Lilith : The dark side of the moon

18 χρόνια πριν η Έλενα εγκατέλειψε το Mystic Falls & εξαφανίστηκε μέσα στην νύχτα.
1 χρόνο αργότερα,τα αδέρφια με την βοήθεια της Κάθριν την βρίσκουν στο Ιλινόις.
Όχι όμως μόνη...
Σήμερα,η κόρη της Έλενα βρίσκεται στο Μystic Falls με τους γονείς της & είναι τα γενέθλιά της.
Όμως,όλοι είναι ανήσυχοι, καθώς η υπόσχεση που έδωσε η Έλενα στον Κλάους έρχεται να τους στοιχειώσει..
Και καθώς νέα πρόσωπα συνεχίζουν να μπαίνουν στην ζωή της,ένα αναπάντεχο γεγονός θα τους ταράξει όλους....
Θα καταφέρει άραγε η Λίλιθ να ξεφύγει από την προφητεία που την κυνηγάει απο την μέρα που γεννήθηκε ή ο θάνατος θα έρθει από το χέρι του ατόμου που αγαπά περισσότερο?......

Σπόιλερ:

Prologue:

Lilith's POV
Στεκόμουν στο παράθυρο μου και έβλεπα τους γονείς μου να κανονίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για το πάρτι μου. Τραπέζια ήταν τοποθετημένα κατά μήκος όλης της πίσω αυλής μας και, δεδομένου ότι ήταν Μάιος, όλα ήταν τόσο όμορφα τόσο πράσινα. Σχεδόν σουρεαλιστικό από μια άποψη. Τόση ομορφιά που με το που έρθει το φθινόπωρο θα φύγει. Όπως και η δική μου ζωή. Γιατί μπορεί οι γονείς μου να μου λέγανε ότι τα όνειρα μου δεν ήταν παρά εφιάλτες, αλλά εγώ ήξερα καλύτερα. Ειρωνεία. Η μέρα των γενεθλίων μου, η μέρα που θα με φέρει πιο κοντά στον θάνατό μου. Οι γονείς μου αγκαλιασμένοι τώρα στην μέση του κήπου απολάμβαναν την διακόσμηση. Πόσο πόνο θα τους προκαλούσα άθελά μου. Ήμουν ένα όνειρο και φρόντιζαν να μου το υπενθυμίζανε σε κάθε ευκαιρία. Αλλά όπως κάθε όνειρο, και το δικό τους θα είχε ένα τέλος. Γύρισα και κάθισα στο κρεβάτι μου. Εκεί, ακουμπισμένα στην γωνία ήταν τα δώρα μου. Για την ακρίβεια, τα πρώτα μου δώρα. Χαμογέλασα. Πάντα με κακομάθαιναν. Πάνω-πάνω τυλιγμένο με ένα ροζ χαρτί περιτυλίγματος και έναν μωβ φιόγκο ήταν το δώρο της μητέρας μου. Ήξερα τι είναι. Ένα ημερολόγιο. Μου είχε πει ότι όταν ήταν στην ηλικία μου είχε και εκείνη ένα. Χρειαζόταν σε κάποιον να μιλήσει, να εκφράσει τα συναισθήματα της κάπου που ήξερε ότι δεν θα κριθεί γι' αυτά. Ώσπου γνώρισε τον πατέρα μου. Πήρα το τυλιγμένο πακέτο στα χέρια μου και το ξετύλιξα. Τα ίδια χρώματα με το χαρτί στόλιζαν το εξώφυλλό του. Το χάιδεψα απαλά με τα ακροδάχτυλά μου. Την μητέρα μου την βοήθησε. Και ακόμα μέχρι σήμερα την έχω δει να χαζεύει στην σοφίτα τα παλιά της ημερολόγια. Τα είχα διαβάσει όταν ήμουν μικρότερη και έπαιζα κυνήγι θησαυρού με την ξαδέρφη μου την Μέρεντιθ. Η αγαπημένη μου Μέρεντιθ. Κόρη του αδερφού της μητέρας μου. Και εκείνη ξεχωριστή όπως και εγώ. Θα ερχόταν και αυτή σήμερα. Όλοι θα έρχονταν. Φίλοι, συγγενείς, προστάτες. Γύρισα τα μάτια μου. Μια ζωή με προστάτευαν όλοι τους. Ακόμα μια ειρωνεία. 18 χρόνια προσπαθούσαν να με προστατέψουν από τους πάντες. Κανείς όμως κανείς δεν μπορούσε να με προστατέψει από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Άνοιξα το μικρό τετράδιο στην πρώτη σελίδα. Ήθελα να τους αφήσω κάτι να με θυμούνται όσο θα περνούσαν τα χρόνια...

Αγαπητό ημερολόγιο,
Αυτό είναι το δώρο της Μαμάς μου για τα 18α γενέθλιά μου. Και άμα θέλω να αρχίσω να γράφω τις αναμνήσεις μου, πρέπει να ξέρεις την ιστορία της ζωής μου οπότε...
Το όνομα μου είναι Λίλιθ Σαλβατόρε, και αυτή είναι η ιστορία μου...

