Δραπετες ονειρων.....

Γυρισε και τον κοιταξε ξαφνιασμενη.Αρη τι κανεις εκει....ειπε και τραβηχτηκε μακρια του.Τι....?ρωτησε απορημενος.Τοτε συνειδητοπιησε πως ο Αρης δεν ηξερε τιποτα απο οτι ειχε συμβει.Το μυαλο της δεν πηγε καθολου σε αυτον τις τελευταιες δυο μερες.Μη μπροστα στον κοσμο....ειπε σοβαρα.Κοιταξε γυρω του ενοχλημενος ομως δεν ειπε τιποτα.Εψαξε με το βλεμμα της τον Μιχαλη και τους υπολοιπους.Καπου στο βαθος ειδε την Μαρια με τον Παναγιωτη.Η Ελενη ο Κωστας και ο Αντωνης μιλουσαν λιγο παραπερα με τους παππουδες της.Ο Μιχαλης ομως δεν φαινοταν πουθενα.
Ηταν ακουμπισμενος με την πλατη στο δεντρο.Αναβε το τεταρτο τσιγαρο οταν τον πλησιασε η Σοφια.Τι συμβαινει.....?ρωτησε κοιτωντας τον εξεταστικα.Τιποτα...σαν τι να συμβαινει....ειπε νευριασμενα.Η Αλεξανδρα που ειναι.Κοιταξε γυρω της.Δεν ξερω....μουρμουρισε.Σε καμια γωνια θα ναι.Ισως να ξεναγει τον Αρη στο νεκροταφειο....ειπε μουγκριζοντας.Γυρισε και τον κοιταξε αποτομα.Ετσι εξηγειτε....ειπε χαμογελωντας.Η λαμαρινα σου επεσε βαρια ε.....Σοφια δεν ειναι ολες οι ωρες καταλληλες για αστεια.Το σαγονι του κλειδωσε κανοντας τα δοντια του να τριξουν.Καρφωσε το βλεμμα στο κενο.Ε....ειπε και το χερι της βρεθηκε στο προσωπο του αναγκαζοντας τον να την κοιταξει.Μην κανεις ετσι.Το ξερεις πως εδω δεν μπορουσε να τον αποφυγει.Συν του οτι δεν του εχει πει ακομα τι συναιβει μεταξυ σας.Την κοιταξε βαθια στα ματια.Μεσα τους ελαμπε η λογικη.Εχεις δικιο....ειπε ξεφυσωντας ανακουφισμενος.Στο κατω κατω ουτε εσυ εχεις μιλησει ακομα στην Μυρτω....Του χαμογελασε γλυκα και τον χτυπησε παιχνιδιαρικα στον ωμο.Εσκυψε και την αγκαλιασε.Σε ευχαριστω....ειπε γεματος ευνωμοσυνη.Ηταν τρελο το πως αυτη η κοπελα τον συντονιζε παντα με τον τροπο σκεψη της.Για οποιο θεμα και να συζητουσαν,οσο παραλογο κι αν του φαινοταν στην αρχη η Σοφια μια ζωη εβρισκε τον τροπο να το κανει να φαινεται το πιο λογικο και σωστο πραγμα στον κοσμο.Την κοιταξε ανεκφραστος.Τι....?ειπε απορημενη....γιατι με κοιτας ετσι....?Ο Αντωνης εχει μπλεξει πολυ ασχημα ειπε γελωντας.Φανταζομαι ποιος εχει το πανω χερι....Παντα...ειπε η Σοφια χαμογελωντας καθως του ανακατευε τα μαλλια.
Οι υπολοιποι ηταν αποτραβηγμενοι πλεον απο τον κοσμο περιμενωντας τους.Αφου ανταλλαξε μερικες κουβεντες μαζι τους πλησιασε την Αλεξανδρα.Ειδε οτι ηταν ακομα με τον Αρη.Εκατσε αρκετα μακρια διχως να τους διακοψει ομως σε σημειο που να μπορει να τον δει.Τα βλεμματα τους συναντηθηκαν.Της χαμογελασε συνεσταλμενα.Αφησε γρηγορα το βλεμμα του,στρεφοντας την ματια της στο αγορι διπλα της.Αρη....ειπε σοβαρα..Αυτη την στιγμη δεν εχω ουτε τον χρονο ουτε την διαθεση να σου εξηγησω.Ομως σου υποσχομαι πως θα το κανω συντομα.Ο Αρης συνοφρυωθηκε.Δεν καταλαβαινω.Εχεις αλλαξει κατι....ρωτησε με σταθερη φωνη.Αν και μεσα της εκαιγε η αμφιβολια.Κοιταξε γυρω της.Ολοι ειχαν φυγει πλεον.Τα παιδια ειχαν ηδη μπει στα αυτοκινητα.Την περιμεναν.Ο Μιχαλης μονο ηταν στην ιδια θεση.Δεν ειναι τωρα η ωρα....ειπε αφηνοντας το χερι του.Κατευθυνθηκε προς το Μιχαλη με μεγαλα βηματα.Το προσωπο του φωτιστηκε με αυτην την κινηση.Ενταξει...ακουσε τον Αρη να λεει....του εγνεψε γεια με το χερι.Σ'αγαπαω....ειπε λιγο πιο δυνατα.Παγωσε στο ακουσμα αυτον των λεξεων.Γυρισε και τον κοιταξε.Κι εγω αγαπαω...ηθελε να του πει...Αλλα οχι εσενα...οχι πια.Γεια σου Αρη....ειπε τελικα γυρνωντας του την πλατη.Ηξερε πς τον πληγωνε αλλα δεν μπορουσε να κανει κατι για αυτο.Για μια φορα επρεπε να φροντισει για την δικη της ευτυχια.Χαμογελασε στον Μιχαλη καθως περασε απο διπλα του.Περπατησαν διπλα διπλα μεχρι να φτασουν στο αυτοκινητο.Τα χερια τους αγγιζονταν μα διστασε να τυλιξει τα δαχτυλα του γυρω απο τα δικα της.Μεχρι που το εκανε αυτη χαμογελωντας του ενθαρρυντικα.Εκεινη την στιγμη ηξερε πως δεν θα μπορουσε να υπαρξει χωρις αυτη.Δαγκωσε τα χειλη της καθως εριξε μια σκεφτη ματια προς τα πισω.Ομως εκανε πως δεν την ειδε.Η Αλεξανδρα εκατσε διπλα στην Σοφια κανοντας χωρο και για τον ιδιο.Εκλεισε την πορτα πισω του καθως ο Κωστας εβαζε μπρος.Το τελευταιο πραγμα που ειδε ηταν το αγριεμενο βλεμμα του Αρη λιγο πριν χαθουν στην στροφη......

Η πλατεια ηταν αδεια αυτη την ωρα.Ηταν λιγο πριν χαραξει.Η βροχη επεφτε ηρεμα,σαν νανουρισμα.Περπατουσαν εδω και ωρες...Ειχε αρκετη ψυχρα μα το σωμα του δεν επαυε να ειναι ζεστο στα σημεια που τον αγγιζε.Πηγαν και εκατσαν σε ενα παγκακι στην ακρη του παρκου,προσπαθωντας να προστατευοτουν οσο το δυνατον περισσοτερο απο την βροχη.Σταγονες ελαμπαν σαν διαμαντια αναμεσα στα μαλλια της.Του χαμογελασε μελαγχολικα.Ο πονος της θα αργουσε να χαθει,μα καθε φορα που ηταν μαζι του ενιωθε ηρεμη.Σαν να ηρεμουσαν ολα μεσα της.Ακουμπησε το κεφαλι της στον ωμο του και αφησε το βλεμμα της να περιπλανηθει στην σκοτεινια του παρκου.Λες να εφτασαν οι αλλοι.....?ειπε μετα απο αρκετες στιγμες σιωπης.Λογικα....ειπε κοιτωντας το ρολοι του.Εχουν περασει πανω απο τρεις ωρεα απο την στιγμη που τους αφησαμε.Γυρισε και τον κοιταξε εκπληκτη.Αληθεια....δεν το καταλαβα.Ο χρονος κυλαει τοσο....απλα οταν ειμαι μαζι σου.Ναι το χω αυτο....της χαμογελασε καθως αρχισε να στριφογυριζει μεσα στα δαχτυλα του μια τουφα απο τα μαλλια της.Του ανταπεδωσε το χαμογελο.Εγυρε το κεφαλι της στο στηθος του και σφιχτηκε πιο κοντα του.Ξαφνικα αρχισε να χτυπαει το κινητο της σβηνοντας την σιγαλια της νυχτας.Αναστεναξε καθως το εβγαλε απο την τσεπη της.Κρυφοκοιταξε την οθονη που αναβοσβηνε.Ηταν ο Αρης.Ετριξε τα δοντια του.Αυτο το παιδι ποτε δεν θα σταματησει να ανακατευεται στην ζωη του....Του στερουσε τις στιγμες τους ακομα κι οταν δεν ηταν παρων.Το εβαλε στο αθορυβο και το πεταξε παλι μεσα στην τσεπη της.Πηγε να τον αγκαλιασει μα το σωμα του ηταν ακομα ακαμπτο απο τον θυμο.Τι επαθες....?ρωτησε απορημενη.Τιποτα...μουρμουρισε και χαλαρωσε το σωμα του.Την επιασε απο τους ωμους και την τραβηξε κοντα του.Τα μαλλια της γαργαλουσαν τον λαιμο του.Ανασανε βαθια,αφηνοντας τον εαυτο του να παρασυρθει απο το μεθυστικο της αρωμα.Δεν πιστευω να σε πειραξε....ειπε γυρνωντας να τον κοιταξει.Την κρατησε σταθερη μεσα στην αγκαλια του,αποφευγοντας το βλεμμα της.Φοβοταν πως το παραλογο αυτο συναισθημα ακομη εκαιγε μεσα στα ματια του.Οχι...μουρμουρισε μετα απο λιγο κανοντας την φωνη του να ακουστει ηρεμη.Περιμενε μερικες στιγμες ομως εκεινη εμεινε σιωπηλη.Ομως καποια στιγμη πρεπει να ξεκαθαρισεις την κατασταση μαζι του....ειπε πιο σκληρα τωρα.Ηξερε πως δεν ηταν η καταλληλη στιγμη ομως οι λεξεις ξεφυγαν απο τα χειλη του πριν προλαβει να της εμποδισει.Απομακρυνθηκε απο την αγκαλια του ωστε να τον κοιταξει στα ματια.Νομιζεις πως τωρα ειναι η καταλληλη στιγμη,πως μου ειναι ευκολο να το αντιμετωπισω και αυτο....?η φωνη της ηταν ηρεμη,ψυχρη.Δεν ειπα αυτο....ψιθυρισε...Ομως καποια στιγμη πρεπει να γινει.Καποια στιγμη.....μουρμουρισε.Τωρα κοιταζε το κενο.Ενα ελαφρυ αερακι αρχισε να φυσαει καθως τα πρωτα χρωματα της ανατολης αρχισαν να βαφουν με χρωμα τον μαυρο καμβα της νυχτας.

Η εκφραση της ηταν απομακρη.Του θυμισε τον καιρο που οι δυο τους δεν μιλουσαν.Υποσεινηδητα εκεινη η κατασταση τον ειχε κανει να μισησει τον Αρη.Το ηξερε πως οι φοβοι του δεν εστεκαν πουθενα ομως δεν μπορουσε να τους διωξει απο το μυαλο του.Και η Αλεξανδρα δεν βοηθουσε καθολου με την συμπεριφορα της αυτες τις ανησυχιες να καταλαγιασουν.Ενιωθε πως ενα μικρος αρουραιος ειχε εμφανιστει απο το πουθενα και αρχισε να ροκανιζει την καρδια του.Τον πονουσε.Η εκφραση της ηταν ανεξηχνιαστη καθως το βλεμμα της πλανιωταν στον οριζοντα.Του φαινοταν...μπερδεμενη....Ομως δεν ηταν σιγουρος μιας και δεν μπορουσε να διαβασει τα ματια της.Εισαι σιγουρη για ολο αυτο....?ειπε ηρεμα.Κανενα ιχνος του φοβου του δεν φανηκε στην φωνη του.Για ποιο απο ολα....?ρωτησε χαμηλοφωνα.Για...εμας....μουρμουρισε.Τον κοιταξε στα ματια.Τα δικα της ηταν φωτεινα.....λες και ειχαν αιχμαλωτισει λιγο απο το πρωτο φως της μερας.Ολα εχουν αλλαξει....ειπε αργα.Κατερρεουν.Μεσα σε μια μερα βρεθηκα μονη....χωρις οικογενεια.Και ξαφνικα συνηδειτοποιω πως μερικοι απο τους πιο σημαντικους ανθρωπους της ζωης μου δεν με γεμιζουν πια.Κι αλλοι που ηταν μεχρι τωρα κρυμμενοι στο προσκηνιο....μου σταθηκαν.Τα ματια της ελαμπαν απο την ενταση.Εκει μεσα ηταν φυλακισμενες οι λιμνες των δακρυων.Ο πονος και η απωλεια χαρακωναν τα εσωψυχα της.Αυτο μπορουσε να το νιωσει.Η ζωη την ειχε χαστουκισει ασχημα....μα δεν φοβοταν να την κοιταξει στα ματια....να την αντιμετωπισει.Η δυναμη αυτης την κοπελας τον συγκλονιζε.Οσο κι αν πονουσε οσο κι αν πληγωνοταν,τον εκανε να θελει να ζησει....Το χερι της βρεθηκε τοτε πανω στο δικο του.Αρχισε να παιζει με τα δαχτυλα του αφηρημενα.Για τιποτα δεν ειμαι σιγουρη....ψιθυρισε τελικα.Εκτος απο εσενα.....Η ματια της του εκαιγε την ψυχη.Εβλεπε την αληθεια των λεξεων να καθρευτιζεται στο βλεμμα της.Της χαμογελασε.Με τα δαχτυλα του χαιδεψε απαλα το μαγουλο της....ηταν τοσο ζεστη....τοσο αληθινη....Εκεινη του ανταπεδωσε το χαμογελο και εγειρε μεσα στην παλαμη του.....Σ'αγαπαω...του ψιθυρισε.Αυτο ηταν το μονο που χρειαοταν να ακουσει.Η μονη επιβαιβεωση.Ηταν δικη του.....και δεν θα αφηνε κανεναν να τον απομακρυνει ξανα απο κοντα της.Συνεθλιψε τα χειλη του πανω στα δικα της.Εκεινος σε ενα απλο φιλι ειχε βρει οτι εψαχναν αλλοι στην αιωνιοτητα....το νοημα της ζωης.Την κοιταξε με λατρεια.Κι εγω σ'αγαπαω...της ειπε τελικα κρατωντας την πιο σφιχτα μεσα στην αγκαλια του.Το κινητο του τοτε αρχισε να χτυπαει.Ηταν η Μυρτω.Η Αλεξανδρα συνοφρυωθηκε.Μαλλον δεν ειμαι η μονη που πρεπει να κλεισει τους λογαριασμους της με το παρελθον.....μουρμουρισε και εκανε να σηκωθει.Δεν την αφησε.Την φιλησε παλι...πιο αγρια αυτη την φορα....καθως πετουσε το κινητο του στο απεναντι σιντριβανι.Ο ηχος του πνιγηκε απο ενα δυνατο πλαφ.Τι ηταν αυτο....φωναξε γελωντας.Τιποτα....μουρμουρισε εκεινος.Το τελος ενος κεφαλαιου.Το χαμογελο που του χαρισε ηταν εκτυφλωτικο.Αυτο ηταν αρκετο για να ζεστανει την καρδια του.Κοιτα....Του εδειξε τον οριζοντα.Ειναι μια καινουρια μερα....Οχι...ειπε και φιλησε την ακρη του κεφαλιου της.Τα μαλλια της ακομη μυριζαν βροχη....Ειναι μια καινουρια αρχη.....η αρχη της υπολοιπης ζωης τους.....

Ηταν λιγο μετα της εφτα το πρωι οταν την αφησε εξω απο το σπιτι της.Μηπως θελεις να μεινω....?την ρωτησε με μια κρηφη ελπιδα.Του χαμογελασε λιγο πριν τον φιλησει.Θα το θελα πολυ...ειπε και του χαιδεψε τα μαλλια.Ομως πρεπει να παω και λιγο απο την γιαγια μου.Εχω χαθει τελειων και ειμαι σιγουρη πως με εχουν αναγκη.Θα τα πουμε ομως το απογευματακι.Οπως θελεις...μουρμουρισε τελικα και την εσφιξε πιο σφιχτα μεσα στην αγκαλια του μια στιγμη λιγο πριν την αφησει.Η Αλεξανδρα εβγαλε τα κλειδια απο την τσεπη της και εστρεψε το βλεμμα προς το σπιτι.Της φαινοταν απειλητικο....αδειο....διχως ζωη.Και ηταν μολις εφτα το πρωι.Ανστεναξε και ανοιξε την πορτα.Αμα δεν νιωθεις καλα παρε με αμεσως τηλεφωνο για να ερθω....της ειπε σοβαρα.Ειχε νιωσει την διστακτικοτητα της.Ναι ε....και που θα σε παρω....Αφου δεν εχεις πλεον κινητο....γυρισε και του ειπε πιο αναλαφτα τωρα.Αμα θυμασαι εχω και δευτερο αριθμο....ειπε και ανεβηκε στο σκαλοπατι για να κολλησει τα χειλη του πανω στα δικα της.Καλη σου μερα....της φωναξε καθως εβγαινε στον δρομο.Γυρισε και της εριξε μια τελευταια ματια απροθυμος να την αποχωριστει ακομη και για τοσο λιγο.Ενα ζεστο χαμογελο στολιζε τα χειλη της καθως χανοταν μεσα στο σπιτι.

Ο ηλιος σκαρφαλωνε στον ουρανο καθως το πρωινο περνουσε.Η μερα γινοταν ολο και πιο ζεστη σβηνοντας τα σημαδια της χθεσινης βροχης.Επικρατουσε ησυχια στην γειτονια.Μονο μερικα αυτοκινητα εσπαγαν αραια και που την σιωπη του πρωινου.Μια εκπληξη τον περιμενε εξω απο το σπιτι του.Το αυτοκινητο των γονιων του.Ειχαν επιστρεψει νωριτερα.Τελεια....συλλογιστηκε καθως ανοιξε την πορτα.

Ο πατερας του καθοταν στο τραπεζι της κουζινας.Η μαμα του δεν φαινοταν πουθενα στον χωρο αλλα ακουγε φασαρια καπου απο τα μεσα δωματια.Που ησουν....?ειπε με δυνατη φωνη μολις τον ειδε.Γεια και σε εσενα....ειπε ειρωνικα με αταραχη φωνη.Ρωτησα κατι....μουρμουρισε μεσα απο τα δοντια του.Προφανως εξω....Εδειξε προς την πορτα με ενα νευμα.Ξερεις τι ωρα ειναι....?φωναξε ο πατερας του χανοντας την ψυχραιμια του.Ειμαστε εδω απο εχθες το βραδυ.Ερχομαστε και βρισκουμε το κρεβατι σου αδειο και οταν σε παιρνουμε τηλεφωνο το εχεις κλειστο.Sorry...ειπε...Βραχηκε.Πεταξε το κινητο πανω στο τραπεζι αδιαφορα.Στο κατω κατω δεν ηξερα πως θα ερθεται.Ανοιξε το ψυγειο και πηρε το γαλα.Ενιωθε το βλεμμα του πατερα του να τον ακολουθει.Χασμυρηθηκε και κατευθυνθηκε προς το δωματιο του.Δεν νομιζω πως σου εδωσα την αδεια να φυγεις....Τωρα φωναζε....Σε ρωτησα κατι και μην μου πεις παλι πως ησουν με τον Κωστα γιατι τον πηρα τηλεφωνο και ειπε πως ειχε ωρες να σε δει.Μαλλον ετσι θα εγινε....συνεχισε να τον αγνοει.Εβγαλε το κλειδι και ξεκλειδωσε την πορτα του δωματιου του.Να με κοιτας οταν σου μιλαω....Ενιωσε ενα χερι στον ωμο του λιγο πριν το γυρισει βιαια προς το μερος του.Αναγκαστηκε να τον κοιταξει στα ματια.Ηταν κοντα στο ιδιο υψος.Σχεδον μπορουσε να δει τον εαυτο του σε εκεινο το προσωπο.Εκτος απο τα ματια.Τα γαλαζια ματια του δεν τα μοιραζοταν με κανεναν απο τους δυο γονεις του.Καπως ετσι ισως να γινει και το δικο του προσωπο απο τα σημαδια του χρονου.Ισως παλι και οχι....Ειμαι ο πατερας σου...ειπε με σκληρη φωνη.Ομως αυτος ο αντρας μπροστα του του ηταν αγνωστος......Ετσι ηταν παντα....και ετσι θα εμενε.Τραβηξε αποτομα το χερι του ελευθερωνοντας τον εαυτο του.Αυτο δεν με κανει κτημα σου.....ειπε στον ιδιο τονο.Ναι ε....κι απο ποτε επαψες να ειδοποιεις το που εισαι και για το τι κανεις.Του γυρισε την πλατη και εσφιξε σφιχτα μεσα στην χουφτα του το πομολο της πορτας.Απο τοτε που επαψε να σε νοιαζει....μουρμουρισε και την εκλεισε με δυναμη πισω του.....

