Διδικτυακή λέσχη για επίδοξους συγγραφείς!

Καλημέρα σε όλους!

Αυτό εδώ το τόπικ δημιουργείται με τον σκοπό να βοηθήσει όλους όσους "γράφουν" και ονειρεύονται κάποια μέρα να καταφέρουν να κάνουν ίσως ένα βήμα παραπάνω με τα έργα τους. Αλλά ακόμα και γι' αυτούς που θέλουν απλά να εκφραστούν μέσα από τη "συγγραφή"!

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω λάβει προσωπικά μηνύματα από μέλη που θέλουν να μάθουν πληροφορίες για τον εκδοτικό κόσμο ή ακόμα και τι ακριβώς συνέβη στη δική μου περίπτωση και πως κατάφερα να εκδώσω τα βιβλία μου.

Σίγουρα δεν είμαι ειδικός και βρίσκομαι κι εγώ ακόμα στην αρχή μίας δύσκολης και ατελείωτης διαδρομής. Αλλά νιώθω την ανάγκη να προσφέρω μέσα από τα πλαίσια των γνώσεων μου και να μοιραστώ κάποια "μυστικά" για την ίδια τη συγγραφή αλλά και για την διαδικασία μίας έκδοσης.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονίσω πως καλό θα ήταν να μην αρχίσουν κάποιοι να μου στέλνουν κείμενα τους για να τα διαβάσω και να τους πω τη γνώμη μου. Πρώτα απ' όλα ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος και δεύτερον θεωρώ ότι θα πρέπει να συζητηθούν κάποια άλλα επί μέρους θέματα για αρχή και στη συνέχεια κατόπιν συνεννοήσεως ενδέχεται να δεχτώ κάποια κείμενα για ανάγνωση.

Επίσης θα ήθελα να αναφέρω ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι ασκήσεων και τεχνικών που μπορούν να βοηθήσουν πάρα πολύ και καλό θα ήταν να εστιάσουμε σε αυτά, τουλάχιστον όσοι βρίσκονται ακόμα στο ξεκίνημα μίας τέτοιας διαδικασίας.

Μελλοντικά, ενδέχεται αυτή η διαδικτυακή λέσχη να μεταφερθεί σε ένα προσωπικό ιστολόγιο διότι πέρα από τα θέματα συγγραφής προέχουν αυτά της ανάγνωσης! Και η πρώτη συμβουλή που έχω να δώσω σε όλους εσάς που ενδιαφέρεστε να γίνετε συγγραφείς είναι να διαβάζετε βιβλία όλων των ειδών! Γι' αυτό θεωρώ απαραίτητο έναν άλλο χώρο για να μιλάμε εκτενέστερα για βιβλία αλλά να γίνουν και κάποια αφιερώματα σε συγγραφείς που έχουν αφήσει εποχή με τις δημιουργίες τους.

Προς το παρόν όμως ξεκινάμε μέσα από το φόρουμ όπου από την πλευρά μου είναι ο χώρος που με εκφράζει απόλυτα για να δούμε πως θα πάει όλη αυτή η ιστορία και ποια θα είναι η ανταπόκριση σας.

Είμαι στη διάθεση σας για όποιο θέμα θέλετε να συζητήσουμε σχετικά!

Πολύ ωραίο θέμα! Μπράβο WhiteQueen!
Aς εγκαινιάσω το θέμα με δυο ερωτήσεις!
1ον Πότε θεωρείς ότι είναι καλύτερο να τελειώνει ένα κεφάλαιο; Έχω παρατηρήσει ότι σε άλλα βιβλία το τελειώνουν σε σημείο που ουσιαστικά σε αναγκάζουν να διαβάσεις παρακάτω γιατί σε αφήνουν έτσι

Σπόιλερ:

ενώ σε άλλα το τελειώνουν σε σημείο που όσα έχουν συμβεί στη διάρκεια του κεφαλαίου έχουν κατασταλάξει. Εσύ ποιο από τα δυο προτιμάς σαν αναγνώστρια και σαν συγγραφέας;

2ον Όταν φτιάχνεις ένα δικό σου κόσμο (όπως εσύ στην Νοέλια), όπου ουσιαστικά όλα είναι στη φαντασία σου, πώς μπορείς να προσαρμόσεις τις περιγραφές τοπίων και του περιβάλλοντος χώρου, έτσι ώστε να δίνεις όσες πληροφορίες χρειάζεται για να μπορέσει ο αναγνώστης να βυθιστεί, χωρίς όμως να τον κουράζεις;

Εγώ δεν γράφω.
Εκτιμώ (και διαβάζω εννοείται) τα γραπτά των άλλων που έχουν την έμπνευση, την υπομονή αλλά και την ικανότητα να το κάνουν.
Για μια δεκαετία και κάτι παραπάνω. οταν με ρωτούσαν τι θα γίνω οταν μεγαλώσω απαντούσα ''ιδιοκτήτρια βιβλιοπωλείου και συγγραφέας''! Κάτι θα έχει απομείνει από αυτή τη δήλωση βαθιά μέσα μου .
Οπότε, εγκαινιάζω κι εγώ με πολλή χαρά τη νέα λέσχη!
Και μπράβο σου Μαίρη γαι την πρωτοβουλία σου και τη διάθεσή σου να μοιραστείς μαζί μας όλα όσα έμαθες στη συγγρααφική σου πορεία!

Ερωτήσεις πολλές στο μυαλό αλλά θα αφήσω τα σκήπτρα σε όσους γράφουν...

Καλησπέρα!

