Δραπετες ονειρων.....

Προχωρησαν μαζι με τον Κωστα και την Σοφια μεχρι το σχολειο.Ηταν αρχες Ιουνη και ο ηλιος ελαμπε απο την χαρα του.Ρε παιδια....το συνειδητοποιειται πως σχεδον.....τελειωσε....ειπε ο Κωστας σοκαρισμενος.Ναι....μουρμουρισε η Σοφια.Απο την μια χαιρομαι.Θελω να πω.....αυτο περιμεναμε ολη μας την ζωη.Να ανοιξουμε φτερα.Αλλα τι θα γινει αν δεν τα καταφερουμε....?Θα τα καταφερουμε.....επεμεινε ο Μιχαλης.Φετος ολοι εχουμε δωσει τον καλυτερο μας εαυτο.Ακομη και ο Κωστας....ειπε και εδειξε γελωντας τον φιλο τους.Ολα θα πανε καλα.....ειπε σιγουρη η Αλεξανδρα ριχνοντας τους ενα συντομο βλεμμα.Κι αν δεν πανε.....θα ειμαστε εδω για να το αντιμετωπισουμε.....Ο Μιχαλης την αγκαλιασε πιο σφιχτα απο την μεση.Του αρεσε που ειχε ξανα βρει την σιγουρια της....την χαμενη της αυτοπεποιθηση.Τωρα ηταν πιο δυνατη.....και μαζι της ειχε δυναμωσει και αυτος.Ενιωθε μονος.....ορφανος.Ομως ηξερε πως δεν ηταν.Η Αλεξανδρα δεν προσπαθησε ποτε να καλυψει τα κενα του....ομως και μονο η παρουσια της ηταν ικανη να τα κανει να φαινονται ασημαντα.

Ετρεμαν τα ποδια του καθως εμπαινε στην αιθουσα.Ο Κωστας και η Αλεξανδρα πηγαν και εκατσαν ο καθενας στην θεση του.Το προσωπο της Αλεξανδρας ηταν αναψοκοκκινισμενο απο το αγχος.Η εικονα αυτη εκανε την καρδια του να χτυπησει λιγο πιο δυνατα αλλα οχι απο το αγχος.Μισοχαμογελασε και εκατσε στο θρανιο του.Το αγχος ειχε δεσει κομπο το στομαχι του....ενιωθε οτι πνιγοταν.Ο καθηγητης αφησε μπροστα του την κολλα και πηρε μια βαθια ανασα.Εριξε μια γρηγορη ματια στα θεματα.Τα ηξερε σχεδον ολα.Με το βλεμμα αναζητησε τους φιλους του.Και οι δυο εγραφαν πυρετοδως.Χαμογελασε.....αρχισε να γραφει......νιωθοντας πως συμπληρωνε καποια αιτηση για μια νεα,διαφορετικη ζωη.Μια ζωη στην οποια θα ηταν κυριος του εαυτου του.....μια ζωη που θα μοιραζοταν μονο μαζι της....

Ενα κυμα ηρεμιας διαπερασε το σωμα του μολις βγηκε απο την αιθουσα.Ειχε πραγματικα τελειωσει....Ειχε κανει οτι καλυτερο μπορουσε για το μελλον του,τωρα η κατασταση ηταν αποκλειστικα στα χερια της μοιρας.Στο διαδρομο επιασε κουβεντα με μερικους απο τους συμμαθητες του.Συζητησεις γεματες ενθουσιασμο για το μελλον μα και πικρια για ενα κεφαλαιο που εφτανε στο τελος του.Εμεναν μονο οι ενδοσχολικες εξετασεις και θα τελειωνε για παντα.Δεν θα ξανα εκανε ποτε μαθημα σε αυτες τις αιθουσες.

Η σκεψη του τον εσειρε σε περασμενες μερες.Τοτε που ειχε βρεθει πρωτη φορα μεσα σε αυτους τους τοιχους με τον Κωστα διπλα του και τον φοβο του αγνωστου να του γαργαλαει τα σωθικα.Οταν πρωτοειδε την Αλεξανδρα να περναει απο διπλα του,τα γελια,οι παρεες,τα μυστικα και τα παρανομα τσιγαρα στο πισω μερος του σχολειου.Χαμογελασε αφηρημενα.Ολα αυτα θα τα αφηνε πισω του τωρα.Τον εθλιβε αυτο το γεγονος ομως δεν τον πληγωνε.Ηξερε πως οσοι ανθρωποι απο το παρελθον του αξιζαν θα εμεναν στην ζωη του και τις μερες που θα ερχονταν.Οσοι δεν θα τα καταφερουν απλως δεν αξιζαν.

Το φως περνουσε μεσα απο τις μεγαλες φυλλωσιες των δεντρων.Κοιταξε ψηλα χαιρετοντας τα σιωπηλα.Αυτα τα δεντρα που εμοιαζαν να παρακολουθουν τα παντα,που παντα εμεναν ιδια....οσα χρονια κι αν περνουσαν.Η Αλεξανδρα και η Σοφια καθονταν στο αγαπημενο μερος της παρεας τους.Τα δυο κοριτσια γυρισαν και τον κοιταξαν χαιρετοντας τον καθως εφτανε κοντα τους.Εσκυψε το κεφαλι του προς το μερος της Αλεξανδρας μεχρι που τα χειλη τους ενωθηκαν σε ενα συντομο φιλι.Εκεινη τον κοιταξε και χαμογελασε.Το φως της καλοκαιρινης μερας αντανακλονταν στο βλεμμα της κανοντας τα ματια της να φαινονται πιο φωτεινα απο οτι συνηθως.Πως γραψατε....?ρωτησε στρεφοντας το βλεμμα ποτε στην μια και ποτε στην αλλη.Καλα....ειπαν συντονισμενα.Δεν νομιζω πως εμεινε και τιποτα αλλο να κανουμε πια.....ειπε η Σοφια καθως επαιζε με μια τουφα των μαλλιων της.Η Αλεξανδρα συμφωνησε με μια κινηση του κεφαλιου.Απλα περιμενουμε.......