Μεσα του εβραζε απο θυμο.Κλωτσησε με τοση δυναμη την ακρη του γραφειου που τρανταχτηκε ολο το δωματιο.Συντομα ομως ενιωσε εναν οξυ πονο να ξεκιναει απο το ποδι του και να φτανει σε ολοκληρο το σωμα του.Εκλεισε σφιχτα τα ματια περιμενωντας να περασει.Δεν προκαιται να ξανα βγεις απο κει μεσα.....ακουσε απο εξω την φωνη του πατερα του.Τουλαχιστον οχι μεχρι να ζητησεις συγνωμη.Θα θελες....μουρμουρισε και επεσε εξαντλημενος στο κρεβατι του.Ανεπνεε ξεπνοα.Εφερε στο μυαλο του την εικονα της Αλεξανδρας και αναστεναξε.Μισοχαμογελασε και εκλεισε τα ματια.Συντομα η ανασα του εγινε πιο βαθια καθως βυθιζοταν στα ονειρα του.
Ηταν λιγο μετα τα μεσανυχτα οταν ανοιξε τα ματια του.Πεταχτηκε απο το κρεβατι του ξαφνιασμενος.Το σκοταδι ηταν βαθυ μεσα στο δωματιο.Σηκωθηκε και αναψε την οθονη του υπολογιστη αποφευγοντας να αναψει μεγαλυτερο φως.Οι γονεις του μπορει να ηταν ακομα ξυπνιοι.Αναψε ενα τσιγαρο καθως βγηκε εξω στο μπαλκονι.Δεν ηταν πολυ αργα.Ηθελε να παει να την δει.Στο κατω κατω της το ειχε υποσχεθει.Ηταν η πρωτη νυχτα που εμενε μονη.Μπορει να τον χρειαζοταν.Μακαρι να μην ειχε πεταξει το κινητο του.Κι ο ηχος της φωνης της τωρα του ηταν αρκετος.Αυτες οι σκεψεις τον διχαζαν για πολλη ωρα.Η λογικη του του ελεγε να μεινει σπιτι.Να μην προκαλεσει αλλες φασαριες.Αλλα δεν επιανε μια απεναντι στο περιπλοκο και σαρωτικο παιχνιδι του συναισθηματος.Ειχε κοιμηθει με τα ρουχα,ομως αποφασισε πως ηταν καλυτερα να αλλαξει.Ανοιξε αθορυβα την πορτα του δωματιου του.Κρατουσε τα παπουτσια του στο χερι.Σιωπη νεκροταφειου επικρατουσε σε ολα τα δωματια.Ενα αχνο φως ερχοταν απο την κρεβατοκαμαρα των γονιων του.Περασε απο εξω στις μυτες των ποδιων του και κατευθυνθηκε προς την πορτα.Για κακη του τυχη ομως ηταν κλειδωμενη.Το κλειδι δεν ηταν επανω.Εψαξε να το βρει στο σκοτεινο χωρο γυρω του αλλα δεν υπηρχε τιποτα.Γυρισε στο δωματιο του μουρμουριζοντας οσες βρισιες εβρισκε προχειρες στο χαος του μυαλου του.Πανω στην πορτα του ηταν κολλημενο ενα μικρο χαρτι.Δεν το ειχε προσεξει νωριτερα.Εχει φαγητο στο ψυγειο.Τα κλειδια σου μπορεις να τα παρεις πισω αυριο.Τσαλακωσε την σελιδα και την πεταξε μακρια.Ηταν πολυ σκοτεινα και πολυ εκνευρισμενος για να δει που κατεληξε.Μπηκε μεσα και κλειδωσε την πορτα πισω του.Αρχισε να κοβει βολτες μεσα στο δωματιο.Επρεπε να φυγει...να την δει.Κανεις δεν θα του το σρτερουσε αυτο....Ουτε ο ιδιος του ο πατερας.Εσφιξε τα δοντια.Ηταν τρελη η ιδεα.Ομως δεν ειχε αλλη επιλογη.Πηρε την σχολικη του τσαντα και πεταξε μεσα ολα τα βιβλια της κατευθυνσης και μια αλλαξεια ρουχα.Εβαλε ολες του τις οικονομιες στην τσεπη και ανοιξε την μπαλκονοπορτα.Κοταξε κατω τον σκοτεινο δρομο...του φανηκε πως χανοταν στο κενο.Πηρε μια βαθια ανασα και γυρισε πισω στο δωματιο.Εψαξε στην βιβλιοθηκη του και πηρε μερικα βιβλια που δεν ειχε διαβασει ακομα και την προηγουμενο τηλεφωνο που χρησιμοποιουσε.Με λιγη τυχη θα δουλευε ακομα.Βγηκε εξω και εριξε μια τελευταια ματια στον δρομο που απλωνοταν απο κατω του.Ωραια...δεν περνουσε κανεις.Ευτυχως δεν ηταν μεγαλη η αποσταση μεχρι κατω.Περασε το ποδι του πανω απο τα καγκελα και κρεμαστηκε απο εξω.Ενιωσε το βαρος της τσαντας να του καιει την πλατη τραβωντας τον προς το κατω.Πηρε μια βαθια ανασα.....Χαραιταν που ηταν σε καλη φυσικη κατασταση.Ακολουθησε τις εξωτερικες εσωχες του σπιτιου και με ενα ελαφρυ γδουπο προσγειωθηκε στα ποδια του.Κοιταξε προς τα πανω και χαμογελασε στον εαυτο του.Ειναι αληθεια πως ο ερωτας σε κανει ατρομητο....συλλογιστηκε και χαμογελασε μοναχος του.Δεν γυρισε να κοιταξει ξανα πισω.Αρχισε να τρεχει προς το σπιτι της.Συντομα θα ηταν και παλι κοντα της.....
Πλησιασε λαχανιασμενος και σταθηκε εξω απο το σπιτι της.Ηταν σκοτεινο.Σκεφτηκε να χτυπησει το κουδουνι αλλα ισως να ηταν εκει οι παππουσες της.Τι θα τους ελεγε.....?Κοιταξε πιο προσεκτικα τα σκοτεινα πααραθυρα.Το βλεμμα του καρφωθηκε σε εκεινο που ηταν το δωματιο της.Πρατηρησε το χωρο γυρω γυρω.Για καλη του τυχη τα κλαδια του δεντρου που φυτρωνε στην αυλη κατεληγαν εξω απο το παραθυρο της.Ηταν αρκετα ψηλα.Και μονο στην σκρψη της αναβασης ενιωσε τους μυς του να παραπονιουνται.Δεν εδωσε σημασια.Σκαρφαλωσε πανω στα κλαδια προσεχωντας που πατουσε.Η ανυπομονησια του να ξανα δει το προσωπο της τον ωθουσε στο να επιταχυνει συνεχεια τον ρυθμο του.Η ανασα του γινοταν ολο και πιο γρηγορη και κοντεψε να πεσει μια δυο φορες.Οταν εφτασε στο καταλληλο υψος κατευθυνθηκε με αβεβαια βηματα προς το προορισμο του.Ζυγιζε την καθε του κινηση καθως ενα κυμα φοβου τον διαπερασε.Χτυπησε σιγανα το τζαμι.Καμια αντιδραση.Επανελαβε αυτη την κινηση μερικες φορες μεχρι που ενα αχνο φως ξεπροβαλε μεσα απο το δωματιο.Ειδε την σκια της Αλεξανδρας να κοιταει μπερδεμενα γυρω της.Ξανα χτυπησε το τζαμι και την χαιρετησε με μια κινηση του κεφαλιου.Της χαμογελασε.Τα ματια της κοπελας γουρλωσαν απο την εκπληξη και τον τρομο.Ετρεξε γρηγορα και ανοιξε το παραθυρο.Τι κανεις εκει πανω παιδακι μου.Πας καλα.....?Τα ματια της ηταν ανησυχα.Ομως δεν μπορουσε να συμμεριστει το ιδιο συναισθημα.Μονο που την εβλεπε ενιωθε την καρδια του να ξεχειλιζει απο ευτυχια.Της χαμογελασε.Επισκεψη....ειπε απλα.Να υποθεσω οτι απο τον πλανητη που ερχεσται ο κοσμος δεν χτυπαει κουδουνια....?ειπε πιο ηρεμα τωρα κανοντας του χωρο να περασει.Μπηκε μεσα ακομα χαμογελωντας.Την κοιταξε απο πανω ως κατω.Ακομη φορουσε την μπλουζα που της ειχε δωσει το βραδυ που ηρθε στο σπιτι του.Δεν ειχε καταλαβει πως ελειπε.Ενα κυμα ζεστασιας ξεκινησε απο το στομαχι του στελνοντας κυμματα ηλεκτρισμου σε ολο του το σωμα.Αφησε την σακα να κυλησει απο τον ωμο του.Εκεινη τον κοιτουσε διχως να μιλαει,εκπληκτη ακομα.Με μια γρηγορη κινηση κολλησε τα χειλη του πανω στα δικα της φιλωντας την αχορταγα.Στην αρχη ηταν διστακτικη...ξαφνιασμενη,μα συντομα της ενιωσε να ανταποκρινεται στο φιλι του.Ενιωσε τα χερια της να μπλεκονται μεσα στα μαλλια του καθως βαθυνε το φιλι τους.Ενιωθε την ζεστασια του κορμιου της να τον αγκαλιαζει.Το σωμα του τοτε πηρε φωτια.Με αργα τυφλα βηματα κατευθηκθηκαν προς τα πισω πεφτοντας πανω στο κρεβατι της.Δεν ξανα σκεφτηκε τιποτα για το υπολοιπο της νυχτας....οτι χρειαζοταν ηταν εκει....μεσα στα χερια του.....

Ενιωθε τα χερια της Αλεξανδρας να παιζουν με τις τουφες των μαλλιων του.Ειχε χασει τελειος την αισθηση του χρονου και το ζεστο αγγιγμα της τον αποσυντονιζε ακομα πιο πολυ.Βλεφαρισε μονο μια φορα.Το δωματιο ηταν φωτεινο,αλλα ειχε ψυχρα.Το παραθυρο ειχε μεινει μισανοιχτο μετα την εισοδο του χθες το βραδυ.Ενιωθε την θερμοτητα του σωματος της κατω απο το κορμι του.Χαμογελασε ευτυχισμενα και την εσφιξε περισσοτερο μεσα στην αγκαλια του.Μετα απο μερικες ατελειωτες στιγμες ανοιξε τα ματια και την κοιταξε.Καρφωσε το βλεμμα της μεσα στα ματια του,τα δικα της ελαμπαν.Γεια....της ειπε και χαμογελασε.Γεια.....μουρμουρισε και αυτη με την σειρα της ανταποδιδωντας του το χαμογελο.Σηκωσε λιγο το σωμα του ωστε να φτασει τα χειλη της.Ενιωσε τους ηρεμους χτυπους της καρδιας της να αγριευουν οσο περνουσε η ωρα.Χαμογελασε ευχαριστημενος και απομακρυνθηκε.Τι ωρα ειναι...?ρωτησε κοιτοντας εξω απο το παραθυρο.Οι φωτεινες ηλιαχτιδες θυμιζαν καλοκαρι.Νωρις....ειπε και φιλησε το προσκεφαλι του.Ομως σε λιγο πρεπει να σηκωθουμε.Δεν θελουμε παλι να χασουμε την πρωτη ωρα.....Αυτο ειναι προς διαπραγματευση....Χαμογελασε και την φιλησε ξανα....πιο εντονα τωρα.Τα χερια της κουλουριαστηκαν γυρω απο τον λαιμο του και τον εσφιξε πανω της.Ενιωθε το γνωριμο αισθημα της φωτιας να κατακλιζει το κορμι του.Ομως εκεινη εσπασε το φιλι.Ελα σηκω....ειπε με νεα πειραχτικο τονο.Τον εσπρωξε απο πανω της προσπαθωντας να σηκωθει.Πεντε λεπτα ακομα.....κλαψουρισε και εκρυψε το προσωπο του μεσα στον λαιμο της φιλωντας την απαλα.Με αυτο που εχεις στο μυαλο σου δεν νομιζω πως τα πεντε λεπτα ειναι αρκετα...Σηκωσε το κεφαλι και της κοιταξε παιχνιαδιαρικα.Μα δεν παω να κανω τιποτα.....ειπε οσο πιο αθωα μπορουσε.Θα κανω οτι σε πιστευω.Ανασηκωθηκε απομακρυνοντας τον απο πανω της.Εκλεισε με φορα το προσωπο του μεσα στο μαξιλαρι της αναστεναζοντας βαθια.Οταν σηκωσε το βλεμμα ειχε ηδη ντυθει.Καθισε διπλα του και τον κοιταξε παρακλειτικα.Αλλο να σου ζηταν να κανεις κατι που δεν θελεις και αλλο να αποφευγεις αυτο που θελεις τοσο πολυ....Σε παρακαλω.....μουρμουρισε και της ανταπεδωσε το βλεμμα.Πηρε το προσωπο του στα χερια της και τον φιλησε αναγκαζοντας τον να σηκωθει.Τα χερια του βρηκαν τα δικα της και τα κρατησαν σφιχτα.Τοτε αυτη τον τραβηξε αποτομα σπαζοντας το φιλι ψιθυριζοντας ενα Ελα μερικες στιγμες πριν χασει τον αυτοελεγχο της και αφεθει στην αγκαλια του....

Περπατουσαν βιαστικα στον δρομο.Ειχαν αργησει αλλα το χαμογελο δεν μπορουσε να σβηστει απο τα χειλη τους.Η Αλεξανδρα τσιμπολογουσε ενα τοστ διπλα του ενω αυτος ρουφουσε αφηρημενα τις τελευταιες γουλιες απο το σοκολατουχο γαλα του.Μου αρεσει που ησουν σιγουρη πως δεν θα αργουσαμε....Την πειραξε ο Μιχαλης.Ναι εγω φταιω παλι...Πηρε ενα αγριο βλεμμα που μονο αγριο δεν μπορουσε να χαρακτηριστει.Οχι εσυ που εκανες οτι περνουσε απο το χερι σου για να μας καθυστερησεις.Τι να κανω....Ξερεις πως δεν μπορω να σου αντισταθω.Την αγκαλιασε απο τους ωμους γελωντας δυνατα.Εκεινη εκανε να τον σπρωξει αλλα τα παρατησε γρηγορα.Οσο κι δεν ηθελε να το παραδεχτει ηταν ενα απο τα καλυτερα πρωινα της ζωης της.
Κρατιουνταν ακομα χερι χερι οταν εφτασαν στο σχολειο.Αστραπιαια περασε η εικονα του Αρη απο το μυαλο της ομως δεν μπηκε καν στο κοπο να αφησει το χερι του Μιχαλη.Ποσο χειροτερα θα μπορουσαν να γινουν τα πραγαμτα.Στην εισοδο πετυχαν τον Κωστα.Γυρισε και τους κοιταξε με ενα νυσταγμενο βλεμμα.Βρε βρε.....Δεν το πιστευω το ζευγαρι της Αγιας Παρασκευης.Τι εγινε δικε μου.Ζεις ακομα...?Χτυπησε το Μιχαλη φιλικα στον ωμο.Μπα ιδεα σου ειναι...ειπε και χαμογελασε στον φιλο του.Τι εγινε..?Ποιον περιμενεις?Κοιταξε τριγυρω ψαχνοντας καποιο γνωστο προσωπο με το βλεμμα.Ποιον αλλον....?Την γυναικα της ζωης μου....ειπε ξεψυχισμενα.Η Αλεξανδρα αρχισε να γελα.Αμα σε στηνει απο τωρα φαντασου τι σε περιμενει την μερα του γαμου σας.Ο Κωστας εκανε εναν μορφασμο.Ο τρομος ηταν εμφανης στα χαρακτηριστικα του κανοντας τους αλλους δυο να γελασουν ακομα πιο δυνατα.Τοτε εμφανιστηκε η Ελενη απο πισω τους.Το προσωπο του αγοριου γαληνεψε με το που την ειδε.Γελατε,γελατε....ειπε και πλησιασε για να την φιλησει.Μπορει να αργει αλλα τουλαχιστον παντα ερχεται....Τι εχασα....ρωτησε η Ελενη κοιτοντας τους ολους με την σειρα.Τιποτα φιλη..ειπε η Αλεξανδρα ακομα γελωντας.Εδω λεμε ποσο τυραννας το αγορι σου.Γυρισε και κοιταξε τον Κωστα εκπληκτη.Σε τυρανναω....?ρωτησε και τα ματια της πετουσαν φωτιες.Οχι αγαπη μου....την εσειρε προς το κτηριο....Βεβαια δεν μπορω να πω το ιδιο και για καποιους αλλους.Γυρισε και εριξε ενα βλεμμα ολο νοημα στον Μιχαλη και την Αλεξανδρα που τους ακολουθουσαν λυμμενοι στα γελια.Μηπως το παρακαναμε λιγο....?ψιθυρισε στο αυτι της.Μπα....Ειναι σκληρο καρυδι.Δεν καταλαβαινει τιποτα.Τον φιλησε πεταχτα στο μαγουλο λιγο πριν χωριστουνε για την προσευχη.Τον ακολουθησε με το βλεμμα καθως συναντησε τον Κωστα λιγι πιο περα.Ειδε και τον Κωστα να κανει διαφορες χειρονομιες απο μακρια και να φωναζει λογια που ηταν πολυ μακρια για να τα ακουσει.Χαμογελασε μοναχη της καθως πηγε και σταθηκε αναμεσα στην Ελενη και την Σοφια.
Η αιθουσα μυριζε κλεισουρα καθως δεν ειχε ανοιχτει εδω και μερες.Οι γνωριμοι ηχοι και η μυρωδια των βιβλιων ερχονταν σε αντιθεση με την καλοκαιρινη μερα εξω.Καθοταν κοντα στο παραθυρο στην παλια του θεση,διπλα της.Κοιταξε βαριεστημενα το ρολοι που κρεμοταν στον τοιχο.Ηθελε ακομα μιση ωρα για να χτυπησει το κουδουνι.Μορφασε.Η Αλεξανδρα διπλα του κατι εγραφε στο τετραδιο της,ηταν απορροφημενη στον δικο της κοσμο.Εριξε μια ματια στην σελιδα.Οι λεξεις χορευαν πανω στο χαρτι με τα γνωστα πλεον γραμματα της...

