Tριανταφυλλα και αγκαθια....

Η Μπελλα οσο κι αν προσπαθησε να συγκρατηθει δεν τα καταφερε.Γυρισε και τον κοιταξε.Φορουσε μαυρο τζιν και πουκαμισο.Τα ματια του συναντησαν τα δικα της παιρνοντας το ιδιο χρωμα με τα ρουχα του οταν ειδε ποιος καθοταν διπλα της.

Εριξε ακομη ενα αγριεμενο βλεμμα στον Ντειμον και προχωρησε προς το μερος τους με σταθερο βημα διχως να παρει τα ματια του απο τα δικα της.Της θυμισε φιδι που παγιδευε το θηραμα.Το πρασινο βλεμμα του την εκαιγε και το μονο που ηθελε ηταν να τρεξει και να τον αγκαλιασει.Ομως το πικρο συναισθημα που της ειχε αφησει η εικονα του με την Τανια δεν την αφηνε να κανει βημα.

Η μουσικη του μικρου συγκροτηματος ειχε καλυψει σχεδον τα παντα ομως η Μπελλα το μονο που ακουγε ηταν οι χτυποι της καρδια της.Γεια...ειπε ο Εντουαρντ διχως να αφησει κανενα συναισθημα να χρωματισει την βελουδινη φωνη του.Ηταν ξεκαθαρο πως ειχε γυρισε σπιτι...ομως ακομη και ετσι φοβοταν πως οταν τον ξανα εβλεπε θα κουβαλουσε ακομη επανω του τα σημαδια της συναντησης του με την Τανια.

Ομως το μονο που ειχε αλλαξει ηταν ο τροπος που την κοιτουσε.Η δικη του μοναδικη μυρωδια την εκανε να ζαλιστει...ηθελε να απλωσει το χερι και να τον αγγιξει.Ομως ο Εντουαρντ τωρα δεν κοιταζε εκεινη....αλλα τον Ντειμον.Η μαλλον το χερι του Ντειμον που ακουμπουσε χαλαρα στο γονατο της.
Μπορω να σου μιλησω λιγο...?ειπε αχρωμα κοιτωντας την στα ματια.

Τα δακρυα εκαιγαν τα ματια της απειλωντας να κυλησουν.Τα εδιωξε μακρια.Δεν νομιζω πως εχουμε κατι να πουμε Εντουαρντ....η παρουσια του Ντειμον την εκανε να νιωθει καπως πιο σιγουρη ομως παλι ενιωθε τα μεσα της να διαλυονται.

Πηρε μια βαθια ανασα προσπαθωντας να συγκρατησει τον εαυτο του.Δυο λεπτα σου ζηταω.Τοσο δυσκολο σου ειναι να μου αφιερωσεις δυο λεπτα....?τα δαχτυλα του περασαν μηχανικα μεσα απο τις τουφες των μαλλιων του που πετουσαν ως συνηθως προς ολες τις κατευθυνσεις.Εικονες των προηγουμενων ημερων περασαν μεσα απο το κεφαλι της καθως η ιδια περνουσε τα δαχτυλα της μεσα απο τις ιδιες χαλκινες τουφες κανοντας την να αναριγησει.

Οχι τωρα Εντουαρντ....ψιθυρισε διχως να τον κοιταζει.Ηταν ετοιμη να λιποθυμισει.Δεν μπορουσε να του ξεφυγει.Ο πονος μεσα της γινοταν ανυποφορος.

Γιατι...?την ρωτησε αποδοκιμαστικα κοιτωντας πλεον απροκαλυπτα τον Ντειμον.Το αγορι του ανταπεδωσε το βλεμμα σταθερα.Ο Εντουαρντ ενιωσε την ακατανικητη εποθυμια να του σπασει τα μουτρα.

Επιασε την Μπελλα απο τους ωμους και την τραβηξε ωστε να σταθει στα ποδια της.Τωρα ηταν τοσο κοντα του που μπορουσε να νιωσει την ανασα της στο προσωπο του.Γιατι οχι τωρα...?επανελαβε.

Βυθιστηκε για μια στιγμη στο πρασινο χρωμα των ματιων του.Αυτο που συνεχιζε να καθρεφτιζεται εκει μεσα την τρομαζε.Τα χερια του πανω της την πονουσαν ακομη κι αν δεν την κραταγε σφιχτα.Γιατι αυτη την στιγμη δεν μπορω ουτε να σε αντικρισω...ψελλισε με σπασμενη φωνη.Τα χαρακτηριστικα του Εντουαρντ παραμορφωθηκαν σε μια μασκα πονου.

Τα χερια του επεσαν απο πανω της λες και τον ειχε χαστουκισει.Εντουαρντ...η φωνη του Τζασπερ ηρθε απο καπου πιο κει.Ο Εντουαρντ γυρισε προς το μερος του χωρις να κοιταει πραγματικα.Ο Τζασπερ του εκανε νοημα να τον ακολουθησει λιγο πριν χαθει απο το οπτικο τους πεδιο στο πισω μερος του μαγαζιου.

Ο Εντουαρντ τον ακολουθησε ριχνοντας ενα τελευταιο βλεμμα στην Μπελλα και στον Ντειμον.
Η μουσικη ακουγοταν καπως λιγοτερο στην μικρη κουζινα.Τι συμβαινει παλι..?τον ρωτησε ο φιλος του σοβαρα αφηνοντας στο πατωμα μερικα καφασια με ποτα.Θεαμα κοντεψατε να γινεται...

Ο Εντουαρντ τον κοιταξε εξοργισμενος για μια στιγμη.Δεν ξερω που να παρει....μουρμουρισε τριβοντας δυνατα το μετωπο του.Πριν ολα ηταν μια χαρα,μεχρι που ξεπεταχτηκε η Τανια.

Η Τανια...?Ο Τζασπερ γυρισε και τον αντικρισε ξαφνιασμενος.Ακομη δεν την χωρισες αυτη...?

Τελειωσε...δηλωσε ο Εντουαρντ σοβαρα.Η Τανια με περιμενε εξω απο την πορτα μου οταν εφτασα εκει με την Μπελλα.Της ειπα να με περιμενει και γυρισα την Τανια σπιτι αλλιω αποκλειεται να εφευγε.Κι εκει εδωσα ενα τελος σε ολη αυτη την παρωδια.

Τοτε η δικια μας γιατι ειναι ετσι...?εδειξε αοριστα προς την αλλη πλευρα.Θα επρεπε να χαιρεται.
Αμα μαθεις πες μου σε μενα σε παρακαλω...ειπε ο Εντουαρντ αγανακτισμενα.Γιατι εμενα δεν θελει να μου μιλησει...

Αρα ειστε μαζι...?ρωτησε ο Τζασπερ με το χαμογελο να διαγραφεται στα χειλη του.Τα ματια του Εντουαρντ εστιασαν επανω του με ενα ενοχης να διαγραφεται μεσα τους.Ειχε υποσχεθει πως δεν θα το ελεγε σε κανεναν.Ομως ο Τζασπερ κατα καποιο τροπο το ηξερε απο την αρχη.

Υποθετω πως ναι...ψιθυρισε πιο ηρεμος τωρα.Ομως δεν μπορεις να το πεις πουθενα ακομη...ειπε φερνοντας το δαχτυλο του πανω στα χειλη του.Και ειδικα στην αδερφη μου.

Οκ...ο Τζασπερ του χαμογελασε.Τραβα τωρα εξω και βρες ενα τροπο να διορθωσεις την κατασταση γιατι οτι κι αν της εκανες την πειταξε πολυ.

Εικονες περασαν αστραπιαια μεσα απο το μυαλο του Εντουαρντ καθως εψαχνε στις προσφατες μνημες του για να βρει τον λογο που θα εκανε την Μπελλα να του συμπεριφερθει με αυτο τον τροπο.
Να παρει...βλαστημισε χτυπωντας ελαφρα το μετωπο του με την παλατη του.Πρεπει οπωσδηποτε να με ακουσει....ουρμουρισε στον εαυτο του και βγηκε απο το μικρο δωματιο διωχνοντας την μνημη με το φιλι της Τανιας μακρια απο το μυαλο του.

Διεσχισε με μεγαλες δρασκελιες την αποσταση που τον χωριζε απο την Μπελλα και τον Ντειμον προσπαθωντας οσο μπορει να μην δωσει σημασια στο γεγονος πως η Μπελλα ειχε ακουμπησει στον ωμο του Ντειμον κοιτωντας αφηρημενα το συγκροτημα που συνεχισε να γεμιζει τον χωρο με rock μουσικη.

Σταθηκε ακριβως μπροστα της.Το σωμα του ηταν σφιγμενο ομως ηταν αποφασισμενος να της μιλησει με τον εναν τροπο η τον αλλο.Μπελλα...ειπε ηρεμα και πηρε το χερι της μεσα στο δικο του.Εκεινη τραβηχτηκε ξαφνιασμενη λες και το αγγιγμα του την ειχε καψει.Ενιωθε το βλεμμα του Ντειμον να μην τον αφηνει στιγμη ομως αρνηθηκε να τον κοιταξει.Αυτη την στιγμη του ηταν απλως αδιαφορος.

Πρεπει να μιλησουμε...την κοιταξε παρακλητικα.
Τι παραπανω εχουμε να πουμε Εντουαρντ...του ειπε με την πικρα να ξεχειλιζει απο μεσα της.
Τα χειλη του εγινα μια ακαμπτη γραμμη.Δυο λεπτα σου ζηταω...δεν ειναι αναγκη να συμπεριφερεσαι σαν κακομαθημενο.

Η Μπελλα σηκωθηκε επανω εξαλλη.
Μηπως με μπερδευεις με καποια αλλη φιλη σου...του πεταξε κοιτωντας τον αποδοκιμαστικα.
Ο Εντουαρντ ετοιμαστηκε να της απαντησει οταν η μουσικη σταματησε αποτομα.

Τι θα γινει ρε παιδια θα σταματησετε επιτελους...?φωναξε αγρια καποιος.
Ο Εντουαρντ γυρισε και κοιταξε διπλα του.Μετα απο πολυ ωρα συνειδητοποιησε πως δεν ηταν μονοι.Τα ματια ολονων ηταν πανω τους.Μαλλον φωναζαν παραπανω απο οτι επρεπε ωστε να τους κανουν παρατηρηση.

Ομως ηταν παρα πολυ θυμωμενος για να τον νοιαζει οτιδηποτε απο αυτα.Γιατι σε ενοχλουμε ρε φιλε..?

Το βλεμμα του συναντησε τον τυπο που του ειχε βαλει τις φωνες.Ηταν λιγο μεγαλυτερος απο εκεινους με μακρια μαλλια πιασμενα κοτσιδα και γαλαζια ματια που πεταγαν φωτιες.

Εσυ τι λες...?του πεταξε κρατωντας με το ζορι τα νευρα του.Εδω και μιση ωρα το μονο που ακουμε ειναι οι γαιδουροφωναρες σου.

Ισως ο λογος που φωναζω να ειναι η ηχορυπανση...τον προκαλεσε ο Εντουαρντ κοιτωντας τον εξαλλος.

Ο αλλος βρεθηκε με δυο μεγαλες δρασκελιες ακτιβως μπροστα του κοιτωνας τον αγρια στα ματια.Εσυ δηλαση θα τα καταφερνες καλυτερα...?τον προκαλεσε σπρωχνοντας τον ελαφρα στο στηθος.

Ο Εντουαρντ γυρισε και κοιταξε την Μπελλα που τον κοιταζε με ματια γουρλωμενα απο την εκπληξη και τον πανικο.Εννοειται...μιλησε μισοχαμογελωντας της.

Πολυ καλα...ειπε ο μακρυμαλλης και απομακρυνθηκε μονο για να επιστρεψει μετα απο μερικα δευτερολεπτα με μια κιθαρα στα χερια του.Την κολλησε με δυναμη στο στηθος του Εντουαρντ και τον εσπρωξε προς τον μικεο χωρο που επαιζε τον ρολο της σκηνης.Να σε δουμε τωρα...ειπε γελωντας του χαιρεκακα.

Ο Εντουαρντ ενιωσε το στομαχι του να σφιγγεται.Εριξε μια ματια στα αγνωστα προσωπα που ηταν καρφωμενα πανω του.Το βλεμμα του επιασε αυτο της αδερφης του.Η Αλις του χαρισε ενα ενθαρρυντικο χαμογελο.Πιστευε σε εκεινον....παντα.

Της ανταπεδωσε το χαμογελο πιανοντας την κιθαρα καλα στα χερια του.Δεν ηταν τιποτα που δεν ειχε ξανα κανει.Τα ματια του εψαξαν για της Μπελλα.Εκεινη στεκοταν ακριβως στο σημειο που την ειχε αφησει διχως να παιρνει τα ματια της απο πανω του.

Αφησε τον εαυτο του να βυθιστει για μια στιγμη στο ζεστο της βλεμμα και ξαφνικα βρεθηκε χρονια πισω.Οταν εκεινος και ο Εμμετ ετραχαν μεσα στο γηπεδο και παντοτε ενιωθε την ματια της κολλημενη επανω του.Ακομη κι οταν δεν μπορουσε να την δει μεσα στο πληθος την ενιωθε...

Τα δαχτυλα του γλιστρησαν με χαρη πανω στην κιθαρα κανοντας τις νοτες να ξεχειθουν στον χωρο.
Ειχε περασει αμετρητες νυχτες παιζοντας αυτο το κομματι...κατι που αγαπουσε πολυ...οπως αγαπουσε κι εκεινη.


Talk to me softly
There's something in your eyes
Don't hang your head in sorrow
And please don't cry
I know how you feel inside I've
I've been there before
Somethin's changing inside you
And don't you know

Don't you cry tonight
I still love you baby
Don't you cry tonight
Don't you cry tonight
There's a heaven above you baby
And don't you cry tonight

Η κιθαρα ανταποκρινοταν στο μουσικο του καλεσμα σαν να ηταν προεκταση της ψυχης του.Η βελουδινη φωνη του γεμιζε τον χωρο γλυκεια απο τον φορτο των συναιθηματων που τον βαραιναν.Τα πρασινα ματια του συνεχιζαν να κοιτανε την Μπελλα.Τα ματια της του φανηκαν δακρυσμενα.


Give me a whisper
And give me a sigh
Give me a kiss before you
tell me goodbye
Don't you take it so hard now
And please don't take it so bad
I'll still be thinkin' of you
And the times we had...baby

And don't you cry tonight
Don't you cry tonight
Don't you cry tonight
There's a heaven above you baby
And don't you cry tonight

And please remember that I never lied
And please remember
how I felt inside now honey
You get on making your own way
But you'll be alright now sugar
You'll feel better tomorrow
Come the morning light now baby

Ηξερε πως ηταν ενα απο τα αγαπημενα της τραγουδια.Και οι στιχοι συνεχιζαν να γλιστραν απο τα χειλη του.Τα δαχτυλα του χαιδευαν τις χορδες καθως το τραγουδι εφτανε προς το τελος του.Κανεις δεν υπηρχε εκει μεσα...μονο εκεινη.Και εκεινη λες και το κομματι συνεχιζε να τον κοιταει σιωπηλη με τον θαυμασμο ξεκαθαρο στο προσωπο της που ελαμπε.Το μονο που χαλαγε την εικονα του ομορφου προσωπου της ηταν τα δακρυα που ελαμπαν σαν θλιμμενα στολιδια.

And don't you cry tonight
And don't you cry tonight
And don't you cry tonight
There's a heaven above you baby
And don't you cry
Don't you ever cry
Don't you cry tonight
Baby maybe someday
Don't you cry
Don't you ever cry
Don't you cry
Tonight

Πριν τελειωσει το τελευταιο ρεφραιν η Μπελλα γλιστρησε σαν φαντασμα αναμεσα απο τα τραπεζια και ετρεξε στην τουαλετα διχως να του ριξει ματια καθως περνουσε απο διπλα του.Οι τελευταιες λεξεις βγηκαν απο τα χειλη του και ολοι γυρω του χειροκροτησαν ενθουσιασμενοι ομως εκεινος δεν ακουγε τιποτα.Αφησε την κιθαρα στο πατωμα και ετρεξε πισω της διχως να τον νοιαζει τι θα σκεφτει ο καθενας.Διχως να τον νοιαζει αν θα προδωθει....διχως να τον νοιαζει τιποτα.