Κατ΄αρχάς θέλω να πω ότι και αυτό εδώ το τόπικ είναι για όλους και όχι μόνο για όσους γράφουν! Απευθύνεται περισσότερο σε αυτούς για να βοηθηθούν στο έργο τους αλλά φυσικά είμαι πρόθυμη να απαντήσω σε όποια ερώτηση, να λύσω την κάθε απορία που μπορεί να έχει ο καθένας από εσάς άσχετα αν γράφει ή όχι. Οπότε Παναγιώτα είμαι στη διάθεση σου σε κάθε περίπτωση! Άλλωστε, μπορεί να μην έγινες συγγραφέας μπορεί όμως να γίνεις ιδιοκτήτρια βιβλιοπωλείου τελικά ή εκδότης και όλο και με κάποιο τρόπο να μπορώ να σε βοηθήσω!

Τώρα θα περάσω στις ερωτήσεις του Teodan τις οποίες προσωπικά βρήκα πολύ μα πάρα πολύ ενδιαφέρουσες!

1ον Πότε θεωρείς ότι είναι καλύτερο να τελειώνει ένα κεφάλαιο; Έχω παρατηρήσει ότι σε άλλα βιβλία το τελειώνουν σε σημείο που ουσιαστικά σε αναγκάζουν να διαβάσεις παρακάτω γιατί σε αφήνουν * ενώ σε άλλα το τελειώνουν σε σημείο που όσα έχουν συμβεί στη διάρκεια του κεφαλαίου έχουν κατασταλάξει. Εσύ ποιο από τα δυο προτιμάς σαν αναγνώστρια και σαν συγγραφέας;

Αν γράφεις ένα βιβλίο όπως αυτά του Dan Brown όπου το μεγαλύτερο μέρος του βασίζεται στην περιπέτεια και στις εκπλήξεις σίγουρα θα πω ότι είναι καλύτερο να τελειώνει ένα κεφάλαιο με τέτοιο τρόπο που να σε κάνει να θέλεις να συνεχίσεις την ανάγνωση, να ανεβάζει την περιέργεια, το σασπένς στα ύψη!

Αν όμως γράφεις ένα αισθηματικορομαντικό μυθιστόρημα μπορείς να ολοκληρώσεις το κεφάλαιο σου κλείνοντας ουσιαστικά μια θεματική ενότητα.
Στη δική μου περίπτωση λειτουργούν και τα δύο πάρα πολύ καλά. Υπάρχουν κεφάλαια που απλά ολοκληρώνω τη θεματική ενότητα, υπάρχουν όμως κάποια που επίτηδες τα κόβω σε πολύ καίρια σημεία θέλοντας να κάνω τον αναγνώστη να αγωνιά, να επιθυμεί σαν τρελός να διαβάσει τη συνέχεια.

Γενικότερα όμως σε οποιοδήποτε βιβλίο η πλοκή πρέπει να εξελίσσεται συνέχεια με τέτοιο τρόπο που να κάνεις τον αναγνώστη να θέλει έτσι κι αλλιώς να διαβάσει παρακάτω. Τι θέλω να πω με αυτό; Δεν είναι σωστό να τραβάς ένα ολόκληρο κεφάλαιο από τα μαλλιά και να πλατιάζεις μόνο και μόνο για να τραβήξεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη στο τέλος του κεφαλαίου. Και αυτό γιατί πολύ απλά ο αναγνώστης θα βαρεθεί πολύ νωρίς και δεν θα φτάσει ποτέ στο τέλος του κεφαλαίου!
Εγώ γράφω πάντα με την καρδιά μου και με γνώμονα τι θα μου άρεσε εμένα να διαβάσω σε μία ιστορία. (Φαντάζομαι ότι αυτό κάνουν και οι περισσότεροι συγγραφείς βέβαια!) Δεν είναι απαραίτητο να βάλεις «κανόνα» ότι θα κλείνεις όλα σου τα κεφάλαια στην κόψη του ξυραφιού γιατί πολύ απλά αυτό μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα σε όλη την υπόλοιπη πλοκή σου!
Εκτός φυσικά αν έχεις κάνει τις σπουδές , την έρευνα και έχεις το ταλέντο του Dan Brown οπότε δεν κινδυνεύεις!

2ον Όταν φτιάχνεις ένα δικό σου κόσμο (όπως εσύ στην Νοέλια), όπου ουσιαστικά όλα είναι στη φαντασία σου, πώς μπορείς να προσαρμόσεις τις περιγραφές τοπίων και του περιβάλλοντος χώρου, έτσι ώστε να δίνεις όσες πληροφορίες χρειάζεται για να μπορέσει ο αναγνώστης να βυθιστεί, χωρίς όμως να τον κουράζεις;

Οι περιγραφές γενικότερα δεν είναι το δυνατό μου σημείο προσωπικά. Επηρεασμένη σε πολύ μεγάλο βαθμό από το θέατρο συνήθως τα βιβλία μου έχουν αρκετούς διαλόγους. Παρόλα αυτά προσπαθώ να αναφέρω όλα όσα θεωρώ απαραίτητα χωρίς να το παρακάνω γιατί πραγματικά με κουράζουν αφάνταστα και ως αναγνώστρια οι ατελείωτες περιγραφές χώρων για παράδειγμα. Η ουσία για εμένα δεν είναι στο να μάθω ακριβώς τι χρώμα είχε ο τοίχος στο δωμάτιο του πρωταγωνιστή και ποια απόχρωση η μπορντούρα γύρω γύρω στο ταβάνι αλλά ποιος είναι ο ήρωας μου, ποιες είναι οι επιθυμίες του και ποια τα εμπόδια του!

Αλλά επειδή η ερώτηση σου έχει να κάνει με έναν φανταστικό κόσμο, νομίζω ότι το καλύτερο είναι να περιγράφεις αυτό ακριβώς που βλέπουν τα μάτια της φαντασίας σου και να προσπαθήσεις να το μεταφέρεις όσο το δυνατόν καλύτερα στο χαρτί. Σίγουρα θα έχεις επηρεαστεί και από πράγματα που γνωρίζεις από την πραγματική σου ζωή εκτός φυσικά αν είναι τόσο φανταστικός και διαφορετικός ο κόσμος σου που θα πρέπει με πολύ προσοχή να οικοδομήσεις και να θεμελιώσεις με επιχειρήματα πρώτα στον ίδιο σου τον εαυτό τις θεωρίες σου!
Στη φαντασία μπορείς να γράψεις ότι τρελό περνάει από το μυαλό σου, δεν υπάρχουν όρια αρκεί όμως να έχεις μία θεωρία που να έχει κάποια βάση .

