Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Η συνέχεια της διάσημης σειράς βιβλίων έρχεται στα βιβλιοπωλεία στις 4 Αυγούστου με τίτλο «Midnight Sun» και αφηγείται την ιστορία του «Λυκόφωτος» από την πλευρά του Edward Cullen.
"Bella is with Edward. She's a part of this family, and we protect our family."
Carlisle Cullen, Twilight
Character of the Week
Rosalie Lillian Hale
(born 1915 in Rochester, New York) is a member of the Olympic coven.
She is the wife of Emmett Cullen and the adoptive daughter of Carlisle and Esme Cullen, as well as the adoptive sister of Jasper Hale (in Forks, she and Jasper pretend to be twins), Alice, and Edward Cullen.
Rosalie is the adoptive sister-in-law of Bella Swan and adoptive aunt of Renesmee Cullen, as well as the ex-fiancée of Royce King II.
Στο κατώφλι µιας νέας εποχής για τη Ροδεσία, η Μάντριγκαλ, έχοντας χάσει τον άντρα της λίγες µονάχα ώρες µετά τον γάµο τους, θρήνησε βαθιά την απώλειά του και αποφάσισε να ζήσει µε τη θύµησή του. Όµως δεν φαντάστηκε ποτέ πως θα της ζητούσαν να πάρει τη θέση της συζύγου του βασιλιά.
Ο βασιλιάς Έντουαρντ, αφού γνώρισε την απόλυτη ευτυχία δίπλα στη γυναίκα που λάτρεψε όσο καµία, την Άµπερλιν, δέχτηκε το σκληρότερο χτύπηµα της µοίρας όταν εκείνη πέθανε πριν προλάβει να φέρει στον κόσµο το παιδί τους. Ωστόσο, προκειµένου ν' ανταποκριθεί στα βασιλικά του καθήκοντα και να χαρίσει έναν διάδοχο στη Ροδεσία, είναι υποχρεωµένος να παντρευτεί ξανά και απ' όλες τις υποψήφιες επιλέγει τη Μάντριγκαλ.
Μήπως όµως το όνοµα της νέας του συζύγου κουβαλά µια σκοτεινή µοίρα; Άραγε υπάρχει ελπίδα να αλλάξει το πεπρωµένο; Θα καταφέρει η Μάντριγκαλ να ξυπνήσει την αγάπη στην καρδιά του άντρα και βασιλιά της; Κι εκείνος θα είναι σε θέση να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί τα αισθήµατά του πριν χάσει τα πάντα για άλλη µια φορά;
WhiteQueen, Έχω περίπου 3 τέταρτα κολλημένη στην οθόνη του λάπτοπ και πόνεσαν τα μάτια μου... Πάλι καλά που τελείωσα την ανάγνωση της ιστορίας σου, γιατί δεν θα άντεχα άλλο.. 2 ΛΕΞΕΙΣ: ΤΗ ΡΟΥΦΗΞΑ!!!!!!!!!!!!!!!! Και μιλώ για την ιστορία σου... Δεν έχω λόγια.. Αλλά ας ξεκινήσω από την αρχή.
Να πω οτι για τις ιστορίες των άλλων παιδιών είχα πει πως μου άρεσαν πάρα μα πάρα πολύ, σειρά να σχολιάσω τη δικιά σου που μου είναι και πιο φρέσκια..
Ίσως φταίει που δεν είσαι στα πλαίσια του άγχους του διαγωνισμού, ίσως που είσαι πιο έμπειρη... Δεν έχω άλλα ίσως... Όπως και να έχει ΛΑΤΡΕΨΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ!!!
Την έχω περάσει στο usb να την πάω σπίτι να την εκτυπώσω... Μου άρεσε τρελά!!!
Είδα μέσω της δικής σου ιστορίας πώς έχεις αντιλιφθεί ΕΣΥ τους χαρακτήρες και μπορώ να πω οτι δεν διαφέρει πολύ απο το δικό μου μυαλό....
Με γέμισε η ιστορία σου!!! Με ικανοποίησε εντελώς!
Δεν θα σε χαρακτηρίσω ''Στέφενι'', καθώς μιλάμε για ανόμοια πρόσωπα, θα σε χαρακτηρίσω όμως ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ καθως Μαρία μου, ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ!
Με έχει αγγίξει πραγματικά.... Μου έβγαλες και τα 4 βιβλία συνοπτικά σε μια οθόνη και με έκανες να ξαναζήσω ο,τι έζησα το καλοκαίρι που διάβασα τα βιβλία... σε πιο προσητή μορφή... Γιατί χρησιμοποίησες λέξεις-φράσεις-κλειδιά που σε βάζουν στο πετσί της ιστορίας..
Ειλικρινά... με έχεις εντυπωσιάσει... Μπράβο..
!~Twilighter~! Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 31 Τόπος : εδώ εκεί, παραπέρα... Αριθμός μηνυμάτων : 1162 Registration date : 22/04/2009
Πρέπει να απαντήσω τώρα και δεν είναι και πολύ εύκολο με αυτά που γράψατε από πάνω.
Μου αρέσει να γράφω, μου αρέσει να φτιάχνω ιστορίες στο μυαλό μου και ύστερα να τις κάνω να ζωντανεύουν. Δεν ξέρω αν είμαι 'συγγραφέας' αλλά σίγουρα μου αρέσει να 'λέω' ιστορίες.
Αλλά όσον αφορά το συγκεκριμένο και γενικότερα με τα fanfic πρέπει να πω ότι όπως σε όλα τα πράγματα η εξάσκηση σε κάνει συνέχεια και καλύτερο. Πάνω από δύο χρόνια γράφω fanfic και διαβάζω fanfic. Παράλληλα συνεχίζω να διαβάζω βιβλία. Οπότε αυτός είναι ένας τρόπος για να γίνει κανείς καλύτερος.
Αλλά από εκεί και πέρα λατρεύω τόσο πολύ τον Έντουαρντ και τη Μπέλλα που μου είναι εύκολο, σχεδόν αυθόρμητο να γράψω γιαυτούς. Βέβαια όπως έχω πει πάρα πολλές φορές η Στέφενι με κάλυψε σε όλα τα επίπεδα και με κάθε τρόπο. Αλλά μερικές φορές νιώθω ότι δεν μου φτάνει, πως θέλω κι άλλο! Και κάπως έτσι προκύπτουν τα fanfic που η μεγαλύτερη μου έννοια είναι να μην ευτελίζονται οι χαρακτήρες.
Και για να πω την αλήθεια ο Έντουαρντ αυτής της ιστορίας είναι λιγάκι διαφορετικός από τον αυθεντικό. Αλλά αν ήταν άνθρωπος και όχι βρικόλακας ίσως να είχε κάποια τέτοια συμπεριφορά. Δεν ξέρω...
Και πρέπει επίσης να πω ότι λατρεύω τον Έντουαρντ. Όχι πως δεν φαίνεται! Ειδικότερα από τότε που διάβασα το MS και μετά και μπήκα για λίγο στη δική του ψυχολογία μου αρέσει πολύ να γράφω από τη δική του πλευρά.
Χαίρομαι πάρα πολύ που σας άρεσε και ίσως να έχει έρθει ο καιρός να γράψω κάτι μεγαλύτερο. Απλά αυτά προκύπτουν πάντα αυθόρμητα για εμένα και θα γίνει όταν έρθει η ώρα.
mR.Geo Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 27 Τόπος : City of Glass Αριθμός μηνυμάτων : 2745 Registration date : 29/06/2009
Nα ξαναπώ πως είναι τέλειο; Πώς το σκέφτηκες; Δεν ξέρω...Ένιωσα, στην κυριολεξία, τους χαρακτήρες. Δηλαδή...αυτό που θα έκανε κάθε χαρακτήρας θα το έκανα κι εγώ. Ίσως όχι ακριβώς αυτό. Δεν μπορώ να το εκφράσω...Μ'ένα τέλειο λέμε πολύ λίγα. Και στην δικιά μου ιστορία βλέπω πολλούς να το λένε...Με κεφαλαία γράμματα αλλά..να μην μπορούν να εκφραστύν σε κάτι τόσο τέλειο(και δεν μιλάω για την δική μου, αλλά, για την δική σου ιστορία).
Μπορείς να μου πείς τ'όνομά σου;
WhiteQueen Edward's Queen
Ηλικία : 45 Τόπος : Sagaland! Αριθμός μηνυμάτων : 8830 Registration date : 14/09/2008
Forks Student Profile Team: Edward - Bella Special ability: Shield Against Mental Attacks
Ηταν γνωστο οτι γραφεις καταπληκτικά αλλα το συναισθημα σε αυτην την ιστορία ηταν τρομερο!
Το οτι καταφερες να μας 'πεισειw' για την αγαπη του Εντουαρντ και της Μπελλα με τόσες λίγες λεξεις (δηλ. οχι ολοκληρο βιβλιo) είναι πραγματικα αξιοθαυμαστο!
Οι χαρακτηρες ολοι ειναι τοσο προσιτοι και ΑΛΗΘΝΟΙ...!
Αχ, θελω ομως κι αλλο!!!Μου φαινεται θα αρχισω παλι το fanfic hunt!
niki Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 29 Τόπος : Κορινθος Αριθμός μηνυμάτων : 2465 Registration date : 07/08/2009
Νάσια μου! Κι εγώ θέλω κι άλλο! Το κακό με εμένα είναι ότι δεν μπορώ να φτιάξω μικρές ιστορίες. Ξεκινάω και δεν έχω τελειωμό!
