Δραπετες ονειρων.....

Δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα Μιχαλη...του πε αποφευγοντας την ματια του...
Ναι ε....δεν μπορω να καταλαβω τι ειναι πολυπλοκο...Με αγαπας σε αγαπαω ειμαστε μαζι....Τι το πολυπλοκο βλεπεις σε αυτο...ειπε ειρωνικα...
Εγω με τον Αρη ειμαστε μαζι πεντε χρονια..Δεν μπορω να τα διαλυσω ολα τοσο απλα...ψιθυρισε....Αυτα που νιωθω για σενα....με τρομαζουν....και εχεις δικιο να με μισεις...
ομως δεν μπορω να φυγω ετσι απλα απο κατι τετοιο...Εσυ ζητας και δινεις τα παντα....αγαπας παθιασμενα....Εγω ομως δεν μπορω να σου προσφερω τιποτα...Δεν εχω εαυτο για να μοιραστω....δεν ξερω ποια ειμαι....Κι αν τα φτιαχναμε....μετα μπορει να πληγωνομασταν κι οι δυο πιο βαθια...Κι εγω δεν θελω να σε χασω...Προτειμω να σε
εχω στην ζωη μου σαν φιλο παρα να μην σε εχω καθολου....Δεν καταλαβαινεις.....σε αγαπαω υπερβολικα για να σε χασω...Το βλεμμα της κλειδωθηκε στην ματια του.

Κι ετσι προτιμησες να μεινεις σε μια σχεση μονο και μονο επειδη την εχεις δεδομενη....μονο και μονο απο συνηθεια....Συγνωμη αλλα εγω δεν την καταλαβαινω αυτη την λογικη.Την μια λες πως με αγαπας και την αλλη δεν εισαι σιγουρη.Μια δεν μου μιλας και τωρα εμφανιζεσαι απο το πουθενα και δεν ξερω και μου το παιζεις κολλητη.
Συνεχεια μου κανεις την ζωη μου κουβαρι.Αποφασισε τι ρολο θες να παιξεις.Δεν μπορεις να τα εχεις ολα δικα σου....
Εσυ τι ρολο θες να παιξω στην ζωη μου...
Αλεξανδρα....το ονομα της του εκαιγε τα χειλη....ειλικρινα δεν ξερω....μπορει το προτειμοτερο να ηταν και κανενας....
Την Μυρτω....την αγαπας....ενιωσε την ματια της να διαπερνα το διαφανο πεπλο της ψυχης του...Εριξε το βλεμμα του στο πατωμα....
Την αγαπουσα....απαντησε τελικα....
Αυτο δεν ειναι απαντηση....την αγαπας....

Πρεπει να μαθω να την αγαπω...τα καταφερα τοτε θα τα καταφερω και τωρα....η φωνη του εσπασε....Εσυ....τον αγαπας....
Κι εγω....τον αγαπησα....ειπε μισοχαμογελωντας....ενα γελιο σκληρο.....
Και τωρα τι κανουμε....βρεθηκαμε παλι στην αρχη....Ξερεις κατι....η Σοφια ειχε δικιο...Δεν μας αξιζει ολο αυτο....Και θα φροντισω να το κανω πιο ευκολο
και για τους δυο μας....Καληνυχτα....ειπε διχως να γυρισει να την κοιταξει....μονο συνεχισε να περπαταει μεχρι που τον καταπιε η νυχτα....


Τελος....μπορει και οχι.....

Ενιωθε την ματια της καρφωμενη στην πλατη του....παρακαλουσε την ψυχη του να σωπασει....Να αντεξει....μερικες στιγμες ακομη μεχρι να απομακρυνθει...Παλευε με τον εαυτο του να μην γυρισει πισω...να γυρισει και να της δωσει χιλιους λογους για να ναι μαζι...Δεν επρεπε....δεν μπορουσε.....Δεν μπορουσε να της δειξει το ποσο αδυναμος ηταν.....Δεν μπορουσε να φανερωσει ρα δακρυα που κυλουσαν στα ματια του....
Μολις χαθηκε απο το οπτικο της πεδιο αρχισε να τρεχει....Ετρεχε μεχρι που τα πνευμονια του πηραν φωτια....ακουγε την καρδια του να χτυπαει μεσα στο κεφαλι του.....Σταματησε κι εκατσε κατω...Δεν γνωριζε που ηταν...δεν ηξερε που θα θελε να βρισκεται.....Εκρυψε το προσωπο του μεσα στα χερια του και μετα απο χρονια ξεσπσε σε λυγμους....Μεχρι που δεν ειχε μεινει τιποτα μεσα του....
Κατηφορησε τον δρομο μεχρι που εφτασε εξω απο το σπιτι της....Ηξερε πως οι γονεις της θα ελειπαν για σημερα και θα ηταν μονη....Εκλεισε τα ματια και ανεπνευσε βαθια....Αυτη ηταν η μονη λυση....Αυτη ηταν το μοναδικο χαρτι που ειχε στα χερια του....Σκουπισε τα τελευταια απομειναρια θλιψης απο το προσωπο του και χτυπησε την πορτα.....Μετα απο μερικες στιγμες το φως αναψε....Μια θολη φιγουρα φανηκε να κατευθυνεται προς το μερος του....Η πορτα ανοιξε.....
Γεια....της ειπε χαριζοντας της το πιο φωτεινο χαμογελο που μπορουσε να ξεθαψει....
Γεια....ειπε η Μυρτω και τον κοιταξε εκπληκτη....Πως και απο δω τετοια ωρα....?
Δεν ηθελα να παω σπιτι....κι ησουν η πρωτη που σκεφτηκα....της χαμογελασε.....Μπορω να περασω.....?
Χμμ....τον κοιταξε παιχνιδιαρικα....Αν και θα ηταν αναρμοστο μια κοπελα να ναι με ενα αγορι μονοι σε ενα σπιτι τετοια ωρα....Για σενα θα κανω μια εξαιρεση.....του ειπε και παραμερεισε.....
Μην φοβαστε δεσποινις.....υποσχομαι πως το μονο που θα κανω θα ναι να σας θαμπωσω με τον ιπποτισμο μου....ειπε και σταθηκε πλαι της.....
Μην παιρνεις ορκο του ψιθυρισε και τον φιλησε στο λαιμο.....
Νομιζω πως εχεις δικιο μουρμουρισε....δεν κανει να παιρνουμε ορκους που δεν μπορουμε να κρατησουμε....Την φιλησε κλεινοντας την πορτα πισω του....την πορτα στο παρελθον του....

Την επομενη βρεθηκε με τον Κωστα....Ειχε σκοπο να του μιλησει......Ειχε παρει την αποφαση του....Τα πραγματα δεν μπορουσαν να ναι οπως παλια....Ενας μονο τροπος υπηρχε για να λυθει ολο αυτο....να βρισκονται οσο το δυνατον λιγοτερο...Δεν μπορουσε να θεσει στην παρεα του το διλλημα της επιλογης....ομως δεν μπορουσε να στερησει κι απο αυτην τους ανθρωπους που αγαπαει....Θα αποχωρουσε αυτος....θα βρισκοταν παντα διπλα τους μα ποτε μαζι τους....Γιατι αυτη η μαυρη κυλιδα μουτζορωνε μονο την δικη του ψυχη....δεν μπορουσε να διαλυσει μια παρεα για ενα δικο του καπριτσιο.....
Τον περιμενε στην ακρη του παρκου....ο μεσημεριανος ηλιος ελαμπε πανω απο το κεφαλι του....Ειδε τον φιλο του να εμφανιζεται απο την γωνια του δρομου....Κατεβηκε απο το μηχανακι και τον πλησιασε....Γεια ειπε και καθισε διπλα του στο πεζουλι.....τι εγινε πως και τηλεφωνησες...η πλακωθηκες με την τεχνολογια και αρνεισε να πιασεις τηλεφωνο στα χερια σου ειτε η Μυρτω δεν σε αφηνε να σηκωσεις....Τι απο τα δυο...?τον κοιταξε χαμογελωντας....
Συνδιασμος θα ελεγα....του ανταπεδωσε το χαμογελο....Δεν φταιω εγω....το κινητο μου το εβαλε στα ποδια και ημουν πολυ απασχολημενος για να το κυνηγησω....
Ωστε ετσι ε....Τι εγινρ Μιχαλακη..προχωραμε παρακατω....του πε και τον χτυπησε φιλικα στην πλατη.....
Δεν ξερω....προσπαθουμε παντως....γυρισε και τον κοιταξε τα ματια.....Σοβαρος αυτη τη φορα....Συμβαινει κατι....τον ρωτησε ανησυχος.....
Δεν εμαθες τι εγινε την Παρασκευη....?του ειπε ο Μιχαλης......Οχι δεν εμαθα τιποτα του απαντησε ο φιλος του.....Αλλα μην μου πεις....συμπληρωσε και σηκωθηκε αποτομα...Ελα...κερναω καφε ειπε και τον τραβηξε απο το μπρατσο....Μου λες στον δρομο....

Καθισμενη στο πιο απομερο τραπεζι της καφετεριας συζητουσαν χαμηλοφωνα....Του ανεφερε την συζητητση με την Αλεξανδρα και για την νυχτα που περασε στο σπιτι της Μυρτως...Αμαν ρε αγορι μου....ειπε ο Κωστας ρουφωντας μια μεγαλη γουλια απο τον φραπε του....μεχρι πριν απο λιγο δεν εβγαινες απο το καβουκι σου κανοντας παρεα μονο με βιβλια και αραχνες γιατι σοβαρα φιλε καποια στιγμη πρεπει να ξεσκονισεις την σαβουρα σου,και τωρα δεν τις προλαβαινεις......
Πρωτον.....ειπε ο Μιχαλης και τον κοιταξε σοβαρα...δεν μπορω να καταλαβω τι σου φταινε τ κατοικιδια μου και δευτερον ποιος ειπε οτι δεν τις πραλαβαινω....?
Τι τι θα πει ρε φιλε....μια με την μια μιαν με την αλλη.....?του πε γελωντας......
Ενταξει κοφτο....δεν ειμαι μια με την μια και μια με την αλλη....Μονο με την Μυρτω ειμαι....με την αλλη....ουτε αυτη δεν ξερει....
Εσυ ομως ποια απο τις δυο θες.....του πε σοβαρα......
Την απαντηση την ξερεις.....ομως εφοσον δεν γινεται τιποτα δεν μπορω να περιμενω και για παντα....
Αυτο εννοειτε....Αλλα θα ναι δυσκολα.....οπως και να το κανουμε θα τρακαρετε συνεχεια....ειπε καθως επαιζε με το καλαμακι του...
Για αυτο ηθελα να σου μιλησω....ειπε ο Μιχαλης....δεν ειναι αναγκη να συμβει αυτο...
Δεν το πιασα....ειπε σηκωνοντας αποτομα το κεφαλι του......Δεν πιστευω.....
ΟχΙ να ξεκοφω τελειως....ειπε διακωπτοντας τον....μονο τοσο ωστε να το ξεπερασουμε και οι δυο μας.....Κι εξαλλου θα βγαινω και με την Μυρτω...δεν μπορω να την αναγκαζω να χεται συνεχεια μαζι μας....Και ας το παραδεχτουμε...λογω αυτου εχουμε γινει μπουρδελο....Ολο αμηχανιες ψιθυροι και μισες κουβεντες....Δεν παει αλλο....
Τι να σου πω ρε φιλε....Οπως θες...εσυ ξερεις καλυτερα.....ειπε ο Κωστας και εστρεψε το βλεμμα του στον αδειο δρομο.....

Εβδομαδες περασαν.....ισα που απευθειναν τον λογο ο ενας στον αλλο...Καθε φορα που πλησιαζε εφευγε....οσο λιγοτερο την εβλεπε τοσο το καλυτερο....Ομως δεν μπορουσε να την αποφυγει παντα.....Στα ονειρα του ηταν παντα εκει....του χαμογελουσε γλυκα....φουντωνοντας ολα εκεινα τα συναισθηματα που εκρυβε τοσο καλα στο φως της μερας.....Στα διαλλειματα η μιλουσε στο τηλεφωνο με την Μυρτω η ακουγε μουσικη μονος του περπατωντας στο προυλειο....Συνηθισμενη αντιδραση ερωτευμενου ηταν μια απο τις δικαιολογιες που εβρισκαν οι φιλοι του ωστε να εξηγησουν αυτη τη συμπεριφορα.....Κι ειχαν δικιο....μονο που ειχαν παψει να την ερμηνευουν σωστα......

Με την Αλεξανδρα δεν ξανα μιλησαν ξανα για οτι συναιβει.....Το εθαψαν καλα πισω απο αμηχανες σιωπες.....μονο στα ματια τους υπηρχαν τα σημαδια της επιγνωσης....καθε φορα που συναντιωνταν τα βλεμματα τους....Εκεινες τις στιγμες δεν μπορουσαν να κρυφτουν.....γιατι οι καρδιες τους παντα θα ξεραν την αληθεια.....Ετσι κυλουσαν οι μερες....μουδιασμενες.....λουσμενες με ερωτα και ψεμα......