Ελπίζω να βοήθησα όσον αφορά τις δύο αυτές ερωτήσεις και φυσικά είμαι στη διάθεση σου αν θέλεις να συζητήσουμε ακόμα περισσότερο τα συγκεκριμένα θέματα ή οτιδήποτε άλλο προκύψει!
Σε αυτό το σημείο μάλιστα θα ήθελα να θέσω εγώ ένα θέμα για συζήτηση. Είναι το πιο συνηθισμένο φαινόμενο και μάλιστα το ακούω από πάρα πολλούς πως ενώ έχουν μία καταπληκτική ιστορία μέσα στο μυαλό τους να μην μπορούν να τη γράψουν!
Ή το ακόμα πιο συνηθισμένο, να ξεκινάνε κάθε τόσο μία νέα ιστορία και να μην ολοκληρώνουν ποτέ καμία!

Και το τελευταίο κατά τη διάρκεια της συγγραφής να αλλάζουν κάθε τόσο γνώμη, να πηγαίνουν πότε την ιστορία προς μία κατεύθυνση και μετά προς μία άλλη μέχρι να ανακαλύψουν μία τρίτη κ.ο.κ με αποτέλεσμα στο τέλος πάλι η ιστορία να μην ολοκληρώνεται ποτέ.
Τι λέτε; Θα θέλατε να συζητήσουμε σχετικά με αυτά; Πιστεύω ότι είναι κάτι που στους περισσότερους (ακόμα και σε εμένα φυσικά!) έχει συμβεί!

Μαρακί μου γλυκό εγώ προσωπικά σε ευχαριστώ μέσα από την καρδια μου γι αυτην την καταπληκτική ιδέα σου

όσο αφορά τις ερωτήσεις δεν ξέρω πραγματικά τι ερώτηση να κάνω έχω τέτοια φοβία να προχωρήσω σε αυτό το βήμα που ότι και να γράψω πιο επαγγελματικά τελικά το κάνω σαλάτα από τον φόβο ότι δεν θα αρέσει, ότι δεν θα είναι πρωτότυπο κλπ κλπ ξέρω είμαι τελείως κολλημένη με την μπάλα αλλά πιστεύω ότι θα καταφέρω κάποια στιγμή να το ξεπεράσω και να δημιουργήσω κάτι που θα αρέσει σε έμενα πρώτα τόσο πολύ που ακόμα και οι εκδότες να καταφέρουν να του δώσουν μια ευκαιρία πρώτα να το διαβάσουν και μετά να δουν αν αξίζει να το προωθήσουν σε έκδοση

αυτό όμως που πραγματικά ήθελα να ρωτήσω είναι:
τι είναι τελικά αυτό που κάνει έναν εκδοτικό οίκο να δώσει μια ευκαιρία σε έναν νέο συγγραφέα ώστε να τον πείσει να διαβάσει το υλικό που του στέλνουν;;;

όσο αφορά το συγγραφικό κόλλημα τώρα μίλησες στον ειδικό χοχοχοοχ
πόσες ιστορίες έχουν μείνει στην μέση... πόσες άλλες ακόμα με περιμένουν να τις ξεκινήσω αλλά δεν το τολμώ γιατί κάτι άλλο με παρασέρνει και με κάνει να το αφήνω στην άκρη
από έμπνευση δεν υπάρχει θέμα αλλά απο συγκέντρωση άστα να πάνε
ένα ατελείωτο κουβάρι το μυαλό μου που δεν λέει να ξεμπερδευτεί
πως καταφέρνεις να επικεντρώνεσαι μονό σε μια ιστορία αν έχεις άλλες πόσες πίσω σου να σε περιμένουν και να σου χτυπάνε την πόρτα εκεί που προσπαθείς να επικεντρωθείς στην μια.


συμπληρώνω.........................................................

άλλο ένα θέμα που με προβληματίζει πάρα πολύ είναι το ύφος του βιβλίου και τι θέλω να πω

όταν έκανα σεμινάρια για σενάριο αυτό που μας έλεγε η κοπέλα που μας έκανε μάθημα είναι να προσέχουμε το ύφος. δηλ. όταν ένα σενάριο ξεκινάει κωμωδία πρέπει μέχρι το τέλος να είναι κωμωδία γιατί αν το γυρίσεις στο δράμα θα μπερδέψεις τον θεατή και θα τον κάνεις να τα χάσει θα είναι σαν να του υπόσχεσαι κωμωδία και να του λες τσα σε κορόιδεψα τώρα θα δεις δράμα, μόνο με αυτό τον έχεις χάσει... και το αντίστοιχο στο δράμα και πάει λέγοντας.

και ήθελα να ρωτήσω το ίδιο ισχύει και σε ένα βιβλίο;;;
δηλ όταν ξεκινάει με κωμικά στοιχεία είναι άκυρο να υπάρχει μέσα και ένα δραματικό κομμάτι;
είναι το μόνιμο πρόβλημα μου
ενώ προσπαθώ να βγάλω κωμωδία, ενώ ρίχνω το γέλιο του αιώνα σε μια ιστορία ωστόσο δεν μπορώ να αποφύγω και το δράμα, δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα θα υπάρχει ένα κομμάτι που θα σε κάνει να λυγίσεις που θα σου παίσει βαρύ, που θα σου πλακώσει την καρδιά.. δεν μπορώ να το αποφύγω με τίποτα πάντα μα πάντα θα βγει μέσα στην ιστορία μου και απλά ήθελα να ξέρω αν τελικά είναι λάθος αυτό και πόσο λάθος είναι

Χρυσάνθη καλησπέρα!

