Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Αλεξάνδρα, νομίζω ότι για ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου, είσαι ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις, να συμπάσχεις ή να θες να την βαρέσεις!!!

Χμ... όταν διαβάζω μερικά κομμάτια, δεν πιστεύω ότι τα έχω γράψει εγώ. Ωραία ακούγονται... χα, χα, χα...

Περιμένω εννοείται ολοκληρωμένες εντυπώσεις στο τέλος!



Συνονόματη... ντροπή και αίσχος!
Χα, χα, χα... το γλιτώνει δηλαδή το ξύλο στο τέλος;

Εννοειται πως θα επιστρεψω.... Δεν εχω πολυ ακομα, πιστευω μεσα στο σκ να το τελειωσω....

Ανυπομονώ...

ΓΙΩΤΑ έγραψε:

Χμ... όταν διαβάζω μερικά κομμάτια, δεν πιστεύω ότι τα έχω γράψει εγώ. Ωραία ακούγονται... χα, χα, χα...

Συνονόματη... ντροπή και αίσχος!
Χα, χα, χα... το γλιτώνει δηλαδή το ξύλο στο τέλος;

και σε μας άρεσαν πολλά κομμάτια του βιβλίου!

Και φυσικά το γλίτωσε το ξύλο η Αγγελική! (από μένα τουλάχιστον!)
Φρόντισες να το σώσεις στο τέλος με τον καλύτερο τρόπο ώστε η ανατρεπτικότητά σου να μην μας επηρεάσει αρνητικά στην ψυχολογία μας!

Αλεξάνδρα... σε νιώθω, σε καταλαβαίνω και σε δικαιολογώ, απόλυτα!


Συνονόματη, αυτό με την ανατρεπτικότητα, πολύ χαίρομαι όταν το ακούω!

Λοιπον γιωτα ελπιζω να εισαι ετοιμη να διαβασεις την παρακατω εκθεση......

Σπόιλερ:

Αλεξάνδρα μου, είμαι πάντα έτοιμη!
Πρώτα απ' όλα, σ' ευχαριστώ πολύ που το διάβασες και δεύτερον, χαίρομαι που σου άρεσε!

Σπόιλερ:

Καλοκαιρι?? Τελεια !!!

Εγω πρεπει να σε ευχαριστησω που μου εδωσες ωραιες στιγμες με την ιστορια σου !!!

Φιλακια

Ναι, ναι... πρώτα ο θεός, αυτό είναι το πλάνο!!!

Να 'σαι καλά κοριτσάρα μου!
Σ' ευχαριστώ και πάλι!!!

Κυρία Παπαδημακοπούλου...
είστε απερίγραπτη!
Ευχαριστώ για όλα

Αχ συνονόματη... το ξέρω! Χα, χα, χα...

Εσύ ευχαριστείς;;; Εγώ πρέπει να σε ευχαριστήσω!!!

βιτρινα παρακαλω παρακαλω!!!  

Μπραβο στην Γιωτα!!
Παντα επιτυχιες κοριτσακι!! 

Ωωω... ευχαριστώ πολύ για την υπέροχη photo! Θα την ανεβάσω και στο blog μου!       

Ευχαριστώ Βάσω μου... κι εσύ ό,τι ποθείς!  

Το ότι συμπαθώ ιδιαίτερα την Γιώτα είναι γεγονός. Ωστόσο η άποψη μου είναι απολύτως αντικειμενική και όσοι με γνωρίζετε ξέρετε ότι ποτέ δεν γράφω-λέω πράγματα που δεν τα πιστεύω.
Παρόλο που διαβάζω ελληνική σύγχρονη λογοτεχνία λίγα είναι τα βιβλία που πραγματικά θα μου αρέσουν,θα με ταξιδέψουν και θα με παρασύρουν μέσα στις σελίδες τους.
Η Γιώτα όμως με αυτό το ξεχωριστό μυθιστόρημα το κατάφερε!!

H Γιώτα συστήθηκε σε όλους μας μέσα από τις καταπληκτικές κριτικές της στο blog της και αργότερα
μέσω του βιβλίου Ξεπεσμενοι Αγγελοι.

Πριν λίγο καιρό, κυκλοφόρησε το δεύτερό της βιβλίο με τίτλο,"Με με ξεχάσεις το οποίο,¨
είναι πολύ διαφορετικό από ότι έχουμε συνηθίσει,γιατί αυτή τη φορά, επιχειρεί να προσεγγίσει
την ιστορία από την οπτική μεριά του αγοριού.

