Μπελλα που τον ανοιξε τα ματια τρομαγμενη.Εμμετ τι...
Μπελλα πηγαινε μεσα....ειπε αγρια ο Εμμετ με τα ματια καρφωμενα στον Τζεικομπ.Τωρα.. συμπληρωσε πριν προλαβει να ξανα μιλησει.Η Μπελλα τον κοιταξε παγωμενη για μερικα δευτερολεπτα και επειτα υπακουσε.Ο Εντουαρντ δεν αργησε να φανει στην στροφη περπατωντας με γρηγορα βημματα.Επεσε ο ενα πανω στον αλλον..Μοιραστηκαν ενα εντονο βλεμμα για μια στιγμη...Δακρυα ελαμπαν στα καστανα της ματια.Το στομαχι του σφιχτηκε.Το μονο που ηθελε ηταν να την παρει στην αγκαλια του και να την παρηγορησει ομως δεν μπορουσε...τουλαχιστον οχι ακομη.Μην τον αφησεις να κανει καμια βλακεια...ψιθυρισε ξεψυχισμενα.Ο Εντουαρντ εγνεψε θετικα και την προσπερασε.

Ο δρομος ηταν αδειος.Ο Εμμετ με τον Τζεικομπ στεκοταν προσωπο με προσωπο.Οσο και να προσπαθουσε ο Εμμετ δεν εβλεπε κανενα ιχνος μεταμελειας στο προσωπο του.Λοιπον...ειπε ηρεμα προσπαθωντας να συγκρατησει την αυτοκυριαρχια του.Θα το πω μια και τελευταια φορα...θα αφησεις την Μπελλα ησυχη...αλλιως θα γινουμε μπιλιες.Ο Τζεικομπ τον κοιταξε αποδοκιμαστικα.Δεν φταιω εγω που η αδερφη σου ανοιγει τα ποδια της στον πρωτο τυχωντα.Μπασταρδε...του φωναξε ο Εμμετ και επιασε απο τον γιακα κολλωντας τον στον τοιχο.Πες το αλλη μια φορα αυτο κατα προσωπο...σε παρακαλω.Δωσε μου μια ακομη αφορμη για να σου σπασω τα μουτρα.Ο Τζεικομπ χαμογελασε...η ανασα του μυριζε αλκοολ.

Ο Εντουαρντ που πλεον ειχε φτασει στο σημειο επιασε τον Εμμετ απο τον ωμο.Εμμετ...ειπε ηρεμα.Ασ'τον δεν αξιζει τον κοπο.Ναι Εμμετ ασε τον...ειπε κοροιδευτικα ο Τζεικομπ.Θα σπασεις και κανενα νυχι.Το σωμα του Εμμετ αρχισε να τρεμει απο οργη.Τα δοντια του ετριξαν.Μπορουσε να ανεχτει πολλα...αλλα οχι κατι τοσο βαρυ.Τα χερια του εκλεισαν γυρω απο το λαιμο του Τζεικομπ σηκωνοντας τον σχεδον απο το εδαφος.Εμμετ μη...ειπε και τον τραβηξε προς τα πισω.Ο Εμμετ διχως να το καταλαβει τον σκουντηξε τοσο δυνατα που επεσε στο κρυο δαπεδο.Σηκωθηκε το ιδιο γρηγορα και τυλιξε τα χερια του γυρω απο τον τεραστιο σωμα του Εμμετ τραβωντας τον προς τα πισω.Σταματα φιλε σταματα....δεν αξιζει τον κοπο...Ο Τζεικομπ επεσε με κροτο στο εφαδος βηχωντας και κρατωντας τον λαιμο του.Ο Εντουαρντ εσερνε τον Εμμετ με κοπο μακρια του ενω εκεινος συνεχιζε να του φωναζει να τον αφησει και να βριζει.

Οι μυες του Εντουαρντ ειχαν πονεσει απο την προσπαθεια να συγκρατησει τον φιλο του,μεχρι που εκεινος σταματησε να παλευει μεσα στα χερια του.Τοτε σιγα σιγα χαλαρωσε το κρατημα του και τον αφησε.Πηγε μπροστα του και τον κοιταξε στα ματια.Τα ματια του Εμμετ ειχαν το χρωμα της καταιγιδας.Ανεπνεε βαρια ενω συνεχιζε να καρφωνει τον Τζεικομπ με οργισμενα βλεμματα.


Εμμετ φευγουμε...ειπε ηρεμα ο Εντουαρντ σπρωχνοντας ελαφτα τον φιλο του προς την αντιθρτη κατευθυνση,Ο Τζεικ συνεχιζε να τον κοιταει αυταρεσκα.
Μπορει να σε ποναει Σουαν ομως το ξερεις πως ειναι αληθεια...του ειπε ενω ειχε ξανα σταθει στα ποδια του λες και δεν ειχε συμβει τιποτα απο ολα αυτα.Μην μιλας ετσι για εκεινη...του πεταξε ο Εντουαρντ ριχνωντας του ενα φευγαλαιο βλεμμα ενω ο θυμος του αρχισε να ξεφευγει απο τον ελεγχο του.Πως μπορουσε να μιλαει ετσι για την Μπελλα...?Μετα απο ολα του ειχε προσφερει και ενω εκεινος εκανε την μαλακια ωστε να την χασει πως μπορουσε να μιλαει ετσι για την γυναικα που υποτιθεται πως αγαπουσε...?

Τι εγινε Καλλεν...?Επεσες σε πελατεια και δεν ηρθε ακομη η δικη σου σειρα...?Σε εχει ακομη στο περιμενε...?οι λεξεις εισχωρησαν σαν φαρμακι κατω απο το δερμα του,κυλησαν μεσα στο αιμα του σαν δηλητηριο.Η καρδια του αρχισε να φτερουγιζει μεσα στο στηθος.Το μυαλο του θολωσε απο τον θυμο και την απογνωση.Τα δαχτυλα του σχηματισαν γροθιες.Το μονο που υπηρχε πλεον μεσα του ηταν η εικονα της Μπελλα και η αναγκη του να του δωσει ενα μαθημα.

Με μια γρηγορη κινηση που ουτε ο ιδιος περιμενε γυρισε αποτομα και η γροθια του προσγειωθηκε στο προσωπο του Τζεικομπ.Ενιωσε το κοκαλο να θρυμματιζεται κατω απο το χερι του και ο Τζεικομπ βρεθηκε πεσμενος στο δρομο.Ενα πονεμενο επιφωνημα ξεφυγε απο τα χειλη καθως ετριψε το πληγωμενο του προσωπο.Τα ματια του αστραψαν καθως καρφωσε το βλεμμα του στον Εντουαρντ που συνεχιζε να τον κοιταει απαθης.

Σηκωθηκε τυλιγωντας πεφτοντας με δυναμη πανω στον Εντουαρντ και ριχνωντας τον κατω.Η οραση του θολωσε καθως το κεφαλι του χτυπησε με δυναμη στο εδαφος.Η γροθια του Τζεικομπ σηκωθηκε για να τον χτυπησει ομως προλαβε να αποκρουσει.Κυληστηκαν κατω ο ενας πανω στον αλλον αγνοωντας τις φωνες που ακουγονταν γυρω τους.Ο Τζεικομπ ηταν αρκετα πιο δυνατον απο αυτον ομως εκεινος ηταν πιο γρηγορος...Με την αδρεναλινη να καιει μεσα στις φλεβες του δεν ενιωθε πονο.
Ο Τζεικ επεσε με δυναμη επανω του ομως καταφερει να τον πεταξει προς τα πισω...καθισε επανω στο σωμα του ακινητοποιωντας τον και αρχισε να τον γρονθοκοπει και να του φωναζει πραγματα που ουτε καταλαβαινε πως εβγαιναν απο τα χειλη του...

Ενιωσε δυο ζευγαρια χερια να τυλιγονται γυρω απο τον σωμα του και να τον τραβανε μακρια απο τον Τζεικομπ που τωρα ηταν μια μαζα απο κοψιματα και αιμα.Ο Εμμετ και ο Ντειμον που ουτε καν ειχε καταλαβει απο που ειχε εμφανιστει προσπαθουσαν να τον ηρεμησουν.Ξεφυγε απο τα χερια τους μονο για μια στιγμη...οσο χρειαζοταν για να ψιθυρισει στο αυτι του Τζεικομπ....Αν την ξανα πλησιασεις....αν εστω ξανα πεις το ονομα της...απο την επομενη φορα που θα ξανα συναντηθουμε,θα φορας μονο φουστα γιατι θα παιζεις βωλους με τα αρχιδια σου.Συννενοηθηκαμε...?...η βελουδινη φωνη του εκοβε σαν ξυραφι...

Ο Τζεικομπ δεν μιλησε.Οταν ο Ντειμον και ο Εμμετ τον τραβηξαν απο πανω του γυρισε στο πλαι και εφτυσε ενα ματωμενο δοντι.Αυτη ηταν η τελευταια εικονα που ζωγραφιστηκε στο μυαλο του πριν υποκυψει στο σκοταδι της ανυπαρξιας.


Οταν συνηλθε ηταν καθισμενος σε ενα παγκακι εξω απο το στεκι τους.Ανοιγοκλεισε τα ματια προσπαθωντας να διωξει μακρια την θολουρα απο την οραση του.Ενιωθε ενα ρυακι φρεσκου αιματος να κυλαει αναμεσα στα μαλλια του.

Φωνες αρχισαν να φτανουν σε εκεινα τα τμηματα του εγκεφαλου του που ειχαν πεσει σε ναρκη απο το χτυπημα.Γυρω του ηταν μαζεμενοι οι φιλοι του.Η Μπελλα μαλωνε με τον Εμμετ ενω η Ροζαλι τον καρφωνε με εκεινο το βλεμμα του δεν τελειωσαμε ακομη.Ο Ντειμον ηταν καθισμενος λιγο πιο περα απο εκεινον ενω η Αλις στεκοταν απο πανω του.

Πως αισθανεσαι...?τον ρωτησε και τον χαιδεψε απαλα στον ωμο.Υπεροχα εσυ...?μουρμουρισε και επιασε και με τα δυο χερια το προσωπο του προσπαθωντας να σταθεροποιησει με καποιον τροπο τον κοσμο που γυριζε μεσα στο κεφαλι του.Στον ηχο της φωνης του ολοι σταματησαν να μιλανε.Τα βλεμματα ολων καρφωθηκαν πανω του κοιτωντας τον εξεταστικα.Ενιωσε ενα αλλο χερι να ακουμπαει το κεφαλι του.Η φωνη του Τζασπερ τον οποιο δεν ειχε δει ακουστηκε ηρεμη απο διπλα του.Δεν νομιζω πως θελει ραμματα αλλα πρεπει να καθαριστει..αλλιως ισως παθει καμια μολυνση.

Μια χαρα ειμαι...ειπε και πηγε να σηκωθει.Αμα δεν τυλιγονταν τα χερια της Αλις γυρω του θα ξανα γινοταν ενα με το πατωμα.Ναι τα σου πω...τον ειρωνευτηκε η αδερφη του...λες και κατεβασες τον Βοσπορο.

Ο Εμμετ σταθηκε μπροστα του και προσπαθωντας να καταλαβει αν οι ιριδες του μπορουσαν να εστιασουν σωστα.Νομιζω οτι ειναι ενταξει...ειπε...αλλα νομιζω πως πρεπει να ξαπλωσει για λιγο.Ας τον παμε σε μενα που μενω πιο κοντα.Θα τον παω εγω...ειπε η Μπελλα με τονο που δεν χωρουσε καμια διαπραγματευση.Ο Εμμετ εμεινε σιωπηλος για λιγο και μετα της πεταξε τα κλειδια του αυτοκινητου.

Σε ολη την διαδρομη ηταν σιωπηλοι.Εψαξε την μορφη της μεσα στο μισοσκοταδο.Τα ματια της ηταν κοκκινα σαν να εκλαιγε,τα χειλη της μια ακαμπτη γραμμη.Του εριχνε κλεφτες ματιες ομως ποτε δεν τον κοιτουσε απευθειας στα ματια.Καθως οι σκιες και τα φωτα της πολης περνουσαν απο πανω τους ο Εντουαρντ ενιωθε να ζαλιζεται.Εκλεισε τα ματια και αναστεναξε...Εισαι καλα...?ενιωσε το χερι της στο γονατο του.Η φωνη της πιο τρυφερη απο οτι ηθελε να ακουστει.Καλα ειμαι...ειπε και της χαρισε ενα αχνο χαμογελο.

Τον βοηθησε να ανεβει τα σκαλια μεχρι το διαμερισμα του Εμμετ.Η θερμοτητα απο το σωμα του την εκανε να ανατριχιασει καθως καθε επαφη ηταν και ενα νεο κυμμα ηλεκτρισμου στο κορμι της.Ανοιξε την πορτα γρηγορα καθως ο Εντουαρντ ακουμπουσε με κοπο στον τοιχο.Το μονο που ηθελε να κανει ηταν να κοιμηθει...μαλλον ειχε παθει διασειση.

Η πορτα καποια στιγμη ανοιξε και αφου περασαν απο ενα σαλονι που δεν υπηρχε επιφανεια διχως πεταμμενα ρουχα τον οδηγησε στο μπανιο και τον αφησε να κατσει επανω στην λεκανη.Το δυνατο φως αναγκασε τον Εντουαρντ να βλεφαρισει πολλες φορες μεχρι να εξαφανιστουν οι μαυρες κυλιδες απο την οραση του.Και μετα το μονο που υπηρχε ηταν...εκεινη.

Αφου γεμισε ενα δοχειο με ζεστο νερο και καθαρες πετσετες ηρθε διπλα του.Με το χερι της ακουμπησε μαλακα το μετωπο του.Ενιωσε τον πονο να υποχωρει με το αγγιγμα της...λες και ο εγκεφαλος του δεν μπορουσε να εστιασει πουθενα αλλου παρα μονο στην μορφη της.Πως αισθανεσαι...?Καλα ειμαι....μουρμουρισε διχως να παιρνει τα ματια του απο τα δικα της.Εσκυψε και ακουμπησε τα χειλη της στο μετωπο του.Πυρετο παντως δεν εχεις...ψιθυρισε και η ανασα της εσκασε σαν καλοκαιρινη αυρα στο προσωπο του.Το χερι του βρηκε το δικο της και εκεινη καθως σηκωσε το κεφαλι του ωστε να την κοιταξει στα ματια.Τα χειλη του βρεθηκαν μερικους ποντους μακρια απο τα δικα της....του φανηκε πως εκεινη επαψε να αναπνεει.Καλα ειμαι...ψιθυρισε με την καρδια του να ειναι ετοιμη να πεταξει εξω απο το στηθος του.

Κι επειτα την αφησε...Η Μπελλα απεστρεψε τα ματια της απο τα δικα του και εκατσε διπλα του στην μπανιερα.Τον κοιταξε προσεκτικα.Το λευκο του πουκαμισο ειχε κοκκινες κυλιδες τοπους τοπους.Βγαλ'το αυτο...ψιθυρισε τραβωντας απαλα το μανικι του.Οριστε...ειπε και γυρισε να την κοιταξει ξαφνιασμενος.Βγαλ'το ωστε να μπορεσω να δω που εχεις χτυπησει.Και επιπλεον εχει καταστραφει...

Κι εγω που νομιζα πως τα εκανες ολα αυτα μονο και μονο για να με δεις ημιγυμνο...της ειπε παιχνιαδιαρικα καθως ξεκουμπωνε ενα ενα τα κουμπια του πουκαμισου.Οσα απο αυτα ειχαν μεινει τελως παντων.Τα ματια της συναντησαν τα δικα του για μια στιγμη και αυτη την φορα του χαρισε ενα αληθινο χαμογελο...απο εκεινα που εκαναν την ανασα να πιανεται μεσα στο στηθος του.

Αφησε το κατεστραμμενο υφασμα να πεσει στο πατωμα καθως η Μπελλα τον ελεγχε για τυχως κοψιματα και μελανιες.Τον αγγιξε δειλα και ξεροκαταπιε...τοσο απο φοβο να μην τον πονεσει αλλα και απο την επιθυμια που ενιωθε για αυτον...ειδικα τωρα που βρισκοταν μπροστα της γυμνος απο την μεση και πανω.Το σωμα του ηταν πανεμορφο καθως τα χρονια αθλητισμου τον ειχαν σμιλεψει σαν αρχαιο αγαλμα.Εκτος απο μερικες μελανιες δεν ειχε τιποτα σοβαρο.

Βουτηξε την πετσετα στο νερο και αρχισε να καθαριζει τα χαλκινα μαλλια του απο το αιμα.Ο Εντουαρντ παρακολουθουσε καθε της κινηση με τα πρασινα ματια του να λαμπουν.Οι τουφες των μαλλιων του ηταν απαλες κατω απο τα δαχτυλα της.Ετσι οπως την κοιτουσε,ηθελε να σκυψει και να τον φιλησει...αλλα κρατηθηκε.Οταν του καθαρισε την πλατη ενα βογγητο πονου ξεφυγε απο τα χειλη του.Συγγνωμη του ψιθυρισε...το νερο κυλουσε πανω στους μυς του στηθους του θυμιζοντας της εκεινο το φιλι...ενα ριγος διαπερασε το κορμι της.Η θερμοκρασια στο μικρο μπανιο δεν θυμιζε τιποτα απο την φθινοπωρινη νυχτα εξω.

Μολις ηταν ετοιμος τον κοιταξε εξεταστικα.Ηθελε κατι να πει ομως οι λεξεις δεν εμπαιναν στην σειρα.Για μια στιγμη μοιραστηκαν ενα σιωπηλο βλεμμα.Παω να σου φερω μια καθαρη μπλουζα του Εμμετ...μουρμουρισε και γυρισε να φυγει.Τι συμβαινει αναμεσα σε σενα και τον Ντειμον...?ρωτησε ο Εντουαρντ ξαφνικα.Γυρισε και τον κοιταξε ξαφνιασμενη...οσο ξαφνιασμενος ηταν και αυτος με τον εαυτο του.

Ηθελε να του πει την αληθεια...ομως ο πικρος πονος των τελευταιων ημερων δεν την αφησε.Δεν νομιζω οτι σε αφορα αυτο...σταυρωσε τα χερια της ενοχλημενη και τον κοιταξε ευθεια στα ματια.
Και οι δυο ξερουμε πως ειναι...ειπε ο Εντουαρντ με χαμηλη φωνη.

Αληθεια...?τον ειρωνευτηκε.Πως και ετσι..?Ο Εντουαρντ ενιωσε ενα μιγμα θυμου και ζηλιας να φουντωνει ολο και περισσοτερο μεσα του.Ισως γιατι μια ωρα πριν φιλιεσαι μαζι μου μεσα στα σκοταδια ενω πιο πριν πλακωνοσουν με το πρωην ντολμαδακι σου και μετα σε βλεπω να κρατιεσται χερακι χερακι κατω απο το σπιτι σου.Ισως ολα αυτα που εγιναν αποψε να σημαινουν κατι...Υποθεσεις κανουμε παντα...την κοιταξε με την ειρωνια να διαγραφεται στο βλεμμα του.

Η Μπελλα τον κοιταξε εντονα.Οσο κι αν προσπαθουσε δεν μπορουσε να συγκαρτησει τα δακρυα της.Για αυτο εξαφανιστηκες εκεινο το βραδυ...?Επειδη με ειδες με τον Ντειμον...?τωρα φωναζε....Αν θες να μαθεις τοσο πολυ λοιπον ο Ντειμον μενει στο διαμερισμα κατω απο μενα.Ειναι φιλος μου...αυτο μονο.Αλλα οπως και να εχει ευχαριστω για την ψηφο εμπιστοσυνης.Του εριξε μια τελευταια ματια και γυρισε να φυγει.

Ο Εντουαρντ την κοιταζε αποσβολωμενος.Ενωσε αηδια για τον εαυτο του...λες και δεν μπορουσε να δει τα προφανη.Ομως την αγαπουσε...και δεν μπορουσε να την αφησει να φυγει ετσι.

Μπελλα...Ακουσε με...ειπε χαμηλοφωνα και την επιασε απαλα απο το χερι.Εκεινη εξαλλη απομακρυνηθηκε απο το κρατημα.Γιατι..τον ρωτησε ειρωνικα ανοιγοντας την πορτα.Δωσε μου εναν καλο λογο...τα ματια της πεταγαν φωτιες.

Την κοιταξε θυμωμενος για μερικες στιγμες.Εκλεισε με θορυβο την πορτα πισω της και την τραβηξε με δυναμη πανω του κολλωντας τα χειλη του πανω σα δικα της,προσπαθωντας με αυτο τον τροπο να ανακαλυψει ολα αυτα που εκεινη προσπαθουσε ματαια να κρατησει κρυφα απο εκεινον.Τα χερια της σχηματισαν γροθιες και ετοιμαστηκε να τον σπρωξει μακρια της μεχρι που ενιωσε τα δαχτυλα του στο λαιμο της.Η γλωσσα του περασε πανω απο τα χειλη της κανοντας τα να ανοιξουν μεχρι που συναντησε την δικη της.Τα δαχτυλα της χαλαρωσαν πανω στο στηθος του και τυλιχτηκαν γυρω απο τους ωμους του καθως εγυρε πισω στην πορτα.Η καρδια της αρχισε να χτυπα δυνατα καθως εκεινος αφηνε πυρινα σημαδια οπου την αγγιζε.