Λίγο έως πολύ έχουμε πει κάποια πράγματα οι δυό μας αλλά νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε μία συζήτηση σε βάθος σχετικά με αυτά που με ρωτάς.

Θα πρέπει να σου πω σε πρώτη φάση ότι καλό θα ήταν να βγάλεις από το μυαλό σου τελείως το θέμα «επαγγελματικό». Για αρχή σημασία έχει μία ιδέα από αυτές που έχεις πχ να νιώθεις την τρελή ανάγκη να τη γράψεις και να μη σε ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Και όταν λέω να έχεις την ανάγκη (πράγμα που μου έχει συμβεί) να μη σε αφήνουν οι χαρακτήρες να ησυχάσεις, να σε πνίγουν! Και όσο πιο πολύ το σκέφτεσαι τόσο να παθιάζεσαι μ’ αυτούς, να τους ονειρεύεσαι, να τους φαντάζεσαι τις πιο τρελές στιγμές!

Έτσι μπορεί να γίνει μία καλή αρχή. Το «πρωτότυπο» είναι κάτι τελείως υποκειμενικό! Κάτι πολύ συνηθισμένο μπορεί να γραφτεί με τέτοιο τρόπο που να ενθουσιάσει ενώ κάτι άλλο που μπορεί να μην είναι συνηθισμένο να γραφτεί με τέτοιο τρόπο που να κάνει τους αναγνώστες να βαριούνται!

Φυσικά και δεν υπάρχει συνταγή αλλά πάνω και πέρα απ’ όλα τα άλλα θα πρέπει πρώτα η ιστορία που γράφεις και οι χαρακτήρες αυτής να αρέσουν σε εσένα, να τους λατρεύεις, να είσαι ερωτευμένη μαζί τους.

Τώρα, οι εκδότες είναι ένα πολύπλοκο θέμα! Συνήθως τα διαβάζουν και επίσης οι μεγάλοι εκδότες συνήθως σου ρίχνουν πόρτα ειδικότερα αν δεν έχεις γνωριμίες και είσαι καινούριος και άγνωστος! Αλλά! Δεν χάνεις τίποτα με το να δοκιμάσεις την τύχη σου και είναι απόλυτα σίγουρο ότι οι περισσότεροι για να μην πω όλοι θα σε απορρίψουν την πρώτη φορά. Εδώ το μυστικό είναι να μην το βάλεις κάτω!

Το πιο δυνατό όπλο είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου και να αγαπάς πραγματικά αυτό που έχεις γράψει οπότε να προσπαθήσεις κι αλλού. Οι μικροί εκδότες θα σε προσέξουν καλύτερα γιατί όπως εσύ ψάχνεις εκδοτική στέγη για να κάνεις ένα βήμα παραπάνω έτσι κι αυτοί ψάχνουν για συγγραφείς για να εκδώσουν βιβλία γιατί φυσικά δεν πρόκειται να τους προτιμήσουν τα μεγάλα ονόματα! Και ένας μικρός εκδότης συνήθως θα σου φερθεί καλύτερα απ’ ότι ένας μεγάλος που βλέπει το βιβλίο καθαρά σαν προϊόν. Ο μικρός εκδότης θα σου κάνει συμβόλαιο με πιο ευνοϊκούς όρους, θα διαπραγματευτεί πιο εύκολα και θα εκτιμήσει τη δουλειά σου παραπάνω. Αντίστοιχα βέβαια επειδή θα είναι μικρός, η διανομή δεν θα γίνει σε όλα τα βιβλιοπωλεία της χώρα και μπορεί να σου βγάλει λίγα αντίτυπα για αρχή αλλά σημασία έχει να κάνεις το πρώτο βήμα. Και επειδή σε αυτό το σημείο είπα πολλά που δεν έχουν τόσο να κάνουν με την ερώτηση σου, ας αφήσουμε στην άκρη τους εκδότες προς το παρόν (μπορούμε να τους ξαναπιάσουμε οποιαδήποτε άλλη φορά θελήσετε γιατί είναι πραγματικά ένα πολύ μεγάλο θέμα) και πάμε παρακάτω.

Θα πρέπει να σου πω πάντως ότι συνήθως τα διαβάζουν τα βιβλία που τους στέλνουν, οι μεγάλοι εκδοτικοί βέβαια έχουν μία ομάδα που κάνει αυτή ακριβώς τη δουλειά. Οι μικροί πάλι τα διαβάζουν οι ίδιοι. Τώρα, για να σου δώσουν μία ευκαιρία πάνω και πέρα απ’ όλα τα άλλα πρέπει να πιστέψουν ότι θα πουλήσεις για τα δεδομένα τους έναν αριθμό αντιτύπων!

Τώρα γι' αυτό που με ρωτάς, πως καταφέρνω να επικκεντρώνομαι σε μία ιστορία, όταν και άμα (όπως είπα παραπάνω) ερωτευτώ ένα θέμα και τους χαρακτήρες της εστιάζω σε αυτό όσο το δυνατόν περισσότερο. Δεν «επιτρέπω» να επηρεαστώ από κάτι άλλο ώστε να εγκαταλείψω αυτό που ήδη δουλεύω. Αν το καινούριο θέμα γίνει τόσο επίμονο κρατάω σημειώσεις και το αφήνω για μετά, όταν θα τελειώσω αυτό που δουλεύω. Όταν όμως δουλεύω κάτι συγκεκριμένο, αφοσιώνομαι και προσπαθώ όσο το δυνατόν περισσότερο να σκέφτομαι αυτό, να καταγίνομαι με αυτό.

