Χριστουγεννιάτικα Fanfictions

Νιφάδες χιονιού έπεφταν έξω από το παράθυρο. Φαίνεται πως η βροχή είχε παραχωρήσει τη θέση της στο χιόνι σήμερα, ντύνοντας τις τελευταίες ώρες του χρόνου στα γιορτινά τους.

Κοίταξα το ρολόι. Ήταν λίγο μετά τις οχτώ. Από λεπτό σε λεπτό θα ήταν εδώ. Αναρωτιόμουν από πού θα κατεύθανε. Από το παράθυρο ή την πόρτα; Αυτή η σκέψη με έκανε να χαμογελάσω ξεχνώντας στιγμιαία το άγχος μου για την βραδιά που θα ακολουθούσε. Η θύμιση του προσώπου του κατέλαβε κάθε άκρη του μυαλού μου, όλο μου το σώμα μούδιασε, τον ζητούσε.
Άραγε ένιωθε κι αυτός την ίδια ανάγκη να με νιώσει;

Κατευθύνθηκα προς τον καθρέφτη και ανάγκασα τον εαυτό μου να ρίξει μία ματιά στο είδωλο μου. Όσο υπέροχο κι αν φάνταζε το γαλάζιο φόρεμα που μου χάρισε η Άλις μου φαινόταν πολύ λίγο μπροστά στη δική του ομορφιά.

Προσπάθησα να διορθώσω τις τελευταίες λεπτομέρειες στα ρούχα και στα μαλλιά μου μέχρι που κάποια στιγμή τα παράτησα. Τι σημασία είχε; Μέσα σε ένα σπίτι πανέμορφους βρικόλακες θα ήμουν το λιγότερο μηδαμινή.

-‘Είσαι πανέμορφη!’ Με ξάφνιασε η φωνή του Τσάρλι. Γύρισα να τον κοιτάξω. Ακουμπισμένος χαλαρά στην πόρτα με κοιτούσε από πάνω ως κάτω. Ήταν ντυμένος απλά και κομψά, ήταν πολύ γοητευτικός. Μερικές φορές ξεχνούσα το πόσο όμορφος ήταν ο μπαμπάς μου.

-‘Σε ευχαριστώ πολύ μπαμπά.’ Είπα και χαμογέλασα αχνά. ‘Κι εσύ είσαι πάρα πολύ ωραίος.’

-‘Δώρο της Άλις να υποθέσω.’ Είπε δείχνοντας με το δάχτυλο του το φόρεμα μου. Ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του.

-‘Πάντα.’ Του είπα και του ανταπέδωσα το βλέμμα. ‘Ξέρεις πόσο φριχτή είμαι με τα ψώνια.’

Ξαφνικά με κοίταξε σοβαρός.

-‘Δεν μπορώ να καταλάβω πότε μεγάλωσες τόσο πολύ.’ Τα πρώτα ίχνη δακρύων λαμπύριζαν στο βλέμμα του. ‘Ίσως να φταίει το ότι ήσουν μακριά τον περισσότερο καιρό.’ Μουρμούρισε απευθυνόμενος περισσότερο στον εαυτό του.

-‘Είμαι εδώ τώρα.’ Ψιθύρισα. Πλησίασα και τον αγκάλιασα. Μετά από μία ατελείωτη στιγμή με κοίταξε και μου χαμογέλασε.

-‘Είσαι σίγουρη πως δεν θέλεις να έρθεις μαζί μου; Θα περάσουμε ωραία στο Λα Πους.’ Τα μάτια του ήταν παρακλειτικά.

-‘Λυπάμαι μπαμπά αλλά δεν μπορώ. Το ξέρεις πως η Άλις δεν θα με συγχωρούσε ποτέ. Έτσι κι αλλιώς ο Έντουαρντ θα είναι ήδη στον δρόμο προς τα εδώ.’

-‘Όπως θέλεις.’ Είπε φιλώντας την άκρη του κεφαλιού μου. ‘Αν δεν σε ξαναδώ απόψε, Καλή Πρωτοχρονιά!’

-‘Επίσης μπαμπά.’ Είπα και του χαμογέλασα. Δώσε τα χαιρετίσματα μου στον Τζέηκομπ.

-‘Εντάξει.’ Είπε καθώς έφευγε. ‘Να προσέχεις.’

Στιγμές αφότου άκουσα το αυτοκίνητο του Τσάρλι να χάνεται στην στροφή, χτύπησε το κουδούνι. Κατέβηκα τρέχοντας για να ανοίξω, νιώθοντας τον σφυγμό μου να χτυπάει μέσα στο κεφάλι μου από την ανυπομονησία.

-‘Γεια.’ Είπε χαρίζοντας μου το αγαπημένο μου, στραβό χαμόγελο.

Λευκές νιφάδες έλαμπαν πάνω στα χάλκινα μαλλιά του. Πέρασε τα μακριά δάχτυλα του ανάμεσα τους σε μία προσπάθεια να τις απομακρύνει. Ήταν το λιγότερο εκθαμβωτικός. Φορούσε μαύρο σμόκιν και λευκό πουκάμισο. Τα κουμπιά ήταν αρκετά ξεκούμπωτα ώστε να ξεχωρίζει το μυώδες στήθος.

-‘Γεια.’ Ψέλλισα μόλις βρήκα τη φωνή μου. Το βλέμμα του καρφώθηκε επάνω μου. Τα μάτια του ήταν ένα ζεστό χρυσαφί χρώμα σαν καραμέλα βουτύρου.

-‘Τι είναι;’ Τον ρώτησα απορημένα.

-‘Είσαι πανέμορφη.’ Είπε μιλώντας αργά, σπάνιο για τον Έντουαρντ να χάνει τα λόγια του.

-‘Να μιλάς για τον εαυτό σου.’ Είπα δείχνοντας τον.

-‘Είσαι έτοιμη;’ Ρώτησε δίνοντας μου το χέρι του.

-‘Μισό λεπτό να πάρω το μπουφάν μου.’ Είπα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου. Όταν κατέβηκα τα φώτα ήταν ήδη κλειστά και αυτός είχε γίνει άφαντος.

-‘Έντουαρντ…’ Ψιθύρισα ψάχνοντας στον χώρο. Τότε από το πουθενά τα χείλη του βρέθηκαν στο λαιμό μου.

-‘Με ζητήσατε;’ Μουρμούρισε φιλώντας το σαγόνι μου.

-‘Μάλλον…’ Είπα ξέπνοα. Η καρδιά μου σφυροκοπούσε μέσα στο στήθος μου.

-‘Δεν πιστεύω να φοβάσαι μήπως αργήσουμε.’ Είπε και με έσφιξε πάνω του.

-‘Αφού είσαι ήδη εδώ δεν με ενδιαφέρει καθόλου.’ Χαμογέλασε γλυκά και τα χείλη του βρήκαν τα δικά μου.

Ο δρόμος ήταν άδειος καθόλη τη διαδρομή προς το σπίτι των Κάλεν. Το χέρι του Έντουαρντ κρατούσε σφιχτά το δικό μου. Δεν μιλούσαμε, απλώς με κοιτούσε με εκείνα τα μάτια του που με έκαναν να λιώνω πιο γρήγορα κι από κερί, γελώντας σιγανά κάθε φορά που τα μάγουλα μου γίνονταν κόκκινα και η καρδιά μου άρχιζε να χτυπάει άρυθμα.

-‘Ξέχασα να σου πω. Υπάρχει μία αλλαγή στα σχέδια.’ Είπε κοιτώντας με στα μάτια. Ήμασταν σχεδόνς την στροφή που οδηγούσε στο σπίτι του.

-‘Και ποια είναι αυτή;’ Ρώτησα απορημένα.

-‘Θα είναι μαζί μας και η οικογένεια της Τάνιας.’ Είπε κοιτώντας με προσεχτικά. Κατάλαβα πως περίμενε την αντίδραση μου. Μία σουβλιά ζήλειας με διαπέρασε όμως αποφάσισα να μην του το δείξω. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσε να αλλάξει τίποτα.

-‘Ωραία.’ Είπα αδιάφορα.

-‘Σίγουρα!’ Είπε και με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια λες και όλες οι απαντήσεις κρύβονταν εκεί.

-‘Ναι.’ Είπα και του χαμογέλασα όμως απόστρεψα γρήγορα το βλέμμα μου φοβούμενη το πόσα μπορούσε να διαβάσει με μία ματιά του στις πιο βαθιές σελίδες της ψυχής μου.

Μου άνοιξε ευγενικά την πόρτα και με έπιασε από το χέρι.

-‘Έτοιμη για την ωραιότερη βραδιά της ζωής σου;’ Με ρώτησε χαμογελώντας μου στραβά. Του ανταπέδωσα το βλέμμα και έγνεψα καταφατικά με μία κίνηση του κεφαλιού μου. Η Άλις μας περίμενε στην πόρτα. Ήταν υπέροχα ντυμένη και η χαρά δεν κρυβόταν από το πρόσωπο της. Ήταν λες και κάποιος την είχε λούσει με το συναίσθημα των Χριστουγέννων.

-‘Καιρός ήταν να έρθετε.’ Είπε παίρνοντας ένα παραπονιάρικο βλέμμα.

-‘Ήμασταν απασχολημένοι.’ Είπε ο Έντουαρντ κρατώντας με πιο σφιχτά από τη μέση.

-‘Καλά κατάλαβα!’ Είπε και με αγκάλιασε.

-‘Δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκεις. Δεν έχει καν αίσθηση του χιούμορ.’ Έριξε ένα επικριτικό βλέμμα στον αγαπημένο της αδελφό.

-‘Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή.’ Είπε ο Έντουαρντ ανακατεύοντας της τα μαλλιά. Η Άλις πάγωσε στη θέση της.

-‘Άμα το ξανακάνεις αυτό θα πρέπει να σε σκοτώσω.’ Ψιθύρισε χαμογελώντας και έφγυε τρέχοντας για το μπάνιο υπέθεσα. Όλοι μας υποδέχτηκαν ένθερμα. Η Κέιτ, η Αιρίνα και η Τάνια ήταν πάρα πολύ ευγενικές αν και οι προηγούμενοι φόβοι μου δεν θα μπορούσαν να αποδειχτούν πιο αληθινοί. Όλοι ήταν απόκοσμα υπέροχοι. Ένιωθα πως όλο το σκηνικό ήταν βγαλμένο από τις σελίδες ενός βιβλίου, ενός παραμυθιού όπου τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν στον πραγματικό κόσμο.
Όμως έτσι κι αλλιώς εγώ είχα αναθεωρήσει εδώ και καιρό για το τι είναι εφικτό να υπάρξει και έξω από εκεί. Ένα τέτοιο πλάσμα με κρατούσε στην αγκαλιά του αυτή τη στιγμή. Η μάχη στο τέλος θα έπρεπε να δοθεί ανάμεσα στη Ρόζαλι και στην Τάνια. Δεν ξέρω ποια ήταν η πιο φανταστική. Η σκέψη μου ξαφνικά ταξίδεψε στον Τζέηκομπ. Ήξερα πως δεν συμπαθούσε τη Ρόζαλι, την θεωρούσε μία κακόγουστη Barbie. Δεν ξέρω πόσο θα μπορούσε να αλλάξει η γνώμη του απόψε. Ή θα τη σιχανόταν περισσότερο ή θα την ερωτευόταν. Όχι πως θα είχε και μεγάλες ελπίδες με τον Έμετ δίπλα της.

Το σπίτι ήταν διακοσμιμένο στα λευκά, ο απαλός φωτισμός γλιστρούσε πάνω στις λείες επιφάνειες, τα έπιπλα ήταν τραβηγμένα στην άκρη ώστε ο άδειος χώρος να μετατραπεί σε πίστα χορού και ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο δέσποζε πλάι από τη σκάλα. Από τα ηχεία ακουγόταν μία απαλή μουσική.

Ο Έντουαρντ, έπιασε το χέρι μου και με απομάκρυνε από τους υπόλοιπους. Συνειδητοποίησα πως με οδηγούσε προς την πίστα.

-‘Δεν νομίζω πως είναι καλή ιδέα.’ Ψιθύρισα. Ένιωθα έναν κόμπο στο στομάχι αν και δεν ήξερα γιατί.

-‘Μη φοβάσαι. Το ξέρεις πως πάντα θα είμαι εδώ για να σε πιάσω.’ Η φωνή του ήταν ακαταμάχητη. Σαν υπνωτισμένη αφέθηκα στα χέρια του.

-‘Σ’ αγαπάω.’ Ψιθύρισα και έκρυψα το πρόσωπο μου στο στήθος του ακολουθώντας τον αργό ρυθμό.

-‘Όχι περισσότερο από εμένα.’ Μουρμούρισε και φίλησε τα μαλλιά μου. Ο χρόνος χάθηκε μέσα στη μαγεία αυτής της στιγμής. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα παραπάνω, μόνο να με κρατάει για πάντα. Την ονειρική μου πραγματικότητα διέκοψε η κελαριστή φωνή της Τάνιας.

-‘Επιτρέπεται;’ Είπε κοιτώντας μόνο τον Έντουαρντ.

-‘Ε, ναι, φυσικά.’ Μουρμούρισε αυτός κοιτώντας μία εμένα και μία την Τάνια. Απομακρύνθηκα από την αγκαλιά του απρόθυμα. Πήγα και έκατσα στη βάση της σκάλας καρφώνοντας το βλέμμα μου πάνω τους. Η Τάνια είχε κολλήσει το σώμα της πάνω στο δικό του. Το πρόσωπο της ακουμπούσε στη βάση του λαιμού του και συχνά του ψιθύριζε στο αυτί πράγματα που τον έκαναν να γελάει, πράγματα που τον έκαναν να ξεχάσει τελείως την παρουσία μου. Δεν άντεχα άλλο να βλέπω αυτό το θέαμα. Πέρασα ανάμεσα από τους άλλους και πήγα στο μπάνιο. Ένιωσα το βλέμμα της Άλις να με ακολουθεί. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και στηρίχτηκα στον νιπτήρα. Δεν ένιωθα τα πόδια μου. Το μόνο που άκουγα ήταν τον σφυγμό μου να χτυπάει άγρια. Ένιωσα την καρδιά μου να ραγίζει λες και κάποιος την χτυπούσε με βαριοπούλα. Τα μάτια μου θόλωσαν, δάκρυα άρχισαν να αναβλύζουν από τις άκρες τους. Ήξερα πως ήμουν παράλογη. Ήταν μόνο ένας χορός.
Όμως αν ήταν μόνο αυτό γιατί ένιωσα όλο μου το είναι να ξεριζώνεται; Αυτός ήταν το μόνο που είχα, ο λόγος της ζωής μου, της ύπαρξης μου. Προσπάθησα να σκεφτώ τις στιγμές που μοιραστήκαμε πριν από λίγο, σε μία προσπάθεια να ηρεμήσω, να διώξω τον πόνο. Μάταια…
Η εικόνα του μαζί της ήταν αυτή που κατέκλυζε το μυαλό μου. Έκατσα κάτω παραδομένη αφήνοντας τα δάκρυα να κυλήσουν, αφήνοντας αυτό το συναίσθημα συντριβής να με διαλύσει.

Πρέπει να έλειψα αρκετή ώρα γιατί ήρθε η Άλις να με αναζητήσει.

-‘Μπέλλα;’ Ακούστηκε η φωνή της έξω από την πόρτα. ‘Είσαι καλά;’
Πήρα βαθιά ανάσα και προσπάθησα να ανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου.

-‘Μία χαρά.’ Είπα χωρίς όμως να τα καταφέρω. Η φωνή μου έσπασε, η πόρτα άνοιξε και πρόβαλε το κεφάλι της Άλις.

-‘Τι έγινε;’ Είπε και με αέρινα βήματα ήρθε και κάθισε δίπλα μου.

-‘Τίποτα, αλήθεια.’ Είπα και της χαμογέλασα. Με κοίταξε λες και είχα μορφάσει.

-‘Μην φοβάσαι. Δεν συμβαίνει τίποτα με την Τάνια και τον Έντουαρντ.’

-‘Που το ξέρεις;’ Την προκάλεσα.

-‘Ξέρω αυτόν.’ Είπε μαλακά. ‘Απλώς δεν ήθελε να φανεί αγενής. Αυτό είναι όλο. Αν ήταν να συμβεί θα είχε γίνει.’ Είπε και με αγκάλιασε. Για μία στιγμή αφέθηκα στην αγκαλιά της απολαμβάνοντας το γλυκό της άρωμα. Ένιωθα κουρασμένη, άδεια, δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Όχι τώρα…
Σήκωσα το κεφάλι και την κοίταξα.

-‘Άλις, σε πειράζει να δανειστώ το αυτοκίνητο σου;’ Με κοίταξε με μάτια γεμάτα απορία.

-‘Γιατί;’

-‘Δεν αισθάνομαι και πολύ καλά. Θέλω να πάω σπίτι.’ Είπα. Ένα βαθύ παράπονο έκαιγε τη φωνή μου.

-‘Αν είναι έτσι καλύτερα να πω στον Έντουαρντ να…’

-‘Όχι.’ Είπα διακόπτοντας την. ‘Είναι απασχολημένος και επιπλέον δεν θέλω να σας χαλάσω το πάρτυ. Δεν είμαι και πολύ καλή παρέα απόψε…’ Με εξέτασε προσεχτικά με τα χρυσαφί της μάτια. ‘Αλήθεια.’ Πρόσθεσα.

-‘Θα χάσεις την αλλαγή του έτους.’ Είπε.

-‘Δεν πειράζει. Το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ.’ Είπα και την κοίταξα ικετευτικά. ‘Σε παρακαλώ…’ Αναστέναξε.

-‘Καλά τι να κάνω δεν μπορώ να σε αναγκάσω.’ Εξαφανίστηκε μόνο για μία στιγμή για να επιστρέψει με τα κλειδιά στο χέρι. ‘Μήπως θέλεις να έρθω μαζί σου;’ Είπε καθώς μου τα έδωσε.

-‘Όχι, ευχαριστώ.’ Με συνόδεψε έως την πίσω πόρτα. Έριξα μία κλεφτή ματιά προς την πλευρά του Έντουαρντ για να τον βρω στην ίδια ακριβώς θέση, με τα χείλη της Τάνιας μερικούς πόντους μακριά από τον λαιμό του. Η καρδιά μου σφίχτηκε. Την παρακάλεσα να σταματήσει να χτυπάει τόσο δυνατά φοβούμενη πως θα την ακούσει.

-‘Μήπως άλλαξες γνώμη;’ Είπε η Άλις και με κοίταξε παρακλειτικά.

-‘Λυπάμαι.’ Είπα και κούνησα το κεφάλι μου. ‘Θα τα πούμε αύριο.’

Κατευθύνθηκα προς το αυτοκίνητο της. Μπήκα και έκλεισα την πόρτα. Η Άλις ακόμη με παρατηρούσε. Καλύτερα να έφευγα όσο πιο γρήγορα γινόταν. Δεν ήθελα να την κάνω να νιώσει ακόμη χειρότερα.

Οδηγούσα ασυνήθιστα γρήγορα, οι σκιές στον δρόμο μεγάλωναν και το σκοτάδι ήταν πιο βαθύ. Απόπνεε θάνατο και φόβο. Όμως τίποτα από αυτά δεν με άγγιζε. Τίποταν δεν ήταν χειρότερο από αυτό που ένιωθα τώρα.

Πάρκαρα δίπλα στο φορτηγάκι μου. Το σπίτι ήταν σκοτεινό, μόνο ένα θολό φως έφεγγε από το δωμάτιο μου.

Θα άφησα το λαμπάκι ανοιχτό… Συλλογίστηκα. Όχι πως με ένοιαζε. Η μοναξιά και ο πόνος έγδερναν την ψυχή μου. Έτρεμα εδώ και ώρα όμως δεν ήταν από το κρύο. Κοίταξα το ρολόι του αυτοκινήτου. Δώδεκα παρά δέκα.

Υπέροχα… Ψιθύρισα και άνοιξα την πόρτα.

Η σιωπή του σπιτιού φάνταζε απόκοσμη τέτοια ώρα… τέτοια μέρα…

Προσπαθούσα να διώξω τη σκέψη του όμως το περίεργο ήταν ότι τον ένιωθα κοντά μου και ας μην ήταν μαζί μου. Ανέβηκα τη σκάλα και έφτασα έξω από το δωμάτιο μου. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια, ένιωσα τα δάκρυα να με καίνε. Τα σκούπισα. Δεν ήθελα να θολώσουν την εικόνα του. Έστω και με αυτό τον τρόπο τον ήθελα κοντά μου.

Άνοιξα την πόρτα και ήταν εκεί. Χιλιάδες πέταλα από τριαντάφυλλα ήταν σκορπισμένα στο πάτωμα. Τόσα πολλά που δεν υπήρχε γυμνή επιφάνεια.

Ένας κύκλος από κεριά υπήρχε γύρω του γράφοντας ξανά και ξανά τη λέξη ‘Σ’ αγαπώ’. Το πρόσωπο του φαινόταν υπερβολικά χλωμό από το φως του φεγγαριού που έμπαινε δειλά από το παράθυρο. Μέχρι και η σελήνη είχε ξεπροβάλει πίσω από τα σύννεφα για να αντικρίσει αυτή την τέλεια εικόνα. Σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε.

-Άργησες.’ Ψιθύρισε χαμογελώντας. Ένιωσα ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη μου. Έτρεξα προς το μέρος του, κρεμάστηκα από τον λαιμό του και τον φίλησα. Δεν ήταν τόσο πόθος όσο ανάγκη. Η απόσταση που υπήρχε μεταξύ μας με είχε πληγώσει τόσο πολύ που κάθε κύτταρο του κορμιού μου φώναζε το όνομα του.

‘Ήρεμα.’ Είπε και με απομάκρυνε ελαφρά. ‘Εδώ είμαι. Δεν πρόκειται να πάω πουθενά.’

-‘Μη μου το ξανακάνεις ποτέ αυτό.’ Λέω με πικρία.

-‘Στο υπόσχομαι.’ Είπε και με αγκάλιασε. ‘Αλλά πρέπει να παραδεχτείς πως είχε πλάκα.’

-‘Ναι πάρα πολύ!’ Λέω χτυπώντας τον ελαφρά στο στήθος κάτι που αμφιβάλλω πως το ένιωσα καν.

-‘Δεν φταίω εγώ.’ Λέει απολογητικά. ‘Ιδέα του Έμετ ήταν.’

-‘Ναι ε; Φαντάζομαι πόσο θα εκτιμούσε κάτι τέτοιο η Ρόζαλι!’ Είπα και γέλασα χωρίς κέφι.