Απομακρυνθηκε λιγο απο το προσωπο της και την κοιταξε στα ματια.Ακομη πιστευεις πως δεν με νοιαζει...?την ρωτησε με βραχνη φωνη.Οχι...ψιθυρισε εκεινη με απαλα.Η καρδια της την ικετευε να διωξει ολους τους φοβους μακρια και να κρατησει μονο οτι ειχε πραγματικα αναγκη.Τα δαχτυλα της βρεθηκαν μεσα στα μαλλια του και τον τραβηξε παλι κοντα της.Δαγκωσε το κατω χειλος του και ενα βογγητο ξεφυγε απο το στομα του Εντουαρντ.Τα χερια του κλειδωσαν γυρω απο την μεση της φερνοντας την ακομη πιο κοντα του.Εκεινη την στιγμη θα μπορουσε νε πεθανει απο ασφυξια και να μην τον νοιαξει καθολου.Η μπλουζα της ειχε βραχει απο το μουσκεμενο στηθος του κανοντας την να κολλησει ακομη περισσοτερο επανω του.Τα χερια του ταξιδευαν στο κορμι της μεχρι που εκεινη αρχισε να τρεμει μεσα στα χερια του.

Μετα απο λιγο χωριστηκαν παλευοντας για ανασα.Ηθελε να της πει οτι την αγαπαει...αλλα για καποιο λογο δεν το εκανε.Η Μπελλα τον κραταγε επανω της σφιχτα...λες και η ζωη της ολοκληρη εξαρτιοταν απο αυτη την αγκαλια.Τον κοιταξε στα ματια και εκεινος της ανταπεδωσε το βλεμμα.Τι θα κανουμε...?ρωτησε με χαμηλη φωνη.Ο Εντουαρντ της κρατησε πιο σφιχτα...Προς το παρον φιλα με...ψιθυρισε καθως τα χειλη του ακουμπησαν παλι τα δικα της..




Σχολια εδω....
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Rated M for lemons...




Μετα απο ωρα που κανενας απο τους δυο δεν μπορουσε να προσδιορισει ακριβως την επαφη τους διεκοψε ο ηχος της εξωπορτας.Η φωνη του Εμμετ και τα βαρια του βηματα στο διπλανο δωματιο εκανε την Μπελλα να αναπηδησει.Τα χειλη της απομακρυνθηκαν απο του Εντουαρντ.Τα χερια της σφιχτηκαν στο στηθος του και τον εσπρωξε λιγο μακρια της ξεκολωντας απο την πορτα.

Να παρει...βλαστημισε ο Εντουαρντ.Υπαρχει μια γαμημενη φορα που να μην μας διακοψουν..?Της χαμογελασε απολογητικα λες και ηταν δικο του λαθος η στραβη τους τυχη.Η Μπελλα ακομη πολυ πιο κοντα του απο οτι επρεπε του ανταπεδωσε το χαμογελο χαιδευοντας απαλα το μαγουλο του.Ο Εντουαρντ αναστεναξε και η δροσερη ανασα του χαιδεψε το προσωπο της.Ανικανη να αντισταθει εσκυψε και αφησε ακομη ενα πεταχτο φιλι στα χειλη του....μερικα δευτερολεπτα πριν ο Εμμετ ανοιξει την πορτα.

Πως αισθανεσαι...?τον ρωτησε η Ροζαλι προσφεροντας του ενα ποτηρι νερο.Ο Εντουαρντ το πηρε και το κατεβασε με κοπο.Καλυτερα ευχαριστω...τα ματια του σηναντησαν τα γαλανα της Ροζαλι χαριζονας της ενα συγκρατημενο χαμογελο.Η ανησυχια ηταν εκδειλη στο προσωπο της κατι που τον εκανε να νιωθει αβολα.Στην πραγματικοτητα κανενας τους δεν ηταν συνηθισμενος σε αυτη την πλευρα της Ροζαλι.

Η κουζινα του Εμμετ φαινοταν υπερβολικα μικρη για τους τεσσερις τους.Η Μπελλα στεκοταν ακουμπισμενη στον νιπτηρα με τα χερια σταβρωμενα στο στηθος της.Προσπαθουσε να χαλιναγωγησει το βλεμμα της ωστε να μην ειναι συνεχως καρφωμενο πανω του.Τα ζυγωματικα της ειχαν ακομη μια κοκκινωπη αποχρωση.Ο Εμμετ στεκοταν ακριβως διπλα της,ψηλος και μυωδης,κατι που δεν θυμιζε σε τιποτα την αδερφη του....μα που θα εκανε τα παντα για να την προστατεψει.

Νομιζω πως καλυτερα να μεινεις εδω αποψε...ειπε ο Εμμετ με σοβαρο τονο συναντωντας τα ματια του Εντουαρντ.Για την ακριβεια θα ενιωθα πολυ καλυτερα αν πηγαινα σπιτι...ανταπεδωσε το βλεμμα του Εμμετ προσπαθωντας να δειχνει οσο το δυνατον πιο ειλικρινης.Περασε αμηχανα τα δαχτυλα του μεσα απο τις ατιθασες τουφες των μαλλιων του,που μετα απο οτι τους ειχε συμβει ελαχιστη ωρα πριν τωρα πεταγαν σαν διαβολεμενα.Μορφασε καθως αγγιξε το πληγωμενο σημειο στο κεφαλι του.

Στο κατω κατω κι εγω πρεπει να φυγω....ειπε η Μπελλα κοιτωντας τον Εμμετ.Μπορεις να τον αφησεις σπιτι μετα απο μενα.Τα ματια της επειτα καρφωθηκαν σε εκεινα του Εντουαρντ...λες και του ζητουσε κατι σιωπηλα.Εισαι σιγουρος...?τον ρωτησε ο Εμμετ.

Ο Εντουαρντ εγνεψε καταφατικα.Ο Εμμετ απλως ανασηκωσε τους ωμους.Οπως θελεις...επιασε τα κλειδια απο τον παγκο πισω του.Θα με περιμενεις εδω...?Ετσι λεω...ειπε η Ροζαλι και εκλεισε το χερι του μεσα στο δικο της για μια στιγμη....Μεχρι να ρθεις θα φτιαξω και τιποτα να φαμε.Η Ροζαλι να μαγειρευει...ωραιο ανεκδοτο...συλλογιστηκε ο Εντουαρντ και χαμογελασε μοναχος του.

Σιωπη επεσε αναμεσα στους τρεις τους καθως διεσχιζαν τους αδειους δρομους της πολης.Η Μπελλα κοιτουσε εξω απο το παραθυρο το δρομο που ερχοταν και εφευγε διπλα τους διχως να λεει λεξη.Ο Εντουαρντ μισοξαπλωμενος ακουμπουσε πανω στην πορτα,σιγουρος πως ο Εμμετ δεν μπορουσε να τον διακρινει κοιτουσε εκεινη.

Ασυναισθητα ειχε ακουμπησει το χερι της στο γονατο του και αυτη η μικρη επαφη ηταν ικανη για να κρατησει τα ματια του ανοιχτα και να αντισταθει σκοτεινια της ζαλης που θολωνε συνεχως την οραση του.Ηθελε τοσο πολυ να απλωσει τα δαχτυλα του και να κλεισει το χερι της μεσα στο δικο του...ομως αρκεστηκε στο να παρατηρει την φιγουρα της καθως τα φωτα της πολης και το φεγγαροφως παιχνιδιζαν στα μαλλια της.

Φτασαμε...ανακοινωσε ο Εμμετ καθως το χαμηλοφωνο βουητο της μηχανης σταματησε.Τα γκριζα ματια του συναντησαν το βλεμμα της Μπελλα που τους καληνυχτισε σιωπηλα.Καθως εκλεινε την πορτα πισω της τα ματια της συναντησαν του Εντουαρντ.Ενιωθε το βλεμμα του καρφωμενο πανω της καθ'ολη την διαδρομη αλλα μονο τωρα μπορουσε να ξεκλεψει μια ματια του.Της χαμογελασε γλυκα καθως το αυτοκινητο ξανα ξεκινουσε.

Ανεβηκε ενα ενα τα σκαλια μεχρι το διαμερισμα της χαμενη στις σκεψεις της.Εκεινος ηταν ολα οσα μπορουσε να σκεφτει...η γευση των χειλιων του,η αισθηση του κορμιου του τοσο κοντα στο δικο της.Αναριγησε...αποψε δεν ηθελε να τον αποχωριστει.Αποψε ηθελε να γυρισει σπιτι μαζι της.Κι ας μην γινοταν τιποτα παραπανω...κι ας μην λεγαν λεξη...το μονο που χρειαζοταν ηταν τα χερια του τυλιγμενα γυρω απο το κορμι της.

Εξω απο την πορτα της βρηκε τον Ντειμον.Καθοταν στο πατωμα με τα ακουστικα του κινητου του στα αυτια μουρμουριζοντας στο σκοταδι.Με τον που την ειδε σηκωθηκε απευθειας.Πως εισαι..?ρωτησε τιναζοντας το παντελονι του.Καλα νομιζω...ειπε η Μπελλα και του χαμογελασε.Χαιρομαι...ψιθυρισε εκεινος και την ανταπεδωσε το βλεμμα.Μια τουφα απο τα μαλλια του ειχε γλιστρησει στο προσωπο του,μαυρη σαν την νυχτα.Εμειναν κλεισμενοι σε αυτο το οικειο βλεμμα για μερικες στιγμες μεχρι που ο Ντειμον ξανα μιλησε..Οποτε δεν με χρειαζεσαι αποψε...στα ματια του ελαμπε ενα συναισθημα χαρας που ειχε πολυ καιρο να δει εκει.Μαλλον οχι...ειπε και ανοιξε την πορτα.Ο Ντειμον την χαρισε ενα τελευταιο χαμογελο και εφυγε κατεβαινοντας δυο δυο τα σκαλια.

Το κλεισιμο της πορτας την καλωσορισε στη γνωριμη σιωπη του σπιτιου της.Καθως το σκοταδι την αγκαλιασε ενιωσε ξαφνικα υπερβολικα μονη.Αναστεναξε και προχωρησε αθορυβα στα μεσα δωματια...το μονο που της εμενε ηταν να ελπιζει....πως εκεινος θα ερχοταν.

Ο Εντουαρντ εκοβε βολτες μεσα στο διαμερισμα του σαν το θηριο στο κλουβι.Πριν απο μια ωρα και κατι ο Εμμετ τον ειχε αφησει εκει και οσο κι αν πιεζε τον εαυτο του δεν μπορουσε να παρει μια αποφαση για τον πως να αντιδρασει.Στριφογυριζε το κινητο στο χερι του ξανα και ξανα...ηθελε οσο τιποτα να ακουσει την φωνη της.Ομως να της μιλησει απο το τηλεφωνο δεν του ηταν αρκετο.Ηθελε να δει την εκφραση στο ομορφο προσωπο της οταν θα ακουγε την φωνη του,..

Το κεφαλι του τον πεθαινε στον πονο.Ο καυγας με τον Τζεικομπ απο οτι φαινοταν θα τον ταλαιπωρουσε για αρκετες μερες ακομη.Το κινητο του αρχισε να δονειται μεσα στην παλαμη του για χιλιοστη φορα.Το ονομα της Τανιας αναβοσβηνε στην μικρη οθονη.Δεν παει αλλο...μουρμουρισε στον εαυτο του και το πεταξε πανω στο ξεστρωτο κρεβατι.

Εκανε ντουζ ξεπλενοντας το σωμα του απο τα αιματα.Αμεσως ενιωσε καλυτερα αλλα θεωρησε σωστο ετσι κι αλλιως να παρει δυο παυσιπονα για τον πονοκεφαλο.Πηρε τα κλειδια της μηχανης και βγηκε σαν σιγουνας στην χειμωνιατικη νυχτα.

Μιση ωρα αργοτερα βρισκοταν εξω απο την πορτα της.Ηταν η πεμπτη φορα που εκανε να φυγει και γυρισε πισω.Ηθελε οσο τιποτα στον κοσμο να την δει...ομως ο κομπος στο λαιμο του δεν ελεγε να λυθει.Οι παλαμες του ιδρωναν.Αναστεναξε βαθια και προσπαθησε να ηρεμησει.Ενιωθε σαν αγορι που πηγαινε στο πρωτο του ραντεβου.Σκουπισε το χερι του στο τζιν του και χτυπησε την πορτα.

Δεν ακουσε βηματα απο την αλλη πλευρα,οποτε υπεθεσε πως η Μπελλα ειχε πεσει για υπνο.Ηταν οντως τοσο αργα...?Μετα απο μερικες στιγμες η πορτα ανοιξε σχεδον αθορυβα.
Το προσωπο της Μπελλα εμφανιστηκε στην μικρη χαραμαδα.Μολις αντικρισε τον Εντουαρντ χαμογελασε και παραμερισε αφηνοντας τον να περασει.

Το δωματιο ηταν σκοτεινο.Το λιγοστο φως ερχοταν απο μια λαμπα που του ηταν αδυνατο να προσδιορισει το που ακριβως βρισκοταν στο χωρο.Ο αερας παγωσε στα πνευμονια του με το θεαμα που αντικρισε.Μπροστα του βρισκοταν η Μπελλα φορωντας μονο ενα κοντο σορτσακι και ενα λευκο φανελακι.Φαινοταν πιο χλωμη απο οτι συνηθως.Ηθελε να της μιλησει μα οι λεξεις πεθαναν στο λαιμο του πρωτου καν σχηματιστουν.Τα καστανα μαλλια της ηταν επεφταν λυτα στους ωμους της.Ποτε στην ζωη του δεν την ειχε δει με τοσο μακρια μαλλια.Τα αλλωτε σοκολατενια ματια της ελαμπαν σαν μαυρα μαργαριταρια στο λιγοστο φως.

Εμειναν σιωπηλοι κοιτωντας ο ενας τον αλλον για στιγμες που εμοιαζαν με αιωνες.Μια καστανη μπουκλα ξεφυγε και δεν μπορεσε να αντισταθει στον πειρασμο.Απαλα την εσπρωξε πισω απο το αυτι της,τα πρασινα ματια του χαραζαν το σκοταδι.Την στιγμη που τα σωματα τους αγγιχτηκαν οποιαδηποτε αλλη σκεψη ξεχαστηκε μαζι με την λογικη.

Τα δαχτυλα της Μπελλα γραπωθηκαν στην μπλουζα του τραβωντας τον πανω της.Τα χειλη του συγκρουστηκαν με τα δικα της σε ενα τοσο παθιασμενο φιλι που τους αφησε και τους δυο να παλευουν για ανασα.Ενας απαλος αναστεναγμος ξεφυγε απο τα χειλη της Τα δαχτυλα της κλειδωσαν γυρω απο το λαιμο του.Η γλωσσα του περασε πανω απο τα χειλη της μεχρι που συναντησε την δικη της σε ενα τρελο χορο.

Την κολλησε με δυναμη στην πορτα πισω τους φιλωντας την πεινασμενα.Τα χειλη του ταξιδεψαν απο το στομα της στην βαση του λαιμου της και παλι πανω...Σε θελω...ψιθυρισε δαγκωνοντας τον λοβο του αυτιου της.Η Μπελλα δεν απαντησε....τα χερια της σφιχτηκαν στους ωμους του ζητωντας σιωπηλα την υποστηριξη του.Δεν υπηρχε τιποτα που να χρειαζοταν περισσοτερο αυτη την στιγμη απο εκεινον...ολες οι αισθησεις της ειχαν παρει φωτια.Με τρεμαμενα χερια επιασε το μαυρο υφασμα της μπλουζας του και το τραβηξε πανω απο τους ωμους και το κεφαλι του.Ο Εντουαρντ της χαμογελασε,τα ματια του ελαμπαν απο ποθο.

Χαιδεψε απαλα τις καστανες μπουκλες των μαλλιων της και την φιλησε πιο αργα τωρα.Ομως και παλι δεν ηταν αρκετα κοντα.Τα δαχτυλα της Μπελλα γατζωθηκαν στην ζωνη του τραβωντας τον πιο κοντα.Ενα βογγητο ξεφυγε απο τον στηθος του.Τα χερια του σφιχτηκαν γυρω απο την μεση της,ετσι ωστε να νιωσει τον ερεθισμο του πανω της.

Μην μπορωντας να περιμενει αλλο ο Εντουαρντ την σηκωσε στην αγκαλια του και την οδηγησε στο κρεβατι της.Σε ολη την διαδρομη δεν ξεκολλησε τα χειλη του απο τα δικα της.

Την ακουμπησε απαλα στο κρεβατι και εμεινε να την κοιταζει σιωπηλος για μερικες στιγμες.Εμοιαζε με νεραιδα καθως το ασημενιο φως του φεγγαριου επεφτε πανω στην μικροκαμωμενη φιγουρα της.Εγυρε διπλα της και χαιδεψε απαλα το προσωπο της,φοβουμενος πως ηταν ακομη ενα ονειρο που θα γινοταν καπνος μολις εκανε να το αγγιξει.Εισαι σιγουρη για αυτο...?η φωνη του κατι παραπανω απο ενας ψιθυρος.

Η Μπελλα ανικανη να μιλησει εγνεψε καταφατικα καθως τα ακροδαχτυλα της χαιδεψαν τις μεταξενιες τουφες των μαλλιων του.Εκεινος της χαμογελασε καθησυχαστικα.Σηκωνοντας ελαφρα το μπλουζακι της με το δεξι του χερι χαιδεψε ελαφρα το στομαχι της για μια στιγμη αφηνωντας επειτα ενα φιλι στο ιδιο ακριβως σημειο,ακουγωντας την ανασα της για να σιγουρευτει πως ηταν οντως ενταξει.Ηθελε να θυμαται αυτη την στιγμη...να την φυλαξει μεσα στην καρδια του για παντα.Οτι κι αν τους επιφυλασσε το μελλον ηθελε αυτη η νυχτα να ανηκει σε αυτους για το υπολοιπο της αιωνιοτητας.


Ενας βογγητο ξεφυγε απο τα χειλη της καθως τα δαχτυλα της τραβηξαν ελαφρα τις τουφες των μαλλιων του φερνοντας τον ακομη πιο κοντα.Ο Εντουαρντ αφησε μια βροχη απο φιλια να πεσουν στο κορμι της,ενας βωμος που θα γυριζε να προσκυνησει οσα χρονια κι αν περασουν.Το βλεμμα του κλειδωσε με τα καστανα της ματια καθως τραβουσε το μπλουζακι μακρια απο το σωμα της αφηνοντας την γυμνη μπροστα του απο την μεση και πανω.Η Μπελλα ενιωσε να κοκκινιζει...ομως το φωτεινο χαμογελο στο προσωπο του Εντουαρντ δεν της επετρεψε να νιωσει ντροπη...οχι οταν του ειχε ηδη ξεγυμνωσει την ψυχη της.

Τα χειλη του ξανα βρηκαν τα δικα της.Ενα ριγος ευχαριστησης διαπερασε το κορμι του καθως το χερι της σφιχτηκε γυρω απο την μεση του τραβωντας τον πανω της...φερνοντας το σωμα του σε απολυτη επαφη με το δικο της.Τα χερια του ταξιδεψαν στα πλευρα,στα στηθη της και σε ολο της το σωμα...προσπαθωντας με το χαδι του να την υποταξει.Να την δειξει ολη εκεινη την αγαπη που ενιωθε για εκεινη ομως δεν μπορουσε ακομη να εξομολογηθει.

Εντουαρντ...ψιθυρισε το ονομα του κι ηταν η πιο ομορφη μελωδια που ειχε ακουσει ποτε.Εδω ειμαι μωρο μου...μουρμουρισε και φιλησε τα βλεφαρα της....Παντα εδω ημουνα...Η δικη της προσωπικη μυρωδια τον τρελαινε...του θυμιζε βροχη...αναμεμυγμενη με λεμονι.

Ενιωθε την καρδια της να χτυπαει αρρυθμα μεσα στο στηθος της,χτυποι που αντανακλουσαν την δικη του.Αγκαλιασε τους γοφους της χαιδευοντας την απαλα,καθως τα δαχτυλα του τυλιχτηκαν στο λαστιχο απο το σορτσακι της.Η υγρασια αναμεσα στα ποδια της το ειχε ηδη μουσκεψει.Μηπως πρεπει να σταματησουμε...?ρωτησε κοιτωντας την απευθειας στα ματια.Οχι...ψιθυρισε η Μπελλα παροτρινωντας τον να συνεχισει.Ο Εντουαρντ της χαρισε ενα χαμογελο που εκανε ολο του το προσωπο να λαμψει...

Γυρισε κοντα της και την φιλησε.Εκεινη του ανταπεδωσε το φιλι καθως τα δαχτυλα της γατζωθηκαν στην ζωνη του τζιν του ξεκουμπωνοντας την με χερια που ετρεμαν.Με μια αποτομη κινηση τον αποδεσμευσε απο τα υπολοιπα ρουχα του.Η ανυπομονησια ειχε αρχισει να αναβλυζει απο μεσα της καθως η επιθυμια της για εκεινον σχεδον την πονουσε.

Ο Εντουαρντ την χαιδεψε στα πιο αποκρυφα σημεια του κορμιου της και εκεινη ενιωσε να λιωνει μεσα στα χερια του.Με μια κινηση που εξεπληξε και τον ιδιο της τον εαυτο τα δαχτυλα της εκλεισαν γυρω απο τον ερεθισμο του οδηγωντας τον στην εισοδο της.Μπελλα...ψιθυρισε εκεινος ξεπνοα...αμα συνεχιζε λιγο ακομη αυτο που εκανε δεν θα καταφερνε να κρατηθει για πολυ ακομη.