1. ~17 χρόνια πριν~

Ο Ντέιμον και ο Στέφαν βγήκαν από το αυτοκίνητο. Η έρευνα της Κάθριν τους είχε οδηγήσει εδώ. Ένα χρόνο τώρα η Έλενα ήταν εξαφανισμένη. Κανείς δεν ήξερε που ήταν, δηλαδή, όλοι ήξεραν αλλά δεν τους έλεγαν. O Ντέιμον απείλησε, φώναξε και επιτέθηκε στην Κάρολάιν, τον Τζέρεμι, την Μπόνι και τον Άλαρικ αλλά κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να τους πει. Ήταν προετοιμασμένοι για τα κόλπα του. Ο Στέφαν από την άλλη χρησιμοποίησε και δόλο και παρακάλεσε αλλά ούτε εκείνος είχε αποτέλεσμα. Μόνο η Κάθριν ήταν διατεθειμένη να τους βοηθήσει. Ήταν σίγουροι ότι κάτι κρυβόταν πίσω από την προσπάθεια να τους βοηθήσει αλλά εκείνη επέμενε πως όχι. Όπως και να έχει οι "επαφές" της Κάθριν θα ήταν σίγουρα χρήσιμες. Είχε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και οπωσδήποτε ένα κορίτσι με την εμφάνιση της Κάθριν δεν θα περνούσε απαρατήρητο. Και πράγματι, ύστερα από έναν χρόνο άκαρπων προσπαθειών, μια πληροφορία ήρθε από έναν φίλο της Κάθριν στο Ιλινόις. Ένα κορίτσι που της έμοιαζε μετακόμισε σε ένα σπίτι κοντά στο δικό του πριν από περίπου ένα μήνα. Και να τα αδέρφια να βρίσκονται έξω από το φημολογούμενο σπίτι της Έλενας. Θα απαιτούσαν κάποιες εξηγήσεις και θα τους τις έδινε αλλιώς τα πράγματα θα γινόντουσαν πολύ άσχημα. Κινήθηκαν κατά μήκος του μικρού κήπου και χτύπησαν το κουδούνι. Καμία απάντηση
«Ίσως θα ήταν καλύτερα να την περιμένουμε στο αυτοκίνητο, Ντέιμον.» είπε ο Στέφαν κοιτώντας αριστερά και δεξιά μήπως κάποιος τους έβλεπε.
«Όχι, μικρέ αδερφέ.» του απάντησε ενώ τα επιδέξια χέρια του δούλευαν με την κλειδαριά. «Ήρθα ως εδώ για μερικές απαντήσεις. Και θα τις πάρω τώρα.» Τυπικός Ντέιμον. Διέρρηξε την μπροστινή πόρτα. Το καθιστικό απλωνόταν μπροστά τους. Μια μεγάλη τηλεόραση, τρία μικρά τραπεζάκια, μεγάλες πολυθρόνες, ένας καναπές και... ένα πάρκο? Όχι.. κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο Στέφαν έκανε μερικά βήματα και στάθηκε πάνω από το πάρκο. Εκεί, ξαπλωμένο, ήταν ένα μικρό κοριτσάκι με καστανές μπούκλες.
«Ντέιμον, ένα μωρό είναι εδώ.» του είπε δείχνοντας την κατεύθυνση.
«Μα τι στο...?» Οτιδήποτε και να ήθελε να πει διακόπηκε από τον ήχο της πόρτας.
«Γλυκιά μου, η μαμά γύ...» και με αυτό η Έλενα έριξε τις σακούλες που κρατούσε στο πάτωμα. Όχι, όχι, ονειρευόταν. Αποκλείεται να την είχαν βρει τα αδέρφια. Και σε καμία περίπτωση δεν στεκόντουσαν στο σαλόνι της με την κόρη της λίγα εκατοστά από τον Στέφαν. Με υπερφυσική ταχύτητα έτρεξε στο πάρκο, πήρε το μωρό στην αγκαλιά της και επέστρεψε στην αρχική της θέση.
«Τι στο διάολο κάνετε εδώ?» τους φώναξε. Η ένταση της φωνής της ενόχλησε το μωρό στα χέρια της και κουνήθηκε ελαφρά. Αλλά κανενός η προσοχή δεν αποσπάστηκε. Ήταν συγκεντρωμένοι σε ένα άλλο θέμα.
«Είσαι βρικόλακας.» ψιθύρισε ο Στέφαν, θυμίζοντάς της για λίγα δευτερόλεπτα τον παλιό του εαυτό, αυτόν που αγαπούσε τόσο σε ένα παρελθόν που έμοιαζε πολύ μακρινό.
«Πότε? Πώς? Ποιός στο έκανε αυτό?» την ρώτησε μπερδεμένος.
«Γιατί κάποιος πρέπει να μου το έκανε αυτό? Δεν υπάρχει πιθανότητα να ήθελα να αλλάξω Στέφαν?» τον κορόιδευε και την ενοχλούσε. Αλλά ήξερε ότι ήταν για το καλύτερο.
«Δεν είμαστε εδώ για να τσακωθούμε μαζί σου, Έλενα» της είπε ο Ντέιμον, διακόπτοντας τον καυγά. «Χαίρομαι που αποφάσισες να έρθεις στην σκοτεινή πλευρά αλλά έχεις κάποιες εξηγήσεις να δώσεις. Γι' αυτό είμαστε εδώ.» Η Έλενα δεν μπορούσε να κοιτάξει τον άντρα που στεκόταν λίγα μέτρα μακριά της. Όχι μετά από ότι κάνανε. Όχι μετά από ότι εκείνη έκανε.
«Πω- πώς με βρήκατε?» η φωνή της έσπασε και κοίταξε το πάτωμα.
«Με την βοήθεια της Κάθριν» της απάντησε απλά ο Ντέιμον και βολεύτηκε σε μια από τις πολυθρόνες. Θα ορκιζόταν ότι είδα μια σπίθα ζήλιας στα μάτια της όταν ανέφερε το όνομα της Κάθριν όταν σήκωσε το πρόσωπό της να τον κοιτάξει αλλά έδιωξε γρήγορα αυτήν την σκέψη. Εξάλλου... Ο Στέφαν βρέθηκε ακριβώς μπροστά της σε δευτερόλεπτα.