-‘Ξέχνα το τώρα, δεν υπάρχει κανείς. Μόνο εγώ κι εσύ.’ Τα χρυσαφί μάτια του αντανακλούν την φλόγα των κεριών. Βυθίζομαι μέσα τους μέχρι που ξέρω πως δεν υπάρχει γυρισμός. Γελάει σιγανά, τα χείλη του ταξιδεύουν στον λαιμό μου, καλύπτουν με φιλιά κάθε εκατοστό του προσώπου μου μέχρι που βρίσκουν τα δικά μου χείλη. Τα χέρια μου πλέκονται μέσα στα μαλλιά του και τον τραβάω πιο κοντά μου. Τα χέρια του σφίγγουν πιο δυνατά τη μέση μου. Νιώθω το κορμί μου να αγγίζει κάθε γραμμή του δικού του κρύου σώματος όμως δεν με ενδιαφέρει το κρύο. Ποτέ δεν θα είναι αρκετά κοντά. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά άρυθμα και ξέρω πως έχω αρχίσει να περνάω τα προσεκτικά του όρια μέχρι που χτυπάει το ξυπνητήρι για την αλλαγή της ώρας αποσπώντας του την προσοχή.

-‘Δώδεκα. Καλή Χρονιά Μπέλλα!’ Μου λέει και ακουμπάει μαλακά τα χείλη μου.

-‘Τώρα βρήκε…’ Λέω παραπονιάρικα. ‘Καλή χρονιά Έντουαρντ.’ Λέω και απομακρύνομαι. Γελάει δυνατά με την αντίδραση μου.

-‘Έλα, πως κάνεις έτσι;’ Μου λέει. Με ένα κρύο δάχτυλο σηκώνει το πηγούνι μου αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω. ‘Δεν έχεις ακούσει που λένε πως αυτό που έκανες την στιγμή που αλλάζει ο χρόνος θα το κάνεις όλη τη χρονιά;’

-Ε, αν είναι έτσι,’ λέω και τον αγκαλιάζω από τη μέση ‘ας συνεχίσουμε.’ Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και τον φιλάω.

-‘Για όλη τη χρονιά;’ Μουρμουρίζει καθώς μου ανταποδίδει το φιλί.

-‘Όχι.’ Ψιθυρίζω. ‘Για πάντα!’

by evi

Bella's first vampire Christmas by Dora Cullen

Μόλις που πρόλαβα να ανοίξω τα μάτια μου-από ανθρώπινη ακόμα συνήθεια-και ο Έντουαρντ βρισκότανε από πάνω μου και με φιλούσε τώρα πια χωρίς φόβο να με πληγώσει. <<χαρούμενα πρώτα Χριστούγεννα αγάπη μου>> είπε. Αυτή η φράση μου φάνηκε λίγο περίεργη. Πρώτα Χριστούγεννα; Αναρωτήθηκα για ένα λεπτό περίπου. Μετά όμως κατάλαβα. ήτανε τα πρώτα μου Χριστούγεννα ως βρικόλακας.<< και από ότι φαίνεται δεν θα είναι και τα τελευταία μου>> είπα γλυκά και τον φίλησα. Ακόμα και ως βρικόλακας τα φιλιά του με εξέπλητταν πιο πολύ από όταν ήμουνα θνητή πράγμα που με κάνει να τον θέλω πιο πολύ.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μας. Αν και ήμουνα με τα εσώρουχα δεν ένιωθα καθόλου άβολα. Πήγα σβέλτα στην ντουλάπα και φόρεσα κάτι απλό. Ήξερα ότι δεν θα το φορούσα για πολύ. Σε λίγο θα έβλεπα την Άλις και θα με ανάγκαζε όχι μόνο να αλλάξω ρούχα αλλά και να πάμε για ψώνια μιας και είναι και Χριστούγεννα. Ο Έντουαρντ με ρώτησε αφού είδε την έκφραση στο πρόσωπό μου <<Μπέλλα μου τι έχεις;>> είπε και με πήρε μια σφιχτή αγκαλιά και με ξαναφίλησε. << σκέφτομαι την Άλις μόλις με δει με τα τζιν και με την κοντομάνικη μπλούζα, πόσο μάλλον αν δει αυτά τα αθλητικά>> είπα. Γέλασε και με ξαναφίλησε ψιθυρίζοντας απαλά στο αυτί μου. << μην φοβάσαι. Δεν θα σε κρατήσει πολύ στα μαγαζιά. μόνο πέντε ώρες. Το θέμα είναι.>> δίστασε. << τι υπάρχει και συνέχεια;>> ρώτησα περιμένοντας την απάντησή του. << θα σε πάει για περιποίηση νυχιών μαλλιών και σώματος>> είπε. Αν είχα σάλιο θα ξεροκατάπινα. <<και πόση ώρα θα κρατήσει όλο αυτό;>> είπα και φάνηκε από την φωνή μου το πόσο είχα τρομοκρατηθεί.

Ένα γελάκι του ξέφυγε και απάντησε τελικά. << αν ήσουνα ακόμα άνθρωπος δεν θα υπήρχε περίπτωση να σου το έλεγα. Ακόμα και τώρα φοβάμαι μήπως πάθεις εγκεφαλικό. Λοιπόν δεκατρείς ώρες.>> είπε. Εγώ είχα κοκαλώσει. Πόσο άκαρδη μπορούσε να γίνει αυτή η κοπέλα; Δεν με λυπάται καθόλου; Τα ψώνια να τα ανεχτώ, τι ήθελε όμως την περιποίηση; <<δεν πρόκειται να την μεταπείσω>> είπα. << την ξέρεις τώρα την Άλις. Όταν ο Τζάσπερ της δίνει την μαύρη του την πιστωτική. δεν της αλλάζεις γνώμη με τίποτα.>> είπε. << πες στον Τζάσπερ να προσέχει την επόμενη φορά που θα τον συναντήσω.και πες του ακόμα ή μάλλον προειδοποίησε τον ότι δεν θα μπορέσει εκείνη την στιγμή να ελέγξει τον θυμό μου. θα είναι θανάσιμος>> είπα και μου φάνηκε περίεργο που έδειχνα ότι σοβαρολογούσα. << αχ ο καημένος τι έχει να περάσει.>> είπε και κούνησε το κεφάλι του. Εκείνη την στιγμή ήθελα ψυχολογική υποστήριξη και ήθελα να δω την Ρένεσμι. <<μου έλειψε το μωρό μου αυτές τις 9 ώρες. πάμε να την δούμε; Θέλω και κάποια μικρή γυναικεία υποστήριξη>> είπα και εκείνος με μάτια που άστραφταν από χαρά με πήρε αγκαλιά και πριν το καταλάβω βρισκόμουνα στο σπίτι των γονιών του.

Με άφησε κάτω και μου άνοιξε την πόρτα. Ξαφνικά βλέπω τα ματάκια της Ρένεσμι μου και έτρεξα και την αγκάλιασα προσεκτικά. Εκείνη μου έπιασε το μάγουλο και μου έδειξε πως πέρασε την ημέρα της. Φαίνεται ότι και εκείνη έπεσε θύμα της βαρβαρότητας της Άλις. Αλλά με ποιο ήπιο τρόπο. Αφού της έδωσα το γαλατάκι της με λίγες σταγονίτσες από αίμα ελαφιού βγαίνει η Άλις από το δωμάτιό της. <<Μπέλλα!!!>> είπε και μου έδειξε την μαύρη πιστωτική κάρτα που έκρυβε μέσα της τα μελλοντικά βάσανά μου. <<Άλις δεν γίνεται να το αναβάλουμε;>> είπα με εμφανή την απογοήτευσή μου. << φυσικά και όχι!!!>> είπε με ενθουσιασμό.

Είχε πάει 11 η ώρα το βράδυ και τελικά γυρίσαμε. Πάλι καλά που είχα υπεραντοχή αλλιώς θα είχα πέσει ξερή στο πάτωμα κάτω από τον ατελείωτο σωρό από τις σακούλες.<< Ευχαριστώ Άλις ήτανε υπέροχα>>. Είπα και προσπάθησα να νοιώσω χαρούμενη αλλά τζάμπα ο κόπος. Δεν την πείραξε καθόλου. Ανέβηκε τα σκαλιά με τον τζάσπερ από πίσω της φορτωμένος από τις τεράστιες τσάντες από το σόπινγκ. Ο Τζάσπερ γύρισε και με κοίταξε με ένα απολογητικό βλέμμα.

Πέρασαν και οι υπόλοιπες μέρες και φτάσαμε στην πρωτοχρονιά. Το βράδυ μου ήτανε τέλειο. μόλις ξύπνησα προσπάθησα να βρω τα εσώρουχά μου. Πουθενά. Ο Έντουαρντ μου σφύριξε πονηρά και σήκωσε το ένα του φρύδι. << ήταν τέλεια η νύχτα μας.και μου έκανες το καλύτερο δώρο Άγιε μου Βασίλη.>> είπα και τον ξαναφίλησα. <<αλήθεια ε; και ο Άγιος Βασίλης θέλει ένα δωράκι>> είπε με έναν πονηρό τρόπο. <<το βράδυ θα πάρει το δώρο του ο Άγιος Βασίλης>> είπα καθώς φόραγα αργά τα μεταξένια μου εσώρουχα και φαίνεται να τον ταλαιπωρούσε αυτό. Αυτό μου άρεσε. Όταν ντύθηκα τον πήρα αγκαλιά και τον άφησα να περιεργαστεί κάθε κομμάτι του κορμιού μου. Το διασκέδαζα αρκετά μπορώ να πω. Τελικά τον απέτρεψα. <<το βράδυ είπαμε και αν είσαι φρόνιμος>> είπα. Εκείνη την στιγμή απομακρύνθηκε και πήγε στην ντουλάπα να ντυθεί. Σε λιγότερο από δευτερόλεπτο εγώ βρισκόμουνα στην αγκαλιά του και τον ξαναφιλούσα. <<πάμε στο σπίτι >> είπε. Σε δευτερόλεπτα βρισκόμουνα στο δάσος μαζί του και συναγωνιζόμασταν στο τρέξιμο.

Το χιόνι δεν μας καθυστερούσε καθόλου. Ίσα ίσσα το διασκεδάζαμε. Ξαφνικά κάτι έπεσε πάνω μου και ξεκίνησε να με γαργαλάει. Μετά από λίγη ώρα κατάλαβα. είχε έρθει η ώρα για τους σχολιασμούς του Έμμετ. <<Έμμετ τι κάνεις εκεί;>> είπα χασκογελώντας. << Χριστουγεννιάτικο δώρο ε;. και το βράδυ κι όλας>> είπε και σταμάτησε να με γαργαλάει. <<ναι γιατί; Εσύ δηλαδή δεν θα κάνεις στην Ρόζαλι;>> είπα και προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου. Λίγο δύσκολο ήτανε αλλά τα κατάφερα. << όχι μόνο η Ρόζαλι μου κάνει>> είπε και το πρόσωπό του δημιούργησε ένα βλέμμα αυτάρεσκο. <<ναι. Είσαι σίγουρος;>> είπε η Ρόζαλι και το χαμόγελο έπεσε. <<Ρόζαλι δεν βλέπεις τι κάνω; >> είπε με σφιγμένα τα δόντια του. Εγώ άρχισα να το διασκεδάζω. Έτσι με τον Έντουαρντ ξεκινήσαμε σιγά, σιγά να πηγαίνουμε προς το σπίτι αφήνοντας πίσω το καβγαδάκι μεταξύ Έμμετ-Ρόζαλι.

Φτάσαμε σπίτι και δεν ήτανε κανείς. <<μάλλον φύγανε πήρανε και τη μικρή>> είπε ο Έντουαρντ με ανήσυχη φωνή. <<μυρίζω κάτι ξένο στον αέρα>> είπε και τώρα άρχισε να παίρνει στάση επίθεσης. Άρχισα να οσφρίζομαι τον αέρα προσεκτικά. Κάτι μου θύμιζε αυτή η μυρωδιά. Μάλλον ήτανε οι.<< χαχαχα τι βλέπω; Που είναι οι άλλοι καλέ; Δεν μας καλέσατε για πάρτι πρωτοχρονιάς;>> είπε ο Άρο που πετάχτηκε από τις σκάλες. Μετά ακολουθήσανε και οι υπόλοιποι. Ο Μάρκος , ο Κάιος, ο Ντιμίτρι, ο Άλεκ, ο Φέλιξ και την θεαματική είσοδο την έκανε η Τζέιν. Δεν φορούσε την κάπα της ούτε είχε τα μαλλιά της πιασμένα σε κότσο. Φορούσε ένα μακρύ δαντελωτό φόρεμα σε μία ανοιχτή απόχρωση του κόκκινου που πήγαινε πολύ με τα μάτια της. Και για παπούτσια ένα ζευγάρι μπαρέτες. Τα μαλλιά της ήτανε κάτω σπαστά και πάνω τους υπήρχε πιασμένος ένας μαύρος φιόγκος. Θύμιζε λούτρινη κούκλα. << λοιπόν που είναι τα στολίδια και τα διάφορα κοκτέιλ από αίμα;>> είπε χαρούμενη. Εγώ με τον Έντουαρντ είχαμε σοκαριστεί. << εεεμ τώρα στείλαμε την Άλις για ψώνια και τους υπόλοιπους να φέρουνε τα κοκτέιλ>> είπε ο Έντουαρντ τώρα που φαινότανε χαλαρός και οικείος και εγώ ακολούθησα το παράδειγμά του.

Βγήκε έξω και πολύ γρήγορα πήρε τηλέφωνο όλους όσους βρίσκονταν στις επαφές του. Σε μερικά δευτερόλεπτα ο χώρος είχε διαμορφωθεί για πάρτι. Όλοι φορούσαμε καπελάκια και είχαμε και από μία κόρνα. Τι ωραία που ήτανε ο Κάρλάιλ είχε πιάσει συζήτηση με τον Κάιο, ο Τζάσπερ και η Άλις με τον Άλεκ, ο Άρο και ο Μάρκος μαζί και η Τζέιν χόρευε με την Ρένεσμι. Ο Έμμετ και η Ρόζαλι συνέχιζαν τον καυγά τους έξω και εγώ με τον Έντουαρντ ήμασταν αγκαλιά στον καναπέ και σκεφτόμασταν την αποψινή νύχτα μας. Πέρασα τα καλύτερα Χριστούγεννα και την καλύτερη πρωτοχρονιά της ζωής μου.

Dora Cullen

Bella's Sad Story by Geo Ma

Ήμουν μόνη στο δωμάτιό μου περιμένοντας τον Έντουαρντ. Ο Τσάρλι ήταν κάτω, ετοιμαζόταν να φύγει, θα πήγαινε να πάρει τρία σκουφάκια του Άγιου Βασίλη.
Χριστούγεννα, σκέφτηκα, στο Φοίνιξ τώρα θα είχε 32 βαθμούς και εδώ μείων 32. Δεν είχα πρόβλημα.
Το 2010 θα μας υποδεχόταν. Τώρα με τι δεν ξέρω ακριβώς.
Η ώρα περνούσε. Σε λίγο θα ήταν εδώ ο Έντουαρντ. Ντριιιιιιν, το κουδούνι.
<<Μπέλλα>>, είπε καθώς του άνοιγα.
Δάγκωσα τα χείλια μου.

<<Εντουαρντ>>, είπα και γελάσαμε.
Σιωπή ακολούθησε ύστερα από αυτό.
<<Δεν θα μου πεις να περάσω μέσα;>>, μου είπε χαμογελώντας δείχνοντας τα αστραφτερά του δόντια.
Ντράπηκα.<<Φυσικά. Πέρνα>>
Πήγαμε πάνω. Κάτσαμε.

<<Αύριο είναι τα Χριστούγεννα>>, μου είπε. <<Ο Τσάρλι είναι χαρούμενος...>>
<<"Ελπίζω να αρέσουν όλα στην Μπελς, θέλω να την κάνω ευτυχισμένη">>, μιμήθηκε τέλεια την φωνή του Τσάρλι.
<<Λοιπόν: Αυτή τη στιγμή ο Κάρλαϊλ κανονίζει να κάνουμε Πρωτοχρονιά μαζί>>, μου είπε.
<< Που το ξ..>>, σταμάτησα την φράση μου, <<είναι εδώ ο κοντά ο Τσάρλι;>>
<<Έξω από την πόρτα με δέκα σκούφους>>.
Και, όντως, εκείνη την στιγμή το κλειδί ακούστηκε.
<<Δέκα;>>
<<Ο Τσάρι πρότεινε να έρθει κι ο Τζέικομπ>>.
<<Κι ο Μπίλι;>>
<<Με τους Κλίαργουτερ>>

Ο Τζέικομπ. Ο καλύτερος μου φίλος. Θα έκανα πρωτοχρονιά με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Πόσο ανυπομονούσα να έρθει εκείνη η μέρα. Ο Τσάρλι, ο Έντουαρντ, η 'Εσμι... Η Ρενέ.
<<Η Ρενέ;>>, είπα, <<με τον Φιλ;>>
<<Όχι..η Ρενέ ταξίδεψε στην Ισπανία για αγώνα του Φιλ>>.
<<Ισπανία;>>

<<Ύστερα Βουλγαρία, Αλβανία, Τουρκία..>>
Τελικά όλα πήγαιναν προς το καλύτερο. Ο Τζέικομπ κι ο Έντουαρντ ήταν πια φίλοι. Ο Τσάρλι συμπάθησε τον Έντουαρντ. Η μαμά μου ήταν ευτυχισμένη. Τί άλλο ήθελα από την ζωή μου, πια;
<<Μπέλλα!>>, ακούστηκε η φωνή του Τσάρλι.
<<Ναι μπαμπά!>>, ανταπάντησα.
<<Είναι πάνω ο Έντουαρντ;>>, είπε.
<<Ναι!>>

<<Κατεβείτε, είναι ώρα για φαγητό!>>
<<Εσύ;>>είπα στον Έτνουαρντ.
<<Ηρέμησε>>ψιθύρισε,<<είναι κρέας, θα φάω τα πιο ωμά κομμάτια>>.
Ανακουφίστηκα.
<<Εντάξει μπαμπά!>>, του φώναξα, <<ερχόμαστε!>>





Μέσα στο φορτηγάκι μου έκανε ζέστη. Ο Τζέικομπ το είχε παρακάνει. Ίδρωσα. Έκλεισα το καλοριφέρ κι άνοιξα το παράθυρο. Έκανε πολύ κρύο αλλά ακόμη ίδρωνα και ήμουν σίγουρη πως σε 5 λεπτά θα το ξανά άνοιγα. Ο προορισμός μου ήταν το Λα Πους. Μου είχε λείψει ο καλύτερος μου φίλος.
Το φορτηγάκι μου ήταν τέλειο. Και όχι μόνο εξωτερικά. Ο Τζέικομπ έφτιαξε τον συμπλέκτη. Από εκεί που έπρεπε να το πατήσω δύο φορές, με το παραμικρό κλικ άνοιγε. Ήταν έναν θαύμα της φύσης. Αντίθετα με κάτι άλλους που ήταν λάθη της φύσης. Ακόμη δεν μπορούσα να συμπαθήσω τον Σαμ. Ο Τζέικομπ μου είχε δώσει την χειρότερη εντύπωση, την πρώτη φορά, για εκείνον. Δεν ξέρω...Ίσως δεν έφταιγε αυτός.

Έφτασα. Ο Τζέικομπ ήταν έξω από το σπίτι περιμένοντας με. Φαίνεται πως είχε δει το φορτηγάκι. Όπως πάντα χωρίς μπλούζα. Απορώ. Ήταν έξω, στην βροχή και δεν κρύωνε. Η ανάσα του έβγαζε καπνούς, αλλά πάλι δεν κρύωνε. Είχε πάλι αυτό το- ακαταμάχητο- αγαπημένο μου χαμόγελο.
<<Μπέλλα; Τί ευχάριστη έκπληξη! Μπες μέσα>>, είπε ο Μπίλι μόλις μπήκα στο σπίτι.
<<Γειά σου, Μπίλι, πώς είσαι;>>, είπα.

<<Μια χαρά...Εσύ, πώς είσαι;>>, είπε με ένα, ασυνήθιστα, ευγενικό και ζεστό τρόπο.
<<Κι εγώ>>, είπα, <<ευχαριστώ>>.
<<...ναι έχω καλεσμένο και δεν θα έρθω. Τα λέμε, Σαμ>>, δεν είχα προσέξει ότι ο Τζέικομπ μιλούσε στο τηλέφωνο,
<<Τζεικ...Δεν είναι ανάγκη να χάσεις το κλιφ-ντάβινγκ για μένα>>, είπα νιώθοντας άβολα.
<<Μπα..έτσι κι αλλιώς δεν θα βουτούσα...Πονάει το χέρι μου...Αύριο- μεθαύριο θα είμαι καλύτερα>>.
Πήγαμε στο γκαράζ κι αρχίσαμε να μιλάμε για το αποψινό βράδυ στο σπίτι των Κάλεν.
<<Τζέικ..στο είπα χίλιες φορές, θα έχει κανονικό φαγητό>>.
Γέλασε. Του άρεσε όταν με πείραζε. Είχε γίνει πειραχτήρι, αλλά, ήταν καλύτερα από τότε που είχε γίνει μελαγχολικός και σπαστικός. Ο καλύτερός μου φίλος ήταν πάλι πίσω.

<<Πρέπει να φύγω...Να πάω να ετοιμαστώ για το βράδυ..>>, είπα μετά από λίγη ώρα.
<<Εντάξει. Χάρηκα που ήρθες Μπελς. Να έρχεσαι πιο συχνά>>, χαμογέλασε.
<<Αν το θες πραγματικά>>, είπα γελώντας. Ο Τζέικ γύρισε τα μάτια του.

Έφτασα σπίτι. Άνοιξα την ντουλάπα και πήρα το φόρεμα που μου είχε κάνει δώρο η Άλις για τα γενέθλιά μου. Δεν είχε χαλάσει εκείνη την ημέρα. Το φόρεσα. Μετά από λίγη ώρα άκουσα την φωνή του Τσάρλι.
<<Μπελς είσαι έτοιμη;>>
Κατέβηκα.

<<Είσαι πανέμορφη...>>, μου είπε.
<<Ευχαριστώ, κι εσύ το ίδιο>>.
Φορούσε ένα μαύρο σακάκι, σετ, με ένα μαύρο παντελόνι. Από μέσα ένα άσπρο πουκάμισο και στα χέρια του είχε μια γραβάτα κι ένα παπιγιόν;
<< Τί λες;>>, μου είπε.
<<Μμμμμμμμμμ...Την γραβάτα>>, του είπα.

Μόλις φτάσαμε είδαμε τον Έντουαρντ έξω από το σπίτι να μας περιμένει.
<<Καλησπέρα>>, μας είπε ο Έντουαρντ μόλις μπήκαμε.
<<Γεια σου Έντουαρντ>>, είπε ο Τσάρλι κάνοντας χειραψία με τον Έντουαρντ.
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν απίθανο. Είχα αποχαυνωθεί.