Το σπιτι ηταν ασυνηθιστα ζεστο καθως μπηκαν.Η επιφανεια του τραπεζιου εκαιγε καθως ειχε μεινει εκτεθειμενη ολη μερα στο ζεστο βλεμμα του ηλιου.Ετοιμασαν βιαστικα κατι να φανε.Απολαυσαν το μεσημεριανο τους σιωπηλοι για αρκετη ωρα.Το μονο που ακουγοταν ηταν ο θορυβος του μεταλου πανω στη γυαλινη επιφανεια.Πως λες να πηγαμε....?ρωτησε η Αλεξανδρα σπαζοντας πρωτη τη σιωπη.Οπως ακριβως θελαμε....ειπε με σιγουρια ο Μιχαλης.Η κοπελα δεν ειπε τιποτα ομως τα χαρακτηριστικα του προσωπο της εμειναν σφιγμενα.Τα ματια του Μιχαλη ζαρωσαν.Δεν του αρεσε να την βλεπει ετσι.Τι σε απασχολει....?ρωτησε με χαμηλη φωνη και εκλεισε το χερι της μεσα στο δικο του.Τι θα γινει αν δεν περασαμε και οι δυο...?Τον κοιταξε με σφιγμενα ματια.Το συζητησαμε πολλες φορες αυτο.Αν δεν περασω θα σε ακολουθησω οπου κι αν πας και θα ξανα προσπαθησω του χρονου.Δεν χρειαζεται να σε απασχολει αυτο...Την κοιταξε καθησυχαστικα.Η Αλεξανδρα ξεφυσηξε.Ενιωσε την ζεστη της ανασα στο προσωπο του,κατι που τον εκανε να σφιξει πιο πολυ τα δαχτυλα της μεσα στα δικα του.Κι αν δεν περασω εγω....?μια περιεργη εκφραση ζωγραφιστηκε στο προσωπο της.Την κοιταξε εξεταστικα διχως να καταλαβαινει γιατι την απασχολουσε τοσο αυτο το θεμα.Ηξερε πως δεν προκειται να την αφησει ποτε.Οτι κι αν γινοταν.....Αμα θελεις μπορεις να με ακολουθησεις και να ξανα προσπαθησεις επειτα.Κι αν οχι.....Τα ματια της τωρα τον κοιτουσαν πιο εντονα απο πριν περιμενοντας την απαντηση....Θα ξανα δωσουμε μαζι του χρονου.Η κοπελα δεν μιλησε.Χαμηλωσε το βλεμμα στο μισογεματο πιατο της.Ο Μιχαλης εσκυψε προς το μερος της αναγκαζωντας την να τον κοιταξει.Τι επαθες τωρα....?Δεν θελω να κανεις κατι τετοιο για μενα....ειπε εκεινη.Εσυ ομως θα το εκανες για μενα...την προκαλεσε.Δεν καταλαβαινεις...τον κοιτουσε με ματια γεματα ενταση....Δεν θελω να θυσιασεις ολο σου το μελλον για μενα.Εδω και ποσους μηνες εισαι κοντα μου....εχεις αφησει τα παντα για μενα.Το ξερω οτι με αγαπας ομως αυτο δεν ειναι δικαιο για σενα....για την οικογενεια σου....οι λεξεις εσβησαν και εκεινη χαμηλωσε παλι το βλεμμα αποφευγοντας το δικο του.

Εκεινος την κοιταξε θυμωμενα για μερικες στιγμες.Δεν μπορουσε να δεχτει την ντροπη που την βαραινε.Μα καλα δεν τον καταλαβαινε καθολου....?Δεν εμενε μαζι της γιατι τους ενωνε καποια ηλιθια υποχρεωση,ουτε ενιωθε πως εκανε θυσιες για εκεινη.Ηταν μαζι της γιατι δεν μπορουσε να κανει αλλιως.Ηταν ο μονος πραγματικος λογος που τον εκανε να αγαπαει την ζωη.....αφου αυτη ηταν η ζωη του.

Κοιτα....ειπε μαλακα....ξερω πως τα πραγματα μπορει να ειναι δυσκολα,ομως δεν φοβαμαι το μελλον γιατι ξερω οτι μπορω να το αντιμετωπισω.Δεν υπαρχει τιποτα που να μην μπορεις να κατακτησεις στην ζωη.Το μονο που χρειαζομαι εισαι εσυ.....ολα τα υπολοιπα μπορω να τα αντεξω.Ανασηκωσε το αριστερο της φρυδι κοιτωντας τον αινιγματικα.Δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα...τα δαχτυλα της χτυπουσαν νευρικα πανω στο τραπεζι ολη αυτη την ωρα.Εγυρε προς το μερος της σταματωντας τη νευρικη κινηση για να κλεισει επειτα και τα δυο της χερια μεσα στα δικα του.Κι ομως ειναι....ψιθυρισε με σιγουρια....Μερικες φορες κανουμε τα πραγματα να φαινονται πιο δυσκολα απο οτι ειναι.Στο κατω κατω ο χρονος θα δειξει....με το να αγχωνεσαι δεν καταφερνεις τιποτα.Μετα απο ενα εντονο βλεμμα που κρατησε αρκετες στιγμες του εγνεψε θετικα ξαναπιανοντας το πιρουνι και συνεχισε να τρωει το φαγητο της.

Ηταν αργα το βραδυ οταν εκλεισε τα βιβλια του και αποφασισε να παει για υπνο.Η Αλεξανδρα κοιμοταν ηδη.Τα χερια της ηταν τυλιγμενα σε γροθιες και απο την εκφραση του προσωπου της καταλαβε πως εκανε ανησυχο υπνο.Ηξερε πως παρα την κουβεντα τους πιο πριν δεν ειχε ηρεμησει εντελως.Ξαπλωσε διπλα της και την εσειρε απαλα μεσε στην αγκαλια του.Η ανασα της ηταν ζεστη πανω στο λαιμο του.Φιλησε τα μακρια μαλλια της που ειχαν ξεχυθει σαν καστανος χειμαρρος πανω στο στηθος του.Αναστεναξε βαθια κλεινοντας τα ματια.Συγχρωνησε την ανασα του με την δικη της χαλαρωνοντας.Αφεθηκε στον μαγευτικο ηχο της καρδιας της μεχρι που τον πηρε ο υπνος.

Οι μερες περνουσαν διχως να το καταλαβαινουν.Το καλοκαιρι ειχε μπει για τα καλα και τους αποπροσανατολιζε τελειως απο το διαβασμα.Η Αλεξανδρα δεν ειχε ξανα αναφερει τιποτα σχετικα για το τι θα γινοταν επειτα.Ομως ο Μιχαλης την ειχε πιασει αρκετες φορες να ειναι αφηρημενη.Το γεγονος πως δεν μοιραζοταν τις σκεψεις του μαζι του τον ανησυχουσε αλλα του εκανε και πιο ευκολο να καταλαβαινει προς τα που πλανιοταν ο λογισμος της.