Σκοτεινοι αγγελοι
αιχμαλωτιζουν τις ψυχες...
μεγαλωνουν το πονο
οξεινουν τις μνημες....
κομματια σπασμενα
ο καθρευτης της ψυχης....
σεντονια ματωμενα...
λαθος της στιγμης....
Ονειρα στο σκοταδι...
δρομος διχως γυρισμο..
το τελευταιο δακρυ
πεφτει στο κενο...
παλιοι στιχοι
στοιχειωνουν το μυαλο...
ο θανατος κρυμμενος στις σκιες....
επρεπε να θυσιαστουνε τοσες στιγμες...
αναμνησεις χαμενες
στο κοσμο του χθες...
Ενα σαγαπω....
ψιθυρος που κυλησε απο τα χειλη...
μονο η μοναξια μου μεινε...
η πιο πιστη φιλη...
Θα ξεθωριασει ο πονος...
θα κλεισουν οι πληγες....

Αγαπη....
κοκκινο τριανταφυλλο....
τα αγκαθια μας πληγωνουν....
μα ποτε δε το πεταμε....
το κραταμε πιο σφιχτα....

Η ματια του εμεινε στον τελευταιο στιχο.Ηταν πραγματικα οτι πιο αληθινο ειχε ακουσει ποτε.Οταν σηκωσε το βλεμμα του ειδε πως η Αλεξαδνρα τον κοιτουσε εξεταστικα προφανως περιμενοντας την αντιδραση του.Καρφωσε το βλεμμα του μεσα στα ματια της.Αραγε μπορουσε να διαβασει εκει οσα ηθελε να της πει....?Ειναι πολυ ομορφο.....ψιθυρισε.Εκεινη απλως χαμογελασε ευχαριστημενα και ακουμπησε το κεφαλι της στον ωμο του.Ηθελε να την φιλησει αλλα μαλλον αυτο δεν θα περνουσε απαρατηρητο μεσα στην ταξη.Της επιασε το χερι και το εσφιξε μεσα στο δικο του.Τα ματια της κοπελας εκλεισαν.Κι αυτος εμεινε ακινητος.Δεν ακουγοταν τιποτα πια.Μονο ο χτυπος της καρδιας της.Ο πιο γλυκος ηχος μεσα στον κοσμο του.

Στο διαλλειμα προχωρησαν οι τρεις τους προς το πισω μερος του σχολειου.Εξω απο το κυλικειο πετυχαν και την Σοφια που βιαστηκε να τους ακολουθησει.Καλημερα...Πως παει...?ειπε ξεπνοα.Ο Μιχαλης γυρισε και κοιταξε προς την κατευθυνση απο οπου ειχε ερθει η Σοφια.Το κυλικειο δεν φαινονταν απο τα σωματα που στιβαζονταν μπροστα του.Εμεις καλα....ειπε.Αλλα δεν μπορω να πω το ιδιο και για σενα.Πως καταφερες να μπεις και να βγεις απο κει μεσα....?Εδειξε με το χερι του το μπουγιο.Κρυφα ταλεντα επιβιωσης....ειπε χαμογελωντας η Σοφια αν και η ανασα της συνεχιζε να βγαινει ακανονιστη απο το στηθος της.Θα πας να παρεις κατι και για μενα....?την πειραξε ο Κωστας.Τον αγριοκοιταξε.Καλα μην δαγνωνεις πλακα κανω....Δεν του εδωσε σημασια,τωρα προχωρουσε διπλα στο Μιχαλη.Απο ποτε εσεις κυκλοφορειτε ετσι και δημοσια...?εδειξε τα μπλεγμενα χερια τους.Απο σημερα μαλλον...απαντησε εκεινος αναλαφρα.Ο Αρης....?.ειπε και κοιταξε την Αλεξανδρα.Οπως τα ξερεις.Δεν του εξηγησα ακομα αλλα θα ειναι το πρωτο πραγμα που θα κανω μολις τον δω.Ο Μιχαλης χαμογελασε ευχαριστημενος.Παντως σημερα δεν τον ειδα καθολου...συνεχισε η Σοφια κοιτωντας αφηρημενα γυρω της.Μπορει να μην ηρθε σχολειο....ειπε ο Κωστας αδιαφορα.Ισως....συμφωνησε η Αλεξανδρα.Για μια στιγμη του φανηκε σκεφτικη.

Οι αλλοι τους περιμεναν στο γνωστο πλεον στεκι τους.Ειχαν βρει ενα σχετικα απομονωμενο σημειο στο προαυλειο κρυμμενο πισω απο τα ψηλα κλαδια και τις φυλλωσιες των δεντρων.Περυσι σε αυτο το μερος συχναζε μια αλλη παρεα ομως φετος ειχαν τελειωσει.Οποτε η θεση ηταν ελευθερη για να το διαικδικησει οποιος ηθελε.Το διαλλειμα περασε γρηγορα με γελια και φωνες οπως παντα σχεδον.Η Σοφια και ο Αντωνης μιλουσαν για καποιο ατυχημα που ειχε ο ξαδερφος του και επρεπε να παει να τον δει στο νοσοκομειο.Ειχε ξεπερασει τον κινδυνο αλλα ο φιλος τους ηταν ακομα πολυ αναστατωμενος.Η Μαρια και ο Παναγιωτης δεν ειχαν ματια παρα ο ενας για τον αλλο και η Ελενη και ο Κωστας καθισαν μαζι τους συζητωντας περι ανεμων και υδατων.Οι επομενες ωρες του φανηκαν βουνο αφου δεν τις ειχαν κοινες.Το μυαλο του καποια στιγμη ετρεξε στους γονεις του και στο αν μετα το σχολειο επρεπε να επιστρεψει στο σπιτι η οχι.Το να μπει μεσα δεν θα του ηταν προβλημα,ομως ετσι θα νομιζαν πως ειχε υποχωρησει και τον εκαναν οτι ηθελαν.Οργιστηκε με αυτη την σκεψη.Ηξερε πως μεσα στην εβδομαδα θα ξανα εφευγαν και για μεγαλυτερο χρονικο διαστημα.Οποτε η μεταλυ τους συγκρουση μπορουσε να περιμενει.Ειδικα τωρα που ενιωθε τοσο ευτυχισμενος.Η Αλεξανδρα τον περιμενε εξω απο την αιθουσα οταν χτυπησε το κουδουνι για το σχολασμα.Πως πηγε....?τον ρωτησε και τον φιλησε στο μαγουλο.Καλα....ειπε....Οσο καλα μπορει να παει οταν δεν ειμαστε μαζι.Του χαμογελασε γλυκα και τον τραβηξε προς την εξοδο.Οι φιλοι τους τους περιμεναν εκει.Συνεχισαν να συζητανε και να γελανε μεταξυ τους απαλαγμενοι πλεον απο τις υποχρεωσεις της μερας.Τι θα κανεις...?ψιθυρισε η Αλεξανδρα στο αυτι του.Θα ερθεις σε μενα η θα γυρισεις σπιτι.Εξαρταται αν με θες....Της χαμογελασε.Κολλησε τα χειλη της πανω στα δικα του,μαλλον ηταν θετικη η απαντηση.Μιχαλη τι εγινε τελικα με τους γονεις σου....?τον ρωτησε ο Παναγιωτης που βρεθηκε κοντα του εκεινη την στιγμη.Γυρισε προς το φιλο του και του ειπε συνοπτικα το τι συναιβει το προηγουμενο βραδυ.Ολη αυτη την ωρα δεν ειχε αφησει απο την αγκαλια του την Αλεξανδρα.Την ακουγε να συζηταει με καποιον διπλα του.Καλα...μα απο το παραθυρο......?χασκογελασε ο Παναγιωτης.Και τι ηθελες να κανω ρε φιλες..>να πηδηξω απο το μπαλκονι.Ο Παναγιωτης πηγε κατι να πει αλλα δεν προλαβε.Τοτε εγιναν πολλα πραγματα πολυ γρηγορα το ενα πισω απο το αλλο αποσυντινιζοντας τον.Η Σοφια τον επιασε απο τον ωμο προφεροντας ανησυχα το ονομα του.Ενιωσε το χερι της Αλεξανδρας να γλιστραει μεσα απο το δικο του κι οταν γυρισε να την κοιταξει αυτη τον κοιταξε με ενα ανεξιχνιαστο βλεμμα καθως απομακρυνοταν με την Ελενη και την Μαρια.Τι εγινε τωρα....?μουρμουρισε μπερδεμενος γυριζωντας στην φιλη του.Η Σοφια συνεχισε να περπαταει με αργα βηματα διπλα του μα φαινοταν λες και ειχε παγωσει το αιμα στις φλεβες της.Του εδειξε μπροστα με το βλεμμα.Ο Παναγιωτης κοιτουσε ηδη προς τα εκει.Γυρισε το κεφαλι του και κοιταξε στο σημειο που ειχαν καρφωσει το βλεμμα τους και ολοι οι υπολοιποι.Στεκοταν εκει,στην πυλη του σχολειου,με τα χερια σταυρωμενα στο στηθος και το κορμι της ακαμπτο.Δεν μπορουσε να διαβασει το βλεμμα της αλλα υπεθεσε πως το συναισθημα που επικρατουσε μεσα της ηταν η απεχθεια.Ξεροκαταπιε.....Ηταν η Μυρτω.

Προχωρησε προς το μερος της.Το στομαχι του ειχε δεθει κομπος.Τα χερια του σχιματισαν γροθιες.Τα εκρυψε στις τσεπες του παντελονιου του.Γεια....ειπε οσο πιο ηρεμα μπορουσε καθως εφτανε μπροστα της.Γεια....ειπε κι εκεινη στον ιδιο αδιαφορο τονο.Ειχε το βλεμμα του στραμμενο προς τα κατω μην θελοντας να την κοιταξει.Εκεινη δεν μιλησε ενιωθε ομως την ματια της πανω του.Αναστεναξε βαθια και εστρεψε το βλεμμα του στο προσωπο της.Ηξερε πως δεν μπορουσε να αποφυγει αυτη την στιγμη...ας τελειωνε λοιπον οσο το δυνατον πιο γρηγορα.Με ηθελες κατι....?χρωματισε την φωνη του με οση αποφασιστηκοτητα μπορουσε να βρει μεσα του.Η Μυρτω συνοφρυωθηκε.Ναι....μουρμουρισε.Ηθελα να σε ρωτησω τι συμβαινει.Γιατι χαθηκες....Αλλα νομιζω πως ηδη πηρα την απαντηση μου.Με το χερι της εδειξε αοριστα προς το προαυλειο.Πρεπει να τον ειχε δει πιο πριν με την Αλεξανδρα.Αλλα τι απο ολα ειχε δει...?Το φιλι η απλως το ποσο κοντα ηταν μεταξυ τους....?Ηταν χαμενος στις σκεψεις του οταν εκεινη ξανα μιλησε παρερμεινευοντας την σιωπη του.Να υποθεσω πως θα μου πεις πως δεν ειναι αυτο που νομιζω.....αφησε τις λεξεις να πεσουν στο κενο.Σηκωσε το βλεμμα του διαλυοντας τις προηγουμενες σκεψεις του.Δεν ειχε σημασια τι ειχε δει.Και δεν ηθελε να το αρνηθει.Την αγαπουσε και ηθελε να ειναι μαζι της.Δεν μπορουσε να συνεχισει να κοροιδευει την Μυρτω.Η αληθεια ηταν το μοναδικο πραγμα που μπορουσε να την προσφερει.Οχι....δεν θα σου πω αυτο....ειπε με σιγουρη φωνη.Ειστε μαζι...?Το προσωπο της ειχε αρχισει να βαφεται κοκκινο.Ενευσε θετικα.Απο ποε....?η φωνη της ηταν ηρεμη,θανασιμη.Απο το τελευταιο βραδυ που μιλησαμε....συνεχισε ανεκφραστος.Γιατι μου το κανεις αυτο....?ειπε και η φωνη της εσπασε.Λυπαμαι...ειπε.Θα μπορουσε να κανει καποια κινηση προς το μερος της αλλα δεν το εκανε.Τα πραγματα θα γινονταν χειροτερα με την πραγματικη επαφη.Ειλικρινα μισουσε τον εαυτο του αυτη τη στιγμη,ομως δεν ειχε αλλη επιλογη.Την κοιταξε θλιμμενα.Εκανε ενα βημα προς το μερος του και του επιασε το χερι.Δεν κουνηθηκε.Σ'αγαπαω του ψιθυρισε.Τα χερια της βρεθηκαν στον λαιμο του σφιγγοντας τον πανω της.Σηκωθηκε στις μυτες των ποδιων της και τον φιλησε.Το κορμι του παγωσε.Οι Ερινυες χορευαν σαν τρελες μεσα του,ομως δεν μπορουσε να ειναι σιγουρος για το ποσο το εννοουσε.Την απομακρυνε μαλακα.Μου το χεις ξανα πει αυτο....μουρμουρισε....αλλα δεν σημαινει πως ειναι αληθεια..Του ειχε ξανα πει πως τον αγαπα πολλες φορες εκεινο το καλοκαιρι..Αλλα αυτο δεν την εμποδισε απο το να τον παρατησει.Συνεχισε να κραταει την αμυντικη του σταση.Εσμιξε τα φρυδια της.Και συ μου το χες ξανα πει....Αλλα κοιτα τι κανεις τωρα.Την κοιταξε βαθια στα ματια,εκει διαβαζε ολες τις κατηγοριες που τον βαραιναν.Εψαξε στις προσφατες μνημες του,στους λιγους μηνες που ηταν μαζι.Ποτε δεν της ειχε πει οτι την αγαπαει.Δεν το ειπα ποτε αυτο...οχι τωρα....κι οταν το ειχα πει...το εννοουσα.Τον κοιταξε συνοφρυωμενη.Αν δεν ειχε γινει οτι εγινε τοτε...τα πραγματα θα ηταν διαφορετικα τωρα....?Το σκεφτηκε για μια στιγμη.Ελπιδα εκαιγε μεσα στα ματια της.Δεν ηθελε να την πληγωσει πιο βαθια.Δεν ξερω....ισως....ειπε με αβεβαιη φωνη.Αν και μεσα του ηταν σιγουρος πως δεν ηταν αληθεια.Ηξερε πως με το που εβλεπε την Αλεξανδρα.οποτε κι αν συνεβαινε αυτο,θα εφερνε τα πανω κατω στον κοσμο του και στην ζωη του.Συγνωμη....μουρμουρισε τελικα.Σηκωσε το χερι της και χαιδεψε το μαγουλο του.Δεν τραβηχτηκε αλλα δεν εκανε καμια κινηση για να την φερει πιο κοντα.Κι εγω....ειπε και τον αγκαλιασε μονο για μια στιγμη.Λυπαμαι.....Για ποιο πραγμα....?Που κατεστρεψα κατι τοσο αληθινο πριν καταλαβω την αξια του.Δακρυα ελαμπαν στα ματια της αλλα δεν τα αφησε να κυλησουν.Ηταν παντα περηφανη,κι ηταν ενα απο τα χαρακτηριστικα που του αρεσαν σε αυτην.Ειναι τυχερη που σε εχει....συμπληρωσε με ενα μισο χαμογελο.Της χαμογελασε κι αυτος.Του γυρισε την πλατη και ξεκινησε να φυγει.....Οποτε θες παρε τηλεφωνο να παμε για κανεναν καφε....του φωναξε καθως απομακρυνοταν.Της εγνεψε καταφατικα καθως την χαιρετησε με ενα βιαστικο κουνημα του χεριου.

Το προαυλειο τωρα ηταν αδειο.Σκουπισε τα χειλη του καθως προσωρησε προς τα μεσα απομακρυνοντας καθε ιχνος της Μυρτως.Τους βρηκε ολους εκει.Η Αλεξανδρα ηταν καθισμενη στο πεζουλι και κοιτουσε ανεκφραστη το κενο.Τα χερια της Σοφιας ηταν περασμενα γυρω απο τους ωμους της.Ολοι γυρισαν να τον κοιταξουν μολις εμφανιστηκε.Δεν μιλησε κανεις αλλα μπορουσε να διαβασει ξεκαθαρα την περιεργεια και τις χιλιαδες ερωτησεις μεσα στα ματια τους.Το βλεμμα του συναντηθηκε με της Σοφιας.Την κοιταξε παρακλειτικα.Εκεινη του εγνεψε μπαινοντας κατευθειαν στο νοημα.Αφησε την Αλεξανδρα και επιασε τον Αντωνη απο το χερι.Ας τους αφησουμε να μιλησουν....ειπε καθως τον εσειρε μακρια.Οι αλλοι τους ακολουθησαν απροθυμα.Για μια στιγμη το βλεμμα του συναντηθηκε με του Κωστα που του εκανε νοημα να τον παρει τηλεφωνο αργοτερα.Του εγνεψε σιωπηλα καθως καθισε διπλα της.Εισαι καλα....?την ρωτησε οταν αυτη δεν γυρισε να τον κοιταξει.Τι εγινε...?η φωνη της ηταν κατι παραπανω απο ενας ψιθυρος.Τελειωσε...ειπε απλα.Ενιωθε ξαλαφρωμενος.Τωρα τον κοιτουσε στα ματια..Σιγουρα....?τα χαρακτηριστικα της ηταν σφιγμενα.Σιγουρα.....της χαρισε ενα στραβο χαμογελο.Τοτε γιατι σε φιλησε....?η φωνη της ακουγοταν αδιαφορη ψυχρη.Αλλα αυτος δεν επαψε να χαμογελαει.Η ζηλεια της ηταν ολοφανερη οσο κι αν προσπαθουσε να την κρυψει.Τον διασκεδαζε αυτο το γεγονος.Αποχαιρετηστηριο.....ειπε....Νομιζω πως ηθελε να σωσει την κατασταση αλλα της εξηγησα πολυ ευγενικα πως αυτο δεν ειναι δυνατον.Και γιατι αυτο....?ρωτησε στον ιδιο τονο με πριν.Προσπαθησε να κρατηθει και να μην λυθει στα γελια.Γιατι πολυ απλα ειμαι ερωτευμενος μαζι σου και δεν εχω καμια δουλεια ουτε με την Μυρτω ουτε με καμια αλλη.....
Αληθεια μου λες....Καλα ποσο χαζουλα μπορει να εισαι.....Εσκυψε και την φιλησε στο στομα.Ενιωθε τα χειλη της απαιτητικα πανω στα δικα του,σαν να διαικδικουσαν οτι ηταν δικο τους.Πως το πηρε....?ειπε επειτα πιο αναλαφρα καθως ακουμπησε το κεφαλι της στον ωμο του.Πολυ καλα....εξηγησε αυτος....Μου ειπε να παμε και για καφε.Μην τολμησεις.....φωναξε αυτη και σηκωθηκε αποτομα.Ο Μιχαλης αρχισε να γελαει δυνατα.Πω πω....Εισαι τοσο γλυκεια οταν ζηλευεις.....Τον σκουντηξε δυνατα στα πλευρα.Ηδη ειχε αρχισει να τον βριζει οταν σφραγισε τα χειλη της με ακομα ενα φιλι.Τι θα κανω εγω με σενα....?ειπε καθως παλευε για ανασα.Οτι θελεις....Ειμαι δικος σου......Τα χερια του εκλεισαν γυρω απο τα δικα της δημιουργωντας δεσμα.Χμμ....αυτο θελει σκεψη.Προς το παρον μου αυτο μου φτανει....μουρμουρισε και τον ξανα φιλησε.....μετα βλεπουμε.