Δυο εβδομαδες πριν απο τις εξετασεις ο Αντωνης προτεινε στην παρεα να περασουν ενα σαββατοκυριακο στο εξωχικο των γονιων του κοντα στην θαλασσα....Ηταν αρκετα μεγαλο για να χωρεσει γυρω στα δεκαπεντε ατομα κι η προταση του οπως ηταν αναμενωμενο εγινε δεκτη με ενθουσιασμο...Σιγουρα δεν θα υπαρχει προβλημα.....ρωτησε η Μαρια κοιτωντας τους υπολοιπους.....Θελω να πω οτι αμα παμε εκει θα το κανουμε θερινο....τι θα πουν οι γονεις σου.....Μην φοβασαι....δεν προκειτε να πουν τιποτα....ισα ισα αυτοι μου το προτειναν μπας και βγαλουμε ολα μας τα σπασμεν τωρα και γραψουμε τιποτα στις εξετασεις.....ειπε και της χαμογελασε....Οσο για το θερινο τι πειραζει ειπε ο Παναγιωτης χαμογελωντας.....καλοκαιρι δεν ερχεται...?Μπορειτε να το κανετε οσο καλοκαιρινο θελετε....ειπε η Σοφια αυστηρα.....ετσι κι αλλιως μετα εσεις θα το καθαρισεται....Μιλησε η κυρια του σπιτιου ειπε ο Παναγιωτης και λυθηκαν ολοι στα γελια....Μην τους ακους μωρο μου....ειπε ο Αντωνης και την αγκαλιασε τρυφερα.....Μιας και εισαι εσυ η κυρια του σπιτιου μπορεις να στειλεις οποιον θες να κοιμηθει στο σπιτακι του σκυλου....ειπε και κοιταξε με νοημα τον Παναγιωτη.....
Μιχαλη θα ερθεις κι εσυ ετσι....?ρωτησε ο Κωστας στρεφοντας το βλεμμα προς το φιλο του....Ενιωσε την ματια της Αλεξανδρας καρφωμενη επανω του....προφανως περιμενε με αγωνια την απαντηση του....Εεε....δεν ξερω....το βλεμμα της τον αποσυντονιζε.....Αμα μπορει και η Μυρτω λογικα θα σας κουβαληθουμε.....Ωραια....ειπε ο Αντωνης και ετριψε τα χερια του με ευχαριστηση....την Παρασκευη το πρωι ραντεβου στο σπιτι μου μαζι με ολα τα συμπραγκαλα σας....Τι λεει το σχολειο θα το καταργησουμε απ τωρα...?ρωτησε η Ελενη μισο χαμογελωντας....Τωρα εφτα απουσιες πανω εφτα κατω....το ιδιο ειναι....ειπε ο Αντωνης αποφευγοντας το αυστηρο βλεμμα της Σοφιας.....Ειδε πως πηγε να μιλησει και της σφραγισε τα χειλη με ενα φιλι....Σοφακι εσυ ανελαβε τον σχεδιασμο....εισαι η πιο αρμοδια....κι οποιος δεν συμμορφωνεται με τους κανονες....ξερεις εσυ....ειπε δειχνωντας τον Παναγιωτη με ενα νευμα του κεφαλιου του...Καλα οτι πεις....ειπε η Σοφια αδιαφορα....τα μαγουλα της ηταν ακομα κοκκινα....αυτη η σκηνη εκανε τον Μιχαλη να χαμογελασει....
Παιδακια αφηστε τις εκδρομες και κουνηθειτε σιγα σιγα....ειπε η Αλεξανδρα δειχνωντας προς το σχολειο....Το κουδουνι εχει πεντε λεπτα που χτυπησε.....εκτος αν θελεται να αρχισεται απο τωρα την συλλογη απουσιων....Μια χορωδια απο μουρμουρητα και δισανασχετησεις ακολουθησαν τα λογια της καθως κατευθυνθηκαν προς το κτιριο.....

H αιθουσα ηταν αποπνιχτικη.....οσο και αν προσπαθουσε δεν μπορουσε να συγκεντρωθει στο μαθημα των αρχαιων....Ο Κωστας διπλα του εκανε πως σημειωνε ενω στην πραγματικοτητα εγραφε τους στιχους απο ενα τραγουδι των Linkin Park....αυτο τον βολευε μια χαρα....γιατι ετσι μπορουσε να την παρατειρησει χωρις τις επιδοκιμαστικες κουβεντες του φιλου του....Καθοταν στην αλλη πλευρα της αιθουσας διπλα στο παραθυρο.....οπως παντα....Καποτε εκει ηταν και η δικη του θεση....Παλι γραφει κατι σε εκεινο το τεταδιο...Το παραθυρο ειναι ανοιχτο κι ενα απαλο αερακι παιζει αναλαφρα με καποια τσουλουφια απο τα καστανα μαλλια της.....Ο σφυγμος του χοροπηδα μεσα στο στηθος του....για αλλη μια φορα νιωθει να τον πληγωνει αυτη η μικρη αποσταση που υπαρχει μεταξυ τους....Στρεφει αποτομα το βλεμμα του....λιγο ακομα και θα περνουσε τα προσεχτικα ορια που εχει θεσει στον εαυτο του.....Την υπολοιπη ωρα αρκειτε στο να τις ριχνει κλεφτες ματιες....οσο και να αντιστεκεται ο πειρασμος νικαει τη θεληση του....Μετα τον ηχο του κουδουνιου την βλεπει να φευγει τρεχοντας ριχνοντας στο καλαθι των αχρηστων μια τσαλακωμενη σελιδα.....Το ξερει πως δεν πρεπει.....ομως θελει να μαθει τι σκεφτεται....θελει να νιωσει κατι δικο της....Καθυστερει οσο μπορει.....Πηγαινε κι ερχομαι λεει στον Κωστα....Θελω να ρωτησω κατι την καθηγητρια......Ο φιλος του τον κοιταει με περιεργεια....ομως δεν λεει τιποτα και φευγει.....Πλησιαζει και σηκωνει την τσαλακωμενη σελιδα.....με μια γρηγορη κινηση την βαζει στην τσεπη του.....Ο Κωστας τον περιμενει πισω σπο την πορτα....τι ηθελες να ρωτησεις....?του λεει απλα αλλα με ενα βλεμμα που δειχνει πως ξερει παραπανω απο οσα φανερωνει....Τιποτα....το ξεχασα.....λεει ο Μιχαλης....δεν θελει να το συζητησει....Καθως προσωραν στο διαδρομο νιωθει την σελιδα να του καιει την σαρκα διαπερνωντας το λεπτο υφασμα του πουκαμισου του....Παω λιγο τουαλετα....λεει στον Κωστα....μην με περιμενεις....Θελει να ναι τελειως μονος οταν θα διαβαζει αυτες τις γραμμες.....μια στιγμη επανενωσης με το χαμενο ονειρο του...Ανοιγει την πορτα καθως παρατειρει τον Κωστα να χανεται στο διαδρομο....Ευτυχως οι τουαλετες ειναι αδειες...μονο οι σταγονες απο μια σπασμενη βρυση σπανε την σιωπη.....Ανοιγει την σελιδα και την διαβαζει με λαχταρα....



Παραθυρο ανοιχτο.....
οι πρωτες μεσημεριανες ηλιαχτιδες
χορευουν στα μαλλια σου.....
Η ελευθερια σου χαμογελαει απ εξω....
ποσο μακρινη φανταζει τωρα....
Ενα δακρυ κυλαει στις
σκιερες κοιλαδες της αβυσσου....
μια θαλασσα απο αναμνηση και πονο....
ξεβραζει στις παραλιες της ψυχης
τα τσακισμενα κορμια των εφηβικων σου ονειρων....
Ξεχασμενα φαντασματα σερνουν
τις σκουριασμενες αλυσιδες τους στο βυθο...
Απογοητευμενες ελπιδες κοβουν
βολτες στην επιφανεια....
κρυβονται πισω απο την ομιχλη....
Περιμενουν να γυρισουν τα καραβια
κουβαλωντας ευτυχια....
Κι εσυ στεκεσαι εκει.....αμετοχος.....
κρατωντας την αγαπη σου σφιχτα απο το χερι
αντικριζεις τον κοσμο σου να φλεγεται.....
αφημενος στην θυελλα του σκοτεινου παθους...
μα δεν εχει σημασια.....
αφου αυτη ειναι εκει......
Φοβασαι....μηπως βυθιστεις στο περιθωριο....
μην τυχον και σκιστουν τα χαρτινα φτερα σου....
μενεις ακινητος....
με τα κυμματα του χρονου να σκανε στα ποδια σου....
Μα τα πλοια δεν θα γυρισουν....
γιατι δεν εφυγαν ποτε...
Τα κουρελιασμενα πανια τους γκριζα συννεφα
στον ουρανο....
σαπια καταρτια....σταυροι ενος αχαρου νεκροταφειου.....
Οι τρικυμιες σου διαβρωνουν
τους τοιχους της αιθουσας....
μα ποτε δεν μπορουν να τους διαλυσουν.....
Σε αυτο το σχολειο των νεκρων
σερνεται η ψυχη σου.....
Το σωμα καρφωμενο στην καρεκλα....
δεμενο με τα αορατα δεσμα της υποχρεωσης...
Μαριονετα τσακισμενη....
με μπλεγμενα τα σχοινια....
θηλια γυρω απο την καρδια σου...
Δυο ονοματα και μια καρδια
χαραγμενα στο θρανιο.....
μακαρι να ταν αληθινα....
μακαρι να μπορουσες να τα σβησεις....
Πανω στο αιμα ταξιδευουν οι λυγμοι...
ο ερωτας ξεψυχησε μπροστα στα ματια σου....
Αντιο σου ψιθυρισε....
αφηνοντας την αγκαλια κενη.....
Κι ετσι εμεινες μονος...
στο αφιλοξενο κελι σου
παρατηρωντας τις αραχνες να υφαινουντον
τον ιστο της μοναξιας......
με την φωτια της νιοτης
να χαρασει τα σωθικα σου.....
Τα αισθηματα τσακισμενα ροδοπεταλλα
τα παρεσειρε ο αερας.....
Η πορτα μισανοιχτη.....
τριζει στους παλμους της σιωπης.....
Η σκεψη τρεχει πισω της
και συ μενεις ελευθερος να ερωτευτεις την απουσια.....
Εμεινες μονος....
μονος με την σκια μιας αναμνησης......
Σε λιγο θα τελειωσει.....
κι οι πιο δυνατοι πονοι χανονται στα στενα της νυχτας....
Θα σε περιμενει γυμνη στο κρεβατι σου....
θα σε κερασει ενα ποτηρι ψευδαισθησεις....
και θα σε ταξιδεψει ξανα στους απαγορευμενους πλεον δρομους....
μεχρι που σαν κερι θα λιωσει μεσ'τα χερια σου....
η βροχη της αληθειας θα σβησει τις θυμισες....
και θα ξανα πιασεις τα ηνια της ζωης...
καποιο χαμογελο θα ζεστανει την μερα σου....
αφηνωντας αυτα που μεχρι τωρα λατρευες
στο αγγιγμα της ληθης....


Δεν θα μαθεις ποτε
πως η σκια παντα σε ακολουθουσε.....
ματωνε σε καθε ξενο φιλι....
πονουσε καθε φορα που δεν μπορουσε να σε αγγιξει....
Δεν θα μαθεις ποτε....
πως ηταν παντα εκει,,,,
μαζευοντας καθε δακρυ....
καθε αναμνηση....
συμπληρωνοντας ετσι το αλμπουμ της νοσταλγιας......

Στα ματια του εμφανιζονται τα πρωτα ιχνη των δακρυων.....Τα σκουπιζει θυμωμενα.....Ποναει....ποναει και λυπαται για την θλιψη της...Ποιος ειναι αυτος που της προκαλει τοσο πονο....Αυτος....ο Αρης....Ποιος.....?Νιωθει την καρδια του να ραγιζει μεσα του...σχεδον ακουει τις κραυγες της.....Ποσο μαλακας ειμαι μονολογει....Εγω φταιω.....ειτε γιατι την πληγωσα....ειτε γιατι την εγκατελειψα....αφηνωντας αυτον και τον οποιοδηποτε αυτον να την πληγωνει.......