Παντως επρεπε να παραδεχτει πως ειχε ενα δικιο.Υπηρχαν ορισμενα ζητηματα που επρεπε να λυθουν.Εκτος του οτι ηταν δυο νεοι ανθρωποι σχεδον μονοι δεν βοηθουσε και πολυ την κατασταση....μα πανω απο ολα επρεπε να ξεκαθαρισει με τους γονεις του.Απο την μια του ελειπαν αλλα απο την αλλη ηταν ακομη θυμωμενος.Ενα κομματι του εαυτου του ηθελε να κρατησει αυτη την βολικη αποσταση που ειχε δημιουργηθει μεταξυ τους.Μια φορα στο τοσο το τηλεφωνο χτυπουσε μα οταν απαντουσε δεν επαιρνε απαντηση.Μονο ακουγε την ανασα της μητερας του στην αλλη γραμμη.Ποτε δεν εκλεινε το τηλεφωνο με την ελπιδα πως ισως πει κατι που θα εκανε πιο ευκολα τα πραγματα.Ομως ποτε δεν το εκανε.....οπως ουτε κι εκεινος.

Η Αλεξανδρα ηταν ξαπλωμενη μπροστα στην τηλεοραση και αλλαζε γρηγορα τα καναλια διχως να σταματαει σε καποιο συγκεκριμενο.Την εκανε πιο περα και εκατσε διπλα της τραβωντας την επειτα μεσα στην αγκαλια του.Θα παω μια βολτα με τον Κωστα για λιγο.Θελεις να ερθεις....Η κοπελα σηκωσε το βλεμμα και τον κοιταξε γνεφοντας αρνητικα.Ηταν πιο χλωμη απο οτι συνηθως κατι που τον δυσαρεστησε.Το απογευματινο φως εμπαινε μεσα στο δωματιο.Η ζεστη ηταν εντονη αν και σε αναικτα πλαισια ακομη.Τα ματια της αιχμαλωτιζαν το φως του ηλιου κλεβοντας του για ακομη μια φορα την ανασα.Εκλεισε τα λευκα δαχτυλα της μεσα στα δικα του.Σιγουρα εισαι καλα.....Εσκυψε και την φιλησε στο μετωπο.Ηταν ζεστη,αλλα δεν φαινοταν αρρωστη.Δεν ειναι τιποτα....ειπε η Αλεξανδρα καθυσηχαστικα.Απο την κουραση ειναι.Της εγνεψε θετικα και σηκωθηκε.Την εδωσε ενα πεταχρο φιλι και κατευθυνθηκε προς την πορτα.Αμα θελησεις τιποτα παρε με.....ειπε κουνοντας το κινητο που κρατουσε στο χερι του.Ενταξει....την ακουσε να λεει καθως εκλεινε την πορτα πισω του.

Ο Κωστας τον περιμενε ακριβως απο κατω,οπως παντα αλλωστε.Ηθελε να του μιλησει για κατι σοβαρο ομως δεν ηξερε ακομη τι ηταν αυτο.Χαιρετησε με ενα ζεστο χαμογελο τον φιλο του και εκεινος του το ανταπεδωσε με ενα φιλικο χτυπημα στην πλατη.Ξεκινησαν να περπατανε στον αδειο δρομο.Η υγρασια ηταν εντονη τετοια ωρα της μερας κανοντας τον να νιωθει καπως αβολα.Τρεχει τιποτα....?ρωτησε τον Κωστα οταν ειδε πως αυτος δεν μιλουσε.Ο φιλος του τον κοιταξε με βλεμμα γεματο οδυνη.Οτι κι αν ηταν πρεπει να ηταν σοβαρο....μιας και ο Κωστας ηταν η προσωποποιηση της ασαισθησιας.....

Διεσχισαν σιωπηλα το δρομο για αρκετη ωρα.Ο ηλιος τους εκαιγε την πλατη καθως εφτανε στην δυση του.Ο Μιχαλης εριξε ενα βλεμμα γεματο απορια στον φιλο του.Οτι και να τον απασχολουσε ηταν πολυ σοβαρο μιας και ο Κωστας δεν εμενε ποτε σιωπηλος για τοση πολλη ωρα.Αντιθετα ηταν μια ζωη αυτος που εσπαγε τον παγο προσπαθωντας να χαλαρωσει την κατασταση.Τι συμβαινει Κωστα...?τον ρωτησε μπερδεμενο μα και περιεργος.

