Ο Μπρούντζινος Καβαλάρης

αααααααααχ!!! εκεί που έκαναν έρωτα και η Τάνια τον συγχώρεσε για την Κάρμεν.....
και εκεί έκλαιγα!!!
και εγώ θα τον συγχωρούσα..... για όλους τους λόγους που τον συγχώρεσε η Τάνια!!!
Για όλα όσα έκανε για αυτήν!!!

Eγω εκλαιγα απο εκει μου πηγε να την απατησει μεχρι σε εκεινο το σημειο...Ειδικα οταν του ειπε μεσα στο προαυλειο φιλα με...ελιωσα...

Αυτό με την Βίκι και τον Άντονι πως σου φάνηκε;;

Το περιμενα οποτε δεν μπορω να πω πως με ξενισε...και μου αρεσε που εμεινε μαζι της μεχρι που εκεινη πεθανε...Πονεσα τρομερα οταν εχασε το χερι του...πραγματικα και τον Αντονι τον αγαπησα....

δεν άντεχα που πήγαινε τόσο κόντρα στον Αλεξάντερ.... που όταν ήταν μικρός δεν τους άφηνε στιγμή μόνους... και μετά σου λέει τα παιδιά δένουν το ζευγάρι... αλλά μετά, οκ, έστρωσε... και εγώ λυπήθηκα πολύ για το χέρι του! Η βρώμα η Μουν Λάι!!!!
όσο για τη Βίκι, εγώ δεν το περίμενα με τίποτα....! γενικά δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να κάνεις έρωτα με ένα αγόρι που το έχεις ταΐσει, του έχεις αλλάξει πάνες, το έχεις μεγαλώσει....
Που θα μπορούσες να είσαι μάνα του! αλλά παρόλα αυτά μου άρεσαν ως ζευγάρι!!! χάρηκα που έμεινε μαζί της ως το τέλος... Τα τελευταία της λόγια με πέθαναν!!! Πόσο λυπήθηκα!
Στεναχωρήθηκα και για τον Τομ Ρίχτερ... ήταν άδικη η ζωή μαζί του... θα ήθελα να καταλήξει με μια καλή γυναίκα... να κάνει παιδάκια.... αλλά τι να κάνουμε...

Δεν γινεται ολα να τελειωνουν καλα...οσο για τον Αντονι την κορταρε απο την αρχη...οσο για τον ερωτα και την επιθυμια δεν νομιζω πως γνωριζουν ηλικια....κι ο Αντονι ειναι ενας νεος Αλεξαντερ...παντοτε διαικδικει αυτο που θελει...

το τέλος ήταν υπέροχο!!! αυτό το γεμάτο σπίτι με έκανε ευτυχισμένη!!!!

Και μενα...και ηταν αυτο που πραγματικα αξιζε στον Σουρα και την Τανια....

να σας πω... εσεις που έχετε διαβάσει αρκετές φορές τα βιβλία...
στο 3ο βιβλίο κάπου ο σουρα λέει πως μια αγκαλιά είναι ότι καλύτερο στην τατιάνα...
ξέρετε που βρίσκεται περίπου;;;
δεν μπορώ να το βρω!

Γινεσαι λιγο πιο συγκεκριμενη...?θυμασαι τι σκηνη ειναι περιπου...γιατι ετσι δεν μου ερχεται τιποτα....

τώρα σώθηκες... σε κάποιο από τα άπειρα μέρη στα οποία έζησαν μετά από κάποιο τσακωμό;;;
ή ίσως μετά τον θάνατο του Ντάντλι του ηλίθιου που ο σούρα προσπαθεί να την παρηγορήσει....
δε θυμάμαι ρε γαμώτο!!

Θα το ξεψαχνισω παλι αποψε οποτε αν πεσω επανω του θα σου πω...με μια πρωτη σκεψη νομιζω πως ειναι εκει που ο Σουρα γυρναει μετα απο μερες και φερνει στον Αντονι τα στρατιωτακια και η Τατια δεν του λεει τιποτα...παραμονο μενει στην αγκαλια του...

αααχ μακάρι να το βρεις!!!! θα σου ήμουν ευγνώμων!!!!
είναι πολύ σημαντικό να βρω αυτή τη φράση...

Δες αν ειναι στο σημειο που σου ειπα...νομιζω πως εκει ειναι...

δεν είναι εκεί!!!

Για να είμαι ειλικρινής Μαρίνα ούτε που θυμάμαι τη φάση...είχα εστιάσει φαίνεται σε άλλα πράγματα. Υποθέτω ότι είναι στο τρίτο βιβλίο...

Ελα ηρθε το βαρυ πυροβολικο...αναλαμβανω κι εγω δραση....

Μηπως εννοεις πως το μονο που χρειαζοταν ο Αλεξ ηταν μια αγκαλια της...?Γιατι κατι τετοιο λεει οταν πλακωνονταν για την Καρμεν...πως το μονο που εχει αναγκη ειναι μια αγκαλια της,ενα αγγιγμα ωστε να αντεξει μερικες ωρες μεχρι να την χρειαστει ξανα...

Το διάβασα στο άλλο σου ποστ. Βαρύ πυροβολικό! Πόσο βαρύ δλδ?
Καληνύχτα...και να ξέρετε: κάθε πρωί διαβάζω ανελλιπώς όλα τα ποστ!

Δεν ξερω...θα ρωτησω τον Σουρα και θα σου πω... Αντε για υπνο και φρονιμα...

είναι στο τρίτο...
δεν ξαφνιάζομαι που δεν το θυμάσαι... ούτε εγώ θα το θυμόμουν αν δεν ήταν τόσο σημαντικό για μένα...
λέει ο σούρα στην τάνια ενώ την 'έχει αγκαλιάσει πως μια αγκαλία είναι ότι καλύτερο ή κάτι τέτοιο.... τεσπα θα δω το πρωι αν μπορώ να το βρω!!! αλλιώς θα σκάσω!!

Θα πεσουμε πανω του δεν υπαρχει περιπτωση...κι εγω θυμαμαι να το λεει...αλλα δεν θυμαμαι που...

κάποια στιγμή δεν μπορεί... θα το πετύχω!!!

Τωρα με κολλησες και μενα...εν αναγκη θα το διαβασω απο την αρχη...

καλέ άστο τέτοια ώρα...!