Xτυπα την πορτα πισω του με δυναμη....Οι στιχοι ακομα του καψαλιζουνε την σκεψη...πρεπει σε καποιον να μιλησει...οχι για τον εαυτο του....αλλα για κεινη....Πως ειναι δυνατον να ξερει τα συναισθηματα του....να διαβαζει τοσο καλα τα εσωψυχα του....Νιωθει την τσαντα βαρια στον ωμο του...σαν να τον τραβαει προς τα κατω....πιο βαθια στο τιποτα....Φωνες ηχουν στα αυτια του...μα χανονται τοσο ξαφνικα οσο εμφανιζονται....Η Σοφια....σκεφτεται....αυτη μπορει να ξερει.....Πηγαινει στην πισω πλευρα του σχολειου....την αναζητει με τα ματια....Την βρισκει να καθεται στα ποδια του Αντωνη....Ολοι ειναι γυρω της....ακομα και ο Αρης....ομως η Αλεξανδρα λειπει....Μπορω να σου μιλησω....?λεει ριχνωντας ενα εχθρικο βλεμμα στον Αρη καθως περναει απο διπλα του.....Νιωθει να βραζει στο ζουμι του....Αραγε ποσο κακο μπορει να γινει αμα του πατησει μπουνια στο στομαχι....?Συμβαινει κατι....?ρωταει η Σοφια ανησυχα,τον κοιταζει κατευθειαν στα ματια....ψαχνωντας για τις πιο βαθιες απαντησεις.....Ε...περιπου....λεει ο Μιχαλης και στρεφει το βλεμμα του στον Κωστα....τον κοιταει περιεργα....Σαν να μην καταλαβαινει....σαν να τον κατηγορει για αυτα που του κρυψε...Τα βλεμματα ολων ειναι στραμμενα πανω του....νιωθει να του καινε την σαρκα....Ειναι προσωπικο...μουρμουριζει και την κοιταει παρακλειτικα.....Φυγαμε....λεει η Σοφια και σηκωνει την σακα της....Συγνωμη μωρο μου....λεει και φιλαει πεταχτα τον Αντωνη....θα τα πουμε αργοτερα....Πιανει τον Μιχαλη απ τον χερι και τον οδηγει εξω απο την παρεα....Κωστα θα ρθεις.....?ρωταει ριχνωντας του ενα βλεμμα πανω απο τον ωμο του....Ηξερε πως το πιο πιθανονο ηταν να μην τον καταλαβει...αλλα αν δεν το λεγε θα τον μαστιγωναν οι τυψεις....Ο Κωστας σαν να ανασανε μετα απο ωρα....Αφησε το χερι της Ελενης και τους ακολουθησε....Που παμε....?ειπε.....Ερωτας μου μυριζει......μουρμουρισε η Σοφια.....αρα μακρια απο εδω.....

Το δωματιο της Σοφιας ειναι ζεστο....φιλοξενο....η μυρωδια της ταξιδευει στον αερα κανοντας τον να νιωθει ασφαλεια.....Λοιπον τι εγινε....λεει και κλεινει πισω της την πορτα...Στα χερια της κραταει τρεις κουπες καφε....Ξερετε που ειναι η Αλεξανδρα....?ρωταει κοιτωντας μια τον ενα και μια τον αλλον...Ο Κωστας κουναει αρνητικα το κεφαλι...Την ειδα που μιλουσε με την Ελενη το πρωι πριν απο την προσευχη ομως μετα δεν εμφανιστηκε...κι ο Αρης την εψαχνε...Ο Μιχαλης μορφασε στο ακουσμα των τελευταιων λεξεων...Στραφηκε στην Σοφια....Ηρθε μονο για μια στιγμη μετα την δευτερη ωρα για να μου πει πως φευγει και να μην ανησυχω...Δεν φαινοταν πολυ καλα....Υπεθεσα πως θα φευγε με τον Αρη αλλα αυτος εμφανιστηκε στο διαλειμμα και την ζητουσε....Ναι μην παθει τιποτα...μουρμουρισε....η φωνη του σκληρη....Τελος παντων εσυ τι ηθελες να μας πεις....Εβγαλε απο την τσεπη του την σελιδα και της την εδωσε...Ειχε καρφωσει την ματια του στο προσωπο της περιμενοντας καποια αντιδραση....Που το βρηκες αυτο....?ρωτησε....Στο καλαθι των αχρηστων....ειπε καθως ο Κωστας επαιρνε το χαρτι απο τα χερια της Σοφιας....Ωστε αυτη ηταν η απορια που ειχες ε....?μισοχαμογελασε...Επεσε σιωπη αναμεσα τους για μια στιγμη...Λοιπον δεν ξερω τι εχει....ειπε και το δωσε πισω στο Μιχαλη....παντως η γκομενα εχει ενα σοβαρο ταλεντο....Ναι...εχει....ειπε ο Μιχαλης.Στα ματια του ελαμπε η νοσταλγια....Ξεκολλα ερωτοχτυπημενε.....λεει ο Κωστας και του προλαβαινει μια καρπαζια στον σβερκο...Αου...ειπε και επιασε το πονεμενο του αυχενα....ποτε δεν σταματας τις μαλακιες....?Τον κοιταει αυστηρα....Sorry...μουρμουριζει ο Κωστας και ρουφαει μια γουλια απο τον καφε του...Δεν πειραζει....λεει μαλακα....Σοφια ξερεις τι μπορει να συμβαινει....?Δεν μπορω να την βλεπω ετσι....Γκουχ γκουχ...Μυρτω....λεει ο Κωστας και χαμογελαει αθωα.....Αλλο το ενα αλλο το αλλο...λεει ο Μιχαλης....δηλαδη δεν μπορω να ρωταω απο ανθρωπινο ενδιαφερων....?Ετσι το λεμεε τωρα....?λεει ο Κωστας κοιτωντας τον κοροιδευτικα....Τον αγνοει....Οχι....λεει τελος η Σοφια πατωντας μια αγκωνια στα πλευρα του Κωστα.....Κοιταει τον Μιχαλη σοβαρα...Αλλα τους τελευταιους μηνες ειναι πολυ απομακρη....Οχι μονο απο μενα αλλα απο ολους...Ακομη και απο τον Αρη....τον κοιταξε με νοημα....Ετσι κι αλλιως ομως παντα μιλουσε περισσοτερο με την Ελενη....ισως εκεινη να ξερει.....Θες να ρωτησω...λεει ο Κωστας....Οχι....μουρμουριζει....μπορει να μην ειναι ετοιμη...αλλα και να χει κατι θα προτειμουσα να το μαθω απο την ιδια.....

Η Παρασκευη εφτασε λουσμενη με το φως ενος ανοιξιατικου ηλιου...Η Αλεξανδρα ολη την εβδομαδα δεν ειχε ερθει στο σχολειο...Παρολα αυτα το πρωι την συναντησε μπροστα στο σπιτι του Αντωνη....Ηταν λιγο μετα της εφτα και η πρωινη ομιχλη δεν ειχε εξαφανιστει τελειως....Η Μυρτω του κρατουσε το χερι ενω τους ωμους του βσραιναν οι αποσκευες και των δυο...Ενιωσε το βλεμμα της να πεφτει επανω του.....μονο για μια στιγμη....Ηταν ακουμπισμενη στο αυτοκινητου του Παναγιωτη και παρατειρουσε τον Κωστα και τον Αντωνη καθως φορτωναν τα μπακαζια....Μισο λεπτο παω να αφησω αυτα...ειπε και στραφηκε στην Μυρτω δειχνοντας τους σακους που ειχαν καλυψει σχεδον το μισο κορμι του...Εκεινη του εγνεψε ενταξει και κατευθυνθηκε προς την Σοφια....Πλησιασε τον Κωστα και του εδωσε τους σακους...Το βλεμμα του επειτα καρφωθηκε πανω της....Ηταν πιο χλωμη απο οτι συνηθως....τα πρασινα ματια της εμοιαζαν να χουν χασει το φως τους....Του ανταπεδωσε το βλεμμα....Εισαι καλα....ψιθυρισε...Του χαμογελασε κουρασμενα....Καλα εσυ....Εψαξε να βρει μια απαντηση ν δωσει....μα δεν μπορουσε...Ασφαλως και δεν ηταν καλα....πως θα μπορουσε οταν δεν ειχε το χαμογελο της να του φωτισει την μερα....Η καρδια του αρχισε να χτυπα αρρυθμα καθως βυθιζοταν πιο βαθια στα ματια της....Ξαφνικα εστρεψε το βλεμμα της...Ο Αρης την επιασε απο το χερι....ολα ενταξει ειπε κοιτωντας τον Μιχαλη....Τι περιμενες να αλλαξει σε πεντε λεπτα....?ειπε και τον τραβηξε μεσα στο αυτοκινητο...Καθισε διπλα της και τυλιξε τα μακρια χερια του γυρω απο το σωμα της...Ενιωθε το αιμα να κυλαει πιο γρηγορα μεσα στις φλεβες του....το προσωπο του να φλεγεται....Εσφιξε τις γροθιες του...Εκανε στροφη και κατευθυνθηκε προς τον Κωστα....Θα ρθεις με μενα...?ρωρησε....Τον κοιταξε με ενα υφος που κυριολεκτικα θα μπορουσε να τον σκοτωσει....Καταλαβα....μουρμορισε....Μπες μεσα...Ανοιξε την πορτα και εκατσε διπλα στην Μυρτω και την Σοφια...Η Σοφια του εριξε ενα βλεμμα κατανοησης....Παναγιωτη ξεκιναμε....φωναξε ο Κωστας και καθισε στην θεση του οδηγου....Λοιπον κοριτσια ευχηθειτε να μην πεσουμε σε κανενα μπατσο γιατι μας βλεπω να περναμε το σαββατοκυριακο στο κρατητηριο....ειπε και εβαλε μπρος την μηχανη....Την κοιταξε μεσα απο το κλειστο παραθυρο...Να σε ρωτησω κατι...η φωνη της Μυρτως κοντα στο αυτι του....Ενεψε θετικα....Το παιδι με την Αλεξανδρα τι ρολο βαραει.....Πρωτη φορα τον βλεπω...Τον ρολο της μασκωτ....ειπε ακεφα και εστρεψε το βλεμμα του εξω απο το παραθυρο....Τα δεντρα στην ακρη του δρομου ηδη χανονταν πισω απο τις στροφες...Εμεναν πισω....οπως και οι ανθρωπινες στιγμες.....μακαρι να ταν τοσο ευκολο να χαθει και η πικρη γευση του πονου που επιφερει ο θανατος τους.....

Το σπιτι ηταν τεραστιο....Τοσο που τους χωρουσε ολους παραπανω απο ανετα.....Ολοι ηταν ενθουσιασμενοι....προσπαθουσε να συμμεριστει την χαρα τους αν και τις περισσοτερες στιγμες του ηταν δυσκολο....Φορτωμενος μεχρι τον λαιμο ανεβηκε στον δευτερο οροφο για να αφησει τα πραγματα τους....Το δωματιο ηταν φωτεινο και ειχε θεα κατω στην παραλια....Λευκες πιστιλιες δεσποζαν στον γαλανο ουρανο....Η θαλασσα βαθια οσο το χρωμα των ματιων του απλωνοταν στον οριζοντα....Φαινοταν πως μια προωρη ανασα καλοκαιριου εδινε ζωη σε αυτη την μερα.....Η Μυρτω πλησιασε και τον αγκαλιαζε απο πισω....Τελειο ε....μουρμουρισε....Ναι....ωραιο ειναι....ειπε και της χαμογελασε....Ομως το χαμογελο δεν αγγιξε τα ματια του.....Πηγε μπροστα του και αφησε τα χερια της να ξεκουραστουν στον λαιμο του....Εισαι καλα....μουρμουρισε και τον κοιταξε εξεταστικα στα ματια....Ναι....γιατι να μην ειμαι...Δεν ξερω....απλως φαινεσαι καπως....ειπε....Δεν ειμαι....οτι χρειαζομαι ειναι εδω....μουρμουρισε και την φιλησε....
Μαλακες το ψυγειο ειναι αδειο....κλαψουρισε ο Παναγιωτης....Πως κανεις ετσι ρε αγαπη μου....ειπε η Μαρια ακουμπωντας στον ωμο του...Θα παμε για ψωνια....Νομιζω ειδα ενα σουπερ μαρκετ καθως ερχομασταν ειπε η Ελενη....τα φωνεινα ματια της στραμμενα στον Κωστα....Κι εγω νομιζω το ειδα...ειπε....Τοτε τι περιμενουμε....λεει ο Παναγιωτης και αρπαζει τα κλειδια....Μιχαλη Σοφια και Κωστα μαζι μου....Ε...εγω δεν θα ρθω....?ειπε ο Αντωνης παραπονιαρικα....Εσυ να μεινεις να προσεχεις τις κυριες....λεει ο Παναγιωτης γελωντας.....Την δικη μου ομως την πηρες μαζι σου....ειπε κοιτωντας την Σοφια με λατρεια.....Μην φοβασαι μωρο μου...Καποιος πρεπει να τους προσεχει....ειναι μαστουρωμενοι εκ γενετης....ειπε γελωντας και βγηκε απο το σπιτι...
Μετα απο μια ωρα το ψυγειο ηταν γεματο με τα απαραιτητα....Γιατι αργησατε τοσο πολυ....>ρωτησε η Ελενη μολις τους ειδε να μπαινουν.....Δεν μπορουσαμε να ξεκολλησουμε τον Κωστα απο το καροτσι που ειχε σφηνωσει...ειπε ο Μιχαλης γελωντας δυνατα...Ο Κωστας εγινε κατα κοκκινος...Καλα....τα γραφω εγω αυτα....ειπε και τον κοιταξε αγρια.....Αντε θα φαμε τιποτα....ειπε ο Αντωνης.....μεσημεριασε....Παμε να αναψουμε το μαγκαλι ειπε ο Αρης και τον εσειρε εξω...Τον ενοχλησε η οικειοτητα που αποκτουσε με τους φιλους του...Κοιταξε την Αλεξανδρα.....Περπατουσε πανω κατω στο διαδρομο μιλωντας στο τηλεφωνο....Του φανηκε πως ενταση υπηρχε στο προσωπο της....Η Σοφια τον οδηγησε εξω....Αντε εξω εσεις....Αφηστε σε εμας τις γυναικειες δουλειες και κοιταξτε να μην τα καψετε ολα....Η πορτα που του κλεισε στα μουτρα μονο που δεν του σπασε την μυτη....Που να ξερε η κοπελα πως θα χε δικιο....Δυστυχως παρελειψαν να αναφερουν οτι κανεις δεν ηξερε να ψηνει....Ετσι οταν ο Κωστας εριξε υπερβολικο οινοπνευμα πανω στα καρβουνα η φωτια ηταν τοσο δυνατη που αναγκαστηκαν να πεταξουν το μαγκαλι στην θαλασσα για να σβησει....Μονο που μετα δεν ξανα αναβε με τιποτα....Ετσι κατεληξαν να παραγκειλουν πιτσες και σουβλακια.....
Πολυ ωραιο το φαγητο ετσι....ειπε ο Αντωνης μπουκωμενος μεχρι τον λαιμο....Ναι που να το ειχατε φτιαξει και εσεις...ειπε η Σοφια κι ολοι ξεσπασαν σε γελια...Του φανηκε πως ακομα και η Αλεξανδρα χαμογελουσε....Μετα το φαγητο βοηθησε την Ελενη και την Σοφια να πλεινουν τα πιατα....Οταν κοιταξε εξω απο το παραθυρο ενα βελουδινο σκοταδι εβαφε μαυρο τον οριζοντα....