Το πιο δύσκολο δηλαδή ήταν να περιοριστώ κάπως. Αλλά δεν πειράζει. Στ' αλήθεια αυτή η ιστορία θα μπορούσε να ήταν πολύ μεγαλύτερη με όλες τις σκηνές με λεπτομέρειες κ.τ.λ. Αλλά τελικά αυτό που μετράει είναι η ουσία και θέλω να πιστεύω ότι αυτή δεν χάθηκε.
Ευχαριστώ πολύ Νάσια μου.
Geo ma, το είδα ότι με ρωτούσες σε πολλά ποστ αλλά κάθε τόσο τα άλλα μέλη έκαναν επίσης ποστ στα οποία επαναλάμβαναν διαρκώς το όνομα μου και νόμιζα ότι θα το είχες καταλάβει. Επίσης αναρωτιέμαι τι ακριβώς είναι αυτό που λες περί μετάφρασης.... Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα καλά... Εννοείς πως βρήκα κάπου αυτό το φανφικ και το μετέφρασα; Πρώτα απ' όλα θα πρέπει να σου πω ότι τα αγγλικά μου είναι μέτρια. Δυστυχώς δεν είμαι καλή στη μετάφραση και έτσι εγκατέλειψα το άθλημα. Αντίθετα είμαι καλή στο να γράφω ιστορίες χρόνια τώρα! Από το σχολείο! Επίσης δεν θα έπαιρνα ποτέ τη δημιουργία κάποιου άλλου για να την παρουσιάσω ως δική μου, το θεωρώ τουλάχιστον ανήθικο κάτι τέτοιο...
Νίκη μου σε ευχαριστώ. Αλήθεια σας εκανα να κλάψετε; Που να δείτε τι κλάμα είχα ρίξει όταν διάβαζα το MS όταν ο Έντουαρντ πάει για πρώτη φορά στο δωμάτιο της Μπέλλα... Αααααχχχ... αυτά είναι...
nasiatheslayer The Denali Princess
Ηλικία : 31 Τόπος : Θεσσαλονίκη Αριθμός μηνυμάτων : 4477 Registration date : 03/12/2008
Μαρια μου μην με ευχαριστεις, την γνωμη μου λεω! Αληθεια εχεις σκεφτει να γραψεις κατι και να το εκδοσεις?? Γραφεις χιλιες φορες καλυτερα απο τα μισα βιβλια που εχω διαβασει! και η επιτυχια ερχεται εκει που δεν την περιμενεις!!!!
volturi girl Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : London, UK Αριθμός μηνυμάτων : 3819 Registration date : 26/08/2009
Μαρια η Νασια εχει δικιο. Εισαι καταπλικτικη συγγραφεας και θα εκαναν τεραστια επιτυχια αν δημιουργουσες καποια σειρα απο βιβλια!!! Γιατι δεν δοκιμαζεις??? Εγω τρελενομαι για τις ιστοριες και σου προτεινω να κανεις ενα βιβλιο ή μια σειρα και να το εκδοσεις! Γραφεις καταπλικτικα! Αυτα σου τα λεω με ολη την ειλικρεινια που υπαρχει μεσα μου.
Παλι ξεχαστικα... Λοιπον το τι κλαμα επεσε δεν θες να μαθεις... Και για να το χαρακτιρησω ή τουλαχιστων να προσπαθησω ήταν Εκπλικτικο, Φανταστικο, Καταπλικτικο, Φοβερο, Υπεροχο, Τελειο, Υπερτατο, μεσα στα καλητερα φανφικ που εχω διαβασει, τι αλλο δεν βρισκω επιθετα? Ήταν ενα μικρο Λυκοφως! (Το χαρακτηρισα σωστα!)
michelle New Moon Victim
Ηλικία : 44 Αριθμός μηνυμάτων : 250 Registration date : 24/06/2009
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ WhiteQueen! Και ναι, πρέπει να γράψεις βιβλίο!
Αυτό το θέμα πρέπει ΣΙΓΟΥΡΑ να το ψάξεις περισσότερο, γιατί με τέτοιο ταλέντο, λογικά δεν πρέπει να σε δυσκολέψουν πολύ στα διαδικαστικά!
Μαρία, λες ότι σου αρέσει να λες ιστορίες. Και εμάς εδώ μας αρέσει να τις διαβάζουμε αυτές τις ιστορίες, οπότε νομίζω ότι μπορούμε να θεωρηθούμε ως ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα...
Με την ιστορία σου δεν έκλαψα, αλλά ένιωσα τις πεταλουδίτσες μέσα στο στομάχι μου να πετάνε σε διάφορες κατευθύνσεις όπως συμβαίνει όταν διαβάζω τη saga!!!
Y.Γ: Πολλά μπράβο και στα παιδιά που έγραψαν όλα αυτά τα πολύ ωραία φικάκια για εμάς και συγχαρητήρια στους νικητές!
WhiteQueen Edward's Queen
Ηλικία : 45 Τόπος : Sagaland! Αριθμός μηνυμάτων : 8830 Registration date : 14/09/2008
Forks Student Profile Team: Edward - Bella Special ability: Shield Against Mental Attacks
Βασικά μέχρι στιγμής γράφω φανφικ. Δεν έχω δοκιμάσει να γράψω κάτι εντελώς δικό μου. Οπότε μάλλον θα πρέπει να βρω κάποια ιδέα, κάτι που δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής.
Όσον αφορά το θέμα 'έκδοση' κ.τ.λ. δεν έχω ιδέα πως λειτουργεί το σύστημα και πολύ αμφιβάλλω αν θα ενδιαφερόταν κάποιος να εκδόσει αυτά που γράφω. Άλλωστε φαντάζομαι ότι υπάρχουν πολλοί σαν και εμένα.
Τελικά για να είμαι ειλικρινής, ότι κάνω το κάνω πάνω απ' όλα για εμένα χωρίς κάποιο σκοπό ούτε περιμένω να κερδίσω κάτι από αυτό. Γιατί αν το δω έτσι μάλλον θα το ευτελίσω και θα χάσει την αξία του.
Και όπως μου αρέσει να λέω πιστεύω στην τύχη και στη μοίρα οπότε αν είναι να έρθει θε να ρθει! Αν με προορίζει το σύμπαν για κάτι τέτοιο θα φανεί κάποια στιγμή!
volturi girl Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : London, UK Αριθμός μηνυμάτων : 3819 Registration date : 26/08/2009
Νιφάδες χιονιού έπεσαν στη μύτη μου και ξεφύσησα με μανία. Μισούσα το χιόνι. Ήθελα να το κάνω να λιώσει και να εξαφανιστεί από μπροστά μου, αλλά ήξερα πως δεν μπορούσα να κάνω πολλά. Πως μπορεί ένας λύκος να λιώσει όλο το χιόνι στο Φορκς;
Συνέχισα να τρέχω στο δάσος χωρίς να νιώθω το κρύο και βρέθηκα σε κάτι που μισούσα ακόμα περισσότερο από το χιόνι. Σε ένα θάμνο γκι. Χωρίς να το σκεφτώ, όρμημα και έσκισα το θάμνο σε κομμάτια με τα δόντια και τα νύχια μου. Οι κόκκινοι καρποί είχαν πέσει στο χιονισμένο έδαφος και θύμιζαν σταγόνες από αίμα. Τα Χριστούγεννα είχαν γίνει η χειρότερη εποχή για μένα και η αιτία ήταν αυτό το καταραμένο φυτό.
Flash back
Ήταν Χριστούγεννα και οι Κάλεν είχαν αποφασίσει να τα γιορτάσουν στολίζοντας μέχρι και την τελευταία γωνία της γης τους. Όχι! Δεν είχαν αρκεστεί σε ένα δέντρο και μερικές γιρλάντες στο σπίτι. Είχαν κρεμάσει στολίδια σε όλα τα δέντρα.
Η ιδέα ήταν φυσικά της Άλις και είχε δώσει διάφορα στολίδια για κάθε δέντρο. Σε άλλα κόκκινες μπάλες, σε άλλα μικροί λευκοί άγγελοι και σε άλλα κορδέλες. Ποιος στολίζει ένα δέντρο μόνο με λαχανί κορδέλες; Όταν την ρώτησα, άρχισε να φωνάζει.
«Λαχανί;!!! Ανόητε, το χρώμα λέγεται βεραμάν και είναι μία απόχρωση πιο ανοιχτή από το σμαραγδί. Τώρα πήγαινε να βοηθήσεις τον Έμμετ με τα λαμπιόνια και τις γιρλάντες», αποφάσισα να μην εξαγριώσω το μικροσκοπικό βαμπίρ γιατί ήξερα πόσο ικανή ήταν να βάζει κάποιον στη θέση του. Ήμουν ντυμένος με ένα απλό T- shirt και ένα τζιν εκείνη τη μέρα. Πήρα ένα κιβώτιο και άρχισα να ακολουθώ τον Έμμετ που κουβαλούσε ένα άλλο κιβώτιο στο δάσος.
«Καλά πόσα λαμπάκια έχει πάρει;», η Άλις είχε πάντοτε την τάση της υπερβολής.
«Μερικές χιλιάδες Τζέικομπ. Έλα. Όσο πιο γρήγορα τελειώσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα γυρίσουμε στα κορίτσια μας», γέλασε με το αστείο του και άρχισε να κρεμάει με μεγάλη ταχύτητα και ακρίβεια τα λαμπιόνια στα δέντρα.
