xrysanthi's Blog

Ι Xrysanthi!!!Επαναλαμβανω οτι τα παραλες αν και με το τελευταιο κεφαλαιο που μου εστειλες εναν Α πονοκεφαλο τον ενιωσα!!

μα γιατί καρδιά μου δεν ήταν καλό;;;

τη δε τη σχολιαζω!!!Αλλα πρεπει να το παραδεχτω εισαι πρωτοποριακη!!

όσο γι αυτό όχι να το παινευτώ αλλά η άτιμη κατεβάζω τέλειες ιδέες για να σας στέλνω στα τάρταρα


έχεις μελάκι μάλλον τελικά θα χρειαστώ την βοήθεια του κοινού γιατί τα πήρα άγρια πάλι θα καταλάβεις όταν διαβάσεις το μειλ

μπας και ειδες καμια ταινια και εμπνευστηκες;;;

όχι καμία σχέση
σου εξήγησα πως μου ήρθε
έψαχνα τρόπο να συμπληρώσω το κενό που υπήρχε και ο Μπρεκ μου έδωσε την λύση
άλλωστε έπρεπε να λύσουμε και το άλλο θέμα εκείνο που δεν κόλλαγε με την βρομιάρα

πραγματικα εγω ουτε που θα το θυμομουν!!!Μπραβο τι να πω!!

Χριστέ μουυυυυυυ τι διαβάζω η γυναίκα και δεν πέφτω από τον δεύτερο
άσχετο αλλά ήθελα κάπου να το πω
πεθαίνωωωωωωωωωω Ελίνααααααααααααααα
τι ατάκες πετάει το στόμα του;;;;
τι λέει το άτομο και με αποτελειώνει;;;;
που κρυβόταν τόσο καιρό αυτός ο άγγελος;;;;


ΥΓ σε ευχαριστώ καρδιά μου χαίρομαι που καταφέρνω ακόμα να σε εκπλήσσω ευχάριστα

εχεις δρομο μπροστα σου Χρυσανθη κανε κουραγιο...τι σε περιμενει να δεις!!

πάω να κάνω τσιγάρο να πάρω δυνάμεις
I AM IN LOVE WITH AN ANGEL

j κοφ'το το ρημαδι!!

σε κάποια άλλη ζωή ίσως

Άσχετο ...κορίτσια άργησα να στείλω πμ διότι παρακακολουθούσα την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών...

τώρα όμως είμαι εδώ και στέλνω ! Μαζί με τα σχετικά θα υπάρχει και προειδοποιητικό σημείωμα! Αυτά ...Αναμένατε κι ελπίζω να μην σας πιάσει πονοκέφαλος...

περιμένουμε με αγωνία

η ελπιδα πεθαινει τελευταια!!

ο Θεός λοιπόν να βάλει το χέρι του, άντε και καλή λευτεριά...

αυτό είναι ένα αποχαιρετιστήριο κεφάλαιο με όλη μου την αγάπη
από αύριο φεύγω για διακοπές και θα λείψω για 3 βδομάδες
αλλά δεν θα σας αφήσω έτσι το Ελινάκι μας θα σας αναρτήσει τα επόμενα τρία κεφάλαια που πρόλαβα να γράψω για να μην σας αφήσω τόσο καιρό χωρίς κεφάλαιο αλλά θα έχετε ένα την εβδομάδα και όταν γυρίσω υπόσχομαι για περισσότερα καθώς θα έχω μπόλικο χρόνο για να γράφω την συνέχεια

φιλάκια πολλά και ότι και να κάνετε καλά να περνάτε

πρωτα απο ολα να ευχηθω καλες διακοπες , ομορφες με υπεροχες στιγμες!!!δευτερον το κεφαλαιο ηταν υπεροχο , δεν κανω περαιτερω σχολια, εφοσον τα λεμε και κατιδιαν στην ουσια εμεις και τριτον υποσχομαι να τα ανεβαζω για να μην μεινουν παραπονεμες οι αναγνωστριες σου !!!!!!!!!!!!!

σε ευχαριστώ καρδιά μου για όλα
από ότι κατάλαβες τελείωσα και το επόμενο σου το στέλνω

Δια χειρός Χρυσάνθης.. Το κεφάλαιο 8...

Soulmates Μ2 "8. Η διαφυγή"




Τα φώτα έκλεισαν, το τραγούδι των γενεθλίων άρχισε να ηχεί και οι τούρτες άρχισαν να μας πλησιάζουν με την Μπέλλα να κρατάει την δική μου και τον Μπρεκ την τούρτα της Άλις. Με την άκρη των ματιών μου έβλεπα τον πατέρα μου να κοιτάει έντονα την μητέρα μου και εκείνη να ανταποδίδει το βλέμμα του με ένα βλέμμα που όμοιο του δεν είχε υπάρξει ξανά. Ήταν τελείως αφοπλιστικό και αποφασιστικό, δεν άφηνε περιθώρια για αμφισβήτηση ότι ήταν δική της δουλειά αλλά πέρα από αυτό υπήρχε και κάτι παραπάνω, δήλωνε νίκη. Η μητέρα μου τελικά πράγματι μας αποχαιρετούσε με τον τρόπο της το πρωί, τώρα ήμουν βέβαιος γι αυτό και όλο αυτό με έκανε να ανησυχώ. Αν πράγματι είχε σχεδιάσει την διαφυγή μας γιατί δεν ήθελε να έρθει μαζί μας; Ήξερε – όπως και όλοι μας – ότι αυτό ο πατέρας μου δεν θα το άφηνε ατιμώρητο και αυτό ήταν κάτι που δεν θα επέτρεπα ποτέ να γίνει. Μια τρίχα από τα μαλλιά της αν πείραζε θα είχε να κάνει μαζί μου.

~Μην ξεχάσεις να κάνεις μια ευχή~ άκουσα να μου ψιθυρίζει μέσα στην σκέψη μου και η ματιά μου επικεντρώθηκε απάνω της. Το χαμόγελο της έκανε την καρδιά μου να φτερουγήσει αλλά η αγωνία για την μητέρα μου δεν με άφηνε να το χαρώ όπως θα ήθελα.

Η Έλενα δίπλα μου είχε αρχίσει να εκδηλώνει την ενόχληση της και κοιτώντας προς τον πατέρα μου του πέρασε ότι απαιτούσε να κάνει κάτι για όλη αυτήν την κατάσταση αλλά με μια ματιά γύρω του ο πατέρας μου άξαφνα πάγωσε και εγώ ακολούθησα αυτόματα την ματιά του. Δίπλα στα τσιράκια του πλέον υπήρχαν παραπάνω από ένας άγνωστοι που εμφανίστηκαν από το πουθενά, η μυρωδιά τους με έκαναν να καταλάβω ότι ήταν σαν και εμένα ενώ οι ματιές τους δήλωναν ξεκάθαρα ότι ήταν έτοιμοι για όλα. Ήμουν εκατό της εκατό σίγουρος ότι ήταν ικανοί να μην υπολογίσουν ούτε τον άμαχο πληθυσμό που ήταν ανίδεος σε ότι συνέβαινε και για κάποιον λόγο αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Ήταν άραγε ικανή η Μπέλλα να βάλει σε κίνδυνο τόσους ανθρώπους που έχουν πλήρη άγνοια για τα πλάσματα που θεωρούν ότι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια για εκείνους ενώ εκείνα ζούνε δίπλα τους μόνο και μόνο για να μας πάρει μακριά από το χειρότερο εχθρό μας; Όχι δεν μπορεί να ήταν ικανή και ο πατέρας μου το ήξερε και ήμουν σίγουρος ότι υπολόγιζε σε αυτό, αυτό όμως που δεν υπολόγιζε κανένας μας ήταν την ίδια την μητέρα μου.

Σβήνοντας ταυτόχρονα με την Άλις τα δέκατα όγδοα κεριά μας η Άλις χωρίς να έχει άλλη αντοχή έτρεξε προς την Μπέλλα και την αγκάλιασε με όλη την ευτυχία και την ανακούφιση να αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο της ακριβώς την στιγμή που τα φώτα ανοίγανε ξανά. Το βλέμμα του πατέρα μου έσταζε φαρμάκι προς το μέρος της Μπέλλα αλλά εκείνη είχε μάτια μόνο για μένα και αυτό με τρέλανε ακόμα περισσότερο γιατί με έκανε να μην μπορώ να συγκεντρωθώ στις σκέψεις που με βασάνιζαν. Για κάποιον λόγο προσπαθούσε να με αποπροσανατολίσει αλλά γιατί;

«Πήγαινε με τον Μπρεκ στο αυτοκίνητο και περίμενε μας εκεί» ψιθύρισε στην Άλις η Μπέλλα χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά μου σκανάρωντας όλες τις αντιδράσεις μου και αυτόματα κοίταξα τον πατέρα μου που εκείνη την στιγμή, χωρίς άλλες αντοχές, πήγε να ζητήσει εξηγήσεις από την μητέρα μου αλλά εκείνη δεν τον άφησε να πει ούτε μια κουβέντα.

«Ούτε να το διανοηθείς...» δήλωσε κατηγορηματικά ενώ ενθάρρυνε με το βλέμμα της την Άλις να κάνει ότι της είπε η Μπέλλα και ας μην γνώριζε τι της είχε μόλις ψιθυρίσει την στιγμή που η Άλις γύρισε την ματιά της προς το μέρος της αναποφάσιστη... «Αν κάνεις έστω και μια κίνηση να τους σταματήσεις...» συνέχισε γυρίζοντας την ματιά της αμείλικτη προς την μεριά του δείχνοντας με τρόπο το μαχαίρι που κράταγε τόση ώρα κρυφά απ’ όλους μας κάτω από την πετσέτα που είχε στα χέρια της.

«Και σίγουρα δεν σε συμφέρει κάτι τέτοιο...» επενέβη η Μπέλλα που τους είχε πλησιάσει κοιτώντας τον με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο... «Καθώς το αίμα μου στις φλέβες της ξέρεις πολύ καλά την επίδραση θα έχει απάνω της» συμπλήρωσε και τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από την μητέρα μου την έσφιξε μέσα στην αγκαλιά της.

«Να μου τους προσέχεις» παρακάλεσε η μητέρα μου με πνιγμένη φωνή από την συγκίνηση.

«Με την ίδια μου την ζωή» επιβεβαίωσε η Μπέλλα και δεν είχα ιδέα πως να αντιδράσω. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα άφηνα την μητέρα μου πίσω μόνη της με αυτό το τέρας να την βασανίζει γι αυτήν της την προδοσία.

«Καρλάιλ...» απαίτησε με τον τρόπο της να κάνει κάτι για όλο αυτό η Έλενα μέσα από τα δόντια της και η Μπέλλα γύρισε προς την μεριά της ενώ ο πατέρας μου έψαχνε απεγνωσμένα να βρει κάτι για να σταματήσει αυτό που γινότανε κοιτώντας προς τους δικούς του αλλά βλέποντας το πόσο καλά το είχε οργανώσει όλο αυτό η Μπέλλα με την βοήθεια της μητέρας μου δεν του έδινε το περιθώριο να βρει καμία τρύπα που δεν θα τον έκθετε μπροστά στα μάτια όλων όσων ήταν παρών σε όλη αυτήν την καλοστημένη παγίδα.

«Θα μου επιτρέψεις να συγχαρώ πρώτα την νυφούλα μας!» μου ζήτησε την άδεια η Μπέλλα χαμογελώντας μου ενώ πλησίαζε προς την Έλενα χωρίς να περιμένει απάντηση και εγώ γύρισα αυτόματα την ματιά μου προς την μητέρα μου αδιαφορώντας για τις προθέσεις της αλλά η μητέρα μου μού ανταπέδωσε το βλέμμα με ένα γλυκό χαμόγελο. Κάτι την έκανε να μοιάζει πιο δυνατή και πιο αποφασισμένη από ποτέ, χωρίς να έχει ίχνος φόβου μέσα της και δεν ήξερα αν αυτό με ανακούφιζε ή με τρόμαζε περισσότερο.

«Έλενα, δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι για σένα που κατάφερες επιτέλους να κερδίσεις ότι σου άξιζε!» άκουσα την Μπέλλα να λέει προς τα εκείνη ενώ την αγκάλιαζε και την φιλούσε. Η Έλενα έσφιξε τις μπουνιές της και κοίταξε προς τον πατέρα μου με περισσότερο εκνευρισμό.

«Καρλάιλ, απαιτώ αμέσως να κάνεις κάτι γι αυτό...»

«Αλλιώς τι; Θα βάλεις σε κίνδυνο το μοναδικό πράγμα που θα μπορέσει να σου εξασφαλίσει την αμοιβή σου για τις υπηρεσίες που τους προσέφερες τόσο καιρό;» την ρώτησε με καθαρό φαρμάκι η Μπελλα διακόπτοντας την και η Έλενα γύρισε αυτόματα την ματιά της προς το μέρος της δολοφονικά αλλά της Μπέλλας δεν ίδρωσε το αυτί της, η ματιά της προκαλούσε την Έλενα να αντιδράσει και εκείνη μην έχοντας άλλη επιλογή τελικά το έβαλε στα πόδια τρέχοντας προς την ασφάλεια των δικό της με τα μάτια της να τρέχουν ακατάπαυστα.

«Έντουαρτ;...» άκουσα την Μπέλλα να με φωνάζει και παίρνοντας μια ανάσα γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της... «Πρέπει να φύγουμε... Τώρα!!!» τόνισε βλέποντας την μάχη που έδινα μέσα μου.

Οι καλεσμένοι με όσα έβλεπαν δεν ξέρανε τι να υποθέσουν και τα σούσουρα άρχισαν να γίνονται αισθητά ακόμα και σε έναν κοινό άνθρωπο και έτσι η μητέρα μου έσπευσε να τους καθησυχάσει ενώ έδινε εντολή στον Dj να βάλει ξανά μουσική κόβοντας ταυτόχρονα την τούρτα με τα γκαρσόνια να μας πλησιάζουν για να αναλάβουν τα υπόλοιπα καθώς ο πατέρας μου έφευγε προς το εσωτερικό του σπιτιού προφανώς για να μπορέσει να ειδοποιήσει τους δικούς του για να καταφέρει να μας σταματήσει με τον πατέρα της Έλενας να τον ακολουθεί φανερά εκνευρισμένος ενώ η μητέρα της παρέμενε δίπλα της προσπαθώντας να την παρηγορήσει.