Oι επομενες μερες κυλησαν ηρεμα.Δεν ειχε κανενα νεο απο τους γονεις του.Οι φιλοι τους περνουσαν σε ταχτα χρονικα διαστηματα.Πηγαιναν και ερχονταν ομως αυτος απολαμβανε περισσοτερο τις ωρες που εμεναν μονοι οι δυο τους.Ενιωθε ομορφα μαζι της και οσο περνουσε ο καιρος τοσο πιο ευτυχισμενη του φαινοταν.Σαν να της εφτανε μονο η παρουσια του.Συζητουσαν για τα παντα απο τα παιδικα τους χρονια μεχρι το τι θα ετρωγαν το μεσημερι.Δεν ξανα μιλησαν για την μητερα της,εκτος απο συντομες αναφορες που τις ακολουθησαν αμηχανες σιωπες.Το φως ειχε επιστρεψει στα ματια της ομως δεν ηταν λιγες οι φορες που πεταγοταν απο διπλα του μεσα στην μεση της νυχτας κλαιγοντας.Τοτε εσπευδε να την παρηγορησει κι εκεινη εκρυβε το προσωπο της μεσα στο στηθος του ωσπου να ξεσπασουν οι λυγμοι της και να την ξανα παρει ο υπνος.Αυτα τα περιστατικα εσβηναν μαζι με την νυχτα καθως κανεις απο τους δυο δεν ανεφερε τιποτα το πρωι.Απεφευγε να την αφηνει μονη.Κι εκεινη αποζητουσε την παρεα του αποφευγοντας τις σκεψεις της.
Την Τεταρτη το μεσημερι περασε απο την γιαγια του για να παρει τα κλειδια του σπιτιου.Εκεινη τον κοιταζε εξεταστικα καθως αυτος γυρνουσε σαν σιφουνας μεσα στο σπιτι.Η Αλεξανδρα τον περιμενε απο εξω και ηδη ειχε αργησει.Τι ειναι...?την ρωτησε οταν αντιληφθηκε το βλεμμα της.Τι συμβαινει....?Ηταν σοβαρη.Τιποτα σαν τι να συμβαινει.Απλως με περιμενουν...Ηδη κατεβαινε τις σκαλες.Ο Κωστας να υποθεσω...ειπε και τον ακολουθησε με αργα βηματα.Ε...οχι ακριβως....Γυρισε να την κοιταξει.Ποια ειναι....?ρωτησε η γιαγια του χαμογελωντας τωρα.Ε μια κοπελα....μουρμουρισε ο Μιχαλης αμηχανα.Καλα αφου δεν μου λες θα την γνωρισω μονη μου....ειπε και τον εκανε στην ακρη ωστε να περασει απο μπροστα του.Η πορτα ανοιξε και βρεθηκαν μπροστα στην Αλεξανδρα.Ο Μιχαλης προχωρησε διπλα της....Ε Αλεξανδρα απο δω η γιαγια μου....ειπε καθως περασε νευρικα τα δαχτυλα του μεσα απο τα μαλλια του.Η κοπελα προφανως καταλαβε την αμηχανια και αποφασισε να αναλαβει συτη.Χαιρω πολυ....ειπε και ετεινε το χερι της προς την γυναικα που στεκοταν μπροστα της.Εκεινη της χαμογελασε ευγενικα σφιγγοντας το χερι της μεσα στο δικο της.Οταν την κοιταξε το στομαχι της σφιχτηκε.Με το διαπεραστικο γαλαζιο χρωμα τους ενιωθε πως εβλεπαν κατευθειαν μεσα στην ψυχη της.Ειχε τα ιδια ακριβως ματια με τον Μιχαλη.Αποσβολωμενη κοιταζε μια τον εναν και μια τον αλλον.Τι εγινε....?ρωτησε η γυναικα.Τιποτα...μουρμουρισε....Απλα μολις σεινηδητοποιησα απο που πηρε τα ματια του ο εγγονος σας.Του χαμογελασε γλυκα.Η γιαγια του Μιχαλη δεν μιλησε αλλα της χαμογελασε.Ξερεις τι λενε ετσι....?ειπε συνομωτικα.Ελα τωρα βρε γιαγια.....μην αρχισεις παλι με τις θεωριες του.Η Αλεξανδρα τον κοιταξε λοξα.Ασε την να μιλησει....του ειπε αυστηρα κι εκεινος σωπασε αμεσως..Η γιαγια του τωρα γελουσε με την ψυχη της.Δεν το πιστευω ηδη σου εχει βαλει τα δυο ποδια σε ενα παπουτσι.Τα μαγουλα της κοπελας βαφτηκαν κοκκινα.Ηταν το πιο γλυκο πλασμα που ειχε δει ποτε.Η γιαγια του αγκαλιασε την κοπελα και στραφηκε προς το σπιτι.Λοιπον να μου τον προσεχεις...ειπε με γλυκεια φωνη....Ελπιζω να σε ξανα δω συντομα.Να εισται σιγουρη για αυτον....Τωρα τον κοιτουσε βαθια στα ματια.Μα δεν ολοκληρωσατε αυτο που πηγατε να πειτε....Ναι οντως...το αφησα να σου το πει ο Μιχαλης...Του αρεσουν κατι τετοια....ειπε με ενα τελευταιο χαμογελο και εκλεισε την πορτα....
Περπατουσαν πλαι πλαι στο στενο δρομο.Το σπιτι του δεν ηταν μακρια.Επιασε την Αλεξανδρα απο την μεση και την εφερε πιο κοντα του.Εμεινε ομως σιωπηλος αποφευγοντας το παρακλειτικο της βλεμμα....Αντε λεγε...ειπε στο τελος και τον χτυπησε στον ωμο.Ποιο πραγμα....εκανε τον ανηξερο.Μου αρεσει που κανεις πως δεν ξερεις....ειπε και μουτρωσε κανοντας να απομακρυνθει.Την εσφιξε πανω του εμποδιζοντας την.Τι θα μου δωσεις αν σου πω....?την πειραξε.Τον φιλησε στο μαγουλο και εκεινος γυρισε προς το μερος της αναζητωντας τα χειλη της.Τον εκανε πισω....Μετα τα υπολοιπα...του πε παιχνιαδιαρικα.Ξεφυσηξε.Δεν παιζεις δικαια....κλαψουρισε.Ελα λεγε....ειπε και τον γαργαλησε.
Καλα καλα θα σου πω...Επιασε τα χερια της μεσα στα δικα του σταματωντας την.Λοιπον...ειναι μια χαζη θεωρια που μου ελεγε η γιαγια μου απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου.Καποτε οι ψυχες των ανθρωπων ηταν ενωμενες..οπως ενα παζλ.Ο ενας συμπληρωνε τον αλλον και οι σχεσεις ηταν απλες και ευκολες.Οι αδερφες ψυχες βαδιζαν στο ιδιο μονοπατι.Δυο σωματα με μια ψυχη.Καποιος δαιμονας ειδε την ευτυχια των ανθρωπων και ζηλεψε.Κατεστρεψε το εργο του θεου και εμπλεξε τα νηματα της μοιρας.Οι ανθρωποι για πρωτη φορα ενιωσαν τον πονο.Αρχισαν να απομακρυνονται ο ενας απο τον αλλο προσπαθωντας να γεμισουν το κενο με υλικα αγαθα και καθε λογης πραγματα.Μα αυτο που τους ελειπε ηταν το αλλο τους μισο.Εγιναν εγωιστες και πεισματαρηδες.Με το περασμα του χρονου εμαθαν να ζουν με αυτο τον τροπο ξεχνωντας αυτες τις ιστοριες,ειτε γιατι επαψαν να τις πιστευουν ειτε γιατι ηταν πολυ επωδεινες για να τις θυμουνται.Απο τοτε περιπλανουνται διαχωρισμενοι ο ενας απο τον αλλο αναζητωντας το αλλο τους μισο εις την αιωνιοτητα.Μα οταν τυχει και δυο ερωτευμενες ψυχες και συναντηθουν αναγνωριζουν η μια την αλλη.Γιατι αν και δεν θυμαται η μια την αλλη,η αγαπη τους δεν χαθηκε ποτε.Τα σωματα και οι ψυχες τους ταιριαζουν απολυτα.Ο ερωτας ειναι αυτος που κανει τις δυο καρδιες να χτυπανε με εναν χτυπο.Η γιαγια μου πιστευει πως τα ματια ειναι ο καθρευτης της ψυχης και πως οι ανθρωποι με φωτεινα ματια ειναι αυτοι που δεν ξεχασαν ποτε την αληθεια,ακομα και ας μην το ξερουν.Ειναι οι μονοι που εχουν φυλαξει μεσα τους το φως και την ζεστασια.....Οι ανθρωποι που ξερουν να αγαπανε.....
Η Αλεξανδρα κρεμοταν απο τα χειλη του οση ωρα μιλουσε.Τωρα προχωρουσε διπλα του σκεφτικη.Λες να συναιβει το ιδιο και με εμας....?ρωτησε σοβαρα.Δεν ξερω...ισως.Φιλησε τα μαλλια της.Τον σταματησε αναγκαζοντας την να την κοιταξει.Ειναι αληθεια...μουρμουρισε.Το ηξερα πως ησουν εσυ απο την πρωτη στιγμη που σε κοιταξα,πως σε αγαπουσα.Ανθρωποι που βλεπεις ποιοι πραγματικα ειναι με ενα μονο βλεμμα,γιατι ολη η αληθεια του εαυτου τους ειναι εκει.Σε μαγνητιζουν,κανοντας σε να θελεις να τους γνωρισεις καλυτερα,να βυθιστεις μεσα τους.Ανρωποι με φωτεινα ματια σαν τα δικα σου και την γιαγιας σου.Της χαμογελασε αχνα.Τα σμαραγδενια ματια της ηταν κολλημενα στο προσωπο του.Το ηξερε πως ειχε δικιο.Καθε φορα που διαστραυρωνονταν οι ματιες τους ηθελε να βρεθει κοντα της,να της μιλησει,να την γνωρισει.Απο την πρωτη στιγμη που την αντικρισε ηταν σαν να του ειχε κανει μαγια,δενοντας τον με την σκεψη για παντα.Ποσες φορες ειχε ευχηθει αραγε να χαθει μεσα στις λιμνες των ματιων της...?Χαμογελασε.Ανθρωποι με ματια σαν τα δικα σου....ψιθυρισε και φιλησε τα βλεφαρα της.

Οι εξετασεις οσο κι αν το επιθυμουσαν δεν αργησαν να ερθουν.Το πρωτο μαθημα που εδιναν ηταν η ιστορια.Καθισμενοι οι πεντε τους στο χαλι του σαλονιου προσπαθουσαν να διαβασουν.Ηταν περασμενα μεσανυχτα κι απο οτι φαινοταν δεν θα το δυελυαν συντομα.Η Σοφια εδω και μια ωρα εκοβε βολτες πανω κατω προσπαθωντας να μαθει το τελευταιο κεφαλαιο που κοντευε να την τρελανει.Η Ελενη ελεγε το ιδιο μαθημα χαμηλοφωνα στον Μιχαλη καθως η Αλεξανδρα και ο Κωστας ηταν σκυμμενοι πανω απο κατω σημειωσες.Δεν παει αλλο....γκρινιαξε η Σοφια και κατερευσε σε ενα μαξιλαρι διπλα του.Ποσες ωρες εχουν περασει...?τους κοιταξε κουρασμενα.Γυρω στις εννια....μουρμουρισε ο Κωστας ξινοντας το κεφαλι του.Θυμηστε μου την επομενη φορα να διαβαζω ολη την χρονια.....Η Ελενη ακουμπησε στον ωμο του και εκλεισε τα ματια.Για μερικες στιγμες το μονο που ακουγοταν ηταν η φωτια που τριζοβολουσε μεσα στο τζακι.Εμειναν σιωπηλοι ανταλλασοντας βλεμματα απελπισιας.Η Αλεξανδρα κοιταξε τα προσωπα των φιλων της.Η κατασταση οντως ηταν τραγικη.Το στομαχι της γουργουρισε προκαλωντας της πονο.Ηταν παρα πολλες ωρες νηστικοι.Λοιπον φτανει για σημερα....Σηκωθηκε στα ποδια της και πεταξε με μια γρηγορη κινηση το βιβλιο απο το χερι της Σοφιας που ολη αυτην την ωρα το κοιτουσε με αδειο βλεμμα.Ποιος πειναει...?Τεσσερα χερια σηκωθηκαν στον αερα.Ολοι να υποθεσω....μουρμουρισε και κατευθυνθηκε στην κουζινα.Νομιζω μια μακαροναδα θα ηταν οτι πρεπει αυτη την στιγμη...φωναξε στους υπολοιπους καθως μπηκε στην κουζινα.Περιμενε ερχομαι να σου δειξω που ειναι τα πραγματα....ειπε ο Μιχαλης και την ακολουθησε.Την βρηκε να σκαλιζει τα ντουλαπια.Αφου σου ειπα οτι ερχομαι....ειπε και εκλεισε της πορτα με ενα απαλο ηχο.Γυρισε και τον κοιταξε.Φαινοταν κουρασμενη.Σηκωσε το χερι του στο πιο ψηλο ραφι και κατεβασε το πακετο με τα μακαρονια.Εν τω μεταξυ η κοπελα ειχε ηδη βρει την κατσαρολα και ειχε βαλει το νερο να βραζει.Κινουνταν γυρω του σιωπηλη απολυτα προσειλωμενη σε αυτο που εκανε.Την ακολουθησε για αρκετα λεπτα με το βλεμμα μεχρι που ζαλιστηκε.Ηρεμησε....μουρμουρισε και επιασε το μπρατσο της.Γυρισε να τον κοιταξει.Τι ειναι...?ειπε απορημενη.Μπορω να τους διωξω αμα θελεις.....ενιωθε πως ηδη βυθιζοταν στο βλεμμα της.Τα μακαρονια τωρα εβραζαν και πηγε να πεταξει τα λερωμενα μαχαιροπιρουνα στον νεροχυτη.Μην λες βλακειες....μουρμουρισε.Χαιρομαι που ειναι εδω...μου λειπει ολο αυτο...Πλησιασε και την αγκαλιασε απο πισω.Ναι,αλλα σιγουρα θα ηταν καλυτερα αν ημασταν μονοι.Ενιωσε την ζεστη του ανασα στο λαιμο της και ανατριχιασε,τωρα η δικη της εβγαινε κοφτη.Εχεις καμια καλη ιδεα.....ψιθυρισε και δεν μπορουσε να κρυψει το χαμογελο απο τα χειλη της.Ενιωθε τα χερια του στην μεση της να την σφιγγουν πιο δυναταπανω στο σωμα του.Χμμ δεν ξερω...Την φιλησε στο λαιμο...αλλα σιγουρα κατι θα σκεφτω.Ειμαι σιγουρη για αυτο......ειπε και συστραφηκε μεσα στην αγκαλια του ωστε να τον αντικρισει.Ε τοτε θα αφησω την φαντασια μου να δουλεψει...μουρμουρισε και τα χειλη του συνεθλιψαν τα δικα της.Με ενα μικρο αλμα εμπλεξε τα ποδια της γυρω απο την μεση του.Τον ενιωσε να την πιεζει με μεγαλυτερη δυναμη πανω στο κρυο μαρμαρο του παγκου.Την φιλουσε αχορταγα.Ενιωθε την γλωσσα του να τρεχει παντου,στα χειλη της,στο λαιμο της.Η ζεστη του ανασα την εκαιγε.Μια φωτια που δεν μπορουσε να την σβησει τιποτα....μονο αυτος.Οι χτυποι της καρδιας της ηδη ανεβαζαν ταχυτητες οταν ακουστηκε απο εξω η φωνη του Κωστα...Αργουν τα μακαρονια....?Αναστεναξε βαθια και τον απομακρυνε απο κοντα της.Τα ποδια της βρεθηκαν παλι στο πατωμα αλλα δεν μπορουσε να σταματησει να τον φιλαει.Με μια αποτομη κινηση τον εσπρωξε πριν να ηταν πολυ αργα.Ενιωθε την μικρη αποσταση που δημιουργηθηκε μεταξυ τους να την ποναει.Της χαμογελασε και με ενα τελευταιο φιλι κατευθυνθηκε προς την πορτα....Αργοτερα...ψιθυρισε στο αυτι της και ειδε τα μαγουλα της να κοκκινιζουν πιο πολυ απο πριν στο ακουσμα αυτης της υποσχεσης.Συνεχιζε να χαμογελαει μοναχος του καθως πηγε και εκατσε μαζι με τους αλλους.Ενιωσε το βλεμμα του Κωστα καρφωμενο πανω του.Τι...?ρωτησε απορωντας.Τι κανατε εκει μεσα τοση ωρα...?Ανασηκωσε τους ωμους του.Της εδειχνα που ειναι τα μακαρονια.....ειπε ολο αθωοτητα.Τωρα σε πιστεψα....μουρμουρισε εκεινος και η Σοφια ξεσπασε σε γελια.Τωρα χαμογελουσε και ο Κωστας....Φιλε τα πραγματα ειναι σοβαρα....Εδειξε προς το δωματιο οπου ηταν η Αλεξανδρα.Εισαι απολυτα συντονισμενος μαζι της.Τι εννοεις....?ρωτησε μπερδεμενος.Δεν την χανεις ποτε απο τα ματια σου.Ακομα και τουαλετα να παει συνεχιζεις να κοιτας προς το μερος της και δεν ακους τιποτα απο οτι σου λεμε μεχρι να ξανα εμφανιστει.Οταν δεν εισται μαζι κοιτας συνεχεια το κινητο σου.Πραγματικα ανησυχω....Υπερβαλεις....ειπε ο Μιχαλης ενω στο μυαλο του επεξεργαζοταν τα λεγομενα του φιλου του.Με δουλευεις...Ολο μαζι ειστε παντου και παντα.Μενετε σχεδον στο ιδιο σπιτι...Σαν παντρεμενο ζευγαρι κανεται.Τον κοιταξε ξαφνιασμενος.Οντως ειχε δικιο,ομως ο ιδιος δεν το ειχε συνειδητοποιησει.Οντως εδω και καιρο διαβαζαν μαζι στο σπιτι της και τις περισσοτερες νυχτες εμενε και το βραδυ μαζι της εκτος αν ελειπαν οι γονεις του και εμενε εκεινη σε αυτον.Η γιαγια του πλεον την ειχε λατρεψει και οι παππουδες της Αλεξανδρας του συμπεριφερονταν σαν να ηταν μελος της οικογενειας.Ομως οσο αποτομα κι αν ειχε μπει η ζωη του σε αυτον τον ρυθμο δεν τον ενοιαζε.Οσο χρονο κι αν ξοδευε μαζι της ποτε δεν θα ηταν αρκετος.Της αγαπας ετσι....?ειπε ο Κωστας κοιτωντας τον με ενα βλεμμα που εδειχνε πως ηδη ηξερε την απαντηση.Ανοιξε το στομα του να πει κατι μα εκεινη την ωρα μπηκε στο δωματιο η Αλεξανδρα κουβαλωντας πεντε γεματα πιατα.Την ακολουθησε με το βλεμμα καθως τους σερβιρε και ξανα καθοταν στην συντροφια του.Οι ματιες τους διασταυρωθηκαν.Του χαμογελασε και ενιωσε να λιωνει.Γυρισε και κοιταξε τον Κωστα ιχως νε παρακολουθωντας την ακομα με την ακρη του ματιου του.Ναι..ειπε..Την αγαπω.....αρρωστημενα.......

Bγηκε απο την αιθουσα στροφογυρνοντας τον στυλο αναμεσα στα δαχτυλα του.Αναστεναξε βαθια.Ενιωσε τον κομπο στο στομαχι του να λυνεται καθως το αγχος του αρχισε σιγα σιγα να υποχωρει.Τα θεματα ηταν δυσκολα αλλα ηταν σιγουρος πως εγραψε καλα.Ο διαδρομος ηταν αδειος.Ακουγονταν ψιθυροι και νευρικα χτυπηματα πανω στα θρανια απο τις γυρω αιθουσες.Αναρωτηθηκε πως να εγραψαν οι υπολοιποι.Η αιθουσα της Αλεξανδρας ηταν στον κατω οροφο.Αν και ηταν νωρις ακομη ισως να ειχε τελειωσει.Αποφασισε να παει να την βρει.Ο διαδρομος ηταν εξισου αδειος.Ξεφυσηξε βαριεστημενα ακουπμωντας στον τοιχο.Θα περιμενε μεχρι να εμφανιστει καποιος απο τους φιλους του.Περασε αρκετη ωρα.Εβγαλε τα ακουστικα απο το κινητο του και εβαλε μουσικη.Καθισε διπλα απο την σκαλα.Oι EvaneScence θα του κρατουσαν παρεα για οσο θα περιμενε.

