Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Η συνέχεια της διάσημης σειράς βιβλίων έρχεται στα βιβλιοπωλεία στις 4 Αυγούστου με τίτλο «Midnight Sun» και αφηγείται την ιστορία του «Λυκόφωτος» από την πλευρά του Edward Cullen.
"Bella is with Edward. She's a part of this family, and we protect our family."
Carlisle Cullen, Twilight
Character of the Week
Rosalie Lillian Hale
(born 1915 in Rochester, New York) is a member of the Olympic coven.
She is the wife of Emmett Cullen and the adoptive daughter of Carlisle and Esme Cullen, as well as the adoptive sister of Jasper Hale (in Forks, she and Jasper pretend to be twins), Alice, and Edward Cullen.
Rosalie is the adoptive sister-in-law of Bella Swan and adoptive aunt of Renesmee Cullen, as well as the ex-fiancée of Royce King II.
Στο κατώφλι µιας νέας εποχής για τη Ροδεσία, η Μάντριγκαλ, έχοντας χάσει τον άντρα της λίγες µονάχα ώρες µετά τον γάµο τους, θρήνησε βαθιά την απώλειά του και αποφάσισε να ζήσει µε τη θύµησή του. Όµως δεν φαντάστηκε ποτέ πως θα της ζητούσαν να πάρει τη θέση της συζύγου του βασιλιά.
Ο βασιλιάς Έντουαρντ, αφού γνώρισε την απόλυτη ευτυχία δίπλα στη γυναίκα που λάτρεψε όσο καµία, την ¶µπερλιν, δέχτηκε το σκληρότερο χτύπηµα της µοίρας όταν εκείνη πέθανε πριν προλάβει να φέρει στον κόσµο το παιδί τους. Ωστόσο, προκειµένου ν' ανταποκριθεί στα βασιλικά του καθήκοντα και να χαρίσει έναν διάδοχο στη Ροδεσία, είναι υποχρεωµένος να παντρευτεί ξανά και απ' όλες τις υποψήφιες επιλέγει τη Μάντριγκαλ.
Μήπως όµως το όνοµα της νέας του συζύγου κουβαλά µια σκοτεινή µοίρα; ¶ραγε υπάρχει ελπίδα να αλλάξει το πεπρωµένο; Θα καταφέρει η Μάντριγκαλ να ξυπνήσει την αγάπη στην καρδιά του άντρα και βασιλιά της; Κι εκείνος θα είναι σε θέση να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί τα αισθήµατά του πριν χάσει τα πάντα για άλλη µια φορά;
εκεί που γύρισε ο ¶λεκ από το φρούριο για να πάρει το Σ. και ανταλλάσανε ματιές με τον Τζες στο τέλος του 3ου κεφαλαίο
πες τε μου βρε κορίτσια τι ακριβώς έγινε σε εκείνο το σημείο γιατί δεν κατάλαβα Χριστό από το σημείο που άρχισαν να μιλάνε ρουμάνικα με τον άλλον δεν έπιανα ούτε μια λέξη μάλλον πρέπει να κάνω ένα διάλλημα γιατί το μυαλό άρχισε να μα υπολειτουργεί
alexandra13 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 41 Τόπος : ioannina Αριθμός μηνυμάτων : 4111 Registration date : 09/02/2012
Αγαπημενο βιβλιο!! Αγαπημενη σκηνη το βραδυ που μπαινει στο δωματιο της.Αυτη η εξομολογηση με εκανε ενα με το πατωμα.Δεν λεω αλλα για να μην σποιλεριασω κανεναν.Αλλα Χρυσανθη μου εχεις πολλα να ζησεις σε αυτο το βιβλιο.