«Δεν πρόκειται να την αφήσω στο έλεος του. Αν δεν έρθει η μητέρα μου μαζί μας δεν πάω πουθενά» της δήλωσα κατηγορηματικά και η καθώς η μητέρα μου το άκουσε άφησε το μαχαίρι της τούρτας σε έναν σερβιτόρο και ήρθε κοντά μας.

«Είναι δική μου απόφαση όχι δική της» μου δήλωσε και γύρισα προς την μεριά της για να την κοιτάξω κατάματα.

«Μαμά ξέρεις ότι δεν πρόκειται να το αφήσει έτσι. Θα...» βάζοντας το χέρι της πάνω στα χείλια μου κούνησε το κεφάλι της αρνητικά και με αγκάλιασε.

«Να ήξερες μόνο πόσο υπερήφανη είμαι για σένα...» ψιθύρισε στο αυτί μου συγκινημένη... «Πήγαινε αγόρι μου, φύγε από αυτήν την κόλαση είναι η μόνη ευκαιρία που έχεις, μην την χάσεις για μένα» παρακάλεσε και την απομάκρυνα από την αγκαλιά μου για να την αντικρίσω για άλλη μια φορά.

«Έλα μαζί μας, σε ικετεύω» έκανα άλλη μια απελπισμένη προσπάθεια αλλά εκείνη ήταν ανένδοτη.

«Σας αγαπώ, είσαστε όλη μου η ζωή αλλά ήρθε η ώρα να σας αφήσω Έντουαρτ. Φύγε πριν να είναι αργά» δήλωσε κατηγορηματικά και με έσπρωξε προς την Μπέλλα.

«Όχι χωρίς εσένα» δήλωσα με περισσότερο πείσμα και την άρπαξα από το χέρι.

«Έντουαρτ» επενέβη η Μπέλλα και γύρισα προς την μεριά της εκνευρισμένα... «Δεν έχουμε άλλο χρόνο» είπε αυστηρά δείχνοντας μου προς το πλήθος που άρχισε ξαφνικά να μας κυκλώνει ενώ από το βάθος έβλεπα ξανά τον Μπρεκ να κάνει την εμφάνιση του αισθητή.

Γυρίζοντας την ματιά μου προς την μητέρα μου εκείνη με παρακάλεσε με το ύφος της αλλά εγώ δεν τα παράταγα.

«Γιατί;» απαίτησα να μου πει τον λόγο και εκείνη κοίταξε την Μπέλλα με ένα παρακλητικό ύφος.

«Έντουαρτ, πρέπει να την αφήσεις, δεν έχουμε άλλο χρόνο» μου δήλωσε η Μπέλλα για άλλη μια φορά και δεν ήξερα τι να κάνω. Το ένστικτο μου μού έλεγε ότι στα λόγια της μητέρας μου υπήρχε ένα βαθύτερο νόημα και αυτό με έκανε να αγωνιώ για εκείνην περισσότερο.

«Πήγαινε αγόρι μου, σε παρακαλώ» προσπάθησε ξανά η μητέρα μου προσπαθώντας να πάρει το χέρι της από πάνω μου αλλά πλέον το πείσμα μου με είχε κάνει να μην δέχομαι καμία αντίρρηση.

Τραβώντας την μαζί μου άρχισα να προχωράω προς το πλήθος με την Μπέλλα να μας ακολουθεί ενώ ο Μπρεκ δεν άργησε να έρθει δίπλα μου με ένα περίεργο ύφος που δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω. Στην μέση της διαδρομής ο Έμετ στάθηκε μπροστά μας για να μας σταματήσει και η Μπέλλα ήρθε δίπλα μας.

«Εγώ δεν μπορώ να έρθω μαζί σας;» ρώτησε με πικρία και αντάλλαξε ένα βλέμμα με την Μπέλλα.

«Είσαι σίγουρος;» τον ρώτησε εκείνη με σκληρό ύφος και την κοίταξε αποφασιστικά.

«Πάντα ήμουν με το μέρος σας και το ξέρεις» δήλωσε κατηγορηματικά και εκείνη του έκανε νόημα με μια κίνηση του κεφαλιού της να προχωρήσει μπροστά χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δεν μπορώ να πω ότι αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα. Δεν ήταν ότι δεν αγαπούσα τον Έμετ αλλά καθώς ήξερα το πόσο παρτάκιας ήταν δεν μπορούσα και να μην πονηρευτώ γι αυτήν του την απόφαση. Μετά τους τελευταίους μήνες ποιος μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι δεν ερχόταν μόνο και μόνο για να προδώσει στον πατέρα μου το που πηγαίναμε; Αλλά από την άλλη η Μπέλλα δεν ήταν χαζή, για να τον εμπιστευτεί σίγουρα κάτι παραπάνω θα ήξερε.

Φτάνοντας στο αυτοκίνητο που μας περίμενε με συνοδεία ανθρώπων της Μπέλλας, η μητέρα μου με σταμάτησε πριν καταφέρω να την βάλω να κάτσει στην πίσω θέση την στιγμή που ο Έμετ καθόταν δίπλα στην Άλις που ήταν ήδη μέσα στο SUV της Μπέλλας.

«Δεν μπορώ να θα έρθω μαζί σας αγόρι μου, πρέπει να με καταλάβεις» παρακάλεσε και γύρισα προς την μεριά της εκνευρισμένα την στιγμή που η Άλις καταλαβαίνοντας τι γινόταν άνοιγε την πόρτα για να έρθει κοντά μας.

«Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν πρόκειται να σε αφήσω με αυτό το τέρας. Θα σε κάνει να πληρώσεις πολύ άσχημα για το σημερινό» της δήλωσα κατηγορηματικά.

«Δεν θα προλάβει» ψιθύρισε για να το ακούσω μόνο εγώ και την κοίταξα με γουρλωμένα μάτια την στιγμή που γύρισε να αγκαλιάσει την Άλις.

«Φύγετε καρδιές μου, θα είμαι καλά, μην ανησυχείτε για μένα. Κάντε τα όνειρα σας πραγματικότητα και μην κοιτάξετε ποτέ ξανά πίσω. Σας αγαπώ, είστε όλη μου η ζωή» έλεγε με δάκρυα στα μάτια καθώς όσοι παραφυλάγανε το αυτοκίνητο ξαφνικά ήρθαν δίπλα μας για να μας αναγκάσουν να μπούμε στο αμάξι με την Μπέλλα να με τραβάει να κάνω το ίδιο.

Πάγωσα, δεν ήξερα τι να σκεφτώ, η ανάσα μου είχε χαθεί και τα λόγια της σαν μαγνητόφωνο ηχούσαν στα αυτιά μου κάνοντας το βασανιστήριο μου μεγαλύτερο. Το αυτοκίνητο ξεκίνησε, οι ρόδες σπινάροντας άφηναν την σκόνη να σβήσει το μοναδικό πρόσωπο που δεν ήθελα ποτέ να χάσω από τα μάτια μου ενώ το σπαρακτικό ξέσπασμα της Άλις με έκανε να τρέμω από απελπισία. Ένιωθα σαν να την είχα χάσει για πάντα. Ήθελα να ουρλιάξω, ο πόνος στο στήθος μου με έκανε να τρελαίνομαι και όσο το αυτοκίνητο απομακρυνόταν από το σπίτι τόσο το χέρι μου πάνω στο χερούλι της πόρτα με έκανε να θέλω να το ανοίξω και αψηφώντας τα πάντα να τρέξω κοντά της για να την πάρω από τα λυσσασμένα χέρια του που ήμουν σίγουρος ότι με το που θα περνούσε η επίδραση του αίματος της Μπέλλας από πάνω της θα την ξέσκιζαν για να ικανοποιήσουν την λύσσα του για εκδίκηση.

«Σταμάτα το αυτοκίνητο τώρα» απαίτησα εκτός εαυτού και η Μπέλλα πατώντας το γκάζι περισσότερο έριξε ένα βλέμμα προς τον Μπρεκ χωρίς να μου δώσει καμία απάντηση.

Την ίδια στιγμή που η Μπέλλα κοίταξε τον Μπρεκ, ένας περίεργος ηλεκτρισμός διαπέρασε όλο μου το κορμί και ξαφνικά δεν μπορούσα να αντιδράσω σε τίποτα. Άξαφνα ένιωσα να μουδιάζω και τα πάντα γύρω μου να μου φαίνονται σαν όνειρο. Ήταν τόσο περίεργο που δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ακριβώς μου συνέβαινε, με κάποιον τρόπο ένιωθα σαν να είχα βγει έξω από το κορμί μου και παρατηρούσα ότι γινόταν σαν τρίτο πρόσωπο.

Αυτοκίνητα μας κύκλωσαν από παντού αλλά η Μπέλλα ήταν τόσο ήρεμη και ανέκφραστη που σε έκανε να νιώθεις ότι δεν την ενοχλούσαν. Ο Έμετ και η Άλις στην σιωπή δεν μπορούσα να καταλάβω τι κάνανε ενώ ο Μπρεκ ανέκφραστος φαινόταν σαν να συγκεντρωνόταν σε κάτι. Ένα πέπλο με τύλιξε ξαφνικά και το κεφάλι μου βάρυνε τόσο που τελικά χωρίς να έχω επιλογή άφησα τα μάτια μου να κλείσουν. Το κεφάλι μου βαρύ δεν μπορούσε να αντιδράσει σε καμία σκέψη που με βασάνιζε, τα πάντα γύρω μου με έκαναν να θέλω να αντιδράσω με κάποιον τρόπο αλλά το σώμα μου και το μυαλό μου αδυνατούσαν να υπακούσουν και έτσι υπέκυψα και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να παρασυρθεί στην αδράνεια.

Δεν ήξερα πόση ώρα είχε περάσει αλλά όταν άκουσα την γλυκιά φωνή της και άνοιξα τα μάτια μου δεν αναγνώριζα τίποτα. Βρισκόμασταν σε ένα λιμάνι με ένα τεράστιο γιοτ να είναι αραγμένο στην προβλήτα. Ανάμεσα στα πρόσωπα που έβλεπα έξω από αυτό, αναγνώρισα την Άλις που τώρα ήταν στην αγκαλιά του Τζάσπερ με τον πατέρα του να στέκεται πίσω τους και τον Έμετ μπροστά τους με μια περίεργη στάση που με έκανε να καταλάβω το πόσο ο ίδιος προσπαθούσε να συγκρατηθεί για να μην αντιδράσει ενώ η Μπέλλα με τον Μπρεκ ήταν ακόμα μαζί μου μέσα στο αμάξι να με κοιτάνε με ένα περίεργο ύφος που δεν μπορούσα να καταλάβω τι δήλωνε.

«Πρέπει να φύγουμε...» άκουσα την Μπέλλα να ψιθυρίζει δίπλα μου και γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος της σχεδόν ξαφνιασμένος... «Τα τσιράκια του πατέρα σου δεν θα αργήσουν να μας ανακαλύψουν» συνέχισε και μηχανικά κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά ενώ ανοίγοντας την πόρτα μου βγήκα έξω.

Το απαλό αεράκι έκανε το μυαλό μου να ξεθολώσει για λίγο και κοντοστάθηκα.

«Που είμαστε;» ρώτησα και η Μπέλλα βρέθηκε στην στιγμή δίπλα μου ενώ ο Μπρεκ πίσω μου έμεινε ακίνητος να με κοιτάει με το ίδιο πάντα ανεξιχνίαστο ύφος.

«Πρέπει να φύγουμε Έντουαρτ πριν βρουν τα ίχνη μας» παρακάλεσε και αφήνοντας την ανάσα μου να βγει βαριά τελικά τα παράτησα. Τι σημασία είχε το που ήμασταν, μου αρκούσε ότι ήμασταν μαζί αλλά και πάλι κάτι έλειπε όμως δεν ήμουν σε θέση να συνειδητοποιήσω το τι.

Μέχρι να φτάσουμε στο γιοτ, ο Έμετ, η Άλις, ο Τζάσπερ και ο πατέρας του είχαν ήδη ανέβει σε αυτό. Εγώ με την Μπέλλα τους ακολουθήσαμε και ο Μπρεκ έμεινε πίσω μαζί με τους υπόλοιπους άγνωστους που είχαν μαζευτεί γύρω μας. Η μηχανές του γιοτ ήταν ήδη αναμμένες και μέχρι να μπούμε στην κύρια καμπίνα ξεκίνησε με έναν απαλό θόρυβο.

«Έντουαρτ πως είσαι;» με ρώτησε η Άλις μόλις με είδε πλησιάζοντας με και την κοίταξα με περιέργεια την στιγμή που χαιρετούσα με μια κίνηση του κεφαλιού μου τον Τζάσπερ και τον πατέρα του.

«Καλά γιατί ρωτάς;» της αντιγύρισα και κοίταξε για λίγο ανήσυχη προς την Μπέλλα.

«Εεε... τίποτα απλά φαίνεσαι λίγο χλωμός. Είσαι κουρασμένος θες να ξαπλώσεις;» συνέχισε εκείνη αλλά δεν με ξεγέλαγε, ένιωθα κάτι να υποβόσκει κάτω από τα λόγια της και αυτό αυτόματα με έκανε ξανά νευρικό. Τι διάολο μου διέφευγε; Γιατί δεν μπορούσα να το θυμηθώ;

Η παρουσία δύο αγνώστων μέσα στο σαλονάκι όπου βρισκόμασταν μου απόσπασαν την προσοχή και για λίγο άφησα τις ανησυχίες μου στην άκρη την ώρα που η Μπέλλα έκανε τις απαραίτητες συστάσεις.

«Ρεμπέκα, Κλάους, από εδώ είναι η Άλις, ο Έμετ και ο Έντουαρτ. Παιδιά από εδώ είναι τα αδέλφια μου η Ρεμπέκα και ο Κλάους» μας σύστησε και χαιρετηθήκαμε χωρίς χειραψίες. Για κάποιον λόγο τα αδέλφια της ήταν αρκετά απόμακροί από μας αλλά προς στιγμήν δεν έδωσα και τόσο σημασία.

«Είσαστε κουρασμένοι; Θέλετε να σας δείξω τις καμπίνες σας;» ρώτησε η Μπέλλα και ένευσα προς απάντηση της. Ένιωθα τόσο κομμάτια που πίστευα ότι από λεπτό σε λεπτό θα καταρρεύσω.