Καποια στιγμη ειδε την Μαρια και την Ελενη να περνανε απο διπλα του.Τον προσπερασαν διχως να τον δουν.Κατευθυνονταν προς την τουαλετα.Εβγαλε τα ακουστικα απο τα αυτια του και ετοιμαστηκε να της φωναξει,ομως σιωπησε καθως ακουσε την συζητηση τους.Και δηλαδη δεν εχει αλλη επιλογη.....ρωτησε η Μαρια ανησυχα.Τι να σου πω...Ειλικρινα δεν ξερω....μουρμουρισε χαμηλοφωνα η Ελενη.Δεν ξερω ποσο μπορει να επηρρεασει την σχεση τους.Παντως κατα την γνωμη μου ειναι λαθος.....Σηκωθηκε και τις ακολουθησε με αργα βηματα.Αναρωτιοταν για ποιους μιλουσαν.Λες να του το πει....?ρωτησε η Μαρια κοιτωντας στα ματια την φιλη της.Δεν νομιζω....ειπε η Ελενη....Οχι τοσο γιατι θελει να του το κρυψει αλλα γιατι φοβαται μηπως τον πληγωσει.Ειναι λαθος....επανελαβε η Μαρια τα προηγουμενα λογια της φιλης της καθως ανοιξε την πορτα.Δεν ηταν ομως δικη της ιδεα....Ο Αρης της το ζητησε.Παγωσε στην θεση του.Ο Αρης....?Για την Αλεξανδρα μιλουσαν τοση ωρα...?Και τι ηταν αυτο που του εκρυβε...Η ανασα του εβγαινε κοφτη.Κρυος ιδρωτας κυλουσε σε ολο του το σωμα.Ειχε καρφωσει το βλεμμα του στο σημειο που ειχαν χαθει τα δυο κοριτσια.Αμα πλησιαζε ακομα λιγο στην πορτα ισως να μπορουσε να ακουσει και την συνεχεια της συζητησης.Ομως δεν μπορουσε....δεν ηθελε.Φοβοταν το ποσο πολυ θα τον πληγωνε η αληθεια.Γυρισε την πλατη του στην πορτα και αρχισε να τρεχει....ηθελε να φυγει.....να φυγει μακρια.

Συνεχισε να τρεχει για ωρα.Ο θυμος σαν κυμα αδρεναλινης κυλουσε μεσα στις φλεβες του.Φτανοντας στο σπιτι χτυπησε με δυναμη την πορτα πισω του.Δακρυα εκαιγαν τα ματια του αλλα δεν θα τους εκανε την χαρη να τα αφησει να κυλησουν.Αυτο ηταν λοιπον....?Ολα ενα ψεμα.Μια αναπαυλα στο χαος της ζωης του που τωρα επεστρεψε δριμυτερο,ετοιμο να τον καταπιει.Ανεπνεε βαθια.Ενιωθε να ζαλιζεται.Εκρυψε το προσωπο του μεσα στα γονατα του και περιμενε....διχως να ξερει τι.Να ηρεμησει,να ερθει καποιος αναζητωντας τον...?Δεν ηξερε,δεν τον ενοιαζε,τιποτα δεν ειχε σημασια.Μονο αυτη,αυτη που γλιστρουσε σαν αμμος μεσα απο τα χερια του για ακομη μια φορα.

Αρκετη ωρα αργοτερα που δεν μπορουσε να υπολογισει η πορτα χτυπησε.Μιχαλη....?ακουσε την φωνη της απο εξω.Εισαι μεσα...?Συνεχισε να χτυπαει για αρκετη ωρα μεχρι που τα παρατησε και εφυγε.Σηκωθηκε οργισμενος και πηγε στο μπανιο.Εριξε κρυο νερο στο προσωπο του.Καμια αλλαγη.Το ειδωλο του τον κοιτουσε απο την αλλη πλευρα του καθρεφτη με ματια φονικα.Σαν να τον κοροιδευε.Αυτος ηταν πραγματικα...?Κι αν εκανε λαθος για εκεινη...?Δεν μπορουσε να της αποκαλυψει πως ηξερε.Οχι ακομη.Θα αφηνε την κατασταση στα χερια της.Και αμα εκανε το λαθος?Θα αντιδρουσε αναλογα....Ισως την συγχωρουσε..ισως την αφηνε να φυγει.Μα δεν μπορουσε....δεν μπορουσε να ζησει χωρις αυτην.Συνοφρυωθηκε.Τα χειλη του μια ακαμπτη γραμμη.Οσο κι αν τον πληγωνε η σιωπη θα την προτειμουσε αυτη την φορα.Κι αν ηταν μαζι του τωρα....?Αν την αγγιζε....αν...?Εσφιξε τα ματια του προσπαθωντας να διωξει μακρια αυτες τις σκεψεις.Οταν τα ξανα ανοιξε το βλεμμα του διασταβρωθηκε με αυτο του ειδωλου.Τωρα ηταν σαν να ειχε παρει δικη του υποσταση.Δεν ηταν αυτος....ηταν το πιο σκοτεινο κομματι του εαυτου του.Οι σκεψεις επεστρεψαν.Διαφορες εικονες περασαν απο το μυαλο του σαν αστραπης.Η Αλεξανδρα να φιλαει τον Αρη....Ο Αρης να σφιγγει πανω του την Αλεξανδρα.Γελανε μαζι του,φιλιουνται,γδυνονται.....Φυγε....ουρλιαξε και η γροθια του προσγειωθηκε πανω στον καθρεφτη κανοντας τον χιλια κομματια.Το μαρτυριο εσβησε σαν φλογα στην βροχη,ενιωσε την φωτια του θυμου να σβηνει,να φευγει απο το σωμα του.Δεν το καταλαβε μεχρι που ειδε τις κοκκινες κυλιδες στο πατωμα.Καυτο αιμα κυλουσε απο την παλαμη του πανω στα ρουχα του....και αυτος ενιωθε να βουλιαζει να λιωνει,τσακισμενο καραβι που βυθιζεται στην ανυπαρξια....

Ο θορυβος στην πορτα ηταν το πρωτο πραγμα που ακουσε μολις συνηλθε.Το χερι του συνεχιζε να τρεχει αιμα ενω ο χωρος γυρω του λες και ειχε βγει απο ταινια θριλερ.Πηρε την πετσετα του μπανιου και την τυλιξε γυρω απο το χερι του.Προχωρησε προς την πορτα με ασταθη βηματα.Ζαλιζοταν.Ηταν ο Κωστας.Η ματια του πρωτα επεσε στο προσωπο του και μετα στο υπολοιπο σωμα του.Θεε μου τι επαθες....ειπε σχεδον τσιριζοντας.Δεν ειναι τιποτα....προσπαθησε να τον καθησυχασει αλλα η φωνη του βγηκε κατι παραπανω απο ενας ψιθυρος.Ο Κωστας επιασε το χερι του και τραβηξε την πετσετα που ειχε μουλιασει απο το πηχτο αιμα.Θραυσματα υπηρχαν μεσα στις πληγες του,ηταν κομμενος σε αρκετα σημεια.Ο φιλος του ετρεξε μεσα στο μπανιο.Ενα βογγητο τρομου του ξεφυγε μολις ειδε το ολο σκηνικο.Επιασε το κλειδια του Μιχαλη πανω απο το τραπεζι και τον εσειρε εξω απο το σπιτι.Που παμε....?ρωτησε με εξασθενισμενη φωνη.Εσυ που λες...τον ειρωνευτηκε αγρια ο Κωστας.Εχεις χασει παρα πολυ αιμα....Ποιος ξερει ποση ωρα εισαι αναισθητος.Μα ειμαι καλα αληθεια....τον κοιταξε σοβαρα.Μιχαλη εισαι πιο χλωμος και απο πτωμα...ειπε και τον πεταξε στην θεση του συνοδηγου.Γιατι το εκανες αυτο...?τον κοιταξε με ματια που πετουσαν φλογες.Νευρα....μουρμουρισε ο Μιχαλης και ανασηκωσε τους ωμους.Την επομενη φορα που θα κανεις κατι τετοιο θα σε σκοτωσω εγω ο ιδιος...ειπε και εβαλε μπροστα.

Τα κοψιματα δεν ηταν σοβαρα αλλα βαθια.Τους πηρε λιγη ωρα για τα ραμματα ομως επρεπε να μεινουν λιγο παραπανω γιατι ειχε χασει παρα πολυ αιμα και χρειαζοταν μεταγγιση.Οταν βγηκε εξω στο θαλαμο αντικρισε τα προσωπα της Ελενης της Σοφιας του Παναγιωτη και της Αλεξανδρας.Η κοπελα πηγε κι επεσε πανω του με δυναμη.Πως το επαθες αυτο...?τον ρωτησε με τρεμαμενη φωνη....με κατατρομαξες.Αφηρημενος και ξαφνιασμενος εκεινη την στιγμη την εσφιξε επανω του.Δεν ηταν τιποτα...μουρμουρισε στο αυτι της καθησυχαστικα....μαλακια της στιγμης.Τι επαθες...?τον ρωτησε με την σειρα της και η Σοφια πιανοντας το χτυπημενο χερι του.Ενα μικρο ατυχημα με τον καθρεφτη....ειπε ενω η ματια του διασταυρωθηκε με του Κωστα.Μοιραστηκαν ενσ συντομο βλεμμα που περικλυε μεσα του και μια υποσχεση...Θα στα πω ολα αργοτερα...Οταν βγηκαν απο το νοσοκομειο ο ηλιος ηταν ψηλα στον ουρανο.Πρεπει να ειχαν περασει αρκετες ωρες.Το τραυμα δεν τον ενοχλουσε ιδιαιτερα αλλα αισθανοταν κουασμενος.Μπηκε στο αυτοκινητο του Κωστα και ετοιμαστηκαν να φυγουν.Η Αλεξανδρα πηγε να μπει στο πισω καθισμα αλλα την σταματησε.Σε πειραζει να πας με τον Παναγιωτη....?την ρωτησε κοιτωντας την στα ματια.Για ποιο λογο...?ειπε ξαφνιασμενη.Θελουμε λιγο να μιλησουμε με τον Κωστα...το βλεμμα του συναντησε αυτο του φιλου του παρακαλωντας τον για βοηθεια σιωπηλα.Ναι...ειπε ο Κωστας κοιτωντας τωρα την Αλεξανδρα.Ειναι κατι δικο μου....Η κοπελα τους κοιταξε και τους δυο δυσπιστα.Πολυ καλα...ειπε ψυχρα και εφυγε.Θα σε δω στο σπιτι.....της φωναξε ο Μιχαλης ομως δεν γυρισε να τον κοιταξει.Την γαμησες.....ειπε ο Κωστας και εβαλε μπροστα το αυτοκινητο.Ο Μιχαλης εμεινε σιωπηλος κοιτωντας τον δρομο εξω.Το αυτοκινητο του Παναγιωτη τους ακολουθουσε απο πισω.Θα μου πεις επιτελους τι εγινε...?ειπε ο Κωστας οταν ειδε πως δεν σκοπευε να μιλησει...Αυτος δεν ειναι και ο λογος που εδιωξεις την δικια σου...?Γυρισε και τον κοιταξε.Επι αυτου προκειται....ειπε ντροπιασμενα...Αν σου πω θα με περασεις για μαλακα...Μην ανησυχεις φιλαρακο.Δεν χρειαζοταν αυτο για να με πεισεις....ειπε ο Κωστας πιο αναλαφρα τωρα.Γυρισε και τον κοιταξε με δυο ματια γεματα οδυνη.Μιλα....ειπε τελος.Του ειπε συνωπτικα τι εγινε το πρωι κι επειτα.ολη αυτη την ωρα τον κοιτουσε μια αυτον και μια τον δρομο ακουγωντας τον προσεχτικα.Τι να σου πω ρε φιλε δεν ξερω...Εχεις μπλεξει ασχημα μαζι της και αυτο ειναι το προβλημα.Η γκομενα ειναι σκετος γριφος.....Μην μιλας ετσι για αυτην...ειπε αγρια ο Μιχαλης.Και μπορει να ειμαι εγω λαθος σε αυτην την περιπτωση.Μπορει να μην ακουσα καλα....Ναι δεν ακουσες καλα.Γι'αυτο διελυσες ολοκληρο καθρεφτη....του πε ειρωνικα.Εμεινε να κοιτα για μερικες στιγμες το κενο.Τι να κανω...?μουρμουρισε.Κοιτα...Μην τρελαινεσαι χωρις λολο ενταξει.Μπορει να θελει να τον χωρισει και να...σε αγαπαει ρε φιλε φαινεται.Απλα θελει να δωσει ενα τελος κι επειδη ξερει πως θα τον πληγωσει τουλαχιστον θελει να το κανει με τον δικο του τροπο.Τον κοιταξε αβεβαιος....Μακαρι...μουρμουρισε τελικα.

Ειχαν φτασει ηδη εξω απο το σπιτι του.Μερικες στιγμες το αυτοκινητο του Παναγιωτη σταματησε ακριβως πισω τους.Η Αλεξανδρα βγηκε και προχωρησε προς το μερος τους.Ξεφυσηξε ολο τον αερα που υπηρχε στα πνευμονια του και ανοιξε την πορτα.Μην τα θαλασσωσεις απο τωρα....του πε ο Κωστας καθως εβγανε.Εγνεψε θετικα και πηγε διπλα της.Ειχε τα χερια σταυρωμενα στο στηθος της και δεν ειπε λεξη.Ανοιξε την πορτα και την εσειρε μεσα μαζι του.Συγγνωμη ενταξει....ειπε και ανασηκωσε τους ωμους.Τον κοιταξε αγρια.Τι ηταν το τοσο σημαντικο που δεν μπορουσα να το μαθω εγω.Εψαξε γρηγορα στο μυαλο του να βρει μια δικαιολογια.Το δωρο του Κωστα για την Ελενη...ξεφυγαν οι λεξεις απο τα χειλη του.Τι δωρο...?ειπε εκεινη αβεβαιη.Για την επετειο τους η κατι τετοιο δεν καταλαβα και πολυ.Πλησιασε και την αγκαλιασε....οι κινησεις του εκρυβαν επιφυλακτικοτητα.Τον κοιταξε.Και γιατι μου το λες τωρα ενω πριν δεν μπορουσα να το ακουσω...?Κανονικα δεν επρεπε να στο πω...ειπε και αρχισε να παιζει με μια τουφα των μαλλιων της.Διακινδυνευω την ζωη μου αυτη την στιγμη....γελασε αναλαφρα...Ο Κωστας θα με σκοτωσει αν μαθει οτι στο ειπα.Για αυτο μην τολμησεις να πεις τιποτα στην Ελενη.Του χαμογελασε και αυτη.Πηρε το χερι του μεσα στα δικα της και το χαιδεψε απαλα.Αν και τον πονουσε δεν τον ενοχλησε το αγγιγμα της.Την παρακολουθησε καθως με τα δαχτυλα της αρχισε να ακολουθει τον δρομο απο το μπρατσο του,στο καρπο του και μεσα στην παλαμη του,μεχρι που τα δαχτυλα της βρηκαν τα δικα του και κλειδωσαν μαζι.Σε καθε αγγιγμα της ενιωθε μια βαθια επιθυμια να φουντωνει μεσα του.Ενα συναισθημα που ηταν καλα φυλαγμενο μεσα του και μονο αυτη μπορουσε να το ξυπνησει.Παλι καλα που ειναι το αριιστερο ε...?μουρμουρισε καθως το βλεμμα της εψαχνε τα ματια του.Ναι μαλλον....μουρμουρισε καθως τα χειλη του ενωθηκαν με τα δικα της.....

Ηταν αργα το απογευμα οταν τον πηρε ο υπνος μεσα στα χερια της.Ηταν Παρασκευη και οι αλλοι θα εβγαιναν εξω.Ο Κωστας θα περνουσε να τον δει το επομενο πρωι.Οταν ξυπνησε ηταν ξημερωματα.Ανοιξε τα ματια του και το βλεμμα του πλανηθηκε στο σκοτεινο δωματιο.Τεντωθηκε απλωνοντας τα χερια του στην θεση διπλα του...τα σεντονια ηταν κρυα....κι εκεινη ελειπε.....

Προχωρησε μεσα στα αδεια δωματια.Δεν υπηρχε κανενα ανοιχτο φως.Την ειδε να στεκεται μπροστα απο το παραθυρο,η σκια μιας νεραιδας.Κοιτουσε εξω στον ερημο δρομο.Απο πανω φορουσε το ματωμενο πουκαμισο του.Ο παγωμενος αερας της νυχτας πλανιωταν μεσα στο δωματιο κανοντας τον να ανατριχιασει...εκεινη ομως ετρεμε.Πλησιασε αθορυβα πισω της.Απομακρυνε τα μαλλια που επεφταν στον ωμο της και φιλησε την μαλακη της σαρκα.Τι συμβαινει....?ψιθυρισε στο αυτι της.Γυρισε το κεφαλι της για να τον κοιταξει.Δακρυα κυλουσαν στα ματια της.Τιποτα..μουρμουρισε...Κακο ονειρο....περασε τωρα.Τα ματια της σαν να ειχαν αιχμαλωτισει τις φωτεινες ηλιαχτιδες του ηλιου ελαμπαν μεσα στο σκοταδι κανοντας την καρδια του να σκιρτισει.Φιλησε τα μαγουλα της ποτιζοντας τα χειλη του με την αλμυρα της θλιψης.Παει περασε....ψιθυρισε.Το φεγγαροφως γλιστρουσε πανω στο λευκο της δερμα.Ακομη και η σεληνη ωχριουσε μπροστα στην ομορφια της.Εκρυψε το προσωπο της μεσα στο γυμνο στηθος του.Σιωπηλοι λυγμοι αρχισαν να διαπερνανε παλι το κορμι της.Τους αφησε να ξεσπασουν σφιγγοντας την πιο πολυ.Ηταν εκεινη...?ρωτησε χαμηλοφωνα.Εγνεψε θετικα χωρις να σταματησει να κλαιει.Μην κλαις αγαπη μου...ψιθυρισε και φιλησε τα μαλλια της.Εδω ειναι....ζει μεσα σου.Ενιωσε τα χειλη της να ταξιδευουν στον λαιμο του κανοντας τον να αναριγησει.Η καρδια του αρχισε να χοροπηδαει μεσα στο στηθος του.Ακουπμησε στον ωμο του και ξεφυσηξε.Οταν ηρεμησε καπως εκανε ενα βημα πισω για να τον κοιταξει,με τα δαχτυλα της χαιδεψε το πληγωμενο χερι του.Το αγγιγμα της ηταν απαλο,οσο το πεταγμα μιας πεταλουδας.Πως εισαι....?τον ρωτησε.Μια χαρα μουρμουρισε εκεινος και της χαμογελασε.Τοτε παρατηρησε τους μεγαλους λεκεδες αιματος πανω στο λευκο υφασμα του πουκαμισου του.Της ηταν φαρδυ φτανοντας λιγο πιο πανω απο το γονατο της.Αυτο γιατι το φορας...?μουρμουρισε χαιδευοντας το λεπτο υφασμα στο σημειο πανω απο την καρδια της.Ηταν ποτισμενο με το αιμα του.Το αγγιγμα του εφερε ενα νεο κυμα ηλεκτρισμου που ξεκινησε απο το στομαχι της για να απλωθει επειτα σε ολο της το σωμα.Μυριζει σαν κι εσενα....ψιθυρισε εκεινη.Μα εγω ειμαι εδω.....Για τωρα...ειπε και τον κοιταξε βαθια στα ματια.Για παντα....ψιθυρισε και την εφερε πιο κοντα του.Το υποσχεσαι...?η φωνη της ενας ψιθυρος που εσβησε πανω στο στομα του καθως τα χειλη της συναντησαν τα δικα του.Ενιωθε τα χερια της σφιχτα γυρω απο το λαιμο του.Το σωμα της ηταν ζεστο μεσα στα χερια του.Το ηθελε...να μεινει κοντα της για παντα...την ηθελε δικη του για παντα.Το στομα του εγινε πιο απαιτητικο πανω στο δικο της διαικδικωντας την μυστικα.Σαν ολανθιστο τριανταφυλλο ηταν στον κηπο της καρδιας του.Κοκκινο απο ερωτα,ματωμενο απο τα αγκαθια.Το υποσχομαι...ψιθυρισε και το πουκαμισο γλιστρησε απο τους ωμους της στο πατωμα....