evi The Volturi
Ηλικία : 32 Τόπος : Neverland..Hogwarts...Idris.... Αριθμός μηνυμάτων : 64746 Registration date : 16/10/2009
City of Lost Souls: special content The third of the four installments of special content. This is a short piece about how Jonathan Christopher Morgenstern became Sebastian Verlac in City of Glass. BECOMING SEBASTIAN VERLAC
It was a very small bar, on a narrow sloping street in a walled town full of shadows. Jonathan Morgenstern had been sitting at the bar for at least a quarter of an hour, finishing a leisurely drink, before he got to his feet and slipped down the long, rickety flight of wooden stairs to the club. The sound of the music seemed to be trying to push its way up through the steps as he made his way downward: he could feel the wood vibrating under his feet. The place was filled with writhing bodies and obscuring smoke. It was the kind of place demons prowled. That made it the kind of place that demon hunters frequented. And an ideal location for someone who was hunting a demon hunter. Colored smoke drifted through the air, smelling vaguely acidic. There were long mirrors all along the walls of the club. He could see himself as he moved across the room. A slender figure in black, with his fatherΆs hair, white as snow. It was humid down here in the club, airless and hot, and his t-shirt was stuck to his back with sweat. A silver ring glittered on his right hand as he scanned the room for his prey. There he was, at the bar, as if he was trying to blend in with the mundanes even though he was invisible to them. A boy. Maybe seventeen. A Shadowhunter. Sebastian Verlac. Jonathan ordinarily had little interest in anyone his own age — if there was anything duller than other people, it was other adolescents — but Sebastian Verlac was different. Jonathan had chosen him, carefully and specifically. Chosen him the way one might choose an expensive and custom-tailored suit. Jonathan strolled over to him, taking his time and taking the boyΆs measure. He had seen photographs, of course, but people always looked different in person. Sebastian was tall — the same height as Jonathan himself, and with the same slender build. His clothes looked like they would fit Jonathan perfectly. His hair was dark — Jonathan would have to dye his own, which was annoying, but not impossible. His eyes were black, too, and his features, though irregular, came together pleasingly: he had a friendly charisma that was attractive. He looked like it was easy for him to trust, easy to smile. He looked like a fool. Jonathan came up to the bar and leaned against it. He turned his head, allowing the other boy to recognize that he could see him. “Bonjour.” “Hello,” Sebastian replied, in English, the language of Idris, though his was tinged faintly with a French accent. His eyes were narrow. He looked very startled to be seen at all, and as if he was wondering what Sebastian might be: fellow Shadowhunter, or a warlock with a sign that didnΆt show? Something wicked this way comes, Jonathan thought. And you donΆt even know it. “IΆll show you mine if you show me yours,” he suggested, and smiled. He could see himself smiling in the grimy mirror over the bar. He knew the way it lit up his face, made him almost irresistible. His father had trained him for years to smile like that, like a human being. SebastianΆs hand tightened on the edge of the bar. “I donΆt …” Jonathan smiled wider and turned his right hand over to show the Voyance rune on the back of it. The breath went out of Sebastian in relief and he beamed with delighted recognition: as if any Shadowhunter was a comrade and a potential friend. “Are you on your way to Idris, too?” Jonathan asked, very professional, as if he was in regular touch with the Clave. Protecting the innocent, he projected to the world and Sebastian in particular. CanΆt get enough of that! “I am,” Sebastian replied. “Representing the Paris Institute. IΆm Sebastian Verlac, by the way.” “Ah, a Verlac. A fine old family.” Jonathan accepted his hand, and shook it firmly. “Andrew Blackthorn,” he said easily. “The Los Angeles Institute, originally, but IΆve been studying in Rome. I thought IΆd come overland to Alicante. See the sights.” HeΆd researched the Blackthorns, a large family, and knew they and the Verlacs had not been in the same city for ten years. He was certain he would have no problem answering to an assumed name: he never did. His real name was Jonathan, but he had never felt particularly attached to it: perhaps because he had always known that it was not his name alone. The other Jonathan, being raised not so far away, in a house just like his, visited by his father. DaddyΆs little angel. “HavenΆt seen another Shadowhunter in ages,” Sebastian continued — he had been talking, but Jonathan had forgotten to pay attention to him. “Funny to run into you here. My lucky day.” “Must be,” Jonathan murmured. “Though not entirely chance, of course. The reports of a Eluthied demon lurking about this place, I assume youΆve heard them as well?” Sebastian smiled and took a last swallow from his glass, setting it down on the bar. “After we kill the thing, we should have a celebratory drink.” Jonathan nodded, and tried to look as if he was very focused on searching the room for demons. They stood shoulder-to-shoulder, like brother warriors. It was so easy it was almost boring: all heΆd had to do was show up, and here was Sebastian Verlac like a lamb pushing its throat on a blade. Who trusted other people like that? Wanted to be their friend so easily? He had never played nicely with others. Of course, he had not ever been given the opportunity: his father had kept him and the other Jonathan apart. A child with demon blood and a child with angel blood: raise both boys as yours and see who makes daddy proud. The other boy had failed a test when he was younger, and been sent away. Jonathan knew that much. He had passed every test their father had ever set for him. Maybe he had passed them all a little too well, too flawlessly, unfazed by the isolation chamber and the animals, the whip or the hunt. Jonathan had discerned a shadow in FatherΆs eyes now and then, one that was either grief or doubt. Though what did he have to be grieved over? Why should he doubt? Was Jonathan not the perfect warrior? Was he not everything his father had created him to be? Human being were so puzzling. Jonathan had never liked the idea of the other Jonathan, of Father having another boy, one who made Father smile sometimes at the thought of him without a shadow in his eyes. Jonathan had cut one of his practise dummies off at the knees once, and spent a pleasant day strangling it and disembowelling it, slitting it from neck to navel. When his father had asked why heΆd cut off part of the legs, he had told him that he wanted to see what it was like to kill a boy who was just his own size. “I forget, youΆll have to excuse me,” said Sebastian, who was turning out to be annoyingly chatty. “How many are there in your family?” “Oh, weΆre a big one,” Jonathan replied. “Eight in total. I have four brothers and three sisters.” The Blackthorns really were eight: JonathanΆs research had been thorough. He couldnΆt imagine what that would be like, so many people, such untidiness. Jonathan had a blood sister, too, although they had never met. Father had told him about his mother running off when Jonathan was a baby she was pregnant again, inexplicably weepy and miserable because she had some sort of objection to her child being improved. But sheΆd run away too late: Father had already seen to it that Clarissa would have angelic powers. Only a few weeks ago, Father had met Clarissa for the first time, and on their second encounter Clarissa had proven she knew how to use her power as well. She had sent FatherΆs ship to the bottom of the ocean. Once he and Father had taken down and transformed the Shadowhunters, laid waste to their pride and their city, Father said that Mother, the other Jonathan and Clarissa would be coming to live with them. Jonathan despised his mother, who had apparently been such a pathetic weakling that sheΆd run away from him when he was a baby. And his only interest in the other Jonathan was to prove how superior he was: FatherΆs real son, by blood, and with the strength of demons and chaos in that blood as well. But he was interested in Clarissa. Clarissa had never chosen to leave him. She had been taken away and been forced to grow up in the midst of mundanes, of all disgusting things. She must have always known she was made of different stuff from everyone around her, meant for utterly different things, power and strangeness crackling beneath her skin. She must have felt like the only creature like her in all the world. She had angel in her, like the other Jonathan, not the infernal blood that ran through his veins. But Jonathan was very much his fatherΆs son as well as anything else: he was like Father made stronger, tempered by the fires of hell. Clarissa was FatherΆs real daughter too, and who knew what strange brew the combination of FatherΆs blood and HeavenΆs power had formed to run through ClarissaΆs veins? She might not be very different from Jonathan himself. The thought excited him in a way he had never been excited before. Clarissa was his sister; she belonged to no one else. She was his. He knew it, because although he did not dream often—that was a human thing—after Father had told him about his sister sinking the ship, he had dreamed of her. Jonathan dreamed of a girl standing in the sea with hair like scarlet smoke coiling over her shoulders, winding and unwinding in the untameable wind. Everything was stormy darkness, and in the raging sea were pieces of wreckage that had once been a boat and bodies floating face down. She looked down on them with cool green eyes and was not afraid. Clarissa had done that, wreaked destruction like that, like he would have. In the dream, he was proud of her. His little sister. In the dream, they were laughing together at all the beautiful ruin around them. They were standing suspended in the sea, it couldnΆt hurt them, destruction was their element. Clarissa was looking down as she laughed, trailing her moonlight-white hands in the water. When she lifted up her hands they were dark, dripping: he realized that the seas were all blood. Jonathan had woken from his dream still laughing. When the time was right, Father had said, they would be together, all of them. Jonathan had to wait. But he was not very good at waiting. “You have the oddest look on your face,” Sebastian Verlac said, shouting above the beat of the music, bright and jagged in JonathanΆs ears. Jonathan leaned over, spoke softly and precisely into SebastianΆs ear. “Behind you,” he said. “Demon. Four oΆclock.” Sebastian Verlac turned and the demon, in the shape of a girl with a cloud of dark hair, stepped hastily away from the boy it was talking to and began sliding away through the crowd. Jonathan and Sebastian followed it, out a side door with SORTIE DE SECOURS written across it in cracked letters of red and white. The door led to an alley, which the demon was swiftly running down, nearly disappearing. Jonathan jumped, launching himself at the brick wall opposite, and used the force of his rebound to arrow over the demonΆs head. He twisted in midair, runed blade in hand, hearing it whistle through the air. The demon froze, staring at him. Already the mask of a girlΆs face was beginning to slip, and Jonathan could see the features behind it: clustered eyes like a spiderΆs, a tusked mouth, open in surprise. None of it disgusted him. The ichor than ran in their veins, ran in his. Not that that inspired, mercy, either. Grinning at Sebastian over the demonΆs shoulder, he slashed out with his blade, It cut the demon open as heΆd once cut open the dummy, neck to navel. A bubbling scream rent the alley as the demon folded in on itself and disappeared, leaving on a few drops of black blood splattered on the stones. “By the Angel,” Sebastian Verlac whispered. He was staring at Jonathan over the blood and the emptiness between them, and his face was white. For a moment Jonathan was almost pleased that he had the sense to be afraid. But no such luck. Sebastian Verlac remained a fool to the end. “You were amazing!” Sebastian exclaimed, his voice shaken but impressed. “IΆve never seen anyone move that fast! Alors, you have got to teach me that move. By the Angel,” he went on. “IΆve never seen anything like what you just did.” “IΆd love to help you,” Jonathan said. “But unfortunately IΆve got to get going soon. My father needs me, you see. He has plans. And he simply canΆt do without me.” Sebastian looked absurdly disappointed. “Oh come, you canΆt go now,” he coaxed. “Hunting with you was so much fun, mon pote. We have to do this again some time.” “IΆm afraid,” Jonathan told him, fingering the hilt of his weapon, “that wonΆt be possible.” Sebastian looked so surprised when he was killed. It made Jonathan laugh, blade in hand and SebastianΆs throat opening beneath it, hot blood spilling onto his fingers. It wouldnΆt do to have SebastianΆs body found at an inconvenient time and the whole game ruined, so Jonathan dragged the body as if he was carrying a drunken friend home through the streets. It was not very far at all to a little bridge, delicate as green filigree or a dead childΆs moldy, fragile bones, over the river. Jonathan heaved the corpse over the side and watched it hit the rushing black waters with a splash. The body sank without a trace, and Sebastian forgot it before it had even sunk all the way. He saw the curled fingers, bobbing in the currents as if restored to life and begging for help or at least answers, and thought of his dream. His sister, and a sea of blood. Water had splashed up where the body went down, some of it splattering his sleeve. Baptizing him, with a new name. He was Sebastian now. He strolled along the bridge to the old part of the city, where there were electric bulbs masquerading as gas lanterns, more toys for tourists. He was headed toward the hotel where Sebastian Verlac had been staying; he had scoped it out before coming to the bar, and knew he could scramble up through the window and retrieve the other boyΆs belongings. And after that, a bottle of cheap hair dye and … A group of girls in cocktail dresses passed him, angling their gazes, and one, silvery skirt skimming her thighs, gave him a direct look and a smile. He fell in with the party. “Comment tu tΆappelles, beau gosse?” another girl asked him, her voice lightly slurred. WhatΆs your name, pretty boy? “Sebastian,” he answered smoothly, with not a secondΆs hesitation. That was who he was from now on, who his fatherΆs plans required him to be, who he needed to be to walk the path that led to victory and Clarissa. “Sebastian Verlac.” He looked to the horizon, and thought of the glass towers of Idris, thought of them enveloped in shadow, flame and ruin. He thought of his sister waiting for him, out there in the wide world. He smiled. He thought he was going to enjoy being Sebastian.