Αφήνοντας τον Έμετ και την Άλις στις καμπίνες τους, η Μπέλλα με οδήγησε σε μια πιο απομακρυσμένη καμπίνα και μόλις μπήκαμε μέσα έκλεισε την πόρτα πίσω της και με κοίταξε με ένα περίεργο βλέμμα.

«Θες να κοιμηθείς λίγο; Θα είσαι σίγουρα εξουθενωμένος» με ρώτησε ενώ με τα χέρια της πάνω στην γραβάτα μου την έλυνε χωρίς να αποχωρίζετε την ματιά μου.

«Νιώθω σαν να έχω να κοιμηθώ μέρες» παραδέχτηκα και κατένευσε με κατανόηση. Τα χέρια της τώρα ξεκούμπωναν τα κουμπιά του πουκαμίσου μου και ενώ ένιωθα τα πάντα μέσα μου να παίρνουν φωτιά, τα δικά μου χέρια παρέμενα σαν εκκρεμές σταθερά πλάι στο σώμα μου μουδιασμένα.

«Λίγο ύπνος θα σε χαλαρώσει» ψιθύρισε βγάζοντας μου τώρα το σακάκι και τα μάτια μου σφάλισαν αυτόματα. Ένιωθα την επιθυμία μου να την κρατήσω στα χέρια μου, να καλύψω τα χείλια της με τα δικά μου, να την φυλακίσω στην αγκαλιά μου και να την κάνω δικιά μου αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από όλα αυτά. Το κεφάλι μου ήταν τόσο βαρύ που ένιωθα ότι θα μπορούσε να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή ενώ το σώμα μου πεισματικά παρέμενε ακίνητο σαν άγαλμα και αυτό με τρέλανε.

Δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Είχα παραμείνει σχεδόν γυμνός μπροστά της και όμως δεν μπορούσα να θυμηθώ τα χέρια της πάνω στο κορμί μου να με απαλλάσσουν από τα ρούχα μου, την στιγμή όμως που την ένιωσα να με παρασέρνει στο κρεβάτι και να με βάζει να ξαπλώσω, σαν αυτόματη αντίδραση, τα χέρια μου τυλίχτηκαν γύρω από το κορμί της και εκείνη με κοίταξε με περιέργεια.

«Δεν θα κοιμηθείς μαζί μου;» ρώτησα με αγωνία και μου χαμογέλασε, με ανακούφιση; Δεν ήμουν σίγουρος.

«Κλείσε τα μάτια σου. Θα είμαι εδώ όταν ξυπνήσεις» υποσχέθηκε με μια βαθιά φωνή που ένιωσα να με νανουρίζει και χωρίς αντοχές έκανα ότι μου ζήτησε.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήταν ακόμα σκοτάδι, το σώμα μου καυτό και η ανάσα μου ρηχή. Ένιωθα να πνίγομαι και το στρώμα ήταν άδειο. Ανασηκώνοντας το κορμί μου κοίταξα για λίγο γύρω μου. Που βρίσκομαι; Αναρωτήθηκε για μια στιγμή και όλα όσα είχαν συμβεί ήρθαν ξαφνικά να με κάνουν να σαστίσω. Πως μπόρεσα να τους αφήσω να με κάνουν να φύγω μακριά της; Έπρεπε να πάρω απαντήσεις. Σκέφτηκα πιο αποφασιστικά και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Πιάνοντας το παντελόνι που ήταν αφημένο πάνω σε μια καρέκλα το φόρεσα και κρατώντας το πουκάμισο στα χέρια μου, το φόρεσα καθώς έβγαινα ξυπόλητος από το δωμάτιο αλλά δεν έκανα τον κόπο να το κουμπώσω.

Ανεβαίνοντας στο απάνω όροφο βρήκα την Ρεμπέκα και τον Κλάους να κάθονται αντικριστά κάνοντας μια σιωπηλή συνομιλία που μόνο οι δύο τους θα μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς λέγανε αλλά δεν τους έδωσα και τόσο σημασία. Περνώντας από δίπλα του ανταλλάξαμε μια αδιάφορη ματιά και με το ένστικτο μου οδηγό βγήκα στο κατάστρωμα. Εκείνη ήταν εκεί μπροστά στην πλώρη να κοιτάει το απέραντο σκοτάδι ακίνητη.

Η καρδιά μου σταμάτησε, η ανάσα μου χάθηκε μακριά και το ήδη πυρωμένο μου κορμί άρχισε άξαφνα να ιδρώνει και μόνο στην θέα της. Το απαλό αεράκι έκανε τα μαλλιά της και το ριχτό λεπτό μεταξωτό ύφασμα που κάλυπτε το κορμί της να μοιάζουν σαν να χόρευαν μέσα στο σκοτάδι με εκείνη να ανασαίνει ρυθμικά κοιτώντας το απέραντο ορίζοντα. Η ομορφιά της με καθήλωνε, οι σκέψεις μου άρχισαν να μπερδεύονται, τα θέλω μου να με διχάζουν αλλά δεν τα παρατούσα. Έπρεπε να πάρω τις απαντήσεις μου και μάλιστα τώρα αμέσως.

Ενώ ήμουν σίγουρος ότι είχε αντιληφτεί την παρουσία μου δεν έκανε καμία κίνηση να γυρίσει προς το μέρος μου και φτάνοντας δίπλα της την γύρισα για να με αντικρίσει. Η ματιά της με έκαψε ακόμα περισσότερο αλλά πριν πω ότι κάνω οτιδήποτε εκείνη σήκωσε το χέρι της και έτεινε έναν κλειστό φάκελο για μένα.

«Από την μητέρα σου» μου είπε ήρεμα και σμίγοντας τα φρύδια μου με απορία τον κράτησα στα χέρια μου. Κοίταξα γύρω μου για λίγο και μόλις βρήκα ένα κάθισμα πήγα και έκατσα. Τα πόδια μου ένιωθα ότι δεν με βαστούσαν και χωρίς να ανοίξω τον φάκελο ήξερα ότι αυτό που θα διάβαζα δεν θα μου άρεσε καθόλου.

‘Αγαπητό μου αγόρι,
καθώς θα διαβάζεις αυτό το γράμμα είμαι σίγουρη ότι θα πλέεις στο πέλαγος μακριά μου και αρκετά συγχυσμένος με όσα θα έχουν συμβεί αλλά δεν θέλω να κατηγορήσεις κανέναν γιατί αυτή η απόφαση ήταν καθαρά μόνο δική μου.
Η Μπέλλα προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη αλλά εγώ είχα πάρει πια την απόφαση μου και δεν άφησα κανέναν να μου την αλλάξει.
Κουράστηκα αγόρι μου και δεν ήθελα να είμαι εμπόδιο στα πόδια σας τώρα που ανοίγετε επιτέλους τα φτερά σας.
Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα κάνεις τα πάντα για να γνωρίσεις όσα σου στέρησε η ζωή όλα αυτά τα χρόνια και να ζήσει την κάθε μέρα όπως θα σου έρθει ρουφώντας την με όλη σου την ψυχή.

Θα είσαι πάντα στις σκέψεις μου και θα παρακαλάω τον θεό να σε έχει καλά όπου και να είσαι.

Με όλη μου την αγάπη,
η υπερήφανη μητέρα σου’

Έγραφε το γράμμα και δεν είχα ιδέα τι να υποθέσω γι αυτό.

«Έσβησε πριν μισή ώρα» με ενημέρωσε η Μπέλλα βλέποντας την ελλιπή μου αντίδραση σε αυτό που μόλις διάβασα και σαν ελατήριο σηκώθηκα απάνω και την κοίταξα με κομμένη την ανάσα.

«Τι πράγμα;» ρώτησα μην πιστεύοντας τα λόγια της.

«Δεν έγινε αυτόχειρας, ούτε ήταν δολοφονία. Έπεσε να κοιμηθεί και δεν ξύπνησε ξανά» διευκρίνισε και κοιτώντας την σοκαρισμένος δεν ήξερα πως να αντιδράσω.

«Ψέματα» δεν ήθελα να το δεχτώ. Μου ήταν αδιανόητο η μητέρα μου να μην ζει πια. Η Μπέλλα πλησιάζοντας με, με το πιο απαλό τρόπο με έβαλε ξανά να καθίσω και καθώς γονάτισε μπροστά μου, κρατώντας τα χέρια μου μέσα στα δικά μου με κοίταξε ήρεμα.

«Η ζωή της είχε τελειώσει πολλά χρόνια πριν Έντουαρτ, η καρδιά της ήταν αδύνατη από την ημέρα που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο, οι γιατροί δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως ζούσε όλα αυτά τα χρόνια ιδίως μετά την γέννηση σας. Της είχα απαγορεύσει να μείνει έγκυος αλλά εκείνη μόλις έμαθε ότι σας είχε στα σπλάχνα της δεν άκουσε κανέναν, με κίνδυνο την ζωή και των τριών σας έβαλε όλη την δύναμη της ψυχής της και άντεξε μέχρι να καταφέρετε να γεννηθείτε αλλά η δική της ζωή κρεμόταν σε μια κλωστή και ο πατέρας σας τότε της έδωσε την λύση» την κοίταζα κενός, δεν ήμουν σίγουρος για τι ακριβώς μου έλεγε.

«Τι προσπαθείς να μου πεις;» δεν άντεξα να μην ρωτήσω.

«Η μητέρας σου Έντουαρτ, ξεγελούσε τον θάνατο όλα αυτά τα χρόνια με αίμα βρικόλακα» απάντησε εκείνη και το μυαλό μου κάνοντας ένα κλικ, καθώς θυμήθηκα αυτό που είχε πει εκείνη στον πατέρα μου, με έκανε να καρδιοχτυπήσω περισσότερο.

«Αν έσβησε πριν λίγο τότε έγινε βρικόλακας» είπα δυνατά την διαπίστωση μου αλλά το αρνητικό κούνημα του κεφαλιού της με έκανε για λίγο και πάλι να μπερδευτώ.

«Κοιμάσαι πάνω από εικοσιτέσσερις ώρες Έντουαρτ, η μητέρα σου όταν έσβησε δεν είχε πλέον το αίμα μου στις φλέβες της. Έσβησε για πάντα» μου είπε απαλά προσπαθώντας να μην με πονέσει περισσότερο την αλήθεια και έσφιξα τα δόντια προκειμένου να μην αντιδράσω κοιτώντας μακριά.

«Δεν φαντάζεσαι πόσο λυπάμαι γι αυτό» συνέχισε με πόνο και γύρισα να την αντικρίσω.

«Ειλικρινά λυπάμαι» επανέλαβε και χωρίς να μπορέσω να το κρατήσω άλλο μέσα μου την έσφιξα απάνω μου ζητώντας παρηγοριά και εκείνη μου την έδωσε απλόχερα.

Ελινάκι μου σε ευχαριστούμε πολύ που έβαλες το κεφάλαιο !!!

Χρυσάνθη για ακόμα μια φορά μας μάγεψες !!υπέροχο κεφάλαιο !!

ενα εκομα κεφαλαιο δια χειρος χρυσανθης!!

Soulmates Μ2 "9. Οι Βερμουδιανοί"

Είχα διαλυθεί και με όλον αυτόν τον κόσμο γύρω μου δεν μπορούσα ούτε να εκφράσω όλα όσα με έπνιγαν. Στην Άλις φυσικά, μετά από απαίτηση της Μπέλλας όπου θεώρησε σωστό να μην το κάνουμε, δεν είπαμε τίποτα ούτε βεβαια στον Έμετ γιατί ήμουν σίγουρος ότι εκείνος δεν θα κατάφερνε να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Ίσως και καλύτερα, το ότι την αποχωρίστηκε έστω και προσωρινά – όπως η Άλις φανταζόταν – ήταν μεγάλο πλήγμα και δεν φαινόταν να το έχει ξεπεράσει αν μάθαινε και ότι την αποχωρίστηκε για πάντα πως θα κατάφερνε να το ξεπεράσει;;;

Είχαν περάσει τρεις μέρες πάνω σε αυτό το γιοτ και το απέραντο γαλάζιο είχε αρχίσει να μου την δίνει στα νεύρα, η ανάγκη μου για αίμα με έκανε να νιώθω σαν τον ναρκομανή σε απεξάρτηση και οι ατελείωτες ώρες αδράνειας με έκαναν πιο νευρικό από ποτέ αλλά περισσότερο το ότι μπροστά στην αδελφή μου έπρεπε να δείχνω φυσιολογικός αυτό με έφτανε στα όρια μου, μην πω ότι με έκανε να τα ξεπερνάω.

Περίμενε πως και πως αυτήν την ημέρα που θα ήμασταν με την Μπέλλα και πάλι μαζί και τώρα που την έχω εδώ, δίπλα μου, δεν μπορώ να το χαρώ, η θλίψη μου για την μητέρα μου επισκίαζε τα πάντα. Πως μπορούσα να δεχτώ ότι την είχα χάσει; Απλά μου ήταν αδύνατον. Φυσικά η Μπέλλα έκανε τα πάντα για να με κάνει να νιώσω καλύτερα και δεν έφευγε στιγμή από δίπλα μου αλλά εγώ είχα κλειστεί τόσο στον εαυτό μου που υπήρχαν ακόμα και στιγμές που δεν καταλάβαινα την παρουσία της όμως όταν εκείνη ήταν δεν ήταν δίπλα μου πάντα την αναζητούσα έστω και με την ματιά μου.

Εκεί που κοιμόμουν ξαφνικά ένιωσα την μηχανή να σβήνει και αυτόματα άνοιξα τα μάτια μου. Η Μπέλλα δεν ήταν κοντά μου και αυτό με παραξένεψε τόσο που ένιωσα την ανάγκη να πάω να την βρω. Φτάνοντας στο σαλονάκι είδα από τα παράθυρα να υπάρχει μια περίεργη ομίχλη και παραξενεύτηκα αλλά μόλις πήγα να ανοίξω την πόρτα για να βγω έξω την βρήκα κλειδωμένη.

«Όλοι έχουν μαζευτεί πάνω στο πιλοτήριο» άκουσα τον Κλάους να με ενημερώνει αδιάφορα και χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβηκα να πάω να τους βρω.