Γυρω στις εντεκα ολοι πηγαν για υπνο...Ηταν κομματια απο την πολυασχολη μερα τους....Εκλεισε τα ματια του και προσπαθησε να κοιμηθει....Ματαια....δεν μπορουσε να την νιωθει τοσο κοντα του....Παλι καλα που δεν ειχαν διπλανα δωματια....Κοιταξε το ρολοι....Τρεις και δεκα...Αναστεναξε και ανακαθισε στο στρωμα....η Μυρτω ανεπνεε ησυχα διπλα του...Πνιγοταν....Επρεπε να φυγει απο κει μεσα....Επιασε το τζιν του απο το πατωμα....το φορεσε και βγηκε εξω....Σιωπη κυριαρχουσε στο διαδρομο...Μονο απο το δωματιο του Κωστα και της Ελενης ακουγονταν ψιθυροι....Υπεροχα...σκεφτηκε....Κοιμουνται ολοι....Κατεβηκε αθορυβα την σκαλα....Μια φιγουρα καθοταν διπλα στο τζακι....Η φωτια που ειχαν αναψει εκαιγε ακομα κρατωντας τον κατω οροφο ζεστο....Θα μπορουσε να παει κατευθειαν διπλα της ομως προτιμησε να παει στην κουζινα για να παρει μια μπυρα....Πηγε και εκατσε διπλα της..Τι διαβαζεις...?ειπε και γυρισε το βιβλιο που κρατουσε στα χερια της ωστε να δει τον τιτλο....Εκλειψη....Twilight Saga ε....ειπε αδιαφορα....Το χεις διαβασει....?ειπε και εστρεψε ξαφνικα το βλεμμα της μεσα στα ματια του...Ναι αρκετες φορες...ειναι απο τα καλυτερα που χω διαβασει...ειπε...Σου αρεσει...?.Πολυ....χαμογελασε...ενα πονεμενο χαμογελο...Ειναι το μονο παραμυθι που με κανει και ξεχνιεμαι....Κριμα που ειναι ψεμα ε...ειπε ο Μιχαλης κοιταζοντας την φωτια...Δεν ειναι ψεμα..ψιθυρισε....η αγαπη τουλαχιστον....Ο τονος της φωνης της εκανε το αιμα να κυλαει πιο γρηγορα στις φλεβες του....Αμα θελεις μπορω να σε δαγκωσω εγω...ειπε υπαινικτικα..Κλειδωσε το βλεμμα της στην ματια του...Τα ματια της αντανακλουσαν τις φλογες....δυο πυρινα διαμαντια....χαραζαν βαθια μεσα του αυτη την στιγμη....Γιατι εφυγες....?ψιθυρισε και εγυρε πιο κοντα του...Ειπες πως θα ταν πιο ευκολο...Δεν ειναι..η φωνη της εσβησε....Αυτο δεν ηταν που ηθελες...χρονο να αποφασισεις...Σου τον εδωσα..την προκαλεσε...η φωνη του βαθια...σαν να μην ανηκε σε αυτον....Γελασε ακεφα....ενα γελιο σκληρο....Χρονο..?αυτο ειναι το μονο που δεν θελω...Εδω και καιρο ο χρονος ειναι εχθρος μου...Το προσωπο της συννεφιασε.....Δαγκωσε τα χειλη της....σε μια προσπαθεια να συγκρατησει τον πονο....Γιατι εισαι ακομα μαζι του...?ειπε ψυχρα....Γιατι ποτε σου δεν εμαθες να διαικδικεις....?του αντετινε....Δεν απαντησε..ενιωθε το λαιμο του ξηρο.....οσο και αν προσπαθησε δεν μπορουσε να σχηματισει λεξεις....Δεν περιμενα κατι διαφορετικο....ειπε και σηκωθηκε....Την επιασε αποτομα απο το χερι αναγκαζοντας την να τον κοιταξει....Εσυ γιατι φοβηθηκες να αγαπησεις πραγματικα....ειπε και την κοιταξε αγρια...Τα χειλη του μερικους ποντους μακρια απο τα δικα της....Ενιωθε την ανασα της ζεστη στο προωπο του....Αν ειναι να νιωσεις καλυτερα καν'το...μην κολωνεις....του πε πλησιαζωντας τον κι αλλο....Ενιωθε τα χειλη του να καινε....η καρδια του σφυροκοπουσε στο στηθος του....Εψαξε στα ματια της για καποιο ιχνος αληθειας.....οσα εκρυβαν τα λογια της....Οχι αν δεν το θελεις πραγματικα...ειπε τελος χαλαρωνοντας την λαβη του....δεν απομακρυνθηκε.....Θα γινει κι αυτο...ειπε χαμογελωντας....αφησε το χερι του και κατευθηνθηκε προς στις σκαλες....Δεν μου απαντησες...ψιθυρισε...Σταματησε αποτομα....Δεν φοβηθηκα...ψιθυρισε και τον κοιταξε....γιατι σε αγαπουσα ηδη....Την παρακολουθησε να χανεται στο σκοταδι του πανω οροφου....αφηνοντας τον μονο στις σκεψεις του.....

Οταν ανεβηκε στο δωματιο του η θεση του στο στρωμα ηταν παγωμενη....κατι που τον εκανε να καταλαβει πως ελειπε ωρες....Απο οτι φαινοταν η Μυρτω δεν ειχε αντιληφθει την απουσια του...Καλυτερα σκεφτηκε....Κοιταξε εξω απο το παραθυρο....Συντομα θα χαραζε....Εκλεισε σφιχτα τα ματια του και ευχηθηκε να τον επαιρνε γρηγορα ο υπνος....Η φωνη της ακομα γυρνουσε στο μυαλο του....ομως αυτη την φορα δεν προσπαθησε να την πνιξει...Ηξερε πως δεν μπορουσε να ξεφυγει απο αυτο...μιας κι ολες του οι προσπαθειες να τρεξει μακρια επεφταν στο κενο...
Το Σαββατο το απογευμα μια ξαφνικη καταιγιδα τους αναγκασε να επιστρεψουν....Η θαλασσα ειχε αγριεψει κι αν και αρκετα μακρια της ηταν σαν να εσκαγαν διπλα τους τα κυμματα.....Φυσικα δεν μπορουσαν να λειψουν τα τηλεφωνα απο τους γονεις...Ετσι στο τελος αποδεχτηκαν την κατασταση και αποφασισαν να γυρισουν πισω....Περασε απο διπλα της την ωρα που εβγαινε απο το σπιτι ομως δεν του ριξε ουτε μια ματια....Παλι μιλουσε στο τηλεφωνο....Το βλεμμα της ηταν γυαλινο....σαν να χε δει φαντασμα....Ο Αρης την εσπρωξε μαλακα αναγκαζοντας την να προσωρησει προς τα εξω...Δεν αντεδρασε....Απλως μπηκε στο αυτοκινητο και εκρυψε το προσωπο της στον ωμο της Ελενης.....

Το σπιτι ηταν αδειο οταν επεστρεψε...Δεν του κανε εντυπωση....Οι γονεις του παλι ελειπαν για το σαββατοκυριακο....Δεν ηξερε αν αυτη η σιωπηλη μοναξια τον ανακουφιζε η τον πληγωνε περισσοτερο...Πηγε στην κουζινα και αναψε το φως...Ενα σημειωμα ηταν κολλημενο με μαγνητη πανω στο ψυγειο...Εχει φαγητο στον φουρνο....Τελεια...μουρμουρισε διχως να κανει καν τον κοπο να τον ανοιξει....Πηρε ενα ποτηρι γαλα και αρχισε να το ρουφαει διχως ορεξη...Η σκεψη του ετρεχε ακομα μαζι της...Παλι καλα που ειχε αρνηθει στην Μυρτω οταν του ζητησε να ερθει να του κανει παρεα...με την προφαση πως θα ταν στο σπιτι και η γιαγια του....Προχωρησε προς το δωματιο του....καθε φορα που εμπαινε εκει μεσα ενιωθε ανακουφιση....Δεν υπηρχε πιο ζεστο και φιλοξενο μερος στον πλανητη....Αφησε τον σακο του στο πατωμα και εβαλε την αγαπημενη του φορμα....Ειξε μια ματια στην βιβλιοθηκη του...Πηρε το τελευταιο cd των Sonata Artica και κατευθυνθηκε στο σαλονι....Αναψε το τζακι και το εβαλε να παιζει χαμηλα....Αναζητησε την Νεα Σεληνη πανω στο τραπεζακι και βυθιστηκε στις σελιδες της...Δεν ηξερε αν ειχε πεθυμησει στα αληθεια αυτο το βιβλιο η απλα εψαχνε τροπους να την κρατησει οσο πιο κοντα στην καρδια του γινοταν....Τον ειχε ψιλο παρει ο υπνος οταν κατα της δυο και κατι χτυπησε το τηλεφωνο....Ναι....μουρμουρισε.....Ελα ρε τι κανεις....ηρθε η φωνη του Κωστα απο την αλλη γραμμη....Ζω...εσυ ειπε.....Ειπα να εξακριβωσω οτι δεν ψοφησες ειπε και χαμογελασε ηρεμα....Η φωνη της Ελενης ξεχωριζε καπου πισω απο την δικη του...Με την Ελενη εισαι....?ρωτησε....Με ποιον αλλο...?Πες της χαιρετισματα.....Δεν μπορει τωρα μιλαει στο τηλεφωνο....?Ξαφνικα η φωνη του φιλου του παγωσε....Τι συμβαινει....ρωτησε διχως να απευθυνεται σε αυτον....?Με ακους..?ειπε ο Μιχαλης...δεν πηρε απαντηση...Με τον Μιχαλη μιλας....?ακουστηκε η φωνη της Ελενης....Την επομενη στιγμη ηταν στο ακουστικο....Ελα Μιχαλη μηπως μιλησες με την Αλεξανδρα....?ρωτησε ανησυχα..Οχι γιατι τι εγινε....Εκεινη την ωρα χτυπησε η πορτα...Τωρα βρηκαν ολα...μουρμουρισε και σηκωθηκε απο τον καναπε....Την ψαχνουν εδω και ωρες....εφυγε απο το σπιτι....Παγωσε στην θεση του....Γιατι...?ψιθυρισε και η φωνη του εσπασε...Δεν ηταν καλα....?ειπε διστακτικα η Ελενη....Πεθανε η μαμα της.....