xrysanthi The Volturi
Ηλικία : 46 Τόπος : Αθήνα Αριθμός μηνυμάτων : 8719 Registration date : 08/11/2010
ΗΤΑΝ το πιο τέλειο μέχρι στιγμής καρδιοχτύπι, άγχος, τα περισσότερα τα διάβασα με κομμένη την ανάσα, έβριζα, χτυπιόμουν κπ κλπ κλασική εγώ χοχοοχ
πάμε όμως σε αυτό που σας καίει μάλλον έχω γίνει πολύ δύσκολη δεν εξηγείτε αλλιώς
συγνώμη κοπελιές αλλά για μένα η καλύτερη σκηνή ήταν
Σπόιλερ:
1ον εκεί που η Κλέρη τον έπιασε με την άλλη και της έριξε τον εξάψαλμο εκεί πόνεσε η καρδιά μου και όχι για την Κλέρι αλλά για τον Τζεις γιατί παρόλο που αυτός ήταν που την πλήγωνε ήξερα πως θα ένιωθε μέσα του και ήθελα να μπω μέσα στο βιβλίο και να τον παρηγορήσω... ξέρω ξέρω είμαι ανάποδη τι να κάνω δεν μπορώ να το αποφύγω για την Κλέρι δεν πόνεσα καθόλου γιατί έπρεπε να ξέρει θα μου πεις 16 ανασφαλής κπ κλπ είναι άντε την δικαιολογώ
2ον το ξέσπασμα της Κλέρις την στιγμή που είδε την μαμά της ήταν πιο ανθρώπινη από ποτέ πόναγα και εγώ μαζί της
3ον όχι δεν ήταν ο Θάνατο του Τζεις αφού υπάρχει στα επόμενα βιβλία ήταν αναμενόμενο ότι θα γύριζε με κάποιον τρόπο όμως τσατίστηκα σε αυτό το σημείο με την συγγραφέα μα καλά βλέπαμε από τις σκέψεις της Κλέρις και δεν έγραψε ούτε μια αντίδραση της;; έβλεπε τον Τζες να πέφτει και εκείνη ήταν δύο πουλάκια κάθονταν;;; στο στιλ έλα μωρέ πέθανε σιγά σε λίγο θα τον ακολουθήσω και;;;
οπότε το 3ο ήταν η τελευταία εξομολόγηση εκεί τα είχε όλα το τρεμούλιασμα του Τζες από το άγχος να τα πει σωστά που μπέρδευε τα λόγια του, η αμηχανία του ήταν όλα τόσο ανθρώπινα και αληθινά πως να μην αγγίξει;;; αλλά και η τελευταία ατάκα;;; "μπορείς να μου απαγορέψεις να κάνω αυτό" και εκεί το κόβει γιατίιιιι τι σου κάναμεεεε τόσο καιρό το περιμέναμε δεν μας λυπάσαι καθόλου;;;; άκαρδη γυναίκα τεσπά
όσο για το κομμάτι που κοιμήθηκαν μαζί μάλλον δεν θέλετε να το σχολιάσω δύο ξένοι θα κοιμόντουσαν καλύτερα από ότι εκείνοι θα μπορούσε να μας δώσει κάτι παραπάνω την έπαιρνε
αυτά από μένα ελπίζω να μην σας πόνεσα πολύ αλλά πάντα είναι η δική μου άποψη αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου άρεσε απλά καμία φορά (τώρα που το σκέφτομαι - μάλλον όλες τις φορές) γίνομαι λίγο καυστική αλλά δεν μπορώ και το ωραίο θα το πω και το άσχημο όμως
ααααααααααααααα μην ξεχάσω ο Σεμπάστιαν από την πρώτη ατάκα μου έγινε μισητός χάρηκα που πήρε ότι του άξιζε αν και δεν το πιστεύω και πολύ μάλλον έχω ένα κακό προαίσθημα ότι ακόμα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη θα δείξει
evi The Volturi
Ηλικία : 32 Τόπος : Neverland..Hogwarts...Idris.... Αριθμός μηνυμάτων : 64746 Registration date : 16/10/2009
O Σεμπαστιαν ακομη δεν εχει πει καν την πρωτη του λεξη...Θα καταλαβεις...