Η πειθαρχία είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στη συγγραφή. Είναι απαραίτητο να βάζεις όρια σε πάρα πολλά πράγματα, να ακολουθείς ένα σχέδιο και όχι να παρασύρεσαι κάθε τόσο γιατί αυτό δυστυχώς έχει σαν αποτέλεσμα να αφήνεις πάρα πολλές ιστορίες ατελείωτες ή να αλλάζεις την πλοκή σου κάθε τόσο νομίζοντας ότι έχεις βρει κάτι που θα την κάνει ακόμα καλύτερη. Γι’ αυτό καλό είναι κατά τη γνώμη μου να μένεις σταθερός στην αρχική οπτική μίας ιστορίας και να το σκέφτεσαι πάρα πολύ καλά να αλλάξεις κάτι και ειδικότερα κάτι που θα επηρεάσει σχεδόν τα πάντα σε μεγάλο βαθμό.

WhiteQueen έγραψε:

Σε αυτό το σημείο μάλιστα θα ήθελα να θέσω εγώ ένα θέμα για συζήτηση. Είναι το πιο συνηθισμένο φαινόμενο και μάλιστα το ακούω από πάρα πολλούς πως ενώ έχουν μία καταπληκτική ιστορία μέσα στο μυαλό τους να μην μπορούν να τη γράψουν!
Ή το ακόμα πιο συνηθισμένο, να ξεκινάνε κάθε τόσο μία νέα ιστορία και να μην ολοκληρώνουν ποτέ καμία!

Και το τελευταίο κατά τη διάρκεια της συγγραφής να αλλάζουν κάθε τόσο γνώμη, να πηγαίνουν πότε την ιστορία προς μία κατεύθυνση και μετά προς μία άλλη μέχρι να ανακαλύψουν μία τρίτη κ.ο.κ με αποτέλεσμα στο τέλος πάλι η ιστορία να μην ολοκληρώνεται ποτέ.
Τι λέτε; Θα θέλατε να συζητήσουμε σχετικά με αυτά; Πιστεύω ότι είναι κάτι που στους περισσότερους (ακόμα και σε εμένα φυσικά!) έχει συμβεί!

Αυτό είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα προβλήματα. Το κύριο πρόβλημα νομίζω είναι ότι ξεκινάμε μια ιστορία, γνωρίζοντας την αρχή και (συνήθως) το τέλος της, χωρίς να έχουμε υπολογίσει ότι θα πρέπει να γίνουν και οι ενδιάμεσες στάσεις. Αυτή είναι η προσωπική μου απόψη από τη δική μου εμπειρία. Έκανα το λάθος αυτό μια φορά αλλά τώρα προσπαθώ να το αποφύγω. Στην ιστορία που γράφω τώρα, έχω αποφασίσει πώς θέλω να είναι η αρχή και το τέλος καθώς και αρκετά γεγονότα που θα συμβούν στη διάρκεια. Εννοείται ότι όσο προχωράς την ιστορία, νέες ιδέες θα σου έρχονται στο μυαλό και θα προσθέτεις νέες στάσεις, θα πρέπει όμως να έχει το βασικό πλάνο από την αρχή. Νομίζω ότι βοηθάει πολύ, πριν ξεκινήσεις μια ιστορία, να κάνεις ένα χρονοδιάγραμμα. Αν δεις ότι είναι ελλειπές, άσε την ιστορία να ωριμάσει στο μυαλό σου και ξεκίνα την κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον.
Όσο για το αν στη διάρκεια σου έρθει μια ιδέα για μια τελείως διαφορετική ιστορία, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις κάποιο τρόπο να την προσαρμόσεις στην ιστορία που ήδη γράφεις. Για παράδειγμα, εγώ άρχισα να βλέπω vampire diaries και η ιδέα του να πρέπει να καταπολεμήσεις μια αδιάκοπη ανάγκη με εξίταρε (όπως οι βρικόλακες διψούν για αίμα αλλά το καταπολεμούν). Βέβαια, δεν μπορούσα να βάλω την δίψα για αίμα στην ιστορία μου, όμως μετά από πολύ σκέψη βρήκα πώς να τη προσαρμόσω στα μέτρα μου...

Επιστρέφω γιατί είδα Χρυσάνθη και την ερώτηση σου περί ύφους, δράματος, κωμωδίας κτλ!

Κατ' αρχάς θα πρέπει να πω ότι το σενάριο για θεατρικό έργο, ή κινηματογράφο είναι πολύ διαφορετικό είδος σε σχέση με το βιβλίο. Και το λέω αυτό ακριβώς επειδή και εγώ έχω κάνει μαθήματα σεναρίου.

Τώρα, η αλήθεια είναι ότι θα πρέπει να έχεις ξεκαθαρίσει από την αρχή τι ακριβώς είναι αυτό που θέλεις να γράψεις. Και όταν λέω να ξέρεις ακριβώς δεν εννοώ μόνο το ύφος αλλά ακόμα και την πλοκή σου στον μεγαλύτερο βαθμό.

Μπορείς να γράψεις φυσικά ένα δράμα με κωμικά στοιχεία, όπως μπορείς να γράψεις και μία κωμωδία με δραματικά στοιχεία αλλά θα πρέπει να ξέρεις αν η ιστορία σου είναι δραματική ή κωμωδία.

Για παράδειγμα, το Desire Blossom (φέρνω αυτά τα παραδείγματα που έχουν να κάνουν με δικά μου για να καταλάβετε καλύτερα) στην πραγματικότηα είναι μία δραματική ιστορία εφόσον η πρωταγωνίστρια έχει κλέψει, το αφεντικό της μάλιστα την εκβιάζει - σχεδόν την εκμεταλλεύεται σεξουαλικά, έχει μάλιστα περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις με την ανηψιά της η οποία έπασχε από ανίατη ασθένεια, και ο πρωταγωνιστής, έχουν σκοτωθεί οι γονείς του, έχει κόψει την επικοινωνία με την αδελφή του και μάλιστα σε κάποιο σημείο της ιστορίας ο ίδιος έχει ένα ατύχημα και κινδυνεύει να πεθάνει. Άρα είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μία δραματική ιστορία. Όμως υπάρχουν αρκετά κωμικά στοιχεία ή σκηνές. Για παράδειγμα η Μπρι ήταν μία ηρωίδα που μας έκανε πολύ συχνά να γελάμε με τον εύθυμο, ατίθασο χαρακτήρα της. Και όχι μόνο η Μπρι αλλά και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές μας έκαναν να γελάσουμε με τα καμώματα τους. Αλλά συνολικά είναι μία συναισθηματικοδραματική ιστορία με κωμικά στοιχεία.