Δεν αντεχω αλλο Εντουαρντ....ψιθυρισε και κολλησε πανω του ακομη περισσοτερο.Σε χρειαζομαι....Ο Εντουαρντ την κοιταξε βαθια στα ματια,κι ενιωσε να τον καινε.Τα χερια του βρηκαν τα δικα της κλειδωνοντας τα πανω απο το κεφαλι της...με μια βιαιη σχεδον οθηση βρεθηκε μεσα της.Ενας αναστεναγμος ξεφυγε κι απο τους δυο.Τα χειλη του βρηκαν τα δικα της φιλωντας την παθιασμενα....για πρωτη φορα στην ζωη του ενιωθε πληρης.Λες και επαιρνε και εδινε ζωη ο ενας απο τον αλλον...οταν επιτελους ηρθε η ανακουφιση,ηρθε φορτωμενη ουρανια τοξα και αστερια.

Επεσε ξεπνοος πανω της και εκεινη τον εσφιξε ακομη πιο πολυ.Χαιδεψε απαλα τις μουσκεμενες τουφες των μαλλιων του φιλωντας τον απαλα στο μετωπο.Εντουαρντ...ψιθυρισε...Σηκωσε το κεφαλι και την κοιταξε με ματια που ελαμπαν.Σ'αγαπαω...ηθελε να του πει...
Μεινε...ειπε χαμηλοφωνα.Εκεινος της χαμογελασε γλυκα.Τα χειλη του βρηκαν τα δικα της για ακομη μια φορα.Και που αλλου να παω...ψιθυρισε και την τραβηξε στην αγκαλια του.Αναστεναξε φιλωντας τα μαλλια της...ενιωθε ανακουφιση...και φοβο...γιατι ηξερε πως ακομη κι οταν ξημερωνε η αυγη...οσα πρωινα κι αν εφερνε μαζι της,ποτε δεν θα μπορουσε πλεον να φυγει μακρια της.



Eπιτελους καταφερα να τελειωσω και το συγκεκριμενο κεφαλαιο...Ελπιζω να αξιζε η αναμονη και αναμενω σχολια....

https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Ολοζωντανες εικονες απο το ονειρο της προηγουμενης νυχτας περασαν πισω απο τα κλειστα της βλεφαρα καθως το πεπλο του υπνου αρχισε να γλιστραει απο πανω της.Η αισθηση ενος ζεστου σωματος πανω στο δικο της την εκανε να ανοιξει τα ματια αποτομα,μονο και μονο για να συναντησει ενα γνωστο κεφαλι με αναμαλλιασμενες τουφες εκατοστα μακρια απο το προσωπο της.Η πραγματικοτητα ηρθε και την χτυπησε κατακεφαλα.Ηταν αληθεια...

Η καρδια της εχασε μερικους χτυπους αντικριζοντας το θεαμα μπροστα της.Το κεφαλι του ηταν ακουμπισμενο στο στερνο της,τα ομορφα χειλη του μισανοιχτα εστελναν κυματα ζεστης ανασας να σκασουν στο λαιμο της.Η μακρια του φιγουρα ηταν κολλημενη πανω στο κορμι της,με τα ποδια τους μπλεγμενα και τα δυνατα του χερια τυλιγμενα γυρω της.

Παλεψε μεσα της να βρει ανασα καθως ενιωθε την επαφη τους σε καθε ινα του κορμιου της.Η αναγκη της να τον αγγιξει σχεδον την επνιγε.Οσο πιο απαλα μπορουσε απομακρυνε μια χαλκινη τουφα που επεφτε στο ομορφο προσωπο του.Τα χαρακτηριστικα του γαληνια.Με τα δαχτυλα της διεγραψε το σχημα του προσωπου του.Ενιωσε τα χερια του να την σφιγγουν πιο σφιχτα μεσα στον υπνο του κανοντας την να χαμογελασει.Οτι και αν ηταν αυτο μεταξυ τους ηξερε πλεον πως δεν ηταν μονη...


Ο χτυπος στην πορτα την εκανε να πεταχτει.Κοιταξε στιγμιαια τον Εντουαρντ που συνεχιζε να κοιμαται μεσα στην αγκαλια της.Γλιστρησε απο κατω του προσπαθωντας να τον μετακινησει οσο το δυνατον λιγοτερο.Το δερμα της μυρμιγκιασε απο την παγωμενη ανασα του πρωινου,κατευθυνθηκε προς το μπανιο με την ζεστασια του σωματος του ηδη να της λειπει.Κοιταξε φευγαλαια το ειδωλο της στο καθρεφτη.Εμοιαζε ακριβως σαν να εκανε οτι εκαναν χθες ολη νυχτα.Κοκκινα σημαδια απλωνοντας απο το λαιμο μεχρι το στομαχι της.Τα μαλλια της θυμιζαν αχυρωνα...Ξεροκαταπιε προσπαθωντας να μην πανικοβληθει.Προσπαθεια που απετυχε περιτρανα οταν ακουσε τον ηχο του κλειδιου να ισερχεται στην πορτα.Ο Εμμετ....

Τυλιξε βιαστικα μια πετσετα γυρω απο το σωμα της και βγηκε απο το δωματιο κλεινοντας πισω της την πορτα.Επεσε πανω στον αδερφο της ακριβως την στιγμη που εμπαινε μεσα.Μολις ερχομουν να σου ανοιξω...ειπε η Μπελλα με βραχνη φωνη απο την αχρησια.Ο Εμμετ γυρισε και την κοιταξε.

Ολα ενταξει Μπελς..?ρωτησε κανοντας ενα ανησυχο βημα προς το μερος της.Η Μπελλα τον κοιταξε προσπαθωντας να μην αφησει τον τρομο να φανει στο προσωπο της.Τα ματια σου λαμπουν και μοιαζεις σαν να μην εκλεισες ματι ολη νυχτα...

Ναι δεν ειμαι και πολυ καλα...ειπε αμηχανα περνωντας τα δαχτυλα της μεσα απο μπερδεμενες μπουκλες.Το βλεμμα της απεφυγε τα γκριζα ματια του Εμμετ.Δεν ηξερε πως επρεπε να αντιδρασει...το μονο που ηξερε ηταν πως ο Εμμετ επρεπε να φυγει απο εκει.Ο Εντουαρντ μπορει να ξυπνουσε απο στιγμη σε στιγμη και το τελευταιο πραγμα που ηθελε να πεσει πανω στον αδερφο της.Μπορω να κανω κατι εγω..?την ρωτησε ολο ανησυχια.Κοιταξε το ομορφο προσωπο του με τις τυψεις να την πνιγουν.Σε πειραζει να με αφησεις μονη μου...ψιθυρισε..Λεω να ξαπλωσω.Πηρα ηδη παυσιπονο.Καποια στιγμη θα νιωσω καλυτερα.

Οκ...ειπε ο Εμμετ και κατευθηνθηκε προς την πορτα.Παντως Μπελλα καλα θα κανεις να μην κοιμασαι γυμνη ειδικα οταν εισαι αρρωστη.Την κοιταζε αυστηρα.Ωχ...μπιχτη ηταν αυτο..?

Ετοιμαζομουν να...ψελλισε η Μπελλα δειχνοντας αοριστα το χωρο.Δεν πειραζει Μπελς...ειπε ο Εμμετ και την φιλησε στο μετωπο.Αμα θελησεις κατι παρε με.Της χαρισε ενα ζεστο χαμογελο και εφυγε οσο ξαφνικα ειχε ερθει.

Για μερικες στιγμες εμεινε να κοιταει τον αδειο χωρο που πριν λιγο στεκοταν ο αδερφος της αναρωτομενη αν υπηρχε εστω μια φορα που να ηταν μονη με τον Εντουαρντ και να μην ερχοταν καποιος να τους διακοψει.Διπλωκλειδωσε αφηνοντας το κλειδι επανω στην κλειδαρια.Δεν μπορουσε αλλες ξαφνικες επισκεψεις...οχι οσο ειχε τον Εντουαρντ στο κρεβατι της.


Οταν γυρισε στο δωματιο της τον βρηκε ξυπνιο,τυλιγμενος με το σεντονι μπροστα στην ανοιχτη μπαλκονοπορτα.Ακουγοντας τα αναλαφρα βηματα της γυρισε και την κοιταξε.Τα πρασινα ματια του ειχαν μια λαμψη που δεν θυμιζε σε τιποτα τον συννεφιασμενο ουρανο που απλωνοταν πισω του.Της χαρισε εκεινο το αγαπημενο της στραβο χαμογελο που εκανε την καρδια της να χτυπα αρρυθμα.
Ο Εμμετ ετσι...?ρωτησε με φωνη απαλη και βελουδινη.Ναι...μουρμουρισε και του χαμογελασε αμηχανα.Πηγε και σταθηκε διπλα του.

Παρ'οσα ειχαν γινει αναμεσα τους εχθες το βραδυ δεν ηξερε πως να τον αντιμετωπισει.Τον κοιταζε εξεταστικα.Φαινοταν...χαρουμενος.Ηρεμος.Περισσοτερο απο οτι τον ειχε δει ποτε ολα τα ατελειωτα χρονια που τον γνωριζε.Ο Εντουαρντ λες και διαβασε την σκεψη της δεν αφησε τους ενδοιασμους να αναπτυχθουν περισσοτερο.

Μου αρεσει η αμφιεση...ειπε με ενα πονηρο χαμογελο κοιτωντας την απο πανω μεχρι κατω.Του ανταπεδωσε το χαμογελο καθως τα δαχτυλα του επιασαν την ακρη της πετσετας τραβωντας την προς το μερος του.Τα χειλη του συναντησαν τα δικα της φιλωντας την δυνατα.Τα χερια της κλειδωσαν γυρω απο το λαιμο του αφηνοντας την πετσετα να πεσει στο πατωμα.Ο κρυος αερας διαπερασε το κορμι της ομως δεν τον ενιωσε.Η φλογα που σιγοκαιγε μεσα της για εκεινον αρχισε να φουντωνει ζεσταινοντας το κορμι και την ψυχη της.Τα χερια του Εντουαρντ την τραβηξαν πανω του τυλιγωντας το τσαλακωμενο σεντονι γυρω απο τα σωματα τους.Ηταν ζεστος...Η αναγκη της για εκεινον σχεδον την πονουσε....Ανταποκριθηκε στο φιλι του εντονα,καθε της κινηση καθρεφτιζε την δικη του απελπιστικη αναγκη,λες και καθε μερα της ζωης τους οδηγουσε σε αυτη την στιγμη.Επιτελους δεν υπηρχε κανενας αλλος..ολες οι αμυνες ειχαν πεσει,ολες οι μασκες ειχαν διαλυθει...δεν υπηρχε τιποτα...μονο εκεινος και εκεινη.Ο Εντουαρντ και η Μπελλα.....


Για σχολια εδω...
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Η αισθηση του γυμνου κορμιου της πανω στο δικο του ηταν εθιστικη.Οσο και να προσπαθουσε δεν μπορουσε να σταματησει να την φιλαει και να την αγγιζει.Ενιωσε τα δαχτυλα της να χαιδευουν τον σβερκο του πιεζοντας τον ακομη πιο κοντα της.Η γλωσσα της περασε πανω απο τα χειλη του μεχρι που ξανα συναντησε την δικη του.

Ηταν τοσο βυθισμενος στο φιλι τους που μετα απο λιγο αρχισε να ζαλιζεται.Ενιωσε κατι ζεστο να κυλαει στο πισω μερος του κεφαλιου του.Κρατησε τα ματια του κλειστα προσπαθωντας να ξεπερασει το κυμα ζαλαδας που τον κατεκλυσε,μεχρι που η Μπελλα απομακρυνθηκε απο κοντα του αποδεσμεβωντας το φιλι τους.


Εντουαρντ...ψιθυρισε η Μπελλα ξαφνιασμενη κοιτωντας τα δαχτυλα του δεξιου χεριου της.Αιμορραγεις...
Ο Εντουαρντ την κοιταξε μπερδεμενος.Ενιωθε ενα μικρο τσουξιμο στο πισω μερος του κεφαλιου του αλλα τιποτα σοβαρο.Δεν ειναι τιποτα...μουρμουρισε και κολλησε τα χειλη του στον λαιμο της κρατωντας την σφιχτα.
Εντουαρντ...το ονομα του αυτη την φορα ακουστηκε πολυ πιο αυστηρο απο τα χειλη της.Σηκωσε το προσωπο του και συναντησε τα καστανα της ματια.

Μια εκφραση ανησυχιας ειχε ζωγραφιστει στο προσωπο της που του εδωσε να καταλαβει πως δεν αστειευοταν καθολου.Εφερε το χερι της μπροστα στο προσωπο του.Τα δαχτυλα της ηταν βαμμενα κοκκινα και φρεσκο αιμα κυλουσε στην παλαμη της.Ωχ...μουρμουρισε και αγγιξε το πισω μερος του κεφαλιου του.Οντως αιμορραγουσε.Και αρκετα...

Ελα...ειπε η Μπελλα και τον πηρε απο το χερι.Τον εβαλε να κατσει στην μπανιερα και καθισε απο πανω του οπως και το προηγουμενο βραδυ.Ενιωσε το απαλο της αγγιγμα στο δερμα του και ενα ριγος ευχαριστησης διαπερασε ολο το κορμι του.Ολη αυτη την ωρα δεν πηρε το βλεμμα του απο το προσωπο της που τον επεξεργαζοταν εξεταστικα.

Περασε τα δαχτυλα της μεσα απο τις μεταξενιες τουφες των μαλλιων του.Γυρε λιγο πισω...ψιθυρισε σπρωχνοντας τον ελαφρως προς τα πισω.Ανοιξε το νερο και ξεβγαλε το αιμα που ειχε κολλησει στα μαλλια του και γλιστρουσε μεχρι την μεση της πλατης του.Επειτα τον επιασε απο το χερι και με μια μικρη κινηση τον τραβηξε παλι κοντα της.

Χαιδεψε τις χαλκινες τουφες ριχνωντας μια προσεκτικη ματια στο τραυμα του.Δεν φαινεται και τοσο ασχημο...μουρμουρισε.Νομιζω πως θα συμφωνησω μαζι σας γιατρε...ειπε ο Εντουαρντ βραχνα.Η Μπελλα εστρεψε το βλεμμα της στο προσωπο του που τοση ωρα κοιτουσε το γυμνο της στηθος.Εντουαρντ...τον μαλωσε χτυπωντας τον ελαφρα στο μπρατσο.Συγγνωμη γιατρε...ειπε χαριζοντας της ενα πονηρο χαμογελο και τα χερια του εκλεισαν γυρω απο την μεση της,τραβωντας την ακομη πιο κοντα του.

Εκεινη η γνωριμη φωτια εξαπλωθηκε και παλι στο κορμι της σε κλασματα δευτερολεπτου.Ομως σε αντιθεση απο οτι περιμενε ο Εντουαρντ μονο την αγκαλιασε ακουμπωντας το κεφαλι του στο στηθος της.Τα χερια της τυλιχτηκαν αυτοματα γυρω απο το δικο του σωμα,χαιδευοντας απαλα τα μαλλια και τους ωμους του.Πρεπει να κλεισουμε την πληγη σου...ψιθυρισε οταν ειδε πως εκεινος δεν ειχε σκοπο να την αφησει.Ο Εντουαρντ αναστεναξε,αφησε ενα φιλι στο στερνο της και χαλαρωσε το κρατημα του.Η Μπελλα απομακρυνθηκε λιγο απο την αγκαλια του.Εσκυψε και αφησε ενα πεταχτο φιλι στα χειλη του και γυρισε να φυγει.

Γυρισε μετα απο ενα λεπτο με το κουτι πρωτων βοηθειων.Το ανοιξε και εβγαλε απο μεσα μια καθαρη γαζα.Τα πρασινα ματια του Εντουαρντ δεν αφησαν καθολου τα δικα της οση ωρα δουλευε γυρω του.Φρονιμα τωρα...ειπε και του χαμογελασε γλυκα καθως πηρε την θεση της και παλι μπροστα του.Ο Εντουαρντ γελασε δυνατα.Γιατι αλλιως τι..?ειπε χαριζοντας της ενα χαμογελο τοσο εντονο που της θυμισε το αγορι που ηταν καποτε.Τα χερια του τυλιχτηκαν και παλι γυρω απο την μεση της.

Θα σε μαστιγωσω με κανενα στηθοσκοπιο...ψιθυρισε στο αυτι του κανωντας τον να γελασει ακομη πιο δυνατα.


Ηταν αργα το απογευμα οταν ο Ντειμον ανοιξε τα ματια του.Οι μισοπεθαμενες αχτιδες της μερας εμπαιναν στο δωματιο απο τα μισανοιχτα παραθυροφυλλα.Σηκωθηκε αποτομα και ξανα πεσε πισω στο κρεβατι.Ενιωθε να ζαλιζεται...τι ειχε κατεβασει παλι χθες το βραδυ...?

Πιεσε τον εαυτο του να σηκωθει και να ντυθει.Μαυρη μπλουζα και μαυρο τζιν...στο χρωμα των μαλλιων του,στο χρωμα της καρδιας του.

Η πορτα ανοιξε με ενα απαλο τριξημο.Τον υποδεχτηκαν η γνωριμη φωνη του αδερφου του και της Ελενας...το αντιθετο απο την σιωπη που τοσο λαχταρουσε.Γεια...ειπε με φωνη βαθια απο τον υπνο.Οσο και να πιεσε το χαμογελο να εμφανιστει στα χειλη του εκεινο δεν τα καταφερε.
Οχι οταν ειδε την Ελενα αγκαλια με τον Στεφαν στο καναπε να συζητανε και να γελανε.Η καρδια του σφιχτηκε...με γρηγορα βηματα αναζητησε καταφυγειο στην κουζινα.

Γεμισε ενα ποτηρι κρυο νερο και το ηπιε μονορουφι.Το χερι του εσφιγγε τοσο τον παγκο που οι κληδωσεις των δαχτυλων του ειχαν γινει ασπρες.Ακουμπησε το μετωπο του στην ψυχρη επιφανεια του ψυγειου προσπαθωντας να διωξει μακρια ολες αυτες τις εικονες....Ενιωθε αρρωστος...σιχαινοταν αυτην την κατασταση...μα πανω απο ολα συχαινοταν τον εαυτο του.Ο κοσμος ειναι γεματος απο θηλυκα...αλλα αυτος επρεπε να ερωτευτει την κοπελα του αδερφου του.

Ντειμον...η φωνη του αδερφου του τον εκανε να αναπηδησει.Γυρισε και κοιταξε τον αδερφο του.Τα πρασινα ματια του Στεφαν ελαμπαν ζωηρα...ουτε ηθελε να σκεφτει τι μπορει να εκανε πριν και ηταν τοσο χαρουμενος.Θα κατεβω για κανενα ποτο με κατι παιδια.Θες να ερθεις...?

Ο Ντειμον κοιταξε προσεκτικα το προσωπο του αδερφου του.Αν και ηταν αδερφια δεν εμοιαζαν σχεδον καθολου.Ο Στεφαν ειχε ανοιχτα πρασινα ματια σε ανοιχτοχρωμα καστανα μαλλια...του θυμιζε υπερβολικα την μητερα τους,αν και ειχε να την δει απο τοτε που ηταν εφτα χρονων.Ο αδερφος του παντα ηταν χαρουμενος...οτι και αν συνεβαινε.Αν και τα πρωτα χρονια της ζωης τους οι σχεσεις τους ηταν σχεδον ανυπαρκτες μετα το θανατο της μητερας τους τα δυο αγορια ειχαν δεθει πολυ.Ισως τα καταμαυρα μαλλια του και τα γαλαζια ματια να της θυμιζαν υπερβολικα τον πατερα τους...σκεφτηκε με πικρα ο Ντειμον...ισως αυτος να ηταν ο λογος που δεν προσπαθησε να ξανα ερθει ποτε σε επαφη μαζι του μετα τον χωρισμο των γονιων τους..ξεχνωντας μια και εξω τον μεγαλο της γιο.

Οχι...μουρμουρισε αποστρεφωντας το βλεμμα απο τον Στεφαν.Στο κατω κατω μολις ξυπνησα...του χαρισε ενα βεβιασμενο χαμογελο.Εισαι καλα...?τον ρωτησε ο αδερφος του.Ναι μια χαρα...απλως δεν εχω πολυ ορεξη.Μαλλον θα διαβασω κανενα βιβλιο...
Οκ...ειπε ο Στεφαν ανασηκωνοντας τους ωμους.Θα τα πουμε...

Γεμισε ενα ποτηρι με καφε και εκατσε στο στο τραπεζι κοιτωντας εξω την νυχτα που επεφτε.Το ηξερε πως το πιο πιθανον ηταν πως η καφεινη δεν θα τον αφηνε επειτα να κλεισει ματι αλλα εκεινη την στιγμη δεν τον ενοιαζε και ιδιαιτερα.

Ο ηχος του ονοματος του τον εκανε να στρεψει το κεφαλι του προς το μερος της.Η Ελενα στεκοταν λιγα μετρα μπροστα του ακουμπωντας στον τοιχο.Φορουσε την μπλουζα του αδερφου του...ο κομπος στην καρδια του κοντεψε να τον πνιξει.Πιεσε τον εαυτο του για να μην πεταχτει σαν ελατηριο και εξαφανιστει απο το δωματιο.Γεια σου Ελενα...ειπε χαμηλοφωνα...

Τι συμβαινει Ντειμον..?τον ρωτησε και καθισε στην καρεκλα διπλα του.Τα καστανα της ματια τον κοιταζαν ερευνητικα.Ενα ειλικρινες ενδιαφερον εκαιγε μεσα τους.Για μια στιγμη του θυμισαν της Μπελλας.Καλα ειμαι..ειπε αοριστα.