Στα κορίτσια μας… Ήθελε να με πειράξει αφού εκείνος θα γύριζε στη γυναίκα του και εγώ σε μία 12χρονη Νέσσι. Χαμογέλασα με την ιδέα του πόσο όμορφη ήταν σαν κορίτσι πλέον. Ήταν πανέξυπνη και συχνά ένιωθα λίγο μειονεκτικά απέναντί της αν και το χαμόγελο στα χείλη που της προκαλούσα με έκανε να τα ξεχνάω όλα αυτά.
Ήταν το κέντρο του σύμπαντος μου και προσπαθούσα με κάθε τρόπο να την κάνω να γελάει. Ακόμα και τώρα που είχε μεγαλώσει αρκετά, την άφηνα να με καβαλάει όποτε ήμουν σε μορφή λύκου. Είχε πλάκα να την ακούς να γελάει σαν ένα 3χρονο καθώς έτρεχα στο δάσος με εκείνη στην πλάτη μου. Με έκανε να γελάω σαν παιδί και εγώ.
Σε αυτό ήταν τόσο διαφορετική από την Μπέλα. Θυμάμαι το τελευταίο καλοκαίρι της Μπέλα σαν παιδί στο Φορκς. Ήταν πιο ήσυχη και η ειρωνεία ήταν πως πέρναγα καλύτερα σαν νταντά της Νέσσι ή Ρενέσμε όπως ακόμα επέμενε να την φωνάζει, παρά σαν παιδί μαζί της.
Ο Έμμετ είχε απομακρυνθεί και είχε προχωρήσει στα επόμενα δέντρα. Συνέχισα τη δουλειά από την άλλη πλευρά. Ξεκίνησα να σιγοτραγουδάω ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Άκουσα μία κρυστάλλινη φωνούλα να με συνοδεύει. Χαμογέλασα.
«Νόμιζα πως θα καθόσουν στο σπίτι να βοηθήσεις τη μητέρα σου και τις θείες σου να τυλίξουν τα δώρα, Νέσσι», σταμάτησε να τραγουδάει και με πλησίασε περισσότερο. Τα μαλλιά της έπεφταν σε μπρονζέ μπουκλίτσες.
Φόραγε ένα μακρυμάνικο φόρεμα από κόκκινο βελούδο με ασορτί λουστρίνια και λευκά καλτσάκια. Λες και είχε βγει από κάποιο περιοδικό παιδικής μόδας. Μάλλον κατάλαβε τι σκεφτόμουν από το βλέμμα που της έριξα πειραχτικά και πέρασε νευρικά το χέρι της από τα μαλλιά της. Μία συνήθεια που σίγουρα είχε κληρονομήσει από τον πατέρα της.
«Η θεία Άλις επέμενε να ντυθώ πιο γιορτινά μια που είναι οι γιορτές. Την ξέρεις πως είναι. Θέλεις βοήθεια;»
«Άστο καλύτερα. Δε θα θέλαμε να λερώσεις τα όμορφά σου ρούχα», την είδα να κάνει μία γκριμάτσα. Δεν τρελαινόταν που την έντυναν σαν μια κουκλίτσα κάθε τόσο οι θείες της. Τουλάχιστον η Μπέλα όταν ήταν στο δικό τους σπίτι την άφηνε να φοράει ότι ήθελε.
Της άρεσε να διαλέγει μόνη της τι να φοράει και εκνευριζόταν τελευταία αρκετά όταν επέμεναν στο τι έπρεπε να κάνει. Μάλλον θα έμπαινε σε λίγο στην εφηβεία. Βέβαια για τίποτα δε μπορούσαμε να είμαστε σίγουρη με εκείνη. Ήταν πανέξυπνη και πολύ ώριμη για ένα 12χρονο αλλά μερικές φορές η συμπεριφορά της ήταν όπως ενός νηπίου. Βέβαια κανονικά από άποψη χρόνων τόσο ήταν στην πραγματικότητα. Με πλησίασε γρήγορα με χάρη και με κοίταξε στα μάτια.
«Τζέικ;»
«Τι θέλεις Νέσσι»
«Θα μου δώσεις από τώρα το χριστουγεννιάτικό μου δώρο;», ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της. Τα καστανά της μάτια με κοίταξαν ικετευτικά.
«Νέσσι… Δεν είπαμε να δώσουμε όλα τα δώρα το βράδυ μετά το φαγητό;»
«Σε παρακαλώ, Τζέικ. Δε μπορώ να περιμένω μέχρι το βράδυ», πως μπορούσα να της αρνηθώ κάτι; «Ουφ, καλά με έπεισες μικρό διαβολάκι»
«Ναι!», χοροπήδησε θριαμβευτικά. «Που είναι; Το έχεις μαζί σου;»
«Ανυπόμονο πλάσμα. Ναι το έχω μαζί μου», πήγε να πηδήξει πάνω μου για να αρχίσει να ψάχνει. Γέλασα καθώς την έπιασα από τη μέση και την άφησα κάτω.
«Κάτω Νέσσι. Λοιπόν κλείσε τα μάτια σου», με κοίταξε στα μάτια για να σιγουρευτεί πως δε θα την κορόιδευα. Τελικά τα έκλεισε και άπλωσε τα χέρια της μπροστά περιμένοντας. Έκατσα στα γόνατα για να είμαι στο ίδιο ύψος με εκείνη αλλά πάλι την πέρναγα.
«Δε θα κλέψεις. Έτσι δεν είναι;», κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.
«Ωραία», έβαλα το χέρι στη τσέπη μου για να βγάλω το πουγκί. Το άνοιξα και άφησα το περιεχόμενο να πέσει στην άλλη παλάμη, ρίχνοντας κάθε τόσο κλεφτές ματιές σε εκείνη για να σιγουρευτώ πως κρατούσε τα μάτια της κλειστά.
Άγγιξα τα σκουλαρίκια. Το κάθε ένα ήταν σαν μία μικρή ονειροπαγίδα και από κάτω κρεμόταν ένα μισοφέγγαρο και ένας μικροσκοπικός λύκος. Ονειροπαγίδα για να την προστατέψει από τα κακά όνειρα όταν δε θα μπορούσα εγώ. Δεν είχε καμία σχέση με το βραχιόλι που είχα φτιάξει για την Μπέλα κάποτε. Είχε πάρει πολύ περισσότερο χρόνο και ήταν τα πρώτα σκουλαρίκια της Νέσσι.
Θυμήθηκα πόσο είχε ουρλιάξει όταν της τα είχαν τρυπήσει η Ρόζαλι και η Άλις. Η Μπέλα δεν τις είχε αφήσει κοντά της για μία ολόκληρη βδομάδα. Χρόνος πάρα πολύς για να μείνει κάποιος μακριά από την μικρούλα μαγισσούλα μας.
«Έτοιμη;»
«Ναι», έγνεψε. Απομάκρυνα με προσοχή τις μπούκλες από τα αυτιά της και της φόρεσα τα σκουλαρίκια. Την άκουσα να παίρνει μια βαθιά ανάσα. Έβγαλα με νευρικότητα το καθρεφτάκι που είχα κουβαλήσει για τον συγκεκριμένο λόγο και της το έδωσα. Με κοίταξε με νευρικότητα πριν τα κοιτάξει. Μακάρι να της άρεσαν. Είχε θυμώσει τόσο όταν της είχαν τρυπήσει τα αυτιά αλλά ήθελα να της δείξω πως άξιζε τον κόπο.
«Λοιπόν; Πως σου φαίνονται;», πρέπει να της αρέσουν ευχήθηκα. Σήκωσε τα μάτια της και με κοίταξε χαμογελώντας.
«Είναι πανέμορφα Τζέικομπ», με αγκάλιασε και με φίλησε στο μάγουλο. Την κράτησε για λίγες στιγμές απολαμβάνοντας το γλυκό της άρωμα και τη ζεστασιά της. Ήταν ευτυχισμένη και αυτό έκανε και εμένα ευτυχισμένο.
«Χαίρομαι, μικρή μου», τα σκουλαρίκια ίσως να ήταν λίγο μακριά αλλά με τον γρήγορο ρυθμό που μεγάλωνε θα της ταίριαζαν ακόμα πιο πολύ σε λίγους μήνες. Την άφησα και με κοίταξε πονηρά. Το ήξερα αυτό το βλέμμα.
«Πιάσε με αν μπορείς», και εξαφανίστηκε γρήγορα στο δάσος. Συμπεριφερόταν πάλι σα νήπιο αλλά δε με χάλαγε καθόλου. Κοίταξα τα ρούχα μου. Μάλλον έπρεπε να την κυνηγήσω σε ανθρώπινη μορφή καλύτερα. Πιο δύσκολο για μένα πιο διασκεδαστικό για κείνη.
Άρχισα να τρέχω στο δάσος ακολουθώντας τη μυρωδιά της. Την είχα συνηθίσει τόσο που ακόμα και σε ανθρώπινη μορφή μπορούσα να την ξεχωρίσω. Κατά στιγμές άκουγα τα γέλια της και με βοήθαγε αυτό για να μην την χάσω.