Πράγματι ήταν μαζεμένοι όλοι εκεί εκτός της Μπέλλας και του Μπρεκ που είχαν σταθεί μπροστά στην πλώρη. Η εικόνα τους με έκανε για λίγο να τα χάσω. Η Μπέλλα μπροστά να κρατάει την κουπαστή με τον Μπρεκ από πίσω της να έχει καλύψει σχεδόν όλο της το σώμα με τα δάχτυλα τους να μπλέκονται μεταξύ τους καθώς με αυτό τον τρόπο ο Μπρεκ κράταγε και ο ίδιος την κουπαστή με έκανε να εκραγώ. Το αίσθημα της ζήλιας να τρυπώσει βαθιά μέσα μου και εκεί που προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν παράλογος και ότι σίγουρα κάποιος λόγος υπάρχει που είναι εκεί και μάλιστα σε αυτήν την στάση να κρατάνε τώρα την κουπαστή εκεί ήρθε ο Έμετ να με κάνει να ξεπεράσω τα όρια μου.

«Δεν μοιάζουν σαν ερωτευμένο ζευγαράκι;» ρώτησε ο Έμετ δίπλα μου κάνοντας τον εκνευρισμό μου να εκτοξεύεται στα ύψη αλλά αυτό που ήρθε αμέσως μετά κάλυψε οποιαδήποτε αντίδραση μου.

Η ομίχλη μας κύκλωσε τελείως, η εικόνα του Μπρεκ και της Μπέλλας χάθηκε ενώ η Άλις ξαφνικά κλείνοντας τα μάτια της με τα χέρια της άρχισε να κλαίει βουβά. Δεν το σκέφτηκα, σβήνοντας την απόσταση αμέσως στάθηκα δίπλα της και παίρνοντας την στην αγκαλιά μου προσπάθησα απελπισμένα να καταλάβω τι της συμβαίνει αλλά εκείνη δεν μίλαγε.

«Άλις προσπάθησε να τους αγνοήσεις. Ο Μπρεκ θα μας πάρει γρήγορα από εδώ» της υποσχέθηκε ο Τζάσπερ καθώς την χάιδευε παρηγορητικά στα μαλλιά και τον κοίταξα με απορία.

«Οι ψυχές που έχουν εγκλωβιστεί στην ομίχλη προσπαθούν να την προσεγγίσουν για να τους βοηθήσει» εξήγησε και αυτό έκανε την αγωνία μου να φτάσει στο αποκορύφωμα.

«Που διάολο βρισκόμαστε επιτέλους και πως μπορεί ο Μπρεκ να μας πάρει από εδώ από την στιγμή που είναι οι μηχανές σβησμένες;» ξέσπασα χωρίς να έχω άλλες αντοχές σφίγγοντας την Άλις περισσότερο απάνω μου υποσυνείδητα για να την προστατέψω και ο πατέρας του Τζάσπερ έλυσε την σιωπή του.

«Βρισκόμαστε στο Τρίγωνο των Βερμούδων» δήλωσε και όλοι τον κοιτάξαμε σοκαρισμένοι ακόμα και η Άλις που τίναξε το κεφάλι της απάνω από την έκπληξη.

«Και ο Μπρεκ;» ρώτησε η Άλις και ο πατέρας του Τζάσπερ συνέχισε.

«Ο Μπρεκ είναι Βερμουδιανός – όπως αποκαλούν τους εαυτούς τους – έχει γεννηθεί στην νήσο που βρίσκεται πίσω από την ομίχλη και είναι ας το πούμε κάπως ιδιαίτερος» είπε χαμηλόφωνα.

«Δηλαδή είναι μεταλλαγμένος;» ρώτησε ο Έμετ μεταξύ σοβαρού και αστείου και ο πατέρας του Τζάσπερ γύρισε για να τον αντικρίσει αυστηρά καθώς εξηγούσε σε όλους μας.




«Δεν έχει αποδειχτεί τίποτα επιστημονικά αλλά από όσο φαίνεται αυτή η ομίχλη επηρεάζει όλα τα ηλεκτρονικά συστήματα. Όποιο πλοίο παρασύρετε από την ομίχλη με αναμμένη μηχανή δεν κατάφερε να βγει από αυτήν, οι κάτοικοι του νησιού λένε ότι τους παρασέρνει σε μια δύνη και εκεί βυθίζονται. Υπάρχει μόνο μια είσοδος και για να την βρεις θα πρέπει να είσαι πολύ τυχερός και με μεγάλες αντοχές για να τα καταφέρεις. Όσοι διασώθηκαν πάλευαν μέρες μέσα στην θάλασσα τυφλοί από την ομίχλη που δεν τους επέτρεπε να βλέπουν τίποτα μπροστά τους. Όσοι όμως έχουν γεννηθεί σε αυτήν την νήσο με κάποιον τρόπο μπορούν να ελέγχουν τα στοιχεία της φύσης και φυσικά να καταφέρνουν να χρησιμοποιούν την δύναμη της ομίχλης υπέρ τους. Έτσι και ο Μπρεκ που έχει γεννηθεί εδώ είναι ο μόνος που μπορεί να μας οδηγήσει στην μοναδική είσοδο που υπάρχει, αν κάποιος από μας βγει έξω θα παρασυρθεί από την δίνη μακριά από το γιοτ γι αυτό σας συνιστώ να μην σκεφτείτε να το κάνετε»

«Και η Μπέλλα;» ρώτησα χωρίς ανάσα πριν καν το σκεφτώ.

«Γι αυτό την κρατάει μπροστά του...» διευκρίνισε ο Τζάσπερ με έμφαση... «Για να μην την καταπιεί η δίνη» συμπλήρωσε κοιτώντας τον Έμετ με ένα ειρωνικό ύφος.

«Οπότε είναι μεταλλαγμένος» είπε περισσότερο πεπεισμένος ο Έμετ για τον Μπρεκ και ο πατέρας του Τζάσπερ τα παράτησε, δεν έβρισκε τον λόγο να τον πείσει για το αντίθετο. Εδώ που τα λέμε και εγώ το ίδιο σκεφτόμουν αλλά δεν το παραδέχτηκα μπροστά τους.

Όσο πέρναγε η ώρα και καθώς η ομίχλη μας κατάπινε περισσότερο, η κατάσταση άρχισε να γίνεται χειρότερη. Η Άλις όσο περισσότερο το γιοτ εισχωρούσε μέσα στην ομίχλη τόσο εκείνη χειροτέρευε και μαζί με τον Τζάσπερ προσπαθούσαμε μάταια να την παρηγορήσουμε καθώς εκείνη έτρεμε περισσότερο μέσα από τα αναφιλητά της αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, το γιοτ άρχισε να κουνιέται πάρα πολύ με την πλώρη του να βυθίζεται μέσα στο νερό και έβγαινε ξανά στην επιφάνεια με όλες τις ξύλινες επιφάνειες του να τρίζουν τόσο ανατριχιαστικά που μας έκαναν να θέλουμε να κλείσουμε τα αυτιά μας για να μην τις ακούμε ενώ παράλληλα πιανόμασταν από όπου βρίσκαμε για να καταφέρουμε να μην βρεθούμε στο πάτωμα.

Το αποκορύφωμα όλων όμως ήταν ότι όσο πιο βαθιά πηγαίναμε μέσα στην ομίχλη τόσο το σκοτάδι μας κύκλωνε και την στιγμή που αρχίσαμε να μην βλέπουμε τίποτα μπροστά μας ένα φως ήρθε από την πλώρη για να φωτίσει λίγο τον γύρω χώρο. Ανασηκώνοντας το κεφάλι μου κοίταξα μπροστά και μόλις ανακάλυψα από που έρχεται το φως έμεινα εκστασιασμένος να κοιτώ προς την πλώρη χωρίς ανάσα.

Το φως που αναδυόταν από το σώμα της Μπέλλας με την ομίχλη να την κυκλώνει την έκανε να μοιάζει με άγγελο και καθώς ο λυσσασμένος άνεμος μαστίγωνε τα κορμιά τους που ήταν ήδη μούσκεμα, άξαφνα η πλώρη για άλλη μια φορά βυθίστηκε τελείως μέσα στο νερό και η Μπέλλα με τον Μπρεκ πίσω της να την κρατάει σφιχτά χάθηκαν μέσα στο νερό μαζί με το μισό κατάστρωμα.

Η καρδιά μου πάγωσε, το μυαλό μου αρνιόταν να συνεργαστεί και μέχρι να ξαναδώ το μπροστινό μέρος του γιοτ να βγαίνει ξανά στην επιφάνεια δεν είχα ιδέα πως κρατήθηκα να μην τρέξω κοντά της αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να γίνει αυτό. Μια μαύρη τρύπα ρούφηξε όλο το γιοτ και τα νερά έγιναν για άλλη μια φορά ήρεμα. Το γιοτ σταμάτησε να τρίζει και καθώς όλοι σχεδόν ταυτόχρονα ξεφύσησαν ανακουφισμένοι είδα την Μπέλλα να πετάγεται έξω από αυτό και με ένα σκοινί να το κατευθύνει προς ένα σημείο που πιο πάνω από το κεφάλι της έδειχνε σαν άνοιγμα αλλά το φως του δεν ήταν επαρκή ώστε να μας κάνει να μπορέσουμε να διακρίνουμε τα απόκρημνα σημεία του βράχου που ήταν αρκετά άγρια ακόμα και για τα δικά μου πόδια που ήταν πιο αυθεντικά πόσο μάλλον για έναν απλό θνητό.

Με την λάμψη που ανέδυε το σώμα της, έμεινε λίγο πιο μακριά μας για να φωτίζει το μικροσκοπικό διάδρομο που υπήρχε και με οδηγό τον Μπρεκ παίρνοντας όλοι στα χέρια μας τα σακίδια πλάτης που μας είχε δώσει ο πατέρας του Τζάσπερ με τα απολύτως απαραίτητα τον ακολουθήσαμε μέχρι το μεγάλο άνοιγμα που μας οδηγούσε σε έναν άλλον κόσμο που ήταν λες και είχε βγει μέσα από ένα παραμύθι.

Το πράσινο μας τύφλωσε ενώ οι μυρωδιές που ήρθαν να μας κατακλείσουν έκαναν τα πνευμόνια μας να πονάνε από το υπερβολικό οξυγόνο που υπήρχε εδώ. Η Μπέλλα δεν σταμάτησε και το ίδιο κάναμε και εμείς. Με εκείνη και τον Μπρεκ μπροστά προχωράγαμε για αρκετή ώρα χωρίς σταματημό μέχρι που η Άλις πρώτη από όλους κουράστηκε και αναγκαστικά κάναμε μια στάση για να πάρει μια ανάσα σε ένα εκπληκτικό τοπίο όπου ένας καταρράκτης δημιουργούσε γύρω του διάφορα ουράνια τόξα. Η Άλις κατενθουσιασμένη από αυτό που έβλεπε, τρέχοντας προς τον καταρράκτη άρχισε να παίζει με το νερό που έσκαγε στα πόδια της ενώ η ίδια μπήκε όλη από κάτω για να δροσιστεί. Η Μπέλλα δεν την έχανε από τα μάτια της ενώ η λάμψη του σώματος της όσο πέρναγε η ώρα ένιωθα να δυναμώνει και περισσότερο.

«Τι θα γίνει τώρα έτσι θα λάμπει αυτή όλη την ώρα σαν ντισκόμπαλα;» μουρμούρισε ο Έμετ δίπλα μου και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του εκνευρισμένος.

«Δεν είναι ανατριχιαστικά αηδιαστικό; Το είχα ξεσυνηθίσει τελείως» τον σιγοντάρισε η Ρεμπέκα και δεν είχα ιδέα πως κρατήθηκα να μην τους ορμίσω.

Η Μπέλλας δεν έδειχνε να ενοχλείτε και τόσο από τα λόγια τους, περισσότερο θα έλεγα ότι μάλλον ήταν συνηθισμένη σε τέτοιου είδους σχόλια αλλά εγώ δεν κατάφερα να μείνω αμέτοχος σε όλο αυτό.

«Θα μπορούσες να ήσουν λιγάκι πιο διακριτικός σε παρακαλώ;» του είπα αυστηρά και εκείνος μου έκανε μια ειρωνική γκριμάτσα.

«Μην σου θίξουμε το γκομενάκι» είπε και άστραψε το μάτι μου.

«Για ποιον λόγο θέλησες να μας ακολουθήσεις Έμετ;» τον ρώτησα με όλον τον εκνευρισμό που με είχε καταβάλει να εκφράζεται στα χαρακτηριστικά μου.

«Είσαι με τα καλά σου; Θα έχανα ποτέ τέτοια ευκαιρία με τόσους βρικόλακες και λυκάνθρωπους τριγύρω;...» ρώτησε ενώ ανασήκωνε τα φρύδια του παιχνιδιάρικα αφήνοντας με να καταλάβω ακριβώς τις βρώμικα σχέδια του που είχε κάνει μέσα στο μυαλό του... «Από την άλλη όταν κατάλαβα ότι θα είναι και ο λιγούρης εδώ...» πρόσθεσε κοιτώντας μοχθηρά προς την μεριά του Τζάσπερ που είχε πλησιάσει την Άλις και συμμετείχε στο παιχνίδισμα που έκανε με το νερό με ένα χαμόγελο που δεν σου άφηνε περιθώρια να αμφισβητήσεις το πόσο αγνά συναισθήματα είχε για εκείνην... «Δεν υπήρχε περίπτωση να τους αφήσω μόνος τους να αλωνίζουν χωρίς κάποιον να τους ελέγχει από την στιγμή που ξέρω ότι εσένα δεν ιδρώνει το αυτί σου»

«Τι κόλλημα έχεις πάθει πια με την πάρτη του;...» αναφώνησα χωρίς να υπολογίζω την φωνή μου... «Και στην τελική δεν σου πέφτει λόγος. Από την στιγμή που η Άλις νιώθει καλά μαζί του σου απαγορεύω να ανακατευτείς στα πόδια τους. Έγινα κατανοητός;» τον ρώτησα σκληρά και εκείνος ανασήκωσε το φρύδι του ειρωνικά.

«Τα ίδια θα έλεγες αν ήξερες....» προσπάθησε αλλά η παρουσία της Μπέλλας του έκοψε αμέσως την φόρα.