Η γραφή της είναι απλά υπέροχη και καταφέρνει να μας παρασύρει στον πυρήνα
της ιστορίας από τις πρώτες κι όλα σελίδες.Σε αυτό το σημείο δεν θα παραλείψω να αναφερθώ
για την εξελικτική πορεία της γραφής της σε σχέση με το πρώτο της βιβλίο.
Αυτό που μου άρεσε πάντα στα γραπτά της Γιώτα είναι το γεγονός ότι έχει έναν πολύ όμορφο
τρόπο να αποτυπώνει τις λέξεις στα κείμενα της.Η γραφή της φανερώνει έναν άνθρωπο με ευχέρεια
στο γραπτό λόγο.

Βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Αντρέας.Ο οποίος
καλείται κάποια στιγμή να αντιμετωπίσει τους φόβους του, τον ίδιο του τον εαυτό.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...Ο Αντρέας και η Αλεξάνδρα γνωρίζονται σε πολύ μικρή ηλικία.
Ανάμεσα τους καταφέρνει να γεννηθεί ένας ιδιαίτερος δεσμός και να σφυρηλατηθεί μια σπάνια φιλία.
Καθώς τα χρόνια περνούν ο δεσμός αυτός αντί να μειωθεί ενισχύεται.Αρχίζουν όμως να αναπτύσσονται
και άλλα βαθύτερα συναισθήματα τα οποία λόγο ηλικίας δεν είναι σε θέση να τα κατανοήσουν.

Όταν ο Αντρέας αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η Αλεξάνδρα είναι για αυτόν κάτι
περισσότερο από μια φίλη,τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες τον εγκλωβίζουν σε ένα αδιέξοδο
από το οποίο δεν μπορεί να διαφύγει.

Θα πρέπει να ρισκάρει πολλά και ο φόβος της τυχόν απόρριψης τον κάνουν να διστάζει
να εκφράσει τον ερωτά του.Κάπου εκεί αρχίζει να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο.
Χάνει τις ευκαιρίες μέσα από τα χέρια του και εμείς αρχίζουμε να αμφιβάλουμε
αν θα καταφέρει να βρει την δύναμη να διεκδικήσει τα θέλω του πριν να είναι πολύ αργά.

Η Αλεξάνδρα από την μεριά της δεν διευκολύνει ιδιαίτερα την κατάσταση κάνοντας μας να σκεφτούμε
ότι οι γυναίκες είμαστε όντως λίγο πολύπλοκα όντα.

Φτάνει όμως η στιγμή που ο Αντρέας θα πρέπει να παλέψει.Να πάρει την κατάσταση στα χέρια του,
να ξεδιπλώσει τα συναισθήματα του και να παλέψει για αυτήν που αγαπά.
Δεν θα πω περισσότερα για να μην σας χαλάσω το σασπένς της ανάγνωσης.

Το "Μη με ξεχάσεις" είναι ένα από τα πιο γλυκά βιβλία που έχω διαβάσει!Σου δημιουργεί ποικίλα
συναισθήματα.. σε κάνει να γελάς,σε κάνει όμως και να σκέφτεσαι διάφορα θέματα.

Η Γιώτα κατάφερε να μας αποδείξει ότι το χιούμορ μπορεί να χωρέσει παντού
και πως αν θέλουμε τα πράγματα να είναι διαφορετικά δεν έχουμε παρά να το προσπαθούμε!!  

Συμφωνώ και επαυξάνω Έρη!
Η Γιώτα Παπαδημακοπούλου είναι μοναδική!!!
Το Ξεπεσμένοι Άγγελοι είναι ενα βιβλίο το οποίο μου άρεσε και φυσικά το δήλωσα στο αντίστοιχο τόπικ.
Το Μη με ξεχάσεις...μου άρεσε υπερβολικά πολύ! Η Γιώτα κατάφερε να με κάνει να κλάψω, να γελάσω, να νοσταλγήσω, να πονέσω, να αποθυμήσω, να ταξιδέψω...Μέσα από μια οικεία γλώσσα, χωρίς περιττές φιοριτούρες, με αγνό συναίσθημα σε κάθε κεφάλαιο.
Κι όσο κι αν ο Ανδρέας μερικές φορές με θύμωνε, η γλυκήτητά του, η ανασφάλεια, ο πόνος του, η προσπάθεια,  το παντελώς ανθρώπινο του χαρακτήρα του, τελικά σε κάνει να τον αγαπήσεις πέραν του δέοντως.
Γιώτα Παπαδημακοπούλου, αν το διαβάσεις, ξέρεις...περιμένω το 3ο!!!