Σπόιλερ:
Το σημειο που ο Τζεις την βριζει...εκεινον λυπομουν παντα.Η Κλερι πληγωθηκε αλλα η δικη του εσωτερικη μαχη ηταν που με διελυσε....κι οτι ακολουθησε.Και η Κλερι δεν ηταν αναισθητη στο τελος...γινοταν της τρελης.Δεν ειχε τον χρονο να το επεξεργαστει...κι οντως πιστευε πως θα τον ακολουθουσε συντομα.Τον αγαπουσε περα απο καθε λογικη για αυτο και τον ζητησε πισω....
Το νταβωαντουρι αρχιζει στο επομενο γιατι αυτη η πραξη της θα εχει συνεπειες.Αγριες συνεπειες...την μιδησες για αυτο την Κλερ...?Που να διαβασεις κι ολα τα αλλα...ειδικα τις δαιμονικες μηχανες.
xrysanthi The Volturi
Ηλικία : 46 Τόπος : Αθήνα Αριθμός μηνυμάτων : 8719 Registration date : 08/11/2010
O Σεμπαστιαν ακομη δεν εχει πει καν την πρωτη του λεξη...Θα καταλαβεις... ήμουν σίγουρη γι αυτό
Σπόιλερ:
Το σημειο που ο Τζεις την βριζει...εκεινον λυπομουν παντα.Η Κλερι πληγωθηκε αλλα η δικη του εσωτερικη μαχη ηταν που με διελυσε....κι οτι ακολουθησε. χαίρομαι που νιώθουμε το ίδιο
Και η Κλερι δεν ηταν αναισθητη στο τελος...γινοταν της τρελης.Δεν ειχε τον χρονο να το επεξεργαστει...κι οντως πιστευε πως θα τον ακολουθουσε συντομα.Τον αγαπουσε περα απο καθε λογικη για αυτο και τον ζητησε πισω.... δεν αμφιβάλω για τα συναισθήματα της και δεν μίλησα για την Κλέρι αλλά για την συγγραφέα βλέπεις το ξίφος να τον διαπερνά και δεν είχε χρόνο να το επεξεργαστεί;;; όχι δεν το δέχομαι εγώ βλέπω την μικρή να σκοντάφτει και τσιρίζω πριν πέσει όχι να δω αυτό και να είμαι σαν να το βλέπει κάποιος άλλος για μένα και πάλι το τονίζω δεν τα έχω με την Κλέρι
Το νταβωαντουρι αρχιζει στο επομενο γιατι αυτη η πραξη της θα εχει συνεπειες.Αγριες συνεπειες...την μιδησες για αυτο την Κλερ...?Που να διαβασεις κι ολα τα αλλα...ειδικα τις δαιμονικες μηχανες. καλέ αλίμονο απλά το θεώρισα φάουλ γιατί δεν αντέδρασε καθόλου όταν λέμε καθόλου μα καθόλου κάτιιιιιι οτιδήποτε αλλά εκείνη τίποτα σαν να τα περιέγραφε ένας αφηγητής που δεν ξέρει τα συναισθήματα των ηρώων και όχι η ίδια η Κλέρι έλεος πια μια κραυγή απελπισίας ένας λυγμός κάτι
evi The Volturi
Ηλικία : 32 Τόπος : Neverland..Hogwarts...Idris.... Αριθμός μηνυμάτων : 64746 Registration date : 16/10/2009
Οτι και να σου πω ψεματα θα ναι γτ εχω αρκετο καιρο να το διαβασω.Θυμαμαι το φως να χανεται απο τα ματια του Τζεις με το σπαθι να εξεχει απο το στηθος του και τον Βαλενταιν να κλαιει και να λεει αγορι μου...
Απο κει και περα....τα βασανηστηρια του Τζεις τωρα αρχιζουν.Το καημενο το αγορι μου και τι δεν εχει να τραβηξει....
xrysanthi The Volturi
Ηλικία : 46 Τόπος : Αθήνα Αριθμός μηνυμάτων : 8719 Registration date : 08/11/2010
Οτι και να σου πω ψεματα θα ναι γτ εχω αρκετο καιρο να το διαβασω.Θυμαμαι το φως να χανεται απο τα ματια του Τζεις με το σπαθι να εξεχει απο το στηθος του και τον Βαλενταιν να κλαιει και να λεει αγορι μου... ακριβός μέχρι και ο Βάλεντάιν ποιος ο Βάλεντάιν έκλαψε κρατώντας τον στην αγκαλιά του ενώ εκείνη τίποτα Απο κει και περα....τα βασανηστηρια του Τζεις τωρα αρχιζουν.Το καημενο το αγορι μου και τι δεν εχει να τραβηξει.... μην μου πεις άλλα
evi The Volturi
Ηλικία : 32 Τόπος : Neverland..Hogwarts...Idris.... Αριθμός μηνυμάτων : 64746 Registration date : 16/10/2009
μην μου λες τέτοια μην μου λες τέτοια ακόμα να ξεπεράσω το όνειρο του Τζέις και κάτι μου λέει ότι ήταν μόνο μια προειδοποίηση για το τι με περιμένει παρακάτω
ΕΡΗ The Volturi
Αριθμός μηνυμάτων : 6673 Registration date : 03/03/2009
συγνώμη κοπελιές αλλά για μένα η καλύτερη σκηνή ήταν
Μεσα στο σποιλερ εχω βαλει και τις δικες μου επισημανσεις!!