Ειχε μεινει στηλη αλατος...Οσο και αν προσπαθουσε δεν μπορουσε να χωνεψει τα λεγομενα της φιλης του....Δεν ειναι δυνατον....ψιθυρισε.....Ξαφνικα περασε αστραπιαια απο το μυαλο του αυτα που η ιδια η Αλεξανδρα ειπε το προηγουμενο βραδυ....Εδω και καιρο ο χρονος ειναι εχθρος μου....αυτο να εννοουσε αραγε.....Μπορουσε ακομα να ακουσει την Ελενη απο την αλλη γραμμη....Ανεσαινε βαθια....Σαν να επεξεργαζοταν κι η ιδια την αληθεια που εκρυβαν το λογια της....Ακομη ενας αδυναμος χτυπος στην πορτα...Μια ελπιδα αστραψε μεσα του....Πηγε και ανοιξε βιαστικα....Στεκοταν στο κατωφλι...Ηταν μουσκεμα...Τα λεπτα της ρουχα ειχαν γινει ενα με το αδυνατο σωμα της.....δεν ειχε καταλαβει πως εβρεχε τοσο πολυ...Στεκοταν με τους ωμους σκυφτους...κοιτωντας στο πουθενα..εμοιαζε με φαντασμα που ειχε ξεπησησει μεσα απο τους τοιχους ενος μεσαιωνικου καστρου..Σηκωσε το βλεμμα και τον κοιταξε...Τα ματια της ηταν κενα....αδεια....Λες και εχασαν ξαφνικα το χρωμα τους....λες κι ολη η ζωη ειχε χαθει απο μεσα...Δεν φαινοταν να τον βλεπει....λες και μονα τα ποδια της την εφεραν εδω...Εδω ειναι....μουρμουρισε στο τηλεφωνο κι εκλεισε το ακουστικο διχως να περιμενει απαντηση....Ο ηχος της φωνης του σαν να την επανεφερε στην πραγματικοτητα....Σηκωσε το βλεμμα και τον κοιταξε...Εφυγε....ψιθυρισε και χαμογελασε....ενα χαμογελο που εμοιαζε με μορφασμο..Η φωνη της βαθια..ξενη..Εμοιαζε με νεκρη κατω απο το ημιφως του διαδρομου...η με ανθρωπο που πορευοταν αναμεσα στους δυο κοσμους.....Καυτα δακρυα κυλουσαν στα μαγουλα του..Ενιωσε την αναγκη να την τραβηξει πισω...Δεν μπορουσε να την αφησει να χαθει..θα χανοταν και αυτος μαζι της...Την επιασε απο το χερι...ηταν παγωμενο....Το ξερω....ψιθυρισε και την εκλεισε στην αγκαλια του...

Εμειναν ετσι αρκετη ωρα...Οι παλμοι της καρδιας του χορευαν στον ρυμο της ανασας της...Την κρατουσε σφιχτα....Ενιωθε την θλιψη της....λες κι η ψυχη της ειχε κρυφτει μεσα στο σωμα του...Την αφησε να ηρεμησει μεσα στην αγκαλια του μεχρι που τους λυγμους της τους καταπιε η νυχτα....Βαρια σιωπη απλωθηκε....σιωπη ερημιας....Καλυτερα να παμε μεσα....ειπε τελικα διχως να ξερει αν επρεπε να μιλησει....Τον κοιταξε και ενευσε....Τωρα που τα δακρυα της δεν μπερδευονταν με την βροχη φαινονταν ξεκαθαρα στο προσωπο της...Τον κοιταξε και ενευσε...Την επιασε απο το χερι και την βοηθησε να σηκωθει...Συνεισητοποιησε πως ετρεμε...Νομιζω πως ειναι καλυτερα να αλλαξεις....ειπε και ετριψε την πλατη της προσπαθωντας να την ζεστανει....Την αφησε στο σαλονι διπλα στο τζακι και πηγε στο δωματιο του για να της φερει στεγνα ρουχα...Οταν γυρισε ηταν στην ιδια θεση ακριβως....Εριχνε παγωμενα βλεμματα στην φωτια....Αφησε τα ρουχα μεσα στην αγκαλια της και εκατσε διπλα της....Δεν ηξερε αν επρεπε να πει κατι....για την ακριβεια δεν ηξερε τι να πει.....Ευχαριστω....μουρμουρισε τελος...διχως ομως να στρεψει το βλεμμα της απο την φωτια...συνεχιζοντας την σιωπηλη της συζητηση με τις φλογες....Μπορω να μεινω εδω αποψε...?ειπε επειτα απο μερικα λεπτα σιγης...Φυσικα....μουρμουρισε...Την κοιτουσε σαν χανος...ακομα και κατω απο αυτες τις περιστασεις αδυνατουσε να παρει τα ματια του απο πανω της....Οι γονεις σου...?Αναζητησε καποιο ξενο σημαδι ζωης στο χωρο....Λειπουν....ψιθυρισε....Φαινοταν πως ειχε αρχισει να ανακτα την αυτοκυριαρχια της παρολα αυτα τα αυλακια των δακρυων ακομα χαρασαν το προσωπο της....Ριγη διαπερασαν το σωμα της...ομως δεν φανηκε να το αντιλαμβανεται....Νομιζω πως κατι πρεπει να κανουμε για να ζεσταθεις.....ειπε τελος σοβαρα....Τον κοιταξε.....Ειμαι μια χαρα...ειπε και κοιταξε παλι την φωτια....Τοτε λοιπον γιατι να μην σε κανουμε ακομα καλυτερα...?Τον κοιταξε.....Εκει ειναι το μπανιο ειπε δειχνοντας με το χερι του στο βαθος του διαδρομου....Μεχρι να τελειωσεις θα ετοιμασω και κατι να φαμε....Την κοιταξε παρακλειτικα....Ηξερε πως αν εμενε ακομα λιγο σε αυτη την κατασταση θα κατερρεε μπροστα στα ματια του....Μετα απο ενα βλεμμα που δεν μπορουσε να διαβασει σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς την πορτα που του εδειξε....Δεν θα αργησω...μουρμουρισε και εκλεισε την πορτα.....Για μερικες στιγμες εμεινε να κοιταει την κλειστη πορτα....Επειτα εκλεισε το προσωπο του μεσα στα χερια του....Η νυχτα των ζωντανων νεκρων θα χε λιγοτερες ανατροπες απο οτι η αποψινη....Ακουσε την βρυση του μπανιου να ανοιγει....φανταστηκε το ζεστο νερο να κυλαει πανω στο σωμα της και ανατριχιασε...Προσπαθησε να διωξει αυτες τις σκεψεις....δεν ηταν η καταληλλη στιγμη...Το χτυπημα του τηλεφωνου τον εσωσε...Ναι...μουρμουρισε σαν χαμενος....Γιατι δεν το σηκωνεις το ριμαδι ρε μαλακα....Σε παιρνω εδω και μια ωρα....Το ξερεις οτι κοντεψαμε να πεθανουμε απο την ανησυχια....Απομακτυνε το ακουστικο απο το αυτι του μεχρι να καταλαγιασει η θυελλα απο βρισιες που εκτοξευε ο Κωστας...Και τι ηθελες να κανω...Δεν το ακουγα...Ημουν απασχολημενος....ειπε με ηρεμη φωνη...Ηρθε εκει....?ειπε πιο μαλακα τωρα....Ναι.....
Τι εγινε τελικα...ρωτησε...Δεν μιλησαμε ακομα....Ειναι μαζι σου τωρα...?Οχι....ειπε και εριξε μια βιαστικη ματια στο διαδρομο....Μεσα...κανει μπανιο....ηταν μουσκεμα....Δεν πιστευω να εκμεταλευτεις την κατασταση.....μουρμουρισε ο Κωστας....Μην λες μαλακιες ειπε σχεδον φωναζοντας....δεν παει καν προς τα κει....Καλα....ας πουμε οτι σε πιστευω....Λοιπον...πες την Ελενη να μην ανησυχει και σταματα να μου ζαλισεις τον ερωτα για αποψε τουλαχιστον ενταξει....?Εκεινη την στιγμη η Αλεξανδρα ανοιξε την πορτα και κατευθυνθηκε προς το μερος του...Μεσα στις φαρδιες του φορμες φαινοταν σαν πιτσιρικι που κυκλοφορει με τα ρουχα του πατερα του θελοντας να δειξει πως μεγαλωσε...Δεν μπορεσε να μην σκασει ενα χαμογελο στην θεα αυτης της εικονας....Πηγε και εκατσε διπλα του...Τα υγρα μαλλια της επεφταν ελευθερα μεχρι τους ωμους της....Τον κοιταξε βαθια στα ματια και του χαμογελασε θλιμμενα...Τα ματια της ηταν στεγνα τωρα ομως η θλιψη ειχε αποτυπωθει μεσα τους....Καληνυχτα Κωστα....ψιθυρισε και εκλεισε το τηλεφωνο....Κανεις δεν θα του στερουσε αυτη την στιγμη....

Εισαι καλυτερα...?.ειπε προσπαθωντας να ακουστει αδιαφορος..Αρκετα....μουρμουρισε.Τα ματια της ηταν σφιγμενα.Καθοταν μια ανασα μακρια του...ενιωθε τον πονο της να διαπερναει το κορμι του..Να καρφωνεται βαθια μεσα στην καρδια του.Ηθελε να την παρηγορησει.Μα δεν εβρισκε λογια,μονο ζυγισε την κατασταση φοβουμενος μην πει κατι που δεν πρεπει.Αχ..ποσο ηθελε να την αγγιξει...να την νιωσει...Η σκεψη της Μυρτως τρεμοφεγγε στο πισω μερος του μυαλου του.Ενιωθε αδυναμος.Ηξερε πως θα την πληγωνε.Ομως δεν μπορουσε να το αποφυγει.Δεν ηθελε πια.Τον κοιταξε βαθια μεσα στα ματια.Σαν να ενιωθε την επιφυλακτικοτητα του.Δακρυα αρχισαν να αναβλυζουν παλι απο τα ματια της.Σαν καυτο ποταμι κυλησαν μεσα του..λιωοντας την εικονα της Μυρτως μαζι με καθε αλλη σκεψη.Οχι...μην κλαις ματια μου...ψιθυρισε αστραπιαια...Σκουπισε τα δακρυα απο το προσωπο της.Της χαμογελασε δειλα αφηνοντας τον εαυτο του να χαθει μεσα στο βλεμμα της.Αν η ψυχη του ειχε χρωμα σιγουρα θα ταν βαμμενη με το πρασινο των ματιων της.Με πεθαινεις καθε φορα που εστω δακρυζεις...μουρμουρισε.Μπορεις να με παρεις μια αγκαλια...ειπε και σφιχτηκε πανω του.Την αγκαλιασε σφιχτα...τοσο που ενιωσε την ζεστασια του κορμιου της να καιει καθε κυτταρο της υπαρξης του.Τι συναιβει...?ειπε φιλωντας τα μαλλια της.Θελεις να μιλησουμε....?Κουνησε το κεφαλι αρνητικα.Αυριο...ψιθυρισε και εκλεισε τα ματια της επιτρεποντας στον υπνο να την παρασυρει στα ονειρικα του μονοπατια.

Tην σηκωσε απαλα στην αγκαλια του και κατευθυνθηκε στο δωματιο των γονιων του.Την τοποθετησε κατω απο τα σκεπασματα και της χαιδεψε τα μαλλια.Εκατσε στην ακρη του κρεβατιου και εμεινε να την κοιταζει.Η ανασα της ηταν ηρεμη....τα χαραστηριστικα του προσωπου της θλιμμενα.Αναρωτηθηκε αν ποτε θα μπορουσε να καταλαβει στο ελαχιστο τον πονο που κουβαλουσε μεσα της.Ποσο θα του στοιχιζε κατι τετοιο.Καληνυχτα.....ψιθυρισε και εσκυψε να την φιλησει στο μαγουλο.Ενιωθε να καιει μεσα του.Η φωτια που αναψε με εκεινη την πρωτη ματια της φουντωνε με την παραμικρη επαφη.Θα μπορουσε να μεινει ολη την νυχτα ξυπνιος....ηθελε να αποστηθησει καθε γωνια του προσωπου της,να την παρει αγκαλια και να μην την ξανα αφησει ποτε...
Το τηλεφωνο χτυπησε.Αναστεναξε...Ποιος ειναι παλι τετοια ωρα....?σκεφτηκε.Ανοιξε αθορυβα την πορτα ριχνοντας της μια τελευταια ματια.Ηδη η μικρη αποσταση τον πονουσε.Εσφιξε τις γροθιες του και απομακρυνθηκε απο κοντα της απροθυμα.Επιασε το κινητο του πανω απο τον καναπε.....Κληση Μυρτω...εγραφε πανω στην μικρη οθονη,συνεχιζε να αναβοσβηνει πεισματαρικα προσπαθωντας να τον επαναφερει στην πραγματικοτητα.Με τρεμαμενα χερια ανοιξε το καπακι....δεν ηξερε αν ηταν απο θυμο η απο ενοχη.Ναι....μουρμουρισε......