«Πρέπει να μιλήσουμε, Έλενα. Μόνοι.» της είπε κοιτώντας την στα μάτια.
Η Έλενα κατένευσε.
«Εντάξει» του είπε «αλλά μην δοκιμάσεις τίποτα.» Βάζοντας την κόρη της ξανά στο πάρκο και αρπάζοντας το χέρι του Στέφαν κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Λίγο πριν μπει στο άλλο δωμάτιο γύρισε και απευθύνθηκε στον Ντέιμον.
«Μπορείς να μείνεις λίγο μαζί της, Ντέιμον? Απλά πρόσεχέ την. Και, οτιδήποτε και να γίνει, μην την αγγίξεις. Δεν-δεν της αρέσει.» Για πρώτη φορά από την στιγμή που ήρθαν στο σπίτι της άφησε τον εαυτό της να τον κοιτάξει. Τα μάτια του αιχμαλώτισαν τα δικά της.
«Σίγουρα. Πήγαινε να μιλήσεις με τον αδερφό μου, Έλενα. Αλλά μετά, είναι η δική μου σειρά.» της απάντησε χαρίζοντάς της ένα σαγηνευτικό χαμόγελο. Γαμώτο. Ήξερε ότι αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να το αντιμετώπιζε και αυτό αλλά δεν περίμενε τόσο νωρίς.
Όταν εκείνη και ο Στέφαν βρέθηκαν μόνοι άρχισε να την βομβαρδίζει με ερωτήσεις.
«Γιατί έφυγες?» την ρώτησε σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος του.
«Προσωπικοί λόγοι. Και όχι δεν θέλω να τους συζητήσω. Και γιατί σε νοιάζει? Πέρασες την φάση του ripper και με θες πάλι πίσω?» Ω, ήταν πολύ θυμωμένη μαζί του. Αλλά ήταν δικό της λάθος. Τα πάντα ήταν δικό της λάθος.
«Νόμιζα ότι μπορούσα να μείνω μακριά σου. Ήταν το καλύτερο για σένα. Αλλά μετά κάναμε μια προσπάθεια. Νόμιζα ότι τα πηγαίναμε καλά. Και ξαφνικά έφυγες... Και μου ξερίζωσες την καρδιά. Πάντα σε ήθελα, Έλενα, αλλά ήξερα ότι σου έκανα φριχτά πράγματα. Αλλά με συγχώρεσες. Με δέχτηκες πίσω. Έφυγες! Και σε βρίσκω μετά από έναν χρόνο... έτσι? Πώς κατέληξες έτσι? Ποιός σε άλλαξε?» έδειχνε πανικοβλημένος τώρα. Η Έλενα απλά του χαμογέλασε. Ήταν ένα επικίνδυνο χαμόγελο.
«Δεν θες να ξέρεις την απάντηση σε αυτό, Στέφαν. Και για να προλάβω κάποιες μελλοντικές ερωτήσεις σου, το έκανα επειδή το ήθελα. Επειδή ήταν ο καλύτερος τρόπος να προστατέψω το παιδί μου.»
«Και ερχόμαστε σε αυτό τώρα! Ένα παιδί, Έλενα? Έχεις παιδί τώρα? Και ποιανού είναι?»
«Δικό μου.»
«Ο πατέρας της?»
«Δεν έχει σημασία» Αυτό έβγαλε τον Στέφαν εκτός εαυτού.
«ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ? Πως μπορείς να το λες αυτό? Είναι άνθρωπος? Ήσουν έγκυος όταν έφυγες?» της φώναζε...
Στο μεταξύ στο σαλόνι...
Ο Ντέιμον ήταν πραγματικά μπερδεμένος. Πως γίνανε έτσι τα πράγματα? Σε μια μέρα είχε μάθει ότι η Έλενα ήταν στο Ιλινόις, βρικόλακας και με παιδί. Άρχισε να περπατάει πέρα-δώθε στο δωμάτιο. Τα χέρια του περασμένα στα μαλλιά του. Πότε έγινε αυτό? Πήγε και στάθηκε πάνω από το πάρκο. Αυτό το μωρό, που τώρα κοιμόταν μπροστά του, ήταν το μοναδικό εμπόδιο ανάμεσα σε εκείνον και την Έλενα? Για αυτό είχε φύγει σαν κυνηγημένη? Και ποιός στο καλό ήταν ο πατέρας του? Τόσες ερωτήσεις… Ήταν πρόθυμος να αφήσει τον αδερφό του να πάρει μερικές απαντήσεις όμως… Οι σκέψεις του διακόπηκαν όταν το κοριτσάκι μπροστά του, ξύπνιο τώρα, τον κοιτούσε έντονα. Πρέπει να ήταν κάτω από 6 μηνών γιατί τα μάτια του δεν είχαν ορισμένο χρώμα. Είχε τα μικρά του χεράκια τεντωμένα προς το μέρος του και έκανε απαλούς θορύβους. Ήθελε αγκαλιά σίγουρα, όμως η Έλενα του είχε πει να μην την αγγίξει. Όμως, πότε την είχε ακούσει για να την ακούσει και τώρα? Έσκυψε μπροστά, πήρε το μωρό στην αγκαλιά του και άρχισε να την κουνάει ρυθμικά. Ανταμείφθηκε με ένα μικρό χαμόγελο και της χαμογέλασε και εκείνος. Τα μάτια της δεν άφηναν ποτέ τα δικά του. Αυτό το μωρό ήταν πραγματικά χαριτωμένο. Έβγαλε μια μικρή αλλά δυνατή κραυγή χαράς και ακούμπησε την μικροσκοπική παλάμη της στο μάγουλό του. Η μητέρα της γρήγορα ανταποκρίθηκε στην κραυγή της και έτρεξε στο σαλόνι με έναν θυμωμένο Στέφαν να την ακολουθεί. Σίγουρα δεν ήταν χαρούμενος που διακόπηκε η μικρή τους privet συζήτηση. Αλλά η Έλενα ήταν επικεντρωμένη σε ένα άλλο γεγονός. Η κόρη της στην αγκαλιά του Ντέιμον ήταν ένα θέαμα που δεν περίμενε ποτέ να αντικρίσει. Και το γεγονός ότι και οι 2 φαίνονταν χαρούμενοι με την κατάσταση έστειλε ένα ρίγος φόβου στην σπονδυλική της στήλη. Ο Ντέιμον σήκωσε το βλέμμα του για να συναντήσει ένα ζευγάρι καστανά μάτια να τον κοιτούν με τρόμο.