Η Μπελλα εριξε νερο στο προσωπο της προσπαθωντας να ηρεμησει.Η εικονα του Εντουαρντ εκαιγε πισω απο τα κλειστα της βλεφαρα σαν πυρινη λεπιδα.Πιαστηκε απο την ακρη του νεροχυτη προσπαθωντας να συγκρατησει τους λυγμους της.Μονο η ιδεα πως ηταν στο διπλανο δωματιο την αναστατωνε.

Τα δαχτυλα του ετρεχαν πανω στις χορδες με τον ιδιο αισθησιακο τροπο που ετρεχαν και πανω στο κορμι της.Αναριγησε και μονο στην σκεψη...σχεδον ντρεποταν που τον ηθελε τοσο πολυ.Ο ηχος της πορτας την εκανε να ανοιξει τα ματια.Τον ειδε να την κοιταζει μεσα απο τον καθρεφτη με μια στοιχειωμενη εκφραση στο προσωπο του.

Ηρθε και σταθηκε ακριβως πισω της χωρις ομως να την αγγιζει.Δεν εκανα τιποτα μαζι της...ψιθυρισε πονεμενα.

Οργη φουντωσε και παλι μεσα της.Γυρισε και τον κοιταξε εντονα με τα ματια της σχεδον μαυρα.Ηταν θυμωμενη μαζι του,ηταν θυμωμενη με τον εαυτο της που δεν μπορουσε να ζησει χωρις αυτον.Σηκωσε το χερι της για να τον χαστουκισει ομως ο Εντουαρντ την προλαβε φυλακιζοντας το μεσα στο δικο του και τραβωντας την πιο κοντα του,ετσι ωστε να ειναι προσωπο με προσωπο.

Δεν εκανα τιποτα μαζι της...επανελαβε.Τελειωσε...δεν υπαρχει κανενας λογος να την ζηλευεις.Και εκεινο το φιλι δεν το προκαλεσα εγω και το ξερεις...Αν σε κανει να νιωσεις καλυτερα παντως τοτε χτυπα με....τα δαχτυλα του αφησαν τα δικα της με μια απαλη κινηση ομως τα ματια του συνεχιζαν να την κοιτουν εξεταστικα.

Η Μπελλα αναστεναξε προσπαθωντας να αναπνευσει κανονικα.Το ηξερε πως φεροταν παραλογα ομως ο κοσμος στο λαιμο της απειλουσε να την πνιξει.Τα δαχτυλα της πλεχτηκαν γυρω απο τον λαιμο του τραβωντας τον βιαια προς το μερος της μεχρι που το στομα της βρηκε το δικο του.Ενα βογγητο ανακουφισης της ξεφυγε καθως τα χερια του τυλιχτηκαν γυρω απο το σωμα της...καταπινοντας την.

Συγγνωμη...ψιθυρισε κρυβοντας το προσωπο της στο λαιμο του.Το ξερει πως συμπεριφερομαι παραλογα αλλα απλως δεν μπορω να την βλεπω γυρω σου.Ποναω και μονο στην εικονα...

Τουλαχιστον τωρα ξερεις πως νιωθω καθε φορα που ο Ντειμον ειναι μαζι σου...ψιθυρισε χαιδευοντας απαλα το προσωπο της.

Δεν ειναι το ιδιο...αφησε τα χερια της να ταξιδεψουν κατω απο το υφασμα του μαυρου υφασματος αναζητωντας την ζεστασια του κορμιου του.Εγω δεν κοιμαμαι με τον Ντειμον...ποτε μου δεν το εκανα.

Τελος παντων...ειπε ο Εντουαρντ.τραβωντας την πιο κοντα του.Τελειωσε τωρα αυτο,αφου το ξερεις εσενα αγαπαω....

Τι..?ψιθυρισε η Μπελλα αβεβαιη πως ακουσε σωστα.
Ο Εντουαρντ της χαμογελασε ζεστα με τα πρασινα ματια του να λαμπουν στο ημιφως.
Σ'αγαπω....επανελαβε με χαμηλη φωνη σκυβοντας προς το μερος της.Τα χειλη του χαιδεψαν απαλα τα δικα της αφηνοντας την ζεστασια του κορμιου της να τον ζαλισει γλυκα.
Παμε να φυγουμε απο δω...ψιθυρισε και την τραβηξε απο το χερι.Το χαμογελο που του χαρισε απλως ενα δωρο που θα φυλαγε μεσα του για ολη του την ζωη.



Σχολια
https://bellandedward.forumgreek.com/t1321-topic#241314

Εντουαρντ περιμενε…ειπε και τον σταματησε μαλακα.Το χερι της ηταν ζεστο μεσα στο δικο του.Θα μας δουν οι υπολοιποι…

Ο Εντουαρντ την κοιταξε σκεφτικος.Η αληθεια είναι πως εχουμε γινει αρκετα ρεζιλι για μια νυχτα…την τραβηξε πως τα πισω και εσπρωξε την πορτα της τουαλετας.Πηγε στο μικρο παραθυρο και το ανοιξε.

Θα πηδηξεις η θα πηδηξω…?την ρωτησε με ένα παιχνιδιαρικο χαμογελο να διαγραφεται στα χειλη του.Η Μπελλα εκανε μια γκριματζα.Δεν μιλας σοβαρα….

Απολυτως…εσκυψε και αφησε ένα πεταχτο φιλι στα χειλη της ενώ εκεινη συνεχιζε να τον κοιταει ξαφνιασμενη.Τα λεμε εξω…της χαμογελασε και προχωρησε προς τα εξω.

Τι θα πεις στους υπολοιπους…?δεν μπορεσε να μην του χαμογελασει πισω.

Δεν ξερω…ολο και κατι θα βρω….τον ακουσε να της λεει λιγο πριν χαθει πισω από την ξυλινη πορτα.

Εβαλε τα χερια της πανω στο μικρο περβαζι και σταθεροποιηθηκε οσο πιο καλα μπορουσε.Με μια αποτομη κινηση τα ποδια της βρεθηκαν να κρεμονται στον αερα,Πηρε μια βαθια ανασα και τραβηξε και το υπολοιπο σωμα της προς τα πανω.

Η νυχτα εξω ηταν υγρη.Αναλαφρες σταγονες βροχης επεφταν στον μικρο δρομο.Ενιωσε τον κρυο αερα να της τρυπαει το κορμι καθως συνειδητοποιησε πως το μπουφαν της ηταν μεσα.Ευχηθηκε ο Εντουαρντ να εβρισκε ένα τροπο να ξεγλιστρησει και τα δικα της πραγματα.

Μεσα επικρατουσε η ιδια κατασταση όπως και πριν.Ορισμενα βλεμματα τον ακολουθησαν καθως διεσχισε με γρηγορα βηματα το εσωτερικο του μαγαζιου.Που είναι η Μπελλα…ρωτησε ο Ντειμον καθως ειδε έναν αλαφιασμενο Εντουαρντ να μαζευει γρηγορα τα πραγματα τους.

Δεν με ειδες δεν με ξερεις….του απαντησε χαμογελωντας του αυταρεσκα.

Ο Ντειμον του ανταπεδωσε το χαμογελο κατι που ο Εντουαρντ δεν το περιμενε.Μην την ξανα πληγωσεις…ψιθυρισε με ένα ζεστο τονο στην φωνη του.Ο Εντουαρντ ενευσε θετικα και προχωρησε προς την πορτα.

Η Αλις εμφανιστηκε πισω από τον παγκο ακριβως εκεινη την στιγμη.Για που το βαλε ο αδερφουλης μου…?κοιταξε τον Ντειμον συνομωτικα.

Εκεινος κατεβασε μια βιαστικη γουλια από το ποτο του.Τον ειχε πιασει τελειως απροετοιμαστο ετσι όπως πεταχτηκε από το πουθενα.

Την τελευταια φορα που ελεγξα δεν ημουν και το αγαπημενο προσωπο του αδερφου σου.Ποσο μαλλον το προσωπο που θα εδινε αναφορα…ειπε κοιτωντας οσο πιο αδιαφορα μπορουσε τον χωρο.

Το αυταρεσκο βλεμμα της Αλις δεν επαψε να τον καιει λεπτο.Επιασε το χερι του μεσα στο δικο της και το χαιδεψε καθησυχαστικα.Εισαι καλος φιλος Ντειμον…ειπε κοιτωντας τον βαθια στα ματια.

Εκεινος της χαμογελασε καπως μπερδεμενος.Ευχαριστω υποθετω…ειπε συνεχιζοντας να κοιτα τα χερια τους.

Λοιπον θες παρεα….?η Αλις ηδη εκανε τον γυρω της μπαρας.
Παντα…της χαμογελασε ο Ντειμον τσουκριζοντας το ποτηρι του με το δικο της.

Παγωσες,συγγνωμη…της ειπε απολογητικα ριχνωντας το μπουφαν της πανω στους ωμους της.

Δεν πειραζει…του χαμογελασε αχνα.Αξιζε η αναμονη…Τα χερια της εδεσαν γυρω από την μεση του αγκαλιαζοντας τον δυνατα.Ο Εντουαρντ εκρυψε το προσωπο του στα μαλλια της αναπνεοντας απλυστα το αρωμα τους.

Να παρει…ψιθυρισε χαμηλοφωνα.Ποτε δεν θα μπορεσω να απεξαρτηθω από σενα…
Το καλο που σου θελω...του χαμογελασε σαγηνευτικα τραβωντας το προσωπο του προς το δικο της μεχρι που τα χειλη τους ενωθηκαν σε ένα ακομη τρυφερο φιλι.

Ντειμον αυτος δεν είναι ο αδερφος σου..?τον ρωτησε μπερδεμενη η Αλις καθως το βλεμμα της ακολουθουσε το αγορι που ερχοταν προς το μερος τους.

Στεφαν...?τον κοιταζε τοσο ξαφνιασμενος οσο και η κοπελα διπλα του.

Τι της εκανες…?φωναξε ο Στεφαν και τον τραβηξε από αποτομα από την μπλουζα.
Τα ματια του αδερφου του ηταν θολα και η ανασα του μυριζε αλκοολ αν και όχι εντονα.

Η καρδια του Ντειμον αρχισε να χτυπαει δυνατα μεσα στο στηθος του.Ηταν δυνατον η Ελενα να του ειχε πει το οτιδηποτε…?

Δεν καταλαβαινω τι εννοεις…του απαντησε στον ιδιο τονο και τα δαχτυλα του εκλεισαν γυρω από την κλειστη γροθια του αδερφου του που συνεχιζαν να σφιγγουν το υφασμα της μπλουζας του.

Ξερεις πολύ καλα για ποιο πραγμα μιλαω.Τι της ειπες και θελει να φυγει..Λεγε…ειπε αγρια όμως τα δαχτυλα του χαλαρωσαν ελαφρως.Κατι άλλο εκαιγε μεσα στα ματια του Στεφαν,δακρυα που αρνιοταν να αφησει να κυλησουν.

Ενοχες τον επνιξαν μεχρι τα βαθη της ψυχης τους…σαν δηλητηριωση φιδια τυλιχτηκαν γυρω από την καρδια του και συνεχιζαν να την πληγωνουν αργα και βασανιστικα.

Ξεροκαταπιε..ηξερε πως αν του ελεγε την αληθεια τιποτα καλο δεν θα εβγαινε.Αυτο που επρεπε να κανει ηταν να μιλησει στην Ελενα και συντομα.

Στεφαν…ψιθυρισε κοιτωντας τον μικρο του αδερφο με ματια που εκαιγαν.Οτι κι αν συμβαινει διορθωνεται….

Ο Στεφαν τον κοιταξε σιωπηλος για μερικες στιγμες μεχρι που τον αφησε και κατερευσε στην θεση διπλα του.

Ο Ντειμον εριξε ένα βλεμμα στην Αλις που συνεχιζε να παρακολουθει την σκηνη σιωπηλη ολη αυτή την ωρα όμως διχως να το καταλαβει ειχε επιστρεψει και παλι πισω από το μπαρ.

Γεμισε δυο ποτηρια από το ιδιο ποτο που επινε κι ο ιδιος ολη αυτή την ωρα και αφησε τον ένα μπροστα σε εκεινον και το άλλο μπροστα στον Στεφαν.Του εριξε ένα γρηγορο βλεμμα σαν να του ελεγε καλη τυχη και χαθηκε αναμεσα στο σκοταδι και στα μπουκαλια των ποτων.

Τι εγινε…?ρωτησε τον αδερφο του με χαμηλη φωνη.Η μουσικη συνεχιζε να παιζει δυνατα όμως στα αυτια του Ντειμον ακουγοταν πλεον περισσοτερο σαν πυροβολισμοι.

Δεν ξερω που να παρει….βλαστημισε ο Στεφαν.Γυρισα σπιτι κι όλα ηταν διαφορετικα.Στεκοταν πανω από μια μισοτελειωμενη βαλιτσα και συνεχιζε να λεει πως εχει τελειωσει.Εκρυψε το προσωπο του μεσα στα χερια του.

Ο Ντειμον ξεροκαταπιε.Του στοιχιζε πολύ να βλεπει τον αδερφο του σε αυτή την κατασταση.Ειδικα όταν το λαθος ηταν δικο του.

Δεν σου ειπε για ποιο λογο…?η φωνη του ισα που ακουστηκε.Ο Στεφαν τον κοιταξε απευθειας στα ματια.Οχι…τα ματια του ηταν κοκκινα.Και αυτό είναι που με εξοργιζει.Μετα από τοσα χρονια..μετα από όλα αυτά που εχουμε περασει..


Εικονες ζωγραφιστηκαν μεσα στο κεφαλι του Ντειμον κανοντας τον να ποναει.Βλεφαρισε με κοπο προσπαθωντας να διατηρησει την αυτοκυριαρχια του.Τα δαχτυλα του εσφιξαν πανω στον ωμο του αδερφου του.Θα της μιλησω αν θες…όταν ο Στεφαν γυρισε να τον κοιταξει δεν υπηρχε ιχνος δισταγμου μεσα στα γαλαζια ματια του.

Που παμε…?ψιθυρισε η Μπελλα κρατωντας τον από το χερι και περπατωντας γρηγορα μεσα στην βροχη.

Εκει που πηγαιναμε και πριν μας διακοψουν…?ο Εντουαρντ της χαρισε ένα ακαταμαχητο στραβο χαμογελο.

Η Μπελλα τον κοιταξε σφιγμενα για μερικες στιγμες μεχρι που του ενευσε καταφατικα με μια κινηση του κεφαλιου.Ο Εντουαρντ χαιδεψε απαλα το χερι της με τα δαχτυλα του καθησυχαζοντας την,θελοντας να απομακρυνει οποιαδηποτε σκια αμφιβολιας ειχε μεινει μεσα της.


Ανοιξε την πορτα σχεδον αθορυβα και παραμερισε αφηνοντας την να περασει μεσα.Η Μπελλα ξεροκαταπιε.Τα ματια της δεν τον αφηναν στιγμη καθως μπηκε διστακτικα μεσα στο διαμερισμα.Το χερι της βρηκε το δικο του τραβωντας τον μεσα μαζι της.

Τιποτα δεν ειχε αλλαξει στις λιγες ωρες που ειχαν περασει.Κι όμως τωρα που αυτος ηταν εδώ το μερος της φαινοταν πιο οικειο,πιο ζεστο.

Ενιωθε το πρασινο βλεμμα του να την καιει ακομη και κατω από όλα αυτά τα στρωματα ρουχων.Ξαφνικα δεν ηξερε πώς να αντιδρασει.Ειχε βρεθει κι άλλες φορες μονη με τον Εντουαρντ τις τελευταιες μερες.Ομως τωρα ηταν στο σπιτι του…σε ένα μερος που σπανια ειχε βρεθει.Και ποτε μονοι οι δυο τους.

Εχεις παρα πολλα cd…ψιθυρισε χαιδευοντας με τα ακροδαχτυλα της μια στιβα προσεκτικα τακτοποιημενη πανω στα ραφια.Ακομη αρνιοταν να συναντησει το βλεμμα του.Το σωμα της εκαιγε από μια εσωτερικη φωτια που εδώ και χρονια παλευε να σβησει.

Ξαφνικα ενιωσε τα χερια του πανω στο σωμα της.Χορεψε μαζι μου…της ψιθυρισε με την βελουδινη φωνη του κολλωντας το σωμα της πανω στο δικο της.Η πλατη της πανω στο στηθος του.