Δεν σου φαινεται ομως.η φωνη της Ελενας ηταν σοβαρη.Ο αδερφος σου ανησυχει πολυ για σενα.Το ιδιο και εγω....Οι τελευταιες λεξεις της τον εκαναν να γυρισει και να την κοιταξει στα ματια τοσο εντονα που εκεινη χαμηλωσε το βλεμμα.Αληθεια δεν μου συμβαινει τιποτα...ειπε ελευθερωνοντας την απο την ματια του.

Κι ομως κατι συμβαινει.Ακομη και τωρα...εισαι πιο χλωμος απο οτι συνηθως...με τα δαχτυλα της απομακρυνε μια μαυρη τουφα απο το προσωπο του.Το χερι της βρηκε το δικο του.Το ξερεις οτι μπορεις να μου πεις...

Ελενα...ψιθυρισε και το ονομα της του εκαψε το λαιμο καθως εβγαινε,σαν ιερη προσευχη.Το ξερω πως στο παρελθον τα λεγαμε ολα.Σημαινεις πολλα για μενα και το ξερεις...την κοιταξε φευγαλαια.Ομως δεν μπορουμε πια να τα λεμε ολα...δεν ειμαστε πλεον παιδια.Ορισμενες αληθειες μπορει να πληγωσουν παρα να ανακουφισουν αν βγουν προς τα εξω.Τα ματια του τον ετσουζαν λες και ολες οι πικρες πλημμυρες των δακρυων ηταν ετοιμες να ξεχειθουν προς τα εξω.

Σηκωθηκε απο το τραπεζι αφηνωντας το χερι της να γλιστρησει απο το δικο του.Προχωρησε με κουρασμενα βηματα εξω απο το δωματιο.Ντειμον...η φωνη της τον σταματησε.Γυρισε και την κοιταξε στα ματια.Το ξερεις οτι σ'αγαπαω ετσι...μια γροθια εσφιγγε την καρδια του τοσο πολυ που σε λιγο θα την εκανε κομματια.Κι εγω σ'αγαπαω Ελενα...ειπε,γυρισε και εφυγε χωρις καν να προσπαθησει να κρυψει την θλιψη απο το προσωπο του...οχι ομως με τον ιδιο τροπο...συμπληρωσε απο μεσα του αφηνωντας δυο μοναδικα δακρυα να ανακουφισουν τον πονο της ψυχης του.


Σχολια εδω...
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Η βροχη μουρμουριζε σιγανα ενα τραγουδι τοσο μοναδικο που μονο η φυση θα μπορουσε να συνθεσει.Το θολο φως της οθονης επεφτε στο προσωπο της κανοντας την επιδερμιδα της να φαινεται ακομη πιο χλωμη απο οτι συνηθως.Ο Εντουαρντ εγυρε και αφησε ενα φιλι στα μαλλια της Μπελλα που ειχε αποκοιμηθει ακουμπισμενη στον ωμο του.

Ενιωθε την ηρεμη ανασα της στο λαιμο του,μια αισθηση που τον εκανε να ανατριχιασει.Ακομη δεν πιστευε πως ηταν τοσο κοντα της.Το αρωμα του σαμπουαν καθως και η μοναδικη μυρωδια του κορμιου της τον περιεβαλλαν σαν ενα κουκουλι ασφαλειας που δεν ηθελε ποτε να αποχωριστει.

Με το δαχτυλο του ακολουθησε τις γραμμες του προσωπου της,τα χαρακτηριστικα της ηταν γαληνια απο τον υπνο.Το χερι της τυλιγμενο γυρω απο την μεση του.Θα μπορουσε να μεινει εκει για παντα χωρις να κουνηθει....χωρις να χρειαζεται τιποτα περισσοτερο.

Τυλιξε μια καστανη μπουκλα αναμεσα στα δαχτυλα του.Τα μαλλια της εμοιαζαν σχεδον μαυρα μεσα στο σκοταδι.Το μονο που χωριζε τα σωματα τους στα σημεια που ακουμπουσαν ηταν το λεπτο υφασμα της μπλουζας του που φορουσε η Μπελλα...το θεαμα τον εκανε να χαμογελασει.Φαινοταν ακομη πιο μικροσκοπικη,σχεδον ευαλωτη.Την εσφιξε λιγο πιο σφιχτα πανω του,..

Ενας κεραυνος εσκισε τον ουρανο.Οι σταγονες αρχισαν να πεφτουν αγρια εξω...τις παρατηρησε για μερικες στιγμες να γλειφουν το τζαμι.Παραμορφωμενες εικονες γεματες θλιψη ζωγραφιστηκαν μεσα στο μυαλο του.Τις εδιωξε μακρια.Εστρεψε το βλεμμα του παλι πισω στην Μπελλα...δεν ειχε κουνηθει καθολου.Οσο πιο απαλα μπορουσε την απομακρυνε απο κοντα του.Εκεινη αφησε εναν αναστεναγμο,ομως δεν ανοιξε τα ματια.

Προσεκτικα την σηκωσε απο τον καναπε και την κρατησε μεσα στα χερια του.Προχωρησε αργα προς την κρεβατοκαμαρα προσπαθωντας να μην την ταραξει πειρσσοτερο.Την ενιωσε να αναδευεται μεσα στην αγκαλια του.Εντουαρντ...?ψιθυρισε κοιτωντας ανηχυσα τριγυρω. Σσσ...μουρμουρισε...εδω ειμαι....σηκωσε το κεφαλι μεχρι που τα ματια της συναντησαν τα δικα του.

Ενας αναστεναγμος της ξεφυγε και κολλησε τα χειλη της στο λαιμο του φιλωντας τον απαλα.Τα χερια της τυλιχτηκαν γυρω απο το λαιμο του κολλωντας το σωμα της περισσοτερο πανω στο δικο του.Οταν την αφησε στο κρεβατι δεν τον αφησε να απομακρυνθει.Τον τραβηξε πανω της και τα χειλη της συναντησαν τα δικα του.Πισω απο τις πραξεις της σιγοκαιγε μια αναγκη τοσο εντονη που στην αρχη τον τρομαξε...

Τα χερια του τυλιχτηκαν γυρω απο την μεση της αγκαλιαζονταν την σφιχτα.Ενιωθε μπερδεμενος απο την ξαφνικη αντιδραση της Τα δαχτυλα του βρηκαν το τελειωμα της μπλουζας του ανεβαζοντας την ελαχιστα προς τα πανω.Το αγγιγμα του στο γυμνο στομαχι της την εκαψε...με μια αποτομη κινηση τον βοηθησε να την απαλλαξει απο το ενα και μοναδικο ρουχο που εμπαινε αναμεσα τους.

Τα χειλη της τριφτηκαν παθιασμενα πανω στα δικα του,τα δαχτυλα της διεγραφαν τρελους κυκλους αναμεσα στις τουφες των μαλλιων του.Οι κινησεις της μαρτυρουσαν την επιθυμια της για εκεινον,κατι που το ενιωθε και ο ιδιος περα ως περα,ομως κι απο κατι αλλο...κατι σκοτεινο που δεν μπορουσε να ερμηνευσει.Μπελλα...ψιθυρισε χαμηλοφωνα ακουμπωντας το μαγουλο του στο δικο της.Μη...μουρμουρισε και η φωνη της εσπασε.Σηκωσε το κεφαλι και την κοιταξε μπερδεμενος.Του φανηκε πως δακρυα ελαμπαν στο σοκολατενιο της βλεμμα.

Φοβαμαι...ψιθυρισε με τα χειλη τους σχεδον να αγγιζονται.Τον φιλησε απαλα διχως να παψει να τον χαιδευει..Πως ολα αυτα ειναι απλως ενα ονειρο...τα χειλη της κατηφορησαν στο πηγουνι του...και καποια στιγμη θα ξυπνησω και απλως θα εξαφανιστεις.Η ανασα του κοπηκε,οσο κι αν εψαχνε μεσα του τα πνευμονια του ηταν αδεια απο αερα.Μην το ξανα πεις ποτε αυτο..ειπε με ενταση.Τα πρασινα ματια του πεταγαν φωτιες.Πηρε το χερι της και το ακουμπησε στην καρδια του καθως μπηκε μεσα της με μια αποτομη σχεδον βιαιη κινηση.

Ενα βογγητο ανακουφισης ξεφυγε απο τα χειλη της.Ενιωσε τους χτυπους δυνατα κατω απο την παλαμη της.Η καρδια μου σου ανηκει...ψιθυρισε.Μια σκια περασε απο τα ματια του δινωντας τους μια πρασινη αποχρωση που δεν ειχε ξανα δει ποτε.Ενας ριγος διαπερασε ολο της το κορμι..Ειναι δικη σου τοσο καιρο που ουτε καν θυμαμαι ποτε ηταν η τελευταια φορα που χτυπησε για μενα...

Τα ποδια της κλειδωσαν γυρω απο την μεση του.Ο Εντουαρντ εγυρε πιο κοντα της φερνοντας το κορμι του σε τελεια επαφη με καθε γραμμη του δικου της επιταχυνοντας τον ρυθμο τους.Η Μπελλα στηριχτικε στα μπρατζα του προσπαθωντας να σταθεροποιησει το σωμα της που ετρεμε.Την κοιταξε εντονα για μια στιγμη και εκεινη του χαμογελασε αχνα.Δικος σου ειμαι...ψιθυρισε και κολλησε τα χειλη του στα δικα της μεχρι που ηλεκτρισμος ξεχυθηκε μεσα στις φλεβες της φερνοντας μαζι του την ανακουφιση.


Η καταιγιδα που κυμαίνονταν εξω εκανε τον Τζασπερ να πεταχτει απο τον υπνο του..Αυτοματα απλωσε το χερι του διπλα για να να αγγιξει την Αλις ομως ηρθε σε επαφη μονο με κρυα σεντονια.Βλεφαρισε γρηγορα τα ματια του προσπαθωντας να διωξει μακρια τον υπνο.
Αλις.....ψιθυρισε και ανακαθισε.Το δωματιο ηταν σκοτεινο με μονο τον αποηχο της βροχης να ακουγεται απο εξω.

Την βρηκε να καθεται διπλα στην μπλκονοπορτα κοιτωντας εξω την βροχη που επεφτε.Τα δεντρα στο διπλανο παρκο ειχαν αφεθει σε ενα ξεφρενο χορο λογω του παγωμενου αερα.Αλις...?ψιθυρισε και εκατσε διπλα της.Δεν πηρε απαντηση.Η κοπελα συνεχισε να κοιταει εξω...Αλις...επανελαβε και πηρε το χερι της μεσα στο δικο του...

Γυρισε και τον κοιταξε με ενα απομακρο και σκοτεινο βλεμμα.Ο Τζασπερ ενιωσε ενα ριγος να ανεβαινει στην ραχοκοκαλια του.Με τα πρασινα ματια της τοσο απομακρα και τα μαυρα της μαλλια να στεφανουν το ομορφο προσωπο της του θυμισε μαγισσα βγαλμενη απο τις σελιδες των παραμυθιων.Της ανταπεδωσε το βλεμμα ψαχνωντας μεσα στα ματια της οτι κι αν ηταν αυτο που την βασανιζε.

Τι συμβαινει Αλις...?μια σπιθα αναγνωρισης περασε επιτελους απο τα ματια της.Για μερικες στιγμες δεν μιλησε....μονο τον κοιτουσε ερευνητικα.
Τι συμβαινει με την Μπελλα και τον αδερφο μου Τζασπερ...?η φωνη της απομακρη,σχεδον παιδικη,λες και ερχοταν κατευθειαν απο τις αναμνησεις που ειχε βυθιστει.
Ξεροκαταπιε...δεν του αρεσε καθολου να της λεει ψεματα.Τι να της ελεγε...?Οτι τους ειχε πιασει να φιλιουνται σαν ξαναμμενοι εφηβοι μια μερα πριν ο αδερφος της εκανε τα μουτρα του Τζεικομπ αγνωριστα...?
Αποφασισε να ακολουθησει την μεση οδο.Δεν ξερω...ειπε με ειλικρινεια.Στο κατω κατω ηξερε μονο το πως εγινε η αρχη...οχι το τι ειχε ακολουθησει αναμεσα στους δυο.

Η Αλις τον κοιταξε αποδοκιμαστικα.Κι ομως κατι ξερεις...του ειπε.Κατι εγινε...τα χαρακτηριστικα του προσωπου της προδιδαν την ανησυχια της.Γιατι το λες αυτο...ψιθυρισε ο Τζασπερ χαμηλοφωνα.Η Αλις τον κοιταξε λες και την ειχε προσβαλει.

Εννοεις περα απο τον τροπο που συμπεριφερεσαι τριγυρω του...?τον ρωτησε ανασηκωνοντας ενα τελειο φρυδι.Ο Τζασπερ παρεμεινε ανεκφραστος διχως ομως να αποστρεψει το βλεμμα του απο το δικο της.

Η Αλις αναστεναξε.Δεν ξερω ισως μπορει και να υπερβαλλω.Εδω και μερες εχω την εντυπωση πως κατι εχει αλλαξει μεταξυ τους.Επρεπε να δεις το βλεμμα του εχθες οταν εμαθε πως ηταν με τον Τζεικομπ....ηταν...στοιχειωμενο.Λες και ζουσε εφιαλτη.Κι οταν εφυγε για να παει να σταματησει τον Εμμετ απο το να κανει κατι κακο κατεληξε ο ιδιος να παιζει μπουνιες με εναν τυπον που υπο αλλες συνθηκες ουτε θα γυριζε να τον κοιταξει.Τα χρυσαφενια ματια του Τζασπερ δεν αφησαν στιγμη το προσωπο της.

Το ξερω πως ακουγομαι σαν τρελη αλλα...Αφησε την προταση της μιση κοιτωντας εξω λες και εκει αναμεσα στις σταλες της βροχης θα εβρισκε τις καταλληλες λεξεις.Σ'αγαπω Τζασπερ...ψιθυρισε και τον κοιταξε τοσο βαθια που ενιωσε να ζαλιζεται.Και το ξερω πως εσυ εισαι ο ερωτας της ζωης μου.Το αλλο μου μισο...αλλα κατι αναλογο νιωθω και για τον Εντουαρντ.Παντα ειχαμε αυτο τον περιεργο δεσιμο αναμεσα μας....κι οταν κατι δεν παει καλα απλως...το ξερω.

Ο Τζασπερ την τραβηξε στην αγκαλια του.Ισως να ειναι αληθεια αυτο που λενε για τα διδυμα τελικα..γελασε χαμηλοφωνα φιλωντας την στο μετωπο.Ισως...απαντησε εκεινη.Θελω να πω το ξερω πως και παλιοτερα υπηρχε κατι αλλα ποτε τα σημαδια δεν ηταν τοσο εντοντα.

Στασου...ειπε ο Τζασπερ απότομα.Δηλαδη αυτο δεν ξεκινησε τωρα...?Η Αλις γυρισε και τον κοιταξε με μια γρηγορη κινηση.Ενα ιχνος ενοχης περασε αστραπιαια απο το προσωπο του αλλα ηταν αρκετο για να σιγουρευτει η Αλις πως οντως κατι ηξερε.

Τον κοιταξε επιδοκιμαστικα.Οτι κι αν ξερεις ξερασε το τωρα...ειπε και τον σκουντηξε προς τα πισω μεχρι που το κεφαλι του ακουμπησε το πατωμα.Αφησε μια βροχη απο φιλια που ξεκινησε απο το στομαχι του μεχρι που εφτασε ενα ποντο μακρια απο τα χειλη του.Αλλιως τι...?ψιθυρισε ο Τζασπερ με βραχνη φωνη...Αλλιως...μουρμουρισε στο αυτι του δαγκωνοντας τον ελαφρα.Θα φροντισω τον επομενο πολυ καιρο η μοναδικη επαφη που θα εχεις μαζι μου ειναι με μια φωτογραφια και την δεξια σου παλαμη....Ο Τζασπερ εσκασε στα γελια τραβωντας την επανω του και φιλωντας την δυνατα.

Τους επιασα....μουρμουρισε αναμεσα στα φιλια....να κανουν ακριβως αυτο....ειπε κολλωντας τα χειλη του παλι πανω στα δικα της.Η Αλις του ανταποδωσε το φιλι για μια στιγμη και επειτα απομακρυνθηκε.Μονο αυτο και τιποτα αλλο..?τον κοιταξε σοβαρα.
Εχω την εντυπωση πως ηταν και η πρωτη φορα που συναιβει...ειπε ο Τζασπερ στον ιδιο τονο.

Δεν νομιζω....ειπε η Αλις και επιασε απο διπλα ενα τετραδιο με μαυρο εξωφυλλο που ο Τζασπερ δεν ειχε προσεξει μεχρι εκεινη την στιγμη.Το αφησε απαλα πανω στα ποδια του.Τι ειναι αυτο..?ρωτησε μπερδεμενος.Ξεφυλλισε το τετραδιο με μια γρηγορη κινηση.Ηταν γεματο σκιτσα.

Το ανοιξε στην πρωτη σελιδα.Με μαυρο μολυβι ηταν ζωγραφισμενος ενας κυκνος με ανοιχτα τα φτερα του.Απο πισω διαγραφοταν ενας ασπρομαυρος ουρανος.Ο Τζασπερ χαιδεψε την χαρτινη επιφανεια κοιτωντας την με θαυμασμο.Οι σκιες,τα χρωματα...ολα αποτελουσαν μια αρτια δουλεια.Οποιος και να το ειχε κανει ειχε ταλεντο.Εριξε μια ματια και στα αλλα σκιτσα.Ολα απεικονιζαν κι απο ενα κυκνο,ποτε να πεταει ελευθερο στους ουρανους,αλλωτε να ξαπωσταινει στα νερα καποιας λιμνης διχως χρωμα...αυτο που του τραβηξε την προσοχη ηταν ενα σκιτσο πολυ πιο σκοτεινο απο τα αλλα.Ηταν η μοναδικη ζωγραφια που ειχε καποιο αλλο χρωμα εκτος απο το μαυρο...ομως την εκανε ακομη πιο τρομακτικη.Ενα βελος ειχε διαπερασει το κομψο σωμα του κυκνου,μια κοκκινη λιμνη απο αιμα ειχε σχηματιστει γυρω του.Τα ματια του ηταν κλειστα και το πουλι ηταν ξεκαθαρο πως υπεφερε....αν δεν ειχε ξεψυχισει ηδη.Στην ακρη καθε σκιτσου υπηρχε μια ημερομηνια.Η πιο προσφατη ηταν τρια τεσσερα χρονια πισω.Ο Τζασπερ ενιωσε τα ματια της Αλις να τον διαπερνανε....κατι που τον επανεφερε στην πραγματικοτητα.

Οποιος και να τα ζωγραφισε αυτα εχει πραγματικα πολυ ταλεντο...ειπε και ξανα εριξε μια βιαστικη ματια στον πληγωμενο κυκνο.Ομως και παλι δεν καταλαβαινω τι σχεση εχουν με αυτο που συζητουσαμε πριν...την κοιταξε ερωτηματικα.

Δεν μπορεις να καταλαβεις ποιου μπορει να ειναι...?η Αλις τον ρωτησε μελαγχολικα.Για να τα εχεις στα χερια σου υποθετω πως ειναι του αδερφου σου.Δεν ηξερα οτι ο Εντουαρντ ηταν τοσο καλος στην ζωγραφικη....Αλλα και παλι....κοιταξε ξανα τα χαρτια μπροστα του ψαχνοντας για κατι περισσοτερο.

Το δαχτυλο της Αλις σταματησε σε ενα συγκεκριμενο σημειο πανω στο χαρτι.Του εδειξε μια πολυ μικρη λεπτομερεια αναμεσα στα φτερα του κυκνου.Ο Τζασπερ σηκωσε το χαρτι και το παρατηρησε με περιεργεια.Εκει με μικροσκοπικα καλλιγραφικα γραμματα υπηρχαν τα αρχικα "BS"...
Κοιταξε την Αλις σαστισμενος...Εκεινη πηρε το μαυρο μολυβι απο την θηκη του και εγραψε στο λευκο περιθωριο Bella Swan...
Ηταν ερωτευμενος μαζι της....ψιθυρισε με την σιγουρια να χρωματιζει την φωνη του.Η Αλις εγνεψε καταφατικα με τα πρασινα ματια της να λαμπουν μεσα στο σκοταδι...ματια πανομοιοτυπα με του αδερφου της....


Σχολια εδω...
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Ο ηλιος ελαμπε φωτεινος πισω απο τα κλειστα του βλεφαρα.Ανοξε τα ματια του τεμπελικα.Η Μπελλα ηταν κολλημενη επανω του ανατητωντας την ζεστασια του μεσα στον υπνο της.Την εσφιξε λιγο περισσοτερο χαμογελωντας ευτυχισμενος.Το λεπτο σεντονι ειχε γλιστρησει απο τα σωματα τους κατα την διαρκεια της νυχτας ομως δεν ενιωθε να κρυωνει...

Γυρισε προς το μερος της κοιτωντας την μεσα απο μισανοιχτα βλεφαρα.Ηταν γυρισμενη στο πλαι με το ενα χερι της περασμενο γυρω απο την μεση του ενω το αλλο ακουμπουσε απαλα πανω στο στηθος του με αποτελεσμα να κυλησει απο πανω του οταν γυρισε να την κοιταξει.Μην θελοντας να χασει την παραμικρη επαφη πηρε το χερι της μεσα στο δικο του χαιδευοντας τα δαχτυλα της με απαλες κινησεις.