Ολα αλλαζουν....ειπε αοριστα ο Κωστας ανταποδιδοντας του το βλεμμα.Ο Μιχαλης βλεφαρισε γραγορα.Τι εννοεις...?Φυσικα εν μερει ηξερε τι εννοουσε.Οι ζωες τους θα αλλαζαν μια για παντα.Τωρα μπορουσε να ξεχωρισει τα σημαδια του φοβου στα ματια του φιλου του,αν και οχι τοσο εντονα οσο στο βλεμμα της Αλεξανδρας.Ο Κωστας του εριξε ενα ειρωνικο υφος,σαν να ελεγε πως ειναι προφανες.Λογικο δεν ειναι...?ειπε ο Μιχαλης.Αυτη την στιγμη περιμενουμε απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου.Κοιταξε τον δρομο καθως η σκεψη του ετρεχε στις παιδικες τους μνημες.Αισθανοταν τυχερος....γιατι ειχαν φτασει σε αυτο το σημειο,λιγο πριν το μεγαλο αλμα και ηταν ακομη μαζι.Δεν ηταν λιγες οι φιλιες που ειχε δει να χαλανε ολα αυτα τα χρονια....αν οχι ολες.Φοβαμαι πως τα πραγμαρα δεν θα ειναι ξανα ιδια....ψιθυρισε με παραπονο ο Κωστας...Κοιτα...ειπε μαλακα ο Μιχαλης χτυπωντας του απαλα τον ωμο..Ξερω πως νιωθεις.Το ιδιο νιωθω κι εγω...Κι αν νομιζεις οτι εισαι σε ασχημη κατασταση κανεις λαθος.Η Αλεξανδρα εχει φρικαρει κανονικα και δεν μπορω να την ηρεμησω με τιποτα....Μια φαση ειναι και θα περασει...Και του χρονου θα ειμαστε ολοι εδω...ιδιοι...Αυτο που εχουμε δεν θα αλλαξει.Δεν καταλαβαινεις....ειπε ο Κωστας και τον κοιταξε σοβαρα.Ηδη εχει αλλαξει.Το βλεπω στον εαυτο μου....στα αισθηματα μου.Ηδη βρισκομαστε πολυ πιο σπανια ολοι μαζι.Και η Ελενη ολο απομακρυνεται απο μενα.Ειναι σαν να μην την ξερω μερικες φορες.Κοιταξε παραιτημενα τον δρομο.Η Ελενη θελει να περασει σε διαφορετικη πολη απο μας...Και να,φοβαμαι πως θα την χασω....πως θα χαθουμε ολοι μας....Ο Μιχαλης μπηκε μπροστα του αποτομα αναγκαζοντας τον να σταματησει.Εμενα δεν θα με χασεις ποτε...ειπε ακουμπωντας και τα δυο χερια του στους ωμους του Κωστα αναγκαζοντας τον να τον κοιταξει στα ματια.Πως εισαι τοσο σιγουρος...?τον ρωτησε με πικρια.Γιατι εισαι ο αδερφος μου....Το μονο που δεν με δενει μαζι σου ειναι το αιμα.Ο Κωστας τον κοιταξε διχως να μιλαει.Τα γαλανα ματια του φιλου του ελαμπαν,κανοντανς ξεκαθαρο το ποσο πιστευε αυτα του τα λογια.Το ξερεις οτι νιωθω το ιδιο για σενα ετσι...τον αγκαλιασε μονο για μια στιγμη και τραβηχτηκε.Ο Μιχαλης μισοχαμογελασε....Το ξερω..ειπε.Το φως ξανα επεστρεψε στο προσωπο του φιλου του.Εχεις δικιο....ειπε....Αντε παμε τωρα να παρουμε για καμια βολτα και την αδερφη μας....Μαλωσε με τον Αντωνη και ειναι ετοιμη να γκρεμισει το σπιτι.Τι εγινε...?ειπε ξαφνιασμενος....Δεν ξερω.Λογικα τα γνωστα γυναικεια προβληματα..Λες και δεν την ξερεις την Σοφια....Προσεχε πως μιλας για την αδερφη μας...ειπε ο Μιχαλης γελωντας...Δηλαδη ειμαστε τριδυμα...?ο Κωστας εκανε ενα μορφασμο...18 χρονια δεν το καταλαβες...?Αυτο να μου πεις..μουρμουρισε και ανασηκωσε τους ωμους...Ενα ζεστο χαμογελο σχηματιστηκε στο προσωπο του Μιχαλη.Οποια αναμνηση και να εβρισκε μεσα του παντα ο Κωστας και η Σοφια ηταν εκει....Οσο κι ας τις ειχε θολωσει ο χρονος παντα τα προσωπα τους θα ηταν εκει να του χαμογελουν...Δηλαδη συγγνωμη τωρα που παντρευτηκες εμενα η Αλεξανδρα τι μου ειναι...?Γυρισε και του πατησε μια καρπιαζια στο σβερκο...Δεν ξερω....ειπε γελωντας δυνατα...Αν και δεν παντρευτηκα ακομη και δεν το βλεπω τωρα κοντα...Ο φιλος του χαμογελασε...Αφου αυτη θα παρεις τι το ψαχνεις...Ειναι της οικογενειας τωρα πια...Ναι μαλλον...εκανε αφηρημενος καθως εστριβαν προς το σπιτι της Σοφιας....Ειμαστε και μεγαλο σοι ρε γαμωτο....χασκογελασε ο Κωστας....Κι οντως ηταν....για τιποτα δεν ηταν σιγουρος στην ζωη του...Μονο για ενα πραγμα....δεν θα ηταν ποτε μονος.....

Οι πρωτες μαυρες ανταυγεις της καλοκαιρινης νυχτας ειχαν αρχισει να βαφουν ηδη τον ουρανο οταν εφτασε μετα απο λιγο στο σπιτι της Αλεξανδρας.....το μερος που ειχε γινει και δικο του σπιτι κατα καποιον τροπο.Ο χωρος του φαινοταν οικειος,πολυ πιο οικειος απο οτι του φανηκαν οι τοιχοι του δικου του σπιτιου εδω και πολυ καιρο.Φωναξε το ονομα της καθως εκλεινε πισω του την πορτα της εισοδου.Αλλα το μονο που πηρε ως απαντηση ηταν σιωπη.Απορημενος προχωρησε στα μεσα δωματια.....ομως η Αλεξανδρα δεν ηταν πουθενα.....

Η συνηθεια αυτης της κοπελας να εμφανιζεται και να εξαφανιζεται απο την μια στιγμη στην αλλη ειχε γινει ο μονιμος εφιαλτης του.Πηρε τηλεφωνο την Σοφια και την Ελενη ομως καμια δεν ειχε μιλησει μαζι της...Ενας κομπος γεννηθηκε στο στομαχι του και συντομα αρχισε να τον πνιγει.Εκατσε ακινητος σαν αγαλμα κοιτωντας τον αδειο χωρο διπλα του.

Δεν υπηρχε κανενα σημειωμα,η καποιο σημαδι που να μαρτυρα που ειχε παει.Το μονο που ειχε αλλαξει θεση ηταν η φωτογραφια της μητερας της που τωρα τον κοιτουσε με παγωμενα ματια απο το πατωμα.Το μυαλο του αρχισε να παιρνει γρηγορες στροφες καθως βυθιστηκε στο χαρτινο βλεμμα....Ηταν φοβισμενη,φανερο πως κατι την απασχολουσε.Κι εκεινος την ειχε αφησει μονη......μονη με τον εαυτο της οταν τον χρειαζοταν.....

Βλεφαρισε με μια ανεπαισθητη κινηση και ενιωσε τα ματια του να καινε.Κι εκεινος φοβοταν,η καρδια του ετρεμε περισσοτερο απο οτι θα ηταν ικανος να παραδεχτει ποτε.Το προσωπειο της ψυχραιμιας που ειχε υιοθετησει τον τελευταιο καιρο αρχισε να ραγιζει.Τα χερια του σχηματισαν γροθιες...που μπορει να ειχε παει....?Η σιωπηλη απαντηση ακουστηκε σαν κροτος μεσα στο κεφαλι του καθως η φωτογραφια συνεχιζε να τον παρακολουθει σιωπηλα....