«Ηρέμησε, Έλενα. Δείχνεις έτοιμη να πάθεις καρδιακή προσβολή.» της είπε με παιχνιδιάρικο τόνο μορφάζοντας ειρωνικά την ίδια στιγμή.
«Νόμιζα ότι σου είπα να μην την αγγίξεις.» του γρύλισε ανάμεσα από τα δόντια της.
«Ναι, νομίζω ότι το ανέφερες. Αλλά ήθελε αγκαλιά και ήμουν ο μόνος διαθέσιμος εκείνη την στιγμή.» Κοίταξε πίσω το μωρό στην αγκαλιά του. «Εξάλλου, νομίζω ότι υπερβάλλεις. Μου επιτρέπει να την αγγίζω.»
Χάιδεψε το μικρό καστανό της κεφαλάκι, περνώντας τα δάχτυλά του ανάμεσα στις μικρές μπούκλες της. Το χέρι του έκλεισε γύρω τους "φυλακίζοντας" μια τούφα στην παλάμη του. «Σου μοιάζει.» της είπε σιγανά. Ένα χαμόγελο που πραγματικά της έκοψε την ανάσα σχηματίστηκε στα χείλη του. Ω, τα χείλη του. Τα ίδια χείλη που εκείνο το βράδυ...
«Ω, σιγά το θέμα! Δώσε τη μου, Ντέιμον» η φωνή του Στέφαν την έβγαλε από την ονειροπόλησή της.
«Όχι Στέφαν! Μην την α... »του φώναξε αλλά ήταν ήδη αργά. Την στιγμή που προσπάθησε να την απομακρύνει από την αγκαλιά του Ντέιμον άρχισε να φωνάζει πολύ δυνατά. Η φωνή της έκανε το αίμα όλων να παγώσει. Η γη άρχισε να τρέμει και το παράθυρο πίσω τους έσπασε σε χίλια μικρά κομματάκια. Ο Ντέιμον την απομάκρυνε από το κράτημα του Στέφαν και άρχισε να της ψιθυρίζει ένα απαλό νανούρισμα. Λίγο αργότερα η μικρή σταμάτησε να φωνάζει.
«Τι στο διάολο ήταν αυτό?» τα 2 αδέρφια κοιτάζανε την Έλενα με τρόμο. Εκείνη απλά στεκόταν ακίνητη. Η φωνή της παγωμένη.
«Σας είπα να μην την αγγίξετε.» Κοιτούσε και τους 2 όσο πιο ψυχρά μπορούσε. «Μπορώ να έχω την κόρη μου πίσω τώρα?»
Πλησίασε τον Ντέιμον όμως όταν προσπάθησε να την αγγίξει, εκείνος την απομάκρυνε ξανά.
«Όχι Έλενα. Πρώτα θα μας πεις τι στο καλό μόλις συνέβη.»
«Ειλικρινά δεν ξέρω. Μπορεί να κάνει πράγματα σαν αυτό.» του απάντησε δείχνοντας το σπασμένο παράθυρο. «Δεν μπορώ να την ελέγξω.»
«Μα πώς?» την ρώτησε ο Στέφαν.
«Δεν ξέρω.» του είπε και ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της.
«Μπορεί ο πατέρας της να έχει να κάνει κάτι με αυτό» την πείραξε ο Ντέιμον. Αλλά δεν τσίμπησε το δόλωμα.
«Μπορεί.» του απάντησε ειρωνικά.
«Έλενα» ο Στέφαν έβαλε τα χέρια του στους ώμους της και την γύρισε ώστε να είναι πρόσωπο με πρόσωπο. «Σε παρακαλώ, γύρνα πίσω. Μπορείς να μείνεις στο Boarding House.Η κόρη σου το ίδιο.» κοίταξε το παιδί στα χέρια του Ντέιμον. «Δεν χρειάζεται να μείνεις μαζί μου αν δεν το θες. Θέλω να προσπαθήσω να φτιάξω τα πράγματα μεταξύ μας. Σε παρακαλώ.» Τα μάτια του την ικέτευαν να πει το ναι. Της θύμισε την εποχή που ήταν μαζί. Πόσο μακρινό φάνταζε αυτό το παρελθόν...
«Συμφωνώ με τον Στέφαν» γύρισε το κεφάλι και κοίταξε τον Ντέιμον με απορία «Στο κομμάτι της επιστροφής. Προφανώς είσαι έναν νέος βρικόλακας και η κόρη σου έχει μια καρδιά που χτυπά και αίμα τρέχει τις φλέβες της. Δεν λέω ότι είσαι επικίνδυνη για την κόρη σου αλλά 3 βρικόλακες είναι καλύτερη προστασία για εκείνη. Και θες την καλύτερη προστασία για εκείνη, σωστά Έλενα?» την ρώτησε σηκώνοντας το ένα του φρύδι. Εκείνη απλά κοίταξε και τους 2 και μετά το κορίτσι στα χέρια του Ντέιμον. Ναι, ήθελε το καλύτερο για την κόρη της όμως τα αδέρφια ήταν το καλύτερο για εκείνη? Μα το βαθύτερο ερώτημα ήταν: Ήθελε πραγματικά να επιστρέψει στο Mystic Falls και να μείνει με τα αδέρφια? Που θα την οδηγούσε όλο αυτό?
«Εντάξει» είπε χαμηλόφωνα με έναν τόνο παράδοσης στην φωνή της. Είδε την ελπίδα να καθρεφτίζεται στα μάτια του Στέφαν. «όχι όμως για να είμαι μαζί σου ξανά, Στέφαν. Αν μου υποσχεθείς ότι η κόρη μου δεν θα κινδυνέψει γύρω σας, τότε θα επιστρέψω.»

