Twilight μεταφρασμένα outtakes

http://www.stepheniemeyer.com/pdf/twi_outtakes_badminton.pdf

(Σημείωση αυτή η σκηνή κόπηκε από το κεφάλαιο 11 «επιπλοκές». Με πείραξε που το έβγαλα αλλά επειδή δεν μπορούσα να πω συγκεκριμένα γιατί με πείραζε, το άφησα. Όταν ήταν πια πολύ αργά για να το βάλω πάλι πίσω, κατάλαβα τελικά τι ήταν αυτό που με πείραζε. Παράλου που αναφέρομαι συχνά στην αδεξιότητα της Μπελάς στην γυμναστική συγκεκριμένα, δεν το δείχνω ποτέ στην πράξη. Αυτή ήταν η μονή φορά που ο Έντουαρντ παρακολουθούσε και γι’ αυτό ήταν η σωστή κατάσταση για να δείξω αυτήν αδεξιότητα. Χαχα και τώρα η εξήγηση μου είναι πιο μεγάλη από το κομμάτι!!)

Badminton

Περπατούσα μέσα στο γυμναστήριο, ζαλισμένη, παραπατούσα. Μπήκα στα αποδυτήρια αλλάζοντας ρούχα σαν μια υπνωτισμένη χωρίς να καταλαβαίνω ότι υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι γύρω μου. Γύρισα στην πραγματικότητα μόνο όταν μου έδωσαν μια ρακέτα στα χέρια. Δεν ήταν βαριά όμως, την ένιωσα επικίνδυνη στα χέρια μου. Μπορούσα να δω κάποια από τα άλλα παιδιά στην τάξη να με κοιτάνε επιφυλακτικά. Ο προπονητής Clapp μας είπε να πάμε ανά δυο σε ομάδες.
Ευτυχώς μερικά ίχνη της ευγένεια του Mike ακόμα υπήρχαν . Ήρθε και στάθηκε διπλά μου.
«Θες να γίνουμε ομάδα», ρώτησε χαρούμενα.
«Ευχαριστώ Mike, ξέρεις δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό» , μόρφασα.
«Μην ανησυχείς, δεν θα μπλεχτώ στα πόδια σου», χαμογέλασε. Κάποιες φορές είναι τόσο εύκολο να συμπαθείς τον Mike.
Δεν πήγε τόσο ήρεμα. Προσπάθησα να μείνω μακριά από τον Mike, ώστε να μπορεί να παίζει αλλά ο προπονητής Clapp, μας πλησίασε και τον διέταξε να παραμείνει στην δίκια του μεριά του γηπέδου, ώστε εγώ να μπορούσα να συμμετέχω. Αυτός έμεινε μέχρι να δει τα λόγια του να εφαρμόζονται.
Με έναν αναστεναγμό, προχώρησα σε μια πιο κεντρική θέση στο γήπεδο, κρατώντας την ρακέτα μου ψιλά , αν και πολύ προσέχτηκα. Το κορίτσι από την άλλη ομάδα, χλεύασε με κακιά όπως σέρβιρε το μπαλάκι – πρέπει να την είχα χτυπήσει κατά την διάρκεια της περιόδου που παίζαμε μπάσκετ – στέλνοντας το λίγο πάνω από το φιλέ, κατευθείαν πάνω μου. Πετάχτηκα με χάρη μπροστά, στοχεύοντας το χτύπημα μου στην πορεία της μπάλας, αλλά ξέχασα να υπολογίσω και το δίχτυ. Η ρακέτα μου αναπήδησε πίσω από το δίχτυ, με εκπληκτική δύναμη, φεύγοντας από το χέρι μου και χτυπώντας το κούτελο μου πριν χτυπήσει και τον Mike στον ώμο, καθώς αυτός είχε πεταχτεί μπροστά για να πιάσει το μπαλάκι, που εγώ είχα χάσει εντελώς.
Ο προπονητής Clapp, έβηξε ή, έπνιξε ένα γέλιο .
«Συγγνώμη Newton» , μουρμούρισε, περπατώντας μακριά μας ώστε να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στις προηγούμενες, λιγότερο επικίνδυνες, θέσεις μας.
«Είσαι εντάξει; » ρώτησε ο Mike, κάνοντας μασάζ τον ώμο του, την ιδία ώρα που εγώ έτριβα το μέτωπο μου.
«Ναι, εσύ;» , ρώτησα ήρεμα, αποτραβώντας το όπλο μου.
«Νομίζω ότι θα τα καταφέρω.» Στρίβοντας το χέρι του, για να βεβαιωθεί ότι έχει ακόμα την δυνατότητα να κάνει όλες τις κινήσεις.
«Θα κάτσω απλά εδώ πίσω.» Πήγα στην πίσω γωνία του γηπέδου, κρατώντας την ρακέτα μου, προσέχτηκα, πίσω από την πλάτη μου.

(Υ.Σ. Θέλω να ευχαριστήσω και την φίλη μου Μαρία, που βοήθησε στην μετάφραση)

http://www.stepheniemeyer.com/pdf/twi_outtakes_emmett.pdf

(Σημείωση: αυτό το κομμάτι κόπηκε από τον αυθεντικό επίλογο. Αν και εχω εν συντομία εξηγήσει την ιστορία του Emmett στο κεφάλαιο 14 «Ο νους πάνω από την υλη», μου φαίνεται ελειπες να μην το έχω εξιστορημένο από τον ίδιο. )

O Emmett και η αρκούδα

Ξαφνιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι αναπτύσσονταν μια περίεργη ευγένεια μεταξύ του Emmett και εμού, ειδικά αφού αυτός υπήρξε ο πιο τρομακτικός προς έμενα από όλους τους άλλους. Είχε να κάνει με το γεγονός ότι και οι δυο είχαμε επιλεγεί να συμμετέχουμε στην οικογένεια, και οι δυο είχαμε αγαπηθεί - και αγαπήσει – όσο ήμασταν άνθρωποι, αν και αυτός για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Μόνο ο Emmett θυμάται – μόνο αυτός μπορεί να καταλάβει πραγματικά το θαύμα που διατέλεσε ο Edward για μένα.
Μιλήσαμε γι’ αυτό για πρώτη φορά ένα απόγευμα, καθώς οι τρεις μας τεμπελιάζαμε στους ανοιχτόχρωμους καναπέδες του μπροστινού δωματίου. Ο Emmett διασκέδαζε με αναμνήσεις που ήταν καλύτερες και από παραμύθια, καθώς ο Edward συγκεντρώνονταν στο υλικό του διαδικτύου – αποφάσισε πως έπρεπε να μάθει να μαγειρεύει, προς δυσπιστία μου, και ήταν δύσκολο να πορεύεται χωρίς τις δέοντες αισθήσεις της γεύσης και της όσφρησης. Μετά από όλα αυτά, υπήρχε κάτι που δεν του κολλούσε. Το τέλειο μέτωπο του ζάρωσε καθώς ο διάσημος σεφ δοκίμαζε και άλλο πιάτο, σύμφωνος προς την γεύση. Κατέπνιξα ένα χαμόγελο.
«Σταμάτησε να παίζει μαζί μου και ήξερα πως ήμουν έτοιμος να πεθάνω», θυμήθηκε ο Emmett, κλείνοντας την ιστορία των ανθρωπίνων χρονων του με την ιστορία της αρκούδας. Ο Edward δεν μας έδινε σημασία, την είχε ξανακούσει. « Δεν μπορούσα να κουνηθώ και η αναισθησία μου περνούσε, όταν άκουσα κάτι το όποιο νόμιζα πως ήταν μια ακόμα αρκούδα, ένας καυγάς – για το ποια θα πάρει το πτώμα μου, υπέθεσα. Ξαφνικά ένιωσα σαν να πετούσα. Κατάλαβα πως πέθαινα αλλά προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου έτσι και αλλιώς. Και τότε είδα εκείνη-» το πρόσωπο του δύσπιστο στην ανάμνηση, τον καταλάβαινα απόλυτα, «- και ήξερα ότι ήμουν νεκρός . Δεν με ένοιαζε ο πόνος – πάλευα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, δεν ήθελα να χάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο από το πρόσωπο του αγγέλου. Ήμουν σε παραλήρημα, φυσικά, αναρωτιόμουν γιατί δεν είχαμε πάει ακόμα στον παράδεισο, σκεπτόμενος ότι θα πρέπει να ήταν πιο μακριά από ότι περίμενα. Περίμενα να πετάξει μακριά. Και τότε αυτή με έφερε στο Θεό». Γέλασε με το βαθύ, ηχηρό του γέλιο. Μπορούσα εύκολα να κατανοήσω οποιοδήποτε έκανε αυτή την υπόθεση.
«Νόμιζα ότι, έγινε πριν, ήταν δική μου κρίση. Τα τελευταία είκοσι ανθρώπινα χρόνια μου, είχα πολύ λίγη διασκέδαση, έτσι δεν ξαφνιάστηκα από τις φλόγες της κολάσεως». Γέλασε ξανά, αν και εγώ έτρεμα, το χέρι του Edward σφίχτηκε γύρω μου ασυναίσθητα. « Αυτό που με ξάφνιασε ήταν ότι ο άγγελος δεν έφυγε. Δεν μπορούσα να καταλάβω, πως κάτι τόσο όμορφο του επιτρέπονταν να μείνει στην κόλαση μαζί μου – αλλά ήμουν ευγνώμων. Κάθε φορά που ο Θεός περνούσε για να με ελέγξει, φοβόμουν ότι θα μου την έπαιρνε μακριά, αλλά δεν το έκανε ποτέ. Άρχισα να πιστεύω ότι ίσως αυτοί οι ιεροκήρυκες που μιλούσαν για έναν ελεήμον Θεό, μπορεί τελικά να είχαν δίκαιο. Και μετά ο πόνος έφυγε … και μου εξήγησαν πως είχαν τα πράγματα.
« Ξαφνιαστήκαν με το ποσό λίγο ενοχλημένος ήμουν με το θέμα των βρικολάκων. Αλλά αν ο Carlisle και η Rosalie, ο άγγελος μου, ήταν βρικόλακες, πόσο άσχημα θα μπορούσε να είναι;» έγνεψα καταφατικά, ενώ παράλληλα αυτός συνέχιζε. «Δυσκολευόμουν λίγο με τους κανόνες…» γέλασε. « Ασχολιόσουν, στην αρχή, συνεχώς με έμενα, έτσι;» το παιχνιδιάρικο άγγιγμα του Emmett, στον ώμο του Edward, μας πάγωσε και τους δυο.
Ο Edward, βρυχήθηκε χωρίς να πάρει το βλέμμα του από την TV.
«Βλέπεις η κόλαση δεν είναι τόσο άσχημη αν καταφέρεις να κρατήσεις έναν άγγελο μαζί σου» με διαβεβαίωσε πονηρά. «Όταν αποφασίσει να δεχτεί το αναπόφευκτο, θα τα πας μια χαρά». Η πρώτη αντίδραση του Edward ήταν τόσο γρήγορη που δεν είδα τι χτύπησε τον Emmett και τον ανάγκασε να ξαπλώσει στον καναπέ. Τα μάτια του Edward δεν κουνήθηκαν καθόλου από την οθόνη.
«Edward!» φώναξα, τρομοκρατημένη.
«Μην ανησυχεις Bella» Ο Emmett ήταν ατάραχος πίσω στην θέση του « Ξέρω που να τον χτυπήσω». Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω κατά μήκος του προφίλ του Edward. «Θα πρέπει να την βάλεις κάτω κάποια μέρα» απείλησε. Ο Edward γρύλισε σε απάντηση του χωρίς να κοιτάξει.
«Αγόρια!» η επιτιμητική φωνή της Esme καλούσε απότομα από τις σκάλες.