To επομενο πρωι οταν ανοιξε τα ματια του ειδε πως ηταν ξαπλωμενος στο πατωμα.Το σωμα του καλυπτε μια χοντρη κουβερτα.Βλεφαρισε γρηγορα προσπαθωντας να διωξει απο τα ματια του την επιθυμια να ξανα κλεισουν.Το φως του λαμπερου ηλιου χορευε μεσα στο δωματιο.Η Αλεξανδρα ηταν ξαπλωμενη διπλα του.Η ανασα της εβγαινε ηρεμα,ρυθμικα.Η επιδερμιδα της ηταν ζεστη πανω στην δικη του.Σηκωθηκε προσπαθωντας να μην την ενοχλησει.Ενιωθε ολο το σωμα του πιασμενο.Πηγε στο δωματιο του για να ντυθει και επειτα στην κουζινα για να φτιαξει καφε.Καθισε διπλα της και την κοιταζε οση ωρα κοιμοταν.Το σπιτι παντα του φαινοταν αφιλοξενο τα πρωινα του Σαββατοκυριακου μα σημερα ενιωθε μια γλυκεια γαληνη να πλανιεται στον αερα συνοδευμενη απο το αρωμα της.Γαμογελασε ασυναισθητα και της χαιδεψε τα μαλλια.Δεν κουνηθηκε.Το βλεμμα του ειχε καρφωθει στο προσωπο της,στα ομορφα χειλη της,στα κλειστα της ματια.Αναρωτηθηκε τι ονειρα γεννιουνταν μεσα τους αυτη τη στιγμη,αραγε ηταν και αυτος μεσα σε αυτα....?

Μετα απο λιγη ωρα η κοπελα ανοιξε τα ματια της.Γεια....ειπε με βραχνη φωνη απο τον υπνο.Τι κανεις εκει...Το βλεμμα της συναντησε το δικο του κοιτωντας τον περιεργα.Σε βλεπω να κοιμασαι...ειπε και της χαμογελασε γλυκα.Του ανταπεδωσε το χαμογελο και η ματια της ελαμψε με αυτα του τα λογια.Υποθετω πως δεν εχει τιποτα καλο στην τηλεοραση ε....?αστειευτηκε.Μαλλον οχι...Ηπιε μια γουλια απο τον καφε του.Ηταν ακομη πολυ ζεστος.Τι πινεις....?ρωτησε καθως πηρε την κουπα απο τα χερια του και την εφερε στα χειλη της.Να σου φτιαξω και σενα....?Η Αλεξανδρα εγνεψε καταφατικα.Μισο παω μεσα...Σηκωθηκε με την κουβερτα τυλιγμενη στο σωμα της.Αληθεια πως καταληξαμε εδω...?ειπε δειχνοντας το μερος απο οπου μολις σηκωθηκε.Η κοπελα εκανε εναν μορφασμο που μεσα του περιεκλειε και ενα πονηρο χαμογελο.Μην μου πεις πως δεν θυμασαι...?Δεν ξεχνιουνται αυτα.....Σηκωθηκε ορθιος ετσι ωστε να μπορει να την δει στα ματια.Ειπα μηπως...ειπε και τον φιλησε πεταχτα στο στομα και κατευθυνθηκε προς το δωματιο του με ενα χαμογελο να ζωγραφιζεται στα χειλη της.

Ηταν αργα το μεσημερι.Την Δευτερα εγραφαν λατινικα και ειχε πονεσει το κεφαλι τους απο το διαβασμα.Το κινητο της Αλεξανδρας χτυπησε σπαζοντας την σιωπη.Το πηρε και πηγε να μιλησει στι διπλανο δωματιο.Το απογευμα θα παω απο την Ελενη.Θελει να μιλησουμε...του ειπε καθως καθισε διπλα του.Ωραια....μουρμουρισε αφηρημενα και ξανα εστρεψε την προσοχη του στις ασκησεις.

Δυο ωρες αργοτερα ηταν στην ιδια θεση με τις ιδιες αηδιες να ταλαιπωσουν το μυαλο του.Εγω φευγω....ειπε η Αλεξανδρα.Γυρισε και την κοιταξε.Στεκοταν στην ακρη του δωματιου κρατωντας στο χερι της μια ελαφρια ζακετα.Σηκωθηκε και πηγε προς το μερος της.Μηπως θελεις να σε παω...?Οχι....του ειπε βιαστικα.Του φανηκε σφιγμενη.Εψαξε μεσα στα ματια της για καποιο σημαδι που να δικαιολογει αυτην την σταση της.Κατι τον ετσουξε μεσα του,ομως δεν μπορουσε να προσδιορισει τι.Θελω να περπατησω λιγο....συνεχισε.Ενταξει....μουρμουρισε με σταθερη φωνη.Εσυ τι θα κανεις...?τον ρωτησε με τον συνηθισμενο τονο της φωνης της.Ειχε αναχτισει την αυτοκυριαρρχια της.Δεν ξερω..ειπε και ανασηκωσε τους ωμους.Μαλλον θα συνεχισω το διαβασμα.Και θα συμμαζεψω λιγο εδω περα.Εριξε μια γρηγορη ματια στο δωματιο.Πραγματι γινοταν πανικος.Ενταξει....μουρμουρισε εκεινη και μαζεψε το κινητο της απο τον καναπε.Ο Μιχαλης σπευδοντας να κανει τα λογια του πραξη αρχισε να μαζευει απο κατω τα πεταμενα ρουχα.Το βλεμμα του επεσε στο λευκο πουκαμισο στην ακρη του δωματιου,ειχε μεινει εκει απο χθες το βραδυ.Το σηκωσε στα χερια του και το εβαλε μαζι με τα αλλα ρουχα που ηταν για πλυσιμο.Τι θα το κανεις αυτο....?ειπε ξαφνικα η Αλεξανδρα.Δεν ξερω...μαλλον θα το πλυνω.Η θα το πεταξω....συμπληρωσε με μια δευτερη ματια.Το λευκο υφασμα ηταν σχεδον παντου ποτισμενο με κοκκινουν λεκεδες.Μην το κανεις σε παρακαλω....του ειπε ανησυχα.Ολη η προηγουμενη βιασυνη της ειχε χαθει.Την κοιταξε ξαφνιασμενος.Μια παραλογη ενταση εκαιγε μεσα στα ματια της.Γιατι....?την ρωτησε.Δεν ξερω.....ψιθυρισε εκεινη.Απλως...νιωθω πως ειναι κατι ξεχωριστο...Ειναι κατι δικο σου....Πλησιασε και με δαχτυλα που ετρεμαν χαιδεψε το μαγουλο της.Ειμαι δικος σου...μουρμουρισε....το ξερεις αυτο.Εγνεψε αβεβαια και απομακρυνθηκε απο το αγγιγμα του.Πρεπει να φυγω....ειπε με την προηγουμενη βιασυνη στην φωνη της.Εμεινε μονος στο δωματιο νιωθοντας κενος.Γιατι συμπεριφεροταν ετσι....?Κοιταξε το λευκο πουκαμισο χαμενος στις σκεψεις του.Ηταν οντως ξεχωριστο κατα καποιον τροπο.Ηταν αιμα που ειχε χυθει για εκεινη....κι ας ηταν γελοιος ο λογος,κι ας μην το ηξερε η ιδια..Πηρε το απαλο υφασμα και το εφερε στο προσωπο του.Τωρα υπηρχε και κατι καινουριο εκει...ενα αρωμα ξεχωριστο που δεν ανηκε σε εκεινον,μια γλυκεια αισθηση διαπερασε το σωμα του καθως ξυνπουσαν οι μνημες της προηγουμενης νυχτας.Η μυρωδια της κοπελας ειχε περασει στο υφασμα κανοντας το να μην φαινεται τοσο αποκρουστικο.Το αφησε στην ακρη καθως ξαναπηρε το βιβλιο των λατινικων στα χερια του.

Μετα απο λιγη ωρα το τηλεφωνο του χτυπησε.Ηταν ο Κωστας.Ελα...ειπε με το βλεμμα ακομα στις σημειωσεις του.Τι κανεις...?ηρθε η φωνη του φιλου του απο την αλλη γραμμη.ΔιαΒαζω...Τι αλλο....Καταλαβα....ειπε ο Κωστας.Ντυσου και κατεβα ειπε ακριβως απο κατω.Διχως να περιμενει απαντηση εκλεισε το τηλεφωνο.Μερικα λεπτα αργοτερα τον ειδε να καθεται εξω απο την πορτα του σπιτιου του.Κοιτουσε αφηρημενα τον δρομο καθως επαιζε με ενα ζευγαρι κλειδια.Που παμε...?τον ρωτησε ο Μιχαλης.Στην Σοφια...ειπε ο Κωστας και μπηκε στο αυτοκινητο.

Η Σοφια τους ανοιξε την πορτα με το χαμογελο να διαγραφεται σε ολο το προσωπο της.Βρε,βρε κοιτα ποιος μας θυμηθηκε.Σηκωθηκε στις μυτες των ποδιων της ωστε να τον αγκαλιασει.Ο Μιχαλης της χαμογελασε,οπως και καθε φορα που την εβλεπε.Αυτη η κοπελα ειχε κατι το σπανιο,μπορουσε παντα να τον κανει να νιωσει καλυτερα ακομη και χωρις να πει λεξη.Αρκουσε ενα βλεμμα η ενα χαμογελο της.Τι κανεις....?Μια χαρα...τα καστανα της ματια ηταν ζεστα.Ηταν οντως καλα.Ανεβηκαν την μεγαλη σκαλα προς το δωματιο της.Η Σοφια τωρα φλυαρουσε για τον Αντωνη και ενα αστειο περιστατικο που τους συναιβει το προηγουμενο βραδυ.Ο Κωστας γελουσε με την καρδια του.Ομως αυτος δεν μπορουσε να παρακολουθησει.Ο προηγουμενος κομπος στο στομαχι του ειχε επιστρεψει καθως το κακο προαισθημα που ενιωσε πριν επανηλθε.Πηρε μια βαθια ανασα προσπαθωντας να ηρεμησει τον εαυτο του.Εκεινη την στιγμη η Σοφια ανοιξε την πορτα του δωματιου της,και το προαισθημα του ξαφνικα πηρε την μορφη μιας επιβαιβεωσης.Στο κρεβατι της Σοφιας ηταν καθισμενη η Ελενη που τωρα εκανε χωρο για τον Κωστα ωστε να κατσει διπλα της.Περιμενουμε κανεναν αλλον...?ρωτησε την Σοφια κι η φωνη του βγηκε σαν να πνιγοταν.Η Σοφια εγνεψε αρνητικα.Πονος διαπερασε ολο του το κορμι στην διαπιστωση αυτης της αληθειας...Το συναισθημα της ζηλειας τον χτυπησε πιο αγρια απο ποτε,σαν μαχαιρι καρφωνοταν ξανα και ξανα στην καρδια του κανωντας την λογικη του να σωπασει,ανικανη να δεχτει αυτο το ψεμα.Η Ελενη ηταν εκει.....αλλα η Αλεξανδρα οχι.....Προσπαθουσε να ηρεμησει μα ηξερε πως ηταν ματαιο καθως μια φωνη ουρλιαζε μεσα στ κεφαλι του πως οσο κι αν δεν ηθελε να το πιστεψει ηταν αληθεια.Ηταν σιγουρος....ειχε παει να τον βρει......

Ενιωθε τους μυς σε ολο του το σωμα ακαμπτους.Ενας δυνατος πονος ξεκινησε απο το στομαχι του για να εξαπλωθει επειτα σε ολο του το κορμι.Ανεπνεσε βαθια.Μαζι με τον αερα χαθηκαν και ο θυμος και η οργη.Ενα νεο συναισθημα ειχε καθισει μεγαλοπρεπα στον θρονο της ψυχης του.Φοβος....πως θα την εχανε....πως δεν την ειχε ποτε.Το χερι της Σοφιας του χαιδεψε τον ωμο.Την κοιταξε με ματια γεματα οδυνη.Του ανταπεδωσε το βλεμμα,ειχε καταλαβει...η ηξερε απο την αρχη.Ελενη ξερεις που ειναι η Αλεξανδρα....?εστρεψε το βλεμμα στην κοπελα που τον κοιταζε τοση ωρα σιωπηλη απο την αλλη ακρη του δωματιου.Οχι....μουρμουρισε εκεινη.....αλλα φανταζομαι.Με τον Αρη ειναι ετσι....?ειπε σφιγγονας τα δοντια του.Ετσι νομιζω....ειπε η Ελενη με χαμηλη φωνη....Θελω να πω το ειχε αναφερει αλλα δεν ηξερε ακομη αν θα πηγαινε.Της ειπα πως ηταν λαθος αλλα απο οτι φαινεται δεν με ακουσε....Μιχαλη ειλικρινα εγω δεν......Το ξερω....μουρμουρισε ο Μιχαλης διακοπτοντας την προταση της στην μεση.Απλως μου ειπε πως θα ηταν μαζι σου.Αλλα απο οτι φαινεται πανω στην φουρια της ξεχασε να σε ιδοποιησει.Κοιταξε την Ελενη στα ματια.Ξερω πως ησουν εναντιον αυτου απο την αρχη....ειπε ηρεμα...Σε ακουσα που το συζητουσες με την Μαρια στο σχολειο.Τα γαλαζια ματια της Ελενης ηταν σφιγμενα.Η Σοφια τοτε γυρισε και τον κοιταξε αποτομα.Το ηξερες απο την αρχη ολο αυτο....Και δεν εκανες τιποτα για να την σταματησεις....?Σαν τι να κανω....ειπε νευριασμενα..Να την κλεισω σε κανενα σκοτεινο δωματιο σαν τις μαλακιες που βλεπουμε στις ταινιες...Ειναι ελευθερη να κανει οτι θελει....μουρμουρισε πληγωμενος.Κοιτα δεν σημαινει πως πηγε για να κανει κατι μαζι του....πεταχτηκε εκεινη την στιγμη ο Κωστας....Ειχαν τοσο καιρο να μιλησουν.Παω στοιχημα πως θα του πει πως ολα τελειωσαν μεταξυ τους......Ισως....ψιθυρισε ο Μιχαλης και εκανε να φυγει.Ο φιλος του τον σταματησε.Αν ισχυει αυτο τοτε γιατι εισαι ετσι....Θα επρεπε να χαιρεσαι....Γιατι δεν μου το ειπε.....μουρμουρισε με το βλεμμα στραμμενο στο πατωμα.Σιωπη επεσε στο δωματιο καθως εβγαινε απο την πορτα.

Περπατουσε ολο το απογευμα χαμενος στις σκεψεις του.Ηθελε να μεινει μονος ομως δεν τολμησε να επιστρεψει σπιτι.Οι τειχοι αποψε θα τον επνιγαν.Τα βηματα του τον εφεραν στο λυκειο.Εβγαλε το πακετο με τα τσιγαρα του και αναψε ενα.Τον διασκεδασε η ιδεα να της παει κοντρα εστω και με αυτο τον ηλιθιο τροπο.Κλωτσησε νευριασμενα μια πετρα και την παρακολουθησε να χοροπηδαει για μερικα μετρα μεχρι που χαθηκε καπου σρο ξερο χορταρι.Ο ηλιος ειχε αρχισει να δυει και το σκοταδι πυκωνε καθως περνουσε η ωρα.Τα λιγοστα φωτα του δρομου ειχαν τωρα αναψει και το φεγγαρι ειχε κανει την εμφανιση του στον ουρανο.Αποχαιρετουσε τον ηλιο καθως η μερα ξεθωριαζε,ετοιμο να χαρισει στην μικρη πολη το κλεμμενο φως του.Εκατσε κατω και ρουφηξε τον καπνο με μανια.Ειχε ψυχρα παρα την καλοκαιρινη νυχτα.Ετριψε το χερι του για να ζεσταθει.Τιποτα δεν ακουγοταν.Μετα απο λιγο σηκωθηκε να φυγει.Αποφασισε να κανει τον γυρω του κτηριου θελοντας να περασει και απο το συνηθισμενο σημειο που πενουσαν τα διαλειμματα.Προχωρησε με αργα βηματα στο προαυλειο,ειχε φτασει σχεδον στην ακρη του κτηριου οταν ακουσε φωνες.Παγωσε στην θεση του,απο εκει που στεκοταν φανταζαν σαν ψιθυροι ομως ηταν σιγουρος πως ειχε ακουσει την φωνη της Αλεξανδρας.Αφουγκραστηκε με προσοχη....ειχε δικιο ηταν οντως εκεινη.Το στομαχι του σφιχτηκε.Ηξερε πως κανονικα επρεπε να το βαλει στα ποδια εκεινη την στιγμη ομως κατι μεσα του του ελεγε να μεινει.Πλησιασε με αθορυβα βηματα μεχρι που οι φωνες δυναμωσαν.Το σωμα του εγινε ακαμπτο και ισα που ανεπνεε.Τωρα ηταν αρκετα κοντα ωστε να ακουει αλλα σε σημειο που να μην ειναι ορατος.Ειχε ερθει η ωρα της αληθειας.