Σπόιλερ:

2.Get ready

«Έχεις τον λόγο μας, Έλενα. Θα κάνουμε τα πάντα προκειμένου εσύ και η κόρη σου να είστε ασφαλής.» της είπε ο Στέφαν κοιτώντας την στα μάτια.
Ήθελε τόσο πολύ να τον πιστέψει. Μπορούσε όμως? Όταν όλα βγαίνανε στο φως θα τη μισούσαν και οι 2.Και ποιά θα ήταν η αντίδρασή τους στην κόρη της? Θα μπορούσε να το αντέξει? Και όμως το να γυρίσει θα ήταν το καλύτερο και για τις 2 τους. Θα ήταν κοντά σε ανθρώπους που τις αγαπούσαν και θα τους προστάτευαν όταν ερχόταν η στιγμή να πει την αλήθεια. Αλλά προς το παρόν το να επιστρέψει στο Mystic Falls φάνταζε ιδανικό σχέδιο. Τι θα γινόταν όμως με...
«Ωραία! Τώρα που τα ξεκαθαρίσαμε όλα αυτά δεν πας να ετοιμαστείς Έλενα?» της είπε ο Ντέιμον. «Δεν βλέπω την ώρα να αφήσουμε αυτό το μέρος. Αποθύμησα το σπίτι.»
Μα τι στο καλό του συνέβαινε? σκέφτηκε η Έλενα. Δεν την κοιτούσε στα μάτια φυσικά και δεν τον κατηγορούσε. Ειδικά μετά από ότι έγινε μεταξύ τους αλλά γιατί τέτοια βιασύνη να γυρίσει σπίτι? Ποτέ δεν ήταν του σπιτιού. Εκτός αν είχε κάποια να τον περιμένει πίσω. Την Κάθριν μήπως?
«Οκ.» είπα απευθυνόμενη και στους 2 προσπαθώντας να αποφύγει να πάνε οι σκέψεις της εκεί που δεν έπρεπε. «Πάω να μαζέψω τα πράγματα μας και σε λίγο θα είμαι έτοιμη. Μπορώ να την πάρω τώρα Ντέιμον να την ετοιμάσω?» τον ρώτησε τείνοντας τα χέρια της προς το μέρος του.
«Μια χαρά είναι. Τελείωνε Έλενα.» της γρύλισε. Κανονικά θα του ζήταγε τον λόγο για την συμπεριφορά του ή θα του ορμούσε αλλά όχι έχοντας το παιδί στα χέρια του. Έτσι επέλεξε να σιωπήσει, να κάνει μεταβολή και να κατευθυνθεί προς την κρεβατοκάμαρα,
«Τι στο καλό σε έπιασε Ντέιμον? Γιατί της μίλησες έτσι?» ρώτησε ο Στέφαν τον αδερφό του αμέσως μόλις έμειναν μόνοι. Δεν καταλάβαινε την ξαφνική επίθεση που είχε κάνει στην Έλενα. Βλέπετε, μέχρι τότε αγνοούσε τι είχε γίνει μεταξύ της τότε κοπέλας του και του αδερφού του.
«Στέφαν, ξεπέρνα το. Έχω δικαίωμα να της φέρομαι όπως θέλω. Εξάλλου συμφώνησε να έρθει πίσω μαζί μας. Μπορεί να μην το πιστεύεις αλλά έχω και εγώ 2 λογάκια να της πω όταν γυρίσουμε σπίτι. Και μέχρι να μου δώσει ΛΟΓΙΚΕΣ εξηγήσεις έτσι θα της φέρομαι. Φτάνει με την καλοσύνη.» του απάντησε ο Ντέιμον φανερά θυμωμένος. Αλλά όπως και η Έλενα δεν τον πίεσε να του πει περισσότερα παρόλο που ο ίδιος βρισκόταν σε σύγχυση. Εξάλλου και να προσπαθούσε, στην καλύτερη των περιπτώσεων ο Ντέιμον θα τον αγνοούσε τελείως.
«Ότι πεις.» είπε σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους του. Καθώς όμως έκανε να απομακρυνθεί ο Ντέιμον τον σταμάτησε βάζοντας το χέρι του στον ώμο του.
«Βαρέθηκα εδώ.» του είπε αηδιασμένα κοιτώντας γύρω του. <Πάρε την εσύ και πήγαινε να τσεκάρεις την Έλενα. Δεν θα το σκάσει ξανά.» του είπε χαμογελώντας επικίνδυνα.
«Γι' αυτό δεν της έδωσες το παιδί.» μουρμούρισε ο Στέφαν περισσότερο στον εαυτό του. «Αλλά Ντέιμον δεν μπορώ να την πάρω αγκαλιά. Θα κλάψει πάλι.» είπε κάπως θλιμμένα. Τον στεναχωρούσε αυτό το γεγονός. Δεν θα έβλαπτε ποτέ την κόρη της Έλενας. Για κανέναν λόγο. Ή τουλάχιστον... έτσι νόμιζε.
«Θα σε αφήσει.» του είπε γρήγορα ο Ντέιμον κοιτώντας το παιδί στα χέρια του. Και σηκώνοντας το βλέμμα του στον αδερφό του συνέχισε: «Απλά την τρόμαξαν οι φωνές της μητέρας της. Δοκίμασε»
Ο Στέφαν δεν πρόλαβε να αντιδράσω καθώς έβαζε το μικρό κορίτσι στην αγκαλιά του. Δεν φώναξε αυτή την φορά αντίθετα του χαμογέλασε γλυκά. Πειράζει που ήταν πολύ, πολύ μπερδεμένος?
«Θα περιμένω στο αυτοκίνητο. Και ηρέμησε λίγο. Αν είσαι αγχωμένος, θα το καταλάβει.» του είπε χαϊδεύοντας το κεφαλάκι του μωρού ταυτόχρονα. Ο Στέφαν εξεπλάγην από την συμπεριφορά του Ντέιμον. Από πότε φερόταν τόσο καλά στα παιδιά? Μόλις πήγε όμως να τον ρωτήσει τον σταμάτησε με ένα κούνημα του χεριού του.
«Στο αυτοκίνητο, Στέφαν. Πήγαινε τώρα στην μάνα του.» και εξαφανίστηκε σε δευτερόλεπτα.
Ο Στέφαν κοίταξε το μωρό στην αγκαλιά του. Ήταν πραγματικά πανέμορφη. Ίδια η μητέρα της, σκέφτηκε. Χαμογέλασε γλυκά και του ανταπέδωσε το χαμόγελο.
«Πάμε να δούμε την μαμά τώρα» της ψιθύρισε και κατευθύνθηκα προς το βάθος του σπιτιού.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Γαμώτο! μονολόγησε η Έλενα όταν βρέθηκε στην ησυχία του δωματίου της και χτύπησε τα χέρια της πάνω στην μεγάλη καφέ βαλίτσα της. Τι στο καλό σε έχει πιάσει? Γιατί έπρεπε να με βρουν τώρα? Πάνω που όλα είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε μια σειρά? Την τύχη μου! Όλο αυτό το κρυφτό φαίνεται ήταν άχρηστο. Σκοπός όλης αυτής της περιπέτειας ήταν να ξεχάσω. Ναι, εύκολο όταν όπου και να πας κουβαλάς ένα κομμάτι του παρελθόντος. Είχα γυρίσει τον κόσμο τον τελευταίο χρόνο και μόλις μου κούνησαν το δαχτυλάκι τους τα αδέρφια επέστρεψα! Χαζή! μουρμούριζε όση ώρα πετούσε τα ρούχα της μέσα. Ήταν πολύ… τι? Ούτε η ίδια δεν ήξερε! Άκουσε βήματα πίσω της και γύρισε για να δει τον Στέφαν έχοντας την κόρη της στην αγκαλιά του να στέκεται στην πόρτα. Αυτό ήταν! Και το τελευταίο ίχνος αυτοέλεγχου που είχε εξαφανίστηκε
«Τα παρατάω!» του φώναξε σε έξαλλη κατάσταση. «Τι της κάνετε, μπορείς να μου εξηγήσεις? Δεν ανέχεται κανέναν να την κρατάει, ούτε καν τον ίδιο μου τον αδερφό! Αλλά με εσάς δεν έχει προβάλει την παραμικρή αντίσταση!»
Ο Στέφαν δεν καταλάβαινε γιατί την ενοχλούσε τόσο. Θα έπρεπε να την ευχαριστεί δεδομένου ότι θα έμενε μαζί τους. Εκτός αν θα άφηνε κάποιον αγαπημένο εδώ. Αυτό θα εξηγούσε τα νεύρα της καθώς και τον πόνο στο στήθος του. Είχε την αίσθηση ότι κάτι είχε σπάσει μέσα της από την στιγμή που έφυγε. Την πλησίασε για να της δώσει το μωρό. Όμως καθώς έφτανε όλο και πιο κοντά της και το άρωμα της τον τύλιγε ήταν ανίκανος να κουνηθεί. Ώ Θεέ μου, πόσο την αγαπούσε. Ήταν σαν να μην είχε περάσει μέρα από τότε που έφυγε. Έκλεισε τα μάτια και άφησε τις αναμνήσεις να τον τυλίξουν....