Εκλεισε τα ματια προσπαθωντας να ανακτησει την αυτοκυριαρχια της.Εντουαρντ…ψιθυρισε ετοιμη να αρνηθει.

Εκεινος γελασε αναλαφρα κανοντας την μια στροφη γυρω από τον εαυτο της,μεχρι που βρεθηκε αντικριστα του.Της χαρισε ένα σαρδονιο χαμογελο.Το ξερεις πως δεν ξερω να χορευω….τα χειλη της αγγιξαν απαλα τον λαιμο του.Τα δαχτυλα του εσφιξαν γυρω από τα δικα της.Τα ματια του συναντησαν το καστανο της βλεμμα καιγοντας τον γλυκα.

Την τραβηξε πιο βαθια μεσα στην αγκαλια του κουνωντας τα σωματα τους αρμονικα μεσα στην σιωπη.Η Μπελλα προσπαθησε να ακολουθησει τα βηματα του οσο το δυνατον καλυτερα,μεχρι που αφεθηκε απολυτα μεσα στα χερια του αφηνοντας τα να την παρασυρουν.

Ο Εντουαρντ μουρμουριζε μεσα στο αυτι της καποια αργη μελωδια που δεν μπορουσε να εντωπισει…όμως δεν την ενοιαζε και πολύ.Η αισθηση του κορμιου του τοσο κοντα στο δικο της σχεδον την πονουσε.Οσο κι αν ηθελα να το πιστεψει παντα θα της φαινοταν σαν ένα παρωδικο ονειρο το ότι αυτος ηταν εδώ κρατωντας την τοσο κοντα,ένα ονειρο που θα εσβηνε τοσο γρηγορα οσο ηρθε.

Τα χερια της εσφιξαν γυρω από το λαιμο του,ενιωθε τα χερια του να ταξιδευουν στο σωμα της,την ανασα του στα μαλλια της και το μονο που ηθελε ηταν να μην τελειωσει ποτε αυτή η στιγμη.Ακομη κι αν η εναλλακτικη ηταν να πεθανει εκει μεσα στην αγκαλια του.

Ο Εντουαρντ αποτραβηχτηκε λιγο από κοντα της θελοντας να συναντησει το βλεμμα της.
Μπελλα…ψιθυρισε χαιδευοντας το μαγουλο της.Ανοιξε τα ματια της διστακτικα στο ακουσμα του ονοματος της,τα ματια του την κοιταζαν μεσα από τις μακριες βλεφαριδες.

Τρεμεις…μουρμουρισε χαριζοντας της ένα μισο χαμογελο.Μηπως κρυων….
Δεν προλαβε να τελειωσει την προταση καθως τα χειλη της βρηκαν τα δικα του φιλωντας τον απελπισμενα.Σε θελω...να παρει ποσο σε θελω…ψιθυρισε πανω στο υγρο στομα του κολλωντας το σωμα της πανω στο δικο του.Η φωνη της εσπασε.Δακρυα κυλησαν στο προσωπο της διχως να μπορει να τα σταματησει,η να ερμηνευσει το λογο της υπαρξης τους.

Σσς…μουρμουρισε στο αυτι της και την σηκωσε στα χερια του.Το δωματιο του ηταν θεοσκοτεινο καθως την αφηνε απαλα πανω στο κρεβατι του.Με βιαστικες κινησεις αφαιρεσε τα ρουχα του και τα δικα της.

Τα χερια της τυλιχτηκαν γυρω καλωσοριζοντας το βαρος του κορμιου του πανω στο δικο της.Το νιωθεις αυτό…ψιθυρισε φιλωντας το προσωπο της.Καμια άλλη δεν με εχει κανει να νιωσω ετσι Μπελλα…τα χειλη του βρηκαν τα δικα της για ακομη ένα παρατεταμενο φιλι…

Αργα και σταθερα μπηκε μεσα της,πηρε μια βαθια ανασα προσπαθωντας να κρατησει το αγκαλιασμα τους οσο το δυνατον περισσοτερο.Τα δαχτυλα της εσφιγγαν δυνατα πανω στα μπρατσα του,το προσωπο της κρυμμενο στο λαιμο του ,προσπαθουσε να πνιξει τους αναστεναγμους της.

Αποτραβηχτηκε για μια στιγμη αναγκαζοντας την να τον κοιταξει στα ματια.Εισαι δικη μου Μπελλα…δεν προκειται να ξανα αφησω κανεναν άλλο να σε αγγιξει,ουτε τωρα ουτε ποτε.
Εκεινη του χαμογελασε γλυκα..παντα δικη σου ημουν…ειπε σιγανα κουνωντας την λεκανη της ώστε να τον συναντησει.

Της χαμογελασε με το αγαπημενο της στραβο χαμογελο.Σ’αγαπαω…ψιθυρισε απομακρυνοντας μια μπουκλα από τα καστανα μαλλια της.Μην το ξεχασεις ποτε αυτό….τα χειλη του βρηκαν παλι τα δικα της για ακομη ένα φιλι,σφραγιδα σε μια υποσχεση που και να ηθελε δεν θα μπορουσε ποτε να αθετησει.

Ο Ντειμον ανοιξε την πορτα ανασενοντας βαρια,προσπαθωντας να διατηρησει την ψυχραιμια του.Το σπιτι ηταν σιωπηλο.Προχωρησε προς το δωματιο του αδερφου του.Η Ελενα κοιτουσε σιωπηλα εξω από το ανοιχτο παραθυρο.Ο χειμωνιατικος αερας πλανιωταν αγρια μεσα στο δωματιο κανοντας τον να παγωσει.

Γιατι του το κανεις αυτό..?ψιθυρισε παγερα.Γυρισε και τον κοιταξε.Τα ματια της ηταν κοκκινα και πρησμενα από το κλαμα.Γελασε ακεφα.Μου αρεσει που ρωτας κι ολας…?

Ο Ντειμον ξεροκαταπιε.Επρεπε να βρει το κουραγιο να το διορθωσει ολο αυτό.Δεν μπορουσε να την αφησει να φυγει…τοσο για τον Στεφαν οσο και για εκεινον..Δεν μπορουσε να ζησει χωρις να την εχει γυρω του,ακομη και υπο αυτές τις συνθηκες.

Της τραβηξε από τον ωμο ώστε τα ματια του να βρουν τα δικα της.Συγγνωμη…ειπε…εγω φταιω.Τιμωρησε εμενα αν θελεις αλλα όχι εκεινον.

Αυτό καταλαβες εσυ μετα από όλα αυτά…?τον κοιταζε σαν τα ηταν καποιος ξενος.Σαν να τον εβλεπε πρωτη φορα πραγματικα.

Ο Ντειμον αναστεναξε δυνατα.Ηταν ένα λαθος της στιγμης…τα δαχτυλα του περασαν αγρια μεσα από τα μαυρα μαλλια του.Δεν προκειται να ξανα συμβει.

Μην το κανεις αυτό…ψιθυρισε η Ελενα με φωνη που ισα που ακουστηκε.Ο Ντειμον την κοιταξε ερωτηματικα….μη…επανελαβε καρφωνοντας το βλεμμα στο πατωμα.

Αυτή είναι η αληθεια Ελενα…και λυπαμαι πολύ…Εκανε να την αγγιξει όμως το χερι του επεσε παλι στο πλευρο του.

Τον κοιταξε με ματια που πεταγαν φωτιες.Λαθος Ντειμον…?Γιατι δεν το σκεφτηκες πριν αυτό.Τωρα είναι αργα…και τιποτα δεν μπορει να γινει.

Μην το λες αυτό γαμωτο…φωναξε. Ο Στεφαν πεθαινει για σενα.Δεν μπορεις να τον αφησεις για μια μαλακια της στιγμης.

Πλησιασε τοσο κοντα του που η ανασα της χαιδεψε το προσωπο του.Πες το παλι Ντειμον…Πες μου ότι δεν σημαινε τιποτα.Πες μου ότι δεν νιωθεις τιποτα για μενα.Και θα τα αφησω όλα πισω…

Το χερι της πηρε το δικο του και το αφησε πανω στην καρδια της.Χτυπαγε σαν πυροβολο,λιγο ακομη και θα πεταγε εξω από το στηθος της.Τα χειλη της ακουμπουσαν σχεδον τα δικα του.Εγειρε λιγο πιο κοντα της,θελοντας οσο τιποτα άλλο να την ξανα φιλησει,να την κρατησει πανω του,να μην την αφησει να φυγει ποτε ξανα….

Δεν νιωθω τιποτα για σενα….ψιθυρισε με σταθερη φωνη αφηνοντας το χερι του να πεσει από το σωμα της.Απεστρεψε το βλεμμα και εφυγε με γρηγορα βηματα σκουπιζοντας με πονο τα δακρυα που ετρεχαν στο προσωπο του

Ενιωσε το σωμα του βαρυ καθως διεσχιζε οσο πιο ησυχα μπορουσε τα σκοτεινα δωματια μεχρι την κουζινα.Γεμισε ένα ποτηρι νερο με μισοκλειστα ματια και το κατεβασε μονορουφι.Τα μεσα του τον εκαιγαν ενώ το σωμα του ηταν παγωμενο.Τα δαχτυλα του ασπρισαν καθως προσπαθουσε να κρατηθει από τον ξυλινο παγκο.Η αναμνηση του εφιαλτη ολοζωντανη ακομη μεσα στο κεφαλι του.


Εσπρωξε αθορυβα την πορτα κοιταζοντας ολο αμφιβολια το κρεβατι του.Η μορφη της διαγραφοταν μικροσκοπικη ακριβως εκει που την αφησε.Ενα αναστεναγμος ανακουφισης ξεφυγε από τα χειλη του καθως πλησιασε αθορυβα.Το παραθυρο ηταν ανοιχτο με το σκοταδι να πλανιεται βαθυ μεσα στο δωματιο.

Τραβηξε τα βαρια σκεπασματα και ξαπλωσε διπλα της.Ηταν ζεστη,ασφαλης μεσα στο κρεβατι του.Την αγγιξε δειλα όμως η Μπελλα δεν κουνηθηκε,παραδομενη βαθια στον υπνο της.Την αγκαλιασε σφιχτα κολλωντας το σωμα του στο δικο της και εκλεισε ξανα τα ματια της.Οποια μαυρη σκεψη κι αν ηταν αυτή που τον σηκωσε από το κρεβατι του μεσα στα μαυρα μεσανυχτα δεν ειχε πλεον καμια δυναμη επανω του.


Τους ακουγε εδώ και ωρα να συζητανε χαμηλοφωνα στο διπλανο δωματιο.Η φωνη του Στεφαν ηταν αλλαγμενη,σπασμενη…σαν να ειχε χασει την ζωντανια του.Ο Ντειμον επεσε βαρια πανω στο κρεβατι.Ενα παγωμενο μουδιασμα ειχε καλυψει σαν κουβερτα ολο του το σωμα,μα πιο παγωμενη από όλα ενιωθε την καρδια του.

Τα ματια του ηταν πλεον στεγνα,τον ετσουζαν.Ηθελε να φυγει…όμως δεν ειχε πουθενα να παει.Αναρωτιοταν αν ειχε και ποτε.Παντα ηταν μονος του,ποτε δεν ανηκε καπου..σε καποιον.Και δεν ηξερε πια κατά ποσο το ηθελε αυτό.

Περασε ωρα…περισσοτερη από οσο μπορουσε να υπολογισει.Τα αναφιλητα της Ελενα ειχαν σβησει.Το μονο που υπηρχε ηταν σιωπη.Το ηξερε πως το πιο σοφο θα ηταν να μεινει ακριβως εκει,διχως να ανακατεφτει άλλο.Διχως να μαθει τι εγινε…ισως αν εκεινη εφευγε τελικα τα πραγματα να γινοταν καλυτερα…πιο ευκολα….ισως…

Σηκωθηκε αθορυβα και ανοιξε μια χαραμαδα την πορτα.Η Ελενα ηταν χωμενη στην αγκαλια του Στεφαν ετσι που δεν ξεχωριζες που ξεκινουσε το σωμα του ενός και που του αλλου.Ο αδερφος του εσκυψε και ακουμπησε τα χειλη του στα δικα της.Εκεινη ανταποκριθηκε στο φιλι του,όμως ένα δευτερολεπτο πριν κλεισει τα ματια της θα ορκιζοταν πως ενιωσε το βλεμμα της καρφωμενο πανω του,λες και το ηξερε πως εκεινος ηταν εκει και παρακολουθουσε.

Ο κομπος στον λαιμο του αρχισε να τον πνιγει.Προσπαθησε σκληρα να μην βροντηξει την πορτα.Αντιθετα την εκλεισε το ιδιο αθορυβα όπως την αφησε.Κοιταξε βαριανασενοντας γυρω του.Το μονο που εβλεπε ηταν σκοταδι και θολες εικονες.Εβγαλε τα ρουχα του και τα πεταξε στο πατωμα.

Η Μπελλα ανοιξε τα ματια βρισκοντας το κεφαλι του Εντουαρντ ακουμπισμενο στον ωμο της.Τα χερια του ηταν τυλιγμενα σφιχτα γυρω από την μεση της.Ηταν τοσο προσκολλημενος πανω της που ηταν σχεδον αβολο.Γυρισε μεσα στην αγκαλια του μεχρι που τα προσωπα τους βρεθηκαν αντικριστα.Τον πλησιασε κι άλλο οσο της επετρεπε ο σχεδον ανυπαρκτος χωρος μεταξυ τους και ξανα εκλεισε τα ματια.


Καλημερα ομορφη…ακουσε την φωνη του να της λεει ψιθυριστα.Η ζεστη του ανασα χαιδεψε το προσωπο της κανοντας την να χαμογελασει.Δεν του απαντησε παρατινοντας εστω για λιγο την στιγμη,την ομορφη αισθηση του να είναι τοσο κοντα της.Ο Εντουαρντ φιλησε απαλα την μυτη της κανοντας κανοντας την να γελασει.Τι εγινε δεν μας μιλας τωρα…?της ειπε παιχνιδιαρικα.Ανοιξε τα ματια της βρισκοντας δυο καταπρασινες ιριδες να την παρατηρουν σε αποσταση αναπνοης.


Δωσε μου λιγο χρονο να το σκεφτω…του αντιγυρισε στον ιδιο τονο.Ο Εντουαρντ ανασηκωσε το ένα φρυδι ερωτηματικα.Η Μπελλα του χαμογελασε συνομωτικα καθως τα χερια της κουλουριαστηκαν γυρω από το λαιμο του.Τον φιλησε απαλα στο στομα.


Τι θες να κανουμε σημερα…?τον ρωτησε όταν επιτελους διεκοψαν το φιλι τους
Ο Εντουαρντ την κοιταξε κατσουφιασμενος για μερικες στιγμες.Δυστυχως πρεπει να διαβασω…παραδεχτηκα σφιγμενα…δινω το τελευταιο μαθημα στο τελος της εβδομαδας και πραγματικα δεν με παιρνει να το χασω.Ποιος τον ακουει τον πατερα μου αν δεν….
Το δαχτυλο της Μπελλα βρεθηκε στα χειλη του κοβοντας την προταση του στην μεση.
Καταλαβαινω….το απολογητικο βλεμμα που της εριξε πραγματικα την εκανε να καταλαβει ποσο το εννοουσε.

Στο κατω κατω πρεπει κι εγω καποια στιγμη να κανω το ιδιο….του ειπε απαλα και αφησε ένα φιλι στα χειλη του και επειτα σηκωθηκε από το κρεβατι ξεσκεπαζοντας και τους δυο.

Που πας…?ρωτησε ο Εντουαρντ κοιταζοντας σαν μικρο παιδι τραβωντας την παλι πισω.
Σπιτι…του απαντησε κοιταζοντας τον στα ματια.

Όχι ακομη.Φυγε τουλαχιστον το απογευμα.Δεν σε χορτασα ακομη…τα χερια την αγκαλιασαν δυνατα συγκρατωντας την.

Εντουαρντ…πηγε να διαμαρτυρηθει όμως την διεκοψε.
Δεν δεχομαι όχι Μπελλα…μετα την επομενη βδομαδα θα πρεπει να γυρισουμε στο Φροκς και ενας θεος ξερει ποτε θα ξανα ξυπνησω διπλα σου.Κι από την στιγμη που δεν θελεις να το πουμε ακομη στους αλλους θελω μαζι μου οσο το δυνατον περισσοτερο τωρα.