Ενιωσε χαμενος για μια στιγμη που κρατησε αιωνες.Φανταστηκε την Αλεξανδρα να καθεται σε αυτην ακριβως την θεση και να βιωνει τα ιδια συναισθηματα.Την ειχε αφησει μονη.....και η αναγκη του να τρεξει μακρια απο δω,να παψει να μενει απραγος ειχε αρχισει να φουντωνει μεσα του,να εξαπλωνεται σαν φωτια.Ο τρομος ειχε κυριευσει καθε κυτταρο του καθως το βλεμμα της νεκρης γυναικας διαπερνουσε την ψυχη του....Φοβος για το μελλον,φοβος για εκεινη που αγαπουσε.Οι ψιθυροι εγιναν φωνες και η σκεψη αναγκη....

Πεταχτηκε και αρχισε να τρεχει προς τα νεκροταφεια.Εκει που θα πηγαινε αυτος για να μην ειναι μονος....μονο που οι σταυροι των δικων του χαμενων βρισκονταν μεσα του.Δεν υπηρχε κανενας βωμος,κανενα καντηλι να αναψει.Μονο ο γλυκοπικρος πονος που του προκαλουσε η σκεψη τους.

Σταματησε εξω απο την μεγαλη σιδερενια πορτα για να παρει ανασα.Τα χερια του στηριζονταν σφιχτα πανω στα γονατα του που λιγο ακομη και δεν θα τον κρατουσαν.Ιδρωτας καλυπτε το σωμα του και η οικεια μυρωδεια του κεριου και των λουλουδιων δεν αργησε να τον κατακλυσει γεμιζοντας τον με ενα πρωτογνωρο δεος.Ανοιξε την σιδερενια πορτα με κοπο ταρασοντας την νεκρικη σιωπη.Ηταν μολις δεκαοχτω χρονων....ομως δεν ειχε παραισθησεις.Μπορουσε να νιωσει τον θανατο να τον αγγιζει....προχωρησε αναμεσα στους ταφους με βημα αργο αλλα σιγουρο...μερικες φορες αναρωτιοταν αν τον ακολουθουσε απο παντα.Απο τοτε που ηταν μωρο και τα γαλανα του ματια ειδαν για πρωτη φορα το φως της μερας.Υπαρχουν πολλα ηδη θανατου,κι ο σωματικος ειναι ο πιο ανωδινος.Κι αυτος υπηρξε νεκρος...σαν να γεννηθηκε ετσι.Μεχρι που την γνωρισε και ηταν σαν τα πνευμονια του να γεμισαν για πρωτη φορα με καθαρο αερα.Ομως τωρα ηταν ζωντανος.....ενιωθε ετσι γιατι αγαπουσε...μια αγαπη που την βρηκε μονος του,αισθηματα που δεν τον ακολουθουσαν απο την γεννηση του.Αγαπη που τον συμπληρωνε.....

Βρηκε την Αλεξανδρα να καθεται διπλα στον γνωριμο ταφο και να σημειωνει παλι κατι στις σελιδες του τετραδιου της οπως ειχε κανει απειρες φορες τον τελευταιο χρονο καθε φορα που ερχονταν εδω μετα το σχολειο.Τα ματια της ηταν κοκκινα απο τα δακρυα ομως ηταν ηρεμη τωρα πια....Σιωπηλα εκατσε διπλα της χωρις να παρει το βλεμμα του απο πανω της.

Η κοπελα δεν σηκωσε τα ματια για να τον συναντησει ομως ενιωσε το βλεμμα του πανω της.Εκεινο το οικειο βλεμμα που ενιωσε καρφωμενο πανω της αμετρητες φορες τις νυχτες που στριφογυρνουσε στην αγκαλια του.Το μολυβι συνεχισε να τρεχει πανω στις χαρτινες γραμμες διχως να σταματαει ουτε στιγμη.Ο Μιχαλης περιμενε υπομονετικα να τελειωσει...διχως να προσεχει τιποτα.Ο απογευματινος αερας ειχε αγριεψει καθως επεφτε η νυχτα σκορπιζοντας τα πεσμενα φυλλα στο εδαφος.Οι σελιδες του τετραδιου θροισαν καθως τις χαιδεψε ο αερας μα η πιεση απο το χερι της κοπελας τις εμποδισε απο το να σκορπιστουν.Λες και ηταν οτι πολυτιμοτερο ειχε....

Επιτελους η κοπελα σηκωσε το βλεμμα και συναντησε τα ματια του.Του χαμογελασε δειλα....Ηξερε πως τον ειχε κανει να ανησυχησει.Τα χρωματα του δειλινου παιχνιδισαν μεσα στα ματια της κανοντας τα φαινονται σαν φωτεινα σμαραγδια.Της ανταπεδωσε το χαμογελο και σηκωσε το χερι του στο προσωπο της.Ενιωσε το ζεστο του αγγιγμα να σκουπιζει οτι ειχε απομεινει απο τα δακρυα της περνοντας μαζι και ολα τα απομειναρια των φοβων της.

Ηξερε πως ολα θα πηγαιναν καλα οσο ηταν κι αυτος μαζι της.Το γεγονος οτι ηξερε που να την ψαξει ακομη κι οταν αισθανοταν τοσο χαμενη που ουτε εκεινη ηξερε που θα την εβγαζε ο δρομος που ειχε διαλεξει στα τυφλα ηταν η αποδειξη πως αυτο το αγορι,αυτος ο αντρας θα ηταν διπλα της για το υπολοιπο της ζωης της.Ηταν το φωτεινο κομματι που ταιριαζε απολυτο με το σκοτεινο δικο της.Η πρωινη ηλιαχτιδα που οσο ασχημη κι αν ηταν η σκοτεινια του εφιαλτη θα ειχε παντα την δυναμη να την γυρισει σπιτι το πρωι.Ηλπιζε μονο να ηταν και εκεινη το ιδιο για εκεινον.Εσκυψε και τον φιλησε πεινασμενα....σαν να ειχε να ανασανει ωρα και επιτελους τα πνευμονια της γεμισαν με οξυγονο.Η γνωριμη μυρωδια του την καθησυχασε και τον τραβηξε πιο κοντα της μην θελοντας να τελειωσει αυτη η στιγμη οπως και χιλιαδες αλλες στο παρελθον.

Το ξερεις οτι σ'αγαπαω ετσι....ψιθυρισε πανω στο στομα της κρατωντας σφιχτα ακομη πανω του.Εγνεψε καταφατικα....το ηξερε,μα πανω απο ολα το ενιωθε.Κι οτι κι να γινει θα εισαι εδω...ειπε περισσοτερο δηλωση παρα ερωτηση.Παντα....το χαμογελο που ζωγραφιστηκε στα χειλη του ηταν το μονο που ελειπε για να ολοκληρωσει την ζωγραφια του δειλινου.Ακουμπησε στον ωμο του και εκλεισε τα ματια.Οτι κι αν γινει....ψιθυρισε στο αυτι της φιλωντας τα μαλλια της.