3. Memories...

Stefan's POV

30 Ιουλίου~14 μήνες πριν

Δεν ήξερα ποιόν θεό να ευχαριστήσω! Μετά από τόσο καιρό και όλο αυτόν τον πόνο που της είχα προκαλέσει, ο άγγελός μου με είχε συγχωρήσει και ήμασταν πάλι μαζί. Και τώρα μετά από μια υπέροχη νύχτα την είχα ξανά στην αγκαλιά μου. Ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην γη. Τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει την ευτυχία που ένιωθα. Την είχα στην αγκαλιά μου και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Την χάιδεψα απαλά στην πλάτη και την ένιωσα να κουνιέται.
<Σε ξύπνησα, αγάπη μου?» την ρώτησα απαλά έτσι ώστε σε περίπτωση που ακόμα κοιμόταν να μην την ενοχλούσα.
«Όχι» μου απάντησε γλυκά καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι και πήγαινε στο παράθυρό μου. Κοίταξε τον σκοτεινό ουρανό έξω και ήξερα ότι κάτι την απασχολούσε ακόμα.
«Έλενα» ,της είπα σιγανά καθώς την ακολούθησα και έβαλα το χέρι μου στον ώμο της, «Συμβαίνει κάτι?» Ο τόνος της φωνής μου φανέρωνε την ανησυχία μου. Έγειρε το κεφάλι της στο πλάι και ακούμπησε το μάγουλό της στο χέρι μου.
«Όχι, Στέφαν. Απλά...» την είδα να δυσκολεύεται να κρατήσει τα δάκρυά της. Έτσι την γύρισα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω της.
«Έλενα… ότι και να είναι αγάπη μου, μαζί θα τα καταφέρουμε. Ξέρω ότι σου προκάλεσα πολύ πόνο όμως μπορούμε να το δουλέψουμε. Σε α...» με σταμάτησε προτού προλάβω να της πω πως νιώθω ακουμπώντας τον δείκτη της στα χείλη μου.
«Μην το πεις Στέφαν.» με ικέτεψε με μάτια γεμάτα δάκρυα που δεν είχαν τρέξει ακόμα. «Όχι τώρα τουλάχιστον. Νιώθω το ίδιο αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορέσω να στο πω πίσω. Περάσαμε τόσα και... Ας αφήσουμε τον χρόνο να δείξει έτσι?» μου είπε με φωνή έτοιμη να σπάσει. Της χαμογέλασα και φίλησα το δάχτυλό της.
«Φυσικά αγάπη μου. Ότι θες.» Μου χαμογέλασε πίσω και έκλεισε τα μάτια της...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - General POV- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Ο Στέφαν άνοιξε τα μάτια του και είδε την Έλενα να τον κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο περιέργεια. Η μικρή του αναδρομή στην πρώτη τους νύχτα αφ' ότου τον δέχτηκε πίσω είχε φέρει ένα χαμόγελο στα χείλη του και φυσικά το είχε παρατηρήσει. Δεν του το επέστρεψε όμως.
«Συγνώμη» του είπε γρήγορα βάζοντας το παιδί στο κρεβάτι μπροστά της και αλλάζοντας θέμα. «Είμαι νέα σε αυτό και δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου πλήρως. Τα νεύρα μου είναι...» κούνησε το κεφάλι της και συνέχισε να πακετάρει.
«Ξέρω» μουρμούρισε ο Στέφαν σιγανά. Όμως χάρη στην καινούργια της ιδιότητα τον άκουσε.
«Υπάρχει κάποιος που πρέπει να ενημερώσεις μήπως ότι φεύγεις?» την ρώτησε προσπαθώντας να αλλάξει θέμα και να μάθει περισσότερα για το άλλο άτομο που πιθανόν βρισκόταν τώρα στην ζωή της.
«Όχι» Δεν την πίστεψε… «Το σπίτι είναι αγορασμένο στο όνομα μου, φίλους δεν έχω. Δεν δίνω σε κανέναν αναφορά.» Γύρισε και τον κοίταξε. «Και αυτό δεν θα αλλάξει» του είπε με προειδοποιητικό τόνο. «Φυσικά... Όμως πως αγόρασες το σπίτι? Στοίχημα ότι κοστίζει πολλά.»
Δεν του απάντησε. Ακούμπησε με δύναμη την βαλίτσα της στο πάτωμα και έριξε μια τελευταία ματιά γύρω της.
«Ο Ντέιμον?» τον ρώτησε σκανάρωντας ακόμα το δωμάτιο. «Στο αυτοκίνητο.» της απάντησε καθώς έπαιρνε την βαλίτσα από τα χέρια της.
«Ευχαριστώ» μουρμούρισε και της χαμογέλασε. Έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς την πόρτα και έξω στο αμάξι.
Η Έλενα περίμενε να κλείσει η κεντρική πόρτα και τότε άφησε την ανάσα που κρατούσε. Ίσως να γινόταν πιο εύκολο με τον καιρό να βρίσκεται δίπλα τους. Πήρε την κόρη της αγκαλιά και της ψιθύρισε:
«Μην ανησυχείς, ζωή μου. Δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει. Θα είσαι ασφαλής κοντά στον μπαμπά. Και αν όχι, θα φροντίσει ο Κλάους να είσαι.» χαμογέλασε γλυκά στο παιδί, σήκωσε το κεφάλι της και με αποφασιστικότητα ακολούθησε το μονοπάτι του Στέφαν.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