http://www.stepheniemeyer.com/pdf/twi_outtakes_shopping.pdf

(Σημειώσεις: Θα αναγνωρίσετε κομμάτια από αυτό το κεφάλαιο – μικρά κομμάτια παρέμειναν και συνδυάστηκαν με αυτό που τώρα είναι το κεφάλαιο 20 « Ανυπομονησία ». Αυτό το κεφάλαιο έριξε το ρυθμό του κομματιού με το κυνήγι, αλλά αισθάνομαι ότι έκοψα αρκετά ή ένα μεγάλο κομμάτι από την προσωπικότητα της Alice όταν το θυσίασα).

Ψωνίζοντας με την Alice

Το αυτοκίνητο ήταν γυαλιστερό, μαύρο και με μεγάλη ισχύ, τα παράθυρα του ήταν σκούρα (σαν λιμουζίνας). Η μηχανή γουργούριζε σαν μεγάλη γάτα όπως τρέχαμε μέσα στην βαθιά νύχτα.
Ο Jasper οδηγούσε με το ένα χέρι, φαίνονταν απρόσεκτα, αλλά το δυνατό αυτοκίνητο έτρεχε ευθεία με άψογη ακρίβεια.
Η Alice καθόταν δίπλα μου στα μαύρα δερμάτινα πίσω καθίσματα. Με κάποιο τρόπο, στην διάρκεια της μεγάλης νύχτας, το κεφάλι μου είχε καταλήξει με κάποιο τρόπο στον γρανιτένιο της λαιμό, τα δροσερά χέρια της να με αγκαλιάζουν, το μάγουλο της να ακουμπά το πάνω μέρος του κεφαλιού μου. Το μπροστινό μέρος του βαμβακερού πουκαμισού της ήταν κρύο, νωπό από τα δάκρυα μου. Κάποιες στιγμές, αν η αναπνοή μου δεν ήταν ομαλή, με νανούριζε παρηγορητικά, με την γρήγορη, ψιλή, φωνή της, τα ενθαρρυντικά της λόγια έμοιαζαν με τραγούδι. Για να μείνω ήρεμη, συγκεντρωνόμουν στο άγγιγμα του κρύου δέρματος της, έμοιαζε σαν σωματική σύνδεση με τον Edward. Και οι δυο τους με είχαν διαβεβαιώσει – όταν συνειδητοποίησα, γεμάτη πανικό, ότι όλα τα πράγματα μου ήταν στο αυτοκίνητο μου – ότι ήταν αναγκαίο να τα αφήσω πίσω, κάτι σχετικό με την μυρωδιά. Μου είπαν να μην ανησυχώ ούτε για ρούχα ούτε για λεφτά. Προσπάθησα να τους εμπιστευτώ, κάνοντας προσπάθεια να αγνοήσω πόσο άβολα ένιωθα στα ρούχα της Rosalie που δεν μου έκαναν καλά. Ήταν ένα ασήμαντο πράγμα που είχα να σκέπτομαι.
Στους ομαλούς αυτοκινητόδρομους, ο Jasper δεν έτρεχε ποτέ κάτω από 190 χιλιόμετρα την ώρα. Έμοιαζε εντελώς να αγνοεί τα όρια ταχύτητας, αλλά εμείς δεν είδαμε ποτέ περιπολικό. Τα μόνα διαλλείματα στην μονοτονία της οδήγησης ήταν δυο στάσεις που κάναμε για ανεφοδιασμό. Παρατήρησα βαριεστημένα ότι ο Jasper πήγε να πληρώσει μέσα με μετρητά και τις δυο φορές.
Η αυγή ήρθε όταν ήμασταν κάπου στην Νότια Καλιφόρνια. Παρακολουθούσα με στεγνά, πονεμένα μάτια καθώς το γκρι φως απλώνονταν στο καθαρό ουρανό. Ήμουν εξαντλημένη, αλλά ο ύπνος με απέφυγε, το μυαλό μου ήταν πολύ γεμάτο με ενοχλητικές εικόνες που δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Η σπασμένη έκφραση του Charlie – το άγριο ξέσπασμα του Edward, με τα γυμνά δόντια – η κοφτερή μάτια του ανιχνευτή – η σκληρή έκφραση του Laurent – το νεκρό βλέμμα στα μάτια του Edward μετά την τελευταία φορά που με φίλησε, σαν στιγμιότυπα που εμφανίζονταν στα μάτια μου, με τα συναισθήματα μου να αλλάζουν μεταξύ τρόμου και απελπισίας.
Στο Sacramento, η Alice ήθελε να σταματήσει ο Jasper, για να βρουν φαγητό για μένα. Αλλά κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου, κουρασμένα και του είπα να συνεχίσει να οδηγεί με βαθιά φωνή.
Μερικές ώρες αργότερα, σε ένα προάστιο έξω από το L.A. , η Alice του μίλησε μαλακά ξανά, και αυτός βγήκε από τον αυτοκινητόδρομο υπό τις μάταιες διαμαρτυρίες μου. Ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο ήταν ορατό από τον αυτοκινητόδρομο, και πήγε προς τα εκεί, κατευθυνόμενος προς το υπόγειο γκαράζ για να παρκάρει.
«Μείνε στο αυτοκίνητο», διέταξε τον Jasper.
«Είσαι σίγουρη?» ακούστηκε χωρίς να καταλαβαίνει.
«Δεν βλέπω κανέναν εδώ», είπε αυτή. Αυτός κούνησε το κεφάλι του συγκαταβατικά.
Η Alice πήρε το χέρι μου και με έβγαλε από το αυτοκίνητο. Συνέχισε να κρατά το χέρι μου, κρατώντας με δίπλα της όπως προχωρούσαμε στο σκοτεινό γκαράζ. Αυτή απέφυγε τις άκρες του γκαράζ, μένοντας στην σκιά. Παρατήρησα πως το δέρμα της έμοιαζε να λαμπιρίζει στο φως του ήλιου που αντανακλούσε στο πεζοδρόμιο. Το εμπορικό κέντρο ήταν γεμάτο κόσμο, πολλές ομάδες καταναλωτών περνούσαν, κάποιοι από αυτούς γυρνούσαν τα κεφάλια του για να μας δουν, καθώς περνούσαμε.
Περπατήσαμε κάτω από μια γέφυρα που ένωνε τον πάνω όροφο του παρκινγκ με τον δεύτερο όροφο ενός πολυκαταστήματος, συνεχώς αποφεύγοντας το φως του ήλιου.
Όταν μπήκαμε μέσα, κάτω από τις λάμπες φθορίου του καταστήματος, η Alice έμοιαζε λιγότερο αξιοπρόσεκτη – απλά ένα κάτασπρο, χλομό κορίτσι με άγρυπνα, αλλά σκοτεινά μάτια και μυτερά μαύρα μαλλιά. Οι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου, ήμουν σίγουρη, ήταν πιο εμφανείς από τους δικούς της. Εξακολουθούσαμε να τραβάμε την προσοχή οποιουδήποτε κοίταζε προς το μέρος μας. Αναρωτιόμουν, τι νόμιζαν ότι έβλεπαν. Η αέρινη, χορευτική κίνηση της Alice, με το εντυπωσιακό αγγελικό πρόσωπο της, ντυμένη με λεπτά, απαλά υφάσματα που δεν κατέβαζαν αρκετά τον τόνο του χλομού προσώπου της, κρατούσε το χέρι μου, προφανώς με οδηγούσε, ενώ έσερνα τα πόδια μου κουρασμένα, μέσα στα αδέξια, φορεμένα, αλλά ακριβά μου ρούχα, ενώ τα θαμπά μαλλιά μου ήταν μπερδεμένα στην πλάτη μου.
Η Alice με οδήγησε άψογα στο χώρο των εστιατορίων.
«Τι θέλεις να φας?»
Η μυρωδιά από τα λαδερά,fast foods, μου ανακάτευε το στομάχι. Αλλά τα μάτια της Alice δεν ήταν ανοικτά στο να την μεταπείσω. Ζήτησα χωρίς ενθουσιασμό ένα σάντουιτς με γαλοπούλα.
«Μπορώ να πάω στο μπάνιο?», ρώτησα καθώς πηγαίναμε στην ουρά.
«Εντάξει», και άλλαξε κατεύθυνση, χωρίς να αφήσει το χέρι μου.
«Μπορώ να πάω μόνη μου». Η κοινότυπη ατμόσφαιρα του εμπορικού κέντρου με έκανε να νιώσω φυσιολογική μετά το καταστροφικό παιχνίδι μας την χθεσινή νύχτας.
«Συγγνώμη Bella, αλλά ο Edward θα διαβάσει το μυαλό μου όταν έρθει εδώ και αν δει ότι σε άφησα από τα μάτια μου έστω και για ένα λεπτό…» διέκοψε , μην θέλοντας να αναλογιστεί τις τρομερές συνέπειες.
Τουλάχιστον περίμενε από έξω στις συνωστισμένες τουαλέτες. Έπλυνα το πρόσωπο μου καθώς και τα χέρια μου, αγνοώντας τις έκπληκτες ματιές των γυναικών γύρω μου. Προσπάθησα να χτενίσω τα μαλλιά μου με τα δάκτυλα μου, αλλά γρήγορα τα παράτησα. Η Alice, πήρε το χέρι μου, όταν φτάσαμε στην πόρτα και προχωρήσαμε αργά πίσω στην ουρά για το φαγητό. Έσερνα τα πόδια μου αλλά αυτή δεν φάνηκε ανυπόμονη μαζί μου.
Με παρακολουθούσε που έτρωγα, σιγά στην αρχή και μετά πιο γρήγορα όσο η όρεξη μου επέστρεφε. Άδειασα το αναψυκτικό που μου έφερε τόσο γρήγορα που με άφησε για μια στιγμή – χωρίς να παίρνει τα μάτια της από πάνω μου – για να μου φέρει κι άλλο.
«Είναι σίγουρα πιο βολικό το φαγητό που τρως» σχολίασε όπως τελείωνα «αλλά δεν μοιάζει να έχει πολύ πλάκα».
«Φαντάζομαι ότι το κυνήγι είναι πιο συναρπαστικό».
«Δεν έχεις ιδέα». Γέλασε και δείχνοντας τα μεγάλα, λαμπερά της δόντια, και πολύς κόσμος έστρεψε την προσοχή του προς εμάς.
Αφού πετάξαμε τα σκουπίδια μας, με οδήγησε στους μεγάλους διάδρομους του εμπορικού κέντρου, τα μάτια της γυάλιζαν κάποιες στιγμές όταν έβλεπε κάτι που ήθελε, τραβώντας με μαζί της σε κάθε στάση. Σταμάτησε για μια στιγμή σε ένα ακριβό κατάστημα για να αγοράσει τρία ζευγάρια γυαλιά ηλίου, δυο γυναικεία και ένα αντρικό. Παρατήρησα ότι ο υπάλληλος κοίταξε διαφορετικά όταν του έδωσε μια ασυνήθιστη διαφανή πιστωτική κάρτα με χρυσές γραμμές πάνω της. Βρήκε ένα μαγαζί με αξεσουάρ όπου πήρε μια βούρτσα και λαστιχάκια για τα μαλλιά.
Όλα αυτά ήταν μόνο η αρχή μέχρι που με έσυρε σε ένα είδος καταστήματος που δεν θα πήγαινα ποτέ, γιατί η τιμή για ένα ζευγάρι κάλτσες θα ήταν πολύ ακριβό για μένα.
«Φοράς περίπου νούμερο δυο». Ήταν δήλωση όχι ερώτηση.
Με χρησιμοποίησε σαν μουλάρι, φορτώνοντας με, με υπερβολική ποσότητα ρούχων. Κάποιες στιγμές την έβλεπα να ψάχνει για έξτρα small για να πάρει κάτι για τον εαυτό της. Τα ρούχα που διάλεγε γι’ αυτή ήταν όλα σε πολύ ελαφριά υφάσματα αλλά με μακριά μανίκια και με μακρύ μήκος, σχεδιασμένα να καλύπτουν όσα περισσότερα μέρη γίνεται. Ένα μαύρο ψάθινο καπέλο με μεγάλο γείσο ήταν πάνω στο βουνό με τα ρούχα.
Η πωλήτρια είχε μια παρόμοια αντίδραση στην ασυνήθιστη πιστωτική κάρτα, έγινε πιο εξυπηρετική, και αποκάλεσε την Alice «δεσποινίς». Το όνομα που είπε ήταν άγνωστο. Μόλις βγήκαμε από το κατάστημα, με χέρια γεμάτα τσάντες, από τις οποίες κράταγε τις περισσότερες, ρώτησα γι’ αυτό.
«Πως σε είπε;»
«Η πιστωτική κάρτα γράφει Rachel Lee. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί να μην αφήσουμε κανένα σημάδι για τον ανιχνευτή. Πάμε να αλλάξεις».
Το στεφόμουν καθώς με οδηγούσε πίσω στις τουαλέτες , σπρώχνοντας με στις τουαλέτες για άτομα με αναπηρίες, για να έχω περισσότερο χώρο να κινηθώ.