Μειναν ετσι για μερικες στιγμες που κρατησαν πολυ λιγοτερο απο οτι θα ηθελαν και οι δυο τους.Την ονειρικη τους σφαιρα διελυσε το κινητο του Μιχαλη που αρχισε να χτυπαει και δεν ελεγε να σταματησει οσο κι αν το αγνοουσε.Τελικα το σηκωσε με εναν αναστεναγμο.Ναι....ειπε κοιτωντας το μελαγχολικο τοπιο μπροστα του.Τα ματια της Αλεξανδρας δεν αφησαν το προσωπο του ολη αυτη την ωρα.Το αγορι εκλεισε το τηλεφωνο διχως να πει λεξη και σηκωθηκε απο την θεση του.Ελα....ειπε τινωντας το χερι στην κοπελα που συνεχιζε να τον κοιταει με απορια.Βγηκαν τα αποτελεσματα......

Σπόιλερ:

ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ.....

O Mιχαλης κατεβηκε τρεχοντας τις σκαλες.Μην ξεχασεις να περασεις αυριο πριν φυγεις....του φωναξε η γιαγια του κοιτωντας τον καθως ετρεχε αλαφιασμενος με ενα χαμογελο στα χειλη.Για χιλιοστη φορα ενταξει.Μπορεις να παψεις να ανησυχεις...ειπε το αγορι στρεφοντας την ματια του προς το μερος της,με ενα βλεμμα που η ηλικιωμενη γυναικα ειχε δει αμετρητες φορες στο προσωπο του.Του χαμογελασε γλυκα καθως μπηκε μεσα στο σπιτι,κρυβοντας τα δακρυα της.Αυριο θα εφευγε και θα εκανε μηνες να τον δει.Οσο κι αν δεν ηθελε να το πιστεψει το αγορακι που καποτε κρυβοταν μεσα στην αγκαλια της μεγαλωνε.....γινοταν αντρας....Ενας αντρας που θα εκανε καθε γονιο περαφανο.Του παιδιου της το παιδι....ο δευτερος γιος της....Νομικη σαν τον πατερα του....κι ας μην ηθελε να το παραδεχτει.....παντα θα προσπαθουσε να τον ξεπερασει....να γινει καλυτερος....να αποδειξει πως αξιζε την προσοχη που τοσο πολυ στερηθηκε σαν παιδι...μα πανω απο ολα τον σεβασμο που αξιζε ως ο ανθρωπος που ειχε γινει.

Ετρεξε μεχρι την ακρη του δρομου οπου τον περιμενε ο Κωστας με τον Αντωνη.Τι κανεις τοση ωρα....?τον ρωτησε ο φιλος του κοιτωντας το ρολοι του.Τι να εκανα.Λες και δεν ξερεις την γιαγια μου.Δεν με αφηνε να φυγω...ειπε χαμογελωντας βεβιασμενα.Ολα ετοιμα για αυριο...?ρωτησε ο Αντωνης.Πανω κατω ναι.Το μονο που εμεινε ειναι να μαζεψουμε κατι τελευταια βιβλια και γενικα ψιλοπραγματα....

Ωραια....ειπε ο Αντωνης.Και μεις ειμαστε ετοιμοι.Οποτε θα βρεθουμε στο σταθμο κατα της οχτω ωστε να φτασουμε οσο το δυνατον πιο συντομα.Τα ματια του φιλου του ελαμπαν απο ενθουσιασμο.Επιτελους η στιγμη που περιμεναν ολη τους εφτασε.Μια μερα τους χωριζε απο την φοιτητικη ζωη.Την ζωη που ολοι τους ονειρευονταν απο παντα να ζησουν.Ο Κωστας κοιταξε τον Αντωνη θλιμμενα.Ηταν φανερο πως δεν συμμεριζοταν τον ενθουσιασμο του φιλου του.Γιατι σε αντιθεση με εκεινον και την Σοφια αυτον και η Ελενη δεν περασαν στην ιδια πολη.

Το φθινοπωρινο αερακι του Σεπτεμβριου χαιδεψε τα προσωπα τους καθως το φως του απογευματος αρχιζε σιγα σιγα να σβηνει.Τα τρια αγορια προχωρησαν αμιλητα για την υπολοιπη ωρα μεχρι που εφτασαν εξω απο το σπιτι της Σοφιας.Η κοπελα τους περιμενε καθισμενη στο πεζοδρομιο.Γεια....χαιρετησε αοριστα με τα ματια της κολλημενα στον Αντωνη.Γεια σου και σενα....της απαντησε εκεινος και τα ματια του φωτιστηκαν.Εσκυψε και αφησε ενα πεταχτο φιλι στα χειλη της.Το χερι του βρηκε το δικο της και επιτελους η κοπελα γυρισε να κοιταξει και τους υπολοιπους.Η Ελενη η Μαρια και ο Παναγιωτης μας περιμενουν ηδη στο γνωστο μερος κοντα στο στεκι....Η Αλεξανδρα...?ρωτησε ο Μιχαλης κοιτωντας την φιλη του.Μαζι τους υποθετω....

Ο Μιχαλης και ο Αντωνης ειχαν πιασει την κουβεντα κανονιζοντας τις τελευταιες λεπτομερειες για αυριο.Ο Μιχαλης εριξε μια κλεφτη ματια προς τον Κωστα που εμεινε αμιλητος εδω και ωρα.Ο πονος στα ματια του φιλου του ηταν τοσο ορατος που ενα κυμμα απελπισιας κατεπνιξε την ψυχη του.Δεν μπορουσε ουτε να φανταστει πως θα ενιωθε στην θεση του.Η Σοφια απομακρυνθηκε απο τα δυο αγορια και προχωρησε διπλα στον Κωστα.Ελα...μην εισαι ετσι.Ολα θα πανε καλα θα δεις.....μουρμουρισε και τους χαιδεψε απαλα το μπρατσο.Το αγορι της εριξε ενα βλεμμα απελπισιας.Εσυ πως θα αισθανοσουν στην θεση μου....?Καταλαβαινω....το βλεμμα της κοπελας ηταν γεματο συμπονια.Ομως οι Σερρες δεν ειναι τοσο μακρια απο την Θεσσαλονικη.Και ετσι κι αλλιως θα ειναι μαζι με την Μαρια και τον Παναγιωτη.Και εσυ θα εχεις εμας....Μερα παρα μερα μαζι θα ειμαστε.Θα δεις.Ο Κωστας εκανε μια αποπειρα να χαμογελασει....εσφιξε το χερι της Σοφιας μεσα στο δικο του.Σε ευχαριστω....ψιθυρισε στην κοπελα που αν και δεν τους ενωνε κανενας δεσμος αιματος ενιωθε σαν αδερφη του.