<<Θα πήγαινα μαζί σου αν δεν περίμενα την κοπέλα μου>>, μου είπε ο Έντουαρντ ειρωνικά.
Μπήκαμε μέσα. Υπήρχαν τα πάντα. Φαγητό, χάντρες. Είχαν στολίσει το σαλόνι πολύ ωραία. Ο Τσάρλι τώρα μιλούσε με τον Κάρλαϊλ. Το πιο όμορφο εκεί μέσα ήταν...ο Έντουαρντ. Ήμουν τυχερή που τον είχα. Τον αγαπ...
<<Μπέλλα..>>, άκουσα μια γνωστή φωνή.
<<Τζέικομπ>>, είπα και τον αγκάλιασα.
Ο Έντουαρντ κι ο Τζέικομπ έκαναν μια χειραψία κι ο Έντουαρντ τον χτύπησε, φιλικά, στην πλάτη.
Πέρασα απίθανα. Ειδικά όταν ο Έμετ εμφανίστηκε σαν κλόουν κι η Άλις με μια τούρτα στο πρόσωπο.




Μόλις ο Τσάρλι έφυγε, ο Έντουαρντ βρισκόταν, ήδη, στο δωμάτιό μου.
<<Μην μου πείς ότι μου έφερες δώρο>>, είπα στον Έντουαρντ κοιτώντας το κόκκινο, τυλιγμένο, πραγματάκι.
<<Όχι...όχι εγώ, η Άλις το έκανε>>, μου απάντησε με την βελούδινη φωνή του.
Το κοίταξα με ένα άγριο βλέμμα και πήρα το πράγμα στα χέρια μου, το άνοιξα. Ήταν ένα πανέμορφο δαχτυλίδι. Εγώ το κοιτούσα σοκαρισμένη, ενώ, ο Έντουαρντ το φορούσε στο χέρι μου.
<<Η Άλις...Θέλω να πάω να την δω>>, του είπα.

<<Αύριο..Τώρα πήγε για κυνήγι>>.
Το κινητό του χτύπησε.
<<Παρακαλώ;>, είπε ο Έντουαρντ, <<Κάρλάιλ...του Βολτούρι;Πότε;Τί;Μα, γιατί εγώ; Εντάξει...Εντάξει, είπα!>>.
Εγώ συγκράτησα μόνο μια λέξη.
<<Τους Βολτούρι;>>, ανησύχησα, <<Έντουαρντ, τί συμβαίνει;>>
<<Ο Κάρλαϊλ θέλει να πάω να λάβω ένα δώρο από τους Βολτούρι>>, μου είπε ανέκφραστα.
Δώρο; Τί έλεγε; Πλάκα μου έκανε;
<<Εμ...Δεν ξέρω...Αυτά μου είπε κι εμένα ο Κάρλαϊλ>>, μου είπε μόλις είδε το απορημένος μου ύφος, <<πάω να μιλήσω στον Τσάρλι..Εσύ μείνε εδώ>>, είπε κι έφυγε πριν προλάβω να ρωτήσω τίποτα.
Πήγα αθόρυβα να ακούσω τι λέγανε.

<<...μου ζητάς να κάνουμε έκπληξη ενώ δεν έχει τα γενέθλιά της; Μα αυτό είναι παράλογο>>, άκουσα την φωνή του μπαμπά μου.
<<Καθόλου κύριε Σουάν. Θα ξαφνιαστεί πολύ και θα καταλάβει πόσο πολύ την αγαπάμε όλοι μας>>, είπε ο ΄Έντουαρντ με ήρεμη και γαλήνια φωνή.
<<Έτσι όπως το θέτεις ακούγεται λογικό..Αλλά δεν θα ήταν λογικό επίσης να της πάρουμε ένα δώρο;>>, είπε ο Τσάρλι ακούγοντας τον να τρίβει το μουσάκι του.
<<Ναι, δεν διαφωνώ..Αλλά...είναι πολύ ξεχωριστή>>, είπε και μετά πρόσθεσε <<Σε όλους μας>>.
<<Εντάξει...Δηλαδή θες: Να κάνουμε έκπληξη στην Μπέλλα την πρωτοχρονιά>>
<<Υποθέτω πως ναι>>.

<<Εντάξει..καλό μου ακούγεται...έκπληξη στην Μπέλλα..μου αρέσει>>.
Τότε εγώ πήγα στο δωμάτιό μου. Δεν ήθελα να ακούσω τίποτα άλλο. Είχα εκεί πέρα ένα μάτσο ανθρώπους που μ'αγαπάνε κι ήθελαν να μου το αποδείξουν. Το ήξερα. Το ένιωθα.
Η πόρτα άνοιξε διάπλατα. Το τέλειο πρόσωπο του Έντουαρντ εμφανίστηκε πίσω από εκείνη. Ακούστηκε ένα τρίξιμο.
<<Μάλλον πρέπει να βάλεις λάδι>>>, μου είπε κοιτώντας το.
Εγώ τον κοίταζα δαγκώνοντας τα χείλη μου. Δεν κράτησε για πολύ γιατί εκείνος κόλλησε τα δικά του στα δικά μου. Με είδε που δεν είχα όρεξη και σταμάτησε.

<<Τί συμβαίνει;>>, μου είπε πιάνοντας τον αυχένα μου πίσω απ'τα μαλλιά μου.
<<Θα πας όντως στους Βολτούρι;>>, τον ρώτησα.
<<Ναι, σου έχω πει ποτέ ψέματα;>>
<<Μμμμμ...Και δεν μου λες. Την πρωτοχρονιά δεν θα γίνει τίποτα σημαντικό, ε;>>, είπε κι αμέσως το μετάνιωσα. Αν καταλάβαινε ότι κρυφάκουγα;

<<Γιατί το λες αυτό;>>, μου είπε με μια έκφραση όλο απορία.
<<Να...>>, ήμουν έτοιμη να πω την αλήθεια αλλά σκέφτηκα την Άλις...<<για το δαχτυλίδι της Άλις>>.
Η Άλις; Ωχ! Θεέ μου...Ελπίζω να μην το είδε αυτό. Ή να μην το πει στον Έντουαρντ αν το είχε όντως δει.
<<Λοιπόν, εγώ πρέπει να πάω την Ιταλία. Τα λέμε την πρωτοχρονιά. Θα μου λείψεις όσο δεν φαντάζεσαι>>, μου είπε και με φίλησε.




Ήμουν έτοιμη. Η ώρα για να αλλάξει η χρόνια πλησίαζε όλο και περισσότερο. Θα ήμουν με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Με έπιασε ένας κόμπος. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Κοίταξα το ρολόι μου.
<<Μπαμπά!>>, φώναξα, <<είναι ώρα είναι έντεκα θα αργήσουμε>>,
Ο πατέρας μου ήρθε. Ξυρισμένος μέχρι και το μουστάκι.
<<Όμορφη είσαι σήμερα>>, μου είπε.

Φορούσα ένα μεταξένιο φόρεμα που λαμπύριζε. Φυσικά μου το είχε κάνει δώρο η Άλις.
<<Ποιός είσαι και τί έκανες στον πατέρα μου;>>, του είπα κοροϊδευτικά.
Εκείνος δεν είπε τίποτα. Απλά γέλασε και μου άνοιξε την πόρτα. Μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε.
Τελικά δεν αργήσαμε. Μας περίμεναν όλοι έξω. Είχα μια επιθυμία να πάω και να αγκαλιάσω όλοι την οικογένεια Κάλεν.Ακόμα με την Ρόζαλι.

Η Ρόζαλι φορούσε ένα ροζ φουστάνι και ήταν αρκετά γλυκιά. Ποτέ δεν την είχα ξαναδεί έτσι. Ήταν πάντα τόσο...ξινή, ή τουλάχιστον προς το άτομο μου. Χαμογέλασα με την σκέψη ότι αγαπάνε όλοι. Λοιπόν...σχεδόν όλοι.
Όλοι μας καλοδέχτηκαν..Μα ο Καρλάϊλ δεν ήταν εκεί. Κάπου θα είχε πάει.
<<Άλις...μπορώ να πάω στην κουζίνα να πιώ ένα ποτήρι νερό;>>, την ρώτησα.
<<Ναι, φυσικά!>>, μου είπε αγκαλιάζοντας με...ξανά.
Πήγα στην κουζίνα κι άκουσα μια φωνή.

<<...δεν θα επιστρέψει Καρλάϊλ. Του έστησαν παγίδα. Δεν ξέρω...Λυπάμαι..Γιατί ακούω την φωνή μου διπλή;>>
<<Για να σε ακούω καλύτερα. Έχει πολύ φασαρία. Μα πως θα το πω στην Άλις; Την Έσμι; Την Ρόζαλι; Τον Έμετ; Τον Τζάσπερ;>>, η φωνή του δίστασε...<<την Μπέλλα...>>.
<<Μα καλά>>, συνέχισε ο Κάρλαϊλ, <<πλάκα μου κάνεις; Δεν διάβασε της σκέψεις τους;>>.
Στο είπα και στο ξαναλέω>>, είπε η φωνή- η οποία μου φαινόταν γνωστή- <<Όταν έμαθαν πως θα έρθει εδώ ο Έντουαρντ άφησαν ένα κινητό τηλέφωνο. Δεν με άφησε να την αγγίξω.
>>Το τηλέφωνο ήταν ανοιχτό...Μόλις μπήκε μέσα ο Έντουαρντ εκείνες τον άκουσαν. 'Έτρεξαν και...Τον έκοψαν σε κομμάτια και τον έκαψαν ζωντανό.>>

<< Μα δεν σκότωσε εκείνος τον Λόρεντ, αλλά λυκάνθρωποι>>, είπε ο Κάρλαϊλ και μετά η φωνή του έγινε λίγο πιο δυνατή και σαστισμένη, <<κι εσείς απλώς κοιτούσατε, Άρο;>>
<<Εμείς προσπαθήσαμε να τους σταματήσουμε μα ήταν τέσσερις. Η μία έβγαλε το ένα πόδι, η άλλη το ένα χέρι, η άλλη ένα άλλο χέρι και τέλος του ξερίζωσαν το κεφάλι ρίχνοντας βενζίνη και ένα αναμμένο σπίρτο>>, αναστέναξε η φωνή που ήταν ο Άρο.

<<Ελάτε σε μισό λεπτό μπαίνει ο νέος χρόνος!>>, φώναξε η Έσμι.
Εγώ πήγα μέσα. Ήταν όλο σκοτάδι. Ο κόμπος έγινε πιο σφικτός και δάκρυα αυλάκωσαν το πρόσωπό μου.
10...
Για δύο πράγματα ήμουν απολύτως σίγουρη.
9...
Πρώτον:
8...
Η Τάνια και η οικογένεια της επιτέθηκαν στον Έντουαρντ.
7...
Και δεύτερον.
6...
δεν θα τον ξαναέβλεπα ποτέ ξανά
5...
δεν θα ξανάκουγα την φωνή του,
4...
δεν θα μύριζα τν απίθανη ανάσα του,
3...
δεν θα ξαναφιλούσα ποτέ τα τέλεις χείλη του,
2...
και χωρίς αυτόν θα ήταν ο χειρότερος χρόνος
1...............................
<<ΕΚΠΛΗΞΗ!!!>, φώναξαν όλοι.
<<Όχι...>>ψιθύρισα και ύστερα ούρλιαξα, <<ΟΧΙ!!!ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ!!ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΝΕΚΡΟΣ! Σ'ΑΓΑΠΩ!!!>>

Geo Ma

Η Επέτειος by VLaSia =)

Υπόθεση:
Ο Έντουαρντ και η Μπέλλα, το φαινομενικά αταίριαστο θνητό ζευγάρι γνωρίζονται το έτος 1948 στο σχολείο, σε ηλικία 17 χρονών. Ερωτεύονται και αποφασίζουν να ζήσουν για πάντα μαζί, έτσι παντρεύονται στις 1 Ιανουαρίου του 1950. H ιστορία που ακολουθεί μιλάει για την τελευταία επέτειο του ζευγαριού 60 χρόνια μετά.


Σήμερα, Πρωτοχρονιά και έχω πέσει πολύ ψυχολογικά και σωματικά. Ο πόνος στο στήθος μου γίνεται όλο και πιο οδυνηρός. Δεν είναι μόνο αυτό που με πονάει όμως. Πονάω που είναι ημέρες γιορτινές και παρά το άσχημο προαίσθημα μου η Ρενεσμέ προτίμησε να πάει με τα παιδιά στο εξωτερικό. Να γνωρίσουν τον έξω κόσμο, λέει. Το μόνο ευχάριστο είναι πλέον ο Έντουαρντ. Σήμερα κλείνουμε 60 χρόνια γάμου. Μου φαίνεται απίστευτο το πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός. Μετά από τόσο πόνο, τρόμο και περιπέτειες είμαστε μαζί, όμως εγώ αδυνατώ να συμμετάσχω. Έχω δύο χρόνια τώρα που περνάω δύσκολα με την υγεία μου. Όμως, σήμερα το έχω πάρει απόφαση. Ζήτησα του Έντουαρντ να με πάει στο λιβάδι μας για να το γιορτάσουμε. Έλαμψε το πρόσωπό του όταν με άκουσε, και έτσι πρέπει να τον κάνω ευτυχισμένο. Τον αγαπώ πολύ τον Έντουαρντ. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχουμε περάσει που θεωρώ ότι είμαστε ένα. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και κανείς δεν μπορεί μόνος του. Δυστυχώς όμως και αυτού έχουν χτυπήσει τα γεράματα την πόρτα. Τον βλέπω, είναι συνεχώς εξαντλημένος. Σπάνια κοιμάται και τον ακούω συνεχώς που πονάει. Και πονώ και εγώ… γιατί για εμένα είναι ο ήλιος, πηγή ζωής. Έτσι, αποφάσισα να φορέσω το πιο μεγάλο χαμόγελο και την καλύτερη διάθεση ώστε να περάσουμε όμορφα στο λιβάδι μας και να ξεχάσουμε την ασχήμια της πραγματικότητας.
Θέλω να αναπολήσουμε τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος. Είναι το μόνο που μπορεί να μας κάνει να ξεχαστούμε από τα βάσανά μας.

Και έτσι και έγινε…

Με όλη την καλή διάθεση πήγαμε στο λιβάδι μας. Μετά δυσκολίας καθίσαμε στο έδαφος όπως συνηθίζαμε να κάνουμε. Το λιβάδι μας όμως, δεν ήταν το ίδιο. Τώρα καταλαβαίνω το χρόνο που πέρασε. Στη θέση των πυκνών θάμνων βρίσκονταν αγριόχορτα και μαραμένα λουλούδια, ενώ στη θέση των καταπράσινων ψηλόλιγνων δέντρων, μαύρα άρρωστα κλαδιά. Ένοιωσα μια θλίψη να με κατακλύζει και το ίδιο νομίζω και ο Έντουαρντ, αλλά δεν το έδειξα. Είχα υποσχεθεί να είμαι ευδιάθετη.
Πρότεινα στον άντρα μου να ανταλλάξουμε τα δώρα που είχαμε αγοράσει. Προς μεγάλη μου έκπληξη το δώρο του Έντουαρντ ήταν ίδιο με το δικό μου: η φωτογραφία που μας είχε τραβήξει η Άλις στα 18α γενέθλιά μου. Κατά περίεργη σύμπτωση, είχα τσαλακώσει το πρόσωπό μου από τη φωτογραφία, ώστε να μη φαίνομαι και αυτός είχε κάνει το ίδιο με το δικό του πρόσωπο στη φωτογραφία του.

Χαμογελάσαμε ταυτόχρονα. Είχα πλέον σιγουρευτεί πως αυτό το άτομο ΗΤΑΝ ο άνθρωπός μου. Φιληθήκαμε, ίσως όχι με το τότε πάθος, αλλά σίγουρα με την ίδια γλύκα και αγάπη. Είχα εξασκηθεί στο να ρυθμίζω την ανάσα μου σε αυτή την περίπτωση, έτσι ήταν θέμα χρόνου να προσαρμοστώ. ‘’σ’αγαπώ πολύ αγάπη μου’’, ψέλλισε ο ήλιος μου και με έσπρωξε να ξαπλώσουμε στο άλλωτε καταπράσινο γρασίδι. Η αίσθηση μπορεί να μην ήταν η ίδια, τα συναισθήματα όμως πλημμύρισαν το μυαλό μου και αυθόρμητα απάντησα ‘’εγώ πιο πολύ’’. Ήμουν σίγουρη πως αισθανόμουν το σωστό. Περίμενα ανυπόμονα να μου δώσει κάποια έξυπνη απάντηση όπως συνήθιζε, αλλά δεν ανταποκρινόταν. Αποφάσισα να περιμένω. Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα τον κοίταξα. Καθόταν ακίνητος στο ίδιο σημείο με τα μάτια κλειστά. Ξάπλωσα στο στήθος του για να ακούσω το χτύπο της καρδιάς του ώστε να κοιμηθώ και εγώ. Να ακούσω το δικό μου νανούρισμα…

Αυτή τη φορά όμως, η Μπέλλα κοιμήθηκε χωρίς να ακούσει το νανούρισμά της. Και κοιμήθηκε για πάντα…


Αλήθεια, μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον ήλιο μας;
Η απάντηση είναι όχι… Γιατί ήλιος = ζωή.

Μία Πρωτοχρονιά Διαφορετική από τις άλλες by Mrs Alice

Ειλικρινά δεν ξέρω τι είχα εκείνη την στιγμή στο μυαλό μου.
Συνήθως απέφευγα ευγενικά τις προτάσεις της Τζέσικα ,ξέροντας πόσο καταστροφικά μπορούσαν να εξελιχθούν για μένα αφού ήταν αδύνατον να περάσω μια μέρα χωρίς να χτυπήσω ή να καταστρέψω κάτι. Καθώς κοιτούσα το χιονισμένο τοπίο γύρω μου δεν μπορούσα να πιστέψω ότι εγκατέλειψα το ζεστό και πάνω από όλα ασφαλές δωμάτιο μου στο Φόρκς για να έρθω σε ένα ξενοδοχείο στην μακρινή Αυστρία και να ξεπαγιάσω από το κρύο. Κατσουφιάζοντας μέσα από στον χοντρό γιακά του μπουφάν μου θυμήθηκα ότι ο Τσάρλι ήταν εκείνος που με είχε παροτρύνει να έρθω σε αυτή την καταστροφική εκδρομή. «Πήγαινε να ξεσκάσεις για λίγες μέρες, αυτή την εποχή θα είναι όλα χιονισμένα και μόνο η θέα θα είναι μαγευτική!» είχε πει διαβάζοντας την εφημερίδα του όταν η Τζέσικα ξεφώνιζε κατενθουσιασμένη την πρόταση της.
Ήξερα ότι με τόσο χιόνι τις τούμπες δεν θα μπορούσα να τις αποφύγω αλλά είχα προμηθευτεί ειδικά παπούτσια και φυσικά σκόπευα να περάσω αυτές τις πέντε μέρες στο ξενοδοχείο δίχως να κάνω ούτε ένα βήμα παραέξω παρά μόνο όταν θα φεύγαμε. Βλέποντας όμως το χιονοδρομικό κέντρο από μακριά ,ακούγοντας από τα χείλη της Τζέσικα, η οποία μιλούσε ασταμάτητα, τις δραστηριότητες τις οποίες πρόσφερε και διακρίνοντας τον ασυγκράτητο ενθουσιασμό στην φωνή της είχα αρχίσει να μετανιώνω για την βιαστική απόφαση μου ,ξέροντας όμως ότι ήταν πλέον πολύ αργά.

Το ξενοδοχείο με το όνομα “Twilight Romance” ήταν πραγματικά ονειρικό. Με γύρω στα 35 δωμάτια ,εστιατόριο με θέα τις πανέμορφες Άλπεις, κλειστή θερμαινόμενη πισίνα, αίθουσα χορού με ξύλινο πάτωμα και γυαλί στην θέση του τοίχου που έβλεπε προς τα βουνά, βιβλιοθήκη και με μια πολυτελή αίθουσα υποδοχής, με αναπαυτικούς καναπέδες και πολυθρόνες και με πίνακες της Αναγέννησης σε όλους τους τοίχους, πιστά αντίγραφα των αυθεντικών.
«Μα καλά που θα βρούμε τα χρήματα για το δωμάτιο; Αυτό το ξενοδοχείο είναι πολυτελείας.» ψιθύρισα τρομαγμένα ενώ το βλέμμα μου σάρωνε τον χώρο στην αίθουσα υποδοχής, στεκόμασταν στην ουρά που είχε δημιουργηθεί μπροστά από την ρεσεψιόν ντυμένες σαν τα κρεμμύδια περιμένοντας υπομονετικά την σειρά μας. Η Ρενέ μου είχε στείλει ένα αξιοσέβαστο ποσό, ως δώρο για τα Χριστούγεννα και ο Τσάρλι είχε προσθέσει αρκετά σε αυτά από το δώρο των Χριστουγέννων του, αν και προσπάθησα να τον πείσω να μην το κάνει, αλλά σίγουρα δεν έφταναν για να πληρώσω το μερίδιο μου για ένα δωμάτιο εδώ.

«Μην ανησυχείς Μπέλλα!» είπε η Τζέσικα χαρούμενα ενώ κοίταζε μα θαυμασμό τριγύρω «Το δωμάτιο είναι ήδη πληρωμένο. Ο πατέρας μου πριν λίγο καιρό πήρε προαγωγή! Το θυμάσαι που σου το είπα; Πρέπει να με προσέχεις περισσότερο όταν σου μιλάω! Τέλος πάντων, το σημαντικό είναι ότι τώρα έχει μια σπουδαία θέση στην εταιρία και απλά δεν μπόρεσε να πει όχι στην επιθυμία μου για μια εκδρομούλα.»


Η εικόνα σχηματίστηκε αυτόματα στο κεφάλι μου, η Τζέσικα να πρήζει τον πατέρα της εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο προσπαθώντας να τον πείσει για την “εκδρομούλα’’ στην Αυστρία και εκείνος μην αντέχοντας άλλο να της λέει το πολυπόθητο ναι. Βέβαια υπήρχε ακόμα το μυστήριο γιατί η Τζέσικα είχε επιλέξει να πάρει μαζί της εμένα για Πρωτοχρονιά στην χιονισμένη Αυστρία και όχι κάποια από τις φίλες της αλλά εκείνη την στιγμή θυμήθηκα τον καυγά που είχαν την προηγούμενη εβδομάδα στο σχολείο όταν οι υπόλοιπες της έκαναν κάθε άλλο παρά κολακευτικά σχόλια για το λαχανί φόρεμα της. Α ναι και επιπλέον είχε ξαναχωρίσει με τον Μάικ.


Το δωμάτιο ήταν κάτι παραπάνω από άνετο, βαμμένο στο χρώμα του ωκεανού, με δύο κρεβάτια με ουρανό και με μια μικρή, ξύλινη , όμορφη τουαλέτα , έμοιαζε με ένα ιδανικό καταφύγιο ενάντια στην παγωνιά που επικρατούσε έξω.