Μπορεί να ήταν κατά το ήμισυ βαμπίρ. Πράγμα που σήμαινε πως μπορούσε να προστατέψει άνετα τον εαυτό της όμως ακόμα και τώρα τα προστατευτικά μου ένστικτα για κείνη δεν είχαν αλλάξει. Μάλλον δε θα άλλαζαν ποτέ. Ποτέ… Το πόσο δυνατά ήμουν δεμένος μαζί της δε θα άλλαζε ποτέ αλλά μεγάλωνε τόσο γρήγορα που αυτό που ήμουν για κείνη άλλαζε συνεχώς. Πρώτα ήμουν ο θείος Τζέικ, η νταντά αμέσου δράσης που έλεγε ο Έμμετ. Τώρα ο μεγάλος αδελφός. Αύριο…
Στάθηκα για μια στιγμή καθώς σκεφτόμουν καλύτερα τι σήμαινε το τελευταίο. Θα ήμασταν μαζί; Θυμήθηκα τι είχα πει στη Μπέλα την πρώτη φορά που έμαθε για το δεσμό μου με το μωρό της. Με τόση αγάπη και λατρεία φυσικό είναι να με ερωτευτεί. Όμως για εκείνη πάντοτε θα είμαι αυτό που είχε ανάγκη. Υπήρχε η πιθανότητα να μη νιώσει τίποτα παραπάνω από φιλία για μένα;
Άφησα τη σκέψη να φύγει από το μυαλό μου. Τι καθόμουν και σκεφτόμουν τώρα; Ούτως ή άλλως δεν ένιωθα φυσική έλξη για εκείνη. Ήταν ακόμα παιδί για όνομα του Θεού. Συνέχισα το τρέξιμο και την βρήκα.
«Τζέικ;», στεκόταν κάτω από ένα δέντρο και κοίταζε τα κλαδιά. Για την ακρίβεια κοίταζε το γκι που ήταν κρεμασμένο από ένα κλαδί. Άρχισα να νιώθω κρύο ιδρώτα στο δέρμα μου και μία αίσθηση πως κάτι κακό θα συνέβαινε και πως δε μπορούσα να κάνω τίποτα για να το σταματήσω.
«Ναι, Νέσσι;», η φωνή μου ακούστηκε σαν κρώξιμο. Ο λαιμός μου είχε στεγνώσει. Γιατί;
«Γιατί υπάρχει αυτή η μανία να φιλιούνται κάτω από το γκι τα Χριστούγεννα;»
«Δεν έχω ιδέα μικρή. Εε, έχει περάσει η ώρα μήπως πρέπει να γυρίσουμε στο σπίτι;», την πλησίασα και την έπιασα από το χέρι για να την μετακινήσω αλλά έμεινε ακίνητη στη θέση της. Γονάτισα δίπλα της. Δεν ήξερα γιατί αλλά έπρεπε να φύγουμε. Κοίταξα τους κόκκινους καρπούς. Για κάποιο λόγο ένιωθα πως με κορόιδευαν.
«Νέσσι;»
«Η γιαγιά Έσμε ανέφερε πως κάτω από το γκι οι άνθρωποι δίνουν φιλιά για να δείξουν την αγάπη τους ο ένας στον άλλον. Εσύ μ’ αγαπάς Τζέικ;»
«Ναι», ψιθύρισα.
«Τότε γιατί δε με φιλάς;», κοίταξα το γκι από πάνω μου και ξεροκατάπια. Δε μπορούσα να την φιλήσω στο στόμα. Ήταν παιδί. Όλες οι συζητήσεις και τα κηρύγματα που μου είχαν κάνει η Μπέλα και ο Έντουαρντ μου ήρθαν στο μυαλό. Ένα φιλί στο μάγουλο ή στη μύτη της. Ναι! Αυτό ήταν η λύση. Αθώο, κάτι για την ηλικία της.
Το πρόσωπό μου πλησίασε προσεχτικά το δικό της χωρίς να αφήσω τα μάτια της ούτε στιγμή. Το μικρό της χεράκι ακούμπησε το μάγουλό μου και μου έδειξε κάτι που μου προκάλεσε τρόμο. Ήθελε να την φιλήσω στο στόμα όπως είχε δει να κάνουν ο Έμμετ και η Ρόζαλι το πρωί. Πως μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο; Θα τους σκότωνα που την άφησαν να δει μία τέτοια περίπτυξη. Το φιλί τους ήταν σχεδόν πρόστυχο στα μάτια μου.
«Νέσσι…»
«Φίλησε με, Τζέικομπ», ήταν προσταγή. Το μυαλό μου ούρλιαξε όχι. Δε μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά κάτι πιο δυνατό από μένα με πλησίασε στα χείλη της. Ήταν η ανάγκη να ικανοποιήσω κάθε επιθυμία της. Όσο τρελή και παράλογη να ήταν. Τα χείλη μου άγγιξαν τα δικά της. Ήταν απαλά και ζεστά. Η αίσθηση ήταν παράξενη σχεδόν εξωγήινη.
Τι κάνω τώρα; Αναρωτήθηκα. Δεν ένιωθα κάποια φυσική έλξη για εκείνη. Ένιωθα λες και τα χείλη μου άγγιζαν τα χείλη ενός παιδιού.
Αφού είναι παιδί μία μικρούλα φωνούλα στο μυαλό μου ούρλιαξε. Μου έδειξε πως έπρεπε να συνεχίσω. Άνοιξε ελάχιστα το μικρό της στόμα και έκανα ότι μου ζήτησε. Η γλώσσα μου άγγιξε τη δικιά της και άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως.
Στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες από γυμνοσάλιαγκες. Ήταν οι εικόνες που πρόβαλε η Νέσσι στο μυαλό μου. Το φιλί της προκαλούσε αυτή την αίσθηση. Απομακρύνθηκα κατευθείαν και άκουσα την Νέσσι να βγάζει θορύβους απέχθειας. Δεν ήταν καλά και ένιωθε αναγούλα εξαιτίας του φιλιού. Άρχισε να τρέχει γρήγορα μέσα στο δάσος, μακριά από μένα. Κανονικά, αν ήταν οποιαδήποτε άλλη στιγμή θα την ακολουθούσα, αλλά όχι εκείνη την μέρα. Ένιωθα άρρωστος από την αναγούλα στο δικό μου στομάχι.
Η αναπνοή μου έβγαινε κοφτή και κρατούσα το στομάχι μου. Άδειασα το πρωινό που είχα φάει στο λευκό έδαφος. Δε με βοήθησε να νιώσω καλύτερα. Ένιωσα τις λευκές νιφάδες που άρχισαν να πέφτουν στο πρόσωπό μου.
Δεν έπρεπε να την ακούσω, μονολόγησα. Δεν έπρεπε να το κάνω. Καταβάθως όμως ήξερα πως δε θα μπορούσα να της αρνηθώ. Δε θα είχα ποτέ την δύναμη. Αυτή η αδυναμία μου τα κατέστρεψε όλα. Δεν ήμουν τίποτα για εκείνη πλέον. Ούτε φίλος, ούτε μεγάλος αδελφός. Τίποτα απολύτως. Έπρεπε να φανώ πιο δυνατός και να μην υπακούσω στην προσταγή της αλλά δεν τα κατάφερα. Ήμουν ακόμα δεμένος μαζί της. Η ανάγκη να την φροντίσω και να νιώσει ευτυχισμένη συνέχιζε να υπάρχει. Απλώς πλέον από κείνη υπήρχε η ανάγκη να μείνω σε απόσταση, μακριά της.
Μακριά της; Η σκέψη και μόνο με τρέλαινε. Ένιωσα το αίμα μου να βράζει και να χάνω τον έλεγχο του σώματός μου. Το σώμα μου μην αντέχοντας την συναισθηματική πίεση εξερράγη και έβγαλα ένα ουρλιαχτό. Δεν ήταν το ουρλιαχτό ενός ανθρώπου αλλά ενός λύκου που θρηνούσε για αυτό που είχε κάνει και δεν μπορούσε να αλλάξει πλέον. Άρχισα να τρέχω στο δάσος με ταχύτητα, με τις νιφάδες του χιονιού να πέφτουν πάνω μου.
Τέλος Flashback
Κοίταξα τα στολίδια που κρέμονταν στα διάφορα δέντρα. Ήταν Χριστούγεννα πάλι και οι Κάλεν και φέτος είχαν στολίσει όλο το δάσος. Το σπίτι μου…
Από κείνη την καταραμένη μέρα ζούσα στο δάσος σαν λύκος τη μέρα παρατηρώντας την από μακριά. Την είδα να μεγαλώνει και από παιδί να ανθίζει σε μία πανέμορφη κοπέλα. Δεν την άφηνα να με δει όταν ήταν ξύπνια. Φρόντιζα να κρατάω μία απόσταση ασφαλείας. Τις μόνες στιγμές που άφηνα τον εαυτό μου να την πλησιάσει ήταν όταν κοιμόταν το βράδυ.
Τότε έπαιρνα ανθρώπινη μορφή και πέρναγα σχεδόν ολόκληρο το βράδυ παρατηρώντας την να κοιμάται. Μπορεί να μη παραμιλούσε στον ύπνο της όπως έκανε η μητέρα της κάποτε αλλά μπορούσα να καταλάβω πλέον την εμμονή του Έντουαρντ όταν έκανε το αντίστοιχο με την Μπέλα.