Η Μπελλα τον κοιταξε σκεφτικη για λιγο όμως το ηξερε πως η λογικη πλευρα του εαυτου της δεν ειχε καμια ελπιδα όταν ο Εντουαρντ την κοιτουσε με αυτό τον τροπο.Οκ…ειπε τελος…αλλα μονο μεχρι το απογεγυμα.Ο Εντουαρντ της χαμογελασε στραβα,με εκεινο το χαμογελο που κάθε φορα εκανε την καρδια της να χανει ένα χτυπο και εσκυψε προς το μερος της μεχρι που τα χειλη του ξανα βρηκαν τα δικα της τραβωντας τα σκεπασματα προς τα πανω.



Ηταν αργα το βραδυ όταν η Μπελλα επεστρεψε σπιτι.Μολις ειχε αρχισει το διαβασμα όταν ακουσε ένα διστακτικο χτυπημα στην πορτα.Ο Ντειμον την περιμενε εκει με ματια κοκκινα και ωμους γυρτους…λες και καποιος ειχε ξεριζωσει τα φτερα από την πλατη του.

Τι συμβαινει….?τον ρωτησε μπερδεμενη.Πρωτη φορα τον εβλεπε τοσο χαλια.
Ηταν χλωμος και τα ματια του ειχαν μια αρρωστημενη λαμψη…σαν να ειχε πεθανει καποιος.Απλωσε το χερι της και τον τραβηξε μεσα.

Τα χειλη του ηταν πιεσμενα λες και αν ανοιγε το στομα του θα του ξεφεευγε καμια κραυγη αγωνιας.Τον εβαλε να κατσει διπλα της στο πατωμα αδιαφορωντας για τα ανοιχτα βιβλια.
Ντειμον…ψιθυρισε το ονομα του ακουμπτωντας απαλα την ακρη του προσωπου του ώστε τα ματια του να κοιτανε μεσα στα δικα της.

Την εχασα…μουρμουρισε χαμηλοφωνα.Με ρωτησε τι νιωθω για εκεινη και της ειπα ψεματα.Της ειπα πως δεν νιωθω τιποτα για εκεινη….τα ζυγωματικα του αποκτησαν ένα καποιο χρωμα μολις αφησε τις λεξεις να γλιστρησουν από μεσα του.Αλλα παλι εμοιαζε με φαντασμα.

Αχ Ντειμον….τον αγκαλιασε δυνατα.Δεν επρεπε να το κανεις αυτό.Αφου την αγαπας για ποιον λογο δεν της το λες…?Γιατι δεν την διαικδικεις…?Το ξερω ότι φοβασαι για την αντιδραση του Στεφαν αλλα ετσι θα νιωθεις μισος για παντα.

Τα χερια του τυλιχτηκαν γυρω της ανταποδιδωντας το κρατημα της δειλα.Δεν είναι τοσο απλο Μπελλα...τραβηχτηκε λιγο πισω ώστε να την κοιταξει.Παντα τον Στεφαν αγαπουσε.Δεν προκειται να αλλαξει αυτό τωρα ουτε ποτε.Το μονο που θα εκανα είναι να την μπερδεψω.Δεν της αξιζω εγω.Και ο αδερφος μου δεν αξιζει τον πονο που θα του προκαλουσε ολη αυτή η κατασταση.Αυτο που φοβαμαι είναι πως θα πρεπει να γυρισουμε στο Μυστικ Φωλς για τις διακοπες.Εδω με εσας είναι καπως υποφερτο…εκει όμως θα γινει ανυποφορο.


Τα ματια του την κοιταζαν συννεφιασμενα.Μια σκεψη περασε μεσα από το μυαλο της και της ξεφυγε χωρις να το σκεφτει πολύ

Ελα στο Φορκς μαζι μας…την κοιταξε εκπληκτος.
Δεν μπορω να το κανω αυτό Μπελλα.Πρεπει να γυρισω σπιτι εστω για λιγο.Αλλα και παλι δεν θα ηταν σωστο.Τι θα πουν οι δικοι σου…κι ο Εντουαρντ.

Η παλαμη της τοτε βρεθηκε πανω στο στομα του κοβωντας τον στην μεση.Ο Εντουαρντ αμα με αγαπαει πραγματικα θα καταλαβει Ντειμον.Εισαι ο καλυτερος μου φιλος…και πραγματικα σε θελω μαζι μου.Το ότι δεν θα σε εβλεπα για τοσο καιρο θα μου κοστιζε ετσι κι αλλιως.Αλλα το να ξερω πως εισαι μακρια σε αυτή την κατασταση απλως με ποναει.

Πηγε να μιλησει αλλα κουνησε το κεφαλι της αρνητικα.Δεν δεχομαι αντιρρησεις.Υποσχεσου μου τουλαχιστον πως θα το σκεφτεις….ειπε σοβαρα και ελευθερωσε τα χειλη του.Την κοιταξε σιωπηλος για λιγο διχως να αφησει το βλεμμα της.Ενταξει…υποσχεθηκε τελικα.


Ηταν αργα το απογευμα όταν ο Εντουαρντ χτυπησε την πορτα της.Το κεφαλι του τον πονουσε από την υπερενταση.Τουλαχιστον ειχαν τελειωσει όλα αυτά επιτελους.Τερμα οι εξετασεις για τον επομενο πολύ καιρο.

Η Μπελλα ανοιξε την πορτα ,τον επιασε από το χερι και τον τραβηξε μεσα ανυπομονα.
Λοιπον,πως πηγε…?τον ρωτησε γεματη ενδιαφερον.Ο Εντουαρντ δεν μπορεσε να μην γελασει με την συμπεριφορα της.

Μια χαρα…της χαμογελασε ειλικρινα με τα ματια του να λαμπουν από την ανακουφιση αλλα και από την κουραση.Εσυ εισαι ετοιμη…?Αυριο φευγουμε νωρις…


Του εγνεψε καταφατικα.
Εδώ και μερες πακεταρα κάθε μερα και από λιγο.Οποτε ναι νομιζω πως όλα είναι ενταξει.
Την τραβηξε στην αγκαλια του και την φιλησε.
Μπορω να μεινω εδώ αποψε…?την ρωτησε χαριζοντας της ένα στραβο χαμογελο.

Δεν ξερω αν είναι καλη ιδεα Εντουαρντ.Θα περασει το πρωι ο Εμμετ να με παρει για να παμε μαζι στο αεροδρομιο.

Ενιωσε το σωμα του να σφιγγεται.Δεν με νοιαζει Μπελλα…της ειπε χαμηλοφωνα αλλα εντονα.Ειμαστε τοσες μερες χωριστα,κι από αυριο τα πραγματα θα γινουν ακομη πιο δυσκολα.Δεν προκειται να μεινω μακρια σου αποψε για κανενα λογο.

Τυλιξε τα χερια της γυρω από τον λαιμο του και τον φιλησε δυνατα.
Ισως να είναι και καλυτερα ετσι…του ειπε λιγακι θλιμμενα.

Από αυριο θα γυριζαν στο Φορκς και το να βρισκονται μονοι οι δυο τους θα γινοταν κατι το σχεδον αδυνατο.Αλλα ακομη και κατω από αυτές τις συνθηκες κι οι δυο συνεχιζαν να ελπιζουν πως επιτελους τα πραγματα θα εμπαιναν στην θεση τους.

Ο επιμονος ηχος του ρολογιου την εκανε να πεταχτει.Ανοιξε τα ματια της αλαφιασμενη με τον Εντουαρντ ξαπλωμενο πανω της,η αποτομη κινηση τον εκανε να ανοιξει τα ματια του.

Τι ωρα είναι…?ρωτησε μπερδεμενος ψαχνοντας για το προσωπο της στο σκοταδι.
5 το πρωι…μουρμουρισε η Μπελλα χαμηλοφωνα και αφησε το ξυπνητηρι πανω στο κομοδινο.
Πρεπει να φυγεις σε λιγο.Σε δυο ωρες πεταμε και ο αδερφος μου δεν νομιζω πως θα αργησει να ερθει…

Σε πεντε λεπτα…γκρινιαξε ο Εντουαρντ και την τραβηξε από το χερι αναγκαζοντας την να ξανα ξαπλωσει διπλα μου.Αναστεναξε νυσταγμενα και ξαπλωσε στο μαξιλαρι ώστε να είναι αντικριστα από το προσωπο του.Ακομη κρατουσε το χερι της μεσα στο δικο του διχως να κανει την παραμικρη κινηση για να σηκωθει.

Η πρασινη λαμψη από τα ματια του ελαμπε κατω από τα μισοκλειστα βλεφαρα του.Πηγε πιο κοντα του και αφησε ένα φιλι στην ακρη του στοματος του.Ο Εντουαρντ ανοιξε τα ματια του και την κοιταξε.Πρεπει να φυγεις….ειπε ξανα θλιμμενα.

Το ξερω…ειπε με το βλεμμα του σταθερο πανω της.Αλλα δεν θελω..τα χειλη του βρηκαν τα δικα της και την κρατησε πιο σφιχτα για μια στιγμη που κρατησε πολύ λιγοτερο από ότι θα ηθελε.

Μια ωρα και κατι μετα ο Εμμετ την βοηθουσε να βαλει τις βαλιτσες της στο αυτοκινητο.Ειχε αρχισει να χαραζει σιγα σιγα και ο ηλιος εκανε την εμφανιση του σε ένα ξεθωριασμενο ουρανο.
Εκατσε διπλα στον αδερφο της σιωπηλη στρεφοντας ολη την προσοχη της εξω από το παραθυρο.Παρατηρησε πως κι ο Εμμετ δεν ειχε ιδιαιτερη ορεξη για κουβεντα.Προφανως το γεγονος πως θα ηταν μακρια από την Ροζαλι τις επομενες εβδομαδες ηταν αρκετο για να βαλει φρενο εστω και προσωρινα στην συνηθως καλη διαθεση του.

Ο Εντουαρντ με την Αλις τους περιμεναν εξω από το αεροδρομιο.Ο Εντουαρντ ηταν ζωσμενος με ένα σωρο τσαντες και βαλιτσες που ηταν σιγουρο πως δεν ανηκαν σε κεινον.Δεν μπορεσε να μην χαμογελασει.

Τα μαλλια του ηταν ανακατεμενα όπως παντα και χορευαν στον πρωινο αερα.Οταν την ειδε την εκφραση στο προσωπο της της ανταπεδωσε το χαμογελο για μια στιγμη.Ενα χαμογελο που προοριζοταν μονο για εκεινη.

Πω πω Εντουαρντ τι της θες τοσες τσαντες…?τον πειραξε ο Εμμετ.Ολα αυτά μονο και μονο για τα καλυντικα σου…?Ο Εντουαρντ τον αγριοκοιταξε.

Σκασε βλακακο…ειπε η Αλις και τον χτυπησε στον σβερκο.Αλλιως θα φροντισω να τις κουβαλησεις εσυ….

Δεν πιανουν οι απειλες σου σε μενα Καλλεν…της ειπε ο Εμμετ με το χαμογελο να μην φευγει από τα χειλη του.Ναι τελικα τιποτα δεν μπορουσε να χαλασει την διαθεση του για πολύ..

Αφου αφησαν τα πραγματα τους και μπηκαν επιτελους στο αεροπλανο ο Εντουαρντ ξεφυσηξε ανακουφισμενος.Πραγματικα τον ειχε πιασει τρομος όταν ειδε την Αλις να τον περιμενει εξω από το σπιτι του Τζασπερ με δεκαεφτα βαλιτσες λες και ηταν ετοιμη για μετακομιση.

Και θα εκανε τα παντα ώστε να είναι σιγουρος πως ο Εμμετ θα πληρωνε τα σχολια του.Σιγουρα μετα δεν θα ηταν ο μονος που θα κουβαλαγε βαλιτσες…γελασε ανυπομονωντας.

Η θεση του ηταν αναμεσα σε εκεινη της Μπελλα και της αδερφης του.Τουλαχιστον θα ηταν αρκετα κοντα του κατά την διαρκεια του ταξιδιου.Δεν μπορουσε να το πιστεψει πως δυο ωρες πριν ηταν ξαπλωμενος στο ιδιο κρεβατι μαζι της και τωρα ηταν εδώ,ετοιμος να γυρισει στο Φορκς και θα επρεπε να παριστανει πως δεν συμβαινει τιποτα μεταξυ τους.Δεν του αρεσε καθολου αυτό κι αν και δεν ηθελε να την πιεσει δεν θα μπορουσε να αντεξει το κρυφτο για πολύ ακομη.

Η πτηση κρατησε αρκετη ωρα και στο τελος κατεληξαν ολοι να τους παρει ο υπνος.Ενιωσε το χερι της Μπελλα πανω στον ωμο του να τον σπρωχνει μαλακα.Εντουαρντ…ψιθυρισε.Ξυπνα σχεδον φτασαμε.

Ανοιξε τα ματια του και την κοιταξε νυσταγμενα.Τα ματια της ηταν ελαφρως κοκκινα από την κουραση.Δεν κοιμηθηκες καθολου…?ρωτησε και χαιδεψε παρορμητικα το μαγουλο της.Εκεινη δεν τραβηχτηκε και υπεθεσε πως οι υπολοιποι δεν ειχαν ξυπνησει ακομη.

Κοιταξε διπλα του ψαχνοντας για την αδερφη του.Κοιμοταν ηρεμα με το κεφαλι της ακουμπισμενο στον ωμο του Εμμετ.Δεν τους ειπα τιποτα ακομη…ψιθυρισε η Μπελλα φαιρνοντας το χερι της πανω στο δικο του.

Δεν μπορεσε να αντισταθει.Διχως να τον νοιαζει αν θα τους εβλεπαν η όχι εγυρε προς το μερος της και την φιλησε.Τα χειλη της ηταν διστακτικα στην αρχη πανω στα δικα του αλλα δεν αργησε να αφεθει όπως και κάθε φορα που την αγγιζε.Εκεινη ηταν η πρωτη που απομακρυνθηκε.Φτανουμε σε λιγο…ειπε χαμηλοφωνα.

Το ξερω…μουρμουρισε λιγο πριν νιωσει την Αλις να κουνιεται διπλα του κι αφησε τα χερια του να πεσουν από πανω της.

Προτιμησαν να μην ανησυχησουν τους γονεις και για αυτό αποφασισαν να πανε σπιτι με ταξι.Ηταν ηδη μεσημερι αλλα η ατμοσφαιρα θυμιζε σουρουπο με την παντοτινη βροχη του Φορκς να πεφτει σιγανα γυρω τους.


Αμαν βρε Αλις…νομιζω πως θα χρειαστει ακομη ένα αυτοκινητο μονο και μονο για να μεταφερει τα πραγματα σου…ειπε ο Εμμετ βαριανασενοντας καθως ο Εντουαρντ τον ξεστολιζε από τσαντες και τσαντακια.

Θεε μου…αντρες.Δεν εχουν ιδεα τι παει να πει θυσιες για την μοδα…ειπε η Αλις θεατρινιστικα και μπηκε στο πισω μερος του ταξι περιμενοντας για τον αδερφο της.

Ναι αλλα γιατι αυτές τις θυσιες να πρεπει να τις κανουμε εμεις…?γκρινιαξε ο Εμμετ μεγαλοφωνα.
Ποσο τυχερος ειμαι που η αδερφη μου δεν ασχολειται με τετοια…
Ναι πολύ τυχερος…ειπε ο Εντουαρντ κλεινοντας το ματι στην Μπελλα με το αγαπημενο της στραβο χαμογελο να κρεμεται από τα χειλη του.Κοκκινησε και του χαμογελασε ντροπαλα.

Σε λυπαμαι δικε μου…ξεφυσηξε ο Εμμετ τελειωνοντας πλεον με το κουβαλημα.

Εμενα γιατι…?Που να ηταν και γκομενα μου…ειπε γελωντας ο Εντουαρντ καθως καθοταν διπλα στην αδερφη του και εκλεισε την πορτα.Τα λεμε το βραδυ…..φωναξε καθως το αυτοκινητο ηδη ξεκινουσε.

Καημενε Τζαζ…ψιθυρισε ο Εμμετ καθως πηγαινε προς την Μπελλα.Ειχε ερθει η ωρα να γυρισουν σπιτι….


