New Moon Ο κλεμμενος χρονος

Αυτο το fanfiction διαδραματιζεται μετα το τελος της Νεας Σεληνης.....Ειναι οι πρωτες μερες μετα την επιστροφη απο την Βολτερα και η επανεγκατασταση των Cullen στο Forks.....

Ελπιζω να σας αρεσει και ελπιζω οι ντοματες να παραμεινουν στα καφασια τους.....

Ηταν αργα το βραδυ οταν ανοιξα τα ματια μου.Ενα εντονο συναισθημα απωλειας ειχε καταλαβει τα ονειρα μου.Εντουαρντ....ψιθυρισα ακομη με τα ματια μου κλειστα απλωνοντας ασυναισθητα τα χερια μου προς το μερος του.Μα το μονο που υπηρχε διπλα μου ηταν τα παγωμενα σεντονια.Τοτε συνειδητοποιησα οτι εκεινος δεν ηταν εκει παρ'ολο που ειχα αποκοιμηθει μεσα στην αγκαλια του.Ενας γνωστος φοβος με κυριευσε καθως ανακαθισα βλεφαριζοντας γρηγορα.Ενας φοβος που σιγοψιθυριζε πως οτι εγινε τις τελευταιες μερες δεν ηταν αληθεια.
Εψαξα με το βλεμμα μεσα στο δωματιο.Το φεγγαροφως εμπαινε μεσα απο το ανοιχτο παραθυρο
βρισκοντας μια χαραμαδα διαφυγης στα πυκνα συννεφα.Η βροχη επεφτε εξω σαν χαμηλοφωνο μουρμουρητο.Το σκοταδι του δωματιου αποπνεε κατι το απειλητικο.Ενα ριγος με διαπερασε....μα δεν ηταν μονο απο το κρυο.Ηταν το φαντασμα της τρυπας που ειχε αρχισει να ξανα ανοιγει μεσα μου..Οχι...δεν γινεται να ηταν ολα ενα ονειρο.Η Αλις,η Βολτερα,ο υποτιθεμενος θανατος μου....εκεινος.Εντουαρντ....ψιθυρισα παλι στο κενο και τα δακρυα αρχισαν ηδη να σχηματιζονται στα ματια μου.
Εκεινη την στιγμη ενα τριξιμο με εκανε να πεταχτο.Γυρισα το βλεμμα μου προς το παραθυρο καθως το παραμεριζε για να μπει μεσα στο δωματιο μου.Μπελλα....?ειπε ανησυχος με χαμηλη φωνη.Γιατι εισαι ξυπνια...?Δεν ειχα ουτε την υπομονη ουτε το κουραγιο να απαντησω.Πεταχτηκα σαν βελος απο το κρεβατι και επεσα μεσα στην αγκαλια του.Το προσωπο μου μουσκευτηκε απο το νοτισμενο του μπουφαν.Ενιωσα τα μπρατσα του να τυλιγονται γυρω μου.Ηταν παγωμενος....περισσοτερο απο το κανονικο τουλαχιστον.Τι συμβαινει...?Η βελουδινη φωνη του ηταν ανησυχη.Τιποτα...ψελλισα αναπνεοντας βαθια στο στηθος του.
Το χερι του εφυγε απο την μεση μου κι εφτασε στο προσωπο μου.Εκανε ενα βημα πισω καθως σηκωνε το πιγουνι μου αναγκαζοντας με να τον κοιταξω.Ενα βογγητο ξεφυγε απο τα χειλη του οταν ειδε καθαρα την εκφραση του προσωπου μου..καθε προσπαθεια να κρυψω τον πονο αποδειχτηκε ακαρπη.Συγγνωμη....ψιθυρισε και με εσφιξε πιο δυνατα απο πριν.Δεν ηθελα να σε αφησω μονη ομως επρεπε να παω για κυνηγι.Ηλπιζα πως δεν θα το καταλαβαινες καν οτι λειπω,πως θα με εβρισκες διπλα σου το πρωι.Συγγνωμη.Δεν πειραζει....ειπα πιο ηρεμα τωρα.Απομακρυνθηκα απο την αγκαλια του καθως τα δοντια μου αρχισαν να τριζουν.Εκατσα στο κρεβατι πισω μου τριβοντας το μετωπο μου...Το κεφαλι μου με πεθαινε.Ο ηχος απο φερμουαρ εσπασε την σιωπη καθως εβγαζε το βρεγμενο μπουφαν.Σηκωσε τα ματια μου προς το μερος του.Το ασημενιο φως του φεγγαριου επεφτε πανω στο λευκο του δερμα κανοντας τον να μοιαζει πιο χλωμος απο οτι συνηθως.Τα χαλκινα μαλλια του φαινονταν πιο σκουρα απο την βροχη.Κρυσταλλινες σταγονες ελαμπαν μεσα στις τουφες τους.Εκεινη την στιγμη γυρισε και με κοιταξε....την στιγμη που επαψα να αναπνεω.Το χρυσαφι χρωμα που τοσο αγαπουσα ειχε επιστρεψει επιτελους στα ματια του.Η ζεστη ματια του ανακουφισε τον πονο της ψυχης μου καθως ηρθε και καθισε διπλα μου στο κρεβατι.
Τον κοιταζα διχως να μιλαω...τις τελευταιες τρεις μερες το μονο που εκανα ειναι να κοιταω το προσωπο του διχως να μπορω να τον χορτασω.Δεν με ειχε αφησει καθολου μονη μου και η μαυρη φωτια στα ματια του ειχε γινει υπερβολικα εντονη.Επρεπε να το περιμενω πως καποια στιγμη θα εφευγε....εστω και για λιγο.Αλλα μαλλον η σκια του εφιαλτη των τελευταιων μηνων δεν ειχε διαλυθει ακομη.Η θλιψη δεν ειχε χαθει ακομη μεσα απο τα ματια του,τα χειλη του ειχαν σχηματισει μια ακαμπτη γραμμη.Δεν μιλησε απλως με επεξεργαζοταν με το βλεμμα φοβουμενος μην κανει χειροτερη την κατασταση.Μπελλα....ξεκινησε να πει και το μεθυστικο αρωμα της ανασας του σε συνδιασμο με το βελουδινο ηχο της φωνης του κατεκλυσε ολες μου τις αισθησεις.
Το δαχτυλο μου τοτε βρεθηκε πανω στα χειλη του σταματωντας οτιδηποτε κι αν ετοιμαζοταν να πει.Ασυναισθητα εγυρα πιο κοντα του.Τα χερια μου κλειδωσαν γυρω απο τον αυχενα του και να χειλη μου εψαξαν για τα δικα του.Η αναγκη μου να τον νιωσω δεν θα μπορουσε να ειναι μεγαλυτερη.Ανταποκριθηκε στο φιλι μου τραβωντας με πιο κοντα του,αναγκαζοντας με να κατσω πανω στα ποδια του.Τον εσφιξα ακομη περισσοτερο θελοντας να εκμεταλλευτω το καθε δευτερολεπτο πριν με απομακρυνει απο κοντα του,λιγο πριν ξεπερασουμε τα προσεκτικα ορια του ελεγχου του.Το χερια του εσφιξαν περισσοτερο την μεση μου κολλωντας με πανω του,καθως βαθυνε το φιλι μας.....Και τοτε ηξερα πως για μενα ηταν πια αργα....Η γλωσσα του περασε ξιστα απο το κατω χειλος μου κανοντας με να αναστεναξω βαθια.Τα δαχτυλα μου τοτε βρεθηκαν μεσα στις μεταξενιες τουφες των μαλλιων του,χαιδευοντας τα δυνατα.Η ανασα μου εγινε αγκομαχητο,κι ενιωθα την καρδια μου ετοιμη να σπασε απο μια φωτια που δεν μπορουσε να σβησει κανενας αλλος εκτος απο εκεινον.ι.Τα χειλη του ηταν απετιτηκα πανω στα δικα μου,διαικδικοντας οτι αυτο που τους ανηκε.Ενιωσα τα δαχτυλα του να ανεβαινουν πανω στο σωμα μου μεχρι που βρηκαν τα δικα μου,απομακρυνοντας με απαλα.Η ανασα του ηταν το ιδιο κοφτη με την δικη μου.
Αλλη φορα να με ειδοποιεις οταν πρεπει να φυγεις....ειπα με το παραπονο να καιει μεσα στην φωνη μου.Μου χαρισε το αγαπημενο μου στραβο χαμογελο και νομιζω πως για ακομη μια φορα ξεχασα το πως αναπνεουν.Χαιδεψε απαλα το μαγουλο μου.Στο υποσχομαι....ψιθυρισε.Τα ματια μου ηταν τοσο φωτεινα λες και εκλεψαν ολο το φως της μερας.Τον αγκαλιασα για ακομη μια φορα...βεβαιη πως δεν θα ημουν ποτε ξανα αρκετα δυνατη για να τον αφησω.Με τραβηξε πισω στο κρεβατι διχως να με αφησει,σκεπαζοντας με με την κουβερτα μου.Κοιμησου αγαπη μου....μουρμουρισε καθως φιλουσε τα μαλλια μου.Εντουαρντ...μπορεις να μου κανεις μια χαρη....ειπα καθως στριμωχνομουν πιο κοντα στο στηθος του.Οτι θες...μου υποσχεθηκε.Αυριο μπορουμε να παμε να δουμε την οικογενεια σου.Μου εχουν λειψει ολοι τοσο πολυ.Η αληθεια ηταν οτι δεν τους ειχα δει καθολου απο την μερα που γυρισαμε.Απο την μια λογω του περιορισμου που με ειχε υποβαλει ο Τσαρλι και απο την αλλη λογω της αναγκη να μεινουμε μονοι οι δυο μας...εστω και για λιγο.Γελασε απαλα στο αυτι μου.Ακομη και η Ροζαλι...?ειπε παιχνιδιαρικα.Ολοι τους....ειπα ειλικρινα.Μπορει να μην ηταν φιλη μου και να ηταν η μονη που ψηφησε κατα της μεταμορφωσης μου αλλα καταλαβαινα και σεβομουν τους λογους της.Ανυπομονουσα να τους δω.Ημουν προθυμη ακομη και για ακομη και για μια εξορμιση στα μαγαζια με την Αλις...το οποιοδηποτε βασανιστηριο απο την μελλουσα αδερφη μου φανταζε τελειο.Ενα χασμουρητο ξεφυγε απο τα χειλη μου.Οπως θελεις...μουρμουρισε....Και σε εκεινους εχεις λειψει πολυ.Αλλα κοιμησου τωρα...Φιλησε την ακρη του κεφαλιου μου καθως αρχισε να σιγομουρμουριζει το νανουρισμα μου.Αφεθηκα στον μαγευτικο ηχο της αγγελικης φωνης του που με καλοσωριζε σε ενα ονειρο διχως αγκαθια.Υποσχομαι πως θα ειμαι εδω οταν ξυπνησεις....ψιθυρισε καθως κρυφτηκα πιο βαθια μεσα στην αγκαλια του.Τα βλεφαρα μου ηδη ειχαν αρχισει να βαραινουν και τα ζεστα χερια του υπνου με τραβουσαν πιο βαθια στα σκοτεινα νερα του.Εντουαρντ....το ονομα του βγηκε σαν προσευχη απο τα χειλη μου.Ναι Μπελλα....ειπε ψιθυριστα.Σ'αγαπαω...ψιθυρισα λιγο πριν παραδοθω στα βαρια μου βλεφαρα.Το μελωδικο του γελιο ηταν το τελευταιο πραγμα που ακουσα.Κι εγω σαγαπω.....μακαρι να ξερες ποσο.....