Την άκουγα να ψάχνει στις τσάντες και τελικά να μου δίνει πάνω από την πόρτα, ένα γαλάζιο, βαμβακερό φόρεμα. Με ευχαρίστηση έβγαλα το πολύ μακρύ και πολύ στενό τζιν της Rosalie, τράβηξα απότομα την μπλούζα που φούσκωνε σε λάθος σημεία πάνω μου, και τα πέταξα πίσω σε αυτή, πάνω από την πόρτα. Με εξέπληξε στρώνοντας ένα ζευγάρι απαλά, δερμάτινα σανδάλια κάτω από την πόρτα – πότε τα πήρε αυτά? Το φόρεμα μου έκανε απίστευτα καλά, το ακριβό κόψιμο του το έκανε να φαίνεται πολύ ωραίο πάνω μου.
Όταν έβγαινα από την τουαλέτα παρατήρησα ότι πέταγε τα ρούχα της Rosalie στον σκουπιδοτενεκέ.
«Κράτα τα αθλητικά σου παπούτσια» είπε. Τα έβαλα πάνω σε μια από της τσάντες. Πηγαίναμε πίσω στο παρκινγκ. Η Alice τράβηξε λιγότερα βλέμματα αυτή την φορά, ήταν τόσο καλυμμένη από τις σακούλες που το δέρμα της ήταν ελάχιστα ορατό.
Ο Jasper περίμενε. Βγήκε έξω από το αυτοκίνητο όταν πλησιάζαμε – το πορτμπαγκάζ ήταν ανοιχτό. Όπως πήγε να πάρει τις τσάντες μου, πρώτα, κοίταξε την Alice με ένα σαρδόνιο βλέμμα.
« Το ήξερα ότι έπρεπε να έρθω», μουρμούρισε.
«Ναι» συμφώνησε, « θα ταίριαζες πολύ στις γυναικείες τουαλέτες». Δεν απάντησε.
Η Alice έψαξε γρήγορα τις σακούλες πριν τις βάλει στο πορτμπαγκάζ. Έδωσε στον Jasper ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου και φόρεσε κι αυτή άλλο ένα. Μου έδωσε το τρίτο ζευγάρι και την βούρτσα για τα μαλλιά. Και έβγαλε ένα μακρυμάνικο διαφανές μαύρο πουκάμισο, φορώντας το πάνω από το μπλουζάκι της, αφήνοντας το ανοιχτό. Στο τέλος, πρόσθεσε και το ψάθινο καπέλο. Πάνω της το πρόχειρο ντύσιμο έμοιαζε να ανήκει σε πασαρέλα. Γέμισε τα χέρια τις με ρούχα και αφού τα έκανε μια μπάλα, άνοιξε την πίσω πόρτα και έφτιαξε ένα μαξιλάρι στο κάθισμα.
«Πρέπει να κοιμηθείς τώρα», για την ακρίβεια διέταξε. Σύρθηκα υπάκουα στο κάθισμα, ξαπλώνοντας το κεφάλι του, αμέσως κουλουριάστηκα στο πλάι. Ήμουν σχεδόν κοιμισμένη όταν το αυτοκίνητο ξεκίνησε.
«Δεν έπρεπε να μου πάρεις όλα αυτά τα πράγματα» μουρμούρισα.
«Μην ανησυχείς γι’ αυτό Bella. Κοιμήσου». Η φωνή της ήταν ήρεμη.
«Ευχαριστώ», ανέπνευσα και έπεσα σε έναν ανήσυχο ύπνο.
Ήταν ο πόνος από την περίεργη στάση που κοιμόμουν που με ξύπνησε. Ήμουν ακόμα εξουθενωμένη, αλλά ξαφνικά αναρίγησα όταν θυμήθηκα που ήμουν. Σηκώθηκα για να δω την Κοιλάδα του Ήλιου που απλώνονταν μπροστά μου, η μεγάλη, επίπεδη έκταση με τις κεραμιδένιες σκεπές, τους φοίνικες, τους αυτοκινητόδρομους, την ομίχλη και τις πισίνες, περιτριγυρισμένες από τις κοντές, βραχώδεις κορυφές που εμείς ονομάζαμε βουνά. Εξεπλάγην που δεν ένιωσα καθόλου ανακούφιση, μόνο γκρινιάρικη νοσταλγία για τον υγρό ουρανό και το πράσινο περιβάλλον που είχα ταυτίσει με τον Edward. Κούνησα το κεφάλι μου, προσπαθώντας να διώξω την απελπισία που απειλούσε να με κυριεύσει. Ο Jasper και η Alice μιλούσαν, ενήμεροι, είμαι σίγουρη, ότι ήμουν ξύπνια, αλλά δεν έδωσαν κάποιο σημάδι. Οι γρήγορες απαλές φωνές τους, μια βαθιά, μια λεπτή, με περιτριγύριζαν σαν μουσική. Κατάλαβα, ότι συζητούσαν για το που θα μείνουμε.
«Bella», η Alice μου απευθύνθηκε το λόγο ανέμελα, σαν να έπαιρνα ήδη μέρος στην συζήτηση, «πως πάμε στο αεροδρόμιο?»
«Μείνε στον αυτοκινητόδρομο Ι-10», είπα απότομα. «Θα περάσουμε ακριβώς δίπλα.»
Συλλογίστηκα για μια στιγμή, το μυαλό μου ακόμα ζαλισμένο από τον ύπνο.
«Πετάμε για κάπου?» ρώτησα.
«Όχι, αλλά είναι καλύτερο να είμαστε κοντά, για κάθε περίπτωση». Έβγαλε το κινητό της και προφανώς κάλεσε τις πληροφορίες. Μίλησε πιο αργά από τι συνήθως, ρωτώντας για ξενοδοχεία κοντά στο αεροδρόμιο, συμφωνώντας σε μια σύσταση, και σταματώντας μέχρι να συνδεθεί. Έκλεισε δωμάτιο για μια εβδομάδα, στο όνομα Christian Bower ,έδωσε ένα αριθμό πιστωτικής κάρτας, χωρίς να κοιτάζει καμία. Την άκουσα να επαναλαμβάνει τις οδηγίες για χάρη της τηλεφωνήτριας, είμαι σίγουρη ότι δεν χρειαζόταν βοήθεια με την μνήμη της.
Η θέα του τηλεφώνου μου θύμισε τις δίκες μου υποχρεώσεις.
«Alice», είπα καθώς τέλειωσε, «πρέπει να τηλεφωνήσω στον μπαμπά μου». Η φωνή μου ήταν ήρεμη. Μου έδωσε το τηλέφωνο.
Ήταν αργά το απόγευμα, ήλπιζα να ήταν στην δουλεία. Αλλά απάντησε στο πρώτο χτύπημα. Συσπάστηκα, φανταζόμενη το αγχωμένο του πρόσωπο από το τηλέφωνο.