Της φαινοταν περιεργο να βρισκεται στο παιδικο της δωματιο μετα απο τοσο καιρο.Τα γελια του πατερα της και του αδερφου της ακουγονταν απο κατω τοσο δυνατα που αναπηδησε.Δεν μπορουσε να φανταστει ποσο δυσκολο θα ηταν για τους γονεις της τωρα που και οι δυο ελειπαν.Θυμοταν ποσο περιεργο και δυσκολο ηταν για εκεινη τον πρωτο χρονο που ειχε φυγει ο Εμμετ.

Μπελλα...ακουσε την απαλη φωνη της μητερας της απο την πορτα.Γυρισε και ειδε την Ρενε να την παρατηρει με τα γαλαζια ματια της γεματα νοσταλγια.Η μαμα της συνεχιζε να ειναι ομορφη παρ'ολο που τα χρονια περνουσαν.Μερικες φορες ευχοταν να της ειχε μοιασει περισσοτερο.

Τι ειναι μαμα...?την ρωτησε και της χαμογελασε γλυκα.Παντοτε εμοιαζε περισσοτερο με τον πατερα της.Απο τα καστανα ματια μεχρι τον κλειστο της χαρακτηρα.Αλλα ο αδερφος της ειχε παρει το εκρηκτικο ταμπεραμεντο της μητερας της.

Ολα καλα γλυκεια μου...?την κοιταξε με ενδιαφερον.
Ολα μια χαρα...ειπε.Πηγε και της εδωσε μια συντομη αγκαλια εκπλησοντας της.
Κατεβα σιγα σιγα....ειπε η Ρενε χαιδευοντας της τα μαλλια.Το φαγητο ειναι σχεδον ετοιμο.
Πηγαινε και ερχομαι...ειπε σιγανα πηγαινοντας προς το γραφειο της καθως το κινητο της ειχε αρχισει να χτυπαει.Ενα μηνυμα αναβοσβηνε στην οθονη...ενα μηνυμα που την εκανε να χαμογελασει.

Μου λειπεις.....

Μπελλα…ξυπνα μικρη.Ανοιξε τα ματια της με κοπο καθως ενιωσε το χερι του αδερφου της να την ταρακουναει απαλα.Αντε…νυχτωσε.Τα ματια της συναντησαν τα δικα του και τον κοιταξε ερωτηματικα.Εκεινος της χαμογελασε και εκατσε στην καρεκλα του γραφειου της.

Αναρωτιεμαι που τον βαζεις τοσο υπνο ωρες ωρες…την πειραξε και ανοιξε τον προιστορικο υπολογιστη που ειχε πανω στο γραφειο της.

Δεν το καταλαβα καν πως με πηρε ο υπνος…μουρμουρισε η Μπελλα και ανακαθησε πανω στο στρωμα.Τι ωρα είναι…?

Λιγο μετα τις εννια.Αντε ντυσου…θα ερθουν τα παιδια να μας παρουν.

Και για πού το κοβεται να πηγαινουμε…?μουρμουρισε διχως ιχνος διαθεσης στην φωνη της.
Θα δουμε μικρη.Δεν σε κοβω κα ετοιμη για αγριο ξεσαλωμα….ο αδερφος της την πειραξε και σηκωθηκε από την καρεκλα παιρνοντας αποφαση ότι το αρχαιο μηχανημα δεν θα του εκανε την χαρη να διακοψει τον υπνο του.


Η Μπελλα χασμουρηθηκε κουρασμενα.Ετοιμασου…ειπε και της πεταξε μια μπλουζα από την ανοιχτη βαλιτσα που βρισκοταν στο πατωμα.Οι Καλλεν θα περασουν να μας παρουν σε μια ωρα…

Το κρυο ντουζ την συνεφερε λιγακι αλλα παλι η κουραση του ταξιδιου ειχε ποτισει το σωμα της μεχρι το κοκαλο.Δεν ειχε και ιδιαιτερη ορεξη αλλα η σκεψη πως θα ξανα εβλεπε τον Εντουαρντ εφερε ένα απεσθαιτητο χαμογελο στα χειλη της.

Κοιταξε εξω από το παραθυρο την θεα που αντικριζε κάθε μερα για το μεγαλυτερο μερος της ζωης της.Η βροχη συνεχιζε να πεφτει δυνατα κανοντας την να νιωσει την πικρη γευση της θλιψης.Παντοτε αγαπουσε το Φορκς…αλλα ο ηλιος της ελειπε υπερβολικα οποτε βρισκοταν εκει.

Όταν το ασημενιο βολβο σταματησε εξω από το σπιτι της σηκωθηκε αποτομα από την θεση της μπροστα στο παραθυρο και κατεβηκε τρεχοντας τις σκαλες.Ο αδερφος της την περιμενε ηδη μπροστα στην ανοιχτη πορτα.

Χαιρετησε τους γονεις της και βγηκε εξω στην βροχη.



Το μερος δεν ηταν πολύ γεματο αλλα ουτε πολύ αδειο.Για τα δεδομενα του Φορκς όμως ξεχειλιζε.
Ο Εμμετ προχωρουσε μπροστα μαζι με τον Εντουαρντ και συζητουσαν ενώ η Αλις περπατουσε διπλα στην Μπελλα η οποια βαδιζε τελειως αφηρημενη.

Δεν σε βλεπω και πολύ ενθουσιασμενη….της ξαφνιασε η Αλις κανοντας την να γυρισει προς το μερος της.

Για ποιο πραγμα….?την ρωτησε μπερδεμενη.Ειλικρινα ηλπιζε πως δεν ειχε χασει καποιο μονολογο από την πλευρα της φιλης της.

Με ολο αυτό…ειπε η Αλις γελωντας σηκωνοντας τα χερια της προς τον ουρανο,λες και πηγαιναν σε καποιο κοσμοιστορικο γεγονος και όχι σε μια συνηθισμενη βραδια στο Φορκς.

Η Μπελλα της ανταπεδωσε το χαμογελο.Μα τι λες…ειμαι εκστασιασμενη.
Τα ματια της Αλις αστραψαν πρασινα καθως ένα πονηρο χαμογελακι απλωθηκε στο ομορφο προσωπο της….Ναι μουρμουρισε ολο νοημα…ειμαι σιγουρη.

Η μουσικη ηταν αρκετα δυνατα τοσο που ενιωθε έναν παραπανω παλμο να χτυπαει μεσα στην καρδια του.Ο Εμμετ τον ειχε παρει μονοτερμα διχως να του δωσει χρονο να κοιταξει γυρω του.Ο φωτισμος ηταν ελαχιστος αλλα παλι μπορεσε να ξεχωρισει τα κεφαλια της Αλις και της Μπελλα καθως μιλουσαν πολύ κοντα ώστε να ακουγονται.

Ο Εμμετ τον ειδε πως ειχε καρφωθει ακολουθωντας το βλεμμα του με μια κινηση του κεφαλιου του.Τον χτυπησε απαλα στον ωμο αναγκαζοντας τον να τον κοιταξει.

Ειπες κατι…?τον ρωτησε ο Εντουαρντ μετα από ένα φευγαλαιο βλεμμα.
Ειπα πως καποια στιγμη εσυ κι εγω θελω να μιλησουμε…του απαντησε χαμογελωντας.
Αυτό σιγουρα τραβηξε την προσοχη του για τα καλα.

Καποια στιγμη η Αλις ανικανη να κατσει σε μια θεση όπως συνηθως τραβηξε τον Εντουαρντ από το χερι ζητωντας του να χορεψουν.
Ο Εμμετ ειχε χαθει καπου εξω,μιλωντας στο τηλεφωνο με την Ροζαλι.
Η Μπελλα κοιτουσε καπου στο πουθενα μεσα στον μικρο χωρο της πιστας όταν ένα ενιωσε ένα διστακτικο αγγιγμα στον ωμο.Γυρισε το κεφαλι προς την μερια μιας πολύ γνωστης φωνης.Εκει μπροστα της στεκοταν ο Τζεικομπ Μπλακ…και δεν ηταν μονος.

Ο Τζεικομπ της χαμογελασε αχνα με την Λια Κλιαργουοτερ να στεκεται ακριβως διπλα του.Τον κοιταξε σφιγμενα διχως να ξερει πώς να αντιδρασει.Η τελευταια φορα που βρεθηκαν δεν ηταν και μια από τις καλυτερες αναμνησεις της.Γεια σου Τζεικ…ειπε στο τελος οσο πιο φυσικα μπορουσε.

Μπελλα ξερεις την Λια ετσι…?την ρωτησε κοιταζοντας την κοπελα διπλα του.Η Μπελλα εγνεψε καταφατικα χαιρετοντας την με ένα νευμα.

Εστρεψε τα ματια της παλι επανω του κοιταζοντας τον εντονα,προσπαθωντας να καταλαβει τι μπορει να σκεφτοταν.Ο Τζεικομπ σαν να διαβασε τις σκεψεις εσκυψε πιο κοντα της ώστε να μπορεσει να της ψιθυρισει.Μπορω να σου μιλησω για λιγο…?

Δεν νομιζω πως είναι και η καλυτερη ιδεα Τζεικ…τον εσπρωξε ελαφρα προς τα πισω.Και μονο το να τον νιωθει τοσο κοντα της την εκανε να νιωθει αμηχανα.

Συνοφριωθηκε.Δεν σε θελω για κατι κακο Μπελλα…θελω απλως να σου ζητησω συγνωμη…
Επιφυλακτικη ακομη τον κοιταξε σιωπηλα αλλα ο τροπος που την κοιταζαν τα ματια του την εκαναν να πιστεψει πως οντως ελεγε την αληθεια.Οσο σαν κοπανος και αν ειχε συμπεριφερθει ειχε περασει αρκετο χρονο μαζι του ώστε να αναγνωρισει τις εκφρασεις του προσωπου του η το τι σκεφτοταν..τις περισσοτερες φορες.

Τζεικ δεν νομιζω πως αυτό είναι το καταλληλο μερος για να κανουμε αυτή την κουβεντα…μουρμουρισε κοιταζοντας μπερδεμενη την Λια.

Λια μπορεις να μας αφησεις για μισο λεπτο…της ειπε γλυκα με ένα χαμογελο που η Μπελλα γνωριζε πολύ καλα.Το ειχε χρησιμοποιησει πολλες φορες επανω της στο παρελθον.

Η κοπελα εγνεψε καταφατικα και πηγε να κατσει λιγο πιο περα διπλα σε ένα αγορι αρκετα μικροτερο.Η Μπελλα τον αναγνωρισε ως τον Σεθ Κριαργουοτερ,τον μικροτερο αδερφο της.Εστρεψε το βλεμμα της παλι προς τον Τζεικομπ που τοση ωρα την επεξεργαζοταν με τα ματια του.

Ξερει το τι εχει γινει..την προλαβε πρωτου η ερωτηση ξεφυγει από τα χειλη της.Καταλαβαινει και δεν την πειραζει.

Οποτε υποθετω πως εσυ και εκεινη…αφησε την προταση να σβησει με νοημα.
Ναι..ειπε ο Τζεικομπ γνεφοντας καταφατικα.Ειμαστε μαζι…δεν ξερω κατά ποσο θα κρατησει αλλα το θελω.Με κανει να αισθανομαι ομορφα μετα από πολύ καιρο.

Με το βλεμμα της σκαναρε το χωρο αμηχανα.Αισθανοταν περιεργα με το να καθετε και να μιλαει ετσι απλα μαζι του μετα από όλα οσα ειχαν συμβει.Επισης ένα αισθημα φοβου περατιζε στο στομαχι της για το τι θα συνεβαινε αν τους εβλεπε ο Εμμετ…η χειροτερα ο Εντουαρντ.

Για τον Καλλεν ψαχνεις…?η ερωτηση του την εκανε να στραφει προς το προσωπο του αποτομα.
Για ακομη μια φορα δεν του απαντησε.Δεν ηξερε τι να απαντησει.Ο Τζεικομπ ελαβε την σιωπη της ως θετικη απαντηση.Οποτε υποθετω πως ειστε μαζι ε…ειπε σφιγμενα.

Εχει καμια σημασια…?του ειπε η Μπελλα χαμηλοφωνα.Τον λυποταν ετσι όπως τον εβλεπε τωρα.Με τους ωμους γυρτους,οσο πιο κοντα της μπορουσε αλλα αρκετα μακρια για να μην την φερει σε δυσκολη θεση.Τι ηθελε μετα από τοσο καιρο…?

Το περιμενα πως θα γινοταν ξερεις…της ειπε παιζοντας αφηρημενα με τα δαχτυλα του.

Τι εννοεις…?

Το ξερω πως παντα εκεινον ηθελες Μπελλα…την κοιταξε σοβαρα στα ματια.Απο την πρωτη στιγμη που ημασταν μαζι το ηξερα,από τον τροπο που τον κοιτουσες,ο τροπος που ελεγες το ονομα του όταν αναφερωσουν σε αυτόν.Αλλα παρ’όλα αυτά ημουν αρκετα αλαζονας για να πιστεψω πως μπορω να σε κερδισω.

Τον κοιταξε αφωνη.Γιατι Τζεικομπ…?

Επειδη σε αγαπουσα…της εξομολογηθηκε χαμηλοφωνα.Απο παντα δεν ξερω γιατι,απλως εγινε.Κι όταν εκεινος εφυγε για σπουδες νομιζα πως επιτελους θα σε ειχα μονο για μενα.Μα ολο εκεινον τον χρονο ησουν κενη,αδεια,λες και το χαρουμενο κομματι του εαυτου σου ηταν νεκρο.Την πρωτη μερα που πηγαμε εκει…ο τροπος που ελαμπες όταν ησουν ξανα κοντα του….εμενα ποτε δεν με ειχες κοιταξει ετσι.Αλλα και παλι ηλπιζα…μεχρι που η υπομονη μου εσπασε.Και για αυτό φταιω μονο εγω γιατι πιεσα τα ορια μου…και παλι συγγνωμη.

Δακρυα εκαιγαν τα ματια της.Παλεψε αγρια για να μην τα αφησει να κυλησουν.
Το χερι της βρηκε το δικο του και χαιδεψε τα δαχτυλα του.
Λυπαμαι Τζεικομπ…ψιθυρισε με βραχνη φωνη.Κι εγω σε αγαπησα αληθεια…απλως..αφησε την προταση της μιση.

Όχι με τον σωστο τροπο…μουρμουρισε και το βλεμμα του βρηκε τα ματια της.Του εγνεψε καταφατικα.

Εμειναν και οι δυο σιωπηλοι για λιγο.Εκεινος τραβηξε το χερι του πρωτος.
Τελος παντων ότι εγινε εγινε…ελπιζω να εισαι ευτυχισμενη.Σ’αγαπαω Μπελλα και πραγματικα ευχομαι αυτό που ζεις να αξιζει οντως.Και ισως καποια μερα θα μπορουσαμε να ειμαστε παλι μαζι…ως φιλοι εννοω…της χαμογελασε σκανταλιαρικα.

Ναι ισως…ειπε και του ανταπεδωσε το χαμογελο.

Ο Τζεικ κοιταξε προς την Λια…και που ξερεις..ισως να μπορεσει να με αγαπησει εκεινη,με τον σωστο τροπο.

Δεν αμφιβαλλω καθολου..τον ενθαρρυνε..Να προσεχεις Τζεικ…του ειπε και εκεινος εσκυψε και την φιλησε στο μαγουλο αφηνοντας το χερι της και πηγαινοντας προς την Λια που ακομη τους κοιτουσε.

Με το που εφυγε από διπλα της ένα χαλκινο κεφαλι πεταχτηκε μπροστα της με δυο πρασινα ματια να καινε σαν φωτιες.Τι ηθελε εδώ αυτος ο μαλακας…?εφτυσε αγρια τις λεξεις ο Εντουαρντ πιεζοντας το χερι της μεσα στο δικο του.Μα τον θεο θα του σπασω τα μουτρα αυτή την φορα…μουρμουρισε και ξεκινησε να φυγει όμως η Μπελλα τον σταματησε.

Σταματα…ειπε και γατζωθηκε από το μπρατσο του.Γυρισε και την κοιταξε θυμωμενος.

Ηθελε απλως να ζητησει συγνωμη…του ειπε καθησυχαστικα χαιδευοντας ελαφρα στο γυμνο δερμα του καρπου του.

Ο Εντουαρντ την κοιτουσε με συννεφιασμενο βλεμμα για αρκετα δευτερολεπτα πριν γυρισει παλι προς το μερος της.