Ετσι ειναι....ειπε ο Μιχαλης μπαινοντας αναμεσα τους και αγκαλιαζοντας και τους δυο απο τους ωμους.Δεν θα μας ξεφορτωθεις τοσο ευκολα.Ο Κωστας τους χαρισε ενα χαμογελο γεματο ευνομωσυνη.Να εισαι σιγουρος για αυτο....ειπε βρισκοντας τον καλο ευθυμο εαυτο του.

Διαλεξαν να καθισουν σε ενα τραπεζι κοντα στην θαλασσα.Το πρωτο κρυο εκανε την εμφανιση του ομως η ορεξη για ζωη εκαιγε τοσο εντονα τις καρδιες τους που δεν μπορουσαν να συμμεριστουν την θλιψη του καιρου.Το καλοκαιρι εφευγε ομως ο θανατος τους δεν μπορουσε να τους αγγιξει το ξεκινημα της ζωης τους.Στιγμες σαν κι αυτη ενιωθαν ατρωτοι....νεοι,ζωντανοι...ανθρωποι που αγγιζαν λιγη απο την ομορφια της αιωνιοτητας.
Το χαμογελο εμεινε στα χειλη τους ολη την υπολοιπη μερα καθως περνουσαν την τελευταια μερα τους σε αυτο το καφε που φιλοξενησε τοσες στιγμες τους.Μετα απο λιγο η Ελενη και ο Κωστας ειχαν εγκαταληψει την μικρη συντροφια αποζητωντας λιγες ακομη στιγμες μονοι ο ενας με τον αλλον....Αυριο θα εβαζαν χιλιομετρα αναμεσα τους....ομως καμια ανθρωπινη αποσταση δεν μπορουσε να χωρισει δυο καρδιες δεμενες με δεσμα ψυχης....

Ο Μιχαλης εψαξε την Αλεξανδρα αναμεσα στους φιλους του.Ειχε ωρα να ακουσει την φωνη της και το βλεμμα του την εψαξε ασυναισθητα.Η κοπελα ειχε χαθει απο τα ματια του εδω και αρκετη ωρα.Που ειναι η Αλεξανδρα....?ρωτησε την Σοφια κοιτωντας ανησυχα τριγυρω.Παντοτε ενιωθε περιεργα οταν δεν ηταν κοντα της....ειδικα οταν εξαφανιζοταν ετσι.Ειπε οτι θα εκανε μια βολτα τριγυρω....εκανε μια αοριστη χειρονομια προς το λιμανι.Οκ παω να την βρω....μουρμουρισε αφηρημενα και σηκωθηκε απο την θεση του.