«Η Άλις έχει το δικαίωμα να κάνει αυτό που νιώθει όπως όλοι μας και αν θες την γνώμη μου δεν ανησυχώ τόσο για εκείνην όσο για σένα Έμετ γι αυτό κράτα τις σκέψεις σου για τον εαυτό σου και κοίτα εκεί που θα πάμε να κρατήσεις και τα χέρια σου κοντά γιατί δεν θα ανεχτώ κανένα παράπτωμα από κανέναν σας» δήλωσε αυστηρά και την κοίταξα καχύποπτα. Τι εννοούσε με αυτό; Αναρωτήθηκα αλλά καθώς εκείνη συνέχιζε δεν μου δόθηκε η αφορμή προς το παρών να λύσω το ερώτημα που στριφογύριζε την σκέψη μου.

«Και μιας που το έφερε η κουβέντα θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα πριν προχωρήσουμε... Οι πρώτοι κάτοικοι της νήσου αυτής εγκαταστάθηκα εδώ από πολύ πριν γεννηθούμε εμείς όποτε καταλαβαίνετε ότι όλα τους τα ήθη, τα έθιμα αλλά περισσότερο οι νόμοι τους έχουν μείνει σε εκείνην την εποχή. Οι περισσότεροι δεν μπορείτε να τα γνωρίζεται αλλά δεν θα σας είναι δύσκολο να τους καταλάβετε και απαιτώ να τους σεβαστείτε γιατί εδώ δεν ήρθαμε για να τους αλλάξουμε την ζωή αντιθέτως μας κάνουν χάρη που μας φιλοξενούν και θέλω να είστε ευγνώμονες γι αυτό γιατί είναι το μοναδικό μέρος που δεν μπορεί κανείς να μας πλησιάσει. Πέρα από αυτό υπάρχει φυσικά και το πρόβλημα της επιβίωσης. Θα χρειαστεί όλοι σας να αρκεστείτε σε ότι μας παρέχουν από όσα διαθέτουνε και τίποτα παραπάνω. Όσο για μας που έχουμε και διαφορετικές ανάγκες...» συνέχισε κοιτώντας έντονα προς τα εμένα, την Ρεμπέκα και τον Κλάους... «Τις ιδιαιτέρες προτιμήσεις σας για όσο θα είμαστε εδώ θα αναγκαστείτε να της καταπνίξετε...»

«Εννοείς ότι δεν θα κυνηγάμε;» ρώτησε με φρίκη η Ρεμπέκα και η Μπέλλα γύρισε υπομονετικά την ματιά της προς το μέρος της.

«Αυτό ακριβώς εννοώ... Ότι υπάρχει από ζωή εδώ είναι αρκετά περιορισμένη για τους κατοίκους της πόσο μάλλον αν αρχίσουμε και το κυνήγι τότε θα εξαλειφτούν πολύ πιο γρήγορα» επιβεβαίωσε και άρχισε να με πιάνει μια περίεργη αγωνία. Ήδη είχα φτάσει στα όρια της τρέλας τόσες μέρες χωρίς να ικανοποιώ τις ανάγκες μου πως θα άντεχα παραπάνω;

«Δεν πας καλά αδελφούλα, πως περιμένεις να καταφέρουμε να συγκρατηθούμε; Ήδη είμαστε τέσσερις μέρες χωρίς κυνήγι αν αυτό συνεχιστεί μην ελπίζεις...»

«Δεν βασίζομαι στην ελπίδα Ρεμπέκα και αυτό σας το δηλώνω από τώρα... Όποιος από εσάς παραβεί αυτούς τους κανόνες θα βρεθεί έξω από αυτό το νησί την επόμενη στιγμή χωρίς καμία διάκριση» της δήλωσε κατηγορηματικά.

«Μα πως μπορείς...» προσπάθησε πάλι η Ρεμπέκα αλλά η Μπέλλα αμέσως την διέκοψε.

«Δεν θα είναι για πάντα Ρεμπέκα. Μια φορά την εβδομάδα πηγαίνουμε για κυνήγι στα πλησιέστερα νησιά ανά ομάδες» την διαβεβαίωσε η Μπέλλα και η Ρεμπέκα αντάλλαξε ένα βλέμμα με τον Κλάους που δεν είχε βγάλει άχνα, όχι μόνο τώρα αλλά και σε ολόκληρο το ταξίδι. Ήταν πολύ περίεργος γενικότερα αλλά κάτι πάνω του, πέρα από αυτό, με έκανε να μην τον εμπιστεύομαι καθόλου.

«Μην ανησυχείς Ίζαμπελ, έχεις τον λόγο μας ότι δεν θα τους ενοχλήσουμε» δήλωσε εκείνος απόλυτα σοβαρός και η Μπέλλα κατένευσε προς απάντηση του.

«Όπως επίσης δεν θα ανεχτώ και από κανέναν σας να παρασύρει καμία ή κανέναν...» τόνισες προς τον Έμετ και την Ρεμπέκα περισσότερο... «Στα ερωτικά σας παιχνίδια» συνέχισε αυστηρά και ο πατέρας του Τζάσπερ που μας είχε πλησιάσει συνέχισε για εκείνην.

«Εδώ έχουν μεγαλώσει αλλιώς και όταν αγαπούν κάποιον ή κάποιαν αυτό τους στιγματίζει για πάντα. Δεν ζείτε πια στην Αμερική γι αυτό να σκεφτείτε δύο και τρεις φορές ποιον θα κοιτάξετε παραπάνω για οποιονδήποτε λόγο» ενίσχυσε τα λόγια της και η Ρεμπέκα αλλά και ο Έμετ τον κοίταξαν με έναν απαξιωτικό τρόπο.

«Εδώ κρυβόσασταν όταν ο θείος έχασε τα ίχνη σας» δήλωσε ο Έμετ την διαπίστωση του και ο πατέρας του Τζάσπερ του το επιβεβαίωσε με το βλέμμα που του έριξε... «Τώρα εξηγείτε το γιατί ο γιός σου συμπεριφέρεσαι σαν να είναι από άλλον πλανήτη» συνέχισε αυθάδικα και ο Τζάσπερ που μας πλησίασε εκείνη την στιγμή τον έστειλε με την απάντηση του.

«Ήταν χίλιες φορές καλύτερα από το να ζούμε μέσα στον φόβο. Τουλάχιστον εδώ δεν χρειάζονταν να φοβόμαστε μήπως ο λατρεμένος σου θείος μας σκοτώσει εν ψυχρό όπως σκότωσε την μητέρα μου» του είπε με δηλητήριο στην φωνή του χωρίς να υπολογίσει την Άλις που ήταν δίπλα του και καθώς ένιωσε το πάγωμα της γύρισε να την αντικρίσει μετανιωμένος.

«Άλις, συγνώμη. Δεν ήθελα, εννοώ...» είχε χάσει πια τα λόγια του και ο πατέρας του έσπευσε να τα μπαλώσει.

«Εδώ δεν είσαστε τα παιδιά αυτών που μας έκλεψαν την ελευθερία αλλά ανεξάρτητοι άνθρωποι που ο καθένας ορίζει μόνος τους το μέλλον» είπε απευθυνόμενος σε όλους μας και κοίταξα προς την Άλις που είχε ταραχτεί με όλα αυτά και αμέσως σηκώθηκα για να την πλησιάσω για να την παρηγορήσω και εκείνη αμέσως κλείστηκε στην αγκαλιά μου.

«Ο κάθε ένας από μας έχει την δική του μοίρα και τον δικό του σταυρό να κουβαλήσει. Αυτή η μοίρα δεν ορίζεται από που προέρχεστε αλλά από που εσείς θέλετε να την πάτε. Στο χέρι σας είναι η ζωή σας και μόνο από εσάς τους ίδιους θα καθοριστεί. Δεν πρόκειται να σας κρίνει ποτέ και κανείς για όσα έκαναν οι δικοί σας τα περασμένα χρόνια αλλά οι δικές σας πράξεις θα σας στιγματίσουν για πάντα. Κάνετε ένα νέο ξεκίνημα, πάρτε τα εφόδια που έχετε ανάγκη και προχωρήστε μπροστά την ζωή σας χρησιμοποιώντας αυτά τα εφόδια με σύνεση» συμπλήρωσε ο Μπρεκ και όλοι μείναμε να τον κοιτάμε με ανοιχτό το στόμα. Ήταν η δεύτερη φορά που τον άκουγα να βγάζει έναν τόσο μεγάλο λόγο. Δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί όμως όπως και την πρώτη φορά έτσι και τώρα τα λόγια του με χτύπησαν κατάστηθα. Η ανακούφιση που με έκανε να νιώθω τα λόγια του μου έδιναν μια δύναμη που δεν μπορούσα να μην με κάνουν να τον ευγνωμονώ που ήταν δίπλα μας ακόμα και όταν αυτός παρμένε στην σιωπή του.

Μετά από αυτό όλοι σηκωθήκαμε και ξεκινήσαμε ξανά την πορεία μας προς το σημείο όπου οι κάτοικοι του νησιού αυτού είχαν φτιάξει τα σπίτια τους. Ήταν ένα όμορφό μέρος στο πίσω μέρος του νησιού με την θάλασσα αρκετά κοντά να βρέχει τους πρόποδες του περίεργου χωριού που είχαν φτιάξει με ξύλινα σπίτια. Βλέποντας το ένιωθες ότι οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τον πολιτισμό. Δεν υπήρχε τίποτα που θα σε έκανε να νιώσεις ότι οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν στον 21 αιώνα. Αντίθετα η αρμονία και ευτυχία που πλαισίωναν τα πρόσωπα τους σε έκανε αμέσως να καταλαβαίνεις ότι δεν τους έλειπε τίποτα. Ήταν τόσο ξέγνοιαστοι και απαλλαγμένοι από όλο το άγχος που χαρακτήριζε την γενιά μας.

Καθώς πλησιάζαμε προς το κέντρο του χωριού, όλοι οι κάτοικοι άρχισα να μας πλαισιώνουν αλλά δεν μας κοίταζαν με περιέργεια και αυτό ήταν κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ήταν σαν να μας ήξεραν χρόνια και τώρα μας καλωσόριζαν ξανά πίσω. Όλοι πλησίαζαν πρώτα την Μπέλλα κάνοντας μια υπόκλιση μπροστά της προσφωνώντας την Κουιν και εκείνη τους το ανταπέδιδε με τον ίδιο σεβασμό που υπήρχε και στο δικό τους πρόσωπο προσφωνώντας τον κάθε ένα με το όνομα του κλείνοντας τους αμέσως μετά μέσα στην αγκαλιά της ενώ με τον Μπρεκ ήταν πιο διαχυτικοί, εκείνον τον σφιχταγκάλιαζαν και τον χαϊδεύαν στο πρόσωπο και εκείνος τους το ανταπέδιδε το ίδιο θερμά. Το χαμόγελο που δεν έφευγε από το πρόσωπο του καθώς και η ευτυχία που διέκρινες στα χαρακτηριστικά του δεν ήταν κάτι που μου διέφυγε της προσοχής μου, όπως τον έβλεπα ένιωθα ότι είχε φύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω του, ένα βάρος που πάντα με έκανε να νιώθω ότι κουβαλούσε όλο το διάστημα όσο ήταν μαζί μας.

«Τι μεγαλόψυχη Βασίλισσα» μουρμούρισε η Ρεμπέκα με αηδία στην φωνή της και ο Τζέικοπ που το άκουσε γύρισε την ματιά του προς το μέρος της απότομα κάνοντας μας όλους να σταματήσουμε ξαφνικά τον βηματισμό μας.

«Δεν είναι η Βασίλισσα τους» είπε με ένα τελείως εκνευρισμένο ύφος σαν να είχε τελειώσει η υπομονή του μαζί της αλλά πάντα σοβαρός.

«Και τότε γιατί την αποκαλούν Κουίν και υποκλίνονται μπροστά της;» τον προκάλεσε η Ρεμπέκα περισσότερο με δηλητήριο στην φωνή της.

«Γιατί αυτό είναι το επίθετο της και από σεβασμό για όσα τους έχει προσφέρει» της απάντησε κοφτά ο Τζέικοπ και γυρίζοντας ξανά μπροστά έληξε αυτήν την σύντομη συζήτηση εδώ χωρίς να της δίνει το περιθώριο να το σχολιάσει περεταίρω και εμείς ακολουθήσαμε αμίλητοι.

Προσπερνώντας όλα τα σπίτια που υπήρχαν στην σειρά, ο Μπρεκ με την Μπέλλα που ήταν μπροστά μας οδήγησαν στο τέλος του χωριού όπου υπήρχε κάτι σαν πλατεία. Στο κέντρο αυτής της ιδιόρρυθμης πλατείας υπήρχε ένα ύψωμα και πάνω σε αυτό μια πολυθρόνα από μπαμπού με μια μεγάλης ηλικίας κυρία να κάθεται πάνω σε αυτήν ενώ αριστερά της και δεξιά της ο κόσμος που βγήκε από τα σπίτια του για να δει τον ερχομό μας πήγαν και στάθηκα δίπλα της. Τα μικρότερα παιδία του χωριού αντί να ακολουθήσουν τους γονείς τους πλαισίωσαν την Μπέλλα και τον Μπρεκ με μια ιδιαίτερη χαρά και εκείνοι χαμογελώντας τους τα χάιδευαν τρυφερά και τα φιλούσαν ενώ τους παρότρυναν αμέσως μετά να πάνε στους γονείς τους μέχρι που έφτασαν μπροστά ακριβώς από την γεραιότερη κυρία που στεκόταν ακόμα πάνω στην υπερυψωμένη της καρέκλα και τους κοίταζε με θαυμασμό.

Μόλις στάθηκαν μπροστά της και οι δύο ταυτόχρονα κοκάλωσαν, έκαναν μια βαθιά υπόκλιση και έμειναν εκεί χωρίς να πούνε κάτι ενώ εμείς κοιταχτήκαμε μεταξύ μας χωρίς να ξέρουμε αν πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Αφού είδαμε ότι ο Τζάσπερ και ο πατέρας του έκαναν το ίδιο εγώ με την Άλις αφού ανταλλάξαμε μια ματιά τους μιμηθήκαμε χαμηλώνοντας το κεφάλι ενώ ο Κλάους, η Ρεμπέκα και ο Έμετ δεν κουνήθηκαν καθόλου, ιδίως ο Έμετ στριφογύρισε τα μάτια του με αηδία κοροϊδευτικά.