Edward's POV

Ολη την υπολοιπη νυχτα την κρατουσα μεσα στην αγκαλια μου συντονισμενος στην μελωδικη της ανασα,ανικανος να αποσπασω το βλεμμα μου απο το προσωπο της.Με ειχε σφιξει δυνατα και τα χερια της δεν ειχαν χαλαρωσει γυρω απο το σωμα μου ακομη κι οταν την πηρε ο υπνος.Η βροχη ειχε σταματησει το τραγουδι της και τα μονα αισθητα σημαδια της ηταν στα υγρα μαλλια μου και στο βρεγμενο μπουφαν που στεγνωνε παρατημενο σε μια καρεκλα.Χαιδεψα απαλα το μαγουλο της και η Μπελλα αναστεναξε μολις το δερμα της ηρθε σε επαφη με το δικο μου.Χαμογελασα ευτιχισμενα...ποσο μου αρεσε η αντιδραση που της προκαλουσα με το παραμικρο αγγιγμα....ακομη και μετα απο τοσο καιρο.Ομως η αληθεια ηταν πως κατι ειχε αλλαξει μεταξυ μας.Τα πραγματα δεν θα μπορουσαν να ξανα ειναΙ ποτε οπως παλια.Υπηρχε κατι πιο βαθυ στο βλεμμα της καθε φορα που με κοιτουσε,η αναμνηση ενος συναισθηματος που ηξερα παρα πολυ καλα.Τα καστανα της ματια ηταν πιο σκοτεινα απο οτι στο παρελθον,κι ομως φωτειζονταν καθε φορα που συναντουσαν το βλεμμα μου....Μπορουσα να μαι τοσο τυχερος.....?