Τα χειλη της ηταν μισανοιχτα και τα χαρακτηριστικα του προσωπου της ηρεμα.Το εντονο φως του μεσημεριανου ηλιου παιχνιδιζε πανω στις καστανες μπουκλες των μαλλιων της.Δεν ηθελε να την ξυπνησει ομως δεν μπορεσε να κρατηθει.Εσκυψε προς το μερος της και την φιλησε μαλακα.Για μια στιγμη δεν εγινε τιποτα μεχρι που ενιωσε την Μπελλα να ανταποκρινεται στο φιλι του.Διχως να ανοιξει τα ματια τον τραβηξε πιο κοντα της.Πηρε το κατω χειλος του αναμεσα στα δοντια της δαγκωνοντας τον ελαφρα.Ενα βογγητο ξεφυγε απο τα χειλη του Εντουαρντ καθως την επιασε απο την μεση και την τραβηξε ωστε να καθεται επανω του.Η Μπελλα χαμογελασε πανω στα χειλη του.Χαιδεψε τις μεταξενιες τουφες των μαλλιων του φερνοντας τον ακομη πιο κοντα.

Καλημερα...ψιθυρισε διακοπτωντας το φιλι τους.Η Μπελλα του χαμογελασε νυσταγμενα.Τα σοκολατενια της ματια συναντησαν τα δικα του.Αν και ειχαν το ιδιο σκουρο χρωμα οπως παντα του φανηκε πως ελαμπαν με μια διαφορετικη λαμψη.Γεια σου...ψιθυρισε και αφησε ενα φιλι στο μετωπο του.Δεν θα ειχε κανενα προβλημα αν καθε ξυπνημα της υπολοιπης ζωης της ξεκινουσε με τον ιδιο αυτο τροπο...

Εκανε μια κινηση ωστε να φυγει απο πανω του ομως τα χερια του Εντουαρντ την σταματησαν.Της χαμογελασε τοσο ζεστα που ενιωσε να λιωνει μεσα της.Του αντεπεδωσε το χαμογελο και ξαπλωσε πανω στο στηθος του κρυβοντας το προσωπο της στο λαιμο του,Τον φιλησε απαλα και εκλεισε τα ματια.Τα χερια του ηρθαν και κλειδωσαν γυρω απο το σωμα της.Αναστεναξε ευτυχισμενα.

Λοιπον τι θελεις να κανουμε σημερα...?η φωνη του ηταν απαλη σαν ψιθυρος συνοδευμενη απο την ανασα του πανω στα μαλλια της.Το σκεφτηκε για μια στιγμη.Κι η αληθεια ηταν πως δεν ηθελε να κανει τιποτα διαφορετικο απο οτι εκαναν τωρα.Το μονο που ηθελε ηταν να ειναι μαζι του...να τον βλεπει,να τον ακουει,να τον αγγιζει....

Τιποτα...τα χειλη της σχηματισαν ενα αχνο χαμογελο.Ο Εντουαρντ εσκασε στα γελια.Τιποτα απολυτως...?..ψιθυρισε.Ο παιχνιδιαρικος τονος της φωνης του την εκανε να χαμογελασει.Ολο και κατι μπορω να σκεφτω...τα χειλη της ακολουθησαν τις γραμμες του προσωπου του.Το δερμα του ηταν τραχυ στην αισθηση καθως ειχε μερες να ξυριστει.Ο Εντουαρντ μπαινοντας απευθειας στο πνευμα της διαθεσης της κολλησε τα χειλη του πανω στα δικα της.

Τα χερια του βρεθηκαν κατω απο τα γονατα της.Με μια αποτομη κινηση της τραβηξε ετσι ωστε να καθεται επανω του.Τα ματια του ακολουθησαν την πορεια του χεριου της μεχρι που βρεθηκε μεσα στα μαλλια του.Αυτο που πας να κανεις μονο τιποτα δεν ειναι...ψιθυρισε στο αυτι του.Εστρεψε το κεφαλι του μεχρι που τα ματια τους συναντηθηκαν.Οποτε θες μπορεις να μου πεις να σταματησω....ψιθυρισε με τα χειλη του να χαιδευουν τα δικα της.Μην τολμησεις...τα δαχτυλα της χαιδεψαν το προσωπο του λιγο πριν τα χειλη τους ξανα συναντηθουν.

Η καρδια της αρχισε να χτυπα πιο δυνατα καθως το φιλι τους γινοταν ολο και πιο βαθυ.Αναρωτηθηκε αν ο Εντουαρντ μπορουσε να καταλαβει πως και ενα απλο φιλι απο τα χειλη του μπορουσε να στειλει ριγη σε ολο της το σωμα,κανωντας την να νιωθει πως τιποτα αλλο δεν ειχε σημασια στον κοσμοδεν ειχε σημασια...μονο οτι εκεινος ηταν εκει και την κρατουσε.

Ο Εντουαρντ ενιωσε το χερι της να κλειδωνει πισω απο το λαιμο του φερνοντας τον ακομη πιο κοντα.Ενιωθε την φωτια της επιθυμιας να σερνεται πανω στο δερμα του,καθως η ελξη μεταξυ τους εβρισκε για ακομη μια φορα διεξοδο κανοντας τον να ζαλιστει.Να την χρειαζεται ακομη περισσοτερο.

Τα χειλη τους χωριστηκαν για μια στιγμη με τις υγρες του ανασες να μπλεκονται,λιγο πριν συγκρουστουν ξανα,με τις γλωσσες τους να επιστρεφουν στον χορο τους.Τα δαχτυλα του μετακινηθηκαν απο το γοφο της στο μπροστινο μερος του εσωρουχου της,φερνοντας την αναγκη του για εκεινη σε σημειο πονου.


Σχολια εδω...
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

To κεφαλι του κοντευε να σπασει.Δεν αντεχε αλλο τις φωνες.Ουτε να συζηταει για το ιδιο θεμα.Ντειμον..η φωνη του αδερφου του τον εκανε να γυρισει προς το μερος του.Θα μου πεις επιτελους τι συμβαινει...?Τα ματια του Στεφαν ειχαν μια σκοτεινη αποχρωση.Το ηξερε πως ανησυχουσε για εκεινον οπως δεν μπορουσε να κανει τιποτα για αυτο.Αν μαθαινε την αληθεια θα τον μισουσε....

Εριξε ενα επικριτικο βλεμμα στην Ελενα που ουρλιαζε γιατι του μιλησες.Εκεινη δεν απεφυγε την ματια του αλλα συνεχισε να τον κοιταει σταθερα στα ματια.Το θεμα τελειωσε...ενιωθε οργισμενος παρ'ολο που δεν θα μπορουσε να εχει περισσοτερο αδικο.Το μυαλο του ομως δεν μπορουσε
να επεξεργαστει ολα αυτα.Ενιωθε ενοχες για οτι ενιωθε...αρρωστος.Αγαπουσε τον αδερφο του αλλα καθε κομματι της ψυχης του καθε φορα που βρισκοταν διπλα της ουρλιαζε απο αναγκη.

Ενιωθε να ζαλιζεται απο την υπερενταση.Το ηξερε πως αν δεν εφευγε θα ελεγε κατι που θα μετανιωνε.Επιασε το μπουφαν του και κινηθηκε σιωπηλα προς την πορτα.Φευγεις...φωναξε ο Στεφαν αγανακτισμενος..Παντα οταν βρισκεις τα δυσκολα σηκωνεσαι και φευγεις.Ο Ντειμον του εριξε ενα ψυχρο βλεμμα...ηξερε πως αργοτερα θα μισουσε τον εαυτο του για αυτο.Εγω δεν μπλεκομαι ποτε στις δουλειες σου...γιατι δεν κανεις κι εσυ το ιδιο...?Ετσι για αλλαγη.Ο Στεφαν τον κοιταξε ξαφνιασμενος λιγο πριν τα χαρακτηριστικα του παραμορφωθουν απο μια εκφραση πονου.Ο Ντειμον εκλεισε με δυναμη την πορτα πισω του...δεν αντεχε να βλεπει.

Ο Στεφαν γυρισε και κοιταξε την Ελενα.Και να μπορουσε δεν ηξερε τι να πει.Εκεινη αναστεναξε συνοφρυωμενη.Περιμενε εδω...του ειπε αοριστα και ανοιξε την πορτα.

Κατεβηκε την σκαλα σχεδον πετωντας.Το μονο που ηθελε ηταν να φυγει απο εκει.Φοβοταν πως ειχε αρχισει να χανει το μυαλο του.Αν μπορουσε να ξεριζωσει την καρδια του και να τελειωσουν ολα θα το εκανε χωρις δευτερη σκεψη.Προσπαθουσε να ξεχασει,να προχωρησει.Και μερικες φορες τα καταφερνε.Μα καθε πρωι ηταν το ιδιο μοτιβο απο την αρχη.Λες και ολα μεσα του ειχαν σβηστει κατα την διαρκεια της νυχτας εκτος της αγαπης του για εκεινη.

Ντειμον...ακουσε την φωνη της πισω του καθως εβγαινε στο δρομο.Τα χερια του σχηματισαν γροθιες στα πλευρα του.Βηματισε πιο γρηγορα.Ο αυτοελεγχος γλιστρουσε ολο και πιο πολυ αφηνωντας το μυαλο του εκτεθειμενο σε σκοτεινα συναισθηματα.Καταπολεμησε την αναγκη να κλεισει τα αυτια του..να παψει να την ακουει.Δεν θελω να το συζητησω Ελενα....ειπε διχως να γυρισει να την κοιταξει.

Εκεινη βρεθηκε διπλα του τοσο γρηγορα που δεν προλαβε να το αντιληφθει.Γιατι μου συμπεριφερεσαι με αυτο τον τροπο...?Γυρισε και την κοιταξε στα ματια.Ο πονος που ειδε μεσα στα δικα της τον εκανε κομματια.Δεν θελεις να ξερεις...ψιθυρισε αγρια.Ηταν θυμωμενος...οχι με εκεινη αλλα με τον ιδιο.Κουνησε το κεφαλι της αποδοκιμαστικα.Δεν μπορω να πιστεψω πως εχεις αλλαξει τοσο πολυ...οχι χωρις να υπαρχει καποιος λογος.Οσο περναει ο καιρος γινεσαι χειροτερα.Τι σου εχω κανει..?

Τον κοιταζε παρακλειτικα.Εγω φταιω...ψιθυρισε ο Ντειμον.Δεν εχεις κανει κατι λαθος.Ο μονος που φταιει ειμαι εγω.Η Ελενα ακουμπησε στον τοιχο παρετημενα.Τοσα χρονια...μουρμουρισε περισσοτερο στον εαυτο της παρα σε εκεινον.Δεν το πιστευω πως δεν σημαινω πια τιποτα για σενα...τα καστανα της ματια ηταν αδεια απο συναισθημα.Ξεφυσηξε δυνατα.Μαζι με τον εαυτο του πληγωνε και εκεινη...και αυτο δεν μπορουσε να το αντεξει.Πηγε και σταθηκε ακριβως μπροστα της.Τα βλεμματα τους συναντηθηκαν.Το θεμα δεν ειναι οτι δεν σημαινεις τιποτα...ψιθυρισε περνοντας το χερι της μεσα στο δικο του.Το δικο του ετρεμε...Το θεμα ειναι πως σημαινεις τα παντα....η Ελενα τον κοιταξε ξαφνιασμενη.

Ο τροπος που τον κοιτουσε μαρτυρουσε και ενα αλλο συναισθημα...ποτε ξανα δεν τον ειχε κοιταξει με αυτον τον τροπο.Τα δαχτυλα της εσφιξαν περισσοτερο τα δικα του και εκεινος δεν μπορεσε να συγκρατηθει.Εγυρε μπροστα μεχρι που το προσωπο του αγγιξε το δικο της.Την φιλησε με τετοια ενταση που ενιωσε τα γονατα του να λυγιζουν κατω απο το βαρος του.Για μια στιγμη εμεινε παγωμενη...νομιζε πως θα τον σπρωξει μακρια.Ομως εκανε λαθος.Τα χειλη του ηταν απαιτητικα πανω στα δικα της και εκεινη του ανταπεδιδε το φιλι με την ιδια απελπισμενη ενταση.Το χερι της χαιδεψε απαλα τον σβερκο του κολλωντας το σωμα της πανω στο δικο του.

Το ενα του χερι συναντησε τον τοιχο πισω της κολλωντας το σωμα της με το δικο του.Ο ποθος και η επιθυμια τον χτυπουσαν σαν ηλεκτρικο ρευμα.Ποτε ξανα στην ζωη του δεν ενιωσε πιο ζωντανος.Μεχρι που συνειδητοποιησε τι εκανε...ειχε στα χερια του οτι ποθουσε πιο πολυ...την κοπελα του αδερφου του.

Η επιγνωση του τι εκανε τον χτυπησε σαν κεραυνος.Απομακρυνθηκε απο κοντα της σαστισμενος.Η ιδια εκφραση καθρευτιζοταν και στο δικο της προσωπο...αναμεμειγμενη με κατι αλλο.Ενοχη...τα χερια της επεσαν απο το σωμα του λες και η παραμικρη επαφη της εκαιγε το δερμα.Δακρυα αρχισαν να σχηματιζονται στα ματια της.Και εκεινος δεν αντεξε...ηταν ενα τερας και τιποτα παραπανω.Της γυρισε την πλατη και αρχισε να τρεχει...μακρια απο εκεινη...κι ας ηξερε πως δεν μπορουσε να σωθει.

Ο Εντουαρντ και η Μπελλα ηταν καθισμενοι ο ενας απεναντι απο τον αλλο πανω στο κρεβατι με μια μεγαλη πιατελα μακαρονια αναμεσα τους.Λοιπον τι θελεις να κανουμε σημερα..?ρωτησε ο Εντουαρντ με γεματο στομα.Η Μπελλα του χαμογελασε γλυκα.Στην κυριολεξια λατρευε αυτη την πλευρα του εαυτου του.Κι αυτο που κανουμε τωρα μια χαρα μου φαινεται...ειπε αφηνωντας το πιρουνι της στο σχεδον αδειο πιατο.

Α οχι...δεν προκειται να κλειστουμε παλι μεσα.Αν και δεν μου ειναι καθολου δυσκολο να σκεφτω κατι για να γεμισουμε την ωρα μας...της χαμογελασε πονηρα.Η Μπελλα ενιωσε τα μαγουλα της να κοκκινιζουν καθως το αιμα αρχισε να κυλα πιο γρηγορα μεσα στις φλεβες της.Πηγε και εκατσε διπλα του σκουπιζοντας λιγη σαλτσα απο τα χειλη του.Ο Εντουαρντ γυρισε και την κοιταξε με τα ματια του μια πιο σκοτεινη αποχρωση του πρασινου.Φιλησε τα δαχτυλα της διχως να παρει το βλεμμα του απο το δικο της.

Εκεινη του χαμογελασε συνεσταλμενα παιρνοντας το αδειο πιρουνι απο το χερι του.Το αφησε διπλα στο δικο της και ξανα εστρεψε το βλεμμα της σε εκεινον.Ξερω που να παμε...ψιθυρισε ο Εντουαρντ και την τραβηξε μαζι του να σηκωθει.Ειναι ενα μερος που θελω να σου δειξω...Η Μπελλα τον κοιταξε ερωτηματικα.Της χαμογελασε.Αφησε ενα πεταχτο φιλι στα χειλη και την τραβηξε μαζι του,με τον ενθουσιασμο να χρωματιζει την φωνη του.Τα ματια του ελαμπαν σαν μικρου παιδιου.Η Μπελλα τον ακολουθησε προθυμα...στο κατω κατω πως θα μπορουσε να του αντισταθει....?



Για σχολια εδω...
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Η μερα ηταν φωτεινη αν και δεν ηταν ιδιαιτερα ζεστη.Ο Εντουαρντ της εδωσε το κρανος του και της εκανε νοημα να ανεβει πισω του.Ελα..ειπε και της ετεινε το χερι του.Του χαμογελασε ασυναισθητα.Τα μαυρα ρουχα που φορουσε εδιναν στα ματια του μια φωτεινη αποχρωση καθως ο ενθουσιασμος εκαιγε μεσα στις πρασινες ιριδες τους.

Το χερι της πηρε το δικο του και εκατσε πισω του.Σιγουρα δεν θελεις να φορεσεις εσυ το κρανος...?ρωτησε καθως το κρατησε λιγο πιο πανω απο το κεφαλι της.Μπελλα...ειπε αγανακτισμενα ριχνωντας της μια πλαγια αγανακτισμενη ματια.Καλα...μουρμουρισε η κοπελα και το φορεσε.Ο Εντουαρντ εβαλε μπρος στην μηχανη ομως αντι να πιασει το τιμονι τα χερια του εψαξαν πισω για τα δικα της.Την τραβηξε μπροστα τυλιγωντας τα χερια της γυρω απο την μεση του.Η Μπελλα χαμογελασε πλατια καθως ενιωσε την ζεστασια του κορμιου του παρ'ολα τα επιπεδα υφασματος που τους χωριζαν.

Εχοντας τα ματια κλειστα απολαυνανε την ταχυτητα και την αισθηση του κορμιου του καθως την εκανε να αισθανεται απολυτη ασφαλεια.Δεν ηξερε που την πηγαινε κι ουτε την ενοιαζε....αφεθηκε να μετραει τους χτυπους της καρδιας του καθως οσο βγαιναν απο την πολη ο Εντουαρντ ολο και αυξανε ταχυτητα.

Μετα απο λιγη ωρα σταματησαν.Ανοιξε τα ματια της και ειδε για πρωτη φορα το τοπιο γυρω της.Οσο κι αν εψαχνε ενα τοπιο αναγνωρισεως δεν μπορουσε να καταλαβει που την ειχε φερει.Που ειμαστε...?ρωτησε καθως κατεβηκε με προσεκτικες κινησεις απο την μηχανη.Τριγυρω εβλεπε μονο δεντρα,και ορισμενα σπιτια χτισμενα οσο πιο μακρια γινοταν απο τον πολιτισμο.Παρατηρησε πως το κρυο ηταν πιο τσουχτερο εδω καθως ο αερας διαπερασε το κορμι της...μυριζε θαλασσα.Ο Εντουαρντ την κοιταξε με ματια που αστραφταν...ενα αχνο χαμογελο ηταν ζωγραφισμενο στο προσωπο του.Σε ενα απο τα πιο αγαπημενα μου μερη σε αυτη την καταραμενη πολη...ειπε και της χαμογελασε ακομη πιο πλατια.

Ελα..ειπε και την τραβηξε απο το χερι..Ακολουθησαν τον χωματοδρομο που διεσχιζε το μικρο δασακι.Η Μπελλα κοιταξε τα λιγα κομματια ουρανου που μπορουσε να ξεχωρισει αναμεσα απο τις φυλλωσιες των αιωνωβιων πευκων.Επικρατουσε ησυχια...και μια ομορφια βγαλμενη απο καλοκαιρινο σκηνικο.

Ειναι πανεμορφα...ψιθυρισε.Ομως ακομη δεν καταλαβαινω που με πας.Ο Εντουαρντ της χαμογελασε αινιγματικα.Δεν πιστευω να σχεδιαζεις να με σκοτωσεις και να κρυψεις το πτωμα μου καπου κατα δω...ακουστηκε σοβαρη αλλα το χαμογελο δεν εφυγε απο τα χειλη της.Ο Εντουαρντ σταματησε αποτομα.Φορωντας μια ανεξιχνιαστη εκφραση της εσπρωξε προς τα πισω μεχρι που το σωμα της κολλησε στο κορμο ενος δεντρου.Δεν ξερω...ισως...ψιθυρισε ακουμπωντας τα χερια του στα πλαινα του κορμιου της εγλωβιζοντας την ετσι αναμεσα στο σωμα του και το κορμο πισω της.

Η Μπελλα ξεροκαταπιε καθως εκεινος εσκυψε προς το μερος της αγγιζοντας απαλα τα χειλη του πανω στα δικα της χωρις ομως να την φιλαει πραγματικα.Μπορω να ξεκινησω να πετσοκοβω απο εδω...ψιθυρισε χαραζωντας με το δαχτυλο του την αποσταση απο το μαγουλο μεχρι το πηγουνι της.Το αγγιγμα του την εκαψε.Τα χειλη του ακολουθησαν την ιδια πορεια.Η απο δω...φιλησε την ακρη της μυτης της.Η εδω...τα χειλη του ακουμπησαν στην καμπυλη του λαιμου.Η...

Σκασε και φιλα με...οι λεξεις της ξεφυγαν χαμηλοφωνα καθως επιασε το κεφαλι του και κολλησε τα χειλη της πανω στα δικα του.Ο Εντουαρντ αναστεναξε πανω στο στομα της φιλωντας την ακομη πιο εντονα.Τα δαχτυλα της περιπλανηθηκαν μεσα στα μαλλια του απολαμβανωντας την μεταξενια τους υφη.

Την μαγεια του φιλιου τους εσπασε ο ηχος ενος κινητου.Ό Εντουαρντ την ελευθερωσε αφηνοντας ενα τελευταιο φιλι στο μαγουλο της.Η Μπελλα εβγαλε το κινητο απο την τσεπη της.Ηταν η Αλις.Τα ματια της καρφωθηκαν απευθειας στα δικα του.Εκεινος ανασηκωσε τους ωμους σαν να της ελεγε οπως θες.

Ναι...ειπε λιγο πιο αποτομα απο οτι ηθελε.Μπελλα..?η φωνη της Αλις ακουστηκε ανησυχη απο την αλλη γραμμη.Πως εισαι...?την ρωτησε στο ιδιο τονο.

Ε καλα μια χαρα...μουρμουρισε η Μπελλα διχως να παρει το βλεμμα της απο το προσωπο του Εντουαρντ.Αληθεια..?Γιατι ο Εμμετ μου ειπε πως δεν αισθανοσουν και...

Δηλαδη καλυτερα...ειπε βιαστικα διακοπτωντας την προταση της φιλης της στην μεση.Ενιωσε ενα τσιμπημα ενοχης που ελεγε ψεματα στην Αλις...αλλα τι αλλο μπορουσε να κανει.