Παρατηρούσα την αναπνοή της. Άλλοτε ήρεμη και άλλοτε ανήσυχη από έναν εφιάλτη κατά τη διάρκεια της νύχτας. Κατά καιρούς άφηνα τον εαυτό μου να αγγίξει μία τούφα από τα μαλλιά της. Ίσως και να την μετακινούσα για να δω καλύτερα το πρόσωπό της, αλλά ποτέ δεν την άγγιζα. Με έπιανε τρόμος και μόνο στην ιδέα πως μπορεί στο μυαλό της να υπήρχαν εφιάλτες από το φιλί που της είχα δώσει τότε. Και ακόμα μεγαλύτερος τρόμος στην ιδέα πως μπορεί ασυνείδητα να μου τους έδειχνε στον ύπνο της.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία ήταν οι Κάλεν. Περίμενα από τον Έντουαρντ ή από την Μπέλα να με έκοβαν σε κομματάκια με αυτό που είχα κάνει στο παιδί τους. Δε συνέβη κάτι τέτοιο. Αν και θα το ήθελα. Ήθελα κάποιον να με σπάσει στο ξύλο. Το μόνο που έκανε ο Έντουαρντ ήταν να πει το εξής: «Ήδη τιμωρείς τον εαυτό σου περισσότερο από ότι χρειάζεται» Φαίνεται είχε διαβάσει την σκέψη μου και ήξερε από τον Τζάσπερ πως ήμουν συναισθηματικό ράκος. Για αυτό μου είχαν δώσει την άδεια να την βλέπω το βράδυ που κοιμόταν.
Βέβαια χτες η τύχη μου τελείωσε. Είχε ξυπνήσει μέσα στο βράδυ χωρίς να το καταλάβω και με είχε δει.
«Τζέικομπ;», είχε ρωτήσει με έκπληξη στη φωνή της. Δεν υπήρχε τρόμος σίγουρα από το σοκ δεν είχε προλάβει να νιώσει κάτι τέτοιο. Ένιωσα την ανάγκη να μείνω δίπλα της. Το βλέμμα της, αυτό το ζεστό σοκολατί, έκανε την καρδιά μου να σκιρτήσει. Για αυτό έκανα το μόνο πράγμα που μου φάνηκε λογικό εκείνη τη στιγμή. Έφυγα τρέχοντας από το δωμάτιο της φροντίζοντας να χαθώ μέσα στη νύχτα.
Ακόμα και τώρα η καρδιά μου χτυπούσε ακανόνιστα. Κοντοστάθηκα και πήρα μια βαθιά ανάσα. Την είχα δει πριν λίγες μόνο ώρες αλλά υπήρχε η επιτακτική ανάγκη να την δω πάλι. Λες και ένας μαγνήτης με τραβούσε πίσω σε εκείνη. Ποτέ δεν το είχα νιώσει τόσο έντονα.
Θυμήθηκα τα χείλη της καθώς πρόφερε το όνομά μου. Τώρα που είχε μεγαλώσει, φαινόταν για 16 τα χείλη της ήταν πιο σαρκώδη και ελαφρώς κόκκινα. Ήθελα να τα φιλήσω. Να νιώσω τη ζέστη τους πάνω μου. Κούνησα απότομα το κεφάλι μου. Δεν έπρεπε να σκέφτομαι τέτοια πράγματα για εκείνη. Ήταν παιδί.
Όχι πλέον, η μικρή φωνούλα ψιθύρισε στο κεφάλι μου. Κούνησα πάλι το κεφάλι μου προσπαθώντας να διώξω την σκέψη. Ήρθαν άλλες πιο έντονες.
Κρατούσα τη Νέσσι αγκαλιά και εκείνη δε προσπαθούσε να ξεφύγει από τον εναγκαλισμό μου. Την φιλούσα και εκείνη δεχόταν τα φιλιά μου. Με κοιτούσε στα μάτια και έλεγε το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει την καρδιά μου να σπάσει και να χτυπά σαν τρελή.
«Είμαι ερωτευμένη μαζί σου Τζέικομπ». Το όραμα χάθηκε από τα μάτια μου. Κοίταξα τα χέρια μου. Χωρίς να το καταλάβω είχα γυρίσει στην ανθρώπινή μου μορφή. Κοίταξα το χέρι μου. Κάτι έλειπε. Μία βέρα…
Βόγκηξα με την σκέψη. Είμαι ερωτευμένος μαζί της, συνειδητοποίησα. Ήθελα να μπορούσα να την κρατήσω στην αγκαλιά μου, να την φιλήσω, να την κάνω γυναίκα μου. Ήμουν καταδικασμένος! Ποτέ δε θα ένιωθε για μένα ότι ένιωθα εγώ για εκείνη.
«Ξέρω πως εσείς οι λύκοι δεν κρυώνετε, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να κυκλοφορείτε έτσι στο δάσος», γύρισα έκπληκτος και είδα τον Έμμετ. Ήμουν τόσο απορροφημένος από τις σκέψεις μου που δεν τον είχα ακούσει να πλησιάζει.
«Τα ματάκια μου, τα ματάκια μου», φώναξε. Κοίταξα κάτω και γρήγορα προσπάθησα να καλυφθώ. Δεν τα κατάφερα επιτυχημένα. Ότι ρούχα φόραγα τα βράδια που επισκεφτόμουν τη Νέσσι τα είχα συνήθως κοντά στο σπίτι των Κάλεν. Ένιωσα ένα σάκο να με χτυπάει.
«Ντύσου γρήγορα», μου είχε πετάξει ένα σάκο με ρούχα. «Παρόλο που η Άλις δε μπορεί να σε δει, υπέθεσε πως θα τα χρειαζόσουν», ντύθηκα γρήγορα.
«Είναι ασφαλές να ανοίξω τα μάτια μου;», ρώτησε.
«Ναι», του απάντησα.
«Ουφ, ωραία. Λοιπόν πάμε», και πήγε να ξεκινήσει.
«Περίμενε. Να πάμε που;»
«Στο σπίτι της Μπέλα και του Έντουαρντ», άρχισε να τρέχει. Τον ακολούθησα.
«Συνέβη κάτι στη Νέσσι;», ρώτησα με αγωνία.
«Η Νέσσι είναι μια χαρά. Απλώς ζήτησε να σε δει», κοκκάλωσα.
«Τι;», στράφηκε και με κοίταξε. Είδα το χιούμορ στο βλέμμα του.
«Για την ακρίβεια είπε: Πες στον Τζέικομπ να έρθει να με δει στο σπίτι απόψε. Πρέπει να μιλήσουμε», δε μιμήθηκε τη φωνή της και έτσι δεν ήξερα τι τόνο είχε χρησιμοποιήσει. Θα πρέπει να ήταν έξαλλη που ήμουν στο δωμάτιό της χτες, σκέφτηκα.
«Δε θα έρθω», είπα αυτόματα. Δε θα άντεχα μία σύγκρουση μαζί της. Ο θυμός και η απέχθεια από κείνη μπορεί να με έκαναν να μεταμορφωθώ άθελά μου. Και το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κάνω, θα ήταν να την πληγώσω. Έστω και άθελά μου. Όχι! Την τελευταία φορά που είχα κάνει το λάθος να την ακούσω τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια. Καλύτερα να έμενα μακριά της. Ναι, αυτό…
«Τζέικομπ, η Νέσσι είπε να έρθεις», ο Έμμετ με πλησίασε αργά. Έκανα ένα βήμα πίσω. Δε φοβόμουν να αντιμετωπίσω μία ντουζίνα βρικόλακες αλλά φοβόμουν να αντιμετωπίσω εκείνη. Σίγουρα ο Έμμετ θα πέθαινε στα γέλια αν του το έλεγα. Τον είδα να βγάζει το κινητό του αργά και να πατά κάποια αυτόματη κλήση. Μου έδωσε το κινητό και το πήρα διστακτικά. Κάποιος το σήκωσε.
«Ναι;», ψιθύρισα.
«Τζέικομπ;», η ίδια απαλή φωνή που είχα ακούσει χτες το βράδυ είχε απαντήσει. Δεν υπήρχε έκπληξη ούτε θυμός στη φωνή της.
«Ναι», ψιθύρισα πάλι. Την άκουσα να παίρνει μια βαθιά ανάσα από την άλλη άκρη της γραμμής. «Απόψε. Στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού»
«Ναι», απάντησα μηχανικά. Ο εγκέφαλός μου είχε σταματήσει να λειτουργεί. Μετά από μία μικρή παύση την άκουσα να λέει:
«Θα μιλήσουμε το βράδυ», και έκλεισε τη γραμμή. Κοίταξα για λίγες στιγμές το κινητό και το έδωσα στον Έμμετ. Το πήρε και το έβαλε στην τσέπη του.
«Βλέπω πως μένεις σταθερός στις αποφάσεις σου», είπε ειρωνικά. Έγνεψα αφηρημένα και τον ακολούθησα. Σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο πέτρινο σπίτι. Απ’ έξω από το οποίο περίμενε μία ανυπόμονη Άλις.
«Επιτέλους ήρθατε. Έλα Τζέικομπ, πρέπει να ετοιμαστείς», μου είπε να πάω να κάνω μπάνιο. Το έκανα χωρίς να ρωτήσω γιατί. Οι σκέψεις μου ήταν συγκεντρωμένες στη Ρενέσμε.