Σπόιλερ:
1ον εκεί που η Κλέρη τον έπιασε με την άλλη και της έριξε τον εξάψαλμο εκεί πόνεσε η καρδιά μου και όχι για την Κλέρι αλλά για τον Τζεις γιατί παρόλο που αυτός ήταν που την πλήγωνε ήξερα πως θα ένιωθε μέσα του και ήθελα να μπω μέσα στο βιβλίο και να τον παρηγορήσω... ξέρω ξέρω είμαι ανάποδη τι να κάνω δεν μπορώ να το αποφύγω για την Κλέρι δεν πόνεσα καθόλου γιατί έπρεπε να ξέρει θα μου πεις 16 ανασφαλής κπ κλπ είναι άντε την δικαιολογώ
Η Κλερι πονεσε πολυ σε αυτο το σημειο οπως θα ποναγε και ο Τζεις αν την επιανε με αλλον.Οπως ποναγε και οταν την φανταζονταν με τον Σαιμον η οταν εμαθε για το φιλι με τον Σεμπαστιαν.Η Κλερι ειναι δυνατη και επρεπε να βρισκεται εκει.Μπορει ο Τζεις να θελει να την κρατησει ασφαλη πανω απο ολα και απο ολους αλλα και αυτη θελει να βρισκεται κοντα σε αυτους που αγαπα εστω και να με αυτο τον τροπο κινδυνευει.Δεν νοιαζεται για την δικη της ασφαλεια αλλα για τους αλλους.Η Κλερι παντα κανει τα παντα για τους δικους της ανθρωπους.Ειτε προκειται για την μητερα της,ειτε για τον Σαιμον,ειτε για τον Τζεις.Αυτο δεν την κανει ξεροκεφαλη αλλα θαρραλεα. Για εμενα τον ξεσπασμα του Τζεις ηταν ασχημο και λυπηθηκα οσο τιποτα αλλο την Κλερι γιατι δεν της αξιζε.Δεν εχει κανει τιποτα κακο.Απλα ο Τζεις την αγαπα τοσο πολυ που θελει να ειναι ασφαλης.Την πληγωσε για την δικη της ασφαλεια και οχι γιατι πιστευε οτι της ειπε.Το αντιθετο μαλιστα ο Τζεις θαυμαζει και αγαπαει τον δυναμισμο της Κλερι.Αυτη ειναι η κλερι που αγαπησε που ερωτευτηκε.Κια φυσικα εννοειται οτι πληγωθηκε ο διος ακομα περισσοτερο ξεροντας οτι με αυτα τα λογια πληγωσε την Κλερι.
2ον το ξέσπασμα της Κλέρις την στιγμή που είδε την μαμά της ήταν πιο ανθρώπινη από ποτέ πόναγα και εγώ μαζί της
Ηταν αναμενομενη αντιδραση.Υπεφερε ολο αυτο το διαστημα και ηρθαν στην ζωη της τα πανω κατω απο την μισα στιγμη στην αλλη.
3ον όχι δεν ήταν ο Θάνατο του Τζεις αφού υπάρχει στα επόμενα βιβλία ήταν αναμενόμενο ότι θα γύριζε με κάποιον τρόπο όμως τσατίστηκα σε αυτό το σημείο με την συγγραφέα μα καλά βλέπαμε από τις σκέψεις της Κλέρις και δεν έγραψε ούτε μια αντίδραση της;; έβλεπε τον Τζες να πέφτει και εκείνη ήταν δύο πουλάκια κάθονταν;;; στο στιλ έλα μωρέ πέθανε σιγά σε λίγο θα τον ακολουθήσω και;;;
Διαφωνω καθετα.Πρωτον ο Βαλενταιν της ειχε κανει ρουνους με το συμβολο της σιωπης.Πραγμα που σημαινει οτι δεν μπορουσε να κλαψει δεν μπορουσε να ουρλιαξει.Δευτερον καθε ανθρωπος αντιδρα διαφορετικα στον θανατο.Αλλοι κλαινε με σπαραγμους και αλλοι δεν μπορουν να βγαλουν λεξη απο τον πονο.Αυτο δεν κανει τους μεν πιο ανθρωπινους απο τους δε.Επειτα Ολα αυτα γινονται μεσα σε δευτερολεπτα οποτε ολα ειναι σχετικα.Μεχρι να συνειδητοπιησει τι γινεται,ο εγκεφαλος να επεξεργαστει οτι διαδραματιζεται και να το κατανοησει χρειαζεται ενα αλφα χρονικο διαστημα.Δευτερον η Κλερι το μονο που θελει ειναι να πεθανει μαζι του να παει κοντα του κια απλα να μεινει εκει γιατι τιποτα αλλο πια δεν εχει νοημα για αυτην. Ωστωσω παιρνει δυναμη απο την αγαπη και την πιστη που της εδειξε ο Τζεις και διαδραματιζεται η υπολοιπη σκηνη.Και τελος οταν εχει την ευκαιρια να ζητησει αυτο που θελει περισσοτερο στον κοσμο αυτο που θελει ειναι ο Τζεις.Με αυτον διπλα της ειναι ολοκληρωμενη.(Eγω δεν θελω αλλη αποδειξη της αγαπης της αυτη για εμενα ηταν υπεραρκετη)
οπότε το 3ο ήταν η τελευταία εξομολόγηση εκεί τα είχε όλα το τρεμούλιασμα του Τζες από το άγχος να τα πει σωστά που μπέρδευε τα λόγια του, η αμηχανία του ήταν όλα τόσο ανθρώπινα και αληθινά πως να μην αγγίξει;;;
Ο Τζεις ειναι μοναδικος!!!!