Γεια....ειπε με χαμηλη φωνη.Τι κανεις....?Τι μπορει να κανω τρεις τα ξημερωματα....ειπε ειρωνικα.Ειχε νιωσει πως κρυβοταν κατι περισσοτερο απο απλο ενδιαδερον πισω απο τις λεξεις της,απαιτηση μιας πιο συγκεκριμενης απαντησης.Εσυ θα μου πεις....συνεχισε εκνευρισμενη.Δεν ηξερε πως να το χειριστει,τα συναισθηματα του ηταν κουβαρι και η συναισθηματικη φορτιση δεν τον αφηνε να σκεφτει καθαρα.Ετριψε το μετωπο του σε μια προσπαθεια να ηρεμησει.Πηρε μια βαθια ανασα πρωτου απαντησει θελοντας τα λογια του να ακουστουν αληθινα.Ξαπλωμενος ειμαι....βλεπω τηλεοραση.Εχει τιποτα καλο....?ακουγοταν απομακρη.Δεν ξερω....με ειχει παρει ο υπνος.Τωρα πηγαινα να ξαπλωσω...ειπε καθως κατευθυνθηκε προς το δωματιο του.Πραγματι του χρειαζοταν λιγος υπνος.Μιχαλη εισαι μονος η ειναι και αυτη εκει....η φωνη της ανεβηκε μια οκταβα καθως εμπαινε κατευθειαν στο θεμα.Για ποια μιλας....?ρωτησε προσπαθωντας να ακουστει αδιαφορος.Εσυ ποια λες....η φωνη της Μυρτως ετρεμε απο θυμο.Οι τυψεις παλι εστησαν χορο μεσα στο μυαλο του.Ηθελε να της πει την αληθεια.ομως αυτη δεν ηταν η καταλληλη στιγμη.Πονουσε οταν την πληγωνε.Ομως δεν εφταιγε αυτος για οτι εγινε,και ειδικα κατω απο αυτες τις συνθηκες.Οχι δεν ειναι εδω.....ψιθυρισε ηρεμα.Με το που τελειωσε την προταση υποσχεθηκε στον εαυτο του πως απο αυριο θα της ελεγε ολη την αληθεια.Οποια και αν ηταν αυτη.Εμαθες τι εγινε....?ρωτησε πιο μαλακα τωρα.Ο τονος της κατηγοριας αρχισε να χανεται.Ναι...μουρμουρισε.....ειναι πραγματικα τραγικο.Αλλα γιατι υπεθεσες πως θα ειναι εδω....?Γυναικεια διαισθηση....ειπε μετα απο μερικες στιγμες σιωπης.Αλλα μου κανει εντυπωση που δεν πηγες να την βρεις.Αναρωτιεμαι που μπορει να ειναι....αφησε την φραση της μετεωρη.Δεν ξερω....λογικα η στην Σοφια η στην Ελενη.Περναει δυσκολα....ειπε και ανατεναξε βαθια....Αλλα λογικα θα το εκανα αν δεν το χα μαθει τετοια ωρα...συνεχισε σε μια προσπαθεια να ειναι οσο το δυνατον πιο ειλικρινης.Ξαφνικα ενιωσε την κουραση να τον καταβαλει.Μαζεψε απο το πατωμα την κουβερτα του και ξαπλωσε στο κρεβατι ακομα με το κινητο στο χερι.Ακουγε τις ανασες της,ομως δεν μιλουσε.Εισαι εκει....μουρμουρισε μετα απο λιγο.Ναι....ψιθυρισε.Θελεις να συζητησουμε κατι αλλο....?Μαλλον οχι....ειπε αναποφασιστα....ειναι και αργα.Εκεινη την στιγμη η πορτα του δωματιου του ανοιξε τριζοντας ελαφρα.Η Αλεξανδρα στεκοταν εκει παρατειρωντας τον.Το φως του φεγγαριου περνουσε τα κλειστα παραθυροφυλλα πεφτοντας πανω της καθως προχωρησε προς το κεντρο του δωματιου,πολυ φτωχο για να μπορεσει να φωτισει την ομορφια της.Δεν μπορουσε να παρει τα ματια του απο πανω της..Η φωνη της Μυρτως ακομη εφτανε στα αυτια του ομως δεν καταλαβαινε τι ελεγε.Το κινητο γλιστρησε απο τα χερια του πεφτοντας με ενα απαλο γδουπο στο πατωμα,ομως δεν τον ακουσε.Ολοι οι ηχοι ειχαν χαθει απο τον κοσμο....βυθιστηκαν μεσα στην σιωπη του βλεμματος της.Πηγε και εκατσε διπλα του.Μια παραξενη λαμψη ελαμπε μεσα στα ματια της.Κατι που τον τρομαξε.Εψαξε αστραπιαια να βρει πανω της κατι γηεινο,κατι οικειο,κατι δικο του.Ανακαθισε και την κοιταξε καλυτερα.Η σιωπηλη του εκφραση αρχιζε να βγαζει κραυγες.Το ακατεργαστο πνευμα της καθρευτιζοταν μεσα στα ματια της.Ενα ανεξηγητο χαμογελο σχηματιστηκε στο προσωπο της,ενα χαμογελο που δεν μετεδειδε τιποτα απο τον πονο που εκρυβε στην ψυχη της.Ομως μπορουσε να τον νιωσει.Και τοτε καταλαβε.Ολες οι αληθειες κρυβονταν πισω απο αυτες τις σιωπες.Σαν ποιημα που δεν μπορουν να το αγγιξουν οι λεξεις.Σ'αγαπαω ηθελε να ψιθυρισει ομως οι λεξεις δεν ειχαν σκοπο να υπαρξουν,δεν ειχαν λογο να ειπωθουν.,τα λογια ηταν πολυ φτωχα,τα παρεσειρε η φωτια του πρωτου καν το καταλαβει.Συνεθλιψε τα χειλη του πανω στα δικα της,φιλωντας την με τροπους απαγορευμενους.Δεν ηταν ποθος,παρα αναγκη.Του ανταπεδωσε το φιλι.Τα χερια της μπλεχτηκαν αυτοματα μεσα στα ατιθασα μαλλια του σφιγγωντας τον πιο κοντα της.Με τα δαχτυλα του αποστηθιζε τις γωνιες του προσωπου της,θελοντας να χαραξει βαθια μεσα του αυτη τη στιγμη,μια στιγμη που δεν θα μπορουσε να του στερησει ουτε η ληθη.Ενιωθε να λιωνει ολοκληρος κατω απο το αγγιγμα της,ρυαλια φωτιας κυλουσαν οπου τον ειχε ακουμπησει.Την αγαπουσες,την ηθελε οσο τιποτα αλλο,αυτη την αγνωστη γυναικα που ειχε εμφανιστει στην ζωη του τοσο ξαφνικα.Τους εδενε ενας νεανικος ερωτας,τους χωριζε ο φοβος για το αγνωστο.Ενας φοβος που ηταν ετοιμος να καταπολεμησει γεμιζοντας το κενο με καθε απλη και υπεροχη στιγμη μαζι της.Εκεινη ηταν που διεκοψε το φιλι παλευοντας για ανασα,μονο για να ακουμπησει το κεφαλι της πανω στο στηθος του.Ενιωσε τον χτυπο της καρδιας του να χτυπαει αγρια.Η ανασα της ηταν ζεστη,καθως χαιδευε τον ωμο του.Σ'αγαπαω...ψιθυρισε τελικα και την ενιωσε να χαμογελαει.Τον κοιταξε μονο για μια στιγμη,ισα για να δει τα ματια της που ελαμπαν σαν πυρινα σμαραγδια.Τον φιλησε ξανα,αφηνωντας τα χερια της να ξεκουραστουν στο λαιμο του,σαν να ηθελε να τα αφησει εκει για παντα.Την εσφιξε περισσοτερο πανω του θελοντας να καλυψει και το παραμικρο εκατοστο που μπορουσε να μπει αναμεσα τους.Κι η παραμικρη αποσταση μεταξυ τους αυτη την στιγμη τον πληγωνε.Τα χερια της εφτασαν στην ακρη της μπλουζας του,περνωντας την πανω απο κεφαλι του.Δεν εφερε αντισταση,απο την πρωτη στιγμη που την ειδε ζουσε για αυτη την στιγμη.Τα ρουχα τους πλεον δεν αποτελουσαν παρα μια στιβα στο πατωμα.Την τυλιξε με το σωμα του ακουμπωντας καθε γραμμη του δικου της.Ενιωθε την ψυχη του να γελα δυνατα,καθε σκια φοβου ειχε εξαφανιστει πισω απο τον ηλιο της αγαπης τους,γιατι τωρα που βρισκοταν τοσο κοντα της βρηκε αυτο που τοσο απελπισμενα εψσχνε,αυτο που φοβοταν πως δεν θα ηταν ποτε αληθεια,οτι υπηρχε κατι δικο του.Εκεινη,το ομορφο σωμα της μεσα στα χερια του.Καθε σκεψη του τωρα ζουσε ελευθερη μεσα στο σωμα της....τωρα και για παντα....

Ηταν πια μεσημερι οταν ξυπνησε.Για μια φευγαλαια στιγμη πιστεψε πως το χθεσινοβραδινο ηταν ονειρο,ομως η δροσερη ανασα της Αλεξανδρας στον λαιμο του εφτασε για να διαλυσει και την παραμικρη αμφιβολια.Ξεφυσηξε ανακουφισμενος.Την εσφιξε πιο κοντα του χαμογελωντας ευτυχισμενα.Το μισοσκοταδο δεν ειχε επικρατουσε στο δωματιο παρα τις φωτεινες ηλιαχτιδες που εμπαιναν απο τις χαραμαδες.Ξανα εκλεισε τα ματια συγχονιζοντας την αναπνοη του με την δικη της.Η καρδια της χτυπουσε ρυθμικα λιγα εκατοστα μακρια απο την δικη του,χτυπουσαν στον ιδιο ρυθμο,σαν μια.Καποια στιγμη ακουσε την δονηση του κινητου του καπου στο πατωμα.Την αγνοησε νευριασμενος κλεινοντας πιο σφιχτα τα ματια.Ομως συνεχιζε να χτυπαει μεχρι που πηρε αποφαση πως δεν θα μπορουσε να αποφυγει το να σηκωθει.Απαλατην απομακρυνε απο πανω του και εψαξε στα τυφλα να βρει το κινητο του κατω απο το χαος των ρουχων και των βιβλιων.Δεν αργησε να το εντοπισει.Ηταν η Σοφια.Φορεσε το παντελονι του καθως βγηκε απο το δωματιο.Ναι....ψιθυρισε με βραχνη φωνη,ακομα πιασμενη απο τον υπνο.Δεν μπορω να καταλαβω γιατι εχεις κινητο αν ειναι να μην το σηκωνεις ποτε....ειπε η Σοφια απο την αλλη μερια του τηλεφωνου.Τι να κανω δεν τα παω και πολυ καλα με την τεχνολογια.....μουρμουρισε.Το ξαφνικο φως της μερας τον τυφλωνε,ετριψε τα ματια του σε μια προσπαθεια να συνελθει.Καλα ακομα κοιμασαι...Η φωνη της Σοφιας λες και τρυπουσε τον εγκεφαλο του.Μην φωναζεις...ειπε αφηνωντας ενα μουγκρητο....εκτος αν θες να στο κλεισω.Καλα,καλα οτι πεις....ειπε η φιλη του αφηνωντας ενα γελακι.Φανταζομαι τι εκανες ολη νυχτα....αφησε την προταση της να σβησει με ενα υπαινικτικο τονο.Αυτο του ελειπε τωρα.Χαζουρα απο τους φιλους.Το μονο που ηθελε ηταν να γυρισει στο κρεβατακι του,να ξαπλωσει διπλα της και να κοιμηθει λιγο ακομα νιωθοντας την μεσα στην αγκαλια του.Μπορω να μιλησω στην Αλεξανδρα....?συνεχισε με επιτακτικο τονο μιας και δεν πηρε καμια απαντηση.Κοιμαται....αμα ξυπνησει θα την πω να σε παρει...Καλα να της το πεις ομως.....ειπε και εκλεισε το τηλεφωνο.Ανακουφισμενος κατευθυνθηκε πισω στο δωματιο του,μονο και μονο για να βρει μια ηδη ξυπνια Αλεξανδρα να κοιταει εξω απο το ανοιχτο παραθυρο.Οι ωμοι της ηταν γυρτοι,και ηη ηξερε πως η θλιψη της ειχε επιστρεψει.Σκεφτηκε να πει καποιο ηλιθιο αστειο για να ελαφρυνει την ατμοσφαιρα αλλα ηξερε πως θα ηταν ματαιο.Ηταν κατι που επρεπε να το αντιμετωπισουν.Την πλησιασε και την αγκαλιασε απο πισω...Τι συμβαινει....ειπε με μαλακη φωνη.Τιποτα διαφορετικο απο χθες....ειπε και χαμογελασε σφιγμενα.Το χαμογελο δεν εφτασε ποτε στα ματια της.Σε πηρε τηλεφωνο η Σοφια....Προσπαθησε να αλλαξει το θεμα,να της αποσπασει την προσοχη.Δεν θελω να μιλησω σε κανεναν....ειπε κοιτωντας το κενο.Το ξερεις πως δεν γινεται αυτο...μουρμουρισε και φιλησε τα μαλλια της. Τουλαχιστον για σημερα γινεται...η κηδεια ειναι αυριο....η φωνη της εσπασε δυο φορες.Ξαφνικα γυρισε αποτομα ωστε να τον κοιταει στα ματια,δεν εκλαιγε μα δακρυα λαμπυριζαν στο βλεμμα της.Χαιδεψε το μαγουλο της θελοντας να τα διωξει μακρια.Τον αγκαλιασε απο την μεση προσπαθωντας να ηρεμησει.Φαινομενικα ηταν ηρεμη ομως σχεδον ενιωθε την μαχη που εδινε μεσα της.Σιωπηλοι λυγμοι αρχισαν να διαπερνουν το κορμι της.Σσσσ.....ψιθυρισε...ολα θα πανε καλα....Εγω ειμαι εδω....Την εσφιξε πιο δυνατα μεσα στο στηθος του.Τα χερια της τοτε βρεθηκαν στο προσωπο του,ακουμπησε τα χειλη της απαλα πανω στα δικα του χαριζοντας του ενα συντομο μα εντονο φιλι.Μηπως τωρα θελεις να μιλησουμε....?ειπε και την κοιταξε εξεταστικα στα ματια.Εμεινε σιωπηλη για μερικες στιγμες.Μονο αφου κερασεις καφε....ειπε σε μια αποπειρα να χαμογελασει αληθινα ενω ηδη τον ειχε παρει απο το χερι και τον οδηγουσε στην κουζινα.