«Έλα σήκω! Χάσαμε που χάσαμε το γεύμα, δεν γίνεται να χάσουμε και το δείπνο!» άκουγα την φωνή της Τζέσικα μες στον ύπνο μου, ενώ αρνιόμουν να βγάλω το κεφάλι μου έξω απ’ το ζεστό πουπουλένιο πάπλωμα, ήμουν τόσο εξαντλημένη απ’ το ταξίδι που αν και προφανώς κοιμήθηκα αρκετές ώρες, δεν μπορούσα να υπολογίσω πόσες, αισθανόμουν ακόμα κουρασμένη. Ήμουν αποφασισμένη να την αγνοήσω και να κοιμηθώ ξανά όταν άκουσα την κοιλιά μου να γουργουρίζει δυνατά. Κατσουφιάζοντας σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι, ντύθηκα και την ακολούθησα στο εστιατόριο.


Το φαγητό ήταν εξαιρετικό αλλά δεν μπορούσα να πω το ίδιο και για τη συντροφιά της Τζέσικα. Όση ώρα τρώγαμε μιλούσε ακατάπαυστα για τις δραστηριότητες τις οποίες μας πρόσφερε το χιονοδρομικό κέντρο και τις οποίες έπρεπε οπωσδήποτε να εκμεταλλευτούμε , ενώ εγώ την άκουγα σιωπηλά κοιτάζοντας τους εκδρομείς που δειπνούσαν στα διπλανά τραπέζια.

Την προσοχή μου τράβηξε μια παρέα που έμπαινε εκείνη την στιγμή στο εστιατόριο, ήταν καλυμμένη από πάνω ως κάτω με χιόνι, γελούσαν δυνατά και πείραζαν ο ένας τον άλλον, ενώ κάθονταν σε ένα τραπέζι λίγα μέτρα μακριά μας. Η παρέα αποτελούνταν από μια εκθαμβωτική ξανθιά που συνοδευόταν από έναν γίγαντα, μια μικροκαμωμένη μελαχρινή που είχε στο πλευρό της έναν ψηλό ξανθό και στην άκρη του τραπεζιού καθόταν ένα αγόρι με μαλλιά στο χρώμα του χαλκού.
Το βλέμμα μου στάθηκε στο τελευταίο αγόρι, δεν ήταν μόνο τα χάλκινα μαλλιά που σε τραβούσαν πάνω του, το τέλειο λευκό αλλά όχι υπερβολικά χλομό δέρμα του, το λαμπερό χαμόγελό του, η μελωδική φωνή του, τα υπέροχα καταπράσινα μάτια του, αν ο θεός του έρωτα είχε γιό σίγουρα θα ήταν εκείνος.

Λες και ένιωσε το βλέμμα μου πάνω του γύρισε και με κοίταξε. Το βλέμμα του ήταν τόσο έντονο και διαπεραστικό που αμέσως έστρεψα τα μάτια μου στο πιάτο μου κοκκινίζοντας από ντροπή ενώ ξαφνικά ένιωσα το στομάχι μου να ανακατεύεται.


«Φαίνεται πως κάποια εδώ πέρα έχει θαυμαστή!» τραγούδησε μελωδικά η Τζέσικα χαμογελώντας.
«Δεν ξέρω… δεν το νομίζω…» ψιθύρισα ανακατεύοντας νευρικά το φαγητό μου καθώς η δήλωση της με έκανε να διαπιστώσω ότι εκείνος ακόμα με κοιτούσε. Για την ακρίβεια δυσκολευόμουν πολύ να πιστέψω ότι κοιτούσε εμένα, ειδικά εμένα, δεν είχα τίποτε το ιδιαίτερο, ήμουν το πιο συνηθισμένο και καταστροφικό θα έλεγα πλάσμα που υπήρχε τριγύρω.


Αφού πέρασα την περισσότερη ώρα παρατηρώντας προσεχτικά την μπριζόλα με τις πατάτες στο πιάτο μου, μια και δεν τολμούσα να σηκώσω τα μάτια μου από το τραπέζι, άκουσα τελικά το θόρυβο από τις καρέκλες καθώς ετοιμάζονταν να φύγουν. Και τότε μην μπορώντας να αντισταθώ σήκωσα το κεφάλι μου και κάρφωσα τα μάτια μου μέσα στα δικά του. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, ένιωθα να χάνομαι μέσα στην λαμπερή πράσινη άβυσσο των ματιών του καθώς εκείνος μου χαμογελούσε πλατιά ενώ ένα δευτερόλεπτα αργότερα έφευγε ακολουθώντας τους υπόλοιπους.


«Με τίποτα!» τσίριξε εκείνη την στιγμή η Τζέσικα δίπλα μου, αλλά δεν μπορούσα να της δώσω σημασία, προσπαθούσα ακόμα να αναπνεύσω. «Ο Μάικ μου έστειλε μήνυμα ,λέει ότι μετάνιωσε και ότι θέλει να τα ξαναβρούμε. Ναι καλά! Μπέλλα με ακούς; Είσαι καλά; Φαίνεσαι κάπως!» είπε κοιτάζοντας με τώρα ανήσυχα. Της έγνεψα μια φορά προσπαθώντας να ηρεμίσω αλλά χωρίς επιτυχία.


Την άλλη μέρα το απόγευμα πήγα στην μικρή βιβλιοθήκη του ξενοδοχείου, η Τζέσικα θα πήγαινε για σκι λίγο αργότερα και εγώ είχα βρει την ευκαιρία να ξεφύγω όσο εκείνη έλειπε από το δωμάτιο. Η βιβλιοθήκη ήταν ένα μικρό δωμάτιο με δύο μπλε βελούδινους καναπέδες, ένα πέτρινο τζάκι και μια μεγάλη ξύλινη βιβλιοθήκη στο πίσω μέρος. Ευτυχώς δεν ήταν κανείς εκεί και έτσι μπόρεσα να παρατηρήσω με την ησυχία μου το δωμάτιο. Πρώτα πήγα στο τζάκι ,στο μικρό μαρμάρινο πεζουλάκι που υπήρχε από πάνω του, κάτω από έναν μεγάλο καθρέπτη , υπήρχαν διάφορα κρυστάλλινα διακοσμητικά, ένα μικρό κουτί με σοκολατάκια το οποίο έμοιαζε με αντίκα έτσι όπως ήταν ζωγραφισμένο με πολύχρωμα λουλούδια πάνω σε καφέ φόντο και με την επιγραφή Chocolates μπροστά, και ένα ξύλινο μουσικό κουτί.

Πρώτα άνοιξα το κουτί και πήρα ένα σοκολατάκι, η σοκολάτα ενώθηκε με το λικέρ που υπήρχε στο εσωτερικό του αφήνοντας μια γλυκιά γεύση στο στόμα μου. Έπειτα άνοιξα διστακτικά το μουσικό κουτί, το εσωτερικό του ήταν διακοσμημένο με λουλούδια και στο κέντρο υπήρχαν οι μινιατούρες ενός ζευγαριού, απεικόνιζαν έναν άντρα και μια γυναίκα καθισμένους στο έδαφος, εκείνος είχε περάσει τα χέρια του γύρω από την μέση της σε μια τρυφερή αγκαλιά ενώ κοιτάζονταν με λατρεία. Μόλις άνοιξα το καπάκι μια παράξενη μουσική πλημμύρισε τον χώρο, έμοιαζε βγαλμένη από παραμύθι. Πλησίασα την βιβλιοθήκη και κοίταξα προσεχτικά τους τίτλους των βιβλίων. Έχοντας διαβάσει ήδη όλα τα κλασσικά πήγα στο ράφι με την σύγχρονη λογοτεχνία. Ένα βιβλίο που στο εξώφυλλο του είχε δύο χέρια να κρατάνε ένα μήλο μου κίνησε την προσοχή. Το πήρα και αφού βολεύτηκα στον καναπέ άρχισα να διαβάζω. Είχα χαθεί μέσα στην ιστορία όταν τα λόγια του βιβλίου πήραν ξαφνικά ζωή.


«You are my life now» ψιθύρισε μια φωνή δίπλα στο αυτί μου . Ανατρίχιασα ολόκληρη ενώ την ίδια στιγμή γύριζα για να δω ποιος ήταν αυτός που είχε κάνει την καρδιά μου να σταματήσει να χτυπά. Τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του, δυο σμαραγδένιες φλόγες που έκαιγαν στο πρόσωπο ενός αγγέλου. Στεκόταν δίπλα στον καναπέ σκυμμένος έτσι που το πρόσωπο του απείχε λίγα μόνο εκατοστά από το δικό μου. Η κοντινή απόσταση μεταξύ μας με έκανε να νιώσω άβολα και τα μάτια μου έπεσαν πάλι στο βιβλίο ενώ προσπαθούσα απεγνωσμένα να αναπνεύσω.


«Σου αρέσουν οι ιστορίες τρόμου;» με ρώτησε χαμογελώντας ενώ καθόταν δίπλα μου στον καναπέ.
«Δεν είναι ιστορία τρόμου, είναι ιστορία αγάπης.» του απάντησα υπερασπίζοντας το βιβλίο μου.
«Μα ο ήρωας είναι βρικόλακας, μπορεί από στιγμή σε στιγμή να την σκοτώσει.» μου είπε εκείνος κοιτάζοντας τα ξύλα που σιγόκαιαν στο τζάκι.
«Δεν πρόκειται ποτέ να της κάνει κακό, την αγαπάει περισσότερο και από την ίδια του την ζωή, είναι τα πάντα για αυτόν…» του απάντησα κοιτάζοντας τον. Εκείνος γύρισε μου χαμογέλασε γλυκά και μετά συστήθηκε « Είμαι ο Έντουαρντ Κάλεν ,εσύ είσαι η…»


«Μπέλλα Σουάν» είπα αδύναμα.
«Η κόρη του Διοικητή Σουάν;»
«Ναι, πως το ξέρεις;»
«Μετακομίσαμε πρόσφατα στο Φόρκς, στην έπαυλη έξω από την πόλη. Η Άλις αναγνώρισε την Τζέσικα Στάνλει δίπλα σου, αλλά δεν ήξερε εσένα.» με κοίταξε ρίχνοντας μου ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο.


Μέσα μου ήθελα να αρχίσω να πανηγυρίζω για την απίστευτη σύμπτωση που μου επιφύλαξε η τύχη αλλά ήξερα ότι έπρεπε να είμαι επιφυλακτική, ποτέ τίποτα δεν πήγαινε καλά στην ζωή μου, ήξερα ότι από στιγμή σε στιγμή το παραμύθι μπορούσε να τελειώσει και να βρεθώ μόνη με ένα γοβάκι στα χέρια. Δεν ήξερα τι να πω και έτσι έμεινα να κοιτάω τις σελίδες του βιβλίου.


«Τα αδέρφια μου πήγαν για σκι, εγώ προτίμησα να κάνω μια βόλτα στο ξενοδοχείο, είναι πιο ασφαλές, δεν κινδυνεύω να με πετάξει ο Έμετ από καμιά πλαγιά.» είπε γελώντας. Συνειδητοποίησα ότι όταν γελούσε ήταν ακόμα πιο όμορφος, του χαμογέλασα συνεσταλμένα.


«Γιατί σου αρέσει η μελωδία;» με ρώτησε μετά από λίγα λεπτά σιωπής. Ξαφνιάστηκα με την ερώτηση του αλλά έπειτα συγκεντρώθηκα στην απαλή μουσική που πλημμύριζε τον χώρο και είπα «Μου φέρνει στο μυαλό την εικόνα του ουρανού όταν ο ήλιος μόλις έχει δύσει, την αίσθηση του δροσερού αέρα στο πρόσωπο μου και την παντοτινή αγάπη…» η φωνή μου αργόσβησε στην τελευταία λέξη και κοίταξα τα χέρια μου αμήχανα ενώ ευχόμουν να μην παρατηρήσει το κοκκίνισμα στα μάγουλα μου. Όταν τελικά σήκωσα τα μάτια μου τον είδα να κοιτάει γεμάτος προσήλωση το πρόσωπο μου.


Έπειτα άπλωσε δισταχτικά το χέρι του, πήρε μια τούφα από τα μαλλιά μου, που έπεφτε στο πρόσωπο μου, και την έβαλε πίσω από το αυτί μου ενώ την ίδια στιγμή ένιωσα την καρδιά μου να χάνει έναν χτύπο. Ύστερα το βλέμμα του έπεσε στο περιτύλιγμα από το σοκολατάκι που κρατούσα στο χέρι μου. Χαμογελώντας σηκώθηκε από τον καναπέ, πήρε ένα σοκολατάκι, το ξετύλιξε και πλησιάζοντας στο στόμα μου ρώτησε «Μου επιτρέπεις;»
Παρόλο που κοκκίνισα ακόμα περισσότερο έγνεψα μια φορά καταφατικά. Άφησε απαλά το σοκαλατάκι στο στόμα μου ενώ τα δάχτυλα του έμειναν πάνω στα χείλη μου. Ήταν παράξενο αλλά καθώς τα μάτια μου κοίταζαν μέσα στα δικά του είχα την αίσθηση ότι η σοκολάτα και το λικέρ είχαν ακόμα πιο γλυκιά γεύση αυτή την φορά.


«Έντουαρντ, μπορεί να την γλίτωσες από το σκι αλλά τον χιονοπόλεμο δεν τον γλιτώνεις, θα έρθεις μαζί μ…» έλεγε η μελαχρινή μικροκαμωμένη καπέλα, που ήταν την προηγούμενη μέρα μαζί του στο τραπέζι, ορμώντας μέσα στο δωμάτιο όταν ξαφνικά σταμάτησε στην μέση την φράση της κοιτάζοντας μας με ένα βλέμμα γεμάτο έκπληξη και μετά πρόσθεσε «Ούπς! Χίλια συγγνώμη, δεν ήξερα ότι είσαι ,με παρέα…»


Ο Έντουαρντ σηκώθηκε, πήγε κοντά της και την έπιασε γλυκά από την μέση λέγοντας «Μπέλλα από δω η αδερφή μου η Άλις, Άλις η Μπέλλα.»
Εκείνη με πλησίασε καθώς σηκωνόμουν δισταχτικά από τον καναπέ και με χαιρέτησε χαρούμενα ενώ ένα λεπτό αργότερα τραβούσε τον Έντουαρντ προς την έξοδο του ξενοδοχείου.


Η μέρα που ακολούθησε ήταν κάτι παραπάνω από εξαντλητική, η Τζέσικα με έσυρε στο χιονοδρομικό κέντρο για να κάνουμε σνοουμπορντ και από θαύμα επέζησα αποκτώντας ωε ενθύμιο αρκετές μελανιές, ύστερα ακολούθησε ο χιονοπόλεμος κατά την διάρκεια του οποίοι η Τζέσικα μου έριξε τόσο χιόνι που νόμιζα ότι θα με έθαβε κάτω από αυτό.
Όταν γυρίσαμε στο δωμάτιο συνεδριάζαμε εκατό ώρες σχετικά με το ποιο φόρεμα θα έβαζε στον Πρωτοχρονιάτικο χορό όπου θα πήγαινε με την νέα της κατάκτηση, έναν μελαχρινό Αυστριακό μου ζούσε μόνιμα στην Αμερική, φυσικά εγώ δεν θα πήγαινα σε αυτόν τον χορό αλλά δεν με ένοιαζε και πολύ, ο χορός δεν ήταν το στοιχείο μου.
Την επόμενη μέρα μετά το γεύμα αποφάσισα να επισκεφτώ την πισίνα, αν και το ντους στο δωμάτιο ήταν αρκετά άνετο η Τζέσικα με διαβεβαίωνε καμιά δεκαριά φορές την ημέρα ότι τίποτα από όσα είχε δει στην ζωή της δεν συγκρινόταν με την θερμαινόμενη πισίνα. Είχε όντως δίκιο, η πισίνα ήταν πανέμορφη, από γαλάζιο μάρμαρο, διακοσμημένη με γλυπτά αρχαίων θεών από την βάση των οποίων έτρεχε κρυστάλλινο νερό από θερμαινόμενες πηγές και με μια υπέροχη γυάλινη οροφή από όπου μπορούσες να δεις τα αστέρια. Η πισίνα ήταν σχεδόν έρημη, οι λίγοι ένοικοι που ήταν ακόμα μέσα έβγαιναν σιγά, σιγά για να ετοιμαστούν για το δείπνο. Έβγαλα τα ρούχα μου, κάτω από τα οποία φορούσα το μαύρο μπικίνι, δώρο της Ρενέ από την εποχή που ζούσαμε ακόμα μαζί στο Φοίνιξ , και βούτηξα στο νερό. Η θερμότητα άγγιξε κάθε κύτταρο του σώματος μου χαλαρώνοντας κάθε πιασμένο μυ. Αναδύθηκα στην επιφάνεια ανάμεσα σε δυο μπράτσα και αμέσως ο πανικός με κυρίευσε . άρχισα να χτυπάω τα άκρα μου σαν τρελή και μην μπορώντας να μείνω στην επιφάνια βυθίστηκα ξανά κάτω από το νερό. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα δυο δυνατά χέρια να με τραβάνε προς την επιφάνεια.


«Μπέλλα! Μπέλλα εγώ είμαι! Σε παρακαλώ ηρέμησε !»άκουσα την φωνή του Έντουαρντ δίπλα μου και όταν άνοιξα τα μάτια μου τον είδα κιόλας. Βρισκόμουν στην αγκαλιά του, τα χέρια του ήταν τυλιγμένα σφιχτά γύρω μου και το στήθος μου ακουμπούσε στο δικό του. Στάζαμε και οι δύο ολόκληροι, παρακολουθούσα το νερό να τρέχει από τα μαλλιά του, στα χείλη, στον λαιμό του και μετά στο στήθος του. Ήταν απίστευτα όμορφος.


«Συγγνώμη, πανικοβλήθηκα …» ψέλλισα αδύναμα ενώ τα μάτια του κοιτούσαν μέσα στα δικά μου, το στήθος μου ανεβοκατέβαινε μαζί με το δικό του καθώς αναπνέαμε μαζί και η αγκαλιά του γινόταν πιο σφιχτή.


«Είσαι πανέμορφη» ψιθύρισε κοιτάζοντας με ένταση ενώ εγώ ευχόμουν να έσβηνε την μικρή απόσταση που χώριζε τα χείλη μας μεταξύ τους και έπειτα να χανόμασταν κάτω από το νερό, ένα ονειρικό φιλί μου θα κρατούσε αιώνια.


Εκείνη την ώρα όμως εισέβαλε στην αίθουσα ο ψηλός μελαχρινός γίγαντας που είχα δει κοντά του λίγες μέρες πριν φωνάζοντας «Έντουαρντ! Έλα επιτέλους! Πρέπει να πάμε για το δείπνο! Πεινάω σαν λύκος δεν αντέχω άλλο! Τι στο καλό καν…» διέκοψε στην μέση την φράση του μόλις μας είδε.


«Ωραία η πισίνα αλλά δεν βολεύει αδερφούλη! Ξέρεις υπάρχουν και τα δωμάτια!» χαμογέλασε πονηρά κλείνοντας του το μάτι.


«Σκάσε Έμετ!» του γρύλισε ο Έντουαρντ ενώ εγώ ελευθερωνόμουν από την αγκαλιά του και έβγαινα από την πισίνα ενώ το χρώμα μου γινόταν από ροζ κόκκινο ώσπου κατέληξα να μοιάζω με ντομάτα.


Την υπόλοιπη μέρα την πέρασα προσπαθώντας να αποφύγω την ανάκριση της Τζέσικα η οποία για κακή μου τύχη , είχε μάθει από τον Αυστριακό φίλο της, ο οποίος δούλευε στο ξενοδοχείο, ότι εγώ και ο Έντουαρντ είχαμε ένα τρυφερό τετ α τετ στην πισίνα.


«Σου είπα Τζέσικα, απλά έχασα για λίγο τον ρυθμό μου, πήγα να βυθιστώ και εκείνος με κράτησε στην επιφάνεια.» της έλεγα ξανά και ξανά αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν με πίστευε.


Την επόμενη μέρα ξύπνησα με εξαιρετικά άσχημη διάθεση. Ήταν η τελευταία μέρα των διακοπών και παρότι ήξερα ότι θα έβλεπα τον Έντουαρντ στο Φόρκς φοβόμουνα ότι το όνειρο θα τελείωνε μόλις άφηνα πίσω μου αυτό το μαγευτικό μέρος.
Μπορεί όταν θα με έβλεπε πίσω στο Φόρκς να καταλάβαινε πόσο συνηθισμένη και ενδεχομένως καταστροφική είμαι και να μην με πλησίαζε ποτέ ξανά. Πήγα άκεφα στο εστιατόριο για πρωινό και έπειτα ξαναγύρισα στο δωμάτιο.


Κάθισα αφηρημένα στο σκαμπό και έριξα μια ματιά στον καθρέπτη της ξύλινης τουαλέτας. Όταν διαπίστωσα σε τι κακό χάλι βρίσκονταν τα μαλλιά μου άρπαξα την βούρτσα μου και άρχισα να τα χτενίζω με μανία. Ύστερα όμως πρόσεξα το ξύλινο κουτί που υπήρχε πάνω στο έπιπλο. Παραξενεμένη το πήρα και το άνοιξα. Καθώς η παράξενη μελωδία, ίδια με την προηγούμενη φορά, πλημμύρισε το δωμάτιο πρόσεξα τον φάκελο που υπήρχε κάτω από το κουτί. Διάβασα έκπληκτη το χαρτί με τα καλλιγραφικά γράμματα.

‘‘Ελπίζω να σου αρέσει το μουσικό κουτί. Το παρήγγειλα από τον καλύτερο τεχνίτη της Βιέννης. Είναι πιστό αντίγραφο αυτού που υπάρχει στην βιβλιοθήκη.
Θα με έκανες πολύ ευτυχισμένο αν μου έκανες την τιμή να με συνοδεύσεις στον αποψινό Πρωτοχρονιάτικο χορό.
Το φόρεμα που έχει διαλέξει η Άλις είναι μέσα στην ντουλάπα. Έντουαρντ’’

Ένιωθα εξαιρετικά άβολα με την μακριά γαλάζια και γεμάτη δαντέλα τουαλέτα και με τις μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες αλλά κατάλαβα ότι ήταν πολύ δύσκολο να πει κανείς όχι στην Άλις. Είχε έρθει αρκετές ώρες νωρίτερα αποφασισμένη να με μεταμορφώσει. Βέβαια το μεγαλύτερο παίδεμα ήταν τα μαλλιά, επί δύο ώρες σχεδόν τα χτένιζε και τα φόρμαρε μέχρι που τα έφτιαξε σε χαλαρές μπούκλες λίγες από τις οποίες έπιασε στο πάνω μέρος του κεφαλιού μου αφήνοντας κάποιες ελεύθερες στα πλάγια. Λίγη ώρα αφότου είχε φύγει η Άλις άκουσα ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα. Όταν άνοιξα η ανάσα μου κόπηκε. Ο Έντουαρντ μέσα στο κομψό μαύρο κουστούμι του ήταν τόσο όμορφος που μου ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι ήταν αληθινός.