Μηπως ειναι ο Εντουαρντ μαζι σου...?η επομενη ερωτηση την σωκαρε.Δεν απαντησε για μερικες στιγμες ζητωντας απο τον Εντουαρντ σιωπηλα βοηθεια.Εκεινος κουνησε το κεφαλι του αρνητικα χαριζοντας της ωστοσο ενα ζεστο χαμογελο προσπαθωντας να την ηρεμησει.

Μπελλα...?
Οχι...ειπε τελικα με την πιο σταθερη φωνη που μπορουσε να καταφερει.Γιατι..?

Γιατι εχει να δωσει σημεια ζωης απο το βραδυ που εγινε το περιστατικο με τον Τζεικομπ...ενας κομπος ανεβηκε στο λαιμο της Μπελλας καθως η αναμνηση ανασυρθηκε απο το πισω μερος του μυαλου της.Η καρδια της χτυπουσε πιο δυνατα καθως ηδη ειχε αρχισει να ζαλιζεται απο την δυναμη που ασκουσαν τα ματια του επανω της.Του γυρισε την πλατη προσπαθωντας να συγκεντρωθει...

Ισως να εχει μπλεξει πουθενα με την Τανια...ειπε η Αλις μετα απο λιγο.Στο ονομα του ονοματος ενιωσε ενα κομπο να δενεται γυρω απο το στομαχι της.Η πικρη γευση της πραγματικοτητας την χτυπησε τοσο δυνατα που λιγο ακομη και θα επεφτε κατω.Ενιωσε ευγνωμοσυνη που δεν μπορουσε να δει το προσωπο της καθως η εικονα του Εντουαρντ και της Τανιας ξεπροβαλε πισω απο τα βλεφαρα της σαν τον πιο σκοτεινο εφιαλτη,που οσο κι αν προσπαθουσες να θαψεις στα αδυτα του μυαλου σου παντοτε εβρισκε ενα τροπο να σε βρει.

Ισως...ψιθυρισε τελικα ξεψυχισμενα.
Μπελλα σιγουρα εισαι καλα..?την ρωτησε με ειλικρινες ενδιαφερον.Σχεδον μπορουσε να δει μεσα στο μυαλο της την εκφραση της Αλις καθως της μιλουσε...τα πρασινα ματια της ανησυχα.Την ηξερε τοσο καλα...οπως κι εκεινη.Και τωρα ειχε να κρυψει περισσοτερα παρα ποτε.

Οχι και τοσο...ειπε η Μπελλα.Αλις λεω να κλεισω.Πραγματικα χρειαζομαι να ξαπλωσω....Εκεινη την στιγμη ενιωσε τον Εντουαρντ να την αγκαλιαζει απο πισω.Ασυναισθητα ακουμπησε πανω του κλεινοντας τα ματια.Ενταξει...ειπε η Αλις με ηρεμη φωνη.Παρε με οταν θα νιωσεις καλυτερα.΄Σ'αγαπω...

Κι εγω...ψιθυρισε.Τα λεμε...Εκρυψε το κινητο μεσα στην τσεπη της ομως δεν γυρισε να τον κοιταξει.
Μπελλα..ψιθυρισε στο αυτι της.Ο τροπος που ειπε το ονομα της την εκανε να ανατριχιασει.Ομως για ακομη μια φορα δεν γυρισε προς το μερος του.Ο Εντουαρντ νιωθοντας τον ενδοιασμο της την γυρισε προς το μερος του.Τι συμβαινει...?ειπε κοιτωντας την βαθια στα ματια.

Τιποτα...ειπε και εσκυψε το κεφαλι.Ο Εντουαρντ την κοιταξε εξεταστικα για μια σιωπηλη στιγμη.Αποφασισε να μην την πιεσει.Ελα...ψιθυρισε παιρνοντας το χερι της μεσα στο δικο του.Σχεδον φτασαμε...

Μετα απο μερικα βηματα πισω απο τα δεντρα ξεπροβαλε μια μικρη παραλια.Η Μπελλα την κοιταξε εκπληκτη.Ακομη και κατω απο το φθινοπωρινο φως ηταν πανεμορφη.Η θαλασσα ελαμπε γαλαζια κατω απο τον ηλιο ενω η αμμος ηταν λευκη...λες και ηταν λουσμενη στο φεγγαροφως.
Γυρισε και κοιταξε τον Εντουαρντ που τοση ωρα παρατηρουσε την αντιδραση της.Που το ξετρυπωσες αυτο το μερος...?τον ρωτησε με θαυμασμο.

Ω ξερεις τωρα...ειπε καθως πλησιαζαν πιο κοντα στην θαλασσα.Σε μια απο τις χιλιαδες πειπλανησεις μου...
Η Μπελλα του χαμογελασε.Λατρευε αυτη την λαμψη στα ματια του.Εκατσε πιο κοντα του ωστε οι ωμοι τους να ακουμπανε.Ξαφνικα επεσε σιωπη.Ο Εντουαρντ δεν κρατηθηκε...την αγκαλιασε ελαφρα απο την μεση...μετα απο τοσα χρονια που την λαχταρουσε του ηταν δυσκολο να μην την αγγιζει.Εκεινη ομως δεν εκανε καμια κινηση για να ερθει πιο κοντα...κατι που τον πονεσε πολυ.

Τι σου ειπε η Αλις...?ψιθυρισε.Η Μπελλα απεστρεψε το βλεμμα της απο το κυμα που εσκαγε λιγο μακρια τους και συναντησε τα ματια του.Ανησυχει για σενα...αφησε την φωνη της να σβησει.Ειπε πως εχεις εξαφανιστει...

Θα την παρω αργοτερα...ειπε ο Εντουαρντ και χαιδεψε τα μαλλια της.Εκεινη εγυρε πιο κοντα του επιτρεποντας του να αναπνευσει κανονικα.Τον κοιταξε στα ματια...Ειπε πως θα ησουν με την Τανια...
Ναι αλλα δεν ειμαι...ψιθυρισε με αβεβαιη φωνη.Δεν καταλαβαινε το πως η αναφορα της Τανιας μπορουσε να την πληγωσει τοσο πολυ.Το ηξερε πως θα εβαζε τελος στην πρωτη ευκαιρια...ετσι δεν ειναι....?

Τον κοιταξε προσεκτικα για μια στιγμη.Το προσωπο του τοσο κοντα στο δικο της,με τα γεματα χειλη και τις μακριες βλεφαριδες να στεφανωνουν τα πρασινα ματια του.Τα χαλκινα μαλλια του ξανθιζαν σε ορισμενα σημεια κατω από το φως του απογευματινου ηλιου.Ηταν υπεροχος...

Τα χερια της τυλιχτηκαν γυρω απο το σωμα του πιεζοντας το προσωπο της στην καμπυλη του λαιμου του.Τον αγκαλιαζε με τετοια αναγκη λες και ηταν οι τελευταιες στιγμες ενος ονειρου..που θα εσβηνε και θα το εχανε για παντα.Μπελλα..μουρμουρισε μπερδεμενος.

Εκεινη απομακρυνθηκε λιγο απο την αγκαλια του.Σηκωσε το κεφαλι και τον κοιταξε.Εντουαρντ...ειπε και το ονομα του της εκαψε το λαιμο λες και ηταν απαγορευμενη.Ολες αυτες τις μερες εμεις οι δυο..με το δαχτυλο της εδειξε την αποσταση μεταξυ τους ψαχνοντας τις καταλληλες λεξεις για να συνεχισει...Τι κανουμε...τα σοκολατενια της ματια κλειδωσαν με τα δικα του.Θελω να πω...τι ειμαστε...

Την κοιταξε μπερδεμενος για μια στιγμη σαν να προσπαθουσε να καταλαβει τι εννοουσε.Να συνδεσει τα γεγονοτα.Ενας μορφασμος περασε αστραπιαια απο το προσωπο του οταν συνειδητοποιησε τι προσπαθουσε να του πει.Την τραβηξε στην αγκαλια του και την φιλησε...
Ειμαστε μαζι...ψιθυρισε αφηνοντας τα χειλη του να διωξουν καθε αμφιβολια μακρια,σαν το κυμα που σβηνει στο περασμα του καθε πληγη απο την αμμο....

Σχολια...
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Toυ ανταπεδωσε το φιλι του ομως και παλι κατι την κρατουσε,δεν την αφηνε να αφεθει.Χαιδεψε το προσωπο του απαλα και απομακρυνθηκε μερικους ποντους κοιτωντας τον στα ματια.Και ειναι αρκετο αυτο...?ψιθυρισε με την ανασα της να χαιδευει ακομη τα χειλη του.Ο Εντουαρντ της ανταπεδωσε το βλεμμα.Για μενα ειναι...ειπε στον ιδιο τονο εννοωντας την καθε λεξη.

Τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα Εντουαρντ...η φωνη της φανερωνε θλιψη καθως η πραγματικοτητα την ειχε κλεισει για τα καλα στην σφιχτη αγκαλια της.Ο Εντουαρντ την κοιταξε σοβαρα διχως να μιλαει,περιμενοντας την να συνεχισει.H Mπελλα με στραμμενο το βλεμμα προς την θαλασσα αρνιοταν να τον κοιταξει στα ματια.Η εξηγηση που περιμενε ομως δεν ηρθε.Το χερι του περασε πανω απο τον λαιμο της,απαλο σαν το ανεπαισθητο αγγιγμα του καλοκαιρινου ανεμου,μεχρι που τα δαχτυλα του εφτασαν στο πηγουνι της,γυριζοντας το προσωπο της προς το μερος του.

Μια σπιθα πονου τρεμοπαιζε μεσα στο καστανο χρωμα των ματιων της.Το ξερεις οτι μπορεις να μου πεις τα παντα...ειπε ψιθυριστα.Η Μπελλα πηρε το χερι του μεσα στο δικο της και το απομακρυνε απο το προσωπο της.Δεν ειμαστε μονοι μας σε ολο αυτο...ψιθυρισε.Υπαρχουν ακομη ορισμενα πραγματα που πρεπει να ξεκαθαριστουν...αλλιως δεν θα ειμαστε ποτε πραγματικα μαζι.

Ο Εντουαρντ κοιταξε για μια στιγμη τα χερια τους,καθως αναπαυονταν ενωμενα μεσα στην αγκαλια της.Η Μπελλα παρατηρησε το ομορφο προσωπο του.Η ομορφια του σχεδον την πονουσε.Τα ματια του εκαιγαν πισω απο μισανοιχτα βλεφαρα.Την Τανια εννοεις ετσι..?μουρμουρισε διχως να την ρωταει πραγματικα.Ο ηχος ενος κεραυνου εσκισε τον ουρανο καθως μαυρα συννεφα σκορπιζονταν στον οριζοντα σαν τουλιπες καπνου.

Ναι..Δεν νομιζω πως θα μπορουσα να το διαχειριστω αυτο Εντουαρντ...ψιθυρισε κοιτωντας τον στα ματια με ενταση.Να σε δω μαζι της με αυτο τον τροπο....χαμηλωσε το βλεμμα αφηνοντας την προταση της μιση.Εκεινος της τραβηξε πιο κοντα του.Αυτο εχει τελειωσει...της καθησυχασε.Απλως τα πραγματα εγιναν τοσο γρηγορα που δεν προλαβα να της μιλησω ακομη...Θα το κανω με την πρωτη ευκαιρια στο υποσχομαι.Εσυ εισαι αυτη που θελω...

Τον κοιταξε στα ματια.Το λαμπερο τους χρωμα σχεδον της ζαλιζε.Εσυ εισαι αυτη που θελω...οχι αυτη που αγαπω...
Οσο και να προσπαθησε δεν καταφερε να του χαμογελασει.Δαγκωσε το χειλι της προσπαθωντας να καταλαγιασει την ενταση που ενιωθε μεσα της.Ο Εντουαρντ απομακρυνε μια ατιθαση μπουκλα που επεφτε στο προσωπο της...το αγγιγμα του ηταν διστακτικο.

Ομως το μοναδικο εμποδιο σε ολο αυτο δεν ειναι μονο η Τανια ετσι...?μια πικρια διαγραφοταν στην φωνη του.Η Μπελλα εξετασε το προσωπο του ψαχνοντας να καταλαβει τι εννοοουσε.Τα χαρακτηριστικα του ηταν σφιγμενα,τα χειλη του μια ακαμπτη γραμμη.Το σκηνικο με τον Τζεικομπ εχει τελειωσει...του ειπε.

Στο ακουσμα του ονοματος τσιτωθηκε.Το ξερω...μουρμουρισε εκεινος.
Αφου το ξερεις τοτε γιατι μαλωσες μαζι του...τον ρωτησε η Μπελλα αποδοκιμαστικα.Ο Εντουαρντ την κοιταξε με ενα βλεμμα που η ιδια δεν μπορουσε να ερμηνευσει.Επειδη σε προσβαλλε...ειπε με την οργη να χρωματιζει την φωνη του.Τα δαχτυλα του περασαν αυτοματα μεσα απο τα μαλλια του,οπως εκανε καθε φορα που ενιωθε αμηχανα,σταματωντας για μια στιγμη στο πληγωμενο μερος του κεφαλιου του.

Το εκτιμω αλλα θα προτιμουσα να μην το ξανα κανεις....ψιθυρισε η Μπελλα χαιδευοντας απαλα το μαγουλο του.Ξαφνικα ηταν τοσο κοντα του που η μοναδικη της μυρωδια τον εκανε να ζαλιζεται,βυθιζοντας το μυαλο του σε ολες εκεινες τις στιγμες που ειχαν μοιταστει τις τελευταιες μερες.Εγυρε προς το μερος της και αφησε ενα πεταχτο φιλι στα χειλη της.

Μπορω να τα βγαλω περα και μονη μου...ψιθυρισε...Οπως και να χει ομως αυτη η ιστορια με τον Τζεικομπ τελειωσε...Δεν θελω να ξανα ασχοληθεις μαζι του.Και ειχε τελειωσει πρωτου συμβουν ολα αυτα...

Ο Εντουαρντ αφησε τον αερα να βγει απο τα πνευμονια του.Το ξερω...επανελαβε...
Τοτε πιο ειναι το προβλημα...?τον κοιταξε ερωτηματικα.Ο Εντουαρντ διστασε για μια στιγμη....ομως ηξερε πως επρεπε να της το πει.Απο την αρχη δεν αναφερομουν στον Τζεικομπ...

Η Μπελλα τον κοιταξε μπερδεμενη για μια στιγμη μεχρι που τα χαρακτηριστικα της σφιχτηκαν οταν καταλαβε τι εννοουσε.Ο Ντειμον...ψιθυρισε μεχρι που η φωνη της εσβησε εντελως.

Δεν μου αρεσει αυτος ο τυπος Μπελλα...ειπε ο Εντουαρντ σοβαρα.
Ειναι φιλος μου....απαντησε εκεινη με ενταση.Ο θυμος ηταν πλεον ξεκαθαρος στην φωνη της.

Δεν γινεται να ειναι μονο αυτο...ψιθυρισε ο Εντουαρντ διχως να την κοιταει πια...Ο τροπος που σου μιλαει..ο τροπος που αντιδρα γυρω σου...
Τι εχει δηλαδη ο τροπος του...?Ο Εντουαρντ παρατηρησε πως δεν τον αγγιζε πια.Τα χερια της ηταν σφιγμενα σε γροθιες,κολλημενα στα πλευρα.
Ειναι ακριβως ο τροπος που αντιδουσα εγω ολα αυτα τα χρονια...η Μπελλα τον κοιταξε ξαφνιασμενη.Ενιωσε κατι να λιωνει μεσα της...ομως οσο κι αν αγαπουσε τον Εντουαρντ δεν μπορουσε να αφησει τον Ντειμον...ηταν απλα αδυνατον.

Αυτο δεν σημαινει τιποτα...ψιθυρισε.
Οχι...?της αντιγυρισε ο Εντουαρντ ανασηκωνοντας το φρυδι του.
Οχι...ειπε παλι εκεινη κουνωντας το κεφαλι της αρνητικα.
Ο Εντουαρντ ξεφυσηξε.Οπως και να χει...ειπε κοιτωντας της απευθειας στα ματια...Δεν τον θελω γυρω σου.Τοσο δυσκολο σου ειναι αυτο...?τα χερια του επεσαν παρετημενα πανω στα ποδια του.

Η Μπελλα τον κοιταξε με σφιγμενα ματια...Ναι...ψιθυρισε...
Την κοιταξε πληγωμενος...ο φοβος πως μπορει να διαλεγε εκεινον αντι για τον ιδιο τον χαραξε σαν δικοπο μαχαιρι.Γιατι...ρωτησε με σπασμενη φωνη...

Επειδη τον αγαπαω...ειπε η Μπελλα με ενταση καθως σηκωνοταν.Αρχισε να περπαταει μακρια του με τα δακρυα να αυλακωνουν το προσωπο της,διχως να γυρισε να του ριξει ουτε ματια.




Σχολια...
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Tην παρακολουθησε μουτρωμενος να απομακρυνεται.Ξεφυσηξε αγανακτισμενα χωνοντας τα χερια του βαθια μεσα στην αμμο.Προσπαθησε να ξεκολλησει το βλεμμα του απο πανω της κοιτωντας τους μικροσκοπικους κοκκους αμμου μεσα στα χερια του.Η καρδια του σφιχτηκε μεσα στο στηθος του με τους χτυπους της να βαρανε στα αυτια του σαν μια κακοφωνη ορχηστρα.Κρατησε την ανασα του προσπαθωτας να ηρεμησει....ματαια.

Να παρει...μουρμουρισε και πεταχτηκε ορθιος τιναζωντας την αμμο απο το παντελονι του.Εστεψε το βλεμμα του στο σημειο που την ειχε δει πριν απο λιγο ομως η Μπελλα ειχε ηδη χαθει μεσα στα δεντρα.Την ακολουθησε με μεγαλες δρασκελιες φωναζοντας το ονομα της.

Ηταν εξαλλος...εξαλλος μαζι της,με τον εαυτο του με ολους.Τα δαχτυλα του ειχαν γινει ασπρα απο την πιεση καθως τα νυχια του μπιχτηκαν τοσο βαθια στις παλαμες του μεχρι που ματωσαν.Οσο και να προσπαθουσε ειχε καρφωθει στο μυαλο του η εικονα της με τον Ντειμον...την μια να του κραταει το χερι,την αλλη να του χαμογελαει οικεια.Ηταν αδικος και το ηξερε...ομως ηταν δικη του.Την ειχε χασει μια φορα...δεν μπορουσε να την χασει παλι.

Χοντρες σταγονες αρχισαν να πεφτουν γυρω του καθως τα γκριζα συννεφα αρχισαν να ξεσπανε την οργη τους.Τις αγνοησε....την ειδε να προχωραει μπροστα με γρηγορο βημα.Μπελλα...φωναξε και ετρεξε πισω της.
Εκεινη τον αγνοησε περπατωντας πιο γρηγορα.Αναστεναξε εκνευρισμενος παγωνοντας την θεση του για μερικα δευτερολεπτα.Υπηρχαν δυο λυσεις...η μια ηταν να την αφησει να φυγει...να παει στον Ντειμον..Εδιωξε μακρια την εικονα απο το μυαλο του,οχι....αυτο δεν μπορουσε να το αντεξει..

Γαμωτο...βλαστημησε και διεσχισε με δυο μεγαλες δρασκελιες την αποσταση που ειχε μεινει μεταξυ τους.Τα βηματα του σκορπυσαν απο δω κι απο κει τα ξεραμενα φυλλα.Το χερι του εκλεισε γυρω απο το μπρατσο της γυρνωντας την αποτομα προς το μερος του.Κολλησε τα χειλη του στα δικα της φιλωντας την απελπισμενα,διχως να σταματησει να κινειται μεχρι που η πλατη της κολλησε στο κοντινοτερο δεντρο.

Μολις τα χειλη του ηρθαν σε επαφη με τα δικα της η Μπελλα ενιωσε την ακατανικητη επιθυμια να τον σπρωξει μακρια ομως οπως καθε φορα που την αγγιζε ο Εντουαρντ καθε λογικη σκεψη χαθηκε.Ενιωσε την τραχια επιφανεια του κορμου πισω της και ενα ριγος πονου και επιθυμιας διαπερασε ολο της το κορμι,καθως η μυρωδια του αναμεμειγμενη με την βροχη την τρελαιναν.Ηθελε να τυλιξει τα χερια της γυρω απο το λαιμο του,να βαθυνει κι αλλο το φιλι τους,ομως ο Εντουαρντ τα κρατουσε σφιχτα πανω στο στηθος του.

Καποια στιγμη ελευθερωσε τα χειλη της,διχως ομως να την αφησει απο την αγκαλια του.Η Μπελλα ανοιξε τα ματια προσπαθωντας να βρει την ανασα της.Τα πρασινα ματια του Εντουαρντ ηταν σχεδον μαυρα καθως οι δινες των συναισθηματων τον τραβουσαν ολο και πιο βαθια.Χαλκινες τουφες ηταν κολλημενες πανω στο προσωπο του καθως η βροχη δυναμωνε γυρω τους.Η παγωμενη αισθηση του νερου πανω στο σωμα της την εκανε να ανατριχιασει.

Δεν μου αρεσει να τον βλεπω γυρω σου...ψιθυρισε ο Εντουαρντ κολλωντας σχεδον το προσωπο του στο δικο της.Η ανασα του ηταν ζεστη παρ'ολο που τα χερια του ετρεμαν πανω απο τα δικα της....Τα ματια του ελαμπαν σαν πρασινα διαμαντια...ενιωθε να χαραζουν καθε κομματι της ψυχης της σημαδευοντας την για παντα...
Δεν μου αρεσει να καθοριζουν την ζωη μου...του αντιγυρισε ξεψυχισμενα,διχως ομως να κανει την παραμικρη κινηση για να ξεφυγει απο την αγκαλια του.