Απο οτι φαινεται μπορουσα γιατι αυτο το τελειο πλασμα με αγαπουσε ακομη...παρα το οτι την εκανα να περασει.Την κοιταξα προσεκτικα για ακομη μια φορα,αφηνοντας την ομορφια της να με μαγεψει.Ακομη και με ενα παλιο ζευγαρι φορμες ηταν το λιγοτερο εκθαμβωτικη.Το ζεστο κοκκινο χρωμα που εβαφε τα ζυγωματικα της παντα θα μου εκλεβε την ανασα.Μερικες ανακατεμενες μπουκλες πλαισιωναν το προσωπο της προσδιδοντας μια γαληνη που δεν υπηρχε πριν.Τα γαλαζια σεντονια αγκαλιαζαν προστατευτικα το σωμα της καθως τα ασημενια ακροδαχτυλα του φεγγαριου χαιδευαν το λευκο της δερμα.Ηξερα πως η Μπελλα πιστευε πως εγω ημουν ο υπερβολικα τελειος.Η φυση του βρικολακα ηταν αληθεια πως ειχε αυξησει πολλα απο τα υπαρχοντα χαρακτηριστικα μου,ομως η Μπελλα δεν με ηθελε για αυτο.Δεν ηθελε να ειναι μαζι μου ουτε για την ομορφια ουτε για την περισουδια μου.Με αγαπουσε για την ψυχη μου....την ψυχη που δεν ειχα.Δεν της αξιζα....μα δεν θα μπορουσα ποτε να ξαναφυγω.Θα ημουν εδω για οσο αυτη με ηθελε.Η Μπελλα σεισπαστηκε μεσα στην αγκαλια μου....κι ηξερα πως κατι δεν πηγαινε καλα...

Εβλεπε συχνα εφιαλτες απο τοτε που επιστρεψαμε απο την Ιταλια.Δεν ηταν και οτι πιο ευκολο για εκεινη να αντιμετωπισει την ολη κατασταση.Αν και αρνιοταν να το παραδεχτει ηξερα πως τα ουρλιαχτα ερχονταν ακομη στον υπνο της.Ηλπιζα πως θα ξεθωριαζε αυτος ο φοβος με τον καιρο.Οι Βολτουρι ετσι κι αλλιως θα εκαναν πολυ καιρο για να μας ξανα αναζητησουν.Και τοτε δεν θα υπηρχε κανενας φοβος....θα ηταν σαν κι εμενα.Δεν μου αρεσε αυτη της επιλογη....ομως δεν μπορουσα να κανω πλεον τιποτα για να την εμποδισω.Μπορουσα να την προστατεψω....κι απο αυτους και απο την Βικτωρια...Προσπαθησα να πνιξω ενα γρυλισμα βαθια μεσα στο στηθος μου.Ολες οι αισθησεις του βρικολακα ξυπνουσαν και μονο στην σκεψη της.Δεν θα ησυχαζα μεχρι να την κανω κομματια.....μεχρι που να μην εχει μεινει τιποτα....Ηξερα πως ειχα την υποστηριξη της οικογενειας μου...δεν ημουν ο μονος που πληγωθηκε απο τον χωρισμο.Αναρωτιομουν αν η Αλις θα με συγχωρουσε ποτε...κι αν θα μπορουσα να της ξεπλειρωσω το γεγονος πως την ξανα εφερε κοντα μου.Ναι...η οικογενεια μου ηταν μαζι μου σε αυτο.....η οικογενεια μας......

Τζεικ....ξεφυγε ενας πονεμενος ψιθυρος απο τα χειλη της.Τα χερια της σχιματισαν γροθιες στο στηθος μου και τα χαρακτηριστικα του προσωπου της σφυχτικαν.Χαιδεψα απαλα τους ωμους της προσπαθωντας να την κανω να χαλαρωσει.


Αυτη ηταν η μεγαλυτερη επιπτωση του λαθους μου.Ο Τζεικομπ Μπλακ.Με πονουσε που η Μπελλα πονουσε για εκεινον.Το αγορι με μισουσε και μπορουσα να καταλαβω τον λογο.Κι εγω μισουσα τον εαυτο μου.Ακομη η ζωηρη αναμνηση της Μπελλα,με προσωπο θλιμμενο,πολλες φορες αδειο χορευε σαν φλογα μεσα στο μυαλο μου.Ηταν αληθεια πως αμα ηθελε να με βασανισει ειχε βρει τον τροπο....και θα συνεχιζε να ζωγραφιζει τον θανατο μου μεσα στις αναμνησεις του.Ηταν ερωτευμενος μαζι της...το μονο που χρειαζοταν ηταν λιγος χρονος ακομη για να την κανει να με ξεχασει.Ισως να ηταν καλυτερη αυτη η τροπη για την ζωη της.Λιγοτερο επικινδυνη...κι εκεινος ηταν ικανος να την προστατεψει.Του χρωστουσα....αυτος την ειχε προστατεψει...και στο σωμα και στην ψυχη.Οταν εγω δεν ημουν εδω...οταν την αφησα να αιμορραγει.Του αξιζε μια ευκαιρια.Ομως δεν μπορουσα να φυγω...να την χασω ξανα.Ημουν εγωιστης και το ηξερα.Ειχα περασει εικοσιτεσσερεις ωρες βιωνοντας τον θανατο της....με την γνωση οτι δεν υπηρχε σε αυτο τον κοσμο.Φυσικα αμα επιθυμουσε ποτε να ζησει χωρις εμενα θα εφευγα απο την ζωη της.Μα θα ημουν παντα εκει.Κρυμμενος στα παρασκηνια,η σκια πισω απο την σκια της.Το μυαλο μου ετρεξε πολλα χρονια μακρια.Η κοπελα μεσα στα χερια μου ηταν μεσα σε μια αλλη αγκαλια...μοιραζοταν το κρεβατι της με εναν αλλον αντρα.Ο αγνωστος διχως προσωπο που με καταδιωκε ολους αυτους τους μηνες επεστρεψε βασανιζοντας με.Εκλεισα τα ματια μου σφιχτα διωχνοντας μακρια αυτες τις σκεψεις.Ειχαν τελειωσει ολα αυτα.Η Μπελλα ηταν εδω και ασφαλης μεσα στην αγκαλια μου....για παντα.