Περπατησε χαζεοντας τις βαρκουλες που απολαυμαν το τεμπελικο χαδι της θαλασσας.Το τραγουδι του νερου εφτασε στα αυτια του αγγιζοντας την ψυχη του....χαριζοντας του ενα συναισθημα γαληνης.Ειδε την Αλεξανδρα καθισμενη σε ενα παγκακι στην ακρη του λιμανιου με το μπλε τετραδιο της ανοιχτο στα ποδια της.Τα ματια της ηταν στραμμενα στα απλετο καμβα του οριζοντα.Ο ηλιος εγερνε σιγα σιγα στην δροσερη αγκαλια της θαλασσας βαφοντας τον ουρανο με τα χρωματα του δειλινου.Γεια...ψιθυρισε και σταθηκε απο πανω της .Τι γραφεις παλι...?ειπε και εριξε μια κλεφτη ματια στην μισογεματη σελιδα.Το σμαραγδενιο βλεμμα της κοπελας συναντησε το δικο του.Οι χρυσες ηλιαχτιδες του ηλιου ελαμπαν μεσα στα ματια της.Γεια...ειπε και τον τραβηξε να κατσει κοντα της κολλωντας το σωμα της πανω στο δικο του.Της χαμογελασε αχνα.Ετοιμη για αυριο...?ρωτησε και πηρε το χερι της μεσα στο δικο του.Ηταν ζεστο...Η Αλεξανδρα τον κοιταξε αινιγματικα για μια στιγμη.Ναι ετσι νομιζω....ειπε μετα απο μια συντομη παυση.Δεν εχω να φοβηθω τιποτα οταν σε εχω μαζι μου.Τα ματια του αγοριου ελαμπαν στο χρωμα του ξαστερου ουρανου.Ενιωσε τα συναισθηματα του να τον πνιγουν,ανικανος να αρθρωσει λεξη απο την ομορφια που απλωνοταν μπροστα του,δεσμιος ολων αυτων που τους εδεναν μαζι,σε μια κοινη μοιρα...σε μια κοινη ζωη.Ενιωσε ενα κυμα ποθου να τον διαπερναει οπως και καθε φορα που τον κοιταζε με αυτο τον τροπο.Εσκυψε και την φιλησε....φωναζοντας της μεσα απο την σιωπη ολα οσα ενιωθε,αφηνοντας ολα αυτα που τους ενωναν να τους παρασειρουν σαν χειμαρρος σε μια στιγμη που το μονο που υπηρχε στον κοσμο ηταν ο χτυπος δυο καρδιων που χτυπουσαν η μια για την αλλη....Τα χερια της Αλεξανδρας εκλεισαν γυρω απο τον αυχενα του τραβωντας πιο κοντα της.Τα χειλη του εγιναν πιο απαιτητικα πανω στα δικα της λες και η ζωη του ολοκληρη εξαρτοταν απο αυτο το φιλι.Το γαλαζιο τετραδιο γλιστρησε απο την αγκαλια της καθως τα χερια του εδεσαν γυρω απο την μεσα της κρατωντας την σφιχτα πανω στο σωμα του.
Σ'αγαπαω....ειπε με φωνη που ετρεμε .Η κοπελα τον κοιταξε στα ματια.Τα δαχτυλα της χαιδεψαν τα χειλη του.Ενα συναισθημα που ουτε το παντα μπορει να χωρεσει....ψιθυρισε πανω στα χειλη του αφηνοντας εκει ακομα ενα πεταχτο φιλι....Κι εγω σάγαπαω.....
Τα χειλη του της χαρισαν ενα χαμογελο που ξεχειλιζε απο ευτυχια.Μετα απο μερικα λεπτα σιωπης ο Μιχαλης χαλαρωσε το κρατημα του σκυβοτας για να μαζεψει το τετραδιο της.Δεν μου ειπες ομως τι εγραφες.....την ειπε παιχνιδιαρικα ριχνοντας μια ματια στην πρωτη αραδα γραμμων.Η ζωη μας σαν ενα τραγουδι.....διαβασε τα γραμματα της πρωτης σερας.Σαν κατι να μου θυμιζει αυτο....ειπε και την φιλησε στο μετωπο.Θα σου κανω μηνυση για κλοπη πνευματικων δικαιωματων....Η Αλεξανδρα γελασε δυνατα.Η αναπνοη της χαιδεψε την βαση του λαιμου του κονοντας τον να ριγησει.Ναι μου αρεσε και ειπα να το κρατησω....Αν και ειμαι σιγουρη πως μπορουμε να λυσουμε αλλιως αυτο το προβλημα.....Κολλησε τα χειλη της πανω στα δικα του χαμογελωντας ακομη αμυδρα.Αμα συνεχισεις αυτο που κανεις λιγο ακομη μπορεις να παρεις και την ψυχη μου....ψιθυρισε ο Μιχαλης απομακρυνοντας τα χειλη του μερικους ποντους απο τα δικα της.Του χαμογελασε και τον αγκαλιασε....
Το αγορι ξεφυλισσε το τετραδιο με τα χερια του ακομη τυλιγμενα γυρω απο το σωμα της.Διαβασε μερικες σελιδες και την κοιταξε απορημενος.Τι ειναι αυτο....?Μια ιστορια....ειπε απλα η Αλεξανδρα.Και με τι εχει να κανει....Την κοιταξε στα ματια για μια στιγμη λες και εκει υπηρχαν ολες οι αναμνησεις....Αγκαλιασε το προσωπο του με τα χερια της και τον φιλησε στο στομα.Εχει να κανει με ενα αγορι...και ενα κοριτσι....οι λεξεις ξεφευγαν απο τα χειλη της αναμεσα σε φιλια...με μια παρεα....με μια αγαπη....με μια ζωη....
Ο Μιχαλης απομακρυνθηκε λιγο και την κοιταξε σοβαρα στα ματια.Δεν μπορω να καταλαβω γιατι διαλεξες να ξεκινησεις με μια δικη μου ανοητη φραση οταν γραφεις τοσο ομορφια.Εσυ δεν χρειαζεσαι την Αγγλικη Φιλολογια μωρο μου....Εισαι γεννημενη συγγραφεας.Του χαμογελασε γλυκα χαιδευοντας απαλα το μαγουλο του.Εσυ εισαι το τραγουδι της ζωης μου....εσυ εισαι η ζωη μου ολοκληρη....ψιθυρισε ακουμποντας τα χειλη της απαλα στο λαιμο του.Αν η ζωη διαρκει μονο οσο ενα τραγουδι.....τοτε οι στιχοι θελω να προερχονται απο τα χειλη σου,ο μονος ρυθμος που χρειαζομαι ειναι της ανασας σου....του χτυπου της καρδιας σου....Εσυ εισαι η μουσικη που με κραταει ζωντανο.....ψιθυρισε φιλωντας την ακρη του κεφαλιου της.....Η Αλεξανδρα χαμογελασε σφιγκοντας τον ακομη πιο σφιχτα.Ηξερε πως αν και δεν ειδε το χαμογελο της το ενιωσε....οπως παντα αλλωστε.....

Εμειναν εκει για ωρες...με το μπλε τετραδιο πανω στα ποδια τους,την τελευταια πνοη της μερας να σβηνει πανω στο θαλασσινο νερο..μεχρι που τα μαυρα πεπλα της νυχτας καλυψαν τον κοσμο γυρω τους.Οι φωνες των φιλων τους τους εβγαλα απο την ονειρικη πραγματικοτητα που φυλαγαν μονο για τον εαυτο τους....Πρεπει να φυγουμε.....ειπε μαλακα ο Μιχαλης....Το ξερω του απαντησε η Αλεξανδτα τεμπελικα..Δεν μου ειπες ομως...πως τελειωνει η ιστορια....ρωτησε ξαφνικα ο Μιχαλης σπαζοντας την βολικη σιωπη.Δεν ξερω....του ειπε χαμογελωντας...Δεν το εχω ζησει ακομη....μουρμουρισε και το χερι της βρηκε το δικο του...Δεν πειραζει....ειπε...εχουμε ολη την ζωη μας να το μαθουμε.....την σηκωσε στην αγκαλια του και την φιλησε αγνοωντας τα ξεφωνητα και τις επιδοκιμασιες των φιλων τους....Μια χαρα μου ακουγεται....Το χαμογελο της εκεινη την στιγμη θα μπορουσε να επισκιασει και το πιο λαμπρο αστερι.Ειδικα αμα την μοιραστουμε με αυτους εκει περα....ειπε δειχνοντας με ενα νευμα προς την παρεα τους....Με τα χερια τους ενωμενα προχωρησαν αργα προς τους φιλους τους.....την οικογενεια τους......





Ετσι θα συνεχιζαν την πορεια τους μεσα στην ζωη....Πιασμενοι χερι χερι....Τα ονειρα των ανθρωπων ερημωνουν με τον καιρο αμα δεν εχουν με καποιον να τα μοιραστουνε....κι οταν τα ονειρα μας πνιγουν πρεπει να εχουμε την δυναμη να δραπετευουμε απο αυτα και να χτιζουμε αλλα....Μερικες αγαπες πεθαινουν με τον καιρο....αλλες σβηνουν σαν ονειρα που χανουν την λαμψη τους στο πρωτο φως της αυγης...αλλα συνεχιζουν να φωτιζουν τον ουρανο της ψυχης μας σαν μακρινα αστερια.Αναμνησεις,σημαδια που δεν σβηνουν ποτε....Ομως καποιες αγαπες ζουν για παντα....γιατι πολυ απλα μονο η αιωνιοτητα μπορει να τις χωρεσει....


ΤΕΛΟΣ.....





Επιτελους καταφερα να τελειωσω αυτη την ιστορια επειτα απο τοσο καιρο....
Ελπιζω να σας αρεσε και συγγνωμη για την τοση αναμονη.....
καθε σχολιο αρνητικο η θετικο ειναι καλοδεχουμενο......
https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t611.htm