«Μπέλλα είσαι πραγματικά εκθαμβωτική.» έλεγε καθώς τα μάτια του με εξερευνούσαν.


«Ευχαριστώ.» ψιθύρισα κοκκινίζοντας κάτω από το μέικαπ . Ύστερα με έπιασε αγκαζέ και με οδήγησε προς τις σκάλες.
Η αίθουσα χορού ήταν πραγματικά υπέροχη, παντού τριγύρω υπήρχαν κορδέλες, χριστουγεννιάτικα στολίδια, αστέρια και άγγελοι τα οποία κρέμονταν από το ταβάνι ενώ στους τοίχους υπήρχαν ενσωματωμένα δεκάδες περίτεχνα παραδοσιακά φαναράκια με κεριά στο εσωτερικό τους τα οποία φώτιζαν απαλά τον χώρο. Μια ορχήστρα έπαιζε κλασικές μπαλάντες κομμάτια από μια υπερυψωμένη εξέδρα ενώ τα ζευγάρια χόρευαν με κομψές αρμονικές κινήσεις στον ρυθμό της μουσικής.
Ξαφνικά με κυρίεψε πανικός, δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω αλλά καθώς σκεφτόμουν πως θα έδειχνα εγώ δίπλα σε όλους αυτούς τους εκπληκτικούς χορευτές ήθελα να το βάλω στα πόδια.


«Έντουαρντ, είσαι σίγουρος; Σου το είχα πει, ο χορός δεν είναι και τόσο καλή ιδέα για μένα…» ψέλλισα φοβισμένη ενώ εκείνος μου χαμογελούσε πλατιά.
«Δεν υπάρχει πρόβλημα, θα χορέψω εγώ και για τους δυό μας.» μου είπε ενώ με το ένα χέρι του έπιανε απαλά το δικό μου και έβαζε το άλλο προσεχτικά στην μέση μου, το άγγιγμα του με έκανε να ανατριχιάσω καθώς ένα ρίγος διαπέρασε την ραχοκοκαλιά μου. Αρχίσαμε να στροβιλιζόμαστε αργά στον ρυθμό της μουσικής και τελικά διαπίστωσα ότι ήταν αρκετά εύκολο αφού εκείνος καθοδηγούσε όλα τα βήματα μου. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος του, ήθελα τόσο πολύ να ακούσω την καρδιά του να χτυπά, μπορεί αυτή να ήταν η μοναδική μου ευκαιρία, μπορεί όλα να τελείωναν σήμερα.


«Όταν πάμε πίσω στο Φόρκς όλα αυτά θα αλλάξουν; Δεν θα με θέλεις πια κοντά σου;» τον ρώτησα λυπημένα, ήξερα ότι χαλούσα αυτή την απίστευτα τέλεια στιγμή αλλά ήθελα να ξέρω. Εκείνος τραβήχτηκε λίγο πίσω για να με κοιτάξει και με το δάχτυλο του σήκωσε απαλά το πιγούνι μου έτσι ώστε να τον κοιτάζω στα μάτια.


«Μπέλλα είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί ποτέ. Η ζωή μου άρχισε την μέρα που σε γνώρισα. Τίποτε άλλο στον κόσμο δεν έχει σημασία για μένα.» είπε με ένταση.


Τα λόγια του κατά παράξενο τρόπο μου θύμισαν τον ήρωα του βιβλίου.
«Είσαι ο βρικόλακας μου.» του είπα χαμογελώντας γλυκά ενώ χάιδευα το πρόσωπο του.
«Ναι» χαμογέλασε πλατιά εκείνος «Είμαι ο βρικόλακας σου.»


Έπειτα έσκυψε μπροστά και όταν τα χείλη του ενώθηκαν με τα δικά μου ένιωσα ότι όλος ο κόσμος χάθηκε γύρω μας.
Δεν άκουγα τίποτα, ούτε τον άνεμο που φυσούσε έξω, ούτε την μουσική της ορχήστρας, ούτε καν τα χειροκροτήματα και τις ζητοκραυγές από την έλευση του νέου χρόνου. Μπορούσα μόνο να ακούσω την καρδιά του κάτω από το χέρι μου να χτυπάει μαζί με την δική μου και είχα την αίσθηση ότι αυτό θα είναι για πάντα.

Mrs Alice

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΚΑΛΕΝ ΤΟ 2016 by sweety

Όταν η Μπέλλα και η Άλις γύρισαν στο σπίτι από τα Πρωτοχρονιάτικα ψώνια βρήκαν τον Έντουαρντ να κάθετε στο πιάνο και να προσπαθεί να μάθει στην Ρένεσμι να παίζει διάφορα Χριστουγεννιάτικα κομμάτια. Λίγο πιο πέρα καθόταν ο Τζέικομπ ο οποίος έβλεπε την Νέσση να παίζει πιάνο και χαιρόταν. Παρόλο που η Ρεένεσμι δεν ήξερε να παίζει καλά πιάνο εκείνου του άρεσε να την ακούει. Η Ρεένεσμι είχε σταματήσει να μεγαλώνει ήταν πια 17 χρονών. Για την ακρίβεια ήταν 7 αλλά έμοιαζε για 17 τόσο γρήγορα που μεγάλωνε. Όταν η Μπέλλα και η Άλις μπήκαν μέσα είπε η Άλις στην Μπέλλα.
«Είδες δεν ήταν και τόσο κακό που βγήκαμε στα μαγαζιά. Ορίστε βρήκαμε και ωραία χριστουγεννιάτικα συνολάκια.» Είπε και σήκωσε ψηλά 6 σακούλες με ρούχα. Η Μπέλλα έβγαλε έναν αναστεναγμό προτού μιλήσει.
«Τουλάχιστον πήραμε και πράγματα για να στολίσουμε το σπίτι.»

«Για να δω μαμά. Τι πήρατε?» Είπε η Νέσση και άφησε το πιάνο για να πάει να δει τι είχανε φέρει.
«Αυτά είναι δικά σου.» Είπε η Άλις ενώ τράβηξε μία σακούλα και την έδωσε στην Ρένεσμι. «Ελπίζω να σου αρέσουν. Η μητέρα σου διάλεξε το φόρεμα.» Τότε η Ρένεσμι τράβηξε την σακούλα και έβγαλε έξω ένα κόκκινο φόρεμα το οποίο ήταν σχετικά κοντό και με έναν φιόγκο στην άκρη.

«Πολύ ωραίο ευχαριστώ μαμά.»
«Εγώ σου πήρα την φούστα με την μπλούζα ελπίζω να σου αρέσουν.» Της είπε η Άλις και την κοίταξε γεμάτη ανυπομονησία για να δει αν θα της άρεσε το δικό της δώρο. Αμέσως η Νέσση έβγαλε μέσα από την τσάντα μία υπέροχη τζιν φούστα και μία μαύρη μπλούζα.

«Ω ευχαριστώ θεία Άλις είναι υπέροχα.» Είπε και έπεσε επάνω στην Άλις. Τότε ακριβώς πίσω της εμφανίστηκε ο Έντουαρντ.
«Έντουαρντ αυτά είναι για εσένα.» Είπε η Άλις μόλις η Νέσση έφυγε από πάνω της.
«Ευχαριστώ. Φαίνετε να είναι πολύ ωραίο πουκάμισο. Ευχαριστώ Άλις. Θα το δω αργότερα.» Ο Έντουαρντ δεν είχε ανοίξει την σακούλα του παρόλα αυτά ήξερε τι περιείχε μέσα διότι είχε διαβάσει τις σκέψεις της Άλις. Έπειτα πήγε και αγκάλιασε την Μπέλα.
«Τι κάνεις αγάπη μου?»
«Καλά είμαι.»

«Πως πήγε το μαρτύριο σου από την αδερφή μου?» Είπε και γέλασε.
«Γελάσαμε Έντουρντ.» Είπε η Άλις και πήρε τις σακούλες με τα ρούχα και ανέβηκε επάνω να τις μοιράσει στους υπόλοιπους.
«Πήρατε πράγματα και για το σπίτι?» Ρώτησε η Ρένεσμι.
«Και για τα δύο!» Είπε η Μπέλα και σήκωσε τις 2 σακούλες που είχαν απομείνει.
«Για να δω.» Είπε η Νέση και πείρε στα χέρια της την μία σακούλα.

«Αυτά για πιο σπίτι είναι?» Είπε και τράβηξε μέσα από την σακούλα ένα στεφάνι που έγραφε επάνω “happy 2016”.
«Αυτό είναι για το δικό μας. Δεν έχουμε βάλει τίποτα πρωτοχρονιάτικο και γι αυτό είπα να πάρω κάτι να κρεμάσουμε.
«Έχουμε βάλει λαμπάκια και δέντρο. Δεν σου φτάνουν?» Είπε ο Έντουαρντ και την φίλησε.
«Αυτά ήταν για τα Χριστούγεννα αυτό είναι για την πρωτοχρονιά.»
«Και για εδώ τι πήρατε?» Είπε ο Έντουαρντ όλο ενδιαφέρον.

«Και άλλα λαμπάκια και κάτι κόκκινες κάλτσες. Αυτά ήταν επιλογή της Άλις.»
«Τότε δεν μπορώ να το σχολιάσω.» Είπε ο Εντουαρντ και γέλασε.
«Το άκουσα αυτό Έντουαρντ.» Ακούστηκε να φωνάζει η Άλις από επάνω. Έπειτα βγάλανε έξω τα πράγματα και άρχισαν να στολίζουν. Έβαλαν φωτάκια στης σκάλες και κρεμάσανε κάλτσες στους τοίχους. Έπειτα πήγαν και οι 3 -ο Έντουαρντ, η Μπέλα και η Νέσση- στο σπιτάκι τους για να κρεμάσουν το “Happy 2016”.

Σε λίγες ώρες θα άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για να υποδεχτούν τον καινούριο χρόνο. Για την ακρίβεια σε 5 ώρες διότι ήταν ήδη 19:00. Μαζευτήκαν όλοι στο κεντρικό σπίτι και άρχισαν τις προετοιμασίες διότι δεν θα έκαναν ρεβεγιόν μόνοι του. Θα ερχόταν και η Ρενέ με τον Φιλ και ο Τσάρλι με την Σου και τον Μπίλι και φυσικά και ο Τζέικομπ. Έτσι η Έσμι και η Μπέλα μαζί με την βοήθεια της Άλις και του Έντουαρντ αρχίσανε να μαγειρεύουνε για τους καλεσμένους τους. Και τι δεν φτιάξανε. Γαλοπούλα γεμιστή, κρέας πατάτες. Από όλα. Μόλις τα ετοίμασαν στρώσανε το τραπέζι και βάλανε επάνω τα φαγητά έπειτα πήγανε όλοι και πήγανε να κυνηγήσουν πριν την αποψινή βραδιά. Μόλις επιστρέψανε κατά τις 21:00 και μπήκανε στο σπίτι δεν μπορούσανε να πιστέψουν στα μάτια τους. Κάποιος ήταν μέσα στο σπίτι και αυτός ο κάποιος ήταν ο Νάουελ. Μπήκανε μέσα και τον βρήκανε να κάθετε στον καναπέ και να τους περιμένει.

Όλοι χαρήκανε που τον είδανε εκτός από τον Τζέικομπ. Βλέπετε ο Νάουελ δεν ήξερε καμία κοπέλα που να ήταν σαν και αυτόν –μισός άνθρωπος μισός βρικόλακας- Εκτός από τις αδερφές του και την Νέσση η οποία δεν ήταν αδερφή του. Και γι αυτόν τον λόγο δεν ήθελε και πολλά πολλά μαζί του. Κατά τις 22:00 άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι καλεσμένοι και καθίσανε όλοι να περιμένουν τον καινούριο χρόνο. Ήπιανε κρασί –βασικά δεν ήπιανε όλοι γιατί δεν μπορούσαν όλοι να πιουν- μιλήσανε και όταν επιτέλους ήρθε η ώρα αγκαλιαστήκαν όλοι και ευχηθήκανε χαρούμενο 2016. Έπειτα κάθισαν στο τραπέζι. Όλοι βάλανε κάτι στα πιάτα τους –και όταν λέω όλοι εννοώ όλοι- και φάγανε –βασικά οι βρικόλακες έφαγαν ένα κομμάτι κρέας και το κατάπιαν με δυσκολία απλώς για να μην τραβήξουν την προσοχή-. Όταν πια τελείωσαν το φαγητό τους ο Έντουαρντ κάθισε στο πιάνο και άρχισε να παίζει διάφορα χριστουγεννιάτικα κομμάτια ενώ τον συνόδευε τραγουδιστά η Νέσση.

Όταν τελείωσαν όλοι έδωσαν συγχαρητήρια και στους δύο και όλοι συμφώνησαν ότι η Ρένεσμι έχει μία αγγελική φωνή. Έπειτα αποχαιρετιστήκανε και σιγά σιγά πήγαν όλοι στα σπίτια τους. Ο Νάουελ όμως θα έμενε εκεί διότι όλοι του ζητήσανε να μείνει και άλλο. Όλοι εκτός από τον Τζέικομπ. Το βράδυ δεν ήταν όμως και πολύ ήρεμο διότι κάποια στιγμή ο Τζέικομπ είδε πως ο Νάουελ κοίταζε συνέχεια την Νέσση. Τότε ο Τζέικομπ σηκώθηκε όρθιος και μεταμορφώθηκε έπειτα έπεσε πάνω στον κακόμοιρο τον Νάουελ. Και τι δεν έκαναν για να τους χωρίσουν. Μόλις τελείωσε ο καβγάς ο Νάουελ αποχαιρέτισε. Κοίταξε θυμωμένα τον λύκο-Τζέικομπ και έφυγε. Τότε αφού ο Τζέικομπ ηρέμισε και πήρε πάλι την ανθρώπινη μορφή του όλοι άρχισαν να του κάνουν παρατηρήσεις. Όλοι εκτός από την Μπέλλα η οποία τον κοίταξε με ένα βλέμμα κατανόησης σαν να του έλεγε ‘Σε καταλαβαίνω και εγώ τα έχω περάσει αυτά’ Έπειτα ο Έντουαρντ, η Μπέλα, και η Νέσση πήγαν στο σπιτάκι τους ενώ ο Τζέικομπ πήγε στο δικό του για να κοιμηθεί.

Οι υπόλοιποι κάθισαν και συζήτησαν όπως κάνανε και κάθε άλλο βράδυ. Όταν ξημέρωσε και ξύπνησε η Ρένεσμι ο Τζέικομπ βρισκόταν ήδη στο σπίτι των Κάλεν και προσπαθούσε να τσαντίσει την Ρόζαλι. Η Μπέλα και ο Έντουαρντ καθόντουσαν στον καναπέ μπροστά από την μεγάλη τηλεόραση αγκαλιά και συζητάγανε ψιθυριστά. Λίγο πιο πέρα καθόταν ο Έμμετ με τον Τζάσπερ και την Άλις και έξω βρισκόντουσαν ο Κάρλαιλ και η Έσμε. Όταν μπήκε η Ρένεσμι όλοι την χαιρετίσανε ενώ ο Τζέικομπ πήγε και κάθισε μαζί της. Τότε ο Έντουαρντ έβγαλε ένα χαμηλό γρύλισμα αλλά μόνο η Μπέλα το άκουσε και του είπε να ηρεμίσει. Βλέπετε τώρα που η Ρένεσμι είχε μεγαλώσει κάτι πήγαινε να γίνει με τον Τζέικομπ και ο Έντουαρντ δεν το ήθελε αυτό. Γιατί ‘Ό,τι και να είχε κάνει ο Τζέικομπ δεν τον ήθελε με την Νέση’ Έλεγε συνέχεια ο Έντουαντ όταν η Μπέλα προσπαθούσε να του αλλάξει γνώμη. Η μέρα πέρασε ομαλή και όλοι έλπιζαν πως έτσι ομαλά θα περνούσε και το υπόλοιπο 2016.

Πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν με τους Βολτούρι By Ms Cullen

"Ελπίζω να αστειεύεσαι!" αναφώνησα συγκλονισμένη.
"Όχι , Μπέλλα , αγάπη μου. Απλά πρέπει να πάμε. Θα δείξει ευγένεια και θα σβήσει ότι κακό προηγούμενο έχουμε μαζί τους. Άλλωστε αν δεν πάμε ,αυτό μπορεί να τους οδηγήσει εδώ. Δεν ξέχασαν ακόμη. Και ο κόσμος μας δεν είναι έτοιμος να νικήσει τους Βολτούρι εντελώς. Το ξέρεις αυτό. Ακόμη και με τη βοήθεια των μεταμορφιστών. Ακόμη και αν μαζευτούμε όπως την προηγούμενη φορά."
Το ξέρω αυτό.Αλλά η ιδέα να είμαστε κοντά τους και να εκτεθούμε σε τέτοιο κίνδυνο όλοι μας...Και ειδικά η Νέσι και η Άλις...
Αλλά έχει δίκιο.

Περισσότερο θα κινδυνεύσουμε αν δεν πάμε .Οπότε Ιταλία και Βολτούρι, σας ερχόμαστε!
"Έχεις δίκιο !Πάμε να ειδοποιήσουμε τους άλλους."
Η Άλις φυσικά, το ήξερε ήδη. Μάλιστα ήταν στο μικρό της Αpple Mac και έφτιαχνε λίστα με τα ρούχα που θα παίρναμε μαζί μας. Όχι ότι τηρούσε ποτέ καμία λίστα. Συνήθως έπαιρνε όλη την ντουλάπα.
Ο Έμετ, πάλι, έδειχνε σαν παιδάκι που το κλείδωσαν στην Ντίσνεϋλαντ ολόκληρη την νύχτα.
"Αλήθεια; Θα πάμε για πάρτι στην Ιταλία με τους Βολτούρι; Τέλεια! Ίσως καταφέρω να πείσω τον Φέλιξ ή τον Ντιμίτρι να κάνουμε έναν αγώνα μπραντεφέρ. Α, μιας και είπα μπραντεφέρ, μικρή μου αδερφούλα, ακόμα μου χρωστάς έναν αγώνα. Μην νομίζεις ότι το ξέχασα........"κλπ, κλπ, κλπ.

Είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν ο αδερφούλης μου είχε σώας τας φρένας.
Η Ρόζαλι και η Έσμι κυνηγούσαν και η Ρένεσμι είχε βγει έξω με φίλους. Οπότε δεν περίμενα λογική αντιμετώπιση από κανέναν που βρισκόταν εδώ (όπως ο Έμετ ή ο Τζάσπερ,λόγου χάρη,που προετοιμάζονταν για μάχη)εκτός από τον Κάρλαϊλ.
"Υποθέτω ότι πρέπει να πάμε."είπε.Ωστόσο,η ιδέα δεν φαινόταν να του αρέσει περισσότερο από ότι είχε αρέσει σε μένα.
"Και πότε λέει να ξεκινήσουμε ακριβώς;"ρώτησε ο Τζάσπερ.
Ο Έντουαρντ έβγαλε την πρόσκληση και του την έδειξε.


"Ελπίζω να μας κάνετε την τιμή να παρευρεθείτε στο πάρτι που θα κάνουμε για τον ερχομό του νέου έτους.Ώρα 10μ.μ.Τόπος Βολτέρα.Επίσημο ένδυμα."


"Και μην ανησυχείτε για το ένδυμα. Αναλαμβάνω εγώ τα πάντα." φώναξε η Άλις. Εμένα πάντως, το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε ήταν αυτό.




"Αγαπητή μου Μπέλλα,τι εξαίσια που δείχνεις. Και τι υπέροχο φόρεμα!’’
είπε ο Άρο, φιλώντας το λευκό χέρι μου.
"Ευχαριστώ Άρο. Σχέδιο της Άλις, φυσικά." είπα.
"Φυσικά." επανέλαβε ."Τι ταλαντούχα μικρή δεσποινίς. Μα που είναι η αξιολάτρευτη Άλις;"
"Νομίζω χορεύει αυτήν την στιγμή με τον αγαπητό Ντιμίτρι. Θέλεις να την φωνά....."
"Μα όχι , τι λες! Θα βρω ευκαιρία να της μιλήσω αργότερα. Ελπίζω να περνάτε καλά."

¨Καταπληκτικά" είπα, ενώ με το βλέμμα μου διέτρεχα το δωμάτιο ψάχνοντας για την Νέσι και τον Έντουαρντ.
Το δωμάτιο ήταν γεμάτο βρικόλακες, θηλυκούς και αρσενικούς, ντυμένους με φορέματα υψηλής ραπτικής και σμόκιν αντίστοιχα. Η Άλις φορούσε ένα πανέμορφο μικρό μαύρο φόρεμα. Διαχρονικό, όπως μου τόνισε ,με μαύρα λουστρινένια ψηλοτάκουνα πέδιλα Jimmy Choo και σκουλαρίκια από άκοπο αμέθυστο. Ήταν μία οπτασία. Η Ρόζαλι, από την άλλη , ήταν απλά η Ρόζαλι. Φορούσε ένα χρυσαφί φόρεμα που ακουμπούσε το πάτωμα .Το χρώμα του ταίριαζε απόλυτα με τα μάτια της στο χρώμα του τοπαζιού και τα χρυσαφένια μαλλιά της, που τα είχε πιασμένα σε έναν σινιέ κότσο. Η Έσμι, πάλι, με το σώμα της που είχε περισσότερες καμπύλες, αναδείκνυε τρομερά το φουστάνι της. Ροζ και φουσκωτό ,με υπέροχα ασορτί πέδιλα από σατέν, και έδενε στην μέση με μία φαρδιά κορδέλα. Ήταν απλά καταπληκτική .Οι άντρες της οικογένειας φορούσαν το κλασσικό μαύρο σμόκιν ,δείχνοντας ως συνήθως υπερβολικά κομψοί. Η μικρή μου κορούλα πάλι, που ήταν σωματικά στην ηλικία των δεκαπέντε περίπου χρόνων, φορούσε ένα μακρύ μπλε σκούρο φόρεμα που τόνιζε την χλωμή της επιδερμίδα και τα χάλκινα μαλλιά της.