Σαν να αισθανοταν τους φοβους μου τα χερια της μπλεχτηκαν γυρω απο την μεση μου πιεζοντας με πιο πολυ πανω στο σωμα της.Τα ποδια της εκαναν περα την κουβερτα και μπλεχτηκαν μεσα στα δικα μου.Ενα διαφορετικο ειδος φωτιας αρχισε να καιει μεσα μου.Η ζεστασια της ηταν μεθυστικη....απλως δεν μπορουσα να την αποχωριστω....Εντουαρντ....ψιθυρισε το ονομα μου και αρχισα να λιωνω σαν κερι....Σ'αγαπαω.....μια τοσο μικρη λεξη που ειχε την δυναμη να αλλαξει τοσα πολλα.Την απομακρυνα απαλα απο πανω μου...η επιθυμια ηταν πολλη εντονη....και δεν ειχε καμια σχεση με το αιμα της.

Ειχε αρχισει να χαραζει σιγα σιγα.Η καρδια μου ριγησε σιωπηλα.....καθως η Μπελλα εγυρε παλι πιο κοντα μου αρνουμενη να με αποχωριστει.Χαμογελασα αφηρημενα τυλιγοντας τα χερια μου γυρω απο το σωμα της.Με αγαπουσε....κι αυτη ηταν ολη η μαγεια που χρειαζομουν.

Bella"s POV

Ηταν ακομη πολυ νωρις οταν ξυπνησα.Ενιωθα το σωμα μου μουδιασμενο αλλα εναν ομορφο καθησυχαστικο τροπο.Βλεφαρισα νυσταγμενα.Ο Εντουαρντ ηταν ακομη διπλα μου οπως μου ειχε υποσχεθει.Καλημερα...μου ψιθυρισε κοιτωντας με τρυφερα.Ανταπεδωσα το βλεμμα ζαλισμενη απο την εντονη ματια του και τοτε καταλαβα γιατι ενιωθα τοσο περιεργα.Τα σωματα μας ηταν πολυ πιο κοντα απο οτι συνηθως....η κουβερτα μας κοιταζε παραπονεμενα απο το πατωμα κι εγω κυριολεκτικα ειχα γραπωθει πανω του.Κατι που δεν φανηκε να τον πειραζει και ιδιαιτερα.Γεια...μουρμουρισα κοκκινιζοντας μεχρι τα αυτια και τραβωντας τα ποδια μου μεσα απο τα δικα του,αρνουμενη ομως να απομακρυνθω απο την αγκαλια του.Χαμογελασε αναλαφρα και χαιδεψε απαλα το προσωπο μου.Ποσο θα μου λειψει αυτο....ψιθυρισε φιλωντας την ακρη της μυτης μου.Εμενα οχι και τοσο...ειπα την αληθεια...Δεν ειναι και οτι καλυτερο να καταλαβαινουν παντα την αμηχανια σου....Γυρισα προς το παραθυρο.

Ενα ξεθωριασμενο γκριζο εβαφε τον ουρανο ομως η βροχη ειχε σταματησει.Εστρεψα την προσοχη μου προς το ρολοι.Ηταν λιγο μετα της εξι το πρωι.Τελικα δεν ειχα κοιμηθει και τοσο πολυ.Ο Τσαρλι...ειπα και εκανα να σηκωθω.Ηρεμησε....μουρμουρισε και το χερι του με σταματησε.Εφυγε πριν απο μιση ωρα..Αφου πρωτα σταματησε για να σε ελεγξει.Που πηγες...?τον ρωτησα ξαφνιασμενη.Νομιζω οτι η ντουλαπα σου εχει αρχισει να γινεται το δευτερο σπιτι μου...ψιθυρισε και χαμογελασε παιχνιδιαρικα.Του ανταπεδωσα το χαμογελο και για μια στιγμη σφιχτηκα περισσοτερο πανω του.Μειναμε σιωπηλοι για λιγο διχως να μιλαμε...ακουγωντας μονο τον συγχονισμενο ηχο της ανασας μας και τους ηρεμους χτυπους της καρδιας μου.

Ηταν Παρασκευη οποτε συντομα επρεπε να σηκωθουμε για το σχολειο.Δεν ημουν απο τους ανθρωπους που τους αρεσε ιδιαιτερα το χουζουρεμα η το να περναν ολη την μερα στο κρεβατι,αλλα αυτη τη στιγμη μονο αυτο ηθελα.Να μεινω μεσα στην αγκαλια του ολη μερα.Ακομη και τα λογια ηταν περιττα.....μου εφτανε η μυρωδια του και το αισθημα της ασφαλειας που μου δημιουργουσαν τα χερια του γυρω απο το σωμα μου.Τις ονειροπολησεις μου διεκοψε το ξυπνητηρι που αρχισε να χτυπαει μετα απο λιγο....Αναστεναξα βαθια...τοσο δυσκολο ηταν να παγωσει ο χρονος....?