«Μπαμπά?» είπα διστακτικά.
«Bella! Που είσαι γλυκιά μου?» Μεγάλη ανακούφιση γέμισε την φωνή.
«Είμαι στον δρόμο.» Δεν χρειαζόταν να μάθει ότι διένυσα σε μια νύχτα απόσταση τριών ημερών.
«Bella, πρέπει να γυρίσεις πίσω».
«Πρέπει να πάω σπίτι.»
«Γλυκιά μου πρέπει να το συζητήσουμε. Δεν χρειάζεται να φύγεις εξαιτίας κάποιου αγοριού.» Καταλάβαινα ότι ήταν πολύ προσεκτικός, σε αυτά που έλεγε.
«Μπαμπά, δώσε μου μια εβδομάδα. Πρέπει να σκεφτώ τα πράγματα, και μετά να αποφασίσω αν θα έρθω πίσω. Δεν έχει σχέση μαζί σου, εντάξει?» Η φωνή μου έτρεμε λίγο, «Σ’ αγαπώ μπαμπά. Ότι και αν αποφασίσω, θα σε δω σύντομα. Το υπόσχομαι».
«Εντάξει Bella.» Η φωνή του ήταν υποχωρητική. «Τηλεφώνησε μου όταν φτάσεις στο Φοινιξ».
«Θα σου τηλεφωνήσω από το σπίτι, μπαμπά. Αντίο».
«Αντίο, Bells.»Δίστασε πριν κλείσει.
Τουλάχιστον, τα είχα καλά με τον Τσαρλι τώρα, σκέφτηκα όπως έδινα το τηλέφωνο πίσω στην Alice. Με παρακολουθούσε προσεκτικά, ίσως περιμένοντας για ένα ακόμα συναισθηματική κατάρρευση. Αλλά ήμουν πολύ κουρασμένη.
Η γνώριμη πόλη πέρασε δίπλα από το σκούρο παράθυρο μου. Δεν είχε πολύ κίνηση. Περάσαμε γρήγορα μέσα από το κέντρο της πόλης και μετά κάναμε στροφή και περάσαμε από την βόρεια πλευρά του Sky Harbor International (το αεροδρόμιο), στρίβοντας βόρεια στο Tempe. Στην άλλη πλευρά του Salt River, ένα μίλι περίπου από το αεροδρόμιο, ο Jasper βγήκε από τον αυτοκινητόδρομο υπό τις οδηγίες της Alice. Τον καθοδήγησε εύκολα στην είσοδο του ξενοδοχείου Χίλτον.
Εγώ σκαφτόμουν κάποιο μοτέλ, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν θα με άφηναν να ανησυχήσω για τα χρήματα. Φαίνονταν να τους είναι ατέλειωτα.
Μπήκαμε στο παρκινγκ , κάτω από την σκιά μιας τέντας, και δυο αχθοφόροι κινήθηκαν γρήγορα δίπλα στο εντυπωσιακό όχημα. Ο Jasper και η Alice βγήκαν έξω μοιάζοντας με αστέρες του σινεμά, με τα μαύρα γυαλιά τους. Εγώ βγήκα έξω αδέξια , πιασμένη από τις πολλές ώρες στο αυτοκίνητο, νιώθοντας σαν στο σπίτι μου. Ο Jasper άνοιξε το πορτμπαγκάζ, και οι υποτακτικοί υπάλληλοι γρήγορα έβγαλαν στις σακούλες με τα ψώνια και τις έβαλαν στο καρότσι μεταφοράς αποσκευών. Ήταν πολύ καλά εκπαιδευμένοι για να ξαφνιαστούν από το γεγονός ότι δεν είχαμε κανονικές βαλίτσες.
Το αυτοκίνητο ήταν πολύ δροσερό μέσα στο σκούρο εσωτερικό του, όμως το βγαίνεις έξω στο Φοινιξ το απόγευμα, ακόμα και στην σκιά, ήταν σαν να έβαζα το κεφάλι μου στο σε αναμμένο φούρνο. Για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα, ένιωθα ότι ήμουν σπίτι.
Ο Jasper περπάτησε με αυτοπεποίθηση μέσα στον άδειο χώρο υποδοχής. Η Alice έμεινε προσεκτικά στο πλάι μου , ενώ οι αχθοφόροι μας ακλουθούσαν ανυπόμονα με τα πράγματα μας. Ο Jasper πλησίασε την ρεσεψιόν με τον ασυνήθιστα μεγαλόπρεπη του αέρα.
«Bower», ήταν το μόνο που είπε στην ρεσεψιονιστ που έμοιαζε επαγγελματίας. Αυτή επεξεργάστηκε γρήγορα την πληροφορία, με μόνο μερικές ματιές προς το χρυσόμαλλο είδωλο μπροστά της, δείχνοντας έτσι τον ευγενικό επαγγελματισμό της.
Μας οδήγησαν γρήγορα στην μεγάλη μας σουίτα. Ήξερα ότι τα δυο δωμάτια ήταν για αυτούς που συμμετέχουν στα συνέδρια. Οι αχθοφόροι ξεφόρτωσαν τις τσάντες μας αποτελεσματικά ,εγώ έκατσα αδύναμα στον καναπέ και η Alice αναπήδησε για να εξετάσει τα άλλα δωμάτια. Ο Jasper τους χαιρέτισε με χειραψία, όπως έφευγαν τους είδα να ανταλλάσουν ένα βλέμμα, όταν πέρναγαν την πόρτα, περισσότερο από ικανοποιητικό, ήταν χαρούμενοι. Έπειτα μείναμε μόνοι.
Ο Jasper πήγε στα παράθυρα, κλείνοντας όλες τις κουρτίνες εντελώς. Η Alice εμφανίστηκε και μου έδωσε ένα μενού με τις υπηρεσίες του ξενοδοχείου.
«Παρήγγειλε κάτι» , με διέταξε.
«Είμαι εντάξει», είπα μονότονα.
Με κοίταξε με ένα σκοτεινό βλέμμα, και πήρε πίσω το μενού. Μουρμουρίζοντας κάτι για τον Edward, σηκώνοντας το τηλέφωνο.
«Alice, πραγματικά», ξεκίνησα, αλλά το ύφος της με σιώπησε. Έβαλα το κεφάλι μου στο μπράτσο του καναπέ, και έκλεισα τα μάτια μου.
Ένα χτύπημα στην πόρτα με ξύπνησε. Πετάχτηκα τόσο γρήγορα που γλίστρησα από τον καναπέ στο πάτωμα και χτύπησα το μέτωπο μου στο τραπεζάκι.
«Ωού,» είπα, έκπληκτη τρίβοντας το κεφάλι μου.