Της εδωσε μια κουπα γεματη καφε και εκατσε απεναντι της.Την κοιταξε υπομονετικα.Τυλιξε τα χερια της γυρω από την φλυτζανα ζεσταινοντας τα χερια της.Αν και ειχε βγειο ηλιος το πρωινο ηταν κρυο.Ξεφυσηξε....Λοιπον...πραγματικα δεν ξερω απο που να αρχισω...Σηκωσε το κεφαλι της για να τον κοιταξει.Νομιζω πως το καλυτερο ειναι απο την αρχη...την παροτρεινε με ενα χαμογελο.Τι ακριβως σηναιβει...και ποσο καιρο σε ταλαιπωρει ολη αυτη η κατασταση.Αναστεναξε καθως περασε τα δαχτυλα της μεσα απο τα μαλλια της.Ηταν φανερο πως το θεμα της συζητησης δεν την ευχαριστουσε.Πηρε μια βαθια ανασα.Ηξερε πως ειχε ερθει ο καιρος να το μοιραστει....να το αντιμετωπισει.Μαθαμε για τον καρκινο πριν απο δυο χρονια.Τυχαια....η μητερα μου μπηκε στο νοσοκομειο για μερικες απλες εξετασεις ρουτινας.Δεν ειχε τιποτα σοβαρο...μονο μερικους πονους...αλλα τελικα ηταν...αυτο....Η φωνη της ηταν κατι περισσοτερο απο ενας ψιθυρος.Ηταν θυμωμενη....το εβλεπε...το καταλαβαινε.Φοβηθηκα οπως ηταν φυσικο.Ομως ημουν μικροτερη τοτε,ανωριμη.Δεν μπορουσα φανταστω τι σημαινε αυτο.Το γελοιο ειναι πως εκλεγα και παραπονιομουν ολη μερα.Κι εκεινη προσπαθουσε να με παρηγορησει....αντι να γινει το αντιστροφο.Προσπαθουσε να παρηγορησει εμενα ενω η ζωη ηδη ειχε αρχισει να φευγει απο μεσα της.Η φωνη της εσπασε.Εστρεψε το βλεμμα της απο τα ματια του.Τωρα κοιταζε το ξυλινο τραπεζι.Ανοιξε το στομα του για να πει κατι,ομως το ξανακλεισε.Δεν υπηρχαν λογια για μια τεροια περιπτωση.Ολα θα πανε καλα...μου χε πει.Μα ο καιρος περνουσε και τα πραγματα γινονταν ολο και χειροτερα.Ηταν αδυναμη....πολλες φορες δεν ειχε την δυναμη ουτε να σηκωθει απο το κρεβατι.Μονο με τα ματια με παρακαλουσε να κανω κουραγιο.Πολλες φορες με εδιωχνε απο το σπιτι...μονο και μονο για να μην την βλεπω να υποφερει.Η για να μην βλεπει εκεινη να υποφερω εγω.Η φωνη της εσβησε.Οταν τον ξανα κοιταξε τα ματια της ηταν σφιγμενα.Προσπαθουσε με κοπο να συγκρατησει τα δακρυα.Σ'αγαπουσε πολυ.....ψιθυρισε.Το μονο που ηθελε ηταν να την αγκαλια.Δεν του αρεσε ο πονος που καθρευτιζοταν στα ματια της.Μακαρι να μπορουσε να τον αφαιρεσει.Να τον παρει μακρια,ομως αυτο θα ηταν πολυ δυσκολο.Πρεπει να ηταν πολυ δυσκολο για σας.....?μουρμουρισε μετα απο μερικες στιγμες σιωπης.Τον κοιταξε αποτομα....Η ενταση καθρευτιζοταν ξεκαθαρα στο προσωπο της...Μας....?η φωνη της εσταζε μισος.Τον εξεπληξε.Για σενα και τον πατερα σου μιλουαα...διεκρυνισε.Το καταλαβα....με την διαφορα πως δεν ηταν δυσκολο για μας.Ηταν δυσκολο για μενα.Η φωνη της στον ιδιο οργισμενο τονο.Του ηταν πολυ ευκολο να φυγει οταν τα πραγματα δυσκολεψαν.Του ηταν πολυ ευκολο να αφησει αυτους που υποτιθεται πως αγαπουσε.Τωρα φωναζε.Εκλεισε το προσωπο της μεσα στα χερια της πνιγοντας εναν μορφασμο.Δεν....δεν το πιστευω.....μουρμουρισε ο Μιχαλης με γουρλωμενα ματια.Πως μπορεις να κανεις κατι τετοιο......αφησε την φραση του να πεσει στο κενο.Σηκωθηκε απο την θεση του.Τραβηξε τα χερια της απο το προσωπο της και τα εκλεισε μεσα στα δικα του.Γονατισε διπλα της.Τα ματια της ηταν υγρα.Σκουπισε τα δακρυα πριν προλαβουν να κυλησουν.Εγυρε το κεφαλι της μεσα στο χερι του,κοιτωντας τον θλιμμενα.Δεν ξερω πως κανεις κατι τετοιο...ειπε πιο μαλακα τωρα.Το μονο που ξερω ειναι πως δεν θα το κανα ποτε.Και δεν θελω να εχω καμια σχεση μαζι του......

Καταλαβαινω....ειπε και την εσφιξε στο στηθος του.Ομως ποιος ξερει μπορει στο μελλον να αλλαξεις γνωμη.Αποτραβηχτηκε απο κοντα του και τον κοιταξε θυμωμενη.Αυτο δεν προκειτσι νσ γινει....ειπε αγρια κουνωντας αρνητικα το κεφαλι της.Προτειμω να πεθανω παρα να του ξανα απευθυνω τον λογο....Μην τολμησεις να ξανα πεις ποτε κατι τετοιο....της φωναξε ξαφνιαζοντας ακομη και τον ιδιο του τον εαυτο.Παγωσε το αιμα του και μονο στην ιδεα.Δεν θελω να ξανα ακουσω για θανατο...κι ειδικα τον δικο σου.Τον κοιταζε μπερδεμενη.Σαν να μην ηξερε την επομενη κινηση που θα επρεπε να κανει.Ηταν εξαλλη.....φαινοταν ξεκαθαρα.Ομως ο Μιχαλης δεν εφταιγε σε τιποτα....δεν ηταν αυτος υπαιτιος για οτι της συναιβεναι....Προσπαθησε να χαλαρωσει.Εβλεπε την ενταση μεσα στα ματια του που ξαφνικα ειχαν σκουρινει.Τα χειλη του ειχαν γινει μια ακαμπτη γραμμη.Συγνωμη....ειπε τελικα και εμπλεξε τα χερια της γυρω απο την μεση του.Ενιωσε την δροσερη ανασα του στα μαλλια της.Το ξερω πως γινομαι παραλογη....αλλα δεν μπορω να το ελεγξω.Διστασε για μια στιγμη πριν την αγκαλιασει....και αυτη τον εσφιξε πιο σφιχτα.Ενιωθε τυχερη που τον ειχε.Κι οσο κι αν εψαχνε μια δικαιολογια στο γιατι τον κρατησε μακρια της ολο αυτον τον καιρο δεν μπορουσε να βρει καμια.Κι εγω συγνωμη...μουρμουρισε.Δεν εννοουσα οτι πρεπει να επιδιωξεις να τα βρειτε ουτε οτι τον δικαιολογω για αυτο που εκανε.Απλα δεν θεωρω σωστο να εισαι απολυτη.Μην κλεινεις αυτη την πορτα λεγοντας πως δεν θα την ξανα ανοιξεις.Ποτε μην λες ποτε.Γιατι αυριο τα πραγματα θα ειναι διαφορετικα.Την φιλησε απαλα στο μαγουλο και της μισοχαμογελασε.Εχεις δικιο...ειπε και του αναπεδωσε το χαμογελο.Το ξερεις οτι γινεσαι πολυ γλυκος οταν σε πιανουν οι φιλοσοφιες σου...?ειπε και τον γαργαλησε στα πλευρα.Σταματα,σταματα....ειπε γελωντας δυνατα.Επιασε τα χερια της και τα εδεσε πισω απο την πλατη της.Τον κοιταζε στα ματια κι ενιωθε να λιωνει.Εσυ παλι γινεσαι πολυ γλυκεια οταν χαμογελας...ειπε σοβαρα τωρα.Τοτε ξαφνικα τα χερια της μπλεχτηκαν στα μαλλια του τραβωντας τον πιο κοντα της.Τον φιλησε...κι ηταν ολα εκει...θυμος,παθος,ανακουφιση,αγαπη....απελευθερωση ψυχης.....