Δεν κουνηθηκα μεχρι που στο στομαχι μου γουργουρισε δυνατα.Το μελωδικο του γελιο αντηχησε στο δωματιο.Το προσωπο του εγυρε προς στο αυτι μου..Ωρα για πρωινο....ψιθυρισε και η ζεστασια της φωνης του εφτασε μεχρι την ψυχη μου κανοντας την να λιωσει.Του χαρισα ενα αχνο χαμογελο και ανακαθησα.Οσο και να μην ηθελα επρεπε να σηκωθω....οποτε δεν υπηρχε λογος να το καθυστερω αλλο.Μιμηθηκε τις κινησεις μου,πολυ πιο γρηγορα βεβαια,και βρεθηκε ορθιος μπροστα μου.Τον κοιταξα προσεκτικα.Οι τουφες των χαλκινων μαλλιων του επεφταν ανεμελα γυρω απο το προσωπο του,ανακατεμενες ακομη απο την βροχη.Επιασε τα χερια μου και με σηκωσε ορθια ωστε να τον αντικρισω...Η ανασα μου πιαστηκε στο λαιμο μου.Το μονο που ηθελα τωρα ηταν να χωσω τα δαχτυλα μου μεσα σε αυτες τις μεταξενιες τουφες....Εγυρα μπροστα και τον φιλησα.Τα δαχτυλα μου βυθιστηκαν στα μαλλια του φερνοντας τον πιο κοντα μου...Αναστεναξε απαλα και ανταποκριθηκε στο φιλι μου,καθως τα δαχτυλα του ακολουθουσαν τις γραμμες του προσωπου μου.Πολυ συντομα τραβηχτηκε μακρια μου...αφηνοντας με ελευθερη να ανασανω.Ποτε δεν θα σταματουσε αυτη η γελοια αντιδραση μου σε καθε του αγγιγμα και οσο υπερβολικο κι αν ηταν μου αρεσε αυτο....αν και ειχα βελτιωθει αισθητα....Τουλαχιστον δεν λυποθυμουσα καθε φορα που με φιλουσε.

Μετα απο μια συντομη αγκαλια αφησα τα χερια του να πεσουν απο το σωμα μου και πηγα προς την ντουλαπα μου.Αφου εβγαλα αυτα που θα φορουσα πηρα τα πραγματα μου για το μπανιο και γυρισα να τον κοιταξω...Θα μεινεις...?ρωτησα.Ακομη και τα λιγα λεπτα που δεν θα τον εβλεπα θα μου κοστιζαν.Πρεπει να παω να αλλαξω και να παρω το αυτοκινητο....ειπε χαριζοντας μου το αγαπημενο μου μισο χαμογελο.Οσο κι αν προσπαθησα δεν μπορεσα να αποφυγω το κατσουφιασμα.Γελασε αναλαφρα τραβωντας με σε μια σφιχτη αγκαλια.Πρεπει να παω....ψιθυρισε στο αυτι μου....Τι θα σκεφτουν οι γειτονες...?Σου υποσχομαι να ειμαι πισω μεχρι να τελειωσεις.Εγνεψα καταφατικα και σηκωθηκα στις μυτες των ποδιων μου για να τον φιλησω λιγο πριν χαθει εξω απο το παραθυρο.....

Το ζεστο νερο ετρεχε πανω στο σωμα μου βοηθωντας με να ξυπνησω.Προσπαθησα να ηρεμησω τους χτυπους της καρδιας μου που ετρεχαν με σπασμενα φρενα.Ενας αναστεναγμος ξεφυγε απο τα χειλη μου.....Μερικα λεπτα ειναι....ψιθυρισα στο εαυτο μου καταβαλοντας μεγαλη προσπαθεια να καταπιω τον κομπο που ειχε κατσει στο λαιμο μου.Η σκεψη του Τζεικομπ στριφογυριζε εδω και ωρα στο μυαλο μου..Η μορφη του ηταν τοσο εντονη χθες στα ονειρα μου...Ομως δεν ηταν ο Τζεικ που τοσο πολυ αγαπουσα...Τα ματια του ηταν λυπημενα,οπως την τελευταια φορα που τον ειδα...Αλλες φορες παλι ειχε υιοθετησει εκεινο το σκληρο προσωπειο που δεν ελεγε να αποχωριστει τον πρωτο καιρο μετα την μεταμορφωση του.Υποσχεθηκα στον εαυτο μου πως μετα θα τον επαιρνα τηλεφωνο....οπως και αν ειχαν εξελιχθει τα πραγματα ηταν ακομη ο καλυτερος μου φιλος.Βγηκα απο το μπανιο και ντυθηκα βιαστικα...Στριφογυριζα βαριεστημενα το κουταλι μεσα σε ενα μπωλ κορν φλεικς οταν ακουσα τον αναλαφρο χτυπο στην πορτα.Ετρεξα γρηγορα να ανοιξω και ενιωσα σαν να ανασανα μετα απο ωρα....Την στιγμη που το βλεμμα μου βυθιστηκε μεσα στα φωτεινα του ματια....

Edward's POV

Ηταν νωρις ακομη οταν εφτασα εξω απο το σπιτι της.Η Αλις καθισμενη στο πισω καθισμα ειχε τεντωσει υπερβολικα το μικροσκοπικο σωμα της και αλλαζε γρηγορα τους σταθμους του ραδιοφωνου.Μα ειναι δυνατον να μην εχει ουτε ενα τραγουδι της προκοπης....μουρμουρισε νευριασμενα.Γελασα πνιχτα...Ειναι πολυ πρωι ακομη...ειπα και αφησα στα ποδια της μια θηκη με cd.Την πηρε στα χερια της και αρχισε να ψαχνει επεξεργαζεται ενα ενα..Δεν θα αργησω...ειπα και βγηκα απο το αυτοκινητο.Προχωρησα προς το σπιτι της Μπελλα με τους τιτλους των τραγουδιων και των καλλιτεχνων να αντηχουν μεσα στο κεφαλι μου...Η μαλλον μεσα στο κεφαλι της αδερφης μου.Χτυπησα απαλα την πορτα περιμενοντας να ξανα δω το προσωπο της....το μονο καλο με τις νεκρες ωρες του σχολειου ηταν οτι καθομουν διπλα της.

Τον χτυπο στην πορτα συνοδεψε ενας δυνατος ηχος σαν πιατα που σπανε.Σχεδον μπορουσα να δω την Μπελλα να πεταει τα πιατα μεσα στον νεροχυτη και να τρεχει προς την πορτα....προς εμενα.Δεν μπορεσα να μην της χαμογελασω οταν επιτελους την ανοιξε Τα καστανα της ματια φωτειστηκαν απο το λιγοστο φως του ηλιου.Αν αυτο ηταν δυνατον καθε φορα που την εβλεπα μου φαινοταν και πιο ομορφη.Τι θορυβος ηταν αυτος...?ρωτησα παιχνιδιαρικα καθως ακουμπουσα τα χειλη μου πανω στα δικα της.Η καρδια της αρχισε να χτυπαει πιο δυνατα,μεχρι που απομακρυνθηκα.Μου εριξε ενα αινιγματικο βλεμμα.Υπαρχει τιποτα που να μην ακους....?μουρμουρισε.Εκτος απο τις σκεψεις σου οχι...Χαμογελασα και πηρα την τσαντα απο τον ωμο της.Εκεινη εσφιξε τα δαχτυλα της γυρω απο τα δικα μου και με ακολουθησε προς το αυτοκινητο.