Η Νοέλια πάλι είναι επίσης μία απόλυτα δραματική ιστορία με σχεδόν ανύπαρκτα κωμικά στοιχεία. Το μόνο σημείο που ίσως να γελάσαμε ήταν εκείνο με τον Βαλέριο! Που και πάλι είναι πολύ διακριτικό ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν "περιθώρεια" για περισσότερα κωμικά στοιχεία.

Κωμωδία προσωπικά δεν θα έλεγα ότι έχω γράψει ποτέ, εκτός από μία παρωδία η οποία είχε πραγματικά πολύ γέλιο! Υπάρχουν όμως κωμικές ιστορίες οι οποίες όμως μπορούν να προκαλέσουν "δάκρυα" από τις δραματικές καταστάσεις τους! Το έχουμε δει πάρα πολύ να συμβαίνει στον κινηματογράφο αλλά και στο θέατρο!

Για παράδειγμα η αρκούδα ή η πρόταση γάμου του Τσέχωφ είναι δύο έργα που να ξερένεσαι στο γέλιο τα οποία όμως πραγματεύονται δραματικά θέματα αλλά είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για κωμωδίες!

Νομίζω ότι η δασκάλα που κάνατε μαθήματα ήθελε απλά να σας περάσει το να ξέρετε τι θέμα πραγματεύεστε και να μην αποκλίνετε από αυτό θεματολογικά. Κατά τη γνώμη μου όμως μπορείς να τα παντρέψεις αρκεί να το κάνεις διακριτικά εκεί που σε παίρνει σε κάθε περίπτωση. Άλλωστε ο όρος "κλαυσίγελος" δεν βγήκε τυχαία!

Πάνω στον ενθουσιασμό μου για το θέμα, ξέχασα να σε ευχαριστήσω για τις απαντήσεις WhiteQueen. Και επειδή ελπίζω οι συζητήσεις μας σε αυτό το θέμα να κρατήσουν πολύ, από εδώ και πέρα θα παραλείπω τις ευχαριστίες, να ξέρεις όμως ότι εκτιμώ όσα μας λες!
Και μια ακόμη ερώτηση. Είναι δυνατόν να σκοτώσεις έναν βασικό χαρακτήρα χωρίς να εξοργίσεις τους αναγνώστες; Προσωπικά δε με ενοχλεί τόσο πολύ και έχω αποφασίσει ότι στην ιστορία μου αρκετοί από τους βασικούς χαρακτήρες μου θα πέθανουν, κατά πόσο όμως αυτό θα επηρεάσει αρνητικά την ιστορία, όσον αναφορά τους αναγνώστες πάντα;

Υπεροχο θεμα πραγματικα....φανταστικη ιδεα Μαιρη...ειλικρινα.

Ολοι νομιζω λιγο πολυ οταν εχουμε το δαιμονιο του βιβλιοφαγου εχουμε ονειρευτει εστω και σε μια μικρη γωνια του μυαλου μας πως θα μπορουσαμε να κανουμε κατι παρομοιο.Το να γεννησεις μια ιδεα ισως μερικες φορες να ειναι οτι πιο απλο αλλα το να την γραψεις μερικες φορες οντως ειναι σχεδον ακατορθωτο.

Συνηθως στην δικη μου περιπτωση οταν ξεκιναω να γραφω μια ιστορια πρωτα βλεπω μια εικονα μεσα στο κεφαλι μου τοσο ζωντανη που την σκεφτομαι για μερες...και μετα απλως πρεπει να γνωρισω αυτα τα ατομα καλυτερα,μεχρι που επεκτινονται μεσα στο κεφαλι μου,αποκτουν χαρακτηρα προσωπο και υποσταση.Κι εκεινη η σκηνη που ειδα ακολουθειται απο μια αλλη κι αλλη μεχρι που γινεται μια ιστορια...μια ιστορια που με κανει να θελω να μαθω τι γινεται παρακατω.

Το κακο με εμενα ειναι οτι πολλες φορες εχω κατακλεισμο απο τετοιες εικονες μεσα μου,κι ειναι τοσο μεγαλη η αναγκη μου να τις βγαλω εξω που γραφω με τις μερες.Και μετα απλως κολλαω...ισως να μου παρει καιρο να ξανα πιασω το νημα απο κει που το ειχα αφησει...κι αυτο οχι γτ δεν εχω ιδεες για το τι θα γινει παρακατω αλλα ειναι τοσες πολλες οι προοπτικες που οταν οντως ακολουθησω ενα δρομο θελω να ειμαι σιγουρη πως ειναι ο σωστος και πως θα ειμαι ικανη να τον υποστηριξω στην πορεια.

Οσο αφορα τις περιγραφες του χωρου της ενδυσης κτλ.Ειλικρινα αυτο νομιζω πως εχει να κανει με τον ιδιο τον ανθρωπο.ΜΙα σειρα βιβλιων που διαβασα προσφατα ας πουμε,την ιστορια του Εραγκον η οποια ειναι καθαρα μια φανταστικη περιπεετεια σε ενα πραγματικα πρωτοτυπο κοσμο σε μεγεθος αν τολμουσα να συγκρινω με λεπτομερειες οπως ο κοσμος του Χαρι Ποττερ,υπηρχαν τοσες πολλες περιγραφες που μερικες φορες με κουραζαν.Ουτε λογος βεβαια για Ουμπερτο Εκο ο οποιος μπορει να περιγραφει σε 50 σελιδες μια σκεπη.