«Αγαπητό μου παιδί, πόσο χαίρομαι που γύρισες κοντά μας» είπε η γεραιότερη κυρία ενώ σηκώθηκε και κατεβαίνοντας από τον θρόνο της πλησίασε τον Μπρεκ με πραγματική συγκίνηση.

«Μητέρα» της ανταπέδωσε ο Μπρεκ και αφού ίσιωσε το κορμί του την φίλησε τρυφερά και αμέσως πήρα την ματιά μου από πάνω τους. Αυτή η εικόνα με έκανε να πονέσω τόσο πολύ που δεν είχα ιδέα πως κρατήθηκα να μην ουρλιάξω όλο τον πόνο που με διαπέρασε.

«Ευλογημένο μου παιδί» συνέχισε η γεραιότερη κυρία προς την Μπέλλα και μόλις την πλησίασε έβαλε απαλά τα χέρια της πάνω στους ώμους της και η Μπέλλα ισιώνοντας το κορμί της την φίλησε επίσης σταυρωτά.

«Μην ξεράσω τώρα» άκουσα να σχολιάζει η Ρεμπέκα σχεδόν από μέσα της ενώ ο Κλάους την σκούντησε γρήγορα με τον αγκώνα του για να το βουλώσει καθώς η Μπέλλα χαιρετούσε την μητέρα του Μπρεκ.

«Πρεσβυτέρα» είπε με σεβασμό προς το πρόσωπο της.

«Ξένοι...» τέλος η μητέρα του Μπρεκ απευθύνθηκε προς τα εμάς και βλέποντας τον Τζάσπερ και τον πατέρα του να ορθώνουν τα κορμιά τους, του μιμηθήκαμε και εμείς... «Καλωσορίσατε στο νησί μας. Εύχομαι εδώ να βρείτε την γαλήνη και την γνώση που αναζητάτε» συμπλήρωσε και αυθόρμητα ένιωσα την ανάγκη να την ευχαριστήσω γι αυτήν της την προσφορά.

«Ευχαριστούμε για την φιλοξενίας σας» είπα μόνο εγώ ενώ όλοι οι άλλοι σιώπησαν και από το βάθος ένα μικρό κορίτσι πάνω κάτω ενός χρόνων μέσα από την αγκαλιά της μητέρας του σήκωσε το κεφαλάκι της και κάρφωσε την ματιά της απάνω μου. Οι ξανθές μπούκλες που πλαισίωναν το μικροσκοπικό της προσωπάκι την έκαναν να μοιάζει με άγγελο ενώ τα καταγάλανα μάτια της αμέσως ένιωσα να με μαγνητίζουν. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που με έκανε να θέλω να την κοιτώ αλλά μόλις οι ματιές μας συναντηθήκαν δεν μπόρεσα να κρύψω το χαμόγελο που μου έφερε στα χείλι και μόλις εκείνη το αντιλήφτηκε μου το ανταπέδωσε με ένα τελείως ναζιάρικο τρόπο που με έκανε να χαμογελάσω πιο πλατιά.

«Σίγουρα θα είσαστε κουρασμένοι από το ταξίδι και αρκετά πεινασμένοι... Παρακαλώ πηγαίνατε να τακτοποιηθείτε και θα σας περιμένουμε με μεγάλη χαρά στο δείπνο που σας έχουμε ετοιμάσει. Τζέικοπ...» συνέχισε η μητέρα του Μπρεκ και ο πατέρας του Τζάσπερ αμέσως ανταποκρίθηκε κάνοντας μια υπόκλιση προς το μέρος της πρώτα και μετά γυρίζοντας προς την μεριά μας, μας παρότρυνε να τον ακολουθήσουμε.

Εγώ για κάποιον λόγο δεν μπορούσα να αφήσω την ματιά μου από αυτό το μικρό αγγελούδι και στην αρχή δεν κατάλαβα ότι η Άλις με τραβούσε.

«Δεν είναι πολύ όμορφη!!!» σχολίασε η Άλις με θαυμασμό καθώς κοίταζε προς το μέρος που είχα καρφώσει την ματιά μου και εγώ κατένευσα προς απάντηση της όμως όταν είδα την μητέρα της μικρής να πλησιάζει προς τον Μπρεκ τότε η έκπληξη μου έγινε ακόμα μεγαλύτερη.

«Αυτή είναι η κόρη μας» σύστησε η μητέρα στον Μπρεκ τον μικρό άγγελο και ο Μπρεκ συγκινημένος την κράτησε στην αγκαλιά του με ευλάβεια. Ένα αίσθημα ζήλια ήρθε να φωλιάσει μέσα μου που με έκανε να παραξενευτώ και αμέσως ακολούθησα τους υπόλοιπους τελείως σοκαρισμένος με τον εαυτό μου.

Ποτέ δεν είχα νιώσει την ανάγκη της πατρότητας, πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ μικρό για κάτι τέτοιο, ακόμα και όταν η Έλενα μου ανακοίνωσε ότι περιμένει παιδί εμένα με έπιασε πανικός, τώρα για ποιον λόγο να με κάνει αυτή η αγκαλιά να ζηλέψω; Δεν μπορούσα να καταλάβω τον εαυτό μου.

Σίγουρα έπρεπε να ηρεμίσω, όλα όσα μου είχαν συμβεί τις τελευταίες μέρες με είχαν ταράξει σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τα συναισθήματα μου, ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό.

Άργησα αλλά τελικά κατάφερα να διαβάσω τα κεφάλαια..

Είναι καταπληκτικά....Δεν έχω λόγια...

Μπράβο σου

Περιμένω τη συνέχεια με αγωνία

Μ2 "10. Το όνομα"

Τα σπίτια εδώ ήταν όλα από μεγάλα καλάμια μπαμπού. Έστεκαν άκαμπτα, θαμπά, ανούσια
όταν όμως άνοιγε η πόρτα και έμπαινες μέσα δεν ήξερες τι να σκεφτείς πραγματικά.
Υπήρχε μια διάχυτη ζεστασιά που σε έκανε να νιώθεις ότι μόλις γύριζες σπίτι ή τουλάχιστον
έτσι ένιωσα εγώ. Η αρμονία που υπήρχε γύρω μου, μου έφερνε μια απίστευτη ηρεμία, με
έκανε να μην θέλω να φύγω ποτέ ξανά από αυτό το σπίτι.

Απλό, λυτό, με παράθυρα που ανοίγανε προς τα έξω – από το ίδιο ξύλο που ήταν
φτιαγμένο όλο το σπίτι - που είχαν κουρτίνες αντί για τζάμια και στερεωνόντουσαν με ένα
ξύλο, με αυτοσχέδια καθίσματα και τραπέζια όλα φτιαγμένα στο χέρι επίσης από μπαμπού.
Κάποιος βλέποντας τα, θα μπορούσε να πει ότι ήταν στραβά, κακομούτσουνα, πρόχειρα
αλλά εγώ βλέποντας τα το μόνο που έβλεπα γύρω μου ήταν αγάπη. Αγάπη γι αυτόν τον
τόπο, αρμονία και απέραντη γαλήνη, μια γαλήνη που τόσο είχα ανάγκη να νιώσω και την
βρήκα εδώ, στην μέση του πουθενά.

Ήταν τόσο περίεργο που ήθελα να γελάσω, τα χείλη μου μυρμήγκιαζαν στην προσπάθεια
μου να τα κρατήσω σε μια απρόσωπη μάσκα. Η Άλις το πρόσεξε όμως δεν μίλησε. Ήξερε ότι
κάτι με βασάνιζε αλλά παρέμενε σιωπηλή αφήνοντας με – όπως πάντα έκανε – να
συμβιβαστώ με αυτό που με έπνιγε και να το εκφράσω μόνος μου σε εκείνην χωρίς την
δική της παρέμβαση ή πίεση και της ήμουν τόσο ευγνώμων γι αυτό.

Το πιο περίεργο μέσα σε αυτό το σπίτι ήταν ότι δεν
υπήρχε κουζίνα. Στο περίεργο τραπέζι που ήταν – μπορείς να το πεις και έτσι –
στρογγυλό ή τουλάχιστον προσπαθούσε να είναι, υπήρχε ένας ξύλινος δίσκος και
μέσα σε αυτόν μια κανάτα με νερό που την κάλυπτε ένα απαλό άσπρο ύφασμα και
γύρω της είχαν τοποθετήσει ποτήρια αναποδογυρισμένα για να μην σκονίζονται.
Αυτό μόνο, τίποτα άλλο. Ούτε ψυγείο, ούτε τρόφιμα για την λιγούρα μέσα σε ντουλάπια,
τίποτα. Η τουαλέτα, δεν είχε καν είδη υγιεινής. Υπήρχε μόνο μια τρύπα που
καθώς κοίταζες μέσα της έβλεπες ένα ρυάκι να τρέχει ασταμάτητα ενώ για κάθισμα
υπήρχε ένα ξύλινο ημικύκλιο που θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις και λεκάνη.
Για νιπτήρα υπήρχε ένας πάγκος με μια μεγάλη ξύλινη γαβάθα που δίπλα υπήρχε μια
κανάτα γεμάτη νερό ενώ δεν υπήρχε πουθενά μπανιέρα.

Το σπίτι ήταν ένας ενιαίος χώρος και τα δωμάτια του
βρίσκονταν μέσα σε αυτόν, τρία στον αριθμό, χωρισμένα με παραβάν με κουρτίνες.
Κανένας ιδιωτικός χώρος, καμία απομόνωση. Τα χείλη μου πάλι σχημάτισαν ένα
δειλό χαμόγελο. Δεν ήξερα το γιατί αλλά αντί να μου φανεί αποκρουστική όλη αυτή
η έλλειψη βασικών ειδών μου έφερνε μια ανακούφιση αντίθετα. Δεν με ένοιαξε που
δεν υπήρχε ρεύμα, ούτε που δεν υπήρχε τηλεόραση ή ότι άλλο τέλος πάντων είχαμε
συνηθίσει να έχουμε. Επιστροφή στην φύση... ήταν η πρώτη μου σκέψη μόλις
πατήσαμε το πόδι μας εδώ και ήταν ακριβώς αυτό. Η φύση σε όλο της το μεγαλείο
να με καλεί να γίνω ένα με αυτήν, να γίνω αυτό που είμαι. Ένα ζώο – με την καλή
έννοια.

Όταν πια είχαμε τακτοποιηθεί ο πατέρας του Τζάσπερ, ο
Τζέικοπ με τον Τζάσπερ, τον Κλάους και την Ρεμπέκα, πέρασαν και μας πήραν για
να μας πάνε σε έναν ξεχωριστό χώρο που βρισκόταν στο κέντρο αυτού του χωριού
όπου τον χρησιμοποιούσανε για τραπεζαρία. Είχε πλέον βραδιάσει και οι δάδες που
φώτιζαν όλον τον χώρο έκανε το μέρος να μοιάζει πιο εξωτικό, πιο όμορφο.

Ο χώρος ήταν στο ίδιο ύφος με το σπιτάκι όπου μας
είχαν εγκαταστήσει μόνο που εδώ υπήρχαν τεράστια παράλληλα τραπέζια το ένα
δίπλα στο άλλο σε σειρά και ένα κάθετο όπου εκεί κάθονταν όλοι οι γεραιότεροι
του νησιού με επικεφαλή την μητέρα του Μπρεκ. Άραγε πόσο χρονών να ήταν αυτή η
γυναίκα... σκέφτηκα για μια στιγμή καθώς την αντίκριζα ξανά. Δεν φαινόταν πάνω
από 60 με 70 χρόνων αλλά υπήρχε μέσα στην ματιά της μια σοφία που θα σε έκανε
να νομίζεις ότι να είναι πολύ μεγαλύτερη.

Στην δεξιά πλευρά όλων των τραπεζιών κάθονταν οι
άντρες ενώ στην αριστερή μεριά όλες οι μωρομάνες με τα μωρά τους στην αγκαλιά
άλλες να τα βυζαίνουν και άλλες να τα απασχολούν για να παραμείνουν ήσυχα στην
αγκαλιά τους καθώς επίσης και οι πιο μεγάλες γυναίκες σε ηλικία που κρατούσαν
τα εγγόνια τους – υποθέτω – αριστερά και δεξιά τους ή ακόμα και στην αγκαλιά
τους. Τα μεγαλύτερα αρσενικά παιδιά που ήταν σε θέση να κάτσουν και μόνα τους
σε μια καρέκλα, είχαν πάρει ήδη την θέση τους δίπλα στους πατεράδες τους και
αυτό που σου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι κανένα από αυτά δεν έκανε καμία
αταξία. Ήταν όλα αμίλητα και παρακολουθούσαν τις συζητήσεις με μεγάλο
ενδιαφέρον ενώ αν κάποια από αυτά ήθελε να πει κάτι, αντί να μιλήσει, σήκωνε το
χέρι του και το έβαζε πάνω στο μάγουλο του άντρα που καθόταν δίπλα του και
εκείνος γύριζε την ματιά του και έκανε την ίδια κίνηση με το μικρό κοιτώντας
τον σοβαρά στα μάτια. Ποτέ κοροϊδευτικά ή βαριεστημένα και όπως τους έβλεπες
ένιωθες σαν να κάνανε μια σιωπηλή συζήτηση μεταξύ τους με απόλυτη σοβαρότητα
σαν να μίλαγαν δύο ενήλικοι μόνο που τα λόγια τους δεν έφταναν ποτέ στα αυτιά
μας.

Οι υπόλοιπες γυναίκες που ήταν δεν ήταν τόσο ώριμες σε
ηλικία ή μωρομάνες έλειπαν, μαζί με αυτές και η Μπέλλα ενώ τα υπόλοιπα μικρά
κορίτσια ακριβώς όπως και τα αγόρια αυτής της φυλής κάθονταν σε σιωπηλή στάση
και κοίταζαν με ενδιαφέρον τις κουβέντες των μεγαλυτέρων που υπήρχαν γύρω τους
χωρίς να παρεμβαίνουν σε αυτές. Σπάνια θα έβλεπες κάποιο μικρό κορίτσι να
σηκώσει το χέρι του για να αποσπάσει την προσοχή κάποιας γυναίκα που ήταν δίπλα
της αλλά αν ήθελαν να πουν κάτι κάνανε ότι ακριβώς έκαναν και τα αγόρια που
κάθονταν απέναντι τους.