Εισαι σιγουρη…?Λιγο δυσκολο να το πιστεψω…

Εντουαρντ ηταν απλα πληγωμενος…του ειπε χαμηλοφωνα.Ηξερε για εμας από την αρχη…για το πώς ενιωθα…το βλεμμα της ηταν στραμμενο στα ποδια του.

Εσκυψε στο υψος των ματιων της αναγκαζοντας την να τον κοιταξει.Τοτε γιατι ηταν μαζι σου τοσο καιρο…?η φωνη του ηταν ακομη κενη από συναισθημα.

Επειδη με αγαπουσε…

Τα χερια του εκλεισαν γυρω από τα δικα της.Την τραβηξε ορθια και τα τυλιξε γυρω από την μεση του διχως να τον νοιαζει για το ποιος κοιταει.
Μπορει να κανει ότι θελει…ψιθυρισε στο αυτι της.Εισαι δικη μου και δεν προκειται να αφησω κανεναν να ξανα απλωσει χερι επανω σου…

Ενιωθε το δερμα του να καιει κατω απο την μπλουζα του.Αυτη η κτητικοτητα του πολλες φορες την εφερνε σε δυσκολη θεση αλλα θα ηταν ψεμα αν ελεγε πως δεν το απολαμβανε.Και παλι ομως δεν μπορουσε να συγκριθει με το ποσο χαλια ενιωθε εκεινη με τον τροπο που τον κοιταζαν σχεδον ολα τα θηλυκα σε οποιο δωματιο κι αν εμπαινε.Ο Τζεικομπ δεν ηταν τιποτα μπροστα σε ολο αυτο...

Τον εσπρωξε λιγο μακρια της οσο το δυνατον πιο απαλα μπορουσε μην θελοντας να τον θυμωσει.Ο Εντουαρντ βρηκε τα ματια της με το προσωπο του ανεκφραστο.Του χαρισε μια αποπειρα χαμογελου αλλα τα χαρακτηριστικα του προσωπου του εμειναν αναλοιωτα.

Καποια στιγμη αυτο πρεπει να τελειωσει...ψιθυρισε αφηνοντας τα χερια του να πεσουν απο το σωμα της τελειως.Εμεινε να τον κοιταει αναυδη καθως εξαφανιζοταν μεσα στο πληθος.

Ο Ντειμον κοιτουσε σιωπηλος το ταβανι του παιδικου δωματιου του.Το βαθυ μπλε χρωμα ειχε γινει ενα ξεθωριασμενο γαλαζιο εδω και πολλα χρονια ομως παρ'ολα αυτα κανενας δεν εκανε τον κοπο να το βαψει.Το προτιμουσε ετσι...

Αραια και που χαζευε το μηνυμα που του ειχε στειλει η Ελενα το προηγουμενο βραδυ.
Πρεπει να μιλησουμε....χαιδευε την οθονη με τα δαχτυλα του αλλα ακομη και αυτο δεν ηταν ικανο να τον κανει να ελπισει...το μονο που εκανε ειναι να τον κανει να φοβαται περισσοτερο.
Η προταση της Μπελλα τριβελιζε συνεχως το μυαλο του.Αραγε πως να ηταν το Φορκς αυτη την εποχη του χρονου.

Βγηκε εξω και τον βρηκε ακουμπισμενο στον τοιχο ρουφωντας μανιωδος μεσα του τον καπνο απο ενα τσιγαρο.Τα μαλλια του ηταν υγρα απο την βροχη που επεφτε απαλη και κρυα τριγυρω τους.

Σταθηκε μπροστα του με τα χερια σταυρωμενα στο στηθος της κοιταζοντας τον σιωπηλα.Δεν ηξερε τι επρεπε να του πει...ουτε αν επρεπε να απολογηθει για κατι.Τα πρασινα ματια του την παρακολουθουσαν σαν το φιδι λιγο πριν την εφοδο.

Αναστεναξε βαθια.Μπορεις να μου πεις τι σε επιασε...?τον ρωτησε νευριασμενα.
Με επιασε το οτι επιτελους πρεπει να αποφασισεις το τι θελεις Μπελλα...πρωτη φορα τον εβλεπε τοσο θυμωμενο και για το τιποτα.
Το ξερεις οτι δεν συμβαινει τιποτα με τον Τζεικομπ.Το ξερεις οτι δεν συμβαινει τιποτα με κανεναν....ψιθυρισε με φωνη που ετρεμε.
Και ο Ντειμον....?και ο επομενος που θα ξεφυτρωσει απο την γωνια ετοιμος να σε παρει απο μενα...?η εκφραση του προσωπου του θυμιζε μασκα απελπισιας.
Καθεσαι και κολας σε λεπτομερειες..του φωναξε.Δηλαδη επειδη ειμαι μαζι σου σημαινει πως δεν μπορω να εχω κανενα φιλο...?Δηλαδη αν ο Τζασπερ δεν ηταν με την αδερφη σου τι θα εκανες...?Δεν θα τον αφηνες να με πλησιασει η θα με εδενες πανω σου καθε φορα που ημασταν στο ιδιο δωματιο...?Ισως για μια φορα θα επρεπε να σκεφτεις και το πως νιωθω εγω περα απο τον εαυτο σου...στο κατω κατω το δικο σου φαν κλαμπ ειναι πολυ μεγαλυτερο απο το δικο μου...του πεταξε ειρωνικα.

Τα ματια του δεν αφησαν στιγμη τα δικα της.Νομιζω πως ειναι καλυτερα να το αφησουμε ολο αυτο το μεταξυ μας...στο κατω κατω δεν βλεπω να μας βγαζει πουθενα...της ειπε χαμηλοφωνα,ανοιξε την πορτα και ξανα μπηκε στο μαγαζι.

Η ανασα του εβγαινε κοφτη,λες και ο αερας που εμπαινε μεσα του ανοιγε τεραστιες πληγες στα πνευμονια του.Ηταν θυμωμενος…και με εκεινη αλλα και με τον ιδιο.Τι ηταν αυτό που μολις της ειχε πει..?Δεν ηθελε να χωρισουν.Δεν ηθελε να χασει αυτό που ειχαν.Ηθελε να μπορει να της κραταει το χερι μπροστα σε ολους,να μην κρυβεται κάθε φορα που ακουγεται καποιος θορυβος στην πορτα…ηθελε για μια φορα να τον διαικδηκησει εκεινη.

Η μουσικη του τρυπαγε το μυαλο σε σημειο πονου.Εκλεισε τα ματια του σφιχτα και κατεβασε ολο το περιεχομενο που ειχε μεινει μεσα στο ποτηρι του.Τα ματια του τον εκαιγαν,θα ορκιζοταν πως ενιωθε μικρες σπιθες να χορευουν πανω στα βλεφαρα του..Η όλα η τιποτα…σκεφτηκε αποφασισμενος να φτασει στα ακρα.

Ο Εμμετ τον χτυπησε ελαφρα στον ωμο.Τι συμβαινει με εσενα…?τον ρωτησε με ενδιαφερον.Διπλα του η αδερφη του τον κοιταζε με βλεμμα ανεξιχνιαστο.

Τιποτα απολυτως…ειπε ο Εντουαρντ και του χαμογελασε οσο πιο αληθινα μπορουσε.Απομακρυνθηκε μερικα βηματα με την προφαση πως ηθελε να παρει καινουριο ποτο.Απο ότι φαινοταν κι ολας θα του χρειαζοταν…

Την ωρα που τεντωτοταν πανω από το μπαρ χτυπησε κατά λαθος καποιον.
Ωπ συγνωμη…μουρμουρισε βιαστικα.Μια κοπελα γυρισε και τον κοιταξε εκνευρισμενη όμως μετα τα χαρακτηριστικα του προσωπου της μαλακωσαν όταν ειδε ποιος ηταν.

Βρε βρε ο Εντουαρντ Καλλεν…ειπε η κοπελα χαριζοντας του ένα χαμογελο που αποκαλυπτε όλα τα τελεια δοντια της.Πως κι από τα μερη μας…?

Η μνημη μου ετρεξε στο παρελθον προσπαθωντας να θυμηθει το γνωστο προσωπο.
Λορεν…?μουρμουρισε ακομη καπως ζαλισμενος.

Βλεπω με θυμασαι…του ειπε και τσουγκρισε το ποτηρι της με αυτό που μολις ειχαν αφησει μπροστα του.

Οντως την θυμοταν.Ηταν ένα από εκεινα τα ¨ευκολα¨ κοριτσια που τρεχουν πισω από οποιον φοραει ποδοσφαιρικη φανελα και εχει κοιλιακους στο λυκειο.Πολιορκουσε και τον ιδιο ένα φεγγαρι αλλα ποτε δεν της ειχε δωσει ιδιαιτερη σημασια.

Ναι…ειπε με ένα μισο χαμογελο.Τωρα με συγχωρεις αλλα με περιμενουν….
Ετσι απλα…?του ειπε ναζιαρικα ακουμπωντας τον στο μπρατζο.Δεν μπορεις να μεινεις ουτε για λιγο…?

Την κοιταξε σιωπηλος.Ισως το να μεινει μακρια από την Μπελλα για λιγο δεν ηταν και τοσο κακη ιδεα.

Ενταξει δεν νομιζω πως θα λειψω και σε κανεναν αν είναι για λιγο…

Του χαμογελασε με ένα τροπο που μονο προκλητικος θα μπορουσε να χαρακτηριστει.
Λατρευω αυτό το τραγουδι….ψιθυρισε κοντα στο αυτι του και τον τραβηξε στην πιστα.

Η Αλις κοιταξε τον αδερφο της αποδοκιμαστικα.Τα ματια της συναντησαν εκεινα του Εμμετ,της ανταπεδωσε το ιδιο σταθερο βλεμμα.Το ηξερε πως κατι συναιβεναι.Αλλα πώς να μπλεχτουν όταν δεν τους ειχε δωθει αυτό το δικαιωμα…?

Ειδε την Μπελλα να μπαινει μεσα με τους ωμους γυρτους.Το προσωπο της ηταν στεγνο αλλα την ηξερε αρκετα καλα για να ξερει πως πριν από λιγο εκλεγε.
Αρχισε να περπαταει αναμεσα στον κοσμο ψαχνοντας…εκεινον,τους ιδιους δεν μπορουσε να ξερει.Το βλεμμα της δεν αργησε να καταληξει εκει που δεν επρεπε.

Η Λορεν λυκνιζοταν γυρω από τον Εντουαρντ με ένα τροπο που τον εκανε να νιωθει τελειως αβολα.Τα ματια του καρφωθηκαν στο πουθενα προσπαθωντας να βαλει τις σκεψεις του σε μια ταξη.Του φανηκε πως ειδε φευγαλαια την Μπελλα να τρεχει προς την πορτα.


Αδειασε το ποτηρι,ξεκολλησε την Λορεν από πανω του και πηγε να καθισει ζαλισμενος.Εκεινη τον ακολουθησε παραμιλωντας κρατωντας τον σφιχτα από το μπρατζο.Την αφησε να μιλαει διχως να της δινει σημασια.

Μια σφαλιαρα προσγειωθηκε στο κεφαλι του ριχνοντας τον σχεδον από την θεση του.Ο Εμμετ ηρθε και σταθηκε διπλα του.Πρωτη φορα του φανηκε τοσο θεωρατος.Τα ματια του ηταν σχεδον μαυρα…

Λοιπον Εντουαρντ..ειπε με μια σκληραδα να χρωματιζει την φωνη του.Τι συμβαινει με σενα και την αδερφη μου…?

Ο Εντουαρντ τον κοιταξε σιωπηλος για λιγο.Ενιωθε το αχρηστο βαρος της Λορεν πανω στο χερι του καθως και εκεινη κοιταζε τον Εμμετ με ένα ηλιθιο βλεμμα.
Γιατι ρωτας…?ειπε τελικα χωρις να στρεψει τα ματια από το προσωπο του φιλου του.
Γιατι ότι κι αν συμβαινει την εχει κανει κομματια…γρυλισε ο Εμμετ πιανοντας τον από τον γιακα.Και φροντισε να το διορθωσεις συντομα…Το χερι του Εντουαρντ εσφιξε γυρω από αυτό του Εμμετ.Τον ειχε ξαφνιασει…δεν περιμενε ποτε να εξελιχθει μια τετοια σκηνη μεταξυ τους.

Το χερι της Αλις αγγιξε απαλα τον ωμο του Εμμετ…
Αφησε τον…ψιθυρισε τραβωντας τον προς τα πισω.Τα ματια του βρηκαν εκεινα της αδερφης του.
Και καταλαβε μονο από αυτό το βλεμμα πως μπορει να εμποδισε τον Εμμετ από του να του σπασει τα μουτρα αλλα συμφωνουσε απολυτα μαζι του.

Σηκωθηκε αποτομα και εφυγε σαν κυνηγημενος.Μπορουσε να νιωσει τα βλεμματα τους καρφωμενα στην πλατη του να του γαζωνουν την ψυχη σαν περιστροφα.

Εξω εβρεχε.Εφτασε μεχρι το αυτοκινητο του και προσπαθησε να ηρεμησει..?Τι στο διαολο ειχε κανει…?Χτυπησε την γροθια του πανω στο τιμονι μεχρι που το χερι του μελανιασε.Τα ματια του τον εκαιγαν…εβγαλε ένα μπουκαλι βοτκα κατω από το καθισμα και ηπιε μια μεγαλη γουλια.Εβαλε μπρος και ξεκινησε αφηνοντας την ταχυτητα να καθαρισει το μυαλο του.

Τα χαραματα τον βρηκαν μεθυσμενο και παγωμενο από την βροχη καθως εκοβε βολτες πεζος εξω από το σπιτι της.Οσο κι αν προσπαθουσε δεν μπορουσε να πεισει τον εαυτο του να γυρισει και να παει σπιτι.Τα ποδια του ηταν ετοιμα να λυγισουν από το βαρος του.Δεν αντεχε…επρεπε ν την δει.

Οσο πιο αθορυβα μπορουσε προχωρησε προς το πισω μερος του σπιτιου.Αμυδρα μεσα στην μνημη του μπορουσε να θυμηθει τον Εμμετ πριν από χρονια να βγαζει κατω από μια πετρα το δευτερο κλειδι για την κουζινα.Δυσκολευτηκε αρκετα να το βρει μεσα στο σκοταδι αλλα ηταν σιγουρα ένα βημα προοδου.

Εστριψε το κλειδι οσο πιο αθορυβα μπορουσε.Η κουζινα ηταν σκοτεινη σαν μπουντρουμι.Εβγαλε το κλειδι και το εβαλε στην τσεπη του.Προχωρησε αθορυβα προς το χωλ.Η τηλεοραση ηταν ανοιχτη και επαιζε…ενιωσε ένα κομπο στο λαιμο.Αμα τον ανακαλυπταν την ειχε κατσει ασχημα.Η εκρηξη αδρεναλινης εκανε την καρδια του να χτυπαει δυνατα και καθαρισε καπως την θολουρα μεσα στο κεφαλι του.

Πλησιασε περισσοτερο.Η Ρενε κοιμοταν στο καναπε.Το κομπιουτερ της ειχε πεσει στο πατωμα.Με αθορυβα βηματα ανεβηκε την σκαλα παρακαλοντας να μην τριξει κανενα σκαλι.Δεν ηξερε ποιον φοβοταν περισσοτερο τον Εμμετ η τον Τσαρλι.Κοιταξε τριγυρω.

Και οι δυο πορτες στο πανω πατωμα ηταν κλειστες οποτε υπεθεσε πως και ο Εμμετ ειχε γυρισει.Εκεινη την στιγμη συνηδειτοποιησε πως ειχε παρατησει τοσο τον ιδιο οσο και την αδερφη του.Ηλπιζε πως θα ειχε γυρισει ασφαλης στο σπιτι.

Εμεινε ακουνητος μπροστα από το δωματιο της.Τι επρεπε να κανει τωρα..?Να χτυπησει…?Το πιο πιθανον είναι πως θα τον ακουγαν,οποτε προτιμησε να μπει ετσι κι αλλιως.

