Σκηνές που μας έκαναν να κλάψουμε.

Γιατι...? Πρωτον λατρευω την Nicole Kidman...και η Satine για μενα ειναι ο καλυτερος της ρολος...εδω και δεκα χρονια ειναι μια απο τις αγαπημενες μου ταινιες...Συν του οτι ξερω καθε στιχο απο την ταινια απ'εξω....

Μπράβο! Αν δεν την έβλεπα στη Νόβα, δε νομίζω να την έβλεπα αλλιώς... Καλή δε λέω αλλά μάλλον γυρίζω σε παιδικο-εφηβικές κατηγορίες όσο περνούν τα χρόνια

Ουσιαστικα με αυτη την ταινια αρχισα να μαθαινω και αγγλικα.... Μου εχει μεινει πολυ εντονη γιατι την βλεπω ανελειπως σε συχνα διαστηματα εδω και μια δεκαετια...μαλλον εχει περασει στο dna μου πλεον....

Μπα, εγώ με τον Μπέντζαμιν Πάτον κλαίω πολύ.Κι ο Πιτ κούκλος.

το μοναδικο σημειο στο οποιο εκλαψα ηταν στην Χαραυγη οταν ο Εντουαρντ πηρε στην αγκαλια του την Ρενεσμι για να την αποχαιρετησει φιλωντας την στο μετωπο και στα 2 μαγουλα παραδιδοντας την στον Τζεικομπ λεγοντας του ''αντιο Τζεικομπ αδερφε μου ... γιε μου''
εκεινη την στιγμη νομιζω ηταν που ο Εντουαρντ συνχωρεσε τον Τζεικομπ για ολα κ τον αποδεχτεικε ως μελλοντικο συντροφο της κορης του.

Στη μόνη σκηνή που έκλαψα ήταν όταν ο Εντουαρντ άφησε τη Μπέλλα...Αναμενόμενο θα μου πείτε... Τι να κάνω που δεν κλαίω εύκολα σε ταινίες, βιβλία κτλ.

Σε αυτή τη σκηνή εγώ νομίζω πως ένιωσα πολύ έντονα αυτό που θα ένιωθε και η Bella εκείνη την ώρα. Πολύ καλή απόδοση των ηθοποιών

Η πιο πιο αγαπημένη συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή για μένα. Δε νομίζω να έκλαψα ούτε την πρώτη φορά που την είδα αλλά δεν ταυτίστηκα με την Μπέλλα...Αχ Έντουαρντ! Αυτό το βλέμμα τη στιγμή που τη φιλούσε απαλά στο κεφάλι...

Τι κλαμα...αυτη η σκηνη και μετα στην Βολτερα ειναι οι καλυτερες της ταινιας...

Το φιλί στη Βολτέρα πακέτο με την εξομολόγηση του Έντουαρντ...

Εννοειται....μεχρι που πεταχτηκαν σαν μην πω οι Βολτουρι...αλλα και οταν την αποχαιρεταει...εκεινο το βλεφαρισμα πριν την αφησει και φυγει...αχ το αγορι μου....

Αχ εκείνο το σμίξιμο των φρυδιών...

Εκεινος ο αναθεματισμενος πονος....

Το άγγιγμά του...

Και μετα η απουσια του...

Δε με ένοιξε η απουσία του!
Θα ξαναγυρίσω στην παρουσία του και θα πω το σταθερό βλέμμα του όταν της λέει ότι δεν την θέλει να έρθει μαζί του...

Ναι αλλα μαζι με την Μπελλα υπεφερα κι εγω...τραυμα μου χει μεινει...να περιμενεις ενα χρονο για να δεις τον θεο και στην μιση ταινια να βλεπεις το κουταβι να βγαζει τους κοιλιακους του να παρουν αερα....Ενταξει οταν εμφανιστηκε ομως ο δικος μας ολα μπηκαν στην θεση τους...ασχετα που ειχα πεθανει στο κλαμα...

Αχ...από τις λίγες φορές που προτίμησα την ταινία από το βιβλίο...η συνάντηση στη Βολτέρα...αν και το έχω ξαναπεί, ας έχει λίγο Έντουαρντ, η Σελήνη είναι το αγαπημένο μου...

Εκει βγαινει πραγματικα το ποσο πολυ τον εχει αναγκη...δεν υπαρχει ζωη χωρις αυτον...εγω δεν μπορω να ξεχωρισω καποιο βιβλιο...τα λατρευω ολα το ιδιο...

και σε μενα αρεσε στο new moon στην ταινια περισσοτερο απο οτι στο βιβλιο η σκηνη της επανασυνδεσης
επισης παρολο που η συγκεκριμενη ταινια δεν αρεσε στους περισσοτερους λογο περιορισμενου Εντουαρντ κατα την γνωμη μου ειναι η μοναδικη που περναει αυτουσιο το κλιμα του βιβλιου κ τα συναισθηματα που περιγραφει η Μεγιερ.
επισης κ η Στιουαρτ κ ο Πατινσον ειναι πραγματικα πολυ ομορφοι σε αυτην την ταινια περισσοτερο απο τις υπολοιπες.

Μετα απο μια εβδομαδα ταλαιπωριας και συναισθηματικα πολυ φορτισμενη,ειδα το New moon.
Τι το ηθελα?Οταν ο Εντουαρτ αφησε την Μπελα ενιωσα...τοσο χαλια...

Κομματια γινομαι καθε φορα....

Όχι κλάμα αλλά ένα συναίσθημα,σαν ένας πόνος στο στομάχι,όταν τελειωσα την Χαραυγή.Ήταν περίεργα...

Αχ όταν στη χαραυγή η Ρόζαλι ετοιμαζε το μπάνιο στη Μπέλλα και ο Έντουαρντ τη κίταζε απο πίσω με αυτό το βλέμμα του πόνου και και.... Κλάμα πολύ κλάμα!!!!!!!!

Δεν ξερω γιατι ηταν τοσο μαυρα τα ματια του...απο την πεινα η απο τον πονο...