Ήταν ένα περίεργο θέαμα που δεν μπορούσα να το καταλάβω εκείνη την στιγμή αλλά το μυστήριο που τους περιέβαλε δεν άργησε να λυθεί.

Εγώ, ο Έμετ, ο Κλάους, ο Τζάσπερ και ο πατέρας του ο Τζέικοπ κάτσαμε στο τραπέζι που
καθόταν και ο Μπρεκ. Το πρώτο από τα δεξιά που υπήρχε στην αίθουσα αυτή. Ενώ η Άλις
και η Ρεμπέκα έκατσαν ακριβώς απέναντι μας.

Το μοναδικό κορίτσι που δεν καθόταν από την μεριά των
γυναικών σε όλη την αίθουσα ήταν ο άγγελος που είχα αντικρίσει πριν λίγο ενώ ο
μοναδικός άντρας που κρατούσε κάποιο μικρό παιδί στην αγκαλιά του ήταν ο Μπρεκ.
Δεν μου φάνηκε παράξενο, από όσο κατάλαβα, λόγω του ότι όλον αυτόν τον καιρό
ήταν μαζί μας, δεν είχε την ευκαιρία να την γνωρίσει και τώρα ήθελε να ρουφήξει
και να γευτεί όλη την μαγεία της πατρότητας που την είχε στερηθεί τόσο καιρό
εξαιτίας μας. Πραγματικά δεν ήξερα πως να νιώσω γι αυτό, βαθιά μέσα μου τον
λυπόμουνα αλλά καθώς έβλεπα ξανά το κορίτσι αυτό στην αγκαλιά του για κάποιον
λόγο τον ζήλευα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τον εαυτό μου, αυτή η έλξη που με
τράβαγε προς αυτό το κορίτσι με έκανε να σαστίζω και πριν το καταλάβω
διεκδίκησα, σχεδόν με το έτσι θέλω την θέση δίπλα της.

Μόλις με είδε εκείνο το χαμόγελο που μου είχε καρφωθεί
στο μυαλό όλη αυτήν την ώρα έκανε ξανά την εμφάνιση του και από εκεί που ήταν
ένα ήσυχο κοριτσάκι που κοίταζε τον πατέρα του στα μάτια χωρίς να χάνει ούτε
μια λέξη από όσα έλεγε, τώρα απαιτούσε με τον τρόπο της να φύγει από την
αγκαλιά του και αν ήταν δυνατόν να πηδήξει μέσα στην δική μου. Ο Μπρεκ για λίγο
τα έχασε, για να είμαι ειλικρινής και εγώ το ίδιο, δεν μου είχε συμβεί ποτέ
ξανά τίποτα παρόμοιο και δεν είχα ιδέα πως να αντιδράσω. Ο μικρός άγγελος στα
ξαφνικά έγινε ένα πεισματάρικο πλάσμα που τώρα τσίριζε και χτυπιόταν με τον
Μπρεκ να μην ξέρει τι να κάνει για να την ηρεμίσει ενώ με το δάχτυλο του πάνω
στο μάγουλο της την κοίταζε σχεδόν αυστηρά όχι όμως σκληρά αλλά ο μικρός μου
άγγελος όχι μόνο δεν του έδινε σημασία αλλά αντίθετα σπρώχνοντας και χτυπώντας
τον έγινε χειρότερα.

Η εμφάνιση της γυναίκας του Μπρεκ για λίγο έφερε την
ισορροπία. Κοιτώντας την μικρής της με απόλυτη ψυχραιμία και λατρεία στα μάτια
με έκανε να νιώθω ότι προσπαθούσε να πάρει όλες τις απαντήσεις κατευθείαν μέσα
από το μυαλό της χωρίς να της μιλήσει ενώ παράλληλα άφηνε πάνω στο τραπέζι δύο
τεράστιες γαβάθες με σαλάτα πάνω στο τραπέζι. Μόλις το βλέμμα της γυναίκας του
Μπρεκ καρφώθηκε πάνω του εκείνος πάγωσε, γύρισε την ματιά του απότομα προς το
μέρος μου και μετά ξανά σε εκείνην. Δεν ήξερα τι να υποθέσω και η εμφάνιση της
Μπέλλας με έκανε να πάρω μια ανάσα. Εκείνη ίσως μπορούσε να μου εξηγήσει τι
συμβαίνει αλλά εκείνη δεν με κοίταξε καν, η προσοχή της ήταν όλη στραμμένη στον
μικρό άγγελο και στον Μπρεκ καθώς άφηνε πάνω στο τραπέζι τις πιατέλες που
κρατούσε με τα διάφορα κροατικά που άχνιζαν μέσα σε αυτήν.

«Δεν μπορείς να της το αρνηθείς» είπε μόνο προς τον Μπρεκ απαλά. Εκείνος την κοίταξε με
ένα παράπονο και η Μπέλλα του ανταπέδωσε το βλέμμα με κατανόηση και συμπόνια.

Τι στο καλό συνέβαινε θα μου εξηγούσε άραγε
κανείς;;;... αναρωτήθηκα έντονα αλλά πριν εκφράσω την απορία μου ο Μπρεκ μου
απέσπασε την προσοχή τείνοντας τον μικρό του άγγελο προς το μέρος μου απόλυτα
σοβαρός.

Τα έχασα, δεν ήξερα αν είχα το δικαίωμα να του το κάνω
αυτό, η λαχτάρα του για εκείνην ήταν τόσο έκδηλη στα χαρακτηριστικά του που με
πόναγε, με έκανε να νιώθω πως αν την κρατήσω στην αγκαλιά μου θα είναι σαν να
την ξεριζώνω από την δική του και δεν ήθελα να του το κάνω αυτό, αρκετά υπέφερε
μακριά της. Γύρισα την ματιά μου προς την Μπέλλα καρδιοχτυπώντας, ζητώντας της
σιωπηλά να με βοηθήσει σε αυτό και εκείνη απλά μου χαμογέλασε ενώ με παρότρυνε με το
βλέμμα της να το δεχτώ.


Ένιωθα ότι δεν είχα επιλογή και έτσι γύρισα και
χαμογέλασα στον ξανθό άγγελο με ένα ειλικρινή χαμόγελο και αυτό έφτασε να την
κάνει να σταματήσει τις διαμαρτυρίες και να περιμένει με τα χεράκια της
απλωμένα προς το μέρος μου. Μόλις άπλωσα τα χέρια μου να την πάρω από την
αγκαλιά του Μπρεκ όλη η αίθουσα πάγωσε, ξαφνικά κανείς δεν ανάσανε ενώ
κοιτάζανε όλοι έντονα προς το μέρος μας. Αυτό με παραξένεψε και για μια στιγμή
μου απέσπασε την προσοχή. Κοιτώντας για λίγο γύρω μου δεν ήξερα τι να υποθέσω,
τι μπορεί να έκανε όλη την αίθουσα να παγώσει;

«Έντουαρτ;» άκουσα την φωνή της Μπέλλας να με καλεί
και την κοίταξα με απορία. Δεν είπε τίποτα άλλο, κοίταξε με νόημα προς την
μικρή που περίμενε με ανυπομονησία και παίρνοντας μια ανάσα τελικά τα παράτησα.
Άπλωσα ξανά τα χέρια μου και στρέφοντας όλη την προσοχή μου προς το μέρος της
την κράτησα στην αγκαλιά μου και παραδόθηκα σε εκείνην.

Ήταν τόσο όμορφη που η ομορφιά της με χτυπούσε
κατάστηθα. Η εφορία που ανέδυε το κορμί της με έκανε να νιώσω τέτοια ηρεμία που
και μόνο που την είχα στην αγκαλιά μου με έκανε αυτόματα να ξεχάσω ότι με
απασχολούσε μέχρι τώρα. Εκείνη με κοίταζε βαθιά στα μάτια και μου χαμογελούσε
και εγώ δεν μπορούσα παρά να ανταποδώσω αυτό το χαμόγελο, ένα χαμόγελο που
έκανε όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου να τσιτώνονται, σχεδόν να πονάνε
από το τράβηγμα αλλά δεν μπορούσα να της το αρνηθώ.

Ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενα σήκωσε το χέρι της
αποφασιστικά και το έβαλε πάνω στο μάγουλο μου. Ζεστά δάχτυλα που έκαψαν στην
σάρκα μου, έκαναν το μυαλό μου να μουδιάσει και ενώ τα μάτια μου ήταν ανοιχτά
όλα άξαφνα μαύρισαν και το μόνο που μπορούσα να ακούσω ήταν δύο καρδιές με την
μια να μοιάζει με καλπασμός αλόγου και την άλλη με ένα αργό μοτέρ που με έκανε
να νιώθω ότι με το ζόρι λειτουργούσε, άτονος, άρρυθμος, ξεψυχισμένος.

Η καρδιά μου πάγωσε, δεν ήξερα τι να σκεφτώ γι αυτό,
δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου συνέβαινε αλλά δεν με τρομοκρατούσε αντιθέτως
υπήρχε τόσο γαλήνη μέσα σε αυτό το ζεστό σκοτάδι που με έκανε να νιώσω ότι όλα
ξεκινούσαν εδώ.

Και πράγματι ξεκινούσαν. Μέσα στο μυαλό μου άκουγα την
απαλή μελωδία της μουσικής που σιγομουρμούριζε η μητέρα μου. Αυτή η μελωδία μου
ήταν γνωστή, ήταν η πρώτη που πάντα θυμόμουν μέσα από τις αναμνήσεις μου από τα
παιδικά μου χρόνια. Ήταν το νανούρισμα της αυτό που με έκανε να λιώνω μέσα στην
αγκαλιά της όταν με κρατούσε.

Σοκ και δέος με πλημύρισε και αφήνοντας όλες τις άλλες
έγνοιες στην άκρη άφησα τον εαυτό μου να το απολαύσει καθώς ο καλπασμός της
μιας καρδιάς που άκουγα ξαφνικά άρχισε να αλλάζει ρυθμό. Κάτι με τράνταζε αλλά
δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν και το τραγούδι άξαφνα σταμάτησε. Καθώς
σταμάτησα να τον ακούω ένα περίεργο συναίσθημα που δεν μπορούσα να το καθορίσω
με πλημύρισε και εκεί που η ώρα πέρναγε απελπιστικά αργά και ταραχώδες με
κάποιον να συνεχίζει να με τραντάζει, απρόσμενα όλα άλλαξαν.

Ένιωσα δύο παγωμένα χέρια να με τραβάνε απότομα και το
απόλυτο σκοτάδι γέμισε με άπλετο φως, ένα φως που με τύφλωνε, φωνές έκαναν τα
αυτιά μου να πονάνε αλλά εγώ δεν είχα ιδέα τι λέγανε. Ένα σπαρακτικό κλάμα
έφτασε στα αυτιά μου και με έκανε να σαστίσω, προσπάθησα να καθορίσω από
που προερχότανε αλλά δεν μπορούσα. Ένιωσα την ψυχή μου να πονά και εκεί που
ένιωσα ξανά δύο χέρια να με ταρακουνάνε και να βασανίζουν το κορμί μου
τρίβοντας το άγαρμπα και βιαστικά άρχισα να ξεσπάσω και εγώ στο ίδιο κλάμα το
ίδιο σπαρακτικά όσο και αυτό που έκανε τα αυτιά μου να πονάνε.

Που βρίσκομαι... σκέφτηκα για μια στιγμή αλλά την
επόμενη το είχα ξεχάσει. Τα χέρια καθώς σταμάτησα να με τραντάζουν με άφησαν
απαλά πάνω σε ένα άδειο μέρος και η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει.

Η μοναξιά που με τρύπησε κατάστηθα με έκανε να ξεσπάσω
περισσότερο. Ένιωθα τα πόδια μου να είναι δεμένα, τα χέρια μου εγκλωβισμένα και
αυτό έκανε το ξέσπασμα μου ακόμα μεγαλύτερο μέχρι που μια γνωστή φωνή έφτασε
στα αυτιά μου και αυτόματα σταμάτησα να παλεύω.

Ήταν μια μελωδική φωνή που με έκανε να νομίζω ότι
έβγαινε μέσα από ένα μουσικό όργανο, σαν νανούρισμα. Την άκουγα και οι αισθήσεις
μου πλημύριζαν με εφορία. Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου αλλά δεν μπορούσα,
το φως με τύφλωνε και έκανε την αγωνία μου μεγαλύτερη. Ήθελα να δω το πρόσωπο
που αντιπροσώπευε αυτήν την φωνή, ήταν η μεγαλύτερη μου ανάγκη αλλά δεν
μπορούσα. Άρχισα και πάλι να ξεσπάω και να παλεύω με τον ίδιο μου τον εαυτό και
τότε ένιωσα κάποιον να καλύπτει το εκτυφλωτικό φως.

Η ανάσα μου κόπηκε στην μέση, η καρδιά μου άρχισε να
καλπάζει σε σημείο να νιώθω τους παλμούς της στα μηλίγγια μου, το σώμα μου
έτρεμε πια αλλά όχι γιατί κρύωνε και καθώς τα μάτια μου άνοιξαν τότε την είδα,
ήταν εκεί, από πάνω μου και κοιτούσε. Μπορεί η εικόνα της να ήταν θολή,
ασχημάτιστη αλλά εγώ την αναγνώρισα. Ήταν εκείνη να με κοιτά με ένα
ανεξιχνίαστο βλέμμα χωρίς να με ακουμπά. Δεν το άντεχα άλλο όλο αυτό, ήθελα να
την νιώσω η ανάγκη μου γι αυτήν την επαφή με έκανε να ξεπερνώ τον ίδιο μου τον
εαυτό και με όλη την δύναμη της ψυχής μου προσπάθησα να το κάνω εγώ για εκείνη.
Παλεύοντας για άλλη μια φορά με τον ίδιο μου τον εαυτό κατάφερα να ελευθερώσω
το ένα μου χέρι. Δεν κουνήθηκε, τα χέρια της που ήταν αριστερά και δεξιά από το
κορμί μου με προκαλούσαν και χωρίς πραγματικά να ελέγχω το χέρι μου εκείνο
ακούμπησε απάνω στο χέρι που ήταν πιο κοντά του.

Πάγος... ήταν η μόνη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου
και αμέσως ένιωσα όλο μου το κορμί να τραντάζεται από έναν ηλεκτρισμό που όμοιο
του δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά, σαν η ζωή μου όλη να εξαρτιόταν από αυτό το
άγγιγμα.