Γενικα νομιζω πως ειναι η ακριβης σκηνη που αποφασιζεις να εισαι περιγραφικος.Οταν ο ηρωας σου πχ διασχιζει ενα σκοτεινο σωκακι οπου συχναζει ο ψυχοπαθης δολοφονος της γειτονιας του ε ναι λογικο ειναι πως εκτος απο τα συναισθηματα του χαρακτηρα και το γεγονος του οτι του εχει φτασει η ψυχη στο στομα ακομη και η παραμικρη περιγραφη απο το θροισμα του ανεμου η της ψιχαλας που προσγειωνεται στο λαιμο του κανοντας τον να ανατριχιασει εχει σημασια.

Την ιστορια που δημιουργει ο καθενας πανω απο ολα πρεπει να την γραφει για τον ιδιο,και μετα να την γνωρισει στους υπολοιπους.Στο κατω κατω δεν συστινεις ενα εμβρυο πριν καν βγει απο την κοιλια της μητερας του.Πρωτα πρεπει να νιωθεις εσυ ο ιδιος σιγουρος οτι εγραψες κατι καλο κι οτι οντως μπορει να αγαπηθει απο αλλους ακριβως οσο το αγαπας κι εσυ...τοτε μπορεις να το κυνηγησεις.

Εύη καλησπέρα! Διάβασα όλα όσα γράφεις σήμερα το πρωί και ήθελα να σου απαντήσω όμως με διέκοψαν. Θα το έκανα τώρα επειδή είμαι ένα πτώμα όμως θα μου επιτρέψεις να σου απαντήσω αύριο.

Επειδή και εσύ αυτά που θίγεις είναι πολύ ενδιαφέροντα και επίσης πολύ σημαντικά κατά την άποψη μου δεν θέλω να γράψω ένα κείμενο "στο πόδι" αλλά ουσιαστικό που να στέκεται στους προβληματισμούς σου.

Και φυσικά όποιος άλλος έχει συγγραφικές ανησυχίες ή μη είναι ευπρόσδεκτος στην παρέα μας!

Εδω θα μαι Μαιρη μου....δεν παω πουθενα.... Οποτε μπορεις και θες...

Εύη καλησπέρα!

Επιστρέφω όπως σου υποσχέθηκα για να απαντήσω αναλυτικά και στις δικές σου συγγραφικές ανησυχίες.

Η ιδέα είναι συνήθως το πιο εύκολο, σημασία έχει πως εξελίσσεται αυτή η ιδέα, πως γίνεται μία ολοκληρωμένη, ουσιαστική, ενδιαφέρουσα ιστορία! Κι εγώ επίσης θα πρέπει να σου πω, ονειρεύομαι την κάθε σκηνή που έχω γράψει ποτέ μέσα στο μυαλό μου με εικόνες. Βλέπω όλους μου τους χαρακτήρες να κινούνται, τις εκφράσεις που έχουν τα πρόσωπα τους, τον θυμό, την χαρά, το γέλιο και το δάκρυ τους. Έτσι απλά προσπαθώ να μεταφέρω τις εικόνες στο χαρτί.

Λίγο έως πολύ σε όλους μας τυχαίνει να κολλήσουμε σε κάποιο σημείο. Είτε γιατί έχουμε βαρεθεί, είτε γιατί έχουμε στερέψει από ιδέες , είτε επειδή έρχεται μία καινούρια ιδέα που μας ενθουσιάζει περισσότερο και για πολλούς λόγους ακόμα! Νομίζω ότι το μυστικό σε αυτό το σημείο είναι να μην τα παρατήσεις! Εγώ πολλές φορές που μου συμβαίνει αυτό (γιατί ναι, συμβαίνει και σε εμένα φυσικά!) κάθομαι μόνη και σκέφτομαι τους χαρακτήρες μου, την ιστορία μου από την αρχή και κάνω σχέδια για το πώς θα μπορούσα να συνεχίσω την ιστορία. Μπορεί να αλλάξω πολλές γνώμες και τίποτα να μη με ικανοποιεί και είναι πολύ συνηθισμένο να έρχεται η λύση σαν από μηχανής Θεός με άσχετο τρόπο! Σε αυτές τις περιπτώσεις χαίρομαι τόσο πολύ, πλημμυρίζω από εικόνες και διάθεση φυσικά. Άλλες πάλι που αυτό δεν θα συμβεί απλά επιλέγω μία εκδοχή από αυτές που έχω σκεφτεί και την προσαρμόζω όσο καλύτερα μπορώ στην ιστορία. Αλλά το βασικό είναι να μην εγκαταλείψεις γιατί ότι αφήνεις σε αφήνει κι αυτό! Είναι νόμος και ισχύει για όλα τα πράγματα, όχι μόνο για τη συγγραφή.

Νομίζω ότι για τις περιγραφές προσωπικά έχω ξεκαθαρίσει τη θέση μου, δεν είμαι πολύ περιγραφική, δεν στέκομαι στους χώρους και τα τοπία πάρα πολύ ακριβώς επειδή και τα βιβλία που το κάνουν αυτό σε μεγάλο βαθμό με κουράζουν! Προτιμώ τους διαλόγους και τη δράση, αυτό όμως έχει να κάνει με το δικό μου γούστο καθαρά και σαν αναγνώστης και σαν δημιουργός. Δεν το καταδικάζω διότι κορυφαίοι συγγραφείς περιγράφουν με πολύ ιδιαίτερο τρόπο και δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο ταλέντο.

Νομίζω ότι η απόλυτη αλήθεια είναι πως αυτός που γράφει πρέπει πρώτα να γράφει για τον εαυτό του και να ικανοποιείται ο ίδιος. Διαφορετικά δεν υπάρχει νόημα να το κάνει κανείς. Επίσης καλό θα ήταν να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι αυτό που θα γράψουμε σε κάποιους θα αρέσει σε κάποιους άλλους όμως όχι. Και αυτό είναι και το δύσκολο της υπόθεσης, πώς να αντέχει και να διαχειρίζεται κανείς την «κακή» κριτική.