Δεν μπορω να καταλαβω....μουρμουρισε ο Αρης με νευριασμενη φωνη.Ποιο πραγμα....?Πως αλλαξες γνωμη τοσο ξαφνικα.Πως τα διαλυεις ολα για αυτον τον μαλακα.Οι γροθιες του σφιχτηκαν.Τα ραμματα στο χερι του τον ετσουξαν ομως δεν τον ενοιαζε.Το γεγονος οτι ηταν τοσο κοντα του...τοσο κοντα της του ανεβαζε το αιμα στο κεφαλι.Ηθελε να βγει απο την κρυψωνα του και να τον πλακωσει στο ξυλο.Ομως απο οτι φαινεται η Αλεξανδρα ειχε κανει την επιλογη της...να μεινει μαζι του.Για αυτο τον λογο και μονο εμεινε στην θεση του.Μην μιλας ετσι για αυτον....ειπε εκεινη με την ενταση να διαγραφεται στην φωνη.Ακουσε τα βηματα του Αρη καθως περπατουσε περα δωθε.Εκανε ασυναισθητα μερικα βηματα προς τα πισω απο φοβο μηπως αποκαλυφθει.Δεν σε καταλαβαινω....ειπε ξανα...σχεδον φωνσζε τωρα.Το ειχα καταλαβει οτι σε γουσταρε.Φαινοταν μονο απο τον τροπο που σε κοιτουσε.Κι αν και φαινοταν πως κατι ετρεχε το γεγονος οτι δεν ειπες τιποτα με εκανε να πιστεψω πως δεν ηταν κατι σοβαρο.Σταματησε να βηματιζει.Προφανως για να την κοιταξει περιμενοντας μια απαντηση.Στο λεω τωρα....ψιθυρισε εκεινη..Πρωτα δεν μου λες τιποτα για το τι συμβαινει μεσα στο σπιτι σου.Απλα πως η μαμα σου ειναι αρρωστη,ουτε για την σοβαροτητα της καταστασης ουτε για τον πατερα σπυ και μετα με παρατας λες και δεν σου ειμαι τιποτα.Δεν με αγαπας πια...?Η καρδια του αρχισε να χοροπηδαει μεσα στο στηθος του.Μεχρι να απαντησει η Αλεξανδρα στον Αρη κοντεψε να σπασει...Σ'αγαπαω....ειπε εκεινη με ψιθυριστη φωνη ....δεν ξεχναω οσα ζησαμε.Σε νοιαζομαι.Σαν ανθρωπο,σαν φιλο.Αλλα αγαπαω εκεινον περισσοτερο.Ειμαι ερωτευμενη μαζι του..Η κοπελα κατερρευσε.Μπορουσε να νιωσει σχεδον τα καυτα δακρυα που εκαιγαν τα ματια της.Τοτε εκεινος την πλησιασε.Σχεδον ενιωσε στον αερα την αλλαγη στην σταση του.Το περπατημα του ηταν πιο αργο,πιο σιγουρο,απειλητικο.Το στομαχι του Μιχαλη σφιχτηκε.Τοσο καλα πηδαει....?ψιθυρισε στο αυτι της.Η φωνη του εσταζε φαρμακι.Η αναπνοη της Αλεξανδρας τωρα ακουγοταν βαθια.Δεν σε αφορα αυτο....ψελλισε γεματη αμηχανια.Ακουσε εναν δυνατο θορυβο καθως το χερι του Αρη βαρουσε τον τοιχο.Ο Μιχαλης δαγκωσε τα χειλη του προσπαθωντας να συγκρατησει τον θυμο του.Το σωμα του ηταν ακαμπτο κανωντας μεγαλη προσπαθεια να παραμεινει στην θεση του.Νομιζω οτι με νοιαζει αγαπη μου.Πρεπει να ξερω αν πρεπει να σκυβω οταν περναω κατω απο την πορτα.Αφησε με....ειπε και τον εσπρωξε μακρια της.Υπεθεσε οτι την ειχε ακουπμησει σε καποιο αναρμοστο σημειο.Ολη η μετανοια ειχε χαθει απο την φωνη της.Εσυ το λες αυτο...τωρα φωναζε γεματη οργη.Επειδη δεν μιλουσα ολους αυτους τους μηνες νομιζεις οτι δεν εβλεπα.Ημουν μπροστα οταν μπηκες με την Δημητρα στο αυτοκινητο σου Αρη.Σε ακουσα οταν μιλουσες μαζι της στο τηλεφωνο....ενω ησουν μαζι....γελασε ειρωνικα....Δεν μπορουσες ουτε καν να περιμενεις να φυγω.Του πηρε μερικες στιγμες για να απαντησει.Τον ειχε ξαφνιασει ηταν φανερο.Τοτε γιατι δεν ανεφερες τιποτα....μουρμουρισε σκληρα.Γιατι ειχα σημαντικοτερα προβληματα....του πεταξε η Αλεξανδρα.Πεθαινε η μητερα μου.Αλλα μαλλον δεν μπορεις να το καταλαβεις αυτο ετσι...?Σου ειναι πολυ δυσκολο να ασχοληθεις με οτιδηποτε δεν περιλαμβανει το τεραστιο εγω σου.Αυτο δεν ειναι δικαιολογια.....ειπε και τπροχωρησε παλι προς το μερος της.Τοτε μαλλον απλα δεν με ενοιαζε....του πεταξε με ψυχρη φωνη.Ο γδουπος απο την συγκρουση του σωματος της πανω στον τοιχο αντηχησε στον αερα σβηνοντας τα τελευταια ιχνη της υπομονης του.Δεν μου ειπες ομως πηδαει καλα...Τα χειλη του ταξιδευαν πανω στο προσωπο της.Εμενα ολους αυτους τους μηνες δεν με αφηνες να σε αγγιξω.Διαφοροι θορυβοι ακουστηκαν,η κοπελα προσπαθουσε να ξεφυγει απο το σφιχτο του κρατημα.Ποτε πηγες μαζι του.....μουρμουρισε απειλιτικα παλι ο Αρης.Ενω ημασταν μαζι....ολους αυτους τους μηνες,.Η αναπνοη της Αλεξανδρας εβγαινε ακανονιστη.Οχι....του ειπε ψυχρα...την νυχτα πριν απο την κηδεια.Και αν θες να μαθεις ναι ειναι καλυτερος απο σενα...Δεν ηταν ενα απλο πηδημα οπως το λες.Ηταν ενωση ψυχης.Μαζι του εκανα ερωτα για πρωτη φορα στην ζωη μου.Κι ηταν μια απο τις καλυτερες νυχτες της του πεταξε....Ενα ειρωνικο χαμογελο κρυβοταν πισω απο την ψιθυριστη φωνη της.Τα λογια της Αλεξανδρας εφεραν ενα κυμα ζεστασιας σε καθε ακρη του κορμιου του.Τον αγαπουσε πραγματικα και δεν φοβοταν να παλεψει για αυτη την σχεση.Τωρα παρε τα χερια σου απο πανω μου.Οχι ακομη αγαπη μου...πρωτα θα σου θυμησω πως γινεται σωστα....Εκεινο ηταν το τελευταιο πραγμα που ακουσε πριν θολωσει το μυαλο του.Πεταχτηκε απο την κρυψωνα του ωστε να τους αντικρισει.Ο Αρης ειχε στριμωξει την Αλεξανδρα στον τοιχο και την φιλουσε ενω εκεινη προσπαθοσε να ξεφυγει.Με δυο μεγαλες δρασκελιες εφτασε πισω του και τον τραβηξε απο πανω της με ολη του την δυναμη σπρωχνοντας τον μακρια της.Ο Αρης ξαφνιασμενος παραπατησε μερικα βηματα προς τα πισω πριν γυρισει να τον αντικρισει.Η Αλεξανδρα κοιτουσε εναλλαξ τα δυο αγορια διχως να καταλαβαινει τι συμβαινει.Βρε βρε....ηρθε κι ο μαλακας σου....ειπε ο Αρης και ενα χαμογελο διαγραφτηκε στο προσωπο του.Τα ματια του Μιχαλη πεταγαν φωτιες.Με μια αποτομη κινηση τον επιασε απο τον γιακα του πουκαμισου του και τον κολλησε στον τοιχο μερικα εκατοστα διπλα απο την Αλεξανδρα που πεταχτηκε ξαφνιασμενη.Αν την ξανα αγγιξεις ποτε παρα την θεληση της θα σου τα κοψω και θα στα δωσω να τα φας....μουρμουτισε απειλητικα κοιτωντας τον στα ματια.Τον εσπρωξε αηδιασμενος.Γυρισε να προς την Αλεξανδρα.Εκεινη τον κοιταζε εκπληκτη σαν να μην τον αναγνωριζε.Με μια αποτομη κινηση ο Αρης βρεθηκε μπροστα του και πηγε να τον χτυπησει.Τον απεφυγε γρηγορα και η γροθια του προσγειωθηκε στο στομαχι του.Ο Αρης βογγηξε πονεμενα.Σε προειδιποιησα του επε και στραφηκε παλι στην Αλεξανδρα.Ομως εκεινη ηδη ειχε προχωρησει πολυ μπροστα.Παρατησε τον Αρη και ετρεξε πισω της.Αλεξανδρα περιμενε...την φωναξε ομως εκεινη δεν γυρισε να τον κοιταξει.Φυγε....του φωναξε.Επιταχυνε το βημα του μεχρι που την προλαβε την επιασε απο το χερι και την γυρισε προς το μερος του.Γιατι....ψιθυρισε λαχανιασμενα.Εκεινη τον κοιταξε εξαλλη.Τα ματια της ειχαν παρει μια γκριζα αποχρωση.Το χρωμα του ουρανου πριν ξεσπασει καταιγιδα.Ακομη τον κοιτουσε σαν να μην τον αναγνωριζε.Επειδη δεν θελω να εχω καμια σχεση με κανεναν απο τους δυο σας.....ειπε και με μια αποτομη κινηση ελευθερωθηκε απο την λαβη του.Λιγο πριν στρεψει το βλεμμα ειδε τα δακρυα να αυλακωνουν το προσωπο της.

Συνεχισε να περπαταει διπλα της μα εκεινη αρνουταν να γυρισει να τον κοιταξει.Περασαν αρκετα λεπτα ετσι ωσπου δεν αντεξε αλλο και διελυσε την σιωπη.Τι σου εκανα....?ψιθυρισε με χαμηλη φωνη.Τον κοιταξε αγρια,οως δεν του απαντησε,απλως επιταχυνε το βημα της.Σχεδον ετρεχε τωρα.Θα μου πεις επιτελους....της φωναξε τωρα.Γυρισε αποτομα.Τωρα ηταν προσωπο με προσωπο.Μπορω να μαθω τι δουλεια ειχες εκει περα....?Τα ματια της πετουσαν φωτιες.Αν ενα βλεμμα ειχε την δυναμη να σκοτωσει τωρα θα ηταν σιγουρα νεκρος.Τυχαια...ειπε την αληθεια διχως να παιρνει τα ματια του απο τα δικα της.Ηξερε πως εκτος απο οργη και κατι αλλο εκαιγε εκει μεσα.Τωρα σε πιστεψα....γελασε ειρωνικα.Αυτο τον νευριασε ακομη περισσοτερο.Ουτε στον Αρη δεν ειχε μιλησει με τετοιο τονο στην φωνη της.Και ποια εισαι εσυ που θα με κρινει...?Αν δεν κανω λαθος εσυ ησουν αυτη που μου ειπε ψεματα.Εκτος αν τον φιλαρακο σου τον λενε και Ελενη.Δεν σε αφορα....φωναξε και του γυρισε περιφρονητικα την πλατη.Διχως να το καταλαβουν ειχαν βρεθει εξω απο το σπιτι της.Ανοιξε βιαστικα την πορτα και την εκλεισε πισω της με ενα κροτο.Επεσε με δυναμη πανω στο χερι του Μιχαλη που την ανοιξε βιαια.Δεν μου απαντησες.....Δεν εχω τιποτα να σου πω.Δικαιωμα μου να κανω οτι θελω.Δεν εισαι κηδεμονας μου.Το αιμα παγωσε μεσα στις φλεβες του.Την κοιταζε αποσβολωμενος.Αυτη μπροστα του δεν ηταν η Αλεξανδρα.Ηταν ολη η οργη και ο θυμος που ειχαν κρυφτει μεσα της ολο αυτο το διαστημα.Τα ματια της πετουσαν φλογες,δακρυα εκαιγαν μεσα τους ομως δεν ελεγαν να κυλησουν,να την λυτρωσουν.Εκλεισε την πορτα πισω του οσο πιο μαλακα μπορουσε.Φυγε...ψιθυρισε οργισμενα.Εγνεψε αρνητικα πλησιαζωντας την.Φυγε....ειπε ξανα και τον εσπρωξε μακρια της.Αλλη μια οργισμενη θυελλα συναισθηματων ξεσπασε μεσα του,η ιδια που εβλεπε να καθρευτιζεται και στα δικα της ματια.Με μια βιαιη κινηση που εκανε τα μακρια μαλλια της να ανεμισουν,επιασε τα χερια της ακινητοποιοντας την στο τοιχο με το βαρος του σωματος του.Δεν ακουγοταν τιποτα,μονο οι βαθιες ανασες τους στον σκοτεινο διαδρομο.Τι θελεις εδω....?ψιθυρισε διχως ιχνος λογικης στην φωνη της ψαχνοντας μεσα στο βλεμμα του για απαντησεις.Για μια στιγμη την κοιταζε χαμενος,ειχε περασει εδω και ωρα τα ορια και τις αμυνες του.Επειδη σ'αγαπαω...θελησε να της πει ομως δεν βρηκε φωνη μεσα του.Επειτα με μια ταχυτητα που την αιφνιδιασε αρχισε να την φιλα...αγρια,παραφορα.Δαγκωνοντας τα υγρα της χειλη ,συνθλιβοντας τα με τα δικα του.Η πρωτη της αντιδραση ηταν να τον σπρωξει μακρια της,κι εκεινος βρισκοντας για μια στιγμη την λογικη πλευρα του εαυτου του χαλαρωσε την λαβη του και εκανε να απομακρυνθει.Ομως ηταν πια αργα...οσα δεν ηθελε να παραδεχτει ο εγωισμος της τα προδιδε το σωμα της.Αρπαχτηκε απο το πουκαμισο του ανοιγοντας υπακουα τα χειλη της βαθαινοντας το φιλι τους.Τα χερια του βρεθηκαν τοτε στην μεση της φερνοντας την πιο κοντα του ετσι ωστε το σωμα της να ακουμπαει καθε γραμμη του δικου του που ξαφνικα ειχε πιασει φωτια.Ενιωθε τα δαχτυλα της να παιζουν με τις τουφες των μαλλιων του σπρωχνοντας τον πιο κοντα,κρατωντας τα χειλη τους κλειδωμενα.Σ'αγαπαω....ψιθυρισε ξεπνοα κοιτωντας την στα ματια που τωρα ηταν φωτεινα και χαρασαν το σκοταδι σαν πυγολαμπιδες.Του χαμογελασε φιλωντας τον στην βαση του λαιμου του.Ενιωσε το ζεστο της αγγιγμα στους μυς του στομαχιου του καθως του εβγαζε την μπλουζα σωριαζοντας την στο πατωμα.Επιασε το χερι του μεσα στο δικο της και το εφερε στο στομα της,ακολουθωντας με την γλωσσα της την γραμμη της ζωης,δινοντας της το μονο νοημα που χρειαζοταν.Εδεσε το σωμα της γυρω απο την μεση του,αρχισε να ζαλιζεται απο την ζεστασια του που ανεδιδε το κορμι της.Την φιλησε απαλα καθως με τρεμαμενα χερια ξεφορτωνοταν ενα ενα τα κουμπια της μπλουζας της.Κανε με δικη σου....ψιθυρισε στο αυτι του....Δικη σου για παντα....Τα χειλη του αποστηθιζαν το προσωπο της μεχρι που ξανα βρηκαν τα δικα της ανικανα να ξεδιψασουν τον ποθο του για αυτην την γυναικα που οσο πιο πολυ την γνωριζε τοσο πιο πολυ τον αιχμαλωτιζε.Τα ρουχα τους ηδη πεταμενα καπου στο σκοταδι,επαψαν να αποτελουν εμποδιο.Ενιωθε την ζεστη της ανασα να διαπερναει την γυμνια του κορμιου του,κανωντας την καρδια του να λιωνει.Σαν καυτη λεπιδα χαρασε αυτη την στιγμη μεσα του,κρατωντας την ακομη πιο σφιχτα μεσα στα χερια του.Γλιστρησε μεσα της,φιλωντας την απελπισμενα,ρουφωντας καθε κοφτη ανασα που ξεφευγε απο τα χειλη της,οπως το νερο το διψασμενο χωμα.Οσο ζουσε μεσα της θα ορκιζοταν πως ειχε βγαλει φτερα....λουσμενος με την λαβα της κολασης αφεθηκε στο ονειρο του καθως τους καταπιε η σκοτεινια του διαδρομου....

Ειχε χασει την επαφη με την πραγματικοτητα.Δεν κοιμοταν ομως ενιωθε σαν να κολουμπουσε μεσα σε ενα ονειρο.Η Αλεξαδνρα ηταν μεσα στην αγκαλια του και ανεπνεε βαθια.Ισως και να κοιμοταν....Δεν μπορουσε να πει ποση ωρα βρισκοταν εκει καθως τα σκοτεινα πεπλα της νυχτας καλυπταν τα δωματια.Ειχε αρχισει να χαραζει καθως μια φωτεινη πινελια εμφαινιστηκε στον μαυρο οριζοντα.Εσφιξε την κοπελα πιο σφιχτα μεσα στα χερια του,ενιωθε πως κρυωνε...και μονο η παρουσια της ηταν αυτη που κρατουσε μακρια τον εφιαλτη.Το φαινοταν γελοιο ολο αυτο μιας και ολα τα εμποδια ειχαν πια χαθει.....μπορουσαν να ειναι μαζι και φανερα πλεον διχως να πρεπει να λογοδοτησουν σε κανεναν.Ομως το ιχνος μιας σκιας ειχε κουρνιασει απο πανω τους....καθαρη ακομη και μεσα στο σκοταδι.Το στομαχι του σφιχτηκε....Σαν η ζωη να γλιστρουσε απο μεσα του,σαν να πεθαινε ενα κομματι του εαυτου του.Το κουδουνι της πορτας χτυπησε ταραζοντας την σιγαλια της νυχτας.Σηκωθηκε απορημενος.Η Αλεξανδρα εκανε τον ιδιο.Γυρισε να την κοιταξει....τα πρασινα ματια της ηταν η μοναδικη πηγη φωτος μεσα στο σκοταδι.Ποιος ειναι...?ψιθυρισε κοιτοντας προς την μερια της πορτας.Οποιος κι αν ηταν δεν τα παρατουσε καθως τωρα την χτυπουσε μανιασμενα.Δεν ξερω....ειπε και την βοηθησε να σηκωθει.Ντυθηκαν γρηγορα.Η Αλεξανδρα εκανε να ανοιξει την πορτα ομως την σταματησε λεγοντας της με το βλεμμα πως μπορει να ηταν επικινδυνο.Εκεινη εκανε μερικα βηματα πισω και επιασε το χερι του.Ο Μιχαλης ανοιξε την πορτα....Ηταν ο Κωστας....και ηταν ανησυχος.Εδω εισαι....?ρωτησε ο Κωστας ξεπνοα.Ξερεις ποσες ωρες σε ψαχνω....Τι συμβαινει....?τον ρωτησε ο Μιχαλης.Τον ανησυχησε το γεγονος πως ο Κωστας δεν εκανε κανενα σχολιο για αυτον και την Αλεξανδρα μετα απο οσα εγιναν το προηγουμενο απογευμα.Ο πατερας σου...η φωνη του φιλου του βγηκε λαχανιασμενη σε ψαχνει παντου.Ηταν εξαλος.Μπα θυμηθηκε οτι υπαρχω....?ειπε νευριασμενα ο Μιχαλης σφιγγοντας περισσοτερο το χερι της Αλεξανδρας μεσα στο δικο του.Εκτος απο αυτο....ειπε ο Κωστας κοιτοντας τον σοβαρα.....Η γιαγια σου....αφησε την προταση του μιση.Δακρυα ανεβηκαν στα δακρυα του Μιχαλη καθως το σκοτεινο εκεινο αισθημα επαιρνε σαρκα και οστα.....προαισθημα θανατου.Το κρατημα της Αλεξανδρας εγινε πιο σφιχτο γυρω απο το μπρατσο του.Ηθελε να ρωτησει τι συναιβει αλλα οσο κι αν εψαχνε δεν μπορουσε να βρει τη φωνη του.Τι επαθε...?μουρμουρισε η Αλεξανδρα απο διπλα του και η φωνη της εσβησε.Ειναι στο νοσοκομειο....ψιθυρισε ο Κωστας και στηριξε τον φιλο του.Το βλεμμα του Μιχαλη ειχε μεινει κενο στραμμενο στο ξεθωριασμενο χρωμα του ουρανου.Ολα θα πανε καλα....του ειπε ο Κωστας.Ομως ο Μιχαλης δεν ακουγε ....Οτι η οποιος κι αν υπηρχε εκει πανω δεν ειχε τελειωσει ακομα μαζι τους....Αναρωτηθηκε για ποσα ακομη επρεπε να πληρωσει.Γιατι αν υπηρχε Θεος δεν τον αγαπουσε καθολου αφου αποφασισε να του παρει την μοναδικη του οικογενεια.