Αν και η ανοιξη ειχε μπει απο οτι φαινοταν σημερα θα ηταν αλλη μια υγρη μερα.Κρυσταλλινες σταγονες ελαμπαν στις φυλλωσιες των αιωνοβιων δεντρων κατω απο τις δειλες ηλιαχτιδες του ηλιου.Αλις...ξεφωνησε η Μπελλα μολις ειδε την αδερφη μου στο πισω καθισμα του Βολβο.Η Αλις την εκλεισε σε μια σφιχτη αγκαλια που φανηκε να κραταει παρα πανω απο το κανονικο.Ηρεμα Μπελλα...την πειραξε...Θα με σκασεις...αν αυτο ηταν δυνατον.Η Μπελλα κοκκινησε ελαφρα και απομακρυνθηκε.Το χαμογελο που ειχε απλωθει στα χειλη της ηταν πραγματικα ανεκτιμητο,σαν να ειχε διαλυθει εκεινη η σκια που στοιχειωνε ακομη την ματια της τις στιγμες που νομιζε πως δεν την κοιτουσα.....

Εβαλα μπρος κλεινοντας την πορτα και ξεκινησα για το σχολειο.Αυτες ηταν οι μοναδικες ωρες που πραγματικα ευχομουν να μπορουσα να κοιμηθω.Ολα τα μαθηματα μου φαινονταν τοσο βαρετα,τοσο ιδια.Μερικες φορες ακομη και γελοια...Τι να την κανεις την ιστορια οταν ησουν εκει την ωρα που γραφοταν....?

Κοιτουσα αφηρημενα στο δρομο ριχνοντας κλεφτες ματιες στο πισω καθισμα μεσα απο τον καθρεφτη..Η Μπελλα προσπαθουσε να βρει με την βοηθεια της αδερφης μου μια καλη δικαιολογια ωστε να μπορεσει να ξεγλιστρησει απο το σπιτι το απογευμα διχως να το κανει θεμα ο Τσαρλι.Το να επισκεφτει την οικογενεια μου δεν θα ηταν και οτι καλυτερο για τον πατερα της....η μαλλον το να επισκεφτει εμενα ηταν το προβλημα.Θα ερθω να σε παρω εγω αμα δεν γινεται αλλιως....ειπε με σιγουρια η Αλις.Χαμογελασα αχνα.Οσο και να με μισουσε ο Τσαρλι για την Αλις θα εκανε μια εξαιρεση.Στο κατω κατω κανεις δεν μπορει να της αντισταθει....

Το παρκινγκ του σχολειου ηταν σχεδον γεματο οταν επιτελους φτασαμε.Παρκαρα σε μια σχετικα απομακρυσμενη γωνια προσπαθωντας να αποφυγω τα διαπεραστικα βλεμματα των παιδιων γυρω μας.Ενα πληθος σκεψεων αρχισαν να αντηχουν μεσα στο κεφαλι μου.Απο οτι φαινεται ολοι ειχαν προσεξει πως οι Καλεν γυρισαν στο Φορκς.Τα περισσοτερα ηταν συναισθηματα αδιαφοριας η θαυμασμου,αυτα που συνηθιζε να εισπραττει το ειδος μου απο τους ανθρωπους.Της αγνοησα οπως παντα...ομως μου ηταν λιγο δυσκολο να αγνοησω την δυσφορεια του Μαικ Νιουτον.

Το βλεμμα του αγοριου ηταν κολλημενο πανω μας καθως βοηθουσα την Μπελλα να βγει απο το αυτοκινητο,βλασφιμοντας ακαταπαυστα.Πραγματικα επρεπε να μαθει καλους τροπους.Για αλλη μια φορα εβλεπε τις ελπιδες του να μαραινονται.Ετριξα τα δοντια μου ακουγοντας τις πονηρες σκεψεις που περνουσαν απο το μυαλο του κανοντας μεγαλη προσπαθεια να μην γυρισω και του ξεριζωσω το κεφαλι.Η Μπελλα εχοντας προσεξει την απομακρη εκφραση μου με κοιταξε εξεταστικα στα ματια και της χαμογελασα βεβιασμενα.Δεν ηταν λιγοι εκεινοι που απογοητευτηκαν οταν με ξανα ειδαν μαζι της αλλα αυτο το παιδι παντα με προκαλουσε.Γυρισα και τον αγριοκοιταξα και απεστρεψε το βλεμμα.Καλυτερα να εβρισκε μια λιγοτερο επικινδυνη ασχολια απο το να χαζευει τον λογο της υπαρξης μου....Ποσο να αντεξει ενας βρικολακας πια....

Η αιθουσα των Αγγλικων μοιριζε εντονα κλεισουρα.Πηρα μια βαθια ανασα προετοιμαζοντας τον εαυτο μου για την αδρανεια που θα επακολουθουσε.Ομολογω πως αν και ειχα επαναλαβει το λυκειο δεκαδες φορες μετα απο τοσο καιρο αποχη ειχα ξεσυνηθισει.Τουλαχιστον ειχα το πλεονεκτημα πως δεν χρειαζοταν να προσεχω....οποτε μπορουσα να εστιασω για τα επομενα σαρανταπεντε λεπτα ολοκληροτικα την προσοχη μου στην Μπελλα.

Εκατσε στην θεση διπλα μου και μου χαμογελασε ζεστα.Της ανταπεδωσα το χαμογελο και εκλεισα το χερι της μεσα στα δυο δικα μου.Εκεινη την ωρα πλησιασαν στο θρανιο μας η Αντζελα και η Τζεσικα.Γεια...ειπε η Αντζελα και εσκυψε για να αγκαλιασει την Μπελλα.Εκεινη τραβηξε το χερι της μεσα απο το δικο μου και εσφιξε δυνατα την φιλη της.Η Τζεσικα επανελαβε τον χαιρετισμο με στραμμενο το βλεμμα της σε μενα.Χαιρομαι που σε ξανα βλεπω Εντουαρντ....ειπε η Αντζελα χαριζοντας μου ενα φιλικο χαμογελο.Το ιδιο κι εγω Αντζελα...ειπα και εσφιξα το χερι που μου ετεινε.Ηλπιζα να μην καταλαβε ποσο κρυο ηταν το δικο μου.