Η πορτα ανοιξε με ένα ελαφρυ τριξιμο και με τον ιδιο ηχο εκλεισε.Η Μπελλα αναδεφτηκε κατω από τα σκεπασματα αλλα δεν ξυπνησε.Πλησιασε και καθισε στην ακρη του κρεβατιου της.
Κοιμοταν ηρεμα όμως μια θλιψη ειχε σκεπασει τα χαρακτηριστικα της…ηθελε να χαστουκισει τον εαυτο του για αυτό που της εκανε.

Εσκυψε και την φιλησε στο μαγουλο,κοντα στα χειλη της ψιθυριζοντας ταυτοχρονα το ονομα της.Γευτηκε δακρυα και ενιωσε τα ματια του να τον τσουζουν.Η Μπελλα δεν κουνηθηκε.

Μπελλα…ψιθυρισε παλι χαιδευοντας απαλα το χερι της.Εσκυψε και περασε τα χειλη του στιγμιαια από τα δικα της.Τα ματια της ανοιξαν διαπλατα και το χερι του εκλεισε γρηγορα το στομα της εμποδιζοντας την από το να φωναξει.

Τον κοιταξε ξαφνιασμενη.Εντουαρντ…?Τι κανεις εδώ..Ονειρευομαι…?μουρμουρισε με ένα ψιθυρο που αφησε τα πνευμονια της χωρις αερα.

Ειπα να πω ένα γεια…της ειπε χασκογελωντας.Μια καστανη μπουκλα επεφτε στο προσωπο της και εκανε να την απομακρυνει όμως εκεινη τον σταματησε.

Εχεις πιει…τον κατηγορησε.Εκεινος εμεινε σιωπηλος κοιταζοντας την στα ματια.Δεν του αρεσε αυτό που εβλεπε εκει.

Τι εγινε..?Σε αφησε το αποψινο σου αμορε και ειπες να βρεις αλλου παρηγορια…?εκανε να σηκωθει από το κρεβατι όμως δεν την αφησε.Τα χερια του εκλεισαν γυρω από τα μπρατζα της.
Μη…ψιθυρισε γεματος αγωνια..

Τον κοιταξε προσεκτικα από πανω εως κατω.Ηταν μουσκεμα.Κοιταξε εξω από το παραθυρο την βροχη που μαστιγωνε το τζαμι.Ποση ωρα ηταν εκει εξω..Η ανασα του μυριζε ποτο όμως και παλι δεν μπορουσε να τον διωξει…δεν μπορουσε να μην τον αγαπαει,ακομη κι αν την ειχε προδωσει.

Συγνωμη…ψιθυρισε και δακρυα αρχισαν να κυλανε στα ματια του.Τιποτα δεν εγινε αληθεια…συρθηκε κοντα της και ακουμπησε το κεφαλι του στα ποδια της πριν προλαβει να τον σταματησει…Ενας χορος ηταν μονο,ημουν τοσο θυμωμενος που θολωσα,και δεν ηξερα τι να κανω,ποτε δεν ξερω πώς να αντιδρασω όταν προκειται για σενα γιατι σάγαπαω τοσο πολύ που μερικες φορες δεν μπορω να αναπνευσω κανονικα όταν ειμαι μακρια σου…τα δαχτυλα της αγγιξαν τα χειλη του κανοντας τον να σωπασει.

Εκεινος σωπασε,σφιγγοντας τα χερια του πιο σφιχτα γυρω από το σωμα της περιμενοντας το σωμα της να χαλαρωσει.Να τον δεχτει πισω.

Εντουαρντ πρεπει να φυγεις…την ακουσε να ψιθυριζει με ραγισμενη φωνη.Σηκωσε το κεφαλι του και την κοιταξε.Δακρυα κυλουσαν από τα ματια της όμως δεν εκανε τιποτα για να σκουπισει.Τα δαχτυλα της συνεχισαν μονο να τυλιγονται στις χαλκινες τουφες του που τωρα ηταν μαυρες από την βροχη.

Εφερε το κεφαλι του στο ιδιο υψος με το δικο της.Οχι…δηλωσε πεισματαρικα.

Είναι ολοι εδώ…του ειπε ανεκφραστα.Δεν μπορεις να μεινεις.Τι θα τους πουμε το πρωι..?
Δεν με νοιαζει…θελω να μεινω μαζι σου.Η Μπελλα εμεινε να τον κοιταζει χωρις να λεει τιποτα.
Κανενας από τους δυο δεν βλεφαρισε για μια αιωνιοτητα.Την φιλησες..?τον ρωτησε με φωνη σπασμενη.Εκεινος κουνησε το κεφαλι του αρνητικα.

Απεστρεψε το βλεμμα της.Τα ματια του της ελεγαν την αληθεια,αλλα πως θα μπορουσε να ναι σιγουρη πως τα διαβαζε σωστα..Την αφησες να σε αγγιξει όμως…ψιθυρισε και επιτελους ξεσπασε σε λυγμους.

Ο Εντουαρντ πηρε το χερι της και το ακουμπησε πανω στο στηθος του,αναγκαζοντας την να τον κοιταξει.Δικη σου…ψιθυρισε και σκουπισε τα ματια της.Η Μπελλα εδεσε τα χερια της γυρω από το σωμα του και επνιξε τους λυγμους της στο στηθος του.Εκεινος τους κουνουσε καθησυχαστικα λες και προσπαθουσε να ηρεμησει ένα μωρο μεχρι που τα δακρυα στερεψαν.Ηταν παντου παγωμενος…εκτος από τα σημεια που τον ακουμπουσε εκεινη.

Εντουαρντ τρεμεις…ψιθυρισε πανω στο λαιμο του.
Δεν είναι τιποτα…ειπε εκεινος και φιλησε τα μαλλια της.Η Μπελλα τον κοιταξε μονο για μια στιγμη,δινοντας του να καταλαβει το τι σκοπευε να κανει.Αρχισε να ξεκουμπωνει ένα ένα τα κουμπια του πουκαμισου του που ειχε γινει πλεον ένα με το δερμα του.Η αφαιρεση του βρεγμενου υφασματος δεν κρατησε πολύ καθως μια παγωνια αγκαλιασε το σωμα του και του εκοψε την ανασα.

Με μια πετσετα σκουπισε ολο τον κορμο του απομακρυνοντας την βροχη από πανω του.Εκεινος δεν εκανε καμια κινηση…απλως την κοιταζε λες και αμα ανασαινε λιγο πιο δυνατα εκεινη θα εξαφανιζοταν.Του εβγαλε και τα υπολοιπα ρουχα και τα αφησε στο καλοριφερ να στεγνωσουν.

Αμηχανη σταθηκε λιγο μακρια του διχως να ξερει τι να κανει.Εδω ηταν στο παιδικο της δωματιο με τον Εντουαρντ Καλλεν γυμνο μεσα στο σκοταδι…με ολη της την οικογενεια να κοιμαται λιγο πιο περα.Ακομη δεν ηταν σιγουρη πως δεν ονειρευοταν…

Ο Εντουαρντ απλωσε το χερι του κοιταζοντας την με ματια που λαμπαν σαν πρασινα ζαφειρια.Τα δαχτυλα της αγγιξαν τα δικα του και την τραβηξε διπλα του στο κρεβατι.Τα χειλη του βρηκαν τα δικα της και την φιλησε με απογνωση.Τα χερια του απομακρηναν τα ρουχα της θελοντας να την νιωσει απολυτα πανω του.Τον καλωσορισε μεσα της με μια αναγκη που δεν ειχε καταλαβει ποσο πολύ την επνιγε τις τελευταιες μερες.Προσπαθησε να τον κρατησει εκει οσο το δυνατον περισσοτερο θλιμμενη που δεν μπορουσε να κρατησει για παντα.

Ο Εντουαρντ τραβηξε τα σκεπασματα πανω τους και την τραβηξε βαθια στην αγκαλια του.Εκεινη συνεχιζε να είναι σιωπηλη.Σ’αγαπαω Μπελλα….ψιθυρισε σφιγγοντας την.

Το ξερω…του ειπε απλα εκεινη.Ομως εχεις πιει.Μπορει να μην θυμασαι τιποτα από όλα αυτά αυριο το πρωι….Εσκυψε και την φιλησε δυνατα και εντονα.
Ακομη και με αμνησια παντα θα βρισκω τον δρομο μου πισω σε σενα…και για πρωτη φορα εκεινο το βραδυ η Μπελλα χαμογελασε λιγο πριν αποκοιμηθει στην αγκαλια του.

Μπελλα…Μπελλα ξυπνα…ο Εμμετ την σκουντουσε προσπαθωντας να την ξυπνησει.Ανοιξε τα ματια της.Μια τρομαγμενη κραυγη ξεφυγε από τα χειλη της καθως ειδε το σφιγμενο προσωπο τους αδερφου της να την κοιταζει καταματα.
Εμμετ τι στο καλο…εκανε να ανασηκωθει όμως συνειδητοποιησε γρηγορα σε τι κατασταση βρισκοταν.Ηταν γυμνη στο παιδικο της δωματιο με τον Εντουαρντ στην ιδια ακριβως κατασταση διπλα της.Γυρισε και τον κοιταξε ξαφνιασμενη.Ναι…βρισκοταν ακομη εκει.

Εστρεψε το βλεμμα προς τον αδερφο της με τον πανικο να αρχιζει να κανει την εμφανιση του μεσα της.Ο Εμμετ την κοιταξε ψυχραιμα.Ξυπνα τον και κατεβειτε…Α…και κοιμηθηκε στο δικο μου δωματιο…ειπε και εκλεισε την πορτα πισω του.

Η Μπελλα εμεινε να κοιταει την κλειστη πορτα.Τι στο καλο ειχε μολις συμβει…?

Το μεγαλυτερο μερος του σωματος του καλυπτε το δικο της.Δεν της εκανε εντυπωση μιας και το κρεβατι της ηταν πολύ μικρο.Τα χαλκινα μαλλια του πετουσαν από δω κι από κει…ως συνηθως και η ανασα του μυριζε αλκοολ.Μα ποσο ειχε πιει…?

Εντουαρντ…ειπε και τον εσπρωξε απαλα.Εκεινος δεν κουνηθηκε.Επανελαβε την διαδικασια μεχρι που ένα ζευγαρι πρασινα ματια καρφωθηκαν μπερδεμενα στα δικα της.Μπελλα…τι στο καλο…?μουρμουρισε εξερευνοντας το περιβαλλον γυρω του.Ανακαθησε αναστωτεμος.

Όχι ρε γαμωτο..την εκανα την μαλακια τελικα…ψιθυρισε περισσοτερο στον εαυτο του καθως η Μπελλα ηδη σηκωνοταν και εψαχνε μεσα στην ντουλαπα.Ο Εντουαρντ χαζεψε για λιγο την γυμνη μορφη της καθως ντυνοταν βιαστικα.

Σηκω…του ειπε όταν ειδε πως δεν εκανε καμια κινηση να σηκωθει.Του εδειξε τα ρουχα του.
Κοιμηθηκες στο δωματιο του Εμμετ…του πεταξε το πουκαμισο του που τον πετυχε στο προσωπο.

Μπορεις να ηρεμησεις σε παρακαλω…προσπαθησε να την καθησυχασει.

Πώς να ηρεμησω…του εριξε ένα αγριο βλεμμα.Μας ειδε ηδη ο Εμμετ…σε κατασταση που μονο να δικαιολογηθει δεν μπορει.Ποιος άλλος εμεινε….?Αποφευγε την ματια του και προσπαθουσε να μην φωναξει.Πως ειχαν εξελιχθει όλα τοσο γρηγορα.

Ο Εντουαρντ την επιασε από τους ωμους και την γυρισε ετσι ώστε να τον αντικρισει.Τα χειλη του βρηκαν τα δικα της κανοντας την να σωπασει.Στην αρχη προσπαθησε να αποτραβηχτει όμως τα χερια της συντομα γραπωθηκαν στο ηδη τσαλακωμενο πουκαμισο του τραβοντας τον πιο κοντα.

Τερμα αυτά…ψιθυρισε ακουμπωντας το μετωπο του στο δικο της.Ειμαστε μαζι και δεν σηκωνω κουβεντα.Η Μπελλα τον κοιταξε στα ματια…το μονο που βρηκε εκει μεσα ηταν σιγουρια για οσα μολις της ειχε πει.

Δεν ειπε τιποτα απλως εγνεψε θετικα.Ντυθηκαν σιωπηλοι και κατεβηκαν κατω.Ο Τσαρλι η Ρενε και ο Εμμετ καθονταν γυρω από το μικρο τραπεζι παιρνοντας πρωινο.Τα ματια του Τσαρλι φωτιστηκαν όταν μπηκε μεσα η κορη του και επεξεργαστηκαν με περιεργια τον Εντουαρντ.

Καλημερα…ειπαν και οι δυο συγχρονισμενα σαν ενας ξεψυχισμενος θιασος.

Εντουαρντ πως κι από δω…?τον ρωτησε ο Τσαρλι με περιεργεια.Τιποτα στην φωνη του δεν προδιδε καποιο ιχνος θυμου.

Εγω του ζητησα να μεινει…πεταχτηκε ο Εμμετ πριν προλαβει ο Εντουαρντ να αρθρωσει λεξη.
Ειχαμε πιει πολύ και δεν ηθελα να οδηγησει σε αυτή την κατασταση.Ο Τσαρλι κοιταξε αποδοκιμαστικα και τους δυο.

Νεαρε τι σας εχω μαθει τοσα χρονια…πως είναι δυνατον να πιανεις τιμονι όταν εχεις πιει τοσο ώστε να μην μπορεις να βρεις λογικη σκεψη στο μυαλο σου…η Μπελλα βλεποντας την εκρηξη που ακολουθουσε εσπευσε να τα καλυψει.

Εγω τους γυρισα…ειπε με σταθερη φωνη κανοντας τον Τσαρλι να γυρισει αποτομα προς την πλευρα της.

Μη ανησυχεις μπαμπα δεν ειχα πιει…τον φιλησε στο μαγουλο κι εκεινος σωπασε ευχαριστημενος.

Ο Εντουαρντ εκατσε σε μια αδεια καρεκλα διπλα στην Μπελλα και τσιμπολογησε σιωπηλος το πρωινο του.Και παλι όμως ενιωθε το βλεμμα του Εμμετ να ανοιγει τρυπες επανω του.

Με βαρια βηματα και το κεφαλι του να τον καιει βγηκε από το σπιτι.Ο Εμμετ και η Μπελλα περπατουσαν πισω του.Χαιρετισε ευγενικα τον Τσαρλι και την Ρενε και κοιταξε τον δρομο ψαχνοντας για το αυτοκινητο του.Δεν θυμοταν καν που το ειχε αφησει…για καλη του τυχη δεν το ειχε αφησει μακρια.

Με την ακρη του ματιου του κοιταξε πισω.Ο Εμμετ ηταν θυμωμενος,μπορουσε να το καταλαβει απο την σταση του σωματος του.Η Μπελλα εκλεισε μαλακα την πορτα πισω της και τους ακολουθησε διστακτικα.

Εβγαλε τα κλειδια από την τσεπη του και ανοιξε την πορτα του οδηγου.Πηρε μια βαθια ανασα και γυρισε να τους κοιταξει.Το βλεμμα του σταθηκε στην Μπελλα.Εκεινη εριξε μια επιφυλακτικη ματια στον αδερφο της και τον πλησιασε.Σηκωθηκε στις μυτες των ποδιων της και τον φιλησε στο μαγουλο,κοντα στα χειλη του.Εκεινος την αγκαλιασε για μια στιγμη κι επειτα από ένα βλεμμα γεματο κατανοηση για αυτό που θα ακολουθουσε την αφησε να φυγει.

Κατευθυνθηκε προς το σπιτι αμιλητη.Τα ματια του Εντουαρντ συναντησαν εκεινα του Εμμετ.
Ελαμπαν γκριζα σαν την θυελλα μεσα στο πρωινο φως.Σταυρωσε τα χερια του στο στηθος του και περιμενε την μπορα να ξεσπασει.

Μου χρωστας χαρη….ειπε ο Εμμετ με φωνη σοβαρη.
Ο Εντουαρντ τον κοιταξε επιφυλακτικη.Ναι σου χρωσταω…
Τι συμβαινει με την αδερφη μου Εντουαρντ….?οι γροθιες του ηταν σφιγμενες από την προσπαθεια να μην ξεσπασει.
Αν με ρωτας αν την αγαπαω ναι,δεν εχω αγαπησει κανεναν όπως αγαπω εκεινη…η απαντηση του ηταν αμεση,με τροπο που κανεις δεν θα μπορουσε να αμφισβητησει τα λογια του.

Το σωμα του Εμμετ χαλαρωσε λιγο.
Από ποτε συμβαινει ολο αυτό…?τον ρωτησε.
Ο Εντουαρντ εστρεψε το βλεμμα του προς τον ουρανο και στα συννεφα που ειχαν αρχισει να μαζευονται εκει.Η πρωινη υγρασια τον εκανε να ανατριχιασει.
Δεν ειμαι σιγουρος…μουρμουρισε αφηρημενα.Αλλα μαλλον τους τελευταιους μηνες.

Εκεινο το βραδυ με τον Τζεικομπ…ο Εμμετ αφησε την προταση να σβησει.Ηταν περισσοτερο δηλωση παρα ερωτηση.
Ο Εντουαρντ εγνεψε καταφατικα.

Ο Εμμετ αναστεναξε και περασε τα δαχτυλα του μεσα από τις μαυρες τουφες των μαλλιων του.Τον κοιταξε σταθερα στα ματια για μια στιγμη και γυρισε προς το σπιτι.

Φροντισε μονο να μην την πληγωσεις…ειπε με χαμηλη φωνη και εφυγε.

Μπηκε μεσα στο αυτοκινητο και ακουμπησε το κεφαλι του στο τιμονι ακομη ζαλισμενος.
Δεν εμενε να κανει τιποτα άλλο….μονο να το πει στην αδερφη του.Μισοχαμογελασε…επιτελους τα πραγματα θα επαιρναν τον σωστο δρομο.

Το μεσημερι αφου καταφερε να ξεφυγει από τους γονεις της κι από τις επικριτικες ματιες του αδερφου της η Μπελλα ετρεξε προς το παλιο της φορτηγακι.Το οικειο τριξιμο της σαραβαλιασμενης πορτας την εκανε να χαμογελασει με νοσταλγια.Οσο παλιο κι αν ηταν παντα ειχε μια ξεχωριστη θεση στην καρδια της.Η μηχανη ξεκινησε με ένα μουγκρητο δηλωνοντας την αντιδραση του.Λυπαμαι αλλα κοιμηθηκες αρκετα….μουρμουρισε στην σιωπη και ξεκινησε για το σπιτι των Καλλεν.

Η τεραστια εκταση που ανηκε στον Εντουαρντ και στην οικογενεια του ειλικρινα δεν μπορουσε να μετρηθει με το ματι.Θυμαται πως όταν ηταν μικρη νομιζε πως τους ανηκε ακομη και το ποταμι που περνουσε διπλα.Μπορει οντως και να ισχυε…δεν ρωτησε ποτε.

Στην πορτα την περιμενε η Αλις,ριχνοντας της ένα βλεμμα ολο ερωτησεις.
Την κοιταξε διστακτικα στα ματια.Ομως η Αλις της χαμογελασε και την τραβηξε σε μια αγκαλια που μονο αποπνεικτικη μπορουσε να χαρακτηριστει.
Πως από δω Μπελλα…?την ρωτησε με το χαμογελο ακομη να διαγραφεται στα χειλη.

Ε να σου πω την αληθεια δεν εχω ιδεα γιατι ηρθα…μουρμουρισε παιζοντας αμηχανα με τις μπουκλες της.
Περνα μεσα…ειπε η Αλις και παραμερισε κανοντας χωρο για την Μπελλα.Την ακολουθησε μεσα στο τεραστιο σπιτι περιμενοντας τον Καρλαιλ και την Εσμι να ξεφυρτωσουν από το πουθενα από λεπτο σε λεπτο.Πηρε μια βαθια ανασα μαλωνοντας τον εαυτο της για την αμηχανια που ενιωθε.Αν είναι δυνατον…ειχε περασει εδώ περα απειρες μερες και νυχτες της συντομης ζωης της.

Η Αλις την οδηγησε στο δωματιο της.Δεν μπορεσε να συγκρατησει την ματια της από το να πεσει στην πορτα του Εντουαρντ.Η αναγκη να την ανοιξει και να παει κοντα του σχεδον την επνιγε αλλα κρατηθηκε.Οφειλε να περασει λιγο χρονο με την Αλις υπενθυμισε στον εαυτο της…επρεπε να της μιλησει,ισως ετσι να εφευγε η ενοχη για το κρυφτο και τα ψεματα των τελευταιων βδομαδων.


Η φιλη της εκανε νοημα να κατσει στην αδεια θεση διπλα της στο κρεβατι αλλα η Μπελλα προτιμησε να ακουμπησει στο γραφειο.Η αμηχανια ακομη της εδενε το στομαχι κομπο΄.
Αλις…εχω κατι να σου πω…ειπε με οσο πιο σταθερη φωνη μπορουσε.
Η Αλις την κοιταξε και χαμογελασε.Το ότι εισαι με τον Εντουαρντ…?Το ξερω ηδη.Οποτε δεν χρειαζεται να αισθανεσαι ασχημα…η Μπελλα την κοιταξε εκπληκτη.
Πως..?την ρωτησε ξαφνιασμενη.Ο Εντουαρντ…ειπε περισσοτερο στον εαυτο της παρα στην φιλη της.

Όχι Μπελλα…κι εκεινος ακομη ψαχνειτον τροπο να το πει.Αλλα αν είναι δυνατον πιστευατε πως δεν θα το καταλαβαινα…ειπε και γελασε ευθυμα.Σας ξερω και τους δυο παρα πολύ καλα ώστε να αγνοησω τα σημαδια.

Η Μπελλα εξετασε το προσωπο της αλλα το μονο που βρηκε ηταν ειλικρινα συναισθηματα χαρας.Οποτε δεν σε πειραζει…ειπε χαριζοντας της μια αποπειρα χαμογελου.

Όχι οσο δεν κανετε κακο ο ενας στον άλλο…την καθησυχασε η Αλις πηγαινοντας κοντα της.
Αγκαλιασε παλι την φιλη της.
Τι συμαινει αυτό…?Αμα τον πληγωσω θα με κυνηγησεις μεχρι το τελος του κοσμου…?γελασε και τυλιξε τα χερια της γυρω από την φιλη της.Της ειχε λειψει αυτό.

Φυσικα…το ιδιο ισχυει και για κεινον βεβαια αμα πληγωσει εσενα…της εκλεισε συνομωτικα το ματι.

Περασαν λιγη ωρα συζητοντας για τα παντα αλλα και για τιποτα συγκεκριμενο.Η Μπελλα ασυναισθητα συνεχισε να κοιταει προς την ανοιχτη πορτα περιμενοντας πως ο Εντουαρντ θα εμφανιζοταν από στιγμη σε στιγμη.Κι οσο δεν συναιβεναι αυτό τοσο πιο πολύ ηθελε να τον δει.

Μπορεις να πας να τον βρεις ξερεις…?της ειπε η Αλις γελωντας με την εκφραση που πηρε μολις ακουσε τα λογια της.

Τι λεει βρισκεσαι μεσα στο μυαλο μου τωρα…?
Κανω ότι μπορω αδερφουλα…την πειραξε η Αλις…
Α όχι…αμα ξεκινησαμε και αυτά…ειπε η Μπελλα αγανακτισμενη κλεινοντας το προσωπο της μεσα στα χερια της.
Ελα πλακα κανω…την χτυπησε χαιδευτικα στο μπρατσο.Εχουμε ακομη για αυτά…αλλα να ξερεις πως τον γαμο σου δεν υπαρχει περιπτωση να μην τον διοργανωσω εγω.Η Μπελλα την κοιταξε με ένα τρομο….Ω ναι…αυτό ηταν απειλη….ειπε η Αλις και την τραβηξε από το κρεβατι.

Η Μπελλα της χαμογελασε κατευθηνθηκε στο δωματιο του.
Δεν είναι εκει…την σταματησε η φωνη της φιλης της.Αλλα μιας και το βολβο είναι κατω δεν νομιζω πως εχει παει μακρια…την χαιρετησε με μια θεατρικη φιγουρα και εκλεισε την πορτα πισω της αφηνοντας την Μπελλα μπερδεμενη για το που μπορει να ηταν το αγορι που τοσες φορες την ειχε κυνηγησει μεσα σε αυτό το σπιτι.

Η αναμνηση ενός μικρου αγοριου με παιχνιδιαρικα ματια να χαμογελαει υστερικα την εκανε να χαμογελασει.Και από κει και περα δεν της πηρε πολύ ωρα για να καταλαβει που επρεπε να παει.


Οι χτυποι της καρδιας της δεν ακολουθουσαν τον ρυθμο των ηρεμων βηματων της.Προσπαθουσε να εστιασει στις ανασες της ελπιζοντας πως ισως να μπορουσε με τον ιδιο τροπο να ελεγξει και τις φωτιες που χορευαν στις σκεψεις της.Ο ηλιος την ακολουθησε σταθερος και σιωπηλος πορευομενος προς το στοιχειωμενο σκοταδι της δυσης.

Ειχε διασχισει απειρες φορες αυτά τα μονοπατια με το πρασινο να φανταζει ατελειωτο και το ψιθυρο του ποταμου μονιμο στον αερα.Μα οσο μεγαλωνε τοσο αυτά που εβρισκε συναρπαστικα στο παιδικο μυαλο της κατεληγαν να χανουν σιγα σιγα την λαμψη τους.Καιρο τωρα ειχε ξεφυγει από αυτό το μερος,κι όμως κάθε φορα που γυριζε φανταζε ακομη πιο μουντο και αδειο.Η παρουσια ορισμενων ατομων όμως την εδεναν με αυτό το μερος…δεσμα βαθια οσο η ψυχη της.

Μετα από λιγο τα βηματα της εγιναν πιο αργα ξεροντας πως ειχε σχεδον φτασει στον προορισμο της.Το φυλλωμα της καρυδιας πιο ψηλο από όλα τα αλλα τριγυρω,μεγαλοπρεπο και αιωνιο.Φορουσε τα χειμωνιατικα του και περιμενε καρτερικα.Τα σανιδια του μισοτελειωμενου δεντροσπιτου κρεμονταν πλεον σαπια από τα χρονια και την βροχη σαν σπασμενα χερια.Χαμογελασε ανεπαισθητα από τις μνημες που την τυλιξαν.Ο Εμμετ ειχε σπασει ένα χερι πεφτοντας από εκεινα τα κλαδια.Μετα από αυτό το να ανεβαινουν εκει πανω ηταν το λιγοτερο απαγορευμενο.

Διεσχισε την τελευταια στροφη.Η ξυλινη κουνια πηγαινοερχοταν ανεμελα με τον ανεμο.Περιμενε πως θα τον εβρισκε ακριβως εκει,να λυκνιζεται μπρος πισω όπως όταν ηταν παιδια όμως εκεινος καθοταν στο χωμα…ακριβως διπλα της.
Τα χαλκινα μαλλια του ηταν μπερδεμενα,ένα χαος ως συνηθως.Ηταν πιο μακρια από ότι συνηθως.

Τον πλησιασε οσο πιο αθορυβα μπορουσε.Ηθελε τοσα να του πει μα ξαφνικα οι λεξεις δεν της εκαναν την χαρη.Ηθελε να κατσει στο χωμα διπλα του…αλλα καθως το ξανα σκεφτηκε πηγε και εκατσε στην κουνια λυκνιζοντας την ελαφρα.
Δεν μιλησε ουτε γυρισε προς το μερος της.Με τα χερια του ειχε αγκαλιασει τα γονατα του κοντα στο στηθος του,κανοντας τον να φαινεται μικροτερος.Σκιες επεφταν στα μαγουλα του από τις μακριες βλεφαριδες που στεφανωναν τις πρασινες ιριδες του.Καταπια με δυσκολια.Παντα αυτά τα ματια ειχαν την ικανοτητα να την αιχμαλωτιζουν.Ειδικα όταν κοιταζαν απευθειας τα δικα της.

Τι κανεις εδώ Μπελλα…?την ρωτησε με βαθια,ηρεμη φωνη.Την κοιταζε αλλα όχι αληθινα,ακομη χαμενος στον δικο του κοσμο.
Ηρθα να σε βρω…εψαξε στο βλεμμα του καποιο σημαδι που να δικαιολογει την απομακρη του σταση.
Λυπαμαι για εχθες…ψιθυρισε αποτομα στρεφοντας παλι την ματια του στο νερο.Δεν επρεπε να γινει…Δεν θα ξανα γινει…μονολογησε περισσοτερο στον εαυτο του παρα σε εκεινη.

Η καρδια της εχασε ένα χτυπο με αυτά του τα λογια.Μια μικρη ρωγμη μια σταγονα μελανο σκοταδι,όμως με την απορριψη του δεν θα ηταν δυσκολο να εξαπλωθει σαν καταραμενη φωτια…να γκρεμισει τα παντα.
Τι εννοεις…?τον ρωτησε με τρεμαμενη φωνη.
Γυρισε και την κοιταξε εξεταστικα.Ενιωσε τα ζαλιζεται όταν τα ματια του βρηκαν τα δικα της σφιγγοντας πιο δυνατα τις αλυσιδες της κουνιας,λες και μονο αυτό το κρατημα την εμποδιζε από το να πεσει στο πιο σκοτεινο λακο.Σταθηκε ορθιος κανοντας ένα βημα προς το μερος της.Σε αντιθεση με πριν τωρα της φαινοταν τεραστιος.Το σωμα του εκρυβε τον λιγοστο ηλιο.Στηριχτηκε στα γονατα του ακριβως μπροστα της,τα δαχτυλα του εκλεισαν πανω στην αλυσιδα,λιγο πιο ψηλα από τα δικα της,παρ’όλα αυτά δεν την αγγιζε.

Τι θελεις από μενα Μπελλα…?η φωνη του ακουγοταν οικεια όμως δεν ανηκε σε εκεινον.Τι ηταν αυτός ο τοιχος που ξαφνικα τον κραταγε μακρια της…?Φοβος…?
Τερμα τα ψεματα…ειπε παιρνοντας μια βαθια ανασα.Δεν μπορω να σου δωσω υποσχεσεις που δεν ξερω αν θα καταφερω να κρατησω.Ξερω πως σ’αγαπησα σχεδον από την πρωτη στιγμη που σε ειδα.Δεν ειμαι τελειος…αλλα ένα ανθρωπος γεματος ελατωμματα.Το ξερω πως ωρες ωρες γινομαι αποπνηκτικος αλλα δεν μπορω να αντεξω την σκεψη πως καποιος θα σε παρει από μενα.Χρονια ολοκληρα δειλιαζα να διαικδικησω μα τωρα ενώ σε εχω φιλησει ενώ σε εχω κρατησει μεσα στα χερια μου…μονο η σκεψη πως θα μπορουσα ποτε να σε δω ετσι με καποιον άλλο με διαλυει….μια σπιθα τρελας περασε από τα ματια του.Τα δαχτυλα του βρηκαν τα δικα της κλεινοντας τα μεσα στα χερια του.Δεν εχω το για παντα να σου χαρισω…δεν ειμαι αθανατος.Εχω μονο οσο χρονο μου αντιστοιχει σε αυτή την ζωη…αν και ειμαι σιγουρος πως αν μια στο εκατομμυριο υπαρχουν κι άλλες θα σ’αγαπω και τοτε.Αυτος ειμαι…για αυτό σε παρακαλω πες μου τι θελεις από μενα…γιατι ολο αυτό το μπερδεμα με οδηγει στην σιγα σιγα στην τρελα.

Πηρε τα χερια της από τα δικα του τραβωντας την μπλουζα του με δυναμη ώστε να χειλη του να βρουν τα δικα της.Το φιλι εντονο και αγριο ειχε μια γευση λυτρωσης καθως οι ανασφαλειες τους επεφταν για ακομη μια φορα στο κενο.Εσενα θελω βλακακο…παντα μονο εσενα ηθελα ψιθυρισε πανω στα χειλη του μην μπορωντας να τον αποχωριστει.
Ο Εντουαρντ γελασε πιο αναλαφρος τωρα.
Ο αδερφος σου με μισει….ειπε πληγωμενα.
Δεν σε μισει…απλως ξαφνιαστηκε.Θα του περασει…ειπε αγκαλιαζοντας τον πιο σφιχτα.
Δεν μου αρκει αυτό…της ειπε γερνοντας λιγο πιο πισω ώστε να την κοιταξει.
Θελω να μιλησω στον πατερα σου…