αλλά και η τελευταία ατάκα;;; "μπορείς να μου απαγορέψεις να κάνω αυτό" και εκεί το κόβει γιατίιιιι τι σου κάναμεεεε τόσο καιρό το περιμέναμε δεν μας λυπάσαι καθόλου;;;; άκαρδη γυναίκα τεσπά
όσο για το κομμάτι που κοιμήθηκαν μαζί μάλλον δεν θέλετε να το σχολιάσω δύο ξένοι θα κοιμόντουσαν καλύτερα από ότι εκείνοι θα μπορούσε να μας δώσει κάτι παραπάνω την έπαιρνε
Οχι δεν την επαιρνε.Φυσικα θα ηθελα να δω κατι παραπανω αλλα στην συγκεκριμενη ειδικα στιγμη δεν επαιρνε να γινει κατι παραπανω.Θεωρειται οτι στο σημειο αυτο πιστευαν οτι ηταν ακομα αδερφια.Οποτε ειδη ηταν αρκετα δυσκολο γι αυτους δεν χρειαζοταν και αλλο φορτιο.Δευτερον μερικες φορες δεν χρειαζεται σωματικη επαφη για να μας δειξει μια συγγραφεας κατι.Ενα βλεμμα,μια λεξη ενα χαδι ειναι πολυ πιο σημαντικα και μας λενε πολλες φορες περισσοτερα.Για εμενα η εξομολογηση του Τζεις που ειχε προηγηθει ηταν οτι χρειαζομουν.Η Κλερι του ειπε να μεινει πργμα που μας δειχνει ποσο σημαντικο ηταν και για την ιδια.Ξαπλωσανε μαζι και ενωσανε τα χερια τους.Μια σιωπηλη αποδοχη των οσων συμβαινουν και νιωθουν.
αυτά από μένα ελπίζω να μην σας πόνεσα πολύ αλλά πάντα είναι η δική μου άποψη αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου άρεσε απλά καμία φορά (τώρα που το σκέφτομαι - μάλλον όλες τις φορές) γίνομαι λίγο καυστική αλλά δεν μπορώ και το ωραίο θα το πω και το άσχημο όμως
Δεν μας πονεσες καθολου.Αυτη ειναι η δικη σου αποψη και ειναι σεβαστη.Ο καθενας μπορει να πιστευει και να βλεπει να πραγματα απο την δικη του οπτικη γωνια.Εξαλου για αυτο ειμαστε εδω για να ανταλλασουμε γνωμες και αποψεις.Εσυ μας λες τι εσυ πιστευεις και εμεις σου λεμε αυτο που εμςι νιωσαμε.
ααααααααααααααα μην ξεχάσω ο Σεμπάστιαν από την πρώτη ατάκα μου έγινε μισητός χάρηκα που πήρε ότι του άξιζε αν και δεν το πιστεύω και πολύ μάλλον έχω ένα κακό προαίσθημα ότι ακόμα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη θα δείξει
Οχι δεν εχει πει ακομα την τελευταια του λεξη.Αυτα προς το παρον!!! [/spoiler]
xrysanthi The Volturi
Ηλικία : 46 Τόπος : Αθήνα Αριθμός μηνυμάτων : 8719 Registration date : 08/11/2010
Δεν μας πονεσες καθολου.Αυτη ειναι η δικη σου αποψη και ειναι σεβαστη.Ο καθενας μπορει να πιστευει και να βλεπει να πραγματα απο την δικη του οπτικη γωνια.Εξαλου για αυτο ειμαστε εδω για να ανταλλασουμε γνωμες και αποψεις.Εσυ μας λες τι εσυ πιστευεις και εμεις σου λεμε αυτο που εμςι νιωσαμε.