Ωστε ξανα γυρισατε μονιμα...?ρωτησε η Τζες κοιτοντας μια εμενα και μια την Μπελλα.Ναι ετσι φαινεται....ειπα χρησιμοποιοντας την πιο ευγενικη φωνη μου.Πολυ ωραια...ειπε συνεχιζοντας να με κοιταει εντονα με τα κολακευτικα σχολια για το ατομο που να υπερισχυουν οποιαδηποτε αλλης σκεψης.Εκεινη την στιγμη ο Μπεν τους εγνεψε απο την αλλη πλευρα της αιθουσας.Η Αντζελα μας χαιρετησε ευγενικα και κατευθυνθηκε προς το μερος του σερνοντας μαζι της και την Τζεσικα....ευτυχως.

Με το βλεμμα τις παρακολουθησα να απομακρυνονται λιγο πριν ξανα γυρισω στην Μπελλα.Ηταν πιο χλωμη απο οτι συνηθως.Εισαι καλα....?ρωτησα και με τα παγωμενα μου δαχτυλα αγγιξα το μετωπο της.Εκεινη αναστεναξε και ακουμπησε στον ωμο μου κλεινοντας τα ματια...Τωρα που εισαι εδω ειμαι....ψιθυρισε,Ηθελα να την σφιξω πιο πολυ πανω μου...να μην την αφησω να φυγει ποτε ξανα....Ομως εκεινη την στιγμη μπηκε η καθηγητρια και ξενικησε το μαθημα.Η Μπελλα απομακρυνθηκε απο την αγκαλια μου και ισιωσε το κορμι της κοιτωντας προς το μερος της.Ηξερα πως δεν ηταν η καταλληλη ωρα ομως απλως δεν αντεχα να μην την αγγιζω.Πηρα το χερι της μεσα στο δικο μου και το εσφιξα κατω απο το θρανιο.Εκεινη μου χαρισε ενα ζεστο χαμογελο σφιγγοντας τα δαχτυλα μου το ιδιο δυναρα λιγο πριν στρεψει ξανα την προσοχη της προς τον πινακα.Αλλη μια συνηθισμενη μερα ειχε ξεκινησει....μα δεν με ενοιαζε και πολυ....οχι οσο ημουν διπλα της....

Bella's POV

Ο Εντουαρντ με περιμενε εξω απο το γυμναστηριο μετα το τελος της σχολικης μερας.Αναστεναξα με ανακουφιση μολις τον ειδα οχι μονο γιατι χρειαζομουν για ακομη μια φορα την επιβεβαιωση πως δεν ονειρευομουν και πως εκεινος ηταν οντως πραγματικα εδω αλλα και γιατι δεν αντεχα αλλο την φλυαρια του Μαικ....

Τα γαλαζια ματια του Μαικ στενεψαν μολις καταλαβε που ειχα στρεψει το βλεμμα μου παυοντας να τον ακουω εδω και ωρα.Ο Εντουαρντ ηταν χαλαρα ακουμπισμενος στο τοιχο του γυμναστηριου με τα ζεστα του ματια καρφωμενα μεσα στα δικα μου.Ε,λοιπον Μπελλα θα τα πουμε αυριο....μουρμουρισε ο Μαικ ξερα και απομακρυνθηκε απο κοντα μου.Του εγνεψα με μια κινηση του κεφαλιου παλευοντας ματαια να παρω το βλεμμα μου απο το προσωπο του Εντουαρντ.Το αγαπημενο μου στραβο χαμογελο αστραψε στα χειλη του μολις ειδε την αντιδραση του Μαικ...

Γεια...ψιθυρισε φιλωντας με στο μαγουλο και η βελουδινη φωνη του αντηχησε μεχρι τα βαθη της υπαρξης μου.Γεια...ειπα διχως να εμπιστευομαι την φωνη μου ιδιαιτερα καθως η καρδια μου ειχε να φτερουγιζει μεσα στο στηθος μου για ακομη μια φορα..Ολες οι λεξεις του κοσμου δεν φτανουν για να περιγραψω αυτο το συναισθημα....ενιωθα ζωντανη με το παραμικρο του αγγιγμα.Ακομη κι αν ο κοσμος γυρω μου διαλυοταν,αν και ο πονος μου για τον Τζεικ εδενε κομπο το στομαχι μου ακομη κι αν ο Τσαρλι θα μου απαγορευε να ξανα βγω απο το σπιτι αυτη την στιγμη δεν με ενοιαζε....γιατι ο Εντουαρντ ηταν εδω.

Του χαμογελασα πλατια καθως τα δαχτυλα του βρηκαν τα δικα μου.Κοιταξα τα χερια μας που παρεμειναν ενωμενα για μερικες στιγμες,η παγωμενη αισθηση του δερματος του τοσο καθησυχαστικη πανω στο δικο μου.Ομως αυτο δεν μου ηταν αρκετο...με μια αποτομη κινηση εσφιξα τα χερια μου γυρω απο την μεση του.Εκλεισα τα ματια μου σφιχτα κρυβοντας το προσωπο μου μεσα στο στηθος του.Ανεπνευσα απληστα την γλυκεια μυρωδια του δερματος του.

Μπελλα εισαι καλα...ψιθυρισε μπερδεμενος χωρις να με απομακρυνει απο την αγκαλια του.Σηκωσα το βλεμμα μου στα ματια του.Ανησυχια ξεχειλιζε απο μεσα τους.Ηξερα πως αυτη ηταν μια απο εκεινες τις στιγμες που θα εδινε ακομη και την αθανασια του για να μαθει τι σκεφτομαι.
Πραγματικα μερικες φορες απορουσα με τον εαυτο μου πως ειχα πιστεψει εστω και για μια στιγμη οτι αυτος ο αγγελος δεν με αγαπαει...μια αγαπη που δεν μπορουσα να καταλαβω απολυτα αλλα θα εδινα και την ψυχη μου για να την κρατησω.Ναι μια χαρα...ειπα απλα διχως να θελω να τον ανησυχισω περισσοτερο.Απλως μου ελειψες...

Οι πρωτες σταγονες της βροχης αρχισαν να πεφτουν τριγυρω μας καθως ο μονιμα συννεφιασμενος ουρανος σκοτεινιασε κι αλλο.Ελα παμε...ειπε και με τραβηξε απο το χερι προς το αυτοκινητο του παιρνοντας την τσαντα απο τον ωμο μου.Το αυτοκινητου του μας περιμενε στην ακρη του μισοαδειου τωρα παρκινγκ.Μου ανοιξε την πορτα και μεχρι να κατσω στη θεση του συνιδηγου αυτος καθοταν ηδη διπλα μου.