Άκουσα τον Jasper να γελάσει, και όταν τον κοίταξα, τον είδα να καλύπτει το στόμα του προσπαθώντας να καταπιεί το υπόλοιπο της ψυχαγωγίας του. Η Alice άνοιξε την πόρτα, πιέζοντας σταθερά τα χείλια της, οι άκρες του στόματος της ασπάζονταν.
Κοκκίνισα και ανέβηκα με δυσκολία πίσω στον καναπέ, κρατώντας το κεφάλι μου με τα χέρια μου. Ήταν το φαγητό μου, η μυρωδιά από το κόκκινο κρέας , το τυρί, το σκόρδο και οι πατάτες στροβιλίζονταν προκλητικά γύρω μου. Η Alice μετέφερε το δίσκο επιδέξια σαν ήταν χρόνια σερβιτόρα και τον άφησε πάνω στο τραπέζι κοντά στα γόνατα μου.
«Χρειάζεσαι πρωτεΐνες», εξήγησε σηκώνοντας το ασημένιο σκέπασμα και αποκαλύπτοντας μια μεγάλη μπριζόλα και ένα διακοσμητικό γλυπτό από πατάτα. «Ο Edward δεν θα είναι ευτυχισμένος αν το αίμα σου μυρίζει σαν ανεμικό όταν έρθει εδώ». Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι αστειευόταν.
Τώρα που μύριζα το φαγητό ήμουν ξανά πεινασμένη. Έφαγα γρήγορα, νιώθοντας την ενέργεια μου να επιστρέφει καθώς υδατάνθρακες έμπαιναν στη κυκλοφορία του αίματος μου. Η Alice και ο Jasper με αγνοούσαν παρακολουθώντας τις ειδήσεις και μιλώντας τόσο γρήγορα και σιγά που δεν μπορούσα να καταλάβω λέξη.
Ένα δεύτερο χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα. Πετάχτηκα όρθια, αποφεύγοντας, παραλίγο, άλλο ένα ατύχημα με τον μισό άδειο δίσκο στο τραπεζάκι.
«Bella, πρέπει να ηρεμίσεις», είπε ο Jasper, ενώ η Alice άνοιγε την πόρτα. Μια καμαριέρα της έδωσε μια μικρή τσάντα με το λογότυπο Χίλτον πάνω και έφυγε γρήγορα.
Η Alice την έφερε μέσα και την έδωσε σε έμενα. Την άνοιξα και βρήκα μέσα μια οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, και όλα τα αλλά σημαντικά πράγματα που είχα αφήσει στο φορτηγάκι μου. Δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια μου.
«Είστε τόσο καλοί μαζί μου». Κοίταξα την Alice και μετά τον Jasper, πολύ συγκινημένη.
Είχα παρατηρήσει ότι ο Jasper ήταν συνήθως πολύ προσεκτικός στο να κρατάει την απόσταση του από έμενα, γι’ αυτό με ξάφνιασε όταν ήρθε στο πλάι μου και έβαλε το χέρι του στον ώμο μου.
«Είσαι μέρος της οικογένειας μας τώρα», με πείραξε γελώντας ζεστά. Ένιωσα μια μεγάλη κούραση, ξαφνικά να διαπερνά όλο μου το σώμα, τα βλέφαρα μου ήταν πολύ βαριά για να τα κρατήσω ανοιχτά.
«Πολύ επιδέξιο, Jasper» άκουσα την Alice να λέει σε ειρωνικό τόνο. Τα δροσερά, αδύνατα χέρια της γλίστρησαν κάτω από τα γόνατα μου και πίσω από την πλάτη μου. Με σήκωσε, αλλά είχα κοιμηθεί πριν με πάει στο κρεβάτι.
Ήταν πολύ νωρίς όταν ξύπνησα. Είχα κοιμηθεί καλά, χωρίς όνειρα, και ήμουν σε εγρήγορση περισσότερο από τι συνήθως μετά το ξύπνημα. Ήταν σκοτεινά, αλλά υπήρχαν γαλάζιες λάμψεις φωτός που έμπαιναν κάτω από την πόρτα. Έψαχνα δίπλα στο κρεβάτι μου, να βρω μια λάμπα πάνω στο κομοδίνο. Ένα φως ήρθε πάνω από το κεφάλι μου, μου κόπηκε η ανάσα, η Alice ήταν εκεί, καθισμένη δίπλα μου στο κρεβάτι, το χέρι της στη λάμπα, που κακώς ήταν τοποθετημένη πάνω από το κεφαλάρι του κρεβατιού.
«Συγγνώμη», είπε καθώς έπεσα πίσω στο μαξιλάρι με ανακούφιση. «Ο Jasper έχει δίκαιο», συνέχισε, «πρέπει να ηρεμήσεις».
«Όμως μην του το πεις αυτό», γκρίνιαξα. «Αν προσπαθήσει να με ηρεμίσει ακόμα περισσότερο, θα πέσω σε κώμα»
Χαζογέλασε. «Το παρατήρησες, έτσι?»
«Αν με είχε χτυπήσει, στο κεφάλι με τηγάνι θα ήταν λιγότερο εμφανές»
«Χρειαζόσουν να κοιμηθείς». Σήκωσε τους ώμους της, συνεχίζοντας να χαμογελάει.
«Και τώρα χρειάζομαι ένα ντους, ιχ!!» Κατάλαβα ότι φόραγα ακόμα το γαλάζιο φόρεμα, το οποίο δεν ήταν τόσο τσαλακωμένο όσο θα έπρεπε να ήταν. Το στόμα μου είχε περίεργη γεύση.
«Νομίζω ότι θα κάνεις μελανιά στο μέτωπο σου», ανέφερε καθώς πήγαινα στο μπάνιο.
Αφού πλύθηκα ένιωθα πολύ καλύτερα. Φόρεσα τα ρούχα που η Alice είχε αφήσει για μένα, πάνω στο κρεβάτι, ένα πράσινο πουκάμισο που έμοιαζε να είναι από μετάξι και καφέ λινό σορτσάκι. Ένιωθα ένοχη που τα νέα μου πράγματα ήταν τόσο πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε ρούχο που άφησα πίσω. Ήταν ωραίο που έκανα κάτι με τα μαλλιά μου, το σαμπουάν του ξενοδοχείου ήταν καλής ποιότητας και τα μαλλιά μου ήταν λαμπερά ξανά. Πήρα το χρόνο μου στεγνώνοντας τα απόλυτα ίσια. Είχα ένα αίσθημα ότι δεν θα κάνουμε πολλά πράγματα σήμερα. Με πολύ ψάξιμο στον καθρέφτη ανακάλυψα μια σκιά πάνω από το φρύδι μου. Υπέροχα.
Όταν τελικά βρήκα από το μπάνιο, φως έβγαινε γύρω από τις χοντρές κουρτίνες. Η Alice και ο Jasper κάθονταν στον καναπέ κοιτάζοντας υπομονετικά την σχεδόν αθόρυβη τηλεόραση. Υπήρχε ένας καινούργιος δίσκος με φαγητό στο τραπέζι.
«Φάε», είπε η Alice, δείχνοντας το σταθερά.
Κάθισα υπάκουα στο πάτωμα και έφαγα χωρίς να προσέχω το φαγητό. Δεν μου άρεσε η έκφραση που είχαν στα πρόσωπα τους. Ήταν πολύ ανίκητοι. Παρακολουθούσαν τηλεόραση χωρίς ποτέ να κοιτάξουν αλλού, ακόμα και όταν έπαιζαν διαφημίσεις. Έσπρωξα τον δίσκο μακριά, ένιωσα μια ξαφνική ταραχή στο στομάχι μου. Η Αλίς κοίταξε κάτω, κοιτάζοντας τον γεμάτο δίσκο, με ένα βλέμμα δυσαρέσκειας.
«Τι τρέχει Alice?» ρώτησα ήρεμα.
«Τίποτα». Με κοίταξε με ανοιχτά ειλικρινή μάτια, δεν με παραπλάνησαν ούτε για μια στιγμή.
«Λοιπόν, τι κάνουμε τώρα»
«Περιμένουμε να τηλεφωνήσει ο Carlisle»
«Και θα έπρεπε να έχει τηλεφωνήσει μέχρι τώρα?»Κατάλαβα ότι είχα πέσει διάνα. Τα μάτια της Alice πήγαν από τα δικά μου στο τηλέφωνο, που βρίσκονταν πάνω στην δερμάτινη τσάντα και πίσω σε μένα.
«Τι σημαίνει αυτό?» η φωνή μου έτρεμε, και προσπάθησα να την ελέγξω. « ότι δεν έχει τηλεφωνήσει ακόμα?»
«Απλά σημαίνει ότι δεν έχουν κάτι να μας πουν ακόμα». Αλλά η φωνή της ήταν τόσο επίπεδη και η αναπνοή μου έγινε ξαφνικά πιο δύσκολη.
«Bella», είπε ο Jasper, με ύποπτα καθησυχαστική φωνή, «δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα. Είσαι απόλυτα ασφαλής εδώ».
«Νομίζεις ότι αυτό είναι που με ανησυχεί?» ρώτησα με δυσπιστία.
«Τι άλλο υπάρχει?» Ήταν και αυτός έκπληκτος. Πιθανόν να ένιωθε γενικά τα αισθήματα μου, αλλά δεν μπορούσε να διαβάσει τις αιτίες πίσω από αυτά.
«Άκουσες τι είπε ο Laurent,» η φωνή μου ήταν σιγανή, αλλά με άκουγαν εύκολα φυσικά. «Είπε ότι ο James είναι θανάσιμος. Αν κάτι πάει στραβά, και χωριστούν? Αν κάτι συμβεί σε κάποιον από αυτούς, Carlisle, Emmett … Edward …» Ξεροκατάπια.
«Αν αυτή η άγρια θηλυκή πειράξει την Rosalie ή την Esme …» η φωνή μου είχε γίνει πιο ψιλή, ένας τόνος υστερίας άρχιζε ανεβαίνει. «Πως θα μπορούσα να ζήσω με τον εαυτό μου, όταν είναι δικό μου το φταίξιμο? Κανένας δεν θα έπρεπε να ρισκάρει την ζωή του για μένα-»
«Bella, Bella, σταματά», με διέκοψε ο Jasper, οι λέξεις του έρεαν γρήγορα. «Ανησυχείς για τα λάθος πράγματα Bella. Πίστεψε με κάνεις από εμάς δεν είναι σε κίνδυνο. Έχεις ήδη πολύ άγχος , μην προσθέτεις κι άλλο με εντελώς περιττές ανησυχίες. Άκουσε με-» γιατί είχα κοιτάξει αλλού, «η οικογένεια μας είναι δυνατή. Ο μονός μας φόβος είναι να μην χάσουμε εσένα».
«Αλλά γιατί εσύ να-» η Alice διέκοψε αυτή την φορά, ακουμπώντας το μάγουλο μου με τα κρύα της δάκτυλα. «Έχει περάσει ένας αιώνας που ο Edward είναι μονός του. Τώρα σε βρήκε και η οικογένεια μας είναι ολόκληρη. Νομίζεις ότι θα μπορεί κανείς από εμάς να τον κοιτάξει τα μάτια για τα επόμενα 100 χρόνια, αν σε χάσει?»
Η ενοχή μου σιγά σιγά υποχώρησε καθώς κοίταξα στα μαύρα της μάτια. Αλλά ακόμα και όταν η ηρεμία απλώνονταν μέσα μου, ήξερα ότι δεν μπορούσα να εμπιστευτώ τα αισθήματα μου με τον Jasper παρόν.

Ε: Γιατί τα μάτια του Έντουαρντ δεν ήταν κόκκινα στο δωμάτιο του νοσοκομείου, αφότου είχε ρουφήξει το αίμα της Μπέλλα;

Α: Ο Έντουαρντ δεν ήπιε αρκετό από το αίμα της Μπέλλα, ώστε το χρώμα των ματιών του να αλλάξει σημαντικά. Θα έπρεπε να είχαν μια ελαφρώς πιο πορτοκαλί απόχρωση του χρυσού, αλλά αντί για αυτό τότε στο νοσοκομείο ήταν ακόμα πιο σκουρόχρωμα (δεν είχε χρόνο για να κυνηγήσει).

Κάποια στιγμή έγραψα για τον Έντουαρντ με κόκκινα μάτια. Ορίστε ένα outtake για σας, έτσι για πλάκα! Είναι ένα κομμάτι από έναν επίλογο που τελικά δε χρησιμοποίησα. Απολαύστε το! (Θυμηθείτε, αυτό είναι ένα μη διορθωμένο, πρόχειρο προσχέδιο)

[b] Τράπεζα αίματος

Το φαγητό άρχισε να αποτελεί δίλημμα, όχι για μένα, αλλά για εκείνους. Στην αρχή δεν είχα καταλάβει τίποτα καθώς ήμουν συνεχώς λιγάκι ναρκωμένη από τα φάρμακα που οι νοσοκόμες μού χορηγούσαν ενδοφλεβίως, και ο Έντουαρντ ποτέ δεν μου ανέφερε κάτι γι’ αυτό το θέμα. Όταν τελικά το παρατήρησα, οι ίριδες των ματιών του ήταν εντελώς μαύρες, οι κύκλοι κάτω από τα μάτια του έντονοι και μωβ. Αλλά εκείνος έδιωξε μακριά όλες μου τις ανησυχίες, γελώντας.