Η καρδιά μου ξαφνικά νέκρωσε αλλά δεν ένιωθα νεκρός
ίσα- ίσα ένιωθα πιο ζωντανός από ποτέ. Εκείνη μόλις ένιωσε να την ακουμπάω, σαν
να είχε πάθει ηλεκτροπληξία πετάχτηκε πίσω, έφυγε από το οπτικό μου πεδίο και
το εκτυφλωτικό φως που εκείνη κάλυπτε με το σώμα της ήρθε για άλλη μια φορά να
με τυφλώσει. Ο πόνος που με διαπέρασε έκανε την καρδιά μου να αντιδράσει και το
χέρι μου αυτόματα στα τυφλά άρχισε να ψάχνει εκείνην αλλά εκείνη είχε φύγει
μακριά.

Πόνος, απόγνωση, απελπισία, έλλειψη αέρα στα πνευμόνια
μου... ήταν όλα όσα αναγνώριζα πια τίποτα άλλο μέχρι που οι εικόνες άρχισαν να
αλλάζουν, να παίρνουν μορφή και να γίνονται γνώριμες. Σαν άλμπουμ φωτογραφιών
που έβλεπα με την μητέρα μου την ημέρα που έφυγα από κοντά της έτσι και τώρα
έβλεπα όλη την ζωή μου να περνά μέσα από τα μάτια μου σαν ταινία που την είχε
μαγνητοσκοπήσει κάποιος μόνο που δεν έβλεπα τον εαυτό μου αλλά όσα έβλεπα εγώ
μέσα από τα ίδια μου τα μάτια.

Την μητέρα μου, την αδελφή μου, τον πατέρα μου, τον
Έμετ και όλους όσους γνώρισα ποτέ στην ζωή μου. Όλα ήταν εκεί και μου θύμιζαν
μια άλλη εποχή, μια εποχή που υπήρχε παντού αγάπη αλλά ακόμα και εκεί μπορούσα
να δω ότι πάντα μου έλειπε εκείνο το άγγιγμα. Ο πάγος. Όμως πια δεν τον
θυμόμουν. Πάντα υπήρχε ένα κενό αλλά δεν μπορούσα να το αναγνωρίσω, όσο
ευτυχισμένος και να ένιωθα εκείνο το κενό δεν γέμιζε, ήταν πάντα εκεί υπήρχε για να με
κάνει να νιώθω μισός μέχρι που την ξαναείδα και τώρα πια μπορούσα να καταλάβω την
διαφορά. Η Μπέλλα ήταν πάντα το κενό που ένιωθα ότι μου έλειπε, εγώ μπορεί να
μην το αναγνώριζα άλλα το σώμα μου μπορούσε, την αποζητούσε, ήθελε ξανά να
νιώσει το ίδιο όπως και εκείνη την πρώτη φορά. Δεν μπορούσα να καταλάβω το
γιατί μέχρι που έφτασε η στιγμή που ο πρόγονος μου υποχωρούσε που θαβόταν ξανά
μέσα στο σώμα μου και έμεινε εκεί για πάντα.


Ήταν η στιγμή που όλα άλλαξαν, η στιγμή που όλο μου το
είναι ξύπναγε, η φωνή της με καλούσε πίσω και εγώ δεν μπορούσα να την αγνοήσω.
Ήταν η ίδια μελωδία να πλημυρίζει τις αισθήσεις μου, να κάνει την καρδιά μου να
νεκρώνει, να γεμίζει την ανάσα μου ζωή, να με κάνει ξανά να νιώθω πιο ζωντανός
από ποτέ. Τα μάτια της... αυτά τα μάτια που πάντα θα στοιχειώνουν τα όνειρα μου
έκλαιγαν για κάποιον άλλον, γι αυτόν που αγαπούσε όλη της την ζωή και τώρα τον
είχε χάσει για πάντα. Δεν μπορούσα να την βλέπω να υποφέρει, δεν μπορούσα. Τα
χέρια μου την έσφιγγαν απάνω μου, την παρηγορούσαν και ο γνώριμος πάγος με
κύκλωσε, έκανε το δέρμα μου για άλλη μια φορά να ηλεκτριστεί, να συγκλονιστεί
αλλά εκείνη δεν μπορούσε να το νιώσει και αυτόματα τα μάτια μου δάκρυσαν.

Είναι τόσο άδικο... η λογική μου ούρλιαζε.
Αλλά και τόσο σωστό... η καρδιά μου συμπλήρωνε.
Ήταν επιτέλους ξανά εκεί που άνηκε, μέσα στην αγκαλιά μου.


Όλα όσα ακολούθησαν τώρα μπορούσα να τα δω με πιο
καθαρή ματιά, να τα νιώσω με άλλη καρδιά, να τα καταλάβω καλύτερα. Ναι ήμουν
ένα τέρας αλλά δεν ήμουν εγώ αυτός που δημιούργησε όλον αυτόν τον πόνο και αυτό
αυτόματα έκανε όλες τις ενοχές μου να διαλυθούν και την καρδιά μου να χτυπήσει
με περισσότερη αρμονία και αγαλλίαση. Δεν ήμουν εγώ το τέρας.

Για άλλη μια φορά όσα συνέβησαν από την ημέρα που
αποχωρίστηκα την μητέρα μου ήρθαν ξανά στην επιφάνεια αλλά αυτήν την φορά με
περισσότερη ένταση και όσα κράταγα μέσα μου άρχισα να ξεσπούν με ορμή. Ένιωσα
τα μάτια μου να με τσούζουν, τα δάκρυα μου να κατρακυλούν ακατάπαυστα, να
υγραίνουν τα μάγουλα μου, να νοτίζουν το πουκάμισο μου και ότι και να έκανα δεν
μπορούσα να τα σταματήσω, ούτε καν να σηκώσω το χέρι μου για να τα σκουπίσω.

Όσα με πνίγανε έβγαιναν στην επιφάνεια, τα δάκρυα
ένιωθα να με λυτρώνουν και εκεί που η καρδία μου και η ψυχή μου καθάρισε από το
μαύρο πέπλο που τα επισκίαζε ένα δεύτερο σκοτάδι ήρθε να με τυλίξει, να με
κάνει να νιώσω την ίδια εκείνη πρώτη ζεστασιά που ένιωθα και όταν πρωτοένιωσα
το άγγιγμα του ξανθού αγγέλου να μου κάψει το δέρμα. Τα δάκρυα σταμάτησαν και
ένα τεράστιο χαμόγελο ένιωσα να απλώνεται ξανά στο πρόσωπο μου τόσο μεγάλο που
έκανε το δέρμα μου ξανά να τσιτώνεται, να τραβήξει τις γραμμές έκφρασης και να
κάνει την καρδιά μου να πλημυρίζει από ευτυχία και ευδαιμονία. Μια γλυκιά μελωδία
για άλλη μια φορά με παρέσυρε μακριά αλλά αυτήν την φορά δεν την αναγνώρισα
αλλά τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν γνώριμα για μένα.

Δύο χέρια για άλλη μια φορά με τραβούσαν βίαια από την
ζεστασιά και το απόλυτο σκοτάδι για να με πάνε στο ψύχος, το άπλετο φως που για
άλλη μια φορά με τύφλωνε. Άγαρμπα και βίαια χέρια πάλι με τραντάζανε αλλά αυτήν
την φορά όλα ήταν διαφορετικά. Αυτήν την φορά δεν ένιωθα απειλή, ένιωθα μια
απέραντη χαρά και προσμονή για την συνέχεια. Η ίδια καρδιά που άκουγα και μέσα
αυτό το δεύτερο απόλυτο σκοτάδι, ρυθμική και γεμάτη ζωή έφτανε για άλλη μια
φορά στα αυτιά μου και με νανούριζε απαλά. Ζεστά χέρια με αγκαλιάζανε και το
νανούρισμα άρχισε ξανά να μου ευφραίνει την καρδιά. Τόσο γλυκό που τα μάτια μου
δεν ήθελαν να ανοίξουν ήθελαν να μείνουν κλειστά για να απολαμβάνουν αυτήν την
μελωδία ξανά και ξανά.

Οι εικόνες που άρχισαν να ξεπηδούν τώρα με έκαναν να
σαστίσω. Δεν τις αναγνώριζα. Πρόσωπα που έβλεπα για πρώτη φορά στην ζωή μου,
μου χαμογελούσαν αλλά δεν μου μιλούσαν, με κοίταζαν με υπερηφάνεια αλλά δεν με
αγγίζανε, έδειχναν σαν κάτι να περιμένουν από μένα αλλά δεν ήξερα τι ήθελαν και
τους αγνοούσα. Διάφορα άλλα χρώματα άρχισαν να πλημυρίζουν τις αισθήσεις μου
και να με κάνουν πιο ευτυχισμένο. Λιβάδια να ξεπηδούν από παντού, ρυάκια να με
δροσίζουν, χαμόγελα και χαρούμενες φωνές να με κάνουν να γελάω αλλά ακόμα δεν
με άγγιζε κανένας άλλος πέρα από εκείνα τα πρώτα χέρια και καθώς κοίταξα το
πρόσωπο της γυναίκας που με κρατούσε από το ξάφνιασμα αναπήδησα.

Αυτή που με κρατούσε τώρα δεν ήταν η μητέρα μου άλλα η
γυναίκα του Μπρεκ. Πως μπορούσε να με κρατάει εκείνη αντί για την μητέρα
μου;... αναρωτήθηκα και αμέσως μετά κατάλαβα. Δεν ήταν δικές μου αναμνήσεις
αλλά οι αναμνήσεις του ξανθού αγγέλου που με κάποιον τρόπο τώρα μου της
περνούσε και με έκανε να βλέπω όλη την πορεία αυτής της σύντομης ζωής της.

Γούρλωσα τα μάτια μου με έκπληξη και παίρνοντας μια
βαθιά ανάσα έκατσα πιο αναπαυτικά στην θέση μου και έμεινα εκεί να της
απολαμβάνω. Ήταν τόσο όμορφες, τόσο αρμονικές που με έκαναν να την ζηλεύω. Όλη
η αθωότητας και τα αγνά συναισθήματα που ένιωθα μέσα από εκείνη με έκαναν για
άλλη μια φορά να μοιάζω με τέρας μπροστά της και αυτό με τράνταζε με έκανε να
πονώ, ένιωθα ότι τα χέρια μου ήταν πολύ βρόμικα για να την ακουμπάνε αλλά
εκείνη δεν μου έδινε το δικαίωμα να κάνω καμία κίνηση, όσο και να το ήθελα τα
χέρια μου δεν σταματούσαν να την ακουμπούν και έτσι εκεί που ένιωθα την αγωνία
να με κατακλύζει εκεί είδα άξαφνα τον εαυτό μου μέσα από τα δικά της μάτια και
αυτόματα σταμάτησα να παλεύω να ξεφύγω

Η εικόνα μου με στοίχειωσε, με έκανε να συγκλονιστώ
και μόλις ένιωσα αυτό που εκείνη ένιωσε μόλις με είδε τα μάτια μου για άλλη μια
φορά από αντίδραση άρχισαν και πάλι να δακρύζουν χωρίς να είμαι ικανός να κάνω
τίποτα για να τα σταματήσω. Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που δεν ήξερα πως να αντιδράσω
μέχρι που ένας ήχος μέσα στο μυαλό μου με έκανε αυτόματα να παγώσει κάθε μου
συναίσθημα.
~Το όνομα μου είναι Νες~

Άκουσα μια ηχώ μέσα στο μυαλό μου και τα μάτια μου
πετάρισαν οι εικόνες χάθηκαν και στην θέση τους είδα τον ξανθό άγγελο ξανά να μου
χαμογελά με εκείνα τα μεγάλα καταγάλανα μάτια που με έκαναν να νιώθω τόσο
μικρός μπροστά της.

«Λοιπόν ξένε;...» άκουσα μια βαθιά γέρικη φωνή κοντά
μου να με ρωτάει αλλά εγώ δεν μπορούσα να ανταποκριθώ... «Ποιο είναι το όνομα
της;» συνέχισε η ίδια φωνή και σαν μαγεμένος για πρώτη φορά από την ώρα που την
κράτησα στην αγκαλιά μου ξαναμίλησα.

«Νες!!!!» το όνομα της μέσα από τα χείλια μου βγήκε με
τόσο πάθος, τόση συγκίνηση και θαυμασμό που έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει για
άλλη μια φορά με τόση ζωντάνια σαν μόλις να είχα γεννηθεί ξανά από την αρχή.

«ΝΕΣ» άκουσα την ίδια βαθιά γυναικεία φωνή να
λέει δυνατά και άξαφνα όλος ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί εδώ άρχισε να
ζητωκραυγάζει και να δίνει συγχαρητήρια και με περιέργεια σήκωσα απρόθυμα την
ματιά μου από τον ξανθό άγγελο και κοίταξα γύρω μου.

~Τι πάθανε αυτοί και ζητωκραυγάζουν έτσι;~ αναρωτήθηκα
από μέσα μου αλλά ακούγοντας την απάντηση της Μπέλλας μέσα στην σκέψη μου
συνειδητοποίησα ότι της είχα περάσει την απορία μου χωρίς να το καταλάβω.

~Η Νες επέλεξε εσένα για να ανακοινώσει το όνομα της~
απάντησε και την κοίταξα με μεγαλύτερη περιέργεια.

~Δεν καταλαβαίνω~ είπα ειλικρινά χωρίς να έχω επαφή
ακόμα με το περιβάλλον καθώς ήμουν ακόμα μεθυσμένος από τις εικόνες που υπήρχαν
ακόμα μέσα στο μυαλό μου.

Σε επέλεξε για νονό της~ διευκρίνισε εκείνη και την κοίταξα σοκαρισμένος.

~Εμένα;~ δεν μπορούσα να το πιστέψω. ~Γιατί;~

Γιατί ένιωσε ότι εσύ την είχες περισσότερο ανάγκη από ότι εκείνη εσένα και ήθελε να σε λυτρώσει~ είπε και έμεινα να την κοιτώ χωρίς ανάσα. Τι μπορούσε να εννοεί με αυτό;;;;;

σας ευχαριστώ πάρα πολύ κοριτσάρες μου για τα καλά σας λόγια
επιτέλους γύρισα και πολύ σύντομα μόλις δηλ συντονιστώ με το περιβάλλον θα γυρίσω δριμύτερη