"Σε αφήνω τότε να περάσεις το χρόνο σου καλύτερα. Άλλωστε έχω μια δουλειά να κάνω...."
"Φυσικά, Άρο! Θα τα πούμε αργότερα" είπα βλέποντας τον να απομακρύνεται με σουρεαλιστική χάρη.
Αυτή η Άλις! Μα ήταν ανάγκη να μου φορέσει μεταξωτό φόρεμα στο χρώμα του μαργαριταριού που σέρνεται στο πάτωμα και ασορτί πέδιλα; Άσε που είχε γεμίσει το λαιμό μου σειρές και σειρές από πέρλες. Μα πώς να τρέξω η να χορέψω έτσι; Ακόμα και με την νέα αίσθηση ισορροπίας που είχα, ήταν αδύνατο. Όχι ότι καιγόμουν να χορέψω κιόλας. Μερικά πράγματα δεν άλλαξαν από την θνητή μου ταυτότητα.

"Κυρία Κάλεν;" άκουσα μια υπέροχη φωνή ,που θα την αναγνώριζα ακόμα και νεκρή. "Θα μου χαρίσετε αυτό το χορό;" Γύρισα και καρφώθηκα στο αβάσταχτα όμορφο πρόσωπο του δεκαεπτάχρονου συζύγου μου. Στο τετράγωνο πιγούνι του, την ίσια γραμμή της μύτης του, το φαρδύ μέτωπό του και τα ακατάστατα χάλκινα μαλλιά του. Τέλος, καρφώθηκα στα μάτια του, στο χρώμα της καραμέλας βουτύρου, ίσως λίγο πιο σκούρα ,και ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται. Αν μπορούσα πια να κοκκινίσω ,τώρα θα το είχα κάνει.

΄"Μα φυσικά, κύριε Κάλεν." είπα. "Μήπως όμως γνωρίζετε που βρίσκεται η δεσποινίς κόρη μας;"
"Την τελευταία φορά που την είδα χόρευε με έναν βρικόλακα από την Ρωσία που έδειχνε στην ηλικία της. Σωματικά τουλάχιστον."
"Ω" είπα. Απλά πρέπει να την προσέχουμε εδώ μέσα."
"Φυσικά" απάντησε πιάνοντας ευγενικά το χέρι μου με το ένα του χέρι και περνώντας το άλλο γύρω από τη μέση μου. Αρχίσαμε να λικνιζόμαστε αργά, απαλά, χωρίς να ακολουθούμε την έντονη ροκ μουσική που ακουγόταν από τα μεγάφωνα .Αλλά ήμουν με τον Έντουαρντ. Και αυτό μόνο είχε σημασία.
Και τότε συνέβη.

Ουρλιαχτά ακούγονταν από παντού .Μου φαινόταν γελοίο το γεγονός ότι ένας βρικόλακας θα φοβόταν το οτιδήποτε. Ωστόσο τώρα κάτι τους προκαλούσε τρόμο. Αναρωτήθηκα τι. Και τότε το είδα.
Ήταν άλλοι βρικόλακες. Πολλοί βρικόλακες ,παρέα με υπερμεγέθεις λύκους. Ήταν εύκολο να καταλάβω ότι δεν ήταν ο Τζέικ και η αγέλη, αλλά κανονικοί λυκάνθρωποι. Με τις ασημένιες σφαίρες και απ΄'ολα. Αυτοί ήταν τρομακτικοί. Πιο ψηλοί και πιο ογκώδεις από τους μεταμορφιστές, και τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους ήταν φανερά στο πρόσωπο τους και στο σώμα τους. Τα χέρια τους ήταν κανονικά χέρια, πιο τριχωτά όμως από τα ανθρώπινα, και είχαν ανθρώπινα μάτια. Άγρια και διψασμένα, αλλά ανθρώπινα. Και τότε κατάλαβα ποιοι ήταν. Μπροστά μου βρίσκονταν τα παιδιά του φεγγαριού.
Η φυλή που ο Κάιος προσπαθούσε να εξοντώσει. Ο Έντουαρντ είχε πει ότι είχαν μείνει ελάχιστοι. Όμως τούτοι εδώ ήταν τουλάχιστον....είκοσι πέντε.

Και οι βρικόλακες άλλοι τόσοι. Και στην πρώτη γραμμή τους, είδα τον Βλαντιμίρ και τον Στέφαν .Ήταν φανερό πλέον. Πάντα ήθελαν να ρίξουν τους Βολτούρι από το θρόνο τους. Και τώρα ήταν πιο κοντά από ποτέ στο να το πετύχουν.
Φαινόταν ότι το οργάνωναν χρόνια λοιπόν. Χρόνια εκπαίδευσης των λυκανθρώπων και των βρικολάκων. Γιατί αυτοί δεν ήταν νεογέννητοι. Ήταν ώριμοι, έμπειροι, θανάσιμοι βρικόλακες.
Τότε μόνο κατάλαβα ότι ο Έντουαρντ με τραβούσε προς την πόρτα, και ότι όλη μου η οικογένεια ήταν μαζεμένη εκεί.
"Πρέπει να φύγουμε" είπε ο Κάρλαϊλ." Αυτό είναι κάτι δικό τους. Δεν μας αφορά. Και δεν σκοπεύω να χάσω κανέναν σας για τους Βολτούρι."

Η Έσμι έγνεψε, προφανώς σύμφωνη .Το ίδιο και η Ρόζαλι . Ο Έμετ, ο Τζάσπερ και η Άλις όμως έδειχναν διστακτικοί.
"Και αν τους βοηθούσαμε; Εννοώ τους Ρουμάνους. Ίσως είναι η μόνη ευκαιρία που θα μας δοθεί να ξεφορτωθούμε τους Βολτούρι" είπε η Άλις.

"Αλις" είπε ο Έντουαρντ με ανέκφραστο πρόσωπο. "Δεν θα κάνουν διαφορά οκτώ άτομα περισσότερα . Πρέπει να σκεφτούμε και τους άλλους, όμως. Η Ρένεσμι θα κινδυνεύσει. Το ίδιο και ο Τζέικ και οι άλλοι, αν νικήσουν οι Βολτουρι. Πρέπει να μείνουμε ουδέτεροι προς το παρόν. Πρέπει να τους σώσουμε όλους. Άλλωστε, δεν νομίζω ότι οι Ρουμάνοι έχουν κάποια ελπίδα. Αν υπήρχε ελπίδα, θα ήταν αλλιώς. Αλλά δεν θα μπλεχτούμε σε πολιτικές διαμάχες χιλιετιών. Δεν θα το επιτρέψω."
"Ναι, έχεις δίκιο. Πρέπει να φύγουμε πριν να είναι αργά"
Εγώ όμως ήθελα να πω κάτι που με βασάνιζε.

"Αλις, ούτε αυτούς τους βλέπεις έτσι; Γιατί σίγουρα το προετοίμαζαν μήνες, αν όχι χρόνια"
"Όχι, δεν τους βλέπω. Και για αυτό καλύτερα να φύγουμε. ΤΩΡΑ!"
Περνάμε μαρμαρωμένους από το φόβο αθανάτους και άλλους που δείχνουν αναποφάσιστοι, μην ξέροντας τι να κάνουν. Ωστόσο στην πόρτα είναι μαζεμένοι πάρα πολλοί. Πιθανών αυτοί που αποφάσισαν ότι στο σαβουάρ Βιβρ του πάρτι δεν περιλαμβάνεται να θυσιάσεις την ζωή σου για τον οικοδεσπότη.
Βγαίνουμε έξω, στο χλωμό φως της πανσελήνου. Από τις φωνές, καταλαβαίνω ότι μέσα η μάχη μόλις άρχισε.
Αύριο ,μια νέα σελίδα στην ιστορία των βρικολάκων θα έχει γραφτεί. Ποιος θα είναι ο νέος "ηγέτης" μας; Η σημερινοβραδινή μάχη θα το δείξει.

By Ms Cullen

TWILIGHT SECRET SANTA by Bella Marie

‘η πόρτα καρλαιλ! Ήρθαν!! Ήρθαν!!’’
Ακουγόταν ήδη απ έξω η αλις με την σχεδόν τσιριχτή από έκσταση φωνή της! Είχε περάσει περίπου ένας μήνας αφ ότου φύγαμε για να δούμε την ρενε και ήταν σχεδόν Χριστούγεννα. Το φορκς ήταν όπως πάντα υγρό σκοτεινό, ότι πρέπει για να μείνει μυστικό το μυστικό μας! Φτάσαμε επιτέλους! Ο εντουαρντ εγώ και η ρενεσμι επιτέλους σπίτι με την οικογένεια και η αλήθεια είναι ότι μας έλειψαν υπερβολικά. Δεν μπορώ να πω ότι το τζακσονβιλ δεν είναι όμορφο σαν πόλη ούτε ότι ο ζεστός καιρός δεν μου έχει λείψει. Ίσα ίσα. Αλλά ήταν επιτέλους ώρα να νιώσουμε σπίτι ξανά!
Αφού λύσαμε την ρενεσμι από το καρεκλάκι της – που ήταν σχεδόν περιττό πλέον γι αυτήν- έτρεξε και χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας με τόση φόρα, που θα ήταν ικανή να την διαπεράσει. Εμείς μείναμε πίσω στο αγαπημένο μας πλέον βολβο – μιας και μου επιτρεπόταν να το οδηγώ και εγώ- για να μαζέψουμε τις αποσκευές.
‘’ Χάρηκε που γυρίσαμε σπίτι’’ είπα.

Η αλις άνοιξε την πόρτα πριν καλά καλά μπορέσουμε να φτάσουμε εκεί.
‘’ καλώς ηρθατεεε!!΄΄ είπε γεμάτη χαρά. ‘’ μας λείψατε τόσο! Μα που είναι η αγαπημένη μου ανιψιά? Ω ρενεσμι μεγάλωσες τόσο γλυκιά μου! Είμαι σίγουρη πως θα χρειαστείς σε λίγο τις στιλιστικές μου συμβουλές!’’
‘’ θειτσααα’’ είπε η ρενεσμι!

‘’ θείτσα? Τι είναι το θείτσα? ‘’
‘’ είναι οι…κακές επιρροές. Που πλέον έχουν και όνομα! ΤΖΕΙΚΟΜΠ.’’ Είπε ο εντουαρντ αστειευόμενος.’’ Αλις!΄΄ είπε αφήνοντας κάτω τις βαλίτσες που κράταγε στο ένα του χέρι και την αγκάλιασε!
‘’ περάστε μέσα επιτέλους!’’ είπε ο καρλαιλ γεμάτος ανυπομονησία
‘’μπελλααα! ‘’ είπε η αλις ‘’ πόσο μου έλειψες αδερφουλα μου!’’
‘’ και εμένα αλις! Πολύ!’’ είπα.

Αφού περάσαμε μέσα και βρήκαμε ως συνήθως την ροζαλι στο ανακλινδρο τον εμμεττ στον καναπέ – σχεδόν χυμένο- να παρακολουθεί προσηλωμένος έναν αγώνα μπειζμπολ, τον καρλαιλ και την εσμι να παίζουν με την ρενεσμι είδαμε τον τζασπερ να κουβαλάει μια κούτα.
‘’ τι? Τι ετοιμάζει πάλι η αλις εντουαρντ?’’ ψιθύρισα.
‘’ οοο παιδία!’’ είπε ο εμμεττ ‘’ θα έχουμε θέμα.’’
‘’ και όχι μόνο ‘’ είπε η ροζαλι χωρίς να κουνηθεί ρούπι από τη θέση της ώστε να μπορεί να κοιτάζεται με ευκολία στον καθρέφτη.

‘’μυστικός Αι Βασίλης? Αλις? Είσαι τρελή? Είναι σχεδόν ανόητο…’’ είπε ο εντουαρντ προφανώς διαβάζοντας τη σκέψη της.
‘’ εγώ δεν βρίσκω κάτι το αλλόκοτο μιας και έχουμε την μπελλα εδώ.’’ Είπε η εσμι.
‘’ τι εννοείς ες?’’ είπα

‘’ να ότι ίσως θα μπορούσες να αποκρύψεις με την ασπίδα σου και τις σκέψεις των παιδιών από τον εντουαρντ αλλά και την αλις από το να προβλέπει το μέλλον.’’ Εξήγησε η αγαπημένη μου- αλλά και επηρεασμένη φανερά από την αλις –πεθερά.
‘’ μην μας πεις ότι θα μας βάλεις να στολίσουμε και δέντρο’’ είπε η ροζαλι αστειευόμενη , μάλλον.
‘’ και τι νομίζεις ροζ ότι έχει η κούτα?’’ είπε ο τζασπερ ‘’ μην με κάνεις να σε κάνω να θέλεις να στολίζεις δέντρα. Θα το κανείς και το ξέρεις!’’ είπε απειλώντας την
‘’ έλα αγάπη μου! Θα έχει πλάκα!! Κάντο για την Νέσσι~!’’ είπε ο εμμεττ
‘’ καλά..’’ είπε η ροζ ‘’σηκωθείτε πριν αλλάξω γνώμη’’.
Και έτσι ανοίξαμε όλοι μαζί την κούτα.

‘’ααααα… ‘’είπε η ρενεσμι. Που προφανώς ήταν τα πρώτα κανονικά της Χριστούγεννα.
‘’ τέλειο…’’ είπα. Είδαμε μια κούτα γεμάτη με στολίδια χρυσά και κόκκινα και ένα υπέροχο δέντρο ήταν στημένο στη μέση της τραπεζαρίας. Τόσο ψηλό που ίσως έφτανε την οροφή. Συνήθως δεν ενθουσιαζόμουν από στολίδια χρυσόσκονες και τέτοια. Αλλά τώρα θα είχε πλάκα. Η αλις άρχισε να μοιράζει αρμοδιότητες.
‘’ εσύ εμμεττ θα βάλεις τα λαμπάκια ο καρλαιλ θα φέρει τις μπάλες η μπελλα τα χρυσά αστέρια ο εντ και η ροζ θα βάζουν φιόγκους ο τζας θα φτιάξει την εξωτερική διακόσμηση του σπιτιού και η εσμι θα διακοσμήσει τα δωμάτια και το εσωτερικό.’’
‘’ εγώ?’’ είπε η ρενεσμι με παράπονο

‘’ εσύ θα βάλεις το αστέρι στην κορυφή!’’ είπε ο εντουαρντ για να την ηρεμίσει.
Και αφού επιτέλους τελειώσαμε η αλις η αγαπημένη μου αδερφή αναφώνησε.
‘’ και τώρα η σειρά των δώρων…’’
‘’ ω όχι όχι όχι δώρα…’’ είπα…

‘’ όχι μπελλα μην φοβάσαι!’’ είπε’’ θα κάνουμε αυτό που είπαμε! ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ!’’
‘’ θα μπορέσει όμως η μπελλα να μας κρατήσει όλους έξω από το πεδίο του εντουαρντ και της αλις?’’ είπε ο καρλαιλ
‘’ νομίζω πως ναι… να ναι καλά η ζαφι κάναμε αρκετά καλή εξάσκηση….΄΄ είπα
‘’οκ !’’είπε η αλις και καθώς έπαιζε το rocking around the Christmas tree έφερε ένα σάκο με τα ονόματα μας μέσα κομμένα σε συμμετρικά ροζ χαρτάκια αρωματισμένα με σκόνη τριαντάφυλλο. Και ναι ήταν η ίδια αλις. Δεν μπορώ να πω ότι περίμενα κάτι λιγότερο!

Αφού τραβήξαμε όλοι φύγαμε από το δωμάτιο σκορπισμένοι για να πάρουμε Δώρο σε αυτόν που μας έτυχε . είχαμε μόνο ως το βράδυ δηλαδή… αν δε με απατούν τα μαθηματικά μου περίπου 3 ώρες. Αφού έδωσα ένα φιλί στον εντουαρντ πήρα την ρενεσμι και την πήγα στον Τσάρλι.
Άνοιξα τότε το χαρτάκι αφού μπήκα στο βολβο. Δύσκολο ε? μμμ μα ποτέ έβαλε η αλις αυτό το όνομα μέσα?.. το να διαλέξω για το συγκεκριμένο άτομο ναι είναι δύσκολο. Έφυγα γρήγορα τεσταροντας τις αντοχές του βολβο αλλά και τις δικές μου. Έπρεπε να βρω το τέλειο.
Μπαίνοντας στο μαγαζί βρήκα ακριβώς αυτό που έπρεπε.



‘’Καλησπέρα’’ είπα στην πωλήτρια’’ θα ήθελα αυτό για δωράκι’’.
ήταν ένα μικρό ασημένιο βραχιόλι με μια καρδιά από ζαφείρι. Πολύ όμορφο. Αναμφισβήτητα θα της άρεσε!
‘’ πολύ καλή επιλογή’’ είπε η πωλήτρια και αφού μου το τύλιξε απαλά σε ένα κουτάκι το τοποθέτησε σε μια μοβ τσάντα και μου το έδωσε.
‘’ καλά Χριστούγεννα ‘’ είπα.
‘’ επίσης’’ ακούστηκε από την πωλήτρια!
Μόλις ανακουφίστηκα από την αγορά του Δώρου σκέφτηκα ποιος θα μπορούσε να ναι ο δικός μου μυστικός Αι Βασίλης. Η αλις? Ο εντουαρντ? Ο εμμεττ? Αν ήταν αυτός θα μπορούσε για Δώρο να σταματήσει τις κοροϊδίες.
Έφτασα στο σπίτι του Τσάρλι. Είχαμε περίπου 30 λεπτά ως τα Χριστούγεννα. Ο Τσάρλι κοιμόταν και η νεσσι ήταν με τον τζεικομπ.

‘’τζεικ!’’ είπα αγκαλιάζοντας τον.
‘’ μπελς’’ απάντησε ήρεμα προφανώς για να μην ξυπνήσει τον Τσάρλι.
‘’ έχεις κανονίσει κάτι? Θες να έρθεις απ το σπίτι τώρα? Έχουμε μυστικό Αι Βασίλη…χαχαχα’’
‘’ τι δώρα και έτσι? Άσε με να μαντέψω. Η μικρή πινέζα ε?’’ είπε
‘’ αν μικρή πινέζα εννοείς την αλις ναι..’’
‘’ καλά ΄΄είπε..’’ θα έρθω΄΄.
Και ξεκινήσαμε για το σπίτι.

Αφού φτάσαμε και ανοίξαμε την πόρτα κ μπήκαμε στο εσωτερικό, ο τζεικομπ έβαλε τα γέλια.
‘’ που ακριβώς είναι το αστείο?’’ ρώτησα
‘’ δεν πιστεύω πως σας έπεισε η πινέζα να στολίσετε δέντρο! Είναι από τα Άγραφα! χαχαχα…’’
‘’είναι επικίνδυνη.’’ διαπίστωσα
και με το που τελείωσα την φράση μου άνοιξε η πόρτα και μπήκαν ο καρλαιλ και η εσμι.
΄΄ οι άλλοι?’’ Είπε ο καρλαιλ.

‘’ δεν έχουν έρθει ακόμα’’ είπε η νεσσι. Ο μπαμπάς ψάχνει.
΄΄ γεια τζεικομπ καλέ μου!’’ είπε η εσμι γλυκά.
‘’ γεια σου εσμι.’’ Απάντησε ο τζεικομπ. Τελικά είχαμε αρχίσει να συνηθίζουμε την κατάσταση! Και αυτό ήταν καλό!
Άνοιξε το παράθυρο και μπήκαν ο εμμεττ ο εντουαρντ και η αλις. Μας έλειπαν μόνο ο τζασπερ και η ροζαλι. Την σκέψη μου διέκοψε το τεράστιο πακέτο που κουβαλούσε η αλις!
‘’ θεέ μου αλις! Είπαμε μυστικό Αι Βασίλη! Όχι να μας διακρίνουν και από το διάστημα!’’ είπα
‘’ ναι. Εσείς και το σινικό τείχος’’ είπε ο τζεικομπ γελώντας.’’ Προφανώς η μάγια η μέλισσα δεν βρήκε κάτι στα μέτρα της και είπε να πάρει κάτι στα μέτρα του σπιτιού.’’ συνέχισε

‘’ αα τζεικομπ είσαι και συ εδώ? ‘’Είπε η αλις ‘’ και πέταγε το μάτι μου…χάχα’’
‘’επιτέλους!! Ήρθαν’’ είπε η ρενεσμι! Μπήκε καπνός και άρχισε να τρίζει η καμινάδα.
Ξεπηδηξαν η ροζαλι και ο τζασπερ και…??ένα πακέτο. Ποιος?
‘’ καλά θα το ανοίξουμε μετά!’’ είπε η εσμι. ‘’καθίστε όπου βρείτε’’.
‘’ αρχίστε.’’ είπε ο καρλαιλ ο οποίος σηκώθηκε και έδωσε ένα πράσινο πακέτο στον τζασπερ.
‘’Είναι ένα κυπαρισσί πουλόβερ τζας. Ελπίζω η αλις να σε αφήσει να το βάλεις!’’
‘’ ευχαριστώ ‘’είπε ο τζασπερ χαμογελώντας και κλείνοντας το μάτι στον καρλαιλ. ‘’ να είσαι σίγουρος ότι θα φορεθεί’’
μετά σηκώθηκε η ροζαλι και έδωσε ένα χρυσό πακέτο στην εσμι

‘’ είναι ένα κηροπήγιο με svarovski’’ είπε. ‘’ ότι πρέπει για την τραπεζαρία σου εσμι’’
η εσμι απάντησε με μια αγκαλιά.
Ήταν η σειρά μου επιτέλους! ‘’ αλις ελπίζω να σ αρέσει! είναι κάτι μικρό. ‘’ είπα.
‘’ ωωωωω μπελλα!!’’ είπε η αλις ‘’ είναι πανέμορφο! Και αν και το μπλε δεν είναι στην μόδα…είναι πολύ γλυκό!’’
‘’ θα ξεράσω’’ είπε ο τζεικομπ κρατώντας την ρενεσμι.
Σηκώθηκε έπειτα η εσμι και έδωσε ένα κουτί στην ροζαλι.
‘’Είναι κάτι απλό είπε. Ένα σετ μακιγιάζ. Ακριβώς ότι πρέπει για σένα!’’
‘’ ευχαριστώ ες!’’ είπε η ροζαλι

και σηκώθηκε η αλις. Με το κουτί η μάλλον με την κούτα! Και άρχισα να τρέμω…όχι σε μένα όχι σε μένα.. ουφ τελικά πήγε στον τζεικομπ.!
‘’ ορίστε? Τι κάνεις μικρή πινέζα?’’ είπε ο τζεικ
‘’ σκέφτηκα να σε βάλω στην κλήρωση πήρες ούτως η άλλως Δώρο στην ρενεσμι! Είναι ένα σκούτερ’’ είπε η αλις.
‘’ ευχαριστώ μικρή πινέζα’’ είπε ο τζεικ σαστισμένος. Και τελικά έμεινε μόνο ο εντουαρντ ο εμμεττ και εγώ.
Ο εμμεττ έδωσε στον εντουαρντ ένα μεγάλο κουτί με τρεις τόμους βιβλία.
΄΄ πάρε να χεις να διαβάζεις αδερφέ γιατί … δεν βλέπω να κανείς και κάτι άλλο.. χαχααχχαχα…’’ είπε ο εμμεττ
ο εντ του έδωσε μια σφαλιάρα.
Και τελικά ήταν δική μου σειρά προφανώς.