Πονος αλλοιωσε τα χαρακτηριστικα του προσωπου του.Τα δαχτυλα του χαλαρωσαν το κρατημα τους πανω στα δικα της.Ποτε θα καταλαβεις...ψιθυρισε με τα χειλη του να χαιδευουν τωρα τα δικα της διχως ομως να την φιλαει πραγματικα...οτι εσυ εισαι η ζωη μου...Η ανασα της κοπηκε με αυτα του τα λογια.

Τα χερια της ξεφυγαν μεσα απο τα δικα του τραβωντας τον πανω της με μανια.Η γλωσσα του χωρισε τα χειλη της μεχρι που συναντησε την δικη της ξεκινωντας ενα τρελο χωρο.Νιωθοντας τα δυνατα του χερια να χαμηλωνουν στους γοφους της η Μπελλα ενιωσε τον κρυο αερα να διαπερναει το δερμα της καθως το χερι του Εντουαρντ περασε κατω απο το φορεμα της,με την πλατη της να ακουμπαει δυνατα στον κορμο πισω της.

Στα επομενα δευτερολεπτα ο Εντουαρντ απομακρυνε το εσωρουχο της διχως να παρει τα ματια του απο τα δικα της.Η Μπελλα πηρε μια βαθια ανασα καθως την αποδεσμευε απο αυτο λιγο πριν το αφησει να πεσει στο εδαφος.

Σε θελω...του ψιθυρισε χαμογελωντας του αχνα σκαλωνοντας τα δαχτυλα της στα θηλικια του τζην του και τραβωντας το προς τα κατω μαζι με το εσωρουχο του.

Παντα σε ηθελα Μπελλα...της απαντησε με τραχια φωνη καθως το δεξι του χερι βρεθηκε παλι κατω απο το φορεμα της,χαιδευοντας απαλα το κεντρο του ποθου της,νιωθοντας την υγρασια που ειχε δημιουργηθει εκει.

Καθως εγειρε πιο κοντα στο αγγιγμα του,τα χειλη του συναντησαν παλι τα δικα της βυθιζοντας ενα δαχτυλο μεσα της βασανιζοντας την γλυκα.Οι μυες της σφιχτηκαν γυρω απο τα δαχτυλα του καθως η επιθυμια της για αυτον ειχε φτασει στο απροχωρητο.Ενα βογγητο ξεφυγε απο τον Εντουαρντ καθως δαγκωσε το κατω χειλος του απαλα,κολλωντας το κορμι της ακομη περισσοτερο πανω στο δικο του.

Εχοντας τρελαθει απο την αναγκη να βρεθει μεσα της ο Εντουαρντ της αποδεσμευε βιαστικα.Με μια αποτομη κινηση τυλιξε το ποδι της γυρω απο την μεση του στηριζωντας το βαρος της αναμεσα στο κορμι του και στο κορμο πισω της.Ο ερεθισμος του συναντησε την εισοδο της κανοντας την να βογγηξει απο τον ωμο ποθο που ενιωθε εκεινη την στιγμη.Μπηκε μεσα της με μια αποτομη κινηση καθως ο αερας εκαιγε μεσα στα πνευμονια του.

Ο ρυθμος του ηταν γρηγορος καθως η αναγκη του να την συναντησει τον ξεπερνουσε.Η ανασα της χαιδευε απαλα το προσωπο του.Τα ματια του συναντησαν για ακομη μια φορα τα δικα της λιγο πριν τα χειλη τους ξανα σμιξουν για ενα ακομη παθιασμενο φιλι.Τα δαχτυλα της εκοβαν τρελες διαδρομες μεσα στις βρεγμενες τουφες των μαλλιων του καθως πλεον δεν υπηρχε γραμμη των σωματων τους που να μην εχει ενωθει...
Ποτε κανενας αλλος δεν θα σε κανει να νιωσεις ετσι...ψελισε πανω στα υγρα της χειλη νιωθοντας τον πονο στο στηθος του να υποχωρει.Η ανασα του εβγαινε κοφτη.
Η Μπελλα δεν απαντησε....αρκεστηκε μονο στο να τον φιλησει και παλι.


Τα χερια του αγκαλιασαν τους γοφους της τυλιγωντας τα ποδια της γυρω απο την μεση του.Το σωμα της συναντουσε το δικο του μεχρι που και οι δυο τους ξεσπασαν....
Σ'αγαπαω....του ψιθυρισε ξεπνοα αφηνοντας το κεφαλι της να ακουμπησει στον ωμο του.Οσο κι αν ηθελε δεν μπορεσε να εμποδισει τις λεξεις να ξεφυγουν.

Ειχε τελειωσει...ομως ο Εντουαρντ δεν χαλαρωσε το κρατημα του.Τα χειλη του περιπλανηθηκαν στον λαιμο της καθως εκεινη ετρεμε μεσα στα χερια του.Την κοιταξε στα ματια και της χαρισε το αγαπημενο της στραβο χαμογελο.Ελαμπαν σαν δυο πολυτιμες πετρες κατω απο τον πιο λαμπρο καλοκαιρινο ηλιο.Η καρδια του φουσκωσε μεσα στο στηθος του απειλωντας να τον πνιξει...τον αγαπουσε...Οσο κι αν την ειχε πληγωσει ακομη τον αγαπουσε...

Σχολια...
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Την κρατουσε ακομη μεσα στα χερια του λες και αμα την αφηνε θα ξεκολλουσε η ψυχη του.Οι δυο λεξεις που μολις ειχε ξεστομισει εσταζαν ακομη μεσα του σαν βαλσαμο σε μια πληγη που οσο κι αν προσπαθουσε ολα αυτα τα χρονια δεν μπορουσε να ανακουφισει.Και τωρα ειχε κλεισει μαγικα,σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε.

Συγγνωμη...ψιθυρισε πανω στο δερμα της φιλωντας την καμπυλη του λαιμου της.Ενιωθε τους χτυπους της καρδιας της να τρεχουν ακομη με γρηγορους ρυθμους.Η Μπελλα δεν μιλησε...τα ματια της συναντησαν το σμαραγδενιο βλεμμα του χαμογελωντας του γαληνια.Την αφησε να πατησει στο εδαφος τριβωντας απαλα την πλατη της.Μερικες φορες το ξερω οτι συμπεριφερομαι γελοια ομως δεν μπορω να το ελεγξω...

Η Μπελλα ακουμπησε τα χερια της στο στηθος του.Στεκοταν ακομη υπερβολικα κοντα του.Η γνωριμη μυρωδια του την εκανε να αισθανεται ασφαλεια με ενα παραδοξο τροπο...λες και επεστρεφε μετα απο χρονια στο σπιτι.Τα ματια της εψαξαν για ακομη μια φορα τα δικα του.Ηταν σοβαρος με την ειλικρεινια ευδιακριτη μεσα στο βλεμμα του.Χαιδεψε απαλα το μαγουλο του...Θελω να με εμπιστευεσαι...μουρμουρισε σοβαρα.Ετσι κι αλλιως δεν εχεις κανενα λογο να φοβασαι...

Το λες λες και εισαι απολυτως σιγουρη...Η Μπελλα τον κοιταξε προκλητικα.Στριφογυρισε τα ματια του.Δεν εννοοουσα απαραιτητα για σενα....ομως δεν μπορεις να εισαι εκατο τοις εκατο σιγουρη για το τι νιωθει εκεινος.

Κι ομως ειμαι...Ο Εντουαρντ την κοιταξε επιδοκιμαστικα.Δεν μπορουσε να μην τον παρατηρησει.Απο τοσο κοντα φαινοταν ακομη πιο ομορφος.Τα μαγουλα του ηταν ακομη ελαφρως κοκκινα ενω σταγονες κυλουσαν απο τα υγρα μαλλια του στο προσωπο του.Χαλκινες τουφες πετουσαν εδω και κει προκαλωντας την να περασει τα δαχτυλα της μεσα τους για ακομη μια φορα.
Σηκωθηκε στις μυτες των ποδιων της και κολλησε τα χειλη της πανω στα δικα του.Ο Εντουαρντ ξαφνιαστηκε αλλα τις ανταπεδωσε το φιλι της.Η γλωσσα της περασε αναμεσα απο τα τελεια χειλη του μεχρι που συναντησε την δικη του.Αγκαλιασε με το σωμα του το δικο της και σε λιγα δευτερολεπτα δεν ειχε τιποτα αλλο σημασια.

Η βροχη ειχε δυναμωσει για τα καλα ομως η Μπελλα δεν ενιωθε καθολου κρυο.Η ζεστασια του κορμιου του την αρκουσε και με το παραπανω.Μην αλλαζεις θεμα...ψιθυρισε ο Εντουαρντ χαμογελωντας πανω στα χειλη της.Χαμογελασε και εκεινη ντροπαλα με τα ζυγωματικα φλογισμενα.
Ειναι ερωτευμενος με αλλη...ειπε κοιτωντας τον σοβαρα στα ματια.Εδω και πολυ καιρο...συμπληρωσε οταν εκεινος δεν ειπε τιποτα.

Ο Εντουαρντ ανασηκωσε τους ωμους.
Οκ...ας σε πιστευω.Κι αμα απλωσει ποτε χερι πανω σου τον πλακωνω τοτε...της χαμογελασε κοροιδευτικα.
Κοφ'το...ειπε και τον χτυπησε στον μπρατσο.Οσο ξυλο εφαγες εφαγες...
Οτι πεις...ειπε και την φιλησε ξανα.

Αλις...ψιθυρισε ο Τζασπερ κοντα στο αυτι της.Ο ηλιος ειχε φτασει σχεδον στην δυση του.
Η κοπελα ανοιξε τα ματια και τον κοιταξε.Τζαζ..?μουρμουρισε και κοιταξε τον χωρο γυρω της μπερδεμενη ακομη απο τον υπνο.Τι ωρα ειναι..?ειπε και ανακαθησε.
Ωρα να παω στην δουλεια...ειπε εκεινος και την φιλησε στην κορυφη του κεφαλιου της.
Η Αλις επιασε το χερι του και τον τραβηξε να καθησει διπλα της στο κρεβατι.
Περιμενε να φυγουμε μαζι...το θαμπο μισοσκοταδο αντικατροπτιζοταν στα ματια της.
Εχω ηδη αργησει...ψιθυρισε ο Τζασπερ και εψαξε τα χειλη της μεσα στο σκοταδι.

Ηταν ενα αργο,τρυφερο φιλι...απο εκεινα τα φιλια που της αποκαλυπταν ποια ηταν η πραγματικη της θεση μεσα στην καρδια του.Θα ερθουν και οι υπολοιποι..?ρωτησε η Αλις με βαθια φωνη.
Πιο αργα...ψιθυρισε ο Τζασπερ διχως να παρει τα ματια του απο τα δικα της....
Τοτε ετοιμασου να αργησεις λιγο...ψιθυρισε χαμογελωντας,τραβωντας τον προς τα κατω ετσι που το σωμα του να σκεπασει το δικο της.
Ο Τζειμς θα με σκοτωσει...ψιθυρισε ο Τζασπερ εχοντας ηδη καταθεσει τα οπλα.
Θα βρεις καποιο τροπο να τον ηρεμησεις...του ειπε με ενα πονηρο χαμογελο να τρεμοπαιζει στα χειλη της λιγο πριν συναντησουν τα δικα του.

Νομιζω πως καλα θα κανουμε να φυγουμε σιγα σιγα...ειπε ο Εντουαρντ κοιτωντας τον σκοτεινο ουρανο πανω απο τα κεφαλια τους.Απο τωρα...?ρωτησε αφηρημενα.Γυρισε και την κοιταξε χαμογελωντας.Ειχε ακουμπισμενο το κεφαλι της στον ωμο του και κοιταζε προς την θαλασσα καθως οι σταγονες της βροχης επεφταν με δυναμη πανω στο θαλασσινο νερο δημιουργωντας μια παραφωνη συμφωνια.

Αυριο θα εισαι με πυρετο στο κρεβατι...ψιθυρισε απομακρυνοντας μια βρεγμενη μπουκλα απο το προσωπο της.Δεν με πειραζει οσο θα εισαι και εσυ εκει μαζι μου...τα ματια της συναντησαν τα δικα του.Ενιωσε την ανασα να πιανεται μεσα στα πνευμονια του...οταν τον κοιταζε ετσι νομιζε πως θα μπορουσε να πνιγει στις σοκολατενιες ιριδες των ματιων της...ενας θανατος γλυκος.

Της χαμογελασε διχως να μιλησει.Μπορει η μπορα να ειχε τελειωσει αλλα το ενιωθε πως τα πραγματα δεν θα τελειωναν εδω...Η Μπελλα κοιταξε παλι τον ωκεανο χαμενη στις σκεψεις της.
Εντουαρντ τι θα κανουμε...?τον ρωτησε ξαφνικα με φωνη απομακρη.
Τι εννοεις...?η απομακρη εκφραση της τον τρομαξε.Δεν θυμιζε σε τιποτα την αναλαφρη ατμοσφαιρα που επικρατουσε πριν.
Δεν θελω να το μαθουν οι αλλοι...ψιθυρισε η Μπελλα δισταχτικα συναντωντας το βλεμμα του μονο για μια στιγμη.Η εκφραση του σκοτεινιασε.Για ποιο λογο...?ρωτησε θυμωμενα.

Η αλλαγη της συμπεριφορας του την εκανε να γυρισει και να τον κοιταξει αποτομα.Τα χαρακτηριστικα του προσωπου του ηταν σφιγμενα.
Δεν ειναι αυτο που νομιζεις...ειπε παιρνοντας το χερι του μεσα στο δικο της.
Μονο για λιγο...απλως φοβαμαι πως αν το μαθουν θα ειναι σαν να τα εχουμε με ολους.Και δεν θελω να ανακατευτει κανενας αλλος στο ολο αυτο μεταξυ μας...ψιθυρισε και η φωνη της εσπασε.Τουλαχιστον οχι πριν καταλαβουμε εμεις οι ιδιοι τι μας γινεται...Δεν θελω να τα κανουμε θαλασσα....
Ο Εντουαρντ πηρε μια βαθια ανασα.Εσκυψε προς το μερος της αναγκαζοντας την να τον κοιταξει στα ματια.
Ενταξει....ειπε με σταθερη φωνη...Ουτε εγω θελω να σε χασω.Περασα παρα πολυ καιρο διχως να μπορω να σε αγγιζω καθολου.Νομιζω οτι μπορω να συγκρατηθω δημοσιως για λιγο ακομη.
Η Μπελλα του χαμογελασε ζεστα και εγειρε πιο κοντα του μεχρι που τα χειλη της βρηκαν τα δικα του...
Ο Εντουαρντ της χαμογελασε και την τραβηξε προς τα πανω.
Εξαλλου ο Εμμετ δεν ειναι καθολου ο τυπος μου....ειπε και η Μπελλα γελασε δυνατα.



Για σχολια εδω...
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Ο δρομος γλιστρουσε επικινδυνα κατω από τις ροδες της μηχανης.Οδηγουσε οσο πιο σιγα μπορουσε ομως το κρυο ειχε αρχισει να διαπερναει τα στρωματα των ρουχων κανοντας το δερμα του να ανατριχιασει.Ενιωθε την Μπελλα να τρεμει γυρω του και ενα αισθημα ενοχης τον κατεκλυσε...τελικα αυτη η βολτα δεν ηταν και τοσο καλη ιδεα.

Μετα απο λιγο σταματησαν κατω απο το σπιτι του.Γιατι δεν πηγαμε απο εμενα...?ρωτησε η Μπελλα κοιτωντας το τεραστιο κτηριο που απλωνοταν μπροστα της.Ο Εντουαρντ παρατηρησε την εκφραση της.Κοιτουσε την πολυκατοικια λες και ηταν ζωντανη και απο στιγμη σε στιγμη θα τους ορμουσε....ισως γιατι ουρλιαζε πολυτελεια απο παντου.

Ο Εντουαρντ ηξερε πως την Μπελλα δεν την τραβουσε ποτε ιδιαιτερα η οικονομικη κατασταση της οικογενειας του.Σε αντιθεση με τα αλλα παιδια που παντα ηθελαν να περναν οσο το δυνατον περισσοτερο χρονο στο τεραστιο σπιτι των Καλλεν η Μπελλα οποτε επισκεπτοταν το σπιτι του του εδινε παντα την εντυπωση πως ηθελε να φυγει τρεχοντας.Μερικες φορες ενιωθε πως ο μονος λογος που συνεχιζε να ερχεται ηταν μονο και μονο για να μην στεναχωρησει τους γονεις του οι οποιοι την λατρευαν,τοσο εκεινη οσο και τον αδερφο της.

Ολα αυτα τα χρονια οποτε εκεινος και η Αλις της εκαναν ακριβα δωρα τους ευχαριστουσε μεν αλλα δεν παρελειπε να τους κατσαδιασει για το ποσο περιττα ηταν.Μονο μια φορα δεν του ειχε πει τιποτα οταν της χαρισε κατι...

Ηταν μια σπανια ηλιολουστη μερα στο Φορκς.Η Μπελλα ειχε τελειωσει απο τα μαθηματα της ημερας και περιμενε τον αδερφο της να τελειωσει την προπονηση ωστε να επιστρεψουν μαζι στο σπιτι.Καθοταν στην κερκιδα σιωπηλη και ακολουθουσε με την ματια της τον Εμμετ που ετρεχε απο την μια ακρη του γηπεδου στην αλλη.

Ο Εντουαρντ εχοντας χτυπησει ασχημα το ποδι του παρακολουθουσε την υπολοιπη ομαδα καθισμενος στον παγκο.Στα γονατα του υπηρχε ανοιχτο ενα τετραδιο.Το μουτζουρωνε αφηρημενα οταν η ματια του επιασε την Μπελλα να κοιταει μεσα στο γηπεδο.

Φαινοταν χαμενη στις σκεψεις της και δεν μπορουσε να μην αναρωτηθει τι ακριβως περνουσε απο το μυαλο της εκεινη την στιγμη.Ενιωσε την καρδια του να χτυπαει λιγο πιο δυνατα οταν τα καστανα της ματια συναντησαν τα δικα του.Τον χαιρετησε με ενα νευμα και επειτα εστρεψε παλι την προσοχη της στο γηπεδο.Τα μαγουλα της ειχαν αποκτησει μια αποχρωση του κοκκινου.

Διχως να το σκεφτει γυρισε σε μια λευκη σελιδα και αρχισε να την ζωγραφιζει.Οι μαυρες γραμμες επερναν μορφη καθως η ματια του ετρεχε απο την κοπελα στο χαρτι και παλι πισω.Ολοι οι ηχοι και οι φωνες γυρω του ειχαν σβηστει τελειως και το μονο που υπηρχε ηταν εκεινη...μπροστα του,στις μολυβιες που δημιουργουσαν τα δαχτυλα του,μεσα του...

Τι ειναι αυτο...?ακουσε την φωνη της απαλη και ηρεμη διπλα του.Η ανασα της χαιδεψε το μαγουλο του καθως γυρισε να την κοιταξει ξαφνιασμενος.Ενιωσε ενα ριγος ζεστασιας να ξεκιναει απο την ραχοκοκαλια του καλυπτωντας σιγα σιγα ολο του το σωμα.Προσπαθησε να καλυψει το μισοτελειωμενο σκιτσο ομως ηξερε πως ηταν πια αργα.

Την κοιταξε σταθερα στα ματια και η Μπελλα του ανταπεδωσε το βλεμμα.Τα ματια της ηταν καστανα και απυθευμα λες και τα μυστικα μεσα τους ηταν ατελειωτα.Απεστρεψε το βλεμμα...δεν θα του επαιρνε και πολυ ωρα να χαθει μεσα τους.Ηξερε πως δεν υπηρχαν δικαιολογιες για αυτο που εκανε...και δεν ενιωθε καν την αναγκη να δωσει λογο στις πραξεις του.

Σηκωθηκε ορθιος και εσκισε προσεκτικα την σελιδα απο το τετραδιο του.Εσυ υποθετω...ψιθυρισε ξανα βρισκοντας την ματια της καθως πηρε το χερι της μεσα στο δικο του δινοντας της την ζωγραφια.Η Μπελλα τον κοιταξε μπερδεμενη για μια στιγμη και μετα η ματια της επεσε στο σκιτσο μεσα στα χερια της.

Ηταν εκεινη....ομως ηταν διαφορετικη.Πιο ομορφη ισως.Οι μαυρες γραμμες ηταν αγριες πανω στο χαρτι λες και ηθελαν να το πληγωσουν.Το κομματι του κοσμου γυρω της που ο Εντουαρντ ειχε διαλεξει να περικλυσει μεσα στην ζωγραφια ηταν μαυρο σαν μελανι.Σε αντιθεση με την δικη της μορφη οπου οι γραμμες ηταν ενα ξεθωριασμενο γκριζο.Το κοιταξε εκπληκτη και μετα σραφηκε στον Εντουαρντ ο οποιος την παρατηρουσε σιωπηλος ολη αυτη την ωρα.

Ειναι πανεμορφο...ψιθυρισε ριχνοντας ακομη μια φευγαλαια ματια στην σελιδα που κρατουσε.Στα πρασινα ματια του Εντουαρντ διαγραφοταν μια περιεργη λαμψη.Τοτε ειναι δικο σου...ειπε και χαμηλη φωνη καθως την φιλησε απαλα στο μαγουλο.Η Μπελλα τον που ακομη κρατουσε το χερι του μεσα στο δικο της τον ευχαριστησε σιωπηλα με ενα νευμα.