Οι τρεις τους διεσχιζαν βιαστικα τους λευκους διαδρομους.Ανθρωποι περιφερονταν αλλοι με τραβηγμενα τα χαρακτηριστικα τους απο την κουραση κι αλλοι με χλωμα προσωπα σερνοντας εναν ορο μαζι τους.Τα ματια του δεν σταματησαν σε κανεναν.Το μονο που τον απασχολουσε ηταν να δει την γιαγια του.Η Αλεξανδρα και ο Κωστας περπατουσαν σιωπηλα πισω του.Τελικα βρεθηκαν στο σωστο οροφο.Εξω στον θαλαμο στις πλαστικες καρεκλες ειδε να καθονται οι γονεις του.Η επικριτικη ματια του πατερα του συναντησε την δικη του.Τι θελεις εδω....του ειπε με φωνη που ετρεμε.Εσυ τι λες....?του ειπε γυριζοντας του την πλατη καθως μπηκε στο δωματιο.Το βλεμμα του Κωστα συναντησε το κουρασμενο προσωπο της μητερας του Μιχαλη που τους κοιταζε αμιλητη.Η γιαγια του του κειτοταν στο κρεβατι.Φαινοταν χλωμη καθως το ξεθωριασμενο φως της γκριζας μερας εμπαινε μεσα στο δωματιο.Ενα σωρο καλωδια απο μηχανηματα ηταν πανω στο σωμα της,κανενα απο τα οποια δεν ηξερε την χρησιμοτητα τουςΤης επιασε το χερι και εκατσε διπλα της.Γιαγια....?μουρμουρισε μα δεν πηρε απαντηση.Η Αλεξανδρα σταθηκε πισω του χαιδευοντας του καθησυχαστικα τον ωμο,λεγοντας του σιωπηλα πως ολα θα πανε καλα.Υγρασια ειχε αρχισει να συσσωρευεται στα ματια του και την εδιωξε με την αναστροφη του χεριου του.Εμεινε διπλα της για πολυ ωρα,ακουγοντας τους χτυπους της καρδιας της απο το διπλανο μηχανημα.Οι ανασες των φιλων του ηταν το μονο που ακουγοταν εκτος απο αυτο.Τους ενιωθε πισω τους να ανταλλασουν σιωπηλες ματιες.Τελικα σηκωθηκε και τους κοιταξε.Απο οτι φαινεται θα μεινουμε εδω για λιγο.....Παω να παρω καφε....ειπε καταβαλωντας μεγαλη προσπαθεια να κρατησει την φωνη του σταθερη.Κι οι δυο του εγνεψαν καταφατικα.Βγηκε απο το δωματιο εξω στον διαφρομο.Ποτε δεν του αρεσαν τα νοσοκομεια.....παντοτε του θυμιζαν αρρωστεια και θανατο.Τι εχει....ρωτησε την μητερα του ηρεμα.Καρδιακη προσβολη....ψιθυρισε εκεινη διχως να τον κοιταξει.Μαλιστα....μουρμουρισε και γυρισε να φυγει.Εσυ φταις για αυτο....ηρθε σαν μαχαιρια η φωνη του πατερα του για να προστεθει στο πονο.Τι....?ψιθυρισε εξαγριωμενος.Αν ησουν μαζι της δεν θα γινοταν αυτο....Επρεπε να εισαι εκει.Να την προσεχεις.Η ματια του ηταν διαπεραστικη.,εφτανε στην ψυχη του και την επνιγε στην απελπισια.Εσυ το λες αυτο....του πεταξε ειρωνικα.Ποτε ηταν η τελευταια φορα που εσυ ησουν εδω για εκεινη....?για μενα....?Εμεινε σιωπηλος για λιγο..χωνευοντας τα λογια που μολις του ειχε πεταξει ο ιδιος του ο γιος..Δεν θα επρεπε να εισαι εδω.....ειπε ανακτωντας το σκληρο του προσωπειο.Το ιδιο θα ελεγα και για σενα....ειπε και του γυρισε την πλατη.Οσο για το αν θα με ξανα δεις μην σε απασχολει.....Μολις γινει καλα θα φυγω απο το σπιτι....ειπε και κατευθυνθηκε προς το κυλεικιο στην ακρη του διαδρομου καθως το βουβο κλαμα της μητερας του εδινε φωνη στα σιωπηλα δακρυα του....

Ειχαν περασει δυο εβδομαδες απο τοτε που ειχε δει τελευταια φορα τους γονεις του.Η γιαγια του ειχε πλεον βγει απο το νοσοκομειο και αναρωνε στο σπιτι.Απο τοτε ο Μιχαλης εμενε στο σπιτι της πηγαινοντας στο σπιτι μονο για τα απαραιτητα και κατα προτιμηση τις ωρες που οι γονεις του ελειπαν.Τα πραγματα του ειχαν μοιραστει στο σπιτι της γιαγιας του και της Αλεξανδρας οπου περνουσε αρκετο χρονο της μερας καθως διαβαζαν μαζι για τα τελευταια μαθηματα των εξετασεων που τωρα εφταναν στο τελος τους.

Καθοταν στο παραθυρο της κουζινας και χαζευε εξω,τα μουντα χρωματα του ουρανου.Το καλοκαιρι πλησιαζε με γοργους ρυθμους καθως η φυση ειχε ηδη αρχισει να φοραει τα πιο ζεστα χρωματα της.Περιμενε την Αλεξανδρα να του φερει τις σημειωσεις για την Εκθεση το μαθημα που θα εδιναν την επομενη μερα.Η Αλεξανδρα θα εγραφε σιγουρα παραπανω απο καλα αφου το ειχε εμφυτο.Τον τελευταιο καιρο ειχε διαβασει σχεδον τα παντα απο οτι ειχε γραψει και πραγματικα ο λογος της τον μαγευε τραβωντας τον σε νεους κοσμους και ξυπνωντας πρωτογνωρα συναισθηματα.Ηταν περηφανος για αυτην και πραγματικα πιστευε πως ειχε μελλον αν το εκμεαλευοταν σωστα.Αν και ειχε απομακρυνθει απο τους φιλους του τις τελευταιες εβδομαδες η Αλεξανδρα ο Κωστας και η Σοφια δεν εφευγαν στιγμη απο το πλευρο του.Ηξερε πως οι γονεις του αυριο θα εφευγαν και θα μπορουσε να γυρισει σπιτι.Δεν ειχε μιλησει στην γιαγια του για το τελευταιο τους καυγα μην θελοντας να χειροτερεψει την κατασταση της.Ηταν κατι ομως που επρεπε να το κανει.....κι οχι μονο σε αυτη.Το κουδουνι χτυπησε και πηγε να ανοιξει.Ανοιξε την πορτα και ειδε το γλυκο προσωπο της Αλεξανδρας να τον κοιταει εξεταστικα οπως παντα.Της χαμογελασε καθυσηχαστικα.Η μπορα ειχε περασει....ομως ειχε ερθει η ωρα να της μιλησει.Να της πει ολη την αληθεια για το τι ειχε συμβει....γιατι ενιωθε τοσο μονος πριν την γνωρισει.....Αυτη η κατασταση τον βαραινε ολα αυτα τα χρονια,σημαδευοντας τον αγρια.Κατι που δεν ηταν δικη του επιλογη ουτε δικο του λαθος.Τοτε ηταν που αποφασισε πως δεν ειχε αναγκη κανεναν παρα μονο τον εαυτο του.Ενιωθε την αναγκη να μοιραστει αυτο το βαρος που του δηλητηριαζε τη ψυχη.Την αληθεια που τον εκανε να χασει την αθωοτητα του.

Ηταν αργα το βραδυ οταν επεστρεψαν στο σπιτι της Αλεξανδρας.Ο Κωστας του ειχε πει να παει να μεινει μαζι του αλλα αρνηθηκε.Αποψε κανεις δεν μπορουσε να τον παρηγορησει,να του απαλυνει τον πονο....κανεις αλλος εκτος απο εκεινη.Καθοταν με την πλατη στον καναπε με το σκοταδι να το περιτριγυριζει.Δαχτυλιδια καπνου ξεφευγαν απο τα χειλη του χορευοντας στην ατμοσφαιρα.Ηταν θυμωμενος.....τοσο οσο δεν ηταν ποτε.Ηταν αδικο....να τον κατηγορει με αυτον τον τροπο μετα απο ολα οσα του ειχε κανει.Η Αλεξανδρα διχως να μιλησει τον πλησιασε και εκατσε διπλα του.Τον φιλησε στον ωμο καθως βολευε το σωμα της μεσα στην αγκαλια του.Εσβησε το τσιγαρο και την τραβηκε πιο κοντα του φιλωντας της τα μαλλια.Δακρυα εκαιγαν τα ματια του ομως δεν μπορουσε να τα αφησει να κυλησουν....δεν το ειχε κανει μεχρι τωρα και δεν θα το εκανε ποτε.Θα μου πεις τι συμβαινει.....ψιθυρισε η Αλεξανδρα σπαζωντας το λεπτο πεπλο της σιωπης που τους αγκαλιαζε.Ο Μιχαλης εγνεψε αοριστα κλεινοντας τα ματια.Εκεινη αναδευτηκε μεσα στην αγκαλια του και τα χειλη της βρηκαν τα δικα του.Ανταπεδωσε το φιλι ομως δεν ανοιξε τα ματια.Τα χειλη της τοτε βρεθηκαν στο αυτι του.....Πες μου.....ψιθυρισε φερνοντας το χερι του στο στομα της.Φιλησε τον καρπο του και κλειδωσε τα δαχτυλα του μεσα στα δικα της περιμενοντας υπομονετικα.Ανοιξε τα ματια και την κοιταξε.Τα ματια της ελαμπαν μεσα στο σκοταδι,σαν φαροι αληθειας...Της μονης αληθειας που ειχε μεινει στην ζωη του.Ειναι μεγαλη ιστορια....ψιθυρισε.Εκεινη συρθηκε παλι κοντα του διχως να ελευθερωσει το βλεμμα του.Εχω πολυ χρονο....ειπε χαμηλοφωνα.Τι θελεις να μαθεις....?Την κοιταζε βαθια στα ματια.Εκεινη εμεινε σιωπηλη για μερικα λεπτα.Γιατι ειστε ετσι με τον πατερα σου...Μερικες φορες νιωθω σαν....σαν να το μισεις....ειπε δισταχτικα.Δεν πεφτεις και πολυ εξω....μουρμουρισε εκεινος νευριασμενα.Νομιζω καταλαβαινεις αυτο το συναισθημα.Το ειπες και μονη σου.Δεν θα μπορουσες ποτε να συγχωρησεις τον μπαμπα σου για αυτο που εκανε.Σηκωσε το χερι της και χαιδεψε απαλα το μαγουλο του.Καταλαβαινω....ψιθυρισε....Αλλα για ολα υπαρχει καποιος λογος.Γιατι θελεις τοσο πολυ να μαθεις...?ειπε και την κοιταξε εξεταστικα.Γιατι δεν μπορω να σε φανταστω να μισεις κανεναν....ειπε ηρεμα.....Και επισης θελω να ξερω τα παντα για σενα....Δεν εχει και τοση σημασια....μουρμουρισε ξεψυχισμενα.Σηκωσε το κεφαλι του αναγκαζοντας τον να την κοιταξει.Εχει....ειπε αυστηρα....Εχει επειδη σε αγαπω.Δεν μπορεσε να συγκρατησει το χαμογελο που ζωγραφιστηκε στο προσωπο του.Εσκυψε προς το μερος της και την φιλησε παθιασμενα.Κι αυτος την αγαπουσε....περισσοτερο απο οτιδηποτε....περισσοτερο απο ολους.Αφου θελεις να μαθεις θα σου πω....ειπε ελευθερωνοντας τα χειλη της.Το ξερεις οτι παλιοτερα ειχα εναν αδερφο....?ειπε μελετωντας προσεκτικα την αντιδραση της.Εκπληξη αναγραφωταν στα χαρακτηριστικα της.Ομως δεν ειπε τιποτα κανοντας του σιωπηλα νοημα να συνεχισει.Ημουν πεντε χρονων οταν η μαμα μου εμεινε εγκυος.Ειχε μια πολυ δυσκολη εγκυμοσυνη με εμενα και οι τις εδιναν μηδαμινες πιθανοτητες να αποκτησει κι αλλο παιδι.Τωρα κοιταγε το κενο....η μνημη του ετρεχε πισω...σε ολα αυτα που ειχε παλεψει τοσο σκληρα για να ξεχασει.Αν με ρωτουσες θα ελεγα πως εκεινη ηταν η καλυτερη περιοδος της ζωης μου...μεχρι να σε γνωρισω τουλαχιστον....ειπε και γυρισε να την κοιταξει.Του χαμογελασε αχνα.Ποτε δεν ειχα δει την μαμα μου τοσο χαρουμενη....Κι εγω ηθελα ενα αδερφακι.Δεν με ενοιαζε τι θα ηταν.Ηθελα να εχω παρεα.Ο πατερας μου περνουσε τοτε πολυ χρονο στο σπιτι.Για να μας προσεχει ελεγε.Ο αδερφος μου γεννηθηκε προωρα.Οχτω μηνων.....περασε τρεις μερες στο νοσοκομειο και μετα πεθανε....υπηρχε καποιο προβλημα με την καρδια του.Δεν θυμαμαι τι ακριβως...και οι γονεις μου δεν ξανα μιλησαν για αυτο επειτα.Τα ελεγε ολα η σιωπη τους.....Τα δαχτυλα της Αλεξανδρας διεγραφαν κυκλους πανω στο δερμα του χαιδευοντας τον.Εσφιξε τα χερια της μεσα στα δικα του.Τον θυμαμαι λιγο.....ψιθυρισε με ασταθη φωνη.Πρεπει να σου εμοιαζε....ψιθυρισε η Αλεξανδρα κοιτωντας στα ματια.Ειχε τα ματια μου....ειπε εκεινος και χαμογελασε ακεφα.Ηταν τοσο μικρος....οχι οτι εγω ημουν μεγαλυτερος.Αλλα παλι εμοιαζε υπερβολικα ευθραυστος στα παιδικα μου ματια.....Το προσωπο του σκοτεινιασε.....Θυμαμαι ποσο πολυ ειχα κλαψει οταν πεθανε.Νομιζα οτι ειχα κανει κατι κακο για αυτο ο θεος με ειχε τιμωρησει.Η γιαγια μου τοτε μου ειχε πει πως ο Θεος μας ειχε δωσει εναν απο τους καλυτερους αγγελους του.Μα αν εμενε για καιρο αναμεσα στους ανθρωπους θα γινοταν και αυτος ανθρωπος.Για αυτο τον πηρε πισω.....μα παντα θα ειναι εδω να με προσεχει.Τωρα δακρυα αυλακωναν το προσωπο του.Σσσσ.....ψιθυρισε η Αλεξανδρα και τον πηρε αγκαλια.Ακουμπησε το κεφαλι του στα ποδια της χαιδευοντας του τα μαλλια.Απο τοτε τιποτα δεν ηταν ιδιο.Η μητερα μου ηταν παντα θλιμμενη και μιλουσε ελαχιστα.Ο πατερας μου ελειπε ολο και περισσοτερο απο το σπιτι για δουλειες και τα επαγγελματικα ταξιδια αυξηθηκαν.Εμενα μονος στο σπιτι με την μητερα μου.Κι ηταν σαν να μενω με ενα φαντασμα....ποτε δεν με κοιτουσε στα ματια πια.Αντι να μου μιλαει προτειμουσε να κοιταει με τις ωρες εξω απο το παραθυρο.Μια φορα ο μπαμπας μου αργησε πολλες μερες να γυρισει.Ξεσπασε ο χειροτερος καυγας που ειχα δει ποτε μεχρι τοτε.Η μητερα μου τον ζηλευε παθολογικα....κι ειμαι σιγουρος οτι και εκεινος την αγαπαει για αυτο και δεν χωρισαν ποτε.Ειχαν ομως αναγκη να ξεφυγουν....αφου δεν μπορουσαν να γλιτωσουν ο ενας απο τον αλλο.Η μαμα μου αρχισε να τον ακολουθει απο τοτε στα ταξιδια του.Ημουν οχτω χρονων οταν με αφησαν να μεινω στην γιαγια μου.Ημουν εντεκα οταν εμεινα για πρωτη φορα μονος....μονος με την σιωπη που αφησαν πισω τους.Μια σιωπη που συνεχιζει μεχρι τωρα.Τα δακρυα κυλουσαν απο το προσωπο του στα γονατα της.Ειχε αρχισει να τρεμει....Τον φιλησε απαλα στα χειλη ρουφωντας λαιμαργα την αλμυρα των δακρυων του....περνοντας τον πονο μακρια.Εκεινος ανακαθισε και την αγκαλιασε σφιχτα.Σ'αγαπαω.....ψιθυρισε κρυβοντας το προσωπο του στον ωμο της.Τον τραβηξε αναγκαζοντας τον να την κοιταξει.Γιατι δεν του μιλας...?Οταν ειναι στο σπιτι γιατι δεν επιδιωκεις να τα βρειτε.Γιατι ποτε δεν ειναι πραγματικα εκει....ειπε νευριασμενα....Ειναι σαν να επιστρεφουν τα φαντασματα των εφιαλτων μου.Παντα αυτος φωναζει και αυτη σωπαινει.Ποτε δεν με ρωτανε τι κανω πως περναω....Μονο φωναζει για τους βαθμους μου.Δεν με ξερει....και αν ειμαι σιγουρος για ενα πραγμα ειναι οτι δεν θελω να τον μαθω καλυτερα.Θα αλλαξεις γνωμη...με τον καιρο...ψιθυρισε η Αλεξανδρα.Εσυ υπαρχει περιπτωση να αλλαξεις...Σιωπη επεσε παλι αμαμεσα τους..Ενιωθε την ανασα της να χαιδευει το λαιμο του...Δεν ξερω......ειπε τελικα.Ισως...καποια μερα.....Ποτε μην λες ποτε...ειπε ο Μιχαλης αφηρημενα.Και να ερθει παντως εκεινη η μερα....παλι θα ειμαι μονη.Οι στιγμες χανονται και δεν γυριζουν πισω.Δεν εισαι μονη....ψιθυρισε και εσκυψε να την κοιταξει....Εχεις εμενα....ειπε και την φιλησε....μια σιωπηλη υποσχεση που θα κραταγε για παντα.....

Η αυγη ροδινη εβαφε τον οριζοντα στα χρωματα του πρωινου.Η Αλεξανδρα ανεπνεε βαθια μεσα στην αγκαλια του.Σηκωθηκε διχως να την ξυπνησει και προχωρησε προς την κουζινα.Εβαλε τον καφε και με μηχανικες κινησεις πηγε να πλυνει το προσωπο του στο μπανιο.Το ειδωλο του τον χαιρετησε απο την αλλη πλευρα του καθρευτη οπως και ολα αυτα τα χρονια.Πλησιασε περισσοτερο στο γυαλι επεξεργαζοντας με το βλεμμα το προσωπο στην αλλη πλευρα.Τα φωτεινα μπλε ματια ειχαν παραμεινει ιδια.Σταγονες νερου κυλουσαν στο δερμα του και τα γεματα χειλη του ηταν σφιγμενα.Δεν ειχε αλλαξει και τοσο πολυ τον τελευταιο χρονο.Ανακατεψε τα μαλλια του πετωντας την πετσετα στον νεροχυτη και απομακρυνθηκε.Η Αλεξανδρα τον περιμενε στην κουζινα.Του χαμογελασε γλυκα δινοντας του ενα πεταχτο φιλι στο στομα.Καλημερα.....ειπε και φωτιστηκε ο κοσμος του υπκουοντας στα λογια της.Της χαμογελασε.Καλημερα......Την κοιταξε προσεκτικα καθως διεσχιζε το δωματιο.Εκατσε στο μικρο τραπεζι της κουζινας ριχνοντας την προσοχη της στο βιβλιο των λατινικων.Σημερα ηταν η τελευταια μερα των Πανελλαδικων.Ειχαν περασει σχεδον ενα χρονο μαζι......Τον περισσοτερο καιρο εμενε σπιτι της καθως απο εκεινη την μερα δεν ειχε ξανα μιλησει με τους γονεις του.Πριν λιγους μηνες ειχε κλεισει τα 18.Ομως μερικες φορες ενιωθε γερος.....σαν να ειχε περασει ολη η ζωη απο μπροστα του χωρις αυτον.Ομως ο πονος μερικες φορες παιζει ασχημα παιχνιδια.Κοιταζε τοση ωρα την Αλεξανδρα κι ηταν σαν να την εβλεπε για πρωτη φορα....παντα ηταν η πρωτη φορα.....Οποτε του μιλουσε,οποτε την αγγιζε.Το κομματι που ταιριαζε απολυτα με την ψυχη του.Θυμηθηκε εκεινη την παλια ιστορια που του ελεγε η γιαγια του οταν ηταν μικρος.Την ιστορια που ειχε μοιραστει και μαζι της πριν απο καιρο.Ποτε δεν θα μπορουσε να ειναι τσσο αληθινη.Πηγε διπλα της.Την χαιδεψε απαλα στο μαγουλο κανοντας την να ανατριχιασει.Χαμογελασε....του αρεσε η επιδραση που ειχε πανω της.Τι ειναι....?τον ρωτησε κοιτοντας στον στα ματια απορημενη.Εσκυψε και την φιλησε....κι εκεινη δεν επεμεινε.Τα χερια της βρεθηκαν μεσα στα μαλλια του πιεζοντας τον πιο πολυ πανω της.....καλως οριζοντας τον σπιτι......