Μαρία Στεφάνου, ευχαριστώ που μου σύστησες τη Γιώτα!
Αυτό το φόρουμ είναι τόσο καταπληκτικό τελικά!

Βάσω μου, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια, τόσο όσον αφορά εμένα την ίδια, όσο και το έργο μου σε όλες του τις διαστάσεις. Το ότι η συμπάθεια είναι αμοιβαία, είναι κάτι που νομίζω πως δεν χρειάζεται να το πω... το έχω δηλώσει πολλές φορές, έστω κι αν εσύ δεν το ξέρεις!!!      

Χαίρομαι πάρα πολύ που παρατήρησες πως υπήρχε διαφορά στον τρόπο που γράφω γιατί σκοπός μου ως δημιουργός είναι, όσο μπορώ, να εξελίσσομαι και να γίνομαι καλύτερη.   

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ που για μια ακόμη φορά μου έκανες την τιμή να διαβάσεις ένα πνευματικό μου "παιδί", που μπήκες στη διαδικασία να το σχολιάσεις και μάλιστα με τόσο όμορφα λόγια, αλλά και που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μας.

Με κάνει πολύ ευτυχισμένη το γεγονός πως το βιβλίο μου κατάφερε να σου προκαλέσει, όλα εκείνα στα οποία στόχευα και που τελικά, ήταν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για σένα.

Ελπίζω στο μέλλον να συνεχίσω να γράφω ιστορίες που θα μπορείς να τις αγαπήσεις, και γιατί όχι, ακόμα περισσότερο από τις υπάρχουσες.   

Συνονόματη... δεν ξέρω τι να πω... δεν έχω λόγια, πραγματικά!
Άλλωστε, οι δυο μας, έχουμε κάνει τόσες πολλές συζητήσεις και η αντίδρασή σου όταν μου μίλησες για τον Αντρέα, ήταν πιο ειλικρινής και συγκινητική απ' όσο θα τολμούσα να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Και σ' ευχαριστώ γι' αυτό... όπως σ' ευχαριστώ για την φιλία σου και τις κουβεντούλες μας και γενικώς, για όλα... ξέρεις εσύ...   
Πραγματικά, νιώθω τυχερή κι ευλογημένη που έχω γνωρίσει ανθρώπους όπως εσείς...
Όσο για το 3ο... σε ένα χρόνο (εντάξει... κάτι λιγότερο... υπομονή ως τότε...    )
Τα υπόλοιπα, ξέρεις... τηλεφωνικά!!!

  

Κορίτσια σας ευχαριστούμε πολύ που είστε εδώ και μας στηρίζετε με τόσο μοναδικό τρόπο. Όπως είπα και σε άλλα μου σχόλια, ο Αντρέας έχει την ικανότητα να συγκινεί και αυτή η ιστορία πέρα απ' οτιδήποτε άλλο άλλο είναι γλυκιά και σε ταξιδεύει αμέσως σε μία εποχή αθωότητας.

Πολλά συγχαρητήρια στη Γιώτα!

Μαράκι μου γλυκό, σ' ευχαριστώ για ακόμα μία φορά για τα καλά σου λόγια επιτυχία γιατί την αξίζεις!

ΓΙΩΤΑ έγραψε:

Συνονόματη... δεν ξέρω τι να πω... δεν έχω λόγια, πραγματικά!
Άλλωστε, οι δυο μας, έχουμε κάνει τόσες πολλές συζητήσεις και η αντίδρασή σου όταν μου μίλησες για τον Αντρέα, ήταν πιο ειλικρινής και συγκινητική απ' όσο θα τολμούσα να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Και σ' ευχαριστώ γι' αυτό... όπως σ' ευχαριστώ για την φιλία σου και τις κουβεντούλες μας και γενικώς, για όλα... ξέρεις εσύ...   
Πραγματικά, νιώθω τυχερή κι ευλογημένη που έχω γνωρίσει ανθρώπους όπως εσείς...
Όσο για το 3ο... σε ένα χρόνο (εντάξει... κάτι λιγότερο... υπομονή ως τότε...    )
Τα υπόλοιπα, ξέρεις... τηλεφωνικά!!!

  

Αμοιβαία τα αισθήματα Γιωτάκι!