Με ενα απαλο θορυβο η μηχανη πηρε μπρος.Η Αλις...?ρωτησα κοιτωντας τριγυρω στο προαυλειο.Εφυγε νωριτερα...ειπε με ενα μισο χαμογελο καθως περασε τα δαχτυλα του μεσα απο τις υγρες τουφες των μαλλιων του.Με μια αυθορμητη κινηση το χερι μου βρεθηκε στο προσωπο του,μαζευοντας μια σταγονα βροχης που ειχε κυλησει μεχρι τα χειλη του.Τα χαιδεψα απαλα με μονη σκεψη μου το ποσο πολυ ηθελα να τα ξανα φιλησω....ποσο καιρο τα ειχα στερηθει.Ακινητος σαν αγαλμα παρακολουθουσε την καθε μου κινηση.Τα χρυσαφι σαν τοπαζι ματια του μελετουσαν εξεταστικα το προσωπο μου.

Σαν να διαβασε την σκεψη μου τα δαχτυλα του χεριου του βρηκαν το δικο μου πιεζοντας το μονο για μια στιγμη πανω στο μαγουλο του λιγο πριν σκυψει προς το μερος μου και ακουμπησει τα χειλη του απαλα πανω στα δικα μου.Ενας αναστεναγμος ανακουφισης μου ξεφυγε καθως τα χερια μου βρεθηκαν μεσα στα μαλλια του χαιδευοντας τα δυνατα.Η βροχη επεφτε αγρια τωρα εξω απο το αυτοκινητο μαστιγωνοντας τα τζαμια.Οταν η αναπνοη μου κοπηκε απομακρυνθηκε απο μενα διχως ομως να ελευθερωσει το βλεμμα μου....

Πρεπει να γυρισεις σπιτι....ειπε με τραχια φωνη καθως ξεκινησαμε.Η διαδρομη προς το σπιτι του Τσαρλι μου φανηκε ακομη πιο συντομη απο οτι ηταν.Το χερι του Εντουαρντ δεν αφησε στιγμη το δικο μου και ενιωθα την ματια του ηταν την περισσοτερη ωρα καρφωμενη επανω μου παρα στον δρομο...κατι που δεν ηταν αναγκαιο φυσικα.

Το περιπολικο του Τσαρλι ηταν παρκαρισμενο μπροστα απο το φορτηγακι μου στην συνηθισμενη του θεση.Για μερικες στιγμες εμεινα ακινητη κοιτωντας το σπιτι με το ενα χερι μου κολλημενο στο χερουλι της πορτας και το αλλο μεσα στου Εντουαρντ....Δεν ηθελα να φυγω....δεν ηθελα να τον ξανα αφησω ουτε για οσο διαρκει μια ανασα.Πρεπει να φυγω....ειπα τελικα περισσοτερο στον εαυτο μου παρα σε εκεινον.Γυρισα και τον κοιταξα.Μου αναπεδωσε το βλεμμα ομως δεν μιλησε.

Θα ερθεις μεσα...?ρωτησα κοιτωντας τον ικετευτικα.Αναστεναξε βαθια κοιτωντας τον δρομο για μερικα δευτερολεπτα.Δεν ειναι καλη ιδεα Μπελλα.Οχι ακομη τουλαχιστον.Δεν θελω να κανω τα πραγματα χειροτερα για τον Τσαρλι απο οτι ειναι ηδη...

Ειχε δικιο και το ηξερα....ομως δεν μπορουσα να μην θυμωσω με τον πατερα μου οταν ηταν υπευθυνος για την παραμικρη στιγμη που περνουσα μακρια του.Σε μιση ωρα θα με βρεις στο δωματιο σου....ψιθυρισε και μου χαμογελασε γλυκα.Μετα το φαγητο ο Τσαρλι θα ξανα φυγει για το τμημα...ειπε με ενα πονηρο χαμογελο...οποτε θα μπορουμε να κυκλοφορουμε και στα υπολοιπα δωματια....Τι πολυτελεια...μουρμουρισα σαρκαστικα και εγυρα προς το μερος του για να τον φιλησω....Μιση ωρα....ψιθυρισα κοντα στα χειλη του καθως ανοιξα αποτομα την πορτα ξεροντας πως οσο περνουσε ο χρονος τοσο πιο δυσκολο θα γινοταν να φυγω.Επιασα την τσαντα μου απο το πισω καθισμα και βγηκα στην βροχη...

Μιση ωρα...ειπε και εκεινος με το ιδιο χαμογελο στα χειλη.Προχωρησα γρηγορα προς στο σπιτι...
Α και Μπελλα...ειπε ανηψωνοντας για λιγο την φωνη του ωστε να τον αακουσω.Γυρισα προς το μερος του.Σ'αγαπω...ειπε καθως εβαλε μπρος την μηχανη και ξεκινησε να φυγει.Κι εγω σ'αγαπω...μουρμουρισα στον εαυτο μου καθως τον ειδα να χανεται στην βροχη...μακαρι να ηξερες ποσο....

Ο Τσαρλι καθοταν στην συνηθισμενη θεση του στην κουζινα.Ετοιμασα το φαγητο ριχνοντας κλεφτες ματιες στο ρολοι.Ημουν ετοιμη να ανεβω στο δωματιο μου οταν το βλεμμα μου επεσε στο τηλεφωνο.Ο γνωριμος κομπος στο στομαχι μου επανηλθε καθως εμεινα να ανταλλασω βλεμματα με την συσκευη.Η πονεμενη εκφταση στο προσωπο του Τζεικομπ ζωγραφιστηκε στο μυαλο μου κανοντας την ψυχη μου να ματωσει.Η καρδια μου αρχισε να χτυπαει επωδεινα γρηγορα καθως τα δαχτυλα μου σχηματιζαν τον γνωστο αριθμο.Ηξερα οτι ο Εντουαρντ θα θυμωνε...ομως δεν μπορουσα να κανω αλλιως...Ο Τζεικομπ πονουσε εξαιτιας μου.

Γεια σου Μπιλι...Η Μπελλα ειμαι....Μηπως ειναι εκει ο Τζεικ....?

Σπόιλερ: