Δραπετες ονειρων.....

Ειναι ασχετο με το Saga....αλλα ειναι η πρωτη μου προσπαθεια να γραψω μια μεγαλη ιστορια....
Φρονιμα με τις ντοματες....

So far away...It's growing colder without your love...Why cant you feel me...Calling your name...
Cant brake the silence..its breaking me...
Το ιδιο τραγουδι επαιζε ολο το βραδυ ξανα και ξανα...
Ειχε ξημερωσει εδω και ωρα.Ο ηλιος γλιστρουσε δειλα μεσα στο δωματιο απο τα κλειστα
παραθυροφυλλα.Αν και μεσα Οκτωμβριου ηταν μια ηλιολουστη μερα,σαν χουζουρεμα καλοκαιριου
που τεμπελικα αναβαλει την φυγη του..
Σηκωθηκε και εκλεισε την μουσικη.Ανοιξε το παραθυρο,ηθελε να νιωσει τον κρυο αερα στο
προσωπο του.Κοιταξε γυρω του.Επικρατουσε χαος μεσα στο δωματιο.Πηρε μια μπλουζα απο τον
σωρο με τα βιβλια και το jean που καλυπτε την οθονη του υπολογιστη,Αναζητησε τα παπουτσια του
κατω απο το κρεβατι.Κρατωντας τα σταρακια στο χερι και κλωτσωντας διαφορα μικροαντικειμενα
εφτασε στν πορτα που παρεμενε κλειδωμενη απο το γυμνασιο,χωρις να εχει σημασια αν βρισκοταν σπιτι η οχι.Αφουγκραστηκε μηπως ακουσει τις φωνες των γονιων του..Επικρατουσε σιωπη μεσα στο σπιτι.Θα λειπουν σκεφτηκε.
Μπηκε στην κουζινα.Δεσμιδες φωτος χορευαν με την σκονη που αιωρουνταν στον αερα.
Επανω στο τραπεζι ακουμπισμενα τα πιατα απο χθες το βραδυ.Κολλημενο στο ψυγειο
ενα σημειωμα.Σημαζεψε!Θυμηθηκε τις χθεσινοβραδινες φωνες της μητερας του.Τι εχει να γινει αμα μπεις στο δωματιο
μου,μονολογησε και χαμογελασε αχνα.Εκατσε στην καρεκλα και εδεσε τα παπουτσια του.Κοιταξε το ρολοι.Οχτω παρα δεκα.Βγηκε στο χωλ,επιασε βιαστηκα την τσαντα του
και βγηκε απο το σπιτι.Εβαλε τα ακουστικα στα αυτια του και ξεκινησε για το σχολειο.
Το μυαλο του ηταν συνεχεια σε εκεινη.Σε εκεινη την κοπελα που μεχρι
προσφατα δεν ειχε προσεξει.Ηταν μαζι στις ωρες τις κατευθυνσεις.
Στη βαρετη ωρα των αρχαιων,την ωρα που ολοι μιλουσαν η πετουσαν
χαρτακια η ματια του επεσε σε μια κοπελα που εμενε σιωπηλη.Δεν κοιτουσε καν γυρω της..
μονο εγραφε σε ενα τετραδιο ποιος ξερει τι.Του εκανε εντυπωση η αφοσιωση που εδειχνε
σε ενα κομματι χαρτι.Ξαφνικα εκεινη γυρισε και τον κοιταξε.
Πρεπει να ειχε καταλαβει πως την παρατηρουσε.Την υπολοιπη ωρα δεν ξανα κοιταξε
προς εκεινο το μερος της ταξης.Το κουδουνι ειχε ηδη χτυπησει οταν περασε την μεγαλη πορτα και μπηκε στο προαυλειο.Γαμωτο...αλλη μια απουσια.
Κατευθυνθηκε στο πισω μερος του σχολειου.Εκει που κατω απο τις φυλλωσιες των δεντρων
καθονταν ζευγαρακια η παιδια που ηθελαν να καπνισουν.
Ακουμπησε βαριεστημενα στον τοιχο και αφησε το βλεμμα του να βυθιστει στα graffiti που ειχαν
γινει κατα καιρους.Διαβασε χιλιοειπωμενα στιχακια και ονοματα συμμαθητων του μεσα σε
φλογισμενες καρδιες που περιειχαν ορκους αιωνιας αγαπης.Ποιος τα πιστευει αυτα μονολογησε
γυριζωντας την πλατη στον τοιχο.Δεκα λεπτα εχουν μεινει σκεφτηκε και μπηκε στο κτηριο.
Ανοιξε την σακα του και επιασε τα κλειδια του ντουλαπιου του.
Τοποθετησε μεσα την τσαντα του και εβγαλε τα βιβλια για την δευτερη ωρα.Το εσωτερικο του
διακοσμιμενο με καθε λογης αφισες.Το εβδομαδιαιο
προγραμμα ειχε καλυφθει απο τους evanescence τους nightwish και τους within temptation.
Για μερικες στιγμες εμεινε να τις κοιταει.
Το κουδουνι διεκοψε τις σκεψεις του.Εκλεισε το ντουλαπακι και κατευθυνθηκε
βιαστικα προς την ταξη.
Μπηκε μεσα στην αιθουσα.
ειπε μια φωνη πισω του.
Ο Κωστας του εκανε νοημα να παει να καθησει διπλα του.Στο τελευταιο θρανιο,οπως παντα αλλωστε.
Κοιταξε γυρω του.Το βλεμμα του επεσε στο αδειο θρανιο διπλα στο παραθυρο.Αυτη την στιγμη
ηθελε να ειναι διπλα στο φως.Μηπως και ζεσταθει η μουδιασμενη καρδια του.
Με το δαχτυλο του εδειξε το θρανιο.΄Ακουμπησε τα βιβλια του στην λεια επιφανεια και εκρυψε
το κεφαλι μεσα στα χερια του.Εμεινε ετσι....να κοιταει το κενο.Οταν σηκωθηκε το μαθημα ειχε ηδη
αρχισει.Αναστεναζωντας επιασε το στυλο και αρχισε να το στριφογυρναει μεσα στα χερια του.Γιατι η ζωη
να μην ειναι τοσο απλη οσο ενα τραγουδι?χαραξε πανω στο θρανιο.Εκανε
μεγαλες προσπαθειες για να συγκεντρωθει στο μαθημα μα ηταν αδυνατον.Η ψυχη του περιπλανιωταν εξω
κυνηγος του φωτος.Ο πολυποθητος χτυπος του κουδουνιου τον ξυπνησε απο το ληθαργο.
Πηρε το βιβλιο στα χερια του και αναζητησε τα τετραδια του κατω απο το θρανιο.
Το μονο που υπηρχε εκει ηταν ενα κομματι χαρτι.
Πως μετρας την στεναχωρια?Πως υπολογιζεις τον πονο?Απαραιτητα συναισθηματα που αδικως μοιαζουν
σε καποιον αδικα. Φωτισμενα τοσο παραξενα...Πηγαζουν απο μεσα μου εντονα.Η μελαγχολια μου μια στιγμη
συνειδησης και η λογικη μου μια στιγμη παραισθησης.Οταν συνειδητοποιεις...οταν ξερεις....
Η ελλεψη φωναζει και ολο το σωμα προεκταση της ψυχης μου.Κι οχι απλως το κελυφος της,απλα παρακολουθει,
ανυμπορο να κανει κατι.Τοσες εικονες...τοσες στιγμες....
Να μπορουσα να σε αγγιξω....Για μια στιγμη...για μια μερα...για μια ζωη....
Α.Χ.
Το διαβασε ξανα και ξανα.Ανακαλυψε πως αυτες οι σκεψεις και τα ερωτηματα δεν απασχολουσαν μονο τον ιδιο.
Αναρωτηθηκε ποιος ηταν αυτος που μπορεσε να διατυπωσει ολα αυτα πανω σε ενα κομματι χαρτι με τοσο ομορφο
τροπο.Εβαλε την σελιδα στην τσεπη του και βγηκε στο προαυλειο.
Βρηκε τον Κωστα στην πισω πλευρα να καπνιζει καθισμενος στο πεζουλι.Γυρω του αλλα παιδια σχολιαζαν
τους καθηγητες και πειραζονταν μεταξυ τους... Τι λεει...παλι την κοπανησαμε την πρωτη ωρα..του ειπε ο φιλος του και τον χτυπησε φιλικα στην πλατη. Με πηρε ο υπνος
και αργησα να σηκωθωαπαντησε ο Μιχαλης.Καταλαβα...σε πλακωσε το παπλωμα παλι Η υπολοιπη μερα του φανηκε εφιαλτης μεχρι να νιωσει την ασφαλεια του δωματιου του..ομως ολα τα κακα ονειρα καποτε
τελειωνουν.Το φεγγαρι χαριζει στην μικρη πολη το κλεμμενο φως του ηλιου.Καθισμενος στο πατωμα χαμενος στην σκια του εαυτου του...ταξιδευοντας με τις σκεψεις καποιου αλλου..
το θλιμμενο προσωπο φωτισμενο απο το φεγγαροφως.Τα γαλαζια ματια του συννεφιασμενα.Αντανακλουν την βροχη.
Τα καταπιεσμενα δακρυα τοσων χρονων βρηκαν επιτελους την εξοδο.Πεντε παρατεταρτο.... .Με τις πρωτες αχτιδες φωτος στεγνωσαν και
τα πολυτιμα δακρυα ενος εφηboy..
Η πρωτη ωρα....η πρωτη ωρα αλλης μιας κουραστικης μερας.Ακολουθωντας το πληθος κατευθυνεται προς την αιθουσα.Οταν μπαινει συνηδειτοποιει οτι υπαρχει μονο μια κενη θεση..Καθεται διπλα της.
Νιωθει αμηχανα..Δεν μιλανε.Κανει πως παρακολουθει...πρωτη φορα του δινεται η ευκαιρια να την παρατηρησει απο κοντα.Δεν ειναι τιποτα το ιδιαιτερο ομως κατι μεσα
του του λεει οτι εχει κατι το ξεχωριστο.Προσεξε τα ομορφα χειλη της,το χρωμα των ματιων της ενας συνδιασμος πρασινου και γκριζου,τα μακρια μαλλια της μπλεγμενα μεσα στα λεπτα δαχτυλα της,δηλωνε την αμηχανια της.Με βλεμμα ονειροπολο και αφηρημενο κοιτουσε την καθηγητρια που και που κατι σημειωνε.Την υπολοιπη ωρα γεμιζε σελιδες με στιχους.Με στιχους απο τραγουδια που ηξερε κι ο ιδιος...που σιγοψιθυριζε τις ωρες του μαθηματος προσπαθωντας να ξανα ζησει αυτες τις μαγικες στιγμες γαληνης που ενιωθε οταν η καρδια του αρχιζε να χτυπαει με τον ρυθμο...οταν μεσα απο τους στιχους εκφραζε τα δικα του συναισθηματα,τιε δικες του ανησυχιες.Δεν καταλαβε πως περασε η ωρα των αρχαιων.Το μονο που ηθελε ηταν να ειναι διπλα της,να νιωθει την παρουσια της κι ας μην μπορει να την αγγιξει. Στο τελος της ωρας την ακολουθησε.Την ειδε να χανεται στο διαδρομο.Ετρεξε να την προλαβει.Μα σταματησε αποτομα.Τι θα της ελεγε.Ξαφνικα σταματησε το ντουλαπακι της ηταν σχεδον διπλα στο δικο του.Η καρδια του γεμισε με ομορφα συναισθηματα που συγκρουστηκαν με οτι ενιωθε μεχρι τωρα.Καθως γυρισε να φυγει τον κοιταξε κατευθειαν στα ματια...To πρασινο χαθηκε μεσα στο γαλαζιο.Για μια στιγμη....που σημαινε τα παντα.
Την υπολοιπη μερα την περασε αναμεσα σε φιλους και συμμαθητες,δεν ζουσε το παρον...ζουσε εκεινη την στιγμη,χανοταν μεσα σε εκεινο το βλεμμα.
Η πορτα του σπιτιου ανοιξε με παταγο.Ηταν μονος.
Εκλεισε την πορτα του δωματιου.Εβαλε το CD να παιζει..Fallen.
Αρχισε να ψαχνει μεσα στο συρταρι του γραφειου του.Εκει ειχε καταχωνιασει οτι αγαπουσε.Το επιασε και το αδειασε στο πατωμα.Εισητηρια απο συναυλιες,
σελιδες με στιχους,παλιες φωτογραφιες,ζωγραφιες απο τοτε που ηταν μικρος,το μαυρο σημειωματαριο στο οποιο αποπειραθηκε παλιοτερα να κρατησει ημερολογιο,
τα αγαπημενα του δισκακια.Ενθυμια απο μια εφηβεια που φτανει στο τελος της.Πηρε στα χερια του της φωτογραφιες Χαμογελα που εχουν
πλεον ξεθωριασει..Οι παρεες που αλλαξε κατα καιρους.Μονο ο Κωστας απεικονιζεται σε ολες...απο τοτε που θυμαται τον εαυτο του.Ο μονος που δεν τον εγκατελειψε ποτε.
Το ταξιδι στις αναμνησεις του συντομα τελειωνει.Γεμιζει την αγκαλια του με τα βιβλια της επομενης μερας.Μετα απο καιρο πηρε την αποφαση να διαβασει.
Καθεται στο χαλι ανοιγει το βιβλιο των λατινικων.
Ειναι περασμενες δωδεκα.Σε λιγο ξημερωνει παρασκευη.Ξαπλωμενος στα πατωμα κοιταει το ταβανι.Λες κι η μορφη της ειναι σχηματισμενη εκει..
Το χτυπημα στην πορτα τον επαναφερει στην πραγματικοτητα.
η φωνη της μητερας του σπαει την σιωπη.Δεν θελει να της μιλησει...δεν θελει να δει κανεναν.
Σηκωνεται ορθιος.Το κρεβατι ειναι ξεστρωτο.Αραγε ποσες μερες εχει να το στρωσει.Μαζευει την κουβερτα απο το παπλωμα και ξαπλωνει...ετσι με τα ρουχα.
Την επομενη φορα...θα της μιλησω...συλλογιζεται και βυθιζεται σε υπνο βαθυ...διχως ονειρα.
Βρεχει..Τα δυο αγορια τρεχουν να προλαβουν την πρωτη ωρα.Ο Μιχαλης μπροστα ο Κωστας τρεχει πισω του.Περιμενε ρε μαλακα..απο ποτε σε ενδιαφερει αν θα φας απουσια η οχι του φωναζει ο Κωστας προσπαθωντας να τον προλαβει.Παρε τα ποδια σου Κωστακη..εχουμε γινει μουσκεμα και δεν εχω καμια ορεξη να αρρωστησω του λεει ο Μιχαλης και επιταχυνει το βημα του.
Δεν μιλησαν στην υπολοιπη διαδρομηΤρεχοντας κατευθυνονται προς το σχολειο...
Παπια γιναμε,και ακομη δεν χτυπησε καν το κουδουνι λεει ο Κωστας και τραβουμουτσουνιαζει.
Μην με κοιτας ετσι..δεν θα παθεις τιποτα που μια φορα εισαι στην ωρα σου απανταει ο Μιχαλης και του χαμογελα.Πρωτη ωρα στην 39.Μπαινει μεσα σχεδον τρεχοντας.Με το βλεμμα την αναζητει.Και να τη,εκει στο τελευταιο θρανιο,να χαζευει εξω απο το παραθυρο.
Κατευθυνεται προς το μερος της.Σκοπευει να κρατησει την υποσχεση που εδωσε στον εαυτο του..
Επιτρεπεται ρωταει με φωνη που τρεμει...Η κοπελα γυρνα και τον κοιτα ξαφνιασμενη.Απαντα θετικα με ενα νευμα του κεφαλιου της.Αυτο ηταν..συλλογιζεται.Χειροτερα σεν θα μπορουσαν να ειναι τα πραγματα.Ουτε καν μου μιλησε...Η καθηγητρια μπαινει μεσα στην ταξη.Μετα απο πεντε λεπτα που της πηρε για να επαναφερει την ηρεμια στην ταξη ξεκινησε μια μεγαλη διαφωνια
για την τριημερη.Η καρδια του παει να σπασει...δεν τον ενδιαφερει τιποτα..το μοναδικο ατομο εκει μεσα που τον ενδιαφερει ουτε καν γυρναει να τον κοιταξει...
Καθεται στο μπαρ...Καπου στο βαθος ξεχωριζει την φιγουρα του Κωστα,μιλαει με την Ελενη..Δεν ξερει κανενα απο τα παιδια γυρω του.Ειναι μονος..δεν μιλαει με κανεναν.Στο ενα χερι του κραταει το Gordon με το αλλο παιζει με τα κλειδια του..Ντυμενος ελαφρα..Ξεθωριασμενο jean και μαυρο πουκαμισο..Το μονο φωτεινο επανω του ειναι τα ματια του..μα και αυτα σκοτεινιασμενα..Τι δουλεια εχω εδω σκεφτεται...Ολο το απογευμα ο Κωστας προσπαθουσε να τον πεισει να παει μαζι του..Ηθελε να του συστησει την κοπελα του.Τοσο καιρο δεν ετυχε..Ευκαιρια ηταν αποψε που ειχε τα γενεθλια της...Ωραια κοπελα η Ελενη...συλλογιζεται..με γαλαζια φωτεινα ματια...γλυκο κοριτσι...
και τον αγαπαει τον Κωστα....
Η μυρωδια του καπνου ειναι εντονη..νιωθει την αναγκη να καπνισει..Η καρδια του χτυπαει με τον ρυθμο της μουσικης...Ο φιλος του ειναι μακρια του...Δεν μπορει να τον κατηγορησει..κι αυτος αυτο θα εκανε αν ηταν στην θεση του..Αραγε θα ειναι ποτε σε αυτη την θεση?...Ασυναισθητα το μυαλο του πηγε σε εκεινη.Τι μακακας που ειμαι...ψιθυριζει...Ζηταει τσιγαρο.Το αναβει.Ο καπνος τον πνιγει..μα δεν το σβηνει...λες και με την φωτια προσπαθει να ζεστανει την ψυχη του..με τον καπνο να θολωσει την
σκεψη του.Βαριεται...πλησιαζει τον Κωστα και την Ελενη..του κανει νοημα να πλησιασει...Και τοτε την
την ειδε....να μιλαει με την Ελενη...να δινει το χερι της στον Κωστα..να του χαμογελα..
Εχει παγωσει..απο τι ομως...ποσο ομορφη ειναι..σκεφτεται..ντυμενη στα μαυρα..σαν αγγελος του σκοτους.

Ελα εδω...τον πιανει ο Κωστας απο το μπρατσο..Θελω να σου συστησω καποια.
Ζευγαρακια χορευουν γυρω τους..
Παιδια δεν νομιζω να σας πειραζει να κατσει μαζι κι αυτος εδω...τοση ωρα το εχω αφησει αδεσποτο
λεει ο Κωστας και χαμογελαει στην Ελενη...
Τι να πειραζει ρε αγαπη μου λεει η Ελενη και του ανταποδιδει το χαμογελο..
Μιχαλη νομιζω πως ξερεις την Αλεξανδρα..λεει και ο Κωστας κοιταζοντας τον φιλο του.
Η καρδια του χτυπαει ατσαλα κατω απο το στηθο του.Τοσο που φοβαται μην την ακουσει.Οι φλογες των ματιων της καθρευτιζονται μεσα στα δικα του.
Ναι..νομιζω πως ειμαστε μαζι στην κατευθυνση λεει ο Μιχαλης..σε καθε λεξη που αρθρωνει ο κομπος στο στομαχι του τον πνιγει.
Δικιο εχεις..λεει η κοπελα και του χαμογελα..μα δεν εχουμε συστηθει ποτε
Αλεξανδρα λεει και πιανει το χερι του...
Και η τελευται γραμμη αμυνας επεσε με το που αγγιξε τα δαχτυλα της..
Μιχαλης ειπε και της χαρησε το πιο φωτεινο του χαμογελο...
Μιλανε.Ποτε μεταξυ τους ποτε με τους γυρω τους.Σπανια απευθυνει τον λογο σε αλλους.Η ματια του επανω της.Προσπαθει να απαθανατισει
την εικονα της.Να την θυμαται για παντα.Καποια στιγμη τα βλεμματα τους σηναντιουνται.Σταλες κρυου ιδρωτα εμφανιζονται στο προσωπο του.
Με μια αποτομη κινηση ανοιγει το κινητο του.Δυσκολευεται να κρυψει την αμηχανια του.
Τι τρεχει με εσενα?..τον ρωταει ο Κωστας και καθεται διπλα του...η φωνη του αναμεμοιγμενη με την μουσικη. Σαν τι να τρεχει.απανταει αδιαφορα και επιστρεφει στην οθονη του κινητου.
Απο μενα πας να κρυφτεις.Λες και δεν βλεπω τι τρεχει με σενα και την απεναντι.λεει ο Κωστας κανωντας μια αστεια γκριματζα
που μεσα της περικλειε ενα πονηρο χαμογελο...
Φαινεται τοσο πολυ.ρωταει ο Μιχαλης με βλεμμα φοβισμενο...σαν καποιου παδιου που το επιασαν να λεηλατει το βαζο με την μαρμελαδα.Εμ,ετσι ειναι φιλε μου...ο ερωτας βρωμαει απο μακρια του απανταει ο φιλος του περνωντας υφος ειδικου.
Μας εγινες και ειδημων τωρα λεει ο Μιχαλης γελωντας και τον χτυπαει φιλικα στην πλατη.
Ξαφνικα η pop μουσικη σταματαει και την διαδεχεται μια rock μπαλαντα.
Πολλα ζευγαρια γυρω τους χορευουν...μεθυσμενα απο τον ρυθμο..υπνωτισμενα απο τους στιχους.
Ξαφνικα η Ελενη εμφανιζεται απο πισω τους.
Τι λετε εσεις εδω ρωταει περνωντας το πιο αθωο υφος.
Τι να λεμε τα ιδια και τα ιδια...ψαχνουμε να βρουμε καμια καλη κοπελα για τον κυριο απο εδω λεει ο Κωστας κλεινοντας το ματι στον Μιχαλη... Τι λες....παμε και μεις λεει η Ελενη δειχνωντας την πιστα.
Sorry φιλε,με καλει το καθηκον λεει καθως η Ελενη τον τραβαει απο το χερι...
Χαλασε κι αυτος..συλλογιζεται και χαμογελαει μοναχος του.
Η δονηση του κινητου του τον γαργαλαει μεσα απο την τσεπη του.Το βγαζει εξω και το ανοιγει.
Σπιτι σας καλει...γραφει η μικρη οθονη.Δεν απανταει...παρακολουθει την μικρη οθονη να αναβοσβηνει μεχρι να σβησει εντελως...Δεν εισαι και πολυ κοινωνικος ε?ακουει μια φωνη διπλα του και γυρναει ξαφνιασμενος.Τον κοιταει κατευθειαν μεσα στα ματια...η ματια της λαμπει μεσα στο μισο σκοταδο...σχεδον τον ζαλιζει.Ναι δεν ειμαι και πολυ καλη παρεα αποψε βιαζεται να πει αυτος προσπαθωντας να κρυψει την αμηχανια του.Δεν ειναι μονο αποψε...παντα ετσι εισαι απο οσο εχω καταλαβει τουλαχιστον...ουτε μεσα στο μαθημα μιλας ποτε με κανεναν.του λεει χαμογελωντας.
Γυρισε και την κοιταξε..προσεξε τα ομορφα χειλη της που ηταν βαμμενα με ενα απαλο κοκκινο χρωμα,
τα λεπτα δαχτυλα της που τραβουσαν την ακρη απο το φουστανι της,δηλωνοντας ετσι την αμηχανια της,το ομορφο σωμα της που προσπαθουσε να μετριασει την υπερενταση του αγχους με απαλες κινησεις.Αποψε εχει κατι το διαφορετικο..δεν ειναι εκεινη η κοπελα που παρατηρουσε με τις ωρες μεσα στο μαθημα.Μια φλογα σιγοκαιε μεσα της.Και την ζεστασια της δεν μπορει να μην την νιωσει...καθρευτιζεται στην ματια της.Ενιωσε τους χτυπους της καρδιας του να δυναμωνουν.
Της χαμογελασε..Εισαι πολυ ομορφη αποψε..ειπε διχως να στρεψει το βλεμμα του αυτη την φορα..
Ευχαριστω...και εσυ το ιδιο απαντησε με ενα τονο δισπυστιας στην φωνη της.
Θες να παμε να χορεψουμε με τους αλλους ειπε διαλυοντας το συννεφο της αμηχανιας της.
Δεν ειμαι καλος σε αυτα ειπε ο Μιχαλης ομως αυτη ειχε ηδη σηκωθει αφηνωντας την ανεση του καναπε.
Δεν πειραζει...ουτε και εγω ειπε και τον επιασε απο το χερι.
Εφτασαν στην μεση της πιστας.Ξαφνικα τον πλησιασε.Τοποθετησε το χερι του στην μεση της.
Κρατα με....του ψιθυρισε και εκρυψε το προσωπο της μεσα στο στηθος του.
Ο ηχος της φωνης την τον εκανε να ριγισει.Την αγκαλιασε.Ενιωθε την ανασα της να χαιδευει τον λαιμο του,η μυρωδια της κολωνιας της ερεθιζε τα ρουθουνια του.Η καρδια του αρχισε να φτερουγιζει.
Καθως τα σωματα τους ακολουθουσαν τον ρυθμο του φανηκε σαν ολοι γυρω του να εξεφανιστηκαν.Ηταν μονοι..μονο οι δυο τους...πανω σε μια σκηνη...κανεις δεν τους κοιτουσε...κανεις δεν θα τους εκλεβε αυτες τις στιγμες.
Με το που τελειωσε το τραγουδι ολα εγιναν οπως πριν.Ο παραμυθενιος κοσμος του ελιωσε.Πηγαν και εκατσαν στις
θεσεις τους.Εκει βρηκαν και την Ελενη με τον Κωστα.
ρωτησε η Ελενη< μας ξεχασατε εντελως>
συμπληρωνει ο Κωστας
λεει και χαμογελαει στην κοπελα του δειχνοντας τους αλλους δυο...
λεει η Αλεξανδρα.Στο υφος κατι το επιθετικο..Ο Μιχαλης μενει σιωπηλος.Την κοιταει καθως παιρνει στα χερια της το ποτο.Τα εχει βαλει με τον εαυτο του.Δεν μπορει να την καταλαβει αυτη την κοπελα..απο την μια του ζηταει να χορεψουν και ειναι ολο το βραδυ κολλημενη επανω του και απο την αλλη συμπεριφερεται λες και ο Κωστας την προσβαλε με καποιο τροπο.Νιωθει την οργη να καταλαμβανει την καρδια του μα ταυτοχρονα και ο ποθος να φουντωνει μεσα του.Ενα συναισθημα πρωτογνωρο γαι αυτον.Δεν ξερει αν ειναι pραγματικα ερωτευμενος μαζι της αν και πρωτη φορα αισθανεται ετσι για καποια...ομως το μονο που θελει ειναι να βρισκεταικοντα της.Tις επομενες δυο ωρες δεν ξαναμιλησαν.Κουβεντιαζε με τον Αντωνη και τον Παναγιωτη για τα καινουργια βιντεοπαιχνιδια,για τα καινουρια μοντελα μηχανων και αυτοκινητων,για μουσικη.Τις στιγμες που φαινομενικα ηταν αποροφημενος απο την συζητηση της εριχνε κλεφτες ματιες.Η Σοφια και η Μαρια πιο περα συζητουσαν για μοδα και για τα ρουχα καποιας,δεν καταλαβε ποιας και γενικα θεματα που τον αφειναν παγερα αδιαφορο. Ειναι περασμενες δυο.Δεκα ατομα ολο κι ολο εχουν μεινει στο μαγαζι.Αυτοι και αλλη μια παρεα συνομιληκων τους.Κοιταει γυρω του,ψαχνει να την βρει..τελικα την πετυχαινει να καθεται σε ενα αλλο τραπεζι και να μιλαει με ενα τυπο.Το στομαχι του Παμε...?.ρωταει ο Κωστας.Πιο κει η Ελενη καληνυχτιζει τον Αντωνη και την Σοφια..
Τι θα κανουμε μεις ρωταει καθως ερχεται προς το μερος τους.Το φθινοπωρινο κρυο διαπερνα το κορμι του.Σηκωνει το φερμουαρ της ζακετας του.Το μονο που ακουγεται ειναι ο αερας που
χορευει με τα δεντρα και ο ηχος των σκουριασμενων αλυσιδων της κουνιας.Ο Κωστας και η Ελενη καθονται στο απεναντι παγκακι καιι φιλιουνται.
Η Αλεξανδρα καθισμενη στην κουνια κοιταει το κενο.Για μερικες στιγμες το σκεφτεται.Με μια αποτομη κινηση σηκωνεται και πλησιαζει προς το
μερος της.
Αυτοι σιγουρα ειναι πιο ζεστα απο εμαςτης λεει χαμογελωντας δειχνωντας με ενα νευμα τους φιλους τους καθως φυσαει μεσα στις παλαμες
του τον ζεστο αερα απο τα πνευμονια του.
Αν πρεπει να φιληθουμε για να ζεσταθουμε,ξεχνα το του απανταει ανταποδιδωντας το χαμογελο...Η ανασα της παγωνει απο το κρυο καθως μιλαει.
Δεν ειχα κατι τετοιο στο μυαλο μου.Ετσι και αλλιως δεν ειμαι ο τυπος σου. απανταει με ενα συκρατημενο ενθουσιασμο.Απορει με τον εαυτο του.Που
βρηκε το θαρρος να ξεστομισει κατι τετοιο.
Δεν ειπα κατι τετοιο.λεει και τον κοιταει στα ματια.
Ετσι φανηκε πριν παντωςλεει ο Μιχαλης αποφευγοντας την ματια της.
Δεν ειναι αυτο.Απλως δεν ειμαι ακομη ετοιμη για περιπετειες>
Δεν νομιζω οτι ανεφαιρα κατι σχετικα με αυτο>λεει και προσπαθει να της χαμογελασει.Να σπασει τον παγο της αμηχανιας.
Τελος παντων.Ειναι αργα και πρεπει να γυρισω σπιτι.Θα τα πουμε την Δευτερα? ρωταει και ενας τονος αμφιβολιας ειναι αισθητος στην φωνη της.
Σιγουρα λεει και επιτελους καταφερνει να γελασει.
Τον αποχαιρετα με ενα κουνημα του χεριου.Καθεται στην κουνια.Την παρακολουθει να χανεται στο σκοταδι.Ενας αναστεναγμος του ξεφευγει.Και τοτε
προτου καν προλαβει να αντιδρασει σαν καλοκαιρινη αυρα τρεχει προς το μερος του και τον φιλαει στα χειλη.Οσο ξαφνικα ηρθε τοσο ξαφνικα εφυγε.
Σαν αγερι φθινοπωρινο που ακομη κουβαλαει τα ονειρα του καλοκαιριου.
Ανοιξε αθορυβα την πορτα του σπιτιου και νυχοπατωντας εφτασε στο δωματιο του.Ξεκλειδωσε την πορτα και ανοιξε την μικρη λαμπα πανω στο γραφειο
του.Εβγαλε τα ρουχα του.Μεσα απο την ντουλαπα πηρε το κατω μερος μιας φορμας και το φορεσε.Καθισε στο κρεβατι του και κοιταξε το δωματιο του.
Κολλημενη στον τοιχο διπλα απο το κρεβατι του η αφισα των EvaneScence.Θυμηθηκε τα λογια απο εκεινο το ποιημα. Πως μετρας την στεναχωρια?Πως υπολογιζεις τον πονο?.Κοιταει στα ματια την Amy Lee..με το χερι του χαιδευει την χαρτινη επιφανεια.συλλογιζεται.Η κουβερτα τυλιγμενη πανω στην καρεκλα του.Την παιρνει και κουκουλωνεται μεχρι πανω.Οπως εκανε μικρος...κρυβοταν κατω απο την κουβερτα
γιατι φοβοταν μην του κλεψει καποιος τα ονειρα.Τα αποψινα ονειρα δεν θελει να του τα στερησει κανενα ξωτικο γιατι ξερει οτι θα ειναι ομορφα.Πως υπολογιζεται αραγε η ευτυχια?ρωταει τον εαυτο του.Δεν εχει σημασια...γιατι ξερω οτι ειμαι ευτυχισμενος....

Tον υπνο του διεκοψε το χτυπημα της πορτας.Τον φωναξε αρκετες φορες μεχρι να σηκωθει και να ανοιξει.
Ερχομαι..φωναξε και σηκωθηκε με δυσκολια.Με ματια μισανοιχτα προσπαθουσε να συνηθισει το μισοσκοταδο.Εψαξε πανω στο γραφειο
του για τα κλειδια.Χρειαστηκε να σκονταψει και να βλασφημισει πολλες φορες μεχρι να φτασει στην πορτα.
Ξεκλειδωσε και επεστρεψε στο κρεβατι του.
Ακομα κοιμασαι,μεσημεριασε.Ηταν η γιαγια του,η γυναικα που στην ουσια τον ειχε μεγαλωσει και που ο
ιδιος ο Μιχαλης θυμοταν να βρισκεται παντα παρουσα,οτι κι αν συνεβαινε με την ολη την αγαπη και την στοργη που εμοιαζε
να περισσευουν σε αυτον τον ανθρωπο.Με τα μικρα της βηματα η ηλικιωμενη γυναικα,μπηκε στο δωματιο και ανοιξε τα πατζουρια.
Ειναι Σαββατο...μουρμουριζει ο Μιχαλης και βυθιζει το κεφαλι του πιο βαθια στο μαξιλαρι προσπαθωντας να αποφυγει το
δυνατο φως του ηλιου.
Ποτε σου δεν σημαζευεις εδω μεσα?...τον ρωταει καθως μαζευει τα ρουχα απο το πατωμα.
Μολις σηκωθεις ελα μεσα να σου κανω κατι να φας....του λεει καθως χανεται στον διαδρομο.
Αμαν ρε γιαγια...λεει και σηκωνεται αποτομα.
Ανατριχιαζει καθως τα πελματα του παγωνουν με το που ερχονται σε επαφη με το κρυο πατωμα.

Στεκεται στην εισοδο της κουζινας και την παρατηρει να τρεχει απο εδω κι απο κει,μια στο ψυγειο και μια να ψαχνει μεσα στα ντουλαπια.
Αλλωστε παντοτε αυτο ηταν το βασιλειο της...Τι μαγειρευεις?...την ρωταει καθως βγαζει το μπουκαλι με το γαλα απο το ψυγειο.
Πατατες...του απανταει σηκωνοντας ελαφρως το κεφαλι ωστε να τον κοιταξει στα ματια.Ειναι πολυ πιο ψηλος απο αυτη,δεν μπορει
να πιστεψει οτι καποτε χωρουσε μεσα στην αγκαλια της,ενω τωρα του φαινεται τοσο μικροσκοπικη...τοσο ευθραυστη.
Τραβαει την καρεκλα και καθεται.Αργησες να γυρισεις εχθες...τον λεει η γυναικα με σοβαρο υφος.
Ημουν με τον Κωστα ετσι και αλλιως δεν το συνηθιζω...της λεει...ετυχε...
Τωρα του χαμογελαει....Να προσεχεις αγορι μου,και μην με παρεξηγεις αν γινομαι καταπιεστικη μερικες φορες...ειναι
που σε εχω μονακριβο>του λεει και τον κοιταει τρυφερα,ισως και με μια κρυφη περηφανια.
Μην φοβασαι γιαγια...της λεει καθως αφηνει το μπωλ πανω στον παγκο...Μεγαλωσα...ξερω τι κανω...
Στο προσωπο της ειναι αισθητα τα σημαδια του χρονου,ενας χρονος που δεν σταθηκε γενναιοδωρος μαζι της.Η ζωντανια της και η νεανικοτητα απεικονιζονται μεσα σε μια αποχρωση του γκρι και του ανοιχτου γαλαζιου,μεσα στο χρωμα των ματιων της...
τοσο ομοια με τα δικα του.Κατι που του εκανε εντυπωση γιατι και οι δυο γονεις του ειχαν καστανα ματια.Αυτος ηταν παντα το καμαρι της,ελεγε πως αφου πηρε τα ματια της πηρε και την ψυχη της.Ανοιχτοχρωμα ματια...το γαλαζιο στο χρωμα του νερου,αυτο σημαινει οτι θα ειναι ειλικρινης,με μια δοση γκριζου που σημαινει οτι θα ειναι μυστηριωδης,αυτα ειχε πει
την μερα που γεννηθηκε.Ναι,τον αγαπουσε πολυ,θυμαται οταν ηταν μικρος πως παντα τον παρηγορουσε οταν τον μαλωναν οι γονεις του,παντα ηταν εκει για αυτον...μα τωρα τελευταια εχει απομακρυνθει,οχι μονο απο αυτη απο ολους...μονο τον εαυτο του θελει για συντροφια οταν
ειναι σπιτι.Εγω φευγω,οποτε θες περνα μια βολτα..του λεει καθως κλεινει πισω την πορτα της.

Επλινε το μπωλ και ανοιξε την τηλεοραση που αυτη την ωρα επαιζε μονο παιδικα και κατι χαζοταινιες.Λαγοκοιμοταν οταν τον ξυπνησε ο ηχο
απο το κινητο του.Η φωνη του Κωστα ακουγεται απο την αλλη ακρη της γραμμης...Το βραδυ θα βγουμε....κατα της 10...Θα ερθεις...?..Θα ειναι και τα κοριτσια...η φωνη του σιγανη,αβεβαιη...φοβαται την απαντηση...Η ανασα του φιλου του ακουγεται για μερικα δευτερα.
Ναι...λεει επειτα με βραχνιασμενη φωνη.
Αν ειναι θα τα πουμε εκει.Εσυ εισαι καλα.ακουγεσαι καπως...λεει στον κολλητο του
Οχι...απλως ειμαι λιγο κρυωμενος...ερχεται η απαντηση απο την αλλη γραμμη.
Α..ενταξει..τοτε αν ειναι τα λεμε...λεει ο Μιχαλης και κλεινει το τηλεφωνο.Η καρδια του χτυπαει σαν τρελη.η αμφιβολια
εχει ηδη αρχισει να περνει τον ελεγχο της σκεψης του.Εχθες μπορει να εγινε οτι εγινε ομως...υπαρχει και ενα μετα...
κατι μεσα του αρχιζει να τον πληγωνει...ο φοβος οτι η συνεχεια δεν θα ειναι αυτη που ειχε ονειρευτει.

Το παρκο ειναι σκοτεινο.Αν και πλεον νυχτωνει πολυ νωρις τα φωτα παντα αργουν να αναψουν.Ο αερας χαιδευει με το ψυχρο του
αγγιγμα ολα τα γυμνα σημεια του σωματος του.Χωνει τα χερια του μεσα στις τσεπες του μπουφαν του.Με το βλεμμα ψαχνει για καποια γνωριμη
μορφη στα γυρω παγκακια.Δεν αργει να εντοπισει την παρεα.Κατευθυνεται προς το μερος τους.Ειναι και αυτη εκει..jεχωριζει την λεπτη φιγουρα.Κατι το ψυχρο πλανιεται στην ατμοσφαιρα,το νιωθει...
Ο Κωστας καθισμενος στο παγκακι με την Ελενη ξαπλωμενη επανω του.Η φωνη της Σοφιας ακουγεται καπου μεσα στις σκιες,πρεπει
να μιλαει στο τηλεφωνο..λογικα με τον Αντωνη σκεφτεται.
Σταματαει ακριβως μπροστα στον φιλο του.Γεια σας...λεει καθως οι αλλοι δυο του κανουν νοημα να καθισει.Οι αλλοι που ειναι..ρωταει οσο πιο γενικα και αδιαφορα μπορει καθως κοιταει γυρω του.Με την ματια του ψαχνει να την βρει.Το ξερει οτι ειναι καπου εκει...την ειδε....ενιωσε την ζεστασια του σωματος της..την ματια της επανω του.
H Σοφια μιλαει στο τηλεφωνο με τον Αντωνη.Εγινε ενα μπερδεμα,του ειπε οτι θα παμε κατευθειαν για ποτο και τωρα τουεξηγει που ειμαστε>λεει η Ελενη.Το βλεμμα της κολλημενο στο κενο...
Μου φανηκε οτι...δεν προλαβε να ολοκληρωσει την προταση του.Ξεπροβαλε μεσα απο τις σκιες.Το προσωπο του φωτιζεται απο την λαμψη
των ματιων της.Σηκωνεται να την χαιτετισει.Ομως ξαφνικα σκοτεινιαζει.
Παιδια απο δω ο Αρης..δεν νομιζω οτι εχεται γνωριστει..λεει και κοιταει μια το αγορι διπλα της και μια τους αλλους.
Αρη..την Ελενη την ξερεις..απο δω ο Κωστας και ο Μιχαλης>οι ματιες του διασταυρωνονται..μα καθως την κοιταει βαθια μεσα στα ματια
αυτη σκυβει το κεφαλι...τον αποφευγει.
Χαρηκα...του λεει και του χαμογελαει..με ενα χαμογελο που δεν σημαινει τιποτα.
Περπατανε προς το γνωστο τους στεκι.Απο την πρωτη γυμνασιου εκει μαζευονται.Νιωθει μοναξια..Ειναι οντως μονος?
Η Ελενη μιλαει με την Σοφια.Ο Κωστας αναβει τσιγαρο,την πιανει απο το χερι.Του χαμογελαει.Ο Αντωνης εχει αγκαλιασει απο τους ωμους την
Σοφια.Ο Παναγιωτης με την Μαρια πιο πισω..πειραζονται,φιλιουνται.Περπατανε ο ενας διπλα στον αλλο..ζευγαρια.Ο καθενας με το ταιρι του.
Ολοι ειναι κλεισμενοι σε μια αγκαλια.Ολοι ειναι χαρουμενοι,ευτυχισμενοι.Ολοι εκτος απο αυτον.
Με τον Κωστα και την Σοφια γνωριζεται απο τοτε που θυμαται τον εαυτο του.Δεν εκανε ποτε βημα χωρις αυτους.Στο δημοτικο ηταν ερωτευμενος
μαζι της.Ο ερωτας του αυτος κρατησε μεχρι την δευτερα γυμνασιου που η Σοφια ερωτευτηκε τον Αντωνη.Ηταν στο ιδιο τμημα και σιγα σιγα αρχισαν να
γνωριζονται και να μιλανε.Το ειχε καταλαβει οτι της αρεσει και οποτε του δινοταν η ευκαιρια της εδειχνε οτι ενιωθε το ιδιο.Ομως τιποτα περισσοτερο.
Ηταν ντροπαλος η το εκανε λογω της παρεας του..Ποτε δεν καταλαβε.Μια μερα η Σοφια ετρεξε τρεχοντας σε εκεινον και στον Κωστα και τους ειπε
οτι ο Αντωνης δεν της μιλαει πια.Μεσα απο λιγμους και αναφυλητα τους ειπε οτι κατι του ειχε πει για αυτην η παρεα του.Τωρα τα θυμαται και γελαει
ομως τοτε η καρδια του ειχε γινει κομματια.Ομως οταν την ειδε σε εκεινη την κατασταση καταλαβε οτι δεν ειχε σημασια πως ενιωθε αυτος αλλα αυτη.
Καποια στιγμη θα του περνουσε.Την επεισαν να παει να του μιλησει,να του πει ξεκαθαρα πως νιωθει.Ετσι και εγινε..μετα απο πολυ σκεψη και πολλες
ωρες συζητησης πηγε και του μιλησε.Ο Αντωνης καταλαβε οτι την αγαπουσε και πως χωρις αυτην η ζωη του δεν θα ηταν η ιδια.Ετσι οταν η παρεα του
του εθεσε το διλλημα της επιλογης αυτος διαλεξε τον ερωτα της ζωης του.Αρχισαν να βγαινουν ολοι μαζι,στην αρχη τον ζηλευε παθολογικα ομως με τον καιρο
του περασε και κατεληξε να απολαμβανει την συντροφια του.Η Σοφια ομως δεν μπορουσε να ειναι συνεχεια με τρεις μαντραχαλαδες και ετσι αρχισε να βγαινει
αραια και που και με διαφορες παρεες κοριτσιων.Τα περισσοτερα απο το τμημα της.Εκεινο το διαστημα ο Κωστας και αυτος γνωρισαν τον Παναγιωτη στο γυμναστηριο.
Απο Σαββατο σε Σαββατο και μεσω κοινων γνωριμιων αρχισαν να κολλανε.Ενα βραδυ μαζι με την Σοφια κατευθασε και η Μαρια.Αναμεσα σε αυτην και τον Παναγιωτη
δημιουργηθηκε μια ελξη.Αρχισαν να βγαινουν ολο και πιο συχνα μαζι τους.Τον πρωτο καιρο η ατμοσφαιρα ηταν ηλεκτρισμενη γιατι αυτος ειχε ηδη μια σχεση.Οποτε
ερχοταν μαζι του η Ευγενεια τα καραβια της Μαριας συντριβονταν στα βραχια,μεχρι που δεν αντεξε και του πως τον αγαπαει.Κι αυτος αλλο που δεν ηθελε.Το ιδιο εκεινο
βραδυ χωρισε και τα εφτιαξε μαζι της.Ετσι σιγα σιγα διχως καν να το καταλαβουν η παρεα τους αρχισε να σχηματιζεται.Αυτος ποτε δεν ειχε σχεσεις στην ζωη του.Μονο
μια παροδικη περυσι το καλοκαιρι..με την Μυρτω.Μια σχεση που τελειωσε με το που μπηκε το φθινοπωρο.Περασε δυο μηνες κοντα της...και αλλους τρεις για να ξεπερασει τον χωρισμο τους.Πριν απο λιγο καιρο κι αλλα ατομα προστεθηκαν στην παρεα.Η Ελενη γνωριστηκαν με τον Κωστα στο φροντηστηριο...και αυτην ακολουθησε
το θλιμμενο κοριτσι.Το κοριτσι που θα εδινε τα παντα για να κρατησει.Το κοριτσι που εχθες το βραδυ τον φιλησε.Αυτο το κοριτσι που ζεσταινει τωρα το χερι καποιου αλλου.

Με το που εκλεισε η πορτα πισω τους μεταφερθηκαν σε εναν αλλο κοσμο.Η ησυχια της χειμωνιατικης νυχτας εμεινε εξω...Ολα ειναι τοσο διαφορετικα..
Η μυρωδια του καπνου και των ιδρωμενων σωματων γυρω του τον πνιγει.Ολα σκοτεινιαζουν..Δεν ξερει απο που προερχεται αυτη η μαυριλα..απο τον κοσμο
η απο μεσα του..Ο Κωστας του εχει κρατησει μια θεση αναμεσα σε αυτον και την Σοφια.Αναμεσα στα δυο ατομα που τον ξερουν καλυτερα απο ολους...
Παραγκελνουν...Καθεται σχεδον απεναντι του..Πρωτη φορα στην ζωη του νιωθει την παγωμενη αισθηση της ζηλειας.Ολο το κρυο της αποψινης νυχτας εχειι κουρνιασει
μεσα του.Αισθηματα που δεν μπορει να ξεφορτωθει...Αυτη προσπαθει να αποφυγει την ματια του...σαν να μην εγινε τιποτα..Την κοιταει,δεν το νοιαζει αν καταλαβει
το πως νιωθει...για πρωτη φορα στην ζωη του δεν τον νοιαζει τι θα πουν οι αλλοι...
Γιατι δεν μιλας?τον ρωταει ο Κωστας...ξαφνιαζωντας τον.
Να πω τι?..tον ρωταει ειρωνικα...Το βλεμμα του σταθερα στραμενο επανω της...παρατηρει την καθε της κινηση.Τι σου συμβαινει...τις τελεταιες μερες δεν εισαι ο εαυτος σου...τον ρωταει σοβαρα ο φιλος του...κατι εχει αλλαξει...Τα λογια του μενουν μετεωρα..Δεν τον ακουει πια.Την φιλαει...καποιος αλλος..Οχι δεν τον ακουει...τα παντα εχουν καλυψει
οι κραυγες της ψυχης του...η καρδια του που εσπασε σε χιλια κομματια...
Αν το βρεις ενημερωσε με...λεει στον Κωστα καθως παιρνει το μπουφαν του απο τον υπολοιπο σωρο και κατευθυνεται προς την εξοδο.
Η πορτα κλεινει πισω του καθως η νυχτα τον κλεινει στην ψυχρη αγκαλια της.Δεν ακουσε τα πικροχολα σχολια των φιλων του,δεν αντιληφθηκε την
κοπελα που ετρεξε πισω του φωναζοντας το ονομα του.
Ποιο να ναι αυτο το μυστικο που σε κραταει μακρια απο δω...κι ακομα δεν μπορω να βρω...μετραω ωρες και στιγμες,για αυτα που εσβησες στο χτες..για αυτα που κρυβεις και δεν λες..
χανομαι μεσα μου κι εγω...μα εχω κατι να σου πω...Δεν ειναι ετσι η αγαπη να μπλεκει με το δακρυ...να σε ποναει τοσο βαθια...Δεν ειναι ετσι αγαπη λαθος σου τα χουν μαθει....και μου ματωνεις την καρδια,...Τα ματια σου σαν την φωτια καινε τον δρομο μου ξανα...
Ποσες φορες το ακουσε αυτο το τραγουδι?καθεται στο παρκο...Τα ματια του τσουζουν απο το κρυο..ομως δεν βλεφαριζει...φοβαται πως τα δακρυα
θα κυλησουν...θα βρουν την εξοδο τους και δεν θα μπορεσει να σταματησει.Πονος,παθος,ζηλεια,ερωτας...ολα θα ξεχυθουν..φοβαται πως θα χασει τον
ελεγχο...Κατι που ποτε δεν εκανε..Καθεται στην κουνια...στην ιδια θεση που καθοταν αυτη χθες βραδυ.Γιατι η ζωη να ειναι τοσο αδικη...Η αγαπη καο ο θανατος
ειναι το ιδιο πραγμα..οσο ευκολα σου δινουν ζωη το ιδιο ευκολα στην παιρνουν.Σε ολη του την ζωη περιμενε αυτη την στιγμη,να νιωσει τα πρωτα σκιρτηματα του
ερωτα.Τι γινεται ομως αν αυτη η θεση ειναι ηδη κατηλειμενη..τι γινεται τοτε.Μια απαντηση που δεν μπορει να στην δωσει κανενας,μια απαντηση που δεν
την γραφουν τα βιβλια.Ναι...η ζωη ειναι αδικη..Αυτη την στιγμη οι φιλοι του μεθαν την νιοτη τους με φιλια,μα αυτος ειναι μονος,βυθισμενος μεσα στο σκοταδι.
Με μια σπασμενη καρδια που ξεπλενει τις πληγες της με δακρυα.Τι εχει μεινει...και το τελευταιο του ονειρο πνιγηκε στο κλαμα.
Γιατι εφυγες ετσι...ακουει μια φωνη πισω του.Γυρναει ξαφνιασμενος.Στεκεται εκει μπροστα του.Αναπνεει βαθια.Μαλλον θα ετρεχε..σκεφτεται.Δεν ξερει τι να απαντησει.Τι απαντηση μπορεις να δωσεις σε τετοιες καταστασεις.
Ετσι.Δεν αισθανομουν καλα και ηθελα να παρω αερα..της λεει γυρνωντας της την πλατη.
Περναει σιωπηλα απο διπλα του..σκυβει μπροστα του,ετσι ωστε να μπορει να τον βλεπει στα ματια.
Κατι σε πειραξε.Οι ανθρωποι δεν κοπαναν τις πορτες πισω τους στα καλα καθουμενα...του λεει με σοβαρο υφος.
Και να ισχυει κατι τετοιο εσενα δεν σε αφορα..της απανταει νευριασμενα αποφευγοντας την ματια της.Φοβαται πως αλλα λενε τα ματια και αλλα τα χειλη του ομως τι μπορει να κανει...να της πει οτι την θελει σαν τρελος η οτι την σκεφτεται συνεχεια.?Το μονο που μπορει να κανει ειναι να κρατησει την λιγη αξιοπρεπεια που του εχει μεινει.
Γιατι μου μιλας ετσι..τον ρωταει με απορια.Την κοιταει βαθια μεσα στα ματια.Προσπαθει να διαβασει την σκεψη της.Τι μπορει να νομιζει για αυτον.Οχι..δεν φταιει αυτη που νιωθει ετσι.Αυτη η μαχη ειναι δικη του.Τα τραυματα ειναι εσωτερικα,μα αυτο που τον πληγωνει περισσοτερο
ειναι οτι μονο το αγγιγμα της μπορει να τα επουλωσει.Ομως δεν Θα το κανει
Δεν ξερω..της λεει στο τελος μαλακα...πραγματικα δεν ξερω
Η σιωπη κρυσταλλινος τοιχος μεταξυ τους.
Συγνωμη..ψιθυριζει μετα απο μερικα λεπτα σιωπης
Για πιο πραγμα..την ρωταει.Για χθες το βραδυ.Ηταν λαθος αυτο που εγινε...δεν ξερω τι με επιασε.>του λεεικοιταζοντας τον...ηθελα απο πριν να σου μιλησω,ομως δεν ηξερα τι να σου πω.
Δεν σε κατηγορω αν εισαι θυμωμενος μαζι μου.Απλως η κατασταση με τον Αρη
ειναι περιεργη τωρα τελευταια και....μαλλον ηθελα να τον κανω να πονεσει..κι εσυ ησουν η ευκολη λυση.Σημερα το πρωι συνηδητοποιησα τι εκανα.Γιατι αν και γνωριζομαστε ελαχιστα σε θεωρω πολυ καλο μου φιλο...λεει με το βλεμμα καρφωμενο στο κενο.Την κοιταει εκπληκτος.Φιλος?η λεξη συνεχιζει να βουιζει μεσα στο κεφαλι του.Η οργη φουντωνει μεσα του,δεν μπορει να συγκρατηθει
Πρεπει να ξεσπασει.
Εσυ αυτο καταλαβες μετα απο ολα αυτα..την ρωταει. επιθετικα

Για μερικες στιγμες την κοιταει.Κολλαει την πλατη του στον τοιχοτο σωμα του γλισραει
προς τα κατω.Κρυβει τι προσωπο του μεσα στα χερια του.
Τον πλησιαζει και καθεται διπλα του.
Μιχαλη>ψιθυριζει...
Δε φταις εσυ της λεει απλως...εδω και καιρο εχω καποια αισθηματα για σενα.Πολυ πριν μιλησουμε.Πολυ
πριν γινουν ολα αυτα>
Στα ματια του λαμπυριζουν δακρυα.
Και εγω εχω αισθηματα για σενα...μα δεν πρεπει..ειμαι με τον Αρη.Τον αγαπαω..του λεει αν ηταν αλλιως τα πραγματα ισως...
Καταλαβαινω...λεει διακοπτωντας την.Ξεχνα το...δεν τρεχει τιποτα.Προτειμω να σε εχω στην ζωη μου σαν φιλη παρα να μην σε εχω καθολου....Ενα δειλο χαμογελο εμφανιζεται στα χειλη του.
Ευχαριστω...λεει ψιθυριστα...Το κινητο της αρχιζει να χτυπαει..Μας ψαχνουν οι αλλοι....λεει.
Πηγαινε την παροτρινειεγω ειμαι κουρασμενος.Λεω να παω σπιτι.
.Σηκωνεται ορθιος.Απλωνει το χερι του προς το μερος της.Την βοηθαει να σηκωθει.
Σιγουρα τον ρωταει με αμφιβολια.Κουναει θετικα το κεφαλι του.Σκυβει και την φιλαει στο μαγουλο.Καληνυχτα..της λεει και περπαταει προς τα πισω,δινοντας την αισθηση ενος ανθρωπου διχως προορισμο.
Τους βρηκε να την περιμενουν εξω απο το μαγαζι.Που ειναι ο Μιχαλης?την ρωτησε ο Κωστας.
Πηγε σπιτι..δεν αισθανοταν καλα.Ο Αρης την πλησιαζει....την αγκαλιαζει.Ανατριχιαζει.Ενα παγωμενο αγγιγμα.Ασυναισθητα απομακρυνεται.
Συμβαινει κατι>την ρωταει παραξενεμενος.
Οχι..βιαζεται να απαντησει χαμογελωντας του συγκρατημενα.και τον πιανει απο τον χερι.
Παγωμενο...καμια σχεση με το χερι που την κρατουσε πριν λιγο.Απορει με τον εαυτο της.Γιατι νιωθω ετσι...Παντα τοσο παγωμενο ηταν το αγγιγμα του
Αρη η τωρα κατι αλλαξε....Το νιωθει...δεν ξερει τι...μα κατι αλλαξε..

Μεσα στο σπιτι βασιλευε μια απολυτη ησυχια.Ο ηλιος εκεινου του φθινοπωρινου πρωινου τριγυρναγε πανω στα επιπλα και στα αντικειμενα,
περνωντας μεσα απο τις διαφανες κουρτινες με την ευαισθησια μιας πρωτογνωρης επαφης.Χλιαρες αχτινες παραβιαζαν την λειεσ επιφανειες.
Κι αυτες με την σειρα τους ριγουσαν καθως υποδεχονταν τον ποθητο εισβολεα.
Απομεσημερο Κυριακης.Ειναι μονος στην κουζινα και μασουλαει τηγανιτες πατατες.Οι γονεις του θα λειπουν ολοι την εβδομαδα.Κατι που
περιμενε εδω και καιρο.Σηκωνεται και πλενει τα πιατα.Τακτοποιει τα μαχαιροπιρωνα στην θεση τους.Κατευθυνεται προς το δωματιο του.
Πανω στο γραφειο του τοποθετημενος ο φακελος με τις φωτογραφιες που εμφανισε την προηγουμενη.Τον πιανει στα χερια του.Τον ανοιγει.
Τις γυρναει γρηγορα.Στιγμιοτυπα του προσφατου παρελθοντος γυρναν σαν ταινια μεσα στο μυαλο του.Ξαφνικα σταματαει.Κοιταει την φωτογραφια.
Ειναι απο εκεινη την μερα στην παραλια...σκεφτεται..Χαμογελαει στην θεα της κοπελας που καθεται διπλα του και χαμογελαει στον φακο.
Ακομα και μεσα απο ενα απλο κομματι χαρτι η ματια της εχει κατι το φωτεινο.Την ξεχωριζει απο τις αλλες.Τις τοποθετει στον φακελο και τις
αφηνει πανω σε μια στιβα κομικς διπλα απο την βιβλιοθηκη.Ανοιγει το συρταρι του.Ψαχνει για το ζιλοτειπ.συλλογιζεται..
Ολο το περιεχομενο του τωρα ειναι απλωμενο στο πατωμα.λεει και ξεφυσαει.Κοβει τεσσερα μικρα κομματια και κολλαει
ενα σε καθε ακρη της.Πλησιαζει το κρεβατι του.Την κολλαει πανω στον τοιχο...διπλα στις αφισες της Amy Lee...διπλα στην φωτογραφια που
απεικονιζει αυτον και τον Κωστα...τραβηχτηκε περυσι μια βροχερη μερα..Γιαυτο και τα δυο αγορια ειναι μουσκεμα,με τα ρουχα τους κολλημενα
πανω στα σωματα τους.Διαλεξε να την βαλει εκει γιατι εκει εχουν θεση μονο οσοι ειναι κοντα στην καρδια του.Στην αγαπημενη του γωνια.
Την σιωπη εσπασε ο χτυπος της πορτας.αναρωτιεται
Οταν ανοιξε την πορτα αντικρισε την κοπελα να του χαμογελα...στο χερι της κρατουσε μια σακουλα
απο το βιντεο κλαμπ.Ενοχλω τον ρωταει καθως απολαμβανει το βλεμμα της εκπληξης που απεικονιζεται στο προσωπο του..Τοσο πια δεν περιμενες να με δεις..του λεει καθως παραμεριζει το σωμα του και μπαινει στο σαλονι.ο Μιχαλης εχει μεινει με το στομα ανοιχτο να κραταει το χερουλι της πορτας.
Πως κι απο δω..ρωταει ανακτωντας την αυτοκυριαρχια του.Δεν μπορει να πιστεψει οτι ολη αυτη η κατασταση ειναι η πραγματικοτητα.Οι γονεις μου λειπουν για σημερα και η Ελενη μου ειπε οτι κι οι δικοι σουθα λειπουν ολη την εβδομαδα..Ε και μι ας και ειμαστε κι
οι δυο μονοι σαν τις καλαμιες στον καμπο ειπα να περασω απο δω να δουμε καμια ταινια...Ελπιζω να μην ενοχλω>του λεει.Το χαμογελο
δεν λεει να σβησει απο τα χειλη της.Οχι..οχι βεβαια..>της λεει ανταποδιδωντας της το χαμογελο.Ομως δεν επρεπε να νοικιασεις ταινια.Εχω παρα πολλες.>
Τι σε κανει να πιστευεις οτι την εχεις κι αυτη.του λεει περιπαιχτικα..
Ποια πηρες..
Το underworldτου απανταει γεματη σιγουρια.
Το εχω...της λεει...και το ενα και το δυο...Η προταση αυτη βγηκε απο το στομα του Μιχαλη συνοδευμενη απο σπαρταριστα χαχανητα.
Δεν το πιστευω....τοτε ας δουμε καποια απο τις δικες σου.Ποσες εχεις αληθεια..
Δεν ξερω πανω κατω καμια τριακοσαρια>της λεει σκεφτικος.
Δεν σε πιστευω>του λεει εκπληκτη.Αληθεια που τις εχεις>ρωταει κοιτωντας γυρω τηςτης απανταει δειχνοντας τον διαδρομο που οδηγει μεσα.Ελα παμε να σου δειξωτης λεει καθως σηκκωνεται.
Η κοπελα τον ακολουθει.Ανοιγει την πορτα και της κανει νοημα να περασει πρωτη.
Κοιταει γυρω της.Εχεις παρα πολλες αφισες παρατηρει.Δεν ηξερα οτι σου αρεσουν οι Evanescence>
Ειναι το αγαπημενο μου συγκροτημα>της λεει χαμογελωντας της συνομωτικα.
Κοιτα τι μαθαινει κανεις.λεει δειχνωντας την βιβλιοθηκη.Δεν ηξερα οτι διαβαζεις κομικς.
Ναι διαβαζα παλια της λεει

Ποσα εχεις..ρωταει καθως κοιταζει προσεχτικα την βιβλιοθηκη.
Πολλα..τηs λεει χαμογελωνταςΠερναει απο μπροστα του.Πηγαινει και καθεται στο κρεβατι του.
Κοιταει τον χωρο γυρω της.Το δωματιο ειναι πολυ μεγαλο αλλα φαινεται υπερβολικα μικρο
απο τα τοσα πραγματα που ειναι μαζεμενα εκει μεσα.Ο ενας τοιχος ειναι καλυμενος απο μια τεραστια βιβλιοθηκη,γεματη απο ακρη σε ακρη.Κομιξ στοιβαγμενα το ενα πανω στο αλλο καλυπτουν τουλαχιστον δεκα ραφια.Δεκαδες βιβλιατοποθετημενα προσεχτικα και τα κατω ραφια γεματα απο θηκες dvd.Το γραφειο μπροστα απο το παραθυρο.Επανω του τοποθετημενομενα laptop περιτριγυρισμενο απο ενα πλουσιο ηχοσυστημα.Στην βαση του ακουμπισμενη μια κιθαρατοποθετημενη στην θηκη της.Οι τοιχοι καλυμενοι απο αφισες,απο πισω ξεχωριζε ενα σκουρο μπλε χρωμα.Εχεις πολυ ωραιο δωματιο,σκοτεινο μα φιλοξενο..του λεει διχως να σταματησει να επεξεργαζεται τον χωρο γυρω της.Δεν ειναι τιποτα το ιδιαιτερο...της απαντα καθως καθεται πανω στο γραφειο τουΣιωπη πεφτει αναμεσα τους.Του χαμογελαει γλυκα.Για μερικες στιγμες μενει να την κοιταει στα ματια.Η καρδια του αρχιζεινα χτυπα δυνατα,να φλεγεται απο συναισθηματα που δεν μπορει να ελεξει.Ξαφνικα το αιμα στις φλεβες του παγωσε...στην θυμηση της
συζητησης που εγινε χθες βραδυ.Η κοπελα λες και διαβασε τις σκεψεις του εστρεψε το βλεμμα της.Κλεινωντας τα ματια της σφιχτα,εγυρε πισω και ξαπλωσε στο κρεβατι του.Η ζεστασια της στιγμης ειχε χαθει...την παγωσε ο αερας που εισεβαλε απο το ανοιχτο παραθυρο...Τελικα τι ταινια θα δουμε...την ρωτησε αφου καταφερε να ανακτησει την αυτοκυριαρχια του.Δεν εχω προβλημα...του απαντησε μαλακα ανοιγοντας τα ματια της.Εσυ το εκανες αυτο...τον ρωτησε ξαφνικα γεματη δειχνωντας γεματη θαυμασμο τον τοιχο πισω της.Βαμμενος δε μια αποχρωση
του σκουρου μωβ εσπαγε την μονοτονια του υπολοιπου δωματιου.Στο κεντρο με μαυρο χρωμα ζωγραφισμενο το σημα των EvaneScence.Στην ακρη κολλημενες σελιδες Α4 που απεικονιζαν την Amy Lee και το υπολοιπο συγκροτημα,στο υψος του κρεβατιου οι φωτογραφιες
που κολλησε προηγουμμενως.Ναι..της ειπε κοκκινιζωντας ως τα αφτια.
Εχεις ταλεντο...του ειπε.Η ματια της σταθηκε στις φωτογραφιες.Αντικριζωντας την μορφη της διπλα του ενιωσε τρυφεροτητα για το αγορι διπλα της.Το αγορι που αυτη την στιγμη ενιωθε να την καρφωνει με το βλεμμα του.Αυτη η εικονα εμενε κρυφη απο τον Μιχαλη
που δε μπορουσε να δει το προσωπο της.Γυρισε και τον κοιταξε.Ηταν ακομη καθισμενος πανω στο γραφειο.Πηγε και καθισε διπλα του.Λοιπον>ειπε κοιτωντας τον της λεει καταβαλωντας μεγαλη προσπαθεια να μην
χαθει στην θαλασσα του πρασινου και του γκριζου.Το επομενο δεκαλεπτο το περασαν μαζευοντας και τακτοποιωντας τα μικροαντικειμενα που ηταν σκορπισμενα στο χαλι
μεσα στο συρταρι.Ξαφνικα η ματια της κοπελας επεσε σε μια τσαλακωμενη σελιδα,που ο αερας την παρεσαιρνε απο την μια ακρη του δωματιου στην αλλη.ρωτησε το αγορι που εκεινη την ωρα τοποθετουσε τα CDπανω στο γραφειο.Γυρισε και κοιταξε την κοπελα.Κατι που βρηκα κατω απο ενα θρανιο στο σχολειο.Μου αρεσε πολυ και το κρατησα.Παντως οποιος και να το εγραψε με εκανε να καταλαβωπως δεν σκεφτομαι μονο εγω αυτα τα πραγματα....πως δεν ειμαι μονος...>
Ξετυλιξε το χαρτι και το διαβασε.Δακρυα ανεβηκαν στα ματια της.Δεν ηταν η πρωτη φορα που εβλεπε αυτες τις λεξεις.,,οι σκεψεις δεν της ηταν αγνωστες.Ηταν οι δικες της σκεψεις...τα δικα της συναισθηματα.Αυτη ηξερε καλυτερα απο ολους τι σημαιναν αυτα τα λογια.Θυμαται....
εκεινη την μερα...ειχε μαλωσει ασχημα με τον Αρη,ενιωθε εντελως μονη....η καρδια τηε ειχε ματωσει.Μα το αιμα της ψυχης της δεν πηγε χαμενο.Γραφωντας εξεφραζε τα συναισθηματα της,δεν ηξερε αν εγραφε ωραια η οχι...αλλα πολλες φορες αυτη ηταν η μοναδικη της παρηγορια.Δεν θα μπορουσε να μοιραστει ποτε με κανεναν αυτους τους φοβους,τις ανησυχιες..Για αυτο εγραψε σε ενα κομματι χαρτι και τα αφησε εκει..κατω απο το θρανιο...οπου θα μπορουσε να το βρει ο καθενας.Ηξερε οτι κανενας δεν θα ηταν εκει να την ακουσει για αυτο διαλεξε νατα μοιραστει με εναν αγνωστο.Κι αυτος ο αγνωστος ηταν ο Μιχαλης.Ο ανθρωπος που την αγαπησε πρωτου καν την γνωρισει....Τα δακρυα κυλησαν στο προσωπο της.Αλεξανδρα....τι εγινε>την ρωτησε ο Μιχαλης ανησυχος Τιποτα >του απαντησε σκουπιζωντας τα ματια της Οχι...δεν μπορουσε να αποκαλυψει κατι τοσο μεγαλο...οχι ακομη τουλαχιστον...Την πλησιασε....Σκουπισε τα δακρυα της και την κοιταξε βαθια μεσα στα ματια.Το χερι του της χαιδευε τα μαλλια...Δεν πειραζει...>της ειπε...Τον αγκαλιασε...το μονο που ηθελε αυτη την στιγμη ηταν να τον νιωσει.Μεσα της ενιωσε τον παγο να λιωνει.Την καρδια της λεηλατουσαν αισθηματα που δεν επρεπε να νιωθει..Τελικα θα την δουμε αυτη την ταινια..?>ειπε καθως απομακρυνωταν απο την αγκαλια του.Του χαμογελασε.της ειπε ανταποδιδωντας της το χαμογελο.Δεν ηξερε τι...αλλα βαθια μεσα του ηξερε πως κατι ειχε αλλαξει...

Σιωπηλη αυγη.Το φθινοπωρινο πρωινο ξημερωνε ντυμενο στις γκριζες αποχρωσεις μιας αχρωμης Δευτερας.Ητν ξυπνιος εδω και ωρες.
Συντομα θα χτυπουσε το ξυπνητηρι.Πιστο στο καθηκον του οπως καθε πρωι....μονο που σημερα δεν το χε αναγκη.Σηκωθηκε.Τα ματια
του ετσουζαν απο την αυπνια.Ξεκλειδωσε την πορτα και βγηκε στον διαδρομο.Μπηκε στο μπανιο και επλεινε το προσωπο τουΚοιταξε τον
εαυτο του στον καθρευτη.Ποιος εισαι.....αναρωτηθηκε.Ποιος ηταν αυτος απεναντι του,ο εαυτος του η μονο μια ψευδαισθηση που απλως
φορουσε την μορφη του.Παντοτε απεφευγε αυτες τις συναντησεις με το ειδωλο του.Παντα το φοβοταν....πως να ταν αραγε η ζωη απο την αλλη πλευρα
του καθρευτη?......Το σπιτι ηταν απελπιστικα αδειο.Βυθισμενο στην σιωπη.Η απουσια των γονιων του πρωτη φορα ηταν τοσο αισθητη.Ανοιξε το ψυγειο και γεμισε ενα ποτηρι
με γαλα.Κοιταξε την ωρα.Εφτα και μιση.Σε λιγο ο Κωστας θα περνουσε να τον παρει.Αφησε το αδειο ποτηρι πανω στο παγκο και κατευθυνθηκε προς το δωματιο του.
Οχτω παρα τεταρτο ο φιλος του τον περιμενε απο κατω.Μονιμως με ενα τσιγαρο στο στομα καθοταν πανω στο μηχανακι του.Καλημερα.....του ειπε ο Κωστας
φυσωντας τον καπνο στο προσωπο του.Ο Μιχαλης εβηξε για να καθαρισει τα πνευμονια του..Καλημερα...του απαντησε με ενα συγκρατημενο χαμογελο.
Απο ποτε αρχισες να καπνιζεις τοσο πολυ....τον ρωτησε αυστηρα,
Ναι...λες και εσυ δεν καπνιζεις....του ειπε ο Κωστας....αντε ανεβα να φυγουμε....
Ο ηλιος επαιζε κρυφτο με τα συννεφα.Η μερα ηταν ζεστη,φυσουσε ενας ξηρος αερας.Στην πορτα τους περιμεναν οι υπολοιποι.Εψαξε αναμεσα τους μηπως και την
αντικρισει.Και νατη...του χαριζε το πιο φωτεινο της χαμογελο.Με ανακουφιση συνηδητοποιησε πως ο Αρης δεν ηταν διπλα της.Γεια...ειπε ανταποδιδωντας της το
χαμογελο,Τι θα κανουμε....τελικα ρωτησε ο Κωστας ψαχνωντας για μια απαντηση στα προσωπα των φιλων του.Σε σχεση με τι....ρωτησε ο Μιχαλης απορωντας..
Λεμε να κανουμε ομαδικη κοπανα....πηρε τον λογο ο Αντωνης...μεσα Νοεμβριου ειναι,να μην κανουμε και καμια απουσια?...ειπε με ενα πονηρο χαμογελο.
Εγω λεω να την κανουμε γρηγορα...ειπε η Μαρια δειχνωντας προς το σχολειο....δεν θα αργησουν να μαζευτουν τα παιδια για την προσευχη...
Αν ειναι κουνηθειτε.....ειπε η Σοφια και αρχισε να τους σκουνταει.
Ο ηχος του κουδουνιου σημανε την αρχη της σχολικης ημερας.Ολοι κατευθυνωνταν προς το κτηριο εκτος απο μια παρεα οχτω ατομων.Πρωτου προλαβουν να
φτασουν στην γωνια ειδαν την καθηγητρια των μαθηματικων να κατευθυνεται προς το μερος τους.Η καρδια του αρχισε να φτερουγιζει και το στομαχι του ειχε
δεθει κομπος.Αν σηκωνε το κεφαλι θα τους εβλεπε σιγουρα...και τοτε δεν την γλυτωναν την αποβολη.Απο κει...ειεπε ο Παναγιωτης και τραβηξε την Μαρια απο το
χερι.Ολοι τον ακολουθησαν πισω απο το φορτηγο που ηταν παρκαρισμενο λιγα μετρα μακρια τους.Ακουγαν τα βηματα της γυναικας να απομακρυνονται ολοενα και περισσοτερο κρατωντας την ανασα τους. Εφυγε?...ψιθυρισε η Αλεξανδρα.Πειμενετε...ειπε η Ελενη χαμηλοφωνα.Αφησε το χερι του Κωστα και προχωρησε προς την ακρη του φορτηγου.Εφυγε...
ειπε ξεφυσωντας με ανακουφιση.Οι υπολοιποι την μιμηθηκαν.Για μερικες στιγμες εμειναν εκει να ανταλασουν βλεμματα ανακουφισης.Ξαφνικα ξεσπασαν σε γελια.
Ολοι τους ανεξαιρετως.Βγηκαν απο την κρυψωνα τους και ετσι γελωντας διεσχισαν τον δρομο.Διχως να νοιαζονται πια αν θα τους ανακαλυπταν.Ο Μιχαλης επιασε απο
τους ωμους την Αλεξανδρα και την Σοφια μεχρι που ολοι εγιναν μια αγκαλια.Συνεχισε να γελαει μεχρι που τον πονεσαν τα πλευρα του.Ναι...η μερα ελευθεριας ειχε
αρχισει...και η παρανομη ελευθερια ειναι η πιο γλυκια απο ολες......

Ο παγωμενος αερας του μαστιγωνε το προσωπο.Ο φιλος του ετρεχε πολυ..καο ολοενα και περισσοτερες φορες του ζητουσε να ελαττωσει ταχυτητα.
Μπροστα τους ο Παναγιωτης οδηγουσε το αυτοκινητο του πατερα του.Μαζι του η Μαρια η Ελενη και η Αλεξανδρα.Πισω τους ακολουθουσε με το μηχανακι του ο Αντωνης,μαζι με την Σοφια.Ηταν σχεδον μεσημερι,περασμενες δωδεκαμιση.Πρωτη φορα στην ζωη του γνωριζε αυτο το πρωτογνωρο
αισθημα ελευθεριας.Η φωτια που εκαιγε μεσα του ειχε φουντωσει και του εκαιγε την καρδια.Δεν αγχωνοταν...ηξερε πως δεν τον περιμενε κανεις στο σπιτι ουτε χρειαζοταν να δωσει λογαριασμο σε κανεναν.Εφοσων γυρισαν ολες τις καφετεριες και ολα τα γνωστα τους στεκια,δεν τους εμενε τιποτα αλλο να κανουν. Ο Αντωνης ειχε την φαεινη ιδεα να πανε στην παραλια...εκει που περασαν σχεδον ολο τους το καλοκαιρι.Ολοι συμφωνησαν...οι καλοκαιρινες τους αναμνησεις
ηταν ακομη νοπεςκαι ηθελαν να βρεθουν και παλι σε αυτο το μερος.Τα αφτια του βουιζαν ακομη απο το θορυβο της μηχανης.Κοιταξε γυρω του.Η παραλια ηταν ερημη.Μονο ο παφλασμος των κυμματων εσπαγε την σιωπη.Τοσο ιδια και τοσο διαφορετικη...Το φθινοπωρινο αγερι λες και ηθελε να τους θυμησει πως το καλοκαιρι ειχε πεθανει εδω και καιρο...και το επομενο αργουσε πολυ
να ερθει...Ομως τιποτα δεν θα μπορουσε να τους πτοησει...οχι σημερα...Τι κανουμε...ρωτησε η Μαρια κοιτωντας τους υπολοιπους..θα παγωσουμε αν μεινουμε για πολυ εδω...Κανουμε οτι περναει απο το χερι μας για να περασουμε καλα...ειπε ο Κωστας και ετρξε προς την θαλασσα.Μετα απο μια στιγμη δισταγμου τον ακολουθησαν.Αρχισαν να πιτσιλανε ο ενας τον αλλο και να τσαλαβουτανε στο νερο.Ειχαν γινει μουσκεμα μα δεν τους ενοιαζε το κρυο.Η φωτια μεσα τους
ηταν δυνατοτερη.Ο Μιχαλης κι ο Αντωνης πιασανε την Αλεξανδρα απο τα χερια και τα ποδια και eτοιμαστηκαν να την βουτιξουν στο νερο.Μα το μονο που
καταφεραν ηταν να βραχουν εντελως μεχρι τα γονατα.Μετα απο μιση ωρα ηταν ο ενας διπλα στον αλλο καθισμενοι στην αμμουδια με την αμμο να κολλαει στα βρεγμενα ρουχα τους.Δεν μιλουσαν...απολαμβαναν tην ζεστασια την στιγμης.Μιας στιγμης που μπορει να μην ξαναζουσαν ομοια της.Δεν ξερω για σας..εγω παντως εχω παγωσει...ειπε η Σοφια σπαζωντας την σιωπη. Θα την αρπαξουμε ασχημα συμφωνησε ο Κωστας χαμογελωντας.
Μαζεψαν ξεροκλαδα απο τα γυρω πευκα για να αναψουν φωτια.Εβγαλαν τα βρεγμενα παπουτσια τους και εκαναν ενα κυκλο γωρω της.Σε λιγο ο Κωστας και ο Παναγιωτης εφυγαν για το πιο κοντινο snack bar.Συντομα βρεθηκαν και παλι ολοι μαζι.Γυρω απο μια φωτια να ζεσταινουν το παγωμενο κορμι τους και να γεμιζουν τα αδεια στομαχια τους.Να το κανουμε πιο συχνα αυτο...ειπε ο Μιχαλης με γεματο στομα.Τοτε θα μεινουμε απο απουσιες...του απαντησε η Μαρια γελωντας.Και τι σε νοιαζει....της ειπε ο Παναγιωτης και την αγκαλιασε απο τους ωμους προσπαθωντας να την ζεστανει.Η κοπελα του απαντησε με μια αστεια γκριματζα.Ο καθενας απο μας ειπε ο Κωστας σοβαρα.Κατι που δεν το συνηθιζε.Γιατι το λες αυτο...τον ρωτησε η Ελενη παραξενεμενη με την σταση του.Γιατο εχουμε ο ενας τον αλλο...συμπληρωσε ο Μιχαλης την προταση του φιλου του.Η Αλεξανδρα γυρισε αποτομα προσ τον Μιχαλη.Τον κοιταξε με ενα βλεμμα που ο ιδιος δεν καταλαβε τι σημαινε.Μετα απο λιγη ωρα η παρεα χωριστηκε.Ο καθενας με το ταιρι του σιγα σιγα απομακρυνθηκε απο τους υπολοιπους.Μεχρι που πισω εμεινε μονο ο Μιχαλης και η Αλεξανδρα.Πηγε και καθισε διπλα της.Και τωρα οι δυο μας...της ειπε γελωντας.Του χαμογελασε κι αυτη..μα δεν μιλησε.Τι συμβαινει...την ρωτησε αυτος νιωθωντας πως κατι την απασχολουσε.Δεν του απαντησε.Το βλεμμα της απλανες.Λες και κοιτουσε το κενο..Η φωτια καθρευτιζοταν στα ματια της.Απο μακρια ακουγονταν
οι φωνες των φιλων τους.Διπλα τους η θαλασσα ψιθυριζε το αιωνιο τραγουδι της.Γιατι το ειπες αυτο πριν...τον ρωτησε σπαζωντας τον γυαλινο τοιχο της σιωπης της...Ποιο....την ρωτησε παραξενεμενος..Το οτι εχουμε ο ενας τον αλλο...ειπε και τον κοιταξε.Φοβος καθρευτιζοταν στα ματια της.Ενας φοβος που ο ιδιος ηξερε καλα τι σημαινε.Γιατι ετσι ειναι....ετσι νιωθω..της ειπεκοιτωντας την φωτια.Κι εγω....ειπε επειτα απο μια συντομη παυση.Τοτε ποιο ειναι το προβλημα....την ρωτησε σοβαρα.Εχω πολυ καιρο να νιωσω ετσι.Δεν αφηνα τον εαυτο μου να αφεθει γιατι παντα κατεληγα πληγωμενη..Μα αυτη την φορα εχασα τον ελεγχο..Δεθηκα...ισως και κατι παραπανω...ειπε αποφευγωντας την ματια του.Το χαρτι που βρηκα στο σχολειο..εκεινο που διαβασες στο δωματιο μου...Εσυ το εγραψες...Γυρισε και τον κοιταξε ξαφνιασμενη.Πως το ξερεις....τον ρωτησε...δεν εχεις διαβασει τιποτα απο οτι εχω γραψει,περα απο αυτο.Το καταλαβα....απο την πρωτη φορα που μου μιλησες..Την πρωτη φορα που ειδα την μελαγχολια των ματιων σου.Μιχαλη....ξεκινησε να πει...γιατι?....

Δεν προλαβε να της απαντησει.Οι υπολοιποι ηρθαν προς το μερος τους.Παμε σιγα σιγα?....ειπε η Ελενη.Σβησαν την φωτια και βαλαν τα παπουτσια
τους που ειχαν πια στεγνωσει.Κατευθυνονταν προς την εξοδο.Την εβλεπε να απομακρυνεται....να περπαταει διπλα στην Σοφια.Αλεξανδρα.....φωναξε και ετρεξε
προς το μερος της..Γυρισε και τον κοιταξε.Τον περιμενε εκει,καθως οι αλλοι συνεχιζαν τον δρομο τους.Με την ματια της ακολουθουσε την πορεια του.
Σταματησε μπροστα της.Την κοιταξε στα ματια.Για μερικες στιγμες βυθιστηκε σε εκεινο το βλεμμα.Ολα ενα απεραντο γαλαζιο...Θαλασσα..ουρανος...ολα
μεσα στα ματια του...πασπαλισμενα με λιγο γκριζο.Την επιασε και την φιλησε.Το ομορφο σωμα της μεσα στα χερια του.Οτι σκεφτοταν ζουσε τωρα ελευθερο μεσα της.
Η καρδια της ματωσε..αλλα δεν ηξερε απο τι..
Στο χρωστουσα...της ειπε χαμογελωντας της τρυφερα.Της αφησε το χερι και συνεχισε τον δρομο του.Που και που της εριχνε κλεφτες ματιες.
Δαγκωσε τα χειλη της.Το ονομα του Αρη βαθια αναμνηση στο παρελθον...λες και μολις ειχε ξεριζωθει απο μεσα της.Αυτο που φοβοταν ειχε συμβει.
.Ειχε αρχισει να βρεχει.Οι σταγονες της βροχης θολωναν τα ματια του.
Σουρουπωνε..Οι αλλοι ακολουθουσαν πισω τους.Σε καποια φαση βλεπουν τον Αντωνη και την Σοφια να τους προσπερνουν,η Σοφια τους εκανε μια κοροιδευτικη
γκριματζα.Νιωθει τον Κωστα να παταει τερμα το γκαζι..Ειναι μια ηδονη ο ιλιγγος της ταχυτητας,ειναι μια δυναμη...μια επανασταση...μια νικη.Νιωθουν κι αυτοι
μια φορα νικητες...Δεν τρεχουν πια...πετανε χαμηλα.Ο Αντωνης εχει χαθει στην στροφη.Ο Κωστας πεισμωνει...πηγαινε πιο σιγα...του λεει.Ξερω τι κανω...
του απαντησε.Εφτασαν στην στροφη,ο Κωστας μπαινει στο αντιθετο ρευμα.Τι ειναι αυτο....λευκο φως....καταλευκο...σαν σεντονι στα ματια...τον τυφλωσε..Ακουσε τον
κροτο απο σπασμενα σιδερα.Και μετα ενιωσε να πεταει...να αιωρειτε κενο.Το χερι του τον πονουσε,το κεφαλι του εχει ματωσει.Ο Κωστας στην αλλη ακρη του δρομου.
Κι επειτα...σκοταδι...

Οταν συνηλθε ειχε πεσει για τα καλα η νυχτα.Ειχε χασει την αισθηση του χρονου.Ανοιξε τα ματια του με δυσκολια.Τοδωματιο γυριζε,κι ο πονος ηταν
εντονος σε ολο του το σωμα.Τον αποσιντονιζε.Η μυρωδια του νοσοκομειου ηταν εντονη.Ανακαθισε και κοιταξε γυρω του προσπαθωντας να συνηθισει το
μισοσκοταδο.Πανω στο κομοδινο ακουμπισμενο το κινητο του.Μαλλον οτι ειχε απομεινει απο αυτο.Ενα σωρο κομματια περιτριγυρισμενα απο φαρμακα
που ουτε καν ηξερε σε τι χρησιμευαν.Τι με ποτισαν..αναρωτηθηκε.Πιο περα υπηρχε ακομη ενα κρεβατι.Καποιος κοιμοταν πανω απο τα σκεπασματα.
Υπεθεσε πως ηταν ο Αντωνης.Τοτε συνηδητοποιησε πως διπλα του ηταν η Αλεξανδρα.Την ειχε παρει ο υπνος καθισμενη στην καρεκλα.Ακομη κρατουσε μεσα
στο χερι της το δικο του.Αλεξανδρα.....ψιθυρισε και την σκουντιξε απαλα στον ωμο.Η κοπελα ανοιξε τα ματια της.Ξυπνησες....του ειπε και του χαμογελασε
κουρασμενα.Τι εγινε....ρωτησε ο Μιχαλης κοιτωντας ενα γυρω.Δεν θυμασαι....τον ρωτησε ανησυχη.Στιγμες...ειπε προσπαθωντας να μην την φρικαρει
περισσοτερο.Επιασε το χερι του.Τι ακριβως συναιβει....την ρωτησε.Ατυχημα....την ωρα που γυρνουσαμε....του ειπε κοιτωντας τον εξαιταστικα.
Εκεινη την στιγμη ολα επανηλθαν.Το αυτοκινητο,ο ηχος του φρεναρισματος....ο Κωστας....
Ο Κωστας...πως ειναι....ρωτησε ανησυχος κανωντας να σηκωθει.Κατσε κατω....του ειπε αυστηρα και τον εβαλε πισω στην θεση του.
Μια χαρα ειναι...καλυτερα απο σενα παντως...του ειπε καθυστηχαστικα,Δηλαδη....ρωτησε κοιτωντας την με αμφιβολια.
Ενα ελαφρο χτυπημα στο κεφαλι και μερικα σπασμενα δαχτυλα..Κωλοφαρδος με ολη την σημασια της λεξης..μετα απο τετοια πτωση...
Σε αντιθεση με σενα.Ολοκληρο χερι εσπασες.Πως τα καταφερες παλι...του χαμογελασε συγκρατιμενα.Ηξερε πως αστειευοταν,μα καπου μεσα
στα ματια ακομη ξεχωριζες τα σημαδια του φοβου.Που ειναι οι αλλοι....ρωτησε κοιτωντας γυρω του.Στο διπλα δωματιο,μεχρι πριν λιγο ηταν εδω.Εμεινε
μονο ο Αντωνης για να μην ειμαι μονη...Τι ωρα ειναι...την ρωτησε κοιτωντας εξω απο το παραθυρο.Τρεις και μιση κοντευει...του ειπε...Εισται εδω τοσες ωρες?...
ρωτησε εκπληκτος.Και τι ηθελες να καναμε..μας φτιαξατε την μερα ειχατε δεν ειχατε..,του πε χαμογελωντας...Κοιμησου τωρα....το πιο πιθανον ειναι
πως αυριο θα σας αφησουν να βγειτε.Πλησιασε στο κρεβατι και του εφτιαξε τα μαξιλαρια.Ενιωθε την ανασα της....τοσο κοντα του.Δεν νυσταζω...της ειπε τρυφερα.
Την κοιταξε...με τα ματια ελεγαν οσα δεν τολμουσαν να πουν με τα χειλη.Θα παω διπλα για λιγο...ειπε σπαζωντας την σιωπη....να σου φερω τιποτα.
Κουνησε το κεφαλι του αρνητικα.Ξεκινησε να φυγει.Την επιασε απο τον χερι.Γυρισε και τον κοιταξε ξαφνιασμενη...Ευχαριστω...της ειπε.Του χαμογελασε και
βγηκε απο το δωματιο.

Η Τριτη ξημερωσε λουσμενη στο φως ενος λαμπερου ηλιου.Ηταν νωρις το πρωι οταν βγηκαν απο το νοσοκομειο.Αν και τελη φθινοπωρου η μερα θυμιζε καλοκαιρι.
Ο Μιχαλης και ο Κωστας πηραν τον δρομο για το ΚΤΕΛ ενω οι υπολοιποι για το σχολειο.Οι γιατροι τους συμβουλεψαν να μεινουν σπιτι για σημερα.Περιμεναν
στην σταση το λεωφορειο της γραμμης.Μιχαλη....συγνωμη για χθες....του πε ο φιλος του απολογητικα.Δεν πειραζει...του πε....αλλα αλλη φορα να προσεχεις.Δεν ειναι παιχνιδια αυτα.Θα μπορουσαμε να ειχαμε σκοτωθει.Ειδε οτι το βλεμμα του φιλου του ειχε σκοτεινιασει.Οχι τιποτα...σε ανεχομαι σε αυτη την ζωη θα πρεπει να ανεχομαικαι στην επομενη.Του χαμογελασε με ευγνομωσυνη.Ενα βαρος ειχε φυγει απο πανω του.
Το τηλεφωνο χτυπουσε την ωρα που μπηκε σπιτι.Λογω του οτι δεν ειχε δωσει σημεια ζωης την προηγουμενη οι γονεις του ειχαν σπασει τα τηλεφωνα.
Το πρωτο πραγμα που θα εκανε αυριο θα ηταν να αντικαταστησει το κινητο του.Παλι καλα που δεν ειχαν μαθει τιποτα για το ατυχημα και καταφερε να
την σκαπουλαρει με την γνωστη δικαιολογια.Εμεινε στου Κωστα και το κινητο εκλεισε απο μπαταρια.Αναστεναξε....ο γυψος στο αριστερο του χερι τον ενοχλουσε
και ο πονοκεφαλος τον ζαλιζε.Πηγε στο δωματιο του και πηρε τους τεσσερις πρωτους κυκλους απο τα Φιλαρακια.Εβαλε το πρωτο dvd και ξαπλωσε στον καναπε...
οπου και αποκοιμηθηκε.

Η τριημερη δεν αργουσε να ερθει.Αυτη την μερα περιμενε απο τοτε που θυμωταν τον εαυτο του.Μα τωρα που πλησιαζε επιτελους δεν ενιωθε και τοσο
ενθουσιασμενος.Τους τελευταιους μηνες τα πραγματα ηταν ασχημα...στο σπιτι στο σχολειο παντου.Οπου κι αν κοιτουσε υπηρχε κενο.Οσο κι αν προσπαθουσε
του ηταν αδυνατο να διαβασει..με τους φιλους του βρισκοταν ολο και λιγοτερο.Τον επνιγε αυτη η κατασταση...αργα μα σταθερα τον βυθιζε στη σιωπη.Σε μια
προσωπικη φυλακη που δεν μπορουσε να ξεφυγει.Τα πραγματα δεν εξελιχθηκαν ετσι οπως περιμενε...Αν και μετα απο κεινη την μερα του ατυχηματος ηταν
σιγουρος πως επιτελους ολα θα εμπαιναν στην θεση τους εγιναν ακομη χειροτερα.
Οι ωρες στο σχολειο κυλουσαν αργα.Ολοι οι φιλοι του ειχαν γινει ζευγαρια αφηνωντας τον σαν την καλαμια στον καμπο.Μα ακομη κι αν μπορουσε να υπομεινει
αυτη την κατασταση δεν μπορουσε να υπομεινει το συναισθημα της ζηλιας που ενιωθε καθε φορα που ο Αρης την αγγιζε η απλως της μιλουσε.Οσο κι αν προσπαθουσε δεν
μπορουσε να ανοιχτει....κι αντι να παει παρακατω κλεινωταν ακομη περισσοτερο στον εαυτο του....σηκωσε τοιχους μοναξιας αναμεσα σε αυτους που τον αγαπουσαν...
προτιμησε την σιωπη...Δυο μηνες περασαν ετσι...διαβαζε και εγραφε ασταματητα....μεχρι που η ψυχη του εμεινε κενη....τον πονουσε...οπως το δακρυ που δεν λεει να
κυλησει για να ελαφρυνει τον πονο....

Εβρεχε υπερβολικα οταν εφτασαν επιτελους στο ξενοδοχειο...Θεσσαλονικη....ολοι γυρω του ουρλιαζαν απο χαρα ειτε γιατι επιτελους εφτασαν ειτε και μονο στην σκεψη
του τριημερου που τους περιμενε...Ακουσε τον Κωστα πισω του να βριζει θεους και ανθρωπους λογω του οτι μπερδευτηκε η βαλιτσα του με καποιου αλλου...Αυτο το παιδι
παντα τραβα τους μπελαδες...συλλογιστηκε και γελασε μοναχος του..Το δωματιο τους ηταν μικρο αλλα ανετο...Ο Αντωνηςς διπλα του ηδη δοκιμαζε το στρωμα...Ο Κωστας εξω στο μπαλκονι μιλουσε με καποιον απο το διπλανο δωματιο....η φωνη του φανηκε γνωστη αλλα δεν μπορουσε να την αναγνωρισει μεσα στο μπαχαλο των φωνων και των τσιριδων που επικρατουσε....Μολις τακτοποιηθηκαν στα δωματια τους ολο το σχολειο βρεθηκε στους διαδρομους ψαχνωντας για φιλους και γνωστους.Μεσα στο δωματιο μπαινοβγαιναν συμμαθητες του που ουτε καν θυμωταν τις φατσες τους.Το κουδουνι χτυπουσε ανα λιγα δευτερολεπτα μεχρι που δεν αντεξε και κλειδωσε την πορτα απολαμβανωντας τον ηχο της σιωπης που απλωθηκε στο δωματιο...
Ενα παγωμενο ρευμα αερα ορμησε στο δωματιο με το που μπηκε ο Κωστας....Τι κρυο ειναι αυτο ρε μαλακες Μαρτιο μηνα....ειπε τριβωντας τα χερια του για να ζεσταθει.Τουλαχιστον σταματησε αυτο το πηγαινε ελα απο εξω...ρωτησε ο Αντωνης σηκωνοντας το κεφαλι του απο το μαξιλαρι για να κοιταξει τους φιλους του...
Δεν ξερω αν σταματησε παντως η φουρτουνα περασε προς το παρων ειπε ο Μιχαλης βγαζωντας το κεφαλι του εξω απο την πορτα.Τι κανουμε λοιπον....ρωτησε ο Αντωνης...Παμε να δουμε που ειναι οι αλλες...ειπε ο Αντωνης κι εκανε να σηκωθει πριν λαβει απαντηση.Σε ποιο δωματιο μενουν...ειπε ο Μιχαλης ψαχνωντας κατω απο
το κρεβατι τα παπουτσια του.Νομιζω στο 107 αλλα δεν ειμαι σιγουρος...απαντησε ο Κωστας.Ποιες ειναι στο 107...ρωτησε ο Αντωνης κοιτωντας τον Κωστα...
Λοιπον...αν θυμαμαι καλα η Ελενη η Σοφια η Μαρια και η Αλεξανδρα θα εμεναν μαζι....νομιζω οτι δεν ειχε αρκετα δικλινα...Στο ακουσμα του τελευταιου ονοματος
σκιρτισε η καρδια του.Εδω δεν υπηρχε διεξοδος....τρεις μερες θα ηταν μαζι....δεν θα μπορουσε να την αποφυγει...Το πιο λογικο ειναι οτι οπου θα ειναι η Αλεξανδρα θα ειναι και ο Αρης...οποτε καλα θα εκανε να εμενε μακρια οσο μπορουσε...Πηγαινεται εσεις...εγω θα ερθω πιο μετα...ειπε αφηνωντας τα παπουτσια να πεσουν παλι στο πατωμα...Γιατι δεν ερχεσαι ρε συ....τον κοιταξε απορωντας ο Αντωνης....Ε,ειμαι κουρασμενος...ετσι και αλλιως μετα ολη νυχτα θα ειμαστε μαζι...δεν θα χασω και τιποτα
το τρομερο....Σιγουρα...του ειπε ο Κωστας κοιτωντας με ενα βλεμμα που εδειχνε οτι καταλαβαινε περισσοτερα απο οσα εκρυβε πισω απο τις λεξεις...
Σιγουρα...ειπε και του χαμογελασε....τα λεμε μετα αν ειναι....ειπε ο φιλος του κλεινωντας πισω του την πορτα.

Ενας τρελος αερας φυσαγε μεσα στην πολη.Απο την κορυφη του Λευκου Πυργου η Θεσσαλονικη ηταν λες και ηταν βγαλμενη απο τις σελιδες καποιου παραμυθιου.
Σουρουπωνε...πιο αργα απο οτι συνηθως μιας κι η ανοιξη ειχε μπει για τα καλα πια.Μα ο κρυος αερας εδειχνε πως ο χειμωνας δεν ειχε ξεθωριασει εντελως.Τα πρωτα φωτα αρχισαν να αναβουν στους δρομους και μια γλυκια φασαρια αρχιζε.Καθως η κυκλοφορια στους δρομους αερωνε νεα παιδια ξεχυνονταν στους δρομους.Φοιτητες οι περισσοτεροι περπατουσαν στην Αριστοτελους και διεσχιζαν την Τσιμισκη.Απο κει πανω αυτη η ωρα φανταζε σαν την εναρξη μιας γιορτης.Της χαρας του να εισαι νεος.
Ποσο θα ηθελε να ηταν ενας απο αυτους.Να μην τον ενοιαζε τιποτα.Θα μπορουσε να ξανα αρχισει απο την αρχη...και θα ειχε σιγουρα ενα μελλον.Η παρεα γυρω του
εβγαζε φωτογραφιες και θαυμαζε την θεα.
Την παρακολουθουσε καθως ατενιζε το βαθυ γαλαζιο της θαλασσας.Αυτη την στιγμη τα ματια του ειχαν παρει το ιδιο βαθυ χρωμα.Ελαμπαν σαν δυο γαλαζια διαμαντα...
η καρδια του παντοτε χτυπουσε πιο δυνατα καθε φορα που την αντικριζε....τον πονουσε βαθια....μια καρδια αμαθη στα σκιρτηματα του ερωτα.Τα μαλλια της ειχαν μπερδευτει απο τον δυνατο αερα.Τα ματια της εκαιγαν απο μια παραξενη λαμψη καθως κοιτουσε με δεος το μεγαλειο της πολης απο κατω της.Ετρεμε...ηταν κι αυτη
βρεγμενη ως το κοκαλο οπως κι αυτος.Ενιωσε την αναγκη να παει να την αγκαλιασει...με το που περασε αυτη η σκεψη απο το μυαλο τα χερια του Αρη τυλιχτηκαν γυρω
της καταστρεφωντας του ακομη μια στιγμη γαληνης.Ριχνωντας τον ακομη πιο βαθια στην μοναξια του.Εβαλε τα χερια στις τσεπες του μπουφαν του και εριξε μια τελευταια
ματια στην πολη.Οι πρωτες σταλες της βροχης αρχισαν να πεφτουν καθαριζοντας το νεφος.Ομιχλη επεσε.Μεχρι κι η πολη μελανχολισε...συλλογιστηκε και κατευθηθηκε προς την εξοδο..

Μεσα στο δωματιο επικρατουσε πανικος.Ηταν γυρω στης εννεα οταν αρχισαν να ετοιμαζονται για την βραδινη τους εξοδο.Στους διαδρομους επικρατουσε η ιδια κατασταση
με το πρωι..Φωνες πειραγματα βρισιες.Ξερεται που θα μας πανε τελικα...ρωτησε η Ελενη.Καθισμενη στο κρεβατι του Κωστα τον περιμενε να βγει απο το μπανιο.Νομιζω
πως τελικα θα μας πανε σε κλαμπ ειπε η Σοφια ανοιγοντας την μπαλκονορτα.Παλι αυριο μας βλεπω να παγωνουμε...Ο Θεος απο οτι φαινεται τα εχει παρει αγρια μαζι
μας...ειπε μισοχαμογελωντας.Ο Αντωνης την πλησιασε και την αγκαλιασε απο την μεση.Μη σε νοιαζει...ψιθυρισε....θα σε κρατησω εγω ζεστα....Η στιγμη πλεον ηταν
τοσο ιδιωτικη που ενιωσε την αναγκη να γυρισει το βλεμμα του αλλου.Η Ελενη εκανε το ιδιο στρεφωντας το βλεμμα προς το κινητο της.Αυτη ομως δεν θα υπεφερε για πολυ.
Σε λιγο θα εκανε το ιδιο....θα κλεινοταν στην αγκαλια αυτου που αγαπουσε και αυτο το περιστασιακο αισθημα ζηλιας θα ξεθωριαζε.Οχι ομως κι ο Μιχαλης....Ενιωσε εναν
κομπο να του καθεται στον λαιμο...η καρδια του σφιχτηκε...Γιατι να μην ηταν κι αυτος στην θεση τους...γιατι επρεπε να υποφερει μονο αυτος...Η κατασταση με την Αλεξανδρα ειχε αλλαξει ριζικα..Αυτη πλεον σπανια του μιλουσε...του απευθεινε το λογο μονο οταν δεν ειχε αλλη επιλογη.Διχως λογο ενας τοιχος παγου ειχε δημιουργηθει
αναμεσα τους.Κι αυτος για ακομη μια φορα προτιμησε την σιωπη...δεν τολμησε να την διαικδηκησει...Ετσι κι αλλιως φαινοταν ευτυχισμενη....μακαρι και να ηταν...Εστω και μακρια του.
Βγηκε στο μπαλκονι να παρει λιγο αερα...σφηνωσε ενα τσιγαρο στα χειλη του και το αναψε.Τον τελευταιο καιρο ειχε γινει μονιμος πλεον συντροφος του.Δεν καπνιζε
συστηματικα...μονο οταν ηταν χαλια...κι αυτο το διαστημα ηταν κουρελι.Κοιταξε τον συνεφιασμενο ουρανο.Το μυαλο του ετρεξε σε εκεινη την μερα στην παραλια.Καθως
ρουφαγε μεσα του τον καπνο σκαλιζε τις αναμνησεις του...ηταν τοσο ζωντανες....τοσο δυνατες....Ομως γρηγορα εγιναν σταχτη.Πεταξε το τσιγαρο και σκουπισε ενα δακρυ
που ετρεξε απο την ακρη των ματιων του.Οταν μπηκε μεσα ειχε ακομη την αισθηση των χειλιων της στα χειλη του.
Οταν μπηκε μεσα ολοι ειχαν μαζευτει εκει.Τι εκανες εκει εξω ρε συ τοση ωρα....τον ρωτησε ο Παναγιωτης.Τιποτα ρε συ,θαυμαζα την θεα...του πε μισοχαμογελωντας.
Εκεινη την στιγμη η πορτα ανοιξε και μπηκε μεσα ο Παναγιωτης.Τωρα ειχε συπμληρωθει το καρε.Χαιρετησε και πηγε να φιλησει την Μαρια.Επειτα κοιτωντας τον Μιχαλη ειπε δεν θα φανταστειτε ποια συναστησα μολις εξω απο το δωματιο μας.Ποιαν...ρωτησαν ολοι.Στα ματια τους καθρευτιζοταν η ιδια απορια.Θυμαστε την Μυρτω....ειπε
κοιτωντας τον Μιχαλη...ειναι εδω εκδρομη με το σχολειο της.Η ματια της Αλεξανδρας στραφηκε αποτομα προς το μερος του.Ενα αγνωστο αισθημα απεικονιζοταν στο προσωπο της.Με το που συναντηθηκαν οι ματιες τους εστρεψε αλλου το βλεμμα της.Ζητησε να σε δει....συμπληρωσε ο Παναγιωτης...μιας που βρεθηκαμε ειπε να παμε για κανενα καφε...Μικρος που ειναι ο κοσμος...σχολιασε η Σοφια κοιτωντας με νοημα τον Μιχαλη.Ναι....ειπε ο Μιχαλης σκεφτικος...πολυ μικρος...

Δωματιο 129 του ειπε ο Παναγιωτης και του εδειξε τον δρομο.Μην λες μαλακιες ρε συ...τι δουλεια εχω τωρα εγω εκει...τι να της πω πρωτον και κυριον..Αυτη με παρατησε.....ας ριξει αυτη τα μουτρα της.Γιατι να κανω εγω το πρωτο βημα δηλαδη...ειπε γκρινιαζωντας στους φιλους του.Αυτη αφου ζητησε να σε δει ρε συ...ειπε ο Παναγιωτης....ενω θα μπορουσε να μην αναφερει τιποτα....Το ειπε μονο και μονο απο ευγενεια ηρθε η απαντηση του Μιχαλη για να ακτικρουσει το επιχειρημα του φιλου του.Και να ειναι ετσι ρε Μιχαλη τι εχεις να χασεις....μια φορα ερχεσαι τριημερη...κοιτα να περασεις καλα...Μετα ετσι κι αλλιως μπορει να μην την ξανα δεις καν...Αδραξε την μερα του ειπε ο Αντωνης μισοαστεια μισοσοβαρα.Δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα ρε Αντωνη....πρωτον δεν ειμαι ερωτευμενος πλεον μαζι της και δευτερον αυτη ειναι
εδω με την παρεα της...συν του οτι μπορει να τα εχει ηδη με καποιον....Ε και τι με αυτο....3 μερες ειναι...κοιτα να περασεις καλα....για μια φορα μην σκεφτεσαι το αυριο.
Ζησε το σημερα...κι οπου βγει...Και δεν σου λεω να κανεις κατι ρε φιλε...και για παρεα δηλαδη...τι σε χαλαει...
Παιδια μας αφηνεται δυο λεπτα θελω κατι να πω στον κυριο απο δω....ειπε ο Κωστας περνωντας επιτελους καποια θεση.Τα δυο αγορια μπηκαν στο δωματιο με τον αριθμο
126 κλεινωντας την πορτα πισω τους.Ο Κωστας περιμενε να σβησουν οι ψιθυροι των φιλων τους πρν μιλησει....Ρε αγορι μου γιατι δεν κανεις κατι για να βγεις απο αυτη τη
ριμαδοκατασταση.....Δεν καταλαβαινω τι εννοεις ειπε ο Μιχαλης.Ακου να σου πω απο μενα δεν μπορεις να κρυφτεις ενταξει....λες και δεν σε βλεπω πως την κοιτας η το
πως αλλαζει η διαθεση σου οποτε ειναι κι αυτη κοντα...Γιατι δεν κανεις κατι....ειτε για να την ξεπερασεις ειτε για να την κερδισεις....Δεν ειναι μονο αυτη στον κοσμο και
τιποτα αλλο.Τι θα κανεις δηλαδη...θα συνεχισεις να κλαιγεσαι....κανε κατι...κανε την να ζηλεψει η δεν ξερω κι εγω τελος παντων....η φωνη του φιλου του ηταν αγανακτησμενη.Τα χειλη του σφιχτηκαν....εγιναν μια ακαμπτη γραμμη...Σαν τι να κανω....ειπε τελικα.....Δωσε στον εαυτο σου μια δευτερη ευκαιρια....ειπε ο Κωστας δειχνωντας το κοριτσι που μολις φανηκε στην ακρη του διαδρομου....

Γεια σας....ειπε η Μυρτω με ενα συγκρατημενο χαμογελο...Γεια σου,τι κανεις...ειπε ο Κωστας κι επιασε το χερι της κοπελας χαμογελωντας.Οι λεξεις βγηκαν απο τα χειλη του συνοδευμενες απο περισιο ενθουσιασμο....Η κοπελα ανταπεδωσε το χαμογελο...Πως παει Μιχαλη...ειπε στρεφωντας το βλεμμα της προς το μερος του.Καλα....ειπε ο Μιχαλης καπως σφιγμενα.Λοιπον.....εγω πρεπει να πηγαινω ειπε ο Κωστας αφηνωντας τους μονους διακριτικα...Τα λεμε....ειπε καθως χανωταν στην στροφη αγνοωντας τις
παρακλητικες ματιες του φιλου του...Πως κι απο δω....ειπε σπαζωντας πρωτη την σιωπη...Ε,βολτα με το σχολειο...ξερεις τωρα....ειπε αμηχανος ακομη.Η ματια του καρφωμενη στο πατωμα.Ενιωθε το αιμα να καιει στο προσωπο του.Πρεπει να ειχε κοκκινισει...Δεν ηξερε ομως αν ηταν απο την ντροπη και την αμηχανια η για τον θυμο που
ενιωσε ξαφνικα για τον φιλο του.Κι εμεις το ιδιο...ειπε η κοπελα κοιτωντας γυρω της.Νομιζω πως το βραδυ θα παμε στο ιδιο μαγαζι αν δεν κανω λαθος...ειπε αναλαφρα
Μαλλον ειπε ο Μιχαλης κοιτωντας την επιτελους στα ματια.Το γνωριμο αλλωτε καστανο χρωμα τους τωρα του φανταζε ξενο....Σιωπη επεσε ξαφνικα αναμεσα τους....
ΟΚ....ειπε αν ειναι θα τα πουμε λογικα καποια στιγμη μεσα στο Σαββατοκυριακο....του χαμογελασε και κινησε να φυγει...
Κατι αλλαξε μεσα του εκεινη την στιγμη...Καποιος αλλος πηρε τον ελεγχο του εαυτου του.
Περιμενε...ειπε και της επιασε το χερι...Οι κινησεις του βγηκαν εντελως φυσικα....Σαν να μην ελεγχε πλεον το σωμα του...Θελεις να βρεθουμε εκει....ακουσε τις λεξεις να
γλιστρουν απο τα χειλη του.Μα δεν εκανε τιποτα για να τις σταματησει....ισως να μην ηθελε πια...Ναι....γιατι οχι....ειπε και τον κοιταξε στα ματια...θα τα πουμε εκει αν ειναι....ειπε καθως μπηκε στο δωματιο της.

Στις εντεκα ηταν στην εισοδο του ξενοδοχειου και περιμεναν τα λεοφωρεια.Η Σοφια καθησε στην θεση διπλα του.Κατι που του εκανε εντυπωση...δεν συνηθιζε να αφηνει
μονο τον Αντωνη...Εισαι καλα....του ειπε κοιτωντας τον με δυο ματια ολο νοημα.Γιατι να μην ειμαι....της ειπε περνωντας ενα αθωο βλεμμα...Μιχαλη...τον τελευταιο καιρο εισαι καπως....για αυτο ηθελα να σιγουρευτω πως εισαι ενταξει....πως δεν σε βασανιζει κατι....κι αν υπαρχει καποιο προβλημα θελω να ξερεις πως ειμαι εδω για να σε
βοηθησω να το λυσεις....Σε ευχαριστω....ψιθυρισε κοιτωντας την τρυφερα...αλλα το προβλημα μου δεν μπορει να λυθει....Εκτος αν ξερεις καποιον τροπο που μπορεις
να παψεις να αισθανεσαι χωρις να ξεριζωσεις την καρδια σου....Οχι....ειπε η φιλη του....μα οταν αγαπας εισαι ζωντανος....
Τοτε εγω γιατι νιωθω πως πεθαινω........Γιατι ειναι νωρις ακομη....του πε η φιλη του χαιδευωντας του τα μαλλια....αν αξιζει θα συμβει....αλλιως παει να πει πως δεν αξιζε....Σε ευχαριστω.....ειπε και της αγκαλιασε....οπως και να χει....καποια στιγμη θα τελειωσει...Ακομη κι αν πρεπει να ξεριζωσω εγω ο ιδιος την καρδια μου....

Το μαγαζι ηταν γεματο.Πολυχρωμα φωτα διελυαν το σκοταδι συνοδευοντας τον ρυθμο της μουσικης.Βρηκαν μια καλη θεση και εκατσαν στο μπαρ διπλα στην εξοπορτα.
Ο κρυος αερας που εισεβαλε καθε φορα που ανοιγε η πορτα εκανε λιγοτερο αποπνιχτηκη την ατμοσφαιρα.Η παρεα τους ηταν γυρω στα δεκαπεντε ατομα.Η Αλεξανδρα
καθοταν δυο θεσεις πιο κει...τους χωριζαν ο Κωστας κι η Ελενη.Ο Αρης παραδοξως δεν καθοταν διπλα της.Η ματια της περιεργαζοταν τον χωρο.Τα κορμια που λυκνιζονταν
μια ανασα μακρια τους.Εκεινη την στιγμη ξεπροβαλε η Μυρτω μαζι με δυο κοπελες που δεν θυμωταν καν τα ονοματα τους το επομενο πρωι.Εκατσε διπλα του και του χαμογελασε εγκαρδια.Εριξε μια τελευταια φορα προς το μερος της.Ειδε την μορφη της να χανεται μεσα στην αγκαλια του Αρη.Η ματια που του εριξε του παγωσε το αιμα.
Τον εριξε στα σκοτεινα λημερια της μοναξιας του....τοτε που την πρωτογνωρισε...που την εβλεπε να τριγυριζει μεσα στο αδειο δωματιο..Τιποτα δεν ελεγε....τιποτα δεν υποσχοταν...απλως τον κοιταζε και χανοταν....σκια μεσα στις αλλες σκιες...κραυγη μεσα στις αλλες κραυγες μιας ατελειωτης νυχτας.Επρεπε να σταματησει....να την βγαλει απο μεσα του...κι αποψε ηταν η ευκαιρια.Δεν μιλησαν με κανεναν ολο το βραδυ...μονο με την Μυρτω.Σε λιγο δεν ηξερε καν τι επινε.Του αρεσε η θολουρα...ετσι εστω
για λιγο μπορουσαν να θολωσουν οι σκεψεις...Οταν την ειδε να χορευει μαζι του μπορεσε να πνιξει την ζηλεια του.Μα οταν την φιλησε δεν αντεξε αλλο.Δεν ηταν η πρωτη φορα που αντικριζε κατι τετοιο...μα αποψε δεν μπορεσε να το ανεχτει...Δεν ηταν αυτος οταν πηρε την Μυρτω απο το χερι και την οδηγησε στην πιστα.Δεν ηταν αυτος που
χαμογελουσε ολο το βραδυ διχως καν να ξερει το λογο...Δεν ηταν αυτος που την φιλουσε οπως παλια...σαν να μην ειχε περασει ουτε μια μερα...Οχι..δεν ηταν αυτος..Αυτος ηταν κρυμμενος στα σκοταδια της ψυχης του....επνιγε τα συναισθηματα του καθε φορα που την κοιτουσε και εκλαιγε σιωπηλα.

Το επομενο πρωι το κεφαλι του πονουσε κι ο λαιμος του τον πονουσε.Ενιωθε περιεργα..σαν να ανοιξε αναπαντεχα ενα κεφαλαιο στην ζωη του που θα μπορουσε να τον
κανει να βρει τον εαυτο του.Να γινει ξανα ευτυχισμενος...Του δωσες και καταλαβες χθες ετσι....του πε ο Κωστας καθως ενα μαξιλαρι προσγειωθηκε στο προσωπο του.
Ετσι φαινεται....του απαντησε καθως εστειλε το μαξιλαρι απο κει που ρθε.Καλα εκανες...καιρος να πας παρακατω...του ειπε ο φιλος του σοβαρος τωρα....Μαλλον εχεις δικιο...του απαντησε.Στο μυαλο του τριγυριζαν τα λογια της Σοφιας....Μαλλον ειχε δικιο...δεν αξιζε....

Η επιστροφη στο σπιτι ηταν κατι που περιμενε με ανυπομονησια..Ειχε κουραστει απο τα ξενυχτια και απο την φασαρια.Το δωματιο του τον καλωσοριζε σιωπηλα.
Τακτοποιησε βιαστικα τα ρουχα του στα ντουλαπια πετωντας τα περισσοτερα στα απλυτα.Εβγαλε προσεχτικα απο την βαλιτσα του τα νεα του αποκτειματα απο το
χωρο της μουσικης τοποθετωντας τα στο ραφι.Ανοιξε τον υπολογιστη και εβαλε ενα απο αυτα να παιζει χαμηλα.Πεταξε τα ρουχα του στο πατωμα και αφεθηκε στην
ζεστασια του κρεβατιου του.Του ειχε λειψει αυτη η μυρωδια...κοιταξε ενα γυρω το δωματιο....χαζεψε τις αφισες απολαμβανωντας τα γνωριμα χαρτινα βλεμματα.Τα βλεφαρα
του βαρυναν...Αυριο παλι σχολειο μονολογησε καθως εσβηνε το φως...Γρηγορα αποκοιμηθηκε ταξιδευοντας σε ονειρα διχως λογικη...μα που σε ολα κυριαρχουσε το ιδιο προσωπο...

Παρασκευη...περασμενες εντεκα....μια βδομαδα μετα την τριημερη..Αφησε την Μυρτω σπιτι και πηρε τους δρομους.Τα βημματα του τον εβγαλαν στην αλανα που επαιζε οταν ηταν μικρος με τον Κωστα.Κοιταξε γυρω του
Ειχε αλλαξει αρκετα.Τωρα ειχε απομεινει μονο ενα κομματι της.Το μεγαλυτερο μερος ειχε περιφραχτει.Ειχε γινει εργοταξιο.Συντομα στην θεση του αλλωτε ανοιχτου χωρου
θα υπηρχε ακομη μια πολυκατοικια.Θλιψη τον κατεκλισε...ηταν ενα απο τα μερη που αγαπουσε πολυ..και συντομα θα χανωταν κι αυτο...οπως και τοσα αλλα...Πηγε και εκατσε πανω σε μια στιβα τουβλα.Οι στιχοι απο ενα τραγουδι των Pink Floyd γλιστρουσαν απο τα χειλη του.Το λιγοστο φως απο την λαμπα του δημου επεφτε στο χλωμο
προσωπο του.Αναψε τσιγαρο και εκρυψε το προσωπο του μεσα στα χερια του.Προσπαθουσε να θυμηθει...πως ειναι να εισαι παιδι...
Αφου το ξερεις οτι κανει κακο γιατι το ξεκινησες...ακουσε την γνωριμη φωνη να ερχεται απο καπου μπροστα του...Γυρισε αποτομα να την κοιταξει.Πως βρεθηκες εδω....την ρωτησε εκπληκτος.Απλως περνουσα.....ειπε η Αλεξανδρα χαμογελωντας......τι κανεις εδω.....Θελω να μεινω μονος....της ειπε τωρα με φωνη σκληρη....
Γιατι...τον ρωτησε απορωντας....επεσαν τα καραβια σου εξω....Πηγε και εκατσε διπλα του περνωντας του το τσιγαρο απο το στομα και πετωντας το μακρια.
Τωρα γιατι το εκανες αυτο...την ρωτησε νευριασμενος...Γιατι με ενοχλει ο καπνος του απαντησε αυτη ηρεμα...Τοτε τι καθεσαι....φυγε....της ειπε σκληρα....

Θελεις....η φωνη της ηταν ζεστη...τα ματια της ελαμπαν....Για μερικες στιγμες ο θυμος παλευε με τα πιο βαθια του συναισθηματα........Η εκφραση του μαλακωσε...ματαιος
κοπος να αντιστεκεται....η ματια της τον ειχε αιχμαλωτισει ηδη...Οχι....ειπε τελικα...Σιωπη επεσε αναμεσα τους....Τι κανεις εδω...ρωτησε επειτα απο μερικα λεπτα...λεπτα
που του φανηκαν αιωνες.Δεν ξερω....ψιθυρισε....μαλλον ηθελα να δω πως τα πας....
Μπα...αποφασισες πως μου μιλας τωρα....ειπε κι εφυγε μακρια της....Πιστευα πως θα ηταν καλυτερα αν....η φραση της μιση επεσε στο κενο....
Αν ξεκοβες κατευθειαν....συμπληρωσε την προταση της.Εγνεψε θετικα....
Και τοτε τι κανεις εδω...Εχεις παρει την αποφαση σου νομιζω...και προφανως δεν ειμαι εγω αυτος που διαλεξες....