Ύστερα, ένα πρωϊ, ξυπνώντας μουδιασμένη και ζαλισμένη- δεν κοιμόμουν καλά ανάσκελα, αλλά ήταν η μόνη θέση που το σπασμένο πόδι μου μου επέτρεπε να έχω- άνοιξα τα μάτια μου για να τον ψάξω, η πρώτη μου προτεραιότητα πια. Ήξερε τα σημάδια που πρόδιδαν το ξύπνημά μου και ήταν πάντα εκεί, το αγγελικό πρόσωπό του το πρώτο πράγμα που έβλεπα κάθε μέρα. Όλες οι ανοησίες του νοσοκομείου, οι χαρούμενες νοσοκόμες με τις ενέσεις, οι πόνοι των τραυμάτων μου, τα σημεία με τα εξογκώματα στο σκληρό μου κρεβάτι, όλα εξαφανίζονταν μπροστά στο δώρο της παρουσίας του.

«Καλημέρα». Το χαμόγελό του ήταν αβάσταχτα όμορφο. Δόξα τω Θεώ είχαν απομακρύνει τον καρδιογράφο και έτσι οι νοσοκόμες δε θα έπρεπε να έρθουν να ελέγξουν την ξαφνική, κατακόρυφη άνοδο του σφυγμού μου.

Και μετά παρατήρησα τα μάτια του και μου κόπηκε η ανάσα.

«Τι συμβαίνει;» συνοφρυώθηκε, αμέσως υπερβολικά ανήσυχος.

«Τα μάτια σου» είπα ανατριχιάζοντας. Την τελευταία φορά που είχα δει μάτια με αυτό το χρώμα, ήταν λίγο πριν τον παραλίγο θάνατό μου. Έσκυψε το κεφάλι του, ντροπιασμένος, στρέφοντας τα κόκκινα μάτια του μακριά.

«Συγγνώμη, θα έπρεπε να σε είχα προειδοποιήσει»

Τον κοίταξα μελαγχολικά μέχρι που επιτέλους γύρισε το βλέμμα του σε μένα, τα κατακόκκινα μάτια του ανήσυχα.

«Έχεις θυμώσει;», ρώτησε διστακτικά.

Αναστέναξα. «Νομίζω δε με πειράζει, αρκεί να ήταν εκείνη η νοσοκόμα που για να βρει τις φλέβες μου πρέπει να μου κατατρυπήσει το χέρι .»

Έβγαλε έναν ήχο αποδοκιμασίας και απομάκρυνε το σώμα του από μένα. «Ελπίζω να αστειεύεσαι»
«Τότε τι;» αναρωτήθηκα

«Η Άλις και εγώ διαρρήξαμε την τράπεζα αίματος του νοσοκομείου...» παραδέχτηκε, δείχνοντας ντροπιασμένος. «Εκείνη έφταιγε- δεν ήθελε να κυνηγήσουμε κογιότ ή κροταλίες»

Χαχάνισα σκεφτόμενη την αποστροφή της. «Ελπίζω να μην ακουμπήσατε το 0 αρνητικό», προσπάθησα ανεπιτυχώς να δείχνω αυστηρή.

Με αγριοκοίταξε, ενοχλημένος από την αναφορά μου στις πρώτες αγχωτικές ώρες – για τις οποίες εγώ δεν είχα καθόλου αναμνήσεις- όταν το νοσοκομείο ξέμεινε από την ομάδα αίματός μου και αναγκάστηκαν να φέρουν με ελικόπτερο από την Τουσόν.

«Επιλέξαμε την ομάδα ΑΒ θετικό φυσικά»

«Φυσικά», συμφώνησα. «Αυτά οι τυχεράκηδες μπορούν να δεχτούν αίμα από όλες τις άλλες ομάδες»

Με κοίταξε συνοφρυωμένος. Πίστευε ότι όλο αυτό ήταν μέρος της φύσης μου που ήταν μαγνήτης κινδύνων και έτσι ελάττωμά μου- το γεγονός ότι είχα την πιο σπάνια ομάδα αίματος που υπάρχει.[/b]

https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f4/topic-t388.htm

http://www.twilightlexicon.com/?p=83

"Έστειλα ένα e-mail στη Στέφανι πριν λίγο καιρό, στο οποίο της γκρίνιαζα αναφέροντας ότι τα παιδιά στο MySpace είχαν αρκετές φορές την ευκαιρία να απολαύσουν κάποιες extra σκηνές ή ανέκδοτα κομμάτια από τα βιβλία της. Η Στέφανι, που είναι συμπονετική και δίκαιη, και γνωρίζοντας ότι πιθανότατα δε θα το βούλωνα μέχρι να μου έδινε κάτι, μου έστειλε αυτό το μικρό outtake για όλους εδώ στο lexicon.
Απ’ όσο κατάλαβα, στο αυθεντικό χειρόγραφο του Twilight, η Μπέλλα, ο Έντουαρντ και η Άλις έμειναν στο Φοίνιξ μέχρι να επουλωθούν τα τραύματα της Μπέλλα και μετά γύρισαν πίσω στο Φορκς οδηγώντας, αφού πέρασαν από το Λας Βέγκας στη διαδρομή τους. Η παρακάτω σκηνή διαδραματίζεται σε κάποιο καζίνο του Λας Βέγκας. Η Μπέλλα έχει ακόμη το πόδι της στο γύψο."

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ!

Το επόμενο πρωϊ, πήγαμε στο καζίνο του ξενοδοχείου. Το φυσικό φως ούτε καν πλησίαζε μέσα στην αίθουσα των παιχνιδιών και έτσι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα.
Ο Έντουαρντ μου είπε ότι ήταν γενικά αναμενόμενο από αυτούς να ξοδέψουν λεφτά στο ξενοδοχείου- μια σουϊτα όπως η δική μας προοριζόταν για εκείνη την ιδιαίτερη κατηγορία επισκεπτών που ήταν γνωστοί ως φραγκάτοι.

Καθώς εκείνοι περπατούσαν – και εγώ τσουλούσα την αναπηρική μου πολυθρόνα στο κομψά διακοσμημένο πάτωμα του καζίνο, η Άλις σταμάτησε τρεις φορές σε ένα συγκεκριμένο είδος κουλοχέρη και πέρασε μια κάρτα από τις ακτίνες λέϊζερ. Κάθε φορά που το έκανε αυτό, οι σειρήνες ούρλιαζαν, τα φώτα αναβόσβηναν και στην οθόνη εμφανίζονταν σωροί από ψεύτικα νομίσματα που έρρεαν, πράγμα που σήμαινε ότι το ποσό που κέρδισε αποδόθηκε στο δωμάτιό της. Προσπάθησε να με πείσει να δοκιμάσω και εγώ, αλλά αρνήθηκα κουνώντας το κεφάλι μου με δυσπιστία.

«Είχα την εντύπωση ότι ήθελες να χάσεις λεφτά», την κατηγόρησα.

«Ω, θα χάσω!», με διαβεβαίωσε. «Αλλά όχι πριν τους κάνω να ιδρώσουν λιγάκι». Το χαμόγελό της ήταν πονηρό.

Φτάσαμε σε μια πιο μεγαλοπρεπώς διακοσμημένη αίθουσα του τεράστιου καζίνο, όπου δεν υπήρχαν κουλοχέρηδες ή σπορ ντυμένοι τουρίστες με πλαστικά ποτήρια γεμάτα κέρματα. Πολυτελή καθίσματα αντικαθιστούσαν τα περιστρεφόμενα σκαμπό τύπου μπαρ και οι ομιλίες ήταν ήσυχες, σοβαρές. Εμείς όμως συνεχίσαμε να προχωράμε ακόμα παραπέρα, περνώντας από κάποιες φανταχτερά χρυσές πόρτες σε έναν άλλο χώρο, σε ένα ιδιωτικό χώρο, ακόμα πιο χλιδάτο, όπου επιτέλους κατάλαβα γιατί η Άλις επέμενε να με ντύσει με αυτό το μεταξωτό πράσινο φόρεμα που έδενε στο πλάι, γιατί εκείνη φορούσε ένα μακρύ, λευκό σατέν παρεό- συνδυασμένο με ένα κοντό δαντελένιο τοπάκι που απεκάλυπτε την επίπεδη, μαρμάρινη κοιλιά της- και γιατί ο Έντουαρντ ήταν συναρπαστικός και ακαταμάχητος και αυτός με ένα μεταξωτό, ανοιχτόχρωμο κοστούμι. Οι παίκτες σε αυτό το χώρο ήταν ντυμένοι με ξεχωριστά κομμάτια των οποίων το κόστος ήταν πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορούσα να φανταστώ. Μερικοί από τους καθώς πρέπει ηλικιωμένους άντρες συνοδεύονταν από νεαρές γυναίκες, ντυμένες με λαμπερά, βραδινά στράπλες φορέματα και κάθονταν σε καρέκλες πίσω τους, ακριβώς όπως στις ταινίες. Δεν μπορούσα παρά να λυπηθώ αυτές τις πανέμορφες γυναίκες καθώς παρατηρούσαν την Άλις και τον Έντουαρντ, συνειδητοποιώντας τις δικές τους ατέλειες όταν κοιτούσαν την Άλις και τις ατέλειες των συνοδών τους όταν το βλέμμα τους καρφωνόταν πάνω στον Έντουαρντ. Εγώ ήμουν απλώς το αίνιγμα και έπαιρναν αμέσως τα μάτια τους από πάνω μου, ανικανοποίητες.