Δευτερολεπτα μετα εμφανιστηκε ο Εμμετ τεραστιος και χαμογελαστος οπως παντα.Το χερι του γλιστρησε μεσα απο το δικο της αποτομα καθως απεστρεψαν τις ματιες τους ο ενας απο τον αλλο.Ο Εντουαρντ γυρισε να μαζεψει τα πραγματα του και η Μπελλα στραφηκε στον αδερφο της που ηδη ειχε αρχισει να μιλαει για το πως περασε την μερα του.

Ποτε ξανα δεν αναφερθηκαν σε εκεινο το περιστατικο.Κατα καιρους αναρωτιοταν τι μπορει να ειχε απογινει το σκιτσο που της εδωσε,τι να σκεφτοταν αραγε εκεινη.Τι θα γινοταν αν δεν ειχε εμφανιστει ο Εμμετ....

Παμε μεσα...ειπε ο Εντουαρντ και πηρε το χερι της μεσα στο δικο του.Η Μπελλα τον ακολουθησε αλλα συνεχισε να την νιωθει καπως σφιγμενη.Ο λογος που σε εφερα εδω ειναι γιατι ηταν πιο κοντα.Και νομιζω πως αρκετη βροχη φαγαμε για μια μερα...της χαμογελασε αχνα.Του ανταπεδωσε το χαμογελο καθως οι πορτες του ασανσερ εκλειναν πισω τους.

Της τραβηξε κοντα του και την αγκαλιασε σφιχτα απο τους ωμους.Εισαι παγωμενη...μουρμουρισε απομακρυνοντας μια βρεγμενη μπουκλα απο το προσωπο της.Κι εσυ δεν πας πισω...του χαρισε ενα μικρο χαμογελο και χαιδεψε απαλα το μαγουλο του.Παμε σπιτι να σε ζεστανουμε...της ειπε γελωντας και εσπρωξε τις πορτες του ασανσερ.

Κανενας απο τους δυο δεν ηταν προετοιμασμενος για αυτο που τους περιμενε εκεινη την στιγμη.Εξω απο την πορτα του διαμερισμανος στεκοταν η Τανια για ακομη μια φορα διχως σταγονα βροχης επανω της και ενα τσιγαρο σφινωμενο στα τελεια χειλη της.Τα ματια της αστραψαν επικινδυνα οταν επεσαν πανω στον Εντουαρντ.

Μπορεις να μου πεις που εχεις εξαφανιστει...?ειπε αγρια με φωνη που μονο ηρεμη δεν θα μπορουσε να χαρακτηριστει.Ο Εντουαρντ την κοιταζε ψυχραιμος.Τα ματια του ηταν σταθερα και...ψυχρα.Ενα ριγος διαπερασε το σωμα της Μπελλα...πραγματικα δεν θα ηξερε πως να αντιδρασει αμα κοιταζε ποτε εκεινη με αυτο τον τροπο.

Μεγαλο παιδι ειμαι δεν ηξερα πως επρεπε να σου δινω λογαριασμο μαμα...ο ηχος της φωνης του γλιστρησε βελουδινος και θανατηφορος μεσα απο τα χειλη του.Τα ματια της Τανιας σκοτεινιασαν σε αυτες του τις λεξεις...

Πρεπει να μιλησουμε...ειπε ριχνοντας μια ματια ολο νοημα στην Μπελλα σαν κατι που μολις ειχε παρατηρησει για πρωτη φορα και μετα κοιτωντας τον παλι στα σταθερα στα ματια.Αυτη δεν ειναι η καταλληλη στιγμη...απαντησε διχως να παρει το βλεμμα του απο το δικο της.

Η Τανια αναστεναξε επιδεικτικα.Δεν φευγω αν δεν μιλησουμε....σταυρωσε τα χερια της στο στηθος σηκωνοντας ενα τελειο φρυδι.Ο Εντουαρντ βλαστημισε χαμηλοφωνα καθως ανοιγε την πορτα.Πηγαινε μεσα Μπελλα...της ειπε διχως να αλλαξει ο τονος της φωνης του.Δεν θα αργησω...την κοιταξε μονο για μια στιγμη και εκανε χωρο ωστε να περασει μεσα.

Η Μπελλα παγωσε στην πορτα και συνεχισε να τον κοιταει εντονα διχως να ξερει πως να αντιδρασει.Η καρδια της ειχε γινει κομπος μεσα στο στηθος της...ενιωθε πως πνιγοταν.Θα σε παω σπιτι...ειπε ο Εντουαρντ κανοντας νοημα στην Τανια να προχωρησει μπροστα.Εκεινη χαμογελασε και σταθηκε ακριβως μπροστα του.

Τα δαχτυλα της επιασαν τον γιακια της μπλουζας του τραβωντας τον προς το μερος της.Τα χειλη της κολλησαν πανω στα δικα του φιλωντας τον με τροπο που θα επρεπε να καθιστατε απαγορευμενους μπροστα σε τριτους.Ο Εντουαρντ εμεινε παγωμενος για μια στιγμη καθως τον βρηκε απροετοιμαστο κι επειτα την απομακρυνε απαλα.Το βλεμμα του συναντησε εκεινο της Μπελλα....τα ματια της ηταν μαυρα σαν την νυχτα που επεφτε εξω καθως η προηγουμενη εικονα συνεχιζε να καιει σαν φωτια την μνημη της,χαραζοντας την για παντα.

Εκλεισε την πορτα οσο πιο ηρεμα μπορουσε μην θελοντας να του δειξει ποσο πολυ ειχε πληγωθει.Το βλεμμα της επεσε θολο και αδειο στις κλειδωσεις των δαχτυλων της που ειχα ασπρισει κρατωντας ακομη σφιχτα το πομολο της πορτας.Εστρεψε το βλεμμα της στο τεραστιο διαμερισμα...της φαινοταν ξενο αδειο.

Αυτο που της εκλεψε την προσοχη ηταν το μαυρο πιανο που καθοταν σιωπηλο διπλα σε μια βιβλιοθηκη μεγαλη οσο το ιδιο το δωματιο.Αμετρητα cd καλυπταν τα ραφια κολλητα το ενα στο αλλο,διαφορετικα ειδη μουσικης απο εποχες περασμενες...

Χαιδεψε απαλα τα πληκτρα...σχεδον μπορουσε να νιωσει το ηλεκτρικο του αγγιγμα καθως τα μακρια του δαχτυλα τρεχαμ περιτεχνα πανω στα αψυχα πληκτρα δημιουργοντας ηχους τοσο ξεχωριστους και υπεροχους οσο και ο ιδιος...

Απομακρυνε το χερι της διχως να ενοχλησει την σιωπη.Καμια παραφωνη νοτα δεν ειχε θεση εκει περα..Καθισε δειλα μπροστα απο το πιανο προσπαθωντας να διωξει μακρια τα δακρυα που εκαιγαν τα ματια της.Και τι δεν θα εδινε για να τον ακουσει να παιζει εκει...κατι για εκεινη ...να της δωσει μια στιγμη που θα την θυμαται ολη της την ζωη...ομως αυτος δεν ηταν εκει πια.

Η ματια της επεσε στις φωτογραφιες που ηταν ακουμπισμενες πανω στην μαυρη επιφανεια.Στην μια ο Καρλαιλ και η Εσμι κραταγαν ο καθενας απο το χερι εναν μικρο Εντουαρντ και μια μικρη Αλις καθως κοιταζαν χαμογελωντας τον φακο.Σε μια αλλη απεικονιζονταν η ιδια με τον Εντουαρντ την Αλις και τον Εμμετ...χαμογελασε θλιμμενα...την θυμοταν εκεινη την μερα.

Σκουπισε βιαστικα ενα δακρυ που καταφερε να γλιστρησει απο τα υγρα ματια της.Αυτη ηταν η πικρη αληθεια...ο Εντουαρντ ηταν παντα στην ζωη της...ομως ακομη και τωρα που την ειχε αφησει μεσα στον κοσμο του εκεινος ελειπε...Ενιωθε πως δεν ανηκε εκει.Λες και χωρις εκεινον αυτο το μερος δεν ηταν τιποτα παραπανω απο ενα ψυχρο κελι.Η μονη διαφορα ηταν πως ειχε τα πραγματα του για να τις θυμιζουν ποσο πιο πολυ μπορουσε να πονεσει.

Προχωρησε με κουρασμενα βηματα μεχρι την πορτα κλεινοντας την πισω της με δυναμη.Δεν χρειαζοταν ενα αδειο δωματιο για να καταλαβει ποσο πολυ θα της ελειπε μετα απο ολα οσα ειχαν συμβει...το ποσο πολυ θα την πονουσε να τον δει με καποια αλλη.
Το αρωμα της Τανιας ακομη πλανιοταν στον αερα κανοντας το στομαχι της να σφιχτει.Προτιμησε να κατεβει απο τις σκαλες θελοντας να μεινει οσο το δυνατον πιο μακρια απο εκεινο το σημειο.Το αιμα πονουσε μεσα στις φλεβες της που ειχαν γινει παγωσει...καταληγοντας και παλι πισω στην καρδια...Παγωμενη και μιση οπως παντα...



Σχολια
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Κατεβηκε απο την μηχανη ανασαινοντας βαρια.Ο κρυος αερας ειχε παγωσει τα παντα μεσα του..το ιδιο και η γυναικα διπλα του.Ηταν θυμωμενος,με την Τανια με τον εαυτο του,με τον τροπο που εξελισονταν τα πραγματα.Την ειχε πληγωσει και το ηξερε.Ομως πραγματικα δεν ηξερε πως να αντιδρασει την παρουσα στιγμη.Οταν η Τανια τον φιλησε το πρωτο συναισθημα που του ηρθε στο μυαλο ηταν η αναγκη να την χαστουκισει...

Κι οταν ειδε τα ματια της Μπελλα μετανιωσε που δεν το εκανε.Αυτη η παρωδια επρεπε να τελειωσει...τωρα.

Ενιωσε το βαρος της Τανιας για μια στιγμη να στηριζεται πανω του μεχρι που τα ποδια της ακουμπησαν στο εδαφος.Λοιπον σε εφερα...ειπε ο Εντουαρντ προσπαθωντας να κρυψει τον θυμο απο την φωνη του.Στο κατω κατω η Τανια δεν εφταιγε σε τιποτα...δικο του λαθος ηταν που εμπλεξε ετσι.

Δεν θα ανεβεις επανω..?του χαρισε ενα σαγηνευτικο χαμογελο ολο νοημα.
Νομιζα πως ηθελες να μιλησουμε.Εδω δεν γινεται..?η ειρωνια δεν διεφυγε της προσοχης της.
Σουφρωσε τα χειλη της κοιτωντας τον αποδοκιμαστικα.Δηλαδη σου ειναι κοπος να ανεβεις δεκα λεπτα πανω...?Τοσο πολυ θες να αποφυγεις το να μεινεις μονος μαζι μου ωστε προτειμας να μεινεις στην βροχη...?

Αναστεναξε αγανακτισμενος και την ακολουθησε μεσα.Του χαμογελασε γλυκα κανοντας μια αποπειρα να πιασει τα δαχτυλα του μεσα στα δικα της.Με μια αποτομη κινηση τα εχωσε στις τσεπες του μπουφαν του.Δεν ηθελε να τον αγγιζει...ενιωθε αρρωστος.

Διεσχισαν την υπολοιπη διαδρομη βυθισμενη στην σιωπη.Δεν ηξερε τι θα της ελεγε...ηθελε μονο να τελειωσει και να γυρισει πισω στην Μπελλα.Να διωξει τον ποσο που ειδε να καθρευτιζεται στα ματια της μια και εξω.Ενιωθε το στομαχι του να ανακατευεται και μονο στην ιδεα πως την ειχε πληγωσει παλι.Ομως συντομα ολα θα λυνονταν....εκεινη θα ηταν σπιτι και θα τον περιμενε.Και δεν θα την αφηνε ποτε ξανα...

Η Τανια ανοιξε την πορτα ριχνοντας του ενα ανεξιχνιαστο βλεμμα.Με το που μπηκε μεσα τον εσπρωξε πανω στην πορτα και κολλησε τα χειλη της στα δικα του για ακομη μια φορα.Ενα απελπισμενο φιλι...Αυτη την φορα ομως δεν παγωσε.Τα χερια του εκλεισαν γυρω απο τους καρπους της και τα απομακρυνε απο τον λαιμο του.Τανια...ψιθυρισε θλιμμενα.

Τον κοιταξε με ματια σκοτεινα.Μια υποψια πονου τρεμοφεγγε στις ιριδες της.Ομως μπορει και να του φανηκε...Εκρυψε για μια στιγμη το προσωπο της στο λαιμο του και υστερα τον αποδεσμευσε απο το κρατημα της.

Τι σου εχω κανει...?ψιθυρισε με φωνη σπασμενη,καθως απομακρυνθηκε μερικα βηματα απο εκεινον.Την κοιταξε προσεκτικα για μια στιγμη.Ολη της η αυτοπεποιθηση ειχε κανει φτερα...τελικα ακομη και η Τανια μπορουσε να νιωσει ευαλωττη.

Στηριχτηκε πισω στην πορτα προσπαθωντας να βρει τις καταλληλες λεξεις.Συνεχιζε να τον κοιταει επιμονα ενω εκεινος παρεμενε σιωπηλος.Αναστεναξε και πηγε να καθισει στην πιο κοντινη καρεκλα.Με μια γρηγορη κινηση εφτιαξε τα ηδη τελεια μαλλια της.Ο Εντουαρντ πηγε και σταθηκε διπλα της.

Πηρε το χερι του και το ακουμπησε πανω στο μαγουλο της.Τον κοιταξε με ματια πονεμενα...
Δεν με αγγιζεις πια...ψιθυρισε πιεζοντας την αναστροφη του χεριου του στο προσωπο της.
Δεν με φιλας...

Τανια...ειπε ο Εντουαρντ χαμηλοφωνα.Τα ματια του τον ετσουζαν.Πραγματικα δεν ηθελε να την πληγωσει.Στηριχτηκε στα γονατα του φερνοντας το προσωπο του ακριβως απεναντι απο το δικο της.Εχει τελειωσει...ψιθυρισε θλιμμενα.

Ποια ειναι...?ψιθυρισε η Τανια με τα δακρυα να τρεχουν ελευθερα πια στο προσωπο της.
Εχει σημασια...?τον κοιταξε με ματια που εκαιγαν.Υποθετω πως οχι...ειπε στο τελος κοιτωντας το πατωμα.

Την αγαπας...?τον κοιταξε εντονα.Εμεινε ακουνητος για μια στιγμη.Δεν την περιμενε αυτη την ερωτηση.Ομως μετα απο ολα αυτα το μονο που της αξιζε ηταν η αληθεια.Ναι...ψιθυρισε βεβαιος.Ηταν η μεγαλυτερη αληθεια που ειχε ξεστομισει ποτε.Την αγαπω...περισσοτερο απο την ζωη μου.

Απο ποτε...?οσο κι αν ηθελε να ξεφυγει απο το επιμονο βλεμμα της δεν μπορουσε.Απο παντα...ηθελα να της πει.Εδω και πολυ καιρο....ψιθυρισε τελικα.

Της το εχεις πει...?Ο Εντουαρντ εμεινε σιωπηλος.Οχι δεν ειχε πει στην Μπελλα οτι την αγαπουσε..αλλα το ενιωθε καθε στιγμη που ηταν μαζι της.Οπως κι οταν ηταν μακρια της.Κι εκεινη ηταν παντα εκει,στα ονειρα του στις σκεψεις του μεσα του.Δεν γινεται να μην το ηξερε...ετσι...?

Πες της το...ειπε η Τανια ξαφνιαζωντας τον.Τα ματια του συναντησαν τα δικα της μπερδεμενα.Του χαμογελασε δειλα,θλιμμενα.Ειναι τυχερη που εχει καποιον σαν και σενα.Πηρε τα χερια της μεσα στα δικα του.Τανια,πραγματικα προσπαθησα.Ολα αυτα τα χρονια ησουν η μοναδικη που προσπαθησα πραγματικα.

Ομως ηταν πιο δυνατο...μουρμουρισε και ακολουθησε με το δαχτυλο της το περιγραμμα των χειλιων του.Εκεινος εγνεψε θετικα καταβαλωντας μεγαλες προσπαθειες να μην αποστρεψει το βλεμμα απο το δικο της.

Σ'αγαπαω Εντουαρντ...η ειλικρινεια εκαιγε στην φωνη της.Αλλα υποθετω πως ειναι καλυτερα ετσι.Ποτε δεν ενιωσα πως σε εχω πραγματικα.Με την αποστροφη του χεριου του εδιωξε μακρια τα δακρυα που χαρακωναν το ομορφο προσωπο της.Συγγνωμη....ψιθυρισε.Και να ξερεις πως παντα μπορεις να βασιζεσαι σε μενα...

Η Τανια συμφωνησε με ενα νευμα διχως να τον κοιταει πια.Θα σε περαζε να με αφησεις μονη τωρα...πραγματικα νιωθω πολυ κουρασμενη.Ο Εντουαρντ σηκωθηκε ορθιος κρατωντας ακομη το χερι της μεσα στο δικο του.Την φιλησε απαλα στο μετωπο και βγηκε αθορυβα απο την πορτα.

Η ματια της Μπελλα επεσε πανω στην πολυχρωμη αφισα καθως εσπρωχνε την πορτα του μαγαζιου.Ειχε ξεχασει πως σημερα θα ειχαν Live μουσικη.Το μαγαζι ηταν σχεδον γεματο.Κατι που δεν συνεβαινε συχνα.Χαιρετησε με ενα νευμα της Αλις η οποια βοηθουσε τον Τζασπερ πισω απο την μπαρα.Αυτος που της τραβηξε την προσοχη ομως ηταν το αγορι που καθοταν μονο του στην ακρη του μπαρ.

Ο Ντειμον ντυμενος στα μαυρα απο πανω ως κατω διχως να την εχει αντιληφθει σηκωσε το σχεδον γεματο ποτηρι του και κατεβασε με μια γουλια παραπανω απο το μισο.

Ει...ειπε η Μπελλα και τον εμποδισε απο το να ξανα κανει το ιδιο παιρνοντας το ποτηρι απο το χερι του.Γεια σου ηλιαχτιδα μου...ειπε ο Ντειμον και της χαμογελασε λοξα.Τα ματια του ελαμψαν απο ανακουφιση.Ποτε δεν ειχε χαρη τοσο που την εβλεπε.

Δεν κανει να πινεις ετσι...θα μεθυσεις...ειπε η Μπελλα σηκωνοντας το ποτηρι και αδειαζοντας το υπολοιπο υγρο μεσα στο στομαχι της.Εκλεισε τα ματια σφιχτα καθως το ρουμι την εκαψε ζεσταινοντας τα μεσα της.

Εκανε νοημα στον Τζασπερ να ερθει προς το μερος τους κι εκεινος συμφωνησε με ενα γρηγορο νευμα λιγο πριν στραφει σε καποιον αλλο.Γιατι πινεις ετσι...?την ρωτησε ο Ντειμον ανησυχα.

Υποθετω για τον ιδιο λογο που πινεις κι εσυ...μουρμουρισε η Μπελλα και τραβηξε το πιο κοντινο σκαμπο για να καθισει.
Ο Ντειμον της χαμογελασε κοροιδευτικα.Μην μου πεις...φιλησες κι εσυ την κοπελα του αδερφου σου και δεν νιωθεις τιποτα παρα πανω απο ενα σκουπιδι που θα καει στις σαουνες της κολασης μεχρι το τελος του χρονου...?

Τον κοιταξε εκπληκτη.Οχι...ειπε στηριζωντας το προσωπο της στην παλαμη της.Πηδηξα τον Εντουαρντ και ενω δυο μερες δεν σηκωθηκαμε απο το κρεβατι εξαφανιστηκε στην πρωτη ευκαιρια με την πρωην του.

Η εκπληκτη εκφραση του Ντειμον κρατησε μονο για δυο δευτερολεπτα.Τζασπερ...βροντοφωναξε οσο πιο δυνατα μπορουσε κανοντας τους μισους εκει μεσα να αναπηδησουν και τους αλλους μισους να γυρισουν προς το μερος τους.Αλλα δυο απο τα ιδια και γρηγορα...

Η Μπελλα γελασε δυνατα.Ηταν πραγματικη ανακουφιση να ειναι ξανα με τον Ντειμον με αυτον τον τροπο.Λοιπον...ειπε και πηρες μερικους ξηρους καρπους μεσα στο χερι του.Ηταν καλος...?την κοιταξε ολο νοημα.

Το μετανιωσες...?τον ρωτησε η Μπελλα.Μειναν και οι δυο σιωπηλοι.Μια σιωπη οικεια και ομορφη μεσα σε ολα τα στραβα που τους συνεβαιναν.
Ο Τζασπερ εφερε τις παραγγελιες τους και οι δυο τους κατεβασαν μια γερη γουλια.
Λοιπον...ειπε ο Ντειμον πιο σοβαρα τωρα.Και που ειναι τωρα ο ιπποτης με την ασταφτερη πανοπλια...?

Υποθετω πως κανει μαθημα ανατομιας με την Τανια...ψιθυρισε η Μπελλα ξερα.Δεν ηθελε να τον σκεφτεται πια.Ηθελε να νιωσει ελευθερη...κενη.Να μην τον χρειαζεται...

Μαντεψε ξανα....της ειπε ο Ντειμον χαμογελωντας αχνα και δειχνοντας προς την πορτα.




Σχολια
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314