Ρενέσμε… Δοκίμασα να δω πως ακουγόταν από τα χείλη μου. Πάντοτε στο μυαλό μου την είχα ως Νέσσι, κάτι μικρό και γλυκό που θα χρειαζόταν την προστασία μου. Έβαλα τα ρούχα που μου είχαν αφήσει και έκατσα στην καρέκλα που βρισκόταν μπροστά από τον καθρέφτη του μπάνιου. Το μπάνιο είχε βοηθήσει τα νεύρα μου να ηρεμήσουν αλλά κατά τ’ άλλα δεν είχα και την καλύτερη όψη. Τα μαλλιά μου είχαν μακρύνει και χρειαζόμουν μάλλον να ξυριστώ. Είδα από τον καθρέφτη την Άλις να μπαίνει κουβαλώντας ψαλίδια και ξυράφια.
«Τι είναι όλα αυτά;»
«Τα εργαλεία για το make over σου Τζέικομπ. Σε λίγα λεπτά θα τελειώσω», μάλλον δεν ήθελε να μιλήσω με την ανιψιά της και να έχω την όψη Νεάντερνταλ.
«Σε ευχαριστώ Άλις αλλά δεν χρειάζεται. Μπορώ να το κάνω και μόνος μου», πόσο δύσκολο θα ήταν να ξυριστώ και να κοντύνω λίγο τα μαλλιά μου; Πήγα να πάρω ένα από τα ψαλίδια άλλα η Άλις με πρόλαβε. Το άρπαξε και άρχισε να κόβει με αστραπιαία ταχύτητα.
«Άστο σε μένα καλύτερα. Έχω μεγαλύτερη εμπειρία», σε 5 λεπτά είχε τελειώσει. Το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά πολύ καλό. Φαινόμουν πιο ξεκούραστος και η όψη μου πλέον ήταν η αντίστοιχη με την ηλικία μου, λίγο παραπάνω από 20 χρονών.
«Σε ευχαριστώ Άλις. Το Παρίσι μάλλον έχει χάσει το καλύτερο ψαλίδι», μου χαμογέλασε.
«Λοιπόν, πήγαινε να ξαπλώσεις»
«Τι; Πρέπει να πάω να μιλήσω…», με έσπρωξε απαλά.
«Πήγαινε να ξαπλώσεις και να κοιμηθείς λίγο. Θα σε ξυπνήσω στις 8. Το ραντεβού σας είναι στις 9», ραντεβού; Μάλλον πιο πολύ η ημέρα της Κρίσεως θα το χαρακτήριζα αλλά αποφάσισα να αποφύγω τα σχόλια. Πήγα προς την πλευρά του καναπέ αλλά με σταμάτησε.
«Πήγαινε στο δωμάτιό της. Είμαι σίγουρη πως θα κοιμηθείς καλύτερα εκεί πέρα», αποφάσισα να αδράξω την ευκαιρία. Κατευθύνθηκα στο δωμάτιό της. Ίσως θα ήταν η τελευταία φορά που θα το έβλεπα. Ξάπλωσα πάνω στο κρεβάτι με προσοχή. Ήταν λίγο περίεργο να κοιμάμαι σε ένα καθαρά γυναικείο δωμάτιο, αλλά το άρωμα της Νέσσι ήταν παντού στο χώρο και λειτούργησε σαν υπνωτικό.
Ο ύπνος μου ήταν ήρεμος και ελαφρύς για πρώτη φορά ύστερα από ένα χρόνο. Στον ύπνο μου είχα ονειρευτεί ένα απαλό και ζεστό χέρι να μου χαϊδεύει το μάγουλο και ένα ψίθυρο που έλεγε σύντομα… Άγγιξα το μάγουλό μου ασυναίσθητα. Η Άλις μπήκε με χάρη στο δωμάτιο κρατώντας στα χέρια της ένα σμόκιν.
«Τι είναι αυτό Άλις;»
«Αυτό που θα βάλεις απόψε», ακούμπησε τα ρούχα με προσοχή στο άδειο κρεβάτι.
«Άλις, τι νόημα έχει να ντυθώ έτσι για απόψε; Η Νέσσι…»
«Σσς, σιωπή. Απόψε θα πρέπει να είσαι στα καλύτερά σου»
«Τι εννοείς; Μπόρεσες να δεις κάτι», ρώτησα με απορία.
«Πίστεψέ με Τζέικ. Ακόμα και χωρίς να δω, μπορώ να υποθέσω τι θα γίνει απόψε. Για αυτά που θα ειπωθούν απόψε…», έκανε μία αόριστη κίνηση «… πρέπει να είσαι στα καλύτερά σου», και έφυγε χωρίς να πει κάτι άλλο.
Η μέρα σήμερα ήταν πολύ περίεργη. Αναστέναξα. Άλλαξα και έριξα μία τελευταία ματιά στο δωμάτιο. Ίσως να ήταν η τελευταία φόρα που θα το έβλεπα. Πήρα μία βαθιά ανάσα για να απολαύσω το άρωμά της στο χώρο και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
Κατέβηκα αργά τις σκάλες. Η Άλις είχε αφήσει ένα πανωφόρι για να βάλω πάνω από το σμόκιν. Κοίταξα για μια στιγμή από περιέργεια το παρουσιαστικό μου στον καθρέφτη. Δε διακρίνονταν τα μαύρα παπούτσια και το μεγαλύτερο μέρος από το μαύρο παντελόνι, αλλά φαινόταν μια χαρά το λευκό πουκάμισο και το μαύρο σακάκι. Διάβασα ένα μήνυμα που είχε αφήσει πάνω στον καθρέφτη.
«Ξεκούμπωσε τα δύο πρώτα κουμπιά», το έκανα. Ήταν καλύτερα. Η εμφάνισή μου δεν είχε κάτι το αυστηρό πλέον αλλά συνέχιζα να είμαι καλοντυμένος. Πήρα το πανωφόρι και άρχισα να κατευθύνομαι αργά στο σπίτι των Κάλεν. Πριν χτυπήσω την πόρτα, η Μπέλα μου την είχε ήδη ανοίξει. Έβγαλε το πανωφόρι μου και το κρέμασε.
«Πως είναι; Μπορείς να με προετοιμάσεις λίγο;», με κοίταξε λίγο. Είχε ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη της.
«Πως νιώθεις Τζέικομπ;»
«Τι;»
«Μπορείς να μου πεις τι νιώθεις αυτή τη στιγμή;», με κοίταξε στα μάτια, πλέον χρυσά. Μπορούσα να δω πως ήταν αγχωμένη.
«Άγχος, αγωνία, νευρικότητα», ξεροκατάπια «το στομάχι μου είναι κόμπος»
«Είναι ερωτευμένος μαζί της», άκουσα τον Έντουαρντ να λέει καθώς την αγκάλιασε από την μέση. Η Μπέλα τον κοίταξε και εκείνος της χαμογέλασε καθώς της φίλησε το μέτωπο.
«Ας τους αφήσουμε να μιλήσουν μόνοι τους», τόνισε το τελευταίο. Την είδα να γνέφει καταφατικά. Στάθηκαν για μια στιγμή στην πόρτα.
«Δε θα την πληγώσεις έτσι δεν είναι;», ρώτησε η Μπέλα σχεδόν με φόβο. Την πλησίασα και της έσφιξα τα χέρια.
«Μπέλα, ποτέ δε θα μπορούσα να βλάψω την Νέσσι. Πάει ενάντια σε αυτά που νιώθω για εκείνη. Πάντα ό,τι και να συμβεί απόψε, προτεραιότητά μου θα είναι η ευτυχία της. Κοίταξε για μια στιγμή τον Έντουαρντ σα να προσπαθούσε να τον ρωτήσει κάτι. Εκείνος της έγνεψε και φάνηκε πιο ήρεμη.
«Εντάξει. Σας αφήνουμε να μιλήσετε», με φίλησε στο μάγουλο. Το δυνατό γλυκό άρωμα δε με ενόχλησε. Της έδωσα ένα μικρό χαμόγελο. Έφυγαν αφήνοντας με μόνο μου. Ξαφνικά ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει ακόμα πιο γρήγορα. Εκτός από όλα τα άλλα συναισθήματα που με κατέκλυζαν ένιωσα ανασφάλεια. Ήταν που άκουγα τα βήματά της να προχωράνε προς τις σκάλες. Προχώρησα στο σαλόνι και την είδα.
Μπορείς να πνιγείς από τα συναισθήματα; Εκείνη τη στιγμή πίστεψα πως ναι. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα ψηλά αφήνοντας τις μπούκλες να στεφανώνουν το πρόσωπό της. Φορούσε ένα λευκό μακρύ φόρεμα με μία γκρι κορδέλα γύρω από τη μέση.
Κοίταξα το πρόσωπό της. Είχε βάλει λίγο μακιγιάζ το οποίο τόνιζε τα σοκολατί μάτια της και τα σαρκώδη χείλη της. Ήταν μία οπτασία αγγέλου, ενός αγγέλου που ήθελα να προστατέψω πάση θυσία ακόμα και αν με κατέστρεφε.
Το βλέμμα της δεν πρόδιδε τίποτα σχετικά με τα συναισθήματά της όμως μπορούσα να ακούσω την καρδιά της να χτυπά πιο γρήγορα από τη δικιά μου. Από θυμό; Την πλησίασα καθώς έφτανε στο κέντρο του σαλονιού. Δύο συναισθήματα ήταν έντονα εκείνη την στιγμή. Αγωνία και ελπίδα. Το πρώτο μου φαινόταν λογικό αλλά γιατί το δεύτερο;
«Τζέικομπ», είπε με σχεδόν σταθερή φωνή. Ξέχασα το δεύτερο συναίσθημα.