Η Άλις προχώρησε αθόρυβα προς τα μακριά τραπέζια με τις ρουλέτες και εγώ ζάρωσα στη θέση μου, καθώς σκέφτηκα την καταστροφή που θα προκαλούσε.

«Ξέρεις φυσικά να παίζεις μπλακ τζακ», ο Έντουαρντ έσκυψε μπροστά για να ψιθυρίσει στο αυτί μου.

«Με δουλεύεις;» , ένιωσα να χάνω το χρώμα από το πρόσωπό μου.

«Γνωρίζοντας την τύχη σου, δε θα μπορούσα να χάσω λεφτά πιο πειστικά εκτός και αν σε αφήσω να παίξεις», είπε γελώντας. Με οδήγησε σε ένα τραπέζι με τρεις άδειες θέσεις. Δυο άψογα ντυμένοι, εξαιρετικά επιβλητικοί Ασιάτες μας έριξαν μια γρήγορη, απορημένη ματιά καθώς ο Έντουαρντ με ανέβασε απαλά πάνω σε μια από τις βελούδινες καρέκλες και έκατσε δίπλα μου. Μια ντελικάτη κοπέλα με ανατολίτικη ομορφιά που στεκόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού μας παρακολουθούσε με προσβλητική δυσπιστία καθώς ο Έντουαρντ χαϊδεψε τα μαλλιά μου με τρόπο κτητικό.

«Χρησιμοποίησε μόνο το ένα σου χέρι», ανάσανε αθόρυβα στο αυτί μου. «Και κράτα τα χαρτιά σου στο τραπέζι».

Ο Έντουαρντ είπε κάτι στον γκρουπιέρη χαμηλόφωνα και αμέσως δυο τεράστιες στήλες από σκούρες μπλε μάρκες εμφανίστηκαν πάνω στο τραπέζι μπροστά μας. Δεν είχαν αριθμούς- και εγώ έτσι και αλλιώς δεν ήθελα να ξέρω τα ποσά. Ο Έντουαρντ έσπρωξε μπροστά μια μικρή στήλη από τις μάρκες του και μια μεγαλύτερη στήλη από τις δικές μου. Τον αγριοκοίταξα αμήχανη και πανικοβλημένη, αλλά εκείνος απλώς χαμογέλασε πονηρά καθώς ο γκρουπιέρης μοίραζε γρήγορα τα χαρτιά στο τραπέζι. Σήκωσα τα χαρτιά μου προσεκτικά με το ένα χέρι, κρατώντας τα σφιχτά πάνω στο τραπέζι. Είχα δυο εννιάρια. Ο Έντουαρντ κρατούσε τα δικά του χαρτιά χαλαρά. Μπορούσα να δω ότι είχε ένα πεντάρι και ένα εφτάρι. Έριξα μια επιφυλακτική ματιά στους δυο κυρίους δίπλα μου, προσεκτική αλλά και τρομοκρατημένη, προσπαθώντας να καταλάβω ποιο ήταν το πρωτόκολλο σε ένα τραπέζι μπλακ τζακ υψηλού πονταρίσματος. Προς ανακούφισή μου, έμοιαζε αρκετά εύκολο. Ο πρώτος, έριξε μια γρήγορη ματιά στα χαρτιά του και ζήτησε ένα καινούριο φύλλο από τον γκρουπιέρη, ο δεύτερος έσπρωξε τα χαρτιά του κάτω από τις μάρκες που είχε ποντάρει και έτσι ο γκρουπιέρης δεν του έδωσε άλλο φύλλο. Εγώ άφησα γρήγορα τα χαρτιά μου στο τραπέζι, σπρώχνοντάς τα αδέξια κάτω από τις μάρκες που είχα ποντάρει- τα μάγουλά μου είχαν ανάψει- όταν ο γκρουπιέρης με κοίταξε. Καθηστερημένα πρόσεξα ότι ο γκρουπιέρης είχε μια ντάμα. Ο Έντουαρντ ακούμπησε το χέρι του ελαφρά στο τραπέζι και ο γκρουπιέρης του πέταξε μπροστά του ένα εννιάρι. Τον αγριοκοίταξα καθώς ο άντρας δίπλα μου μουρμούρισε επαινετικά.

Ο γκρουπιέρης είχε βαλέ, και έτσι εγώ έχασα όπως και οι δυο Ασιάτες. Με μια απαλή κίνηση ο γκρουπιέρης απομάκρυνε τις μάρκες μας από μπροστά μας. Μπορούσα να ακούσω μια μικρή αναταραχή που προερχόταν από την κατεύθυνση της ρουλέτας, αλλά φοβόμουν να κοιτάξω. Ο Έντουαρντ έσπρωξε στο τραπέζι άλλη μια στήλη από τις μάρκες μου και το παιχνίδι ξανάρχισε.

Όταν όλες μου οι μάρκες είχαν χαθεί, ο Έντουαρντ μου έδωσε μισές από τις δικές του, μη μπορώντας να συγκρατήσει ένα πλατύ χαμόγελο. Τα πήγαινε καλά, κερδίζοντας τρεις φορές συχνότερα από τους άλλους παίχτες στο τραπέζι. Όμως, με το μέγεθος των πονταρισμάτων μου -που εκείνος αποφάσιζε- έχανα τις μάρκες γρηγορότερα από ό, τι εκείνος τις κέρδιζε. Δεν είχα κερδίσει προς το παρόν ούτε ένα γύρο. Ήταν ταπεινωτικό, αλλά τουλάχιστον ήξερα ότι δεν θα κατέληγα να γίνω χαρτόμουτρο.

Τελικά, έχασα και τις τελευταίες μάρκες μας. Οι Ασιάτες και η κοπέλα που ήταν μαζί τους στο τραπέζι, παρακολουθούσαν τον Έντουαρντ με περιέργεια καθώς δεν μπορούσε πια να συγκρατήσει το κέφι του, χαμογελώντας ήσυχα αλλά διασκεδάζοντάς το εμφανώς, ενώ με ξαναέβαζε στην αναπηρική καρέκλα. Κοκκίνισα και κάρφωσα τα μάτια μου στο παχύ χαλί,καθώς με έσπρωχνε μακριά, γελώντας ακόμα.

«Είμαι ο χειρότερος χαρτοπαίχτης στην ιστορία», μουρμούρισα απολογητικά.

«Στην πραγματικότητα, δεν είσαι. Αυτό είναι το αστείο» Γέλασε ξανά. «Δεν έκανες τίποτα λάθος, εκτός από το ότι έπαιζες λιγάκι συντηρητικά. Οι πιθανότητες όμως ότι θα έχανες όλες τις παρτίδες...» Κούνησε το κεφάλι του χαμογελώντας πλατιά.

Φτάσαμε στη ρουλέτα ακριβώς πάνω στην ώρα για να δούμε την Άλις να χάνει την εντυπωσιακή στοίβα της από πολύχρωμες μάρκες, σε μια καταστροφική περιστροφή της ρουλέτας. Οι πολλοί, γεμάτοι ελπίδα παίκτες που είχαν στοιχηματίσει στο 17 μαύρο της Άλις, έμοιαζαν τώρα εντελώς απογοητευμένοι. Η Άλις χαμογέλασε με ένα κελαηδητό, ανέμελο χαμόγελο και ήρθε μαζί μας.

«Χάσαμε αρκετά;» ψιθύρισα καθώς βγαίναμε από τις χρυσές πόρτες.

«Νομίζω ότι το ξενοδοχείο είναι ικανοποιημένο. Είσαι πιθανόν η αγαπημένη τους παίκτρια σήμερα», χαχάνισε ο Έντουαρντ.

«Σε παρακαλώ, υποσχέσου μου κάτι»

«Ό,τι θέλεις»

«Ποτέ, μα ποτέ μη μου πεις πόσα λεφτά έχασα σήμερα, σε παρακαλώ»

Ήμασταν ήδη στη θoρυβώδη πλευρά του καζίνο και δεν μπορούσε να συγκρατήσει το γέλιο του.

https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f4/topic-t389.htm

» New Moon Outtakes