Κρατουσε ανοιχτη την πορτα καθως η Αλεξανδρα εβγαινε εξω στο ανοιξιατικο απογευμα.Εισαι σιγουρη πως πρεπει να φυγεις....?ρωτησε θλιμμενα.Ναι...η φωνη της στον ιδιο τονο.Πρεπει να παω να δω τους παππουδες μου.Θα ανησυχουν εχω εξαφανιστει τοσες ωρες και αυτοι σιγουρα ειναι σε χειροτερη κατασταση απο μενα.Οκ....παραδοθηκε στο τελος.Μηπως θελεις να ερθω μαζι σου....?ρωτησε δειλα.Τον κοιταξε αναποφασιστη για μια στιγμη.Γιατι οχι....ειπε τελικα...Θα νιωθω πολυ καλυτερα αν εισαι και εσυ μαζι μου.Μισο λεπτο ερχομαι....φωναξε καθως ετρεξε μεσα στο σπιτι.Επιασε το μπουφαν και το κινητο του.Απο συνηθεια το ανοιξε.Εννια κλισεις απο Κωστα,Σοφια και Ελενη και εικοσιτρεις απο την Μυρτω.Ξεροκαταπιε.Την ειχε ξεχασει τελειως και ηξερε πως ειχε μπλεξει ασχημα.Αυτες οι ασχημες σκεψεις χαθηκαν στο πισω μερος του μυαλου του μολις ξανα αντικρισε το προσωπο της.Της χαμογελασε εγκαρδια καθως την επιασε απο το χερι.Παμε...?ρωτησε κλεινοντας την πορτα πισω του.Οι διαφανες σταγονες ελαμπαν κατω απο το φως του ηλιου καθως η πολη στεγνωνε απο την χθεσινη βροχη.Που μενουν....?ειπε και την κοιταξε.Λιγο πιο κατω απο το σπιτι μου....Δεν ειναι πολυ μακρια....διευκρινισε και εβαλε τα χερια τους ετσι οπως ηταν μπλεγμενα μεσα στην τσεπη του μπουφαν της.Το χθεσινοβραινο κρυο δεν ειχε ξεθυμανει τελειως.Μια σκεψη περασε τοτε απο το μυαλο του.Αληθεια.ξεκινησε να πει....τωρα που...εγινε οτι εγινε...συνεχισε δισακτικα προσπαθωντας να θιξει το θεμα οσο το δυνατον λιγοτερο....Που θα μεινεις....?Κοιτουσε μπροστα καθως κατηφοριζαν τον δρομο. Να σου πω την αληθεια δεν το εχω σκεφτει.Λογικα δεν υπαρχει προβλημα να μεινω μονη.Στο κατω κατω ειμαι 17 χρονων.Μαλλον θα το χω διπορτο....γελασε χωρις κεφι....γιατι δεν θελω να τους αφηνω μονους.Ειναι η μονη οικογενεια που μου απεμεινε.Την κοιταξε με ενα βλεμμα κατανοησης.Η Αλεξανδρα ηταν μοναχοπαιδι,οπως κι αυτος.Πολλες φορες σκεφτηκε ποσο καλυτερα θα ηταν τα πραγματα αν ειχε εναν αδερφο η μια αδερφη.Δεν τον ενοιαζε αν θα ηταν μεγαλυτερος η μικροτερος.Αλλα σιγουρα η σιωπη στο σπιτι δεν θα ηταν τοσο εντονη....μερικες φορες φανταζε ακομη και απειλητικη.Ειμαι σιγουρος πως θα βρεις την λυση....ειπε τελος αγκαλιαζοντας την απο τους ωμους.Δεν μιλησαν για την υπολοιπη διαδρομη.
Λιγο αργοτερα εφτασαν στο σπιτι των παππουδων της.Το σπιτι τους ηταν ζεστο,διακοσμιμενο απλα.Κατι που του θυμισε το σπιτι της γιαγιας του κανοντας τον να νιωσει αμεσως οικεια.Τον παππου της Αλεξανδρας τον ελεγαν Γιωργο,κι απο οτι φαινεται το ονομα της το ειχε παρει απο την γιαγια της.Ειχαν ακομα και τα ιδια σμαραγδενια ματια,μονο που της γιαγιας φαινονταν πιο κουρασμενα.Ξεχειλιζαν εμπειρια και στοργη.Του εσφιξαν το χερι και τον καλοδεχτηκαν σαν να μην ηταν αυτη η πρωτη φορα που τον εβλεπαν.Και οι δυο ηταν ψυχραιμοι αν και φαινονταν ξενυχτησμενοι.Οσο θλιμμενοι κι αν ηταν παντως τα δακρυα τους τα κρατησαν κρυφα.Τους ακουγε καθως μιλουσαν οι τρεις τους για την προετοιμασια της κηδειας διχως να ανακατευεται.Μονο κρατουσε πιο σφιχτα το χερι της Αλεξανδρας κατω απο το τραπεζι οταν ενιωθε τα δαχτυλα της να σφιγγονται γυρω απο το χερι του.Επειτα οι παππουδες της εφυγαν για να τακτοποιησουν τις τελευταιες λεπτομερειες.Ολη την υπολοιπη ωρα την περασαν στην σιωπη.Ενιωθε τ πακετο με τα τσιγαρα μεσα στην τσεπη του ομως δεν τολμουσε να το ανοιξει.Ηξερε πως την ενοχλουσε και δεν ηθελε να την προκαλεσει με κανεναν τροπο.Αρχισε να παιζει με τον αναπτηρα του αφηρημενα.Καθισε απεναντι του.Αναψε αμα θες....ειπε μαλακα.Το απαιτει η περισταση....χαμογελασε ξεψυχισμενα....και δωσε ενα και σε μενα.Εβγαλε το πακετο απο την τσεπη του και της το εδωσε χωρις να πει τιποτα.Την παρατειρησε καθως αναβε το τσιγαρο της με τα ματια στο κενο.Λες και εκει υπηρχε η απαντηση σε οτι την απασχολουσε.Εφερε ενα και στα δικα του χειλη και ρουφηξε νοσταλγικα τον καπνο.Εμεινε σιωπηλος,κοιτωντας του δεικες του ρολογιου στον τοιχο,καθως κυλουσαν προς ενα ακομη τελος......
Λιγο πριν σκοτεινιασει πηγαν στο σπιτι της.Πολλα αυτοκινητα ηταν παρκαρισμενα απο εξω.Διπλα στην πορτα ηταν ακουμπισμενο το καπακι απο ενα φερετρο.Τα ματια της αυτοματα γεμισαν δακρυα.Την κρατησε σφιχτα πανω του,αρνουμενος να την αφησει να καταρευσει.Ενιωθε τους λυγμους της καθως διαπερνουσαν τα σωματα τους,μα ανουταν να τους ελευθερωσει.Ηταν δυνατη....επρεπε να ειναι.Σε μια στιγμη το χερι της αφησε το δικο του,καθως χαθηκε μεσα στις αγκαλιες συγγενων και φιλων.Ειδε τους φιλους τους να καθονται σε μια γωνια στο σαλονι.Ενιωσε λιγο καλυτερα μολις αντικρισε τα προσωπα τους.Ηξερε πως δεν ειναι μονοι.Πηγε και σταθηκε διπλα τους.Ο Αντωνης και ο Παναγιωτης τον χτυπησαν φιλικα στον ωμο,λες και ηταν αυτος που χρειαζοταν την συμπαρασταση τους.Ο Κωστας αρκεστηκε σε μια ματια,ηξερε πως ηταν αρκετη.Κανεις δεν μιλησε.Ακολουθησε την Αλεξανδρα με το βλεμμα καθως διεσχιζε το σαλονι.Πηγε και σταθηκε πανω απο το αψυχο σωμα της μητερας της κοιτωντας την με ματια υγρα.Αποθεσε ενα φιλι στο μετωπο της και απομακρυνθηκε.Σχεδον ενιωσε στο στομα του το κρυο δερμα,την γευση του θανατου.Η Σοφια εγυρε στον ωμο του προσπαθωντας να πνιξει τα δακρυα της.Το χερι της κρατουσε σφιχτα τον Αντωνη που κοιτουσε σαν χαμενος.Η Μαρια γλιστρησε μεσα στο πληθος προσπαθωντας να την φτασει ομως δεν τα καταφερε.Η Αλεξανδρα την κοιταξε παρακλητικα κανοντας της νοημα να περιμενει.Περασαν αρκετες ωρες μεχρι να διαλυθει το πληθος.Προλαβαν να ανταλλαξουν ισα ισα δυο λεξεις.Τους ικετεψε να περιμενουν στο δωματιο της.Ειχε ακομα την δυναμη να επιβληθει στον εαυτο της.Τον επιασε απο το χερι καθως εκανε να ανεβει την σκαλα.Γυρισε να την κοιταξει.Μην με αφησεις,...ψιθυρισε στο αυτι του και η φωνη της εσπασε.Ποτε...μουρμουρισε και την φιλησε πεταχτα στα χειλη αδιαφορωντας για το ποιος εβλεπε.Για την υπολοιπη πολλη ωρα εκοβαν βολτες μεσα στον μικρο χωρο του δωματιου της περιμενοντας.Ηταν λιγο μετα τα μεσανυχτα οταν ανοιξε την πορτα και μπηκε μεσα.Το βλεμμα της ηταν γυαλινο.Ετρεξε κατευθειαν προς το μερος της κοιτωντας την βαθια στα ματια.Τυλιξε τα χερια της γυρω απο τον λαιμο του και ξεσπασε σε λυγμους.Ενιωσε τα χερια των φιλων τους να κλεινουν γυρω απο τα σωματα τους,προστατεοντας τους.Ολος της ο κοσμος ειχε χαθει.....ομως ηξερε πως δεν ηταν μονη.Η οικογενεια της ηταν εδω αγκαλιαζοντας την με την ζεστασια της φιλιας.Η οικογενεια που ειχε διαλεξει η ιδια για τον εαυτο της.Αφεθηκε στην στιγμη κρατωντας τους σφιχτα.....μεχρι που ολοι ενωθηκαν σε ενα δακρυ.....σε μια αγκαλια.....

Την ημερα της κηδειας ο ουρανος ηταν βαμμενος σε ενα φωτεινο γαλαζιο χρωμα.Ηταν λες κι ο Θεος τους περιγελουσε,δειχνοντας τους πως δεν ειχε ερθει το τελος του κοσμου.Το μεσημεριανο φως αντανακλουνταν πανω στα ασπρα μαρμαρα ζαλιζονας τον.Οι συγγενεις και οι φιλοι ειχαν γεμισει ασφυκτικα τον χωρο γυρω του σαν μαυρες κυλιδες πανω στην ευτυχια της ανοιξιατικης μερας.Η Αλεξανδρα στεκοταν λιγο πιο περα,αναμεσα στους παππουδες της, με το βλεμμα στραμενο στο πατωμα.Ο χρονος ειχε παγωσει,κι ολα αυτα της φαινονταν ανουσια.Ακουγε τις προσευχες να βγαινουν απο τα χειλη του παππα κι ενιωθε πως κανεις εκει πανω δεν προκειται να κανει τον κοπο να τις ακουσει.Μονο λεξεις,που θα επρεπε να εχουν ενα βαθυτερο νοημα,λογια που πεφτουν σε ενα τεραστιο κενο απο κλαματα και φωνες.Σημερα δεν κλαιει.Οτι δακρυ ειχε μεινει μεσα της το αφησε να χυθει μεσα στους εφιαλτες της.Τα χερια της ειναι σφιγμενα σε γροθιες.Οι φωτεινες ηλιαχτιδες χορευουν πανω στις φυλλωσιες των δεντρων.Εχει ζεστη.Ιδρωτας κυλαει στο μετωπο της....Νιωθει την ανυπομονησια της,θελει να φυγει.Τον ψαχνει μεσα στο πληθος με το βλεμμα.Της χαμογελαει ενθαρρυντικα.Εδω ειμαι....της λεει διχως λεξεις.Η Σοφια κατι ψιθυριζει με τον Κωστα και την Μαρια.Ακουει το ονομα του,μα δεν στρεφει το βλεμμα του απο τα ματια της μεχρι που νιωθει ενα απαλο χτυπημα στον ωμο.Μιχαλη.....μουρμουριζει η Σοφια αναγκαζοντας τον να την κοιταξει.Τι ειναι....?ρωταει βιαστικα.Η Μυρτω που ειναι...?η φωνη της ασταθης.Δεν ξερω...εχουμε μερες να μιλησουμε.Ξανακοιταζει μπροστα.Το λεω γιατι με εχει παρει αρκετες φορες τηλεφωνο και υπεθεσα πως σημερα θα ηταν εδω....μαζι σου.Γυρναει και την κοιταει αποτομα.Ε λοιπον απο οτι φαινεται δεν ειναι....της ειπε απλα....Και αυτη την στιγμη για να πω την αληθεια δεν με ενδιαφερει καθολου.Συντομα η τελετη τελειωσε και το πληθος αρχισε να σκορπιζει.Εψαχνε την Αλεξανδρα μεσα στο πληθος....ομως ματαια.Δεν μπορουσε να την βρει.Τα βηματα του τον εφεραν στην εξοδο του νεκροταφειου.Ενιωθε περιεργα αναμεσα σε αυτους τους ανθρωπους.Ηταν ολοι καλα ντυμενοι στις αποχρωσεις του μαυρου.Ενω αυτος ειχε αρκεστει σε μια μαυρη μπλουζα και ενα απλο τζιν.Εβαλε τα γυαλια ηλιου του πρασπαθωντας να αποφυγει τα βλεμματα τους.Αυτος και οι φιλοι του απεπνεαν εναν αερα νεοτητας που δεν ταιριαζε καθολου με το γυρω σκηνικο.Τους κοιταζαν σαν να μην ειχαν θεση εκει.Κι ειχαν δικιο εν μερη.Ομως ο πονος και ο θανατος δεν ειχαν ηλικια.Ποσα παιδια της ηλικιας τους ηταν αραγε θαμμενα εκει κοντα....?Σαν πληγες πανω στο σωμα της ζωης.Μια πληγωμενη ανοιξη που ποτε δεν ανθισε.Η μελαγχολια του εσφιγγε την καρδια.Πνιγοταν και ηθελε να φυγει.Ομως δεν γινοταν χωρις αυτη.Αρχισε να περπαταει πιο γρηγορα ψαχνωντας την στα γυρω προσωπα.Τελικα ξεχωρισε την πλατη της πισω απο ενα μπουγιο ανθρωπους.Ηταν ετοιμος να φωναξει το ονομα της οταν καταλαβε πως δεν ειναι μονη.Το χερι του Αρη τυλιχτηκε γυρω απο την μεση της φερνοντας την πιο κοντα του...Κι αυτος εμεινε να στεκεται εκει....τοσο κοντα μα και τοσο μακρια της.....