«Νέσσι»
«Ας τελειώσουμε ότι ξεκίνησε πέρυσι με τον ίδιο τρόπο που είχε αρχίσει», μου έκανε νεύμα με το κεφάλι της προς τα πάνω. Σήκωσα το δικό μου και αντίκρισα το μισητό φυτό. Ήμασταν για άλλη μια φορά κάτω από ένα γκι. Πως δεν το πρόσεξα πιο πριν;
Πήγα να κάνω ένα βήμα πίσω. Δε μπορούσα να αντέξω να ξαναδώ και να ξανανιώσω το περσινό φιάσκο. Θα με σκότωναν οι σκέψεις της, οι εικόνες που θα μου έδειχνε.
«Τζέικομπ», στη φωνή της υπήρχε ο τόνος της προσταγής. Έμεινα στη θέση μου και κοίταξα τα μάτια της. Η ανάσα της ήταν λίγο πιο γρήγορη τώρα. Όμως γιατί δεν είχα την αίσθηση πως ήταν επειδή προσπαθούσε να συγκρατήσει τα νεύρα της;
Ανέπνεα τον ίδιο αέρα με εκείνη και αυτό μου δημιουργούσε μία αίσθηση γαλήνης, όπως ο μελλοθάνατος πριν την ηλεκτρική καρέκλα. Άλλες στιγμές μία τέτοια σκέψη θα με έκανε να γελάω με τις ώρες αλλά όχι τώρα. Συνειδητοποίησα πως η καρδιά μου, η ψυχή μου, ολόκληρη η ύπαρξή μου άνηκαν σε εκείνη. Αν μου έλεγε να πηδήξω από έναν γκρεμό θα το έκανα μόνο και μόνο για να την ευχαριστήσω. Ακόμα και αν κάτι τέτοιο με σκότωνε.
Δεν είχε σημασία πόσο ανόητο ή εγωιστικό ήταν αυτό που ήθελε. Θα το έκανα. Γιατί; Γιατί ήμουν παράφορα ερωτευμένος με την κοπέλα που στεκόταν μπροστά μου. Το συναίσθημα μπορεί να ξύπνησε μόλις χτες που την άκουσα να προφέρει το όνομά μου, αλλά δε σήμαινε πως δεν είναι δυνατό.
Έρωτας με την πρώτη ματιά δε λένε κάποιοι; Για μένα ήταν έρωτας σε μια ματιά. Ήθελε να την φιλήσω και παρόλο που φοβόμουν πως θα ήταν καταστροφικό για άλλη μια φορά, ήθελα να το κάνω και εγώ. Να νιώσω τα χείλη της, το άρωμά της να με τυλίξει και να χαθώ σε κείνη. «Φίλησε με», ψιθύρισε αυτή τη φορά. Η φωνή της ήταν παρακλητική. Της χαμογέλασα απαλά, πήρα μια βαθιά ανάσα για να αναπνεύσω το άρωμά της καθώς έπιανα το πιγούνι της στο χέρι μου και έσκυψα να την φιλήσω.
Τα χείλη που άγγιξα ήταν απαλά και ζεστά. Αν ήταν η τελευταία φορά που θα τα ένιωθα θα φρόντιζα να δείξω ότι ένιωθα για κείνη σε αυτό το φιλί. Όχι, παθιασμένα αλλά αργά και γλυκά. Δε μου έρχονταν εικόνες στο μυαλό από κείνη καθώς το έκανα. Ίσως να είχε πράγματι μάθει να μπλοκάρει τις σκέψεις της για να μη τις δείχνει στους άλλους. Απόλαυσα αυτή την ησυχία απολαμβάνοντας τον ήχο της καρδιάς της καθώς φτερούγιζε. Ανέπνεε πιο γρήγορα τώρα και η ανάσα δεν της έφτανε. Άνοιξε το στόμα της για να πάρει μία πιο βαθιά ανάσα και άφησα τη γλώσσα μου να μπει μαζί με τον αέρα.
Η γλώσσα μου άγγιξε τη δικιά της και εκείνη τη στιγμή η Νέσσι έχασε κάθε έλεγχο των δυνάμεών της. Βόγκηξα από αυτό που είδα. Όχι, δεν ήταν κάτι αηδιαστικό. Ήταν το πιο υπέροχο πράγμα του κόσμου. Στο μυαλό της έρχονταν όλα τα πράγματα που είχε δει ή είχε κάνει για πρώτη φορά με μένα παρόν.
Την πρώτη φορά που με αντίκρισε μωρό ακόμα στην αγκαλιά της Ρόζαλι. Το πρώτο παιχνίδι, η πρώτη φορά που μίλησε, η πρώτη ανατολή του ηλίου. Και μου έδειξε πως ήταν αυτός ο χρόνος χωρίς εμένα στο πλευρό της. Πως ήξερε πως ο εγωισμός και η ξεροκεφαλιά της προκάλεσαν τόσο πόνο σε μένα αλλά και σε εκείνη.
Γιατί της έλειπα αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Ήξερε πως είχε κάνει μία τεράστια ανοησία αλλά δεν ήξερε πώς να ζητήσει συγνώμη. Και της έλειπα κάθε μέρα πιο πολύ μέχρι που έγινα ανάγκη για κείνη. Ανάγκη που έγινε έρωτας τη στιγμή που με είδε χτες.
Μου έδειξε τη χτεσινή βραδιά από τη δική της πλευρά. Πως με είδε και χίλια διαφορετικά συναισθήματα σα χείμαρρος την έπνιξαν. Με είδε για πρώτη φορά σαν αυτό που ήμουν πάντα προορισμένος να είμαι. Ο σύντροφός της.
Ένιωσε γαλήνη. Ανασφάλεια γιατί ήταν ίδια η μητέρα της σε αυτό τον τομέα και φόβο πως με αυτό που είχε κάνει πέρυσι θα την απέρριπτα. Λες και υπήρχε ποτέ μία τέτοια περίπτωση. Βάθυνα ακόμα περισσότερο το φιλί μας.
Αφού προκάλεσε μία νευρική κρίση στον Τζάσπερ με όλα αυτά τα συναισθήματα που ένιωθε, αναγκάστηκε να μιλήσει στους γονείς της. Ο Έντουαρντ κατά ένα περίεργο λόγο ήταν ήρεμος με το ζήτημα. Μόνο η Μπέλα φοβήθηκε μήπως ο δεσμός που υπήρχε μεταξύ εμένα και της Νέσσι δε μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω από μένα.
Τότε κατάλαβα τι πραγματικά εννοούσε όταν μου είχε ζητήσει να μην την πληγώσω. Οι γονείς της μου είχαν δώσει τις ευλογίες τους για να είμαι μαζί της. Ένιωσα τα δάκρυά της να κυλάνε καθώς μου έδειχνε όταν δεν είχε αντέξει και μπει στο δωμάτιό της σήμερα το απόγευμα για να με δει που κοιμόμουν. Και τη συγκίνηση που ένιωσε όταν με είδε στο σαλόνι από τις σκάλες. Προσπάθησε να φανεί ψύχραιμη για να μη μου δείξει τι ένιωθε από τον φόβο της απόρριψης.
«Συγνώμη, συγνώμη αγάπη μου», ψιθύρισε σταματώντας το πρώτο μας φιλί. Το πραγματικό πρώτο μας φιλί. Σκούπισα τα δάκρυ που κυλούσαν με τους αντίχειρές μου και της φίλησα στο μέτωπο. Με αγκάλιασε σφιχτά από τη μέση.
«Ξέρω πως είμαι απαίσια, μία τεράστια εγωίστρια…», της έκανα νόημα να σωπάσει ακουμπώντας το δείκτη μου στα χείλη της πλέον κόκκινα από το φιλί μας.
«Σσς, δε θέλω να ακούω άσχημα πράγματα για τη γυναίκα με την οποίο είμαι ερωτευμένος», το πρόσωπό της έλαμψε από ευτυχία και με έσφιξε ακόμα περισσότερο.
«Σ’ αγαπάω Τζέικομπ Μπλακ»
«Και εγώ σ’ αγαπάω Ρενέσμε Κάλεν», την έσφιξα στην αγκαλιά μου και κοίταξα από πάνω το γκι. Το σύμπαν μου βρισκόταν πλέον σε ισορροπία.
BELLA MARIE Charlie's Daughter
Ηλικία : 32 Τόπος : Thessalonike Αριθμός μηνυμάτων : 17564 Registration date : 26/02/2009
Forks Student Profile Team: Edward - Bella Special ability: Shield Against Mental Attacks
συγγνωμη που θα επαναλαβω λογια αλλα νομιζω πως οσον αφορα το φανφικτ σου μαιρη μ δεν υπαρχει πρωτοτυπια στα κομπλιμεντα... λοιπον... τι να πει κανεις...δεν ...οχι ειλικρινα δεν υπαρχουν λογια... πραγματικα το θεωρω αν οχι αδικο, τελοςπαντων... με λιγα λογια οντως μια σειρα με δικα σ φανφικτ ανετα θα μπορουσε να βρισκεται στα ραφια των βιβλιοπωλειων και να κανει παταγο!! σκεψου το ειλικρινα..χωρις πλακα... δεν ειναι μονο οτι γραφεις ας πουμε συγκινητικα- και για τα αλλα δικα σου που εχουμε διαβασει μιλαω- αλλα το κυριοτερο ειναι οτι ''δινεσαι '' σε αυτο που γραφεις! και για μενα αυτο ειναι το κεντρικο! λοιπον... ας μην μακρηγορω( αν το εγραψα σωστα.. αγορευω...ναι ηγορευον...καποιος της θεωρητικηηης??) anyway εχω να πω οτι αισθανομαι πλεον φορουμικα υπερηφανη που εχουμε εδω τοσα ταλεντα.. και αυτο αναφερεται σε ολους οχι μονο στην μαιρη..¨) φιλακια πολλα!