4. Bye Illinois, welcome Mystic Falls

Μέρος 1ο

Το ταξίδι ήταν ήσυχο, για την ακρίβεια, υπερβολικά ήσυχο.
Απόλυτη σιωπή επικρατούσε στο αυτοκίνητο όση ώρα ταξίδευαν. Λογικό, δεδομένου ότι ο καθένας ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του. Έτσι όταν φτάσανε στο Boarding House,ο Ντέιμον ήταν ο πρώτος που βγήκε από το αμάξι και κατευθύνθηκε αμέσως προς το σπίτι αφήνοντας πίσω του την Έλενα και τον Στέφαν να τον κοιτάζουν με περιέργεια.
«Μην του δίνεις σημασία.» της είπε ο Στέφαν.
«Δεν πρόκειται.» του απάντησε αποφεύγοντας το βλέμμα του. Η Έλενα άρχισε να περπατάει προς την κύρια είσοδο και ένιωσε την καρδιά της να βουλιάζει. Από την τελευταία φορά που βρέθηκε εκεί είχε δημιουργηθεί το πλασματάκι που ήταν κουρνιασμένο στην αγκαλιά της. Ποιός ήξερε πως θα κατέληγε αυτή τη φορά? Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, διέσχισε το κατώφλι.
«Έλα τώρα Ντέιμον. Πες μου τι έγινε.» άκουσε μια γυναικεία φωνή να λέει. Και καθώς έφτασε στο σαλόνι βρήκε την Κάθριν ξαπλωμένη στον καναπέ με το νυχτικό της, κρατώντας ένα άδειο ποτήρι στο αριστερό της χέρι. Ξαφνικά ένιωσε τόσο απροστάτευτη απέναντι σε αυτήν την γυναίκα. Και τόσο ανασφαλής. Ενστικτωδώς έσφιξε την κόρη της πάνω της. Τόση ώρα η Κάθριν την παρακολουθούσε και δεν της είχε ξεφύγει η κίνηση της Έλενας.
«Ω, αγαπητή μου, βλέπω ότι τα αγόρια μου κατάφεραν να σε βρουν. Τι καλά!» της είπε ειρωνικά. Η Έλενα όμως μπορούσε να διακρίνει και τον κτητικό τόνο της όταν πρόφερε τις λέξεις "τα αγόρια μου". Η Κάθριν της χαμογέλασε και πήρε μια αχρείαστη ανάσα. «Ω! Και αποφάσισες να μας κάνεις παρέα στην πλευρά των αθανάτων? Τι ευτυχία. Και έφερες και φαγητό. Τι καλή.» της χαμογέλασε επικίνδυνα χωρίς να κουνηθεί καθόλου από τον καναπέ.
«Ένα βήμα να κάνεις και σου ορκίζομαι ότι θα είναι το τελευταίο βήμα σε αυτήν την άθλια ζωή σου.» της είπε ο Ντέιμον καθώς έβγαινε από την κουζίνα και ο Στέφαν έκανε την εμφάνισή του από το κατώφλι. Η Έλενα απλά κοίταξε ανάμεσά τους.
«Δεν μου είπατε ότι είναι και αυτή εδώ.» είπε ανάμεσα από τα δόντια της.
«Ω, Έλενα σε παρακαλώ.» της απευθύνθηκε η Κάθριν όρθια τώρα καθώς κατευθυνόταν προς τον Ντέιμον. «Πίστευες ότι θα τους έδινα μια τόσο σημαντική πληροφορία χωρίς να τους ζητήσω κάτι?»
«Απλά δεν ήταν τόσο εξωφρενικό όσο τις άλλες φορές.» συμπλήρωσε ο Στέφαν.
«Η Κάθριν δεν θα πειράξει ούτε εσένα, ούτε κανέναν.» ολοκλήρωσε ο Ντέιμον καθώς κοιτούσε την Κάθριν στα μάτια. «Φυσικά! Κανείς δεν θα πάθει κακό.» του επέστρεψε το βλέμμα. «Τουλάχιστον όχι από εμένα.» γύρισε και κοίταξε την Έλενα τώρα.
«Λοιπόν…» άρχισε ο Ντέιμον καθώς καθόταν στην πολυθρόνα του και πίνοντας μια μεγάλη γουλιά από το ποτό του. «Ας οργανωθούμε. Ο Στέφαν και εγώ στα δωμάτια μας…» ο Στέφαν κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. «Η Κάθριν στο δικό της και εσύ Έλενα θα κοιμηθείς με την κόρη σου σε κάποια από τις υπόλοιπες κρεβατοκάμαρες. Εκτός φυσικά αν θέλεις να μοιραστείς το κρεβάτι σου με τον αδερφό μου.» Η Έλενα άνοιξε το στόμα της να υπερασπιστεί τον εαυτό της όμως ο Ντέιμον δεν την άφησε. «Και αύριο θα πάμε για ψώνια καθώς το σπίτι δεν είναι το κατάλληλο να φιλοξενεί βρέφη αυτή την στιγμή.» ολοκλήρωσε και έβαλε το ποτήρι του στο τραπέζι. «Θα σας φτιάξω μια λίστα.» είπε η Έλενα. «Τώρα μπορώ να πάω να ξεκουραστώ έτσι? Στέφαν, θα με συνοδεύσεις?» ρώτησε γυρνώντας στον Στέφαν και χαμογελώντας του. «Από εδώ» της είπε εκείνος περνώντας το χέρι του γύρω από την μέση της και οδηγώντας την πάνω. Το βλέμμα του Ντέιμον έγινε σκληρότερο βλέποντας την οικειότητα μεταξύ τους. Πράγμα που δεν πέρασε απαρατήρητο από το άγρυπνο μάτι της Κάθριν που καθόταν δίπλα του τώρα.
«Ζηλεύεις.» του είπε. Δεν ήταν ερώτηση, απλά διαπίστωση.
«Μην αρχίζεις.» της είπε άγρια.
«Σε καταλαβαίνω Ντέιμον. Μετά από ότι έγινε μεταξύ σας...»
«Σςς…» την διέκοψε ο Ντέιμον βάζοντας τον δείκτη στα χείλη της. «Επειδή ξέρεις, δεν σημαίνει ότι πρέπει να μάθουν και οι υπόλοιποι. Μην εκμεταλλεύεσαι πράγματα που είπα μεθυσμένος.» Η Κάθριν δάγκωσε το εσωτερικό του δείκτη του με τα ανθρώπινα δόντια της και του χαμογέλασε χωρίς να παίρνει τα μάτια της από τα δικά του. «Θα σε βοηθήσω Ντέιμον να γίνει η Έλενα δική σου.» Ο Ντέιμον απομάκρυνε το χέρι του γρήγορα από τα χείλη της και σηκώθηκε όρθιος. «Για να έχεις τον Στέφαν έτσι?» την ρώτησε χωρίς ίχνος συναισθήματος στην φωνή του.
«Και οι 2 θα βγούμε κερδισμένοι έτσι.» του απάντησε βάζοντας το χέρι της στον ώμο του. Εκείνος απλά γύρισε το κεφάλι του στο πλάι και την κοίταξε. Όταν μίλησε η Κάθριν μπορούσε να διακρίνει τα ένστικτα του κυνηγού να έρχονται στην επιφάνεια.
«Τι πρέπει να κάνω?» την ρώτησε ψιθυριστά. Εκείνη απλά του χαμογέλασε....