χαίρομαι που με καταλαβαίνεις... ευχαριστώ για τις διευκρινήσεις
λοιπόν τέλος και το 4ο
όχι ζω ακόμα όπως βλέπετε και όσο περίεργο και να σας φανεί ενώ με συνεπήρε η ανάγνωση και ένιωσα πάρα πολλά συναισθήματα για μένα το τέλος δεν με παραξένεψε καθόλου ήταν απόλυτα λογικό να γίνει έτσι από την στιγμή που η συγγραφέας δεν ήθελε να θυσιάσει τον Σάιμον και μου άρεσε τρελά
όλο το βιβλίο μου άρεσε τρελά περισσότερο από τα άλλα τρια είχε τα πάντα μέσα.. πέρασε στον αναγνώστη όλα τα συναισθήματα των ηρώων σαν ανοιχτό βιβλίο, μας έβαλε μέσα στον ψυχικό τους κόσμο μας έκανε να τους νιώσουμε όσο δεν τους νιώσαμε στα προηγούμενα τρία, μας έκανε να τους πονέσουμε ... με λίγα λόγια .. τους απογείωσε και χαίρομαι που δεν σταμάτησε στο τρίτο και ας τελείωνε εκεί η ιστορία θεωρητικά... αν δεν ήταν το τέταρτο δεν θα είχα τίποτα να σχολιάσω για τα προηγούμενα τρία.... εννοώντας θετικά
ναι για μένα αυτό το βιβλίο ήταν ότι θα ήθελα να είναι πχ το πρώτο, ότι θα ήθελα να είναι και τα επόμενα δύο που ακολούθησαν... κόντεψα να πάθω δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές ανακοπή γιατί ξέχναγα να ανασαίνω, γιατί η αγωνία μου με έκανε να το διαβάζω πιο αργά από τα υπόλοιπα σαν να ένιωθα την απειλή να έρχεται και όπως και είπε και η Ίζι αυτή η αναμονή πριν την μάχη είναι χειρότερη από την ίδια την μάχη... η γραφή της σε αυτό το βιβλίο απλά δεν υπάρχει.... οκ λίγο τις επαναλήψεις και τις υπερβολικές περιγραφές να μην είχε και θα ήταν αξεπέραστο αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας όχι πραγματικά εδώ της βγάζω το καπέλο
δεν ξέρω τι άλλο να πω.....
θα τα πούμε πάλι όταν ξεκινήσω το 5ο
ΕΡΗ The Volturi
Αριθμός μηνυμάτων : 6673 Registration date : 03/03/2009
Νομιζω οτι το επομενο θα σου αρεσει ακομα περισσοτερο. Τα βιβλια αυτα οσο συνεχιζεται η σειρα αντι να σε κουραζουν οπως συμβαινει με αλλες σειρες σε κανουν να κολλας περισσοτερο.Εγω το εχω ξαναπει και θα το ξαναπω η Κλερ ειναι απο τις καλυτερες συγγραφεις του ειδους.
Και βασικα εισαι απιστευτα τυχερη που ξεκινησες τωρα την σειρα και δεν εχεις αναμονη αλλα διαβαζεις το ενα μετα το αλλο.Εγω θυμαμαι ειχα διαβασει το πρωτο και μετα εψαχνα την συνεχεια στα αγγλικα γιατι δεν ειχαν βγει ακομα στα ελληνικα και κοντευα να σκασω.Δεν ηταν και σημειο αυτο που μας αφησε στο πρωτο.
xrysanthi The Volturi
Ηλικία : 46 Τόπος : Αθήνα Αριθμός μηνυμάτων : 8719 Registration date : 08/11/2010
συμφωνώ απόλυτα με το πρώτο... πραγματικά είναι η πρώτη σειρά που απογειώνεται με αργό ρυθμό και δεν κουράζει
όσο για την αναμονή μόλις συνειδητοποίησα πότε θα βγει το επόμενο και είμαι κάπως έτσι
εγώ γιατί το ξεκίνησα τώρααααααααααααααααααααααααα
γι αυτό και αποφεύγω τις σειρές ή περιμένω πρώτα να ολοκληρωθούν πριν τις ξεκινήσω δεν μπορώ αυτήν την αναμονή.... μέχρι να διαβάσω το επόμενο θα έχω ξεχάσει όλες τις λεπτομέρειες και επιπλέον θα έχω χαλαρώσει από τα συναισθήματα που σου δημιουργούνται όταν το διαβάζεις το ένα μετά το άλλο
evi The Volturi
Ηλικία : 32 Τόπος : Neverland..Hogwarts...Idris.... Αριθμός μηνυμάτων : 64746 Registration date : 16/10/2009
Το 5 αν σε καθηλωσε το 4 τοτε θα σε πορωσει μεχρι θανατου...εκει να δεις αγωνια... και φιλικη συμβουλη....ξεκινα στο καπακι της δαιμονιες μηχανες...ειναι τρια και το τελευταιο δεν αργει να βγει.
alexandra13 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 41 Τόπος : ioannina Αριθμός μηνυμάτων : 4111 Registration date : 09/02/2012
Χρυσανθη μου πιστευω τωρα πια να καταλαβες γιατι σε πιεζαμε τοσο καιρο να τα διαβασεις και να μην τα παρατησεις, Συμφωνω με την ερη οτι η κλαιρ ειναι απο τις καλυτερες στο ειδος της και ελπιζω να συνεχισει να γραφει βιβλια . Επισεις οπως ειπε και η ευη προτηνω να διαβασες και τις δαιμονικες μηχανες για να παθεις και εκει την παλακα σου......