Η κακη κριτικη ειναι κατι που παντα υπαρχει μιας και σε καθε νομισμα υπαρχουν δυο οψεις.Ποσο μαλλον αναμεσα ασε τοσα δισεκατομμυρια ανθρωπους με διαφορετικα γουστα....αυτο δεν σημαινει κατι.Σιγουρα ικανοποιει περισσοτερο η θετικη αναποκριση αλλα και τα κακα σχολια καμια φορα σε κανουν να γινεσαι καλυτερος.

Κι εγω προτιμω τον διαολογο και την δραση.Κι αυτο γιατι ισως περισσοτερο με ενδιαφερουν οι ηρωες παρα το τι χρωμα κουρτινες τους περιτριγυριζουν.Κι οταν κολλαω προσπαθω να γινομαι ενα με τους χαρακτηρες μου.Να μπαινω στο κεφαλι τους και να βλεπω στην κυριολεξια με αλλα ματια...ακομη κι αν δεν εχει καμια σχεση η δικη τους οπτικη γωνια με την δικη μου....με βοηθαει πραγματικα.

Μου κάνει εντύπωση που η Μαίρη λέει ότι είναι εύκολο να συλλάβεις μια ιδέα!
Εμένα μου φαίνεται το πιο δύσκολο από όλα!
Ίσως για μένα το ''δεσμευτικό'' να είναι ότι όλα όσα σκέφτομαι έχουν ήδη γραφεί από άλλους και μάλιστα με πολύ καλύτερο τρόπο από όσο θα τα αφηγούμουν εγώ...

Δεν ισχυει πως τα παντα εχουν ηδη γραφτει...αν ηταν ετσι δεν θα βγαιναν νεα βιβλια.Δεν θα ειχαμε τπτ νεο να δουμε....σιγουρα δεν μπορουν ολοι να γραψουν κατι μεγαλειωδες.Αλλα και πολλοι που θα μπορουσαν δεν το μαθαινουν ποτε γτ δεν δινουν στον εαυτο τους την ευκαιρια.

Επειδή αναγκάζω (ναι, είμαι στρίγγλα!) τους μαθητές να γράφουν, με εντυπωσιάζουν με τη φαντασία και πρωτοτυπία που διαχειριζονται τα θέματα που με το ζόρι τους βάζω να σκεφτούν και να αναπτύξουν.
Ίσως αυτό με κάνει και διστάζω. Πώς να συναγωνιστείς μεγαλειωδη μυαλά;

Απλως βαζεις μπροστα το δικο σου....

Μια κουβέντα είναι!
Όλοι σας γράφετε καλύτερα από μένα!

Δεν μπορω να κρινω...δεν εχω διαβασει τπτ δικο σου...

Σπόιλερ:

Για να λέω...κάτι παραπάνω θα ξέρω!

Σπόιλερ:

Οκ...δεν πιεζω καταστασεις...

panagiota έγραψε:

Μου κάνει εντύπωση που η Μαίρη λέει ότι είναι εύκολο να συλλάβεις μια ιδέα!
Εμένα μου φαίνεται το πιο δύσκολο από όλα!
Ίσως για μένα το ''δεσμευτικό'' να είναι ότι όλα όσα σκέφτομαι έχουν ήδη γραφεί από άλλους και μάλιστα με πολύ καλύτερο τρόπο από όσο θα τα αφηγούμουν εγώ...

Παναγιώτα μου, αυτό πραγματικά για εμένα είναι το πιο εύκολο απ' όλα!

Καθημερινά μπορεί να έχω και 2 - 3 διαφορετικές ιδέες που μπορεί ίσως να θυμίζουν και κάποιες ιστορίες άλλες αλλά αυτό δεν με πτοεί!

Άσε που δεν μπορεί να έχουν γραφτεί "όλα" από άλλους! Κάτι θα βρούμε κι εμείς που να είναι διαφορετικό, να είναι καλύτερο!

Βασικά, για εμένα αυτό είναι περισσότερο η έννοια "ταλέντο" σε αυτή την ιστορία, το να γεννάς, να σκαρφίζεσαι με το τίποτα ιστορίες. Μου συμβαίνει από μικρό παιδί αυθόρμητα, δεν το καταλάβαινα καν πως γινόταν και τελικά μετά από τόσα χρόνια, τώρα σε αυτή την ηλικία καταλαβαίνω ότι πραγματικά η συγγραφή μου ταιριάζει και με ολοκληρώνει. Ακόμα και το θέατρο με το οποίο ασχολήθηκα πολλά χρόνια δεν ήταν 100% για εμένα για διάφορους λόγους. Το να γράφω ιστορίες όμως είναι.

Από κει και πέρα το να εξελίξεις, να περιγράψεις και να εκφραστείς δεν είναι τόσο δύσκολο, είναι κάτι που μπορείς να το καλλιεργήσεις και να εξασκηθείς με τεχνικές.

Εγώ πάλι αυτό το ταλέντο (να σου βγαίνουν οι ιδέες εύκολα λες και σκάει ποπ κορν στην κατσαρόλα)...άγνωστο στα μέρη μου! Καλά δε με χαλάει...με τόσα ταλέντα που έχω ας αφήσω και κάτι στους άλλους!
Ασχολούμαι με το γράψιμο, αναγκαστικά λόγω δουλειάς, αλλά στο μόνο που διαπρέπω πραγματικά (και το ξέρω γιατί κάνουν θραύση) είναι τα θεατρικά για τις διάφορες σχολικές γιορτές.
Σημασία έχει ότι ευχαριστιέμαι τόοοοοσο να διαβάζω εσάς! Και να με συγχωρέσετε που χώνομαι στο τόπικ για τους επίδοξους και όχι μόνο (μερικοί είστε ήδη!) συγγραφείς.