‘’ χρόνια πολλά αγάπη μου’’ είπε ο εντουαρντ και μου έδωσε ένα μικρό κουτάκι.
Μέσα είχε ένα κλειδί. ‘’ όχι πάλι αυτοκίνητο!! Όχι εντουαρντ !δεν είπαμε όχι πολλά και μεγάλα δώρα?’’
‘’ δεν είναι αυτοκίνητο! ’’είπε’’ ανοίγει αυτό.’’ Ένα μουσικό κουτί. Μέσα έκρυβε ένα δαχτυλίδι και έπαιζε το νανούρισμα μου.
‘’ τι γλυκό αγάπη μου’’ είπα και τον φίλησα.
Τελικά όλοι αντί να κοιτούν εμάς κοιτούσαν το κουτί που έπεσε από την καμινάδα!
Μα πως? Τι?

Και ο καρλαιλ διάβασε την ετικέτα.
Για την οικογένεια καλλεν από το Bella and Edward forum!
Άνοιξαν όλοι το κουτί το οποίο περιείχε μια ομαδική φωτογραφία του φόρουμ με την white queen , την April , την dark Bella , την scarlet, την nasiatheslayer, την angepsi, την emerald eyes την Isabella 21,τον Jacob black την Mrs. Alice, τον sloorp, την Emma, την twilighter και την medusa, την hidden fantasy και την Dolores με την blue diamond και την Bella Marie. Έμειναν όλοι έκπληκτοι καθώς αντίκρισαν ένα αντίτυπο της εφημερίδας του φόρουμ !
‘’ τέλειο!’’ αναφώνησαν όλοι..

αφού έκατσαν όλοι μαζί στο τζάκι ο καρλαιλ άρχισε να διαβάζει την εφημερίδα φωναχτά
‘’ το χρονικό ενός twilighter…’’
το τζάκι συνέχισε να καίει αργά και το χιόνι άρχισε να σκεπάζει το φορκς.

Πρωτοχρονιάτικες αναμνήσεις μιας 16χρονης έφηβης By !~Twilighter~!

Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς. Είχα ξυπνήσει από ένα όνειρο. Ένα όνειρο που φάνταζε με αληθινό. Παράξενο. Ποτέ δεν βλέπω τόσο «ζωντανά» όνειρα. Από τότε που η μητέρα μου πέθανε, ποτέ δεν είχα δει ένα τόσο ζωντανό και-για να πω την αλήθεια-υπέροχο όνειρο. Από τη μία μου άρεσε, αλλά από την άλλη φοβόμουν.

Η μητέρα μου είχε πεθάνει εδώ και ένα χρόνο. Ακριβώς ένα χρόνο. Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2008. Το θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά. Ήταν μεσημέρι. Εγώ και αυτή γυρνούσαμε από τη φίλη μου, στην οποία είχα κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ. Η ατμόσφαιρα ήταν χαρούμενη και ευδιάθετη. Την κοιτούσα. Έδειχνε τόσο όμορφη με τις μακριές της μπούκλες πιασμένες κότσο. Είχε πάει στο κομμωτήριο πρωί-πρωί. Για να είναι έτοιμη για το ρεβεγιόν, μου είχε πει. Αστειεύτηκα μαζί της, λέγοντάς της ότι φροντίζει τόσο πολύ τον εαυτό της, που καταντάει γελοίο . Μου ανταπάντησε, λέγοντάς μου ότι όταν μεγαλώσω, θα μου λέει κι αυτή το ίδιο.. Τότε ήταν που κοίταξα μπροστά και είδα το φορτηγό να έρχεται καταπάνω μας. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν όλα γίνουν μαύρα ήταν το τρομοκρατημένο, αλλά παρόλα αυτά ήρεμο «σ’ αγαπώ, μωρό μου» της μαμάς μου.

Εκείνη τη μέρα την πέρασα στο νοσοκομείο. Εκείνο το βράδυ δεν το θυμάμαι. Ξύπνησα μια βδομάδα αργότερα, όπως μου είπε ο πατέρας μου. Ήμουν σε κώμα. Θυμάμαι τον πατέρα μου να με ρωτάει αν θυμάμαι ανθρώπους και πράγματα, κι εγώ να ρωτάω συνέχεια για τη μαμά μου. Αν ζει ή..

Όταν έμαθα την σκληρή αλήθεια, δεν έκλαψα. Ένιωθα μουδιασμένη, σαν να ζούσα έναν εφιάλτη. Για έναν ολόκληρο μήνα ήμουν σαν νεκρή. Δεν έτρωγα, δεν έβγαινα από το σπίτι, και με τη βία μου έβγαζαν έστω και μία λέξη από το στόμα μου. Στο σχολείο μου συμπεριφέρονταν σαν να μην υπάρχω. Και δεν με πείραζε. Ήξεραν την αλήθεια. Η κολλητή μου προσπαθούσε να μου μιλήσει, να μου βγάλει έστω και μια λέξη από το στόμα μου, χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά, τα παράτησε. Απλώς περπατούσαμε σε κάθε διάλειμμα μαζί στο προαύλιο και αυτή μου μιλούσε για τα κατορθώματα της προηγούμενης μέρας με κάποιο αγόρι ή κάποια άλλη φίλη της.

Μου άρεσε η παρέα της. Με έκανε να ξεχνιέμαι. Για λίγο. Όταν γύριζα σπίτι, ο πατέρας μου με έπαιρνε αγκαλιά για να μου δώσει κουράγιο. Κάτι που, για να πω την αλήθεια, δούλευε. Η γιαγιά μου μού έκανε νόημα με το χέρι της να κάτσω δίπλα της, και μου έλεγε ιστορίες από τα παλιά, ιστορίες που με βοηθούσαν να ξεχάσω.

Το απόγευμα, στο φροντιστήριο, έβαζα τα δυνατά μου για να προσέχω στο μάθημα. Μερικές φορές πετύχαινε, μερικές όχι. Σ’ αυτό με βοήθησε ο Εντουαρντ, ένας συμμαθητής μου. Στην αρχή αρνιόμουν να το παραδεχτώ ότι κάτι ένιωθα γι αυτόν. Ήξερα ότι δεν ήταν και από τα καλύτερα παιδιά. Ήξερα ότι κάπνιζε, έβριζε και όταν τα έφτιαχνε με κάποιο κορίτσι, ήταν μόνο για να κάνει επίδειξη στους άλλους.

Όλα τα κορίτσια τον ήθελαν. Ήταν ο γνωστός καρδιοκατακτητής του φροντιστηρίου. Περιττό να πω ότι τον είχα και στο σχολείο. Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερός μου, στην τρίτη Λυκείου και πρόεδρος του μαθητικού συμβουλίου. Συνεργάσιμος μεν με τους καθηγητές, αλλά παλιόπαιδο. Είχε πολλούς φίλους. Ε, βέβαια, ο πιο δημοφιλής του σχολείου ήταν, δεν θα είχε φίλους; Πολλούς φίλους, μερικοί από τους οποίους ήταν και στο τμήμα μου.

Η κολλητή μου, η Άλις, το θεώρησε μια καλή ευκαιρία να τον γνωρίσω καλύτερα. «Μπέλλα», μου είχε πει, κοιτάζοντάς με μέ τα μεγάλα, μελιά μάτια της, «πρέπει να κάνεις κάτι. Τα κακά αγόρια πάντα κρύβουν ένα καλό μέσα τους», και μου έκλεισε το μάτι. Είχα κουνήσει αρνητικά το κεφάλι. Εκείνη είχε κατσουφιάσει. Δεν το συνέχισε περαιτέρω.

Στο φροντιστήριο κάθε μέρα τον έβλεπα να κάθεται μόνος του με ένα βιβλίο στο χέρι. Να το διαβάζει με προσήλωση. Μια μέρα, περίεργη καθώς ήμουν, τον πλησίασα και τον ρώτησα: «Ποιο βιβλίο είναι;». Σήκωσε απρόθυμα το κεφάλι του και με κοίταξε. Είχε κάτι υπέροχα, καταπράσινα μάτια και ένα υπέροχο, μπρονζέ χρώμα στα μαλλιά του, τα οποία ήταν φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο, που έδιναν το σχήμα του «επιμελώς ατημέλητα», που με έκαναν να χάσω την φωνή μου, τη στιγμή που την είχα βρει.

«Το ‘Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα’, του Μενέλαου Λουντέμη», αποκρίθηκε, καθώς έστρεψε τα μάτια του ξανά στο βιβλίο. Η φωνή του ήταν πολύ ωραία, σαν βελούδινη, και ολοκλήρωνε την παραδόξως υπέροχη εμφάνισή του.

«Το χω διαβάσει!», του είπα. «Είναι πολύ ωραίο». Κούνησε το κεφάλι του σε επιδοκιμασία.

«Πως σε λένε;», τον ρώτησα μετά από μια παρατεταμένη σιωπή.

«Εντουαρντ», απάντησε, βαριεστημένα, χωρίς να αποστρέφει τα μάτια του από το κείμενο.

«Εμένα με λένε Μπέλλα», επέμεινα, με την πεποίθηση ότι ο επιμένων, νικά.

«Χάρηκα, Μπέλλα»

«Σ-συγγνώμη αν σε ενοχλώ, Εντουαρντ.», του απάντησα, ειλικρινά.

Έγνεψε καταφατικά. «Το ‘χω συνηθίσει», μουρμούρισε.

Τα λεπτά περνούσαν. Είχε πέσει σιωπή ανάμεσά μας. Σιωπή αμηχανίας. Κοίταξα μέσα στο βιβλίο. Τα μακριά, λεπτά δάχτυλά του έπιαναν τη σελίδα, καθώς τη διάβαζε. Το μάτι μου έπεσε εκεί:

«Ο Μέλιος στεκότανε μπρος στο πανέρι του συλλογισμένος και άρρωστος. Πολύ τον είχε πειράξει τούτη η ‘περιέργεια’. Τον έπνιγε. Καλά.. Τόση μεγάλη ντροπή ήταν αυτό που έκανε; Ούτε του πέρασε από το νου, ότι θα γινόταν ‘θέατρο’, μπροστά σε όλους, επειδή αποφάσισε να κερδίσει το ψωμί του»

Το κουδούνι χτύπησε, τρομάζοντάς με. Σηκώθηκα πάνω και τον παρατήρησα.

«Ξέρεις», του είπα. «Είναι ωραίο να κάνουμε παρέα».

Με κοίταξε παράξενα με τα υπέροχα, καταπράσινα μάτια του γεμάτα σύγχυση. «Γιατί;»

Ανασήκωσα τους ώμους μου. «Δεν ξέρω. Απλά νιώθω ασφαλής κοντά σου.»

Χαμογέλασε. Θεέ μου! Χαμογέλασε. Ένα υπέροχο, στραβό χαμόγελο που με έκανε να τον κοιτάζω σαν χάνος. Τον έκανε πιο όμορφο απ’ ότι ήταν. Πόσο πιο όμορφος μπορεί να γίνει πια; Σκέφτηκα.

Άκουσα τους φίλους του να τον φωνάζουν. Πρέπει να είχε μπει το δικό τους τμήμα. Γύρισα και τους κοίταξα. Ήταν δύο. Ο ένας μελαχρινός κι ο άλλος ξανθός. Από ότι είχα ακούσει, ο μελαχρινός ήταν εκείνος που τον είχε επηρεάσει ώστε να γίνει έτσι. Ο ξανθός ήταν, όπως υπέθεσα, ο κολλητός του. Τους έβλεπα συνέχεια μαζί στο σχολείο, παλιά. Μέχρι τη στιγμή που ήρθε ο μελαχρινός στην παρέα. Μου διέφευγε το όνομά του, αλλά νομίζω ότι τον φώναζαν Εμμετ ή κάτι τέτοιο.

«Θα τα πούμε», μου είπε με έναν τόνο αυτοπεποίθησης στη φωνή του. «Χάρηκα, εμμ.. Μπέλλα». Μου έτεινε το χέρι.

«Παρομοίως», είπα, κοκκινίζοντας, και του έσφιξα το χέρι. Ηλεκτρισμός πέρασε το κορμί μου τη στιγμή που του έπιασα το χέρι. Το άφησα αμέσως και είδα ότι κι αυτός είχε πάρει την ίδια παράξενη έκφραση απορίας. «Εμμ.. Τα λέμε, Εντουαρντ»

Κούνησε επιδοκιμαστικά το κεφάλι, κοιτάζοντάς με ακόμη παράξενα. Μετά, γύρισε και έφυγε.

Τον έβλεπα που κατευθυνόταν προς τους φίλους του. Μόλις έφτασε εκεί, εγώ γύρισα για να φύγω, αλλά κάτι άκουσα, σαν ‘Τι έγινε; Θα πιάσουμε κι άλλη κορόιδο;’, και γέλια. Πολύ δυνατά γέλια. Πάω στοίχημα ότι ήταν του Εμμετ.

Πάλεψα με το θυμό μου, μάζεψα την αυτοπεποίθηση που μόλις είχα κερδίσει και κατευθύνθηκα προς την τάξη μου.

Η κολλητή μου με περίμενε. Είχε ένα ενθουσιασμένο ύφος, σαν να παρατηρούσε από κάποια γωνία. Την είχα ικανή. Η Αλις ήθελε να είναι μέσα σε όλα. Ακόμα και στα δικά μου.

«Λοιπόν;», με ρώτησε, όταν έφτασα σ’ εκείνη. «Τι γίνεται με σένα και τον Κάλεν;»

Την κοίταξα παράξενα. «Τον ποιον;»

«Τον Κάλεν», είπε, σαν να της έκανα πλάκα. «Α.. Νόμιζα ότι ήξερες το επίθετό του. Ήθελα να πω.. τον Εντουαρντ»

Με το άκουσμα του ονόματός του, το πρόσωπό μου έλαμψε. «Με τον Εντουαρντ;.. Τίποτα το ιδιαίτερο», έπαιξα την αδιάφορη. Δεν το πιασε.

«Ω έλα τώρα! Σε είδα που του μιλούσες και σου μιλούσε. Τι γίνεται;», με ρώτησε με περιέργεια και ανυπομονησία.

«Δεν μπορώ να σου πω τώρα. Πρέπει να πάμε στο μάθημα.», είπα και την τράβηξα προς την τάξη, προσπαθώντας να το αποφύγω.

«Όχι, Μπέλλα. Το μάθημα μπορεί να περιμένει. Είναι αγγλικά. Και εσύ έχεις το proficiency. Μια απουσία δεν θα σε βλάψει.», σήκωσε το ένα της φρύδι.

Αναστέναξα. «Μα..» επιχείρησα να αντικρούσω το επιχείρημά της.

«Θα έρθεις», είπε και με τράβηξε προς την έξοδο του σχολείου.

Αυτά έγιναν τον Μάρτιο, δύο μήνες μετά το θάνατο της μητέρας μου. Μετά από πολλές προσπάθειες, και αφού η Αλις με έπρηζε να του μιλήσω, πήγα και του μίλησα. Διάβαζε άλλο βιβλίο τώρα. ‘Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά’, του Νίκου Καζαντζάκη.

Ώστε του άρεσε η ελληνική λογοτεχνία. Η παλιά ελληνική λογοτεχνία. Μπορούσα να το υποστώ. Εμένα μου άρεσε να διαβάζω εφηβικά μυθιστορήματα. Ιστορίες αγάπης, εφηβείας και χωρισμού. Το αγαπημένο μου ήταν το ‘Σ ευχαριστώ για τις αναμνήσεις’ της Σεσίλια Άχερν.

Πήγαινα και του έκανα παρέα στο φροντιστήριο, όπου διάβαζε συνήθως. Δεν τον ενοχλούσα. Τουλάχιστον, έτσι πίστευα. Πιστεύω το ότι αν βρίσκεσαι από πάνω από κάποιον την ώρα που διαβάζει, είναι μεν ενοχλητικό, αλλά δε νομίζω το να διαβάζεις μαζί του ένα συγκεκριμένο κομμάτι είναι ενοχλητικό. Στο κάτω-κάτω, παρέα του κάνεις!

Στο σχολείο ήταν άλλος άνθρωπος. Έβριζε για πλάκα, πετούσε σπόντες στους κολλητούς του, και κυρίως στον Τζάσπερ, τον κολλητό του. Σπόντες που τον έκαναν να τον βλέπει με κακό μάτι από εδώ και πέρα. Τώρα πια, Μάιο μήνα, δεν πολυμιλούσαν. Φοβόμουν να τον ρωτήσω στο φροντιστήριο το γιατί. Δεν ξέρω γιατί. Είχαμε αποκτήσει μια οικειότητα πια. Μιλούσαμε κανονικά. Κυρίως για βιβλία. Με έκανε να αισθάνομαι άνετα, αλλά εγώ φοβόμουν να τον ρωτήσω τι συμβαίνει με τον κολλητό του.

Θυμάμαι μια μέρα, Μάιος ήταν, δίναμε εξετάσεις στο σχολείο. Με πλησίασε ο Τζάσπερ.

«Είσαι η Μπέλλα;», με ρώτησε.

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι. «Ναι.. Γιατί ρωτάς;», τον ρώτησα με ένα ύφος σύγχυσης.

«Θα σε παρακαλέσω να μείνεις μακριά από τον Εντουαρντ. Τώρα τελευταία έχει επηρεαστεί πολύ από τον Εμμετ και έχει πάρει τον κατήφορο. Στο λέω για το καλό σου. Σε παρακαλώ, κάντο.», πήρε μια βαθιά ανάσα. «Αλλιώς θα πληγωθείς άσχημα.»

«Ε-εγώ..», ψέλλισα. «Τι εννοείς έχει πάρει τον κατήφορο;»

Αναστέναξε. «Θα στα πω μια άλλη μέρα. Τώρα δεν έχω χρόνο. Αν είχα, ευχαρίστως θα στα εξηγούσα όλα.»

«Εντάξει.», συμφώνησα. «Καλή επιτυχία σε ότι μάθημα κι αν δίνετε.»

Μου χαμογέλασε.

Την επόμενη μέρα χτύπησε το κινητό μου. Το σήκωσα. Ήταν ο Τζάσπερ. Το απόγευμα βγήκαμε έξω. Μου είπε ότι ο Εντουαρντ αυτή την περίοδο δεν ήταν καλά. Είχε πεθάνει ο μικρός του αδερφός από καρκίνο. Εκεί ήταν που ήρθε ο Εμμετ και του τον έκλεψε. Καθώς είχαν πάθει το ίδιο, είχαν χάσει ένα κοντινό πρόσωπο, αυτό τους έκανε να δεθούν ακόμη περισσότερο. Και ο Εμμετ μπορούσε να παρηγορήσει καλύτερα τον Εντουαρντ. Τουλάχιστον έτσι έλεγε, μου είπε ο Τζάσπερ.

Ο Εμμετ τα βράδια έσερνε τον Εντουαρντ σε μπαρ και σε πάρτι, ‘για να τον κάνει να νιώσει καλύτερα’. Αμ δε! Ο Εντουαρντ γινόταν χειρότερα, κατά τη γνώμη του Τζάσπερ. Έτσι κολλούσε περισσότερο με τον Εμμετ.

Έπρεπε να το σταματήσω αυτό. Ο Τζάσπερ ήταν ο κολλητός του Εντουαρντ και έπρεπε να τους συμφιλιώσω και πάλι.

Την επόμενη μέρα κανόνισα ραντεβού εγώ, ο Τζάσπερ και ο Εντουαρντ. Ήθελε κι η Αλις να έρθει μαζί μου, καθώς είχε ένα μικρό κολληματάκι με τον Τζάσπερ. Μετά από πολύ συζήτηση, και καβγά μπορώ να πω, πήγαν όλα στράφι.

Το καλοκαίρι, προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τον Εντουαρντ, αλλά δεν σήκωνε το κινητό του. Μια μέρα πέρασα έξω από το σπίτι του και τον συνάντησα ‘τυχαία’. Μετά από έναν καβγά που είχαμε, στον οποίο εγώ είχα δίκιο, δεν μου ξαναμίλησε. Τον πετύχαινα που και που έξω με τον Εμμετ και το μόνο που έκανε, είναι να με αγνοεί.

Άρχισα να μην συμπαθώ αυτόν τον Εμμετ. Από την αρχή το ήξερα ότι ήταν τέτοιος τύπος. Από τη στιγμή που με είχε αποκαλέσει ‘κορόιδο’ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, τον πήρα με κακό μάτι. Επηρέαζε τον Εντουαρντ.

Άρχιζα να πιστεύω ότι ο Εντουαρντ ήταν το κακό παιδί. Ότι τελικά όλες οι φήμες γι αυτόν έβγαιναν αληθινές. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ.

Ένα ολόκληρο καλοκαίρι είχα κλειστεί στον εαυτό μου. Δεν έβγαινα έξω, δεν μιλούσα, δεν σήκωνα το τηλέφωνο, είτε ήταν ο Τζάσπερ είτε η Αλις. Ο πατέρας μου, η μεγάλη μου αδερφή και η γιαγιά μου νόμιζαν ότι έφταιγε πάλι ο θάνατος της μητέρας μου. Πόσο λάθος έκαναν! Μπορεί να ήταν ένα πρόσφατο γεγονός, αλλά-δόξα τω Θεώ-το είχα κατά κάποιο τρόπο ξεπεράσει.

Δεν ξαναείδα τον Εντουαρντ.

Ήταν αρχές Σεπτεμβρίου. Στα γενέθλιά μου, δεκατρείς Σεπτεμβρίου, γνώρισα ένα αγόρι. Τον ξάδερφο της Αλις. Το όνομά του ήταν Πίτερ. Έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για μένα. Ήταν στην ηλικία μου, και ήταν ψηλός, μελαχρινός, με καταγάλανα μάτια. Δεν έμοιαζε, όμως στην Αλις.

Σε όλη τη διάρκεια του πάρτι με φλέρταρε. Εγώ περιττό να πω ότι σκεφτόμουν συνέχεια τον Εντουαρντ. Είχε περάσει στη σχολή Νομικής σε ένα πανεπιστήμιο στο εξωτερικό. Ντάρτμουθ νομίζω το έλεγαν. Θα τον ξαναέβλεπα ποτέ;

«Λοιπόν, Μπέλλα;» με ρώτησε ο Πίτερ βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου. Τον κοίταξα. «Τι θα έλεγες αν αύριο βγαίναμε;»

Το σκέφτηκα λιγάκι. «Χμμ.. Δεν είναι άσχημη ιδέα.. Γιατί όχι;». Να ξεχάσω και τον Εντουαρντ. Μια για πάντα.

Η Αλις μας διέκοψε. «Πίτερ, θα στην πάρω για λίγο. Έχουμε να συζητήσουμε κάτι..» κοίταξε τον Τζάσπερ «..ιδιαιτέρως.»