WhiteQueen Edward's Queen
Ηλικία : 45 Τόπος : Sagaland! Αριθμός μηνυμάτων : 8830 Registration date : 14/09/2008
Forks Student Profile Team: Edward - Bella Special ability: Shield Against Mental Attacks
Ζητώ συγνώμη από τα παιδιά που είχαν συμμετάσχει στο διαγωνισμό που δεν τους είχα γράψει τα συγχαρητήρια νωρίτερα για την προσπάθειά τους και την συμμετοχή τους.
Ήταν μία ευχάριστη αλλάγή να διαβάζω φανφικ στα ελληνικά. Καλό το αγγλικό αλλά όσο νάναι το ελληνικό κυλάει πιο εύκολα όπως λέει μία 'κόκκινη'
Θα μιλήσω γενικά γιατί θέλω να αποφύγω το ποστ σεντόνι και τις διακρίσεις. Μου άρεσε που υπήρχε η πρωτοτυπία στα περισσότερα θέματα και ήταν μία αξιόλογη προσπάθεια από τους περισσότερους. Το να βλέπω το ζευγάρι σα θνητοί ή το τελευταίο τους ήταν πολύ συγκινητικά. Αλλά και τα αστεία ήταν όλα τα λεφτά γέλασα με την ψυχούλα μου.
Ανυπομονώ να δω τη συμμετοχή στο διαγωνισμό του Αγίου Βαλεντίνου. Κάτι μου λέει πως θα τσακίσουμε σοκολάτες...
Μαίρη μου κλασικά το δικό σου θα το διαβάσω με το πάσο μου πιο μετά είναι και μεγάλο το άτιμο
Χαίρομαι που σου άρεσε και αυτό με Ρενέσμε και Νέσσι. Για όσους αγαπάνε Τζέικ μη για όλα φταίει η Νέσσι, είναι κακομαθημένο τι να κάνουμε. Μαίρη μη ξεχνάς το μικρό μεγαλώνει γρήγορα. Θα μπορούσα να γράψω και την ατάκα που σκεφτόμουν από Έμμετ κλασικά "να δω τι θα κάνεις που θα είσαστε κάτω από επίβλεψη μέχρι να κλείσει τα 18", αλλά πιστεύω η ιστορία έκλεινε μια χαρά έτσι όπως ήταν. Ούτως ή άλλως σε 6 μήνες θα είναι σα 18 "age is just a number"
BELLA MARIE Charlie's Daughter
Ηλικία : 32 Τόπος : Thessalonike Αριθμός μηνυμάτων : 17564 Registration date : 26/02/2009
Forks Student Profile Team: Edward - Bella Special ability: Shield Against Mental Attacks
μητερα νο 2... το ξερεις και βασικα ειδες και την εκφραση μου την δευτερα! τοσο καλογραμμενο.. τοσο παραστατικο.. που εμεινα καπως.. μπελλα μαρι ----> ετσι βασικα ειχα μεινει τελειως... αλλα καλα λεει η μαιρη! τι τα θελει παιδι πραμα τα φιλια?? κακη ανατροφη!! λαθη γονεων!! (χουχ...κρυβε λογια...) χωρις πλακα τωρα...ηταν παρα πολυ καλο μητερα! μα παρα πολυ καλο!! και αφου σου δινει την ευκαιρια να το φανταστεις ειναι ακομα καλυτερο αν καταλαβαινεις τι εννοω... η παραστατικοτητα του ειναι...τοπ!
Mrs Alice Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 36 Τόπος : Αθηνα Αριθμός μηνυμάτων : 1006 Registration date : 21/03/2009
Μαρια τωρα καταφερα επιτελους να διαβασω το fanfiction!!!! Ειναι καταπληκτικο,συγχαρητηρια για την υπεροχη δουλεια!!!!!! Ελιζα το εχω πει αλλα θα το ξαναπω,ηταν τελειο!!!!!!!Συγχαρητηρια για την καταπληκτικη δουλεια!!!!!! evi συγχαρητηρια το fanfiction ηταν απιστευτο!!!!
mR.Geo Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 27 Τόπος : City of Glass Αριθμός μηνυμάτων : 2745 Registration date : 29/06/2009
Νάσια μου! Κι εγώ θέλω κι άλλο! Το κακό με εμένα είναι ότι δεν μπορώ να φτιάξω μικρές ιστορίες. Ξεκινάω και δεν έχω τελειωμό!
Το πιο δύσκολο δηλαδή ήταν να περιοριστώ κάπως. Αλλά δεν πειράζει. Στ' αλήθεια αυτή η ιστορία θα μπορούσε να ήταν πολύ μεγαλύτερη με όλες τις σκηνές με λεπτομέρειες κ.τ.λ. Αλλά τελικά αυτό που μετράει είναι η ουσία και θέλω να πιστεύω ότι αυτή δεν χάθηκε.
Ευχαριστώ πολύ Νάσια μου.
Geo ma, το είδα ότι με ρωτούσες σε πολλά ποστ αλλά κάθε τόσο τα άλλα μέλη έκαναν επίσης ποστ στα οποία επαναλάμβαναν διαρκώς το όνομα μου και νόμιζα ότι θα το είχες καταλάβει. Επίσης αναρωτιέμαι τι ακριβώς είναι αυτό που λες περί μετάφρασης.... Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα καλά... Εννοείς πως βρήκα κάπου αυτό το φανφικ και το μετέφρασα; Πρώτα απ' όλα θα πρέπει να σου πω ότι τα αγγλικά μου είναι μέτρια. Δυστυχώς δεν είμαι καλή στη μετάφραση και έτσι εγκατέλειψα το άθλημα. Αντίθετα είμαι καλή στο να γράφω ιστορίες χρόνια τώρα! Από το σχολείο! Επίσης δεν θα έπαιρνα ποτέ τη δημιουργία κάποιου άλλου για να την παρουσιάσω ως δική μου, το θεωρώ τουλάχιστον ανήθικο κάτι τέτοιο...
Νίκη μου σε ευχαριστώ. Αλήθεια σας εκανα να κλάψετε; Που να δείτε τι κλάμα είχα ρίξει όταν διάβαζα το MS όταν ο Έντουαρντ πάει για πρώτη φορά στο δωμάτιο της Μπέλλα... Αααααχχχ... αυτά είναι...
Φυσικά και αστειευόμουν. Αυτό εννοείτε. Άλλη όρεξη δεν είχε εσύ να μεταφράζεις. Ποιο εύκολα γράφεις μιά ιστορία. Αλλά σαν χαζούλης που είμαι ξεχνάω να βάζω emoticons όταν κάνω πλάκα και τσουφ! Όσο για τ'όνομα...Το είχα δεί 2-3 φορές αλλά όλο το ξεχνούσα. Ένιωθα άβολα να σε φωναζω White Queen. Κι αν σου είναι εύκολο να με λες σκέτο Geo ή Γιώργο. Ευχαριστώ!!! !
Λοιπόν: οσο για την ιστορία.
Ξέρω πως έκανα ήδη σχόλιο μα θέλω να σοιυ πω κι άλλα.
Πρώτ' απ' όλα αυτό θα μπορούσε να γίνει στην ζωή κάθε ανθρώπου. Είναι υπερβολικά αληθινό. Ίσως μερικοί να νομίζουν ότι το έζησες μόλις το διαβάσουν. Μ'άρεσε πάρα πολύ. Στοιχηματίζω πως θα είχε πολύ καλή πρόοδο ως συγγραφέας. Σου προτείνω να δοκιμάσεις κάτι.
Παρ 17 Μαρ 2023 - 15:11 από Marzaki Cullen
Ημερολόγιο
Θέμα: Απ: Χριστουγεννιάτικα Fanfictions 
Ειδικότερα από τότε που διάβασα το MS και μετά και μπήκα για λίγο στη δική του ψυχολογία μου αρέσει πολύ να γράφω από τη δική του πλευρά.
Κι εγώ θέλω κι άλλο! Το κακό με εμένα είναι ότι δεν μπορώ να φτιάξω μικρές ιστορίες. Ξεκινάω και δεν έχω τελειωμό! 
για όλα φταίει η Νέσσι, είναι κακομαθημένο τι να κάνουμε. Μαίρη μη ξεχνάς το μικρό μεγαλώνει γρήγορα. Θα μπορούσα να γράψω και την ατάκα που σκεφτόμουν από Έμμετ κλασικά "να δω τι θα κάνεις που θα είσαστε κάτω από επίβλεψη μέχρι να κλείσει τα 18", αλλά πιστεύω η ιστορία έκλεινε μια χαρά έτσι όπως ήταν. Ούτως ή άλλως σε 6 μήνες θα είναι σα 18 "age is just a number"
ετσι