Μέρος 2ο

Καθώς ανέβαινε την μεγάλη σκάλα με τον Στέφαν να έχει το χέρι του στην μέση της, το μυαλό της Έλενας δούλευε πυρετωδώς. Μα τι στο καλό συνέβη στα αδέρφια και δεχτήκαν να συμμαχήσουν με την Κάθριν? Και να υποκύψουν σε κάθε της θέλημα? Γυρίσαμε στο παρελθόν? Και τώρα δεν μπορούσε να τους ψυχαναγκάσει. Τι στο διάολο συνέβαινε εδώ? Και σε τι οφειλόταν όλη αυτή η οικειότητα με τον Ντέιμον? Μήπως ήταν μαζί ξανά? Ω, Θεέ μου τι μου συμβαίνει? σκέφτηκε. Δεν έχουν περάσει ούτε 24 ώρες από την στιγμή που ξανασυναντήθηκε με τα αδέρφια και ήδη βρισκόταν σε σύγχυση. Το μυαλό της κόντευε να εκραγεί. Ένιωσε το χέρι του Στέφαν να αποχωρίζεται το σώμα της και αυτό κατάφερε να της επιστρέψει να συγκεντρώσει το βλέμμα της ευθεία. Βρισκόντουσαν σε μια από τις κρεβατοκάμαρες του σπιτιού. Είχε ξαναβρεθεί εδώ όταν ήταν ακόμα με τον Στέφαν και εξερευνούσε το σπίτι. Το μεγάλο κρεβάτι της φαινόταν απειλητικό τώρα και η διακόσμηση ήταν υπερβολική, όπως και σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Όχι ακριβώς σε όλα. Το δωμάτιο του Ντέιμον δεν ήταν τόσο εκκεντρικό, ψιθύρισε αυτή η μικρή φωνούλα στο κεφάλι της. Γύρισε προς το μέρος του Στέφαν και του χαμογέλασε.
«Στέφαν...» άρχισε όμως εκείνος την διέκοψε.
«Αν θες να μου πεις για την Κάθριν, ο Ντέιμον επέμενε να την ρωτήσουμε και να κάνουμε ότι μας ζητήσει για τελευταία φορά. Είχε πάθει εμμονή τους τελευταίους μήνες με το να σε βρούμε. Δεν ξέρω τι συνέβη μεταξύ σας, Έλενα...» σταμάτησε λίγο και σήκωσε το βλέμμα του στο δικό της. «Χαίρομαι όμως που το έκανε. Μπορεί να μην σε βρίσκαμε ποτέ. Και δεν θα άντεχα να μην σε ξαναδώ.» της χαμογέλασε αμυδρά και του επέστρεψε το χαμόγελο. «Η αλήθεια είναι...» συνέχισε περνώντας το χέρι του από τα μαλλιά του. «Ότι είχα αρχίσει να χάνω την ελπίδα μου πια. Ήταν προφανές ότι δεν ήθελες να βρεθείς. Και οι δικοί σου δεν μας έλεγαν τίποτα.» Η Έλενα έβαλε το κοιμισμένο παιδί στο κρεβάτι και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού.
«Δεν ήξεραν όλοι που είμαι.» του είπε απαλά. «Μονάχα ο Τζέρεμι και η θεία Τζένα. Τους είχα απαγορεύσει να πουν το οτιδήποτε.» Απέφευγε το βλέμμα του έτσι επικεντρώθηκε στο να κοιτάζει το πάτωμα. Ο Στέφαν γονάτισε μπροστά στα πόδια της και της χάιδεψε το μάγουλο. «Απλά χαίρομαι που είσαι εδώ.» της είπε λίγο πριν σηκωθεί και σταθεί στην πόρτα της. Γύρισε και την κοίταξε για τελευταία φορά εκείνο το βράδυ και της ψιθύρισε:
«Θα τα πούμε αύριο. Ξεκουράσου τώρα. Αύριο θα ασχοληθούμε με το δωμάτιο της κόρης σου.» και έτσι έφυγε από το δωμάτιο. Η Έλενα κοίταξε γύρω της στο δωμάτιο της. Οι βαλίτσες της ήταν εδώ. Πότε έγινε αυτό? αναρωτήθηκε έκπληκτη. Μάλλον την ίδια ώρα που καθόσουν και χάζευες τον Ντέιμον με την Κάθριν. Θα έπαιρνε όρκο ότι αν μπορούσε θα ξέσκιζε αυτήν την φωνή με τα ίδια της τα χέρια. Η φωνή της συνείδησης είναι η μεγαλύτερη σκύλα' της είχε πει κάποτε η Κάρολαιν και δεν μπορούσε να συμφωνήσει περισσότερο αυτή τη στιγμή. Ήταν σπίτι τώρα, με όλη την σημασία της λέξης και είχε πλέον τον χρόνο να ασχοληθεί με τους ανθρώπους που είχε αφήσει πίσω όταν έφυγε σαν κυνηγημένη. Έβγαλε το κινητό της από την τσέπη του μπουφάν της και άρχισε να πληκτρολογεί.
-Είμαι στο Mystic Falls.
Πάτησε αποστολή και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έλαβε την απάντηση:
-Το ξέρω ήδη, Έλενα. Και είμαι ήδη εδώ. Τελικά δεν μπορούσες να μείνεις μακριά τους έτσι?
Η Έλενα γύρισε τα μάτια της. Πως είχε καταφέρει σε τόσο λίγο διάστημα να την καταλάβει τόσο καλά? Μάλλον επειδή ήταν ο μόνος που την είχε φροντίσει όταν το χρειαζόταν περισσότερο.
-Δεν ήταν αυτός ο λόγος... του απάντησε γρήγορα
-Ξέρω για τι το έκανες.
-Ήξερες. Θα την προστατέψεις από εκείνη σωστά?
Δεν χρειαζόταν να γράψει παραπάνω. Και οι 2 ξέρανε ότι μιλούσε για την Κάθριν.
-Από τα πάντα θα την προστατέψω. Αν και δεν ανησυχώ για την Κατερίνα. Είναι ίσως η μόνη που δεν θα την βλάψει.
Σίγουρα ήξερε κάτι παραπάνω από εκείνη. Πάντα ήξερε. Το προνόμιο του να είσαι στη γη πολλά χρόνια, υπέθεσε η Έλενα.
-Δεν σου είναι δύσκολο? Να είσαι πάλι πίσω? Τόσο κοντά της?
Δίστασε να πατήσει αποστολή. Γινόταν επιθετικός όταν αναφερόταν η μητέρα του γιού του στην συζήτηση. Αλλά ήθελε να είναι σίγουρη ότι δεν τον έβαζε σε μεγάλη δοκιμασία. Μπορεί να της είχε κάνει πάρα πολλά αλλά το τελευταίο διάστημα είχε δει και μια τρυφερή πλευρά του, όταν είχε να κάνει με το παιδί του.
-Θα τα καταφέρω.
Δεν ήθελε να το συζητήσει άλλο. Η Έλενα δεν τον αδικούσε. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της αδιαφορώντας για τα βρώμικα ρούχα της και έστειλε το τελευταίο της μήνυμα.
-Καληνύχτα, Κλάους...