Την κοίταξα παράξενα. Κάτι είχε συμβεί. Στον Εντουαρντ. Είχα ένα κακό προαίσθημα. Και βγήκε αληθινό.

«Μπέλλα..», μου είπε ο Τζάσπερ.

«Τι έγινε με τον Εντουαρντ;», τον διέκοψα.

Ο Τζάσπερ και η Αλις κοιτάχθηκαν. Τελικά, η Αλις μίλησε. «Ξέρεις, Μπέλλα, ο Εντουαρντ δεν..»

«Τι έπαθε;!», τη διέκοψα απότομα, καθώς λυγμοί άρχισαν να ανεβαίνουν στο λαιμό μου.

«..Έπαθε ένα ατύχημα.», είπε σαν πνιγμένη η Αλις. «..Είναι σε κώμα.»

Ένιωσα τον κόσμο γύρω μου να στροβιλίζεται. Το επόμενο που θυμόμουν, ήταν τα καταγάλανα μάτια του Πίτερ να με κοιτάζουν ανήσυχα, καθώς βρισκόταν από πάνω μου. «Μπέλλα;»

Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Δεν μπορούσα να έχανα ένα άτομο το οποίο αγαπούσα. Όχι πάλι. Μου ήρθαν αναμνήσεις από εκείνη την Πρωτοχρονιά. Εκείνο το πρωινό. Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Λυγμοί ανέβαιναν από το στήθος μου. Με έπνιγαν. Σαν ένα κύμα από τη θάλασσα που ερχόταν καταπάνω μου και με σκέπαζε.

Χάθηκα μέσα της.


«Είναι καλά, γιατρέ;»

«Η κατάστασή της δεν είναι καλά. Έχει υποστεί μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Είστε συγγενής;»

«Εμμ.. Όχι ακριβώς. Αλλά είμαι το αγόρι της.»

«Το όνομά σας;»

«Πίτερ Άντερσον»

Άκουγα τη συζήτηση εδώ και λίγη ώρα. Μόνο που οι φωνές τους ακούγονταν τόσο απόμακρα. Ένιωθα σαν να ζούσα σε ένα όνειρο. Ένα όνειρο που δεν είχε τελειωμό. Τον ήθελα εδώ, κοντά μου. Το μόνο άτομο που δεν μπορούσε να έρθει.

«Ε-Εντουαρντ..», ψιθύρισα.

Η συζήτηση διακόπηκε στη μέση. «Ποιος είναι ο Εντουαρντ;», ψέλλισε ο Πίτερ. «Αλις!», φώναξε, και ακούστηκε τόσο δυνατά, που αν μπορούσα να κουνηθώ, θα έκλεινα με δύναμη τα αυτιά μου.

«Εδώ είμαι!», είπε κουρασμένα η Αλις. «Έκανα παρέα στην Άντζελα. Τι έγινε;», ρώτησε, τρομοκρατημένα θα έλεγα. Πάω στοίχημα ότι θα με είδε.

Η αδερφή μου η Άντζελα ήταν εδώ; Είχε έρθει να με δει από.. από την Αγγλία;

«Αλις, ποιος είναι ο Εντουαρντ;», ρώτησε, θυμωμένα θα έλεγα, ο Πίτερ.

Η Αλις έβγαλε μια πνιχτή κραυγή, σαν λυγμό. «Ο Εντουαρντ..», ψιθύρισε.

«Ναι.», είπε θυμωμένα ο Πίτερ. «Ποιος είναι;»

«Ένας.. ένας φίλος.. μας.. Τζάσπερ!!!», φώναξε, καθώς βγήκε έξω.

Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο.

Παραμονή Χριστουγέννων.

Ξύπνησα από το κουδούνι της εξώπορτας που χτυπούσε δυνατά. Κι άλλα παιδιά για κάλαντα. Μούγκρισα δυνατά μέσα στο μαξιλάρι μου.

«Μα, δεν θα καταλάβουν πια ότι μερικοί δεν πάνε για κάλαντα;» , μουρμούρισα εκνευρισμένη.

«Δε νομίζω. Εξάλλου, γι αυτά είναι μέρα χαράς. Μαζεύουν χρήματα για να αγοράσουν δώρα κλπ»

Σήκωσα το κεφάλι μου. Η αδερφή μου καθόταν στο γραφείο μου και με κοίταζε με τα μεγάλα, καστανά της μάτια. Έμοιαζε πολύ στη μαμά μας. Εγώ είχα πάρει από τον πατέρα μου. Καστανόχρυσα μάτια, καστανά μαλλιά. Τίποτα το ιδιαίτερο.

«Άντζελα;», ρώτησα, καθώς σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι μου και την αγκάλιασα. «Πότε ήρθες;»

«Σήμερα το πρωί. Εσύ κοιμόσουν. Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω..», είπε ήρεμα και με φίλησε στοργικά στο κεφάλι.

Απέξω ακούγονταν τα κάλαντα από κάποια μικρά παιδιά. Μπορούσα να ακούσω και τη γιαγιά μου να τραγουδάει σιωπηλά μέσα από τα δάκρυα της. Πάντα της άρεσε να ακούει τα κάλαντα. Της θύμιζαν παλιές, καλές εποχές, όταν ήταν νέα.

«Ο μπαμπάς;», ρώτησα την Άντζελα.

«Είναι στο μαγαζί.», μου είπε. «Έχει να υποστεί πολλά παιδιά που πάνε για κάλαντα» γέλασε.

Γέλασα κι εγώ. Παράξενο. Είχα να γελάσω από τότε που έκανα παρέα με τον Εντουαρντ. Το όνομά του με έκανε να θέλω να κλάψω. Να πέσω στο πάτωμα σφαδάζοντας από τον πόνο της απώλειας. Μιας απώλειας μισού χρόνου και περισσότερο. Του είχα πει ότι μου αρέσει, αλλά με είχε απορρίψει, κάτι που σπάνια έκανε, από ότι είχα ακούσει. Γιατί, όμως;

«Λοιπόν;», με ρώτησε. «Πως πέρασες εδώ χωρίς εμένα; Έχω να σε δω από τότε που..», πήρε μια βαθιά ανάσα, καθώς θυμόταν τις αναμνήσεις από μένα σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. «..που δεν ήσουν και τόσο καλά στην υγεία σου..»

Δεν ήξερα τι να της πω.. Το ότι είχα βγει ένα-και μόνο ένα-ραντεβού με τον Πίτερ, το οποίο πήγε στράφι, τη στιγμή που τον αποκάλεσα ‘Εντουαρντ’; Τις επιδόσεις μου στα διαγωνίσματα που γράφαμε, που ήταν πάντα άριστες; Ήμουν τρίτη Λυκείου πια. Σε μισό χρόνο θα πήγαινα κοντά της. Θα σπούδαζα Αγγλική Φιλολογία στο πανεπιστήμιο του Cambridge.

Από την άλλη, μπορούσα να της πω τα πάντα. Τα πάντα σχετικά με εμένα και τον Εντουαρντ. Με εμένα και ένα άτομο που καθόμουν δίπλα του και διαβάζαμε μαζί το βιβλίο που διάβαζε. Που προσπάθησα να συμφιλιώσω με τον κολλητό του. Κάτι που, δυστυχώς, δεν είχα πετύχει.

Η γιαγιά μας μου διέκοψε τις σκέψεις. «Λοιπόν;», ρώτησε. «Θα έρθετε να φάτε πρωινό;»

Σηκωθήκαμε πάνω. «Δεν θα μου ξεφύγεις εμένα..», μου είπε παιχνιδιάρικα η αδερφή μου. «..Θα μου τα πεις όλα!»

«..Μετά.», της υποσχέθηκα.

Η κουζίνα μύριζε φρέσκα μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Συνήθως η μαμά μας μας έκανε τέτοιες λιχουδιές κάθε χρόνο. Μόνο που φέτος δεν μπορούσε. Έτσι, τις έκανε η γιαγιά μας.

Η γιαγιά μας ήταν το κάτι άλλο. Μπορεί να ήταν εβδομήντα και κάτι χρονών, αλλά είχε την αντοχή μιας σαραντάχρονης. Πως τα προλάβαινε όλα, ένας Θεός ήξερε μόνο.

Έφαγα το πρωινό μου, γάλα με δημητριακά, και πήγα στο σαλόνι. Το επιβλητικό, χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν στολισμένο με κάθε είδους λαμπάκια και στολίδια. Το κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω σε μια νοσταλγική ανάμνηση. Ανάμνηση της μαμάς μου. Χωρίς να χάνω καιρό, πήγα στο δωμάτιό μου και πήρα μια φωτογραφία. Έτρεξα στο σαλόνι και έβαλα τη φωτογραφία την κορυφή. Την κοίταξα προσεκτικά. Από την φωτογραφία δεν έλειπε κανένας. Εγώ, η μαμά μου, ο μπαμπάς μου και η αδερφή μου. Με φόντο τον Λευκό Πύργο. Άφησα ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό μου, και ξαφνικά ένιωσα δυο χέρια να με αγκαλιάζουν.

«Ήταν πολύ όμορφη.», ψιθύρισε η αδερφή μου. «Μας φρόντιζε όλους..»

«Λες και ήξερε ότι κάποτε..», πήρα μια βαθιά ανάσα και έσφιξα τα δόντια μου για να μην κλάψω.

«Κορίτσια! Ελάτε!», μας φώναξε η γιαγιά μου. «Έχουμε ετοιμασίες!»

Πήγαμε στην κουζίνα. Η υπόλοιπη μέρα πέρασε με εμένα και την αδερφή μου να βοηθάμε τη γιαγιά μας στην κουζίνα, φτιάχνοντας μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Κατά το μεσημεράκι ήρθε ο πατέρας μας από τη δουλειά. Ήταν κουρασμένος και έπεσε να κοιμηθεί αμέσως.

Το μεσημέρι ήταν και η στιγμή που εξιστόρησα τα πάντα στην αδερφή μου. Και όταν λέω τα πάντα, το εννοώ.

«Ώστε, λοιπόν, αυτός ο Εντουαρντ, δεν σε ήθελε;», ρώτησε με αμφιβολία.

«Δεν ξέρω, Άντζελα. Δεν μου είπε ποτέ.», είπα, σκεφτική.

«Χμμ.. Κάποιο λάκκο έχει η φάβα..»

«Λες;», τη ρώτησα, ελπίζοντας να έχει δίκιο.

«Από όσα μου είπες, αυτό το αγόρι σε θέλει και δεν μπορεί να στο πει.», είπε με σιγουριά.

«Δεν ξέρω, Άντζελα. Ειλικρινά.»

«Και έχω και ένα καλό προαίσθημα και για την Πρωτοχρονιά..», μου είχε πει, και μου έκλεισε το μάτι.



Και να ‘μαι τώρα, παραμονή πρωτοχρονιάς, ξυπνώντας από αυτό το ζωντανό όνειρο. Είδα ότι ήμουν σε ένα καταπράσινο λιβάδι, μαζί με τη μητέρα μου. Μου κρατούσε το χέρι και μου έλεγε συνέχεια ότι θα επιτύχω στη ζωή μου, και ότι κάποια από τα όνειρά μου θα γίνουν πραγματικότητα, αρκεί να ελπίζω. Και τότε ξύπνησα.

«Καλημέρα, υπναρού!», με πείραξε η αδερφή μου.

«Καλημέρα», είπα νυσταγμένη. «Τι ώρα είναι;»

«Είναι δέκα το πρωί. Θα σηκωθείς; Έχουμε να πάμε για ψώνια!», είπε ενθουσιασμένη.

Το είχα ξεχάσει! Θα πηγαίναμε να αγοράσουμε δώρα για την οικογένεια. «Ναι, φυσικά! Ντύνομαι κι έρχομαι.»

Μια ώρα αργότερα, ήμασταν στα μαγαζιά και ψωνίζαμε. Πολλά παιδιά ήταν έξω για τα καθιερωμένα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα. Στους δρόμους ακούγονταν χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Από τους φούρνους ερχόταν η μυρωδιά από ψωμί, ανακατεμένη με τη μυρωδιά από μελομακάρονα. Σου άνοιγε την όρεξη.

Κάναμε τα ψώνια μας, αγοράζοντας μια κολόνια για τον μπαμπά μας, καθώς δεν θέλαμε να σπάσουμε την παράδοση που είχε καθιερώσει η μαμά μας, μια ζακέτα για τη γιαγιά μας και για μας.. ότι μπορούσες να φανταστείς. Ξοδέψαμε όλα μας τα χρήματα που μας είχαν δώσει οι θείες μας.

Γυρίσαμε γελώντας στο σπίτι. Ο μπαμπάς μας μας κοίταξε παράξενα. «Τι έγινε; Πως τα περάσατε;». Ήταν εμφανής η έκπληξή του. Λογικό, γιατί μια τέτοια μέρα, σαν πέρυσι, είχε χάσει τη σύζυγό του και μητέρα μας.

«Περάσαμε μια χαρά!», είπαμε μαζί συγχρόνως και σκάσαμε στα γέλια.

«Είμαι σίγουρος πως η μητέρα σας θα ήθελε να συμπεριφέρεστε έτσι.», ψιθύρισε.

«Και θα είναι πολύ χαρούμενη για μας. Είμαι σίγουρη.», πρόσθεσε η Άντζελα.

Εγώ κοίταξα κάτω. «Έχει δίκιο.», ψιθύρισα.

«Τι λέτε;», είπε ευδιάθετα ο πατέρας μου. «Πάμε να φάμε;»

Πήγαμε στην κουζίνα. Η γιαγιά μας μας είχε μαγειρέψει το αγαπημένο μας φαγητό. Παστίτσιο. Το φάγαμε τόσο γρήγορα, που μόλις καθίσαμε στο τραπέζι, σηκωθήκαμε. Ευχαριστήσαμε τη γιαγιά μας και πήγαμε στο δωμάτιό μας να κοιμηθούμε. Έπρεπε να είμαστε ξεκούραστες για το ρεβεγιόν.

Ξυπνήσαμε κατά τις οκτώ. Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για το βράδυ. Η αδερφή μου μου έφτιαξε τα μαλλιά, όπως ακριβώς όπως τα είχε η μαμά μας τότε. Πριν ένα χρόνο. Εξάλλου, είχα πάρει τις μπούκλες της. Η αδερφή μου τα έκανε πιο σοφιστικέ. Απλά τα έπιασε επιμελώς στο πλάι.

Κατά τις δέκα, αρχίσαμε να ντυνόμαστε. Θα βγαίναμε έξω μετά την αλλαγή του χρόνου. Η αδερφή μου έβαλε ένα υπέροχο, κατακόκκινο, στράπλες φόρεμα με παγιέτες, και τις ψηλοτάκουνες, μαύρες γόβες της. Εγώ πήγα να ντυθώ πιο απλά, με τζιν και ένα απλό μπλουζάκι, αλλά η αδερφή μου ήταν κάθετη.

«Όχι! Θα βάλεις το μπλουζάκι και το κολάν που αγόρασες!», με πρόσταξε, κρατώντας στο ένα χέρι της ένα αμάνικο, εξώπλατο μπλουζάκι που με είχε αναγκάσει να πάρω σήμερα το πρωί. Ήταν μαύρο, και ήταν στολισμένο με μαύρες και γκρίζες παγιέτες. Το κολάν ήταν μαύρο, ολόμαυρο, και μπορώ να πω, πολύ εφαρμοστό πάνω μου.

Στο άλλο της χέρι κρατούσε τα παπούτσια. Τα παπούτσια ήταν άλλη υπόθεση. Ήταν κάτι δερμάτινες γόβες με πλατφόρμα σε στρογγυλή γραμμή, και τακούνι, μπορώ να πω ότι ήταν και δέκα πόντων.

«Εγώ δεν τα φοράω αυτά!», ούρλιαξα, καθώς έδειχνα με το δάχτυλο το ψηλοτάκουνο τέρας που υψωνόταν μπροστά μου.

«Θα τα φορέσεις!», επέμεινε.

«Όχι!», ανταπάντησα.

«Αν τα φορέσεις, θα σε πάρω στο Λονδίνο μαζί μου!», είπε, με ύφος θριαμβευτικό.

Ήξερε ότι το Λονδίνο ήταν η αδυναμία μου. «Να πάρει! Άντε καλά! Κέρδισες! Θα τις φορέσω!»

Μια ώρα αργότερα, βαφόμασταν.

«Θα σε κάνω μια κούκλα!», μου υποσχέθηκε η αδερφή μου.

«Λες και θα φαίνομαι κούκλα μπροστά σου!», κατσούφιασα.

«Ω, έλα τώρα! Η καθεμία έχει τη δική της ομορφιά!», με προέτρεψε.

Τελικώς, με έβαψε απλά, κάτι που τόνιζε, όμως, τα μάτια μου. Είχε κάνει κι αυτή το ίδιο.

Χτύπησε το κουδούνι. Πήγα να ανοίξω. Ήταν ο Τζάσπερ και η Αλις. Αγκαλιά. Είχα ξεχάσει τελείως ότι αυτό το κολλητηλίκι το καλοκαίρι είχε οδηγήσει στη σχέση τους εδώ και τέσσερις μήνες.

Μόλις τους είδα, άνοιξα διάπλατα το στόμα μου. Ήταν και οι δύο υπέροχοι. Τόσο ταιριαστοί. Ο Τζάσπερ φορούσε ένα μαύρο κοστούμι με άσπρο πουκάμισο και μαύρη γραβάτα, ενώ η Αλις-αχ, αυτή η Αλις! πάντα μέσα τη μόδα!-φορούσε ένα κοντό, μαύρο, μίνι φόρεμα, και δεκάποντες μπότες.

«Γουάου!», φώναξε η Αλις. «Είσαι μια κούκλα!», και με αγκάλιασε.

«Κοίτα ποιος μιλάει!», είπα γελώντας και την αγκάλιασα κι εγώ.

Κοίταξα τον Τζάσπερ. Κατά έναν παράξενο τρόπο, το πρόσωπό του έλαμπε, λες και έμαθε κάτι χαρμόσυνο. Μου χαμογέλασε και του το ανατέδωσα.

«Παιδιά!! Θα έρθετε;», φώναξε ο πατέρας μας. «Θα χάσετε την αλλαγή του χρόνου!» Κοίταξα το ρολόι. Απέμεναν πέντε λεπτά.

Κλείσαμε την πόρτα και κατευθυνθήκαμε προς την κουζίνα, όταν το κουδούνι ξαναχτύπησε.

«Πάω εγώ!», φώναξα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα, βλαστημώντας από μέσα μου.

«Άντε, Μπέλλα! Θα χάσεις τα πυροτεχνήματα!», μου φώναξε η Αλις κατενθουσιασμένη.

«Τώρα!», φώναξα, εκνευρισμένη.

Το κουδούνι επέμεινε. Μα, ποιος μπορεί να είναι τέτοια ώρα, αναρωτήθηκα.

Άνοιξα την πόρτα και μόλις είδα το άτομο που στεκόταν στο κατώφλι, πάγωσα.

«Γεια..», είπε αμήχανα.

Με το άκουσμα της φωνής του, χίλιες αναμνήσεις ήρθαν στο μυαλό μου. Τη μέρα που τον είδα πρώτη φορά να κάθεται σε μια γωνία στο φροντιστήριο να διαβάζει ένα βιβλίο, τη μέρα που του πρωτομίλησα, εκείνο το στραβό χαμόγελο που μου είχε δώσει. Χίλιες αναμνήσεις, που φάνταζαν αιώνες μακριά.

Στην αρχή δεν τον αναγνώρισα, καθώς είχε αλλάξει. Το μαλλί του είχε σκουρύνει, και ήταν σηκωμένο πάνω σε στυλ «επιμελώς ατημέλητο». Αυτά τα μάτια, όμως, αυτά τα ειλικρινή, καταπράσινα μάτια, θα τα αναγνώριζα παντού.

«Ε-Εντουαρντ;», ρώτησα, έκπληκτη.

Μου χαμογέλασε με εκείνο το στραβό χαμόγελο.

«Τ-τι κάνεις εδώ;», ψέλλισα.

«Ήρθα να διορθώσω κάποιες καταστάσεις. Ξέρεις, τον τελευταίο χρόνο, σου φέρθηκα άσχημα. Λυπάμαι γι αυτό. Σου φέρθηκα με τον χειρότερο τρόπο, ενώ δεν έπρεπε. Κατάλαβα το λάθος μου και ήρθα να ζητήσω να με συγχωρέσεις. Μπορείς;», με ρώτησε, καθώς το βλέμμα του παρακαλούσε αυτό που μόλις μου ζήτησε.

«Εντουαρντ..», ψιθύρισα.

«Ξέρω, είναι δύσκολο, αλλά σε παρακαλώ, μια μικρή, μικρούλα ευκαιρία ζητάω. Αν δεν μου τη δώσεις, δεν πειράζει. Θα θεωρήσω ότι προσπάθησα.»

«Μπέλλα!!!», τρεις φωνές ακούστηκαν από πίσω μου. «Θα χάσεις τα πυροτεχνήματα!!!»

«Εντουαρντ.. εγώ..», ψέλλισα και πάλι «.. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι..»

«Σ αγαπώ.», με διέκοψε.

«Τ-τι;», ρώτησα, σοκαρισμένη. Ζούσα ένα όνειρο. Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.

«Σ αγαπώ και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό!», επέμεινε.

«Κι εγώ, αλλά δεν γ..»

«Αυτό ήταν το μόνο που ήθελα να ακούσω», με διέκοψε.

Πήρε το πρόσωπό μου στα σταθερά, μακριά χέρια του, και κοιτάζοντάς με κατευθείαν στα μάτια, έσκυψε προς τα κάτω. Χωρίς να ξέρω γιατί το έκανα αυτό, ασυναίσθητα, στάθηκα στις μύτες των ποδιών μου, καθώς τα χέρια μου πέρασαν πίσω από το κεφάλι του και κλείδωσαν στα ανακατεμένα, μπρονζέ μαλλιά του.

Και τότε με φίλησε, ενώ ένας υπόκωφος ήχος ακουγόταν στο παρασκήνιο. Κατάλαβα ότι ήταν τα πυροτεχνήματα.

Η αδερφή μου είχε δίκιο. Κάποιο λάκκο είχε η φάβα. Ο Εντουαρντ μ’ αγαπούσε. Απλά δεν ήξερε πως να μου το πει. Και τώρα, έξι μήνες αργότερα, θα μπορούσα να του αποδείξω κι εγώ πόσο τον αγαπάω. Όταν μια αγάπη χάνεται, κάποια άλλη γεννιέται. Και μπορώ να το αποδείξω αυτό. Γιατί, μπορεί η αγάπη της μητέρας μου για μένα να χάθηκε τη στιγμή που πέθανε, αλλά η αγάπη του Εντουαρντ θα παραμείνει για πάντα εδώ..

Μέχρι το τέλος.

!~Twilighter~!